Die wielewale is voëls wat tot die familie Oriolidae behoort.
Insek- of vrugtevretende voëls wat oorwegend geel is en pienk snawels het. Fluit helder en welluidend. Boer meestal in die blaarkrone van groot bome.
Die wielewale is voëls wat tot die familie Oriolidae behoort.
Insek- of vrugtevretende voëls wat oorwegend geel is en pienk snawels het. Fluit helder en welluidend. Boer meestal in die blaarkrone van groot bome.
Oriolidae zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ glazaoured hag evned all kar dezho, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840).
Diouzh Doare 7.1 an IOC World Bird List[1] ez ae pevar genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Oriolidae zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ glazaoured hag evned all kar dezho, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840).
Diouzh Doare 7.1 an IOC World Bird List ez ae pevar genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Els oriòlids són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes. L'oriol n'és l'únic representant als Països Catalans.
Construeixen el niu obert i suspès com una hamaca entre dues branques.
Viuen a Euràsia, Àfrica i Oceania.
Són exclusivament arborícoles.
Els oriòlids són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes. L'oriol n'és l'únic representant als Països Catalans.
Žluvovití (Oriolidae) jsou středně velcí ptáci z řádu pěvců. Celkem 33 druhů obývá oblasti Starého světa od Afriky přes Evropu a Asii až do Austrálie.[1] V České republice žije pouze žluva hajní (Oriolus oriolus).
Žluvovití ptáci vznikli původně v australsko-novoguinejské oblasti, odkud se nejprve rozšířili do Asie a poté do Afriky a na souostroví Filipíny, odkud opakovaně kolonizovali Asii a ostrovy Indonésie. Zajímavé je, že nekolonizovali ostrovy Tichého oceánu a indonéské druhy kolonizovaly svou oblast rozšíření teprve nedávno - zdá se, že jsou druhy této čeledi minimálně adaptovány k ostrovnímu životu.[1]
Podle analýzy DNA:[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu žluvovití ve Wikimedia Commons
Galerie žluvovití ve Wikimedia Commons
Žluvovití (Oriolidae) jsou středně velcí ptáci z řádu pěvců. Celkem 33 druhů obývá oblasti Starého světa od Afriky přes Evropu a Asii až do Austrálie. V České republice žije pouze žluva hajní (Oriolus oriolus).
Piroler (Oriolidae) er en familie af ofte farvestrålende fugle, der for de flestes vedkommende yngler i Asien, Afrika og Australien. Arten Pirol (Oriolus oriolus) findes dog i Europa.
Piroler er oftest knyttet til tropernes skove, hvor de lever i trækronerne af insekter og bær. I størrelse varierer de mellem en stær og en allike. Farverne er ofte sorte, gule eller røde. Arter med gule farver har ofte røde næb. Deres stemmer består af melodiske fløjtetoner og hæse advarselskald.
Piroler (Oriolidae) er en familie af ofte farvestrålende fugle, der for de flestes vedkommende yngler i Asien, Afrika og Australien. Arten Pirol (Oriolus oriolus) findes dog i Europa.
Piroler er oftest knyttet til tropernes skove, hvor de lever i trækronerne af insekter og bær. I størrelse varierer de mellem en stær og en allike. Farverne er ofte sorte, gule eller røde. Arter med gule farver har ofte røde næb. Deres stemmer består af melodiske fløjtetoner og hæse advarselskald.
Die Pirole (Oriolidae) sind eine Familie der Sperlingsvögel (Passeriformes). Es sind etwa amselgroße, sehr farbenfrohe Vögel. Die meisten Arten leben in den Tropen der Alten Welt, von Afrika über Süd- und Ostasien bis Australien. Lediglich der Pirol (Oriolus oriolus) lebt in Europa.
Pirole sind mittelgroße, langgestreckte und recht kräftige Singvögel. Sie haben einen relativ kräftigen, spitzen Schnabel und vergleichsweise kurze, aber sehr kräftige Beine und Zehen. Die Flügel sind zugespitzt.
Die Vertreter der Familie zeigen einen sehr starken Geschlechtsdimorphismus. Die Männchen sind sehr bunt und kontrastreich gefärbt. Bei den meisten Arten ist der Körper leuchtend gelb mit scharf abgesetzten schwarzen Zeichnungen am Kopf und an Schwingen oder Schwanz. Die Männchen einiger Arten in Südostasien sind schwarz und zeigen rote oder silberweiße Zeichnungen. Die Weibchen sind grundsätzlich ähnlich wie die Männchen gefärbt, die Oberseite des Körpers ist jedoch meist grünlich, die Unterseite ist meist aufgehellt. Weibchen sind daher insgesamt viel weniger kontrastreich und weniger auffällig. Frisch ausgeflogene Jungvögel ähneln den Weibchen, zeigen jedoch meist zusätzlich eine Streifenzeichnung.
Die meisten Arten der Familie leben in den Tropen der Alten Welt, nach Glutz von Blotzheim und Bauer (die von insgesamt 28 Arten ausgehen) kommen in Afrika 6, in Südostasien 16 und in Australien 4 Arten vor. Nur je eine Art besiedelt im Osten und Westen der Paläarktis die gemäßigten und mediterranen Zonen; im Westen ist dies der Pirol, im Osten der Schwarznackenpirol (Oriolus chinensis).
Pirole sind eng an offene und halboffene Wälder gebunden und halten sich dort fast ausschließlich in den Baumkronen auf. Trotz ihres auffälligen Gefieders sind sie daher nur selten zu sehen.
Soweit bekannt, besteht die Nahrung überwiegend aus Insekten, insbesondere Schmetterlingsraupen, daneben werden von einigen Arten auch Früchte und Nektar genutzt.
Pirole bauen in Baumkronen napfförmige Hängenester, die in horizontalen Astgabeln angelegt werden. Die Eier sind reinweiß oder gelblichbraun mit dunklen Flecken. Die Nestlinge sind bräunlich bedunt.
Die interne Systematik der Familie war lange Zeit umstritten. Die folgende Liste folgt der World Bird List der International Ornithologists’ Union.[1]
Die deutschen Namen der Arten entstammen Avibase.[3]
Die Pirole (Oriolidae) sind eine Familie der Sperlingsvögel (Passeriformes). Es sind etwa amselgroße, sehr farbenfrohe Vögel. Die meisten Arten leben in den Tropen der Alten Welt, von Afrika über Süd- und Ostasien bis Australien. Lediglich der Pirol (Oriolus oriolus) lebt in Europa.
De Gielegouwen (Oriolidae) foarmje in Famylje yn it skift fan de Moskeftigen.
De skaaien yn de famylje fan de gielegouwen binne:
De Gielegouwen (Oriolidae) foarmje in Famylje yn it skift fan de Moskeftigen.
Ang kilyawan[1] o kilyawan ng Matandang Mundo (Ingles: oriole, Old World oriole) ay isang ibon sa pamilyang Oriolidae. Sila ang bumubuo sa saring Oriolus. Matatagpuan ang mga kilyawan sa mga pook sa Aprika, Asya, at Europa. Kalimitan silang natatagpuan sa mga lugar na tropikal, subalit may isang uring namumuhay sa mas malalamig na mga pook. Tanging ang ginintuang kilyawan lamang ang uri ng kilyawan ng Lumang Mundo na hindi isang ibong pangtropiko.
Mayroong makikintaba na mga balahibo ang mga kilyawan. Wala silang kaugnayan sa kilyawan ng Bagong Mundo. Kasapi ang mga kilyawan ng Bagong Mundo sa pamilyang Icteridae na katutubo sa mga Amerika.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang kilyawan o kilyawan ng Matandang Mundo (Ingles: oriole, Old World oriole) ay isang ibon sa pamilyang Oriolidae. Sila ang bumubuo sa saring Oriolus. Matatagpuan ang mga kilyawan sa mga pook sa Aprika, Asya, at Europa. Kalimitan silang natatagpuan sa mga lugar na tropikal, subalit may isang uring namumuhay sa mas malalamig na mga pook. Tanging ang ginintuang kilyawan lamang ang uri ng kilyawan ng Lumang Mundo na hindi isang ibong pangtropiko.
Mayroong makikintaba na mga balahibo ang mga kilyawan. Wala silang kaugnayan sa kilyawan ng Bagong Mundo. Kasapi ang mga kilyawan ng Bagong Mundo sa pamilyang Icteridae na katutubo sa mga Amerika.
Tekst üüb Öömrang Piroolen (Oriolidae) san en fögelfamile uun det order faan a sjongfögler (Passeriformes). Uun Euroopa jaft at man ään slach, at gultroosel (Oriolus oriolus).
Oriolus chinensis
Oriolus auratus
Oriolus nigripennis
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Piroolen (Oriolidae) san en fögelfamile uun det order faan a sjongfögler (Passeriformes). Uun Euroopa jaft at man ään slach, at gultroosel (Oriolus oriolus).
Барпы сымалдуулар (лат. Oriolidae) — сайрагыч чымчыктардын бир тукуму, булардын бир нече түрү бар: Африка кара баш барпысы (лат. Oriolus larvatus), Балтимора барпысы (Icterus galbula), кадимки барпы (Oriolus oriolus), торкосары.
Барпы сымалдуулар (лат. Oriolidae) — сайрагыч чымчыктардын бир тукуму, булардын бир нече түрү бар: Африка кара баш барпысы (лат. Oriolus larvatus), Балтимора барпысы (Icterus galbula), кадимки барпы (Oriolus oriolus), торкосары.
Бжэндэхъугъуэжь лъэпкъыр лат-бз. Oriolus oriolus — унэбзу хэкӀыгъуэм щыщщ.
БзухэкӀ жьгъейхэкъым — я кӀыхьагъщ см. 23-30, къашэч г. 100-м нэс. Я пэхэр щхьэм хуэдизу кӀыхьщ, теплъэр хуабжу щӀэращӀэщ.
Нэхъыщхьэу здэпсэухэр субтропикхэращ. Лъэтэжхэкъым, Еуропэмрэ Къаукъазымрэ щыпсэухэм къанэмыщӀауэ. Къырашыр шыри 3-5-щ.
ЛъэпкъыгъуитӀ мэхъур, абыхэм лӀэужьыгъуэ 28-рэ къыхэкӀыжу:
Жолни (науч. Oriolidae) — фамилија врапчевидни птици од стариот свет.
Фамилијата жолни ги соединува „смоквините птици“ од родот Sphecotheres и жолните од стариот свет од родот Жолни.[1] Оваа фамилија не е поврзана со жолните на новиот свет кои се од фамилијата на Иктеридите.
Жолните се средни врапчевидни птици, долги од 20 до 30 см, а женките се само малку помали од мажјаците.[1] Клунот им е малку кукасто свиткан. Перјето на повеќето видови е светло и впечатливо, додека кај женките тоа е малку поскромно. Перјето на многу австралиско-азиски жолни го имитираат перјето на поголемите птици, за да се заштитат.[2]
Жолните се моногамни птици, живеат во парови, иако се среќаваат и такви кои живеат во помали колонии.[1] Местото на гнездење може да го одберат во близина на поагресивни видови, како страчките, на пример, што им обезбедува некој вид заштита. Гнездото им е длабока плетена кошничка која виси на гранката како лежалка. Тие обично несат две до три јајца, но до сега е забележано најмногу шест.
Фамилијата на жолните е распространета во Африка, Европа, Азија и Австралија. Тие се птици-преселници. Живеат на дрво и имаат тенденција да се хранат во крошната, односно во шумскиот покрив.[1]
Жолни (науч. Oriolidae) — фамилија врапчевидни птици од стариот свет.
Ожопулоньсэть (лат. Oriolidae, руз. И́волговые) — те вирень нармунть.
முற்கால மாங்குயில் (Old World oriole) பழைய உலகத்தில் இருந்த பேசரின் குடும்பத்தச் சேர்ந்த பறவையினமாகும்.
ஓரியோலிடெ குடும்பத்தில், பயோபியஸ், ஃபிங்பேர்ட்ஸ், பிட்டோஹுயிஸ் மற்றும் முற்கால மாங்குயில்களும் அடங்கும்.[1] டர்னகீரிடா குடும்பத்தில் இருந்த பயோபியஸ், 2011இல் ஓரியோலிடே குடும்பத்தில் சேர்க்கப்பட்டன.[2][3] பல வகை மரபணுக்கள் ஒரியளோஸ் பிரிவைப் பிரித்தெடுக்க முன்மொழியப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக, ஆப்பிரிக்க கறுப்பு தலைகள் கொண்ட பறவைகள் சில நேரங்களில் தனித்துவமான மரபணு கொண்ட பார்பியுஸ் குடும்பம் எனப்படும். ஓரியோலிடெ குடும்பம் நியூ வேர்ல்டு ஓரியோலுடன் தொடர்புடையதல்ல. மாறாக, அவற்றின் ஒத்த அளவு, உணவு, நடத்தை மற்றும் மாறுபட்ட தோற்ற வடிவங்கள் ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தது. இந்த ஒற்றுமைகள் பரிணாம வளர்ச்சிக்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு ஆகும்.
"ஓரியோலிடெ" குடும்பத்தில் மூன்று இனங்கள் உள்ளன.[4]
மரபணு "ஃபிங்பேர்ட்ஸ்" ( 3 இனங்கள்)
மரபணு "பிடோஹுயிஸ்" - (4 இனங்கள்)
மரபணு "ஓரியோலஸ்" - (29 இனங்கள்)
"ஓரியோலிடெ" குடும்பத்தில் குறைந்தபட்சம் இரண்டு வகை இனங்கள் அழிந்துள்ளன.
மாங்குயில் மற்றும் ஃபிக்பேர்ட்ஸ் பறவையினங்கள் சுமாரான உடலமைப்பைக் கொண்டவை. இவை 20-30 செ.மீ நீளத்தில் இருக்கும். ஆண் குயில்களை விட பெண் குயில்கள் சற்றே அளவில் சிறியதாக இருக்கும்.[5] இதன் அலகு சற்றே வளைந்து, இரையைப் பிடிப்பதற்கு ஏதுவாக உள்ளது. இதன் இறகுகள் பிரகாசமாகவும், பகட்டாகவும் இருக்கின்றது. ஆண் இனத்தைவிட பெண் இனத்தின் இறகுகள் மந்தமாகவே உள்ளது. ஆஸ்திரேலியன் மாங்குயில்களின் இறகுகள் பெரும்பாலும் தேன்சிட்டு மரபு வழியைச் சார்ந்த "ஃப்ரையாபேர்ட்ஸ்" ஐ ஒத்துள்ளன.[6]
இவ்வகை பறவையினங்கள் ஆப்பிரிக்கா, ஐரோப்பா, ஆசியா, மற்றும் ஆஸ்திரேலியாவில் பரவலாக காணப்படுகின்றன. மேலும், தட்ப வெப்ப நிலைக்கேற்றவாறு புலம் பெயர்கின்றன.
மாங்குயில்கள் ஒருதுணை மணம் கொண்டது. பெரும்பாலும் தன் இணையுடன் சேர்ந்து இனப்பெருக்கம் செய்கின்றது.[5] இவை தன் கூடுகளை பெரும்பாலும் 'டிராங்கோ', கீச்சான் மற்றும் "ஃப்ரையாபேர்ட்ஸ்" பறவைகளின் கூடுகளுக்கருகில் அமைக்கின்றன. இவ்வாறு அமைத்து தங்களை தற்காத்துக்கொள்கின்றன. இதன் கூடுகள் மரத்தின் கிளையில் ஆழமான கிண்ணம் போன்ற வடிவத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும். இதில் இரண்டு அல்லது மூன்று முட்டைகள் இடும். ஆனால் அதிக எண்ணிக்கையாக ஆறு முட்டைகள் கணக்கிடப்பட்டிருக்கின்றது.
மாங்குயில்கள் திறந்த வனப்பகுதிகளில் உயிர் வாழ்கின்றன. இவற்றின் முக்கிய உணவு பழங்கள், பெர்ரி மற்றும் தேன்.
முற்கால மாங்குயில் (Old World oriole) பழைய உலகத்தில் இருந்த பேசரின் குடும்பத்தச் சேர்ந்த பறவையினமாகும்.
The Old World orioles (Oriolidae) are an Old World family of passerine birds.
The family Oriolidae comprises the piopios, figbirds, pitohuis and the Old World orioles.[1] The piopios were added 2011, having been formerly placed in the family Turnagridae.[2][3] Several other genera have been proposed to split up the genus Oriolus. For example, the African black-headed species are sometimes placed in a separate genus, Baruffius. The family Oriolidae is not related to the New World orioles, despite their similar size, diet, behaviour and contrasting plumage patterns. Rather, these similarities are an example of convergent evolution.
There are three extant genera in the family Oriolidae:[4]
There are at least two extinct genera in the family Oriolidae:
The orioles and figbirds are medium-sized passerines, around 20–30 cm in length, with the females only slightly smaller than the males.[5] The beak is slightly curved and hooked, and, except in the figbirds, as long again as the head. The plumage of most species is bright and showy, although the females often have duller plumage than the males do. The plumage of many Australasian orioles mimics that of friarbirds (a genus of large honeyeaters), probably to reduce aggression against the smaller orioles.[6]
The family is distributed across Africa, Europe, Asia, and Australia. The few temperate nesting species are migratory, and some tropical species also show seasonal movements.
Orioles are monogamous, breeding in territorial pairs (although the Australasian figbird, and possibly also the other figbirds, breed in loose colonies).[5] Nesting sites may be chosen near aggressive species such as drongos, shrikes or friarbirds, which confer a degree of protection. The nest is a deep woven cup suspended like a hammock from a branch. They usually lay two or three eggs, but as many as six have been recorded.
Orioles are arboreal and tend to feed in the canopy.[5] Many species are able to survive in open forests and woodlands, although a few are restricted to closed forest. They are opportunistic omnivores, with the main components of their diet being fruit, berries, arthropods, and nectar.
La Orioledoj (Oriolidae) estas familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes). Temas pri tre belkoloraj birdoj el kiuj konsistas la genro Oriolus, kiu loĝas en la Malnova Mondo kaj oni konsideru, ke la Novmondaj orioloj aŭ Ikteredoj de familio Icteridae, ne estas rilataj unuj la aliajn kaj ĉe ili temas pri pli diversa kaj multnombra familio.
La orioledoj aŭ simple orioloj enhavas entute la Figbirdon Sphecotheres viridis, tio estas la ununura membro de la genro Sphecotheres, kaj la oriolojn de la Malnova Mondo tio estas tiuj specioj de la genro Oriolus.[1] Oni proponis, ke aliaj genroj eliru el Oriolus. Ekzemple, La specioj de Afrikaj nigrokapuloj estas foje lokitaj en la genro Baruffius. La familio distribuiĝas tra Afriko, Eŭropo, Azio suben ĝis Aŭstralio. La malmultaj specioj nestumantaj en mezvarmaj regionoj estas migrantaj, kaj kelkaj tropikaj specioj faras ankaŭ sezonajn movojn.
La orioloj (28 specioj) estas ĉefe tropika malnovmonda grupo, kvankam unu specio reproduktiĝas plie nur en mezvarmaj regionoj. Tradicie oni lokigas ilin inter la Dikruredoj kaj la Korvedoj aŭ korvoj.
La orioloj kaj la Figbirdo estas mezgrandaj paserinoj, ĉirkaŭ 20–30 cm longaj, kaj la inoj estas iomete pli malgrandaj ol la maskloj.[1] La beko estas iomete kurba kaj hokoforma, kaj, escepte ĉe la Figbirdo, tiom longa kiom la kapo. La plumaro de plej parto de specioj estas brila kaj bombasta, kvankam la inoj ofte havas pli senkolorajn plumarojn ol la maskloj. La plumaro de multaj aŭstralaziaj orioloj mimetismas tiujn de la friarbirdoj (genro de grandaj mielmanĝuloj), probable por malpliigi agreson kontraŭ la plej malgrandaj orioloj.[2] La koloroj de ties plumaro estas nigra, flava kaj verda ĉefe, sed kelkaj specioj montras iom da purpuro aŭ avelkoloro; krome inoj estas ĝenerale iom pli senkoloraj kaj striaj.
Orioloj estas arboremaj kaj kutime manĝas en la folikupolo.[1] Multaj specioj povas survivi en malferma arbaro, kvankam kelkaj loĝas en fermaj arbaroj. Ili estas oportunemaj ĉiomanĝantoj, kaj la ĉefaj komponantoj de ilia dieto estas fruktoj, beroj kaj artropodoj.
Orioloj estas monogamaj, kiuj reproduktiĝas per teritoriaj paroj (kvankam la Figbirdo reproduktiĝas en izolitaj kolonioj).[1] Nestolokojn povas elekti ĉe agresemaj specioj kiel drongoj, laniedoj aŭ friarbirdoj, kiuj havigas iom da protektado. La nesto estas profunda pokalo hokita kiel hamako el branĉo. La ino demetas kutime 2 aŭ 3 ovojn, sed foje eĉ ĝis ses.
La Orioledoj (Oriolidae) estas familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes). Temas pri tre belkoloraj birdoj el kiuj konsistas la genro Oriolus, kiu loĝas en la Malnova Mondo kaj oni konsideru, ke la Novmondaj orioloj aŭ Ikteredoj de familio Icteridae, ne estas rilataj unuj la aliajn kaj ĉe ili temas pri pli diversa kaj multnombra familio.
La orioledoj aŭ simple orioloj enhavas entute la Figbirdon Sphecotheres viridis, tio estas la ununura membro de la genro Sphecotheres, kaj la oriolojn de la Malnova Mondo tio estas tiuj specioj de la genro Oriolus. Oni proponis, ke aliaj genroj eliru el Oriolus. Ekzemple, La specioj de Afrikaj nigrokapuloj estas foje lokitaj en la genro Baruffius. La familio distribuiĝas tra Afriko, Eŭropo, Azio suben ĝis Aŭstralio. La malmultaj specioj nestumantaj en mezvarmaj regionoj estas migrantaj, kaj kelkaj tropikaj specioj faras ankaŭ sezonajn movojn.
La orioloj (28 specioj) estas ĉefe tropika malnovmonda grupo, kvankam unu specio reproduktiĝas plie nur en mezvarmaj regionoj. Tradicie oni lokigas ilin inter la Dikruredoj kaj la Korvedoj aŭ korvoj.
Los oriólidos (Oriolidae) son una familia de aves perteneciente al orden Passeriformes. Son pájaros arbóreos de tamaño mediano, que presentan pico fuerte, alas largas y puntiagudas y tarsos cortos. Son frugívoros e insectívoros. Macho y hembra presentan distinto plumaje, siendo los machos unas aves de colores vivos. Esta familia de cuatro géneros se extiende por Asia, África y Australasia, donde frecuentan selvas y bosques, y con solo una única especie en Europa, que es visitante estival en España, la oropéndola (Oriolus oriolus).
Los oriólidos (Oriolidae) son una familia de aves perteneciente al orden Passeriformes. Son pájaros arbóreos de tamaño mediano, que presentan pico fuerte, alas largas y puntiagudas y tarsos cortos. Son frugívoros e insectívoros. Macho y hembra presentan distinto plumaje, siendo los machos unas aves de colores vivos. Esta familia de cuatro géneros se extiende por Asia, África y Australasia, donde frecuentan selvas y bosques, y con solo una única especie en Europa, que es visitante estival en España, la oropéndola (Oriolus oriolus).
Kuhankeittäjät (Oriolidae) on heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina Euroopasta, Afrikasta ja Aasiasta. Kuhankeittäjät ovat värikkäitä lintuja, ja ne elävät ainoastaan trooppisilla alueilla, lukuun ottamatta kuhankeittäjää, joka elää viileämmilläkin alueilla.
Kuhankeittäjiin kuuluu 4 sukua ja 35 lajia. Suurin suku on kuhankeittäjien suku, johon kuuluu 28 lajia.[1]
Kuhankeittäjät (Oriolidae) on heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina Euroopasta, Afrikasta ja Aasiasta. Kuhankeittäjät ovat värikkäitä lintuja, ja ne elävät ainoastaan trooppisilla alueilla, lukuun ottamatta kuhankeittäjää, joka elää viileämmilläkin alueilla.
Kuhankeittäjiin kuuluu 4 sukua ja 35 lajia. Suurin suku on kuhankeittäjien suku, johon kuuluu 28 lajia.
Les Oriolidae sont une famille de passereaux. Celle-ci est constituée de trois genres et d'une trentaine d'espèces principalement appelées loriots. Leur nom latin a la même étymologie que le terme oriole donné aux Icterus.
Ce sont des oiseaux dont l'aire de répartition couvre le sud de la zone paléarctique, la zone éthiopienne, la zone orientale et la zone australasienne.
Dans la classification de Charles Sibley et Burt Monroe, cette famille est englobée dans l'immense famille des corvidés. Elle forme, avec les campéphagidés, les oriolinis, tribu de la sous-famille des corvinés.
La classification du Piopio de Nouvelle-Zélande est établie en 2011 par Johansson et al. qui montrent, grâce à des analyses génétiques, qu'il appartient au clade des Oriolidae. Ce changement est répercuté dans la classification de référence (version 2.10, 2011) du Congrès ornithologique international.
Les travaux de Jønsson et al. (2008, 2010), Dumbacher et al. (2008) et Dumbacher (2013) montrent que le genre Pitohui est un lignage frère du genre Oriolus. Cela aboutit à une révision complète du genre Pitohui, qui était de plus polyphylétique, dans la classification de référence (version 3.4, 2013) du Congrès ornithologique international. Il ne conserve que deux des six espèces dont il était constitué jusque-là. Il s'y ajoute deux nouvelles espèces séparées de Pitohui kirhocephalus (P. cerviniventris et P. uropygialis), et il est déplacé dans la famille des Oriolidae.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre alphabétique) :
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Parmi celles-ci, deux espèces sont éteintes :
Les Oriolidae sont une famille de passereaux. Celle-ci est constituée de trois genres et d'une trentaine d'espèces principalement appelées loriots. Leur nom latin a la même étymologie que le terme oriole donné aux Icterus.
Os oriólidos[1] (Oriolidae) son unha familia de aves paseriformes de rechamantes cores que viven no Vello Mundo, chamados comunmente ouriolos. En Galicia vive a especie Oriolus oriolus, o ouriolo común ou vichelocrego.
A familia Oriolidae comprende os Sphecotheres, os pitohuis e os ouriolos do Vello Mundo.[2] Os extintos Turnagra foron engadidos en 2011, e antes estiveran clasificados na familia Turnagridae.[3][4] Propuxéronse outros xéneros para dividir o xénero Oriolus. Por exemplo, as especies africanas de cabeza negra son ás veces situadas nun xénero separado, Baruffius. A familia Oriolidae non está relacionada con outras aves parecidas aos ouriolos que viven no Novo Mundo, clasificadas na familia Icteridae, malia o seu similar tamaño, dieta, comportamento e rechamante plumaxe, pero todas estas semellanzas son resultado dunha converxencia evolutiva.
Na familia Oriolidae existen tres xéneros:[5]
Hai polo menos dous xéneros extintos na familia Oriolidae:
Os ouriolos e Sphecotheres son paseriformes de medio tamaño, de arredor de 20–30 cm de lonitude, e as femias son algo máis pequenas que os machos.[6] O peteiro é lixeiramente curvado e ganchudo, e, excepto nos Sphecotheres, tan longo coma a cabeza. A plumaxe da maioría das especies é rechamante, aínda que as femias a miúdo teñen unha plumaxe máis apagada que a dos machos. A plumaxe de moitos ouriolos de Australasia imita a dos Philemon comedores de mel, probablemente para reducir a agresión contra os ouriolos máis pequenos.[7]
A familia distribúese por África, Europa, Asia e Australia. As poucas especies de climas de baixa temperatura son migratorias e algunhas especies tropicais tamén mostran movementos estacionais.
Os ouriolos son monógamos, reproducíndose en parellas territoriais (aínda que o Sphecotheres vieilloti, e posiblemente os outros Sphecotheres, reprodúcense en colonias pouco densas).[6] Os sitios de nidificación poden situarse preto de especies agresivas, como drongos, lánidos ou Philemon, que lles dan un certo grao de protección. O niño é unha copa fonda tecida como unha hamaca que colga dunha rama. Xeralmente poñen dous ou tres ovos, pero rexistráronse casos de seis.
Os ouriolos son arbóreos e adoitan alimentarse nas copas das árbores.[6] Moitas especies poden sobrevivir en bosques abertos, aínda que unhas poucas están restrinxidas a bosques pechados. Son omnívoros oportunistas, e os principais compoñentes da súa dieta son froitas, bagas, artrópodos e néctar.
Os oriólidos (Oriolidae) son unha familia de aves paseriformes de rechamantes cores que viven no Vello Mundo, chamados comunmente ouriolos. En Galicia vive a especie Oriolus oriolus, o ouriolo común ou vichelocrego.
Vuge (lat. Oriolidae) su ptice pjevice iz reda vrapčarki, koje obitavaju u šumama Europe, Azije i Afrike. Nisu srodnice američkih vuga, čvorkaša (Icteridae).
Vuge su vrlo rasprostranjena vrsta srednje velikih ptica pjevica. Kljun im je relativno snažan i šiljast, a noge i nožni prsti prilično jaki. Uočljiv je njihov spolni dimorfizam: perje mužjaka je vrlo šaroliko i kontrastno obojeno, u većine vrsta svjetložuto s karakterističnim crnim perjem na glavi, krilima i repu. Mužjaci pojedinih azijskih vrsta su crne boje s kontrastnim crvenim ili srebrnobjelkastim perjem. Ženke su u pravilu slične boje kao i mužjaci. Perje koje im pokriva gornji dio tijela je najčešće zelenkaste, a donji dio svjetlije zelenkaste boje i ono općenito nije toliko kontrastno ni upadljivo obojeno kao u mužjaka.
Vuge se, poput mnogih drugih vrsta ptica, pretežito hrane kukcima, posebice gusjenicama leptira. Pojedine se vrste hrane još i voćem i biljnim nektarom. Svoja viseća gnijezda svijaju visoko u krošnjama drveća između rašlja grana. Ženka u gnijezdo snese najčešće 2-3 – kod nekih je vrsta zabilježeno čak i šest – jaja bijele ili žućkastosmeđe boje s tamnim pjegicama.
Većina vrsta ovih ptica nastanjuje tropske šume: 6 vrsta područja Afrike, 16 jugoistočne Azije i 4 Australiju. Samo dvije vrste nastanjuju paleoarktičku zonu: u području zapadnoga umjerenoga pojasa živi euroazijska zlatna vuga (Oriolus oriolus), a na Dalekom istoku Oriolus chinensis. ↓1
Filogeneza porodice vuga:
_in_Kolkata_I_IMG_7603.jpg)
_W_IMG_8217.jpg)
.jpg)
Vuge (lat. Oriolidae) su ptice pjevice iz reda vrapčarki, koje obitavaju u šumama Europe, Azije i Afrike. Nisu srodnice američkih vuga, čvorkaša (Icteridae).
Gli Oriolidi (Oriolidae Vigors, 1825) sono una famiglia dell'ordine dei Passeriformi, comunemente noti come orioli[1][2].
Il termine oriolo sembra essere derivato dal latino aureolus, «dorato» o «giallo». In effetti l'accoppiata cromatica prevalente è composta da giallo e nero, anche se è discretamente diffuso il binomio rosso acceso-nero.
Tutti gli orioli si assomigliano quanto a forma e dimensioni[2]. Vestiti di un piumaggio meno vivace sono i mangiafichi, peraltro di corporatura più massiccia e alquanto torpidi. Negli orioli il becco è leggermente adunco, mentre nei mangiafichi è corto, tozzo e uncinato all'estremità distale. Di costumi arboricoli, i membri di questa famiglia trovano in genere alimento a una certa altezza dal suolo, anche se il rigogolo e l'oriolo alinere si nutrono di frutti caduti a terra o di insetti catturati in mezzo all'erba. I mangiafichi si radunano in gruppetti o in stormi, talora compositi con altri esponenti della famiglia, ma nell'assoluta maggioranza gli orioli sono solitari o comunque formano ridotti nuclei familiari. Gli orioli africani, gli orioli alinere e gli orioli testaverde occasionalmente si aggregano a stormi misti che percorrono lentamente il bosco o la foresta in cerca di foraggiamento. Il volo, a battito d'ali, è pesante, abbastanza rapido e ondulato, simile per molti versi a quello dei picchi.
È sulle isole indonesiane e in Nuova Guinea che più ha trovato terreno fertile la speciazione, ed è in questa parte del mondo che si può riscontrare la massima diversità nei colori del piumaggio[2]. A differenza delle specie africane, di abito giallo e nero (giallino e verde oliva in un unico caso), la tavolozza delle forme australasiatiche va dal nero totale con sottocoda castano dell'oriolo nero, attraverso il mosaico di nero e cremisi dell'oriolo marrone, al miscuglio di giallo sporco e verdognolo degli orioli australiani[3].
I nidi degli oriolidi sono cestelli profondi, intessuti di erbe e muschio e rivestiti di materiale più morbido[2]. Dalle strutture muscose spesso pendono dei filamenti che hanno una funzione mimetica. L'oriolo africano colloca di preferenza il suo rifugio nel folto della vegetazione e raramente sul bordo esterno del baldacchino. I nidi dei mangiafichi sono meno profondi e più leggeri, posizionati all'intersezione tra due alti rami sottili, costruiti di sterpi ed erba e intrecciati come quelli degli orioli.
Nonostante la diffusione e l'abbondanza, numerose specie di oriolidi necessitano di studi più approfonditi.
La famiglia Oriolidae comprende i seguenti generi e specie:[1]
Gli Oriolidi (Oriolidae Vigors, 1825) sono una famiglia dell'ordine dei Passeriformi, comunemente noti come orioli.
Il termine oriolo sembra essere derivato dal latino aureolus, «dorato» o «giallo». In effetti l'accoppiata cromatica prevalente è composta da giallo e nero, anche se è discretamente diffuso il binomio rosso acceso-nero.
Volunginiai (lot. Oriolidae, angl. Orioles, vok. Pirole) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Tai nedideli, ryškių spalvų paukščiai. Dažnai ryškus spalvinis dimorfizmas. Patinai būna ryškiai geltoni, patelės gelsvai žalsvos.
Gyvena įvairiuose miškuose. Gražiai čiulba. Lizdą suka tarp horizontalių medžių šakų. Deda 2-5 dėmėtus kiaušinius. Peri 2-3 savaites. Minta įvairiais vabzdžiais, ypač jų vikšrais.
Šeimoje yra apie 25 rūšys. Volunginiai paplitę Europos, Afrikos, Azijos ir Australijos tropinėse bei vidutinėse juostose. Lietuvoje gyvena viena rūšis – volungė (Oriolus oriolus).
Vālodžu dzimta (Oriolidae) ir zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dzimta, kas apvieno 38 dziedātājputnu sugas, kuras tiek iedalītas 4 ģintīs.[1] Lielākā ģints dzimtā ir vālodžu ģints (Oriolus), kas apvieno lielāko daļu sugu — 29 vālodžu sugas. Toties Jaunzēlandes piopio ģints (Turnagra) abas sugas izmirušas 20. gadsimtā.[1][2]
Vālodžu dzimtas sugas sastopamas Āfrikā, Eiropā, Āzijā, Filipīnās un Austrālijā.[3] Dzimta attīstījusies Indonēzijā un vēlāk izplatījusies rietumu un dienvidu virzienā.[4] Lielākā sugu dažādība sastopama tropos un subtropos.[5] Tikai dažas sugas ir gājputni — tās, kas ligzdo mērenajā joslā. Arī dažas tropu sugas veic sezonālus pārlidojumus.
Latvijā sastopama viena vālodžu dzimtas suga — vālodze (Oriolus oriolus),[6] kas ir samērā parasta un izplatīta ligzdotāja.[7]
Vālodžu dzimtas sugas ir vidēji lieli putni, ķermeņa garums 18—30 cm. Apspalvojums lielākajai daļai sugu košs, visbiežāk dzeltens vai zaļš ar melnu. Raksturīgs dzimumu dimorfisms: mātītes nav tik košas kā tēviņi, kā arī tās ir nedaudz mazākas. Vālodzēm ir spēcīgs, ass, viegli noliekts knābis, gari, smaili spārni, vidēji gara vai gara aste.[3]
Uzturas kokos, galvenokārt mežos, bet sastopamas arī parkos un dārzos. Barojas ar kukaiņiem un augļiem. Lidojums spēcīgs, viļņveida. Balss skaļa, kliedzieni griezīgi, bet dziesma melodiska un maiga.[3][4] Vālodzes galvenokārt ir vientuļnieces.[4] Veido monogāmus pārus, un lielākajai daļai sugu katram pārim ir sava ligzdošanas teritorija.[8] Ligzdai vieta bieži tiek piemeklēta agresīvu putnu (drongo, žagatu u.c.) tuvumā, tādējādi nodrošinot arī savai ligzdai aizsardzību pret ienaidniekiem.
Vālodžu dzimta (Oriolidae)
Vālodžu dzimta (Oriolidae) ir zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dzimta, kas apvieno 38 dziedātājputnu sugas, kuras tiek iedalītas 4 ģintīs. Lielākā ģints dzimtā ir vālodžu ģints (Oriolus), kas apvieno lielāko daļu sugu — 29 vālodžu sugas. Toties Jaunzēlandes piopio ģints (Turnagra) abas sugas izmirušas 20. gadsimtā.
Wielewalen en vijgvogels (Oriolidae) zijn een familie van vogels uit de orde Zangvogels en de superfamilie Corvoidea waartoe ook de kraaiachtigen behoren. De familie telt 38 soorten.[1]
De meesten hebben een geel verenkleed, dikwijls met zwart op de kop of de vleugels. Vrouwtjes zijn meestal valer gekleurd en meer gestreept dan de mannetjes. De lichaamslengte varieert van 20 tot 30 cm.
Hun voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, vruchten en nectar.
Het komvormige nest wordt meestal in een horizontale takvork gebouwd.
De wielewalen komen voornamelijk voor in de tropen van de Oude Wereld (Azië en Afrika) en Zuid-Australië, de vijgvogels komen alleen voor op de Kleine Soenda-eilanden en Noord- en Oost-Australië en de pitohui's zijn vogels uit Australië en Nieuw-Guinea. Het zijn allemaal bosvogels.
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Wielewalen en vijgvogels (Oriolidae) zijn een familie van vogels uit de orde Zangvogels en de superfamilie Corvoidea waartoe ook de kraaiachtigen behoren. De familie telt 38 soorten.
Pirolfamilien (Oriolidae) er ein familie av trastestore sporvefuglar. Familien har meir enn 30 artar, berre arten pirol (Oriolus oriolus) finst i Europa.
Familien Oriolidae omfattar fikenfuglar og pirolar, tre fikenfuglar i slekta Sphecotheres, to pitohuiar i slekta Pitohui, dei andre medlemmene er pirolar i slekta Oriolus.[1] Desse fuglane er spreidde over Afrika, Europa, Asia og Australia. Dei få artane som hekkar i tempererte soner er trekkfuglar, og nokre tropiske artar gjer òg sesongmessige streif.
Pirolar lever i habitat av tre og pleiar å beite i trekroner.[1] Mange artar kan overleve i open skog, sjølv om nokre få er avgrensa til lukka skog. Dei er opportunistisk altetande, dei viktigaste komponentane i kosthaldet er frukt, bær og leddyr.
Pirolar og fikenfuglar er mellomstore sporvefuglar, rundt 20-30 cm i lengd, med hoene berre litt mindre enn hannane.[1] Nebbet er svakt nedkurva og bøygd, og med unntak av fikenfuglar, så langt som hovudet. Fjørdrakta hos dei fleste artane er lys og iaugefallande, sjølv om hoer ofte har veikare farger i fjørdrakta enn hannar. Fjørdrakta av mange australasiatiske pirolar etterliknar drakta hos munkefuglar, ei slekt av store honningetarar, sannsynlegvis for å redusere aggresjon mot dei mindre pirolane.[2]
Pirolar er monogame, para dannar hekketerritorium, jamvel om australfikenfugl, og moglegvis òg andre fikenfuglar, hekkar i lause koloniar.[1] Reirplassar blir valde i nærleiken av aggressive artar som drongoar, varslarfamilien eller munkefuglar, noko som gjer ei viss grad av vern. Reiret er ein djupt voven kopp festa som ei hengekøye frå ei grein. Vanlegvis legg dei to eller tre egg, men så mange som seks egg i kullet er registrert.
i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[3] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[4]
Slekt Pitohui
Slekt Oriolus
Slekt Sphecotheres
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Pirolfamilien Pirolfamilien (Oriolidae) er ein familie av trastestore sporvefuglar. Familien har meir enn 30 artar, berre arten pirol (Oriolus oriolus) finst i Europa.
Pirolfamilien eller piroler (Oriolidae) er en familie med fargesterke sangfugler i ordenen spurvefugler. Familien består av mellomstore trelevende arter i tre slekter, og alle lever utelukkende i Den gamle verden.
Kun en av artene besøker Skandinavia (tidvis også Norge), i sommerhalvåret. Den er en av kun to ekte trekkfugler i denne familien, og som sådan er den kjent under mer enn etthundre ulike kallenavn.
Familien inkluderer også to giftige arter, som er bærere av en type froskegift som er femten ganger mer toksisk enn curare, over 250 ganger mer toksisk enn stryknin, og hele 10 000 ganger mer toksisk enn nervegassen sarin.
Piroler er mellomstore spurvefugler i gruppen med sangfugler. Dette er robuste fugler med relativt kraftfulle nebb. Mange av artene er fargesterke, i nyansene gul–gyllen og sort. Hannen er mest fargesterk. Fikenfuglene skiller seg fra de andre pirolene gjennom å ha en bar, rød hudflekk rundt øynene. Artene varierer i størrelse mellom 17 og 32 cm. Hunner og hanner er relativt like store, selv om hannen er størst.[1]
Familien består av 34 arter fordelt i tre slekter (Sphecotheres med tre arter, Pitohui med to arter, og Oriolus med 29 arter), hvorav flere med underarter.[1]
Atene i denne familien er omnivore opportunister og livnærer seg nesten eksklusivt trelevende, blant trekroner høyt til værs. Næringsopptaket består hovedsakelig av bær, frukt og små virvelløse dyr, men de eter også litt annet. Det gjelder for eksempel små virveldyr, nektar, pollen, blomster og blomsterskudd, ulike frø- og kornsorter, såvel som fugleegg og nyfødte fugleunger. Fikenfuglene er mer spesialiserte på frukt. For noen arter varierer næringsopptaket med årstiden, spesielt for de som trekker.[1]
Ekte piroler jakter gjerne føden solitært eller i par, mens fikenfuglene ofte opptrer i flokk. Det gjør også pitohuiene, som typisk opptrer i flokker blandet med andre arter når de jakter på mat.[1]
Hekkesesongen bestemmes av de klimatiske forholdene og årstidene. Tropiske arter kan hekke året rundt. Hekkeatferden er tilnærmet lik for alle ekte piroler. Så langt man vet er også alle artene monogame. Paringsleken består av ulike kallelyder og hurtig jagende flygende bevegelser. Hannen brisker seg i luften med raske luftdykk og hovering, og oppe i greinverket med raske vingeslag og viftestjert som han stolt vipper framover ryggen for hunnen.[1]
Ekte piroler forsvarer et eksklusivt territorium, mens fikenfugler hekker i løse kolonier. Etter pardannelsen leter fuglene parvis etter et passende sted å bygge reir. Redet bygges i trærne av plantemateriale og er middels grunt til dypt. Det er solid forankret og tåler godt uvær og stormer. Det er hunnen som i hovedsak bygger redet, men hannen kan bidra litt med byggematerialer. Byggingen tar normalt 1–2 uker.[1]
Pirolene legger 1–6 egg (normalt 2–3) i løpet av 1–2 dager. Eggene måler 2x3 cm og vier 5–10 g. Hunnen ruger på eggene i 2–3 uker. Hun mater også ungene de neste 2–3 ukene. Hannene hjelper som regel til med matingen av avkommet, av og til også med rugingen. Ungene mates opptil 9–15 (av og til mye oftere) ganger i døgnet. Øynene åpner seg etter 6–8 dager. Omkring 16–20 dager gamle begynner ungene å fly. Man regner videre med at avkommet begynner å forplante seg fra de er omkring 2–3 år gamle.[1]
Blant pirolene er kun to arter sanne trekkfugler. Pirolen (O. oriolus) trekker mellom hekkeområdene i Palearktis og områder hvor den ikke hekker i Afrotropis. Sølvpirolen (O. mellianus) trekker mellom hekkeområdene i det sørlige Kina og områder hvor den ikke hekker i Thailand og Kambodsja.[1]
Hos åtte andre arter trekker kun deler av populasjonen, mens de andre er standfugler. Dette gjelder tårepirolen (O. sagittatus), Indiapirolen (O. kundoo), gullpirolen (O. auratus), svartnakkepirolen (O. chinensis), smalnebbpirolen (O. tenuirostris), savannepirolen (O. larvatus), orientpirolen (O. xanthornus), og blodpirolen (O. traillii). De resterende artene er i hovedsak standfugler, som kan migrere over kortere distanser avhengig av variasjoner i næringstilgangen.[1]
Det er kjent at noen arter kan gjøre skade på private fruktavlinger. Dette gjelder blant annet pirolen (O. oriolus), savannepirolen (O. larvatus) og australfikenfuglen (S. vieilloti), som av og til blir forfulgt og forsøkt utryddet av mennesker lokalt. Noen bruker piroler som mat, jakter dem for sportens skyld, fanger og holder dem som burfugler for selskaps skyld, utstopper dem, og bruker dem i tradisjonell medisin.[1]
Pitohuier (Pitohui) har kraftige toksiner i hud og fjær (oppdaget av ornitologen Jack Dumbacher i 1989), og selv om kjøttet er mindre toksisk bør det trolig ikke spises. Likevel gjør lokalbefolkningen det, men det krever kunnskap og nøyaktighet. Skinn og fjær må fjernes først, slik at toksinet ikke skal spres til kjøttet.
Giften består av et homobatrachotoksin (et steroid nevrotoksisk alkaloid derivat i gruppen batrachotoksiner).[3][4] Dette er en ekstremt potent gift, som først ble oppdaget hos pilgiftfrosker (i slekten Phyllobates) i Sør-Amerika. Eksperimenter med laboratoriemus viser at batrachotoxin er en av de mest potente alkaloider som er kjent. Effekten på mus (injisert under huden) er ifølge LD50 på 2 µg/kg.[5] Det betyr at toksisiteten er femten ganger større enn for curare, over 250 ganger større enn stryknin,[6] og hele 10 000 ganger større enn for nervegassen sarin.[7]
Det er ukjent om giften gjør disse fuglene mindre sårbare for sine naturlige predatorer, men den kan tenkes å være en forsvarsmekanisme. Likeledes er det, som for pilfroskene, uklart hva kilden til toksinene er. En hypotese er at giften stammer fra næringsopptaket og kommer fra børstebiller i slekten Choresine. Lokalbefolkningen hevder at disse billene gir lignende reaksjoner (nummenhet) i huden, munnen og øynene som fuglene gir. Studier viser dessuten at disse artene eter sånne biller.[4][8][9]
Flere av fuglene (spesielt de to trekkfuglene) har mange lokale kallenavn, som i de fleste tilfeller trolig har sammenheng med trekket, årstidene og været. I så måte går pirolen under spesielt mange kallenavn, som Whitsunfugl (oppkalt etter angelsaksisk pinse), ølfugl (Whitsun ble gjerne feiret som festival med ale), regnfugl (arten følger gjerne monsunregnet i vinterhalvåret og den synger gjerne i tordenvær). En må anta at noen av kallenavnene har sammenheng med når arten ankommer om våren. Tyskeren Klaus-Dieter Feige har registrert mer enn etthundre kallenavn på pirolen i sin tyskspråklige monografi «Der Pirol Oriolus oriolus»,[10] som blant sine mange økenavn også refereres til som «sherrytyv», «fikeneter», «mangofugl» og «grapetrost». Disse har nok sammenheng med artes næringsatferd.[1]
Artene er utbredt i trelevende områder med tropisk til temperert klima i Den gamle verden; i Afrika sør for Sahara, i Europa nord til Skandinavia, og i subtropisk og tropisk Asia og Papua-australsk Oseania. Man regner med at det var Papua-australske arter som først koloniserte Asia, før nye arter spredde seg videre vestover mot Europa og Afrika. Derfor er også det biologiske mangfoldet størst i akkurat det området.[2]
Pirolene er fugler som holder seg mest oppe i trekronene og trives i et semi-åpent skogslandskap med god tilgang på næring. Artene trives i ulik vegetasjon, som eviggrønn og semi-eviggrønn skog med baldakinlignende trekroner, temperert lauvskog med store blader, inkludert monsunskog og dampende og mosekledde høylandsskoger, eukalyptusskog, tradisjonelle lauv- og barskoger med mer. Mange av artene assosieres med fuktig klima, men noe trives også i tørrere regioner.
Oriolidae oppsto trolig under Miocen, og det oppsto en splitt mellom klade VII (Sphecotheres og Pitohui) og kladene I–VI (Oriolus) for omkring 20 millioner år siden. Oriolus oppsto for cirka 13 millioner år siden. Videre separerte linjene (kladene II–VI og II–V) som førte til Asia for henholdsvis 12 og 11 millioner år siden, mens linjene som førte til Afrika (kladene II–IV og II–III) separerte for henholdsvis 8 og 10 millioner år siden. Tilbake-kolonisering fra Afrika til Asia (og splittelsen av O. auratus og O. chinensis/oriolus/kundoo) begynte for omkring 5 millioner år siden, men spredningen til de indonesiske og filippinske øyene tok først til for cirka 3 millioner år siden. Spredning til Filippinene fra asiatiske arter startet for omkring 5 millioner år siden.[2]
Arter og slekter er i henhold til «Handbook of the Birds of the World». Alle norske navn er i henhold til Norsk Ornitologisk Forening. Navn i parentes er ikke-autoriserte navn.
En studie fra 2010 viser at Oriolidae er monofyletisk, når fikenfugler og to arter med pitohuier inkluderes. Familien kan deles inn i sju tydelig definerte klader. Klade VII (Sphecotheres/Pitohui) er søstergruppen til kladene I–VI (Oriolus).[2] En annen studie demonstrerte at slekten Pitohui (slik det tidligere ble systematisert) var polyfyletisk, så flere arter ble flyttet til andre slekter. De to eneste artene tilbake var søsterartene giftpitohui (P. dichrous) og vekselpitohui (P. kirhocephalus), som altså nå mer inngår i Oriolidae .[2][9]
Kladene nedenfor handler om artenes evolusjonære linjer (og altså ikke nåværende utbredelse). Kladene I–VI består utelukkende av (ekte) piroler (Oriolus). En pirolart faller imidlertid utenfor kladene, fordi opphavet er ubestemmelig og vanskelig plassere. Klade VII består av fikenfugler (Sphecotheres) og pitohuier (Pitohui).[2]
Denne kladen består av en basal gruppe med piroler. Den inkluderer alle de brune pirolene fra Wallacea og de tre Papua-australske pirolene.[2]
Denne kladen inkluderer noen av de afrikanske sorthodede pirolene. Den er polytomisk med klade III og trolig IV.[2]
Denne kladen inkluderer noen av de afrikanske sorthodede pirolene. Den er polytomisk med klade II og trolig IV.[2]
Denne kladen inkluderer gule piroler fra Asia og Afrika (som ikke inkluderes i klade III). Den er trolig polytomisk med klade II og III. Studier indikerer at O. chinensis kan være en polyfyletisk art.[2]
Denne kladen inkluderer røde og sorte asiatiske piroler.[2]
Denne kladen inkluderer filippinske piroler. To av artene, O. albiloris og O. isabellae, er så like at det kan være snakk om å sammenføye dem i samme art.[2]
Tradisjonelt har denne arten blitt regnet til de røde og sorte asiatiske pirolene i klade V, selv om den er mer lik de sorthodede afrikanske pirolene i fjærdrakten. Liten oppløsning i dataene gjør det imidlertid svært vanskelig å plassere denne arten i en bestemt klade, selv om de data man har peker mot kladen med de sorthodede afrikanske pirolene.[2]
Denne kladen inkluderer fikenfugler og pitohuier. Pitohuiene blir normalt plassert i plystrerfamilien (Pachycephalidae), som blant annet teller seks arter i slekten Pitohui, men to av artene er altså nærmere beslektet med fikenfugler og piroler enn artene i den familien de er systematisert i.[2]
Pirolfamilien eller piroler (Oriolidae) er en familie med fargesterke sangfugler i ordenen spurvefugler. Familien består av mellomstore trelevende arter i tre slekter, og alle lever utelukkende i Den gamle verden.
Kun en av artene besøker Skandinavia (tidvis også Norge), i sommerhalvåret. Den er en av kun to ekte trekkfugler i denne familien, og som sådan er den kjent under mer enn etthundre ulike kallenavn.
Familien inkluderer også to giftige arter, som er bærere av en type froskegift som er femten ganger mer toksisk enn curare, over 250 ganger mer toksisk enn stryknin, og hele 10 000 ganger mer toksisk enn nervegassen sarin.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Wilgowate (Oriolidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca prawie trzydzieści gatunków ptaków występujących w strefie tropikalnej Starego Świata, od Afryki po Australazję[2]. Jeden gatunek, wilga, występuje w Europie.
Są to ptaki średniej wielkości. Występuje u nich wyraźny dymorfizm płciowy, samce ubarwione są dużo okazalej. Głowa większości gatunków jest ubarwiona na żółto z czarnymi elementami.
Do rodziny zaliczane są następujące podrodziny[3]:
Wilgowate (Oriolidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca prawie trzydzieści gatunków ptaków występujących w strefie tropikalnej Starego Świata, od Afryki po Australazję. Jeden gatunek, wilga, występuje w Europie.
Są to ptaki średniej wielkości. Występuje u nich wyraźny dymorfizm płciowy, samce ubarwione są dużo okazalej. Głowa większości gatunków jest ubarwiona na żółto z czarnymi elementami.
Oriolidae é uma família de aves da ordem Passeriformes. Sibley e Ahquist (1990) incluiram o grupo nà família Corvidae.[1][2]
Oriolidae é uma família de aves da ordem Passeriformes. Sibley e Ahquist (1990) incluiram o grupo nà família Corvidae.
Vlhovité (lat. Oriolidae) sú stredne veľké vtáky z radu vrabcotvaré. Celkom 33 druhov obýva oblasti Starého sveta od Afriky cez Európu a Áziu až do Austrálie.[1] Na Slovensku žije len vlha obyčajná (Oriolus oriolus).
Vlhovité vtáky vznikli pôvodne v austrálsko-novoguinejskej oblasti, odkiaľ sa najprv rozšírili do Ázie a potom do Afriky a na súostrovie Filipíny, odkiaľ opakovane kolonizovali Áziu a ostrovy Indonézie. Zaujímavé je, že nekolonizovali ostrovy Tichého oceánu a indonézske druhy kolonizovali svoju oblasť rozšírenia len nedávno - zdá sa, že sú druhy tejto čeľade minimálne adaptované k ostrovnému životu.[1]
vlhovité (Oriolidae):
Vlhovité (lat. Oriolidae) sú stredne veľké vtáky z radu vrabcotvaré. Celkom 33 druhov obýva oblasti Starého sveta od Afriky cez Európu a Áziu až do Austrálie. Na Slovensku žije len vlha obyčajná (Oriolus oriolus).
Gyllingar (Oriolidae) är en familj bland gamla världens tättingar.
Familjen omfattar numera släktena egentliga gyllingar (Oriolus), fikonfåglar (Sphecotheres), pitohuier (Pitohui) och det utdöda nyzeeländska släktet Turnagra.[1] Familjen finns utbredd i Afrika, Europa och Asien söderut till Australien. De få arter som häckar i tempererade områden är alla flyttfåglar, men även vissa tropiska arter gör säsongsbundna förflyttningar.
De är mellanstora tättingar som mäter mellan 20 och 30 cm på längden, och där honan är bara något mindre än hanen.[2] Deras näbb är något nedåtböjd och, undantaget hos gröngyllingarna, jämnlång med huvudet. Näsborrarna är halvtäckta av en hornartad hinna.[3] Stjärten är medellång och har en rak avslutning. Tarsen är inte längre än mellantån med klo.[3] Merparten av arterna har färggranna fjäderdräkter, men honorna bär oftast dovare färger.
Familjen förekommer i skogsbiotoper och tenderar att söka sin föda bland trädkronorna.[2] Många arter klarar av att leva i öppen skogsmark, medan vissa bara återfinns i slutna skogsbiotoper. De är allätare, men huvudfödan utgörs av frukt, bär och leddjur.
De lever i monogama förhållanden, häckar i revirhävdande par (Sphecotheres viridis häckar dock i löst sammansatta kolonier).[2] Boet placeras ibland nära mer aggressiva fågelarter, såsom törnskator, arter i släktet Philemon eller arter i familjen Dicruridae, vilket ger ett visst mått av extra skydd mot predatorer. Gyllingarnas bon består av ett djupt, skålformat vävt rede, som är upphängt liksom en hängmatta från en gren. De lägger vanligtvis två till tre ägg, men så många som sex har observerats.
Efter International Ornithological Congress (IOC) 2015:4.[1]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.Gyllingar (Oriolidae) är en familj bland gamla världens tättingar.
Sarıasmagiller (Oriolidae), renkli, eski dünya serçelerini kapsayan bir ötücü kuşlar familyası.
Boyları yaklaşık 24 cm, ağırlıkları 80 gram kadardır. Erkekte, kanatlar, kuyruğun telekleri, kuyruğun dış telekleri, dip kısmı siyah, diğer kısımlar parlak sarıdır. Göz ile gaga arası siyah renklidir. El uçma telekleri üzerinde bir sıra sarı benek vardır. Siyah renkli uçma tüylerinin kenarları sarıdır. Gagaları kırmızı, ayakları siyahtır.
Yapraklarını dökmeyen ormanlarda, park ve bahçelerde bulunan bu familya üyeleri, Türkiye'nin hemen her tarafında kuluçkaya yatan göçmen kuşlardır. Sularda yıkanmayı severler. Besinleri, Böcekler bazen meyvelerdir. Yuvalarına 4-5 yumurta bırakırlar. Kuluçka süreleri 12-14 gün, yavruların uçma süresi 18-20 gündür. Kuşların sesleri, "düdelio - gögü" şeklindedir.
Sarıasmagiller (Oriolidae), renkli, eski dünya serçelerini kapsayan bir ötücü kuşlar familyası.
Boyları yaklaşık 24 cm, ağırlıkları 80 gram kadardır. Erkekte, kanatlar, kuyruğun telekleri, kuyruğun dış telekleri, dip kısmı siyah, diğer kısımlar parlak sarıdır. Göz ile gaga arası siyah renklidir. El uçma telekleri üzerinde bir sıra sarı benek vardır. Siyah renkli uçma tüylerinin kenarları sarıdır. Gagaları kırmızı, ayakları siyahtır.
Yapraklarını dökmeyen ormanlarda, park ve bahçelerde bulunan bu familya üyeleri, Türkiye'nin hemen her tarafında kuluçkaya yatan göçmen kuşlardır. Sularda yıkanmayı severler. Besinleri, Böcekler bazen meyvelerdir. Yuvalarına 4-5 yumurta bırakırlar. Kuluçka süreleri 12-14 gün, yavruların uçma süresi 18-20 gündür. Kuşların sesleri, "düdelio - gögü" şeklindedir.
Ви́вільгові (Oriolidae) — родина яскраво забарвлених птахів ряду горобцеподібних (за деякими даними — підгрупа воронових, Corvidae). Всі види родини населяють Старий Світ. Зовнішньо подібна родина Ictiridae, класифікується окремо. Майже всі види населяють тропічні регіони, і лише один вид (звичайна вивільга) гніздиться в помірних широтах, у тому числі в Україні. У родину вивільгових входять два роди: Oriolus (понад 20 видів) і Sphecotheres (1 вид).
Це незавершена стаття з орнітології.Ви́вільгові (Oriolidae) — родина яскраво забарвлених птахів ряду горобцеподібних (за деякими даними — підгрупа воронових, Corvidae). Всі види родини населяють Старий Світ. Зовнішньо подібна родина Ictiridae, класифікується окремо. Майже всі види населяють тропічні регіони, і лише один вид (звичайна вивільга) гніздиться в помірних широтах, у тому числі в Україні. У родину вивільгових входять два роди: Oriolus (понад 20 видів) і Sphecotheres (1 вид).
Họ Vàng anh hay họ Hoàng oanh hoặc họ Hoàng li (danh pháp khoa học: Oriolidae) là một họ chim thuộc bộ Sẻ ở Cựu thế giới. Nó không có họ hàng gì với các loài vàng anh Tân thế giới của họ Icteridae.
Họ này bao gồm Sphecotheres viridis, thành viên duy nhất? (tuy nhiên, xem dưới đây) của chi Sphecotheres cùng khoảng 24 loài[1] (theo các số liệu khác là 75 loài ?[2]) vàng anh Cựu thế giới trong chi Oriolus, phân bố chủ yếu tại khu vực nhiệt đới Đông bán cầu, từ châu Phi (khoảng 6 loài) tới Đông Nam Á (khoảng 16 loài) và Australia (4 loài), nhưng không có ở New Zealand và các đảo trên Thái Bình Dương. Loài duy nhất sống ở châu Âu là hoàng anh (Oriolus oriolus) còn loài duy nhất sống trong khu vực ôn đới châu Á là vàng anh gáy đen (Oriolus chinensis).
Chim họ Vàng anh các loài chim ăn tạp với thức ăn chủ yếu là sâu bọ, quả và cả mật ong. Các loài vành anh ưa thích môi trường sống là rừng thưa nhưng luôn sống tại các tầng cao, vì thế mặc dù có bộ lông sặc sỡ nhưng ít khi người ta nhìn thấy chúng.
Vàng anh là những loài chim biết hót rất giỏi, có kích cỡ trung bình. Chúng có mỏ tương đối khỏe và nhọn, các chân và các ngón tương đối ngắn nhưng khỏe.
Các đại diện của họ này có dị hình giới tính rất mạnh. Chim trống có màu sắc lòe loẹt với các màu tương phản. Phần lớn các loài có màu vàng tươi với các vết đen sắc nét trên đầu, cánh hay đuôi. Chim trống của vài loài ở Đông Nam Á có màu đen hay đỏ. Chim mái nói chung có màu tương tự như chim trống với phần bên trên của cơ thể nói chung có màu hơi xanh lục. Tuy nhiên, phần bụng thường tươi hơn. Vì thế, chim mái về tổng thể có màu ít tương phản hơn và ít rõ nét. Chim non có bộ lông màu sắc tương tự như chim mái, nhưng phần lớn có thêm các sọc vằn bổ sung.
Các loài vàng anh làm tổ trên ngọn cây, với các tổ nằm ngang. Trứng cỏ vỏ màu trắng hay ánh vàng điểm các đốm sẫm màu. Chim non có màu ánh nâu.
Trước đây, đôi khi người ta công nhận tới 4 chi cho họ này, nhưng thông thường chỉ công nhận 2 chi là Oriolus và Specotheres. Việc gán 2 chi khác là Irena (hiện nay xếp trong họ Irenidae) và Tylas (hiện nay xếp trong họ Vangidae) vào họ này gây mâu thuẫn.
Cho tới năm 2004 thì nghiên cứu di truyền ở mức phân tử cho phân loại họ Vàng anh vẫn chưa có sẵn[3]. Các nghiên cứu di truyền ở mức phân tử gần đây cho thấy họ này chứa 4 chi là Oriolus, Specotheres, một phần chi Pitohui cũ (bao gồm Pitohui kirhocephalus và Pitohui dichrous) và Turnagra (2 loài được coi là đã tuyệt chủng gần đây)[4][5].
Phân loại nội bộ của họ cũng gây mâu thuẫn. Phụ thuộc vào từng tác giả, họ này bao gồm 25-28 loài (chi Oriolus với 24 loài và chi Specotheres với 1-4 loài[6]) hay 40 loài (chi Oriolus với 27[7] tới 36 loài[8]). Việc hệ thống hóa bao hàm toàn diện họ này được thực hiện lần gần đây nhất vào năm 1962[9], và một số mâu thuẫn trong sơ đồ phân loại các loài vàng anh châu Á được tổng quát hóa trong bài viết của C.E Dickinson [3].
Riêng chi Sphecotheres, một số tác giả còn công nhận thêm ba loài sau: S. flaviventris, S. hypoleucus, S. vieilloti. Trang web của IOC công nhận 3 loài, trong đó ngoài S. viridis là 2 loài liệt kê cuối cùng ở đây[10].
Cây phát sinh chủng loài của họ Vàng anh lấy theo Jønsson et al. (2010)[4], Johansson et al. (2011)[5].
Oriolidae
Họ Vàng anh hay họ Hoàng oanh hoặc họ Hoàng li (danh pháp khoa học: Oriolidae) là một họ chim thuộc bộ Sẻ ở Cựu thế giới. Nó không có họ hàng gì với các loài vàng anh Tân thế giới của họ Icteridae.
Họ này bao gồm Sphecotheres viridis, thành viên duy nhất? (tuy nhiên, xem dưới đây) của chi Sphecotheres cùng khoảng 24 loài (theo các số liệu khác là 75 loài ?) vàng anh Cựu thế giới trong chi Oriolus, phân bố chủ yếu tại khu vực nhiệt đới Đông bán cầu, từ châu Phi (khoảng 6 loài) tới Đông Nam Á (khoảng 16 loài) và Australia (4 loài), nhưng không có ở New Zealand và các đảo trên Thái Bình Dương. Loài duy nhất sống ở châu Âu là hoàng anh (Oriolus oriolus) còn loài duy nhất sống trong khu vực ôn đới châu Á là vàng anh gáy đen (Oriolus chinensis).
Среднего размера древесные птицы с плотным телосложением. Длина тела варьирует в пределах 20—28 см.[1] В оперении большинства видов преобладает комбинация золотисто-жёлтого и чёрного цветов, иногда с добавлением тёмно-красного. У некоторых видов, как например у фиговой или полосатой (Oriolus sagittattus) иволог, вместо ярко-жёлтых тонов представлены оливково-желтоватые. Наконец, у чёрной (Oriolus hosii), кровавой (Oriolus trailili), малиновогрудой (Oriolus cruentus) и серебряной (Oriolus mellianus) иволог жёлтый цвет в оперении отсутствует вовсе, а вместо него преобладают красные, буроватые либо серебристые тона. Самки, как правило, окрашены менее ярко, хотя у отдельных особей различия могут быть не выражены вовсе. Молодые птицы внешне отличаются от взрослых. Замечено, что некоторые виды из Юго-Восточной Азии и Новой Гвинеи очень похожи на обитающих рядом с ними филемонов (Philemon), относящихся к другому семейству. Полагают, что это своего рода мимикрия под более крупную, а значит и более защищённую, птицу.[6]
У представителей рода иволги клюв вытянутый и слегка выпуклый, с крючковато загнутым надклювьем на конце. Клюв, как правило, кирпично-красного либо розоватого цвета, его длина и толщина колеблется в широких пределах — от длинного и изящного у тонкоклювой иволги (Oriolus tenuirostris) до относительно короткого и массивного у большеклювой иволги (Oriolus crassirostris). У фиговой иволги и некоторых азиатских видов, в оперении которых присутствуют красные тона, клюв чёрный либо стального цвета. Отличительные особенности только фиговой иволги — короткий клюв и кольцо голой красноватой кожи вокруг глаз. Ноздри узкие, щелевидные, частично закрыты мембраной. Крылья длинные, с десятью первостепенными маховыми, первое из сильно укорочено и составляет половину длины от предыдущего. Хвост короткий либо средней длины, клинообразный, состоит из 12-и рулевых перьев. Плюсна короткая, покрытая щитками, пальцы хорошо адаптированы к древесному образу жизни.
Голос иволог — громкий и мелодичный писк, напоминающий звуки флейты, при этом пение различных видов имеет схожее звучание.[7] Вокализация фиговой иволги менее музыкальна и представляет собой простой повторяющийся свист, а также короткие писки.
Иволговые обитают в различных лесах восточного полушария, преимущественно светлых. В умеренном климате северного полушария распространены только 2 вида, оба из которых перелётные и оба гнездятся на территории России — обыкновенная иволга в Европейской части страны и Южной Сибири, и китайская черноголовая иволга на Дальнем Востоке. Тропические виды представлены главным образом в трёх основных регионах: в Африке к югу от Сахары, Южной и Юго-Восточной Азии, а также Австралии и Новой Гвинее.
Иволговые моногамны, и за исключением фиговой иволги, размножаются парами. Последняя в сезон размножения образует небольшие свободные колонии. Некоторые виды из Австралазии склонны гнездиться рядом с другими, более агрессивными по отношению к хищникам, птицами. В целом, в зависимости от вида и местообитания, на 1 км² гнездятся от двух до десяти пар иволог.[1] В брачный период самец кричит, прыгает вокруг самки и гоняется за ней, при этом погоня часто заканчивается спариванием. У представителей рода иволги гнездо чашевидное, плетёное из веточек и выложенное изнутри кусочками мха, перьями, шерстью или даже мягким человеческим мусором. Оно обычно располагается в горизонтальной развилке тонких ветвей в гуще листвы и высоко над землёй. Гнездо фиговой иволги более простое - из мягкой растительности и без выстилки. Вся постройка хорошо крепится снаружи, чтобы выдержать сильные порывы ветра. Обустройством гнезда занимается преимущественно самка, в то время как самец если и принимает участие в его строительстве, то только добычей строительного материала. Основная роль самца в этот период - охрана территории.
В кладке чаще всего 2—3 пёстрых яйца, хотя в целом их количество может варьировать от одного до шести.[4] Общий тон окраски, как правило, кремовый с многочисленными тёмными пятнами и крапинами, но может быть и белый либо розовато-белый без крапления. Инкубационный период занимает 16—18 дней, за редким исключением насиживает одна самка. Птенцы появляются неоперившимися и беспомощными, оба родителя занимаются их кормлением, отрыгивая пищу из клюва в клюв. Основа корма птенцов в первые дни жизни - гусеницы.
Иволговые находят себе пропитание главным образом среди листвы в кронах деревьев и кустарников, очень редко на земле. Их рацион достаточно широк и может включать в себя как животные, так и растительные корма. Они охотно ловят насекомых (в частности, волосатых гусениц) и других беспозвоночных животных, питаются семенами, ягодами, плодами, почками и цветками деревьев и трав. При случае охотятся на мелких ящериц и разоряют гнёзда других птиц. Крупные насекомые перед употреблением разбиваются о ветви дерева. В зависимости от доступности на данной территории и в определённый момент времени соотношение между растительной и животной пищей у иволог может различаться, хотя как правило последняя превалирует. Фиговая иволга кормится преимущественно сочными плодами растений, в особенности фикуса.[4]
Среднего размера древесные птицы с плотным телосложением. Длина тела варьирует в пределах 20—28 см. В оперении большинства видов преобладает комбинация золотисто-жёлтого и чёрного цветов, иногда с добавлением тёмно-красного. У некоторых видов, как например у фиговой или полосатой (Oriolus sagittattus) иволог, вместо ярко-жёлтых тонов представлены оливково-желтоватые. Наконец, у чёрной (Oriolus hosii), кровавой (Oriolus trailili), малиновогрудой (Oriolus cruentus) и серебряной (Oriolus mellianus) иволог жёлтый цвет в оперении отсутствует вовсе, а вместо него преобладают красные, буроватые либо серебристые тона. Самки, как правило, окрашены менее ярко, хотя у отдельных особей различия могут быть не выражены вовсе. Молодые птицы внешне отличаются от взрослых. Замечено, что некоторые виды из Юго-Восточной Азии и Новой Гвинеи очень похожи на обитающих рядом с ними филемонов (Philemon), относящихся к другому семейству. Полагают, что это своего рода мимикрия под более крупную, а значит и более защищённую, птицу.
У представителей рода иволги клюв вытянутый и слегка выпуклый, с крючковато загнутым надклювьем на конце. Клюв, как правило, кирпично-красного либо розоватого цвета, его длина и толщина колеблется в широких пределах — от длинного и изящного у тонкоклювой иволги (Oriolus tenuirostris) до относительно короткого и массивного у большеклювой иволги (Oriolus crassirostris). У фиговой иволги и некоторых азиатских видов, в оперении которых присутствуют красные тона, клюв чёрный либо стального цвета. Отличительные особенности только фиговой иволги — короткий клюв и кольцо голой красноватой кожи вокруг глаз. Ноздри узкие, щелевидные, частично закрыты мембраной. Крылья длинные, с десятью первостепенными маховыми, первое из сильно укорочено и составляет половину длины от предыдущего. Хвост короткий либо средней длины, клинообразный, состоит из 12-и рулевых перьев. Плюсна короткая, покрытая щитками, пальцы хорошо адаптированы к древесному образу жизни.
Голос иволог — громкий и мелодичный писк, напоминающий звуки флейты, при этом пение различных видов имеет схожее звучание. Вокализация фиговой иволги менее музыкальна и представляет собой простой повторяющийся свист, а также короткие писки.
РаспространениеИволговые обитают в различных лесах восточного полушария, преимущественно светлых. В умеренном климате северного полушария распространены только 2 вида, оба из которых перелётные и оба гнездятся на территории России — обыкновенная иволга в Европейской части страны и Южной Сибири, и китайская черноголовая иволга на Дальнем Востоке. Тропические виды представлены главным образом в трёх основных регионах: в Африке к югу от Сахары, Южной и Юго-Восточной Азии, а также Австралии и Новой Гвинее.
РазмножениеИволговые моногамны, и за исключением фиговой иволги, размножаются парами. Последняя в сезон размножения образует небольшие свободные колонии. Некоторые виды из Австралазии склонны гнездиться рядом с другими, более агрессивными по отношению к хищникам, птицами. В целом, в зависимости от вида и местообитания, на 1 км² гнездятся от двух до десяти пар иволог. В брачный период самец кричит, прыгает вокруг самки и гоняется за ней, при этом погоня часто заканчивается спариванием. У представителей рода иволги гнездо чашевидное, плетёное из веточек и выложенное изнутри кусочками мха, перьями, шерстью или даже мягким человеческим мусором. Оно обычно располагается в горизонтальной развилке тонких ветвей в гуще листвы и высоко над землёй. Гнездо фиговой иволги более простое - из мягкой растительности и без выстилки. Вся постройка хорошо крепится снаружи, чтобы выдержать сильные порывы ветра. Обустройством гнезда занимается преимущественно самка, в то время как самец если и принимает участие в его строительстве, то только добычей строительного материала. Основная роль самца в этот период - охрана территории.
В кладке чаще всего 2—3 пёстрых яйца, хотя в целом их количество может варьировать от одного до шести. Общий тон окраски, как правило, кремовый с многочисленными тёмными пятнами и крапинами, но может быть и белый либо розовато-белый без крапления. Инкубационный период занимает 16—18 дней, за редким исключением насиживает одна самка. Птенцы появляются неоперившимися и беспомощными, оба родителя занимаются их кормлением, отрыгивая пищу из клюва в клюв. Основа корма птенцов в первые дни жизни - гусеницы.
ПитаниеИволговые находят себе пропитание главным образом среди листвы в кронах деревьев и кустарников, очень редко на земле. Их рацион достаточно широк и может включать в себя как животные, так и растительные корма. Они охотно ловят насекомых (в частности, волосатых гусениц) и других беспозвоночных животных, питаются семенами, ягодами, плодами, почками и цветками деревьев и трав. При случае охотятся на мелких ящериц и разоряют гнёзда других птиц. Крупные насекомые перед употреблением разбиваются о ветви дерева. В зависимости от доступности на данной территории и в определённый момент времени соотношение между растительной и животной пищей у иволог может различаться, хотя как правило последняя превалирует. Фиговая иволга кормится преимущественно сочными плодами растений, в особенности фикуса.
黄鹂科（学名：Oriolidae）在鸟类传统分类系统中是鸟纲中的雀形目中的一个科。这个科的鸟属于中型雀类，体色艳丽，叫声悦耳，是人们喜爱的笼养鸟。黄鹂科的鸟主要分布在除新西兰和太平洋岛屿外的东半球热带地区。全世界共有两个属。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 階級なし : Passeres 上科 : カラス上科 Corvoidea カラス上科（カラスじょうか、学名 Corvoidea）は、鳥類スズメ目の上科である。
スズメ亜目の中でスズメ小目に次いで大きく放散した系統であり、約30科を含む。
かつての Sibley & Ahlquist (1990) では、カラス小目（スズメ小目以外のスズメ亜目）が3上科に分けられており、コトドリ上科（ニワシドリ上科を含む）・ミツスイ上科以外の全てがカラス上科に分類された。
しかしこのカラス上科は側系統であり、現在はいくつかの科を除外した単系統がカラス上科[1][2]もしくは core Corvoidea[3][4]とされる。
カラス上科内の系統は完全には解けていないが、2つの大きな系統が見つかっている。それらをカラス上科・ヤブモズ上科 Malaconotoidea とすることもある[5]。
Jønssona et al. (2008)[6]によるが、基底部分の系統は不確実である。ヤブモズ上科・狭義のカラス上科内部の系統も不確実な点が多い。カンムリハナドリ科 Paramythiidae は図示されていない。
カラス上科カンムリモズビタキ科 Oreoicidae
Tephrodornithidae
科は国際鳥類学会議 (IOC) [7]による。ただし。Norman et al. により分離された2科（☆印）を反映している[8]。
これらが狭義のカラス上科やヤブモズ上科と、あるいは互いにどのような類縁関係にあるかはよくわかっていない。
カラス上科とスズメ小目が分岐するより前に分岐した科。
カラス上科に近縁と考えられていた科だが、近年の研究によるとパプアハナドリ科以外は（ことによるとパプアハナドリ科も）スズメ小目のほうに近縁である[10]。
カラス上科よりもスズメ小目のほうに近縁な科。
実際はスズメ小目内部に位置していた科。
꾀꼬리과는 참새목에 속하는 새의 분류이다. 꾀꼬리(Oriolus chinensis)를 포함한 수십 종의 조류가 이에 포함된다. 아메리카 대륙에 사는 찌르레기흉내쟁이속에 속하는 새를 ‘꾀꼬리’라 부르기도 하나 계통적인 관련은 없다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 까마귀하목의 계통 분류이다.[1]
까마귀하목Mohouidae
꾀꼬리상과채찍새과
Eulacestomidae
_in_Kolkata_I_IMG_2538.jpg)
%27s_nest_in_Kolkata_I_IMG_3555.jpg)
-_Male_at_Bharatpur_Im_IMG_5319.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
