Common mergansers use their keen eyesight to locate prey underwater while swimming on the surface, but can also revert to probing underwater crevices when the water is cloudy. Males are typically only vocal during courtship, and have several calls, including hoarse croaking sounds and a twang somewhat like a guitar string. Females are also predominantly silent, vocalizing only in courtship or as a warning of danger. The females have a harsh karr, karr call. Aerial chases, in which 2 or more birds dive from flight into the water with a particular body posture to produce an audible hollow sound, have been reported, but their purpose is unknown.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Common mergansers remain common in both the Palearctic and Nearctic regions, and are not thought to be threatened at this time.
The limiting factor on Mergus merganser populations seems to be nesting site availability. Thus, urbanization and human civilization are thought to be the causes for common mergansers moving breeding sites farther south in the southeastern United States (recorded as far south as Virginia in the last 50 years) as former habitats are destroyed due to human development. However, nest boxes installed by humans have provided additional suitable nesting sites in some areas.
Although North American populations seem to have declined somewhat over the last 200 years, they remain large and may now be increasing. In Europe, deforestation is thought to be a cause of some breeding range reduction, but populations continue to thrive and grow throughout Eurasia, especially in Scotland, Ireland, and Wales.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Common mergansers have no known negative effects on humans.
Fish that have to compete in overpopulated lakes and ponds often do not grow very large. By thinning fish populations in lakes and ponds, common mergansers allow the remaining fish to thrive, because they have less competition for the habitat's limited resources. Thus, more fish reach legal size for fishermen, who benefit indirectly from this form of population control provided by the mergansers. Common mergansers are also attractive birds that attract ecotourism attention.
Positive Impacts: food ; ecotourism
Mergus merganser is considered a keystone predator, acting to control the populations of many inland fish such as perch and bass. By thinning these populations, it is thought that mergansers keep lakes and ponds below their carrying capacity. This allows those fish that survive to thrive and grow, whereas in lakes and ponds lacking the merganser predation, fish are often too prolific and bring about their own growth stagnation. Thus, wilderness lakes where mergansers feed generally produce larger, healthier fish than lakes without predation, where no individual fish grow very well because of overcrowding.
Brood parasitism, or egg-dumping, is fairly common between individual common mergansers, as well as between Mergus merganser and other related species. Common mergansers have been known to parasitize and be parasitized by both common goldeneyes and hooded mergansers. This has been shown to lead to mixed clutches of up to 19 eggs.
Ecosystem Impact: keystone species
Species Used as Host:
Commensal/Parasitic Species:
Common mergansers are skilled diving predators, eating mainly slower small fish. Their serrated bills are well suited for capturing small fish and other aquatic prey. Clear water is preferred for feeding because the birds hunt primarily by sight. When fish are scarce (usually in spring), mergansers will substitute other small aquatic prey such as insects, frogs, and snails. They have been known to eat aquatic plants in some instances, and to feed on trout from freshwater streams when nearby ponds and lakes freeze. These birds feed most actively in the early morning after dawn, in the afternoon, and before sunset.
Animal Foods: amphibians; fish; insects; mollusks; aquatic or marine worms
Plant Foods: macroalgae
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Mergus merganser (common mergansers or goosanders) occur in both the Nearctic and Palearctic regions. Although their abundance has been decreasing in North America, they are still the most abundant of the mergansers found there. In North America, common mergansers may breed as far north as southern Alaska and Canada. Some occur year-round in the northern and western United States. North American birds winter in New England, midwestern and southern states, and the Pacific coast of the U.S. and Canada. Common mergansers in the Palearctic region typically breed in northern Europe, Scandinavia, throughout Russia, and in much of northern Asia. Populations in Europe winter along the coasts of Scandinavia and northern Europe, as well as parts of the northern Mediterranean coast and north Africa. In Asia common mergansers winter in southern Asia, northern India, Japan, China, and Korea.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native )
Other Geographic Terms: holarctic
Common mergansers prefer to live in wooded areas along streams and rivers or near small, inland lakes. They can also be found along the shores of the Great Lakes, as well as on coastal streams in British Columbia. Nests are typically in a crevice of a deciduous tree along the shore, but sometimes will be in other types of crevices or on the ground, under tangled bushes. Mergansers may also occupy abandoned hawk nests when available.
Common mergansers are diving predators who locate their prey by sight, and therefore tend to feed in clear waters, less than 4 m deep, including estuaries, coastal bays, lakes, streams, and rivers. In the winter, common mergansers have been known to dive deeper in order to capture schooling fish.
Range depth: 4 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial ; freshwater
Terrestrial Biomes: forest ; mountains
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal ; brackish water
Other Habitat Features: riparian ; estuarine
The record for the oldest common merganser is held at 13 years 5 months, but banding records indicate maximum longevities of approximately 12 years 6 months for males and 13 years 10 months for females.
Range lifespan
Status: wild: 13.8 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 13.4 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 161 months.
Common mergansers are the largest mergansers and the largest North American inland ducks. Males are slightly larger, on average. Males and females are colored quite differently. Males have bright, vivid, solid areas of color with sharply defined edges; black back, dark green to black head (changes to brown in non-breeding season), serrated red bill, red feet, and white, cylindrical body with slight peach-colored tinge on breast, and fading to some grey in the tail. Male common mergansers have no visible crest. Males can be readily distinguished from male common goldeneyes, which have shorter necks, rounded bodies, more ruffled heads, and white eyes. Female common mergansers have the same red feet and bill as males, but they have a larger crest, a brown head, and the body is a less sharply defined mixture of grey and white, fading to white in the breast. The line between the brown neck and white breast is sharply defined, which distinguishes female common mergansers from similar female red-breasted mergansers.
Adults have an average basal metabolic rate of 638 kJ/d. Field metabolic rates, studied in autumn in Scotland, were found to be higher in females than males, with an overall average of 2.32 ml CO2/h.
Range mass: 1050 to 2054 g.
Range length: 53 to 69 cm.
Range wingspan: 86 to 99 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently
Common mergansers are generally considered to be top predators in aquatic food chains. Predation rates are very low, and their offspring survival rate is good, largely because Mergus merganser typically nests far enough north that most common nest predators are not a threat. The nest predators that live far enough north to potentially be a threat to Mergus merganser include red squirrels, American martens, northern flickers, and black bears. Large predatory fish such as northern pike, along with predatory birds such as bald and golden eagles, common loons, and some owls and hawks, may prey on more vulnerable, immature mergansers. However, no predators of common mergansers have been documented.
Common mergansers form monogamous mating pairs that last for at least one mating season. The duration of these loyalties is unknown, but pairs reunite over years in other duck species. Pairs are formed in late winter, when a male circles a female and displays the Courtship-Intent Posture, with neck stretched forward and head feathers erect.
Mating System: monogamous
Common mergansers breed once per year, in the summer. A clutch typically contains 9 to 12 eggs, which are laid between May and June. Eggs are approximately 64 mm in length and have a pale yellow, ivory, or white buff appearance. Upon hatching, young birds follow their mothers to feeding sites. Often the mother will lead the brood to larger bodies of water downstream to feed. Young can swim and feed easily as soon as they leave the nest, although for the first few days most food is obtained on the surface. Within about 8 days, the young are skillful divers. Mothers abandon their broods before the young develop the ability to fly, typically 30 to 50 days after hatching. Young mergansers commonly join other broods after being abandoned; mixed broods of more than 40 young have been observed.
Breeding interval: Common mergansers breed once yearly.
Breeding season: Breeding occurs from May to June each year.
Range eggs per season: 6 to 17.
Average eggs per season: 8-12.
Range time to hatching: 28 to 35 days.
Range fledging age: 60 to 85 days.
Average time to independence: 30-50 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 (low) years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 (low) years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average eggs per season: 10.
Male parents typically leave the breeding grounds when incubation begins, and female parents incubate the eggs for 28 to 35 days. Young are precocial, and leave the nest within 24 to 48 hours. When the nest is in a tree cavity, this departure is accomplished by jumping to the ground. For the next few weeks, females can be seen leading their chicks to feeding sites as far away as 8 km, although once they arrive there, the young are responsible for finding their own food. The mother may give warnings of potential dangers, to which the young are quite responsive, but otherwise the young are fairly independent at the feeding site. They are skilled divers within 8 days of leaving the nest, until then they dabble on the surface to find food. Mothers abandon their offspring before the young birds develop the ability to fly.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
A large (22-27 inches) duck, the male Common Merganser is most easily identified by its green head, pale body, and thin red bill. The female Common Merganser is gray above and pale below with a rusty head and crest. In flight and at a distance, both sexes may be distinguished from the related Red-breasted Merganser (Mergus serrator) by the former species’ larger size and paler overall body pattern. Duck hunters often call mergansers “saw-bills” in reference to their long, thin, serrated bills. The Common Merganser has a wide distribution across the Northern Hemisphere. In North America, this species breeds across southern Alaska, Canada, and the northern United States. Smaller populations occur further south at higher elevations, particularly in the western U.S., where this species breeds locally south to Arizona and New Mexico. In winter, all populations migrate south, and may be found in coastal Alaska and Canada, in much of the U.S. outside of the southeast and northern Great Plains, and in northern Mexico. In the Old World, this species breeds across northern Europe, Scandinavia, and Russia, wintering south to North Africa, India, and Southeast Asia. As this species generally nests in tree cavities, Common Mergansers primarily breed on small bodies of water surrounded by woodland. In winter, this species may be found on large bodies of freshwater, including lakes, rivers, bays, and freshwater portions of large estuaries. Common Mergansers eat small animals, primarily fish and aquatic invertebrates. As this species is one of several “diving ducks,” Common Mergansers may be observed submerging themselves to feed in the water or on the bottom. In winter, they may also be observed in small flocks on large bodies of water. Like other mergansers, the Common Merganser undertakes swift, straight flights between bodies of water or on migration. This species is primarily active during the day.
A large (22-27 inches) duck, the male Common Merganser is most easily identified by its green head, pale body, and thin red bill. The female Common Merganser is gray above and pale below with a rusty head and crest. In flight and at a distance, both sexes may be distinguished from the related Red-breasted Merganser (Mergus serrator) by the former species’ larger size and paler overall body pattern. Duck hunters often call mergansers “saw-bills” in reference to their long, thin, serrated bills. The Common Merganser has a wide distribution across the Northern Hemisphere. In North America, this species breeds across southern Alaska, Canada, and the northern United States. Smaller populations occur further south at higher elevations, particularly in the western U.S., where this species breeds locally south to Arizona and New Mexico. In winter, all populations migrate south, and may be found in coastal Alaska and Canada, in much of the U.S. outside of the southeast and northern Great Plains, and in northern Mexico. In the Old World, this species breeds across northern Europe, Scandinavia, and Russia, wintering south to North Africa, India, and Southeast Asia. As this species generally nests in tree cavities, Common Mergansers primarily breed on small bodies of water surrounded by woodland. In winter, this species may be found on large bodies of freshwater, including lakes, rivers, bays, and freshwater portions of large estuaries. Common Mergansers eat small animals, primarily fish and aquatic invertebrates. As this species is one of several “diving ducks,” Common Mergansers may be observed submerging themselves to feed in the water or on the bottom. In winter, they may also be observed in small flocks on large bodies of water. Like other mergansers, the Common Merganser undertakes swift, straight flights between bodies of water or on migration. This species is primarily active during the day.
Mergus merganser ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae. Ye un coríu grande que puede escorrer pexes velozmente so l'agua. El so cuerpu ye aerodinámicu, y el picu llargo y estrecho. Cada quexal lleva una filera de dientes en dambos llaos, dirixíos escontra tras. Con elles, y l'estremu ganchudu del picu prinda los pexes resbalizos. Pesca n'estuarios, ríos de tierres baxes, llagos y nos ríos y regueros de rápida corriente de les tierres altes. Vuela apriesa y a baxu altor, siguiendo de cutiu el cursu d'un ríu. Los inmaturos cacen primeru inseutos acuáticos, pasando gradualmente a los pexes. Vive en grupos familiares o pequeñes bandaes. Fuelga nel suelu o n'árboles.
Reconócense trés subespecies:[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Mergus merganser ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae. Ye un coríu grande que puede escorrer pexes velozmente so l'agua. El so cuerpu ye aerodinámicu, y el picu llargo y estrecho. Cada quexal lleva una filera de dientes en dambos llaos, dirixíos escontra tras. Con elles, y l'estremu ganchudu del picu prinda los pexes resbalizos. Pesca n'estuarios, ríos de tierres baxes, llagos y nos ríos y regueros de rápida corriente de les tierres altes. Vuela apriesa y a baxu altor, siguiendo de cutiu el cursu d'un ríu. Los inmaturos cacen primeru inseutos acuáticos, pasando gradualmente a los pexes. Vive en grupos familiares o pequeñes bandaes. Fuelga nel suelu o n'árboles.
An heskenneg bras [1] a zo un evn palvezek, Mergus merganser an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous en hantervoul norzh[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An heskenneg bras a zo un evn palvezek, Mergus merganser an anv skiantel anezhañ.
El bec de serra gros o ànnera peixatera grossa (a les Balears) (Mergus merganser) és una espècie d'ocell anseriforme de la família Anatidae.
Té una longitud de fins a 70 cm. i una envergadura de fins a un metre i, tal com indica el seu nom, tant el mascle com la femella tenen el bec dentat, de color vermellós i acabat en ganxo.
El plomatge de les femelles, dels joves i dels mascles en època de plomatge en eclipsi tenen el cap i el coll d'un color marró vermellós que contrasta clarament amb el plomatge gris blanquinós de la resta del cos i al clatell i tenen una mena de monyo que habitualment apareix "descabellat".
A l'època nupcial, el mascle adquireix un plomatge que li dóna un clar dimorfisme sexual. El cap pren un color negre amb reflexos verds amb el monyo "pentinat, la part superior del dors també és negra i la resta del cos d'un color blanc intens.
Espècie migradora, nidifica al nord d'Amèrica, Europa i Àsia i Hiverna a la zones temperades dels mateixos continents. El límit meridionals de zona europea d'hivernatge arriba fins a la Cornisa Cantàbrica, els Pirineus, tot el sud de França, el nord d'Itàlia i la meitat septentrional de la península balcànica.
A l'època de cria busca rius i llacs d'aigües clares amb abundant fauna aquàtica i rica vegetació. Per a hivernar busca llacs i pantans.
Bàsicament peixos de fins a la mida d'un dit tot i que excepcionalment poden sobrepassar aquesta mida. A la primavera també menja granotes.
Neda amb el cos bastant enfonsat. Capbussa el cap per veure les seves preses i quan està pescant mou sovint les ales. Agafa les seves preses amb l'ajut del ganxo de la punta del bec i de les serretes dels costats. Pot capbussar-se completament per a pescar però sempre a poca profunditat.
Els mascles perdent el plomatge nupcial tan bon punt abandonen les femelles i fins que no han adquirit completament el plomatge d'eclipsi són incapaços de volar.
Les femelles el muden al mes d'agost, quan les cies ja han assolit la independència. Després d'aquesta primera muda, en fan una segona que només afecta el plomissol.
Al febrer els mascles entren en període de zel i adquireixen el plomatge nupcial que exhibeixen intensament estirant el coll i nedant espasmòdicament fent ziga-zagues.
Al març les femelles busquen algun forat preferentment en algun arbre (són molt àgils volant entre el brancatge del bosc) però també pot ser a les roques o, fins i tot, en edificis en runes, pallers, golfes o graners, però sempre en llocs propers a l'aigua. Si no en troben cap, poden fer el niu en algun antic cau de guineu, sota les arrels d'algun arbre o entremig d'una espessa vegetació arbustiva.
Ponen una mitjana de 9 ous (un ou diari) tot i que a vegades s'ha trobat femelles incubant fins a 16 ous per bé que en aquests casos d'incubacions tan nombroses s'ha constatat que són degudes al fet que dues femelles han post en el mateix niu. També s'han donat casos que una femella que ha perdut la seva posta, n'expulsa a una altra del seu niu i cova els ous "robats". La incubació és força llarga doncs dura uns 32 dies.
Quasi immediatament després de sortir de l'ou, els pollets s'enfilen per les galeries de d'interior del niu ajudant-se del bec, les potes i les ales i no temen saltar des d'alçades considerables. També es coneixen casos de femelles que han transportat volant amb els pollets damunt la seva esquena.
Durant les dues primeres setmanes de vida, els pollets dormen a vora de l'aigua aixoplugats sota el cos de la mare i comencen a buscar el seu aliment, primer només nedant però aviat també capbussant-se, que en aquest període consisteix quasi exclusivament en insectes aquàtics.
Els mascles se separen de les femelles quan aquestes encara estan covant.
El bec de serra gros o ànnera peixatera grossa (a les Balears) (Mergus merganser) és una espècie d'ocell anseriforme de la família Anatidae.
Mae'r Hwyaden Ddanheddog (Mergus merganser) yn hwyaden fawr sy'n eithaf cyffredin ar afonydd a llynnoedd ar draws Ewrop, gogledd Asia a Gogledd America.
Mae nifer o is-rywogaethau:
Mae'r Hwyaden Ddanheddog yn defnyddio tyllau mewn coed, yn agos i lan llyn neu afon, i nythu. Pysgod yw'r prif fwyd, ac maent yn eu dal trwy nofio ar eu holau o dan y dŵr. Mae ganddynt "ddannedd" ar hyd ymyl y pig sy'n ei gwneud yn haws iddynt ddal gafael ar bysgodyn, ac o hyn y daw'r enw. Gallant hefyd fwyta creaduriaid bychain eraill, ac mae'r cywion yn bwyta pryfed yn bennaf. Mae'r Hwyaden Ddanheddog yn aderyn mudol yng Ngogledd America a gogledd Ewrop ac Asia, yn symud tua'r de i aeafu. Yng ngorllewin Ewrop mae'n aros yn ei unfan trwy'r flwyddyn, er eu bod yn aml yn symud i lawr yr afon tua'r aber yn y gaeaf.
Gwryw, yn Sandwell, Lloegr
Benyw yn Las Gallinas Wildlife Ponds, San Rafael, California
Museum specimen
Gellir adnabod y ceiliog yn hawdd, gyda'i ben du a'r rhan fwyaf o'r corff yn wyn. Mae'n rhaid bod yn fwy gofalus i wahaniaethu rhwng yr iâr a iâr Hwyaden Frongoch, gan fod y ddwy yn llwyd gyda pen browngoch. Ffordd dda i wahaniaethu rhyngddynt yw edrych ar y gwddf. Ar yr Hwyaden Ddanheddog mae'r lliw browngoch yn gorffen mewn llinell syth, gyda lliw llwyd y corff oddi tano. Ar iâr Hwyaden Frongoch mae'r lliw browngoch yn ymdoddi'n raddol i'r lliw llwyd. Mae'r Hwyaden Ddanheddog hefyd yn aderyn mwy o dipyn.
Mae'r Hwyaden Ddanheddog yn aderyn gweddol gyffredin ar afonydd a llynnoedd Cymru, yn enwedig yn y gogledd, ac mae'r niferoedd sy'n nythu yma wedi cynyddu yn ystod y blynyddoedd diwethaf.
Morčák velký (Mergus merganser) je velký vrubozobý pták z čeledi kachnovití s rozsáhlým areálem rozšíření. Hojně se vyskytuje na velkém území Evropy, Asie a Severní Ameriky (viz mapka níže).
Morčák velký je o něco větší než kachna divoká. Má dlouhé tělo, velkou hlavu a tenký, na konci zahnutý zobák s pilovitými okraji pro lepší uchopení kořisti.
Ve svatebním šatě má samec lesklou, tmavě zelenou hlavu, šedozelený hřbet, sněhově bílé boky a červené končetiny a zobák.
Samice není zdaleka tak výrazně zbarvena, ale i přesto působí půvabným dojmem hlavně díky odstávajícím perům v týle, která nejsou u samce tak nápadná. Je celá šedá s hnědou hlavou a stejně jako samec má červený zobák a končetiny. Po zbytek roku jsou obě pohlaví zbarvena stejně.
Morčáka velkého nalezneme na jezerech a pomalu tekoucích řekách, velice často bývá chován jako okrasný pták v parkových jezírcích. Je částečně tažný, jedinci ze severoevropských oblastí na zimu migrují do střední a jižní Evropy, kde se zdržují od listopadu do března.
Mimo období rozmnožování se nijak neozývá, tokající samec však vydává hluboké „kerr kerr“.
Morčák je skvěle přizpůsoben k lovu ryb, dokáže poměrně rychle plavat i v 3 metrových hloubkách a k jejich lepšímu uchopení má skvěle přizpůsobený zobák (viz popis). Jeho potravou se občas stávají i jiní vodní živočichové, nejčastěji měkkýši, korýši nebo slávky; pro mláďata je hlavní složkou potravy vodní hmyz.
Hnízdí od dubna do května a nejčastěji zahnizďuje v dutinách stromů, pod loděnicemi, na skalách nebo ve velkých dřevěných budkách. Ročně klade 6 až 17 vajec, na kterých sedí po dobu 30 – 35 dní. Mláďata se plně osamostatňují ve věku 60 – 70 dní.
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Common Merganser na anglické Wikipedii a Tracz nurogęś na polské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu morčák velký ve Wikimedia Commons
Galerie morčák velký ve Wikimedia CommonsMorčák velký (Mergus merganser) je velký vrubozobý pták z čeledi kachnovití s rozsáhlým areálem rozšíření. Hojně se vyskytuje na velkém území Evropy, Asie a Severní Ameriky (viz mapka níže).
Stor skallesluger (Mergus merganser) er en omkring 66 centimeter stor fugl, der tilhører familien af egentlige andefugle. Den yngler i søer og floder i skovområder af Europa, det nordlige og centrale Asien samt Nordamerika.
Stor skallesluger er en stor and, der gerne yngler i hule træer nær vandet, hvor den lever af fisk, der typisk har en størrelse op til cirka 10 centimeter. Hannen er i pragtdragt fra oktober til maj let kendelig på sin hvide underside med rosa skær og mørkegrønne hoved med rødt næb.
Hannen er umiskendelig med dens langstrakte krop, lyse fjerdragt med laksefarvede skær, mørke hoved, røde ben og røde næb med tydelig krog. Hunnen har en grålig fjerdragt med lyse områder der ligesom hannen har laksefarvet skær. Hunnens kastanjebrune hoved har en tydelig top, mens afgrænsningen mellem hoved og hals er tydelig.
Hunnen kan forveksles med hun af toppet skallesluger, som dog mangler den skarpe overgang mellem den brune hals og det hvidlige bryst.[1]
I Danmark ses stor skallesluger almindeligt i vinterhalvåret i søer og fjorde og langs kysterne. De største flokke ses i Arresø, Roskilde Fjord, Isefjorden og Limfjorden.
Arten er en sjælden ynglefugl i den sydlige del af landet, bl.a. i området omkring Sønderborg, på det sydlige Sjælland, Lolland-Falster og Møn. I 2007 blev bestanden anslået til mellem 51 og 65 par.
Stor skallesluger (Mergus merganser) er en omkring 66 centimeter stor fugl, der tilhører familien af egentlige andefugle. Den yngler i søer og floder i skovområder af Europa, det nordlige og centrale Asien samt Nordamerika.
Stor skallesluger er en stor and, der gerne yngler i hule træer nær vandet, hvor den lever af fisk, der typisk har en størrelse op til cirka 10 centimeter. Hannen er i pragtdragt fra oktober til maj let kendelig på sin hvide underside med rosa skær og mørkegrønne hoved med rødt næb.
Der Gänsesäger (Mergus merganser) ist der größte Vertreter der Gattung der Säger aus der Familie der Entenvögel (Anatidae). Das Verbreitungsgebiet ist holarktisch und umfasst weite Teile des nördlichen Eurasiens und Nordamerikas. Es werden drei Unterarten unterschieden.
In Mitteleuropa ist der Gänsesäger ein verbreiteter, aber nur wenig häufiger Brut- und Jahresvogel. Im Winterhalbjahr ist die Art in Mitteleuropa als Durchzügler und Wintergast häufiger zu beobachten. Am IJsselmeer überwintern bis zu 20.000 Individuen und an den großen binnenländischen Seen sind gelegentlich Trupps zu beobachten, die mehrere hundert Gänsesäger umfassen.[1]
Gänsesäger sind mit einer Körperlänge von 58–68 cm und einer Flügelspannweite von 78–94 cm deutlich größer als Stockenten. Im Ruhekleid sind beide Geschlechter einander sehr ähnlich. Zu unterscheiden sind sie dann noch am ehesten im Flug an dem weißen, durchgehenden Feld auf der Flügeloberseite des Männchens.
Das Männchen ist im Brutkleid (Spätherbst bis Frühsommer) durch einen schwarzen, teilweise grünlich glänzenden Kopf und Rücken gekennzeichnet. Diese kontrastieren zum weißen Gefieder des Rumpfes, das auf der Unterseite eine leichte lachsfarbene Tönung aufweisen kann. Dem männlichen Gänsesäger fehlt die für das Weibchen wie auch für beide Geschlechter des ähnlichen, kleineren Mittelsägers charakteristische, abstehende Haube; es hat einen kompakten, anliegenden Schopf.
Ruhe- und Brutkleid des Weibchens sind einheitlich und dem des Mittelsägers sehr ähnlich, mit grauem Rumpf und rotbraun gefärbtem Kopfgefieder. Im Unterschied zum Mittelsäger bildet die braune Färbung des Kopfes beim Gänsesägerweibchen eine scharfe Grenzlinie zum hellen Gefieder des Halses. Kinn und Kehle sind weiß.
Gänsesäger sind nicht besonders ruffreudige Vögel. Vom Männchen kennt man zwei verschiedene Balzrufe, die aber beide leise sind. Mit erhobenem Schnabel ruft es gelegentlich auig-a und gibt außerdem ein hohes, quakendes und glockenartig klingendes rüh-roh von sich. Das Weibchen antwortet auf die Balzrufe des Männchens mit einem kurzen aik-aik.[2]
Die Nahrung der Gänsesäger besteht vor allem aus kleineren Fischen von einer Länge bis zu 10 cm. Die Beute wird optisch lokalisiert: In seichtem Wasser schwimmen die Vögel an der Oberfläche mit dem Kopf unter Wasser, in tiefem Wasser tauchen sie bis zu 10 Meter hinab. Mit ihrem Hakenschnabel und den Sägezähnen können sie die Fische gut festhalten. Ein Gänsesäger frisst täglich etwa 300 g Fisch.
Die Brutgebiete befinden sich in Nordeuropa, Nordasien und Nordamerika. An den Flüssen am Alpennordrand gibt es einen kleinen Bestand von dort brütenden Gänsesägern. Im äußersten Osten Russlands dehnt der Gänsesäger in den letzten Jahren sein Verbreitungsgebiet aus. Damit wird er aber zunehmend zu einem Nistplatzkonkurrenten des seltenen und bedrohten Schuppensägers.[3] Im Winter ziehen die Gänsesäger zu eisfreien Gewässern, meist größeren fischreichen Seen. In den südlichen Teilen des Verbreitungsgebiets sind Gänsesäger aber Standvögel oder Strichvögel.
Die Gänsesäger bevorzugen klare, auch schnell fließende Flüsse mit Kiesgrund, Seen und Küsten mit Baumbestand. Gänsesäger sind im Gegensatz zum Mittelsäger hauptsächlich Süßwasservögel.
Gänsesäger sind Höhlenbrüter. In Frage kommen v. a. Baumhöhlen, aber auch Felsspalten, Uferunterspülungen, Dachböden etc.; künstliche Nisthöhlen werden gerne angenommen (Fluglochdurchmesser 12 cm). Die Höhle wird mit Daunen ausgepolstert. Das Weibchen legt ab April etwa 7 bis 14 cremefarbene Eier und bebrütet sie allein 32 bis 35 Tage lang. Die Erpel verlassen zu dieser Zeit bereits meist das Brutgebiet und beginnen mit der Mauser. Gänsesägerküken verlassen das Nest einen Tag nach dem Schlüpfen. Dies gestaltet sich manchmal nicht ganz unproblematisch, wenn sich die Bruthöhle in größerer Höhe befindet. Die Jungen benutzen beim Sprung aus der Höhle ihre Flügelstummel als Fallschirm. Das Weibchen führt die Jungen dann zum Gewässer und betreut sie in den nächsten Wochen. Eine Gänsesägerfamilie legt in dieser Zeit oft Strecken von mehreren Kilometern zurück. Anfangs transportiert das Weibchen die Küken dabei gelegentlich auf dem Rücken. Die Jungen können sofort recht gut schwimmen, bald auch tauchen und suchen von Anfang an ihre Nahrung selbst. Zunächst besteht diese eher aus Wasserinsekten und Würmern, kaum aus Fischchen. Meist werden die Jungen bereits verlassen, bevor sie fliegen können. Gänsesäger werden im zweiten Lebensjahr geschlechtsreif.
In Deutschland haben sich die Gänsesägerbestände deutlich erholt, nachdem in der zweiten Hälfte des vorigen Jahrhunderts ein Jagdverbot erlassen worden war. Die Rote Liste der Brutvögel Deutschlands stuft die Art als „gefährdet“ (Stufe 3) ein.[4] In Europa gibt es ungefähr 60.000 Brutpaare, in Finnland etwa 25.000, in Deutschland rund 850 bis 1.000[4], davon in Bayern etwa 420–550. Im Winter halten sich in Polen 40.000 bis 80.000 Gänsesäger auf, in Deutschland 30.000 bis 45.000.
Der Gänsesäger ist vor allem durch Flussverbauung, Gewässerverschmutzung und störende Freizeitaktivitäten gefährdet. Trotz ganzjähriger Schonzeit wird er immer noch geschossen, Gelege und Nistkästen zerstört.[5] Ein natürlicher Feind ist der Baummarder, der in die Nisthöhlen eindringen kann. Auch die Verfügbarkeit von Bruthöhlen ist bestandsbegrenzend, weil natürliche Wälder mit altem Baumbestand nahe an Gewässern selten geworden sind; hier können künstliche Bruthöhlen helfen.
Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der RSPB die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht bezogen auf den Gänsesäger davon aus, dass die Art bis zum Ende des 21. Jahrhunderts ihr Verbreitungsgebiet deutlich nach Norden verlagern wird. Es wird sich nach diesen Prognosen in nördlicher Richtung bis nach Spitzbergen und Nowaja Semlja verschieben, während heutige Brutareale im Süden Schwedens, Süden Finnlands, Polens und den baltischen Staaten keine geeigneten Lebensräume mehr bieten.[6]
Wie auch die anderen Fischfresser Graureiher, Kormoran, Haubentaucher und Eisvogel ist der Gänsesäger von Fischern und Anglern nicht gern gesehen. In Bayern und der Schweiz fordern Fischereiverbände, den Schutz des Gänsesägers einzuschränken und stattdessen Bejagung oder Vergrämung. Der Fischbestand eines Gewässers wird aber auch von anderen Faktoren beeinflusst: z. B. verringert die Verbauung der Flussufer vor Fressfeinden geschützte Einstände und zum Laichen geeignetes Substrat und behindert die zur Fortpflanzung notwendigen Laichzüge.
Nach einer mehrjährigen (verbands-)politischen Debatte[7] wurde eine Untersuchung des Landesfischereiverbandes Bayern in Zusammenarbeit mit dem Bayerischen Staatsministerium für Landwirtschaft und Forsten und der Technischen Universität München an der Ammer durchgeführt. Beim Vergleich zwischen Gewässerstrecken mit und ohne Vergrämung war nach zwei Jahren der Äschenbestand in der Strecke mit Vergrämung fünfmal höher.[8]
Akustische Vergrämung ist aber wegen der gleichzeitigen Beeinträchtigung aller anderen Wasservögel umstritten.
Der Gänsesäger (Mergus merganser) ist der größte Vertreter der Gattung der Säger aus der Familie der Entenvögel (Anatidae). Das Verbreitungsgebiet ist holarktisch und umfasst weite Teile des nördlichen Eurasiens und Nordamerikas. Es werden drei Unterarten unterschieden.
In Mitteleuropa ist der Gänsesäger ein verbreiteter, aber nur wenig häufiger Brut- und Jahresvogel. Im Winterhalbjahr ist die Art in Mitteleuropa als Durchzügler und Wintergast häufiger zu beobachten. Am IJsselmeer überwintern bis zu 20.000 Individuen und an den großen binnenländischen Seen sind gelegentlich Trupps zu beobachten, die mehrere hundert Gänsesäger umfassen.
De grutte seachbek (Mergus merganser) is in fûgel út it skaai fan de seachbekken.
De grutte seachbek wurdt yn it Frysk ek wol oantsjut mei: grutte bûnte dûkein, grutte bûnte dûkelein, grutte bûnte dûker as grutte seachdûker.
De grutte seachbek is in 65 sm grutte ein. It mantsje is goed wer te kennen oan syn swarte grieneftich glânzjende kop en syn swarte rêch; fierder is er wyt. It wyfke liket op de bûnte seachbek mei har readbrune kop en fierders grize fearren.
It iten fan de grutte seachbekken bestiet foaral út fisk, dy't se mei harren smelle skerpe snaffel ûnder it dûken fange. De fûgels kinne wol oant sa'n tsien meter djip dûke.
De briedgebieten fan de grutte seachbek binne te finen yn Noard-Jeropa, Noard-Aasje en Noard-Amearika. Yn de winter lûke de fûgels nei iisfrij wetter, meast gruttere marren mei in protte fisk. Yn de súdlike parten fan syn ferspriedingsgebied bliuwt de fûgel it jier rûn op it selde plak.
Grutte seachbekken binne hoalebrieders, dy't meast beamhoalen brûke. It hol wurdt mei dûns beklaaid wêrnei't it wyfke fan april ôf sa'n 7-14 aaien leit. De aaien wurde allinich troch it wyke yn 32 oant 35 dagen útbret. De einepyken ferlitte it nêst nei in dei wêrby't se harren nei ûnderen falle litte. It wyfke liedt de jongen nei it wetter. Ynstee fan fisken frette de jongen earst in skoft wetterynsekten en wjirms.
De grutte seachbek (Mergus merganser) is in fûgel út it skaai fan de seachbekken.
== Notes pi référinches ==
== Notes pi référinches ==
Atlas linguistique picard, Questionnaire définitif, Raymond Dubois, Dijon, Faculté des Lettres, (1960) pi fac simile Centre d'Etudes Picardes, Univarsité Anmiens, p. 130 (2011)Gussagoalsi (Mergus merganser) (lullisámegillii liejpie-gåelsie, julevsámegillii gutsákgoalsse, anárašgillii kuussâgkuálsi, nuortalašgillii kuä'lss) lea vuojašloddi, mii gullá goalselottiide. Gussagoalsi lea buokčevuojaš.
Mergus merganser (harle, rantock, saw neb) is a lairge deuk o rivers an lochs in foresit auries o Europe, northren an central Asie, an North Americae.
Mergus merganser (harle, rantock, saw neb) is a lairge deuk o rivers an lochs in foresit auries o Europe, northren an central Asie, an North Americae.
Suurikoskelo (Mergus merganser) on koskeloloin suguh da sorzien heimoh kuului lindu.
Uročču on mustuvalgei, emäččy enimyttäh harmai a ruskeipäine. Vai emäčyl on piäs töppyine toizin kui tukkukoskelol, kudamal on töppyine mollembil sugupuolil. Suurikoskelol on kaglas jyrkembi väriraja migu tukkukoskelol.
Piduhus: 58-68 cm
Siibien agjuväli: 78-94 cm
Paino: 1,3-1,9 kg
Suurikoskelo azuu pezän puunkoloh, uumeneh, huonukseh, talon ual libo tihien kadajan suojah da muniu sulakuus libo oraskuus 8-12 jäiččiä. Emäččy haudou jäiččii yksin 34-35 päiviä. Poigazet opastutah lendämäh kahten kuun ijäs.
Suurikoskelo eläy leviel alovehel Mua-planietan pohjazel puoliškol. Suomes se pezoittuu kogo muas. Suomes pezoittuu 20000-30000 puarua.
Sygyzyl muutundu on syvyskuun da talvikuun välizel aijal, keviäl kevätkuus da sulakuus, konzutahto jo tuhukuus. Suurikoskelo on yksi aigazimis keviäl muuttujis lindulois. Linnut talvehtitah Baltienmerel da Pohjanmerel. Niidy talvehtiu sežo Ahvenanmual da muijal Suvi-Suomes.
Suurikoskelo Suurikoskelo (Mergus merganser) on koskeloloin suguh da sorzien heimoh kuului lindu.
Ҡушы, (ҡушбаш, ҡушбаш өйрәк, балыҡсы өйрәк) —— өйрәктәр ғаиләһендәге һыу ҡошо.
Һуна өйрәктән бер аҙ ҙурыраҡ. Күмәкләшеп тә, парлашып та йөрөйҙәр. Алыҫтан аҡ төҫтә, ҙур ҡара башлы булып күренә, сөнки башында ҙур бүрке бар. Ата өйрәктең башы, һырты, ҡойроғо ҡара. Кәүҙәһенең аҫҡы өлөшө, түше, ҡабырғалары алһыу аҡ. Инә ҡоштоң башы, муйыны ерән, һырты һәм ҡойроғо һоро. Суҡышы, аяҡтары ҡыҙыл. Башҡа өйрәктәрҙән ҙурлығы менән айырыла.
Балыҡлы йылғаларҙа, күлдәрҙә йәшәй. Күсмә ҡош. һирәк осрай. Ояһы ерҙә, ҡайһы ваҡыт ағас ҡыуыштарында була. 6—10 бөртөк аҡ йомортҡа һала. Ите әсән аулайҙар
Балыҡ, һыу бөжәктәре, үҫемлектәр ашай.
Тауышы тоноҡ ҡына: «ба-а-бап» йәки «ҡорр-ҡорр».
Себештәре
Ҡар өҫтөндә
Ата ҡош (төрҙәше)
Инә ҡош
Museum specimen
Ҡушы, (ҡушбаш, ҡушбаш өйрәк, балыҡсы өйрәк) —— өйрәктәр ғаиләһендәге һыу ҡошо.
Великый крохаль (Mergus merganser) є великый зубчатоклювый птах з родины качковых з россяглым ареалом росшырїня. Чіслено ся находить на великій теріторії Европа, Азії і Северной Америкы.
Великый крохаль є о дашто векшый як дика качка. Мать довге тїло, велику голову і тонкый, на кінцї огнутый дзёбак з пилковыма краями про лїпше ухоплїня жертвы.
У свадьбянім шатї мать самець блищачу, тмаво зелену голову, сивозеленый хырбет, снїговобілы бокы і червены ногы і дзёбак.
Саміця не є так выразно зафарблена, але і так пособить шармантным доймом головно про стырчачі пірка на тылї, котры не суть у самця так выразны. Є цїла сива з бурёв головов і так як самець мать червеный дзёбак і ногы. Решту рока суть обидва поглавя зафарбены так само.
Великого крохаля найдеме на озерах і помало течучіх ріках, дуже часто бывать хованый як оздобный птах в парковых озерах.
Великый крохаль (Mergus merganser) є великый зубчатоклювый птах з родины качковых з россяглым ареалом росшырїня. Чіслено ся находить на великій теріторії Европа, Азії і Северной Америкы.
Голем северен нуркач (Mergus merganser) е вид птица од фамилијата патки. Ја има во Македонија. Една од најценетите птици-работнички во риболовот со птици на Дојранското Езеро[2]
Овој вид патки најмногу е распостранет во Европа, северна и централна Азија и во Северна Америка.
Долги се од 58 до 72 cm, а распонот на крилјата им е 78–97 cm. Тешки се од 0,9 до 2,1 kg. Најчесто мажјаците се потешки од женките. Телото на мажјаците им е бело со розево, а грбот црн. Опашката им е сива, крилјата им се црно-бели, а главата им е црна со зелен сјај. Поголемиот дел од телото на женките е сив, а главата им кафено-црвена.
Тие живеат покрај длабоки езера, заливи и реки, а во зима живеат и во солените води.
Како и другите патки од нивниот род, се хранат во главно со риби, мекотели, ракови, црви, инсекти и водоземци, за кои нуркаад под вода. Нивните клунови лесно им овозможуваат ловење на пленот.
Женките почнуваат да ги одгледуваат малечките на две години, а гнездата им се наоѓаат во близина на водите, во шуплините на дрвата, пукнатините на карпите или кај корените на дрвјата. Женките обично несат 9-12 јајца, а инкубацијата трае од 28-35 дена. Најчесто после инкубацијата, мажјаците го напуштаат гнездото. На малечките им треба една недела за да научат да нуркаат, а потоа нивните мајки ги напуштаат.
Голем северен нуркач (Mergus merganser) е вид птица од фамилијата патки. Ја има во Македонија. Една од најценетите птици-работнички во риболовот со птици на Дојранското Езеро
Хумхин нугас, мөн Хумхин бохио гэдэг (Mergus merganser), нь томхон хэмжээний нугас бөгөөд Европ, Хойд Ази болон Хойд Америкт тархан нутагладаг. Нуур цөөрөм голын ойролцоо амьдран модны хонгил нүхэнд үүрлэх нь бий. 3 дэд зүйл бий. Эдгээр нь:
Эрэгчин, эмэгчин нь харахад хялбар танигдана. Эрэгчин нугас нь хар ногоон толгойтой бол эмэгчин нь бор улаан өнгийн толгойтой. Хумхин нугас 70 см урт ба далавчаа дэлгэхэд 78-94 см юм.
Тэд голдуу загасаар хооллох ба мөн хясаа, сам хорхой, усны шавьж хорхой иддэг.
Хойд Америкийн шувууд цөөн тоогоор сүрэглэн АНУ-д өвөлждөг ба баруун эргийн зарим нь суурин амьдардаг. Скандинав, Орост амьдрах хэсэг нь өмнө зүгт нүүдэллэх ба баруун Европт амьдрах хэсэг нь суурин байдаг байна.
Хумхин нугас, мөн Хумхин бохио гэдэг (Mergus merganser), нь томхон хэмжээний нугас бөгөөд Европ, Хойд Ази болон Хойд Америкт тархан нутагладаг. Нуур цөөрөм голын ойролцоо амьдран модны хонгил нүхэнд үүрлэх нь бий. 3 дэд зүйл бий. Эдгээр нь:
M. m. merganser – Европын M. m. orientalis – Төв Азийн M. m. americanus – АмерикийнЭрэгчин, эмэгчин нь харахад хялбар танигдана. Эрэгчин нугас нь хар ногоон толгойтой бол эмэгчин нь бор улаан өнгийн толгойтой. Хумхин нугас 70 см урт ба далавчаа дэлгэхэд 78-94 см юм.
Үрүҥ улун эбэтэр күөл улуна (нууч. большой крохаль, лат. Mergus merganser L.) — уһун моойдоох, синньигэс тумустаах бөдөҥ кус.
मणितुण्डक(वैज्ञानिक नाम: Mergus merganser)[२][३][४][५][६][७] नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन मर्गेन्सर (Common Merganser) भनिन्छ ।
मणितुण्डक(वैज्ञानिक नाम: Mergus merganser) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा कमन मर्गेन्सर (Common Merganser) भनिन्छ ।
The common merganser (North American) or goosander (Eurasian) (Mergus merganser) is a large seaduck of rivers and lakes in forested areas of Europe, Asia, and North America. The common merganser eats mainly fish. It nests in holes in trees.
The first formal description of the common merganser was by Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the 10th edition of his Systema Naturae. He introduced the current binomial name Mergus merganser.[2] The genus name is a Latin word used by Pliny and other Roman authors to refer to an unspecified waterbird, and merganser is derived from mergus and anser, Latin for "goose".[3] In 1843 John James Audubon used the name "Buff-breasted Merganser" in addition to "goosander" in his book The Birds of America.[4]
The three subspecies differ in only minor detail:[5][6]
It is 58–72 cm (23–28+1⁄2 in) long with a 78–97 cm (30+1⁄2–38 in) wingspan and a weight of 0.9–2.1 kg (2 lb 0 oz – 4 lb 10 oz); males average slightly larger than females, but with some overlap. Like other species in the genus Mergus, it has a crest of longer head feathers, but these usually lie smoothly rounded behind the head, not normally forming an erect crest. Adult males in breeding plumage are easily distinguished, the body white with a variable salmon-pink tinge, the head black with an iridescent green gloss, the rump and tail grey, and the wings largely white on the inner half, black on the outer half. Females and males in "eclipse" (non-breeding plumage, July to October) are largely grey, with a reddish-brown head, white chin, and white secondary feathers on the wing. Juveniles (both sexes) are similar to adult females but also show a short black-edged white stripe between the eye and bill. The bill and legs are red to brownish-red, brightest on adult males, dullest on juveniles.[5][6][7]
Like the other mergansers, these piscivorous ducks have serrated edges to their bills to help them grip their prey, so they are often known as "sawbills". In addition to fish, they take a wide range of other aquatic prey, such as molluscs, crustaceans, worms, insect larvae, and amphibians; more rarely, small mammals and birds may be taken.[5][6] As in other birds with the character, the salmon-pink tinge shown variably by males is probably diet-related, obtained from the carotenoid pigments present in some crustaceans and fish.[8] When not diving for food, they are usually seen swimming on the water surface, or resting on rocks in midstream or hidden among riverbank vegetation, or (in winter) on the edge of floating ice.[5][6]
In most places, the common merganser is as much a frequenter of salt water as fresh water. In larger streams and rivers, they float down with the stream for a few miles, and either fly back again or more commonly fish their way back, diving incessantly the whole way. In smaller streams, they are present in pairs or smaller groups, and they float down, twisting round and round in the rapids, or fishing vigorously in a deep pool near the foot of a waterfall or rapid. When floating leisurely, they position themselves in water similar to ducks, but they also swim deep in water like cormorants, especially when swimming upstream. They often sit on a rock in the middle of the water, similar to cormorants, often half-opening their wings to the sun. To rise from water, they flap along the surface for many yards. Once they are airborne, their flight is strong and rapid.[9] They often fish in a group forming a semicircle and driving the fish into shallow water, where they are captured easily. Their ordinary voice is a low, harsh croak, but during the breeding season, males in display, as well as young, make a plaintive, soft whistle. Generally, they are wary, and one or more birds stay on sentry duty to warn the flock of approaching danger. When disturbed, they often disgorge food before moving.[10] Though they move clumsily on land, they resort to running when pressed, assuming a very upright position similar to penguins, and falling and stumbling frequently.[11]
Nesting is normally in a tree cavity, so it requires mature forest as its breeding habitat; they also readily use large nest boxes where provided, requiring an entrance hole 15 cm (6 in) in diameter.[12] In places devoid of trees (like Central Asian mountains), they use holes in cliffs and steep, high banks, sometimes at considerable distances from the water.[10] The female lays 6–17 (most often 8–12) white to yellowish eggs, and raises one brood in a season. The ducklings are taken by their mother in her bill to rivers or lakes immediately after hatching, where they feed on freshwater invertebrates and small fish fry, fledging when 60–70 days old. The young are sexually mature at the age of two years.[5][6][7] Common mergansers are known to form crèches, with single females having been observed with over 70 ducklings at one time.[13]
The species is a partial migrant, with birds moving away from areas where rivers and major lakes freeze in the winter, but resident where waters remain open. Eastern North American birds move south in small groups to the United States wherever ice-free conditions exist on lakes and rivers; on the milder Pacific coast, they are permanent residents. Scandinavian and Russian birds also migrate southwards, but western European birds, and a few in Japan, are largely resident.[5][6] In some populations, the males also show distinct moult migration, leaving the breeding areas as soon as the young hatch to spend the summer (June to September) elsewhere. Notably, most of the western European male population migrates north to estuaries in Finnmark in northern Norway (principally Tanafjord) to moult, leaving the females to care for the ducklings. Much smaller numbers of males also use estuaries in eastern Scotland as a moulting area.[7][14][15]
Overall, the species is not threatened, though illegal persecution by game-fishing interests is a problem in some areas.[16] In February 2020, a rare common merganser sighting was documented in Central Park, New York; the bird was in obvious distress, with its beak being trapped by a piece of debris.[17]
Within western Europe, a marked southward spread has occurred from Scandinavia in the breeding range since about 1850, colonising Scotland in 1871, England in 1941, and also a strong increase in the population in the Alps.[7] They are very scarce in Ireland, with regular breeding confined to a few pairs in County Wicklow.[18]
The goosander is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds applies.
Female goosander's bill showing the serrated edge
_-_Mergus_merganser_IMG_9145.JPG)
Couple and single female on the Jona in Switzerland
M. m. americanus, female and juveniles
Egg, Collection Museum Wiesbaden
_-_Google_Art_Project.jpg)
Robert Wilkinson Padley - A Goosander, 1817
The common merganser (North American) or goosander (Eurasian) (Mergus merganser) is a large seaduck of rivers and lakes in forested areas of Europe, Asia, and North America. The common merganser eats mainly fish. It nests in holes in trees.
La Granda merĝo (Mergus merganser) estas birdospecio de la Anasedoj (Anatidae), kaj ordo de Anseroformaj (Anseriformes), en ties genro de merĝoj. Temas pri granda anaso kiu loĝas kaj reproduktiĝas en riveroj kaj lagoj de arbaraj areoj de Eŭropo, nome en Islando, en la Britaj insuloj, kaj en aliaj lokoj de nordaj partoj de Eŭropo kaj norda kaj centra Azio ĝis Kamĉatko kaj en meza parto de Norda Ameriko. Ĝi sporade aperas en aliaj areoj de Eŭropo. Ĝi vivas en proksimo de lagoj kaj riveroj. Ili manĝas fiŝojn kaj nestumas en arbotruoj. John James Audubon nomis tiun birdon "Buff-breasted Merganser" (sablobrusta merĝo) en sia libro The Birds of America.
Ĝia korpo longas 58-72 cm, pezas 900-2100 gr, la enverguro estas 78-97 cm; maskloj estas iomete pli grandaj averaĝe ol inoj, sed estas ioma koincido. La kapo kaj dorso de la masklo estas nigra kun plilongiĝintaj kapoplumoj. La kapo de la femalo estas ruĝecbruna, la dorso blugriza. Ĝi havas pintan bekon, konvenan por kaptado de la glitaj fiŝoj.
Kiel ĉe aliaj specioj de la genro Mergus, tiu specio havas kreston de longaj kapoplumoj, sed tiuj kutime kuŝas milde ĉirkaŭ la malantaŭa kapo, kaj kutime ne formas rigidan kreston kaj rigidiĝas nur pro ekscitiĝo. Temas pri specio kun seksa duformismo.
Maskla plenkreskulo en reprodukta plumaro estas facile distingebla, kun blanka korpo kun varia salmorozkolora nuanco, la kapo estas nigra sed kun tre irizecobrila malhelverda nuanco, la pugo kaj vosto estas grizaj, kaj la flugiloj estas tre blankaj en la interna duono, kaj nigra en la ekstera duono (flugoplumoj).
Inoj kaj maskloj en eklipsa plumaro (nereprodukta, julio al oktobro) estas tre grizaj, kun ruĝecbruna kapo, blanka mentono kaj blankaj duarangaj en flugiloj, dum la duarangaj kovriloj estas grizaj, anstataŭ blankaj kiel ĉe masklo.
Junuloj (de ambaŭ seksoj) estas similaj al inaj plenkreskuloj sed montras ankaŭ mallongan blankan strion nigrobordan inter la okulo kaj la bekobazo (bridareo). La beko kaj kruroj estas ruĝaj al brunecruĝaj, pli brilaj ĉe masklaj plenkreskuloj, pli senkoloraj ĉe junuloj.[1][2][3]
Tre simila specio estas la iomete pli malgranda Mezgranda merĝo kaj plej proksima parenco ene de la genro. Sed ĉe maskloj, tiu de la Mezgranda merĝo havas pli kolorajn areojn (brusto, duarangaj, flankoj) ol ĉe la Granda merĝo kiu estas multe pli blanka. Ĉe inoj (kaj ĉe maskloj en eklipsa plumaro), la ruĝecbruna kapo de la Granda merĝo estas pli malhela, ĉefe ĉe la bridareo, la mentono estas pli hela, pli markata kaj pli kontrasta kaj la limo inter bruna kapo kaj hela kolo estas multe pli markata, dum ĉe la Mezgranda merĝo estas multe pli svaga.[4]
Krome la Mezgranda merĝo havas ruĝajn irisojn, dum la Granda malhelajn, kaj la beko de la Granda merĝo estas pli svelta (kurbeca kaj kun fina nigra hoketo) kaj fortika baze, dum tiu de la Mezgranda merĝo estas pli rekta kaj fajna.
Estas tri subspecioj, diference nur en malgrandaj detaloj:[1][2]
Ĝi konsumas ĝenerale fiŝojn inter 10-20 cm, manĝas krabojn kaj aliajn senvertebrulojn. Ĝi bone naĝas kaj merĝas profunden.
Kie ĉe aliaj merĝoj, tiuj fiŝomanĝantaj anasoj havas segilecajn bordojn en la bekoj por helpo kapti siajn glitajn predojn; ili estas pro tio ofte konataj kiel "segilbekuloj". Krom fiŝojn, ili manĝas ampleksan gamon de aliaj akvaj predoj, kiaj moluskoj, krustuloj, vermoj, insektaj larvoj, kaj amfibioj; pli rare, estas kaptataj ankaŭ malgrandaj mamuloj kaj birdoj.[1][2] Kie ĉe aliaj birdoj kun tiu karaktero, la salmorozkolora nuanco montrata varie de maskloj estas probable rilata al dieto, akirita el la pigmentoj de karotenoido enhavataj en kelkaj krustuloj kaj fiŝoj.[5] Kiam ili ne plonĝas por manĝo, ili estas kutime vidataj naĝe sur la akva surfaco, aŭ ripoze sur rokoj meze de rojoj aŭ kaŝe inter riverborda vegetaĵaro, aŭ (vintre) en la bordo de flosanta glacio.[1][2]
Ĝi nestas en kavo de putriĝintaj arboj kaj remburas la neston per plumoj. La Granda merĝo kovas 7-9 ovojn dum 32 tagoj. La idoj forlasas la neston post 24-36 horoj de la eloviĝo kaj kaptas post 8-10 tagoj fiŝetojn. En la kovado kaj edukado de la idoj partoprenas nur la femalo.
En plej lokoj, la Granda merĝo estas preskaŭ tiom multe salakva kiom nesalakva vivoloĝanto. En pli grandaj torentoj kaj riveroj, ili flosas suben laŭ la torentofluo dum paro da mejloj, kaj poste reflugas aŭ plej komune fiŝkaptas sian reenan vojon, ploĝante senĉese la tutan naĝoveturon. En plej malgrandaj rojoj, ili estas laŭ paroj aŭ pli malgrandaj grupoj, kaj ili flosas suben, turniĝante plu ka plu en la rapidejoj, aŭ fiŝkaptante vigle en kelkaj iome profundaj lagetoj ĉe la falejo de akvofaloj aŭ rapidejoj. Kiam flosas plezure, ili sinteniĝas akve simile al aliaj anasoj. Sed kiam ili subnaĝas profunde subakve ili faras tion simile al kormoranoj, ĉefe kiam ili faras tion supren kontraŭ la fluo.
Ili ofte staras aŭ sidiĝas sur ia roko meze de akvo, simile al kormoranoj, ofte duone malfermante siajn flugilojn al la suno. Por leviĝi el akvo, ili flugilfrapas laŭlonge de la surfaco dum multaj metroj. Kiam ili estas jam en aero, ties flugo estas forta kaj rapida.[6] Ili ofte fiŝkaptas kiel grupo formanta duoncirklon kaj kondukante la fiŝojn al neprofundejo, kie ili estas kaptataj facile. Ties ordinara voĉo estas mallaŭta, akra gakado sed dum la reprodukta sezono ili (inklude junulojn) faras plendecan, mildan fajfon. Ĝenerale, ili estas prudentaj kaj unu aŭ pliaj birdoj deĵoras por averti la aron pri alproksimiĝanta danĝero. Kaj kaze de ĝenado, ili ofte vomas manĝon antaŭmove.[7] Kvankam ili moviĝas mallerte surtere, ili turniĝas al kurado kaze de premo, per stareca sinteno simila al tiu de pingvenoj, kaj falante kaj stumblante ofte.[8]
Nestumado okazas normale en arbokavaĵo, kio postulas maturajn arbarojn kiel reprodukta habitato; ili ankaŭ pretas uzi grandajn nestoskatolojn se disponeblas, postulante eniran truon de 15 cm diametre.[9] En lokoj senarbaj (kiel ĉe Centraziaj montaroj), ili uzas truojn en klifoj kaj deklivoj, altaj bordoj, foje je konsiderinda distanco el akvo.[7] La ino demetas 6–17 (plej ofte 8–12) blankajn al flavecajn ovojn, kaj produktas unu ovoron sezone. La frumaturaj anasidoj estas portataj de la patrino per sia beko al rivero aŭ lago tuj post eloviĝo, kie ili manĝas fluantakvajn senvertebrulojn kaj malgrandajn fiŝidetojn, kaj ekflugas kiam ili estas 60–70tagojn aĝaj. La junuloj estas sekse maturaj kiam ili estas 2jaraĝaj.[1][2][3]
Tiu specio estas parta migranto, kaj birdoj formoviĝas el areoj kie riveroj kaj ĉefaj lagoj frostas vintre, sed estas loĝantaj birdoj kie la akvoj restas malfermaj. Orientaj nordamerikaj birdoj moviĝas suden en malgrandaj grupoj al Usono kie estu senglaciaj kondiĉoj en lagoj kaj riveroj; ĉe pli milda pacifika marbordot,ili estas ĉiam konstantaj loĝantoj. Ankaŭ la birdoj de Skandinavio kaj Rusio migras suden, sed la birdoj de Okcidenta Eŭropo kaj kelkaj de Japanio, estas tre loĝantaj.[1][2] Ĉe kelkaj populacioj, la maskloj montras distingan plumoŝanĝan migradon, lasante la reproduktajn areojn tuj post eloviĝo por somerumi (junio al septembro) aliloke. Notinde plej el maskloj de la populacio de Okĉidenta Eŭropo migras norden al estuaroj de Finnmark en norda Norvegio (ĉefe ĉe Tanafjord) por plumoŝanĝado, lasante inojn al idozorgado. Multe pli malgranda nombro de maskloj uzas ankaŭ estuarojn de orienta Skotlando keil plumoŝanĝa areo.[3][10][11]
Ĝenerale tiu specio ne estas minacata, kvankam kontraŭleĝa persekutado fare de fiŝkaptaj interesoj estas problemo en kelkaj areoj.[12]
En Okcidenta Eŭropo okazis markata sudena etendo el Skandinavio en reprodtkta teritorio ekde ĉirkaŭ 1850, kiu koloniigis Skotlandon en 1871, Anglion en 1941, kaj ankaŭ forta pliiĝo en la populacio de Alpoj.[3] Malgranda reprodukta populacio ĵus setlis en Irlando.
La Granda merĝo estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
La Granda merĝo (Mergus merganser) estas birdospecio de la Anasedoj (Anatidae), kaj ordo de Anseroformaj (Anseriformes), en ties genro de merĝoj. Temas pri granda anaso kiu loĝas kaj reproduktiĝas en riveroj kaj lagoj de arbaraj areoj de Eŭropo, nome en Islando, en la Britaj insuloj, kaj en aliaj lokoj de nordaj partoj de Eŭropo kaj norda kaj centra Azio ĝis Kamĉatko kaj en meza parto de Norda Ameriko. Ĝi sporade aperas en aliaj areoj de Eŭropo. Ĝi vivas en proksimo de lagoj kaj riveroj. Ili manĝas fiŝojn kaj nestumas en arbotruoj. John James Audubon nomis tiun birdon "Buff-breasted Merganser" (sablobrusta merĝo) en sia libro The Birds of America.
La serreta grande (Mergus merganser) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae, habitual de zonas norteñas. Es un pato grande que puede perseguir peces velozmente bajo el agua. Su cuerpo es aerodinámico, y el pico largo y estrecho. Cada mandíbula lleva una hilera de dientes en ambos lados, dirigidos hacia atrás. Con ellas, y el extremo ganchudo del pico captura los peces resbaladizos. Pesca en estuarios, ríos de tierras bajas, lagos y en los ríos y arroyos de rápida corriente de las tierras altas. Vuela deprisa y a baja altura, siguiendo a menudo el curso de un río. Los inmaturos cazan primero insectos acuáticos, pasando gradualmente a los peces. Vive en grupos familiares o pequeñas bandadas. Descansa en el suelo o en árboles.[1][2][3]
Cría en lagos y ríos lentos en zonas boscosas. Suele necesitar aguas profundas y transparentes, con peces.[1]
Se extiende por Eurasia y Norteamérica. Puede ser migradora o parcialmente migradora. Durante la época de cría se encuentra en latitudes norteñas, especialmente Escandinavia, Finlandia y Rusia. Las principales zonas de invernada se encuentran en el Mar Báltico.[1][3]
Se reconocen tres subespecies principales:[2]
Datos: Q180991
Multimedia:
Especies: Mergus merganser
La serreta grande (Mergus merganser) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae, habitual de zonas norteñas. Es un pato grande que puede perseguir peces velozmente bajo el agua. Su cuerpo es aerodinámico, y el pico largo y estrecho. Cada mandíbula lleva una hilera de dientes en ambos lados, dirigidos hacia atrás. Con ellas, y el extremo ganchudo del pico captura los peces resbaladizos. Pesca en estuarios, ríos de tierras bajas, lagos y en los ríos y arroyos de rápida corriente de las tierras altas. Vuela deprisa y a baja altura, siguiendo a menudo el curso de un río. Los inmaturos cazan primero insectos acuáticos, pasando gradualmente a los peces. Vive en grupos familiares o pequeñas bandadas. Descansa en el suelo o en árboles.
Jääkoskel (Mergus merganser) on partlaste sugukonda koskla perekonda kuuluv suur sukelpart.
Tema rahvapärased nimetused on kostal, kosklane, koskus, korskla, korslane, kosel, kosar, kostel, kivihani ja prakkhani.[1]
Esimesena kirjeldas jääkosklat teaduslikult Carl von Linné 1758. Jääkoskla liiginimi merganser tuleneb tema perekonnanimest mergus 'koskel' ja sõnast anser 'hani', sest ta on teistest kosklatest rohkem hane moodi.
Jääkoskel on suur ja ebapardilikult sale lind.[2] Tal on pikk ja peenike nokk ning pikk kael.[3][4] Tema pikkus on umbes 60 sentimeetrit ning kaal 1,1–2 kg,[3] keskmiselt 1,8 kg.[4] Tiiva pikkus on 23,5–29 cm.[1]
Jääkosklat on kerge ära tunda sulestiku iseloomuliku värvuse järgi.[3] Isaslinnu pea ja kaela ülaosa on mustad metalse läikega, aga kaela alaosa, küljed, pugu ja alakeha on valged.[3][4] Eesselg on samuti must.[4] Lendaval linnul, kui teda ülalt vaadata, on tiivad silmatorkavalt valged.[3] Nokk ja jalad on erepunased.[4] Emasel on ruske pea, mille taga on kaheharuline tutt.[3][4]
Pulmasulestikus isaslind on lõheroosa kõhualuse, halli selja, must-valgete tiivapaaride ja rohekasmusta peaga. Emaslinnu ja puhkesulestikus isaslinnu pea on pruun ning sulestik tuhkhall. Kuklasuled on üsna pikad ning sageli puhmasjalt turris, emaslinnul eristub tutt selgemini.
Jääkoskla pesitsusalaks on Euraasia ja Põhja-Ameerika metsavöönd.[4][1] Ta pesitseb ka Kesk-Aasia, Tiibeti ja Himaalaja mägedes.[4][1] Ainult mägedes on ta tavaline, mujal levilas vähearvuline lind.[3]
Eestis on ta läänerannikul ja saartel tavaline, Põhja-Eesti rannikul ja suurtel järvedel väikesearvuline haudelind.[3]
Suuremas osas oma levilast on ta rändlind. Tema peamised talvitumispaigad on Atlandi ja Vaikse ookeani põhjaosas, Mustal ja Vahemerel. Ta talvitub ka Kaspia mere lõunaosas ning paljudes Aasia lõunapiirkondades, sealhulgas Kagu-Hiinas.[3]
Jääkoskel elab kalarikastel järvedel ning kiire voolu ja selge veega jõgedel.[3]
Eesti sisemaal võib näha jääkosklat märtsist novembrini,[1] merel talvitub ta jäävabadel aladel.
Jääkoskla pesitsusaegset arvukust hinnatakse 1500–2000 paarile, talvist arvukust 4000–8000 isendile.[5] Aastas rändab Eestist läbi kuni 50 tuhat isendit.[1] Viimastel aastakümnetel on jääkoskla arvukus vähenenud.[2]
Jääkoskel on eranditult loomtoiduline. Peamiselt toitub ta kaladest,[1] isegi 18 cm pikkustest. Teda on nähtud söömas ka veeputukaid ja limuseid, aga selgrootutel on siiski tema toidus tähtsusetu osa.[3]
Sügisel, kui kosklad valmistuvad lõunasse rändama ja kogunevad suurtesse parvedesse, saab näha nende kollektiivset kalapüüki. Parv hajub pikka ahelikku ja ujub kiiresti kindlas suunas. Sealjuures seiravad linnud kalu, nokk ja osa peast vette pistetud, ning sukelduvad tihti saagi järele. Mahajäänud linnud lendavad parvele järele ja sukelduvad selle esiritta. Tavaliselt saadavad niimoodi jahti pidavate kosklate parve kajakad ja haaravad neid kalakesi, keda kosklad on pinnale heidutanud.[3]
Kalu püüdes suudab jääkoskel sukelduda kuni 4 m sügavusele.[1]
Pesapaikadele saabuvad jääkosklad varakult, juba esimeste sulalaikude tekkimisel veekogudele. Põhiline saabumine ja läbiränne jääb jäämineku ajale. Levila lõunaosas kestab saabumine märtsi teisest poolest mai lõpuni, põhjaosas juuni alguseni.[3]
Jääkoskel saabub pesapaikadele juba paaridena, aga sellegipoolest tekib isastel omavahel emaste pärast kokkupõrkeid. Pulmamängu ajal kergitavad isased tiibu ja saba, teevad peaga imelikke liigutusi, sukelduvad ja peksavad tiibadega vett, tõusevad vees püsti ja pritsivad jalgadega veejugasid õhku. Kui salk isaseid koos mängib, on nende karedat häälitsemist ja veesolinat kaugele kuulda.[3]
Jääkoskel tegutseb avaveel, ainult pesitsema siirdub ta metsadesse, parkidesse ja isegi asulatesse.[4]
Jääkoskel rajab pesa tavaliselt veekogude ligiduses olevate vanade puude õõnsustesse 1–18 m kõrgusele maapinnast.[3] Mõnikord teeb ta pesa ka ehitistesse, varemetesse või lihtsalt põõsa alla maapinnale.[3][4] Ta võib kasutada suur-kirjurähni vanu pesi.[3] Koskel kasutab meeleldi pesakaste, aga tema jaoks peavad olema tavalisest suuremad ja suurema avaga pesakastid, muidu ei mahu ta neisse sisse.[1] Vaika looduskaitsealal on kosklatele juba ammu paigaldatud mitmekordseid pesamaju.[4] Pesa on ohtralt vooderdatud heledate udusulgedega.[3]
Jääkoskla täiskurnas on 8–15 muna. Munad on valged või kreemikad, 55–74 mm pikad ja 37–50 mm laiad. Emaslind asub hauduma pärast viimase muna munemist ja istub pesal 32 päeva.[3]
On juhtunud, et mitu emaslindu muneb samasse pessa ja siis on seal üle 40 muna, mida hauduma ei hakka keegi (iga lind tahab ikka eelkõige oma mune haududa, sellises suures kuhjas aga pole võimalik omi võõrastest eristada).[4] 19. mail 1975 leiti Matsalu lahes Kolmenasva saarel jääkoskla pesa 81 munaga,[2] sinna oli munenud vähemalt 4 emaslindu.[2] Pesast ei koorunud ühtegi poega.[2]
Isaslind ei osale mingil moel pesa ehitamises ega haudumises. Ta viibib üksnes mõnda aega lähikonnas. Kui emased on hauduma hakanud, hülgavad isaslinnud pesapaiga sootuks, kogunevad salkadesse ja lendavad sulgima suurtele avaveelistele järvedele või merele. Kuid pole siiski ime, kui isaslind jääb sulgima pesakonna lähedusse üksikuna. Algul vahetuvad neil hoosuled, juuli teisel poolel või augusti algul langevad välja kontuursuled. Tavaliselt lennuvõimestuvad isased uuesti augusti lõpuks.[3]
Emaslinnud hakkavad sulgima hiljem kui isased. Suvine ja sügistalvine sulgimine sulavad neil kokku, mistõttu paljudel kehaosadel vahetub sulestik neil ainult ühe, mitte kaks korda.[3]
See, millal pojad kooruvad, sõltub sellest, millal emaslind on hauduma hakanud. Poegade koorumise aeg võib ulatuda mai teisest poolest juuli teise pooleni. Koorunud pojad viibivad pesas 1–2 päeva ja hülgavad siis selle. Nad kargavad pesaõõnest välja ema kutsumise peale. Jutud, et emaslind kannab neid vette noka vahel, on vähetõepärased.[3]
Kosklapojad ujuvad hästi ja saavad mägijõgede kiires voolus hästi hakkama. Siiski puhkavad udusulis pojad tihti ema seljal. Seevastu sukelduvad kosklapojad kehvasti. Selle oskuse omandavad nad alles nädalavanuselt. Hädaohtu sattunud pojad jooksevad tiivakestega vehkides mööda veepinda. Pojad kasvavad aeglaselt ja lennuvõimestuvad alles 60–70 päeva vanuselt.[3]
Kui kosklatibude ema hukkub, siis ühinevad tibud teise pesakonnaga. Üldse on mitme pesakonna ühinemine sage nähtus. Mõnikord võib ühe emase juures olla 30–40 poega.[3]
Mägijõgedel ei püsi pesakonnad tavaliselt ühes paigas, vaid laskuvad aegamööda allavoolu.[3]
Jääkosklad lahkuvad lõunamaale suhteliselt hilja, veidi aega enne veekogude kinnikülmumist, oktoobris-novembris.[3]
Jääkoskel ei ole jahilind. See tuleb ühest küljest tema väikesest arvukusest ja teisest küljest sellest, et mõnel aastaajal tema liha haiseb.[3] See on kaladest toitumise tagajärg.[1] Kosklaid kütitakse üksnes juhuslikult teiste partide jahil.[3] Eestis lastakse aastas poolsada kosklat.[4][1]
Koskla nahka kasutatakse pärast sulgede väljakitkumist ja töötlemist lastemütside valmistamiseks ja kasukate kaunistamiseks.[3]
Kuigi koskel on kalatoiduline, ei tekita ta kalamajandusele kahju, sest kosklate põhimass elab mägijõgedel, kus töönduslikku kalapüüki ei ole.[3]
Seal, kus kosklaid on palju, võivad nad levitada kalade haigust liguloosi.[3]
Jääkoskel ei kuulu looduskaitse alla.[4] Teda ohustavad kõige rohkem veekogude saastumine ning häirimine sulgimise ja rändepeatuste ajal.[1]
Jääkoskel (Mergus merganser) on partlaste sugukonda koskla perekonda kuuluv suur sukelpart.
Tema rahvapärased nimetused on kostal, kosklane, koskus, korskla, korslane, kosel, kosar, kostel, kivihani ja prakkhani.
Esimesena kirjeldas jääkosklat teaduslikult Carl von Linné 1758. Jääkoskla liiginimi merganser tuleneb tema perekonnanimest mergus 'koskel' ja sõnast anser 'hani', sest ta on teistest kosklatest rohkem hane moodi.
Zerra handia (Mergus merganser) Anatidae familiaren hegaztia da[1]. Bere habitat Ipar Amerika, Europa eta ipar eta erdialdeko Asiako ibai eta aintzirak dira.
65 cm inguru luze dena, eta burugaina eta bizkarraldea beltzak eta sabelaldea arrosa kolorea ditu.[2]
Hiru aspiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Zerra handia (Mergus merganser) Anatidae familiaren hegaztia da. Bere habitat Ipar Amerika, Europa eta ipar eta erdialdeko Asiako ibai eta aintzirak dira.
65 cm inguru luze dena, eta burugaina eta bizkarraldea beltzak eta sabelaldea arrosa kolorea ditu.
Isokoskelo (Mergus merganser) on iso vesilintu, joka muistuttaa ruumiinmuodoltaan vähän silkkiuikkua.
Uikkumainen mustavalkea vartalo, pitkähkö kaula ja pitkänomainen pää. Koiraalla tummanvihreä pää, naaraalla punertava hapsottava takatukka. Nuoret koiraat ovat samanvärisiä kuin naaraat. Pituus 70 cm, siipien kärkiväli 95 cm, paino 1–2 kg. Ääni on karheaa korinaa.
Vanhin suomalainen rengastettu isokoskelo on ollut 12 vuotta 6 kuukautta 13 päivää vanha. Euroopan vanhin oli sveitsiläinen 14 vuotta ja 10 kuukautta vanha isokoskelo.
Isokoskelon pesimisalueita ovat Eurooppa, Pohjois-Aasia ja Pohjois-Amerikka. Euroopan pesimäkanta on 46 000 – 62 000 paria, joista 2 700 Britanniassa. Venäjällä pesii 10 000 – 20 000 paria. Isokoskelo pesii koko Suomessa ja kannan kooksi on arvioitu noin 25 000 paria. Suomen kanta on taantunut ja vuonna 2010 laji luokiteltiin silmälläpidettäväksi.[2]
Pohjoisimmat pesijät muuttavat vähän etelämmäksi järvien jäätyessä. Suomen koskelot muuttavat tyypillisesti Etelä-Ruotsiin ja Tanskaan, lauhoina talvina ne jäävät Lounais-Suomen saaristoon.
Isokoskelon tyypillistä elinympäristöä ovat järvet, joet ja merenrannat.
Pesii puunkolossa, rakennuksen tai kiven alla, katajikossa tai pöntössä. Naaras munii toukokuussa 8–12 kellahtavaa munaa ja hautoo niitä 32–35 vuorokautta. Poikaset kuoriutuvat lähes samanaikaisesti ja seuraavat heti emoaan lähimpään vesistöön, joka saattaa olla jopa kilometrin päässä pesästä. Isokoskelo puolustaa poikuettaan moniin muihin vesilintuihin verrattuna sangen tehokkaasti, ja se kantaa pieniä poikasia selässään, joskus useitakin samaan aikaan.
Isokoskelo on kokosukeltaja, joka syö pikkukaloja, simpukoita ja äyriäisiä. Isokoskelot saalistavat ryhmänä siten, että esimerkiksi emo poikasineen ui viuhkamaisena muodostelmana kohti lahden tai poukaman pohjukkaa, ajaen edellään pikkukalaparvea. Lähellä rantaa kalaparvi kerääntyy yhteen, jolloin koskelot hyökkäävät ruokailemaan. Syksyllä ja keväällä voi nähdä aikuisten koskeloiden tekevän samoin, jopa kymmenien lintujen ryhminä.
Isokoskelo (Mergus merganser) on iso vesilintu, joka muistuttaa ruumiinmuodoltaan vähän silkkiuikkua.
Mergus merganser • Grand Harle, Grand bec-scie
Le Harle bièvre (Mergus merganser) est une espèce de canards piscivores de la famille des Anatidés. Il était aussi connu sous le nom de « Grand bec-scie » en Amérique du Nord francophone, et a reçu le nom normalisé de « Grand Harle »[1].
Ce Harle mesure de 58 à 75 cm de long avec une envergure de 82 à 97 cm. Il pèse environ 1 300 g pour les femelles et 1 600 g pour les mâles (valeurs extrêmes : 1 050 et 1 650 g). Ce sont de grands oiseaux de taille plus importante que le Canard colvert.
Le mâle possède une tête vert foncé avec une huppe peu marquée et un long bec rouge foncé, mince et crochu. Le cou, la poitrine et les côtés sont blancs, le dos est noir. Les ailes sont blanches sauf aux extrémités où elles sont noires. Le croupion et la queue sont gris. La poitrine est teintée de rose saumon au printemps (plumage nuptial).
La femelle et les immatures ont la tête brun roux, les parties inférieures blanches et le dessus gris.
Le plumage éclipse du mâle rappelle fort celui de la femelle. Les petites et moyennes couvertures (plumes de l'avant de l'aile) qui restent blanches constituent la différence essentielle.
En Europe, il niche dans les forêts septentrionales de Scandinavie (en Islande, en Norvège, en Finlande) et du Nord de la Russie et de la Sibérie jusqu'à l'océan Pacifique. On le retrouve aussi en Écosse. En France quelques harles bièvres nichent sur le lac Léman, le lac d'Annecy, le lac du Bourget et le lac de Divonne. L'espèce est aussi en présence permanente sur le cours de la basse vallée de l'Ain. C'est un migrateur partiel, selon la rigueur de l'hiver. En cette saison, on va le trouver au Danemark, sur la côte sud de la mer du Nord, en Allemagne et au Benelux. Quelques-uns arrivent en Écosse, en Suisse (lac Léman), en France sur la Seine, la Loire, le Doubs et en Allemagne sur le Rhin. En Russie, les harles se retrouvent sur la mer Noire, la mer d'Azov et dans le Nord de la mer Caspienne.
Il est aussi présent en Amérique du Nord. Au Canada, le Grand Harle niche dans le sud du Yukon, en Colombie-Britannique, dans le nord de l'Alberta, du Manitoba et de la Saskatchewan, en Ontario, dans le sud du Québec, dans le sud du Labrador, à Terre-Neuve, au Nouveau-Brunswick, en Nouvelle-Écosse et sur l'île du Prince-Édouard. Aux États-Unis, les Harles hivernent jusque dans le sud de la Californie, dans le nord du Mexique, dans les États longeant la côte du Golfe du Mexique et en Floride[2].
Le Grand Harle est un canard d'eau douce. Il fréquente les fleuves, les rivières assez larges, les bords des lacs, et les grands étangs. Il niche dans les arbres creux, près des plans d'eau douce, et les trous de falaise. Le Grand Harle préfère les plans d'eau où l'eau est claire. Cette condition est probablement nécessaire pour trouver sa nourriture.
Hors saison de nidification, c'est un oiseau sociable, qui peut se rassembler en groupes importants (centaines d'oiseaux). Il peut vivre avec d'autres espèces de canards plongeurs.
Il est généralement farouche, mais peut s'habituer à la présence humaine, comme en Suisse, sur les bords du Lac Léman, où il vient consommer le pain qui lui est lancé.
Si son décollage peut sembler laborieux, il peut atteindre 70 km/h en vol.
Il apprécie particulièrement les roselières où viennent frayer de nombreux poissons ; son long bec denticulé lui permet d'agripper les poissons.
C'est un excellent plongeur, principalement consommateur de poissons. Il plonge entre 20 et 30 secondes et peut s'enfoncer jusqu'à 10 mètres. Son régime dépend de l'endroit où il se trouve, en vrac saumon, anguille, truite, perche, vairon, brochet, goujon, chabot, brème, carpe, ombre et ablette. Le plus souvent, les poissons font moins de 10 cm, mais il peut lui arriver d'attraper des poissons de 30 à 40 cm.
La femelle pond une couvée par an, de 8 à 12 œufs, blanc crème, en avril-mai. Le nid est habituellement dans une spacieuse cavité d'un grand arbre creux, à une hauteur d'environ 12 mètres. Le nid peut aussi être fait dans une cavité, sur un escarpement ou sur la berge. Il lui arrive aussi de faire son nid sur un amoncellement de cailloux, au sol. La femelle couve seule, durant 28 à 35 jours[2].
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes :
Mergus merganser • Grand Harle, Grand bec-scie
Le Harle bièvre (Mergus merganser) est une espèce de canards piscivores de la famille des Anatidés. Il était aussi connu sous le nom de « Grand bec-scie » en Amérique du Nord francophone, et a reçu le nom normalisé de « Grand Harle ».
O mergo grande[2] ou mergo trullo[3] (Mergus merganser) é un pato grande que vive en ríos e lagos de áreas forestais de Europa, norte e centro de Asia e América do Norte. En Galicia é unha ave accidental que en raras ocasións se ve como invernante.[3] Come peixes e fai o niño en ocos das árbores.
A primeira descrición formal desta especie fíxoa o naturalista sueco Carl von Linné en 1758 na 10ª edición da súa obra Systema Naturae dándolle o nome que actualmente ten, Mergus merganser.[4] O nome do xénero é unha palabra latina usada por Plinio o Vello e outros autores da antiga Roma para referirse a unha ave acuática non especificada, e merganser deriva de mergus e anser, en latín 'ganso'.[5]
Distínguense tres subespecies, que se diferencian en pequenos detalles:[6][7]
Mide de 58 a 72 cm de longo cunha envergadura alar de 78 a 97 cm e un peso de 0,9 a 2,1 kg; a media dos machos é lixeiramente superior á das femias. Como outras especies do xénero Mergus, ten unha crista na cabeza de plumas máis longas, pero estas normalmente non están ergueitas senón pegadas á cabeza. Os machos adultos en plumaxe reprodutora distínguense doadamente, o corpo é branco cun ton variable salmón-rosa, a cabeza é negra cun brillo verde iridescente, a mitra e a cola son grises e as ás principalmente brancas na metade interior, negro na metade exterior. As femias e os machos en "eclipse" (en plumaxe non reprodutor, de xullo a outubro) son principalmente grises, cunha cabeza marrón avermellada, queixo branco e plumas secundarias brancas nas ás. Os xoves de ambos os sexos son similares a femias adultas, pero tamén teñen unha liña branca de beiras negra curta entre o ollo e o peteiro. O peteiro e patas son vermellas ou vermellas amarronadas, máis vivas nos machos adultos, e as máis apagadas son as dos xoves.[6][7][8]
Como outros mergos, estes patos comedores de peixes teñen peteiros coas beiras de serra que facilitan o agarre das súas presas. Ademais de peixes, comen unha gran variedade doutras presas acuáticas, como moluscos, crustáceos, vermes, larvas de insectos e anfibios; máis raramente, comen pequenos mamíferos e aves.[6][7] Como noutras aves con esta característica, o ton salmon-rosa mostrado variablemente nos machos está probablemente relacionado coa dieta, e obtéñeno dos pigmentos carotenoides presentes nalgúns crustáceos e peixes que comen.[9] Cando non se mergullan para buscar comida, nadan na superficie da auga, ou descansan sobre rochas dentro do río ou están agochados entre a vexetación de ribeira, ou (en inverno) no bordo de xeos flotantes.[6][7]
Na maioría dos lugares, o mergo grande frecuenta tanto augas salgadas coma doces. En ríos de certo tamaño flotan na corrente durante algúns quilómetros e despois voan en dirección contraria ou máis comunmente regresan pescando, mergullándose incesantemente durante todo o camiño. En ríos máis pequenos, están presentes en pares ou grupos maiores, e flotan río abaixo, xirando facendo moitos círculos nos rápidos ou pescando vigorosamente nunha poza profunda ao pé de cadoiros ou rápidos. Cando flotan tranquilamente, sitúanse na auga de forma similar a outros patos, pero tamén se mergullan profundamente na auga como os corvos mariños, especialmente cando nadan augas arriba. A miúdo sentan nunha rocha que sobresae no medio da corrente, igual que os corvos mariños, a miúdo medio abrindo as súas ás para que lles dea o sol. Para engalar desde a auga, aletean ao longo da superficie durante bastantes metros. Unha vez que están no aire, o voo é forte e rápido.[10] A miúdo pescan en grupo formando un semicírculo e dirixindo os peixes a augas pouco profundas, onde son capturados facilmente. A súa vocalización ordinaria é un grallar baixo áspero, pero durante a estación reprodutora, todos eles (incluíndo os xoves) fan un asubío queixumento suave. Xeralmente, son cautelosos e un ou máis exemplares fan de sentinelas para alertar a bandada se se aproxima algún perigo. Cando é perturbado, a miúdo vomita comida antes de moverse.[11] Aínda que se moven torpemente en terra, bótanse a correr cando se ven presionados, poñéndose moi dereitos igual que se fosen pingüíns, e caendo e tropezando frecuentemente.[12]
Fan o niño normalmente nun oco nunha árbore, polo que precisa un bosque maduro como hábitat reprodutor; tamén usan sen problemas grandes caixas de nidación se se lles proporcionan, que deben ter un burato de entrada de 15 cm de diámetro.[13] En lugares sen árbores (como as montañas do centro de Asia), usan buratos en cantís e de ribeiras altas e costentas, ás veces a considerable distancia da auga.[11] A femia pon de 6 a 17 (xeralmente de 8 a 12) ovos brancos ou amarelados, e crían unha rolada de polos por estación. A nai recolle os parruliños co seu peteiro ata levados a ríos ou lagos inmediatamente despois de faceren eclosión, onde se alimentan de invertebrados de auga doce e pequenas crías de peixe, e empluman aos 60–70 días de vida. Os xoves son sexualmente maduros á idade de dous anos.[6][7][8] Os mergos grandes forman garderías nas que se teñen observado 70 crías coidadas por unha soa femia.[14]
A especie é parcialmente migradora, xa que as aves se van das áreas onde os ríos e lagos grandes se conxelan en inverno, pero son sedentarias se viven en áreas onde as augas permanecen abertas. As aves do leste de Norteamérica parten cara ao sur en pequenos grupos aos Estados Unidos sempre que as condicións sexan de conxelación nos ríos e lagos de máis ao norte. Na costa de clima suave do Pacífico, son residentes permanentes. Os exemplares de Escandinavia e Rusia tamén migran ao sur, pero os do oeste de Europa, e uns poucos que viven en Xapón, son principalmene sedentarios.[6][7] Nalgunhas poboacións, os machos tamén mostran unha migración para a muda, abandonando as áreas de reprodución en canto fan eclosión as crías para pasaren o verán (de xuño a septembro) noutro lugar. A maioría dos machos das poboacións do oese de Europa migran ao norte a estuarios en Finnmark no morte de Noruega (principalmente a Tanafjord) para mudaren alí, deixando as femias ao coidado das crías. Cantidades moito menores de machos utilizan tamén estuarios do leste de Escocia como área de muda.[8][15][16]
En conxunto, a especie non está ameazada, aínda que a persecución ilegal por intereses dos pescadores é un problema nalgunhas áreas.[17]
No oeste de Europa, producise un marcado espallamento desde Escandinavia da súa área de reprodución desde aproximadamente 1850, colonizando Escocia en 1871, Inglaterra en 1941, e houbo tamén un forte incremento da pobaoción nos Alpes.[8] Son moi escasos en Irlanda, onde a reprodución regular só ocorre no condado de Wicklow.[18] A Galicia poden chegar accidentalmente algunhas destas aves para invernar.[3]
É unha das especies ás que se aplica o Acordo sobre a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-euroasiático.
O mergo grande ou mergo trullo (Mergus merganser) é un pato grande que vive en ríos e lagos de áreas forestais de Europa, norte e centro de Asia e América do Norte. En Galicia é unha ave accidental que en raras ocasións se ve como invernante. Come peixes e fai o niño en ocos das árbores.
Gulönd (fræðiheiti Mergus merganser) er fugl af andaætt. Gulönd er fiskiönd eins og toppönd og lifir mest á hornsíli og seiðum laxfiska. Hún er alfriðuð.
Lo smergo maggiore o smergo comune, (Mergus merganser), è un'anatra di grosse dimensioni, distribuita in tutta l'Europa, l'Asia settentrionale e il Nordamerica. È più comune in laghi e fiumi. I suoi nidi possono trovarsi nelle cavità degli alberi.
Ne esistono tre sottospecie:
Maschi e femmine sono facilmente distinguibili, dal momento che lo smergo maschio ha la testa verde scura, mentre la testa della femmina è bruno-rossastra. Lo smergo maggiore è lungo 70 cm ed ha 78–94 cm di apertura alare.
Questi grandi mangiatori di pesci hanno i margini dei loro becchi seghettati per far meglio presa sulle loro prede. Insieme alla pesciaiola e agli altri smerghi, sono noti spesso come "becchi a sega". Si nutrono anche di cozze e gamberetti; i giovani uccelli si nutrono soprattutto di insetti acquatici.
Gli uccelli nordamericani migrano verso sud in piccoli gruppi fino agli Stati Uniti ovunque sia possibile trovare stagni, laghi e fiumi liberi dal ghiaccio; sulla costa occidentale, alcuni uccelli sono permanentemente stanziali.
Anche gli uccelli scandinavi e russi migrano verso meridione, ma gli uccelli europei occidentali sono per la maggior parte stanziali.
Lo smergo maggiore è una delle specie protette dall'Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Lo smergo maggiore presenta una forma piuttosto slanciata e il suo profilo sull'acqua risulta essere basso. Un carattere molto evidente è il becco che è spesso alla base che via via si restringe e termina con un leggero ripiegamento verso il basso. La femmina presenta un cappuccio marroncino che arriva fino alla gola e ha un bordo netto. Il mento è bianco e vi è una parte più scura tra l'occhio e la base del becco. I fianchi, come anche il dorso sono grigi e si schiariscono in prossimità del petto.
Il giovane è molto simile alla femmina da cui si differenzia per dei segni chiari tra il becco e l'occhio.
Il maschio in abito riproduttivo è molto particolare e facilmente riconoscibile. Infatti presenta i fianchi rosati e il dorso nero. Inoltre il becco rosso vivo contrasta con il cappuccio verde smeraldo. Nel piumaggio eclissale, risulta invece essere molto simile alla femmina da cui però si differenzia per una grande macchia alare bianca.
In volo la femmina mostra uno specchio alare bianco e le copritrici alari grigie chiare, mentre le primarie sono più scure. Il maschio invece ha copritrici, terziarie e secondarie bianche e le primarie sono invece nere. Inoltre nel maschio è molto evidente il distacco tra il collo bianco e il cappuccio verde smeraldo.
Lo Smergo Maggiore, una volta diffuso anche in Italia, ora più raro, è conosciuto, specialmente in Piemonte, anche con il nome comune di erlo e fare l'erlo è una locuzione con il significato fare il gradasso oppure mostrare baldanza; tale locuzione è citata, con la spiegazione, nell'opera La chiave a stella di Primo Levi nel racconto Senza tempo.[1]
Lo smergo maggiore o smergo comune, (Mergus merganser), è un'anatra di grosse dimensioni, distribuita in tutta l'Europa, l'Asia settentrionale e il Nordamerica. È più comune in laghi e fiumi. I suoi nidi possono trovarsi nelle cavità degli alberi.
Ne esistono tre sottospecie:
M. m. merganser, smergo maggiore europeo M. m. orientalis, smergo maggiore dell'Asia centrale M. m. americanus, smergo maggiore americanoMaschi e femmine sono facilmente distinguibili, dal momento che lo smergo maschio ha la testa verde scura, mentre la testa della femmina è bruno-rossastra. Lo smergo maggiore è lungo 70 cm ed ha 78–94 cm di apertura alare.
Questi grandi mangiatori di pesci hanno i margini dei loro becchi seghettati per far meglio presa sulle loro prede. Insieme alla pesciaiola e agli altri smerghi, sono noti spesso come "becchi a sega". Si nutrono anche di cozze e gamberetti; i giovani uccelli si nutrono soprattutto di insetti acquatici.
Gli uccelli nordamericani migrano verso sud in piccoli gruppi fino agli Stati Uniti ovunque sia possibile trovare stagni, laghi e fiumi liberi dal ghiaccio; sulla costa occidentale, alcuni uccelli sono permanentemente stanziali.
Anche gli uccelli scandinavi e russi migrano verso meridione, ma gli uccelli europei occidentali sono per la maggior parte stanziali.
Lo smergo maggiore è una delle specie protette dall'Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Didysis dančiasnapis (lot. Mergus merganser, angl. Common Merganser) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis. Aptinkama visame krašte. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Paplitę Europoje, Šiaurės Amerikoje, šiaurinėje Azijoje.
Tai stambūs paukščiai - atstumas tarp išskleistų sparnų 78-94 cm. Patelę nuo patino galima atskirti pagal galvą - patelės ji ruda, su kuodu, patino - juoda, blizgi, be kuodo.
Minta žuvimi, moliuskais ir vėžiagyviais, jauniklių pagrindinis maistas - vandens vabzdžiai.
Didysis dančiasnapis (lot. Mergus merganser, angl. Common Merganser) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis. Aptinkama visame krašte. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Paplitę Europoje, Šiaurės Amerikoje, šiaurinėje Azijoje.
Tai stambūs paukščiai - atstumas tarp išskleistų sparnų 78-94 cm. Patelę nuo patino galima atskirti pagal galvą - patelės ji ruda, su kuodu, patino - juoda, blizgi, be kuodo.
Minta žuvimi, moliuskais ir vėžiagyviais, jauniklių pagrindinis maistas - vandens vabzdžiai.
VikižodynasLielā gaura (Mergus merganser) ir liela auguma pīļu dzimtas (Anatidae) ūdensputns, kas pieder gauru apakšdzimtai (Merginae). Tas sastopams Eiropas, Āzijas ziemeļu un centrālās daļas, kā arī Ziemeļamerikas mežu joslā.[1] Lielajai gaurai ir 3 pasugas.[2]
Lielā gaura sastopama Eirāzijā no Islandes līdz Kamčatkai, Franciju, Vāciju un Lielbritāniju ieskaitot, Centrālāzijā, Ziemeļamerikā no Aļaskas līdz Ņūfaundlendai, dienvidos sasniedzot ASV ziemeļu un rietumu daļu. Areāla ziemeļos (Skandināvijā, Krievijā, daļēji Centrālāzijā, Indijas ziemeļus ietverot, Kazahstānas ziemeļos, Mongolijā, Japānā un lielākajā daļā dienvidu Kanādas) ligzdojošie putni ir gājputni un ziemo zemākos platuma grādos (Eiropas dienvidaustrumu un ziemeļaustrumu jūras piekrastēs, Centrālāzijā, Ķīnas austrumos, Korejā un Japānā, lielākajā ASV daļā). Mērenajā joslā ligzdojošie putni pārsvarā pārvietojas nelielas distances un ziemot paliek ligzdošanas reģionā.[1][3]
Latvijā lielā gaura ir parasta caurceļotāja un ziemotāja visā teritorijā, kur saglabājas neaizsaluši ūdeņi. Pavasarī migrē agrāk nekā garknābja gaura, un lielo gauru skaits kopumā migrācijā ir ievērojami lielāks nekā garknābja gaurai. Latvijā ligzdo nelielā skaitā, apmēram 100—150 pāri.[3]
Lielā gaura ir liela auguma pīle ar slaidu ķermeni, smailiem spārniem un garu, šauru knābi ar robotu maliņu.[4] Sugai piemīt dzimumu dimorfisms: tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes, un katram dzimumam ir atšķirīgs apspalvojums. Ķermeņa garums ir 58—72 cm, spārnu plētums 82—97 cm, svars tēviņam 1,3—2,1 kg, mātītei 0,9—1,7 kg.[3][5]
Kā visām gaurām, arī lielajai gaurai abiem dzimumiem uz galvas ir cekuls, kas bieži ir pieglausts un nav redzams. Tomēr cekuls izteiksmīgāks un garāks ir mātītei, izskatoties pēc izspūrušiem matiem. Tēviņam tas ir samērā gluds un izpaužas kā pakausī pagarinātas spalvas.[4]
Tēviņam ligzdošanas sezonas laikā ķermeņa sāni un vēders ir balti ar rozīgu ietonējumu. Katram īpatnim tonis un tā intensitāte var būt dažāda. Galva melna ar metāliski zaļu spīdumu. Mugura un aste gaiši pelēkas, spārni melnbalti. Knābis sarkans. Ārpus vairošanās sezonas tēviņš izskatās līdzīgs mātītei.
Mātītes ķermenis ir pelēks, krūtis gaiši pelēkas vai baltas, vēders gaiši brūns ar oranžīgu tonējumu, galva kanēļbrūna ar baltu zodu un baltām spārnu sekundārajām lidspalvām. Knābis sarkanbrūns. Kājas abiem dzimumiem oranži sārtas. Jaunie putni ir līdzīgi mātītei.[4][6][7]
Lielā gaura biežāk novērojama saldūdens tilpnēs (gan upēs, gan ezeros), nekā sāļās ūdenstilpnēs. To ļoti reti var novērot atklātā okeānā, bet ziemas periodā mēdz uzturēties mierīgos jūras līčos. Kad mātītes sāk perēt, tēviņi tās atstāj un pulcējas baros lielākās ūdenstilpnēs, lai mainītu apspalvojumu. Ziemošanas vietās lielās gauras uzturas lielos baros, reizēm sajaucoties ar citām zivjēdāju putnu sugām, piemēram, ar mazajām nirām, gaigalām un citu sugu gaurām.[4]
Lielās upēs var novērot, ka putni ļaujas straumei un slīd lejup pa upi vairākus kilometrus. Pēc tam paceļas spārnos un lido atpakaļ uz ceļojuma sākuma vietu vai atpakaļ dodas aktīvi nirstot pret straumi un medījot. Lielās gauras uzturas pa pāriem vai nelielās grupās līdz 75 īpatņiem.[4] Vienmēr kāds vai vairāki īpatņi no bara vēro apkārtni, kamēr pārējie atpūšas vai ķer zivis. Briesmu gadījumā bars tiek brīdināts. Briesmu gadījumā lielā gaura bieži pirms pacelšanās gaisā atrij barību, lai tās kuņģis būtu tukšs.[8]
Lielā gaura, līdzīgi kā jūras kraukļi, mēdz tupēt uz akmeņiem upes vidū, izplešot spārnus pret sauli. Lai paceltos spārnos, tai ir jāieskrienas vairāki metri pa ūdens virsmu. Paceļoties gaisā, lidojums ir spēcīgs un ātrs. Uz sauszemes lielā gaura ir neveikla, ta cenšas izslieties gaisā, līdzīgi kā pingvīns, lai nekristu zemē.[9]
Lielā gaura ir izteikta gaļēdāja un galvenokārt barojas ar zivīm, bet tā barojas arī ar moluskiem, vēžveidīgajiem, tārpiem, kukaiņu kāpuriem un abiniekiem. Retos gadījumos upuri var būt nelieli zīdītāji vai putni.[6][10] Lielā gaura medī, ienirstot zem ūdens. Kā visām gaurām, tās knābim ir robota (zobaina) maliņa, lai stingri noturētu savu medījumu. Samērā bieži lielās gauras zivis ķer grupā, veidojot pusapli ap zivju baru, tās dzenot seklākā ūdenī, kur tās vieglāk noķert. Atrašanās zem ūdens parasti ir līdz 30 sekundēm, bet lielā gaura spēj būt ienirusi pat līdz 2 minūtēm.[4]
Lielā gaura ligzdo mežā, tā kā ligzdu iekārto koka dobumā vai speciāli būvētā putnu burī ar pietiekami plašu ieeju. Dobums var atrasties līdz 30 m augstumā.[4] Centrālāzijas kalnos tā ligzdu iekārto arī klinšu alās un iedobēs, reizēm pat samērā lielā attālumā no ūdenstilpnes.[4][8] Dobums tiek izklāts ar koka skaidām, sausu zāli, bet pēc tam, kad ir izdētas olas, mātīte no krūtīm izplūc dūnas un ar tām sasedz olas.[4]
Dējumā ir 6—17 (visbiežāk 8—12) baltas vai gaiši dzeltenas olas. Samērā bieži mātīte olas iedēj citas mātītes ligzdā vai citu sugu pīļu, kas arī ligzdo kokos, ligzdās. Perē un par mazuļiem rūpējas tikai mātīte. Inkubācijas periods ilgst 28—35 dienas.[4] Apmēram dienu pēc izšķilšanās mazuļi lec lejup no koka un kopā ar māti dodas uz ūdenstilpni. Tie spēj peldēt un paši baroties ar bezmugurkaulniekiem un mazām zivtiņām, un tiem ir nepieciešama tikai mātes aizsardzība.[4] Apmēram 12 dienu vecumā mazuļi pilnībā sāk baroties tikai ar zivīm.[4] Ļoti bieži vairākas mātītes apvienojas lielākā barā un uzmana mazuļus kopīgi. Jaunie putni sāk lidot 60—70 dienu vecumā. Dzimumbriedumu tie sasniedz 2 gadu vecumā.[6][7] Savvaļā lielās gauras dzīves ilgums var sasniegt 13 gadus.[4]
Lielajai gaurai ir 3 pasugas:[2][3]
Lielā gaura (Mergus merganser) ir liela auguma pīļu dzimtas (Anatidae) ūdensputns, kas pieder gauru apakšdzimtai (Merginae). Tas sastopams Eiropas, Āzijas ziemeļu un centrālās daļas, kā arī Ziemeļamerikas mežu joslā. Lielajai gaurai ir 3 pasugas.
De grote zaagbek (Mergus merganser) is een vogel uit de familie Anatidae (Zwanen, ganzen en eenden). Het dier komt voor in zowel het Palearctisch als het Nearctisch gebied.
Deze dieren hebben een slank, gestroomlijnd lichaam. Ze kunnen uitstekend vliegen, ondanks hun kleine vleugels en zwaar lichaam. De lange smalle snavel heeft gezaagde randen, vandaar de naam. Vrouwtjes zijn grijs met bruin, met een roodbruine kop, mannetjes bleekroze met een zwarte rug en een groene kop. De lichaamslengte bedraagt 58 tot 66 cm en het gewicht 1,5 tot 2 kg. De vogel kan een snelheid halen van 100 km/uur.
Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit kleine vissen.
Deze soort komt voor in de meest uiteenlopende habitats in Noord-Amerika, Europa en Azië. Dit dier is deels trekvogel.
De soort telt 3 ondersoorten:
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Mergus merganser op Wikimedia Commons. De grote zaagbek (Mergus merganser) is een vogel uit de familie Anatidae (Zwanen, ganzen en eenden). Het dier komt voor in zowel het Palearctisch als het Nearctisch gebied.
Laksand (Mergus merganser) er ein fugl i andefamilien.
Hannen har mørkgrønt hovud, svart rygg og nesten kviten vengar. Dei nedre kroppsdelane er kvite med roseraud tone. Hoa har raudbrunt hovud, er oskegrå på oversida og kvit på undersida. Nakkefjørene på hovudet er meir eller mindre forlengde i ein nakketufs. Hoa har mykje lengre fjør i nakken enn hannen. Fuglen er 60-70 cm lang og vengespennet 78-94 cm. Vekta er 1200-2000 gram. Nebben er lang og rund og har lamellar i form av sagtenner, som i det minste på overnebben er retta bakover. Nebben utgjer eit gripeorgan som er godt egna til å ta småfisk og halde dei fast. Overnebben er nedbøygd lengst framme og går ned framom undernebben som ein hake.
Laksanda er utbreidd på den nordlege halvkula, om sommaren mest mellom femti og sytti grader nord. Arten hekkar i det nordlege Europa frå Island og Storbritannia i vest, gjennom Skandinavia, Baltikum og det sentrale Asia austover til Japan. Laksanda hekkar også i dei nordlege delane av Nord-Amerika. Det finst også hekkande laksender lengre sør i meir flekkvis utbreiing, som i Frankrike og i området kring Albania, Makedonia og Hellas og i Sentral-Asia.
Laksanda vert delt i tre underarter.
Størsteparten av verdspopulasjonen av arten er trekkfuglar, men det finst område der arten kan sjåast året rundt.
Laksanda førekjem meir eller mindre vanleg i alle delar av landet, men hekkar fåtalig eller sjeldan på Vestlandet. I Sør-Noreg er arten i stor grad ein innlandsfugl som er vanlegast austafjells og hekkar ved dei fleste større vatn og elvar frå Telemark, gjennom Oppland og Hedmark til Trøndelag. I Nord-Noreg hekkar arten på same slags stader som lengre sør, men her hekkar laksanda fåtalig til ytst på kysten. Den norske hekkebestanden har vore taksert til 2000 par.
Laksanda hekkar frå låglandet til opp i vierregionen og trivst der det er klart vatn med mykje fisk. Ho plasserer reiret i hol i tre og i andeholkar, men der slikt ikkje finst, hekkar ho på marka, i bergsprekker, under steinar og hus eller i holrom på marka. Dei 7-8 gulaktige egga legg hoa i første halvdelen av mai i Sør-Noreg og i siste halvdelen av mai og i juni i Finnmark. Det førekjem at laksendene parasitterer i reira til kvarandre. Ut på sommaren kan heile laksandfamiliar sjåast der dei i plogform sym med hovudet under vatn langs strandkantar og i elvar.
Laksand et fisk av ulikt slag, som lodde og sil.
Laksendene flyg sørover i september-oktober til det vestlege og sentrale Europa, men kring 3000 fuglar brukar årleg å halde seg langs kysten og i opne vassdrag vinterstid i Noreg. På våren flyg dei nordover att, og til Aust-Finnmark kjem dei i byrjinga av mai.
Eit omfattande myte- og næringstrekk av hannar går til kysten av Nord-Troms, Finnmark og Kolahalvøya. Fuglar lengre sørfrå kjem til Finnmark, og i munningane av dei store elvane, spesielt i Tana, samlar det seg store flokkar utover sommaren.
Laksand (Mergus merganser) er ein fugl i andefamilien.
Laksand (Mergus merganser) er fiskeand som tilhører andefamilien.
Laksanda er en ganske stor andefugl. Lever i Europa, Nord-Asia og Nord-Amerika. Lever mest ved elver og vann og kan hekke i trehuler. Det er lett å se forskjell på hanner og hunner. Hannen har mørke grønt hode mens hunnen har brunlig.
De er for det meste fiskeetere og har tagger i nebbet som hjelper dem å holde på fisken. De eter også snegler og muslinger. De unge fuglene eter vanninsekter den første tiden. En undersøkelse fra Altaelva[1] beskriver næringsinntaket:
I Norge kan det drives jakt på laksand fra 10.september til 23.desember.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Laksand (Mergus merganser) er fiskeand som tilhører andefamilien.
Laksanda er en ganske stor andefugl. Lever i Europa, Nord-Asia og Nord-Amerika. Lever mest ved elver og vann og kan hekke i trehuler. Det er lett å se forskjell på hanner og hunner. Hannen har mørke grønt hode mens hunnen har brunlig.
De er for det meste fiskeetere og har tagger i nebbet som hjelper dem å holde på fisken. De eter også snegler og muslinger. De unge fuglene eter vanninsekter den første tiden. En undersøkelse fra Altaelva beskriver næringsinntaket:
Ut fra simuleringer vil 200 fiskender i løpet av 30 dager kunne spise et sted mellom 78 000 og 136 000 presmolt. I mageinnholdet til 60 skutte ender (både unger, voksne laksender og silender) ble det funnet 606 laks (90 %) 3 ørret (0,4 %) 13 røye (1,9 %)I Norge kan det drives jakt på laksand fra 10.september til 23.desember.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Nurogęś, tracz nurogęś[3] (Mergus merganser) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
Wyróżniono kilka podgatunków M. merganser[4][5]:
Wyróżnia się trzy podgatunki, zamieszkujące odpowiednio:
Zamieszkuje chłodne strefy Eurazji i Ameryki Północnej. Gnieździ się od Atlantyku poprzez Półwysep Skandynawski, północne Niemcy, Polskę, Syberię aż po Ocean Spokojny. Zasięg sięga też północnych części Ameryki Północnej. W czasie wędrówek i koczowania jednak można go spotkać bardziej na południe. Na Starym Kontynencie widywany w całej Europie Środkowej, Zachodniej i Południowej, a szczególnie nad przybrzeżnymi zbiornikami morskimi.
W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy, głównie na północy i zachodzie kraju; liczniej zimuje. Poza okresem lęgowym widywany jest nad wybrzeżem Bałtyku, dość liczny nad Pilicą. Coraz liczniej widuje się go również na południu. Całkowitą liczebność szacuje się na 900–1000 par[6].
Samiec w okresie godowym ma charakterystyczne ubarwienie, łatwe do rozpoznania. W identyfikacji pomaga też sylwetka o wydłużonym ciele, dłuższej od innych kaczek szyi i dużej głowie przechodzącej płynnie w szeroki dziób. Nurogęś podobna jest do szlachara, ale ogólnie jaśniej ubarwiona. Samiec ma białą pierś (u szlachara jest ona rdzawa, czarno plamkowana), samica jest bardziej szara i ma wyraźną granicę między rdzawobrunatną głową a białymi gardłem i szyją. Ponadto zarówno kaczor, jak i kaczka mają czerwony i wyższy dziób. Oprócz tego górna szczęka jest zakrzywiona i nozdrza inaczej umieszczone. Inne jest też upierzenie wokół dzioba.
Czyste, bieżące lub stojące wody w lasach lub górach – okolice wielkich i rybnych jezior oraz rzek o zadrzewionych brzegach. Preferuje lasy liściaste i mieszane, ale korzysta też z kęp i samotnych drzew. Poza okresem lęgowym przebywa nad wszelkimi płytkimi zbiornikami.
Drobne ryby słodkowodne i morskie oraz inne drobne zwierzęta wodne pełniące rolę tylko uzupełniającą jak mięczaki, skorupiaki, owady i ich larwy, które łowi nurkując.
Na dziobach nurogęsi znajdują się poprzeczne rogowe ząbki, które wraz z jego zagięciem na końcu powodują, że mogą łatwo chwytać śliskie i zwinne ryby. Najpierw zanurza głowę i wypatruje małych ryb do 10 cm długości (może nawet łapać ćwierćmetrowe), wybierając te najliczniejsze. Przewaga rybiej diety jest nietypowa w porównaniu z innymi gatunkami kaczek. Nurogęś poluje pojedynczo lub grupowo. Podczas nurkowania może osiągnąć 4 metry głębokości i być pod wodą około minutę. Przez to, że posługuje się wzrokiem przy żerowaniu, nie wybiera mętnych jezior. Jesienią duże stada (do kilku tysięcy) polują zespołowo na jeziorach. Spotkać je można też w stadach z innymi kaczkami.
Zdarza się, że samica składa jaja w tym samym miejscu, co podgorzałka krzykliwa, przy czym wówczas jedna z dwóch samic wysiaduje wspólne jaja.[8]
W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową. Wymaga ochrony czynnej[10].
Nurogęś, tracz nurogęś (Mergus merganser) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
O merganso-grande (Mergus merganser) é uma ave pertencente à ordem Anseriformes. Tal como os outros mergansos, tem um bico fino e pontiagudo. O macho tem a cabeça verde e a fêmea a cabeça ruiva.
Este merganso tem uma distribuição holárctica, nidificando na Fino-Escandinávia, na Islândia, na Gronelândia, no Canadá, no Alasca e na Sibéria. As populações europeias invernam em latitudes temperadas, sendo a espécie muito rara na Península Ibérica.
Ferestrașul mare sau ferăstrașul mare, bodârlăul cu ferăstrău (Mergus merganser) este o pasăre înrudită cu rața, din familia anatidelor (Anatidae), cu ciocul zimțuit (ca un fierăstrău), răspândită în apropierea apelor de zonele împădurite din Europa, nordul și centrul Asiei și America de Nord. În România este o pasăre rară, sosind iarna din regiunile nordice ale Eurasiei, unde cuibărește, și este răspândită în regiunea Dunării și pe litoral, mai rar în interiorul țării. Iernează în Europa până la Oceanul Atlantic, în sudul Mării Mediterane și în Asia de sud-est. Are o mărime de 66-71 cm (între corb și găină) și o greutatea de 1,5-2 kg; masculii sunt cu mult mai mari decât femelele. Este una din cele mai rapide păsări de apă și cea mai mare din cele 4 specii de ferestrași; are corp aerohidrodinamic adaptat la înotul pe sub apă și la un zbor iute, viteza sa în aer poate atinge 100 km/oră. Coloritul penajului este în general alb la mascul, cu capul, spatele, vârful aripilor și coada negre. Femelele sunt cenușii cu capul cafeniu-roșcat. Ciocul este roșu închis, lung, îngust și zimțuit pentru prinderea și reținerea peștilor alunecoși. Picioarele sunt roșu-portocalii. Se hrănește cu pești.
Ferestrașul mare sau ferăstrașul mare, bodârlăul cu ferăstrău (Mergus merganser) este o pasăre înrudită cu rața, din familia anatidelor (Anatidae), cu ciocul zimțuit (ca un fierăstrău), răspândită în apropierea apelor de zonele împădurite din Europa, nordul și centrul Asiei și America de Nord. În România este o pasăre rară, sosind iarna din regiunile nordice ale Eurasiei, unde cuibărește, și este răspândită în regiunea Dunării și pe litoral, mai rar în interiorul țării. Iernează în Europa până la Oceanul Atlantic, în sudul Mării Mediterane și în Asia de sud-est. Are o mărime de 66-71 cm (între corb și găină) și o greutatea de 1,5-2 kg; masculii sunt cu mult mai mari decât femelele. Este una din cele mai rapide păsări de apă și cea mai mare din cele 4 specii de ferestrași; are corp aerohidrodinamic adaptat la înotul pe sub apă și la un zbor iute, viteza sa în aer poate atinge 100 km/oră. Coloritul penajului este în general alb la mascul, cu capul, spatele, vârful aripilor și coada negre. Femelele sunt cenușii cu capul cafeniu-roșcat. Ciocul este roșu închis, lung, îngust și zimțuit pentru prinderea și reținerea peștilor alunecoși. Picioarele sunt roșu-portocalii. Se hrănește cu pești.
Potápač veľký alebo potápač husovitý[3] (lat. Mergus merganser) je druh z čeľade kačicovité. Obýva Holarktídu, kde hniezdi v dutinách stromov na brehoch stojacich i tečúcich vôd. Hniezdi aj vo vyšších horách. Na Slovensku je zimný hosť a migrant[4], od roku 2007 aj hniezdič[5].
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potápač veľký patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je neznámy, Európska populácia je stabilná, v severnej Amerike stavy potápača veľkého za posledných 40 rokov mierne (štatisticky nevýznamne) narástli.[1]
Potápač veľký meria asi 58 - 66 cm, s rozpätím krídel 82 - 97 cm[6], váži 1050 - 2060 g[7]. Samček má čiernu hlavu so zeleným leskom. Krk, spodnú časť tela a časť hornej strany krídla má bielu s ružovým nádychom. Chrbát je v strednej časti čierny, na kostrči sivý. Biele polia na krídlach sú väčšie ako u samice. Samica má červenohnedú hlavu s chochlíkom vzadu. Spodnú časť tela má bielu s ružovým nádychom a hornú časť tela má sivú.[8][7]
Potápač veľký je prevažne tichý druh. Počas toku samec vydáva dvojité hlasy znejúce asi ako "küorr küorr"[6][8].
Odhadovaný počet zimujúcich jedincov 100 – 500. Ekosozologický status v roku 1995 Im – nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V roku 1998 žiadny.[4] V roku 2001 žiadny.[9] V roku 2014 NA - (regionálne) nepríslušný. Potápač veľký je jeden z 15. nehodnotených druhov, z niektorého z nasledujúcich dôvodov: o ktorých pravidelnom hniezdení u nás existujú údaje z menej ako 10 posledných rokov, sú v štádiu rozširovania areálu, hniezdia alebo hniezdili u nás len sporadicky alebo ojedinele.[2][10][11] Pribúdajú pozorovania samíc s nelietavými mláďatami ako výborné doklady o hniezdení (sútok Kysuce a Čierňanky v júni 2016, Ondava a Torysa v júni 2017).[12]
Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[4]
Pár za letu
Samica s mláďatami
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Potápač veľký
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Potápač veľký
Potápač veľký alebo potápač husovitý (lat. Mergus merganser) je druh z čeľade kačicovité. Obýva Holarktídu, kde hniezdi v dutinách stromov na brehoch stojacich i tečúcich vôd. Hniezdi aj vo vyšších horách. Na Slovensku je zimný hosť a migrant, od roku 2007 aj hniezdič.
Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov potápač veľký patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je neznámy, Európska populácia je stabilná, v severnej Amerike stavy potápača veľkého za posledných 40 rokov mierne (štatisticky nevýznamne) narástli.
Storskrake (Mergus merganser) är en vattenlevande fågel som tillhör underfamiljen Merginae.
Storskraken är stor och lång med en längd på 58–68 centimeter[3], ett vingspann på 78–94 centimeter[3] och en vikt på 1 200–2 000 gram. Den har lång hals men drar ofta in halsen när den simmar varför den då ser korthalsad ut.[3]
I flykten påminner den mer om lom eller dopping än om andra änder med sin långa utsträckta hals, raka flyktbana och grunda, snabba vingslag.[3]
Näbben är lång, smal, rund, röd och övre näbbhalvan har en nedåtböjd svart liten krok i spetsen. Näbben har lameller i form av sågtänder, som åtminstone i överkäken är riktade bakåt. Den utgör ett mycket kraftigt griporgan som är lämpligt att ta tag i och hålla fast små fiskar med.
Den adulta storskrakshanen i praktdräkt har mörkgrönt huvud, svart rygg och nästan vita vingar. De undre kroppsdelarna är vita med en laxrosa anstrykning under vintern och början av våren. Den adulta honan har rödbrunt huvud, vit haka, askgrå ovansida och vit undersida. Huvudets nackfjädrar är mer eller mindre förlängda och honan har mycket längre nackfjädrar än hanen. Juvenilen påminner om honan men har mindre nacktofs och ljusa ansiktsteckningar.[3]
I vissa områden förekommer det att hanar vintertid får en påtagligt gul fjäderdräkt vilket är en följd av att de äter foderpellets ämnade för odlade laxar. Dessa pellets innehåller färgämnen som ska göra laxköttet rött. Pelletsen trillar till botten genom odlingsbassängerna och blir föda för skrakar.[källa behövs]
Storskraken förekommer på norra halvklotet, främst i området mellan 50:e och 70:e breddgraden. Den häckar i norra Europa från Island och Storbritannien österut över Skandinavien och Baltikum, i Centralasien österut till Japan. Den häckar också i de nordligaste delarna av Nordamerika. Det finns också häckande populationer längre söderut; i Europa som i Frankrike och i området kring Albanien, Makedonien och Grekland, i Centralasien; utmed Himalaya.
Man delar ofta upp storskrake i tre underarter.
Merparten av världspopulationen av storskrake är flyttfåglar men det finns områden där de befinner sig året om. Se utbredningskarta.
I Sverige är den spridd över hela landet, talrikast i östra skärgården. I de flesta områden i Sverige är storskraken en flyttfågel men den övervintrar ofta på östkusten söder om Stockholm så länge Östersjön inte fryser till helt. Annars övervintrar många av de svenska storskrakarna på västkusten, i Danmark, Tyskland, Polen och i Nederländerna.
Storskraken vistas vid både sött och salt vatten. Under häckningsperioden lever de parvis och övrig tid i flockar. Boet placeras ofta i håligheter i träd eller trädliknande holkar, och honan lägger vanligtvis sju till åtta gulaktiga ägg.
På hösten samlas ofta stora flockar av denna fågel och bedriver ett slags gemensamt fiske. Alla fåglarna bildar då en linje som är parallell med stranden och simmar in mot land under oupphörligt dykande och plaskande med vingarna. På detta sätt driver de småfisken framför sig för att fånga den nära land.[4]
Storskraken lever främst av mindre fiskar.
I Sverige har den bland annat kallats drivfågel[5], fiskand[5], fiskånn (i Närke)[6], gulskrak[7], horsskraka (i Finland)[8], körfågel[5][4], skräcka[9], dipping (i Skåne)[10] och vrakfågel (i Bohuslän)[4]. Vissa kallar än idag storskrakehonan för skräcka.[5] Som förklaring till trivialnamnet vrakfågel, anges att när fåglarna ätit sig mätta simmar flocken sakta ut på öppet vatten för att vila och "låter vräka sig av vågorna".[4]
Ibland kallas skrakarna för dykänder trots att de inte ingår i underfamiljen Aythyinae som ofta bär trivialnamnet dykänder.[10]
Wikimedia Commons har media som rör storskrake.
Wiktionary har ett uppslag om storskrake.Storskrake (Mergus merganser) är en vattenlevande fågel som tillhör underfamiljen Merginae.
Büyük tarakdiş (Mergus merganser), ördekgiller (Anatidae) familyasından iri bir ördek türü.
Avrupa, kuzey Asya ve kuzey Amerika'da yayılış gösterirler. Genellikle göl kenarları ev akasularda yerleşirler. Yuvalarını ağaç deliklerine yaparalar.
Üçalt tür vardır:
Erkekler ve dişiler kolayca ayırt edilebilir. Erkek büyük tarakdişler koyu yeşil bir başa sahiplerken, dişiler kırmızımsı-kahve başa sahiplertirler. Bu kuşlar 70 cm uzunuğnda ve 78–94 cm kanat genişliğindedirler.
Gagalarının tırtıkları sayesinde balıkları sıkıca tutabilen beslenen büyük kuşlardır. Midyeler, karidesler de besinlerini oluşturur. Genç kuşlar genellikle sucul böcekleri yerler.
Kuzey Amerika'daki kuşlar küçük gruplar halinde daha güneylere göç ederler. Diğer yerlerdekiler de göç ederken, Avrupa'dakiler genellikle yerleşiktirler.
Büyük tarakdiş (Mergus merganser), ördekgiller (Anatidae) familyasından iri bir ördek türü.
Avrupa, kuzey Asya ve kuzey Amerika'da yayılış gösterirler. Genellikle göl kenarları ev akasularda yerleşirler. Yuvalarını ağaç deliklerine yaparalar.
Üçalt tür vardır:
M. m. merganser, M. m. orientalis, M. m. americanus,Erkekler ve dişiler kolayca ayırt edilebilir. Erkek büyük tarakdişler koyu yeşil bir başa sahiplerken, dişiler kırmızımsı-kahve başa sahiplertirler. Bu kuşlar 70 cm uzunuğnda ve 78–94 cm kanat genişliğindedirler.
Gagalarının tırtıkları sayesinde balıkları sıkıca tutabilen beslenen büyük kuşlardır. Midyeler, karidesler de besinlerini oluşturur. Genç kuşlar genellikle sucul böcekleri yerler.
Kuzey Amerika'daki kuşlar küçük gruplar halinde daha güneylere göç ederler. Diğer yerlerdekiler de göç ederken, Avrupa'dakiler genellikle yerleşiktirler.
Качка середнього розміру — маса тіла 1,1—1,5 кг, довжина тіла 60—65 см, розмах крил 82—96 см. У дорослого самця в шлюбному вбранні голова чорна, з зеленим металічним полиском; на потилиці короткий «чуб»; спина чорна; поперек і надхвістя сірі; шия, воло, боки та низ тулуба кремово-рожеві; покривні пера другорядних махових і «дзеркальце» білі; першорядні махові і їх покривні пера чорно-бурі; хвіст темно-сірий; дзьоб і ноги червоні. Дорослий самець у позашлюбному оперенні подібний до дорослої самки, але зберігає білі покривні пера верху крил. У дорослої самки голова і верх шиї каштаново-бурі; горло біле; спина, більша частина покривних пер верху крил і боки тулуба бурувато-сірі; спина більша частина покривних пер верху крил і боки тулуба бурувато-сірі; низ білий. Молодий птах подібний до дорослої самки[1]
Голарктичний вид, область поширення — смуга лісотундри та північного бореального лісу західної та східної півкуль. В Євразії поширений переважно на схід від північної Данії та Скандинавії, однак невеликі популяції відмічені в Альпах, Великій Британії та Ісландії. На півночі зустрічається до межі деревної рослинності: на Кольському півострові та Європейській частині Росії до 67° пн. ш., на Ямалі до 69° пн. ш., на Єнісеї до 68° пн. ш., в басейні Лени до 64° пн. ш., на схід до Колимського хребта до 64-ї паралелі, до північних районів Чукотки. На Американському континенті гніздиться смугою з заходу на схід, на північ від південної Аляски до Квебека і Ньюфаундленда.
Південна межа гніздового ареалу в Європі проходить в північній Данії, центральних районах Польщі та Білорусі, Псковській області, в Західному Сибіру до 55° пн. ш., на схід до озера Зайсан, Алтая, північних районів Монголії, південної частини басейна Амура, північно-східного Китаю та південної межі гірського масиву Сіхоте-Алінь. У Північній Америці гніздиться на південь до Північної Мексики на західному узбережжі та північно-східних штатів США на східному.
Перелітний або частково перелітний вид. Північні популяції в зимовий час мігрують у помірні широти. Так, птахи, що гніздяться в Скандинавії та приполярному північному заході Росії більшою частиною переміщуються в райони поблизу узбережжя Балтійського та Північного морів, у меншій кількості на водойми Центральної та Південної Європи. Відносно невеликі скупчення зимуючих птахів відмічені в прибережних районах Чорного та Каспійського морів, а також в Середній Азії. На Далекому Сході місця зимівель існують в Японії, Кореї та прибережних районах Китаю.
В Україні гніздиться в Північно-Західному Поліссі, випадки гніздування спостерігалися на Закарпатті. У періоди міграцій трапляється скрізь. Регулярно зимує біля морського узбережжя та на водоймах у глибині суходолу[1].
Виділяють три підвиди, що відрізняються за дрібними деталями:
Гніздова популяція в Європі оцінена в 47—74 тис. пар, вона поступово скорочується, в Україні гніздиться лише 10—25 пар. Чисельність зимуючих великих крехів в Європі становить понад 150 тис. особин[2].
]
У гніздовий період населяє прісноводні водойми з лісистими берегами: невеликі незарослі озера з відкритими плесами, водосховища, річки зі швидкою течією.
Статева зрілість настає у віці 2-х років. Пари формуються ще до прильоту на місця гніздування, куди прилітають досить рано. Гнізда влаштовують зазвичай в дуплах дерев, розміщених на відстані не більше 1 км від водойм. Вистилка гнізда складається лише з пуху, який самка висмикує з грудної частини. Кладка зазвичай складається з 8—12 (рідше 6—17) яєць слив очно-білого або окремого кольору. Насиджує самка протягом 30—32 днів. Пташенята виводкові — при вилупленні вкриті рухом — оливково-бурим зверху і білим знизу. Через 1—2 дні після вилуплення вони залишають гніздо і слідують за самкою до водойми. Молоді птахи стають на крило у віці 60—70 днів.
Основу раціону складає риба розміром до 25 см, її видовий склад залежить від доступних риб у даний час у даній місцевості. У невеликій кількості споживає різноманітних водних безхребетних — ракоподібних, молюсків, червів, комах та їхніх личинок. Здобич здобуває під водою, добре пірнає. Під водою плаває за допомогою ніг.
Vịt cát (danh pháp khoa học: Mergus merganser) là một loài chim trong họ Vịt.[2]
Loài này có 3 phân loài, chỉ khác nhau ở 1 điểm nhỏ:[3][4]
.jpg)
_-_Mergus_merganser_IMG_9145.JPG)
_-_Mergus_merganser_IMG_9145.JPG)
_-_Google_Art_Project.jpg)
.jpg)
_(9).jpg)
.jpg)
|isbn= (trợ giúp).
Перелётный либо частично перелётный вид. Северные популяции в зимнее время мигрируют в умеренные широты: так, гнездящиеся в Скандинавии и приполярном северо-западе России птицы большей частью перемещаются в районы вблизи побережий Балтийского или Северного морей, но также меньшем количестве на водоёмы Центральной и Южной Европы. Небольшие скопления зимующих птиц отмечены в прибрежных районах Чёрного и Каспийского морей, а также в Средней Азии — по оценкам специалистов, эти птицы скорее всего гнездятся на территории России восточнее Печоры. На Дальнем Востоке места зимовок расположены в Японии, Корее и прибрежных районах Китая. Численность перелётных птиц колеблется от года к году: очевидно, в мягкие зимы значительная их часть остаётся в местах гнездовий либо мигрирует на меньшие расстояния. Осенний отлёт начинается только с приходом морозов, когда вода покрывается тонким слоем льда. Более южные популяции также склонны к оседлому образу жизни, совершая вертикальные кочёвки либо мигрируют на незначительные расстояния.[2]
В гнездовой период населяет пресноводные водоёмы с лесистыми берегами: небольшие незаросшие озёра с открытыми плёсами, водохранилища, быстротекущие реки в верхнем течении, где обычно держится недалеко от берега в тени деревьев.[6][2] Для взлёта птице требуется достаточно большая дистанция на воде — по этой причине она часто избегает совсем небольших водоёмов, которые вполне отвечают всем прочим условиям обитания.[10] В отличие от длинноносого крохаля большой отдаёт предпочтение более возвышенным участкам ландшафта, в частности предгорьям и нижнему ярусу гор.[3] Зимует на больших незамерзающих озёрах и лагунах с солоноватой водой, изредка в эстуариях рек и на морских побережьях.[2] В феврале-марте 2012 года большие крохали были замечены на зимовке на Днепре в районе Киева.
Половая зрелость наступает в возрасте двух лет.[6] Пары формируются ещё до прибытия к местам гнездовий, однако до прилёта держатся в стаях. Прилёт достаточно ранний — первые особи появляются в местах гнездовий с образованием полыней, хотя основная масса прибывает, когда на реках вскрывается лёд.[7] Токующий самец нередко демонстрирует характерную брачную позу — плавает с прижатой к воде грудью, припущенными крыльями и приподнятым задом, после чего резко вздёргивает голову вертикально вверх и столь же резко опускает её обратно. Нередко селезень со взмахами крыльев «встаёт» на воде, при этом его туловище принимает почти вертикальное положение, а клюв оказывается прижатым к груди. Действие сопровождается резким толчком вперёд с резким всплеском воды.[7] Один участок водоёма могут занимать как одна, так и несколько пар одновременно.[3] Поиском места для гнезда занимается самка. Оно обычно располагается в дупле старой ивы, осины, вяза или ольхи.[7] Дупло может иметь как естественное происхождение, так и быть выдолбленным крупным дятлом желной. Учитывая размеры птицы, дупло должно быть достаточно вместительным: как правило, его внутренний диаметр составляет около 25 см, а ширина лётного отверстия не менее 12 см.[4] Расстояние от гнезда до воды обычно не превышает 1 км.[4] При отсутствии подходящего места гнездо может также быть расположено в скалистой трещине или заброшенной постройке, а также в искусственном гнездовом ящике. В редких случаях устраивает гнездо прямо на земле между корней кустарника или в густой траве.[4] На одном дереве, если имеются несколько подходящих пустот, спокойно уживаются несколько гнездящихся пар.[10]
Посторонний материал в гнездо не добавляется, обильная выстилка состоит лишь из светло-серого, почти белого пуха, который самка выдёргивает из своей груди. В кладке обычно 8—12 (реже 6—17) яиц сливочно-белого либо кремового цвета.[6] Насиживает одна самка в течение 30—32 дней.[6] Иногда селезень находится рядом с уткой вплоть до появления потомства, однако чаще всего он покидает от неё навсегда.[10] Самка делает перерывы в насиживании, прикрывая яйца пухом и отправляясь на поиски пищи. Появившиеся на свет птенцы покрыты пухом — оливково-бурым сверху и беловатым снизу. Пробыв в гнезде сутки иди двое, они парашютом выпрыгивают из дупла и бегут вслед за самкой к воде.[7] Первое время утята не ныряют, а кормятся на мелководье, собирая насекомых и их личинок с поверхности воды. В возрасте около 10 дней они начинают ловить мальков, учатся быстро плавать и становятся более самостоятельными; выводки постепенно распадаются.[10] Спасаясь от преследования хищника, птенцы быстро и продолжительное время бегут по воде, не выбиваясь из сил.[7] Молодые поднимаются на крыло в возрасте 60—70 дней.[6]
Основа рациона — достаточно крупная, длиной до 25 см, рыба.[3] На реках отдаёт предпочтение форели и некрупным лососям, также употребляет в пищу угря, хариуса, плотву, щуку, барбуса и другие виды, которые доступны в данное время и в данной местности. Кормится преимущественно на внутренних водоёмах, однако в конце лета и на зимовках иногда встречается в эстуариях рек и у морских побережий, где в это время концентрируются косяки сельди и другой морской рыбы.[10] В небольших количествах употребляет в пищу разнообразных водных беспозвоночных — ракообразных, моллюсков, червей, насекомых и их личинок (жуков-плавунцов, личинок хирономид, ручейников и стрекоз[8]).[6] В поисках пищи вначале осматривается под водой с наполовину погружённой головой, а затем ныряет и хватает добычу. Под водой управляет движением с помощью ног.[10]
Перелётный либо частично перелётный вид. Северные популяции в зимнее время мигрируют в умеренные широты: так, гнездящиеся в Скандинавии и приполярном северо-западе России птицы большей частью перемещаются в районы вблизи побережий Балтийского или Северного морей, но также меньшем количестве на водоёмы Центральной и Южной Европы. Небольшие скопления зимующих птиц отмечены в прибрежных районах Чёрного и Каспийского морей, а также в Средней Азии — по оценкам специалистов, эти птицы скорее всего гнездятся на территории России восточнее Печоры. На Дальнем Востоке места зимовок расположены в Японии, Корее и прибрежных районах Китая. Численность перелётных птиц колеблется от года к году: очевидно, в мягкие зимы значительная их часть остаётся в местах гнездовий либо мигрирует на меньшие расстояния. Осенний отлёт начинается только с приходом морозов, когда вода покрывается тонким слоем льда. Более южные популяции также склонны к оседлому образу жизни, совершая вертикальные кочёвки либо мигрируют на незначительные расстояния.
МестообитанияВ гнездовой период населяет пресноводные водоёмы с лесистыми берегами: небольшие незаросшие озёра с открытыми плёсами, водохранилища, быстротекущие реки в верхнем течении, где обычно держится недалеко от берега в тени деревьев. Для взлёта птице требуется достаточно большая дистанция на воде — по этой причине она часто избегает совсем небольших водоёмов, которые вполне отвечают всем прочим условиям обитания. В отличие от длинноносого крохаля большой отдаёт предпочтение более возвышенным участкам ландшафта, в частности предгорьям и нижнему ярусу гор. Зимует на больших незамерзающих озёрах и лагунах с солоноватой водой, изредка в эстуариях рек и на морских побережьях. В феврале-марте 2012 года большие крохали были замечены на зимовке на Днепре в районе Киева.
普通秋沙鸭（学名：Mergus merganser）为鸭科秋沙鸭属的鸟类，又名川秋沙，俗稱潜水鸭、拉他（邋遢）鸭子、大锯嘴鸭子、鱼钻子或秋沙鸭。分布于西伯利亚、欧洲、北美洲、以及上述以南各地几乎遍布整个北半球以及中国大陆的北京雁栖湖怀柔水库黑龙江以至新疆、青海、西藏、及上述以南各地等地，常见于海洋、淡水湖和森林地区河流的周围、湖泊、池塘、河流、江口以及海港。该物种的模式产地在瑞典。[1]
普通秋沙鸭（学名：Mergus merganser）为鸭科秋沙鸭属的鸟类，又名川秋沙，俗稱潜水鸭、拉他（邋遢）鸭子、大锯嘴鸭子、鱼钻子或秋沙鸭。分布于西伯利亚、欧洲、北美洲、以及上述以南各地几乎遍布整个北半球以及中国大陆的北京雁栖湖怀柔水库黑龙江以至新疆、青海、西藏、及上述以南各地等地，常见于海洋、淡水湖和森林地区河流的周围、湖泊、池塘、河流、江口以及海港。该物种的模式产地在瑞典。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : ウミアイサ属 Mergus 種 : カワアイサ M. merganser 学名 Mergus merganser
カワアイサ（川秋沙、学名：Mergus merganser）は、カモ目カモ科ウミアイサ属に分類される鳥類の一種[2]。
全北区に分布する。ユーラシア大陸中北部と北アメリカ北部で繁殖し、冬季はヨーロッパ、中央アジア、インド東部、中国東部、朝鮮半島、北アメリカ中部などに渡り越冬する。
日本へは冬鳥として九州以北に渡来するが、北日本の方が渡来数が多い。北海道では留鳥として少数が繁殖している。
カモ類の中では、最も細長く見える（体高と体長の比率）種の一つ。全長はオスで概ね68cm程度。メスはオスよりかなり小さく平均値は60cm程度。オスは、頭部が緑色光沢のある黒色で、冠羽はないが後頭部がふくらんで見える。頸から脇・胸及び下面と背や小雨覆・三列風切等は白い。背の上面は黒い。メスは頭部が茶褐色で、冠羽は短い。胸から体の下面は白色で、背からの体の上面は灰褐色である。雌雄とも嘴と足は赤い。
越冬時は、和名のとおり湖沼、河川などの淡水域に生息するが、内湾や沿岸部の浅瀬にも生息している。北日本では海水域に多く生息し、西日本では淡水域に多く生息する傾向がある。あまり大きな群れは作らず、1-数羽の小群で生活する。繁殖期は、内陸の湖沼の周辺の草原や湿地に生息する。
食性は主に動物食。潜水して魚類を捕食するが、郊外の公園に生息する個体の中には人間が与えるパンなどを食べているものもいる。
繁殖形態は卵生。繁殖期は4-6月で、地上に枯れ草などを用いて皿状の巣を作るが、樹洞を利用することもある。抱卵、育雛は雌が行う。
鳴き声は、カルル、カルル。
3亜種が存在する。
雌雄ともウミアイサによく似ているが、本種の方がやや大型である。また、オスの場合は冠羽がなく胸と脇が白いことで、メスは喉の白斑がはっきりしていること等で識別される。
コウライアイサは、本種よりやや小型で脇に鱗状の斑がある。
비오리는 오리과에 속하는 길이 65cm, 날개 길이 27cm물새이다.
비오리 수컷은 머리가 짙은녹색에 광택이나고(암컷은 갈색), 몸이 흰 새로, 다홍색 부리에 이빨처럼 생긴 뼈들이 많다.
세 개의 아종이 있으며, 아종 간 차이는 사소한 편이다:[1][2]
녹색광택머리가 수컷이다.
