nomes no trilho de navegação
Die Gemeine Sandrasselotter (Echis carinatus) ist eine Art der Vipern (Viperidae), die über weite Gebiete Asiens verbreitet ist. Aufgrund ihrer Lebensweise und Habitatwahl in der Nähe menschlicher Behausungen sowie ihres sehr starken Giftes gehört sie zu den gefährlichsten Giftschlangen für den Menschen.
Die Gemeine Sandrasselotter erreicht eine durchschnittliche Länge von etwa 60 bis 70 cm mit einer Maximallänge von etwa 80 cm. Sie gehört damit zu den mittelgroßen Arten der Vipern. Der Körperbau ist leicht untersetzt, im Vergleich zu Puffottern oder anderen Vipern ist sie jedoch relativ schlank gebaut. Die Körperfärbung der Sandrasselotter ist sehr variabel: Das Spektrum der Grundfarbe reicht dabei von einem sandbraun über graubraun bis dunkelbraun. Der Rücken ist meistens dunkler gefärbt als die Seiten der Tiere und besitzt eine Zeichnung aus hellen Querbalken, die von dunklen Schuppen umrandet sind. Diese Balken reichen vom Nacken bis zum Schwanz. Die Körperseiten können helle Wellenlinien oder V-förmige Zeichnungen aufweisen. Der Kopf besitzt an der Oberseite ebenfalls eine helle Zeichnung, die in der Form einem X, einem V oder einem Spieß gleichen kann. Die Bauchseite ist hell cremeweiß und weist eine dunkle Sprenkelung auf.
Der Kopf ist deutlich vom Körper abgesetzt und besitzt die Form eines abgerundeten Dreiecks. Die relativ weit vorn am Kopf sitzenden Augen sind sehr groß und besitzen vertikale, schlitzförmige Pupillen. Die Kopfoberseite ist von vielen ungleichmäßigen und gekielten Schuppen bedeckt. Unterhalb der Augen befinden sich zwei Reihen von Unteraugenschilden (Supraocularia), darunter liegen 10 bis 12 Oberlippenschilde (Supralabialia)
Die Schuppen des Körpers sind ebenfalls stark gekielt und können durch Aneinanderreiben ein typisches, rasselndes Geräusch generieren, welches den Sandrasselottern ihren Namen gegeben hat. Um die Körpermitte liegen zwischen 25 und 37 Schuppenreihen. Anders als alle anderen Vipern besitzen alle Angehörigen der Gattung Echis ungeteilte Unterschwanzschilde (Subcaudalia).
Die Gemeine Sandrasselotter ist in mehreren Unterarten über weite Teile Asiens verbreitet. Das Gesamtgebiet reicht dabei von Indien, Bangladesch, Sri Lanka, Pakistan, Afghanistan, Turkmenistan, Usbekistan, Tadschikistan bis zum Iran. Populationen gibt es außerdem im Irak sowie auf der arabischen Halbinsel.[1]
In Afrika findet sich die Ägyptische Sandrasselotter (Echis pyramidum), die früher als Unterart der gemeinen Sandrasselotter betrachtet wurde, inzwischen aber als eigenständige Art anerkannt ist.
Als Lebensraum bevorzugen die Tiere vor allem Trockengebiete mit Felsgeröll und spärlicher Vegetation. Sie leben vor allem an Berghängen in Wüsten- und Steppengebieten, in Wadis sowie in Randgebieten von agrarwirtschaftlich genutzten Gebieten, verwilderten Gärten und Oasen.
Die Gemeine Sandrasselotter ist überwiegend nachtaktiv und ernährt sich vor allem von Kleinsäugern wie Mäusen und Ratten sowie von anderen Kleintieren wie Vögel, Echsen, Frösche und andere Schlangen. Ihre Fortbewegung erfolgt schlängelnd oder seitenwindend. Durch ein Aneinanderreiben der Flankenschuppen erzeugt die Schlange ein typisches, rasselndes Geräusch als Warnlaut, wenn sie sich gestört fühlt. Bei Bedrohung rollt sie sich zudem tellerförmig zusammen und stößt sehr schnell zu, indem sie den Kopf nach vorn schnellen lässt.
Die Schlange ist ei-lebendgebärend (ovovivipar) und bringt bis zu 15 Jungschlangen pro Wurf zur Welt.
Das Gift der Gemeinen Sandrasselotter ist sehr stark hämotoxisch, eine ärztliche Behandlung mit einem adäquaten Antivenin ist notwendig. Die starke Reizbarkeit sowie die Nähe zu menschlichen Agrargebieten führt zu häufigen Bissen, wodurch sie zu einer der gefährlichsten Schlangenarten ihres Verbreitungsgebietes wird. In Indien ist sie beispielsweise neben der Kettenviper, der Brillenschlange und dem Gewöhnlichen Krait eine der vier Arten, auf die der Großteil der tödlichen Schlangenbisse zurückzuführen ist (Big Four).
Echistatin, ein Disintegrin und Bestandteil des Giftsekrets der Gemeinen Sandrasselotter, diente als Ausgangssubstanz zur Entwicklung von Tirofiban (Arzneistoff aus der Gruppe der Thrombozytenaggregationshemmer).[2]
Es werden in der Literatur verschiedene Unterarten geführt:
Anzahl und Status der Unterarten sind teils unklar und wurden wiederholt diskutiert. The Reptile Database nennt zwei Unterarten: E. c. carinatus (Nominatform) und E. c. sochureki (Stand: Juli 2018).[1]
Die Gemeine Sandrasselotter (Echis carinatus) ist eine Art der Vipern (Viperidae), die über weite Gebiete Asiens verbreitet ist. Aufgrund ihrer Lebensweise und Habitatwahl in der Nähe menschlicher Behausungen sowie ihres sehr starken Giftes gehört sie zu den gefährlichsten Giftschlangen für den Menschen.
Афъӣ (Echis carinatus) — мори афъӣ, афъо, эфа — як навъ мори заҳрнок.
Дар Африқои Шимолӣ, Эрон, Ироқ, Афғонистон, Ҳиндустон,,Осиёи Марказӣ ва дигар мавзеъҳо дучор меояд. Дар Тоҷикистон асосан дар ноҳияҳои ҷанубу ғарбӣ вомехӯрад. Дар шароити мусоид миқдори афъӣ хеле зиёд мешавад. Масалан, дар водии дарёи Мурғоб аз масоҳати 1,5 км2 моргирҳо дар тӯли 7 сол зиёда аз 2 ҳазор адад мори афъӣ гирифтаанд. Дар Осиёи Марказӣ аз охири феврал то июн рӯзона ва тобистон шабона фаъол мешавад.
Дарозиаш 50–60 (баъзан 70–80) см; нарина аз модинааш дарозтар аст. Сараш пулакчаҳои майдаи нуқратоб дорад (дар фарқи сараш нақши салибшакл мавҷуд аст), рангаш хокистарӣ.
Маъмулан дар хомаҳои рег, даштҳои зардхок, буттазорҳо, харобазор ва дигар ҷойҳо зиндагӣ мекунад. Моҳҳои июл–август насл медиҳад (3–15 бача мезояд; дарозиашон 10–16 см). Ғизои афъӣ асосан хояндаҳои хурд, калтакалос, парандаҳои хурд ва қурбоқа мебошад. Заҳри мори афъӣ барои ҳайвоноти хурд (муш, калламуш, калтакалос ва ғайра) марговар аст. Аз заҳри афъӣ доруҳои гуногун тайёр мекунанд.[3]
अफई (Echis carinatus) छोटा और विषैला साँप है जिसका सिर तिकोना और जिसकी सफेद रंग की भूरी पृष्ठभूमि पर एक तीर का निशान बना रहता है। शरीर धूसरपन लिए हुए भूरा और उसपर पीले चिह्नों की एक शृंखला होती है। उक्त शृंखला देह के ऊपर एक वक्र बनाती है। अफई की लंबाई ५५० मि.मि. तक पाई गई है। जंतु विज्ञान में इसका नाम एकिस कैरिनैटस है।[1]
इस साँप का आहार छोटे मेढक, छिपकलियाँ, साँप, बिच्छु तथा अनेक प्रकार के कीट हैं। इन्हे अक्सर खुली चट्टानों पर भी देखा गया है। राजस्थान के रेगिस्तानों में रात के समय इन्हें चलते पाया गया है। महाराष्ट्र के रत्नगिरि जिले में ये साँप बहुत संख्या में पकड़े गए हैं। देखने में ये बहुत सुंदर होते हैं। इनका रंग बाहरी वातावरण के रंग जैसा होता है इसलिए इन्हें देखने से पहले ही, अधिकांश लोग इसके शिकार हो जाते हैं। मृत्यु कई दिन बाद होती है।
अफई (Echis carinatus) छोटा और विषैला साँप है जिसका सिर तिकोना और जिसकी सफेद रंग की भूरी पृष्ठभूमि पर एक तीर का निशान बना रहता है। शरीर धूसरपन लिए हुए भूरा और उसपर पीले चिह्नों की एक शृंखला होती है। उक्त शृंखला देह के ऊपर एक वक्र बनाती है। अफई की लंबाई ५५० मि.मि. तक पाई गई है। जंतु विज्ञान में इसका नाम एकिस कैरिनैटस है।
इस साँप का आहार छोटे मेढक, छिपकलियाँ, साँप, बिच्छु तथा अनेक प्रकार के कीट हैं। इन्हे अक्सर खुली चट्टानों पर भी देखा गया है। राजस्थान के रेगिस्तानों में रात के समय इन्हें चलते पाया गया है। महाराष्ट्र के रत्नगिरि जिले में ये साँप बहुत संख्या में पकड़े गए हैं। देखने में ये बहुत सुंदर होते हैं। इनका रंग बाहरी वातावरण के रंग जैसा होता है इसलिए इन्हें देखने से पहले ही, अधिकांश लोग इसके शिकार हो जाते हैं। मृत्यु कई दिन बाद होती है।
फुरसे (शास्त्रीय नाव : Echis, उच्चार: एकिस; इंग्लिश: Saw-scaled viper) हा मध्य पूर्व आणि मध्य आशिया भारतीय उपखंडात सर्वत्र आढळणारा विषारी साप आहे. महाराष्ट्रात कोकणात, विशेषतः रत्नागिरी जिल्ह्यात हे साप फार आहेत. हा भारतातील चार सर्वात विषारी सापांपैकी एक आहे. हा साप भारतातील सर्वाधिक सर्पदंशांना आणि मृत्यूंना कारणीभूत आहे.[१] २००९ साली इराक मध्ये त्तैग्रीस आणि युफ्रायटिस नद्यांच्या खोर्यांत दुष्काळ पडला होता, त्या वेळी तिकडच्या हजारो फुरशांनी इराकी जनतेमध्ये दहशत पसरवली होती.[२][३]
फुरसे एक लहानसर (लांबी ४६-५५ सेंमी.) साप आहे; पण कधीकधी ७९ सेंमी. लांबीचे नमुनेही आढळतात. यांचा रंग तपकिरी, फिकट पिवळसर किंवा वाळूसारखा असतो. पाठीच्या दोन्ही बाजूंवर एकेक फिकट पांढरी नागमोडी रेषा असते. कधीकधी पाठीच्या मध्यरेषेवर लहान पांढर्या रंगाच्या काहीशा चौकोनी ठिपक्यांची ओळ असते आणि ती बाजूच्या नागमोडी रेषेला चिकटलेली असतात. डोके त्रिकोणी असून त्याच्यावर बाणासारखी (↑) स्पष्ट पांढरी खूण असते. याचे विषदंत काहीसे लांब असतात. पोटाचा रंग पांढरा असतो आणि त्यावर फिकट तपकिरी किंवा काळे ठिपके असतात. शेपूट लहान असते.[४]
डोक्यावरचे खवले बारीक असून प्रत्येकावर कणा (कंगोरा) असतो. पाठीवरच्या सगळ्या खवल्यांवर कणा असून त्याला दाते असतात.
फुरसे भारतात जवळजवळ सगळीकडे आढळते. मैदानी प्रदेशात जरी तो बहुधा राहत असला, तरी १,८०० मीटर किंवा त्यापेक्षाही जास्त उंचीवर तो आढळला आहे. ओसाड व रेताड प्रदेश आणि खडकाळ डोंगराळ भाग या ठिकाणी तो राहतो; दाट जंगलात मात्र तो नसतो. हा साप अनेकदा दगडांच्या खाली आढळतो. कडक उन्हाचा त्याला त्रास होत नसावा असे वाटते कारण तापलेली वाळू किंवा जमीन यावर तो पुष्कळदा दिसतो.[४]
हे साप संधिप्रकाशात (पहाटे आणि संध्याकाळी) किंवा रात्री सक्रिय असतात. तरीही ते दिवसासुद्धा सक्रिय असल्याचे काही अहवाल सांगतात.[५] दिवसा ते प्राण्यांची बिळे, दगडातील भेगा, कपारी, सडलेले लाकडाचे ओंडके अशा अनेक ठिकाणी लपून बसतात. वाळूमय वातावरणात ते स्वतःचे शरीर वाळूत पुरून फक्त तोंड उघडे ठेवू शकतात. ते साधारणपणे पावसानंतर किंवा दमट रात्री जास्त सक्रिय असतात.[९]
फुरसे हा साप आक्रमक असतो. त्याला किंचित जरी डिवचले किंवा चिडविले, तर ते इंग्रजी आठच्या (8) आकड्याप्रमाणे आपल्या शरीराच्या गुंडाळ्या करून त्या एकमेकींवर एकसारख्या घासतो. त्यामुळे दाते असलेले खरखरीत खवले एकमेकांवर घासले जाऊन खस् खस् असा आवाज एकसारखा होतो. या स्थितीत वरचेवर जीभ बाहेर काढून तो झटकन डोके पुढे काढतो आणि समोर दिसेल त्या पदार्थाचा चावा घेऊन लगेच डोके मागे घेतो. या सर्व क्रिया फक्त १/३ सेकंदात होतात.[२] हा साप अतिशय चपळ असल्यामुळे तो केव्हा दंश करतो ते पुष्कळदा कळतसुद्धा नाही. त्याला थोडासा जरी धक्का लागला तरी तो चावतो.[४]
हा साप बेडूक, सरडे, पाली, लहान साप, विंचू आणि अनेक प्रकारचे किडे खातो.[४]
हा साप अंडी न देता पूर्ण वाढ झालेल्या पिल्लांना जन्म देतो. उत्तर भारतातील सापांचे मिलन हिवाळ्यात होते व मादा एप्रिल ते ऑगस्टदरम्यान पिल्लांना जन्म देतात. मादा एका वेळी ३ ते १५ पिल्लांना जन्म देते. पिल्लांची लांबी ११५ ते १५२ मिमी असते.[६]
या प्रजातीचे साप सरासरी १८ मिग्रॅ कोरडे विष निर्माण करू शकतात. फुरसे १५ ते २० मिग्रॅ विष टोचतो. एक प्रौढ व्यक्तीसाठी फक्त ५ मिग्रॅ डोस प्राणघातक असतो. या प्रजातीचे विष हिमोटॉक्झिक असते. म्हणजे ते मुख्य करून रक्ताभिसरण संस्थेवर हल्ला करते. त्यामुळे रक्ताच्या गुठळ्या करायची क्षमता कमी होते आणि शरीरातून रक्तस्राव होऊ लागतो. पहिल्यांदा हिरड्या मधून रक्त चालू होते, नंतर मिळेल त्या भागातून रक्त पडू लागते. रक्त दाब कमी होऊ लागतो आणि शेवटी किडनी निष्क्रिय होऊन रुग्ण दगावतो.[२]
हा साप लहान असला, तरी याचे विष नागाच्या विषाच्या पाचपट आणि घोणसाच्या विषाच्या सोळापट जहाल असते. फुरसे चावलेल्या लोकांपैकी १०-२०% माणसे दगावतात. दंश झाल्यापासून २४ तासांच्या आत मृत्यू येतो किंवा रोगी २-२० दिवसदेखील जगतो. फुरसे लहान असल्यामुळे दंशाच्या वेळी थोडे विष अंगात शिरते, यामुळे बर्याच वेळा माणसे याच्या विषाने दगावत नाहीत.[४] याशिवाय आता विष प्रतिरोधक औषधे उपलब्ध असल्यामुळे मृत्यूचा दर कमालीचा घटला आहे.
|isbn= value (सहाय्य). फुरसे (शास्त्रीय नाव : Echis, उच्चार: एकिस; इंग्लिश: Saw-scaled viper) हा मध्य पूर्व आणि मध्य आशिया भारतीय उपखंडात सर्वत्र आढळणारा विषारी साप आहे. महाराष्ट्रात कोकणात, विशेषतः रत्नागिरी जिल्ह्यात हे साप फार आहेत. हा भारतातील चार सर्वात विषारी सापांपैकी एक आहे. हा साप भारतातील सर्वाधिक सर्पदंशांना आणि मृत्यूंना कारणीभूत आहे. २००९ साली इराक मध्ये त्तैग्रीस आणि युफ्रायटिस नद्यांच्या खोर्यांत दुष्काळ पडला होता, त्या वेळी तिकडच्या हजारो फुरशांनी इराकी जनतेमध्ये दहशत पसरवली होती.
புல் விரியன்[1], என்று அழைக்கப்படும் இந்த சிறு விரியன் [Saw-scaled viper (Echis carinatus)] நச்சுப்பாம்புக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஓர் உயிரினம். இலத்தீன் அடிப்படையில் நச்சுப்பாம்புக் குடும்பத்தை வைப்பெரிடீ (viperidae) என்பர்[2]நச்சுத்தன்மையுடைய பாம்பு. பெரும் நான்கு இந்தியப் பாம்புகளுள் ஒன்றான இது குழிவற்ற விரியன் ( pitless viper ) வகையைச் சார்ந்தது.
இரம்பச்செதில் - 1890இல் பவுலேங்கர் வரைந்த படம்
ஈவார்ட் (1878)-இன் புத்தகத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட படம்
பெரும் நான்கு (இந்தியப் பாம்புகள்)
புல் விரியன்[1], என்று அழைக்கப்படும் இந்த சிறு விரியன் [Saw-scaled viper (Echis carinatus)] நச்சுப்பாம்புக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஓர் உயிரினம். இலத்தீன் அடிப்படையில் நச்சுப்பாம்புக் குடும்பத்தை வைப்பெரிடீ (viperidae) என்பர்நச்சுத்தன்மையுடைய பாம்பு. பெரும் நான்கு இந்தியப் பாம்புகளுள் ஒன்றான இது குழிவற்ற விரியன் ( pitless viper ) வகையைச் சார்ந்தது.
ಗರಗಸ ಮಂಡಲ (Saw scaled Viper, Carpet Viper) ಎಂಬ ಹಾವು ವಿಷಪೂರಿತ ಮಂಡಲ ಹಾವುಗಳ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸರೀಸೃಪ. ಇವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಫ್ರಿಕಾ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾ, ಭಾರತ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ತಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ಉಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ ಶತ್ರುಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು "ಇಚಿಸ್" (Echis). ಈ ಹೆಸರು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇಚಿಸ್ ಎಂದರೆ ಮಂಡಲ ಹಾವು ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇದನ್ನು ಗರಗಸ ಮಂಡಲ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಹಾಗೂ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ೪ನೇ ಸ್ಥಾನಿಯಾಗಿ ಹಾವು ಹಾವುಕಡಿತಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ಗರಗಸ ಮಂಡಲ ಹಾವುಗಳು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಹಾವುಗಳು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಹಾವಿನ ಗಾತ್ರ ೯೦ ಸೆಂ.ಮೀಗಳ ವರೆಗೆ ಇರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕದು ಎಂದರೆ ೩೦ ಸೆಂ.ಮೀಗಳಷ್ಟು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ತಲೆ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದ್ದು ತ್ರಿಕೋನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಕುತ್ತಿಗೆ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ತಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದು. ಇವುಗಳ ಕಣ್ಣು ದೊಡ್ಡದಾಗಿದೆ. ದೇಹವು ತೆಳುವಾಗಿ ಮತ್ತು ದುಂಡಾಕಾರದಲ್ಲಿದೆ. ಬಾಲವು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದೆ. ಇದರ ದೇಹದ ಚರ್ಮವು ಒರಟಾಗಿದ್ದು ಮುಳ್ಳು ಮುಳ್ಳಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಇವು ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ತಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ದುಂಡಾಗಿಸಿ ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡು "ಸ್ಸ್ಸ್ಸ್" ಎಂಬ ಶಬ್ದವನ್ನು ಮಾಡಿ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಭಯಪಡಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ತನ್ನ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನೂ ಹೇಳಿತ್ತದೆ.
ಈ ಜಾತಿಯ ಹಾವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಭಾರತದ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ರಾಜಸ್ಥಾನ, ಪಂಜಾಬ್, ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಒಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿಯೂ ಈ ಹಾವುಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಭಾರತವಲ್ಲದೇ ಇವುಗಳು ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾ, ಆಫ್ರಿಕಾದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.
ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಎಲ್ಲಾ ಹಾವುಗಳು ಅಪಾಯ ಎದುರಾದಾಗ ತನ್ನ ದೇಹವನ್ನೇ C ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಸುತ್ತುಗಳನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ತಲೆಯನ್ನು ಆ ಸುತ್ತುಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಇರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಇರುವಾಗ ಯಾವಗ ಬೇಕಾದರೂ ಕಚ್ಚಬಹುದು. ಇವುಗಳು ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸುರುಳಿ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ಅದರ ದೇಹದ ಚರ್ಮವನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಉಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಸ್ವರ ಮಾಡಿ ಹೆದರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಏನೂ ಫಲಕಾರಿಯಾಗದಿದ್ದರೆ ಕಚ್ಚುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಬುಸುಗುಟ್ಟುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳೂ ಇವೆ.
ಇವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಪ್ಪೆ, ಟೋಡ್, ಜೇಡ, ಹಲ್ಲಿ, ಚೇಳುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.
ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಹಾವುಗಳು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಮರಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಆಫ್ರಿಕಾದ ಹೊರಗೆ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವವು ನೇರವಾಗಿ ಮರಿಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ.
ಇವು ಹಿಮೋಟಾಕ್ಸಿನ್ ಎಂಬ ವಿಷವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಹಾವುಗಳ ವಿಷವು ಕೆಂಪು ರಕ್ತಕಣಗಳಿಗೆ ನೇರವಾದ ಹಾನಿಯನ್ನು ಉಂಟುವಾಡುತ್ತವೆ. ರಕ್ತವನ್ನು ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತವೆ. ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿ ಹಾವು ಕಚ್ಚಿದ ೪೦ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ತಕ್ಷಣದ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ಸಾವು ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ.
ಗರಗಸ ಮಂಡಲ (Saw scaled Viper, Carpet Viper) ಎಂಬ ಹಾವು ವಿಷಪೂರಿತ ಮಂಡಲ ಹಾವುಗಳ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸರೀಸೃಪ. ಇವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಫ್ರಿಕಾ, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾ, ಭಾರತ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ತಮ್ಮ ದೇಹವನ್ನು ಉಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ ಶತ್ರುಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು "ಇಚಿಸ್" (Echis). ಈ ಹೆಸರು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇಚಿಸ್ ಎಂದರೆ ಮಂಡಲ ಹಾವು ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇದನ್ನು ಗರಗಸ ಮಂಡಲ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಹಾಗೂ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ೪ನೇ ಸ್ಥಾನಿಯಾಗಿ ಹಾವು ಹಾವುಕಡಿತಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
Echis carinatus, known as the saw-scaled viper,[2] Indian saw-scaled viper, little Indian viper,[3] and by other common names, is a viper species found in parts of the Middle East and Central Asia, and especially the Indian subcontinent. It is the smallest member of the "big four" Indian snakes that are responsible for causing the most snakebite cases and deaths, due to various factors including their frequent occurrence in highly populated regions, and their inconspicuous nature.[4] Like all vipers, the species is venomous. Two subspecies are currently recognized, including the nominate subspecies described here.[5]
The size of E. carinatus ranges between 38 and 80 cm (15 and 31 in) in total length (body + tail), but usually no more than 60 cm (24 in).[2]
Head distinct from neck, snout very short and rounded. The nostril between three shields, and head covered with small keeled scales, among which an enlarged supraocular is sometimes present. There are 9-14 interocular scales across the top of the head and 14-21 circumorbital scales. 1-3 rows of scales separate the eye from the supralabials. There are 10-12 supralabials, the fourth usually largest, and 10-13 sublabials.[2][6]
Midbody there are 25-39 rows of dorsal scales that are keeled scales with apical pits; on the flanks, these have serrated keels. There are 143-189 ventral scales that are rounded and cover the full width of the belly. The subcaudals are undivided and number 21-52, and the anal scale is single.[2][6]
The color-pattern consists of a pale buff, grayish, reddish, olive or pale brown ground color, overlaid middorsally with a series of variably colored, but mostly whitish spots, edged with dark brown, and separated by lighter interblotch patches. A series of white bows run dorsolaterally. The top of the head has a whitish cruciform or trident pattern and there is a faint stripe running from the eye to the angle of the jaw. The belly is whitish to pinkish, uniform in color or with brown dots that are either faint or distinct.[2][6]
Echis carinatus is endemic to Asia. On the Indian subcontinent it is found in India, Sri Lanka, Bangladesh, and Pakistan (including Urak near Quetta and Astola Island off the coast of Makran). In the Middle East it is found in Oman, Masirah (Island), eastern United Arab Emirates, Iraq, and southwestern Iran. In Central Asia it is found in Afghanistan, Uzbekistan, Turkmenistan, and Tajikistan.
The type locality was not included in the original description by Schneider (1801). However a locality had been given as "Arni" (India) by Russell (1796:3).[1]
There are also reports that this species occurs in Iraq.[11][12] It is found in Thiqar and Kirkuk governorates[13]
Echis carinatus is found on a range of different substrates, including sand, rock, soft soil and in scrublands. Often found hiding under loose rocks. Specimens have also been found in Balochistan at altitudes of up to 1982 m.[2]
Echis carinatus is mostly crepuscular and nocturnal, although there have been reports of activity during daylight hours.[2] During the daytime they hide in various locations, such as deep mammal burrows, rock fissures and fallen rotted logs. In sandy environments, they may bury themselves leaving only the head exposed. Often, they are most active after rains or on humid nights.[14] This species is often found climbing in bushes and shrubs, sometimes as much as 2 m above the ground. When it rains, up to 80% of the adult population will climb into bushes and trees. Once, it was observed that approximately 20 individuals had massed on top of a single cactus or small shrub.[2]
Echis carinatus is one of the species responsible for causing the most snakebite cases due to their inconspicuous and extremely aggressive nature. Its characteristic pose, a double coil with a figure of eight, with the head poised in the center, permits it to lash out like a released spring.[8]
They move about mainly by sidewinding: a method at which they are considerably proficient and alarmingly quick. They are also capable of other forms of locomotion, but sidewinding seems to be best suited to moving about in their usual sandy habitats. It may also keep them from overheating too quickly, as there are only two points of contact with the hot surface in this form of locomotion.[2]
In the northern parts of its range, these snakes hibernate in winter.[8]
Echis carinatus feeds on rodents, lizards, frogs, and a variety of arthropods, such as scorpions, centipedes and large insects.[8] Diet may be varied according to availability of prey. High populations in some areas may be due to this generalist diet.[2]
The population of E. carinatus in India is ovoviviparous. In northern India, mating takes place in the winter with live young being born from April through August. Occasionally, births have also been recorded in other months. A litter usually consists of 3 to 15 young that are 115–152 mm in length.[8] Mallow et al. (2003) mention a maximum litter size of 23.[2]
Echis carinatus produces on average about 18 mg of dry venom by weight, with a recorded maximum of 72 mg. It may inject as much as 12 mg, whereas the lethal dose for an adult is estimated to be only 5 mg.[8] Envenomation results in local symptoms as well as severe systemic symptoms that may prove fatal. Local symptoms include swelling and pain, which appear within minutes of a bite. In severe cases the swelling may extend up the entire affected limb within 12–24 hours and blisters form on the skin.[15] The venom yield from individual specimens varies considerably, as does the quantity injected per bite. The mortality rate from their bites is about 20%, and due to the availability of the anti-venom, deaths are currently quite rare.[8]
Of the more dangerous systemic symptoms, hemorrhage and coagulation defects are the most striking. Hematemesis, melena, hemoptysis, hematuria and epistaxis also occur and may lead to hypovolemic shock. Almost all patients develop oliguria or anuria within a few hours to as late as 6 days post bite. In some cases, kidney dialysis is necessary due to acute kidney injury (AKI), but this is not often caused by hypotension. It is more often the result of intravascular hemolysis, which occurs in about half of all cases. In other cases, ARF is often caused by disseminated intravascular coagulation.[15]
In any case, antivenin therapy and intravenous hydration within hours of the bite are vital for survival.[15] At least eight different polyvalent and monovalent antivenins are available against bites from this species.[3]
The venom from this species is used in the manufacture of several drugs. One is called echistatin, which is an anticoagulant. Even though many other snake venoms contain similar toxins, echistatin is not only especially potent, but also simplistic in structure, which makes it easier to replicate. Indeed, it is obtained not only through the purification of whole venom,[16] but also as a product of chemical synthesis.[17][18] Another drug made from E. carinatus venom is called ecarin and is the primary reagent in the ecarin clotting time (ECT) test, which is used to monitor anticoagulation during treatment with hirudin.[19][20] Yet another drug produced from E. carinatus venom is Aggrastat (Tirofiban).
As of November 2016, an antivenom is currently being developed by the Costa Rican Clodomiro Picado Institute, and clinical trial phase in Sri Lanka.[21]
Echis carinatus, known as the saw-scaled viper, Indian saw-scaled viper, little Indian viper, and by other , is a viper species found in parts of the Middle East and Central Asia, and especially the Indian subcontinent. It is the smallest member of the "big four" Indian snakes that are responsible for causing the most snakebite cases and deaths, due to various factors including their frequent occurrence in highly populated regions, and their inconspicuous nature. Like all vipers, the species is venomous. Two subspecies are currently recognized, including the nominate subspecies described here.
La víbora gariba (Echis carinatus) es una especie de serpiente venenosa vipérida del Medio Oriente y Asia Central, especialmente el subcontinente indio. Es el miembro más pequeño de las cuatro especies de serpientes que son responsables de causar la mayor parte de las mordeduras de serpiente fatales en su área de distribución. Esto se debe a varios factores, incluyendo su carácter discreto y su frecuente aparición en zonas muy pobladas.[2] Se distinguen cinco subspecies en la actualidad.[3]
La víbora gariba (Echis carinatus) es una especie de serpiente venenosa vipérida del Medio Oriente y Asia Central, especialmente el subcontinente indio. Es el miembro más pequeño de las cuatro especies de serpientes que son responsables de causar la mayor parte de las mordeduras de serpiente fatales en su área de distribución. Esto se debe a varios factores, incluyendo su carácter discreto y su frecuente aparición en zonas muy pobladas. Se distinguen cinco subspecies en la actualidad.
Harilik eefa[2] (Echis carinatus) on maoliik. Teda loetakse meditsiiniliselt oluliseks mürkmaoks, kuna loetakse, et tema hammustuse tagajärjel inimese vereringesse pritsitud süljenäärmete nõre toimel aga ka meditsiinilise abi puudumisel võib osadel juhtumitel (ligi 5%-l) saabuda ka surm.[3]
Harilik eefa liigitatakse roomajate andmebaasis järgmisteks alamliikideks[4]:
Nad elavad Afganistanis, Iraanis, Indias, Pakistanis, Sri Lankal, Bangladeshis, Araabia Ühendemiraadid, Usbekistanis, Turkmenistanis ja Tadžikistanis.
Nad on valdavalt loomtoidulised ning söövad närilisi, konnasid, väiksemaid madusid (veenastik, noolmadu, gürsa) jt.[5]
Harilikud eefad on eluspoegijad, pojad (3–15; 10–16 sm poega) arenevad valdavalt emaslooma kehas.[6]
Harilik eefa (Echis carinatus) on maoliik. Teda loetakse meditsiiniliselt oluliseks mürkmaoks, kuna loetakse, et tema hammustuse tagajärjel inimese vereringesse pritsitud süljenäärmete nõre toimel aga ka meditsiinilise abi puudumisel võib osadel juhtumitel (ligi 5%-l) saabuda ka surm.
Echis carinatus Echis generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.
Echis carinatus Echis generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.
Echis carinatus, l'Échide carénée, est une espèce de serpents de la famille des Viperidae[1].
Cette espèce se rencontre en Afghanistan, en Iran, en Inde, au Pakistan, au Sri Lanka, au Bangladesh, aux Émirats arabes unis, à Oman, au Turkménistan, au Ouzbékistan et au Tadjikistan[1].
Il mesure environ 80 centimètres de long. En cas de danger, cette espèce frotte ses écailles pour émettre un son continu, à l'instar des serpents à sonnettes qui le font avec leur cascabelle.
Il se nourrit de lézards, de grenouilles, de scorpions, de mille-pattes et d'insectes.
Son venin principalement hémotoxique et anticoagulant conduit souvent à des complications rénales[2], et des saignements du nez, des oreilles, des yeux, des gencives et des ongles. Echis carinatus peut être considéré comme l'un des serpents les plus dangereux d'Asie essentiellement parce qu'il est difficilement détectable car petit, qu'il est nocturne et qu'il est extrêmement agressif et qu'il possède un venin très puissant (il serait cinq fois plus puissant que celui du cobra). Enfin, il est présent dans des régions faiblement industrialisées où l'accès aux soins est difficile. L'utilisation de certains sérums antivenins permet néanmoins de combattre les effets d'une envenimation. Toutefois même avec l'administration d'un de ces sérums, il n'est pas rare que sa morsure conduise à la mort[3],[4].
L'ensemble de ces facteurs explique que ces serpents soient responsables d'un grand nombre d'envenimations mortelles chaque année.
Il fait partie des Big Four, le classement des quatre serpents les plus dangereux d'Inde avec le cobra à lunettes, la vipère de Russell et le bongare indien.
Selon Reptarium Reptile Database (19 décembre 2013)[5] :
Cette espèce est nommée en raison des écailles carénées qu'elle porte sur le dos et les flancs. La sous-espèce Echis carinatus sochureki est nommée en l'honneur d'Erich Sochurek[6].
La vipera rostrata (Echis carinatus)(SCHNEIDER, 1801) o echide carenato è una vipera della sottofamiglia Viperinae.
Sono conosciute 5 sottospecie.
Questo rettile misura fino a 90 cm, anche se normalmente misura dai 40 agli 80 cm.
Il colore di base del corpo può variare, in quanto può essere grigio, marrone, verdastro o beige, ed è "decorato" da un disegno variabile che aiuta a mimetizzare il serpente (per via di questi motivi è chiamata anche vipera tappeto).
La testa è piccola ma larga e in alcuni individui è presente un disegno complesso sulla cresta.
La lingua è biforcuta è permette alla vipera di percepire gli odori, trasferiti poi all'organo di Jacobson, sul palato.
Le zanne sono lunghe e curve e trapassando la pelle della vittima iniettano il veleno. Sono retrattili; quando al serpente non serve usarle vengono ritratte contro il palato.
Possiede cinque strati di scaglie spesse sui fianchi, che producono un tipico suono stridulo quando il serpente si muove o si sente minacciato. Per via di questa caratteristica in India questo serpente è noto come "phoorsa", nome onomatopeico che si rifà al suono che producono le scaglie quando la vipera strofina le spire.
Può vivere fino a due anni.
Questo serpente si trova nelle zone più secce dell'Africa settentrionale e dell'Asia meridionale, dal Sahara fino al Pakistan, all'India e al Myanmar.
Prima di attaccare questa vipera strofina le scaglie per intimidire il nemico, che se non indietreggia viene morso ripetutamente e velocemente.
Il veleno è citotossico (attacca le cellule) e particolarmente infido, in quanto i sintomi compaiono lentamente; si comincia con giramenti di testa, dolori e sanguinamento gengivale, fino ad arrivare a emorragie interne nell'arco di due settimane. Il caso più famoso è quello di un bambino di 10 anni, che morì quattro mesi dopo essere stato morso.
Questa specie è ovovivipara e una femmina può partorire dai 3 ai 16 cuccioli all'anno.
- E. carinatus astolae (MERTENS, 1970)
- E. carinatus carinatus (SCHNEIDER, 1801)
- E. carinatus multisquamatus (CHERLIN, 1981)
- E. carinatus sinhaleyus (DERANIYAGALA, 1951)
La vipera rostrata (Echis carinatus)(SCHNEIDER, 1801) o echide carenato è una vipera della sottofamiglia Viperinae.
Sono conosciute 5 sottospecie.
Smėlyninė angis (lot. Echis carinatus) – angių (Viperidae) šeimos gyvačių rūšis, priklausanti smėlyninių angių (Echis) genčiai. Paplitusi Viduriniuosiuose Rytuose ir Centrinėje bei Pietų Azijoje. Nuodinga ir laikoma viena iš pavojingiausių gyvačių pasaulyje, nes kasmet užfiksuojama daug jos įkandimų ir su tuo susijusių mirčių.
Smėlyninė angis gyvena smėlėtose vietose, tarp akmenų, krūmynuose. Aktyviausia naktį, ypač po lietaus. Dienos metu slepiasi tarp akmenų, nuvirtusių medžių, žemėje esančiuose urvuose arba įsikasa į smėlį. Kartais aptinkama įšliaužusi į medį arba krūmą.
Ilgis svyruoja nuo 38 iki 80 cm. Galva su apvaliu priekiu. Būdingas margas, pilkų, juodų ir rausvų atspalvių turintis raštas. Šliaužioja greitai, dažniausiai vingiuodama į šonus. Minta graužikais, driežais, varlėmis, nariuotakojais (skorpionais, šimtakojais). Jauniklius veda kiaušgyvavedystės būdu.[1]
Smėlyninė angis.
Angies galva.
Angiai skirtas TSRS pašto ženklas.
Smėlyninė angis (lot. Echis carinatus) – angių (Viperidae) šeimos gyvačių rūšis, priklausanti smėlyninių angių (Echis) genčiai. Paplitusi Viduriniuosiuose Rytuose ir Centrinėje bei Pietų Azijoje. Nuodinga ir laikoma viena iš pavojingiausių gyvačių pasaulyje, nes kasmet užfiksuojama daug jos įkandimų ir su tuo susijusių mirčių.
Smėlyninė angis gyvena smėlėtose vietose, tarp akmenų, krūmynuose. Aktyviausia naktį, ypač po lietaus. Dienos metu slepiasi tarp akmenų, nuvirtusių medžių, žemėje esančiuose urvuose arba įsikasa į smėlį. Kartais aptinkama įšliaužusi į medį arba krūmą.
Ilgis svyruoja nuo 38 iki 80 cm. Galva su apvaliu priekiu. Būdingas margas, pilkų, juodų ir rausvų atspalvių turintis raštas. Šliaužioja greitai, dažniausiai vingiuodama į šonus. Minta graužikais, driežais, varlėmis, nariuotakojais (skorpionais, šimtakojais). Jauniklius veda kiaušgyvavedystės būdu.
가시북살무사(학명: Echis carinatus)는 중동·인도 등지에 분포하는 치명적인 맹독과 공격성을 지닌 독사의 일종이며, 동시에 가시북살무사속의 모식종이다. 인도코브라·러셀살무사·우산뱀과 더불어 인도에서 가장 인명 피해가 많은 네 종류의 독사 중 하나이다.[1]
가시북살무사는 인도의 4대 독사중의 하나이며 크기는 작은 종이지만 독은 러셀살무사보다 더 치명적이다. 크기는 대략 80cm~1.3m이다.
평균 살모사보다 무게가 적은 편으로 민첩성이 뛰어나며 무게는 대략 300g~500g이다.
인도에서 분포하지만 다른 나라에서도 인명 피해를 1000명씩이나 일으킨다.
서식지는 사람과 아주 가까운 곳이나 산림, 길, 나무틈에 산다.
가시북살무사의 독은 출혈독이 아닌 신경독이며 물리면 마비를 일으키게 되고 어지럼증을 느끼게 된다. 독은 8ml정도로 넣는다. 2종류에 맹독을 가지고 있으며 물린 부분은 하나도 아프지 않지만 1~2분 후에 마비 증상, 어지럼증, 정신이 나간 상태로 변하는 증상을 보인다. 신경독은 2가지가 있으며 마비 독과 어지럼증 독이 있다. 독니 길이는 1cm로 맹독을 주입하는 속도는 약 0.7초이다.
먹이는 주로 쥐 종류나 개구리 종류를 잡아먹는다.
적이 위협을 가할 때 당황하지 않고 독니를 드러내 경고를 한다. 비늘이 톱니처럼 날카로워서 톱니비늘살무사라고도 한다.
가시북살모사는 인명 피해를 늘리는 독사 중의 하나이다. 몸색깔이 지면의 색깔과 유사하다 보니 사람이 모르고 가까이 갔다가 가시북살모사에 물려 사망하는 경우가 종종 생긴다.
_Photographed_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
.jpg)
.jpg)
