Erysiphales és un ordre de fongs ascomicets. L'ordre conté una sola família Erysiphaceae. Moltes espècies causen malalties a les plantes anomenades oïdis.
L'ordre conté una família (Erysiphaceae), amb 28 gèneres i aproximadament unes 100 espècies. Molts fongs imperfectes (fongs dels quals la reproducció sexual és desconeguda) hi pertanyen, especialment el gènere Oidium.
Els erysiphales tenen un miceli superficial que extreu els nutrients de les plantes hoste gràcies a hifes especialitzades que penetren a l'epidermis de les cèl·lules de l'hoste mitjançant òrgans anomenats haustoris. Els teleomorfs són més distintius i diversos que els anamorfs. Els cleistotecis tenen els ascs disposats en capes d'himenis semblant peritecis. Els erysiphales són notables pels apèndixs intricats que segueixen una geometria fractal dins dels nombres de Fibonacci i es poden usar per identificar les espècies.
Els erysiphales són paràsits obligats sobre fulles i fruits de plantes superiors, i causen la malaltia de l'oïdi. Els intents de fer-los créixer en cultius microbiològics han fallat.
Erysiphales és un ordre de fongs ascomicets. L'ordre conté una sola família Erysiphaceae. Moltes espècies causen malalties a les plantes anomenades oïdis.
Padlí (Erysiphales) je řád vřeckovýtrusných hub z podtřídy Leotiomycetidae. Zahrnuje jedinou čeleď, Erysiphaceae, do níž je řazeno množství hospodářsky významných parazitických hub.[1] „Padlí“ je označení pro tyto houby, ale i pro onemocnění, jež způsobují.
Erysiphales jsou obligátní ektoparazité cévnatých rostlin, tzn. nedokáží růst a rozmnožovat se nezávisle na svých hostitelských rostlinách. V typickém případě připomínají bílé a zdánlivě moučnaté skvrny, které najdeme na různých částech těl rostlin (květy, plody, listy, atd). Tyto chomáčky jsou tvořeny houbovými vlákny, jež vysílají dovnitř rostliny (do jejich peridermu) tzv. haustoria umožňující sání vody a organických látek.[2]
Padlí se šíří zpravidla pomocí konidií, které jsou unášeny nejčastěji větrem. Do rostliny prorůstají haustoria, na povrchu se tvoří kruhovité kolonie bílé, nažloutlé až červené či hnědé barvy. Po určité době vznikají nepohlavní (konidiofory) nebo pohlavní orgány (gametangia), po oplození se vyvíjí vřecka (tz. chasmothecia). Ve zralých vřeckách se nachází výtrusy vzniklé pohlavní cestou.[2]
Padlí (Erysiphales) je řád vřeckovýtrusných hub z podtřídy Leotiomycetidae. Zahrnuje jedinou čeleď, Erysiphaceae, do níž je řazeno množství hospodářsky významných parazitických hub. „Padlí“ je označení pro tyto houby, ale i pro onemocnění, jež způsobují.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Mykologie“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Die Erysiphaceae sind die einzige Familie in der somit monotypischen Ordnung der Echten Mehltaupilze (Erysiphales). Innerhalb der Leotiomycetes, einer Klasse der Schlauchpilze, bilden sie eine monophyletische Gruppe von obligat biotrophen Ektoparasiten, die bei verschiedenen höheren Pflanzen, darunter viele Nutz- und Zierpflanzen, den Echten Mehltau hervorrufen. Die Pilze haben daher auch eine große wirtschaftliche Bedeutung.
Erysiphaceenarten wachsen oberflächlich auf ihrem Wirt. Auf der Blattoberfläche bildet sich ein Pilzgeflecht, das als weißer, abwischbarer Belag erscheint. Dieser bildet so genannte Haustorien aus. Dies sind spezielle Saugorgane des echten Mehltaus, die sich in den Zellen der Epidermis verankern. So wird der Pilz mit Nährstoffen versorgt. Dabei durchstoßen die Haustorien zwar die Zellwand, nicht jedoch die Plasmamembran. Durch den Entzug von Nährstoffen welkt das Blatt und fällt schließlich ab. Aus dem oberflächlichen Mycel entwickeln sich Konidienträger, auf denen Konidien (Sommersporen) angeordnet sind. Die sich nun verbreitenden Konidien sorgen für die Massenvermehrung während der Vegetationsperiode. Fruchtkörper entstehen am Ende der Vegetationsperiode durch die Verschmelzung unterschiedlich ausgeprägter Pilzfäden an der Oberfläche der befallenen Pflanzenorgane. Diese sogenannten Kleistothezien oder Chasmothecien[1] enthalten Ascosporen, die kleiner sind als Konidien.[2] Der echte Mehltau überwintert mit seinem Mycel in den Knospen der befallenen Pflanze und beginnt mit deren Austrieb wieder zu wachsen. Das heißt, er breitet sich erneut zu einem Geflecht aus und bildet Konidienträger. Die Konidien werden vom Wind verbreitet und bilden neue Infektionsherde.
Es besteht ein grundsätzlicher Unterschied zu den ebenfalls „Mehltau“ genannten Vertretern der Ordnung Peronosporales, bei denen sich der gräulich-bläuliche Pilz auf der Blattunterseite entwickelt und als Falscher Mehltau bezeichnet wird.
Echter Mehltau ist für einige mycetophage Marienkäferarten lebensnotwendig. So ernähren sich z. B. der Sechzehnfleckige und der Zweiundzwanzigpunkt-Marienkäfer ausschließlich von Mehltau.
Im Taxoboxbild ist ein von Uncinula tulasnei befallenes Blatt des Spitz-Ahorns (Acer platanoides) gezeigt. Uncinula tulasnei ist ein spezifischer Ektoparasit des Spitzahorns und gefährdet ungeachtet des manchmal dramatischen optischen Eindrucks den Wirtsbaum nicht ernstlich. Daher ist eine Bekämpfung mit Fungiziden nicht notwendig. Durch Verbrennen des abgefallenen Laubes im Herbst kann die Gefahr eines erneuten Befalls im folgenden Jahr verringert werden.
Dieses Bild zeigt auf dem weißlichen Myzel die Kleistothecien (Fruchtkörper) als zirka 100 µm große Kugeln in verschiedenen Reifegraden von gelb (unreif) bis schwarz (reif). Bei dieser Vergrößerung kann man an einigen schwarzen Kleistothecien gerade noch einen weißlich erscheinenden Flaum erkennen, der von farblosen Anhängseln gebildet wird. Die Form dieser Anhängsel ermöglicht bei stärkerer Vergrößerung die Bestimmung der Art. So sind diese Anhängsel bei Uncinula tulasnei einseitig gekrümmt zum Unterschied von der auf dem Feld-Ahorn schmarotzenden Art Uncinula bicornis, bei der sie gegabelt sind.
Sämtliche Gattungen und Arten nach[4]
Als obligat biotrophe Ektoparasiten lassen sich alle Echten Mehltaupilze nicht auf Nährmedien kultivieren. Dies stellt für die Erhaltung von Reinkulturen für Resistenzprüfungen von Sorten der verschiedenen Wirtsarten ein Problem dar. Da die Resistenz gegen Echte Mehltauerreger bei einigen Wirtsarten sortenunterscheidendes Merkmal ist, ist auf die Reinerhaltung der Phytopathogene besonderes Augenmerk zu legen. So wird beispielsweise Erysiphe pisi unter semi-sterilen Bedingungen auf Fiederblättern anfälliger Erbsensorten kultiviert. Bei Wirtsarten, bei denen die Resistenz nicht zur Unterscheidung der Sorten dient, kann jedoch ohne Weiteres unter natürlichen Befallsbedingungen geprüft werden.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Mykologie“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Begründung: Veraltete Systematik im bisherigen Teil "Gattungen und Arten".--Sbjoern (Diskussion) 21:57, 11. Jul. 2019 (CEST) Mehltaubefall von Weinbeeren Detail eines Echten Mehltaus Echter Mehltau (vergrößert) Kleistothecium des Eichen-Mehltaues Microsphaera alphitoides auf einem Stieleichen-BlattDie Erysiphaceae sind die einzige Familie in der somit monotypischen Ordnung der Echten Mehltaupilze (Erysiphales). Innerhalb der Leotiomycetes, einer Klasse der Schlauchpilze, bilden sie eine monophyletische Gruppe von obligat biotrophen Ektoparasiten, die bei verschiedenen höheren Pflanzen, darunter viele Nutz- und Zierpflanzen, den Echten Mehltau hervorrufen. Die Pilze haben daher auch eine große wirtschaftliche Bedeutung.
Erysiphales are an order of ascomycete fungi. The order contains one family, Erysiphaceae. Many of them cause plant diseases called powdery mildew.
The order contains one family (Erysiphaceae), 28 genera and approximately 100 species. Many imperfect fungi (fungi whose sexual reproduction is unknown) belong here, especially the genus Oidium. Recent molecular data have revealed the existence of six main evolutionary lineages. Clade 1 consists of Erysiphe, Microsphaera, and Uncinula, all of which have an Oidium subgenus Pseudoidium mitosporic state. Clade 2 consists of Erysiphe galeopsidis and Erysiphe cumminsiana (anamorphs in Oidium subgenus Striatoidium). Clade 3 consists of Erysiphe species with anamorphs in Oidium subgenus Reticuloidium. Clade 4 consists of Leveillula and Phyllactinia, which have Oidiopsis and Ovulariopsis mitosporic states, respectively. Clade 5 consists of Sphaerotheca, Podosphaera, and Cystotheca, which have Oidium subgenera Fibroidium and Setoidium mitosporic states. Clade 6 consists of Blumeria graminis, which has an Oidium subgenus Oidium mitosporic state. Several morphological characters have been analysed and found not to conflict with the molecular data.
The cleistothecia are minute, usually not much more than 0.1 millimetres (1⁄256 in) in diameter. From the outer wall of the cleistothecium specialised hyphae (appendages) grow out. The number of asci per ascoma varies, and is important in discriminating between genera.
The infection of the host plant begins with the sexual ascospores, or the asexual conidia germinating on the surface of the plants leaf or stem, resulting in septate mycelium of uninucleate cells. In most powdery mildews only the epidermal cells are attacked. The external mycelium gives rise to short, erect conidiophores, each of which bear a single row of barrel-shaped spores, the youngest being at the base (the affected parts become thus covered with a forest of conidiophores assuming a white powdery appearance). The ripe spores become detached and are readily dispersed by the wind, causing fresh infection. In autumn the sexual cleistothecia are produced. The cleistothecia represent the resting (hibernating) stage of the pathogen. The ascospores remain dormant all winter to germinate in spring. When the asci expand they rupture the cleistothecia wall, throwing the ascospores into the air.
Erysiphales are obligate parasites on leaves and fruits of higher plants, causing diseases called powdery mildews. Most attempts to grow them in culture have failed.
Erysiphales have a nearly cosmopolitan distribution, except Australia,[2] and have developed fungicide resistance just as widely.[3] Total loss of function has resulted in some cases.[3] Resistance management planning, use of multi-mode of action fungicides, and altered frequency and quantity of application are needed to slow the progress of resistance.[3]
Erysiphales are an order of ascomycete fungi. The order contains one family, Erysiphaceae. Many of them cause plant diseases called powdery mildew.
Erysiphales es un orden de hongos ascomicetos. El orden contiene una sola familia, Erysiphaceae. Muchos de ellos causan enfermedades de las plantas llamadas mildiú polvoriento.
El orden contiene una familia (Erysiphaceae), 28 géneros y aproximadamente 100 especies. Muchos hongos imperfectos (hongos cuya reproducción sexual es desconocida) pertenecen aquí, especialmente el género Oidium. Datos moleculares recientes han revelado la existencia de seis linajes evolutivos principales. Clado 1 consta de Erysiphe, Microsphaera y Uncinula, todos los cuales tienen un subgénero de Oidium y estado mitosporico Pseudoidium. El clado 2 consiste en Erysiphe galeopsidis y Erysiphe cumminsiana (anamorfos en Oidium subgénero Striatoidium). El clado 3 está formado por especies de Erysiphe con anamorfos en el subgénero Reticuloidium de Oidium. Clado 4 consiste en Leveillula y Phyllactinia, que tienen estados mitospóricos Oidiopsis y Ovulariopsis, respectivamente. Clado 5 consiste en Sphaerotheca, Podosphaera y Cystotheca, que tienen subgéneros Oidium Fibroidium y Setoidium mitosporico. El clado 6 consiste en Blumeria graminis, que tiene un subgénero de Oidium estado mitosporico Oidium. Se han analizado varios caracteres morfológicos y se ha encontrado que no entran en conflicto con los datos moleculares.
Los cleistotecios (chasmothecia) son diminutos, por lo general no mucho más de 0.1 mm de diámetro. Desde la pared exterior del cleistotecio crecen hifas especializadas (apéndices). El número de ascas por ascoma varía, y es importante para discriminar entre géneros.
La infección de la planta huésped comienza con las ascosporas sexuales o las conidias asexuales que germinan en la superficie de la hoja o el tallo de las plantas, lo que da como resultado un micelio septado de células uninucleadas. En la mayoría de los hongos polvorientos solo se atacan las células epidérmicas. El micelio externo da lugar a conidióforos cortos y erectos, cada uno de los cuales tiene una sola fila de esporas en forma de barril, siendo el más joven en la base (las partes afectadas quedan así cubiertas con un bosque de conidióforos que asumen una apariencia de polvo blanco). Las esporas maduras se desprenden y son fácilmente dispersadas por el viento, causando una infección fresca. En otoño se producen las cleistotecias sexuales. Los cleistotecios representan la etapa de reposo (hibernación) del patógeno. Las ascosporas permanecen latentes durante todo el invierno para germinar en primavera. Cuando los ascos se expanden, rompen la pared de la chasmothecia, lanzando las ascosporas al aire.
Los Erysphales son parásitos obligados en las hojas y los frutos de las plantas superiores, causando enfermedades llamadas hongos polvorientos. La mayoría de los intentos de cultivarlos en la cultura han fracasado.
Erysiphales es un orden de hongos ascomicetos. El orden contiene una sola familia, Erysiphaceae. Muchos de ellos causan enfermedades de las plantas llamadas mildiú polvoriento.
Jahukastelised (Erysiphaceae) on jahukasteliselaadsete seltsi kuuluv seente sugukond.
Jahukasteliste sugukonda kuuluvad järgmised jahukasteseente perekonnad:
Jahukastelised (Erysiphaceae) on jahukasteliselaadsete seltsi kuuluv seente sugukond.
Jahukasteliste sugukonda kuuluvad järgmised jahukasteseente perekonnad:
Arthrocladiella Blumeria Brasiliomyces Bulbomicrosphaera Bulbouncinula Caespitotheca Cystotheca Erysiphe (Oidium) Golvinomyces Leveillula (Oidiopsis) Medusosphaera Microsphaera Neoerysiphe Phyllactinia (Ovulariopsis) Pleochaeta Podosphaera Sawadaea Setoerysiphe Sphaerotheca Typhulochaeta Uncinula Uncinuliella.Härmäsienet (Erysiphales) on kotelosieniin kuuluva mikrosienten lahko. Sen ainoa heimo Erysiphaceae sisältää 19 sukua ja 769 lajia.[2] Ne ovat loisia, jotka kasvattavat isäntäkasvin pinnalle vaaleaa, härmämäistä kalvoa. Alkukesästä lähtien mikrokannattimiin muodostuu mikroskooppisen pieniä kuroumia, joiden avulla sieni leviää, ja loppukesällä alkaa muodostua pieniä, tummina pisteinä kasvin pinnalla havaittavia kotelorakkoja, jotka on tarkoitettu talvehtimiselimiksi ja joissa muodostuvat koteloitiöt. Härmäsienet aiheuttavat moniin viljelyskasveihin härmäksi kutsuttuja kasvitauteja, joiden torjunta on vaikeata.[3]
Härmäsienet (Erysiphales) on kotelosieniin kuuluva mikrosienten lahko. Sen ainoa heimo Erysiphaceae sisältää 19 sukua ja 769 lajia. Ne ovat loisia, jotka kasvattavat isäntäkasvin pinnalle vaaleaa, härmämäistä kalvoa. Alkukesästä lähtien mikrokannattimiin muodostuu mikroskooppisen pieniä kuroumia, joiden avulla sieni leviää, ja loppukesällä alkaa muodostua pieniä, tummina pisteinä kasvin pinnalla havaittavia kotelorakkoja, jotka on tarkoitettu talvehtimiselimiksi ja joissa muodostuvat koteloitiöt. Härmäsienet aiheuttavat moniin viljelyskasveihin härmäksi kutsuttuja kasvitauteja, joiden torjunta on vaikeata.
Les Erysiphaceae sont une famille de champignons ascomycètes. C'est l'unique famille de l'ordre des Erysiphales. Elle comprend 28 genres et approximativement 100 espèces.
De nombreuses espèces d'Erysiphaceae sont des agents pathogènes des plantes, responsables des diverses formes d'oïdium ou « maladie du blanc ».
Selon Catalogue of Life (11 octobre 2014)[2] :
Selon NCBI (11 octobre 2014)[3] :
Les Erysiphaceae sont une famille de champignons ascomycètes. C'est l'unique famille de l'ordre des Erysiphales. Elle comprend 28 genres et approximativement 100 espèces.
De nombreuses espèces d'Erysiphaceae sont des agents pathogènes des plantes, responsables des diverses formes d'oïdium ou « maladie du blanc ».
Le Erisifàcee (Erysiphaceae), dal greco antico ruggine (del grano), sono una famiglia di funghi ascomiceti, appartenente alla classe Leotiomycetes.
Le Erisifàcee (Erysiphaceae), dal greco antico ruggine (del grano), sono una famiglia di funghi ascomiceti, appartenente alla classe Leotiomycetes.
De Erysiphaceae vormen een familie van de orde der Erysiphales (echte meeldauwschimmels). Veel soorten die tot deze familie behoren zijn ook bekend onder hun anamorfe vorm, zoals soorten van het geslacht Oidium.
Tot deze familie behoren allerlei poederachtige schimmels. Ze leven als obligate parasieten op planten en op de buitenkant van de plant is een witte schimmellaag te zien. Er zijn meer dan 850 soorten.[1]
Het vruchtlichaam is een cleistothecium en ascosporen. In de ongeslachtelijke fase worden er conidiosporen gevormd.
Model van Oidium tuckeri (Erisyphe necator) met conidioforen en conidiosporen
Cleistothecium van Erysiphe adunca
Cleistothecium van eikenmeeldauw (Erysiphe alphitoides) op een blad van de zomereik. De aanhangsels van het cleistothecium verschillen per soort.
De Erysiphaceae vormen een familie van de orde der Erysiphales (echte meeldauwschimmels). Veel soorten die tot deze familie behoren zijn ook bekend onder hun anamorfe vorm, zoals soorten van het geslacht Oidium.
Tot deze familie behoren allerlei poederachtige schimmels. Ze leven als obligate parasieten op planten en op de buitenkant van de plant is een witte schimmellaag te zien. Er zijn meer dan 850 soorten.
Het vruchtlichaam is een cleistothecium en ascosporen. In de ongeslachtelijke fase worden er conidiosporen gevormd.
Model van Oidium tuckeri (Erisyphe necator) met conidioforen en conidiosporen
Conidiofoor met conidiosporen
Kieming en penetratie
Cleistothecium van Erysiphe adunca
Cleistothecium van eikenmeeldauw (Erysiphe alphitoides) op een blad van de zomereik. De aanhangsels van het cleistothecium verschillen per soort.
Mączniakowce (Erysiphales H. Gwynne-Vaughan) – rząd grzybów z klasy patyczniaków (Leotiomycetes, )[1].
Mączniakowce zbudowane są z rozgałęzionych strzępek. Strzępki są septowane, tzn. podzielone są poprzecznymi przegrodami (septami) na jednojądrowe komórki tworzące wielokomórkową grzybnię. Grzybnia rozwija się wyłącznie na powierzchni zaatakowanych roślin, przytwierdzając się do nich przylgami. Z przylg wyrastają cienkie strzępki wrastające do komórek epidermy zaatakowanej rośliny. Są to ssawki, za pomocą których grzybnia pobiera od gospodarza wodę i substancje odżywcze[2].
Rozmnażają się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo. Rozmnażanie bezpłciowe dokonuje się poprzez zarodniki zwane konidiami i odbywa się wczesną wiosną i latem. Zaczyna się, gdy temperatura powietrza wzrasta powyżej około 15 °C. Konidia wytwarzane są w ogromnych ilościach na wzniesionych strzępkach zwanych konidioforami. Zarodniki konidialne przenoszone są poprzez wiatr, krople wody i owady na następne części roślin lub następne rośliny, dokonując ich zakażenia. Rozmnażanie płciowe odbywa się pod koniec lata i jesienią. Na powierzchni porażonych roślin powstają wówczas niewielkie, ciemne i mniej więcej kuliste owocniki typu klejstotecjum. Na owocnikach tych występują różnego rodzaju wyrostki zwane przyczepkami. Ich budowa ma duże znaczenie przy oznaczaniu gatunków. W perytecjach powstają worki, w których wytwarzane są w wyniku gametangiogamii zarodniki zwane askosporami. W jednym perytecjum znajduje się od jednego do wielu worków – w zależności od gatunku. U większości występujących w Polsce mączniakowców askospory zimują na powierzchni roślin, a wiosną rozwija się z nich nowa grzybnia. Wyjątkiem jest np. Neoerysiphe galeopsidis, u którego askospory powstają dopiero wiosną[2].
Erysiphales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Według ciągle aktualizowanej klasyfikacji Index Fungorum bazującej na Dictionary of the Fungi rząd Eryspihales to takson monotypowy zawierający jedną tylko rodzinę z kilkudziesięcioma rodzajami[3]:
Mączniakowce są obligatoryjnymi pasożytami roślin, tzn. że mogą się rozwijać tylko na żywych roślinach. Są szeroko rozprzestrzenione na całym świecie. Występują zarówno na roślinach dziko rosnących, jak i na uprawnych. Pasożytują głównie na liściach i owocach roślin wyższych. Wywoływane przez nie choroby nazywane są mączniakami prawdziwymi, w odróżnieniu od „mączniaków rzekomych”, wywoływanych przez grzyby z grupy lęgniowców (Oomycota). Mączniaki prawdziwe są trudne do zwalczenia i wywołują duże szkody w gospodarce człowieka[4].
Mączniakowce (Erysiphales H. Gwynne-Vaughan) – rząd grzybów z klasy patyczniaków (Leotiomycetes, ).
Erysiphales é uma ordem monofilética de fungos ascomicetos, monotípica, integrando como única família os Erysiphaceae. Os fungos que integram este agrupamento taxonómico são biotrofos ectoparasitas obrigatórios de múltiplas espécies de angiospérmicas, entre as quais muitas espécies com interesse agronómico. Muitas espécies deste grupo taxonómico causam as doenças das plantas conhecidas por oídio pulverulento, o que dá ao grupo uma grande importância económica.
A ordem contém apenas a família Erysiphaceae, com 28 géneros e cerca de espécies. Muitos fungos imperfeitos (fungos cuja reprodução sexual é desconhecida) pertencem a este agrupamento taxonómico, especialmente os fungos dos géneros Oidium com grande importância económica por serem importantes patógenos das plantas.
Estudos recentes de sistemática molecular revelaram a existência de seis linhagem evolucionárias principais. Essas linhas evolucionárias são congruentes com a análise de diversas características morfológicas,. As linhas evolucionárias são as seguintes: :
Os fungos do grupo Erysiphales são parasitas obrigatórios em folhas e frutos de angiospérmicas, causando as fitopatologias conhecidas por oídio pulverulento. A maioria das tentativas de cultivar estes fungos em cultura microbiológica falharam.
Os fungos do grupo Erysiphales apresentam um micélio superficial que extrai nutrientes da planta hospedeira através de hifas especializadas que penetram as células epidérmicas da planta com órgão de obsorção especializados designados por haustórios.
Os estados teleomorfos são geralmente mais distintos e diversos que os anamorfos. Não é seguro que os ascos sejam bitunicados ou unitunicado (i.e. consistem numa ou duas camadas celulares).
Os cleistotécios apresentam os ascos arranjados em camadas himeniais, semelhantes a peritécios.
Os cleistotécios (casmotécios) são minúsculos, geralmente não muito superiores a 0.1 mm de diâmetro. Da parede externa dos cleistotécios projectam-se hifas especializadas. O número de ascos por ascoma varia e é uma característica importante na distinção entres géneros.
Os Erysiphales são notáveis pela presença de intrincadas hifas especializadas cuja estrutura segue uma geometria fractal ditada por séries de Fibonacci que são utilizadas para identificação das espécies.
A infecção da planta hospedeira começa com os ascosporos sexuais ou com os conídios assexuais germinando na superfície das folhas ou caules da planta. Da germinação resulta a formação de um micélio septado formado por células uninucleadas. Na maioria dos casos, o oídio pulverulento resultante desta germinação apenas ataca as células epidérmicas da planta.
A porção externa do micélio, que fica no exterior sobre a superfície da folha ou caule, desenvolve conidióforos curtos e erectos, cada um dos quais produz uma fiada única de esporos cilíndricos, dos quais os mais jovens formam-se na base. São estas estruturas, essencialmente formadas por uma miríade de conidióforos, que dão à superfície das plantas afectadas o típico aspecto pulverulento que caracteriza este tipo de oídio.
Os esporos maduros destacam-se e são facilmente dispersos pelo vento, causando novas infecções.
No final do ciclo de vida, geralmente no outono, são produzidos cleistotécios sexuais, os quais correspondem ao estado de repouso (hibernante) do patógeno. Os ascosporos permanecem dormentes todo o inverno para germinarem na primavera seguinte. Quando os ascos se expandem, provocam a ruptura da parede do casmotécio, libertando os ascosporos no ar.
A família Erysiphaceae inclui os seguintes géneros:
Erysiphales é uma ordem monofilética de fungos ascomicetos, monotípica, integrando como única família os Erysiphaceae. Os fungos que integram este agrupamento taxonómico são biotrofos ectoparasitas obrigatórios de múltiplas espécies de angiospérmicas, entre as quais muitas espécies com interesse agronómico. Muitas espécies deste grupo taxonómico causam as doenças das plantas conhecidas por oídio pulverulento, o que dá ao grupo uma grande importância económica.
Erysiphales Gwynne-Vaughan, 1922
Эризифовые, или настоящие мучнисторосяны́е грибы (лат. Erysiphales) — порядок сумчатых грибов (Ascomycota). В составе единственного семейства Erysiphaceae выделяют 19 родов и свыше 700 видов[1]. Все представители — облигатные паразиты цветковых растений (как правило, двудольных), на поверхности которых мицелий с многочисленными конидиеносцами образует характерный мучнистый налёт[2]. Эризифовые паразитируют с помощью гаусторий на клетках эпидермы, стеблей, цветков и плодов; у небольшого числа представителей гаустории могут проникать в мезофилл[2].
Среди мучнисторосяных грибов есть ряд опасных патогенов сельскохозяйственных культур[2]:
Эризифовые, или настоящие мучнисторосяны́е грибы (лат. Erysiphales) — порядок сумчатых грибов (Ascomycota). В составе единственного семейства Erysiphaceae выделяют 19 родов и свыше 700 видов. Все представители — облигатные паразиты цветковых растений (как правило, двудольных), на поверхности которых мицелий с многочисленными конидиеносцами образует характерный мучнистый налёт. Эризифовые паразитируют с помощью гаусторий на клетках эпидермы, стеблей, цветков и плодов; у небольшого числа представителей гаустории могут проникать в мезофилл.
见内文
白粉菌目(学名:Erysiphales)是子囊菌门锤舌菌纲的一目,该目仅有白粉菌科(Erysiphaceae)一单科。
本目真菌通常寄生在植物表面,其产生的大量分生孢子梗与分生孢子使植物表面看似涂上了一层白粉,故被称为白粉菌。由其所引起的植物病害则被称为白粉病。[1]