Centropus sinensis[3] ye una especie d'ave cuculiforme de la familia Cuculidae que vive n'Asia. Ta llargamente estendíu dende la India hasta'l sur de China ya Indonesia. Estremar en delles subespecies, y dalgunes d'elles son consideraes especies estreme por dalgunos. Ye una ave de tamañu considerable de color negru, con ales castañes y llarga cola. Atopar nuna gran variedá de hábitats dende la xungla hasta los campos de cultivu y los xardinos. Nun volar ágilmente y de cutiu reparar engatando y andando pel suelu buscando inseutos, güevos y pitucos d'otres aves p'alimentase. Tienen un carauterísticu cantar resonante que se asocial colos badagüeyos en munches partes de la so área de distribución.
Mide alredor de 48 cm de llargu. La so cabeza, mantu cimeru y partes inferiores son negros con rellumos moraos. La parte inferior del llombu y les ales son de color castañu. Nun presenta vetes clares nes coberteras. L'iris de los sos güeyos ye coloráu o castañal. Los xuveniles son coritos y con llixos claros nel pileu y llistes y vetes ablancazaes nes partes inferiores y la cola tamién llistada. Hai delles races y dalgunes d'estes poblaciones son consideraes especies estreme por dalgunos. Ente elles alcuéntrase C. (s.) andamanensis. Rasmussen & Anderton (2005) suxure que la subespecie parroti que s'atopa na India peninsular podría ser una especie estreme. La raza intermedius de Assam y Bangladesh ye más pequeña que la nominal que s'atopa na zona al sur del Himalaya. El cantar de les distintes races varia considerablemente. Race parroti del sur de la India tien la cabeza negra y les partes inferiors tienen rellumos azules, y tienen daqué de parduzu na cara y gargüelu.[4] Dambos sexos tienen un plumaxe similar anque les femes son ligéramente más grandes.[5]
Rexistráronse exemplares con leucismo.[6]
y distribución ===
La subespecie nominal atopar dende'l valle del Indo poles estribaciones del Himalayatodos, los altiplanos del Ganges, les faldes de los montes de Nepal , Assam y Buthán, hasta'l sur de China (Guangxi, Zhejiang, Fujian).[7]
Los pitucos al eclosionar tienen la piel negro y un flequillu de plumón blancu piloso sobre los güeyos y el picu.[8][9] El centru del so banduyu ye rosado y el so quexal cimeru ye negra cola punta rosa. El so iris ye marrón, l'interior de la so boca mariellu y les sos pates de color pardu buxu.[7]
Los xuveniles de la subespecie parroti tienen les partes inferiores de color negru mate ensin marques (a diferencia de les demás subespecies que les tienen llistaes) y coles ales de color marrón más escuru. La subespecie bubutus que s'atopa nel sudeste asiáticu tien un cantar carauterístico. Dellos individuos de los Ghats Occidentales son bien similares en tamañu al cucal bengalí (Centropus bengalensis) anque tienen el picu más curtiu y gruesu, la cola más curtia, les puntes de les sos ales estiéndense más allá de les terciaries, los güeyos escuros y la cola tien un rellumu verdosu/broncíneo.[4] Les femes de la subespecie parroti desenvuelven coberteras de les ales abuxáu y coritu ente payares y xineru y nel llende norte d'esta raza que ta nes planicies de Punjab presenta formes entemedies coles subespecies del norte.[10]
El cucal chinu alimentar d'una amplia variedá d'inseutos, gates y pequeños vertebraos como les víbores.[11] Sábese que tamién comen los güevos d'otres aves y los sos pollos, frutos y granes. En Tamil Nadu aliméntense principalmente de cascoxos Helix vittata. Tamién s'alimenten de los frutos tóxicos de la Thevetia peruviana (Yellow Oleander).[7][12] Nos cultivos de palma aceitera cultivation considérense una plaga pola so costume de comese la magaya de los frutos maduros.[13]
Suelen afarase peles mañanes en solitariu o por pareyes a lo cimero de la vexetación coles sos ales estendíes. Determinóse que'l territoriu d'una pareya reproductora ocupa ente 0,9 y 7,2 hai (principalmente unes 3,8 hai).[14] Son más activos nes hores templaes de la mañana y de finales de la tarde.[15]
El so cantar ye un repitíu cup-cup-cup con delles variaciones y duetos ente individuos.[4] Cuando canten a dúu les femes tienen un tonu más baxu. Ente otres llamaes inclúyese un rápidu "lotok, lotok ...", un caltriante berru d'alvertencia en forma de "skiaaaw" y una especie de xiblíu d'amenaza.[5]
La dómina de cría producir tres los monzones nel sur de la India anque varia n'otres partes de la so área de distribución produzse principalmente ente xunu y setiembre.[14] Los cucales chinos son monógamos, y ente los rituales de la so exhibición de cortexu inclúyense persecuciones pel suelu y que'l machu agasaye a la fema con comida. La fema suel baxar la so cola y dexar cayíes les ales en señal d'aceptación. El nial ye construyíu principalmente pol machu anque dambos miembros de la pareya participen na construcción y tarden ente trés y ocho díes.[14][16] El nial tien forma de concu fondu con techu escondíu ente'l marayos d'enredaderes, matos de bambú o Pandanus. Pueden llegar a construyilo hasta a 6 metros del suelu y suelen poner ente 3 y 5 güevos. Los güevos (de 36–28 mm y un pesu mediu de 14,8 g ) son ablancazaos con un rellumu mariellu.[17] Los güevos tarden ente 15–16 díes en guarase. Los pitucos tarden ente 18–22 díes en desenvolvese. Nun estudiu nel sur de la India atopóse qu'el 77% de los güevos eclosionaban y el 67% llegaben a desenvolvese. Los niales con güevos dacuando son abandonaos o escalaos polos cuervos de la xungla (Corvus macrorhynchos).[14]
Haemosporidia cercanamente emparentada cola que causa la malaria humana foi atopada nos sos glóbulos coloraos. Describióse la presencia d'una especie, Haemoproteus centropi, en cuculiformes como Clamator jacobinus y Centropus sinensis y ye estendida polos mosquitos.[18] Atopáronse garrapanas neñones del xéneru Haemaphysalis nos cucales chinos.[19]
Esta ave se asocial con delles creencies y supersticiones. El so grave cantar se asocial colos espíritos y badagüeyos.[20][21]
Na dómina de la India británica recuéyese que dellos reclutes novatos confundir con faisanes y en disparándolos afayaben qu'el so sabor yera desagradable.[22]
Tradicionalmente creíase que la so carne curaba la tuberculosis y otres enfermedaes pulmonares.[23]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Centropus sinensis ye una especie d'ave cuculiforme de la familia Cuculidae que vive n'Asia. Ta llargamente estendíu dende la India hasta'l sur de China ya Indonesia. Estremar en delles subespecies, y dalgunes d'elles son consideraes especies estreme por dalgunos. Ye una ave de tamañu considerable de color negru, con ales castañes y llarga cola. Atopar nuna gran variedá de hábitats dende la xungla hasta los campos de cultivu y los xardinos. Nun volar ágilmente y de cutiu reparar engatando y andando pel suelu buscando inseutos, güevos y pitucos d'otres aves p'alimentase. Tienen un carauterísticu cantar resonante que se asocial colos badagüeyos en munches partes de la so área de distribución.
Centropus sinensis[1] a zo ur spesad evned bras eus ar c'herentiad Cuculidae.
Anvet e voe Polophilus sinensis (kentanv) da gentañ-penn (e 1815) gant ar skiantour saoz James Francis Stephens (1792-1852).
Centropus sinensis. Bevañ a ra diwar amprevaned a bep seurt, biskoul ha divellkeineged ; degouezhout a ra dezhañ kemer frouezh, greun, had ha vioù laboused ivez.
Ar spesad a gaver ar c'hwec'h isspesad[2] anezhañ en Azia :
Centropus sinensis a zo ur spesad evned bras eus ar c'herentiad Cuculidae.
Anvet e voe Polophilus sinensis (kentanv) da gentañ-penn (e 1815) gant ar skiantour saoz James Francis Stephens (1792-1852).
El cucal gros (Centropus sinensis) és un ocell de la família dels cucúlids (Cuculidae) que habita garrigues, matolls, praderies i manglars des de l'est de Pakistan, Índia, Sri Lanka, Bangladesh, Birmània i sud de la Xina i Hainan, cap al sud, a través del Sud-est Asiàtic fins a les illes Nicobar, Sumatra i illes properes, Borneo, Illes Natuna, Java, Bali i les illes Filipines més sud-occidentals.
El cucal gros (Centropus sinensis) és un ocell de la família dels cucúlids (Cuculidae) que habita garrigues, matolls, praderies i manglars des de l'est de Pakistan, Índia, Sri Lanka, Bangladesh, Birmània i sud de la Xina i Hainan, cap al sud, a través del Sud-est Asiàtic fins a les illes Nicobar, Sumatra i illes properes, Borneo, Illes Natuna, Java, Bali i les illes Filipines més sud-occidentals.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwcal cyffredin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwcalod cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Centropus sinensis; yr enw Saesneg arno yw Common crow-pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Cogau (Lladin: Cuculidae) sydd yn urdd y Cuculiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. sinensis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r cwcal cyffredin yn perthyn i deulu'r Cogau (Lladin: Cuculidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwcal aelwyn Centropus superciliosus Cwcal ffesantaidd Centropus phasianinus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwcal cyffredin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwcalod cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Centropus sinensis; yr enw Saesneg arno yw Common crow-pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Cogau (Lladin: Cuculidae) sydd yn urdd y Cuculiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. sinensis, sef enw'r rhywogaeth.
Kukačka vraní (Centropus sinensis) je středně velký pták z čeledi kukačkovitých. Patří do asijských druhů kukaček. Své české druhové jméno dostala podle svého vzhledu připomínající vránu nebo i straku. Někteří obyvatelé ji kvůli dlouhému ocasu přirovnávají k bažantovi (proto crow pheasant).
Indie, Pákistán, Čína, Nepál a Indonésie.
Měří 48 cm, hlava je černá, tělo černé s lesklefialovými znaky a světle hnědými křídly. Oči jsou červené.
Kukačka vraní se živí hmyzem, housenkami motýlů, malými obratlovci a loví i zmije řetízkové. Také se ale živí i ovocem stromů druhů Cascabela thevetia, jehož ovoce jejedovaté.
Tento druh neklade vejce do cizích hnízd jako kukačka obecná, staví si svoje hnízda.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Greater coucal na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kukačka vraní ve Wikimedia Commons
Kukačka vraní (Centropus sinensis) je středně velký pták z čeledi kukačkovitých. Patří do asijských druhů kukaček. Své české druhové jméno dostala podle svého vzhledu připomínající vránu nebo i straku. Někteří obyvatelé ji kvůli dlouhému ocasu přirovnávají k bažantovi (proto crow pheasant).
Der Heckenkuckuck (Centropus sinensis) ist ein elsterngroßer, kontrastreich schwarz-braun gefärbter Kuckucksvogel (Cuculiformes). Er gehört der Unterfamilie der Spornkuckucke (Centropodinae) an, deren Vertreter keine Brutparasiten sind. Wegen seines langen Schwanzes wird er im Englischen auch Crow Pheasant (Krähenfasan) genannt. Das Artepitheton bezieht sich auf das südchinesische Verbreitungsgebiet, aus dem das Typusexemplar stammt.[1]
Heckenkuckucke leben als Standvögel in Paaren in einem großen Bereich Süd- und Südostasiens. Sie bauen umfangreiche Nester mit seitlichem Einflug, in denen sie zwei bis drei Junge großziehen. Sie sind Nahrungsopportunisten mit einem Schwerpunkt auf Insekten und Schnecken; letztere bilden auch den Hauptbestandteil des Jungenfutters.
Es werden meist 6 Unterarten beschrieben. Der Andamanenkuckuck (C. andamanensis), zuvor eine Unterart des Heckenkuckucks, wurde kürzlich in Artrang gestellt, für eine weitere Inselrasse (C. kangeangensis) wird dies diskutiert. Der Heckenkuckuck ist eine gebietsweise häufige Art. Seine Bestandssituation wird mit LC (=least concern - nicht gefährdet) angegeben.[2]
Heckenkuckucke sind große, auffällig gefärbte Vögel, die in ihrem Verbreitungsgebiet weitgehend unverwechselbar sind. Der sehr ähnlich gefärbte, auf Borneo und Sumatra sympatrisch mit dem Heckenkuckuck vorkommende Kurzspornkuckuck (Centropus rectunguis) ist wesentlich kleiner.
Adulte Heckenkuckucke sind 47–52 Zentimeter groß. Ihr Gewicht liegt zwischen 236 und 268 Gramm. Wie bei allen Sporenkuckucken besteht ein leichter reverser Größen- und Gewichtsdimorphismus, Weibchen sind also etwas größer und schwerer als Männchen. In der Gefiederfärbung unterscheiden sich die Geschlechter nicht. Die Unterart C. s. kangeangensis kommt in einer hellen und dunklen Morphe vor.
Kopf, Nacken, sowie die gesamte Unterseite sind schwarz, ebenso der lange, breite Schwanz. Der Mantel, die Flügeldecken und die Flügel sind satt kastanienbraun. Farbübergänge fehlen, sodass die beiden Farben stark kontrastieren. Die schwarzen Gefiederanteile irisieren je nach Lichteinfall besonders an den Wangen, am Scheitel und an der Brust violett oder purpurn, am Schwanz eher grünlich. Die Iris ist rötlichbraun, der mächtige, gekurvte Schnabel ist schwarz; ebenso gefärbt sind Beine und Zehen. Wie bei allen Vertretern der Gattung Centropus trägt eine Hinterzehe eine gerade, deutlich verlängerte Kralle, den für die Gattung namensgebenden Sporn.
Jungvögel unterscheiden sich deutlich von ausgefärbten Individuen. Der Kopf ist glanzlos schwarzgrau mit bräunlichen Einschlüssen, der Nacken ist weißlich gebändert, der Rücken rötlichbraun und der Schwanz zeigt eine enge hellbraune Bänderung. Auch einzelne Schwingen sind gebändert. Die Unterseite ist auf dunkelbraunem Grund schmutzigweiß gebändert oder gepunktet, einzelne Federn haben deutliche gelbe Schäfte. Die Iris ist grau bis braun, der Unterschnabel hellgrau. Jungvögel mausern am Ende ihres ersten Lebensjahres in das weitgehend ungebänderte Erwachsenengefieder, nur einzelne gebänderte Schwingen bleiben länger stehen.[3]
Heckenkuckucke sind schlechte Flieger. Der geradlinige, langsame Flug wirkt angestrengt. Abwechselnd folgt einigen schnellen Flügelschlägen eine kurze Gleitphase.
Als meist in Paaren lebende Art ist der Heckenkuckuck akustisch recht auffällig. Charakteristischer Ruf ist ein gereihtes, tiefes, und weiches Huup…huup (Hörbeispiel[4]) das oft in langen Folgen, in ansteigender und wieder abfallender Tonhöhe geäußert wird. Die Rufe des Weibchens sind meist tiefer und hohl klingender als die des Männchens. Oft rufen Paare im Duett. Der Ruf erinnert entfernt an den des Wiedehopfs. Häufig sind weiters ein leises Tok…tok…tok, sowie verschiedene krächzende Rufe zu hören.
Die Art ist von Ostpakistan über den gesamten Indischen Subkontinent, Südchina ostwärts bis Zhejiang, die Indochinesische- und die Malaiische Halbinsel südostwärts bis Sumatra, Borneo und Bali verbreitet. Nordwärts reicht das Verbreitungsgebiet bis in die Vorgebirge des Himalaja, wo in letzter Zeit eine Arealausweitung zu beobachten ist.[5] Verbreitet ist die Art weiters auf den meisten großen und kleineren Inseln dieses Bereiches wie Sri Lanka, Hainan, Palawan, dem Sulu-Archipel und anderen Inseln in der Sulusee, Madura sowie den Kangeaninseln. Die Art brütet auf den Matsu-Inseln und auf Kinmen, nicht aber auf Taiwan. Die früher als Unterart betrachteten Spornkuckucke der Andamanen und der nördlich davon liegenden Kokosinseln gelten heute als Art, während jene der Nikobaren zur Unterart C. s. bubutus zählen.
Heckenkuckucke sind in unterschiedlichen Habitaten weit verbreitet. Sie besiedeln offenes, locker baumbestandenes Grasland, Dorndickichte, Sekundärwälder, Rodungsgebiete, Randgebiete des Dschungels, landwirtschaftlich genutztes Land, insbesondere Reisfelder, Flusssäume und Mangroven. Sie erscheinen in größeren baumbestandenen Gärten und brüten in städtischen Parks. Dichte Primärwälder besiedeln sie nicht.
Die Art bewohnt vor allem die Niederungen und die Hügellandstufe bis 1200 Meter. Im Norden ihres Verbreitungsgebietes brütet sie vereinzelt bis 2100 Meter.[6]
Der Raumbedarf ist für die Größe des Vogels sehr klein. In Südindien wurde eine mittlere Territoriumsgröße von 3,8 Hektar ermittelt.[7]
Heckenkuckucke sind in ihrem gesamten Verbreitungsgebiet Standvögel.
Heckenkuckucke sind Nahrungsopportunisten. Sie sind sowohl carnivor als auch frugivor, animalische Kost bildet jedoch den Hauptbestandteil ihrer Nahrung. Unter den Insekten erbeuten sie vor allem Raupen, Kakerlaken, Heuschrecken, Fangschrecken, Käfer und deren Larven, Ameisen und Libellen. Andere Arthropoden unter den Beutetieren sind Hundert- und Tausendfüßer, Spinnen, Skorpione, Krabben, Regenwürmer und Landschnecken. Regional können Schnecken, vor allem Helix vittata zur Hauptnahrung werden.[8] Ebenso gehören Jungvögel und Vogeleier, Eidechsen, Geckos, Frösche, Kröten und kleine Schlangen sowie kleine Säugetiere wie Mäuse und junge Igel ins Nahrungsspektrum. Sie gehen auch an Aas und verzehren verschiedene Früchte und Samen.
Heckenkuckucke jagen vor allem am Boden nach ihrer Beute. Sie verfolgen hüpfend und laufend fliehende Tiere, stochern im Boden, im Schlamm und in flachen Uferbereichen, wenden Steine und lesen Insekten von Gräsern und dem Laub von Büschen ab. Nahrungssuchend sind sie auch in Bäumen bis zur Wipfelregion zu finden, wo sie Früchte pflücken aber auch Lebewesen von der Oberfläche von Ästen ablesen und Vogelnester plündern. Heckenkuckucke fressen das Mesocarp reifer Früchte der Ölpalme und gelten in Ölpalmenplantagen als Schädlinge.
Adulte Heckenkuckucke leben in Paaren. Sie führen offenbar eine monogame Beziehung über deren Dauer keine Angaben vorliegen. Die Balz besteht aus Gesangsduetten, Verfolgungsjagden, Futterbetteln und Futterübergaben. Die Paarung erfolgt meist auf dem Boden.
Vor allem die Männchen bauen umfangreiche, kugelige, gedeckte Nester aus trockenen Gräsern, Zweigen und Dorngestrüpp, die an der Außenseite mit Materialien der Umgebung verkleidet und getarnt werden. Zuweilen wird die Konstruktion mit Schlamm verstärkt. Der Einflug ist seitlich angebracht. Oben offene Nester sind selten. Weibchen beteiligen sich im unterschiedlichen Maße am Nestbau. Das Nest liegt in Bäumen selten über 6 Meter, in dichten Dorngebüschen oder gut getarnt am Boden.
Die Eiablage beginnt regional meist mit dem Einsetzen der Regenzeit, doch können – vor allem in den äquatornahen Verbreitungsgebieten – während des gesamten Jahres frische Gelege gefunden werden.[9] Die Gelege bestehen aus 2–3, in Ausnahmefällen aus bis zu 5 weißen Eiern, die frisch gelegt einen gelblichen Glanz aufweisen. Sie sind bei einem Gewicht von etwa 15 Gramm im Durchschnitt 35 × 28 Millimeter groß.[10] Die Eiablage beginnt oft vor der Fertigstellung des Nestes. Die Brutdauer beträgt 15–16 Tage. Beide Partner brüten und füttern die Jungen. In den ersten Tagen bilden vor allem Schnecken die Nestlingsnahrung. Nach 18–22 Tagen verlassen die Jungvögel das Nest und werden anschließend noch etwa zwei Monate von den Eltern geführt. Zur Dismigration der Jungvögel liegen keine Angaben vor.
Zum Bruterfolg gibt eine Untersuchung aus Indien folgende Zahlen an: 77 % der Eier schlüpften, von den Nestlingen kamen 67 % zum Ausfliegen. Viele Gelege werden von Krähen, vor allem von Arten aus dem Dickschnabelkrähen-Komplex (Corvus macrorhynchos s. l.) zerstört.[11]
Der Heckenkuckuck ist eine von 28 Arten der Gattung Centropus. Diese Gattung, deren Vertreter in Süd-, Südostasien, Nordaustralien und den Salomonen, in Afrika und auf Madagaskar beheimatet sind, weist keine Brutparasiten auf. Die Schwesterart des Heckenkuckucks ist der Andamanenkuckuck (C. andamanensis), in die nächste Verwandtschaft gehört der Javakuckuck (C. nigrorufus).[12] Payne zählt C. andamanensis als Unterart des Heckenkuckucks, meist wird dieser jedoch als eigenständige Art betrachtet.[13]
Der Heckenkuckuck ist eine gebietsweise häufige Art. Genaue Bestandsangaben fehlen jedoch, vor allem ist die Bestandsentwicklung der Inselrassen unbekannt. Das Verbreitungsgebiet umfasst annähernd 8 Millionen km². Zurzeit wird die Art mit allen Unterarten als nicht gefährdet betrachtet.[2]
Der Heckenkuckuck spielt im Volksglauben der einheimischen Bevölkerung sowohl als gutes als auch als schlechtes Omen eine gewisse Rolle. In der Volksmedizin wird sein Fleisch als Heilmittel gegen Asthma und andere Lungenerkrankungen verwendet.[14]
Der Heckenkuckuck (Centropus sinensis) ist ein elsterngroßer, kontrastreich schwarz-braun gefärbter Kuckucksvogel (Cuculiformes). Er gehört der Unterfamilie der Spornkuckucke (Centropodinae) an, deren Vertreter keine Brutparasiten sind. Wegen seines langen Schwanzes wird er im Englischen auch Crow Pheasant (Krähenfasan) genannt. Das Artepitheton bezieht sich auf das südchinesische Verbreitungsgebiet, aus dem das Typusexemplar stammt.
Heckenkuckucke leben als Standvögel in Paaren in einem großen Bereich Süd- und Südostasiens. Sie bauen umfangreiche Nester mit seitlichem Einflug, in denen sie zwei bis drei Junge großziehen. Sie sind Nahrungsopportunisten mit einem Schwerpunkt auf Insekten und Schnecken; letztere bilden auch den Hauptbestandteil des Jungenfutters.
Es werden meist 6 Unterarten beschrieben. Der Andamanenkuckuck (C. andamanensis), zuvor eine Unterart des Heckenkuckucks, wurde kürzlich in Artrang gestellt, für eine weitere Inselrasse (C. kangeangensis) wird dies diskutiert. Der Heckenkuckuck ist eine gebietsweise häufige Art. Seine Bestandssituation wird mit LC (=least concern - nicht gefährdet) angegeben.
ढोडे गोकुल (Centropus sinensis) कोइलीको प्रजातिको ठुलो आकारको चराको हो । यि चरा नेपाल, चीन, भारत तथा इण्डोनेसियामा पाइने गर्छ ।
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
_at_Narendrapur_W_IMG_4158.jpg)
कोइलीको प्रजातिमा ठुलो आकारको यो चरा ४८ सेन्टिमिटर लामो हुन्छ ।
ढोडे गोकुल (Centropus sinensis) कोइलीको प्रजातिको ठुलो आकारको चराको हो । यि चरा नेपाल, चीन, भारत तथा इण्डोनेसियामा पाइने गर्छ ।
भारद्वाज (इंग्लिश:Greater Coucal) हा भारतात आणि पूर्व आशियामध्ये दिसणारा पक्षी आहे. हा भारतापासून ते दक्षिण चीन व इंडोनेशिया पर्यंत आढळतो.
मराठीत भारद्वाज, कुंभार कावळा या नावाने ओळखला जाणारा हा पक्षी डोमकावळ्याच्या आकाराचा आहे.तसेच याला पान कावळा, लाल कावळा, सुलक्षणी, कुंभारकुकडी, कुक्क्कुटकुंबा, कुक्कुडकोंबा या नावानेही ओळखतात.[१] याला इंग्रजीत Greater Coucal or Crow Pheasant असे म्हणतात तर याचे शास्त्रीय नाव सेंट्रोपस साईनेसिस (Centropus sinesis) असे आहे. भारद्वाजही ककु कुटुंबातील सदस्य असला तरी हा इतरांच्या घरट्यात आपले अंडे टाकून निघून जाणारा पक्षी नाही.
झुडपी जंगल, खुले मैदानी प्रदेश, गवताळ प्रदेश अशा भागात आणि मनुष्य वसतीजवळच राहणे पसंत असलेला भारद्वाज, जास्तवेळ जमिनीवर राहतो. नर-मादी सारखेच दिसतात. लहान-मोठे किडे, पाली, सुरवंट, उंदीर,सरडा हे याचे मुख्य अन्न आहे.
एकाने कुप कुप कुप करत आवाज सुरू केला की दुसरा लगेच तसाच आवाज काढतो आणि हा खेळ एका मागे एक ५ ते २० वेळापर्यंत आवाज काढून सुरूच राहतो. भारतभर सर्वत्र आढळणारा हा पक्षी अनेक लोकांचे श्रद्धास्थान आहे. या पक्षाचा पंख देवक म्हणुन रेडे-पाटील आडनाव असलेल्या तसेच पूर्वापार चालत आलेल्या प्रथे प्रमाणे ज्यांचे देवक आहे तो ९६ कुळी मराठा समाज लग्न समारंभाला हया पक्षाचा पंख पुजतात.
भारद्वाज सावंतवाडीचा शहरपक्षी म्हणून निवडून आला आहे. मलबारी कर्णा या पक्ष्याला त्याने हरवले.
भारद्वाज (इंग्लिश:Greater Coucal) हा भारतात आणि पूर्व आशियामध्ये दिसणारा पक्षी आहे. हा भारतापासून ते दक्षिण चीन व इंडोनेशिया पर्यंत आढळतो.
महोख या महोक (अंग्रेजी: Greater Coucal या Crow Pheasant; वैज्ञानिक नाम: Centropus sinensis) एक बड़ा पक्षी है। यह एशिया में भारत, चीन, इण्डोनेशिया आदि में पायी जाती है।
इसका आकार काले कौए (वनकाक) के बराबर होता है और रंग चमकीला काला होता है। यह पक्षी सारे भारत में पाया जाता है। हिमालय में भी यह 6,000 फुट की ऊँचाई पर पाया जाता है। यह खुले भाग के मैदान तथा पहाड़ी भागों का पक्षी है और ‘ऊक’ शब्द थोड़े-थोड़े समय पर उच्चारित करता है। यह एक दूसरा शब्द कूप-कूप-कूप आदि जल्दी जल्दी उच्चारित करता है, जो प्रति सेकंड दो या तीन कूप के हिसाब से 6 से 20 बार तक सुनाई पड़ता है। इसका आहार टिड्डे, भुजंगे, लार्वा, जंगली चूहे, बिच्छू, गिरगिट, साँप आदि हैं।
महोख या महोक (अंग्रेजी: Greater Coucal या Crow Pheasant; वैज्ञानिक नाम: Centropus sinensis) एक बड़ा पक्षी है। यह एशिया में भारत, चीन, इण्डोनेशिया आदि में पायी जाती है।
इसका आकार काले कौए (वनकाक) के बराबर होता है और रंग चमकीला काला होता है। यह पक्षी सारे भारत में पाया जाता है। हिमालय में भी यह 6,000 फुट की ऊँचाई पर पाया जाता है। यह खुले भाग के मैदान तथा पहाड़ी भागों का पक्षी है और ‘ऊक’ शब्द थोड़े-थोड़े समय पर उच्चारित करता है। यह एक दूसरा शब्द कूप-कूप-कूप आदि जल्दी जल्दी उच्चारित करता है, जो प्रति सेकंड दो या तीन कूप के हिसाब से 6 से 20 बार तक सुनाई पड़ता है। इसका आहार टिड्डे, भुजंगे, लार्वा, जंगली चूहे, बिच्छू, गिरगिट, साँप आदि हैं।
ਕਮਾਦੀ ਕੁੱਕੜ(greater coucal), ਏਸ਼ੀਆ ਖੇਤਰ ਦੇ ਭਾਰਤ,ਚੀਨ , ਨੇਪਾਲ ਅਤੇ ਇਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ।
ਕਮਾਦੀ ਕੁੱਕੜ(greater coucal), ਏਸ਼ੀਆ ਖੇਤਰ ਦੇ ਭਾਰਤ,ਚੀਨ , ਨੇਪਾਲ ਅਤੇ ਇਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ।
କୁମ୍ଭାଟୁଆ ( ଇଂରାଜୀରେ Greater Coucal ବା Crow pheasant, ଜୀବ ବିଜ୍ଞାନ ନାମ Centropus sinensis[୩]) ହେଉଛି କୋଇଲି ପ୍ରଜାତିର ଏକ ସ୍ୱଜୀବି ବିହଂଗ । ଭାରତୀୟ ଉପମଦେଶ ତଥା ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ବ ଏସିଆରେ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଏହି ଚଢେଇକୁ କେତେ ଗୁଡିଏ ଉପ ପ୍ରଜାତିରେ ବିଭାଗୀକରଣ କରାଯାଇଥାଏ, ଯେଉଁଥିରୁ କିଛିଂକୁ ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଜାତିରେ ବିବେଚନା କରାଯାଏ । ସେମାନେ ଦେଖିବାକୁ ବଡ କାଉ ଭଳି କିଂତୁ ଲମ୍ବା ଲାଂଜ, ତମ୍ବା ମାଟିଆ ରଂଗର ଡେଣା ଏବଂ ସେମାନେ ଜଂଗଲ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି, ଚାଷ ଜମି ଓ ସହରୀ ଉଦ୍ୟାନ ଭଳି ବ୍ୟାପ୍ତ ପରିବେଶରେ ଦେଖାଯାଆଂତି ।
ଏମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଉଡିପାରଂତି ନାହିଁ, ଖଣ୍ଡିଉଡା ଦେଇ ଏମାନେ ଚଳ ପ୍ରଚଳ ହୁଅଂତି । ଅଧିକାଂଶ ସମୟ ସେମାନଂକୁ ମାଟି ଉପରେ ଚାଲି ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣ କରୁଥିବା ଦେଖାଯାଏ । ଏମାନେ ବିଭିନ୍ନ ପୋକ ଜୋକ, ଅଣ୍ଡା ଆଦି ଖାଇ ଥାଆଂତି ।
କୁମ୍ଭାଟୁଆ ( ଇଂରାଜୀରେ Greater Coucal ବା Crow pheasant, ଜୀବ ବିଜ୍ଞାନ ନାମ Centropus sinensis) ହେଉଛି କୋଇଲି ପ୍ରଜାତିର ଏକ ସ୍ୱଜୀବି ବିହଂଗ । ଭାରତୀୟ ଉପମଦେଶ ତଥା ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ବ ଏସିଆରେ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଏହି ଚଢେଇକୁ କେତେ ଗୁଡିଏ ଉପ ପ୍ରଜାତିରେ ବିଭାଗୀକରଣ କରାଯାଇଥାଏ, ଯେଉଁଥିରୁ କିଛିଂକୁ ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଜାତିରେ ବିବେଚନା କରାଯାଏ । ସେମାନେ ଦେଖିବାକୁ ବଡ କାଉ ଭଳି କିଂତୁ ଲମ୍ବା ଲାଂଜ, ତମ୍ବା ମାଟିଆ ରଂଗର ଡେଣା ଏବଂ ସେମାନେ ଜଂଗଲ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି, ଚାଷ ଜମି ଓ ସହରୀ ଉଦ୍ୟାନ ଭଳି ବ୍ୟାପ୍ତ ପରିବେଶରେ ଦେଖାଯାଆଂତି ।
ଏମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଉଡିପାରଂତି ନାହିଁ, ଖଣ୍ଡିଉଡା ଦେଇ ଏମାନେ ଚଳ ପ୍ରଚଳ ହୁଅଂତି । ଅଧିକାଂଶ ସମୟ ସେମାନଂକୁ ମାଟି ଉପରେ ଚାଲି ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣ କରୁଥିବା ଦେଖାଯାଏ । ଏମାନେ ବିଭିନ୍ନ ପୋକ ଜୋକ, ଅଣ୍ଡା ଆଦି ଖାଇ ଥାଆଂତି ।
செம்போத்து, செம்பகம் அல்லது செங்காகம்[3] (Centropus sinensis) குயில் வரிசையில் உள்ள பறவைகளில் ஏனைய பறவைகளின் கூட்டில் திருட்டுத்தனமாக முட்டையிடும் வழக்கமில்லாத பெரிய பறவையினங்களுள் ஒன்றாகும். ஆசியா கண்டத்தில் இந்தியா, இலங்கை முதல் கிழக்கு மற்றும் தென் சீனா வரையிலும் இந்தோனேசியா வரையிலுமான இடைப்பட்ட பகுதியில் செம்பகங்கள் மிகப் பரவலாகக் காணப்படுகின்றன. செம்பகம் தன் இனத்தில் சில உப இனங்களைக் கொண்டுள்ள அதே வேளை அவற்றின் உப இனங்களாகக் கருதப்படும் சில முழுமையாக வேற்றினமாகச் சில வேளைகளில் கணிக்கப்படுவதுண்டு. காகம் போன்ற தோற்றத்திலும் கபில நிற இறக்கைகளைக் கொண்ட இவை காடுகள், மலைகள், வயல் வெளிகள், நகர்ப் புறங்களெனப் பொதுவாக எல்லா வகையான இடங்களிலும் காணப்படுகின்றன. சிறு பூச்சிகள், முட்டைகள் மற்றும் ஏனைய பறவைகளின் கூடுகளை உணவாகக் கொள்ளும் இது பறக்கும் தன்மை குறைந்த ஒரு பறவையாகும். செம்பகங்கள் இரை தேடும்போது மரங்களில் தத்தித் தாவியும் நடந்தும் செல்வது மிகச் சாதாரணம். செம்பகத்தின் ஒலி மிகத் தொலைவு வரை கேட்கக் கூடியதாகும்.
செம்போத்து [4] என்னும் பறவையைச் சங்கநூல் செம்பூழ் என்று குறிப்பிடுகிறது.
குயில் வரிசையைச் சேர்ந்த இப்பறவை 48 சதம மீற்றர் வரை வளரக்கூடியதாகும். செம்பகத்தின் தலை கருமையாகவும் உடலின் மேற்பகுதியும் கீழ்ப்பகுதியும் நாவல் நிறம் கலந்த கருமையாகவும் காணப்படும். இவற்றின் கண்கள் நன்கு சிவந்திருக்கும். இவற்றின் குஞ்சுகளோ கருமை குறைந்தனவாகக் காணப்படுவதோடு அவற்றின் கீழ்ப் பகுதியிலும் வாலிலும் வெண்மையான கோடுகள் காணப்படும். இவற்றில் இடத்துக்கிடம் வித்தியாசமான தரைத்தோற்றம் சார் இனங்கள் காணப்படுவதுண்டு. இவ்வினங்களின் நிற அமைப்பிலும் ஒலியிலும் நிறைய வித்தியாசங்கள் காணப்படுவதுண்டு. தென்னிந்தியாவில் காணப்படும் செம்பக இனமொன்று கருமையான தலையையும் நீல நிறத்திலமைந்த கீழ்ப் பகுதியையும் கபில நிறம் கூடியளவிலமைந்த நெற்றி, முகம், கழுத்து போன்ற பகுதிகளையும் கொண்டிருக்கும்.[8] செம்பகங்களின் இறக்கைகளின் நிறம் அவற்றின் ஆண், பெண் என்பவற்றுக்குப் பொதுவானதாகும். எனினும், பெண் பறவைகளின் இறக்கைகள் சற்றுப் பெரிதாக இருக்கும்.[9] வெண்ணிறக் கலப்புள்ள செம்பக இனங்களும் அடையாளங் காணப்பட்டுள்ளன.[10]
செம்பகம் பொதுவாகப் பூச்சிகள், புழுக்கள் மற்றும் சிறு பாம்புகள் போன்ற சிறு முண்ணாணிகள் என்பவற்றை உட்கொள்வதாகும்.[11] மேலும் அது முட்டைகள், பறவைகள் அமைக்கும் கூடுகள், பழங்கள், விதைகள் போன்றவற்றையும் உட்கொள்ளக் கூடியன. தமிழ் நாட்டில் அவை பொதுவாக நத்தையுண்ணிகளாகவே காணப்படுகின்றன. அத்துடன் அவை நச்சுப் பழங்களையும் உட்கொண்டு உயிர் வாழ்கின்றன.[12][13] அவை நன்கு பழுத்த தாளிப் பனையின் பழங்களை உண்பதால் தாளிப் பனைப் பயிர்ச் செய்கைக்குப் பெரிதும் கேடு செய்கின்றன.[14] மிகுந்து இருக்கும் கள்ளிப் புதர்களிலும், அடர்தென்னைத் தோப்பின் நிழல்களிலும் தத்திப் போகும் பறவை. இரண்டிரட்டாய் சற்றே தூரத்தில் தரையில் நடந்து புழுபூச்சிகளை தேடும் இணைப் பறவைகள் நம் காலடி அதிர்விலோ, பேச்சின் ஒலியிலோ எழுப்பிப் பறக்கும்போது வெகுதூரம் பறப்பதில்லை. தரையிலிருந்து அருகில் தாழ உள்ள மரக்கிளைகளுக்கோ அல்லது கிளைவிட்டு கிளைதாவியோ சிறு தூரங்களையே பறந்து கடக்கின்றன. மழை பெய்ந்து ஓய்ந்த மதிய நேரங்களில் குகுக் குகுக் எனக் கத்தி அழைக்கும் ஒலி எவராலும் எளிதில் இனம் காண முடியும்.
காலை வேளைகளில் செம்பகங்கள் தம் இறக்கைகளை மேல் நோக்கி விரித்து, தனியாகவோ சோடியாகவோ சூரியக் குளியல் மேற்கொள்வதுண்டு. கூடு கட்டும் செம்பகச் சோடியொன்று 0.9-7.2 ஹெக்டேயர் வரையான நிலத்தை ஆக்கிரமித்துக் கொள்வதுண்டு.[15] செம்பகங்கள் காலையிலும் மாலையிலும் இளஞ் சூட்டு நேரங்களில் மிகச் சுறுசுறுப்பாகக் காணப்படும்.[16]
செம்பகத்தின் இனப்பெருக்கக் காலம் பிப்ரவரி முதல் செப்டம்பர் வரையாகும். இது தொடர்ந்து 3 முதல் 4 வரையிலான முட்டைகளை இட்டு அடைகாக்கும். இதன் முட்டைகள் வெள்ளை நிறத்தில் காணப்படும். இதன் உயிரியல் பெயர் சென்ரோபஸ் சினென்சிஸ்.
தமிழீழத்தின் தேசியப்பறவை எனும் சிறப்பை பெறுகின்றது. தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரன் அவர்களால் தமிழீழ தேசியப்பறவையாக பிரகடனப்படுத்தப்பட்டது.
செம்போத்து, செம்பகம் அல்லது செங்காகம் (Centropus sinensis) குயில் வரிசையில் உள்ள பறவைகளில் ஏனைய பறவைகளின் கூட்டில் திருட்டுத்தனமாக முட்டையிடும் வழக்கமில்லாத பெரிய பறவையினங்களுள் ஒன்றாகும். ஆசியா கண்டத்தில் இந்தியா, இலங்கை முதல் கிழக்கு மற்றும் தென் சீனா வரையிலும் இந்தோனேசியா வரையிலுமான இடைப்பட்ட பகுதியில் செம்பகங்கள் மிகப் பரவலாகக் காணப்படுகின்றன. செம்பகம் தன் இனத்தில் சில உப இனங்களைக் கொண்டுள்ள அதே வேளை அவற்றின் உப இனங்களாகக் கருதப்படும் சில முழுமையாக வேற்றினமாகச் சில வேளைகளில் கணிக்கப்படுவதுண்டு. காகம் போன்ற தோற்றத்திலும் கபில நிற இறக்கைகளைக் கொண்ட இவை காடுகள், மலைகள், வயல் வெளிகள், நகர்ப் புறங்களெனப் பொதுவாக எல்லா வகையான இடங்களிலும் காணப்படுகின்றன. சிறு பூச்சிகள், முட்டைகள் மற்றும் ஏனைய பறவைகளின் கூடுகளை உணவாகக் கொள்ளும் இது பறக்கும் தன்மை குறைந்த ஒரு பறவையாகும். செம்பகங்கள் இரை தேடும்போது மரங்களில் தத்தித் தாவியும் நடந்தும் செல்வது மிகச் சாதாரணம். செம்பகத்தின் ஒலி மிகத் தொலைவு வரை கேட்கக் கூடியதாகும்.
జెముడుకాకి చాలా అరుదుగా కనిపించే ఒక పక్షి. దీని ఆకారం కాకి వలె ఉన్నా రంగులో తేడా ఉంటుంది. ఇది ఊరుకి దూరంగా మనుషుల సంచారం చాలా తక్కువగా ఉన్న ప్రదేశాలలో చాలా అరుదుగా కనిపిస్తుంది. దీనిని చూడగానే తుర్రుమంటుంది. ఇది ఎక్కువగా చెట్ల కొమ్మల మధ్యన దాక్కుంటుంది. ఈ పక్షి కోయిల లాగ వుండి రంగు కొంత ఎర్రగా వుంటుంది. చాలా అరుదుగా కనిపించే ఈ జెముడుకాకులను పట్టుకోవడం నేరం.
Nominate race in Kolkata
The long and straight hind claw is characteristic of the genus
Immature of nominate race showing barred/speckled underside. Haryana, భారత దేశము
Picking up a snail shell in Kolkata, West Bengal, భారత దేశము.
Sunning (West Bengal, భారత దేశము)
ಕೆಂಬೂತ, (ಕೆಂಬೂತ-ಘನ - Greater Coucal or Crow Pheasant) (ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು : Centropus sinensis) ಕೆಂಬೂತ, ಕಾಗೆ ಗಾತ್ರದ ಕೋಗಿಲೆ ಗಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಹಕ್ಕಿ ಪ್ರಭೇದ. ಕೋಗಿಲೆ (cuckoo) ಗಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದರೂ, ಕೋಗಿಲೆಯಂತೆ ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ಪರಾವಲಂಬಿಯಲ್ಲ. ಏಷ್ಯಾದ ಬಹು ಭಾಗ, ಭಾರತ, ಚೀನಾ, ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾಗಳಲ್ಲಿ ಇದರ ಜಾತಿ, ಪ್ರಜಾತಿಗಳು ಹರಡಿವೆ. ತೋರಿಕೆಗೆ ಕಾಗೆಯಂತೆ ಕಂಡರೂ, ಇದರ ಉದ್ದ ಬಾಲ ಮತ್ತು ತಾಮ್ರ ಬಣ್ಣದ ರೆಕ್ಕೆಗಳಿಂದ ಇದನ್ನು ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಇದರ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ನಿರ್ಬಲವಾದ್ದರಿಂದ ಇವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹತ್ತುವ, ನಡೆಯುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳಲ್ಲೇ ಇದರ ಆಹಾರ ಸಾಂಪಾದಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದರ ಆವಾಸ ಕಾಡಿನಿಂದ - ನಾಡಿನವರೆಗೂ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಪರಿಸರದಲ್ಲೂ ಇವು ಗೌಪ್ಯವಾಗಿ ಇರಬಲ್ಲವು. ಇದರ ಆಳವಾದ ಶಂಖ-ಮೊಳಗಿಸುವಂತಹ ಕೂಗನ್ನು ಹಲವೆಡೆ ಶಕುನಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕೆಂಬೂತ, ಕೋಗಿಲೆ ಗಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ, ಕಾಗೆ ಗಾತ್ರದ 48 cm. ಉದ್ದದ ( ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ - ಬಾಲದ ತುದಿ) ಪಕ್ಷಿ. ಇದರ ತಲೆ,ಬೆನ್ನು, ಎದೆ, ಹೊಟ್ಟೆ ಭಾಗಗಳೆಲ್ಲಾ ನೀಲಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಹೊಳೆವ ಕಪ್ಪು, ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೆಂಪು . ರೆಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಭುಜದ ಭಾಗಗಳು ತಾಮ್ರದಂತೆ ಕೆಂಗಂದು. ಮರಿಗಳ ದೇಹ ಮಂದ ಕಪ್ಪಾಗಿದ್ದು, ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಚುಕ್ಕಿಗಳು ಮತ್ತು ಬಾಲದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಅಥವಾ ಬೂದಿ ಬಣ್ಣದ ಅಡ್ಡ ಗೆರೆಗಳಿರಬಹುದು. ಇವುಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ವಿಶಾಲವಾಗಿದ್ದು, ಇವುಗಳ ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿನ ವೈವಿದ್ಯತೆಯಿಂದಾಗಿ ಕೆಲವೆಡೆ ಇವುಗಳು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪ್ರಜಾತಿಗಳಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಪಕ್ಷಿ ತಜ್ಞರಾದ ಪೆಮೇಲ ರಸ್-ಮ್ಯುಸೇನ್ ಮತ್ತು ಯಾಂಡರ್ಟನ್ ರ ವಿಂಗಡನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಕೆಂಬೂತದ ಪಂಗಡ, ಪ್ಯರೋಟಿ (parroti) ಈಗ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪ್ರಜಾತಿ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಸ್ಸಾಂ -ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಕೆಂಬೂತಗಳ ಪಂಗಡ, ಇಂಟರಮೀಡಿಯಸ್ (intermedius) ದಕ್ಷಿಣ ಸಾಧಾರಣ ಪಂಗಡವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಹಿಮಾಲಯದ ಪಂಗಡದ ಕೆಂಬೂತಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕವು. ವಿವಿಧ ಪಂಗಡಗಳ ಕೆಂಬೂತಗಳ ಕರೆಗಳಲ್ಲೂ ಅಂತರವನ್ನು ಗಮನಿಸಬಹುದು. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಕೆಂಬೂತದ ಗಾತ್ರ ಹಿಮಾಲಯದ ಸಾಧಾರಣ ಪಂಗಡದ ಕೆಂಬೂತಗಳಿಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡದು.[೩] ಈ ಪಂಗಡದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಗಂಡಿಗಿಂತಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾದರೂ ತೋರ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ.[೪]
ಸಾಧಾರಣ ಪಂಗಡದ ಕೆಂಬೂತಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿ, ಹಿಂದೂ ನದಿ ಕಣಿವೆ, ದಕ್ಷಿಣ ಹಿಮಾಲಯ, ಗಂಗಾ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿ, ನೇಪಾಳ, ಭೂತಾನ್ ಪರ್ವತ ತಪ್ಪಲು ಹಾಗು ದಕ್ಷಿಣ ಚೀನಾದ ವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದೆ.[೫]
ವಿವಿಧ ಪಂಗಡಗಳ ವಿವರ
ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದ ಎಳೆ ಮರಿಗಳ ಚರ್ಮ ಕಪ್ಪಗಿದ್ದು, ಕಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಕೊಕ್ಕಿನ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿ ಕೂದಲುಗಳಂತಿರುವ ಪುಕ್ಕಗಳಿರುತ್ತವೆ.[೬][೭] ಕಪ್ಪು ಮೇಲ್ಕೊಕ್ಕಿನ ಅಂಚು ಮತ್ತು ಕೆಳಹೊಟ್ಟೆ ತೆಳುಗೆಂಪು, ಕಣ್ಣು - ಮಣ್ಣಿನ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಒಳ ಬಾಯಿ ಹಳದಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ಯರೋಟಿ ಪಂಗಡದ ಮರಿಗಳು ಬೆಳೆದಂತೆ ಅದರ ಬಾಲದ ಕೆಳಭಾಗದ ಬಣ್ಣ ಹೊಳಪಿಲ್ಲದ ಘಾಡ ಕಪ್ಪು, ರೆಕ್ಕೆ ಹೊಳಪಿಲ್ಲದ ಘಾಡ ಕೆಂದು ಬಣ್ಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೫] ಪ್ಯರೋಟಿ ಪಂಗಡದ ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ನವೆಂಬರ್ ನಿಂದ ಜನವರಿ ಮಾಸದವರೆಗೂ ಮೊಬ್ಬು ಬಣ್ಣದ ರೆಕ್ಕೆಪದರ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ.[೮] ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದ ಕೆಂಬೂತಗಳ ಘಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಕ್ಕದು.
ಘನ-ಕೆಂಬೂತಗಳ ಆಹಾರ ಬಲುಬಗೆಯ ಕೀಟಗಳು, ಹುಳುಗಳು, ಧಾನ್ಯಗಳು, ಹಣ್ಣುಗಳು, ಬೀಜಗಳು, ಅನ್ಯ ಹಕ್ಕಿಯ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು, ಚಿಕ್ಕ ಹಾವುಗಳು (ಮಂಡಲ, Saw-scaled viper),[೯] ಕೆಲ ವಿಶಕಾರಿ ಹಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಬೀಜಗಳು.[೫][೧೦] ಪಾಮ್(ಎಣ್ಣೆ ಬೀಜ) ಮರದಲ್ಲಿನ ಹಣ್ಣನ್ನು ಬಯಸುವ ಇವು, ಪಾಮ್-ಮರದ ವ್ಯವಸಾಯಿಕರಲ್ಲಿ ಬೆಳೆ ನಾಶಕ ಎಂದೆನಿಸಿವೆ.[೧೧] ಬೆಳಗಿನ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಒಂಟಿ ಇಲ್ಲವೇ ಜೋಡಿಯಾಗಿ, ರೆಕ್ಕೆಹರಡಿ ಮೈಕಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಸೂರ್ಯನ ತಾಪ ಕಡಿಮೆ ಇರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಸಂಸಾರ ಹೂಡಿರುವ ಕೆಂಬೂತಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿ 0.9 - 7.2 ಹೆಕ್ಟೇರ್-ಗಳು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಯುಗಳ ಕೂಗಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದಾಗ, ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯದು ತಗ್ಗು-ಗಢಸಿನ ಕೂಗು ಆಗಿರುತ್ತದೆ.[೩] ಶಂಖನಾದದಿಂದ ಹಿಡಿದು, ವಟಗುಟ್ಟುವ ಕರೆ, ಕಿರಚುವ , ಭುಸುಗುಟ್ಟುವ ಕೋಪದ ಕೂಗು ಹೀಗೆ ಇವುಗಳು ಬಗೆಬಗೆಯ ಕರೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.[೪]
ಕೋಗಿಲೆಯ ಗಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕೆಂಬೂತಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂತತಿಯ ಪಾಲನೆಗೆ ಕೋಗಿಲೆಗಳಂತೆ ಪರಾವಲಂಬಿಗಳಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಕೆಂಬೂತಗಳು ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ಅದರದೇ ಆದ ವೈಚಿತ್ರ್ಯಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಕೆಂಬೂತಗಳು ಕೆಲವೆಡೆ ಏಕ-ಸಂಗಾತಿಗಳಾಗಿದ್ದರೆ[೧೨], ಇನ್ನು ಕೆಲವೆಡೆ ಹಲವು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಒಂದೇ ಹೆಣ್ಣು ಕೆಂಬೂತದೊಡನೆ ಜೀವಾವಧಿ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿರಬಹುದು. ಕೋಗಿಲೆಯ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಕೆಂಬೂತಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂತತಿಯ ಪಾಲನೆಗೆ ಕೋಗಿಲೆಗಳಂತೆ ಪರಾವಲಂಬಿಗಳಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ವಿವಿದ ಪಂಗಡಗಳಲ್ಲಿನ ಹೆಣ್ಣು ಕೆಂಬೂತಗಳು ವಿವಿಧ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಸಂತಾನ ಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ಅನಾಸಕ್ತಿ ತೋರುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಕೆಂಬೂತಗಳು ಸಂತಾನ ಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತವೆ.[೧೩] ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಕೆಂಬೂತಗಳು ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಗಾಲದ ನಂತರ, ಜೂನ್ - ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಮಾಸಗಳಲ್ಲಿ, ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತವೆ.[೧೨] ಸಂಗಾತಿಗಳು ಒಂದನ್ನೊಂದು ಅರಸಿ ಓಡುವುದು, ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಡುವುದು - ಹೀಗೆ ರಾಸ-ಕ್ರೀಡೆಯನ್ನಾಡುವುದರಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿ ತನ್ನ ಬಾಲವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಿ, ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಕೆಳೆಗಿಳುಸುವುದರ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.[೧೪] 3-8 ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿ ಆಳದ ಬಟ್ಟಲಿನಂತಹ ಗೂಡನ್ನು ದಟ್ಟವಾಗಿ ಹಬ್ಬಿರುವ ಬಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ , ಬಿದಿರು ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವ ಈಚಲು ಮರದ ಮೇಲೆ ಕತ್ತುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿ 3-5 ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳ (ತೂಕ 14.8 g, 36–28 mm) ಸುಣ್ಣದಂತಹ ತೊಗಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹಳದಿಯ ಹೊಳಪು ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಹೊಳಪು ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಸವೆಯುತ್ತದೆ.[೧೫] ಹೆಣ್ಣು ಮತ್ತು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳೆರಡೂ ಗೂಡು, ಮೊಟ್ಟೆ, ಮರಿಗಳ ಪಾಲನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತವೆಯಾದರೂ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಯೇ ಪ್ರಧಾನ ಪೋಷಣಾ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಯನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತದೆ. 15-16 ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಾವಿಟ್ಟ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಮರಿಯಾಗಿ, ನಂತರ 18-22 ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮರಿಗಳು ಹಾರಲು ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತವೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಒಂದು ಸಂಶೋಧನೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ಘನ-ಕೆಂಬೂತಗಳ 77% ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಮರಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ, 67% ಮರಿಗಳು ಹಾರುವ ಅವಸ್ತೆಯನ್ನು ತಲುಪುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮೊಟ್ಟೆಗಳಿರುವ ತಮ್ಮ ಗೂಡನ್ನು ಕೆಂಬೂತಗಳು ತೊರೆದಿರುವ ಮತ್ತು ಕಾಡುಕಾಗೆಗಳು ಗೂಡನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡಿರುವ ಸಂಭವಗಳಿವೆ.[೧೨] ಮಲೇರಿಯಾ ರೋಗಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಹೆಮೊಸ್ಪೊರೈಡಿಯಾ (Haemosporidia) ಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಪರಾವಲಂಬಿಗಳು ಇವುಗಳ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಈ ಪರಾವಲಂಬಿಗಳು ಸೊಳ್ಳೆಗಳು ಮತ್ತು ಹೇನುಗಳಿಂದ ಹರಡಲ್ಪಟ್ಟು ಕೋಗಿಲೆ ಗಣದ ಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿ ಮಲೇರಿಯ ರೋಗವನ್ನು ಉಂಟುಮಾದಬಹುದು.[೧೬] ಕೆಂಬೂತಗಳಲ್ಲಿ, ಹೆಮಿಫಿಸಲಿಸ್ (Haemaphysalis) ಹೇನುಗಳು ಇರುವುದು ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೭]
ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕುಪ್ಪುಳಕ್ಕಿ, ಕೆಂಬತ್ತು, ಭಾರದ್ವಾಜ ಹಕ್ಕಿ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಕೆಂಬೂತ ತನ್ನ ಕೂಗು, ವರ್ತನೆಗಳಿಂದ ಅನೇಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಶಕುನ ಸೂಚಕ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೧೮][೧೯] ಇದರ ಕೂಗು ಶಂಖನಾದವನ್ನು ಹೋಲುವುದರಿಂದ ಇದರ ಕೂಗು ಶುಭ ಶಕುನ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು (ಇದೆ). ಬ್ರಿಟೀಷರು ಇವುಗಳನ್ನು ಕಾಡು ಕೋಳಿಗಳೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಬೇಟೆಯಾಡಿ ಅದರ ಮಾಂಸದ ಕೆಟ್ಟ ರುಚಿಗೆ ತಿನ್ನಲಾಗದೆ ಅದನ್ನು ತಮ್ಮೊಂದಿಗಿದ್ದ ಬೇಟೆ ನಾಯಿಗಳಿಗೆ (ಗ್ರಿಫ್ಫ್) ಉಣಿಸಿ, ಕೆಂಬೂತಗಳನ್ನು, ಗ್ರಿಫ್ಫ್ ಕೋಳಿ (Griff's pheasant) ಎಂದು ಕರೆದರು.[೨೦] ನಾಟಿ-ವೈದ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದರ ಮಾಂಸ ಕ್ಷಯರೋಗ (tuberculosis) ಹಾಗು ಉಸಿರಾಟಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ರೋಗಗಳಿಗೆ ಮದ್ದೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು.[೨೧] ಭಾರದ್ವಾಜ-ಹಕ್ಕಿ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಂಬೂತಗಳು, ಸಂಜೀವಿನಿ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು (ಗಿಡ ಮೂಲಿಕೆ) ಬಲ್ಲದು ಎಂಬ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಈ ಹಿಂದೆ, ಜನರು, ಸತ್ತವರನ್ನು ಸಂಜೀವಿನಿ ಮೂಲಿಕೆಯಿಂದ ಬದುಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂಬ ( ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿ, ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಸತ್ತ ಲಕ್ಷ್ಮಣನನ್ನು ಹನುಮ ತಂದ ಸಂಜೀವಿನಿಯಿಂದ ಬದುಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು) ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಕೆಂಬೂತಗಳ ಗೂಡುಗಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಮರಿಗಳನ್ನು ಬದುಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಂಬೂತಗಳು ಸಂಜೀವಿನಿ ಮೂಲಿಕೆ ತರುವುದೆಂದು - ತಂದಾಗ ತಾವು ಆ ಮೂಲಿಕೆಯನ್ನು ಅದರಿಂದ ಕಸಿದು ತಮ್ಮವರನ್ನು ಬದುಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂಬ ಅಜ್ಞಾನ ಕೆಂಬೂತಗಳ ಸಂತತಿಗೆ ದುರ್ಗತಿ ತಂದೊಡ್ಡಿತ್ತು.
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
.jpg)
.JPG)
_%E0%AE%9A%E0%AF%86%E0%AE%AE%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AE%95%E0%AE%AE%E0%AF%8D_taken_at_Tirunelveli_Tamilnadu_India.jpg)
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
.JPG)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
|journal= (help) ಕೆಂಬೂತ, (ಕೆಂಬೂತ-ಘನ - Greater Coucal or Crow Pheasant) (ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು : Centropus sinensis) ಕೆಂಬೂತ, ಕಾಗೆ ಗಾತ್ರದ ಕೋಗಿಲೆ ಗಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಹಕ್ಕಿ ಪ್ರಭೇದ. ಕೋಗಿಲೆ (cuckoo) ಗಣಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದರೂ, ಕೋಗಿಲೆಯಂತೆ ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ಪರಾವಲಂಬಿಯಲ್ಲ. ಏಷ್ಯಾದ ಬಹು ಭಾಗ, ಭಾರತ, ಚೀನಾ, ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾಗಳಲ್ಲಿ ಇದರ ಜಾತಿ, ಪ್ರಜಾತಿಗಳು ಹರಡಿವೆ. ತೋರಿಕೆಗೆ ಕಾಗೆಯಂತೆ ಕಂಡರೂ, ಇದರ ಉದ್ದ ಬಾಲ ಮತ್ತು ತಾಮ್ರ ಬಣ್ಣದ ರೆಕ್ಕೆಗಳಿಂದ ಇದನ್ನು ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಇದರ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ನಿರ್ಬಲವಾದ್ದರಿಂದ ಇವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹತ್ತುವ, ನಡೆಯುವ ಕ್ರಿಯೆಗಳಲ್ಲೇ ಇದರ ಆಹಾರ ಸಾಂಪಾದಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದರ ಆವಾಸ ಕಾಡಿನಿಂದ - ನಾಡಿನವರೆಗೂ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಪರಿಸರದಲ್ಲೂ ಇವು ಗೌಪ್ಯವಾಗಿ ಇರಬಲ್ಲವು. ಇದರ ಆಳವಾದ ಶಂಖ-ಮೊಳಗಿಸುವಂತಹ ಕೂಗನ್ನು ಹಲವೆಡೆ ಶಕುನಗಳೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಕುಪ್ಪುಲು ಪಂಡಕಕ್ಕೆಡ್ದ್ ಒಂತೆ ಮಲ್ಲೆ ಆದ್ ತೂಯೆರೆ ಕಕ್ಕೆದ ಲೆಕೊನೆ ಒರುತ್ತ, ಒಂತೆ ಉದ್ದ ಮುಲ್ಲೆದ ಪಕ್ಕಿ.
ಆಣ್ ಪೊಣ್ಣ್ ಪಕ್ಕಿಲು ರಡ್ಡ್ಲಾ ಒಂಜೇ ಲೆಕೊ ತೋಜುವ. ಸಾದಾರ್ನೊ ಉಂದು ರಡ್ಡ್ಲ ಒಟ್ಟುಗೆ ಉಪ್ಪುವ.
ರಾಯೆರೆ ಉದಾಸೀನ ತೋಜಾವುನ ಕುಪ್ಪುಲು ಬೋಂಟೆ ನಾಡ್ಯೆರೆ ನಡತೊಂದೆ ಪೋಪುನವೇ ಎಚ್ಚ. ದಿಂಜ ದೂರ ರಾಪುಜಿ. ಮರತ್ತ ಗೆಲ್ಲ್ ಗೆಲ್ಲ್ ಗ್ ಲಾಗ್ಯೊಂದು ಪೋಪುನೆಟ್ ಬಾರೀ ಉಸಾರ್. ಓಂತಿ, ಅರಣೆ, ಪಲ್ಲಿ, ಎಲಿ, ಮೊಂಟೆ, ಕೇರಿಲೆನ್ ತಿನ್ಪುನ ಕುಪ್ಪುಲು ಎಲ್ಯ ಪಕ್ಕಿಲೆನ ಕಾರಿಗ್ (ಗೂಡು)ಪೊಗ್ಗ ದ್ ತೆತ್ತಿ,ಕಿನ್ನಿಲೆನ್ ತಿನ್ಪುಂಡು.
ಬೆದುರ್ದ ಪುಂಡೆಲ್,ಮುಳ್ಳ್ ದ ಬಲ್ಲೆ, ಮುಂಡೊವುದೊಲಿತ್ತ ಬಲ್ಲೆದ ನಡುಟ್ಟು ಕಡ್ಡಿ ಅಡರ್ ಲೆನ್ ಸೇರ್ಸಾದ್ ಕುಪ್ಪುಲು ಕಾರಿ ಕಟ್ಟುಂಡು. ಫೆಬ್ರುವರಿಡ್ದ್ ಸೆಪ್ಟಂಬರ್ ಮುಟ್ಟದ ಪೊರ್ತುಡು ಕಾರಿ ಕಟ್ಟ್ ದ್ ಮೂಜೆಡ್ದ್ ನಾಲ್ ಬೊಲ್ದುದ ತೆತ್ತಿ ದೀದ್,ಆಣ್ಲ, ಪೊನ್ನುಲ ಪಗರ್ ಪಗರ್ತ್ದ್ ಕಾಪುಗು ಕುಲ್ಲುಂಡು.[೧] ಕುಪ್ಪುಲು ದ ಕಾರಿ ಡ್ ನಿಧಿ ತಿಕ್ಕು೦ಡು ಪನ್ಪಿನ ಮೂಢ ನ೦ಬಿಕೆ ಉ೦ಡು.
ಕುಪುಲ್ ಪನ್ಪಿನ ಒಂಜಿ ಪೊಣ್ಣು ಮಗಲ್ ಬೆನ್ನಿ ಬೆನೊಂದು ಉಪ್ಪುನಗ ಕೂಕುರ್ ಶೆಟ್ರು ಪನ್ಪಿನಾರ್ ಅಲೆಡ 2 ಮುಡಿ ಬಾರ್ ಬಿತ್ತುಗು ಪಗತೆಗ್ ದೆತೊಂಡೆರ್ಗೆ. ಬರ್ಪಿ ಕಾರ್ತಿ ಬೆನ್ನಿ ಮುಗಿ ಬೊಕ್ಕ ಪಿರ ಕೊರ್ಪೆ ಪಂಡೆರ್ಗೆ, ಕಾರ್ತಿ ಬೆನ್ನಿ ಮುಗಿದ್ ಸುಗ್ಗಿ, ಕೊಳಕೆ ಕರೀಂಡ ಲಾ ಪಿರ ಕೊರ್ಪಿನ ತೋಜುಜಿ . ಕೇಂಡಲಾ ಸುದ್ದಿ ಇಜ್ಜಿ ಕುಪುಲ್ ಉಂದೇ ಬೇಜಾರ್ಡ್ ಸೈತು ಪೋಯಲ್ಗೆ. ಕುಪುಲ್ ' ಪಕ್ಕಿ' ಆದ್ ಪುಟುದು ಕೂಕುರ್ ಶೆಟ್ರೆನ ಬೆರಿ ಪತ್ತುದು ಇತ್ತೆಲಾ ಕೇನೊಂದೆ ಉಲ್ಲಾಲ್ಗೆ.
The greater coucal or crow pheasant (Centropus sinensis), is a large non-parasitic member of the cuckoo order of birds, the Cuculiformes. A widespread resident in the Indian Subcontinent and Southeast Asia, it is divided into several subspecies, some being treated as full species. They are large, crow-like with a long tail and coppery brown wings and found in a wide range of habitats from jungle to cultivation and urban gardens. They are weak fliers, and are often seen clambering about in vegetation or walking on the ground as they forage for insects, eggs and nestlings of other birds. They have a familiar deep resonant call which is associated with omens in many parts of its range.
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
This is a large species of cuckoo at 48 cm. The head is black, upper mantle and underside are black glossed with purple. The back and wings are chestnut brown. There are no pale shaft streaks on the coverts. The eyes are ruby red. Juveniles are duller black with spots on the crown and there are whitish bars on the underside and tail. There are several geographic races and some of these populations are sometimes treated as full species. Earlier treatments included the brown coucal (C. (s.) andamanensis) under this name. Rasmussen & Anderton (2005) suggest that the race parroti may be a full species – the southern coucal which is found in peninsular India (northern boundary unclear). The race intermedius of the Assam and Bangladesh region is smaller than the nominate race found in the sub-Himalayan zone. Songs of the races are said to vary considerably. Race parroti of southern India has a black head and the underparts glossed blue and has the forehead, face and throat more brownish.[3] The sexes are similar in plumage but females are slightly larger.[4]
Leucicistic specimens have been observed.[5]
The nominate race is found from the Indus Valley through the sub-Himalayan and Gangetic plains to Nepal, Assam and the Bhutan foothills into southern China (Guangxi, Zhejiang, Fujian).[6]
The young when hatched have black skin and white hairy feathers (termed as trichoptiles) forming a fringe over the eye and beak.[7][8] The centre of the belly is pinkish and the upper mandible is black with a pink edge. The iris is brown, gape yellow and feet dark brown-gray.[6] The juvenile of race parroti is unmarked dull black on the underside (contra barred in the northern races) and much darker, dusky chestnut on the wings. Race bubutus found in Southeast Asia has a distinct call. Individuals from the Western Ghats are very similar in size to the lesser coucal Centropus bengalensis but the latter has a stubbier bill, shorter tail, wing tips extending beyond the tertials and a chestnut wing lining, dark eyes and a tail with green/bronze sheen.[3] Females of the race parroti develop dusky or sooty wing coverts between November and January and the northern boundary of the race is along the Punjab plains where it forms intermediates with the northern forms.[9]
The greater coucal is a large bird which takes a wide range of insects, caterpillars, snails and small vertebrates such as the saw-scaled vipers.[10] They are also known to eat bird eggs, nestlings, fruits and seeds. In Tamil Nadu they were found to feed predominantly on snails Helix vittata. They are also known to feed on the toxic fruits of Cascabela thevetia (Yellow Oleander).[6][11] In oil palm cultivation, they have been noted as an avian pest due to their habit of eating the fleshy mesocarps of the ripe fruits.[12]
They sunbathe in the mornings singly or in pairs on the top of vegetation with their wings spread out. The territory of a nesting pair has been found in southern India to be 0.9 to 7.2 ha (mean 3.8 ha).[13] They are most active in the warm hours of the morning and in the late afternoon.[14]
The calls are a booming low coop-coop-coops repeated and with variations and some duets between individuals.[3] When duetting the female has a lower pitched call. Other calls include a rapid rattling "lotok, lotok ..." and a harsh scolding "skeeaaaw" and a hissing threat call.[4]
The breeding season is after the monsoon in southern India but varies in other parts of its range but chiefly June to September.[13] Greater coucals are monogamous, and the courtship display involves chases on the ground and the male brings food gifts for the female. The female lowers her tail and droops her wings to signal acceptance. The nest is built mostly by the male over about three to eight days.[13][15] The nest is a deep cup with a dome in dense vegetation inside tangles of creepers, bamboo clump or Pandanus crowns. They can be built as high as 6m above the ground and the typical clutch is 3–5 eggs. The eggs (of size 36–28 mm weighing 14.8 g ) are chalky white with a yellow glaze when laid that wears off.[16] Both the male and the female take part in nest building. They lay 2 to 4 eggs that hatch after 15–16 days of incubation. The chicks take 18–22 days to fledge. A study in southern India found that 77% of the eggs hatched and 67% fledged. Nests with eggs were sometimes abandoned or marauded by the Indian jungle crow Corvus macrorhynchos culminatus.[13]
Haemosporidia closely related to those that cause malaria have been found in their red blood cells. One species, Haemoproteus centropi, is described from cuckoos such as Clamator jacobinus and Centropus sinensis and is spread by mosquitoes.[17] Immature Haemaphysalis ticks have been found feeding on greater coucals.[18]
The bird is associated with many superstitions and beliefs. The deep calls are associated with spirits and omens.[19][20]
In British India, it was noted that new-recruits to India often mistook it for a pheasant and shot it to find it "evil flavoured" giving it the nickname of "Griff's pheasant".[21]
The flesh was once eaten as a folk cure for tuberculosis and pulmonary ailments.[22]
_at_Narendrapur_W_IMG_4159.jpg)
at Narendrapur near Kolkata, West Bengal, India
_at_Narendrapur_W_IMG_4158.jpg)
at Narendrapur near Kolkata, West Bengal, India
In Kolkata, West Bengal, India
In Kolkata, West Bengal, India
The greater coucal or crow pheasant (Centropus sinensis), is a large non-parasitic member of the cuckoo order of birds, the Cuculiformes. A widespread resident in the Indian Subcontinent and Southeast Asia, it is divided into several subspecies, some being treated as full species. They are large, crow-like with a long tail and coppery brown wings and found in a wide range of habitats from jungle to cultivation and urban gardens. They are weak fliers, and are often seen clambering about in vegetation or walking on the ground as they forage for insects, eggs and nestlings of other birds. They have a familiar deep resonant call which is associated with omens in many parts of its range.
La Granda centropo aŭ Korvofazano Centropus sinensis, estas specio de centropo. Tiuj estas ofte lokitaj en la birda familio de kukoledoj, sed ŝajne meritas agnoskon kiel propra familio. C. sinensis estas komuna kaj disvastigata loĝanto de la centraj insuloj de suda Azio, el Barato orienten al suda Ĉinio kaj Indonezio. Ties natura habitato estas tre ampleksa el ĝangalo al terkultivejoj.
Tiu ĉi estas granda specio 48 cm longa. La kapo kaj korpo estas purpurnigraj, la flugiloj estas avelkoloraj supre kaj nigraj sube, kaj la longa vosto estas malhelverda. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas pli senkoloraj kaj tre striitaj.
Ili estas neparazitaj membroj de la ordo de Kukoloformaj kaj nestumas en arbustejoj, kaj la tipa ovodemetado estas de 3 ĝis 5 ovoj.
La Granda centropo estas granda birdo kiu manĝas ampleksan varion de insektoj, raŭpoj kaj etaj vertebruloj. Ili eventuale manĝas aliajn manĝaĵojn.
La alvoko de tiu ĉi specio, kiel tiuj de plej parto de kukoledoj estas simpla ripetado, ĉe tiu ĉi kazo de profunda resonanta noto.
La Granda centropo aŭ Korvofazano Centropus sinensis, estas specio de centropo. Tiuj estas ofte lokitaj en la birda familio de kukoledoj, sed ŝajne meritas agnoskon kiel propra familio. C. sinensis estas komuna kaj disvastigata loĝanto de la centraj insuloj de suda Azio, el Barato orienten al suda Ĉinio kaj Indonezio. Ties natura habitato estas tre ampleksa el ĝangalo al terkultivejoj.
El cucal chino (Centropus sinensis)[3] es una especie de ave cuculiforme de la familia Cuculidae que vive en Asia. Está ampliamente extendido desde la India hasta el sur de China e Indonesia. Se divide en varias subespecies, y algunas de ellas son consideradas especies aparte por algunos. Es un ave de tamaño considerable de color negro, con alas castañas y larga cola. Se encuentra en una gran variedad de hábitats desde la jungla hasta los campos de cultivo y los jardines. No vuela ágilmente y a menudo se le observa trepando y andando por el suelo buscando insectos, huevos y polluelos de otras aves para alimentarse. Tienen un característico canto resonante que se asocial con los augurios en muchas partes de su área de distribución.
Mide alrededor de 48 cm de largo. Su cabeza, manto superior y partes inferiores son negros con brillos morados. La parte inferior de la espalda y las alas son de color castaño. No presenta vetas claras en las coberteras. El iris de sus ojos es rojo o castaño. Los juveniles son negruzcos y con motas claras en el píleo y listas y vetas blanquecinas en las partes inferiores y la cola también listada. Hay varias razas y algunas de estas poblaciones son consideradas especies aparte por algunos. Entre ellas se encuentra C. (s.) andamanensis. Rasmussen & Anderton (2005) sugiere que la subespecie parroti que se encuentra en la India peninsular podría ser una especie aparte. La raza intermedius de Assam y Bangladés es más pequeña que la nominal que se encuentra en la zona al sur del Himalaya. El canto de las distintas razas varía considerablemente. Race parroti del sur de la India tiene la cabeza negra y las partes inferiors tienen brillos azules, y tienen algo de parduzco en el rostro y garganta.[4] Ambos sexos tienen un plumaje similar aunque las hembras son ligeramente más grandes.[5]
Se han registrado ejemplares con leucismo.[6]
La subespecie nominal se encuentra desde el valle del Indo por las estribaciones del Himalayatodos, los altiplanos del Ganges, las faldas de las montañas de Nepal , Assam y Bután, hasta el sur de China (Guangxi, Zhejiang, Fujian).[7]
Los polluelos al eclosionar tienen la piel negra y un flequillo de plumón blanco piloso sobre los ojos y el pico.[8][9] El centro de su vientre es rosado y su mandíbula superior es negra con la punta rosa. Su iris es marrón, el interior de su boca amarillo y sus patas de color pardo grisáceo.[7]
Los juveniles de la subespecie parroti tienen las partes inferiores de color negro mate sin marcas (a diferencia de las demás subespecies que las tienen listadas) y con las alas de color marrón más oscuro. La subespecie bubutus que se encuentra en el sudeste asiático tiene un canto característico. Algunos individuos de los Ghats Occidentales son muy similares en tamaño al cucal bengalí (Centropus bengalensis) aunque tienen el pico más corto y grueso, la cola más corta, las puntas de sus alas se extienden más allá de las terciarias, los ojos oscuros y la cola tiene un brillo verdoso/broncíneo.[4] Las hembras de la subespecie parroti desarrollan coberteras de las alas grisáceas y negruzcas entre noviembre y enero y en el límite norte de esta raza que está en las planicies de Punjab presenta formas intermedias con las subespecies del norte.[10]
El cucal chino se alimenta de una amplia variedad de insectos, orugas y pequeños vertebrados como las víboras.[11] Se sabe que también comen los huevos de otras aves y sus pollos, frutos y semillas. En Tamil Nadu se alimentan principalmente de caracoles Helix vittata. También se alimentan de los frutos tóxicos de la Thevetia peruviana (Yellow Oleander).[7][12] En los cultivos de palma aceitera cultivation se consideran una plaga por su costumbre de comerse la pulpa de los frutos maduros.[13]
Suelen asolarse por las mañanas en solitario o por parejas en lo alto de la vegetación con sus alas extendidas. Se ha determinado que el territorio de una pareja reproductora ocupa entre 0,9 y 7,2 ha (principalmente unas 3,8 ha).[14] Son más activos en las horas cálidas de la mañana y de finales de la tarde.[15]
Su canto es un repetido cup-cup-cup con algunas variaciones y duetos entre individuos.[4] Cuando cantan a dúo las hembras tienen un tono más bajo. Entre otras llamadas se incluye un rápido "lotok, lotok ...", un penetrante grito de advertencia en forma de "skiaaaw" y una especie de silbido de amenaza.[5]
La época de cría se produce tras los monzones en el sur de la India aunque varía en otras partes de su área de distribución se produce principalmente entre junio y septiembre.[14] Los cucales chinos son monógamos, y entre los rituales de su exhibición de cortejo se incluyen persecuciones por el suelo y que el macho obsequie a la hembra con comida. La hembra suele bajar su cola y dejar caídas las alas en señal de aceptación. El nido es construido principalmente por el macho aunque ambos miembros de la pareja participan en la construcción y tardan entre tres y ocho días.[14][16] El nido tiene forma de cuenco profundo con techo escondido entre la marañas de enredaderas, matas de bambú o Pandanus. Pueden llegar a construirlo hasta a 6 metros del suelo y suelen poner entre 3 y 5 huevos. Los huevos (de 36–28 mm y un peso medio de 14,8 g ) son blanquecinos con un brillo amarillo.[17] Los huevos tardan entre 15–16 días en incubarse. Los polluelos tardan entre 18–22 días en desarrollarse. En un estudio en el sur de la India se encontró que el 77% de los huevos eclosionaban y el 67% llegaban a desarrollarse. Los nidos con huevos a veces son abandonados o saqueados por los cuervos de la jungla (Corvus macrorhynchos).[14]
Haemosporidia cercanamente emparentada con la que causa la malaria humana ha sido encontrada en sus glóbulos rojos. Se ha descrito la presencia de una especie, Haemoproteus centropi, en cuculiformes como Clamator jacobinus y Centropus sinensis y es extendida por los mosquitos.[18] Se han encontrado garrapanas inmaduras del género Haemaphysalis en los cucales chinos.[19]
Esta ave se asocial con varias creencias y supersticiones. Su grave canto se asocial con los espíritus y augurios.[20][21]
En la época de la India británica se recoge que algunos reclutas novatos los confundían con faisanes y tras dispararlos descubrían que su sabor era desagradable.[22]
Tradicionalmente se creía que su carne curaba la tuberculosis y otras enfermedades pulmonares.[23]
El cucal chino (Centropus sinensis) es una especie de ave cuculiforme de la familia Cuculidae que vive en Asia. Está ampliamente extendido desde la India hasta el sur de China e Indonesia. Se divide en varias subespecies, y algunas de ellas son consideradas especies aparte por algunos. Es un ave de tamaño considerable de color negro, con alas castañas y larga cola. Se encuentra en una gran variedad de hábitats desde la jungla hasta los campos de cultivo y los jardines. No vuela ágilmente y a menudo se le observa trepando y andando por el suelo buscando insectos, huevos y polluelos de otras aves para alimentarse. Tienen un característico canto resonante que se asocial con los augurios en muchas partes de su área de distribución.
Centropus sinensis Centropus generoko animalia da. Hegaztien barruko Cuculidae familian sailkatua dago.
Centropus sinensis Centropus generoko animalia da. Hegaztien barruko Cuculidae familian sailkatua dago.
Centropus sinensis
Le Grand Coucal (Centropus sinensis) est une espèce d'oiseau asiatique appartenant à la famille des Cuculidae. Répandu en Asie, de l'Inde jusqu'au sud de la Chine et en Indonésie, il est divisé en plusieurs sous-espèces, certaines mêmes étant traités comme des espèces à part entière. Ce sont de grands oiseaux, un peu comme le corbeau avec une longue queue et des ailes brunes et cuivrées que l'on trouve dans une large gamme d'habitats allant de la jungle aux champs et aux jardins urbains. Ils volent mal et on les voit souvent grimper dans la végétation ou marcher sur le sol pour y chercher des insectes, des œufs et des oisillons d'autres oiseaux. Il a un cri familier et profond qui est considéré associé à des présages dans de nombreuses parties de son territoire. Il n'a pas de comportement parasitaire.
C'est une grande espèce de coucou atteignant 48 cm de long. La tête est noire, le manteau supérieur et le dessous sont noirs avec des reflets pourpre. Le dos et les ailes sont roux. Les yeux sont rubis. Les juvéniles sont d'un noir plus terne avec des taches sur la couronne et il y a des barres blanchâtres sur le dessous et la queue. Il y a plusieurs sous-espèces géographiques et certaines de ces populations sont parfois traitées comme des espèces à part entière. Les sexes ont des plumages semblables, mais les femelles sont légèrement plus grandes.
On connait des individus leuciques.
Cet oiseau est représenté par six sous-espèces :
Centropus sinensis andamanensis Beavan, 1867 est désormais considéré comme une espèce à part entière sous le nom de Coucal des Andaman.
Centropus sinensis
Le Grand Coucal (Centropus sinensis) est une espèce d'oiseau asiatique appartenant à la famille des Cuculidae. Répandu en Asie, de l'Inde jusqu'au sud de la Chine et en Indonésie, il est divisé en plusieurs sous-espèces, certaines mêmes étant traités comme des espèces à part entière. Ce sont de grands oiseaux, un peu comme le corbeau avec une longue queue et des ailes brunes et cuivrées que l'on trouve dans une large gamme d'habitats allant de la jungle aux champs et aux jardins urbains. Ils volent mal et on les voit souvent grimper dans la végétation ou marcher sur le sol pour y chercher des insectes, des œufs et des oisillons d'autres oiseaux. Il a un cri familier et profond qui est considéré associé à des présages dans de nombreuses parties de son territoire. Il n'a pas de comportement parasitaire.
Bubut besar (bahasa Latin = Centropus sinensis) adalah spesies burung dari keluarga Cuculidae, dari genus [Centropus]]. Burung ini merupakan jenis burung pemakan ulat, belalang, kumbang, hemiptera, katak, kadal yang memiliki habitat di tepi hutan, belukar sekunder, semak tepi sungai, hutan mangrove. tersebar sampai ketinggian 1.200 m dpl.
Bubut besar memiliki tubuh berukuran besar (46 cm). Bulu seluruhnya hitam biru-ungu mengkilap. Sayap, mantel, dan bulu penutup sayap coklat berangan. Iris merah, paruh hitam, kaki hitam. Sering hinggap di atas tanah atau pada semak-semak dan pohon. Lebih menyukai vegetasi yang rapat. Sarang berbentuk bola, pada rerumputan atau semak lebat. Telur berwarna putih dengan tanda kuning, jumlah 3-4 butir. Berbiak bulan Maret, April, Mei.
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Bubut besar (bahasa Latin = Centropus sinensis) adalah spesies burung dari keluarga Cuculidae, dari genus [Centropus]]. Burung ini merupakan jenis burung pemakan ulat, belalang, kumbang, hemiptera, katak, kadal yang memiliki habitat di tepi hutan, belukar sekunder, semak tepi sungai, hutan mangrove. tersebar sampai ketinggian 1.200 m dpl.
Il cucal maggiore (Centropus sinensis Stephens, 1815) è un uccello della famiglia Cuculidae[1].
Questo uccello vive in Asia meridionale, centro e sudorientale, dal Pakistan e la Cina fino all'Indonesia.
La sottospecie C. s. sinensis vive in Pakistan, India (valle dell'Indo, regione subhimalayana fino all'Assam), Nepal, Bhutan e il sud della Cina (Guangxi, Fujian, Zhejiang);[2]
C. s. parroti vive nell'India peninsulare, dagli stati di Orissa e Madhya Pradesh in giù;[2]
C. s. intermedius vive in Bangladesh, Myanmar, sud della Cina (Yunnan, Hainan), Thailandia, Laos, Vietnam e nella parte settentrionale della penisola della Malaysia;[2]
C. s. bubutus vive nella Malaysia peninsulare meridionale, su Sumatra, Giava, Bali, su Nias, sulle Isole Mentawai, nel Borneo e nelle Filippine occidentali (Palawan, Balabac e Isola Cagayan);[2]
C. s. kangeangensis vive invece sulle Isole Kangean, in Indonesia.[2]
Centropus sinensis ha sei sottospecie[1]:
Il cucal maggiore (Centropus sinensis Stephens, 1815) è un uccello della famiglia Cuculidae.
Burung But-but Carik Anak [3] ialah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya Centropus sinensis.
Burung But-but Carik Anak (Centropus sinensis) adalah ahli cuckoo bukan parasit besar aturan burung, Cuculiformes. Burung But-but Carik Anak tersebar luas di Asia, dari India, timur ke selatan China dan Indonesia, ia dibahagikan kepada beberapa spesies kecil, sesetengah dianggap spesies lengkap. Burung But-but Carik Anak adalah besar, seperti gagak dengan ekor panjang dan sayap perang tembaga dan terdapat di julat kepelbagaian habitat dari hutan ke ladang dan taman di bandar. Burung But-but Carik Anak lemah terbang dan seringkali dilihat bertempiaran di celah semak atau berjalan di atas tanah ketika menyelongkar mencari serangga, telor, dan sarang burung lain. Burung But-but Carik Anak memiliki panggilan berdengung dalam yang dikaitkan dengan "petanda" dikebanyakan tempat dalam julatnya.
Burung But-but Carik Anak ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung But-but Carik Anak ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang diliputi bulu pelepah. Paruh Burung But-but Carik Anak tidak bergigi.
Burung But-but Carik Anak merupakan spesies cuckoo besar bersaiz 48 cm. Kepalanya hitam, dada atas dan bahagian bawah hitam berkilat dengan kilauan ungu. Bahagian belakang dan sayap perang pinang.Tidak terdapat garis menegak pucat pada belakangnya. Matanya merah delima. Remaja hitam kelabu dengan tompok pada kepala dan terdapat garis keputihan pada bahagian bawah dan ekor. Terdapat beberapa ethnik geografik dan sesetengah populasi dianggap sebagai spesies penuh. Tanggapan awal termasuk "Brown Coucal" (C. (s.) andamanensis) di bawah nama ini. Rasmussen & Anderton (2005) mencadangkan bahawa etnik parroti mungkin spesies penuh - Southern Coucal yang terdapat di semenanjung India (sempadan utara tidak jelas). Etnik intermedius dari wilayah Assam dan Bangladesh adalah lebih kecil berbanding etnik dicalonkan yang terdapat di zon Himalaya kecil. Siulan antara pecahan etnik dikatakan jauh berbeza. Etnik parroti dari selatan India memiliki kepala hitam dan bahagian bawah lapis biru dan pada bahagian dahi, muka, dan tengkuk lebih keperangan.[4] Kedua jantina memiliki jambul yang serupa tetapi jambul burung But-but Carik Anak betina besar sedikit.[5]
Spesimen Leucism ("balau") turut dipantau.[6]
Etnik dicalon didapati dari Lembah Indus sepanjang Himalaya kecil dan dataran Gangetik ke Nepal, Assam dan kaki bukit Bhutan ke selatan China (Guangxi, Zhejiang, Fujian).[7]
Anak burung But-but Carik Anak yang beru menentas memiliki kulit hitam dan bulu pepelah rerambut putih (digelar trichoptiles) membentuk sisi pada mata dan paruh.[8][9] Di tengah perut bewarna merah kambu dan atas paruh atas bewarna hitam dengan tepi merah jambu. Iris bewarna perang, kuning ("gape yellow"), dan kaki perang kelabu.[7]
Burung muda etnik parroti memiliki hitam kusam tanpa tanda di sebelah bawah (belang berlawan pada etnik di utara) dan bewarna lebih gelap, perang tua kelabu pada sayap. Etnik bubutus terdapat di Asia Tenggara memiliki panggilan berbeza. Individu dari Ghats Barat memiliki saiz serupa dengan Burung But-but Kecil Centropus bengalensis tetapi yang berikutnya memiliki paruh lebih gempal, ekor lebih pendek, sayap mengunjur melampaui tubuh ("tertials" dan tepi sayap perang gelap, mata hitam dan ekor dengan kilauan hijau atau gangsa.[4] Burung But-but Carik Anak betina etnik parroti memiliki pelepah penutup sayap berjelaga atau kelabu antara November dan Januari dan di sempadan utara etnik adalah sepanjang tanah rata Punjab di mana ia membentuk perantaraan dengan bentuk utara.[10]
burung ini makanan kegemarannya adalah berupa pucuk pisang muda dan hempulur pisang.
Burung But-but Carik Anak merupakan burung besar yang memakan pelbagai makanan dari serangga, ulat bulu, dan vertebrata kecil seperti ular ("Saw-scaled viper").[11] Ia juga diketahui memakan telur burung, anak burung dalam sarang, buah dan biji benih. Di Tamil Nadu ia didapati terutamanya memakan siput Helix vittata. Ia juga diketahu memakan buah beracun Thevetia peruviana (Yellow Oleander).[7][12] Di ladang Kelapa Sawit, ia diketahui sebagai burung perosak disebabkan tabiat mereka memakan isi mesocarps buah yang masak.[13]
Burung But-but Carik Anak membiak dengan bertelur. Telur Burung But-but Carik Anak bercangkerang keras.
Musim mengawan bermula selepas monson di selatan India tetapi berbeza di julatnya yang lain tetapi kebanyakannya antara Jun hingga September.[14] Burung But-but Carik Anak memiliki satu pasangan, dan pertunjukkan memikat membabitkan kejar-mengejar di tanah dan burung jantan membawa makanan kepada burung betina. Burung betina merendahkan ekornya dan menjatuhkan sayapnya sebagai isyarat penerimaan. Sarang dibuat sebahagian besarnya oleh burung jantan selama antara tiga hingga lapan hari.[14][15] Sarangnya telong dalam dengan kubah dalam tumbuhan tebal dalam rimbunan pokok memanjat, rumpun buluh atau puncak Pandanus. Ia boleh dibina setinggi 6m dari tanah dan serangkak biasa adalah sekitar 3-5 biji telor. Telor itu (bersaiz 36–28 mm seberat 14.8 g ) adalah putih berkapur dengan kilatan kuning semasa keluar yang kemudiannya menghilang.[16] Kedua-dua burung jantan dan betina bersama-sama membina sarang. 2 hingga 4 biji telor yang dihasilkan akan menetas selepas 15–16 hari dieram. Anak burung mengambil masa 18–22 hari untuk penuh bulu. Kajian di selatan India mendapati bahawa sekitar 77% dari telor menetas dan 67% tumbuh bulu. Sarang dengan telor kadang-kala ditinggalkan atau di rompak oleh Jungle Crow Corvus macrorhynchos.[14]
Burung but but membuat sarang didalam semak yang dipenuhi dengan timbunan batang kayu atau pokok-pokok kecil yang tumbuh rapat dan redup. Kebiasaanya di atas tanah. Burung but but dilihat lebih selesa berjalan atas tanah untuk mencari makan.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung But-but Carik Anak ialah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya Centropus sinensis.
Burung But-but Carik Anak (Centropus sinensis) adalah ahli cuckoo bukan parasit besar aturan burung, Cuculiformes. Burung But-but Carik Anak tersebar luas di Asia, dari India, timur ke selatan China dan Indonesia, ia dibahagikan kepada beberapa spesies kecil, sesetengah dianggap spesies lengkap. Burung But-but Carik Anak adalah besar, seperti gagak dengan ekor panjang dan sayap perang tembaga dan terdapat di julat kepelbagaian habitat dari hutan ke ladang dan taman di bandar. Burung But-but Carik Anak lemah terbang dan seringkali dilihat bertempiaran di celah semak atau berjalan di atas tanah ketika menyelongkar mencari serangga, telor, dan sarang burung lain. Burung But-but Carik Anak memiliki panggilan berdengung dalam yang dikaitkan dengan "petanda" dikebanyakan tempat dalam julatnya.
De Chinese spoorkoekoek (Centropus sinensins) is een koekoek met een grote verspreiding in het Oriëntaals gebied. Net als de andere spoorkoekoeken is deze soort geen broedparasiet, maar bouwt zelf een nest en broedt de eigen eieren uit.
De Chinese spoorkoekoek is een grote koekoek. Deze soort wordt inclusief staart 53 centimeter. De vleugels zijn kastanjebruin met op de ondervleugels zwarte randen. De buik is zwart met een blauwe metaalglans. De snavel en de poten zijn zwart en de ogen rood. De Chinese spoorkoekoek lijkt sterk op de Bengaalse spoorkoekoek die in hetzelfde gebied voorkomt, maar de Bengaalse spoorkoekoek is kleiner (33 cm) en deze koekoek heeft buiten de broedtijd een gespikkeld uiterlijk.[2]
Naast de nominaat die vooral in Zuid-Azië voorkomt, zijn er vier ondersoorten op de diverse eilanden in de Indische Archipel. Op de Andamaneilanden komt de bruine spoorkoekoek (C. andamanensis) voor, die vroeger als een ondersoort werd beschouwd.
De Chinese spoorkoekoek komt voor op het Indische Subcontinent, Zuid-China, Indochina, het schiereiland Malakka, Sumatra, Borneo, Java en het zuidwesten van de Filipijnen.
De soort telt 6 ondersoorten:
Het is een algemene vogel van gebieden met struikgewas, secondair bos, ruige graslanden tot op een hoogte van 1200 m boven de zeespiegel en in mangrove.[3]
De Chinese spoorkoekoek heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat, daarom staat deze spoorkoekoek als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Chinese spoorkoekoek (Centropus sinensins) is een koekoek met een grote verspreiding in het Oriëntaals gebied. Net als de andere spoorkoekoeken is deze soort geen broedparasiet, maar bouwt zelf een nest en broedt de eigen eieren uit.
Multimedia w Wikimedia Commons Kukal zmienny (Centropus sinensis) – gatunek dużego ptaka z rodziny kukułkowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał James Francis Stephens w 1815 na podstawie holotypu z Ningbo (Chiny). Nowemu gatunkowi nadał nazwę Polophilus sinensis[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza kukala zmiennego w rodzaju Centropus. Wyróżnia 6 podgatunków[4]. Badania mtDNA wskazują na to, że kukal zmienny najbliżej spokrewniony jest z kukalem jawajskim (C. nigrorufus)[3].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[4]:
Długość ciała wynosi 47–52 cm. Masa ciała dla 1 samca z Indii: 236 g, dla jednej samicy z Indii: 268 g[3]. W upierzeniu dymorfizm płciowy nie występuje. Samice są większe od samców. Głowa, górna część grzbietu i spodnie partie ciała czarne. Na głowie występuje niebieska lub fioletowawa opalizacja. Skrzydła kasztanowe. Sterówki czarne z zielonym połyskiem. Pokrywy podskrzydłowe czarne; u niektórych osobników występują drobne białe paski. Tęczówka barwy od brązowej po czerwoną. Dziób i nogi czarne[5].
Środowiskiem życia kukali zmiennych są obszary trawiaste i zarośla wtórne na skrajach lasów, w okolicy obszarów rolniczych i wodnych. Występują również w namorzynach, zakrzewieniach, na bagnach, w trzcinowiskach i ogrodach. Są to ptaki skryte, często ukrywają się w gęstej roślinności. Żywią się dużymi owadami, gąsienicami, małymi kręgowcami (jak młode myszy czy jaszczurki), ślimakami, ptasimi jajami, owocami i nasionami. Pożywienia szukają na ziemi[6].
Okres lęgowy trwa podczas pory najintensywniejszych opadów deszczu; w północnych Indiach głównie od czerwca do września, na Półwyspie Indyjskim i Sri Lance niemal cały rok (Na Sri Lance najintensywniej w marcu i kwietniu)[3]. Gniazdo ma kształt kulisty, zbudowane jest z luźno splecionych traw, liści i gałęzi. Rosnące nieopodal liście i gałązki zostają wplecione w konstrukcję gniazda, dzięki czemu pozostaje one zawsze dobrze ukryte. Zniesienie liczy 3–6 jaja. Obydwa ptaki z pary zajmują się wysiadywaniem i młodymi[6].
IUCN uznaje kukala zmiennego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2017)[7].
Kukal zmienny (Centropus sinensis) – gatunek dużego ptaka z rodziny kukułkowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Orientsporrgök[2] (Centropus sinensis) är en fågel i familjen gökar inom ordningen gökfåglar.[3]
Orientsporrgök delas in i två grupper med sex underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
.JPG)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1211.jpg)
_at_Narendrapur_W_IMG_4158.jpg)
_in_flight_W_IMG_7947.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör större sporrgök.
Wikispecies har information om Centropus sinensis.
Bìm bịp lớn (danh pháp hai phần:Centropus sinesis) là một loài chim thuộc chi Bìm bịp. Bìm bịp lớn phân bố ở Nam Á, Bangladesh, Bhutan, Brunei, Campuchia, Trung Quốc, Ấn Độ, Indonesia, Lào, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Philippines, Singapore, Sri Lanka, Thái Lan và Việt Nam. Con trống và con mái có màu lông giống nhau. Chim non có lông màu nâu chấm đen phủ toàn thân[3][4]. Ở con trưởng thành, phần đầu mỏ, cổ và ngực cũng như đuôi có màu đen lợt. Mình và hai cánh có màu nâu đỏ. Cặp mắt của chúng màu đỏ au, đôi chân đen bóng. Bìm bịp lớn là loài loại chim định cư, thích ở bụi rậm, lau sậy um tùm gần sông suối, đầm lầy. Chúng thường dựa vào thủy triều để kiếm ăn và đi từng cặp. Loài chim này là loài thịt, chúng thích ăn mồi sống như ếch, cá, nhất là rắn.
Bìm bịp lớn có các phân loài sau:
.JPG)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
Bìm bịp lớn (danh pháp hai phần:Centropus sinesis) là một loài chim thuộc chi Bìm bịp. Bìm bịp lớn phân bố ở Nam Á, Bangladesh, Bhutan, Brunei, Campuchia, Trung Quốc, Ấn Độ, Indonesia, Lào, Malaysia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Philippines, Singapore, Sri Lanka, Thái Lan và Việt Nam. Con trống và con mái có màu lông giống nhau. Chim non có lông màu nâu chấm đen phủ toàn thân. Ở con trưởng thành, phần đầu mỏ, cổ và ngực cũng như đuôi có màu đen lợt. Mình và hai cánh có màu nâu đỏ. Cặp mắt của chúng màu đỏ au, đôi chân đen bóng. Bìm bịp lớn là loài loại chim định cư, thích ở bụi rậm, lau sậy um tùm gần sông suối, đầm lầy. Chúng thường dựa vào thủy triều để kiếm ăn và đi từng cặp. Loài chim này là loài thịt, chúng thích ăn mồi sống như ếch, cá, nhất là rắn.
褐翅鸦鹃（学名：Centropus sinensis）为杜鹃科鸦鹃属的鸟类，俗名大毛鸡、乌鸦雉、毛鸡、黄蜂、红毛鸡。分布于印度、斯里兰卡、东至菲律宾、印尼、台灣的金門與馬祖[3]以及中国大陆的浙江、福建、贵州、广东、广西、云南、海南等地，该物种的模式产地在浙江宁波。[2]
一般栖息于低山坡、平原村边的灌木丛、竹丛、芒草丛、芦苇丛中以及喜近有水源的地方。
.JPG)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8963.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8962.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8957.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1208.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1210.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1211.jpg)
_W_IMG_6637.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
-_Drying_%26_sunning_after_rains_in_Kolkata_I_IMG_9091.jpg)
_in_Kolkata_I_IMG_3240.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
.jpg)
_-_Immature_at_Hodal_Iws_IMG_1207.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
