nomes no trilho de navegação
This common species is currently in no danger of extinction, but local populations can be very unstable. Disturbance of breeding ponds, unusually hard freezes, and pollution by herbicides are all known to wipe out the species in a region.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Development - Life Cycle: metamorphosis
Rana temporaria are of great importance to humans. They consume insects, which helps control populations of mosquito's and crop-damaging insects. Frogs are also important when it comes to teaching and scientific research. Adult frogs are used to teach students about the anatomy and physiology of vertebrates and help scientist learn about embryonic development. Ecologists monitor frog populations as they reflect the health of the ecosystem as a whole. In addition, frog legs are a delicacy in many parts of Europe. (Mattison 1987)
Rana temporaria eats insects, their larvae, wood lice, spiders, snails and worms. They are able to detect worms by smell. Eating habits are greatly influenced by the time of year.
(Duellman and Trueb 1986; Mattison 1993)
Rana temporaria is a common terrestrial frog in Great Britain, Europe and northwestern Asia. In continental Europe they are referred to as "grass frog" or "brown frog". They are resistant to cold climates and live as far north as the Arctic circle in Scandinavia, farther north than any other amphibian in the region.
(Britannica 1999-2001)
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Rana temporaria can be found in just about any damp habitat within its range, though they are more common in cooler upland forests and wet meadows. They are the most common frog in mountain lakes.
Terrestrial Biomes: taiga ; forest ; mountains
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Range lifespan
Status: wild: 14 (high) years.
Rana temporaria is a small animal that has a squat body and no tail. They have a wide, flat head connected to a short, solid body. The lower segments of the frogs backbone are fused, forming a stiff rod called the urostyle. Their urostyle and their pelvic bones help provide firmness and strength to the rear of the body, which is where the muscles used for jumping attach to the skeleton. Their powerful legs are not only used for jumping but for swimming as well.
They have a brown-black triangular area around their eardrum, and brown shades covering the rest of their body, though there is a lot of variation in color, with gray, olive, even yellow or pink hues as well. Females are typically yellower and may have patches of red on their sides. Males develop blue patches on their back and throat during breeding season. For the most part females tend to be larger than males. The common frog is approximately 7.5-8 cm long. They lack vocal sacs and therefore can only be heard approximately 50 meters away.
(Mattison 1982; Britannica 1999-2001)
Average mass: 22.7 g.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Mating is by means of external fertilization and takes place in water. The male climbs on the back of the female and grasps her body with his forelegs. He releases his sperm as she lays her eggs. Once the male mounts a female he will not release her until egg-laying is complete. The eggs are in gelatinous envelopes (about 400 eggs) and are laid in thick groupings. It takes approximately 30-40 days for their eggs to hatch. A relatively cold spring initiates mating behavior and maturation of eggs. During metamorphosis the tadpole grows legs-the hind legs are the first to grow. Its tail is absorbed into its body and it loses its gills and grows lungs. The structure of the digestive system, heart and skeleton change as well.
Rana temporaria breeds in warmer lowlands in February & March and in the north and at high altitudes as late as June. The breeding period is much shorter in this species than in others; in 3 nights these frogs will lay hundreds of eggs.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 1095 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1095 days.
Ar glesker (Rana temporaria) zo un divelfenneg besk a vev en Europa.
Alies-mat e vez graet gant ar gerioù glesker, ran pe skignan evel termenoù hollek ha hep lakaat diforc'h ebet etrezo.
Ar glesker (Rana temporaria) zo un divelfenneg besk a vev en Europa.
La granota roja o granota pirinenca[1] (Rana temporaria) és una granota de color bru rosat que ateny els dotze centímetres de longitud, que als Països Catalans[2] i als Pirineus és comuna.[1]
És de color marronós amb taques fosques. Té la taca timpànica fosca i dos plecs glandulars longitudinals a l'esquena.[1] Els mascles es distingeixen de les femelles pel color blau del seu sac vocal durant l'estació de cria, i pels visibles coixinets nupcials de color fosc que tenen als polzes i que inflen sempre en època d'aparellament.[3]
Es troba a quasi tota Europa, fins al cercle polar àrtic i els Urals, a excepció de gran part de la península Ibèrica, el sud d'Itàlia, i el sud dels Balcans. També es pot trobar a Irlanda, on fou introduïda i n'és una espècie al·lòctona.
A Catalunya té l'extrem meridional de la seva àrea de distribució. Es troba al Pirineu, on és força comuna, i en indrets puntuals de les Guilleries i el Montseny.[1]
Es pot trobar des del nivell del mar fins als 2.700 metres d'altitud.[4]
És força aquàtica a l'època de reproducció, però fora d'aquest temps se la pot trobar força lluny de l'aigua.[1] Prefereix les aigües calmades amb fons de llot.[1]
La granota roja o granota pirinenca (Rana temporaria) és una granota de color bru rosat que ateny els dotze centímetres de longitud, que als Països Catalans i als Pirineus és comuna.
Amffibiad sy'n byw rhan o'i amser mewn dŵr yw'r broga (neu lyffant melyn, llyffant cyffredin), ac fe'i ceir ar draws y rhan fwyaf o Ewrop. Mae'n wyrdd, brown neu felyn gyda chroen llyfn. Mae'n bwydo ar bryfed, abwyd a gwlithod. Mae'n dodwy hyd at 4,000 o wyau (a elwir yn grifft) mewn pyllau dŵr croyw, bychain.
Y man gorllewinol pellaf lle'i ceir yw Iwerddon; yn y gogledd: y gwledydd Sgandinafia, ac i'r dwyrain, fe'i gwelir ym Mynyddoedd yr Wral. Nid yw i'w gael yn Mhenrhyn Iberia, fodd bynnag, nac yn ne'r Eidal na de'r Balcanau. Mae hefyd i'w gael yn Asia - mor bell i'r dwyrain a Japan.
Mae'r llyffant melyn yn trawsffurfio drwy dair cyfnod pendant: y cynrhon (larfa) dyfrol, llencyndod ar y tir ac yna'r oedolyn (dŵr a thir). Mae ganddo gorff tew, gyda ffroenau crwn, traed gweog a choesau-ôl hir a esblygodd dros amser i nofio mewn dŵr a sboncian ar dir. Fe'i cymysgir yn aml gyda'r Llyffant dafadennog (Bufo bufo), ond mae'n hawdd gwahaniaethu rhyngddynt gan fod gan y broga goesau hirach, mae'n nhw'n sboncian ac mae'r croen yn llaith. Gellir adnabod grifft y broga'n hawdd hefyd gan ei fod yn cael ei ddodwy bob yn dipyn, mewn llwythi; mae grifft y Llyffant dafadennog, fodd bynnag, mewn rhesi hir.
Skokan hnědý (Rana temporaria) je druh evropské žáby z čeledi skokanovití. Žije ve velké části Evropy, s výjimkou většiny Pyrenejského poloostrova, jižní Itálie a jižního Balkánu. Nejzápadnější hranicí výskytu je Irsko, kde se dlouho a nesprávně předpokládalo, že je to vysazený druh. Nachází se i v Asii a na východ do Japonska.
Má tři odlišné stádia vývinu – pulec, suchozemské mládě a dospělý jedinec. Má korpulentní tělo se zaobleným pyskem, předními nohami a krátkými (vzhledem k ostatním druhům skokanů) zadními končetinami přizpůsobenými na pohyb ve vodě a vyskakování na pevninu. Často jsou zaměňovány s ropuchou obecnou (Bufo bufo), ale skokani se dají snadno rozeznat, protože mají delší nohy, skáčou a mají vlhkou pokožku, zatímco ropuchy se plazí a mají suchou, bradavicemi posetou pokožku. Vajíčka těchto dvou druhů se také liší v tom, že skokani je mají ve shlucích, ale ropuchy je kladou v dlouhých řetězcích. Skokani hnědí vylučují na kůži temporin, dehtu podobnou směs peptidů s antibakteriálním účinkem.[2] Pojmenován je podle tmavých skvrn na boku hlavy z latinského tempora = spánky, spánky.[3]
Skokan hnědý a skokan zelený se chovají a loví pro maso, protože např. ve Francii a v Asii jsou žabí stehýnka delikatesou.[4]
Skokani hnědí dorůstají délky 6 až 9 cm, zřídka i více. Zbarvení je dosti proměnlivé, obecně se však pohybuje v odstínech hnědé barvy. Na hřbetní straně těla bývají nepravidelné skvrny. Na nohách jsou tmavší příčné pruhy. Zadní nohy jsou silně vyvinuty a umožňují skoky o délce až 1 m, a také velmi dobré plavání a potápění.[5]
Protože je skokan hnědý ve svém vnějším vzhledu velmi variabilní, byly popsány různé varianty/poddruhy.
Mezi izolované poddruhy (hlavně jihozápadní část areálu rozšíření), které vznikly geografickou izolací v horských oblastech s klimatickými výkyvy, patří:
Mezi sporné poddruhy patří:
Oblastí výskytu je Evropa kromě nejjižnějších částí, v ČR žije na celém území.[10] Areál skokana hnědého zasahuje také do celé severní Asie až po Japonsko. V Evropě žije ze všech žab nejseverněji.[5]
Skokani hnědí se vyskytují do nadmořské výšky asi 2 500 m. Na prostředí nemají zvláštní nároky, pouze nesmí být příliš suché. Nejvhodnější jsou vlhké nížiny.[5]
Kromě období rozmnožování žije skokan hnědý na souši. Zdržuje se ve vlhkých úkrytech a za potravou vychází v noci nebo i ve dne za deštivého nebo vlhkého počasí.[5] Potravou je mu různý hmyz, pavouci, žížaly, slimáci či drobní korýši.[11] Koncem října či začátkem listopadu vyhledávají skokani zimoviště. Zimují buď na dně menších vodních nádrží (avšak s hloubkou minimálně 50 cm), nebo nezamrzajících úkrytech v zemi. Probouzejí se časně na jaře, když začíná odtávat led.[5][11]
Rozmnožování probíhá časně na jaře, hned po probuzení žab ze zimní strnulosti. Pokud žáby přezimovaly na dně vodní nádrže, většinou se ve stejné nádrži i množí.[11] Samci se ozývají mručivým vrrru – vrrru – vrrru.[10] Snůška má podobu rosolovitého chuchvalce plovoucího při hladině a obsahuje obvykle 1 000 až 2 500 vajíček[10], ale velké samice s dobrou kondicí mohou naklást až 4 000 vajíček.[11] Ve vajíčkách je tmavý pól (směřující vzhůru) a světlý pól (směřující dolů). Pulci se líhnou za 3 až 4 týdny, k proměně v malé žabky potřebují asi 2 až 3 měsíce. Pohlavní dospělosti dosahují ve třetím roce života.[11]
Obrázky, zvuky či videa k tématu skokan hnědý ve Wikimedia Commons
Galerie skokan hnědý ve Wikimedia CommonsSkokan hnědý (Rana temporaria) je druh evropské žáby z čeledi skokanovití. Žije ve velké části Evropy, s výjimkou většiny Pyrenejského poloostrova, jižní Itálie a jižního Balkánu. Nejzápadnější hranicí výskytu je Irsko, kde se dlouho a nesprávně předpokládalo, že je to vysazený druh. Nachází se i v Asii a na východ do Japonska.
Má tři odlišné stádia vývinu – pulec, suchozemské mládě a dospělý jedinec. Má korpulentní tělo se zaobleným pyskem, předními nohami a krátkými (vzhledem k ostatním druhům skokanů) zadními končetinami přizpůsobenými na pohyb ve vodě a vyskakování na pevninu. Často jsou zaměňovány s ropuchou obecnou (Bufo bufo), ale skokani se dají snadno rozeznat, protože mají delší nohy, skáčou a mají vlhkou pokožku, zatímco ropuchy se plazí a mají suchou, bradavicemi posetou pokožku. Vajíčka těchto dvou druhů se také liší v tom, že skokani je mají ve shlucích, ale ropuchy je kladou v dlouhých řetězcích. Skokani hnědí vylučují na kůži temporin, dehtu podobnou směs peptidů s antibakteriálním účinkem. Pojmenován je podle tmavých skvrn na boku hlavy z latinského tempora = spánky, spánky.
Skokan hnědý a skokan zelený se chovají a loví pro maso, protože např. ve Francii a v Asii jsou žabí stehýnka delikatesou.
Skokani hnědí dorůstají délky 6 až 9 cm, zřídka i více. Zbarvení je dosti proměnlivé, obecně se však pohybuje v odstínech hnědé barvy. Na hřbetní straně těla bývají nepravidelné skvrny. Na nohách jsou tmavší příčné pruhy. Zadní nohy jsou silně vyvinuty a umožňují skoky o délce až 1 m, a také velmi dobré plavání a potápění.
Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)
Den butsnudede frø (Rana temporaria) er en semi-akvatisk padde af familien Ranidae, som lever i store dele af Europa. Det er den mest almindelige frø i Danmark, hvor den findes over det meste af landet, men den mangler dog i Sydfynske Øhav, på Endelave, Sejerø, Læsø, Lolland, Falster, Møn og Bornholm. [3]
Den butsnudede frø er fredet ligesom alle andre danske padder.[4]
Begge køn bliver 5-10 cm lang, kroppen er robust, og set fra oven nærmest pæreformet. Den butsnudede frø kan forveksles med den spidssnudede frø. Det eneste sikre kendetegn er, at fodrodsknuden på den spidssnudede frø er højere og mere sammentrykt end hos den butsnudede frø.
|access-date= kræver at |url= også er angivet (hjælp) Den butsnudede frø (Rana temporaria) er en semi-akvatisk padde af familien Ranidae, som lever i store dele af Europa. Det er den mest almindelige frø i Danmark, hvor den findes over det meste af landet, men den mangler dog i Sydfynske Øhav, på Endelave, Sejerø, Læsø, Lolland, Falster, Møn og Bornholm.
Den butsnudede frø er fredet ligesom alle andre danske padder.
Begge køn bliver 5-10 cm lang, kroppen er robust, og set fra oven nærmest pæreformet. Den butsnudede frø kan forveksles med den spidssnudede frø. Det eneste sikre kendetegn er, at fodrodsknuden på den spidssnudede frø er højere og mere sammentrykt end hos den butsnudede frø.
Der Grasfrosch (Rana temporaria) gehört zur Gattung der Echten Frösche in der Familie der Echten Frösche. Weitere, allerdings kaum mehr gebräuchliche Trivialnamen sind unter anderem „Taufrosch“ und „Märzfrosch“. Zusammen mit ähnlich aussehenden und ebenfalls eher terrestrisch lebenden Arten wie dem Springfrosch und dem Moorfrosch wird er außerdem unter dem Sammelbegriff „Braunfrösche“ geführt. Der Grasfrosch wurde in Deutschland und Österreich zum „Lurch des Jahres 2018“ gekürt.
Die Kopf-Rumpf-Länge der erwachsenen Tiere (Adulte) erreicht maximal elf Zentimeter, wobei die Weibchen aufgrund des etwas späteren Eintritts der Geschlechtsreife im Durchschnitt geringfügig größer werden als die Männchen. Die meisten Exemplare sind allerdings zwischen sieben und neun Zentimetern groß und wirken recht plump. Die Oberseite kann gelb-, rot- oder dunkelbraun gefärbt sein. Bei manchen Tieren ist sie nur wenig gezeichnet, andere weisen unregelmäßige schwarze Flecken auf, die gelegentlich die Grundfarbe fast verdecken können. Die beiden Rückendrüsenleisten nähern sich im Schulterbereich etwas an. Der beidseitige, charakteristisch dreieckige Schläfenfleck mit dem darin befindlichen Trommelfell ist wie bei allen Braunfröschen deutlich dunkelbraun abgesetzt. Auch die Querstreifung der Hinterbeine ist ein Merkmal aller Braunfrösche. Die Unterseite ist beim Männchen weißlich-grau und meist ungefleckt, bei den Weibchen oft gelb und dabei rötlich marmoriert. Die Schnauzenspitze ist stumpf abgeschrägt und in der Draufsicht gerundet geformt, die Pupille länglich und waagerecht ausgerichtet. Der innere Fersenhöcker auf der Fußsohle erscheint bei dieser Art klein und weich.
Die Vorderbeine der Männchen sind viel kräftiger gebaut als die der Weibchen. Dies ist im Fortpflanzungsverhalten begründet, da sich die Tiere in axillarer Umklammerung (Amplexus) mitunter tagelang auf dem Rücken der Weibchen festhalten müssen. Zur Laichzeit wirken die Männchen infolge von Ansammlungen von Lymphflüssigkeit manchmal etwas „schwabbelig“ und können sogar leicht bläulich erscheinen (aber nicht so intensiv wie Moorfrosch-Männchen). An ihren jeweils inneren Fingern bilden sie in dieser Phase dunkle, raue Brunstschwielen aus. Bei den Weibchen kann zur Laichzeit ein sogenannter Laichausschlag aus weißlichen „Pickeln“ im Bereich der Flanken und Hinterbeine beobachtet werden.
Im zeitigen Frühjahr – in Mitteleuropa meist Mitte bis Ende März – finden sich die aus der Winterstarre erwachten adulten Tiere im Laichgewässer ein, nachdem sie nachts bei frostfreiem Regenwetter dorthin gewandert sind. Die Männchen halten am Ufer und im Flachwasser nach den etwas später eintreffenden Weibchen Ausschau. Zusätzlich äußern sie Paarungsrufe, die mit zwei inneren Schallblasen erzeugt werden, allerdings relativ leise sind. Der Ruf kann als dumpfes Knurren oder Brummen beschrieben werden. Im Folgenden ein Beispiel für Paarungsrufe:
Da die Population sich recht ortstreu immer wieder am selben Gewässer einfindet, spielen die Rufe für die Organisation der Laichgesellschaft eine geringere Rolle als bei „vagabundierenden“ Froschlurchen mit wechselnden Laichplätzen und müssen darum nicht so laut sein. Ferner ist der Grasfrosch ein sogenannter „Explosivlaicher“, dessen Fortpflanzungsphase zeitlich sehr konzentriert an wenigen Tagen abläuft. Die Paarungsrufe sind daher nur kurz zu hören, sowohl tagsüber als auch – vermehrt – nach Einbruch der Dunkelheit. Einzelne Nachzügler rufen aber auch noch nach der Hauptlaichphase.
Das Fortpflanzungsgeschehen findet oft in bevorzugten – vegetationsreichen und besonnten – Uferabschnitten von Gewässern statt, so dass dort Ansammlungen aus manchmal hunderten, selten sogar tausenden[1] Laichklumpen auf mehreren Quadratmetern Fläche entstehen können. Die Laichballen des Grasfrosches sind besonders groß und weisen etwa 700 bis 4400 (mehrheitlich zwischen 1000 und 2500) Eier auf. Ein Weibchen legt meist nur einen Laichballen ab, selten zwei. Bei Austritt des Laiches aus der Kloake des Weibchens wird dieser vom rücklings aufsitzenden Männchen besamt. Die oben erwähnten Massenlaichplätze sind heutzutage weit weniger häufig zu finden als noch vor einigen Jahrzehnten. Bei einer Untersuchung aus Nordwestdeutschland lag die durchschnittliche Anzahl pro Laichgewässer bei 41 Laichballen; ein Drittel der ausgewerteten Laichplätze wies sogar weniger als 10 Eiklumpen auf.[2]
Die Eier sind fast schwarz gefärbt, nur mit einer winzigen Aufhellung am unteren Eipol. Der Eidurchmesser (ohne umgebende Gallerte) beträgt 1,7 bis 2,8 Millimeter; die Gallerte hat bei „reifem“ Laich 8 bis 10 Millimeter Durchmesser. Nach dem Ablaichen quillt diese auf und die Ballen steigen durch Gasbildung meistens an die Wasseroberfläche. Sie sind nun als große, treibende „Fladen“ gut zu sehen. Die Gallerte hat eine Art Brennglasfunktion und so erwärmen sich die oberen und mittleren Eier schneller als die unten liegenden und die entsprechenden Keimlinge kommen schneller zur Entwicklung. Andererseits besteht im Frühjahr die Gefahr des Überfrierens und Absterbens vor allem für die oberen und äußeren Eier eines Laichballens. Wird ein Laichklumpen umgedreht (mit den unteren, hellen Eipolen nach oben zeigend), kann dies ebenfalls zum Absterben führen.
Je nach Umgebungstemperatur schlüpfen die zunächst 6 bis 9 Millimeter langen Larven nach wenigen Tagen oder auch erst vier Wochen. Bei den älteren, schwimmfähigen Kaulquappen reicht der obere Flossensaum des Schwanzes höchstens bis zur Rumpfmitte. Der Ruderschwanz erreicht maximal die doppelte Rumpflänge und endet eher stumpf. Die Grundfarbe ist braun mit kupfer- bis bronzefarbigen Flecken; die Gesamtlänge erreicht zuletzt etwa 46 Millimeter. Die aquatische Entwicklung bis zur Metamorphose zum Landtier dauert je nach äußeren Bedingungen circa zweieinhalb bis drei Monate, so dass in Mitteleuropa Mitte bis Ende Juni die meisten Jungfrösche das Gewässer verlassen haben. In Hochgebirgslagen können sich Laichzeitpunkt und Larvalentwicklung erheblich verzögern. Die Eiablage erfolgt dann mitunter erst im Sommer. Manche Larven gelangen dann nicht mehr vor dem Winter zur Metamorphose, sondern überwintern aquatisch (vergleiche beispielsweise: Wurzeralm).
Zwei- bis dreijährig (unter ungünstigen Bedingungen erst vierjährig) werden Grasfrösche geschlechtsreif, wobei sie vor allem im ersten Lebensjahr nach der Umwandlung ihre Körpermasse stark vergrößern. Im Durchschnitt werden Männchen etwas eher sexuell aktiv als gleichaltrige Weibchen.
Zu den Laichgewässern gehört ein breites Spektrum stehender oder langsam fließender Gewässer. Bevorzugt werden jedoch flachere, von der Sonne beschienene Stillgewässer wie kleine Teiche und Weiher (auch Gartenteiche), die aber selten austrocknen dürfen, oder auch Viehtränken in Grünlandgebieten. Als Laichsubstrat sind Flutrasen beispielsweise aus dem Flutenden Schwaden besonders beliebt. Nach der Eiablage verlassen die Tiere meist sehr rasch das Gewässer und gehen zum Landleben über. Als Habitate werden nun beispielsweise Grünland, Saumbiotope, Gebüsche, Gewässerufer, Wälder, Gärten, Parks sowie Moore besiedelt. Nachts gehen die Frösche auf die Jagd nach Insekten (beispielsweise Käfern und Laubheuschrecken), Asseln, Würmern, Spinnen und Nacktschnecken, tagsüber verstecken sie sich an feuchten Plätzen zwischen Vegetation oder unter Steinen bzw. Totholz. Die Überwinterung erfolgt manchmal am Grund von Gewässern (dann oft kollektiv), überwiegend aber wohl terrestrisch in Erdlöchern und ähnlichen frostfreien Unterschlüpfen. Zuvor im Herbst sind die Tiere meist dem Laichgewässer schon ein Stück entgegengewandert oder nutzen dieses sogar zur Überwinterung in Kältestarre – Sommerlebensraum und Überwinterungsquartier sind also nicht unbedingt identisch.[3][4][5]
Zu den wichtigsten Prädatoren des Grasfrosches zählen verschiedene Vogelarten wie Schwarz- und Weißstorch, Mäusebussard, Schreiadler, Roter und Schwarzer Milan, Uhu, Waldkauz, Schleiereule und auch die Amsel. Weiter sind die Ringelnatter, verschiedene Forellenfische, Wildschwein, Rotfuchs, Dachs, Iltis und Wanderratte zu nennen. Den Kaulquappen stellen beispielsweise Larven von Großlibellen und Gelbrandkäfern nach.
Grasfrösche werden unter natürlichen Bedingungen nur selten zehn Jahre alt; die meisten sterben deutlich früher aufgrund der zahlreichen Fressfeinde, durch Verluste bei der Überwinterung, Krankheiten und zivilisatorische Faktoren (Straßenverkehr, Umweltgifte etc.). In Gefangenschaft erreichte ein Exemplar ein Lebensalter von 18 Jahren.[6]
Der Grasfrosch ist im größten Teil Europas vertreten. Das Areal reicht vom Nordrand der Iberischen Halbinsel über Frankreich und die Britischen Inseln – auf Irland wurde die Art vor rund 300 Jahren künstlich eingeführt – über ganz Mitteleuropa und den europäischen Teil Russlands bis über den Ural hinaus nach West-Sibirien und Nord-Kasachstan. Im Norden wird ganz Skandinavien bis zum Nordkap besiedelt. Größere Verbreitungslücken bestehen dagegen im Mittelmeerraum Südeuropas, wo stattdessen andere Braunfroscharten vorkommen, sowie zwischen Ungarn und dem Schwarzen Meer. Die südlichsten Beobachtungen stammen aus dem Norden Griechenlands. In der nördlichen Schweiz wurden Grasfrösche bis in 2630 Metern über Meereshöhe gesichtet.[7]
In Deutschland ist der Grasfrosch von der Nord- und Ostseeküste bis in die Alpen noch mehr oder weniger geschlossen verbreitet. Dabei kommt es aber je nach Landschaftsstruktur zu sehr unterschiedlichen Bestandsdichten (vergleiche: Gefährdung). Beispielsweise fehlen Grasfrösche in monotonen Agrarlandschaften wie der östlichen Uckermark, im Oderbruch, auf der Querfurter Platte und im Weißenfelser Ackerland; geringe Abundanzen weisen auch die Hellwegbörden, das südöstliche Münsterland und weitere Regionen auf. Bemerkenswert ist auch die Tatsache, dass innerhalb des norddeutschen Tieflandes ein West-Ost-Gefälle festzustellen ist: Während in Niedersachsen der Grasfrosch die bei weitem dominierende Braunfroschart ist, kann bereits an der unteren Mittelelbe-Niederung örtlich der Moorfrosch diese Rolle übernehmen. Im nordöstlichen Tiefland (östliches Mecklenburg-Vorpommern, östliches Brandenburg) ist dann der Moorfrosch vielerorts häufiger als der Grasfrosch.
In Österreich ist der Grasfrosch nahezu überall verbreitet und häufig. Areallücken sind im östlichen Tiefland zu erkennen.[8]
In der Schweiz gilt der Grasfrosch als der häufigste Froschlurch; lediglich im südlichen Tessin und im Raum Genf scheint es geringere Abundanzen und Verbreitungslücken zu geben.[9]
Die Nominatform Rana temporaria temporaria besiedelt nahezu das gesamte Verbreitungsgebiet. Dabei sind aufgrund der großen äußeren Variabilität zahlreiche Varietäten beschrieben worden. Als Unterarten werden neben der Nominatform etwa vier anerkannt. Auffälligerweise konzentrieren sich deren Vorkommen alle auf eng begrenzte bergige Regionen am Südwestrand des Gesamtareals. In Bergregionen Nordwest-Spaniens wird die langbeinige und kleinerwüchsige Subspezies R. t. parvipalmata unterschieden, in den spanischen Pyrenäen R. t. aragonensis, in den französischen Ost-Pyrenäen R. t. canigonensis und in den französischen Alpen zwischen 700 und 2000 m NN R. t. honnorati. Weitere, früher beschriebene Formen und Unterarten werden heute teilweise anderen Braunfroscharten zugeordnet. In neuerer Zeit war dies beispielsweise der Pyrenäenfrosch (Rana pyrenaica Serra-Cobo, 1993). Die (Unter-)Artbildung im Südwesten wurde offenbar durch Klimaschwankungen und dadurch bedingte geographische Isolation in den entsprechenden Bergregionen gefördert.[10][11]
Die ältesten Fossilfunde des Grasfrosches in Mitteleuropa datieren aus dem späten Oberpliozän vor etwa zwei Millionen Jahren. So wurde die Art fossilisiert im Schlamm eines Erdfallsees bei Kaltensundheim in der thüringischen Rhön zusammen mit Resten des Mammutiden Mammut borsoni gefunden. Für das Pleistozän gehört Rana temporaria zu den häufigsten Nachweisen fossiler Froschlurche – nicht nur aus warmzeitlichen, sondern auch aus kaltzeitlichen und sogar hochglazialen Phasen (in den eisfreien Gebieten).[12]
Archäologische Funde auf dem Ortsgebiet von Kutná Hora (Tschechische Republik) belegen, dass bereits die vorgeschichtliche Bevölkerung in dieser Region Froschschenkel gegessen hat. Dies zeigen annähernd 700 gefundene Knochen dieser Tiere.[13]
In den letzten Jahren wurden in verschiedenen Teilen Europas (Großbritannien, Spanien, Schweiz, Österreich, Deutschland) lokale und regionale Bestandsrückgänge festgestellt. In manchen landschaftsstrukturell monotonen, vom Menschen intensiv bewirtschafteten Gegenden kann man nur noch kleine Laichgesellschaften beobachten statt wie früher viele hundert laichende Frösche in einem Gewässer. In der Roten Liste gefährdeter Tiere Deutschlands wurde diese scheinbare „Allerweltsart“ daher zwischenzeitlich (1998 bis 2009) in der Kategorie „Vorwarnliste“ geführt. Eine wichtige allgemeine Gefährdungsursache ist neben der Lebensraumvernichtung auch der Kraftfahrzeugverkehr auf dem dichten Straßennetz: Bei den Wanderungen zwischen den Teillebensräumen, unter anderem vom Winterquartier zum Laichgewässer, werden neben anderen Amphibien, etwa Erdkröten, auch unzählige Grasfrösche überfahren.
Gesetzlicher Schutzstatus (Auswahl)[14]
Nationale Rote Liste-Einstufungen (Auswahl)[15][16]
Der Grasfrosch (Rana temporaria) gehört zur Gattung der Echten Frösche in der Familie der Echten Frösche. Weitere, allerdings kaum mehr gebräuchliche Trivialnamen sind unter anderem „Taufrosch“ und „Märzfrosch“. Zusammen mit ähnlich aussehenden und ebenfalls eher terrestrisch lebenden Arten wie dem Springfrosch und dem Moorfrosch wird er außerdem unter dem Sammelbegriff „Braunfrösche“ geführt. Der Grasfrosch wurde in Deutschland und Österreich zum „Lurch des Jahres 2018“ gekürt.
Nen brune puut (Rana temporaria) es 'n sorte puut en es tôpe met den groene puut êen van de mêest voorkomende sortn puutn in de Vloanders. Gelyk da zinne noame zegt, es den brune puut redelyk bruun van kleur, me zworte striep'n ip zyn achterpôotn. Ie eit ôok nen dounkerbrunen dessing ip zyn rugge en e zworte plekke bachtn zyn ôgen.
Zin teetn bestoa voornamelyk uut tettingn, vliegn en andre klêne bêesterie.
Juuste gelyk d'ander puutn es 't ie an woater geboundn vo de voortplantinge en doet ie ne wintersloap.
The common frog, Rana temporaria, an aa kent as the European common frog or European common broun frog, is foond throughoot much o Europe as far north as well north o the Arctic Circle in Scandinavie an as far east as the Urals, except for maist o Iberia, soothren Italy, an the soothren Balkans. The farthest wast it can be foond is Ireland, whaur it haes lang been thoucht erroneously tae be an entirely introduced species.
The common frog, Rana temporaria, an aa kent as the European common frog or European common broun frog, is foond throughoot much o Europe as far north as well north o the Arctic Circle in Scandinavie an as far east as the Urals, except for maist o Iberia, soothren Italy, an the soothren Balkans. The farthest wast it can be foond is Ireland, whaur it haes lang been thoucht erroneously tae be an entirely introduced species.
Heinyšlöpöi (karjalakse vie heinylöpšöi, lat. Rana temporaria, ven. травяная лягушка) on muavezielättilöi. Karjalas sidä on joga čupus da äijin.
Šlöppölöis heinyšlöpöi on aiga suureččaine, 70-100 millimetrii. Sil on mruamorankarvaine libo pilkukas maha da tylčy turbu. Elätin väri on vaihtelii. Piälpäi heinyšlöpöi on valpahanmuzavanruskei da muzavanmaksankarvaine. On elättilöi, kudamat piälpäi ollah valpahankeldazet da vihoittavat libo ruskiettavat da enimälleh mustat. Elätin maha on rouno reduhine valgei libo keldazettavu.
Karjalas heinyšlöpöidy on kaikkiel da Karjalas se on muavezielättilöis luguu myöte suurin. Erähis kohtis yhtel kilometril voibi nähtä sadassah dai enämbängi elättii. Toizih šlöppölöih verratunnu heinyšlöpöi enimälleh eläy mual da vezistölöih menöy vaiku kuvun da talven aijakse.
Heinyšlöpöidy on kaikis mečis, yhtelläh enämbi sidä on rannikol kazvajis kuuzikkolois, koivikkolois, huabikkolois, segamečis, kus on enimälleh kuustu, tuhjožikol kazvoitunnuzil aholoil da niittylöil, meččyaholoil, märris kuattuloin meččien kohtis. Kuivii pedäjikkölöi se ei suvaiče.
Se, ku heinyšlöpöidy on muga äijy, on kiini sih, ku elätti on viluu kestäččy. Sen kudu sežo ei muga äijäl, kui toizien amfibieloin, varua viluu.
Heinyšlöpöi on yöelätti, päiväl se liikkuu harvah. Päiväl se yksinäh libo toizien šlöppölöinke yhtes peittyy heinäh, oksien, kivien, lehtien, parzien uale, kandoloih da toizih luonnon peittokohtih. Silloi se valliččou märgii da pimielöi kohtii. Keviäl heinyšlöpöi havaččuu sulakuun lopus – oraskuun allus, konzu vezi on jo 3-4 gruadussii lämmy. Talven elätti viettäy vezistölöis, kudamat ei kylmeta pohjassah: pienis joguzis da ojazis, madalis järvilöis, turbehsuoloil.
Luonnos hinyšlöpöit eletäh 4-6 vuottu, ristikanzan kois kymmenessäh vuodessah, toiči kai kaheksassahtostu.
Heinyšlöpöi syöy böbökkii da niilöin toukkii, puaksuh se syöy hämähäkkilöi da čyöttölöi. Heinyšlöpöit hävitetäh meččäh niškoi pahoi böbökkii.
.jpg)
Heinyšlöpöi Heinyšlöpöi (karjalakse vie heinylöpšöi, lat. Rana temporaria, ven. травяная лягушка) on muavezielättilöi. Karjalas sidä on joga čupus da äijin.
Tekst üüb Öömrang Di hobelfask ((fe.) hopeltuuts) (Rana temporaria) hiart tu a amfiibien, an diar tu't kategorii faan a hobelfasker an poden.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: Di hobelfask ((fe.) hopeltuuts) (Rana temporaria) hiart tu a amfiibien, an diar tu't kategorii faan a hobelfasker an poden.
Lëdzënka abò zwëczajnô żaba (Rana temporaria) - to je łaza z rodzëznë żabòwatëch. Ta żaba żëje m. jin. na Kaszëbach. Òna mô colemało bruną skórã.
Lëdzënka abò zwëczajnô żaba (Rana temporaria) - to je łaza z rodzëznë żabòwatëch. Ta żaba żëje m. jin. na Kaszëbach. Òna mô colemało bruną skórã.
Rana temporaria ye una especie d'anuro d'a familia Raninae común en Europa y norueste d'Asia. Ye morfolochicament muit variable en os Pireneus. Amás d'en Aragón, se troba present en Alemanya, Andorra, Austria, Belarrusia, Belchica, Bosnia y Herzegovina, Bulgaria, Cazaquistán, Dinamarca, Eslovenia, Eslovaquia, Espanya, Estonia, Finlandia, Grecia, Irlanda, Italia, Letonia, Lituania, Luxemburgo, Moldavia, Noruega, Países Baixos, Portugal, Republica Checa, Reino Unito, Rumanía, Rusia, Suecia, Suiza y Ucraína.
Vanligur froskur Rana temporaria (danskt Butsnudet frø) livir um alt Europa, heilt norður til Norðkapp og eystur til Uralfjøllini, men manglar í stórum pørtum av Iberisku hálvoynni, í suður Italia og suður Balkan.
Í Føroyum hava fólk havt henda frosk í hyljum í urtagørðum, í 2008 varð staðfest fyri vist, at hetta froskaslagið hevði myndað ein villan stovn í Nólsoy.
Vanligur froskur Rana temporaria (danskt Butsnudet frø) livir um alt Europa, heilt norður til Norðkapp og eystur til Uralfjøllini, men manglar í stórum pørtum av Iberisku hálvoynni, í suður Italia og suður Balkan.
Í Føroyum hava fólk havt henda frosk í hyljum í urtagørðum, í 2008 varð staðfest fyri vist, at hetta froskaslagið hevði myndað ein villan stovn í Nólsoy.
Ο βουνοβάτραχος ή κοινός Ευρωπαϊκός βάτραχος, Rana temporaria Linnaeus, 1758 είναι ένα είδος βατράχου της οικογένειας Ranidae. Απαντάται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, ενώ στην Ελλάδα είναι περιορισμένο στο βόρειο τμήμα των νομών Ροδόπης και Έβρου[1].
Πρόκειται για ένα μεσαίου μεγέθους βάτραχο, του οποίο το ολικό μέγεθος δεν ξεπερνά τα 11cm[1].
Προτιμά ορεινές, δασώδεις και σχετικά ψυχρές περιοχές συνήθως κοντά σε τρεχούμενα ή στάσιμα νερά, μέχρι και σε πολύ μεγάλα υψόμετρα[1]. Δραστηριοποιείται τόσο την ημέρα όσο και την νύχτα. Μετακινείται μαζικά πολύ νωρίς την άνοιξη προς περιοχές με νερά, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, για να ζευγαρώσει. Τα θηλυκά γεννούν αρκετές εκατοντάδες αυγών σε μία ή δύο συστάδες μέσα σε ρηχά νερά[1].
Ο βουνοβάτραχος ή κοινός Ευρωπαϊκός βάτραχος, Rana temporaria Linnaeus, 1758 είναι ένα είδος βατράχου της οικογένειας Ranidae. Απαντάται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, ενώ στην Ελλάδα είναι περιορισμένο στο βόρειο τμήμα των νομών Ροδόπης και Έβρου.
Курăк шапи (лат. Rana temporaria) — Европара анлă сарăлнă чăн шапасен тĕсĕ.
The common frog or grass frog (Rana temporaria), also known as the European common frog, European common brown frog, European grass frog, European Holarctic true frog, European pond frog or European brown frog, is a semi-aquatic amphibian of the family Ranidae, found throughout much of Europe as far north as Scandinavia and as far east as the Urals, except for most of the Iberian Peninsula, southern Italy, and the southern Balkans. The farthest west it can be found is Ireland. It is also found in Asia, and eastward to Japan. The nominative, and most common, subspecies Rana temporaria temporaria is a largely terrestrial frog native to Europe. It is distributed throughout northern Europe and can be found in Ireland, the Isle of Lewis and as far east as Japan.[2]
Common frogs metamorphose through three distinct developmental life stages — aquatic larva, terrestrial juvenile, and adult. They have corpulent bodies with a rounded snout, webbed feet and long hind legs adapted for swimming in water and hopping on land. Common frogs are often confused with the common toad (Bufo bufo), but frogs can easily be distinguished as they have longer legs, hop, and have a moist skin, whereas toads crawl and have a dry 'warty' skin. The spawn of the two species also differs, in that frog spawn is laid in clumps and toad spawn is laid in long strings.
There are 3 subspecies of the common frog, R. t. temporaria, R. t. honnorati and R. t. palvipalmata. R. t. temporaria is the most common subspecies of this frog.
The adult common frog has a body length of 6 to 9 centimetres (2.4 to 3.5 in).[3] In addition, its back and flanks vary in colour from olive green[2] to grey-brown, brown, olive brown, grey, yellowish and rufous.[4] However, it can lighten and darken its skin to match its surroundings.[2] Some individuals have more unusual colouration—both black and red individuals have been found in Scotland, and albino frogs have been found with yellow skin and red eyes. During the mating season the male common frog tends to turn greyish-blue (see video below). The average mass is 22.7 g (0.80 oz); the female is usually slightly larger than the male.[2]
The flanks, limbs and backs are covered with irregular dark blotches[2] and they usually sport a chevron-shaped spot on the back of their neck and a dark spot behind the eye.[4] Unlike other amphibians, common frogs generally lack a mid-dorsal band but, when they have one, it is comparatively faint.[4] In many countries moor frogs have a light dorsal band which easily distinguishes them from common frogs. The underbelly is white or yellow (occasionally more orange in females) and can be speckled with brown or orange.[2] The eyes are brown with transparent horizontal pupils, and they have transparent inner eyelids to protect the eyes while underwater, as well as a 'mask' which covers the eyes and eardrums.[2] Although the common frog has long hind legs compared to the common toad, they are shorter than those of the agile frog with which it shares some of its range. The longer hind legs and fainter colouration of the agile frog are the main features that distinguish the two species.
Males are distinguishable from females as they are smaller and have hard swellings, known as nuptial pads, on the first digits of the forelegs, used for gripping females during mating.[3][2] During the mating season males' throats often turn white, and their overall colour is generally light and greyish, whereas the female is browner, or even red.[4]
These smooth-skinned frogs can grow to an average weight of 22.7 grams and length of seven to ten centimeters (2.8-3.9 in) with colors varying from gray to green, brown, yellow, or red and may be covered in blotches.[5] The underbelly is white or yellow often with speckles.[2]
Outside the breeding season, common frogs live a solitary life in damp places near ponds or marshes or in long grass.[6] They are normally active for much of the year, only hibernating in the coldest months.[4] In the most northern extremities of their range they may be trapped under ice for up to nine months of the year, but recent studies have shown that in these conditions they may be relatively active at temperatures close to freezing.[6] In the British Isles, common frogs typically hibernate from late October to January. They will re-emerge as early as February if conditions are favourable, and migrate to bodies of water such as garden ponds to spawn.[7] Where conditions are harsher, such as in the Alps, they emerge as late as early June. Common frogs hibernate in running waters, muddy burrows, or in layers of decaying leaves and mud at the bottom of ponds or lakes primarily with a current. The oxygen uptake through the skin suffices to sustain the needs of the cold and motionless frogs during hibernation.[2][4][8]
Common frogs are found throughout much of Europe as far north as northern Scandinavia inside the Arctic Circle and as far east as the Urals, except for most of Iberia, Southern Italy, and the southern Balkans. Other areas where the common frog has been introduced include the Isle of Lewis, Shetland, Orkney and the Faroe Islands. It is also found in Asia, and eastward to Japan.[2][9]
The common frog has long been thought to be an entirely introduced species in Ireland,[7] however, genetic analyses suggest that particular populations in the south west of Ireland are indeed indigenous to the country.[10] The authors propose that the Irish frog population is a mixed group that includes native frogs that survived the last glacial period in ice free refugia, natural post-glacial colonizers and recent artificial introductions from Western Europe.[10][11]
The common frog is a very widely distributed species, being common all throughout Europe and northwest Asia. The more peripheral subpopulations of common frogs are significantly less in number, as well as less genetically variable. There is a steep genetic decline when approaching the periphery of the common frog's distribution range.[12] Additionally, genetic differentiation of common frog subpopulations tends to decrease in relation to increasing latitude.[12] The colder climates create a strong selective pressure favoring common frog populations able to behaviorally thermoregulate at a high degree.[13]
Of the many diseases affecting common frogs, one of the most deadly has been the ranavirus, which has been responsible for causing declines in amphibian populations across the world. Two of the main, and most deadly, symptoms caused by Ranavirus towards common frogs are skin ulcerations and hemorrhaging.[14] Mortality rates associated with the disease are very high, in some events it is observed to be over 90%.[14] Deaths caused by Ranavirus occur in all stages of common frog development and are concentrated mostly during the summer months. Overall, common frog populations that have been affected by ranavirus experience consistent and substantial declines in population size.
Due to the widespread nature of Rana temporaria, common frogs can make their homes in both urban and rural environments. However, many of the populations living in urban environments are subject to the detrimental effects of urbanization. The construction of roads and buildings – absolute barriers to migration – has stymied gene flow and drift between urban populations of common frogs, leading to lower levels of genetic diversity in urban common frog populations compared to their rural counterparts.[15] Urban common frog populations also experience higher levels of mortality and developmental abnormality, indicative of forced inbreeding.[15]
However, the common frog is listed as a species of least concern on the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
At metamorphosis, once the tadpole's fore legs have developed, the frog does not feed for a short time. Recently metamorphosed juvenile frog mostly feed on small insects like Collembola (hexapods), Acarina (mites and ticks), and small fly larvae. Rana temporaria tadpoles, however, mostly feed on algae and decomposed plants,[16] but once their hind legs develop, they become carnivorous.[17]
The common frog takes its place as an unspecialized and opportunistic feeder wherever it is located. In other words, common frogs will consume whatever prey that is most available and easy to capture.[18] This usually means that the common frog feeds by remaining idle and waiting until a suitable prey enters the frog's domain of capture. As a corollary, this also means that the common frog's diet changes depending on the season where the associated prey become the most abundant. In the summer, the common frog's diet mostly consists of adult crane flies and the larvae of butterflies and moths. To a slightly lesser extent, common frogs will feed on woodlice, arachnids, beetles, slugs, snails, and earthworms.[19][16][20][21] In addition, common frogs will typically feed on bigger prey as they become larger. Therefore, newly developed common frogs are limited to smaller insect prey, whereas larger frogs are able to consume a wide range of insects. Common frogs will hide in damp places, such as in the water, during the day, and at night, they will begin searching for food.
During the spring the frog's pituitary gland is stimulated by changes in external factors, such as rainfall, day length and temperature, to produce hormones which, in turn, stimulate the production of sex cells - eggs in the females and sperm in the male. The male's nuptial pad also swells and becomes more heavily pigmented.[22] Common frogs breed in shallow, still, fresh water such as ponds, with spawning commencing sometime between March and late June, but generally in April over the main part of their range.[4]
Like its close cousin, the moor frog (R. arvalis), R. Temporaria does not exhibit territoriality which leads to lack of physical fighting among males. During breeding season, male common frogs undergo a period of a few days (less than 10 days) where they display rapid and frenzied breeding behavior,[23] during which the purpose of the male is to quickly find and mate with as many female frogs as possible. Higher rates of mating success in males typically have longer thumbs than single males,[24] which allows them to have a better grip on females.
Around three years after being born, the common frog will return to its original site of birth and release a mating call. Males will be the first to arrive at the pond and await females as they enter. During this period of pre-female competition, the pond is significantly male dominant, and there is a large amount of intrasexual competition taking place.[24] The shallow portion of the pond, which is more suitable for egg laying, is more predominantly occupied by the larger males. However, once the females arrive, this territoriality quickly dissipates and male-female amplexed pairs are free to migrate wherever in the pond. Additionally, once engaged in an amplexus, it is rare for single males to attempt to displace or “take over” the paired male.[24]
It is also important to note the effect of size on a male common frog's mating strategies. Smaller frogs, during the pre-spawning period get displaced from the shallow areas of the pond. Therefore, they circumvent this issue by searching for females on the land or in areas of the pond where they first arrive.[23] Meanwhile, the larger frogs occupy the spawning site, where they encounter more amplexed pairs and therefore rely on their ability to displace amplexed males to secure a mate.[23] However, the frequency of these takeovers is not consistent.
Female common frog clutch sizes range from a few hundred up to 5,000 eggs. Many of these eggs form large aggregates that serve to thermoregulate as well as protect the developing embryo from potential predators. By bunching the eggs together, it raises the temperature of the embryo compared to the surrounding water, which is important because the rate of tadpole development is faster in higher temperatures.[25] Additionally, the eggs are typically laid in the shallower regions of the pond to prevent hypoxia-induced fatality of the embryos.[25]
It normally takes 2–3 weeks for the eggs to hatch. Afterwards, common frog larvae group up into schools where they help each other feed off of algae and larger plants, as well as avoid predators.[26] By June and July, most tadpoles will have metamorphosized, and the remaining time until winter is used to feed and grow larger.[26] Only the largest frogs will survive the winter, which places a large emphasis on rapid development until then. In fact, a common frog's rate of development correlates with temperature. In lower temperature regions, common frogs will hatch earlier and metamorphosize sooner than common frogs living in warmer climate regions.[26] Sexual maturity occurs only after three years, and common frogs will typically live between six and eight years.[25]
The presence of a predator in a common frog's early development has an effect on the metamorphosis traits of tadpole. For instance, when the predator is present in early development, it can lead to a longer larval period and were smaller in size and mass at metamorphosis.[27] Once the predator is removed, growth rate of the tadpole returns to baseline and even exceeds what the typical growth. This influence of predator threat is only significant during early tadpole development.[27]
One of the common frog's most pervasive predators is the red-eared sliders (Trachemys scripta elegans), which is the most invasive species of turtles in the world. In the presence of red-eared sliders, early development common frog tadpoles exhibit longer metamorphosis times, as well as smaller size (cm) and lower body mass (g) at metamorphosis.[27]
As an ectotherm, the common frog is very reliant on temperature as it directly influences their metabolism, development, reproduction, muscle ability, and respiration. As such, common frogs at mid and high elevations have developed a unique set of strategies to survive in cold climates. In fact, it is due to the common frog's ability to thermoregulate so effectively that the species has been able to become so pervasive across a multitude of environments and climates, living as far north as the Arctic Circle in Scandinavia, which is further north than any other amphibian in the region.[13] Contrary to Lithobates sylvaticus (wood frogs), common frogs do not have the ability to freeze protect themselves by increasing their levels of blood glucose to serve as a cryoprotectant.[13] As a result, common frogs must rely on behavioral thermoregulation by seeking out warm microhabitats (such as in the soil or between rocks) during wintertime. Additionally, common frogs will commonly hibernate throughout the winter season in groups to provide bodily heating.[13]
Similar to other anuran species (Bufo americanus and Rana sylvatica), Rana temporaria are able to naturally discriminate others of its kind. Post-embryonic interaction with conspecifics is not necessary to induce associative behavior for common frogs as an adult. Rather, once common frog tadpoles have reached a certain age, they gain a strong innate associative tendency.[28] Rana temporaria tend to aggregate as the result of environmental pressures, such as temperature or predators.[29]
Tadpoles are eaten by fish, beetles, dragonfly larvae and birds. Adult frogs have many predators including storks, birds of prey, crows, gulls, ducks, terns, herons, pine martens, stoats, weasels, polecats, badgers, otters and snakes.[30] Some frogs are killed, but rarely eaten, by domestic cats, and large numbers are killed on the roads by motor vehicles.[31]
Common frogs have an important place in human ecology by controlling the insect populations. In particular, their consumption of mosquitos and other crop-damaging insects has been especially valuable. In addition, Rana temporaria, due to their ecological pervasiveness and relative abundance, have become a common laboratory specimen.[30]
R. temporaria are farmed.[32] Miles et al. 2004 provide improved ingredients for manufacturers of pellet food for farmed common frogs.[32]
Due to the spread of diseases such as ranavirus, the UK based amphibian charity Froglife advised the public to avoid transporting frogspawn, tadpoles or frogs from one pond to another, even if these are close by.[33] It has also been recommended not to place goldfish or exotic frog species in outdoor ponds as this could have a negative effect on the frog population.
_in_Buchenlaub_im_Naturpark_Pf%C3%A4lzerwald.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The common frog or grass frog (Rana temporaria), also known as the European common frog, European common brown frog, European grass frog, European Holarctic true frog, European pond frog or European brown frog, is a semi-aquatic amphibian of the family Ranidae, found throughout much of Europe as far north as Scandinavia and as far east as the Urals, except for most of the Iberian Peninsula, southern Italy, and the southern Balkans. The farthest west it can be found is Ireland. It is also found in Asia, and eastward to Japan. The nominative, and most common, subspecies Rana temporaria temporaria is a largely terrestrial frog native to Europe. It is distributed throughout northern Europe and can be found in Ireland, the Isle of Lewis and as far east as Japan.
Common frogs metamorphose through three distinct developmental life stages — aquatic larva, terrestrial juvenile, and adult. They have corpulent bodies with a rounded snout, webbed feet and long hind legs adapted for swimming in water and hopping on land. Common frogs are often confused with the common toad (Bufo bufo), but frogs can easily be distinguished as they have longer legs, hop, and have a moist skin, whereas toads crawl and have a dry 'warty' skin. The spawn of the two species also differs, in that frog spawn is laid in clumps and toad spawn is laid in long strings.
There are 3 subspecies of the common frog, R. t. temporaria, R. t. honnorati and R. t. palvipalmata. R. t. temporaria is the most common subspecies of this frog.
Rana temporaria estas specio de amfibio el la familio de ranedoj (Ranidae). Tiu specio simile kiel rana dalmatina kaj rana arvalis apartenas al brunranoj (la nomo devenas de haŭtkoloro). Prezentiĝo de la specio atingas preskaŭ tutajn teritoriojn de Eŭropo kaj de okcidenta Azio. Ĝi vivas en diversaj lokoj karakterizaj por la modera klimato, precipe en arbaroj. Ĝia reprodukado okazas en malprofundaj akvorezervejoj. La reproduktadon forte influas ĉefe temperaturo kaj krome latitudo kaj predado. En individugenezo estas ranido kiu nutras sin per algoj, akvaj plantoj, etaj akvobestoj. Plenkreskaj individuoj estas viandmanĝantoj. Post reprodukta sezono ĝi kontinuigas surteran vivmanieron ĉasante dumkrepuske kaj nokte. Foje okazas ĉe tiu specio seksoŝanĝo. Al tiu ordinara amfibio ne minacas perdiĝo sed malgraŭ tio ĝia nomo figuras en La Ruĝaj Libroj kaj Listoj. Malbone influas ĝin inter alie mediaj malpurigoj, krome dispartigado aŭ ŝanĝoj de la vivloko.
En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Żaba trawna en la pola Vikipedio.
Rana temporaria estas specio de amfibio el la familio de ranedoj (Ranidae). Tiu specio simile kiel rana dalmatina kaj rana arvalis apartenas al brunranoj (la nomo devenas de haŭtkoloro). Prezentiĝo de la specio atingas preskaŭ tutajn teritoriojn de Eŭropo kaj de okcidenta Azio. Ĝi vivas en diversaj lokoj karakterizaj por la modera klimato, precipe en arbaroj. Ĝia reprodukado okazas en malprofundaj akvorezervejoj. La reproduktadon forte influas ĉefe temperaturo kaj krome latitudo kaj predado. En individugenezo estas ranido kiu nutras sin per algoj, akvaj plantoj, etaj akvobestoj. Plenkreskaj individuoj estas viandmanĝantoj. Post reprodukta sezono ĝi kontinuigas surteran vivmanieron ĉasante dumkrepuske kaj nokte. Foje okazas ĉe tiu specio seksoŝanĝo. Al tiu ordinara amfibio ne minacas perdiĝo sed malgraŭ tio ĝia nomo figuras en La Ruĝaj Libroj kaj Listoj. Malbone influas ĝin inter alie mediaj malpurigoj, krome dispartigado aŭ ŝanĝoj de la vivloko.
La rana bermeja (Rana temporaria) es una especie de anfibio anuro de la familia Ranidae.[1] Es común en Europa y el noroeste de Asia. Vive en lugares húmedos, pasa gran parte de su vida adulta en la tierra, y vuelve al agua sólo para escapar cuando la atacan y para reproducirse. Se reproducen en primavera. Los machos llaman a las hembras con un particular croar, parecido a un gruñido, y tras el apareamiento las hembras ponen grupos flotantes de miles de huevos.
La especie tiene un cuerpo más robusto y patas más cortas que la rana verde común, aunque lo normal es que tenga un tamaño menor y es más nocturna, saliendo al oscurecer y no siendo fácil de observar tanto por sus hábitos como por su escasez. Las poblaciones del sistema Central y las del norte de la península están en recesión debido a los cambios producidos en las acequias y canales de riego (eliminación de la cobertura que ofrecen las plantas acuáticas y hormigonado de los cauces) y a la contaminación de las aguas.
Cuerpo de entre 6-9 cm[2]Tiene la cabeza y el hocico puntiagudo y el tímpano pequeño y poco visible. La pupila es elíptica horizontal. Presenta unos pliegues en los laterales del dorso que son relativamente paralelos entre sí y visibles. Los miembros anteriores presentan tres tubérculos en las palmas y tienen cuatro dedos que tienen a su vez tubérculos por debajo de cada articulación. La especie es muy atractiva físicamente y con una gran variación en los colores y en el diseño de las manchas, por lo cual se la ha capturado para acuarios y jardines particulares con estanques, pero prefiere las aguas corrientes.
Partes inferiores blanquecinas o pardo-amarillento, incluso con tintes rosas en las regiones femoral y anal. Garganta blanca deslumbrante, amarillenta o con un retículo grisáceo u oscuro que deja una banda o línea central más clara.
La parte superior suele tener coloración parda variable yendo del pardo oscuro-gris negruzco hasta tonos rojizos sobre todo en los juveniles. El dorso y los flancos variando de color, de oliva verde gris castaño, castaño, oliva pardo, gris, amarillento, o mezcla de tonos cremosos con listados en color chocolate. Y también pueden mimetizarse aclarando y oscureciéndose para pasar inadvertidas. Con su aspecto de hojas muertas habita en zonas húmedas en bosques, bosques de ribera, arroyos, acequias y canales de riego donde la cobertura vegetal de plantas acuáticas como el Potamogeton crispus les ofrece protección. La librea puede ser lisa, con algunas motas (manchas blanquecinas) o incluso presentar una mancha en forma de v invertida en la espalda. Posee una mancha oscura postocular que se prolonga por el ojo y luego de manera más fina hasta las narinas. Por debajo de esta franja se puede ver una más estrecha y blanquecina que recorre la mayor parte del labio superior. Los miembros posteriores tienen franjas transversales más oscuras bastante patentes. No es desconocida la aparición de inusuales coloraciones, tanto negros como rojos, y tornar al azul en la estación de apareo. Adicionalmente, individuos albinos se hallan con piel amarilla y ojos rojos.
Las hembras son bastante más grandes que los machos, que son más esbeltos y normalmente se quedan en los 6 cm, teniendo estos los miembros anteriores más robustos que las hembras y durante la época de celo tienen callosidades nupciales (espuelas) grises o negras en el dedo más interno de cada mano.
Cría normalmente en aguas más frías que la rana verde o el sapo común o el sapo corredor y necesita cursos estables como arroyos o canales de riego con poca corriente y que no desaparezcan rápidamente durante la fase acuática de renacuajo. Los renacuajos pueden medir hasta 5 cm de longitud, y tienen el espiráculo situado en el lado izquierdo. Su desarrollo es más lento que en las especies mediterráneas por lo cual son más frecuentes en zonas más frías donde el agua permanece fluyendo más tiempo durante la estación seca, como en áreas de clima atlántico, montañas o en el piso supramediterraneo. Localmente pueden criar en acequias con sifones, abrevaderos de fuentes para el ganado, lavaderos, balsas y otras instalaciones hidráulicas que mantienen una cantidad de agua suficiente. Las partes superiores de los renacuajos son rubias, pardas o grises y presentan a veces tonos rojizos o negruzcos, siendo la zona ventral muy oscura con algunas machas blanquecinas o doradas que también aparecen en la cola. La cresta es alta y se inicia en la parte posterior del cuerpo acabando con un extremo terminado en punta corta y redondeada. El vientre del renacuajo es bastante transparente pudiéndose apreciar en la mayoría de los casos los intestinos del animal.
Vista lateral.
Detalle.
Pareja apareándose.
Renacuajo.
Rana Bermeja
La rana bermeja (Rana temporaria) es una especie de anfibio anuro de la familia Ranidae. Es común en Europa y el noroeste de Asia. Vive en lugares húmedos, pasa gran parte de su vida adulta en la tierra, y vuelve al agua sólo para escapar cuando la atacan y para reproducirse. Se reproducen en primavera. Los machos llaman a las hembras con un particular croar, parecido a un gruñido, y tras el apareamiento las hembras ponen grupos flotantes de miles de huevos.
Rohukonn (Rana temporaria) on konlaste sugukonda konna perekonda kuuluv kahepaikne.
Rohukonna leidub kogu Euroopas, kaasa arvatud Eestis. Eestis on ta mandril arvukas, saartel vähearvukas. Mägedes elab ta kuni 3 km kõrgusel.[1]
Rohukonn on tüüpiline metsakonn. Ta suudab elada ka metsastepis, aga steppi ulatub tema levila üksnes lammide kaudu. Ta veedab kuival kogu suve ja võib veekogudest kaugele liikuda, aga elab siiski üksnes niiskes kohas.[1]
Rohukonn konkureerib elupaiga pärast samasse perekonda kuuluva rabakonnaga. Nende peamine erinevus on see, et rabakonnal on niiskuse suhtes väiksemad nõudmised. Näiteks terraariumisse kuivale liivale pandud rohukonn sureb liigse veekaotuse tõttu teisel-kolmandal päeval, aga rabakonn peab vastu nädala. Seetõttu elab rabakonn stepis ka seal, kus rohukonn seda ei suuda.[2]
Seevastu talub rohukonn paremini madalaid temperatuure kui rabakonn. Rohukonna levila katab kogu Lapimaa ja ulatub Polaar-Uraali, aga rabakonn suudab mägedes elada kõigest kõrguseni 700 m. Sellepärast on kohas, kus nende levila kattub, põhja pool arvukam rohukonn, lõunas rabakonn. Seal, kus rohukonni on rabakonnadest rohkem, elavad viimased kuivemates paikades, eriti männikutes, aga kus rabakonni on rohkem, seal mujalgi. Rohukonnad seevastu eelistavad kuusikuid ja nulumetsi, tammikuid, põlde ja põõsastikke. Mänd kasvab liival ja liiva niiskusemahutavus on ainult 2%, aga kuusikud ja segametsad kasvavad liivsavi- ja savipinnasel, mille niiskusemahutavus on kuni 15%.[2]
Viimaste sajandite jooksul on rohukonna levila nihkunud kagust loode suunas. Seda on põhjustanud kliima soojenemine ja inimtegevus, eriti metsade maharaiumine. Neil aladel, kust rohukonn on kadunud, on tema asemele tulnud rabakonn.[1]
Nagu ülejäänudki kahepaiksed, väldib rohukonn soolast vett. Vees, mille soolsus on 0,7‰, suudab ta elada üksnes ühe päeva.[1]
Rohukonn on suhteliselt suur, kasvades kuni 10 cm pikkuseks.
Rohukonnad on pruunid ja kirju kõhualusega. Kuna ta ei ole kiire ja tal puuduvad röövloomade vastu head kaitsevahendid, on tema peamine kaitse varjevärvus. Tema tagajalgadel olevad vöödid loovad pideva pinna katkemise mulje.[3] Istuval konnal seevastu jätab jala eri piirkondade vöötidest koosnev muster mulje nende kehaosade seotusest, mis päriselt seotud ei ole, ja see mulje katkeb kohe, kui konn jalgu sirutab.[3] Kõige raskemini varjatav elund on silm ja sellepärast on rohukonnal nagu kõigil pruunidel konnadel oimul tume triip või laik, mis jätab mulje, et silm ei ole seal, kus ta tegelikult on.[3]
Kahepaiksetel on kopsud nõrgalt arenenud ja sellepärast on neil tähtsal kohal nahahingamine. Maakonnadel on üldiselt nahk pisut paksem ja nahahingamine seetõttu vähem tähtis kui veekonnadel, näiteks saab rohukonn naha kaudu 33% hapnikust, aga veekonn 51% hapnikust.[4] Veel suurem on see osa konna kehas tekkivast süsihappegaasist, mis difundeerub ümbritsevasse keskkonda läbi naha, ulatudes veekonnal koguni 86%-ni.[4] Rohukonna kopsud on vähem arenenud kui kärnkonnadel, aga rohkem kui sabakonnalistel.[5] Näiteks kõikidest gaasivahetuses osalevatest kapillaaridest (kopsu-, naha- ja suulaekapillaarid) moodustab kopsukapillaaride osakaal rohukonnal 62,5%, mis on väiksem kui kärnkonnadel (63–71,5%) ja harilikul lehekonnal (74,7%), aga suurem kui vesilikel (22,8–24,5%), iidkonnal (31,9%), kollakõht-ungil (45,2%), mudakonnal (49,3%) ja tähniksalamandril (57,3%).[5]
Samasugune järjestus on konnade naha veeläbilaskvusel, mis rohukonnal on väiksem kui veekonnadel ja rohelistel konnadel, aga mitte nii väike nagu kärnkonnadel.[1]
Rohukonn on öise eluviisiga loom, kes elutseb peamiselt niisketel niitudel, põõsastikes, lehtmetsades ning ka kultuurmaastikel. Päeva veedavad rohukonnad kusagil varjus. Suve veedab rohukonn maismaal. Oktoobrist aprillini kestva talveune veedavad suurtesse rühmadesse kogunenud rohukonnad mutta kaevunult siseveekogude põhjas.
Rohukonna peamise toiduse moodustavad mardikad, kahetiivalised, nälkjad ja sihktiivalised.
Kuigi kahepaiksete eluiga on keskmiselt lühike, on rohukonna maksimaalseks elueaks mõõdetud 18 aastat, mis on küll poole vähem kui harilikul kärnkonnal, aga siiski konnade arvestuses umbes keskmine, olles poole rohkem kui näiteks kärgkonnal ja veekonnal. Looduses on see siiski tunduvalt lühem. Tõenäoliselt ei ela enamik rohukonni looduses üle 4–6 aasta.[6]
Ehkki kahepaiksete siseparasiite on vähe uuritud, on rohukonn siin üks erandeist, mille parasiite on uuritud põhjalikumalt. Rohukonnal on avastatud umbes 50 liiki parasiitseid usse, mis on pisut vähem kui veekonnal või järvekonnal.[3]
Pärast talveund algab konnadel paljunemisperiood. Rohukonnad kogunevad suurte hulkadena kudemispaikadesse: kraavidesse, üleujutatud heinamaadele, mudase põhjaga järvedesse ja tiikidesse. Kudema siirduvad rohukonnad samasse paika, kus nad ise ilmale tulid. Koos esimeste isasloomade saabumisega algab nurrumist meenutav konnakontsert. Sigimisperioodil värvub isasloomade kurgualune siniseks ning esijalgade sisevarvastele ilmuvad suured mõhnad,[6] emased on samal ajal silmatorkavalt paksud.
Aprilli lõpus koeb emasloom madalasse, kuni 12 cm sügavusse vette 670–4000 muna, mis kleepuvad kuni 30 cm läbimõõduga klompidesse ning võivad moodustada mitme ruutmeetri suuruseid kuduvälju. Sõltuvalt veetemperatuurist kooruvad kullesed 5–16 päeva pärast kudemist. Rohukonna kullesed võivad kasvada kuni 45 mm pikkuseks. Moone toimub 65.–75. päeval peale kudemist ning arengu kestus kudemisest noore konnani vältab 70–150 päeva. Esimese talveune ajaks kasvab rohukonn 26–33 mm pikkuseks.
Rohukonna arvukuse langust põhjustab sobivate kudemispaikade vähesus, samuti hukkub rännete käigus suur hulk loomi maanteedel. Rohukonn on Eestis III kategooria looduskaitse all olev liik.
Rohukonn (Rana temporaria) on konlaste sugukonda konna perekonda kuuluv kahepaikne.
Baso-igel gorria (Rana temporaria) ranidae familiako igela da. Europa osoan eta ipar-mendebaldeko Asian bizi dena.
Mendi igela dugu baso-igel gorria, ia Euskal Herri osoan aurki dezakeguna Bizkaiko kostaldean eta Euskal Herriko hegoaldean izan ezik. Haritz eta pagoz osatutako basoak ditu gustuko, hezetasun handikoak, eta bere kolore gorrixkak eroritako hostoen artean mimetizatzeko balio dio.
Zapaburuak beltzak izaten dira eta lau edo bost asteren buruan jaiotzen dira, 4 mm ingururekin. Zapaburuek bizkarralde marroi iluna dute eta urre koloreko orbanak, beste zapaburuetatik bereizten dituena. 6-9 mm-ko luzera izaten dute hasieran eta metamorfosia burutu aurretik 46 mm-rainokoa. Sabelaldea argiagoa da eta honek ere orbanak izan ditzake. Gandor kaudala dute, gris kolorekoa eta aho-moko zabala. Isatsa, puntan bukatzen da. Badira zapaburu albinoak ere.
Baso-igel gorri heldua igel handia da, 10 zentimetrotara heldu daitekeena, normalean 6-9 cm-koa bada ere. 22,7 gramoko pisua dute bataz beste, emeak zertxobait handiagoak izanik. Kolorazio aldakorrekoak dira eta azaleko kolorea ingurunearekin mimetizatzeko molda dezakete gainera, igel ia beltzak edo gorri-gorriak ikusi izan direlarik. Araldian gainera, arrak urdindu egiten dira eta zenbait ale albino daude, azal hori eta begi gorrikoak. Bere ezaugarrien artean aipatzekoa da begietatik besoetara duen orban iluna. Igel honen alboak eta bizkarraldea orban irregular ilunez beterik daude, askotan 'V' formako irudia osatuz lepoaren atzealdean. Orban hauek berde, gris, arre, hori edo gorrixkak izan daitezke. Beste anfibio askok ez bezala, baso-igel arruntek ez dute izaten bizkarreko erdialdean lerrorik, eta izatekotan, oso argia izaten da. Sabelalde zuri-horixka dute (emeek tonalitate laranjagoak).
Burua luzea dute eta tinpano nabarmena. Atze-hankak nahiko motzak dira eta bost hatz palmatu dituzte, aldiz, aurreko hanketan lau hatz dituzte. Begi arreak dituzte, begi-nini horizontalekin, eta ez dute ur-azpian babesteko barne-betazalik, begiak eta tinpanoak estaltzen dituen mintz moduko bat baizik.
Dimorfismo sexuala ez da nabariegia. Emeak handiagoak izaten dira eta arrek kanturako erabiltzen dituzten zorroak emeek barnean izaten dituzte, ikusteko zailak dira eta kantu desberdina sortzen dute. Arren besoak sendoagoak dira, emeei heltzeko erabiltzen dituzte ugalketa garaian (anplexua). Gainera, araldian zehar disko itsaskorrak azaltzen dituzte, eztarrialdea zuritzen zaie eta arrei gorputza urdindu.
Hiru azpiespezie ezagutzen dira:
Europako parte handi batean topa daiteke. Iparraldeko muga Eskandinavian, Zirkulu Polar Artikoan eta Uraletan. Aldiz, ez da oso ugaria Italiako, Balkanetako eta Iberiar Penintsulako hegoaldean. Euskal Herrian, lurralde osoan zehar banatzen da, eremu mediterranearrean eta Bizkaiko kostaldean izan ezik.
Ugaltze-habitat gisa ur-masak eta korronte-ertz edo putzuak erabiltzen ditu; aintzira, urmael edo sakontasun gutxiko putzuak, aldi baterakoak barne, landaredidunak edo gabeak, eutrofikoak edo oligotrofikoak izan daitezke.
Izaera higrofilo eta menditarra duenez, hosto erorkorreko basoetan, pagadietan, hariztietan eta baso mistoetan kokatzen da batik bat, baita larre menditarretan ere. Orbelen azpian, ur-ibilgu txikien bazterretan, enbor eta harri-pilatan, txilar edo bestelako zuhaixkatan ezkutatzea du gustuko. Espeziearen Euskal Herriko habitata bestelako eremu geografikoetakoa da, Pirinioetakoa bezalakoa kasu. Gorengo kotetatik itsas mailaraino aurki daiteke, azken inguru honetan balio ekologiko handiko itsasertzeko hainbat populazio agertzen direlarik.
Baso-igel gorria tamaina egokiko ia edozein ornogabetaz elika daiteke, baina araldian zehar ez dute ezer jan ohi. Gustuko elikagaien artean intsektuak (bereziki euliak), oraindik oskol biguna duten barraskiloak, armiarmak, lur-zizareak, bareak eta arrak dira, baina labezomorroak ere ez dituzte baztertzen. Mingain luze eta itsaskorrak dituzte euren harrapakinak ehizatzeko. Helduak soilik ingurune lehortarrean elikatzen dira baina zapaburuak batik bat herbiboroak dira eta algak, detritua, polena, protozooak, landare txikiak eta neurri txikiagoan animalia gutxi batzuk ere jaten dituzte.
Igel honen ugaltze-garaia nahiko aldakorra da, tenperaturaren guztiz menpekoa, baina hala ere gainontzeko anfibioak baino goiztiarragoak izan ohi dira. Negu epelak daudeneko eskualdeetan, Euskal Herriko iparraldean esaterako, urtarrilean bertan ere aurki daitezke erruteak. Arabako zonalde mediterranearrean, aldiz, otsailaren hasieran errun ditzakete arrautzak, baina ohikoena otsailaren eta martxoaren artean egitea da.
Arrak urmaelen ingurura hurbiltzen hasten dira orduan eta emeengatik lehiatzen dira, hauek kantuen bidez erakarriz. Kantu berezia dute, '...grrouk grrouk, grrouk...', urrutitik entzun daiteke, gauez zein egunez. Estaltzea gauez eta uretan gertatzen da eta 15 egunez luza daiteke hegoaldeko eskualdeetan. Anplexu axilarra dute, eta arrak emea aurreko hankekin heltzen du eta galtzarbetatik estuki hurbildu.
Eme bakoitzak 1.000 eta 2.000 arrautza inguru jartzen ditu, arre-beltz kolorekoak, jarri ahala arrak ernaldu egiten dituenak. Igel handietan 3.000 ere izan daitezke. Orduan emeak uretatik ateratzen dira, arrak bertan utzita, eme gehiagorekin ugalduko direnak. Ugaltze-eskualdeetan gainera, ar/eme ratioa 2:1 izaten da.
Ur ez oso sakonetan jartzen dituzte arrautzak, landareriari lotuta edo solte. 2 eta 3 milimetro inguru neurtzen dituzte eta 10 eta 12 milimetro bitarteko gelatinazko kapsula dute inguruan. Sakonera txikian aurki daitezkeen masa erdi-esferikoa osatzen dute. Batzuetan, gero lehortu egiten diren putzuetan ere flotatzen aurki daitezke. Zapaburuak 2-3 astetan ateratzen dira arrautzetatik.
Zapaburuek putzuen hondoko lokatzetan hondoratuta hibernatzen dute eta igel txikiak, oraindik sexualki garatu ez direnak, lurrean, harrien eta eroritako enborren azpiko leku heze eta babestuetan.
Baso-igel gorria lehortarra da eta ugaltzeko garaian eta hibernazioan baino ez da uretara hurbiltzen, putzuetan hondoratzen da orduan. Ugaltze-sasoitik kanpo leku hezeetan bizitza bakartia darama, aintzira eta lakuetatik hurbil edo belarretan. Bere jarduera gehiena gauez eta ilunabarrean burutzen badu ere, araldian zehar egunez ere aktiboa da, orduan abesten baitu. Anfibio hauek uretan bakarrik egiten dute korroka. Helduek hibernazioa hilabeterik hotzenetan burutzen dute eta izotzen azpian 9 hilabetez manten daitezke. Uretatik kanpo hibernatzen ere ikusi dira, buztinetan, gordelekuetan... Azalaren bidez oxigenoa kontsumitzen dute, beharrezko funtzioak betetzeko adina.
Ugaria da estai muinotar eta menditarrean eta Montsenyko (Bartzelona) populazio baten dentsitatea, harrapatze-berrarrapatze metodoen bidez zenbatetsitakoa, hektareako 820-1.333 alekoa izan zen. Euskal Herrian, itxura guztien arabera espezie hau egonkorra da; dena den, inguruko lekuetan edo kontrakoak izaten hasi diren eremuetan kokatzen diren, edota desegokiak diren eremu hauetako errute-guneak erabiltzen dituzten populazioek aleen arrarotze eta urritze prozesu bat pairatu edo pairatzen ari dira. Ingalaterran gainbehera garbia izan duela adierazi izan da.
Kamouflajea
Igel bien besarkada
Arrak
Garapena
Baso-igel gorria (Rana temporaria) ranidae familiako igela da. Europa osoan eta ipar-mendebaldeko Asian bizi dena.
Mendi igela dugu baso-igel gorria, ia Euskal Herri osoan aurki dezakeguna Bizkaiko kostaldean eta Euskal Herriko hegoaldean izan ezik. Haritz eta pagoz osatutako basoak ditu gustuko, hezetasun handikoak, eta bere kolore gorrixkak eroritako hostoen artean mimetizatzeko balio dio.
Sammakko eli ruskosammakko, tavallinen sammakko (Rana temporaria) on aitosammakoihin kuuluva yleinen sammakkolaji.
Ruskosammakko on yleisin Suomen sammakkoeläimistä. Sitä tavataan koko maassa pohjoisin Lappi mukaan luettuna. Sammakko on yleinen myös Euroopassa, lukuun ottamatta Pyreneiden niemimaata, Italiaa ja Balkanin niemimaan eteläosia.
Sammakko ja sammakon kutu ovat Suomessa rauhoitettuja.[2]
Koiras on 6–8 cm pitkä, naaras kookkaampi, noin 9 cm. Poikasena koiras on n. 1–5 cm.
Sammakolla on ulkonevat silmät, mutta ei ulkokorvia. Iho on paljas ja sileä ja se tuntuu kylmältä. Väritys on vaihteleva, mutta useimmiten selkä on tummalaikkuinen ja ruskea vivahtaen vihreään tai punaiseen. Vatsapuoli on vaaleampi, vatsan keskiosassa esiintyy marmorikuviointia. Silmästä taaksepäin alaviistoon kapeneva juova on tumma. Kuono on päältä katsoen tylppä ja sivulta kärjestään jyrkästi alaspäin kaartuva. Viitasammakosta sammakon erottaa siitä, että sisimmän takavarpaan alapinnalla on pehmeä, vaaleanvärinen kyhmy.
Sammakot viihtyvät parhaiten kosteassa ympäristössä ja niiden lisääntymisen edellytyksenä on aina vesi. Veden laatu ei ole kovin merkityksellinen; kutupaikoiksi käyvät yhtä hyvin järvien rannat, rehevät lammet tai jopa hitaasti virtaavat purot. Myös ojat ovat hyviä kutemispaikkoja.
Yölämpötilojen laskiessa syksyllä nollan tuntumaan sammakot lopettavat syömisen ja vaeltavat talvehtimispaikkaan. Kesällä kerätyn vararavinnon turvin sammakon on selviydyttävä talvesta ja seuraavan kevään kutupuuhista. Sammakot talvehtivat horrostamalla ojien, järvien ja merenlahtien pohjamudissa, kaivoissa tai kaivannoissa. Jotkut yksilöt horrostavat maalla tai muissa kuivemmissa paikoissa. Viimeksi mainituissa on riski paleltumiseen, jos suoja ei ole tarpeeksi syvä. Tällöin sammakko on altis hengenvaaralliselle kuivumiselle. Hyvästä paikassa saattaa talvehtia kymmeniä tai jopa satoja yksilöitä. Kylmänhorroksen aikana sammakko liikuttelee itseään ajoittain ja tekee lyhyitä uintipyrähdyksiäkin, ellei horrosta kuivalla maalla.
Sammakot lisääntyvät munimalla. Lisääntyminen tapahtuu eri seuduilla eri aikaan, ajoittuen kuitenkin huhti-kesäkuulle. Kutupaikaksi kelpaavat ojat ja lammikot. Koiraat odottelevat naaraita kutupaikoilla suurin joukoin ja houkuttelevat niitä kurnuttamalla. Naaras munii veteen mätimunia, joiden päälle naaraan selässä oleva koiras laskee siemennesteen. Lisääntyminen tapahtuu ulkoisesti. Naaras voi munia jopa parisen tuhatta mätimunaa. Mätimunat turpoavat muninnan jälkeen ja nousevat pintaan yhtenäisenä, hyytelömäisenä massana. Se kehittyy rypälemäiseksi ja laajenee, kun munien ympärillä oleva hyytelö imee vettä. Sammakonkutua ei saa ottaa purkkiin, sillä kaikki sammakot ovat Suomessa rauhoitettuja. Munista kuoriutuu poikasia, joita kutsutaan nuijapäiksi. Lämpimissä pintavesissä munat kehittyvät nopeammin. Myös toukkien kehitysnopeus riippuu suuresti veden lämpötilasta. Toukalle kehittyvät ensin takaraajat ja vasta sitten eturaajat. Pyrstö surkastuu vähitellen. Kudusta kehittyy nuijapäitä n. 2-3 viikon ikäisenä. Toukat eli nuijapäät ovat n. 5-7 viikkoa nuijapäitä, kunnes ne kehittyvät sammakoksi eli kudun kehittyminen sammakoksi kestää noin kymmenen viikkoa. Sammakko on sukukypsä noin neljän vuoden ikäisenä ja voi elää jopa 15-vuotiaaksi.
Sammakko syö hyönteisiä, matoja, etanoita, kotiloita, hämähäkkieläimiä ja pieniä kaloja, joita se pyydystää tahmeapintaisella kielellään. Toukat eli nuijapäät syövät levää, bakteerimassaa ja paikoilleen kiinnittyneitä pikkueläimiä. Sammakolle kelpaavat myös raadot, mutta niitä se syö vain ääriolosuhteissa.
Sammakko eli ruskosammakko, tavallinen sammakko (Rana temporaria) on aitosammakoihin kuuluva yleinen sammakkolaji.
Rana temporaria
La Grenouille rousse, Rana temporaria, est une espèce d'amphibiens de la famille des Ranidae[1]. Certains considèrent Rana honnorati comme une espèce distincte de Rana temporaria[2]. Comme tous les amphibiens[3] cette espèce est en régression (accélérée depuis quelques décennies) et a disparu d'une partie de son aire naturelle de répartition.
Rana temporaria mesure[4] de 50 à 65 mm en plaine, et à haute altitude de 70 à 80 mm chez le mâle et 75 à 85 mm chez la femelle (au maximum 100 mm). La femelle est plus grosse que le mâle.
Son corps est trapu, le museau fortement arrondi chez les vieux spécimens (à la différence de la grenouille agile qui a le museau plutôt pointu), un œil doré à la pupille horizontale, un tympan en général bien visible, de la même taille ou plus petit que l’œil, inclus dans une longue tache temporale sombre se prolongeant au-delà de l’œil jusqu'à la narine. Elle possède deux lignes bien marquées sur le dos, formées par des replis latéraux-dorsaux qui de manière caractéristique se rapprochent au milieu du dos (fig. 2). Le mâle possède un sac vocal interne qui produit parfois sur la gorge un reflet bleuâtre.
Les jambes sont courtes c'est-à-dire qu'en rabattant la jambe vers l'avant, le talon dépasse rarement le bout du museau[5]. Elles sont marquées de barres transversales sombres. Les palmures ne dépassent pas la moitié des orteils.
La coloration du corps est extrêmement variée. En général, le dessus du corps est de couleur jaune-rouge à brun-noir, généralement avec des taches sombres, parfois orange ou rouges. Entre les épaules, se dessine souvent une marque sombre, glandulaire, en forme de chevron ∧ (fig. 1, 2) et sur le dos, des taches noires, plus étendues que chez toute autre grenouille brune. La grenouille rousse est capable par mimétisme de changer légèrement sa coloration en contractant ou dilatant des cellules à pigment noir situées sous la peau.
La peau des flancs est généralement mouchetée ou marbrée. Le dessous est gris-blanchâtre chez le mâle, et tacheté ou voilé de rouge chez la femelle. La gorge est généralement traversée d'une bande centrale claire. Il a été montré que cette espèce (comme tous les amphibiens probablement) produit des molécules (peptides) antibiotiques [6].
Les mâles reproducteurs ont un aspect flasque, une gorge blanc pur ou bleutée, une teinte générale grisâtre et sont dotés de bras robustes. Ils portent des callosités nuptiales marron foncé ou noires sur les pouces (fig. 3). Les femelles sont donc plus grosses, voire dodues, plus claires que les mâles et sans callosités foncées aux pouces. À la saison de la reproduction, elles présentent des granules perlés sur leurs flancs et leurs jambes.
Cette espèce poïkilotherme[7],[8] se rencontre du niveau de la mer jusqu'à 3 000 m d'altitude [5] en Europe : du nord de l'Espagne, du nord de l'Italie et du nord de la Grèce jusqu'au nord de la Scandinavie et à l'ouest de la Sibérie et au nord du Kazakhstan.
Rana temporaria est la grenouille brune (genre Rana) la plus répandue en Europe. Elle est largement répandue dans le nord de la France et en Belgique, avec des lacunes en Aquitaine, Provence et en Corse[4]. Au sud de l'Île-de-France, elle est surtout commune sur les reliefs (Morvan, Massif central, Pyrénées, au-dessus de 500 m).
La grenouille rousse est l'amphibien qui atteint les altitudes les plus hautes en France : 1 600 m dans le Jura, 1 800 m dans le Massif central, 2 800 m dans les Alpes et 2 600 m dans les Pyrénées. Elle vit dans n'importe quel type d'habitat humide : bois (ornières des chemins forestiers, mares), landes, dépressions prairiales, terres cultivées, parcs et jardins. D'après une étude des sites de reproduction de Rana temporaria en Deux-Sèvres et Charente-Maritime[9], plus de 90 % des pontes se trouvent au sein de milieux aquatiques temporaires et pour la plupart, avec des hauteurs d’eau inférieures à 30 cm.
Dans le nord, elle préfère les milieux terrestres et ne retourne à l'eau que pendant les périodes de reproduction et d'hivernage[5]. Dans le sud, elle peut rester à proximité des mares et des ruisseaux. Elle est très présente en montagne.
La grenouille rousse est active de jour comme de nuit mais elle reste cachée les jours de forte chaleur. La vie de l'adulte est caractérisée par des migrations entre trois habitats : le site de ponte aquatique au printemps, le site d'alimentation l'été et le site d'hibernation.
Elle se nourrit d'arthropodes comme des petits insectes ou crustacés, d'arachnides, mais aussi de mollusques (limaces), de vers de terre et de larves d'amphibiens. Elle capture ses proies en lançant sa langue gluante sur eux. Une étude ayant comparé (sur un même territoire) son contenu stomacal avec celui du lézard Lacerta vivipara a montré qu'elle avait une nourriture plus variée que lui[10].
Durant les quatre mois d'hiver, elle hiberne, sous une souche ou en s'envasant dans le fond d'un ruisseau ou d'une rivière. En général, ce sont les mâles qui s’installent au fond des points d'eau pour être les premiers occupants le printemps venu. Ils y restent immobiles, pour réduire leurs besoins vitaux au maximum. La respiration se fait à travers la peau. Les femelles hibernent souvent sous des feuilles, des rochers, des souches, dans des sols détrempés.
À la sortie de l'hibernation, en janvier-février (et beaucoup plus tard en montagnes), les grenouilles rousses migrent en masse, la nuit, vers leur site de reproduction. Elles peuvent parcourir un ou deux kilomètres. L'accouplement et la ponte se déroulent sur une période pouvant aller de 15 jours à beaucoup plus dans les régions méridionales, entre janvier-février et avril, selon l'avancement de la végétation et l'altitude. L'effet du réchauffement climatique s'est fait aussi sentir puisqu'un suivi[11] durant 23 ans de sites de ponte en Bretagne a montré que le début des pontes s'était avancé de 27 jours entre 1984 et 2007. Mais l'effet le plus perturbateur a été la vague de chaleur de 2003 qui a réduit dangereusement le taux de fécondité de l'année suivante.
Les sites de reproduction sont en général des pièces d'eau stagnante (mares, fossés, ornières forestières), des dépressions inondables, des ruisseaux.
Les mâles se rassemblent à la surface de l'eau et commencent à chanter en chœurs la nuit pour attirer les femelles. Le coassement est un ronronnement sourd, semblable bruit d'un train. Ces chants s'entendent la nuit et le jour au moment des grandes frénésies, ils ne sont pas toujours très audibles de loin. Le mâle ne possède qu'un sac vocal (qui se gonfle sous la gorge) à la différence de la grenouille rieuse qui en possède deux.
Le mâle s'agrippe à la femelle de ses pattes avant et l'enserre très puissamment sous les aisselles (technique qualifiée d'amplexus axillaire). Des callosités nuptiales rugueuses disposées sur ses doigts avant l'empêchent de glisser. Les couples restent en amplexus moins de 24 heures[12]. Lorsque la femelle pond ses œufs, le mâle les fertilise au fur et à mesure avec son sperme.
Il y a deux fois plus de mâles que de femelles sur les sites de reproduction. Après un accouplement, les mâles restent sur le point d'eau avec les autres mâles. Certains s'accouplent plusieurs fois durant la même saison.
La femelle pond de 700 à 4 500 œufs[5] en amas gélatineux, déposés sur le fond, sur la végétation ou flottant à la surface d'eaux peu profondes. Elle quitte ensuite l'eau tandis que le mâle y reste plus longtemps pour s'accoupler avec d'autres femelles.
Les œufs bicolores se développent en 1, 2 ou 3 semaines, en fonction de la température ambiante et donnent naissance à des têtards. Ces larves se nourrissent d'algues, de détritus, de protozoaires et de pollen.
Le développement des têtards dure de deux à trois mois jusqu'à leur métamorphose en grenouillettes. Les têtards voient leurs poumons se développer, leurs petites dents cornées faire place à une langue gluante, leur queue rétrécir, quatre pattes se former, des yeux proéminents apparaître.
La grenouille rousse peut vivre de 6 à 10 ans. La maturité sexuelle est atteinte vers 2-3 ans, plus tard en montagne.
Les grenouilles rousses sont capturées pour la consommation dans l'est de la France et le sud de la Belgique. En France, la grenouille rousse est partiellement protégée par l'arrêté du 19 novembre 2007 (article 4), par la directive habitats (annexe V), et par la convention de Berne (annexe III).
Depuis plusieurs décennies des mortalités massives et anormales et des disparitions locales sont signalées par les naturalistes[13].
Cette espèce est victime de la destruction, pollution (par les pesticides notamment) et fragmentation écologique d'une grande partie de ses habitats naturels. Elle pourrait éventuellement souffrir de ces effets de perturbateurs endocriniens pouvant perturber sa reproduction[14]. En 1959, on signalait déjà en Camargue qu'elle régressait plus vite que Rana ridibunda perezi[15].
Grenouille rousse femelle (Allemagne)
Accouplement et œufs flottants
Pontes de grenouille rousse et de crapaud commun (chapelets d’œufs noirs)
Au fil du temps, la grenouille rousse a été décrite sous de très diverses dénominations scientifiques, parmi lesquelles on trouve notamment les suivantes :
Têtard de grenouille rousse
Têtard de grenouille rousse (grands) et de crapaud commun (Bufo bufo)
Le développement des têtards
Rana temporaria
La Grenouille rousse, Rana temporaria, est une espèce d'amphibiens de la famille des Ranidae. Certains considèrent Rana honnorati comme une espèce distincte de Rana temporaria. Comme tous les amphibiens cette espèce est en régression (accélérée depuis quelques décennies) et a disparu d'une partie de son aire naturelle de répartition.
A ra vermella[1] ou ra do monte (Rana temporaria) é unha especie de anfibio anuro da familia dos ránidos (Ranidae).
É común en Europa e o noroeste de Asia. Vive en lugares húmidos e pasa gran parte da súa vida adulta na terra, volvendo á auga só para agocharse cando a atacan e para reproducirse.
As ras vermellas reprodúcense en primavera. Os machos chaman ás femias cun particular croar, parecido a un gruñido e tras o apareamento as femias poñen grupos flotantes de milleiros de ovos.
É a máis típica das ras pardas, aínda que a morfoloxía das poboacións galegas pode afastarse bastante da do resto das poboacións ibéricas e euoroasiáticas da especie. É máis grande, grosa e robusta que a Rana iberica, aínda que nas bisbarras galegas de baixa altitude pode ser relativamente pequena.[2]
Os machos miden entre os 33 e os 55 mm de lonxitude de cabeza e tronco, e pesan entre os 4 e os 17 g. Cómpre destacar que os exemplares adultos de 33 mm e 4 g, achados en poboacións que viven na provincia da Coruña, son os máis pequenos coñecidos para esta especie. As femias son maiores, de 45 a 65 mm de lonxitude e de 6 a 30 g de peso (nas montañas orientais de Lugo e Ourense algúns individuos alcanzan os 90 mm).[3]
A cor dorsal é, en xeral, máis clara e menos variábel que na ra patilonga, predominando as tonalidades amareladas, alaranxadas, avermelladas, ocráceas ou pardas. Os machos poden ser agrisados (até nun 30 % dos casos nalgumnhas poboacións). Xeralmente teñen algunhas manchas escuras sobre o dorso, e un barrado ou punteado nas extremidades.[3]
Poden mimetizarse, aclarándose ou escurecéndose para pasaren inadvertidas. E non é descoñecida a aparición de inusuais coloracións, tanto negras como vermellas, e volverse azuis na época de apareamento. Así mesmo, coñécense individuos albinos, coa pel amarela e os ollos vermellos.[4]
Ben espallada polo centro e o norte das provincias da Coruña e Lugo, onde se pode encontrar nun amplo rango de altitudes, chagando até o nivel do mar; máis ao sur queda restrinxida ás serras, por riba dos 400–500 m de altitude en Pontevedra, acadando os 1 700 m nos Ancares e no Courel e os 1 900 m en Pena Trevinca, Ourense (nos Pireneos supera os 2 500 m).
As poboacións galegas pertencen á subespecie Rana temporaria parvipalmata Seoane, 1855, de tamaño pequeno ou moi pequeno en relación coa subespecie tipo R. t. temporaria, cor frecuentemente avermellada con manchas negras pouco abundantes e o palmado interdixital moi reducido (de onde vén o nome da subespecie). En Galicia, as poboacións das serras acadan un tamaño moito maior que as das terras baixas; as do leste de Lugo (Ancares) son moi semellantes na súa morfoloxía ás ras vermellas doutras zonas de cordilleira Cantábrica, polo que quizais poderían pertencer á subespecie típica, R. t. temporaria Linnaeus, 1758.[5]
A ra vermella ou ra do monte (Rana temporaria) é unha especie de anfibio anuro da familia dos ránidos (Ranidae).
É común en Europa e o noroeste de Asia. Vive en lugares húmidos e pasa gran parte da súa vida adulta na terra, volvendo á auga só para agocharse cando a atacan e para reproducirse.
As ras vermellas reprodúcense en primavera. Os machos chaman ás femias cun particular croar, parecido a un gruñido e tras o apareamento as femias poñen grupos flotantes de milleiros de ovos.
Livadska smeđa žaba (lat. Rana temporaria) je vrsta žaba rasprostranjena u skoro cijeloj Europi, od arktičkoga polarnoga kruga do Urala, izuzev Iberijskoga poluotoka, južne Italije i južnoga Balkana.
Odrasle smeđe žabe dugačke su između 6 i 9 centimetara.[1] Boja njihovih leđa i bokova varira i može biti zelena, smeđa, siva ili žuta. Poznato je da ove žabe mogu mijenjati boju, da bi se uklopile u okolinu. Njihovi trbusi su bijeli, žuti ili narančasti, nekada sa smeđim pjegama.
Ova žaba se ponekad pogrešno identificira kao smeđa krastača s kojom često dijeli areal. Razlika među njima je to što je livadska smeđa žaba veća i skakuće, dok krastača hoda.[2]
Livadske smeđe žabe su aktivne cijele godine i prelaze u stanje hibernacije samo kada se voda i zemlja smrznu.
Dana, 14. veljače 1968. godine bugarski zoolog Vladimir Beškov otkrio je nekoliko stotina smeđih livadnih žaba (lat. Rana temporaria) u maloj močvari Muhalnica na nadmorskoj visini od 360 m u blizini grada Botevgrada, što je vrlo neobično za ovu vrstu na tako niskoj nadmorskoj visini.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Livadna smeđa žabaU Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Livadna smeđa žaba
Wikivrste imaju podatke o: Livadnoj smeđoj žabi Livadska smeđa žaba (lat. Rana temporaria) je vrsta žaba rasprostranjena u skoro cijeloj Europi, od arktičkoga polarnoga kruga do Urala, izuzev Iberijskoga poluotoka, južne Italije i južnoga Balkana.
Odrasle smeđe žabe dugačke su između 6 i 9 centimetara. Boja njihovih leđa i bokova varira i može biti zelena, smeđa, siva ili žuta. Poznato je da ove žabe mogu mijenjati boju, da bi se uklopile u okolinu. Njihovi trbusi su bijeli, žuti ili narančasti, nekada sa smeđim pjegama.
Ova žaba se ponekad pogrešno identificira kao smeđa krastača s kojom često dijeli areal. Razlika među njima je to što je livadska smeđa žaba veća i skakuće, dok krastača hoda.
Livadske smeđe žabe su aktivne cijele godine i prelaze u stanje hibernacije samo kada se voda i zemlja smrznu.
Dana, 14. veljače 1968. godine bugarski zoolog Vladimir Beškov otkrio je nekoliko stotina smeđih livadnih žaba (lat. Rana temporaria) u maloj močvari Muhalnica na nadmorskoj visini od 360 m u blizini grada Botevgrada, što je vrlo neobično za ovu vrstu na tako niskoj nadmorskoj visini.
La rana alpina o rana montana (Rana temporaria Linnaeus, 1758)[2], comunemente chiamata anche rana rossa, termine che spesso include altre congeneri di minore diffusione, è un anfibio anuro della famiglia Ranidae, molto comune in Europa.
L'adulto può raggiungere i 10 cm di lunghezza, anche se normalmente presenta dimensioni minori. Il colore è marrone, con tonalità variabili dal verde oliva al rossiccio; presenta spesso una V rovesciata di colore scuro tra le spalle; dietro l'occhio è presente una banda più scura che comprende anche il timpano. I fianchi sono spesso macchiettati. Le parti inferiori sono chiare, con aspetto marmorizzato e picchiettato. Sotto la gola può essere presente una striscia centrale più chiara. La pupilla è orizzontale. Rispetto alle altre rane rosse presenta le bande dorso laterali più ravvicinate e le zampe più corte. Rispetto alla Rana arvalis presenta il tubercolo metatarsale più piccolo.
Durante la stagione riproduttiva partecipa, percorrendo anche grandi distanze, a migrazioni di massa verso i luoghi di riproduzione.[3]
Il suo territorio di distribuzione si estende in tutta Europa ad est fino agli Urali escluse le massime latitudini settentrionali, gran parte della Penisola Iberica, e il sud dei Balcani[2]. In Italia è presente sui rilievi, Alpi e Appennini settentrionali sino alla provincia di Rieti; in Pianura Padana sono presenti specie simili: Rana latastei e Rana dalmatina; nell'Appennino è presente Rana italica.
La rana alpina o rana montana (Rana temporaria Linnaeus, 1758), comunemente chiamata anche rana rossa, termine che spesso include altre congeneri di minore diffusione, è un anfibio anuro della famiglia Ranidae, molto comune in Europa.
Pievinė varlė (lot. Rana temporaria, angl. Common grass frog, vok. Grassfrosch) – beuodegių varliagyvių (Anura) būrio gyvūnas, priklausantis varlių (Ranidae) šeimai. Dar kitaip vadinama rusvoji varlė, rudoji varlė. Labai panaši į smailiasnukę varlę, nuo kurios skiriasi šiais požymiais: snukis bukas, užpakalinių kojų vidinis pado kauburėlis minkštas, žemas ir nedidelis, 2,5–6 kartus trumpesnis už I (mažąjį) pirštą. Be to, pievinė varlė yra stambesnė už smailiasnukę ir užauga iki 8–9 cm. Patelės didesnės už patinėlius. Rūšiai būdingas polimorfizmas – skiriasi kūno pigmentacija ir raštas. Nugara gelsvai pilka, rusva, tamsiai ruda su tamsesnėmis dėmėmis. Išilgai nugaros kartais eina neryški šviesi juostelė, kuri nesiekia galvos.
Pievinė varlė – gausiausia varlių rūšis Lietuvoje. Aptinkama įvairiuose biotopuose: dirbamuose laukuose, pievose, sausose ir drėgnose vietose, miškuose, soduose ir prie sodybų. Veisimuisi pasirenka nedidelius, negilius vandens telkinius, laikinas vandeningas lomas, kūdras, tvenkinius, griovius ir ežerus. Neršia beveik visuose stovinčiuose vandenyse. Žiemoja sausumoje, veisiasi vandenyje. Aktyvi prietemoje bei naktį, o lietingu oru ir dieną.
Pievinė varlė (lot. Rana temporaria, angl. Common grass frog, vok. Grassfrosch) – beuodegių varliagyvių (Anura) būrio gyvūnas, priklausantis varlių (Ranidae) šeimai. Dar kitaip vadinama rusvoji varlė, rudoji varlė. Labai panaši į smailiasnukę varlę, nuo kurios skiriasi šiais požymiais: snukis bukas, užpakalinių kojų vidinis pado kauburėlis minkštas, žemas ir nedidelis, 2,5–6 kartus trumpesnis už I (mažąjį) pirštą. Be to, pievinė varlė yra stambesnė už smailiasnukę ir užauga iki 8–9 cm. Patelės didesnės už patinėlius. Rūšiai būdingas polimorfizmas – skiriasi kūno pigmentacija ir raštas. Nugara gelsvai pilka, rusva, tamsiai ruda su tamsesnėmis dėmėmis. Išilgai nugaros kartais eina neryški šviesi juostelė, kuri nesiekia galvos.
Pievinė varlė – gausiausia varlių rūšis Lietuvoje. Aptinkama įvairiuose biotopuose: dirbamuose laukuose, pievose, sausose ir drėgnose vietose, miškuose, soduose ir prie sodybų. Veisimuisi pasirenka nedidelius, negilius vandens telkinius, laikinas vandeningas lomas, kūdras, tvenkinius, griovius ir ežerus. Neršia beveik visuose stovinčiuose vandenyse. Žiemoja sausumoje, veisiasi vandenyje. Aktyvi prietemoje bei naktį, o lietingu oru ir dieną.
De bruine kikker (Rana temporaria) is een kikker uit de familie echte kikkers (Ranidae).[2] De bruine kikker is een van de bekendste soorten kikkers en komt in grote delen van Europa voor. Het is tevens een van de algemeenste kikkersoorten, ook in Nederland en België. Andere benamingen in het Nederlandse taalgebied zijn brune puut (Zeeuws) en broene kwekker (Limburgs).
De bruine kikker is een van de wijdst verspreide soorten in Europa. De kikker ontbreekt alleen in Portugal en komt slechts in een klein deel van het land voor in Spanje, Italië en Griekenland. De soort komt voor in grote delen van de landen Belarus, België, Bulgarije, China, Denemarken, Duitsland, Estland, Hongarije, Finland, Frankrijk, Ierland, Letland, Litouwen, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Oekraïne, Oostenrijk, Polen, Roemenië, Rusland, Slowakije, Slovenië, Tsjechië, Verenigd Koninkrijk, Zweden en Zwitserland, de soort is daarnaast uitgezet in Japan.[3] In Scandinavië komt de kikker voor tot boven de poolcirkel. Hierdoor is hij in Europa de meest noordelijk voorkomende amfibie.[4]
De bruine kikker komt in zeer vele biotopen voor, zoals bossen, heidevelden, graslanden, ruderale terreintjes, en duinen. Enige voorwaarde is de aanwezigheid van begroeiing en een strooisellaag of andere vochtige plekjes waar hij overdag kan schuilen. In heel open gebieden als agrarische landschappen of zeer droge gebieden komt de soort niet voor.
De bruine kikker is slechts tijdens de voortplanting en de overwintering aan water gebonden en leeft buiten de wintermaanden en het vroege voorjaar op het land. In vergelijking met de Zuid Europese verwanten heeft de bruine kikker een voorkeur voor wat koelere, vochtige gebieden, in bergbeken is het een van de algemeenste soorten. De kikker komt voor in laaglanden op zeeniveau tot berggebieden, in de Pyreneeën komt de soort voor tot bijna 2700 meter boven zeeniveau.[1] In zure, voedselarme milieus (heidevennen, veengebieden) vinden we vaker de heikikker.
In Nederland en België worden verschillende biotopen gebruikt als voortplantingswater; van sloten en kleine poelen tot rietgordels van grotere visrijke wateren. Ook minder natuurlijke wateren als stads- en tuinvijvers worden veelal voor dit doel gebruikt. Het landbiotoop bestaat vaak uit naastgelegen houtwallen, bossen en andere begroeide delen met een strooisellaag die als schuilplaats wordt gebruikt.
De bruine kikker is een relatief grote, gedrongen kikker met een grote, platte kop en een relatief stompe snuit. De kikker wordt gemiddeld 7 tot 9 centimeter lang. Mannetjes kunnen tot maximaal 10 cm lang worden. De vrouwtjes worden gemiddeld groter en bereiken maximaal 11 centimeter.
De kleur van de bruine kikker is altijd bruin, vrouwtjes neigen vaak meer naar rood, maar de variatie is enorm en ieder exemplaar heeft een iets afwijkende tekening. Kenmerkend is de grote donkerbruine driehoekige vlek van de neusgaten over het oog naar de bovenzijde van de voorpoot, in de vlek is het trommelvlies gelegen dat ongeveer dezelfde kleur heeft en moeilijk te zien is. Het trommelvlies of tympanum is ongeveer 3/4 van de diameter van het oog, een verschil met sommige andere soorten. Op de bovenlip is vaak, maar niet altijd, een lichtere streep aanwezig. Op de bovenzijde van de rug zijn twee huidplooien of dorsolaterale lijsten aanwezig die goed zichtbaar zijn door de lichtere kleur, met op het midden van de rug een lichtere maar niet altijd duidelijk zichtbare streep. De achterpoten zijn altijd donker gebandeerd al kan de intensiteit variëren van duidelijk gebandeerd tot nauwelijks waarneembaar. De buik is wit tot geelwit en vertoont soms een lichte grijze marmertekening bij de mannetjes tot een gele of rode marmertekening bij de vrouwtjes. De keel is vaak wit of soms grijs met vaak een lichtere middenstreep.
De kleur van de kikker verandert tijdens de voortplantingstijd, de vrouwtjes krijgen gele en rode kleuren aan de flanken. Mannetjes worden wat grijzig, soms met blauwe vlekjes op de flanken, maar ze worden niet blauw zoals de heikikker.
De kleur van de rug en bovenzijde van de kop is zeer variabel: van uniform bruin en ongetekend tot juist duidelijk gevlekt. Bij populaties in berggebieden komen grillige zeer donkerbruine tot zwarte vlekken voor. De meeste exemplaren hebben een onregelmatige tekening van donkere grillige vlekken op een lichtbruine achtergrond. Geel- en oranjebruine en zelfs roodachtige exemplaren komen ook voor. De ogen puilen duidelijk uit en zijn aan de zijkanten van de kop gepositioneerd.
De achterpoten zijn zeer lang, de vijf tenen dragende achterpoten hebben zwemvliezen, de vier vingers dragende voorpoten niet. De eerste teen is langer dan de tweede, een onderscheid met andere soorten, de metatarsusknobbel van de mannetjes is relatief klein en zacht. De soort kent binnen zijn lokale verspreiding dikwijls een grote variatie in morfologie en huidskleur. Deskundigen vermoeden dat deze soort meer ondersoorten kent dan tot nog toe bekend is.
Heikikker: korte spitse snuit, vaak lichte rugstreep, kleiner formaat
Springkikker: uniforme lichtbruine kleur
Groene kikkers als de meerkikker: groene kleur, ontbreken van de zwarte wang
Padden als de gewone pad: gedrongen bouw
De heikikker (Rana arvalis) is iets kleiner en heeft een kortere maar spitsere snuit. De bruine kikker heeft een trommelvlies dat bijna zo groot als het oog, bij de heikikker is het de grootte van het trommelvlies ongeveer twee derde van de oogdiameter. Mannetjes blijven kleiner dan vrouwtjes en zijn in de voortplantingstijd te herkennen aan de verdikte voorpoten en de witte keel en vaak een grijzige waas over hun normale kleur. De heikikkermannen krijgen in de voortplantingsperiode een hemelsblauwe waas. Deze periode duurt bij beide soorten over het algemeen slechts een week. Heikikkers produceren dan ook een klokkend geluid, de bruine kikkers maken een laag knorrend geluid.
De heikikker heeft vaak een lichte rugstreep en is verder evenals de Italiaanse springkikker (R. latastei) van de bruine kikker te onderscheiden doordat een bruine kikker een stompere en grotere kop heeft, waardoor de ogen kleiner lijken. De springkikker (Rana dalmatina) lijkt eveneens op de bruine kikker en komt vrij dicht bij de Benelux voor in Duitsland. Recent is de soort in Drenthe aangetroffen, maar hij is daar hoogstwaarschijnlijk geïntroduceerd.[5] De springkikker heeft veel langere poten en is erg effen gekleurd. De kleur doet denken aan die van kipfilet.
De groene kikkers uit het geslacht Pelophylax hebben vrijwel altijd een groene kleur, waardoor ze makkelijk te onderscheiden zijn. Voorbeelden zijn de poelkikker of kleine groene kikker (Pelophylax lessonae), de middelste groene kikker of bastaardkikker (Pelophylax kl. esculentus) en de meerkikker of grote groene kikker (Pelophylax ridibundus). De bruine kikker heeft ook een kenmerkende zwarte vlek achter en op het trommelvlies. Ook de ogen van de bruine kikker zijn wat verder uit elkaar geplaatst dan die van de groene kikkers.
Van de padden zoals de gewone pad, de rugstreeppad en de groene pad is de soort makkelijk te onderscheiden door de gladde huid en de kikkerachtige bouw, zoals de lange achterpoten en platte kop.
De larven zijn lichtbruin gekleurd, ze hebben lichtere stipjes en een relatief lange staart. De mondvelden van de larven zijn geschikt als determinatiekenmerk, met een sterke loep is het mogelijk de mondvelden te inspecteren en zo de structuur van de liptandjes te bepalen. Op de onderlip zijn vier rijen aanwezig, de larven van de meerkikker en de Iberische meerkikker hebben hier drie rijen. Van de vier rijen tandjes zijn er drie onderbroken. Heikikkerlarven hebben twee rijen op de bovenlip, waarvan de onderste is onderbroken, en drie op de onderlip. De springkikker heeft net als de bruine kikker vier rijen onderlipstandjes maar slechts drie rijen bovenlipstandjes.[6]
Mannetjes wachten op vrouwtjes in het water.
Paargreep of amplexus.
Kikkerdril tussen de waterplanten.
Een larve, enkele weken oud.
De bruine kikker is in Nederland en België de eerste kikker die de eiklompen afzet en trekt al vanaf half februari naar het voortplantingswater. Tussen maart en april is de voortplantingsperiode alweer voorbij en begeven de dieren zich naar het zomerverblijf. In andere delen van Europa vindt de voortplanting later plaats, in de Alpen pas in juni. Ook andere kikkers in Nederland en België zetten de eieren pas vanaf april af, zoals de Europese boomkikker, de rugstreeppad en de geelbuikvuurpad. Doordat de larven van de bruine kikker van de eieren van andere soorten kunnen leven, hebben deze soorten een kleinere overlevingskans. De afzet van bruine kikker gaat opvallend snel, na 1 tot 3 dagen zijn alle eieren afgezet. Vermoedelijk zijn de weersomstandigheden en de algenbloei in het water cruciaal bij het starten van het afzetten van de eieren.
Als de paartijd in aantocht is verzamelen de kikkers zich bij de voortplantingswateren. Net als andere kikkers is de bruine kikker zeer honkvast en zoekt ieder jaar hetzelfde water op. De mannetjes blijven in groepen en kijken richting de zon, zodat hun witte kelen goed te zien zijn. Ook beginnen ze zacht te kwaken, wat de vrouwelijke kikkers aantrekt. De mannetjes hebben geen uitwendige kwaakblaas, maar wel inwendige kwaakblazen, waardoor het geluid dat ze produceren niet ver draagt. Ze produceren een zacht knorrend gekwaak wat doet denken aan het spinnen van een kat. Het kan verward worden met de roep van het kleinst waterhoen en de houtsnip. De vrouwtjes zitten in de begroeide delen aan de oever. Als deze naar de mannetjes toe gaan worden ze omklemd door een van de mannetjes, de twee kikkers blijven vrij lang in deze positie, die de amplexus wordt genoemd. Tijdens de paartijd hebben de mannetjes daartoe paarborstels, eeltachtige knobbels op hun duimen, waarmee ze de vrouwtjes steviger kunnen vasthouden. Pas als het vrouwtje de eieren afzet, wat het mannetje merkt door haar gekromde rug, bevrucht hij de eieren met zijn sperma en laat haar korte tijd later los.
’s Nachts worden de meeste eiklompen afgezet in ondiep water, op een diepte van 5 tot 30 cm en meestal tussen de waterplanten. Meestal zet een vrouwtje één klomp af, zelden twee, die bestaat uit 700 tot 4500 eieren.[6] Vaak worden in het voortplantingswater vele eierklompen door verschillende vrouwtjes bij elkaar afgezet, hierdoor worden temperatuurschommelingen geabsorbeerd en is de kans op predatie kleiner.[7] Een nadeel is een hogere sterfte onder de jongere larven ten opzichte van de oudere larven, door predatie en door zuurstoftekort of hypoxie.[4]
De eieren hebben een doorsnede van 1,7 tot 2,8 millimeter exclusief het beschermende gelei-achtige omhulsel van 8 tot 10 mm. Na ongeveer 1 à 2 weken komen de eieren uit, bij koude weersomstandigheden kan het tot een maand duren. De kikkervisjes worden ongeveer 4,5 centimeter lang. In uitzonderlijke gevallen overwinteren de larven, waardoor ontwikkeling aanzienlijk langer duurt. Deze larven worden de reusvorm genoemd, ze kunnen 7 cm lang worden. De kikkervisjes leven voornamelijk van plantaardig materiaal als algen. Ze schrapen dat van een substraat met de achter elkaar geplaatste raspjes op het mondveld, dat als zuignap fungeert.
De kikkervisjes krijgen steeds meer kenmerken van een adult, de achterpootjes worden groter en na verloop van tijd komen de voorpootjes tevoorschijn. Vervolgens verandert de lichaamsvorm en verdwijnt de staart. De bek en het spijsverteringskanaal ondergaan ook een zeer ingrijpende metamorfose, door overschakeling naar een carnivore levenswijze. Deze laatste gedaanteverwisseling vindt desondanks binnen enkele dagen plaats.
Dan klimmen de gemetamorfoseerde bruine kikkertjes uit het water, ze zijn ongeveer 1 tot 1,6 cm lang. Het verlaten van het water vindt vaak 's nachts of bij regen overdag plaats, er zijn vele kikkertjes die over land uitzwermen, dit wordt de kikkerregen genoemd. De kleine kikkertjes lijken in groepen voor te komen, maar ze zoeken snel een eigen plek en leven solitair. Na de metamorfose duurt het nog 2 tot meestal 3 jaar voor de dieren geslachtsrijp zijn waarbij ze elkaar weer opzoeken voor de voortplanting. Ze groeien echter snel; al in de eerste herfst na de metamorfose zijn ze al 3 tot 3,5 centimeter, het volgende jaar al 5 cm.[6] De bruine kikker bereikt in de natuur een leeftijd van ongeveer 6 tot 8 jaar maar er zijn exemplaren beschreven van meer dan 10 jaar oud.
De bruine kikker is een typische bodembewoner. Desondanks kan hij wel degelijk klimmen, b.v. in een conifeerhaag. Dankzij de krachtige en lange achterpoten is het een uitstekende springer en zwemmer. Het zwemvermogen wordt verder vergroot door de zwemvliezen tussen de tenen, die voor een efficiëntere voortstuwing zorgen. Meestal wordt de kikker op enige afstand van het water aangetroffen, zo'n 800 tot 1000 meter. Alleen tijdens de voortplantingstijd of op warme dagen wordt het water opgezocht.
De overwintering vindt vaak op de bodem van een poel plaats, maar kan zich ook op het land voltrekken. De kikkers verzamelen zich rond de overwinteringsplaats waarbij soms de mannetjes kwaken. Soms worden actieve kikkers waargenomen onder het ijs.[6]
De bruine kikker is nachtactief, de trek naar het voortplantingswater vindt tijdens de schemering of 's nachts plaats. Alleen in de voortplantingstijd zijn de kikkers zowel overdag als 's nachts actief. De larven en pas gemetamorfoseerde dieren zijn dagactief en schuilen 's nachts.
's Nachts gaat de bruine kikker op jacht en springt hij door de bossen over de bodem, op zoek naar voedsel. De bruine kikker kan zoals de meeste kikkers statische beelden niet scherp zien en hapt naar alles wat beweegt en in de bek past. De kikker grijpt de prooi met de snelle schiettong en duwt ze met behulp van de ogen omlaag. Op het menu staan voornamelijk ongewervelden als insecten (kevers, sprinkhanen), wormen, duizendpoten en (naakt-)slakken. Af en toe worden kleine gewervelde dieren gegeten zoals muizen en kleinere kikkers.
Volwassen kikkers hoeven maar twee tot drie keer per week te eten, in tegenstelling tot de jongen. Deze moeten veel voedsel eten om probleemloos verder te kunnen groeien.
De bruine kikker heeft vele vijanden, in Europa zijn zo'n 20 soorten vogels die de kikker eten, zoals de witte en zwarte ooievaar, de bosuil en de buizerd. Vijandelijke zoogdieren zijn de bunzing, de das en de vos. Ook scharrelaars als de bruine rat en het wild zwijn eten de kikker als ze de kans krijgen. Grote roofvissen als de forel jagen onder water op bruine kikkers, op de oever en op het land is de ringslang een belangrijke vijand.
Met name de ringslang is voor zijn voedsel deels afhankelijk van de bruine kikker, andere kikkers worden ook gegeten maar zijn vaak niet zo algemeen. Ook het voorkomen van een aantal marterachtigen kan afhankelijk zijn van de populatiegrootte van de bruine kikker.[3] De pas uitgekomen larven worden vaak gegeten door kleine watersalamanders.
De bruine kikker is in Nederland en België een beschermde soort die op de lijst van amfibieën staat, net als alle andere inheemse amfibieën. Door de IUCN wordt de soort als niet bedreigd beschouwd (Least Concern)[1] en de kikker staat ook niet op de CITES-lijst.[3]
De bruine kikker komt in het grootste deel van zijn verspreidingsgebied algemeen voor, alleen in het zuidelijkste deel is de soort zeldzamer. Geïsoleerde populaties worden als kwetsbaar beschouwd. Er is een hoge tolerantie voor cultivering van het landschap door de mens, alleen bij grootschalige aanpassingen of veranderingen die een grote invloed hebben op de kikker gaan de populaties achteruit. Voorbeelden zijn de drooglegging van moerassen, overbegrazing door vee of grootschalige bouwprojecten. Andere bedreigingen zijn vervuiling, met name van het oppervlaktewater. De bruine kikker wordt samen met de meerkikker (Pelophylax ridibundus) het meest gebruikt als studieobject in het onderwijs en de geneeskunde. Hiervoor worden de dieren niet gekweekt maar verzameld in de natuur en gedood, wat als vanzelfsprekend een negatieve invloed op de populatiegrootte heeft.
Sommige menselijke aanpassingen echter leiden juist tot een toename van het aantal en de verspreiding van de bruine kikker, zoals de aanleg en het onderhoud van poelen en vennen in bossen.
De bruine kikker werd in 1758 beschreven door Carolus Linnaeus. De soort is ook beschreven onder andere namen, zoals Rana hyla (Linnaeus 1758), Rana muta (Laurenti 1768) en Rana alpina (Laurenti 1768). De ondersoort R. r. pyrenaica werd in 1993 door Serra-Cobo als aparte soort beschreven; de Pyreneeën-beekkikker (Rana pyrenaica). Er zijn tegenwoordig vier ondersoorten, inclusief R. t. temporaria, die onderstaand met verspreidingsgebied zijn weergegeven.
In het water
Exemplaar uit de Veluwe
Exemplaar uit Noorwegen
Exemplaar uit Griekenland
Mannetje met kussentje bij de duim
Eieren van de bruine kikker
Referenties
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Rana temporaria op Wikimedia Commons. De bruine kikker (Rana temporaria) is een kikker uit de familie echte kikkers (Ranidae). De bruine kikker is een van de bekendste soorten kikkers en komt in grote delen van Europa voor. Het is tevens een van de algemeenste kikkersoorten, ook in Nederland en België. Andere benamingen in het Nederlandse taalgebied zijn brune puut (Zeeuws) en broene kwekker (Limburgs).
Buttsnutefrosk eller vanleg frosk (Rana temporaria) er eit amfibium i ordenen halelause padder. Han er den amfibiearten som finst lengst nord i Eurasia, og er den mest utbreidde froskearten i Noreg.
Buttsnutefrosk er som alle norske amfibium og reptil freda. Han er likevel nokså vanleg i Noreg, og er ikkje rekna som truga.
Fargane til frosken varierer ein del med temperaturen. Oversida er brun, raudbrun eller gråbrun med mørke teikningar, særleg på bakbeina. Undersida er lys, gjerne med mørke flekkar. Buttsnutefrosk skil seg frå spissnutefrosk ved at han har buttare snute og kan bli litt større, rundt 7-10 cm lang. Vanleg frosk og spissnuta frosk er såpass like at dei fleste vil ha vanskeleg for å sjå skilnad på dei. Det sikraste skiljeteiknet er songen til hannane om våren.
Buttsnutefrosk finst i størsteparten av Europa, med ei sørgrense sentralt på Den iberiske halvøya og nord i Italia, Hellas og Bulgaria. Austgrensa går vest i Sibir og nord i Kasakhstan.
Buttsnutefrosk er ein robust art med små krav til leveområdea. I Noreg finst han over heile landet opp til 1000 meter over havet. Det finst spreidde bestandar i fleire fjellområde, og det høgaste frosken er funne er 2700 moh. i Pyreneane.
I nord føretrekk arten å gyta i dammar med ei relativt grunn strand i sola, men han gyt òg i tjern og gardsdammar. Vanleg frosk finst sjeldan i dammar med fisk, og egg og rumpetroll toler ikkje like surt vatn som spissnutefrosk. Vanleg frosk gyt difor gjerne i mellombels vassamlinger. Artsnamnet temporaria tyder 'mellombels'.
I april-mai (avhengig av klima), så snart isen går, samlar begge kjønn seg til gyting i gytedammen. Hannen lokkar med ein vedvarande knurrande «rrrrrrrr». Hoa legg dei 400-2000 egga i faste geléklumpar. Eggklasane vil oftast søkke til botnen, men flyt gjerne opp i seinare fasar av utviklinga. Larvane (rumpetrolla) går på land i juli-august og blir kjønnsmodne etter 2 til 3 år. Arten overvintrar som oftast på botnen av ein dam eller bekk, der han pustar med huda for å få oksygen.
Buttsnutefrosk eller vanleg frosk (Rana temporaria) er eit amfibium i ordenen halelause padder. Han er den amfibiearten som finst lengst nord i Eurasia, og er den mest utbreidde froskearten i Noreg.
Buttsnutefrosk er som alle norske amfibium og reptil freda. Han er likevel nokså vanleg i Noreg, og er ikkje rekna som truga.
Buttsnutefrosk eller vanlig frosk (Rana temporaria) er den vanligste froskearten i Norge. Den kan bli litt større enn spissnutet frosk, ca. 7–10 cm lang, og har en butt snute. Fargene varierer en del med temperaturen, men undersiden er lys (gjerne rødlig hos hannen) og oversiden brun, rødbrun eller gråbrun med mørke tegninger, særlig på bakbeina. I paringstiden om våren får hannen en blålig farge, mens hunnene gjerne blir ensfarget mørk brun. Vanlig frosk og spissnutet frosk er såpass like at de fleste vil ha vanskelig for å se forskjell på dem. Det sikreste skilletegnet er hannenes sang om våren.
Buttsnutefrosk finnes over hele landet opp til 1000 meter over havet. Arten er den amfibiearten som finnes lengst nord i Eurasia og er en robust art med små krav til leveområdene. Her i nord foretrekker arten å gyte i dammer med en relativt grunn, soleksponert «strand», men den gyter også i tjern, myrer og gårdsdammer. Vanlig frosk finnes sjelden i dammer med fisk, og egg og rumpetroll tåler ikke like surt vann som spissnutet frosk. Vanlig frosk gyter derfor fortrinnsvis i midlertidige vannsamlinger, derav artsnavnet temporaria (midlertidig).
I mars–mai (avhengig av klima) samles begge kjønn til gyting i gytedammen så snart isen går. Hannen lokker med en vedvarende knurrende «rrrrrrrr». Hunnen legger de 400–2000 eggene i faste geléklumper. Eggklasene vil oftest synke til bunnen, men flyter gjerne opp i senere faser av utviklingen. Larvene (rumpetrollene) går på land i juli–august og blir kjønnsmodne etter 2 til 3 år. Arten overvintrer som oftest på bunnen av en dam eller bekk, der den puster med huden for å få oksygen.
Buttsnutefrosk er fredet (sammen med alle norske amfibier og reptiler), men er et relativt vanlig dyr og står ikke oppført på Nasjonal rødliste 2006.
Buttsnutefrosk eller vanlig frosk (Rana temporaria) er den vanligste froskearten i Norge. Den kan bli litt større enn spissnutet frosk, ca. 7–10 cm lang, og har en butt snute. Fargene varierer en del med temperaturen, men undersiden er lys (gjerne rødlig hos hannen) og oversiden brun, rødbrun eller gråbrun med mørke tegninger, særlig på bakbeina. I paringstiden om våren får hannen en blålig farge, mens hunnene gjerne blir ensfarget mørk brun. Vanlig frosk og spissnutet frosk er såpass like at de fleste vil ha vanskelig for å se forskjell på dem. Det sikreste skilletegnet er hannenes sang om våren.
Buttsnutefrosk finnes over hele landet opp til 1000 meter over havet. Arten er den amfibiearten som finnes lengst nord i Eurasia og er en robust art med små krav til leveområdene. Her i nord foretrekker arten å gyte i dammer med en relativt grunn, soleksponert «strand», men den gyter også i tjern, myrer og gårdsdammer. Vanlig frosk finnes sjelden i dammer med fisk, og egg og rumpetroll tåler ikke like surt vann som spissnutet frosk. Vanlig frosk gyter derfor fortrinnsvis i midlertidige vannsamlinger, derav artsnavnet temporaria (midlertidig).
I mars–mai (avhengig av klima) samles begge kjønn til gyting i gytedammen så snart isen går. Hannen lokker med en vedvarende knurrende «rrrrrrrr». Hunnen legger de 400–2000 eggene i faste geléklumper. Eggklasene vil oftest synke til bunnen, men flyter gjerne opp i senere faser av utviklingen. Larvene (rumpetrollene) går på land i juli–august og blir kjønnsmodne etter 2 til 3 år. Arten overvintrer som oftest på bunnen av en dam eller bekk, der den puster med huden for å få oksygen.
Buttsnutefrosk er fredet (sammen med alle norske amfibier og reptiler), men er et relativt vanlig dyr og står ikke oppført på Nasjonal rødliste 2006.
Multimedia w Wikimedia Commons Żaba trawna (Rana temporaria) – gatunek płaza z rodziny żabowatych. Podobnie jak żaba dalmatyńska i żaba moczarowa należy do tzw. żab brunatnych, która to nazwa bierze się od koloru skóry tych zwierząt. Gatunek posiada szeroki zasięg występowania, obejmujący większą część Europy (w tym północne wybrzeża kontynentu) i zachodnią Azję. Zasiedla różnorodne siedliska klimatu umiarkowanego, zwłaszcza lasy. Rozmnaża się w płytkich zbiornikach wodnych. Duży wpływ na rozród wywiera temperatura, swój udział mają też szerokość geograficzna i drapieżnictwo. Występuje kijanka żywiąca się roślinami wodnymi, glonami i drobnymi zwierzętami wodnymi. Osobniki dorosłe są mięsożerne, poza sezonem rozrodczym wiodą lądowy tryb życia, polując zmierzchem i nocą. Zdarzają się przypadki zmiany płci. Ten pospolity płaz nie jest zagrożony wyginięciem, pomimo to figuruje w licznych Czerwonych Księgach i Listach. Negatywny wpływ wywierają nań m.in. zanieczyszczenie środowiska i fragmentacja siedlisk.
Autorem uznawanej nazwy taksonomicznej jest Karol Linneusz. W swym dziele Systema Naturae wśród cech taksonomicznych zwrócił uwagę m.in. na palce płaza[5]. Nazwa gatunkowa zwierzęcia posiada liczne synonimy, między innymi Rana aragonensis Planca Soler, Rodriguez Vieites & Suarez Martinez, 1995, którą uznano za tożsamą z żabą trawną w 2002 (Veith et al.), a także Rana honnorati Héron-Royer, 1881 – gatunkowi przypisał ją ten sam autor rok później[2].
Wraz z żabą moczarową i dalmatyńską należy do żab brunatnych[6]. Pod względem ekologii wykazuje duże podobieństwo do pierwszej z wymienionych i prawdopodobnie z nią konkuruje w środowisku naturalnym[7].
W języku angielskim jako określenie gatunku funkcjonuje także nazwa European red frog[8].
Osiąga 7–9, rzadziej 11 cm długości[9]. Największe rozmiary cechują osobniki z umiarkowanych szerokości geograficznych, przerastające płazy z południa i północy, mimo że to wśród tych ostatnich najwyższa jest średnia wieku, dodatnio korelującego z wielkością. Geny odpowiadają za tę zmienność tylko częściowo[10].
Poszczególne osobniki żaby trawnej różnią się od siebie ubarwieniem. Gładka skóra tego gatunku obfituje w chromatofory[11]. Ich grzbiety mogą przybierać barwy różnych odcieni brązu (szarobrązowe, oliwkowobrązowe), żółci, szarości, spotyka się też oliwkowe i rudawe. Grzbiet i boki pokrywa drobne[1] lub większe ciemne plamkowanie[9]. Od oka do nasady kończyn przebiega trójkątna ciemnobrunatna plama skroniowa[12]. Szyję zdobi ciemna plama w kształcie litery V[1]. Tylne łapy zdobią poprzeczne pasy[9]. Brzuszna strona ciała przyjmuje kolory białe, żółtawe i szarawe z plamkowaniem brązowym, brązowoszarym lub czarnym[1].
Głowa jest mała[12]. Źrenica oka leży horyzontalnie. Pysk określa się jako zaokrąglony[1], krótki i tępy[9] lub szeroki, ostro zakończony[12] (zaostrzeniu pyska jedne źródła przeczą[9], a z innych wynika, że jest bardziej zaostrzony, niż u żab zielonych[11]). Tylna część języka jest wolna i rozwidlona. Występują zęby lemieszowe[1].
Ciało jest korpulentne[1], wydłużone, krępe[11]. Mostek i omosternum są skostniałe[1].
Stosunek długości ciała do długości goleni wynosi 1,76-2,0. Gdy płaz ustawia swe długie, silne, zdolne do wykonywania dalekich skoków[11] tylne łapy wzdłuż ciała, staw skokowy górny znajduje się w okolicy oka[1]. Nigdy nie sięga jednak końca pyska[9]. Wewnętrzny guzek śródstopia jest krótszy od pierwszego palca 2,2-4,4 raza. Palce spaja błona pławna[1], niezbyt silnie rozwinięta[11].
Obserwuje się dymorfizm płciowy. Samice osiągają większą długość ciała, niż płeć przeciwna. Różnice te zmniejszają się z wiekiem[13]. U samców występują wewnętrzne parzyste worki rezonansowe, a także opuszki na pierwszym palcu. Podczas sezonu godowego ich podgardle przybiera barwę niebieskawą. Wtedy też samce ubarwione są jasno, szarawo, samice zaś brązowo i rudo[1].
Skóra żaby trawnej wydziela peptydy temporyny o działaniu antybakteryjnym przeciwko bakteriom Gram(+). Złożone z 10-13 reszt aminoacylowych, stanowią najmniejsze dotąd poznane naturalne antybakteryjne peptydy. Przypominają one budową podobne związki o właściwościach hemolitycznych, same takich nie posiadają[14].
Badania poziomu cukru we krwi, glikogenu wątrobowego i tłuszczu oraz gonad wykazały, że zmieniają się one w zależności od pory roku. U osobników, które wkroczyły już w okres godowy, choćby w marcu, a także w czerwcu, lipcu i listopadzie, odnotowano wysoki poziom cukru: 54–62 mg/100 ml. Hiperglikemia wiąże się z szybkim rozwojem tkanki tłuszczowej, po czym następuje rozwój gonad, kiedy to cukier spada do około 40 mg%. Wzrasta ponownie pod koniec regeneracji gonad, kiedy to zwraca uwagę głównie synteza glikogenu w wątrobie. W czasie godów odnotowano hiperglikemię wiążącą się z gwałtownym uszczupleniem rezerw energetycznych. Po sezonie godowym w kwietniu i maju cukier utrzymuje się na niskim poziomie, nie występuje akumulacja rezerw energetycznych. Organizm płaza naprawia uszkodzenia, prawdopodobnie rośnie. W zimie glukoza ponownie obniża się do 40 mg%. Organizm korzysta wtedy ze zgromadzonych rezerw glikogenu i tłuszczu. Zaobserwowano także dymorfizm płciowy: od czerwca do września wyższy poziom cukru cechuje samice, od września do stycznia – samce. Różnice te łączy się z odmiennym tempem regeneracji gonad u obu płci[15]. Poza tym samce dysponują większymi rezerwami, niż samice. Różnice pomiędzy płciami w tym zakresie maleją (a same rezerwy rosną) w miarę poruszania się na północ[16].
Płaz posiada bardzo szeroki zasięg występowania, obejmujący większą część Europy i przyległe rejony Azji. Na północy sięga Norwegii, Finlandii i Federacji Rosyjskiej, dochodząc na wschodzie Norwegii do północnego wybrzeża kontynentu[2] (północne wybrzeże Morza Białego, południowe – Morza Barentsa[1], jest to jedyny płaz Przylądka Północnego[11]). Na południu osiąga północną Hiszpanię, granica jego zasięgu przebiega jednak na północ od Portugalii. Sięga północnych Włoch, na górzystych terenach Bałkanów występują rozsiane populacje. Na zachodzie zwierzę sięga Irlandii, na wschodzie zaś azjatyckich ziem Federacji Rosyjskiej i północnego Kazachstanu[2]. Dokładniej granica zasięgu przebiega na Ukrainie wzdłuż linii: obwód odeski – obwód mikołajowski – obwód kirowohradzki – obwód zaporoski, po czym zmierza na północ do obwodów dniepropetrowskiego i charkowskiego. W Federacji Rosyjskiej granica przebiega przez następujące obwody: obwód biełgorodzki, obwód woroneski, obwód tambowski, obwód penzeński, obwód uljanowski, obwód samarski, obwód orenburski, po czym wstępuje do Kazachstanu, skąd mniej więcej południkowo kieruje się na północ[1].
Obszar zasięgu obejmuje następujące państwa[2]: Albania, Andora, Austria, Białoruś, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Czarnogóra, Czechy, Dania, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Liechtenstein, Luksemburg, Macedonia, Niemcy, Norwegia, Polska, Rumunia, San Marino, Serbia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Ukraina[1], Węgry, Wielka Brytania, Włochy. Wedle niektórych źródeł płaza spotyka się też w Chinach[1] i Japonii[1][9].
Sądzi się, że w Europie Środkowej gatunek ten rozprzestrzenił się w plejstocenie[11].
Żaba trawna żyje w klimacie umiarkowanym[12]. Zasiedla różnorodne habitaty, zarówno lądowe, jak i wodne. W tym pierwszym przypadku preferuje tereny leśne, przy czym bytuje w lasach liściastych, iglastych i mieszanych. Zamieszkuje też tundrę, stepy, busz i tereny porośnięte krzewami, łąki, zarówno suche, jak podmokłe, polany leśne, tereny trawiaste, bagna[2] i torfowiska[6]. Spotyka się ją też na polach, w ogrodach, parkach, nie tylko na obszarach rolniczych, ale także w miastach[2]. W górach sięga aż do hal i turni, do wysokości 3000 m n.p.m., w Tatrach jednak tylko do 2000 m[11]. Zwierzę zajmuje też szeroki wachlarz zbiorników wodnych, tymczasowych i stałych: stawy, rzeki i jeziora, także wśród środowisk zmodyfikowanych działalnością ludzką[2]. Wydaje się, że w północnej i południowej części zasięgu występowania płaz spędza więcej czasu w wodzie. Na północy zasiedla głównie las i tundrę na obrzeżach jezior. Na południowej granicy obszaru swej bytności zajmuje tylko miejsca wilgotne, nawet bardziej, niż sympatryczna z nią żaba moczarowa, choć w innych częściach zasięgu występowania to ta druga jest bardziej wilgociolubna. R. arvalis uchodzi też za bardziej ciepłolubną. Żaba trawna preferuje środowiska chłodniejsze i mniej wilgotne, a w europejskiej części Federacji Rosyjskiej także bardziej zadrzewione, niż żaba moczarowa. Stosunek liczebności tych dwóch gatunków w danym terenie zmienia się z roku na rok. W centrum zasięgu występowania R. temporaria zasiedla bardziej różnorodne zbiorniki wodne, niż na obrzeżach[1].
Płaz ten, swoją drogą odporny na zimno i niekorzystne warunki atmosferyczne[11], zimuje w wodzie[1], zagrzebany w mule[9]. Hibernację odbywa w rowach, źródłach, stawach, jeziorach, na mokradłach, w rzekach. W tym wypadku preferuje wody płynące. Grupuje się wtedy w duże grupy liczące nawet kilka tysięcy osobników. Okres zimowania zależy od długości i szerokości geograficznych. Rozpocząć się może od sierpnia do listopada, a skończyć od lutego do początku czerwca[1]. W Europie Środkowej żabę spotyka się od lutego do listopada[6]. W Skandynawii zachowuje ona aktywność przez 3-7 miesięcy[16].
Nie licząc okresu rozrodczego, płaz wiedzie lądowy tryb życia, jego aktywność przypada na zmierzch i na noc. W czasie godowym obejmuje ona także dzień[9].
Żaba trawna żywi się na lądzie, spożywając dżdżownicowate, ślimaki, owady[1], pająki[11]. Na północy większy udział w jej jadłospisie ma zdobycz wodna: owady i mięczaki[1]. W przypadku starych, dużych osobników odnotowano zachowania kanibalistyczne w stosunku do młodych żab[11]. Na polowanie wyrusza o zmierzchu lub podczas deszczu[11]. Sama z kolei stanowi zdobycz łasicowatych. Sądzi się, że dynamika populacji tych ssaków zależy od liczebności i dynamiki populacji żab trawnej i moczarowej. Oba gatunki z rodzaju Rana łączą także podobne pasożyty[1].
Rozród odbywa się od lutego[9] albo marca[1] (w Polsce od końca marca[9]) do późnego czerwca, zazwyczaj w kwietniu[1]. Przebiega w zarośniętych[9] zbiornikach wodnych o głębokości od 5 do 50 cm, jak stawy, jeziora, bagna, rowy, rzeki o wolnym nurcie[1]. R. temporaria do zbiornika rozrodu przemieszcza się od zmierzchu do północy[9]. Wedle starszych badań Juszczyka czynnikiem mającym największy wpływ na te migracje jest temperatura powietrza, nowsze zaś uznają zań temperaturę wody[17]. Samce nawołują samice odgłosem przypominającym ciche mruczenie[9][6]. Występuje ampleksus piersiowy, który może zdarzyć się także na lądzie, w drodze płazów do stawu[1].
Czas złożenia skrzeku także zależy od temperatury[18]. Zwykle wiele samic składa jaja w jednym miejscu, nieopodal brzegu zbiornika[9]. Wedle niektórych źródeł samica nie szuka sobie starannie odpowiedniego dla tego celu miejsca[11]. Skrzek ma postać galaretowatych, kulistych kłębów[9] liczących 670-4500 jaj, tworzących razem wielkie agregacje liczące nieraz setki takich pojedynczych kłębów. Minimalizuje to wahania temperatury, nieco wyższej, niż otaczającej je wody i chroni przed niewielkimi drapieżnikami, zwłaszcza bezkręgowcami i traszkami. Tak więc młode są dzięki temu bezpieczniejsze, a także szybciej się rozwijają (wyjątkiem są te znajdujące się w dolnych częściach agregatu, gdyż leżące wyżej zużywają potrzebny im tlen). To właśnie stanowi przyczynę wybierania przez żabę trawną płytkich wód dla rozrodu[1]. W Tatrach odnotowano także składanie jaj w wilgotnym mchu – na lądzie w bezpośredniej bliskości zbiornika wodnego[11].
Larwy nie przypominają osobników dorosłych. Większość ich przystosowań rozwinęła się w trakcie ewolucji wtórnie, a wśród larw ich przodków podobieństwo do dojrzałych płazów było większe[19]. Żywią się detrytusem, glonami i roślinami wodnymi, w mniejszej ilości zaś pokarmem zwierzęcym. Tuż po wylęgnięciu się zjadają roztocze, skoczogonki i larwy muchówek. W miarę ich rozwoju zwiększa się różnorodność spożywanego przez nie pożywienia[1]. Ich aktywność, w tym ta poświęcona żerowaniu, koreluje dodatnio z szerokością geograficzną. Podczas gdy w obliczu drapieżnika kijanki z większości populacji zmniejszają aktywność, te z północy nadal ją zachowują. W ich wypadku zatem ceną za szybkie tempo wzrostu jest większa śmiertelność[20]. Kijanki gromadzą się w płytkiej wodzie osiągając zagęszczenie około setki larw na jeden litr wody (czasem nawet kilkaset osobników na litr). Obszar gromadzenia się zwierząt może zajmować kilkaset m². Podobnie ma się sprawa z żabkami tuż po przeobrażeniu[1].
Kijanki przeobrażają się od czerwca do sierpnia. Przechodzące metamorfozę larwy są różnej wielkości[1]. Na większej części zasięgu geograficznego drapieżnictwo negatywnie wpływa na rozmiary przeobrażających się larw[20], a nawet opóźnia czas przemiany[21]. Na północy jego efekt jest niewielki, może ono oddziaływać dodatnio na wspomnianą wielkość[20]. Metamorfozę przyśpiesza również obniżenie się poziomu wody, co ma większe znaczenie od drapieżnictwa. Jednak przeobrażające się w wysychającym zbiorniku larwy osiągają mniejsze rozmiary i są mniej aktywne[21]. Pierwsze przystępują doń większe osobniki. Wczesna metamorfoza bardziej się opłaca, niż późniejsza, wiąże się bowiem z większymi szansami przetrwania zimy[1]. Skandynawskie badania wykazały, że larwy z północy w laboratorium przeobrażają się szybciej, niż pochodzące z południa. W naturze jednak zależność tę zakłócają lokalne warunki, jak temperatura czy dostępność pokarmu i czas metamorfozy osobników żyjących na tej samej szerokości geograficznej różni się od siebie, nawet w przypadku niezbyt oddalonych od siebie stawów[22]. Na obszarach górskich zaobserwowano zimowanie kijanek[11]. Podczas metamorfozy nowe cechy pojawiają się zwykle przed zaniknięciem larwalnych. Mózgoczaszka zmienia się nieznacznie w przeciwieństwie do rozległych modyfikacji trzewioczaszki. Chondrocyty niszczonych wtedy chrząstek czaszki odróżnicowują się. Większość mięśni zmienia miejsce przyczepu, by sprostać nowym potrzebom, a mięśnie szczękowe i gnykowe przechodzą całkowitą zmianę: istniejące u larwy włókna mięśniowe są zastępowane przez nowe[19]. Po przeobrażeniu żabki mają 1–1,5 cm długości[9], a wedle innych danych średnio 1,61 cm[13]. W czerwcu masowo opuszczają zbiorniki wodne[9].
Dojrzałość płciową zwierzęta te osiągają nie później, niż w 3. roku życia trwającego 6–8 lat, a w Uralu Polarnym nawet 17 lat[1]. Samice osiągają ją rok później, niż samce. Cechuje je wobec tego w czasie dojrzewania większa masa ciała. Poza tym u samic wiek i długość ciała w czasie osiągnięcia dojrzałości korelują ze sobą w dużym stopniu, u samców takiej zależności się nie dostrzega. Osobniki o krótszym okresie aktywności rosną wolniej, ale w końcu osiągają większe rozmiary. Występuje też u nich większy dymorfizm płciowy. Przeżywalność u obu płci wynosi 0,8[13].
Badania przeprowadzone w Niemczech ujawniły wyższy od wynikającego z prawa Hardy’ego-Weinberga odsetek homozygot. Wiąże się on z oddzielaniem od siebie populacji przez autostrady[23]. Wykazano także, że świadczące o zdrowiu cechy larw (jak przeżywalność, wielkość) korelują dodatnio z różnorodnością sekwencji mikrosatelitarnych w populacji. W małych populacjach dryf genetyczny odnosi w porównaniu z selekcją naturalną proporcjonalnie większy wpływ, populacje takie cechują mniejsze zróżnicowanie i gorsza kondycja. Rozdrobnienie ogranicza także potencjał adaptacyjny[24].
Nie występują dobrze rozwinięte chromosomy płci. W niektórych populacjach z determinacją płci (a ściślej z płcią męską) wiąże się mikrosatelitarny locus RtSB03, w innych zaś takiego związku się nie stwierdza[25]. Odkryto już co najmniej 3 takie markery[26]. Nie można wykluczyć, że za determinację płci odpowiadają liczne czynniki związane z różnymi chromosomami. Sytuację komplikują rekombinacje materiału genetycznego i fenotypowe zmiany płci[25]. Udokumentowano przypadki, w których samica stawała się samcem. Uważa się, że z jej związku z kolejną samicą przychodzą na świat tylko samice. W badaniach tych nie odnotowano natomiast sytuacji przeciwnej, w której samiec zmieniałby płeć. Wysunięto teorię, wedle której miałoby to na celu ochronę nieulegającego rekombinacji chromosomu Y. Spotyka się populacje ze znaczną przewagą samic, ale zjawisko zmiany płci i jednopłciowego skrzeku zdarza się zbyt rzadko i przejściowo, by zadecydować o takiej strukturze populacji[26].
Badania morfometryczne, osteologiczne i elektroforetyczne śródziemnomorskich gatunków tzw. grupy żaby trawnej (prócz wspomnianej Rana iberica, Rana cameranoi, Rana macrocnemis, Rana holtzi, Rana dalmatina, Rana graeca, Rana latastei) pozwoliły zrekonstruować drzewo rodowe tej grupy, przy czym dane elektroforetyczne okazały się do tego celu najlepsze. Zgodnie z nimi linia żaby trawnej i R. ibericae oddzieliła się od reszty w późnym plejstocenie[27].
Wśród drobnoustrojów nękających gatunek wymienić można wirusy Iridivirus, znalezione w wątrobie osobników cierpiących na krwotoki, którym często towarzyszą owrzodzenia. Wcześniej za związany z chorobą patogen uważano bakterię Aeromonas hydrophila, uznaną później za oportunistyczną. Ze wspomnianych osobników wyizolowano też cząstki przypominające adenowirusy[28].
Na żabach trawnych pasożytują też nicienie, jak np. Oswaldocruzia filiformis znaleziona u 64% populacji na wschodzie Irlandii. Bytuje ona w proksymalnej połowie jelita cienkiego dorosłych płazów przez cały rok. U kijanek dotychczas jej nie stwierdzono[29].
Z kolei na skórze zwierzęcia bytują pasożyty Dermocystidium ranae i Dermosporidium granulosum[30].
Występuje bardzo pospolicie[2], jest zwykle najczęściej spotykanym płazem w lasach[1], Tatrach[11] i najpospolitszą żabą Europy Środkowej[6]. W badaniach z roku 2007 przeprowadzonych w Nadmorskim Parku Krajobrazowym osobniki należące do tego gatunku stanowiły 36% spotkanych płazów[31]. Liczebność gatunku utrzymuje się na stałym poziomie pomimo pewnego spadku w Europie Zachodniej (Hiszpania, Szwajcaria)[2]. Dla przykładu w europejskiej części Rosji na 1000 m² przypada od 1 do 250 osobników[1]. Badania obejmujące razem z żabą trawną także żabę moczarową nie wykazały negatywnego wpływu dużego zagęszczenia osobników na tempo ich wzrostu czy kondycję w przypadku R. temporaria (w przeciwieństwie do drugiego objętego eksperymentem gatunku)[7].
Żabie trawnej nie zagraża wyginięcie. Niekorzystny wpływ wywierają na nią zanieczyszczenie (zwłaszcza pestycydy[6]) i osuszanie terenów, na których się rozmnaża, podobnie jak odłów, tak dla celów medycznych, spożywczych, jak i komercyjnych. Nie sprzyja jej także wylesianie, mogące stanowić przyczynę odwrotu zwierzęcia ku północy[2]. Szwedzkie badania wykazały, że stan wód (wyższe pH, przewodnictwo, stężenia azotynów i azotanów) raczej nie wpływa na rozród żaby trawnej ani moczarowej[32]. Brytyjskie badania fenologiczne stwierdziły, że współczesne zmiany klimatyczne (głównie temperatura) wpływają na czas gromadzenia się płazów i składania skrzeku, jednak nie na moment wylęgania się larw[18].
konwencja berneńska obejmuje gatunek swym załącznikiem III, dyrektywa siedliskowa Unii Europejskiej natomiast V. Poza tym chroni ją ustawodawstwo wielu krajów (w Polsce objęta ochroną częściową[33])[34], płaz figuruje też w licznych czerwonych księgach i listach[2]. Wymienić tu można np. Czerwoną listę kręgowców (płazy Amphibia, gady Reptilia, ptaki Aves, ssaki mammalia) województwa opolskiego[35]. Nie obejmuje jej za to CITES[1]. IUCN od 2004 przyznaje jej status LC (Least Concern – najmniejszej troski). W części zasięgu występowania czyni się starania mające na celu zmniejszenie ilości zwierząt zabijanych na drogach[2].
Żaba trawna (Rana temporaria) – gatunek płaza z rodziny żabowatych. Podobnie jak żaba dalmatyńska i żaba moczarowa należy do tzw. żab brunatnych, która to nazwa bierze się od koloru skóry tych zwierząt. Gatunek posiada szeroki zasięg występowania, obejmujący większą część Europy (w tym północne wybrzeża kontynentu) i zachodnią Azję. Zasiedla różnorodne siedliska klimatu umiarkowanego, zwłaszcza lasy. Rozmnaża się w płytkich zbiornikach wodnych. Duży wpływ na rozród wywiera temperatura, swój udział mają też szerokość geograficzna i drapieżnictwo. Występuje kijanka żywiąca się roślinami wodnymi, glonami i drobnymi zwierzętami wodnymi. Osobniki dorosłe są mięsożerne, poza sezonem rozrodczym wiodą lądowy tryb życia, polując zmierzchem i nocą. Zdarzają się przypadki zmiany płci. Ten pospolity płaz nie jest zagrożony wyginięciem, pomimo to figuruje w licznych Czerwonych Księgach i Listach. Negatywny wpływ wywierają nań m.in. zanieczyszczenie środowiska i fragmentacja siedlisk.
A rã-comum (Rana temporaria Linnaeus, 1758) é uma espécie de anfíbio anuro da família Ranidae,[1] com distribuição natural na Europa e no noroeste da Ásia. Prefere lugares húmidos, passando grande parte da vida adulta em terra, regressando à água apenas para escapar quando se sente ameaçada e para se reproduzir. A fase reprodutiva ocorre na primavera, com os machos a chamar as fêmeas com um particular coaxar, parecido com um grunhido. Após o acasalamento, as fêmeas põem grupos flutuantes de milhares de ovos.
A espécie apresenta um corpo robusto, com 6-9 cm de comprimento,[2] cabeza e focinho pontiagudos, tímpano pequeno e pouco visível e olhos com pupila elíptica horizontal. As pernas são mais curtas do que as rãs-verdes comuns (Pelophylax spp.), mas geralmente o corpo é de menor tamanho. Apresenta hábitos mais nocturnos do que a rã-verde, saindo ao anoitecer e não sendo tão fácil de observar tanto pelos seus hábitos e como pela sua maior raridade. As populações do Sistema Central e do norte da Península Ibérica estão em recessão, devido às mudanças nas valas e canais de irrigação (retirando a cobertura fornecida por plantas aquáticas e cimentando as margens) e ainda devido à poluição das águas.
Os espécimes adultos apresentam pregas na pele das partes laterais do dorso, relativamente paralelas entre si e bem visíveis. As patas dianteiras têm três tubérculos na região palmar e quatro dedos com tubérculos abaixo de cada articulação. A espécie é apresenta grande variação nas cores e forma das manchas dorsais, por isso é capturada para aquários e jardins. Ocorrem em lagoas, mas prefere água corrente.
A parte inferior do corpo é esbranquiçada ou amarelo-acastanhada, por vezes com coloração rosada nas regiões do fémur e anal. Na região da garganta apresenta coloração amarelada ou acinzentada, por vezes escura, com uma banda central mais clara.
A parte superior do corpo geralmente tem escurecimento variável, variando do castanho-cinza escuro ao castanho-avermelhado, sendo esta última coloração especialmente frequente em indivíduos jovens.
Vista lateral.
Detalhe.
Macho e fêmea em cópula.
Girino.
A rã-comum (Rana temporaria Linnaeus, 1758) é uma espécie de anfíbio anuro da família Ranidae, com distribuição natural na Europa e no noroeste da Ásia. Prefere lugares húmidos, passando grande parte da vida adulta em terra, regressando à água apenas para escapar quando se sente ameaçada e para se reproduzir. A fase reprodutiva ocorre na primavera, com os machos a chamar as fêmeas com um particular coaxar, parecido com um grunhido. Após o acasalamento, as fêmeas põem grupos flutuantes de milhares de ovos.
Skokan hnedý (Rana temporaria) je druh európskej žaby.
Je to obojživelník z čeľade skokanovité, nachádzajúci sa vo väčšine Európy na severe v Škandinávii a na východe v Urale, s výnimkou väčšiny Pyrenejského polostrova, južného Talianska a južného Balkánu. Najzápadnejšou hranicou výskytu je Írsko, kde sa dlho a nesprávne predpokladalo, že je to introdukovaný druh. Nachádza sa aj v Ázii a na východ do Japonska.
Má tri odlišné štádiá vývinu – žubrienka, suchozemské mláďa a dospelý jedinec. Majú korpulentné telá so zaobleným pyskom, nožičkami a krátkymi (vzhľadom na ostatné druhy skokanov) zadnými končatinami prispôsobenými na pohyb vo vode a vyskakovanie na pevninu. Často sú zamieňané s ropuchou bradavičnatou (Bufo bufo), ale skokany sa dajú ľahko rozoznať, pretože majú dlhšie nohy, skáču a majú vlhkú pokožku, zatiaľ čo ropuchy sa plazia a majú suchú, bradavicami posiatu pokožku. Vajíčka týchto dvoch druhov sa tiež líšia v tom, že skokany ich majú v zhlukoch, a ropuchy ich kladú v dlhých reťazcoch. Skokany hnedé vylučujú na koži temporin, dechtu podobnú zmes peptidov s antibakteriálnym účinkom.[3] Pomenovaný je podľa tmavých škvŕn na boku hlavy z lat. tempora = spánky, sluchy.[4]
Skokan hnedý a skokan zelený sa chovajú a lovia pre mäso, pretože napr. vo Francúzsku a v Ázii sú žabie stehienka delikatesou.[5]
Pretože je skokan hnedý vo svojom vonkajšom vzhľade veľmi variabilný, boli opísané viaceré varianty/poddruhy.
Medzi izolované poddruhy (hlavne juhozápadná časť areálu rozšírenia), ktoré vznikli geografickou izoláciou v horských oblastiach s klimatickými výkyvmi patria:
Medzi sporné poddruhy patrí:
Dospelý skokan má dĺžku tela od 6 do 9 cm[10] (iný zdroj od 8 do 10 cm[6]), chrbát a boky môžu byť od olivovozelenej[11] do sivohnedej, hnedej, olivovo hnedej, šedej, žltkastej a červenohnedej.[12] Môže však pokožku zosvetliť alebo stmavnúť a prispôsobiť sa okoliu.[11] Ak sa nachádza vo vode s vysokým obsahom železa, môže byť červený.[6] Niektoré jedince majú aj neobvyklého sfarbenia – v Škótsku sa našli čierne aj červené jedince a našli sa aj albíni so žltou kožou a červenými očami.[11] Počas obdobia párenia sa farba samcov zvyčajne zmení do siva.[11] Priemerná hmotnosť dosahuje 22,7 g; samica je zvyčajne o niečo väčšia ako samec. Dožíva sa do 8 rokov.[11] V zajatí sa jedinec dožil až 18 rokov.[13]
Hlava je krátka a zaoblená. Boky, končatiny a chrbát pokrývajú nepravidelné tmavé škvrny[11] a zvyčajne majú tmavú škvrnu za okom.[12] Vo všeobecnosti nemá skokan hnedý stredný chrbtový pruh, ak ho aj má je pomerne slabý.[12] Vzhľadom podobný skokan ostropyský stredný chrbtový pruh má, a ľahko sa od skokana hnedého odlišuje. Podbruško je biele alebo žlté (príležitostne viac oranžové u samíc) a môže byť fľakato hnedé alebo oranžové.[11] Oči sú hnedé s transparentnými vodorovnými zrenicami a majú priehľadné vnútorné viečka na ochranu očí, zatiaľ čo sú pod vodou.[11] Hoci má skokan hnedý dlhšie zadné končatiny ako ropucha bradavičnatá, sú kratšie ako končatiny skokana štíhleho, s ktorým zdieľa časť svojho územného rozšírenia. Dlhšie zadné končatiny a jemnejšie sfarbenie skokana štíhleho sú hlavné črty, ktorými sa líši. Samce majú predné končatiny oveľa silnejšie, čo je spôsobené reprodukčným správaním (samec drží samicu v polohe amplexus).
Vyskytuje sa vo väčšine Európy na sever do Škandinávie vnútri polárneho kruhu a východne po Ural, s výnimkou väčšiny Pyrenejského polostrova, južného Talianska a južného Balkánu. Bol introdukovaný aj na ostrov Lewis and Harris, Shetlandy, Orkneje a Faerské ostrovy. Nachádza sa aj v Ázii a na východ do Japonska.[11][14]
V Írsku bol dlho považovaný za úplne introdukovaný druh,[15] ale genetické analýzy naznačujú, že konkrétne populácie v juhozápadnom Írsku sú skutočne domorodé.[16] Autori navrhujú, že populácia írskych jedincov je zmiešaná skupina, ktorá zahŕňa pôvodné žaby, ktoré prežili posledné ľadové obdobie v refúgiach bez ľadu, prirodzených kolonizátoroch po ústupe ľadu, a nedávnych introdukovaných jedincov zo západnej Európy.[16][17]
Žije tu skokan hnedý severný (rana temporaria temporaria). Vyskytuje sa na celom území Slovenska. Výnimkou sú najnižšie a najvyššie polohy, jeho rozsah je v nadmorských výškach od 220 do 2 200 m n. m.[6]
Mimo obdobia párenia žijú samotársky život na vlhkých miestach v lesoch, pri rybníkoch, močiaroch alebo vo vysokej tráve.[18] Sú bežne aktívni po väčšinu roka, v najchladnejších mesiacoch hibernujú na súši alebo vo vode.[12] V najsevernejších oblastiach svojho výskytu môžu byť zachytené pod ľadom až deväť mesiacov v roku, ale nedávna štúdia ukázala, že za týchto podmienok môžu byť relatívne aktívne pri teplotách blízkych mrazu.[18]
Je to veľmi otužilý a prispôsobivý obojživelník.[6] Na Britských ostrovoch zimujú od konca októbra do januára. Znovu sa objavia už vo februári, ak sú podmienky priaznivé a migrujú do vodných útvarov, ako sú napríklad záhradné jazierka, aby sa rozmnožovali.[15] V tvrdších podmienkach, aké sú napríklad v Alpách, sa objavujú až začiatkom júna. Zimujú v tečúcich vodách, bahnitých dutinách alebo vo vrstvách rozkladajúceho sa lístia a bahna na dne rybníkov alebo jazier primárne s prúdom. Príjem kyslíka cez kožu postačuje na potreby počas hibernovania chladných a nehybných žiab.[11][12][19]
Na začiatku jari je hypofýza stimulovaná zmenami vonkajších faktorov, ako sú zrážky, dĺžka dna a teplota, a tvoria sa hormóny, ktoré naopak stimulujú produkciu pohlavných buniek – vajíčka u samíc a spermie u samcov. Samcovi napučnie palcový páriaci mozoľ a stmavne.[20] Samičkám sa na koži bokov a chrbta vytvoria malé drsné bradavičky. Samcom zmodrie hruď a okolie hrdla.[21]
Rozmnožujú sa v plytkých, stálych, sladkých vodách, ako sú rybníky. Párenie sa začína v období medzi marcom a koncom júna, ale väčšinou v apríli (vo väčšej časti svojho rozšírenia).[12] Dospelé jedince sa zhromažďujú v rybníkoch, kde samci súťažia o samice. Rituál zahŕňa hlučné vokalizácie (kvákanie) veľkou skupinou samcov. Samce vydávajú pomerne slabé volanie pomocou rezonančných mechúrikov. Samice sú priťahované k samcom, ktorí produkujú najhlasnejšie a najdlhšie volania. Samice vstúpia do vody, k zhromaždeným samcom, ktorí sa ich snažia uchopiť prednými končatinami. Rozmnožujú sa „explozívne“, koncentruje sa veľké množstvo jedincov, samce môžu v zápale uchopiť aj niečo podobného rozmeru, ako napríklad kus dreva.[5] Úspešný samec vystúpi sa samičí chrbát a zakliesni sa pod jej prednými končatinami v pozícii známej ako amplexus. V tejto pozícii mu pomáha aj palcový páriaci mozoľ. Odkopne všetkých ostatných samcov, ktorí sa ju pokúšajú uchopiť.[20] Potom zostane pripevnený v tejto polohe, až kým samica nenakladie svoje vajcia, ktoré oplodňuje postriekaním spermiami počas vypúšťania z kloaky.[11] Rituály sú vykonávané v priebehu dňa aj noci, ale pária sa zvyčajne v noci. Samice kladú od 1 000 do 2 000 vajíčok, ktoré plávajú vo veľkých zhlukoch blízko vodnej hladiny.[11][22] Najväčšie samice môžu naklásť až 4 000 vajíčok.[21] Vajíčka sú takmer celé čierne a obalené priehľadným želé. Veľkosť vajíčka je 1,7 až 2,8 mm; želé má priemer 8 až 10 mm. Po oplodnení sa pár oddelí, samice opustia vodu a samce sa pokúsia nájsť ďalšiu samicu. V priebehu troch alebo štyroch dní všetky samice nakladú vajcia a opustia vodu, samce sa rozptýlia.[20]
Rovnako ako u iných druhov obojživelníkov je rýchlosť vývinu žubrienok a vajíčok ovplyvnená teplotou, pričom pri vyšších teplotách sa vyvíjajú rýchlejšie ako pri nižších teplotách.[23] Zhluky čiernych vajíčok a žubrienok pomáhajú ohriať vodu a zrýchliť tak ich vývoj.[21] Občas sa stáva, že vajíčka aj zamrznú, čo ich vývoj spomalí.[6] Žubrienky veľké 6 až 9 mm sa liahnu po niekoľkých dňoch až štyroch týždňoch v závislosti od teploty. Mladé žubrienky sú prevažne bylinožravé, kŕmia sa riasami, detritom, rastlinami a niektorými malými bezstavovcami. Ale hneď ako sa im vyvinú zadné nohy, sú úplne mäsožravé, kŕmia sa malými vodnými živočíchmi alebo dokonca aj inými žubrienkami, keď je nedostatok potravy. Väčšie žubrienky vylučujú do vody chemické látky, ktoré výrazne brzdia vývoj menších žubrienok (obmedzuje vlastný druh aj iné druhy).[21] Do suchozemského štádia sa žubrienky vyvinú za dva a pol až tri mesiace.
Dvojročné až trojročné (za nepriaznivých podmienok aj štvorročné) žaby sa stanú sexuálne aktívne, čím zvýšia svoju telesnú hmotnosť, a to najmä v prvom roku života po prechode. V priemere sú samce viac sexuálne aktívne ako samice rovnakého veku.
Mladé žaby sa živia bezstavovcami na súši aj vo vode, ale ich stravovacie návyky sa počas života výrazne menia a staršie žaby jedávajú iba na súši.[11] Dospelé žaby sa budú živiť akýmkoľvek bezstavovcom s vhodnou veľkosťou, svoju korisť chytajú do svojich dlhých lepkavých jazykov[11], ale počas krátkeho obdobia párenia sa vôbec nekŕmia.[11] Preferujú hmyz (najmä muchy),[12] slimáky, slizniaky a červy.[11]
Sú náchylné na množstvo chorôb, napr. na vírusy z rodu Ranavirus a parazitickú hubu Batrachochytrium dendrobatidis, ktoré sa podieľajú na úbytku obojživelníkov na celom svete.[24] Strata prirodzeného prostredia a účinok týchto chorôb v posledných rokoch spôsobil pokles populácie v celej Európe[24]. Na červenom zozname IUCN je kategorizovaný ako najmenej ohrozený druh (LC)[2].
Žubrienky sú lovené rybami, chrobákmi, larvami vážok a vtákmi. Dospelé žaby majú mnoho predátorov, vrátane bocianov, dravých vtákov, vrán, čajok, kačíc, rybárikov, volaviek, kún, lasíc, tchorov, jazvecov, vydier a hadov. Niektoré žaby ulovia (ale zriedkavo zjedia) domáce mačky. Veľké počty sú zabité na cestách motorovými vozidlami.[27]
Pred predátormi môže použiť obrannú reakciu zvanú imobilita, keď znehybnie.[28]
Najstaršie fosílne nálezy skokana hnedého v strednej Európe sa datujú od neskorého pliocénu asi pred dvoma miliónmi rokmi. Bol nájdený fosilizovaný jedinec v bahne blízko obce Kaltensundheim v Nemecku spolu s pozostatkami mamutov (Mammut borsoni). Pre pleistocén je skokan hnedý jedným z najbežnejších fosílnych nálezov žiab - nielen z teplého obdobia, ale aj z chladného obdobia a dokonca aj z vysokej fázy doby ľadovej (v oblasti bez ľadu).[29]
Archeologické nálezy v oblasti Kutnej Hory v Česku dokazujú, že už prehistorická ľudská populácia tohto regiónu jedla žabie stehienka. Dôkazom je približne 700 nájdených kostí týchto zvierat.[30]
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článkov Common frog na anglickej Wikipédii a Grasfrosch na nemeckej Wikipédii.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Skokan hnedý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Skokan hnedý
Skokan hnedý (Rana temporaria) je druh európskej žaby.
Je to obojživelník z čeľade skokanovité, nachádzajúci sa vo väčšine Európy na severe v Škandinávii a na východe v Urale, s výnimkou väčšiny Pyrenejského polostrova, južného Talianska a južného Balkánu. Najzápadnejšou hranicou výskytu je Írsko, kde sa dlho a nesprávne predpokladalo, že je to introdukovaný druh. Nachádza sa aj v Ázii a na východ do Japonska.
Má tri odlišné štádiá vývinu – žubrienka, suchozemské mláďa a dospelý jedinec. Majú korpulentné telá so zaobleným pyskom, nožičkami a krátkymi (vzhľadom na ostatné druhy skokanov) zadnými končatinami prispôsobenými na pohyb vo vode a vyskakovanie na pevninu. Často sú zamieňané s ropuchou bradavičnatou (Bufo bufo), ale skokany sa dajú ľahko rozoznať, pretože majú dlhšie nohy, skáču a majú vlhkú pokožku, zatiaľ čo ropuchy sa plazia a majú suchú, bradavicami posiatu pokožku. Vajíčka týchto dvoch druhov sa tiež líšia v tom, že skokany ich majú v zhlukoch, a ropuchy ich kladú v dlhých reťazcoch. Skokany hnedé vylučujú na koži temporin, dechtu podobnú zmes peptidov s antibakteriálnym účinkom. Pomenovaný je podľa tmavých škvŕn na boku hlavy z lat. tempora = spánky, sluchy.
Skokan hnedý a skokan zelený sa chovajú a lovia pre mäso, pretože napr. vo Francúzsku a v Ázii sú žabie stehienka delikatesou.
Sekulja (znanstveno ime Rana temporaria) je vrsta pravih žab, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Sekulja je srednje velika, nekoliko bolj čokata žaba s široko, zaobljeno glavo in kratkim, topim gobcem.[2] Odrasle sekulje dosežejo v dolžino med 6 in 9 cm,[3] po hrbtu in bokih so lahko olivno zelene[4] rdečkasto do sivo rjave, rumenkaste ali sive barve[5] in so pogosto posute s temnejšimi lisami.[2] Barvo kože lahko sekulja delno prilagaja okolici.[4] V naravi so našli tudi sekulje bolj nenavadnih barv, od rdeče do črne, pa tudi albino sekulje z rumeno kožo in rdečimi očmi so znanstveniki že popisali.[4] Za sekulje je značilen marmoriran vzorec temnejših peg in pik na mlečno ali umazano belem, lahko tudi rumenkastem ali oranžnem trebuhu. [2] Povprečno dosežejo sekulje 22,7 g, samice pa so običajno nekoliko večje in težje od samcev.[6]
Zadnje noge so za prave žabe razmeroma kratke, bobnič, okrogla vdolbinica za očesom pa je pri sekulji manjši od očesa. Čez oči ima sekulja izrazito, temno rjavo masko.[5]
V obdobju parjenja se samci pogosto obarvajo sivomodro (glej video).[4] Parjenje poteka ponoči na mrestiščih, ki so običajno plitva stoječa ali počasi tekoča vodna telesa na sončnih legah. Na ta območja se sekulje v prvem toplejšem obdobju po koncu zime selijo[7] v velikih množicah, tam pa se zadržujejo od februarja do aprila. Samice plavajoči mrest, ki v premeru meri od 10 do 30 cm, pogosto odlagajo v skupinah, tako da se posamezni mresti med sabo težko ločijo.[2] V posamičnem mrestu je med 1000 in 2000 jajčec.[4][8]
Sekulje na kopnem običajno prezimujejo posamič, kadar pa se zberejo v skupinskih prezimovališčih, so ta običajno na dnu vodnih teles, kjer se lahko zbere tudi več tisoč osebkov. Eno takih prezimovališč se nahaja tudi na robu Cerkniškega jezera. [2]
Sekulja je v Evropi razširjena od severne Skandinavije na severu in Urala na vzhodu, pa vse do atlantske obale severnega Iberskega polotoka na zahodu ter južne Italije in južnega Balkana na jugu. Najdemo jo tudi na Irskem, pa tudi v Aziji, vse do Japonske na vzhodu.
Sekulji ustrezajo hladnejša, hribovita območja. V Sloveniji jo tako lahko najdemo tudi do 1700 m nad morjem. Njen življenjski prostor so senčni in vlažni gozdovi ter gozdni robovi, pogosto pa se zadržuje tudi v gostem rastju na močvirnih travnikih in po barjih.[9] V Sloveniji jo redko najdemo v Istri in na Primorskem. Sušo in vroča obdobja preživi skrita pod listjem, trhlim lesom ali kamni, med koreninami dreves in grmov ali v gostem rastju. Običajno lovi v mraku, njena hrana pa so najpogosteje polži, pajki, žuželke in ostali nevretenčarji.[2]
Sekulja je uvrščena na Seznam zavarovanih živalskih vrst v Sloveniji kot ranljiva (V) vrsta.[2]
Sekulja (znanstveno ime Rana temporaria) je vrsta pravih žab, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Vanlig groda (Rana temporaria) är en grodart i släktet Rana som tillhör brungrodorna.
Grodan är variabel i färgen, men vanligen beige, ljusbrun till mörkbrun eller grönbrun, samt med mörkare fläckar (som dock kan vara svåra att urskilja hos mörkare individer). Rödaktiga och nästan svarta individer förekommer också. Undersidan är ljus, och vanligtvis omönstrad. Under parningstiden får hanens hud ofta en blåaktig anstrykning. Grodan kan dessutom variera färg och ryggmönster från dag till dag. Den blir mellan 5 och 9 cm lång, i undantagsfall upp till 11 cm. Som hos de flesta svanslösa groddjur är honorna större än hanarna.[4]
Det är svårt att skilja vanlig groda från åkergrodan som också är en brungroda; det enda säkra kännetecknet är fotrotsknölen vid basen av den innersta tån på bakfoten, som är högst 1/3 av tåns längd (tydligt längre hos åkergrodan)[5].
Grodan finns i större delen av Europa från norra Spanien till Uralbergen. Den saknas i södra Italien, större delen av Balkan och Kaukasus, men går i öster till västra Sibirien och norra Kazakstan.[1] Den infördes till Irland omkring 1720[5], och är den enda grodart som finns där[6].
Den förekommer i nästan hela Skandinavien med undantag för vissa öar (främst Fyn och öarna söder därom, Læsø, Lolland, Falster, Bornholm, Öland och Gotland), östra och centrala Kalmar län, centralt på det småländska höglandet samt fläckvis i de norska och svenska fjällen. Den är fridlyst i hela Skandinavien.[4]
Vanlig groda finns i stränder och sankmark, samt gärna i fuktiga områden i skogar och ängar och i mindre vattensamlingar. Den kan också förekomma längre från vatten, på åkrar och andra odlade områden.[5] Den är aktiv under större delen av dygnet utom den allra varmaste tiden på dagen[7].
Den vanliga grodan lever på en mycket varierande diet av maskar, larver, sniglar, insekter, spindlar och lockespindlar. Även andra grodor kan ätas; kannibalism förekommer.[4] Curry-Lindahl nämner att den även förtär växtföda, som barr och gräs, samt uppger att även fågelungar vid något enstaka tillfälle skall ha förtärts.[5]
Grodan är inaktiv under vintern, men det är endast i de nordligaste delarna av dess utbredningsområde som den går i egentlig vintersömn; i Nordfinland går den i dvala från slutet av september, i de nordligaste delarna av utbredningsområdet, som Västsibirien, redan i början av månaden. I Sydskandinavien sker det i mitten i oktober, men det är inte ovanligt att grodan vaknar ur dvalan och uppträder under milda vinterdagar.[4] I Sydeuropa förekommer en kortare period av inaktivitet under årets sista månader[7]
Leken, som sker i vattensamlingar av mycket varierande storlek, är beroende av att temperaturen är tillräckligt hög för att äggen ska utvecklas. I Skandinavien leker grodan i april till maj, i fjällen så sent som juni.[5] I Centraleuropa kan den starta sent i februari, medan den i Sydeuropa kan inträffa redan i början av månaden[7]. Fortplantningsperioden är ganska kort, knappt två veckor. Amplexus (hanens omfamning av honan vid äggläggningen) sker alldeles bakom framfötterna. Honan lägger vanligen mellan 1 500 och 3 000 ägg. Honorna tenderar att lägga sina ägg tillsammans, så att de bildar stora klumpar på en storlek av mer än en m2.[4] Äggen kläcks efter 2 till 3 veckor beroende på temperaturen. Ynglet tar 2 till 3 månader på sig att förvandlas.[5]
Wikimedia Commons har media som rör Vanlig groda.
Bayağı kurbağa (Rana temporaria), Ranidae (Gerçek su kurbağaları) familyasına ait bir kurbağa türü. Kuzeyde İskandinavya'da Kuzey Kutup Dairesinin kuzeyinden, doğuda Urallara kadar, İber Yarımadasının tamamına yakını, İtalya'nın ve Balkanlar'ın güneyi hariç hemen hemen Avrupa kıtasının tamamında bulunur. Batıda ise İrlanda'ya kadar yayılmıştır.
Erişkin bayağı kurbağaların boyu 6 ila 9 cm arasında değişir.[1] Sırtları ve yanları değişik renklerde olabilmektedir: Zeytin yeşili[2], gri-kahverengi, kahverengi, zeytin yeşili-kahverengi, gri, sarımsı ve ten rengi gibi.[3] Ancak bayağı kurbağaların çevrelerine uyum sağlayacak şekilde derilerinin rengi açıp koyultabildikleri bilinmektedir.[2] Daha da sıradışı renklerde bayağı kurbağalar bilinmektedir, İskoçya'da hem siyah hem de kırmızı bireylere rastlanmıştır ve erkek bayağı kurbağaların üreme mevsiminde grimsi mavi renge dönüştükleri de bilinmektedir.[2] Ayrıca sarı derili ve kırmızı gözlü albino bayağı kurbağalar da bulunmuştur.[2] Ortalama ağırlıkları 22,7 gramdır ve dişiler erkeklerden biraz daha büyüktür.[2]
Bayağı kurbağa (Rana temporaria), Ranidae (Gerçek su kurbağaları) familyasına ait bir kurbağa türü. Kuzeyde İskandinavya'da Kuzey Kutup Dairesinin kuzeyinden, doğuda Urallara kadar, İber Yarımadasının tamamına yakını, İtalya'nın ve Balkanlar'ın güneyi hariç hemen hemen Avrupa kıtasının tamamında bulunur. Batıda ise İrlanda'ya kadar yayılmıştır.
Жаби середніх розмірів (максимальна довжина тіла 100–110 мм). Загальне забарвлення тіла характеризується переважанням світло-коричневих тонів з наявністю плямистості. Як і для інших представників роду, доволі типовим є розвиток у потиличній області темної Λ-подібної (лямбдоподібної) плями та темних бічних «скроневих» смуг, що йдуть від кінчика морди майже до основи передніх кінцівок. На спинному боці тіла зазвичай виявлені темні плями неправильної форми, які в багатьох особин можуть збігатися з двома спинно-бічними складками шкіри. У деяких тварин уздовж середини спини проходить світла спинна смуга, яка зазвичай має нерізкі контури. На задніх кінцівках розвинені, як правило, поперечні смуги. Шкіра гладенька, з незначним розвитком дрібних горбочків.
Забарвлення черева представлене невеликими темними плямами неправильної форми на брудно-сірому або жовтуватому тлі, що торкаються одна одної. У шлюбний період горло самців набуває блакитного відтінку.
Порівняно з іншими бурими жабами задні кінцівки відносно короткі і якщо їх витягнути уздовж середньої осі тіла (у напрямку до голови), то скоковий (надступаковогомілковий) суглоб доходить лише до області очей або трохи заходить за них. Розміри (висота) внутрішнього п'яткового горбка невеликі, він виразно менший, наприклад, ніж в гостромордої жаби.
На внутрішньому боці перших пальців передніх лап самців розвинені шлюбні мозолі, розділені борозенками на чотири більш-менш виразні частки. Також наявні парні внутрішні горлові резонатори.
Вид поширений майже у всій Європі (за винятком центральної та південної частин Іберійського півострова, південної Італії та південних Балкан), на схід йде до Уралу, інтродукований в Ірландії та на Фарерських островах[1]. З 4-6 європейських підвидів трав'яної жаби в Україні живе номінативний — R.t.temporaria.
В Україні трав'яна жаба поширена у більшості північних, західних та східних регіонів, майже повністю відсутня у степових районах. На півдні межа поширення проходить північчю Одеської та Миколаївської (річка Чичиклія) областей, Кіровоградською областю (річка Громоклія), північчю Запорізької області, центральними районами Харківської та Дніпропетровської областей. На Лівобережжі R. temporaria майже повністю зникла, і зараз зрідка трапляється лише у Дніпровсько-Орільському заповіднику. Не виключено, що поширення цього виду може обмежуватися сильними весняними повенями, як, наприклад, її відсутність у заплаві річки Прип'ять[2].
У викопному стані трав'яна жаба виявлена у пізньоплейстоценових покладах у Тернопільській області, і в середньому пліоцені-середньому неоплейстоцені Одеської та Полтавської областей[3].
Матеріали з характеристики зовнішньоморфологічних ознак цих амфібій в межах української частини ареалу вкрай обмежені. Відомо, що закарпатські та прикарпатські вибірки з 12 ознак, що характеризують параметри тіла та кінцівок (7 абсолютних значень та 5 індексів), по 8 мають відміни, при цьому найбільші особини відзначені у більш високих ділянках оселення.
Розміри тіла трав'яних жаб у басейні Південного Бугу відразу ж після метаморфозу коливаються в межах 12,0-16,0 мм, а при відході на зимівлю 17-29 мм. Згодом довжина їхнього тіла на першому році життя складає в середньому 38,6-53,8 мм, на другому — 56,1-68,5 мм, на третьому — 68,8-77,2 мм, на четвертому — 77,3-84,5 мм, на п'ятому — 84,6-90,2 мм та на шостому — 90,8-94,4 мм[4].
Є відомості, що трав'яна жаба від інших видів більшою мірою відрізняється загальними розмірами тіла і меншою мірою — його пропорціями.
Судячи з результатів вивчення бурих жаб на території Росії (Нижній Новгород), підвищення антропогенного навантаження відбивається у зниженні розмірних характеристик (L., F., T., D. p. та ін.) і, крім того, збільшуються також відміни в розвитку морфологічних ознак на лівому та правому боках тіла тварин, тобто підвищується рівень флуктуаційної асиметрії.
При вивченні аномалій у тварин цього виду в Білорусі в 1977, 1978 і 1979 роках з'ясовано, що частота збільшення кількості пальців (полідактилія) в них становить 4,76, 3,14 і 2,92% відповідно.
Сучасних досліджень мінливості забарвлення та візерунку українських популяцій також бракує. Вивчення в інших регіонах частоти поширення різних типів візерунку на територіях з різним рівнем антропогенного тиску (Нижній Новгород, Росія) показало, що з підвищенням ступеню урбанізації зменшується кількість плямистих особин (морфа maculata), а чисельність крапчастих тварин (морфа punctata) зростає. Не виключено, що крапчастість та плямистість рецесивні щодо напівкрапчастості та напівплямистості.
В іншому регіоні (Піренеї, на висоті 2200 м) порівняння інтенсивності пігментації показало взаємозв'язок довжини тіла з кількістю чорних плям, що було більш чітко виявлено в самців.
Привертають до себе увагу дані, які свідчать про те, що плодючість цього виду у великих містах (Москва, Росія) більша, ніж у передмістях: в середньому 2 639 ікринок в одній кладці проти 1 700 відповідно[5]. Така сама залежність характеризує й розміри ікринок: 35,8 мкм проти 34,99 мкм на 17-й стадії розвитку (стадії розвитку виділяють залежно від ступеня розвитку починаючи від ікринки і до завершення метаморфозу[6]).
Хромосомний набір трав'яної жаби (Україна, Івано-Франківська область, місто Яремче) представлений 26 хромосомами (2n = 26, NF = 52), серед яких виразно виділяються групи великих та дрібних хромосом. Більшість метафазних пластинок характеризуються наявністю вторинних перетяжок на довгому плечі 10-ї пари хромосом. Кількість та загальна морфологія хромосом не відрізняються від даних попередніх досліджень жаб цього виду на інших ділянках ареалу, наприклад, на території колишньої Югославії. При дослідженні каріотипу у жаб з цього регіону було показано наявність ядерцевих організаторів (NORs) на 10-й парі хромосом.
Порівняльно-генетичний аналіз трав'яної, прудкої та грецької жаб у Болгарії (Попов и др., 1996) дав підстави для висновку про більшу близькість R. temporaria до R. graeca та істотні відміни від R. dalmatina. В іншому схожому порівнянні трав'яної жаби з сімома 26-хромосомними видами цієї групи (R. japonica, R. tsushimensis, R. okinavana, R. longictus, R. asiatica, R. amurensis, R. latouchii) було показано, що величина генетичної відстані між ними коливається в межах 0,294-2,913[7].
Вид приурочений до лісових та лісостепових ділянок, але на відміну від зелених жаб з водоймами пов'язаний тільки в період розмноження. Дані про чисельність у різні сезони активності і в різних біотопах відрізняються. Так, у Закарпатті чисельність жаб у березні на нерестовищі в одній водоймі площею 2,5 м² досягала 37 особин, в іншому — 100 особин на 100 м берегової лінії[8]. За результатами обліку після закінчення сезону розмноження (червень-вересень), поширення трав'яних жаб на 100 м маршруту становила 3-20 особин.
У басейні річки Південний Буг у сезон розмноження найвища щільність трав'яних жаб відзначається у ставках з прилеглими лісовими біотопами: до 103–116 особин на гектар водойми. На нерестовищах, розташованих в антропогенних ділянках (поля), чисельність становить 77-83 особин на гектар.
Дані обліків у різних біотопах і у різні періоди річної активності відрізняються і непрямо вказують на існування міграцій. Так, у названому вище регіоні (басейн річки Південний Буг) влітку в широколистяних лісах щільність трав'яних жаб становить 32-40 особин/га, а восени вона тут досягає величини 109–122 особин/га, на зволожених луках щільність з 84-94 особин/га спадає до 7-9 особин/га.
На інших ділянках ареалу (Карелія та Архангельська область Росії) цей показник коливається від 0,19 до 10,33 та від 0 до 8,80 особин/га відповідно.
Для трав'яних жаб характерна присмерково-нічна активність. Удень вони ховаються у порожнинах під камінням, пеньками, у листовій підстилці. При активному полюванні та температурі приземного шару повітря в 11-21°С, температура тіла тварини на 1-2,5°С вища.
Поява трав'яних жаб у весняний період залежить від погодних особливостей року, та все ж вона припадає на один з найбільш ранніх строків у порівнянні з іншими земноводними. Так, на Закарпатті (околиці Ужгорода), вони активні вже на початку — середині березня, коли у водоймах ще є залишки криги. Із збільшенням висоти місцевості над рівнем моря весняна поява зсувається на пізніші строки.
Доросла трав'яна жаба харчується різноманітними безхребетними відповідного розміру[9]. Улюбленою їжею є комахи (особливо мухи), равлики, слимаки і черви). Жаби полюють з допомогою довгого та липкого язика. Їхній раціон доволі сильно змінюється протягом життя. Дорослі особини харчуються лише на суходолі, ювенальні особини можуть також харчуватись у воді. Пуголовки переважно травоїдні. Вони харчуються водоростями, детритом і деякими вищими рослинами, але також можуть полювати і на невеликих тварин[10]. Трав'яна жаба не харчується протягом шлюбного сезону.
Парування після весняного прокидання починається в середньому через 2-6 діб. У цей час самці можуть намагатися охопити будь-який предмет, що рухається в межах їхнього зору, через що виникає амплексус (схоплення особини самцем для спаровування) з особинами інших видів безхвостих амфібій. Тривалість нересту складає в середньому всього 3-7 діб, при цьому самці залишаються у водоймах на декілька днів довше від самиць.
Вибір придатних водойм для нересту зумовлений ландшафтними особливостями, та найчастіше це слабко проточні або стоячі водойми у біотопах з деревною або деревно-чагарниковою рослинністю. R. temporaria для відкладання ікри може використовувати також водойми у трансформованих біотопах з прилеглими полями.
Дослідження гідрохімічних показників на нерестовищах у Львівській області показало, що їм притаманна нейтрально-лужна реакція води (рН до 7-7,6), вміст кисню 2-6 мг/л, загальна мінералізація 320–480 мг/л.
Трав'яні жаби, як і чимало інших видів безхвостих амфібій, характеризуються груповою кладкою, що виявляється у зосередженні на місцях розмноження багатьох десятків пар тварин. Звичайно пік розмноження трав'яних жаб настає на декілька днів раніше, ніж у R. arvalis, що живуть у тому ж регіоні.
Існує залежність між кількістю ікринок та віком та розмірами самиці: трирічні самиці при довжині тіла близько 62 мм відкладають приблизно 930 ікринок, а шестирічні при розмірах тулуба 87 мм — понад 3660 ікринок. Така сама залежність встановлена й для розмірів ікринок — від самиць трирічного віку вони мають середній діаметр близько 1,5 мм, шестирічного — близько 2,5 мм.
Розмір кладки на Закарпатті до 4 000 ікринок, в інших ділянках ареалу (басейн річки Кама, Росія) дещо нижчий і складає в середньому близько 1 750. Ще далі на північ (Соловецькі острови, Біле море, Росія) середня кількість ікринок у кладці знижується до 506. Ікра доволі холодостійка й зберігає життєздатність навіть з появою криги при весняних заморозках. Ікринки після набрякання оболонок спливають, звичайно утворюючи великі скупчення. Період ембріонального розвитку чимало залежить від температури середовища, але найчастіше триває 7-9 днів, а загальний час метаморфозів за лабораторних умов при температурі води 17-19°С становить 49-55 днів. В умовах долини річки Південний Буг середня тривалість личинкового розвитку становить приблизно 58 днів.
Тривалість личинкового розвитку в центральних та південних регіонах Росії відрізняється — метаморфози на півдні тривають 85-90, а на півночі 21-60 діб.
Температура всередині агломерацій ікри (скупченнях декількох кладок в одному місці) на 1-4°С вища, ніж у навколишньому шарі. При цьому загибель ікри до вилуплення личинок у зовнішніх частинах таких агломерацій становить 10%, а всередині — до 50%. Таким чином, специфікою таких кладок є як захист від різких падінь температури, так і одночасне зростання загибелі внаслідок погіршення аерації та накопичення продуктів життєдіяльності. При цьому зміщення показника рН у бік підвищення кислотності призводять до більшої загибелі зародків. Разом з тим частина потомства гине незалежно від характеристик водойми завдяки своїй ослабленості.
Для трав'яних жаб, як і для багатьох інших видів безхвостих земноводних, характерний високий рівень загибелі на ранніх етапах розвитку, і зазвичай з усієї кількості відкладених ікринок (за матеріалами дослідження на території колишнього СРСР) виживає не більше 4% цьоголітків). У трьох штучно створених ставках у Німеччині кількість молоді, що виживала, коливалася від 0,2 до 59,2 цьоголітків на 1 самицю, а в перерахунку на ікру — від 0,00017 до 0,045 цьоголітків на 1 самицю.
Чисельність трав'яних жаб, що беруть участь у розмноженні, становить приблизно 1% початкової генерації. При цьому на ембріональній стадії гине 30-50%, у період вилуплення, коли пуголовки перебувають ще в ікряних оболонках, відбувається загибель ще 30% генерації, і далі аж до метаморфозів чисельність знижується на 83-97% загальної кількості відкладених ікринок. Це свідчить про те, що основним фактором регуляції чисельності є «внутрішньопопуляційні взаємодії», а не хижаки чи їжа.
Якщо личинки трав'яної жаби у водоймах є фізіологічно дещо старшими, то вони пригнічують (інгібують) ріст і розвиток личинок R. arvalis і Р. esculentus. При підвищеній щільності це може призвести до повного вимирання пуголовків двох останніх видів.
Розміри личинок відразу після виходу з ікринок становлять 6-8 мм, перед метаморфозом — до 46 мм (з хвостом). Вилуплені личинки чорного кольору, довжина хвоста перед метаморфозом приблизно удвічі перевищує довжину тулуба. В умовах центральної України довжина тіла личинок перед метаморфозом дещо більше — 42 мм.
У віковій структурі українських популяцій цьоголітки становлять 47,3%, чисельність жаб різних вікових груп коливається: 1-ї вікової групи — 26,4%, 2-ї — 11,1%, 3-ї — 9,7%, 4-ї — 2,8% та 5-ї — близько 2% (в основу виділення вікових груп покладено дані з мічення та вивчення мінливості довжини тіла).
Трав'яні жаби стають статевозрілими у віці 2-3 роки при довжині тіла близько 50 мм. Разом з тим у Польщі (околиці Кракова), серед 402 самиць, спійманих на зимівлі, було виявлено дві особини довжиною 6 і 7 см, які за таких розмірів виявилися не статевозрілими. Довжина тіла статевозрілих самиць коливається в межах 5,5-10,5 см (в 72,8% від 7 до 8,5 см), самців 5,4-9,7 см (в 84,2% від 6,4 до 8,4 см).
У білоруських популяціях (Мінська область) мінімальний вік статевозрілих особин як самців, так і самиць, — 3 роки, максимальний — 7 років. При просуванні на північ (околиці Санкт-Петербурга, Росія) максимальна тривалість життя зменшується до 6 років, а чисельність трирічок у популяції становить 47% статевозрілих. У східній частині ареалу (Середній Урал) чисельність у популяції трирічних особин спадає до 18%, але максимальна тривалість життя збільшується до 8 років. Ці ж показники на Полярному Уралі дорівнюють 70% і 17 рокам відповідно.
На особливості біології цього виду (початок відкладання ікри, строки вилуплення пуголовків, метаморфоз тощо) істотний вплив справляє не тільки температура, але й, що особливо важливо, попередні фенологічні явища: такі як температура лютого та березня, строки танення снігу, червневі коливання температури тощо.
Матеріали з мічення та повторних відловів трав'яних жаб в околицях Львова свідчать про існування тривалих міграцій від місць розмноження на місця постійного пробування в літній період.
У Болгарії також було вказано на існування нерестових міграцій униз течією річки (катадромна міграція), а після відкладення ікри — проти течії (анадромна міграція). Катадромні міграції відбуваються навесні разом з паводковими водами на відстань 8-10,5 км за 3-5 днів. Анадромні міграції тривають набагато довше, і на вихідні місця жаби повертаються лише у середині літа (початок нересту в середині січня — кінці лютого). Причина цих міграцій пов'язана з прив'язаністю R. temporaria до вихідної водойми. Так, вюрмське потепління відтіснило їх у гори, а брак придатних для нересту місць став причиною щорічних нерестових міграцій.
З іншого боку, більша частина (61%) повторно мічених жаб у північно-східній Чехії була піймана в межах 20 м від того місця, де їх випускали.
Сезон активності завершується у жовтні-листопаді на рівнинах і в жовтні у горах. Зимівля не статевозрілих особин може відбуватися на суходолі в норах гризунів, старих пнях, купах листя тощо. Дорослі особини зимують зазвичай у незамерзлих водоймах при рН води 5,6-5,8.
У зимових агрегаціях R. temporaria може утворювати три різні типи скупчень. Перший («щільний») характеризує скупчення не статевозрілих жаб з довжиною тіла 21,8-48,8 мм у незамерзлих струмках з температурою води 2,4-5,2°С. Другий тип («розсіяний») властивий статевозрілим особинам у періодично замерзаючих струмках (температура 0,3-1,7°С), де жаби розосереджені на ділянці водойми завдовжки близько 20 м. Третій тип («проміжний») є комбінованим і характеризується зимівлею у періодично замерзаючих джерельних ямах з температурою води 2,2-4,2°С та наявністю як статевозрілих, так і не статевозрілих особин. Існують дані про те, що скупчення трав'яних жаб у водоймах на зимівлі (температура води тут близько 4 °C) можуть досягати декількох тисяч особин, а самі такі скупчення інколи мігрують на 100–120 м.
Серед прямих ворогів на стадії ікри та личинки слід вказати на звичайного та гребінчастого тритонів, червоночереву джерелянку, озерних та ставкових жаб. У Підмосков'ї (Росія) одним з факторів, дія якого з початку 1990-х років стала знижувати тут чисельність трав'яних жаб, є карась, а саме те, що ним були заселені місцеві водойми. Так, в умовах лабораторного експерименту менше десяти особин середніх розмірів повністю виїдали личинок R. temporaria протягом 2-3 діб після вилуплення. Після проходження метаморфозу їх поїдають також і інші риби (ротань-головешка, окунь, щука, сом та інші), звичайна гадюка і, особливо часто, звичайний вуж, багато видів птахів (крук, сіра ворона, сорока, сорокопуди тощо) та ссавці (ласка, норка, лисиця, вовк та інші). Є дані про те, що основними ворогами цьоголітків є землерийки (зокрема, білозубки й мідиця).
Rana temporaria là một loài ếch được tìm thấy trên khắp các nước châu Âu về phía bắc tận phía bắc của vòng Bắc cực ở Scandinavia và phía đông là các núi Ural, ngoại trừ đối với hầu hết của Iberia, miền nam Italia và vùng Balkan phía Nam. Phía tây xa nhất nó có thể được tìm thấy là Ireland, nơi từ lâu đã được nghĩ sai lầm là một loài du nhập hoàn toàn.
Con trưởng thành có chiều dài cơ thể từ 6 đến 9 cm[2] và lưng của chúng và hai bên sườn khác nhau về màu sắc, với màu xanh ô liu, màu xám nâu, nâu, ô-liu, nâu, màu xám, màu vàng hoặc đỏ heo. Tuy nhiên, loài ếch này có khả năng có thể làm sáng và tối da của chúng để phù hợp với môi trường xung quanh. Nó có màu sắc khác thường với cả cá thể màu đỏ và màu đen được tìm thấy ở Scotland, và con ếch đực chuyển sang màu xanh xám trong mùa giao phối. Ngoài ra, con ếch bạch tạng thường gặp đã được tìm thấy với làn da vàng và mắt màu đỏ. Trọng lượng trung bình của họ là 22.7g (0,8 oz). Con cái thường lớn hơn một chút so với con đực[3].
Con trưởng thành ăn bất kỳ động vật không xương sống nào có kích thước phù hợp, mặc dù chúng không ăn gì cả trong mùa sinh sản. Các loại thực phẩm được yêu thích nhất bao gồm côn trùng (đặc biệt là ruồi), ốc sên và sâu. Ếch bắt con mồi bằng cách dùng lưỡi dính của chúng. Thói quen ăn của chúng thay đổi đáng kể trong suốt cuộc đời chúng, trong khi những con ếch lớn tuổi sẽ ăn chỉ có trên đất, ếch non cũng ăn thức ăn trong nước. Nòng nọc chủ yếu loài ăn cỏ, ăn mảnh vụn, tảo, mặc dù chúng cũng ăn các động vật khác với số lượng nhỏ.
Ngoài mùa sinh sản, ếch thường sống một cuộc sống đơn độc ở nơi ẩm ướt, gần ao, đầm lầy hoặc trong cỏ dài[4]. Chúng thường hoạt động nhiều năm, chỉ có chế độ ngủ đông trong những tháng lạnh nhất, đôi khi giữa tháng tám và đầu tháng sáu tùy thuộc vào vĩ độ và độ cao. Trong các chi phía bắc nhất của phạm vi của chúng, chúng có thể bị mắc kẹt dưới lớp băng cho đến chín tháng trong năm, nhưng nghiên cứu gần đây đã chỉ ra rằng trong những điều kiện này, họ có thể tương đối hoạt động. ở nhiệt độ gần điểm đóng băng. Ở quần đảo Anh, loài ếch này thường ngủ đông từ cuối tháng Mười đến tháng 1. Chúng lại trồi lên như là vào đầu tháng hai nếu có điều kiện thuận lợi, và di chuyển đến các khu nước như ao vườn để đẻ trứng[5]. Trong trường hợp điều kiện khắc nghiệt hơn, chẳng hạn như trong dãy núi Alps, chúng xuất hiện muộn nhất là đầu tháng Sáu. Loài ếch này ngủ đông trong hoạt động vùng biển, bùn, hang hốc, hoặc trong lớp lá mục nát và bùn ở đáy ao. Sự hấp thụ oxy qua da đủ để duy trì nhu cầu dưỡng khí của những con ếch ngủ đông lạnh và bất động trong thời gian ngủ đông[6][7][8]. Nòng nọc loài ếch này là đối tượng săn mồi của cá, bọ cánh cứng, chuồn chuồn. Ếch trưởng thành là thức ăn của chim săn mồi, quạ, vịt, nhạn, cò, rái cá.[9] Nhiều con ếch bị mèo nhà giết chết nhưng chúng hiếm khi ăn, một số lượng lớn bị giết chết trên đường bởi xe cộ qua lại.[10]
Rana temporaria là một loài ếch được tìm thấy trên khắp các nước châu Âu về phía bắc tận phía bắc của vòng Bắc cực ở Scandinavia và phía đông là các núi Ural, ngoại trừ đối với hầu hết của Iberia, miền nam Italia và vùng Balkan phía Nam. Phía tây xa nhất nó có thể được tìm thấy là Ireland, nơi từ lâu đã được nghĩ sai lầm là một loài du nhập hoàn toàn.
Травяная лягушка[1] (лат. Rana temporaria) — вид настоящих лягушек, широко распространённый в Европе.
Травяная лягушка — средних размеров лягушка с длиной тела 6—10 см, изредка встречаются и более крупные экземпляры. Тело сверху от оливкового до красновато-коричневого цвета, на спине и на боках часты тёмные пятна 1—3 мм в диаметре. У самцов в брачный период горло голубого цвета. Кроме того, в период спаривания самец более светлый, сероватого цвета, самка, наоборот, более коричневая, часто красновато-коричневая[2]. Снизу имеет тёмный мрамороподобный рисунок.
Травяная лягушка одна из самых распространённых в Европе. Её ареал простирается от Британских островов до Урала и Западной Сибири. На севере она встречается вплоть до Скандинавии и Кольского полуострова. Отсутствует на побережье Средиземного моря, в Крыму, на Кавказе. В Ирландии это единственная встречающаяся лягушка[3]. В 2005 г. травяная лягушка была интродуцирована на юге Камчатки, где сформировалась первая камчатская самоподдерживающаяся и расселяющаяся популяция[4].
Выделяют от 4 до 6 подвидов травяных лягушек[1].
Метаморфоз головастиков травяной лягушки. Московская область.
Цветовая морфа травяной лягушки. Шотландия.
Травяная лягушка (лат. Rana temporaria) — вид настоящих лягушек, широко распространённый в Европе.
林蛙（学名：Rana temporaria）是分佈在大部份歐洲地區的青蛙。北至北極圈，東至烏拉山脈，西至愛爾蘭，但不包括伊比利亞半島、義大利南部及巴爾幹半島南部。
林蛙約有6-9厘米長[2]，背部及側面有多種顏色，包括橄欖綠色[3]、灰褐色、褐色、橄欖褐色、黃色或紅褐色[4]，不過牠們可以因應環境而放淡或加深身體的顏色。[3]在蘇格蘭的林蛙亦有呈不尋常的黑色及紅色。[3]另外亦有發現白化的林蛙，有著黃色的皮膚及紅色的眼睛。[3]
林蛙的側面、四肢及背部都有不規則及深色的疙瘩[3]，在頸部往往有一個山形斑點。[4]林蛙的背部中央往往沒有一般兩棲類的斑汶，縱然擁有，都會較為模糊。[4]林蛙的腹部呈白色或黃色，雌蛙的有時呈橙色，上有褐色或橙色的斑點。[3]
林蛙的後肢較短，掌上有蹼。[3]眼睛呈褐色，瞳孔透明而橫向，擁有透明的內眼簾可以在水中保護眼睛。[3]
雄蛙與雌蛙不同的是其第一指的指節較硬，原因是在交配時可以牢牢的抓住雌蛙。[2]在交配的季節，雄蛙的喉嚨會變為藍色[2]，身體會較為淡色，而雌蛙則呈褐色或紅色。[4]另外雄蛙有一對聲囊，而雌蛙沒有。[4]
雖然林蛙有時被誤認為是蟾蜍，不過其實林蛙明顯的較為大隻及會跳動，而蟾蜍則是行走的。[5]再者，林蛙的吻較尖，皮膚較光滑。蟾蜍的眼睛後並沒有林蛙的深色疙瘩。[5]
林蛙廣泛分佈在大部份的歐洲地區，最北至北極圈，東至烏拉山脈，除了伊比利亞半島、義大利南部及巴爾幹半島南部以外，則包括阿爾巴尼亞、安道爾、奧地利、白俄羅斯、比利時、保加利亞、克羅地亞、捷克、丹麥、芬蘭、法國、德國、希臘、匈牙利、愛爾蘭、義大利、列支敦士登、盧森堡、馬其頓、荷蘭、挪威、波蘭、羅馬尼亞、聖馬力諾、塞爾維亞、黑山、斯洛伐克、斯洛文尼亞、西班牙、瑞典、瑞士及英國。[6]林蛙在愛爾蘭是唯一的青蛙。[7]不過，牠們並非原住民，而是在不明的時間及原因入侵的。[2][3]林蛙入侵的其他地方包括路易斯島、謝德蘭群島及奧克尼群島。[3]
林蛙會吃任何可以進口的無脊椎動物，但在交配季節則會禁食。[3]牠們最喜歡吃昆蟲[4]、蝸牛、蛞蝓及蠕蟲。[3]牠們會以其長舌來捕捉獵物。[3]牠們一生中會改變其飲食習慣，年老的林蛙只會在陸地上覓食，年青的則在水中覓食。[3]林蛙的蝌蚪是草食性的，只會吃藻類及一些植物，但亦會吃小量的動物。[4]
林蛙差不多全年也很活躍，只會在非常寒冷，當陸地及水也結冰的時候才會冬眠。在英國，林蛙一般會由10月下旬至1月冬眠，並於2月才起來。[7]在更為惡劣的地區，如阿爾卑斯山，牠們會遲至6月才會起來。林蛙可以在流水、泥濘及葉堆中冬眠。牠們可以透過皮膚來呼吸，故可以在水中逗留較長的時間。[3][4][8]
林蛙會在淺及停留的淡水中產卵，如水池，並一般在3月產卵。成年的林蛙會聚集在水池，並爭奪與雌蛙交配。牠們會彼此叫囂，勝出的雄蛙會以前肢抓住雌蛙。在交配的季節，雄蛙第一指的指節較為深色。雌蛙一般比雄蛙大隻，每次可以產下達4000顆蛙卵。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 上綱 : 四肢動物上綱 = Tetrapoda 綱 : 両生綱 Amphibia 目 : 無尾目 Anura 亜目 : カエル亜目 Neobatrachia 科 : アカガエル科 Ranidae 属 : アカガエル属 Rana 種 : ヨーロッパアカガエル R. temporaria 学名 Rana temporariaヨーロッパアカガエル (学名: Rana temporaria) はアカガエル科のカエルである。
全長は6-9センチメートルで、大抵メスのほうが大きい。擬態する。色については脇腹と背中は黄緑、こげ茶、茶、黄土、灰、黄色など、明るさも変化。スコットランドには赤と黒の混ざったような色の種もありまた、交尾の時期にその色は青に変わる。また、アルビノの本種は薄黄色の肌と赤の眼を持つ。
本種の脇腹、脚、背中は不規則に暗い斑点に覆われている。また通常本種の首の背にシェブロンの形の斑点がある。
他の両生類とは違い、本種に縞模様は無く、背部にはっきりしない一本の縞がある場合があるが、大抵は何もない。
腹部は白か黄色(稀にメスはオレンジ)で茶色もしくはオレンジの斑点がある場合もある。
後ろ脚は比較的短く、水かきをもつ。眼は茶色で、幼いカエルは透明。瞼は透明で水面下でも眼を守っている。水中メガネと俗に呼ばれるものがその眼と鼓膜を守る。
オスとメスは人差指のこぶの有無により見分けられるが、難しい。このこぶが交尾の際出る。交尾の時オスは鳴き声を出しその後のどが青くなる。交尾の時期オスは灰色がかった緑色になり、メスは茶色と赤になる。
生息地が同じのヨーロッパヒキガエルと混同されやすいが、本種のほうが大きい点、はねる点、歩き方の点が違う。その上、本種は鼻が尖り、肌がなめらかで、ヨーロッパヒキガエルはいぼがある。本種には目の横に暗い斑点があるが、ヨーロッパヒキガエルには無い。
北極圏などの最北部のヨーロッパ、最東部のウラル山脈、大半を除くイベリア半島、南部のイタリア、南部のバルカン半島に多く生息する。
他にはアルバニア、アンドラ、オーストリア、ベラルーシ、ベルギー、ブルガリア、クロアチア、チェコ共和国、デンマーク、フィンランド、フランス、ドイツ、ギリシア、ハンガリー、アイルランド、リヒテンシュタイン、ルクセンブルク、マケドニア共和国、オランダ、ノルウェー、ポーランド、ルーマニア、サンマリノ、セルビア・モンテネグロ、スロバキア、スロベニア、スペイン、スウェーデン、スイス、イギリスに生息。
繁殖期には何も食べない。成長した本種は昆虫(特にハエ)、カタツムリ、ナメクジ、蠕虫などの無脊椎動物を長く粘着性のある舌で捕食する。住む所によって餌は全く異なる。年老いた本種は農地に、若いものは水に棲む。
一年近くは活発で、その後イギリスで10月から1月にかけて冬眠し、2月に目覚める。そしてアルプス山脈などの池に移動し、6月にはそこを離れる。
冬眠は流れる水の中、ぬかるんだ穴の中、腐植質の層の中、泥沼の底でする。その間はずっと皮膚呼吸をしている。
池のようなところで5月から繁殖する。オスは鳴き求愛し、成功するとメスの上に乗り、交尾する。約4000個の卵を産む。
ヨーロッパアカガエル (学名: Rana temporaria) はアカガエル科のカエルである。
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
