Herbarium specimens of Persicaria hydropiper often are misidentified as P. punctata. In addition to its minutely roughened and dull achenes, P. hydropiper differs from P. punctata frequently in bearing flowers enclosed in the ocreae, the inflorescences thus appearing somewhat leafy. By contrast, inflorescences of P. punctata generally appear terminal and leafless.
La pimienta de l'agua Polygonum hydropiper sinónimu de Persicaria hydropiper, ye una planta de la familia Polygonaceae que crez na zona templada del hemisferiu norte en llugares húmedos, avesíos y encharcaos. Utilízase como especia pol so sabor acre.
Llamada popularmente pimienta acuática, persicaria picante o persicaria acre, ye una planta añal de 15-50 cm d'altor. Tarmu simple de color verdosu. Fueyes llanceolaes qu'algamen los 7 cm de llargor col peciolu curtiu. Les flores son de color rosáu o blancu verdosu y arrexuntar en recímanos laxos de 2-5 cm . El mota ye verde.
Polygonum hydropiper describióse por (L.) Delarbre y espublizóse en Flore d'Auvergne ed. 2: 518. 1800.[1]
Polygonum: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues: poly = "munchos" y gonu = "nuedu". Hai otra teoría qu'afirma que la segunda parte del nome deriva de la pallabra griega gonos, "neños".
hydropiper: epítetu llatín que significa "Piper de l'agua"
Referencia[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La pimienta de l'agua Polygonum hydropiper sinónimu de Persicaria hydropiper, ye una planta de la familia Polygonaceae que crez na zona templada del hemisferiu norte en llugares húmedos, avesíos y encharcaos. Utilízase como especia pol so sabor acre.
Subibəri (su qırxbuğumu, su persikariyası) (lat. Polygonum hydropiper L.)[1] - qırxbuğum cinsinə aid bitki növü.[2]
Qırxbuğum (su bibəri) hündürlüyü 60 sm.-ə qədər olan birillik ot bitkisidir. Qızılcıq fəsiləsinə aiddir. Köklü və budaqlıdır, düyünvari budaqları çıxan nahiyyənin aşağı hissəsindən köklər əmələ gəlir, paycığa yaxın olan belə budaqlar qırmızı rəngə çevrilir. Yarpaqları uzunsov olur, kənarları bütöv, -gödək saplaqlı, yuxarı hissələrindəkilər isə saplaqsızdır.
Yarpaqların budağa birləşən hissəsi bükülmüş vəziyyətdədir. çiçəkləri xırda ağ və ya narıncı rəngdədir. Çiçəklər budaqda oturaq şəkildə bir və ya iki-üç birləşərək sünbülə bənzər çiçək formasında olub, uzunluğu 10 sm.-ə qədər çatır. Qırxbuğum (su bibəri) may ayından başlayaraq sentyabr ayınadək çiçəkləyir. Meyvəsi yumurtavari, tünd qonur rəngli fındıq formasındadır.
Budaq və yarpaqları kəskin, yandırıcı bibəri xatırladır. Quruduqdan sonra tamını itirir. Bitkinin latınca adının mənası onu göstərir ki, bu bitki nəmli yerlərdə bitir və yandırıcı dadlıdır.[3]
Hündürlüyü 30-90 sm olan birillik bitkidir. Gövdəsi düz, şişman düyünləri qırmızımtıl kiprikli dərivari borucuqla əhatə olunmuşdur. Yarpaqları ardıcıl, uzunsov lansetvaridir.Yaşılımtıl və ya çəhrayı-al-qırmızı xırda çiçəkləri birləşərək sallaq salxım əmələ gətirirlər. Meyvəsi xırda, qara, parıltısız toxumlardır. Qurudulmuş otun yarpaqları yaşıl, iysizdir, azacıq büzüşdürücü dada malikdir. İyul-avqust aylarında çiçəkləyir və meyvə verir.[4]
Su persikariyası boreal coğrafi tipinin palearktik sinfinə aiddir. Atlantik və Orta Avropa, Skandinaviya, Balkan, Aralıq dənizi və Kiçik Asiya ölkələri, İran, Əfqanıstan, Yaponiya, Çin, Şimalı Amerika, Rusiya, Orta Asiya və Qafqazda yayılmışdır. Azərbaycanda sу персикарийасы (sу гырхбуьуму) Lənkəran ovalığı, Kür və Naxçıvan düzənliyi, Böyük Qafqazın şərq və qərb, Kiçik Qafqazın mərkəzi və cənub rayonlarında, Lənkəran və Naxçıvanın dağlıq hissəsində yayılmışdır. Arandan orta dağ qurşağına kimi (dəniz səviyyəsindən 1800 m qədər) bitir.[4]
Hiqromezofitdir, sahilyanı və subataqlıq bitkilik tiplərində rast gəlir. Əsasən bataqlıq, çay, su axan və arx kənarlarında enli zolaqlar əmələ gətirir.[4]
Saponin, kumarin, alkaloid, flavonoid, efir yağları, C, D, E, K, PP vitaminləri, karotin, aşı maddələri, steroid, seskviterpenoid və digər bioloji aktiv maddələrlə zəngindir.[4]
Su persikariyası farmakopeyaya daxil olan ofisinal dərman bitkisidir. Elmi, praktiki, eksperimental və xalq təbabətində, eləcə də baytarlıqda geniş tətbiq edilir. Əsasən mədə-bağırsaq, nəfəs yolları, ağciyər vərəmi, sidik kisəsi, bəd xassəli şişlər, malyariya, revmatizm xəstəlikləri, həmçinin babasil, sınıq, burxulma və zədələnmə zamanı istifadə olunur. Antioksidant, bakteriostatik, büzüşdürücü, ağrıkəsici, qansaxlayıcı, işlədici və şualanmadan qoruyucu təsirə malikdir.[4]
Güclü qanqatılaşdırıcı təsirə malikdir, tromboflebit xəstəliyində zərərlidir.[4]
Müalicə məqsədi ilə bitkinin yerüstü hissəsi və kökü istifadə edilir.[4]
Cövhər, dəmləmə, vanna və mazlar.[4]
Su persikariyası yerüstü hissəsi acı dada malikdir, tərəvəz və yeməklərdə ədviyyat kimi istifadə olunur. Boyaq bitkisidir.[4]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Subibəri (su qırxbuğumu, su persikariyası) (lat. Polygonum hydropiper L.) - qırxbuğum cinsinə aid bitki növü.
El pebre de l'aigua (Polygonum hydropiper sinònim de Persicaria hydropiper), és una planta de la família Polygonaceae que creix en la zona temperada de l'hemisferi nord en llocs humits, umbris i encarcats. S'utilitza com espècia pel seu sabor aspre i picant.
Cridada popularment pebre aquàtic, persicària picant o persicària acre, és una planta anual de 15-50 cm. d'altura. Tija simple de color verdós. Fulles lanceolades que aconsegueixen els 7 cm. de longitud amb el pecíol curt. Les flors són de color rosat o blanc verdós i s'agrupen en raïms laxos de 2-5 cm. El calze és verd.
Planhigyn blodeuol cosmopolitan, lluosflwydd yw Y dinboeth sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Polygonaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Persicaria hydropiper a'r enw Saesneg yw Water-pepper.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tinboeth, Llys y Din, Llysiau'r Din, Penboeth, Pupur y Dwfr.
Mae hefyd yn blanhigyn bytholwyrdd.
Planhigyn blodeuol cosmopolitan, lluosflwydd yw Y dinboeth sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Polygonaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Persicaria hydropiper a'r enw Saesneg yw Water-pepper. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Tinboeth, Llys y Din, Llysiau'r Din, Penboeth, Pupur y Dwfr.
Mae hefyd yn blanhigyn bytholwyrdd.
Rdesno peprník (Persicaria hydropiper) je jednoletá plevelná rostlina palčivé chuti z čeledi rdesnovitých.
Původní areál výskytu je v mírném pásmu Evropy, v severní Africe, Orientu, na Kavkaze, Sibiři a v severní Indii, druhotně se rozšířilo do Severní Ameriky i Austrálie. Je to vlhkomilná rostlina, vybírá si především stanoviště s dostatkem vláhy, často roste i na zastíněných místech. Ke svému zdárnému vývoji potřebuje hodně živin.
V České republice se vyskytuje, často pospolitě, od nížin až do podhůří (do 850 m n. m.) na obnažených dnech řek a rybníků, v příkopech, na zamokřených polích a v terénních proláklinách. Mimo tato nevyužitá místa si ke svému růstu přednostně vybírá dobře hnojená vlhká nebo zavlažovaná pole, včetně rýžovišť, kde bývá nepříjemným plevelem.[3][4][5]
Je to jednoletá rostlina se vzpřímenou nebo vystoupavou lodyhou běžně dosahující do výšky 50 cm, na dobře úživné půdě až 100 cm. Bývá jednoduchá nebo již od spodu rozvětvená, obvykle lysá, často červeně nebo fialově naběhlá. Ve spodních uzlinách často koření. Válcovité botky jsou k lodyze volně přitisknuté, na horním okraji jsou uťaté a porostlé brvami až 3 mm dlouhými. Listy mají krátký řapík (do 1,5 cm) který vyrůstá v dolní polovině botky. Listová čepel je kopinatá nebo vejčitá, na obou koncích zúžená, po obvodu často zvlněná, dosahuje velikostí až 10 × 3 cm. Lícní i rubovou stranu má lysou až krátce chlupatou, na líci je často tmavá skvrna.
Květy vyrůstají z paždí malých blanitých, kornoutovitých listenů které jsou po okrajích spoře brvité, bývají oboupohlavné nebo zcela jalové. Květy ve svazečcích vytvářejí řídké, přetrhované, obvykle slabě nící stopkaté lichoklasy o délce až 9 cm a šířce 0,5 cm. Okvětí na bázi srostlé se skládá ze 4 nebo 5 okvětních lístků dlouhých 3 až 4 mm které jsou vespod zelené, po okrají bělavé a nahoře narůžovělé, vně jsou posety hojnými jemnými, žlutými a lesklými žlázkami. Květ má šest tyčinek uspořádaných do dvou kruhů, ve vnějším jsou čtyři s intorzními prašníky a ve vnitřním dvě s extorzními. Semeník vytvořený dvěma plodolisty má dvě čnělky s kulovitými bliznami. Opylení květu probíhá cizím pylem, vlastním pylem (samosprašnost) nebo také vlastním pylem bez otevření květu (kleistogamie). Kvete od července do října.
Rostlina se rozmnožuje výhradně svými semeny, nažkami. Tyto jsou tupě trojhranné, až 2,5 mm dlouhé, tmavě hnědé až černé, zcela zabalené v trvalém okvětí. Na jedné rostlině může ročně uzrát od 500 do 2000 semen která klíčí až později na jaře příštího roku, kdy je prohřátá půda a dostatek vláhy. Chromozómové číslo: 2n = 20.[3][4][5][6][7]
Nať rostliny obsahuje hodně tříslovin a hořčin, proto má rostlina pepřovitou chuť a nespásají ji ani zvířata, pokud se šťáva z ní dostane do očí působí palčivou bolest. Dříve se ojediněle používala ve formě odvaru nebo tinktury v lidovém léčitelství proti průjmům, na stavění krvácení a desinfekci močových cest, zevně pak proti revmatizmu.
Tato plevelná rostlina se objevuje, zvláště na vlhkých stanovištích nebo v mokrých létech, v porostech žita, ječmene, ovsa, lnu a podobně, nevadí ji ani zastínění vyššími rostlinami. Na zamokřených místech často ve velkém vyrůstá v okopaninách. Není však plevelem příliš nebezpečným.[4][5]
Nákres rostliny
Osamocená rostlina
Kolonie rostlin
Detail květů
Obrázky, zvuky či videa k tématu rdesno peprník ve Wikimedia Commons
Galerie rdesno peprník ve Wikimedia CommonsRdesno peprník (Persicaria hydropiper) je jednoletá plevelná rostlina palčivé chuti z čeledi rdesnovitých.
Wasserpfeffer (Persicaria hydropiper), auch Flohpfeffer, Pfefferknöterich, Pfefferkraut oder Scharfkraut genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Knöteriche (Persicaria). Die scharfschmeckenden Blätter und Samen werden mitunter als Gewürz verwendet.
Der Wasserpfeffer ist eine einjährige krautige Pflanze. Er keimt zwischen April und Mai und stirbt an Trockenheit oder spätestens beim ersten Frost. Der Stängel ist aufrecht, aufsteigend oder liegend und grün, häufig mit einem roten Ring nach jedem Knoten. Verzweigungen wachsen aus den basalen Blattachseln aus. Während des Alterns (Seneszenz) verfärbt sich der ganze Stängel von unten nach oben rötlich. Er ist kahl oder leicht behaart. Die Pflanze erreicht auf einem guten Standort Wuchshöhen zwischen 75 und 90 Zentimeter, an kargen Standorten bleibt sie zwischen zehn und 15 Zentimeter klein.
Das Wurzelwerk ist heterogen und besteht aus einer maximal etwa zehn Zentimeter langen, senkrecht nach unten wachsenden, häufig in sich verdrehten Hauptwurzel und seitlich von ihr abzweigenden Seitenwurzeln. Wird der untere Teil der Pflanze mit Substrat bedeckt, wachsen aus den Knoten Adventivwurzeln aus. Mykorrhizen sind nicht bekannt.
Die wechselständigen Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die Blattstiele weisen eine Länge von 1 bis 8 Millimeter auf. Sie Blattspreiten sind zwischen 3 und 12 Zentimeter lang und 0,8 bis 2 Zentimeter breit. Sie sind in der Regel beidseitig braun gepunktet, gehäuft in der Nähe der Mittelrippe. Ihre Gestalt ist lanzettlich, an der Basis keilförmig, am Rand bewimpert und mit scharfer Spitze. Die Blätter sind beidseitig kahl oder leicht behaart und nicht drüsig. Die Ochrea (Nebenblattscheiden) ist gewöhnlich mit sehr feinen Wimpern behaart und gelegentlich drüsig. Wie beim Stängel verfärben sich die Blätter während der Seneszenz ins Rötliche. Die Spaltöffnungen (Stomata) finden sich fast ausschließlich an der Blattunterseite.
Die Blütezeit reicht von Mai bis Oktober, Hauptblütezeit ist jedoch von Juni bis September. Der endständige, oft hängende, große, lockere, ährige Blütenstand ist 3 bis 8 Zentimeter lang. Kleinere Blütenstände entspringen der Achsel eines kleinen Tragblatts an jedem Knoten, die der unteren Knoten sind sehr unscheinbar und kleistogam (selbstbestäubend in geschlossenen Blüten). Diese Tragblätter sind stets kürzer als die Blütenstandsachsen. Die Ochreolae (Nebenblattscheide der Tragblätter) ist gefranst, unbehaart oder leicht behaart und drüsig.
Die Blütenstiele sind 0,5 bis 1,25 mm lang. Die kleinen, zwittrigen Blüten haben einen Durchmesser von 1,0 bis 2,0 mm. Die drei, vier oder fünf grünen, an der Spitze etwas weißen oder rötlichen Blütenhüllblätter sind dicht mit gelblichen bis bräunlichen Drüsen bedeckt. Die gewöhnlich sechs oder vier, seltener fünf oder acht Staubblätter besitzen rosa bis rote Staubbeutel. In jeder Blüte stehen zwei oder drei Griffel.
Die Blütenformel lautet: ⋆ P ( 4 − 5 ) A 4 − 8 G ( 3 ) _ {displaystyle star P_{(4-5)};A_{4-8};G_{underline {(3)}}} 
Es bilden sich etwa 2,5 bis 4 Millimeter lange und etwa 2 Millimeter breite, matte, dunkelbraune Nussfrüchte, die eine bikonvexe (beidseitig gewölbt) oder dreieckige (trigonal) Form aufweisen mit einer körnigen, matten, fein warzigen, rauen Oberfläche. Nur die Früchte der kleistogamen Blüten sind vollkommen unregelmäßig geformt. Alle Früchte sind von matter schwarzer oder dunkelbrauner Farbe. Die trockene Blütenhülle bleibt an der Frucht haften.
Der Chromosomensatz des Wasserpfeffers ist doppelt mit 2n = 20, seltener 22 Chromosomen.[1]
Der Wasserpfeffer ist im gemäßigten Eurasien und Nordamerika verbreitet, wahrscheinlich ist er in Europa oder Eurasien entstanden und wurde bereits früh in Nordamerika eingeschleppt.[2] In Europa schließt das Verbreitungsgebiet die britischen Inseln mit ein und reicht im Norden bis zum 65° nördlicher Breite. Einige wenige Vorkommen liegen aber auch noch nördlicher und sogar jenseits des Polarkreises. Nach Osten hin schließt das Verbreitungsgebiet Japan, die Volksrepublik China und Korea ein. Die Südgrenze des Verbreitungsgebiets in Südostasien verläuft durch Malaysia, auf dem indischen Subkontinent durch Sri Lanka. Bestände existieren auch auf den Philippinen, in Neuseeland und in Queensland und Südaustralien.[3] In Nordamerika finden sich Bestände in den Vereinigten Staaten und in Kanada.
Auf den britischen Inseln erreicht der Wasserpfeffer Höhenlagen bis etwa 500 Meter, in der Volksrepublik China ist die Art jedoch bis in Höhenlagen von 3500 Meter verbreitet. Standorte sind nie weit vom Wasser entfernt. Bevorzugt werden Gebiete, die im Winter überschwemmt werden. Die Art findet sich aber überall, wo es feucht genug ist, beispielsweise auf nassen Lichtungen, in Sümpfen, an Fluss-, See- und Kanalufern oder einfach feuchten Stellen. Die Pflanzen stehen selten alleine und meistens in großen Horsten aus mehreren hundert Individuen.
Dem Substrat gegenüber ist Wasserpfeffer sehr tolerant und besiedelt sowohl lehmige als auch sandige Böden. Aus Irland wurde berichtet, dass kalkige Böden bevorzugt werden. Der Boden muss jedoch eine hohe frühe Nitrat- und Kalziumversorgung bieten, die Kationenaustauschkapazität sollte moderat sein und der pH-Wert bei sechs liegen.[2] Die Art besiedelt auch beweidete Flächen und ist sehr trittfest.
Pflanzensoziologisch ist der Wasserpfeffer eine Charakterart der Klasse Bidentetea (tripartitae) (Zweizahn-Schlammufergesellschaft), nach Oberdorfer sogar eine Charakterart des Verbands Bidention. Er kommt aber auch in Gesellschaften der Ordnungen Bidentetalia oder Polygono-Chenpodietalia vor.[1] In den Allgäuer Alpen steigt sie bis zu einer Höhenlage von 1250 Metern auf.[4]
Blätter und Früchte enthalten den Scharfstoff Polygodial, der Tadeonal genannt wird. Chemisch handelt es sich dabei um einen Driman-Sesquiterpen-Dialdehyd mit bizyklischer Struktur. Dieser Stoff wirkt als Fraßhemmer für Insekten.[5]
Daneben enthalten Blätter und Frucht ätherische Öle aus α-Pinen, β-Pinen, 1,4-Cineol, Fenchon, α-Phellandren und α-Humulen, β-Caryophyllen, trans-α-Bergamoten. Darüber hinaus wurden Spuren von Carbonsäuren wie Valeriansäure und Capronsäure und deren Estern gefunden.[6]
Der Wasserpfeffer ist ein Therophyt, wird etwa sechs Monate alt und blüht ab einem Alter von sechs bis zehn Wochen. Vegetative Vermehrung findet in der Praxis nicht statt, auch wenn abgetrennte Stängelteile, sofern sie mindestens einen Knoten enthalten, wieder auswachsen können. Er wurzelt bis zu 120 Zentimeter tief.[1]
Die Vermehrung geschieht nahezu ausschließlich generativ über Samen, es liegt Amphimixis vor. Jede Pflanze erzeugt in ihrem Leben zwischen 300 und 400 Samen. Diese schwimmen auf Wasser, was sicher zu ihrer Verbreitung beiträgt, zudem bleiben sie auch im Schlamm an den Füßen von Tieren kleben und werden so davongetragen.
In Sand keimen etwa 3 % der Samen, auf Lehm 66 %, in Torf jedoch 0 %. Die Samen können nur dann keimen, wenn sie zuvor für einige Zeit, bei Temperaturen zwischen 2 und 4 °C, in Wasser lagen. Der Samen ist nicht lichtempfindlich und keimt in fünf bis zehn Tagen. Die Keimung erfolgt verzögert oberirdisch (epigäisch). Zuerst bricht die Nuss an der Spitze auf und die Wurzel erscheint. Dann wird die Nuss aus dem Boden gehoben und fällt bei der Expansion der Keimblätter (Kotyledonen) ab. Die Keimblätter sind zunächst rot, verfärben sich unter Lichteinfluss aber schnell nach grün.
Die Blüten bestäuben sich selbst. Insektenbesuche sind selten, gelegentlich besuchen aber Blattläuse (Aphidoidea) die Blüten und saugen auf der Blattunterseite oder am Blütenstiel am Phloem. Die Art ist Futterpflanze der Larven von Phytobius waltoni, einer Art der Rüsselkäfer (Curculionidae).
Die Blüten werden gelegentlich von Sphacelotheca hydropiperis, einer sehr spezialisierten Art der Brandpilze (Ustilaginomycetes) befallen. Auch die weniger spezialisierten Rostpilze (Urediniomycetes) Ustilago cordae und Microbotryum cordae sowie der Rußtaupilz (Capnodiales) Septoria polygonorum befallen die Art regelmäßig.[7]
Säugetiere fressen den Wasserpfeffer nicht, sie werden wohl durch den pfeffrigen Geschmack abgeschreckt, der Futterwert der Art ist gleich Null.[8] Die Früchte werden jedoch gerne vom Haussperling (Passer domesticus) gefressen.[9]
Die Erstveröffentlichung erfolgte unter dem Namen (Basionym) Polygonum hydropiper durch Carl von Linné im ersten Band seines Species Plantarum auf Seite 361.[10] Linné ordnete die Art also zunächst der Gattung der Vogelknöteriche (Polygonum) zu. Die Erstveröffentlichung erfolgte anhand mehrerer Typusexemplare (Syntypen). Die Neukombination zu Persicaria hydropiper (L.) Delarb. wurde 1800 durch Antoine Delarbre veröffentlicht.[11][12] Diese Zuordnung zur Gattung der Knöteriche (Persicaria) wurde 1841 von Édouard Spach und 1852 von Philipp Maximilian Opiz übernommen. 1994 wurde nachträglich ein Typusexemplar (Lectotypus) bestimmt.[13] Homonyme sind: Persicaria hydropiper (L.) Opiz (Seznam Rostlin Květeny České, 1852, S. 72), Persicaria hydropiper (L.) Spach (Histoire Naturelle des Végétaux. Phanérogames, 10, 1841, S. 536). Weitere Synonyme sind: Persicaria acris Gray nom. illeg. (nom. superfl.), Polygonum acre Lam. nom. illeg. (nom. superfl.).
Der Name Wasserpfeffer bezieht sich zum einen auf den pfefferähnlichen Geschmack der Blätter und Früchte und zum anderen auf die feuchten Standorte der Art. Das wissenschaftliche Artepitheton hydropiper geht direkt auf den klassisch-griechischen Namen ὑδροπέπερι hydropeperi zurück, mit dem der Wasserpfeffer im Wiener Dioskurides bezeichnet wird. Der Name setzt sich aus ὕδωρ hydor für Wasser und πέπερι peperi für Pfeffer zusammen.[14]
Bislang existiert keine kladistische Untersuchung der Verwandtschaftsverhältnisse der Arten der Gattung Persicaria. Klar ist aber, dass die Gattung nicht monophyletisch ist, sondern gegenüber der Gattung Polygonum – und eventuell auch gegen Atraphaxis, Bistorta und Koenigia – stärker abgegrenzt werden muss.[15]
Nächster Verwandter von Persicaria hydropiper ist sehr wahrscheinlich Persicaria foliosa (H.Lindb.) Kitag. Natürliche Hybriden sind wegen der Selbstbestäubung quasi ausgeschlossen, dennoch wurde von Hybriden mit dieser Art berichtet.
Persicaria hydropiper ist sehr variabel. Die Rötung der Laubblätter lässt sich jedoch auf das Alter der Pflanzen und die Stärke der Lichteinstrahlung zurückführen. So werden Exemplare mit vollsonnigem Standort im August fast vollständig rot. Auch die unterschiedliche Anzahl der Blütenorgane begründet keine weitere Unterteilung der Art. Dennoch werden vier Formen unterschieden:[16]
Bei Ausgrabungen im Lea-Tal wurden sehr alte Samen gefunden, die aber nicht eindeutig dem Wasserpfeffer zugeordnet werden konnten. Sicher ist eine Verwendung als Gewürz in der Bronzezeit, dies wurde durch Samenfunde in vielen Ausgrabungen bestätigt.
Heute ist der Wasserpfeffer vor allem als Ackerunkraut von Bedeutung.[17]
Die scharfschmeckenden Blätter wurden in Europa der Neuzeit gelegentlich als Pfefferersatz verwendet, besonders in Notzeiten. Seit dem Ende des Zweiten Weltkriegs spielt Wasserpfeffer allerdings in Europa keine Rolle mehr.
In der Japanischen Küche dienen frische Wasserpfefferblätter (ヤナギタデ yanagi-tade) regelmäßig als Dekoration zu Salaten oder Reisgerichten.
Neben den natürlichen Formen existieren in Japan verschiedene Sorten, die durch Pflanzenzüchtung erzeugt wurden. Besonders erfolgreich sind die Sorten ‘Benitade’ und ‘Aotade’. Die Zuchtformen weisen zum Teil eine hohe genetische Varianz gegenüber den Wildformen auf.[16]
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Wasserpfeffer (Persicaria hydropiper), auch Flohpfeffer, Pfefferknöterich, Pfefferkraut oder Scharfkraut genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Knöteriche (Persicaria). Die scharfschmeckenden Blätter und Samen werden mitunter als Gewürz verwendet.
Gòrzczi żabińc (Polygonum hydropiper L.) - to je roscëna z rodzëznë dërdestowatëch. M. jin. na Kaszëbach òn rosce.
Арусыр (лат-бз. Persicaria hydropiper) — зы гъэкӀэ фӀэкӀа къэмыкӀ удз лӀэужьыгъуэщ.
И лъэгъагъыр см 30-50-м нос, къудамэ мыин зы бжанэ ещӀ. И тхьэмпэхэм кӀы яӀэкъым, бгъузэ-кӀыхьщ. Къудамэ щхьэкӀэхэм гъэмахуэм гъэгъа хужь е пшэплъыфэ цӀыкӀухэр къыпедзэ.
КъухьэпӀэмкӀэ Еуропэм къыщыщӀэдзауэ КъуэкӀыпӀэ Жыжэм нэс макӀуэщ удзым и щӀыпӀэр, Скандинавым ищхъэрэм къыщыщӀедзэри ипщэм Филипинхэмрэ Индонезиэмрэ нэс хеубыдэщ.
Арусырыр нэхъыбэу къыщокӀ щӀыпӀэ псыӀэхэм, псыхъуэхэм.
КъэкӀыгъэм и тхьэмпэхэр сырщ. Медицинэм хущхъуэу къагъэщхьэпэ. Адыгэхэм я Ӏэзэгъуэ удзщ.
Хьэкъун Б. Адыгэ къэкӀыгъэцӀэхэр. ТхылътедзапӀэ «Элбрус». Налшыч 1992 гъ.
Занҷабили обӣ (лот. Polygonum hydropiper ), (русӣ: Перец водяной ) — растании доруворӣ. Дар илми тиб истифода бурда мешавад.
Занҷабили обӣ — растании яксола буда, баландиаш 20-70 см бо таъми тезӣ мебошад. Пояаш — ростистодаи сабз буда, дар тирамоҳ сурх мешавад. Баргҳояш — ҷойгиршавиашон пайдарҳам, дарозрўяи борик, дарозиашон 3-10 см ва пањниаш 0,4-1,7 см мешавад. Гулҳояш — майдаи нишаста буда, дар нўгҳои навда ҷорўбакҳои гандумшаклро ташкил медиҳанд, ки дарозиашон 1-12 см буда, рангашон сафед ва ё сафеди сурхчатоб мебошанд. Меваҳояш — донакҳои сиёҳи тухмшакли рангашон малла ё ҷигарии торик бо дарозии 2-3,5 мм мебошад. Вазни 1000 дона тухмӣ 1,5-3,02г. мебошад.
Занҷабили обӣ дар бехи ҷўйборҳо мерўяд. Гулкуниаш аз моҳи июн то сентябр мегузарад.
Занҷабили обӣ аз даври ќадим ҳамчун доруворӣ маълум мебошад. Дар Рум ва Юнони қадим занҷабили обиро ҳамчун дорувории захмтозакун ва варамро нест мекардагӣ истифода мебурданд. Инчунин занҷабили обиро ҳамчун хунманъкун ва зидди дарунронӣ истифода мебурданд. Дар тибби халқи тоҷик занҷабили обиро зидди касалии бавосир (геморой) истифода мебаранд. Қиммаи нав кардаи аз баргҳои занҷабили обиро ба захмҳо мемоланд. Дар тибби илмӣ алафи занҷабили обиро дар намуди ширеши обӣ (водный настой) (20: 200) бо 1 ќошуќи ошӣ 3 бор дар як рўз ҳамчун хунманъкун дар ваќти хунравии бачадон истифода мебаранд. Занҷабили обӣ ба таркиби шамҳои зидди геморой «анастезол» ва «анузол» дохил мебошад. Қисмҳои болоии занҷабили обӣ дар таркиби худ чунин моддаҳоро доранд:
ҳастанд:
Занҷабили обӣ (лот. Polygonum hydropiper ), (русӣ: Перец водяной ) — растании доруворӣ. Дар илми тиб истифода бурда мешавад.
Һыу боросо (рус. Горе́ц пе́речный, Водяно́й пе́рец, лат. Persicária hydropíper) —ҡарабойҙай һымаҡтар (Polygonaceae) ғаиләһенән бер йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 50-60 см. Майҙан алып сентябргә тиклем аҡ-алһыу һәм йәшкелт сәскә ата, июлдә орлоғо өлгөрә.
Төньяҡ ярымшарҙың уртаса һәм тропик зонаһында таралған. Һыу боросо һаҙлыҡта, дымлы туғай-болондарҙа, йылға-күл ярҙарында үҫә. Башҡортостанда киң таралған үҫемлек. Ғафури, Иглин, Ишимбай, Нуриман райондарында йышыраҡ осрай.
Һыу боросо (рус. Горе́ц пе́речный, Водяно́й пе́рец, лат. Persicária hydropíper) —ҡарабойҙай һымаҡтар (Polygonaceae) ғаиләһенән бер йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 50-60 см. Майҙан алып сентябргә тиклем аҡ-алһыу һәм йәшкелт сәскә ата, июлдә орлоғо өлгөрә.
Persicaria hydropiper (syn. Polygonum hydropiper), also known as water pepper, marshpepper knotweed, arse smart[2] or tade, is a plant of the family Polygonaceae. A widespread species, Persicaria hydropiper is found in Australia, New Zealand, temperate Asia, Europe and North America.[3][4][5][6] The plant grows in damp places and shallow water. Cultivated varieties are eaten in East Asia for their pungent flavor.
Water pepper is an annual herb with an erect stem growing to a height of 20 to 70 cm (8 to 28 in). The leaves are alternate and almost stalkless. The leaf blades are narrowly ovate and have entire margins fringed by very short hairs. They are tapering with a blunt apex. Each leaf base has stipules which are fused into a stem-enclosing sheath that is loose and fringed at the upper end. The inflorescence is a nodding spike. The perianth of each tiny flower consists of four or five segments, united near its green base and white or pink at the edges. There are six stamens, three fused carpels and three styles. The fruit is a dark brown oval, flattened nut.[7]
P. hydropiper is an annual, and prefers damp environments for optimal growth; it will readily grow in riparian zones on the banks of streams and rivers, but can also grow in other areas where water collects, such as on the banks of canals, tyre and hoof tracks in woodlands, waterlogged soil, and around gates in fields. P. hydropiper is also tolerant of partial shade and base-poor soil. In the United Kingdom, where the plant is native, it can grow at any altitude between sea level and 505 metres.[8]
Water pepper has several active ingredients. Two bicyclic sesquiterpenoids are present, polygodial (tadeonal, an unsaturated dialdehyde with a drimane backbone), and warburganal, which gives it its pungent taste.[9] The plant also contains rutin, a source of the bitter taste impression.
Water pepper contains an essential oil (0.5%) which consists of monoterpenoids and sesquiterpenoids: α-pinene, β-pinene, 1,4-cineol, fenchone, α-humulene, β-caryophyllene, trans-β-bergamotene. Carboxylic acids (cinnamic, valeric and caproic acid) and their esters were present in traces. The composition depends strongly on genetic factors.
Wild water pepper produces oils that cause skin irritation.[10]
Water pepper is eaten in Japan, where it is known as tade (蓼), or more specifically, yanagi tade (柳蓼). The leaves are used as a vegetable, but only from the cultivar, not the wild type which has a far more pungent taste. The herb is usually sold in markets as seedlings.[11] Young red sprouts are known as beni-tade (紅蓼), and are used to garnish sashimi, tempura, and sushi. It is popular for summer cooking.[11] The seeds may also be added to wasabi.
Water pepper sauce, known as tade-zu (蓼酢), is a sauce traditionally made from finely chopped water pepper leaves, soaked in vinegar, and a small amount of steamed rice. Occasionally, the juice from a squeezed kabosu is added. In Japanese cuisine it is traditionally used as a complement to grilled freshwater fish, but not saltwater fish.
In China, water pepper is known as la liao (辣蓼), and used in traditional Chinese medicine.
In Europe, water pepper was once cultivated and eaten during war time as a substitute for pepper.[11]
The plant contains many acids, including formic acid, which makes it unpalatable to livestock.[12] Though mammals do not eat wild water pepper, some insects do, giving rise to the Japanese saying "Tade kuu mushi mo sukizuki" (蓼食う虫も好き好き "Some insects eat water pepper and like it"), which may be translated as “There is no accounting for taste” or “Some prefer nettles.”
Illustration from Jan Kops' Flora Batava (1832)
.jpg)
Illustration from La flore et la pomone françaises (1832)
Illustration from Bilder ur Nordens Flora (1917-1926)
Persicaria hydropiper (syn. Polygonum hydropiper), also known as water pepper, marshpepper knotweed, arse smart or tade, is a plant of the family Polygonaceae. A widespread species, Persicaria hydropiper is found in Australia, New Zealand, temperate Asia, Europe and North America. The plant grows in damp places and shallow water. Cultivated varieties are eaten in East Asia for their pungent flavor.
La pimienta del agua Polygonum hydropiper, sinónimo de Persicaria hydropiper, es una planta de la familia Polygonaceae que crece en la zona templada del hemisferio norte en lugares húmedos, umbríos y encharcados. Se utiliza como especia por su sabor acre. En México se llama chilillo y en Cuba, hierba del sapo.[1]
Llamada popularmente pimienta acuática, persicaria picante o persicaria acre, es una planta anual de 15-50 cm de altura. Tallo simple de color verdoso. Hojas lanceoladas que alcanzan los 7 cm de longitud con el peciolo corto. Las flores son de color rosado o blanco verdoso y se agrupan en racimos laxos de 2-5 cm . El cáliz es verde.
Polygonum hydropiper fue descrita por (L.) Delarbre y publicado en Flore d'Auvergne ed. 2: 518. 1800.[2]
Ver: Polygonum
hydropiper: epíteto latíno que significa "Piper del agua"
Referencia[1]
Datos: Q160113
Multimedia:
Especies: Persicaria hydropiper
La pimienta del agua Polygonum hydropiper, sinónimo de Persicaria hydropiper, es una planta de la familia Polygonaceae que crece en la zona templada del hemisferio norte en lugares húmedos, umbríos y encharcados. Se utiliza como especia por su sabor acre. En México se llama chilillo y en Cuba, hierba del sapo.
Ur-piperra (Persicaria piper) poligonazeoen familiako landare belarkara da, ingurune hezeetan bizi dena, batzuetan erdi-murgildua erreka eta urez betetako erretenetan.
Piper izena du hosto gazteek piperbeltz zapore mina dutelako. Bangladeshen sendabelar[1] anti-hiperglizemiko[2] gisa darabilte eta Japonian bizigarri gisa[3] non landatu egiten den.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ur-piperra (Persicaria piper) poligonazeoen familiako landare belarkara da, ingurune hezeetan bizi dena, batzuetan erdi-murgildua erreka eta urez betetako erretenetan.
Piper izena du hosto gazteek piperbeltz zapore mina dutelako. Bangladeshen sendabelar anti-hiperglizemiko gisa darabilte eta Japonian bizigarri gisa non landatu egiten den.
Katkeratatar (Persicaria hydropiper, syn. Polygonum hydropiper) on yksivuotinen tatarkasvi.
Kasvilla on 20-70 cm pystyyn kohoava varsi. Lehdet 5-10 cm puikeat lähes ruodittomat, reunoilta hennosti karvaisia, korvakkeet yhtyvät varren ympäri. Kukka on 3-5 mm pitkä jossa 4-5 tyvestä puoleenväliin yhdistynyttä liuskaa jotka ovat laidoilta valkoisia tai punertavia. Emiö muodostuu kahdesta yhteen kasvaneesta lehdestä. Tyveltä yhdistyneitä vartaloita 2. Heteitä yleensä 6. Hedelmä on tummanruskea pähkylä. Kukinto rento harva tähkä[4]. Kukkii heinä–syyskuussa. Kasvi on pippurisen karvaan makuinen.[5]
Katkeratatar on levinnyt miltei kaikkialle maapallolla, Afrikkaa se ei ole vielä saavuttanut. Suomessa sitä kasvaa Oulusta alas päin, Etelä-Suomessa yleisesti.[6]
Se kasvaa ojissa, lammikoissa, lätäköissa, rannoilla sekä muilla kosteilla, soisilla ja rehevillä paikoilla.
Sisältää muun muassa kohdun supistuksiin vaikuttavaa polygopiperiiniglukosidia, runsaasti K-vitamiinia, useita flavonoideja, jotka vähentävät hiussuonten haurautta. Kasvista valmistetuilla uutteilla on lääkitty etenkin naisten elinten verenvuotoja. Jalostetun kasvin lehtiä käytetään Japanissa vihanneksena. Villaa on myös värjätty keltaiseksi tällä kasvilla.[4].
Katkeratatar (Persicaria hydropiper, syn. Polygonum hydropiper) on yksivuotinen tatarkasvi.
Renouée Poivre d'eau
Persicaria hydropiper (L.) Spach ou Persicaria hydropiper (L.) Delarbre[1], la Renouée poivre d'eau (basionyme Polygonum hydropiper L.) est une espèce de plantes herbacées de la famille des Polygonacées qui pousse dans des zones humides, éventuellement semi-immergée dans les ruisseaux, les fossés inondés.
Son nom vient du goût fortement poivré des jeunes feuilles. Elle est utilisée au Bangladesh comme plante médicinale[2] anti-hyperglycémique[3] et comme condiment au Japon où elle est cultivée[4].
Données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.
Elle est utilisée en cuisine japonaise sur les sashimi[5] et les amérindiens d'Amérique du nord utilisaient toutes les parties de cette plante comme condiment poivré (Au début du XXème siècle, ils l'appelaient "poivre indien")[6].
La renouée poivre-d'eau était utilisée contre les maux de tête par les amérindiens d'Amérique du Nord[7].
Dans le cadre des recherches contre le vieillissement, une publication (2017) comparant les effets de 73 fruits et légumes sur 3 modèles de glycation classe la renouée poivre d'eau en seconde position pour ses effets anti-glycation, notamment à cause de la lutéine qu'elle contient[8].
Renouée Poivre d'eau
Persicaria hydropiper (L.) Spach ou Persicaria hydropiper (L.) Delarbre, la Renouée poivre d'eau (basionyme Polygonum hydropiper L.) est une espèce de plantes herbacées de la famille des Polygonacées qui pousse dans des zones humides, éventuellement semi-immergée dans les ruisseaux, les fossés inondés.
Son nom vient du goût fortement poivré des jeunes feuilles. Elle est utilisée au Bangladesh comme plante médicinale anti-hyperglycémique et comme condiment au Japon où elle est cultivée.
Is planda é an biorphiobar (Persicaria hydropiper). Dúchasach i gcuid mhór den domhan. Lus bliantúil atá ann. Fásann sé i dtalamh fliuch agus in uisce tanaí.
Paprac ili vodeni papar (lat. Persicaria hydropiper; sinonim: Polygonum hydropiper) je biljka iz porodice Polygonaceae. Raste posvuda, zabilježena je u Australiji, na Novom Zelandu, umjerenim dijelovima Azije i Sjeverne Amerike. Zbog ljutog okusa ponegdje se koristi kao začin. Koristi se i kao ljekovita biljka.
Nadzemni dijelovi sadrže nedefinirano eterično ulje (0,005 %), glikozid poligopiperin, rutin, karotin, askorbinsku kiselinu (do 0,2 %), ergosterin, tokoferol, naftokinon, fitosterin, tanine (dо 4 %), organske kiseline (mravlju, octenu, jabučnu, valerijansku), acetilkolin, željezo, ugljikohidrate, flavonoide (2—2,5 %)
Može se koristiti kod menoragije i dismenoreje.[1]
Grlić, Lj., Samoniklo jestivo bilje, Zagreb 1980.
Paprac ili vodeni papar (lat. Persicaria hydropiper; sinonim: Polygonum hydropiper) je biljka iz porodice Polygonaceae. Raste posvuda, zabilježena je u Australiji, na Novom Zelandu, umjerenim dijelovima Azije i Sjeverne Amerike. Zbog ljutog okusa ponegdje se koristi kao začin. Koristi se i kao ljekovita biljka.
Hórka wuroć[1][2] (Persicaria hydropiper, syn.: Polygonum hydropiper[3]) je rostlina ze swójby wuroćowych rostlinow (Polygonaceae).
Hórka wuroć je jednolětna rostlina, kotraž docpěje wysokosć wot 25 hač do 60 cm.
Łopjena su lancetojte a docpěja dołhosć wot 4 hač do 12 cm.
Kćěje wot julija hač do septembra. Swětłoróžojte abo nazeleń běłe kćenja docpěja dołhosć wot 3 hač do 6 cm a steja w ćeńkich, čumpatych, zwjetša přewisowacych, 4-6 cm dołhich kwětnistwach, při čimž kćenja su po jednym widźomne.
Rostlina wobsahuje eteriske wolije.
Rosće w hrjebach, na brjohach, na žórłach, na lěsnych pućach a na pustych płoninach. Ma radšo mokre, zwjetša małowapnite pódy.
Hórka wuroć (Persicaria hydropiper, syn.: Polygonum hydropiper) je rostlina ze swójby wuroćowych rostlinow (Polygonaceae).
Ūdenspipars (latīņu: Polygonum hydropiper) ir viengadīgs sūreņu dzimtas lakstaugs. Sastopams mitrās vietās - mežu laucēs, krūmājos, mitrās pļavās, ūdenstilpju un grāvju krastos. Latvijā bieži sastopams mitro smilšu pludmalēs.
Ūdenspipara vidējais garums ir no 15 līdz 70 centimetriem. Stublājs ir stāvs, sarkanīgs, kails, zarojas no pamata un galos nolīkst.
Lapas izkārtotas pamīšus. Tās ir vienkāršas, veselas lancetiskas vai lineāri lancetiskas (garumā 3 līdz 7 cm, platumā 0,5 līdz 5 cm). Lapas ir gludas, smailu galu, bet to pamats ir ķīļveidīgs.
Zieds ir šaurs, skrajas skaras garumā ir no 3 līdz 6 cm, sakārtotas skrajos, pārtrauktos ķekaros, kas galā nolīkst. Apziednis ir zaļganbalts vai rožaini iesārts (garumā apmēram 0,4 cm), ārpusē klāts ar punktveida dziedzeriem.
Zied no maija vidus līdz septembrim. Augļi ir eliptisks riekstiņš. Savu nosaukumu augs ieguvis savas sīvās, kodīgās garšas dēļ.
Latvijā sastopams visā teritorijā. Pasaulē izplatības areāls - ziemeļu apvidos Eirāzijā un Ziemeļamerikā.
Ūdenspipars tiek izmantots kulinārijā, kosmētikā un tautas dziedniecībā
Ūdenspipars (latīņu: Polygonum hydropiper) ir viengadīgs sūreņu dzimtas lakstaugs. Sastopams mitrās vietās - mežu laucēs, krūmājos, mitrās pļavās, ūdenstilpju un grāvju krastos. Latvijā bieži sastopams mitro smilšu pludmalēs.
Waterpeper (Persicaria hydropiper, synoniem: Polygonum hydropiper) is een eenjarige plant uit de familie van de Polygonaceae. Hij groeit op natte stikstofrijke plaatsen zoals slotenkanten en uiterwaarden. Ook op akkers, in grienden en op vochtige bospaden gedijt de plant.
Waterpeper heeft een zachte rechtopstaande stengel met grote middelgroene lancetvormige bladen met een gegolfde rand. De plant wordt 25 tot 60 cm hoog, de bloeiperiode strekt zich uit van juli tot september. De soort heeft slanke witte bloempjes met een groenachtige schijn aan losse aren die uit oksels van de bovenste bladen groeien. Meestal zijn de bloemdekbladen bedekt met klierpunten. Het blad is zeer scherp van smaak. De vrucht is een dopvrucht met een donkerbruin tot zwart zaadje.
De plant komt van oorsprong voor in Europa, Azië en Noord-Afrika en is gemigreerd naar onder andere Noord-Amerika en Australië.
De bladen van waterpeper zijn volgens de kruidengeneeskunde geschikt om bloedingen te stoppen. Verse bladeren worden gekneusd op een uitwendige bloeding gelegd.
Waterpeper (Persicaria hydropiper, synoniem: Polygonum hydropiper) is een eenjarige plant uit de familie van de Polygonaceae. Hij groeit op natte stikstofrijke plaatsen zoals slotenkanten en uiterwaarden. Ook op akkers, in grienden en op vochtige bospaden gedijt de plant.
Rdest ostrogorzki (Persicaria hydropiper (L.) Delarbre) – gatunek rośliny należący do rodziny rdestowatych. Zwyczajowe nazwy: rdest wodny, pieprz wodny. Rośnie dziko w Europie, Azji, Afryce Północnej i Australii, rozprzestrzenił się również w innych rejonach świata[3]. W Polsce pospolity.
Roślina jednoroczna. Kwitnie od lipca do października. Zasiedla zbiorowiska ruderalne, zarośla, łęgi, rowy, brzegi wód i polach uprawne jako chwast segetalny[4]. Roślina wskaźnikowa gleb bogatych w azot. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Polygono-Bidentetum (regionalnie) i Ass. Catabroso-Polygonetum[5].
Tworzy mieszańce z rdestem łagodnym, r. mniejszym i r. plamistym (P. ×intercedens G.Beck)[8].
Zbiór w okresie kwitnienia (lipiec, sierpień), ścina się górną połowę rośliny, łącznie z kwiatostanami. Suszenie w temperaturze 30 °C, w cieniu.
Rdest ostrogorzki (Persicaria hydropiper (L.) Delarbre) – gatunek rośliny należący do rodziny rdestowatych. Zwyczajowe nazwy: rdest wodny, pieprz wodny. Rośnie dziko w Europie, Azji, Afryce Północnej i Australii, rozprzestrzenił się również w innych rejonach świata. W Polsce pospolity.
Polygonum hydropiper é uma espécie de planta com flor pertencente à família Polygonaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 361. 1753.
Os seus nomes comuns são persea, persicária-mordaz, persicária-picante, pimenta-da-água ou pimentela.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e Arquipélago da Madeira e introduzida no arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Polygonum hydropiper é uma espécie de planta com flor pertencente à família Polygonaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 361. 1753.
Os seus nomes comuns são persea, persicária-mordaz, persicária-picante, pimenta-da-água ou pimentela.
Piperul de baltă, sau dintele-dracului, iarba iute, piparca sălbatică, troscot piperat, trestie mirositoare (Persicaria hydropiper, sin. Polygonum hydropiper) este o specie de plante din familia Polygonaceae. Crește în locuri umede și apă mică; este nativă zonei temperate din emisfera nordică. Planta este folosită drept condiment datorită aromei înțepătoare.
Este o plantă acvatică fără tulpini aeriene, cu rizom lung, târâtor și gros. De pe rizom se ridică frunze ondulate nepețiolate, lanceolate. Florile piperului de baltă sunt gălbui și mici, cu învelișul format din 6 piese. Florile sunt grupate într-un spadix gros lateral (ca un știulete). Fructul este o bacă. Piperul de baltă înflorește în lunile mai-iulie.
Crește în apele stătătoare (pe marginea bălților și lacurilor).
Se folosește rizomul (Rizoma Calami) care are o culoare brun roșcată, miros plăcut, aromat și gust amar. Acesta se recoltează primăvara înainte ca plantă să înflorească (în martie-aprilie) sau după (toamna, în septembrie-octombrie). Produsul conține cca. 2-3% ulei volatil, colamină, amidon, substanțe amare, având o acțiune spasmolitică, colagogă, tonică, coleretică, carminativă, antispatică, diuretică, simulând apetitul și secreția gastrică. Se utilizează ca decoct sau infuzie. Băile de obligeană au efect tonifiant la convalescență, diabet sau anemii. Prezintă și proprietăți insecticide și tranchilizante. Intră în compoziția ulcerotratului.
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Piperul de baltă, sau dintele-dracului, iarba iute, piparca sălbatică, troscot piperat, trestie mirositoare (Persicaria hydropiper, sin. Polygonum hydropiper) este o specie de plante din familia Polygonaceae. Crește în locuri umede și apă mică; este nativă zonei temperate din emisfera nordică. Planta este folosită drept condiment datorită aromei înțepătoare.
Horčiak pieprový (lat. Persicaria hydropiper syn. Polygonum hydropiper) je jednoročná liečivá rastlina s rozkonárenou byľou z čeľade stavikrvovité (Polygonaceae).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Horčiak pieprový
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Horčiak pieprový
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Horčiak pieprový (lat. Persicaria hydropiper syn. Polygonum hydropiper) je jednoročná liečivá rastlina s rozkonárenou byľou z čeľade stavikrvovité (Polygonaceae).
Bitterpilört (Persicaria hydropiper) är en art i familjen slideväxter
Bitterpilört är en mångformig ettårig ört, 20–30 cm hög. Stjälken är uppstigande eller upprätt, den är rotslående nertill. Bladen är lansettlika och bredast nedanför mitten. De har en stark pepparaktig smak. De nedre stipelslidorna har korta kanthår medan de övre vanligen är helt kala. Blommorna sitter i axlika, glesa samlingar. De är oansenliga med grönaktiga, rödspetsade hylleblad. Hyllebladen och blomskaften är klädda med gula, tätt sittande körtlar. Frukten är en matt mörkbrun nöt.
Bitterpilört blommar från juli till september
Bitterpilört används inom folkmedicinen som blödningshämmande eller urindrivande medel. Använda delar är hela växten utom roten, färsk eller torkad. Aktiva ämnen, som finns i körtlar på blad och stjälk, är seskviterpenaldehyderna tadeonal och polygodiol, som också ger växten dess skarpa smak. Aktiva ämnen är också flavonglykosider som kaliumbisulfatester av rhamnazin. [1]
Bitterpilört finns i stora delar av Europa, Asien, Australien och Nordamerika. I Sverige förekommer den i södra och mellersta delarna, men sällsynt också längre norrut.
Bitterpilört växer i diken, dykärr och andra vattensamlingar. Den är sommarannuell, d.v.s. vårgroende och höstblommande.
Hydropiper betyder vattenpeppar.
Växten har fått sitt namn av bladens brännande smak och kallas därför ibland "vattenpeppar".
Dessa har dock varken stark smak eller körtlar på hyllebladen.
Not: I litteraturen kan stavningen Polugonum ses, vilket är helt ekvivalent med Polygonum.
Wikimedia Commons har media som rör Bitterpilört.
Bitterpilört (Persicaria hydropiper) är en art i familjen slideväxter
Однорічна трав'яниста рослина (20-70 см заввишки) з слаборозвинутим стрижневим коренем. Стебло пряме, вгорі трохи розгалужене, піхви майже голі, циліндричні, більш-менш цілісні. Пластинки листків не зчленовані при основі з черешком. Листки чергові, ланцетні, з хвилястим цілісним краєм. Суцвіття — рідка довга переривчаста китиця. Оцвітина проста, віночкоподібна, рясно вкрита крапчастими залозками, зеленувато-рожева або білувато-рожева з короткими квітконіжками, 4- 5-роздільна. Тичинок шість-вісім, стовпчиків два-три, зав'язь верхня. Плід тригранний, темно-коричневий, матовий горішок, захований всередині оцвітини.
Росте гірчак перцевий на вологих місцях у мішаних і листяних лісах, у вільшняках, на луках, по берегах водойм, канав. Тіньовитривала рослина. Цвіте з червня по вересень. Поширений по всій Україні. Райони заготівель — Полісся, північна частина Лісостепу, Прикарпаття й Закарпаття. Утворює часто суцільні зарості. Запаси сировини значні.
Лікарська, медоносна, фарбувальна рослина. У науковій медицині використовують траву гірчака перцевого — Herba Polygoni Hydropiperis. Препарати з нього рекомендують як кровоспинний засіб при геморої та маткових кровотечах. Діючим чинником гірчака перцевого є глюкозид полігопіперин, вітаміни К, А, і С, рутин, флавоноїди, дубильні речовини, органічні кислоти.
У народній медицині гірчак перцевий здавна використовують як засіб, що очищає рани і руйнує пухлини, тамує біль. Його рекомендують при хворобах шкіри, базедовій хворобі, геморої, хворобах сечового міхура, при проносах, водянці, як кровоспинне.
Зовнішньо застосовують замість гірчичників і як болезаспокійливий засіб при пухлинах. Листки мають гострий смак перцю і можуть вживатися як приправа до різних страв. Вся рослина залежно від протрав дає золотисту, жовту й сіру фарби.
Гірчак почечуйний у науковій і народній медицині використовують як кровоспинний і сечогінний засіб, при геморої та хронічних запорах. Свіжу траву прикладають до потилиці при головних болях. Він отруйний для свиней і овець. Корені дають жовту фарбу. Медопродуктивність його — до 180 кг/га.
Гірчак зміїний теж цінна лікарська рослина. Препарати з кореневища застосовують при розладах кишечника, шигельозі, запаленні слизових оболонок, при кровотечах, надмірних і нерегулярних менструаціях. У ветеринарії його використовують як протипроносний засіб. Завдяки високому вмісту танідів (до 25 %) вважається гарним дубителем, причому ним фарбують шкіру в стійкий червонувато-жовтий колір.
На пасовищах добре поїдається вівцями та іншими тваринами, за кормовою цінністю прирівнюється до вівса. Насіння — гарний корм для птахів. Як медонос дає багато нектару.
Нанайці на Амурі вживають водяний перець (Persicaria hydropiper) сирим - як приправу до рибних та м'ясних страв та як замінник перцю.[1]
Гірчак перцевий і почечуйний збирають під час цвітіння до почервоніння стебел, зрізуючи їх ножами або серпами на висоті 10-20 см від поверхні ґрунту. Сушать на горищах під залізним дахом, під наметами, в затінку, розстилаючи тонким шаром на папері або тканині. Суху сировину пакують у тюки вагою по 50 кг або в мішки по 15-20 кг. Зберігають у сухих, добре провітрюваних приміщеннях.
Кореневища гірчака зміїного заготовляють восени після відмирання його надземних частин. Їх викопують лопатами, струшують землю, обрізують надземні частини і корені, миють у холодній воді, після чого підсушують па повітрі. Сушать у печах або сушарках при температурі 50-60°, розстилаючи тонким шаром на решетах. Пакують сировину в тюки вагою по 100 кг, зберігають у сухих, добре провітрюваних приміщеннях, строк зберігання — п'ять років.
Зовнішній вигляд рослини
Квіти
Răm nước[3] hay còn gọi nghể răm,[4] nghể nước, lạt liệu[5] (danh pháp hai phần: Persicaria hydropiper) là một loài thực vật trong họ Rau răm (Polygonaceae). Nó đôi khi cũng được sử dụng làm gia vị do có vị cay.
Cây thân thảo một năm. Thân mọc thẳng, cao 40–70 cm, nhiều cành, không lông, nở rộng ra tại các đốt. Lá có vị tương tự như hồ tiêu; cuống lá 4–8 mm; phiến lá hình mũi mác hay elip-mũi mác, 4-8 × 0,5–25 cm, cả hai mặt không lông, có các điểm mạch hỗ màu nâu, đôi khi có lông nhỏ và cứng ép sát gân giữa, gốc lá hình nêm, mép lá có lông mịn, chỏm lá nhọn; các hoa tự thụ phấn trong chồi, không nở, có mặt tại các nách lá; bẹ chìa hình ống dài 1-1,5 cm, giống như màng mỏng, có lông cứng và nhỏ thưa thớt, cụt đỉnh, có lông rung ngắn. Cụm hoa mọc trên đầu cành hay ở nách lá, dạng bông, rủ xuống, dài 3–8 cm, các lá bắc xanh lục, hình phễu, dài 2–3 mm, mép dạng màng, có lông mịn ngắn thưa thớt, mỗi lá 3-5 hoa. Các cuống nhỏ dài hơn lá bắc. Bao hoa màu xanh lục, trắng hay hồng phía trên, chia 5 (hoặc 4) phần, có điểm mạch hỗ trong suốt màu nâu; lá đài và cánh hoa hình elip, dài 3-3,5 mm. Nhị hoa 6 (ít khi 8), không thò ra. Nhụy 2-3. Quả bế không thò ra, trong bao hoa vĩnh cửu, màu nâu-đen, trong mờ, hình trứng, hai mặt lồi hay mặt cắt tam giác, dài 2–3 mm, có các hõm nhỏ dày dặc. Ra hoa tháng 5-9, kết quả tháng 6-10. Số nhiễm sắc thể 2n = 18-22.
Răm nước mọc trong các vùng đất ẩm thấp hay các vùng nước nông; có nguồn gốc ở khu vực ôn đới của Bắc bán cầu như ven bờ sông, suối, các thung lũng ẩm ướt; tới cao độ 3.500 m so với mực nước biển. Khu vực phân bổ: châu Á (Trung Á, Nam Á, Đông Á và Đông Nam Á); Australia, châu Âu, Bắc Mỹ.
Cây răm nước có các thành phần hoạt hóa sau: sesquiterpenoit hai vòng, polygodial (tadeonal, một đianđehyt chưa bão hòa) tạo ra vị cay và rutin là nguồn tạo ra vị đắng.
Loài thực vật này cũng chứa tinh dầu (0,5%) bao gồm các monoterpenoit và sesquiterpenoit: α-pinen, β-pinen, 1,4-cineol, fenchon, α-humulen, β-caryophyllen, trans-β-bergamoten. Các axít cacboxylic (cinnamic, valeric và caproic) cùng các este của chúng với sự hiện diện ở dạng dấu vết. Các thành phần hoạt hóa này phụ thuộc nhiều vào các yếu tố di truyền.
Theo Bách khoa Toàn thư Việt Nam, có nơi sử dụng răm nước làm thuốc cầm máu, trị băng huyết, chữa giun, nhuận tràng, thông tiểu tiện, chữa rắn cắn, diệt giòi (ruồi nhặng) và bọ gậy (muỗi).
Tại Nhật Bản lá của loài thực vật này được dùng làm rau, chúng được thu hái từ các giống cây trồng ít cay chứ không phải từ cây mọc hoang dã-là giống cây có vị cay nhiều hơn. Hạt của nó cũng được sử dụng, chẳng hạn trong là một phụ gia của wasabi.
.jpg)
.jpg)
|date= (trợ giúp)
Phương tiện liên quan tới Persicaria hydropiper tại Wikimedia Commons
Răm nước hay còn gọi nghể răm, nghể nước, lạt liệu (danh pháp hai phần: Persicaria hydropiper) là một loài thực vật trong họ Rau răm (Polygonaceae). Nó đôi khi cũng được sử dụng làm gia vị do có vị cay.
Persicaria hydropiper (L.) Delarbre, 1800
Синонимы
Горе́ц пе́речный, или Водяно́й пе́рец (лат. Persicária hydropíper) — вид травянистых растений рода Персикария (Persicaria) семейства Гречишные (Polygonaceae), встречается в умеренном и тропическом климате Северного полушария. Ранее вид относили к роду Горец, как Polygonum hydropiper, под таким названием оно встречается во многих ботанических работах.
Однолетнее растение, высотой 30—90 см.
Стебель прямостоячий или восходящий, обычно ветвистый, голый, часто, в особенности к осени, красноватый.
Листья ланцетные, к обоим краям суженные, острые или туповатые, 3—9 см длиной и 0,7—2 см шириной, нижние с короткими черешками, верхние сидячие, острые, гладкие, по краю волнистые. Пластинка листа часто с просвечивающими точками желёзок и бурым пятном на верхней стороне. Черешки очень короткие, раструбы цилиндрические, почти голые, по краю коротко реснитчатые, красноватые[2]. Свежесорванные листья на вкус горько-остроперечные; после сушки эта жгучесть пропадает[3].
Цветки сидят на концах побегов по одному — три в пазухах раструбов, собраны в узкие, почти нитевидные рыхлые колосовидные кисти 3—8 см длиной и 0,2—0,5 см шириной, в нижней части прерывистые, поникающие верхушкой. Околоцветник 4—5-линейный, 3,0—4,5 мм длиной, зеленоватый, розовый или белый, снаружи густо покрытый жёлтыми вдавленными желёзками. Тычинок шесть-восемь.
Формула цветка: 
∗ P C o ( 4 , 5 ) A 6 − 8 G ( 3 _ ) {displaystyle mathrm {ast ;P^{Co};_{(4,5)};A_{6-8};G_{({underline {3}})}} } 
Плод — двугранный, плоско-выпуклый или почти трёхгранный, чёрно-бурый, с тусклой мелкозернистой поверхностью орешек, 2,2—3,5 мм длиной.
Цветёт в июне — сентябре. Плоды созревают в августе — октябре. Легко размножается семенами.
Произрастает от Европы (Бельгия, Австрия) на западе до Дальнего Востока и от Скандинавии на севере до Индонезии и Филиппин на юге, встречается на севере Африки (Алжир, Марокко) и в Австралии[5].
Широко распространён почти по всей России (европейская часть, Сибирь, Кавказ)[3].
Растёт на болотистых лугах, по берегам рек, прудов, болот, озёр, а также вдоль дорог, на сырых местах. Предпочитает влажные и богатые почвы[2].
Надземная часть содержит неопределённое[3] эфирное масло (0,5 %), гликозид полигопиперин, рутин, каротин, аскорбиновую кислоту (до 0,2 %), эргостерин, токоферол, нафтохинон, фитостерин, дубильные вещества (до 4 %), органические кислоты (муравьиную, уксусную, валериановую, яблочную), ацетилхолин, железо, сахара, флавоновые производные (2—2,5 %) — рамнозин, рутин, изорамнетин, кверцитрин, кверцетин, гиперозид, кемпферол. В корнях содержатся антрагликозиды и дубильные вещества.
Все органы имеют горький остроперечный вкус. Надземную часть растения и измельчённые семена используют как острую приправу к салатам, супам, соусам.
В качестве лекарственного растения горец перечный был известен ещё древним грекам и римлянам как вяжущее, противомалярийное, кровоостанавливающее средство.
В 1912 году провизор Пиотровский обратил внимание на свойство гореца перечного вызывать свёртывание крови, что использовалось в народной медицине при маточных и геморроидальных кровотечениях. На собранной им траве кровоостанавливающее действие было всесторонне изучено Николаем Кравковым, и растение было введено в Государственную фармакопею СССР как заменитель желтокорня[3].
В качестве лекарственного сырья используют траву горца перечного (лат. Herba Polygoni hydropiperis). Это собранная во время цветения, очищенная от примесей, пожелтевших и повреждённых органов надземная часть дикорастущего растения. Сушат при температуре не выше 40—50 °С. Хранят в сухом помещении. Срок годности сырья 2 года[6]. Продуктивность одного растения — 4—9 г сырой (0,6—2 г сухой) надземной массы; урожайность на пойменных лугах — до 22,5 кг/га сухого сырья[2]. В СССР промышленные заготовки водяного перца производили на Украине[3].
В современной медицине употребляется в виде настоя и жидкого экстракта[6] как кровоостанавливающее средство при геморрое и маточных кровотечениях, при фибромиомах матки, хроническом эндометрите и обильных менструациях; входит в состав противогеморройных свечей. Растение обладает антибактериальной активностью[2].
В народной медицине различных стран его применяли при заболеваниях щитовидной железы, как вяжущее кровоостанавливающее, болеутоляющее, ранозаживляющее, при кожных болезнях, заболеваниях печени, мочекаменной болезни, отёках, язвенной болезни желудка, экземе, бронхиальной астме.
Из растения можно получить жёлтую, золотистую, золотисто-зелёную, серую и защитного цвета краски.
Хороший медонос.
Горе́ц пе́речный, или Водяно́й пе́рец (лат. Persicária hydropíper) — вид травянистых растений рода Персикария (Persicaria) семейства Гречишные (Polygonaceae), встречается в умеренном и тропическом климате Северного полушария. Ранее вид относили к роду Горец, как Polygonum hydropiper, под таким названием оно встречается во многих ботанических работах.
水蓼（学名：Polygonum hydropiper；同義詞：Persicaria hydropiper）是一种蓼科蓼屬植物，也称辣蓼。
一年生草本，高20～80厘米，直立或下部伏地。茎红褐色，直立多分枝，无毛，节常膨大，且具须根。全缘披针形的叶子互生，长4～9厘米，宽5～15毫米，两端均有腺点；紫褐色筒状的托叶鞘，有短缘毛和腺点。夏秋开淡绿色或淡红色花，花被4～5裂，卵形或长圆形，有黄色透明的腺点；穗状花序腋生或顶生，细弱下垂，下部的花间断不连。卵形瘦果，侧扁，一面平一面突起，表面有小点。
广泛分布于中国东北、华北、陕西、甘肃、江苏、浙江、湖北、湖南、福建、广东、广西和云南等省区；此外，朝鲜、日本、印度、印度尼西亚、欧洲及北美也有。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ヤナギタデ（柳蓼、学名: Persicaria hydropiper）は、タデ科イヌタデ属[4]の1年草[5]。水辺などに生える雑草。和名は、葉がヤナギに似ていることから[5]。マタデ、ホンタデともいう[5]。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この植物には精油 (0.5%) が含まれており、モノテルペンと セスキテルペン: α-ピネン, β-ピネン, 1,4-シネオール, フェンコン, α-フムレン, β-カリオフィレン, trans-β-bergamoteneなどで成り立っている。 カルボン酸 (ケイ皮, 吉草と カプロン酸) などのエステルも見つかっている。この組織成分は、遺伝子によるものが強い。
「蓼食う虫も好きずき」の語源である辛味のある葉が、薬味として利用される。刺し身のつまにしたりする[5]ほか、すり潰して酢に混ぜることでアユ等の魚の塩焼きに使用する蓼酢となる。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
여뀌는 마디풀과의 한해살이풀이다.
버들여뀌, 매운여뀌, 수료(水蓼), 택료(澤蓼), 천료(川蓼)라고도 한다. 평지보다 낮은 지대의 길가나 습지 또는 시냇가에서 자란다. 높이는 30∼80cm이고 털이 없으며 줄기에서 가지가 많이 갈라진다. 잎은 피침형이거나 긴 달걀 모양으로 어긋난다. 길이 3~12cm, 너비 1~3cm이고 가장자리가 밋밋하며 표면에 털이 없다. 씹으면 맵다. 꽃은 6∼9월에 수상꽃차례로 피는데 이삭의 길이는 5∼10cm 정도이며 다 익은 벼처럼 아래로 처진다. 열매는 수과로 검고 길이는 2~3mm 정도에 납작하며 달걀을 거꾸로 세운 모양이며 작은 점이 있다.
피를 멈추는 데 효용이 있어 약으로 쓴다. 주로 자궁출혈·치질출혈 등의 내출혈에 쓴다. 또, 휘발성의 정유 성분이 들어 있어 혈관을 넓혀 주어 혈압을 내려 준다. 잎과 줄기에 탄닌이 많이 함유되어 항균 작용이 있다. 여뀌를 찧어 물고기를 잡는 데 쓰기도 한다.
.jpg)
여뀌는 마디풀과의 한해살이풀이다.
버들여뀌, 매운여뀌, 수료(水蓼), 택료(澤蓼), 천료(川蓼)라고도 한다. 평지보다 낮은 지대의 길가나 습지 또는 시냇가에서 자란다. 높이는 30∼80cm이고 털이 없으며 줄기에서 가지가 많이 갈라진다. 잎은 피침형이거나 긴 달걀 모양으로 어긋난다. 길이 3~12cm, 너비 1~3cm이고 가장자리가 밋밋하며 표면에 털이 없다. 씹으면 맵다. 꽃은 6∼9월에 수상꽃차례로 피는데 이삭의 길이는 5∼10cm 정도이며 다 익은 벼처럼 아래로 처진다. 열매는 수과로 검고 길이는 2~3mm 정도에 납작하며 달걀을 거꾸로 세운 모양이며 작은 점이 있다.
