nomes no trilho de navegação
Ficus relixosa ye una especie del xéneru Ficus, nativa de Nepal, India, sudoeste de China, Indochina, esti de Vietnam.
Nun se debe confundir col árbol baniano (Ficus bengalensis, figal de Bengala o figal de la India).
Ye un gran árbol d'estación seca, caducifoliu o semi-siempreverde, de más de 30 m d'altor y con un diámetru de tueru de más de 3 m. Les fueyes son cordaes con un distintivu bilortu na punta; de 10-17 cm de llargor y 8-12 cm d'anchu, con pecíolu de 6-10 cm. El frutu ye un pequeñu figu de 1-1,5 cm de diámetru, verde que maurez a púrpura.
El siguidores del budismu, el hinduismu y el yainismo consideren sagráu a esti árbol, y por eso lleva l'apelativu «figal sagrada». Según la lleenda, Siddhartha Gautama algamó'l nirvana (convirtiéndose nel primera Buda), dempués de tar meditando debaxo d'una figal espiritual.
La ficus relixosa más famosa foi'l árbol Bodhi, en Bodh Gaia (estáu de Bijar, nel norte de la India), sol cual Buda algamó'l nirvana. L'árbol orixinal foi destruyíu pola esposa del rei Ashoka. Suponse que l'árbol que s'atopa nesi llugar ye un descendiente direutu del anterior. Otru árbol importante ye'l Sri Maha Bodhi (otru supuestu descendiente del árbol boddhi orixinal de Buda), en Anuradhapura (isla de Sri Lanka, nel sur de la India). Ta rexistráu que foi llantáu nel 288 e.C., polo que ye l'anxosperma con mayor antigüedá verificada del mundu. Munchos árboles multiplicáronse a partir d'esi perantiguu árbol.
Na actualidá, munchos sadhús (ascetes) hinduistes y budistes entá mediten debaxo d'estos árboles sagraos.
Según el Sanskrit-English Dictionary del británicu Monier Monier-Williams (1819-1899), el términu sánscritu plakshá referir al árbol Ficus infectoria, mentáu nel Átharva vedá[1] y al árbol Thespesia Populneoides. Tamién Macdonell & Keith (1912) opinen lo mesmo.
En testos hindús, l'árbol plakshá acomuñar cola fonte del ríu Sárasuati. El testu Skandá puraná diz que'l ríu Sárasuati aniciar de la jarra del dios Brahmá y flúi dende plakshá a los Himalayas.
Según el Vamaná-purana 32.1-4, el ríu Sáraswati naz d'un árbol plaksá (o pipal).[2]
El términu plakshá pra-sravana indica'l llugar onde naz el ríu Sárasuati.[3] Nos Rigveda Sutras, Plakshá Pra-sravana refier a la fonte del Sarasvati.[4]
Tamién se llama Plakshá Duipa (la islla de les figales) a un inmensu continente míticu dwip dvippa con forma concéntrica que taría más allá del océanu d'agua salao, arrodiando Eurasia.
Ficus relixosa describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1059. 1753.[5]
Ficus: nome xenéricu que se deriva del nome dáu en latin al figu.[6]
relixosa: epítetu llatín que significa "sagrada".[7]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ficus relixosa ye una especie del xéneru Ficus, nativa de Nepal, India, sudoeste de China, Indochina, esti de Vietnam.
Nun se debe confundir col árbol baniano (Ficus bengalensis, figal de Bengala o figal de la India).
La figuera sagrada, arbre de la il·luminació, arbre de les pagodes o pipal (Ficus religiosa) és una planta amb flor del gènere Ficus.
És un arbre de grans dimensions. Vist de lluny se sembla força al banià, però la forma de les fulles és molt diferent i característica.
La figuera sagrada és un arbre molt important en la religió budista. Es coneix també com a arbre de bodhi; bodhi és la il·luminació que Siddharta Gautama, el que posteriorment va esdevenir Buda, va assolir sota un arbre d'aquesta espècie al segle III aC. Es troba sovint a la vora dels temples, reliquiaris i stupas (pagodes) del budisme on és costum caminar al voltant d'aquest arbre en senyal de veneració.
Aquest mateix arbre també té un gran significat religiós en les religions hinduista i jainista. És un símbol de prosperitat, goig i llarga vida. En els textos hindús es troba associat amb el naixement del riu mític Sarasvatí.[1]
La figuera sagrada, arbre de la il·luminació, arbre de les pagodes o pipal (Ficus religiosa) és una planta amb flor del gènere Ficus.
Fíkovník posvátný (Ficus religiosa) je statný, dlouhověký, listnatý strom pocházející z jižní Asie. Je jedním z asi 800 druhů ve všech tropech světa rozšířeného rodu fíkovník. Jeho druhové jméno "posvátný" je odvozeno od náboženského významu, který má pro buddhisty i hinduisty. Podle buddhistické mytologie dosáhl princ Siddhártha Gautama po šestileté meditaci v jeho stínu konečného osvícení a stal se Buddhou, strom proto bývá často vysazován u buddhistickým chrámů nebo u soch zpodobňujících Budhu. Fíkovníku posvátného si váží i hinduisté, protože podle jejich starověké tradice se ve větvích tohoto stromu zjevil lidem hinduistický bůh Višnu a spojují jej také s bohy Brahmou a Šivou.
Podle vědeckých výzkumů pochází z indického subkontinentu a blízkého okolí, konkrétně z Indie, Nepálu, Srí Lanky a z ostrova Diego García, součásti Čagoských ostrovů. Ze svého původního areálu se v minulosti rozšířil téměř po celé jižní Asii, z větších státu jmenovitě od Pákistánu přes Bangladéš, Myanmar, Thajsko, Kambodžu, Laos, Vietnam, jižní Čínu, Malajsii a Indonésii až po Filipíny. Po osídlení objevené Ameriky byl fíkovník posvátný zavlečen do Střední Ameriky, na ostrovy Karibiku i na sever Jižní Ameriky. Druhotně roste také v tropické Africe, např. v Mosambiku, na některých ostrovech v Indickém oceánu, stejně tak jako na ostrovech Pacifiku.[1][2][3]
Druh je tolerantní k různým druhům půd i širokému rozmezí tropického podnebí. Roste v nížinách i pahorkatinách, s výškovou tolerancí od mořské hladiny po 1500 m n. m. Vyhovují mu průměrné roční teploty od 16 po 35 °C a úhrnné roční srážky 500 až 5000 mm. Nejlépe roste v půdách hlubokých, aluviálních hlinitopísčitých, dokáže však růst i v plytkých, včetně puklin ve skalách. Je dlouhověkou dřevinou, někteří jedinci přežívají i přes 2000 let. Při dlouhé období sucha nebo při poklesu teploty se může částečně zbavit listů, které opět narostou.[1][2][4]
Stálezelený nebo částečně opadavý, rychle rostoucí listnatý strom vysoký až 25 m s rozložitou, ale nepravidelnou korunou. Kmen mívá krátký, tlustý asi 0,5 m, kůru má hrubě rozpukanou a větve šedé s hnědými skvrnami. Tento strom, na rozdíl od většiny fíkovníků, nemá vzdušné kořeny; všechny jeho části po poranění roní bílý latex.
Listy s řapíkem dlouhým do 10 cm vyrůstají střídavě ve spirále. Jejich kožovitá čepel je 10 až 20 cm dlouhá a 8 až 10 cm široká, trojúhle až široce vejčitá, na bázi klínovitá nebo srdčitá a na vrcholu extrémně dlouze špičatá se zkroucenou, 2 až 5 cm dlouhou špičkou. Po obvodu je čepel celistvá a někdy jemně vlnitá, zespod světle a svrchu tmavě zelené, v mládí může být slabě narůžovělá a má zpeřenou žilnatinu se šesti až devíti páry bočních žilek. Palisty jsou malé, vejčité.
Drobné květy jsou skryté v přisedlém dužnatém útvaru, uzavřeném květenství cibulovitého tvaru zvaném sykonium, s drobným otvorem na vrcholu, které vyrůstá v paždí listů jednotlivě nebo ve dvojici. Sykonium bývá asi 6 mm velké, žlutavě zelené a obsahuje jak květy samčí, tak i samičí (těch bývá více). Samčí květy jsou umístěné u otvoru sykonia, jsou přisedlé, mají dvou či třílaločný kalich s volnými, vejčitě kopinatými lístky s podvinutými okraji a jednu tyčinku s krátkou nitkou zakončenou prašníkem. Samičí květy jsou přisedlé, mají čtyřlaločný kalich s široce kopinatými lístky, kulovitý semeník a dlouhou čnělku s úzkou bliznou. Za příhodných podmínek, při dostatku vláhy, tepla a živin v půdě strom kvete celoročně. Květy opyluje štíhlopasá chalcidka z čeledi fíkovnicovitých, stehnatka Blastophaga quadraticeps. Každý druh fíkovníku má symbiotický vztah s určitým druhem chalcidky, která se podílí na opylení jeho květů. Vzájemné vztahy mezi opylovači a květy podrobně popisuje článek fík.
Plodem je fík, což je srostlé dužnaté plodenství obsahující semena mnoha květů sykonia. Je hladký, kulovitý, mírně stlačený a velký do 1,5 cm, zprvu zelený, ve zralosti tmavě červený až fialový, některé variety jsou žluté. Vyrůstá jednotlivě nebo ve dvojicích na kratičkých stopkách a má tři obvejčité listeny.[1][2][4][5][6][7]
Rozmnožuje se hlavně semeny, která roznášejí ptáci, netopýři a opice živicí se plody na stromech, stejně jako hlodavci a prasata požírající je na zemi. Celkem dobře se množí i pomoci řízků. Aby dospělý jedinec mohl produkovat životaschopná semena, musí v blízkosti žít požadovaný opylovač.
V přírodě někdy začíná strom svůj život jako epifyt, vzklíčí ze semene zaneseného do dutiny nebo rozsochy větve v koruně libovolného stromů, kde vypustí kořínky. Na svém hostiteli neparazituje, kořeny se ho pouze přidržuje a živiny i vláhu čerpá ze vzduchu. Kořínky rostou poměrně rychle a když dosáhnou až k zemi, vniknou do půdy. Pak se chovají jako normální kořeny a nový jedinec jimi začíná získávat živiny z půdy. Strom se dále vyvíjí normálně, ovšem dlouhé kořeny postupně rychle sílí a pokud hostitelský strom omotaly, tak jej uškrtí a když vnikly do jeho dutiny, tak roztrhají. Je to ovšem akt mnoha desetiletí až staletí.
Mimo náboženských účelů, kdy bývá vysazován v blízkosti buddhistických chrámů, je používán i pro ryze hospodářské účely nebo jako okrasný a stín poskytující strom. Jeho čerstvé či silážované listy a čerstvé větvičky slouží jako potrava pro slony, dobytek i velbloudy. Strom je významným hostitelem červců, např. červce lakového (Kerria lacca), jejichž výměšky tvoří základ šelaku užívaného k výrobě lihových a izolačních laků, politur a tmelů. Plody jsou většinou potravou zvířat a jen v době hladomoru i lidí.
Dřevo je šedavě bílé, středně těžké, váží 480 až 640 kg/m³, je středně trvanlivé a dobře odolává vodě. Dělají se z něho domácí pomůcky, bedny a sloužívá jako palivo, používá se také při ohňových obětech hinduistů. V tradičním lékařství se plody užívají jako mírné projímadlo a při bolestech zubů. Sušené plody léčí astma, kůra má stahující účinky a pomáhá při nemoci kůže, semena hojí zánět močových cest.
Fíkovník posvátný je místy považován za invazní druh, obvykle v oblastech kde roste druhotně, jako příklad jsou uváděné Izrael, Kuba a ve Spojených státech Florida a Havajské ostrovy.[1][2][4][8]
Řez kmenem
Listy
Zrající fíky
Žluté fíky
Obrázky, zvuky či videa k tématu fíkovník posvátný ve Wikimedia Commons
Fíkovník posvátný (Ficus religiosa) je statný, dlouhověký, listnatý strom pocházející z jižní Asie. Je jedním z asi 800 druhů ve všech tropech světa rozšířeného rodu fíkovník. Jeho druhové jméno "posvátný" je odvozeno od náboženského významu, který má pro buddhisty i hinduisty. Podle buddhistické mytologie dosáhl princ Siddhártha Gautama po šestileté meditaci v jeho stínu konečného osvícení a stal se Buddhou, strom proto bývá často vysazován u buddhistickým chrámů nebo u soch zpodobňujících Budhu. Fíkovníku posvátného si váží i hinduisté, protože podle jejich starověké tradice se ve větvích tohoto stromu zjevil lidem hinduistický bůh Višnu a spojují jej také s bohy Brahmou a Šivou.
Die Pappel-Feige (Ficus religiosa), auch Heiliger Feigenbaum, Indischer Pepulbaum, Pepulbaum, Pipalbaum, Buddhabaum, Bodhibaum, Bobaum, Pho-Baum oder Aswatthabaum, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Feigen (Ficus) innerhalb der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae). Sie stammt vom Indischen Subkontinent und Indochina.[1]
Ficus religiosa wächst je nach Standort als immergrüner oder laubabwerfender Baum, der Wuchshöhen von 6 bis 15, selten 20[2] bis zu 30 Metern erreicht und ist damit von mittlerer bis hoher Größe. Selten werden Luftwurzeln gebildet.[2] Es werden meist Stammdurchmesser von 2 bis 3 Metern erreicht.[2] Er hat ausgebreitete Äste. Die Rinde junger Zweige ist behaart. Die rissige Borke ist grau.[2]
Die wechselständig am Zweig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der hellgrüne, dünne, stielrunde Blattstiel ist meist 5 bis 10 (4 bis 11) Zentimeter lang. Beim Austrieb sind die Laubblätter rosafarben.[2] Die einfache Blattspreite ist bei einer Länge von meist 6 bis 15 (4,5 bis 8) Zentimetern sowie einer Breite von 4 bis 11, selten bis zu 14 Zentimetern kellenförmig-eiförmig oder fast kreisförmig. Der Blattrand ist glatt oder ± wellig. An der gestutzten oder ± herzförmigen Spreitenbasis sind drei bis fünf Hauptnerven vorhanden.[2] Die im Vergleich zu anderen Ficus-Arten relativ weichen Blattspreiten enden abrupt in Träufelspitzen, die fast die halbe Länge der Blattspreite aufweisen.[2] Es sind sechs bis neun Paare von Seitennerven und einige zickzackförmige Interkostalfelder vorhanden. Die gelblich-braunen Nebenblätter sind bei einer Länge von 8 bis 12 Millimetern deltaförmig mit zugespitztem Ende. Zystolithen sind nur auf der Unterseite vorhanden.[2] Die kahlen Nebenblätter sind 0,5 bis 3 Zentimeter lang.[3]
In den Blattachseln sitzen paarweise ungestielte Blütenstände (das Pseudanthium der Moraceae wird „Hypanthodium“ genannt). Jeweils viele Blüten sind in einem solchen Blütenstand, einem krugförmigen, ausgehöhlten Achsengewebe, eingesenkt. Unter dem Blütenstand sind drei Tragblätter vorhanden, die seidig-flaumig behaart bis kahl und bei einer Länge von 3 bis 5 Millimetern breit eiförmig-elliptisch sind mit stumpfem oberen Ende.[2] Das gelblich-grüne Hypanthodium besitzt einen Durchmesser von 5 bis 6 Millimetern.[2] Nur eine kleine, durch Schuppen-, bei dieser Art durch drei Hochblätter verengte, distale Öffnung (Ostiolum) bleibt als Verbindung ins Freie. Im Hypanthodium sind keine Borsten vorhanden.[2]
Die Blüten sind immer eingeschlechtig und apetal (ohne Kronblätter). In einem Hypanthodium kommen drei Blütentypen vor: männliche und fertile weibliche Blüten und steril weibliche (Gallblüten). Wenn rein männliche Blüten vorhanden sind, dann befinden sie sich in einem einzigen Wirtel. Die männlichen Blüten besitzen zwei bis drei freie eiförmig-lanzettliche Kelchblätter[2] und ein bis drei Staubblätter. Die fertilen weiblichen Blüten und Gallblüten sind sitzend oder gestielt. Die fertilen weiblichen Blüten und Gallblüten besitzen meist drei oder vier, selten bis zu fünf lanzettliche Kelchblätter.[2] Die fertilen weiblichen Blüten besitzen einen freien Fruchtknoten.
Die Frucht ist eine samenähnliche Achäne. Es liegt ein Fruchtverband (Achänenfruchtverband), genauer ein Sykonium, Hypanthodium (Scheinfrucht, Pseudocarp) vor, da die vielen weiblichen Blüten sich zu Achänen entwickeln und in den fleischigen, krugförmigen Blütenboden integriert sind.
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 13; es liegt Diploidie vor mit einer Chromosomenzahl von 2n = 26.[4]
Ficus religiosa stammt vom Indischen Subkontinent und Indochina.[1] Fundorte gibt es in Sri Lanka, Bangladesch, im nördlichen Indien, in Nepal, Pakistan, Myanmar, im nördlichen Thailand sowie im nördlichen Vietnam.[1][2] Ficus religiosa wird in vielen anderen tropischen Gebieten kultiviert.[1][2]
Die Erstveröffentlichung von Ficus religiosa erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 2, Seite 1059.[5] Ein Synonym für Ficus religiosa L. ist Urostigma religiosum (L.) Gasp.[6]
Die Art Ficus religiosa gehört zur Untersektion Urostigma der Sektion Urostigma aus der Untergattung Urostigma in der Gattung Ficus.[1]
Die Laubblätter von Ficus religiosa werden als Futter für Seidenraupen und andere Insekten verwendet.[1]
Der Bodhibaum wird in tropischen Gebieten als Zierpflanze in Parks, an Tempeln und an Straßen verwendet.[1][2][3] Sehr selten dient er in Räumen als große Topfpflanze.
Es wird erwähnt, dass Ficus religiosa in der Volksheilkunde eingesetzt wird.[1][2]
Gemäß der buddhistischen Überlieferung erlebte Siddhartha Gautama unter einer Pappelfeige sitzend das „Erwachen“ (sanskrit: Bodhi, oft ungenau mit „Erleuchtung“ übersetzt) und wurde damit zum Buddha („Erwachter“). Die Pappelfeige gilt seither in der buddhistischen Kunst als Symbol des Buddha. Oftmals wird sie in Reliefs und Bildern buddhistischer Tempelanlagen dargestellt.[7]
Im indischen Bodhgaya, dem einstigen Uruvela, steht neben dem Mahabodhi-Tempel ein angeblicher Nachkomme des ursprünglichen Bodhibaums, unter dem der Buddha Bodhi erlangt hatte. Als historisch belegt kann gelten, dass ein Zweig des ursprünglichen Baumes während Kaiser Ashokas Mission im 3. Jahrhundert v. Chr. nach Sri Lanka gelangte. Der daraus gewachsene Baum, der Sri Mahabodhi in der damaligen Könighauptstadt Anuradhapura, ist auch heute noch ein wichtiger Pilgerort für Buddhisten. Nachdem der ursprüngliche Bodhibaum in Bodhgaya durch einen shivaitischen Herrscher gefällt worden war, pflanzte man an seiner Stelle später einen Ableger aus Anuradhapura. Um diesen soll es sich bei dem heute in Bodhgaya stehenden Baum handeln.[8]
In der Tempelarchitektur Sri Lankas wurde es üblich, eigens Bodhi Gara genannte offene Gebäude um einen lebenden Bodhibaum zu errichten, der ebenfalls jeweils ein Ableger aus Anuradhapura sein muss (somit ein Ableger nur 2. Ordnung vom ursprünglichen Bodhibaum). Auch in Tempelanlagen Südostasiens, beispielsweise den Wats in Thailand, ist meist mindestens ein Bodhibaum zu finden, der zum Vesakh-Fest während des Vollmondes im April oder Mai im Mittelpunkt von Riten steht. Sogar in buddhistischen Tempelanlagen außerhalb Asiens wie in Hanapepe auf Kauai und anderen Hawaii-Inseln werden Bodhibäume mit ähnlicher Funktion gepflanzt.[9]
Mahabodhi in Bodhgaya, Indien
Bodhibaum in der Nähe des Sri Mahabodhi in Anuradhapura, Sri Lanka
Bodhibaum in typischer Einfriedung, Sri Lanka
Pho-Baum mit eingewachsenem Buddha-Kopf im Wat Mahathat Ayutthaya, Thailand
Die Pappel-Feige (Ficus religiosa), auch Heiliger Feigenbaum, Indischer Pepulbaum, Pepulbaum, Pipalbaum, Buddhabaum, Bodhibaum, Bobaum, Pho-Baum oder Aswatthabaum, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Feigen (Ficus) innerhalb der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae). Sie stammt vom Indischen Subkontinent und Indochina.
Ficus religiosa
Ficus religiosa, la figuièra de las pagòdas, o pipal (latin : Ficus religiosa | Sanscrit : pippala[1]), es un arbre del genre Ficus, de la familha de las Moracèas. Dins los tèxtes vedics, es nomenat ashvattha.
Es un arbre sagrat dins l'indoïsme e lo bodisme[2].
Lo pipal es un grand arbre semisempervirent avent una nautor maximala d'unes 30 mètres, amb un tronc al diamètre avent fins a 3 mètres. Las fuèlhas an una forma de còr, amb un tèrme long caracteristic. Mesuran de 10 a 17 cm de long e 8 a 12 cm de larg amb un petiòl de 6 a 10 cm. Lo fruch es una figa pichona de 1 a 1,5 cm de diamètre, venent violeta al madur.
Lo pipal es una figuièra estranglaira.
Lo nom de pipal ven del fach que la fuèlha punchuda pareis a aquesta del pibol.
Es naturalament present en Índia, al Bangladèsh, al Nepal, al Paquistan, al Sri Lanka, dins lo sud-oèst de la China e en Indochina.
Lo ficus religiosa mai vielh del mond poiriá èsser un arbre que foguèt nomenat d'Índia del nòrd cap a Ceilan en 288 AbC. e que en 1852 encara viviá, e qu'auriá estat vielh de 2 147 ans.
Lo Ficus religiosa es utilizat en medecina ayurvedica.
Es un arbre sagrat pels bodistas. « L'arbre de la Bodi » mai celèbre se trapa a Bodh Gaya, a unes 100 km de Patna, dins l'Estat indian del Bihar, qu'es jos son fulham que Boda, lo fondator del bodisme, atenguèt lo Bodi, lo Despèrt o coneissença suprèma.
Aqueste arbre es un dels quatre luòcs sants del bodisme; es donc una destinacion fòrça frequentada pels pelegrins. Toca lo temple de la Mahabodhi a Bodh Gaya. Alara que meditava jos aqueste arbre (mencionat coma Assattha dins lo Tipitaka), Siddhartha Gautama a atenguè lo Nirvana. Alara, l'arbre Bo o arbre de la saviesa es considerat coma sagrat e simbolic pels bodistas. .
Sa fuèlha es un motiu decoratiu classic.
Per l'indoïsme, aqueste arbre a tanben una dimension religiosa. Sas fuèlhas e rams èran utilizadas per de sacrificis vedics[3]. Segon la mitologia indiana, lo dieu Vishnó seriá nascut jos un d'aquestes arbres, e lo savi Narada vegèt lo Senhor apareis « dins son còr », alara que meditava joss un tal arbre. Fin finala, lo bruch del vent dins sas fuèlhas es comparat a aqueste de la vina. Es tanben possible qu'una ceremonia se debane jos aqueste arbre pendent lo maridatge.
Ficus religiosa
Ficus religiosa
Fuèlhas de Ficus religiosa
L'arbre de la Bodi a Bodhgaya
Ficus religiosa (lat.Ficus religiosa) është bimë e cila klasifikohet në familjen e bimëve Moraceae.
Ficus religiosa
Ficus religiosa, la figuièra de las pagòdas, o pipal (latin : Ficus religiosa | Sanscrit : pippala), es un arbre del genre Ficus, de la familha de las Moracèas. Dins los tèxtes vedics, es nomenat ashvattha.
Ficus religiosa (lat.Ficus religiosa) është bimë e cila klasifikohet në familjen e bimëve Moraceae.
De Pippal-Baum (Ficus religiosa; Pappel-Fiige, Bodhibaum, Buddhabaum; Pali: asattha) ghört zu de Familie vode Muulbeergwächs (Moraceae). Sini Haimet isch Indie und Ostasie. De Baum wachst ganz schnell und bildet Luftwurzle und chan öppe 30 Meter höch werde. I starche Trochezite chaner all sini Blätter abwörfe.
De Pippal-Bomm macht im Februar roti Blüete und im Mai chlini Frücht vomene Durchmesser vo öppe aim bis anderthalb Santimeter. Die vielette Frücht chamer esse, würket aber liecht abfüehrend. D Blätter chönet 18 cm lang werde und laufet inen arttypische lange Spitz us. Si sind liecht giftig und werdet zu Medizin för Hutchrankete verarbaitet. Au d Rinde werd för medizinischi Zweck brucht, bsunders för d Behandlig vo Entzündige und Gschwür.
De Pippal-Baum isch im Hinduismus, Jainismus und Buddhismus hailig und die tröchnete Blätter werdet mit Bilder vom Buddha oder hailige Objekt bemolt.
De Baum isch im Buddhismus hailig, well de nordindisch Königssoo Siddhattha Gotama unter aim vo dene Bömm im indische Ort Bodhgaya d Erlüüchtig erlangt het und so zum Buddha worden isch. Z Bodhgaya schtoht hüt e Nochkome vo dem Bomm und werd Mahabodhi ("Grossi Erlüchtig") gnennt.
De indisch Kaiser Aschoka het um de alti Bomm e Staimuur errichte loo und het e Schösslig am König vo Sri Lanka gschickt, wo deseb zum Buddhismus übertrete isch. De Schösslig isch i de Kaiserstadt Anurādhapura ipflazt worde und werd hüt as Sri Mahabodhi verehrt und isch e beliebte Pilgerort vo Sri Lanka.
De alti Bomm z Bodhgaya isch im Afang vom 7. Johrhundert em Hass vom König Sasānka zum Opfer gfale. De heten nöd nu lo umhaue loo sondern gadono bifohle, ass d Wurzle verbrennt werde sölet. Spöter isch den e Schösslig vom Sri Mahabodhi us Sri Lanka uf Bodhgaya brocht worde. Well weret de Mogule-Zit die ganzi Tempelaalaag vernochlässigt worden isch, isch de zwaiti Bomm abgserblet und im Joor 1867 heten e Sturm entwurzlet. Öb de hütig Bomm vo sebem abstammt oder öb e noie Schösslig us Sri Lanka gholt worden isch, waiss mer nüm.
De Pippal-Baum (Ficus religiosa; Pappel-Fiige, Bodhibaum, Buddhabaum; Pali: asattha) ghört zu de Familie vode Muulbeergwächs (Moraceae). Sini Haimet isch Indie und Ostasie. De Baum wachst ganz schnell und bildet Luftwurzle und chan öppe 30 Meter höch werde. I starche Trochezite chaner all sini Blätter abwörfe.
De Pippal-Bomm macht im Februar roti Blüete und im Mai chlini Frücht vomene Durchmesser vo öppe aim bis anderthalb Santimeter. Die vielette Frücht chamer esse, würket aber liecht abfüehrend. D Blätter chönet 18 cm lang werde und laufet inen arttypische lange Spitz us. Si sind liecht giftig und werdet zu Medizin för Hutchrankete verarbaitet. Au d Rinde werd för medizinischi Zweck brucht, bsunders för d Behandlig vo Entzündige und Gschwür.
De Pippal-Baum isch im Hinduismus, Jainismus und Buddhismus hailig und die tröchnete Blätter werdet mit Bilder vom Buddha oder hailige Objekt bemolt.
माध्यमे अपभारण करा
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन याचे नावाने नामकरण Taxonomyसाम्राज्यPlantaeSubkingdomViridiplantaeInfrakingdomStreptophytaSuperdivisionEmbryophytaDivisionTracheophytaSubdivisionSpermatophytinaOrderRosalesFamilyMoraceaeGenusFicusSpeciesFicus religiosaTaxon author कार्ल लिनेयस, इ.स. १७५३ 
अधिकार नियंत्रण 
पिंपळ हे भारतीय उपखंडातील वृक्ष आहे. हा वृक्ष भिंतीवर, छपरावर, खडकावर, खांबावर, झाडावर, जेथे जागा मिळेल तेथे वाढतो. हा ‘मोरेसी’ म्हणजे ‘वट’ कुलातील वृक्ष आहे. याचे वनस्पतिशास्त्रातील नाव ‘फायकस रिलिजिओसा’ आहे. संपूर्ण भारतभर आढळणारा हा वृक्ष विशेषत: हिमालयाच्या उताराचा भाग, पंजाब, ओरिसा व कोलकोता येथे जास्त संख्येने आढळतो. या वृक्षाला भरपूर आयुष्य असते म्हणून याला ‘अक्षय’ वृक्ष असे म्हणतात. अश्वत्थ हेही त्याचेच नाव. ज्या वृक्षाखाली बसले असताना गौतम बुद्धांना ज्ञानप्राप्ती झाली त्या विशिष्ट वृुक्षाला बोधिवृक्ष म्हणजेच 'ज्ञानाचा वृक्ष' म्हटले जाते. हा वृक्ष बिहारमधील बोधगया येथे आहे.
पिंपळाची उंची १० ते १५ मीटरपर्यंत वाढते. खोड पांढरट गुलाबी, लाल, गुळगुळीत, तंतुमय असते. पाने हृदयाकार, लांब देठाची, कोवळी असताना गुलाबी, तांबूस नंतर हिरव्या रंगाची, आणि वाऱ्याबरोबर सतत हलणारी, सळसळणारी, डोळ्यांना, कानांना सुखावणारी असतात. अग्रस्थ अंकुर, उपपर्णानी झाकलेला, उपपर्णे लांबट तांबूस-गुलाबी असतात. हिरव्या रंगाची फुले, अतिशय लहान आकाराच्या गडूसारखी दिसतात याचे पुष्पाशय (फळासारखा दिसणारा भाग) पानाचा देठ आणि फांदी यामध्ये आणि फांदीवर येतो. पुष्पाशय सुरुवातीला हिरवा तर नंतर जांभळा होतो. यामध्ये तीन पाकळ्यांची नरपुष्पे व पाच पाकळ्याची मादीपुष्पे असतात. यावर सतत कीटक बसतात. याची खरी फळे अतिशय लहान नळीच्या आकाराची असतात. ही पिकलेली फळे पक्ष्यांना खूप आवडतात. ही फळे पचण्यास कठीण असतात. न पचलेल्या फळांच्या बिया, पक्ष्यांच्या विष्ठेमार्फत इतरत्र पडून सहज उगवतात.
हा वृक्ष भोवतालचे वातावरण शुद्ध करतो. याचमुळे याला पवित्र ठरविले असावे. हा कोठेही, कसाही वाढणारा वृक्ष असल्यामुळे तो मोकळ्या जागेत लावणे योग्य असते. तो घराजवळ असल्यास घराच्या भिंती, वासे, खांब यांमधे वाढून घराला हानी निर्माण करतो.
पिंपळाच्या झाडापासून ‘लाख’ बनवितात. याच्या औषधाने व्रण बरे करतात. उदरशूल व पोटाचे अन्य विकार यावर पिंपळाच्या फळांचा वापर करतात. याच्या सालींचा काढा पौष्टिक व शक्तिवर्धक असतो. पिंपळाच्या सालीपासून लाल रंग तयार होतो. बौद्ध भिक्खू या रंगाने आपले वस्त्र रंगवतात. हडाप्पा अणि मोहोंजेदाडोच्या उत्खननात सापडलेल्या नाण्यांवर पिंपळाच्या पानाच्या आकृती आहेत.
पिंपळाला भारतीय समाजात मानाचे व पूजनीय स्थान आहे. हिंदू संस्कृतीत, ज्या वृक्षांना 'तोडू नये' असा दंडक आहे, त्यापैकी हा एक. अश्वत्थ मारुतीचे (पिंपळाखाली असलेल्या मारुतीचे) मारुतीचे पूजन हितकारी, पुण्यकारक म्हणून वर्णिले आहे. श्रावण महिन्यातील शनिवारी पिंपळाची पूजा करतात. पिंपळ हा पुष्य नक्षत्राचा आराध्यवृक्ष आहे.
गौतम बुद्धांनी बिहार मधील बोधगया येथे एका पिंपळाच्या झाडाखाली ध्यान केले असता, त्यांना ज्ञानप्राप्ती झाली. तेव्हापासून याला बोधिवृक्ष असे म्हणू लागले.
पिंपळाच्या पानांचा एकमेकांवर आपटून पावलांच्या आवाजासारखा आवाज होतो. त्यामुळे पिंपळावर भूत (मुंजा) असते असा समज झाला आहे. त्याकरता लोक पिंपळाच्या झाडाखालून रात्री जात नाहीत.
पिंपळ हे भारतीय उपखंडातील वृक्ष आहे. हा वृक्ष भिंतीवर, छपरावर, खडकावर, खांबावर, झाडावर, जेथे जागा मिळेल तेथे वाढतो. हा ‘मोरेसी’ म्हणजे ‘वट’ कुलातील वृक्ष आहे. याचे वनस्पतिशास्त्रातील नाव ‘फायकस रिलिजिओसा’ आहे. संपूर्ण भारतभर आढळणारा हा वृक्ष विशेषत: हिमालयाच्या उताराचा भाग, पंजाब, ओरिसा व कोलकोता येथे जास्त संख्येने आढळतो. या वृक्षाला भरपूर आयुष्य असते म्हणून याला ‘अक्षय’ वृक्ष असे म्हणतात. अश्वत्थ हेही त्याचेच नाव. ज्या वृक्षाखाली बसले असताना गौतम बुद्धांना ज्ञानप्राप्ती झाली त्या विशिष्ट वृुक्षाला बोधिवृक्ष म्हणजेच 'ज्ञानाचा वृक्ष' म्हटले जाते. हा वृक्ष बिहारमधील बोधगया येथे आहे.
पिंपळाची उंची १० ते १५ मीटरपर्यंत वाढते. खोड पांढरट गुलाबी, लाल, गुळगुळीत, तंतुमय असते. पाने हृदयाकार, लांब देठाची, कोवळी असताना गुलाबी, तांबूस नंतर हिरव्या रंगाची, आणि वाऱ्याबरोबर सतत हलणारी, सळसळणारी, डोळ्यांना, कानांना सुखावणारी असतात. अग्रस्थ अंकुर, उपपर्णानी झाकलेला, उपपर्णे लांबट तांबूस-गुलाबी असतात. हिरव्या रंगाची फुले, अतिशय लहान आकाराच्या गडूसारखी दिसतात याचे पुष्पाशय (फळासारखा दिसणारा भाग) पानाचा देठ आणि फांदी यामध्ये आणि फांदीवर येतो. पुष्पाशय सुरुवातीला हिरवा तर नंतर जांभळा होतो. यामध्ये तीन पाकळ्यांची नरपुष्पे व पाच पाकळ्याची मादीपुष्पे असतात. यावर सतत कीटक बसतात. याची खरी फळे अतिशय लहान नळीच्या आकाराची असतात. ही पिकलेली फळे पक्ष्यांना खूप आवडतात. ही फळे पचण्यास कठीण असतात. न पचलेल्या फळांच्या बिया, पक्ष्यांच्या विष्ठेमार्फत इतरत्र पडून सहज उगवतात.
हा वृक्ष भोवतालचे वातावरण शुद्ध करतो. याचमुळे याला पवित्र ठरविले असावे. हा कोठेही, कसाही वाढणारा वृक्ष असल्यामुळे तो मोकळ्या जागेत लावणे योग्य असते. तो घराजवळ असल्यास घराच्या भिंती, वासे, खांब यांमधे वाढून घराला हानी निर्माण करतो.
पीपर (हिंदी:पीपल) एगो पेड़ होला जवन भारत आ आसपास की देशन में बहुत पावल जाला। पीपर की पेड़ के पबित्र मानल जाला आ लोग शनीचर की दिने एकरी नीचे दिया बारे लन। वनस्पति शास्त्र की हिसाब से ई एगो फिग के प्रजाति हवे। मने अइसन पेड़ जवना में गोदा लागेला। अउरी फिग वाला पेड़ गूलर, पाकड़, बरगद होला।
पीपल (अंग्रेज़ी: सैकरेड फिग, संस्कृत:अश्वत्थ) भारत, नेपाल, श्री लंका, चीन और इंडोनेशिया में पाया जाने वाला बरगद, या गूलर की जाति का एक विशालकाय वृक्ष है जिसे भारतीय संस्कृति में महत्त्वपूर्ण स्थान दिया गया है तथा अनेक पर्वों पर इसकी पूजा की जाती है। बरगद और गूलर वृक्ष की भाँति इसके पुष्प भी गुप्त रहते हैं अतः इसे 'गुह्यपुष्पक' भी कहा जाता है। अन्य क्षीरी (दूध वाले) वृक्षों की तरह पीपल भी दीर्घायु होता है।[1] इसके फल बरगद-गूलर की भांति बीजों से भरे तथा आकार में मूँगफली के छोटे दानों जैसे होते हैं। बीज राई के दाने के आधे आकार में होते हैं। परन्तु इनसे उत्पन्न वृक्ष विशालतम रूप धारण करके सैकड़ों वर्षो तक खड़ा रहता है। पीपल की छाया बरगद से कम होती है, फिर भी इसके पत्ते अधिक सुन्दर, कोमल और चंचल होते हैं। वसंत ऋतु में इस पर धानी रंग की नयी कोंपलें आने लगती है। बाद में, वह हरी और फिर गहरी हरी हो जाती हैं। पीपल के पत्ते जानवरों को चारे के रूप में खिलाये जाते हैं, विशेष रूप से हाथियों के लिए इन्हें उत्तम चारा माना जाता है। पीपल की लकड़ी ईंधन के काम आती है किंतु यह किसी इमारती काम या फर्नीचर के लिए अनुकूल नहीं होती। स्वास्थ्य के लिए पीपल को अति उपयोगी माना गया है। पीलिया, रतौंधी, मलेरिया, खाँसी और दमा तथा सर्दी और सिर दर्द में पीपल की टहनी, लकड़ी, पत्तियों, कोपलों और सीकों का प्रयोग का उल्लेख मिलता है।[2]
भारतीय संस्कृति में पीपल देववृक्ष है, इसके सात्विक प्रभाव के स्पर्श से अन्त: चेतना पुलकित और प्रफुल्लित होती है। स्कन्द पुराण में वर्णित है कि अश्वत्थ (पीपल) के मूल में विष्णु, तने में केशव, शाखाओं में नारायण, पत्तों में श्रीहरि और फलों में सभी देवताओं के साथ अच्युत सदैव निवास करते हैं।[क] पीपल भगवान विष्णु का जीवन्त और पूर्णत:मूर्तिमान स्वरूप है। भगवान कृष्ण कहते हैं- समस्त वृक्षों में मैं पीपल का वृक्ष हूँ।[ख] स्वयं भगवान ने उससे अपनी उपमा देकर पीपल के देवत्व और दिव्यत्व को व्यक्त किया है। शास्त्रों में वर्णित है कि पीपल की सविधि पूजा-अर्चना करने से सम्पूर्ण देवता स्वयं ही पूजित हो जाते हैं।[ग] पीपल का वृक्ष लगाने वाले की वंश परम्परा कभी विनष्ट नहीं होती। पीपल की सेवा करने वाले सद्गति प्राप्त करते हैं। पीपल वृक्ष की प्रार्थना के लिए अश्वत्थस्तोत्र में पीपल की प्रार्थना का मंत्र भी दिया गया है। [घ] प्रसिद्ध ग्रन्थ व्रतराज में अश्वत्थोपासना में पीपल वृक्ष की महिमा का उल्लेख है। अश्वत्थोपनयनव्रत में महर्षि शौनक द्वारा इसके महत्त्व का वर्णन किया गया है। अथर्ववेदके उपवेद आयुर्वेद में पीपल के औषधीय गुणों का अनेक असाध्य रोगों में उपयोग वर्णित है। पीपल के वृक्ष के नीचे मंत्र, जप और ध्यान तथा सभी प्रकार के संस्कारों को शुभ माना गया है। श्रीमद्भागवत् में वर्णित है कि द्वापर युग में परमधाम जाने से पूर्व योगेश्वर श्रीकृष्ण इस दिव्य पीपल वृक्ष के नीचे बैठकर ध्यान में लीन हुए। यज्ञ में प्रयुक्त किए जाने वाले 'उपभृत पात्र' (दूर्वी, स्त्रुआ आदि) पीपल-काष्ट से ही बनाए जाते हैं। पवित्रता की दृष्टि से यज्ञ में उपयोग की जाने वाली समिधाएं भी आम या पीपल की ही होती हैं। यज्ञ में अग्नि स्थापना के लिए ऋषिगण पीपल के काष्ठ और शमी की लकड़ी की रगड़ से अग्नि प्रज्वलित किया करते थे।[3] ग्रामीण संस्कृति में आज भी लोग पीपल की नयी कोपलों में निहित जीवनदायी गुणों का सेवन कर उम्र के अंतिम पडाव में भी सेहतमंद बने रहते हैं।[4]
जब अमावस्या (हिंदू कैलेंडर महीने के पन्द्रहवें दिन) हिन्दू कैलेंडर वर्ष में सोमवार को पड़ती है। इस दिन पवित्र पीपल के पेड़ की १०८ बार परिक्रमा कर महिलाएं व्रत रख कर पूजन करती हैं।
_BHL463641.jpg)
_(518114241).jpg)
_(2238809263).jpg)
.jpg)
|access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) 
पीपल (अंग्रेज़ी: सैकरेड फिग, संस्कृत:अश्वत्थ) भारत, नेपाल, श्री लंका, चीन और इंडोनेशिया में पाया जाने वाला बरगद, या गूलर की जाति का एक विशालकाय वृक्ष है जिसे भारतीय संस्कृति में महत्त्वपूर्ण स्थान दिया गया है तथा अनेक पर्वों पर इसकी पूजा की जाती है। बरगद और गूलर वृक्ष की भाँति इसके पुष्प भी गुप्त रहते हैं अतः इसे 'गुह्यपुष्पक' भी कहा जाता है। अन्य क्षीरी (दूध वाले) वृक्षों की तरह पीपल भी दीर्घायु होता है। इसके फल बरगद-गूलर की भांति बीजों से भरे तथा आकार में मूँगफली के छोटे दानों जैसे होते हैं। बीज राई के दाने के आधे आकार में होते हैं। परन्तु इनसे उत्पन्न वृक्ष विशालतम रूप धारण करके सैकड़ों वर्षो तक खड़ा रहता है। पीपल की छाया बरगद से कम होती है, फिर भी इसके पत्ते अधिक सुन्दर, कोमल और चंचल होते हैं। वसंत ऋतु में इस पर धानी रंग की नयी कोंपलें आने लगती है। बाद में, वह हरी और फिर गहरी हरी हो जाती हैं। पीपल के पत्ते जानवरों को चारे के रूप में खिलाये जाते हैं, विशेष रूप से हाथियों के लिए इन्हें उत्तम चारा माना जाता है। पीपल की लकड़ी ईंधन के काम आती है किंतु यह किसी इमारती काम या फर्नीचर के लिए अनुकूल नहीं होती। स्वास्थ्य के लिए पीपल को अति उपयोगी माना गया है। पीलिया, रतौंधी, मलेरिया, खाँसी और दमा तथा सर्दी और सिर दर्द में पीपल की टहनी, लकड़ी, पत्तियों, कोपलों और सीकों का प्रयोग का उल्लेख मिलता है।
আঁহত (ইংৰাজী: Sacred Fig , বৈজ্ঞানিক নাম-Ficus religiosa ) মোৰেচি পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত এবিধ ডিমৰু জাতীয় গছ৷[1][2] এই গছজোপাৰক অন্য বহুতো নাম যেনে বোধি (bodhi tree)[3] পিপল (pippala, peepul,[1] peepal) বা অশ্বথ' (ashwattha) আদিৰে জনা যায়৷[4] এই গছজোপাই ভাৰত উপমহাদেশত জন্ম হোৱা তিনিটা প্ৰধান ধৰ্ম বৌদ্ধধৰ্ম, হিন্দুধৰ্ম আৰু জৈনধৰ্মত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ স্থান অধিকাৰ কৰি আছে৷ এই উদ্ভিদবিধ ভাৰত, বাংলাদেশ, নেপাল, পাকিস্তান, শ্ৰীলংকা, দক্ষিণ-পশ্চিম চীন আৰু ইন্দোনেছিয়া আদি দেশত স্থানীয়ভাৱে পোৱা যায়৷ [5][6]
আঁহত বৃক্ষজাতীয় উদ্ভিদ৷ আহঁত এবিধ পৰ্ণপাতী বা পাৰ্শ্বীয় চিৰসেউজীয়া উদ্ভিদ৷ এই গছজোপাৰ উচ্চতা ৩০মিটাৰ পৰ্য্যন্ত আৰু ব্যাস তিনি মিটাৰ পৰ্য্যন্ত হ'ব পাৰে৷ এই গছৰ পাতবোৰ সৰু পাণৰ আকৃতিৰ হয়৷ গুৰিভাগ খাঁজ নকটা ঘুৰণীয়া আৰু আগৰফালে ক্ৰমান্বয়ে সৰু হৈ গৈ দীঘলনেজীয়া ৰূপ ধৰে৷[7] পাতৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ১০-১৭ ছে:মি: আৰু পৃস্থ ৮-১২ ছে: মি: হয়৷
আহঁত গছৰ ফলবোৰ সৰু, বৰণ কেঁচাতে সেউজীয়া আৰু পকিলে বেঙুণীয়া হৈ পৰে৷
আহঁতৰ জীৱনকাল দীঘলীয়া৷ এই গছৰ গড় আয়ুস ৯০০-১৫০০ বছৰ৷ কিছুমান ঠাইত এই গছ ৩০০০ বছৰ পৰ্য্যন্ত জীয়াই থকাৰো তথ্য পোৱা যায়৷ [8] [9]
আঁহত গছক হিন্দু, জৈন আৰু বৌদ্ধ ধৰ্মত পবিত্ৰ বুলি গণ্য কৰা হয়৷ শ্ৰীলংকাত থকা বোধি বৃক্ষক মানুহে ৰোৱা আটাইতকৈ পুৰণি গছ বুলি অনুমান কৰা হয়৷
পৰম্পৰাগতভাৱে আঁহতৰ বিভিন্ন অংশ ঔষধ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷ তথ্য অনুসৰি প্ৰায় ৫০ বিধ সৰু-বৰ ৰোগ যেনে বহুমূত্ৰ, এজমা, ডায়েৰিয়া, হৃদযন্ত্ৰৰ বিভিন্ন বিসংগতি আদিত এই উদ্ভিদ ব্যৱহৃত হয়৷[10][11] আয়ুৰ্বেদীয় চিকিৎসা পদ্ধতিতো আঁহত গছৰ বিভিন্ন অংশৰ বহুলভাৱে ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷
Ficus religiosa young trunk in Hong Kong
Ficus religiosa young leaves
Coppersmith Barbet Megalaima haemacephala feeding on its figs in Hyderabad, India
A 200 year old, 50 feet circumference Peepal tree in Nepal
Black-hooded Oriole Oriolus xanthornus feeding on its figs in Kolkata, WB.
Trunk of Sacred Fig at Flamingo Gardens, Davie, Florida
Fruits of Sacred Fig at Flamingo Gardens,Davie, Florida
Leaves of Sacred Fig at Flamingo Gardens,Davie, Florida
The Bodhi Tree in Bodhgaya
আঁহত (ইংৰাজী: Sacred Fig , বৈজ্ঞানিক নাম-Ficus religiosa ) মোৰেচি পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত এবিধ ডিমৰু জাতীয় গছ৷ এই গছজোপাৰক অন্য বহুতো নাম যেনে বোধি (bodhi tree) পিপল (pippala, peepul, peepal) বা অশ্বথ' (ashwattha) আদিৰে জনা যায়৷ এই গছজোপাই ভাৰত উপমহাদেশত জন্ম হোৱা তিনিটা প্ৰধান ধৰ্ম বৌদ্ধধৰ্ম, হিন্দুধৰ্ম আৰু জৈনধৰ্মত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ স্থান অধিকাৰ কৰি আছে৷ এই উদ্ভিদবিধ ভাৰত, বাংলাদেশ, নেপাল, পাকিস্তান, শ্ৰীলংকা, দক্ষিণ-পশ্চিম চীন আৰু ইন্দোনেছিয়া আদি দেশত স্থানীয়ভাৱে পোৱা যায়৷
ਪਿੱਪਲ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: ਸੇਕਰਡ ਫਿਗ, ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ: ਅਸ਼ਵੱਥ) ਭਾਰਤ, ਨੇਪਾਲ, ਸ਼੍ਰੀ ਲੰਕਾ, ਚੀਨ ਅਤੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਬੋਹੜ, ਜਾਂ ਗੂਲਰ ਦੀ ਜਾਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ-ਆਕਾਰ ਰੁੱਖ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਥਾਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਅਨੇਕ ਪੁਰਬਾਂ ਉੱਤੇ ਇਸ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬੋਹੜ ਅਤੇ ਗੂਲਰ ਰੁੱਖ ਦੀ ਭਾਂਤੀ ਇਸ ਦੇ ਪੁਸ਼ਪ ਵੀ ਗੁਪਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਗੁਹਿਅਪੁਸ਼ਪਕ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਕਸ਼ੀਰੀ (ਦੁੱਧ ਵਾਲੇ) ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿੱਪਲ ਵੀ ਦੀਰਘ-ਆਯੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਫਲ ਬੋਹੜ - ਗੂਲਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੀਜਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਅਤੇ ਸਰੂਪ ਪੱਖੋਂ ਮੁੰਗਫ਼ਲੀ ਦੇ ਛੋਟੇ ਦਾਣਿਆਂ ਵਰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਦੇ ਬੀਜ ਰਾਈ ਦੇ ਦਾਣੇ ਦੇ ਵੀ ਅੱਧੇ ਅਕਾਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਰੁੱਖ ਵਿਸ਼ਾਲਤਮ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਕੇ ਅਣਗਿਣਤ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਖੜਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਿੱਪਲ ਦੀ ਛਾਂ ਬੋਹੜ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ ਇਸ ਦੇ ਪੱਤੇ ਜਿਆਦਾ ਸੁੰਦਰ, ਕੋਮਲ ਅਤੇ ਚੰਚਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ ਇਸ ਉੱਤੇ ਧਾਨੀ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਕਰੂੰਬਲਾਂ ਆਉਣ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਹਰੀਆਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਗੂੜ੍ਹੀਆਂ ਹਰੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਪੱਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰੇ ਵਜੋਂ ਖਿਲਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਖਾਸ਼ ਕਰ ਹਾਥੀਆਂ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉੱਤਮ ਚਾਰਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਿੱਪਲ ਦੀ ਲੱਕੜੀ ਬਾਲਣ ਦੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਕਿਸੇ ਇਮਾਰਤੀ ਕੰਮ ਜਾਂ ਫਰਨੀਚਰ ਲਈ ਅਨੁਕੂਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।[1] ਸਿਹਤ ਲਈ ਪਿੱਪਲ ਨੂੰ ਅਤਿ ਲਾਭਦਾਇਕ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪੀਲਿਆ, ਰਤੌਂਧੀ, ਮਲੇਰੀਆ, ਖੰਘ ਤੇ ਦਮੇ ਅਤੇ ਸਰਦੀ ਤੇ ਸਿਰ ਦਰਦ ਵਿੱਚ ਪਿੱਪਲ ਦੀ ਟਹਿਣੀ, ਲੱਕੜੀ, ਪੱਤਿਆਂ, ਕਰੂੰਬਲਾਂ ਅਤੇ ਸੀਕਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਯੋਗ ਦਾ ਚਰਚਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਦਰਖੱਤ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਲ ਹੈ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਪੱਧਰ ਉੱਤੇ ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਦਿਲ ਦੇ ਆਕਾਰ ਵਾਲੇ ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਪੱਤੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲਈ ਲੇਪ ਵਜੋਂ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਫਲਾਂ ਨੂੰ ਪਪੀਸੀਆਂ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਪੱਕਣ ’ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਜਾਮਣੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹਿੰਦ ਉੱਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੀਆਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅਨੇਕ ਅੱਡ ਅੱਡ ਨਾਂ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਹਨ:
రావిచెట్టు (ఆంగ్లం Sacred Fig also known as Bo) లేదా పీపల్ (హిందీ) లేదా అశ్వత్థ వృక్షము మర్రి జాతికి చెందిన ఒక చెట్టు. భారత దేశం, నేపాల్, దక్షిణ చైనా, ఇండో చైనా ప్రాంతాలలో ఈ చెట్టు అధికంగా పెరుగుతుంది. ఇది పొడి ప్రాంతలలోనూ, తేమ ప్రాంతాలలోనూ కూడా పెరిగే పెద్ద చెట్టు. ఇది సుమారు 30 మీటర్లు ఎత్తు వరకు పెరుగుతుంది. దీని కాండం వ్యాసం 3 మీటర్ల వరకు పెరుగుతుంది. అశ్వత్థ పత్రి రావి చెట్టుకు చెందినది. వినాయక చవితి రోజు చేసుకునే వరసిద్ధివినాయక ఏకవింశతి పత్రి పూజా క్రమములో ఈ ఆకు 19 వది.
రావి చెట్టు ఆకులు మొన దేలి ఉంటాయి. 10-17 సెంటీ మీటర్ల వరకు పొడవు, 8-12 సెంటీ మీటర్ల వరకు వెడల్పు, 6-10 సెంటీ మీటర్ల వరకు petiole కలిగి ఉంటాయి. దీని పండు 1-1.5 సెంటీమీటర్ల వ్యాసం కలిగి, green ripening purple రంగులో ఉంటుంది.
వినాయక చవితి నాడు విఘ్నేశ్వరునికి ఇష్టమని చెప్పబడే 21 ఆకులతో స్వామివారికి పూజ చేస్తారు. ఆ 21 ఆకుల్లో అశ్వత్థ పత్రి (రావి ఆకు) కు స్థానం ఉంది. ఓం వినాయకాయ నమః అశ్వత్థ పత్రం పూజయామి అంటూ ఈ పత్రిని స్వామివారి విగ్రహంపై వేస్తారు. ఇక ఈ వృక్షమైతే హిందువులకు, బౌద్ధులకు, జైనులకు పవిత్ర వృక్షం. కృష్ణభగవానుడు తాను వృక్షాలలో అశ్వత్థ వృక్షాన్ని అని చెప్పుకున్నట్టు భగవద్గీత ద్వారా తెలుస్తోంది.[1] యువరాజుగా ఉన్న సిద్ధార్థుడు జ్ఞానోదయం పొంది బుద్ధునిగా మారింది కూడా అశ్వత్థ వృక్షం కింద కావడంతో బౌద్ధంలో కూడా ఈ వృక్షానికి పవిత్ర స్థానం ఉంది.
రావి చెట్టు హిందువులకు, బౌద్ధులకు, జైనులకూ పవిత్రమైన చెట్టు. (వృక్షాలలో నేను అశ్వత్థ వృక్షాన్ని - భగవద్గీత). బుద్ధగయ లోని బోధివృక్షం క్రీ.పూ.288 నాటిదని అంచనా వేశారు. (పుష్పించే వృక్షాలలో వయసు అంచనా కట్టబడిన వాటిలో ఇది అత్యంత పురాతనమైనది కావచ్చును). సిద్ధార్ధుడు ఒక రావి చెట్టు క్రింద ధ్యానం చేసి జ్ఞానం పొందాడని అంటారు. ఇప్పటికీ రావిచెట్టు చాలా బౌద్ధ, హిందూ మందిరాలలో కానవస్తుంది. పెద్ద రావిచెట్ల క్రింద చిన్న చిన్న గుళ్ళు ఉండడం కూడా సాధారణం.
రావి మండలను ఎండబెట్టి.. ఎండిన పుల్లలను నేతితో కాల్చి భస్మం చేసి ఆ భస్మాన్ని తేనెతో కలి పి రోజూ సేవిస్తే శ్వాసకోశ వ్యాధులు నయమవుతాయి
ఈ పత్రి సుగంధమూ, దుర్గంధమూ కాని విశిష్టమైన వాసనతో ఉంటుంది.
ఆయుర్వేదంలో ఈ పత్రాలకు శ్వాసకోశ వ్యాధుల చికిత్సలో స్థానం ఉంది.
సంస్కృతంలో 'ప్లక్స'వృక్షం అనగా ఒక విధమైన రావి చెట్టు.[2], Ficus infectoria) అనే జాతిని సూచించేది. హిందూ శాస్త్ర గ్రంథాల ప్రకారం సరస్వతీ నది ప్లక్స వృక్షంనుండి నేలకు జాలువారింది.[3] [4] ఋగ్వేదంలో ప్లక్స ప్రశ్రవణం నుండి సరస్వతీ నది ఆరంభమైంది.[5]
రావిచెట్టు (ఆంగ్లం Sacred Fig also known as Bo) లేదా పీపల్ (హిందీ) లేదా అశ్వత్థ వృక్షము మర్రి జాతికి చెందిన ఒక చెట్టు. భారత దేశం, నేపాల్, దక్షిణ చైనా, ఇండో చైనా ప్రాంతాలలో ఈ చెట్టు అధికంగా పెరుగుతుంది. ఇది పొడి ప్రాంతలలోనూ, తేమ ప్రాంతాలలోనూ కూడా పెరిగే పెద్ద చెట్టు. ఇది సుమారు 30 మీటర్లు ఎత్తు వరకు పెరుగుతుంది. దీని కాండం వ్యాసం 3 మీటర్ల వరకు పెరుగుతుంది. అశ్వత్థ పత్రి రావి చెట్టుకు చెందినది. వినాయక చవితి రోజు చేసుకునే వరసిద్ధివినాయక ఏకవింశతి పత్రి పూజా క్రమములో ఈ ఆకు 19 వది.
ಅಶ್ವತ್ಥಮರ (ಅರಳಿ) (Peepul Tree) ಭಾರತೀಯರಿಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಪವಿತ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿತವಾದ ಮರ.ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿರುವ ಮರ. ಇದು ನೇಪಾಳ, ಭಾರತ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ನೈಋತ್ಯ ಚೀನಾ ಮತ್ತು ಇಂಡೋಚೈನಾ ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಅಂಜೂರದ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಮರ. ಇದು Moraceae, ಹಿಪ್ಪುನೇರಳೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ ಈ ಮರದ ಹೆಸರು Esathu ಆಗಿದೆ. ಇದು ಹಲವಾರು ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಭೋದಿವೃಕ್ಷ, ಪೀಪಲ್, ಅರಳಿ ಮುಂತಾಗಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಸರಿದೆ. ಈ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಧ್ಯಾನ ನಿರತರಾಗಿರುವಾಗಲೇ ಗೌತಮಬುದ್ಧರಿಗೆ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಯಿತು ಎಂದು ಪ್ರತೀತಿ. ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಬೆಳೆಯುವುದು. ಹಳ್ಳಿಗಳ ಅಶ್ವತ್ಥಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಶೋಭಿಸುವ ಪವಿತ್ರ ಪೂಜಾ ವೃಕ್ಷ. ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಅಶೋಕನ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಲಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ದೇಶದಿಂದ ಶ್ರೀಲಂಕಾ ದೇಶಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅನುರಾಧಪುರದಲ್ಲಿ ನೆಡಲಾಯಿತು. 2200 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬೋಧ ಗಯಾದ ಬೋಧಿ ವೃಕ್ಷದ ಕೊಂಬೆಯಿದು. ಇದರ ಎಲೆಗಳು ವೀಳ್ಯದೆಲೆಯನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ತುದಿ ಚೂಪಾಗಿ ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಹೊಳಪಾಗಿದ್ದು, ನರಗಳು ಸ್ವಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಎಳೆ ಎಲೆಯ ಕುಡಿಗಳು ತಿಳಿಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ದೊಡ್ಡಮರ, ಕವಲುಗಳು ಅಗಲವಾಗಿ ಹರಡುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಗಳು ಹಸಿರಾಗಿದ್ದು, ಒಣಗಿದ ಮೇಲೆ ಕಂದು ವರ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಯ ತುಂಬ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಬೀಜಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಹಕ್ಕಿಪಕ್ಷಿಗಳು ತಿಂದು ತೃಪ್ತಿಪಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಬೀಜ ಪ್ರಸಾರದಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗುತ್ತವೆ.
ಇದು ಮೊರಾಸಿಯೆ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿದ್ದು ಪೈಕಸ್ ರಿಲಿಜಿಯೋಸ(Ficus religiosa)ಎಂಬ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರಿದೆ.
ದೊಡ್ಡಪ್ರಮಾಣದ ಮರ. ೩ ಮೀಟರ್ (೯.೮ ಅಡಿ) ಕಾಂಡದ ವ್ಯಾಸದ ೩0 ಮೀಟರ್ (೯೮ ಅಡಿ) ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಒಣ ಋತುವಿನ ಪತನಶೀಲ ಅಥವಾ ಅರೆ ನಿತ್ಯಹರಿದ್ವರ್ಣ ಮರವಾಗಿದೆ. ಎಲೆಗಳು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ವಿಸ್ತೃತ ಹನಿ ತುದಿ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಹೃದಯಾಕಾರದ ಅವುಗಳು ಒಂದು ೬-೧0 ಸೆಂ ದೇಟು ಜೊತೆ, ೧0-೧೭ ಸೆಂ ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ೮-೧೨ ಸೆಂ ಅಗಲವಾಗಿವೆ. ಹಣ್ಣುಗಳು ಸಣ್ಣ ಅಂಜೂರದ ವ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ೧-೧.೫ ಸೆಂ ನೇರಳೆ ಹಸಿರು ಪಕ್ವಗೊಳಿಸುವಿಕೆ. ಅರಳೀ ಮರದ ಹಿಂದೆ ಸಿಂಧೂ ಕಣಿವೆ ನಾಗರೀಕತೆ (೩000 ಕ್ರಿ.ಪೂ. - ೧೭00 BC) ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಲಾಗಿದೆ. ಮೊಹೆಂಜೋದಾರೋ ನಗರದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಈ ಮರದ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಪೂಜಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸಾಕ್ಷ್ಯಾಧಾರಗಳಿಲ್ಲ. ಬೀಳಲುಗಳಿಲ್ಲದೆ ಮರ ತುಂಬಾ ಎಲೆಗಳಿರುತ್ತದೆ.ಹೊಳಪಿನ ಎಲೆಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಗಾಳಿಗೂ ಅಲ್ಲಾಡುತ್ತಾ ಪರಪರ ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.ಎಲೆಗಳು ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿದ್ದು,ಅಗಲ ಬುಡಹೊಂದಿ ಅಂಡವರ್ತುಲಾಕಾರವಾಗಿ ತೀಕ್ಷ್ಣಾಗ್ರ (Acuminate)ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.ದಾರುವು ಕೆಳದರ್ಜೆಯದಾಗಿದ್ದು ಹೆಚ್ಚು ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ.ಇದರ ಕಾಂಡದಿಂದ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಅಂಟು ದೊರಕುತ್ತದೆ.
ಮರದ ತೊಗಟೆ, ಎಲೆಗಳು, ಚಿಗುರು, ಹಣ್ಣು, ಬೀಜಗಳು ಮತ್ತು ಲ್ಯಾಟೆಕ್ಸ್ ಅನ್ನು ಔಷಧೀಯ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅರಳೀ ಮರದ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳನ್ನು ಕೆಲವು ಟ್ಯಾನಿನ್, ಸ್ಯಾಪೊನಿನ್ಗಳು, ಪ್ಲವೊನೈಡ್ಗಳು, ಸ್ಟೀರಾಯ್ಡ್ಗಳು, ಟೆರ್ಪನಾಯ್ಡ್ ಮತ್ತು ಹೃದಯ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ ಸೇರಿವೆ. ಇತರ ಜೈವಿಕ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳನ್ನು bergapten, bergaptol, lanosterol, ಬಿ sitosterol, stigmasterol, lupen 3 ಒಂದು, ಬಿ sitosterol-D-ಗ್ಲೂಕೋಸೈಡ್, ವಿಟಮಿನ್ ಕೆ 1, leucocyanidin 3 0-BD-glucopyrancoside, leucopelargondin 3 0-ಸೇರಿವೆ -BD-ಗ್ಲೂಕೋಪೈರನೋಸೈಡ್, leucopelargonidin 3 0 ಅಲ್ rhamnopyranoside, lupeol, ceryl behenate, lupeol ಆಸಿಟೇಟ್, ಎ amyrin ಆಸಿಟೇಟ್, leucoanthocyanidin, leucoanthocyanin, campestrol, stigmasterol, isofucosterol, A- amyrin, ಟಾನ್ನಿಕ್ ಆಮ್ಲದ, ಆರ್ಜಿನೈನ್, ಸೆರಿನ್, ಅಸ್ಪಾರ್ಟಿಕ್ ಆಮ್ಲ ಇತ್ಯಾದಿ, ಗ್ಲೈಸಿನ್, ಥ್ರಿಯೊನೀನ್, ಅಲನೈನ್, ಪ್ರೋಲಿನ್, ಟ್ರಿಪ್ಟೊಫಾನ್, ಟೈರೋಸಿನ್ ಮೆತಯನೀನ್, ಅಮೈನೋ ಆಮ್ಲ, ಐಸೊಲುಸೀನ್ ಮತ್ತು ಲ್ಯೂಸಿನ್ ಇತ್ಯಾದಿ.
ಫಿಕಸ್ ರಿಲಿಜಿಯೋಸ ಅಸ್ತಮಾ, ಮಧುಮೇಹ, ಅತಿಸಾರ , ಅಪಸ್ಮಾರ , ಗ್ಯಾಸ್ಟ್ರಿಕ್ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು , ಪ್ರಚೋದಕ ಕಾಯಿಲೆಗಳ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ಮತ್ತು ಲೈಂಗಿಕ ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಅಸ್ವಸ್ಥತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ೫೦ ರೀತಿಯ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ . ಪೀಪಲ್ ಮರದ ದೊಡ್ಡ ಔಷಧೀಯ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ . ಇದರ ಎಲೆಗಳು ದೇಹದ ಅದ್ಭುತ ವಿರೇಚಕ ಹಾಗೂ ನಾದದ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ . ಇದು ಕಾಮಾಲೆ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ . ಇದು ಕಾಮಾಲೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಮೂತ್ರ ವಿಪರೀತ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ . ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೃದಯ ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಅತ್ಯಂತ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ. ಇದು ಹೃದಯದ ನಾಡಿ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಮತ್ತು ತನ್ಮೂಲಕ ಹೃದಯ ದೌರ್ಬಲ್ಯ ಎದುರಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆಯುರ್ವೇದ ಕಾರಣ ಇದು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ ಹಲವಾರು ಪ್ರಯೋಜನಗಳನ್ನು ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳ ವ್ಯಾಪಕ ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ . ಪೀಪಲ್ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಲಾಭವನ್ನು ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಿಳಿಯಲು , ಓದಲು . ಮಲಬದ್ಧತೆ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ, ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳ ಬಳಕೆ ಗಿಂತ ಉತ್ತಮ ಪರಿಹಾರ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ . ಸೂರ್ಯ ಮತ್ತು ಪುಡಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳು ಒಣಗಲು . ಇದು ಬೆಲ್ಲ ಮತ್ತು ಸೋಂಪು ದ್ರಾವಣವನ್ನು ಸೇರಿಸಿ . ನೀರಿನ ಜೊತೆ ಬೆರೆತು ಮತ್ತು ಸೇವಿಸುವ . ಈ ಮಿಶ್ರಣವನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಕರುಳಿನ ಚಲನೆಯು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಭಾರತೀಯ ತುಳಸಿ ಪೀಪಲ್ ಭೇದಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಅದ್ಭುತಗಳ ಕೆಲಸ . ತಯಾರಿಸಿದರು ಕೊತ್ತುಂಬರಿ ಎಲೆಗಳು, ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಕ್ಕರೆ ಮಿಶ್ರಣವನ್ನು ತಯಾರು ಮತ್ತು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಅಗಿಯಲು . ಒಂದು ಪೀಪಲ್ ಸಸ್ಯದ ಎಲೆ ಸಹ ಚರ್ಮದ ತೊಂದರೆಗಳು ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅರಳಿ ಎಲೆಗಳು mumps ತೊಡೆದುಹಾಕಿದ್ದೇವೆ ಮಹಾನ್ ಬಳಕೆ ಇವೆ . ಒಂದು ಪೀಪಲ್ ಸಸ್ಯದ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಲ್ಲಾ ತುಪ್ಪ ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಸ್ಮೀಯರ್ ಮತ್ತು ನಂತರ ಕಡಿಮೆ ಜ್ವಾಲೆಯ ಮೇಲೆ ಇದು ಬೆಚ್ಚಗಿನ . ನಂತರ, ದೇಹದ ಊದಿಕೊಂಡ ಊತ ಭಾಗದ ಮೇಲೆ ಇದು ಬ್ಯಾಂಡೇಜ್ . ಇದು ಖಂಡಿತವಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ಪರಿಹಾರ ರೋಗಿಗೆ ನೀಡಲು ಹೋಗಿ . ಸಹ ಕುದಿಯುವ ಫಾರ್ , ಈ ಪರಿಹಾರ ಸಾಕಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಎಂದು ಸಾಬೀತು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ . ಪೀಪಲ್ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಬ್ಯಾಂಡೇಜ್ ಕೀವು ರಚನೆಗೆ , ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಸಮಸ್ಯೆ ತನ್ನ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆದರೆ, ಇದು ಅನುಕೂಲಕರ ಫಲಿತಾಂಶಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ . ಜೀವನದ ಈ ಮರದ ಔಷಧೀಯ ಮೌಲ್ಯ ದೊರೆತಿದೆ . ಬೆಂಕಿ ಬಳಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವ ಮೂಲಕ ಪಡೆಯಲಾಗದ ಅದರ ಎಲೆಗಳ ರಸ ಕಿವಿ ಡ್ರಾಪ್ ಬಳಸಬಹುದು . ತನ್ನ ಶಕ್ತಿ ತೊಗಟೆ ವರ್ಷಗಳ ಗಾಯಗಳನ್ನು ವಾಸಿ ಮಾಡಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮರದ ತೊಗಟೆ ಉರಿಯೂತ ಮತ್ತು ಕತ್ತಿನ ಮಚ್ಚೆ ಊತ ಉಪಯುಕ್ತ . ಇದರ ಮೂಲ ತೊಗಟೆ ಸ್ಟೊಮಾಟಿಟಿಸ್ ಕ್ಲೀನ್ ಹುಣ್ಣು ಉಪಯುಕ್ತ , ಮತ್ತು ಕಣರಚನೆಗಳ ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆ . ಇದರ ಬೇರುಗಳು ಸಹ ಗೌಟ್ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಬೇರುಗಳು ಸಹ ಗಮ್ ರೋಗಗಳನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಅಗಿ ed . ಇದರ ಹಣ್ಣು ಜೀರ್ಣಕ್ರಿಯೆ ಮತ್ತು ಚೆಕ್ ವಾಂತಿ ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆ ವಿರೇಚಕ . ಅದರ ಕಳಿತ ಹಣ್ಣುಗಳು ಫೌಲ್ ರುಚಿ , ಬಾಯಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಹೃದಯದ ಕಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಚಾಲಿತ ಹಣ್ಣು ಆಸ್ತಮಾ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ . ಇದರ ಬೀಜಗಳು ಮೂತ್ರದ ತೊಂದರೆಗಳಲ್ಲಿ ಉಪಯುಕ್ತ ಗಳಿಸಿವೆ . ಎಲೆಗಳು ಮಲಬದ್ಧತೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಧುಮೇಹ ಏಕೆಂದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಅನೇಕ ಜನರು ಈ ಕಾಯಿಲೆಯ ರೋಗನಿರ್ಣಯ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಗಂಭೀರ ಕಾಳಜಿ ಒಂದು ರೋಗ. ಸ್ಟಡೀಸ್ ಮಧುಮೇಹ ಪೀಪಲ್ ಸಾರಗಳು ಬಳಕೆಯನ್ನು ಮೇಲೆ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುವ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಧುಮೇಹ ಪ್ರೇರಿತ ಇಲಿಗಳು ಪೀಪಲ್ ಸಾರಗಳನ್ನು ಆಡಳಿತ ನಂತರ ರಕ್ತದಲ್ಲಿನ ಗ್ಲುಕೋಸ್ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಗಮನಾರ್ಹ ಡ್ರಾಪ್ ತೋರಿಸಿತು. ಹೊರತಾಗಿ ಗ್ಲುಕೋಸ್ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಹ ಕೊಲೆಸ್ಟರಾಲ್ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಸಹಾ ನಿಯಂತ್ರಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ ಎಂದು.
ಅರಳೀ ಎಲೆಯ ರಸದಲ್ಲಿ ಸಂಧಿವಾತ ನೋವು ಮತ್ತು ಸಂಧಿವಾತ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿರುವ ಉರಿಯೂತದ ಹಾಗೂ ನೋವು ನಿವಾರಕ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.
ಆರಳೀ ಮರದ ಹಣ್ಣು ಉದ್ಧರಣಗಳು ಮೇಲೆ ಸ್ಟಡೀಸ್ ಅವರು ಸ್ನಾಯುವಿನ ಸೆಳೆತದಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ನಡುಕ ತಡೆಗಟ್ಟುವ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಈ picrotoxin ಮತ್ತು pentylenetetrazol ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ಜೊತೆಗೆ ವಿದ್ಯುತ್ ಆಘಾತಗಳಿಗೆ ನೀಡಲಾಯಿತು ಇದು ಪ್ರಯೋಗಾಲಯದಲ್ಲಿ ಇಲಿಗಳ ಮೇಲೆ ಪರೀಕ್ಷಿಸಲಾಯಿತು. ಅಂತಿಮ ಫಲಿತಾಂಶಗಳು ಪೀಪಲ್ ಹಣ್ಣು ಉದ್ಧರಣಗಳು ವಿದ್ಯುತ್ ಆಘಾತಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಸೆಳವು ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿದರು. ಸಾರಗಳು ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಆಳವಾದ ನಿದ್ರೆ ಪ್ರಚೋದಕ ಸಹ ಸಹಾಯಕವಾಗಿದೆ.
ಅರಳೀ ಎಲೆಯ ರಸದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ವಿರೋಧಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮಜೀವಿಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಸ್ಟಡೀಸ್ ವಿವಿಧ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾ ಮತ್ತು ಬ್ಯಾಸಿಲಸ್ ಸಬ್ಟಿಲೀಸ್, ಆರಿಯಸ್ಗಳ, ಎಸ್ಚರಿಚಿಯ, ಸ್ಯೂಡೋಮೊನಸ್ ಏರುಗಿನೋಸ, ಮತ್ತು ಕ್ಯಾಂಡಿಡಾ ಆಲ್ಬಿಕನ್ಸ್ ಮತ್ತು ಆಸ್ಪರ್ಜಿಲಸ್ ನೈಜರ್ ಎಂದು ಶಿಲೀಂಧ್ರಗಳ ನಿಯಂತ್ರಣ ತೋರಿಸಿದರು.
ಪೀಪಲ್ ಆಫ್ ಎಲೆಯ ರಸದಲ್ಲಿ ಗುಣಗಳನ್ನು ಗಾಯ ಗುಣವಾಗುವ ತೋರಿಸಿದರು. ವೇಗವಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಯಾವುದೇ ಔಷಧ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ ಇದು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಎಲೆಯ ರಸದಲ್ಲಿ ನೀಡಿದಾಗ ವಾಸಿಯಾದ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸಾ ಮತ್ತು ಛೇದನ ಗಾಯಗಳು ರೀತಿಯ ಗಾಯಗಳು.
ವಿಸ್ಮೃತಿ ಪ್ರೇರಿತ ಇಲಿಗಳು, ಪೀಪಲ್ ಅಂಜೂರದ ಸಾರಗಳು ವರ್ತನೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿತ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ವಿಷಯಗಳ ಮೆಮೊರಿ ಸುಧಾರಿಸುವಲ್ಲಿನ ತಮ್ಮ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಪಾತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ತನಿಖೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಫಲಿತಾಂಶಗಳು ವಿಸ್ಮೃತಿ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮತ್ತು ಪೀಪಲ್ ಅಂಜೂರದ ನಡುವೆ ಧನಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ಅಂಜೂರದ ಸಾರಗಳು ನೀಡಲಾಯಿತು ಇಲಿಗಳು ಸುಧಾರಣೆ ತೋರಿಸಿದವು.
ಅರಳೀ ಮರವು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಮತ್ತು ಉಪೋಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ತೋಟಗಳು ಮತ್ತು ಉದ್ಯಾನಗಳು, ಅಲಂಕಾರಿಕ ಮರ ಬಳಸಲು ವಿಶೇಷ ಮರದ ಸಸ್ಯ ನರ್ಸರಿಗಳು ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಪೀಪಲ್ ಮರಗಳು ಭಾರತ ಸ್ಥಳೀಯ ಮತ್ತು ತೇವ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸಬಲ್ಲ. ತೆಗೆದದ್ದು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಆದರೂ ಅವರು, ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯನ ಆದ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಮಣ್ಣಿನ ವಿಧಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ನಾಟಿ ಮಾಡುವಾಗ, ೭ ಅಥವಾ ಕೆಳಗೆ pH ನೊಂದಿಗೆ ಮಣ್ಣಿನ ಬಳಸಿ. ಸಸ್ಯ ಮಡಕೆ ಒಳಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಹೊರಗೆ ಬೆಳೆಯುವುದು ಉತ್ತಮ.ಯುವ ಜನಾಂಗ ಸರಿಯಾದ ಪೋಷಣೆ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸೂರ್ಯನ ಮತ್ತು ಸರಿಯಾದ ನೀರಿನ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.
ಮಹಾಬೋಧಿ ದೇವಾಲಯ ನಲ್ಲಿ ಬೋಧಿ ಮರ. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಈ ಸ್ಥಳ ಮೂಲ ಬೋಧಿ ಮರ ಹುಟ್ಟುವ ಇದು ಶ್ರೀ ಮಹಾ ಭೋದಿ, ಹುಟ್ಟುವ. 288 ಬಿಸಿಇ ಒಂದು ವರ್ಷ ಮನುಷ್ಯರು ಹಾಕಿದ ಹಳೆಯ ಮರದ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ ಇದು ಅನುರಾಧಪುರ ಶ್ರೀಲಂಕಾ ನಲ್ಲಿ ಬೋಧಿ ಮರ.ಈ ಮರ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ, ಜೈನ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಪವಿತ್ರವೆನಿಸಿದೆ.[೧]
ಅರಳೀ ಮರದ ಒಳ ತಿರುಳು, ಪತ್ರೆ, ಕಾಯಿ ಮತ್ತು ಬೇರು ಸಮತೂಕ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿ, ನುಣ್ಣಗೆ ಅರೆದು ವಸ್ತ್ರಗಾಳಿತ ಚೂರ್ಣ ಮಾಡುವುದು. ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವಾಗ ಸುಮಾರು 5 ಗ್ರಾಂ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಕಾಯಿಸಿದ ಹಸುವಿನ ಹಾಲು ಹಾಗೂ ಕಲ್ಲು ಸಕ್ಕರೆ ಪುಡಿ ಸೇರಿಸಿ ಸೇವಿಸುವುದು. ಈ ಚೂರ್ಣವು ಶಕ್ತಿದಾಯಕವೂ ಮತ್ತು ದಾಂಪತ್ಯ ಸುಖವನ್ನು ಕೊಡುವಂತಹುದೂ ಆಗಿದೆ.
100ಗ್ರಾಂ ಅರಳೀಮರದ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಸುಟ್ಟು ಬೂದಿಯನ್ನು ಒಂದು ಲೀಟರ್ ನೀರನಲ್ಲಿ ಕದಡಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಹಾಗೆ ಇಟ್ಟಿರುವುದು. ಅನಂತರ ತಿಳಿಯಾದ ನೀರನ್ನು ಬಸೆದು, ಒಣಮಡಿಕೆಯಲ್ಲಿಡುವುದು. ಮಲೇರಿಯ ಜ್ವರ ಪೀಡಿತರು ಆಗಾಗ ವಾಂತಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆ ಬಾಯಾರಿಕೆಯಿಂದ ಬಹಳ ನಿಶ್ಯಕ್ತರಾದರೆ ಈ ನೀರನ್ನು 5-6 ಟೀ ಚಮಚ ಆಗಾಗ ಕುಡಿಸುತ್ತಿರುವುದು.
ಎಳೆಯ ಅರಳೀ ಎಲೆಗಳಿಗೆ ಹಸುವಿನ ತುಪ್ಪವನ್ನು ಸವರಿ, ಬಿಸಿ ಮಾಡಿ, ಗಾಯಗಳು ಮಾಗಿ, ಒಡೆಯುವುವು ಮತ್ತು ಕೀವು ಸುರಿದು ಹೋಗಿ ಬಹುಬೇಗನೆ ವಾಸಿಯಾಗುವುವು. ಸುಟ್ಟು ಗಾಯಗಳಿಗೆ ಅರಳೀಮರದ ತೊಗಟೆಯ ನಯವಾದ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಕೊಬ್ಬರಿ ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಲೆಸಿ ಹಚ್ಚುವುದು. ಅಥವಾ ಅರಳೀ ಮರದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಸುಟ್ಟು ಭಸ್ಮ ಮಾಡಿ ಕೊಬ್ಬರಿ ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಲೆಸಿ ಲೇಪಿಸುವುದು.
ಅರಳೀ ಮರದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಮುರಿದಾಗ ಬರುವ ಹಾಲನ್ನು ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಹಾಕುವುದರಿಂದ, ಕಣ್ಣು ನೋವು, ಕಣ್ಣು ಕೆಂಪಾಗಿರುವುದು ವಾಸಿಯಾಗುವುದು.
ಅರಳೀ ಮರದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಮುರಿದಾಗ ಬರುವ ಹಾಲನ್ನು ಹಿಮ್ಮಡಿಯ ಸೀಳುಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬುವುದು. ಇದರಿಂದ ನೋವು ಶಮನವಾಗಿ, ಹಿಮ್ಮಡಿಯ ಸೀಳುಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಕೊಳ್ಳುವುವು.
ಅರಳೀ ಮರದ ಒಳತೊಗಟೆಯ ಕಷಾಯ ಮಾಡಿ, ಜೇನು ಸೇರಿಸಿ ಸೇವಿಸುವುದರಿಂದ ಮೂತ್ರತಡೆ, ಉರಿ, ಅರಿಶಿಣ ವರ್ಣದ ಮೂತ್ರವು ವಾಸಿಯಾಗುವುದು.
ಅರಳೀ ಮರದ ತೊಗಟೆಯ ನಯವಾದ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಪನ್ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕಲಿಸಿ ಮೂಲದ ಮೊಳೆಗಳಿಗೆ ಹಚ್ಚುವುದು.
ಚೆನ್ನಾಗಿ ಪಕ್ವವಾದ 250 ಗ್ರಾಂ ಅರಳೀಮರದ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ತಂದು, ನೆರಳಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿ, ನಯವಾದ ಚೂರ್ಣ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು, 40 ಗ್ರಾಂ ಚೂರ್ಣಕ್ಕೆ ಜಾಯಿಪತ್ರೆ, ಜಟಮಾಂಷಿ 20 ಗ್ರಾಂ ಸೇರಿಸಿ, ಕಲ್ಪತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ, ನೀರನ್ನು ಚುಮುಕಿಸಿ, ನಯವಾಗಿ ಅರೆಯುವುದು, ಇದಕ್ಕೆ 20 ಗ್ರಾಂ ಉತ್ತಮವಾದ ಕಸ್ತೂರಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಯವಾಗಿ ಅರೆದು, ಗುಲಗಂಜಿ ಗಾತ್ರದ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ, ನೆರಳಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿ ಶೇಖರಿಸುವುದು. ಅಪಸ್ಮಾರದಿಂದ ನರಳುವ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ 2ರಿಂದ 3 ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ನೀರಿನೊಂದಿಗೆ ಕೊಡುವುದು, ಒಂದು ತಾಸು ಆದ ನಂತರ ಕಾದಾರಿದ ಹಸುವಿನ ಹಾಲನ್ನು ಕುಡಿಸುವುದು.
ಅರಳೀಮರದ ಚೆಕ್ಕೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಿ, ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ಕೊಳ್ಳಿಯನ್ನು ತಣ್ಣೀರಿನಲ್ಲಿ ಅದ್ದುವುದು ನೀರು ತಣ್ಣಗಾದ ಮೇಲೆ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸೋಸಿ, ಎರಡೆರಡು ಟೀ ಚಮಚ ಕುಡಿಸುವುದು, ಬರೇ ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಹ ಈ ರೀತಿಯ ಔಷಧಿಯನ್ನು ಉಪಯೊಗಿಸಬಹುದು. ಬೆಂಕಿ, ಎಣ್ಣೆ ಮತ್ತು ನೀರುಗಳಿಂದಾದ ಸುಟ್ಟ ಗಾಯಗಳಿಗೆ ಅರಳೀ ಮರದ ತೊಗಟೆಯ ನಯವಾದ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಗಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಸಿಂಪಡಿಸುವುದು.
೭೦ ವರ್ಷದ ಮರ
Ficus religiosa young trunk in Hong Kong
Ficus religiosa young leaves
Coppersmith barbet (Megalaima haemacephala) feeding on its figs in Hyderabad, India
A 200-year-old peepal tree in Nepal with a circumference of 50 feet
Black-hooded oriole (Oriolus xanthornus) feeding on its figs in Kolkata
Trunk of sacred fig at Flamingo Gardens, Davie, Florida
Fruits of sacred fig at Flamingo Gardens, Davie, Florida
The Bodhi Tree in Bodhgaya
Leaves of pippal
Anadabodi tree at Sravasti, Uttar Pradesh
ಅಶ್ವತ್ಥ ಮರದ ಕಾಯಿ'
ಒಣಗಿದ ಎಲೆ
ಅಶ್ವತ್ಥಮರ (ಅರಳಿ) (Peepul Tree) ಭಾರತೀಯರಿಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಪವಿತ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿತವಾದ ಮರ.ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿರುವ ಮರ. ಇದು ನೇಪಾಳ, ಭಾರತ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ನೈಋತ್ಯ ಚೀನಾ ಮತ್ತು ಇಂಡೋಚೈನಾ ಸ್ಥಳೀಯವಾದ ಅಂಜೂರದ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಮರ. ಇದು Moraceae, ಹಿಪ್ಪುನೇರಳೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ ಈ ಮರದ ಹೆಸರು Esathu ಆಗಿದೆ. ಇದು ಹಲವಾರು ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಭೋದಿವೃಕ್ಷ, ಪೀಪಲ್, ಅರಳಿ ಮುಂತಾಗಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಸರಿದೆ. ಈ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಧ್ಯಾನ ನಿರತರಾಗಿರುವಾಗಲೇ ಗೌತಮಬುದ್ಧರಿಗೆ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಯಿತು ಎಂದು ಪ್ರತೀತಿ. ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಬೆಳೆಯುವುದು. ಹಳ್ಳಿಗಳ ಅಶ್ವತ್ಥಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು ಶೋಭಿಸುವ ಪವಿತ್ರ ಪೂಜಾ ವೃಕ್ಷ. ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಅಶೋಕನ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಲಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ದೇಶದಿಂದ ಶ್ರೀಲಂಕಾ ದೇಶಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅನುರಾಧಪುರದಲ್ಲಿ ನೆಡಲಾಯಿತು. 2200 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬೋಧ ಗಯಾದ ಬೋಧಿ ವೃಕ್ಷದ ಕೊಂಬೆಯಿದು. ಇದರ ಎಲೆಗಳು ವೀಳ್ಯದೆಲೆಯನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ತುದಿ ಚೂಪಾಗಿ ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಹೊಳಪಾಗಿದ್ದು, ನರಗಳು ಸ್ವಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಎಳೆ ಎಲೆಯ ಕುಡಿಗಳು ತಿಳಿಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ದೊಡ್ಡಮರ, ಕವಲುಗಳು ಅಗಲವಾಗಿ ಹರಡುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಗಳು ಹಸಿರಾಗಿದ್ದು, ಒಣಗಿದ ಮೇಲೆ ಕಂದು ವರ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಯ ತುಂಬ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಬೀಜಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಹಕ್ಕಿಪಕ್ಷಿಗಳು ತಿಂದು ತೃಪ್ತಿಪಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಬೀಜ ಪ್ರಸಾರದಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗುತ್ತವೆ.
ဗောဓိညောင်ပင် သို့မဟုတ် ဗောဓိပင်ဟူသည် ဘုရားရှင်တို့ သဗ္ဗညုတတည်းဟူသော ဗောဓိဉာဏ်တော် ရရန် အားထုတ်ရာ၌ အမှီပြုသော အပင်များ(ဝါ) ဘုရားပွင့်တော်မူရာ အပင်များဖြစ်သည်။ ထိုအပင်များကို ဌာနျူပစာအားဖြင့် ဗောဓိပင်ဟု ခေါ်သည်။ ဂေါတမဘုရားအလောင်းတော်သည် ညောင်ဗုဒ္ဓဟေ ပင်ရင်း၌ ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူခဲ့ရာ ထိုညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်ကို ဗောဓိညောင်ဟူ၍ ခေါ်တွင်ခဲ့ကြလေသည်။ ဗောဓိညောင်ပင် သို့မဟုတ် ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်သည် မိုရေးစီအီးမျိုးရင်းဝင် ဖြစ်၍ ညောင်ပင်မျိုးစိတ်တွင် ပါဝင်သည်။ ရုက္ခဗေဒ အမည်မှာ ဖိုင်းကပ် ရီလီဂျီအိုဆာ ဖြစ်သည်။ အခြားညောင်ပင်များနည်းတူ အလေ့ကျပေါက်သော ကြီးမား၍ အရပ်အာဝါသ ကောင်းသည့် အပင်ကြီးမျိုး ဖြစ်ပြီးလျှင်၊ အိန္ဒိယ၊ သီဟိုဠ်၊ မြန်မာ စသော အပူပိုင်းဒေသနိုင်ငံများ၌ ပေါက်ရောက်သည်။ တပင်ချင်း သီးခြားပေါက်လေ့ရှိသည်။ အရွက်တို့သည် အခြားညောင်ရွက်များကဲ့သို့ပင် လူ၏နှလုံးပုံသဏ္ဌာန် ရှိသော်လည်း အရွက်ဖျား ပို၍ ရှည်သွယ်သည်။ ဧပြီလနှင့် မေလတွင် အပွင့် ပွင့်၍ သေးငယ်သော အသီးများသီးသည်။
အိန္ဒိယ၊ မြန်မာ၊ သီဟိုဠ် စသော ဗုဒ္ဓအယူဝါဒ ထွန်းကားရာ နိုင်ငံတို့၌ ဗောဓိညောင်ပင်ကို အထွတ်အမြတ်ထားကြသည်။ ဗုဒ္ဓအယူဝါဒီတို့အဖို့ ဗောဓိပင်သည် ဘုရားရှင်၏ ကိုယ်စား ပူဇော်ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ပရိဘာဂစေတီ တစ်ပါးဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် ဗုဒ္ဓအယူဝါဒဆိုင်ရာ ကျောင်းကန်ဘုရားတို့၏ ပရဝုဏ်အတွင်း၌ အလေးအမြတ်ပြု၍ စိုက်ပျိုးကိုးကွယ်ထားသော ဗောဓိညောင်ပင်များကို တွေ့မြင်ကြရသည်။ များသောအားဖြင့် ယင်းသို့ အလေးအမြတ်ပြု၍ ကိုးကွယ်ကြသော ဗောဓိညောင်ပင်တို့သည် ဂေါတမဘုရားရှင် ပွင့်တော်မူရာ မူလဗောဓိပင်ကြီးမှ အစဉ်အဆက် အဆင့်ဆင့် မျိုးပွားယူခဲ့သော ဗောဓိပင်ပေါက်တို့ကို ပင့်ဆောင်စိုက်ပျိုးကြခြင်း ဖြစ်သည်။ မူလဗောဓိပင်နေရာတွင် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း နှစ်ထောင့်ကျော်ခန့်ကပင် ဗောဓိပင်နှင်တကွ အမြိုက်တရားထူးရရန် ဘုရားရှင် အားထုတ်ရင်း၊ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ စံနေတော်မူခဲ့သည် ဗောဓိပင်ရင်းရှိ ပလ္လင်တော်ကိုပါ ငုံ၍ စေတီတော် တည်ခဲ့သည်။ သီရိဓမ္မာသောကမင်းတရားကြီး စတင်တည်ခဲ့၍ နောင်ဗုဒ္ဓဝါဒီမင်းများက ပြုပြင်မွမ်းမံခဲ့သည်ဟု အဆိုရှိသည်။ ထိုစေတီတော်ကြီးကို မဟာဗောဓိစေတီတော် ဟု ခေါ်တွင်၍ အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဂယာခရိုင်းအတွင်းရှိ ဗုဒ္ဓဂယာ၏ ထင်ရှားကျော်ကြားသော အဓိကရ ဌာနေကြီး ဖြစ်လေသည်။
မူလဗောဓိပင်၏ လက်ျာတောင်ကိုင်းကို သာသနာပြုရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် သီရိဓမ္မာသောကမင်းကြီးသည် အဓိဋ္ဌာန်ပြုကာ ပိုင်းဖြတ်စေ၍ သမီးတော် သင်္ဃမိတ္တထေရီနှင့်အတူ သီဟိုဠ်ကျွန်းသို့ ပို့ဆောင် စိုက်ပျိုးစေရာ၊ ထိုအပင်သည် သီဟိုဠ်ကျွန်း အနုရာဓပူရမြို့ရှိ သင်္ဃမိတ္တမဟာဗောဓိပင် ဖြစ်လေသည်။ အသက်ရှည်ဆုံး အပင်ကြီးလည်းဖြစ်သည်။။ ထို့ကြောင့် ထိုဒက္ခိဏသာခါ မဟာဗောဓိပင်ကြီးရှိရာသို့ နှစ်စဉ် နှစ်တိုင်း အထောင်အသောင်းမျှသော ဗုဒ္ဓဝါဒီတို့ ဖူးမြော်ရန် လာရောက်ကြသည်။ ယင်းဒက္ခိဏသာခါ ဗောဓိပင်ကြီးမှ ပွားသော ဗောဓိပင်တို့ကို သီဟိုဠ်ကျွန်း၌ အနှံ့အပြား စိုက်ပျိုးကိုးကွယ်ကြရာ မြန်မာနိုင်ငံသို့လည်း ပင့်ဆောင်စိုက်ပျိုး ကိုးကွယ်ကြသည်။ ယင်းဗောဓိပင်တို့မှ ကြွေကျသော အရွက်များလည်း ကောက်ယူ ကိုးကွယ်ကြသည်။ ဗောဓိပင်တို့သည် ပရိဘောဂစေတီဖြစ်သဖြင့် အကိုင်းအခက်တို့ကို ခုတ်ချပိုင်းဖြတ်ခြင်း မပြုစကောင်းပေ။ သို့သော် အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ကျိုးပဲ့ကျသော အကိုင်းအလက်တို့ကို ရုပ်ပွားတော်များ ထုလုပ်၍ ဒက္ခိဏသာခါ ဘုရားဆင်းတုတော်များအဖြစ် ကိုးကွယ်ပူဇော်ကြရာ၊ အလွန်တန်ခိုးကြီးသည်ဟု ယုံကြည်ကြလေသည်။ ဗောဓိညောင်ပင်ကို ဟိန္ဒူအယူဝါဒီတို့ကလည်း ဗိဿနိုင်းနတ်မင်းကြီးနှင့် စပ်လျဉ်း၍ အထွတ်အမြတ်ထားကြလေသည်။
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် - အပင်ကြီးမျိုးဖြစ်သည်။ အမြင့်ပေ ၄၀ ခန့်ထိရှိသည်။ အခေါက် ညို၍ ပြောင်ချောသည်။ ကိုင်းများစွာ ဖြာပြီး အရွက်များ ဝေဆာစွာဖြင့် တွေ့ရ၏ ။ များသောအားဖြင့် အကိုင်းများမှ အမြစ်များ ထွက်ပေါက်လေ့ရှိ၏ ။ အပင်မှ ဖြူ၍ နို့ကဲ့သို့ ပျစ်ချွဲသော အစေးများ ထွက်၏ ။ အရွက် - ရွက်လွှဲထွက်သည်။ နှလုံးပုံ ရှိပြီး ရွက်ထိပ်ချွန်သည်။ ရွက် ကြော ၈ စုံ ခန့်ရှိ၍ ထင်ရှားသည်။ ရွက်ညှာ ၃-၄ လက်မ ရှည်သည်။ သေးသွယ်သည်။ ရွက်စွယ်သေးငယ်၍ ဘဲဥပုံရှိပြီး ထိပ်ချွန်သည်။ အပွင့် - အဖိုပွင့် ၊ အမပွင့် သီးခြားရှိသည်။ တန်ခူး ၊ ကဆုန်တွင်ပွင့်သည်။ အသီး - လုံးဝိုင်းသည်။ ရွက်ရင်းမှ ကပ်သီးသည်။ အစိမ်းရောင်ရှိသည်။ သဖန်းသီးကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး အတွင်း၌ အပွင်းလေးများ ရှိသည်။ ကဆုန် ၊ နယုန်တွင် သီးသည်။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အခေါက် ၊ အမြစ် ၊ အသီး ၊ အရွက် ၊ အစေး။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာနိုင်ငံ အနှံ့အပြားတွင် ပေါက်ရောက်သည်။ မျိုးစေ့၊ ပျံ့လွင့်ကျရောက်ရာ ဒေသတိုင်း၌ သဘာ၀ အလျောက် ပေါက်ရောက်သည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် - မြန်မာဆေးကျမ်းများ အလိုအရ ဖန်ခါးသော အရသာ ရှိ၍ အေးသော ဂုဏ်သတ္တိရှိ၏ ။ ကြေ ခဲ၍ ခြောက်ကပ်၏။ ကိုယ်သားကိုယ်ရေ အရောင်အဆင်း ကို တောက်ပစေ၏။ သားအိမ်ကို သန့်ရှင်းစေ၏။ သည်းခြေ သလိပ်ကို နိုင်၏။ အပူ ၊ အနာပေါက် ၊ ပန်းနာ ၊ နူနာ ၊ ပလိပ် ၊ ဂရင်ဂျီနာ တို့ကို ပျောက်ကင်းစေ၏။ အသီးမှည့်သည် အေး၏။ နှလုံးကို အကျိုးပြု၏။ သွေးရောဂါ ၊ အဆိပ်အပူ သည်းခြေကြောင့်ဖြစ်သောရောဂါ၊ အန်ခြင်း ၊ မြစ်ခြောက်နာ ၊ နှုတ်မမြိန်ရောဂါများကို ပျောက်စေ၏။ အရွက်သည် သွေးကို စင်ကြယ် စေ၏ ။ အခေါက်သည် ချုပ်၏ ။ ၀ဖြိုးစေ၏ ။ အစေးသည် သွားနှင့် သွားဖုံးနာကျင် ကိုက်ခဲခြင်းကို ပျောက်စေ၏။
အသုံးပြုပုံ- အခေါက်
အသီး
အရွက်
အစေး
အမြစ်
ဗောဓိညောင်ပင် သို့မဟုတ် ဗောဓိပင်ဟူသည် ဘုရားရှင်တို့ သဗ္ဗညုတတည်းဟူသော ဗောဓိဉာဏ်တော် ရရန် အားထုတ်ရာ၌ အမှီပြုသော အပင်များ(ဝါ) ဘုရားပွင့်တော်မူရာ အပင်များဖြစ်သည်။ ထိုအပင်များကို ဌာနျူပစာအားဖြင့် ဗောဓိပင်ဟု ခေါ်သည်။ ဂေါတမဘုရားအလောင်းတော်သည် ညောင်ဗုဒ္ဓဟေ ပင်ရင်း၌ ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူခဲ့ရာ ထိုညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်ကို ဗောဓိညောင်ဟူ၍ ခေါ်တွင်ခဲ့ကြလေသည်။ ဗောဓိညောင်ပင် သို့မဟုတ် ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်သည် မိုရေးစီအီးမျိုးရင်းဝင် ဖြစ်၍ ညောင်ပင်မျိုးစိတ်တွင် ပါဝင်သည်။ ရုက္ခဗေဒ အမည်မှာ ဖိုင်းကပ် ရီလီဂျီအိုဆာ ဖြစ်သည်။ အခြားညောင်ပင်များနည်းတူ အလေ့ကျပေါက်သော ကြီးမား၍ အရပ်အာဝါသ ကောင်းသည့် အပင်ကြီးမျိုး ဖြစ်ပြီးလျှင်၊ အိန္ဒိယ၊ သီဟိုဠ်၊ မြန်မာ စသော အပူပိုင်းဒေသနိုင်ငံများ၌ ပေါက်ရောက်သည်။ တပင်ချင်း သီးခြားပေါက်လေ့ရှိသည်။ အရွက်တို့သည် အခြားညောင်ရွက်များကဲ့သို့ပင် လူ၏နှလုံးပုံသဏ္ဌာန် ရှိသော်လည်း အရွက်ဖျား ပို၍ ရှည်သွယ်သည်။ ဧပြီလနှင့် မေလတွင် အပွင့် ပွင့်၍ သေးငယ်သော အသီးများသီးသည်။
အိန္ဒိယ၊ မြန်မာ၊ သီဟိုဠ် စသော ဗုဒ္ဓအယူဝါဒ ထွန်းကားရာ နိုင်ငံတို့၌ ဗောဓိညောင်ပင်ကို အထွတ်အမြတ်ထားကြသည်။ ဗုဒ္ဓအယူဝါဒီတို့အဖို့ ဗောဓိပင်သည် ဘုရားရှင်၏ ကိုယ်စား ပူဇော်ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ပရိဘာဂစေတီ တစ်ပါးဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် ဗုဒ္ဓအယူဝါဒဆိုင်ရာ ကျောင်းကန်ဘုရားတို့၏ ပရဝုဏ်အတွင်း၌ အလေးအမြတ်ပြု၍ စိုက်ပျိုးကိုးကွယ်ထားသော ဗောဓိညောင်ပင်များကို တွေ့မြင်ကြရသည်။ များသောအားဖြင့် ယင်းသို့ အလေးအမြတ်ပြု၍ ကိုးကွယ်ကြသော ဗောဓိညောင်ပင်တို့သည် ဂေါတမဘုရားရှင် ပွင့်တော်မူရာ မူလဗောဓိပင်ကြီးမှ အစဉ်အဆက် အဆင့်ဆင့် မျိုးပွားယူခဲ့သော ဗောဓိပင်ပေါက်တို့ကို ပင့်ဆောင်စိုက်ပျိုးကြခြင်း ဖြစ်သည်။ မူလဗောဓိပင်နေရာတွင် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း နှစ်ထောင့်ကျော်ခန့်ကပင် ဗောဓိပင်နှင်တကွ အမြိုက်တရားထူးရရန် ဘုရားရှင် အားထုတ်ရင်း၊ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ စံနေတော်မူခဲ့သည် ဗောဓိပင်ရင်းရှိ ပလ္လင်တော်ကိုပါ ငုံ၍ စေတီတော် တည်ခဲ့သည်။ သီရိဓမ္မာသောကမင်းတရားကြီး စတင်တည်ခဲ့၍ နောင်ဗုဒ္ဓဝါဒီမင်းများက ပြုပြင်မွမ်းမံခဲ့သည်ဟု အဆိုရှိသည်။ ထိုစေတီတော်ကြီးကို မဟာဗောဓိစေတီတော် ဟု ခေါ်တွင်၍ အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဂယာခရိုင်းအတွင်းရှိ ဗုဒ္ဓဂယာ၏ ထင်ရှားကျော်ကြားသော အဓိကရ ဌာနေကြီး ဖြစ်လေသည်။
မူလဗောဓိပင်၏ လက်ျာတောင်ကိုင်းကို သာသနာပြုရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် သီရိဓမ္မာသောကမင်းကြီးသည် အဓိဋ္ဌာန်ပြုကာ ပိုင်းဖြတ်စေ၍ သမီးတော် သင်္ဃမိတ္တထေရီနှင့်အတူ သီဟိုဠ်ကျွန်းသို့ ပို့ဆောင် စိုက်ပျိုးစေရာ၊ ထိုအပင်သည် သီဟိုဠ်ကျွန်း အနုရာဓပူရမြို့ရှိ သင်္ဃမိတ္တမဟာဗောဓိပင် ဖြစ်လေသည်။ အသက်ရှည်ဆုံး အပင်ကြီးလည်းဖြစ်သည်။။ ထို့ကြောင့် ထိုဒက္ခိဏသာခါ မဟာဗောဓိပင်ကြီးရှိရာသို့ နှစ်စဉ် နှစ်တိုင်း အထောင်အသောင်းမျှသော ဗုဒ္ဓဝါဒီတို့ ဖူးမြော်ရန် လာရောက်ကြသည်။ ယင်းဒက္ခိဏသာခါ ဗောဓိပင်ကြီးမှ ပွားသော ဗောဓိပင်တို့ကို သီဟိုဠ်ကျွန်း၌ အနှံ့အပြား စိုက်ပျိုးကိုးကွယ်ကြရာ မြန်မာနိုင်ငံသို့လည်း ပင့်ဆောင်စိုက်ပျိုး ကိုးကွယ်ကြသည်။ ယင်းဗောဓိပင်တို့မှ ကြွေကျသော အရွက်များလည်း ကောက်ယူ ကိုးကွယ်ကြသည်။ ဗောဓိပင်တို့သည် ပရိဘောဂစေတီဖြစ်သဖြင့် အကိုင်းအခက်တို့ကို ခုတ်ချပိုင်းဖြတ်ခြင်း မပြုစကောင်းပေ။ သို့သော် အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ကျိုးပဲ့ကျသော အကိုင်းအလက်တို့ကို ရုပ်ပွားတော်များ ထုလုပ်၍ ဒက္ခိဏသာခါ ဘုရားဆင်းတုတော်များအဖြစ် ကိုးကွယ်ပူဇော်ကြရာ၊ အလွန်တန်ခိုးကြီးသည်ဟု ယုံကြည်ကြလေသည်။ ဗောဓိညောင်ပင်ကို ဟိန္ဒူအယူဝါဒီတို့ကလည်း ဗိဿနိုင်းနတ်မင်းကြီးနှင့် စပ်လျဉ်း၍ အထွတ်အမြတ်ထားကြလေသည်။
ತುಳುಟು ಅತ್ತೊಸುದ ಮರ ಪನ್ಪೆರ್.[೧]
ಇಂದೊಂಜಿ ಮಲ್ಲ ವಿಶಾಲ ಬುಲೆಪಿನ ಮರ. ಈ ಮರಟ್ ತ್ರಿಮೂರ್ತಿಲೆನ ಮರ ಇಪ್ಪುಂಡು ಪನ್ಪಿನ ನಂಬಿಕೆಡ್ ಜನ ಆ ಮರನ್ ಪೂಜೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಅಶ್ವಥ ಮರತ ಕನಕ್ ನ್ ಹೋಮಗ್ ಉಪಯೋಗ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಉಂದೆನ್ ಸಾಲ್ ಮರಲೆಕ್ಕಲಾ ನಡ್ಪೆರ್. ಅಶ್ವಥ ಮರ ೧೦-೧೦೦ ಅಡಿ ಉದ್ದದಾತ್ ಬೆಳೆಯುಂಡು.ಮರತ ಚಿಗುರು ತಾಮ್ರದ ಬಣ್ಣಡಿಪ್ಪುಂಡು. ಅವ್ ಮಲ್ಲಾಯಿಲೆಕ್ಕಲಾ ಪಚ್ಚ ಪಚ್ಚಡಿಪ್ಪುಂಡು.ಸ್ವತಃ ಶ್ರೀ ಭಗವಾನ್ ಕ್ರಷ್ಣ ಭಗವದ್ ಗೀತೆದ ೧೦ನೇ ಅಧ್ಯಾಯಡ್ "ಅಶ್ವಥಃ ಸರ್ವ ವ್ರಕ್ಷಾಣಾಂ" ಪೂರಾ ಮರಡ್ದುಲಾ ಅಶ್ವಥ ಮರ ಆದಿಪ್ಪುವೆ ಪಂದ್ ಅರ್ಜುನಗ್ ಉಪದೆಶ ಮಲ್ತಿತ್ತೆ. ಈ ಮರಕ್ ಸಂಸ್ಕ್ರತಡ್ ಅಶ್ವಥ, ಹಿಂದಿಡ್ ಪಿಪಾಲ, ತಮಿಳುಡ್ ಅಶ್ವದ್ಧಂ, ಇಂಗ್ಲಿಶ್ಡ್ ಪಿಪಿಲ್ಲಾಟೆ ಪಂದ್ ಪನ್ಪೆರ್.[೩]
ಅಶ್ವತ್ಥೊ ಮರಕ್ಕ್ ಭಾರತೊದ ಬೇತೆ ಬೇತೆ ಬಾಸೆಲೆಡ್ ಬೇತೆಬೇತೆ ಪುದರ್ ತಿಕುಂಡು.[೪]
Ficus religiosa or sacred fig is a species of fig native to the Indian subcontinent[2] and Indochina[3] that belongs to Moraceae, the fig or mulberry family. It is also known as the bodhi tree,[4] pimple tree, peepul tree,[2] peepal tree, pipala tree, ashvattha tree (in India and Nepal), or Asathu (ඇසතු) in Sinhala [5] The sacred fig is considered to have a religious significance in three major religions that originated on the Indian subcontinent, Hinduism, Buddhism and Jainism. Hindu and Jain ascetics consider the species to be sacred and often meditate under it. This is the tree species under which Gautama Buddha is believed to have attained enlightenment. The sacred fig is the state tree of the Indian states of Odisha,[6] Bihar and Haryana.
_(20664107918),_Ficus_religiosa.jpg)
Ficus religiosa is a large dry season-deciduous or semi-evergreen tree up to 30 metres (98 ft) tall and with a trunk diameter of up to 3 metres (9.8 ft). The leaves are cordate in shape with a distinctive extended drip tip; they are 10–17 centimetres (3.9–6.7 in) long and 8–12 centimetres (3.1–4.7 in) broad, with a 6–10 centimetres (2.4–3.9 in) petiole. The fruits are small figs 1–1.5 centimetres (0.39–0.59 in) in diameter, green ripening to purple.
F. religiosa has a lifespan ranging between 900 and 1,500 years. The Jaya Sri Maha Bodhi tree in the city of Anuradhapura in Sri Lanka is estimated to be more than 2,250 years old.
Ficus religiosa is native to most of the Indian subcontinent – Bangladesh, Bhutan, Nepal, Pakistan and India including the Assam region, Eastern Himalaya and the Nicobar Islands, as well as part of Indochina – the Andaman Islands, Thailand, Myanmar and Peninsular Malaysia. It has been widely introduced elsewhere, particularly in the rest of tropical Asia, but also in Iran, Florida and Venezuela.[7]
Ficus religiosa suitably grows at altitudes ranging from 10 metres (33 ft) up to 1,520 metres (4,990 ft). Due to the climatic conditions which are prevalent throughout different heat zones, it can grow at latitudes ranging from 30°N to 5°S. It can tolerate air temperatures ranging between 0 to 35 °C (32 to 95 °F), beyond this upper limit its growth diminishes. It grows on a wide variety of soils but preferably needs deep, alluvial sandy loam with good drainage. It is also found on shallow soils including rock crevices.
Ficus religiosa is associated with Blastophaga quadriceps, an agaonid wasp which acts as its pollinator as this wasp lays its eggs only on trees of this species.
Ficus religiosa is tolerant to various climate zones (Köppen climate classification categories of Af, Am, Aw/As, Cfa, Cwa and Csa) and various types of soils. In Paraguay the tree species occurs in forests at lower elevations, and in China the species has been reported growing at altitudes ranging from 400 to 700 metres (1,300 to 2,300 ft). In India, being a native species, it occurs both naturally in wild as well as cultivated up to altitudes of 1,520 metres (4,990 ft).
Ficus religiosa is tolerant to widely varying climatic conditions such as Tropical rainforest climate where the region receives more than 60 millimetres (6.0 cm) of precipitation per month, Tropical monsoon climate where average precipitation ranges from 60 millimetres (6.0 cm) in the driest month to 100 millimetres (10 cm), Tropical savanna climate with dry summer where average precipitation ranges from 60 millimetres (6.0 cm) per month in summers to 100 millimetres (10 cm) per month in winters, Warm temperate climate, wet all year where average temperature ranges from 0 to 10 °C (32 to 50 °F) and it is wet all year, as well as Warm temperate climate with dry summer where average temperature ranges from 0 to 10 °C (32 to 50 °F) and summers are dry.
Unlike most epiphytic jungle figs, which ring the stems of dicotyledonous support trees from the outside, the epiphytic bushes of F. religiosa are not true stranglers. Their roots penetrate inside the stem of the support, eventually splitting it from within. Ficus religiosa has been listed as an "environmental weed" or "naturalised weed" by the Global Compendium of Weeds (Randall, 2012). It has been assigned an invasiveness high risk score of 7 in a risk assessment prepared for the species' invasiveness in Hawaii by PIER. Such a high score predicts it will become a major pest in suitable climate zones. The major reasons for its invasive behaviour are its fast-growing nature, tolerance to various climate zones and soil types, reported lifespan of over 3,000 years, and its suffocating growth habit as it often begins life as an epiphyte.
The earliest known record of Ficus religiosa in human culture is the use of peepal leaf motifs in the pottery of the Helmand culture, found at Mundigak site, in Kandahar, Afghanistan, dating back to third millennium BCE.[8]
The peepal tree is considered sacred by the followers of Hinduism, Jainism and Buddhism. In the Bhagavad Gita, Krishna says, "I am the Peepal tree among the trees, Narada among the Deva Rishi (Divine sages), Bhrigu among the Saptha-Maharishis, Chitraratha among the Gandharvas, And sage Kapila among the Siddhas."[9] In India, the medal for the highest civilian award, Bharat Ratna, is modelled on the leaf of a Peepal tree.[10]
Gautama Buddha attained enlightenment (bodhi) while meditating underneath a Ficus religiosa. The site is in present-day Bodh Gaya in Bihar, India. The original tree was destroyed, and has been replaced several times. A branch of the original tree was rooted in Anuradhapura, Sri Lanka in 288 BCE and is known as Jaya Sri Maha Bodhi; it is the oldest living human-planted flowering plant (angiosperm) in the world.[11]
In Theravada Buddhist Southeast Asia, the tree's massive trunk is often the site of Buddhist or animist shrines. Not all Ficus religiosa are ordinarily called a Bodhi Tree. A true Bodhi Tree is traditionally considered a tree that has as its parent another Bodhi Tree, and so on, until the first Bodhi Tree, which is the tree under which Gautama is said to have gained enlightenment.[12]
Sadhus (Hindu ascetics) meditate beneath sacred fig trees, and Hindus do pradakshina (circumambulation, or meditative pacing) around the sacred fig tree as a mark of worship. Usually seven pradakshinas are done around the tree in the morning time chanting "vriksha rajaya namah", meaning "salutation to the king of trees". It is claimed that the 27 stars (constellations) constituting 12 houses (rasis) and 9 planets are specifically represented precisely by 27 trees—one for each star. The Bodhi Tree is said to represent Pushya (Western star name γ, δ and θ Cancri in the Cancer constellation).
Plaksa is a possible Sanskrit term for Ficus religiosa. However, according to Macdonell and Keith (1912), it denotes the wavy-leaved fig tree (Ficus infectoria) instead. In Hindu texts, the Plaksa tree is associated with the source of the Sarasvati River. The Skanda Purana states that the Sarasvati originates from the water pot of Brahma flows from Plaksa on the Himalayas. According to Vamana Purana 32.1-4, the Sarasvati was rising from the Plaksa tree (Pipal tree).[13] Plaksa Pra-sravana denotes the place where the Sarasvati appears.[14] In the Rigveda Sutras, Plaksa Pra-sravana refers to the source of the Sarasvati.[15]
Ficus religiosa is grown by specialty tree plant nurseries for use as an ornamental tree, in gardens and parks in tropical and subtropical climates. Peepul trees are native to Indian subcontinent and thrive in hot, humid weather. They prefer full sunlight and can grow in all soil types, though loam is the best. When planting, use soil with a pH of 7 or below. While it is possible for the plant to grow indoors in a pot, it grows best outside. Young peepul needs proper nourishment. It requires full sunlight and proper watering. Sacred fig occurs naturally in submontane forest regions. As with many Ficus trees, these are well suited for Bonsai training.
In the Middle East, it is preferably planted as an avenue or road verge tree. In the Philippines and in Nicaragua the species is cultivated in parks and along roadsides and pavements, while in Paraguay it occurs in forests at lower elevations.[16]
In Thailand โพ or "Pho" trees grow everywhere, but in the Wats (temples) they are revered, and usually are several hundred years old, with trunks up to 20 feet (6.1 meters) wide. As with all sacred trees in Thailand, they have a saffron cloth wrapped around the base. A yearly ritual involving the Bo Trees at wats is the purchasing of "mai kam sii" ไม้คำ้ศริ, which are "supports" that look like crutches and are placed under the spreading branches as if holding them up. The purchase money helps fund the wat, a central part of Thai life.
Ficus religiosa is used in traditional medicine for about fifty types of disorders including asthma, diabetes, diarrhea, epilepsy, gastric problems, inflammatory disorders, infectious and sexual disorders.[17]
Farmers in North India also cultivate it for its fig fruit.
The trunk of this tree is used by farmers as a soil leveller. After seed harvesting, the rectangular trunk is connected to tractors and levels the soil.[18]
Ficus religiosa or sacred fig is a species of fig native to the Indian subcontinent and Indochina that belongs to Moraceae, the fig or mulberry family. It is also known as the bodhi tree, pimple tree, peepul tree, peepal tree, pipala tree, ashvattha tree (in India and Nepal), or Asathu (ඇසතු) in Sinhala The sacred fig is considered to have a religious significance in three major religions that originated on the Indian subcontinent, Hinduism, Buddhism and Jainism. Hindu and Jain ascetics consider the species to be sacred and often meditate under it. This is the tree species under which Gautama Buddha is believed to have attained enlightenment. The sacred fig is the state tree of the Indian states of Odisha, Bihar and Haryana.
Ficus religiosa estas specio de arbo (latine Ficus religiosa, sanskrite pippala). Ĝi apartenas al la familio de morusacoj (latine Moraceae). Ĝi estas rapide kreskanta arbo, kiu povas atingi altecon de 30 metroj. Ĝi troviĝas en Barato kaj Srilanko.
Ficus religiosa havas kulturan valoron en budhismo ĉar laŭtradicie Siddharta Gautama atingis vekiĝon post meditado sub bodiarbo. En budhistaj artaĵoj, tia arbo estas ofte uzata kiel simbolo de la Budho.
Ficus religiosa estas ankaŭ sankta arbo en ĝajnismo kaj hinduismo.
Ficus religiosa estas tolerema al vaste ŝanĝiĝantaj klimataj kondiĉoj kiel tropika pluvarbara klimato kie la regiono ricevas pli ol 60 milimetrojn (6.0 cm) da precipitaĵo monate, tropika musonklimato kie meza precipitaĵo varias de 60 milimetroj (6.0 cm) en la plej seka monato ĝis 100 milimetroj (10 cm), tropika savanklimato kun seka somero kie meza precipitaĵo varias de 60 milimetroj (6.0 cm) monate en someroj ĝis 100 milimetroj (10 cm) monate en vintroj, varma modera klimato, malseka la tutan jaron kie meza temperaturo ĝi iras de 0 °C ĝis 10 °C kaj estas malseka la tutan jaron, same kiel mezvarmaj klimatoj kun seka somero, kie meza temperaturo varias de 0 °C ĝis 10 °C.
Ficus religiosa estas specio de arbo (latine Ficus religiosa, sanskrite pippala). Ĝi apartenas al la familio de morusacoj (latine Moraceae). Ĝi estas rapide kreskanta arbo, kiu povas atingi altecon de 30 metroj. Ĝi troviĝas en Barato kaj Srilanko.
Ficus religiosa havas kulturan valoron en budhismo ĉar laŭtradicie Siddharta Gautama atingis vekiĝon post meditado sub bodiarbo. En budhistaj artaĵoj, tia arbo estas ofte uzata kiel simbolo de la Budho.
Ficus religiosa estas ankaŭ sankta arbo en ĝajnismo kaj hinduismo.
Ficus religiosa es una especie del género Ficus, nativa de Nepal, India, sudoeste de China, Indochina, este de Vietnam.
No se debe confundir con el árbol baniano (Ficus bengalensis, higuera de Bengala o higuera de la India).
Es un gran árbol de estación seca, caducifolio o semi-siempreverde, de más de 30 m de altura y con un diámetro de tronco de más de 3 m. Las hojas son cordadas con un distintivo zarcillo en la punta; de 10-17 cm de longitud y 8-12 cm de ancho, con pecíolo de 6-10 cm. El fruto es un pequeño higo de 1-1,5 cm de diámetro, verde que madura a púrpura. Es polinizado por avispas de los higos del género Pegoscapus.
Los seguidores del budismo, el hinduismo y el yainismo consideran sagrado a este árbol, y por eso lleva el apelativo «higuera sagrada». Según la tradición budista, Siddhartha Gautama alcanzó el nirvana (convirtiéndose en el Buda número 28) después de haber estado meditando bajo un árbol de esta especie, el árbol Bodhi, en Bodh Gaia (estado de Bijar, en el norte de la India). El árbol original fue destruido por la esposa del rey Ashoka. Se supone que el árbol que se encuentra actualmente en ese lugar es un descendiente directo del anterior. Otro árbol importante es el Sri Maha Bodhi (otro supuesto descendiente del árbol Bodhi original de Buda), en Anuradhapura, Sri Lanka. Está registrado que fue plantado en el 288 a. C., por lo que es la angiosperma con mayor antigüedad verificada del mundo. Muchos árboles se han multiplicado a partir de ese antiquísimo árbol.
En la actualidad, muchos sadhús (ascetas) hinduistas y budistas aún meditan debajo de estos árboles sagrados.
Según el Sanskrit-English Dictionary del británico Monier Monier-Williams (1819-1899), el término sánscrito plakshá se refiere al árbol Ficus infectoria, mencionado en el Átharva vedá[1] y al árbol Thespesia Populneoides. También Macdonell & Keith (1912) opinan lo mismo. Tradicionalmente el término se ha asociado también al Ficus religiosa.
En textos hindúes, el árbol plakshá se asocia con la fuente del río Sárasuati. El texto Skandá puraná dice que el río Sárasuati se origina de la jarra del dios Brahmá y fluye desde plakshá a los Himalayas.
Según el Vamaná-purana 32.1-4, el río Sáraswati nace de un árbol plaksá (o pipal).[2]
El término plakshá pra-sravana indica el lugar donde nace el río Sárasuati.[3] En los Rigveda Sutras, Plakshá Pra-sravana refiere a la fuente del Sarasvati.[4]
También se llama Plakshá Duipa (la isla de las higueras) a un inmenso continente mítico dwip dvippa con forma concéntrica que estaría más allá del océano de agua salada, rodeando Eurasia.
Ficus religiosa fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 1059. 1753.[5]
Ficus: nombre genérico que se deriva del nombre dado en latín al higo.[6]
religiosa: epíteto latino que significa "sagrada".[7]
Ficus religiosa es una especie del género Ficus, nativa de Nepal, India, sudoeste de China, Indochina, este de Vietnam.
No se debe confundir con el árbol baniano (Ficus bengalensis, higuera de Bengala o higuera de la India).
Temppeliviikuna (Ficus religiosa) – myös pyhäviikuna, pipal tai bodhipuu – on pitkäikäinen, kesävihanta puu, joka kuuluu mulperikasvien (Moraceae) heimoon ja viikunoiden (Ficus) sukuun. Temppeliviikunalla on uskonnollista merkitystä sekä buddhalaisuudessa että hindulaisuudessa.
Temppeliviikuna on aluksi päällyskasvi mutta juurtuu iän myötä maahan ja kasvaa 15–25 metriä korkeaksi, leveälatvaiseksi puuksi.[1] Sillä on leveät, harmaanruskeat oksat, jotka ovat nuorena hienokarvaiset.[2][1] Runko on 30–50 senttimetriä paksu ja harmaa kuori sileä tai pystysuunnassa uurteinen.[1]
Nahkamaiset lehdet ovat soikeat tai kolmiomaiset ja kasvavat 9–17 senttimetriä pitkiksi ja 8–12 senttimetriä leveiksi. Ehyt- tai mutkalaitainen lehtilapa on hertta- tai kiilatyvinen ja pitkäsuippuinen tai otakärkinen. Lavan alapinta on vaaleampi kuin kiiltävän tummanvihreä yläpinta, ja keskisuonen molemmin puolin on 2 tyvisuonta ja 5–7 sivusuonta. Ohut lehtiruoti on vähintään yhtä pitkä kuin lehtilapa ja kiinnittynyt puuhun nivelellä. Kiinnityskohdassa on pienet, soikeat korvakkeet, joiden kärki on suippo.[1]
Temppeliviikuna kukkii maalis–huhtikuussa. Sen pienet hede- ja emikukat kätkeytyvät mehevien, vihreiden kukintolapakoiden eli viikunoiden sisälle. Sileäpintaiset, litteän pallon muotoiset lapakot ovat 1–1,5 senttimetrin mittaiset ja soikeiden suojuslehtien peittämät. Ne ovat kiinnittyneet yksittäin tai pareittain puun lehteviin oksiin.[1]
Temppeliviikunan pölyttämiseen on erikoistunut tietty viikunapistiäislaji, jonka tieteellinen nimi on Blastophaga quadraticeps.[2] Pistiäisnaaraat tunkeutuvat nuorten kukintolapakoiden sisälle lapakon päässä olevasta aukosta ja pölyttävät emikukat laskiessaan niihin munansa.[3] Pölytyksen jälkeen lapakot kypsyvät touko–kesäkuussa punaisten pilkkujen täplittämiksi sinipunaisiksi hedelmiksi ja samanaikaisesti pistiäisen munista kehittyy ensin toukkia ja lopulta täysikasvuisia pistiäisiä.[2][1][3] Pistiäiskoiraat kaivavat hedelmän seinämiin aukkoja, joiden kautta siitepölyä ja hedelmöittyneitä munia kantavat naarat voivat lähteä etsimään uusia lapakoita muniaan varten.[3]
Temppeliviikuna kasvaa luonnonvaraisena Pohjois-Intiassa, Nepalissa, Pakistanissa sekä Indokiinassa, mutta on levinnyt ihmisen mukana muuallekin, kuten Yhdysvaltoihin ja Israeliin.[2][1]
Temppeliviikuna menestyy kaikkialla tropiikissa 1 500 metrin korkeudelle saakka.[2]
Buddhalaiset pitävät sitä pyhänä, sillä Siddhartha Gautaman sanotaan saavuttaneen nirvanan mietiskeltyään kuusi vuotta bodhipuun varjossa. Hindut puolestaan liittävät temppeliviikunan naisten hedelmällisyyteen ja uskovat, että Vishnu-jumala syntyi sen juurella.[2]
Temppeliviikuna (Ficus religiosa) – myös pyhäviikuna, pipal tai bodhipuu – on pitkäikäinen, kesävihanta puu, joka kuuluu mulperikasvien (Moraceae) heimoon ja viikunoiden (Ficus) sukuun. Temppeliviikunalla on uskonnollista merkitystä sekä buddhalaisuudessa että hindulaisuudessa.
Ficus religiosa
Le Figuier des pagodes, ou Pipal (nom scientifique Ficus religiosa) (en sanskrit : pippala[1]), est une espèce d'arbres du genre Ficus (famille des Moracées). Dans les textes védiques, il est appelé ashvattha. Dans le bouddhisme il s'agit de l'arbre de la Bodhi.
C'est un arbre sacré dans l'hindouisme et le bouddhisme[2].
Le Pipal est un grand arbre semi-sempervirent ayant une hauteur maximale de 30 mètres environ[3], avec un tronc au diamètre allant jusqu'à 3 mètres. Les feuilles ont une forme de cœur, avec une extrémité allongée caractéristique. Elles ont une longueur de 10 à 17 cm et une largeur de 8 à 12 cm, avec un pétiole de 6 à 10 cm. Le fruit est une petite figue de 1 à 1,5 cm de diamètre, devenant violette en mûrissant.
Le Pipal est un figuier étrangleur.
Il est naturellement présent en Inde, au Bangladesh, au Népal, au Pakistan, au Sri Lanka, dans le sud-ouest de la Chine et en Indochine.
Le plus vieux pipal au monde pourrait bien être un arbre qui a été amené d'Inde du nord à Ceylan en 288 av. J.-C. et qui en 1852 vivait encore, ce qui lui faisait alors 2 147 ans[4].
Ficus religiosa est utilisé en médecine ayurvédique.
C'est un arbre sacré pour les bouddhistes. « L'arbre de la Bodhi » le plus célèbre se trouve à Bodh-Gaya, à environ 100 km de Patna, dans l'État indien du Bihar, car c'est sous son feuillage que Bouddha, le fondateur du bouddhisme, a atteint la Bodhi, l'Éveil ou connaissance suprême (lit. l'éclaircissement).
Cet arbre est un de quatre lieux saints du bouddhisme ; c'est donc une destination très fréquentée par les pèlerins. Il jouxte le temple de la Mahabodhi à Bodh-Gaya. Tandis qu'il méditait sous cet arbre (mentionné comme Ashvattha dans le Tipitaka), Siddhartha Gautama a atteint le Nirvâna. Par conséquent, l'arbre Bo ou arbre de la sagesse est considéré comme sacré et symbolique par les bouddhistes.
Sa feuille est un motif décoratif classique.
Pour l'hindouisme, cet arbre a aussi une dimension religieuse. Ses feuilles et ses branches servaient autrefois dans des sacrifices védiques[5]. Selon la mythologie indienne, le dieu Vishnu serait né sous l'un de ces arbres, et le sage Nârada vit le Seigneur apparaître « dans son cœur », alors qu'il méditait sous un tel arbre[6]. Enfin, le bruit du vent dans ses feuilles est comparé à celui de la vînâ. Il est également possible qu'une cérémonie ait lieu sous cet arbre lors de mariage.
Arbre de la Bodhi, Inde
Figuier des pagodes
Ficus religiosa
Feuilles de Ficus religiosa
L'arbre de la Bodhi à Bodhgaya
Ficus religiosa
Le Figuier des pagodes, ou Pipal (nom scientifique Ficus religiosa) (en sanskrit : pippala), est une espèce d'arbres du genre Ficus (famille des Moracées). Dans les textes védiques, il est appelé ashvattha. Dans le bouddhisme il s'agit de l'arbre de la Bodhi.
C'est un arbre sacré dans l'hindouisme et le bouddhisme.
Ficus religiosa atau ara suci adalah sebuah spesies ara yang berasal dari subbenua India, barat daya Tiongkok dan Indochina. Spesies tersebut masuk dalam Moraceae, keluarga ara dan mulberi. Spesies tersebut juga dikenal sebagai pohon bodhi,[2] pohon pippala, pohon peepal atau pohon ashwattha (di India dan Nepal).[3]
Pohon Ficus religiosa dianggap suci oleh pengikut agama Hindu, Jain, dan Buddha. Dalam Bhagavad Gita, Krishna berkata, "Saya adalah pohon Peepal di antara pepohonan, Narada di antara orang-orang bijak, Chitraaratha di antara para Bidadara, dan Kapila bijak di antara para Siddha."[4]
Buddha Gautama mencapai pencerahan (bodhi) ketika bermeditasi di bawah pohon Ficus religiosa. Tempat ini berada di Bodh Gaya saat ini di Bihar, India. Pohon yang asli telah dihancurkan, dan telah diganti beberapa kali. Sebuah cabang dari pohon asli ditumbuhkan di Anuradhapura, Sri Lanka pada tahun 288 SM dan dikenal sebagai Jaya Sri Maha Bodhi; yang merupakan tumbuhan berbunga (angiospermae) tertua di dunia.[5]
Ficus religiosa atau ara suci adalah sebuah spesies ara yang berasal dari subbenua India, barat daya Tiongkok dan Indochina. Spesies tersebut masuk dalam Moraceae, keluarga ara dan mulberi. Spesies tersebut juga dikenal sebagai pohon bodhi, pohon pippala, pohon peepal atau pohon ashwattha (di India dan Nepal).
Il Ficus religiosa o fico delle pagode[1] o fico sacro (in cingalese bo, in sanscrito pipal o aśvattha - sostantivo maschile), è una specie di baniano originario di India, Cina sudoccidentale e la parte dell'Indocina ad est del Vietnam. È un albero semi-sempreverde, le cui foglie decidue cadono nella stagione asciutta, alto fino a 30 m, con diametro del fusto fino a 3 m.
Le foglie sono cordate (cioè a forma di cuore) con una punta particolarmente allungata; sono lunghe 10–17 cm e larghe 8–12 cm, con un picciolo di 6–10 cm. Il frutto è un piccolo fico di 1-1,5 cm di diametro, verde che matura in viola.
La Sri Maha Bodhi è un famoso esemplare, che si trova presso il tempio di Mahabodhi; si sa che fu piantata nel 288 a.C., e questa è la più grande età verificata di un esemplare delle angiosperme, e di un qualunque albero piantato dall'uomo;[2] nacque dall'albero della Bodhi, sotto il quale si dice che il bodhisattva Gautama avrebbe meditato quando raggiunse la bodhi (illuminazione) e divenne il Buddha; ancora oggi i monaci e i laici spesso meditano sotto questo albero.
Questa pianta è considerata sacra dai fedeli di buddhismo, induismo e giainismo, da cui il nome Ficus religiosa.
Il Ficus religiosa o fico delle pagode o fico sacro (in cingalese bo, in sanscrito pipal o aśvattha - sostantivo maschile), è una specie di baniano originario di India, Cina sudoccidentale e la parte dell'Indocina ad est del Vietnam. È un albero semi-sempreverde, le cui foglie decidue cadono nella stagione asciutta, alto fino a 30 m, con diametro del fusto fino a 3 m.
Maldyklinis fikusas (lot. Ficus religiosa) – šilkmedinių (Moraceae) šeimos augalų rūšis, priklausanti fikuso genčiai. Natūraliai auga Pietų ir Pietryčių Azijoje bei pietvakarių Kinijoje.
Tai lapus metantis arba pusiau visžalis medis, užaugantis iki 30 m aukščio, o jo kamieno skersmuo gali siekti iki 3 m. Lapai paprastieji, širdiški, 10-17 cm ilgio, 8-12 cm pločio, su 6-10 cm ilgio lapkočiu. Vaisius – smulki (1-1,5 cm skersmens) figa.
Maldyklinis fikusas – šventasis medis Indijos kultūroje. Bodhgajos mieste auga itin garbinamas Bodhi medis („atbudimo medis“), po kuriuo, kaip teigiama, nušvitimą patyrė Sidharta Gautama. Tiesa, originalus medis sunaikintas, bet jo šaka buvo nugabenta į Šri Lanką, o iš jos užveistas dabartinis medis. Hindų asketai sadhu dažnai medituoja po šiais fikusais. Sanskritu maldyklinis fikusas vadinamas skr. अश्वत्थः = aśvatha, jo malkos naudojamos agnihotros apeigose. Daugeliu kitų indų kalbų medis vadinamas pypal, pypar, pimpal.
Medis plačiai naudojamas tradicinėje medicinoje gydant įvairias ligas, sodinamas kaip dekoratyvinis augalas.
Lapai
Po fikusu atliekama pudža
Seno medžio kamienas
Vaisiai
De bodhiboom of banyan (Ficus religiosa) is een plant uit de moerbeifamilie (Moraceae). Het is een snelgroeiende boom met luchtwortels, die wel 30 m hoog kan worden. De opvallend gevormde bladeren hebben een "druppelspits", waarvan men aanneemt dat die zorgen voor de snelle afvoer van regenwater. De bodhiboom is inheems in India en Sri Lanka.
In het boeddhisme is de bodhiboom een heilige boom, omdat Gautama Boeddha, de stichter van het boeddhisme, onder een bodhiboom bodhi (verlichting) bereikte. In veel boeddhistische tempels staat een bodhiboom.
De beroemdste bodhiboom staat ongeveer 100 km ten zuiden van Patna in het plaatsje Bodhgaya, in de Indiase staat Bihar. Volgens het boeddhisme bereikte Gautama Boeddha onder deze boom verlichting. De bodhiboom in Bodhgaya is een geliefde bestemming voor pelgrims en staat in het tempelcomplex van de Mahabodhitempel in Bodhgaya, één van vier heilige plaatsen voor boeddhisten. Siddhartha Gautama werd volgens de boeddhistische leer een boeddha terwijl hij al zittend aan het mediteren was onder deze boom. Daarom wordt de bodhiboom ('de boom der ontwaking') beschouwd als heilig en staat het symbool voor het bereiken van verlichting of nibbana.
De bodhiboom die we nu aantreffen in Bodhgaya is een stek van de oorspronkelijke, het is de zesde generatie. De bodhiboom in Anuradhapura in Sri Lanka (genaamd de Sri Maha Bodhi) is een tweede generatie die naar Sri Lanka werd gebracht door de dochter van koning Asoka. De bodhiboom in Sanchi, India is eveneens een vroege stek. Tegenwoordig staat er in veel boeddhistische tempels ook een afstammeling van de boom in Bodhgaya.
Een hartvormig blad van een bodhiboom met druppelspits
De bodhiboom of banyan (Ficus religiosa) is een plant uit de moerbeifamilie (Moraceae). Het is een snelgroeiende boom met luchtwortels, die wel 30 m hoog kan worden. De opvallend gevormde bladeren hebben een "druppelspits", waarvan men aanneemt dat die zorgen voor de snelle afvoer van regenwater. De bodhiboom is inheems in India en Sri Lanka.
Ficus religiosa, også kjend som heilag fiken, gudefiken, pipal[2] og bo- eller bodhitre,[3] er eit tre i fikenslekta som er utbreidd i Sør- og Søraust-Asia. Treet er viktig i buddhismen, djainismen og hinduismen. Buddhistiske overleveringar fortel at Gautama Buddha oppnådde oppvakning under eit slikt tre. Fikentreet er også ein tradisjonell medisinplante.
Ficus religiosa kan bli opptil 20 meter høg.[1] Borken er gråleg og sprekk etterkvart som han blir eldre. Blada er runde på fasong med ein lang flik i enden, tynne og med skinande overflate. Dei har 5-7 sidevener. Fruktene er små, på storleik med ein pupill. Dei er grøne som kart og svarte når dei er mogne.[4]
Treet blir pollinert av ein særskild veps, Blastophaga quadraticeps. På stader der både fikentreet og vepsen er innført, som Israel, Florida og Hawaii, kan Ficus religiosa vera ein invasiv art.[5]
Treet kjem opphavleg frå eit område frå Himalaya til Sør-Kina, Vietnam og Nord-Thailand. Det er utbreidd som avenytre og tempeltre, både ved hindu- og buddhisttempel.
Borken frå treet har lenge vore brukt som medisin mot sår, smittestoff, diaré, diabetes og gonorré. Blada er blitt brukt mot hudsjukdommar, giftstoff og for å regulera menstruasjonssyklusen. Frukta er blitt brukt som avføringsmiddel, og i pulverform til å behandla astma. Medisinske forsøk har mellom anna påvist verknader mot fleire smittestoff og parasittar og at planten har ein god effekt mot diabetes.[4]
Ficus religiosa, også kjend som heilag fiken, gudefiken, pipal og bo- eller bodhitre, er eit tre i fikenslekta som er utbreidd i Sør- og Søraust-Asia. Treet er viktig i buddhismen, djainismen og hinduismen. Buddhistiske overleveringar fortel at Gautama Buddha oppnådde oppvakning under eit slikt tre. Fikentreet er også ein tradisjonell medisinplante.
Ficus religiosa kan bli opptil 20 meter høg. Borken er gråleg og sprekk etterkvart som han blir eldre. Blada er runde på fasong med ein lang flik i enden, tynne og med skinande overflate. Dei har 5-7 sidevener. Fruktene er små, på storleik med ein pupill. Dei er grøne som kart og svarte når dei er mogne.
Treet blir pollinert av ein særskild veps, Blastophaga quadraticeps. På stader der både fikentreet og vepsen er innført, som Israel, Florida og Hawaii, kan Ficus religiosa vera ein invasiv art.
Treet kjem opphavleg frå eit område frå Himalaya til Sør-Kina, Vietnam og Nord-Thailand. Det er utbreidd som avenytre og tempeltre, både ved hindu- og buddhisttempel.
Borken frå treet har lenge vore brukt som medisin mot sår, smittestoff, diaré, diabetes og gonorré. Blada er blitt brukt mot hudsjukdommar, giftstoff og for å regulera menstruasjonssyklusen. Frukta er blitt brukt som avføringsmiddel, og i pulverform til å behandla astma. Medisinske forsøk har mellom anna påvist verknader mot fleire smittestoff og parasittar og at planten har ein god effekt mot diabetes.
Gudefiken, bodhi-tre eller pipal er en art i gruppen fiken.
Det er et stort tørketids-løvfellende eller tildels eviggrønt tre som blir opptil 30 meter høyt med opptil tre meter tykk stamme.
Bladene er hjerteformet.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Gudefiken, bodhi-tre eller pipal er en art i gruppen fiken.
Det er et stort tørketids-løvfellende eller tildels eviggrønt tre som blir opptil 30 meter høyt med opptil tre meter tykk stamme.
Bladene er hjerteformet.
Figowiec pagodowy (Ficus religiosa) – gatunek roślin z rodziny morwowatych (Moraceae). Pochodzi z tropikalnych obszarów Azji (Bangladesz, Indie, Nepal, Pakistan, Indochiny)[2].
Jest szybko rosnącym drzewem z korzeniami powietrznymi, może osiągnąć wysokość do 30 metrów. W porównaniu do innych gatunków figowca ma bardzo miękkie liście. Podobne są kształtem do liści topoli. Uprawiany jako roślina doniczkowa figowiec pagodowy jest wyjątkowo podatny na zarażenie przędziorkiem owocowcem. Pochodzi z Półwyspu Indyjskiego i Sri Lanki.
Figowiec pagodowy (Ficus religiosa) – gatunek roślin z rodziny morwowatych (Moraceae). Pochodzi z tropikalnych obszarów Azji (Bangladesz, Indie, Nepal, Pakistan, Indochiny).
Ficus religiosa, conhecida popularmente como figueira-dos-pagodes, é uma árvore ornamental originária da Índia.[1]
Suas flores possuem cinco sépalas. Os frutos são axilares e roxo-escuros quando maduros. Possui numerosas raízes adventícias que se enrolam no caule. A madeira é branco-rósea ou acinzentada, própria para marcenaria.[2]
A espécie é considerada sagrada no budismo e no hinduísmo, pois, segundo a tradição, Sidarta Gautama, o Buda, teria atingido o despertar espiritual enquanto meditava sentado debaixo de um exemplar da espécie.[3]
Ficus religiosa, conhecida popularmente como figueira-dos-pagodes, é uma árvore ornamental originária da Índia.
Sveti figovec (znanstveno ime Ficus religiosa) je vednozeleno drevo iz družine murvovk.
Vrstno ime tega fikusa izvira iz latinske besede Religiosus, ki pomeni veren. Po legendi naj bi namreč Buda dobil navdih za svoj nauk med meditacijo pod tem drevesom, zaradi česar je ta fikus sveto drevo med hinduisti, džainisti in budisti.
Podobno kot tudi drugi fikusi je tudi sveti figovec drevo, sestavljeno iz več debel, v katere se med rastjo spreminjajo ukoreninjene zračne korenine. Sveti figovec doseže do 30 metrov v višino in ima ogromno in gosto sestavljeno krošnjo.
Veliki celerobi srčasto oblikovani in na koncu koničasti listi so nameščeni na 6-10 cm dolge peclje. Mladi listi imajo izrazite rožnate listne žile, stari listi zrastejo do dolžine 10-17 cm in so široki med 8-12 cm. S starostjo postanejo zelenkasto modri z žilami slonokoščene barve.
Plodovi so drobne škrlatno rdeče fige, ki nastanejo v listnih pazduhah.
Drevo izvira iz Indije, od tam pa so ga zanesli tudi drugam po Aziji, pa tudi drugam po svetu, kjer ga gojijo predvsem kot okrasno drevo, saj nima nobene gospodarske vrednosti. Razmnožuje se s potaknjenci in grebenicami.
Sveti figovec (znanstveno ime Ficus religiosa) je vednozeleno drevo iz družine murvovk.
Гілки сильні, сіруватого кольору. Листки серцеподібні, розміром 8-12 см, із гладкими краями та довгим краплеподібним вістрям. Прожилки листка видні чітко. Суцвіття у формі казанка дають неїстівні плоди, які при дозріванні стають фіолетовими.
Розповсюджений у Індії, південно-західному Китаї, Непалі, Шрі-Ланці, та країнах півострова Індокитай[1].
У індуїзмі та буддизмі дерево вважається священним, оскільки під його кроною Будда досяг просвітлення. У буддистів відоме під назвою Дерево Бодгі[2].
Ficus religiosa використовується у народній медицині від приблизно 50 видів розладів, включаючи астму, діабет, діарею, епілепсію, шлункові проблем, запальні захворювання, інфекційні та сексуальні розлади[3][4].
Молоді листочки Ficus religiosa
200-річне дерево фікуса священного у Непалі з діаметром крони близько 17 метрів
Плоди фікуса священного
Дерево Бодгі на території Храму Махабодхі
Bồ đề hay còn gọi cây đề, cây giác ngộ (danh pháp khoa học: Ficus religiosa) là một loài cây thuộc chi Đa đề (Ficus) có nguồn gốc ở Ấn Độ, tây nam Trung Quốc và Đông Dương về phía đông tới Việt Nam. Nó là một loài cây rụng lá về mùa khô hoặc thường xanh bán mùa, cao tới 30 m và đường kính thân tới 3 m.
Lá của chúng có hình tim với phần chóp kéo dài đặc biệt; các lá dài 10–17 cm và rộng 8–12 cm, với cuống lá dài 6–10 cm. Quả của cây bồ đề là loại quả nhỏ giống quả vả đường kính 1-1,5 cm có màu xanh lục điểm tía.
Cây Bồ-đề được gọi trong một số ngôn ngữ khác là cây Bo, Pipul hay Aśvattha, Assattha (tiếng Pali). Từ Aśvattha là tiếng Phạn; Śvaḥ có nghĩa là "ngày mai", a chỉ sự phủ nhận, và tha có nghĩa là "người hay vật dừng lại hay tồn tại". Nhà triết học nổi danh thuộc hệ phái Advaitavedānta (Bất nhị phệ-đà) là Śaṅkara diễn giải tên gọi này là "Người hay vật không thể tồn tại giống như thế vào ngày mai", cũng giống như toàn thể vũ trụ.
Loài cây này được cho là thiêng liêng bởi những người theo Ấn Độ giáo, Kì-na giáo và Phật giáo. Tương truyền thái tử Tất-đạt-đa Cồ-đàm ngồi thiền định dưới một gốc cây như vậy và đạt giác ngộ, trở thành một vị Phật. Qua đó mà cây này có tên bồ đề, vì Bồ-đề có nghĩa là Giác ngộ.
Hiện tại người ta có thể chiêm ngưỡng một cây Bồ-đề rất lớn tại chùa Đại Bồ-đề (Mahābodhi) tại Bồ-đề đạo trường (Bodhgayā), khoảng 96 km (60 dặm) từ Patna thuộc bang Bihar) của Ấn Độ. Đây là con của cây Bồ-đề mà ngày xưa Phật Thích-ca Mâu-ni đã ngồi thiền định 49 ngày sau khi thành tựu Vô thượng chính đẳng chính giác. Cây này là điểm dừng chân của những người hành hương, là tụ điểm quan trọng nhất trong bốn khu vực thiêng liêng đối với những người theo đạo Phật.
Cây Bồ-đề thời Phật thành Đạo đã bị vua Bengal là Śaṣaṅka phá hủy hồi thế kỉ thứ 7. Cây con được trồng kế nó cũng bị bão thổi trốc gốc năm 1876. Cây con ngày nay được lấy từ một nhánh của cây Bồ-đề gốc được vua A-dục tặng vua Tích Lan vào khoảng 288 TCN. Nó mang tên Śrī Mahā ("điềm lành và to lớn"). Ngày nay, tại cố đô Anurādhapura của Tích Lan (Sri Lanka), cây Bồ-đề đó vẫn còn xanh tốt và thời điểm trồng này làm cho nó trở thành cây già nhất trong số các thực vật có hoa có thể kiểm chứng được tuổi.
"Cây đa, cây đề" là chỉ những người đã có tên tuổi thành danh.
Lá và quả bồ đề.
Lá bồ đề đã già nên có chút úa vàng.
Bằng tiếng Anh:
Bồ đề hay còn gọi cây đề, cây giác ngộ (danh pháp khoa học: Ficus religiosa) là một loài cây thuộc chi Đa đề (Ficus) có nguồn gốc ở Ấn Độ, tây nam Trung Quốc và Đông Dương về phía đông tới Việt Nam. Nó là một loài cây rụng lá về mùa khô hoặc thường xanh bán mùa, cao tới 30 m và đường kính thân tới 3 m.
Lá của chúng có hình tim với phần chóp kéo dài đặc biệt; các lá dài 10–17 cm và rộng 8–12 cm, với cuống lá dài 6–10 cm. Quả của cây bồ đề là loại quả nhỏ giống quả vả đường kính 1-1,5 cm có màu xanh lục điểm tía.
Ficus religiosa L., 1753
Синонимы
Священная фига, Фикус священный, Фикус религиозный, дерево бодхи (лат. Ficus religiosa) — вечнозелёное дерево, вид рода Фикус семейства Тутовые (Moraceae), произрастающее в Индии, Непале, Шри-Ланке, юго-западном Китае и странах полуострова Индокитай.
Отличается сильными ветвями сероватого цвета с сердцевидными листьями размером 8—12 см, имеющими гладкие края и длинное капельное острие. Прожилки листа видны отчетливо. Соцветия в форме котелка дают несъедобные соплодия, которые, созрев, приобретают фиолетовую окраску[2].
Считается буддистами одним из символов просветления Будды Шакьямуни, сидя именно под таким деревом принц Сиддхартха Гаутама достиг просветления, и стал Буддой. У буддистов известно под названием дерево «Бодхи», на сингальском языке bodi[3].
Фикус священный, новые листья
Характерная форма листа Фикуса священного
Священная фига, Фикус священный, Фикус религиозный, дерево бодхи (лат. Ficus religiosa) — вечнозелёное дерево, вид рода Фикус семейства Тутовые (Moraceae), произрастающее в Индии, Непале, Шри-Ланке, юго-западном Китае и странах полуострова Индокитай.
Отличается сильными ветвями сероватого цвета с сердцевидными листьями размером 8—12 см, имеющими гладкие края и длинное капельное острие. Прожилки листа видны отчетливо. Соцветия в форме котелка дают несъедобные соплодия, которые, созрев, приобретают фиолетовую окраску.
Считается буддистами одним из символов просветления Будды Шакьямуни, сидя именно под таким деревом принц Сиддхартха Гаутама достиг просветления, и стал Буддой. У буддистов известно под названием дерево «Бодхи», на сингальском языке bodi.
菩提树（学名：Ficus religiosa）又稱畢缽羅樹、菩提榕，是一种桑科榕属（又称无花果属）植物。原产于印度也是印度的國樹，在中国西南部、以及中南半島也有。菩提樹的別名有：神聖之樹、思維樹、天竺菩提樹、印度菩提樹、佛樹、覺樹、道樹、道場樹。是佛教三大聖樹之一，另外兩個是：無憂樹、沙羅双樹。
天竺菩提树是一种在干燥季节落叶的半常青热带大型乔木，树高可达30米，树干直径可达3米。树干笔直，树皮为灰色。树冠为波状圆形。具有悬垂气根，在伤口處会分泌出乳汁。
叶子为浓绿色，网状叶脉，表面平滑有光泽 ，心形，有一个明显延伸的顶端尾尖，是热带植物排水的特征，叶长10-17厘米，叶宽8-12厘米，尾尖长2-5厘米；叶柄纤细，长6-10厘米。托叶掉落后会在枝条上留下环状的托叶环。
夏季时树干上成对出现无梗的扁球形隐花果。隐头花序，雄花、雌花和不育花（瘿花）均生长在同一榕果的内壁。果实为直径1-1.5厘米的小无花果，成熟时颜色由绿色变为紫色。
野生的天竺菩提树在幼时多为附生生长，但一般不会发生绞杀现象。菩提树绞杀其他植物仅有个别报道[1]。
佛經中說，若有行者於某一樹下成就佛果，即無上菩提，此樹即名「菩提樹」，因此，「菩提樹」對於佛教信眾而言就是「聖樹」。然諸佛成道其樹各別，譬如說：「毘婆尸佛坐娑羅樹下、尸棄佛坐分陀利樹下、毘舍婆佛坐婆羅樹下、拘樓孫佛坐尸利沙樹下、拘那含佛坐烏暫婆羅門樹下、迦葉佛坐尼拘律樹下、釋迦牟尼佛坐畢缽羅樹下」成佛。這些樹種類及名稱原本各不相同，但都因為有行者於其樹下成佛，而都被尊稱為「菩提樹」[3]。慧能和神秀以菩提所做的偈也广为人知：
神秀作偈：「身如菩提樹，心如明鏡臺，時時勤拂拭，勿使惹塵埃。」
慧能作偈：「菩提本無樹，明鏡亦非臺；本來無一物，何處惹塵埃？」[4]
菩提樹的梵語原名為“畢缽羅樹”（Pippala），因佛教的創始人釋迦牟尼佛在此樹下得成阿耨多羅三藐三菩提故，畢缽羅樹因而被尊稱為菩提樹（梵bodhivrksa）[5]，“菩提”（梵bodhi）意為“覺悟”。直到今天印度教的沙門、頭陀們還經常在菩提樹下思考。
相傳釋迦牟尼在一顆菩提樹下悟道成佛，因此菩提樹在佛教文化中備受尊崇。著名的供養菩提樹有印度菩提伽耶的摩訶菩提樹、舍衛城祗園精舍內的喜智菩提樹（Anandabodhi）、斯里蘭卡阿努拉德普勒的闍耶室利摩訶菩提樹等。
至今印度菩提伽耶(Buddhagaya) 釋迦牟尼成佛處的菩提樹，依然受到廣大佛弟子們熱烈的鍾愛與景仰，佛弟子們頗有「睹物思人」之感：看見「菩提樹」，倍感對「釋迦佛陀」思念之情，甚至於好像時空倒轉，親見「釋迦佛陀」坐於「菩提樹」下「金剛座」一般。
這種情節在《雜阿含經》卷第二十三就有記載：我見菩提樹，便見於如來。乃至於有國王以希有珍寶「供養菩提樹」之事跡。
《大唐大慈恩寺三藏法師傳》卷3也有記載：「每至如來涅槃日，諸國王與臣僚都會到釋迦牟尼佛成道的菩提樹下，以乳灌洗，燃燈散花供養。」
公元629年許，大唐玄奘法師西行印度抵達釋迦牟尼佛成道菩提樹下時，亦五體投地，至誠禮拜菩提樹，以表菩提樹給釋迦佛遮蔽陽豔之恩，及對佛陀之感念和追思。[6]
一棵位於斯里蘭卡阿努拉德普勒的聖菩提樹種植於公元前288年，據說源自釋迦牟尼在下面覺悟的那棵菩提樹，是目前有確定年齡的最古老的人工種植的被子植物。
由于毕钵罗树在南岭以北因氣候的因素即不能露地生长，因此长江流域的寺庙多用无患子树代替菩提树，而黄河流域的寺庙则多用银杏树代替。在中国西北高寒地区，则用丁香代替。例如青海塔尔寺就是用暴马丁香代替菩提树，当地称之为“西海菩提”。
這些寺院之所以紛紛的使用代替樹種而名之為「菩提樹」者，就是為了紀念「釋迦牟尼佛」在「菩提樹」下成佛，而對「菩提樹」產生「聖樹」之心，並藉此表達對於「釋迦牟尼佛」至高無上之崇敬與思慕之情。
德國柏林的菩提樹下大街，德語爲Unter den Linden；奥地利作曲家舒伯特的《菩提树》，德语为Der Lindenbaum。實際上德語的Linde，Lindenbaum是椴樹而非菩提樹，这可能是早期留学生的误译，延续至今。
菩提茶（德der Lindentee，英linden tea）实际上也是用椴树叶或花泡制，同样因Linde一词的误译而有此错误的中文名称。
毕钵罗树的果子本身柔软，种子则细小，不可能用来做佛珠。最早用作佛珠材料的“菩提子”是无患子树的种子。
维基百科中的醫療相关内容仅供参考，詳見醫學聲明。如需专业意见请咨询专业人士。 菩提树（学名：Ficus religiosa）又稱畢缽羅樹、菩提榕，是一种桑科榕属（又称无花果属）植物。原产于印度也是印度的國樹，在中国西南部、以及中南半島也有。菩提樹的別名有：神聖之樹、思維樹、天竺菩提樹、印度菩提樹、佛樹、覺樹、道樹、道場樹。是佛教三大聖樹之一，另外兩個是：無憂樹、沙羅双樹。
インドボダイジュ（印度菩提樹、覚樹(かくじゅ)、道場樹(どうじょうじゅ)、学名：Ficus religiosa、梵: pippalaまたは梵: aśvattha）とはクワ科イチジク属(フィクス属)[要出典]の植物の一種[1]。仏教の発祥地であるインドの国花になっている。仏教の経典にはテンジクボダイジュ（天竺菩提樹）の別名を持つ。また、無憂樹・沙羅双樹 と並び 仏教三大聖樹(仏教三霊樹)の一つ。[要出典]釈迦がその下で悟り（菩提）を開いたとされる樹木[1]。
熱帯地方では高さ20m以上に生長する常緑高木。葉の先端が長く伸びるのが特徴。他のイチジク属と同様、絞め殺しの木となることがある。耐寒性が弱く元来は日本で育てるには温室が必要であるが、近年では地球温暖化の影響で、関東以南の温暖な地域では路地植えで越冬できたり、または鉢植えの観葉植物として出回っている。宗教の原因で、インドの国花になって、仏教を受けた国々に広く栽培されている。日本では、各地の仏教寺院では本種の代用としてシナノキ科の植物のボダイジュがよく植えられている。そのためボダイジュが「菩提樹」であるかのように誤解されることが多いが、本種が仏教聖樹の「菩提樹」である。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 インドボダイジュ（印度菩提樹、覚樹(かくじゅ)、道場樹(どうじょうじゅ)、学名：Ficus religiosa、梵: pippalaまたは梵: aśvattha）とはクワ科イチジク属(フィクス属)[要出典]の植物の一種。仏教の発祥地であるインドの国花になっている。仏教の経典にはテンジクボダイジュ（天竺菩提樹）の別名を持つ。また、無憂樹・沙羅双樹 と並び 仏教三大聖樹(仏教三霊樹)の一つ。[要出典]釈迦がその下で悟り（菩提）を開いたとされる樹木。
「菩提樹」も参照_(20664107918),_Ficus_religiosa.jpg)
_feeding_on_Ficus_religiosa_W_IMG_8198.jpg)
,_College_Green,_Singapore_Management_University_-_20131203.jpg)
_feeding_on_Ficus_religiosa_W_IMG_8198.jpg)
_at_Kummaripalem_02.jpg)
"
