It is used medicinally, for industrial oil material, and for timber.
This description covers characteristics that may be relevant to fire ecology and is not meant for identification. Keys for identification are available (e.g., [31,60,105,132,146]).
Aboveground: In North America, Chinaberrytree is a deciduous tree (reviews by [26,78]) that typically has a single trunk [124] and a rounded crown ([39,135], reviews by [33,78]). In Australia, Chinaberrytree is semi-evergreen [103]. In North America, Chinaberrytree typically grows from 32 feet (9.8 m) [60,104] to about 50 feet (15 m) tall [31,36,39,104,130,135], with about a 20-inch (60 cm) diameter (DBH) [36]. In Hawaii, it may grow to about 70 feet (20 m) tall [112]. In the United States, the largest recorded Chinaberrytree tree occurs in Hawaii and is 75 feet (23 m) in height, 18.6 feet (5.64 m) in circumference, and has a 96-foot (29 m) canopy spread [47]. Occasionally, Chinaberrytree is shrub-like ([47,79], review by [77]). On Chinaberrytree trees that have been cut, fasciation (change from relatively round stem to relatively flat stem) may occur on 4- to 5-foot (1-2 m) long, branched segments [136]. Chinaberrytree's dark green leaves [39] are 2 to 3 times compound, about 1 ([31], review by [78]) to 2 feet (0.3-0.6 m) long ([22,84,130], reviews by [33,77,78,89]), and about 9 to 16 inches (20-41 cm) wide (review by [89]).
Chinaberrytree's inflorescence is a loose, many-flowered [124], stalked panicle [13,28,105,132], sometimes cymose [124]. Chinaberrytree's fruit is a globose [105] to subglobose [130,132] drupe [22,28,105,137] about 0.4 to 0.8 inches (1-2 cm) in diameter [47,105,130,132], but may be as much as 2 inches (5 cm) wide (review by [33]). At maturity the Chinaberrytree fruit is various shades of yellow ([47], reviews by [33,77]). In Chinaberrytree's native Asian range, fruit grows in clusters of 2 to 15 or more and drupes are 0.3 to 0.59 inches (0.8-1.5 cm) in diameter [144]. Chinaberrytree seed is fleshy and is 7.6 mm long × 3.2 mm wide [82], but may be as small as 3.5 mm long × 1.6 mm wide in some cultivars [79].
Cultivars: Mabberley [79] indicated that Chinaberrytree cultivars throughout the world are variable in form and are morphologically different from wild types growing in Asia. It is likely that all Chinaberrytree trees introduced to this continent descended from some form of cultivar. In the United States, two cultivars occur that are morphologically distinct from the common type (see above description) in North America. 'Umbraculiformis' is distinguished from the common type by its multiple stems, umbrella-like canopy and shorter stature (20 to 25 feet (6-7.6 m) tall) (reviews by [33,55,78]). 'Jade Snowflake' is distinguished by its variegated leaves (review by [33]).
Belowground: Available literature as of this writing (2009) suggests that Chinaberrytree's root system may vary under different growing conditions. In India, 6-year-old Chinaberrytree trees growing in a nonirrigated plantation lacked tap roots. Lateral roots occurred at an average depth of 39.9 inches (76.0 cm) and weighed about 2.9 pounds (1.3 kilograms)/tree [123]. In Argentina, Chinaberrytree trees on wildlands had both lateral roots and a tap root. First order lateral roots grew horizontally, within 2 inches (4 cm) of the soil surface [124].
Stand structure: Chinaberrytree can occur as scattered trees (review by [77]) but can also form dense stands, as has been observed in Florida (review by [77]) and Texas [39,121]. Chinaberrytree density was 6 trees/acre (15 trees/ha) in a red maple (Acer rubrum) swamp forest in Florida [108]. On an island off the coast of Texas, dense stands of Chinaberrytree, in combination with pokeweed and boneset, were "impenetrable" [121]. Following physical damage (from fire, herbivory, etc.) Chinaberrytree may exhibit clonal growth [124], which may increase its potential to form dense stands.
Longevity: One review indicated that Chinaberrytree may be short-lived [78]. Chinaberrytree wood is weak (review by [33]) and susceptible to heartwood rot and rapid decay (review by [55]).
Other: In the laboratory, dried material from Chinaberrytree suppressed the germination and growth of radish, leading researchers to conclude that Chinaberrytree had allelopathic potential. Dried Chinaberrytree material only moderately reduced weed emergence in a rice paddy, leading researchers to speculate that allelopathic potential of Chinaberrytree could be influenced by soil chemistry and microorganisms [62]. Chinaberrytree's allelopathic potential has not been studied in wildlands.
Chinaberrytree is a nonnative tree in North America. It occurs throughout the southern United States north to Virginia and west to central California [20,128]. It also occurs in Utah, Oklahoma, Missouri and New York [28,135]. It has been recommended for highway planting in Nevada [115] and may occur there. It also occurs in Hawaii and Puerto Rico [128]. In southern forests, its estimated cover is greatest in Georgia, Alabama, Mississippi, and eastern Texas [90]. Plants Database provides a map of Chinaberrytree's distribution within the United States.
Because Chinaberrytree has been extensively cultivated around the world, its native distribution is uncertain [144]. Chinaberrytree is considered native to southeastern Asia, specifically central and western China, northern India (review by [33]), the Himalayan region ([31], review by [78]), Burma, and Malaysia [79]. It is also native to tropical Australia [79]. In addition to North America, Chinaberrytree occurs as a nonnative in Mexico, Argentina (reviews by [10,94]), and other warm-temperature parts of the world [144].
Chinaberrytree has been cultivated and planted in many parts of the world since the 16th century. In North America, it was initially introduced in 1830 to South Carolina and Georgia as an ornamental (review by [61]). Chinaberrytree readily escapes cultivation [22,35,130,137,146] and spreads to disturbed sites and wildlands.
Fuels: A publication from Virginia on firewise landscaping techniques gave Chinaberrytree a low flammability rating [3]; however, no details were provided on how this determination was made.
FIRE REGIMES: Published information on FIRE REGIMES in Chinaberrytree's native habitats was not available as of this writing (2009). In its North American range, Chinaberrytree occurs in plant communities with historic FIRE REGIMES of varied frequency and severity, although Chinaberrytree was not widespread when these reference FIRE REGIMES were functioning. Based on its ability to persist following annual prescribed fires a in longleaf pine forest [74,129], Chinaberrytree may be adapted to high-frequency, low-severity FIRE REGIMES. In the southeastern United States, Chinaberrytree may invade wet grasslands historically associated with frequent fire, when fire is excluded (review by [118]). As of this writing (2009) information pertaining to Chinaberrytree's tolerance to low-frequency FIRE REGIMES is lacking. See the Fire Regime Table for further information on FIRE REGIMES of vegetation communities in which Chinaberrytree may occur. Find further fire regime information for the plant communities in which this species may occur by entering the species name in the FEIS home page under "Find FIRE REGIMES".
Fire regime change: As of this writing (2009) information pertaining to Chinaberrytree's ability to alter FIRE REGIMES is lacking.
Some Chinaberrytree seed may undergo a short period of dormancy prior to germination. A review indicated that in a nursery, Chinaberrytree seed may take 1 to 3 months to germinate [34]. A propagation manual indicated that when grown in a nursery, 65% of Chinaberrytree seed could be expected to germinate within 3 weeks after being sown [130] but no details were given on growing conditions or potting medium. In the laboratory, 50% of Chinaberrytree seed germinated in 4 weeks [63]. A review suggested that Chinaberrytree seed undergoes physiological dormancy for more than 4 weeks before germinating, but dormancy is broken by warm or cold stratification (Nikolaeva 1977 cited in [9]).
Chinaberrytree seed remaining encased within the stone may be capable of germinating. Under laboratory conditions, Chinaberrytree seed germinated from 80% of stones after 91 days at alternating temperatures from 68 to 86 °F (20-30 °C) [63].
Germination may occur across a range of pH; however, seedling establishment and vigor may be negatively impacted by highly acidic conditions. Reduced seedling emergence and "severe" leaf damage were observed in Chinaberrytree when exposed to acid rain (pH 2-6). In the laboratory, Chinaberrytree germinated in solutions of various pH ranging from 2 to 6. Continual exposure of germinated Chinaberrytree seed to pH 2 caused primary shoots and roots to rot, leading to "very low" seedling emergence [41].
In North America, Chinaberrytree occurs in many habitats (review by [33]) and variable environments.
Climate: Chinaberrytree's North American distribution is likely restricted by winter temperatures. Based on the United States Department of Agriculture's hardiness zone classification system, it has been suggested that in temperate climates, Chinaberrytree can withstand winter temperatures ranging from 5 to 30 °F (-15 °C to -1.1 °C) (reviews by [33,78]), or maybe as low as -10 °F (-23.3 °C) [130]. A review by Dirr [33], however, indicated that Chinaberrytree would be severely injured or killed at temperatures at or below -3 °F (20 °C). In North America, Chinaberrytree's most northern distribution at the time of this writing (2009) is New York state, where average January temperature can range from near 22 °F (-6 °C) along the coast to below -14 °F ( -10 °C) in the mountains [143], suggesting that Chinaberrytree may tolerate moderately cold winter temperatures even if it only occurs in the warmer portions of this state.
Available information indicates Chinaberrytree occurs in climates of variable humidity and precipitation. A study from India indicated that Chinaberrytree is suitable for arid regions (Randhawa 1965-1983 cited in [109]). In the northern Cape of Africa, where Chinaberrytree is nonnative, it was common along streambanks and roadsides in a semiarid savanna, but its abundance declined in arid regions [59]. In North America, Chinaberrytree has been observed in humid climates (Alabama [129] and Virginia [95]), subtropical humid, subtropical subhumid [99], and dry-subhumid to semiarid climates (Texas) (Larkin and Bomar 1983 cited in [141]). In North America, Chinaberrytree occurs in areas that receive average rainfalls of about 20 to 60 inches (600-1,500 mm)/year ([86,99,143], Larkin and Bomar 1983 cited in [141], National Oceanic and Atmospheric Administration 1979 cited in [27]). Rainfall may be uniformly distributed throughout the year (National Oceanic and Atmospheric Administration 1979 cited in [27]) or may be seasonally distributed [99].
In parts of its native range, Chinaberrytree may occur in areas that receive seasonally restricted rainfall. In India, Chinaberrytree occurs in dry monsoon climates with average annual rainfall from 2 inches (50 mm) to 40 inches (1,000 mm) [13,123]. In Australia, Chinaberrytree is a rainforest canopy species [103,117] and occurs in areas that received average annual rainfall of 55 inches (1,401 mm) to 172 inches (4,383 mm), primarily during summer months (November to May) [65,103].
General Habitat and Moisture: Chinaberrytree occurs on sites altered by human activity such as fence rows [36,47], abandoned agricultural fields [58], pastures [132,138], highways (review by [33]), logging sites [53,117], and riparian areas that are heavily grazed [14]. It is frequently associated with disturbance [26,31,45,105,132], especially soil disturbance [92]. Chinaberrytree occurs on sites impacted by hurricanes [45,65,117] and flooding [17,64]. In wildlands it occurs in both disturbed [1,53] and undisturbed [12,124] plant communities.
Chinaberrytree occurs in wet and dry habitats and may occur in either extreme. In Texas, Chinaberrytree occurred in habitat that was inundated year-round [100]. It established in a Texas floodplain where deep, high velocity flooding occurred [17]. In the mediterranean region of California, Chinaberrytree withstood flooding for almost an entire growing season while continuing to develop new roots [133]. Four out of 6 Chinaberrytree trees that were partially submersed up to 1.5 feet (0.46 m) during the growing season were alive after 45 days and were classified as intermediately tolerant to flooding [85]. In Africa, Chinaberrytree occurred in a wet floodplain floor that experienced periodic flooding [64].
In Hawaii, Chinaberrytree prefers dry sites, especially in gulches and pastures [132]. Reviews indicate that Chinaberrytree is drought tolerant in Texas (reviews by [21,49]), although one flora indicated otherwise [130]. In southwestern Alabama, Chinaberrytree was an occasional species on well drained sites [44]. In the southeastern United States, Chinaberrytree occurs with longleaf pine [74,129], a species found on well-drained sites [40]. In Florida, Chinaberrytree was one of a number of species that established in a hammock after its hydrology had been changed from wet to mesic by draining [45]. A study from India indicated that Chinaberrytree is drought-resistant (Randhawa 1965-1983 cited in [109]).
Elevation: Information pertaining to Chinaberrytree's elevational range is sparse; however, available information indicates that Chinaberrytree occurs over a range of elevations in North American, from sea level on the coast, up to 3,000 feet (915 m) in one western state. Chinaberrytree may be uncommon at high elevations in the southeastern United States (review by [88]). One review indicated that where it is native, Chinaberrytree occurs in both lowland and highland rainforests [134].
Reported elevational ranges for Chinaberrytree North America Location Elevation Alabama 210 feet (63 m) [129] California 0 to 656 feet (0-200 m) [20] Hawaii 0 to 2,000 feet (0- 610 m) [132] Texas 381 to 430 feet (116-131 m) [140] Utah 2,800 to 3,000 feet (850- 900 m) [135] Other Countries Australia 300 feet (100 m) [65] Pakistan up to 5,600 feet (1,700 m) [2]Substrate: Chinaberrytree does not appear to be limited by soil texture. In Texas, Chinaberrytree occurred in a floodplain with deep, well-drained (Coffee and others 1980 cited in [99]) silty clays [100]; in a riparian area characterized by loams (Carter 1931 cited in [141]); and near a lake on sands and sandy loams [140]. In 24 sampled sites across the south-central United States, Chinaberrytree was most frequently associated with soils containing a high percent of clay [91]. In a Louisiana floodplain, Chinaberrytree occurred on a site with poorly drained silt loams and silty clay loams [86]. In South Carolina, Chinaberrytree occurred on abandoned agricultural lands in soils that were primarily loams [58].
Little information is available on other characteristics of Chinaberrytree substrates at the time of this writing (2009). One study reported Chinaberrytree in a Texas floodplain in which the entire study area was described as having calcareous, moderately alkaline soils with a pH ranging from 7.6 to 7.8 [99]. In Georgia, Chinaberrytree occurred in an area with pH ranging from 4.9 to 6.9 and an average pH of 5.6 [27]. In a tropical rainforest in Australia, Chinaberrytree occurred on a site where drainage was impeded, and soils derived from granite overlaid sandstone and schist bedrock [65].
Impacts: Reports on Chinaberrytree's impacts in the United States vary, and it is not considered invasive in all states where it occurs. A study investigating characteristics of invasive plants placed Chinaberrytree in a group of woody plants considered potentially invasive based on seed mass and other reproductive characteristics [107]. Dirr [33] described Chinaberrytree as a "genuine weed tree" and a "true biological vagrant", and one of the most prevalent nonnative trees in southern forests. Although it commonly invades wildlands, little has been documented on its ecology and associated ecological impacts ([51], review by [10]). Most available information on Chinaberrytree impacts in wildlands is anecdotal. A review by Woodcock [142] lists Chinaberrytree with several nonnative woody plants that are considered among the greatest threats to native Hawaiian biota. It is ranked as a "severe threat" in South Carolina [114]. In Georgia, Chinaberrytree is ranked as a Category 1 invasive species: nonnative plants that pose serious problems in Georgia natural areas by "extensively invading native plant communities and displacing native species" [46]. In Florida, it is ranked as a Category II nonnative invasive: species "that have increased in abundance or frequency but have not yet altered Florida plant communities to the extent shown by Category I species" [43]. It has been banned from sale in some Florida counties [68]. According to Everitt and others [39], Chinaberrytree is abundant in native riparian woodlands in parts of Texas, and "often forms dense stands that reduce light to other understory vegetation"; the source of this information was not given. Herbaria specimens from California indicate Chinaberrytree has begun to invade wildlands in that state [20].
In one study, Chinaberrytree's leaf litter had an inhibitory affect on weeds in a cropland [62] and may have a similar impact on native plants in wildlands. Chinaberrytree leaf litter may increase nitrogen [111] and pH, and reduce aluminum levels in the soil [101].
In Mississippi and Alabama, Chinaberrytree saplings serve as a host for the ambrosia beetle, Xylosandrus mutilatus, an insect that may negatively impact forest ecosystems [119].
Control: This section is not intended to be comprehensive or prescriptive in nature but focuses on control methods for Chinaberrytree in wildlands, and their potential to influence wildfire and or the use of fire as a management tool.
Control of biotic invasions is most effective when it employs a long-term, ecosystem-wide strategy rather than a tactical approach focused on battling individual invaders [80]. Managing to maintain the integrity of the native plant community and mitigate the factors enhancing ecosystem invasibility is likely to be more effective than managing solely to control the invader [61]. Regardless what control methods are employed, the potential for other invasive species to replace Chinaberrytree once it is controlled must be considered [16].
Fire: Prescribed fire is not recommended for controlling this species (see Fire Management Considerations).
Prevention: It is commonly argued that the most cost-efficient and effective method of managing invasive species is to prevent their establishment and spread by maintaining "healthy" natural communities [80,110] (e.g., avoid road building in wildlands [126]) and by monitoring several times each year [66]. Researchers in Texas [39] have developed a color-infrared aerial photography technique that may help to monitor population trends of Chinaberrytree in wildlands. Weed prevention and control can be incorporated into many types of management plans, including those for logging and site preparation, grazing allotments, recreation management, research projects, road building and maintenance, and fire management [127]. See the Guide to noxious weed prevention practices [127] for specific guidelines in preventing the spread of weed seeds and propagules under different management conditions. For a widespread species like Chinaberrytree, however, prevention alone will not stop its spread.
Cultural control: No information is available on this topic at the time of this publication (2009).
Physical or mechanical control: Physical or mechanical control of Chinaberrytree is general only effective during the initial stages of invasion. Seedlings can be hand pulled ([68], review by [134]), but care must be taken to remove the entire root [49]. Physical controls that damage Chinaberrytree's stem or root system will likely encourage sprouting (see Vegetative regeneration).
Biological control: Preliminary surveys have been conducted for biological controls of Chinaberrytree (review by [29]), although at the time of this writing (2009), no biological control was available for Chinaberrytree. In 2001, Chinaberrytree was listed as 1 of the top 10 invasive plants from Asia that spread to North America, for which a biological control is needed. Chinaberrytree is considered a good candidate for biological control because it has no congeners in the United States [32].
Chemical control: According to reviews [21,49,68,134], triclopyr is the preferred method for chemical control of seed-producing Chinaberrytree trees, and it controls root- and stem-sprouting [125]. Triclopyr applied to the base or foliage of Chinaberrytree trees was recommended for Chinaberrytree control [72]. Direct foliar application of triclopyr or imazapyr has been recommended to kill Chinaberrytree sprouts and seedlings (review by [21]). Triclopyr and sodium chlorate produced partial or complete root mortality on containerized seedlings of Chinaberrytree, which resulted in foliage damage [54]. Injecting triclopyr into Chinaberrytree's stem [21,72] or applying triclopyr directly to its foliage or a freshly-cut stump in conjunction with a cut-surface treatment (e.g., girdle, cut-stump) kills Chinaberrytree ([72], reviews by [21,49]).
Herbicides are typically effective in gaining initial control of a new invasion or a severe infestation, but they are rarely a complete or long-term solution to weed management [18]. See the Weed control methods handbook [125] for considerations on the use of herbicides in natural areas and detailed information on specific chemicals.
Integrated management: No information is available on this topic at the time of this publication (2009).White-tailed dear [57], feral pigs [130], plain chachalaca [81], American robins [11], gray catbirds, northern mocking birds [83], and songbirds in the southeastern United States [57] eat Chinaberrytree fruit to a limited extent. In Florida, songbirds sometimes gorge on Chinaberrytree fruit to a point of intoxication [96]. In Texas, researchers found Chinaberrytree plant material in the stomach of a ringtail [120].
Palatability and/or nutritional value: The fruit of Chinaberrytree is poisonous [47,60,104] to humans ([31], review by [77]) and some other mammals (review by [77]), including livestock [31]. Chinaberrytree causes gastrointestinal problems in livestock [6]. The toxic substance in Chinaberrytree may cause digestive, liver, and kidney problems in humans. Six to 8 Chinaberrytree fruits have been reported to cause death in young children [31]. The fruit contains a narcotic capable of causing paralysis (review by [83]).
Chinaberrytree leaf litter is high in calcium (40.8 mg/g dried leaf) [101].
Cover value: On islands off the coast of Texas, cattle egrets used Chinaberrytree trees for nesting sites in place of native vegetation that had been killed by guano deposited from breeding birds. Cattle egrets also used Chinaberrytree's fruit-bearing twigs for nesting material. The continued accumulation of bird guano eventually killed Chinaberrytree trees [121].
Chinaberrytree has many uses around the world. In the United States ([47,70,83], review by [78]) and in South America [4], Chinaberrytree was primarily planted as an ornamental tree and for shade (reviews by [78,138]). It is likely so abundant it is seldom planted anymore [47]. In other parts of the world its wood is used for cabinets [55] and furniture (Dalton and others 1991 cited in [4]) and its seed for rosary beads ([70], review by [55]). In India, Chinaberrytree is grown for fuel [97].
Chinaberrytree trees have been recommended for planting at landfills in developing countries to offset environmental problems caused by landfills [71]. In China, Chinaberrytree as been studied for its ability to uptake selenium—an element that causes health problems in humans and other animals—on croplands that have high concentrations of this element [30].
Extracts from Chinaberrytree have been studied for potential medicinal applications including antibacterial, antimalarial, antifertility, and antiviral properties [131]. Its antiviral properties have led researchers to evaluate Chinaberrytree as a potential treatment for the herpes simplex virus type 1 [8]. Extracts from Chinaberrytree have been used as pesticides ([88,130], review by [89]). One study found that dried Chinaberrytree leaves had limited inhibitory effects on weeds in croplands [62]. Dried Chinaberrytree leaves have also been studied for their potential to augment soil nitrogen [111].
Reproduction: In Florida ([26], reviews by [77,89]) and Texas [130], Chinaberrytree flowers from March through April or May. Fruits and seeds are produced by July (reviews by [77,89]) and ripen from September to October ([130], review by [33]). Fruit often remains on the tree until the leaves fall ([47,130], review by [77]) or longer; sometimes until winter (reviews by [33,89]), the next spring ([25], review by [33]), or the following summer (review by [55]). In Japan, Chinaberrytree fruits ripen autumn through winter [93].
Growth: In India, Chinaberrytree shoot growth was initiated by bud burst and new leaf development in late February. Most Chinaberrytree growth (69-80%) occurred during the next 4 months. Maximum shoot growth occurred during the dry months of the growing season from March to April. Increases in Chinaberrytree diameter occurred primarily from April through August [13].
Chinaberrytree typically reproduces from seed ([36,124], review by [88]) but also sprouts from root buds ([124], review by [77]) or stumps [7]. In wild populations, sexual reproduction may be more common in undisturbed conditions [87], while vegetative regeneration may be limited to Chinaberrytree trees that have been damaged [124].
Chinaberrytree likely forms a short-term seed bank, and its longevity may be extended under certain conditions. A review [9] classified Chinaberrytree with a group of other rainforest species that may undergo at least a short period of physiological dormancy (see Germination and seedling establishment). In Australia, Chinaberrytree occurred occasionally in a tropical rainforest where viable Chinaberrytree seeds were collected from soil samples at depths up to 2 inches (5 cm). A total of 13 Chinaberrytree seeds germinated from 2 of the 12 samples [65]. In a forested sand dune in Virginia, Chinaberrytree failed to germinate from 3-inch-deep (8 cm) soil samples although it occurred as a minor component in the overstory [95]. Menvielle and Scopel [87] indicated that under nondisturbed conditions, an annual supply of fresh Chinaberrytree fruit may be necessary to maintain a continually viable Chinaberrytree seed bank.
Chinaberrytree seed may retain viability for at least 1 year if kept in dry storage ([130], review by [34]). In a laboratory, seed in Chinaberrytree stones stored at temperatures from -4 to 50 °F (-20 to 10 °C), and in variable moisture conditions, remained viable for 26 months. Seed viability declined with increased temperature and moisture, and lowest viability occurred in stones stored at 50 °F (10 °C) and 11.7% moisture. Researchers concluded that Chinaberrytree seed may remain viable when stored over a wide range of air and moisture conditions, but longevity is typically increased with decreases in temperature and moisture [63].
When damaged, Chinaberrytree sprouts from roots ([124], review by [77]) or from stumps [7,124]. Root sprouts grow from root buds on lateral roots as a response to physical damage (e.g., fire, animal injury, tree felling) [124]. Chinaberrytree has been propagated from cuttings, root suckers [130], and adventitious buds that develop on the callus tissue of root segments. The larger the diameter of root segment, the more sprouts it will produce [124].
Chinaberrytree trees produced from sprouts may grow faster and reproduce earlier than trees produced from seed. Following disturbance, survivorship of Chinaberrytree root sprouts (ca. 40%) was higher than for seedlings (0.5-3%). Within 2 years, trees produced from root sprouts accumulated more than 200 times the biomass of trees produced from seed, and some trees had reached reproductive stage [124].
Die sering (Melia azedarach) is 'n bladwisselende indringerplant en klein tot groot boom wat inheems is aan Suidoos-Asië en Australië. Dit kom feitlik oor die hele Suid-Afrika voor behalwe die westelike Noord-Kaap en staan ook bekend as die Maksering.
Die boom kan tot 20 m hoog word en het verspreide takke en 'n geronde kroon. Die bas is rooibruin en glad. Die blare is saamgestel en varingagtig met getande groterige ovaal blaartjies. Hulle is blinkgroen aan die bokant en word geel in die herfs. Die lila blomme kom voor in digte, eindstandige hofies en is soetgeurig. Die bessies is ertjiegrootte en word bruin wanneer hulle ryp is. Dit word geëet deur loeries en ander voëls.
In Suid-Afrika is Meliea azedarach as 'n kategorie 1b-onkruid geklassifiseer, maar kategorie 3 in stedelike gebiede.[2]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Seringboom.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Seringboom
Die sering (Melia azedarach) is 'n bladwisselende indringerplant en klein tot groot boom wat inheems is aan Suidoos-Asië en Australië. Dit kom feitlik oor die hele Suid-Afrika voor behalwe die westelike Noord-Kaap en staan ook bekend as die Maksering.
Melia azedarach, llamáu popularmente cinamomo, agriaz,[1] lila, paraíso sombrilla o árbol del paraísu, ye un árbol medianu, de fueya caduca, de la familia de les meliacees. Nativu del sudeste asiáticu, espublizar a mediaos del sieglu XIX como ornamental en Sudáfrica y América, onde se naturalizó con rapidez, convirtiéndose nuna especie invasora que movió otres autóctones. Cultívase entá pa decoración y solombra, sobremanera pola so ancha y frondosa copa, a la que debe'l so nome común.
Ye un árbol caducifoliu de tamañu mediu, de 8 a 15 m d'altor, col tueru rectu y curtiu; la copa algama los 4 a 8 m de diámetru, en forma de sombriella. Les fueyes son opuestes, compuestes, con peciolos llargos, imparipinnaes, de 15 a 45 cm de llargor; los foliolos son ovales, acuminaos, de 2 a 5 cm de llargu, de color verde escuru pol fexe y más claru nel viesu, col marxe serrucháu; amarillean y cayen a empiezos del seronda.
Floria a mediaos o finales de la primavera. Les pequeñes flores pentámeras de color púrpura o lila surden en panícules terminales d'hasta 20 cm de llargu, bien fragantes. El frutu ye una drupa de 1 cm de diámetru y forma globosa, de color mariellu maciu, que s'esclaria entá más col pasu del tiempu. Contién ente 3 y 5 granes nel so interior en forma de gota de 1 mm de llargu x 0,3 mm d'anchu.[2]
Orixinariu del pie de los Himalayas, onde crez hasta los 3000 msnm. Cultiváu en delles rexones d'Asia yá pa la dómina de Linneo, qu'anotó habitat in Syria nel Species Plantarum, naturalizárase en zones templaes y templaes de tol mundu.
Tolera xelaes llixeres a condición de cuntar con un branu templáu; afacer a la seca, a los suelos ácidos o alcalíns y al salín, anque tolera mal el vientu pola fraxilidá de la ramasca. Ye marcadamente fotófilu. Crez con rapidez, y reproduzse con facilidá per grana o frada.
Úsase en xardinería como árbol de solombra y pol so abondosu y arumosu floriamientu.
Los güesos de les granes fúrense fácilmente (tienen un furu natural ente los estremos) y úsense como cuentes pa fabricar rosarios. (Tien De tenese en cuenta qu'esti árbol considérase santu n'Asia). Esta ye una de les razones poles que se fixo popular y se plante en parques y xardinos. Esto nun significa que sía un árbol recién n'España. Yá fala d'él Abú Zacaría nel sieglu XIII (Al-Awwam) nel so 'Llibru d'agricultura andalusí'. Esti autor encamienta'l so plantíu cerca de nories y pozos por que persones y besties puedan beneficiase de la so solombra. La madera, anque nun s'usa con frecuencia, ye d'alta calidá, con una densidá media, veteáu prestosa y coloración que bazcuya ente marrón claro y colloráu escuru. Les fueyes sirven pa tiñir teles y d'antiguo pa tiñir de negru y fortalecer los pelos, según cuenta l'autor enantes mentáu, Abú Zacaría. Detalla que nun convien abusar pos escurez hasta la piel.
La planta contién sesquiterpenos, Alpha-Cadinol,[3][4] triterpenos y flavonoides.[5]
Los frutos tienen propiedaes narcótiques. Resulten venenosos inxeríos en cantidá. D'ellos puédese llograr, por destilación, un gas inodoro ya inflamable que s'usó pal allumáu. El frutu seco y pulverizao sirvi como insecticida y pa defendese de los pioyos. La tosicidá de los frutos afecta al ser humanu y otros mamíferos, anque non a les aves. (De fechu constitúi parte esencial de la dieta de la catita Myiopsitta monachus).
Contién neurotoxines, cuantimás tetranortriterpeno; 0,66 g de fruta por kg pueden matar a un mamíferu adultu. Los síntomes son vultures, foria, dolor abdominal, conxestión pulmonar, rixidez, falta de coordinación y finalmente paru cardiaco. Magar ello, nel pasáu utilizaba la fervinchu de fueyes bien esleida como relaxante uterín.
Melia azedarach describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 384–385. 1753.[6]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Melia azedarach, llamáu popularmente cinamomo, agriaz, lila, paraíso sombrilla o árbol del paraísu, ye un árbol medianu, de fueya caduca, de la familia de les meliacees. Nativu del sudeste asiáticu, espublizar a mediaos del sieglu XIX como ornamental en Sudáfrica y América, onde se naturalizó con rapidez, convirtiéndose nuna especie invasora que movió otres autóctones. Cultívase entá pa decoración y solombra, sobremanera pola so ancha y frondosa copa, a la que debe'l so nome común.
Melia azedarach (lat. Melia azedarach) – meliekimilər fəsiləsinin melia cinsinə aid bitki növü.
Təbii halda Şərqi Himalayda yayılmışdır.
Hündürlüyü 15 m, gövdəsinin diametri 40 sm-ə qədər olan, qamətli, olduqca dekorativ ağacdır. Cavan budaqları qırmızımtıl-qəhvəyi, gövdəsi qonur və ya boz rəngdə olub, qırışıqlıdır. Yarpaqları 20-40 sm uzunluqda, ikişər və ya üçşər lələkvaridir. Yarpaqcıqları 2-6 sm uzunluqda, 3-9 ədəd olub, yumurtavari, oval və ya uzunsov-ellipsvari, itiucludur. Kənarları əksərən dişli və ya tam, üzəri çılpaqdır. Çiçəkləri süpürgələrlə toplanaraq açıq bənövşəyi rəngdə olub, ətirlidir. Kasayarpaqları üçbucaq, yumurtavarı, aşağıda bitişikdir. Ləçəkləri 5, sərbəst, neştər formalı, 10 mm-ə qədər uzunluqdadır. Erkək çiçəkləri altdan bitişik olub, 8–9 mm uzunluqdadır. Ucdan sapşəkilli dilimə malikdir. Sütuncuğu 5 mm uzunluqdadır. Meyvəsi ətli çəyirdək, 15 mm diametrə malikdir.
May-iyun aylarında çiçəkləyir, meyvələri oktyabrda yetişir və bütün qışı ağacda qalır.
Bakı şəhərin, Abşeron yarımadası və bir çox yaşayış məntəqələrinin yaşıllıqlarında geniş istifadə edilir. Azərbaycanda bir neçə forması vardır: f. umbraculifera (Rnox) Rehd. (var. umbraculiformis Beckm.) enli, çox sıx, yarımşarşəkilli çətirə malikdir. Bu forma Azərbaycanda Kür-Araz düzənliyində və Abşeronda geniş yayılmışdır. f. floribunda Morr. (M. floribunda Cors.) tez açan, çoxçiçəkli formaya mədəni halda yaşıllaşdırmada təsadüf olunur.
Oduncağın bərkliyi və açıq qırmızı rənginə görə qiymətlidir, dülgər işlərində və musiqi alətləri düzəltmək üçün istifadə olunur. Meyvələrində 60%-ə qədər yağ vardır. Sabun və şam hazırlamaq üçün bu rəngdən istifadə olunur. Zəhərlidir. Ağacın bütün hissələrindən təbabətdə istifadə olunur. Balverən bitkidir.
Azərbaycan Dendroflorası III cild-Bakı:"Elm",2016,400 səh. T.S.Məmmədov
Melia azedarach (lat. Melia azedarach) – meliekimilər fəsiləsinin melia cinsinə aid bitki növü.
La Mèlia, popularment arbre sant, parenostre o metzina (Melia azedarach) és una espècie d'arbre caducifoli originari de l'Índia, sud de la Xina i Austràlia.
Fa de 10 a 12 metres d'alt. Les fulles són compostes, amb marges serrats, fan 50 cm de llarg i són de disposició alternada. Les flors són petites i flairoses amb cinc pètals. Floreixen cap al març. El fruit és una drupa que penja a l'arbre tot l'hivern.
La Mèlia fa una fusta apreciada de densitat mitjana i semblant a la teca de Birmània.
Els seus extractes vegetals són utilitzats per lluitar contra el puçot, una plaga que afecta les quenopodàcies.[1]
De les dures llavors se'n fan rosaris i altres productes.
Es fa servir com a arbre ornamental.
Als Estats Units és una espècie invasora.
Els fruits són verinosos pels humans si es mengen en gran quantitat però no ho són pels ocells que se'n mengen molts fins a quedar com embriagats.
fruits
Branques sense fulles i amb fruits
Fruit
Escorça
La Mèlia, popularment arbre sant, parenostre o metzina (Melia azedarach) és una espècie d'arbre caducifoli originari de l'Índia, sud de la Xina i Austràlia.
Fa de 10 a 12 metres d'alt. Les fulles són compostes, amb marges serrats, fan 50 cm de llarg i són de disposició alternada. Les flors són petites i flairoses amb cinc pètals. Floreixen cap al març. El fruit és una drupa que penja a l'arbre tot l'hivern.
Zederach hladký (Melia azedarach) je strom z čeledě zederachovitých. Podle [2][3][4] je zederach hladký jediným druhem monotypického rodu zederach.
Je celosvětově rozšířen v tropických i subtropických oblastech. Protože tento druh je dlouhodobě vysazován a již zdomácněl v mnoha částech světa, není jeho původ jasný. Předpokládá se, že pochází z tropické Asie.
Vyžaduje plné slunce, na vlhkost půdy není náročný. Vyskytuje se v přirozených lesích, v ruderálních zónách, na opuštěných polích i v mokřadech. Z jeho kořenů vyrůstají z adventivních pupenů omladky, hlavně z pokácených stromů, a nekontrolovaně tak vytváří kolem sebe houštiny a likviduje původní floru. V některých oblastech, např. na Floridě a na tichomořských ostrovech je považován za invazivní druh.[5][6][7]
Opadavý strom vysoký 15 až 20 m s kmenem tlustým až 2 m s rozpraskanou kůrou. Větve jsou široce rozložité, mladé lysé výhony jsou načervenalé nebo zelené, jejich kůra je poseta skvrnkami. Dřevo má odlišené jádro od běle, jádro je světle růžové až hnědé bez žilek a běl je bílý až nažloutlý. Jeho kořenový systém je mělký, dosahuje jen do 70 cm.
Listy vyrůstají ve spirále, jsou dlouhé 25 až 80 cm a jsou až dvojnásobně lichozpeřené. Jejich lysé stopkaté lístky dlouhé 2 až 6 cm jsou eliptické nebo vejčité, obvykle u báze zaoblené a na konci zašpičatělé, na obvodě jsou silně pilovité až laločné. Barvu mají tmavě zelenou.
Oboupohlavné vonné květy bílo fialové, široké asi 2 cm, vyrůstající na stopkách dlouhých 5 až 10 mm, mají čnělky fialové a blizny žluté. Tyčinková trubka je cylindrická, vzpřímených prašníků je 10 až 12, semeníky mají 3 až 6 pouzder, blizny mají 5 až 6 laloků. Nazelenalých kališních lístků je 5 až 6, jsou asi 2 mm velké, vejčité, zašpičatělé. Narůžovělých volných podlouhlých korunních plátků je také 5 až 6, jsou dlouhé 8 až 10 mm. Květy jsou uspořádány do řídkých stopkatých lat 10 až 30 cm dlouhých, vykvétají obvykle v březnu až květnu. Opylují se částečně hmyzem i větrem.
Plody dozrávají v říjnu až prosinci, jsou kulovité s tvrdým povrchem, zelenavě žluté až světle hnědé, mívají v průměru 12 až 15 mm. Pecka je dlouhá asi 10 mm a tlustá 7 mm, má bohatý endosperm. Vlastní plody jsou pro lidi toxické. Zkrmují se ptáci, kteří se tak starají o rozšiřování semen. Opadávají až dlouho po opadu listů.[8][9]
Pro dřevařství je to významný druh, pěstuje se na plantážích. Jinak se používá jako dekorativní a stínící dřevina, v posledním období se nekontrolovaně rozšířila na jihovýchodě USA. Jeho listy obsahují neurotoxiny a po požití velkého množství mohou člověku poškodit žaludek a ztížit dýchání. Jeho listů se používá jako insekticidních a fungicidních prostředků k hubení hmyzu a houbových chorob.[10]
Obrázky, zvuky či videa k tématu zederach hladký ve Wikimedia Commons
Zederach hladký (Melia azedarach) je strom z čeledě zederachovitých. Podle je zederach hladký jediným druhem monotypického rodu zederach.
Paternostertræ (Melia azedarach) er et lille, løvfældende træ med en kort stamme og en bred, næsten skærmagtig krone. Blomsterne dufter fint, men tiltrækker hverken bier eller sommerfugle. Alle dele af træet er giftige for mennesker og husdyr.
Barken er først glat og lysegrøn, men bliver allerede det første år lysebrun og sortprikket. Senere bliver barken brun og uregelmæssigt knudret. Ældre grene får grå, skorpet bark, og gamle grene og stammer kan blive lysegrå og fint furede. Knopperne er spredtstillede, brune og ægrunde.
Bladene er to- til tredobbelt uligefinnede. Småbladene er ægformede med groft takket rand. Oversiden er blank og friskgrøn, mens undersiden er noget lysere. Blomstringen sker samtidig med løvspringet i det tidlige forår. De enkelte blomster er regelmæssigt femtallige med lyslilla kronblade. Blomsterne er samlet i store, endestillede toppe. Frugterne er runde stenfrugter, som bliver gule ved modning.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 12 x 12 m (35 x 35 cm/år).
Træet findes i Tibet, Mongoliet og de vestlige provinser af Kina (Sichuan f.eks.). Det vokser på lysåbne og tørre steder overalt mellem lavlandet og 700 m over havet. Træet er udplantet mange steder i verden, og det har naturaliseret sig i Sydafrika, USA og visse steder i Sydeuropa.
Paternostertræ (Melia azedarach) er et lille, løvfældende træ med en kort stamme og en bred, næsten skærmagtig krone. Blomsterne dufter fint, men tiltrækker hverken bier eller sommerfugle. Alle dele af træet er giftige for mennesker og husdyr.
Der Zedrachbaum oder Indischer Zederachbaum (Melia azedarach), auch Persischer Flieder, Chinesischer Holunder oder Paternosterbaum genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Melia in der Familie der Mahagonigewächse (Meliaceae).
Der Zedrachbaum ist ein kleiner bis mittelgroßer sommer- bis halbimmergrüner, recht schnellwüchsiger Baum, der meist Wuchshöhen von 6 bis 15 Metern, in China auch bis 20 Metern erreicht und Brusthöhendurchmesser von 30 bis 60 Zentimetern erreicht. In Indien wurde ein maximaler Stammdurchmesser von 84 Zentimetern gemessen und auf Hawaii eine Höhe von beinahe 23 Metern und einem 1,7 Meter dicken Stamm. In Australien erreicht er noch höhere Wuchshöhen und soll über 40 Meter hoch werden. Selten wächst er nur als Strauch.[1][2]
Der Stamm ist kurz und die Krone breit, rundlich und dicht beastet.[3] Ältere Exemplare haben eine rot- oder dunkelbraune bis gräuliche, mehr oder weniger rissige Stammborke.[4] Charakteristisch sind knollenartige Auswüchse an der Basis älterer Stämme und die intensive Wurzelbrut-Bildung. Die Art bildet eine schwach ausgeprägte Pfahlwurzel mit zahlreichen raschwachsenden und kräftigen Seitenwurzeln.[3]
Das Holz hat einen schmalen, gelblich weißen Splint und einen hell- bis rotbraunen Kern. Die Jahresringe sind gut sichtbar und werden bis zu 3 Zentimeter breit.[4]
Die Rinde der Zweige ist zuerst grün und mit Sternhaaren besetzt und wird später fast kahl oder kahl sowie rötlich-braun mit zahlreichen Korkporen (Lentizellen). Innere Rindenschichten haben eine gelbbraune Farbe.[4]
Die wechselständig (siehe Entwicklung) am Zweig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Der Blattstiel ist relativ lang. Die Blattspreite ist doppelt unpaarig und teilweise dreifach gefiedert. Die Fiederblättchen stehen in großer Zahl paarweise an den etwa 8 Zentimeter langen Blattachsen zweiter oder dritter Ordnung. Die Fiederblättchen sind kurz gestielt. Das kahle und dünnledrige Blättchen ist bei einer Länge von 2,5 bis 6,5 Zentimetern sowie einer Breite von 1,5 bis 3 Zentimetern eiförmig bis elliptisch, seltener verkehrt-eiförmig, die Spitze ist zugespitzt bis geschwänzt, die Basis ist abgerundet bis keilförmig. Der Rand ist mehr oder weniger gesägt bis gekerbt, seltener sind die Fiederblättchen ganzrandig oder gelappt. Die Oberseite ist dunkelgrün und die Unterseite meist etwas heller.[5] Von der Mittelrippe gehen auf jeder Seite 12 bis 16 Seitenrippen aus.[6] Die Nebenblätter fehlen. Beim Zerreiben verbreiten die Blättchen einen stechenden Geruch. Die Laubblätter werden meistens zu Beginn des Winters abgeworfen. Sie treiben meist im März, kurz vor der Blüte, neu aus.[5] Die Herbstfärbung ist gelb.
Der Zedrachbaum blüht nach drei bis vier Jahren das erste Mal. Die Blütenzeit reicht von März bis Mai.[5] In achselständigen, 10 bis 25 Zentimeter langen rispigen Blütenständen sind viele Blüten locker angeordnet. Die Blütenstiele sind relativ dick.
Die angenehm duftenden Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die meist zwittrigen oder männlichen, kurz gestielten Blüten sind etwa 10 Millimeter lang und 15 bis 19 Millimeter breit. Die fünf kleinen, grünlichen bis bräunlichen, feinhaarigen und spitzen Kelchblätter sind etwa 1,5–2 Millimeter lang. Die fünf weißen, weiß-hellpurpur oder -fliederfarbenen bis etwas -purpurroten Kronblätter sind etwa 10 Millimeter lang, verkehrt-eilanzettlich und ausladenden. Die Staubfäden der zehn bis zwölf Staubblätter sind zu einer 8 Millimeter langen, engen, rötlichen bis dunkelvioletten oder violetten, manchmal weißen, rippigen und oben gezähnten Röhre verwachsen, die aufrechten Staubbeutel sind pfeilförmig und sitzen innen, oben. Der auf einem Diskus stehende, oberständige Stempel ist blassgrün und besteht aus einem drei- bis sechskammerigen Fruchtknoten, einem langen, dicken, eingeschlossenen Griffel und einer drei- bis sechslappige, keulenförmigen Narbe.[5]
Die giftigen und bei Reife gelblich-beigen bis gelben, rundlichen, mehrsamigen, dünnfleischigen, -schaligen, glatten Steinfrüchte sind etwas ledrig und etwa 12–18 (bis 50) Millimeter groß. Sie enthalten einen harten, gerippten und bräunlichen Steinkern mit oben einer runden Grube und unten einer kleinen Vertiefung, mit drei bis sechs dunkelbraunen bis schwarzen, bis 4–8 Millimeter langen, leicht abgeflachten Samen. Sie haben eine Tausendkornmasse von 75–250[7] Gramm. Die Früchte reifen im September und Oktober, bleiben den Winter über am Baum (Wintersteher), wo sie oft bis zur nächsten Blüte verbleiben können.[1][5]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[8]
Die Keimung erfolgt epigäisch, je Steinkern entwickeln sich drei bis vier Keimlinge. Die Keimlinge haben zwei sukkulente, längliche Keimblätter mit einer Länge von 9 bis 14 Millimetern. Die Primärblätter stehen gegen- oder fast gegenständig und sind zunächst dreilappig. Erst die danach folgenden Blätter sind gefiedert und stehen wechselständig. Im ersten Jahr erreichen die Sämlinge eine maximale Höhe von etwa 25 Zentimetern, im zweiten Jahr unter natürlichen Bedingungen eine Wuchshöhe von 90 Zentimetern. Bei Pflege können sie im zweiten Jahr eine Wuchshöhe von 1,5 bis 2,4 Metern erreichen.[4]
Das natürliche Verbreitungsgebiet von Melia azedarach ist Süd- und Südostasien, wobei die Grenzen nicht bekannt sind. Man findet den Zedrachbaum in Indien und Myanmar. In China kommt er häufig im Flach- und Hügelland südlich des Gelben Flusses vor, weiters in den Provinzen Hebei, Hainan, Yunnan, Gansu, im östlichen Sichuan. Melia azedarach kommt in Taiwan. Im Himalaya wächst Melia azedarach bis in Höhenlagen von 2000 Metern.[3] Weitere Vorkommen gibt es in Japan, Sri Lanka, Nepal, Thailand, Vietnam, Indonesien, Papua-Neuguinea, auf den Philippinen, in Australien und auf den Salomonen. In Europa, Afrika, den USA, in Mexiko, im tropischen Südamerika, auf den Westindischen Inseln und auf Galapagos wurde er eingeführt.[9] In den USA ist er in Texas und Florida bis Oklahoma und Südost-Virginia häufig aus Kultur verwildert. Auf Hawaii wird er bis in Höhenlagen von 2750 Metern kultiviert.[3]
Der Zedrachbaum gedeiht am besten in feucht-warmem Klima und ist als junger Baum empfindlich gegen Trockenheit, Winterkälte und Beschattung. Ältere Bäume in den USA konnten jedoch Kältegrade von −8 bis −18 °C überstehen. Sein natürliches Areal erstreckt sich über Gebiete mit einem jährlichen Niederschlag von 600 bis 1000 Millimeter. Er wächst auf sauren und neutralen Böden, verträgt aber auch alkalische Böden mit einem Salzgehalt bis zu 0,46 %.[4]
Die häufigsten Schadinsekten sind Spinnmilben und Läuse. Die Milbenart Phyllocoptruta oleivora saugt an Blättern und stört das Wachstum des Zedrachbaums. Schaden können auch mehrere Pilzarten anrichten, so verursacht Phyllactinia guttata mehltauartige Schädigungen. Nectria galligena ist der Auslöser eines Baumkrebses, der als Schießscheiben-Krebs bezeichnet wird. Fomes meliae aus der Gattung der Zunderschwämme befällt das Holz und zerstört es.[4]
Die Erstveröffentlichung von Melia azedarach erfolgte 1753 durch Carl von Linné. Das Artepitheton azedarach leitet sich vom persischen „azad dirakht“ ab, was „prächtiger Baum“ bedeutet.[3] Eine andere Deutung geht von einer Ableitung vom lateinischen Wort „cedrus“, die Zeder, aus, die mit dem Zedrachbaum das duftende Holz gemeinsam hat.[10]
Alle Pflanzenteile werden als giftig eingestuft, besonders die Früchte. Die Hauptwirkstoffe der Rinde sind Saponine, Bitterstoffe wie Mangrovin, Catechin, Vanillinsäure, 0,02 % ätherische Öle, etwa 0,04 % Alkaloide, darunter Azaridin und Paraisin und tetracyclische Triterpene wie Kulinon, Kulacton und Kulolacton. Die Früchte enthalten die Triterpene Melianon und Meliantriol, das fraßabschreckend auf Heuschrecken wirkt, sowie toxische Bitterstoffe wie das Bakayanin.[11]
Vergiftungen treten hauptsächlich nach übermäßigem Genuss der Früchte auf. Symptome sind Übelkeit, Erbrechen, Durchfall, starker Durst, kalte Schweißausbrüche und Krämpfe. In Extremfällen soll der Verzehr von sechs bis acht Früchten zum Tod führen können.[11] Todesfälle sind auch bei Schweinen und Ziegen vorgekommen, Rinder und Vögel scheinen kaum geschädigt zu werden, auf Singvögel haben die Beeren eine narkotische Wirkung.[12]
Er ist aufgrund der schönen Blüten und der leuchtend gelben Früchte ein beliebtes Ziergehölz und wird in vielen warm-gemäßigten bis tropischen Gebieten der Erde kultiviert.[3] Da er leicht verwildert, ist sein ursprüngliches Verbreitungsgebiet unsicher.[9] Den Namen „Paternosterbaum“ verdankt er dem Umstand, dass aus seinen Steinkernen Rosenkränze hergestellt werden, eine Tradition, die von südeuropäischen Klöstern ausgegangen ist.[12] Aus ihnen werden auch Schmuckketten hergestellt. Da die Samen darin giftig sind, werden dadurch besonders Kinder gefährdet.[11]
Die größte Bedeutung hat der Zedrachbaum als weltweit kultivierter schattenspendender Park- und Straßenbaum und als Ziergehölz, wobei er als Einzelbaum oder in kleinen Gruppen angepflanzt wird.[13]
Das Kernholz ist dauerhaft und lässt sich gut bearbeiten. Aus dem Holz werden Möbel, Spielsachen, Kisten, landwirtschaftliche Geräte und Werkzeugstiele hergestellt. Weiter wird das Holz als Brennholz und in Indien zur Papierherstellung genutzt.[13]
Die Samen enthalten bis zu 42 % Öl, das als Schmiermittel und für die Farben- und Seifenerzeugung genutzt wird.[11][13] Die Borke enthält zu 7 % Tannine, die zusammen mit anderen Inhaltsstoffen (Chuanliansa, Kulacton, Methylkulonat und Julolacton) gewonnen werden. Blätter und getrocknete Früchte haben insektizide Wirkung und werden zum Schutz von eingelagerten Textilien verwendet.[13]
Der Zedrachbaum oder Indischer Zederachbaum (Melia azedarach), auch Persischer Flieder, Chinesischer Holunder oder Paternosterbaum genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Melia in der Familie der Mahagonigewächse (Meliaceae).
Khó͘-lēng (ha̍k-miâ: Melia azedarach)
Lilas peyi se yon pyebwa. Li nan fanmi plant kategori: Meliaceæ . Non syantifik li se Melia azedarach L.
Istwa
Lilas peyi se yon pyebwa. Li nan fanmi plant kategori: Meliaceæ . Non syantifik li se Melia azedarach L.
Mindi ya iku tetuwuhan perdhu saka kulawarga Meliaceae. Wit iki ing basa Latin sinebut kanthi jeneng Melia Azedarach iki bisa tuwuh nganti dawa 20 mèter lan wujudé kanopi kaya payung mahkota. Godhong Mindi majemuk selang-seling kanthi dawa 15-25 cm. Anak godhong wujude lansét kanthi pinggiran mucuk eri. Godhongé werna ijo tuwa lan lunyu. Kembang Mindi majemuk werna ungu lan arum gandané. Woh Mindi kalebu woh wuni werna ijo enom utawa kuning.[1]
Woh Mindi asalé saka Amerikah lor. Banjur nyebar ing Amerika kidul tlatah Virginia, Texas Kulon nganti Pulo Hawaii. Nganti saiki. Wit Mindi kasebar ing Negara tropis saendhenging donya. Ing indonésia ditemokaké ing Pulo Jawa sing pigunané kanggo eyup-eyup ana pinggiring sawah utawa tegalan. Wit iki bisa tuwuh masiyo ing tlatah kang kurang udan utawa banyuné.
Godhong lan woh Mindi ngandhut melianone, melianidol, ohchinine lan ohchimol. Senyawa iki bisa mbebayani tumrap wong lan kéwan utamané sing mangan suket. Sepisanan ditemokaké nalika ana kéwan kang ora sengaja mangan godhong Mindi. Pratandha keracunan ya iku kéwan dadi ganas, lambé metu unthuké, kejang-kejang banjur mati. Menawa kepangan dening manungsa, pratandha keracunan ya iku mumet, kembung, muntah lan mencrèt.
Mindi ya iku tetuwuhan perdhu saka kulawarga Meliaceae. Wit iki ing basa Latin sinebut kanthi jeneng Melia Azedarach iki bisa tuwuh nganti dawa 20 mèter lan wujudé kanopi kaya payung mahkota. Godhong Mindi majemuk selang-seling kanthi dawa 15-25 cm. Anak godhong wujude lansét kanthi pinggiran mucuk eri. Godhongé werna ijo tuwa lan lunyu. Kembang Mindi majemuk werna ungu lan arum gandané. Woh Mindi kalebu woh wuni werna ijo enom utawa kuning.
Ko e sita (lea fakapilitānia: cedar) ko e fuʻu ʻakau lahi ʻe niʻihi ia, ko e ngaahi fuʻu ʻakau kotoa ʻoku tatauʻ enau asi mo e cedar.
Tokanga: ʻoku fakakona ke mate ko e meʻa kotoa pē ʻo e ʻakaú ni.
Ko e sita (lea fakapilitānia: cedar) ko e fuʻu ʻakau lahi ʻe niʻihi ia, ko e ngaahi fuʻu ʻakau kotoa ʻoku tatauʻ enau asi mo e cedar.
Tokanga: ʻoku fakakona ke mate ko e meʻa kotoa pē ʻo e ʻakaú ni.
बकाइनो मध्य पहाडी भेकमा पाइने चाँडो बढ्ने एक प्रकारको पतझड समुहको रूख हो।
Melia azedarach (leaves and fruit). Location: Maui, Pukalani
.jpg)
_001.jpg)
_trunk_at_Kolkata_I_IMG_8041.jpg)
Melia azedarach in Kolkata, West Bengal, India.
Melia azedarach - Museum specimen
बकाइनो मध्य पहाडी भेकमा पाइने चाँडो बढ्ने एक प्रकारको पतझड समुहको रूख हो।
बकायन (वानस्पतिक नाम : Melia azedarach)[3] नीम की जाति का एक पेड़ है। भारत में प्रायः सभी प्रान्तों में पाया जाता है। नीम से छोटा एवं अचिरस्थाई होता है। इसके पत्ते कड़वे नीम के समान तथा आकार में कुछ बड़े होते हैं। बकाइन की लकड़ी इमारती कामों के लिए बहुत उपयोगी होता है। यह छायादार पेड़ होता है। इसके फल भी कड़वे नीम के फल के समान होते हैं।
इसको महानिम्ब भी कहते हैं। यह एक औषधीय पेड़ है। आयुर्वेद में बकायन का बहुत महत्त्व है। बकायन से विभिन्न रोगों का उपचार किया जाता है । बवासीर, नेत्ररोग, मुह के छाले, पेट मे दर्द, आँतो के कीड़े, प्रमेह, श्वेतप्रदर, खुजली, पेट के कीड़े आदि, अर्श में तो बकायन का बहुत महत्व है ।
इसकी पत्तियाँ नीम की पत्तियों के समान तथा कुछ बड़ी और दुर्गन्धयुक्त होती है।
गुच्छों में नीम के फूल के आकार वाले कुछ नीलापन लिए लालीयुक्त होते हैं।
झुमकों में नीम के फल के आकार वाले गोल होते हैं।
बकायन (वानस्पतिक नाम : Melia azedarach) नीम की जाति का एक पेड़ है। भारत में प्रायः सभी प्रान्तों में पाया जाता है। नीम से छोटा एवं अचिरस्थाई होता है। इसके पत्ते कड़वे नीम के समान तथा आकार में कुछ बड़े होते हैं। बकाइन की लकड़ी इमारती कामों के लिए बहुत उपयोगी होता है। यह छायादार पेड़ होता है। इसके फल भी कड़वे नीम के फल के समान होते हैं।
इसको महानिम्ब भी कहते हैं। यह एक औषधीय पेड़ है। आयुर्वेद में बकायन का बहुत महत्त्व है। बकायन से विभिन्न रोगों का उपचार किया जाता है । बवासीर, नेत्ररोग, मुह के छाले, पेट मे दर्द, आँतो के कीड़े, प्रमेह, श्वेतप्रदर, खुजली, पेट के कीड़े आदि, अर्श में तो बकायन का बहुत महत्व है ।
ਡੇਕ (ਮੀਲੀਆ ਐਜੇਡੈਰੱਕ) ਜਾਂ ਧ੍ਰੇਕ[2] ਇਹ ਦਰਮਿਆਨੇ ਕੱਦ ਵਾਲਾ ਪੱਤਝੜ੍ਹੀ ਰੁੱਖ ਹੈ। ਰੁੱਖ ਦੀ ਛਿੱਲ ਗੂੜ੍ਹੇ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੀ ਤੇ ਚੀਕਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਰੁੱਖ ਛੇਤੀ ਵਧਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਹਦਾ ਛੱਤਰ ਗੋਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਫੁੱਲ ਖੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਤੇ ਕਾਸ਼ਨੀ ਜਾਂ ਪਿਆਜੀ ਰੰਗ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਘਣਾ ਅਤੇ ਛਾਂ-ਦਾਰ ਦਰਖ਼ਤ ਹੈ। ਇਸ ਰੁੱਖ ਦਾ ਮੂਲ ਸਥਾਨ ਫਾਰਸ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਰੁੱਖ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਹੀ ਫਾਰਸ ਤੋ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਹੁਣ ਇਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਦੇਸੀਕਰਨ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਇਹ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਤੇ ਹਿਮਾਲਾ ਦੀਆ ਬਾਹਰੀ ਪਹਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਉੱਗਦਾ ਹੈ।
ਡੇਕ ਦਾ ਫਲ, ਫੁਲ ਅਤੇ ਪੱਤੇ ਨਿੰਮ ਦੇ ਦਰਖ਼ਤ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਫਲ ਦੇ ਚਾਰ ਖਾਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰੇਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਿਆਹ ਝਿੱਲੀ ਵਾਲਾ ਬੀਜ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅੰਦਰ ਤੋਂ ਸਫੈਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਬੀਜ ਨੂੰ ਬੀਜ ਡਕੋਲੀਆਂ ਜਾਂ ਧਰਕੋਨੇ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
மலை வேம்பு மரம், பல பொதுவான பெயா்களால் அழைக்கப்படுகிறது. அதில் இந்தியாவின் பெருமை, பீட்-மரம், கேப் இளஞ்சிவப்பு மரம், சிரிங்கா பெர்ரி மரம், பாரசீக இளஞ்சிவப்பு, மற்றும் இந்திய இளஞ்சிவப்பு போன்ற பல பெயர்களால் அறியப்படும். மெலியா அஸெடரக், மஹோகேனி குடும்பத்தில் மிலியேசியே என்ற குடும்பத்தில்ர ஒரு இனம் ஆகும். இது இண்டோமலயா மற்றும் ஆஸ்திரேலியாவை தாயாகமாக கொண்டது.[3]
வயது முதிர்ந்த மரம் ஒரு வட்டமான கிரீடம் மற்றும் பொதுவாக 7-12 மீட்டர் (23-39 அடி) உயரத்தை உடையது. இருப்பினும் விதிவிலக்காக எம். அசேடாரக்சா 45 மீட்டர் (150 அடி) உயரம் வரை வளரக் கூடியது.[4]
இலைகள் 50 சென்டிமீட்டர் (20 அங்குலம்) நீளமாகும், மாற்று இலையடுக்கம், நீண்ட இலைக்காம்பு, இரண்டு அல்லது மூன்று மடங்கு கூட்டு (ஒற்றை சிறகு) இலையடி அடிப்பகுதி கரும் பசுமையாகவும், கீழே பச்சை நிறமாகவும், ரம்ப பல் விளிம்புகளுடன் உள்ளன.
மலர்கள் சிறியது மற்றும் நறுமணம் கொண்டவஆ, ஐந்து வெளிர் ஊதா அல்லது இளஞ்சிவப்பு இதழ்கள், கொத்தாக காணப்படும்.
பழம் ஒரு ட்ரூப் வகை, கோலி காய் வடிவம் கொண்டது. முதிர்ச்சியடைந்த கனி மஞ்சள் நிறமானது, குளிர்காலங்களில் மரத்தில் தொங்கும், படிப்படியாக சுருங்கி கிட்டத்தட்ட வெள்ளை நிறமாக மாறி விழுந்துவிடும்.
மிலியா. அசேடாரக்சா அதே குடும்பத்தில் இருக்கும் அஸாடிரட்ச்சா (வேம்பு) மரத்துடன் தவறான புாிதல் கொள்ளக் கூடாது. இம்மரம் அதே குடும்பத்தை சாா்ந்தது ஆனால் வேறு போினம் ஆகும்.
சிரிபாரி, சினாபெரி மரம், பெர்சியன் இளசிவப்பு (தெளிவற்ற), இந்த பெயர் ஒரு இளஞ்சிவப்பு கலப்பினமான, சிரிங்கா × பெர்சிகா ஆகும்.டெக்ஸஸ் குடை, குடை மரம், குடையின் தேவதரு, வெள்ளை தேவதரு, பீட்-மரம், கேப் லைலாக், சிலோன் இளசிவப்பு, சிலோன் மஹோகனி, சிரிங்கா, சிரிங்கா பெர்ரி மரம். [5]
பிற மொழிகளில் உள்ள பெயர்கள்: மலாய் வேம்பு (தமிழ்: மலை வேம்பு), பக்கின் (ஹிந்தி), செரிங்கிபோம் (ஆஃப்ரிகான்ஸ்), ஜான்சலாக்ட் (அரபு மொழி: زنزلخت), தர்ரேக் அல்லது டிராக்கி (உருது: دھریک), மற்றும் துர்கா விபா (தெலுங்கு). கர்மா ("குதிரை") வேம் (வங்காளம்: ঘோபாகுனீனியா அல்லது பேயா), கன்னடத்திலுள்ள ஹெபேபி, பாஸ்தாவில் டோரா ஷந்தாய், வெளயாட்டி ("வெளிநாட்டு") வேந்தர் புண்டேல்கண்ட், மற்றும் ஹரியானா, ராஜஸ்தான், கிழக்கு உத்தரப் பிரதேசம் மற்றும் ஜார்கண்ட், இது மடகாஸ்கரில் உள்ளது, அங்கு இது வனந்தலகா என்றும், இஸ்ரேலில், இது எஸிடரேகெத் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.
சினாபெரியின் முக்கிய பயன்பாடு அதன் மர கட்டையாகும். இது மென்மையான அடர்த்தி மற்றும் வெளிர் பழுப்பு நிறத்தில் இருந்து கரும் சிவப்பு நிறத்தில் இருக்கும். தோற்றத்தில் இது தொடர்பில்லாத பர்மிய தேக்கு போன்று இருக்கும். மேலியா அசேடாரக் - குடும்பம் மெலிசியே சாா்ந்தது. மற்ற சிற்றினங்களை கொண்டிருக்கிறது. மரம் உயா்தர மதிப்பினால் ஆனாது. ஆனால் பல இனங்கள் கிட்டதிட்ட வாழிட அழிவின் விளிம்பில் உள்ளது. இது மரப்பலகை செய்வதற்கு எளிதானது. இப்பலகை வெடிப்பு அல்லது உடைவதில்லை, பக்குவபடுத்துவது எளிதாகும். மற்றும் பூஞ்சை நோயை எதிர்க்கும் தன்மையுடையது.. இலைகளின் சுவை வேப்பம் மரம் போன்று (ஆசாதிரச்ச்டா இண்டிகா) கசப்பானது அல்ல.
கடினமான, ஐந்து பள்ளங்கள் கொண்ட விதைகள் ஜெப மலை தயாாிக்க மணிகளுக்கு பதிலாக பயன்படுகிறது. எனினும், விதைகளுக்கு மாற்றாக பிளாஸ்டிக் மணி பயன்படுத்தப்படுகிறது.
முதிர்ச்சியுள்ள பழங்களை கொண்ட வெட்டப்பட்ட கிளைகள் விடுமுறை காலத்திற்கான வெளிப்புற அலங்காரத்திற்கான பயன்படுத்தப்படுகிறது. இதன் பூ மற்றும் பழங்கள் விற்கப்படுகின்றன. தண்டு அல்லது கனி வண்ணம் பிரித்தெடுக்கப்படுவதற்கு முன்னர் சில நேரங்களில் பழங்கள் தொடர்ந்து நீடிக்கலாம், இது சூறாவளிப் பருவத்தில் ஒப்பிடும் போது சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு விரைவாக ஏற்படுகிறது
சில நீரோடை பறவைகள் நீலநிற ஆலை போல் (அமிலியாலியா லாக்டீயா), மினுக்கல்-மணல் மரபுவழி (குளோஸ்டோஸ்டிலன் லுசிடஸ்) மற்றும் ப்ராலால்டோ மட்பாண்டம் (பேத்தோர்னிஸ் ப்ரீட்ரி) ஆகியவை மலர்கள் மீது மருந்தாகவும், இவை சந்தர்ப்பவாதமாக மட்டுமே எடுக்கின்றன. [6]
கென்யாவில் விவசாயிகள் விவசாயிகளால் வளர்க்கப்பட்டு, தீவனம் மரங்களாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இலைகளை விளைவிப்பதற்கும், பண்ணை வருமானங்களை மேம்படுத்துவதற்கும் இலைகளை கால்நடைகளுக்கு அளிக்கலாம். [7]
பழங்கள் அதிகளவில் சாப்பிட்டால் மனிதர்களுக்கு விஷம் ஆகும். யூக் மரம் போலவே, இந்த நச்சுகள் பறவைகள் தீங்கு விளைவிக்காது. இந்பழங்களை சாப்பிட்டவுடன் இறுதியில் குடிக்காரா் போலவே மாறி விடுவா்.பறவைகள் பழத்தை சாப்பிட்டவுடன் கழிவில் வெளியேற்று விடுகிறது. இதில் உள்ள விதைகள் பரவுகிறது. இதன் கனிகள் கண்டுபிடிக்க முடியாத ரெசின்கள் மற்றும் நரம்பு மண்டலத்தை பாதிக்கும் நரம்பு மண்டலத்தை பாதிக்கும் தன்மையுடையது. விஷத்தின் முதல் அறிகுறிகள் உண்ட சில மணிநேரங்கள் தோன்றும். அவை பசியின்மை, வாந்தி, மலச்சிக்கல் அல்லது வயிற்றுப்போக்கு, இரத்தக்களரி மலம், வயிற்று வலி, நுரையீரல் எரிசல், இதய அடைப்பு, விறைப்பு, ஒருங்கிணைப்பின்மை மற்றும் பொது பலவீனம் ஏற்படும். இறப்பு 24 மணி நேரம் கழித்து நடக்கலாம். மற்ற இனங்களை போலவே, டெட்ரான்ரொட்டிரீபெரன்பாய்டுகளும் முக்கியமான நச்சு கோட்பாடு கொண்டதாக அமைகின்றன. இவை வேதியியல் ரீதியாக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வேப்ப எண்ணெய் உள்ள முக்கிய பூச்சிக்கொல்லி கலவை அஜிடிராச்சின் உடன் தொடர்புடையவை. இந்த கலவைகள் பூச்சி தொற்றுநோய்க்கான மரம் மற்றும் விதை எதிர்ப்பு ஆகியவற்றுடன் ஒன்றுக்கொன்று நெருங்கிய தொடா்புடையதாகும். மேலும் மலர்கள் விலங்குகள் மலர்களை விரும்புவதில்லை.
இலைகள் இயற்கை பூச்சிக்கொல்லியாக உணவு சேமிப்பில் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. ஆனால் அவை மிகவும் நச்சுத்தன்மையுள்ளதால் சாப்பிடக்கூடாது. பழங்களில் வளர்ந்து வரும் பூச்சிக்கொல்லிப் புழுக்களைத் தடுக்க சினைபேரி பழம் பயன்படுத்தப்பட்டது. உலர்ந்த ஆப்பிள் (முதலியன) உலர்ந்த பழங்களில் வைப்பது பூச்சி புழு வளராமல் தடுக்கிறது. சினேபரி தோல்எந்த விதத்திலும் சேதமடையாமல், சூரிய ஒளியில் பழங்களை வைத்து, உலர்த்த இது பயன்படுகிறது.
இலைகள் மற்றும் மரங்களின் இருந்த பெறப்பட்ட நீா் உட்செலுத்துதல் மூலம் கடந்த காலத்தில் கருப்பை சுருங்குதல் பயன்படுத்தப்பட்டது.
இந்த தாவரம் 1830 ஆம் ஆண்டு அமெரிக்காவில் (தென் கரோலினா மற்றும் ஜோர்ஜியாவில்) ஒரு அலங்கார தாவரமாக மற்றும் தெற்கு மாநிலங்களில் பரவலாக நடப்படுகிறது. இன்று வர்ஜீனியா மற்றும் ஓக்லஹோமா போன்ற வடக்கே சில சிற்றினம் ஆக்கிரமிப்பு இனமாக கருதப்படுகிறது. ஆனால் நாற்றுகள் மரங்களை விற்க தொடர்ந்தும், விதைகளும் பரவலாக கிடைக்கின்றன. இது அமெரிக்காவின் வெப்பமண்டல மற்றும் மித வேப்ப மண்டலர பகுதிகளில் இயற்கையாகவே வளா்ந்து உள்ளது. உலகம் முழுவதும் இதேபோன்ற தட்பவெப்பநிலையில் இத்தாவரம் வளா்க்கப்படுகிறது. இத்தாவரத்தின் நச்சுத்தன்மையின் பிரச்சனையால் அமெரிக்காவின் நிழல் மரத்தின் பயன்பாடும் குறைந்து கொண்டே போகிறது.இது நடைபாதைகளை விதைகள் வழுக்கும் பரப்புகளாக மாற்றப்பட்டுள்ளது. இது பறவைகள் உட்கொண்டு எச்சமிடுவதால் நடைபெறுகிறது. பறவைகளுக்கான உணவு குறைவதில்லை. இம்மரத்தின் வணிக செயல்பாடுகள் லபாம் ஈட்டுவதற்கான சாத்திய கூறுகள் குறைவாக உள்ளது.
மலை வேம்பு மரம், பல பொதுவான பெயா்களால் அழைக்கப்படுகிறது. அதில் இந்தியாவின் பெருமை, பீட்-மரம், கேப் இளஞ்சிவப்பு மரம், சிரிங்கா பெர்ரி மரம், பாரசீக இளஞ்சிவப்பு, மற்றும் இந்திய இளஞ்சிவப்பு போன்ற பல பெயர்களால் அறியப்படும். மெலியா அஸெடரக், மஹோகேனி குடும்பத்தில் மிலியேசியே என்ற குடும்பத்தில்ர ஒரு இனம் ஆகும். இது இண்டோமலயா மற்றும் ஆஸ்திரேலியாவை தாயாகமாக கொண்டது.
மலை வேம்பு (தாவரவியல் பெயர்: Melia composita willd. மிலியேசியே(Meliaceae)க் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பூக்கும் தாவரமாகும்.[1] இது 20-25 அடி உயரம் வரை உயர்ந்து மரமாக வளரக்கூடியது.
மரத்தின் பட்டை கருங்கபில நிறமானது, பெரிய நீள்சதுர செதில்களாக உதிருபவை. கிளைகள் & சிறிய நுனிக்கிளைகள் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தில் வளையமானது,உரோமங்களுடையது , முதிரும் போது உரோமங்கள் மறைந்து விடும். இலைகள் இருமுறை கிளைத்த சிறகுவடிவக்கூட்டிலை (பைபின்னேட்) அல்லது மூன்று முறை கிளைத்த சிறகு வடிவக்கூட்டிலை , ஒற்றைபடை_சிறகு வடிவக்கூட்டிலைகள், மாற்றுஅடுக்கமானவை, சுழல் போல் அமைந்தது,மத்தியகாம்பு குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தில் வளையமானது, முதல் 30 செ.மீ. நீளமானது; சிற்றிலைக்காம்பு 0.3-1.2 செ.மீ.; பின்னே 3-8 ஜோடிகள்; ஒர் பின்னே 2-11 சிற்றிலைகள் உடையது, எதிரடுக்கமானவை, 4.5-9 x 2-4 செ.மீ., முட்டை வடிவானது-நீள்வட்ட வடிவானது, அலகின் நுனி அதிக்கூரியது, அலகின் தளம் ஆப்பு வடிவானது அல்லது அட்டனுவேட், சமமற்றது, அலகின் விளிம்பு பிறை போன்ற பற்களுடையது, கோரியேசியஸ், முதிரும் போது உரோமங்களற்றது; மையநரம்பு மேற்புறத்தில் அலகின் பரப்பைவிட உயர்ந்து இருக்கும்; இரண்டாம் நிலை நரம்புகள் 10 ஜோடிகள், சீராக வளைந்தது; மூன்றாம் நிலை நரம்புகள் அகன்ற வலைப்பின்னல் போன்றவை.மஞ்சரி தண்டின் இலைக்கோணங்களில் காணப்படும் பூக்காம்பு, 12-20 செ.மீ. நீளமானது; மலர்கள் பச்சை-வெள்ளை நிறமானது.கனிகள் உள்ளோட்டுத்தசைகனி, முட்டைவடிவானது அல்லது நீள்வட்ட வடிவானது, நீள்வாக்கில் மேடுகளுடையது, சதைப்பற்றானது, மஞ்சள் நிறமானவை; விதைகள் 1-6.
பசுமைமாறாக்காடுகளாகக் காணப்படும் மலை வேம்பு வடிகால் வசதி கொண்ட அனைத்து நிலங்களுக்கும் ஏற்றது.குறிப்பாக கடல் மட்டத்திலிருந்து 1000 மீ. உயரம் வரையான மலைகளில் காணப்படுபவை.
மலைவேம்பில் 2 வகை உள்ளது. மீலியா டூபியா என்ற தாவரவியல் பெயர் கொண்ட மலைவேம்பு பயிர் செய்ய ஏற்றது. துலுக்க வேம்பு என்று அழைக்கப்படும் இன்னொருவகை வேம்பு நிறைய கிளைகளுடன் தரமற்ற மரமாக வளரக் கூடியது. இது பயிர் செய்த சில மாதங்கள் கழித்தே தெரியவரும்.
இந்தியா, இலங்கை, மலேசியா முதல் ஆஸ்திரேலியா
மலை வேம்பு (தாவரவியல் பெயர்: Melia composita willd. மிலியேசியே(Meliaceae)க் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பூக்கும் தாவரமாகும். இது 20-25 அடி உயரம் வரை உயர்ந்து மரமாக வளரக்கூடியது.
ಕಾಡು ಬೇವು ಮರವು ಮೇಲಿಯೇಸಿ ಎಂಬ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ[೨]. ಈ ಮರವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹನ್ನೆರಡು ಮೀಟರ್ಗಳಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯತ್ತದೆ.ಕಾಡು ಮೇವು ಪದ ಗ್ರಿಕ್ ಭಾಷೆಯ ಮೆಲಿಯ ಅಝೆಡರಖ್ ಪದದಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಮೆಲಿಯ ಅಂದರೆ ಬೂದಿ ಅಝೆಡರಖ್ ಎಂದರೆ ಸ್ವತಂತ್ರಮರ ಎಂದರ್ಥ. ಇದರ ಕಾಂಡದ ಮೇಲಿನ ತೊಗಟೆಯು ನುಣ್ಣಗಿದ್ದು ಬೂದು ಮಿಶ್ರಿತ ಕಂದು ಬಣ್ಣದಿಂದ ರಚಿತವಾಗಿದೆ.ಕಾಡು ಬೇವು ಮರವು ಪರ್ಯಾಯ ಜೋಡಣೆಯ ದ್ವಿಗರಿರೂಪಿ ಸಂಯಕ್ತ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.ಕಿರು ಎಲೆಗಳ ಅಂಚು ಗರಗಸದಂತಿದ್ದು ತುದಿ ಚೂಪಾಗಿದೆ. ಕಿರು ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಲದಂತ ನರವಿನ್ಯಾಸವಿದೆ.ಕಿರು ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ತೈಲ ಚೀಲಗಳಿವೆ. ಇದರ ಎಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ೨೩-೪೫ಸೆ.ಮೀ.ಗಳಷ್ಟು ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ.೩-೧೧ಸೆ.ಮೀನಷ್ಟು ಅಗಲವಿರುತ್ತದೆ.ಇದರ ಕಿರು ಎಲೆಗಳು ೧.೨-೫ಸೆ.ಮೀನಷ್ಟು ಉದ್ದ ಹಾಗು ೦.೬-೨.೫ಸೆ.ಮೀನಷ್ಟು ಅಗಲವಾಗಿದೆ.ಇದರ ಹೂವು ಸುವಾಸನೆಯುಕ್ತವಾಗಿದೆ ಹಾಗು ತೆಳುವಾಗಿದೆ.ಕಾಡು ಮೇವು ಮರವು ಮಾರ್ಚ್ ಹಾಗು ಮೇತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ.ಈ ಮರವು ಬೀಜದಿಂದ ತನ್ನ ವಂಶವವನ್ನು ವೃದ್ದಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
_eating_Bakain_(Melia_Azadirachta)_berries_at_Roorkee,_Uttarakhand_W_IMG_9016.jpg)
ಕಾಡು ಬೇವನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಪರ್ಷಿಯನ್ ಲೈಲಾಕ್ ಟ್ರೀ, ದಿ ಬೀಡ್ ಟ್ರೀ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯತ್ತಾರೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಹುಚ್ಚುಬೇವು,ಅರೆಬೇವು,ತುರುಕು ಬೇವು,ಗರುಡಬೇವು ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಬಕೇನ್,ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಿತರಕವೇಪ,ಮಲಯಾಳಂನಲ್ಲಿ ವೆಂಬು,ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲೆವೆಂಬು,ಮರಾಠಿಯಲ್ಲಿ ಪೆಜ್ರಿ,ಸಂಸ್ಕ್ರತದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಷದ್ರು,ಗಿರಿಪತ್ರ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ
ಕಾಡು ಬೇವು ಮರವನ್ನು ರಸ್ತೆಬದಿಯಲ್ಲಿ ನೆರಳಿಗಾಗಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.ಈ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ಔಷಧೀಯವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಬೀಜದಿಂದ ತೆಗೆದ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಔಷಧಿಗೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.ಬೇರನ್ನು ಜಂತು ನಾಶಕವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.ತೊಗಟೆಯ ರಸ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಮಾಡುತ್ತದೆ.ಬೀಜದಿಂದ ತೆಗೆದ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಮೆದುಳಿಗೆ ಟಾನಿಕ್ನಂತೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.ಅಲ್ಲದೆ ಇದು ರಕ್ತವನ್ನು ಶುದ್ದಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.ಇದರ ಬೀಜವನ್ನು ಸಂದುನೋವು ನಿವಾರಣೆಗೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.ಎಲೆಗಳು ಕೀಟಗಳನ್ನು ದೂರ ಇಡುತ್ತವೆ.ಇದನ್ನು ಔಷಧಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಆರ್ಥಿಕ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.ಇದರ ಮರದಿಂದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ತಯರಿಸುತ್ತಾರೆ.ಇದರ ಒಣಗಿದ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ರುದ್ರಾಕ್ಷಿಮಾಲೆಯಂತೆ ಮಾಡಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.
_leaves_%26_green_fruit_at_Kolkata_W_IMG_8039.jpg)
ಕಾಡು ಬೇವು ಮರವು ಮೇಲಿಯೇಸಿ ಎಂಬ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ಮರವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹನ್ನೆರಡು ಮೀಟರ್ಗಳಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯತ್ತದೆ.ಕಾಡು ಮೇವು ಪದ ಗ್ರಿಕ್ ಭಾಷೆಯ ಮೆಲಿಯ ಅಝೆಡರಖ್ ಪದದಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಮೆಲಿಯ ಅಂದರೆ ಬೂದಿ ಅಝೆಡರಖ್ ಎಂದರೆ ಸ್ವತಂತ್ರಮರ ಎಂದರ್ಥ. ಇದರ ಕಾಂಡದ ಮೇಲಿನ ತೊಗಟೆಯು ನುಣ್ಣಗಿದ್ದು ಬೂದು ಮಿಶ್ರಿತ ಕಂದು ಬಣ್ಣದಿಂದ ರಚಿತವಾಗಿದೆ.ಕಾಡು ಬೇವು ಮರವು ಪರ್ಯಾಯ ಜೋಡಣೆಯ ದ್ವಿಗರಿರೂಪಿ ಸಂಯಕ್ತ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.ಕಿರು ಎಲೆಗಳ ಅಂಚು ಗರಗಸದಂತಿದ್ದು ತುದಿ ಚೂಪಾಗಿದೆ. ಕಿರು ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಲದಂತ ನರವಿನ್ಯಾಸವಿದೆ.ಕಿರು ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ತೈಲ ಚೀಲಗಳಿವೆ. ಇದರ ಎಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ೨೩-೪೫ಸೆ.ಮೀ.ಗಳಷ್ಟು ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ.೩-೧೧ಸೆ.ಮೀನಷ್ಟು ಅಗಲವಿರುತ್ತದೆ.ಇದರ ಕಿರು ಎಲೆಗಳು ೧.೨-೫ಸೆ.ಮೀನಷ್ಟು ಉದ್ದ ಹಾಗು ೦.೬-೨.೫ಸೆ.ಮೀನಷ್ಟು ಅಗಲವಾಗಿದೆ.ಇದರ ಹೂವು ಸುವಾಸನೆಯುಕ್ತವಾಗಿದೆ ಹಾಗು ತೆಳುವಾಗಿದೆ.ಕಾಡು ಮೇವು ಮರವು ಮಾರ್ಚ್ ಹಾಗು ಮೇತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ.ಈ ಮರವು ಬೀಜದಿಂದ ತನ್ನ ವಂಶವವನ್ನು ವೃದ್ದಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
tilebes(苦楝)
u tilebes a kilang takalaw ku langaw nu tatapangan, caay ka talaw tu suemeday(sengetay) atu aheciday a lala’ atu bail. kalamkam a mulahad, caay katalaw tu kedal atu baliyus, tatenga’ kalulidung nu zazan, malukinaulan, satena’ tu bail i bayubayuan, nay lala’ay nu Taywan ku lalengawan niza. Paculil tu kazizeng i Kaw-su-kung-lu, Yadah ku langaw nu tilebes i lilies nu zazan.
u heci sa, sasapaiyuen, u ” hung-ling-ce” han ku ngangan i kangpuyaku. siledek ku lamit atu pudac, mangaleb ku ledek nu heci, anu makaen, muta’, baluebu ku bili, masinawal, mabulekut, makema a mahukid(mapatay). salengacaay ku kines nu tilebes, akenekay, Sisa, ” 苦楝” han nu hulam pangangan. sasapaden ngaay sapibacal, misanga’ tu haku, pakaysingan, bankuy. u ngaayay ku tilebus a kilang. takalaw ku langaw nu tilebus. siciid tu sadingsingan, siheci tu balangbangan, Kasienawan mahetikatu ku papah, u caang tu dada’. i lalud sa, yadah ku dadayday micekaw i kilang a mudadiw, kakiluma’an nu dadayday ku tilebus a kilang. u zuma sa,ngaay sakinaulen, kasibaluan macela tu talangitangay a balu, malikat ku langdaw nu heci, mazuhemtu mala takuliyawaytu ku heci, kanamuhan a minaul. palumaen i dabek nu niyazu’ tu kakibana’an tu puu’ nu mihecaan.
tilebes(苦楝)
u tilebes a kilang takalaw ku langaw nu tatapangan, caay ka talaw tu suemeday(sengetay) atu aheciday a lala’ atu bail. kalamkam a mulahad, caay katalaw tu kedal atu baliyus, tatenga’ kalulidung nu zazan, malukinaulan, satena’ tu bail i bayubayuan, nay lala’ay nu Taywan ku lalengawan niza. Paculil tu kazizeng i Kaw-su-kung-lu, Yadah ku langaw nu tilebes i lilies nu zazan.
अस्य सस्यशाश्त्रीयं नाम मेलिया अजेडरक् लिन्न् इति । अस्य कुटुम्बः मेलियेसि इति । अक्षद्रुवृक्षः, पर्वतवृक्षः इति अस्य नामान्तरम् । इदं महानिम्बिसस्यं भारते वर्धमानः कश्चन सस्यविशेषः । इदं सस्यं भारतस्य सर्वेषु प्रदेशेषु वर्धते । एतत् दर्शनेन निम्बूकस्य सस्यम् इव भाति । किन्तु अस्य फलानि निम्बूकानाम् अपेक्षया महाकारकाणि भवन्ति । अतः एव अस्य नाम “महानिम्बिसस्यम्” इति उच्यते । अस्य संस्कृते “हिमद्रुम” इति अपरं नाम अपि अस्ति । अस्मिन् पीतवर्णीयः रासायनिकः अंशः अत्यन्तं क्रियाशीलः अस्ति ।
अन्यभाषासु अस्य वृक्षस्य नामानि यथा...
आङ्ग्लम् - पर्शियन् लैल्याक् ट्री । Persian lilac Tree
कन्नडम् - काडुबेवु, अरेबेवु, तुरुकुबेवु । ಕಾಡುಬೇವು, ಅರೆಬೇವು, ತುರುಕುಬೇವು |
हिन्दी - बकेन ।
तमिळु - मल्लेवेम्बु । மல்லெவெம்பு |
तेलुगु - तरकवेप । తరకవేప ।
मराठि - पेज्रि ।
मलयाळम् - वेम्बु । വെംബു |
गिरिपत्रवृक्षः भारतदेशे तु सर्वत्र व्यापृतः अस्ति । अयं १२मी.पर्यन्तम् अपि संवर्धते । कण्डस्य त्वक् मसृणा भस्मवर्णमिश्रितः कपिलवर्णः च अस्ति । द्विपिच्छरूपेण संयुक्तपत्राणि निबिडहरिद्वर्णानि भवन्ति । पत्रास्य अञ्चलः क्रकच इव भवति । पत्रस्य दीर्घता २३-२५से.मी. विस्तारः ०.५-२.५से.मी. स्तः । प्रत्येकं पत्रगुच्छे ५-१०पत्राणि भवन्ति । सुगन्धयुक्तानि मन्दनीलवर्णितानि पुष्पाणि गुच्छे भवन्ति । मर्चमासतः एप्रिल् मासाभ्यान्तरं गिरिपत्रवृक्षाः सुपुष्पिताः भवन्ति । गोलिकाकारस्य प्रत्यकं फले चत्वारि बीजानि भवन्ति । अस्य वंशप्रसारः बीजैः भवति ।
गिरिपत्रवृक्षान् आलङ्कारिकसस्यानि इव मार्गपार्श्वे उद्यानेषु च प्रारोपयन्ति । बीजतैलं रक्तशुद्धिकारं भवति । अत एतत् औषधोत्पादने प्रयोजयन्ति । मूलानि उदरक्रिमिनाशकत्वेन उपयुज्यते । सन्धिवेदना निवारणार्थमपि बीजतैलस्य उपयोगः भवति । पत्राणि कीटनिवारकानि सन्ति । विविधाः मञ्जूषाः निर्मातुम् अस्य वृक्षस्य दारुणाम् उपयोगः भवति । पालानि मेषाः अजाः प्रीत्याखादन्ति । शुष्कफलानि रुद्राक्षाः मालासु इव उपयोजयन्ति ।
इदं महानिम्बिसस्यस्यम् आङ्ग्लभाषया “पर्शियन् लिलाक्” इति उच्यते । अस्य सस्यशास्त्रीयं नाम अस्ति Melia Azedarah इति । इदं हिन्दीभाषया “बकायन्” इति, तेलुगुभाषया “कोण्डवेप” इति, तमिळ्भाषया “मलैवेम्बु” इति, बङ्गभाषया “गोरेनीम्” इति ,"महानीम्" इति च, मराठीभाषया “विलायिति नीम्” इति, कन्नडभाषया “तुरुकबेवु” अथवा “हुच्चबेवु” अथवा चेक्कबेवु” इति उच्यते ।
अस्य महानिम्बिसस्यस्य रसः अपि निम्बवृक्षस्य रसः इव तिक्तः । अतः एव अस्य नाम कन्नड – मराठी – बङ्गभाषाभिः निम्बसदृशम् अस्ति ।
अस्य सस्यशाश्त्रीयं नाम मेलिया अजेडरक् लिन्न् इति । अस्य कुटुम्बः मेलियेसि इति । अक्षद्रुवृक्षः, पर्वतवृक्षः इति अस्य नामान्तरम् । इदं महानिम्बिसस्यं भारते वर्धमानः कश्चन सस्यविशेषः । इदं सस्यं भारतस्य सर्वेषु प्रदेशेषु वर्धते । एतत् दर्शनेन निम्बूकस्य सस्यम् इव भाति । किन्तु अस्य फलानि निम्बूकानाम् अपेक्षया महाकारकाणि भवन्ति । अतः एव अस्य नाम “महानिम्बिसस्यम्” इति उच्यते । अस्य संस्कृते “हिमद्रुम” इति अपरं नाम अपि अस्ति । अस्मिन् पीतवर्णीयः रासायनिकः अंशः अत्यन्तं क्रियाशीलः अस्ति ।
अन्यभाषासु अस्य वृक्षस्य नामानि यथा...
आङ्ग्लम् - पर्शियन् लैल्याक् ट्री । Persian lilac Tree
कन्नडम् - काडुबेवु, अरेबेवु, तुरुकुबेवु । ಕಾಡುಬೇವು, ಅರೆಬೇವು, ತುರುಕುಬೇವು |
हिन्दी - बकेन ।
तमिळु - मल्लेवेम्बु । மல்லெவெம்பு |
तेलुगु - तरकवेप । తరకవేప ।
मराठि - पेज्रि ।
मलयाळम् - वेम्बु । വെംബു |
गिरिपत्रवृक्षः भारतदेशे तु सर्वत्र व्यापृतः अस्ति । अयं १२मी.पर्यन्तम् अपि संवर्धते । कण्डस्य त्वक् मसृणा भस्मवर्णमिश्रितः कपिलवर्णः च अस्ति । द्विपिच्छरूपेण संयुक्तपत्राणि निबिडहरिद्वर्णानि भवन्ति । पत्रास्य अञ्चलः क्रकच इव भवति । पत्रस्य दीर्घता २३-२५से.मी. विस्तारः ०.५-२.५से.मी. स्तः । प्रत्येकं पत्रगुच्छे ५-१०पत्राणि भवन्ति । सुगन्धयुक्तानि मन्दनीलवर्णितानि पुष्पाणि गुच्छे भवन्ति । मर्चमासतः एप्रिल् मासाभ्यान्तरं गिरिपत्रवृक्षाः सुपुष्पिताः भवन्ति । गोलिकाकारस्य प्रत्यकं फले चत्वारि बीजानि भवन्ति । अस्य वंशप्रसारः बीजैः भवति ।
Melia azedarach, commonly known as the chinaberry tree,[3] pride of India,[4] bead-tree, Cape lilac,[3] syringa berrytree,[3] Persian lilac,[3] Indian lilac, or white cedar,[5] is a species of deciduous tree in the mahogany family, Meliaceae, that is native to Indomalaya and Australasia.[6]
The fully grown tree has a rounded crown, and commonly measures 7–12 metres (20–40 feet) tall, exceptionally 45 m (150 ft).[7]
The leaves are up to 50 centimetres (20 inches) long, alternate, long-petioled, two or three times compound (odd-pinnate); the leaflets are dark green above and lighter green below, with serrate margins.
The flowers are small and fragrant, with five pale purple or lilac petals, growing in clusters.
The fruit is a drupe, marble-sized, light yellow at maturity, hanging on the tree all winter, and gradually becoming wrinkled and almost white.
Italo et al 2009 and Safithri and Sari 2016 report flavonoids and phenols found in M. azedarach.[8]: 490
The genus name Melia is derived from μελία (melía), the Greek word used by Theophrastus (c. 371 – c. 287 BC) for Fraxinus ornus,[9][10] which has similar leaves.[11] The species azedarach is from the French 'azédarac' which in turn is from the Persian 'āzād dirakht' (ازادرخت ) meaning 'free- or noble tree'.[12]
Melia azedarach should not be confused with the Azadirachta trees, which are in the same family, but a different genus.
_eating_Bakain_(Melia_Azadirachta)_berries_at_Roorkee,_Uttarakhand_W_IMG_9016.jpg)
Some hummingbirds like the sapphire-spangled emerald (Amazilia lactea), glittering-bellied emerald (Chlorostilbon lucidus) and planalto hermit (Phaethornis pretrei) have been recorded as feeding on and pollinating the flowers; these only take it opportunistically.[13]
The plant was introduced around 1830 as an ornamental in the United States (South Carolina and Georgia) and widely planted in southern states. Today it is considered an invasive species by some groups as far north as Virginia and Oklahoma.[14] But nurseries continue to sell the trees, and seeds are also widely available. It has become naturalized to tropical and warm temperate regions of the Americas and is planted in similar climates around the world. Besides the problem of toxicity, its usefulness as a shade tree in the United States is diminished by its tendency to sprout where unwanted and to turn sidewalks into dangerously slippery surfaces when the fruits fall, though this is not a problem where songbird populations are robust. As noted above, the possibility of commercially profitable harvesting of feral stands remains largely unexplored.
The fruits have evolved to be eaten by animals, which eat the flesh surrounding the hard endocarp or ingest the entire fruit and later vent the endocarp. If the endocarp is crushed or damaged during ingestion or digestion, the animal will be exposed to the toxins within the seed. The processes of mastication and digestion, and the degree of immunity to the particular toxins, vary widely between species, and there will accordingly be great variation in the clinical symptoms following ingestion.[15]
Fruits are poisonous or narcotic to humans[16] if eaten in quantity.[17] However. these toxins are not harmful to birds, who gorge themselves on the fruit, eventually reaching a "drunken" state. The birds that are able to eat the fruit spread the seeds in their droppings. The toxins are neurotoxins and unidentified resins, found mainly in the fruits. The first symptoms of poisoning appear a few hours after ingestion. They may include loss of appetite, vomiting, constipation or diarrhea, bloody faeces, stomach pain, pulmonary congestion, cardiac arrest, rigidity, lack of coordination and general weakness. Death may take place after about 24 hours. As in relatives, tetranortriterpenoids constitute an important toxic principle. These are chemically related to azadirachtin, the primary insecticidal compound in the commercially important neem oil. These compounds are probably related to the wood and seed's resistance to pest infestation, and maybe to the unattractiveness of the flowers to animals.
The plant is toxic to cats.[18]
The main utility of chinaberry is its timber. This is of medium density, and ranges in colour from light brown to dark red. In appearance it is readily confused with the unrelated Burmese teak (Tectona grandis). Melia azedarach, in keeping with other members of the family Meliaceae, has a timber of high quality, but in comparison to many almost-extinct species of mahogany, it is under-utilised. Seasoning is relatively simple — planks dry without cracking or warping and are resistant to fungal infection.
The tough five-grooved seeds were widely used for making rosaries and other products requiring beads; however, the seeds were later replaced by plastics. The cut branches with mature fruit are sold commercially to the florist and landscaping trade particularly as a component for outdoor holiday décor. The fruits may persist for some time prior to shattering off the stem or discoloring, which occurs rapidly after a relatively short time in subfreezing weather.
In Kenya the trees have been grown by farmers and used as fodder trees. The leaves can be fed to cattle to improve milk yields and improve farm incomes.[19] The taste of the leaves is not as bitter as that of the leaves of neem (Azadirachta indica).
In Australia, particularly the suburbs of Melbourne, the tree is often used in nature strip plantings by local councils. The councils plant such trees for amenity reasons as well as environmental, social and economic benefits.[20]
Leaves have been used as a natural insecticide to keep with stored food, but must not be eaten as they are highly poisonous.[21] Chinaberry fruit was used to prevent insect larvae from growing in the fruit. By placing the berries in, for example, drying apples and keeping the fruit turned in the sun without damaging any of the chinaberry skin, the fruit will dry and will prevent insect larvae in the dried apples.
A diluted infusion of leaves and trees has been used in the past to induce uterine relaxation.
_trunk_at_Kolkata_I_IMG_8041.jpg)
.jpg)
_001.jpg)
.jpg)
_eating_Bakain_(Melia_Azadirachta)_berries_at_Roorkee,_Uttarakhand_W_IMG_9016.jpg)
.jpg)
_eating_Bakain_(Melia_Azadirachta)_berries_at_Roorkee,_Uttarakhand_W_IMG_9016.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) Melia azedarach, commonly known as the chinaberry tree, pride of India, bead-tree, Cape lilac, syringa berrytree, Persian lilac, Indian lilac, or white cedar, is a species of deciduous tree in the mahogany family, Meliaceae, that is native to Indomalaya and Australasia.
La bida melio (Melia azedarach), estas specio de decidua arbo el la familio de la meliacoj, kiu estas indiĝena en Pakistano, Barato, Hindoĉinujo, Sudorienta Azio kaj Aŭstralio. Estas, ekde sudorienta Azio ĝis norda Aŭstralio, kvar aliaj specioj el la genro melio. Ili ĉiuj estas deciduaj aŭ kvazaŭ-ĉiamverdaj arboj.
La elektita Esperanta nomo signas al uzado de la fruktoj kiel bidoj, ekzemple por rozarioj.
La lokaj nomoj de Melia azedarach inkludas chinaberry, Persian lilac [2], white cedar, Texas umbrella, bead-tree, Cape lilac, Ceylon cedar, pride of India [3], malai vembu (மலை வேம்பு), bakain, zanzalakht (زنزلخت) kaj dharek aŭ dhraik (دھریک). En Sud-Afriko ĝi estas komune sed erare nomita syringa, kiu estas fakte diferenca genro.
Aliaj lokaj nomoj inkludas Ghoda nim (Ghoda signifas ĉevalon kaj nim signas al la specio hinda azadiraĥto aŭ nimo) en Bengalujo kaj Vilayati (fremda) nimo en Bundelkhand-regiono, kaj Bakain en orienta Utar-Pradeŝo kaj Ĝharkhando.
Ĝi estis naturalizita en Madagaskaro kie oni nomas ĝin vaondelaka.
La plenkreska arbo havas rondetan kronon, kaj kutime atingas altecojn de 7-12 metroj, kvankam en esceptaj cirkonstancoj bida melio povas alti 45 metrojn [4]. La folioj longas ĝis 50 cm, estas alternantaj kaj long-petiolaj, du aŭ tri foje kunmetitaj; la segildentaj folietoj supre malhelverdas kaj sube pli helverdas. La floroj estas malgrandaj kaj bonodoraj, kun kvin pal-purpuraj aŭ lilaj petaloj, kreskante en aretoj. La fruktoj estas drupoj, rulglobeto-grandaj, hele flavaj je matureco, pendantaj sur la arbo la tutan vintron, kaj iom post iom iĝante sulkiĝintaj kaj preskaŭ blankaj.
La ĉefa utileco de bida melio estas ĝia ligno. Tiu ĉi estas de meza denseco, kaj kolore varias ekde hel-bruna ĝis malhel-ruĝa. Aspekte ĝi estas facile konfuzita kun la senrilata granda tektono (Tectona grandis). Bida melio, en harmonio kun aliaj membroj de la familio de meliacoj havas lignon de alta kvalito, sed kontraŭe al multaj preskaŭ-formortintaj mahagonospecioj ĝi estas nesufiĉe utilizita. Lignosekigado estas relative simpla ĉar la bretoj sekiĝas sen fendado aŭ deformado kaj la ligno estas rezistema al funga infektado. La saporo de la folioj ne estas tiel amara kiel tiu de hind-azadiraĥtaj folioj.
La malmolaj, 5-kanelitaj semoj estis vaste uzitaj por farado de rozarioj kaj aliaj produktoj postulante artperlojn, antaŭ ilia anstataŭado per modernaj plastoj.
La floroj estas neallogaj al abeloj kaj papilioj . Kvankam kelkaj kolibroj kiaj Amazilia lactea, Chlorostilbon lucidus kaj Phaethornis pretrei estis registritaj manĝante kaj polenante la florojn, tiuj birdoj ankaŭ nur faras tion laŭokaze [5].
Fruktoj estas venenaj al homoj se grandkvante manĝite [6]. Tamen, kiel por la taksuso, tiuj toksinoj ne estas damaĝaj al birdoj, kiuj frukte diboĉmanĝas sin, poste atingante "ebrian" staton. La toksinoj estas neŭrotoksinoj kaj neidentigitaj rezinoj, trovite plejparte en la fruktoj. Iuj birdoj povas manĝi la frukton, disvastigante la semojn en iliaj elĵetoj. La unuaj simptomoj de veneniĝo ekaperas kelkajn horojn post manĝado. Ili povas inkludi mankon de apetito, vomadon, konstipadon aŭ diareon, sangan fekaĵon, stomakdoloron, pulmobstrukciĝon, korhalton, rigidecon, mankon de kunordigo kaj ĝenerala malforto. Morto povas okazi post proksimume 24 da horoj. Kiel ĉe parencaj substancoj, tetranortriterpenoidoj konsitituas gravan toksan komponanton. Tiuj estas kemie rilatigitaj al azadiraĥtino, la primara insekticida komponanto en la komerce grava hind-azadiraĥta oleo. Tiuj komponantoj estas verŝajne rilatigitaj al rezistemo de la ligno kaj de la semo al damaĝbestoj kaj fungoj, kaj eble al la neallogeco de la floroj por bestoj.
La folioj estis utiligitaj kiel natura insekticido por konservi kune kun stokita manĝaĵo, sed oni ne manĝu ilin ĉar ili estas tre venenaj. Diluita infuzaĵo de folioj kaj branĉoj estis uzata en la pasinteco por enkonduki utero-malstreĉiĝon.
La planto estis prezentita ĉirkaŭ 1830 kiel ornama arbo en Usono (Suda Karolino kaj Georgio) kaj vaste priplantita en la sudaj subŝtatoj. Hodiaŭ ĝi estas konsiderita invadan specion tiel fore norde kiel Virginio kaj Oklahomo [7]. Sed arbidkultivejoj daŭre vendas la arbojn, kaj semoj ankaŭ estas vaste haveblaj. Bida melio estiĝis naturalizita en tropikaj kaj varm-mezvarmaj regionoj de Ameriko kaj estis plantita en similaj klimatoj tra la mondo. Krom la problemo de tokseco, ĝia utileco kiel ombrarbo en Usono estas malpliigita kaŭze de ĝia emo ŝosi kie nedezirata kaj transformi trotuarojn en danĝere glitigaj surfacoj kiam la fruktoj falas, kvankam tiu estas neproblema kie kantobirdopopulacioj abunde ĉeestas. Kiel notite supre, la ebleco de komerce enspeziga rikoltado de sovaĝiĝitaj arbareroj restas plejparte neesplorita.
La bida melio (Melia azedarach), estas specio de decidua arbo el la familio de la meliacoj, kiu estas indiĝena en Pakistano, Barato, Hindoĉinujo, Sudorienta Azio kaj Aŭstralio. Estas, ekde sudorienta Azio ĝis norda Aŭstralio, kvar aliaj specioj el la genro melio. Ili ĉiuj estas deciduaj aŭ kvazaŭ-ĉiamverdaj arboj.
La elektita Esperanta nomo signas al uzado de la fruktoj kiel bidoj, ekzemple por rozarioj.
Melia azedarach, llamado popularmente cinamomo, agriaz, piocha, canelo,[1] lila, paraíso sombrilla o, de manera más imprecisa, árbol del paraíso (nombre que se refiere en principio a otras especies: Simarouba amara, Eleagnus Angustifolia), es una especie arbórea del género Melia de la familia Meliaceae. Nativo del sureste asiático, se difundió a mediados del siglo XIX como ornamental en Sudáfrica y América, donde se naturalizó con rapidez, convirtiéndose en una especie invasora que desplazó otras autóctonas. Se cultiva aún para decoración y sombra, sobre todo por su ancha y frondosa copa, a la que debe su nombre común.
Es un árbol caducifolio de tamaño medio, de 8 a 15 m de altura, con el tronco recto y corto; la copa alcanza los 4 a 8 m de diámetro, en forma de sombrilla. Las hojas son opuestas, compuestas, con pecíolos largos, imparipinnadas, de 15 a 45 cm de longitud; los folíolos son ovales, acuminados, de 2 a 5 cm de largo, de color verde oscuro por el haz y más claro en el envés, con el margen aserrado. Las flores, pentámeras y de color púrpura o lila, se organizan en panículas terminales de hasta 20 cm de largo, muy fragantes. El fruto es una drupa de 1 cm de diámetro y forma globosa, de color verde y amarillo pálido en la maduración, con su endocarpo grueso con 1 semilla por lóculo, de 1 mm de largo por 0,3 mm de ancho.[2]
Originario del pie de los Himalayas, donde crece hasta los 3000 msnm. Cultivado en varias regiones de Asia ya para la época de Linneo, que anotó habitat in Syria en el Species Plantarum, se había naturalizado en zonas cálidas y templadas de todo el mundo. Florece a mediados o finales de la primavera.
Tolera heladas ligeras a condición de contar con un verano cálido; se adapta a la sequía, a los suelos ácidos o alcalinos y a la salinidad, aunque tolera mal el viento por la fragilidad del ramaje. Es marcadamente fotófilo. Crece con rapidez, y se reproduce con facilidad por semilla o esqueje.
Se utiliza en jardinería como árbol de sombra y por su abundante y aromática floración.
Los huesos de las semillas se perforan fácilmente (tienen un orificio natural entre los extremos) y se usan como cuentas para fabricar rosarios. (Debe tenerse en cuenta que este árbol se considera santo en Asia). Esta es una de las razones por las que se ha hecho popular y se plante en parques y jardines. En España se planta desde hace mucho tiempo, habla de él Abú Zacaría en el siglo XIII (Al-Awwam) en su 'Libro de agricultura andalusí'. Este autor recomienda su plantación cerca de norias y pozos para que personas y bestias puedan beneficiarse de su sombra. La madera es usada para partes de edificios que deban resistir al agua, como aquellas debajo de canaletas pluviales. Es de alta calidad, con una densidad media, veteado agradable y coloración que oscila entre marrón claro y rojo oscuro. Las hojas sirven para teñir telas y Abú Zacaría escribió que se usaban para teñir de negro y fortalecer el cabello, aunque "no conviene abusar pues oscurece hasta la piel".
La planta contiene sesquiterpenos, Alpha-Cadinol,[3][4] triterpenos y flavonoides.[5]
Los frutos tienen propiedades narcóticas. Resultan venenosos ingeridos en cantidad. De ellos se puede obtener, por destilación, un gas inodoro e inflamable que se usó para el alumbrado. El fruto seco y pulverizado sirve como insecticida y para defenderse de los piojos. La toxicidad de los frutos afecta al ser humano y otros mamíferos, aunque no a las aves. (De hecho constituye parte esencial de la dieta de la cotorrita Myiopsitta monachus).
Contiene neurotoxinas, en especial tetranortriterpeno; 0,66 g de fruta por kg pueden matar a un mamífero adulto. Los síntomas son vómitos, diarrea, dolor abdominal, congestión pulmonar, rigidez, falta de coordinación y finalmente paro cardíaco. Pese a ello, en el pasado se utilizaba la infusión de hojas muy diluida como relajante uterino.
Melia azedarach fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 384–385. 1753.[6]
Melia azedarach, llamado popularmente cinamomo, agriaz, piocha, canelo, lila, paraíso sombrilla o, de manera más imprecisa, árbol del paraíso (nombre que se refiere en principio a otras especies: Simarouba amara, Eleagnus Angustifolia), es una especie arbórea del género Melia de la familia Meliaceae. Nativo del sureste asiático, se difundió a mediados del siglo XIX como ornamental en Sudáfrica y América, donde se naturalizó con rapidez, convirtiéndose en una especie invasora que desplazó otras autóctonas. Se cultiva aún para decoración y sombra, sobre todo por su ancha y frondosa copa, a la que debe su nombre común.
Paradisuko melia (Melia azedarach) meliazeoen familiako zuhaitza da, Indotxinan eta Australasian bizi dena.[1] 7 eta 12 metro arteko altuera du, baina 45 metroko espezimenak ere topatu dituzte.[2] Bere zura preziatua da eta gizakientzat landare toxikoa da.[3]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Paradisuko melia (Melia azedarach) meliazeoen familiako zuhaitza da, Indotxinan eta Australasian bizi dena. 7 eta 12 metro arteko altuera du, baina 45 metroko espezimenak ere topatu dituzte. Bere zura preziatua da eta gizakientzat landare toxikoa da.
Meelia (Melia azedarach) on tropiikissa kasvava mahonkikasveihin kuuluva lehtipuu.
Meelialla on yleensä suora runko ja pallomainen latvus. Puu voi kasvaa 12 metriä korkeaksi ja latvuksen leveys on 6–8 metriä. Lehdet ovat kahteen tai kolmeen kertaan kerrannaiset, tummanvihreät, 30–60 cm pitkät ja 20–40 cm leveät. Kukat ovat vaalean violettejä ja tuoksuvat hyvältä. Kukinto on harva terttu, hedelmät oransseja palloja joiden halkaisija on yleensä 1–2 cm, joskus jopa 5 cm. Hedelmät ovat ihmiselle myrkyllisiä, mutta linnut syövät niitä ja levittävät näin kasvin siemeniä.[1][2]
Meelia kasvaa luonnonvaraisena Aasian lauhkeissa ja trooppisissa osissa (Kiina, Japani, Intia Sri Lanka, Indonesia, Papua Uusi Guinea) ja Australiassa sekä Salomoninsaarilla. Sitä viljellään koristekasvina muuallakin. Yhdysvalloissa se on luokiteltu haitalliseksi vieraslajiksi, joka nopeakasvuisena syrjäyttää alkuperäisiä lajeja. [3]
Meelia (Melia azedarach) on tropiikissa kasvava mahonkikasveihin kuuluva lehtipuu.
Melia azedarach, le Margousier à feuilles de Frêne, Lilas de Perse, Lilas des Indes ou encore Mélia faux Neem, est une espèce d'arbres à feuillage caduc de la famille des Meliaceae (même famille que l'acajou et le cedrela), originaire d'Inde, du sud de la Chine et d'Australie.
Cet arbre à tronc droit et à couronne arrondie mesure généralement de 10 à 12 mètres de haut, mais certains sujets atteignent 25 mètres en région favorable[1]. Il a un système racinaire étendu mais peu profond. Il a une faible longévité[Combien ?].
Son écorce gris-marron, crevassée verticalement, laisse apparaître l'aubier jaune clair.
Les feuilles (caduques en zones tempérées et persistantes en régions chaudes) sont alternes à long pétiole avec une longueur de 20 à plus de 60 cm. Elles sont bipennées imparipennées, chaque limbe comportant 2 à 5 paires de pennes pseudo-opposées, et la dernière limbe comportant une foliolule terminale[2].
Les foliolules mesurent 2 à 8 centimètres de long. Elles sont lancéolés, dentées, avec un apex acuminé et une base en coin[2]. Elles sont légèrement pubescentes ou glabres, le dessus vert foncé brillant virant au jaune à l'automne, le dessous plus clair souvent pubescent sur les nervures. Froissées, elles exhalent une forte odeur et ont un goût amer.
Les jeunes pousses sont tomenteuses.
Les inflorescences apparaissent en mai-juin sur les rameaux de l'année en panicules axillaires lâches de 10 à 20 cm de longueur. Les petites fleurs tubulaires hermaphrodites sont rose-violet clair une fois éclose et plus foncée en boutons, de 1 à 2,5 cm de diamètre à 5 pétales étroits. Elles comportent 10 à 12 filets fusionnés formant un tube central. Leur odeur s'approche de celle du lilas[2].
Les fleurs sont peu attractives pour les abeilles et les papillons mais intéressent parfois certaines espèces de colibris.
Le fruit est une drupe globuleuse à mince enveloppe charnue sphérique de 1-3 cm de diamètre d'abord vert pomme puis jaune-crème à maturité suspendue sur l'arbre tout l'hiver et persistant jusqu'à la floraison suivante en devenant de plus en plus ridée et presque blanche. Le noyau de la drupe est blanc sale, côtelé dans le sens de la longueur, avec un petit trou au centre apical. Il contient trois à six petites graines brunes ressemblant à des pépins de pomme.
Ces fruits sont toxiques pour l'homme, voire mortels si consommés en grande quantité[2].
Les semences sont dispersées par zoochorie, c'est-à-dire par le mouvement des animaux (certains oiseaux, chauve-souris ou mammifères, notamment des cochons sauvages en Nouvelle-Calédonie) qui consomment les fruits.
L'espèce se reproduit en partie grâce à ses graines, mais celles-ci ont vraisemblablement une durée de vie courte (de 3 à 4 semaines)[2].
Elle se reproduit également de manière végétative, en formant des drageons qui lui permettent de se propager en massifs denses[2].
Il pousse à l'état naturel à une altitude de 500 à 2 100 m dans les forêts et clairières en Asie et dans le Pacifique depuis le Népal jusqu'aux Îles Salomon et en Australie tropicale. Il est naturalisé en Iran et Turquie et subspontané dans le Sud des États-Unis et le sud-ouest de l'Afrique. Il semble également naturalisé à Madagascar sur les Hauts-Plateaux où il est appelé « vaondelaka »[réf. nécessaire].
Résistante aux insectes, cette espèce a pour particularité d'altérer la chimie des sols où elle prolifère[3] du fait de l’alcalinisation due à la litière crée par la chute des feuilles de l'arbre.[4] .
L'espèce a été introduite vers 1830 comme plante ornementale aux États-Unis (Caroline du Sud et Géorgie) et largement plantés dans le sud du pays. Aujourd'hui, elle est considérée comme une espèce invasive dans le nord, jusqu'à la Virginie et l'Oklahoma. Mais les pépinières continuent à vendre les arbres, et les graines sont également largement disponibles[réf. nécessaire].
En Nouvelle-Calédonie, où elle a vraisemblablement été introduite en 1884[3], cette espèce envahit le bord des routes, des clôtures et d'autres zones perturbées. On la trouve également dans des zones plus reculées, comme des prairies d'altitude, des forêts, des pâturages et des zones de bord d'eau[2].
L'espèce est principalement utilisée pour son bois de moyenne densité dont la couleur varie du brun au rouge foncé. En apparence, il est facilement confondu avec le teck (Tectona grandis).
Melia azedarach comme les autres membres de la famille des Meliaceae a un bois de haute qualité résistant aux insectes xylophages employé en ébénisterie et pour la confection d'instruments de musique, mais contrairement à de nombreuses autres espèces quasi-éteintes d'acajou elle est sous-utilisée.
Toutes les parties de l'arbre sont toxiques en raison de leur teneur en azadirachtine. Les feuilles sont utilisées comme un insecticide naturel[2] souvent associé au stockage d'aliments. La simple présence d'un tapis de branches feuillues de Melia dans une serre constitue un excellent répulsif à insectes. De la même façon, la présence d'un Melia dans une zone permet de réguler naturellement la quantité d'insectes en cas de pullulation. On peut également réaliser un purin de feuilles (ou mieux de graines moulues) qui après avoir mariné 24 heures dans l'eau et auquel on aura ajouté un « mouillant » (type savon noir) constitue un excellent insecticide (contre pucerons, chenilles, mouches mineuses, aleurodes, araignées rouges) et antifongique (contre l'oïdium, fusariose, rouille). La rémanence est de 4 à 7 jours.[réf. nécessaire]
Les baies sont toxiques pour la plupart des animaux mais peuvent être consommées par les chèvres et les moutons[réf. nécessaire].
Les résidus de la production d'huile provenant des graines (tourteau) peuvent servir d'engrais[5].
Le lilas de Perse, largement planté en Asie comme arbre de temple, est actuellement utilisé en tant qu’arbre de reboisement en Chine, en Inde, en Amérique du Sud et Centrale[réf. nécessaire].
Il est utilisé occasionnellement comme arbre d'ombrage pour les plantations de caféier et de bananier[2]. En revanche, son utilité comme arbre d'ombrage dans les zones urbaines est contrebalancée par sa tendance à rejeter de souche et à rendre les trottoirs glissants lors de la chute des fruits[réf. nécessaire].
Les graines, pourvues d'un trou, étaient utilisées pour en faire des chapelets et d'autres produits nécessitant des perles. C'est d'ailleurs pourquoi cet arbre est parfois appelé « arbre à chapelets »[réf. nécessaire].
L'écorce et les racines contiennent du triterpène (gédunène) utilisé comme anthelminthique (en veillant à ne pas surdoser)[réf. nécessaire].
En Afrique, les tiges sont utilisées comme brosse à dents[réf. nécessaire].
L'huile qui est tirée de la graine sert à la fabrication de savons, de cires et de lubrifiants, aussi utilisée comme combustible pour l'éclairage et le chauffage[réf. nécessaire].
C'est un arbre à croissance rapide (12 cm de diamètre et 10 m de hauteur en 6 ans en région favorable humide) préférant les sols humides mais très tolérant à la sécheresse. Il ne pousse qu'en plein soleil et ne supporte pas le couvert d'autres arbres. Il pousse sans problème en tous types de sol même très pauvres. Il supporte bien la taille. La ramure est fragile mais l'arbre repart facilement du pied en cas de casse.
Il est très résistant aux insectes et autres agents pathogènes.
Bien qu'originaire de régions chaudes, il peut être planté jusqu'en zone USDA 8. Les sujets bien lignifiés même jeunes peuvent résister au froid humide jusqu'à -15 °C. Comme référence, on peut citer les exemplaires plantés à la faculté de pharmacie d'Angers, au jardin botanique de Strasbourg, au jardin Lecoq à Clermont-Ferrand[6].
Il est multiplié par semis de graines fraîches ou bouture semi-aoûté. Les semis peuvent fleurir dès la première année et produire des fruits dès 3 ou 4 ans[7].
L'ingestion de moins d'une dizaine de fruits peut causer une intoxication mortelle pour la plupart des mammifères dont les humains[réf. nécessaire]. Les premiers symptômes d'intoxication sont perte d'appétit, vomissements sanguins (hématémèse), constipation ou diarrhée, selles sanglantes, douleurs à l'estomac, congestion pulmonaire, arrêt cardiaque et apparaissent quelques heures après l'ingestion. Le décès survient après environ 24 heures. La quantité nécessaire à une intoxication mortelle est rarement atteinte car bien qu'ayant un goût légèrement sucré, ils ont une odeur peu attrayante[réf. souhaitée].
Cette relative toxicité peut provoquer une diminution de la biodiversité dans les lieux où il pousse en abondance[réf. souhaitée].
L'espèce est également appelée lilas de Perse, lilas des Indes, arbre à chapelets, arbre saint, mélia faux neem, margousier à feuilles de frêne, « Ghoda neem » (Neem des chevaux) en bengali ou « Vilayati neem » (Neem étranger) dans la région du Bundelkhand (centre de l'Inde), on la confond souvent avec le neem (Azadirachta indica) mais ses feuilles ne sont pas aussi amères que le neem. A Madagascar où il est commun sur les Hauts plateaux, il est appelé « voandelaka ».
Le nom de genre "Melia" vient du terme grec signifiant "frêne" pour la ressemblance du feuillage et des bourgeons sombres. Le nom spécifique, « azedarach », provient de la contraction du nom persan de cette espèce, « azad-dhirakt » signifiant « arbre noble ».
Anciennement l'espèce portait également les noms scientifiques suivants :
L'arbre porte de nombreux noms vernaculaires pouvant faire confusion avec Azadirachta indica dans beaucoup de langues. Par exemple le nom français margousier est utilisé pour les deux espèces. Concernant les noms scientifiques, une certaine confusion existe également dans les dénominations jusqu'à un synonyme de Azadirachta indica qui est Melia azadirachta ou encore avec Antelaea javanica répertorié comme synonyme pour les deux. Le Melia azedarach est parfois confondu avec le margousier (Azadirachta indica) ressemblant mais nettement moins rustique, et il peut l'être aussi avec un hybride de lilas, Syringa ×persica, également appelé lilas de Perse.
Melia azedarach, le Margousier à feuilles de Frêne, Lilas de Perse, Lilas des Indes ou encore Mélia faux Neem, est une espèce d'arbres à feuillage caduc de la famille des Meliaceae (même famille que l'acajou et le cedrela), originaire d'Inde, du sud de la Chine et d'Australie.
O cinamomo[1] ou árbore de santo Outelo[2] (Melia azedarach) é unha árbore mediana, de folla caediza, da familia das meliáceas.[3] Nativo do sueste asiático, espallouse a mediados do século XIX como ornamental en Suráfrica e as Américas, onde axiña se naturalizou, converténdose nunha especie invasora que desprazou outras autóctonas. Cultívase aínda para decoración e sombra, especialmente pola súa copa larga e vizosa.
É unha árbore caducifolio de tamaño medio, de 8 a 15 m de altura, co toro recto e curto; a copa acada os 4 a 8 m de diámetro, en forma de antuca. As follas son opostas, compostas, con pecíolos longos, imparipinnadas, de 15 a 45 cm de lonxitude; os folíolos son ovais, acuminados, de 2 a 5 cm de longo, de cor verde escuro polo feixe e máis claro no envés, coa marxe aserrado; amarelecen e caen a comezos do outono.
Florea a mediados ou finais da primavera. As miúdas flores pentámeras de cor púrpura ou lila xorden en panículas terminais de até 20 cm de longo, moi recendentes. O froito é unha drupa de 1 cm de diámetro e forma globosa, de cor amarela pálida, que se aclara aínda máis co paso do tempo. Contén entre 3 e 5 sementes no seu interior en forma de pinga de 1 mm de longo × 0,3 mm de largo.[4]
Orixinario do pé do Himalaia, onde medra até os 3000 msnm. Cultivado en varias rexións de Asia xa na época de Linné, que anotou habitat in Syria no Species Plantarum, teríase naturalizado en zonas cálidas e tépedas de todo o mundo.
Atura xeadas lixeiras a condición de contar cun verán cálido; adáptase á seca, aos chans acedos ou alcalinos e á salinidade, aínda que tolera mal o vento polo febles que son as súas pólas. É marcadamente fotófilo. Medra axiña, e reprodúcese con facilidade por semente ou esgallo.
Utilízase en xardinaxe como árbore de sombra e pola súa abondosa e aromática floración.
As carabuñas fúranse de xeito doado (teñen un buraco natural entre os extremos) e úsanse como contas para fabricar rosarios. (Debe terse en conta que esta árbore se considera sagrada en Asia). Esta é unha das razóns polas que se fixo popular e se plantase en parques e xardíns. Porén na Península Ibérica xa falaba desta árbore Abú Zacaría no século XIII (Ao-Awwam) no seu 'Libro de agricultura andalusí'. Este autor recomenda a súa plantación preto de noras e pozos para que persoas e bestas poidan beneficiarse da súa sombra. A madeira, aínda que non se usa con frecuencia, é de alta calidade, cunha densidade media, veas agradábeis e coloración que oscila entre marrón claro e vermello escuro. As follas serven para tinguir teas e antigamente para tinguir de negro e fortalecer os cabelos, segundo conta o autor antes mencionado, Abú Zacaría. Detalla que non convén abusar pois escurece até a pel.
En Galiza considerábase que mediante unha infusión feita coa casca, as follas e as flores (ademais do rezo de ensalmos) sandaba a rabia[5].
A planta contén sesquiterpenos, Alfacadinol, triterpenos e flavonoides.[6][7][8]
Os froitos teñen propiedades narcóticas. Resultan velenosos inxeridos en cantidade. Deles pódese obter, por destilación, un gas inodoro e inflamábel que se usou para a alumeado. O froito seco e pulverizado serve como insecticida e para defenderse dos piollos. A toxicidade dos froitos afecta ao ser humano e outros mamíferos, aínda que non ás aves. (De feito constitúe parte esencial da dieta da cotorrita Myiopsitta monachus).
Contén neurotoxinas, en especial tetranortriterpeno; 0,66 g de froita por kg poden matar a un mamífero adulto. Os síntomas son vómitos, diarrea, dor abdominal, conxestión pulmonar, rixidez, falta de coordinación e finalmente paro cardíaco. A pesar diso, no pasado utilizábase a infusión de follas moi diluída como relaxante uterino.
Santo Outelo é o santo avogoso para protexer e curar ás xentes que foron trabadas por un can doente ou sospeitoso de selo. O nome vulgar galego desta árbore: árbore de santo Outelo ou incluso árbore da rabia é porque se considera que cura a enfermidade mediante unha infusión feita coa casca, as follas e as flores e o rezo de ensalmos coma estes:[9]:
Melia azedarach foi descrita por Carl Von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 384–385. 1753.[11]
O cinamomo ou árbore de santo Outelo (Melia azedarach) é unha árbore mediana, de folla caediza, da familia das meliáceas. Nativo do sueste asiático, espallouse a mediados do século XIX como ornamental en Suráfrica e as Américas, onde axiña se naturalizou, converténdose nunha especie invasora que desprazou outras autóctonas. Cultívase aínda para decoración e sombra, especialmente pola súa copa larga e vizosa.
Indiski melijowc (Melia azedarach) je štom ze swójby melijowcowych rostlinow (Meliaceae).
Indiski melijowc (Melia azedarach) je štom ze swójby melijowcowych rostlinow (Meliaceae).
Mindi adalah tanaman pohon dari famili Meliaceae.[2] Mindi juga dikenal sebagai renceh (Sumatra) dan gringging, mindi, cakra-cikri (Jawa).[2]
Mindi adalah pohon yang bercabang banyak dan kulit batang yang berwarna coklat tua.[3] Batangnya silindris, dan tidak berbanir. Kulit batangnya warnanya abu-abu coklat, beralur membentuk garis-garis dan bersisik.[4] Daunnya majemuk menyirip ganda yang tumbuh berseling dengan panjang 20-80 cm, sedangkan anak daunnya berbentuk bulat telur bergerigi dan berwarna hijau tua di bagian permukaan atas.[2] Bunganya majemuk, dalam malai yang panjangnya 10-20 cm, yang keluar dari ketiak daun.[3] Panjang malai 10-22 cm, dan berkelamin dua, yakni bunga jantan dan betina terletak di pohon yang sama.[4] Daun mahkotanya berjumlah 5, panjangnya 1 cm, warnanya ungu pucat, dan berbau harum. Buahnya berjenis buah batu dan jika masak, warnanya coklat kekuningan.[3] Tumbuhan ini cepat bertumbuh, dalam 2 tahun, tinggi tumbuhan ini mencapai 4-5 meter.[5]
Berikut ini adalah musim berbunga di setiap tempat di beberapa provinsi di Indonesia:[4]
Jawa Barat Jawa Timur Nusa Tenggara Barat Maret-Mei Juni-November Juni dan SeptemberMusim berbuah terjadi pada Juni, Agustus, November, dan Desember.[4]
Tanaman ini dapat tumbuh setinggi 10m - 20m, biasanya ditanam di sisi jalan sebagai pohon pelindung, kadang-kadang juga merupakan poohon liar di daerah-daerah dekat pantai dan dapat ditemukan dari dataran rendah sampai pegunungan dengan ketinggian 1.100 m di atas permukaan laut.[2]
Pohon ini tumbuhnya cepat dan berasal dari Cina,[3] Burma, dan India.[4] Tumbuhan ini banyak ditanam di daerah tropis maupun subtropis. Di Indonesia, tumbuhan ini banyak ditanam di Sumatra, Jawa, Nusa Tenggara, dan Irian Jaya.[4] Selain itu, di Indonesia, tumbuhan ini di kebun-kebun, dan di pekarangan.[5]
Kulit batang dan kulit akar mindi kecil mengandung toosendanin,[a] margoside, kaemferol, resin, tannin dan trirterpene kulinone sehingga dapat digunakan menyembuhkan cacingan dan hipertensi.[2] Namun, kulit akar tumbuhan ini bersifat beracun dan bisa merangsang muntah.[6] Tumbuhan lain, yakni mindi kecil sering menggantikan mimba. Tapi, manfaat mimba sendiri lebih luas ketimbang mindi.[b]
Menurut penelitian, sifat antelmintik (menghilangkan cacing) bekerja lebih lama ketimbang santonin. Selain itu, infus kulit kayu tumbuhan ini membuat cacing kremi dari tikus lumpuh. Toosendanin tumbuhan ini juga menimbulkan depresi pernafasan.[7]
Kandungan bahan aktif pada daun mindi adalah flavone glicoside, quercitrin, dan kaemferol, selain itu daun tumbuhan ini mengandung protein yang tinggi yang bersifat insektisidal dan bersifat penolak terhadap nematoda.[8] Mindi kecil juga terbukti dapat menekan penyakit bengkak akar yang disebabkan oleh Meloidogyne spp. pada tanaman tomat.[8]
_001.jpg)
_eating_Bakain_(Melia_Azadirachta)_berries_at_Roorkee,_Uttarakhand_W_IMG_9016.jpg)
_eating_Bakain_(Melia_Azadirachta)_berries_at_Roorkee,_Uttarakhand_W_IMG_9016.jpg)
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) |coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) Catatan bawah
Bacaan
|orig. year= yang tidak diketahui akan diabaikan (bantuan)
|trans_title= yang tidak diketahui akan diabaikan (bantuan)
Mindi adalah tanaman pohon dari famili Meliaceae. Mindi juga dikenal sebagai renceh (Sumatra) dan gringging, mindi, cakra-cikri (Jawa).
L'albero dei rosari o albero dei paternostri (Melia azedarach L., 1753) è un albero deciduo della famiglia delle Meliaceae, originario dell'India, della Cina meridionale e dell'Australia.
Il genere Melia include altre quattro specie di alberi di piccole dimensioni, decidui o semi-sempreverdi, diffusi dall'Asia sud-orientale all'Australia settentrionale.
L'epiteto specifico azedarach è d'origine persiana e significa "albero nobile"[1]. Cfr. anche Azadirachta.
La pianta è un albero alto fino a 7-15 metri, con chioma globosa, più raccolta nelle zone soleggiate e battute dal vento. Può emettere facilmente polloni radicali. La corteccia è grigiastra nel fusto e nei rami vecchi, rossastra nei rami giovani.
Le foglie sono opposte, portate da un lungo e robusto picciolo, con lamina imparipennata, composta da 5-7 foglioline a loro volta pennate o bipennate. Nel complesso una foglia è lunga fino a 40–50 cm, glabra, di colore verde, più scuro nella pagina superiore.
I fiori sono ermafroditi, pentameri, piccoli e profumati, riuniti in ampie infiorescenze a grappolo. Corolla coripetala, composta da cinque petali di colore viola chiaro o lilla. Stami 10, monoadelfi, ovvero con filamenti concresciuti a formare un tubo unico.
I frutti sono drupe delle dimensioni di una biglia (1 cm di diametro) e sono di colore giallo-oro se maturi. Persistono sull'albero per tutto il periodo invernale pendono dall'albero e gradualmente diventano quasi bianchi.
L'albero dei rosari è una specie frugale e rustica. Resiste bene al freddo, all'inquinamento, al vento e tollera lunghi periodi di siccità. Non mostra particolari esigenze pedologiche e si adatta bene anche a terreni poveri. Per le sue proprietà repellenti è praticamente immune da attacchi da parte dei fitofagi.
In ogni modo, si avvale di condizioni ambientali favorevoli con clima mite e su terreni freschi mostra una notevole vigoria e una spiccata capacità di moltiplicazione, emettendo polloni radicali vigorosi. In condizioni favorevoli di umidità e temperatura diventa invasiva, comportandosi come infestante in parchi e giardini.
Originaria delle regioni temperate dell'Asia, è presente in Cina, Giappone, subcontinente indiano, Insulindia, Australia e Isole Salomone. In seguito alla diffusione operata dall'azione dell'uomo, oggi è naturalizzata nell'Europa meridionale, Africa, Stati Uniti, Hawaii comprese, Messico, regione tropicale del Sudamerica e Isole Galapagos. Nelle regioni tropicali e subtropicali dove è stata introdotta è considerata una specie invasiva.
Cresce fino a 700 m sul livello del mare, in zone aperte e dal clima secco. Preferisce vecchi campi abbandonati, terreni a ridosso della carreggiata stradale ed altre zone disturbate. In Italia è coltivata a scopo ornamentale e, in genere, non ha una vera e propria tendenza a spontaneizzarsi. È presente nell'Italia meridionale, in Sicilia, Sardegna, Marche e Liguria.
I fiori non attraggono le api e gli altri insetti impollinatori. La pianta contiene, infatti, principi attivi ad azione repellente nei confronti degli insetti con proprietà simili a quelle dell'azadiractina, erroneamente ritenute insetticide. Le foglie possono essere usate come insettifughe per proteggere derrate o altri materiali. Non devono assolutamente essere mangiate, perché altamente velenose.
Tutte le parti della pianta sono velenose per l'uomo se ingerite. I principi tossici sono potenti neurotossine: il tetranortriterpene e la saponina, presenti in concentrazione maggiore nei frutti. Alcuni uccelli possono cibarsi dei frutti senza riceverne danno, diffondendo i semi con i propri escrementi, ma una dose di 0,66 g di frutta per chilogrammo può uccidere un mammifero adulto. I primi sintomi dell'avvelenamento appaiono poche ore dopo l'ingestione e possono includere perdita dell'appetito, vomito, stipsi o diarrea, sangue nelle feci, dolori di stomaco, congestione polmonare, paralisi cardiaca, rigidità, mancanza di coordinazione motoria ed in generale debolezza. La morte può sopraggiungere dopo circa 24 ore.
Per le sue proprietà tossicologiche, l'infuso diluito di foglie e corteccia è stato usato, in passato, per indurre il rilassamento dell'utero.
Il nocciolo dei frutti è duro, sferico e scanalato. In passato, prima dell'avvento delle materie plastiche, veniva largamente utilizzato nella realizzazione di rosari.
Il legno, noto come mindi, è caratterizzato da una colorazione chiarissima, tendente al bianco e al bianco-giallastro, con venature lineari; è facilmente tagliabile e lavorabile ed è utilizzato per l'impiallacciatura del mobilio o per la realizzazione di parquet.[2]
La specie può mostrare interesse come pianta ornamentale per la sua rusticità e capacità di adattamento unite all'eleganza delle foglie, della fioritura e dei frutti lungamente persistenti durante il riposo invernale. Per questi motivi l'albero dei rosari è talvolta sfruttato per costituire alberature stradali o come essenza arborea in parchi e giardini. L'impiego nell'arredo urbano non gode però di particolare favore a causa di vari difetti:
L'albero dei rosari o albero dei paternostri (Melia azedarach L., 1753) è un albero deciduo della famiglia delle Meliaceae, originario dell'India, della Cina meridionale e dell'Australia.
Il genere Melia include altre quattro specie di alberi di piccole dimensioni, decidui o semi-sempreverdi, diffusi dall'Asia sud-orientale all'Australia settentrionale.
Melia azedarach (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est species arborum fructiferarum familiae Meliacearum in India sponte crescens, in Havaiis, Madagascaria, Kenia, Israele culta. Fructus hominibus periculosi sed avibus grati, folia bubus nutritiva sunt. Lignum utile est.
Vide "Melia azedarach" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • USDA Plants Database Melia azedarach (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est species arborum fructiferarum familiae Meliacearum in India sponte crescens, in Havaiis, Madagascaria, Kenia, Israele culta. Fructus hominibus periculosi sed avibus grati, folia bubus nutritiva sunt. Lignum utile est.
Melia dubia, vel Melia composita Willd., (ex lingua Tamil: Malai Vembu) est arbor familiae Meliacearum.[1]
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Melia dubia, vel Melia composita Willd., (ex lingua Tamil: Malai Vembu) est arbor familiae Meliacearum.
De Indische sering (Melia azedarach) is een plant uit de familie Meliaceae. Het is een tot 15 m hoge boom met een losse kroon met krachtige twijgen. De 20-40 cm lange, afwisselend geplaatste bladeren zijn dubbelgeveerd. De deelblaadjes van de tweede orde zijn tot 8 cm lang en hebben een grofgezaagde rand.
De bloemen verschijnen meestal tegelijk met de bladeren. Ze groeien in losse, tot 30 cm lange pluimen, die geuren naar seringen. De afzonderlijke bloemen zijn 2 cm breed en bestaan uit vijf bleeklila kroonbladeren en een donker roodviolette buis van meeldraden in het midden van de bloem. De vruchten zijn goudgeel, bolvormig, 1,5 cm groot, giftig en bevatten een harde pit. Ze blijven na het uitvallen van de bladeren aan de boom hangen en worden dan langzaam rimpelig.
De Indische sering komt oorspronkelijk voor in Azië en Australië. Elders is de boom in warme en warm-gematigde gebieden ingeburgerd.
De plant wordt veel toegepast in de volksgeneeskunde. Gomhars en zaadolie zijn enkele van de stoffen die medicinaal worden toegepast. Van het roodachtige hout worden meubels en muziekinstrumenten gemaakt. De pitten van de vruchten worden gebruikt als kralen voor het vervaardigen van sieraden en gebedskettingen. Een aftreksel van de bladeren wordt gebruikt om sprinkhanen op afstand te houden.
De Indische sering komt voor in het boek Jurassic Park van Michael Crichton alsmede in de verfilming van Steven Spielberg. In het verhaal treedt er een vergiftiging op bij een stegosaurus (in de film bij een triceratops) die door Ellie Satler in eerste instantie worden toegeschreven aan de Indische Sering.
De Indische sering (Melia azedarach) is een plant uit de familie Meliaceae. Het is een tot 15 m hoge boom met een losse kroon met krachtige twijgen. De 20-40 cm lange, afwisselend geplaatste bladeren zijn dubbelgeveerd. De deelblaadjes van de tweede orde zijn tot 8 cm lang en hebben een grofgezaagde rand.
De bloemen verschijnen meestal tegelijk met de bladeren. Ze groeien in losse, tot 30 cm lange pluimen, die geuren naar seringen. De afzonderlijke bloemen zijn 2 cm breed en bestaan uit vijf bleeklila kroonbladeren en een donker roodviolette buis van meeldraden in het midden van de bloem. De vruchten zijn goudgeel, bolvormig, 1,5 cm groot, giftig en bevatten een harde pit. Ze blijven na het uitvallen van de bladeren aan de boom hangen en worden dan langzaam rimpelig.
De Indische sering komt oorspronkelijk voor in Azië en Australië. Elders is de boom in warme en warm-gematigde gebieden ingeburgerd.
De plant wordt veel toegepast in de volksgeneeskunde. Gomhars en zaadolie zijn enkele van de stoffen die medicinaal worden toegepast. Van het roodachtige hout worden meubels en muziekinstrumenten gemaakt. De pitten van de vruchten worden gebruikt als kralen voor het vervaardigen van sieraden en gebedskettingen. Een aftreksel van de bladeren wordt gebruikt om sprinkhanen op afstand te houden.
Paternostertre (Melia azedarach) er et løvfellende tre i mahognifamilien.
Det blir opptil 10 m høyt. Barken er brungrå og flekkes av i langsgående flak. Greinene er brune med lyse korkporer og arr etter blader som er falt av. Bladene er 20–40 cm lange og dobbelt- eller tredobbeltfinnete. Småbladene sitter motsatt og er egg- til lansettformede, tilspissete, tannete, 3–7 cm lange og 2–3 cm brede. På unge småblad er begge sidene dekket av stjernehår. Blomstene er lilla, 15–18 mm, dufter og sitter i brede blomsterstander. Frukten er en avlang steinfrukt, som er gul og saftig når den er moden. Den sitter på treet lenge etter at løvet har falt av og tørker etter hvert inn.
Paternostertreet vokser i ulike skogtyper og på åker- og vegkanter. Den opprinnelige utbredelsen er usikker ettersom arten dyrkes mye og lett forvilles på menneskepåvirkete voksesteder. Den antas at den vokser naturlig i Bhutan, India, Indonesia, Kina, Laos, Nepal, Papua Ny-Guinea, Filippinene, Sri Lanka, Thailand, Vietnam, tropisk Australia og Salomonøyene. Den er en av de få artene i mahognifamilien som kan vokse i temperert klima og går helt nord til sørlige Shaanxi, sørlige Shanxi og sørlige Hebei i Kina. Den er vanlig dyrket og delvis naturalisert i mange varmt tempererte og tropiske områder over hele verden, inkludert middelhavslandene.
Navnet paternostertre viser til at frøene er blitt brukt i rosenkranser. Blad, bark og frukt er blitt brukt til medisinske formål, og trevirket minner litt om teak. Frukten er giftig for mennesker i store mengder, men er ettertraktet av fugler.
Vekstform på Maui
Bark
Blader og blomster
Frukt
Treverk
Brunørebylbyl eter frukt
Paternostertre (Melia azedarach) er et løvfellende tre i mahognifamilien.
Det blir opptil 10 m høyt. Barken er brungrå og flekkes av i langsgående flak. Greinene er brune med lyse korkporer og arr etter blader som er falt av. Bladene er 20–40 cm lange og dobbelt- eller tredobbeltfinnete. Småbladene sitter motsatt og er egg- til lansettformede, tilspissete, tannete, 3–7 cm lange og 2–3 cm brede. På unge småblad er begge sidene dekket av stjernehår. Blomstene er lilla, 15–18 mm, dufter og sitter i brede blomsterstander. Frukten er en avlang steinfrukt, som er gul og saftig når den er moden. Den sitter på treet lenge etter at løvet har falt av og tørker etter hvert inn.
Paternostertreet vokser i ulike skogtyper og på åker- og vegkanter. Den opprinnelige utbredelsen er usikker ettersom arten dyrkes mye og lett forvilles på menneskepåvirkete voksesteder. Den antas at den vokser naturlig i Bhutan, India, Indonesia, Kina, Laos, Nepal, Papua Ny-Guinea, Filippinene, Sri Lanka, Thailand, Vietnam, tropisk Australia og Salomonøyene. Den er en av de få artene i mahognifamilien som kan vokse i temperert klima og går helt nord til sørlige Shaanxi, sørlige Shanxi og sørlige Hebei i Kina. Den er vanlig dyrket og delvis naturalisert i mange varmt tempererte og tropiske områder over hele verden, inkludert middelhavslandene.
Navnet paternostertre viser til at frøene er blitt brukt i rosenkranser. Blad, bark og frukt er blitt brukt til medisinske formål, og trevirket minner litt om teak. Frukten er giftig for mennesker i store mengder, men er ettertraktet av fugler.
Melia azedarach, conhecida pelos nomes comuns de cinamomo, cinamão ou amargoseira[1], é uma árvore nativa do oriente (da Ásia até a Austrália) e subespontânea na América, Mediterrâneo e África. Chega a atingir os 20 metros de altura. A sua madeira é apreciada, de cor esbranquiçada, rósea ou avermelhada, com veios castanhos. É muito cultivada como árvore ornamental. As suas flores são aromáticas. Tem folhagem caduca, composta por folhas, usadas para fins medicinais, biimparinpinuladas (folhas compostas, que se subdividem em pequenos conjuntos emparelhados com um número ímpar de folíolos).
Embora seus frutos sejam apreciados por pássaros, eles são tóxicos para humanos [1] e suínos. Esta espécie, exótica no Brasil, tem características invasoras em diversos biomas, especialmente em áreas ciliares.
Melia azedarach, conhecida pelos nomes comuns de cinamomo, cinamão ou amargoseira[1], é uma árvore nativa do oriente (da Ásia até a Austrália) e subespontânea na América, Mediterrâneo e África. Chega a atingir os 20 metros de altura. A sua madeira é apreciada, de cor esbranquiçada, rósea ou avermelhada, com veios castanhos. É muito cultivada como árvore ornamental. As suas flores são aromáticas. Tem folhagem caduca, composta por folhas, usadas para fins medicinais, biimparinpinuladas (folhas compostas, que se subdividem em pequenos conjuntos emparelhados com um número ímpar de folíolos).
Embora seus frutos sejam apreciados por pássaros, eles são tóxicos para humanos e suínos. Esta espécie, exótica no Brasil, tem características invasoras em diversos biomas, especialmente em áreas ciliares.
Zedrak (Melia azedarach) är ett träd som blir upp till 15 meter högt och blommar med rosa blommor från mars till juni. Zedrak kommer ursprungligen från centrala Asien.
Tespih ağacı (Melia azedarach), tespih ağacıgillerden (Meliaceae) Hindistan'da ve Avrupa'nın sıcak bölgelerinde yetişen bir ağaç türü. Meyvesi zehirli ve kabukları ateş düşürücüdür.
Sapindales ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Ağaç ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Лінней в якості видового епітета для латинської назви виду взяв арабську назву цього дерева, яке у своїх працях вказував Ібн Сіна[4].
Листопадне дерево 15-18 м заввишки, з широкою кроною.
Листя складні тричінепарноперисті 25-80 см завдовжки і складаються з 3-12 ланцетоподібних мілкозубчатих листочків.
Квітки лілові, зібрані у волоті.
Плоди — соковиті світло-жовті кулясті кістянки, що залишаються на дереві всю зиму.
Рослина багата на алкалоїди; у корі міститься маргозин, у плодах — азадарин, у листках — параізин. Насіння рослини містять 40-60 % жирного масла. Воно гірке на смак, оскільки містить 0,1 % гіркої речовини — маргоспикріну.
Водна настоянка листя володіє інсектицидними властивостями.
Cây xoan hay xoan ta, xoan nhà, xoan trắng, sầu đông, thầu đâu, (danh pháp hai phần: Melia azedarach; đồng nghĩa M. australis, M. japonica, M. sempervivens), là một loài cây thân gỗ lá sớm rụng thuộc họ Xoan (Meliaceae), có nguồn gốc ở Ấn Độ, miền nam Trung Quốc và Australia.
Cây này tiếng Anh gọi là Chinaberry, Bead tree, Persian lilac (đinh hương Ba Tư), White cedar (tuyết tùng trắng) và một vài tên gọi khác. Tại Nam Phi người ta gọi nhầm nó là Syringa, nhưng đúng ra đó là tên gọi của các loài đinh hương. Chi Melia bao gồm 4 loài khác nữa, có mặt trong khu vực đông nam châu Á tới miền bắc châu Úc. Tất cả chúng đều là cây thân gỗ nhỏ, thay lá hàng năm.
Cây trưởng thành cao từ 7 đến 12 m. Hoa xoan có năm cánh, sắc tía nhạt hoặc tím hoa cà, mọc thành chùm. Hoa có hương thơm. Trái xoan loại quả hạch, to cỡ hòn bi, vỏ có màu vàng nhạt khi chín, không rụng ngay mà giữ trên cành suốt mùa đông. Trái dần chuyển sang màu trắng. Lá xoan dài tới 15 cm, mọc so le, cuống lá dài với 2 hoặc ba nhánh lá phức mọc đối; các lá chét có màu lục sẫm ở mặt trên và xanh nhạt hơn ở mặt dưới. Mép lá có khía răng cưa.
Lá xoan được sử dụng như là một loại thuốc trừ sâu tự nhiên để bảo quản một số loại lương thực. Vì có độc tính, lá xoan, trái xoan đều không thể ăn được. Ngày xưa nhựa cây và tinh dầu cất từ lá và thân cây khi pha loãng được sử dụng để làm giãn tử cung. Hoa xoan không hấp dẫn đối với các loài ong bướm. Hạt xoan tròn và cứng thường được dùng làm chuỗi tràng hạt và các sản phẩm tương tự khác trước khi kỹ nghệ plastic thịnh hành và thay thế vật liệu hạt xoan.
Tất cả các bộ phận của cây xoan đều có độc tính đối với con người nếu ăn phải. Yếu tố gây độc là các chất gây ngộ độc thần kinh chứa tetranortriterpen và các loại nhựa chưa xác định; hàm lượng cao nhất chứa trong quả. Một số loài chim có thể ăn quả xoan, nhờ thế mà hạt của xoan được phát tán khi chúng bị đánh rơi, nhưng chỉ cần 15 gam hạt đã là liều gây chết cho một con lợn nặng 22 kg. Các triệu chứng ngộ độc đầu tiên xuất hiện chỉ vài giờ sau khi ăn phải. Các triệu chứng này bao gồm mất vị giác, nôn mửa, táo bón hoặc tiêu chảy, phân có máu, tổn thương dạ dày, sung huyết phổi, trụy tim v.v. Tử vong có thể xảy ra sau khoảng 24 giờ. Cũng vì có độc tính nên cây xoan còn được trồng để lấy gỗ vì gỗ không bị mối. Hoa và lá xoan thì được dùng rải dưới chiếu để ngừa rệp.[1]
Dưới đây liệt kê một số vấn đề với các tên gọi khác của cây xoan ta. Trong đó có các tên gọi sầu đâu, khổ luyện, nha đảm (đởm) tử. Các tên gọi này rất dễ làm người ta lẫn lộn các loài cây khác nhau là một. Xoan là loại cây phổ biến có thể tìm thấy ở nhiều vùng địa lý của Việt Nam, ở miền bắc gọi là xoan, các tình trong nam gọi là sầu đông (hoặc đọc trại đi là sầu đâu) vì cây cao rụng lá vào mùa đông, làm cho cảnh sắc mùa đông thêm sầu nên gọi là sầu đông. Tuy nhiên, do có sự pha trộn dân số sau khi di cư 54 và 75 có nơi gọi cây neem hoặc cây xoan nhừ là sầu đông, sầu đâu trong khi vẫn gọi cây xoan là xoan.
Ngoài ra, cây xoan có hình thái rất dễ nhầm với một số loài cây khác cùng họ, hoặc bộ. cụ thể là cây neen (Azadirachta indica họ xoan, khác chi với xoan ta), cây xoan dâu da (Allospondias lakoensis, hay còn gọi là châm châu, dâm bôi, hồng bì dại,họ đào lộn hột), cây cóc hành(họ đào lộn hột),hoặc cây xoan nhừ (Choerospondias axillaris) hoặc cây xoan quả to (Melia toosendan, họ bồ hòn) [2].
Về cách thức nhận biết xoan ta với các loại khác là:
Ngoài ra còn có một loài như cóc rừng, nhìn như cây có nhà, trái như xà cừ cũng bị nhầm lẫn là xoan, sầu đông.
Một số tài liệu gọi cây xoan ta là sầu đâu. Tuy nhiên, một số trang coi cây nha đảm (đởm) tức cây xoan rừng (Brucea javanica) thuộc họ Simaroubaceae cùng bộ Bồ hòn là sầu đâu (tên khác: cứt chuột, sầu đâu rừng) với lưu ý "Không nhầm với cây khổ luyện tử (xuyên luyện tử) (Melia toesendan (S et Z.) họ Xoan), cây cao trên 10m. Không nhầm với cây xoan nhà (Melia azedarach (L.) họ Xoan cây cao 8 –10m" hay suckhoedoisong cũng gọi cây sầu đâu (sầu đâu rừng, sầu đâu cứt chuột, hạt khổ sâm, khổ luyện tử, nha đảm tử, chù mền, san đực (Sầm Sơn), cứt cò (Vĩnh Linh), bạt bỉnh (Nghệ An)) là Brucea javanica. Trong khi đó trang en:Neem lại coi Azadirachta indica cùng họ là cây sầu đâu (có lẽ theo cách gọi tại miền nam Việt Nam) với lá ăn được.
Trang Web của alternativehealing.org coi khổ luyện tử (苦楝子) hay kim linh tử (金鈴子) và xuyên luyện tử (川楝子) là một, đều là vị thuốc từ quả của Melia azedarach (L.) sub. var. toosendan Makino hay Melia toosendan (Sieb. et Zucc.). Trang Web của nhóm huediepchi cũng gọi cây xoan ta là khổ luyện (苦楝). Từ điển Hán Việt Thiều Chữu cũng diễn giải luyện (楝) là cây xoan. Quả nó gọi là khổ luyện tử (苦楝子) dùng làm thuốc lỵ, tục gọi là kim linh tử (金鈴子). Tuy nhiên trang Web của yhoccotruyen có lẽ coi Melia toesendan (S et Z.) và Melia azedarach (L.) là hai loài khác nhau khi chỉ dùng khổ luyện tử cho loài đầu còn loài thứ hai thì chỉ gọi nó là cây xoan nhà.
Trang Web của nhóm huediepchi cũng gọi cây xoan ta là nha đảm tử trong khi các trang của Web của suckhoedoisong không cho nha đảm tử là cây này mà coi nha đảm tử là vị thuốc từ quả của Brucea javanica.
Trong tân nhạc Việt Nam, nhạc sĩ Tuấn Khanh là tác giả bài "Hoa soan bên thềm cũ". Trong văn hóa những khuôn mặt trái xoan của phụ nữ thường được đánh giá là đẹp và dễ thương đối với kiểu mặt của người Á Đông (khuôn mặt trái xoan).
.jpg)
.jpg)
Các cành với quả sau khi rụng lá
Hình chụp cận cảnh của quả xoan
Hình chụp cận cảnh của vỏ cây xoan
Gỗ xoan xẻ thành ván
Cây xoan hay xoan ta, xoan nhà, xoan trắng, sầu đông, thầu đâu, (danh pháp hai phần: Melia azedarach; đồng nghĩa M. australis, M. japonica, M. sempervivens), là một loài cây thân gỗ lá sớm rụng thuộc họ Xoan (Meliaceae), có nguồn gốc ở Ấn Độ, miền nam Trung Quốc và Australia.
Cây này tiếng Anh gọi là Chinaberry, Bead tree, Persian lilac (đinh hương Ba Tư), White cedar (tuyết tùng trắng) và một vài tên gọi khác. Tại Nam Phi người ta gọi nhầm nó là Syringa, nhưng đúng ra đó là tên gọi của các loài đinh hương. Chi Melia bao gồm 4 loài khác nữa, có mặt trong khu vực đông nam châu Á tới miền bắc châu Úc. Tất cả chúng đều là cây thân gỗ nhỏ, thay lá hàng năm.
Melia azedarach L. (1753)
Ме́лия аце́дарах[2][3][4], или Мелия азе́дарах, или Клоко́чина[5] (лат. Mélia azédarach) — древесное растение, произрастающее в странах Южной и Юго-Восточной Азии, а также в Австралии; вид рода Мелия семейства Мелиевые. Широко культивируется в тропических и субтропических странах.
Вид был описан Карлом Линнеем по образцам, доставленным ему, скорее всего, из Сирии. Типовой экземпляр находится в Лондоне[6].
Линней в качестве видового эпитета для латинского названия вида взял арабское название этого дерева, которое в своих трудах указывал Ибн Сина[3].
Листопадное дерево 15—18 м высотой с широкой раскидистой кроной.
Листья сложные триждынепарноперистые 25—80 см длиной, состоящие из 3—12 ланцетовидных мелкозубчатых листочков.
Цветки лиловые, собраны в метёлки.
Плоды — сочные светло-жёлтые шаровидные костянки, остающиеся на дереве всю зиму.
Растение богато алкалоидами; в коре содержится маргозин, в плодах — азадарин, в листьях — параизин. Семена растения содержат 40-60 % жирного масла. Оно горькое на вкус, поскольку содержит 0,1 % горького вещества — маргоспикрина.
При обсуждении токсичности плодов этого вида важно четко различать нетоксичную спелую плоть плода и ядовитое семя, которое заключено в жесткий, рифленое эндокарп. Фрукты эволюционировали, чтобы быть съеденными животными, которые едят плоть, окружающую твердый эндокарп, или глотают весь плод, а затем выпускают эндокарп. Если эндокард измельчен или поврежден во время приема внутрь или пищеварения, животное будет подвергаться воздействию токсинов внутри семян. Процессы жевания и пищеварения, а также степень иммунитета к конкретным токсинам сильно различаются между видами, и, следовательно, будет значительная вариация клинических симптомов после приема внутрь.
Плоды ядовиты для людей, если их едят в большом количестве. Однако, как и у тисового дерева, эти токсины не вредны для птиц, которые устремляются к фруктам, в конечном итоге достигая «пьяного» состояния. Птицы, которые умеют есть фрукты, разбрасывают семена в их помет. Токсины представляют собой нейротоксины и неопознанные смолы, которые содержатся главным образом в плодах. Первые симптомы отравления появляются через несколько часов после приема пищи. Они могут включать потерю аппетита, рвоту, запор или диарею, кровавые фекалии, боль в желудке, застой легких, остановку сердца, жесткость, отсутствие координации и общую слабость. Смерть может произойти примерно через 24 часа. Как и у родственников, тетранортритореноиды представляют собой важный токсический принцип. Они химически связаны с азадирахтином, основным инсектицидным соединением в коммерчески важном неемном масле. Эти соединения, вероятно, связаны с устойчивостью древесины и семян к заражению вредителями и, возможно, к непривлекательности цветов к животным.
Листья используются в качестве естественного инсектицида для хранения продуктов, но их нельзя употреблять, поскольку они очень ядовиты. Плоды Чинаберри использовались для предотвращения роста личинок насекомых в плодах. Поместив ягоды в сушильные яблоки (и т. д.) И удерживая фрукты, превращенные в солнце, не повреждая ни одну из кожи чинаберри, плод высохнет и не будет содержать личинок насекомых в высушенных яблоках.[источник не указан 480 дней]
Водный настой листьев обладает инсектицидными свойствами.
Ме́лия аце́дарах, или Мелия азе́дарах, или Клоко́чина (лат. Mélia azédarach) — древесное растение, произрастающее в странах Южной и Юго-Восточной Азии, а также в Австралии; вид рода Мелия семейства Мелиевые. Широко культивируется в тропических и субтропических странах.
Вид был описан Карлом Линнеем по образцам, доставленным ему, скорее всего, из Сирии. Типовой экземпляр находится в Лондоне.
苦楝[註 1]（學名：Melia azedarach，英文名稱：Beadtree、 Bead Tree、Cape Lilac、Chinaberry、China-berry、China Berry、Chinaberry-tree、China-berry Tree、Melia、Persian Lilac、Pride-of-India, Melia）[3]，別稱苦苓、楝、楝樹、楝子 、森樹、翠樹、旃檀、楝棗樹、紫花樹、紫花木、花心樹、雙白皮、金鈴子及洋花森等[4][5]，（排灣語： Bagasu、Vangas ）[6][7]，（阿美語：Vangas ）[4][6]，（卑南語：Gamut）[4][6]，（泰雅語：Baaaran）[7]，為楝科楝屬植物。模式標本採自於喜馬拉雅山區[8]。本種的種加詞譯義為苦楝的阿拉伯語植物名稱[9][10]。本種是星天牛的寄主植物，星天牛喜愛咬食苦楝的樹皮、嫩枝及葉片，並會將卵產於樹皮之內，待幼蟲孵化之後會侵蝕樹幹[7]。
據《本草綱目》中原文記載「楝葉可以練物，故謂之楝。其子如小鈴，熟則黃色。名金鈴，象形也。」[11]。練物應該是指古人為使絲帛更白淨光滑柔軟，運用楝樹製成的鹼性藥劑，去除絲帛上的絲膠及雜質，故而有楝之稱[11][12]。因樹皮、木材及果實味苦，故而有苦楝之稱[7][13]。因楝樹的果實成熟時黃褐色，外形像似小鈴噹，故而有金鈴子之別稱[14]。
本種原產於東南亞及澳洲北部[1]，現分佈於中國、台灣、韓國[4]、日本、琉球、緬甸[5]印度、鍚蘭、澳洲、夏威夷、斐濟、美國東南部、阿根廷、墨西哥、加勒比島嶼、南歐、東非及非洲西南部等地[1][11][13]，中國國內分佈於廣東、廣西、雲南、四川、湖南、湖北[16]、河南[16]、甘肅、陝西、山東、江蘇、浙江、湖北、貴州等地。台灣為原生種植物[17]，分佈於台北縣、宜蘭縣、南投縣、花蓮縣、台東縣、桃園縣、新竹縣、苗栗縣、台中縣、彰化縣，雲林縣、嘉義縣、台南縣、高雄縣、屏東縣等全台平原至低海拔山區[11]。野外分佈於海平面至700公尺間的丘陵地、平原、天然林地、沼澤地、草原、河岸地區、市區道路旁及受農業干擾地區等[1]，由於本種生長迅速樹冠外形美觀，而且蟲害少[18]，多人工栽種為遮蔭觀賞園林樹種[1]。對土壤要求不高，能於中性、酸性與石灰岩、砂質等土壤上生長[8][19]，不耐蔭能適應多種土壤水份條件，喜陽光需日照良好、耐熱、耐早、耐風、耐瘠、耐鹽及耐污染[4][13][19]，抗蟲及病原體，主要透過鳥類散播種子、播種或根蘗繁殖形式繁殖[1][19]。
苦楝是一種落葉喬木，樹形成傘形[4]，高可達15－20米[3]。樹皮灰褐色[20]或暗褐色，具縱裂，幼枝披星狀柔毛[5][20]，其後脫落，老枝紫色，粗壯，多分枝，枝條廣闊有時前端下垂[21]，葉痕呈細小的淺黃色點狀皮孔[1][22]。邊材黃白色，心材黃色至紅褐色[8]。根皮灰褐色，有不規則的縱裂紋及大而明顯的皮孔[23]。[8]
葉為2－3回奇數羽狀複葉，互生[5]，長約20－80厘米；葉柄長約7－17厘米[24]；小葉卵形、橢圓形至披針形，頂端長尖或短漸尖，基部圓形、楔形至寬楔形，偏斜，邊緣鈍鋸齒狀深淺不一[5]，罕近全緣[22]，紙質[24]，幼時披星狀毛，其後兩面均無毛除小葉脈上披稀疏的白色星狀毛外[1][24]，表面深綠色，背面淺綠色，對生或互生[5][11]，頂生一片通常略大[25]，紙質[7]，長約2－8厘米[1]，寬約2－3厘米[5]；葉脈平行[24]，每邊12－16條，向上斜舉，廣展。[8]
春夏之交開花，花為圓錐花序狀聚傘花序[5]，頂生或腋生，無毛或幼時披鱗片狀短柔毛，短於葉或約與葉等長[20]；花為兩性花[24]，芳香，長約1厘米；花萼綠色[1]，鐘形[5]，5深裂，裂片卵形、長圓狀卵形或披針狀，頂端急尖，全緣[24]，兩面均有毛，表面披短柔毛，合生[24]，長約1.5毫米[1]；花瓣4－6枚[7]，紫色或淡紫色[20]，卵形[24]、長圓形[24]、倒卵狀匙形或披針形，平展或反曲，離生[24]，兩面披毛，常為表面較密，全緣[24]，長約1厘米；雄蕊 10－12枚[24]，紫色或暗紫色，具縱細脈，無毛或近無毛，管口有鑽形，長約6－8毫米[1]；狹裂片10枚，2－3齒裂；花絲10枚，合生成筒狀[5]，長約7－8毫米[24]；花藥10枚，長橢圓形，頂端微凸尖，縱裂[24]，與裂片互生，著生於裂片內側；子房上位，近球形，無毛，5－6室，每室胚珠2顆；花柱細長，頂生[24]，柱頭頭狀，頂端5裂，不伸出雄蕊管。[8]
果實為核果，卵形、球形至橢圓形，頂端偶有花柱殘痕[26]，基部有果梗痕[26]，具光澤[5]，綠色[7]，成熟時灰黃、淡黃色、橙黃色或黃褐色[4][5][23][25]，氣特異，味酸、苦[26]；內果皮木質；果肉淡黃色，較鬆軟遇水浸潤顯黏性[26]；4－5室，每室內有種子1顆，長約1－3厘米[11]，寬約8－15毫米；種子橢圓形或卵圓形[26]，綠黃色或黃棕褐色，4－6棱[7][22]，直徑約1－1.5厘米[1]。[8]
苦楝生長迅速及根部紮根廣闊且深，對防止水土流失效果極佳[4]，適合栽種為行道、造林或園景樹[7][13]。木材輕軟，紋理粗而美，具光澤，質地輕軟，可用於製作傢俱、模型、農具、樂器、建築及舟車等用途[18]。嫩葉及新芽可作食用[4]。從樹皮中提煉出的活性成份苦楝素或稱川楝素（Toosendanin）[17]，可製作成安全高效可防治100多種昆蟲、數種葉蚤和線蟲的殺蟲劑[4][6]。新鮮葉片可作為農藥、染料[11]，亦可取代乙烯作為香蕉的後熟處理之用[13]，而枯葉則能減低土壤中鋁的含量及提高土壤的酸鹼值增加礦化氮的濃度[1]。花可蒸制芳香油[27]，據《本草綱目》中記載花及葉鋪於床席之下，可殺滅虱、蚤[28]。台灣卑南族祭師會手持花朵劃過鼻頭，替喪家除穢時祈求新一年好運[13][19]。台灣阿美族人以花開作為春天到來的指標，結果時就是可以開始使用魚藤毒魚之時[13][19]。葉及果實置於廚櫃之內可起防蟲效果[7]。果實的皮和肉，可供制作白酒及工業用酒精[18]；核仁油可供製作油漆、肥皂及潤滑油[8]；核硬殼可製成糖醝及活性炭[18]。
本種的樹皮及根皮入藥，中藥名為苦楝皮[3]，味苦，性寒，有毒，歸肝、脾、胃三經[20][29]，本種治蛔蟲病的功效始載於《名醫別錄》中[29]，在中國使用苦楝皮作為驅蟲已有兩千多年歷史[18]，能治多種腸道寄生蟲為廣譜驅蟲中藥[30]，藥材主產於河南、湖北、貴州、四川、江蘇、陝西、雲南、安徽及甘肅等地[18][31]，具清熱、燥濕、殺蟲、驅蟲、療癬及止腹瀉等功效[18][23]，主治小兒蟲癪、蛔蟲病、鉤蟲病、蟯蟲病、陰道滴蟲病、風疹、疥瘡、頭癬及蛇蟲咬傷等[23][31]，外用主治疥癬及濕疹 [20]。現代藥理研究表明苦楝皮具驅蟲、抗病毒、抑菌及阻斷神經肌肉接頭間的傳遞功能[32]等作用[18]，從苦楝皮提取的活性成份川楝素或稱苦楝素[17]，是一種楝烷型五環三萜類成分，無色針狀結晶體[17]，具抑制呼吸中樞、抗肉毒毒素中毒、抗腫瘤及阻斷神經肌肉接頭等作用[18]。臨床應用於絛蟲病、陰道滴蟲病、血吸蟲病、鞭蟲病及頭癬等症狀[18]。苦楝素的驅蛔蟲機制為穿過蛔蟲的表皮刺激蛔蟲的肌肉，促進蟲體的自發活動，導致蟲體收縮性疲勞而痙攣和麻痹，使蟲體不能依附於腸壁而排出體外達致驅蟲；苦楝素亦有興奮腸肌的作用，增加腸道的張力及收縮力，於驅蟲時不需另加瀉藥附助[14][17]。樹皮的酒精浸泡液，能對綠色木黴菌和黑曲霉菌起抑制作用，乙醚提取物對串珠鐮孢菌起抑制作用[17]。苦楝的甲醇萃取液對黃色毛癬菌、同心性毛癬菌、許蘭氏黃癬菌、奧杜盎氏小芽胞癬菌、鐵鏽色小芽孢癬菌等都具有一定的抑制作用，熱水萃取液對多種肺癌細胞株的生長具有一定的抑制作用[17]。
本種的葉入藥，中藥名為苦楝葉，具清熱、燥濕、殺蟲、止癢及行氣止痛等功效，主治蛇蟲咬傷、濕疹瘙癢、瘡癬疥癩、滴蟲性陰道炎、疝氣疼痛及跌打腫痛等，現代藥理研究表明苦楝皮具驅蟲、抗病毒及抑菌等作用[18]。全年均可採收，鮮用或曬乾[3]。使用嫩葉犘擦皮膚可使皮膚變得白嫩，用葉片煮成的湯洗搓身體可防止皮膚凍裂及可治皮膚病[6][13]。
本種的花入藥，中藥名為苦楝花，具清熱、祛濕、殺蟲及止癢等功效，主治熱痱、頭癬等，於4－5月採收，曬乾、烘乾或陰乾[3]。
本種的果實入藥，中藥名為苦楝子[3]、川楝子[32]、楝實[18]或土楝實[26]，味苦，性寒，歸肝、小腸、膀胱三經[33]，藥材主產於四川、雲南、貴州、湖南、湖北及甘肅等地[32]，四川產量最大[32]，具清熱、燥濕、舒肝、行氣、止痛、利尿及殺蟲等功效[5][26][32][33]，本種以楝實之名始載於《神農本草經》，列為下品[18]，原文記載為「楝實，味苦、寒。主溫疾，傷寒大熱，煩狂；殺三蟲；疥瘍；利小便水道。生山谷。」[33]，主治溫病、傷寒高熱、煩悶狂躁、蛔蟲病、鉤蟲病、蟯蟲病、陰道滴蟲病、頭癬、疥癬、凍瘡、風疹、疝痛、蟲積腹痛、脘腹脅肋疼痛等[5][26][33]，外用於凍瘡及皮膚破裂時可將新鮮果肉搗碎塗抹患處，有舒緩搔癢及疼痛感[34]，果實與凡士林或熟豬油混合做成的油膏，可治頭癬[8][14]。現代藥理研究表明楝實具驅蟲、抗病毒、抗炎[32]、鎮痛[32]、阻斷神經肌肉接頭間的傳遞功能[32]及對金黃葡萄球菌有明顯抑制作用等[18][33]。
本品全株具毒性[5]，苦楝素因有累積性[14]，不宜持續及過量服用[20]，連續口服不可超過4天，外用不可超過7天，療程相隔不應少於2－3個月[30]。毒性對胃腸道有較強烈刺激性及對血管壁、腎小管上皮細胞等也有刺激及損害[26]。患有嚴重心臟病、活動性肺結核、胃潰瘍、貧血、體質虛弱、孕婦、肝腎功能不全者、脾胃虛寒者均忌用或慎用[20][29]，肝炎患者禁用[20]。在常規劑量之下可能也有可能出現頭暈、頭痛、嗜睡、惡心、嘔吐、腹痛及皮膚瘙癢等副作用，副作用的症狀通常約於10小時後自行消失[26]。成年人約進食6－8個果實已屬服用過量[26]，中毒症狀包括胃黏膜水腫、消化系統炎症、消化系統膿腫、消化系統潰瘍、惡心、嚴重嘔吐、腹瀉、嚴重腹痛、腹腔內臟出血、吐血、便血、尿血、食慾不振、昏睡、肝腫大、急性中毒性肝炎、肝區叩擊痛、黃疸、轉氨酶升高、血總膽紅素升高、 全身無力、體溫上升、瞳孔放大、煩躁不安、神志不清、精神失常、嗜睡、痙攣、抽搐、尿頻、蛋白尿、血尿、尿中出現膿細胞、血壓下降、心悸、心律不齊、昏迷、呼吸困難及呼吸中樞麻痺，嚴重甚至呼吸、循環系統衰竭導致死亡[5][26][29][30]，中毒的症狀會於服用過量後的1－2小時內出現[26]，直接接觸亦可能出現過敏性皮炎[30]。
中藥苦楝皮以苦楝或同屬植物川楝的乾燥樹皮及根皮入藥，於全年均可採收，以春、秋季兩季較佳，去除幹皮或根皮清除雜質後曬乾[3]；本品樹皮呈不規則片狀[35]、槽形的片狀、長捲筒狀或半捲筒狀[35]，長短不一，外表面灰棕色或灰褐色，具橫向延長的灰棕色皮孔及多為縱向的裂紋[35]，較為平坦，長約30－100厘米，寬約3－10厘米，厚約1[22]－7毫米[31]；內表面淡黃色或白色，質地堅硬，容易折斷，斷面纖維化成層片狀，氣微弱，味極苦。[31]
本品根皮呈不規則條塊、片狀、槽狀或卷狀[22]，長短寬窄不一，外表面灰棕色、灰褐色或棕紫色[22]，具明顯的皮孔及不規則的縱裂深溝紋，粗糙，略有光澤[22]，木栓層多為鱗片狀，衰老的栓皮常剝落，露出磚紅色的內皮，厚約3－6毫米；內表面淡黃色，具細縱紋；質地堅韌，不易折斷，斷面纖維化成層片狀，層狀纖維具極細的網紋，可遂層分離，氣微弱，味極苦。認為以乾燥、皮厚、條大、無槽朽及去栓皮者為佳。[31]本種收錄於《中國藥典》中，定為中藥苦楝皮的法定原植物來源種，主要透過標準對照藥材，通過薄層鑒別等項目指標，以控制藥材的質量[18]。 現代研究及臨床應用認為根皮療效較樹皮為高，接近根部的樹皮較上層的樹皮療效為佳，冬季採收的根皮療效最高，秋季採收的根皮次之[30]。[31]
中藥苦楝子或川楝子以乾燥的成熟果實入藥，於秋、冬兩季果實成熟呈黃色時採收，或收集落下的果實，曬乾、烘乾或陰乾[3]；本品呈長橢圓形，表面黃棕至黑紅色，多皺縮，具光澤，長約1.2－2厘米，直徑約1－1.5厘米；種子長橢圓形，具有5－6條或7條隆起的棱線[36]。本種收錄於《中國藥典》中，定為中藥川楝子的法定原植物來源種，主要透過標準對照藥材，通過薄層鑒別及浸出物含量測定等項目指標，以控制藥材的質量[32]。
日本的廣島縣福山市、高知縣高知市及沖繩縣北谷町均以苦楝樹為該市的象徵。
维基百科中的醫療相关内容仅供参考，詳見醫學聲明。如需专业意见请咨询专业人士。
苦楝（學名：Melia azedarach，英文名稱：Beadtree、 Bead Tree、Cape Lilac、Chinaberry、China-berry、China Berry、Chinaberry-tree、China-berry Tree、Melia、Persian Lilac、Pride-of-India, Melia），別稱苦苓、楝、楝樹、楝子 、森樹、翠樹、旃檀、楝棗樹、紫花樹、紫花木、花心樹、雙白皮、金鈴子及洋花森等，（排灣語： Bagasu、Vangas ），（阿美語：Vangas ），（卑南語：Gamut），（泰雅語：Baaaran），為楝科楝屬植物。模式標本採自於喜馬拉雅山區。本種的種加詞譯義為苦楝的阿拉伯語植物名稱。本種是星天牛的寄主植物，星天牛喜愛咬食苦楝的樹皮、嫩枝及葉片，並會將卵產於樹皮之內，待幼蟲孵化之後會侵蝕樹幹。
Melia azedarach var. japonica
Melia azedarach var. umbraculifera Knox[3]
センダン（栴檀、学名: Melia azedarach）は、センダン科センダン属に分類される落葉高木の1種。別名としてオウチ（楝）、アミノキなどがある。
「栴檀は双葉より芳（かんば）し｣ということわざが存在するが、これはセンダンではなくビャクダン（白檀）を指す[4]。
樹高は5-15 mほどで、成長が早い。若い樹皮は紫褐色で楕円形の小さな横斑が点在するが、太い幹の樹皮は縦に裂け、顕著な凹凸ができる。夏の日の午後は梢にクマゼミが多数止まり、樹液を吸う様子が見られる。
葉は奇数2-3回羽状複葉で互生し、一枚の葉全体の長さは50 cm以上ある。小葉は草質で薄い。楕円形で浅い鋸歯がある。
5-6月頃に、若枝の葉腋に淡紫色の5弁の花を多数、円錐状につける。花にはアゲハチョウ類がよく訪れる。なお、南方熊楠が死の直前に「紫の花が見える」と言ったのはセンダンのことと言われている。
果実は長径1.5-2 cmほどの楕円形の核果で、10-12月頃に黄褐色に熟す。秋が深まり落葉してもしばらくは梢に果実が残る。果実は果肉が少なく核が大きい。たまにヒヨドリなどが食べに訪れる。しかしサポニンを多く含むため、人、犬が食べると中毒を起こし摂取量が多いと死に至る。
葉や木材には弱い芳香がある。背が高い上に、新芽・開花・実生・落葉と季節ごとの見かけの変化も大きく、森林内でも目立ちやすい。
落葉してしまった梢に果実が残る
ヒマラヤ、中国、台湾、朝鮮半島南部と日本[5]の熱帯・亜熱帯域に自生する。
日本では、本州（伊豆半島以西）、伊豆諸島、四国、九州、沖縄に分布する[5]。
沖縄県に自生するセンダンの抽出成分が、インフルエンザウイルスを不活化させることが報告された[8]
日本の以下の自治体の指定の木である。括弧表記はかつて存在していた自治体。
멀구슬나무(Melia azedarach)는 낙엽이 지는 활엽교목으로서 잎은 커다란 2-3회 깃꼴 겹잎이다. 이때 각각의 작은잎은 가장자리가 거친 톱니처럼 되어 있으며, 잎 뒤는 황색을 띠고 있다. 초여름이 되면 엷은 자색 꽃이 잎겨드랑이에 원추꽃차례를 이루면서 달리는데, 각각의 꽃은 5-6개의 꽃잎을 가지고 있다. 열매는 핵과로 9월에 황색을 띠면서 익는다. 주로 촌락 부근에 심는데, 한국에서는 특히 전남 지역에 분포하고 있다.
멀구슬나무(Melia azedarach)는 낙엽이 지는 활엽교목으로서 잎은 커다란 2-3회 깃꼴 겹잎이다. 이때 각각의 작은잎은 가장자리가 거친 톱니처럼 되어 있으며, 잎 뒤는 황색을 띠고 있다. 초여름이 되면 엷은 자색 꽃이 잎겨드랑이에 원추꽃차례를 이루면서 달리는데, 각각의 꽃은 5-6개의 꽃잎을 가지고 있다. 열매는 핵과로 9월에 황색을 띠면서 익는다. 주로 촌락 부근에 심는데, 한국에서는 특히 전남 지역에 분포하고 있다.
_001.jpg)
.JPG)
.jpg)
_001.jpg)
.jpg)
