Ardeotis nigriceps was included on the 2012 IUCN 100 most endangered species list.
IUCN Media Statement Sept 11, 2012.The 100 most threatened species. Are they priceless or worthless?
Otiz India (Ardeotis nigriceps) a zo un evn hirc'harek hag a vev en India ha marteze e Pakistan.
El pioc salvatge de l'Índia (Ardeotis nigriceps) és una espècie de gran ocell de la família dels otídidss (Otididae) que habita (o almenys habitava) praderies i estepes de Pakistan i l'Índia.
El pioc salvatge de l'Índia (Ardeotis nigriceps) és una espècie de gran ocell de la família dels otídidss (Otididae) que habita (o almenys habitava) praderies i estepes de Pakistan i l'Índia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog gwaun mawr India (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod gwaun mawrion India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Choriotis nigriceps; yr enw Saesneg arno yw Great Indian bustard. Mae'n perthyn i deulu'r Ceiliogod y Waun (Lladin: Otidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nigriceps, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r ceiliog gwaun mawr India yn perthyn i deulu'r Ceiliogod y Waun (Lladin: Otidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Afrotis afra Afrotis afra Ceiliog gwaun Arabia Ardeotis arabs
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog gwaun mawr India (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod gwaun mawrion India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Choriotis nigriceps; yr enw Saesneg arno yw Great Indian bustard. Mae'n perthyn i deulu'r Ceiliogod y Waun (Lladin: Otidae) sydd yn urdd y Gruiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. nigriceps, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Drop černohlavý (Ardeotis nigriceps) je kriticky ohrožený druh ptáka z rodu Ardeotis, je endemitem indického subkontinentu.
Jejich domovem jsou travnaté stepi Indie a Pákistánu kde obývají vyprahlé křovinaté pastviny v rovinném nebo mírně zvlněném terénu. Běžně žijí rozptýleně a v polovině léta s příchodem monzunu se scházejí do tradičních hnízdišť. Mimo období rozmnožování se nepravidelně (a dosud neprozkoumaně) pohybují na velké vzdálenosti po rozsáhlých územích v návaznosti na růst okolní vegetace a bohatost potravy. Vyhýbají se vlhkým nebo zavlažovaným místům. Jsou to velmi plaší ptáci kteří před lidmi utíkají do vysoké trávy nebo křoví, přiblížit se lze k ním jen v automobilu.
Drop černohlavý se v současnosti vyskytuje jen velice řídce, v Indii ve státech Ándhrapradéš, Gudžarát, Karnátaka, Madhjapradéš, Maháráštra, Rádžasthán a v Pákistánu v provincií Sindh na hranici s Indií. V současnosti se populace dropa černohlavého zmenšila na pouhých asi 250 jedinců kteří žijí roztroušeně v izolovaných skupinkách na malých, zbylých ostrůvcích původního biotopu.
Je to jeden z největších létajících ptáků, samec dorůstající do 120 cm může vážit 10 až 15 kg. Samice bývá o 30 cm menší a váží průměrně jen 3,5 až 7 kg. Samec má tlusté hnědé tělo s černými křídly, bílé břicho a bílý téměř metr dlouhý krk, na prsou má černý pásek spojující křídla a na šedé hlavě výrazné černé temeno, ocas má hnědý až černý. Samice je zbarvena obdobně, její kratší krk je tenčí a nemá černý proužek na prsou. Dlouhé nohy jsou holé. Samec má u krku velký rezonanční vak sloužící k volání při páření i k prostému předvádění se před slepicemi; vydávaný dunivý zvuk je slyšet až do vzdálenosti 500 m. Ptáci se v zimním období shlukují do malých skupinek, v období před pářením se rozdělují. Přestože mohou pomoci svých silných širokých křídel létat, dávají přednost chůzi nebo běhu, pokud letí tak nízko nad zemí.
Je to všežravec živící se hmyzem, hlodavci, ještěrkami, žábami, bylinnými výhonky, listy, květy, semeny, plody, i na polích pěstovanými olejninami, obilninami i luštěninami. V suchých oblastech mu za zdroj vody stačí vlhkost v rostlinách.
Období toku u tohoto polygamního druhu nastává především od března do září. Samec si skládá harém průměrně ze tří samic o které s protivníkem případně i zápasí, skáčou nohama proti sobě a snaží se soka poranit na hlavě. Při vlastním toku se kohout na vyvýšeném místě předvádí, čepýří své bílé peří, nafukuje hrdelní vak a vztyčuje a roztahuje ocas. Hnízdo je jednoduchý důlek ve vysoké trávě, snůšku většinou tvoří jediné vejce. Inkubace nejčastěji trvá necelé čtyři týdny, o sezení na vejcích a výchovu se otec nestará. Matka se o potomka stará (schovává ho pod křídlo) do příštího rozmnožovacího období. Snahy o chov v zajetí nebyly úspěšné.
Drop černohlavý je klasifikován jako druh na pokraji vyhynutí a byl v Červeném seznamu ptáků IUCN prohlášen za kriticky ohrožený. Jeho fragmentována populace z odhadovaných 1260 jedinců v roce 1969 poklesla za 40 let na pouhých 300 ptáků a dle posledního sčítání v roce 2011 jich žije jen asi 250. V tamních oblastech byl historicky lov dropa černohlavého považovaný za sport nebo doplněk skrovné jednotvárné stravy, také se sbírala vejce z hnízd. Přes přísné zákazy indické i pákistánské vlády ještě v nedávné minulosti pokračovali pytláci v jejich zabíjení.
Velké nebezpečí pro tyto ptáky také hrozí ze ztráty přirozeného prostředí způsobované rozšiřováním zemědělsky obdělávané půdy vyvolané zvýšeným přírůstkem obyvatel, rozvojem infrastruktury jako jsou silnice, rozvody el. energie a zavlažováním polí a budováním průmyslových objektů v nových, dosud nevyužívaných odlehlých místech. Tradiční louky s křovinami jsou mnohde přeměněny na lesy nebo rýžoviště která neskýtají dropu černohlavému příležitost k obživě.
Obrázky, zvuky či videa k tématu drop černohlavý ve Wikimedia Commons
Drop černohlavý (Ardeotis nigriceps) je kriticky ohrožený druh ptáka z rodu Ardeotis, je endemitem indického subkontinentu.
Indisk trappe (latin: Ardeotis nigriceps) er en fugleart, der lever i Indien og Pakistan.
Taksonomi fra Wikispecies
गोडावण (अंगरेजी: Great Indian bustard, बै॰:Ardeotis nigriceps) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे। ई चिरई भारत आ सटल पाकिस्तानी इलाका में पावल जालीं। खुला इलाका के ई चिरई भारत के राष्ट्रीय पक्षी खातिर भी नामांकित हो भइल रहे।
गोडावण एगो भारी आ बड़ा आकार के चिरई होले।
गोडावण (ग्रेट इंडियन बस्टर्ड ; वैज्ञानिक नाम : Ardeotis nigriceps) एक बड़े आकार का पक्षी है जो भारत के राजस्थान तथा सीमावर्ती पाकिस्तान में पाया जाता है। उड़ने वाले पक्षियों में यह सबसे अधिक वजनी पक्षी है। बड़े आकार के कारण यह शुतुरमुर्ग जैसा प्रतीत होता है। यह राजस्थान का राज्य पक्षी है। सोहन चिड़िया, हुकना, गुरायिन आदि इसके अन्य नाम हैं।
यह पक्षी भारत और पाकिस्तान के शुष्क एवं अर्ध-शुष्क घास के मैदानों में पाया जाता है। पहले यह पक्षी भारत में पंजाब, हरियाणा, राजस्थान, उत्तर प्रदेश, मध्य प्रदेश, गुजरात, महाराष्ट्र, कर्नाटक, आंध्र प्रदेश, ओडिशा एवं तमिलनाडु राज्यों के घास के मैदानों में व्यापक रूप से पाया जाता था। किंतु अब यह पक्षी कम जनसंख्या के साथ राजस्थान, गुजरात, महाराष्ट्र, आंध्र प्रदेश, कर्नाटक और संभवतः मध्य प्रदेश राज्यों में पाया जाता है। IUCN की संकटग्रस्त प्रजातियों पर प्रकाशित होने वाली लाल डाटा पुस्तिका में इसे 'गंभीर रूप से संकटग्रस्त' श्रेणी में तथा भारतीय वन्यजीव संरक्षण अधिनियम 1972 की अनुसूची 1 में रखा गया है। इस विशाल पक्षी को बचाने के लिए राजस्थान सरकार ने एक प्रोजेक्ट शुरू किया था। इस प्रोजेक्ट का विज्ञापन "मेरी उड़ान न रोकें" जैसे मार्मिक वाक्यांश से किया गया है। भारत सरकार के वन्यजीव निवास के समन्वित विकास के तहत किये जा रहे 'प्रजाति रिकवरी कार्यक्रम (Species Recovery Programme)' के अंतर्गत चयनित 17 प्रजातियों में गोडावण भी सम्मिलित है।
यह जैसलमेर के मरू उद्यान, सोरसन (बारां) व अजमेर के शोकलिया क्षेत्र में पाया जाता है। यह पक्षी अत्यंत ही शर्मिला है और सघन घास में रहना इसका स्वभाव है। यह पक्षी 'सोन चिरैया', 'सोहन चिडिया' तथा 'शर्मिला पक्षी' के उपनामों से भी प्रसिद्ध है। गोडावण का अस्तित्व वर्तमान में खतरे में है तथा इसकी बहुत ही कम संख्या बची हुई है अर्थात यह प्रजाति विलुप्ति की कगार पर[1] है।
यह सर्वाहारी पक्षी है। इसकी खाद्य आदतों में गेहूँ, ज्वार, बाजरा आदि अनाजों का भक्षण करना शामिल है किंतु इसका प्रमुख खाद्य टिड्डे आदि कीट है। यह साँप, छिपकली, बिच्छू आदि भी खाता है। यह पक्षी बेर के फल भी पसंद करता है।
राजस्थान में अवस्थित राष्ट्रीय मरु उद्यान में गोडावण की घटती संख्या को बढ़ाने के लिये आगामी प्रजनन काल में सुरक्षा के समुचित प्रबंध किए गए हैं।
3162 वर्ग किमी. में फैले इस पार्क में बाड़मेर के 53 और जैसलमेर के 35 गाँव शामिल हैं। क्षेत्रफल की दृष्टि से यह राजस्थान का सबसे बड़ा अभयारण्य है। इसकी स्थापना वन्यजीव संरक्षण अधिनियम, 1972 के अर्न्तगत वर्ष 1980-81 में की गई थी। राजस्थान में सर्वाधिक संख्या में गोडावण पक्षी इसी उद्यान में पाए जाते हैं। इसलिये इस अभयारण्य क्षेत्र को गोडावण की शरणस्थली भी कहा जाता है।
गोडावण (ग्रेट इंडियन बस्टर्ड ; वैज्ञानिक नाम : Ardeotis nigriceps) एक बड़े आकार का पक्षी है जो भारत के राजस्थान तथा सीमावर्ती पाकिस्तान में पाया जाता है। उड़ने वाले पक्षियों में यह सबसे अधिक वजनी पक्षी है। बड़े आकार के कारण यह शुतुरमुर्ग जैसा प्रतीत होता है। यह राजस्थान का राज्य पक्षी है। सोहन चिड़िया, हुकना, गुरायिन आदि इसके अन्य नाम हैं।
यह पक्षी भारत और पाकिस्तान के शुष्क एवं अर्ध-शुष्क घास के मैदानों में पाया जाता है। पहले यह पक्षी भारत में पंजाब, हरियाणा, राजस्थान, उत्तर प्रदेश, मध्य प्रदेश, गुजरात, महाराष्ट्र, कर्नाटक, आंध्र प्रदेश, ओडिशा एवं तमिलनाडु राज्यों के घास के मैदानों में व्यापक रूप से पाया जाता था। किंतु अब यह पक्षी कम जनसंख्या के साथ राजस्थान, गुजरात, महाराष्ट्र, आंध्र प्रदेश, कर्नाटक और संभवतः मध्य प्रदेश राज्यों में पाया जाता है। IUCN की संकटग्रस्त प्रजातियों पर प्रकाशित होने वाली लाल डाटा पुस्तिका में इसे 'गंभीर रूप से संकटग्रस्त' श्रेणी में तथा भारतीय वन्यजीव संरक्षण अधिनियम 1972 की अनुसूची 1 में रखा गया है। इस विशाल पक्षी को बचाने के लिए राजस्थान सरकार ने एक प्रोजेक्ट शुरू किया था। इस प्रोजेक्ट का विज्ञापन "मेरी उड़ान न रोकें" जैसे मार्मिक वाक्यांश से किया गया है। भारत सरकार के वन्यजीव निवास के समन्वित विकास के तहत किये जा रहे 'प्रजाति रिकवरी कार्यक्रम (Species Recovery Programme)' के अंतर्गत चयनित 17 प्रजातियों में गोडावण भी सम्मिलित है।
यह जैसलमेर के मरू उद्यान, सोरसन (बारां) व अजमेर के शोकलिया क्षेत्र में पाया जाता है। यह पक्षी अत्यंत ही शर्मिला है और सघन घास में रहना इसका स्वभाव है। यह पक्षी 'सोन चिरैया', 'सोहन चिडिया' तथा 'शर्मिला पक्षी' के उपनामों से भी प्रसिद्ध है। गोडावण का अस्तित्व वर्तमान में खतरे में है तथा इसकी बहुत ही कम संख्या बची हुई है अर्थात यह प्रजाति विलुप्ति की कगार पर है।
यह सर्वाहारी पक्षी है। इसकी खाद्य आदतों में गेहूँ, ज्वार, बाजरा आदि अनाजों का भक्षण करना शामिल है किंतु इसका प्रमुख खाद्य टिड्डे आदि कीट है। यह साँप, छिपकली, बिच्छू आदि भी खाता है। यह पक्षी बेर के फल भी पसंद करता है।
राजस्थान में अवस्थित राष्ट्रीय मरु उद्यान में गोडावण की घटती संख्या को बढ़ाने के लिये आगामी प्रजनन काल में सुरक्षा के समुचित प्रबंध किए गए हैं।
राष्ट्रीय मरु उद्यान (डेज़र्ट नेशनल पार्क)3162 वर्ग किमी. में फैले इस पार्क में बाड़मेर के 53 और जैसलमेर के 35 गाँव शामिल हैं। क्षेत्रफल की दृष्टि से यह राजस्थान का सबसे बड़ा अभयारण्य है। इसकी स्थापना वन्यजीव संरक्षण अधिनियम, 1972 के अर्न्तगत वर्ष 1980-81 में की गई थी। राजस्थान में सर्वाधिक संख्या में गोडावण पक्षी इसी उद्यान में पाए जाते हैं। इसलिये इस अभयारण्य क्षेत्र को गोडावण की शरणस्थली भी कहा जाता है।
गोडावण (अंगरेजी: Great Indian bustard, बै॰:Ardeotis nigriceps) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे। ई चिरई भारत आ सटल पाकिस्तानी इलाका में पावल जालीं। खुला इलाका के ई चिरई भारत के राष्ट्रीय पक्षी खातिर भी नामांकित हो भइल रहे।
ઘોરાડ (અંગ્રેજી : ધ ગ્રેટ ઈન્ડિયન બસ્ટાર્ડ ) એ ભારતીય ઉપખંડમાં જોવા મળતી પક્ષીઓની એક પ્રજાતિ છે. સ્વભાવે શાંત એવું આ પક્ષી ભારત દેશમાં પણ જોવા મળે છે. ગુજરાત, મહારાષ્ટ્ર, રાજસ્થાન, આંધ્ર પ્રદેશ, છત્તીસગઢ તેમ જ કર્ણાટક રાજ્યમાં આ પક્ષી જોવા મળે છે.
આ પક્ષીનું કદ ઊંચું, પેટનો ભાગ ધોળો, ડોક લાંબી અને નહોર તેમ જ પગ મોર જેવા હોય છે. પુખ્ત વયના પક્ષીનું વજન ૮-૧૪ કિલોગ્રામ જેટલું હોય છે, જેમાં માદાનું વજન ઓછું, જ્યારે નરનું વજન વધારે હોય છે.
ઘોરાડ (અંગ્રેજી : ધ ગ્રેટ ઈન્ડિયન બસ્ટાર્ડ ) એ ભારતીય ઉપખંડમાં જોવા મળતી પક્ષીઓની એક પ્રજાતિ છે. સ્વભાવે શાંત એવું આ પક્ષી ભારત દેશમાં પણ જોવા મળે છે. ગુજરાત, મહારાષ્ટ્ર, રાજસ્થાન, આંધ્ર પ્રદેશ, છત્તીસગઢ તેમ જ કર્ણાટક રાજ્યમાં આ પક્ષી જોવા મળે છે.
கானமயில், (Ardeotis nigriceps) இந்தியா, பாக்கிஸ்தானுக்கு உட்பட்ட உலர்ந்த புல்வெளி, வறண்ட புதர்க் காடுகளை வாழ்விடமாகக் கொண்ட பறவையாகும்.[2] இப்பறவை, வாழ்விட சீரழிவால் அற்றுப்போகும் நிலையின் விளிம்புக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளது. தற்போதைய கணிப்பின்படி 500க்கும் குறைவான கானமயில்களே உள்ளன. இப்பறவை இராசத்தான் மாநிலப்பறவையாகும்.
இந்தியாவின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் வாழ்ந்த இப்பறவை தென்னிந்தியாவில் அற்றுப் போய்விட்டது. இதற்கு காரணம் இவற்றின் வாழிடமான இயற்கைப் புல்வெளிகளின் அழிவும் வேட்டையும் ஆகும். மேலும் இவை தரையில் இடும் முட்டைகளை தெருநாய்கள் உண்டுவிடுவதும் இவற்றின் இனப்பெருக்கத்துக்கு ஊரு செய்வதாக உள்ளது. 30 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்தியாவில் 1500 முதல் 2000 என்ற எண்ணிக்கையில் இருந்த இப்பறவைகள் தற்போது 150 என்ற எண்ணிக்கை என்ற அளவில் குறைந்துவிட்டன.
கானமயிலானது நீண்ட வெள்ளைக் கழுத்துக் கொண்டதாகவும், பழுப்பு நிற உடலைக் கொண்டதாகவும், சுமார் 15 கிலோவரை வளரக்கூடியதாக இருக்கும். இப்பறவை தரையில் முட்டையிடக்கூடியது. இப்பறவையே உலகில் பறக்கக்கூடிய பறவைகளில் எடை மிகுந்த பறவை ஆகும்.[3]
கானமயில், (Ardeotis nigriceps) இந்தியா, பாக்கிஸ்தானுக்கு உட்பட்ட உலர்ந்த புல்வெளி, வறண்ட புதர்க் காடுகளை வாழ்விடமாகக் கொண்ட பறவையாகும். இப்பறவை, வாழ்விட சீரழிவால் அற்றுப்போகும் நிலையின் விளிம்புக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளது. தற்போதைய கணிப்பின்படி 500க்கும் குறைவான கானமயில்களே உள்ளன. இப்பறவை இராசத்தான் மாநிலப்பறவையாகும்.
இந்தியாவின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் வாழ்ந்த இப்பறவை தென்னிந்தியாவில் அற்றுப் போய்விட்டது. இதற்கு காரணம் இவற்றின் வாழிடமான இயற்கைப் புல்வெளிகளின் அழிவும் வேட்டையும் ஆகும். மேலும் இவை தரையில் இடும் முட்டைகளை தெருநாய்கள் உண்டுவிடுவதும் இவற்றின் இனப்பெருக்கத்துக்கு ஊரு செய்வதாக உள்ளது. 30 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்தியாவில் 1500 முதல் 2000 என்ற எண்ணிக்கையில் இருந்த இப்பறவைகள் தற்போது 150 என்ற எண்ணிக்கை என்ற அளவில் குறைந்துவிட்டன.
బట్టమేక పిట్ట కర్నూలు జిల్లాలోని రోళ్ళపాడు అభయారణ్యంలో కలదు. ప్రపంచంలో ప్రత్యేకమైన స్థానాన్ని సంపాదించుకున్న అరుదైన బట్టమేక పక్షిని నందికొట్కూరు నియోజకవర్గంలోని రోళ్లపాడు గ్రామంలో కలదు. రకం పక్షులు ఆంధ్రప్రదేశ్లో సుమారు 150 మాత్రమే ఉన్నాయి. గతంలో ఈ సంఖ్యగా అధికంగా వుండేదని, అయితే వేటగాళ్ల ఉచ్చులకు బలై వాటిసంఖ్య క్రమంగా తగ్గుతూ వస్తోందని అటవీశాఖాధికారులు చెబుతున్నారు. 1979లో బాంబేరిసెర్చ్ వారు పరిశోధించి బట్టమేక పక్షి ప్రాధాన్యతను గుర్తించారు. ప్రముఖ పక్షి శాస్తవ్రేత్త, నోబుల్ అవార్డు గ్రహిత సలీంఅలీ 1980లో రోళ్లపాడు వద్ద బట్టమేక పక్షిని సంరక్షించేందుకు చర్యలు తీసుకున్నారు. 1988లో ఈ ప్రాంతాన్ని వన్యప్రాణి అభయారణ్యంగా ప్రకటించి 600 హెక్టారుల భూమిని దీని కొరకు ఏర్పాటు చేశారు. అదేవిధంగా అలగనూరు గ్రామంవద్ద ఉన్న సుంకేసుల సమీపంలో 800 ఎకరాల భూమిని కేటాయించి వాటి సంరక్షణకు సిబ్బందిని నియమించారు. బట్టమేక పక్షి ఒక మీటరు పొడవు, సుమారు 15 నుండి 20 కిలోల బరువుతో ఉండి, పొడవాటి మెడకలిగి వుంటుంది. వీటిసంతతి చాలా అరుదుగా వృద్ధిచెందుతూ కేవలం ఏడాదికి ఒక గుడ్డు మాత్రమేపెట్టి దట్టమైన పొదల్లో 27 రోజుల గుడ్డును పొదుగు తుంది. బట్టమేక పక్షలు రైతులకు ఎంతో ఉపయోగకరంగా వుంటు పంటలను నాశనం చేసే క్రిమి కీటకాలను భుజిస్తూ, పంటలను సంరక్షిస్తుంటాయి.
View of habitat (Desert National Park)
Illustration by Henrik Grönvold from E. C. Stuart Baker's Game-birds of India, Burma
Mylabris pustulata, one of the beetles in the diet
From Thomas Hardwicke's Illustrations of Indian Zoology (1830–1835)
Eggs of the species in comparison to the smaller ones of the lesser florican
The great Indian bustard (Ardeotis nigriceps) or Indian bustard, is a bustard found on the Indian subcontinent. A large bird with a horizontal body and long bare legs, giving it an ostrich like appearance, this bird is among the heaviest of the flying birds. Once common on the dry plains of the Indian subcontinent, as few as 150 individuals were estimated to survive in 2018 (reduced from an estimated 250 individuals in 2011)[3] and the species is critically endangered by hunting and loss of its habitat, which consists of large expanses of dry grassland and scrub. These birds are often found associated in the same habitat as blackbuck. It is protected under the Wild life Protection Act, 1972 of the Parliament of India.
The great Indian bustard is a large ground bird with a height of about one metre. It is unmistakable with its black cap contrasting with the pale head and neck. The body is brownish with a black patch spotted in white. The male is deep sandy buff coloured and during the breeding season has a black breast band. The crown of the head is black and crested and is puffed up by displaying males. In the female which is smaller than the male, the head and neck are not pure white and the breast band is either rudimentary, broken or absent.[4]
Among bustards, this species is smaller only than the Kori bustard and the great bustard in size. It is also the largest land bird in its native range. The great Indian bustard stands at about 1 m (3.3 ft) tall, having a somewhat long neck and quite long legs.[5] The female as in most members of the bustard family are typically considerably smaller.[6]
Males have a well-developed gular pouch which is inflated when calling during display and helps produce the deep resonant calls.[5][7]
Abnormally leucistic or near albino birds have been reported.[8]
This species was formerly widespread in India and Pakistan.[6] The bustard is critically endangered in Pakistan primarily due to lack of protection and rampant hunting.[9] A few birds were detected in a September 2013 survey of the Cholistan Desert in Pakistan.[10]
In India, the bird was historically found in Punjab, Haryana, Uttar Pradesh, Madhya Pradesh, Chhattisgarh, Odisha, Andhra Pradesh, Rajasthan, Gujarat, Maharashtra, Karnataka and Tamil Nadu. Today the bustard is restricted to isolated pockets in Andhra Pradesh, Gujarat, Karnataka, Maharashtra, Madhya Pradesh and Rajasthan (shared with Pakistan).[11]
Great Indian bustards make local movements but these are not well understood although it is known that populations disperse after the monsoons.[12] Males are said to be solitary during the breeding season but form small flocks in winter. Males may however distribute themselves close together[13] and like other bustards they are believed to use a mating system that has been termed as an "exploded or dispersed lek".[14] The male is polygamous.[15]
The habitat where it is most often found is arid and semi-arid grasslands, open country with thorn scrub, tall grass interspersed with cultivation. It avoids irrigated areas.[4] The major areas where they are known to breed are in central and western India and eastern Pakistan. The dry semi-desert regions where it was found in parts of Rajasthan has been altered by irrigation canals that have transformed the region into an intensively farmed area.[16]
The great Indian bustard is omnivorous. Apparently, insects, consisting mainly of Orthoptera, but also beetles,( particularly Mylabris sp.[6]) are preferred in the diet. Alternatively, they will take grass seeds, berries (largely of the genera Ziziphus and Eruca), rodents and reptiles (in Rajasthan they are known to take Indian spiny-tailed lizards Uromastyx hardwickii[17]). In cultivated areas, they feed on crops such as exposed groundnut, millets and pods of legumes.[18]
They drink water if it is available and will sometimes sit down to drink or suck water followed by raising up their heads at an angle.[19] When threatened, hens are said to carry young chicks under the wing.[20] Young birds have been recorded to dust-bathe frequently.[21]
Breeding occurs between March and September, when the inflated fluffy white feathers of the male are inflated and displayed. Territorial fights between males may involve strutting next to each other, leaping against each other with legs against each other and landing down to lock the opponent's head under their neck.[22] During courtship display, the male inflates the gular sac which opens under the tongue, inflating it so that a large wobbly bag appears to hang down from the neck. The tail is held cocked up over the body. The male also raises the tail and folds it on its back. The male periodically produces a resonant deep, booming call that may be heard for nearly 500m.[4][5] The female lays a single egg in an unlined scrape on the ground.[6][23] Only the females are involved in incubation and care of the young. The eggs are at risk of destruction from other animals particularly ungulates and crows.[5] Females may use a distraction display that involves flying zigzag with dangling legs.[5]
In 2011 Birdlife International uplisted this species from Endangered to Critically Endangered, mainly because it has been extirpated from 90% of its former range and the population was estimated at perhaps fewer than 250 individuals in 2008.[1] The main threats are hunting and habitat loss. In the past they were heavily hunted for their meat and for sport and, today, poaching of the species may continue. In some places, such as Rajasthan, increased irrigation by the Indira Gandhi canal has led to increased agriculture and the altered habitat has led to the disappearance of the species from these regions.[24] Some populations migrate into Pakistan where hunting pressure is high.[16] The bird is found in Rajasthan, Karnataka, Maharashtra, Madhya Pradesh and Gujarat states of India. Desert National Park, near Jaisalmer and coastal grasslands of the Abdasa and Mandvi talukas of Kutch District of Gujarat support some populations.[25] Ghatigaon and Karera sanctuaries in Madhya Pradesh once held sizeable populations.[26] Other sanctuaries with the species include Kutch Bustard Sanctuary of Naliya in Kutch,[27] Karera Wildlife Sanctuary in Shivpuri district;Great Indian Bustard Sanctuary near Nannaj,[28] 18 km from Solapur in Maharashtra, Shrigonda taluka in Ahmednagar district of Maharashtra, near Nagpur and near Warora in Chandrapur district in Maharashtra and Rollapadu Wildlife Sanctuary, 45 km from Kurnool in Andhra Pradesh.[29] At Ranibennur Blackbuck Sanctuary, habitat changes have affected the populations of blackbuck and bustards. In the 1950s the scrub forest was replaced with Eucalyptus plantations. These helped wildlife when the trees were short but after their extensive growth they made the adjoining grassland less favourable for bustards.[30][31]
A 2011 study of the variability in mitochondrial DNA (hypervariable control region II and cytochrome b) in 63 samples from 5 Indian states found very low genetic diversity suggesting a historical population reduction. The study suggested a population reduction or near extinction estimated about 20–40,000 years ago.[32] Attempts to breed them in captivity in the 1970s failed.[33] The species is considered as "critically endangered" by the IUCN Red data list.[1]
The rapid reduction of the population of India's bustards, their endangered status and the decline of grasslands led the Ministry of Environment and Forests to prepare species recovery programs in 2012 for three species of bustard; the great Indian bustard, the Bengal florican (Houbaropsis bengalensis) and the lesser florican (Sypheotides indicus). These programs remain to be finalised and executed by the state wildlife departments.[34] The state of Rajasthan initiated "Project Great Indian Bustard", on World Environment Day 2013, identifying and fencing off bustard breeding grounds in existing protected areas as well as provide secure breeding enclosures in areas outside protected areas.[34]
Current threats to the species include the development of linear infrastructure intrusions such as roads and electric power lines in the desert that lead to collision-related mortality.[35] Proposed expansion of renewable energy infrastructure, which may involve deploying solar panels over large areas of desert and grasslands is another threat to the bird's habitat.[36]
In 2020, nine chicks were incubated successfully creating a world record.[37]
The Mughal emperor Babur noted that "[while] the flesh of the leg of some fowls, and of the breast of others is excellent; the flesh of every part of the Kharchal is delicious".[38][39] The great Indian bustard was however a cryptic and wary bird making it a challenge for sportsmen, who had to stalk carefully (sometimes using covered bullock carts[40]) to get within range.[41] British soldiers in India considered it a delicacy and the species was among the top game-birds. William Henry Sykes notes that they were common in the Deccan region where a "gentleman" had shot a thousand birds.[42][43] (E C Stuart Baker however notes that this may have been an exaggeration- ...we must remember that those were the days when tigers averaged twelve feet...)[6] Jerdon noted that subadults and females had tastier flesh than males while Salim Ali notes that feeding on Mylabris (now Hycleus) tainted their flesh.[5][44][45]
Tribal Bhils are claimed to have used a technique for trapping females that involves setting twigs on fire around the nest containing an egg or chick. The female was then said to run to the nest and singe its wings upon which the tribals captured it.[46] Other trapping methods involving the use of nooses are described by Hume in his "Game Birds of India".[7] The invention of the Jeep changed the method of hunting and it became extremely easy for hunters to chase bustards down in their open semi-desert habitats.[5]
The name hoom is used in parts of Maharashtra and is derived from the low booming call. The sharp barking alarm call leads to its name of hookna in some parts of northern India.[6] It is known in some other parts as Gaganbher or Gurayin for the resemblance of other calls to thunder or the roar of a tiger.[47]
When the "national bird" of India was under consideration, the great Indian bustard was a proposed candidate (strongly supported by the Indian ornithologist Salim Ali[48][49]), but dropped in favour of the Indian peafowl with at least one reason being the potential for being misspelt.[50][51]
The great Indian bustard (Ardeotis nigriceps) or Indian bustard, is a bustard found on the Indian subcontinent. A large bird with a horizontal body and long bare legs, giving it an ostrich like appearance, this bird is among the heaviest of the flying birds. Once common on the dry plains of the Indian subcontinent, as few as 150 individuals were estimated to survive in 2018 (reduced from an estimated 250 individuals in 2011) and the species is critically endangered by hunting and loss of its habitat, which consists of large expanses of dry grassland and scrub. These birds are often found associated in the same habitat as blackbuck. It is protected under the Wild life Protection Act, 1972 of the Parliament of India.
La Hindia otido (Ardeotis nigriceps) estas birdo el la familio de Otidedoj kiuj troviĝas en Barato -ĉefe en okcidenta parto- kaj eble en Pakistano.
Estas granda birdo - 122 cm la masklo kaj 92 cm la femalo; tiu pezas ĉirkaŭ 18 kg-, bruna dorse kaj blanka ĝenerale kaj ĉefe sube, sed en tiu otido ambaŭ koloroj estas pli puraj kaj videblaj ol en aliaj samfamilianoj. Krome ili havas nigrajn kreston kaj antaŭajn pintoflugilojn.
Ambaŭ seksoj estas similaspektaj sed maskloj havas pli grandan kreston kaj larĝan nigran strion trabruste.
Nestoj troviĝas surplanke kaj maskloj ne partoprenas kovadon aŭ zorgadon. Ununura ovo estas demetata de la ino. La idoj restas ĉe patrino ĝis la venonta bredosezono.
Tiuj orientalisaj birdoj loĝas en sekegaj aŭ sekaj herbajoj. Ili manĝas skarabojn, saltulojn, semojn kaj sekajn fruktojn.
La loĝantaro estas supozata ĉirkaŭ malpli ol 1,000 birdoj. La ĉefa minaco estas malpliigo de medio. Tiu birdo troviĝas en barataj ŝtatoj Raĝastano kaj Madhja Pradeŝ. Rifuĝejoj Gatigaon kaj Karera en Madja Pradeŝ havis iam similan loĝantaron sed nuntempe ne tiom en rifuĝejo Karera en Ŝivpuria distrikto. Eta loĝantaro de tiu specio ankoraŭ loĝas ĉe rifuĝejo Nanaj ĉe Solapuro en Maharaŝtro.
La Hindia otido (Ardeotis nigriceps) estas birdo el la familio de Otidedoj kiuj troviĝas en Barato -ĉefe en okcidenta parto- kaj eble en Pakistano.
La avutarda india (Ardeotis nigriceps) es una especie de ave otidiforme de la familia Otididae endémica de la India. Sus poblaciones se encuentran actualmente en peligro de extinción. No se reconocen subespecies.[2] En la India se lo considera el ave estatal de Rajasthán.[3]
La avutarda india (Ardeotis nigriceps) es una especie de ave otidiforme de la familia Otididae endémica de la India. Sus poblaciones se encuentran actualmente en peligro de extinción. No se reconocen subespecies. En la India se lo considera el ave estatal de Rajasthán.
Ardeotis nigriceps Ardeotis generoko animalia da. Hegaztien barruko Otididae familian sailkatua dago.
Ardeotis nigriceps Ardeotis generoko animalia da. Hegaztien barruko Otididae familian sailkatua dago.
Ardeotis nigriceps
L'Outarde à tête noire (Ardeotis nigriceps), parfois appelée grande outarde indienne est une espèce d'oiseaux de la famille des Otididae. Elle fait partie de la liste des 100 espèces les plus menacées au monde établie par l'UICN en 2012.
Son corps horizontal et des jambes nues lui donnent une ressemblance avec l'autruche, cet oiseau est parmi les plus lourds des oiseaux volants.
Cette outarde vit en Inde (Rajasthan, Gujarat, Maharashtra, Andhra Pradesh, Karnataka et Madhya Pradesh) et dans les régions voisines du Pakistan. Lorsqu'elle était commune sur les plaines sèches du sous-continent indien, elle était considérée comme un excellent gibier par les chasseurs. Moins d'un millier vivent aujourd'hui et l'espèce est menacée par la chasse et de la perte de son habitat, de grandes étendues de prairies sèches et de broussailles. Ces oiseaux se trouvent souvent dans les mêmes endroits que les antilopes.
Ardeotis nigriceps
L'Outarde à tête noire (Ardeotis nigriceps), parfois appelée grande outarde indienne est une espèce d'oiseaux de la famille des Otididae. Elle fait partie de la liste des 100 espèces les plus menacées au monde établie par l'UICN en 2012.
L'otarda maggiore indiana (Ardeotis nigriceps (Vigors, 1831)) è un rarissimo uccello della famiglia degli Otididi originario dell'India[2].
Il maschio misura 100–122 cm di lunghezza, per un peso di 8000-14.500 g; la femmina misura 76–92 cm di lunghezza, per un peso di 3500-6750 g[3].
Questo grosso uccello terricolo ricorda sotto molti aspetti un piccolo struzzo. Le zampe possenti e nude e la postura molto orizzontale gli conferiscono una sagoma molto caratteristica.
Nei maschi, le parti superiori sono di un colore bruno sabbia con sottili vermicolature nere. Dal cappuccio nero si diparte una cresta piuttosto discreta. Le parti inferiori bianche sono attraversate da una larga fascia scura a livello della parte bassa del petto. Sui fianchi e sul sottocoda vi sono delle macchie circolari nere. In volo, le grandi dimensioni, il lungo collo disteso sul quale spicca il nero del vertice, le parti inferiori bianche e le grosse macchie bianche vicino alle estremità delle ali costituiscono delle caratteristiche identificative peculiari di questa specie. La femmina è molto simile al maschio, ma è di dimensioni più piccole. Il bianco della testa e del collo è inoltre meno puro, più vermicolato. La fascia pettorale è assente o a malapena distinguibile sui fianchi. Tuttavia, in alcuni esemplari, appare abbastanza completa.
I giovani maschi si differenziano dalle femmine adulte per avere delle macchie beige che ornano il cappuccio, la parte posteriore del collo e la mantellina. I pulcini sono ricoperti da un piumino beige con dei segni neri sulle parti superiori, mentre le parti inferiori sono di un beige molto chiaro[3].
Il grido di allarme è una sorta di latrato o di muggito che può essere trascritto come un hook, che ha fatto guadagnare alla specie il nome locale di Hookna nella regione di Gwalior, nel nord del Madhya Pradesh. Durante le parate nuziali, l'otarda maggiore indiana produce un lamento potente ed esplosivo che può essere udito ad una distanza superiore ai 500 metri[3].
Le otarde maggiori indiane vivono generalmente in coppie sparse o in piccoli gruppi di 5-6 uccelli. Tuttavia, in alcune occasioni possono essere visti anche gruppi in marcia costituiti da 25-30 individui. Queste otarde sono estremamente prudenti e timide ed è praticamente impossibile avvicinarle a piedi. Purtroppo, senza che se ne possa spiegare il motivo, non sono affatto intimidite dal motore delle jeep, quindi cadono spesso vittime dei bracconieri. Le otarde maggiori indiane sono in grado di correre a velocità molto elevata se necessario. In caso di pericolo, preferiscono accovacciarsi dietro un cespuglio e rimanere immobili mentre la minaccia si allontana. Si mostrano spesso riluttanti a fuggire via in volo, ma in caso di necessità decollano alla maniera di un avvoltoio, con battiti d'ala vigorosi e volontari. Le otarde maggiori indiane non volano mai a grande altezza, ma sono comunque in grado di percorrere lunghe distanze prima di atterrare nuovamente.
Sebbene siano sedentari, questi uccelli effettuano brevi spostamenti locali che non possono essere pienamente compresi. Sappiamo tuttavia che questi movimenti di popolazioni avvengono generalmente poco dopo il monsone[3].
Le otarde maggiori indiane sono uccelli onnivori. Si nutrono di semi di cereali (in particolare di orzo) e delle tenere radici di molte piante, tra cui quelle di senape sono tra le più preferite. Questi uccelli mangiano anche le bacche e i frutti polposi col nocciolo che trovano negli arbusti del genere Ziziphus o Carissa. Oltre a sostanze di origine vegetale, le otarde maggiori indiane adorano le locuste, le cavallette e i coleotteri di diverse famiglie. In certi periodi dell'anno privilegiano il consumo di cantaridi verdi, che producono una sostanza che irrita le loro carni più o meno gravemente. Le otarde maggiori indiane completano il loro menu con lucertole, millepiedi e serpenti (comprese specie velenose che possono raggiungere talvolta i 2 metri di lunghezza). Vengono ingeriti anche piccoli frammenti di ghiaia, senza dubbio per facilitare il transito intestinale[3].
La stagione di nidificazione cade principalmente tra marzo e settembre, ma a livello locale può avere luogo in altri mesi dell'anno. Il nido è costituito da una depressione poco profonda posta sul terreno ai piedi di un cespuglio in una vasta prateria. L'interno è spesso rivestito con fili d'erba. La covata comprende di solito un unico uovo, raramente due. Questo presenta una colorazione opaca o bruno-oliva chiara, tanto che si confonde spesso con il colore del terreno. Il guscio è leggermente macchiato di bruno. Misura in media 80 millimetri per 60.
Le otarde maggiori indiane sono poligame. Ogni maschio possiede all'incirca dalle 3 alle 5 compagne. Durante le parate, i maschi si posizionano su un piccolo monticello all'interno di uno spazio chiamato comunemente lek o «arena nuziale». Qui si pavoneggiano e adottano posture eccessive ai limiti del grottesco. Gonfiano infatti la loro sacca golare, che raggiunge quindi delle dimensioni incredibili e pende oscillando tra le zampe. La coda è tenuta ben sollevata al di sopra del dorso e viene animata con movimenti dall'alto verso il basso. Questi rituali vengono talvolta eseguiti anche quando non ci sono femmine nelle vicinanze. Le parate che precedono l'accoppiamento non sono ancora state descritte.
La cova e le cure parentali sono compito esclusivo della femmina. La durata dell'incubazione è sconosciuta. Le covate subiscono gravi danni a causa delle razzie dei corvi. All'avvicinarsi di un intruso o di un predatore, la femmina esegue una parata di distrazione: vola a zig-zag e trascina la zampa come se fosse ferita per distogliere l'attenzione dal nido[3].
Le otarde maggiori indiane frequentano principalmente le praterie aride o semiaride, i territori aperti con boscaglie spinose e le distese di erba alta che si alternano a terreni agricoli. Evitano le zone irrigate. Il loro habitat è notevolmente diminuito da quando le zone semiaride del Rajasthan e di altre regioni sono state attraversate da canali di irrigazione che le hanno trasformate in superfici dove si pratica l'agricoltura intensiva.
All'inizio del XX secolo, l'otarda maggiore indiana era diffusa in tutto il subcontinente indiano. Il suo areale si estendeva dal Pakistan orientale (Sindh, Punjab) al Bengala Occidentale e all'Orissa, proseguendo lungo la penisola fino a Madras. Oggi, il suo areale è ridotto a poche sacche residue. La specie è ancora piuttosto diffusa nel Gujarat (penisola di Kutch), sull'altopiano del Deccan e in misura minore nello stato di Mysore. Nonostante il suo areale piuttosto ampio, questo uccello è considerato monotipico, cioè non è diviso in sottospecie[3].
La specie è sull'orlo dell'estinzione. Nel 2008, data molto recente, la popolazione complessiva era stimata attorno alle 300 unità. Le otarde maggiori indiane sono vittime della riconversione delle zone aride in terreni adibiti all'agricoltura intensiva. In Pakistan e in altre aree, questi uccelli vengono cacciati per la carne o per semplice divertimento. Nel Madhya Pradesh ci sono almeno due santuari dove questi uccelli sono protetti. Anche nel Maharashtra e nell'Andhra Pradesh ci sono dei parchi in cui questa specie gode di protezione totale. Tutti i tentativi di allevare questo uccello in cattività hanno finora fallito[1].
L'otarda maggiore indiana (Ardeotis nigriceps (Vigors, 1831)) è un rarissimo uccello della famiglia degli Otididi originario dell'India.
De Indische trap (Ardeotis nigriceps) is een vogel uit de familie van de Otididae (Trappen). Het is een ernstig bedreigde, endemische vogelsoort in India.
De vogel is 92 tot 122 cm lang en weegt 3,5 tot 6,7 kg (vrouwtjes) en 8 tot 14,5 kg (mannetjes). De vogel is onmiskenbaar een grote soort trap. Het mannetje is wit van onder met een bruine band over de borst en bruin van boven met een zwarte kruin. Het vrouwtje is kleiner en mist de bruine band en is grijs op de keel en hals.[2][3]
Deze soort is endemisch in noordwestelijk en Midden-India en het oosten van Pakistan met vroeger grote leefgebieden in de Tharwoestijn en het Hoogland van Dekan. Het is een vogel van droge gebieden, licht golvende halfwoestijnen met verspreid grasland en struikgewas en zeer extensief gebruikt agrarisch land. De vogel is uit meer dan 90% van zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied verjaagd, het kerngebied ligt nu nog in Rajasthan.
De Indische trap heeft nog maar een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is er de kans op uitsterven binnen enkele decennia. De grootte van de populatie werd in 2013 door BirdLife International geschat op 50 tot 250 individuen en de populatie-aantallen nemen af. Op de vogel is in het verleden (en waarschijnlijk nog steeds) jacht gemaakt. Nu is het vooral de vernietiging van het leefgebied door het intensiveren van de landbouw met irrigatie, de aanleg van infrastructuur zoals wegen en elektriciteitsleidingen verder door mijnbouw en industrie en verkeerd beheer in de overgebleven natuurgebieden. Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Indische trap (Ardeotis nigriceps) is een vogel uit de familie van de Otididae (Trappen). Het is een ernstig bedreigde, endemische vogelsoort in India.
Multimedia w Wikimedia Commons Drop indyjski (Ardeotis nigriceps) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae). Bardzo skryty oraz ostrożny, często jednak zabijany jest z samochodu. Samiec – masywny, o długości ciała 125 cm i masie ciała do 18 kg, bardzo szybko biega i równie dobrze lata. Spotkać go można w małych grupach, sezonowo koczujących w poszukiwaniu odpowiednich terenów trawiastych; tworzenie niewielkich rezerwatów jest więc częściową ochroną przed odłowami tych ptaków. W sezonie lęgowym, zależnie od pogody, składa tylko 1 jajo. Jest gatunkiem krytycznie zagrożonym z powodu polowań, fragmentacji populacji i zmniejszającego się areału odpowiednich siedlisk. Czynniki te spowodowały spadek liczebności do około 250 sztuk[4].
Drop indyjski (Ardeotis nigriceps) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae). Bardzo skryty oraz ostrożny, często jednak zabijany jest z samochodu. Samiec – masywny, o długości ciała 125 cm i masie ciała do 18 kg, bardzo szybko biega i równie dobrze lata. Spotkać go można w małych grupach, sezonowo koczujących w poszukiwaniu odpowiednich terenów trawiastych; tworzenie niewielkich rezerwatów jest więc częściową ochroną przed odłowami tych ptaków. W sezonie lęgowym, zależnie od pogody, składa tylko 1 jajo. Jest gatunkiem krytycznie zagrożonym z powodu polowań, fragmentacji populacji i zmniejszającego się areału odpowiednich siedlisk. Czynniki te spowodowały spadek liczebności do około 250 sztuk.
Zasięg, środowisko Od Indii do Azji południowo-wschodniej, tereny podmokłe na nizinach. Osiadły.A Abetarda indiana (Ardeotis nigriceps) é uma espécie de ave da família Otididae.
Historicamente estava distribuída na Índia e Paquistão[2] mas atualmente está restrita à pequenas áreas.[3] A espécie foi extirpada de 90% da distribuição histórica, sendo confinada principalmente ao Rajastão (c.175 birds), com pequenas populações (menor que 30 aves) em Gujarate, Maharashtra, Andhra Pradesh e Karnataka, e menor que 5 indivíduos em Madhya Pradesh.[1]
https://avesbr.blogspot.com/2011/04/otididae-1411.html https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=2799567A50B2B6C5
Indisk trapp[2] (Ardeotis nigriceps) är en akut utrotningshotad fågel i familjen trappar inom ordningen trappfåglar.[3]
Indisk trapp är en stor omisskännlig brunvit trapp med en kroppslängd på 92-122 centimeter. Den har svart hätta och svarta teckningar på vingarna. Hanar har vitaktig nake och undersida med ett smalt svart bröstband. Honorna är mindre, nacken grå och bröstbandet saknas eller är brutet.[1]
Arten förekom tidigare i nordvästra och centrala Indien,[3] med tyngdpunkt dels i Tharöknen, dels på Deccanplatån. Dess utbredningsområde har dock krympt med 90% och återfinns i princip enbart i delstaten Rajastan. Mycket små populationer förekommer i Gujarat, Maharashtra, Andhra Pradesh och Karnataka men är numera utdöd i Madhya Pradesh.[4] Den rapporteras också häcka i Pakistan, även om dess häckningsaktivitet där ännu inte publicerats.[1] Arten behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Indisk trapp förekommer i torra och halvtorra gräsmarker med spridda buskar och lågintensivt jordbruk i platt terräng eller kullar. Den kräver en blandning av mikrobiotoper för olika ändamål: högvuxen gräsmark (25-100 centimeter) med stor tillgång på insekter för häckning, kortvuxen och sparsam växtlighet (<25 centimeter) för spel och medelhög växtlighet (25-50 centimeter) eller medelstora träd för vila.[1]
Arten samlas för att häcka under mitten av sommaren och monsunen. Fågeln häckar på bar mark och lägger en kull av ett eller mycket sällsynt två ägg. Utanför häckningstid tros den röra sig nomadiskt efter tillgång på föda.[1]
Indisk trapp har minskat mycket kraftigt i antal, från 1260 individer 1969 till färre än 250 vuxna individer idag,[5] till följd av jakt, habitatförlust och störningar från människan. IUCN kategoriserar därför arten som akut hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör indisk trapp.
Wikispecies har information om Ardeotis nigriceps.
Indisk trapp (Ardeotis nigriceps) är en akut utrotningshotad fågel i familjen trappar inom ordningen trappfåglar.
Ô tác Ấn Độ lớn (danh pháp khoa học: Ardeotis nigriceps) là một loài chim trong họ Ô tác để phân biệt với Lesser Florican cũng là một loài Ô tác nhưng kích thước nhỏ hơn.
Ô tác Đại Ấn sinh sống ở Ấn Độ và Pakistan. Tổng cộng chỉ còn 250 cá thể và loài này nằm bên bờ vực tuyệt chủng[2]. Ô tác Đại Ấn có kích thước:[3]
Ô tác Ấn Độ lớn (danh pháp khoa học: Ardeotis nigriceps) là một loài chim trong họ Ô tác để phân biệt với Lesser Florican cũng là một loài Ô tác nhưng kích thước nhỏ hơn.
Ô tác Đại Ấn sinh sống ở Ấn Độ và Pakistan. Tổng cộng chỉ còn 250 cá thể và loài này nằm bên bờ vực tuyệt chủng. Ô tác Đại Ấn có kích thước:
Ardeotis nigriceps
(Vigors, 1831)
Индийская большая дрофа[1][2] (лат. Ardeotis nigriceps) — птица из семейства Дрофиные.
Индийская дрофа — крупная птица, достигающая в высоту 1 м, размах крыльев до 2,5 м, вес свыше 18 кг. Самец заметно крупнее самки. Спина коричневая, голова и шея серовато-бежевого цвета, такого же цвета брюхо. У самцов на груди чёрная полоса, на темени чёрный хохолок длиной до 5 см. На длинных, крепких ногах по три пальца, направленных вперёд. Длина среднего пальца составляет примерно 7,5 см.
Обитает в Индии. Живёт, как и все дрофы, на открытых пространствах, полях и пустошах.
Поступь индийской дрофы величественна, каждый шаг делает не спеша. Голову она держит высоко, под углом 45°, отчего кажется что шея выгнута немного назад. Встревоженная дрофа начинает кричать.
Питается большая индийская дрофа различными мелкими животными — кузнечиками, улитками, мелкими змейками, многоножками, ящерицами, жуками, склёвывает пауков из паутины. Кроме этого, дрофа охотится и на мышей, делая тем самым услугу для местных фермеров. Питается также растениями: некоторые виды трав, листья, семена и зёрна. Совершает набеги на бахчи, поедает семена из арбузов и дынь. Питается дрофа обычно рано утром и поздно вечером, в течение дня отдыхает.
Индийская большая дрофа — полигамная птица. У самца несколько самок, но заботы о яйцах и потомстве он не проявляет. Для брачных церемоний самец выбирает небольшие холмы или песчаные дюны, при приближении посторонних он немедленно скрывается в заролях высокой травы. В брачный период самец приплясывает, важно расхаживает, раскрыв веером хвост, громко кричит. Крик его напоминает нечто среднее между фырканеьм верблюда и рыканьем льва. Обычно эти крики можно услышать в утренние часы ещё до рассвета и в вечерних сумерках и разносятся на большие расстояния. После спаривания самка откладывает одно яйцо, как правило, в удалённых от человека местах. Для этого она выкапывает ямку в земле и откладывает яйцо. Иногда в дрофином гнезде можно найти сразу два яйца. Однако, по мнению орнитологов, это не означает, что одна самка снесла два яйца, скорее всего, это две самки от одного самца снесли свои яйца в одно место. Обычно индийские дрофы откладывают яйца с июня по октябрь, иногда это происходит и в другое время года. Яйцо индийской дрофы удлинённой формы, покрыто шоколадными пятнышками и красновато-коричневыми отметинами. Через 20—28 дней из яйца вылупляется птенец, который сразу может ходить. В случаях опасности самка сидит на гнезде до последнего, затем неожиданно выскакивает врагу навстречу, громко хлопая крыльями. Если в гнезде птенец, то он начинает шипеть или беззвучно меняет своё местоположение и садится на землю. Иногда самка притворяется раненой, делая вид, что у неё подбиты ноги и уводит врага от гнезда, летит невысоко над землёй, птенец в это время сидит, прижавшись к земле, и не шевелится, пока мать не позовёт его. Через некоторое время он начинает издавать тихие свистящие звуки, призывая мать.
Из-за браконьерской охоты индийская дрофа была поставлена на грань вымирания. В 1970-х годах в Индии начали предпринимать меры по спасению индийской дрофы, было даже предложено сделать её национальным символом этой страны. В некоторых индийских зоопарках научились выращивать дроф, была разработана наиболее подходящая диета для содержащихся в неволе птиц.
Индийская большая дрофа (лат. Ardeotis nigriceps) — птица из семейства Дрофиные.
南亞鴇（學名：Ardeotis nigriceps），又名大印度鴇或黑冠鷺鴇，是分布於印度及巴基斯坦東部的鴇。牠們受到失去棲息地的威脅。
南亞鴇是陸禽，頸部及腳都很長，身體呈褐色及白色。牠們站立時高約1米，雄鳥長1.22米及重8-14.5公斤，雌鳥長92厘米及重3.5-6.75公斤。雄鳥及雌鳥外觀上相似，但雄鳥的毛色呈較深的沙黃色。頭頂黑色，有冠。雌鳥較雄鳥細小，頭及頸都不是純白色，未必有胸部斑紋。
南亞鴇於3月至9月繁殖，雄鳥於此時會脹大及向雌鳥示愛。雄鳥會豎起尾巴到背上，摺曲頸部，並發出很深及很急的叫聲。[2]
南亞鴇是一夫多妻制的。雌鳥每年只會生一蛋，約需27天來孵化，雄鳥並不會參與任何孵化或餵養雛鳥的工作。牠們會在開揚的地上築巢，故鳥蛋經常受到其他動物的破壞。雛鳥會與母鳥一同生活，直至下一個繁殖季節到來。雄鳥於繁殖季節是獨居的，而其他時間則會組成群落。[3]
南亞鴇棲息在乾旱至半乾旱的草原，長滿高草及針刺叢林，但會避開灌溉地區。[2]牠們分佈在印度的拉賈斯坦邦、卡納塔克邦、馬哈拉施特拉邦及中央邦。
南亞鴇的數量估計少於1000隻。[4]其主要威脅是因灌溉而失去棲息地。[5]一些群落遷徙至巴基斯坦後受到捕獵的影響。[6]牠們已經消失於中央邦的卡若拉（Karera）保護區。
.jpg)
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ノガン目 Otidiformes 科 : ノガン科 Otididae 属 : オオノガン属 Ardeotis 種 : インドオオノガン A. nigriceps 学名 Ardeotis nigricepsインドオオノガン（Ardeotis nigriceps）は、鳥綱ノガン目ノガン科オオノガン属に分類される。別名インドノガン[4][6]。
全長オス120センチメートル、メス90センチメートル[4]。体上面は黄褐色で、黒い斑点が入る[4]。顔から頸部・腹部にかけては白い[4]。雨覆や風切羽の先端は白い[4]。
後肢の色彩は淡黄色[4]。
オスは頭頂が黒く、胸部に黒い横縞が入る[4]。種小名nigricepsは「黒い頭の」の意。メスは頭頂が褐色[4]。頸部は灰色[3][4]。胸部の横縞は不明瞭か[4]、横縞がない[3][6]。
草原や半砂漠地帯などに生息する[4]。農耕地に飛来することもある[6]。
バッタ類やコガネムシ類などの昆虫、小型哺乳類、植物の根、イチゴ類などの果実、穀物などを食べる[4]。
繁殖様式は卵生。繁殖期はインドでは雨季にあたる3 - 9月で、雨量が少ない年には繁殖しない[6]。オスはディスプレイ場に集まり。1羽のオスが複数のメスと交尾を行う[4][6]。地面を掘っただけの窪みを巣にする[4]。1回に1個（まれに2個）の卵を産む[3][4][6]。抱卵と育雛はメスのみが行う[4][6]。雛は孵化してから1か月ほどで飛翔できるようになる[4]。
農地開発や採掘・道路建設・植林などによる生息地の破壊、農薬による影響、家畜による巣の踏み付け、電線による衝突死、食用の狩猟やスポーツハンティングなどにより生息数は激減している[3]。1975年のワシントン条約発効時にはワシントン条約附属書IIに、1979年にはワシントン条約附属書Iに掲載されている[2]。1969年における生息数は1,260羽、2008年における生息数は300羽と推定されている[3]。2012年の調査で89羽、2015年の調査では40羽の確認が報告されている[3]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_on_Ipomoea_carnea_W_IMG_0593.jpg)
.png){kind=small}
