Lysters of Lysteragtiges (Turdidae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort. Dit is 'n groot familie van middelgrootte voëls wat besonders goed kan sing.[1]
Die voëlfamilie lysteragtiges sluit sowat 300 spesies klein tot middelgroot voëls in wat feitlik oral ter wêreld, maar veral in Afrika, aangetref word. Bekende verteenwoordigers in Suider-Afrika is egte lysters, janfrederiks en wagters, terwyl die nagtegaal en die rooiborste bekende Europese verteenwoordigers is.
Die lysteragtiges stuit 'n groot aantal uiteenlopende voëlspesies in: sommige is boomlewend, ander grondlewend en talle van hulle is goeie singers. Oor die algemeen wissel die lengte van die voëls tussen 15 en 30 cm en die meeste is vaalkleurig, hoewel sommige opvallende rooi, geel, oranje of blou vlekke vertoon. Die kleurskakerings van die mannetjies en die wyfies verskil dikwels baie, en in sommige gevalle is voëls van dieselfde spesie in verskillende streke verskillend gekleur.
Die snawels van lysteragtiges is betreklik lank en slank en effens geboë. Hulle vreet insekte, wurms, klein weekdiere en dikwels ook vrugte en bessies. Die neste is komvormig en die drie tot ses eiers het dikwels 'n blouerige of blougroenerige skynsel en is gespikkel. Die kuikens is altyd gespikkel en die volwasse voëls verveer een keer per jaar. Onder die Suider-Afrikaanse lysteragtiges is daar 'n hele klompie wat hulle goed by die menslike omgewing aangepas het en gereeld in tuine in dorpe en stede aangetref word.
Die bekendstes hiervan is die olyflyster (Turdus olivaceus), wat dikwels op grasperke op soek na erdwurms gesien word, die dassievoël of dassiebergwagter (Thamnolaea cinnamomeiventris), wat soms onder die dakrande van huise nesmaak, en die gewone janfrederik (Cossypha caffra), wat selfs in tuine in die middestad voorkom. 'n Ander bekende voël is die spekvreter (Cercomela familiaris), wat 'n baie algemene standvoël dwarsdeur Suider-Afrika is.
Hoewel die beroemdste singers onder die voëls die nagtegaal (Luscinia megarhynchos) en die rooiborsie (Erithacus rubecula) is, wat albei in Europa voorkom, is daar onder die Suider-Afrikaanse verteenwoordigers ook 'n hele aantal wat bale mooi sing. Voorbeelde hiervan is die bergwagter (Oenanthe monticola), die dassievoël, die Heuglinjanfrederik (Cossypha heuglini) en die skaapwagter (Oenanthe pileata).
Baie van hulle boots ook die roepgeluide van ander voëls na, soos byvoorbeeld die swartkopjanfrederik (Cossypha dichroa) en die vaalbruinbergwagter (Oenanthe bifasciata), terwyl die skaapwagter ook ander dieregeluide goed naboots.
Die familie word in die volgende genera opgedeel:[2]
Lysters of Lysteragtiges (Turdidae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van sangvoëls (Passeriformes) behoort. Dit is 'n groot familie van middelgrootte voëls wat besonders goed kan sing.
Die voëlfamilie lysteragtiges sluit sowat 300 spesies klein tot middelgroot voëls in wat feitlik oral ter wêreld, maar veral in Afrika, aangetref word. Bekende verteenwoordigers in Suider-Afrika is egte lysters, janfrederiks en wagters, terwyl die nagtegaal en die rooiborste bekende Europese verteenwoordigers is.
Die lysteragtiges stuit 'n groot aantal uiteenlopende voëlspesies in: sommige is boomlewend, ander grondlewend en talle van hulle is goeie singers. Oor die algemeen wissel die lengte van die voëls tussen 15 en 30 cm en die meeste is vaalkleurig, hoewel sommige opvallende rooi, geel, oranje of blou vlekke vertoon. Die kleurskakerings van die mannetjies en die wyfies verskil dikwels baie, en in sommige gevalle is voëls van dieselfde spesie in verskillende streke verskillend gekleur.
Die snawels van lysteragtiges is betreklik lank en slank en effens geboë. Hulle vreet insekte, wurms, klein weekdiere en dikwels ook vrugte en bessies. Die neste is komvormig en die drie tot ses eiers het dikwels 'n blouerige of blougroenerige skynsel en is gespikkel. Die kuikens is altyd gespikkel en die volwasse voëls verveer een keer per jaar. Onder die Suider-Afrikaanse lysteragtiges is daar 'n hele klompie wat hulle goed by die menslike omgewing aangepas het en gereeld in tuine in dorpe en stede aangetref word.
Die bekendstes hiervan is die olyflyster (Turdus olivaceus), wat dikwels op grasperke op soek na erdwurms gesien word, die dassievoël of dassiebergwagter (Thamnolaea cinnamomeiventris), wat soms onder die dakrande van huise nesmaak, en die gewone janfrederik (Cossypha caffra), wat selfs in tuine in die middestad voorkom. 'n Ander bekende voël is die spekvreter (Cercomela familiaris), wat 'n baie algemene standvoël dwarsdeur Suider-Afrika is.
Hoewel die beroemdste singers onder die voëls die nagtegaal (Luscinia megarhynchos) en die rooiborsie (Erithacus rubecula) is, wat albei in Europa voorkom, is daar onder die Suider-Afrikaanse verteenwoordigers ook 'n hele aantal wat bale mooi sing. Voorbeelde hiervan is die bergwagter (Oenanthe monticola), die dassievoël, die Heuglinjanfrederik (Cossypha heuglini) en die skaapwagter (Oenanthe pileata).
Baie van hulle boots ook die roepgeluide van ander voëls na, soos byvoorbeeld die swartkopjanfrederik (Cossypha dichroa) en die vaalbruinbergwagter (Oenanthe bifasciata), terwyl die skaapwagter ook ander dieregeluide goed naboots.
Los túrdidos (Turdidae) son una familia de aves paseriformes qu'entiende 300 especies distribuyíes casi por tol mundu. Los sos miembros, denominaos comúnmente malvises, mierlos o tordos, son páxaros de tamañu mediu, na so mayoría forestales, y principalmente insectívoros. La mayoría son aves sedentaries, anque dalgunos son migratories.
Los túrdidos son una familia numberosa qu'entiende 167 especies.[1] Los túrdidos son páxaros gordosos, de plumaxe nidiu, de tamañu de mediu, que viven en zones arbolaes y suelen alimentase nel suelu. La mayoría de les especies tienen plumaxes grises o de tonos pardos, con frecuencia coles partes inferiores motudes. El so picu ye fuerte y afechu pa cazar inseutos. El xéneru con mayor númberu d'especies ye Turdus, representáu por 83 especies, siendo la más conocida d'Europa'l mierlu (Turdus merula), que'l so machu ye dafechu negru, ente que la especie americana más conocida ye'l malvís robín (Turdus migratorius), de pechu acoloratáu. El túrdido más grande ye'l arrenga común, con un pesu mediu de 178 g y 33 cm de llargor. El mierlu grande ye de llargor similar, pero de constitución más llixera.[2]
Son principalmente insectívoros, pero la mayoría d'ellos tamién comen merucos, cascoxos y frutos. Munches especies de climes templaos son sedentaries, ente qu'otres migren a llatitúes más altes mientres el branu, con frecuencia a distancies considerables.[3]
Los túrdidos tamién se caractericen polos sos cantares, complexos y melodiosos, cuantimás los miembros de los xéneros Catharus, Myadestes, Sialia y Turdus.
Na familia esisten grupos con grandes diferencies de costumes y morfoloxía. Los miembros de la familia tópense distribuyíos por tol mundu; solo falten en delles islles remotes y nes partes estremes de rexones ártiques, por cuenta de la ausencia de invertebraoss y frutos de los qu'alimentase, anque hai especies afeches al clima d'altu monte. Los malvises viven en zones arbolaes, frecuenten los árboles pa otear y escondese, pero les sos pates son robustes y relativamente llargues, afeches pa movese nel suelu. Anque pueden caminar suelen movese a saltos. Delles especies son divagantes y cubren grandes distancies dende la so área d'alimentación a la so área de cría. Les especies qu'añeren en climes árticos son migratories. Los malvises tienen xeneralmente gran habilidá pa cantar. Delles especies tienen cantares bien curiosos y variaos que difieren d'un individuu a otru de la mesma especie. Canten tantu de día como de nueche y tienen dellos tipos de cantar, pa llanzar distintos mensaxes. pueden cantar dende la parte más alta del árbol, siendo visibles a gran distancia, o camuflaos ente la xamasca.
La mayoría de les especies añeren n'árboles y parrotales, pero dalgunes facer puramente nel suelu. El so hábitat natural ye'l monte tantu caducifoliu como de coníferes, y la selva, anque esisten ciertos grupos qu'añeren en tierres grebes, los llechos de grava de los ríos o les estepes dende'l nivel del mar al altu monte. La mayoría d'especies tienden a vivir nel sotobosque, dende terrenes húmedos cubiertos de monte o selva a xardinos de les ciudaes. Son bien adaptables y delles especies habiten inclusive en cultivos madereros d'especies exótiques. Camuden el so comportamientu rápido según les circunstancies, volviéndose bien retraídos ya inclusive nocherniegos, y tamién, si dan les circunstancies necesaries, desaxeradamente confiaos, tomando l'alimentu direutamente de la mano en dellos parques públicos. En zones antrópicas tienen predilección polos xardinos de los polígonos industriales y árees densamente humanizaes, polo que son comunes cerca de fábriques, industries químiques y centrales enerxétiques. Les especies fueron cazaes dende antiguu y numberoses especies tán escastaes o en peligru de sumir, polo cual tán protexíes les sos poblaciones en dellos países o sometíes a dómines de veda na mayoría.
Polo común constrúin el so nial tapizáu de plumes y pelo, enxareyando yerbes y ramines reforzáu con folla dándo-y forma de concu. Ponen de 2 a 5 güevos, que suelen ser d'azul celeste a blancu o de blancu a castañal pintaos n'ocasiones de tonos más escuros. Dambos proxenitores collaboren na cría de los pitucos.[3]
Frecuentemente aliméntense nel suelu. Arrobinen les granes de les especies vexetales que los sos frutos peracaben, contribuyendo al espardimientu de munchos árboles, como'l majuelo, el almez y el acebuche, son bien importantes nel caltenimientu de la mayoría de les especies d'enebros y sabines. Aliméntense de too tipu d'invertebraos, moluscos, viermes ya inseutos que son capaces de cazar al vuelu, pero en ciertes dómines del añu, facer tamién de frutes de pequeñu y medianu tamañu, polo que se-yos considera en delles rexones, perxudiciales pa los cultivos. Los tremátodos atraen a estes aves escontra los cascoxues en que viven, llogrando asina infectalos. Los túrdidos, especializaos en prindar cascoxues, son atraíos por rellumos lluminosos nos tentáculos, nos "cuernos" de los güeyos o nes "oreyes" de los cascoxos acuáticos, producíos polos parásitos. Ye un fenómenu inversu al aposematismo.
Delles especies hanse Ave siguidora de formigues especializáu en siguir a les columnes de formigues lexonaries (Ecitoninae) pa cazar los pequeños invertebraos que fuxen de les formigues.
La taxonomía d'esta gran familia modificóse apocayá. Tradicionalmente incluyía les especies a la subfamilia Saxicolinae (con especies como'l raitán o ruiseñor) qu'agora se clasifiquen na familia Muscicapidae.
Anguaño reconócense los siguientes xéneros dientro de la familia:[1]
Los túrdidos (Turdidae) son una familia de aves paseriformes qu'entiende 300 especies distribuyíes casi por tol mundu. Los sos miembros, denominaos comúnmente malvises, mierlos o tordos, son páxaros de tamañu mediu, na so mayoría forestales, y principalmente insectívoros. La mayoría son aves sedentaries, anque dalgunos son migratories.
Qaratoyuqlar (lat. Turdidae) — sərçəkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. Azərbaycanda 8 cinsə mənsub 26 növü yayılmışdır.[1]
Cücülər və giləmeyvə ilə qidalanır. Meşə və kənd təsərrüfatı zərərvericilərini məhv etdiyinə görə faydalıdır.
Azərbaycanda qara və çöl qaratoyuqlar, bülbül, şəfəq bülbülü, çaxfaxçıl və odquyruqların bir neçə növü yayılmışdır.
Qaratoyuqlar (lat. Turdidae) — sərçəkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. Azərbaycanda 8 cinsə mənsub 26 növü yayılmışdır.
Cücülər və giləmeyvə ilə qidalanır. Meşə və kənd təsərrüfatı zərərvericilərini məhv etdiyinə görə faydalıdır.
Turdidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ an driski hag ar milc'hwided, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[1].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[2] ez a seitek genad d'ober ar c'herentiad :
Turdidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ an driski hag ar milc'hwided, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a seitek genad d'ober ar c'herentiad :
Els túrdids (Turdidae) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes.
Fan el niu descobert, en forma de copa.
Mengen insectes, fruita, baies i cucs.
Viuen arreu de la Terra -tret de les zones polars i la Polinèsia)- de manera autòctona o introduïts per l'ésser humà (cas de la merla i del tord a Nova Zelanda).
Són excel·lents cantaires (els cants d'algunes espècies dels gèneres Catharus, Myadestes i Turdis són considerats del més bonics dels ocells).
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.5, 2013) aquesta família está formada per 20 gèneres i 171 espècies. 20 gèneres amb 171 espècies.
Els túrdids (Turdidae) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes.
Drozdovití (Turdidae) je početná čeleď řádu pěvců, zastoupená zejména na kontinentech východní polokoule.
Drozdovití jsou mírně zavalití, malí až středně velcí ptáci žijící v lesích. Jejich velikost se pohybuje v rozmezí od 14,5 cm velkého skalníka lesního (Monticola sharpei) až po 33 cm velkého modravce siného (Myophonus caeruleus). Opeření většiny druhů je šedé nebo hnědé, často se skvrnami.
Jsou hmyzožraví, ale většina jejich zástupců požírá také červy, žížaly, plže a různé plody. Druhy z teplých oblastí bývají obvykle stálé, zatímco ty z oblastí chladnějších na zimu migrují směrem na jih a často přitom překonávají i značné vzdálenosti.
Drozdovití si staví pohárovitá hnízda, která bývají často vymazána tvrdou hlinitou vrstvou. Jejich typická snůška čítá 2–5 většinou skvrnitých vajec, často přitom hnízdí 2× i vícekrát za rok. Na péči o mláďata se podílí oba rodiče.
Některé druhy, zejména zástupci rodů Catharus, Myadestes a Turdus, jsou známí i díky svému výraznému a melodickému zpěvu, který bývá často označován za nejkrásnější v celé ptačí říši vůbec.[1][2]
Taxonomické řazení této početné čeledi prošlo během několika uplynulých let výraznými změnami. V minulosti byl např. mezi drozdovité do podčeledi Saxicolini řazen i slavík a červenka obecná, nyní je však většina autorů řadí do čeledi lejskovitých (Muscicapidae).
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Turdidae na anglické Wikipedii.
Drozdovití (Turdidae) je početná čeleď řádu pěvců, zastoupená zejména na kontinentech východní polokoule.
Drozdovití jsou mírně zavalití, malí až středně velcí ptáci žijící v lesích. Jejich velikost se pohybuje v rozmezí od 14,5 cm velkého skalníka lesního (Monticola sharpei) až po 33 cm velkého modravce siného (Myophonus caeruleus). Opeření většiny druhů je šedé nebo hnědé, často se skvrnami.
Jsou hmyzožraví, ale většina jejich zástupců požírá také červy, žížaly, plže a různé plody. Druhy z teplých oblastí bývají obvykle stálé, zatímco ty z oblastí chladnějších na zimu migrují směrem na jih a často přitom překonávají i značné vzdálenosti.
Drozdovití si staví pohárovitá hnízda, která bývají často vymazána tvrdou hlinitou vrstvou. Jejich typická snůška čítá 2–5 většinou skvrnitých vajec, často přitom hnízdí 2× i vícekrát za rok. Na péči o mláďata se podílí oba rodiče.
Některé druhy, zejména zástupci rodů Catharus, Myadestes a Turdus, jsou známí i díky svému výraznému a melodickému zpěvu, který bývá často označován za nejkrásnější v celé ptačí říši vůbec.
Drosler (Turdidae) er en stor familie af spurvefugle. Den omfatter 21 slægter med i alt 168 arter, der er udbredt over hele verden bortset fra Australien og de fjerneste dele af Polynesien. Arterne indenfor drosselfamilien er oftest skovfugle, der opholder sig på jorden. De såkaldte smådrosler (jordsangere) er taksonomisk flyttet til fluesnapperfamilien.
Drosselfamiliens arter har ti håndsvingfjer, hvoraf den første er meget kort, og der er som regel tolv halefjer. Næbbet er svagt bøjet nær spidsen, hvor der desuden findes et lille hak. Forsiden af fodens tarse er beklædt med en enkelt lang hornskinne, ikke en række af skæl.
Blandt de største af de 21 slægter i drosselfamilien er:
Gulddrossel, Zoothera dauma fra Asien
Flammedrossel, Ixoreus naevius fra det vestlige Nordamerika
Opret jorddrossel, Psophocichla litsitsirupa fra Afrika
Drosler (Turdidae) er en stor familie af spurvefugle. Den omfatter 21 slægter med i alt 168 arter, der er udbredt over hele verden bortset fra Australien og de fjerneste dele af Polynesien. Arterne indenfor drosselfamilien er oftest skovfugle, der opholder sig på jorden. De såkaldte smådrosler (jordsangere) er taksonomisk flyttet til fluesnapperfamilien.
Drosselfamiliens arter har ti håndsvingfjer, hvoraf den første er meget kort, og der er som regel tolv halefjer. Næbbet er svagt bøjet nær spidsen, hvor der desuden findes et lille hak. Forsiden af fodens tarse er beklædt med en enkelt lang hornskinne, ikke en række af skæl.
Die Drosseln (Turdidae) sind eine artenreiche Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes).
Die Abgrenzung der Familie gegen die Fliegenschnäpper (Muscicapidae), die die Schwestergruppe der Drosseln bilden, wurde lange Zeit kontrovers diskutiert. Die Schmätzer (Saxicolinae), eine Unterfamilie der Fliegenschnäpper, wurden früher als „Kleindrosseln“ manchmal zu den Drosseln gestellt. Von manchen Autoren wurden die Drosseln insgesamt in die Fliegenschnäpper einbezogen. Auch aus diesem Grund gibt es einige Vogelarten, die im Deutschen als Drosseln bezeichnet werden, aber nicht zur Familie Turdidae gezählt werden.
Drosseln sind klein bis mittelgroß. Die Länge variiert zwischen 15 cm bei kleineren Arten wie der Zwergmusendrossel und bis zu 35 cm bei der Riesendrossel. Das Körpergewicht überspannt einen Bereich von etwa 20 g bis 150 g. Bei den meisten Arten sind Weibchen und Männchen gleich gefärbt.
Drosseln leben sowohl auf Bäumen als auch am Boden. Sie sind weit verbreitet. Die Nahrungssuche erfolgt überwiegend am Boden, aber auch in Bäumen oder Gebüschen. Dort werden meist Wirbellose (Würmer, Arthropoden, Schnecken) gefangen. Die Drosseln fressen auch Beeren, deren Samen werden dann unverdaut ausgeschieden. So werden diese Pflanzen verbreitet (Zoochorie). Von den Darmflüssigkeiten wird die Keimhemmung einiger Samen aufgehoben.
Die Drosseln gehören zu den Freibrütern. Die Nester sind zumeist napfförmig. Sie befinden sich am Boden, in Bäumen, im Gebüsch oder in Höhlen.
Zu dieser weltweit verbreiteten Familie gehören ca. 20 Gattungen, die in zwei Unterfamilien unterteilt werden. Die Familie zählt insgesamt rund 175 Arten, unter anderem die in Mitteleuropa weit verbreitete Amsel (Turdus merula).
Die Drosseln (Turdidae) sind eine artenreiche Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes).
Die Abgrenzung der Familie gegen die Fliegenschnäpper (Muscicapidae), die die Schwestergruppe der Drosseln bilden, wurde lange Zeit kontrovers diskutiert. Die Schmätzer (Saxicolinae), eine Unterfamilie der Fliegenschnäpper, wurden früher als „Kleindrosseln“ manchmal zu den Drosseln gestellt. Von manchen Autoren wurden die Drosseln insgesamt in die Fliegenschnäpper einbezogen. Auch aus diesem Grund gibt es einige Vogelarten, die im Deutschen als Drosseln bezeichnet werden, aber nicht zur Familie Turdidae gezählt werden.
Ikayaten (Assaɣ ussnan: Turdidae) d tawacult n ijqiwen dges 17 n tewsitin d ugar n 167 n telmas
Ikayaten (Assaɣ ussnan: Turdidae) d tawacult n ijqiwen dges 17 n tewsitin d ugar n 167 n telmas
Liesters (Turdidae) zien 'n femilie veugel oet de orde Zaankveugel, mèt 22 geslechte en e paar hoonderd soorte. Ze koume 't meis veur in de Aw Wereld. Väöl vaan de veugel höbbe e good oontwikkeld eufonisch leed. De roedbeurskes (roadbeursjkes, roeëdbäösjkes) en de nachtegale woorte tot veur kort ouch nog bij de Liesters gerekend, meh hure volgens de nuier theorieë tot de Vlegevengers vaan de Aw Wereld.
LIESTERS (Turdidae)
Liesters (Turdidae) zien 'n femilie veugel oet de orde Zaankveugel, mèt 22 geslechte en e paar hoonderd soorte. Ze koume 't meis veur in de Aw Wereld. Väöl vaan de veugel höbbe e good oontwikkeld eufonisch leed. De roedbeurskes (roadbeursjkes, roeëdbäösjkes) en de nachtegale woorte tot veur kort ouch nog bij de Liesters gerekend, meh hure volgens de nuier theorieë tot de Vlegevengers vaan de Aw Wereld.
De lysterfûgels (Turdidae) foarmje in famylje yn it skift fan de moskeftigen. It binne rûnde, net te grutte fûgels. Se binne ynsekte-iters of soms allesiters.
In pear fan de skaaien yn de famylje fan de lysterfûgels binne:
De lysterfûgels (Turdidae) foarmje in famylje yn it skift fan de moskeftigen. It binne rûnde, net te grutte fûgels. Se binne ynsekte-iters of soms allesiters.
Mikesha ni ndege wa familia ya Turdidae ambao ni wadogo na wanono. Spishi za jenasi Neocossyphus na Stizorhina zinaitwa shesiafu pia. Rangi yao kuu ni rangi ya kahawia na madoa meupe na meusi; wengine wana rangi ya machungwa au nyekundu na wengine ni weusi. Hula wadudu hasa lakini wanaweza kula wanyama wadogo wengine, kama koa na nyungunyungu, na hata beri. Wengi wanaweza kuimba vizuri sana. Hujenga tago lao kwa umbo wa kikombe na pengine hulawekea matope kwa ndani. Jike huyataga mayai 2-5 yenye vidoa.
Mikesha ni ndege wa familia ya Turdidae ambao ni wadogo na wanono. Spishi za jenasi Neocossyphus na Stizorhina zinaitwa shesiafu pia. Rangi yao kuu ni rangi ya kahawia na madoa meupe na meusi; wengine wana rangi ya machungwa au nyekundu na wengine ni weusi. Hula wadudu hasa lakini wanaweza kula wanyama wadogo wengine, kama koa na nyungunyungu, na hata beri. Wengi wanaweza kuimba vizuri sana. Hujenga tago lao kwa umbo wa kikombe na pengine hulawekea matope kwa ndani. Jike huyataga mayai 2-5 yenye vidoa.
Ang mga pipit-tulog (Ingles: thrush), pamilyang Turdidae, ay isang pangkat ng mga ibong pangunahing umiiral ngunit hindi lamang sa Lumang Mundo.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang mga pipit-tulog (Ingles: thrush), pamilyang Turdidae, ay isang pangkat ng mga ibong pangunahing umiiral ngunit hindi lamang sa Lumang Mundo.
Rástát Turdidae gullet šilljocihcelottiide.
Rástát Turdidae gullet šilljocihcelottiide.
Shaqshaqlar - chumchuqsimonlar turkumi oilasi, 50—60 uruqqa mansub 300 ga yaqin turi maʼlum. Tanasi 10—40 sm, vazni 10—200 g . Ayrim turlarining nari va modasi rangi yaxshi farq qiladi. Yerda, butalar, daraxtlarda faol harakatlanadi. Antarktidadan boshqa hamma qitʼalarda tarqalgan. Yerga va oʻsimliklarga, baʼzi turlari kovaklarga uya yasaydi. Modasi uya qurib, 2—6 ta tuxumini 12—15 kun bosadi. Bolalarini ikkala jins uyasida 12—15 kun boqadi. Har xil hasharotlar, oʻsimliklar mevasi va urugʻlari bilan oziqlanadi. Oʻzbekistonda 37 turi uchraydi.
A Throstle is for ordinar a bird that's a member o the faimlie Turdidae.
Throstles is aft fund in gairdens, pairks, shaws an widland that haes a rowth o growthe. Throstles can be fund athort Europe sooth o the Arctic circle, but no in Iberia. They've been inbrocht tae New Zealand an Australie an aw. They're gey common in New Zealand but in Austrailae there's anerly a smaw nummer aboot Melbourne. Mony birds gangs sooth for the winter, forby thon some wastren birds is bides aw year. Sicna birds haes been inbrocht tae ither airts o the yird an aw.
Throstles is omnivorous, an they eat mony insects, wirms, snails an berries. They aften use a stane as a "stiddie" for tae smatter snail shells.
They dinna bide in flauchts, awtho a puckle birds micht bide thegither in the richt haunts.
Throstles is aboot 22–23 cm lang and 70–90 g in wecht, an is wee'er nor merls (Turdus merula). The sexes leuks alike, wi hamel broun backs an spruce spreckelt breests.
They nest in busses an hedges, cleckin fower or five eggs that is bricht glazie blue an sprecklet black) in a trig caup-shapit nest makkit wi sprots an clay. The female clecks for aboot 14 days; the young flees awa after aboot the same time. Throstles micht cleck twa-three times a year.
The male sings its rairie sang frae trees, ruifs or ither heich places. For ordinar the sang is a melodic rane.
A Throstle is for ordinar a bird that's a member o the faimlie Turdidae.
Throstles is aft fund in gairdens, pairks, shaws an widland that haes a rowth o growthe. Throstles can be fund athort Europe sooth o the Arctic circle, but no in Iberia. They've been inbrocht tae New Zealand an Australie an aw. They're gey common in New Zealand but in Austrailae there's anerly a smaw nummer aboot Melbourne. Mony birds gangs sooth for the winter, forby thon some wastren birds is bides aw year. Sicna birds haes been inbrocht tae ither airts o the yird an aw.
Throstles is omnivorous, an they eat mony insects, wirms, snails an berries. They aften use a stane as a "stiddie" for tae smatter snail shells.
They dinna bide in flauchts, awtho a puckle birds micht bide thegither in the richt haunts.
Throstles is aboot 22–23 cm lang and 70–90 g in wecht, an is wee'er nor merls (Turdus merula). The sexes leuks alike, wi hamel broun backs an spruce spreckelt breests.
They nest in busses an hedges, cleckin fower or five eggs that is bricht glazie blue an sprecklet black) in a trig caup-shapit nest makkit wi sprots an clay. The female clecks for aboot 14 days; the young flees awa after aboot the same time. Throstles micht cleck twa-three times a year.
The male sings its rairie sang frae trees, ruifs or ither heich places. For ordinar the sang is a melodic rane.
A trooseln ((ha.) Troaseler, lat. Turdidae) san en grat famile faan sjongfögler.
A trooseln ((ha.) Troaseler, lat. Turdidae) san en grat famile faan sjongfögler.
Trøstur (frøðiheiti - Turdus spp.)
Trøstur (frøðiheiti - Turdus spp.)
Os turdidos (en latín, scientificament, Turdidae) son una familia d'aus en a orden Passeriformes, adintro d'a superfamilia Muscicapoidea de paixaros mayoritariament insectivoros.
Son especies de paixaros forestals, que viven en un amplo abanico de selvas diferents, pero siempre dependients de puestos con arbolau. Mayoritariament insectivoras, tamién minchan fruitos y simients diversas.
Tienen midas medianas, d'entre 15 centimetros y no guaire más de 30 de largaria. Son buenas voladeras, pero muitas especies s'alimentan por tierra, esbulligando y esgarrapando entre as barzas y os arbustos, y unas pocas s'estiman más mirar-se l'alimento en uebras amanadas de l'arbolau.
A mayoría d'especies son residents, pero en i hai que fan migracions estacionals y atras an que bellas poblacions migran mientres que bellas atras son de tot residents.
O pico ye recto y as zarpas fuertes,[1] de didos rectos y prensils. Os uellos son redondos y grans.[1] Tienen as alas arronchadas y a coda quadrada u más u menos quadrada, menos vegadas arrondiada.[1]
I ha especies con dimorfismo sexual aparent y atras que no en tienen.[1] As colors son muit variables, dende pardas y discretas dica especies de gran coloramenta, con plumas azuls y dica naranchas.[1]
Turdidae es un familia de Muscicapoidea.
La famigghia dî Turdidi, aceddi appartinenti a l'òrdini dî Passeriformi, chi ntra aùtri cunteni li speci siquenti:
Os turdidos (en latín, scientificament, Turdidae) son una familia d'aus en a orden Passeriformes, adintro d'a superfamilia Muscicapoidea de paixaros mayoritariament insectivoros.
Η τσίχλα (κίχλη) είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογένειας των Κιχλιδών (Turdidae). Το μέγεθος τους είναι 21–27 εκατοστά και το βάρος τους είναι 30–120 γραμμάρια ανάλογα το είδος στο οποίο ανήκουν. Το ίδιο ισχύει και για το χρώμα τους, το οποίο ποικίλει.[1]
Είναι είδος μεταναστευτικό. Περνάει το χειμώνα στη Ν.Ευρώπη και την Αφρική.[2] Μεταναστεύει, σχεδόν πάντα,το βράδυ. Οι τσίχλες κατά την μετανάστευσή τους χρησιμοποιούν την φωνή τους για να συγκροτήσουν την συνοχή των κοπαδιών όταν πάει να χαθεί ο προσανατολισμός.[3]
Οι τσίχλες τρέφονται με έντομα, σκουλήκια και σπόρους. Επειδή δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στις ελιές τις συναντάμε σε μεγάλο αριθμό, κατά την περίοδο της συγκομιδής, σε ελαιώνες.[2] Όταν τα υπόλοιπα είδη της τροφής δεν είναι διαθέσιμα, κυρίως κατά τη διάρκεια πολύ άσχημων καιρικών συνθηκών, προτιμούν τα σαλιγκάρια τα οποία αποτελούν σημαντικό κομμάτι της διατροφής τους.[4]
Οι τσίχλες είναι είδη μονογαμικά. Το ζευγάρωμα τους ξεκινάει από το χειμώνα, όμως διακόπτεται λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Τα ζευγάρια σχηματίζονται στις αρχές της Άνοιξης. Τα αρσενικά κελαηδούν. Τα ενδημικά αρσενικά ξεκινούν το κελάηδημά τους στα τέλη του φθινοπώρου με διακοπή το χειμώνα, ενώ τα μεταναστευτικά κελαηδούν αφού επιστρέψουν στις περιοχές που αναπαράγονται και σταματούν στα μέσα Ιουλίου. Η περίοδος αναπαραγωγής ξεκινάει το Μάιο και τελειώνει τον Ιούλιο. Οι τσίχλες φτιάχνουν φωλιές μέχρι 4 φορές το χρόνο, άλλα όχι πάνω από 2 στις βόρειες περιοχές. Η γέννα αποτελείται από 2 έως 6 αυγά. Η διάρκεια της επώασης διαρκεί 10–16 ημέρες και γίνεται μόνο από το θηλυκό.[2][4]
|accessdate=
(βοήθεια) Η τσίχλα (κίχλη) είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογένειας των Κιχλιδών (Turdidae). Το μέγεθος τους είναι 21–27 εκατοστά και το βάρος τους είναι 30–120 γραμμάρια ανάλογα το είδος στο οποίο ανήκουν. Το ίδιο ισχύει και για το χρώμα τους, το οποίο ποικίλει.
Баркылдык кошлар (миләш чыпчыгы кошлар, рус. Turdidae) — вак һәм урта зурлыктагы сайрар кошлар семьялыгы. Көнчыгыш һәм көнбатыш ярымшарларда таралганнар. Кошлар ягымлы сайрау белән билгеле.
Баркылдык кошлар (миләш чыпчыгы кошлар, рус. Turdidae) — вак һәм урта зурлыктагы сайрар кошлар семьялыгы. Көнчыгыш һәм көнбатыш ярымшарларда таралганнар. Кошлар ягымлы сайрау белән билгеле.
Бзугъуабжэ лъэпкъыр (лат-бз. Turdidae) — дунейм и щӀыпӀэ бжыгъэм уащыхуозэ. Унэбзу хэкӀыгъуэщ.
Я теплъэкӀэ зэмыфэгъущ. И нэхъыбэм къуалэбзу жьгъейхэщ, е курытщ, г. 10-20 хьэлъагъ яӀэщ. Илъэсым зэ цы япхъыж — шыщхьэӀумрэ фокӀадэмрэ я зэхуакухэм деж.
Нэхъыщхьэу здэщыӀэхэр щӀыгуращ. Ищхъэрэ Къаукъазым бзугъуабжэ лӀэужьыгъуи 7 щопсэу. Зэ гъуэлъхьэгъуэр джэдыкӀи 5-6-щ, зы гъэм тӀо къизыш яхэтщ.
Ӏус нэхъыщхьэр хьэпщхъупщрэ цӀыврэщ, бжыхьэм абы хохьэ къэкӀыгъэ жылэ, мэракӀуэ. А зэманым къэкӀыгъэхэкӀ нэхъ зымышх лӀэужьыгъуэхэри яхэтщ.
Лъэпкъыгъуэ 17-рэ, лъэпкъыгъуэ къуэдзэ 41-рэ, лӀэужьыгъуэ 300-рэзэщӀеубыдэ. Абы щыщ лъэпкъыгъуэхэр:
Дроздовы (Turdidae) є чіслена родина ряду співаків, росшырена передовшыткым на контінентах выходной півкулї.
Дроздовы суть мірно завалисты, малы аж середнї великы птахы жыючіх в лїсах. Їх розміры колышуть в меджах од 14,5 цм по 33 цм. Піря векшыны видів є сиве або буре, часто з фляками.
Суть інсектопожераючі, але векшына з їх представителїв жере тыж червы, глисты, слимакы а різны плоды. Виды з теплых областей бывають звычайно сталы, закля што тоты з областей із зимнїшыма зимами міґрують напрямом на юг а часто притім часто переконають і значны оддалености.
Дроздовы собі будують горнятковы гнїзда, котры бывають часто вымазаны твердов глинянов верствов. Їх тіпічна покладка яєць є 2 - 5 векшынов флякастых яєць, часто притім гнїздить 2× і вецераз за рік. На старостливости ся дїлять обомі родічі.
Дакотры виды, особливо представителї роду Catharus, Myadestes а Turdus, суть знамы і дякуючі свому выразному і мелодічному співу, котрый бывать часто означованый за найкраснїшый в цїлій пташачій ріші.[1][2]
Дроздовы (Turdidae) є чіслена родина ряду співаків, росшырена передовшыткым на контінентах выходной півкулї.
Дроздовы суть мірно завалисты, малы аж середнї великы птахы жыючіх в лїсах. Їх розміры колышуть в меджах од 14,5 цм по 33 цм. Піря векшыны видів є сиве або буре, часто з фляками.
Суть інсектопожераючі, але векшына з їх представителїв жере тыж червы, глисты, слимакы а різны плоды. Виды з теплых областей бывають звычайно сталы, закля што тоты з областей із зимнїшыма зимами міґрують напрямом на юг а часто притім часто переконають і значны оддалености.
Дроздовы собі будують горнятковы гнїзда, котры бывають часто вымазаны твердов глинянов верствов. Їх тіпічна покладка яєць є 2 - 5 векшынов флякастых яєць, часто притім гнїздить 2× і вецераз за рік. На старостливости ся дїлять обомі родічі.
Дакотры виды, особливо представителї роду Catharus, Myadestes а Turdus, суть знамы і дякуючі свому выразному і мелодічному співу, котрый бывать часто означованый за найкраснїшый в цїлій пташачій ріші.
Сĕлхе йышшисем – çерçирен пысăкрах, яланах сиксе çӳрекен кайăксем. Вĕсем вăрмансене тата чăтлăхсене кăмăлаççĕ, хăшĕсемтусем çинче, тундрăра, пушхирсенче, тинĕс хĕрринче тĕл пулаççĕ. Хурт-кăпшанкă, моллюск – вĕсен тĕп апачĕ. Ку йыша 400 яхăн кайăк кĕрет, пирĕн республикăра 11 тĕсĕ тĕл пулать.
Сĕлхе йышшисем – çерçирен пысăкрах, яланах сиксе çӳрекен кайăксем. Вĕсем вăрмансене тата чăтлăхсене кăмăлаççĕ, хăшĕсемтусем çинче, тундрăра, пушхирсенче, тинĕс хĕрринче тĕл пулаççĕ. Хурт-кăпшанкă, моллюск – вĕсен тĕп апачĕ. Ку йыша 400 яхăн кайăк кĕрет, пирĕн республикăра 11 тĕсĕ тĕл пулать.
Шăпчăк Чепчен Вутхӳре Чул кайăкĕ Кăвак пĕсехе Сĕлхе Сырлăхан Пилеш кайăкĕ Хура кайăк Улăх кайăкĕ Шур куç харшиллĕ сĕлхеТаркылдак сымалдуулар (лат. Turdidae) — чымчыктардын бир тукуму, буларга таркылдактар (лат. Turdus), накта таркылдактар уруусу кирет, мунун кыйла түрлөрү бар: ак каш таркылдак, ак тамак таркылдак, ала таркылдак (Monticola saxatilis), көк соору (M. solitarius), кидик таркылдак (Turdus minimus), сайрагыч таркылдак (T. philomelos), суу таркылдагы, кара тамак таркылдак, кара таркылдак (T. merula).
Таркылдак сымалдуулар (лат. Turdidae) — чымчыктардын бир тукуму, буларга таркылдактар (лат. Turdus), накта таркылдактар уруусу кирет, мунун кыйла түрлөрү бар: ак каш таркылдак, ак тамак таркылдак, ала таркылдак (Monticola saxatilis), көк соору (M. solitarius), кидик таркылдак (Turdus minimus), сайрагыч таркылдак (T. philomelos), суу таркылдагы, кара тамак таркылдак, кара таркылдак (T. merula).
அமெரிக்க பாடும் பறவை (Thrush) இது உலக அளவில் பரவியுள்ள பாடும் பறவை இனங்களில் ஒன்றாகும். இது பாசெரின் (Passerine) என்ற குடும்பத்தைச் சார்ந்தது ஆகும். இப்பறவையின் இறகு ஈப்பிடிப்பான் பறவையைப்போல் குட்டையாகக் காணப்படுகிறது. காட்டு பாடும் பறவையைப்போல் 21 கிராம் எடை கொண்டதாகக் காணப்படுகிறது. இவை நிலத்தில் வாழும் நத்தைகளையும், சிறிய பூச்சிகளையும் உண்டுவாழுகிறது.[1]
அமெரிக்க பாடும் பறவை (Thrush) இது உலக அளவில் பரவியுள்ள பாடும் பறவை இனங்களில் ஒன்றாகும். இது பாசெரின் (Passerine) என்ற குடும்பத்தைச் சார்ந்தது ஆகும். இப்பறவையின் இறகு ஈப்பிடிப்பான் பறவையைப்போல் குட்டையாகக் காணப்படுகிறது. காட்டு பாடும் பறவையைப்போல் 21 கிராம் எடை கொண்டதாகக் காணப்படுகிறது. இவை நிலத்தில் வாழும் நத்தைகளையும், சிறிய பூச்சிகளையும் உண்டுவாழுகிறது.
ზესქვიშობურეფი (Turdidae), მაფურინჯეფიშ ფანია ბაღჷრეშნერეფიშ რანწკიშე, ფორუნც ედომუშამი მოსოფელს გოფაჩილი (ვა ხე ანტარქტიკას, არქტიკას კონწარ რაიონეფც, ავსტრალიაშ ნორთის დო ნამთინე ოკიანურ კოკის) 40-70 თურიშ 300-შახ ბუნას. ონდეთ წჷმოგჷნძარაფილი კვანწია ასაგასა უღუნა. გვალო შხვადოშხვაფერო რენა ჩხაპურელი. ახასიათენა სქესობური დიმორფიზმით. ეთმიჯუმუაფუნა ფარფალეფით, ღვენწკეფით, მოლუსკეფით, ჭიფანა ხილით დო კენკრათ. ჸოფილ სსრკ-შ ტერიტორიას აფხვადუნა 51 ბუნა, ნამუეფშეთ 22 საქორთუოს ბუდურანც, გილაფურინუაბორს აფხვადუნა ვარა გჷმიზოთუანს. საქორთუოშ "ჭითა წიგნიშა" მიშაღალირიე წითელმუცელა ბოლოცეცხლა დო ჭითური ასპუჭაკა. ხენა გოშხვანერელი ლანდშაფტეფს, დვანა 3-6, ვანაფერო უმოსი მარქვალს. ნორთი წარმოწანას 2-შა ბუდურუანც. მიარე ბუნაშ მუმული ჯგირი მოღურჭულე რე.
ზესქვიშობურეფი (Turdidae), მაფურინჯეფიშ ფანია ბაღჷრეშნერეფიშ რანწკიშე, ფორუნც ედომუშამი მოსოფელს გოფაჩილი (ვა ხე ანტარქტიკას, არქტიკას კონწარ რაიონეფც, ავსტრალიაშ ნორთის დო ნამთინე ოკიანურ კოკის) 40-70 თურიშ 300-შახ ბუნას. ონდეთ წჷმოგჷნძარაფილი კვანწია ასაგასა უღუნა. გვალო შხვადოშხვაფერო რენა ჩხაპურელი. ახასიათენა სქესობური დიმორფიზმით. ეთმიჯუმუაფუნა ფარფალეფით, ღვენწკეფით, მოლუსკეფით, ჭიფანა ხილით დო კენკრათ. ჸოფილ სსრკ-შ ტერიტორიას აფხვადუნა 51 ბუნა, ნამუეფშეთ 22 საქორთუოს ბუდურანც, გილაფურინუაბორს აფხვადუნა ვარა გჷმიზოთუანს. საქორთუოშ "ჭითა წიგნიშა" მიშაღალირიე წითელმუცელა ბოლოცეცხლა დო ჭითური ასპუჭაკა. ხენა გოშხვანერელი ლანდშაფტეფს, დვანა 3-6, ვანაფერო უმოსი მარქვალს. ნორთი წარმოწანას 2-შა ბუდურუანც. მიარე ბუნაშ მუმული ჯგირი მოღურჭულე რე.
The thrushes are a passerine bird family, Turdidae, with a worldwide distribution. The family was once much larger before biologists reclassified the former subfamily Saxicolinae, which includes the chats and European robins, as Old World flycatchers. Thrushes are small to medium-sized ground living birds that feed on insects, other invertebrates and fruit. Some unrelated species around the world have been named after thrushes due to their similarity to birds in this family.
Thrushes are plump, soft-plumaged, small to medium-sized birds, inhabiting wooded areas, and often feeding on the ground. The smallest thrush may be the shortwings, which have ambiguous alliances with both thrushes and Old World flycatchers. The lesser shortwing averages 12 cm (4+1⁄2 in). The largest thrush is the great thrush at 128 to 175 g (4+1⁄2 to 6+1⁄8 oz) and 28 to 33 cm (11 to 13 in); the larger, commonly recognized blue whistling thrush is an Old world flycatcher.[1] The Amami thrush might, however, grow larger than the great thrush. Most species are grey or brown in colour, often with speckled underparts.
They are insectivorous, but most species also eat worms, land snails, and fruit (usually berries). Many species are permanently resident in warm climates, while others migrate to higher latitudes during summer, often over considerable distances.[2]
Thrushes build cup-shaped nests, sometimes lining them with mud. They lay two to five speckled eggs, sometimes laying two or more clutches per year. Both parents help in raising the young.[2] In almost all cases, the nest is placed on a branch; the only exceptions are the three species of bluebird, which nest in holes.
Turdidae species spread the seeds of plants, contributing to the dispersal of many species and the recovery of ecosystems.
Plants have limited seed dispersal mobility away from the parent plant and consequently rely upon a variety of dispersal vectors to transport their propagules, including both abiotic and biotic vectors. Seeds can be dispersed away from the parent plant individually or collectively, as well as dispersed in both space and time.
Many bats and birds rely heavily on fruits for their diet, including birds in the families Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Turdidae, and Ramphastidae. While eating fruit, these animals swallow seeds and then later regurgitate them or pass them in their faeces. Such ornithochory has been a major mechanism of seed dispersal across ocean barriers.
Other seeds may stick to the feet or feathers of birds, and in this way may travel long distances. Seeds of grasses, spores of algae, and the eggs of molluscs and other invertebrates commonly establish in remote areas after long journeys of this sort. The Turdidae have a great ecological importance because some populations migrate long distances and disperse the seeds of endangered plant species at new sites, helping to eliminate inbreeding and increasing the genetic diversity of local flora.
The family Turdidae was introduced (as Turdinia) by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque in 1815.[3][4] The taxonomic treatment of this large family has varied significantly in recent years. Traditionally, the Turdidae included the small Old World species, like the nightingale and European robin in the subfamily Saxicolinae, but most authorities now place this group in the Old World flycatcher family Muscicapidae. Molecular phylogenetic analysis has shown that the family Turdidae is a member of the superfamily Muscicapoidea and is sister to the family Muscicapidae. The two families diverged in the Miocene around 17 million years ago.[5]
The family formerly included more species. At the time of the publication of the third edition of Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World in 2003, the genera Myophonus, Alethe, Brachypteryx and Heinrichia were included in Turdidae.[6] Subsequent molecular phylogenetic studies have shown that the species in these four genera are more closely related to species in the family Muscicapidae.[7][8] As a consequence, these four genera are now placed in Muscicapidae.[9][10] In contrast, the genus Cochoa which had previously been placed in Muscicapidae was shown to belong in Turdidae.[7][8]
The family contains 175 species which are divided into 17 genera:[9]
See list of thrush species for more detail.
The thrush is one of the many kinds of small bird that have in the past been trapped and eaten in much of Europe; the practice is now rare.[11] Among traditional ways of cooking thrush were with polenta or grilled on a skewer, in Italy; with juniper berries in Belgium; and made into a pâté or terrine.[11] The French cook and cookery writer Marie-Antoine Carême recommended cooking thrushes in crépinettes and serving with sauce Périgueux.[12]
The thrushes are a passerine bird family, Turdidae, with a worldwide distribution. The family was once much larger before biologists reclassified the former subfamily Saxicolinae, which includes the chats and European robins, as Old World flycatchers. Thrushes are small to medium-sized ground living birds that feed on insects, other invertebrates and fruit. Some unrelated species around the world have been named after thrushes due to their similarity to birds in this family.
La turdedoj (Turdidae) estas familio de la paseroformaj (Passeriformes), en la birda klaso. La familio konsistas el 19 genroj kaj ĉirkaŭ 176 specioj. Ili loĝas ĉefe, sed ne nur en la Malnova Mondo.
La taksonomia traktado de tiu tiom granda familio ege variis ĵuse. Tradicie la Turdedoj inkludis la malgrandajn malnovmondajn speciojn, kiel la Najtingalo aŭ la Ruĝgorĝulo, en la subfamilio Saxicolini, sed plej parto de fakuloj nuntempe lokigas tiun grupon en la familio de Muscikapedoj.
Tiu artikolo sekvas la libron Handbook of the Birds of the World laŭ Clement kaj Hathaway, Thrushes (2000), kaj retenas la grandajn turdojn en Turdedoj. Ĵusaj biokemiaj studoj lokigas kelkajn tradiciajn turdogenrojn (Monticola, Pseudocossyphus, Myiophonus, Brachypteryx kaj Alethe) ĉe Muscikapedoj. Male la aziaj genroj saxicoline nome Grandala kaj Cochoa apartenas ĉi tie al la turdoj.
La genroj (kun kelkaj specioj) de la familio estas:
Nuntempe kutime konsiderata distinga familio malproksime rilata al Picathartes:
Por aliaj specioj iam en Turdedoj, vidu Muŝkaptuledoj kaj Saksikolenoj.
Turdoj estas diketaj, de milda plumaro, malgrandaj al mezgrandaj birdoj, kiu loĝas arbarajn areojn, kaj ofte manĝas surgrunde aŭ ĉe sovaĝaj rozujoj. Ili grandas el la Madagaskara rokturdo (Monticola sharpei), de 21 g kaj 14.5 cm, al la Blua fajfturdo (Myophonus caeruleus), de 178 g kaj 33 cm. Plej parto de specioj estas grizaj aŭ brunaj, ofte kun punktitaj subaj partoj.
Ili estas insektomanĝantoj, sed plej parto de specioj manĝas ankaŭ vermojn, helikojn kaj fruktojn. Multaj specioj estas konstantaj loĝantaj birdoj en varmaj klimatoj, dum aliaj migras al pli altaj latitudoj dum somero, ofte superante konsiderindajn distancojn.[2]
Turdoj konstruas tasformajn nestojn, foje kovritajn per koto. La ino demetas 2 al 5 punktitajn ovojn kaj foje okazas du aŭ pliaj ovodemetadoj jare. Ambaŭ gepatroj kuzorgas la idaron.[2]
La kantoj de kelkaj specioj, inklude membrojn de la genroj Catharus, Myadestes kaj Turdus, estas konsiderataj inter la plej belaj de la mondo de birdoj.[3][4]
La turdedoj (Turdidae) estas familio de la paseroformaj (Passeriformes), en la birda klaso. La familio konsistas el 19 genroj kaj ĉirkaŭ 176 specioj. Ili loĝas ĉefe, sed ne nur en la Malnova Mondo.
Los túrdidos (Turdidae) son una familia de aves paseriformes que comprende trescientas especies distribuidas casi por todo el mundo. Sus miembros, denominados comúnmente zorzales, mirlos o tordos, son pájaros de tamaño medio, en su mayoría forestales, y principalmente insectívoros. La mayoría son aves sedentarias, aunque algunas son migratorias.
Los túrdidos son una familia numerosa que comprende ciento sesenta y siete especies.[1] Los túrdidos son pájaros rechonchos, de plumaje suave, de tamaño medio, que viven en zonas arboladas y suelen alimentarse en el suelo. La mayoría de las especies tienen plumajes grises o de tonos pardos, con frecuencia con las partes inferiores moteadas. Su pico es fuerte y adaptado para cazar insectos. El género con mayor número de especies es Turdus, representado por ochenta y tres especies, siendo la más conocida de Europa el mirlo (Turdus merula), cuyo macho es completamente negro, mientras que la especie americana más conocida es el zorzal robín (Turdus migratorius), de pecho rojizo. El túrdido más grande era el arrenga común, con un peso medio de 178 g y 33 cm de longitud, pero ha sido trasladado a la familia Muscicapidae. El mirlo grande es de longitud similar, pero de constitución más ligera.[2]
Son principalmente insectívoros, pero la mayoría de ellos también comen lombrices, caracoles y frutos. Muchas especies de climas templados son sedentarias, mientras que otras migran a latitudes más altas durante el verano, con frecuencia a distancias considerables.[3]
Los túrdidos también se caracterizan por sus cantos complejos y melodiosos, en especial los miembros de los géneros Catharus, Myadestes, Sialia y Turdus.
En la familia existen grupos con grandes diferencias de costumbres y morfología. Los miembros de la familia se hallan distribuidos por todo el mundo; solo faltan en algunas islas remotas y en las partes extremas de regiones árticas, debido a la ausencia de invertebrados y frutos de los que alimentarse, aunque hay especies adaptadas al clima de alta montaña. Los zorzales viven en zonas arboladas, frecuentan los árboles para otear y esconderse, pero sus patas son robustas y relativamente largas, adaptadas para desplazarse en el suelo. Aunque pueden caminar suelen desplazarse a saltos. Varias especies son divagantes y cubren grandes distancias desde su área de alimentación a su área de cría. Las especies que anidan en climas árticos son migratorias. Los zorzales tienen generalmente gran habilidad para cantar. Algunas especies tienen cantos muy atractivos y variados que difieren de un individuo a otro de la misma especie. Cantan tanto de día como de noche y tienen varios tipos de canto, para lanzar distintos mensajes. pueden cantar desde la parte más alta del árbol, siendo visibles a gran distancia, o camuflados entre el follaje.
La mayoría de las especies anidan en árboles y arbustos, pero algunas lo hacen exclusivamente en el suelo. Su hábitat natural es el bosque tanto caducifolio como de coníferas, y la selva, aunque existen ciertos grupos que anidan en tierras áridas, los lechos de grava de los ríos o las estepas desde el nivel del mar a la alta montaña. La mayoría de especies tienden a vivir en el sotobosque, desde terrenos húmedos cubiertos de bosque o selva a jardines de las ciudades. Son muy adaptables y algunas especies habitan incluso en cultivos madereros de especies exóticas. Cambian su comportamiento rápidamente según las circunstancias, volviéndose muy retraídos e incluso nocturnos, y también, si se dan las circunstancias necesarias, extremadamente confiados, tomando el alimento directamente de la mano en algunos parques públicos. En zonas antrópicas tienen predilección por los jardines de los polígonos industriales y áreas densamente humanizadas, por lo que son comunes cerca de fábricas, industrias químicas y centrales energéticas. Las especies han sido cazadas desde antiguo y numerosas especies están extinguidas o en peligro de desaparecer, por lo cual están protegidas sus poblaciones en algunos países o sometidas a épocas de veda en la mayoría.
Por lo común construyen su nido tapizado de plumas y pelo, entrelazando hierbas y ramitas reforzado con barro dándole forma de cuenco. Ponen de dos a cinco huevos, que suelen ser de azul celeste a blanco o de blanco a castaño pintados en ocasiones de tonos más oscuros. Ambos progenitores colaboran en la cría de los polluelos.[3]
Frecuentemente se alimentan en el suelo. Propagan las semillas de las especies vegetales cuyos frutos consumen, contribuyendo a la difusión de muchos árboles, como el majuelo, el almez y el acebuche, son muy importantes en la conservación de la mayoría de las especies de enebros y sabinas. Se alimentan de todo tipo de invertebrados, moluscos, gusanos e insectos que son capaces de cazar al vuelo, pero en ciertas épocas del año, lo hacen también de frutas de pequeño y mediano tamaño, por lo que se les considera en algunas regiones, perjudiciales para los cultivos. Los tremátodos atraen a estas aves hacia los caracoles en que viven, logrando así infectarlos. Los túrdidos, especializados en capturar caracoles, son atraídos por destellos luminosos en los tentáculos, en los "cuernos" de los ojos o en las "orejas" de los caracoles acuáticos, producidos por los parásitos. Es un fenómeno inverso al aposematismo.
Algunas especies se han especializado en seguir a las columnas de hormigas legionarias (Ecitoninae) para cazar los pequeños invertebrados que huyen de las hormigas.
La taxonomía de esta gran familia se ha modificado recientemente. Tradicionalmente incluía las especies a la subfamilia Saxicolinae (con especies como el petirrojo o ruiseñor) que ahora se clasifican en la familia Muscicapidae.
Actualmente se reconocen los siguientes géneros dentro de la familia:[1]
Los túrdidos (Turdidae) son una familia de aves paseriformes que comprende trescientas especies distribuidas casi por todo el mundo. Sus miembros, denominados comúnmente zorzales, mirlos o tordos, son pájaros de tamaño medio, en su mayoría forestales, y principalmente insectívoros. La mayoría son aves sedentarias, aunque algunas son migratorias.
Rästaslased (Turdidae) on lindude sugukond värvuliste seltsist.
Sugukonda kuuluvad järgmised Eestis elutsevad lindude perekonnad:
Euroopas elutsevad veel järgmised rästaslaste perekonnad:
Turdidoak (Turdidae) Paseriformes ordenako hegazti-familia bat dira. Ia mundu osoan bizi dira. Tamaina txikiko edo ertaineko hegazti insektiboro edo omniboroak dira. Birigarroak, zozoak, txantxangorriak eta urretxindorrak, adibidez, familia honetako hegaztiak dira.
Oso familia ugaria da, 300 espezietik gora baititu. Espezie batzuk erratikoak dira, eta distantzia handiko joan-etorriak egiten dituzte elikatzeko erabiltzen duten gunetik ugaltzeko erabiltzen duten gunera.
Kumeek eta banako gazteek bularraldea arrea edo beltza izaten dute. Espezie gehienek moko gogora dute, intsektuak harrapatzeko moldatua. Hanka sendoak dituzte, luzetxoak, lurrean mugitzeko. Ibil badaitezke ere, saltoka mugitu ohi dira. Espezie batzuek oso kantu erakargarriak eta mota askotakoak dituzte, espezie bereko espezimen batetik bestera aldatzen direnak. Egunez zein gauez kantatzen dute, zuhaitzen erpinetan edo hostoen artean, eta badirudi kantatzea gustukoa dutelako kantatzen dutela askotan, nahiz eta badituzten mezuak bidaltzeko kantuak ere.
Espezie gehienek zuhaitzetan edo zuhaixketan egiten dituzte habiak, baina espezie gutxi batzuek lurren egiten dute. Basoa dute berezko habitata, hala konifero-basoa nola basko hostoerorkorra. Moldatzeko gaitasun handia dute, eta espezie batzuk hirietako lorategietan ere bizi dira.
Familia honetan morfologia eta ohitura oso desberdinetako espezieak daude. Azterketa biokimiko berrien arabera, tradizionalki Turdidae familian sailkatu izan diren Monticola, Pseudocossyphus, Myiophonus, Brachypteryxeta Alethe generoak Muscicapidae familian sailkatu izan dira.
Nazioarteko Ornitologia Kongresuaren arabera (2.4 bertsioa, 2010), familia honek 24 genero eta 184 espezie ditu.
Turdidoak (Turdidae) Paseriformes ordenako hegazti-familia bat dira. Ia mundu osoan bizi dira. Tamaina txikiko edo ertaineko hegazti insektiboro edo omniboroak dira. Birigarroak, zozoak, txantxangorriak eta urretxindorrak, adibidez, familia honetako hegaztiak dira.
Oso familia ugaria da, 300 espezietik gora baititu. Espezie batzuk erratikoak dira, eta distantzia handiko joan-etorriak egiten dituzte elikatzeko erabiltzen duten gunetik ugaltzeko erabiltzen duten gunera.
Kumeek eta banako gazteek bularraldea arrea edo beltza izaten dute. Espezie gehienek moko gogora dute, intsektuak harrapatzeko moldatua. Hanka sendoak dituzte, luzetxoak, lurrean mugitzeko. Ibil badaitezke ere, saltoka mugitu ohi dira. Espezie batzuek oso kantu erakargarriak eta mota askotakoak dituzte, espezie bereko espezimen batetik bestera aldatzen direnak. Egunez zein gauez kantatzen dute, zuhaitzen erpinetan edo hostoen artean, eta badirudi kantatzea gustukoa dutelako kantatzen dutela askotan, nahiz eta badituzten mezuak bidaltzeko kantuak ere.
Espezie gehienek zuhaitzetan edo zuhaixketan egiten dituzte habiak, baina espezie gutxi batzuek lurren egiten dute. Basoa dute berezko habitata, hala konifero-basoa nola basko hostoerorkorra. Moldatzeko gaitasun handia dute, eta espezie batzuk hirietako lorategietan ere bizi dira.
Rastaat (Turdidae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva suuri heimo, jonka lajeista suurin osa esiintyy luonnonvaraisena Euroopassa, Aasiassa tai Afrikassa. Rastaat ovat pulleahkoja ja pienehköjä tai keskikokoisia lintuja, tosin varpuslinnuiksi ne ovat usein melko kookkaita. Yleensä ne ovat hyönteissyöjiä, tosin jotkut ovat kaikkiruokaisiakin. Linnut ruokailevat pääosin maassa[1]. Rastaat ovat taitavia laulajia[1].
Rastaisiin kuuluu 20 sukua ja 156 lajia[2].
(SH) = suurharvinaisuus (H) = harvinaisuus
Monta sukua luetaan uuden luokituksensieppojen heimoon.
Rastaat (Turdidae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva suuri heimo, jonka lajeista suurin osa esiintyy luonnonvaraisena Euroopassa, Aasiassa tai Afrikassa. Rastaat ovat pulleahkoja ja pienehköjä tai keskikokoisia lintuja, tosin varpuslinnuiksi ne ovat usein melko kookkaita. Yleensä ne ovat hyönteissyöjiä, tosin jotkut ovat kaikkiruokaisiakin. Linnut ruokailevat pääosin maassa. Rastaat ovat taitavia laulajia.
Rastaisiin kuuluu 20 sukua ja 156 lajia.
Les Turdidae (ou turdidés) sont une famille de passereaux constituée de 17 genres et de plus de 167 espèces.
Ce terme scientifique dérive du latin turdus signifiant grive, lui-même se rattachant à une racine tord- d'origine acoustique (comme dans outarde)[1].
Les principales études sur cette famille sont les travaux phylogéniques de Klicka et al. (2005) et de Voelker & Klicka (2008)[2]. Les travaux de Sangster et al. (2010) et Zuccon & Ericson (2010) permettent de définir plus précisément les limites familiales entre les Muscicapidae et les Turdidae[2]. Ces deux études montrent que les espèces des genres Myophonus (9 espèces), Brachypteryx (3 espèces), ainsi que le Brachyptère des Célèbes (Heinrichia calligyna) et le Brachyptère étoilée (Heteroxenicus stellatus) n'appartiennent pas aux Turdidae, mais aux Muscicapidae. S'appuyant sur ces travaux, le Congrès ornithologique international, dans sa classification de référence (version 3.4, 2013), les déplacent dans cette dernière famille[3].
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre alphabétique) :
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Parmi celles-ci, trois espèces sont éteintes :
Les Turdidae (ou turdidés) sont une famille de passereaux constituée de 17 genres et de plus de 167 espèces.
Os túrdidos (Turdidae) son unha familia de aves paseriformes que viven en todo o mundo, xeralmente chamados tordos e merlos.
Os túrdidos son aves de mediano a pequeno tamaño e suave plumaxe que habitan en áreas boscosas, que se alimentan a miúdo no chan. Os túrdidos máis pequenos pesan uns 21 g e miden 14,5 cm. Porén, os Brachypteryx, que teñen alianzas ambiguas tanto cos tordos coma cos muscicápidos, poden ser aínda máis pequenos, algúns de 12 cm. O maior dos tordos é o Myophonus caeruleus de 178 g e 33 cm. O Turdus fuscater é de lonxitude similar, pero menos pesado.[1] A maioría das especies son de cor gris ou marrón, frecuentemente con pintas na parte ventral.
Son insectívoros, pero a maioría das especies tamén comen vermes, caracois terrestres e froita. Moitas especies son residentes permanentes en climas cálidos, mentres que outros migran a latitudes máis altas durante o verán, a miúdo cubrindo distancias considerables.[2]
Os túrdidos constrúen niños con forma de copa, ás veces estrados con lama. Poñen de 2 a 5 ovos con pintas, e ás veces fan dúas ou máis postas ao ano. Ambos os pais axudan na crianza dos pitiños.[2]
O canto dalgunhas especies, como as dos xéneros Catharus, Myadestes, Sialia e Turdus, considéranse uns dos máis bonitos de todas as aves.[3][4]
Se ben moitos son insectívoros, algunhas especies de túrdidos facilitan á dispersión das sementes de moitas especies de plantas e contribúen á recuperación dos ecosistemas. As plantas teñen unha capacidade de dispersión das sementes lonxe da planta parental e consecuentemente dependen moito de diversos vectores de dispersión que transporten os seus propágulos, incluíndo tanto vectores abióticos coma bióticos. Moitos morcegos e aves teñen dietas baseadas nas froitas, incluíndo aves das familias Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Turdidae e Ramphastidae. Comen os froitos tragando as súas sementes e despois regurxítanas ou elimínanas coas feces. Esta ornitocoria foi o mecanismo principal de dispersión a través das barreiras oceánicas. Outras sementes ou esporas poden adherirse aos pés ou plumas das aves. Os túrdidos teñen unha grande importancia ecolóxica porque algunhas poboacións migran a longas distancias e dispersan as sementes.
A familia Turdidae foi proposta (como Turdinia) polo erudito francés Constantine Samuel Rafinesque en 1815.[5][6] O tratamento taxonómico desta gran familia variou significativamente nos últimos anos. Tradicionalmente, os Turdidae incluían pequenas especies do Vello Mundo, como os reiseñores e paporroibos na subfamilia Saxicolinae, pero agora a maioría das autoridades clasifican estes na familia dos muscicápidos.
A familia antes incluía numerosas especies. No momento en que se publicou en 2003 a Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World, os xéneros Myophonus, Alethe, Brachypteryx e Monticola estaban incluídos en Turdidae.[7] Posteriormente, os estudos de filoxenética molecular indicaron que as especies destes catro xéneros estaban máis relacionadas con especies da familia Muscicapidae.[8][9] En consecuencia, estes catro xéenros agora están clasificados como Muscicapidae.[10][11] Ao contrario, o xénero Cochoa, que previamente fora situado en Muscicapidae, agora foi pasado a Turdidae.[8][9]
FAMILIA: TURDIDAE
Xéneros normalmente considerados membros dunha familia diferente e distantemente relacionados con Picathartes:
Para outras especies que antes estaban en Turdidae, ver Muscicapidae e Saxicolinae.
Os túrdidos (Turdidae) son unha familia de aves paseriformes que viven en todo o mundo, xeralmente chamados tordos e merlos.
Drozdovi (lat. Turdidae) su porodica ptica koja pripada redu vrapčarki (Passeriformes). Nalaze se na svim kontinentima osim na Antartici. U Europi živi 14 vrsta. Nastanjuju šumovita područja. Najčešće su sive ili smeđe boje, a krila su srednje veličine i obojena su jarkim bojama. Rep ima dvanaest pera [1]. Veliki su 14.5 cm-33 cm, a teški 21-178 g. Većina vrsta jako lijepo pjeva.
Drozdovi su monogamni, ali se pare i sa drugim jednikama ako se ukaže prilika. Gnijezdo najčešće prave od sitnih grančica. Staništa gnijezda najčešće su drveća, grmovi i špilje. U gnijezdu se nalazi 2-5 jaja. Mladi se izlegu slijepi, bez perja i ne mogu letjeti[2]. Oba roditelja pomažu u podizanju mladih. [3]
Drozdovi jedu raznoliku i lako dostupnu hranu. Većinom jedu gliste, ličinke, tvrdokrilce i druge kukce. Neki drozdovi jedu velike količine voća i raznih sjemenki. Potom probave neoštećene sjemenke, pomoću čega se rasprostranjuju neke biljke. Ove ptice rasprostranjuju sjeme imele na neki drugi način. Sjemenka im se zalijepi za perje, pa dođu na neko drvo ga očistiti. Sjemenka pada na granu i nakon nekog vremena naraste nova imela.
Većina od oko 300 vrsta drozdova koje pripadaju 54 roda su sigurne i zaštićene.
Drozdovi (lat. Turdidae) su porodica ptica koja pripada redu vrapčarki (Passeriformes). Nalaze se na svim kontinentima osim na Antartici. U Europi živi 14 vrsta. Nastanjuju šumovita područja. Najčešće su sive ili smeđe boje, a krila su srednje veličine i obojena su jarkim bojama. Rep ima dvanaest pera . Veliki su 14.5 cm-33 cm, a teški 21-178 g. Većina vrsta jako lijepo pjeva.
Þrestir (fræðiheiti: Turdidae) eru ætt spörfugla sem flestir eru upprunnir í Gamla heiminum. Þetta eru litlir eða meðalstórir fuglar, flestir skordýraætur en sumir alætur.
Þrestir (fræðiheiti: Turdidae) eru ætt spörfugla sem flestir eru upprunnir í Gamla heiminum. Þetta eru litlir eða meðalstórir fuglar, flestir skordýraætur en sumir alætur.
I Turdidi (Turdidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi.[1]
Sono uccelli di medie dimensioni (lunghezza totale compresa fra 11,5 e 33 cm); il becco, robusto e lievemente incurvato, talvolta provvisto di un piccolo uncino, presenta alla base solo piccole e scarse setole. Le zampe sono rivestite di piastre cornee che non formano scudi, e sono di solito più robuste e lunghe di quelle delle specie affini, in rapporto al fatto che la loro vita si svolge sul terreno e non sugli alberi. Le ali sono costituite da 10 remiganti primarie, e sono abbastanza rotonde fuorché nei veri migratori; la coda è formata da 12 timoniere. La colorazione e il disegno del piumaggio sono molto variabili, e non vi sono regole costanti per quanto concerne il dimorfismo sessuale. Quasi sempre la livrea giovanile è macchiettata di chiaro su fondo scuro. Al contrario dei Silviidi presentano una sola muta annuale.
I Turdidi hanno un'amplissima diffusione su tutto il globo, e si possono davvero considerare cosmopoliti poiché si sono spinti persino sulle isole più remote. Mancano solo nei più lontani distretti insulari e nell'Antartide.
Benché la maggior parte dei turdidi sosti anche sugli alberi, questi uccelli sono prevalentemente terricoli. Risiedono nei più diversi territori, dalla macchia mediterranea al deserto e dalla tundra alla foresta tropicale umida, ma i loro ambienti preferiti sono costituiti da regioni ove si alternano boschetti, distese di cespugli, radure e prati.
È da presumere che l'origine dei turdidi sia da ricercare nel Vecchio Mondo, dove essi hanno raggiunto il massimo polimorfismo, e quindi nelle regioni più settentrionali. Il continente africano si deve invece considerare un centro di irraggiamento, almeno per alcune specie. Il Nuovo Mondo è stato infine popolato probabilmente da migratori giunti dall'Eurasia almeno in tre successive ondate.
Di solito hanno un'alimentazione mista, costituita da frutti e bacche, ma soprattutto da insetti, larve, lumache e vermi. Sono in genere degli ottimi cantori. Covano entro nidi a forma di coppa, posti sugli alberi o sui cespugli, ma anche sul terreno oppure in fenditure rocciose; le uova (3-6 per covata) sono monocromatiche o screziate di scuro su fondo chiaro. Nei paesi caldi sono stanziali, ma molti esemplari originari di distretti settentrionali compiono spostamenti assai ampi, rivelandosi migratori più o meno spiccati.
I Turdidi comprendono 17 generi con 172 specie:[1]
Il tordo può essere cacciato nei modi e tempi stabiliti dalla legge statale italiana. La carne di tordo è apprezzata dai buongustai, che la consumano in vario modo. Le ricette italiane sono tante e tradizionali in tutte le regioni.
I Turdidi (Turdidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi.
Turdidae sunt familia avium ordinis Passeriformium quae per omnem orbem terrarum inveniuntur.
Familia Turdidae
Turdidae sunt familia avium ordinis Passeriformium quae per omnem orbem terrarum inveniuntur.
Strazdiniai (lot. Turdidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Šeimai priklauso maži ir vidutinio dydžio paukščiai. Spalvos labai įvairios, daugelio rūšių patinai ir patelės vienodos spalvos, bet kai kurių rūšių patinai spalvingesni už pateles (lytinis dimorfizmas). Gyvena labai įvairiuose biotopuose, paprastai ant žemės arba medžiuose. Aktyvūs dieną, kartais sutemomis. Gerai gieda. Visi vabzdžialesiai, bet nemažai sulesa ir vaisių, sėklų. Maisto ieško ant žemės, medžiuose ir krūmuose. Lizdus suka medžiuose, ant žemės. Dėtyje 3-6 vienspalviai arba margi kiaušiniai. Peri apie 2 savaites. Keliaujantys paukščiai.
Lietuvoje aptinkamos 6 strazdų (Turdus) rūšys.
Strazdiniai (lot. Turdidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Šeimai priklauso maži ir vidutinio dydžio paukščiai. Spalvos labai įvairios, daugelio rūšių patinai ir patelės vienodos spalvos, bet kai kurių rūšių patinai spalvingesni už pateles (lytinis dimorfizmas). Gyvena labai įvairiuose biotopuose, paprastai ant žemės arba medžiuose. Aktyvūs dieną, kartais sutemomis. Gerai gieda. Visi vabzdžialesiai, bet nemažai sulesa ir vaisių, sėklų. Maisto ieško ant žemės, medžiuose ir krūmuose. Lizdus suka medžiuose, ant žemės. Dėtyje 3-6 vienspalviai arba margi kiaušiniai. Peri apie 2 savaites. Keliaujantys paukščiai.
Lietuvoje aptinkamos 6 strazdų (Turdus) rūšys.
Mežastrazdu dzimta (Turdidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tā apvieno 172 putnu sugas, kas sistematizētas 17 ģintīs.[1] Šīs grupas tuvākie radinieki ir mušķērāju dzimtas sugas, ar kurām vēl nesenā pagātnē mežastrazdi tika sistematizēti vienā dzimtā, pēdējos izdalot mežastrazdu apakšdzimtā (Turdinae).[2][3] Mežastrazdu sugas ir izplatītas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu, Arktikas polāro reģionu un dažas salas.[4][5] Tās sastopamas dažādās biomās — mežos, krūmājos, purvos, atklātās ainavās un pilsētās.
Latvijā pamatā sastopamas 6 mežastrazdu dzimtas sugas: plukšķis (Turdus iliacus), melnais mežastrazds (Turdus merula), dziedātājstrazds (Turdus philomelos), pelēkais strazds (Turdus pilaris), apkakles strazds (Turdus torquatus) un sila strazds (Turdus viscivorus); 2 sugas novērotas tikai vienu vai divas reizes — melnrīkles strazds (Turdus atrogularis) un raibais zemesstrazds (Zoothera aurea).[6]
Mežastrazdu dzimtas putni ir mazi vai vidēji lieli. Lielākais dzimtā ir raibais zemesstrazds,[7] kura ķermeņa garums var sasniegt 31 cm.[8] Kopumā mežastrazdu ķermeņa formas ir noapaļotas, ar nelielu galvu un smalkām kājām. Tiem ir slaidi, taisni knābji, īsi, visbiežāk noapaļoti spārni, vidēji garas astes un lielas acis. To apspalvojums var būt dažāds - brūns, pelēks, zils un melns, bieži ar dažādām košām, kontrastainām pazīmēm, kas var būt baltas, oranžas, sarkanas vai dzeltenas.[4] Parasti visu sugu jaunie putni ir brūnpelēki raibumoti. Bieži tēviņiem un mātītēm ir atšķirīgi apspalvojumi - mātītēm apspalvojums tādos gadījumos ir gaišāks un pelēcīgāks.[9]
Lielākā daļa mežastrazdu dzimtas putnu jūtas ļoti labi gan kokos, gan uz zemes. Pa zemi tie pārvietojas ar palēcieniem vai pārskrējieniem. Putni uz zemes aktīvi meklē barību, pārrakņājot augsni, vecās koku lapas un kritalas.[9] Barība tiek meklēta gan ēnainos meža biezokņos, gan atklātās vietās. Mežastrazdu dzimtas putni pamatā barojas ar kukaiņiem un kāpuriem., bet tie barojas arī ar augļiem, ogām, sēklām, lapām.[4][9]
Mežastrazdu dzimtas putni veido monogāmus pārus un pāris ir ļoti teritoriāls. Abi dzimumi aktīvi apsargā savu teritoriju, kas nometnieku sugas nodrošina ar barību visa gada garumā. Kad pāris ir izveidojies, tad tēviņš no teritorijas padzen arī visas svešās mātītes.[9] Mežastrazdu dzimtas putni ir ļoti vokāli un to dziesma parasti ir melodiska un veidojas no komplicētām, bagātīgām frāzēm. Dzied tikai tēviņi riesta laikā visbiežāk krēslas un nakts stundās.[9] Šīs dzimtas putni atkarībā no sugas ligzdo koku dobumos, klinšu iedobēs, alās vai uz zemes, tie vij kausveida ligzdas. Ligzdas vietu parasti izvēlas un ligzdu būvē mātīte. Lai arī olas perē abi vecāki, lielāko daļu uz olām sēž mātīte, bet tēviņš to tikmēr baro, kā arī par putnēniem rupējas un tos baro abi vecāki.[9]
Piecas ģintis, kas kādreiz tika sistematizētas mežastrazdu dzimtā, mūsdienās tiek sistematizētas mušķērāju dzimtā (Muscicapidae). Tās ir lakstīgalas (Luscinia), zilastītes (Tarsiger), žagatstrazdi (Copsychus), akmeņčakstītes (Oenanthe) un čakstītes (Saxicola).[10]
Mežastrazdu dzimta (Turdidae)[1]
Mežastrazdu dzimta (Turdidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tā apvieno 172 putnu sugas, kas sistematizētas 17 ģintīs. Šīs grupas tuvākie radinieki ir mušķērāju dzimtas sugas, ar kurām vēl nesenā pagātnē mežastrazdi tika sistematizēti vienā dzimtā, pēdējos izdalot mežastrazdu apakšdzimtā (Turdinae). Mežastrazdu sugas ir izplatītas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu, Arktikas polāro reģionu un dažas salas. Tās sastopamas dažādās biomās — mežos, krūmājos, purvos, atklātās ainavās un pilsētās.
Lijsters (Turdidae) zijn een grote familie van meestal middelgrote zangvogels met goed ontwikkelde zang.[1]
Het juveniele kleed is meestal gevlekt. Bij sommige soorten zijn vrouwtjes en mannetjes gelijk gekleurd. De lichaamslengte varieert van 12,5 tot 30 cm. De snavel is fors en licht gebogen.
Voedsel zoeken ze dikwijls op de grond. Ze pikken naar oppervlakteprooien zoals insecten, spinnen, slakken en andere ongewervelden. Ook graven ze bodemprooien op zoals regenwormen en larven. Daarnaast eten ze bessen en fruit (appels, peren). De zaden worden niet verteerd.
Het komvormige nest, dat door het vrouwtje wordt gebouwd, bestaat uit grassen en mos en wordt meestal gebouwd in een takvork van een struik of boom. Ook het uitbroeden en grootbrengen van de jongen ziet ze als haar taak. Een legsel bestaat meestal uit drie tot zes effen gekleurde eieren, die ook donkere spikkels kunnen bevatten.
Deze vogels komen wereldwijd voor, uitgezonderd op Antarctica en Nieuw-Zeeland. Sommige zijn trekvogels, die in de winter naar het zuiden vliegen, andere soorten zijn weer standvogels. Ze komen voor van woestijnen en toendra's tot het tropisch regenwoud.
De volgende soorten komen in Nederland voor:
De familie (vooral het geslacht Turdus) heeft een kosmopolitische verspreiding, met soorten in Amerika, Europa, Azië, Afrika en Australië. Verschillende soorten hebben ook een aantal oceanische eilanden gekoloniseerd. Twee Turdus-soorten zijn geïntroduceerd in Nieuw-Zeeland. Veel soorten die in noordelijke streken broeden, zijn trekvogels vaak over aanzienlijke afstanden.
De familie telt ruim 170 soorten.[2] Deze groep wordt ook wel de echte lijsters genoemd omdat vroeger bij deze familie een grote groep kleine zangvogels behoorde die ook wel de kleine lijsterachtigen werd genoemd. Deze onderfamilie, de Saxicolinae behoort nu tot de vliegenvangerfamilie (Muscicapidae). Beide families behoren overigens wel tot dezelfde superfamilie, de Muscicapoidea.
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[2]
Geslachten verplaatst naar vliegenvangers:
Lijsters (Turdidae) zijn een grote familie van meestal middelgrote zangvogels met goed ontwikkelde zang.
Trastefamilien (Turdidae) er små til mellomstore sporvefuglar. Familien er utbreidd over det meste av verda og har rundt 170 artar. Den mest talrike slekta i familien er Turdus med 82 artar.
Trastar er fyldige, små til mellomstore fuglar, med mjuk fjørdrakt som lever i skogområde, og ofte beitar på bakken eller et små frukter. Dei søraustasiatiske kortvengene, kan vere dei minste trastane slik familien er sett saman no. Alvekortveng er gjennomsnittleg 12 centimeter i lengd. Den største trasten er blåplystretrast, på 178 g og 33 cm. Stortrast er lik i lengd, men mindre kraftig bygd.[1] Dei fleste artane er gråe eller brune i farga, ofte med flekkete underside.
Dei er insektetande, men dei fleste artane et òg ormar, landsniglar og frukt. Mange artar er stasjonære i varme strøk, medan andre trekkjer til høgare breiddegrader om sommaren, ofte over store avstandar.[2]
Trastar byggjer koppforma reir, nokre gonger kledd med tørka gjørme. Dei legg to til fem flekkete egg, nokre gonger kan dei ha to eller fleire kull per år. Begge foreldra hjelper til å syte for ungane.[2]
Songane av nokre artar, inkludert medlemmer av slektene Catharus, Myadestes, og Turdus, ansast å vere blant dei venaste i menneskelege øyre frå fugleverda. [3]
Trastane var tidlegare ofte delt inn i to hovudgrupper. Stortrastar og småtrastar, sistnemnde med 200 artar og 33 slekter. Nyare forsking har vist at småtrastane er nærare i slekt med flugesnapparar enn med dei eigentlege trastane, noko som gjorde gruppa parafyletisk. I dag er derfor småtrastar klassifisert som flugesnapparar.
Av norske fuglar vert desse tradisjonelt rekna til stortrastar:
Trastefamilien i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2019[4] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[5]
Slekt Grandala
Slekt Sialia
Slekt Neocossyphus
Slekt Myadestes
Slekt Zoothera
Slekt Cataponera
Slekt Chlamydochaera
Slekt Cochoa
Slekt Ixoreus
Slekt Catharus
Slekt Hylocichla
Slekt Entomodestes
Slekt Cichlopsis
Slekt Ridgwayia
Slekt Geokichla
Slekt Otocichla
Slekt Psophocichla
Slekt Turdus er 82 «verkelege» trastar
Trastefamilien (Turdidae) er små til mellomstore sporvefuglar. Familien er utbreidd over det meste av verda og har rundt 170 artar. Den mest talrike slekta i familien er Turdus med 82 artar.
Troster (fra norrønt þrǫstr) er en gruppe fugler. De fleste artene er insektetere, noen er altetere. De varierer i størrelse fra Monticola sharpei på 21 gram og 14,5 cm til Myophonus caeruleus på 178 gram og 33 cm.
Sangen til noen av artene, blant annet medlemmer av Catharus, Myadestes og Turdus er regnet som blant de vakreste i fugleverden.
Troster (fra norrønt þrǫstr) er en gruppe fugler. De fleste artene er insektetere, noen er altetere. De varierer i størrelse fra Monticola sharpei på 21 gram og 14,5 cm til Myophonus caeruleus på 178 gram og 33 cm.
Sangen til noen av artene, blant annet medlemmer av Catharus, Myadestes og Turdus er regnet som blant de vakreste i fugleverden.
Drozdowate[2] (Turdidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Afryce, Eurazji, Australii i Ameryce[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Badania genetyczne i filogenetyczne wykazały, że wiele gatunków klasyfikowanych dotychczas w rodzinie drozdowatych w rzeczywistości jest bliżej spokrewnionych z muchołówkami (Muscicapidae), co doprowadziło do rewizji systematyki obu rodzin[4][5]. Obecnie w rodzinie drozdowatych klasyfikowane są następujące podrodziny[2]:
Drozdowate (Turdidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Turdídeos[1] (Turdidae) é uma família de aves da ordem Passeriformes de ocorrência por todo mundo. Os turdídeos compartilham usualmente os seguintes traços: corpo alongado e pernas robustas, peito proeminente, cabeças largas e bicos medianos. A maior parte das espécies se locomovem de modo confortável sobre o solo, onde graciosamente são vistos pulando atrás de invertebrados enterrados.
Sua plumagem com frequência é ornada com tons de terra e traços ruivos, assim como listras e pontos contrastantes de preto e cinza; por outro lado, há espécies de coloração totalmente azul. Complexas são suas vocalizações e gorjeios, muitas vezes com ressonância etérea.
O habitat da espécie se estende de densas florestas a pastagens, habitualmente evitando ambientes áridos.
A alimentação dos turdídeos engloba ampla variedade de invertebrados, a exemplo de insetos, vermes e aranhas, como também pequenas frutas. Conquanto alguns também consumam até pequenos vertebrados, este hábito raramente representa considerável proporção da dieta da maioria. Em regiões de clima temperado, o consumo de frutas é crítico para espécies endêmicas durante o inverno. O modo de forrageamento por presas se dá mediante coleta ou vasculha na camada superficial do solo.[2][3]
Introduction to Turdidae - Birds Of World
Turdídeos (Turdidae) é uma família de aves da ordem Passeriformes de ocorrência por todo mundo. Os turdídeos compartilham usualmente os seguintes traços: corpo alongado e pernas robustas, peito proeminente, cabeças largas e bicos medianos. A maior parte das espécies se locomovem de modo confortável sobre o solo, onde graciosamente são vistos pulando atrás de invertebrados enterrados.
Sua plumagem com frequência é ornada com tons de terra e traços ruivos, assim como listras e pontos contrastantes de preto e cinza; por outro lado, há espécies de coloração totalmente azul. Complexas são suas vocalizações e gorjeios, muitas vezes com ressonância etérea.
O habitat da espécie se estende de densas florestas a pastagens, habitualmente evitando ambientes áridos.
A alimentação dos turdídeos engloba ampla variedade de invertebrados, a exemplo de insetos, vermes e aranhas, como também pequenas frutas. Conquanto alguns também consumam até pequenos vertebrados, este hábito raramente representa considerável proporção da dieta da maioria. Em regiões de clima temperado, o consumo de frutas é crítico para espécies endêmicas durante o inverno. O modo de forrageamento por presas se dá mediante coleta ou vasculha na camada superficial do solo.
Turdidae este o familie de păsări care cuprinde un număr mare de specii, (ca. 150) ce sunt încadrate în ordinul Passeriformes, subordinul Passeri. Separararea de familia Muscicapidae este o temă controversată. Păsările din subfamilia Saxicolinae din cadrul ordinului Muscicapidae, fiind numite Sturzi mici. Păsările din această familie au un areal geografic de răspândire întins. Ele au talie mijlocie și duc în general o viață arboricolă. Hrana lor care provine din copaci sau de pe sol constă din vierimi, artropode, melci, semințe sau fructe. Cuibul în formă de cupă este așezat pe arbori în tufișuri sau pe sol.
Turdidae este o familie de păsări care cuprinde un număr mare de specii, (ca. 150) ce sunt încadrate în ordinul Passeriformes, subordinul Passeri. Separararea de familia Muscicapidae este o temă controversată. Păsările din subfamilia Saxicolinae din cadrul ordinului Muscicapidae, fiind numite Sturzi mici. Păsările din această familie au un areal geografic de răspândire întins. Ele au talie mijlocie și duc în general o viață arboricolă. Hrana lor care provine din copaci sau de pe sol constă din vierimi, artropode, melci, semințe sau fructe. Cuibul în formă de cupă este așezat pe arbori în tufișuri sau pe sol.
22 rodov (glej besedilo)
Drózgi (znanstveno latinsko ime Turdidae) so družina ptic iz reda pevcev Passeriformes. Živijo večinoma v starem svetu (Evrazija in Afrika).
Drózgi (znanstveno latinsko ime Turdidae) so družina ptic iz reda pevcev Passeriformes. Živijo večinoma v starem svetu (Evrazija in Afrika).
Trastar (Turdidae), tidigare trastfåglar, är en familj inom ordningen tättingar. Trastarnas systematik är omstridd. Familjen är nära släkt med flugsnapparna. Olika släkten har genom historien placerats ibland i den ena, ibland i den andra familjen.
Trastar förekommer främst, men inte enbart, i Gamla världen. De är kraftiga medelstora fåglar med mjuk fjäderdräkt. De är främst insektsätare, men vissa tenderar att vara allätare och de födosöker oftast på marken. Merparten av arterna har distinkta och vittljudande läten och flera arters sång brukar beskrivas som mycket vackra.
Denna stora familjs taxonomi har förändrats radikalt sedan 1990-talet. Förr delades familjen in i två underfamiljer, de egentliga trastarna i Turdinae och de mindre arterna i Saxicolinae, dit bland andra arter som rödhake och näktergal fördes. Denna indelning har dock visat sig felaktig, där de flesta arter i Saxicolinae egentligen står närmare flugsnapparna i Muscicapidae, liksom även flera arter i Turdinae. Omvänt är arter som tidigare placerades i Saxicolinae istället egentliga trastar. Följande släkten verkar ingå i familjen Turdidae, i trolig systematisk ordning efter genetiska studier[1][2] och släktesindelning enligt IOC:s lista från 2016:[3]
För andra arter som tidigare placerades inom familjen trastfåglar: se flugsnappare (Muscicapidae).
Trastar (Turdidae), tidigare trastfåglar, är en familj inom ordningen tättingar. Trastarnas systematik är omstridd. Familjen är nära släkt med flugsnapparna. Olika släkten har genom historien placerats ibland i den ena, ibland i den andra familjen.
Karatavukgiller (Turdidae), ötücü kuşlar (Passeriformes) takımından bir kuş familyası.
Karatavukgiller (Turdidae), ötücü kuşlar (Passeriformes) takımından bir kuş familyası.
Дроздові поширені на всій території Землі, крім полярних широт та віддалених островів Океанії. Є окремі види, які освоїли лише одну невелику ділянку для постійного проживання, наприклад Непал, чи Мадагаскар. Ареал найбільшого у родині роду дрозди простягається у лісах Європи, Південної и Південно-Східної Азії, Північної Африки, Австралії та Навої Зеландії.
Дрібні і середньої величини птахи (довжина тіла 12-33 см). Самці, як правило, більші за самиць. Забарвлення різноманітне: від яскравого і контрастного до скромного, маскувального. Дзьоб прямий, зі злегка вигнутим наддзьобом і відкритими ніздрями. Хвіст прямий. Крила округлі, досить широкі. Тіло зазвичай дещо подовжене.
Họ Hoét hay Họ Hét[1] (danh pháp khoa học: Turdidae), là một nhóm các loài chim dạng sẻ, chủ yếu sinh sống tại khu vực thuộc Cựu thế giới. Theo phân loại cập nhật gần đây, họ này chứa khoảng 171 loài trong 17-20 chi.
Các loài chim trong họ Hoét là chim có kích thước từ nhỏ tới trung bình, hình dạng mập mạp, lông mềm, sinh sống trong khu vực đồng rừng và thường kiếm ăn trên mặt đất hay ăn các loại quả của các loài trong họ Hoa hồng (tầm xuân, tường vi v.v). Phần lớn các loài có màu lông xám hay nâu, thường với phần lông bụng lốm đốm.
Chúng là chim ăn sâu bọ, nhưng phần lớn các loài cũng ăn cả giun, sên và quả. Nhiều loài sống cố định trong khu vực có khí hậu ấm áp, trong khi một số loài di cư tới các vĩ độ cao hơn trong mùa hè, thường phải vượt qua những khoảng cách đáng kể[2].
Tổ của chúng hình chén, đôi khi được lót bằng bùn khô. Chúng đẻ 2-5 trứng đốm vỏ, đôi khi đẻ tới trên 2 lượt mỗi năm. Cả chim bố lẫn chim mẹ đều góp phần nuôi dưỡng chim con[2].
Giọng hót của một số loài, bao gồm các thành viên thuộc các chi Catharus, Myadestes và Turdus, được coi là thuộc nhóm hay nhất trong thế giới các loài chim[3][4].
Xử lý phân loại của họ lớn này đã có thay đổi đáng kể trong những năm gần đây. Theo truyền thống, họ Turdidae bao gồm các loài nhỏ tại Cựu thế giới, như dạ oanh (Luscinia megarhynchos)[5] và oanh châu Âu (Erithacus rubecula) trong tông Saxicolini, nhưng phần lớn các tác giả hiện nay đặt nhóm này trong họ Đớp ruồi (Muscicapidae).
Bài này viết theo Handbook of the Birds of the World với sự biên tập của Clement và Hathaway, Thrushes (2000)[6], giữ các loài hoét lớn trong họ Turdidae. Các nghiên cứu hóa sinh học gần đây đặt một số chi truyền thống của họ Hoét như Monticola, Pseudocossyphus, Myiophonus, Brachypteryx và Alethe trong họ Muscicapidae. Ngược lại, các chi trước đây thuộc tông Saxicolini và sinh sống ở châu Á, như Grandala và Cochoa, thì hiện nay được xếp trong họ này.
Dưới đây liệt kê các chi trong họ Turdidae theo trật tự phát sinh loài của chúng[7].
Hiện nay chi Chaetops, với 2 loài chim nhảy đá ở miền nam châu Phi, được coi là tạo thành họ khác biệt với danh pháp Chaetopidae với quan hệ họ hàng xa với chi Picathartes.
Về các loài và chi khác trước đây từng được phân loại trong họ Turdidae, xem các bài Muscicapidae và Saxicolinae.
Họ Hoét hay Họ Hét (danh pháp khoa học: Turdidae), là một nhóm các loài chim dạng sẻ, chủ yếu sinh sống tại khu vực thuộc Cựu thế giới. Theo phân loại cập nhật gần đây, họ này chứa khoảng 171 loài trong 17-20 chi.
Дроздовые распространены по всему миру, за исключением полярных областей и некоторых отдалённых островов. Некоторые отдельные виды являются эндемиками на небольшой территории: например, три вида каменных дроздов (Monticola) — M. sharpei, M. imerina и M. bensoni обитают исключительно на Мадагаскаре — острове, чья флора и фауна значительно отличаются от ближайшего африканского побережья[1] (недоступная ссылка). Белоспинный дрозд (Turdus kessleri) гнездится исключительно в хвойных лесах в Гималаях на западе Китая и в Непале. В основном всё же дроздовые обитают на значительной площади: например, странствующий дрозд распространён практически на всей территории Северной Америки и даже иногда залетает в Европу[2][3]. Ареал чёрного дрозда, включая интродуцированные популяции, является одним из самых больших среди всего семейства: его можно увидеть гнездящимся в Европе, Южной и Юго-Восточной Азии, Северной Африке, Австралии и Новой Зеландии.
Птицы, обитающие в умеренных широтах, являются перелётными. Луговой чекан (Saxicola rubetra), гнездящийся на обширной территории Европы и Азии, в том числе в Российской Федерации, в зимнее время мигрирует в Африку. Популяции певчего дрозда (Turdus philomelos), обитающие на севере Европы и в Гренландии, в зимнее время также перебираются на район Средиземного моря и в Северную Африку. С другой стороны, птицы, живущие в тропиках и субтропиках, ведут оседлый образ жизни либо кочуют на небольшие расстояния.
Дроздовые — главным образом лесные птицы, обитающие в лесистой местности, зарослях кустарников, в расселинах скал, на обрывах, а также в городских садах и парках с большим количеством древесной растительности. Условия обитания отдельных видов могут быть как достаточно специфическими, так и включать в себя довольно широкий диапазон. Некоторые виды живут вблизи от человеческого жилья и даже обустроились внутри урбанизированных городов. Например, странствующий дрозд свободно гнездится в парках Нью-Йорка: Центральном и Проспект парках. Ещё один обитатель Северной Америки, восточная сиалия (Sialia sialis), предпочитает селиться не только в природном редколесье, но и обживает культурные цветники и сады. В Европе охотно уживается в садах зарянка, или малиновка (Erithacus rubecula). С другой стороны, южный соловей (Luscinia megarhynchos) гнездится исключительно в густом подлеске лиственных и смешанных лесов, где его трудно обнаружить из-за обильной растительности. Среди птиц, не привязанных к лесным массивам, можно назвать чернохвостку (Cercomela melanura), обитающую вдоль высохших русл рек, в расселинах скал и посреди немногочисленных кустарниковых акаций на Ближнем Востоке.
Все дроздовые в основном моногамны, но при случае самка или самец могут иметь и дополнительного партнёра. В случае миграции к местам гнездовий прилетают рано, а покидают их поздно. В период размножения самцы самозабвенно поют, подзывая самок. Гнездо строится рано, ещё до появления листвы, преимущественно самкой, чаще всего на ветвях деревьев и кустарников (как у деряб (Turdus viscivorus)) либо на прямо на земле, реже в дуплах или норах. Живущие в населённых пунктах птицы, такие как чёрные или странствующие дрозды, могут использовать для строительства гнезда и городскую инфраструктуру вроде светофоров и навесов либо неиспользуемую хозяйственную утварь, такую как перевёрнутые вёдра или рыбачьи лодки. Обыкновенная каменка (Oenanthe oenanthe) своё гнездо прячет в расщелинах между камнями, в трещинах глинистых обрывов или естественных земляных пустотах. Горихвостки (Phoenicurus phoenicurus) занимают дупла деревьев, проёмы в поленницах дров или промежутки между корнями деревьев. Соловьи (Luscinia luscinia) своё гнездо строит прямо на земле, в густой растительности либо между корнями кустарника. У большинства видов гнездо имеет глубокую чашеобразную форму и состоит из множества веточек, скреплённых травой, илом, грязью или навозом.
Количество и размер кладок сильно варьирует у разных видов. У соловьёв кладка происходит один раз за сезон и обычно состоит из 4—5 яиц оливкового цвета. У горихвостки самка откладывает 5—7 яиц. Восточная сиалия (Sialia sialis) способна отложить 3—7 яиц два или три раза в год. В любом случае смертность среди птенцов высокая, и в результате за сезон выживают только один-два птенца, остальные погибают от болезней, голода, хищников или несчастных случаев. Яйца чаще всего с краплением, реже одноцветные. Птенцы вылупляются слепые и голые и первоначально покрываются пухом.
Преимущественно насекомоядные, многие виды питаются различными насекомыми и их личинками, дождевыми червями, ягодами и другими плодами растений. Среди исключений можно назвать каменных дроздов (Monticola spp.), питающихся исключительно животной пищей. Певчий (Turdus philomelos) и африканский (Turdus pelios) дрозды, а также разновидность синей птицы Myophonus horsfieldii в местах, где имеется такая возможность, разбивают о скалы улиток и употребляют в пищу их содержимое.
Как правило, птицы этого семейства ищут себе корм на земле, прислушиваясь к посторонним звукам, ковыряясь в ворохе опавшей листвы либо среди корней кустарников. Сиалии (Sialia) кормятся на деревьях среди листьев либо ловят насекомых на лету.
Дроздовые круглый год придерживаются своей обособленной территории, выбрав которую громко поют, привлекая самок и предупреждая самцов. Охраняют от птиц как гнездо, так и кормовую территорию — например, ягодный куст. Многие птицы ночуют группами — например известно, что рябинники (Turdus pilaris) собираются большой группой до 20 тыс. особей.
Дроздовые распространены по всему миру, за исключением полярных областей и некоторых отдалённых островов. Некоторые отдельные виды являются эндемиками на небольшой территории: например, три вида каменных дроздов (Monticola) — M. sharpei, M. imerina и M. bensoni обитают исключительно на Мадагаскаре — острове, чья флора и фауна значительно отличаются от ближайшего африканского побережья[1] (недоступная ссылка). Белоспинный дрозд (Turdus kessleri) гнездится исключительно в хвойных лесах в Гималаях на западе Китая и в Непале. В основном всё же дроздовые обитают на значительной площади: например, странствующий дрозд распространён практически на всей территории Северной Америки и даже иногда залетает в Европу. Ареал чёрного дрозда, включая интродуцированные популяции, является одним из самых больших среди всего семейства: его можно увидеть гнездящимся в Европе, Южной и Юго-Восточной Азии, Северной Африке, Австралии и Новой Зеландии.
МиграцияПтицы, обитающие в умеренных широтах, являются перелётными. Луговой чекан (Saxicola rubetra), гнездящийся на обширной территории Европы и Азии, в том числе в Российской Федерации, в зимнее время мигрирует в Африку. Популяции певчего дрозда (Turdus philomelos), обитающие на севере Европы и в Гренландии, в зимнее время также перебираются на район Средиземного моря и в Северную Африку. С другой стороны, птицы, живущие в тропиках и субтропиках, ведут оседлый образ жизни либо кочуют на небольшие расстояния.
Места обитанияДроздовые — главным образом лесные птицы, обитающие в лесистой местности, зарослях кустарников, в расселинах скал, на обрывах, а также в городских садах и парках с большим количеством древесной растительности. Условия обитания отдельных видов могут быть как достаточно специфическими, так и включать в себя довольно широкий диапазон. Некоторые виды живут вблизи от человеческого жилья и даже обустроились внутри урбанизированных городов. Например, странствующий дрозд свободно гнездится в парках Нью-Йорка: Центральном и Проспект парках. Ещё один обитатель Северной Америки, восточная сиалия (Sialia sialis), предпочитает селиться не только в природном редколесье, но и обживает культурные цветники и сады. В Европе охотно уживается в садах зарянка, или малиновка (Erithacus rubecula). С другой стороны, южный соловей (Luscinia megarhynchos) гнездится исключительно в густом подлеске лиственных и смешанных лесов, где его трудно обнаружить из-за обильной растительности. Среди птиц, не привязанных к лесным массивам, можно назвать чернохвостку (Cercomela melanura), обитающую вдоль высохших русл рек, в расселинах скал и посреди немногочисленных кустарниковых акаций на Ближнем Востоке.
Размножение Обыкновенная каменка (Oenanthe oenanthe)Все дроздовые в основном моногамны, но при случае самка или самец могут иметь и дополнительного партнёра. В случае миграции к местам гнездовий прилетают рано, а покидают их поздно. В период размножения самцы самозабвенно поют, подзывая самок. Гнездо строится рано, ещё до появления листвы, преимущественно самкой, чаще всего на ветвях деревьев и кустарников (как у деряб (Turdus viscivorus)) либо на прямо на земле, реже в дуплах или норах. Живущие в населённых пунктах птицы, такие как чёрные или странствующие дрозды, могут использовать для строительства гнезда и городскую инфраструктуру вроде светофоров и навесов либо неиспользуемую хозяйственную утварь, такую как перевёрнутые вёдра или рыбачьи лодки. Обыкновенная каменка (Oenanthe oenanthe) своё гнездо прячет в расщелинах между камнями, в трещинах глинистых обрывов или естественных земляных пустотах. Горихвостки (Phoenicurus phoenicurus) занимают дупла деревьев, проёмы в поленницах дров или промежутки между корнями деревьев. Соловьи (Luscinia luscinia) своё гнездо строит прямо на земле, в густой растительности либо между корнями кустарника. У большинства видов гнездо имеет глубокую чашеобразную форму и состоит из множества веточек, скреплённых травой, илом, грязью или навозом.
Количество и размер кладок сильно варьирует у разных видов. У соловьёв кладка происходит один раз за сезон и обычно состоит из 4—5 яиц оливкового цвета. У горихвостки самка откладывает 5—7 яиц. Восточная сиалия (Sialia sialis) способна отложить 3—7 яиц два или три раза в год. В любом случае смертность среди птенцов высокая, и в результате за сезон выживают только один-два птенца, остальные погибают от болезней, голода, хищников или несчастных случаев. Яйца чаще всего с краплением, реже одноцветные. Птенцы вылупляются слепые и голые и первоначально покрываются пухом.
ПитаниеПреимущественно насекомоядные, многие виды питаются различными насекомыми и их личинками, дождевыми червями, ягодами и другими плодами растений. Среди исключений можно назвать каменных дроздов (Monticola spp.), питающихся исключительно животной пищей. Певчий (Turdus philomelos) и африканский (Turdus pelios) дрозды, а также разновидность синей птицы Myophonus horsfieldii в местах, где имеется такая возможность, разбивают о скалы улиток и употребляют в пищу их содержимое.
Как правило, птицы этого семейства ищут себе корм на земле, прислушиваясь к посторонним звукам, ковыряясь в ворохе опавшей листвы либо среди корней кустарников. Сиалии (Sialia) кормятся на деревьях среди листьев либо ловят насекомых на лету.
Социальное поведение Рябинник (Turdus pilaris)Дроздовые круглый год придерживаются своей обособленной территории, выбрав которую громко поют, привлекая самок и предупреждая самцов. Охраняют от птиц как гнездо, так и кормовую территорию — например, ягодный куст. Многие птицы ночуют группами — например известно, что рябинники (Turdus pilaris) собираются большой группой до 20 тыс. особей.
见本文
鸫科(学名:Turdidae),在鸟类传统分类系统中是雀形目的一个科,而鳥類DNA分類系統則为雀形目中的鹟科的一个亚科,在此以鸟类传统分类系统為主。
大致分成鴝鳥和較大體形的鶇鳥等,總稱「鶇」;嘴细长而侧扁,翅膀长,善于飞翔,叫得很好听,鸫科的中小型雀形鸟(thrush),包括多种出色的鸣禽,专食水果、蠕虫或昆虫的幼体 。
鸫科(学名:Turdidae),在鸟类传统分类系统中是雀形目的一个科,而鳥類DNA分類系統則为雀形目中的鹟科的一个亚科,在此以鸟类传统分类系统為主。
大致分成鴝鳥和較大體形的鶇鳥等,總稱「鶇」;嘴细长而侧扁,翅膀长,善于飞翔,叫得很好听,鸫科的中小型雀形鸟(thrush),包括多种出色的鸣禽,专食水果、蠕虫或昆虫的幼体 。
Turdinae
和名 ツグミ(鶫) 英名 Thrushes 属18属
ウィキスピーシーズにツグミ科に関する情報があります。 ウィキメディア・コモンズには、ツグミ科に関連するカテゴリがあります。ツグミ科(ツグミか、学名 Turdidae)は、鳥類スズメ目の科である。
ツグミ(鶫)と総称されるが、狭義には学名を Turdus naumanni とする種をツグミと呼ぶ。
全世界の中低緯度に生息する。
後肢は長く頑丈。
食性は雑食で、昆虫、果実、種子などを食べる。地表で採食を行うことが多い。
系統樹は Klicka & Voelker (2005)[1]より。ツグミ科内の系統名は彼らによるが、ジツグミ属とトラツグミ属の系統名は最新の分類に照らして変更している。
ヒタキ科 s.S&A ツグミ科ミヤマツグミ属‐キンガオサンショウクイ Cochoa‐Chlamydochaera
基底系統 Root clade
ヒタキ科 Muscicapidae
ヒタキ科と姉妹群で、これらの2科でヒタキ上科の大半を占める。
ツグミ科は6つの系統大きな系統に分かれる[1]。ただし、それらの系統関係は不明で、一部(特に基底系統)は単系統性も不確実である。
かつての Zoothera 属は、2つの大きな系統からなる多系統であり、トラツグミ属 Zoothera とジツグミ属 Geokichla に分離された[2]。
ギンガサンショウクイは伝統的にはサンショウクイ科 Campephagidae に含まれていたが、ミヤマツグミ属Cochoa との姉妹関係が強く支持されている。
主に Sibley & Ahlquist (1990) により、またその後も段階的に、多くの属がヒタキ科に移された。和名が「〜ヒタキ(ビタキ)」な種のほとんど、コマドリ類・シキチョウ類・ルリチョウ類などがそうである。これらはヒタキ科の中の広い範囲の系統位置に分散しており、まとまっていない。
ムラサキツグミ Grandala とイワトビヒタキ Pinarornis もヒタキ科に移されたが不確実で、ツグミ科に含まれる可能性もある。
ノドボシツグミヒタキ Modulatrix・ヤマブチツグミヒタキ Arcanator はスズメ上科オナガミツスイ科 Promeropidae に移された。
Hartert (1910) は拡大されたヒタキ科 Muscicapidae を提唱した。ヒタキ科にはヒタキ亜科・ツグミ亜科など10前後の亜科が置かれ、それらは Amadon (1957) や Wetmore (1960) により個別の科となった。ただし、現在のツグミ科はほぼ当時のツグミ科ツグミ亜科 Turdinae にあたり、ツグミ科には他にノビタキ亜科 Saxicolinae があった。
Sibley & Ahlquist (1990) は、ノビタキ亜科はツグミ亜科よりもヒタキ科に近縁だと考え、それらをヒタキ亜科にまとめた。またツグミ科自体もヒタキ科に統合し、ツグミ亜科をヒタキ科の亜科とした。ただしのちに、彼らの亜科は科、族は亜科として扱われたので、結局、ノビタキ亜科がツグミ科からヒタキ科に移されたことになる。ただしムジヒタキ類 (alethes)・コバネヒタキ類 (shortwings)は彼らによりノビタキ類からツグミ類に移され、ツグミ科にとどまった。
しかしその後 Sangster et al. (2010)[3]などにより、Sibley & Ahlquist がツグミ科にとどめたムジヒタキ類(ムジヒタキ属 Alethe・Pseudalethe 属)・コバネヒタキ類(シロボシコバネヒタキ Heteroxenicus・コバネヒタキ属 Brachypteryx・セレベスコバネヒタキ Heinrichia)、さらにルリチョウ属 Myophonus・イソヒヨドリ属 Monticola もヒタキ科に移された。
国際鳥類学会議 (IOC)[4]の属と種を元にした。ただし、Sangster et al. (2010)[3]に従いヒタキ科とされた数属を除外し、また属を単系統性とするため、トラツグミ属 Zoothera からジツグミ属 Geokichla 属を分離し[2]、トリスタンシマツグミ属 Nesocichla をツグミ属 Turdus に統合した[5]。
18属164種。種数の半分近くがツグミ属 Turdus である。
개똥지빠귀과(Turdidae)는 참새목에 속하는 조류 과이다. 전 세계에서 발견된다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 딱새소목의 계통 분류이다.[1]
딱새소목 여새상과Hylocitreidae
딱새상과Elachuridae
나무발바리상과