El maracuyá, parcha, parchita, chinola o mburucuyá (Passiflora edulis) ye una fruta pastusa del xéneru Passiflora.
La pasionaria ye una enredadera trepadora; puede algamar los 9 metros de llargor en condiciones climátiques favorables, anque'l so periodu de vida nun supera polo xeneral la década. El so tarmu ye ríxidu y maderizu; presenta fueyes alternes de gran tamañu, perennes, llises y de color verde escuru. Una mesma planta puede presentar fueyes non lobulaes cuando s'empezar a desenvolver, y depués fueyes trilobulaes, pol fenómenu d'heterofilia foliar. Les raigaños, como ye habitual nel esguiladores, son superficiales.
La flor preséntase individualmente; puede algamar los cinco centímetros de diámetru nes variedaes monteses, y hasta el doble nes escoyíes pol so valor ornamental. Ye de normal blanca, con tintes arrosaos o acolorataos, en P. edulis; otres especies presenten colores que van dende'l colloráu intensu hasta l'azul pálido.
L'apariencia de la flor, similar a una corona d'escayos, indució a los colonizadores españoles a denominala el frutu de la pasión; la so estructura pentarradial recibió una interpretación teolóxica, colos cinco pétalos y cinco sépalos simbolizando a los diez apóstoles (dolce, menos Judas Iscariote y Pedro), ente que los cinco estames representaríen los cinco estigmes. Finalmente, los trés pistilos corresponderíen a los clavos de la cruz.
La fruta de la pasionaria ye una baga oval o redonda, d'ente 4 y 10 cm de diámetru, carnosa y jugosa, recubierta d'una pulgu gruesa, cerosa, delicada y incomestible. La magaya contién numberoses granes pequeñes. El color presenta grandes diferencies ente variedaes; la más frecuente nos países d'orixe ye mariella, llograda de la variedá P. edulis f. flavicarpa pero, pol so superior curiosu visual, suel esportase a los mercaos europeos y norteamericanos el frutu de la P. edulis f. edulis, de color coloráu, naranxa intensu o púrpura. Esta variedá ye conocida como gulupa en Colombia.
Ye nativa de les rexones templaes de Centroamérica y Suramérica como Paraguái. Cultívase comercialmente na mayoría de les árees tropical y subtropical del globu, ente otros países: Colombia, República Dominicana (Chinola), Méxicu, Bolivia, Brasil, Ecuador, Perú, Venezuela, Hondures, Costa Rica, Nicaragua, Panamá, El Salvador, partes del Caribe.
Esta especie ye por demás apreciada pol so frutu y en menor midida poles sos flores, siendo cultivada n'ocasiones como ornamental. La fervinchu de los sos fueyes y flores utilízase, amás, con efeutos medicina-yos. La flor del maracuyá ye la flor nacional del Paraguái. La maracuya ye un frutu tropical o tamién llamada fruta de la pasión, d'un sabor un pocu ácidu y con arume. Les variedaes en tamañu, color y sabor, anguaño 40 países utilicen la maracuya nel campu comercial pa satisfaer les necesidaes del mercáu.
Darréu al rematar el despulpáu empecipiamos a empacar nun recipiente en bolses o vidriu tresparentes pa depués sellar el productu y unvialo a una nevera pa conxelalo y evitar daños y contaminaciones del productu.
La Passiflora edulis considérase orixinaria de la rexón amazónica, anque crez de forma montesa nuna área que toma principalmente dende'l norte de Suramérica hasta'l norte de Chile, Arxentina y Paraguái. En Paraguái, onde recibe'l nome en guaraní de mburucuyá, ye considerada como flor nacional, que les sos distintes variedaes tán afeches a réximes más o menos tropicales.
A lo llargo del sieglu XIX les variedaes d'utilidá gastronómica introducir con ésitu en Ḥawai, Australia y otres islles del Pacíficu sur. Les condiciones climátiques favorables fixeron que la planta afixérase rápido; magar en Hawaii la esplotación comercial nun tuvo verdaderu impulsu hasta mediaos del sieglu XX, la planta yera frecuente n'estáu montés dende diba décades.
L'ésitu comercial de la producción de maracuyá, según el valor ornamental de les flores, afaló a Kenia y a Uganda a intentar el so cultivu nos años 1950; aprosimao coles mesmes introducióse'l plantíu comercial a Sudáfrica. Nun ye seguru si fueron estes variedaes o les cultivaes n'Australia les que s'introducieron na India al traviés de Sri Lanka, onde güei se cultiva de manera predominantemente doméstica.
El cultivu de la pasionaria estendióse a numberoses islles del Caribe, Israel, l'archipiélagu malayu y la Polinesia.
Cultivar comerciales pertenecen casi ensin esceición a les variedaes mariella (P. edulis f. flavicarpa) y púrpura (P. edulis f. edulis).
La primera crez y desenvuélvese perbién en zones tropicales; rique invariablemente más de 1000 mm añales d'agua y proteición del vientu y les xelaes, pero ye otra manera más rústica y brengosa qu'el maracuyá púrpura, y produz colleches más regulares; pol so cimeru resistencia a los nematodos y otros parásitos, utilízase dacuando como pie pa inxertos de la variedá púrpura.
La segunda ta meyor afecha a zones templaes, polo que puede cultivase a mayor altor; los sos requisitos de pluviosidá son similares a los de la variedá mariella.
L'adopción d'una o otra ta dada con frecuencia poles preferencies gastronómiques. El cultivu de maracuyá mariellu ta más estendíu en Suramérica, Hawaii y Australia, ente que nel África y l'India les variedaes púrpures predominen.
Les variedaes cultivares más frecuentes son les siguientes:
El puntu de maduror de la fruta ta dáu pol so desprendimientu; la recueya tien de faese nel suelu, manualmente. Sía para'l so consumu frescu o procesáu, el pulgu nun tien de presentar daños esternos de nengún tipu. Tien De tenese especial curiáu en nun consumir la fruta enantes del so maduror, cuidao que presenta cianogénicos.
Dambes variedaes peracábense crudes, en batíos y zusmios, y en mermelaes.
Pa consumila en crudu nun ye necesariu retirar les granes. Puede comese direutamente de la fruta, una vegada abierta, o utilizase en macedonia de frutes macedonies; la cocina contemporánea apreciar enforma n'ensalaes con fueyes verdes, onde'l so sabor llixeramente ácidu ufierta una combinación sorprendente. Tamién la flor puede utilizase n'ensalaes; ye perfectamente comestible y sabrosa, anque según la variedá pueda tener un llixeru efeutu sedante.
El zusmiu de la fruta llográu al prensar la magaya o procesala— ye con frecuencia demasiáu trupu pa bebelo direutamente; lo habitual ye combinalo con zusmios d'otres frutes, yogur, lleche o a cencielles enagua.
La magaya puede utilizase pa la confección de mermelaes; ye recomendable pa esti casu nun refugar les granes, pos el so conteníu de pectina ayuda a la gelificación del productu. El pulgu ye tamién rica en pectina, pero nun resulta necesaria si empléguense les granes.
Tanto'l zusmiu como la magaya pueden conxelase ensin problemes; magar el procesu afecta la testura de la fruta, el sabor caltener ensin cambeos apreciables hasta un añu.
La magaya y zusmiu del maracuyá son ricos en calciu, fierro y fósforu, amás de vitamines A y C.
Los frutos de les especies rellacionaes P. mollissima, P. antioquensis y P. incarnata son menos duces, anque similares en sabor; suelen tomase en mermelaes o otres cocciones. La P. quadrangularis y la P. laurifolia, otra manera, son descomanadamente duces, polo que s'empleguen en zusmios disueltos con otru líquidu.
En Colombia ye bien común l'usu d'esta fruta en diverses preparaciones que van dende dulces y mermelaes hasta zusmios, postres y néctares, siendo bien apreciada comercialmente pola gran popularidá que tien dientro de la población por cuenta del so sabor agriduz.
En Méxicu la fruta nun foi bien conocida hasta principios de los años 1990, cuando se consolidó'l mercáu de la mesma xuntu con dellos productores que tomaron la iniciativa de cultivala. La variante mariella del maracuyá ye la que se viende nel país.
En Venezuela puede preparar colos pulgos primeramente fervíos entemeciéndoles col zusmiu del frutu una bébora trupo llamada nesti país carato de parchita. Tamién puede entemecese el zusmiu con ron blancu, llogrando asina un cóctel lamáu guarapita.
La planta ye l'alimentu de les bárabos de la caparina Acraea acara.
La magaya, el zusmiu, les flores y el fervinchu de les fueyes del mburucuyá tienen un efeutu relaxante, muncho más pronunciáu nel casu del fervinchu, que puede utilizase como sedante llixeru o como calmante pa dolores musculares o cefalees; contién dellos alcaloides, ente ellos el harmano y el harmol.
En dosis normales — una taza o dos de fervinchu al día — ayuda a conciliar el suañu y puede tener amás efeutos antiespasmódicos; ta encamentada tamién en casu de tiemblos bronquiales o intestinales d'orixe nerviosu, según pa los dolores menstruales.
Tien tamién un llixeru efeutu vasodilatador, pero nun s'encamienta'l so usu regular pa evitar efeutos tóxicos.
La flor de determinaes especies tien efeutos llixeramente allucinóxenos.
Passiflora edulis describióse por John Sims y espublizóse en Journal of Botany, British and Foreign 66: 141. 1928.[1]
Passiflora: nome xenéricu qu'adoptáu por Linneo en 1753 y significa "flor de la pasión" (del llatín passio = "pasión" y flos = "flor"), foi dau polos misioneros xesuites en 1610, por cuenta de la semeyanza de delles partes de la planta con símbolos relixosos de la Pasión de Cristu, el llátigu col que foi azotáu = bilortos, los trés clavos = estilos; estames y la corola radial = la corona d'escayos.
El nome fruta de la pasión foi adoptáu polos españoles tres el contautu con nativos del Perú, que agasayaron a los mesmos con estes frutes qu'ellos denominaben Poru-p'osqo y que la so traducción al español sería "bolsa-aceda". Los españoles de primeres referíense a ella como "pollina vieya".[2] Al conocer el parrotal d'esta fruta y n'especial la so flor, los ibéricos sosprendiéronse y llamar “la flor piadora” yá que a los sos güeyos, esta, recordar los elementos de la Pasión de Xesucristo”. El color de la flor ye coloráu bien intensu, d'ello esprende la frase “Coloráu Pasión”.[3]
El nome el maracuyá —introducíu a les llingües europees al traviés del portugués— ye una corrupción del guaraní mburucuja; etimológicamente mberu kuja, "hamaca de dípteros", pola dulzura del néctar que resulta curiosu pa la friega de los inseutos o más bien porque'l conteníu de los sos frutos recuerda un grupu de dípteros.
L'aceite de fruta de la pasión tien una amplia aplicación en cosméticos: cremes, xampúes, lociones, aceites, xabones, etc. L'aceite tamién puede utilizase tantu n'alimentos y piensos, como na industria de pintures, xabones, alimentos y otros.[4]
Magar la base d'aceite de pasiflora productu cosméticu, esto ayuda na rexeneración post peeling y ayuda a anidiar y hidratar la piel seco. Tamién ayuda na rexeneración de la piel con estríes y normaliza l'alteriáu conteníu de lípidos.[5]
Producto pasión base d'aceite de fruta apurre sensación relaxante y antiestrés.[6]
Datos químicos y físicos del aceite de Pasión Índice Valores de referencia Unidad Índiz de refraición (40 ° C) - 1,47 Índiz de Yodu gl2 141 Índiz de saponificación mg KOH g 190 Densidá (15 ° C) ltr g 0,92 Fusión ° C 5
edulis: epítetu llatín que significa "comestible"[7]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El maracuyá, parcha, parchita, chinola o mburucuyá (Passiflora edulis) ye una fruta pastusa del xéneru Passiflora.
Passiflora edulis (lat. Passiflora edulis) - qonaqotukimilər fəsiləsinin qonaqotu cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Passiflora edulis (lat. Passiflora edulis) - qonaqotukimilər fəsiləsinin qonaqotu cinsinə aid bitki növü.
El maracujà, fruita de la passió o granadilla[1] (Passiflora edulis) és una espècie de passiflora conreada pel seu fruit.
És originària d'Amèrica del Sud i es conrea comercialment en molts països com: Índia, Nova Zelanda, el Carib, Brasil, Colòmbia, Equador, Indonèsia, Perú, Austràlia, Palestina-Israel, Àfrica del Sud i els Estats Units (Califòrnia, Florida i Hawaii).
N'hi ha dos tipus o potser dues espècies: una varietat groc brillant de gran mida, cultivada com a portaempelt per la varietat porpra.
El maracujà té un fruit de rodó a oval, groc o porpra quan madura. A l'interior té un suc de tou a ferm amb moltes llavors.
El maracujà, fruita de la passió o granadilla (Passiflora edulis) és una espècie de passiflora conreada pel seu fruit.
És originària d'Amèrica del Sud i es conrea comercialment en molts països com: Índia, Nova Zelanda, el Carib, Brasil, Colòmbia, Equador, Indonèsia, Perú, Austràlia, Palestina-Israel, Àfrica del Sud i els Estats Units (Califòrnia, Florida i Hawaii).
Mučenka jedlá čili marakuja (Passiflora edulis) je popínavý teplomilný druh mučenky, která se jako ovoce pěstuje v severozápadní části Jižní Ameriky, v Indii, na Novém Zélandu, v Karibiku, Brazílii, v jižní Floridě, na Havaji, v Austrálii, ve východní Africe, v Izraeli a v Jihoafrické republice. Plod je kulatá až oválná bobule, ve zralém stavu podle odrůdy žlutá či tmavě fialová. Vnitřek plodu je šťavnatý a obsahuje mnoho semínek. Marakuja se pěstuje k výrobě džusu, často bývá míchána s džusy z jiných druhů ovoce pro zdůraznění chutě, ale může se také jíst čerstvá.
Existují dva navenek barevně rozdílné druhy tohoto ovoce. Jasně žlutá odrůda marakuje (také známá jako zlatá marakuja) může narůst až do velikosti grapefruitu. Na povrchu je toto ovoce hladké až lesklé a má jemnou slupku. V Austrálii se tato odrůda používá jako oddenek pro pěstování fialové odrůdy marakuje. Tmavě fialová odrůda se vyskytuje například v Keni, je menší než citron a její slupka je suchá a svraštěná.
Fialová odrůda je mírně jedovatá díky stopám kyanogenního glykosidu ve slupce. Tato tvrdá a tuhá slupka je ovšem jen stěží jedlá, a pokud se uvaří (například při výrobě džemu), molekuly kyanidu se tepelnou úpravou zničí.
Listy a kořeny rostliny se používají k lékařským účelům. V Nikaragui se z něj dělá sladký džus tak, že se ovoce přepůlí a uvaří ve vodě
V Austrálii je marakuja k dostání jak čerstvá, tak konzervovaná. Kromě toho, že se toto ovoce přidává do ovocných salátů, se také používá k přípravě dezertů – například jako poleva na dorty, vanilkové řezy apod. Dále se také používá k ochucení nealkoholických nápojů (Passiona) a k výrobě čerstvých osvěžujících ovocných nápojů.
V Portoriku se všeobecně věří, že snižuje krevní tlak.
V Brazílii je pěna z marakuje běžným zákuskem a jejími semínky se obvykle zdobí určité druhy dortů. Velmi běžný je také marakujový džus.
V Indonésii se marakuja jí čerstvá. Je ovšem také běžné ji přepasírovat kvůli džusu a uvařit s cukrem, aby se vytvořil hustý sirup. Dále se smíchá s vodou a ledem a může se podávat.
V Izraeli je marakuja velmi oblíbená v ledové tříšti.
Na Havaji se marakuja jí také čerstvá. Oblíbené jsou také ledová tříšť, zmrzlina či mnoho jiných dezertů s příchutí lilikoi (neboli marakuje). Marakuja ale běžně k dostání v obchodech není, proto ji lidé pěstují na zahrádkách nebo používají plody volně rostoucích rostlin.
Marakuja samotná nebo jako příchuť různých sirupů je nezbytná k přípravě některých koktejlů, například koktejlu jménem hurikán (rum, limetková šťáva a marakujový sirup).
Fialová odrůda marakuje, které se v Kolumbii říká „gulupa“, aby se odlišila od žluté maracuyá
Zralá marakuja, fialová odrůda
Žluté plody marakuje na prodej
Marakuja na prodej
Žlutá a fialová odrůda vedle sebe
Ještě neočesaná marakuja
Mučenka jedlá čili marakuja (Passiflora edulis) je popínavý teplomilný druh mučenky, která se jako ovoce pěstuje v severozápadní části Jižní Ameriky, v Indii, na Novém Zélandu, v Karibiku, Brazílii, v jižní Floridě, na Havaji, v Austrálii, ve východní Africe, v Izraeli a v Jihoafrické republice. Plod je kulatá až oválná bobule, ve zralém stavu podle odrůdy žlutá či tmavě fialová. Vnitřek plodu je šťavnatý a obsahuje mnoho semínek. Marakuja se pěstuje k výrobě džusu, často bývá míchána s džusy z jiných druhů ovoce pro zdůraznění chutě, ale může se také jíst čerstvá.
Existují dva navenek barevně rozdílné druhy tohoto ovoce. Jasně žlutá odrůda marakuje (také známá jako zlatá marakuja) může narůst až do velikosti grapefruitu. Na povrchu je toto ovoce hladké až lesklé a má jemnou slupku. V Austrálii se tato odrůda používá jako oddenek pro pěstování fialové odrůdy marakuje. Tmavě fialová odrůda se vyskytuje například v Keni, je menší než citron a její slupka je suchá a svraštěná.
Fialová odrůda je mírně jedovatá díky stopám kyanogenního glykosidu ve slupce. Tato tvrdá a tuhá slupka je ovšem jen stěží jedlá, a pokud se uvaří (například při výrobě džemu), molekuly kyanidu se tepelnou úpravou zničí.
Passiflora edulis ist eine Art aus der zu den Passionsblumengewächsen (Passifloraceae) zählenden Gattung der Passionsblumen (Passiflora). Das Art-Epitheton edulis bedeutet „essbar“. Innerhalb der Art werden verschiedene Sorten und Formen unterschieden, unter denen forma edulis (Purpurgranadilla) und forma flavicarpa (Gelbe Granadilla) die wirtschaftlich größte Bedeutung haben. Früchte beider Formen sind auch in Mitteleuropa im Handel, wo sie meist als Passionsfrucht oder Maracuja (Schreibweise auch Maracujá) bezeichnet werden.
Passiflora edulis stammt ursprünglich aus Brasilien, Paraguay und dem nördlichen Argentinien. Wegen ihrer Früchte wird sie inzwischen weltweit in den Tropen und Subtropen kultiviert. Sie hat unter den essbaren Passionsblumenarten die größte kommerzielle Bedeutung. Forma edulis ist dabei kälteverträglicher als f. flavicarpa und wird deshalb auch in höheren Lagen (1000 bis 2300 m) eher als Letztere angebaut. F. flavicarpa ist, anders als f. edulis, resistent gegenüber Befall durch Fusarium und bodenlebende Nematoden und wird in Plantagen deshalb teilweise auch als Unterlage für f. edulis verwendet. Es werden auch Kreuzungen der beiden Formen angebaut, daneben existieren weitere Sorten.
Passiflora edulis ist eine verholzende Kletterpflanze, deren Triebe bis zu zehn Meter lang werden. Mit Ranken kann sie sich an geeigneten Stützen verankern. Die dunkelgrünen, oberseits glänzenden, fein gesägten Blätter sind wechselständig, dreilappig (bei Jungpflanzen auch ungelappt) und erreichen 5 bis 25 cm in Länge und Breite.
Der Durchmesser der Blüte (mit fünf Staubblättern) liegt zwischen sechs und acht Zentimeter. Die Blütenhülle wird von fünf Sepalen (oberseits weiß, unterseits grünlich) und fünf weißen Petalen gebildet. Der vier- bis fünfreihige, gewellte Strahlenkranz (Corona) ist an der Basis purpurn (bei f. flavicarpa dunkler als bei f. edulis), ansonsten weiß. Die f. edulis ist – im Gegensatz zur auf Fremdbestäubung angewiesenen f. flavicarpa – selbstfruchtbar.
Die Frucht ist eine Beere. Die nicht essbare Schale ist bei den bis hühnereigroßen, kugeligen bis ovalen Früchten der f. edulis braun-violett und wird im Reifezustand runzlig. Bei f. flavicarpa sind die ovalen bis eiförmigen Früchte deutlich größer (meist zwischen acht und zwölf Zentimeter lang) und im reifen Zustand gelb und glattschalig. Im Inneren finden sich zahlreiche Samen (bei f. edulis schwarz, bei f. flavicarpa braun), die jeweils von einem saftig-geleeartigen, gelborange fruchtigen Arillus (auch als Pulpa bezeichnet) umgeben sind.
Das essbare Innere der Früchte von Passiflora edulis wird zum Rohverzehr und zur Saftgewinnung genutzt. Die Früchte von f. flavicarpa sind dabei etwas weniger aromatisch als diejenigen von f. edulis und wegen ihres höheren Säuregehaltes besser für die Saftherstellung geeignet. Die Früchte von f. edulis sind hingegen die in mitteleuropäischen Supermärkten am häufigsten angebotenen Passionsfrüchte. Verwendung findet die Frucht auch in verschiedenen Eis- bzw. Dessertzubereitungen wie beispielsweise der Pavlova.
Der Saft der Passionsfrüchte enthält Zucker (Saccharose, Glucose, Fructose) und organische Säuren (vorherrschend Zitronensäure und Äpfelsäure). Der Vitamin-C-Gehalt beträgt im Mittel etwa 30 bis 50 mg/100 ml; ferner sind Niacin (veraltete Bezeichnung: Vitamin B3) und Riboflavin (Vitamin B2) in nennenswerten Mengen vorhanden.[1] Unter den vorhandenen Carotinoiden dominiert das Beta-Carotin. Für den aromatischen Geschmack ist insbesondere eine Reihe flüchtiger Ester verantwortlich (u. a. Buttersäurebenzylester,[2] Buttersäurehex-3-enylester,[3] Ethylacetat, Ethylbutanoat, Hexylbutanoat, Hexylhexanoat oder Ethylhexanoat).
Aus den Samen von Passiflora edulis wird ein Öl (Maracujaöl) gewonnen, das unter anderem in kosmetischen Produkten (Sonnenschutz, Massageöle) Anwendung findet. Hauptsächliche Inhaltsstoffe sind Linolsäure, Ölsäure und Palmitinsäure.
Neben anderen Passifloraceen werden in Südamerika auch die Blätter von Passiflora edulis als harntreibendes Mittel, bei Entzündungen oder als Beruhigungsmittel bei Asthma verwendet. In Passionsblumen-Präparaten zu Beruhigungszwecken oder als schlafförderndes Mittel enthaltene Flavonoide wurden auch in Blättern von Passiflora edulis nachgewiesen (gängige erhältliche Präparate basieren allerdings auf Passiflora incarnata).
P. edulis f. edulis:
Alte Frucht geschlossen
P. edulis f. edulis:
Alte Frucht geöffnet
P. edulis f. flavicarpa:
Frucht geschlossen und geöffnet
Passiflora edulis ist eine Art aus der zu den Passionsblumengewächsen (Passifloraceae) zählenden Gattung der Passionsblumen (Passiflora). Das Art-Epitheton edulis bedeutet „essbar“. Innerhalb der Art werden verschiedene Sorten und Formen unterschieden, unter denen forma edulis (Purpurgranadilla) und forma flavicarpa (Gelbe Granadilla) die wirtschaftlich größte Bedeutung haben. Früchte beider Formen sind auch in Mitteleuropa im Handel, wo sie meist als Passionsfrucht oder Maracuja (Schreibweise auch Maracujá) bezeichnet werden.
Markisa éwoning tuwuhan génus Passiflora, asalè saka laladan tropis lan sub tropis ing Amèrika lan akèh ditandur ing nagara Brazillia, Australia, Fiji, Kènya lan Afrika.[1] Ana ing laladan asalè markisa akèh urip ana ing alas-alas lan jinisè uga warna-warna.[2] Ing Indonèsia uga akèh ditandur ing laladan Sumatera Lor, Sumatera Kulon, Sumatera Kidul, Jawa Kulon, Sulawesi Kidul, lan ing laladan-laladan liyanè.[1] Ing Indonèsia ana rong jinis markisa ya iku markisa ungu passiflora edulis kang urip ana ing dataran dhuwur lan markisa kuning passiflora flavicarva kang urip ana ing dataran cendhèk.[3] Saliyané iku uga ana jinis markisa markisa konyal (Passiflora lingularis) lan markisa erbis (Passiflora quadrangularis).[4] Laladan kang dadi sèntra produksi markisa iki kaya ta Sumatera Lor, lan Sulawesi Kidul.[3] Markisa kang diasilakèè ana ing Indonésia racaké kanggo digawè sirup markisa.[4] Sirup markisa iki duwè manfaat kanggo awak.[4]
Markisa duwè khasiat kanggo tamba
Kandungan kang ana ing markisa uga bisa kanggo antioksidan kanker. Markisa iki uga apik kanggo tamba
Kejaba saka iku markisa uga bisa kanggo penenang saraf lan penyèhat piranti rèproduksi uga kanggo penambah stamina.[6]
2 spésies saka markisa
Markisa ungu
Markisa ungu
Markisa kuning
Markisa kuning
béda ukurane markisa kuning karo ungu
Markisa ana ing wite
Kembang Passiflora flavicarpa
Markisa atawa pasi (Passiflora edulis) mangrupa buah anu boga sagudang mangpaat.[1] Lantaran loba nutrisina, buah markisa ieu bisa jadi antioksidan kanker.[1] Buah ieu ogé alus pikeun ngalawan panyakit inféksi kandung kemih, anémia, alzheimer, jantung, lever, sarta ginjal.[1][2] Pepelakan markisa asalna ti Brazil, anu sumebar nepi ka ka Indonésia.[3] Di nagara asalna markisa tumuwuh liar di leuweung-leuweung baseuh anu miboga ratusan Species Passiflora.[3] Di Indonésia, markisa kapanggih di Sumatera Kalér, Sumatera Kulon, Lampung sarta Sulawesi Kidul.[3] Anyar-anyar ieu BPTP Sumbar geus manggihan 2 jenis varietas markisa anyar, nyaéta “Markisa Gumanti” sarta “Markisa Super Solinda”.[3] Opat jenis markisa anu dibudidayakeun di Indonésia nyaéta markisa wungu (Passiflora edulis var. edulis), markisa konyal (Passiflora lingularis ), markisa konéng (Passiflora edulis var. flavicarpa) sarta markisa erbis (Passiflora quadrangularis). Markisa wungu loba dimekarkeun di Sumatera Kalér sarta Sulawesi Kidul.[3]
Perlu dipikanyaho, pepelakan markisa loba méré mangpaat pikeun manusa.[3] Kembang markisa bisa dimangpaatkeun jadi minyak atsiri pikeun bahan dasar kosmétika anu miboga peunteun ekonomis anu luhur.[3] Eusi buah markisa bisa dimangpaatkeun pikeun sari buah atawa ékstrak buah atawa puree (bahan dasar pikeun nyieun sirop markisa), siki markisa anu geus digaringkeun bisa dimangpaatkeun pikeun minyak atsiri ogé.[3] Kulit markisa anu dipiceun sanggeus eusina dipaké pikeun puree bisa dipaké pikeun kadaharan ingon-ingon sanggeus difermentasi leuwih heula.[3]
Markisa nyieun leuwih gampang saré
Markisa beunghar vitamin-vitamin B anu nyieun rasa tenang sarta potassium anu nyieun tenang system syaraf.[4] Jalma-jalma Amérika Kidul sacara tradisional ngadahar markisa pikeun mantuan saré.[4] Komo nurutkeun maranéhanana, dahar 1 buah markisa saméméh saré bisa nyieun ngimpi éndah.[4] Markisa miboga khasiat pikeun nyageurkeun gejala alergi kronis.[4] Ogé mulangkeun deui kaayaan pasien liver sarta ginjal, sarta micu kanaékan kakebalan awak sarta kakuatan antibodi dina getih.[4] Komo, markisa ogé sanggup ngayak, misahkeun, sarta miceun racun ti dina awak. Sajaba ti éta, bisa ngaronjatkeun kesegeran kulit awak sarta ngarangsang tumuwuhna sél ngora dina kulit beungeut.[4] Ti hasil panalungtikan laboratorium, markisa ngandung vitamin C anu dosisna luhur sarta antioksidan.[4]
Markisa atawa pasi (Passiflora edulis) mangrupa buah anu boga sagudang mangpaat. Lantaran loba nutrisina, buah markisa ieu bisa jadi antioksidan kanker. Buah ieu ogé alus pikeun ngalawan panyakit inféksi kandung kemih, anémia, alzheimer, jantung, lever, sarta ginjal. Pepelakan markisa asalna ti Brazil, anu sumebar nepi ka ka Indonésia. Di nagara asalna markisa tumuwuh liar di leuweung-leuweung baseuh anu miboga ratusan Species Passiflora. Di Indonésia, markisa kapanggih di Sumatera Kalér, Sumatera Kulon, Lampung sarta Sulawesi Kidul. Anyar-anyar ieu BPTP Sumbar geus manggihan 2 jenis varietas markisa anyar, nyaéta “Markisa Gumanti” sarta “Markisa Super Solinda”. Opat jenis markisa anu dibudidayakeun di Indonésia nyaéta markisa wungu (Passiflora edulis var. edulis), markisa konyal (Passiflora lingularis ), markisa konéng (Passiflora edulis var. flavicarpa) sarta markisa erbis (Passiflora quadrangularis). Markisa wungu loba dimekarkeun di Sumatera Kalér sarta Sulawesi Kidul.
Markisa éwoning tuwuhan génus Passiflora, asalè saka laladan tropis lan sub tropis ing Amèrika lan akèh ditandur ing nagara Brazillia, Australia, Fiji, Kènya lan Afrika. Ana ing laladan asalè markisa akèh urip ana ing alas-alas lan jinisè uga warna-warna. Ing Indonèsia uga akèh ditandur ing laladan Sumatera Lor, Sumatera Kulon, Sumatera Kidul, Jawa Kulon, Sulawesi Kidul, lan ing laladan-laladan liyanè. Ing Indonèsia ana rong jinis markisa ya iku markisa ungu passiflora edulis kang urip ana ing dataran dhuwur lan markisa kuning passiflora flavicarva kang urip ana ing dataran cendhèk. Saliyané iku uga ana jinis markisa markisa konyal (Passiflora lingularis) lan markisa erbis (Passiflora quadrangularis). Laladan kang dadi sèntra produksi markisa iki kaya ta Sumatera Lor, lan Sulawesi Kidul. Markisa kang diasilakèè ana ing Indonésia racaké kanggo digawè sirup markisa. Sirup markisa iki duwè manfaat kanggo awak.
Pesheni (kutoka Kiingereza passion fruit, yaani "Mateso (ya Yesu)"; kwa Kiswahili piaː karakara) ni tunda la mkarakara (au mpesheni), mmea unaotambaa ambalo ndani lina mbegu nyingi nyeusi na nyama ya nyuzinyuzi. Mara nyingi hutumiwa kutengenezea juisi. Pia pesheni ni chanzo cha carotene, vitamini C na chuma.
Karakara jeusi
Karakara njano
Karakara tamu
Karakara-ndizi
Karakara kubwa
Makala hii kuhusu mambo ya biolojia bado ni mbegu. Pesheni (kutoka Kiingereza passion fruit, yaani "Mateso (ya Yesu)"; kwa Kiswahili piaː karakara) ni tunda la mkarakara (au mpesheni), mmea unaotambaa ambalo ndani lina mbegu nyingi nyeusi na nyama ya nyuzinyuzi. Mara nyingi hutumiwa kutengenezea juisi. Pia pesheni ni chanzo cha carotene, vitamini C na chuma.
Se-hoan-liân (Hàn-jī: 西番蓮), pah-hiang-kó (百香果), he̍k sî-kè-kó (時計果); ha̍k-miâ: Passiflora edulis) kui-sio̍k-tī Se-hoan-liân-kho, sī to-nî-seng soan-tîn-sèng tîn-pún si̍t-bu̍t. I goân-té seⁿ tī Pa-se, phó͘-phiàn chèng tī jia̍t-tāi, a-jia̍t-tāi tē-khu. I kah-ì kui-ji̍t ū ji̍t-thâu ê khoân-kéng. Lâng chèng lâi ti̍h i ê chiap, chhiâng-chāi kap pa̍t-chióng kó-chiap thàu-lām chò-hoé lâi ke-thiⁿ i ê khì-bī. Bī sng-sng tiⁿ-tiⁿ.
Tī Tâi-oân hun-pò· tī kē-hái-poa̍t kap tiong-hái-poa̍t soaⁿ-khu, khan-tîn tī chhiū-nâ piⁿ ê si̍t-bu̍t koân-téng, he̍k seng-tióng chāi khòng-khoah ê pha-hng-tē kap bô-lâng-kiâⁿ ê lîm-tō lō·-bīn. I sī kóng-hoān hun-pò· tī Tâi-oân ê kui-hoà-chéng koé-chí si̍t-bu̍t.
Hio̍h-á 3 lia̍t, pian-iân chhián-chhián kì-khí iân.
Hoe-hio̍h ū 5 hio̍h, hoe-go̍k mā 5 hio̍h chhiūⁿ hoe-hio̍h; hoe-hio̍h kap hoe-go̍k lóng-sī pe̍h-sek ê; koh-ū 1 lián oan-oan-khiau-khiau tn̂g-tn̂g chhiu-chhiu ki-pō· chí-sek ê hù-hoe-koan; hoe ê ti̍t-kèng siāng-toā ū 75 mm.
Koé-chí sī chiuⁿ-kó seⁿ tio̍h îⁿ kiû-hêng he̍k tn̂g kiû-hêng; se̍k-chúi āu sī chí-sek (kiô-á-sek), ka-pi-sek, he̍k n̂g-sek; lāi-té nńg-kô͘-kô͘, hâm chē-chē lia̍p chí. Pun 2 chióng goā-hêng: 1 khoán seⁿ chò n̂g-n̂g, ē-tit kap iū-á (grapefruit) phēng toā, goā-khak kim-ku̍t. Lēng-goā 1 khoán seⁿ chò àm kiô-á-sek, khah bô lê-bóng toā, sêng-se̍k sî goā-phoê jiâu-jiâu, ta-sò.
Passiflora edulis
f. flavicarpa
Passiflora edulis
f. flavicarpa
Koé-chí
Se-hoan-liân (Hàn-jī: 西番蓮), pah-hiang-kó (百香果), he̍k sî-kè-kó (時計果); ha̍k-miâ: Passiflora edulis) kui-sio̍k-tī Se-hoan-liân-kho, sī to-nî-seng soan-tîn-sèng tîn-pún si̍t-bu̍t. I goân-té seⁿ tī Pa-se, phó͘-phiàn chèng tī jia̍t-tāi, a-jia̍t-tāi tē-khu. I kah-ì kui-ji̍t ū ji̍t-thâu ê khoân-kéng. Lâng chèng lâi ti̍h i ê chiap, chhiâng-chāi kap pa̍t-chióng kó-chiap thàu-lām chò-hoé lâi ke-thiⁿ i ê khì-bī. Bī sng-sng tiⁿ-tiⁿ.
Tī Tâi-oân hun-pò· tī kē-hái-poa̍t kap tiong-hái-poa̍t soaⁿ-khu, khan-tîn tī chhiū-nâ piⁿ ê si̍t-bu̍t koân-téng, he̍k seng-tióng chāi khòng-khoah ê pha-hng-tē kap bô-lâng-kiâⁿ ê lîm-tō lō·-bīn. I sī kóng-hoān hun-pò· tī Tâi-oân ê kui-hoà-chéng koé-chí si̍t-bu̍t.
Ang simbuyo ng damdamin (Passiflora edulis) ay isang puno ng ubas na uri ng simbuyo ng damdamin na katutubong sa timog Brazil sa pamamagitan ng Paraguay patungo sa hilagang Argentina. Ito ay nilinang nang komersyo sa mga lugar na tropikal at subtropiko para sa matamis, mabunga na prutas nito.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ko e vaine ko e fuʻu ʻakau siʻi ia (fuʻu vaine). Ko e ʻakau ʻomi ia, tatau mo hono hingoa (lea fakapilitānia: vine). ʻOku ifo ʻene foʻi fua (foʻi vaine).
Ko e vaine ko e fuʻu ʻakau siʻi ia (fuʻu vaine). Ko e ʻakau ʻomi ia, tatau mo hono hingoa (lea fakapilitānia: vine). ʻOku ifo ʻene foʻi fua (foʻi vaine).
Το Παθανθές το εδώδιμον (Λατινικά: Passiflora edulis), είναι ένα είδος αναρριχητικού φυτού της οικογένειας των Παθανθών, εγγενές στη Βραζιλία, την Παραγουάη και τη Βόρεια Αργεντινή. Στην Ελλάδα είναι επίσης γνωστό ως Πασιφλόρα ή Πασιφλώρα. Ο καρπός του είναι ευρύτατα γνωστός με τις κοινές του ονομασίες όπως φρούτο του Πάθους (Αγγλικά: passion fruit (ΗΠΑ), passionfruit (Ηνωμένο Βασίλειο και Χώρες της Κοινοπολιτείας)), μαρακούγια (στα πορτ. maracujá, ορθή Πορτογαλική προφορά: μαρακουζά, Ισπανικά: maracuyá, Ισπανική προφορά: μαρακουγιά), μοβ γκραναντίλλα (purple granadilla) (Νότια Αφρική) και γκρεναντίλλ (grenadille) (Γαλλία και τις πρώην αποικίες της).
Επιπλέον, στη Νότια Αφρική, το μεν φυτό αποκαλείται Elephant tree (ελεφαντόδεντρο) και ο καρπός Elephant fruit (ελεφαντόφρουτο), προφανώς, για τη λατρεία του συγκεκριμένου ζώου, τόσο προς το φυτό όσο και προς τον καρπό.
Εμπορικά, καλλιεργείται στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές για τα γλυκά, σπορώδη φρούτα του και φύεται ευρέως σε αρκετές χώρες της Νότιας Αμερικής, την Κεντρική Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική, τη Νότια Ασία, το Ισραήλ, την Αυστραλία, τη Χαβάη (Liliko'i)[1] και τις ΗΠΑ.
Στην Ινδία, η κυβέρνηση της Άντρα Πραντές (Andhra Pradesh) άρχισε να αναπτύσσει φρούτα του Πάθους στη δασική περιοχή (Chintapalli (Vizag)), προκειμένου να τεθούν στη διάθεση των κατοίκων της περιοχής. Ο καρπός βρίσκεται επίσης και στις ζούγκλες του Assam όπου είναι γνωστός στους ντόπιους ως "lota bel".
Το φρούτο του Πάθους έχει σχήμα στρογγυλό έως ωοειδές, χρώμα κίτρινο ή σκούρο μοβ με την ωρίμανση, το εξωτερικό του είναι μαλακό προς σφιχτό, το εσωτερικό του είναι ζουμερό γεμάτο με πολυάριθμα σπόρια.[2][3] Ο καρπός είτε τρώγεται (με το κουταλάκι) είτε γίνεται χυμός και συχνά ο χυμός του προστίθεται σε άλλους χυμούς φρούτων για την ενίσχυση του αρώματος.[4]
Το "φρούτο του Πάθους" (με κεφαλαίο "Π") ονομάζεται έτσι και όχι "φρούτο του πάθους" (με μικρό "π"), επειδή είναι ένα από τα πολλά είδη του λουλουδιού του Πάθους, που οδηγεί στην αγγλική μετάφραση του λατινικού γένους ονόματος, Passiflora.[2] Το όνομα δόθηκε από τους Ισπανούς ιεραποστόλους στη Νότια Αμερική, λόγω της παραπομπής του άνθους με το Σταυρό του Μαρτυρίου και ως μια επεξηγηματική βοήθεια, ενώ προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν στο Χριστιανισμό, τους αυτόχθονες κατοίκους.
Υπάρχουν αρκετές ξεχωριστές ποικιλίες των φρούτων του Πάθους με σαφώς διαφορετικές εξωτερικές εμφανίσεις.[2] Η ξανθόκαρπη ποικιλία (flavicarpa), επίσης γνωστή ως το Golden Passion Fruit, μπορεί να φτάσει το μέγεθος ενός γκρέιπφρουτ, έχει ένα λείο, γυαλιστερό, φωτεινό και χαροπό φλοιό και έχει χρησιμοποιηθεί ως ρίζωμα για το Purple Passion Fruit στην Αυστραλία.[2] Η σκούρα μοβ ποικιλία edulis είναι μικρότερη από ένα λεμόνι, αν και είναι λιγότερο όξινη από ό,τι το κίτρινο φρούτο του Πάθους και έχει πλουσιότερο άρωμα και γεύση.
Αρκετές ποικιλίες φρούτων του Πάθους είναι πλούσια σε πολυφαινόλες,[6][7] και οι κίτρινες[Σημ 1][8] ποικιλίες του καρπού, βρέθηκαν να περιέχουν prunasin και άλλους κυανογόνους γλυκοζίτες (cyanogenic glycosides) στη φλούδα και στο χυμό.[8]
Το φρούτο αυτό, το οποίο είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α και βιταμίνη C, τρώγεται φρέσκο ως καρπός ή ως συστατικό φρουτοσαλάτας, μους, σορμπέ, κοκτέιλ, χυμού ή σιροπιού.
Στη Νότια Αμερική, το φρούτο του πάθους χρησιμοποιόταν ευρέως στην παραδοσιακή ιατρική για την καταπολέμηση του άγχους, της αϋπνίας, του άσθματος, της βρογχίτιδας, και των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος. Στη Βραζιλία, το έγχυμα των φύλλων του χρησιμοποιείται ως ηρεμιστικό. Στις Αντίλλες, τα φύλλα χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση της αρτηριακής υπέρτασης.
Στη Γαλλία, για τα ιάματα με βάση την Passiflora προτιμάται ένα άλλο είδος της: η Passiflora incarnata. Οι δύο ποικιλίες μοιάζουν εξαιρετικά μεταξύ τους τόσο σε μορφολογικό όσο και σε μικροσκοπικό επίπεδο, έτσι ώστε ακόμη και ειδικοί δυσκολεύονται να τις διακρίνουν.[9] Παρ’όλα αυτά, οι ελάχιστες μορφολογικές διαφορές (σε επίπεδο των νευρώσεων των φυλλωμάτων) μεταφράζονται σε μια σημαντική διαφοροποίηση στις αγχολυτικές τους ιδιότητες: στη δόση των 125 mg/kg από το στόμα, το εκχύλισμα μεθανόλης από την Passiflora incarnate παρουσιάζει σημαντική αγχολυτική δραστηριότητα, ενώ εκείνο της Passiflora edulis καμία απολύτως δραστηριότητα προς αυτή την κατεύθυνση.[10]
Προς το παρόν η επιστημονική κοινότητα δεν έχει αναγνωρίσει αντικειμενικά και επίσημα τυχόν ευεργετικές ιδιότητες της Passiflora edulis. Αξίζει να σημειωθεί πως έχουν περιγραφεί ορισμένες βραχυπρόθεσμες παρενέργειες από την κατανάλωση εγχύματος των φύλλων της:[11] το φυτό παρουσιάζει τοξικότητα σε ό,τι αφορά το πάγκρεας, το ήπαρ και τη χολή, τόσο στον άνθρωπο όσο και στα ζώα.[12]
Η παραδοσιακές ιατρικές χρήσεις[13] της Passiflora edulis συνοψίζονται ως εξής:
Το λάδι των φρούτων του Πάθους εξάγεται από τους σπόρους και αποτελείται κυρίως από λινελαϊκό οξύ (linoleic acid) (77%) με μικρότερες ποσότητες ελαϊκού οξέος (oleic acid) (15%) και παλμιτικό οξύ (palmitic acid) (10%). Έχει ποικίλες εφαρμογές στην κατασκευή καλλυντικών χρησιμεύει επίσης ως ανθρώπινη ή ζωική τροφή.
Τα φρέσκα φρούτα του Πάθους περιέχουν βιταμίνη C (36%), διαιτητικές ίνες (42%), βιταμίνες Β, ριβοφλαβίνη (11%) και νιασίνη (10%), σίδηρο (12%) και φώσφορο (10%).[14]
Το λουλούδι της φρούτου του Πάθους είναι το εθνικό λουλούδι της Παραγουάης.[15]
Ο ιός ξυλοποίησης του φρούτου του Πάθους (Passion fruit woodiness virus) είναι ένας από τους πιο γνωστούς ιούς των φρούτων του Πάθους. Ανήκει στην ομάδα Potyvirus και μπορεί να επιτεθεί ένα φυτό σε οποιαδήποτε ηλικία από το φυτώριο έως τα ώριμα φυτά. Μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα περιλαμβάνουν κίτρινα φύλλα που εμφανίζουν παραμόρφωση στο μήκος των φύλλων και το σχήμα. Καθώς επηρεάζει το φύλλο, ο ιός επηρεάζει το σχήμα και το μέγεθος του καρπού. Τα επηρεασμένα φρούτα γίνονται κάπως πετρώδη και μειωμένου μεγέθους, με πολλά φρούτα όλο κάρκαδια (scabbed) και ραγίσματα. Ο ιός μεταδίδεται μέσω των μυζητικών εντόμων που ρουφάνε το χυμό του δέντρου, όπως οι αφίδες (aphids) και τα ακάρεα (mites). Η ξυλοποίηση μπορεί επίσης να μεταδοθεί μέσω της διάδοσης της βλάστησης, όπως μολυσμένα εμβόλια ή μολυσμένα εργαλεία. Δεν υπάρχει χημικός έλεγχος για τον ιό άπαξ και μολυνθεί το φυτό, αλλά η χρήση καθαρών υλικών φύτευσης μπορεί να μειώσει τη διάδοση του.[16]
Ένας από τους πιο σοβαρούς ιούς που σχετίζονται με τη βλάστηση, είναι ο ιός του μωσαϊκού αγγουριού (Cucumber mosaic virus). Στα φρούτα του Πάθους, ο ιός αυτός εμφανίζεται με κίτρινα στίγματα στα φύλλα, που ξεκινούν από τυχαία σημεία στα κλήματα και μειούμενα στην ένταση προς την κορυφή. Τα φύλλα που επεκτείνονται, συνήθως γίνονται πιο στριφτά, με τις μπούκλες προς τα κάτω και αναπτύσσουν μια "κορδονοειδή" εμφάνιση, ως αποτέλεσμα του περιορισμού της επιφάνειας του φύλλου. Είναι κινητός και μπορεί να εξαπλωθεί εύκολα μέσω των αλληλεπιδράσεων με τα άλλα φυτά, όπως το βούρτσισμα ανάμεσα στα φύλλα. Ο ιός μεταδίδεται φυσικά, δια μέσου των αφίδων και μπορεί επίσης να μεταδοθεί μηχανικά μέσω των σπόρων. Η ποικιλιακή αντίσταση είναι το κύριο εργαλείο διαχείρισης και η εξάλειψη των ζιζανίων και των μολυσμένων πολυετών καλλωπιστικών φυτών που ενδέχεται να φέρουν τον ιό είναι σημαντικά. Άπαξ και μολυνθεί το φυτό, δεν υπάρχει καμία πιθανή διαχείριση ελέγχου του ιού.[16]
Η υπέρβαση είναι ο όρος που χρησιμοποιείται όταν το φυτόπλασμα (Phytoplasma), ένα εξειδικευμένο βακτήριο, που προσβάλλει το φλοίωμα (phloem) του φυτού. Η λοίμωξη φυτοπλάσματος, χαρακτηρίζεται από μικρά χλωρωτικά (chlorotic) φύλλα, βράχυνση των μεσογονατίων διαστημάτων (internodes), υπερβολικούς πλευρικούς βλαστούς και ανώμαλα λουλούδια. Αν και έχουν υπάρξει αναφορές της νόσου εντός του φυτού του φρούτου του Πάθους,[17] πολλά μολυσμένα φυτά, προσβάλλονται χωρίς ορατά συμπτώματα της νόσου. Αν και το φυτόπλασμα μπορεί να μεταδοθεί δια μέσω του εμβολιασμού, μπορεί να ανασταλεί με την περιοδική επιθεώρηση των φυτωρίων και των περιοχών που είχαν παλιότερα λοιμώξεις.[17] Οι υπερβάσεις ανταποκρίνονται στη θεραπεία με τετρακυκλίνη, ένα κοινό ευρέως φάσματος αντιβιοτικό.
Η βακτηριακή κηλίδωση των φύλλων, η οποία προκαλεί εκκαθάριση των φλεβών, σχηματίζει φωτεινές κίτρινες αποικίες που προκαλούν τη μόλυνση και το μαρασμό των φύλλων και τελικά, την υποβάθμιση του πολτού των φρούτων, ιδιαίτερα των νεαρών καρπών. Υπό ευνοϊκές συνθήκες για τα βακτηρίδια, η μόλυνση εμφανίζεται μέσω φυσικών ανοιγμάτων ή πληγών από άλλους παθογόνους παράγοντες που επηρεάζουν τους κυτταρικούς χώρους των φύλλων. Λιπάσματα ή ένα μείγμα από χλωρίδιο του χαλκού και mancozeb, μπορεί να ελέγξει την ένταση της νόσου, αλλά δεν είναι η θεραπεία.[18]
Η βακτηριακή γράσο-κηλίδωση των φρούτων του Πάθους προκαλείται από την (Pseudomonas syringae).[19] Εμφανίζεται με το πράσινο της ελιάς έως καφέ λιπαρές στην όψη κηλίδες ή καφέ βυθισμένη κυκλικές πληγές. Σε μεταγενέστερο στάδιο, μια σκληρή κρούστα μπορεί να καλύψει τις πληγές δείχνοντας ένα χλωρωτικό φωτοστέφανο. Επηρεάζοντας κυρίως τα στόματα (stomata), η γράσο-κηλίδωση ευδοκιμεί στις υψηλές θερμοκρασίες με τη σχετική υγρασία. Για την αποφυγή της μόλυνσης, τα μέτρα που μπορούν να υιοθετηθούν περιλαμβάνουν, σπόρους φύτευσης υγειών φυτών και από χρησιμοποιούμενες υγιείς περιοχές. Έλεγχοι μυκητοκτόνων μπορούν να βοηθήσουν στην πρόληψη της περαιτέρω μόλυνσης.[19]
Η ασθένεια του Κολάρου της σήψης (Collar rot), προκαλείται από το μύκητα Fusarium solani. Χαρακτηρίζεται από τις νεκρωτικές πληγές στην περιοχή του γιακά, αμαύρωση του στελέχους στο επίπεδο του εδάφους και σκοτεινό αποχρωματισμό του στελέχους. Η σήψη του στελέχους έρχεται σε επαφή με τη τροφή και τη μεταφορά του νερού εντός του φυτού, που οδηγεί στο μαρασμό του φυτού έως το θάνατο. Η λοίμωξη συμβαίνει κυρίως μέσω μολυσμένου εδάφους και μολυσμένων φυτών, που προκαλούν τα φυτά να επιβιώσουν για λίγες μόνον εβδομάδες. Δεν υπάρχουν χημικοί έλεγχοι. Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει φύτευση δενδρυλλίων σε περιοχές που δεν επλήγησαν και τη χρήση καθαρών εργαλείων.[18]
Ο μύκητας που ονομάζεται μαρασμός του φουζαρίου (fusarium wilt), εμφανίζεται συνήθως σε ενήλικα φυτά και προκαλείται από το Fusarium oxysporum. Το παθογόνο έχει την ικανότητα να επιβιώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, διεισδύοντας στις ρίζες, εισβάλλοντας στο ξύλημα και αποτρέποντας τη μεταφορά του νερού και των θρεπτικών ουσιών στα άλλα όργανα του φυτού. Μόλις μολυνθεί, αυτή η ασθένεια προκαλεί κιτρίνισμα των φύλλων και καφέδισμα του αγγειακού συστήματος έως το μαρασμό και το θάνατό του. Εμφανίζεται σε οποιοδήποτε τύπο εδάφους και μολύνει όλα τα φυτά. Η διαχείριση των καλλιεργειών, περιλαμβάνει τη φύτευση καθαρών δενδρυλλίων, την εκρίζωση, την καύση των μολυσμένων φυτών και τη χρησιμοποίηση αποστειρωμένων εργαλείων.[20]
Η ανθράκωση (anthracnose), ένα έλκος που προκαλείται από το Colletotrichum gloeosporiodes, είναι ένα παθογόνο των φρούτων του Πάθους που δημιουργεί σκοτεινές και βυθισμένες πληγές του κορμού.[21] Με την επίθεση ώριμων δέντρων φρούτων του Πάθους, οι βλάβες αυτές προκαλούν έντονη φυλλόπτωση και σάπισμα των καρπών. Πολλά φύλλα πεθαίνουν λόγω των βλαβών των φύλλων και το δέρμα των καρπών γίνεται χαρτώδες. Σε θερμές και υγρές συνθήκες, η νόσος μπορεί να επιδεινωθεί, προκαλώντας κόκκινα και πορτοκαλί σπόρια που τελικά σκοτώνουν το φυτό. Η μόλυνση γίνεται μέσω των υπολειμμάτων του λουλουδιού του Πάθους, μολυσμένων σπόρων, φυτών και μοσχευμάτων. Η διαχείριση αυτής της ασθένειας, περιλαμβάνει ένα συνδυασμό από τη χρήση φυτών άνευ παθογόνων, εξαλείφοντας τις μολυσμένες περιοχές, βελτίωση του αερισμού και των συνθηκών φωτισμού. Μυκητοκτόνα με βάση το χαλκό, στις τραυματισμένες περιοχές μπορεί να εμποδίσουν την εξάπλωση της νόσου.[21]
Η διατομή και ο καρπός φρούτου του Πάθους.
Μαρμελάδα από φρούτο του Πάθους.
Κίτρινα μαρακούγια κατά τη συγκομιδή. (Ρ. edulis var. Flavicarpa).
Μοβ φρούτα του Πάθους κατά τη συγκομιδή.
Διαφορά μεγέθους μεταξύ του κίτρινου και του μοβ φρούτου του Πάθους.
Κόκκινα, κίτρινα και πράσινα φρούτα του Πάθους.
Φρούτα του Πάθους στο κλήμα.
Άνθος μαρακούγια στην Τουμκούρ, Ινδία.
Το Παθανθές το εδώδιμον (Λατινικά: Passiflora edulis), είναι ένα είδος αναρριχητικού φυτού της οικογένειας των Παθανθών, εγγενές στη Βραζιλία, την Παραγουάη και τη Βόρεια Αργεντινή. Στην Ελλάδα είναι επίσης γνωστό ως Πασιφλόρα ή Πασιφλώρα. Ο καρπός του είναι ευρύτατα γνωστός με τις κοινές του ονομασίες όπως φρούτο του Πάθους (Αγγλικά: passion fruit (ΗΠΑ), passionfruit (Ηνωμένο Βασίλειο και Χώρες της Κοινοπολιτείας)), μαρακούγια (στα πορτ. maracujá, ορθή Πορτογαλική προφορά: μαρακουζά, Ισπανικά: maracuyá, Ισπανική προφορά: μαρακουγιά), μοβ γκραναντίλλα (purple granadilla) (Νότια Αφρική) και γκρεναντίλλ (grenadille) (Γαλλία και τις πρώην αποικίες της).
Επιπλέον, στη Νότια Αφρική, το μεν φυτό αποκαλείται Elephant tree (ελεφαντόδεντρο) και ο καρπός Elephant fruit (ελεφαντόφρουτο), προφανώς, για τη λατρεία του συγκεκριμένου ζώου, τόσο προς το φυτό όσο και προς τον καρπό.
Εμπορικά, καλλιεργείται στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές για τα γλυκά, σπορώδη φρούτα του και φύεται ευρέως σε αρκετές χώρες της Νότιας Αμερικής, την Κεντρική Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική, τη Νότια Ασία, το Ισραήλ, την Αυστραλία, τη Χαβάη (Liliko'i) και τις ΗΠΑ.
Στην Ινδία, η κυβέρνηση της Άντρα Πραντές (Andhra Pradesh) άρχισε να αναπτύσσει φρούτα του Πάθους στη δασική περιοχή (Chintapalli (Vizag)), προκειμένου να τεθούν στη διάθεση των κατοίκων της περιοχής. Ο καρπός βρίσκεται επίσης και στις ζούγκλες του Assam όπου είναι γνωστός στους ντόπιους ως "lota bel".
Το φρούτο του Πάθους έχει σχήμα στρογγυλό έως ωοειδές, χρώμα κίτρινο ή σκούρο μοβ με την ωρίμανση, το εξωτερικό του είναι μαλακό προς σφιχτό, το εσωτερικό του είναι ζουμερό γεμάτο με πολυάριθμα σπόρια. Ο καρπός είτε τρώγεται (με το κουταλάκι) είτε γίνεται χυμός και συχνά ο χυμός του προστίθεται σε άλλους χυμούς φρούτων για την ενίσχυση του αρώματος.
Маракуја или јадливо часовниче (науч. Passiflora edulis) — ползечки вид од родот часовниче (Passiflora) со потекло од Бразил, Парагвај и северна Аргентина.
Се одгледува како ароматично овошје во тропските и суптропските краишта, како и Јужна Америка, Средна Америка, Карибите, Африка (каде се нарекува виолетова гранадила), јужна Азија, Израел, Австралија, Хаваи (каде се нарекува лиликои)[1] и САД.
Плодот е топчест до јајцевиден, жолт или темновиолетов по боја со сочна внатрешност и поголем број семки.[2][3] Се јаде самостојно, но и се додава во сокови како додаток за вкус.[4]
Постојат неколку различни разновидности на маракуја со различен изглед.[2] Светложолтата flavicarpa (наречена „златна маракуја“) може да достигне големина на грејпфрут, има мазна и сјајна ровка кора, и во Австралија се користи како присад за виолетовата маракуја.[2] Темновиолетовата edulis е помала од лимон, помалку кисела од жолтата и има побогата арома и вкус.
Неколку разновидности се богати со полифенол,[5][6] а жолтите[7]}} содржат пруназин и други цијаногени гликозиди во лушпата и сокот.[7]
Од семките на маракујата се добива масло кое содржи линолна киселина (77%), олеинска киселина (15%) и палмитинска киселина (10%). Наоѓа различни примени во производството на козметика и во исхраната.
Свежата маракуја содржи витамин Ц (36%), прехранбени влакна (42%), Б-витамините рибофлавин (11%) и ниацин (10%), железо (12%) и фосфор (10%) како значаен дел од дневната вредност.[8]
Пресечена виолетова маракуја
Жолти маракуи
Виолетови маракуи
Големинска разлика помеѓу жолтата и виолетовата маракуја
Маракуја или јадливо часовниче (науч. Passiflora edulis) — ползечки вид од родот часовниче (Passiflora) со потекло од Бразил, Парагвај и северна Аргентина.
Се одгледува како ароматично овошје во тропските и суптропските краишта, како и Јужна Америка, Средна Америка, Карибите, Африка (каде се нарекува виолетова гранадила), јужна Азија, Израел, Австралија, Хаваи (каде се нарекува лиликои) и САД.
Плодот е топчест до јајцевиден, жолт или темновиолетов по боја со сочна внатрешност и поголем број семки. Се јаде самостојно, но и се додава во сокови како додаток за вкус.
लहरे आँप अथवा षडरस लहरामा फल्ने एक प्रकारको फल हो। यसको नाम आँप भएपनि यो फल साधारण आँप भन्दा पूर्ण रुपमा फरक हुन्छ । यो फल दक्षिण अमेरिकाको रैथाने वनस्पति हो ।
फल
फल
तीन प्रजातिका लहरे आँप
A purple passion fruit
आधा फ्याक पारिएको लहरे आँपको फल
Yellow maracuya harvested (P. edulis var. flavicarpa)
Purple passion fruits harvested
Size difference between yellow and purple passion fruits
Passion fruit on the vine
Passiflora edulis प्रजातिको लहरे आँपको फूल
लहरे आँप अथवा षडरस लहरामा फल्ने एक प्रकारको फल हो। यसको नाम आँप भएपनि यो फल साधारण आँप भन्दा पूर्ण रुपमा फरक हुन्छ । यो फल दक्षिण अमेरिकाको रैथाने वनस्पति हो ।
கொடித்தோடை (தாட்பூட்பழம்) (Passion fruit, Passiflora edulis) என்பது தாட்பூட்டின் கொடி இனப் பழமாகும். இது பிரேசில், பரகுவே, உருகுவே மற்றும் தென் ஆர்ஜெந்தீனா ஆகிய நாடுகளைத் தாயகமாகக் கொண்டது.
வெப்ப வலயம் நாடுகளில் வர்த்தகத்திற்காக வளர்க்கப்படும் இது தென் அமெரிக்கா, நடு அமெரிக்கா, கரிபியன், ஆப்பிரிக்கா, தெற்கு ஆசியா, வியட்நாம், இசுரேல், ஆத்திரேலியா, தென் கொரியா, ஹவாய், அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு ஆகிய இடங்களில் வளர்கிறது.
கொடித்தோடைப் பழங்கள் வௌளரீயம், சாறு நிறைந்த பழமாகும். இது உருண்டையாகவும், நீள் வடிவமாகவும் காணப்படுவதோடு, பழுத்த பழங்கள் மஞ்சள், ஊதா ஆகிய நிறங்களில் உள்ளது.[1][2]
கொடித்தோடை (தாட்பூட்பழம்) (Passion fruit, Passiflora edulis) என்பது தாட்பூட்டின் கொடி இனப் பழமாகும். இது பிரேசில், பரகுவே, உருகுவே மற்றும் தென் ஆர்ஜெந்தீனா ஆகிய நாடுகளைத் தாயகமாகக் கொண்டது.
வெப்ப வலயம் நாடுகளில் வர்த்தகத்திற்காக வளர்க்கப்படும் இது தென் அமெரிக்கா, நடு அமெரிக்கா, கரிபியன், ஆப்பிரிக்கா, தெற்கு ஆசியா, வியட்நாம், இசுரேல், ஆத்திரேலியா, தென் கொரியா, ஹவாய், அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு ஆகிய இடங்களில் வளர்கிறது.
கொடித்தோடைப் பழங்கள் வௌளரீயம், சாறு நிறைந்த பழமாகும். இது உருண்டையாகவும், நீள் வடிவமாகவும் காணப்படுவதோடு, பழுத்த பழங்கள் மஞ்சள், ஊதா ஆகிய நிறங்களில் உள்ளது.
Passiflora edulis, commonly known as passion fruit, is a vine species of passion flower native to southern Brazil through Paraguay and northern Argentina.[1] It is cultivated commercially in tropical and subtropical areas for its sweet, seedy fruit. The fruit is a pepo, a type of berry, round to oval, either yellow or dark purple at maturity, with a soft to firm, juicy interior filled with numerous seeds. The fruit is both eaten and juiced, with the juice often added to other fruit juices to enhance aroma.
The passion fruit is so called because it is one of the many species of passion flower, the English translation of the Latin genus name, Passiflora.[1] Around 1700, the name was given by missionaries in Brazil as an educational aid while trying to convert the indigenous inhabitants to Christianity; its name was flor das cinco chagas or "flower of the five wounds" to illustrate the crucifixion of Christ, with other plant components also named after an emblem in the Passion of Jesus.[2]
Passiflora edulis is a perennial vine; tendrils are borne in leaf axils, and have a red or purple hue when young. There are two main varieties: a purple-fruited type, P. edulis f. edulis, and the yellow-fruited P. edulis f. flavicarpa.[3][4]
Usually the vine produces a single flower 5–7.5 cm wide at each node.[1][5] The flower has 5 oblong, green sepals and 5 white petals.[6] The sepals and petals are 4-6mm in length and form a fringe.[6] The base of the flower is a rich purple with 5 stamens, an ovary, and a branched style.[1] The styles bend backward and the stigmas, which are located on top of the styles, have a very distinct head.[6]
The fruit produced is entirely fleshy (making it botanically a berry), and is spherical to ovoid.[3] The outside color of the berry ranges from dark-purple with fine white specks to light yellow.[1] The fruit is 4–7.5 cm in diameter; purple fruits are smaller, weighing around 35 grams, while yellow fruits are closer to 80 grams.[3] The smooth, leathery rind is 9–13 mm thick, including a thick layer of pith.[1][3] Within the berry, there are typically 250 brown seeds, each 2.4 mm in length.[6] Each seed is surrounded by a membranous sac filled with pulpy juice.[1] The flavor of the juice is slightly acidic and musky.[1] The passion fruit's flavor can be compared to the guava fruit.[1]
.jpg)
Several distinct varieties of passion fruit with clearly differing exterior appearances exist.[1] The bright yellow flavicarpa variety, also known as yellow or golden passionfruit, can grow up to the size of a grapefruit, has a smooth, glossy, light and airy rind, and has been used as a rootstock for purple passionfruit in Australia.[1] The dark purple edulis variety is smaller than a lemon, though it is less acidic than yellow passionfruit, and has a richer aroma and flavour.
Passion fruit has a variety of uses related to its appealing taste as whole fruit and juice.[1]
Passion fruit jam
Home-made passion fruit juice
.jpg)
Passion fruit nectar
Passion fruit wine
Passion fruit oil
.jpg)
Passion fruit ice cream
Raw passion fruit is 73% water, 22% carbohydrates, 2% protein and 0.7% fat (table). In a 100 gram reference amount, raw passion fruit supplies 97 calories and is a rich source (20% or more of the Daily Value, DV) of vitamin C (36% DV) and a moderate source (10-19% DV) of riboflavin, niacin, iron and phosphorus (table). No other micronutrients are in significant content.
Several varieties of passionfruit are rich in polyphenol content.[11][12] Yellow varieties of the fruit were found to contain prunasin and other cyanogenic glycosides in the peel and juice.[Note 1][13]
Passion fruit is widely grown in tropical and semitropical regions of the world.[1] In the United States, it is cultivated in Florida, Hawaii, and California.[14] They generally have to be protected from frost, although certain cultivars have survived light frosts after heavy pruning of affected areas.[15]
The flower of the yellow-fruited form of the passion fruit plant is self-sterile, while that of the purple-fruited form is self-compatible.[1] In California, it is reported that pollination of flowers is most effective when done by the carpenter bee.[16][17] There are three types of yellow passion fruit flowers, classified by curvature of style.[1] To help assure the presence of carpenter bees, some gardeners place decaying logs near the vines, which provide shelter for the bees.[18]
Passion fruit woodiness virus is one of the most well-known viruses to the passion fruit. It belongs to the Potyvirus group and can attack a plant at any age from nursery to mature plants. Some features include yellow leaves that display distortion in the leaf length and shape. As well as affecting the leaf, this virus influences fruit shape and size. Affected fruits become stone-like and much smaller than normal, with many fruits becoming scabbed and cracked. The virus is spread by sap-sucking insects such as aphids and mites. Woodiness can also spread through vegetation propagation such as infected scions or contaminated tools. There is no chemical control for this virus once the plant is infected, but the use of clean planting material can reduce its dissemination.[19]
One of the most serious viruses pertaining to vegetation is the cucumber mosaic virus. In the passion fruit, this virus appears with yellow mottling on leaves starting at random points on the vine and diminishing in intensity towards the tip. Expanding leaves typically become twisted, curl downward, and develop a "shoestring" appearance as a result of a restriction of the leaf surface. It is mobile and can spread easily through interactions with other plants such as brushing between leaves. This virus is naturally transmitted through aphids and can also be transmitted mechanically through seedlings. Varietal resistance is the primary management tool, and eliminating weeds and infected perennial ornamentals that may harbor the virus is critical. Once the plant has been infected, there is no possible management of control for the virus.[19]
Overshooting is the term used when Phytoplasma, a specialized bacterium, attacks the phloem of a plant. Phytoplasma infection is characterized by chlorotic small leaves, shortening of internodes, excessive lateral shoots and abnormal flowers. Although there have been reports of this disease within the passion fruit plant,[20] many infected plants are affected without visible signs of disease. Although Phytoplasma can be spread through grafting, it can be inhibited by periodic inspection of plant nurseries and areas that have had past infections.[20] Overshooting responds to treatment with tetracycline, a common broad-spectrum antibiotic.
Bacterial leaf spot, which causes vein clearing, forms bright yellow colonies causing infection and leaf wilt and, eventually, deterioration of fruit pulp, especially of young fruits. Under favorable conditions for the bacteria, infection occurs through natural openings or wounds from other pathogens that affect leaf inter-cellular spaces. Fertilizers or a copper chloride and mancozeb mixture can control the intensity of the disease, but are not a cure.[21]
The bacterial grease-spot of the passion fruit is caused by Pseudomonas syringae.[22] It appears with olive-green to brown greasy-looking spots or brown, sunken circular lesions. On a later stage, a hard crust can cover the lesions showing a chlorotic halo. Affecting mainly the stomata, the grease-spot thrives in high temperatures and high relative humidity. To avoid infection, measures that may be adopted include planting seeds from healthy plants and using existing healthy areas. Fungicide controls can aid in preventing further infection.[22]
Collar rot disease is caused by the fungus Fusarium solani. It is characterized by necrotic lesions at the collar region, browning of the stem at soil level, and dark discoloration of the stem. The rotting stem interferes with food and water transport within the plant, leading to withering of the plant until death. Infection occurs mostly through contaminated soil and infected plants which cause the plants to survive for only a few weeks. There are no chemical controls. Management includes planting seedlings in unaffected areas and using clean tools.[21]
The fungus called fusarium wilt commonly occurs in adult plants and is caused by Fusarium oxysporum. The pathogen has ability to survive for long periods, penetrating roots, invading the xylem and preventing the transport of water and nutrients to other organs of the plant. Once infected, this disease causes leaves to yellow and browning of the vascular system until it wilts and dies. It occurs in any type of soil infecting all plants. Management of crops include planting clean seedlings, uprooting and burning infected plants, and using sterilized tools.[23]
The anthracnose, a canker caused by Colletotrichum gloeosporiodes, is a pathogen of the passion fruit creating dark and sunken lesions of the trunk.[24] By attacking mature passion fruit trees, these lesions cause intense defoliation and fruit rot. Many leaves die due to the foliar lesions and the skin of fruits becomes papery. Under warm and humid conditions, this disease can worsen, causing red and orange spores eventually killing the plant. Infection is carried out through the residues of the passion flower, infected seeds, seedlings, and cuttings. Managing this disease involves a combination of using pathogen-free seedlings, eliminating infected areas, and improving ventilation and light conditions. Copper-based fungicides on injured areas can prevent the spread of disease.[24]
Passion fruit flower is the national flower of Paraguay.[25] In 2006, singer-songwriter Paula Fuga released the popular song "Lilikoi", the Hawaiian language word for passion fruit; the song is featured on an album also named after the fruit.[26] Hip-hop artist Drake released the hit song "Passionfruit" in 2017.
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) Passiflora edulis, commonly known as passion fruit, is a vine species of passion flower native to southern Brazil through Paraguay and northern Argentina. It is cultivated commercially in tropical and subtropical areas for its sweet, seedy fruit. The fruit is a pepo, a type of berry, round to oval, either yellow or dark purple at maturity, with a soft to firm, juicy interior filled with numerous seeds. The fruit is both eaten and juiced, with the juice often added to other fruit juices to enhance aroma.
Passiflora edulis estas specio el Pasifloracoj (Passifloraceae). Ĝi apartenas al la genro Pasifloroj (Passiflora). La speci-epiteto edulis signifas „manĝebla“. Interne de la specio oni distingas diversajn kultivarojn kaj formojn, inter ili formo edulis (purpurgranadilo) kaj formo flavicarpa (flava grenadilo) havas grandajn ekonomiajn signifojn. La fruktoj nomiĝas en la eŭropa fruktokomerco pasifrukto aŭ marakujo
Passiflora edulis venis origine el Brazilo, Paragvajo kaj la norda parto de Argentino. Pro siaj fruktoj la plantoj estas kultivataj an la subtropikaj kaj tropikaj regionoj de la tuta mondo. La formo edulis estas pli malvarmtolera ol la formo flavicarpa.
Passiflora edulis estas ligniĝanta grimpoplanto (liano), kies branĉoj iĝas ĝis dek metrojn longaj. Ĝi havas ĉirojn por grimpi.
La frukto estas bero. La formo edulis havas fruktojn kiuj estas grandaj kiel kokinovoj kaj sulkiĝas en matura stato. La formo flavicarpa havas pli grandajn fruktojn (ofte ok ĝis dek du centimetroj), kiuj mature estas glatŝelaj kaj flavaj. La interno de la bero havas sukan kaj ĝelan pulpon.
La fruktoj de Passiflora edulis estas manĝeblaj freŝe, kaj oni faras el ili sukon. La suko de pasifrukto ennhavas sukerojn (saĥarozon, glukozon, fruktozon) kaj organikajn acidojn (citronacidon kaj pomacidon). La vitamino-C-enhavo estas averaĝe 30 ĝis 50 mg /100 ml; krome la bero enhavas niacinon kaj [riboflavino]]n (vitamino B2).
P. edulis f. edulis:
fermita frukto
P. edulis f. edulis:
malfermita frukto
P. edulis f. flavicarpa:
fruktoj fermita kaj malfermita
Passiflora edulis estas specio el Pasifloracoj (Passifloraceae). Ĝi apartenas al la genro Pasifloroj (Passiflora). La speci-epiteto edulis signifas „manĝebla“. Interne de la specio oni distingas diversajn kultivarojn kaj formojn, inter ili formo edulis (purpurgranadilo) kaj formo flavicarpa (flava grenadilo) havas grandajn ekonomiajn signifojn. La fruktoj nomiĝas en la eŭropa fruktokomerco pasifrukto aŭ marakujo
La pasionaria (Passiflora edulis) es una planta trepadora, propia de Sudamérica y Centroamérica; específicamente, se considera nativa de República Dominicana, Perú, Colombia, Ecuador, Venezuela, Brasil, Paraguay, Bolivia, Uruguay y del norte de Argentina.[1] Pertenece al género Passiflora y su fruto comestible, de color amarillo, anaranjado o morado, es el maracuyá (parchita en Venezuela),[2] (del tupí mara kuya, "fruto que se utiliza" o "alimento en la calabaza").
El fruto es conocido con distintos nombres en el continente americano y los países hispanohablantes, según el país. Por ejemplo: en Uruguay, Paraguay y norte de Argentina es llamada mburucuyá (en guaraní: mburukuja), en Puerto Rico se le llama parcha, en Venezuela parchita y en República Dominicana chinola.
El epíteto específico edulis viene del latín y significa ‘comestible’.[3]
El nombre fruta de la pasión fue adoptado por los españoles tras el contacto con nativos del Perú, los cuales obsequiaron a los mismos con estas frutas que ellos denominaban Poro-p’osqo y que su traducción al español sería ‘bolsa-ácida’. Los españoles al principio se referían a ella como «asna vieja».[4] Al conocer el arbusto de esta fruta y en especial su flor, los ibéricos se sorprendieron y la llamaron «la flor piadosa» ya que a sus ojos, esta, los recordaba los elementos de la «Pasión de Jesucristo». El color de la flor es rojo muy intenso, de ello se desprende la frase «rojo pasión».[5]
El nombre maracuyá —introducido a las lenguas europeas a través del portugués— es una corrupción del tupí mara kuya, "la fruta de la ku'ya".
Passiflora edulis es una planta trepadora que puede alcanzar nueve metros de longitud en condiciones climáticas favorables; su período de vida no supera por lo general la década.[cita requerida] Su tallo es rígido y leñoso; presenta hojas alternas de gran tamaño, perennes, lisas y de color verde oscuro. Una misma planta puede presentar hojas no lobuladas cuando se empieza a desarrollar, y luego hojas trilobuladas, por el fenómeno de heterofilia foliar. Las raíces, como es habitual en las trepadoras, son superficiales.
La flor se presenta individualmente; puede alcanzar los cinco centímetros de diámetro en las variedades silvestres, y hasta el doble en las seleccionadas por su valor ornamental. Es normalmente blanca, con tintes rosáceos o rojizos, en P. edulis; otras especies presentan colores que van desde el rojo intenso hasta el azul pálido.
La apariencia de la flor, similar a una corona de espinas, indujo a los colonizadores españoles a denominarla el fruto de la pasión; su estructura pentarradial recibió una interpretación teológica, con los cinco pétalos y cinco sépalos simbolizando a los diez apóstoles (doce, menos Judas Iscariote y Pedro), mientras que los cinco estambres representarían los cinco estigmas. Finalmente, los tres pistilos corresponderían a los clavos de la cruz.
La fruta de la pasionaria es una baya oval o redonda, de entre 4 y 10 cm de diámetro, fibrosa y jugosa, recubierta de una cáscara gruesa, cerosa, delicada e incomestible. La pulpa contiene numerosas semillas pequeñas. El color presenta grandes diferencias entre variedades; la más frecuente en los países de origen es amarilla, obtenida de la variedad P. edulis f. flavicarpa pero, por su superior atractivo visual, suele exportarse a los mercados europeos y norteamericanos el fruto de la P. edulis f. edulis, de color rojo, naranja intenso o púrpura. Esta variedad es conocida como gulupa en Colombia. Es de uso afrodisiaco.
Es nativa de las regiones cálidas de Centroamérica y Sudamérica. Se cultiva comercialmente en la mayoría de las áreas tropicales y subtropicales del globo; entre otros países, en Puerto Rico (parcha), República Dominicana (chinola), Bolivia, Paraguay (mburucuyá), Brasil, noreste de Argentina y Uruguay, norte de Chile, Ecuador, Colombia, Perú, Cuba y México (maracuyá), Venezuela (parchita), Nicaragua (calala), Honduras, Costa Rica, Panamá, El Salvador, partes del Caribe.
Passiflora edulis se considera originaria de la región amazónica, aunque crece de forma silvestre en un área que abarca principalmente desde el norte de Sudamérica, todo el Perú hasta el norte de Argentina y Paraguay. En Paraguay y el noreste de Argentina, donde recibe el nombre en guaraní de mburucuya , están adaptadas a regímenes más o menos tropicales.
A lo largo del siglo XIX las variedades de utilidad gastronómica se introdujeron con éxito en Hawái, Australia y otras islas del Pacífico sur. Las condiciones climáticas favorables hicieron que la planta se adaptara rápidamente; si bien en Hawái la explotación comercial no tuvo verdadero impulso hasta mediados del siglo XX, la planta era frecuente en estado silvestre desde hacía décadas.
El éxito comercial de la producción de maracuyá, así como el valor ornamental de las flores, incitó a Kenia y a Uganda a intentar su cultivo en los años 1950; aproximadamente al mismo tiempo se introdujo la plantación comercial a Sudáfrica. No es seguro si fueron estas variedades o las cultivadas en Australia las que se introdujeron en la India a través de Sri Lanka, donde hoy se cultiva de manera predominantemente doméstica.
El cultivo de la pasionaria se ha extendido a numerosas islas del Caribe, Israel, el archipiélago malayo y la Polinesia.
La planta es el alimento de las larvas de la mariposa Acraea acara.
Passiflora edulis fue descrita por John Sims y publicado en Journal of Botany, British and Foreign 66: 141. 1928.[6]
Los cultivares comerciales pertenecen casi sin excepción a las variedades amarilla (P. edulis f. flavicarpa) y púrpura (P. edulis f. edulis).
La primera crece y se desarrolla muy bien en zonas tropicales; requiere invariablemente más de 1000 mm anuales de lluvia y protección del viento y las heladas, pero es por lo demás más rústica y vigorosa que la maracuyá púrpura, y produce cosechas más regulares; por su superior resistencia a los nematodos y otros parásitos, se utiliza a veces como pie para injertos de la variedad púrpura.
La segunda está mejor adaptada a zonas templadas, por lo que puede cultivarse a mayor altura; sus requisitos de pluviosidad son similares a los de la variedad amarilla.
La adopción de una u otra está dada con frecuencia por las preferencias gastronómicas. El cultivo de maracuyá amarilla está más extendido en Sudamérica, Hawái y Australia, mientras que en el África y la India las variedades púrpuras predominan.
Las variedades cultivares más frecuentes son las siguientes:
Esta especie es sumamente apreciada por su fruto y en menor medida por sus flores, siendo cultivada en ocasiones como ornamental. La infusión de sus hojas y flores se utiliza, además, con efectos medicinales. La maracuyá es una fruta tropical o también llamada fruta de la pasión, de un sabor un poco ácido y con aroma. Las variedades en tamaño, color y sabor, actualmente 40 países utilizan la maracuyá en el campo comercial para satisfacer las necesidades del mercado.
Una vez extraída la pulpa del fruto, la misma se empaca en un recipiente en bolsas o frascos de vidrio para luego sellar el producto y enviarlo a una nevera para congelarlo para su preservación.
El aceite de fruta de la pasión tiene una amplia aplicación en cosméticos: cremas, champús, lociones, aceites, jabones, etc. El aceite también se puede utilizar tanto en alimentos y piensos, como en la industria de pinturas, jabones, alimentos y otros.[8]
Si bien la base de aceite de pasiflora producto cosmético, esto ayuda en la regeneración post peeling y ayuda a suavizar e hidratar la piel seca. También ayuda en la regeneración de la piel con estrías y normaliza la alterado contenido de lípidos.[9]
Productos pasión base de aceite de fruta proporciona sensación relajante y antiestrés.[10]
El punto de madurez de la fruta está dado por su desprendimiento; la recolección debe hacerse en el suelo, manualmente. Sea para su consumo fresco o procesado, la cáscara no debe presentar daños externos de ningún tipo. Debe tenerse especial cuidado en no consumir la fruta antes de su madurez, puesto que presenta cianogénicos.
Ambas variedades se consumen crudas, en batidos y zumos, y en mermeladas.
Para consumirla en crudo no es necesario retirar las semillas. Puede comerse directamente de la fruta, una vez abierta, o utilizarse en macedonias; la cocina contemporánea la aprecia mucho en ensaladas con hojas verdes, donde su sabor ligeramente ácido ofrece una combinación sorprendente. También la flor puede utilizarse en ensaladas; es perfectamente comestible y sabrosa, aunque según la variedad pueda tener un ligero efecto sedante.
El zumo de la fruta —obtenido al prensar la pulpa o procesarla— es con frecuencia demasiado espeso para beberlo directamente; lo habitual es combinarlo con zumos de otras frutas, yogur, leche o simplemente agua.
La pulpa puede utilizarse para la confección de mermeladas; es recomendable para este caso no desechar las semillas, pues su contenido de pectina ayuda a la gelificación del producto. La cáscara es también rica en pectina, pero no resulta necesaria si se emplean las semillas.
Tanto el zumo como la pulpa pueden congelarse sin problemas; si bien el proceso afecta la textura de la fruta, el sabor se conserva sin cambios apreciables hasta un año.
La pulpa y zumo de la maracuyá son ricos en calcio, hierro y fósforo, además de vitaminas A y C.
Los frutos de las especies relacionadas P. mollissima, P. antioquensis y P. incarnata son menos dulces, aunque similares en sabor; suelen tomarse en mermeladas u otras cocciones. La P. quadrangularis y la P. laurifolia, por el contrario, son excesivamente dulces, por lo que se emplean en zumos disueltos con otro líquido.
En Colombia es muy común el uso de esta fruta en diversas preparaciones que van desde dulces y mermeladas hasta jugos, postres y néctares, siendo muy apreciada comercialmente por la gran popularidad que tiene dentro de la población debido a su sabor agridulce.
En México la fruta no fue bien conocida hasta principios de los años 1990, cuando se consolidó el mercado de la misma junto con algunos productores que tomaron la iniciativa de cultivarla. La variante amarilla de la maracuyá es la que se vende en el país.
En Venezuela se puede preparar con las cáscaras previamente hervidas mezclándolas con el zumo del fruto una bebida espesa llamada en este país carato de parchita. También se puede mezclar el zumo con ron blanco, obteniendo así un cóctel llamado guarapita.
Datos: Q156790
Multimedia:
Especies: Passiflora edulis
La pasionaria (Passiflora edulis) es una planta trepadora, propia de Sudamérica y Centroamérica; específicamente, se considera nativa de República Dominicana, Perú, Colombia, Ecuador, Venezuela, Brasil, Paraguay, Bolivia, Uruguay y del norte de Argentina. Pertenece al género Passiflora y su fruto comestible, de color amarillo, anaranjado o morado, es el maracuyá (parchita en Venezuela), (del tupí mara kuya, "fruto que se utiliza" o "alimento en la calabaza").
El fruto es conocido con distintos nombres en el continente americano y los países hispanohablantes, según el país. Por ejemplo: en Uruguay, Paraguay y norte de Argentina es llamada mburucuyá (en guaraní: mburukuja), en Puerto Rico se le llama parcha, en Venezuela parchita y en República Dominicana chinola.
Granadill (ka marakuja) on kannatuslille (Passiflora) perekonda kuuluva purpur-kannatuslille (P. edulis) söödavate marjade nimetus.
Mõnes paigas kasvatatakse neid taimi eelkõige söödavate viljade pärast.
Kannatuslille vili on mahlaka viljalihaga paljuseemneline mari. Söödavad marjad on 50–60 liigil (perekonnas ligi 500 liiki). Osade liikide marjad on vägagi maitsvad.
Kannatuslillede vilju naudivad nii inimesed, loomad kui ka linnud.
Küpsenud vilju süüakse töötlemata värskelt või valmistatakse neist jooke, jäätist, maiustusi, moose jne.
Granadill on kanamunasuurune ja -kujuline[viide?].
Mitte kõikide kannatuslille perekonna liikide söödavaid marju ei nimetata granadillideks, nii on
Granadill (ka marakuja) on kannatuslille (Passiflora) perekonda kuuluva purpur-kannatuslille (P. edulis) söödavate marjade nimetus.
Mõnes paigas kasvatatakse neid taimi eelkõige söödavate viljade pärast.
Marakuia (Passiflora edulis) Passifloraceae familiako landare igokari bat da, jatorriz Amerikako eskualde beroetakoa (Paraguaiko lore nazionala da). Europarrek 1569an aurkitu zuten, Perun, orduan mediko espainol batek deskribatu baitzuen nola erabiltzen zuten landarearen fruitua indigenek. Gaur egun, munduko eskualde tropikal eta subtropikal gehienetan kultibatzen da (Hawaii, Australia, Ozeano Bareko uharteak, Hegoafrika, India...). Landarearen fruitua oso estimatua da, eta lorea ere, batzuetan, lore apaingarri gisa erabiltzen da. Sendabelar gisa ere erabiltzen da: hosto eta loreekin infusioak egiten dira.
Hitza portugesaren bidetik hedatu zen. Berez, guaranieraren mburucuyá hitza da, eta "euli-haztegi" esan nahi du, dela haren nektarra gustagarria delako intsektuek arrautzak bertan uzteko, dela fruituen edukiak euli-multzo bat gogorarazten duelako.
Landare igokaria da; klima egokian, 9 metroko altuera har dezake, nahiz eta gehienez ere 10 bat urte bizi ohi den. Zurtoina zurruna da, eta zurezkoa; hosto txandakatu handiak ditu, iraunkorrak, leunak eta berde ilunak, Sustraiak azalekoak dira, landare igokarietan gertatu ohi den moduan.
Lorea bakarka agertzen da; 5 cm-ko diametroa izaten du barietate basatietan, eta ia 10 cm balio apaingarriagatik hautatu eta kultibatzen direnetan. Zuria izaten da. Loreak arantza-koroa baten itxura du.
Fruitua baia bat da, obalatua edo biribila, 4-10 cm-ko diametrokoa, mamitsua eta zukutsua, eta azal lodi batez estalita dago. Mamiak hazi txiki ugari dauka. Kolorea barietateen arabera aldatzen da: horia, gorria, laranja edo purpura.
Kultibatzen diren barietateak horia (P. edulis f. flavicarpa) eta purpura (P. edulis f. edulis) dira.
Bi barietateak gordinik jaten dira, edo haien zukua erabiltzen da, edo marmelada egiteko baliatzen dira. Sukaldaritzan ere erabiltzen da entsaladan. Lorea ere erabil daiteke entsaladan, jangarria eta zapore onekoa baita.
Zukua oso lodia izaten da zuzenean edateko; horregatik, beste fruta batzuen zukuarekin edo jogurtarekin edo esnearekin nahasita edaten da, edo ura eransten zaio.
Marakuiaren fruituaren mamia eta zukua aberatsak dira kaltzio, burdina eta fosforotan, eta A eta C bitaminak dituzte.
Mamiak, zukuak, loreak eta hostoen infusioak efektu lasaigarria dute, infusioak batez ere, eta muskuluetako minaren edo buruko minaren kontra erabil daiteke. Dosi txikitan, infusio bat edo bi hartuta egunean, lokartzen laguntzen du, eta efektu antiespasmodiko arina du.
Marakuia (Passiflora edulis) Passifloraceae familiako landare igokari bat da, jatorriz Amerikako eskualde beroetakoa (Paraguaiko lore nazionala da). Europarrek 1569an aurkitu zuten, Perun, orduan mediko espainol batek deskribatu baitzuen nola erabiltzen zuten landarearen fruitua indigenek. Gaur egun, munduko eskualde tropikal eta subtropikal gehienetan kultibatzen da (Hawaii, Australia, Ozeano Bareko uharteak, Hegoafrika, India...). Landarearen fruitua oso estimatua da, eta lorea ere, batzuetan, lore apaingarri gisa erabiltzen da. Sendabelar gisa ere erabiltzen da: hosto eta loreekin infusioak egiten dira.
Hitza portugesaren bidetik hedatu zen. Berez, guaranieraren mburucuyá hitza da, eta "euli-haztegi" esan nahi du, dela haren nektarra gustagarria delako intsektuek arrautzak bertan uzteko, dela fruituen edukiak euli-multzo bat gogorarazten duelako.
Punapassio (Passiflora edulis) on Brasiliasta kotoisin oleva kasvi, jota kutsutaan yleisimmin nimillä passiohedelmä, passionhedelmä tai kärsimyshedelmä. Tieteellinen lajinimi edulis tarkoittaa syötävää.[1] Hedelmät kasvavat monivuotisissa köynnöksissä. Ne voivat olla ruskehtavia tai vihertäviä. Raaka hedelmä on sileäpintainen, kypsän hedelmän pinta on rypistynyt. Hedelmä tuottaa paljon etyleeniä, joten se kannattaa pitää erillään kasviksista, jotka eivät siedä sitä.
Réunionin saarella myytäviä punapassionhedelmiä.
Kypsä purppurainen punapassionhedelmä.
Kenialainen passionhedelmä.
Punapassio (Passiflora edulis) on Brasiliasta kotoisin oleva kasvi, jota kutsutaan yleisimmin nimillä passiohedelmä, passionhedelmä tai kärsimyshedelmä. Tieteellinen lajinimi edulis tarkoittaa syötävää. Hedelmät kasvavat monivuotisissa köynnöksissä. Ne voivat olla ruskehtavia tai vihertäviä. Raaka hedelmä on sileäpintainen, kypsän hedelmän pinta on rypistynyt. Hedelmä tuottaa paljon etyleeniä, joten se kannattaa pitää erillään kasviksista, jotka eivät siedä sitä.
Réunionin saarella myytäviä punapassionhedelmiä.
Kypsä purppurainen punapassionhedelmä.
Kenialainen passionhedelmä.
Passiflora edulis
La grenadille, fruit de la passion (Passiflora edulis), est une plante grimpante de la famille des Passifloraceae, originaire de Colombie [1], du Venezuela, du Paraguay, du Brésil et du nord-est de l'Argentine. Elle tire son nom des divers éléments de sa fleur faisant allusion aux instruments de la Passion du Christ ; elle est cultivée pour ses fruits à pulpe comestible nommés fruits de la passion ou maracudja (mot créole[2] venant du tupi « mara kuya »). En Nouvelle-Calédonie, ils sont appelés « pomme-lianes » ; au Venezuela « parchita » ; à Porto Rico « parcha » ; à Haïti « grenadia », et au Brésil « maracujá »[Note 1].
Comme pour la vigne, la culture se fait sur des échalas et des fils de fer, dans les régions chaudes (correspondant à la zone de l'oranger). Il existe une centaine de variétés[3], dont la Common Purple, cultivée à Hawaï, la Black Knight, la Edgehill, cultivar aux fruits pourpres semblable à la Black Knight mais encore plus vigoureux et très planté en Californie, la Kahuna, la Perfecta (aux gros fruits) ou la Brazilian Golden.
Il existe une forme jaune d'origine inconnue, nommée grenadille jaune (Passiflora edulis f. flavicarpa). Elle se distingue de la forme pourpre (P. edulis f. edulis) par des zones de répartition naturelle distinctes et par des heures de floraison distinctes. La forme jaune flavicarpa est autostérile[Note 2] alors que la forme pourpre est autofertile, son fruit est jaune à maturité alors que l'autre est pourpre profond et plus petit.
C'est une plante grimpante vigoureuse[4], à base ligneuse, développant des tiges d'environ 6 m de long.
Les feuilles persistantes, de 6-13 × 8-13 cm, sont membraneuses, profondément trilobées et à marge glandulée-serrulée.
L'inflorescence est une cyme réduite dont la fleur centrale avorte, le pédicelle d'une fleur latérale donne une vrille et l'autre fleur se développe normalement. Le pédicelle de 4-5 cm de long porte :
La fleur dans son ensemble fait de 4 à 7 cm de diamètre.
Le fruit est une baie pourpre à maturité, de 3 à 4 cm de diamètre, contenant de nombreuses graines noires, entourées d'une arille comestible. Elle est comestible et de saveur douce ; la forme flavicarpa est plus grosse, de couleur jaune et de saveur plus acide[5].
Fleur de grenadille
Fruit de la passion, vrille
Fruit de la passion sur la liane
Fleur de grenadille
La grenadille est originaire du Venezuela, Brésil, Paraguay nord de l'Argentine. Elle s'est naturalisée à Hawaï et certaines zones d'Australie.
C'est une plante subtropicale, préférant les régions où il ne gèle pas. La forme flavicarpa est celle qui tolère le moins bien le froid.
La grenadille est cultivée en Inde, au Sri Lanka, au Vietnam, en Nouvelle-Zélande, aux Caraïbes, au Brésil, en Colombie, en Indonésie, au Pérou, en Californie et en Floride, en Australie, en Afrique de l'Est, de l'Ouest et du Sud, au Mexique et en Israël.
D'après la revue bibliographique de Dhawan et al.[6] (2004), les phyto-constituants de Passiflora edulis sont constitués par
Passiflora edulis est présente comme principe actif dans de nombreuses préparations de phytopharmacie, sans être toutefois inscrite dans les pharmacopées d'Europe ou des États-Unis où P. incarnata est préférée [1].
Plusieurs études citées par Patel[7](2009) indiquent que les extraits aqueux de Passiflora edulis possèdent une activité anti-inflammatoire significative sur l'animal (dans certains tests supérieure même au dexaméthasone).
Quelques études des extraits de Passiflora edulis sur des modèles animaux de l'anxiété ont donné des résultats incohérents. Mais une étude récente de Deng et als[8] (2010) montre que la forme jaune Passiflora edulis f. flavicarpa était anxiolytique sur des souris à faible dose et sédative à forte dose. Les flavonoïdes semblent jouer un rôle actif mais les auteurs supposent que d'autres constituants seraient aussi actifs puisque l'extrait aqueux contenant très peu de flavonoïdes manifeste aussi un effet anxiolytique.
La grenadille est riche en polyphénols et il a été montré[9] qu'il existe une relation linéaire entre le contenu total en composés phénoliques et l'activité anti-oxydante chez Passiflora alata et P. edulis. Les données indiquent que l'extrait hydro-alcoolique des feuilles de P. edulis possède une activité anti-oxydante tant in vitro qu'ex vivo et doit donc être considéré comme une nouvelle source d'anti-oxydants naturels.
Seuls le jus et la pulpe du fruit sont consommés. Ils sont utilisés frais tel quel ou préparés en salade, mousse, sorbet, cocktail, jus ou sirop.
C'est un fruit climactérique qui peut mûrir rapidement en présence d'éthylène. Il est riche en vitamine A et vitamine C
En Amérique du Sud, la grenadille a été abondamment utilisée en médecine traditionnelle pour traiter l'anxiété, l'insomnie, l'asthme, la bronchite et les infections urinaires. Au Brésil, l'infusion de feuilles est utilisée comme sédatif. Aux Antilles, les feuilles sont utilisées pour le traitement de l'hypertension artérielle.
En France, les préparations sédatives à base de passiflore utilisent une autre passiflore : la passiflore officinale P. incarnata. Ces deux passiflores se ressemblent énormément tant au plan morphologique que microscopique et ont été souvent confondues même par les spécialistes[6]. Pourtant les différences morphologiques minimes (au niveau des nervures de la feuille) se traduisent par une différence importante au niveau de l'activité anxiolytique : à la dose orale de 125 mg/kg, l'extrait au méthanol de Passiflora incarnata manifeste une activité anxiolytique significative alors que celui de P. edulis ne manifeste aucune activité[10].
Il manque pour l'instant une validation scientifique objective des effets bénéfiques de Passiflora edulis. Il faut savoir que quelques effets négatifs à court terme des extraits de feuilles fraîches ont été décrits[11]. La plante a montré une toxicité pancréatique et hépatobiliaire sur l'homme et l'animal[12].
La grenadille est une liane assez vigoureuse pouvant croître de plusieurs mètres par an. Elle se reproduit assez facilement par semis mais les fruits ne conservent pas les caractéristiques du fruit d'origine des graines. Elle a besoin d'un climat tempéré avec une température minimale de +5 °C. Plusieurs virus peuvent infecter cette passiflore.
La grenadille est cultivée pour ses fruits comestibles. Les fruits pourpres sont en général transformés en jus, les jaunes sont plutôt consommés frais. Les principaux pays producteurs sont l'Australie, l'Afrique du Sud, le Brésil, les Fidji, Hawaï, le Kenya, le Pérou, la Colombie, le Sri Lanka, la Côte d'Ivoire, l'Inde, les Antilles et l'Angola. Le Brésil est le plus gros producteur avec 35 637 hectares plantés en 1999.
Passiflora edulis
La grenadille, fruit de la passion (Passiflora edulis), est une plante grimpante de la famille des Passifloraceae, originaire de Colombie , du Venezuela, du Paraguay, du Brésil et du nord-est de l'Argentine. Elle tire son nom des divers éléments de sa fleur faisant allusion aux instruments de la Passion du Christ ; elle est cultivée pour ses fruits à pulpe comestible nommés fruits de la passion ou maracudja (mot créole venant du tupi « mara kuya »). En Nouvelle-Calédonie, ils sont appelés « pomme-lianes » ; au Venezuela « parchita » ; à Porto Rico « parcha » ; à Haïti « grenadia », et au Brésil « maracujá ».
Comme pour la vigne, la culture se fait sur des échalas et des fils de fer, dans les régions chaudes (correspondant à la zone de l'oranger). Il existe une centaine de variétés, dont la Common Purple, cultivée à Hawaï, la Black Knight, la Edgehill, cultivar aux fruits pourpres semblable à la Black Knight mais encore plus vigoureux et très planté en Californie, la Kahuna, la Perfecta (aux gros fruits) ou la Brazilian Golden.
O maracuxá[1] (do tupí mara kuya, "froito que se serve" ou "alimento na 'cuia' (cabaza que serve de cunca") é o froito e a planta coñecida cientificamente coma Passiflora edulis da familia Passifloraceae. Ás veces denomínase maracuxá a todas as pasifloras en xeral.
Esta planta rubideira tamén é coñecida como maracuxaceiro[Cómpre referencia] (do portugués maracujazeiro). O froito tamén se coñece coma froita da paixón[1].
É espontáneo nas zonas tropicais e subtropicais das Américas.
É cultivada tamén como planta ornamental pola súa flor (tal como as outras especies do mesmo xénero). Ademais a Passiflora edulis é cultivada con fins comerciais, debido ao froito, no Caribe, no sur da Florida e no Brasil, que é o maior produtor - e tamén consumidor - mundial de maracuxá. O maracuxá de uso comercial é redondo ou ovoide, amarelo ou púrpura escuro cando está maduro, e ten unha gran cantidade de sementes no seu interior.
O froito utilízase especialmente para producir zumes ou polpa de maracuxá, ás veces mesturada con zumes doutros froitos, como a laranxa. Crese que o froito posúe proriedades calmantes.
Á súa flor chámanlle 'flor da paixón' por mor da semellanza das súas formas botánicas cos signos da paixón de Xesús Cristo: coroa de espiños, cinco chagas e mesmo os tres cravos cos que foi crucificado.
A flor do maracuxá é polinizada principalmente por abesouros.
O nome maracuxá —introducido ao galego e ás demais linguas europeas a través do portugués— (maracujá) é unha corrupción do guaraní mburucuyá; etimoloxicamente mberu kuja, "viveiro de moscas", pola dozura do néctar que resulta atractivo para a desova dos insectos ou máis ben porque o contido dos seus froitos lembra un grupo de moscas.
O maracuxá é unha planta rubideira que pode acadar os 9 metros de lonxitude en condicións climáticas favorábeis, aínda que o seu período de vida non supera polo xeral a década. O talo é rexo e lígneo; presenta follas alternas de gran tamaño, perennes, lisas e de cor verde escura. Unha mesma planta pode presentar follas non lobuladas cando comeza a se desenvolver, e despois follas trilobuladas, polo fenómeno de heterofilia foliar. As raíces, como é habitual nas gateadoras, son superficiais.
A flor preséntase individualmente; pode acadar os cinco centímetros de diámetro nas variedades bravas, e até o dobre nas seleccionadas polo seu valor ornamental. Adoita ser abrancazada, con pigmentacións rosáceas ou avermelladas, en P. edulis; noutras especies semellantes presentan cores que van dende o encarnado intenso até o azul pálido.
Foron os colonizadores españois os que a denominaron o froito da paixón; a súa estrutura pentarradial recibiu unha interpretación teolóxica, cos cinco pétalos e cinco sépalos simbolizando os dez apóstolos (doce, menos Xudas Iscariote e Pedro), mentres que os cinco estames representarían os cinco estigmas. Finalmente, os tres pistilos corresponderían aos cravos da cruz.
A froita do maracuxá é unha baga oval ou arredondada, de entre 4 e 10 cm de diámetro, carnosa e zumarenta, recuberta dunha pela grosa, cerosa, delicada e incomestíbel. A polpa contén numerosas sementes miúdas. A cor presenta grandes diferenzas entre variedades; a máis frecuente nos países de orixe é amarela, obtida da variedade P. edulis f. flavicarpa porén, polo seu superior atractivo visual, adoita exportarse aos mercados europeos e de América do Norte o froito de P. edulis f. edulis, de cor vermello, laranxa intenso ou púrpura. Esta variedade é coñecida coma gulupa en Colombia.
O froito é fonte de vitaminas A, C e do complexo B. Alén diso, presenta boa cantidade de sales minerais (ferro, sodio, calcio e fósforo)
As doenzas e as pragas que atacan a planta do maracuxá provocan prexuízos económicos importantes e provocan un maior uso de agroquicos, alén de seren a principal ameaza á expansión e á produtividade do cultivo de maracuxá acedo e maracuxá doce. Nalgunhas rexións do Brasil, doenzas como a bacteriose,[2] murcha de fusarium (Fusarium oxysporum f. sp. passiflorae), virose do endurecemento do froito (Passion fruit Woodiness Virus – PWV ou Cowpea aphid-borne mosaic virus - CABMV) e a antracnose (Colletotrichum gloeosporioides) foron importantes limitadores da produción. Estas doenzas vense favorecidas por condicións edafoclimáticas favorábeis.[3]
O maracuxá (do tupí mara kuya, "froito que se serve" ou "alimento na 'cuia' (cabaza que serve de cunca") é o froito e a planta coñecida cientificamente coma Passiflora edulis da familia Passifloraceae. Ás veces denomínase maracuxá a todas as pasifloras en xeral.
Esta planta rubideira tamén é coñecida como maracuxaceiro[Cómpre referencia] (do portugués maracujazeiro). O froito tamén se coñece coma froita da paixón.
É espontáneo nas zonas tropicais e subtropicais das Américas.
É cultivada tamén como planta ornamental pola súa flor (tal como as outras especies do mesmo xénero). Ademais a Passiflora edulis é cultivada con fins comerciais, debido ao froito, no Caribe, no sur da Florida e no Brasil, que é o maior produtor - e tamén consumidor - mundial de maracuxá. O maracuxá de uso comercial é redondo ou ovoide, amarelo ou púrpura escuro cando está maduro, e ten unha gran cantidade de sementes no seu interior.
O froito utilízase especialmente para producir zumes ou polpa de maracuxá, ás veces mesturada con zumes doutros froitos, como a laranxa. Crese que o froito posúe proriedades calmantes.
Á súa flor chámanlle 'flor da paixón' por mor da semellanza das súas formas botánicas cos signos da paixón de Xesús Cristo: coroa de espiños, cinco chagas e mesmo os tres cravos cos que foi crucificado.
A flor do maracuxá é polinizada principalmente por abesouros.
Purpurowa ćerpjenka (Passiflora edulis) je rostlina ze swójby ćerpjenkowych rostlinow (Passifloraceae). Dalšej mjenje stej purpurowa granadila a marakuja.
ananas • aprikoza • awokado • banana • brěška • brusnica • citrona • curuba • dorničałka • durian • etrog • figa • grapefruit • granatowe jabłuko • guawa • holanska jahodka • hurmi kaki • jabłuko • jackfruit • kaki • karambola • kiwi • kiwano • kosmačka • krušwa • kumkwat • kwětla • liči • limeta • malena • mandarina • mandla • mango • marakuja • maruša • naši • oliwa • ostružina • papaja • paw-paw • pitahaya • oranža • pomelo • rambutan • janske jahodki (běłe, čerwjene, čorne) • ringlota • slowka • tamarillo • třěšeń • truskalca • winowa jahodka • wišnja
Purpurowa ćerpjenka (Passiflora edulis) je rostlina ze swójby ćerpjenkowych rostlinow (Passifloraceae). Dalšej mjenje stej purpurowa granadila a marakuja.
Markisa tergolong ke dalam tanaman genus Passiflora, berasal dari daerah tropis dan sub tropis di Amerika. Buah ini berbentuk bulat dan mempunyai biji berselaput kuning.[1]
Nama lain yang dikenal untuk buah ini antaranya maracujá (Portugis), maracuyá (Spanyol), Passion Fruit (Inggris), Granadilla (Amerika Selatan dan Afrika Selatan), Pasiflora (Israel), Lilikoʻi (Hawaii), dan Lạc tiên, Chanh dây atau Chanh leo (Vietnam).
Di Indonesia terdapat dua jenis markisa, yaitu markisa ungu (passiflora edulis) yang tumbuh di dataran tinggi, dan markisa kuning (passiflora flavicarva) yang tumbuh di dataran rendah. Beberapa daerah yang menjadi sentra produksi markisa ini antara lain Sumatra Utara, dan Sulawesi Selatan.[2]
Sementara itu, ada pula varian markisa yang tumbuh di daerah Sumatra Barat yang disebut sebagai markisa manis (passiflora edulis forma flavicarva). Di Sumatra Barat markisa tumbuh di daerah Kabupaten Solok, khususnya di kecamatan Lembah Gumanti dan Lembang Jaya.[3]
Markisa tumbuh di daerah yang sejuk, dengan ketinggian 600 - 1600 meter di atas permukaan laut dan paling ideal di atas 1000 meter. Markisa juga tumbuh baik di daerah subur dan ber-PH normal, serta daerah dengan drainase yang cukup baik sehingga menghindaari tergenangnya air.[3]
3 spesies dari markisa
Markisa ungu
Markisa ungu
Markisa kuning yang telah dipetik
Markisa kuning
Perbedaan ukuran markisa kuning dengan ungu
Markisa masih pada batangnya
Bunga Passiflora flavicarpa
Markisa tergolong ke dalam tanaman genus Passiflora, berasal dari daerah tropis dan sub tropis di Amerika. Buah ini berbentuk bulat dan mempunyai biji berselaput kuning.
Nama lain yang dikenal untuk buah ini antaranya maracujá (Portugis), maracuyá (Spanyol), Passion Fruit (Inggris), Granadilla (Amerika Selatan dan Afrika Selatan), Pasiflora (Israel), Lilikoʻi (Hawaii), dan Lạc tiên, Chanh dây atau Chanh leo (Vietnam).
Di Indonesia terdapat dua jenis markisa, yaitu markisa ungu (passiflora edulis) yang tumbuh di dataran tinggi, dan markisa kuning (passiflora flavicarva) yang tumbuh di dataran rendah. Beberapa daerah yang menjadi sentra produksi markisa ini antara lain Sumatra Utara, dan Sulawesi Selatan.
Sementara itu, ada pula varian markisa yang tumbuh di daerah Sumatra Barat yang disebut sebagai markisa manis (passiflora edulis forma flavicarva). Di Sumatra Barat markisa tumbuh di daerah Kabupaten Solok, khususnya di kecamatan Lembah Gumanti dan Lembang Jaya.
Markisa tumbuh di daerah yang sejuk, dengan ketinggian 600 - 1600 meter di atas permukaan laut dan paling ideal di atas 1000 meter. Markisa juga tumbuh baik di daerah subur dan ber-PH normal, serta daerah dengan drainase yang cukup baik sehingga menghindaari tergenangnya air.
Ástaraldin (sem sumir nefna passíualdin eða passíuávöxt sökum uppruna nafnsins [1] [2] [3]) (fræðiheiti: Passiflora edulis) er vínviður sem upprunninn er í Brasilíu, Paragvæ, Úrúgvæ og Norður-Argentínu en er ræktaður víða um heim á landsvæðum þar sem ekki er hætta á frosti.
Ástaraldin (sem sumir nefna passíualdin eða passíuávöxt sökum uppruna nafnsins ) (fræðiheiti: Passiflora edulis) er vínviður sem upprunninn er í Brasilíu, Paragvæ, Úrúgvæ og Norður-Argentínu en er ræktaður víða um heim á landsvæðum þar sem ekki er hætta á frosti.
Passiflora edulis Sims è una pianta della famiglia delle Passifloracee[1], originaria del Sudamerica.
In italiano è noto come frutto della passione o, in alternativa, granadiglia[2] o maracuja (AFI: /maraˈkuja/[3][4] o /maraˈkuʒa/[5], nome femminile; dal nome brasiliano, maschile, maracujá), dal tupí mara kuya, o dal guaraní mburucuyà.
Il frutto oltre che per la polpa morbidissima e ricca di piccoli semi è apprezzato per il profumo intenso e caratteristico, per cui viene utilizzato nella produzione di succhi, gelati e altri preparati per uso alimentare. A questo scopo la Passiflora edulis è coltivata in diverse regioni tropicali e subtropicali di tutto il mondo.
Esistono due varietà principali di maracuja (Passiflora edulis e Passiflora edulis var. flavicarpa), i cui frutti differiscono per dimensioni e per il colore della buccia, rispettivamente rossa o gialla.
Polpa di maracuja
Confronto tra le due varietà principali di maracuja
Passiflora edulis Sims è una pianta della famiglia delle Passifloracee, originaria del Sudamerica.
In italiano è noto come frutto della passione o, in alternativa, granadiglia o maracuja (AFI: /maraˈkuja/ o /maraˈkuʒa/, nome femminile; dal nome brasiliano, maschile, maracujá), dal tupí mara kuya, o dal guaraní mburucuyà.
Il frutto oltre che per la polpa morbidissima e ricca di piccoli semi è apprezzato per il profumo intenso e caratteristico, per cui viene utilizzato nella produzione di succhi, gelati e altri preparati per uso alimentare. A questo scopo la Passiflora edulis è coltivata in diverse regioni tropicali e subtropicali di tutto il mondo.
Esistono due varietà principali di maracuja (Passiflora edulis e Passiflora edulis var. flavicarpa), i cui frutti differiscono per dimensioni e per il colore della buccia, rispettivamente rossa o gialla.
Polpa di maracuja
Confronto tra le due varietà principali di maracuja
Kvapioji pasiflora (lot. Passiflora edulis) – pasiflorinių (Passifloraceae) šeimos augalų rūšis. Kilusi iš Brazilijos, Paragvajaus ir šiaurės rytų Argentinos, dabar auginama daugelyje tropinių kraštų.
Tai sumedėjęs vijoklinis augalas, kurio ūgliai siekia 10 m ilgį. Lapai pražangūs, tamsiai žali, lygūs, triskiaučiai, 5-25 cm ilgio ir pločio. Žiedas 6-8 cm skersmens, pereinantis iš purpurinio į baltą spalvą. Jį sudaro 5 kuokeliai, toks pats taurėlapių ir vainiklapių skaičius. Vaisius (vadinamas marakuja) – valgoma uoga, maždaug vištos kiaušinio dydžio ir formos, rusvai purpurinės spalvos. Viduje gausu juodų sėklų, kurias supa sultingas, geltonas, želę primenantis minkštimas. Porūšio flavicarpa vaisiai geltoni.
Vaisius valgomas šviežias, naudojamas konditerijoje, iš jo spaudžiamos sultys, ruošiami sirupai ir t. t. Šviežiuose vaisiuose yra beta-karoteno, kalio, gausu vitamino C.
Pavadinimas marakuja kilo iš gvaranių kalbos žodžio mburucuya, kilusio nuo mberu kuja kas reiškia „musių veisykla“.
Vaisiai
Vaisiai ant žolės
Flavicarpa porūšis
Ēdamā pasiflora (Passiflora edulis) ir pasifloru dzimtas suga, kuras dabiskais izplatības areāls ir Brazīlijas dienvidi, Paragvaja, Urugvaja un Argentīnas lielākā daļa. Ēdamo pasifloru komerciāli kultivē arī citos pasaules tropu un subtropu reģionos, jo no tās iegūst plūmju izmēra augļus, kurus sauc par marakujām. Tā pēc augļu morfoloģiskās klasifikācijas ir oga.
Markisa adolah buah-buahan dari tanaman merambat nan dikambangan dek masyarakaik di nagari-nagari dataran tinggi di Kabupaten Solok iyolah di Kecamatan Lembah Gumanti dan Lembang Jaya. Namo ilmiah markisa adolah (Passiflora Ligularis). Sekitar taun 1985, Buya H. Radin Rahman mambaok markisa dari Makasar sabagai oleh-oleh. Salanjuiknyo, markisa dikambangkan tumbuahnyo di daerah Lembah Gumanti jo Lembang Jaya ko.[1]
Manfaat Buah Markisa[2]
Markisa hanyo dapek tumbuah di daerah nan sajuak nan barado di katinggian 600-1600 meter di ateh permukaan lauik, dan paliang ideal di ateh 1000 meter. Tipe iklim nan cocok adolah 7-12 bulan basah. Tanah harus cukup subur dan ber-PH normal. drainase harus cukup baik dan indak dikehendaki aia tergenang
Markisa adolah buah-buahan dari tanaman merambat nan dikambangan dek masyarakaik di nagari-nagari dataran tinggi di Kabupaten Solok iyolah di Kecamatan Lembah Gumanti dan Lembang Jaya. Namo ilmiah markisa adolah (Passiflora Ligularis). Sekitar taun 1985, Buya H. Radin Rahman mambaok markisa dari Makasar sabagai oleh-oleh. Salanjuiknyo, markisa dikambangkan tumbuahnyo di daerah Lembah Gumanti jo Lembang Jaya ko.
Manfaat Buah Markisa
Pokok Markisa atau juga dikenali sebagai buah susu, merupakan sejenis pokok yang menjalar bagi mendapatkan cahaya matahari. Buahnya yang rasa sedikit masam dan manis boleh dimakan begitu sahaja ataupun dijadikan minuman. Kini terdapat jus markisa dijual di pasar raya atau kedai-kedai.
Pokok markisa ini terdapat di kebanyakan negara-negara tropika dan sub-tropika terutama di Australia, India, Kenya, New Zealand dan Hawaii. Markisa ditanam secara komersil di negara-negara berkenaan. Dua varieti yang biasa ditanam untuk tujuan ini ialah markisa berkulit warna kuning (Passiflora edulis f.flvicarpa) dan buah markisa berkulit warna ungu (Passiflora edulis sim).[1]
Terdapat dua jenis markisa, satu berwarna kuning yang tumbuh di dataran tinggi dan satu lagi berwarna ungu. Walau bagaimanapun, rasa kedua-dua jenis ini adalah sama sahaja. Varieti kuning didapati lebih sesuai ditanam di Malaysia kerana boleh mengeluarkan hasil yang lebih tinggi berbanding varieti ungu. Varieti kuning ini telah dibawa ke Malaysia dari Australia dan Hawaii pada tahun 1960-an. Markisa ialah tanaman saka yang menjalar. Buah markisa mengeluarkan sulur paut dari pangkal daun. Bentuk daunnya bulat membujur dan rata di tepi.
Di Malaysia, markisa dari varieti kuning mula menghasilkan buah dalam jangka masa 5-6 bulan selepas tempoh penanaman dan jangka hayat pokok adalah lebih kurang 3 tahun. Lebih kurang 74 hari selepas pendebungaan, bunga akan menjadi buah yang bujur berukuran kira-kira 7 cm dan 6 cm dan mempunyai berat dalam lingkungan 8 g. Buah ini manis serta mempunyai rasa dan bau yang sedap apabila ranum.
Buah markisa boleh didapati sepanjang tahun tetapi puncak pengeluarannya ialah di antara bulan Disember hingga Januari dan Julai hingga Ogos. Indeks kematangan komersil untuk buah markisa adalah apabila buah tersebut jatuh dari tangkainya secara semulajadi. Maka barulah buah markisa tersebut boleh dituai. Ini selalunya berlaku selepas 75 hari selepas proses pendebungaan.
Buah markisa ungu sesuai dimakan mentah manakala buah markisa kuning pula sesuai digunakan untuk penghasilan jus. Pulpa markisa boleh dijadikan jem, agar-agar, perasa ataupun campuran kepada yoghurt dan aiskrim. Selain mempunyai citarasa dan aroma yang unik, jus markisa merupakan sumber yang kaya dengan pro-vitamin A, vitamin C, niasin, dan riboflavin. Ia boleh dijadikan komponen untuk minuman sirap, kek, roti dan susu. Kulit buah markisa pula boleh dijadikan makanan ternakan.
Pokok Markisa atau juga dikenali sebagai buah susu, merupakan sejenis pokok yang menjalar bagi mendapatkan cahaya matahari. Buahnya yang rasa sedikit masam dan manis boleh dimakan begitu sahaja ataupun dijadikan minuman. Kini terdapat jus markisa dijual di pasar raya atau kedai-kedai.
Pokok markisa ini terdapat di kebanyakan negara-negara tropika dan sub-tropika terutama di Australia, India, Kenya, New Zealand dan Hawaii. Markisa ditanam secara komersil di negara-negara berkenaan. Dua varieti yang biasa ditanam untuk tujuan ini ialah markisa berkulit warna kuning (Passiflora edulis f.flvicarpa) dan buah markisa berkulit warna ungu (Passiflora edulis sim).
Terdapat dua jenis markisa, satu berwarna kuning yang tumbuh di dataran tinggi dan satu lagi berwarna ungu. Walau bagaimanapun, rasa kedua-dua jenis ini adalah sama sahaja. Varieti kuning didapati lebih sesuai ditanam di Malaysia kerana boleh mengeluarkan hasil yang lebih tinggi berbanding varieti ungu. Varieti kuning ini telah dibawa ke Malaysia dari Australia dan Hawaii pada tahun 1960-an. Markisa ialah tanaman saka yang menjalar. Buah markisa mengeluarkan sulur paut dari pangkal daun. Bentuk daunnya bulat membujur dan rata di tepi.
Di Malaysia, markisa dari varieti kuning mula menghasilkan buah dalam jangka masa 5-6 bulan selepas tempoh penanaman dan jangka hayat pokok adalah lebih kurang 3 tahun. Lebih kurang 74 hari selepas pendebungaan, bunga akan menjadi buah yang bujur berukuran kira-kira 7 cm dan 6 cm dan mempunyai berat dalam lingkungan 8 g. Buah ini manis serta mempunyai rasa dan bau yang sedap apabila ranum.
Buah markisa boleh didapati sepanjang tahun tetapi puncak pengeluarannya ialah di antara bulan Disember hingga Januari dan Julai hingga Ogos. Indeks kematangan komersil untuk buah markisa adalah apabila buah tersebut jatuh dari tangkainya secara semulajadi. Maka barulah buah markisa tersebut boleh dituai. Ini selalunya berlaku selepas 75 hari selepas proses pendebungaan.
Buah markisa ungu sesuai dimakan mentah manakala buah markisa kuning pula sesuai digunakan untuk penghasilan jus. Pulpa markisa boleh dijadikan jem, agar-agar, perasa ataupun campuran kepada yoghurt dan aiskrim. Selain mempunyai citarasa dan aroma yang unik, jus markisa merupakan sumber yang kaya dengan pro-vitamin A, vitamin C, niasin, dan riboflavin. Ia boleh dijadikan komponen untuk minuman sirap, kek, roti dan susu. Kulit buah markisa pula boleh dijadikan makanan ternakan.
Tot Passiflora edulis worden de volgende vormen gerekend:
Multimedia w Wikimedia Commons Męczennica jadalna, marakuja (Passiflora edulis Sims) – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych. Pochodzi z Ameryki Południowej (Brazylia, Argentyna, Paragwaj), została też zawleczona i rozprzestrzeniła się w Nowej Zelandii, Afryce, Makaronezji, na Hawajach i Galapagos[2]. Jest powszechnie uprawiana w krajach tropikalnych. W Azji popularne są dwa kultywary:
Skórka odmiany fioletowej po zbiorze bardzo się marszczy, co jednak nie wpływa na jakość owoców. Miąższ obu odmian zawiera około 32% soku[4].
Męczennicę często nazywa się potocznie marakują, również takim mianem określa się jej owoce. Zwyczajowo zwana także granadillą purpurową. Z łaciny słowo passio oznacza cierpienie, flos – kwiat. Swoją nazwę rodzajową roślina nosi przez to, że przypomina sobą narzędzia męki Chrystusa.
Krzewiaste pnącze o długości pędów do 15 m[5]. Posiada pochodzące z przekształconych pędów wąsy czepne.
Naprzemianległe, głęboko 3-klapowe o piłkowanych brzegach, o długości i szerokości 5-22 cm.
Bardzo charakterystyczne, białawe lub fioletowe, o średnicy 5–7 cm. Wyrastają pojedynczo w kątach liści i otoczone są od dołu 3-listkową okrywą. Mają krążkowate, silnie rozwinięte dno kwiatowe, 5-działkowy kielich, 5-płatkową koronę i złożony z 3 okółków przykoronek. Najbardziej zewnętrzny z tych okółków ma postać kolorowych nitek, wewnętrzny zaś przylega do androgyneforu, na szczycie którego znajduje się 5 pręcików otaczających 1 słupek.
Jajowata lub okrągława jagoda o długości 4–10 cm, z licznymi ciemnymi nasionami, otoczonymi szklistą, pomarańczową osnówką. Okrywa włóknista, ciemnopurpurowa lub żółta.
Męczennica jadalna, marakuja (Passiflora edulis Sims) – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych. Pochodzi z Ameryki Południowej (Brazylia, Argentyna, Paragwaj), została też zawleczona i rozprzestrzeniła się w Nowej Zelandii, Afryce, Makaronezji, na Hawajach i Galapagos. Jest powszechnie uprawiana w krajach tropikalnych. W Azji popularne są dwa kultywary:
odmiana indonezyjska P. edulis forma edulis występująca w dwóch odmianach: z owocami o skórce fioletowej, zwana markisa, oraz odmiana o skórce żółtopomarańczowej o lokalnej nazwie konyal, P. edulis forma flavicarpa o owocach żółtych, uprawiana w Malezji, Tajlandii i na Filipinach.Skórka odmiany fioletowej po zbiorze bardzo się marszczy, co jednak nie wpływa na jakość owoców. Miąższ obu odmian zawiera około 32% soku.
Passiflora edulis é uma planta trepadeira semi-lenhosa,[1] nativa do sudeste do Brasil; foi amplamente espalhado em meados do século 19 para outros países da América do Sul, Caribe e para Ásia, África, Índia e Austrália. Foi introduzida no Havaí a partir da Austrália em 1880.[2] É chamada popularmente de maracujá.
A espécie Passiflora edulis possui 11 sinônimos reconhecidos atualmente.[3]
Sementes
Flor
Aspecto da trepadeira
Plantio
Fruto
Passiflora edulis é uma planta trepadeira semi-lenhosa, nativa do sudeste do Brasil; foi amplamente espalhado em meados do século 19 para outros países da América do Sul, Caribe e para Ásia, África, Índia e Austrália. Foi introduzida no Havaí a partir da Austrália em 1880. É chamada popularmente de maracujá.
Mučenka jedlá (lat. Passiflora edulis) je popínavý teplomilný druh mučenky, ktorá sa ako ovocie pestuje v severozápadnej časti Južnej Ameriky, v Indii, na Novom Zélande, v Karibiku, Brazílii, v južnej Floride, na Havaji, v Austrálii, vo východnej Afrike, v Izraeli a v Juhoafrickej republike. Jej plod sa nazýva marakuja.
Plod je guľatá až oválna bobuľa s priemerom okolo 10 centimetrov. Má 3 milimetre hrubú pevnú kožovitú šupku, vo vnútri veľkú dutinu, obklopenú bielym vatovitým pletivom. V nej sa nachádzajú semená s mieškami, vyplnené sklovitou oranžovou hustou dreňou. Podľa odrody je v zrelosti žltá alebo fialová. Žltý druh má názov flavicarpa, ktorá dorastá do veľkosti grapefruitu, fialová má názov edulis a jej veľkosť sa pohybuje medzi citrónom a limetkou. Dužina je sladkokyslá s exotickou arómou - pripomína marhuľu alebo mango.
Zloženie:
Zaujímavosťou je, že v španielčine existuje niekoľko výrazov:
Využitie je v rôznych krajinách odlišné:
Marakuja má aj liečivé účinky a lieči napríklad sliznicu alebo dýchacie cesty.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mučenka jedlá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mučenka jedlá
Mučenka jedlá (lat. Passiflora edulis) je popínavý teplomilný druh mučenky, ktorá sa ako ovocie pestuje v severozápadnej časti Južnej Ameriky, v Indii, na Novom Zélande, v Karibiku, Brazílii, v južnej Floride, na Havaji, v Austrálii, vo východnej Afrike, v Izraeli a v Juhoafrickej republike. Jej plod sa nazýva marakuja.
Plod je guľatá až oválna bobuľa s priemerom okolo 10 centimetrov. Má 3 milimetre hrubú pevnú kožovitú šupku, vo vnútri veľkú dutinu, obklopenú bielym vatovitým pletivom. V nej sa nachádzajú semená s mieškami, vyplnené sklovitou oranžovou hustou dreňou. Podľa odrody je v zrelosti žltá alebo fialová. Žltý druh má názov flavicarpa, ktorá dorastá do veľkosti grapefruitu, fialová má názov edulis a jej veľkosť sa pohybuje medzi citrónom a limetkou. Dužina je sladkokyslá s exotickou arómou - pripomína marhuľu alebo mango.
Marakuja (znanstveno ime Passiflora edulis) je vrsta trte iz družine pasijonkovk. Izhaja iz Paragvaja, Brazilije in severne Argentine (iz provinc Corrientes in Misiones). Kultivirajo jo v toplih in brez snežnih območjih, na veliko pa jo gojijo v Indiji, Šrilanki, Novi Zelandiji, na Karibih, Braziliji, Boliviji, Ekvadorju, Indoneziji, Peruju, Kaliforniji, Floridi, Haitiju, Argentini, Avstraliji, Vzhodni Afriki, Mehiki, Izraelu, Kostariki, Južni Afriki in na Portugalskem (Azori in Madeira).
Plod je okrogel oziroma ovalen. Ko dozori, je rumene ali temno viola barve, z mehko oziroma nekoliko bolj trdno notranjostjo, ki vsebuje mnoga semena. Sadež se lahko poje ali iz njega iztisne sok. Njegov sok se pogosto dodaja drugim sadežem za povečanje arome.
Obstajata dva tipa sadeža, ki se med seboj odločno razlikujeta po zunanjem zgledu, in sicer svetlo rumena vrsta pasijonke, poznana tudi pod imenom zlata pasijonka, ki lahko zraste do velikosti grenivke (ta ima mehko, gladko, lahko in zračno lupino) in temno vijoličast pasijonkin sadež (manjši od limone in je manj kisel od rumenega, a ima močnejšo aromo in okus).
V Kolumbiji viola pasijonki rečejo tudi "gulupa", da jo laže razlikujejo od rumene.
Passionsfrukt (Passiflora edulis), purpurgrenadill eller passionsblomma,[1] är en tropisk eller subtropisk klängväxt som växer vilt i södra Brasilien, Paraguay och norra Argentina.[2] Den odlas på många ställen för sitt välsmakande bär - passionsfrukten – vars innehåll ofta blandas i olika juicer.
Växten har en stor strålformig krans av kronblad. Den är än mer spektakulär hos andra arter i släktet, som hos blå passionsblomma (Passiflora caerulea), som är vanlig som krukväxt.
Frukten är rund eller oval, och gul eller mörkt violett som mogen. Skalet är hårlöst och fruktköttet löst och fyllt av ett otal frön, "fruktkärnorna".
Det finns två huvudsakliga varietéer av arten. Den ena, "blå passionsfrukt" (Passiflora edulis), är en subtropisk växt med ett violett fruktskal. Den andra, P. edulis f. flavicarpa Deg., är tropisk och har en frukt med gult skal.[2] Den senare sorten kallas (i Brasilien) ibland "maracuja". Vissa besläktade arter kan också ha gult fruktskal, som sötgrenadill.
Ett synonymt svenskt namn för passionsfrukt är purpurgrenadill.[3]
Passionsfrukt odlas kommersiellt i nordvästra Sydamerika (till exempel Brasilien), Västindien, södra Florida, Hawaii (där frukten kallas lilikoi), Australien och Sydafrika (där den kallas granadilla).
Det finns en form av passionsfrukt som på svenska kallas maracuja eller gul passionsfrukt (Passiflora edulis f. flavicarpa O.Deg.).[4]
Wikimedia Commons har media som rör Passionsfrukt.
Passionsfrukt (Passiflora edulis), purpurgrenadill eller passionsblomma, är en tropisk eller subtropisk klängväxt som växer vilt i södra Brasilien, Paraguay och norra Argentina. Den odlas på många ställen för sitt välsmakande bär - passionsfrukten – vars innehåll ofta blandas i olika juicer.
Çarkıfelek adıyla bilinen meyveleri insanlarca tüketildiği için tropik bölgelerde ziraati yapılır. Bitki, asma sülüğü gibi helezonik tutmaçlarla tutunarak hızlı büyür. Ömrü yaklaşık 6-7 yıldır. Soğuğa dayanıklı değildir. En fazla -1 ilâ -2 derecelere kadar dayanabilmektedir.
Meyveleri kek ve pastalara katıldığı gibi meyve suyu yapımında da kullanılır. Güney Afrika'da meyveli yoğurt yapımında gözdedir. İsrail'de "sicar" adlı şarap yapılır.
Sarı ya da Mor meyveli iki ana tipi vardır. Mor meyveli çarkıfelek daha küçük ve çok tatlı olmasına karşılık, sarı meyveli çarkıfelek ondan oldukça büyük fakat daha az tatlıdır. Verimli olduğu için sarı meyvelisi daha yoğun olarak yetiştirilir.
Mor meyveli çarkıfelek
Sarı meyveli çarkıfelek
Sarı ve mor meyveli çarkıfeleklerin boy karşılaştırması
Çarkıfelekgiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Meyveler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Çarkıfelek adıyla bilinen meyveleri insanlarca tüketildiği için tropik bölgelerde ziraati yapılır. Bitki, asma sülüğü gibi helezonik tutmaçlarla tutunarak hızlı büyür. Ömrü yaklaşık 6-7 yıldır. Soğuğa dayanıklı değildir. En fazla -1 ilâ -2 derecelere kadar dayanabilmektedir.
Meyveleri kek ve pastalara katıldığı gibi meyve suyu yapımında da kullanılır. Güney Afrika'da meyveli yoğurt yapımında gözdedir. İsrail'de "sicar" adlı şarap yapılır.
Sarı ya da Mor meyveli iki ana tipi vardır. Mor meyveli çarkıfelek daha küçük ve çok tatlı olmasına karşılık, sarı meyveli çarkıfelek ondan oldukça büyük fakat daha az tatlıdır. Verimli olduğu için sarı meyvelisi daha yoğun olarak yetiştirilir.
Маракуя родом з Бразилії. Англійці і французи її називають «passion fruit» («фрукт пристрасті»), в той час як самі бразильці підкреслюють, що назва «плід пристрасті» зовсім не пов'язана з амурними справами, як може здатися на перший погляд: мають на увазі страсті Христові, Оскільки квіти пасифлори (а до однойменної родини належить ця рослина) своїм виглядом нагадують терновий вінець. Сучасні плантації вирощування маракуї сконцентровані в основному в Південній і Центральній Америці, Новій Зеландії, і на Гаваях.
У залежності від сорту, плоди бувають жовтого або фіолетового кольору, з жорсткою гладкою і хвилястою поверхнею. Усередині ховаються їстівні насінини, жовта оболонка яких має кислий смак і особливий аромат.
Переважно вибирають фрукти з гладкою блискучою поверхнею, але солодший смак мають плоди з шорсткою, потрісканої шкірою. Така шкіра виглядає зів'ялою, що зовсім не свідчить про зіпсованість плоду. Стиглі плоди мають насичене забарвлення, характерне для даного сорту.
Для повного дозрівання достатньо залишити фрукти при кімнатній температурі: не випадково транспортують маракуї на стадії недостиглих плодів. Стиглі плоди можна зберігати в холодильнику максимум один тиждень.
Кисло-солодкий сік плодів маракуї має високі тонізуючі властивості (зазвичай змішується з апельсиновим соком, додається до йогуртів), а також використовується у фармацевтиці та косметології. Зазвичай маракую вживають у свіжому вигляді, але нерідко її плоди використовують для приготування соусів, начинок, лікерів. Плід слід розрізати навпіл і їсти його м'якуш ложкою. Як соус м'якоть плодів дуже добре поєднується з морозивом. Щоб позбутися кісточок, загорніть плід в марлю і витисніть сік.
Маракуя має проносну властивість і покращує роботу кишківника, сприяє виведенню з організму сечової кислоти і є жарознижувальним засобом. Рекомендується вживати цей фрукт при захворюваннях печінки, сечовивідних шляхів та низькому тиску. Сік маракауї діє заспокійливо і поліпшує сон. Однак маракуя не рекомендується людям, схильним до алергічних захворювань.
Dây mát hay chùm bao trứng, chanh dây, chanh leo, danh pháp hai phần là Passiflora edulis là một loài dây leo thuộc họ Lạc tiên. Loài cây này có nguồn gốc từ các nước Nam Mỹ (Argentina, Paraguay và Brasil) nhưng đã phổ biến ở nhiều nơi trên thế giới.[1]
Loài cây này được trồng khắp vùng nhiệt đới và bán nhiệt đới từ Ấn Độ, Sri Lanka, New Zealand, vùng Caribe, Brasil, Colombia, Ecuador, Indonesia, Peru, California, Florida, Haiti, Hawaii, Úc, Đông Phi, México, Israel và Nam Phi.
Chùm bao trứng là dây leo thân cỏ, mọc dài đến 6 mét. Cây ra hoa tháng 6 đến tháng 7, và kết quả vào tháng 10, 11.[2]
Quả dạng hình cầu hoặc ovan, khi chín trở màu vàng hoặc đỏ tía thẫm. Trong quả mọng nước, có nhiều hột.
Có hai giống khác nhau khá rõ rệt:
Quả chùm bao trứng giàu chất beta caroten, kali và xơ tiêu hóa. Nước quả có nhiều vitamin C, tốt cho người bị áp huyết cao.[6]
3 giống quả chùm bao trứng
Quả màu đỏ tía, khi chín thì nhăn nhúm
Quả màu đỏ tía bổ dọc
Quả màu vàng (P.flavicarpa)
Quả màu đỏ tía
So sánh kích cỡ hai loại quả
Quả trên cây
Hoa Passiflora edulis f. flavicarpa
Dây mát hay chùm bao trứng, chanh dây, chanh leo, danh pháp hai phần là Passiflora edulis là một loài dây leo thuộc họ Lạc tiên. Loài cây này có nguồn gốc từ các nước Nam Mỹ (Argentina, Paraguay và Brasil) nhưng đã phổ biến ở nhiều nơi trên thế giới.
Loài cây này được trồng khắp vùng nhiệt đới và bán nhiệt đới từ Ấn Độ, Sri Lanka, New Zealand, vùng Caribe, Brasil, Colombia, Ecuador, Indonesia, Peru, California, Florida, Haiti, Hawaii, Úc, Đông Phi, México, Israel và Nam Phi.
Passiflora edulis Sims, 1818
Страстоцвет съедобный[2][3][4][5][6], или пассифлора съедобная[7][8], или гранадилла[9][8], или мараку́йя[10] (лат. Passiflora edulis) — вечнозелёная тропическая лиана, вид растений из рода Страстоцвет (Passiflora) семейства Страстоцветные (Passifloraceae).
Родовые названия растения «passiflora, страстоцвет» связаны со Страстями Христовыми, а название «гранадилла» – со схожестью плодов с плодами гранатов[11][12][13].
На других языках страстоцвет съедобный называется, в частности, на английском — passion fruit или passionfruit, на французском — grenadille, на испанском — maracuyá, на португальском — maracujá, на гавайском — lilikoʻi[14].
Иногда плоды ошибочно называют плодами страсти и приписывают им свойства увеличения потенции, что, видимо, связано с незнанием истории возникновения названия растения, которое произошло от слова страсть не в понимании полового возбуждения, а в его историческом религиозном значении (страдание).
Растение родом из Южной Америки (Бразилии, Аргентины, Парагвая)[15].
Культивируется в Новой Зеландии, на Гавайях, Галапагосских островах, в Макаронезии, Израиле, на Шри-Ланке, по всей Юго-Восточной Азии.
Надземная часть — вечнозелёная лиана длиной до 10 м. Листья очерёдные, глубокотрёхлопастные, тёмно-зелёные, длиной до 20 см, край листовой пластинки — мелкозубчатый.
Цветки одиночные, до 3 см в диаметре. Чашелистиков пять, лепестков пять, тычинок пять.
Плоды имеют шаровидную или продолговато-яйцевидную форму, их окраска жёлтая или фиолетовая[16][3][2]. Созревание происходит через 70—80 дней после опыления.
Плоды съедобны. Кисло-сладкий сок плодов имеет высокие тонизирующие свойства (обычно смешивается с апельсиновым соком, добавляется в йогурты и т. п.), а также используется в фармацевтике и косметологии.
Плоды
Плоды употребляют в свежем виде
Сок из плодов
Джем из плодов
Кекс с плодами; видны семена
Мусс с плодами
236 граммов сока свежих плодов страстоцвета съедобного содержит (% от суточной нормы для взрослого человека): витамин С (36 %), пищевые волокна (42 %), витамины группы В, рибофлавин (11 %) и ниацин (никотиновая кислота) (10 %), железо (12 %) и фосфор (10 %).[17]
Страстоцвет съедобный, или пассифлора съедобная, или гранадилла, или мараку́йя (лат. Passiflora edulis) — вечнозелёная тропическая лиана, вид растений из рода Страстоцвет (Passiflora) семейства Страстоцветные (Passifloraceae).
提示：本条目的主题不是多香果。西番莲（学名：Passiflora edulis），又名雞蛋果，產於美洲的熱帶及亞熱帶地區。原產於巴西，巴拉圭，1610年間傳入歐洲，當時西班牙傳教士發現其花部的形狀極似基督之十字架刑具，柱頭上3個分裂，極似3根釘，花瓣紅斑、恰似耶穌頭部被荊棘刺出血形象，5個花藥，恰似受傷傷痕，西班牙人以Passioflos名之，直譯之為受難花 (Passion Flower)。 西番莲的果汁常被用作香料，加在其他果汁中。
百香果自西班牙语转译至英语称passion fruit，意即「受难果」，「百香果」這個名稱實際上是「passion」一字为音译。但英语中passion一词还有「热情」之意，故也常被誤译为「热情果」, 與原意無關。西番莲的花有五片花萼和五片花瓣，像鐘上的字盤，所以在日本稱為時計果。
此果在中文地區的常见不同名稱：
紫色種百香果
紫色種與黃色種對照圖
掛在藤蔓上的未熟果
在新加坡種植百香果
._Ciudad_de_Acarigua._Edo._Portuguesa._Venezuela.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助)
西番莲（学名：Passiflora edulis），又名雞蛋果，產於美洲的熱帶及亞熱帶地區。原產於巴西，巴拉圭，1610年間傳入歐洲，當時西班牙傳教士發現其花部的形狀極似基督之十字架刑具，柱頭上3個分裂，極似3根釘，花瓣紅斑、恰似耶穌頭部被荊棘刺出血形象，5個花藥，恰似受傷傷痕，西班牙人以Passioflos名之，直譯之為受難花 (Passion Flower)。 西番莲的果汁常被用作香料，加在其他果汁中。
楽曲については「パッション・フルーツ (フジファブリックの曲)」をご覧ください。 
パッションフルーツ（和名：クダモノトケイソウ（果物時計草））は、アメリカ大陸の亜熱帯地域を原産とするトケイソウ科の果物である。
和名は時計のように見える特徴のある花のトケイソウの仲間で、果物を実らせる種である事に由来する。 英語では、トケイソウを passion flower と呼ぶことから passion fruit の名がある。 なお、この passion に「情熱」の意味はない。詳しくはトケイソウ#名前を参照のこと。
本場ブラジルでは maracujá（マラクジャ）と呼ぶほか、中南米各地で granadilla （グラナディリャ）、ハワイでは lilikoʻi （リリコイ）などと呼ばれ、土地それぞれの栽培品種が流通している。中国語名は、英語名の「パッション」の当て字＋「果」で 百香果 （パイシャングオ、拼音: bǎixiāngguǒ）。
500種類以上もあるトケイソウ科の仲間で、南米を中心に分布している。熟したパッションフルーツは球状又は卵形で、堅い表皮は滑らかで黄色か濃紫色、赤色など、内部に小さくて堅い種を多く含み、黄色いゼリー状の果肉と果汁がある。果汁及び果肉は強い香気をもつものが多い。
2010年現在では、実を食用とする数十種の中から選抜され品種改良された種が、世界の熱帯から亜熱帯地域の広範囲で栽培されている。ブラジルが最大の生産国で、その周囲の中南米での栽培が主流になっている。近年、ミャンマー北部のゴールデントライアングルでケシ（アヘン）の代替作物として栽培が増えており、ヨーロッパ市場へ進出している。また、台湾など東南アジア圏でも栽培されている。
日本では、古くは奄美を中心とした南西諸島や東京の島嶼部、鹿児島県、沖縄県を中心に栽培されている（栽培面積・生産高ともに鹿児島県が日本一）が、熊本県、岐阜県、東京都、長野県、栃木県、福島県など各地で栽培が盛んになっている。これら栽培はほとんどがハウスを利用したものだが、露地栽培も可能であり、昔から各地で栽培されていた。近年は、千葉県や岐阜県でも露地栽培されている。
日本国内の栽培は概ね紫玉、黄玉、中間交配種の3つに分かれ、生食用では甘みの強い紫玉の需要が多い。黄玉は性質強健で果汁の多い物が多く、世界的に加工用原料としての栽培が多い。
生育には一定の温度が必要で、越冬には最低でも4℃以上の温度が必要である。亜熱帯植物のわりに高温を嫌い、30℃以上の気温が続くと、高温障害を起こし、花芽や未熟果を落下させることがある。
開花・受粉から14日で玉伸びを終え、その後45日で完熟、自然落下する。収穫は自然落下したものを回収する（もしくは軽く触れると落下する程度）。蔓ごとに一番花は、人工授粉で、確実に受粉を行うのが栽培の要諦であり、開花を誘導する技術、多収量の元苗の作り方などにノウハウが形成されている。自然界では、トケイソウ科の花の花粉媒介者はクマバチ類が有力であるケースが多いことが知られ、パッションフルーツの花にもよく訪花し、受粉を手伝っている[1]。
そのままスプーンですくって種ごと食べることが多い。追熟（皮の表面が皺になる程度）すると甘みが増す。
東南アジアなどでは、多くはそのまま果肉をスプーンを使い、掻き出して食べる。種は噛まずに喉ごしを楽しむ人々も多い。
日本国内では、生食以外、希釈用のジュースやジャムとして特に南西諸島での人気が高い。世界の生産量9割が加工品として利用されており、香料・ジュースなどとして流通している。主に他のジュースの香り付けやケーキ、ゼリーなどの洋菓子類、カクテルベース等需要が急増中である。
加工に当たっては、過度に加糖したり、フィリピン産の原産地表示を故意に怠るなど、問題も見られる。
패션프루트(passion fruit, 학명: Passiflora edulis 파시플로라 에둘리스[*])는 시계꽃과의 덩굴식물이다.[1] 원산지는 남아메리카 남부의 브라질, 아르헨티나, 파라과이이다. 열매를 과일로 먹는다.
모양은 둥글거나 타원형이고 검붉은색으로 익는 것과 노랗게 익는 것이 있다. 반쪽을 나누어 보면 씨가 많이 들어 있고 그것을 둘러싸고 있는 젤리 상태의 것이 과육이다. 과육은 달기도 하지만 신맛이 강해 주스나 잼으로 가공하기에 알맞다. 이 과실로 만든 주스나 시럽을 사용해 젤리, 무스, 셔벗, 아이스크림등을 만든다.
잎
덩굴손
꽃
열매
열매 단면
.jpg)
.jpg){kind=link}