Anhinga melanogaster Pennant 1769

An evn-naer India a zo un evn peskdebrer, Anhinga melanogaster an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra e lodenn su Azia, eus Pakistan da Filipinez^[1].

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket an evn-naer India en urzhiad Ciconiiformes pe Pelecaniformes.

Liammoù diavaez

• (en) Anhinga melanogaster war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) [Anhinga melanogaster war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Daveennoù

L'anhinga asiàtica (Anhinga melanogaster) és un ocell de la família dels anhíngids (Anhingidae) que habita pantans, aiguamolls i llacs d'Àsia meridional i sud-oriental, des d'Iraq cap a l'est, per l'Índia i Sri Lanka fins a Birmània, Tailàndia i el Sud-est Asiàtic, Sumatra, Java, Borneo, Sulawesi i Filipines.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Anhinga asiàtica

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwanwr India (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwanwyr India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anhinga melanogaster; yr enw Saesneg arno yw Indian darter. Mae'n perthyn i deulu'r Gwanwyr (Lladin: Anhingidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. melanogaster, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r gwanwr India yn perthyn i deulu'r Gwanwyr (Lladin: Anhingidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Gwanwr Affrica Anhinga rufa Gwanwr America Anhinga anhinga Gwanwr Awstralia Anhinga novaehollandiae Gwanwr India Anhinga melanogaster

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Indisk slangehalsfugl (latin: Anhinga melanogaster) er en slangehalsfugl, der lever i Asien, fra Pakistan til det østlige Indonesien.

Eksterne henvisninger

• Netfugl.dk
• Avibase - the world bird database

Stub

Der Indische Schlangenhalsvogel (Anhinga melanogaster), auch als Indien-Schlangenhalsvogel und Orient-Schlangenhalsvogel bezeichnet, ist eine Art der Schlangenhalsvögel (Anhingidae). Sein Verbreitungsgebiet umfasst den Süden und Südosten Asiens. Die IUCN führt den Indischen Schlangenhalsvogel auf der Vorwarnstufe (near threatened).

Erscheinungsbild

Ausgewachsen erreicht der Indische Schlangenhalsvogel eine Körperlänge von etwa 85 bis 97 cm und wiegt zwischen 1050 und 1800 g. Die Flügelspannweite beträgt 116 bis 128 cm.^[1]

Der Indische Schlangenhalsvogel ist, wie die anderen, sehr ähnlichen, Schlangenhalsvögel, ein dunkelgefiederten Fischfresser mit einem sehr langen Hals. Der Kopf ist von bräunlicher bis schwarzbräunlicher Farbe, der Rücken ist glänzend schwarz mit auffällig weißen odersilbergrauen oder Streifen und Punkten, die meist etwas heller als bei den nah verwandten Australischen und Afrikanischen Schlangenhalsvögeln sind. Die Schulter- und Schwanzfedern zeigen ein feines Wellenmuster.^[2] Charakteristisch für den Indischen Schlangenhalsvogel ist eine dünne weiße Linie von der Stirn zum Auge, die bei den beiden anderen verwandten „Altwelt“-Arten kaum sichtbar ist. Ein auffälliger weißer oder blassbrauner Streifen verläuft vom Schnabelansatz entlang der Kopfseiten und dem oberen Hals. Im Gegensatz zu den beiden anderen „Altwelt“-Arten ist dieser Streifen im Allgemeinen länger und dünner. Die Geschlechter sind auch bei Feldbeobachtungen eindeutig identifizierbar. Männchen haben eine dunkle Körperunterseite, während die der Weibchen hell ist. Dieser Unterschied ist allerdings geringer als beim Australischen Schlangenhalsvogel. Weibchen haben außerdem eine graubraune Körperoberseite, weisen aber ähnliche Farbmarkierungen wie die Männchen auf. Die Iris ist während der Brutzeit hellgelb bis gelb, außerhalb der Brutzeit mattgelb bis blassbraun.^[3]

Der Schnabel ist mit 71 bis 87 mm recht lang (länger als der Kopf), schlank und spitz zulaufend. Häufig schwimmt der Indische Schlangenhalsvogel so, dass sich nur Hals und Kopf über dem Wasser sichtbar ist. Auffallend an dieser Art ist, dass er besonders geformte Wirbel im Hals besitzt. Auf Grund dieser ist er in der Lage, seinen Hals z-förmig zu knicken und ruckartig zu strecken. Dies nutzt er während seines Nahrungserwerb, während dessen er Fische mit dem Schnabel aufspießt.^[1]

Verbreitung und Lebensraum

Der Indische Schlangenhalsvogel kommt im Irak, Pakistan, Indien und im Südosten Asiens einschließlich des Malaiischen Archipels bis zu den Philippinen und Großen Sundainseln vor. Ab Neuguinea schließt sich das Verbreitungsgebiet des Australischen Schlangenhalsvogels an.^[1]

Sein Lebensraum sind Feuchtgebiete des Binnenlands aber auch Gezeitengewässer in Küstennähe.^[4] Er ist für seine Nahrungssuche auf offene, große Gewässer ohne größeren Wellengang angewiesen und benötigt über die Wasseroberfläche ragende Äste oder abgestorbene Baumstämme, um darauf zu ruhen und seine Flügel zu trocknen. Er kommt entsprechend an Seen, Wasserspeichern, Teichen, Sümpfen und Flussmäanderungen vor. Wasserregionen mit dichter Wasserpflanzenvegetation meidet er. Dagegen ist die Zusammensetzung der Ufervegetation nicht dafür entscheidend, ob ein Gewässer geeigneten Lebensraum für ihn bietet.^[5]

Nahrung und Nahrungssuche

Das Nahrungsspektrum des Indischen Schlangenhalsvogels besteht überwiegend aus Fisch. Daneben fressen sie Insekten und andere Tiere der Gewässerzone. Er jagt überwiegend einzelgängerisch, allerdings können sich an reichen Nahrungsgründen mehrere Vögel versammeln. Sie bilden allerdings keine gemeinschaftlich fressenden Trupps.

Die Nahrung finden sie überwiegend einzeln tauchend, wobei sich oft der gesamte Körper unter Wasser befindet. Hals und Kopf werden dabei oft schlangenartig hin und her bewegt, wobei der Vogel langsam vorwärts rudert, um schließlich schnell mit dem Kopf auf die Beute zu stoßen. Zeitweise schwimmt der Vogel bei der Jagd auch mit Oberhals und Kopf über Wasser, wobei der gesamte restliche Körper aber unter der Wasseroberfläche verbleibt.^[1][4]

Kleine Beute wird noch unter Wasser verschluckt. Fische werden mit dem Schnabel aufgespießt und an die Wasseroberfläche gebracht. Mit einer schnellen Kopfbewegung wird der Fisch auf die Wasseroberfläche geworfen, wieder aufgenommen und mit dem Kopf zuerst verschluckt. Gelegentlich werfen den Fisch auch in die Luft und fangen ihn erneut, bevor er auf die Wasseroberfläche auftrifft.^[4] Große Fische werden gelegentlich zu einem Ruheplatz gebracht und dort gefressen.

Fortpflanzung

Indische Schlangenhalsvögel gehen eine monogame Paarbeziehung ein, die wenigstens eine Fortpflanzungsperiode Bestand hat. Sie nisten entweder einzeln oder in losen Kolonien von bis zu zehn Nestern. Häufig finden sich in diesen Kolonien auch andere baumbrütenden Wasservögeln, in Indien besonders häufig Kleinscharben.^[4] Gegen Artgenossen wird ein Umkreis von mehreren Metern um das Nest verteidigt. Sie verteidigen dagegen kein Nahrungsterritorium.^[5]

Das Männchen wählt den Nistplatz, dabei wählt es gelegentlich auch einen bereits vorher genutzten Niststandort. Das Territorium rund um das Nest kann sich auf den Ast begrenzen, auf dem sich das Nest befindet oder auch den gesamten Baum, in dem gebrütet wird. Zum antagonistischen Verhalten von Indischen Schlangenhalsvögel gehört es, dass sie mit geschlossenen Schnabel auf einen Eindringling weisen. Kommt er näher, wird der Schnabel leicht geöffnet und der Vogel gibt Zischlaute von sich. Nicht brütende Vögel nähern sich gelegentlich auch mit geöffnetem Schnabel und gespreizten Flügeln, dabei rufen sie sehr laut. Kommt der Eindringling noch näher schnappen sie nach ihm, allerdings zielen sie dabei nicht auf einen direkten physischen Kontakt ab, der Schnabel wird lediglich in Kopf- oder Halsnähe schnell geschlossen. Erst wenn der Eindringling auch davon nicht abgeschreckt wird, hackt der Indische Schlangenhalsvogel, der sein Revier verteidigt, auch nach dem Hals oder Kopf des Eindringlings.^[5] Die Nestbasis sind in der Regel frische Äste, beim darauf errichteten Nest werden gewöhnlich bis zu 150 dürre Äste verbaut, die zwischen 10 und 40 Zentimeter lang sind. Einige Nester sind in ihrer Struktur so locker, dass die Eier für einen Beobachter, der direkt unterhalb des Nestes steht, sichtbar sind. Das Nistmaterial wird überwiegend vom Männchen herbeigeschafft.^[5]

Der Indische Schlangenhalsvogel hat eine sehr variable Fortpflanzungszeit, die sich nach der lokalen Regenzeit richtet. In Südindien und auf Sri Lanka brüten die Vögel beispielsweise in den Monaten Januar bis März, während nordindische Vögel von bis Juli bis September brüten.^[6]

Das Gelege umfasst drei bis sechs, meistens drei oder vier oval-längliche Eier.^[4] Beide Elternvögel brüten, die Brut wird mit dem ersten Ei aufgenommen. Die Brutzeit beträgt durchschnittlich 28 Tage, der Schlupf der Jungvögel verläuft asynchron. Frisch geschlüpfte Küken sind zunächst nackt. Nestlinge haben in der Regel im Alter von vier Wochen die Größe ihrer Elternvögel erreicht. In diesem Alter beginnen sie auch, aus dem Nest zu klettern und schwimmen gelegentlich sogar. Einige der Jungvögel klettern wieder ins Nest zurück, andere bleiben auf Ästen unterhalb des Nestes hocken. Im Alter von etwa fünfzig Tagen können sie bereits kurze Distanzen fliegen. Das Alter, in dem Nestlinge normalerweise flügge werden, ist nicht ganz gesichert. Vermutet wird, dass sie mit etwa sechzig Tagen flügge werden.^[5]

Systematik

Der Indische Schlangenhalsvogel ist Teil der Familie der Schlangenhalsvögel (Anhingidae) und ist eng verwandt mit dem Afrikanischen Schlangenhalsvogel (Anhinga rufa) und dem Australischen Schlangenhalsvogel (Anhinga novaehollandiae). Mit diesen wurde er früher als eine einzige Art, dem Altwelt-Schlangenhalsvogel (Anhinga melanogaster), angesehen. Genetische Distanz und morphologische Unterschiede zwischen den drei Arten sind von ähnlicher Größenordnung wie bei typischen Kormoranarten oder Tölpelarten, die ebenfalls zur Ordnung Suliformes gehören. Eine Aufteilung der Arten scheint daher nach heutigem Stand (2018) gerechtfertigt.^[3]

Der Amerikanische Schlangenhalsvogel unterscheidet sich deutlicher von diesen drei Arten, im Gefieder besonders durch das Fehlen des hellen Wangenstreifs.^[3]

Es werden keine Unterarten des Indischen Schlangenhalsvogels unterschieden.^[7]

Sonstiges

Die Federn des Indischen Schlangenhalsvogels werden als Roagaspitz in manchen Trachten auf dem Hut getragen, z. B. in der Berchtesgadener Tracht.

Literatur

• J. Orta, E. F. J. Garcia, P. Boesman: Oriental Darter (Anhinga melanogaster). In: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona 2018. (abgerufen auf www.hbw.com/am 7. Juli 2018).
• H. Whistler: Popular Handbook of Indian Birds. Gurney and Jackson, London 1949. (abgerufen auf archive.org/ am 9. Juli 2018).
• E. Baker: Anhinga melanogaster. The Indian Darter or Snake-bird. In: E. Baker (Hrsg.): The Fauna of British India Including Ceylon and Burma. 2. Auflage. Vol. 6, London 1929, S. 282–283. (abgerufen auf archive.org am 15. Juli 2018)
• P. J. Higgins (Hrsg.): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds. Band 1: Ratites to Ducks. Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0-19-553068-3.

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b c d} Handbook of the Birds of the World Alive. 2018.
2. ↑ W. F. Sinclair: Plumage of the Snake-bird 'Plotus melanogaster'. In: J. Bombay Nat. Hist. Soc. Band 12, Nr. 4, 1899, S. 784 (archive.org).
3. ↑ ^{a b c} R. Schodde, G. Kirway, R. Porter: Morphological differentiation and speciation among darters (Anhinga). In: Bulletin of the British Ornithologists’ Club. vol. 132, Nr. 4, 2012, S. 283–294.
4. ↑ ^{a b c d e} Whistler, 1949, S. 493–495.
5. ↑ ^{a b c d e} Higgins, 1990, S. 801–804.
6. ↑ Baker, 1929, S. 282–283.
7. ↑ Liste der Vogelnamen der IOU IOC World Bird List

पनवा (अंगरेजी: Oriental darter, बै॰:Anhinga melanogaster) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।

डार्टर सभ के अकसरहा "सर्प पक्षी" कहल जाला काहें से की इनहन के गर्दन लमहर होले आ साँप नियर बुझाले। खासतौर पर तब जब ई चिरई आपन पुरा शरीर पानी के अन्दर रख के पँवरे ले, एकर बार निकलल गर्दन देख के इहे बुझाला की पानी में कीरा पँवर रहल बाटे। दुनिया में इनहन के कुल चार गो आ भारत में एक ठो प्रजाति, पनवा, मिले ले।

संदर्भ

सुइरोठुँडे (वैज्ञानिक नाम- Anhinga melanogaster, तराईमा बोलिने- पनवा ) नेपाल लगायत दक्षिण तथा दक्षिणपूर्वी एसियाका भुभाग पाइने एक प्रकारको चराको प्रजाति हो। यसको लामो र पातलो घाँटी तथा सिधा र तिखो ठुँडो हुन्छ। यसले पनि जलेवाले जस्तै पानिमा डुबेर माछाको शिकार गर्छ।

विबरण

वयस्क सुइरोठुँडेको शरिरको रङ्ग कालो र पँखेटामा चाँदी वा सेतो रङ्गको छिर्का भएको हुन्छ। शरीरको तलको भाग कालो खैरो मिसिएको हुन्छ। यसको आँखाको नानी सेतो र पँहेलो घेरा भएको हुन्छ। यसको घाँटी कालो खैरो मिसिएको, लामो र पातलो। यसको ठुँडो फिक्का खैरो तथा तल्लो भाग पँहेलो भएको, सिधा र तिखो हुन्छ। सुइरोठुँडेको तौल १.१६ देखी १.५ किलोग्राम (४०.९ - ५२.९ औँस) सम्म हुन्छ। यसको ठुँडोको लम्बाई ७४ देखी ९० मिलिमिटर (२.९–३.५ इन्च), पँखेटाको लम्बाई ३३१ देखी ३५७ मिलिमिटर (१३.०–१४.१ इन्च), शरीरको बिचको लम्बाई ४२ देखी ४७ मिलिमिटर (१.७–१.९ इन्च) तथा पुच्छरको लम्बाई २०२ देखी २४० मिलिमिटर (८.०–९.४ इन्च) हुन्छ।^[४]

वितरण तथा वाससथान

सुइरोठुँडे दक्षिण तथा दक्षिणपूर्वी एसियाका भुभागमा पाइने गर्छ। यो चरा सिमसार क्षेत्र तथा ताल तलैयाको वरीपरी वसोबास गर्ने गर्छ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

સર્પગ્રીવા કે સર્પગ્રીવ (અંગ્રેજી: Oriental Darter, Indian Darter, સંસ્કૃત: મુદૃગ, હિન્દી: પનવા, પનડુબ્બી) (Anhinga melanogaster ) એ ઉષ્ણકટિબંધીય દક્ષિણ એશિયા અને દક્ષિણપૂર્વ એશિયાનું મોટું જળપક્ષી છે.

વર્ણન

સર્પગ્રીવા 202–240 millimetres (8.0–9.4 in) લાંબી પૂંછડી, 331–357 mm (1.086–1.171 ft) પાંખોનો વ્યાપ, અને 1,160–1,500 g (2.56–3.31 lb) વજન ધરાવે છે.^[૪]તેને સીધી અણીદાર ચાંચ ધરાવતી લાંબી અને પાતળી ગરદન હોય છે. તે પાણીમાં ડૂબકી લગાવી માછલીનો શિકાર કરે છે. તે પાણીમાં માછલીને પોતાની ભાલા જેવી ચાંચમાં પરોવી દે છે અને પછી પાણી બહાર માથું કાઢી, માછલીને હવામાં ઉછાળી અને ચાંચથી પકડી પાડી ગળી જાય છે. પાણીમાં તરતી વખતે તેનું શરીર પાણીની અંદર રહે છે અને માત્ર ડોક જ બહાર દેખાય છે, જે સર્પ જેવી લાગતી હોવાથી તેને "સર્પગ્રીવા" (સંસ્કૃત : ગ્રીવા=ગરદન, ડોક) અને ક્યારેક અંગ્રેજીમાં પણ "snakebird" તરીકે ઓળખાવાય છે. કાજિયાની જેમ આના પીંછા પણ ભીંજાય તેવા હોય છે એથી ઘણેભાગે પાણી બહાર, આસપાસના ખડકો પર પોતાની પાંખો સુકવતા જોવા મળે છે.

ચિત્ર ગેલેરી

• માછીમારી

• સર્પગ્રીવા (રાજસ્થાન)

• સર્પગ્રીવા

တင်ကျီးဥပန်း

• Immature at Bharatpur.

• At Bharatpur.

• At Bharatpur.

• At Bharatpur.

• At Bharatpur.

• At Bharatpur.

• at Hodal in Faridabad District of Haryana, India.

• Adults breeding at Uppalapadu, Andhra Pradesh, India.

ကိုးကား

The Oriental darter (Anhinga melanogaster) is a water bird of tropical South Asia and Southeast Asia. It has a long and slender neck with a straight, pointed bill and, like the cormorant, it hunts for fish while its body is submerged in water. It spears a fish underwater, bringing it above the surface, tossing and juggling it before swallowing the fish head first. The body remains submerged as it swims, and the slender neck alone is visible above the water, which accounts for the colloquial name of snakebird. Like the cormorants, it has wettable feathers and it is often found perched on a rock or branch with its wings held open to dry.

Description

The Oriental darter is like all other anhingas, a cormorant-like species that has a very long neck. The structure of the neck is as in other species of darter with strongly developed muscles about a kink in the neck at the 8th and 9th vertebrae that allows it to be flexed and darted forward with rapid force to stab fish underwater. The edges of the commissures of the mandible tips have minute inward pointing serrations that hold impaled fish.^[4][5]

The adult plumage above is black and the wing coverts and tertials having silvery streaks along the shaft. The crown and neck are brown shading to black towards the back of the neck. The underparts are blackish brown. A pale line over the eye and throat and a line running along the sides of the neck gives it a striped appearance. The iris is white with a yellow ring (brighter yellow in breeding birds) around it. The tip of the upper mandible is dark while the base is pale brown bill while the lower mandible is yellowish. The legs and webbing on the foot are yellow in immatures and non-breeding birds while breeding birds have darker grey tarsi and toes with yellow webbing.^[6] The sexes are not easily distinguishable but males tend to have black speckles that coalesce on the white throat.^[7] Adult females have a shorter bill and tend to have the black at the base of neck and chest separated from the hind neck by a wide buff band that ends at the shoulder. This pattern however is also found in immatures whose neck is lighter and lack the long pointed scapulars.^[8] In flight the long and slender neck, wide wing and wedge shaped tail make it distinctive.^[9][10] Young birds have a pale brown neck and appear whitish on the underside and lack the white streak along the side of the neck. The inner secondaries or tertials and the central tail feathers appear wavy or corrugated.^[11] The tail is long and made up of twelve stiff feathers which are dragged along the ground when the bird attempts to walk or hop on land.^[12]

Taxonomy

The Oriental darter is a member of the darter family, Anhingidae, and is closely related to American (Anhinga anhinga), African (Anhinga rufa, with vulsini of Madagascar as a subspecies), and Australasian (Anhinga novaehollandiae) darters. These were for sometime treated as subspecies of Anhinga melanogaster.^[13] The Oriental darter differs in appearance from American darters most recognisably by its white lateral neck stripe.^[6]

Behaviour and ecology

The Oriental darter is found mainly in freshwater lakes and streams. They usually forage singly, with the entire body submerged, swimming slowly forward using their webbed feet while the head and neck is moved jerkily above the water. It darts its neck to impale fish and then brings them out of water, tossing them into the air before swallowing the fish head first. They may sometimes be found along with cormorants which share the habit of spreading out their wings to dry when perched on a waterside rock or tree. They sometimes soar on thermals during the warm part of the day but will alternate flapping and gliding in normal flight.^[14]

They nest in mixed species heronries where they build a stick platform on the nest tree which is usually surrounded by water. Several pairs may nest close to each other.^[15] The branch is flattened by the birds prior to the placement of the sticks that form the nest platform. The nest sites are defended from other birds with posturing and thrusts of the neck. The breeding season is June to August (during the rainy season) in northern India, April–May in southwestern India and in winter in southeastern India (during the northeast monsoon).^[16] The usual clutch consists of three to six spindle shaped bluish-green eggs with a white chalky covering that gets soiled over time. Both parents incubate the eggs, beginning after the first egg is laid which leads to asynchronous hatching of the young. The newly hatched chicks are bare and covered with some down on the head. As they grow, they become covered in white down. The chicks feed by thrusting their heads down the throat of their parents.^[14]

Adults go through a synchronous moult of their flight feathers after the breeding season, resulting in the loss of flying ability for a brief period. When disturbed from their perches during this period, they dive into the water below and attempt to escape underwater.^[14] This escape behaviour is also employed by chicks at the nest.^[17][18] They are very silent except at the nest where they produce grunts and croaks and a disyllabic chigi-chigi-chigi. Chicks are noisy when begging for food.^[14] Adults roost communally in trees close to or over water.^[19]

Chicks, especially those more than half grown are sometimes preyed on by raptors such as Pallas's fish eagle (Haliaetus leucoryphus).^[14] The long scapular feathers were once popular for use in decorating hats.^[20] A number of parasites have been recorded from adult birds including Schwartzitrema anhingi (Trematoda),^[21] Petasiger nicolli,^[22] Mesorchis pendulus,^[23] and Echinorhynchotaenia tritesticulata (Cestoda:Dilepididae).^[24]

In some parts of northeastern India, darters were (or are) used by tribals to capture fish from streams.^[14] A ring is tied around the neck to prevent them from swallowing the prey just as is done with cormorant fishing in parts of Southeast Asia.^[25]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Oriental_darter&oldid=1112269780"

La Orienta sagobirdo aŭ Hindia sagobirdo (Anhinga melanogaster, nigraventra) estas akvobirdo de tropika Suda Azio kaj Sudorienta Azio. Ĝi havas longan kaj sveltan kolon kun rekta, pinteca beko kaj kiel kormoranoj, ĝi fiŝkaptas, havante sian korpon submerĝe en akvon. Ĝi ponardas fiŝon subakve, portas ĝintal la surfaco kaj skuas ĝin en la aero antaŭ engluti ĝin. La korpo restas submerĝe dum ĝi naĝas kaj nur la svelta kolo videblas super la akvo, kio kondukas al kroma nomo de serpentobirdo. Kiel ĉe kormorantoj, ĝi havas malsekigeblajn plumojn kaj ofte troviĝas ripoze sur roko aŭ branĉo havante siajn flugilojn malferme por sekigi ilin.

Aspekto

Tiu specio estas granda birdo, kies maskloj montras la jenajn mezurojn: supra bekobordo (culmen) 74-90 mm, flugilo 331-357 mm, vosto 202-240 mm, tarso 42-47 mm, kaj averaĝe pezas el 1160 al 1500 g.

La Orienta sagobirdo estas kiel ĉiuj aliaj anhingoj, specio simila al kormoranoj kiu havas tre longan kolon. La strukturo de ties kolo estas kiel ĉe la aliaj specioj de anhingoj kun tre forte disvolvigitaj muskoloj ĉirkaŭ kurbo en la kolo ĉe la 8a kaj 9a vertebroj kiuj permesas ĝin esti fleksita kaj lanĉita antaŭen per rapida kaj subita forto por ponardi fiŝon subakve. La bordoj de la komisuroj de la makzelopintoj havas etajn internen indikantajn segilaĵojn kiuj helpas teni la traboritan fiŝon.^[1][2]

La plumaro de plenkreskulo estas supre nigra kaj la flugilkovriloj kaj triarangaj havas arĝentecajn striojn laŭlonge de la malpleno. La krono kaj kolo estas brunaj nuance al nigra ĉe la dorso de la kolo. La subaj partoj estas nigrecbrunaj. Pala linio super la okulo kaj ĉe la gorĝo kaj linio laŭlonge de la kolflankoj havigas striecan aspekton. La irisoj estas blankaj kun flava okulringo. La pinto de la supra makzelo estas malhela dum la bazo estas palbruna dum la suba makzelo estas flaveca. La kruroj kaj membranoj en la piedoj estas flavaj ĉe nematuruloj kaj malhelgrizaj ĉe pli aĝaj birdoj.

Ambaŭ seksoj ne estas facile distingeblaj sed maskloj tendencas havi nigrajn punktojn kiuj kuniĝas ĉe la blanka gorĝo.^[3] Plenkreskaj inoj havas pli mallongajn bekojn kaj tendencas havi la nigron de la kolbazo kaj brusto separata el la nuko per larĝa sablokolora bendo kiu finas ĉe la ŝultro. Tiu modelo tamen troviĝas ankaŭ ĉe nematuruloj kies kolo estas pli hela kaj ne havas la longajn pintecajn skapularajn.^[4] Dumfluge la svelta kaj longa kolo, larĝaj flugiloj kaj kojnforma vosto klare distingas ĝin.^[5][6] Junuloj havas palbrunan kolon, aspektas blankecaj kaj ne havas la blankan strion laŭlonge de la kolflankoj. La internaj duarangaj aŭ triarangaj kaj la centraj vostoplumoj aspektas ondecaj.^[7] La vosto estas longa kaj formata de ĝis 12 rigidaj plumoj kiuj estas trenataj surgrunde kiam la birdo klopodas piediri aŭ salteti surtere.^[8]

Taksonomio

Tiu orientalisa kaj aŭstralazia specio estas membro de la sagobirda familio, nome Anhingedoj, kaj estas tre proksime rilata al la Amerika (Anhinga anhinga), Afrika (Anhinga rufa, kun vulsini de Madagaskaro kiel subspecio), kaj Aŭstralia (Anhinga novaehollandiae) sagobirdoj. Tiuj ĉiuj estas foje traktataj kiel subspecioj de Anhinga melanogaster.^[9] La Orienta sagobirdo diferencas laŭ aspekto el la amerikaj sagobirdoj plej facile rekoneblaj pro ties blanka kolflanka stribendo.

Kutimaro kaj ekologio

La Orienta sagobirdo troviĝantas ĉefe ĉe nesalakvaj lagoj kaj riveroj. Ili kutime manĝas sole, havante la tutan korpon subakve, naĝante malrapide antaŭen uzante siajn membranecajn piedojn dum la kapo kaj kolo moviĝas laŭskuade superakve. Ĝi lanĉas sian kolon por ponardi fiŝon kaj poste portas ĝin eksterakve, skuante ĝin en aero antaŭ engluti la fiŝon komence de la kapo. Ili povas foje troviĝi kun kormoranoj kiuj kunhavas la kutimon atendi siajn flugilojn por sekigi ilin ripoze sur ĉeborda roko aŭ arbo. Ili foje ŝvebas sur termikoj dum la varma parto de la tago sed povas alterni flugilfrapadon kaj glitadon en normala flugo.^[10]

Ili nestumas en miksaj birdarejoj kie ili konstruas platformon el bastonetoj sur la nestarbo kiu estas kutime ĉirkaŭata de akvo. Kelkaj paroj povas nestumi unu proksime de aliaj.^[11] La branĉo estas ebenigita de la birdoj antaŭ la lokigo de la bastonetoj kiuj formas la nestoplatformon. La nestolokoj estas defendataj el aliaj birdoj per sintenoj kaj skuado de la kolo. La reprodukta sezono estas de junio al aŭgusto (dum la pluvsezono) en norda Barato, aprilo–majo en sudokcidenta Barato kaj vintre en sudorienta Barato (dum la nordorienta musono).^[12] La kutima ovodemetado konsistas el 3 al 6 ŝpinilformaj bluecverdecaj ovoj kun blanka kalkaĵo kovranta kio iĝas malpura laŭ la tempo. Ambaŭ gepatroj kovas la ovojn, eke post la demeto de la unua ovo kio kondukas al nesamtempa eloviĝo fare de la idoj. Tiuj estas senplumaj kaj kovrataj nur de iome da lanugo surkape. Dum kreskiĝo ili iĝas kovritaj el blanka lanugo. La idoj manĝas post enmeto de siaj kapoj ene de la gorĝo de la gepatroj.^[10]

Plenkreskuloj trapasas samtempan mudon de siaj flugoplumoj post la reprodukta sezono rezulte en la perdo de flugkapablo dum mallonga periodo. Kaze de ĝenado el ties ripozejoj dum tiu periodo, ili plonĝas enakven sube kaj klopodas eskapi subakve.^[10] Tiu fuĝa kutimo estas uzata ankaŭ de idoj el la nesto.^[13][14] Ili estas tre silentemaj escepte ĉeneste kie ili produktas gruntadon kaj krakadon kaj dusilaban ĉigi-ĉigi-ĉigi. Idoj estas bruemaj dum manĝopeto.^[10] Plenkreskuloj ripozas komunume sur arboj proksime aŭ super akvo.^[15]

Idoj, ĉefe tiuj pli ol duonkreskaj estas foje predataj de rabobirdoj kiaj la Blankstriovosta maraglo (Haliaetus leucoryphus).^[10] La longaj skapularaj plumoj estis iam popularaj por uzado en ornamaj ĉapeloj.^[16] Oni registris nombrajn parazitojn el plenkreskaj birdoj kiaj Schwartzitrema anhingi (trematodo),^[17] Petasiger nicolli,^[18] Mesorchis pendulus,^[19] kaj Echinorhynchotaenia tritesticulata (Cestodo: Dilepidedoj).^[20]

En kelkaj partoj de nordorienta Barato, sagobirdoj estis (aŭ estas) uzataj de tribanoj por kapti fiŝojn el riveroj.^[10] Oni ligas ringon ĉirkaŭ la kolon por eviti ke ili englutu la predon same kiel oni faras por kormorana fiŝkaptado en partoj de Sudorienta Azio.^[21]

Referencoj

El pato aguja asiático o pato aguja oriental (Anhinga melanogaster) es una especie de ave suliforme de la familia Anhingidae.^[2]​^[3]​ Es un ave acuática que habita en el África subsahariana, la India, el Sureste Asiático y Australia.

Descripción

El pato aguja asiático mide entre 85 y 95 cm de longitud. Su plumaje es de color variado según el individuo; generalmente las plumas son de color gris o marrón, aunque las hembras tienen un plumaje diferente al de los machos.

El pato aguja asiático se diferencia de los demás patos aguja por la franja blanca en el cuello. Las plumas exteriores son permeables, para reducir la flotabilidad y facilitar la inmersión. Las plumas interiores son impermeables y cumplen una función aislante. Para facilitar más la inmersión sus huesos tienen menos espacio para el aire en su interior que los de las demás aves. Las patas son palmeadas, debido a la adaptación al medio acuático. El cuello y la cabeza están diseñados para la alimentación. Las vértebras cervicales están adaptadas para la caza y forman una retorcedura en forma de Z o S.

Biología y comportamiento

El pato aguja asiático vive en selvas y bosques, cerca de ambientes acuáticos, normalmente cerca de la orilla de ríos y lagos. Se alimenta de peces y otros animales acuáticos. Para la caza emplea su pico, con el que arponea a sus presas. Normalmente nada con la cabeza y el cuello por encima de la línea del agua, mientras que el resto del cuerpo está sumergido. Al igual que los cormoranes, tras una inmersión deja secar sus plumas permeables con las alas extendidas, posado sobre una rama, cerca del agua.

En la época de reproducción el pato aguja asiático construye su nido con pequeñas ramas sobre los árboles en la orilla del agua, generalmente a unos 5 m por encima del nivel del agua. La hembra suele poner de 3 a 6 huevos.

Referencias

Anhinga melanogaster Anhinga generoko animalia da. Hegaztien barruko Anhingidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Anhinga
• Anhingidae

Käärmekaula (Anhinga melanogaster) on trooppisilla valtamerillä elävä lintulaji. Lajista tunnetaan neljä alalajia. Nimialalaji melanogaster elää eteläisessä Aasiassa Pakistanista ja Intiasta Filippiineille ja Indonesiaan, alalaji rufa Saharan etelänpuoleisessa Afrikassa ja Lähi-idässä, alalaji vulsini Madagaskarilla, ja alalaji novaehollandiae Uudessa-Guineassa ja Australiassa. Thomas Pennant kuvaili lajin holotyypin Ceylonista ja Jaavalta vuonna 1760.^[2]

Lähteet

Anhinga melanogaster

L‘Anhinga roux (Anhinga melanogaster ), parfois appelé Oiseau-serpent^[1], est une espèce d'oiseau aquatique de l'Asie du Sud et du Sud-Est, répandu du Népal jusqu'à l'île de Timor.

Piscivore, un peu semblable à un cormoran, il s'en distingue par son très long cou. On le voit souvent nager avec seulement la tête hors de l'eau.

Il pond entre 3 et 6 œufs dans un nid de brindilles construit dans un arbre.

Taxonomie

Membre de la famille des Anhingidae, l'Anhinga roux est étroitement apparenté à l'Anhinga d'Amérique (Anhinga anhinga) dont il se distingue par les plumes blanches sur les côtés de son cou, à l'Anhinga d'Afrique (Anhinga rufa) et à l'Anhinga d'Australie (Anhinga novaehollandiae).

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, 4 sous-espèces ont été décrites :

• Anhinga melanogaster melanogaster Pennant 1769
• Anhinga melanogaster novaehollandiae (Gould) 1847
• Anhinga melanogaster rufa (Daudin) 1802
• Anhinga melanogaster vulsini Bangs 1918

Photos

• 
• 
• Parc national de Keoladeo, Inde

• 

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

Notes et références

Pecuk-ular asia (bahasa Latin = Anhinga melanogaster) adalah spesies burung dari keluarga Anhingidae, dari genus Anhinga. Burung ini merupakan jenis burung pemakan ikan yang memiliki habitat di pada genangan air luas, danau, sungai besar. tersebar sampai ketinggian 1.400 m dpl.

Ciri-ciri

Pecuk-ular asia memiliki tubuh berukuran besar (84 cm). Burung air seperti pecuk dengan leher ramping dan sangat panjang. Kepala sempit kecil. Kepala dan leher coklat, ada setrip dagu putih sepanjang leher. Bulu bagian lain kehitaman, bulu penutup putih halus dengan pinggir hitam. Iris coklat, paruh coklat kekuningan, kaki keabu-abuan. Mampu menyelam dalam jangka waktu lama. Mampu mengurangi daya apung, yang tampak hanya kepala saja waktu berenang. Bulu menyerap air, mengepakkan sayap dan berlari di atas air saat akan terbang. Bertengger lama untuk mengeringkan bulu. Berkumpul dalam kelompok di atas pohon gundul. Bersarang dalam koloni bersama burung air lain. Sarang berupa tumpukan ranting pada pohon tinggi dekat pantai. Telur berwarna keputih-putihan, jumlah 2-4 butir. Berbiak bulan Desember-Maret, Maret-Juni.

Penyebaran

• India, Asia tenggara, Filipina, Sunda Besar.
• Sumatra, Kalimantan, Jawa, Bali, Sulawesi, Nusa Tenggara, Maluku, Papua.

Galeri

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Referensi

• http://bio.undip.ac.id/sbw/sp_daftar_indo.htm

Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

L'aninga asiatica (Anhinga melanogaster Pennant, 1769) anche detta aninga orientale, è un uccello appartenente alla famiglia Anhingidae.^[2]

Descrizione

È grande 85-97 cm, e ha un peso di 1-2 kg. Il dorso è scuro è il ventre è arancione-rossastro. Dietro all'occhio presenta una striscia bianca. Il becco giallo è molto appuntito.

Distribuzione e habitat

Vive nell'Asia meridionale e sud-orientale.^[1]

Note

Burung Pependang Timur ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Anhinga melanogaster.^[1]

Ciri-ciri

Burung Pependang Timur adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (Vertebrat), kelas : burung. Burung Pependang Timur adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Pependang Timur tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Pependang Timur membiak dengan bertelur. Telur Burung Pependang Timur bercengkerang keras.

Habitat

Perlindungan

Burung Pependang Timur merupakan burung yang dilindungi di bawah Akta Perlindungan Hidupan Liar Malaysia. ^[2]

Rujukan

Pautan luar

• Carian di Google.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De Indische slangenhalsvogel (Anhinga melanogaster) is een vogel uit de orde van de Suliformes en de familie van de slangenhalsvogels. Het is een visetende vogel van zoet en brak water.

Beschrijving

De Indische slangenhalsvogel is 91 cm lang en 1 tot 2 kg zwaar. Slangehalsvogels lijken op aalscholvers maar ze verschillen daarvan door hun smalle scherpe snavel, een lange, reigerachtige nek, een ander verenkleed en een langere staart. Het mannetje van de Indische slangenhalsvogel is een donker gekleurde vogel met een kastanje kleurige nek waardoor in de lengte een witte streep loopt die eindigt in een witte vlek rond het oog. Onvolwassen vogels en het vrouwtje zijn meer grijs gekleurd en hebben een witte borst en buik.^[2]

In de vorige eeuw werden de Afrikaanse slangenhalsvogel (A. rufa) en de Australische slangenhalsvogel (A. novaehollandiae) nog als ondersoorten beschouw van deze Indische slangenhalsvogel.

Verspreiding en leefgebied

De Indische slangenhalsvogel leeft in het Indische subcontinent, Zuidoost-Azië en Nieuw-Guinea. De vogels leven in de buurt van zoet en brak water, moerasgebieden en meren. Zij zitten graag op in het water gevallen boomstammen.

Status

De Indische slangenhalsvogel heeft een groot verspreidingsgebied. Bijna overal, behalve in beschermde gebieden, neemt de vogel in aantal af door habitatvernietiging, watervervuiling, jacht en het verzamelen van eieren en nestjongen. De grootte van de populatie wordt geschat 33.000 individuen. Het tempo van achteruitgang ligt boven de 30% in tien jaar (3,5% per jaar). Daarom staat deze slangenhalsvogel als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Skjeggslangehals (Anhinga melanogaster) er en fugl i gruppen slangehalser. Den finnes på tropiske områder i Sør- og Sørøst-Asia.

Skjeggslangehalsen er hovedsakelig svart, med hvite striper nedover ryggen. Halsen er lang og brun. Nebbet er gult.

Eksterne lenker

• (en) Orientslangehals – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Orientslangehals i Encyclopedia of Life
• (en) Orientslangehals i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Orientslangehals hos Fossilworks
• (en) Orientslangehals hos NCBI
• (en) Orientslangehals hos ITIS
• (en) Kategori:Anhinga melanogaster – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Anhinga melanogaster – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Anhinga melanogaster – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Wężówka indyjska (Anhinga melanogaster) – gatunek dużego ptaka z rodziny wężówek. Występuje w Azji Południowo-Wschodniej, od Pakistanu przez subkontynent indyjski i Półwysep Indochiński po wyspy Indonezji; bliski zagrożenia wyginięciem.

Systematyka gatunku na przestrzeni lat była sporna. Wężówkę indyjską uznawano za jeden gatunek wraz z wężówkami: afrykańską (A. rufa) i australijską (A. novaehollandiae). We współczesnym ujęciu IOC jest to jeden monotypowy gatunek. Jego zasięg obejmuje subkontynent indyjski, Półwysep Indochiński i wyspy Indonezji. Z północnych Indii znane są szczątki kopalne nieokreślonej wężówki, być może nowego gatunku, sprzed 2,6 mln lat; w miejscu ich znalezienia współcześnie występują tylko wężówki indyjskie.

Upierzenie wężówek indyjskich jest w większości czarne, wyróżniają się obecne na grzbiecie i skrzydłach podłużne pasy oraz plamy barwy srebrzystoszarej. Głowa wraz z szyją mają barwę czekoladowobrązową. Z resztą upierzenia kontrastuje biała broda, gardło i wąska linia ciągnąca się od tyłu oka do boku szyi. Spód ciała czarny, połyskliwy. Na części skrzydła rosną ozdobne, wydłużone pióra o lancetowanym kształcie. Dymorfizm płciowy w upierzeniu mało widoczny. Długość ciała wynosi 85–97 cm, masa ciała – 1058–1815 g, a rozpiętość skrzydeł – 114–128 cm.

Wężówki indyjskie zamieszkują różnorodne środowiska wodne, przeważnie wody słodkie stojące, lecz spotykane są również na alkalicznych jeziorach czy słonych morskich lagunach. Występują także w bliskości człowieka, na przykład na polach ryżowych i terenach rybackich. Żywią się głównie rybami, zjadają również inne wodne kręgowce i bezkręgowce. Pora lęgowa zależna jest od miejsca występowania. Wężówki indyjskie gniazdują kolonijnie, również z ptakami innych gatunków. Gniazdo ma formę platformy zbudowanej z patyków. Zniesienie liczy od 3 do 6 jaj, zazwyczaj 4. Wysiadywanie trwa 26–30 dni. Pisklę opuszcza gniazdo po 7 tygodniach. Wężówka indyjska ma status gatunku bliskiego zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994. W wielu krajach nastąpił spadek jej liczebności oraz redukcja zasięgu.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Thomas Pennant w 1769 roku. Holotyp pochodził z Cejlonu lub Jawy. Opis zawierał informacje o miejscu występowania, zwyczajach oraz upierzeniu wężówek indyjskich. Dołączona była do niego czarno-biała rycina. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Anhinga melanogaster^[3]. Jest ona obecnie (2018) akceptowana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny^[4]. IOC i autorzy HBW Alive (w papierowym wydaniu z 2009 roku zastosowano inną klasyfikację^[5]) uznają wężówkę indyjską za gatunek monotypowy^[4][6].

Dawniej wężówka indyjska bywała uznawana za jeden gatunek z wężówkami: afrykańską (A. rufa) i australijską (A. novaehollandiae)^[6]. Klasyfikację taką zastosowano na przykład w Handbook of the birds of Europe, the Middle East and North Africa (1994)^[7] czy Check-list of birds of the world (1979)^[8]. Wężówki indyjskie wyróżniają się na tle innych przedstawicieli Anhinga brakiem wyraźnego dymorfizmu płciowego oraz odmiennością szczegółów ubarwienia^[9]. W 2005 roku Kennedy et al. opublikowali wyniki badania nad filogenetyką wężówek, kormoranów i głuptaków oparte o sekwencjonowanie mtDNA. Uwzględnili trzy pozostałe wężówki, nie biorąc jednak pod uwagę wężówki indyjskiej. Uzyskane przez nich wyniki wskazywały na odrębność gatunkową wężówek: amerykańskiej (A. anhinga), afrykańskiej i australijskiej^[10]. Skłoniło to Christidisa i Bolesa (2008) do uznania wężówki indyjskiej za również odrębny gatunek^[11].

W 2017 roku opisano skamieniałości wężówki sprzed około 2,6 mln lat (późny pliocen) z pasma Siwalik w północnych Indiach. Współcześnie w tym regionie występują jedynie wężówki indyjskie. Najprawdopodobniej odnalezione szczątki należały do przedstawiciela odrębnego gatunku. Skamieniałości nieokreślonej wężówki odkryto również w Pakistanie^[12], współcześnie zamieszkałym tylko przez wężówki indyjskie^[4].

Morfologia i anatomia

Długość ciała wynosi 85–97 cm, masa ciała 1058–1815 g. Rozpiętość skrzydeł 114–128 cm^[6]. W terenie wężówka indyjska przypomina kształtem ciała kormorany. Jest to czarny ptak z dłuższą od kormorana szyją, przywodzącą na myśl węża. Na wąskiej głowie osadzony jest dziób o kształcie sztyletu^[13]. U wężówki indyjskiej opisano strukturę zwaną „Donitz’s bridge” („mostkiem Donitza”), usytuowaną – podobnie jak u innych wężówek – na 9. kręgu szyjnym^[14]. Usztywnia ona szyję, bowiem u wężówki amerykańskiej pozbawionej tej struktury szyja wygina się najmocniej^[15].

Upierzenie w większości czarne, na grzbiecie i skrzydłach występują podłużne pasy i plamy barwy srebrzystoszarej. Głowa i szyja mają barwę czekoladowobrązową. Wyróżnia się biała broda, gardło i wąska linia ciągnąca się od tyłu oka do boku szyi. Spód ciała czarny, połyskliwy^[13]. Występuje nieznaczny dymorfizm płciowy; samice mają bardziej matowe upierzenie przodu i boku głowy, zaś na grzbiecie czerń piór przechodzi w głęboki brąz^[9]. Część barkówek^[16][17] oraz pokryw skrzydłowych górnych przybiera formę ozdobnych, lancetowatych lub podobnych do wstęgi piór. Biegnie przez nie jaskrawy jasnoszary pas o szerokości 10–15 mm. Występuje u ptaków obojga płci^[9]. Długi, sztywny i wachlarzowaty^[13] ogon składa się z 12 sterówek^[18].

Tęczówka żółta^[9][17][18] (matowa w sezonie spoczynkowym, jaskrawa – w lęgowym^[9]). W 1880 roku Legge odnotował sprzeczną informację, jakoby tęczówka miała być perłowa^[16], co przytoczył później m.in. Oates^[17]. Według Pennanta wężówki indyjskie cechuje przeszywające spojrzenie^[3]. Dziób w sezonie lęgowym jaskrawożółty, w sezonie spoczynkowym bardziej matowy^[9]. Można natrafić na odmienne opisy, przykładowo Ripley (1979) dziób opisał jako ciemnobrązowy z żółtawą żuchwą i czarnym zakończeniem^[13]. Język zachował się w formie szczątkowej^[19]. Skok i palce w okresie lęgowym przybierają barwę od jasnożółtej po ciemnoszarą (błona pławna bardziej żółta), poza nim – od jasnokremowej po szarożółtą^[9].

Osobniki młodociane z wierzchu mają upierzenie ciemnobrązowe, głowa i szyja są u nich jasne (białawe), płaszcz pokrywają wąskie, matowe, rdzawe i srebrzystoszare pasy^[13]. Te ostatnie odróżnia jednak od postaci „dorosłej” żółtawy nalot^[17][18], opisywany również jako płowe obrzeżenie^[16][20]. Pasek na szyi słabo zaznaczony^[20]. Spód ciała brązowy. Ogoń z jasnym zwieńczeniem^[13], którego brak u ptaków dorosłych^[9].

Wymiary szczegółowe (podane w mm) dla osobników z Azji Południowo-Wschodniej przedstawia poniższa tabela^[9].

Płeć n Długość skrzydła Długość ogona Długość górnej
krawędzi dzioba Długość skoku Samce 18 328–364 215–258 77,0–92,0 34,0–47,5 Samice 8 340–360 218–245 67,8–79,4 39,8–45,0

Zasięg występowania

BirdLife International szacuje zasięg występowania na 19,4 mln km²^[21]. Rozciąga się od Pakistanu (głównie doliny Indusu) przez Indie^[6], Nepal^[20][21] i Sri Lankę na wschód po Azję Południowo-Wschodnią^[6] (za wyjątkiem Półwyspu Malajskiego^[9]) – Bangladesz, Mjanmę, Tajlandię, Laos, Wietnam, Kambodżę^[21]. Poza kontynentem zasięg obejmuje Wielkie Wyspy Sundajskie, Filipiny, Celebes, Sumbawę (zachodnie Małe Wyspy Sundajskie)^[6][9] i być może Timor^[9] (według BirdLife International nieliczny i osiadły na Timorze Wschodnim)^[21].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia wężówek indyjskich są w większości płytkie wody stojące w interiorze, w tym słodkowodne lub alkaliczne jeziora^[5], wiejskie stawy^[13], powoli płynące rzeki, mokradła i rezerwuary. Rzadziej spotykane są w estuariach, przesmykach łączących wody morskie z nadbrzeżnymi zbiornikami czy na wybrzeżach namorzynowych i w lagunach^[5]. Podczas żerowania odwiedzają pola ryżowe^[22]. W środowisku ich życia niezbędne są porozrzucane drzewa, obrzeża lasów lub wysepki z gęstą roślinnością^[5]. Zasiedlane zbiorniki wodne muszą być wolne od zanieczyszczeń, średniej wielkości lub duże oraz wystarczająco głębokie, by umożliwić nurkowanie^[22]. W Nepalu odnotowywane były na wysokości 75–300 m n.p.m.^[20], w Tajlandii do 800 m n.p.m.^[23] We wschodnich Indiach w Himalajach występują od 300 m n.p.m.^[13]

Wężówki indyjskie widywane są pojedynczo, w parach, niekiedy w większych grupach^[20][13]. Są mniej stadne od współwystępujących kormoranów, prócz tego w odróżnieniu do nich nie stosują kooperacji podczas polowania^[13]. Wiele czasu spędzają, susząc skrzydła, przy czym rozkładają je jak kormorany^[20]. Pielęgnację upierzenia rozpoczynają od szyi, następnie układając pióra grzbietu, skrzydeł, piersi, boków, na końcu ogona. Poszczególne czynności przerywają sięgając do gruczołu kuprowego^[24]. Zaobserwowano żerowanie zarówno przed 7 rano oraz w godzinach 10–12 i 13:30–16, jak i wczesnym rankiem i późnym popołudniem^[22]. Inny badacz widywał pierwsze wężówki indyjskie na żerowiskach 30–40 minut przed wschodem słońca. Po obudzeniu się od razu opuszczały miejsce wspólnego spoczynku i udawały się na żer, który kończył się 5–15 minut przed zachodem słońca. Szczyt aktywności przypadał na okres przed i po południu^[24].

Pływające wężówki indyjskie mają zanurzone ciało, zaś głowa i szyja unoszą się na wodą, przywodząc na myśl węża^{[13][17][16][24]}. Korzystają z nóg jako siły napędowej, skrzydła trzymają na wpół złożone. Przed zanurkowaniem nie podrywają się do góry jak kormorany czy perkozy. Płynąc za zdobyczą pod wodą na zmianę prostują i zginają szyję^[13]. Podczas jednego z badań zaobserwowano wężówki nurkujące na 35,5–59,0 s (średnio blisko 49 s)^[24]. Mogą żerować na jednym obszarze z kormoranami skromnymi (Microcarbo niger) i indyjskimi (Phalacrocorax fuscicollis)^[22].

Potrafią szybować^[13][24][16]; zdaniem Ali i Ripleya czynią to wyłącznie dla rozrywki. Choć poderwanie się do lotu sprawia im trudność^[13], latają sprawnie, z szybkimi uderzeniami skrzydeł^[13][16], rozłożonym na kształt wachlarza ogonem i wyciągniętą szyją z widocznym zgięciem^[13]. Mogą również, zamiast podrywać się do lotu, wślizgnąć się w powietrze z drzewa, krzewu lub skarpy^[24].

Poza porą lęgową wężówki indyjskie rzadko się odzywają. Wydają z siebie głośne, dwusylabowe czigi, czigi, czigi... podobne do gdakania perlic oraz różnorodne chrząknięcia i chrypliwe dźwięki^[13].

Pożywienie

Głównym pożywieniem wężówek indyjskich są ryby^[13][6], niektórzy ornitolodzy XIX i XX wieku przedstawiali je jako jedyny pokarm^[25]. Prócz nich ptaki te łapią płazy, wodne węże, słodkowodne żółwie i bezkręgowce wodne^[6]. Zdobycz mogą nabijać na jedną z części dzioba^[13][17] lub łapać^[17]. Ich zdobycz może wydawać się pozornie zbyt duża dla ptaka o tak smukłym dziobie i szyi^[13]. Na mokradłach Kuttanad (Kerala) wężówki pożywiały się rybami długimi na 2,4–25,4 cm (średnio 7,53±2,89 cm). Najmniejszymi były brzanki pręgopłetwe (Puntius vittatus), największymi – długowąsy azjatyckie (Heteropneustes fossilis). Najczęstszymi zdobyczami wężówek indyjskich były między innymi ryby z rodzajów Stolephorus, Puntius, Parambassis^[22]. W Sundarbanach odnotowano odsetek ryb w diecie rzędu 81,2%, resztę stanowiły wodne bezkręgowce (owady i skorupiaki, najmniej liczniej reprezentowane wśród zdobyczy), węże (zaskroniec rybożer, Xenochrophis piscator i mieliznówka tęczowa, Enhydris enhydris) i płazy Rana. Spożywane ryby miały długość 50–150 mm. Dzienne spożycie pokarmu oszacowano na 250 g^[25].

Lęgi

Zależnie od miejsca występowania, lęgi wężówek indyjskich mogą odbywać się sezonowo lub przez cały rok^[6]. W zachodnim Pakistanie i północnych Indiach okres lęgowy trwa od czerwca/lipca do grudnia^[13], w Mjanmie – od lipca do sierpnia^[17], w Nepalu – od maja do sierpnia^[26], w południowych Indiach – od listopada do lutego, na Cejlonie – od stycznia do marca^[13], na Filipinach – od czerwca do sierpnia^[27]. Na Sumatrze podczas drugiego w historii stwierdzenia lęgów obserwowano aktywność lęgową w kwietniu^[28]. W Muzeum Brytyjskim przechowywano dwa jaja z Borneo pozyskane w połowie listopada^[29]. Na Jawie zniesienia stwierdzano od grudnia do czerwca^[30].

Wężówki indyjskie zwykle gniazdują kolonijnie, często w wielogatunkowych czapliskach^[13] z kormoranami (m.in. skromnymi^[31]), czaplami^[27] (w tym siodłatymi, Ardeola grayi^[31]; siwymi, A. cinerea; siwymi, A. alba; nadobnymi, Egretta garzetta; czarnonogimi, E. intermedia; ślepowronami (Nycticorax nycticorax)^[32]), bocianowymi^[6] (m.in. kleszczakami azjatyckimi, Anastomus oscitans) czy ibisami siwopiórymi (Threskiornis melanocephalus)^[33][32]. Gniazda umieszczone są na drzewach rosnących tuż nad wodą lub w wodzie^[13], między innymi Acacia nilotica^[31] i A. mangum^[34], Eucalyptus tereticornis^[31] (roślinie obcej, sadzonej w plantacjach i wzdłuż alei^[35]), czapetce kuminowej (Syzygium cumini)^[36], albicji saman (Albizia saman)^[24], Mallotus muticus^[28], Artocarpus hirsutus, kauczukowcu brazylijskim (Hevea brasiliensis), figowcu bengalskim (Ficus benghalensis)^[34]. Gniazdo ma formę platformy z gałęzi^[13] z zagłębieniem pośrodku^[36]. Gniazda w trzech badanych lokacjach umieszczone były 6,25–14,7 m^[31], 25 m^[24], 12,1–34,4 m^[34] i 5–9 m nad podłożem^[36]. Mogą być ulokowane bardzo blisko siebie, niemal dotykając się^[13][36]. Budowa zajmuje kilka dni (dwa źródła podają wartość 3^[24] i 5,33±1,65 dni^[31]).

Zniesienie liczy 3–6 jaj^[13], w Indiach przeważnie 4^[37]. Skorupka jest niebieskawozielona, z podobnym do kredy pokryciem^[13]. Pokrycie to może zostać usunięte manualnie, podczas wysiadywania jest wycierane przez ptaki^[16], a sama skorupka pokrywa się plamami brudu. Wymiary średnie dla 80 indyjskich jaj z kolekcji Bakera: 52,9 na 33,5 mm^[13], dla 3 jaj z zachodniej Jawy: 51,1 na 33,4 mm („znacząco mniejsze”, niż ze wschodniej Jawy)^[38]. Inkubacja jaj trwa 26–30 dni^[28] (27–30^[24]).

Klucie u wężówek indyjskich jest niesynchroniczne^[13]. Podobnie jak w wysiadywaniu, w opiece nad młodymi biorą udział oboje rodzice^[13][24][31]. Pisklęta klują się nagie, po około tygodniu porasta je biały puch^[24]. Odróżnia je to od wężówek australijskich i afrykańskich o barwnym puchu^[37]. Resztki puchu pozostają na ciele młodego nawet po wyrośnięciu lotek i sterówek^[13]. Rodzice karmią pisklęta przez zwracanie pokarmu. Młode żebrzą, rozciągając szyję, kołysząc i trzepiąc nią oraz łaskocząc gardło rodzica. Dorosły osobnik otwiera wówczas dziób pozwalając młodemu włożyć sobie głowę do gardła, co najpewniej wywołuje odruch wymiotny. Pojedyncze karmienie trwa kilka sekund. Wężówki indyjskie noszą młodym również wodę, którą z dzioba wlewają im do gardeł. Jako że gniazda wężówek indyjskich bywają umieszczane w bezpośredniej bliskości, pisklętom zdarza się żebrać o pokarm u wężówek z gniazda obok. Takie zachowanie obcego młodego skutkuje agresją ze strony dorosłego osobnika^[36]. Młode otrzymują ryby (długości 4–8 cm^[31]) i wodne skorupiaki^[22]. Prosząc o pokarm zachowują się bardzo głośno^[24][13]. Spędzają w gnieździe około 7 tygodni^[28]. Zaniepokojone pisklęta zwracają pokarm, niekiedy same wypadają z gniazda^[13].

Sukces lęgowy badany w kilku miejscach wynosił 40,28%, 59,71% i 85,62% (mokradła Kuttanad, 2009, 2010 i 2011)^[34], 61% (Park Narodowy Gir)^[36], 82,6% (Yamuna Biodiversity Park)^[31].

Status i zagrożenia

IUCN uznaje wężówkę indyjską za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 roku (stan w 2018). Wcześniej, w 1988 roku, otrzymała klasyfikację gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern)^[21]. W kilku państwach, w których prowadzone są osobne Czerwone Listy, wężówce indyjskiej nadano lokalny status zagrożenia: NT w Nepalu (2016)^[39], LC w Sri Lance^[40], NT w Bangladeszu (2014; wcześniej w 2000: VU)^[41], EN w Tajlandii (2005)^[23], VU na Filipinach (2004; wcześniej, w 1999: LC)^[42].

Według szacunków BirdLife International (2018) populacja wężówek indyjskich liczy około 30 tys. osobników. Zagrożeniem dla tych ptaków jest niszczenie środowiska ich życia (zarówno żerowisk, jak i drzew do gniazdowania), zanieczyszczenia, niepokojenie, odłów i zbieranie jaj. Wężówki indyjskie występują w licznych obszarach chronionych^[21], są nimi między innymi: Park Narodowy Berbak^[28] (Indonezja), Park Narodowy Bardia, Park Narodowy Ćitwan (Nepal)^[39], Park Narodowy Boondala (Sri Lanka)^[43], Vemband-Kole (mokradła objęte konwencją ramsarską)^[44], Park Narodowy Gir^[36], Park Narodowy Bhitarkanika^[32] (Indie)^[36], Rezerwat Biosfery Tonlé Sap (na jeziorze Tonle Sap w Kambodży). W Rezerwacie Biosfery Tonlé Sap w 2002 roku zatrudniono byłych kolekcjonerów jaj jako strażników kolonii ptaków. W rezultacie liczba gniazd wężówki indyjskiej wzrosła tam z 241 w 2002 roku do 6 tysięcy w roku 2011, podwajając ówczesną światową liczebność populacji^[21].

Zasięg i liczebność wężówek indyjskich w niektórych państwach uległy zmianom. W Mjanmie z szeroko rozpowszechnionego gatunku wężówka indyjska stała się gatunkiem rzadkim. Podobnie w Tajlandii: ten dawniej pospolity ptak stał się bardzo rzadki, być może już nie gniazdujący. Wzrost liczby obserwacji w Tajlandii może wynikać ze zwiększonych wysiłków na rzecz ochrony ptaków w Kambodży. W Laosie wężówki indyjskie były niegdyś pospolite, w czasach współczesnych notuje się pojedyncze stwierdzenia^[21]. W Wietnamie wężówki pod koniec lat 90. XX wieku doświadczały znaczącego spadku liczebności^[45], w drugiej dekadzie XXI wieku niemal wymarły. Na Półwyspie Malajskim współcześnie jedynie zalatują, być może dawniej były osiadłe^[21].

Przypisy

Anhinga tmavobruchá (Anhinga melanogaster) je druh vtáka z čeľade anhingovité.

Charakteristika

Podobá sa na kormorána, zvyčajne pláva tak, že jej nad hladinu vyčnieva iba krk, zvyšok tela je celkom ponorený vo vode. Vďaka špeciálne tvarovaným stavcom má krk esovitý tvar, ktorý dokáže vystrieť neuveriteľnou rýchlosťou. Anhinge to umožňuje bleskurýchle vymrštiť hlavu s tenkým končistým zobákom za korisťou. Anhingy hniezdia na kríkoch a stromoch, spravidla vo výške okolo 5 metrov.

Súhrnné informácie

• Dĺžka: 85-97 cm
• Hmotnosť: 1-2 kg
• Operenie: Pohlavia sa líšia
• Výskyt: Afrika (južne od Sahary), južná a juhovýchodná Ázia, Austrália, Nová Guinea
• Migrácia: Čiastočne sťahovavý
• Status: Menej ohrozený
• Biotopy výskytu: Tropické lesy, stojaté vody, tečúce vody

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Anhinga tmavobruchá
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Anhinga tmavobruchá

Indisk ormhalsfågel^[2] (Anhinga melanogaster) är en fågel i familjen ormhalsfåglar inom ordningen sulfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Fågeln förekommer från Indien till Sydostasien, Malaysia och Filippinerna.^[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Status

IUCN kategoriserar arten som nära hotad.^[1]

Bilder

• 
• 

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Anhinga melanogaster Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör indisk ormhalsfågel.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Anhinga melanogaster.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Yılanboyun (Anhinga melanogaster), yılanboyungiller (Anhingidae) familyasından, tropikal güney Asya ve güneydoğu Asya'nın bir su kuşu türüdür.

Karabatak gibi çok uzun bir boyna sahiptirler. Balık yiyicidirler. Amerikalı yılanboyunlarından, en rahat şekilde beyaz yanal boyun çizgisi ile ayrılır. Bir ağaçta delerek yuvasını inşa eder ve 3-6 yumurta bırakır.

Yılanboyun, yılanboyungiller (Anhingidae) familyasının bir üyesidir ve Amerikalı (Anhinga anhinga), Afrikalı (Anhinga rufa) ve Avustralyalı (Anhinga novaehollandiae) yılanboyunlarla yakın akrabadır.

Dış bağlantılar

Pelikansılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Điên điển phương Đông, tên khoa học Anhinga melanogaster, là một loài chim trong họ Anhingidae.^[4] Đây là một loài chim nước của vùng nhiệt đới Nam Á và Đông Nam Á. Chúng có cái cổ dài và thon với mỏ thẳng, nhọn và giống như chim cốc, chúng săn cá trong khi cơ thể nó chìm trong nước. Chúng đâm con cá dưới nước, đưa cá lên trên bề mặt, quăng và tung hứng nó trước khi nuốt đầu cá trước. Cơ thể vẫn chìm trong nước khi nó bơi, và cái cổ mảnh khảnh chỉ có thể nhìn thấy trên mặt nước. Giống như chim cốc, chúng có bộ lông ướt và nó thường được tìm thấy nằm trên một tảng đá hoặc cành cây với đôi cánh được giữ mở để khô.

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 
• 

Liên kết ngoài

Wikispecies có thông tin sinh học về Điên điển phương Đông

• Bản mẫu:Wikispecies-inlineAnhinga melanogaster

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Олушеобразные

Семейство: Змеешейковые (Anhingidae Reichenbach, 1849)

Род: Змеешейки

Вид: Индийская змеешейка

Близки к уязвимому положению
IUCN 3.1 Near Threatened: 22696712

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Индийская_змеешейка&oldid=97260896