nomes no trilho de navegação
Lymnocryptes minimus ye una pequeña y robusta ave limícola. Ye la más pequeña de les agachadices, y l'única del xéneru Lymnocryptes, que tien importantes diferencies coles otres arcees o scolopaxes.[2]
Los sos terrenes de reproducción son los güelgaes, banzaos, tundra y praderíes húmedes con vexetación curtia del norte d'Europa y el norte de Rusia.
L'arcea chica ye una ave migratoria, que pasa los iviernos en Gran Bretaña, les mariñes europees sobre l'Atlánticu y el Mediterraneu, África, y la India. Ta incluyida nel Alcuerdo sobre'l Caltenimientu de les aves acuátiques migratories Africanes-Euroasiáticas (AEWA).
Los adultos son de menor tamañu que l'arcea común y el so picu ye relativamente más curtiu. El cuerpu ta motudu de marrón nel envés y ye pálidu nel banduyu. Tienen una franxa negra nel güeyu. Les nales son apuntiaes y estreches, y cuando vuelen pueden trata unes franxes marielles nes nales.
El patrón de la cabeza de l'arcea chica ye distinta al de l'arcea común y otres especies del so xéneru, yá que nun presenta la franxa central en forma de corona; sicasí tien, dos franxes pálides llaterales, que s'atopen dixebraes de la supercilar per una zona de plumaxe más escuru.
Estes aves alimentar nel fango, picotiando y recoyendo alimentu qu'identifiquen cola so vista. La so dieta principalmente consiste d'inseutos y merucos de tierra, y tamién materia vexetal. Ye difícil reparales, yá que la so coloración brínda-yos un camuflaje bien efectivu nel so hábitat.
Mientres el cortexu'l machu realiza una exhibición aérea, y produz un soníu similar al d'un caballu al galopie. Fora de la dómina de cría permanez silenciosu. Añeren sobre'l suelu nun sitiu escondíu, la niarada consta de 3 a 4 güevos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Lymnocryptes minimus ye una pequeña y robusta ave limícola. Ye la más pequeña de les agachadices, y l'única del xéneru Lymnocryptes, que tien importantes diferencies coles otres arcees o scolopaxes.
Los sos terrenes de reproducción son los güelgaes, banzaos, tundra y praderíes húmedes con vexetación curtia del norte d'Europa y el norte de Rusia.
L'arcea chica ye una ave migratoria, que pasa los iviernos en Gran Bretaña, les mariñes europees sobre l'Atlánticu y el Mediterraneu, África, y la India. Ta incluyida nel Alcuerdo sobre'l Caltenimientu de les aves acuátiques migratories Africanes-Euroasiáticas (AEWA).
Los adultos son de menor tamañu que l'arcea común y el so picu ye relativamente más curtiu. El cuerpu ta motudu de marrón nel envés y ye pálidu nel banduyu. Tienen una franxa negra nel güeyu. Les nales son apuntiaes y estreches, y cuando vuelen pueden trata unes franxes marielles nes nales.
El patrón de la cabeza de l'arcea chica ye distinta al de l'arcea común y otres especies del so xéneru, yá que nun presenta la franxa central en forma de corona; sicasí tien, dos franxes pálides llaterales, que s'atopen dixebraes de la supercilar per una zona de plumaxe más escuru.
Estes aves alimentar nel fango, picotiando y recoyendo alimentu qu'identifiquen cola so vista. La so dieta principalmente consiste d'inseutos y merucos de tierra, y tamién materia vexetal. Ye difícil reparales, yá que la so coloración brínda-yos un camuflaje bien efectivu nel so hábitat.
Mientres el cortexu'l machu realiza una exhibición aérea, y produz un soníu similar al d'un caballu al galopie. Fora de la dómina de cría permanez silenciosu. Añeren sobre'l suelu nun sitiu escondíu, la niarada consta de 3 a 4 güevos.
Kiçik tükcüllüt (lat. Limnocryptes minimus) — Mələrcüllütlər fəsiləsinə aid quş növü.
Ar c'hrakkioc'h (pe gioc'h bihan) a zo un evn hirc'harek, Lymnocryptes minimus an anv skiantel anezhañ.
El becadell sord, cegall menut o becassineta a les Balears o bequet al País Valencià[1] (Lymnocryptes minimus) és un ocell de l'ordre dels caradriformes, el nom del qual fa referència a l'actitud que adopta davant els caçadors i, en general, davant el perill, puix que no aixeca el vol fins que l'intrús no és pràcticament al damunt, i quan, finalment, fuig, ho fa sense emetre cap so. És l'única espècie del gènere Lymnocryptes.
No cria als Països Catalans. Nidifica a prats humits de la zona boreal al límit entre la tundra i la taiga. Fa el niu a terra i la femella hi pon 4 ous d'un color gris groguenc amb clapes violàcies que covarà exclusivament ella durant 17-24 dies.[2]
S'alimenta de cucs, d'insectes (coleòpters) i llurs larves, i de mol·luscs que troba al fang produït per la presència d'aigua dolça. També aprofita les llavors de les herbes.[5]
Viu, a l'hivern o durant l'època de la migració, en terrenys humits i enfangats, tant del litoral com de l'interior (aiguamolls, depuradores, torrents, prats humits, basses de rec i, en general, a qualsevol lloc on hi hagi aigua dolça encara que sigui d'una extensió reduïda).
És una espècie de distribució paleàrtica septentrional (des del nord-est d'Escandinàvia fins a l'oest de Sibèria). Hiverna a la Gran Bretanya, costes atlàntiques i mediterrànies d'Europa, Àfrica i Índia. A les Balears és migrant i hivernant escàs a tot l'arxipèlag.
Pot confondre's amb el becadell comú, per això totes les característiques físiques i etològiques són comparades amb les d'aquest.
El becadell sord, cegall menut o becassineta a les Balears o bequet al País Valencià (Lymnocryptes minimus) és un ocell de l'ordre dels caradriformes, el nom del qual fa referència a l'actitud que adopta davant els caçadors i, en general, davant el perill, puix que no aixeca el vol fins que l'intrús no és pràcticament al damunt, i quan, finalment, fuig, ho fa sense emetre cap so. És l'única espècie del gènere Lymnocryptes.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gïach bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gïachod bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lymnocryptes minimus; yr enw Saesneg arno yw Jack snipe. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. minimus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r gïach bach yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cyffylog Scolopax rusticola Gïach Cyffredin Gallinago gallinago
Hawdd adnabod y gïach bach tra'n bwydo allan. Tua 2/3 maint gïach.[clarification needed] Roedd y pig tua un hyd a hanner y pen (mae pig gïach cyffredin uwchben dwywaith hyd y pen). Hefyd bydd yn bownsio i fyny ac i lawr ar ei sodlau mewn modd digri. Yr olwg mwyaf arferol yw wrth godi'r aderyn o lan pwll bychan wrth i chi fod ar fin sathru arno.Nodyn:Fact Mae hyn yn wahanol i'r gïach cyffredin sydd fel petai â llai o ffydd yn ei gudd-liw ac yn codi nifer fawr o fedrau i ffwrdd. Mi hedfanith y gïach bach yn eitha syth ac isel gan lanio nid yn rhy bell i ffwrdd - heb alw o gwbl. Mae'r giach yn codi gan alw yn swnllyd wrth igam-ogamu i'r entrychion a glanio yn bell iawn i ffwrdd.[3]
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gïach bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gïachod bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lymnocryptes minimus; yr enw Saesneg arno yw Jack snipe. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. minimus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Slučka malá (Lymnocryptes minimus) je malý monotypický druh bahňáka z čeledi slukovitých. Je také jediným druhem v monotypickém rodu Lymnocryptes.[2]
Vzdáleně se podobá bekasině otavní, je však výrazně menší, s kratším zobákem. Dorůstá délky 17–19 cm, v rozpětí křídel měří 30–36 cm a váží 40–60 g. Výrazná je kresba hlavy s dvojitým nadočním proužkem, tmavou půlměsičitou skvrnou pod okem a tmavým temenem bez středního světlého proužku. Hruď a boky jsou podélně (ne příčně) proužkované, na hřbetě má kontrastní žluté proužky.[3]
Žije velmi skrytě, při ohrožení se tiskne k zemi a spoléhá přitom na své maskovací zbarvení; vyletuje zpravidla až na poslední chvíli. Většinu roku se chová tiše, zpěv, který tvoří rytmické „tlok–tokli–tlok–tokli“, je však velmi výrazný a slyšitelný na velkou vzdálenost. Samci se jím ozývají za letu i na zemi.[4]
Hnízdí na rozlehlých rašeliništích severní Evropy a východní Sibiře. Tažný druh se zimovišti v západní a severozápadní Evropě, Středomoří, severní Africe, Sahelu a jihozápadní Asii.[5] Zimuje na březích vod nebo v nízkých travnatých bažinatých porostech.[6]
Na území České republiky se objevuje na tahu a velmi vzácně zimuje.[3] V 50. letech 20. století bylo i pozorováno hnízdění sluček u Černé v Pošumaví.[7]
Živí se hlavně různými bezobratlými, ale požírá také semena.
Hnízdí na zemi, v jedné snůšce jsou obvykle 4 hnědá, tmavě skvrnitá vejce. Inkubační doba trvá 17–24 dnů, na vejcích sedí pouze samice.[8][9]
Obrázky, zvuky či videa k tématu slučka malá ve Wikimedia Commons
Galerie slučka malá ve Wikimedia Commons
Slučka malá (Lymnocryptes minimus) je malý monotypický druh bahňáka z čeledi slukovitých. Je také jediným druhem v monotypickém rodu Lymnocryptes.
Enkeltbekkasin (Lymnocryptes minimus) er en vadefugl, der i Danmark er en temmelig almindelig trækgæst fra Fennoskandinavien. Den overvintrer i Vest- og Sydeuropa.
Enkeltbekkasinen er den mindste af bekkasinerne, på størrelse med en ryle, og den eneste art i slægten Lymnocryptes, der betyder 'lever skjult i moser' (af oldgræsk limne 'mose' og kryptos 'skjult') [1] [2]. Enkeltbekkasinen er kendt for at 'trykke hårdt', dvs at den først flyver op, når man er meget tæt på den. Til forskel fra dobbeltbekkasinen er den tavs idet den flyver op.
Wiktionarys definition på ordet limne Wiktionarys definition på ordet kryptos
Enkeltbekkasin (Lymnocryptes minimus) er en vadefugl, der i Danmark er en temmelig almindelig trækgæst fra Fennoskandinavien. Den overvintrer i Vest- og Sydeuropa.
Enkeltbekkasinen er den mindste af bekkasinerne, på størrelse med en ryle, og den eneste art i slægten Lymnocryptes, der betyder 'lever skjult i moser' (af oldgræsk limne 'mose' og kryptos 'skjult') . Enkeltbekkasinen er kendt for at 'trykke hårdt', dvs at den først flyver op, når man er meget tæt på den. Til forskel fra dobbeltbekkasinen er den tavs idet den flyver op.
Die Zwergschnepfe (Lymnocryptes minimus) ist eine sehr kleine Vogelart aus der Familie der Schnepfenvögel (Scolopacidae). Sie ist die einzige Art der Gattung Lymnocryptes. Ihre geschlossene Brutverbreitung reicht vom Nordosten Fennoskandiens und dem nordwestlichen Russland durch die Taigazone bis in den Osten Sibiriens. Sie brütet dort in offenen Sümpfen, Flussauen und Mooren. Zerstreute Brutvorkommen gibt es auch schon im Südwesten Skandinaviens und im östlichen Mitteleuropa, wo die Art vermutlich bis ins 19. Jahrhundert noch weiter verbreitet vorkam.
Die Zwergschnepfe ist ein Zugvogel, der zwischen September und November südwärts zieht und von Mittel- und Westeuropa südwärts bis in die Tropen überwintert. Die Rückkehr in die Brutgebiete erfolgt zwischen April und Mai. Europa wird auf dem Zug in breiter Front überquert und einzelne Durchzügler oder Überwinterer sind in geeigneten Habitaten überall auch an sehr kleinen Gewässern zu finden. Sie werden jedoch aufgrund ihrer guten Tarnung und der versteckten Lebensweise oft übersehen.
Die Zwergschnepfe ist mit 17 bis 19 cm Körperlänge, von der 36 bis 43 mm auf den Schnabel entfallen,[1] deutlich kleiner als eine Bekassine und in der Größe etwa mit einer Feldlerche vergleichbar.[2] Sie ist weltweit die kleinste der im engeren Sinne als „Schnepfen“ bezeichneten Arten.[1] Das Gewicht liegt meist zwischen 35 und 73 g mit Extremwerten zwischen 28 und 106 g. Die Flügelspannweite beträgt zwischen 34 und 42 cm. Männchen und Weibchen unterscheiden sich äußerlich nicht, doch weist das Männchen in vielen Merkmalen größere Durchschnittswerte auf. Beim Weibchen ist hingegen der Schnabel durchschnittlich länger.[3]
Bei adulten Vögeln ist der Scheitel, der mit einem spitzen Winkel an der Oberschnabelbasis beginnt und in den Nacken reicht, glänzend schwarzbraun mit hellerer Fleckung. Der breite, hellgelbe Überaugenstreif reicht bis zur Augenmitte herab und schließt einen schmaleren, schwärzlichen Strich über dem Auge komplett ein. Ein schwarzer Augenstreif beginnt vor dem Auge als sehr breiter Zügel und setzt sich hinter dem Auge, das recht weit hinten an den Kopfseiten sitzt, schmaler fort und läuft in einen größeren, dunklen Fleck auf den Ohrdecken. Über die unteren Kopfseiten, die wie Kinn und Kehle weißlich beige sind, verläuft längs ein diffuser Wangenstreif. Hals, Brust und vordere Flanken sind verwaschen bräunlich getönt mit kräftiger, dunkler Längsstrichelung an Halsseiten, mittlerer Halspartie, Brust und Flanken. Bauch und Unterschwanz sind weiß mit einigen mittig rötlichbraun gestreiften Unterschwanzdecken. Der Nacken ist fleckig braun-graubraun gefärbt und mit ebenfalls fleckig mit hellen Spitzensäumen durchsetzt. Der Rücken ist überwiegend schwarz mit grünem bis purpurfarbenem metallischen Glanz. Darüber verlaufen längs vier markant hervortretende, hell gelbliche Bänder, die durch die Säume der Außenfahnen gebildet werden. Die einzelnen Federn des Rückens, der Schultern und der Oberschwanzdecken sind rötlich braun gemustert und zeigen schmale, weißliche Spitzensäume. Die Hand- und Armschwingen sind dunkel bräunlich mit einem breiten, weißen Spitzensaum an den Armschwingen. Die innersten Armschwingen sind auf der Außenfahne hell rostbraun mit schwarzer Fleckung. Die Großen Armdecken sind dunkel bräunlich mit weißlich hellem Spitzensaum. Die meisten Mittleren Armdecken sind im Zentrum schwarzbraun mit rostbraunem Subterminal- und schmalerem weißem Terminalsaum. Die inneren Mittleren und Kleinen Armdecken sind dunkelbraun mit weißlichem Saum und die dunkelbraunen Handdecken zeigen einen grünlichen Schimmer. Der Unterflügel und die Achselfeddern sind matt weißlich graubraun. Die Steuerfedern sind grau- bis schwarzbraun mit diffusen rostbraunen Flecken und Rändern. Das mittlere Paar ist intensiver gefärbt mit dunklem Zentrum und rostbraunen Rändern. Beine und Füße sind im Sommer graugrün und außerhalb der Brutzeit schmutzig gelb bis bräunlich fleischfarben mit grünlicheren Gelenken.[2][1]
Unterarten oder eine geografische Variation werden nicht beschrieben.
Die Gattung Lymnocryptes ähnelt den Arten der Gattung Gallinago stark, weist aber einige anatomische Besonderheiten und Alleinstellungsmerkmale auf. Der Hinterrand des Brustbeins ist doppelt eingeschnitten und der Bau der Syrinx ist mindestens für die Charadriiformes einzigartig. Der Schnabel ist verhältnismäßig kurz und schmal mit hoher Basis und leicht löffelartig verbreiterter Spitze. Der Schwanz läuft nach hinten keilförmig zu und ist nicht gerundet wie bei den Bekassinen. Er weist zwölf Steuerfedern mit einem zugespitzten mittleren Paar auf. Die inneren Armschwingen sind zugespitzt und die Ellenbogenferdern sind stark verlängert, so dass sie fast die Spitze der äußeren Handschwingen erreichen. Ein weiteres – für die Scolopacidae einzigartiges – Merkmal ist der grünliche bis purpurne Metallglanz der Oberseitenfedern.[2]
Die Zwergschnepfe ähnelt der Bekassine und nahe verwandten Arten, ist aber im Feld an der kleineren und kurzschnäbligeren Gestalt zu erkennen, die auch im Flug auffällt. Ein heller Scheitelstreif auf der dunklen Kopfplatte fehlt und die dunklen Rückenpartien glänzen von nahem betrachtet metallisch grün. Der Schwanz läuft nach hinten keilförmig zu und ist nicht gerundet wie bei anderen Bekassinen. Die Strichelung der Flanken verläuft nicht quer, sondern längs und ist wesentlich reduzierter.[2]
Im Unterschied zur Bekassine fliegt die Zwergschnepfe bei Annäherung eines Menschen nicht gleich auf, sondern drückt sich an den Boden, erstarrt und vertraut auf ihre erstaunlich gute Tarnung. Oft wird dabei der Kopf mit dem Schnabel an den Boden gedrückt und der Körper etwas nach hinten aufgerichtet. Die hellen Streifen auf dem Rücken werden dabei wirksamerweise parallel zu Schilf- oder Binsenhalmen ausgerichtet, so dass der Vogel sich optisch nahezu perfekt auflöst. Erst wenn man dem Vogel näher als drei oder fünf Meter kommt, fliegt er auf.[1][4]
Ein Nachweis kann manchmal einfacher durch Fährten, Kotspuren, Stocherlöcher oder Federn erfolgen. Typischerweise befinden sich die Fußabdrücke einer Zwergschnepfe auf Nahrungssuche sehr dicht beieinander – sie berühren oder überlagern sich nahezu. Sie sind deutlich kleiner als die der Bekassine, wobei die Länge der mittleren Zehe zwischen 25 und 30 mm, die der Bekassine durchschnittlich 32 bis 39 mm beträgt.[4]
Zwergschnepfe direkt vor einem Mann im Naturschutzgebiet „Feuchtgrünland am Hengsbecker Bach“
Derselbe Vogel in Vergrößerung
Zwergschnepfe, gut getarnt zwischen hellen Halmen
Zur Brutzeit vollführt die Zwergschnepfe über dem Revier Audrucksflüge mit Sturz- und Steigflugphasen, bei denen eine Reihe von Geräuschen zu vernehmen ist.[5] Die Vögel fliegen zunächst vom Boden aus im 45–50 °-Winkel bis in eine Höhe von 50–60 m hinauf, dann eine gerade Strecke oder weite Kreise, um sich dann etwa in einem 45°-Winkel mit halb aufgespreizten Flügeln herabfallen zu lassen und schließlich in einem steilen Flug wieder aufwärts zu gleiten. Zunächst ist dabei ein regelmäßig klopfendes otok-otok-otok … zu vernehmen, dass etwa 5 Sekunden dauert, darauf folgt eine etwas schnellere Phase, die wie gedämpftes Pferdegetrappel klingt, etwa als logitokk-logitokk-logitokk… beschrieben wird und etwa 6 Sekunden dauert. Danach folgt ein hohes, pfeifendes Wirbeln von etwa 6 Sekunden Länge. Die Geräusche sind recht leise und nicht allzu weit zu hören.[6][7]
Außerhalb der Brutzeit lassen aufgescheucht abfliegende oder verängstigte Vögel ein gedämpftes ätsch hören, das dem entsprechenden Ruf der Bekassine ähnelt, aber leiser ist. Im Unterschied zur Bekassine äußert die Zwergschnepfe diesen Laut eher selten.[6] Von einem summenden, fast krähenähnlichen grrrr wird angenommen, dass es der Ruf des Weibchens ist.[8]
Die Brutverbreitung der Zwergschnepfe erstreckt sich durch die boreale Zone Eurasiens und ragt regional sowohl in die subboreale, als auch in die subpolare Zone hinein.[9]
Die geschlossene Verbreitung reicht etwa vom nordöstlichen Fennoskandien und dem nordwestlichen Russland bis in den Osten Sibiriens. In Schweden umfasst sie vorwiegend die nordöstlichen Provinzen, in Norwegen Teile der Provinz Finnmark. In Finnland kommt die Art südlich bis 63°/64° N vor. Im Bereich des Weißen Meeres reicht das Areal nordwärts etwa bis zum Imandra und nach Schoina, südwärts bis zu den Solowezki-Inseln und zum Mesenbusen. Bis zum unteren Ob stellt etwa der Polarkreis die Nordgrenze dar, weiter östlich verläuft sie durch die Taimyrsenke zu den Seen bei Norilsk und schließlich zur Mündung des Chatanga. Östlich davon brütet die Art wohl nur noch in einer kleinen Enklave an der Kolymamündung. Die Südgrenze verläuft von Mittelfinnland über Moskau und das Gebiet der unteren Kama sowie etwa auf Höhe der Linie Tjumen – Tara – Tomsk.[10]
Außerhalb dieser Verbreitung gibt es mehr oder weniger regelmäßige, meist kleine und isolierte Brutvorkommen im Süden Schwedens und Finnlands, in den Biebrzasümpfen in Polen, in Estland und Litauen sowie in Belarus, am oberen Dnjepr und an der Oka.[10][8][11]
Die Zwergschnepfe ist ein Zugvogel, dessen Zugstrecke von sehr unterschiedlicher Länge sein kann. Überwinterungen gibt es bereits im Süden Norwegens und Schwedens. Von dort erstreckt sich das Überwinterungsgebiet über Westeuropa einschließlich der Britischen Inseln, den Mittelmeerraum und den Maghreb bis ins äquatoriale Afrika. Hier reicht es südwärts bis zum Golf von Guinea sowie durch Kamerun und den Norden des Kongobeckens nach Kenia. Wenige Nachweise erfolgen auch weiter südlich. In Asien reicht das Winterareal über die Türkei und den Nahen Osten bis zum Persischen Golf und nordwärts bis zum Kaspischen Meer sowie über große Teile des Indischen Subkontinents und bis nach Vietnam und ins südöstliche China.[12][9] Winternachweise liegen auch von Island vor.[9]
Nord- und Nordosteuropäische Vögel ziehen offenbar in breiter Front südwestwärts über Europa. Die sibirischen Populationen überwintern vom östlichen Afrika bis Asien.[9][12] Offenbar zeigt die Art eine hohe Ortstreue in den Überwinterungsgebieten und zu traditionellen Rastplätzen.[9] Wie sich die Winterbestände zahlenmäßig verteilen, ist weitgehend unbekannt. Hohe Konzentrationen gibt es vermutlich in Südwesteuropa, im Maghreb, in den Ländern des Nils und in Vorderasien.[12]
Der Wegzug aus den Brutgebieten erfolgt nach der Mauser im August und September. In den Überwinterungsquartieren trifft die Art meist ab Oktober, in den Tropen erst ab November ein. In Mitteleuropa gibt es erste Nachweis ab Ende September und das Zuggeschehen erreicht im Oktober seinen Höhepunkt. Der Heimzug erfolgt ab März und April, die Ankunft in den Brutgebieten zwischen Mitte April und Mitte Mai, beziehungsweise bis Ende Mai in Sibirien.[9][12][8]
Als Irrgast wurde die Art im nordwestlichen Nordamerika, auf Barbados, den Azoren und Kapverden, auf Madeira, Jan Mayen und der Bäreninsel nachgewiesen. In Afrika gab es einzelne Nachweis auch südlich der Winterverbreitung und auf den Seychellen. Im asiatischen Raum reichen die Ausnahmenachweise bis nach Japan, Korea, Taiwan und auf die Philippinen. Ein möglicher Nachweis liegt zudem aus Brunei vor.[9]
Die Zwergschnepfe brütet in morastigen Sümpfen, Flussniederungen mit nassen Wiesen oder Übergangsmooren. Bevorzugt wird eine Vegetation mit Bülten und Zwergsträuchern, aber auch Schachtelhalmfluren oder Moore mit Torfmoosen werden angenommen. Gelegentlich ist die Art auch in sumpfigen Bruchwäldern, an Seeufern oder Sümpfen der Meeresküste brütend anzutreffen.[13][11]
Auf dem Zug wird eine Vielzahl ähnlicher Lebensräume angenommen. Dies können feuchte oder staunasse Wiesen, Flachmoore, schlammige Ufer und Verlandungszonen, Rieselfelder oder Klärteiche oder auch sehr feuchte Ruderalflächen sein. Auch an Entwässerungsgräben oder Flussufern, an Fischteichen oder auf nassen Äckern oder Geröllfeldern ist die Art gelegentlich zu finden, sofern Deckung in lockerer Vegetation und schlammige Flächen zur Nahrungssuche vorhanden sind. Bisweilen handelt es sich hierbei um Ausweichbiotope nach Störungen oder wenn keine anderen geeigneten Flächen verfügbar sind. Es reichen teils wenige Quadratmeter große Stellen aus.[13][4]
Die Zwergschnepfe ernährt sich von Insekten und deren Larven, Ringelwürmern, kleinen Wasser- oder Landschnecken sowie gelegentlich von Sämereien oder anderen Pflanzenteilen. Die Nahrung wird zumeist stochernd in weichem Schlamm gesucht, wobei der Schnabel senkrecht eingestochen und der Körper oft typischerweise rhythmisch auf- und abbewegt wird. Bisweilen wird die Nahrung auch von der Oberfläche aufgepickt. Die Nahrungssuche erfolgt meist in der Dämmerung oder bei Nacht sowie einzeln oder seltener in kleinen Verbänden von bis zu fünf Vögeln.[14][15]
Die Zwergschnepfe führt vermutlich eine monogame Saisonehe. Die Brutzeit liegt zwischen Mai und Anfang September. Möglicherweise gibt es bisweilen zwei Jahresbruten.[16]
Paarbildung und Balz erfolgen kurz nach der Ankunft im Brutgebiet.[17] Die Männchen besetzen recht große Revier von bis zu 20 Hektar[1] und führen einen recht komplizierten Ausdrucksflug aus (siehe unter „Lautäußerungen“). Dieser kann manchmal bereits im April auf dem Zug beobachtet werden.[17] Die Balzaktivität beschränkt sich meist auf die Morgen- und Abendstunden. Seltener finden Balzflüge auch am Tag statt, aber für gewöhnlich nie im hellen Sonnenlicht.[1]
Das Nest wird auf sehr feuchtem bis nassem Untergrund gebaut, manchmal aber auch an trockeneren Stellen auf Bulten oder an Zwergsträuchern. Es handelt sich um eine bis zu 5 cm tiefe Mulde, die spärlich mit Grashalmen, Blättchen oder Schachtelhalmen ausgekleidet wird. Manchmal wird es durch darüberhängende oder -stehende Pflanzen gut verdeckt. Das Gelege besteht aus vier, seltener drei Eiern, die auf sandgelbem bis nussbraunem Grund dunkel kastanienfarben bis sepiafarben gesprenkelt sind. Sie sind durchschnittlich etwa 38,6 × 27,4 mm groß. Die Bebrütung dauert zwischen 21 und 24 Tagen. Vermutlich brütet nur das Weibchen. Es beteiligen sich jedoch beide Partner an der Jungenaufzucht. Ältere Junge werden oft vom Männchen geführt. Nach 19 bis 20 Tagen sind die Jungen selbstständig.[17][16]
Die Zwergschnepfe (Lymnocryptes minimus) ist eine sehr kleine Vogelart aus der Familie der Schnepfenvögel (Scolopacidae). Sie ist die einzige Art der Gattung Lymnocryptes. Ihre geschlossene Brutverbreitung reicht vom Nordosten Fennoskandiens und dem nordwestlichen Russland durch die Taigazone bis in den Osten Sibiriens. Sie brütet dort in offenen Sümpfen, Flussauen und Mooren. Zerstreute Brutvorkommen gibt es auch schon im Südwesten Skandinaviens und im östlichen Mitteleuropa, wo die Art vermutlich bis ins 19. Jahrhundert noch weiter verbreitet vorkam.
Die Zwergschnepfe ist ein Zugvogel, der zwischen September und November südwärts zieht und von Mittel- und Westeuropa südwärts bis in die Tropen überwintert. Die Rückkehr in die Brutgebiete erfolgt zwischen April und Mai. Europa wird auf dem Zug in breiter Front überquert und einzelne Durchzügler oder Überwinterer sind in geeigneten Habitaten überall auch an sehr kleinen Gewässern zu finden. Sie werden jedoch aufgrund ihrer guten Tarnung und der versteckten Lebensweise oft übersehen.
Bedana-moshak (Lymnocryptus minimus) — baliqchilar turkumining loyxoʻraklar oilasiga mansub qush. Patlari orqa va yelka tomonida yaltiroq qora, ikki yon tomonida sargʻish yoʻlli. Tanasining uz. 20 sm ga, ogʻirligi 90 g ga yaqin. Yevrosiyoning tundra, oʻrmon-tundra va shim. oʻrmon mintaqalarida yashaydi. Oʻzbekistonda bahor va kuzda uchib oʻtish davrida koʻplab uchraydi, baʼzan qishlab qoladi. B.-m. botqoklik va koʻllarning oʻti nam boʻlgan botqoklashgan qirgʻoqlarida yashaydi. Tungi qush, kechasi oziq qidiradi. Uzun tumshugʻi bilan yumshoq loydagi yoki tuproq ustidagi chuvalchanglar, hasharotlar va ularning lichinkalarini topib yeydi. Kunduzi pana joylarga bekinib oladi. Urgʻochisi 4 tagacha tuxum qoʻyadi. Goʻshti shirin, sport ov qushi hisoblanadi.
Bedana-moshak (Lymnocryptus minimus) — baliqchilar turkumining loyxoʻraklar oilasiga mansub qush. Patlari orqa va yelka tomonida yaltiroq qora, ikki yon tomonida sargʻish yoʻlli. Tanasining uz. 20 sm ga, ogʻirligi 90 g ga yaqin. Yevrosiyoning tundra, oʻrmon-tundra va shim. oʻrmon mintaqalarida yashaydi. Oʻzbekistonda bahor va kuzda uchib oʻtish davrida koʻplab uchraydi, baʼzan qishlab qoladi. B.-m. botqoklik va koʻllarning oʻti nam boʻlgan botqoklashgan qirgʻoqlarida yashaydi. Tungi qush, kechasi oziq qidiradi. Uzun tumshugʻi bilan yumshoq loydagi yoki tuproq ustidagi chuvalchanglar, hasharotlar va ularning lichinkalarini topib yeydi. Kunduzi pana joylarga bekinib oladi. Urgʻochisi 4 tagacha tuxum qoʻyadi. Goʻshti shirin, sport ov qushi hisoblanadi.
Bécot o Béco o jaqhé (Lymnocryptes minimus).
(in frinsé = Bécassine sourde)
Bécot o Béco o jaqhé (Lymnocryptes minimus).
(in frinsé = Bécassine sourde)
De haarsnip (Lymnocryptes minimus) is in fûgel út de famylje fan snipfûgels (Scolopacidae), it is de ienichste soarte út it skaai Lymnocryptes.
Dizze lytste snipeftige fan Nederlân hat in lingte fan 18 - 20 sm en waacht in 40 oant 60 gram. Fergelike mei it waarlamke hat er in lytse snaffel, mar folle dikker. Hjirmei is er ek dúdlik te ûnderskieden yn de flecht. Oer syn rêch rinne fjouwer, brede ljochtstreken dy't soargje foar in skutkleur at er him tsjin de grûn parset. By it waarlamke rint de streek troch oer de krún, by de haarsnip net mear.
De haarsnip is in skouwe fûgel dy't him benammen yn it skimertsjuster en de nacht sjen lit. Oerdei is er allinnich war te nimmen as hy opjage wurdt út syn ferskûlplak. Oars as syn kollega snip it waarlamke fleant er leech oer de grûn op 'e siik nei in nij skûlplak in pear meter fierderop. Hy ferskûlet him faak neist de wetterouwer fan streamen en rivieren.
Yn Fryslân en Nederlân binne haarsnippen allinnich by't winter, krektas yn de rest fan West- en Súd-Europa. De fûgels briede yn it noarden fan Ruslân en Skandinaavje.
De haarsnip briedt op de toendra en sompige gebieten, yn makket in nêst op de grûn en leit 3 as 4 in ferhâlding grutte aaien.
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory fan Wikimedia Commons. De haarsnip (Lymnocryptes minimus) is in fûgel út de famylje fan snipfûgels (Scolopacidae), it is de ienichste soarte út it skaai Lymnocryptes.
At hualewsnep ((mo.) huulef snäp, (sö.) stönk) (Lymnocryptes minimus) as en fögel ütj at famile faan a snepen (Scolopacidae).
The pliver's page (Lymnocryptes minimus) is a smaw stocky wader.
The pliver's page (Lymnocryptes minimus) is a smaw stocky wader.
Бекас малый (Lymnocryptes minimus) є малый вид прибережного птаха з родины бекасовых. Тыж є єдиным видом в монотіпічнім родї Lymnocryptes.
Росте до 17-19 цм, роспятя крыл мірять 30-36 цм і важыть 40-60 ґ. Выразна є кресба на голові з двоїтів надочнов смужков, тмавым півмісяцёвым фляком під оком і тмавым тимём без середнёй світлой смужкы. Грудь і бокы суть поздовж смужкованы, на хырбетї мать контрастны жовты смужкы.
Жыє дуже скрыто, при огрожіню ся тисне к земли і сподївать ся на свої масковачі фарбы; вылїтує аж на послїднїй момент. Векшыну рока ся справує тихо, спів, котрый творить рітмічне „тлок-токлі-тлок-токлі“, є але дуже выразный і годен го чути на велику оддаленость. Самцї ся нім озывають почас лїтаня і на земли.
Гнїздить на розлеглых рашелинисках северной Европы і выходной Сібірї. Перелїтный вид із зимовищами в западній і северозападній Европу, Середоморю, серверній Африцї, Сагелї і югозападній Азії. Зимує на берегах вод в низкых травистых бажінатых поростах.
Жывить ся головно різныма безхырбетныма, але зожре і насїня.
Гнїздить на земли, в єдній покладцї суть звычайно 4 буры яйця. Інкубачна доба 17-24 днїв і сидить лем саміця.
Бекас малый (Lymnocryptes minimus) є малый вид прибережного птаха з родины бекасовых. Тыж є єдиным видом в монотіпічнім родї Lymnocryptes.
Бичил салалж, Lymnocryptes minimus , урьд Хөгчүүхэй, Жороо цууцаль гэгдэж байсан энэ жижиг ус гатлагч шувуу нь Хомноотынхон овог юм. Энэ шувуу нь Lymnocryptes төрлийн ганц зүйл болно.
Бичил салалж хойд Европ, Орос, Монголын намаг, намхан тачир өвст тундрт нутаглана. Газар сайтар нууцлагдсан үүр засаж 3-4 өндөг гаргадаг.
Тэд нүүдлийн шувуу бөгөөд Их Британи, Газар дундын тэнгис, Африк, Энэтхэгт өвөлждөг. Голдуу шавьж, чийгийн улаан, дун, ургамал зэргээр хооллоно.
Нас бие гүйцсэн нь бордуу нуруу, цайвар гэдэс хэвэлтэй байна.
Бичил салалж, Lymnocryptes minimus , урьд Хөгчүүхэй, Жороо цууцаль гэгдэж байсан энэ жижиг ус гатлагч шувуу нь Хомноотынхон овог юм. Энэ шувуу нь Lymnocryptes төрлийн ганц зүйл болно.
Бичил салалж хойд Европ, Орос, Монголын намаг, намхан тачир өвст тундрт нутаглана. Газар сайтар нууцлагдсан үүр засаж 3-4 өндөг гаргадаг.
Тэд нүүдлийн шувуу бөгөөд Их Британи, Газар дундын тэнгис, Африк, Энэтхэгт өвөлждөг. Голдуу шавьж, чийгийн улаан, дун, ургамал зэргээр хооллоно.
Нас бие гүйцсэн нь бордуу нуруу, цайвар гэдэс хэвэлтэй байна.
Ваҡ һаралйын , кәрлә һаралйын, тупылдаҡ(рус. Гаршнеп, лат. Lymnocryptes minimus)— ҡыҫҡа аяҡлы, оҙон суҡышлы, арҡаһы көрәнһыу буйлы, ҡорһағы аҡ төҫтәге көйөлдөләр ғаиләһенә ҡараған сыйырсыҡ ҙурлыҡ һаҙ ҡошо; Европаның һәм Азияның төньяғында йәшәй торған күсмә ҡош.
Турғайҙан бер ни тиклем ҙурыраҡ. Оҙон суҡышлы, ҡыҫҡа аяҡлы бәләкәй генә сәпсәү. Ерәнһыу көрән һырты буй-буй ҡара һәм һары һыҙыҡтар менән сыбарланған. Түше нәҙек кенә һорғолт һыҙыҡлы. Ҡорһағы аҡ. Зырҡыуыттан һәм һаралйындан байтаҡ бәләкәй булыуы менән айырыла.
Киҫкен генә «ҡыһх» тигән тауышлы, уйын ваҡытында тояҡ тауышына оҡшаған «туп-туп-туп» йәки «тет-тет-тет» тигән тауыштар сығара.
Күл, йылға, һаҙлыҡ, батҡылдарҙа йәшәй. Селәүсен, һыу бөжәктәре, еләк менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ояһын ергә ҡора. Көрән һәм ҡыҙғылт һоро таптар менән сыбарланған 4 бөртөк һорғолт йәшел йомортҡаһы була. Ите өсөн аулайҙар.
Ваҡ һаралйын , кәрлә һаралйын, тупылдаҡ(рус. Гаршнеп, лат. Lymnocryptes minimus)— ҡыҫҡа аяҡлы, оҙон суҡышлы, арҡаһы көрәнһыу буйлы, ҡорһағы аҡ төҫтәге көйөлдөләр ғаиләһенә ҡараған сыйырсыҡ ҙурлыҡ һаҙ ҡошо; Европаның һәм Азияның төньяғында йәшәй торған күсмә ҡош.
Гаршнеп (лат. Lymnocryptes minimus) — чулдуктардын бир түрү.
Малата шлука (науч. Lymnocryptes minimus) е мала, набиена крајбрежна птица, монотипечен член на родот Lymnocryptes. Се размножува низ северна Евроазија, а зимува на атлантскиот и медитеранскиот брег во Европа, во Африка и Индија. Оваа птица ја има и во Македонија.
Возрасните птици се помали од шлуката бекасина и имаат релативно пократок клун. Долги се 18-25 см, имаат распон на крилјата 30-41 см и тежат 33-73 грама.[2] Телото одозгора е шарено со кафеви бои, а одоздола светло. Имаат црна линија низ окото. Крилјата се тесни и зашилени, а жолтите линии на грбот се видливи при лет.
Шарата на главата кај малата шлука се разликува од останатите од нејзиниот род. Таа нема централна линија, туку има две светли странични линии на круната, кои се раздвоени со темно перје.
Малата шлука е птица преселница чие живеалиште за време на размножувањето се мочуриштата, блатата, тундрата и влажните ливади со ниска вегетација.
Птицата е таинствена и тешка за набљудување во областите вон сезоната на парење, добро камуфлирана во животната средина. Затоа, набљудувачите на птици развиле посебна техника за да ги пронајдат, која се состои од одење низ мочурливото живеалиште додека птицата не полета нагоре. Тие потоа ќе се вратат долу и нема да се помрднат од скривалиштето додека натрапникот не дојде сосема близу. Тивко и кратко ќе летнат пред повторно да се вратат назад во вегетацијата.
Малата шлука пасе и копка по меката кал, истражувајќи и собирајќи ја храната што ќе ја види. Претежно јаде инсекти, црви, но и растенија.
Мажјакот изведува додворувачко летање при кое испушта звуци како коњ во галоп. Инаку, се тивки птици. Гнездото го сместуваат на добро скриено место на земја и несат 3-4 јајца.
На малата шлука се однесува Договорот за заштита на африканско-евроазиските водни птици-преселници.
Малата шлука (науч. Lymnocryptes minimus) е мала, набиена крајбрежна птица, монотипечен член на родот Lymnocryptes. Се размножува низ северна Евроазија, а зимува на атлантскиот и медитеранскиот брег во Европа, во Африка и Индија. Оваа птица ја има и во Македонија.
Стучок, гаршнэп (Lymnocryptes minimus) — від птушак зь сямейства бакасавых (Scolopacidae), вылучаюць у асобны род.
Велічыня гаршнэпа складае ад 17—19 да см, размах крылаў ад 30 да 36 см, а вага ў межах ад 40 да 60 г ён значна меншы за падобнага бекаса. На сьпіне, якая адсьвечвае мэталічным зялёным колерам, гэтая птушка афарбаваная ў чорна-карычневыя фарбы з жаўтаватым падоўжнымі палосамі. На цемры ў гаршнэпа цёмная паласа. Для яго характэрны кароткая прамая дзюба даўжынёй каля 4 см. Хвост мае клінападобную форму.
Від уключаны ў Чырвоную кнігу Рэспублікі Беларусь.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Стучок, гаршнэп (Lymnocryptes minimus) — від птушак зь сямейства бакасавых (Scolopacidae), вылучаюць у асобны род.
गोभण्डीर चाहा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ज्याक स्निप(Jack Snipe) भनिन्छ।
गोभण्डीर चाहा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ज्याक स्निप(Jack Snipe) भनिन्छ।
ஆங்கிலப் பெயர் :Jack Snipe
அறிவியல் பெயர் :Lymnocryptes minimus
21 செ.மீ. - உடலின் மேற்பகுதி பசுமையும் ஊதாவும் தோய்ந்தது. தலையிலும் கண்களை அடுத்தும் வெண்பட்டைகளைக் காணலாம். மார்பில் பழுப்புத் திட்டுகள் உண்டு. வயிறும் வாலடியும் வெண்மை.
குளிர் காலத்தில் குறைந்த எண்ணிக்கையில் வலசை வரும் இது சகதியும் சேறுமாக உள்ள அறுவடை முடிந்த வயல்கள், சதுப்பு நிலங்கள் ஆகியவற்றில் காணப்படும்.
சிறு நத்தைகள், புழு பூச்சிகள் ஆகியவற்றோடு சதுப்பு நிலத் தாவரங்களில் விதைகளையும் தேடித்தின்னும். வேட்டைக்காரர்கள் ஆரவாரம் செய்து துரத்தும்போது கடைசி வரை புதரிலிருந்து வெளிப்படாது பதுங்கியிருந்து பின் எழுந்து சற்றுத் தொலைவு பறந்து புதரிடையே பதுங்கும். இராமநாதபுரம் பெரியகண்மாயைச் சார்ந்த பகுதியில் இப் பறவைகள் காணும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டுள்ளது. கோடிக்கரையில் மேற்கொள்ளப்படுவது போல தென்மாவட்டங்களின் மீது அதிக கவனம் செலுத்தினால் வலசை வரும் பறவைகள் பற்றிய பல விவரங்கள் மேலும் வெளிப்படும்.
The jack snipe or jacksnipe (Lymnocryptes minimus) is a small stocky wader. It is the smallest snipe, and the only member of the genus Lymnocryptes. Features such as its sternum make it quite distinct from other snipes or woodcocks.[2][3]
The common name has been said to come from the Welsh word for a snipe, giach (pronounced with a hard g),[4] but modern dictionaries say it comes from the masculine name Jack.[5][6] Alfred Newton hypothesized that, "It may be, as in Jackass, an indication of sex, for it is a popular belief that the Jack-Snipe is the male of the common species; or, again, it may refer to the comparatively small size of the bird, as the 'jack' in the game of bowls is the smallest of the balls used, and as fishermen call the smaller Pikes Jacks."[2]
The genus name Lymnocryptes is from Ancient Greek limne, "marsh" and kruptos, "hidden". The species name minimus is from Latin and means "smallest".[7]
Adults are smaller than common snipe and have relatively shorter bill. Length is 18–25 cm (7.1–9.8 in), wingspan is 30–41 cm (12–16 in) and weight is 33–73 g (1.2–2.6 oz).[8] The body is mottled brown on top and pale underneath. They have a dark stripe through the eye. The wings are pointed and narrow, and yellow back stripes are visible in flight. When seen, the distinctive bobbing movement, as if the bird is on springs, has an almost hypnotic quality.
The head pattern of jack snipe differs from common snipe and other species in the genus Gallinago, in that there is no central crown-stripe; instead, there are two pale lateral crown-stripes, which are separated from the supercilium by an area of dark plumage.
Jack snipes are migratory, spending the non-breeding period in Great Britain, Atlantic and Mediterranean coastal Europe, Africa, and India. The jack snipe is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies. Their breeding habitat is marshes, bogs, tundra and wet meadows with short vegetation in northern Europe and northern Russia.
Jack snipe can be secretive in their non-breeding areas and are difficult to observe, being well camouflaged in their habitat. Consequently, birdwatchers have developed a specialised technique for finding them. This involves walking through its marshy habitat until a bird is disturbed and flies up. Jack snipe will squat down and not flush from cover until an intruder is quite close.[2] They then quietly fly a short distance before dropping back into vegetation.[2]
They forage in soft mud, probing or picking up food by sight. They mainly eat insects and earthworms, also plant material.
The male performs an aerial display during courtship, during which it makes a distinctive sound like a galloping horse. It is silent in winter. They nest in a well-hidden location on the ground, laying 3–4 eggs.
The jack snipe or jacksnipe (Lymnocryptes minimus) is a small stocky wader. It is the smallest snipe, and the only member of the genus Lymnocryptes. Features such as its sternum make it quite distinct from other snipes or woodcocks.
La Malgranda galinago, Lymnocryptes minimus estas, kiel informas ties nomoj kaj latinscienca kaj esperanta eta fortika vadbirdo de la familio de Skolopedoj, kaj ordo de Ĥaradrioformaj. Temas pri la plej malgranda inter galinagoj kaj de la propra genro Galinago kaj de la aliaj similaj kaj la ununura specio en la genro Lymnocryptes kiu estas sufiĉe diferenca de la aliaj galinagoj aŭ skolopoj (Thomas et al., 2004).
Ties reprodukta medio estas marĉoj, tundro kaj humidaj herbejoj kun malalta plantaro en norda Eŭropo, ĉefe en Skandinavio, kaj norda Rusio.
La Malgranda galinago estas migrantaj birdoj kiuj vintras en Danio, Britio, Francio kaj la Oceano Atlantiko kaj la Maro Mediteraneo, aliaj marbordoj de Eŭropo, Afriko kaj Barato ĝis Kamboĝo.
La Malgranda galinago estas pli malgranda -19 cm longa kaj pezo de ĝis 120 g- ol la Komuna galinago kaj havas relative pli helan kaj mallongan bekon. Ili havas mallongajn grizverdajn krurojn kaj dikan kapon. La korpo estas bruna kaj ne punktita supre kaj tre hela sube -pli ol la Komuna galinago-. En tiu malhela dorso videblas tre klare kaj bele du flavhelaj strioj laŭlonge de la dorso. Ili havas malhelan strion tra la okulo inter du helaj kaj supre alia pli malhela kaj larĝa laŭ la krono; inter tiuj el ambaŭ flankoj ne estas hela strio ĉe la mezo de la krono kiel ĉe aliaj galinagoj sed tute nur malhela krono. La flugiloj estas pintakraj, mallarĝaj kaj montras flavecajn makulojn. La vosto estas malhela kaj kojnforma. Junuloj estas iomete malpli koloraj kaj havas flavajn krurojn.
La Malgranda galinago manĝas en milda koto per tuŝoprobado aŭ bekoplukado per rigardo. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj tervermojn kaj eventuale plantan materialon. Ili estas malfacile videblaj, pro ties kamuflado en sia medio.
Maskloj ludas flugajn ceremoniojn dum pariĝado kaj faras brukanton kiel ĉevalgalopado. Ili estas silentaj vintre.
Ili nestumas en bone kaŝita loko surplanke, kie la ino demetas 3-4 grizflavajn ovojn kaj kovas dum ĉirkaŭ tri semajnoj.
La Malgranda galinago povas esti tre sekretemaj en vintrejoj kaj pro tio malfacile videblaj. Pro tio birdoŝatantoj rekonas ilin pro ties diferenca konduto kiam ili estas ĝenataj de fremduloj. Tiu specio kaŭriĝas kaj ne ekflugas ĝis kiam la invadulo estas je unu metro; tiam ili ekflugas malllongan distancon por kamufli denove inter plantaro.
La Malgranda galinago, Lymnocryptes minimus estas unu el la birdaj specioj protektita de internacia traktato favore la afrikeŭraziaj migrantaj birdoj.
La Malgranda galinago, Lymnocryptes minimus estas, kiel informas ties nomoj kaj latinscienca kaj esperanta eta fortika vadbirdo de la familio de Skolopedoj, kaj ordo de Ĥaradrioformaj. Temas pri la plej malgranda inter galinagoj kaj de la propra genro Galinago kaj de la aliaj similaj kaj la ununura specio en la genro Lymnocryptes kiu estas sufiĉe diferenca de la aliaj galinagoj aŭ skolopoj (Thomas et al., 2004).
La agachadiza chica (Lymnocryptes minimus) es una pequeña y robusta ave limícola. Es la más pequeña de las agachadizas, y la única del género Lymnocryptes; posee importantes diferencias con las otras agachadizas o scolopaxes.[2]
Sus terrenos de reproducción son los humedales, pantanos, tundra y praderas húmedas con vegetación corta del norte de Europa y el norte de Rusia.
La agachadiza chica es un ave migratoria, que pasa los inviernos en Gran Bretaña, las costas europeas sobre el Atlántico y el Mediterráneo, África, y la India. Está incluida en el Acuerdo sobre la Conservación de las aves acuáticas migratorias Africanas-Euroasiáticas (AEWA).
Los adultos son de menor tamaño que la agachadiza común y su pico es relativamente más corto. El cuerpo está moteado de marrón en el dorso y es pálido en el vientre. Tienen una franja negra en el ojo. Las alas son puntiagudas y estrechas, y cuando vuelan pueden versa unas franjas amarillas en las alas.
El patrón de la cabeza de la agachadiza chica es diferente al de la agachadiza común y otras especies de su género, ya que no presenta la franja central en forma de corona; en cambio posee, dos franjas pálidas laterales, que se encuentran separadas de la supercilar por una zona de plumaje más oscuro.
Estas aves se alimentan en el fango, picoteando y recogiendo alimento que identifican con su vista. Su dieta principalmente consiste de insectos y lombrices de tierra, y también materia vegetal. Es difícil observarlas, ya que su coloración les brinda un camuflaje muy efectivo en su hábitat.
Durante el cortejo el macho realiza una exhibición aérea, y produce un sonido similar al de un caballo al galope. Fuera de la época de cría permanece silencioso. Anidan sobre el suelo en un sitio escondido, la nidada consta de 3 a 4 huevos.
La agachadiza chica (Lymnocryptes minimus) es una pequeña y robusta ave limícola. Es la más pequeña de las agachadizas, y la única del género Lymnocryptes; posee importantes diferencias con las otras agachadizas o scolopaxes.
Sus terrenos de reproducción son los humedales, pantanos, tundra y praderas húmedas con vegetación corta del norte de Europa y el norte de Rusia.
La agachadiza chica es un ave migratoria, que pasa los inviernos en Gran Bretaña, las costas europeas sobre el Atlántico y el Mediterráneo, África, y la India. Está incluida en el Acuerdo sobre la Conservación de las aves acuáticas migratorias Africanas-Euroasiáticas (AEWA).
Mudanepp (Lymnocryptes minimus) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta väga paigutise levikuga haruldane haudelind; rändel võib teda rohkem kohata[1]. Mõned mudanepid ka talvituvad Eestis[1].
Mudanepp (Lymnocryptes minimus) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta väga paigutise levikuga haruldane haudelind; rändel võib teda rohkem kohata. Mõned mudanepid ka talvituvad Eestis.
Istingor txikia edo mingor txikia (Lymnocryptes minimus) eskolopazidoen familiako hegazti zangaluzea da, Lymnocryptes bere generoan bakarra dena[1]
Iparraldeko Europa eta Errusiako padura, tundra eta eskualde hezetan bizi den hegazti hau neguan mendebaldeko Europara, India eta Afrikara migratzen da.
Istingorretan txikiena da eta Espainiako Penintsulan pasekoa da.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Istingor txikia edo mingor txikia (Lymnocryptes minimus) eskolopazidoen familiako hegazti zangaluzea da, Lymnocryptes bere generoan bakarra dena
Iparraldeko Europa eta Errusiako padura, tundra eta eskualde hezetan bizi den hegazti hau neguan mendebaldeko Europara, India eta Afrikara migratzen da.
Istingorretan txikiena da eta Espainiako Penintsulan pasekoa da.
Jänkäkurppa (Lymnocryptes minimus) on rantalintu, joka kuuluu kurppien heimoon. Lajin nimesi Morten Thrane Brünnich 1764.
Pienehkö. Nokan pituus noin pään pituus (nokka lyhyempi kuin taivaanvuohella). Linnun pituus on noin 19 cm, siipien kärkiväli 38 - 40 cm ja paino vaihtelee 30:n ja 100:n gramman välillä. Mustassa selässä kaksi vaaleankeltaista juovaa, päänkuviot taivaanvuohta räikeämmät. Jalat lyhyet, pyrstö kiilamainen nysä. Usein hyvin piilotteleva ja lähtee pakoon vasta lähes kengän alta, mutta ruokailee joskus hyvin näkyvillä jolloin huomio kiinnittyy ylös alas pumppaavaan ruumiiseen. Soidinääni on hyvin omalaatuinen ontto "kloppotikloppotikloppotikloppoti..", jota verrataan puusillalla laukkaavaan hevoseen. Kutsuääni taivaanvuohen vastaavaa ääntä hiljaisempi ja pehmeämpi äyskäisy.
Vanhin suomalainen rengastettu jänkäkurppa on ollut 3 vuotta 1 kuukautta 14 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut vähintään 12 vuotta 4 kuukautta vanha saksalainen kurppa.
Soiden ja kosteikkojen laji, pesii pohjoisen pallonpuoliskon tundralla ja taigan soilla. Suomessa vakituinen levinneisyysalue Joensuu-Oulu -akselin pohjoispuolella, mutta pesii harvakseltaan kosteikoilla etelärannikkoa myöten. Maailman populaation koko on noin 1 miljoonaa yksilöä, ja lajin kanta on elinvoimainen. Suomessa pesii noin 12 000 paria. Euroopan pesimäkannan kooksi on arvioitu joko 50 000 paria, missä luvussa lienevät mukana myös Venäjän linnut, tai 13 000, mikä on läntisen Euroopan kanta. Kumpikin arvio voi olla pahasti pielessä, sillä jänkäkurppa on vaikeasti havaittava lintu.
Piilotteleva, hyvän suojavärinsä ansiosta jää usein huomaamatta. Muuttolintu, joka muuttaa pesimäalueelleen huhti-toukokuussa ja syys-lokakuussa. Se talvehtii laajalla alueella, joka ulottuu Länsi-Euroopasta Pohjois-Afrikkaan, Lähi-itään ja Intiaan sekä Vietnamiin. Kahlaajistamme kestävimpiä, talvehtii etelärannikon sulissa vuosittain.
Pesä maassa. Naaras munii 4, joskus 3, munaa, haudonta-aika on noin 24 päivää. Naaras huolehtii poikueesta. Voi pesiä kahdesti kesässä.
Pääasiassa hyönteiset ja nilviäiset, toisinaan myös siemenet.
Jänkäkurppa (Lymnocryptes minimus) on rantalintu, joka kuuluu kurppien heimoon. Lajin nimesi Morten Thrane Brünnich 1764.
Lymnocryptes minimus
La Bécassine sourde (Lymnocryptes minimus) ou petite Bécassine, est une espèce d'oiseaux, l'une des trois espèces de bécassines vivant en France. Le nom de sourde (ce qu'elle n'est pas) provient de son comportement face au danger : c'est la seule bécassine qui se plaque au sol en comptant sur son camouflage, ne fuyant en volant qu'en ultime recours, au dernier moment.
De taille variable (environ 20 cm), d'une envergure de 38 à 42 cm et d'un poids pouvant aller de 25 à 70 grammes, la bécassine sourde est reconnaissable par sa queue pointue, des ailes aux rémiges secondaires en pointe avec une rayure blanche au bas des couvertures. Sa tête est assez grosse, son bec est placé assez haut et à la base. Il est de taille relativement courte, de quelques centimètres et de couleur rosé ou verdâtre à la base puis noirâtre vers l'extrémité. Une bande brune assez large occupe la partie supérieure de sa calotte, ponctuée par de petits points roux. Une petite ligne noire divise sa tête en deux parties depuis la base du bec. Son œil est brun. Son dos est composé de noir et de roux, la raie qui sépare les plumes du dos au haut des épaules (appelé scapulaires) est de couleur jaune clair. Les pattes sont verdâtres. Les flancs et le ventre sont blancs. Le reste est semblable à la bécassine des marais.
Les jeunes individus sont différentiables par des couleurs moins vives et par des pattes jaunâtres.
La bécassine sourde fréquente les marais d'eaux douces et les individus s'enfoncent dans une végétation si dense qu'il est assez rare de la voir prendre son envol. Ce petit limicole habite les régions froides, nichant en Finlande, Scandinavie, Russie et Sibérie et jusque 70° de latitude nord. Lors de sa migration d'hiver, on peut la retrouver jusqu'en Afrique Occidentale ou sur les rives de l'Océan Indien. Elle n'est pas considéré comme une espèce nicheuse en Europe Occidentale. Les migrateurs les plus précoces arrivent en France vers le milieu du mois d'octobre et y restent jusqu'aux premières grandes gelées.
De manière générale les bécassines ne vivent pas seules, bien que la bécassine sourde soit la plus solitaire. En cas de danger, celle-ci se plaque au sol pour se confondre avec la végétation. La bécassine sourde décolle silencieusement et très près de l'observateur avec des battements d'ailes assez hésitants se reposant après un vol plutôt bref, a contrario de la bécassine des marais qui elle émet des cris lors de son envol et pendant son vol. C'est ce comportement de décollage au tout dernier moment qui lui a valu ce nom de "sourde".
La bécassine sourde sonde le sol à la recherche de vers et de vermisseaux. Elle ingurgite aussi des insectes comme des larves de coléoptères, des mouches, des mollusques aquatiques et des escargots. Son régime peut être complété avec des graines et des plantes aquatiques.
Son nid est semblable à celui des autres espèces de bécassines. Il est situé au sol sur des terrains découverts des forêts du Nord. Quatre œufs gris-jaunâtre avec des taches violettes y sont disposés et couvés uniquement par la femelle pendant une durée de 17 à 24 jours.
Lymnocryptes minimus
La Bécassine sourde (Lymnocryptes minimus) ou petite Bécassine, est une espèce d'oiseaux, l'une des trois espèces de bécassines vivant en France. Le nom de sourde (ce qu'elle n'est pas) provient de son comportement face au danger : c'est la seule bécassine qui se plaque au sol en comptant sur son camouflage, ne fuyant en volant qu'en ultime recours, au dernier moment.
A becacina pequena[2][3] ou becacina xorda[4] (Lymnocryptes minimus) é unha especie de ave limícola pequena e robusta. É a menor das becacinas e a especie monotípica do xénero Lymnocryptes. Presenta características como o seu peculiar óso esterno que a fan bastante distinta das outras becacinas.[5][6]
O nome do xénero, Lymnocryptes, procede do grego antigo limne, 'marisma' e kruptos, 'agochado, escondido'. O nome da especie minimus é latino e significa 'o máis pequeno, mínimo'.[7]
Os adultos son de menor tamaño que as becacinas cabra e teñen un peteiro relativamente máis curto. A súa lonxitude é de 18 a 25 cm, a súa envergadura alar é de 30 a 41 cm e o seu peso de 33 a 73 .[8] O corpo ten manchas marróns na parte superior e é claro na inferior. Teñen unha liña escura que cruza o ollo. As ás son bicudas e estreitas e en voo son visibles nelas liñas amarelas. Ten un distintivo movemento de balanceo arriba e abaixo case hipnótico, como se o animal estivese sobre resortes.
O padrón da cabeza difire do da becacina acabra e outras especies do xénero Gallinago, en que non ten unha banda no píleo cental, senón dúas bandas laterais claras no píleo, que están separados do supercilio por unha área de plumaxe escura.
As becacinas pequenas son migratorias, e pasan o período non reprodutor en Gran Bretaña, e as costas atlánticas e mediterráneas de Europa, e de África e a India. É unha das especies ás qe se aplica o Acordo para a conservación das aves acuáticas migratorias africano-euroasiáticas (AEWA). O seu hábitat de reprodución son as marismas, pantanos, tundra e prados húmidos con vexetación curta do norte de Europa e norte de Rusia.
A becacina pequena pode ser moi sixilosa nas súas áreas non reprodutoras e é difícil de observar, ao camuflarse moi ben no seu hábitat. En consecuencia, os observadores de aves desenvolveron unha técnica especializada para atopalas. Consiste en camiñar pola marisma ata que algunha ave se sente molestada e bota a voar. Entón a bacacina pequena ponse agachada e non foxe do seu esconderixo ata que o intruso está bastante preto.[5] Nese momento voa tranquilamente unha curta distancia antes de mergullarse de novo na vexetación.[5]
Aliméntase en barro mol, sondando ou peteirando para atopar o alimento que localiza pola vista. Comen principalmente insectos e miñocas e tamén materia vexetal.
O macho realiza unha exhibición aérea durante o cortexo, durante a cal emite un distintivo son parecido ao galopar dun cabalo. É silencioso en inverno. O niño fano no chan nun lugar ben agochado e nel poñen de 3 a 4 ovos.
A becacina pequena ou becacina xorda (Lymnocryptes minimus) é unha especie de ave limícola pequena e robusta. É a menor das becacinas e a especie monotípica do xénero Lymnocryptes. Presenta características como o seu peculiar óso esterno que a fan bastante distinta das outras becacinas.
Dvergsnípa (fræðiheiti: Lymnocryptes minimus) er smávaxinn og kubbslegur vaðfugl. Fuglinn er 18-25 sm hár og vegur 33-73 g og vænghafið er 30-31 sm. Dvergsnípa er farfugl og heldur sig utan varptímans á Bretlandseyjum, og Atlantshafs- og Miðjarðarhafsströnd Evrópu, Afríku og Indlands. Fuglinn verpir í Norður-Evrópu og Norður-Rússlandi í mýrum, túndru og votlendi með lágvöxnum gróðri.
Dvergsnípa lætur lítið á sér bera utan varptíma og er erfitt að koma auga á fuglinn því hann fellur vel inn í umhverfið.
Il frullino (Lymnocryptes minimus Brunnich, 1764) è un uccello della famiglia degli Scolopacidi. È l'unica specie del genere Lymnocryptes.[2]
Questo uccello vive in tutta Europa, in tutta l'Asia (tranne Laos e Corea del Nord); in Africa fino alla Repubblica Democratica del Congo; in Alaska, California e Washington; a Terranova e nei Caraibi. È accidentale in Zambia, Camerun, Gambia e in Repubblica Centrafricana; in Yemen, Libano e Siria; in Islanda, Liechtenstein e su alcune isole dell'Atlantico centro-settentrionale.
Il frullino (Lymnocryptes minimus Brunnich, 1764) è un uccello della famiglia degli Scolopacidi. È l'unica specie del genere Lymnocryptes.
Oželis nykštukas (lot. Lymnocryptes minimus, angl. Jack Snipe, vok. Zwergschnepfe) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos, monotipinės oželių nykštukų (Lymnocryptes) genties slapukaujantis paukštis, kuris pabaidytas skrenda nedaug ir tuoj nusileidžia ant žemės. Kūno ilgis apie 19 cm, svoris – 50-90 g.
Viršugalvis ir pakaušis juodi su rusvomis smulkiomis dėmelėmis. Galvos šonuose plati šviesi juostelė. Nugara juoda, violetinio ir žalio atspalvio, išmarginta rusvomis dėmelėmis ir dviem išilginėmis juostomis. Vairuojamosios plunksnos rusvai pilkos su gelsvomis dėmelėmis. Vidurinė pora ilgesnė, jų viršūnės aštrios. Kūno apatinė pusė balta. Pagurklis ir krūtinės priekis rusvi su baltomis dėmelėmis. Snapas šviesus, gelsvas, tik galas juodas. Kojos žalsvai pilkos.
Lietuvoje reta rūšis. Gyvena pelkių klampynėse. Lizdą suka ant žemės. Deda 4 gelsvai rusvus kiaušinius, išmargintus rudomis dėmėmis.
Oželis nykštukas (lot. Lymnocryptes minimus, angl. Jack Snipe, vok. Zwergschnepfe) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos, monotipinės oželių nykštukų (Lymnocryptes) genties slapukaujantis paukštis, kuris pabaidytas skrenda nedaug ir tuoj nusileidžia ant žemės. Kūno ilgis apie 19 cm, svoris – 50-90 g.
Viršugalvis ir pakaušis juodi su rusvomis smulkiomis dėmelėmis. Galvos šonuose plati šviesi juostelė. Nugara juoda, violetinio ir žalio atspalvio, išmarginta rusvomis dėmelėmis ir dviem išilginėmis juostomis. Vairuojamosios plunksnos rusvai pilkos su gelsvomis dėmelėmis. Vidurinė pora ilgesnė, jų viršūnės aštrios. Kūno apatinė pusė balta. Pagurklis ir krūtinės priekis rusvi su baltomis dėmelėmis. Snapas šviesus, gelsvas, tik galas juodas. Kojos žalsvai pilkos.
Lietuvoje reta rūšis. Gyvena pelkių klampynėse. Lizdą suka ant žemės. Deda 4 gelsvai rusvus kiaušinius, išmargintus rudomis dėmėmis.
Vistilbe (Lymnocryptes minimus) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgais putns, kas ir vienīgā suga vistilbju ģintī (Lymnocryptes).[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[1] Tā ir gājputns un ligzdo Eiropas un Krievijas tundras un mērenajā joslā, bet ziemo Rietumieropā, Āfrikā un Āzijas dienvidos.[2]
Vistilbei ir plašs ligzdošanas areāls, kas sākas Skandināvijas ziemeļaustrumos, turpinās pāri Somijai un Austrumeiropas ziemeļaustrumiem, Krievijas taigas zonai līdz Austrumsibīrijai. Izolētas populācijas sastopamas arī Zviedrijas dienvidos, Polijas un Baltkrievijas ziemeļos. Ziemo vistilbe Rietumeiropā, Vidusjūras reģionā, Āfrikā, Tuvajos Austrumos, Indijā un Dienvidaustrumāzijā.[3]
Vistilbe Latvijā ir samērā parasta ceļošanas laikā, bet grūti pamanāma. Daudzskaitlīgākās rudens migrantu uzskaites pēdējos gados bijušas Randu niedrājā, kurā novēroti vismaz 80 īpatņi, un Liepājas ezera austrumu krasta Vītiņu pļavās vismaz 25 īpatņi.[3] Abas uzskaites veiktas 2013. gada oktobrī. Ligzdošana pēdējās desmitgadēs nav pierādīta. Vistilbes nelielā skaitā regulāri pārziemo pie neaizsalstošiem grāvjiem, strautiem vai uzplūdušās ciņainās pļavās valsts centrālajā un rietumu daļā, taču slēptā dzīves veida dēļ reti novērota.[3]
Vistilbe ir neliela auguma bridējputns. Tās ķermeņa garums ir 17—25 cm, spārnu izplētums 30—42 cm, svars 28—106 g (galvenokārt 35—73 g).[4][5] Vistilbei ir proporcionāli liela galva, īss kakls, arī relatīvi īss knābis (tas ir tikai nedaudz garāks kā galva[6]), smaili, šauri spārni ar bāliem lidspalvu galiņiem.[4] Aste ir īsa un tumša, kājas dzeltenzaļas vai tumši zaļas, knābis dzeltenīgs ar melnu galu, acis tumši brūnas.[6]
Apspalvojums uz muguras ir tumši brūni raibumots ar četrām dzeltenām garensvītrām, pavēdere gaiša. Tumšajai mugurai ir raksturīgs metāliski zaļš spīdums.[6] No knābja līdz acij stiepjas tumša svītra, bet virs acs ir plata, gaiša svītra, atgādinot uzaci, zem acs uz gaišā vaiga tumšs laukumiņš, atgādinot apgāztu pusmēnesi.[6] Arī uz galvas tumšās centrālās daļas ir divas dzeltenas garenvirziena svītras. Abi dzimumi izskatās vienādi, tikai tēviņam ir garāki spārni un aste.[7] Jaunie putni līdzīgi pieaugušajiem, bet to garenvirziena svītras bālākas, mazāk košas.[7]
Vistilbei līdzīgas sugas ir ķikuts, mērkaziņa un sloka.[8] Salīdzinoši vistilbe ir tikai cīruļa lielumā: tā ir daudz mazāka par drukno ķikutu un baloža lieluma sloku, kā arī mazāka par mērkaziņu. Turklāt mērkaziņa lidojot svaidās, kā arī mēdz pacelties gaisā un, strauji krītot, izplest asti, kuras malējās spalvas vibrējot rada blējošas skaņas.[8] Vistilbes lidojums ir taisns, ar ātrām spārnu vēdām.[7]
Vistilbe ārpus vairošanās sezonas ir ļoti uzmanīgs putns, kuru ir grūti pamanīt un novērot ne tikai dēļ tā apspalvojuma, bet arī dēļ dzīves veida. Vistilbei ir raksturīgi sastingt, pieplakt pie zemes un saplūst ar apkārtējo vidi, ja kāds tai tuvojas. Tā paceļas spārnos tikai pašā pēdējā brīdī, kad nācējs ir pietuvojies ļoti tuvu klāt. Nolidojusi īsu distanci, vistilbe atkal ienirst biezi saaugušā veģetācijā.[9][10] Barošanās laikā vistilbe nepārtraukti šūpojas, it kā stāvētu uz atsperēm.[10]
Kopumā vistilbe ir ļoti kluss putns, tikai riesta laikā, lai piesaistītu mātīti, tēviņš rada īpatnējas skaņas, kas atgādina lēkšojošu zirgu pa koka tiltu.[6] Aktīva galvenokārt naktī un krēslas stundās. Parasti vistilbe ir vienpate, bet reizēm var novērot nelielus bariņus, līdz 6 īpatņiem.[11]
Vistilbe barojas, ar knābi iztaustot mīkstus dubļus un dūņas, vai, izmantojot redzi, uzlasa barību no zemes virsmas. Tā galvenokārt barojas ar kukaiņiem, gliemjiem, posmtārpiem un sliekām, kā arī nedaudz ar augiem un sēklām.[6][10][11]
Ligzdošanas sezona ir laikā no maija līdz septembrim, iespējami divi perējumi.[11] Vistilbes veido monogāmus pārus, ligzdojot purvos, mitrās pļavās un slīkšņās ar īsu, bet biezu veģetāciju. Ligzda ir neliela iedobe uz zemes, kas izklāta ar sausu zāli un lapām,[6] bet reizēm uz peldošām ūdensaugu salām.[11] Vistilbe samērā lielo ligzdošanas teritoriju (līdz 20 hektāriem) iezīmē ar augstu lidojumu debesīs. Parasti šis lidojums tiek veikts krēslas stundās, bet reizēm arī dienas laikā.[7] Vistilbes tēviņš paceļas 50—60 metru augstumā, paceļoties 45—50° leņķī. Pēc tam putns lido taisni uz priekšu vai met plašus lokus, līdz strauji metas lejup apmēram tādā pašā leņķī, kā pacēlās. Ļoti bieži vistilbe sakļauj spārnus apmet kūleni un atkal paceļas augšup. Lidojuma laikā tiek izdota zirga auļošanas skaņa.[7]
Dējumā ir 3—4 olīvzaļas vai brūnas olas. Inkubācijas periods ilgst apmēram 21—24 dienas, perē tikai mātīte. Drīz pēc izšķilšanās mazuļi pamet ligzdu un seko mātei.[6][11] Cālēni ir sarkanbrūni ar gaišāku pavēderi un melnbaltām pazīmēm uz galvas, spārniem un muguras.[11] Par mazuļiem rūpējas abi vecāki.[7] Jaunie putni sāk lidot apmēram 3 nedēļu vecumā.[7]
Vistilbe (Lymnocryptes minimus) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgais putns, kas ir vienīgā suga vistilbju ģintī (Lymnocryptes). Ģeogrāfisko variāciju nav. Tā ir gājputns un ligzdo Eiropas un Krievijas tundras un mērenajā joslā, bet ziemo Rietumieropā, Āfrikā un Āzijas dienvidos.
Het Bokje (Lymnocryptes minimus) is een vogel uit de familie van strandlopers en snippen (Scolopacidae).
Deze kleinste snip heeft een lengte van 18 tot 20 cm. Vergeleken met de watersnip heeft hij een korte snavel, maar veel dikker. Hiermee is hij ook duidelijk te onderscheiden tijdens de vlucht. Over zijn rug lopen vier, lichte, brede strepen. Bij de watersnip zijn deze strepen veel smaller. Deze strepen zorgen voor een schutkleur. Bij de watersnip loopt er een smalle lichte streep midden over de kruin. Het bokje heeft een donkere kruin, maar ook lichte strepen op de kop (net als de watersnip). De mantel heeft een groen- of purperachtige glans. De onderzijde is wit.
Het bokje is vooral tijdens de schemering en 's nachts actief. Overdag kun je hem alleen waarnemen als hij wordt opgejaagd vanuit zijn schuilplaats. Anders dan zijn zustersoort de watersnip vliegt hij laag over de grond op zoek naar een nieuwe schuilplek enkele meters verder weg. Het bokje is geen schuwe vogel. Vaak blijft hij in zijn schuilplaats zitten als mensen op enkele meters afstand passeren. Hij wordt dan meestal niet opgemerkt. Zijn voedsel bestaat uit wormen, slakken, insecten, maar ook uit kleine plantendeeltjes.
Een foeragerend bokje in een kwelsloot
Een bokje in het riet
De dieren broeden in het noorden van Rusland en Scandinavië. Er zijn vage, onbetrouwbare gegevens die zouden kunnen wijzen op broedgevallen in Friesland in de twintigste eeuw. Het bokje is vooral doortrekker en wintergast in Nederland[2] en België. De meeste waarnemingen worden gedaan in oktober (najaarstrek) en in april (voorjaarstrek). Het gaat altijd om kleine aantallen. De vogels pleisteren op natte heiden, veengebieden, moerassen en drassige graslanden. De vegetatie moet kort zijn en zout water wordt gemeden.[2]
Het bokje is geen bedreigde soort.[1][3]
Het Bokje (Lymnocryptes minimus) is een vogel uit de familie van strandlopers en snippen (Scolopacidae).
Kvartbekkasin er ein fugl i snipefamilien. Trass i likskapen med enkeltbekkasin og dobbeltbekkasin vert han rekna til ei anna slekt, der han er einaste art.
Kvartbekkasinen er berre to tredelar av lengda til enkeltbekkasinen og har mykje kortare nebb. Han måler 18 til 20 centimeter, inkludert nebben, og har eit vengespenn på 33-36 cm. I likskap med dei to andre nordiske bekkasinane har fuglen ei fjørdrakt i beige, kvitt, brunt og svart.
Kvartbekkasinen hekkar på blaute myrar og fuktige skogholt med kort vegetasjon i taigaområda i Eurasia, og på tundraen nord for taigaen. Med berre få unnatak ligg hekkeområdet i dei nordlege delane av Noreg, Sverige, Finland og Russland.
Av dei tre bekkasinane i Noreg er det denne som trykker hardast. Fuglen flyg opp først når ein nesten trakkar på han. Fuglen flyg ikkje langt før han set seg att.
Arten er trekkfugl og fuglane flyg sørover til overvintringsstader i Europa og Asia inklusive India.
Kvartbekkasin er ein fugl i snipefamilien. Trass i likskapen med enkeltbekkasin og dobbeltbekkasin vert han rekna til ei anna slekt, der han er einaste art.
Kvartbekkasin (vitenskapelig navn Lymnocryptes minimus) er en fugl som tilhører familien snipefugler. Til tross for den utseendemessige likheten med enkeltbekkasin og dobbeltbekkasin regnes den som eneste art i slekten Lymnocryptes.
Kvartbekkasinen er bare to tredeler så stor som enkeltbekkasinen og har mye kortere nebb. Den måler 18 til 20 centimeter, inkludert nebbet, og har et vingespenn på 33–36 cm. Som begge de andre nordiske bekkasinene har den en fjærdrakt som går i beige, hvitt, brunt og sort.
Kvartbekkasinen hekker på bløte myrer i taigaområdene i Eurasia, og med bare få unntak, i de nordlige delene av Norge, Sverige, Finland og Russland.
Av de tre bekkasinene i Norge er det denne som trykker hardest, den flyr opp først når man nesten tråkker på den. Den pleier imidlertid ikke fly langt før den setter seg igjen.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kvartbekkasin (vitenskapelig navn Lymnocryptes minimus) er en fugl som tilhører familien snipefugler. Til tross for den utseendemessige likheten med enkeltbekkasin og dobbeltbekkasin regnes den som eneste art i slekten Lymnocryptes.
.jpg)
Scientìfich: Lymnocryptes minimus
Piemontèis : ...
Italian : Frullino
Órdin: Charadriiformes
Famija: Scolopacidae
Géner: Lymnocryptes
Àutri nòm an piemontèis: a l'é un bëccassin cit, un tinivlòt cit.
A l'é n'osel.
Da finì.
Lymnocryptes minimus
Multimedia w Wikimedia Commons Bekasik[4], bekas mały (Lymnocryptes minimus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Zamieszkuje pas od północno-wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego po wschodnią Syberię. Izolowane populacje w Szwecji, północno-wschodniej Polsce, w północnej Białorusi i krajach bałtyckich. Zimuje od Wysp Brytyjskich poprzez zachodnią Europę oraz basen Morza Śródziemnego i Afrykę Północną oraz w pasie od Azji Mniejszej przez Lewant, Kaukaz, Irak i Iran po Indie, południowe Chiny i Indochiny.
W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową[5]. Zagrożeniem dla niego jest osuszanie terenów podmokłych.
Bekasik, bekas mały (Lymnocryptes minimus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
A lymnocryptes minimus (Brünnich, 1764), conhecida pelos nomes comuns de narceja-galega[1]e serzeta[2] (não confundir com a Spatula querquedula que com ela partilha o mesmo nome[3]), é uma ave da família Scolopacidae que nidifica no norte da Europa e na Ásia. Inverna no sul da Europa, na Índia e em África. Em Portugal ocorre unicamente como invernante.
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
A lymnocryptes minimus (Brünnich, 1764), conhecida pelos nomes comuns de narceja-galegae serzeta (não confundir com a Spatula querquedula que com ela partilha o mesmo nome), é uma ave da família Scolopacidae que nidifica no norte da Europa e na Ásia. Inverna no sul da Europa, na Índia e em África. Em Portugal ocorre unicamente como invernante.
Močiarnička tichá (iné názvy: sluka malá, močiarnička malá, močiarnica tichá[2]; Lymnocryptes minimus) je druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Obýva celý sever palearktídy. Na Slovensku je migrant a zimuje na 4 % mapovacích kvadrátov.[3] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov močiarnička tichá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková i Európska populácia sú stabilné.[1]
Močiarnička tichá meria 17[4] - 19 cm[4][5], rozpätie 30 - 36 cm[4] a váži 50 - 91 g[6]. Zvrchu je hnedá s pozdĺžnymi škvrnami, na boku nemá priečne pásiky. Na vrchu hlavy má tmavý hnedý pás. Chvost je zahrotený a nemá na okraji bielu farbu. Zobák je krátky, hnedý a pri konci čierny, nohy sú zelenosivé. Dobrým poznávacím znakom je drobná postava s krátkym zobákom, pri vyplašení vzlietne v poslednej chvíli, po vzlietnutí sa vôbec neozýva, letí priamočiaro a zakrátko opäť zosadne.[5][4] Jej väčšia príbuzná močiarnica mekotavá sa pri vyplašení ozýva "keč", lieta najprv cikcakovite a potom sa zdvihne do výšky.[5]
Na Slovensku vzácne zimuje a zastavuje sa počas jarného i jesenného ťahu. Na jar prilieta v marci a v apríli a na jeseň od septembra do novembra.[3]
Odhadovaný počet zimujúcich jedincov 5 - 20. Ekosozologický status v roku 1995 Im - nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V roku 1998 žiadny.[3] V roku 2001 žiadny.[7] V roku 2014 žiadny.[8][9][10] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V - zraniteľný druh.[3]
Vyhľadáva močiare, mokré lúky a brehy rybníkov.[3]
Živí sa vodnými bezstavovcami (červami, mäkkýšmi, malými kôrovcami, hmyzom), konzumuje však i rastlinnú potravu, semená a listy vodných rastlín.
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 1327,75 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
.jpg)
Výborne splýva s prostredím v poraste močiarnej vegetácie
Svetlé pásy na chrbtovej strane takisto prispievajú k splývaniu z pohľadu z vrchu
Odlieta až v poslednej chvíli, na fotografii vidieť na akú malú vzdialenosť pustí k sebe človeka
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Močiarnička tichá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Močiarnička tichá
Močiarnička tichá (iné názvy: sluka malá, močiarnička malá, močiarnica tichá; Lymnocryptes minimus) je druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Obýva celý sever palearktídy. Na Slovensku je migrant a zimuje na 4 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov močiarnička tichá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková i Európska populácia sú stabilné.
Dvärgbeckasin (Lymnocryptes minimus) är en fågel som tillhör familjen snäppor. Trots sin relativa likhet med enkelbeckasin och dubbelbeckasin förs den som ensam art till det egna släktet Lymnocryptes.
Dvärgbeckasinen är bara två tredjedelar så stor som enkelbeckasinen och har mycket kortare näbb. Den mäter 18 till 20 centimeter, inklusive näbb, och den har ett vingspann på 33 till 36 centimeter. Precis som de båda andra svenska beckasinerna har den en fjäderdräkt som går i beige, vitt, brunt och svart och som de båda andra har den ett beige- och svartrandat ansikte men dess "mittbena" är, till skillnad från de båda andra, mörk. I flykten ser man att den har trubbigare vingspetsar är enkelbeckasinen, spetsig stjärt utan något vitt och den flyger mindre ryckigt än enkelbeckasinen.
Adult i vinterkvarter.
Födosökande.
Dvärgbeckasinen är en flyttfågel som med bara få undantag häckar i de nordliga delarna av Norge, Sverige, Finland och Ryssland så långt österut som till Kolyma. Den övervintrar från Storbritannien och Danmark och vidare söderut utmed Europeiska Atlant- och Medelhavskusten, i norra Afrika och över ett stort område i Centralafrika söder om Sahara, vidare österut lokalt på Arabiska halvön, lokalt genom södra Asien, Indien och Sydostasien så långt österut som Hongkong.[2]
Dvärgbeckasinen häckar på blöta myrar i taigaområden och rastar och övervintrar i fuktiga områden med tuvig betesmark med mindre vattensamlingar, vid slättsjöar, diken och strandängar. Den födosöker i mjuk lera där den använder sin långa näbb för att plocka upp, eller gräva upp byten. Den lever främst av insekter och maskar men även växtdelar. När den gående födosöker gungar den snabbt på framkroppen som en symaskin.
Under häckningsperiodens inledningsskede uppvaktar hanen honan med spelflykt, en snabb, lång och flack dykning tillsammans med en ihåligt och svårlokaliserat läte som påminner om en häst som galopperar på avstånd. Vintertid är den tyst. Den placerar sitt väl dolda rede på marken och lägger 3–4 ägg.
Dvärgbeckasinen trycker mycket hårt och den flyger upp, och då oftast utan något läte, först när man nästan trampar på den. Dock brukar den inte flyga iväg så långt utan landar ganska snart igen.
Dvärgbeckasinen häckar över ett mycket stort område som uppskattas till cirka 7,6 milojner kvadratkilometer och har en global population som överstiger en miljon individer. Populationsutveckling bedöms som stabil. Detta sammantaget gör att IUCN kategoriserar arten som livskraftig (LC).
Dvärgbeckasinen kallades förr halvenkel beckasin. Andra mindre vanliga, äldre namn är halvbeckasin och hårsnäppa.
Wikimedia Commons har media som rör dvärgbeckasin.
Dvärgbeckasin (Lymnocryptes minimus) är en fågel som tillhör familjen snäppor. Trots sin relativa likhet med enkelbeckasin och dubbelbeckasin förs den som ensam art till det egna släktet Lymnocryptes.
Küçük su çulluğu (Lymnocryptes minimus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir kumkuşu türü.
Göçmendirler, Büyük Britanya, Atlantik ve Akdeniz'e ilişkin kıyıyla ilgili Avrupa, Afrika'da ve Hindistan'da kışı geçirirler. Erişkinler, su çulluğundan daha küçüktür, ve göreli olarak daha kısa gagaları vardir. Kanatlar, sivri uçlu ve dardır, ve arkasındaki sarı çizgiler uçuşta görünürdür. Göz boyunca koyu bir çizgisi vardır. Yumuşak çamurda yiyeceklerini ararlar. Çoğunlukla, böcekler ve yer solucanlarını yerler. Habitatlarinda iyi kamufle oldukları için görmek zordur.
Virtual Birds'de Küçük su çulluğu kuşunun kuş sesi bulunur. 
Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Küçük su çulluğu (Lymnocryptes minimus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir kumkuşu türü.
Göçmendirler, Büyük Britanya, Atlantik ve Akdeniz'e ilişkin kıyıyla ilgili Avrupa, Afrika'da ve Hindistan'da kışı geçirirler. Erişkinler, su çulluğundan daha küçüktür, ve göreli olarak daha kısa gagaları vardir. Kanatlar, sivri uçlu ve dardır, ve arkasındaki sarı çizgiler uçuşta görünürdür. Göz boyunca koyu bir çizgisi vardır. Yumuşak çamurda yiyeceklerini ararlar. Çoğunlukla, böcekler ve yer solucanlarını yerler. Habitatlarinda iyi kamufle oldukları için görmek zordur.
Кулик середнього розміру, забарвленням дуже подібний до баранця звичайного, але помітно менший за нього. Маса тіла 50-90 г, довжина тіла 11-19 см, розмах крил 30-36 см. Зверху темно-бурий, зі світлою строкатістю; спина з зеленим і пурпуровим полиском та поздовжніми вохристо-жовтими смугами; через лоб, тім'я і потилицю проходить темна смуга; воло буре, з темними рисками; решта низу біла, на боках жовтий відтінок; махові пера темно-бурі, другорядні — з вузькою білуватою верхівкою; хвіст загострений, темно-бурий, з іржастими плямами; дзьоб і ноги зеленкувато-бурі[1].
Від інших баранців і слукви відрізняється меншими розмірами і відносно коротшим дзьобом, від болотяного побережника — рівним дзьобом і вохристо-жовтими смугами на спині. Характерний зліт баранця малого, під час якого він летить нешвидко, повільніше від баранця звичайного, і пурхає то в один, то в другий бік, нагадуючи польотом денного метелика або кажана. Після короткого перельоту знову сідає на землю.
Гніздовий ареал охоплює Євразію від Скандинавії на схід до нижньої частини басейну Колими. На північ — до зони тундри, на південь — до південного узбережжя Ботнічної затоки, Латвії, північних частин Смоленської, Тульської, Орловської областей Росії, нижньої течії Сури, долини Ками, південної частини Тюменської області, района Томська, басейна Підкам'яної Тунгуски.
Зимує малий баранець в Західній Європі, Середземномор'ї, Прикаспії, тропічній Африці, Індії.
В Україні мігрує на всій території, інколи трапляється взимку на півдні країни[1].
Чисельність малого баранця у світі оцінюється в понад 1 млн особин, тому його відносять до природоохоронної категорії видів із найменшим ризиком[2]
Тримається сирих трав'янистих заплав, мохово-осокових боліт, вологих луків з кущами.
У шлюбний період здійснює складні польоти, під час яких вони ритмічно клацають та пікірують з висоти 50 метрів, а також здійснюють хвилеподібні рухи.
Гніздяться на тайгових болотах або заплавних луках. Гніздо на землі. Як і інші кулики, відкладаються зазвичай 4 яйця.
Живляться малі баранці головним чином дрібними безхребетними та насінням, яке вони знаходять на поверхні ґрунту.
Lymnocryptes minimus là một loài chim trong họ Scolopacidae.[2]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. В брачный период гаршнепы производят сложные полёты, при которых они ритмически щёлкают и пикируют с высоты 50 метров, а также выполняют волнообразные движения. Они гнездятся в таёжных болотах или на заливных лугах. Откладывают как правило четыре крупных яйца.
Пища гаршнепов состоит главным образом из мелких беспозвоночных животных и семян, которые они находят на земной поверхности.
В брачный период гаршнепы производят сложные полёты, при которых они ритмически щёлкают и пикируют с высоты 50 метров, а также выполняют волнообразные движения. Они гнездятся в таёжных болотах или на заливных лугах. Откладывают как правило четыре крупных яйца.
姬鹬（学名：Lymnocryptes minimus）又名小鹬，为鹬科姬鷸屬的鸟类。在中国大陆，分布于新疆、内蒙古、河北、江苏、福建、广东等地。该物种的模式产地在丹麦。[1]
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 姬鹬（学名：Lymnocryptes minimus）又名小鹬，为鹬科姬鷸屬的鸟类。在中国大陆，分布于新疆、内蒙古、河北、江苏、福建、广东等地。该物种的模式产地在丹麦。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : シギ科 Scolopacidae 属 : コシギ属 Lymnocryptes 種 : コシギ L. minimus 学名 Lymnocryptes minimus 和名 コシギ 英名 Jack Snipe コシギ（小鴫、学名：Lymnocryptes minimus）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種である。
ユーラシア大陸北部で繁殖し、冬季にはアフリカやインド、東南アジアなどに渡って越冬する。
日本においては北海道、本州、九州、南西諸島で冬鳥または旅鳥として見られるが、数は多くない。
全長約19cm。翼開長は約40cm。ジシギ類と似ているが小さい。体の上面は褐色で、肩羽には金属光沢のある黒青色。眉斑はクリーム色で、途中目の上で二つに分かれている。尾羽は12枚で、先がとがっている。雌雄同色である。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_geograph.org.uk_-_604645.jpg)
.jpg)
