nomes no trilho de navegação
La Maniola jurtina ye una especie d'inseutu lepidópteru, en concretu de caparines conocíes por "lloba", pertenecientes a la familia Nymphalidae. Tratase d'una especie presente en toa a Europa. La caparina lloba foi estudiada y descrita oficialmente en 1758 pol zoólogu suecu Linnaeus.[1]
Univoltinu. Fin de mayu a setiembre n'España, en restu de países hai variaciones de feches según la temporada.
Zones d'abondosa yerba y arbustives, praos con flores y bayura de gramínees, zones cultivaes, llindes y escamplaes de montes, gorbizales, terrenes caliares o ácidos, en condiciones seques o húmedes.[2]
Llargamente distribuyida en toles islles canaries, norte d'África, la mayor parte d'Europa sacante parte norte d'escandinavia, la mayoría de les islles del mar Exéu. Esnala a altitúes ente 0-1600 metros. Vuela n'Asturies.
Poa pratensis, P.annua, P, trivialis, Lolium pratensis, Festuca rubra, Holcus lanatus, A. canina, Bromus erectus, ente otres especies.
La Maniola jurtina ye una especie d'inseutu lepidópteru, en concretu de caparines conocíes por "lloba", pertenecientes a la familia Nymphalidae. Tratase d'una especie presente en toa a Europa. La caparina lloba foi estudiada y descrita oficialmente en 1758 pol zoólogu suecu Linnaeus.
Glöyn byw sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw gweirlöyn y ddôl, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy gweirloynnod y ddôl; yr enw Saesneg yw Meadow Brown, a'r enw gwyddonol yw Maniola jurtina.[1]
Mae i'w weld yn hemisffer y gogledd. Mae'r gwryw yn llai lliwgar na'r fenyw, a'r smotiau hefyd yn llai o ran maint a cheir tua 12 islaw pob adenydd.
Gwryw
Benyw
Gellir dosbarthu'r pryfaid (neu'r Insecta) sy'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Lepidoptera yn ddwy ran: y gloÿnnod byw a'r gwyfynod. Mae'r dosbarthiad hwn yn cynnwys mwy na 180,000 o rywogaethau mewn tua 128 o deuluoedd.
Wedi deor o'i ŵy mae gweirlöyn y ddôl yn lindysyn sy'n bwyta llawer o ddail, ac wedyn mae'n troi i fod yn chwiler. Daw allan o'r chwiler ar ôl rhai wythnosau. Mae pedwar cyfnod yng nghylchred bywyd gloÿnnod byw a gwyfynod: ŵy, lindysyn, chwiler ac oedolyn.
Gweiriau yw ei fwyd: Poa trivialis, Poa pratensis, peiswellt (Festuca spp.), maeswellt (Agrostis spp.), Dactylis glomerata, Brachypodium sylvaticum a cheirchwellt blewog (Helictotrichon pubescens).
Glöyn byw sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw gweirlöyn y ddôl, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy gweirloynnod y ddôl; yr enw Saesneg yw Meadow Brown, a'r enw gwyddonol yw Maniola jurtina.
Mae i'w weld yn hemisffer y gogledd. Mae'r gwryw yn llai lliwgar na'r fenyw, a'r smotiau hefyd yn llai o ran maint a cheir tua 12 islaw pob adenydd.
Gwryw
Benyw
Okáč luční (Maniola jurtina) je motýl z podčeledi okáčů, čeledi babočkovití (Nymphalidae), na území celé České republiky hojný a všeobecně rozšířený.
Křídla jsou hnědá, na předních křídlech je po jednom oku, u samice s bílým středem, u samce menší, u samice větší. Tělo je hnědé, chlupaté, u samice tlustší. Rozpětí křídel je zhruba 6 cm. Dolní strana předních křídel je žlutá a je na ní take oko. U samce jsou na rozdíl od samice na dolní straně zadních křídel 2 malá černá oka. Velkou žlutou skvrnu na vrchní části předních křídel má jen samice.[1] Housenka je zelená s podélným, tmavě zeleným pruhem na hřbetě.
Severozápad Afriky, Evropa, skoro celá Asie až po Ural. Vyskytuje se ve stepích, lesech i lesostepích, které jsou přechodem mezi těmito biotopy. Housenky žerou různé trávy.[1]
Housenky se líhnou na podzim. Žijí v trsech trávy. Přečkají zimu, v místech s mírnou zimou jsou aktivní i v zimě. Mladší housenky jsou aktivní ve dne, starší v noci. Na jaře se zakuklují. Dospělci se objevují od července do září. Dospělí jedinci žijí jen 5 až 12 dní. Samci běžně umírají hned po spáření. Samice po spáření žijí dál a pomalu po několika kusech po dlouhou dobu kladou vajíčka. Občas se stěhují a letí na delší vzdálenost. V místě výskytu se vyskytují ve velkém počtu, až 2000 jedinců.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu okáč luční ve Wikimedia Commons
Okáč luční (Maniola jurtina) je motýl z podčeledi okáčů, čeledi babočkovití (Nymphalidae), na území celé České republiky hojný a všeobecně rozšířený.
Græsrandøje eller stort okseøje (Maniola jurtina) er en sommerfugl i takvingefamilien. Det er Danmarks talrigeste dagsommerfugl, der desuden findes i hele det øvrige Europa. Den ses alle steder med højt græs og ses her i landet fra juni til september.
Græsrandøjen kendes i forhold til andre randøjer på sin mørkebrune farve, størrelsen og de orange forvinger. Hunnen har på oversiden af forvingen en sort, lyskernet øjeplet omgivet af orange, mens hannen på oversiden er overvejende gråbrun med meget lidt orange og en lille øjeplet. Begge køn har på undersiden af forvingen en sort øjeplet og et stort orange felt. På undersiden af bagvingen findes et lyst bånd, der er tydeligst hos hunnen:
Græsrandøjens æg klækker efter 2-4 uger. Den lysegrønne larve lever på mange forskellige græsser. Larven overvintrer og i maj næste år er den udvokset og forpupper sig. Efter 2-4 uger klækkes puppen og den voksne græsrandøje kommer frem.
Larven lever på flere forskellige græsarter, men oftest fine og tynde arter som fx hvene, rapgræs, rød svingel, rajgræs og fløjlsgræs.
Græsrandøje eller stort okseøje (Maniola jurtina) er en sommerfugl i takvingefamilien. Det er Danmarks talrigeste dagsommerfugl, der desuden findes i hele det øvrige Europa. Den ses alle steder med højt græs og ses her i landet fra juni til september.
Das Große Ochsenauge (Maniola jurtina) ist ein Schmetterling aus der Familie der Edelfalter (Nymphalidae).
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 40 bis 48 Millimetern. Männliche und weibliche Falter unterscheiden sich in ihrer Färbung (Sexualdichroismus). Die Männchen haben fast einfarbig dunkelbraun gefärbte Flügeloberseiten. Auf den Vorderflügeln kann man nahe am Ansatz einen etwas dunkleren Duftschuppenfleck erkennen, nahe der Flügelspitze sitzt ein eng orange umrandeter, weiß gekernter, schwarzer Augenfleck. Die Weibchen haben ebenfalls dunkelbraune Flügeloberseiten, auf den Vorderflügeln haben sie aber einen ausgedehnten, mehr oder weniger stark deckenden orangen Fleck, der die gesamte Flügelmitte bedeckt. Sie haben auch nahe der Flügelspitze einen Augenfleck, dieser ist aber deutlich größer, als bei den Männchen. Die Unterseiten sind bei beiden Geschlechtern etwa gleich gefärbt. Die Unterseite der Vorderflügel ist ausgedehnt orange gefärbt, nur der Rand ist graubraun. Der Augenfleck der Vorderseite ist ebenfalls an der gleichen Stelle zu finden, manchmal ist er auch doppelt weiß gekernt. Die Unterseite der Hinterflügel ist überwiegend graubraun gefärbt und trägt feine, schwarze Sprenkel. Im hinteren Flügelteil (Postdiskalregion) ist eine vor allem nach hinten unscharf abgegrenzte, breite, hell gefärbte Binde zu erkennen.
Die Raupen werden etwa 25 Millimeter lang und sind hellgrün gefärbt. Sie haben unterhalb der Stigmen eine feine helle Längslinie und tragen am ganzen Körper lange, weiße Haare, die an der Spitze gekrümmt sind.[1]
Die Tiere kommen von den Kanaren, über Nordafrika und ganz Europa, außer dem hohen Norden, über Kleinasien und den Norden des Iran und Irak, östlich bis in den Westen Sibiriens vor. Man findet sie vom Flachland bis in etwa 1.600 Meter Seehöhe, in Nordafrika bis 2.500 Meter.[2] Sie leben an offenen, trockenen bis leicht feuchten Orten, wie etwa an Waldrändern, auf Trockenrasen und am Rand von Mooren. Sie kommen weit verbreitet vor und sind eine der häufigsten Arten der Augenfalter und sogar in Gärten häufig anzutreffen.[1]
Vor allem im Mittelmeergebiet legen die Falter im Hochsommer eine etwa einmonatige Diapause ein und ruhen an einem schattigen Ort. Die Weibchen können ein hohes Alter von bis zu 40 Tagen erreichen.[3]
Die Falter fliegen in einer Generation von Anfang Juni bis Anfang September. Die Raupen findet man ab September und nach der Überwinterung bis in den Mai.[4] Auch in den heißen Regionen, wo sie maximal zwischen Ende März bis Ende September fliegen, tritt nur eine Generation auf.[2]
Die Raupen ernähren sich von vielen verschiedenen Süßgräsern (Poaceae), wie beispielsweise von Aufrechter Trespe (Bromus erectus), Schaf-Schwingel (Festuca ovina), Wiesen-Rispengras (Poa pratensis), Wolligem Honiggras (Holcus lanatus), Flaumigem Wiesenhafer (Helictotrichon pubescens), Wiesen-Fuchsschwanz (Alopecurus pratensis), Gewöhnlichem Ruchgras (Anthoxanthum odoratum) und Fieder-Zwenke (Brachypodium pinnatum).[1][2]
Die Weibchen legen ihre kegelförmigen, oben abgeflachten und stark gerippten Eier einzeln nahe am Boden an zum Teil auch verdorrte Pflanzen ab. Die Eier sind zunächst weiß. Nach einigen Tagen zeigen sie die für die Art typischen braunen Flecken[5]. Die daraus schlüpfenden Raupen sind zunächst tagaktiv. Die Überwinterung findet als junge Raupe statt. Diese ist an frostfreien Tagen aktiv. Erst nach der Überwinterung sind sie nach der vorletzten oder letzten Häutung nachtaktiv. Sie verpuppen sich knapp über dem Boden in einer gelblich-grünen bis purpurroten Stürzpuppe, die bräunliche Streifen aufweist, an einem trockenen Stängel.[3]
Das Große Ochsenauge (Maniola jurtina) ist ein Schmetterling aus der Familie der Edelfalter (Nymphalidae).
It brún sâneachje (Maniola jurtina) is in soarte yn de famylje fan de Aureliaflinters (Nymphalidae).
It Brún Sâneachje komt foaral foar yn rûge greiden, by houtwâlen, hagen of sleatskanten. De soarte komt foar yn tunen en lânbougebieten. It is dan ek in tige algemiene soarte dy't ferspraat oer hiel Nederlân foarkomt.
De wjuklingte is likernôch 21 oant 28 mm. It mantsje hat op de foarwjuk in swart eachplak. De wyfkes hawwe dat ek mar sy hawwe in opfallende oranje plak op de foarwjuk.
De flinter fljocht fan ein maaie ôf oant heal septimber. Se binne foaral te sjen tusken midden juny oant begjin augustus. It Brún Sâneachje fljocht altyd yn ien generaasje.
De rûp kin 30 mm lang wurde. De rûp is grien mei in donkergriene rêchline. De rûp is oan de ûnderkant donkergrien. De punt fan it achterliif is wyt. De rûpen oerwinterje as healwaaks rûpen. Sa gau as it waarmer wurdt, wurde de rûpen aktyf. Yn it foarjier groeie de rûpen fluch.
De rûp fret ferskillende soarten gers.
It brún sâneachje (Maniola jurtina) is in soarte yn de famylje fan de Aureliaflinters (Nymphalidae).
She foillycan 'sy ghenus Maniola ee donnag faiyr (Maniola jurtina). T'ee ry-akin 'sy chryss Phalearctagh, goaill stiagh yn Oarpey yiass, yn Roosh, yn Aishey Veg, yn Earack, yn Eeraan, yn Affrick Hwoaie as ny h-Ellanyn Canaaragh.
Ta scansh baghtal eddyr y daa cheintys. Ta daahghyn ny fir ny s'ouyrey, as ta ny cowraghyn sooilley oc ny sloo. Ta skead jiarg-buigh er skianyn hoshee ny bwoirrinee. Ta ny firrynee getlagh ny sodjey na bwoirrinee. Ec y daa cheintys, ta cowraghyn sooilley er çheu s'inshley ny skianyn jerrey dy cadjin, wheesh as 6 er dagh skian.
She foillycan 'sy ghenus Maniola ee donnag faiyr (Maniola jurtina). T'ee ry-akin 'sy chryss Phalearctagh, goaill stiagh yn Oarpey yiass, yn Roosh, yn Aishey Veg, yn Earack, yn Eeraan, yn Affrick Hwoaie as ny h-Ellanyn Canaaragh.
Ta scansh baghtal eddyr y daa cheintys. Ta daahghyn ny fir ny s'ouyrey, as ta ny cowraghyn sooilley oc ny sloo. Ta skead jiarg-buigh er skianyn hoshee ny bwoirrinee. Ta ny firrynee getlagh ny sodjey na bwoirrinee. Ec y daa cheintys, ta cowraghyn sooilley er çheu s'inshley ny skianyn jerrey dy cadjin, wheesh as 6 er dagh skian.
Maniola Jurtina është një lloj fluture.
The meadow brown (Maniola jurtina) is a butterfly found in the Palearctic realm. Its range includes Europe south of 62°N, Russia eastwards to the Urals, Asia Minor, Iraq, Iran, North Africa and the Canary Islands. The larvae feed on grasses.
There is marked sexual dimorphism in this species. The upperside of the male is uniformly light brown with a black ocellus centered white at the apex of the forewing, while the female has a tawny patch more or less extended around this ocella. The underside forewing is ochre-colored bordered with dark beige with the same ocelli at the apex in the male, while the hindwing is greyish to brown with a more or less orange band in the female. The males are also much more active and range far about, while females fly less and often may not move away from the area where they grew up.
Above dark brown: the apical ocellus minutely centred with white, being in the male bordered with dull dark yellow, and standing in the female in an ochre-yellow half band, which becomes narrower behind and does not reach the hindmargin. The upperside of the live male has often a splendid metallic gloss and bears a broad scent-patch below the cell. Underside of hindwing in the male dark brown, with a hardly perceptible middle band, in the female grey-brown, with a broad, pale, proximally golden-brown-bordered curved band. In several forms throughout Europe Apart from the forms characterized by the disappearance of ocelli or the appearance of accessory there are firstly the albinos which have received in which the blackish ground-colour is replaced by dirty white, while the reddish yellow halfband has remained as such. In others the reddish yellow halfband on the forewing of the female is pale to ivory-white. Specimens have been described in which the band of the male is very prominent on a silky dust-grey upperside. Aberration cinerea has a bluish gloss on the dark upperside; the hindwing is strongly dentate, tinged with pink on the underside, and bears two eye-dots In hot summers one not seldom meets with specimens in which the reddish yellow colour has increased, this colour being represented by a yellowish red dusting on the apical area in the male and in the female by a yellowish red area in the disc of the hindwing.[Subspecies] hispulla Hbn. (47b) from Southern Europe, has these characteristics in a still more pronounced degree, and is, besides, generally broader-winged than the nymotypical jurtina — fortunata Alph. (47 c) is a yet paler form. The live male has in its apical area a magnificent golden gloss on a deep black ground, in the female the ground-colour above is reduced by the extension of the reddish yellow. Moreover, the form is much larger and the basal area of the hindwing is so darkened below that the light discal band contrasts vividly.[1]
A variable number of smaller eyespots are usually found on the hindwing undersides. These may number up to twelve per butterfly, with up to six on each wing, but sometimes none. The factors that govern polymorphism in this trait are not resolved, although a number of theories have been proposed (Stevens 2005). On the other hand, the evolutionary significance of the upperwing eyespots is more obvious: The more active males have a markedly more cryptic upperside pattern, whereas the females have more opportunity to present their eyespots in a sudden display of colors and patterns that presumably startle predators so the butterfly has a better chance of escaping. Some specimens are bi-pupilled.
Maniola jurtina female on buttercup flower.
![Small heath (for comparison)[clarification needed]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Coenonympha_pamphilus_qtl2.jpg)
Small heath (for comparison)
Female
_male_underside_bipupilled.JPG)
Female
_male_underside_no_spots.jpg)
Female
Mating
_mating.jpg)
Mating
First instar caterpillar
Pupa
Similar species are the gatekeeper (which prefers to rest with its wings open) and the small heath (which is smaller). More similar are the dusky meadow brown (Hyponephele lycaon smaller, male androconial area obliquely directed and divided into three parts by veins Cu1 and Cu2, female with two ochreous ringed eye-spots) is otherwise very similar, Pyronia janiroides, Hyponephele moroccana, Hyponephele lycaon and Hyponephele lupina. Most problematic is the cryptic species complex of Maniola (Maniola telmessia, Maniola nurag, Maniola chia, Maniola halicarnassus and Maniola cypricola).
The egg, laid on a blade of grass as shown (Plate 85), is upright and ribbed; the top is flattened, with an impressed ring thereon. Color, whitish green inclining to brownish yellow as it matures, and marked with purplish brown. The caterpillar is bright green, clothed with short whitish hairs; there is a darker line down the back, and a diffused white stripe on each side above the reddish spiracles; the anal points are white. Head rather darker green, hairy. The chrysalis is pale green, marked with brownish on the wing covers, the thorax is spotted with blackish, and the points on the body are brownish. Suspended, and with the old skin attached. (South, 1906).
Recorded larval food plants include rough meadow grass (Poa trivialis), smooth meadow grass (Poa pratensis), Festuca species, bents (Agrostis species), and cock's-foot (Dactylis glomerata), false brome (Brachypodium sylvaticum), downy oat-grass and Helictotrichon pubescens. Less specific records of Poa, Bromus, Festuca, Milium, Brachypodium, Lolium, Avena, Alopecurus and Anthoxanthum.
Adults feed on nectar from a wide spectrum of plants including Centaurea, Cirsium, Leontodon, Erica, Rubus, Heracleum, Eupatorium, (sensu lato) Origanum, Senecio, Scabiosa, Succisa, Ligustrum and Filipendula.
The meadow brown is univoltine (one generation per year) and adults emerge over a long period (spring, summer and autumn). Some individuals have a short larval development time and produce late adults. This is genetically controlled.
Because of the vast distribution habitats are hard to define but broadly are forest edge, forest-steppe and meadow steppe habitats up to 2,000 m above sea level, cultivated lands (meadow, forest plantations, parks and orchards).
This article incorporates text from this source, which is in the public domain. The meadow brown (Maniola jurtina) is a butterfly found in the Palearctic realm. Its range includes Europe south of 62°N, Russia eastwards to the Urals, Asia Minor, Iraq, Iran, North Africa and the Canary Islands. The larvae feed on grasses.
Oksokululo aŭ brunulo (latine: Maniola jurtina) estas papilio el la familio de la nimfalisedoj.
Maniola jurtina es una especie de insecto lepidóptero, en concreto de mariposas conocidas por loba, pertenecientes a la familia Nymphalidae.[1] Se trata de una especie presente en toda Europa.[2]
Univoltino. Fin de mayo a septiembre en España, en los demás países hay variaciones de fechas según la temporada.
Zonas de abundante hierba y arbustivas, prados con flores y abundancia de gramíneas, zonas cultivadas, lindes y claros de bosques, brezales, terrenos calcáreos o ácidos, en condiciones secas o húmedas.[3]
Ampliamente distribuida, todas las islas Canarias, norte de África, la mayor parte de Europa excepto la parte norte de Escandinavia, la mayoría de las islas del mar Egeo, de 0-1600 metros.[4] La mariposa loba fue estudiada y descrita oficialmente en 1758 por el zoólogo sueco Linnaeus.
Maniola jurtina es una especie de insecto lepidóptero, en concreto de mariposas conocidas por loba, pertenecientes a la familia Nymphalidae. Se trata de una especie presente en toda Europa.
Tummahäränsilmä (Maniola jurtina) on täpläperhosiin (Nymphalidae) kuuluva päiväperhoslaji. Suomen lajiston uhanalaisarvioinnissa 2010 se on luokiteltu vaarantuneeksi (VU)[1][vanhentunut linkki].
Tummahäränsilmän esiintymisalue ulottuu Pohjois-Afrikasta Eurooppaan ja Vähän-Aasian kautta Iraniin. Pohjoisessa sitä tavataan Etelä-Suomessa saakka ja idässä Uralille saakka. Lajin kanta Suomessa on heikentynyt muutamien vuosikymmenien aikana huomattavasti ja sitä tavataankin lähinnä Lounais-Suomessa, missä kanta on säilynyt muuta maata paremmin. Lentoaika on kesä-elokuu.
Tummahäränsilmän siipien kärkiväli on noin 4 cm ja siivet ovat päältä tummanruskeat. Naaraat ovat hieman koiraita suurempia ja niiden siivissä on suuri punaruskea alue. Kummallakin on etusiivessään silmätäplä.
Tummahäränsilmän elinympäristöä ovat niityt ja pientareet. Laji talvehtii toukkana.
Toukat käyttävät ravinnokseen erilaisia heinäkasveja (Poaceae), kuten nurmikat (Poa) ja tesma (Milium effusum).
Tummahäränsilmä (Maniola jurtina) on täpläperhosiin (Nymphalidae) kuuluva päiväperhoslaji. Suomen lajiston uhanalaisarvioinnissa 2010 se on luokiteltu vaarantuneeksi (VU)[vanhentunut linkki].
Maniola jurtina
Le Myrtil (Maniola jurtina) est un lépidoptère (papillon) appartenant à la famille des Nymphalidae, à la sous-famille des Satyrinae, à la tribu des Satyrini et au genre Maniola.
Maniola jurtina nommé par Carl von Linné en 1758.
Synonymes : Epinephele splendida White, 1872 et Papilio hispulla Esper, 1805[1].
Le Myrtil se nomme Meadow Brown en anglais, Großes Ochsenauge en allemand et La Loba en espagnol.
Il a une envergure de 40 à 48 mm.
Ce papillon présente un dimorphisme sexuel, le dessus du mâle est uniformément marron clair avec un ocelle noir centré de blanc à l'apex de l'aile antérieure, alors que la femelle présente une plage fauve plus ou moins étendue autour de cet ocelle. Le revers présente aux antérieures de couleur ocre bordé de beige foncé le même ocelle à l'apex, alors que les postérieures sont de couleur grisâtre à marron avec une bande plus ou moins orange chez la femelle.
Ses ailes sont ornées d'ocelles qui ont probablement un rôle contre la prédation[3].
Dessus du mâle.
Revers du mâle.
Dessus de la femelle.
Accouplement (femelle en haut).
Il hiberne sous forme de chenille dans la végétation au niveau du sol.
Il vole en une génération, de fin mai à septembre, avec une date d'émergence variable suivant le lieu de résidence (mi-avril au sud du Portugal, mi-juin en Écosse et en Scandinavie)[4].
Ses plantes hôtes sont diverses poacées (graminées) : Poa pratensis, Festuca pratensis, Fetusca rubra, Fetusca arundinacea, Bromus erectus, Brachypodium pinnatum, Holcus lanatus, Anthoxanthum odoratum, Alopecurus pratensis, Avenula pubescens[4],[2].
Il est présent aux îles Canaries, en Afrique du Nord, dans toute l'Europe continentale au sud du 63°N, en Turquie, en Asie Mineure et en Iran[2].
En France métropolitaine, il est présent dans tous les départements[5].
Il fréquente les milieux ouverts (clairières forestières, prairies, bocages). Les champs en sont particulièrement habités et les Myrtils s'y regroupent par milliers.
Il ne bénéficie pas de statut de protection particulier.
Maniola jurtina
Le Myrtil (Maniola jurtina) est un lépidoptère (papillon) appartenant à la famille des Nymphalidae, à la sous-famille des Satyrinae, à la tribu des Satyrini et au genre Maniola.
Maniola jurtina (Linnaeus, 1758) è un lepidottero diurno appartenente alla famiglia Nymphalidae, diffuso in Europa, Nordafrica e Asia occidentale.
È caratterizzato da una livrea bruna sulla pagina superiore delle ali dove è presente un occello con pupilla posto poco prima dell'apice. L'occello è presente anche nella pagina inferiore delle ali. L'apertura alare varia dai 2 ai 2,5 cm.
La Maniola jurtina compie, solitamente, una sola generazione annua, con bruchi svernanti che compiono la metamorfosi all'inizio del periodo estivo e con sfarfallamenti che hanno luogo durante tutta l'estate. Le piante nutrici delle larve sono diverse specie di graminacee[1]
In Europa ha un areale vastissimo, praticamente presente ovunque, dalla Scandinavia ai paesi mediterranei.[2]
Maniola jurtina (Linnaeus, 1758) è un lepidottero diurno appartenente alla famiglia Nymphalidae, diffuso in Europa, Nordafrica e Asia occidentale.
Paprastasis jautakis satyras (lot. Maniola jurtina, angl. Meadow Brown, vok. Großes Ochsenauge) – pleštekių (Nymphalidae) šeimos drugys. Skraido birželio – rugsėjo mėn. pakelėse, pamiškėse, pievose. Vikšrai gyvena ant miglinių augalų, žiemoja. Pavasarį jie vėl maitinasi ir ant mitybinių augalų virsta lėliukėmis.
Lietuvoje plačiai paplitusi ir gausi rūšis.
Paprastasis jautakis satyras (lot. Maniola jurtina, angl. Meadow Brown, vok. Großes Ochsenauge) – pleštekių (Nymphalidae) šeimos drugys. Skraido birželio – rugsėjo mėn. pakelėse, pamiškėse, pievose. Vikšrai gyvena ant miglinių augalų, žiemoja. Pavasarį jie vėl maitinasi ir ant mitybinių augalų virsta lėliukėmis.
Lietuvoje plačiai paplitusi ir gausi rūšis.
Het bruin zandoogje (Maniola jurtina) is een dagvlinder uit de subfamilie Satyrinae, de zandoogjes en erebia's.
Het bruin zandoogje heeft een voorvleugellengte van 21 tot 28 millimeter. Het vrouwtje is iets groter dan het mannetje. Bij het mannetje is de bovenkant van de vleugels bruin. In de vleugelpunt van de voorvleugel bevindt zich een zwarte "oogvlek". Bij het vrouwtje bevindt zich op de voorvleugel een oranje veld, en heeft de oogvlek meestal een witte kern. Verwarring met het oranje zandoogje is mogelijk, maar bij het vrouwtje van het bruin zandoogje zit geen oranje op de achtervleugel, of heel weinig, terwijl bij het oranje zandoogje de achtervleugel oranje met een bruine rand is.
De achterrand van de achtervleugel is gekarteld.
Mannetje van het bruin zandoogje
Vrouwtje van het bruin zandoogje
Vrouwtje van het oranje zandoogje
De onderkant van de achtervleugel is lichtbruin, de buitenste helft is meestal wat lichter van kleur. In dit wittige veld bevinden zich enkele kleine zwarte soms oranje omrande vlekjes. Bij het oranje zandoogje is de onderzijde van de achtervleugel duidelijk contrastrijker. De bovenvleugel is oranje met een bruine rand, en in de vleugelpunt een zwarte oogvlek met een of soms twee witte puntjes.
Onderzijde bruin zandoogje
Onderzijde oranje zandoogje
De rups is helder groen met een bruine rugstreep. Hij is fijnbehaard en aan de onderzijde wordt loopt een smalle witgroene rand. De kop is ook groen. De rups bereikt uiteindelijk een lengte van 25 tot 28 millimeter.
De pop is variabel van kleur.
Het ei is beige met roodbruine vlekjes en wordt grijs vlak voor het uitkomen.
Vrouwtjes vliegen alleen om voedsel of plaatsen om eitjes af te zetten op te zoeken. De mannetjes hebben een territorium, waarbinnen ze kort vluchten houden op zoek naar een vrouwtje, of "patrouilleren". Ze achtervolgen daarbij ook andere vlinders, of landen zelfs op zaken als dode blaadjes. Het mannetje omgeeft een vrouwtje met een geurstof (die een muffe geur heeft), waarna het vrouwtje bij het mannetje komt en de paring plaatsvindt. Vrouwtjes paren meestal op de eerste dag van hun leven als vlinder, en doen dat meestal maar één keer.
Als waardplanten gebruikt het bruin zandoogje allerlei smalbladige grassen, zoals beemdgras, gewoon reukgras, kweekgras, rood zwenkgras, grote vossenstaart, kropaar, ruwe smele, struisgras, en raaigras. Het vrouwtje zoekt meestal een lage plek in het gras om een eitje op af te zetten. Soms worden eitjes afgeschoten, of laat het vrouwtje de eitjes vliegend boven de vegetatie vallen, met name als de vegetatie hoog is. Het vrouwtje zet haar eitjes af in verschillende vegetaties, en zorgt daarmee voor spreiding van risico.
Tamelijk veel rupsen vallen later ten prooi aan parasieten. Bekende parasieten zijn de sluipwespen Apanteles tetricus, Apanteles plutellae, Apanteles tibialis en Meteorus versicolor.
Na 14 tot 30 dagen kruipt de rups uit het eitje. De rups overwintert in een graspol, maar gaat niet in diapauze. Bij voldoende warm weer eet de rups in de winter gewoon verder. Aanvankelijk eet de rups overdag, vanaf het derde stadium vooral in de schemering. Vanaf eind mei vindt de verpopping plaats. De pop hangt laag in de vegetatie. Het popstadium duurt 14 tot 30 dagen.
Het bruin zandoogje kent één jaarlijkse generatie. De vliegtijd is vanaf eind mei tot en met september, waarbij dat het mannetje eerder begint met vliegen dan het vrouwtje. Doordat de rupsen niet allemaal in hetzelfde stadium overwinteren, en er eitjes worden afgezet in diverse vegetaties, is de vliegtijd langgerekt. Een individueel imago leeft drie tot zes weken.
De vlinders zijn niet kieskeurig in nectarplanten. Zij kiezen alle bloeiende planten die beschikbaar zijn.
De bruin zandoogjes komen in vrij grote dichtheden voor, op vliegplaatsen van 60 tot ruim 300 exemplaren per hectare, soms worden er boven de 1000 op een hectare waargenomen.
Het bruin zandoogje houdt een territorium aan. Normaal gezien vliegen zij zo'n 150 meter vanaf hun "standplaats". Komen zij buiten dit gebied terecht, dan onderzoeken ze in steeds groter wordende lussen vanaf hun nieuwe plaats de omgeving. Zodra zij hun standplaats herkennen, vliegen ze daar direct naartoe terug. Bij zeer grote dichtheden gaan de vlinders soms zwerven.
Het bruin zandoogje komt voor in het West-Palearctisch gebied. De vlinder komt niet voor in Midden- en Noord-Scandinavië. De vlinder geeft de voorkeur aan matig voedselrijk grasland als leefgebied. In Nederland en België is de soort zeer algemeen.
De volgende ondersoorten zijn beschreven:
Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:
Het bruin zandoogje (Maniola jurtina) is een dagvlinder uit de subfamilie Satyrinae, de zandoogjes en erebia's.
Rappringvinge (Maniola jurtina) er en sommerfugl som tilhører gruppen ringvinger (Satyrinae) i den artsrike familien flikvinger (Nymphalidae).
En middelsstor sommerfugl. Oversiden er brun. Ulikt de fleste andre ringvinger er det markert forskjell på kjønnene i utseende. Hunne er vesentlig større enn hannen og har en stort, oransje felt og en stor øyeflekk i forvingen, hannen mangler dette feltet og øyeflekken er mye mindre. Bortsett fra dette er vingenes overside ensfarget brun med en svak silkeglans hos nyklekte eksemplarer.
Forvingens underside er brunoransje med mørkere kanter, øyeflekken er større enn på oversiden. Bakvingena underside er gråbrun med et bredt, litt lysere tverrbånd. Den har ofte et par små, svarte flekker. Bakvingens ytterkant er bølgete. Larven er lysegrønn, lysere på sidene.
Sommerfuglen likner engringvinge, men har mindre hårete bakvinger.
Rappringvingen flyr på enger og i veikanter i juni – juli. Den ser ut til å tåle intensivt jordbruk ganske godt og er ofte den tallrikeste dagsommerfuglen i jordbrukslandskapet på Sørvestlandet. Nedover i Europa har rappringvingen gått tilbake, men den ser ut til å være i spredning nordover langs Vestlandskysten, der den foreløpig finnes nord til Nordhordland. Larven lever på gress.
Rappringvinge (Maniola jurtina) er en sommerfugl som tilhører gruppen ringvinger (Satyrinae) i den artsrike familien flikvinger (Nymphalidae).
Na generassion a l'ann. La farfala a vòla da magg a aost.
A viv an tuta Italia e ant j'ìsole, fin a 1000 méter.
Na generassion a l'ann. La farfala a vòla da magg a aost.
A viv an tuta Italia e ant j'ìsole, fin a 1000 méter.
Przestrojnik jurtina (Maniola jurtina) – owad z rzędu motyli, z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae).
Skrzydła o rozpiętości 40–52 mm. Wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Wierzch skrzydeł samca ciemnobrunatny z ukośną, ciemniejszą smugą zawierającą łuski zapachowe. Na wierzchołku przedniego skrzydła niewielkie czarne oczko z żółtą obwódką i niekiedy białą kropką w środku. Samica większa od samca z brunatnym wierzchem skrzydeł. Na przednim skrzydle występuje pomarańczowe rozjaśnienie; oczko na wierzchołku duże z białą kropką. Zewnętrzny brzeg tylnego skrzydła mocno pofalowany.
Samiec
Samica
Zimuje w stadium gąsienicy. Gąsienice żerują na wielu gatunkach traw np. życicy trwałej, kostrzewie czerwonej czy wiechlinie łąkowej. Przepoczwarcza się na liściach lub źdźbłach traw nisko nad ziemią. Dorosłe pojawiają się w jednym pokoleniu od końca czerwca do końca sierpnia. Można go spotkać na leśnych drogach, polanach, zrębach, śródleśnych łąkach; zarówno na siedliskach wilgotnych jak i suchych.
Od Półwyspu Iberyjskiego po Japonię. W Polsce pospolity i szeroko rozpowszechniony.
Przestrojnik jurtina (Maniola jurtina) – owad z rzędu motyli, z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae).
A Maniola jurtina é uma espécie de inseto da ordem dos lepidópteros, mais especificamente de borboletas conhecidas por loba,[1] pertencentes à família Nymphalidae. Trata-se de uma espécie presente em toda a Europa, inclusive no território português.
A borboleta-loba foi estudada e descrita oficialmente em 1758 pelo zoólogo sueco Linnaeus.
A Maniola jurtina é uma espécie de inseto da ordem dos lepidópteros, mais especificamente de borboletas conhecidas por loba, pertencentes à família Nymphalidae. Trata-se de uma espécie presente em toda a Europa, inclusive no território português.
A borboleta-loba foi estudada e descrita oficialmente em 1758 pelo zoólogo sueco Linnaeus.
Navadni lešnikar (znanstveno ime Maniola jurtina) je dnevni metulj iz družine pisančkov.
Navadni lešnikar je v Sloveniji pogosta vrsta metuljev, ki preko kril meri med 35 in 45 mm. Samci imajo enotno temno rjavo obarvano zgornjo stran kril, medtem ko ima samica na zgornji strani sprednjih kril večje rjavo oranžno pego. Oba spola imata v zunanjem zgornjem kotu sprednjih kril izrazito navidezno oko. Sprednja krila so spodaj oranžno rjava, v zgornjem zunanjem kotu pa imajo značilno črno liso v obliki očesa. Spodnja stran zadnjih kril je sivo rjava, s širokim svetlejšim pasom, na katerem sta lahko dve rumeno obrobljeni črni pegi. Samci so očitno manj živih barv od samic, so pa tudi boljši letalci. Te metulje najpogosteje opazimo na gozdnih obronkih in jasah ter grmovnatih območjih, pa tudi na travnikih in ob obdelovalnih površinah. Pojavlja se od morja do gozdne meje med majem in septembrom[1].
Gosenice se prehranjujejo s travami, med katerimi so najpomembnejše vrste navadna latovka (Poa trivialis) ter travniška latovka (Poa pratensis).
Navadni lešnikar (znanstveno ime Maniola jurtina) je dnevni metulj iz družine pisančkov.
Slåttergräsfjäril, Maniola jurtina, är en fjärilsart i familjen praktfjärilar. Vingspannet varierar mellan 36 och 49 millimeter, på olika individer.[1]
Ovansidan på hanen är mörkt brun. I framhörnet på framvingen finns en svart fläck omgiven av ett litet, diffust orange fält och med en vit mittprick. Sådana fläckar kallas ögonfläckar eftersom de liknar ögon och deras syfte är att skrämma rovdjur som vill äta upp fjärilen. Honans ovansida liknar hanens, men det orange fältet omkring ögonfläcken är större. Hanen och honan är ganska lika varandra på undersidan. Där är framvingen orange med ljusbrun ytterkant och en svart ögonfläck i framhörnet. Bakvingen är ljusbrun och har ett grått till gulvitt band tvärs över. I detta band finns ofta några små svarta fläckar.[2]
Larven är ganska ljust grön med korta hår och blir upp till 25 millimeter lång.[2]
Värdväxter, de växter larven lever på och äter av, är olika gräs bland annat arter i svingelsläktet, skaftingsläktet och kavlesläktet.[3]
Flygtiden, den period när fjärilen är fullvuxen, imago, infaller i juni-augusti. Dess habitat, miljön den lever i, är marker med gräs, till exempel slåtterängar.[2]
Denna fjärils utbredningsområde sträcker sig från västligaste Europa och norra Afrika genom Mindre Asien till Uralbergen och Iran.[3] Den finns i södra Sverige upp till södra Värmland och norra Uppland. I övriga Norden finns den i sydligaste Finland, i sydligaste Norge och i Danmark i hela landet.[1]
Hane av slåttergräsfjäril, fotograferad i Spanien.
Undersidan på hona, fotograferad i Tyskland.
Fotograferad på Grinda i Stockholms skärgård
Wikimedia Commons har media som rör Slåttergräsfjäril.
Slåttergräsfjäril, Maniola jurtina, är en fjärilsart i familjen praktfjärilar. Vingspannet varierar mellan 36 och 49 millimeter, på olika individer.
Maniola jurtina là một loài bướm ngày được tìm thấy trong khu vực sinh thái Cổ Bắc giới. Phạm vi của nó bao gồm phía nam của châu Âu 62 N, về phía đông Ural thuộc Nga, Tiểu Á, Iraq, Iran, Bắc Phi và quần đảo Canaria. Con ấu trùng ăn cỏ.
Loài tương tự là Pyronia tithonus (thích nghỉ ngơi với cánh mở) và Coenonympha pamphilus (nhỏ hơn). Đây là loài có tính lưỡng hình giới tính ở loài này. Con đực ít nhiều màu sắc, với những đốm mắt nhỏ hơn và giảm nhiều khu vực màu cam trên cánh trước trên. Con đực hoạt động nhiều hơn và di chuyển nhiều nơi hơn còn con cái bay ít hơn và thường có thể không rời các khu vực nơi họ lớn lên.
Các loài cây sâu bướm loài bướm này ăn gồm Poa trivialis, Poa pratensis, Festuca spp., Agrostis spp., Dactylis glomerata, Brachypodium sylvaticum, Helictotrichon pubescens. Loài cây chúng ít ăn hơn gồm có Poa, Bromus, Festuca, Milium, Brachypodium, Lolium, Avena, Alopecurus, Anthoxanthum.
Bướm trưởng thành ăn mật hoa các loài cây sau Centaurea , Cirsium, Leontodon, Erica, Rubus, Heracleum, Eupatorium, Origanum, Senecio, Scabiosa, Succisa, Ligustrum, Filipendula....
Bài viết về bướm giáp này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Maniola jurtina là một loài bướm ngày được tìm thấy trong khu vực sinh thái Cổ Bắc giới. Phạm vi của nó bao gồm phía nam của châu Âu 62 N, về phía đông Ural thuộc Nga, Tiểu Á, Iraq, Iran, Bắc Phi và quần đảo Canaria. Con ấu trùng ăn cỏ.
Воловий глаз[1][2], или бархатница волоокая[1], или крупноглазка воловий глаз[3] (лат. Maniola jurtina) — бабочка из семейства бархатниц.
Размах крыльев бабочек составляет от 40 до 48 мм. Самцы отличаются от самок окраской (половой диморфизм). У самцов окраска почти одноцветная тёмно-коричневая верхней стороны крыльев. У основания верхних крыльев расположено более тёмное пятно, имеется широкая краевая перевязь оранжевого цвета. У самок также тёмно-коричневая окраска верхней стороны крыльев, однако, на верхних крыльях у них удлинённые, более или менее сильно выраженные оранжевые пятна, покрывающие всю середину крыла. У них также имеется пятно-глазок на конце крыла, однако, он значительно крупнее, чем у самцов. Нижняя сторона крыльев окрашена одинаково у обоих полов.
Гусеницы длиной примерно 25 мм. Окрас светло-зелёный. Вдоль спины по бокам ниже дыхальца проходит тонкая светлая линия, по всему телу расположены длинные, белые, изогнутые на конце волосы[4].
Бабочки распространены от Канарских островов через Северную Африку и всю Европу, кроме Северной, через Малую Азию и север Ирана и Ирака на восток до Западной Сибири. Она обитает на равнине на высоте до 1600 м над уровнем моря, в Северной Африке — до 2500 м над уровнем моря[5] .
Они живут в открытых, сухих и немного влажных ландшафтах, таких как, например, опушки леса, луга и окраины болот, а также в садах.
Лёт начинается с начала июня и продолжается до начала сентября. Гусениц находят, начиная с сентября, и после зимовки до мая.
Гусеницы питаются многими злаками (Poaceae), такими как Bromus erectus, Овсяница овечья (Festuca ovina), мятлик луговой (Poa pratensis), бухарник пушистый (Holcus lanatus), Helictotrichon pubescens, лисохвост луговой (Alopecurus pratensis), душистый колосок обыкновенный (Anthoxanthum odoratum) и коротконожка перистая (Brachypodium pinnatum)[5].
Самки откладывают конической формы, ребристые, с плоской вершиной яйца по одному на землю или на опавшие листья. Гусеницы активны днём. Только после зимовки они становятся активны ночью после предпоследней или последней линьки. Окукливание происходит на стебельке ближе к земле. Куколка от желтовато-зелёного до фиолетового цвета с коричневыми бугорками на брюшных сегментах.
Воловий глаз, или бархатница волоокая, или крупноглазка воловий глаз (лат. Maniola jurtina) — бабочка из семейства бархатниц.
.JPG)
.jpg)
_male_(35510927695).jpg)
.JPG)
_d1_1.jpg)
_(21127015050).jpg)
.jpg)
_mating_(14210273171).jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Ostbelgien_(3945441446).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Silberfleck-Perlmuttfalter_(1).jpg)
.jpg)
_Bulgaria.jpg)
_mit_Beute_(Brauner_Waldvogel)_(3).jpg)
.jpg)
_(35600472081).jpg)
.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_underside_-_geograph.org.uk_-_207539.jpg)
_female.jpg)
.jpg)
.JPG)
