長頜北鮭

Ağ qızılbalıq (lat. Stenodus leucichthys) — xordalılar tipinin kosmopolit növü olub, qiymətli vətəgə balığıdır.

Morfoloji əlamətləri

Başı balacadır, ağzı orta ölçüdədir, alt çənə üst çənədən bir qədər uzun olur. Pulcuqları iridir, yan xətt orqanında onların sayı 120 dən azdır. Bədəninin rəngi gümüşüdür. Qəlsəmə dişciklərinin sayı 19-26 (22.7), qəlsəmə şüaları 8-11, fəqərələri 65-68 ədəd arasında dəyişir. Uzunluğu 120.0 sm, kütləsi 12.0-kq-a qədər olur.^[1]

Yaşayış yeri və həyat tərzi

Yarımkeçici balıq olub, yay fəslində dənizin (Xəzərin) orta və cənub hissəsinin 20-50 m dərinliyində yaşayır, çoxalmaq üçün çayların, xüsusilə Volqa çayının ən yuxarı hissələrinə qalxır. Əksər fərdləri 8-10 ilədək yaşayır. Yırtıcı balıqdır. Erkən yaşlarında yırtıcılıq həyatı keçirməyə başlayır. Azərbaycan sahilində kilkə və aterina, payız- qış aylarında külmə, sıf, xul balıqlarının körpələri ilə qidalanır.Az saylıdır. Yırtıcı olub, balıq körpələri, cücü sürfəsi, mizidlərlə qidalanır. Bədənin uzunluğu 30 sm-ə çatdıqdan sonra yırtıcı həyat tərzinə keçir – başqa balıqların körpələri ilə qidalanır. Yaşlı balıqların qidasını çəkikimi, xanıkimi, balıqlar, xullar təşkil edir.^[2]

Çoxalması

Çoxalması oktyabr-noyabr aylarında Volqa və Ural çaylarında müşahidə edilir. Qızılbalıqdan fərqlə olaraq Ağ qızılbalıq kürü tökdükdən sonra dənizə qayıdır.Erkək fərdlər 4-5, dişi fərdlər 5-6 yaşında cinsi yetkinliyə çatırlar. Fərdi inkişaf forması: rüşeym, sürfə, körpə, yetkin fərd.İki cinsli olub, kürü tökməklə çoxalır. Reproduktivliyin forması: kürü şəklində olur. Bir dəfəlik reproduksiyanın sayı: 104.5-400 min ədəd kürü, Reproduktivliyin periodu oktyabr-yanvar, reproduktivliyin müddəti 180 gün, generasiyanın sayı: ömrü boyu 2, az hallarda 3 dəfə olur. ^[3]

Yayılması

Dünyada bir növlə təmsil olunmuşdur. Azərbaycanda Xəzər dənizinin şimalında yayılmışdır. Az miqdarda Orta Xəzərdə, Yalama-Xudat,Siyənək vətəgələrində rast gəlinir.

Təsərrüfat əhəmiyyəti

Ekoloji əhəmiyyəti: məlum deyil. Sosial-iqtisadi əhəmiyyəti qiymətli vətəgə və qida əhəmiyyətlidir. Elmi-mədəni əhəmiyyəti mühüm elmi-təkamül əhəmiyyəti daşıyır. Ziyanvericilik xüsusiyyətləri vətəgə əhəmiyyətli balıqların körpələrini yeməklə ziyan vurur.Qiymətli vətəgə balığıdır.Təbii kürüləmə yerləri bərpa olunmalı, mühafizəsi gücləndirilməli, süni artırılmasının miqyası genişləndirilməlidir. Biomüxtəlifliyin bir kompanenti olub, su cücülərinin, mizidlərin populyasiyasının tənzimlənməsində iştirak edir. BTMİ "Qırmızı Kitabına" daxil edilib.

İstinadlar

Ədəbiyyat

1. Azərbaycanın heyvanlar aləmi. Onurğalılar, III cild. Bakı: Elm, 2004, s. 620.
2. Иванов В.П., Комарова Г.В. Рыбы Каспийского моря. Астрахань: Изд-во АГТУ, 2008, 224 с.
3. Казанчеев Е.Н. Рыбы Каспийского моря. М.: Легкая и пищевая промышленность, 1981, 168 с.
4. Летичевский M.A. Воспроизводство белорыбиц. M.: Пищевая промышленность, 1983, 112 с.
5. Беляева В.Н., Казанчеев Е.Н., Распопов В.М. и др. Каспийское море. Ихтиофауна и промысловые ресурсы. М.: Наука, 1989, 236 с.
6. Атлас пресноводных рыб России. М.: Наука, 2003. с. 160 - 163.

Həmçinin bax

• Qızılağac siyənəyi
• Sara siyənəyi

Hvidlaks (Stenodus leucichthys) er en laksefisk. Den har hvidt kød og hedder белорыбица (belorybitsa), «hvidfisk» på russisk.

Fisken kan blive 1,5 m lang og opnå en vægt på 40 kg. Den er sølvfarvet og underkæben stikker frem.

Stenodus leucichthys levede pelagisk i Det kaspiske hav på 20–50 m dybde, hvor temperaturen er lavere end 18 °C. Den vandrede op i floderne Volga, Ural og Terek for at gyde. Den kunne gå mere end 3000 km opstrøms til Ufa og Belaja. Føden består af mindre fisk, som kutlinger, sildefisk og Storøjet stribefisk.

I Volga skete al gydning opstrøms for Volgograd-dæmningen. Tilgangen til gydeområderne er imidlertid ødelagt grundet den opførte dæmning, og arten findes derfor ikke længere i vild tilstand.^[1] Der er gjort forsøg på at opretholde bestanden ved hjælp af kunstig udklækning og udsætning.

Artsnavnet blev tidligere brugt i en bredere forstand, men den arktiske Stenodus nelma er nu skilt ud som en egen art. De to Stenodus-arter er nært beslægtet med arterne i slægten Coregonus, men er tilpasset et liv med jagt på mindre fisk.

Referencer

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Hvidlaks

Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.

Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.

Der Weißlachs (Stenodus leucichthys) ist ein wichtiger palä- und nearktischer Speisefisch aus der Gattung Stenodus in der Familie der Lachsfische (Salmonidae). Er ist das größte Mitglied der Unterfamilie Coregoninae und ernährt sich hauptsächlich räuberisch (piscivor), während sich die anderen Arten der Unterfamilie von Plankton und benthalen Wirbellosen ernähren.^[1] Er kann 1,5 m lang, 40 kg schwer und ca. 22 Jahre alt werden. In Russland hieß er auch Zaren- bzw. Kaiserfisch.

Merkmale

Der spitze Kopf nimmt fast 1/5 der Gesamtlänge ein. Das oberständige Maul ist größer als bei den verwandten Gattungen Coregonus und Prosopium (Maxillare und Supramaxillare sind gestreckt). Es reicht bis auf die Höhe der Pupille. Sehr kleine, aber deutliche Zähne stehen („eng“, daher Stenodus, „Engzähner“) auf den Kiefern (Maxillare: nur am oberen Ende), den Palatinen (in Bändern), dem Vomer und dem Glossohyale (jeweils eine kleine Gruppe). Alte Tiere haben ihre Zähne großteils verloren, brauchen sie auch zum Schnappen nicht mehr. Die Färbung ist wie bei allen Coregoninae helles Silber mit etwas dunklerem, olivgrün bis graublauem Rücken. Rückenflosse und Schwanzflosse haben dunkle Ränder, die anderen Flossen sind hell.^[2]

Der Schädel ist medioparietal, d. h. die Parietalia stoßen median zusammen – aber unter ihnen reicht ein Fortsatz des Supraoccipitale doch stets bis an die Frontalia (s. Boulenger 1895). Ein schmales Supraorbitale ist vorhanden. Die Dentalia bilden vorne einen kleinen Haken oder Knopf, der in eine Grube der Praemaxillen passt und beim Packen der Beute hilfreich ist. Der Fisch hat jederseits zirka zehn Kiemenhautstrahlen. Die Reusendornen sind knöchern, ziemlich spitz und teilweise fein bezahnt; auf dem ersten Kiemenbogen stehen 5–7 und 13–17 (mit ihrer Engstellung kann der Jungfisch dennoch bei Bedarf auch noch Nauplius-Larven fangen). Stenodus hat 64–69 Wirbel. Der Rumpf ist wenig seitlich abgeflacht.

Die Rückenflosse ist hoch, spitz^[2] und kürzer, die Afterflosse aber etwas länger als bei Coregonus. An den Bauchflossen befindet sich an der Basis ein deutlicher Axillarfortsatz. An der Schwanzflosse fällt mitunter ein etwas verlängerter Ventrallappen auf, was (wie schon die Maulstellung) dafür spricht, dass Stenodus (auch) oberflächennahe jagt.

• Flossenformel: D 11–19, A 14–19, P ~17, V ~14, C 19

Das Schwanzskelett zeigt im Unterschied zu dem verwandter Gattungen ein Paar Urodermalia (Kendall and Behnke 1984). Die Schuppen sind recht klein (ca. 88–118 entlang der vollständigen Seitenlinie).^[3] Am Ausgang des s-förmigen Magens steht ein unsymmetrisches Büschel-Paar von Pylorusschläuchen (ca. 100 bis über 200).

Entwicklung und Ökologie

Nach dem Schlüpfen im Spätfrühling brauchen die Larven (11–13 mm lang) zunächst etwa noch zwei Wochen lang ihren Dottersack auf, ehe sie zu fressen beginnen (Harpacticiden und andere Kleinkrebse, Chironomiden- und andere Insektenlarven). Sobald sie aber dazu imstande sind, gehen sie zum Fisch-Fressen über (z. B. Eier und Larven) – sie verhalten sich dabei ab dann durchaus „wild, gefräßig“, so dass Albert Günther für die Gattung den heute ungültigen Namen Luciotrutta, also „Hechtforelle“, prägen konnte.

Ziel der anadromen Exemplare ist das Meer (in dem sie sich freilich selten sehr weit von den Flussmündungen entfernen; bis in 50 m Tiefe und bei Temperaturen unter 18 °C) – aber es gibt im gesamten Verbreitungsgebiet auch residente Populationen, die („freiwillig“ oder dank unüberwindlicher Sperren) im Süßwasser (in Seen – zum Beispiel im Großen Sklavensee – oder Flüssen) bleiben. Nach mehreren Jahren (minimal fünf [Männchen] bis maximal fünfzehn [Weibchen]) steigen sie dann im Herbst wieder in die Flüsse auf, um zu laichen, wobei sie aber meist nicht wie die echten Lachse auch hoch ins Gebirge oder in die Quellflüsse vordringen; Schnellen und Wasserfälle verlocken sie nicht zur Überwindung. Dennoch kann das Aufsteigen monatelang dauern (z. B. früher in der Wolga sogar über ein Jahr); es geschieht zum Teil unter Eis.

Viele Fragen zur Biologie der verschiedenen Populationen sind noch zu klären. Die Nahrungsaufnahme wird offenbar während des Zuges eingestellt. Am Laichort verhalten sich die Männchen und die etwas größeren Weibchen wie andere Salmoniformes, doch werden die Eier nicht eingegraben, sondern im freien Wasser ausgestoßen und besamt – sie sinken dann zum Grund und kleben hier auf Kies und Ähnlichem fest. Gelaicht wird bei Wassertemperaturen unter 6 °C (meist September, Oktober). Große Weibchen können pro Saison leicht 500.000 Eier in mehreren Schüben abgeben. Die ausgelaichten Fische sterben aber nur in geringer Zahl, sondern kehren zu ihren Standbiotopen zurück – sie können die Wanderung fünfmal (aber wohl nicht alljährlich) und öfter mitmachen. Sie tragen also – im Gegensatz etwa zu Oncorhynchus – zur Ernährung ihrer Jungen kaum bei. Die Eientwicklung dauert monatelang, bis in den arktischen Frühling.

Stenodus nimmt dabei in Kauf, dass stärkere Hochwässer viel Laich und Brut vernichten, aber im Frühling ist andrerseits die Zahl der Fressfeinde noch gering und später die Ernährungslage für die Jungfische günstiger (als für Frühjahrslaicher – die es übrigens bei der Unterart leucichthys im Wolga-Unterlauf auch gab oder gibt). Manche Gewässer „beherrscht“ die Njelma als alleiniger Spitzen-Prädator; nach starken Oncorhynchus-Aufstiegen, deren Lachslarven und -jungfische als Futter dienen, kann sich auch ihre Population oft sehr gut entwickeln. Sie kann als räuberischer Coregone durchaus mit Lachsen, Quappen oder Zandern konkurrieren. Die Nahrung der Fische älter als 2+ besteht praktisch ausschließlich in allen bewältigbaren Fischen, z. B. im Kaspischen Meer besonders in Gobiiden und Clupeiden, sonst auch Coregonen, Stinten, Dallia und jungen Lachsen. Es wird aber auch gelegentlich vermerkt, man finge Njelmy, deren Magen mit kleinen Muscheln gefüllt sei (Finsch 1879).

Unterarten und (ehemalige) Verbreitung

Wie bei den Coregoninae üblich gibt es auch bei dieser Gattung noch taxonomische Unklarheiten. Gewöhnlich gilt Stenodus als monotypisch; einige Autoren wollen aber der „Rasse“ (leucichthys) des Einzugsgebietes des Kaspischen Meeres Art-Status zuerkennen: sie (das „Weißfischlein“, russisch белорыбица/belorybiza) habe etwa einen kürzeren Kopf gegenüber der nordeuropäisch-sibirischen „Rasse“ (nelma, Njelma, нельма), die auch identisch ist mit der nordamerikanischen (zunächst von Richardson 1823 als mackenzii beschrieben; nearktische Vernakularnamen sind whitefish, she(e)fish („Frauenfisch“), l’inconnu („der Unbekannte“ – daher auch „Conny“) und „sii“, genauer siiriroaq (unter anderem bei den Eskimos) und andere. Stenodus bildet mit Coregonus spp. und Prosopium spp. in den Zuchtstationen leicht allerlei Hybriden.

Stenodus leucichthys nelma kommt in vielen Flüssen und Strömen Sibiriens vor, deren Wasserscheiden bis China reichen. Die Njelma ist auch aus nordeuropäischen Flüssen bekannt (ostwärts ab Weißem Meer), jedoch (trotz Erwartung) nicht aus Skandinavien. In der Nearktis ist sie auf den Nordwesten (Alaska, Yukon und Teile der Northwestern Territories Kanadas bis zum Anderson River; besonders im Yukon- und Mackenzie-Gebiet) und die vorgelagerten Küstenabschnitte des Arktischen Ozeans beschränkt. Sie lebt auch im Nordpazifik beziehungsweise seinen Zuflüssen wie zum Beispiel im Anadyr und einigen Flüssen im Norden British Columbias.

Seit der Eiszeit ist die Bjelorybitsa, also die Nominat-Unterart, S. leucichthys leucichthys, ein Endemit des Kaspischen Meeres und seines größten Zubringers, der Wolga (in der sie wegen geringen Gefälles sehr weit aufwärts wandern konnte; besonders wichtig als Laich-Flüsse waren aber deren Nebenflüsse Ufa und Belaja), ferner des Uralflusses, während sie Terek und Kura kaum bewohnte (dennoch wird sie auch als ‚einheimisch’ für die Türkei angegeben, was sich auf die Kura als Zubringer beziehen müsste). Selbst an der persischen Südküste des Meeres ist die Bjelorybitsa nicht ganz unbekannt, wenngleich sie hier nur im Sommer aus der kühlen Tiefenregion gefischt werden kann. In Mittelasien (bis zur Mongolei) wurden standorttreue Populationen in etlichen Stauseen angesiedelt.

Nutzung

Als den Europäern dieser Fisch aus Sibirien und Nordamerika bekannt wurde, erweckten die Schilderungen der Reisenden (z. B. in Brehms Tierleben, Bd. 8 (3. Aufl. 1892, S. 349–352)) den Eindruck unerschöpflicher Schwärme. Der Goldrausch am Yukon an der Wende vom 19. zum 20. Jahrhundert wurde zu einem guten Teil ernährungsmäßig durch das wohlschmeckende und kräftigende ölige Fleisch des Inconnu unterhalten. Mittlerweile weiß man, dass Riesenschwärme großer Fische in der Arktis wegen temperaturbedingt geringer Produktivität besonders leicht überfischbar sind. Sie konnten gerade einheimischen Eskimos, Indianern, Samojeden usw. zur Subsistenz dienen. Noch einschneidender wirkten aber später Maßnahmen der Fluss-Regulierung und Energiegewinnung auf die Populationen. Die Bjelorybitsa ist heute (besonders durch Wolga-Staue, die die Laichwanderung unterbunden haben) als Wildform ausgerottet und besteht praktisch nur mehr in Fischzucht-Populationen. Diese sind aber in nicht mehr völlig durchschaubarer Weise mit nelma-Erbgut durchsetzt, was besonders für die kasachischen, turkmenischen usw. Populationen gilt.

Von der Anadyr-Population (bei den Tschuktschen) bestehen wegen großer Staudämme nur mehr die Süßwasser-Anteile im Oberlauf. In Nordamerika ist die Lage noch etwas besser, weil dort große „Flussausbauten“ erst in Planung sind. „Aufstiegshilfen“ (Fischtreppen) würden vom Inconnu (im Gegensatz zu Lachsen) ja kaum angenommen werden. So verträgt gegenwärtig der „Connie“ noch gerade die Sportfischer. Der Export (besonders geräuchert, weniger tiefgekühlt) ist notwendigerweise gering – „Produktionszahlen“ gibt es kaum.

Unklarheiten bestehen auch noch hinsichtlich gesundheitlicher Bedenken gegen Fische aus Gewässern mit Zuflüssen aus (ehemaligen) Schwermetall-Minen. Es hat sich herausgestellt, dass sogenannte Hitzeschockproteine (HSP), die als Marker für die Belastung mit Quecksilber u. a. galten und leichter quantitativ zu bestimmen sind als die Metalle selbst, damit viel weniger sicher korreliert sind als bisher angenommen.

Einzelnachweise

1. ↑ S.A. Stephenson, Jeff A. Burrows, John A. Babaluk: Long-Distance Migrations by Inconnu (Stenodus leucichthys) in the Mackenzie River System. (PDF; 475 kB) In: ARCTIC. 58(1), 2005, S. 21–25, doi:10.14430/arctic385.
2. ↑ ^{a b} Stenodus leucichthys auf Fishbase.org (englisch)
3. ↑ Marine Species Identification Portal: Güldenstadt's whitefish (Stenodus leucichthys). In: species-identification.org. Abgerufen am 20. Januar 2015.

Акбалык (лат. Stenodus leucichthys) — сөләйман балыклылар семьялыгына керүче балык. Озынлыгы 130 см гача һәм 14 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.

Акбалык — зур балык, аның озынлыгы 69—101 см. Авырлыгы 3,8—11 кг. Яшәвенең 4-5 нче елында җенси җитлегә. Октябрь — ноябрьда су температурасы 2-4 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 104-390 мең бөртек уылдык. 22 ел яшиләр.

Акбалык — ерткыч балык. Сельдь, кипкән балык, ташбаш һәм вак балыклар белән туклана.

Тышкы сылтамалар

• Позвоночные животные России: белорыбица, нельма
• Главная - рыбы - костные рыбы - лососевые - белорыбица
• Главная Описания рыб Белорыбица

Аҡбалыҡ(Stenodus leucichthys) — алабалыҡтар ғаиләһенә ҡараған балыҡ^[1][2] (лат. Stenodus leucichthys).

Каспий диңгеҙе бассейнында йәшәй. Кәүҙә оҙонлоғо 110 см, ауырлығы 20 кг тиклем. Ҡабырғалары аҡ, көмөш төҫлө, тимгелдәре юҡ, тәңкәләре эре. Ауыҙы ҙур, яңаҡ һөйәктәрендә, төрәне һәм телендә ваҡ ҡына тештәре бар. Үткенсе балыҡ. Енси яҡтан 5—7 йылда өлгөрә. Ғүмерендә 1—2 тапҡыр сентябрҙән ноябргәсә ыуылдырыҡ сәсә (2—3 йыл аша). Үрсеү өсөн Волга, Кама йылғалары, ҡайһы ваҡыт Урал йылғаһы инә. Үрсемлелеге — 250 меңдән ашыу һыу төбөнә сәселгән насар йәбешеүсән ыуылдырыҡ. Ыуылдырыҡ сәскәндән һуң оло балыҡтар диңгеҙгә ҡайта. Сельдь, диңгеҙ сабағы селбәрәләре, атерина һәм ташбаштар м—н туҡлана. Ыуылдырыҡ сәсергә юлланғанда ашамай. Ҡиммәтле кәсеп балығы. 20 б. 50—се йылдар аҙағына тиклем Өфө йылғаһы үрсеү урындарының береһе була, әммә ыуылдырыҡ сәсеү өсөн миграция юлдарын ябыу (Волгала гидроузел төҙөү), балыҡтың респ. ихтиофаунаһынан юғалыуына килтерә. Башҡортостанда А. яһалма үрсетеү менән 1908—57 йй. Өфө дәүләт балыҡсылыҡ заводы шөғөлләнә. РФ—тың Ҡыҙыл китабына индерелгән.

Иҫкәрмәләр

Сығанаҡтар

• Аҡбалыҡ

Әҙәбиәт

• Никольский Г. В. Частная ихтиология. 3—е изд., испр. и доп. М., 1971.
• Белорыбица // Брокгауз һәм Ефрондың энциклопедик һүҙлеге: 86 томда (82 т. һәм 4 өҫтәмә том) — СПб., 1890—1907. (рус.)

Һылтанмалар

• Позвоночные животные России: белорыбица, нельма
• Беляева Е. С. Stenodus leucichthys leucichthys

Тууччах (лат. Stenodus leucichthus, нууч. Нельма) — минньигэс эттээх, хаптаҕайдыҥы быһыылаах бөдөҥ өрүс балыга.

Саха сиригэр уһуна 162 см, ыйааһына 49 киилэҕэ тиийэр. Орто кээмэйэ — 50-100 см, ыйааһына 2-9 кг.

Лаптевтар уонна Илин Сибиир байҕалларыгар түһэр өрүстэргэ барыларыгар уонна тууһа суох байҕал кытылын ууларыгар үөскүүр. Үксүн аллараа өттүгэр баар эрээри үөһэ тахсар. Холобур, Анаабыр өрүскэ Дьаакып үрэҕэр диэри, Өлөөҥҥө Бур үрэххэ дылы, Дьааҥыга ортотугар тиийэр. Өлүөнэҕэ сүрүннээн аллараа, орто сүүрээнигэр үөскүүр, ол эрээри Битиимҥэ дылы тиийэ көстөр.

Аһылыга

Майаҕастартан соҕотох аҥардастыы сиэмэх балык.

Эбии көр

Анды балык

Ылыллыбыт сирэ

Пресноводные рыбы, земноводные и пресмыкающиеся Якутии: Справочник-опеределитель. Б.И. Сидоров, М.М. Тяптиргянов. - Якутск: Бичик, 2004. - 64 с., ил. ISBN 5-7696-1590-7

Stenodus leucichthys is a species of freshwater whitefish in the family Salmonidae. In the strict sense its natural distribution is restricted to the Caspian Sea basin, and it is known as beloribitsa (literally meaning "the fish that is white" in Russian).^[2] The beloribitsa is now considered extinct in the wild, but survives in cultured stocks.^[2][3] The nelma (Stenodus nelma), a more widespread species of Eurasian and North America, is sometimes considered its subspecies.^[4][5]

Systematics

Alternatively, the name Stenodus leucichtys has been used in a broader sense, referring to a widespread species composed of two subspecies.^[3] In addition to the landlocked subspecies Stenodus leucichthys leucichthys, it comprises the nelma, Stenodus leucichthys nelma (Pallas, 1773) which lives in Eurasian and North American rivers of the Arctic basin. Nelma, also known as the sheefish or inconnu, is currently often considered as a distinct species Stenodus nelma.^{[2][4][6][5][7]}

At a higher level, the genus Stenodus is not phylogenetically distinct from the broader lake whitefish genus Coregonus, although it is phenotypically characterized by a specialized predator morphology.^[8]

Description and status

The fish has a large mouth with a protruding lower jaw and a high and pointed dorsal fin. It is generally silver in color with a green, blue or brown back. The meat is white, flaky and somewhat oily. An adult fish weighs from 14 to 25 kilograms (31 to 55 lb). The fish eat plankton for their first year of life and then become predators of smaller fish.

Beloribitsa used to inhabit particularly the Volga, Ural and Terek rivers, and migrate up to 3,000 kilometres (1,900 mi) upstream from the Caspian to their spawning grounds in the spring. Following the construction of dams and hydropower reservoirs, the migration and natural reproduction has been impeded, and the taxon is now considered as extinct in the wild by the IUCN.^[2][9] The stock however survives in hatcheries and some populations are maintained by stocking.^[4]

References

El salmón blanco (Stenodus leucichthys)^[2]​ es un pez marino y de río de la familia de los salmónidos.^[3]​ Es la especie de este género que habitaba en el río Volga y otros ríos que desembocan en el mar Caspio, en Asia, pero hoy día se la considera extinta en estado salvaje, tan solo queda un grupo de reproductores mantenidos en cautividad para su futura reintroducción.^[1]​

Morfología

Cuerpo similar al resto de salmónidos, de un color claro y que puede alcanzar grandes dimensiones, la longitud máxima descrita fue para un ejemplar de 150 cm,^[4]​ aunque el tamaño máximo normal es de 61 cm,^[5]​ con pesos máximos de 40 kg y una edad de hasta 22 años.^[2]​ Su nombre científico deriva de su morfología, en griego: stenos (estrecho) + odous (dientes) + leucichthys (pez blanco).^[6]​ No tiene espinas en las aletas, se distingue por su gran boca, la mandíbula inferior saliente, y la presencia de tan solo 13 a 17 branquiespinas en la rama inferior del primer arco branquial, su aleta dorsal alta y puntiaguda y sus aletas pélvicas con proceso axilar bien desarrollado.^[7]​ Generalmente plateado, con la parte trasera por lo general en lugar verde, azul o marrón pálido; blanco plateado abajo; aletas dorsal y caudal tienen márgenes oscuros, otras aletas pálidas.^[7]​

Hábitat y biología

Son peces anádromos,^[8]​ que viven en el mar en aguas frías y superficiales y remontan los ríos para desovar cuando alcanzan la madurez, siendo también frecuentes las poblaciones que viven en lagos cerrados.^[2]​ Los adultos son depredadores de pequeños peces, mientras que los alevines se alimentan de insectos y crustáceos,^[2]​ aunque durante las migraciones se alimenta un poco de todo.^[7]​

Importancia para el hombre

Era pescado con cierta importancia comercial, por lo que también es criado en acuicultura, donde se mantienen los últimos ejemplares reproductores de la especie; también es una especie usada en pesca deportiva.^[2]​ Su carne alcanza gran valor en el mercado, siendo blanca, dulce y ligeramente grasienta.^[7]​

Referencias

Stenodus leucichthys Stenodus generoko animalia da. Arrainen barruko Salmonidae familian sailkatzen da.

Banaketa

Erreferentziak

• FishBase.org

Ikus, gainera

• Stenodus
• Salmonidae

Nelma (Stenodus leucichthys) on suurikokoinen, siikojen alaheimoon (Coregoninae) kuuluva lohikala.

Ulkonäkö

Nelma on suurisuinen kala, jolla on ulostyöntyvä alaleuka. Selkäevä on korkea ja terävä. Kala on hopeanhohtoinen ja päältä vihreän, sinisen tai ruskean sävyinen. Aikuiset nelmat voivat painaa 14–25 kg ja kasvaa yli metrin pituiseksi. Kalan liha on vaaleaa, makeaa ja hieman öljyistä.

Alalajit ja levinneisyys

Nelmalla on kaksi erillistä levinneisyysaluetta, joiden kalat on perinteisesti luokiteltu eri alalajeiksi,^[2] mutta joita viime aikoina on käsitelty myös erillisinä lajeina.^[1][3][4][5]

• Stenodus leucichtys nelma (tai Stenodus nelma) on pohjoisen päälevinneisyysalueen (ala)laji, joka elää Pohjois-Amerikan ja Euraasian Jäämereen laskevissa vesissä. Euroopassa nelma esiintyy muun muassa Petšoran, Vienanjoen ja Onegan vesistöissä.

• Stenodus leucichthys leucichthys on muista esiintymistä eristynyt alalaji, joka on elänyt Kaspianmeren pohjoisosassa ja siihen laskevissa joissa: Volgassa, Terekissä ja Uraljoessa. Vesistöjen rakentamisen takia kalat eivät enää pääse nousemaan kutupaikoilleen, eikä alalaji siis lisäänny itsenäisesti. Se katsotaan ”luonnosta hävinneeksi”.^[3] Kantaa kuitenkin ylläpidetään istuttamalla kalankasvattamoissa kasvaneita poikasia. Toisaalta Volgan yläjuoksulle on istutettu myös arktisen alalajin kaloja.

Elintavat ja lisääntyminen

Nuori nelma syö ensin planktonia ja siirtyy sitten saalistamaan pikkukalaa. Nelma elää niin järvissä, joissa kuin jokisuiden murtovesissä. Se on vaelluskala, joka voi vaeltaa 1 500 km kutupaikalleen, Volgassa jopa 3 000 km. Sukukypsien, yli 5–8-vuotiaiden kalojen kutuvaellus ylävirtaan alkaa jäiden lähtiessä. Kudun jälkeen kalat palaavat alavirtaan, ja ilmeisesti kutevat uudelleen vasta kahden tai useamman vuoden kuluttua.^[5]

Viljelykala

Myös arktisen (ala)lajin nelmaa on pitkään kasvatettu laitoksissa Venäjällä, aluksi luontoon istutettavaksi. Suomessa on 2010-luvulla aloitettu nelman kalanviljelykasvatustutkimus, joka tähtää kokonaan viljelylaitoksissa kasvatettavan ruokakalan tuottamiseen. Emokalat kokeisiin on tuotu Vologdan alueelta Vienanjoen vesistön Kubinskojejärven viljelykannasta.^[6] Syksyllä 2016 kasvatuskokeilun kerrottiin edenneen siihen mennessä hyvin. Ensimmäinen Suomessa kasvatettu nelmojen emokalasukupolvi oli jo saatu tuotettua.^[7]

Lähteet

Stenodus leucichthys, communément appelé Inconnu^[1], Nelma ou Belorybitsa, est une espèce de poissons blancs. C'est la seule espèce du genre Stenodus (monotypique).

Étymologie

Stenodus : dent étroite ; leucichthys : poisson blanc

Autres appellations

Saumon de Mackenzie ; en anglais : Inconnu, Sheefish, Connie, Conny.

Distribution géographique

L’Inconnu se trouvait dans les grandes rivières et les lacs peu profonds. Sa distribution était limitée au nord de l’Eurasie ainsi qu'au nord de l'Amérique (nord de l’Alaska et nord-ouest du Canada)^[2]. Le taxon est maintenant considéré éteint à l'état sauvage^[3], mais existe encore en pisciculture.

Anatomie

Il s'agit d'un salmonidé de grande taille qui peut mesurer jusqu’à 1,5 m de longueur avec un poids entre 9 et 14 kg, cependant, les adultes ont une longueur moyenne de 30 à 70 cm et pèsent de 2 à 7 kg^[4].

Son corps est allongé, un peu comprimé latéralement. Sa tête est longue, large et peu haute avec un museau droit. Sa grande bouche est garnie de petites dents minces sur la partie antérieure de la mâchoire inférieure. Ses narines sont séparées par deux crêtes. Les nageoires dorsales sont de petites tailles dont la principale est pointue avec 12 à 19 rayons et une petite nageoire adipeuse située juste avant la queue. La nageoire caudale est fourchue. Ces deux types de nageoires présentent des pigmentations foncées au bout. Les nageoires pectorales sont longues avec 16 ou 17 rayons. La nageoire pelvienne présente 11 rayons et elle est de couleur claire ou immaculée comme les nageoires pectorales. Il diffère des autres poissons blancs par ses courtes bronchiospines au nombre de 19 à 24^[5]. Le corps est d’une couleur généralement argentée, dos vert qui vire au brun surtout chez les jeunes.

Nourriture

Comparé à sa longue durée de vie, l'inconnu a un taux de croissance relativement faible. C’est un mangeur opportuniste, dont la nourriture varie selon l’endroit et selon la disponibilité. Pendant les jeunes stades, il se nourrit d'insectes et de crustacés. Alors que les adultes sont des prédateurs voraces qui se nourrissent principalement de petits poissons comme les jeunes de grand corégone et de grand brochet, épinoches à neuf épines, ménés, lamproie arctique, jeunes laquaiches et occasionnellement des petits inconnus^[6].

À l’âge d’environ 4 ans, il y a une accélération de la croissance, ceci est lié au changement d'un régime alimentaire constitué principalement de benthos à un régime constitué de poissons^[7].

Migration

Les inconnus sont des grands migrateurs qui peuvent parcourir 1000 km pour remonter jusqu’à leurs frayères dans les grandes rivières et leurs affluents. On trouve des individus qui font des allers retours sur des bases épisodiques ou régulières, entre un milieu d’eau douce et un milieu marin, tandis que des autres passent toute leur vie dans un milieu d’eau douce^[2]. Dans la rivière Mackenzie, cette espèce présente trois modes de vie : anadrome (en bas de la rivière Mackenzie), non anadrome (lac Great Slave) et riverain (en haut de la rivière Mackenzie)^[5],[8].

Reproduction

L’inconnu est une espèce anadrome qui quitte la mer et remonte les rivières pendant la période de fraie. Dans les lacs de l’intérieur, les adultes et les jeunes passent leur vie en eau douce, remontent dans les rivières en été et retournent dans les lacs en automne^[5]. La période de fraie s’étend entre la fin de l’été et le début de l’automne, une période juste avant l’englacement. L’âge de la maturité sexuelle varie de 5 à 9 ans chez les mâles, et de 7 à 12 ans chez les femelles, ces dernières ne peuvent donner des œufs que chaque 2 ans ou chaque 3 ans pour les plus âgées. Le nombre d’œufs peut varier entre 125 000 et 325 000^[5],[9].

Pendant la période de fraie, la femelle accompagnée d'un mâle montent près de l'extrémité amont des frayères, la ponte des œufs est rapide entre 1 et 3 secondes. Le mâle reste toujours à côté de la femelle pour féconder les œufs. Ces derniers, en tombant au fond, passent à travers le nuage de spermatozoïdes libérés par le mâle et sont fécondés. Après cette première ponte les femelles se déplacent pour libérer plus d’œufs^[5],[10]. Une fois la ponte est terminée, les adultes redescendent vers les aires d’alimentation et d’hivernage. Les juvéniles restent à peu près 2 ans dans les rivières avant de migrer dans les lacs.

Économie

L’inconnu est une espèce qui présente une source importante de subsistance, de plaisance et d’intérêt économique. C’est une espèce vulnérable à l’exploitation et aux conditions environnementales^[5],[8].

Sa capture se fait généralement à l’aide de filets maillant, et à cause de la qualité huileuse de sa chair, il est vendu en grande partie pour l’industrie du poisson fumé. Sa saveur varie selon la saison, le lieu de capture et la taille. Certains apprécient la qualité de sa chair, d'autres non et le prennent plutôt comme aliment pour les chiens.

Notes et références

Il bieloribitza (Stenodus leucichthys (Güldenstädt, 1772)) è un pesce d'acqua dolce originario del bacino del mar Caspio. Il suo nome comune deriva dal russo Белорыбица (belorybica), cioè «pesce bianco», dal nome del colore delle sue carni; stessa etimologia ha l'epiteto specifico leucichthys^[2].

Descrizione

Dimensioni

È una specie di considerevoli dimensioni, che può raggiungere una lunghezza massima segnalata di 150 cm e un peso di 40 kg; generalmente, tuttavia, la sua lunghezza si aggira intorno ai 61 cm^[2].

Aspetto

Il bieloribitza ha un corpo robusto di aspetto slanciato e leggermente compresso lateralmente. La testa è grande, di larghezza pari al 30-40% della sua lunghezza, e con distanza infraorbitale equivalente al 20-26% della lunghezza del capo. La bocca, posta in posizione terminale, è ampia e ha la mascella inferiore sporgente. Le squame cicloidi sono numerose e debolmente inserite nel derma. La linea laterale è posta in posizione mediana sui fianchi. La pinna dorsale è alta e appuntita, la pinna caudale è bilobata e le pinne pelviche presentano un processo ascellare ben sviluppato. Il dorso è più o meno scuro, di colore variabile da verde a bluastro o marrone chiaro; i fianchi sono progressivamente più chiari procedendo verso il ventre, di colore bianco argenteo. Nelle cellule dermiche sono presenti microcristalli che danno alla parte esposta delle squame e alle ossa opercolari un colore argenteo metallico. Le pinne dorsale e caudale sono grigie con bordo scuro; le altre pinne sono traslucide, di colore grigio pallido^[3].

Biologia

Comportamento

Questa specie endemica si è probabilmente originata a partire da un antenato in comune con il nelma (S. nelma), penetrato nel Caspio dal bacino del mar Glaciale Artico durante l'ultimo periodo glaciale attraverso una serie di laghi e fiumi interconnessi. Specie eurialina e migratrice anadroma, svolge la fase trofica in acque marine e salmastre e risale i fiumi per riprodursi in acqua dolce. Prima della costruzione della diga di Volgograd, nel 1959, i riproduttori risalivano il Volga anche per più di 3000 km, prima di raggiungere le aree di fregola. Nel Caspio i branchi di bieloribitza si trattengono generalmente in ambiente pelagico, stazionando a profondità inferiori a 60-65 m. La specie risulta relativamente frequente nella zona settentrionale del bacino, ma rara nel settore occidentale. In estate i branchi si trasferiscono nelle zone centrali e meridionali del Caspio, per fare ritorno a nord nella prima metà di settembre, quando la temperatura dell'acqua scende sotto 8-10 °C. Sporadici esemplari sono stati segnalati all'inizio dell'estate lungo le coste del Daghestan e dell'Azerbaigian. In autunno i riproduttori migrano dal mare aperto verso le foci dei fiumi. La gran parte degli esemplari risale il fiume Volga, solo una minima parte entra nei fiumi Terek e Ural. La durata della migrazione può richiedere anche un intero anno. Durante le migrazioni riproduttive gli adulti non si alimentano. All'inizio della risalita il contenuto in grassi della massa corporea di alcuni esemplari catturati ad Astrachan' è risultato pari al 26% del peso totale, mentre all'arrivo nelle zone di riproduzione del fiume Ufa la quantità era scesa al 14% e, dopo la deposizione, la percentuale di grassi è risultata dell'1,5% nelle femmine e dell'1,6% nei maschi. Il forte stress subito dai riproduttori durante la migrazione e la fregola porta alla morte di numerosi esemplari. I sopravvissuti fanno ritorno al mare immediatamente dopo la deposizione delle uova. Gli avannotti migrano verso le foci subito dopo l'assorbimento del sacco vitellino, trattenendosi in mare e in acque salmastre fino al raggiungimento della maturità sessuale. In cattività gli avannotti sopportano temperature fino a 25 °C, ma in natura non si osservano in acque a temperature superiori a 20 °C^[3].

Alimentazione

La dieta degli adulti è esclusivamente ittiofaga. Nel Caspio si cibano di varie specie di pesci, come ghiozzi, ciprinidi del genere Rutilus, latterini, immaturi di lucioperca, spratti e alose. Il contenuto stomacale di alcuni esemplari adulti catturati in mare aperto si è rivelato composto per il 97-99% da spratti e latterini. Dopo 7-10 giorni di vita gli avannotti si cibano di zooplancton, ma iniziano a predare avannotti di altre specie già a partire dal primo mese di vita^[3].

Riproduzione

La fregola si svolge dopo l'arrivo dei pesci nelle aree di riproduzione, in genere tra ottobre e novembre, quando la temperatura dell'acqua è compresa tra 0,2 e 6,0 °C, in acque ben ossigenate, sopra letti di ghiaia. La maggioranza degli esemplari si riproduce solo una o due volte nell'arco del proprio ciclo vitale - solo eccezionalmente alcune femmine riescono a riprodursi per tre volte - e dopo la fregola possono trascorrere 2-3 anni prima di un secondo ciclo. La fertilità è relativamente elevata, in quanto in una stagione la femmina può produrre fino a 390.000 uova. Di norma queste uova costituiscono circa il 26% del peso corporeo della femmina. Le uova sono piuttosto piccole, hanno diametro di circa 2,4 mm, sono leggermente adesive e dopo la fecondazione aderiscono al substrato fino alla schiusa. Lo sviluppo embrionale richiede 180-200 giorni e le schiuse hanno luogo in primavera.

Le femmine raggiungono la maturità sessuale tra i 6 e gli 8 anni, i maschi tra i 5 e i 6 anni di vita. All'arrivo nelle aree di fregola le femmine misurano 85-105 cm per 5,5-9,5 kg di peso e i maschi 75-100 cm per 3,5-7,5 kg. Nelle popolazioni del Volga la durata massima della vita è di circa 12 anni per le femmine e di circa 8 anni per i maschi.

La specie è soggetta a malattie batteriche, come la peste enterica della bocca rossa (Yersinia ruckeri), e virali ed è ospite di vari parassiti. Durante i primi stadi di vita è preda di esocidi, percidi e grandi salmonidi. Rientra nella dieta della foca del Caspio (Pusa caspica) e di cormorani, svassi, aironi e altri uccelli tuffatori^[3].

Distribuzione e habitat

Il bieloribitza è una specie endemica del bacino del mar Caspio, dove è comune nelle sue parti centrale e meridionale durante l'estate, ed è diffusa nei bacini dei fiumi Volga, Ural e Terek. Oggi sopravvive in natura solo grazie al rilascio di avannotti nati in cattività^[1].

Conservazione

La specie è stata dichiarata estinta in natura e la sua sopravvivenza dipende esclusivamente dal rilascio di avannotti nati in acquacoltura. I principali territori di fregola del bieloribitza erano situati nel Volga, per cui la specie subì un drastico declino dopo la costruzione della diga di Volgograd. Negli anni '60 la popolazione totale venne stimata a solo 2000 esemplari ma, grazie ai ripopolamenti, risalì a 17.000 individui all'inizio degli anni '90. Nel ventennio 1961-1980 gli impianti di itticoltura del delta del Volga produssero circa 72,4 milioni di avannotti da destinare al ripopolamento. Inoltre, per supportare la riproduzione della specie, furono costruiti nuovi terreni di fregola in ghiaia. Purtroppo, negli anni tra il 1996 e il 1999 furono rilasciati solamente 600.000 immaturi e la popolazione di riproduttori subì una nuova forte riduzione. Nel 2004 vennero catturati solo 100 riproduttori a valle della diga di Volgograd. Gli esemplari della popolazione che si riproduceva nel fiume Ural, già considerati rari negli anni '60, non sono stati più avvistati a partire da quella data. La specie è minacciata dalla crescita della pesca illegale nel Volga e nel Caspio. Inoltre, nel bacino settentrionale del Volga è stato introdotto il nelma (S. nelma), suo parente prossimo, minacciando seriamente la sopravvivenza delle popolazioni superstiti e del materiale da allevamento attraverso l'ibridazione.

Specie di interesse naturalistico e di notevole interesse commerciale, il bieloribitza ha carne ricca e delicata, con massa grassa del 18-26%, molto ricercata per il confezionamento di prodotti affumicati. Viene regolarmente allevato in acquacoltura, sia per produzione di materiale da ripopolamento che per uso alimentare. Prima della costruzione delle dighe era una delle specie più importanti per l'industria della pesca in Unione Sovietica: i pesci venivano catturati in mare o nel Volga durante la migrazione riproduttiva e ogni anno ne venivano catturati fino a 110.000 esemplari^[1].

Note

Stenodus leucichthys is een vissoort uit de familie van de zalmen en de onderfamilie coregoninae. Deze vissoort kwam oorspronkelijk voor in het stroomgebied van de rivieren die uitkomen op de Kaspische Zee. Stenodus nelma wordt ook wel beschreven als ondersoort van deze soort (S. leucichthys nelma).

Kenmerken

Deze 150 cm grote, zalmachtige vis had een lange, brede kop met een bek, die was bezet met zeer fijne tanden. Tevens had hij een hoge, spitse rugvin.

Leefwijze

Het voedsel van volwassen dieren bestond in hoofdzaak uit vissen, terwijl de jongen insectenlarven en planktondiertjes aten.

Voortplanting

's Avonds zette het vrouwtje tussen de 130000 en 400000 eieren af, waarbij ze werd vergezeld door 1 of 2 mannetjes.

Verspreiding

Deze soort kwam voor in Oost-Europa, Noord-Azië, noordwestelijk Noord-Amerika (Canada en de noordelijke Grote Oceaan.

Taxonomie

Over de systematiek van het geslacht Stenodus is geen consensus. Hier wordt de zienswijze gevolgd van Kottelat & Freyhof (die ook de IUCN aanhoudt). Zij beschouwen de houtingen als een aparte familie, de coregonidae, waartoe ook het geslacht Stenodus behoort. Zij onderscheiden hierin twee soorten Stenodus nelma en Stenodus leucichthys. S. leucichthys is in het wild praktisch uitgestorven. Verder wordt deze soort vaak verward met de nelma en hybridiseert de soort met de nelma en andere houtingsoorten zoals Coregonus nelsoni, Coregonus autumnalis en Coregonus muksun waarvan eieren en jonge exemplaren op grote schaal worden uitgezet.^[1][2]

Externe link

• Species summary Stenodus leucichthys

• David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).

Stenodus leucichthys er en laksefisk. Den har hvit kjøtt og heter белорыбица (belorybitsa), «hvitfisk» på russisk.

Denne fisken kan bli 1,5 m lang og maksimal vekt er 40 kg. Den er sølvfarget og underkjeven stikker fram.

Stenodus leucichthys levde pelagisk i Det kaspiske hav på 20–50 m dyp der temperaturen er lavere enn 18 °C. Den vandret opp i elvene Volga, Ural og Terek for å gyte. Den kunne gå mer enn 3000 km oppstrøms til Ufa og Belaja. Føden består av mindre fisk, som kutlinger, sildefisker og stripefisk.

I Volga skjedde all gyting oppstrøms for Volgograd-demningen, og tilgangen til gyteområdene er ødelagt. Arten finnes ikke lenger i vill tilstand. En forsøker å opprettholde bestanden ved hjelp av kunstig klekking og utsetting.

Artsnavnet ble tidligere brukt i en videre betydning, men den arktiske Stenodus nelma er nå skilt ut som en egen art. Stenodus er nært beslektet med sikene i slekten Coregonus, men er tilpasset et liv med jakt på mindre fisker.

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Stenodus leucichthys – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Stenodus leucichthys i Encyclopedia of Life
• (en) Stenodus leucichthys i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Stenodus leucichthys hos Fauna Europaea
• (en) Stenodus leucichthys hos NCBI
• (en) Stenodus leucichthys hos ITIS
• (en) Stenodus leucichthys hos FishBase
• (en) Kategori:Stenodus leucichthys – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Stenodus leucichthys – detaljert informasjon på Wikispecies
• (en) Stenodus leucichthys (Güldenstädt, 1772) Sheefish - FishBase
• Brian W. Coad. «Stenodus leucichthys». Freshwater Fishes of Iran. Besøkt 3. februar 2014.

Białorybica^[3] (Stenodus leucichthys) – gatunek anadromicznej ryby łososiokształtnej, zaliczany do siejowatych (Coregoninae), blisko spokrewniony z nelmą (Stenodus nelma)^[4][5]. Obydwa taksony były wcześniej klasyfikowane jako podgatunki w obrębie Stenodus leucichthys. Białorybica wymarła w warunkach naturalnych. Przetrwały jedynie populacje hodowlane^[2].

Występowanie

Właściwa białorybica (klasyfikowana wcześniej jako Stenodus leucichthys leucichthys) żyła w Morzu Kaspijskim i jego zlewisku (Wołga, Ural i Terek)^[2]. Żyły w przybrzeżnej strefie mórz, w pobliżu estuariów. Na tarło wpływały do rzek. W Związku Radzieckim była hodowana na dużą skalę. Pod koniec lat 90. XX wieku liczba osobników hodowlanych drastycznie spadła^[2].

Opis

Osiąga długość 120 cm i do 20 kg masy ciała. Ciało bocznie spłaszczone, głowa duża, zakończona dużym pyskiem, dolna szczęka wysunięta do przodu. Boki srebrzyste z jaśniejszym spodem. Grzbiet z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym połyskiem. Płetwa tłuszczowa obecna. Płetwa grzbietowa i ogonowa ciemno obrzeżone. Łuski duże, 90–120 w linii bocznej. W Wołdze wyróżnia się dwie formy – wiosenną i jesienną – różniące się terminem wpływu do rzeki^[6].

Odżywianie

Białorybica żywi się mniejszymi rybami z rodziny babkowatych, siejowatych i karpiowatych, młode – planktonem i bezkręgowcami.

Rozród

Wędrówki odbywała wiosną lub jesienią. W ich trakcie nie pobierała pokarmu. Ikra była składana na dnie rzeki. Larwy zaraz po wylęgu rozpoczynały spływ do morza. Dwuletnie osobniki mają przeciętnie ok. 50 cm, pięcioletnie 80–90 cm długości.

Przypisy

Stenodus leucichthys ou Salmão Branco de Beloribitsa é uma espécie de peixe da família Salmonidae. Pode ser encontrada nos seguintes países: Azerbaijão, Canadá, Cazaquistão, Rússia, Turquemenistão e nos Estados Unidos da América. A IUCN Classifica a espécie como extinta na natureza desde 2008.

Habitat

No mar, em toda a bacia em zona pelágica com temperaturas abaixo de 18 ° C e 20-50 m de profundidade. Jovens salmões invernam e se alimentam no mar. Grandes rios das terras baixas durante a migração. Antes da construção de barragens, a rota de migração tinha mais de 3000 km de extensão, chegando até os confins superiores das drenagens de Ufa e Belaya (afluentes de Kama). Spawns em águas rasas de cascalho.

Ecologia

Reproduz pela primeira vez aos 5-8 anos, as fêmeas geralmente dois anos depois do que os machos. No outono, começa a migração do mar para os estuários. Adultos maduros entram no Volga, apenas alguns indivíduos entram em Terek e Ural. A migração demora quase um ano. Quando aumenta em setembro a outubro temperaturas (-6 °C), os adultos migram de volta ao mar logo após a desova, mas muitos morrem. Os ovos aderem ao cascalho e às rochas. O desenvolvimento embrionário dura cerca de seis meses, os primeiros filhotes geralmente nascem em abril. Migra ativamente para o mar logo após o início da alimentação exógena. Aos 30 dias, os juvenis já começam a se alimentar de frutos e de outros peixes. Os adultos se alimentam exclusivamente de peixe. Predador ativo, alimenta-se todos os peixes disponíveis.

Ameaças

A construção de barragens levou à perda de todas as terras de reprodução das espécies (as drenagens Volga, Ural e Terek). Os estoques nativos extinguiu e a sobrevivência depende exclusivamente da estocagem, que diminuiu desde a era soviética. Em 2004, apenas cerca de 100 criadores foram apanhados abaixo da barragem de Volgograd e utilizados para o setor agropecuário. O aumento da pesca ilegal no Volga e no Mar Cáspio foi a principal causa para esse peixe desaparecer da natureza. Até hoje não há nenhum individuo foi encontrado fora do cativeiro dentro da faixa nativa.

Referências

• (em inglês) World Conservation Monitoring Centre 1996. Stenodus leucichthys. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Dados de 5 de Agosto de 2007.

Stenodus leucichthys, monotipik Stenodus cinsinden, Avrasya ve Kuzey Amerika'da tatlısularda yaşayan iri bir balık türüdür. 2 alt türü bulunur. Erginleri 14–25 kg ağırlığındadır. Yumurtadan çıktıktan sonraki ilk yılda sadece plankton ile beslenen balık daha sonra ufak balıkları yiyen yırtıcı bir balığa dönüşür.

Alaska'da yerli İnyupikler ve Yupiklerin gözde avlarından biridir ve ilkbaharda kadınlar tarafından avlanırlar.

Alt türleri

• Stenodus leucichthys leucichthys (Güldenstädt, 1772), Hazar Denizine dökülen ırmaklarda, Volga ve Ural nehirlerinde görülürken şimdi doğal alanlarında soyu tükenmiştir^[1][2].
• Stenodus leucichthys nelma (Pallas, 1773), Kuzeydoğu Avrupa'nın Arktik bölgesinde, kuzey Asya'da ve Kuzey Amerika'da rastlanır^[3].

Kaynakça

• 1 Характеристика
• 2 Ареал і статус
• 3 Таксономія
• 4 Примітки
• 5 Джерела

1. ↑ Freyhof, J. & Kottelat, M. (2008) Stenodus leucichthys: інформація на сайті МСОП (версія 2008) (англ.) 01 January 2008
2. ↑ ^{а б в} Freyhof, J.; and Kottelat, M. (2008) Stenodus leucichthys: інформація на сайті МСОП (англ.)
3. ↑ ^{а б} Беляева, E. S. Stenodus leucichthys leucichthys. caspianenvironment.org. Архів оригіналу за 2013-07-02. Процитовано 2013-02-17.
4. ↑ Poursaeid, F. & Falahatkar, B. (2012) Threatened fishes of the world: Stenodus leucichthys leucichthys Güldenstädt, 1772 (Salmonidae) Архівовано 20 липень 2012 у Archive.is. Aqua 18:31-34.
5. ↑ ^{а б} Kottelat, M.; Freyhof, J. (2007). Handbook of European Freshwater Fishes. ISBN 978-2-8399-0298-4.
6. ↑ Freyhof, J.; and Kottelat, M. (2008) Stenodus nelma: інформація на сайті МСОП (англ.)
7. ↑ Froese R., Pauly D. (eds.) (2013). "Stenodus leucichthys" на FishBase. Версія за February 2013 року.
8. ↑ Eschmeyer F. Catalog of Fishes (Search: Stenodus (species)) California Academy of Scieces. (15 March 2012 version)
9. ↑ Bernatchez L, Colombani F, Dodson JJ (1991) Phylogenetic relationships among the subfamily Coregoninae as revealed by mitochondrial DNA restriction analysis Journal of Fish Biology 39 (Suppl A):283-290.

Stenodus leucichthys là một loài cá trong họ Salmonidae. Theo nghĩa hẹp phân bố tự nhiên của nó được giới hạn tại lưu vực biển Caspian, và nó được gọi là beloribitsa.^[1] Beloribitsa hiện được coi là đã tuyệt chủng trong tự nhiên, nhưng vẫn sống sót nhờ nuôi dự trữ.^[1][2]

Chú thích

Bài viết Lớp Cá vây tia này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• Salmo leucichthys Güldenstädt, 1772
• Salmo mackenzii Richardson, 1823
• Stenodus leucichthys leucichthys (Güldenstädt, 1772)
• Stenodus leucichthys mackenzii (Richardson, 1823)
• Stenodus mackenzii (Richardson, 1823)^[1]

• Белорыбица (S. l. leucichthys)
• Нельма (S. l. nelma)

• 1 Распространение
• 2 Использование
• 3 Примечания
• 4 Литература
• 5 Ссылки

極北鮭，俗名大白魚，為輻鰭魚綱鮭形目鮭科的其中一種。本魚被中國列入中國國家重點保護野生動物名錄中第二級的保護物種。

分布

本魚分布於北冰洋諸水系，自北美洲加拿大馬更些河直至歐洲西北部的科拉半島之波諾伊河與白海南岸奧涅加河、中國新疆維吾爾族自治區的額爾齊斯河、布爾津河等均有分佈。

特徵

本魚體延長，側扁，尾柄較短。頭尖、口大、端位，下頜略長於上頜。眼上側位，眼間隔寬平，眼前緣具脂眼瞼。鰓蓋膜不連頰部，假鰓退化，鰓耙長約鰓絲長的2/3。體被圓鱗，側線中位，較平直。胸鰭低位，腹鰭起點稍後於背鰭起點。尾鰭叉形，脂鰭較小，全體背部灰色，腹側為銀白色。背鰭軟條11至19枚、臀鰭軟條14至19。體長可達150公分。

生態

本魚在其棲息分布區內，由於受地形條件限制，形成在生態上有較大差異的兩個生態型：

• 河川型：終生生活在河川，上游段高齡魚較多，低齡魚大都聚集於下游段。
• 半洄游型(降河口型)：冰封期在河口處越冬，解凍時才進江河，中國所分布的則屬後者。

於秋季溯河進行生殖洄游，產卵盛期為9至10月。產卵量為13至42萬顆。卵呈黃色或淺黃色，產於無雜草，水流緩慢，水深3至4公尺，底多礫石的河床上，孵化後的仔魚及順流而下，在河的中下游成長。以水生的昆蟲幼生與浮游性甲殼動物為食。

經濟利用

本魚為新疆維吾爾族自治區額爾齊斯河的名貴魚類，含脂量高，肉味鮮美，為人們所嗜食。每年6至9月為捕撈季節。

資源現況

1960年代初由於過度捕撈此魚，其後產量逐漸下降，1980年代，極其罕見，幾乎瀕臨絕跡。導致這種局面有兩個原因：其一額爾濟斯河近年一直處於枯水年，水量少，特別是產卵的秋季；二是哈薩克農業灌溉水源，在額爾齊斯河中下游開出一條引水渠，造成流入鄂畢河的水源減少，阻止魚群溯河產卵。

参考文献

• Froese, Rainer & Daniel Pauly, eds. (2011). Stenodus leucichthys in FishBase. 2011年12月版本

2.《中國名貴珍稀水生動物》，民82年。