The ratel keeps down the population of disease carrying rodents and annoying insects. In the past, pelts have been sold for their attractiveness. (Killingly and Long, 1983)
Perception Channels: tactile ; chemical
The ratel has a wide range, but it is rare in this homeland. As a nomadic predator, its need for lots of space makes it threatened in areas of human development. This threat has been answered by some governments with laws of protection. In Israel, killing a ratel is punishable by imprisonment. Some scientists, however, question the reliability of some of these claims. It can be hard to track an animal with such a wide home range who is also secretive and nomadic. This could be why so few of these animals are ever spotted. (Killingly and Long, 1983. National Geographic, 1981)
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Some ratels have attacked domestic sheep for food. Ratels can also be harmful to humans when frightened. (Killingly and Long, 1983)
As a predator, the ratel uses its quickness to run down much of its prey. It attacks even poisonous snakes, relying on its shaggy coat to protect it from harm. Squat and muscular, the ratel is ready for battle, having been known to attack animals much larger than itself such as the African buffalo, the gnu, or waterbuck. The ratel is omnivorous. It is most often observed consuming small reptiles, rodents, birds, insects and even carrion but it also eats fruits, berries, roots, plants, and eggs. Ratels frequently attack bee hives, to eat the stored honey and larval bees. This habit has resulted in the evolution of a mutualistic relationship between the ratel and the greater honey guide bird, Indicator indicator, which eats honey, larvae, and wax from bee hives. (Killingly and Long, 1983; Neal, 1986)
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; eggs; carrion ; insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: roots and tubers; fruit
Primary Diet: omnivore
The ratel is found all across Africa, the Middle East, and India, but it does not live in deserts where the climate is hot and arid, and nor in equatorial jungles that are too wet and too dense. (Killingly and Long, 1983)
Biogeographic Regions: oriental (Native ); ethiopian (Native )
The ratel exists mostly in temperate climates, and not in overtly hot and arid, or wet and dense ones, such as jungles and deserts. (Neal, 1986. Killingly and Long, 1983)
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Average lifespan
Status: wild: 26.4 years.
Average lifespan
Status: captivity: 26.5 years.
The ratel's head and body are, on average, 0.8 meters (2.4 feet) in length with the tail up to 0.3 meters (.9 feet) long. On average, the female is only slightly smaller than the male. The ratel is black, with a white stripe that originates just above the eyes and terminates at the tip of the tail, covering nearly the entire width of the back, from shoulder to shoulder. (Killingly and Long, 1983; Rosevear, 1974)
Range mass: 9 to 12 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Though mating may not be strictly reserved for a specific season, it usually occurs in September and October. After a gestation period of around six months, one to four cubs, usually two, are born in April or May. The cubs are hairless, blind, and lack the coloration of the adult ratel. Because the animal is so secretive very little is known about its reproduction. (Neal, 1986. Rosevear, 1974)
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 210 g.
Average gestation period: 180 days.
Average number of offspring: 2.
Die ratel (Mellivora capensis) is 'n lid van die Mustelidae-familie, wat ook die stinkmuishond insluit. Ratels kom deur die grootste deel van Afrika en Suider- en Wes-Asiatiese areas: Oos- en Suid-Irak, Pakistan en Wes-Indië. Dit is die enigste spesie in die genus Mellivora en die subfamilie Mellivorinae. Volgens die Guinness Book of World Records is die ratel die vreeslooste dier in die wêreld.[2]
Ratels is dag- en nagdiere, maar siende dat dit hoofsaaklik in digbegroeide velde voorkom, word dit min raakgesien.
Ratels het 'n kop-en-liggaam lengte van ongeveer 60 tot 102 cm, plus 'n stert van 16 tot 30 cm. Die dier het 'n skouerhoogte van ongeveer 23 tot 30 cm. Mannetjies is aansienlik groter as die wyfies en kan tot twee keer so veel weeg. 'n Wyfie kan tussen 5,5 en 10 kg weeg, terwyl mannetjies tussen 9 en 15 kg kan weeg.
Alhoewel hulle karnivore is, het ratels ook 'n voorliefde vir byekorwe. Verder sluit hulle dieet erdwurms, termiete, skerpioene, ystervarke, konyne en selfs groter prooi soos skilpaaie, klein krokodille en slange in.
Die wyfie is ses maande dragtig, waarna twee tot vier kleintjies gebore word. 'n Ratel het 'n moontlike lewensduur van 24 jaar.
Die ratel (Mellivora capensis) is 'n lid van die Mustelidae-familie, wat ook die stinkmuishond insluit. Ratels kom deur die grootste deel van Afrika en Suider- en Wes-Asiatiese areas: Oos- en Suid-Irak, Pakistan en Wes-Indië. Dit is die enigste spesie in die genus Mellivora en die subfamilie Mellivorinae. Volgens die Guinness Book of World Records is die ratel die vreeslooste dier in die wêreld.
Ratels is dag- en nagdiere, maar siende dat dit hoofsaaklik in digbegroeide velde voorkom, word dit min raakgesien.
Ratels het 'n kop-en-liggaam lengte van ongeveer 60 tot 102 cm, plus 'n stert van 16 tot 30 cm. Die dier het 'n skouerhoogte van ongeveer 23 tot 30 cm. Mannetjies is aansienlik groter as die wyfies en kan tot twee keer so veel weeg. 'n Wyfie kan tussen 5,5 en 10 kg weeg, terwyl mannetjies tussen 9 en 15 kg kan weeg.
Alhoewel hulle karnivore is, het ratels ook 'n voorliefde vir byekorwe. Verder sluit hulle dieet erdwurms, termiete, skerpioene, ystervarke, konyne en selfs groter prooi soos skilpaaie, klein krokodille en slange in.
Die wyfie is ses maande dragtig, waarna twee tot vier kleintjies gebore word. 'n Ratel het 'n moontlike lewensduur van 24 jaar.
El ratel (Mellivora capensis), tamién conocíu como melandru del miel o melandru meleru, ye una especie de mamíferu carnívoru de la familia Mustelidae propiu d'África, Oriente Mediu y el subcontinente Indiu. Ye la única especie de la so xéneru.
Ye de cuerpu allargáu y robustu. Suel midir unos 85 centímetros de llargor y 30 centímetros d'altor. Un machu adultu llega a pesar 14 kg; les femes, pela so parte, nun algamar los 9 kg. Tien cabeza llarga, pates curties y fuertes, con deos provistos d'uñes sólides bien aptes pa escavar, y una curtia cola. La so pelame ye gris na cabeza, pescuezu, envés y cola. Les partes inferiores son casi negres, y ente dambes zones esiste una llinia bien clara, casi blanca.
Ta llargamente distribuyíu n'África, atopándose na mayor parte del África subsahariana dende'l sur de Marruecos y Arxelia hasta Sudáfrica.[1] N'Asia atópase na península arábiga, Xordania, Israel, sur de El Líbanu, Iraq, Irán occidental, Azerbaixán, Turkmenistán, Paquistán, India y Nepal.[1]
La so dieta pasa dende grandes preses a, n'ocasiones, carroña, anque'l so platu preferíu atopar estrozando truébanos. La so costume d'escalar truébanos p'alimentase de miel llevó-yos a enfrentase colos apicultor, que dacuando-yos disparen, pónen-yos trampes o los envelenen. Magar el so gustu pol miel ye principalmente carnívoru y taramia cualesquier animal, incluyendo royedores, aves, pequeños antílopes, llagartos, tortúes, xaronques, culiebres y invertebraos. Comen tamién alimentos vexetales como les bagues, raigaños y bulbos.[2]
Pa cazar royedores como los jerbos y esguiles de tierra, escaven les sos llurigues. Son capaces d'alimentase de tortúas, ensin dificultá, por cuenta de los sos poderosos quexales. Puede matar a les culiebres venenoses, como les cobres, o les más grandes; rexistróse, por casu, como un ratel mató y comióse una pitón de 3 m de llargor.[2] Taramien toles partes de les sos preses, incluyendo la piel, pelo, plumes, carne y güesos, sosteniendo la so comida coles sos pates delanteres. Cuando busquen alimentos vexetales, llevanten piedres o ruempen la corteza de los árboles.[2]
Son famosos pola so durez, pero nun son indestruyibles, yá que lleones y lleopardos cazar davezu.
Los rateles son consideraos el "paradigma de la ferocidá", yá que faen reflexu d'ella en cada actu, son aportunantes y resistentes una y bones nunca dexen escapar una presa.
En 2002 foi incluyíu nel Llibru Guinness de los récores como: "most fearless animal in the world" (l'animal más valiente del mundu).
Conócense 12 subespecies de ratel:[3]
.
El ratel (Mellivora capensis), tamién conocíu como melandru del miel o melandru meleru, ye una especie de mamíferu carnívoru de la familia Mustelidae propiu d'África, Oriente Mediu y el subcontinente Indiu. Ye la única especie de la so xéneru.
Bal porsuğu — Lüğətdə "The meanest creature" adlanan "Manyak Porsuq".
Bu heyvan gündə 80 km yeriyərək qabagına çıxan hər şeyi yeyir. Faktiki olaraq bir yuvası yoxdur. Tapdığı bir çuxurda yatır. Balı çox sevdiyinə və dərisinin qalın olması səbəbindən arıları vecinə almadığına görə Bal Porsuğu da deyilir (Honey Badger). Hətta kral Kobranı belə zəhərlənənə qədər yeyər, zəhərin təsirilə özündən getsə belə yenidən ayılıb yeminə qaldığı yerdən davam edər. Çox cəsarətlidir, kefinə görə aslanlarla belə dava edər. Təbiətdə görülmüş nadir heyvanlardandır.
Ar ratel (Mellivora capensis) zo ur bronneg eus kerentiad ar mustelideged a vev en Afrika hag e mervent Azia. Ar spesad nemetañ eo er genad Mellivora hag en iskerentiad Mellivorinae.
Ar ratel zo ur c'higdebrer bihan 75 cm e gorf, gant ul lost 35 cm. Pouezañ a ra ar pared war-dro 11 kg ha skañvoc'h eo ar parezed. Du eo e vlevenn war e gof, e bavioù, e lost ha lodenn draoñ e benn. Gwenn-gris eo war e gein. E skilfoù a c'hell bezañ 4 cm. Ar ratel a c'hell bevañ 26 bloaz en ur gwarezva ha moarvat nebeutoc'h en natur.
Er rannvroioù damsec'h e kaver ar ratel dreist-holl. Ne vev nag en dezerzhioù nag er c'hoadegoù trovanel. Ar pared o deus un dachennad 545 km². Hini ar parezed zo bihanoc'h (war-dro 100 km²) met gallout a ra tizhout 140 km² pa vezont o tesevel o c'helin.
Un hollzebrer eo ar ratel. Debriñ a ra stlejviled (naered binimus en o zouez), laou-koad, buzhug ha kruged a dap dindan an douar gant e skilfoù hir. Gallout a ra chaseal preizhoù brasoc'h evel hoc'hed-dreinek, gedon pe zoken gnoued pe antiloped. Difenn a raio e breizh gant kalon, zoken ouzh ar c'higdebrerien bras evel al leoned pe ar panterenned.
Gwarezet eo en Israel hag en India met en arvar emañ e broioù 'zo evel e Nijer.
Ar ratel (Mellivora capensis) zo ur bronneg eus kerentiad ar mustelideged a vev en Afrika hag e mervent Azia. Ar spesad nemetañ eo er genad Mellivora hag en iskerentiad Mellivorinae.
El ratel (Mellivora capensis) és un mamífer de la família dels mustèlids. Viu a gran part d'Àfrica i a l'oest i el sud d'Àsia, incloent-hi el Balutxistan (est de l'Iran), el sud de l'Iraq, el Pakistan i el Rajasthan (oest de l'Índia).
Té el cos allargat i robust. Sol mesurar uns 85 cm de longitud i 30 cm d'alçada. Un mascle adult arriba a pesar 14 kg; les femelles, per la seva banda, no arriben a 9 kg. Té el cap llarg, les potes curtes i fortes, amb dits dotats d'ungles sòlides molt aptes per excavar, i una cua curta. El seu pelatge és gris al cap, el coll, el dors i la cua. Les parts inferiors són gairebé negres i entre ambdues zones existeix una línia molt clara, gairebé blanca.
Té una àmplia distribució a Àfrica, on viu a la majoria de l'Àfrica subsahariana, des del sud del Marroc i Algèria fins a Sud-àfrica.[1] En Àsia es troba a la península Aràbiga, Jordània, Israel, el sud del Líban, l'Iraq, l'Iran occidental, l'Azerbaidjan, el Turkmenistan, el Pakistan, l'Índia i el Nepal.[1]
La seva dieta va des de grans preses a ocasionalment carronya, tot i que el seu plat preferit el troba destrossant ruscos. El seu costum de saquejar ruscos per alimentar-se de mel l'ha portat a enfrontar-se amb els apicultors, que a vegades el disparen, li paren trampes o l'enverinen. Tot i el seu gust per la mel, és principalment carnívor i devora qualsevol animal, incloent-hi rosegadors, aus, insectes, llangardaixos, tortugues, granotes i serps. Menja també aliments vegetals, com ara baies, arrels i bulbs.[2]
Per caçar rosegadors com els jerbus i esquirols terrestres, n'excava els caus. És capaç d'alimentar-se de tortugues sense dificultat gràcies a les seves poderoses mandíbules. Pot matar serps verinoses, com les cobres, o les més grans. Per exemple, s'observà com un ratel matava i es menjava una pitó de tres metres de longitud.[2] Els ratels devoren totes les parts de les seves preses, incloent-hi la pell, el pèl, les plomes, la carn i els ossos, sostenint el menjar amb les potes anteriors. Quan busquen aliments vegetals, aixequen pedres o trenquen l'escorça dels arbres.[2]
Els ratels són famosos per la seva duresa, però no són indestructibles, car els lleons i els lleopards els cacen habitualment.
Els ratels són considerats el «paradigma de la ferocitat» ja que tenen una actitud hostil, són tenaços i resistents, i mai no deixen escapar una presa.
El 2002, el ratel fou inclòs al Llibre Guinness dels rècords com a «animal més valent del món».
Es coneixen 12 subespècies de ratel:[3]
El ratel (Mellivora capensis) és un mamífer de la família dels mustèlids. Viu a gran part d'Àfrica i a l'oest i el sud d'Àsia, incloent-hi el Balutxistan (est de l'Iran), el sud de l'Iraq, el Pakistan i el Rajasthan (oest de l'Índia).
Medojed kapský (Mellivora capensis) je šelma z čeledi kunovitých (dříve lasicovitých). Je jediným žijícím zástupcem podčeledi medojedi a rodu medojed. Rozšířen je na většině území Afriky a západní a střední části jižní Asie.
Mellivora je vytvořeno z latinských slov mel (med) a voro (žeru, hltám). Druhové jméno capensis (kapský) poukazuje na to, že první jedinci tohoto druhu byli popsáni v roce 1776 právě v oblasti jižního cípu Afriky. V angličtině se druh nazývá honey badger, neboť se zjevem i pohybem velmi podobá jezevci. Nizozemští osadníci (Búrové) mu dali jméno ratel podle chrastivého zvuku, který medojed vydává.[2]
Délka těla asi 70–105 cm (včetně ocasu), výška 25–30 cm, hmotnost 6–15 kg. Samci jsou větší a těžší (oproti samicím mohou mít i dvojnásobnou váhu). Medojed je robustní, se širokou hlavou a velmi malýma očima a ušima. Krk a ramenní oblast jsou svalnaté. Horní polovinu těla má medojed zbarvenou stříbro-šedě, zbytek těla je černý. Srst je hrubá a chrání medojeda stejně jako silná (v oblasti hrdla až 6 mm) volná kůže proti uštknutí nebo bodnutí žihadlem. Má velice krátké silné nohy. Přední jsou relativně svalnatější a pohyblivější než zadní. Drápy předních nohou usnadňují hrabání v písčitém povrchu a mohou být až 4 cm dlouhé. Drápy na zadních nohou jsou malé.[3][2][4][5]
Medojeda lze najít v celé Africe v různých biotopech. Je schopen žít na savanách, v lesích i skalnatých oblastech. Často je jeho výskyt zaznamenán při okraji pouští (Namibská poušť, Kalahari). Dále obývá jihozápadní Asii od Jordánska a Turkmenistánu po Indii a šíří se zde v současné době dále na sever. Dnes žije i v Malé Asii, kde ale není původním druhem.[2]
Medojed je na svou velikost agresivní a silné zvíře, dokáže přemoci útočníka (či kořist) většího, než je sám. Medojed je veden v Guinessově knize rekordů jako nejvíce nebojácné zvíře. Vypadá to, jako by měl málo vyvinutý pud sebezáchovy. Byly pozorovány případy, kdy sám zaútočil na několik lvic.[3][6][7][8]
Je aktivní převážně v noci, ale ani denní aktivita není úplně neobvyklá. Žije samotářským způsobem života, v párech nebo malých skupinách. Samci a samice se stýkají hlavně v době páření. Buď si budují doupata sami, nebo využívají doupata po jiných zvířatech. Samice po šesti- až osmitýdenní březosti rodí nejčastěji 1 až 2 mláďata (maximálně však 4). Mláďata jsou po narození slepá a hluchá a samice je jednou za pár dní přemisťuje. Při stěhování je přenáší v tlamě. Chrání je tak před predátory včetně jiných medojedů.[2] Mláďata zůstávají s matkou déle než rok, během kterého je matka naučí lovit. Samec se na výchově mláďat nepodílí.
Medojed je všežravec. Loví ptáky, plazy i savce, ale dokáže si pochutnat i na ovoci a různých hlízách, nepohrdne ani mršinami. Díky své rychlosti, síle a extrémní odolnosti vůči jedům (je schopen přežít i uštknutí zmije útočné), loví i prudce jedovaté hady, jako jsou zmije útočná či kobry. Med a larvy včel jsou pro něj pochoutkou.[2] S hledáním medu mu pomáhá pták medozvěstka, který požírá larvy a vosk včel. Navede medojeda k úlu a počká, až hnízdo rozbije.[5][3] Když má příležitost, zabíjí i domácí zvířata do velikosti kozy.
Dospělý medojed nemá přirozené nepřátele. Vděčí za to i faktu, že je od přírody skvěle vybaven pro boj. Při ohrožení vylučuje ze žláz páchnoucí sekret podobný sekretu skunka, a tím odvrátí nepřítelův útok. Jeho kůže je velmi volná, a proto se při napadení shora dokáže otočit o 180 stupňů. Pokud se podaří jedovatému hadovi prokousnout medojedí kůži a uštkne ho, může medojed vykazovat několik hodin známky otravy, ale většinou se poměrně brzy zotaví.[3] Stává se, že je zabit levhartem či lvem[9], ale obvykle se těmto kočkám dokáže ubránit.[10]
V zajetí se může medojed dožít až 26 let, ve volné přírodě je to zřejmě podstatně méně.
Medojed je chován v zoo velmi zřídka. Na celém světě se jedná jen o 15 institucí. V celé Evropě se jedná pouze o šest zařízení, z toho tři české zoo.[11] Na přelomu tisíciletí byla jediným místem s medojedy v Evropě britská zoo Port Lympne, kde se v roce 1973 podařilo odchovat vůbec první mládě tohoto druhu v lidské péči.[12] V Česku dlouhodobě chovala medojeda pouze Zoo Praha, která ho již několikrát úspěšně rozmnožila.[13] Od roku 2016 je chován v ZOO Dvůr Králové, od roku 2018 pak také v Zoo Olomouc.[11]
V Zoo Praha jsou medojedi chovaní od roku 2001. Tehdy z Tanzanie dorazil pár nazvaný Čert a Káča. Po pobytu na karanténě byli přemístěni do pavilonu malých savců. V průběhu rekonstrukce tohoto pavilonu přebývali v Zoo Dvůr Králové (v dnes již neexistující expozici hrochů). 15. října 2003 přišla zpráva, že mají medojedi dvě mláďata. Ani jedno se nepodařilo odchovat. V února 2004 se otevřel pražský pavilon pod novým názvem a s novým zaměřením: Afrika zblízka. Jelikož medojedi pocházejí z Afriky, byla jeho část zrekonstruována a upravena právě pro ně. Ještě téhož roku se narodila dvě mláďata (samec a samice), která se podařilo odchovat. Následně pak putovala do zoo v Izraeli. Další mládě se narodilo na sklonku roku 2005.[12]
Zoo Praha se tak podařil prvoodchov v rámci kontinentální Evropy (do té doby jen v britském Port Lympne, indickém Hyderabaadu, izraelském Tel Avivu a americkém San Diegu) a také zároveň evropský (a možná i světový) prvoodchov přirozeným způsobem.[14]
V roce 2010 došlo k útěku samice Káči.[15] Na počátku roku 2018 byl chován pár.[14]
Kvůli jeho dravosti a agresivitě o něm v Africe kolují mnohé mýty a legendy mezi domorodými obyvateli. Tvrdí se například, že je-li uchopen, dokáže se otočit uvnitř své kůže. To je sice poněkud nadnesené tvrzení, ale jeho kůže je skutečně volná, takže ho např. nelze bezpečně uchopit za kůži na šíji jako jiné kunovité šelmy. Jeho kůže je také velmi tuhá a pevná, takže ji neprokousne ani pes velikosti německého ovčáka a není snadné ji prostřelit broky. Nepotvrzenou nicméně stále tradovanou historkou o medojedovi je, že při útoku na samce větších savců se jim prý nejprve snaží ukousnout varlata.[3] Medojed je na svou velikost velmi silný. Byl zaznamenán případ, že v krátké době usmrtil tři lovecké psy, kteří na něj byli poštváni.[5] Pokud se ale dostane do zajetí, snadno zkrotne a může se stát „zábavným mazlíkem“.[2]
Někteří vědci se domnívají, že podobnost zbarvení srsti mezi mláďaty gepardů a medojedy se u gepardů vyvinula jako druh mimikry na ochranu před predátory.[2]
Medojed je velmi inteligentní a je schopný používat jednoduché nástroje. Bylo nafilmováno, jak si při lovu mláděte ledňáčka, jež uvízlo v kořenech, přivalil kmen stromu a použil ho jako podstavec.[16]
Obrázky, zvuky či videa k tématu medojed kapský ve Wikimedia Commons
Medojed kapský (Mellivora capensis) je šelma z čeledi kunovitých (dříve lasicovitých). Je jediným žijícím zástupcem podčeledi medojedi a rodu medojed. Rozšířen je na většině území Afriky a západní a střední části jižní Asie.
Honninggrævlingen (Mellivora capensis) er et dyr inden for mårfamilien og den eneste art under slægten Mellivora. Dyret bliver 60-75 cm langt. Der lever honninggrævlinge i Afrika, Sydvestasien og det indiske subkontinent.
Honninggrævlingen (Mellivora capensis) er et dyr inden for mårfamilien og den eneste art under slægten Mellivora. Dyret bliver 60-75 cm langt. Der lever honninggrævlinge i Afrika, Sydvestasien og det indiske subkontinent.
Der Honigdachs (Mellivora capensis), auch Ratel genannt, ist eine in Afrika und Asien lebende Raubtierart aus der Familie der Marder (Mustelidae). Trotz seines Namens wird er nicht zu den Dachsen im eigentlichen Sinn (Melinae) gezählt, sondern in einer eigenen Unterfamilie, Mellivorinae, geführt.
Das Fell der Honigdachse ist durch die auffallende schwarz-weiße Färbung charakterisiert. Der obere Teil, von der Oberseite des Kopfes über den Rücken bis zur Schwanzwurzel, ist weißgrau gefärbt. Davon scharf abgegrenzt sind die seitlichen und unteren Körperteile, einschließlich des Gesichts und der Gliedmaßen, die schwarz gefärbt sind. In afrikanischen Waldregionen, beispielsweise im Norden der Demokratischen Republik Kongo, leben auch gänzlich schwarze Individuen.
Ihr Körperbau ist stämmig, die Beine und der Schwanz sind verhältnismäßig kurz, die Vorderbeine sind mit scharfen Krallen ausgestattet. Die außergewöhnlich dicke Haut hängt sehr lose am Körper. Der Kopf ist breit und mit einer kurzen, spitzen Schnauze versehen, die Augen sind klein, äußere Ohrmuscheln sind nicht vorhanden. Diese Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 60 bis 77 Zentimetern, eine Schwanzlänge von 20 bis 30 Zentimeter und ein Gewicht von 7 bis 13 Kilogramm, wobei die Männchen etwas schwerer werden als die Weibchen.
Das Verbreitungsgebiet der Honigdachse umfasst weite Teile Afrikas und Asiens. In Afrika sind sie nahezu auf dem gesamten Kontinent beheimatet, von Marokko und Ägypten bis Südafrika. In Asien erstreckt sich ihr Verbreitungsgebiet von der Arabischen Halbinsel bis Zentralasien (Turkmenistan) und nach Indien und Nepal. Sie bewohnen eine Reihe von Habitaten, darunter Grasländer und Steppen, gemäßigte Wälder und Gebirgsregionen bis in 3000 Meter Höhe. Sie meiden allerdings allzu heiße oder feuchte Lebensräume wie Wüsten und tropische Regenwälder.
Honigdachse sind meist dämmerungs- oder nachtaktiv, in unberührten Regionen oder bei kühler Witterung sind sie auch tagsüber zu beobachten. Als Schlafplätze benutzen sie vorwiegend selbstgegrabene Baue. Diese sind einen bis drei Meter lang und enden in einer kleinen, ungepolsterten Kammer. Manchmal beziehen sie auch Felsspalten, hohle Baumstämme oder die verlassenen Baue anderer Tiere. Sie haben meist mehrere Schlafplätze in ihrem Revier, und da sie weite Strecken wandern, verwenden sie selten zweimal hintereinander dasselbe Versteck. Bei der Nahrungssuche bewegen sie sich vorwiegend am Boden, manchmal klettern sie auch auf Bäume, insbesondere wenn sie an Honig gelangen wollen.
Wie die meisten Marder leben Honigdachse vorwiegend als Einzelgänger, manchmal kann man auch mehrere Tiere, meist Familien, Pärchen oder kleine Männchengruppen, gemeinsam beobachten. Sie haben relativ große, oft viele Quadratkilometer umfassende Streifgebiete. Sie dürften kein ausgeprägtes Territorialverhalten haben, markieren aber auffällige Punkte auf ihrer Wanderroute mit dem Sekret ihrer Analdrüsen, um Artgenossen ihre Anwesenheit mitzuteilen.
Honigdachse gelten als ausgesprochen furchtlose, aggressive Tiere, die mit Ausnahme des Menschen wenige natürliche Feinde haben. Die lose, ausgesprochen dicke Haut kann mit Ausnahme der dünnen Bauchschicht selbst von den Zähnen von Raubkatzen oder Giftschlangen oder von Stachelschweinstacheln kaum durchdrungen werden. Die kräftigen Vorderpfoten mit den langen Krallen und die Zähne sind weitere wirkungsvolle Verteidigungswaffen. Zusätzlich können sie, ähnlich den Skunks, übelriechende Sekrete aus ihren Analdrüsen ausspritzen, wenn sie angegriffen werden. Berichten zufolge greifen sie, wenn sie sich bedroht fühlen, selbst Tiere von der Größe eines Rindes oder eines Büffels an.
Honigdachse sind in erster Linie Fleischfresser. Sie erbeuten Säugetiere wie Nagetiere oder die Jungtiere größerer Arten wie beispielsweise von Füchsen oder Antilopen. Daneben stehen Vögel und deren Eier, Reptilien (unter anderem kleine Krokodile und Giftschlangen), Frösche, Aas, Insektenlarven, Skorpione und andere Wirbellose auf ihrem Speiseplan. Honigdachse jagen Giftnattern und überleben deren Bisse, wobei die molekulare Grundlage der Giftresistenz unbekannt ist.[1] Die pflanzliche Nahrung macht im Vergleich mit anderen Marderarten nur einen kleinen Teil der Nahrung aus, hier verzehren sie unter anderem Beeren, Früchte, Wurzeln und Knollen.
Daneben scheinen sie eine Vorliebe für Honig zu haben, der sie ihren Namen verdanken, doch es ist die sehr nahrhafte Bienenbrut, die sie vorwiegend fressen.[2] Ohne wissenschaftliche Belege ist der Glaube weit verbreitet, dass der Honigdachs eine Symbiose mit einem kleinen Spechtvogel, dem Honiganzeiger, eingehe. Nach dieser Erzählung würden diese Vögel ihren Namen einer außergewöhnlichen Verhaltensweise verdanken: Der Honiganzeiger ziehe allein oder in kleinen Gruppen umher und lenke u. a. die Aufmerksamkeit des Honigdachses durch lautes Rufen auf sich. Dann fliege er kurze Strecken und warte darauf, dass man ihm folge. Finde der Honiganzeiger Anzeichen auf ein in der Nähe befindliches Bienennest, warte er nun, bis der Dachs es gefunden und aufgebrochen habe; letzterer lecke den Honig, während der Vogel die Bienenlarven vertilge. Bisher ist keine dokumentierte Aufzeichnung eines solchen Verhaltens zu finden[3]; außerdem bevorzugt der Honigdachs die Larven.
Über die Dauer der Trächtigkeit gibt es unterschiedliche Beobachtungen, was vermutlich auf eine wie bei anderen Mardern auch vorkommende verzögerte Einnistung der befruchteten Eizelle zurückzuführen ist. Zwischen Begattung und Geburt vergehen fünf bis sechs Monate, die eigentliche Tragzeit dürfte aber kürzer sein. Die Wurfgröße beläuft sich auf zwei bis vier Neugeborene, die in einem mit trockenen Pflanzen gepolsterten Bau ihre ersten Lebenswochen verbringen. Die Jungtiere bleiben verhältnismäßig lange, oft über ein Jahr, bei ihrer Mutter. Die Lebenserwartung in freier Natur ist nicht bekannt, in menschlicher Obhut kann sie bis zu 26 Jahre betragen.
Trotz ihres großen Verbreitungsgebietes sind Honigdachse aufgrund ihres großen Revierbedarfes eher selten. Von Menschen werden sie oft als Plage betrachtet, da sie Bienenstöcke aufbrechen, um an den Honig zu gelangen, und manchmal auch in Ställe eindringen, um Geflügel zu reißen. Die Verfolgung mit Giftködern und Fallen hat dazu geführt, dass sie in manchen Regionen, etwa Südafrika, selten geworden sind. Honigdachsfelle werden kaum gehandelt. Insgesamt gesehen zählt der Honigdachs noch nicht zu den bedrohten Arten.
Der Honigdachs (Mellivora capensis), auch Ratel genannt, ist eine in Afrika und Asien lebende Raubtierart aus der Familie der Marder (Mustelidae). Trotz seines Namens wird er nicht zu den Dachsen im eigentlichen Sinn (Melinae) gezählt, sondern in einer eigenen Unterfamilie, Mellivorinae, geführt.
Asalxo‘r (Mellivora capensis) – suvsarlar oilasiga mansub sut emizuvchi hayvon. Tanasining uz. 68 – 75 sm, dumi 17 – 20 sm. Oyoqlari kalta, panjalari keng bo‘lib, kuchli tirnoqlari yerni kovlash uchun moslashgan. Junlari siyrak va qattiq. Tanasining pastki tomoni qora-oq, ustki tomoni oqish. Afrika, Old, O‘rta va Janubiy Osiyo (Hindiston)da tarqalgan. O‘rta Osiyoda Turkmaniston janubida uchraydi. Uyada hayot kechiradi, 3 – 4 ta bola tug‘adi. Mayda umurtqalilar va hasharotlar, jumladan arilar va asal bilan oziqlanadi. Juda noyob, kam o‘rganilgan, muhofaza qilinadi.
Asalxo‘r (Mellivora capensis) – suvsarlar oilasiga mansub sut emizuvchi hayvon. Tanasining uz. 68 – 75 sm, dumi 17 – 20 sm. Oyoqlari kalta, panjalari keng bo‘lib, kuchli tirnoqlari yerni kovlash uchun moslashgan. Junlari siyrak va qattiq. Tanasining pastki tomoni qora-oq, ustki tomoni oqish. Afrika, Old, O‘rta va Janubiy Osiyo (Hindiston)da tarqalgan. O‘rta Osiyoda Turkmaniston janubida uchraydi. Uyada hayot kechiradi, 3 – 4 ta bola tug‘adi. Mayda umurtqalilar va hasharotlar, jumladan arilar va asal bilan oziqlanadi. Juda noyob, kam o‘rganilgan, muhofaza qilinadi.
O ratel (Mellivora capensis), tamién conoixiu como taixugo d'a miel u taixugo melero, ye una especie de mamífero carnívoro d'a familia Mustelidae propio d'Africa, Orient Meyo y o subcontinent indio. Ye a sola especie d'o suyo chenero.
Ye de cuerpo prolargau y robusto, mide bells 85 centimetros de longaria y 30 centímetros d'altura. Un masclo adulto plega a pesar 14 kg; as fembras, por a suya parte, no aconsiguen os 9 kg. Tiene cabeza larga, patas curtas y fuertes, con didos proveyius d'unglas solidas muit aptas para excavar, y una curta coda. O suyo pelache ye griso en a cabeza, cuello, dorso y coda. As partes inferiors son quasi negras, y entre las dos zonas bi ha una linia muit clara, quasi blanca.
A suya dieta pasa dende grans presas a, en ocasions, carnuz, encara que o suyo plato preferiu lo troba estricallando arnas. O suyo costumbre de saquiar arnas para alimentar-se de miel les ha levau a enfrontinar-se con os apicultors, que a vegatas les disparan, les meten trapas u los enverenan. Pese a o suyo gusto por a miel ye prencipalment carnivoro y devora qualsiquier animal, incluindo radedors, aus, chicotz antilopes, engardaixos, tortugas, ranas, serpients y invertebraus. Minchan tamién alimentos vechetals como lulos, radices y bulbos.[1]
Son famosos por a suya dureza, pero no son indestructibles, ya que leons y leopardos los cazan habitualment.
Os ratels son consideraus o "paradigma d'a ferocidat", ya que fan reflecto d'ella en cada acto, son tenaces y resistents ya que nunca deixan escapar una presa.
En 2002 estió incluiu en o Libro Guinness d'os récords como: "most fearless animal in the world" (l'animal mas valient d'o mundo).
O ratel (Mellivora capensis), tamién conoixiu como taixugo d'a miel u taixugo melero, ye una especie de mamífero carnívoro d'a familia Mustelidae propio d'Africa, Orient Meyo y o subcontinent indio. Ye a sola especie d'o suyo chenero.
Nyegere, melesi au mhilu (Mellivora capensis) ni mnyama mdogo wa familia Mustelidae anayetokea Afrika, Mashariki ya Kati na Uhindi.
Nyegere huishi peke yao kwenye shimo analolichimba yeye mwenyewe. Ni wachimbaji wazuri sana. Vile vidole vyao vyenye kucha ndefu na ngumu humsaidia sana kwenye kazi hii. Hata kama ardhi ni ngumu sana, ana uwezo wa kuchimba shimo linalomtosha kujificha katika kipindi kinachokadiriwa kuwa ni dakika kumi tu.
NYEGERE (Honey burger) a.k.a "The fearless animal" TABIA NA MAMBO YAKE MENGINE Nyegere ni mnyama mwenye wivu na mapenzi makubwa sana kwa jike lake, hutembea nyuma ya jike huku akiwa ameziba sehemu za siri za jike, hata jani tu likiigusa sehemu ya siri ya jike litararuliwa na kupokea kichapo cha hatari,maana wivu wake ni kuwa jani laitakuwa "limefaidi utamu" wa jike Nyegere anaweza kununua ugomvi mpaka kijiji cha sita, walina asali ndio waathirika wakubwa wa hasira za Nyegere,anaweza kuujambia mzinga akala kidogo asali na kupeleka kwa mke,mlina asali akifika na kupakua, nyegere ana uwezo ya kufuatilia harufu ya aliyeiba asali yake mpaka nyumbani, na akifika anavunja mlango na kuingia ndani na kumvamia mwizi wa asali yake (ukizingatia milango ya vijijini si imara). Watu wengi vijini wameuwawa kwa namna hii. Huko Singida aliwahi kusafiri zaidi ya kilomita saba usiku kwa usiku anafuata harufu ya mtu aliyelina mzinga wa asali aliyoijambia, alipofika akavunja mlango na kukuta wamelala watu wanne kwenye mkeka mmoja,akabagua yule mwizi wake, akagawa kichapo halafu akarudi porini kimya kimya Ni mnyama mdogo anayekula nyoka, kenge, majani, matunda, kenge, mizoga ya binadamu, chui, simba, duma, ndege n.k...kwa kifupi anakula kila kitu na ngozi yake ni ngumu sana kiasi kwamba mishale na mikuki au risasi ni ngumu kupenya..ukitaka kumuua ni kumpiga katika fuvu la kichwa chake na kitu kizito au risasi kichwani,katika guines world book of records yeye ndio the most fearless creature on the planet mwili wake haudhuriki na sumu ya nyoka wa kawaida na ikitokea ameumwa na nyoka mwenye sumu kali na sumu ikapenya kwenye damu yake itamfanya alale kwa masaa kadhaa tu kisha ataendelea na mambo yake. Ana meno makali/magumu sana yenye uwezo wa kupasua hata jumba la kobe. .Ashawahi kukutwa akipigana na simba na hata tembo na vifaru katika nyakati tofauti. Ni mvivu katika maswala ya nyumba yake hivyo basi anapojisikia uvivu hujilaza sehemu yoyote inayomfaa..ishaonekana akiwa kajiliza katika pango la mbwa mwitu kama kwake. Wanapatikana India,Kusini magharibi barani Asia na Afrika.
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Wirzan (Assaɣ ussnan: Mellivora capensis) d yiwen n uɣersiw amseksum yeṭṭafaren tawsit n isirru deg twacult n tedɣaɣatin, yettidir deg Tefriqt akk d kra n izegnan n Asya am Blucistan d usamar n Iṛan d tzunegzirt taserɣint. Wirzan d aɣersiw abɣas s waṭas acku yuddes (igder) yerna ur yettagad ara iɣersiwen n iden ɣas ma meqqr-it fell-as, ira (iḥemmel) učči n tamment s waṭas ur yettagad ara tuqqsa n tzizwa akken daɣen i yettaker učči n yizmawen d iknuzen n iɣilasen
Yettidir deg Tefriqt, iṛan, Blucistan, d tmura n tazunegzirt taserɣintt.
Wirzan d aɣersiw amseksum, maca ira tamment ɣef aya yettawi azgen ameqran deg wakud-is yettunag neɣ yettnadi af tiɣersiwin n tzizwa.
Wirzan (Assaɣ ussnan: Mellivora capensis) d yiwen n uɣersiw amseksum yeṭṭafaren tawsit n isirru deg twacult n tedɣaɣatin, yettidir deg Tefriqt akk d kra n izegnan n Asya am Blucistan d usamar n Iṛan d tzunegzirt taserɣint. Wirzan d aɣersiw abɣas s waṭas acku yuddes (igder) yerna ur yettagad ara iɣersiwen n iden ɣas ma meqqr-it fell-as, ira (iḥemmel) učči n tamment s waṭas ur yettagad ara tuqqsa n tzizwa akken daɣen i yettaker učči n yizmawen d iknuzen n iɣilasen
Балчыл кашкулак (лат. Mellivora capensis) — суусар сымалдуулар тукумундагы кашкулактардын бир бөтөнчө түрү.
बिज्जू (अंग्रेज़ी: Honey badger) एक स्तनधारी जानवर है जो भारतीय उपमहाद्वीप, दक्षिणपश्चिमी एशिया और अफ़्रीका में मिलता है। यह एक मांसाहारी प्राणी है। अपने लड़ाके स्वभाव और मोटी चमड़ी के कारण अन्य जानवर इस से दूर ही रहते हैं और अन्य खूँखार प्राणी भी इसपर हमला कम ही करते हैं।[3]
भारत में बिज्जू सर्वत्र मिलता है। उत्तरी भारत के तालाबों और नदियों के कगारों में 25-30 फुट लंबी माँद बनाकर रहता है। इसके शरीर का ऊपरी भाग भूरा, बगल और पेट काला तथा माथे पर चौड़ी सफेद धारी होती है। हर पैर पर पाँच मजबूत नख होते हैं जो माँद खोदने के काम आते हैं। यह अगले पैर से माँद खोदता जाता है और पिछले पैरों से मिट्टी दूर फेंकता जाता है। यह अपने पुष्ट नखों से कब्र खोदकर मुर्दा खा लेता है। बिज्जू आलसी होता है और मंद गति से चलता है। यह सर्वभक्षी है। फल मूल से लेकर कीट पतंग तक इसके भक्ष्य है।
बिज्जू (अंग्रेज़ी: Honey badger) एक स्तनधारी जानवर है जो भारतीय उपमहाद्वीप, दक्षिणपश्चिमी एशिया और अफ़्रीका में मिलता है। यह एक मांसाहारी प्राणी है। अपने लड़ाके स्वभाव और मोटी चमड़ी के कारण अन्य जानवर इस से दूर ही रहते हैं और अन्य खूँखार प्राणी भी इसपर हमला कम ही करते हैं।
रतेल नेपालमा पाइने एक प्रकारको जनावर हो ।
ਬਿੱਜੂ ਇੱਕ ਥਣਧਾਰੀ ਜਾਨਵਰ ਹੈ ਜੋ ਭਾਰਤੀ ਉਪਮਹਾਦੀਪ, ਦੱਖਣਪਛਮੀ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਅਫਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਮਾਸਾਹਾਰੀ ਪ੍ਰਾਣੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਲੜਾਕੇ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਮੋਟੀ ਚਮੜੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੋਰ ਜਾਨਵਰ ਇਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਖੂੰਖਾਰ ਪ੍ਰਾਣੀ ਵੀ ਇਸ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਘੱਟ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।
தேன் வளைக்கரடி (honey badger)[2] என்பது கீரிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த சிற்றினம் ஆகும். இது தென்மேற்கு ஆசியா, இந்தியத் துணைக்கண்டம், ஆப்பிரிக்கா ஆகிய பகுதிகளில் காணப்படுகின்றது. தேன் வளைக்கரடியானது ஏனைய வளைக்கரடி இனங்கள் போன்ற தோற்றத்தில் இருக்காது; மரநாயின் உடல் தோற்றத்தைக் கொண்டு காணப்படுகின்றது. இதன் பரவல் எல்லை மற்றும் சுற்றாடல் இசைவாக்கம் என்பவற்றால் இது பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தினால் தீவாய்ப்புக் கவலை குறைந்த இனம் என வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது முதன்மையாக ஊனுண்ணி வகையாக காணப்படுவதோடு, இதன் தடிப்பான தோல் மற்றும் இதன் மூர்க்கமான தற்காப்பு திறன்களினால் சில கொன்றுண்ணிகளையே கொண்டு காணப்படுகின்றது.
இந்திய துணைகண்டத்தில் இவ்விலங்கு மிகவும் அரிதாக காணப்படுகிறது. கர்நாடக மாநிலம் கனகபுரா தாலுகாவின் தொட்டாலஹல்லி என்ற கிராமத்தில் கிணற்றில் இருந்து காப்பாற்றப்பட்டு மைசூர் மிருகக்காட்சி சாலைக்கு மாற்றப்பட்டது, ஆனால் சில நாடகளிலேயே இறந்துவிட்டது. 2014ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி மாதத்தில் காவேரி வனவிலங்கு சரணாலயத்தில் உள்ளது புகைப்பட ஆதாரத்துடன் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது[3].
தேன் வளைக்கரடி (honey badger) என்பது கீரிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த சிற்றினம் ஆகும். இது தென்மேற்கு ஆசியா, இந்தியத் துணைக்கண்டம், ஆப்பிரிக்கா ஆகிய பகுதிகளில் காணப்படுகின்றது. தேன் வளைக்கரடியானது ஏனைய வளைக்கரடி இனங்கள் போன்ற தோற்றத்தில் இருக்காது; மரநாயின் உடல் தோற்றத்தைக் கொண்டு காணப்படுகின்றது. இதன் பரவல் எல்லை மற்றும் சுற்றாடல் இசைவாக்கம் என்பவற்றால் இது பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தினால் தீவாய்ப்புக் கவலை குறைந்த இனம் என வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது முதன்மையாக ஊனுண்ணி வகையாக காணப்படுவதோடு, இதன் தடிப்பான தோல் மற்றும் இதன் மூர்க்கமான தற்காப்பு திறன்களினால் சில கொன்றுண்ணிகளையே கொண்டு காணப்படுகின்றது.
இந்திய துணைகண்டத்தில் இவ்விலங்கு மிகவும் அரிதாக காணப்படுகிறது. கர்நாடக மாநிலம் கனகபுரா தாலுகாவின் தொட்டாலஹல்லி என்ற கிராமத்தில் கிணற்றில் இருந்து காப்பாற்றப்பட்டு மைசூர் மிருகக்காட்சி சாலைக்கு மாற்றப்பட்டது, ஆனால் சில நாடகளிலேயே இறந்துவிட்டது. 2014ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி மாதத்தில் காவேரி வனவிலங்கு சரணாலயத்தில் உள்ளது புகைப்பட ஆதாரத்துடன் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.
The honey badger (Mellivora capensis), also known as the ratel (/ˈrɑːtəl/ or /ˈreɪtəl/), is a mammal widely distributed in Africa, Southwest Asia, and the Indian subcontinent. Because of its wide range and occurrence in a variety of habitats, it is listed as Least Concern on the IUCN Red List.
It is the only living species in the genus Mellivora and in the mustelid subfamily Mellivorinae. Despite its name, the honey badger does not closely resemble other badger species; instead, it bears more anatomical similarities to weasels. It is primarily a carnivorous species and has few natural predators because of its thick skin, strength and ferocious defensive abilities.
Viverra capensis was the scientific name used by Johann Christian Daniel von Schreber in 1777 who described a honey badger skin from the Cape of Good Hope.[2] Mellivorae was proposed as name for the genus by Gottlieb Conrad Christian Storr in 1780.[3] Mellivorina was proposed as a tribe name by John Edward Gray in 1865.[4]
The honey badger is the only species of the genus Mellivora. Although in the 1860s it was assigned to the badger subfamily, the Melinae, it is now generally agreed that it bears few similarities to the Melinae. It is much more closely related to the marten subfamily, Guloninae, and furthermore is assigned its own subfamily, Mellivorinae.[5] Differences between Mellivorinae and Guloninae include differences in their dentition formulae. Though not in the same subfamily as the wolverines, which are a genus of large-sized and atypical Guloninae, the honey badger can be regarded as another, analogous, form of outsized weasel or polecat.
The species first appeared during the middle Pliocene in Asia.[6] A number of extinct relatives are known dating back at least 7 million years to the Late Miocene. These include Mellivora benfieldi from South Africa and Italy, Promellivora from Pakistan, and Howellictis from Chad. More distant relatives include Eomellivora, which evolved into several different species in both the Old and New World, and the giant, long-legged Ekorus from Kenya.[7]
In the 19th and 20th centuries, 16 zoological specimens of the honey badger were described and proposed as subspecies.[8] As of 2005, 12 subspecies are recognised as valid taxa.[9] Points taken into consideration in assigning different subspecies include size and the extent of whiteness or greyness on the back.[10]
.jpg)
.jpg)
The honey badger has a fairly long body, but is distinctly thick-set and broad across the back. Its skin is remarkably loose, and allows the animal to turn and twist freely within it.[16] The skin around the neck is 6 mm (0.24 in) thick, an adaptation to fighting conspecifics.[17] The head is small and flat, with a short muzzle. The eyes are small, and the ears are little more than ridges on the skin,[16] another possible adaptation to avoiding damage while fighting.[17]
The honey badger has short and sturdy legs, with five toes on each foot. The feet are armed with very strong claws, which are short on the hind legs and remarkably long on the forelimbs. It is a partially plantigrade animal whose soles are thickly padded and naked up to the wrists. The tail is short and is covered in long hairs, save for below the base.
The honey badger is the largest terrestrial mustelid in Africa. Adults measure 23 to 28 cm (9.1 to 11.0 in) in shoulder height and 55–77 cm (22–30 in) in body length, with the tail adding another 12–30 cm (4.7–11.8 in). Females are smaller than males.[16] In Africa, males weigh 9 to 16 kg (20 to 35 lb) while females weigh 5 to 10 kg (11 to 22 lb) on average. The mean weight of adult honey badgers from different areas has been reported at anywhere between 6.4 to 12 kg (14 to 26 lb), with a median of roughly 9 kg (20 lb), per various studies. This positions it as the third largest known badger, after the European badger and hog badger, and fourth largest extant terrestrial mustelid after additionally the wolverine.[8][18][19][20][21] However, the average weight of three wild females from Iraq was reported as 18 kg (40 lb), about the typical weight of male wolverines or male European badgers in late autumn, indicating that they can attain much larger than typical sizes in favorable conditions.[22][23] However, an adult female and two males in India were relatively small weighing 6.4 kg (14 lb) and a median of 8.4 kg (19 lb).[8] Skull length is 13.9–14.5 cm (5.5–5.7 in) in males and 13 cm (5.1 in) for females.[24]
There are two pairs of mammae.[25] The honey badger possesses an anal pouch which, unusual among mustelids, is eversible,[26] a trait shared with hyenas and mongooses. The smell of the pouch is reportedly "suffocating", and may assist in calming bees when raiding beehives.[27]
The skull greatly resembles a larger version of that of a marbled polecat.[28] The dental formula is: 3.1.3.13.1.3.1. The teeth often display signs of irregular development, with some teeth being exceptionally small, set at unusual angles or absent altogether. Honey badgers of the subspecies signata have a second lower molar on the left side of their jaws, but not the right. Although it feeds predominantly on soft foods, the honey badger's cheek teeth are often extensively worn. The canine teeth are exceptionally short for carnivores.[29] The papillae of the tongue are sharp and pointed, which assists in processing tough foods.[30]
The winter fur is long, being 40–50 mm (1.6–2.0 in) long on the lower back, and consists of sparse, coarse, bristle-like hairs, with minimal underfur. Hairs are even sparser on the flanks, belly and groin. The summer fur is shorter (being only 15 mm (0.59 in) long on the back) and even sparser, with the belly being half bare. The sides of the head and lower body are pure black. A large white band covers the upper body, from the top of the head to the base of the tail.[31] Honey badgers of the cottoni subspecies are unique in being completely black.[13]
The honey badger ranges through most of sub-Saharan Africa, from the Western Cape, South Africa, to southern Morocco and southwestern Algeria and outside Africa through Arabia, Iran, and Western Asia to Turkmenistan and the Indian Peninsula. It is known to range from sea level to as much as 2,600 m (8,500 ft) in the Moroccan High Atlas and 4,000 m (13,000 ft) in Ethiopia's Bale Mountains.[1]
.jpg){kind=spacer}
The honey badger is mostly solitary, but has also been sighted in Africa to hunt in pairs during the breeding season in May. It also uses old burrows of aardvark, warthog and termite mounds.[30] It is a skilled digger, able to dig tunnels into hard ground in 10 minutes. These burrows usually have only one entry, are usually only 1–3 m (3 ft 3 in – 9 ft 10 in) long with a nesting chamber that is not lined with any bedding.[32]
The honey badger is notorious for its strength, ferocity and toughness. It is known to savagely and fearlessly attack almost any other species when escape is impossible, reportedly even repelling much larger predators such as lion and hyena.[33] Bee stings, porcupine quills, and animal bites rarely penetrate their skin. If horses, cattle, or Cape buffalos intrude upon a honey badger's burrow, it will attack them.[29] In the Cape Province it is a potential prey species of the African leopard[34][35] and African rock pythons.[8][36]
The honey badger has the least specialised diet of the weasel family next to the wolverine.[17] It accesses a large part of its food by digging it out of burrows.[8] It often raids beehives in search of both bee larvae and honey.[37] It also feeds on insects, frogs, tortoises, turtles, lizards, rodents, snakes, birds and eggs. It also eats berries, roots and bulbs.[8] When foraging for vegetables, it lifts stones or tears bark from trees. Some individuals have even been observed to chase away lion cubs from kills.[30] It devours all parts of its prey, including skin, hair, feathers, flesh and bones, holding its food down with its forepaws.[38] It feeds on a wide range of vertebrates and seems to subsist primarily on small vertebrates. Honey badgers studied in Kgalagadi Transfrontier Park preyed largely on geckos and skinks (47.9% of prey species), gerbils and mice (39.7% of prey). The bulk of its prey comprised species weighing more than 100 g (3.5 oz) such as cobras, young African rock python and South African springhare.[39] In the Kalahari, honey badgers were also observed to attack domestic sheep and goats, as well as kill and eat black mambas.[36][40] A honey badger was suspected to have broken up the shells of tent tortoises in the Nama Karoo.[41] In India, honey badgers are said to dig up human corpses.[42]
Despite popular belief, there is no evidence that honeyguides guide the honey badger.[43]
Little is known of the honey badger's breeding habits. Its gestation period is thought to last six months, usually resulting in two cubs, which are born blind. Its lifespan in the wild is unknown, though captive individuals have been known to live for approximately 24 years.[10] The voice of the honey badger is a hoarse "khrya-ya-ya-ya" sound. When mating, males emit loud grunting sounds.[44] Cubs vocalise through plaintive whines.[10] When confronting dogs, honey badgers scream like bear cubs.[45]
Honey badgers often become serious poultry predators. Because of their strength and persistence, they are difficult to deter. They are known to rip thick planks from hen-houses or burrow underneath stone foundations. Surplus killing is common during these events, with one incident resulting in the death of 17 Muscovy ducks and 36 chickens.[30]
Because of the toughness and looseness of their skin, honey badgers are very difficult to kill with dogs. Their skin is hard to penetrate, and its looseness allows them to twist and turn on their attackers when held. The only safe grip on a honey badger is on the back of the neck. The skin is also tough enough to resist several machete blows. The only sure way of killing them quickly is through a blow to the skull with a club or a shot to the head with a gun, as their skin is almost impervious to arrows and spears.[46]
During the British occupation of Basra in 2007, rumours of "man-eating badgers" emerged from the local population, including allegations that these beasts were released by the British troops, something that the British categorically denied.[47][48] A British army spokesperson said that the badgers were "native to the region but rare in Iraq" and "are usually only dangerous to humans if provoked".[49]
The honey badger has also been reported to dig up human corpses in India.[11] In Kenya, the honey badger is a major reservoir of rabies[50][51] and is suspected to be a significant contributor to the sylvatic cycle of the disease.[52]
The honey badger (Mellivora capensis), also known as the ratel (/ˈrɑːtəl/ or /ˈreɪtəl/), is a mammal widely distributed in Africa, Southwest Asia, and the Indian subcontinent. Because of its wide range and occurrence in a variety of habitats, it is listed as Least Concern on the IUCN Red List.
It is the only living species in the genus Mellivora and in the mustelid subfamily Mellivorinae. Despite its name, the honey badger does not closely resemble other badger species; instead, it bears more anatomical similarities to weasels. It is primarily a carnivorous species and has few natural predators because of its thick skin, strength and ferocious defensive abilities.
La Dukolora mielvorulo aŭ Kaba mielvorulo (Mellivora capensis), estas la nura specio en la subfamilio de musteledoj nome Melivorenoj kaj de ties nura genro Mellivora (mielvorulo). Ĝi estas indiĝena de Afriko, Sudokcidenta Azio, kaj la Hinda subkontinento. Spite sian nomon, tiu mielvorulo ne proksime similas al aliaj specioj de meloj, ŝajne similaj; anstataŭe ĝi montras pliajn anatomiajn similaĵojn al musteloj. Ĝi estas klasita kiel Malplej Zorgiga fare de la IUCN pro sia etenda teritorio kaj ĝeneralaj adaptoj al medio. Ĝi estas esence karnomanĝanta specio kaj havas malmultajn naturajn predantojn pro sia dika haŭto kaj ferocaj defendaj kapabloj.
La Dukolora mielvorulo aŭ Kaba mielvorulo (Mellivora capensis), estas la nura specio en la subfamilio de musteledoj nome Melivorenoj kaj de ties nura genro Mellivora (mielvorulo). Ĝi estas indiĝena de Afriko, Sudokcidenta Azio, kaj la Hinda subkontinento. Spite sian nomon, tiu mielvorulo ne proksime similas al aliaj specioj de meloj, ŝajne similaj; anstataŭe ĝi montras pliajn anatomiajn similaĵojn al musteloj. Ĝi estas klasita kiel Malplej Zorgiga fare de la IUCN pro sia etenda teritorio kaj ĝeneralaj adaptoj al medio. Ĝi estas esence karnomanĝanta specio kaj havas malmultajn naturajn predantojn pro sia dika haŭto kaj ferocaj defendaj kapabloj.
El ratel (Mellivora capensis), también conocido como tejón de la miel o tejón melero, es una especie de mamífero carnívoro de la familia Mustelidae propio de África, Oriente Medio y el subcontinente Indio. Es la única especie actual de su género y de su subfamilia (Mellivorinae).
Es de cuerpo alargado y robusto. Suele medir unos 85 centímetros de longitud y 30 centímetros de altura. Un macho adulto llega a pesar 14 kg; las hembras, por su parte, no alcanzan los 9 kg. Tiene cabeza larga, patas cortas y fuertes, con dedos provistos de uñas sólidas muy aptas para excavar, y una corta cola. Su pelaje es gris en la cabeza, cuello, dorso y cola. Las partes inferiores son casi negras, y entre ambas zonas existe una línea muy clara, casi blanca.
Está ampliamente distribuido en África, encontrándose en la mayor parte del África subsahariana desde el sur de Marruecos y Argelia hasta Sudáfrica.[1] En Asia se encuentra en la península arábiga, Jordania, Palestina, sur de Líbano, Irak, Irán occidental, Azerbaiyán, Turkmenistán, Pakistán, India y Nepal.[1]
Su dieta pasa desde grandes presas a, en ocasiones, carroña, aunque su plato preferido lo encuentra destrozando colmenas. Su costumbre de saquear colmenas para alimentarse de miel les ha llevado a enfrentarse con los apicultores, que a veces les disparan, les ponen trampas o los envenenan. Pese a su gusto por la miel es principalmente carnívoro y devora cualquier animal, incluyendo roedores, aves, pequeños antílopes, lagartos, tortugas, ranas, serpientes e invertebrados. Comen también alimentos vegetales como las bayas, raíces y bulbos.[2]
Para cazar roedores como los jerbos y ardillas de tierra, excavan sus madrigueras. Son capaces de alimentarse de tortugas, sin dificultad, debido a sus poderosas mandíbulas. Puede matar a las serpientes venenosas, como las cobras, o las más grandes; se registró, por ejemplo, como un ratel mató y se comió una pitón de 3 m de longitud.[2] Devoran todas las partes de sus presas, incluyendo la piel, pelo, plumas, carne y huesos, sosteniendo su comida con sus patas delanteras. Cuando buscan alimentos vegetales, levantan piedras o rompen la corteza de los árboles.[2]
Los rateles son considerados el "paradigma de la ferocidad", ya que hacen reflejo de ella en cada acto, son tenaces y resistentes ya que nunca dejan escapar una presa. Son famosos por su dureza.
En 2002 fue incluido en el libro Guinness de los récords como: "most fearless animal in the world" (el animal más valiente del mundo).
Los rateles aparecieron por primera vez en el Plioceno medio en Asia. Sus parientes más próximos conocidos son los extintos géneros Eomellivora, conocido desde el Mioceno, y que evolucionó a varias especies hasta el Plioceno tanto en el Viejo como el Nuevo Mundo,[3][4][5] y Howellictis, conocido del Mioceno tardío del centro de África.[6]
Se conocen 12 subespecies de ratel:[7]
El ratel (Mellivora capensis), también conocido como tejón de la miel o tejón melero, es una especie de mamífero carnívoro de la familia Mustelidae propio de África, Oriente Medio y el subcontinente Indio. Es la única especie actual de su género y de su subfamilia (Mellivorinae).
Meemäger (Mellivora capensis) on kärplaste sugukonda kuuluv imetaja.
Meemägrad elavad Aafrikas ja Lõuna-Aasias.
Nad on peamiselt karnivoorid, kuid armastavad väga mett. Mesilaste pesade leidmisel kasutavad tihti meenäiturite abi.
Azkonar eztijalea (Mellivora capensis) Mellivora generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Afrikako ipar-ekialdean izan ezik kontinente zaharreko luze-zabalera guztitik hedatzen da, baita Ekialde Hurbila eta Indiatik ere.
Buztana barne 80 cm luze izan ohi da eta 30 cm garai. Arrek 14 kg pisatu ohi dute eta emeak txikiagoak izaki ez dira 9 kg-ra heltzen.
Beltz kolorekoak dira gorputzaren erdialdetik behera eta txuri zein grisa kolorekoak erdialdetik gora. Hatzapar oso luze eta trinkoak dauzkate, 2,5 cm-ra irits daitezkenak eta hozkada berekizi indartsua.
Belarriak txikiak ditu, borrokarako diseinu berezia. Gorputza luzea eta sendoa da. Uzkia alderantzikagarria daukate, mehatxatuak ikusten direnean kirats jasanezina botatzeko gai izanez.
Ugaztun txiki zein ertainak, hegaztiak, intsektuak zein narrastiak ehizatzen ohi ditu. Narrastien artean beraien harrapakin gogokoenak sugeak dira, beraien elikaduraren batezbesteko oso altua izaki. Berdin du sugerik pozoitsuena izatea ala pitoi indartsua, azkonar eztijalearen parean baldin badaude bere menuan sartuko dira. Dortokak ere jaten ditu, beraien hozkada eta agin indartsuez baliatuz erraz apur ditzakete dortoken oskolak, berdin du hauen tamaina ala gogortasuna.
Intsektuen artean ehizatuenak eskorpioiak eta erleak dira, nahiz eta erleez baino beraien larba proteinadunez eta eztiaz gehinbat elikatzen diren (hortik bere izena). Erlauntz bat ikusten dutenean goitik-behera txikitzen dute erleen ziztadez gehiegi arduratu gabe. 300 ziztada baino gehiago jasan ditzake. Belarrietan kanpoko mintz berezi bat dute belarriak itxi eta babesteko erlauntzak erasotzen dituztenean.
Horretaz gain, sarraskijaleak eta sustrai zein fruitujaleak ere dira. Bere menua fruituekin betetzen du, orojaleen antzera. Eta sarraskien kasuan, maiz beste harrapariek ehizatutako harrapakinak indarrez lapurtzen ditu, azeriei, txakalei, serbalei, karalakei edota mustelido txikiagoei.
Azkonar eztijaleak gainontzeko mustelidoen indar desproportzionala eta ikaragarria zein kemen berdinduezina du. Bere lehengusu jatuna bezala, azkonar eztijalea ere famatua eta ezaguna da bera baino handiagoak diren animalien kontra egiteko beldurrik gabe.
Afrika osoan, azkonar eztijalea lehoien eta hiena taldeen erasoengandik bizirik atera daitekeen animalia bakarra izateaz harro ibil daiteke. Oso animalia kementsuak dira eta ez dago Afrika osoan beraiek izutu ditzakeen animaliarik, lehoia deitu ala bufaloa deitu.
Dokumentatua dago zelan egiten dieten aurre lehoi, hiena talde, likaon talde, lehoinabar, zebra, bufalo, jirafa eta abarrei bere bizitza arriskuan ikusten badute.
Mustelido honek egunero erakusten duen kemena eta kuraia dela eta, munduko errekord guinessean ageri da planetako animalia kementsuena bezala, baita munduko oldarkorren postuan ere.
Mustelido guztiek partekatzen duten aparteko indarra du azkonar eztijaleak. Deigarria eta aipagarria da nola 14 kg-ko animaliak izaki, ez dituzten harrapari natural zuzen askorik. Noizbehinka, eta beste harrapakinak ez badaude, lehoinabarrek, lehoiek eta hiena taldeek ehiza ditzakete, baina azkonar eztijalea ez dago haien menuaren goiko postuetan ez eta gutxiagorik ere. Normalean harrapari handi guztiek bakean uzten dute animalia hau, denek baitakite zeren kapaz diren eta zein trebeak diren borrokarako.
Frogatua eta dokumentatua dago zelan oso kapaz diren beraien tamaina berdineko serbalak arazo handiegirik gabe hilktzeko, baita arrano handiak hiltzeko ere. Hauxe "NatGeo wild"-en azkonar eztijale kume bat salbatu eta bere animali basatien errekuperazio zentruan hezitu zuen arduradunak baieztatu zuen. Esan zuen nola behin azkonar eztijaleak, lurrean zulo bat eginez, serbalen eremura sartu eta bertan zeuden felido guztiak hil zituen, baita arrano baten eremuan sartu ostean hau arrapatu eta hil zorian utzi. Dokumental horretan ere bai aipatzen da, nola oilo ia guztiak hil eta jan ez ezik, lehoien eremura ere sartu zen hauei erasotzeko. Kasu honetan emaitza ezberdina izan zen, lehoi baten aurpegia zauritzea lortu bazuen ere azkonar eztijalea hil zorian eta larriki zauriturik suertatu zen (sendatzea eta errekuperatzea lortu zen zentroko arduradunen artatzearen eskutik). Tamaina txikiko animaliak izan arren, adibide honek hauen kemena eta indarra erakusteko balio beharko liguke.
Bere lehengusua den jatunak baino hortz nabarmen txikiagoak izanda ere (baita proportzioz ere), azkonar eztijalearen hozkada oso boteretsua da, jatunaren parekoa proportzioz, eta beraz, kiloz kilo munduko indartsuenetarikoa.
Azkonar eztijaleek osorik edo ahal den osorik jaten dituzte beraien harrapakinak, hezur gogorrak eta hatzaparrak barne, baita dortoken oskol gogorra ere. Hozkada indartsu batek zauri nabarmena eragin dezake, eta ondo dakite hori Afrikako zenbait animalik.
Animalia askoz ere handiagoen aurka, genitaletan egiten ohi dute eraso, eta frogatuta dago zelan zikiratuak izan diren bufalo afrikarrak animalia hauen erasoen ondorioz. Zonaldeko tribuek diote gizakiak ere zikiratu dituztela noizbait.
Atzapar zinez luzeak dituzte, 2,5 cm-ra ailega daitezkenak. Lur-zorua zulotzeko eta erlauntzak txikitzeko oso baliagarriak dira. Baita zuhaitzetara igotzeko eta baita defentsarako ere. Atzaparrez eginiko kolpe batek zauri nabarmenak eragin ditzake.
Larruazal indartsua, errestintentea eta soltea daukate. Ezaugarri hau mustelido guztiek partekatzen dute, baina azkonar eztijaleak bereziki erresistentea dauka. Matxetekada, labankadak, gezikada eta lantzakada mugatuak jasateko gai da, baita arantzurdearen arantzak jasateko ere. Defentsa oso erabakigarria da lehoien, hienen eta bestelako harrapari handiagoen erasoen aurrean. Harrapari handiagoen aurka borrokatzeko egina dago azkonar eztijalea, harrapari erraldoiez eta ugariez beteriko Afrika arriskutsuan bizirauteko egina.
Erresistentea izateaz gain, larrua soltea dauka (mustelidoetan ohikoa dena baino areagotua), mugikortasun handia emanez atzetik zein edozein aldetik hozkatua, erasotua edo harrapatua bada. Adibidez, atzetik edo aldeetatik harrapatzen bazaio, larrua zinez soltea izanik barrutik buelta emateko gai da, kontraeraso eraginkorra eginez.
Azken defentsa bezala, uzki alderantzikagarria du, mehatxatua aurkituz gero jariatu kirastuna jaurtitzeko gai dena, mofeten antzera (ez hain garatua). Hau ere beste mustelido batzuekin batera ezaugarri komuna da.
Azkonar eztijalea edozein motatako pozoiari immunea da (kantitate mugatuan noski). Beraz, edozein animalia pozoidun ehizatzeko gai da, suge pozoidunak bere ehiza gogokoenetarikoa izaki.
Immunitate hori txikitatik garatzen du mota guztietako intsektu eta animalia txiki pozoitsuak janez eta pairatuz. Urteen poderioz antigorputz naturalak garatzen ditu, eta heldua denean, elefante bat hil zezakeen tamainako pozoi kantitatea jasan dezake.
Azkonar eztijaleak 12 azpiespezie ditu:[3]
Hain da indartsua eta erresistentea azkonar eztijalearen larruazala ezen Hego Afrikako armadak bere ejertzitoko ibilgailu blindatu bereziei Ratel izena jarri zieten, Ratel edo azkonar eztijalearen erresistentziaren omenez.
Hego Afrikako armadako Ratel ibilgailu blindatua
Hego Afrikako armadako Ratel ibilgailu blindatua
_(17181070118).jpg)
_on_the_way_to_the_garbage_can_..._(17180942718).jpg)
Azkonar eztijalea (Mellivora capensis) Mellivora generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Mesimäyrä (Mellivora capensis) (tunnetaan myös nimillä rateli ja hunajamäyrä) on Afrikassa ja Länsi- ja Etelä-Aasiassa tavattava näätäeläin. Mesimäyrää esiintyy erityisesti Kalaharin aavikolla.
Eläimen nimi viittaa siihen, että mesimäyrät ovat persoja hunajalle.
Vaikkei mesimäyrä ole erityisen kookas, löytyy siltä rohkeutta hyökätä isompien kimppuun puolustautuessaan. Mesimäyrä on noin 80 cm pitkä (lisäksi häntä n. 20–30 cm) ja se painaa noin 15 kg. Ne asuvat maahan kaivamissaan koloissa.[2]
Mesimäyrä syö ravinnokseen muun muassa jyrsijöitä, liskoja, skorpioneja ja, koska mesimäyrät ovat immuuneja käärmeiden myrkyille, jopa huomattavan kokoisia ja myrkyllisiä käärmeitä.[3] Lisäksi mesimäyrät ovat persoja hunajalle. Mesimäyrä on taitava kiipeämään ja se syö myös linnunpoikasia. Mesimäyrän on yleensä matkattava pitkiäkin matkoja ravintoa etsiessään.[2] Joskus mesimäyrä käyttää myös haaskoja ravintonaan, jos elävät saaliit ovat erityisen niukassa.
Mesimäyrillä on tapana käyttää tiettyjä alueita käymälöinään. Ulosteen ja virtsan mukana käymälöihin jää hajuja mesimäyrästä. Naaras saa hajuista selville alueella mahdollisesti oleskelevista koiraista. Koiraat taas saavat hajuista selville, milloin naarailla on kiima-aika. Hajumerkit saattavat houkutella paikalle useita koiraita, jotka kaikki tavoittelevat naaraan suosiota.[2]
Naaras ja koiras viettävät yhdessä noin 3–4 päivää.[2] Mesimäyränaaraan kantoaika on noin 2 kuukautta.
Mesimäyrällä on kerralla vain yksi pentu, jonka se kasvattaa yksin. Pennuilla on samanlainen väritys kuin emollaan ja se toimii varoituksena muille eläimille. Vain alle puolet pennuista selviää aikuisiksi pesän ulkopuolisten rankkojen olosuhteiden takia.[2]
Mesimäyrällä on kaksi merkittävää puolustuskeinoa. Se erittää perärauhasistaan haisevaa ainetta, jota se tarpeen tullen ruiskuttaa vihollisensa päälle.[4] Lisäksi mesimäyrän nahka on niin paksua ja löysää, ettei hyökkääjä saa siitä pitävää otetta. Esimerkiksi leopardilla saattaa kestää jopa tunti mesimäyrää pyydystäessä juuri tämän ominaisuuden takia.[2]
Mesimäyrä (Mellivora capensis) (tunnetaan myös nimillä rateli ja hunajamäyrä) on Afrikassa ja Länsi- ja Etelä-Aasiassa tavattava näätäeläin. Mesimäyrää esiintyy erityisesti Kalaharin aavikolla.
Eläimen nimi viittaa siihen, että mesimäyrät ovat persoja hunajalle.
Mellivora capensis • Ratel du Cap, Zorille du Cap, Blaireau à miel
Le ratel (Mellivora capensis), aussi appelé zorille du Cap, est un mustélidé répandu dans la région allant du Nord de l’Inde à la Péninsule arabique, et dans toute l’Afrique subsaharienne à l'exception de Madagascar. Il est réputé pour son comportement féroce et particulièrement tenace ainsi que pour son endurance. C'est la seule espèce actuelle du genre Mellivora.
C’est un petit carnivore de la famille des Mustélidés, mesurant environ 75 cm de long et 30 cm au garrot à l’âge adulte.
Il est noir sur le ventre, les pattes, la queue et la partie inférieure de la tête jusqu’aux yeux. Il est blanc sur le crâne, du front jusqu’au haut du cou, et il est blanc-gris sur tout le dos. Le ratel possède des griffes d’environ 4 cm de long à l’âge adulte. Son odorat ainsi que son ouïe sont très sensibles et lui permettent de chasser ses proies sur l'étendue de son territoire.
Le mâle adulte pèse environ 12 kg, mais la femelle ne dépasse pas les 6 kg. Sa longévité à l’état sauvage n’est pas connue, mais il peut vivre jusqu’à 26 ans en captivité.
Mellivora capensis
Squelette
Crâne
Cerveau
Denture
En zone désertique, le ratel, pour se « refroidir », s’allonge sur le dos exposant son ventre à la légère brise du désert et s’asperge de sable lorsque sa température interne est supérieure à celle du sable.
La période de gestation du ratel est de 6 mois. Lorsqu’elle élève ses petits, la femelle change de tanière tous les trois à cinq jours, en emportant ses petits pour échapper aux prédateurs. Une fois capable de se débrouiller seul, le jeune ratel ira habiter sa propre tanière et quittera définitivement sa mère, qui changera alors de terrier chaque jour.
Le ratel a la capacité de courir en arrière, fait partagé chez les mammifères uniquement avec l’être humain[8],[9]. Il utilise d'ailleurs cette faculté dans sa célèbre « danse du ratel », moyen de défense consistant à effectuer un pas en arrière puis deux en avant lorsqu'il se retrouve face à un adversaire de taille.
L'ingéniosité du ratel, lorsqu'il s’agit de se faufiler ou de s'échapper, bat des records. Comme Stoffle, le ratel de l’émission Ratels, drôles de blaireaux diffusée sur France 5, dont les stratagèmes pour s’échapper de son enclos (sans avoir été dressé) sont des techniques efficaces et adaptées aux contre-stratagèmes de Brian, qui tente de le garder en captivité[10]. Ainsi, il ouvre des loquets scellés au fil de fer, saute des branches, roule des pierres et de la terre et se sert d'outils oubliés dans l'enclos pour en passer les murs.
À l’instar du blaireau eurasiatique (Meles meles), le ratel est omnivore. Outre les reptiles comme les serpents, même les plus dangereux, qui sont des mets de choix pour lui, les trois-quarts de ses proies sont attrapées sous terre : termites, scorpions et vers de terre, qu’il déterre facilement grâce à ses longues griffes de 4 cm. Ce qui ne l’empêche pas de s’attaquer à des proies de sa taille, telles que des porcs-épics ou des lièvres, et même beaucoup plus grosses que lui, comme des gnous ou des antilopes.
Un de ses mets préférés est le miel (d’où son nom, Mellivora, signifiant « mangeur de miel »). Certaines légendes prétendent que le ratel s’associe avec l’indicateur, un oiseau qui chante de façon spécifique et répétitive pour mener ce carnivore, en voletant bas devant lui, à un nid d’abeilles. Le ratel ainsi appâté ouvrira, au moyen de ses robustes griffes, la ruche sauvage, dont il mangera la majorité du miel, laissant à l’oiseau les larves et la cire dont ce dernier n’aurait pu disposer sans cette aide appropriée[9]. Cependant l’expédition de Keith et Colleen Begg pour le Niassa Carnivore Project autour du ratel a démontré que la situation avait été remaniée dans les fables et qu'il semble que l'oiseau profite des ruches trouvées préalablement par le ratel.
Pour s’hydrater, le ratel peut manger aussi des tsamas, une certaine variété de melon remplie à 99 % d’eau.
Les ratels supportent certains venins mortels ou dangereux pour l’homme, comme celui des vipères heurtantes, des cobras du Cap ou des scorpions[11]. Le ratel a la particularité de pouvoir métaboliser les venins des serpents les plus venimeux du monde. Au cours d'une chasse, il peut être mordu au museau, qui se mettra à enfler pendant qu'il dévore sa proie. Le venin le plongera alors dans un coma de quelques heures, mais le ratel reprendra ses esprits et terminera son repas avant de se remettre en chasse. C'est la mère qui contribue à l'immunité au venin de ses petits : en les exposant jeunes aux morsures et piqures de scorpions ou de petites vipères, qui piquent pour dissuader ou tuer des insectes, elle crée ainsi, peu à peu, avec la métabolisation des toxines, des sortes de vaccins plus tard efficaces pour préserver la vie du ratel face à des poisons plus violents, c'est la mithridatisation. Les mécanismes biochimiques qui font que le ratel, malgré sa petite taille, résiste au venin des espèces les plus dangereuses de serpents africains se vulgarisent ainsi[9]. Des recherches indiquent aussi une mutation des récepteurs nicotinergiques du ratel, normalement ciblés par les venins, qui a pour conséquence que la toxine a des chances plus faibles de s'y fixer et donc d'agir.[12],[13]
Le ratel n’hésite pas à se battre avec un lion, une hyène ou un guépard pour défendre sa proie, même si les gros carnivores comme les lions et les léopards peuvent également le chasser. Lorsqu'il fait face à un adversaire mâle plus gros que lui, le ratel tente en priorité de mordre au scrotum pour provoquer une hémorragie, comportement décrit pour la première fois en 1947 face à un buffle par James Stevenson-Hamilton (en)[9]. Sa peau est très épaisse (jusqu'à un demi centimètre au niveau du cou[9]), ce qui rend le ratel insensible aux morsures, aux piqûres de guêpes ou aux piquants de porc-épic. Sa peau est également si lâche que, lorsqu’il se fait mordre au cou par un autre animal, il peut se retourner et mordre son agresseur[14],[9].
Le ratel possède également une poche anale réversible, qui dégage une forte odeur lorsqu'elle est utilisée. Celle-ci pourrait être utilisée en particulier pour neutraliser les abeilles lorsque le ratel attaque une ruche[9].
Il occupe des habitats variés, aussi bien désertiques ou semi-désertiques (steppes) que les divers types de savanes et les zones arborées, y compris les galeries forestières en zones semi-désertiques. Il est principalement terrestre, mais, friand de miel, il peut aussi grimper aux arbres pour atteindre les ruches sauvages. Le mâle adulte vagabonde sur un territoire de plus de 500 km2 et peut parcourir facilement 10 km en une heure. La femelle possède un territoire plus petit (environ 100 km2) mais, lorsqu’elle cherche sa nourriture ou élève son petit, elle peut l'étendre jusqu'à 150 km2.
On le trouve du nord de l’Inde à la Péninsule arabique et dans toute l’Afrique subsaharienne (sauf à Madagascar). Sa distribution géographique et ses habitats se superposent parfaitement à ceux de son associé alimentaire, l’oiseau indicateur, quelle qu'en soit l'espèce (voir ci-dessus « Alimentation »).
Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1776 par le naturaliste allemand Johann Christian Daniel von Schreber (1739-1810).
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (28 juin 2013)[15] et Catalogue of Life (28 juin 2013)[16] :
Si le ratel est capturé dans les premiers jours après sa naissance, lorsqu’il a encore les yeux fermés, il peut, à l’instar de la plupart des carnivores, être élevé en captivité. Il conservera néanmoins son caractère teigneux, par le fait qu’il ne cesse de grogner, même en jouant, et des morsures sont toujours à redouter[17].
Le ratel est assez largement répandu sur le continent africain et le sud-ouest asiatique[18]. Il semble néanmoins menacé dans certains pays tels que le Niger, le Maroc ou l'Afrique du Sud.
La femelle n’a qu’un seul petit par portée et, bien qu’elle s’en occupe plus d’un an, la moitié des petits n’atteint pas l’âge adulte.
On peut voir la ténacité d’un ratel en train d'attaquer dans le film Les dieux sont tombés sur la tête 2 : quand le garde forestier marche dessus par inadvertance, il n’a pas d’autre choix que de laisser sa chaussure à l’animal pour éviter d’être suivi pendant des heures et de le mettre en péril dans une région désertique.
L'hebdomadaire Spirou a publié dans les années 1990 une série de BD humoristique intitulée Les Zorilles, narrant les mésaventures dans la savane de trois frères bien teigneux, mais à l'efficacité très inconstante.
Dans le jeu vidéo Far Cry 4, c'est le plus petit prédateur du Kyrat, surprenant du fait de sa petite taille, sa rapidité, sa ténacité et son agressivité. Il en est de même pour Far Cry Primal, il est d'ailleurs domptable.
Il est aussi présent dans le jeu vidéo Wasteland 2, ceux-ci ont muté avec les radiations et font plus d'un mètre de long. Ils vivent généralement en groupe dans les cavernes. Ils peuvent attaquer des habitations humaines telles des villages ou des villes.
Il est aussi présent dans la série d'animation La Garde du Roi lion, sous le nom de Bunga, un petit zorille du Cap courageux.
Il apparaît dans l'anime japonais Terra Formars, où ses capacités sont décrites au travers d'une créature mi cafard-mi ratel.
Dans le manga et l'anime Killing Bites (en), le personnage principal, Hitomi Uzaki, est une jeune fille mi-humaine, mi-ratel.
Nommé « honey badger » en Anglais, il est devenu le surnom de la cryptomonnaie Bitcoin, en raison de son exceptionnelle résistance face à ses prédateurs.
Le pilote de Formule 1 Daniel Ricciardo porte le surnom d’honey badger. C’est d’ailleurs cet animal que Cyril Abiteboul, dirigeant à l'époque de Renault F1, devra se faire tatouer à la suite d'un pari lors de la saison 2020 alors que le pilote australien conduisait pour cette équipe et avait obtenu un podium.
Mellivora capensis • Ratel du Cap, Zorille du Cap, Blaireau à miel
Le ratel (Mellivora capensis), aussi appelé zorille du Cap, est un mustélidé répandu dans la région allant du Nord de l’Inde à la Péninsule arabique, et dans toute l’Afrique subsaharienne à l'exception de Madagascar. Il est réputé pour son comportement féroce et particulièrement tenace ainsi que pour son endurance. C'est la seule espèce actuelle du genre Mellivora.
O ratel[3] (Mellivora capensis) é unha especie de mamífero, única especie do xénero Mellivora e este o único xénero da subfamilia Mellivorinae dos mustélidos. É nativo de África, suroeste de Asia e o subcontinente indio. Está clasificado como nunha situación "pouco preocupante" pola IUCN debido á súa extensa área de distribción e adaptacións ambientais xerais. É principalmente carnívoro e ten poucos predadores naturais a causa da súa grosa pel e gran ferocidade á hora de defenderse.
Ratel é unha palabra da lingua afrikaans (bóer) de Suráfrica, posiblemente derivada da palabra do holandés medio raat, que significa 'panal de mel' (sexa por onomatopea polo son que emite ou polo seu gusto polo mel).
O ratel é a especie monotípica do xénero Mellivora. Aínda que na década de 1860 clasificouse na subfamilia do teixugo (Melinae), agora considérase que ten poucas semellanzas cos Melinae, e que está máis relacionado coa subfamilia das martas (Mustelinae), pero con características propias dabondo como paraser asignado á súa propia subfamilia (Mellivorinae).[4] Entre as diferenzas entre Mellivorinae e Melinae está as súas distintas fórmulas dentais. Aínda que non é da mesma subfamilia que os glutóns, que son un xénero de gran tamaño e bastante atípico dos Mustelinae, o ratel pode ser considerado como outra forma análoga extra grande de denosiña ou furón.
A especie apareceu no Plioceno medio en Asia. Os seus parentes máis próximos eran as especies do xénero extinto Eomellivora, que se coñecen desde o Mioceno superior, e evolucionaron dando diferentes especies ao longo de todo o Plioceno tanto no Vello coma no Novo Mundo.[5]
En 2005 recoñecíanse 12 subespecies.[6] Aspectos que se tiveron en consideración para distinguir as diferentes subespecies son o tamaño e a extensión da cor branca ou gris no dorso.[7]
O ratel ten un corpo bastante longo, pero está claramente engrosado e é ancho nas costas. A pel é frouxa e isto facilítalle xirar e retorcerse dentro dela.[12] A pel do pescozo ten un grosor de 6 mm, o que é unha adaptación ás loitas conespecíficas.[13] A cabeza é pequena e plana cun curto fociño. Os ollos son pequenos e as orellas son tan pequenas que son como cristas na pel,[12] o que é outra posible adaptación para evitar danos durante as loitas.[13]
Ten patas curtas e robustas, con cinco dedos en cada pé. Os pés están armados con fortes garras, que son curtas nas patas traseiras e notablemente grandes nas patas anteriores. É un plantígrado parcial cuxas plantas dos pés están moi acolchadas e espidas ata a articulación dos pulsos. A cola é curta e cuberta de longos pelos, excepto baixo a base.
En África son os maiores mustélidos terrestres. Os adultos miden de 23 a 28 cm de altura ata a cruz e de 55 a 77 cm de lonxitude corporal, e a cola mide outros 12 a 30 cm adicionais. As femias son menores que os machos.[12][14] Os machos pesan de 9 a 16 kg e as femias de 5 a 10 kg como media. A lonxitude do cranio é de 13,9 a 14,5 cm nos machos e de 13 cm nas femias.[15][16]
Teñen dous pares de glándulas mamarias.[17] O ratel posúe unha bolsa anal eversible, o cal é raro nos mustélidos,[18] un trazo que tamén se observa en hienas e mangostas. O cheiro da bolsa dise que é "asfixiante", e pode axudar a acalmar as abellas cando o ratel está asaltando as colmeas.[19]
O cranio ten poucas semellanzas co dos teixugos europeos e lembra moito máis a unha versión aumentada do dun furón búlgaro.[20] É un cranio moi sólido e o dos adultos non ten trazas de estruturas óseas independentes. A caixa cranial é máis ancha que a dun can.
A fórmula dental é: 3.1.3.13.1.3.1. Os dentes adoitan mostrar signos dun desenvolvemento irregular, e algúns dentes son excepcionalmente pequenos, inseridos en ángulos pouco frecuentes ou están ausentes. Os da subespecie signata teñen un segundo molar inferior no lado esquerdo da mandíbula, pero non no dereito. Aínda que se alimenta predominantemente de comidas moles, as pezas dentais da zona das meixelas a miúdo están moi gastadas. Os dentes caninos son excepcionalmente curtos para ser un carnívoro.[21] A lingua ten papilas bicudas que apuntan cara atrás, o que axuda a comer alimentos duros.[22]
A pelaxe de inverno é longa (cunha lonxitude de 40 a 50 mm na parte de atrás), e consta de pelos como sedas rudas e ásperas e carece da capa inferior de pelos. Os pelos están aínda máis espallados nos flancos, ventre e inguas. A pelaxe de verán é máis curta (de só 15 mm de longo na parte de atrás) e aínda máis escasa, co ventre medio espido. Os laterais da cabeza e parte inferior do corpo son totalmente negras, pero unha gran banda branca cobre a parte superior, empezando na cabeza e chegando á base da cola.[23] Os da subespecie cottoni son os únicos completamente negros.[9]
Aínda que é un animal principalmente solitario, o ratel pode cazar en parellas durante a tempada de apareamento en maio.[22] Sábese pouco dos hábitos de apareamento do ratel. O seu período de xestación crese que é de polo menos seis meses e xeralmente nacen dúas crías, que nacen cegas. Vocalizan con xemidos queixumentos. A súa esperanza de vida é descoñecida na natureza, mais en catividade sábese que algúns individuos viviron uns 24 anos.[7]
Viven sós en toqueiras que eles mesmos escavan. Son expertos escavadores, capaces de escavar túneles en terreo duro en dez minutos. Estas toqueiras teñen xeralmente un só corredor e unha cámara de cría e adoitan ter de 1 a 3 m de lonxitude. Non colocan un leito de material brando para estrar a cámara de cría.[24] Aínda que normalmente escavan as súas propias toqueiras, poden tomar posesión de toqueiras baleiras de porco formigueiro e xabaril verrugoso ou termiteiros.[22]
Son animais intelixentes e unha das poucas especies qaue pode utilizar ferramentas. Na serie documental de 1997 Land of the Tiger, víase un ratel da India utilizar unha ferramenta (facía rolar un tronco e subíase despois a el) para alcanzar unha presa.[25] Un vídeo feito no centro Moholoholo de Suráfrica mostra un par de rateis usando paus, angazos, montes de lama e pedras para escapar dun pozo.[26]
Como outros mustélidos de tamaño relativamente grande, como os glutóns e teixugos, os rateis son notables pola súa forza, ferocidade e resistencia. Víronse atacar salvaxe e ferozmente a case calquera animal cando están acurralados e escapar parece imposible, e mesmo poden repeler predadores moito máis grnades como os leóns.[27] Os aguillóns das abellas, púas de porco espiños e mordeduras de animais raramente penetran a súa pel. Se cabalos, vacas ou búfalos cafres pasan sobre a toqueira do ratel, esta atácaos. Son virtualmente incansables no combate e poden esgotar a animais moito máis grandes nas confrontacións físicas.[21] A aversión da maioría dos predadores a cazar rateis fixo que se formulase a teoría de que as pelaxes das crías de guepardo evolucionaron para imitar a coloración dos rateis e espantar así os predadores.[28]
Emiten sons roucos. Cando se aparean os machos emiten altos gruñidos.[29] As crías vocalizan xemidos.[7] Cando loitan contra cans, os rateis chían como crías de oso.[30]
Despois do glutón, o ratel ten a dieta menos especializada entre os mustélidos.[13] En zonas non desenvolvidas o ratel pode cazar a calquera hora do día, aínda que se fai nocturno en zonas con poboación humana. Cando caza trota cos seus dedos anteriores xirados. Gústalles o mel das abellas e adoitan buscar as colmeas para conseguilo, ao cal debe o seu nome. Son tamén carnívoros e comen insectos, ras, tartarugas, roedores, lagartos, serpes, ovos e aves. Incluso se os ten visto espantar leóns xoves para facerse coas presas que estes cazaron. Comen froitas e outros vexetais como bagas, raíces e bulbos.[22] Malia unha crenza popular estendida, non hai probas claras de que o paxaro guía do mel (que come larvas de abella) o guíe ata as colmeas, pero si pode aproveitarse dos restos das colmeas destruídos.[31][32]
Pode cazar ras e roedores, como os xerbilos e os esquíos de terra (Marmotini), ao desenterralos das súas toqueiras. Poden comer tartarugas se dificultade grazas ás súas poderosas mandíbulas. Matan e comen serpes, mesmo as que son grandes ou moi velenosas. Na India houbo casos en que desenterraron cadáveres humanos.[33] Devoran todas as partes da súa presa, incluíndo a pel, pelos, plumas, carne e ósos, agarrando contra o chan a comida coas patas anteriores.[34] Cando buscan comida vexetal, levantan pedras ou rachan a codia das árbores.[22]
A especie vive na maioría da África subsahariana, desde a provincia de Cabo Occidental en Suráfrica ao sur de Marrocos e suroeste de Alxeria, e fóra de África en Arabia, Irán e polo occidente de Asia ata Turkmenistán e a India. Vive ata alturas sobre o nivel do mar de 2.600 m no Alto Atlas marroquí e a 4.000 m nas Montañas Bale etíopes.[1]
Nalgúns sitios son importantes predadores das aves de curral. Como son tan fortes e resistentes son difíciles de disuadir. Rachan grosas táboas dos galiñeiros ou escavan por debaixo dos alicerces de pedra. Nestes casos é fecuente que maten máis do que poden comer.[22]
Debido ao resistente e frouxa que é a súa pel, son moi difíciles de matar usando cans. A pel é difícil de penetrar e a súa frouxeza permítelles xirar e revolverse contra os seus atacantes se o agarran. O único punto seguro para agarrar un ratel é o dorso e o pescozo. A pel é tamén forte dabondo para resistir varios golpes de machete. A única maneira segura de matalos rapidamente é cun golpe no cranio cun pau ou maza ou un tiro na cabeza; a súa pel é case inmune ás frechas e lanzas.[35]
En Kenya, o ratel é un reservoro importante da rabia[36][37] e sospéitase que contribúe de forma importante ao ciclo silvestre desa enfermidade.[38]
O ratel (Mellivora capensis) é unha especie de mamífero, única especie do xénero Mellivora e este o único xénero da subfamilia Mellivorinae dos mustélidos. É nativo de África, suroeste de Asia e o subcontinente indio. Está clasificado como nunha situación "pouco preocupante" pola IUCN debido á súa extensa área de distribción e adaptacións ambientais xerais. É principalmente carnívoro e ten poucos predadores naturais a causa da súa grosa pel e gran ferocidade á hora de defenderse.
Medojedni jazavac (Mellivora capensis) pripadnik je porodice Mustelidae. Raširen je kroz veći dio Afrike te zapadna i južna azijska područja Balukistana (istočni Iran), južni Irak, Pakistan i Radžastan (zapadna Indija). Jedina je vrsta svrstana u rod Mellivora i potporodicu Mellivorinae. Vrsta je proglašena najneustrašivijom životinjom u Guinnesovoj knjizi svjetskih rekorda već nekoliko godina.
Građom i veličinom, medojedni jazavac sličan je europskom jazavcu (Meles meles). Čvrste su građe, s širokom glavom, malenim očima, gotovo neprisutnim vanjskim dijelovima ušiju i razmjerno tupom njuškom. Duljina tijela varira od 60 do 102 centimetra, uz duljinu repa od 16 do 30 centimetara. Visina u ramenima iznosi od 23 do 30 centimetra, dok težina odrasle jedinke iznosi od 5.5 do 14 kilograma. Značajne su razlike između fizičkih obilježja mužjaka i ženki pa mužjaci ponekad teže dvaput više od ženki. Raspon težine ženki iznosi od 5 do 10 kilograma, dok je za mužjake raspon od 9 do 14 kilograma.
Medojedni jazavci žestoke su zvijeri s veoma istančanim osjetom njuha. Dobro su znani po svojim sposobnostima ubijanja zmija (uključujući pitone i otrovnice), hvatajući je iza glave svojim čeljustima, na taj ju način ubijajući. Medojedni jazavci mogu pojesti čitavu zmiju (150 centimetra ili manje) u 15 minuta. U njegov plijen ubrajaju se crvi, termiti, škorpioni, ježevi, zečevi, pa čak i veći plijen poput kopnenih kornjača, krokodila do duljine jednog metra.
Medojedni jazavci imaju velik apetit prema pčelinjim košnicama. Zabilježeni su slučaji medojednih jazavaca na smrt izbodenih unutar košnica koje su pokušavali pojesti. Komercijalni proizvođači meda ponekad ubijaju, hvataju ili truju medojedne jazavce za koje sumnjaju da oštećuju njihove košnice, iako su razvijene pčelinje košnice protiv medojednih jazavaca.
Neki izvori navode kako ptica, medovođa, ima naviku voditi medojedne jazavce i ostale veće vrste sisavaca do pčelinjih gnijezda. Kada medojedni jazavac provali u gnijezdo, ptica uzima svoje dio. Iako ovo ostaje mogućnost, nikada zapravo nije istražena.
Siktalica je jedan od njegovih čestih meta, te njen ugriz i otrov u medojednog jazavca uzrokuju paralizu koja traje nekoliko sati. Nakon što se paraliza smiri, medojedni jazavac nastavit će s obrokom ili krenuti dalje. Još žilavije, medojedni će jazavac drage volje ukrasti ubijeni plijen siktalice, pojesti ga, a zatim nastaviti lov na samu zmiju.
Medojedni će jazavci ponekad kopati u potrazi za jazbinama manjih glodavaca i istjerati ih van u namjeri za manjim obrokom. Zbog velikih kandži na prednjim udovima, njegova sposobnost kopanja veoma je učinkovita te se većina pokušaja nakon što pronađe glodavca pokažu uspješnima. Problem leži u činjenici da je ostatak grabežljivaca svjestan njegovih sposobnosti te često ptice grabljivice i šakali čekaju u blizini, spremni ukrasti plijen koji je uspio pobjeći jazavcu.
Ove su životinje veoma inteligentne. Jedne su od nekoliko životinja sposobnih koristiti alat. U dokumentarnoj emisiji Land of the Tiger 1997. godine, medojedni jazavc u Indiji snimljen je tijekom korištenja alata. Životinja je dokotrljala deblo i stala na njega u namjeri da dostigne ptića vodomara zapletenom u korijenju koje je izlazilo iz stropa podzemne spilje.
Odrasle jedinke medojednog jazavca rijetko bivaju plijen lavova i leoparda; njihova razjarenost i čvrsta koža čini ga teškim za uhvatiti ili ugušiti, čineći njihovo vrebanje teškim. Stari, slabi medojedni jazavci lakša su meta leoparda, lavova i pitona, no čak će i oni pružiti otpor i žestoko se braniti. U jednom slučaju, prikazanom u epizodi emisiji Animal Planet, ostarjela ženka medojednog jazavca, gotovo bezuba i slijepa na jedno oko bila je napadnuta od strane leoparda. Leopardu je bilo potrebno sat vremena da ubije jazavca.
Kada se ženka medojednog jazavca počne tjerati, udvaranje postaje veoma energično. Nakon nekoliko dana prosuđivanja, mužjak je prihvaćen kao partner za parenje, i par se povlači u brlog na 3 – 4 dana radi parenja. Dva mjeseca kasnije, ženka donosi na svijet mladunče. Mladunče medojednog jazavca gotovo je jednaka kopija svoje majke, te kako raste, uči biti agresivan prema bilo kojem biću (primjerice, znatiželjnom šakalu) dok putuje kroz pustinju. Oslanja se na majku po pitanju hrane i zaklona jer se redovito sele i majka kopa nove brloge. Mladunčad mogu predstavljati prepreku u lovu medojednog jazavca; radi toga, obično bivaju pušteni u brlogu, gdje su veoma ranjivi. Zabilježeno je kako odrasli medojedni jazavci izvlače mladunčad iz brloga i jedu ih. Samo polovica mladunčadi doživi odraslu dob, djelomično zbog ove kanibalističke prijetnje.
Kako mladunče raste, njegova sposobnost snalaženja u pustinji usavršava se kroz učenje i oponašanje majke pri penjanju po stablima i lovu na zmije. Medojedni jazavci ne kote se s ovim tehnikama preživljavanja, već ih moraju prethodno naučiti.
Kada se majka ponovo počne tjerati i spremna je za još jedno mladunče, starije je mladunče sada dovoljno odraslo i vješto da preživljava samostalno, te ono napušta majku nekoliko mjeseci nakon rođenja.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: medojedni jazavac
Wikivrste imaju podatke o: medojednom jazavcu Medojedni jazavac (Mellivora capensis) pripadnik je porodice Mustelidae. Raširen je kroz veći dio Afrike te zapadna i južna azijska područja Balukistana (istočni Iran), južni Irak, Pakistan i Radžastan (zapadna Indija). Jedina je vrsta svrstana u rod Mellivora i potporodicu Mellivorinae. Vrsta je proglašena najneustrašivijom životinjom u Guinnesovoj knjizi svjetskih rekorda već nekoliko godina.
Ratel adalah suatu jenis hewan yang tersebar alami di Afrika, Asia Barat dan Asia Selatan. Hewan ini memiliki banyak kesamaan anatomis dengan Cerpelai. Hewan ini dimasukkan dalam kategori hewan berisiko rendah oleh IUCN dikarenakan sebarannya yang sangat luas dan adaptasinya terhadap segala lingkungan. Hewan ini kebanyakan memakan daging dan memiliki sedikit pemangsa alami dikarenakan kulitnya yang tebal dan kemampuan bertahannya yang ganas.
Ratel adalah suatu jenis hewan yang tersebar alami di Afrika, Asia Barat dan Asia Selatan. Hewan ini memiliki banyak kesamaan anatomis dengan Cerpelai. Hewan ini dimasukkan dalam kategori hewan berisiko rendah oleh IUCN dikarenakan sebarannya yang sangat luas dan adaptasinya terhadap segala lingkungan. Hewan ini kebanyakan memakan daging dan memiliki sedikit pemangsa alami dikarenakan kulitnya yang tebal dan kemampuan bertahannya yang ganas.
Il tasso del miele o mellivora o ratele (Mellivora capensis) è un mammifero della famiglia dei mustelidi. È l'unica specie del genere Mellivora e della sottofamiglia Mellivorinae. È diffuso in gran parte dell'Africa, in Medio Oriente e in India. In inglese si chiama honey badger o ratel, termine preso dall'afrikaans; il nome swahili è nyeg(h)ere.
Il tasso del miele è lungo circa 1 m (di cui un quarto circa di coda), alto 30 cm al garrese, e pesa fino a 13–14 kg. Ha una corporatura estremamente robusta e muscolosa, che gli consente di confrontarsi con animali di taglie molto più grandi. Ha una grossa testa con un muso simile a quello di un bradipo, ma con una dentatura che ricorda di più un cane; ha zampe corte e piccole orecchie rotonde. Ha pelo nero e irsuto nella parte inferiore del corpo, mentre il dorso è argenteo dalla corona fino alla coda. Il corpo è leggermente inclinato in avanti, con le reni poco più in alto delle spalle. La sua pelle è così spessa che riesce a resistere a diversi colpi di machete.[1]
Il tasso del miele predilige la savana e la foresta; è assente nelle regioni estremamente aride o estremamente umide. Pur essendo onnivoro, è innanzitutto un predatore, e si nutre di piccoli mammiferi, uova, insetti, rettili (inclusi serpenti velenosi come mamba o cobra), o persino piccole antilopi. Possiede inoltre una resistenza al veleno; infatti dopo un eventuale morso da parte del serpente, l'animale invece di andare incontro alla morte dorme per circa due ore, dopodiché riprende conoscenza e continua a cacciare. Per questo motivo l'animale ha suscitato molto interesse nell'ambito medico per la ricerca di anticorpi e sieri. Oltre alla carne, si nutre anche di frutta e altri alimenti vegetali. Può essere attaccato da leopardi, iene, leoni, tigri del Bengala, Coccodrilli e aquile reali, ma si difende energicamente: in un caso documentato un leopardo ha dovuto impiegare un'ora per vincere contro un vecchio tasso e in altri il ratele ha ferito gravemente delle iene. Entra in competizione con gli sciacalli per le prede.
Il tasso del miele è un animale schivo, difficile da osservare e da avvicinare. Vive solitario o in coppia, con i cuccioli. Nonostante le dimensioni non eccezionali, se si sente in pericolo reagisce attaccando con grande ferocia e determinazione, e non sono rari i casi in cui uno o più tassi riescono a mettere in fuga animali di taglia ben superiore. Sono stati registrati attacchi anche molto violenti di tassi del miele contro esseri umani. Dotato anche di notevole intelligenza riesce a superare recinti tentando tecniche diverse.[2]
Illustrazione della sottospecie M. c. cottoni, unica nell'avere manto nero
Il tasso del miele o mellivora o ratele (Mellivora capensis) è un mammifero della famiglia dei mustelidi. È l'unica specie del genere Mellivora e della sottofamiglia Mellivorinae. È diffuso in gran parte dell'Africa, in Medio Oriente e in India. In inglese si chiama honey badger o ratel, termine preso dall'afrikaans; il nome swahili è nyeg(h)ere.
Bitėdis barsukas, medlaižys, medolaižis opšrus (lot. Mellivora capensis, angl. Honey Badger, vok. Honigdachs) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis bitėdžių barsukų (Mellivora) gentyje.
Kūnas iki 77 cm, uodega – 25 cm ilgio. Svoris 7-13 kg. Kailis juodos ir baltos spalvos. Nugarinė pusė nuo galvos iki uodegos baltai pilka, šonai, pilvas, galūnės ir snukis juodi. Priekinės kojos su aštriais nagais. Galva plati, nosis trumpa ir nusmailėjusi, akys mažos, ausys sunkiai matomos.
Paplitęs Afrikoje nuo Maroko, Egipto iki PAR ir Azijoje. Gyvena įvairiose klimatinėse zonose: stepėse, miškuose ir kalnuose, tačiau vengia labai karštų ir labai drėgnų vietų.
Bitėdis barsukas, medlaižys, medolaižis opšrus (lot. Mellivora capensis, angl. Honey Badger, vok. Honigdachs) – kiauninių (Mustelidae) šeimos žinduolis; vienintelė rūšis bitėdžių barsukų (Mellivora) gentyje.
Kūnas iki 77 cm, uodega – 25 cm ilgio. Svoris 7-13 kg. Kailis juodos ir baltos spalvos. Nugarinė pusė nuo galvos iki uodegos baltai pilka, šonai, pilvas, galūnės ir snukis juodi. Priekinės kojos su aštriais nagais. Galva plati, nosis trumpa ir nusmailėjusi, akys mažos, ausys sunkiai matomos.
Paplitęs Afrikoje nuo Maroko, Egipto iki PAR ir Azijoje. Gyvena įvairiose klimatinėse zonose: stepėse, miškuose ir kalnuose, tačiau vengia labai karštų ir labai drėgnų vietų.
Medusāpsis (Mellivora capensis) ir sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, vienīgā suga medusāpšu ģintī (Mellivora).
Medusāpsis sastopams gandrīz visā Āfrikas teritorijā un Āzijas dienvidos un rietumos: Beludžistānas provincē Irānā, Irākas dienvidos, Pakistānā un Indijas rietumos.[1] Medusāpsi uzskata par vienu no drosmīgākajiem dzīvniekiem pasaulē.[2] Pateicoties savai bezbailībai, tas ir ierakstīts Ginesa rekordu grāmatā.[3]
Medusāpsis augumā un pēc uzbūves ir līdzīgs Eiropas āpsim (Meles meles), bet ir par to smagnējāks, platāku galvu. Tiem ir mazas acis, un ausīm nav ārējās gliemežnīcas. Purnam ir īpatnēja, kantaina forma, kas līdzinās nelielam šņukuram. Medusāpša ķermeņa garums ir apmēram 60—102 cm, astes garums 16—30 cm, augstums skaustā 20—30 cm. Tēviņi reizēm ir divas reizes smagāki par mātītēm. Svars tēviņiem 9—14 kg, mātītēm 5—10 kg. Medusāpsim tāpat kā citiem āpšiem ir proporcionāli īsas, muskuļotas kājas, un priekšķepām ir gari, spēcīgi nagi, kas piemēroti zemes rakšanai. Nagi ir apmēram 4 cm gari.[4]
Medusāpsi ir viegli atpazīt pēc tā kažoka, kas ir divkrāsains: melna apakšējā daļa un gaiši pelēka vai gandrīz balta augšdaļa, galvas virsu un asti ieskaitot. Kažoka gaišās augšdaļas variācijas ir ļoti daudz. Pamatojoties uz šīm variācijām ir ieviestas daudzas medusāpša pasugas, tomēr to skaits ir diskutabls, jo kažoka gaišā daļa dzīvniekam nomainās pat tā mūža laikā.[5] Jo vecāks medusāpsis, jo tumšāks kažoks. Mēdz būt arī pilnīgi melni medusāpši, tādus var sastapt Āfrikas rietumdaļā un Zairas ziemeļos.[4]
Medusāpsis ir vientuļnieks, izņemot mātītes ar mazuļiem. Tam nav konkrētas teritorijas, un tas piekopj nomadnieka dzīves veidu plašā teritorijā. Tēviņam tā var sasniegt 600 km².[6] Teritorija pārklājas ar vismaz 12 mātīšu teritorijām un citu tēviņu teritorijām. Starp tēviņiem valda bara hierarhijas attiecības. Diezgan bieži var novērot tēviņu barus kopīgi meklējot barību un pārošanās iespējas. Dominantais tēviņš cenšas padzīt zemāk stāvošos tēviņus no mātītes, kas meklējas.[7] Mātītēm ir mazākas teritorijas, tās variē starp 100 un 150 km². Arī mātītēm teritorijas pārklājas. Tomēr mātītes retāk kontaktē viena ar otru, reizēm var novērot divas mātītes kopīgi medījot. Pamatā tās izvairās no citiem medusāpšiem un nepārtraukti atstāj smaržu zīmes, lai brīdinātu par savu esamību konkrētā vietā.[7] Vasaras laikā medusāpsis ir aktīvs naktī, bet ziemas laikā dienā.[7]
Medusāpsis ir bezbailīgs un diezgan agresīvs dzīvnieks, kas neatkāpjas no briesmām. Pieaudzis īpatnis ļoti reti kļūst par medījumu citam plēsējam, tomēr reizēm to var nomedīt pitons, vilki, lauva, tīģeris vai leopards. Medusāpsi ir grūti nokost, jo to sargā tā agresivitāte un biezā, vaļīgā āda. Ja medusāpsi saķer aiz ādas, tas var tās iekšienē apgriezties riņķī un uzbrukt agresoram, tādēļ plēsēji nelabprāt saķeras ar pieaugušu medusāpsi.
Medusāpsim patīk atklāti zālāji un savanna. Tas ir tipisks plēsējs ar ļoti asu ožu. Pasaulē tos pazīst kā čūsku slepkavas. Medusāpsis sagrābj čūsku aiz "kakla", vietā, kur galva savienojas ar ķermeni, un nogalina to. Tas spēj tikt galā ar 1,5 m garu čūsku 15 minūtēs.
Medusāpsis ir ļoti kārs uz medu un bišu šūnām, pateicoties šai vājībai, tas ir ieguvis savu nosaukumu. Biškopji nemīl medusāpsi, jo tas izposta stropus, tādēļ biškopji tos šauj, indē un citādi mēģina no tiem atbrīvoties. Lai atrastu bišu ligzdu, medusāpsis seko putnam, ko sauc par medusrādītāju. Kad āpsis ir uzlauzis sprostu, putns kopā ar āpsi piedalās medus ēšanas dzīrēs. Ir informācijas avoti, kas apgalvo, ka tikai cilvēki spēj izmantot medusrādītāja pakalpojumus bišu ligzdu meklēšanā.
Medusāpsis ir ļoti drosmīgs un veikls mednieks. Tas rok sliekas, medī dažādus kukaiņus, skorpionus, dzeloņcūkas, zaķus, zemes vāveres, surikatus, mangustus, kā arī lielākus dzīvniekus, kā bruņurupučus, līdz 1 metram garus krokodilus, jaunas antilopes un dažādas čūskas, ieskaitot pitonus un indīgās čūskas. Pie izdevības medusāpsis neatteiksies no ķirzakām, dažādiem grauzējiem, putniem, olām un augļiem.[8] Savu reputāciju kā bezbailīgs dzīvnieks medusāpsis ieguvis, pateicoties ieradumam medīt dzīvniekus, kas ir daudz lielāki par viņu pašu.
National Geographic 2002. gadā rakstā ar nosaukumu "Čūsku slepkava: medusāpsis no Kalahari" aprakstīja medusāpsi vārdā Kleinmans. Kamēr odze draudoši šņāca uz Kleinmanu, āpsis bez satraukuma tai izņēma no mutes nomedīto dzīvnieku un turpat apēda. Pēc tam nomedīja pašu odzi. Āfrikas odzes ir medusāpšu iemīļotākās čūskas. Ēdot āpsis pēkšņi sabruka uz pusēstās čūskas, izskatījās, ka viņš ir miris, ka kāds no odzes kodieniem bija nāvīgi trāpījis Kleinmanam. Pagāja 2 stundas un āpsis pamodās no paralīzes, atsākot ēst, it kā nekas nebūtu noticis.[9]
Medusāpši tāpat kā citi āpši grauzējus medī, izrokot tos no zemes. Kad medusāpsis medī grauzējus, tam bieži seko kāds šakālis vai plēsīgs putns, lai pie izdevības sakamptu iztraucētu grauzēju. Medusāpsis ir inteliģents dzīvnieks. Ir novērots, kā tas medījot māk pielietot palīglīdzekli. Indijā 1997. gadā tika veidota dokumentālā filma par savvaļas dzīvniekiem un tika filmēts arī medusāpsis. Lai aizsniegtu zivju dzenīša jaunuli, kas bija iepinies alā koka saknēs, medusāpsis pierullēja baļķēnu un uz tā pakāpās.[10]
Medusāpšiem nav konkrēta riesta laika, tie var pāroties visu gadu.[11] Mātīte, kas meklējas, ne uzreiz pieņem savu pielūdzēju, paiet vairākas dienas, līdz tā nolemj ar tēviņu pāroties. Abi kopīgi nodzīvo vienā alā 3—4 dienas. Pēc 6—8 nedēļām alā piedzimst 1—2 mazuļi,[11] kurus māte audzina viena pati. Mazuļi piedzimst nevarīgi, akli un bez kažoka. Ik pa 2 līdz 5 dienām, māte, paņemot tos mutē, pārnes uz jaunu alu. Mazuļi attīstās lēni. Tikai pēc 2 mēnešiem tiem atveras acis. Kad mazuļiem ir 3 mēneši, tie sāk paši iznākt no alas, un ap šo laiku tiem ir uzaudzis divkrāsainais kažoks. Mazuļu muguras ir daudz baltākas nekā mātei.[11] Līdzko mazuļi spēj sekot līdzi mātei, ģimene ceļo apkārt, un katru dienu atpūtai tiek izrakta jauna ala.[7] Māte jau no pirmās dienas tiem māca būt agresīviem pret jebkuru citu dzīvnieku, ko tie satiek. Kamēr mazuļi ir mazi, tie traucē medībās, tādēļ māte tos atstāj alā. Alā bez mātes mazuļi ir neaizsargāti pret citu medusāpšu uzbrukumiem. Lielāko tiesu kanibālisma dēļ izdzīvo tikai puse no mazuļiem. Māte mazuļiem iemācu visu, lai tie spētu izdzīvot vieni; medīt grauzējus, izvēlēties pareizo augsni rakšanai, rāpties kokos un uzbrukt čūskām. Mazuļi, lai visu iemācītos, paliek kopā ar māti vismaz 14 mēnešus atšķirībā no Eiropas āpša, kura mazuļi spēj būt pastāvīgi jau 3 mēnešu vecumā. Jaunais medusāpsis 8 mēnešu vecumā sasniedz pieauguša āpša augumu. Dēls var būt lielāks par māti. Tādēļ dabā, ja redz mātīti ar otru medusāpsi, tas visdrīzāk ir tās mazulis, nevis svešs indivīds.[11]
Medusāpsim ir 15 pasugas:[4]
Medusāpsis (Mellivora capensis) ir sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, vienīgā suga medusāpšu ģintī (Mellivora).
Medusāpsis sastopams gandrīz visā Āfrikas teritorijā un Āzijas dienvidos un rietumos: Beludžistānas provincē Irānā, Irākas dienvidos, Pakistānā un Indijas rietumos. Medusāpsi uzskata par vienu no drosmīgākajiem dzīvniekiem pasaulē. Pateicoties savai bezbailībai, tas ir ierakstīts Ginesa rekordu grāmatā.
Badger madu (Mellivora capensis) ialah mamalia yang berasal dari Afrika, Timur Tengah dan Subbenua India. Walaupun dengan namanya, badger madu tidak menyerupai spesies badger lain, tetapi lebih menyerupai secara anatomi kepada weasel. Badger madu terutamanya merupakan spesies karnivor, dan mempunyai sedikit pemangsa semula jadi disebabkan kulitnya yang tebal dan keupayaan pertahanan yang sangat ganas.
Badger madu (Mellivora capensis) ialah mamalia yang berasal dari Afrika, Timur Tengah dan Subbenua India. Walaupun dengan namanya, badger madu tidak menyerupai spesies badger lain, tetapi lebih menyerupai secara anatomi kepada weasel. Badger madu terutamanya merupakan spesies karnivor, dan mempunyai sedikit pemangsa semula jadi disebabkan kulitnya yang tebal dan keupayaan pertahanan yang sangat ganas.
De honingdas of ratel (Mellivora capensis) is een grote marterachtige uit de woestijnen, savannen en bossen van Afrika en Azië. Hij wordt zo genoemd omwille van een vermeende voorliefde voor honing.
De honingdas is een stevige marterachtige met een lang lichaam, een grote kop met zeer kleine oren en krachtige kaken en korte poten. Vooral de schouders en nek zijn zeer gespierd. Aan de brede voorpoten zitten grote, sterke klauwen, terwijl de achterpoten veel smaller zijn met kleinere klauwen. De huid is dik en los. De hersenen van de honingdas behoren relatief tot de grootste hersenen van alle roofdieren.
De vacht bestaat uit korte, ruwe haren, behalve op de buik, waar de vacht zachter is. De vacht is van het voorhoofd, via de kruin en de rug tot de staart grijzig wit van kleur, terwijl de rest van het lichaam (de kop, hals, buik en flanken) zwart is. Bij sommige dieren is de rug meer donkergrijs van kleur, en loopt er een witte band als afscheiding tussen de grijze rug en de zwarte flanken. Er zijn ook volledig zwarte dieren. Jonge dieren zijn meer bruin van kleur.
Hij wordt 60 tot 77 cm lang en 7 tot 16 kilogram zwaar. De staart is 16 tot 30 centimeter lang.
Een ander eigenaardig kenmerk van de honingdas is het feit dat hij immuun is voor het gif van adders en een aantal andere slangen. Wanneer hij in een gevecht met een slang gebeten wordt voordat hij de kop van de slang afbijt, raakt hij bewusteloos door het gif, maar wordt hij wel weer wakker na een uur of 2. Onderzoekers zijn er nog steeds niet achter welk systeem de honingdas gebruikt om het gif onschadelijk te maken.
De honingdas komt voor in het grootste deel van Afrika, Arabië en Zuidwest-Azië oostwaarts tot in India. In Afrika ontbreekt hij enkel in het grootste deel van de Sahara, de mediterrane kust en in Vrijstaat. Via de Atlantische kust komt hij voor tot in Zuid-Marokko en -Algerije. Hij leeft in uiteenlopende habitats, van open steppen en savannes tot dichte tropische wouden, in woestijnen en van zeeniveau in kuststruikgebieden tot hoog in de bergen in Afroalpiene heidegebieden. De soort komt het meest voor in open bosgebieden.
De honingdas is voornamelijk 's nachts actief, maar soms ook in de schemering. In een nacht kan hij 37 kilometer afleggen. Overdag rust hij in een zelfgegraven hol, een uitgegraven termietenheuvel of het hol van een aardvarken. Hij leeft solitair of in paren. Groepjes dieren zijn meestal een vrouwtje met haar jongen of dieren die bij toeval foerageren op een voedselrijke plek. Er wordt soms verondersteld dat honingdassen monogame paartjes vormen voor het leven, maar waarschijnlijk is paarvorming slechts tijdelijk. Een honingdas heeft een groot woongebied, dat meestal overlapt met dat van andere honingdassen.
Bij gevaar laat de honingdas een dreigende, ratelende roep horen. Hieraan dankt het dier de naam "ratel".[bron?] Ook is dit geluid als onomatopee in verscheidene van zijn lokale namen verschenen. Zo heet het dier Entahurra in het Luganda.
Na een draagtijd van mogelijk zes maanden worden tot vier jongen geboren. Ze worden geboren in een met gras bekleed ondergronds hol. De honingdas wordt maximaal 26 jaar oud in gevangenschap.
De honingdas is een opportunistische omnivoor. Hij eet ongewervelden als sociale insecten (bijen, termieten, mieren), wormen, schorpioenen, valdeurspinnen, mestkevers, kleine tot middelgrote zoogdieren als muizen, stekelvarkens en hazen, slangen, schildpadden, vogels, vissen, plantenwortels, knollen, wilde vruchten en aas. Ook vangt hij soms jonge of op andere wijze kwetsbare exemplaren van grotere dieren.
Hij is gespecialiseerd in ondergronds levende dieren, die verstopt zitten onder de harde grond. Met de grote klauwen graaft hij door harde grond en breekt hij harde bijennesten open. Een geurstof uit de anaalklieren kan insecten bedwelmen, waardoor hij weinig last heeft van de angels van bijen en het gif van soldaatmieren en -termieten. De dikke huid voorkomt verdere hinder van insectengif. De honingdas kan voedselvoorraden aanleggen.
Met de grote honingspeurder (Indicator indicator) en andere honingspeurders, een familie van aan spechten verwante vogels, zou de honingdas een bijzondere relatie hebben. Het vogeltje leidt volgens de verhalen de honingdas naar een bijennest, waarna de honingdas deze opbreekt, en beide dieren van de larven, poppen, honing en de bijenwas kunnen eten. De honingspeurder zelf is niet in staat om een nest open te breken en is dus van dieren als de honingdas afhankelijk om bij het voedsel te komen.
In sommige gebieden gaat het aantal honingdassen achteruit. De honingdas wordt bejaagd vanwege schade aan imkerijen en het doden van pluimvee. Ook zou hij vatbaar zijn voor honden- en kattenziekten. De honingdas is nog altijd een algemene soort.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Mellivora capensis op Wikimedia Commons. De honingdas of ratel (Mellivora capensis) is een grote marterachtige uit de woestijnen, savannen en bossen van Afrika en Azië. Hij wordt zo genoemd omwille van een vermeende voorliefde voor honing.
Honninggrevlingen (Mellivora capensis) er et mårdyr med vid utbredelse i Afrika sør for Sahel og deler av Asia. Den er klassifisert som livskraftig av IUCN på grunn av sin store utbredelse og gode evner til miljømessige tilpasninger. Arten er først og fremst en kjøtteter som har få naturlige fiender på grunn av sin tykke hud og grusomme defensive evner.
Nyere genetisk forskning antyder at mårfamilien bør deles inn i åtte underfamilier.[2][3] Forholdet mellom gruppene er ikke avklart, men det synes å være enighet om at Taxidiinae var den første linjen som splittet fra hovedlinjen.[3] Likeledes synes det å være enighet om at Lutrinae og Mustelinae er søstergrupper.[3]
Mustelidae
Mellivorinae
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Honninggrevlingen (Mellivora capensis) er et mårdyr med vid utbredelse i Afrika sør for Sahel og deler av Asia. Den er klassifisert som livskraftig av IUCN på grunn av sin store utbredelse og gode evner til miljømessige tilpasninger. Arten er først og fremst en kjøtteter som har få naturlige fiender på grunn av sin tykke hud og grusomme defensive evner.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Ratel miodożerny[3], ratel[4], miodożer, daw. pszczoło-jamnik[5] (Mellivora capensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, zamieszkujący lasy, zarośla, stepy i sawanny Afryki na zachód, wschód i południe od Sahary, oprócz dżungli Afryki Środkowej, Azję Południową, aż po Nepal. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Mellivora.
Osiąga długość ciała 60-70 cm, ogona 20-30 cm. Wyglądem, wielkością i sposobem poruszania się najbardziej przypomina rosomaka tundrowego. Mocna budowa ciała, krótkie i muskularne kończyny, krótki ogon, sierść długa, sztywna, ubarwienie grzbietu srebrzystobiałe, spód i boki ciała brunatnoczarne, na granicy obydwu barw biała pręga, w przednich łapach długie pazury.
Skóra na grzbiecie gruba i sztywna stanowi swoistą tarczę przed rozmaitymi ukąszeniami, np. węży, innych drapieżników, przed ukłuciami pszczół, jest ona niezwykle luźna dzięki rozwiniętej podskórnej tkance tłuszczowej, co stanowi dodatkowy atut obronny.
Ratel prowadzi głównie nocny tryb życia, rzadziej bywa aktywny w dzień, żyje pojedynczo, czasem parami, za kryjówki służą mu wykopane samodzielnie nory, naturalne zagłębienia terenu lub nory innych zwierząt. Posiada niewielu naturalnych wrogów. W razie zagrożenia wystrzykuje w stronę intruza cuchnącą ciecz wydzielaną przez gruczoły umieszczone w okolicy odbytu.
Bytuje głównie na ziemi, potrafi jednak dobrze wspinać się na drzewa, gdzie wydobywa spod kory i zagłębień w pniach jaszczurki i owady, a także plądruje dzikie pszczele gniazda, w których są larwy będące jego przysmakiem. Mimo powszechnego przekonania, żadne dowody nie wskazują na istnienie protokooperacji między miodowodem dużym, a miodożerem. Miodowód miałby jakoby wskazywać miodożerowi miejsca gnieżdżenia się pszczół, a następnie wyjadać pozostawione przez niego resztki[6][7][8].
Ratel jest mięsożerny, ale ma duże spektrum pokarmowe. Żywi się owadami, ptakami i ich jajami, płazami, gadami, atakuje również jadowite węże, drobne ssaki, czasem napada na młode niektórych gatunków antylop. W jego diecie (jak wyżej wspomniano) istotnym składnikiem jest także miód, czasem kradną zdobycz lampartów które chowają ją na drzewach. Ciąża trwa ok. 6 miesięcy, samica rodzi 1-3 młode, które dojrzewają w wieku ok. 18 miesięcy. Długość życia na wolności nie jest znana. Osobniki żyjące w niewoli osiągały wiek ok. 24 lat[9].
Pomimo stosunkowo dużej liczebności na zamieszkanym przez siebie obszarze ratel jest stosunkowo mało znanym gatunkiem, rzadko prezentowanym również w ogrodach zoologicznych.
Takson ten jest jedynym przedstawicielem rodzaju Mellivora Storr, 1780.
Viverra ratel Sparrman, 1777 (= Viverra capensis Schreber, 1776)
Wyróżnia się kilkanaście podgatunków ratela[10]:
Ratel miodożerny, ratel, miodożer, daw. pszczoło-jamnik (Mellivora capensis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, zamieszkujący lasy, zarośla, stepy i sawanny Afryki na zachód, wschód i południe od Sahary, oprócz dżungli Afryki Środkowej, Azję Południową, aż po Nepal. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Mellivora.
Osiąga długość ciała 60-70 cm, ogona 20-30 cm. Wyglądem, wielkością i sposobem poruszania się najbardziej przypomina rosomaka tundrowego. Mocna budowa ciała, krótkie i muskularne kończyny, krótki ogon, sierść długa, sztywna, ubarwienie grzbietu srebrzystobiałe, spód i boki ciała brunatnoczarne, na granicy obydwu barw biała pręga, w przednich łapach długie pazury.
Skóra na grzbiecie gruba i sztywna stanowi swoistą tarczę przed rozmaitymi ukąszeniami, np. węży, innych drapieżników, przed ukłuciami pszczół, jest ona niezwykle luźna dzięki rozwiniętej podskórnej tkance tłuszczowej, co stanowi dodatkowy atut obronny.
Ratel prowadzi głównie nocny tryb życia, rzadziej bywa aktywny w dzień, żyje pojedynczo, czasem parami, za kryjówki służą mu wykopane samodzielnie nory, naturalne zagłębienia terenu lub nory innych zwierząt. Posiada niewielu naturalnych wrogów. W razie zagrożenia wystrzykuje w stronę intruza cuchnącą ciecz wydzielaną przez gruczoły umieszczone w okolicy odbytu.
Bytuje głównie na ziemi, potrafi jednak dobrze wspinać się na drzewa, gdzie wydobywa spod kory i zagłębień w pniach jaszczurki i owady, a także plądruje dzikie pszczele gniazda, w których są larwy będące jego przysmakiem. Mimo powszechnego przekonania, żadne dowody nie wskazują na istnienie protokooperacji między miodowodem dużym, a miodożerem. Miodowód miałby jakoby wskazywać miodożerowi miejsca gnieżdżenia się pszczół, a następnie wyjadać pozostawione przez niego resztki.
Ratel jest mięsożerny, ale ma duże spektrum pokarmowe. Żywi się owadami, ptakami i ich jajami, płazami, gadami, atakuje również jadowite węże, drobne ssaki, czasem napada na młode niektórych gatunków antylop. W jego diecie (jak wyżej wspomniano) istotnym składnikiem jest także miód, czasem kradną zdobycz lampartów które chowają ją na drzewach. Ciąża trwa ok. 6 miesięcy, samica rodzi 1-3 młode, które dojrzewają w wieku ok. 18 miesięcy. Długość życia na wolności nie jest znana. Osobniki żyjące w niewoli osiągały wiek ok. 24 lat.
Pomimo stosunkowo dużej liczebności na zamieszkanym przez siebie obszarze ratel jest stosunkowo mało znanym gatunkiem, rzadko prezentowanym również w ogrodach zoologicznych.
O ratel[3] (Mellivora capensis), também comummente conhecido como texugo-do-mel[4], é uma espécie da família Mustelidae.[2] Ocorrem na maioria da África e no Oeste e Sul da Ásia. É a única espécie classificada no gênero Mellivora e na subfamília Mellivorinae.
O ratel pode ser encontrado por toda a África subsaariana continental, e no Magrebe, também encontrado na Ásia meridional, na Arábia e no Turquemenistão. É encontrado em pradarias, savanas e matagais, por vezes entrando em desertos.
O ratel é omnívoro, o seu nome vernacular de texugo-do-mel deve-se às quantidades de mel que consome, conseguindo obtê-las com facilidade. A pele do ratel é muito grossa, não sendo penetrada pelos ferrões de abelha, isto também se aplica aos ferrões de escorpião e aos dentes de cobra, animais que também constam da sua dieta, também estando imunizado contra o veneno destes. Esta pele grossa também lhe oferece proteção contra dentes de animais maiores como lobos, leões, e leopardos, os quais nunca o atacam, tendo apenas o humano, como predador. Também se alimenta de lagartos, roedores, e pássaros. O ratel possui um diferencial dos outros animais que é uma inteligência e facilidade para achar os pontos fracos dos oponentes rapidamente e assim obter sucesso na caça e na captura de suas presas[carece de fontes?], mas quando é defrontado por um outro macho da mesma espécie, ele comumente ataca primeiramente os testículos. O ratel é tão carniceiro que aparenta não ter critérios de seleção para aquilo que ataca, bastando estar no seu alcance visual (ou de ataque).[carece de fontes?]
Ele é um dos únicos animais que usam ferramentas.[carece de fontes?]
O ratel é preto, com uma listra branca que se origina logo acima dos olhos e termina na ponta da cauda, cobrindo quase toda a largura das costas, de ombro a ombro. Essa coloração branca pode variar, dependendo da idade, região ou subespécie, podendo ser mais escura (quase cinza), ou até inteiramente preta e uma característica do seu comportamento é que ele é muito agressivo com qualquer animal.
Desde 2005, 12 subespécies foram reconhecidas:
O ratel (Mellivora capensis), também comummente conhecido como texugo-do-mel, é uma espécie da família Mustelidae. Ocorrem na maioria da África e no Oeste e Sul da Ásia. É a única espécie classificada no gênero Mellivora e na subfamília Mellivorinae.
Mediar svetlochrbtý (Mellivora capensis; Schreber, 1776) je mäsožravec z čeľade lasicovité (Mustelidae).
Nazýva sa tiež zriedkavo medojed kapský (z češtiny), staršie jazvec mediar, ľudovo ratel. Je jediným žijúcim zástupcom podčeľade mediarorodé (Mellivorinae) a rodu mediar/medojed (Mellivora).
Žije skoro v celej nepúštnej Afrike, najmä na juhu a západe kontinentu, ďalej v západnej Ázii (Arabský polostrov, Izrael, Irak, Irán, Pakistan), v strednej Ázii a v južnej Ázii (India, Nepál).[1]
Mediar je na svoju veľkosť veľmi silné a agresívne zviera. Boli zaznamenané aj prípady, kde napadli ľudí alebo automobily. Žije ticho, väčšinou ako samotár ale boli pozorované aj menšie skupinky (väčšinou matky s mláďatami). Predpokladá sa, že správanie jednotlivých populácií sa môže líšiť. Je to zviera s prevažne nočnou aktivitou, ale keď má hlad je možné ho vidieť aj cez deň ako hľadá niečo na jedenie. Inak cez deň odpočíva v nore alebo v inom úkryte. Jeho teritórium je veľké, vedie kočovný život. Samec sa pri výchove malých mediarov nezúčastňuje.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mediar svetlochrbtý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mediar svetlochrbtý
Mediar svetlochrbtý (Mellivora capensis; Schreber, 1776) je mäsožravec z čeľade lasicovité (Mustelidae).
Nazýva sa tiež zriedkavo medojed kapský (z češtiny), staršie jazvec mediar, ľudovo ratel. Je jediným žijúcim zástupcom podčeľade mediarorodé (Mellivorinae) a rodu mediar/medojed (Mellivora).
Honungsgrävling (Mellivora capensis), även kallad ratel,[2] är ett rovdjur i familjen mårddjur som förekommer i Afrika och Asien. Trots namnet räknas arten inte till de egentliga grävlingarna (Melinae) utan till en egen underfamilj, Mellivorinae.
Pälsen har en kännetecknande svart-grå-vit mönstring. Den övre delen från bakhuvudet till svansens rot är vit eller gråvit. Genom en skarp gräns skiljs den undre delen som är svart. Även ansiktet och extremiteterna är svarta. I några afrikanska skogsområden, till exempel i norra Kongo-Kinshasa, finns dock individer som är helt svarta.
Extremiteterna och svansen är i jämförelse med kroppen förhållandevis korta. Vid de främre fötterna finns skarpa klor. Den relativt tjocka huden hänger löst på kroppen. Huvudet är brett och har en kort och spetsig nos samt små ögon. Djuret saknar yttre öron. Grävlingen får som vuxen en kroppslängd på mellan 60 och 77 cm och svansen kan öka totallängden cirka 20 till 30 cm. Hanar är oftast lite tyngre än honor och når en vikt mellan 7 och 13 kg.
Utbredningsområdet av honungsgrävlingen omfattar stora delar av Afrika och Asien. I Afrika finns arten nästan på hela kontinenten från Marocko och Egypten till Sydafrika. I Asien sträcker sig utbredningsområdet från Arabiska halvön över centrala Asien (Turkmenistan) till Indien och Nepal. Dessa djur förekommer i olika habitat, till exempel gräsmarker och stäpper, tempererade skogar samt bergsregioner upp till 3000 meter över havet. De undviker däremot allt för heta och våta områden som öken och regnskog.
Honungsgrävlingar är huvudsakligen aktiva i gryningen eller på natten. I regioner långt ifrån civilisationen och områden med kyligt klimat kan de vara aktiva även på dagen. Som viloplatser använder de oftast egna utgrävda lyor. Dessa är vanligtvis mellan en och tre meter långa och slutar i ett litet rum som, utom vid parningstid, saknar polstring. Ibland bor honungsgrävlingar i naturliga grottor, håligheter i träd eller bon som byggts av andra djur. En individ har oftast flera viloplatser i sitt revir. På grund av att de vandrar långa sträckor, bor de sällan två efterföljande dagar i samma lya. Sin föda hittar de huvudsakligen på marken. Ibland klättrar de även i träd, särskild när de letar efter honung.
Som de flesta mårddjur lever honungsgrävlingar huvudsakligen ensamma. Ibland påträffas dock mindre grupper som består av en familj, ett par eller några hanar. De har jämförelsevis stora territorier som omfattar flera kvadratkilometer. Dessa revir är inte särskild utpräglade, men varje grävling markerar längs sin vandringssträcka utvalda punkter med körtelvätska för att visa andra artfränder sin närvaro.
Honungsgrävlingar betraktas som mycket aggressiva och de har därför, undantaget människan, nästan inga fiender. Förutom under buken har grävlingen en tjock hud som effektivt skyddar djuret mot angrepp från kattdjur, giftormar och jordpiggsvin. Grävlingen använder även sina kraftiga främre fötter med dess långa klor samt tänderna som försvarsredskap. Dessutom har de möjligheten, likt skunkar, att spruta en illaluktande vätska från sina analkörtlar när de blir attackerade. Det finns berättelser att honungsgrävlingar har kämpat med djur i storlek som en afrikansk buffel.
Honungsgrävlingar är till största delen köttätare och jagar däggdjur som gnagare eller ungdjur av större arter som rävar eller antiloper. Dessutom står fåglar och deras ägg, reptiler (bland annat mindre krokodiler och giftormar), groddjur, as, insektslarver, skorpioner och andra ryggradslösa djur på matsedeln. Växtdelar äter honungsgrävlingen bara av i mindre mängder då i form av frukt, bär eller rötter.
Omtalat är artens förkärlek för honung, som gett djuret sitt namn. Enligt myten lever honungsgrävlingen i ett slags symbios med honungsgöken (Indicator indicator) som, med sitt läte, leder grävlingen till bikupan. Berättelsen fortsätter att grävlingen slickar honung medan honungsgöken äter alla bilarver. Sanningen i dessa historier är omstridd och det finns inga vetenskapliga bevis för detta påstående.
Det finns olika uppgifter om dräktighetens längd. Det beror troligtvis på att äggen, som hos flera andra mårddjur, vilar en tid efter befruktningen. Mellan parningen och födslen går det normalt fem till sex månader men den egentliga dräktigheten borde vara kortare. Kull brukar bestå av två till fyra ungar som tillbringar sina första veckor i en lya som polstrats med torra växtdelar. Ungarna stannar jämförelsevis länge, ibland över ett år, hos honan. Livslängden i naturen är inte känd, men djuret har i fångenskap levt till en ålder på 26 år.
Trots artens stora utbredningsområde är den, på grund av de stora reviren, synlig förhållandevis sällan. Människor betraktar ofta grävlingen som en plåga eftersom den öppnar bikupor och på grund av att den kan smyga in i hus och döda höns. Förföljelse med giftbete eller fällor har medfört att artens bestånd minskat i några regioner, till exempel Sydafrika. Allmänt räknas dock inte honungsgrävlingen till någon hotad art.
Honungsgrävling (Mellivora capensis), även kallad ratel, är ett rovdjur i familjen mårddjur som förekommer i Afrika och Asien. Trots namnet räknas arten inte till de egentliga grävlingarna (Melinae) utan till en egen underfamilj, Mellivorinae.
Медоїд — рід, що включає один сучасний вид і два вимерлих: Mellivora indica, Mellivora punjabiensis[1]. Раніше цей рід розглядали у складі підродини Борсукові (Melinae), але згідно з деякими класифікаціями, його виокремлюють у «власну» підродину Mellivorinae. Відмінності між Mellivorinae і Melinae включають відмінності в їх зубному ряді. Рід медоїд вперше з'явився під час середнього пліоцену в Азії. Його найближчим родичем є зниклий рід Eomellivora, відомий з верхнього міоцену.
Хутро медоїдів чорно-білого забарвлення з чітким розмежуванням. Як правило, зверху вона від голови до хвоста біло-сіра. Боки та нижня частина тіла, включаючи морду і кінцівки, забарвлені в чорний колір. У деяких африканських регіонах тропічних дощових лісів, наприклад на півночі Демократичної Республіки Конго, зустрічаються і повністю чорні екземпляри. Будова тіла у медоїдів коренаста, кінцівки й хвіст відносно короткі, а передні лапи забезпечені гострими кігтями. Голова широка з коротким гострим носом, очі маленькі, видимих частин вух немає. Дорослий медоїд має 25-30 см в холці і важке, товстошкіре тіло близько 60-77 см завдовжки, плюс довжина хвоста 20-30 см. Їхня вага варіює від 7 до 13 кг, самці трохи важчі за самок.
Ареал медоїдів охоплює великі частини Африки й Азії. У Африці він зустрічається майже повсюдно, від Марокко і Єгипту до ПАР. У Азії його сфера проживання простягається від Аравійського півострова до Середньої Азії, а також до Індії й Непалу. Медоїди живуть в різних кліматичних зонах, зокрема степах, лісах і гірських місцевостях до 3000 метрів від рівня моря. Проте, вони зазвичай уникають дуже жарких або вологих регіонів, таких як пустелі або тропічні ліси.
Медоїди активні переважно у сутінках або вночі, проте в незайманих людиною регіонах або при прохолодній погоді їх можна побачити й удень. Для сну вони використовують самостійно вириті ями завглибшки від одного до трьох метрів з невеликою коморкою, яку вони вистилають м'яким матеріалом. На території свого ареалу медоїди влаштовують декілька таких нір, а що вони роблять далекі походи за добу, то майже ніколи не ночують в одному і тому ж місці дві ночі поспіль. У пошуках їжі вони пересуваються по землі, але іноді залізають і на дерева, особливо коли хочуть дістатися до меду, що й дало їм їхню назву.
Як і більшість інших видів з родини куницевих, медоїди живуть поодинці, і лише зрідка їх можна спостерігати в невеликих групках — як правило, молодих сімействах або холостяцьких зграях. У них відносно великі ареали, що охоплюють декілька квадратних кілометрів. Про свою присутність вони сповіщають родичів за допомогою секрету, що виділяється спеціальними анальними залозами.
Медоїди вважаються вельми безстрашними чи навіть агресивними тваринами, у яких майже немає природних ворогів. Їхню дуже товсту шкіру, за винятком тонкого шару на животі, не можуть прокусити навіть зуби великих хижих котових і отруйних змій чи проколоти голки їжатців. Сильні передні лапи з довгими кігтями й зуби медоїдов є ефективною захисною зброєю. До того ж вони вміють, подібно до скунсів, випускати смердючий запах, якщо на них нападають. Самі вони, якщо відчувають загрозу, нападають на тварин значно більших за них, зокрема на корів і буйволів.
Медоїди є хижими тваринами. Їх здобиччю стають різні гризуни, а також молоді особини більших видів, таких як лисиці або антилопи. Окрім них, жертвами медоїда можуть бути птахи і їхні яйця, плазуни, зокрема дрібні крокодили й отруйні змії, а також земноводні, падло, личинки комах, скорпіони та інші безхребетні. Рослинну їжу, а саме ягоди, фрукти, коріння та бульби, медоїди вживають в порівнянні з іншими видами куницевих відносно мало.
Примітна їх любов до меду, що дала медоїдам їхню назву. Дуже поширено твердження, ніби медоїд живе в симбіозі з маленьким африканським видом дятла під назвою великий медоукажчик (Indicator indicator). Медоукажчик нібито заманює медоїда спеціальними криками до бджолиних гнізд, які медоїд розриває своїми кігтями, вилизуючи мед, а медоукажчик поїдає личинки бджіл. Наскільки це правда, є предметом суперечок, наукових доказів цьому поки немає.
Про термін вагітності медоїдів існують різні дані, що ймовірно обумовлене характерним для куницевих коливанням темпу розвитку заплідненої яйцеклітини. Між спаровуванням і народженням минає п'ять або шість місяців, але сама вагітність ймовірно коротша. У приплоді медоїдів буває від двох до чотирьох новонароджених, що проводять свої перші тижні у висланому сухими рослинами кублі. Молодняк залишається при матері досить довго, нерідко більш ніж рік.
Медоїди в дикій природі, як правило, живуть від 7 до 8 років через хижацтво і ризик травми. У неволі ж медоїди живуть значно довше, з максимальною тривалістю життя 26 років.
Не зважаючи на своє велике географічне розповсюдження, медоїдів подибують не часто, оскільки кожна тварина обживає вельми значні власні угіддя. Люди сприймають їх швидше як шкідників, оскільки у пошуках меду вони знищують бджолині гнізда, а також іноді проникають в курники, щоб вкрасти свійську птицю. Боротьба з медоїдами за допомогою отруєних приманок і капканів призвела до того, що їхня популяція в деяких регіонах, зокрема в Південній Африці, значно скоротилася. Проте загалом медоїд сьогодні не належить до тварин, що перебувають під загрозою зникнення.
Lửng mật (danh pháp hai phần: Mellivora capensis) là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ bộ Ăn thịt. Loài này được Schreber mô tả năm 1776.[2] Đây là loài bản địa châu Phi, Tây Nam Á, và tiểu lục địa Ấn Độ. Lửng mật ong không giống các loài lửng khác, thay vào đó, mang nhiều sự tương đồng giải phẫu với loài chồn. Nó được phân loại là loài ít quan tâm bởi IUCN do phạm vi rộng lớn của nó và sự thích nghi môi trường chung. Nó chủ yếu ăn thịt và ít nguy cơ bị săn trong tự nhiên vì lớp da dày của nó và khả năng phòng vệ rất dữ dội. Lửng trưởng thành có chiều cao đến vai 23–28 cm với chiều dài cơ thể 55–77 cm, với đuôi dài 12–30 cm. Con cái nhỏ hơn con đực. Con đực nặng 9–16 kg (20-35 lb) trong khi con cái nặng 5–10 kg (11-22 lb) trên trung bình. Chiều dài hộp sọ là 13,9-14,5 cm (5,5-5,7 in) ở con đực và 13 cm ở con cái.
Một điều đặc biệt của loài lửng mật ong là khả năng đề kháng độc. Các nhà khoa học đã chứng kiến lửng mật ong bị rắn hổ lục (một loài rắn có nọc rất độc) cắn, tuy nhiên chỉ sau 2 tiếng, Lửng mật ong tỉnh dậy như chưa có điều gì xảy ra. Các nhà khoa học đang nghiên cứu khả năng đặc biệt này của lửng mật ong nhằm tìm ra chất chống nọc rắn tự nhiên.[3]
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lửng mật (danh pháp hai phần: Mellivora capensis) là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ bộ Ăn thịt. Loài này được Schreber mô tả năm 1776. Đây là loài bản địa châu Phi, Tây Nam Á, và tiểu lục địa Ấn Độ. Lửng mật ong không giống các loài lửng khác, thay vào đó, mang nhiều sự tương đồng giải phẫu với loài chồn. Nó được phân loại là loài ít quan tâm bởi IUCN do phạm vi rộng lớn của nó và sự thích nghi môi trường chung. Nó chủ yếu ăn thịt và ít nguy cơ bị săn trong tự nhiên vì lớp da dày của nó và khả năng phòng vệ rất dữ dội. Lửng trưởng thành có chiều cao đến vai 23–28 cm với chiều dài cơ thể 55–77 cm, với đuôi dài 12–30 cm. Con cái nhỏ hơn con đực. Con đực nặng 9–16 kg (20-35 lb) trong khi con cái nặng 5–10 kg (11-22 lb) trên trung bình. Chiều dài hộp sọ là 13,9-14,5 cm (5,5-5,7 in) ở con đực và 13 cm ở con cái.
Một điều đặc biệt của loài lửng mật ong là khả năng đề kháng độc. Các nhà khoa học đã chứng kiến lửng mật ong bị rắn hổ lục (một loài rắn có nọc rất độc) cắn, tuy nhiên chỉ sau 2 tiếng, Lửng mật ong tỉnh dậy như chưa có điều gì xảy ra. Các nhà khoa học đang nghiên cứu khả năng đặc biệt này của lửng mật ong nhằm tìm ra chất chống nọc rắn tự nhiên.
Медоеды являются хищными животными. К их добыче относятся различные грызуны, а также молодые особи более крупных видов, таких как лисица или антилопа. Кроме них к пище медоеда относятся птицы и их яйца, пресмыкающиеся, в том числе мелкие крокодилы и змеи (в т.ч. ядовитые), а также земноводные, падаль, личинки насекомых, скорпионы и прочие беспозвоночные. Растительную пищу медоеды употребляют по сравнению с другими видами куньих относительно мало, из неё они питаются ягодами, фруктами, корнями и клубнями. Примечательна любовь к мёду, давшая медоедам их название.
О сроке беременности медоедов существуют различные данные, что, вероятно, обусловлено характерным для куньих колеблющимся темпом развития оплодотворённой яйцеклетки. Между спариванием и рождением проходят пять или шесть месяцев, но непосредственная беременность, вероятно, короче. В помёте медоедов находятся от двух до четырёх новорождённых, проводящих свои первые недели в выстланном сухими растениями логове. Молодняк остаётся при матери довольно долго, нередко больше года. Продолжительность жизни медоеда в дикой природе неизвестна, в неволе она составляет до 26 лет.
До сих пор не изучена необычная реакция медоедов на яды змей, таких как кобра. Внешняя реакция после укуса выглядит как конвульсии и смерть, но впоследствии (через 20—40 минут) животное оживает и возвращается к нормальной жизни.[источник не указан 3323 дня]
Несмотря на своё широкое географическое распространение, медоеды встречаются нечасто, так как каждое животное обживает весьма крупный собственный участок. Люди воспринимают их скорее как вредителей, так как в поисках мёда они уничтожают пчелиные гнёзда, а также иногда проникают в курятники, чтобы украсть домашнюю птицу. Борьба с медоедами с помощью отравленных приманок и капканов привела к тому, что их популяция в некоторых регионах, в том числе в Южной Африке, значительно сократилась. Вместе с тем, медоед сегодня не относится к животным, находящимся под угрозой исчезновения.
Медоеды являются хищными животными. К их добыче относятся различные грызуны, а также молодые особи более крупных видов, таких как лисица или антилопа. Кроме них к пище медоеда относятся птицы и их яйца, пресмыкающиеся, в том числе мелкие крокодилы и змеи (в т.ч. ядовитые), а также земноводные, падаль, личинки насекомых, скорпионы и прочие беспозвоночные. Растительную пищу медоеды употребляют по сравнению с другими видами куньих относительно мало, из неё они питаются ягодами, фруктами, корнями и клубнями. Примечательна любовь к мёду, давшая медоедам их название.
О сроке беременности медоедов существуют различные данные, что, вероятно, обусловлено характерным для куньих колеблющимся темпом развития оплодотворённой яйцеклетки. Между спариванием и рождением проходят пять или шесть месяцев, но непосредственная беременность, вероятно, короче. В помёте медоедов находятся от двух до четырёх новорождённых, проводящих свои первые недели в выстланном сухими растениями логове. Молодняк остаётся при матери довольно долго, нередко больше года. Продолжительность жизни медоеда в дикой природе неизвестна, в неволе она составляет до 26 лет.
До сих пор не изучена необычная реакция медоедов на яды змей, таких как кобра. Внешняя реакция после укуса выглядит как конвульсии и смерть, но впоследствии (через 20—40 минут) животное оживает и возвращается к нормальной жизни.[источник не указан 3323 дня]
蜜獾（學名：Mellivora capensis），鼬科動物，蜜獾屬下唯一一種，分佈於非洲、西亞及南亞。牠們以「世界上最無所畏懼的動物」被收錄在金氏世界紀錄大全中數年之久。也因為牠們膽子大、無所畏懼的名聲，致使世界上願意收容蜜獾的動物園屈指可數。
蜜獾的體型和獾的體型相當，牠們的身體厚實，頭部寬闊，眼睛小，外觀看不出耳朵，同時有個外觀平鈍的鼻子。體長約60至102公分，另加尾長約16至30公分，高約23至30公分。雄雌間的體型差異甚大，雄性的體重有時是雌性的二倍，雌蜜獾體重約5至10公斤，而雄性的體重則約9至14公斤。
蜜獾好居於干旱草原和热带草原。蜜獾是具有极其敏锐嗅覺的兇猛肉食性動物，最為人熟知的就是牠們的獵蛇本領，牠們用爪子將抓住蛇的後頸再用強韌的下顎殺死它，蜜獾可以在15分鐘內吞噬整條蛇（長150公分以下）。
蜜獾嗜食蜂蜜，許多蜂蜜製造廠商為防止蜜獾破壞蜂箱，除開槍射殺外，亦會使用毒藥（雖然目前已研發出防蜜獾的蜂箱）。
有一種稱作響蜜鴷的鳥類，有引導蜜獾或其它大型哺乳動物找到蜂窩的能力，當牠們破壞蜂窩，響蜜鴷便能吃巢中剩下的蜂蠟。
蜜獾的猎食范围广泛，包括蚯蚓、白蚁、蝎子、體型較小的豪猪、野兔，甚至更大的猎物，如烏龜、約一米長的鱷魚以及蛇（包括蟒蛇和毒蛇）。牠無所畏懼的名聲來自於牠們常常攻擊體型比自己還要大的動物。
电影上帝也疯狂2里面有一只蜜獾，被男主角踩到之后为对踩它的靴子报复立即咬破了随行飞机的轮胎，并且锲而不舍的长途追踪男主角，即便在烈日暴晒之下坚持不放弃，最后几近昏迷仍咬住靴子不放。虽然其中有夸张的艺术手法在其内，但从另一方面也对其无所畏惧的特性表现得一览无余。
國家地理頻道一部蜜獾紀錄片中，記載了一隻蜜獾，吃老鼠，攻入蜂巢吃幼蜂，獵殺一條蛇並吃了牠，幾乎有什麼吃什麼，這種無所畏懼的天性也使蜜獾在金氏紀錄中好幾次被稱為「世界上最無所畏懼的動物」。[2][3][4]
蜜獾
蜜獾
骨架
顱骨
腦
牙齒
蜜獾（學名：Mellivora capensis），鼬科動物，蜜獾屬下唯一一種，分佈於非洲、西亞及南亞。牠們以「世界上最無所畏懼的動物」被收錄在金氏世界紀錄大全中數年之久。也因為牠們膽子大、無所畏懼的名聲，致使世界上願意收容蜜獾的動物園屈指可數。
ワシントン条約附属書III（ボツワナ） 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 食肉目 Carnivora 科 : イタチ科 Mustelidae 亜科 : ラーテル亜科 Mellivorinae 属 : ラーテル属Viverra capensis Schreber, 1776
Viverra ratel Sparrman, 1777
Ursus indicus Kerr, 1792
Gulo capensis Desmarest, 1820
ラーテル（Mellivora capensis）は、食肉目イタチ科ラーテル属に分類される食肉類。本種のみでラーテル属を構成する。
ラーテルは蜂の巣を襲う数少ない哺乳類であることが知られており[6]、好物の蜂蜜を巡ってミツオシエ科の小鳥と共生関係にある。
アフガニスタン、アラブ首長国連邦、アルジェリア、アンゴラ、イエメン、イスラエル、インド、イラク、イラン、ウガンダ、エジプト、エチオピア、エリトリア、オマーン、ガーナ、ガボン、カメルーン、ガンビア、ギニアビサウ、クウェート、ケニア、コートジボワール、コンゴ共和国、コンゴ民主共和国、サウジアラビア、ザンビア、シエラレオネ、ジブチ、シリア、ジンバブエ、スーダン、スワジランド、赤道ギニア、セネガル、ソマリア、タンザニア、チャド、中央アフリカ共和国、トーゴ、トルクメニスタン、ナイジェリア、ナミビア、ニジェール、ネパール、パキスタン、ブルキナファソ、ブルンジ、ベナン、ボツワナ、マラウイ、マリ共和国、南アフリカ共和国、モザンビーク、モーリタニア、モロッコ、ヨルダン、リベリア、レバノン、ルワンダ、西サハラ[3]
タイプ産地は喜望峰（南アフリカ共和国）[4]。種小名capensisもタイプ産地に由来する[4]。
体長60 - 77センチメートル[5]。尾長20 - 30センチメートル[5]。全長約80- 110cm（体長（頭胴長）約60- 80cm、尾長約20- 30cm）。体重7 - 13キログラム[5]。体重約7- 14kg。頭部から背面、尾にかけては白い体毛で覆われる。吻端から腹面、四肢にかけては黒い体毛で覆われる。皮膚は分厚く、特に頭部から背にかけての部位は、伸縮性の非常に高い、それでいて硬さを併せ持つ、柔軟な装甲となっており、生態的にもこれを最大の武器としている動物である。
耳介がない[5]。四肢には大きく発達した鉤爪（かぎづめ）が生える。肛門の近くに臭腺を具える。
アメリカアナグマTaxidea taxus
ラーテル Mellivora capensis
イタチ科の他属
2008年に発表されたイタチ科の核DNAやミトコンドリアDNAの最大節約法・最尤法・ベイズ法による系統推定では、イタチ科内ではアメリカアナグマに次いで初期に分岐した系統だと推定されている[7]。
主に乾燥地に生息するが、森林や湿原にも生息する[5]。夜行性で、昼間は樹洞や岩の隙間などで休む[5]。夜行性であるが、昼間に活動することもある。群れは形成せず、単独もしくはつがいで生活する。木に登ったり、発達した前肢と爪を使って素早く穴を掘ることもできる[5]。
哺乳類、鳥類、果実などを食べる[5]。蜂蜜やハチの幼虫を好む[5]。属名Mellivoraはラテン語で「蜂蜜食い（melは蜂蜜・voraは食い荒らす・むさぼる）」の意で、英名Honeyも蜂蜜やハチの幼虫を食べることに由来する[4]。蜂の巣を探すためにノドグロミツオシエなどの鳥類と共生する[5]。大型の肉食獣が倒した獲物を奪うこともある[3]。食性は雑食で、小型の動物（虫・両生類・爬虫類・小型哺乳類など）のほか、果実などを食べる。地を這うような低姿勢ながら、ウマが見せるパッサージュと同じ走法で広範囲を歩き回り、目に入った捕食対象を手当たり次第口にする。 捕食者としてヒョウ・ライオンなどが挙げられ、幼獣はセグロジャッカルなどにも捕食される[3]。
蜂の巣を襲って蜂蜜を食べることもあるが、その際にノドグロミツオシエやウロコミツオシエといった特定の「蜜教え」の小鳥（ミツオシエ科）との間で共生関係が見られる。これらの小鳥はけたたましい鳴き声を挙げながらラーテルの周囲を飛び回り、蜂の巣を見つけたことを伝えた後、その在り処まで先導をする。目的地に辿り着いたラーテルは力任せに巣を壊し蜜を得るが、蜜教えの小鳥達は道案内の報酬としておこぼれの蜜蝋にありつく。地上棲のラーテルは小鳥のように目ざとく蜂の巣を見つけることはできず、小鳥は見つけた巣を襲うだけの力を持たない。そこでラーテルと蜜教えは協力し、それぞれの特技を活かして一つの目的を達成するのである。
繁殖期になると気が荒くなり、大型動物に攻撃をしかけることもある[5]。性質は荒く、捕食こそしないものの、ヒトやライオン、アフリカスイギュウ等の大型動物に立ち向かうこともある。[8]背中に柔軟な皮の装甲を持つため、体を裏返しにでもされない限りライオンの牙も鉤爪もラーテルに傷を負わせることはできない。ライオンやブチハイエナが生息しない岩石砂漠や礫砂漠の生態系においては、ラーテルは事実上生態ピラミッドの頂点に位置する（カッショクハイエナ等、砂漠に棲むハイエナ類は下位）。
危険を感じると臭腺から臭いの強い液体を噴射する。猛毒を持つものも含め蛇類を食する。コブラ科の蛇が持つ神経毒に対して強い耐性を持つため、たとえこれらの毒蛇に咬まれても一時的に動けなくなるだけで、数時間後には回復し活動を再開する。以上の様に、ライオンやコブラなどはもちろん、ヒトさえも恐れず、何にでも手を出して食べようとする貪欲さから、「the most fearless animal（世界一怖い物知らずの動物）」としてギネスブックに登録されている（別項目「世界一の一覧#哺乳類」も参照）。
イタチ亜科のクズリは、熱帯域のラーテルに匹敵するニッチ（生態的地位）を占める寒帯域の雑食性哺乳類であり、ラーテルがライオンやハイエナに立ち向かうように、クズリも生息域が被るヒグマやオオカミに立ち向かい撃退する事もある。
日本語による異名（過去の標準和名）は「ミツアナグマ（蜜穴熊）」。英名 honey badger、中国語名「蜜獾」と同様の命名である。 「ラーテル」 ratel はアフリカーンス語由来、学名は「ケープ地方の、蜜食い」といった意味である。
ギニア・ザンビアなど一部の地域では他の食用とされる動物の減少に伴い、本種がブッシュミートとして食用・流通することもある[3]。一部の地域では四肢や皮膚・内臓・脂肪が伝統的に薬用になると信じられていることもある[3]。
畜産業者や養蜂業者からは害獣とみなされることもある[3]。
食用や薬用の狩猟、害獣としての駆除（ジャッカル類などの駆除などに巻き込まれたものも含む）などにより、個体群単位の絶滅が示唆されている地方もある[3]。1978年にボツワナの個体群がワシントン条約附属書IIIに掲載されている[2]。1977年にガーナの個体群も附属書IIIに掲載されていたが、2007年に削除された[2]。
2011年（平成23年）3月28日より2016年（平成28年）3月31日までNHK教育テレビの幼児向け番組「おかあさんといっしょ」内で放送されていた着ぐるみによる人形劇、『ポコポッテイト』 (Poco Potteito)の主人公のモチーフであった。
ケニアのキクユ族出身で、自身の民族語であるキクユ語による文筆活動を始めた作家グギ・ワ・ジオンゴ（Ngũgĩ wa Thiong'o）とグギ・ワ・ミリエ（英語版）（Ngũgĩ wa Mĩriĩ）による合作劇『したい時に結婚するわ（英語版）』（キクユ語: Ngaahika Ndeenda）においては、物事は複数人で団結して進めることが肝要であるという大意のことわざがいくつか引用されているが、そのうちの一つは Thegere igĩrĩ itiremagwo nĩ mwatũ.[10]「2匹のラーテルは養蜂筒でしくじらない」というものである[注 1]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
라텔(ratel) 또는 꿀먹이오소리(Honey Badger)는 족제비과에 속하는 종으로 인도와 남부아시아 및 아프리카에 널리 서식한다.[1] 성질이 거칠어 자기보다 큰 동물을 상대하는 등 대형동물을 습격하기도 한다. 벌을 먹기위해 벌집을 털기도 하며, 이에 따라 인간과의 충돌이 발생하기도 한다. 수분을 위해서는 과일을 먹기도 한다. 주로 검은맘바(외국에서는 블랙맘바라고 칭하기도 함)를 잡아먹기로 유명하다.
다음은 족제비과의 계통 분류이다.
족제비과라텔은 몸집과 체격이 오소리와 비슷하다. 라텔은 육중한 몸집, 넓은 머리, 작은 눈에, 외의가 거의 없으며, 상대적으로 무딘 주둥이를 가지고 있다. 머리-몸 길이는 60 ~ 102 cm, 꼬리는 16 ~ 30 cm 정도, 어깨높이는 23 ~ 30 cm 정도 된다. 다 큰 개체의 체중은 5.5 ~ 14kg으로 암컷과 수컷 사이에는 상당한 차이가 있으며, 때로 수컷은 암컷의 두배 가까이 몸무게가 더 나간다. 암컷의 체중은 5 ~ 10kg이며, 수컷은 9 ~ 14kg이다.
벌꿀 오소리는 벌꿀을 워낙 좋아해, 그의 체취 또한 벌꿀 냄새가 난다고 알려져 있으며 체격이 오소리와 비슷해 벌꿀 오소리라 부르게 되었다.
킬러 배저(The Killer Badger)는 현대 이라크 바스라에 출몰해 인간과 가축을 습격했다고 알려진, 괴담들에 등장하는 생명체이다. 오늘날에는 라텔을 착각한 것이거나, 단순 헛소문으로 간주되고 있다[2].
.jpg){kind=spacer}
