nomes no trilho de navegação
Nyctalus noctula is migratory, traveling south-southwest to hibernate in caves and traveling a range of 80-750 km north-northeast to summer roosting sites. Not all individuals of a population migrate; some may overwinter in a hollow log or woodpecker hole. The longest journey recorded for Nyctalus noctula is 2,347 km.
Perception Channels: tactile ; chemical
Nyctalus noctula numbers are declining in Europe due to the elimination of their natural habitat, roosting trees, and insect prey.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Noctule bats have been infected in the laboratory with the plague-causing bacteria Yersinia (=Pasteurella), which points to some pathological implications for humans. They may also be a source of transmission for Borrelia recurrentis (a bacteria causing relapsing fever in humans), when humans are parasitized by ticks and body lice that have previously parasitized the bats.
Noctule bats generally have two main feeding flights of one or two hours duration, one in the early evening and the other ending just before sunrise. These bats eat winged ants, moths, and other insects, but are particulary fond of beetles. One instance of Nyctalus noctula capturing and eating house mice (Mus musculus) was observed.
Most widely distributed vespertilionid bat, common throughout Europe, most of temperate Asia to Japan and Burma, Oman, Viet Nam, Taiwan, Algeria, and possibly Mozambique and Singapore.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native )
Noctule bats are generally reside in forests but may forage in open areas and dwell in or near human habitation. Roosting sites include hollow trees, buildings, and caves.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest ; scrub forest
Average lifespan
Status: wild: 8.0 years.
Colors range from golden to dark brown above and usually pale brown below. Head and body length is 50-100 mm, tail length is 35-65 mm, and forearm length is 40-70 mm.
Range mass: 16 to 49 g.
Average mass: 27 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
One litter 1, 2, or (rarely) 3 young are born per female between May and June, although breeding occurs in both September and the spring. Two young are often born in areas where winters are more severe. Females have been found to mate in captivity when 3 months old; gestation is 50-70 days. Males mate during their second autumn, when 15 months old.
Range number of offspring: 1 to 3.
Range gestation period: 70 to 73 days.
Average weaning age: 60 days.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 5.37 g.
Average number of offspring: 1.5.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 455 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 90 days.
An nozigell voutin (liester : nozigelled boutin)[1] a zo ur spesad eskell-kroc'hen hag a vev en Europa, Nyctalus noctula an anv skiantel anezhañ.
War-dro 8 cm eo e e hirder ha 30 g e bouez.
Plaouiañ a ra preizhoù bras a-walc'h, evel skrilhed pe c'hwiled-derv.
Tremen a ra an deiz e toulloù er gwez pe er savadurioù.
D'an nevez-amzer e vez ganet ur c'holen pe zaou gant ar barez.
An nozigell voutin (liester : nozigelled boutin) a zo ur spesad eskell-kroc'hen hag a vev en Europa, Nyctalus noctula an anv skiantel anezhañ.
El nòctul gros (Nyctalus noctula) és una espècie present a Europa, Àsia i Àfrica del Nord.
És un rat penat gran i robust, amb unes orelles molt curtes que, plegades endavant, arriben a la meitat de la distància entre l'ull i el musell. El tragus també és curt i ample i té forma de bolet. Com tots els nòctuls, té les ales llargues i estretes i uns polzes curts i robustos que li serveixen per a desplaçar-se per terra.
A l'estiu el pelatge és de color marró torrat pel dors i més clar pel ventre, i en arribar la tardor adquireix una tonalitat marró pàl·lida amb lleugers reflexos grisos. A diferència del nòctul petit, els pèls són d'un sol color. Les orelles i el patagi són marrons negrosos. Les cries solen ser més fosques que els adults.
Dimensions corporals: cap + cos (60 - 85 mm), cua (38 - 61 mm), avantbraç (45 - 58 mm) i envergadura alar (320 - 400 mm).
Pes: 15 - 46 g.
Boscos, tant de coníferes com caducifolis. Com tots els seus congèneres, és de costums arborícoles i cerca refugi a les cavitats dels arbres, tot i que també es pot amagar en esquerdes i fissures dels edificis, sobretot a l'hivern.
Surt d'hora del seu refugi, fins i tot abans que es pongui el sol, però també es retira d'hora, abans de l'alba. El seu vol és alt, recte i ràpid (de fins a 50 km/h), i intercala picats i planatges.
Espècie gregària, es reuneix en colònies que van des d'unes quantes desenes fins a centenars d'individus.
El nòctul petit és de mida una mica més petita i de tonalitats generalment més fosques, i té els pèls bicolors, més foscos a la base que a la punta.
El nòctul gegant és de mida força més grossa: la longitud de l'avantbraç supera els 60 mm.
El nòctul gros (Nyctalus noctula) és una espècie present a Europa, Àsia i Àfrica del Nord.
Netopýr rezavý (Nyctalus noctula) je naším poměrně běžným zástupcem letounů (Chiroptera). Dalšími zástupci rodu Nyctalus, vyskytujícími se na území České republiky je: netopýr stromový (Nyctalus leisleri) a netopýr obrovský (Nyctalus lasiopterus), kteří už nejsou tolik běžní.
Srst netopýra rezavého je výrazně rezavá, složená z hustých jednobarevných chlupů. Má nápadně širokou, masivně stavěnou hlavu a krátké boltce s paličkovitým tragem širokého ledvinovitého tvaru. Křídla jsou úzká, dlouhá a zašpičatělá, nemá tedy příliš dobré manévrovací schopnosti, ale tato stavba křídla je vhodná pro tyto dálkové migranty. V ocasní bláně je zašpičatělá epiblema s chrupavčitou přepážkou. Od ostatních druhů rodu Nyctalus se liší v podstatě pouze velikostí a barvou srsti. Starší název pro tento druh byl netopýr lesní. Váha tohoto druhu se pohybuje většinou v rozmezí 16-36g, LAt 48-57 mm, LC 63-84 mm, LCd 49-59 mm, LA 14-21 mm a LT 6-8,5 mm. Vydává jeden z nejsilnějších echolokačních signálů z řádu našich netopýrů, který lze zachytit až ze vzdálenosti 100m. Jeho hlasy jsou slyšitelné i pouhých lidským uchem. Nejsilnější hlasy vydává v případě nebezpečí. Koncem léta a na podzim v období tzv. „swarmingu“ vydává dlouhé série hlasů, kterými lákají samice do svých úkrytů, aby se s nimi mohli pářit (tzv. „mating calls“).
Netopýr rezavý je vysoce sociální druh, obývající dutiny starých stromů. Na jihu nebo při zimování hledá úkryty ve skalních štěrbinách, vzácně zimuje i ve stromových dutinách. V posledních letech však bývá stále častěji nalézán i v lidských budovách (skulinky ve zdech, úkryty v novostavbách, větracích šachtičkách nebo pod střešními panely). Vyletuje časně, ještě za světla, zprvu loví potravu nízko nad zemí, později loví vysoko nad korunami stromů ve výšce několika desítek metrů. Životní strategií a ročním cyklem se podobá jiných stromovým druhům. Rodí většinou dvě mláďata a pohlavní dospělosti dosahuje již v prvním roce života, pozbývá tedy subadultním stádium (subadultní jedinec je ten, který přečkal první zimování, ale ještě se nepářil). Mláďata se rodí většinou v polovině června. Jedná se o poměrně krátkověký druh (zatím nejdelší věk doložený kroužkováním je 12 let). Letní kolonie tvoří zpravidla 30-50 jedinců, nebývají tedy příliš velké. Po rozpadu letních kolonií odlétají jedinci ke svým zimovištím, před kterými se v pozdním létě a na začátku podzimu shromažďují, za účelem páření. Tomuto chování, které je doprovázeno sociálními hlasy, ukázkovými lety a výběrem partnera s nejvhodnějšími vlastnostmi, se kterým se samice bude pářit, je nazýváno jako „swarming“. Samice se mohou pářit promiskuitně, jelikož není vytvářena vaginální zátka. K páření může docházet i během zimování. Do hibernace vstupují koncem října a začátkem listopadu a trvá přibližně až do března.
Netopýr rezavý se vyskytuje téměř po celém území Evropy, můžeme jej nalézt i v Asii, kde jeho rozšíření sahá po jihozápadní Sibiř, Čínu, Japonsko a severní Vietnam a zaznamenán byl také v severozápadní Africe, Libanonu, Kašmíru a severní Barmě. Je to typický dálkový migrant a na území České republiky může přilétat až z Pobaltí za účelem zimování v teplejších oblastech. Přelety mezi zimovištěmi a letními úkryty tak mohou čítat i 1600km. V České republice se řadí mezi nejběžnější druhy, můžeme je zde nalézt celoročně. Letní kolonie můžeme zaznamenat především v nižších polohách a nejpočetnější je v rybničnatých oblastech (jižní Čechy, jižní Morava), ale konkrétní místa výskytu letních kolonií nejsou známy. V období přeletů a obsazování zimovišť se poměrně často vyskytují také ve městech
Hlavní hrozbou pro tento druh (podobně jako pro jiné druhy) je úbytek potravních stanovišť (nahrazování původních listnatých a smíšených lesů lesy jehličnatými), vyrušování na lokalitách výskytu v létě, ale i v zimě při hibernaci a ničení úkrytů (kácený starých stromů, které pro netopýry tohoto druhu představují vhodné úkryty, přestavby půdních prostor a zároveň zateplování, které znemožňuje přístup do prostor, které netopýři využívají jako zimoviště. Proto je vhodné zabezpečit lokality výskytu, především zimovišť, ale i letních kolonií.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr rezavý ve Wikimedia Commons
Netopýr rezavý (Nyctalus noctula) je naším poměrně běžným zástupcem letounů (Chiroptera). Dalšími zástupci rodu Nyctalus, vyskytujícími se na území České republiky je: netopýr stromový (Nyctalus leisleri) a netopýr obrovský (Nyctalus lasiopterus), kteří už nejsou tolik běžní.
Brunflagermusen (latin: Nyctalus noctula) er Danmarks største flagermus med en kropslængde på 7,5 cm og et vingefang på omkring 35 cm. Det er en af de almindeligste flagermusearter i landet. Man kan møde den i parker og skove, hvor dens flugt er meget karakteristisk retlinet langs skovbryn og skovveje. Den holder sig i højde med trækronerne hvor den jager insekter.
Brunflagermusen har en kort glat rødbrun pels, paddehatformede indre ørelåg og smalle vinger. Den er træboende både sommer og vinter.
Brunflagermusen er som alle de andre danske flagermusearter fredet.
Brunflagermusen (latin: Nyctalus noctula) er Danmarks største flagermus med en kropslængde på 7,5 cm og et vingefang på omkring 35 cm. Det er en af de almindeligste flagermusearter i landet. Man kan møde den i parker og skove, hvor dens flugt er meget karakteristisk retlinet langs skovbryn og skovveje. Den holder sig i højde med trækronerne hvor den jager insekter.
Brunflagermusen har en kort glat rødbrun pels, paddehatformede indre ørelåg og smalle vinger. Den er træboende både sommer og vinter.
Brunflagermusen er som alle de andre danske flagermusearter fredet.
Der Große Abendsegler (Nyctalus noctula) ist eine vorrangig in Wäldern lebende Fledermausart aus der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae).
Das kurze Fell ist eng anliegend und auf dem gesamten Körper einfarbig rostbraun glänzend. Mit maximal 8,2 cm Körperlänge und einer Spannweite von 40 cm liegt er in der Größe zwischen seinen beiden Verwandten auf dem europäischen Kontinent. Sehr auffallend sind die deutlichen Drüsenwülste in den Mundwinkeln, die man bei geöffnetem Mund sieht.
Als typische Baumfledermaus bewohnt er in kleinen Gruppen, manchmal auch in größeren Gruppierungen, alte (Specht-)Höhlen in Bäumen; er nutzt aber auch Gebäude und manchmal Nistkästen als Quartier.
Er ist fast überall in Europa mit Ausnahme des nördlichen Skandinavien, Schottlands und Irlands zu finden. Er lebt außerdem in weiten Teilen Asiens, von Kleinasien bis Japan und Malaysia sowie im nördlichen Afrika. Abendsegler führen lange Wanderungen zwischen ihren Sommer- und Winterquartieren durch. Die längste gemessene Strecke betrug 1546 km.[1] Sie wurde durch Beringung ermittelt. Als Winterquartiere, in denen manchmal bis zu tausend Tiere angetroffen werden können, bevorzugen sie Baumhöhlen für ihren Winterschlaf. Das größte derzeit bekannte Winterquartier des Großen Abendseglers in Mitteleuropa ist die alte Levensauer Hochbrücke.
Man unterscheidet vier Unterarten des Großen Abendseglers:[2]
Die Unterart N. n. plancyi wurde vor einiger Zeit in den Artstatus (Nyctalus plancyi) erhoben.[2]
Die Tiere gehen kurz vor Dämmerungsanbruch – im Spätherbst auch am Tage – auf Jagd. Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Nachtfaltern, Grillen und Käfern. Der Große Abendsegler ist in der Lage, auch große Käfer wie z. B. Maikäfer zu fressen. Er jagt in der Regel als Langstreckenflieger über den Baumwipfeln und fängt seine Beute bei Geschwindigkeiten bis zu 60 km/h.
Die Tiere paaren sich zwischen August und Oktober. Ab Juni, frühestens Ende Mai (Russland) bringen die Weibchen ein bis zwei, sehr selten drei Junge (Einzelfall in England) zur Welt. In Deutschland pflanzt sich die Art überwiegend im Osten fort, jedoch sind auch aus Westdeutschland Wochenstuben bekannt. Das bekannte Höchstalter eines Großen Abendseglers beträgt zwölf Jahre.[4]
Der Große Abendsegler (Nyctalus noctula) ist eine vorrangig in Wäldern lebende Fledermausart aus der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae).
E Noctule përbashkët (Nyctalus noctula Schreber, 1774[2]) është një specie e bat të përmasave të mëdha, veshët i gjerë dhe i harmonishëm në këshilla. Krahët janë të gjatë dhe të ngushtë, duke i dhënë atij një fluturim të shpejtë (50 km/h) me 10–40 m të lartë. Në fund të verës, kontinentale popullsisë emigruar në jug dhe jug-perëndim të Evropës (Gjermania perëndimore, Zvicër, Francë). Distanca maksimale të vëzhguara e migrimit është 900 km.
Kjo specie është i shoqërueshëm, për formimin e kolonive të mëdha. Aktiviteti i tij është crepuscular dhe nocturnal, por mund të jetë diurnal në vjeshtë. Ajo hibernates në hijen e drurëve, të çara e shkëmbinjtë ose muret, por shumë rrallë në shpella.
E Noctule përbashkët (Nyctalus noctula Schreber, 1774) është një specie e bat të përmasave të mëdha, veshët i gjerë dhe i harmonishëm në këshilla. Krahët janë të gjatë dhe të ngushtë, duke i dhënë atij një fluturim të shpejtë (50 km/h) me 10–40 m të lartë. Në fund të verës, kontinentale popullsisë emigruar në jug dhe jug-perëndim të Evropës (Gjermania perëndimore, Zvicër, Francë). Distanca maksimale të vëzhguara e migrimit është 900 km.
Kjo specie është i shoqërueshëm, për formimin e kolonive të mëdha. Aktiviteti i tij është crepuscular dhe nocturnal, por mund të jetë diurnal në vjeshtë. Ajo hibernates në hijen e drurëve, të çara e shkëmbinjtë ose muret, por shumë rrallë në shpella.
Ноќен лилјак (Nyctalus noctula) е цицач од редот лилјаци.
Овој лилјак живее во Европа, Азија и Северна Америка. Се среќава во шумите и во парковите. Во текот на денот се кријат во шуплините на дрвјата. Во лето во пукнатините на дрвјата престојуваат во група околу 20, а во зима на едно место има и до 600 единки. Во лов оди пред стемнување. Тие се вешти и брзи летачи. Кај овој вид е забележано рекордно прелетување растојание од 2347 км за да презими, иако не е вид кој се сели во текот на зимата. Оние единки кои зимата ја минале на друго место, се враќаат во летните пребивалишта во рана пролет.
Обично женките на свет донесуваат две млади. Бременоста им трае околу 60 дена. Ноќниот лилјак, како и другите видови лилјаци, е заштитен со закон.
Ноќен лилјак (Nyctalus noctula) е цицач од редот лилјаци.
Хĕрлемес çара çерçи (Nyctalus noctula) кĕлеткипе пысăккисен шутне кĕрет. Кĕлетки 81 миллиметр, хӳри 54 мм. таран пулать. Ку чĕр чун сад пахчисенче, парксенче, вăрмансенче пурăнать. Хӳтлĕхне йывăç хăвăлĕнче шырать, хăш чухне пӳрт маччине те кĕрсе пытанма пултарать. Амисем колонипе (20 çара çерçи таран) пурăнма юратаççĕ. Апата хĕвел ансан тухаççĕ. Каннă вырăнтан инçе каймаççĕ, тытнă хурт-кăпшанка çийĕнчех çисе яраççĕ. Апат вăхăчĕ 1 сехет майлă пырать. Ирхине хĕвел тухас умĕн çара çеçисем тепре 10-15 минут хушши апатланаççĕ. Çара çерçи çĕртме уйхĕнче çăвăрлать. Пуслăхра 1-2 çура кăна пулать. Вĕсем уйăхран ӳссе çитеççĕ. Çурла-авăн уйăхĕсенече кăнтăралла вĕçсе каяççĕ. Каялла ака уйăхĕнче таврăнаççĕ.
Хĕрлемес çара çерçи (Nyctalus noctula) кĕлеткипе пысăккисен шутне кĕрет. Кĕлетки 81 миллиметр, хӳри 54 мм. таран пулать. Ку чĕр чун сад пахчисенче, парксенче, вăрмансенче пурăнать. Хӳтлĕхне йывăç хăвăлĕнче шырать, хăш чухне пӳрт маччине те кĕрсе пытанма пултарать. Амисем колонипе (20 çара çерçи таран) пурăнма юратаççĕ. Апата хĕвел ансан тухаççĕ. Каннă вырăнтан инçе каймаççĕ, тытнă хурт-кăпшанка çийĕнчех çисе яраççĕ. Апат вăхăчĕ 1 сехет майлă пырать. Ирхине хĕвел тухас умĕн çара çеçисем тепре 10-15 минут хушши апатланаççĕ. Çара çерçи çĕртме уйхĕнче çăвăрлать. Пуслăхра 1-2 çура кăна пулать. Вĕсем уйăхран ӳссе çитеççĕ. Çурла-авăн уйăхĕсенече кăнтăралла вĕçсе каяççĕ. Каялла ака уйăхĕнче таврăнаççĕ.
The common noctule (Nyctalus noctula) is a species of insectivorous bat common throughout Europe, Asia, and North Africa.
The common noctule's short fur is dark brown after moulting in June (males) or July/August (females); later it changes to red-brown before the onset of winter.[2] When awake, the body temperature is 36.5 °C (97.7 °F) but it decreases significantly during inactivity.[3] The body mass of adult common noctule is 25–30 g (0.88–1.1 oz) and they have a wingspan of 37–40 cm (15–16 in). The species forages with a rapid flying speed of 20–40 km/h (12–25 mph), sometimes up to 60 km/h (37 mph).[2] Because of temporally limited availability of insect prey, they have short daily activity periods before sunrise and after sunset of in total one hour or less and so must cope with up to twenty-three hours of fasting a day.[4]
Most parts of Europe, central Russia, across the Ural mountain, Caucasus, Turkey, the Near East, to southwestern parts of Siberia, the Himalayas, China, Malaysia, Taiwan and Japan. In Bulgaria, it is widespread and prefers deciduous forests.[5]
The common noctule is a migrating species with female bias, meaning that the females migrate but the males do not.[2][6][7] Mating season is in late summer in the wintering areas, and the females store the sperm in the uterus during hibernation until fertilization in spring.[2]
During early pregnancy in late April the females migrate north, as far as the Baltic region, to return to their natal maternity colonies and give birth after being pregnant for six to eight weeks. Each female rears one or two young per year.[2][8]
At birth the offspring is about a third of the maternal body weight, and after three to four weeks of suckling the young leave the roost almost fully developed – so the female rears the offspring to full size entirely on milk.[9]
Male common noctules do not migrate, but scatter along the females' migration routes to have higher chances of attracting the first females migrating back to the wintering regions. The reproductive cycle of male bats seems to correspond directly to season and food availability and spermatogenesis can be affected by body condition.[10] In early autumn, males develop large testes and aim to attract females with singing calls.[2] While in the harem roosts, males often do not enter torpor, but stay awake and mobile to defend the females from other males trying to copulate. Another reason for the avoidance of torpor during late summer and early autumn can be that spermatogenesis in bats can be delayed when resting metabolic rate is depressed, i.e. during torpor and hibernation.[11]
During the summer, male noctules are solitary or form small bachelor groups.
In Europe, the young are reared mainly in the northern parts of the distribution area, north of roughly 48°–49°N latitude.[12] With the exception of the main breeding area, several smaller and isolated breeding areas are known – recorded in Slovakia, Hungary, Bulgaria, Slovenia, Iberian Peninsula and Italy.[13]
Common noctule bats hibernate in winter, and sometimes congregate in hibernation colonies of up to 1000 individuals. In late summer the adult females migrate back southwards to the wintering areas, the young following later. Hibernation at these latitudes is thought to avoid too many days in winter below 0 °C (32 °F).[14] At the beginning of winter, usually in November (but this is strongly dependent on the ambient temperatures), N noctula start to hibernate in large groups with both sexes in the same roost. Tree holes are not warm enough so they use caves, objects like church steeples or blocks of flats in Eastern Europe,[15] where they are most common hibernating bat species in the cities. Sometimes summer territories and hibernating places are hundreds of kilometres apart.
When hunting, it often starts flying in early dusk, earlier than most European bats. It flies high above the forested areas that are its preferred habitat, reaching speeds of up to 50 km/h (31 mph).[16] Common noctule bats mainly eat beetles, moths and winged ants.
The common noctule uses two main calls for echolocation. The frequencies of the first are 26–47 kHz, have most energy at 27 kHz and an average duration of 11.5ms.[17] The frequency of the second call is 22–33 kHz, having most energy at 22 kHz and an average duration of 13.8ms.[17][18]
The common noctule prefers small to medium-sized woodlands, but also forages up to 20 km (12 mi) away from the woodland at night. When roosting by day, it usually seeks out tree holes or even bat boxes attached to tree trunks.
Generally, the common noctule lives in wooded habitats, but some populations thrive in towns such as Hamburg, Vienna, Brno and some other central European cities.
This species is protected in the European Union under the Habitats Directive. It is also listed in the Berne Convention and is specifically targeted by the UNEP-EUROBATS convention. Several national legislatures also protect this species and its habitats.
In order to highlight the importance of protecting this species at the European scale, it was selected as "Bat species of the Year" 2016 and 2017 by the pan-European NGO BatLife Europe.[19]
The common noctule (Nyctalus noctula) is a species of insectivorous bat common throughout Europe, Asia, and North Africa.
El nóctulo común o mediano (Nyctalus noctula) es una especie de quiróptero de la familia Vespertilionidae ampliamente distribuido por Asia, Europa y parte de África.
Es un murciélago de tamaño grande, con orejas grandes, redondeadas con el trago arriñonado. Tiene el hocico corto y ancho y las alas largas y estrechas insertándose en los tobillos. El pelaje es pardo dorado, con las alas, orejas y hocico de color castño oscuro.
Mide entre 48 y 58 milímetros con un peso entre los 18 y 40 gramos, su fórmula dentaria es 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}} 
Emite dos tipos de ultrasonidos: unos empiezan en 45 kHz y finalizan a 25 khz; y otros, de mayor duración, de 25 kHz a 19 kHz. Además, emite sonidos muy variables, de carácter social, en vuelo o desde refugio, que pueden ser percibidos por el oído humano a más de 50 metros.
Ocupa una amplia superficie de Eurasia, desde el norte de África, la península ibérica, Irlanda y el sur de Escandinavia, hasta China, Formosa y Vietnam. Contrariamente a lo que indica su nombre común en castellano, esta especie es muy rara en la península ibérica, habiéndose citado en unos pocos lugares, principalmente de la mitad septentrional.
Es un murciélago forestal, que acostumbra a refugiarse en huecos de árboles, aunque es posible hallarlo en cajas refugio o en grietas de muros, edificios y puentes, siempre cerca de cursos de agua. Los únicos refugios conocidos en España se sitúan en parques. Esta especie ha sido estudiada en Navarra, de donde provienen la mayoría de los datos actuales. Se ha comprobado que un grupo de machos se asienta en esta región de forma sedentaria, mientras que las hembras no llegan hasta pasada la época de cría. A final de agosto y en septiembre llegan numerosas hembras migradoras, que probablemente proceden del centro y norte de Europa. En otoño se forman los harenes y se producen los apareamientos. Se sabe que también pasan el invierno en la Península, migrando en otoño, hacia latitudes mayores.[cita requerida]
Aunque en una ocasión se pudo identificar una pequeña agrupación reproductora, por los datos registrados hasta la ahora, esta especie no se reproduce normalmente en la península ibérica.[cita requerida]
La pérdida de refugios por la corta de árboles y en menor medida, el relleno de fisuras parece ser la mayor amenaza para esta especie. En España, la grafiosis de los olmos supuso la tala de muchos árboles viejos, lugares adecuados para buscar refugios.
El nóctulo común o mediano (Nyctalus noctula) es una especie de quiróptero de la familia Vespertilionidae ampliamente distribuido por Asia, Europa y parte de África.
Suurvidevlane (Nyctalus noctula) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta haruldane ja ebaühtlase levikuga[1].
Suurvidevlane (Nyctalus noctula) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta haruldane ja ebaühtlase levikuga.
Gau-saguzar ertaina (Nyctalus noctula) Eurasian eta Afrikan topa dezakegun saguzar espeziea da. Gau-saguzarren artean hedatuena da[1].
Tamaina handiko saguzar hau, Euskal Herrian aurki daitezkeen noktuluen artean tamaina ertaina duena da. Luzera handiko migrazioak burutzen dituen Europako saguzar gutxi horietako bat da. Euskal Herrian kolonia gutxi batzuk ezagutzen diren arren, Europa hegoaldean, eta batez ere Iberiar Penintsulan, oso espezie urria da. Ondorioz, saguzar honen inguruko informazio nahiko gutxi dago.
Tamaina handiko saguzarra da, esan bezala, 48 eta 58 mm bitarteko besaurrea eta 20-30 gramoko pisua izan dezake. Gorputzaren luzera 8 cm-raino iritsi daiteke eta hego-luzera 32-40 cm ingurukoa izan ohi da. Aurpegia zabala eta zapala da, mutur motz eta handiarekin. Ahoa irekitzean bi guruin parotideo zuri handiak nabarmentzen zaizkio. Belarrien forma generoaren bereizgarria da eta tragoak perretxikoi forma du. Tamaina berriz, Nyctalus leisleri eta Nyctalus lasiopterus generokideen artekoa da eta zeharkako 4-5 tolesdura izan ohi ditu kanpoaldean.
Ilajea sendo eta arrea da, sabelaldean bizkarrean baino argiagoa. Patagioak, belarriak eta muturra, berriz, arre oso ilun kolorekoak dira. Hegoak gainerako gau-saguzarren antzerakoak dira, luze eta estuak, eta ile asko izan ohi dute gorputzaren aldean. Kalkaneoa uropatagioaren ertzaren erdiraino iristen zaie eta lobulu postkalkaneo oso garatua izan ohi dute.
Europa, iparraldeko Afrika, Ekialde Hurbila eta Asian bizi den saguzarra da[2]. Iberiar penintsulan presentzia oso urria du, Portugalen zita bakarra baitago eta Espainian ere kopurua ez baita oso handia.
Nafarroan 2 kolonia ezagutzen dira, Iruñerria eta Zangotza inguruetan. Biak ale ar sedentarioz osaturik daude urtearen zati gehienean. Araldian, iraila eta azaroa bitartean, emeak gehitzen dira kolonietara eta garai honetan taldearen tamaina asko handitzen da. Iruñerriko kolonian 100 ale inguru biltzen dira udazkenean, baina urtean zehar litekeena da 50 baino gutxiago egotea. Zangotzan, aldiz, koloniaren tamaina 20 eta 50 aleren bueltan dago[3].
Bestalde, Ipar Euskal Herrian zenbait kolonia ugaltzaile deskribatu dira baina ez dago haien inguruko datu askorik.
Basoetan bizi den saguzarra da eta zuhaitzetan egon ohi dira kolonia gehienak. Hala ere, badira gizakiak sorturiko erakinetan koloniak ezarri dituzten taldeak ere. Europa erdialdean pagoak dira espezie honek gehien erabiltzen dituen babeslekuak[4] baina Iberiar Penintsulan ez da hautespen berezirik nabarmendu.
Penintsulan ezagutzen diren kolonia guztiak 300 eta 700 metro bitarteko altueran daude, ubideen inguruan guztiak. Hala ere, badira ia 2.000 metrotan harrapatu diren aleak ere[5].
Intsektu hegalariak airean ehizatu ohi ditu 15 metroko altueratik gora, baso eta parkeen ertzetan, erreka bazterretan eta bestelako leku irekietan. Zenbait lekutan kale-argien inguruan ere ikusi dira sitsak ehizatzen.[4][6][7][3] Lurrean ehizatzen ere ikusi izan dira. Elikagai bila dabilenean 6 m/s-ko batez besteko abiaduran mugitzen da[7].
Normalean gordelekutik distantzia gutxira ehizatu ohi du, 3 km baino erradio txikiagoan. Hala ere, gordelekutik 10 km-ra egindako bidaiak ere ikusi dira. Euskal Herrian ez da espezie honen dieta azterketarik burutu, baina Europan egindako ikerketek dietaren zati handiena diptero eta koleopteroek osatzen dutela ikusi da.
Euskal Herrian ez dago kumatze koloniarik eta Penintsulan ezagutzen den bakarra Madrilen dago. Kolonia hau ezagutzen diren gainerako kumatze-kolonietatik 500 km baino gehiagoko distantziara dago, espeziearen ugalketa-zonalde tipikotik at[8].
Nafarroan ezagutzen diren kolonietan, arrei ekainetik aurrera puzten zaizkie barrabilak, baina umeske portaera ez da abuztua baino lehen ikusi. Hil honetatik aurrera, kolonia zatitu eta ar bakoitzak gordeleku bana hartzen du. Bertan harenak eratzen dituzte azaroa erdialdera arte. Garai honetan arrak oso portaera territoriala azaltzen dute, beren gordelekua zainduz, eta emeak erakartzeko dei sozialak egiten dituzte. Ar bakoitzak 1-6 emerekin kopulatzen du, nahiz eta badiren emerik gabe gelditzen diren arrak ere[3]. Hegoaldeko Europan oso ohikoak dira iparraldetik migratzen duten eme eta ar sedentarioen arteko kopulak[9].
Hegan egitera irteten den saguzarrik goiztiarrenetariko bat da, gaua erori aurretik irten ohi baita gordelekutik. Erdialdeko Europan aktibitate maximoa eguzkia ezkutatu eta 2-3 ordura jazotzen da[10].
Gau-saguzar ertainak saguzar partzialki migratzaileak dira. Arrak Europa guztian aurki daitezkeen bitartean, eme gehienak Europa iparraldean kokatzen dira kumatze garaian, bertan ezartzen baitituzte kumaleku garrantzitsuenak. Uda bukaeran koloniak zatitu eta eme ia guztiek eta ar batzuek hegoaldera migratzen dute 1.000 km-rainoko migrazioak burutuz. Egunez ere bidaiatzen dutela ikusi da.[11][12]
Saguzar espezie honen lehia nagusia gordelekuagatik ematen da. Zuhaitzetako zuloak lortzeko beste saguzar espezie batzuekin eta hegaztiekin lehiatzen du. Nafarroan gau-saguzar ertainen gordelekuak zituzten indigaztainondo berberetan usoak ikusi dira txitatzen, nahiz eta bi espezieen zulo ezberdinak erabili. Erleekiko lehiak ere ikusi dira, eta hainbat gau-saguzar hilik aurkitu dira intsektu hauen ziztadaren ondorioz.[13]
Gau-saguzar ertaina "Interes berezikoa" bezala sailkaturik dago EAEko Espezie Mehatxatuen zerrendan.[14] Euskal Herriko hegoaldean bi kolonia baino ez dira deskribatu Nafarroan baina gerta liteke gainontzekoan ere baten bat egotea. Iparraldeko kolonien inguruan, aldiz, ez dago datu askorik.
Bere mehatxurik handiena babeslekuen galera da, bereziki zuhaitz zaharren mozketaren eta basa-azaleraren murrizketaren ondorioz. Gainera, intsektiziden erabilerak bere harrapakinen kopurua murrizten du eta konposatu hauek metatzen dituzten saguzarrek osasun arazoak izaten dituzte.
Gau-saguzar ertaina (Nyctalus noctula) Eurasian eta Afrikan topa dezakegun saguzar espeziea da. Gau-saguzarren artean hedatuena da.
Tamaina handiko saguzar hau, Euskal Herrian aurki daitezkeen noktuluen artean tamaina ertaina duena da. Luzera handiko migrazioak burutzen dituen Europako saguzar gutxi horietako bat da. Euskal Herrian kolonia gutxi batzuk ezagutzen diren arren, Europa hegoaldean, eta batez ere Iberiar Penintsulan, oso espezie urria da. Ondorioz, saguzar honen inguruko informazio nahiko gutxi dago.
Isolepakko (Nyctalus noctula) on lepakkolaji. Se on Euroopan suurimpia lepakkolajeja.[2]
Isolepakon väri on lämpimän ruskea. Se pään ja vartalon yhteispituus on 62-80 mm, siipien kärkiväli 32-40 cm ja paino 19-40 grammaa.[3]
Isolepakoita elää Euroopassa, Aasiassa ja Pohjois-Afrikassa. Sen levinnäisyyden pohjoisraja on 60° pohjoista leveyttä. [1] Isolepakko muuttaa talveksi lämpimämpään ilmastoon. Suomessa isolepakoita tavataan maan lounaisosassa lähes vuosittain muuttoaikana.[4][2]
Isolepakot elävät alavilla mailla ja ylätasongoilla, lehti- ja sekametsissä, puistoissa ja puiden reunustamilla kaduilla. Ne elävät puiden onkaloissa ja talvehtivat niissä. Kesäisin lepakkonaaraat muodostavat 20–60 yksilön yhteisöjä ja koiraat viettävät yksinäistä elämää. Isolepakot aloittavat saalistuksen auringonlaskun jälkeen. Ensin ne saalistavat korkealla lentäen ristiin rastiin ja laskeutuvat lähemmäksi maan pintaa vasta yön tullen. Talvisin koiraat ja naaraat talvehtivat yhdessä suurina laumoina, useita satoja, jopa tuhat yksilöä yhdessä. Isolepakot saavat 2 poikasta kerran vuodessa ja voivat elää korkeintaan 8 vuotta.
Isolepakko (Nyctalus noctula) on lepakkolaji. Se on Euroopan suurimpia lepakkolajeja.
La Noctule commune (Nyctalus noctula Schreber, 1774[1]) est une espèce de chauve-souris de grande taille aux oreilles larges et arrondies aux extrémités. Les ailes sont longues et étroites lui donnant un vol rapide (50 km/h) à 10-40 m de haut. À la fin de l’été, les populations continentales migrent vers le sud et le sud-ouest de l’Europe (Allemagne de l'Ouest, Suisse, France). La distance maximale observée de migration est de 900 km.
C'est une espèce sociable qui forme de grandes colonies. Son activité est crépusculaire et nocturne mais peut être diurne en automne. Elle hiberne dans des arbres creux, des fissures de falaises ou de murs mais très rarement dans des grottes.
La Noctule commune (Nyctalus noctula Schreber, 1774) est une espèce de chauve-souris de grande taille aux oreilles larges et arrondies aux extrémités. Les ailes sont longues et étroites lui donnant un vol rapide (50 km/h) à 10-40 m de haut. À la fin de l’été, les populations continentales migrent vers le sud et le sud-ouest de l’Europe (Allemagne de l'Ouest, Suisse, France). La distance maximale observée de migration est de 900 km.
C'est une espèce sociable qui forme de grandes colonies. Son activité est crépusculaire et nocturne mais peut être diurne en automne. Elle hiberne dans des arbres creux, des fissures de falaises ou de murs mais très rarement dans des grottes.
O morcego rubio (Nyctalus noctula) é unha especie de quiróptero da familia Vespertilionidae amplamente espallado por Asia, Europa e parte de África.
É un morcego de tamaño grande, con orellas grandes e redondeadas. Ten o fociño curto e ancho e as ás, longas e estreitas insírense nos nocellos. O pelame é de cor rubia, coas ás, orellas e fociño de cor castaña escura.
Mide entre 48 e 58 milímetros cun peso entre os 18 e 40 gramos, a súa fórmula dentaria é 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Emite dous tipos de ultrasóns uns comezan en 45 kHz e rematan a 25 khz e outros de maior duración de 25 kHz a 19 kHz. Ademais emite sons moi variables, de carácter social, en voo ou dende refuxio, que poden ser escoitados, polo oído humano, a máis de 50 metros.
Ocupa unha ampla superficie de Eurasia, dende o norte de África, a Península Ibérica, Irlanda e o sur de Escandinavia, até China, Formosa e Vietnam. Esta especie é moi rara na Península Ibérica, téndose citado nuns poucos lugares, principalmente da metade setentrional, entre eles, Galicia.
É un morcego forestal, adoitase refuxiar en ocos de árbores, aínda que é posible achalo en caixas refuxio ou en fendas de muros, edificios e pontes, sempre preto de cursos de auga. Os únicos refuxios coñecidos en España sitúanse en parques. Esta especie foi estudada en Navarra, de onde proveñen a maioría dos datos actuais. Comprobouse que un grupo de machos aséntase nesta rexión de forma sedentaria, mentres que as femias non chegan até pasada a época de cría. A final de agosto e en setembro chegan numerosas femias migradoras, que probablemente proceden do centro e norte de Europa. No outono fórmanse as colonias e prodúcense os apareamentos. Sábese que tamén pasan o inverno na Península, migrando no outono, cara a latitudes maiores.
A perdida de refuxios pola curta de árbores e en menor medida, o recheo de fendas semella ser a maior ameaza para esta especie. En España, a grafiose dos olmos supuxo a talla de moitas árbores vellas, lugares axeitados para buscar refuxios.
O morcego rubio (Nyctalus noctula) é unha especie de quiróptero da familia Vespertilionidae amplamente espallado por Asia, Europa e parte de África.
La nottola comune (Nyctalus noctula Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 60 e 89 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 47 e 60 mm, la lunghezza della coda tra 40 e 66 mm, la lunghezza del piede tra 12 e 14 mm, la lunghezza delle orecchie tra 16 e 21 mm e un peso fino a 44 g.[3]
La pelliccia è corta e lucida. Le parti dorsali sono bruno-rossastre, mentre le parti ventrali sono più chiare. Il muso è largo, piatto e con due grosse masse ghiandolari sui lati. Le orecchie sono corte, larghe, triangolari e con l'estremità arrotondata. Il trago è corto, curvato in avanti, con l'estremità allargata e una piccola proiezione appuntita alla base del margine posteriore. Le membrane alari sono marroni scure e attaccate posteriormente sulle caviglie. I piedi sono tozzi, con le dita corte. Il pollice è corto con una piccola callosità alla base. La punta della coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio, il quale è ricoperto di peli alla base. Il calcar è lungo e con un lobo terminale rotondo e ben sviluppato. Il cariotipo è 2n=42 FNa=54.
Emette ultrasuoni a basso ciclo di lavoro sotto forma di impulsi di durata intermedia a frequenza modulata iniziale di 52 kHz e finale di 18 kHz.
In estate si rifugia nelle cavità degli alberi, più frequentemente in querce, pioppi e pini e talvolta in edifici. In inverno entra in ibernazione dalla fine di settembre o metà novembre fino a marzo o ai primi di aprile nelle fessure rocciose, nelle grotte, per lo più nella parte più meridionale del suo areale e occasionalmente in strutture artificiali dove forma colonie fino a 10.000 individui. Forma vivai di 20-50 femmine principalmente nell'Europa orientale. In primavera e in estate prima della stagione degli amori i maschi occupano e difendono un determinato territorio dove successivamente li raggiungeranno da 4 a 9 femmine. Condivide i ricoveri insieme al pipistrello di Nathusius, il pipistrello nano e il serotino bicolore. L'attività predatoria inizia poco dopo il tramonto, talvolta anche di giorno, si svolge a circa 10-40 metri dal suolo ed è costituita da un unico volo dalla durata di circa un'ora, raddoppiato in estate da un altro effettuato poco prima dell'alba. Il volo è veloce, rettilineo e intervallato da planate, brusche variazioni di direzione e dall'alternarsi d'intensità di battiti alari. Effettua migrazioni stagionali dall'Europa centrale a quella sud-occidentale fino a 1.546 km.
Si nutre di insetti, in particolare falene, coleotteri e chironomidi, catturati in volo sopra specchi d'acqua, ai margini dei boschi, radure, nelle discariche e più raramente negli abitati.
Danno alla luce uno o due piccoli alla volta tra giugno e luglio. Talvolta si verificano anche parti trigemini, particolarmente nell'Europa centrale. Gli accoppiamenti avvengono da agosto a ottobre o novembre, talvolta anche durante l'ibernazione. Le femmine raggiungono la maturità sessuale al primo anno di vita. I nascituri sostituiscono la dentatura da latte ed iniziano a volare dopo 4 settimane dalla nascita.
Questa specie è diffusa in Europa dalla Penisola Iberica fino al Caucaso, nell'Asia centrale dall'Iran settentrionale fino alla Cina occidentale, nella parte settentrionale del Subcontinente indiano e in Indocina. Popolazioni isolate sono presenti in Libano, Israele e nell'Oman. In Italia è presente su tutto il territorio eccetto le isole.
Vive nei boschi umidi di latifoglie o misti ed in ambienti urbani fino a 1.900 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 4 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale e l'abbondanza, sebbene sia stato osservato un declino nella popolazione in alcune zone ma entro limiti sostenibili, classifica N.noctula come specie a rischio minimo (LC).[1]
La nottola comune (Nyctalus noctula Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Rudasis nakviša (lot. Nyctalus noctula, vok. Großer Abendsegler) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Šis su teriologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Rudasis nakviša (lot. Nyctalus noctula, vok. Großer Abendsegler) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis.
Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
De rosse vleermuis of vroegvlieger (Nyctalus noctula) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Het is een van de grotere vleermuizen in Europa.
De vacht is helder rossig bruin van kleur met een goudachtige gloed in de zomer. De onderzijde is iets lichter van kleur. De oren, snuit en vleugels zijn donkerbruin. De tragus van het dier is klein en niervormig.
De kop-romplengte is circa 6 tot 8 centimeter[2] en het gewicht 19 tot 40 gram. De onderarm wordt 47 tot 58 millimeter lang en de spanwijdte is 320 tot 450 millimeter. De oren worden 15 tot 21 millimeter lang en 14 tot 17 millimeter breed.
De rosse vleermuis heeft een geluidsfrequentie van 20 tot 25 kHz.
De rosse vleermuis vliegt vaak voor zonsondergang uit (vandaar de naam "vroegvlieger") en maakt gedurende de nacht tot drie jachtvluchten, vaak tot na zonsopgang. Ze vliegen hoog (10 tot 40 meter hoog) en snel (tot vijftig kilometer per uur).
Ze jagen vaak in zwermen. De voornaamste prooi zijn grotere insecten (bijvoorbeeld krekels), die ze in de vlucht vangen en eten. Soms vangen ze ook prooi van de grond. Ook kleine vliegjes worden gevangen. Ze jagen voornamelijk boven moerassen, open water, vochtige weilanden en bosranden. Waarschijnlijk heeft iedere individu een favoriet foerageergebied, die tot 20 kilometer van de verblijfplaats kan liggen.
In West-Europa zijn het zomer- en winterverblijf niet ver van elkaar verwijderd, maar in Oost-Europa maken ze in groepjes lange trektochten, waarbij ze 500 tot 1600 kilometer ver trekken. Ze leggen per dag 20 tot 40 kilometer af, waarbij stukken ook overdag worden afgelegd. Soms jagen ze dan samen met zwaluwen.
De rosse vleermuis wordt maximaal twaalf jaar oud. Veel dieren sterven in te koude winters. Toch kan de rosse vleermuis voor korte tijd temperaturen rond het vriespunt doorstaan. Er zijn gevallen bekend waarbij spreeuwen rosse vleermuizen uit een verblijfplaats jaagden, en zelfs enkele dieren hebben gedood.
De paartijd loopt van augustus tot oktober, waarbij de mannetjes solitair gaan leven, en een paarplaats vestigen, die ze verdedigen tegen andere mannetjes. Deze paarplaats bevindt zich meestal in een holle boom. De ingang wordt gemarkeerd met een stinkende afscheiding. Vier tot vijf vrouwtjes bezoeken deze plaats, waar ze enige dagen verblijven. Sommige mannetjes weten rond de twintig vrouwtjes te lokken met een lokroep. Ook voeren ze baltsgedrag uit in de bomen. Buiten de paartijd leven mannetjes in kleine groepen.
De winterslaap duurt van oktober en november tot maart, begin april, waarbij tot duizend dieren samen overwinteren in gemengde groepen. De dieren hangen niet los, maar zitten vaak naast elkaar. De paartijd kan in de winter doorgaan. Tijdens de winterslaap paren de mannetjes met slapende vrouwtjes. Hierbij kunnen meerdere mannetjes een vrouwtje bevruchten. Als de omstandigheden gunstig zijn, kan het dier blijven jagen gedurende de winter.
In het midden van mei vormen de vrouwtjes kraamgroepjes, bestaande uit twintig tot veertig, soms tot meer dan zeventig vrouwtjes. De groepjes wisselen regelmatig van verblijfplaats. Als de vrouwtjes jongen hebben, worden deze meegedragen.
In juni en juli worden de jongen geboren, na een draagtijd van 70 tot 73 dagen. Meestal wordt één jong geboren, maar tweelingen komen regelmatig voor. Een enkele keer wordt een drieling geboren. Meerlingen zijn vaak het gevolg van meerdere paringen, en de jongen hebben meestal verschillende vaders. De jongen worden in een crèche achtergelaten als de moeder gaat jagen.
De jongen zijn bij de geboorte kaal, roze en blind en wegen 7,5 gram. Na drie tot zes dagen gaan de ogen open. Na 14 dagen zijn de jongen bedekt met zilvergrijs haar, dat na 36 dagen verandert in bruin haar. Na een week of vier kunnen de jongen vliegen. Na zes weken worden ze gespeend en na 5 tot 7 weken zijn ze onafhankelijk. Rond deze tijd breekt het volwassen gebit door. Jonge dieren zijn donkerder gekleurd dan volwassenen.
De vrouwtjes zijn geslachtsrijp na drie maanden, in de eerste herfst, maar de meeste dieren zijn geslachtsrijp in de tweede herfst, als ze rond de vijftien maanden oud zijn.
De rosse vleermuis is een algemene vleermuis in het grootste deel van Europa. Hij komt niet voor in het noorden van Scandinavië, Ierland en Schotland. Ook komt hij voor in Klein-Azië zuidwaarts tot Israël en Oman en oostwaarts in de Kaukasus, Kazachstan, Zuidwest-Siberië, de Himalaya, Zuid-China, Vietnam en op het schiereiland Malakka. Met name in bossen en parken komen ze voor, voornamelijk in laagland, maar tot 1920 meter hoogte. Twee Oost-Aziatische soorten, Nyctalus furvus uit Noord-Honshu (Japan) en Nyctalus plancyi uit Oost-China en Taiwan, worden soms tot dezelfde soort gerekend.
De verblijfplaats van de rosse vleermuis is vaak een boomholte, bijvoorbeeld spleten in oude bomen of verlaten spechtenholen. Deze holte bevindt zich vaak tot 20 meter boven de grond. Een enkele keer maken ze gebruik van gebouwen, rotsspleten en vleermuiskasten. Zelden komen ze in grotten voor. Hij overwintert in holle bomen, rotsspleten, gebouwen en bruggen.
In Nederland is de rosse vleermuis voornamelijk boven de rivieren aan te treffen, maar de kans is niet groot, aangezien de dieren niet talrijk zijn in dit gebied. Ook in Vlaanderen is de soort nog algemeen, maar veel gegevens wijzen er op dat de soort sterk achteruit is gegaan.
In de Doolhoflaan op het landgoed Kernhem, aan de noordkant van Ede, is een vleermuisreservaat gevestigd ten behoeve van de aldaar levende kolonie rosse vleermuizen Omdat de aanwezige oude beuken afsterven, vermindert het aantal geschikte holtes. Gepoogd wordt door het plaatsen van vleermuiskastjes deze afname van geschikte holtes te compenseren.
De rosse vleermuis of vroegvlieger (Nyctalus noctula) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Het is een van de grotere vleermuizen in Europa.
Storflaggermus (Nyctalus noctula) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Eurasia frå Sør-Skandinavia og Frankrike i vest til Kaukasus og Uralfjella i aust, dessutan spreidd i fjellområde i Asia som Himalaya og Kasakhstan. Ho er utdøydd i Portugal.[1] Storflaggermus vart første gong sikkert funnen i Noreg på Finnøy i Rogaland i 1987. Etter dette er arten funnen fleire gonger, særskilt på Austlandet. Storflaggermusa trekkjer om vinteren, og den norske bestanden tilbringer truleg vinteren utanfor landegrensene.[2]
Storflaggermus (Nyctalus noctula) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Eurasia frå Sør-Skandinavia og Frankrike i vest til Kaukasus og Uralfjella i aust, dessutan spreidd i fjellområde i Asia som Himalaya og Kasakhstan. Ho er utdøydd i Portugal. Storflaggermus vart første gong sikkert funnen i Noreg på Finnøy i Rogaland i 1987. Etter dette er arten funnen fleire gonger, særskilt på Austlandet. Storflaggermusa trekkjer om vinteren, og den norske bestanden tilbringer truleg vinteren utanfor landegrensene.
Storflaggermus er en art i gruppen flaggermus. Fargen varierer mellom gyllen- og mørkebrun ovenfra, og blekbrun nedenfra. Den lever av insekter.
I Norge er arten sjelden, men er påvist flekkvis helt nord til Møre og Romsdal. Det er så langt (pr 2015) ikke funnet kolonier av arten og det er derfor ikke sikkert at arten yngler i Norge.
Arten går i dvale om vinteren, men kan være ute på jakt i milde perioder. Storflaggermus kan trekke langt og det er meget mulig at norske storflaggermus forlater landet utpå høsten.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Storflaggermus er en art i gruppen flaggermus. Fargen varierer mellom gyllen- og mørkebrun ovenfra, og blekbrun nedenfra. Den lever av insekter.
I Norge er arten sjelden, men er påvist flekkvis helt nord til Møre og Romsdal. Det er så langt (pr 2015) ikke funnet kolonier av arten og det er derfor ikke sikkert at arten yngler i Norge.
Arten går i dvale om vinteren, men kan være ute på jakt i milde perioder. Storflaggermus kan trekke langt og det er meget mulig at norske storflaggermus forlater landet utpå høsten.
Multimedia w Wikimedia Commons Borowiec wielki (Nyctalus noctula) – gatunek nietoperza z rodziny mroczkowatych.
Długość ciała 64–81 mm, rozpiętość skrzydeł 370–460 mm, masa ciała 15–40 g. Jest jednym z największych nietoperzy w Polsce. Posiada jedwabiście lśniące, gęste futerko. Jest ono jednakowo ubarwione na całym ciele – u osobników dorosłych jest rude, u młodocianych – brązowe. Uszy ma krótkie i zaokrąglone, skrzydła wąskie. Błona na skrzydłach niemal czarna.
Występuje w całej Polsce, z wyjątkiem najwyższych partii gór.
Naturalnym środowiskiem jego życia są lasy, spotkać go można jednak także w pobliżu ludzkich osiedli, a nawet w miastach. W dzień ukrywa się najczęściej w wysoko położonych dziuplach drzew, rzadziej w skrzynkach dla ptaków lub nietoperzy. W ostatnich latach coraz częściej są spotykane na terenie Polski w budynkach (chociaż w Europie zachodniej występują w nich od dawna). Na terenach położonych na południe od Polski spotyka się je również w szczelinach skalnych. W dziuplach wiosną i latem samice tworzą duże kolonie rozrodcze, samce żyją natomiast samotnie, zaś w okresie godów są terytorialne. Duże kolonie (składające się z osobników obu płci) gatunek ten tworzy również zimą.
Podobnie, jak inne nietoperze prowadzi nocny tryb życia. Odżywia się owadami, które chwyta w locie. W sprawnym poruszaniu się w ciemnościach, oraz w lokalizacji owadów wykorzystuje ultradźwięki o względnie niskiej częstotliwości (18–22 kHz). Na łowy wylatuje wcześniej niż inne nietoperze – często wówczas, kiedy jest zupełnie jasno. Jesienią, kiedy noce stają się zimne, poluje jedynie o zmroku i o świcie, spędzając noc w ukryciu. Polując lata na skraju lasu, na polanach śródleśnych i nad stawami. Szczególnie lubi polować nad zbiornikami wodnymi, na latające w dużych rojach owady. Lata szybko i wysoko, z dala od przeszkód i powierzchni gruntu. Na sen zimowy kryje się w dziuplach drzew, budynkach (np. na strychach czy w szczelinach budynków z wielkiej płyty) i w szczelinach skalnych, gdzie zapada w stan hibernacji. Trwa on od października do kwietnia. Przed zimą borowiec wielki przenosi się o kilkaset kilometrów bardziej na południe. Stwierdzono maksymalny przelot na 1600 km. Mimo to, przy silnych mrozach wiele nietoperzy zamarza w swoich kryjówkach. W ostatnich latach coraz częściej obserwuje się osobniki tego gatunku zimujące w Polsce.
Gody odbywają się we wrześniu, wówczas też ma miejsce zaplemnienie. Samce zajmują wówczas terytoria godowe, których bronią i oznakowują ich granice za pomocą donośnych sygnałów dźwiękowych, słyszalnych dla człowieka i emitowanych z otworów kryjówek. Kryjówkami godowymi są najczęściej dziuple drzew. Wokół terytorialnych samców gromadzą się haremy liczące 4–5 (wyjątkowo do 20) samic. Kopulacje mogą się również odbywać w miejscach hibernacji (koloniach zimowych), nie obserwuje się jednak wówczas żadnych zachowań terytorialnych ani formowania się haremów. Zapłodnienie jest opóźnione – ma miejsce dopiero pod koniec zimy lub na początku wiosny. Po ciąży trwającej 70–75 dni, samica w Europie Środkowej rodzi zwykle dwoje (wyjątkowo troje) młodych, zaś na Wyspach Brytyjskich – najczęściej jedno młode. Młode te żywią się mlekiem matki, aż do uzyskania samodzielności, co zwykle trwa 8–9 tygodni. Osiągają dojrzałość płciową po 1,5 roku. Żyją do 12 lat.
Gatunek podlegający w Polsce ścisłej ochronie gatunkowej[3].
Borowiec wielki (Nyctalus noctula) – gatunek nietoperza z rodziny mroczkowatych.
O morcego-arborícola-grande (Nyctalus noctula) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrado na Europa e Ásia Central.
O morcego-arborícola-grande (Nyctalus noctula) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrado na Europa e Ásia Central.
Raniak hrdzavý[2] alebo netopier hrdzavý[3] (Nyctalus noctula) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Echolokácia loviacich jedincov
Raniak hrdzavý žije v Palearktíde od Atlantického oceána po Japonsko.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 280 (64,9% rozlohy Slovenska):[2]
Raniak hrdzavý bol zistený v letnom a prechodnom období na celom území Slovenska.[2]
Až od roku 1964 vieme o zimovaní. Na západnom Slovensku poznáme zimoviská v stromoch a v štrbinách panelových domov a na strednom Slovensku vo Zvolenskej kotline hlavne v škárach panelových domov.[2]
Raniak hrdzavý žije hlavne v lesnatých oblastiach, vyhovujú mu aj malé skupiny stromov, ako parky a stromoradia. Vyhľadáva stromy s bútľavinami a dutinami. Obsadzuje dutiny, ktoré vytesali ďatle (veľmi často ďateľ veľký) alebo prirodzené, ktoré vznikajú vyhnitím po odpadnutých konároch.[2]
Žijú v lužných lesoch riek a lovia nad tokom i ramennou sústavou (rieka Morava)[2]
Dostatok úkrytov nachádzajú v listnatých lesoch pahorkatín, lovia nad lesom aj otvorenou krajinou[2]
Zvyšujú sa počty úkrytov i zimovísk v škárach panelových domov sídlisk, ako napríklad v Devínskej Novej Vsi [2]
Radi obsadzujú dutiny v stromoch, ktoré vytesal ďateľ[2]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Raniak hrdzavý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Raniak hrdzavý
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Raniak hrdzavý alebo netopier hrdzavý (Nyctalus noctula) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Större brunfladdermus[3], tidigare även stor fladdermus (Nyctalus noctula), fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
Den är Sveriges största fladdermus med en vingbredd mellan 30 och 45 cm, kroppslängd (huvud och bål) mellan 7 och 8,5 cm och vikt upp till 40 g. Pälsen är enfärgat rödbrun.[4] Ansikte och öron är brunsvarta[5].
Artens tredje finger är längre än hos andra släktmedlemmar och lillfingret är betydlig kortare än det fjärde fingret. Underarmarnas längd ligger mellan 4,9 och 5,8 cm. Vid foten förekommer en lång hälsporre (calcar). Tandformeln är som hos alla arter i släktet Nyctalus I 2/3 C 1/1 P 2/2 M 3/3.[6] Svansen är 4 till 6 cm lång.[7]
Större brunfladdermus kan jaga redan på eftermiddagen. Till skillnad från de flesta andra svenska fladdermöss har den en rak flykt. Födan består av flygande skalbaggar och nattflyn. Lätet, när det når ner i den hörbara delen av tonskalan, är högt och gnisslande.[8] Lätets frekvens varierar, men medelfrekvensen ligger runt 20 kHz[5].
Arten finns i lövskog och kulturlandskap, gärna med tillgång till sjöar[4]. Kan även förekomma i kusttrakter[9].
Större brunfladdermus finns i större delen av Europa upp till 60°N, söderut till Nordafrika och österut över hela det tempererade Asien[4]. I Sverige förekommer den ställvis, längs Norrlandskusten troligtvis ända upp till Medelpad[5].
Större brunfladdermus, tidigare även stor fladdermus (Nyctalus noctula), fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
Вид поширений в Європі, Азії та Північній Африці. Загалом поширення виду пов'язане з різноманітними лісостанами. Інколи мешкає у містах, багато цих тварин живе в Гамбурзі, Відні, Брно та інших великих європейських містах. Широко поширена і в Україні.
Має довжину 8 см та розмах крил 35 см, що робить її одним з найбільших видів кажанів Західної та Центральної Європи.
Зазвичай починає полювати із заходом сонця, раніше за більшість європейських кажанів. Літає високо та швидко, піднімається над верхівками дерев звичайних для цієї тварини лісових районів. Воліє селитися в невеликих гаях, може пролітати на відстань до 20 км від місця сну. Удень зазвичай ховається в дуплах або інших укриттях.
На додаток до типового для кажанів ультразвуку, сигнали якого у цього виду звучать на частотах 18-20 кГц, що використовується для ехолокації, цей кажан видає різкі крики, якими привертає представників протилежної статі.
Зазвичай харчується жуками, міллю, крилатими мурахами, інколи нападає на дрібних птахів[2].
Узимку руда вечірниця впадає у сплячку, як і решта кажанів помірних широт. Зазвичай для цього дупла занадто холодні, тому тварина шукає печери або штучні споруди, такі як горища. Часто місця сплячки знаходяться у сотнях кілометрів від районів мешкання улітку.
Починаючи з 2000-2005 року, в Україні і суміжних країнах частішають зимові знахідки вечірниці дозірної. Цей вид часто знаходять у стані зимової сплячки в різноманітних господарських приміщеннях, у будівлях університетів та адміністрацій та ін. нежитлових спорудах. Щороку фахівці Українського центру охорони кажанів виявляють до 10 місцезнаходжень, всі у містах, у кожному від 10-20 до кілька сот вечірниць.
Хоча ця вечірниця знаходиться під відносною загрозою, вона більш поширена й чисельна, ніж решта європейських кажанів, багато в чому завдяки здатності мешкати у містах. Від 2009 року вид включено до Червоної книги України [3]. Охороняється згідно з низкою міжнародних угод [4].
Nyctalus noctula là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.[3]
_01_(HS).jpg)
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Nyctalus noctula là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.
Рыжая вечерница[1][2] (лат. Nyctalus noctula) — вид вечерниц, обычный и распространённый в Европе, Азии и Северной Африке.
Одна из крупных летучих мышей. Длина тела 61-64 мм, хвоста — 46-54 мм. Крыло узкое и длинное. Окраска верха палево-рыжая или коричневая. Низ тела несколько светлее. Рыжая вечерница распространена в Западной и Восточной Европе, Средней Азии и на Алтае. Живёт в лиственных лесах со старыми деревьями, в парках и садах. Поселяются эти мыши в дуплах старых лип, тополей, образуя небольшие группы из 30-35 особей. Днем они спят, свесившись вниз головой, а в сумерки и ночью проявляют активность. В течение ночи совершают два вылета на кормежку: первый после захода солнца, а второй на рассвете. Охотятся рыжие вечерницы на лесных полянах, опушках леса. Они быстро и маневренно летают, ловко минуют встречающиеся на пути препятствия даже в темноте. Питаются летающими насекомыми: жуками, бабочками. В поисках добычи используют эхолокацию.
Размножаются летом. Самка приносит обычно двух детенышей, слепых, голых, беспомощных. В первое время летают вместе с матерью, прицепившись к её соскам, а немного подросшие, но ещё не умеющие летать, остаются в убежище. Молодые вечерницы растут быстро. С наступлением осени они вместе со взрослыми улетают в более теплые места. Зимует рыжая вечерница в Средней Азии в глубоких пещерах или дуплах.
Рыжая вечерница считается полезным для леса зверьком, так как уничтожает немало насекомых-вредителей.
Широко распространенный вид, ареал которого охватывает широколиственные и смешанные леса Европы и Юго-Западной Сибири, а также различные районы Средней Азии, Казахстана, Китая, Восточной и Юго-Восточной Азии, Ближнего Востока и Африки.
В Европейской части бывшего СССР рыжая вечерница является мигрирующим видом, перелетающим на большие расстояния — до 750 км, рекорд — 2347 км. Из восточной части черноземного центра (Воронежская область) рыжие вечерницы летят на зимовку на Кавказ и в Крым. Летучие мыши из Белоруссии и государств Балтии зимуют в Центральной Европе и на Балканах. В 2008 году впервые обнаружены зимующие особи в Среднем Поволжье.[3]
Отлёт рыжих вечерниц к местам зимовок начинается в конце августа и заканчивается в сентябре. Летят они стаями или поодиночке со скоростью 30—40 км в сутки, не переставая питаться. В основном перелёты совершаются ночью, однако в хорошую погоду вечерницы могут лететь и днём. Иногда летучие мыши летят вместе со стаями насекомоядных птиц, например, ласточек. Весенний перелёт у летучих мышей проходит, как и у птиц, в более сжатый срок, чем осенний. Прилёт в места летнего обитания наблюдается с середины апреля до конца мая. Первыми прилетают самки.
В середине августа 1907 года профессор С. И. Огнёв наблюдал осенний перелёт рыжей вечерницы в Московской области (Звенигородский район). Массовый перелёт рыжей вечерницы на протяжении двух недель, с середины августа до начала сентября, в 1923 году наблюдал профессор А. Н. Формозов в парке степного заповедника Аскания-Нова на юге Украины (Херсонская область). Он сообщал, что кратковременное нашествие летучих мышей во второй половине августа здесь наблюдалось ежегодно[4].
_02_(HS).jpg)
_03_(HS).jpg)
Рыжая вечерница (лат. Nyctalus noctula) — вид вечерниц, обычный и распространённый в Европе, Азии и Северной Африке.
Одна из крупных летучих мышей. Длина тела 61-64 мм, хвоста — 46-54 мм. Крыло узкое и длинное. Окраска верха палево-рыжая или коричневая. Низ тела несколько светлее. Рыжая вечерница распространена в Западной и Восточной Европе, Средней Азии и на Алтае. Живёт в лиственных лесах со старыми деревьями, в парках и садах. Поселяются эти мыши в дуплах старых лип, тополей, образуя небольшие группы из 30-35 особей. Днем они спят, свесившись вниз головой, а в сумерки и ночью проявляют активность. В течение ночи совершают два вылета на кормежку: первый после захода солнца, а второй на рассвете. Охотятся рыжие вечерницы на лесных полянах, опушках леса. Они быстро и маневренно летают, ловко минуют встречающиеся на пути препятствия даже в темноте. Питаются летающими насекомыми: жуками, бабочками. В поисках добычи используют эхолокацию.
Размножаются летом. Самка приносит обычно двух детенышей, слепых, голых, беспомощных. В первое время летают вместе с матерью, прицепившись к её соскам, а немного подросшие, но ещё не умеющие летать, остаются в убежище. Молодые вечерницы растут быстро. С наступлением осени они вместе со взрослыми улетают в более теплые места. Зимует рыжая вечерница в Средней Азии в глубоких пещерах или дуплах.
Рыжая вечерница считается полезным для леса зверьком, так как уничтожает немало насекомых-вредителей.
絨山蝠（学名：Nyctalus noctula），又名夜蝠、山蝠，是一種蝙蝠科山蝠属的中型蝙蝠。牠們喜愛居住於舊建築物的屋簷上，一群由1至50隻不等，飛行速度極快。
絨山蝠廣泛分佈於歐洲、亞洲及非洲北部。絨山蝠分布于台灣以及中国的江西、广西、陕西、广东、安徽、云南、河北、北京、河南、山东、四川、江苏、新疆、福建、浙江、湖北、湖南等地。该物种的模式产地在法国。[2]
和其他食蟲蝙蝠一樣，絨山蝠也是使用回聲定位的方法捕捉昆蟲。絨山蝠使用兩種回聲定位，其中一種的叫聲在26至47千赫之間，能量集中在27kHz時，有平均11.5微秒這麼久。
작은멧박쥐(Nyctalus noctula)는 애기박쥐과 멧박쥐속에 속하는 박쥐이다. 아시아, 유럽, 북아메리카에 흔히 서식한다.
.jpg)
