الأسماء في صفحات التنقل
Anas crecca[2][3] ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae qu'habita en Eurasia y África. Ye un coríu migratoriu que cría nel norte de Eurasia y pasa l'iviernu nel sur d'esti continente y África. Ye una especie bastante común, y de cutiu bien numberosa, y trátase d'unu de los coríos de superficie más pequeños. Presenta dimorfismu sexual, amosando'l machu un plumaxe llamativu, carauterísticu pol so resaltáu «antifaz» verde azuláu, siendo muncho más vistosu que la fema, de tonos apagaos y parduzos. Les cercetas comunes son axiloses voladores, omnívores y habiten en tou tipu d'humedal.
Ye un coríu de pequeñu tamañu, con unos 35 cm de llargor, una valumbu alar d'ente 53-59 cm, y un pesu de 270-394 g.[3] El picu ye planu y arrondáu. Tocantes a el so color, el picu ye d'un tonu pardu o marrón escuro, dacuando motudu o enllordiáu de coritu. Les sos pates palmotiaes son de pardu buxu. L'iris ye d'un diámetru de 8 mm y de color castañu.
Presenta un marcáu dimorfismu sexual n'el color del so plumaxe, la cerceta machu esplega un coloríu muncho más vivu y llamativu qu'el de la fema. Anque ye carauterísticu nesta especie, tantu en machos como en femes, un espejuelo de color verde esmeralda metálicu. El machu adultu en plumaxe reproductivu presenta un color predominantemente buxu, en realidá por cuenta de un finu llistáu coritu y blancu solu apreciable de cerca, col pechu motudu en ocuro sobre fondu color ablancazáu o ante del restu de partes inferiores, con ciertu color doráu so la cola. Sicasí la so cabeza ye d'un color castañu acoloratáu, con una ancha franca de color verde escuru verdioscura a manera de antifaz alredor de los güeyos, que ta bordiada per fines llinia de color crema que s'estienden hasta'l picu. El plumaxe de les femes ye principalmente de tonos pardos, con un fondu claru con veteado más escuru. El so pileu marrón escuro y sobre los güeyos apaez franxa superciliar clara y una postocular escura, y los carriellos y el pescuezu son más pálidos y tán finamente rayaos de pardu.
Los machos en clise, esto ye, tres la dómina de cría y mientres el procesu de muda del so plumaxe, paecer a les femes adultes, anque presenten el llombu y l'envés de les ales d'un color más escuros y netamente uniformes.
Los exemplares inmaduros o xuveniles, tanto machos como femes, son similares a les femes. Motudos de color marrón buxu o pardu claru.
El plumaxe de los machos de cerceta común y cerceta americana son d'aspeutu bien similar, tantu que les úniques diferencies observables son les fines llinies de color crema que presenten na cabeza bien marcaes nos machos de cerceta común, bordiando les mexelles y el pileu, ente que son difuses o tán ausentes nes cercetas americanes; y los dos franxes blanques verticales nes bandes del pechu que namái tienen los machos de cerceta americana y les horizontales de les ales presentes solo nos machos de cerceta común.
Ye aparentemente un coríu silenciosu, pero'l machu produz un discretu anque prestosu y carauterísticu "crrit" acompañáu d'un xiblíu, conocíu polos cazadores qu'esperen sollertes a oirlo. Sicasí, la fema emite un aspru "cuac", sobremanera cuando s'esciten o sollerten yá que xeneralmente tán callaes.
La cerceta común pertenez al grupu de cercetas típiques, un pequeñu grupu de coríos de superficie del xéneru Anas cercanamente emparentáu col ánade real (A. platyrhynchos) y los sos parientes, de fechu al paecer tou este últimu grupu evolucionó a partir d'una cerceta típica. Forma una superespecie cola cerceta americana (A. carolinensis) y la cerceta barcina (A. flavirostris). Describióse amás de la nominal una subespecie, A. c. nimia de les islles Aleutianas, que difier solo llixeramente en tamañu, anque probablemente nun ye distinta.[4][5][6]
Anque nel pasáu les cercetas comunes y les americanes fueron consideraes como una única especie, anguaño la mayoría de los ornitólogos considerar especies separaes,[7][8][1] a pesar los plumaxes reproductivos apomórficos cuasi idénticos de los sos machos, lo que sigue confundiendo a los científicos.
La primer descripción científica d'esta especie foi realizada por Carlos Linneo na so obra Systema naturae en 1758 col mesmu nome que anguaño, Anas crecca.[2] La so descripción en llatín ye: [Anas] macula alarum viridi, linea alba supra infraque oculos – «un coríu con espejuelo verde, con una llinia blanca percima y per debaxo de los güeyos» – y la so primer referencia foi la descripción de la so obra inicial Fauna Svecica.[9] Linnaeo amás mentó na so descripción qu'otru autores escribieren sobre la cerceta común enantes como: Conrad Gessner[10] describir na so obra Historiae animalium como anas parva («coríu pequeñu») ente los sos querquedulae ("cercetass"); Ulisse Aldrovandi[11] denominar phascade o querquedula minor ("cerceta menor"), y que foi debidamente mentada por Francis Willughby[12] que llamó a la especie querquedula secunda Aldrovandi («segunda cerceta de Aldrovandus»[13]). Tocantes a la llocalidá tipu Linnaeo anotó qu'habita n'ecosistemes d'agua duce d'Europa.[14]
El nome científicu que-y dio Linneo ye una onomatopeya, referida a una llamada carauterística de los machos que yá fuera tratada poles fontes qu'usó. Polo que'l nome científicu que tien dende entós vien significar «coríu que fai cryc». El so nome común en noruegu krikkand, danés krikand y alemán Krickente signifiquen lo mesmo.
Tradicionalmente, los ornitólogos considerban qu'esistíen tres poblaciones, identificaes en trés subespecies d'apariencia bien similar:
Sicasí, anguaño esta taxonomía nun ye compartida pola mayoría de los taxónomos, que consideren a la cerceta americana una especie estreme (Anas carolinensis).[7] Esti puntu de vista de los ornitólogos, basar nun analís que recueye datos de comportamientu, morfolóxicos, y moleculares.[15][5][6][16][17]
La cerceta común cría na mayor parte del norte d'Eurasia y la mayoría pasa l'iviernu más al sur del so hábitat reproductivu, tantu nel sur d'Europa y Asia como nel norte d'África. La mayor densidá pel branu rexístrase en Finlandia, onde se llegaron a calcular poblaciones d'aprosimao unes 60.000 o 80.000 pareyes.[18]Sicasí nos climes nidios d'Europa asolápense los territorios d'iviernu y branu. Por casu nes islles britániques cría una pequeña población pel branu, pero lleguen cantidaes enforma mayores pel iviernu procedentes de Siberia. Tamién puede atopase a la especie toa l'añu na rexón del Cáucasu, l'oeste d'Asia Menor, nes costes septentrionales del mar Negru, ya inclusive nes costes del sur d'Islandia y en Vestmannaeyjar.[19]
Pel iviernu esisten altes densidaes de cercetas alredor del Mediterraneu, incluyida la totalidá de la península Ibérica y les rexones costeres del norte d'África. Tamién pasen l'iviernu nel sur d'Asia, dende Oriente próximu hasta'l sudeste asiáticu, llegando hasta Taiwán y Xapón. Otros importante allugamientu ivernizu ye la cuasi totalidá del valle del Nilu. Amás esisten cuarteles ivernizos aisllaos nel lago Victoria, l'estuariu del ríu Senegal, y los banzaos del altu ríu Congu, los deltes interiores y marinos del Níxer, y el centru del valle del Indo. Columbráronse individuos divagantes n'en interior de Zaire, Malasia, Groenlandia, y les islles Marianes, Paláu y Yap en Micronesia;[20] y rexístrense regularmente nes costes de norteamericanes hasta California y Carolina del Sur.[19]
Anque la cerceta común ye menos abondosa que la so cercana pariente la cerceta americana, tamién ye bien numberosa. Les sos poblaciones principalmente se cuantifican principalmente polos censos que se faen nos sos cuarteles ivernizos. Rexístrense añalmente alredor de 750.000 alredor del Mediterraneu y el mar Negru, 250.000 na Europa Occidental templada, y más de 110.000 en Xapón. En 1990 y 1991 realizóse un censu más detalláu qu'amosó qu'unes 210.000 cercetas pasaben l'iviernu n'Irán, unes 109.000 en Paquistán, y alredor de 77.000 n'Azerbaixán, unes 37.000 na India, 28.000 n'Israel, más de 14.000 en Turkmenistán y cuasi 12.000 en Taiwán. Paez que se caltién por sigo mesma, tres un llixeru cayente de la so población ente 1–2% añalmente na década de 1990s – probablemente causáu principalmente pola desecación y contaminación de los humerales – ensin más aiciones de caltenimientu que la monitorización de les sos poblaciones y posiblemente la proteición de los sos hábitat nos cuarteles d'ivernada. La UICN y BirdLife International clasifiquen a la cerceta común como especie so esmolición menor, ensin contabilizar la separación de la más numberosa A. carolinensis.[1][4][19]
La cerceta común ye una de les especies a les que s'aplica'l alcuerdu pal caltenimientu de les aves acuátiques migratories afro-euroasiáticas (AEWA) applies.
N'España, alcuéntrase fácilmente n'ecosistemes como'l del Parque nacional de les Tables de Daimiel, el del Parque Natural de Monfragüe, o'l del Parque Nacional de Doñana, ente otros, onde constitúi una especie nidificante ocasional, pero invernante abondosu y numberosa.[21]
La subespecie de distribución más amenorgada que la nominal ye la cerceta aleutiana (Anas crecca nimia), que s'alcuentra nel noroeste d'América y, sobremanera, nes islles Aleutianas mientres el branu. Pel iviernu, esta subespecie de cerceta común en parte viaxa escontra'l sur de Norteamérica.
Como ave acuática ye obviu imaxinar que se desenvuelve en redol a zones con importantes mases d'agua. Les llagunes cercanes a los árboles y con abondosu vexetación acuática son un exemplu de hábitat fayadizu y preferentemente frecuentáu por esta cerceta. Mientres el periodu de nidificación vive n'agües someres con abondosa vexetación, como por casu bien podríen ser gorbizales o felechales. Ello ye que como les plantes formen parte de la so dieta, podría dicise qu'en realidá siempres van tar presentes nel so hábitat.
Constrúin los sos niales nel suelu al abelugu de vexetación o parrotals, en plantíos de tubérculos, o terrenes pantanosos ente la maleza, pudiendo asitiase próximu a l'agua, anque nun ye condición inamovible. En iviernu atopar nun espectru más ampliu de biotopos como pueden ser marismes, güelgaes, banzaos o banzaos.
Come tantu nel agua, somorguiando la cabeza pa topar la presa, como tamién "pastiando" nes veres, pa lo qu'introduz el picu nel fango, restolando y dando asina caza a los distintos invertebraos qu'atopa al so pasu. La so alimentación consiste principalmente en yerbes, plantes y les sos granes, complementada con moluscos, canesbes d'inseutos acuáticos y pequeños crustáceos. Ye por tantu un coríu omnívoru, que mientres la primavera inxer canesbes, viermes y crustáceos, mientres el seronda xeneralmente decántase por granes o brotes, y mientres el iviernu alimentar de preses acuátiques que caza somorguiando la cabeza na agua, como inclusive pueden aportar a anfibios y pexes de pequeñu tamañu.
Como la mayoría de los coríos resulta cabileñu andando pel suelu, facer con bastante dificultá, siendo menos axilosa que l'ánade real. Sicasí, el vuelu d'estes aves ye rápido, enérxicu y erráticu, con capacidá pa los cambeos sópitos de sentíu. De primeres ye baxu, pero llueu s'alcen con gran enerxía. Tamién presenta vuelu conectáu en bandada, onde amuesen una gran coordinación ente miembros, llogrando reblincaes d'ida y vuelta, con baxaes y xubíes. Suelen reparase con facilidá les bandaes constituyíes por una docena d'exemplares, pero tamién formen grupos muncho más numberosos. Ye fácil entender l'axilosu vuelu d'esta cerceta, dáu'l so pequeñu tamaño y potente fisionomía, teniendo tamién en cuenta que al mes de nacer yá practiquen un descaráu vuelu llibre. Los pichones son, ello ye que nidífugos, empezando a volar d'unos 25 a 30 díes de nacíos.
El cortexu nupcial de Anas crecca ye similar al de Anas platyrhynchos, y como suel asoceder na avifauna ye abondo espectacular. El cortexu dura dellos díes, pos los machos van tener qu'efectualo insistentemente primero que la fema apuerte a copular. N'ocasiones dellos machos, dos o trés, compiten ente ellos pa llograr l'atención d'una única fema. Estos movimientos nupciales de cortexu consisten na inmersión del picu na agua, llevantándolo al empar que s'alcen alzando'l cuerpu de l'agua, pa volver arquiar el pescuezu y nuevamente fundir el picu. Si'l machu entepásase demasiáu nel so espectáculu y avérase más de lo por cuenta de la fema, puede asoceder qu'esta lo refugue ya inclusive lo escuerra hostilmente. Si'l machu trunfa nel so enfotu y llogra el so oxetivu, l'axugamientu va producir ensin más dilación.
La cerceta común nidifica nel suelu non siempres cerca de l'agua, pero nun llugar bien escondíu. La fema ye la encargada de la so construcción, buscando un fuexu na tierra que tea camufláu ente la maleza pa pasar lo más inalvertío posible. El fuexu va ser forráu con plumón que la mesma fema s'arrinca del cuerpu, fueyatasca, yerba y felechos.
Tocantes a la puesta; presenta una sola puesta de 8 a 12 güevos ente abril y xunu. La responsable de los güevos tamién ye la fema, que se va encargar de guaralos ente que'l machu abandonar y torna al nial cuando naz el primer pichón. D'esta miente, va guarar los güevos ente 21 y 23 díes.
El güevu d'esta ave presenta un tamañu de 41-50 x 30-35,5 mm, siendo de color crema o gris con tinte verdosu.[3]
Al nacer les críes, van ser alimentaes principalmente pola fema, anque'l machu pueda contribuyir en menor midida. Sicasí los pollos dexen el nial al poco de nacer pa siguir a la madre.
De nun ser presa d'enfermedaes, depredadores o cazadores, la cerceta común llogra una llonxevidá d'unos 10 a 15 años.
Anas crecca nun ye una especie endémica, de fechu presenta una amplia distribución a lo llargo del mundu, y por tantu ostenta una importante población mundial. Según les estimaciones de Birdlife International, la población de anas crecca a lo llargo del mundu podría ser d'unos 5.900.000 a unos 6.900.000 exemplares.[22]
Tocantes a el so estáu de caltenimientu, nel añu 2009, la cerceta común alcuéntrase catalogada na Llista Colorada de la UICN (Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza) como una especie LC (Least Concern) o, lo que ye lo mesmo, d'esmolición menor. Esto ye por cuenta de que, anque se desconoz l'enclín de la población mundial, nun se cree que mengüe cola abonda rapidez como pa baxar en más del 30% mientres los próximos diez años o, nos trés próximes xeneraciones.[22]
Sicasí, n'España la cerceta común alcuéntrase catalogada, cuantimenos nel añu 2004, dientro del Llibru Colorado de les aves d'España como una especie vulnerable, siendo considerada una especie bien vulnerable a les diverses alteraciones humanes de toa índole.[23][3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Anas crecca ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae qu'habita en Eurasia y África. Ye un coríu migratoriu que cría nel norte de Eurasia y pasa l'iviernu nel sur d'esti continente y África. Ye una especie bastante común, y de cutiu bien numberosa, y trátase d'unu de los coríos de superficie más pequeños. Presenta dimorfismu sexual, amosando'l machu un plumaxe llamativu, carauterísticu pol so resaltáu «antifaz» verde azuláu, siendo muncho más vistosu que la fema, de tonos apagaos y parduzos. Les cercetas comunes son axiloses voladores, omnívores y habiten en tou tipu d'humedal.
_near_Hodal,_Haryana_W_IMG_6509.jpg)
_near_Hodal,_Haryana_W_IMG_6512.jpg)
_male.jpg)
.jpg)
