Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Les tolines, toliñes o llofinos, (Delphinidae), son mamíferos marinos. Moren aproximaos la costa ya interactúen col ser humanu. Como otros cetáceos, les toliñes empleguen soníos pa comunicase, orientase y algamar les preses. Pa elles ye perimportante la ecollocalización.
Miden ente 2 y 9 metros de llargo, col cuerpu fusiforme (en forma de fusu) la tiesta grande, el focicu allargáu y un sólu espiráculu na parte superior de la tiesta. L'espiráculu ye'l furacu respiratoriu que tienen munchos animales marinos pa tener contautu col aire y el so sistema respiratoriu internu.
En delles zones del dominiu llingüísticu, principalmente nel sur, tamién recibe'l nome de golfín.
Les tolines, toliñes o llofinos, (Delphinidae), son mamíferos marinos. Moren aproximaos la costa ya interactúen col ser humanu. Como otros cetáceos, les toliñes empleguen soníos pa comunicase, orientase y algamar les preses. Pa elles ye perimportante la ecollocalización.
Miden ente 2 y 9 metros de llargo, col cuerpu fusiforme (en forma de fusu) la tiesta grande, el focicu allargáu y un sólu espiráculu na parte superior de la tiesta. L'espiráculu ye'l furacu respiratoriu que tienen munchos animales marinos pa tener contautu col aire y el so sistema respiratoriu internu.
Delfinlər (lat. Delphinidae) — balinakimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi. Əsasən balıq, molyusk və xərçəngkimilərlə qidalanır.
Delfinlər cəld və sürətlə üzürlər. Onlar inkişaf etmiş səs siqnalizasiyasına və bu siqnalları qəbul etmə sistemlərinə malikdir. Diri bala doğurlar. Hamiləlik müddəti 10–18 ay arasında dəyişir. Dışı delfin adətən uzunluğu 50-60 sm olan bir bala doğur və balasının qayğısına həssaslıqla qalır. Delfinlər gec böyüyürlər. Onlar 20-30 ilə qədər yaşayırlar.
Delfinlər doğum anından etibarən balalarının qayğısına qalırlar. Doğuşdan əvvəl delfinin hərəkətləri yavaşıyır. Buna görə də digər dişi delfinlər doğuş zamanı ona kömək edirlər. Doğuşdan əvvəl ana delfini təhlükələrdən qorumaq üçün onun hər iki tərəfində üzür, bala dünyaya gəldikdə isə suyun üstünə çıxmasını və nəfəs almasını təmin edirlər. İlk iki həftə bala anasının yanından ayrılmır. Qısa bir müddət sonra isə üzməyi öyrənir və yavaş-yavaş anasından uzaqlaşmağa başlayır. Amma dişi delfin balanın sürətli və çevik hərəkətləri ilə ayaqlaşıb onu lazımınca qoruya bilmədiyi üçün digər dişi delfin köməyə gəlir və balanı mükəmməl bir şəkildə qoruyur. Delfinlər köpək balıqlarından xilas olmaq üçün dəstələr halında hərəkətə keçirlər. Onlardan biri və ya ikisi köpək balığının diqqətini cəlb etmək üçün kənardan üzür. Köpək balığı bu tələni izləmək üçün qayıdarkən digər delfinlər əks istiqamətdə hərəkət edir və güclü hücuma keçirlər. Biri digərinin arxasından sürətlə hücum edərək burunları ilə köpək balığının yanlarına vururlar. Bu, köpək balıqlarından qorunmaq üçün olduqca effektiv üsuldur, hətta bəzən bu yolla delfinlərin köpək balıqlarını öldürdükləri də olur.
Delfinlər üçün nəfəs almaq insanlarda və ya digər quruda yaşayan məməlilərdə olduğu kimi bir refleks deyil, iradəli hərəkətdir.[1]
Yəni insan necə yeriməyə qərar verirsə, delfinlər də nəfəs almağa qərar verir. Bu, heyvanın suda yatarkən boğularaq ölməməsi üçün görülmüş tədbirdir. Delfin yatdıqda beyninin sağ və sol yarımkürələrini təqribən on beş dəqiqə fasilə ilə işlədir. Bir yarımkürə yatarkən, digər yarımkürə nəzarət edərək heyvanın suyun səthinə çıxmasını təmin edir.
Delfinlər balıqlar kimi su içində nəfəs alıb-verə bilmirlər. Bu səbəbdən nəfəs almaq üçün nizamlı şəkildə suyun səthinə çıxırlar. Başlarının üstündə hava alıb-vermələrini təmin edən bir dəlik var. Delfinlərin orqanizmi o qədər mükəmməl quruluşa malikdir ki, heyvan suya baş vurduqda bu dəlik qapaqla avtomatik bağlanır və bununla da içəri su keçməsinin qarşısı alınır. Su səthinə çıxdıqda isə qapaq yenə avtomatik açılır. Delfinlərin ağızlarındakı dimdiyə bənzər çıxıntı isə sudakı hərəkətlərini asanlaşdıran başqa bir xüsusiyyətdir. Heyvan bu quruluşu sayəsində suyu daha yaxşı yarır və daha az enerji sərf edərək daha sürətlə üzür. Müasir gəmilərin burunlarında da delfinlərin ağzına bənzər çıxıntı var. Bu hidrodinamik quruluş gəmilərin sürətini də eynilə delfinlərinki kimi artırır.
Bundan başqa, delfinlər elm adamlarını təəccübləndirəcək qədər sürətlə üzürlər. Delfinlərin bədənlərinin ətrafından suyun axması qüsursuz şəkildə baş verir. Bunun səbəbi delfinin dərisi üzərində aparılan tədqiqatlar nəticəsində tapılmışdır. Delfinin dərisi üç qatdan ibarətdir. Xarici qat incədir və çox elastikdir; daxili təbəqə qalındır, plastik tüklü fırçaya bənzəyən elastik çubuqlardan ibarətdir. Ortadakı qat isə süngərəbənzər maddədəndir. Beləliklə, çox sürətlə üzən delfinə dəyən sudan girdab əmələ gəlməyə başladıqda xarici dəri qatı bu girdabın səbəb olduğu yüksək təzyiqi daxili qatlara ötürür və daxili qatlar bu yüksək təzyiqi aradan qaldırırlar. Əmələ gələn girdab beləliklə böyüməyə başlamadan itir.
Alimlər tərəfindən müəyyən edilib ki, delfinlərin bir-biri ilə ünsiyyət qurması üçün 14000-ə qədər səs siqnalı "lüğət ehtiyatları" vardır. Yarasalar kimi, delfinlər də şaqqıltılı səslər və ya ucadan qırıq-qırıq fit səsinə oxşar ultra səslər buraxır və balıqlara toxunub qayıdan bu səsləri tutmaqla ovlarını tapırlar. Delfinlərin bu cür səmtbilmə qabiliyyətinin çox yaxşı inkişaf etdiyini bir çox təcrübələr sübut etmişdir.
Delfinlərdən birinə bədbəxtlik üz verdikdə sürüdəki başqa delfinlər onun həyəcan siqnallarını eşidən kimi köməyə gəlir.
Delfin suda balalayır və yeni doğulmuş bala suda üzə bilir. Delfin öz balasını suda əmizdirir, onun südü çox qatı və yağlı olur.
Vikianbarda Delfinlər ilə əlaqəli mediafayllar var.
Delfinlər (lat. Delphinidae) — balinakimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi. Əsasən balıq, molyusk və xərçəngkimilərlə qidalanır.
Delfinlər cəld və sürətlə üzürlər. Onlar inkişaf etmiş səs siqnalizasiyasına və bu siqnalları qəbul etmə sistemlərinə malikdir. Diri bala doğurlar. Hamiləlik müddəti 10–18 ay arasında dəyişir. Dışı delfin adətən uzunluğu 50-60 sm olan bir bala doğur və balasının qayğısına həssaslıqla qalır. Delfinlər gec böyüyürlər. Onlar 20-30 ilə qədər yaşayırlar.
Delfinlər doğum anından etibarən balalarının qayğısına qalırlar. Doğuşdan əvvəl delfinin hərəkətləri yavaşıyır. Buna görə də digər dişi delfinlər doğuş zamanı ona kömək edirlər. Doğuşdan əvvəl ana delfini təhlükələrdən qorumaq üçün onun hər iki tərəfində üzür, bala dünyaya gəldikdə isə suyun üstünə çıxmasını və nəfəs almasını təmin edirlər. İlk iki həftə bala anasının yanından ayrılmır. Qısa bir müddət sonra isə üzməyi öyrənir və yavaş-yavaş anasından uzaqlaşmağa başlayır. Amma dişi delfin balanın sürətli və çevik hərəkətləri ilə ayaqlaşıb onu lazımınca qoruya bilmədiyi üçün digər dişi delfin köməyə gəlir və balanı mükəmməl bir şəkildə qoruyur. Delfinlər köpək balıqlarından xilas olmaq üçün dəstələr halında hərəkətə keçirlər. Onlardan biri və ya ikisi köpək balığının diqqətini cəlb etmək üçün kənardan üzür. Köpək balığı bu tələni izləmək üçün qayıdarkən digər delfinlər əks istiqamətdə hərəkət edir və güclü hücuma keçirlər. Biri digərinin arxasından sürətlə hücum edərək burunları ilə köpək balığının yanlarına vururlar. Bu, köpək balıqlarından qorunmaq üçün olduqca effektiv üsuldur, hətta bəzən bu yolla delfinlərin köpək balıqlarını öldürdükləri də olur.
Delphinidae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged, ennañ delfined, ar skoazog pe ar falsskoazog.
Delphinidae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged, ennañ delfined, ar skoazog pe ar falsskoazog.
Els delfínids (Delphinidae) són una família de cetacis odontocets. Aquests mamífers aquàtics estan relacionats amb les balenes i marsopes. Viuen arreu del món, majoritàriament als mars soms de la plataforma continental. Solen viure en mar obert, a diferència dels dofins de riu, tot i que algunes espècies com ara el cap d'olla de l'Irauadi viuen en zones costaneres o en rius.
Delfínovití (Delphinidae) jsou čeleď řádu kytovců, třídy savců. Jsou příbuzní s velrybami a sviňuchovitými.
Většina druhů této čeledi se vyskytuje na otevřeném moři, na rozdíl od delfínovcovitých. I když několik druhů, například orcela tuponosá, se zdržuje u pobřeží či v říčních tocích.
Jednotlivé druhy měří od 1.2 metrů k 7 metrům a váží od 40 kg po 4.5 tuny. Většina druhů však váží 50 až 200 kg. Vyskytují se celosvětově, nejčastěji v mělkých mořích. Všechny druhy se řadí mezi masožravce. Delfíni plavou rychlostí asi 26 km/h, ale byla už naměřena i rychlost 64 km/h.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu delfínovití ve Wikimedia Commons
Delfínovití (Delphinidae) jsou čeleď řádu kytovců, třídy savců. Jsou příbuzní s velrybami a sviňuchovitými.
Většina druhů této čeledi se vyskytuje na otevřeném moři, na rozdíl od delfínovcovitých. I když několik druhů, například orcela tuponosá, se zdržuje u pobřeží či v říčních tocích.
Jednotlivé druhy měří od 1.2 metrů k 7 metrům a váží od 40 kg po 4.5 tuny. Většina druhů však váží 50 až 200 kg. Vyskytují se celosvětově, nejčastěji v mělkých mořích. Všechny druhy se řadí mezi masožravce. Delfíni plavou rychlostí asi 26 km/h, ale byla už naměřena i rychlost 64 km/h.
Delfiner (Delphinidae) er den største familie inden for hvalerne med mere end 35 arter. Familiens medlemmer kaldes også havdelfiner. Til familien hører blandt andet spækhuggere og grindehvaler, mens floddelfiner ikke medregnes. De varierer i størrelse fra en længde på under 2 meter og en vægt på 50 kg (f.eks. Hectors delfin) til at være op til 9,5 meter i længden og veje 10 tons (spækhugger). De fleste arter vejer dog mellem 50 og 200 kg. De findes udbredt i alle verdenshave, både på lavere vand ved kontinentalsoklerne og i det åbne ocean. Delfiner er rovdyr, der lever af fisk og blæksprutter. Delfiner opstod for omkring 10 millioner år siden.
Navnet stammer fra oldgræsk "δελφίς" delphis som betyder "med en livmoder", underforstået "en 'fisk' med en livmoder".
Navnet delfin kan have flere forskellige betydninger:
Her anvendes den førstnævnte definition.
Delfiner har en aflang rund krop der spidser til i begge ender, velegnet til at svømme hurtigt med. Deres hoved indeholder melonen, et rundt organ der bruges til biosonar. I mange af arterne er kæberne forlængede, hvilket skaber et tydeligt næb. Hos nogle arter, som øresvinet, er der en kurvet mund der ligner et smil. Tænder kan være mangfoldige (op til 250) i adskillige af arterne. Hjernen er stor og har en kompleks hjernebark, hvilket er en grund for mange zoologer til at regne delfiner blandt de mest intelligente dyr. Den lange kæbe fungerer som en slags antenne for indgående lyd, hvilket gør det nemmere for dem præcist at lokalisere et objekt. Grundfarven er nuancer af grå med en lys underside og en mørk overside. Ofte findes linjer og tegninger i forskellige farver.
Delfiner har som andre hvaler ikke pels, men man mener, at hvalernes landlevende forfædre sandsynligvis havde pels som de fleste andre pattedyr. I stedet for pelsen har alle hvaler et tykt fedtlag (spæklag) lige under huden. Fedtlaget isolerer så de kan opretholde en høj kropstemperatur, der som hos mennesket er 37 grader. Under varmere himmelstrøg kan spæklaget være ned til et par centimeter tykt.
Kun i lufferne og i halen har delfinerne et mindre tykt fedtlag. Her regulerer de varmen ved hjælp af modstrømsprincippet: I lufferne snor blodårerne sig omkring hinanden. Blodårer, der fører varmt blod fra kroppen ud i luffen, snor sig omkring blodårer, der fører koldt blod tilbage i kroppen. På den måde afleveres varmen til det blod, der er på vej tilbage til kroppen, og delfinen mister ikke sin kropsvarme.
Det yderste lag af huden indeholder en række mikroskopiske sprækker, der kan fange luftbobler når delfiner er ude af vandoverfladen. Det gør at delfiner svæver eller glider igennem vandet. Til gengæld er den fine hud meget sårbar, og det yderste lag regenereres ekstremt ofte, faktisk op til syv gange på én dag. Det yderste lag er dog samtidigt ekstremt tyndt, så det ikke kræver enorme mængder energi.[kilde mangler]
Delfiner har en lang række tænder i hver kæbehalvdel. Alle tænder ligner hinanden, det vil sige de er ikke opdelt i fortænder, hjørnetænder og kindtænder som hos mange andre pattedyr. Delfiner kan have et stort antal tænder, op til 260 tænder. Et øresvin har f.eks. 88 tænder i munden.
Tænderne er små og spidse og velegnede til at holde fast på en glat fisk, der spræller for at undslippe. Til gengæld er tænderne ikke gode til at tygge med, så delfiner sluger byttet helt.
Delfiner har kun forlemmer, kaldet luffer eller brystfinner. De er flade og anvendes mest til at styre med. Inde i luffen findes knogler, der svarer til fire fingre. Delfiner har ingen kløer på lufferne, de er helt glatte og dækket af glat og tyk hud, da delfiner kun fanger deres bytte med tænderne.
Delfiner har således ingen baglemmer, men i delfinens skelet findes to små knogler, der er resterne af forfædrenes bagben. De manglende bagben gør delfinen mere strømlinet, så den nemmere kan bevæge sig gennem vandet.
Delfinens rygfinne er som dens hale kun opbygget af stift brusk, altså uden knogler.
Det er en udbredt holdning, at delfiner er blandt de mest intelligente af alle dyr, om end det er svært at lave en direkte sammenligning mellem de forskellige arters intelligens på grund af forskelle i sanser og kognitionens natur i det hele taget. Ydermere har udfordringerne og omkostningerne ved at eksperimentere på større havpattedyr gjort, at visse forsøg der meningsfuldt kunne udføres, endnu ikke er blevet udført, eller er blevet udført med et utilstrækkeligt antal dyr.
Delfiner springer ofte op over vandoverfladen og laver nogle gange decideret luftakrobatik (f.eks. kolbøtter). Forskere er ikke sikre på formålet med denne opførsel, men det kan være for at lokalisere fiskeflokke ved f.eks. at se fugle der fisker. Det kan også være signaler til andre delfiner, et forsøg på at slippe af med parasitter – eller bare for sjov. Leg er en vigtig del af delfiners liv, og de kan ofte ses lege med tang eller slås med andre delfiner for sjov. Delfiner lader også til at nyde at ride på bølger, og ses ofte "surfe" på kystbølger eller bovbølger fra både.
De er også berømte for undertiden at nærme sig mennesker og legende interagere med dem i vandet. Tilsvarende, i nogle kulturer som oldtidens Grækenland, blev de modtaget med glæde; når man fra et skib så delfiner i kølvandet blev det betraget som et godt varsel. Der er mange historier om delfiner der beskytter skibbrudne sejlere mod hajer ved at svømme i cirkler rundt om de nødstedte. En flok delfiner skulle efter sigende også have skubbet en tilbagevendende fiskebåd ud til havs, efter de fornemmede undervandsforstyrrelser skabt af tsunamien i 2004.[kilde mangler]
Delfiner er sociale dyr, der lever i flokke på typisk et dusin dyr. På steder med store mængder af mad kan flokke midlertidigt slå sig sammen til en 'superflok', der til tider kan rumme over 1000 delfiner. Individerne kommunikerer ved hjælp af en række klik, fløjt og andre lyde. De bruger også ultralyd til deres biosonar. Flokkenes struktur er ikke fast, og stor udveksling kan forekomme. Individuelle dyr kan dog blive tæt knyttet til hinanden, hvilket gør at de bliver ved sårede eller syge dyr for at hjælpe hinanden.[kilde mangler]
Fordi de er lærenemme, bliver delfiner brugt af mennesker til en række formål. Ofte bliver de trænet til at optræde foran et publikum, hvilket er blevet en hovedattraktion i delfinarier, f.eks. SeaWorld. Sådanne steder giver nogle gange også mulighed for kunder at interagere direkte med dyrene, ofte med et terapeutisk udgangspunkt. Det amerikanske og russiske militær træner også delfiner til bl.a. at finde miner eller finde forsvundne personer. Flere steder i verden samarbejder mennesker og delfiner om at fiske, hvor delfinerne driver fisk direkte i fiskernes net og på den måde nemmere kan fange fiskene selv.
Delfiner kan som andre hvaler være længe under vandet. Normalt er de dog kun under vandet i omkring to minutter. Til sammenligning kan kaskelotten være neddykket i 45 minutter eller længere.
Hvalernes evne til at være længe under vandet skyldes en stor mængde myoglobin i musklerne. Det er myoglobin, der lagrer ilten indtil den skal bruges. De mange myoglobin-molekyler gør, at delfinens og alle andre hvalers kød er helt sort. Fordi delfinen faktisk lagrer ilten, som den skal bruge under et dyk, helt ude i musklerne, holder den ikke vejret ligesom os. Derimod ånder delfinen ud og tømmer sine lunger, inden den dykker.
Delfinen bevæger sig ved at slå med halen. Den styrer med halen og med sine luffer. Når den slår kraftigt med halen, bruger den hele ryggen. Dens nakkehvirvler er sammenvoksede, så den kan ikke dreje hovedet.
Delfiner kan spare på kræfterne ved at springe op af vandet. I luften er modstanden meget mindre end i vandet. Det kan se ud som om delfinen leger, når den springer op af vandet, men det er altså muligvis blot for at spare energi. En anden måde at spare på kræfterne er ved at ride på bovbølgen fra skibe.
Delfinens mest berømte sans er dens biosonar. Ligesom andre hvaler orienterer den sig især med denne sans. Som en ubåd kan delfinen høre sig frem til forhindringer og føde i vandet.
Når delfinen ånder ud gennem blåsthullet oven på sit hoved (det svarer til delfinens næsebor), kan den sige nogle kliklyde, lidt ligesom når man strammer for hullet ved en ballon og lader luften sive ud i små stød. Delfinen kan lave de kliklyde meget hurtigt; op til 1149 klik pr. sekund er blevet registreret.
Inde i panden har delfinen et stort hulrum, som ca. har form som en rugbybold. Hulrummet kaldes melonen, og det er fyldt med en speciel slags olie. Når lyden går gennem hulrummet med olien, forstærkes den. Delfinen kan præcist styre lydstrålens retning. På den måde kan delfinen sende et klik i lige præcis den retning, hvor den vil undersøge noget. Når lyden rammer f.eks. en fisk, kastes den tilbage som et ekko. Lyden opfanges af underkæben, som er specielt designet til at opfange disse ekkoer, og ledes ad kæben til det indre øre. På denne måde kan delfinen "se" sine omgivelser ved hjælp af lyde, som den selv udsender. Det er en stor fordel i havet, hvor det kan være mørkt og vandet uklart så orientering ved hjælp af synet er umuligt. En delfin kan ved hjælp af denne sans både bedømme afstanden til ting, deres hastighed og retning. Nogle mener, at delfinen endda med sin biosonar kan kende forskel på en død og en levende fisk, og også på to forskellige fiskearter. På den måde kan den være sikker på at fange en frisk fisk, måske endda af en foretrukken slags.
Ud over ekkosansen er også delfinens øjne tilpasset livet i vand. Dette gør at den til gengæld er meget nærsynet i luft. Alligevel ser man ofte hos hvaler, at de stikker hovedet op af vandet, for at kigge sig omkring.
Delfinens følesans er desuden meget fin, specielt på hovedet. Dette anvender den til at føle bevægelser i vandet, f.eks. når den er nær en fisk.
Delfinen har også smagssans. Den kan smage, om der er byttedyr i vandet, om der er en mage eller måske fjender i nærheden. Derimod har delfinen ingen lugtesans.[kilde mangler]
Delfiner er rovdyr, der jager deres bytte ved hjælp af deres evne til at bevæge sig hurtigt gennem vandet. Tænderne er tilpasset deres bytte: arter med lange næb tager fisk, mens kortere næb og færre tænder er bedre egnet til at fange blæksprutter. Nogle delfiner kan finde på at spise skaldyr. Som regel sluges byttet helt. De større arter, især spækhuggeren, er i stand til at tage havpattedyr, sågar store hvaler, samt hajer, pingviner og havskildpadder. Der er ingen kendte tilfælde af kannibalisme blandt delfiner.
Individuelle arter bruger forskellige jagtmetoder, og selv inden for en art kan forskellige metoder blive brugt, alt afhængigt af byttedyret.
Delfiner, sammen med hvaler og marsvin, er efterkommere af landlevende pattedyr, sansynligvis fra Artiodactyla-ordenen. Man mener, at hvalernes nærmeste nulevende slægtninge er flodheste. Moderne delfinskeletter har to pindeformede bækkenknogler som menes at være resterne af bagben. De gik i vandet for omkring 50 millioner år siden.[kilde mangler]
Klassifikationen af delfinfamilien er omstridt og undergår løbende ændringer. Følgende er en oversigt over de arter, der anerkendes af Society for Marine Mammalogy[1].
I 1933 strandede tre mystiske delfiner ud for den irske kyst; disse lod til at være hybrider mellem rissosdelfin og øresvinet. En parring mellem disse arter er siden blevet gentaget i fangenskab, og en hybridkalv blev født. I fangenskab har et øresvin og en rutandet delfin produceret afkom. I naturen har langnæbbet delfin undertiden hybridiseret med plettede delfiner og øresvin. Store hvalarter og marsvin har også hybridiseret i naturen. Der har også været rapporter om en hybrid mellem en hvidhval og en narhval.[2] Se også wolphin.
Delfiner (Delphinidae) er den største familie inden for hvalerne med mere end 35 arter. Familiens medlemmer kaldes også havdelfiner. Til familien hører blandt andet spækhuggere og grindehvaler, mens floddelfiner ikke medregnes. De varierer i størrelse fra en længde på under 2 meter og en vægt på 50 kg (f.eks. Hectors delfin) til at være op til 9,5 meter i længden og veje 10 tons (spækhugger). De fleste arter vejer dog mellem 50 og 200 kg. De findes udbredt i alle verdenshave, både på lavere vand ved kontinentalsoklerne og i det åbne ocean. Delfiner er rovdyr, der lever af fisk og blæksprutter. Delfiner opstod for omkring 10 millioner år siden.
Die Delfine oder Delphine (Delphinidae) gehören zu den Zahnwalen (Odontoceti) und sind somit Säugetiere (Mammalia), die im Wasser leben (Meeressäuger). Delfine sind die vielfältigste und mit rund 40 Arten größte Familie der Wale (Cetacea). Sie sind in allen Meeren verbreitet, einige Arten kommen auch in Flüssen vor.
Delfine sind meist zwischen eineinhalb und vier Meter lang, der Große Schwertwal erreicht als größter Delfin sogar acht Meter. Sie haben einen stromlinienförmigen Körper, der an die hohen Schwimmgeschwindigkeiten angepasst ist. Im Kopf befindet sich ein rundes Organ, die Melone. Sie spielt eine Rolle bei der Echoortung. Bei vielen Arten sind die Kiefer klar abgesetzt und bilden einen langgezogenen Schnabel. Die Schnauze kann bei mehreren Arten sehr viele Zähne enthalten.
Das Gehirn der Delfine ist groß und besitzt eine komplexe Hirnrinde, was ein Grund für viele Zoologen ist, sie zu den intelligentesten Tieren zu zählen. Es gibt aber auch die umstrittene Theorie, dass das große Gehirn lediglich eine Anpassung an das Leben im Wasser ist und dazu dient, den Wärmeverlust an das Wasser besser regulieren zu können. Grundlage dieser Theorie ist die Tatsache, dass das Gehirn der Delfine sehr viele Gliazellen und im Verhältnis dazu wenige Nervenzellen besitzt. Laut Annahme helfen die Gliazellen bei der Wärmeisolation.[1] Delfine können Bewegungsfolgen und Reaktionen auf akustische Reize schnell erlernen, bei abstrakten Gegenständen wie Drei- oder Vierecken liegt ihre Lerngeschwindigkeit jedoch unter der von Tauben und Ratten.[2]
Die Körperfarbe setzt sich meist von Schwarz bis Weiß zusammen, wobei die Unterseite meist heller ist und sich der Rücken durch eine dunklere Färbung, das Cape, deutlich abgrenzt. Zu den farblichen Ausnahmen gehören der bläuliche Blau-Weiße Delfin und der braun-gelbe Gemeine Delfin. Darüber hinaus unterscheiden sich die Arten durch Linien und Felder in verschiedenen Farbtönen und Kontrasten.
Delfine haben einen sehr guten Gehör- und Gesichtssinn. Zwar existieren äußere Ohröffnungen, doch diese sind wahrscheinlich nicht funktional. Geräusche gelangen über den Unterkiefer und das Mittelohr zum Innenohr. Ihr Hörbereich reicht in Frequenzen bis zu 220 kHz und sie können damit Töne bis weit in den Ultraschallbereich wahrnehmen. Die Augen sind hauptsächlich an das Sehen unter Wasser angepasst, haben aber auch außerhalb des Wassers eine hohe Funktionsfähigkeit. Eine große Rolle für die Wahrnehmung spielt die Echoortung mittels Ultraschall.
Von anderen Zahnwalen unterscheiden sich Delfine durch folgende Merkmale: Verschmelzung der ersten beiden Halswirbel, eine geringere Anzahl von Rippen, Fusion der beiden Unterkieferhälften auf höchstens einem Drittel der Kieferlänge und stumpfe Zähne.
Alle Delfine stoßen etwa alle zwei Stunden die äußeren Hautzellen ab. Diese permanente Regeneration reduziert den Strömungswiderstand und findet auch in der Regenerationsforschung für den Menschen und im Schiffbau Beachtung. Die Haut der Delfine fördert ihr schnelles Schwimmen durch geringen Strömungswiderstand über feines Relief und Wirbeldämpfung durch Plastizität, typisch für die Haut der Wale.
Delfine sind schnelle Schwimmer, sie erreichen Geschwindigkeiten bis zu 55 Kilometer pro Stunde. Oft springen sie aus dem Wasser, zuweilen akrobatische Figuren ausführend (z. B. der Spinner-Delfin). Solche Sprünge werden als Spielverhalten und Kommunikation interpretiert.[3][4] Daneben ermöglichen die Sprünge den Delfinen aber auch eine kraftsparendere Fortbewegung.[5][6] Möglicherweise helfen Sprünge auch bei der Suche nach Futterplätzen, da sich Delfine damit an Möwenansammlungen orientieren können. Auf der Jagd können sie bis zu 300 Meter tief und 15 Minuten lang tauchen; die meisten Tauchzüge dauern jedoch wenige Minuten. Delfine sind bekannt dafür, dass sie sich Schiffen nähern, um auf den Wellen zu reiten.
Delfine sind soziale Tiere, die in Gruppen zusammenleben. Diese sogenannten Schulen können sich an Stellen mit viel Nahrung vorübergehend zu Ansammlungen von über 1000 Tieren zusammenschließen. Die Individuen verständigen sich mit Klicklauten, Pfeifen, Schnattern und anderen Geräuschen untereinander. Sie kommunizieren aber auch durch Körperkontakt mit ihren Artgenossen.
Durch hochfrequente Töne sind sie zudem in der Lage, ihre Umwelt mittels Echoortung wahrzunehmen.
Die Mitgliedschaft in den Gruppen ist nicht sehr fest, Wechsel zwischen ihnen kommen häufig vor. Dennoch können die Tiere starke Bindungen aneinander entwickeln, was sich besonders in der Unterstützung für verletzte oder kranke Artgenossen äußert.
Delfine schlafen, indem sie immer eine Gehirnhälfte einschlafen lassen und mit der anderen wach bleiben. Dadurch wird die Atmung aufrechterhalten. Außerdem bleibt ein Auge beim Schlafen stets geöffnet, sodass Umgebung und mögliche Angreifer wahrgenommen werden können. In den Schlafphasen ist die Mobilität der Delfine eingeschränkt.
Wie alle Wale bringen Delfine stets nur ein Junges zur Welt. Die Tragzeit beträgt im Durchschnitt ein Jahr, variiert aber von Art zu Art. Die Kälber bleiben bis zu sechs Jahren bei ihren Muttertieren; sie beginnen im Alter von wenigen Monaten, selbstständig Nahrung zu suchen.
Erkenntnisse eines meeresbiologischen Forschungsteams deuten seit 2006 darauf hin, dass sich Große Tümmler mittels persönlicher Pfeiflaute identifizieren können. Damit geben sich die Tiere nicht nur individuell zu erkennen, sondern werden von Mitgliedern ihrer Gruppe mit diesem Pfeiflaut „angerufen“ und antworten auch darauf. Dieser Laut ist durch die Lautfolge und nicht durch die Charakteristik der Stimme definiert und wird daher wie ein Name verwendet, ein bis heute einzigartiges Phänomen im Tierreich.[7][8][9]
Delfine sind schnelle Raubtiere, die ihre Beute aktiv jagen. Sie finden ihre Beute durch Echoortung und haben hierfür ein spezialisiertes Organ, die Melone. Im Allgemeinen besitzen Delfine gleichförmige konische Zähne, die dazu dienen, die Beute lediglich festzuhalten. Gefressen werden die gefangenen Fische oder Kalmare fast immer in einem Stück. Die Zähne sind an die jeweiligen Beutetiere angepasst: Arten mit sehr vielen Zähnen ernähren sich hauptsächlich von Fischen, während Arten mit weniger Zähnen meistens Kalmare jagen. Einige Delfine fangen manchmal Krustentiere. Als einziger Delfin ernährt sich der Schwertwal auch von anderen Meeressäugern wie Robben oder anderen Wal- und Delfinarten. Manche Delfine nutzen kooperative Strategien zur Jagd, wobei ein Beuteschwarm von der ganzen Schule umkreist oder an die Küste getrieben wird.
Das Säugen funktioniert wie bei allen Walen: Die Delfinmutter spritzt die fettreiche Milch aktiv durch die Muskulatur der Milchdrüsen in das Maul des Jungen, da dieses keine Lippen hat, mit denen es saugen könnte.
Die innere Systematik der Delfine ist noch nicht restlos geklärt. Anhand genetischer Unterschiede können drei Unterfamilien unterschieden werden, die den tatsächlichen Abstammungsverhältnissen entsprechen dürften.[10][11] Nicht monophyletisch sind die Gattungen Stenella (Fleckendelfine) und Lagenorhynchus (Kurzschnauzendelfine) mit der Typusart Lagenorhynchus albirostris (Weißschnauzendelfin). Um wieder zu monophyletischen Gattungen zu kommen wurde vorgeschlagen den Weißseitendelfin (L. acutus) in die Gattung Leucopleurus zu stellen und die restlichen vier Arten von Lagenorhynchus in die Gattung Sagmatias.[12][13]
Folgende Unterfamilien, Gattungen und Arten werden unterschieden:
Phylogenetische Systematik der Delfine nach McGowen et al. (2020):[11]
DelfineOstpazifischer Delfin (Stenella longirostris)
Clymene-Delfin (Stenella clymene)
Borneodelfin (Lagenodelphis hosei)
Blau-Weißer Delfin (Stenella coeruleoalba)
Schlankdelfin (Stenella attenuata)
Zügeldelfin (Stenella frontalis)
Breitschnabeldelfin (Peponocephala electra)
Grindwale (Globicephala)
Zwerggrindwal (Feresa attenuata)
Kleiner Schwertwal (Pseudorca crassidens)
Rundkopfdelfin (Grampus griseus)
Rauzahndelfin (Steno bredanensis)
Commerson-Delfin (Cephalorhynchus commersonii)
Heaviside-Delfin (Cephalorhynchus heavisidii)
Peale-Delfin (Sagmatias australis)
Schwarzdelfin (Sagmatias obscurus)
Weißstreifendelfin (Sagmatias obliquidens)
Glattdelfine (Lissodelphis)
Weißschnauzendelfin (Lagenorhynchus albirostris)
Großer Schwertwal oder Orca (Orcinus orca)
Weißseitendelfin (Leucopleurus acutus)
Nicht zu dieser Familie gehören die verschiedenen Taxa der Flussdelfine (Amazonas-Flussdelfine, Chinesischer Flussdelfin und La-Plata-Delfin) und die zwei Arten der Gangesdelfine.
In dem Artikel Systematik der Wale befindet sich ein Vergleich des Verbreitungsgebietes, der Häufigkeit und Bedrohung, sowie der Größe der verschiedenen Delfine.
Wenn es sich, wie David Fouts vermutet, bei dem in den Annalen von Aššur-bēl-kala im 11. Jahrhundert erwähnten nahiru (meist als „Seepferd“ übersetzt) tatsächlich um einen Delfin handelt,[14] ist dies die früheste schriftliche Erwähnung eines Delfins. Der assyrische König befuhr in einem Schiff aus Arwad das Mittelmeer und „erschlug ein nahiru auf dem großen Meer“.[15] Zwei nahiru gehörten auch zu den Wächterfiguren von Aššur-bēl-kalas Palast in Aššur.[16]
Der Name stammt vom lateinischen delphinus; aus gleichbedeutend griechisch δελφίς (delphís); vermutlich zu δελφύς (delphýs) „Gebärmutter“, womit die Körperform des Delfins gemeint ist.
Von allen Delfinarten ist der Große Tümmler (Tursiops truncatus) die bekannteste. Er wird am häufigsten in Delfinarien gehalten und kann dort auch seit Jahren erfolgreich nachgezüchtet werden. Die Haltung von Delfinen in Delfinarien ist umstritten, u. a. da ein Becken nie die Standards eines Meeres besitzt und die Haltung ein natürliches Sozial- und Jagdverhalten verhindert. Auch gibt es ethische Bedenken gegen die Delfinhaltung. Wissenschaftler sprechen Delfinen, ähnlich wie unter anderem Primaten, die Fähigkeit zu, sich im Spiegel selbst zu erkennen. Auch scheint die Intelligenz von Walen erheblich höher zu sein als bisher angenommen. Der größte Delfin ist der Orca, der wegen seiner Popularität gern als Zuschauermagnet benutzt wird.
Wegen der hohen Lernfähigkeit werden Große Tümmler vom Militär in den USA und in Russland[17] gehalten, um beispielsweise Seeminen an feindlichen Schiffen zu installieren oder Minen zu entschärfen. Dass Delfine abgerichtet wurden, um gegnerische Kampftaucher zu töten, ist vermutlich eine Legende, die im Gefolge des Thrillers Der Tag des Delphins (The Day of the Dolphin) von Mike Nichols aus dem Jahr 1973 entstanden ist.
Auch für die Delfintherapie schwerkranker und autistischer Menschen werden Delfine eingesetzt. Aufgrund ihrer Verspieltheit eignen sie sich dafür besonders. Meist halten sich die Patienten an der Rückenflosse des Delfins fest und werden von ihm durch das Wasser gezogen. Bei vielen Patienten lösen sich dadurch Blockaden. Im deutschsprachigen Raum ist die Studie der Universität Würzburg in Kooperation mit dem Tiergarten Nürnberg die wohl bekannteste.[18] Die Delfintherapie ist jedoch ebenfalls umstritten, da der gleiche Effekt meist auch mit anderen Tieren zu wesentlich geringeren Kosten erzielt werden kann. Außerdem wirft man den bekannten Studien methodische Mängel vor.[19][20][21]
Delfinjagd findet durch die Färöer-Inseln beim Grindadráp (hier bei Delfinen hauptsächlich Weißseitendelfine) und Japan statt. Durch den Oscar-prämierten Dokumentarfilm Die Bucht aus dem Jahr 2009 wurde vor allem die Stadt Taiji bekannt, in der jedes Jahr mehr als tausend Delfine gefangen und getötet werden.
Auch Fischernetze sind eine Bedrohung für die Tiere. Entweder werden sie als „wertloser“ Beifang über Bord geworfen und verenden verletzt[22] oder sie verheddern sich im Netz und ertrinken. So gehen Schätzungen davon aus, dass alleine im Jahr 2019 mehr als 11.000 Delfine vor der Küste Frankreichs in Folge der Fischerei als Beifang verendeten.[22] Daher wird über Pinger zum Schutz der Tiere in Europa verhandelt.[22]
Delfine stehen an der Spitze der Nahrungskette. Dementsprechend sammeln sich schädliche Stoffe aus der Umwelt in ihrem Verdauungstrakt. Phthalatmetaboliten sind im Urin von Delfinen nachgewiesen worden. Phthalat gehört zu den Weichmachern in Kunststoffen und kann negative Auswirkungen auf den Stoffwechsel und die Fortpflanzung der Tiere haben.[23]
Das Aquatorium zwischen den Inseln Cres und Lošinj in Kroatien wurde 2006 offiziell zu einem Delfinschutzgebiet erklärt. Es ist dies somit eines der ersten Schutzgebiete der Welt für Delfine und das erste im Mittelmeerraum. Die Organisation Blue World, die ihren Stützpunkt in der nahegelegenen Küstenortschaft Veli Lošinj hat und sich aktiv für den Schutz von Delfinen und anderen Meerestieren einsetzt, informiert über das richtige Verhalten bei Sichtungen von Delfinen, wie man Boote steuern sollte u. v. m. In Veli Lošinj befindet sich auch ein kleines Delfin-Museum. Jedes Jahr im August findet ein großes Delfin-Fest in der Ortschaft statt, bei dem versucht wird, die Bevölkerung auf die Meerestiere und den Naturschutz aufmerksam zu machen.
In der griechischen Mythologie tauchen Delfine als Tier der Göttin Demeter auf. Als der Sonnengott Apollon auf einer Insel mitten im Meer geboren wurde, wurde er anschließend von einem Delfin an Land gebracht. Als Sternbild in den Himmel erhoben wurde der Delphin, weil er Poseidon half, die Hand der Meeresnymphe Amphitrite zu gewinnen. In vielen altgriechischen Darstellungen ritten die Nereiden auf dem Rücken von Delfinen. Der aus Neid über Bord geworfene Sänger Arion von Lesbos wurde der Sage nach von Delfinen gerettet.
Aufgrund der Wertschätzung des Delfins und seiner überaus positiven Besetzung in der Mythologie wurde er in der Heraldik des europäischen Mittelalters auch als Wappentier verwendet. Am folgenreichsten war die entsprechende Verwendung durch die Grafen von Vienne, die letztlich dazu führte, dass der französische Kronprinz über Jahrhunderte den Titel Dauphin, also eben „Delfin“, führte.
Auch in der modernen Mythologie und Esoterik spielen Delfine eine erhebliche Rolle. Insbesondere der amerikanische Neurophysiologe John Cunningham Lilly, der in den sechziger und siebziger Jahren obskure Experimente mit Isolationstanks und LSD betrieb und behauptete, so mit Delfinen kommunizieren zu können, machte Delfine zum Symboltier in der Esoterik- und Hippie-Bewegung. In den fünfziger und sechziger Jahren hatte Lilly zunächst wissenschaftlich anerkannte Beiträge zur Kommunikation und zur Verhaltensphysiologie der Delfine geleistet.
Delfine sind gern genutzte Figuren in Literatur und Film. Ein bekannter Roman ist Ein vernunftbegabtes Tier (Aufbau Tb 2003, ISBN 3-7466-1222-5) von Robert Merle. Auch die Figur Flipper aus der gleichnamigen Fernsehserie ist sehr bekannt. In Macht’s gut, und danke für den Fisch von Douglas Adams erleben wir das Rätsel einer neuen Erde, ähnlich der alten, aber diesmal ohne Delfine.
In David Brins Roman Sternenflut sind Delfine der Gattungen Tursiops und Steno, neben den Schimpansen, durch den Menschen mittels genetischer Veränderung auf eine höhere Bewusstseins- und Intelligenzebene „erhoben“ worden (engl. uplifting). In Brins Uplift-Universum besitzen sie daher eine dem Menschen vergleichbare Intelligenz und Stellung in der Gesellschaft.
Scheffel besingt Delfine vor Salerno in dem Lied Der Delphin.[24]
Eine feindselige und boshafte Rolle spielen Delphine hingegen im Hauptwerk des sizilianischen Autors Stefano D’Arrigo. In Horcynus Orca dient die Gattung als konsequenter Antagonist der Fischer, als Chiffre für den italienischen Faschismus und mythische Todesfigur.
In der Literatur der Weimarer Klassik fand der Delphin ebenfalls seine Rezeption. Zum Beispiel bei Goethe im Faust. Der Tragödie zweiter Teil in der Klassischen Walpurgisnacht nimmt Proteus die Gestalt eines Delphins an, auf dem Homunculus reitet: Dabei zerschellt Homunculus am Muschelwagen der Galatee. Bei Christoph Martin Wieland findet sich der Delphin im Abentheuer des Don Sylvio von Rosalva.[25] oder Die Geschichte des Prinzen Biribinker.[26] Demnach reitet Biribinker auf einen schwimmenden Delphin von Tritonen, Nymphen und Delphinen umkreist. Es ist Gegenstand eines im 18. Jahrhundert beliebten Feenmärchens. Dieses 1764 entstandene Stück wiederum ist das erste Kunstmärchen aus der Sammlung Dschinnistan. Das Vorbild war hierbei die Geschichte des Don Quichote. Auch in die Dichtung eines Friedrich Schiller fand der Delphin in der Elegie Das Glück seinen Eingang. Darin heißt es:
---Vor ihm ebnet Poseidon das Meer, sanft gleitet des Schiffes Kiel, dass dem Cäsar führt und sein allmächtiges Glück. Ihm zu Füßen legt sich der Leu, der brausende Delphin Steigt aus den Tiefen, und fromm beut er den Rücken ihm an.---[27]
Das Internationale Jahr der Delphine wurde 2007 ausgerufen.
Der Schwimmstil des Schmetterlingsschwimmens wurde früher auch als „Delfinschwimmen“ bezeichnet. Als „Delphinflug“ bezeichnet man metaphorisch eine im Segelflug angewandte, dem Schwimmstil von Delfinen gleichende Flugstrategie.
Delfine (insbesondere Schwertwale) sind die beliebtesten Modelle für aufblasbare Gummitiere.
Die Schöpfer der „Delfinstrategie“ wählten den Delfin als Metapher für ihre Managementmethode.
Die Delfine oder Delphine (Delphinidae) gehören zu den Zahnwalen (Odontoceti) und sind somit Säugetiere (Mammalia), die im Wasser leben (Meeressäuger). Delfine sind die vielfältigste und mit rund 40 Arten größte Familie der Wale (Cetacea). Sie sind in allen Meeren verbreitet, einige Arten kommen auch in Flüssen vor.
Tekst üüb Öömrang Delfiinen (Delphinidae) hiar tu a tuswaaler an san sodenang en famile faan tetjdiarten, diar uun't weeder lewe.
At jaft wel son 40 slacher, diar tu 17 sköölen tuupfaadet wurd:
Sköölen: Cephalorhynchus – Delphinus – Feresa – Globicephala – Grampus – Lagenodelphis – Lagenorhynchus – Lissodelphis – Orcaella – Orcinus – Peponocephala – Pseudorca – Sotalia – Sousa – Stenella – Steno – Tursiops
Delfiinen (Delphinidae) hiar tu a tuswaaler an san sodenang en famile faan tetjdiarten, diar uun't weeder lewe.
Systematik Unnerklasse: Eutheria Uuroardenge: Laurasiatheria Oardenge: Woale (Cetacea) Unneroardenge: Tusk-Woale (Odontoceti) Uurfamilie: Delfin-Oardige (Delphinoidea) Familie: Delfine (Delphinidae) Beskrieuwen fon GRAY, 1821 Delfine (Delphinidae) sunt een Familie fon Woale.
Delfine (Delphinidae) sunt een Familie fon Woale.
Delfinët oqeanikë janë një familje e gjitarëve detarë. Delfinët oqeanikë formojnë familjen Delphinidae. Ekzistojnë 30 lloje të gjalla të delfinëve oqeanikë. Delfinët, dhe cetacetë tjerë, i përkasin degës Cetartiodactyla, së bashku me dythundrakëve me majë, ndërsa më të afërmit e tyre janë kuajt e Nilit, me të cilët u ndanë rreth 40 milion vjet më parë.
Delfinët oqeanikë kanë madhësi nga 1.7 m të gjatë dhe 50 kg, si tek delfini i Mauit deri në 9.4 m dhe 10 tonë, si tek balena vrasëse, delfini më i madh i njohur. Disa lloje shfaqin dimorfizëm gjinor, ku femrat janë më të mëdha se meshkujt. Kanë trup aerodinamik dhe dy gjymtyrë të modifikuara në pendë notimi. Edhe pse jo aq fleksibël sa fokat, disa delfinët mund të udhëtojnë deri në 55.5 km/h. Shumica e delfinëve kryesisht udhqehen me peshq, gjithashtu me një numër më të vogël të kallamarëve dhe krustaceve të vegjël, por disa lloje janë të specializuar në ushqyerjen me kallamarë, ose sinë rastin e balenës vrasëse, e cila ushqehet edhe me gjitarët detarë dhe zogjë. Të gjithë delfinët janë mishngrënës. Ata zakonisht kanë nga 100 deri në 200 dhëmbë, megjithëse disa lloje kanë në mënyrë të konsiderueshme më pak.
Delfinët oqeanikë notojë me grupe të mëdha, që mund të numërojnë ehe një mijë individë tek disa lloje. Disa grupe kanë strukturë më të dobët shoqërore, ku individët shpesh vijnë dhe ikin, por disa gurpe janë më të përhershme, të sunduara nga një mashkull dhe një harem me femra.[1] Delfinët komunikojnë me anë të zërit, duke prodhuar fishkëllima me frekuencë të ulët, por edhe duke prodhuar kërcitje brezgjëra me frekuencë të lartë nga 80-220 kHz, që kryesisht e përdorin për ekolokacion. Ngjizja zgjat nga 10 deri në 18 muaj, dhe rezulton me lindjen e një të vogli të vetëm.Disa lloje janë përshtatur mirë zhytjes në thellësi të mëdha. Ata kanë një shtresë yndyre, ose dhjami, nën lëkurë për t'i mbajtur ngrohtë në ujra të ftohtë.
Familja Delphinidae
Delfinët oqeanikë janë një familje e gjitarëve detarë. Delfinët oqeanikë formojnë familjen Delphinidae. Ekzistojnë 30 lloje të gjalla të delfinëve oqeanikë. Delfinët, dhe cetacetë tjerë, i përkasin degës Cetartiodactyla, së bashku me dythundrakëve me majë, ndërsa më të afërmit e tyre janë kuajt e Nilit, me të cilët u ndanë rreth 40 milion vjet më parë.
Delfinët oqeanikë kanë madhësi nga 1.7 m të gjatë dhe 50 kg, si tek delfini i Mauit deri në 9.4 m dhe 10 tonë, si tek balena vrasëse, delfini më i madh i njohur. Disa lloje shfaqin dimorfizëm gjinor, ku femrat janë më të mëdha se meshkujt. Kanë trup aerodinamik dhe dy gjymtyrë të modifikuara në pendë notimi. Edhe pse jo aq fleksibël sa fokat, disa delfinët mund të udhëtojnë deri në 55.5 km/h. Shumica e delfinëve kryesisht udhqehen me peshq, gjithashtu me një numër më të vogël të kallamarëve dhe krustaceve të vegjël, por disa lloje janë të specializuar në ushqyerjen me kallamarë, ose sinë rastin e balenës vrasëse, e cila ushqehet edhe me gjitarët detarë dhe zogjë. Të gjithë delfinët janë mishngrënës. Ata zakonisht kanë nga 100 deri në 200 dhëmbë, megjithëse disa lloje kanë në mënyrë të konsiderueshme më pak.
Delfinët oqeanikë notojë me grupe të mëdha, që mund të numërojnë ehe një mijë individë tek disa lloje. Disa grupe kanë strukturë më të dobët shoqërore, ku individët shpesh vijnë dhe ikin, por disa gurpe janë më të përhershme, të sunduara nga një mashkull dhe një harem me femra. Delfinët komunikojnë me anë të zërit, duke prodhuar fishkëllima me frekuencë të ulët, por edhe duke prodhuar kërcitje brezgjëra me frekuencë të lartë nga 80-220 kHz, që kryesisht e përdorin për ekolokacion. Ngjizja zgjat nga 10 deri në 18 muaj, dhe rezulton me lindjen e një të vogli të vetëm.Disa lloje janë përshtatur mirë zhytjes në thellësi të mëdha. Ata kanë një shtresë yndyre, ose dhjami, nën lëkurë për t'i mbajtur ngrohtë në ujra të ftohtë.
Delphinidae es un familia de Delphinoidea, Odontoceti.
Los Delphinidae son de mamifèrs marins odontocèts nomenats dalfins e òrcas.
Coma totes los mamifèrs, son d'animals omeotèrmes (de sang caud) (35 a 36 °C). Son carnivòrs e manjan de peisses costièrs, de sardinas e d'arengs, de sépias, de gabaròts, de pofres e de còps, quitament, d'autres mamifèrs marins (òrcas).
Lo dalfin a una pel lissa e sopla. Amb son fuselage idrodinamic, es un animal dotat per la velocitat que pòt aténher 45 km/h. Sa longor es d'environ 1,7 m a 4 m per un pes que varia de 70 a 400 kg. Son ròstre (lo bèc del dalfin), pro long, es provesit de dents nombrosas, pichonas e ponchudas, que servisson a agafar sas predas, mas non pas a las mastegar.
A la diferéncia dels peisses, sa coa propulsa lo dalfin en bolegant de naut en bas. L'esqueleta del dalfin mòstra que las nadarèlas son los vestigis de mans e de patas de quadrupède.
Los uèlhs del dalfin, espaçats, li permeton de veire tant plan suls costats coma en naut, en bas o en arrièr, e aquò, tant plan jos l'aiga coma al dessús, gràcias a sa capacitat de deformar sa cornèa. En revenge, sa vision de fàcia es marrida, e utiliza alara l'ecolocacion per se localizar. Es lo melon, la partida grassosa sul front de l'animal, que li permet d'emetre e de recebre los ultrasons que permeton al dalfin de localizar la posicion de sa preda e sa velocitat.
Lo « nas » del dalfin, apelat event, es situat al som del rostre e li servís a alenar e se dobrís pas que quand l'animal es al dessús de l'aiga. Amb una respiracion, lo dalfin renovèla 90 % d'aire de sos polmons. Los dalfins pòdon cabussar fins a 260 m de pregondor e demorar atal sens alenar pendent prèp d'un quart d'ora mas demòran pas en general jos l'aiga que pendent qualques minutas abans de reprendre lor respiracion. La respiracion del dalfin es un acte volontari.
Coma a pas de glandas sudoriparas, lo dalfin evacua la calor a travèrs sas nadarèlas, largament irrigadas de sang.
Quand dormís, lo dalfin demòra a 50 centimètres al dejós de la superfícia e, automaticament, tòrna pujar cada mièjorada per prendre d'aire. Se vei de còps flotar prèp de la superfícia amb una nadarèla que despassa de l'aiga. Coma la màger part dels mamifèrs, lo dalfin somia pendent son sòmi.
Lo dalfin, que siá en absolut o en comparason amb sa maissa, a un cervèl plan mai gròs que lo de l'òme. Se poiriá doncas pensar que lo dalfin es lo mai intelligent dels animals. Çaquelà, aquesta conclusion es fòrt rapida e simplista. La question de l'intelligéncia dels dalfins es encara subjècta a de debats.
Los mamifèrs coma lo dalfin pòrtan de mamèlas (dins de silhons sul costat del ventre) e son vivipars. Lo jove dalfin atenh sa maturetat vèrs l'atge d'1 o 2 ans. Lo coble de dalfin es permanent
La gestacion es de 52 setmanas environ, al tèrme de laquala un sol pichon es mes al mond.
Lo pichon sortís per la coa (per evitar de nadar immediatament) e sap nadar sul pic.
La maire e sas « tantas » menan alara immediatament lo pichon alenar a la superfícia. Serà alachat pendent 2 a 8 meses, mas a partir d'1 setmana s'anirà aventurar ja solet.
Lo dalfin pòt viure fins a 50 ans.
Lo dalfin es un animal que viu dins las aigas saladas de totas las mars temperadas del glòbe, a l'entorn de las còstas, e que migra per seguir los gropes de peisses.
Es un animal social que viu en tropèls de centenats d'individús ont coabitan los joves, las femèlas e los mascles, mas sens estructura ierarquica. Lo dalfin coopèra amb los autres membres del tropèl a travèrs de sas activitats de caça e de jòc en comunicant amb eles per ultrasons. Abandonan pas lors ferits e luchan pas entre eles.
Lo sol predator natural del dalfin es l'òrca, qu'es tanben un delfinid mas fòrça mai grand e poderós que lo dalfin.
Lo nom del dalfin ven del grèc delphis que significa esperit de la mar e es ligat al nom de Delphes, quitament s'èra l'emblèma de Corinta. Ja, dins l'Antiquitat, los pòbles marins lor prestavan de valentitges multiples coma de guidar los vaissèls perduts dins la tempèsta o salvar los naufragièrs...
Lo mot cetacèu significa mòstre marin en grèc e lo mot odontocèt significa cetacèu de dents.
Los delfinids comptan 32 espècias diferentas. Los noms vernaculars indicats çaijós son los noms pus sovent utilizats mas çaquelà, existisson de variacions nombrosas.
Los Delphinidae son de mamifèrs marins odontocèts nomenats dalfins e òrcas.
Coma totes los mamifèrs, son d'animals omeotèrmes (de sang caud) (35 a 36 °C). Son carnivòrs e manjan de peisses costièrs, de sardinas e d'arengs, de sépias, de gabaròts, de pofres e de còps, quitament, d'autres mamifèrs marins (òrcas).
Dolfienen (Latien: Delphinidae) bin een femilie van in zee levende walvisachtigen. Ze worren oek wel dolfienachtigen, zeedolfienen of echte dolfienen eneumd (in tegenstelling tot de grundeldolfienen). Ze vormen een femilie uut de oenderorde van de tandwalvissen (Latien: Odontoceti) en kommen veur in alle wereldzeeën.
Der bestaon 34 soorten dolfienen verdeeld over 16 geslachten. De kleinste dolfien is Heavisidesdolfien, mit een lengte van 1,2 meter en een gewicht van 40 kilogram. De grootste dolfien is de zwart-witte orka, die zeuven meter lang kan worren, en wel vier-en-een-halve ton kan wegen.
Dolfienen leven veural in de oendiepere gebieden van de zee. Ze eten veural vis en inktvis. Tussen de verschillende soorten he-j nogal wat verschillen: orka's pakken bieveurbeeld veul grotere prooien (zoas zeeroofdieren) as de gewone dolfien, die veural van vis leeft.
Uut oenderzeuk is ebleken dat de dolfienen vere verwanten bin van de koen.
Dolfienen bin alderbarstens slimme zoogdieren, en staon hier oek um bekend. De dolfien kan zien eigen spiegelbeeld herkennen, en oek is an-eteund dat een dolfien een veurwaarp dat de mins anwiest kan begriepen.
Dolfienen hen vrie grote harses en kennen gien remslaap. Dieren zoender remslaap staon der-um bekend dat ze vaak aorig grote harses hen.
Tumelaars reupen mekaar mit een fluitend geluud, dit wort deur wetenschappers ezien as namen bie minsen.
Dolfienen kunnen niet ruken, mar preuven kunnen ze wel. Oek kunnen dolfienen goed heuren en zien. Ze hen een sonar, oek wel echolokaosie eneumd. Een sonar waarkt as volgt: dolfienen maken gelujen via 't blaosgat op d'r kop. Disse gelujen kommen tegen een vis of een veurwaarp an. De terug-ekaotste gelujen worren via de oenderkaak van de dolfien op-evungen. Via de oenderkaak gaot 't geluud naor 't middenoor. Zo weet de dolfien waor de vissen en are zeewezen bin.
In 2004 maakten Jepanse oenderzeukers bekend dat ze ontdekt han dat dolfienen altied roos hen. Der huud schilfert of, waorbie 't elke twee uur vervaarst.
't Is ebleken dat de loslaotende huudschilfers de waotervrieving verminderen deurdat de waoterstroom roend 't lief kalmeert. Hierdeur gaot der minder energie verleuren an 't overwinnen van de waoterweerstand en hoeft 't dier minder energie te gebruken veur 't zwemmen.
De huud is zacht en ze hen een bult oenderhuudse vetreserves. Daordeur is 't oppervlak een bietjen veerkrachtig. As ze gauw zwemmen ontstaon der kleine golfjes in de huud, asof 't eribbeld is. Disse golfjes gaon turbulentie tegen.
De bekendste soorten bin de orka (Orcinus orca), de tumelaar (Tursiops truncatus) en de gewone dolfien (Delphinus delphis). Een paor are tandwalvissen die "dolfien" eneumd worren, bieveurbeeld: revierdolfienen zoas de Orinocodolfien (Inia geoffrensis) en de Chinese vlagdolfien (Lipotes vexillifer) beheuren niet tot de femilie.
Een selectie van de soorten:
Een minder bekende soort:
Dolfienen (Latien: Delphinidae) bin een femilie van in zee levende walvisachtigen. Ze worren oek wel dolfienachtigen, zeedolfienen of echte dolfienen eneumd (in tegenstelling tot de grundeldolfienen). Ze vormen een femilie uut de oenderorde van de tandwalvissen (Latien: Odontoceti) en kommen veur in alle wereldzeeën.
Der bestaon 34 soorten dolfienen verdeeld over 16 geslachten. De kleinste dolfien is Heavisidesdolfien, mit een lengte van 1,2 meter en een gewicht van 40 kilogram. De grootste dolfien is de zwart-witte orka, die zeuven meter lang kan worren, en wel vier-en-een-halve ton kan wegen.
Dolfienen leven veural in de oendiepere gebieden van de zee. Ze eten veural vis en inktvis. Tussen de verschillende soorten he-j nogal wat verschillen: orka's pakken bieveurbeeld veul grotere prooien (zoas zeeroofdieren) as de gewone dolfien, die veural van vis leeft.
Uut oenderzeuk is ebleken dat de dolfienen vere verwanten bin van de koen.
Dolfijne of Delphinidae zien 'n femilie vaan Walvèsechtege. Eigelek geit 't hei allein um de Oceaandolfijne; aander dolfijne zien vereineg in de superfemilie Revierdolfijne. De dolfijne zien relatief ranke en klein bieste mèt dèks 'n hoeg intelligentie. In 't algemein spraakgebruuk weure de groetste dolfijne, wie de orka, dèks walvèsse geneump i.p.v. dolfijne. De orde umvat mie es daarteg soorte.
Al dolfijne zien carnivoor en leve vaan vès. Haaie zien de veurnaomste natuurleke vijande.
Piranare (karaiñe'ẽ: delfín) - (Delphinidae), ha'e hína ko mymba okambúva parapegua juehepehẽ oreko 34 juehegua, ou pirapuã hekovety pegua.
Oreko 2 térã 9 metro ipukukuére, iñakã guasu ha itĩ mbuku, oreko peteĩ kua iñakã ári opytũhe hag̃ua. Ko'ã mymba piranare ho'u so'o mante.
Делфин сымалдуулар (лат. Delphinidae) — кит түспөлдүү айбандардын бир тукуму, буларга кыйла түр жана уруу кирет: Австралия делфини (лат. Lagenorhynchus australis), Амазонка делфини (Sotalia fluviatilis), афалина-делфини (Tursiops truncat), ак каптал делфин (Lagenorhynchus acutus), ак тумшук делфин (L. albirostris), Зонд ак делфини (Sotaliborneensis), кытай ак делфини (S. chinensis), Ганга делфини (Platanista gangetica), Гвияна делфини (Sotalia guianensis), Гектор делфини (Cephalorhynchus hectori), кыска тумшук делфин (Orcella brevirostris), Камерун делфини (Sotalia teuszi), түндүк китсымак делфин (Lissodelphis borealis), түштүк китсымак делфин (L. peroni), Чили куштумшук делфини (Cephalorhynchus eutropia), Коммерсон делфини (С. commersoni), кайчы тамга делфин (Lagenorhynchus cruciger), Ла-Плата делфини (Pontoporia blainvillei), бырыштиштүү делфин (Steno bredanensis), кадимки делфин (Delphinus delphis), кытай кол делфини (Lipotes vexillifer), алача делфин (Lagenorhynchus obliquidens), күңүрт делфин (L. obscurus), Хевисай делфини (Cephalorhynchus heavisidei), жазы тумшук делфин (Peponocephala electra), афалина-делфиндер (уруу) (Tursiops), ак каптал делфиндер (уруу) (Delphinus delphis), жазы тумшук делфиндер (уруу) (Peponocephala), китсымак делфиндер (уруу) (Lissodelphis), куштумшук делфиндер (уруу) (Cephalorhynchus), Деңиз делфиндери, бырыштиш делфиндер (уруу) (Steno), кадимки делфиндер (уруу) (Delphinus), өзөн делфиндери (Platanistidae), дарыя делфиндери (тукум), Саравак делфиндери (уруу) (Lagenodelphis), боз делфиндер (уруу) (Grampus), тоголок баш делфиндер (уруу) (Globicephala) жана ушундай сыяктуулар.
Делфин сымалдуулар (лат. Delphinidae) — кит түспөлдүү айбандардын бир тукуму, буларга кыйла түр жана уруу кирет: Австралия делфини (лат. Lagenorhynchus australis), Амазонка делфини (Sotalia fluviatilis), афалина-делфини (Tursiops truncat), ак каптал делфин (Lagenorhynchus acutus), ак тумшук делфин (L. albirostris), Зонд ак делфини (Sotaliborneensis), кытай ак делфини (S. chinensis), Ганга делфини (Platanista gangetica), Гвияна делфини (Sotalia guianensis), Гектор делфини (Cephalorhynchus hectori), кыска тумшук делфин (Orcella brevirostris), Камерун делфини (Sotalia teuszi), түндүк китсымак делфин (Lissodelphis borealis), түштүк китсымак делфин (L. peroni), Чили куштумшук делфини (Cephalorhynchus eutropia), Коммерсон делфини (С. commersoni), кайчы тамга делфин (Lagenorhynchus cruciger), Ла-Плата делфини (Pontoporia blainvillei), бырыштиштүү делфин (Steno bredanensis), кадимки делфин (Delphinus delphis), кытай кол делфини (Lipotes vexillifer), алача делфин (Lagenorhynchus obliquidens), күңүрт делфин (L. obscurus), Хевисай делфини (Cephalorhynchus heavisidei), жазы тумшук делфин (Peponocephala electra), афалина-делфиндер (уруу) (Tursiops), ак каптал делфиндер (уруу) (Delphinus delphis), жазы тумшук делфиндер (уруу) (Peponocephala), китсымак делфиндер (уруу) (Lissodelphis), куштумшук делфиндер (уруу) (Cephalorhynchus), Деңиз делфиндери, бырыштиш делфиндер (уруу) (Steno), кадимки делфиндер (уруу) (Delphinus), өзөн делфиндери (Platanistidae), дарыя делфиндери (тукум), Саравак делфиндери (уруу) (Lagenodelphis), боз делфиндер (уруу) (Grampus), тоголок баш делфиндер (уруу) (Globicephala) жана ушундай сыяктуулар.
Йоныс балыклары ике иягендә шактый зур санда булган бер төрле конус формасандагы тешләр белән характерлана, ике борын тишеге дә бер аркылы ярым ай формасындагы баш сөяге тишеге белән тоташа, башы чагыштырмача зур тугел, бераз очлы битле, гәүдәсе озынча, аркасында йөзгеч бар. Бик хәрәкәтчән һәм җитезләр, ерткычлар, иҗтимагый яшәүчеләр, барлык диңгезләрдә дә яшиләр, елгаларга күтәреләләр, балык, моллюсклар һәм кысласыманнар белән тукланалар. Йоныс балыклары сыманнар кызыксынучанлык һәм кешеләргә традицион яхшы караш белән аерылып торалар.
Йоныс балыклары ике иягендә шактый зур санда булган бер төрле конус формасандагы тешләр белән характерлана, ике борын тишеге дә бер аркылы ярым ай формасындагы баш сөяге тишеге белән тоташа, башы чагыштырмача зур тугел, бераз очлы битле, гәүдәсе озынча, аркасында йөзгеч бар. Бик хәрәкәтчән һәм җитезләр, ерткычлар, иҗтимагый яшәүчеләр, барлык диңгезләрдә дә яшиләр, елгаларга күтәреләләр, балык, моллюсклар һәм кысласыманнар белән тукланалар. Йоныс балыклары сыманнар кызыксынучанлык һәм кешеләргә традицион яхшы караш белән аерылып торалар.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 2008. ↑ Wilson D. E., Reeder D. M. Class Mammalia Linnaeus, 1758 // Animal Biodiversity: An Outline of Higher-level Classification and Survey of Taxonomic Richness / мөхәррир Z. Zhang — 2011. ↑ Mammal Species of the World — 2005. ↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information ↑ Энциклопедия жизни — 2008.Шыв сыснисем, дельфинсем (лат. Delphinidae) — сĕт ĕçекенсен çемьинчи кит евĕрлисен отрядĕнчи шăллă китсен кĕçĕн отрядне кĕрекен ăратсем (Odontoceti)[1].
Шыв сыснисем, дельфинсем (лат. Delphinidae) — сĕт ĕçекенсен çемьинчи кит евĕрлисен отрядĕнчи шăллă китсен кĕçĕн отрядне кĕрекен ăратсем (Odontoceti).
கடல் ஓங்கில் (Delphinidae) என்பது கடலில் வாழும் ஓங்கில் குடும்பம் ஆகும். இதில் மொத்தம் 20 வாழும் இனங்கள் உள்ளன. இவை சராசரியாக 1.7 மீட்டர் நீளமும் 50 கிலோ எடையும் கொண்டவை. இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த கொலைகாரத் திமிங்கிலம் என்ற இனம் இதுவரை அறியபட்ட ஓங்கில்களிலேயே மிகப் பெரியது ஆகும்.
கடல் ஓங்கில்கள் பொதுவாக மீன் மற்றும் கணவாய் போன்ற உயிரினங்களை உண்டு வாழ்கின்றன. எனினும் கொலைகாரத் திமிங்கிலம் போன்ற மிகப்பெரிய கடல் ஓங்கில்களானது கடல் நாய் போன்ற கடற்பாலூட்டிகளையும் உண்டு வாழ்கின்றன. பெரும்பாலும் பெண் ஓங்கில்களை விட ஆண் ஓங்கில்களே உருவில் பெரியதாக இருக்கும். எனவே அவை பால் ஈருருமை பண்பை வெளிப்படுத்துகின்றன.[1][2]
கடல் ஓங்கில் (Delphinidae) என்பது கடலில் வாழும் ஓங்கில் குடும்பம் ஆகும். இதில் மொத்தம் 20 வாழும் இனங்கள் உள்ளன. இவை சராசரியாக 1.7 மீட்டர் நீளமும் 50 கிலோ எடையும் கொண்டவை. இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த கொலைகாரத் திமிங்கிலம் என்ற இனம் இதுவரை அறியபட்ட ஓங்கில்களிலேயே மிகப் பெரியது ஆகும்.
கடல் ஓங்கில்கள் பொதுவாக மீன் மற்றும் கணவாய் போன்ற உயிரினங்களை உண்டு வாழ்கின்றன. எனினும் கொலைகாரத் திமிங்கிலம் போன்ற மிகப்பெரிய கடல் ஓங்கில்களானது கடல் நாய் போன்ற கடற்பாலூட்டிகளையும் உண்டு வாழ்கின்றன. பெரும்பாலும் பெண் ஓங்கில்களை விட ஆண் ஓங்கில்களே உருவில் பெரியதாக இருக்கும். எனவே அவை பால் ஈருருமை பண்பை வெளிப்படுத்துகின்றன.
Oceanic dolphins or Delphinidae are a widely distributed family of dolphins that live in the sea. Close to forty extant species are recognised. They include several big species whose common names contain "whale" rather than "dolphin", such as the Globicephalinae (round-headed whales including the false killer whale and pilot whale). Delphinidae is a family within the superfamily Delphinoidea, which also includes the porpoises (Phocoenidae) and the Monodontidae (beluga whale and narwhal). River dolphins are relatives of the Delphinoidea.
Oceanic dolphins range in size from the 1.7-metre-long (5 ft 7 in) and 50-kilogram (110-pound) Maui's dolphin to the 9.4-metre (31 ft) and 10-metric-ton (11-short-ton) orca, the largest known dolphin. Several species exhibit sexual dimorphism; the males are larger than females. They have streamlined bodies and two limbs that are modified into flippers. Though not quite as flexible as seals, some dolphins can travel at speeds 29 km/h (18 mph) for short distances.[1] Most delphinids primarily eat fish, along with a smaller number of squid and small crustaceans, but some species specialise in eating squid, or, in the case of the orca, also eat marine mammals and birds. All, however, are purely carnivorous. They typically have between 100 and 200 teeth, although a few species have considerably fewer. Delphinids travel in large pods, which may number a thousand individuals in some species. Each pod forages over a range of tens to hundreds of square kilometres. Some pods have a loose social structure, with individuals frequently joining or leaving, but others seem to be more permanent, perhaps dominated by a male and a harem of females.[2] Individuals communicate by sound, producing low-frequency whistles, and also produce high-frequency broadband clicks of 80–220 kHz, which are primarily used for echolocation. Gestation lasts from 10 to 18 months, and results in the birth of a single calf. Some species are well adapted for diving to great depths. They have a layer of fat, or blubber, under the skin to keep warm in the cold water.
Although oceanic dolphins are widespread, most species prefer the warmer waters of the tropic zones, but some, like the right whale dolphin, prefer colder climates. Some have a global distribution, like the orca. Oceanic dolphins feed largely on fish and squid, but a few, like the orca, feed on large mammals, like seals. Male dolphins typically mate with multiple females every year, but females only mate every two to three years. Calves are typically born in the spring and summer, and females bear all the responsibility for raising them. Mothers of some species fast and nurse their young for relatively long times. Dolphins produce a variety of vocalizations, usually in the form of clicks and whistles.
Oceanic dolphins are sometimes hunted in places such as Japan, in an activity known as dolphin drive hunting. Besides drive hunting, they also face threats from bycatch, habitat loss, and marine pollution. Dolphins have been depicted in various cultures worldwide. They occasionally feature in literature and film, as in the Warner Bros film Free Willy. Dolphins are sometimes kept in captivity and trained to perform in shows. The most common species of dolphin in captivity is the bottlenose dolphin, and less than 50 orca were found in oceanariums in 2012.
Delphinids, especially bottlenose dolphins, are able to hybridize with a wide variety of other delphinid species; wholphins are just one of many possible hybrids.[3]
Six species, sometimes referred to as "blackfish", are dolphins commonly called whales: the orca, the melon-headed whale, the pygmy killer whale, the false killer whale, and the two species of pilot whales, but they are classified under the family Delphinidae.[4]
Recent molecular analyses indicate that several delphinid genera (especially Stenella and Lagenorhynchus) are not monophyletic as currently recognized.[5] Thus, significant taxonomic revisions within the family are likely.[6]
The Delphinidae are the most diverse of the cetacean families, with numerous variations between species. They range in size from 1.2 m (3 ft 11 in) and 40 kg (88 lb) (Haviside's dolphin), to 9 m (30 ft) and 10 tonnes (orca). Most species weigh between 50 and 200 kg (110 and 440 lb). They typically have curved dorsal fins, clear 'beaks' at the front of their heads, and forehead melons, although exceptions to all of these rules are found. They have a wide range of colors and patterns.[2]
Oceanic dolphins have a torpedo-shaped body with an inflexible neck, limbs modified into flippers, nonexistent external ear flaps, a large tail fin, and a bulbous head. A dolphin skull has small eye orbits, a long snout, but not as long as its river dolphin counterpart, and eyes placed on the sides of its head. Several species exhibit sexual dimorphism, with the males being larger than the females.[12][13]
Breathing involves expelling stale air from the blowhole, forming an upward, steamy spout, followed by inhaling fresh air into the lungs; a spout only occurs when the warm air from the lungs meets the cold external air, so it may only form in colder climates.[12][14][15]
All oceanic dolphins have a thick layer of blubber, the thickness of which depends on how far the species lives from the equator. This blubber also helps keep the animal warm providing insulation from the harsh climate or cold depths. It can also aid in protection to some extent as predators would have a hard time getting through a thick layer of fat. Calves are born with only a thin layer of blubber, but some species compensate for this with lanugos.[12][16]
Oceanic dolphins have two flippers on the underside toward the head, a dorsal fin, and a tail fin. These flippers contain four digits. Although oceanic dolphins do not possess fully developed hind limbs, some possess discrete rudimentary appendages, which may contain feet and digits. Oceanic dolphins are fast swimmers in comparison to seals who typically cruise at 11–27 km/h (7–17 mph); the orca, in comparison, can travel at speeds of up to 55.5 km/h (34.5 mph). The fusing of the neck vertebrae, while increasing stability when swimming at high speeds, decreases flexibility, which means they are unable to turn their heads. Oceanic dolphins swim by moving their tail fin and rear body vertically, while their flippers are mainly used for steering. Some species log out of the water, which may allow them to travel faster. Their skeletal anatomy allows them to be fast swimmers. All species have a dorsal fin to prevent themselves from involuntarily spinning in the water.[12][16]
The oceanic dolphin ear is specifically adapted to the marine environment. In humans, the middle ear works as an impedance equalizer between the outside air's low impedance and the cochlear fluid's high impedance. In dolphins, and other marine mammals, there is no great difference between the outer and inner environments. Instead of sound passing through the outer ear to the middle ear, dolphins receive sound through the throat, from which it passes through a low-impedance fat-filled cavity to the inner ear. The dolphin ear is acoustically isolated from the skull by air-filled sinus pockets, which allow for greater directional hearing underwater.[17] Dolphins send out high frequency clicks from an organ known as a melon. This melon consists of fat, and the skull of any such creature containing a melon will have a large depression. This allows dolphins to produce biosonar for orientation.[12][18][19][20][21] Though most dolphins do not have hair, they do have hair follicles that may perform some sensory function.[22] Beyond locating an object, echolocation also provides the animal with an idea on an object's shape and size, though how exactly this works is not yet understood.[23]
The eye of oceanic dolphins is relatively small for its size, yet they do retain a good degree of eyesight. As well as this, the eyes of a dolphin are placed on the sides of its head, so their vision consists of two fields, rather than a binocular view like humans have. When dolphins surface, their lens and cornea correct the nearsightedness that results from the refraction of light; they contain both rod and cone cells, meaning they can see in both dim and bright light. Dolphins do, however, lack short wavelength sensitive visual pigments in their cone cells indicating a more limited capacity for color vision than most mammals.[24] Most dolphins have slightly flattened eyeballs, enlarged pupils (which shrink as they surface to prevent damage), slightly flattened corneas and a tapetum lucidum; these adaptations allow for large amounts of light to pass through the eye and, therefore, a very clear image of the surrounding area. They also have glands on the eyelids and outer corneal layer that act as protection for the cornea.[18]
The olfactory lobes are absent in oceanic dolphins, suggesting that they have no sense of smell.[18]
Oceanic dolphins are not thought to have a good sense of taste, as their taste buds are atrophied or missing altogether. However, some have preferences between different kinds of fish, indicating some sort of attachment to taste.[18]
Most delphinids primarily eat fish, along with a smaller number of squid and small crustaceans, but some species specialize in eating squid, or, in the case of the orca, also eat marine mammals and birds. All, however, are purely carnivorous. They typically have between 100 and 200 teeth, although a few species have considerably fewer. Various methods of feeding exist among and within oceanic species, some apparently exclusive to a single population. Fish and squid are the main food, but the false killer whale and the orca also feed on other marine mammals. Orca on occasion also hunt whales larger than themselves.[25]
One common feeding method is herding, where a pod squeezes a school of fish into a bait ball. Individual members then take turns plowing through the ball, feeding on the stunned fish. Corralling is a method where dolphins chase fish into shallow water to catch them more easily. Orca and bottlenose dolphins have also been known to drive their prey onto a beach to feed on it, a behavior known as beach or strand feeding. Some species also whack fish with their flukes, stunning them and sometimes knocking them out of the water.[26]
Oceanic dolphins are capable of making a broad range of sounds using nasal airsacs located just below the blowhole. Roughly three categories of sounds can be identified: frequency modulated whistles, burst-pulsed sounds, and clicks. Dolphins communicate with whistle-like sounds produced by vibrating connective tissue, similar to the way human vocal cords function,[27] and through burst-pulsed sounds, though the nature and extent of that ability is not known. The clicks are directional and are for echolocation, often occurring in a short series called a click train. The click rate increases when approaching an object of interest. Dolphin echolocation clicks are amongst the loudest sounds made by marine animals.[28]
Bottlenose dolphins have been found to have signature whistles. These whistles are used in order for dolphins to communicate with one another by identifying an individual. It can be seen as the dolphin equivalent of a name for humans.[29] These signature whistles are developed during a dolphin's first year; it continues to maintain the same sound throughout its lifetime.[30] In order to obtain each individual whistle sound, dolphins undergo vocal production learning. This consists of an experience with other dolphins that modifies the signal structure of an existing whistle sound. An auditory experience influences the whistle development of each dolphin. Dolphins are able to communicate to one another by addressing another dolphin through mimicking their whistle. The signature whistle of a male bottlenose dolphin tends to be similar to that of his mother, while the signature whistle of a female bottlenose dolphin tends to be more distinguishable.[31] Bottlenose dolphins have a strong memory when it comes to these signature whistles, as they are able to relate to a signature whistle of an individual they have not encountered for over twenty years.[32] Research done on signature whistle usage by other dolphin species is relatively limited. The research on other species done so far has yielded varied outcomes and inconclusive results.[33][34][35][36]
Oceanic dolphins frequently leap above the water surface, this being done for various reasons. When travelling, jumping can save the dolphin energy as there is less friction while in the air.[37] This type of travel is known as porpoising.[37] Other reasons include orientation, social displays, fighting, non-verbal communication, entertainment and attempting to dislodge parasites.[38][39]
Dolphins show various types of playful behavior, often including objects, self-made bubble rings, other dolphins, or other animals.[40][41] When playing with objects or small animals, common behavior includes carrying the object or animal along using various parts of the body, passing it along to other members of the group or taking it from another member, or throwing it out of the water.[40] Dolphins have also been observed harassing animals in other ways, for example by dragging birds underwater without showing any intent to eat them.[40] Playful behaviour that involves another animal species with active participation of the other animal can also be observed, however. Playful human interaction with dolphins is one example, but playful interactions have been observed in the wild with a number of other species as well, including humpback whales and dogs.[42][43]
Oceanic dolphins are known to teach, learn, cooperate, scheme, and grieve.[44] The neocortex of many species is home to elongated spindle neurons that, prior to 2007, were known only in hominids.[45] In humans, these cells are involved in social conduct, emotions, judgment, and theory of mind.[46] Cetacean spindle neurons are found in areas of the brain that are homologous to where they are found in humans, suggesting that they perform a similar function.[47]
Brain size was previously considered a major indicator of the intelligence of an animal. Since most of the brain is used for maintaining bodily functions, greater ratios of brain to body mass may increase the amount of brain mass available for more complex cognitive tasks. Allometric analysis indicates that mammalian brain size scales at approximately the ⅔ or ¾ exponent of the body mass.[48] Comparison of a particular animal's brain size with the expected brain size based on such allometric analysis provides an encephalization quotient that can be used as another indication of animal intelligence. Orca have the second largest brain mass of any animal on earth, next to the sperm whale.[49] The brain to body mass ratio in some is second only to humans.[50]
Self-awareness is seen, by some, to be a sign of highly developed, abstract thinking. Self-awareness, though not well-defined scientifically, is believed to be the precursor to more advanced processes like meta-cognitive reasoning (thinking about thinking) that are typical of humans. Research in this field has suggested that cetaceans, among others, possess self-awareness.[51] The most widely used test for self-awareness in animals is the mirror test in which a temporary dye is placed on an animal's body, and the animal is then presented with a mirror; they then see if the animal shows signs of self-recognition.[52]
In 1995, Marten and Psarakos used television to test dolphin self-awareness.[53] They showed dolphins real-time footage of themselves, recorded footage, and another dolphin. They concluded that their evidence suggested self-awareness rather than social behavior. While this particular study has not been repeated since then, dolphins have since passed the mirror test.[52]
In some parts of the world, such as Taiji, Japan and the Faroe Islands, dolphins are traditionally considered as food, and are killed in harpoon or drive hunts.[54] Dolphin meat is consumed in a small number of countries worldwide, which include Japan[55] and Peru (where it is referred to as chancho marino, or "sea pork").[56]
Dolphin meat is dense and such a dark shade of red as to appear black. Fat is located in a layer of blubber between the meat and the skin. When dolphin meat is eaten in Japan, it is often cut into thin strips and eaten raw as sashimi, garnished with onion and either horseradish or grated garlic, much as with sashimi of whale or horse meat (basashi). When cooked, dolphin meat is cut into bite-size cubes and then batter-fried or simmered in a miso sauce with vegetables. Cooked dolphin meat has a flavor very similar to beef liver.[57] Dolphin meat is high in mercury, and may pose a health danger to humans when consumed.[58]
The Faroe Islands population was exposed to methylmercury largely from contaminated pilot whale meat, which contained very high levels of about 2 mg methylmercury/kg. However, the Faroe Islands populations also eat significant amounts of fish. The study of about 900 Faroese children showed that prenatal exposure to methylmercury resulted in neuropsychological deficits at 7 years of age
There have been human health concerns associated with the consumption of dolphin meat in Japan after tests showed that dolphin meat contained high levels of mercury.[59] There are no known cases of mercury poisoning as a result of consuming dolphin meat, though the government continues to monitor people in areas where dolphin meat consumption is high. The Japanese government recommends that children and pregnant women avoid eating dolphin meat on a regular basis.[60]
Similar concerns exist with the consumption of dolphin meat in the Faroe Islands, where prenatal exposure to methylmercury and PCBs primarily from the consumption of pilot whale meat has resulted in neuropsychological deficits amongst children.[59]
Legally consuming dolphin meat in the United States would be near impossible for most due to the Marine Mammal Protection Act, which forbids "...the act of hunting, killing, capture, and/or harassment of any marine mammal..." (Exceptions are made for certain groups of people, such as Alaska Natives.) Theoretically, one could only eat the meat of a dolphin which died of natural causes, which would likely be highly undesirable (and potentially dangerous).
Various fishing methods, like seine fishing for tuna and the use of drift and gill nets, unintentionally kill many oceanic dolphins.[61] Accidental bycatch in gill nets is common and poses a risk for mainly local dolphin populations.[62][63]
Dolphin safe labels attempt to reassure consumers that fish and other marine products have been caught in a dolphin-friendly way. The earliest campaigns with "Dolphin safe" labels were initiated in the 1980s as a result of cooperation between marine activists and the major tuna companies, and involved decreasing incidental dolphin kills by up to 50% by changing the type of nets used to catch tuna. The dolphins are netted only while fishermen are in pursuit of smaller tuna. Albacore are not netted this way, making albacore the only truly dolphin-safe tuna.[64]
Loud underwater noises, such as those resulting from naval sonar use, live firing exercises, and certain offshore construction projects such as wind farms, may be harmful to dolphins, increasing stress, damaging hearing, and causing decompression sickness by forcing them to surface too quickly to escape the noise.[65][66]
The renewed popularity of dolphins in the 1960s resulted in the appearance of many dolphinaria around the world, making dolphins accessible to the public. Criticism and animal welfare laws forced many to close, although hundreds still exist around the world. In the United States, the best known are the SeaWorld marine mammal parks. In the Middle East the best known are Dolphin Bay at Atlantis, The Palm and the Dubai Dolphinarium.
Various species of dolphins are kept in captivity. These small cetaceans are more often than not kept in theme parks, such as SeaWorld, commonly known as a dolphinarium. Bottlenose dolphins are the most common species of dolphin kept in dolphinariums as they are relatively easy to train, have a long lifespan in captivity and have a friendly appearance. Hundreds if not thousands of bottlenose dolphins live in captivity across the world, though exact numbers are hard to determine. Other species kept in captivity are spotted dolphins, false killer whales and common dolphins, Commerson's dolphins, as well as rough-toothed dolphins, but all in much lower numbers than the bottlenose dolphin. There are also fewer than ten pilot whales, Amazon river dolphins, Risso's dolphins, spinner dolphins, or tucuxi in captivity. Two unusual and very rare hybrid dolphins, known as wholphins, are kept at the Sea Life Park in Hawaii, which is a cross between a bottlenose dolphin and a false killer whale. Also, two common/bottlenose hybrids reside in captivity: one at Discovery Cove and the other at SeaWorld San Diego.[16]
Orca are well known for their performances in shows, but the number of orcas kept in captivity is very small, especially when compared to the number of bottlenose dolphins, with only 44 captive orca being held in aquaria as of 2012.[67] The orca's intelligence, trainability, striking appearance, playfulness in captivity and sheer size have made it a popular exhibit at aquaria and aquatic theme parks. From 1976 to 1997, 55 whales were taken from the wild in Iceland, 19 in Japan and three in Argentina. These figures exclude animals that died during capture. Live captures fell dramatically in the 1990s, and by 1999, about 40% of the 48 animals on display in the world were captive-born.[16]
In Greek myths, they were seen invariably as helpers of humankind. Dolphins also seem to have been important to the Minoans, judging by artistic evidence from the ruined palace at Knossos. Dolphins are common in Greek mythology, and many coins from ancient Greece have been found which feature a man, a boy or a deity riding on the back of a dolphin.[68] The Ancient Greeks welcomed dolphins; spotting dolphins riding in a ship's wake was considered a good omen.[69] In both ancient and later art, Cupid is often shown riding a dolphin. A dolphin rescued the poet Arion from drowning and carried him safe to land, at Cape Matapan, a promontory forming the southernmost point of the Peloponnesus. There was a temple to Poseidon and a statue of Arion riding the dolphin.[70]
Dionysus was once captured by Etruscan pirates who mistook him for a wealthy prince they could ransom. After the ship set sail Dionysus invoked his divine powers, causing vines to overgrow the ship where the mast and sails had been. He turned the oars into serpents, so terrifying the sailors that they jumped overboard, but Dionysus took pity on them and transformed them into dolphins so that they would spend their lives providing help for those in need. Dolphins were also the messengers of Poseidon and sometimes did errands for him as well. Dolphins were sacred to both Aphrodite and Apollo.
Dolphins are sometimes used as symbols, for instance in heraldry. When heraldry developed in the Middle Ages, not much was known about the biology of the dolphin and it was often depicted as a sort of fish. Traditionally, the dolphins in heraldry still may take after this notion, sometimes showing the dolphin skin covered with fish scales.
In the Middle Ages, the dolphin became an important heraldic element in the coats of arms of several European noble families, the most noticeable being those of the Dauphin de Viennois (later Dauphin of France) through which it passed to the Counts of Forez, Albon and other French families, as well as several branches of the Bourbon family (Count of Montpensier, Count of Beaujolais, among others) the Pandolfini of Florence, and the Delfini of Venice and Rome also used the dolphin as their "canting" armories. In the 19th century, Joseph Bonaparte adopted a dolphin in his coat of arms as King of Naples and Sicily.
In contemporary days, a dolphin is still used in the coat of arms of many cities, as well as in the coat of arms of Anguilla and the coat of arms of Romania,[71] and the coat of arms of Barbados has a dolphin supporter.[72] Cardinal Angelo Amato, prefect of the Congregation of the Causes of Saints, a dolphin in his coat of arms, as well as Cardinal Godfried Danneels, former Metropolitan Archbishop of Mechelen-Brussels.
Oceanic dolphins or Delphinidae are a widely distributed family of dolphins that live in the sea. Close to forty extant species are recognised. They include several big species whose common names contain "whale" rather than "dolphin", such as the Globicephalinae (round-headed whales including the false killer whale and pilot whale). Delphinidae is a family within the superfamily Delphinoidea, which also includes the porpoises (Phocoenidae) and the Monodontidae (beluga whale and narwhal). River dolphins are relatives of the Delphinoidea.
Oceanic dolphins range in size from the 1.7-metre-long (5 ft 7 in) and 50-kilogram (110-pound) Maui's dolphin to the 9.4-metre (31 ft) and 10-metric-ton (11-short-ton) orca, the largest known dolphin. Several species exhibit sexual dimorphism; the males are larger than females. They have streamlined bodies and two limbs that are modified into flippers. Though not quite as flexible as seals, some dolphins can travel at speeds 29 km/h (18 mph) for short distances. Most delphinids primarily eat fish, along with a smaller number of squid and small crustaceans, but some species specialise in eating squid, or, in the case of the orca, also eat marine mammals and birds. All, however, are purely carnivorous. They typically have between 100 and 200 teeth, although a few species have considerably fewer. Delphinids travel in large pods, which may number a thousand individuals in some species. Each pod forages over a range of tens to hundreds of square kilometres. Some pods have a loose social structure, with individuals frequently joining or leaving, but others seem to be more permanent, perhaps dominated by a male and a harem of females. Individuals communicate by sound, producing low-frequency whistles, and also produce high-frequency broadband clicks of 80–220 kHz, which are primarily used for echolocation. Gestation lasts from 10 to 18 months, and results in the birth of a single calf. Some species are well adapted for diving to great depths. They have a layer of fat, or blubber, under the skin to keep warm in the cold water.
Although oceanic dolphins are widespread, most species prefer the warmer waters of the tropic zones, but some, like the right whale dolphin, prefer colder climates. Some have a global distribution, like the orca. Oceanic dolphins feed largely on fish and squid, but a few, like the orca, feed on large mammals, like seals. Male dolphins typically mate with multiple females every year, but females only mate every two to three years. Calves are typically born in the spring and summer, and females bear all the responsibility for raising them. Mothers of some species fast and nurse their young for relatively long times. Dolphins produce a variety of vocalizations, usually in the form of clicks and whistles.
Oceanic dolphins are sometimes hunted in places such as Japan, in an activity known as dolphin drive hunting. Besides drive hunting, they also face threats from bycatch, habitat loss, and marine pollution. Dolphins have been depicted in various cultures worldwide. They occasionally feature in literature and film, as in the Warner Bros film Free Willy. Dolphins are sometimes kept in captivity and trained to perform in shows. The most common species of dolphin in captivity is the bottlenose dolphin, and less than 50 orca were found in oceanariums in 2012.
Delfenoj (Delphinidae) estas familio de maraj kaj riveraj mamuloj el la ordo cetacoj, subordo dentocetacoj. Al la familio apartenas 40 specioj. Delfenoj vivas en ĉiuj maroj.
La vorto delfeno venas de la malnovgreka vorto δελφίς /del.ˈpʰiːs/ («spirito de la maro»), eble derivita de la greka δελφύς /del.pʰy̌ːs/ («utero»).
Delfenoj formas grupon kun kompleksa socia strukturo; ili kunlaboras por la ĉaso aŭ la reciproka defendo. Multaj eksperimentoj montris ilian grandan inteligentecon kaj interalie la kapablecon sin rekoni en spegulo kaj uzi ilojn. Ili havas kompleksan lingvon bazitan sur ultrasonoj ne aŭdeblaj de homoj.
Estis multaj kazoj, kiam delfeno savis vivon de homo.
Estas notinde, ke narvalo, belugo kaj foceno kvankam similaj al delfenoj, ne apartenas al la sama familio.
Delfenoj estas kutime longaj je inter unu metro kaj duono kaj kvar metroj. La plej granda delfeno estas la orcino kiu atingas longecon de ok metroj. Tamen estas granda gamo de koloroj kaj modeloj.[1]
Kelkaj specioj montras kazojn de seksa dimorfismo, kun inoj pli grandaj ol maskloj.[2][3]
Ĝia fluforma korpo estas bone adaptita al rapida naĝado. Ĉiuj specioj havas dorsan naĝilon por eviti nevolan turniĝadon dumnaĝe.[4]
En la kapo troviĝas ronda organo, la melono, kiu utilas kiel eĥolokalizilo.
Delfenoj distingeblas de aliaj dentocetacoj pro jenaj ecoj:
La haŭto de delfenoj estas spongeca dermo, milda kiel sateno. Ĉiuj delfenoj forĵetas ĉirkaŭ ĉiujn du horojn la eksterajn haŭtĉelojn. Tiu daŭra regenerado malpligrandigas la flukontraŭstaron kaj ebligas grandan rapidecon (ĝis preskaŭ 60 km/h) kaj elakvajn saltojn ĝis alteco de 7 metroj. Tia eco de la haŭto estas pristudita por homaj regener-esploroj kaj por ŝipkonstruado.
Multaj specioj havas klare distingeblajn makzelojn kiuj formas longan bekon. Ekzistas specioj kun multegaj dentoj en la makzeloj. La dentoj de delfenoj estas konusformaj kiel homaj kaninoj.
La naztruoj, kiuj fermiĝas per unu orifico (kontraŭ du ĉe la bartocetacoj) troviĝas je la pinto de la frunto. Enspiro kaj elspiro okazas nur pere de tiu orifico, neniam pere de la buŝo. La elspiro povas komenci antaŭ la elakviĝo de la besto. Dum plonĝado muskola sistemo fermas la orificon por malhelpi akvoeniron tra la naztruoj en la pulmojn. Nazaj kavaĵoj ludas nenian rolon en flarado.
Ĉe la delfenoj spirado estas ne aŭtomata (kiel ĉe homoj), sed vola. Pro tio delfeno perdanta konscion mortos per asfiksio. Anestezo de delfenoj por operacio aŭ eksperimento ne eblas, ĝi mortigus ilin.
La cerbo montras tre netan pligrandiĝon de la grandcerbaj hemisferoj, malkreskon de la olfaktaj loboj kaj gravecon de la akustikaj centroj. Jen komparo de la procento de cerbiĝo (pezo de la cerbo dividita per la pezo de la korpo kaj obligita per 100):
specio pezo de la korpo pezo de la cerbo % de cerbiĝo Homo 70 kg 1 500 g 2,10 Tursiopo 170 kg 1 600 g 0,94 Foceno 70 kg 600 g 0,86 Komuna delfeno 110 kg 840 g 0,76 Azia elefanto 4 000 kg 7 500 g 0,18 Komuna rorkvalo 100 000 kg 7 000 g 0,008La cerbo de la delfeno estas pli kompleksa ol tiu de la grandaj simioj (ĉimpanzo, gorilo, orangutano). La komplekseco de la kortekso estas tre granda kaj ankaŭ la nombro de la cerbaj giroj kaj neŭronoj.
Verŝajne delfenoj havas pli grandan intelektan kvocienton ol la evoluintaj simioj, sed starigo de cifera informo estas malfacilega.
La principo de la delfena eĥosondado estas la sama kiel tiu de la vespertoj. Ĝi bezonas unu organon por elsendi sonojn kaj ultrasonojn kaj alian por ricevi la sonojn reflektitajn de la obstaklo.
La ultrasonoj estas fokusigitaj en unu paralelan faskon danke al la melono, cefala histo ĉe la antaŭo de la kapo, bone videbla ĉe la delfenoj.
La riceva mekanismo situas ĉe la interna orelo kaj la konduko fariĝas per la malsupra makzelo.
Tiu ege evoluinta eĥosondado ebligas al la delfenoj ne nur lokalizon de la obstakloj, sed ankaŭ sciigas ilin pri grandeco, dimensio kaj naturo de la ĉirkaŭaj objektoj, eĉ en plena mallumo.
La naskiĝinta delfenido longas inter 0,8 kaj 1 metron. La unua bezono de la delfenido estas spirado, ĝi devas tuj supreniri al la akvosurfaco por enspiri aeron.
La unua mamsuĉado povas atendi ĝis 24 horojn. Komence la delfenido mamsuĉas dum dek sekundoj, dufojojn en ĉiu horo. La rostro de la delfenido proksimiĝas al la mama fendo de la patrino kaj la enŝoviĝita lango alkroĉiĝas al la interna mampinto. Tiu sistemo malhelpas la perdiĝon de la grasoplena kaj proteinoriĉa lakto en la marakvo.
Ekde la naskiĝo la delfenido kapablas sibli, sed la eĥolokalizilo bone funkcios nur post unu monato.
Delfenoj povas elsendi ĉirkaŭ 400 diversajn signalojn kaj oni evidentigis korespondadon inter sonoj kaj situacioj. Delfenoj kapablas percepti sonojn ĝis frekvenco de 80.000 hercoj, kontraŭ nur 23.000 por homoj.
Kelkaj scienculoj konvinkiĝis, ke delfenoj uzas lingvaĵon preskaŭ same perfektan, kiel tiu de homoj. Oni rimarkis, ke du delfenoj foje havas veran konversacion, ne parolante samtempe, sed unu post la alia, kvazaŭ respondante demandojn.
Eksperimento de Jarvis Bastian priskribita en Balenoj, delfenoj kaj aliaj mirindaĵoj de l' oceanoj (vidu sub fontoj) montras ke du tursiopoj (masklo kaj femalo) kapablas komuniki nur per sonoj por plenumi taskon kaj ricevi fiŝon kiel rekompencon. Kiam la sona transmeto ne eblis, la eksperimento malsukcesis.
Delfenoj estas rapidaj rabobestoj, kiuj ĉasas siajn rabaĵojn. Ili lokigas siajn rabaĵojn per la eĥosondilo. Kutime delfenoj havas samformajn konikajn dentojn, kiuj servas nur por teni la rabaĵon. La kaptitaj fiŝoj aŭ kalmaroj estas glutitaj sen maĉado. La dentoj korespondas al la specifaj rabaĵoj: specioj kun multe da dentoj nutriĝas ĉefe per fiŝoj, dum specioj kun malmultaj dentoj plejofte ĉasas kalmarojn. Iuj delfenoj foje ĉasas krustacojn. La nura delfeno, kiu nutriĝas per aliaj marmamuloj, kiel otarioj aŭ aliaj cetacoj aŭ delfenoj estas la orko.[5]
Kelkaj delfenoj uzas komunan strategion por ĉasado: la delfenaro ĉirkaŭas la rabaĵaron aŭ pelas ĝin al la bordo.
Delfenoj vivas en grupoj tre koheraj. La socia vivo ŝajnas necesa al la psika ekvilibro de la delfenoj, sed nenia hierarkio ekzistas en la grupoj.
Delfenoj helpas unu la alian. Kiam delfeno ne povas naĝi pro vundo aŭ malsano, du delfenoj akompanas ĝin subtenante ĝin sub ĝiaj brustaj naĝiloj. Naskonta delfenino estas ĉirkaŭita de la aliaj femaloj por protekti la novnaskiton kontraŭ eventualaj atakoj aŭ helpi se okazas malfacilaĵoj.
Delfenoj rekonas sin en spegulo aŭ sur video-bildo, kion hundoj kaj katoj ne kapablas fari.
Ekzistas multaj raportoj pri delfenoj helpantaj dronantajn homojn aŭ homojn atakatajn de skvaloj. Ili savis maristojn falintajn en la maron, kondukante ilin ĝis la bordo.
El ĉiuj delfenoj la granda delfeno (tursiops truncatus) estas la plej fama. Oni ofte tenas ilin en delfenejoj, kie jam de jaroj oni ankaŭ bredas ilin. Tamen la tenado de delfenoj en delfenejoj estas tre diskutita, inter aliaj, ĉar akvujo ne korespondas al la maro. La plej granda delfeno, la orko estas ofte uzita por allogi vizitantojn.[6]
Pro sia granda lernkapablo, la granda delfeno estas tenita de militistoj en Usono kaj Rusio, por ekzemple fiksi marminojn al malamikaj ŝipoj aŭ por neniigi minojn. Eble temas pri legendo sekve de la romano The Day of the Dolphin de Mike Nichols (1973), ke delfenoj estis dresitaj por mortigi malamikajn militplonĝistojn. Tamen oni scias, ke inter 1975 kaj 1987 la rusoj uzis delfenojn por retrovi en la Nigra Maro torpedojn kaj serĉi ŝipajn vrakojn. En 1987 usonanoj uzis kvin delfenojn en la Persa Golfo por lokalizi irakajn minojn.
Oni uzas delfenojn ankaŭ en delfenterapio por malsanegaj (ekzemple aŭtistaj) homoj. La ludemo de la delfeno multe helpas al tio. Kutime la paciento tenas la dorsan naĝilon de la delfeno kaj estas tirita tra la akvo. Ĉe multaj pacientoj blokaĵoj cedas pro tio. Oni tamen ankaŭ diskutas la delfenterapion, ĉar la sama efiko povas rezulti per aliaj bestoj, je multe malpli granda kosto.
Delfenoj longe rolis en homa kulturo. Ili aperas multfoje en grekaj mitoj, kutime kiel helpantoj de la homaro. Arta atestaĵo el la ruiniĝinta palaco ĉe Knossos diras ke delfenoj supoze estis gravaj por minoanoj.[7]
En hinda mitologio, delfenoj de Gango estas kunigitaj kun Gango, la dio de la rivero Gango.
Pro la alta takso de la delfeno kaj ties pozitiva valoro en la mitologio oni ofte trovas ĝin en la eŭropa mezepoka heraldiko kiel blazona besto. La plej konata uzo estis tiu de la titolo Dauphin (delfeno) de la franca kronprinco.
Ankaŭ en la moderna mitologio kaj esoterismo delfeno ludas gravan rolon. Ĉefe la usona neŭrofiziologo John Cunningham Lilly, kiu dum la 60-aj kaj 70-aj jaroj gvidis obskurajn eksperimentojn pri izolecujoj kaj LSD kaj asertis tiel komuniki kun delfenoj, igis delfenojn la simbola besto de la esoterisma kaj hipia movado. Dum la 50-aj kaj 60-aj jaroj, Lilly komence estis agnoskita pro siaj sciencaj laboroj pri komunikado kaj sintenfiziologio de delfenoj.
La akva areaĵo inter la insuloj Cres kaj Lošinj en Kroatio estis oficiale deklarita protektita delfenareaĵo en la jaro 2006. Ĝi iĝis unu el la unuaj protektitaj delfenareaĵoj en la tuta mondo, kaj la unua en la mediteraneo. La organizo Blue World, kies sidejo troviĝas en la marborda urbeto Veli Lošinj, laboras por protektado de delfenoj kaj aliaj marbestoj, informas pri sinteno kiam oni vidas delfenojn, kondukto de boatoj, ktp. En la urbeto troviĝas ankaŭ malgranda delfenomuzeo. Ĉiuaŭguste okazas granda delfenofesto por atentigi la loĝantaron pri marbestoj kaj naturprotektado.
Estas malmulte da delfenokaptado en la mondo. Iomete da delfenokaptado ekzistas en Taiĵi-urbeto en prefektujo Ŭakajama, Niŝiizu-urbeto kaj Ito-urbo en prefektujo Ŝizuoka en Japanio kaj insuloj de Suda Pacifiko. En Japanio, delfenokaptado postulas agnoskon de prefekto kaj oni administras kaptkvanton per DNA-registro. Tamen, aliloke en Japanio, oni ne manĝas ĝin aŭ ne scias ekziston de delfenokaptado. Konata kuirarto de delfenaĵo estas misoo-stufaĵo kun delfenaĵo. En aŭgusto de 2005, Ministrejo pri Sano, Laboro kaj Bonfaro de Japanio avertis, ke gravedulo ne manĝu delfenaĵojn, ĉar delfenaĵoj povas esti malpurigata je hidrargo pli koncentrita ol aliaj fiŝaĵoj.
Delfenbuĉado aŭ balenbuĉado, en feroa lingvo "grindadráp", estas feroa kutimo mortigi tutan gregon da delfenoj el specio Lagenorhynchus acutus aŭ balenoj el specio Globicephala melaena.
Vidu ankaŭ la biologian klasadon de cetacoj.
Kiel la aliaj heraldikaj cetacoj, delfeno estas fiŝo (!). Ĝi kutime bildiĝas vertikale, profile, arkite, nazo kaj vosto turnitaj al dekstro.
Kiam la koloroj de la naĝiloj, de la vosto, de la oreloj, de la barbo, de la okuloj kaj/aŭ de la kresto koloriĝas malsame kiel la korpo, oni devas indiki ĝin en la priskribo.
Delfenon kun larĝe malfermita buŝo (kaj ofte fermita okulo), oni priskribas "svenanta delfeno".
En Francio, delfeno estas la simbolo de la kronprincoj, la daŭfenoj (en la franca, la du vortoj samas: Dauphin)
Delfenoj (Delphinidae) estas familio de maraj kaj riveraj mamuloj el la ordo cetacoj, subordo dentocetacoj. Al la familio apartenas 40 specioj. Delfenoj vivas en ĉiuj maroj.
La vorto delfeno venas de la malnovgreka vorto δελφίς /del.ˈpʰiːs/ («spirito de la maro»), eble derivita de la greka δελφύς /del.pʰy̌ːs/ («utero»).
Delfenoj formas grupon kun kompleksa socia strukturo; ili kunlaboras por la ĉaso aŭ la reciproka defendo. Multaj eksperimentoj montris ilian grandan inteligentecon kaj interalie la kapablecon sin rekoni en spegulo kaj uzi ilojn. Ili havas kompleksan lingvon bazitan sur ultrasonoj ne aŭdeblaj de homoj.
Estis multaj kazoj, kiam delfeno savis vivon de homo.
Estas notinde, ke narvalo, belugo kaj foceno kvankam similaj al delfenoj, ne apartenas al la sama familio.
Los delfines (Delphinidae), llamados también delfines oceánicos para distinguirlos de los platanistoideos o delfines de río, son mamíferos de una familia de cetáceos odontocetos muy heterogénea, que comprende 37 especies actuales. Miden entre 2 y 8 metros de largo, con el cuerpo fusiforme y la cabeza de gran tamaño, el hocico alargado y solo un espiráculo en la parte superior de la cabeza (orificio respiratorio que muchos animales marinos tienen como contacto del aire o agua con su sistema respiratorio interno). Son carnívoros estrictos. Están entre las especies más inteligentes que habitan en el planeta. Se encuentran relativamente cerca de las costas y a menudo interactúan con el ser humano. Como otros cetáceos, los delfines utilizan los sonidos, la danza y el salto para comunicarse, orientarse y alcanzar sus presas; además utilizan la ecolocalización. Hoy en día, las principales amenazas a las que están expuestos son de naturaleza antrópica.
Por convergencia evolutiva su anatomía tiene mucha semejanza con el género extinto de reptiles marinos denominado Ichthyosaurus.
Las especies pertenecientes a la familia Delphinidae poseen un cuerpo fusiforme, adaptado a la natación rápida. La aleta de la cola, llamada caudal, se utiliza para la propulsión, mientras que las aletas pectorales son usadas para el control direccional del nado. Los patrones básicos de coloración de la piel son tonos de gris, con mayor claridad en el vientre y rangos más oscuros en el lomo. A menudo se combina con líneas y manchas de diferente tinte y contraste.
Al igual que otros odontocetos, en la cabeza poseen el melón, un órgano esférico que utilizan para la ecolocalización. En varias especies de la familia, las mandíbulas se alargan, formando un hocico delgado distintivo. Poseen dentición homodonta, con un número de piezas dentales que oscila de 20 a 50 en cada mandíbula. Respiran a través de un solo orificio en la parte superior de su cabeza, denominado espiráculo.[1]
Su cerebro es grande, con la corteza cerebral bastante desarrollada en comparación con la media de los mamíferos.[2]
Los delfines a menudo son considerados como uno de los animales más inteligentes del planeta.[3] La comparación de inteligencia entre diferentes especies es complicada debido, entre otras cosas, a las diferencias en el aparato sensorial, a los modos de respuesta y a la naturaleza de la cognición. Sin embargo, el comportamiento de los delfines se ha estudiado extensamente, tanto en cautividad como en la naturaleza.[4] Se sabe que los delfines oceánicos enseñan, aprenden, cooperan, planean y sufren.[5] El neocórtex de muchas especies alberga neuronas fusiformes alargadas que, antes de 2007, solo se conocían en homínidos.[6] En los humanos, estas células están involucradas en la conducta social, las emociones, el juicio y la teoría de la mente.[7] Las neuronas en huso de los cetáceos se encuentran en áreas del cerebro que son homólogas a donde se encuentran en los humanos, lo que sugiere que realizan una función similar.[8]
Los delfines son animales sociales que viven en grupos familiares. En lugares con una gran abundancia de alimentos, estos grupos pueden exceder los 1000 individuos.[9] Los delfines pueden establecer fuertes lazos sociales, donde incluso algunos individuos heridos o enfermos son cuidados por otros, incluso ayudando a respirar al llevarlos a la superficie si fuese necesario. Al menos en la especie Tursiops truncatus, se ha demostrado que cada delfín posee un nombre propio o silbido característico, que sirve para llamarlo a la manada.[10]
Los delfines muestran desarrollo de cultura, algo que por mucho tiempo se creyó que era único del ser humano (y posiblemente de otras especies de primates). En mayo de 2005, se descubrieron en Australia delfines del Indo-Pacífico que enseñaban a sus crías a usar las herramientas, cubriendo sus hocicos con esponjas para protegerlos mientras se alimentan. Este conocimiento es traspasado por las madres a sus hijas, a diferencia de los primates, donde el conocimiento es generalmente transmitido a ambos sexos.[11]
Los delfines también pueden participar en actos de agresión hacia otros delfines. Un delfín macho adulto es muy probable que presente en su cuerpo varias cicatrices producto de mordeduras. Los delfines machos participan en esos actos de agresión, debido a los conflictos entre compañeros y la competencia por las hembras.[12].
El apareamiento de los delfines sucede frente a frente. El acto real suele ser breve, pero se puede repetir varias veces en un corto lapso. Algunos utilizan una técnica muy galante en la cual los machos «entonan» versos de amor con el fin de conquistar a la hembra.
El período de gestación varía según las especies. El pequeño tucuxi tiene una gestación de 11 a 12 meses, mientras que para la orca el período de gestación es de alrededor de 17 meses. Solo tienen una cría. Por lo general, la actividad sexual comienza a una edad temprana, incluso antes de alcanzar la madurez sexual, muchos estudios afirman que estos animales son de los pocos que copulan por placer y no solo por un instinto reproductivo.[13] La edad de la madurez sexual varía según la especie y género.
Existen varios métodos de alimentación entre y dentro de las especies pertenecientes a la familia Delphinidae. Durante los primeros meses de vida se alimenta de leche materna por ser un mamífero. Posteriormente se nutre de peces y calamares como su alimento principal, pero la falsa orca y la orca también se alimentan de otros mamíferos marinos. Los delfínidos utilizan muy diversas tácticas de caza: muchas veces cazan usando su velocidad, pero también usan la ecolocalización para buscar presas enterradas en la arena. Los delfines que cazan peces agrupados en bancos forman manadas y los acorralan para que se separen del resto del grupo. Otros delfines acorralan a sus presas en la orilla de una playa y luego aprovechan las olas para capturarlas, aunque esta es una táctica arriesgada. Orcas y falsas orcas tienen muchas otras tácticas de caza, debido a la amplia gama de presas que consumen. Aparte de las tácticas ya mencionadas, también acechan a sus presas o golpean bancos de hielo para desequilibrarlas.
Los delfines son capaces de realizar una amplia gama de sonidos utilizando sacos aéreos nasales situados justo debajo del espiráculo. Existen tres categorías de sonidos:[14]
A esta habilidad se llama ecolocalización. Las fuerzas militares de algunos países usan a los delfines y esta habilidad para ayudarles a encontrar objetivos submarinos. Algunos científicos han especulado que los delfines también usan sonidos para enviar choques acústicos para matar a presas pequeñas.
La ecolocalización supone la emisión por parte de los delfines de una amplia gama de sonidos en forma de breves ráfagas de impulsos sonoros llamados clics y la obtención de información sobre el entorno mediante el análisis de los ecos que reciben de regreso. Esta capacidad de utilizar una completa gama de emisiones sonoras tanto de alta como de baja frecuencia, combinada con una audición direccional muy sensible, facilita una ecolocalización extremadamente precisa y otorga a estos animales un sistema sensorial único en el mar.[15]
Familia Delphinidae
Se le llama hibridación al apareamiento entre un macho y una hembra de dos especies diferentes, pertenecientes al mismo género o al menos, a la misma familia.[21] En el caso de la familia Delphinidae se dan los llamados balfines. Existen pocos registros en ambiente controlado, no existiendo en la vida libre. Los registros se refieren al cruce de una hembra de delfín mular y un macho falsa orca, obtenidos en un parque acuático de las islas Hawái.[22]
Durante mucho tiempo se pensó que los delfines, junto con el resto de los cetáceos, eran descendientes de los mesoniquios, un orden extinto de ungulados parecidos a los lobos. Sin embargo, los estudios genéticos han demostrado que en realidad los cetáceos (incluidos los delfines) están más emparentados con los artiodáctilos, de los cuales se separaron hace unos sesenta millones de años; los artiodáctilos más cercanos serían los hipopótamos.[23][24] Se calcula que durante el Eoceno (alrededor de cincuenta millones años atrás), los ancestros de los cetáceos se refugiaban en el agua, de modo similar a los modernos tragúlidos.[25]
Evidencias fósiles demuestran que los odontocetos aparecieron en el Mioceno. Los primeros delfines conocidos pertenecen a la familia Kentriodontidae. Estos delfines primitivos ya poseían un desarrollado sentido de la ecolocalización y el órgano del melón. Los esqueletos de los delfines modernos presentan dos pequeños huesos en la zona sacra de la columna vertebral, que corresponde a vestigios de la pelvis.
Exceptuando a los seres humanos en general, los delfines tienen pocos enemigos naturales. Las especies más grandes de delfines no poseen depredadores. Para las especies más pequeñas, únicamente la orca (Orcinus orca),[26] y algunas pocas especies de tiburones como el tiburón toro, tiburón tigre o el gran tiburón blanco son un riesgo potencial, especialmente para las crías.
La contaminación ambiental de los océanos, mares y ríos es una preocupación. Pesticidas, metales pesados, plásticos y otros contaminantes industriales y agrícolas que no se desintegran rápidamente en el medio, pueden causar la reducción de poblaciones de delfines, y causar la acumulación de tejido de altos niveles de contaminantes. También son comunes las lesiones o muertes causadas por las colisiones con embarcaciones, especialmente de sus hélices. Diversos métodos de pesca con red causan la muerte a los delfines que queden atrapados, sobre todo en la pesca de cerco del atún.
Por otro lado, en algunas partes del mundo los delfines forman parte de la dieta tradicional, como en Taiji (en Japón) o las Islas Feroe.[27][28]
Los delfines siempre han tenido una estrecha relación con el hombre. Aparte de las amenazas que sufren los delfines por parte del hombre, son usados en espectáculos y en el ejército. Además, los delfines han originado varias leyendas en numerosas culturas.
Las apariciones de los delfines en la mitología y las leyendas son numerosas, y atestiguan de la relación entre el hombre y los delfines desde la antigüedad. La mitología griega cuenta que estos mamíferos marinos antes que delfines fueron hombres, concretamente unos piratas que intentaron vender al dios Dioniso como esclavo y, este como castigo los convirtió en dichos cetáceos, y en la misma civilización el dios Poseidón que ejerció dominio sobre el agua y el mar, siempre era representado con su característico tridente y rodeado de delfines.[29] Según otra leyenda, Poseidón convenció a Anfítrite de casarse con él enviándole un delfín.[30]
En la mitología chilota de Chile, se cuenta que existe un ser mitológico conocido como Cahuelche, el cual originalmente fue un ser humano que mágicamente fue convertido en una criatura marina de apariencia muy similar o idéntica a la especie de delfín llamado tonina. Sin embargo, el Cahuelche sería mucho más inteligente que los animales de esta especie y el sonido que emitiría sería distinto al de estos delfines; y tendría un significado que es mágicamente comprensible para los seres humanos.[31]
Actualmente, muchos delfines (sobre todo, delfines mulares y orcas) son entrenados para participar en exhibiciones didácticas en zoológicos y parques acuáticos. Aprovechando su inteligencia y sus habilidades, estos delfines son entrenados para que realicen comportamientos de acuerdo a señas por parte de sus cuidadores durante entrenamientos intensivos, siempre reforzados con un estímulo positivo, como el juego o la comida. Entre los ejercicios que realiza un delfín entrenado se incluyen saltos, piruetas en el aire, movimientos en plataformas en tierra y movimientos con la cola moviéndose hacia atrás. Muchas de estas actividades son los mismos comportamientos que los animales realizan en vida salvaje.
La inteligencia de los delfines también es aprovechada por el ejército con los llamados delfines militares. En Estados Unidos existe un programa de la marina de mamíferos marinos (NMMP, por sus siglas en inglés) en el que se entrenan para detectar minas, proteger las instalaciones del ejército, y atacar a las fuerzas enemigas. Este programa existe desde los años 60, y en él se entrenan, entre otros mamíferos, orcas, falsas orcas, delfines mulares, comunes, de hocico estrecho y de Risso y calderones.[32][33]
Referencias a la pesca cooperativa entre humanos y delfines pueden encontrarse en estudios del filósofo romano naturalista Plinio el Viejo.[34] Hoy en día, puede observarse una asociación semejante en la ciudad de Laguna, en el estado de Santa Catarina, Brasil. Allí los pescadores forman una hilera de hombres y/o canoas paralela a la costa, esperando que aparezcan los delfines. La pesca solo comienza cuando uno o más delfines nariz de botella (Tursiops truncatus) persiguen a los peces hacia los hombres. En un momento preciso, los delfines dan una señal para que los pescadores arrojen sus redes. Esta señal se observa únicamente durante la pesca cooperativa e implica la fugaz aparición del delfín sobre la superficie del agua por alrededor de 1,4 segundos, acompañada de una breve exhalación del aire.[35] Ambos, delfines y hombres, salen beneficiados de esta cooperación.[36]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|doi-access= ignorado (ayuda) Los delfines (Delphinidae), llamados también delfines oceánicos para distinguirlos de los platanistoideos o delfines de río, son mamíferos de una familia de cetáceos odontocetos muy heterogénea, que comprende 37 especies actuales. Miden entre 2 y 8 metros de largo, con el cuerpo fusiforme y la cabeza de gran tamaño, el hocico alargado y solo un espiráculo en la parte superior de la cabeza (orificio respiratorio que muchos animales marinos tienen como contacto del aire o agua con su sistema respiratorio interno). Son carnívoros estrictos. Están entre las especies más inteligentes que habitan en el planeta. Se encuentran relativamente cerca de las costas y a menudo interactúan con el ser humano. Como otros cetáceos, los delfines utilizan los sonidos, la danza y el salto para comunicarse, orientarse y alcanzar sus presas; además utilizan la ecolocalización. Hoy en día, las principales amenazas a las que están expuestos son de naturaleza antrópica.
Delfiinlased (Delphinidae) on mereimetajate sugukond vaalaliste seltsist hammasvaalaliste alamseltsist.
Sugukonda kuulub 32 liiki 11 perekonnaga[viide?].
Delfiinlased (Delphinidae) on mereimetajate sugukond vaalaliste seltsist hammasvaalaliste alamseltsist.
Sugukonda kuulub 32 liiki 11 perekonnaga[viide?].
Delfiinit (Delphinidae)[1] on valaiden lahkoon kuuluva nisäkäsheimo. Kaikki lajit ovat lihansyöjiä ja käyttävät ravinnokseen kalaa ja mustekaloja. Delfiinien heimoon ja pyöriäisiin kuuluu 40 eri lajia.
Pyöriäiset eivät kuulu delfiinien heimoon, vaikka ne ovatkin delfiininsukuisia. Miekkavalaat (Orcinus orca) kuuluvat delfiineihin, mutta niitä nimitetään puhekielessä tavallisesti valaiksi.[2] TV-ohjelmien ja delfinaarioiden myötä pullokuonodelfiini on tullut tutuimmaksi delfiinilajiksi. Se on myös yleisin delfiinilaji.
Delfiinit ovat pieniä tai keskikokoisia valaita. Niiden koko vaihtelee noin 1,5 metristä ja 50 kilosta miekkavalaan 10 metriin ja 7 000 kiloon. Monilla delfiinilajeilla on tyypillinen pullistuma otsassa nokkamaisen kuonon yläpuolella. Joiltain lajeilta puuttuu pitkä nokka, jolloin otsan pullistuma tekee päästä laatikommaisen näköisen. Suurin osa lajeista on sulavalinjaisia, ja osalla on huomiota herättävää kuviointia, mutta osa lajeista on lähes yksivärisiä.[3]
Delfiinejä tavataan kaikista meristä, mutta suurimmillaan lajimäärä on trooppisissa ja lämpimissä vesissä. Useat lajit ovat pantrooppisia, mutta osaa lajeista tavataan vain muutamissa merissä. Ainoa delfiinilaji, joka ei elä ollenkaan trooppisissa vesissä, on pitkäeväpallopää. Lajeista vain miekkavalasta esiintyy arktisilla vesillä. Se onkin laajimmalle alueelle levittäytynyt delfiinilaji. Delfiinejä elää niin laajalla alueella, että niiden elinympäristötkin ovat monipuolisia. Osa lajeista elää syvänmeren alueella ja osa rannikoilla. Jotkut rannikkojen yksilöt saattavat nousta myös jokiin, mutta vain kaksi lajia elää joissa.[4]
Kaikki delfiinilajit ovat ainakin jossain määrin sosiaalisia, mutta eri lajien väliset sosiaaliset verkostot ovat hyvin erilaisia. Osa delfiineistä elää vain muutamien yksilöiden ryhmissä, kun osa lajeistaan puolestaan jopa tuhansien yksilöiden parvissa.[4]
Monien delfiinilajien lisääntymisesta ei tiedetä vielä paljoakaan. Delfiinit tulevat sukukypsiksi arvioituna 6–16 vuoden iässä. Delfiinit synnyttävät yhden poikasen, ja kantoaika vaihtelee arviolta 9 ja 16 kuukauden välillä, vaikka suurimmalla osalla lajeista se kestää alle vuoden.[5] Syntymänsä jälkeen poikanen kuljetetaan nopeasti veden pintaan opettelemaan hengitystä, koska delfiineillä on muiden nisäkkäiden tapaan keuhkot. Delfiinit, kuten muutkin nisäkkäät, imettävät poikasiaan.
Populaarikulttuurissa elää käsitys delfiinien erityisestä älykkyydestä, joka lähestyisi ihmisen älykkyyttä. Käsitys perustuu pitkälle neurotieteilijän ja myöhemmän hippiliikkeen johtajan ja New Age -filosofin John C. Lillyn tutkimuksiin ja kirjoituksiin 1950-luvulta alkaen.
Pullonokkadelfiinin aivojen massa on noin 1800 grammaa, kun ihmisellä 1300 grammaa. Valaiden suurempia aivoja selittää suurempi tarve lämmönsäätelyyn. Delfiinin aivot ovat ihmisen aivoihin verrattuna yksinkertaiset ja heikosti kehittyneet.[6]
Kuten suuret ihmisapinat, myös delfiinit pystyvät ymmärtämään käsitteitä ja yleistämään. Ne osaavat myös ratkoa yksinkertaisia tehtäviä. On myös viitteitä delfiinien työkalujen käytöstä[7].
Delfiinit pystyvät ymmärtämään käsitteitä kuten ”monta” ja ”muutama”. Toisaalta samaan pystyvät myös hyönteiset. Tutkijat ovat eräässä kokeessa opettaneet pullonokkadelfiinin tunnistamaan 40 erilaista symbolia. Toisaalta myös eräät papukaijat ja merileijonat pystyvät samaan. On myös tulkittu että delfiini läpäisisi peilitestin eli tunnistaisi itsensä peilikuvastaan. Kriitikkojen mukaan delfiinin näkö ei kuitenkaan ole niin hyvä, että se pystyisi tähän. Väite delfiinien työkalujen käytöstä liittyy havaintoon, jossa eräät pullonokkadelfiinit Australian länsirannikolla ovat oppineet pitämään nokassaan pesusieniä tonkiessaan merenpohjaa. Ei ole selvää, mihin käytöksellä pyritään.[8]
Delfiinin tärkeimmät aistit ovat näkö- ja kuuloaisti. Delfiinillä on suuret silmät, jotka sijaitsevat sen suunpielien takana. Delfiini näkee hyvin niin vedessä kuin pinnan yläpuolellakin, sekä hämärässä että valossa. Delfiinin kuuloaisti on hyvin tarkka; se pystyy kuulemaan jopa kymmenen kertaa korkeampia ääniä kuin ihminen, sillä ääniaallot kulkeutuvat ihmisen ja delfiinin korvaan eri tavoin. Delfiinillä ei ole korvalehtiä, vaan se ottaa äänen vastaan alaleukansa kautta. Se pystyy myös paikantamaan äänen lähteen tarkasti.
Veden alla äänillä kommunikoiminen on tehokasta, sillä syvällä merenpohjassa on usein pimeää. Siksi delfiinit kommunikoivatkin erilaisilla vihellysäänillä. Naksutteluilla ne puolestaan paikantavat kohteita ja suunnistavat.
Sotalaivojen syvyystutkat häiritsevät delfiinejä ja muita valaita niin, että ne ajautuvat toisinaan rannalle ja joutuvat hengenvaaraan.
Delfinaarioissa ihmiset voivat käydä katsomassa delfiinejä ja yleensä nähdä niiden esittämiä temppuja. Tampereella Särkänniemessä sijaitseva delfinaario suljettiin vuoden 2015 loppupuolella. Delfinaarioiden oikeutuksesta kiistellään jatkuvasti. Niiden puolustajat näkevät delfinaariot tärkeinä paikkoina, joissa ihmiset voivat tutustua delfiineihin ja oppia niistä. Delfinaarioiden ajatellaan myös suojaavan delfiinikantaa, jota kalastus on harventanut. Delfinaarioiden vastustajien mielestä delfinaariot eivät tarjoa delfiineille luonnonmukaisia elinolosuhteita fyysisesti eivätkä sosiaalisesti, minkä katsotaan selittävän korkeita kuolleisuuslukuja. Delfinaarioissa on kuitenkin olemassa jo vahva toisen- kolmannen ja jopa neljännen polven kanta, eikä suurimpaan osaan maailman delfinaarioista enää nykyään pyydystetä delfiineitä luonnosta, vaan paikalliskantojen geneettinen monimuotoisuus varmistetaan siirroilla delfinaarioiden kesken tai keinosiemennyksellä.[9] Keinosiemennystekniikat ovat kehittyneet, ja niistä uskotaan ja toivotaan olevan apua myös muun muassa uhanalaisten delfiinilajien kannan elvyttämisessä.
Kreikkalaisissa taruissa Apollon otti delfiinin hahmon kantaakseen kreetalaiset Delfoihin, jossa nämä pystyttivät hänelle temppelin. Apollon Delphinioksen (delfiinien herra) nimi saattaa johtua minolaisen kulttuurin delfiinisymbolin käytöstä. Ei ole varmaa, että Delfoi (latinaksi Delphi) olisi saanut nimensä delfiinistä. Tämä merinisäkäs on meren jumalan, Poseidonin, tunnus. Toinen hänen vertauskuvansa on hevonen sekä merihevonen. Poseidonin kerrotaan luoneen ensimmäisen hevosen kalliosta. Merestä syntynyt Afrodite (lat. Venus) kuvattiin monesti delfiinien seurassa. Viinin ja humalan jumala Dionysos muutti tarun mukaan merirosvoja delfiineiksi.
Etruskit veivät hautataiteessaan vainajien sielut Autuaiden saarille, mutta myöhemmin he omaksuivat Haadesta muistuttavan käsityksen tuonpuoleisuudesta. Ranskan kruununperijät ottivat delfiinin kuvan vaakunoihinsa. Kirjoihin merkitty "ad usum delphini" tarkoitti epäsiveellisyydestä puhdistettua painosta.[10]
Delfiinit (Delphinidae) on valaiden lahkoon kuuluva nisäkäsheimo. Kaikki lajit ovat lihansyöjiä ja käyttävät ravinnokseen kalaa ja mustekaloja. Delfiinien heimoon ja pyöriäisiin kuuluu 40 eri lajia.
Pyöriäiset eivät kuulu delfiinien heimoon, vaikka ne ovatkin delfiininsukuisia. Miekkavalaat (Orcinus orca) kuuluvat delfiineihin, mutta niitä nimitetään puhekielessä tavallisesti valaiksi. TV-ohjelmien ja delfinaarioiden myötä pullokuonodelfiini on tullut tutuimmaksi delfiinilajiksi. Se on myös yleisin delfiinilaji.
Les Delphinidés (Delphinidae) forment une famille de mammifères marins odontocètes, comprenant entre autres les dauphins, les sténelles, les globicéphales et les orques. Carnivores, ils mangent divers poissons, céphalopodes, crustacés et même d'autres mammifères marins ainsi que le fait l'orque ou épaulard.
La silhouette a un fuselage hydrodynamique comme les poissons, avec lesquels ils partagent plusieurs caractéristiques analogues par convergence évolutive telles que :
Cependant, du fait de leurs ancêtres terrestres, les Delphinidae :
La longueur varie de 1,3 mètre à plus de 9 mètres pour un poids variant de 50 kilogrammes à 9 tonnes en fonction des espèces et du sexe.
Beaucoup de gens identifient facilement les têtes de Delphinidae depuis Flipper le dauphin et bien d'autres œuvres des grand et petit écrans.
La tête forme un cône arrondi, avec à son extrémité le bout des mâchoires qui forment un rostre plus ou moins prononcé selon les espèces. Surplombant la mâchoire supérieure, le melon occupe la majeure partie du front et sert à la fois à briser la vague d'étrave lors de la nage, autant que de caisse de résonance au système vocal et d'écholocation.
Les yeux sont situés de part et d'autre du crâne (disposition inhabituelle chez des mammifères prédateurs). Avec un foyer focal très court, l'œil est hypermétrope à l'air libre mais voit parfaitement sous l'eau. Certaines espèces d'eau douce ont des yeux sous-développés, car peu utilisés du fait de la turbidité de leur habitat naturel. Tous les Delphinadae compensent la vision de face et à distance avec leur sens de l'écholocation.
Les oreilles sans pavillon sont présentes sous la forme de trous situés juste derrière les yeux. La mâchoire joue aussi un rôle essentiel dans l'ouïe et l'écholocation, transmettant à l'oreille moyenne les vibrations reçues.
L'évent, narine unique, est situé au sommet de la face crânienne, juste après le melon. Il est fermé par un sphincter dont l'ouverture est volontaire, d'où un cycle de sommeil particulier. À l'intérieur de l'évent sont situés les organes vocaux.
Il n'y a pas de joue ni de lèvre au niveau des mâchoires. L'ouverture fendue de la bouche ressemble beaucoup à un sourire aux yeux d'un humain. Certains associent ce sourire au bruit que fait l'évent lorsque le dauphin vocalise à l'air libre, mais les Delphinidae ne peuvent vocaliser ni respirer par la bouche à cause de l'organisation des voies respiratoires. Les mâchoires sont couvertes de petites dents coniques toutes semblables, aptes à capturer des proies mais pas à mâcher. La langue est plate et presque collée au plancher buccal.
Le cerveau est volumineux par rapport au reste du corps, ce qui inciterait à penser que les cétacés soient très intelligents. Il n'a cependant pas la même morphologie ni vraiment le même fonctionnement qu'un cerveau humain, en particulier durant les phases de sommeil.
Le corps a un aspect lisse hydrodynamique profilé dans la continuité de la tête. Le cou est très rigide chez la plupart des espèces, ne permettant que des mouvements restreints de la tête.
Les nageoires pectorales ont évolué à partir de pattes antérieures en conservant la plupart des os. Elles se situent sous le corps de part et d'autre de la face ventrale, juste derrière le cou.
Le dos présente un aileron ou nageoire dorsale qui peut présenter la forme d'une faucille, d'un triangle, être arrondi ou même être absent, remplacé alors par une ligne turgescente comme chez le dauphin aptère.
Le ventre présente plusieurs fentes :
Deux os vestigiels à l'intérieur des flancs arrière résument ce qu'il reste de la ceinture pelvienne.
La queue a une section conique, avec des vertèbres très imbriquées au début et plus libres au bout, ce qui permet des mouvements avec une souplesse croissante.
Le bout de la queue supporte la nageoire caudale : un plateau bilatéral très large et assez court (façon ailerons) possédant une fente en son milieu.
Certains Delphinidae peuvent vivre plus de 90 ans, comme l'orque en milieu sauvage[1].
La respiration est volontaire. De fait, les cétacés sont toujours un minimum conscients.
Les dauphins renouvellent 90 % de l'air de leurs poumons en une seule respiration.
Certains dauphins peuvent plonger jusqu'à 260 mètres de profondeur et rester en apnée pendant près d'un quart d'heure mais ils ne restent en général sous l'eau que pendant quelques minutes.
Lors de la descente en profondeur, les organes sont de moins en moins irrigués au profit du cerveau, et le rythme cardiaque ralentit.
Ce sont des homéothermes (35 à 36 °C). Comme il ne possède pas de glandes sudoripares, le dauphin évacue la chaleur à travers ses nageoires, largement irriguées de sang.
Les testicules sont notamment refroidis par un réseau particulier de vaisseaux sanguins.
Les cétacés sont connus pour être d'excellents nageurs, Ils peut nager à 60km/h, les Delphinidae étant réputés particulièrement rapides et même agiles en cabrioles tant aériennes qu'aquatiques.
Lors de la nage rapide, la peau est très irriguée en sang afin de réchauffer l'eau autour du corps et perturber les tourbillons du sillage, lesquels ont tendance à créer de l'inertie en milieu liquide. Beaucoup de Delphinidae sautent hors de l'eau par brefs bonds successifs pour réduire encore les forces de frottement et augmenter leur vitesse.
Il arrive aussi à certaines espèces d'effectuer des échouages volontaires pour chasser des proies sur le rivage, notamment les épaulards.
Les cétacés ayant une respiration volontaire, leur cerveau n'entre en phase de sommeil que par moitié (droite-gauche), fermant l'œil du côté « qui dort » et adoptant une nage ralentie.
L'état de conscience semble altéré mais continu, avec la possibilité de repasser instantanément en réveil complet en cas de stimuli stressants.
Le dauphin a un cerveau presque aussi gros que celui de l'Homme, comparativement à leur masse corporelle. On pourrait donc penser que les Delphinidae ont tendance à être intelligents, bien que chez l'humain les variations individuelles normales ne montrent aucun lien entre le paramètre taille du cerveau et intelligence.
On reconnaît volontiers aux Delphinidae beaucoup de traits comportementaux propres à une intelligence tant sociale que ludique.
La gestation est de 52 semaines environ[réf. souhaitée], au terme de laquelle un seul petit est mis au monde, queue la première. Souvent une femelle tierce ou « marraine » accompagne le petit pour aller prendre sa première respiration. La nage est instinctive, mais les nouveau-nés semblent avoir du mal à situer la surface.
Le petit ne suce pas. Au lieu de ça, il présente la langue en goulot à la mamelle de sa mère. Celle-ci contracte alors les muscles qui entourent sa glande mammaire pour faire gicler le lait jusque dans la bouche du jeune. Il sera allaité pendant 2 à 8 mois.
La maturité sexuelle se situe souvent aux environs des 5 ou 6 ans.
Les Delphinidae vivent en groupes coopératifs familiaux stables et soudés, le plus souvent menés par la ou les femelles plus âgée(s). Certains groupes ou rassemblements peuvent compter d'une dizaine à plus d'une centaine d'individus.
Les Delphinidae n'hésitent pas à pratiquer des coopérations entre groupes, parfois d'espèces différentes comme observé en Nouvelle-Zélande[2],[3].
Certaines espèces migrent quand d'autres sont territoriales.
Leur sexualité semble débordante lors des périodes de reproduction, mais elle existe aussi en dehors de ces périodes (d'où suspicion d'une certaine ludicité dans l'acte sexuel).
Les Delphinidae sont éventuellement friands de contacts avec les humains dans certaines régions.
Certaines études ont mis en lumière des signatures vocales qui équivaudraient à notre prénom, permettant aux membres d'un groupe de se reconnaître et de s'interpeller.
Il arrive qu'on assiste à des échouages collectifs inexpliqués.
Les Delphinidae peuplent quasiment toutes les mers tempérées et tropicales du globe, les régions pélagiques comme le plein océan. Anecdotiquement, certaines espèces vivent en estuaire ou occupent une niche fluviale (ces dernières espèces sont toutes très menacées de disparition).
Les épaulards ont naturellement tendance à chasser les autres mammifères marins, Delphinidae et mysticètes compris.
Les gros requins sont également de la partie, ciblant particulièrement les jeunes et les individus isolés affaiblis. Néanmoins la cohésion de groupe des Delphinidae l'emporte souvent lors des confrontations éventuellement mortelles.
L'humain est aussi un chasseur de cétacés y compris de Delphinidae, en fonction du milieu culturel. C'est notamment vrai pour certaines régions comme le Sud-Est asiatique, le Nord de l'Eurasie et de l'Amérique, ainsi que certains pays d'Amérique du Sud.
Certains Delphinidae n'hésitent pas à attaquer des groupes ou espèces avec lesquels ils entrent en concurrence. On a notamment enregistré des attaques de marsouins par des dauphins dans les eaux irlandaises.
La famille des Delphinidae appartient au sous-ordre des Odontoceti (marsouins, cachalots...) dans l'ordre des Cetacea (baleines, rorquals). Sur le plan phylogénétique, ils sont en revanche très éloignés des autres mammifères marins que sont les Sirenia (lamantin, dugong).
Les premiers véritables dauphins étaient apparus il y a environ 35 millions d'années dont les plus célèbres : Kentriodon et Squalodon .
Les Delphinidae comptent 32 espèces différentes. Les noms vernaculaires indiqués ci-dessous sont les noms le plus souvent utilisés mais il existe cependant de nombreuses variations.
D'après des études phylogénétiques récentes[4], la classification actuelle serait à revoir et la famille des Delphinidés serait à diviser en deux grands groupes, les Globicephalinae (contenant les orques et tous les grands dauphins à rostre arrondi) et les Delphininae (contenant la plupart des dauphins à rostre), avec le genre Lagenorhynchus comme groupe basal, indépendant (certains genres comme Cephalorhynchus n'ont pas été inclus à l'étude). Les deux grandes sous-familles auraient divergé il y a environ 8 millions d'années (Miocène supérieur).
Les Delphinidae sont victimes de deux points importants :
Certaines espèces territoriales (côtières) sont victimes de la disparition de leur habitat au profit de l'urbanisation.
Le tourisme de masse vient parfois perturber les groupes dans leur milieu naturel, qu'il s'agisse de plongée, de whale-watching, ou de pollution sonore due aux bateaux.
On suspecte certains puissants sonars (anthropiques) d'assourdir involontairement les cétacés et de créer des échouages massifs.
Toutes les espèces fluviales sont en train de s'éteindre du fait des barrages, de la pollution et des accidents avec les bateaux.
Les Delphinidés (Delphinidae) forment une famille de mammifères marins odontocètes, comprenant entre autres les dauphins, les sténelles, les globicéphales et les orques. Carnivores, ils mangent divers poissons, céphalopodes, crustacés et même d'autres mammifères marins ainsi que le fait l'orque ou épaulard.
Delfínidos (Delphinidade) é unha familia de mamíferos cetáceos odontocetos que inclúe aos golfiños ou delfíns, canda outras especies como os arroaces, as toniñas, os caldeiróns ou a candorca.
Na bibliografía internacional coñécense como golfiños oceánicos, para distinguilos dos golfiños de auga doce, que pertencen a outras familias (aínda que algúns delfínidos tamén poden vivir en estuarios e ríos).
De entre 2 e 9 m de lonxitude, o seu corpo é fusiforme, coa cabeza grande, cun fociño alongado, e só posúen un espiráculo (como todos os odontocetos).
Están entre as especies máis intelixentes que habitan o planeta. Como outros cetáceos, os golfiños utilizan os sons, a danza e o salto para comunicárense entre eles, para orientárense e para conseguiren as súas presas (aínda que para esta última función válense sobre todo do seu sistema de ecolocalización.
Son carnívoros estritos, e cada día consomen unha cantidade de alimento equivalente a un terzo do seu pesp. Aliméntanse basicamente de peixes e luras e outros cefalópodos, que atrapan cos seus dentes cónicos. Tamén comen crustáceos como camaróns, gambas e cangrexos.
Moitas especies vistan as costas e frecuentemente interactúan cos seres humanos. Hoxe en día as principais ameazas ás que están expostos son de natureza antrópica.
O nome da familia deriva do nome latino do golfiño (ou delfín) común, delphīnus, -i,[2] que Linneo empregou para designar ao seu xénero tipo, Delphinus. Este nome, á súa vez, deriva do grego δελφίς (delphís), "delfín",[3] ou δελφύς (delphýs).[4]
Durante moito tempo creuse que os cetáceos eran descendentes dos mesoniquios, orde extinta de ungulados terrestres carnívoros. Agora crese que derivan doutroa mamíferos terrestres, de artiodáctilos relacionados cos hipopótamos.[5] Durante o Eoceno (hai uns cincuenta millóns anos), os antepasados dos cetáceos refuxiábanse na auga, de forma similar a como fan hoxe os tragúlidos.[6]
Un longo proceso evolutivo levou a un pequeno animal terrestre a vivir no mar até transformarse no actual golfiño. Na figura adxunta podemos ver, de arriba a abaixo, o paso das primeira forma enteiramente terrestre até a mariña, pasando por algunhas formas intermedioas anfibias. A primeira remóntase a hai uns 50 millóns de anos, polo tanto o proceso desenvolveuse no transcurso da Era Terciaria. A forma anfibia alcanzouse logo de cinco millóns de anos, e outros tantos foron necesarios para que se formase a característica cola con aleta horizontal. As sucesivas transformacións déronse na dirección de afianzar a súa especialización, e refírense ao aumento da masa cerebral e ao nacemento dunha forma alargada do morro, cunha dentadura diferente.
Os esqueletos dos golfiños modernos teñen dous pequenos ósos na pelve, remanente do que algunha vez foron extremidades posteriores.
Os rexistros fósiles demostran que os odontocetos apareceron no Mioceno. Os primeiros golfiños coñecidos (da extinta familia Kentriodontidae) xa posuían un desenvolvido sentido da ecolocalización e o órgano do melón. Os esqueletos dos golfiño smodernos presentan dous pequenos ósos na zona sacra da columna vertebral, que corresponden a vestixios da pelve.
As especies pertencentes á familia Delphinidae teñen un corpo fusiforme, adaptado á natación rápida. A aleta caudal utílizase para a propulsión, mentres que as aletas pectorais úsanse para o control da dirección.
Os patróns básicos de coloración da piel son tons grises, máis claros no ventre e máis escuros nas costas. Moitas veces combínase con liñas e manchas de diferente cor.
Ao igual que outros odontocetos, na cabeza teñen o melón, un órgano esférico que utilizan para a ecolocalización.
En varias especies da familia, as mandíbulas alónganse, formando un fociño delgado típico. Posúen dentición homodonte, cun número de pezas dentarias que oscila entre 20 e 50 en cada mandíbula.
Respiran a través dun só orificio na parte superior da cabeza, denominado espiráculo.[7]
O seu cerebro é grande, co córtex cerebral bastante desenolvido en comparación coa media dos mamíferos.[8]
A familia dos delfínidos conta con 17 xéneros que reúnen máis de 30 especies:
Familia Delphinidae
No caso da familia Delphinidae non se coñecen casos de hibridacións entre espeies en estado natural, pero en catividade referíronse uns poucos, apenas dous, como o cruzamento dunha femia de arroaz (Tursiops truncatus) e un macho de falsa candorca (Pseudorca crassidens), nun parque acuático das illas Hawai (o Sea Life Park).[9]
Estes híbridos (Tursiops truncatus x Pseudorca crassidens) adoitan coñecerse co nome de balfíns adaptación do inglés wholphin, é dicir, un acrónimo da unión das palabras 'balena' (whale) e 'delfín' (dolphin), nome por demais bastante incorrecto.[10][11]
O primeiro balfín rexistrado naceu o 15 de maio de 1985.[12]
Os golfiños son considerados moitas veces como uns dos animais máis intelixentes do planeta.[13] A comparación da intelixencia entre diferentes especies é complicada debido, entre outras cousas, ás diferenzas no aparello sensorial, aos modos de respuesta e á natureza da cognición. Porén, o comportamento dos golfiños foi estudado extensamente, tanto en catividade como na natureza.[14]
Os golfiños son animais sociais que viven en grupos familiares. En lugares con grande abundancia de alimentos, estes grupos poden exceder dos 1 000 individuos.[15] O golfiños poden establecer fortes lazos sociais, onde incluso algúns individuos feridos ou enfermos son coidados por outros, mesmo axudando a respirar ao levalos á superficie se fora necesario. Polo menos na especie Tursiops truncatus demostrouse que cada arroaz posúe un nome propio ou asubío característico, que serve para chamalo á manda.[16]
Os golfiños mostran un desenvolvemento da cultura, algo que por moito tempo creuse que era único do ser humano (e posiblemente doutras especies de primates). En maio de 2005, descubríronse en Australia Tursiops aduncus (golfiños do Indopacífico) que ensinaban ás súas crías a usar as ferramentas, cubrindo os seus fociños con esponxas para protexelos mentres se alimentaban. Este coñecemento traspásase polas nais ás súas fillas, a diferenza dos primates, onde o coñecemento é xeralmente transmitido a ambos os sexos.[17]
Os delfíns tamén poden participar en actos de agresión cara a outros delfíns. Un delfín macho adulto é moi probable que presente no seu corpo varias cicatrices produto de trabadas. Os delfíns machos participan nestes actos de agresión, quen sabe se debido a conflitos entre compañeiros e á competencia polas femias.[18]
A cópula dos golfiños sucede fronte a fronte. O acto real adoita ser breve, pero pódese repetir varias veces nun lapso de tempo curto.
O período de xestación varía segudo as especies. O pequeno tucuxi (Sotalia fluviatilis) ten unha xestación de 11 a 12 meses, mentres que para a candorca o período de xestación é de ao redor de 17 meses. Só teñen unha cría por parto. Polo xeral, a actividade sexual comeza a unha idade temperá, incluso antes de alcanzar a madurez sexual. A idade desta varía segundo a especie e o xénero.
Os golfiños son coñecidos por teren relaciónes sexuais por razóns distintas á reprodución.[Cómpre referencia]
Existen varios métodos de alimentación entre e dentro das especies pertencentes á familia dos Delphinidae. Peixes e luras son o alimento principal, pero a falsa orca e a candorca tamén se alimentan doutros mamíferos mariños. Os delfínidos utilizan moi diversas tácticas de caza: moitas veces cazan usando a súa velocidade, pero tamén usan a ecolocalización para buscar presas enterradas na area. Os golfiños que cazan peixes agrupados en bancos forman mandas e acurralan a estes para que se separen do resto do grupo. Outros golfiños acurralan ás súas presas na beira dunha praia, e logo aprovechan as ondas para capturalas, aínda que esta é unha táctica arriscada. Candorcas e falsas orcas teñen moitas outras tácticas de caza, debido á ampla gama de presas que consomen. Á parte das tácticas xa mencionadas, tamén axexan ás súas presas ou golpean bancos de xeo para desequilibralas.
Os golfiños son capaces de realizaren unha ampla gama de sons utilizando sacos aéreos nasais situados xusto debaixo do espiráculo. Existen tres categorías de sons:[19]
A ecolocalización ou ecolocación refírese á emisión por parte dos golfiños dunha ampla gama de sons en forma de breves series de impulsos sonoros chamados "clics" e a obtención de información sobre o contorno mediante a análise dos ecos que reciben de volta. Esta capacidade de utilizar emisións sonoras tanto de alta como de baixa frecuencia, combinada cunha audición direccional moi sensíbel, facilita unha ecolocalización extremadamente precisa e outorga a este animais un sistema sensorial único nomar.[20]
Exceptuando aos seres humanos os golfiños teñen poucos inimigos naturais.
As especies máis grandes non teñen depredadores. Para as especies máis pequenas, unicamente a candorca, que tamén é un golfiño, pero moi grande,[21] e algunhas poucas especies de tiburóns como o tiburón touro, o tiburón tigre ou o tiburón branco, supoñen un risco potencial, especialmente para as crías.
A contaminación dos océanos, mares e ríos constitúe un grave problema para a supervivenvia das poboacións de golfiños. Pesticidas, metais pesados, plásticos e outros contaminantes industriais e agrícolas, que non se desintegran rapidamente no medio acuático, poden causar a redución de poboacións de golfiños.
Son tamén moi comúns as mortes e lesións causadas polas colisións dos golfiños con embarcacións, especialmente nas hélices.
Diversos métodos de pesca, sobre todo a pesca de cerco do atún, causan a morte a golfiños que queden atrapados nas redes.[22]
Nalgunhas partes do mundo, tales como no Xapón e nas Illas Feroe, os golfiños consideráronse tradicionalmente como alimento.[23][24]
Os golfiños sempre tiveron unha estreita relación co home. A parte das ameazas que sofren estes animais por parte dos humanos, úsanse en espectáculos e no exército. Por outra parte, orixinaron varias lendas en moitas culturas.
Delfínidos (Delphinidade) é unha familia de mamíferos cetáceos odontocetos que inclúe aos golfiños ou delfíns, canda outras especies como os arroaces, as toniñas, os caldeiróns ou a candorca.
Na bibliografía internacional coñécense como golfiños oceánicos, para distinguilos dos golfiños de auga doce, que pertencen a outras familias (aínda que algúns delfínidos tamén poden vivir en estuarios e ríos).
De entre 2 e 9 m de lonxitude, o seu corpo é fusiforme, coa cabeza grande, cun fociño alongado, e só posúen un espiráculo (como todos os odontocetos).
Están entre as especies máis intelixentes que habitan o planeta. Como outros cetáceos, os golfiños utilizan os sons, a danza e o salto para comunicárense entre eles, para orientárense e para conseguiren as súas presas (aínda que para esta última función válense sobre todo do seu sistema de ecolocalización.
Son carnívoros estritos, e cada día consomen unha cantidade de alimento equivalente a un terzo do seu pesp. Aliméntanse basicamente de peixes e luras e outros cefalópodos, que atrapan cos seus dentes cónicos. Tamén comen crustáceos como camaróns, gambas e cangrexos.
Moitas especies vistan as costas e frecuentemente interactúan cos seres humanos. Hoxe en día as principais ameazas ás que están expostos son de natureza antrópica.
Oceanski dupini (lat. Delphinidae) su porodica iz podreda kitova zubana, pa su prema tome i oni sisavci koji žive u vodi. Oni su najraznovrsnija i s 40 vrsta najveća porodica kitova. Žive u svim morima.
Dupini su najčešće veliki između 1,5 i 4 metra dugi, dok orke dosižu, kao najveći dupini, čak do 8 m. Tijela su im hidrodinamički oblikovana, prilagođena brzom plivanju. U glavi imaju okrugli organ (često nazvan dinja) koji je dio njihovog organa za eholociranje. Kod mnogih vrsta je čeljust jasno izražena i tvori izduženi "kljun". Kod više vrsta čeljust ima veliki broj zubi.
Mozak dupina je velik s vrlo kompleksnom moždanom korom, što je razlog da ih zoolozi ubrajaju u najinteligentnije životinje.
Boja tijela im je u pravilu sastavljena od različitih stupnjeva sive boje, pri čemu je donja strana tijela svjetlija, a leđa su jasno omeđena i tamna. Osim toga, vrste se međusobno razlikuju linijama i poljima u različitim tonovima boja i kontrasta.
Osjetila sluha i vida su im vrlo dobra. Imaju vanjske ušne otvore, no oni vjerojatno nisu u funkciji. Zvuk im preko donje vilice i srednjeg uha stiže u unutrašnje uho. Oči su im uglavnom prilagođene gledanju pod vodom, ali jako dobro vide i izvan nje. Vrlo važnu ulogu u snalaženju u okolini ima sposobnost eholociranja uz pomoć ultrazvuka.
Od drugih kitova zubana razlikuju se sljedećim osobinama: dva prva kralješka u kralježnici su im međusobno sraštena, imaju manji broj rebara, sraštene su im dvije polovine donje čeljusti do najviše jedne trećine, a zubi su im tupi.
Svi dupini odbacuju vanjske kožne stanice od prilike svaka dva sata. Ova neprekidna regeneracija smanjuje otpor vode i izaziva pažnju znanstvenika koji se bave ljudskom regeneracijom, kao i graditelja brodova.
Dupini su vrlo brzi plivači, dosižu brzinu od 80 do 90 km/h. Često iskaču iz vode, izvodeći uz to i prave akrobacije. Ti se skokovi tumače kao igra. Pored toga, ti izroni im omogućuju i brže kretanje nego samo pod vodom. Također, to im pomaže i u potrazi za hranom, jer prate gdje se okupljaju galebovi. Kad su u lovu, zaranjaju na dubinu i do 300 m i pri tome mogu ostati pod vodom do 15 minuta. Dupini su poznati po tome, da se približavaju brodovima i jašu na valovima iza ili ispred njih.
Dupini su socijalne životinje koje žive u grupama. Tako zvane "škole", kako se obično takve grupe nazivaju, okupljaju se na mjestima s obiljem hrane u privremene skupine koje mogu imati i više od 1000 jedinki. Jedinke se međusobno sporazumijevaju cijelim nizom različitih zvukova koji zvuče poput kliktanja, zvižduka, gakanja i drugačije, a služe se i tjelesnim kontaktom kao sredstvom sporazumijevanja. Osim toga, tonovima visoke frekvencije istražuju i spoznaju okolinu uz pomoć eholokacijskog mehanizma. Britanski znanstvenici su nedavno utvrdili, da se dupini međusobno nazivaju "imenima". Svaka jedinka ima drugačiji zviždavi zvuk kao "ime", i zadržava ga do u duboku starost, vjerojatno zauvijek.
Pripadnost određenoj grupi nije jako čvrsta, često se događa da neka jedinka promjeni grupu. No ipak razvijaju čvrste međusobne veze što je naročito vidljivo u pomoći i podršci koju pružaju ranjenoj ili bolesnoj jedinki iz grupe.
Dupini spavaju na način, da naizmjence jedna polovina mozga uvijek ostaje budna. Tako je moguće disanje. Osim toga, jedno oko uvijek ostaje otvoreno kako bi vidjeli mogućeg neprijatelja, odnosno njegov napad. U razdoblju spavanja su aktivnosti dupina sasvim smanjene.
Kao i svi drugi kitovi, i dupini donose na svijet samo jedno mladunče. Skotnost traje prosječno godinu dana i varira od vrste do vrste. Mladunci ostaju uz majku do šest godina, ali u dobi od nekoliko mjeseci već počinju sami potragu za hranom.
Dupini su brzi grabežljivci koji svoj plijen aktivno love. Otkrivaju ga uz pomoć sistema eholociranja. Općenito, dupini imaju jednake konusne zube koji služe samo za držanje plijena. Ulovljene ribe ili glavonošce gotovo uvijek gutaju u jednom komadu. Zubi su im u pravilu prilagođeni plijenu. Vrste koje se hrane uglavnom ribama imaju više zubi, a one koje love pretežno glavonošce ih imaju manje. Neki dupini ponekad love i ljuskare. Jedini dupin koji se hrani i drugim morskim sisavcima, kao što su tuljani ili drugim vrstama kitova odnosno dupina je orka. Neki dupini koriste kooperativne strategije u zajedničkom lovu. Jedna od njih je, da cijela škola okruži jato riba i onda ih tjera prema obali.
Od svih vrsta dupina, najpoznatiji je veliki dupin (Tursiops truncatus). Delfinariji ga najčešće drže, a već se u njima i godinama s uspjehom razmožava. Međutim, držanje dupina u delfinarijima je vrlo osporavano, jer između ostalog jedan bazen nikada ne odgovara standardu mora. Najveći dupin je orka koji zbog svoje velike popularnosti najčešće služi kao magnet za publiku.
Zbog velike inteligencije i sposobnosti učenja, vojske SADa kao i rusije koriste velike dupine za razne vojne svrhe. Dresiraju ih za postavljanje mina na neprijateljske brodove ili za njihovo onesposobljavanje.
Poznate su također i određene terapije teških bolesnika, primjerice, autističnih osoba uz pomoć dupina. Najčešće se bolesnik drži za leđnu peraju dupina, a taj ga vuče plivajući za sobom. No, i to je vrlo sporno, jer se isti rezultati postižu uz pomoć drugih životinja uz bitno niže troškove.
U starogrčkoj mitologiji su dupini igrali vrlo važnu ulogu, a i u novije doba se koriste kao simboli za ezoteriku kao i za hipi pokret.
Vrlo veliku popularnost je svojevremeno uživala TV serija o dupinu Flipperu.
Dokumentarni film "Zaljev" koji opisuje sezonski lov i ubijanje dupina u Nacionalnom parku u Taijiu, u Japanu, dobitnik je Oscara za najbolji dokumentarni film i brojnih drugih filmskih nagrada. Film je osmislio Ric O'Barry, koji je bio jedan od glavnih dresera dupina u TV seriji Flipper, a kasnije je postao, jedan od najpoznatijih aktivista za zaštitu dupina. Posebno se zalaže za zabranu lova i ubijanja dupina u Japanu o čemu i govori dokumentarni film.
Oceanski dupini (lat. Delphinidae) su porodica iz podreda kitova zubana, pa su prema tome i oni sisavci koji žive u vodi. Oni su najraznovrsnija i s 40 vrsta najveća porodica kitova. Žive u svim morima.
Delfiny (łaćonsce Delphinidae) su cycaki, kiž su zwjetša w morju žiwe. Móža starobu wot 10 do 50 lět docpěć. Hinak hač druhe zwěrjata wukonjeja delfiny samostatnu pomoc. Zo njebychu so zatepili, spja delfiny přeco jenož z jednej połojcu mozow. Woni su na dnju aktiwni.
Delfiny su 2 - 4 metry dołhe a waža někak 100kg - 350kg. Su šěro běłe. Delfiny maja žołmojty ćělny twar, zo bychu so we wodźe spěšnje pohibować móhli. Klama delfina so rostrum mjenuje, kiž z kosćow wobsteji. Delfiny móža derje widźeć a słyšeć. Pjerica delfinow rěkaja finne (chribjetna pjerica), fluke (wopušne pjerjo) a flipper (hrudźna pjerica).
Delfiny su we wodźe žiwe. Su přez cyły swět rozpřestrěte a w morju žiwe. Delfiny su w mórskich hłubinach abo při brjohach žiwe. Su w skupinach žiwe. Pochad delfinow je njeznaty.
Delfiny móža wot 6 - 12lět splažny wobchad měć. Žónki su 12 měsacow dołho zańdźene. Porowanski čas je přez cyłe lěto móžne. Delfiny porodźa přeco jenož jedne młodźatko. Tute młodźata mjenuja so ćelata.
Delfiny su rybožrački. Štož woni jědźa je wot družiny wotwisne. Hłowna jědź delfinow su kalmary, čornicy a ryby kaž na přikład harjenki a łososy. Delfiny w skupinach ryby honja. Woni móža ryby z pomocu zwukowych žołmow popadnyć.
Delfiny přez hwizdace zwuki a druhdy přez dźerženje ćěła komunikuja. To dyrbja činić, dokelž žane hłosowki nimaja. Kóždy delfin ma sam za sebje swój zwuk. Tak spóznaja so mjez sobu. Kaž pola nas, čłowjekow, dyrbja młodźata tute hwizdace zwuki najprjedy nawuknyć. Delfiny móža pod wodu wjele zwukow wuwołać. Tute so do dweju skupinow a třoch typow rozdźěla. To su dołhe, čiste zwuki a impulsowe zwuki. Impulsowe zwuki so do klikowych zwukow a eksplosiwnych – pulsowych – zwukow rozeznawaja.
Delfiny (łaćonsce Delphinidae) su cycaki, kiž su zwjetša w morju žiwe. Móža starobu wot 10 do 50 lět docpěć. Hinak hač druhe zwěrjata wukonjeja delfiny samostatnu pomoc. Zo njebychu so zatepili, spja delfiny přeco jenož z jednej połojcu mozow. Woni su na dnju aktiwni.
Höfrungar eða Höfrungaætt (fræðiheiti: Delphinidae) eru ein af fimm ættum tannhvala. Flestar tegundir höfrunga eru tiltölulega litlir hvalir, allt niður í 1,2 metrar á lengd. Stærsta höfrungategundin, háhyrningur, verður þó jafnvel yfir níu metrar á lengd og um tíu tonn. Höfrungar lifa aðallega á uppsjávarfiski og smokkum sem lifa ofarlega í sjó. Þeir ferðast um í vöðum og hafa samvinnu um veiðar.
Kínverski vatnahöfrungurinn (l. Lipotes vexillifer) sem átti heimkynni sín í Jangtse-fljótinu í Kína var talinn útdauður árið 2006.
Höfrungar eða Höfrungaætt (fræðiheiti: Delphinidae) eru ein af fimm ættum tannhvala. Flestar tegundir höfrunga eru tiltölulega litlir hvalir, allt niður í 1,2 metrar á lengd. Stærsta höfrungategundin, háhyrningur, verður þó jafnvel yfir níu metrar á lengd og um tíu tonn. Höfrungar lifa aðallega á uppsjávarfiski og smokkum sem lifa ofarlega í sjó. Þeir ferðast um í vöðum og hafa samvinnu um veiðar.
Kínverski vatnahöfrungurinn (l. Lipotes vexillifer) sem átti heimkynni sín í Jangtse-fljótinu í Kína var talinn útdauður árið 2006.
I delfinidi (Delphinidae Gray, 1821) sono la più numerosa e varia famiglia dei Cetacei e costituiscono un gruppo relativamente moderno, evolutosi nel corso del Miocene superiore (circa 10 milioni di anni fa).
Quasi tutti sono di mole piccola o media, con un rostro ben differenziato e una pinna dorsale centrale falciforme incurvata all'indietro. Lo sfiatatoio, sagomato a mezzaluna, è unico, con il lato concavo rivolto verso la parte superiore del capo. I denti, in numero variabile da 10 a 224 ma in genere compreso tra 100 e 200, sono funzionali e nettamente separati, con impianto sia nella mascella superiore sia in quella inferiore. La fronte è in linea di massima a melone, ma si fa indistinta nella sotalia della Guajana e nel delfino dei fiumi, sparisce nei Cephalorhynchus, si addolcisce protendendosi in un rostro poco appariscente nel grampo grigio e in due specie di globicefali neri, si rastrema a formare un muso ottuso nell'orca e nella pseudorca. Le orche possiedono natatoie tondeggianti foggiate a pala, che nei globicefali neri e nella pseudorca si allungano e restringono.
Le specie citate non sono strettamente imparentate tra loro ma parecchi generi, in particolare Delphinus, Stenella, Sousa e Sotalia, contano specie assai simili.
L'ampia gamma di configurazioni cromatiche ha dato origine a varie classificazioni. Una di esse riconosce tre tipi di colorazione: uniforme (in tinta unita o distribuita con regolarità), chiazzata (con zone pigmentate nitidamente demarcate) e ombreggiata (in bianco e nero)[1]. I disegni a macchie più vistosi sono considerati utili al riconoscimento visivo, mentre gli altri avrebbero una funzione mimetica; l'omogeneità sarebbe legata alla ricerca del cibo in profondità, dove la luce è fioca, e l'ombreggiatura alla caccia di superficie. Può anche darsi che certi accorgimenti cromatici servano a sviare i predatori: il disegno a bande assicura un effetto protettivo in controluce; quello maculato si inserisce a meraviglia nello sfondo dell'acqua picchiettata dal sole; quello a linee intersecate serve a smembrare e sfumare la figura.
Le divergenze morfologiche e anatomiche tra i delfini sono in parte collegate a differenze dietetiche. Le specie dalla fronte più aggraziata, il rostro ottuso e la dentizione ridotta si nutrono soprattutto di cefalopodi o, nel caso dell'orca, ampliano il regime alimentare a mammiferi e uccelli marini.Alcune specie nonostante posseggano denti (il numero può variare da 50 a 100, a seconda della specie), i delfini non masticano il cibo, ma lo ingoiano intero, quindi i denti servono solo a strappare la carne della loro preda.[2] Lo sviluppo della regione cranica può essere un adattamento per la ricezione è messa a fuoco dei segnali acustici al fine di ottenere un'esatta radiografia dell'ubicazione della guizzante e mobilissima preda.
Gli altri membri della famiglia si nutrono principalmente di pesci: tutti evidenziano la loro natura opportunistica, pronti ad approfittare di ogni occasione favorevole.
Alcuni, e tra essi il tursiope troncato e il delfino del Camerun, preferiscono incrociare vicino a riva, pur non disdegnando i pesci pelagici e di fondale. Altri, come gli esponenti dei generi Stenella e Delphinus, si spingono in prevalenza in alto mare, seguendo in superficie i banchi di aringhe e di sardine ma anche compiendo incursioni a grande profondità (sono ghiotti tra l'altro del pesce lanterna).
All'occorrenza quasi tutti i delfini si accontentano dei molluschi cefalopodi e, se proprio non c'è di meglio, dei gamberetti. Con una dieta tanto eclettica è ardua impresa dare una misura della competizione tra le diverse specie di delfini. In ogni modo, nelle acque tropicali del Pacifico orientale Stenella attenuata tende a mantenersi in prossimità della superficie, mentre l'affine Stenella longirostris si riempie lo stomaco in strati più profondi; entrambi sovente si pongono in caccia in momenti diversi della giornata.
Le specie più pelagiche inclinano a viaggiare in brigate di un migliaio o più di capi, adottando strategie di cooperazione nella cattura del pesce in banchi. Le specie costiere di solito si radunano in gruppi di 2-12 individui. Sovente i delfini organizzano delle vere e proprie battute di caccia, sparpagliandosi in un fronte che può allargarsi da una ventina di metri a qualche chilometro e racchiude piccoli gruppi di 5-25 unità che nell'insieme assommano a centinaia. Non di rado battono le scarpate sottomarine e, nei punti di risalita delle correnti ascensionali, brulicanti di plancton e di pesci, i gruppi si coalizzano e si abbandonano a un banchetto pantagruelico. Generalmente l'alimentazione varia dal pesce (aringhe, capelin) ai calamari sino ai crostacei, a seconda delle diverse specie e della disponibilità.
L'impiego di tecniche di inseguimento radar ha permesso di dimostrare che l'area territoriale varia dagli 85 km² nel tursiope troncato ai 1500 km² nel lagenorinco oscuro, pur essendosi registrati per il delfino dal lungo rostro spostamenti individuali di 300 km, verosimilmente non infrequenti per le specie pelagiche.
La struttura sociale è in linea di massima aperta, ossia caratterizzata da temporanei ingressi nel branco con successiva uscita, ma non mancano gli esempi di sodalizi più stabili, in particolare tra le orche e i grampi grigi. Questi ultimi sono orientati alla poliginia, anche se non mancano raggruppamenti esclusivi di giovani maschi[1]. La gravidanza nei Delphinidae dura 9,5-16,2 mesi.[3]
Tra gli altri delfini sembrano in genere prevalere i nuclei familiari costituiti da padre, madre e rampollo o le coppie madre-piccolo, con una discreta propensione all'aggregazione in branchi più consistenti o in gruppi segregati in base al sesso e all'età. Non conosciamo con esattezza le modalità di accoppiamento, ma a quanto risulta la promiscuità è la regola. La poliginia non è sconosciuta ma, quali che siano i rapporti iniziali, il legame maschio-femmina e padre-figlio sono relativamente deboli.
Sino a pochi anni or sono, in pratica tutto ciò che sapevamo dei delfini aveva a fondamento le analisi compiute sugli esemplari morti in mare e trascinati a riva dalle correnti oppure arenatisi ancora vivi in una lenta agonia. Simili incidenti diventano clamorosi quando lo spiaggiamento coinvolge simultaneamente un gran numero di animali, come spesso avviene tra i globicefali neri e le pseudorche.
Sino agli anni sessanta l'avvistamento di un delfino dalla testa a melone era considerato un evento eccezionale, ma da allora si sono moltiplicati gli episodi di incagliamenti in massa. Scartata come improbabile l'ipotesi di una precedente sottostima, non resta che appellarsi all'incremento demografico. In certi casi, l'aumento del numero degli spiaggiamenti sembra potersi ricollegare all'abbondanza in quella zona di specie ittiche prelibate. Per esempio, il recente aumento di globicefali neri arenatisi nell'Inghilterra sud-occidentale, soprattutto nel periodo autunno-inverno (una media di meno di uno all'anno tra il 1913 e il 1947; due all'anno tra il 1948 e il 1962; più di cinque all'anno tra il 1963 e il 1978) trova riscontro in un maggior numero di segnalazioni di animali vivi e di grosse concentrazioni di sgombri in quelle acque. Poiché però molti da quelle parti restano impigliati nelle reti da pesca, anche la mortalità può aver subito un'impennata. L'arrivo a terra del corpo di un delfino morto dipende dalla presenza e direzione di venti e correnti e dalla conformazione della linea costiera, per cui se la specie in generale frequenta acque non litoranee è possibile che le carcasse affondino e non vengano recuperate. Tuttavia la causa degli spiaggiamenti di animali vivi rimane inspiegata.
Tra le teorie che cercano di dare una giustificazione a questo spettacolare fenomeno di massa possiamo citare: infezione dell'orecchio interno da parte di parassiti nematodi che alterano il senso dell'equilibrio o il potere di ecolocazione; esplosioni subacquee o perturbazioni magnetiche; disorientamento provocato dall'aver seguito la preda in acque poco familiari o troppo basse. Dovendosi ovviamente escludere che malattie e vecchiaia inducano un intero branco a lasciarsi andare in secco, si deve presumere l'esistenza di un leader riconosciuto, di massima un membro anziano di vasta esperienza. Dai dati in nostro possesso si arguirebbe che gli arenamenti in massa riguardano specie proclivi a costituire branchi piuttosto stabili e di abitudini pelagiche, dunque con scarsa dimestichezza con i bassifondi litoranei e più soggette a smarrirsi.
L'attività sessuale che si protrae per tutto l'anno, anche se solitamente i parti si accentrano nei mesi estivi, anche alle latitudini più basse. L'unico nato resta con la madre molti mesi e l'allattamento continua sino a 1, 5-2 anni. La riproduzione nella generalità delle specie avverrebbe perciò a intervalli minimi di 2-3 anni. L'età della maturità sessuale probabilmente oscilla tra i 5 anni del delfino comune e i 16 dell'orca maschio, e si colloca per gran parte delle specie attorno agli 8-10 anni. Molte specie compiono migrazioni stagionali alla ricerca di cibo; di solito si tratta di un andirivieni tra la riva e il mare aperto, ma vi sono anche trasferimenti in senso latitudinale. Poche sono le aree di riproduzione identificate con certezza, e d'altra parte non stupisce che possano trovarsi in acque profonde, al riparo dalla turbolenza delle correnti costiere.
D'indole gregaria, i delfini si riuniscono talvolta a centinaia, soprattutto quando devono coprire lunghe distanze o sono attirati da una sorgente alimentare particolarmente ricca. Quasi sempre l'appartenenza al branco è fluida, nel senso che il singolo può inserirsi senza difficoltà nel gruppo e restarci per un periodo di settimane o mesi, raramente per tempi più lunghi. Non vi è segno della stabile organizzazione sociale integrata tipica dei Primati.
I delfini, al pari di altri Odontoceti, comunicano soprattutto mediante suoni. Le loro capacità spaziano dalle emissioni metalliche di 0,25 kHz alle frequenze ultrasoniche di 80–220 kHz usate per localizzare e fors'anche tramortire la preda, e comprendono anche la produzione di note pure e di fischi modulati. Nonostante i vari sibili siano stati catalogati e associati a specifici comportamenti, non vi sono prove documentate di un linguaggio sintattico. Quanto alla controversa questione della cooperazione nella cattura della preda, possiamo anche accettare questo comportamento da parte delle specie più gregarie, ma non dobbiamo dimenticare che non è insolito tra i Primati, i Carnivori e gli Uccelli.
I delfini sono in grado di assolvere compiti di notevole complessità e come mimi hanno pochi rivali, abili come sono a memorizzare lunghe sequenze, in particolare quando l'apprendimento comporta l'uso dell'apparato acustico. In qualche test rivaleggiano con gli elefanti. Va loro riconosciuta, come del resto ad altri Mammiferi, una certa tendenza all'innovazione spontanea, ma nessuno ha dimostrato in modo conclusivo che sappiano valutare a priori le conseguenze di un'azione. Si deve presumere che la massa cerebrale piuttosto sviluppata rispetto al corpo e le numerose circonvoluzioni della corteccia (paragonabili a quelle dei Primati) - parametri considerati indice di elevata intelligenza - derivano dal maggior «spazio di immagazzinamento» richiesto dall'elaborazione delle informazioni sonore rispetto a quelle visive.
Non particolarmente elevata è la densità dei neuroni, altro carattere che denoterebbe un'intelligenza vivace. La spesso citata mancanza di aggressività tra i delfini è stata con tutta probabilità esagerata. Parecchie specie in cattività sviluppano una gerarchia lineare in cui la posizione di dominanza si manifesta volgendo il capo verso il compagno subordinato, ostentando la bocca aperta o chiudendo di scatto le mascelle. Anche nell'ambiente naturale sono frequenti graffi e lacerazioni riportati in combattimento e provocati dai denti dell'antagonista lasciati scorrere sul dorso.
Spesso nei luoghi dove l'uomo pratica la pesca scoppia un conflitto di interessi, con una moltitudine di delfini pronti ad accorrere al banchetto. Molti muoiono impigliati nelle reti stese a catturare salmoni o merluzzi. La sistemazione in superficie di lunghe serie di galleggianti e consimili accorgimenti atti a segnalare ai delfini la presenza delle reti hanno consentito di ridurre le uccisioni accidentali, scese a 17 000 nel 1980. Di recente il problema delle catture fortuite si è imposto in tutta la sua gravità lungo le coste giapponesi, interessando delfini comuni e dal lungo rostro e focenidi come la focena di Dall.
Apprensioni meno ovvie per la sopravvivenza dei delfini nascono dallo scarico in mare di prodotti chimici tossici e dall'inquinamento acustico provocato dalle imbarcazioni. Anche se mancano evidenze dirette di un legame causale, non è forse azzardato imputare a questi fattori il recente declino del tursiope troncato nel Mar del Nord e nel canale della Manica. Analoga minaccia coinvolge probabilmente il delfino comune e il tursiope troncato nel Mediterraneo occidentale e al largo della Baja California.
I delfinidi (Delphinidae Gray, 1821) sono la più numerosa e varia famiglia dei Cetacei e costituiscono un gruppo relativamente moderno, evolutosi nel corso del Miocene superiore (circa 10 milioni di anni fa).
Delphinidae sunt familia mammalium marinorum et fluviatilium superfamiliae Delphinoideorum.
Sunt circa quadraginta species animalium in septendecim generibus descriptae. Longitudo delphinorum variat ab 1.2 metris usque ad septem metra, et pondus ab quadraginta kilogrammatibus usque ad 4.5 tunnas.? Delphini per totum orbem terrarum adsunt, praesertim in maribus brevibus. Carnivori sunt, pisces et loligines quaerentes.
Familia est maxima recentiorque inter Cetacea: delphini? abhinc annorum circa 10 milliones evolverunt, in epocha Miocaeno.
Nomen delphini? etiam comprehendit porcos marinos, sive thursiones.?
Sex species delphinorum in quinque generibus familiae Delphinidarum sunt delphini balaenici.
Delphini cum balaenis et porcis marinis descendentis mammiferorum terrestrium, fortasse ordinis Artiodactylorum. Aquam iniverunt abhinc circa 50 miliones annorum.
Delphinus corpus fusiforme habent, quod natatum adaptatum est. In capite pepo est, sensorium locationis resonantia seu echolocatio. In multis speciebus maxilla producta est, formans rostrum distinctum, et nonnulli species plurimum dentium habent. Cerebrum delphini magnum, et cortex bene structura est.
Color solitus delphini pullus est, cum infimo albiore et cappa atriore.
Delphinidae sunt familia mammalium marinorum et fluviatilium superfamiliae Delphinoideorum.
Sunt circa quadraginta species animalium in septendecim generibus descriptae. Longitudo delphinorum variat ab 1.2 metris usque ad septem metra, et pondus ab quadraginta kilogrammatibus usque ad 4.5 tunnas.? Delphini per totum orbem terrarum adsunt, praesertim in maribus brevibus. Carnivori sunt, pisces et loligines quaerentes.
Familia est maxima recentiorque inter Cetacea: delphini? abhinc annorum circa 10 milliones evolverunt, in epocha Miocaeno.
Nomen delphini? etiam comprehendit porcos marinos, sive thursiones.?
Delfininiai (lot. Delphinidae) – banginių (Cetacea) šeima.
Galva santykinai trumpa, smailas snukis. Turi daug kūgio formos dantų abiejuose žanduose ir aukštą nugaros peleką. Dalis delfinų puola ne tik žuvis, bet ir kitus delfinus, o susibūrę į grupes ir didelius banginius (pvz., orkos). Kūnas 1-10 m ilgio. Gyvena bandomis, labai judrūs, minta daugiausia žuvimis. Turi išlavėjusią psichiką, todėl juos lengva mokyti.
Šeimoje 16 genčių ir 36 rūšys:
Delfīnu dzimta (Delphinidae) ir vaļveidīgo kārtas (Cetacea) jūrā dzīvojošu zīdītāju dzimta, kas pieder pie zobvaļu apakškārtas (Odontoceti). Šajā dzimtā ir 39 mūsdienās dzīvojošas sugas, kas tiek dalītas 17 ģintīs. Dažas no dzimtas sugām mēdz saukt par vaļiem nevis par delfīniem, piemēram, zobenvalis.
Delfīnu dzimtas sugas ir sastopamas visos pasaules okeānos un lielākajā daļā jūru, kuras visbiežāk ir seklas un atklātas.
No visām vaļveidīgo dzimtām delfīnu dzimtā ir vislielākā sugu dažādība. Mazākais dzimtā ir maoru delfīns (Cephalorhynchus hectori maui),[1] kura ķermeņa garums mazākajiem indivīdiem ir 1,2 m un masa 40 kg.[2] Toties lielākais ir zobenvalis (Orcinus orca), kura lielākie tēviņi sasniedz 9,5 m garumu un masu 8 tonnas.[3] Tomēr lielākā daļa sugu sver 50 – 200 kg. Vairumam sugu ir stāva muguras spura un pierē eholokācijas orgāns, lai gan ir sastopami izņēmumi. Ādas krāsai var būt dažādas variācijas.[4] Vairumam sugu ir daudz zobu, apmēram 100 - 200, lai gan dažām sugām ir mazāk zobu.
Visas delfīnu sugas ir plēsīgas un barojas ar dzīvnieku izcelsmes barību. Lielākā daļa pamatā barojas ar zivīm, bet tiek medīti arī kalmāri un vēžveidīgie. Toties zobenvalis medī arī jūras zīdītājus, piemēram, roņus un citus vaļus, un delfīnus, kā arī jūras putnus, piemēram, pingvīnus.
Delfīni ir sabiedriski un parasti veido barus. Dažām sugām barā var būt arī vairāki simti vai tūkstoši delfīnu. Dažām sugām bars ir samērā brīvs un neorganizēts, īpatņi brīvi pievienojas un atvienojas no bara. Bet citām sugām bari ir pastāvīgāka kopiena, kuru parasti vada dominējošs tēviņš.[4] Delfīni savā starpā komunicē ar skaņām un eholokāciju. Grūsnības periods ilgst 10 - 12 mēnešus un piedzimst viens mazulis.
Delfīnu dzimta (Delphinidae) ir vaļveidīgo kārtas (Cetacea) jūrā dzīvojošu zīdītāju dzimta, kas pieder pie zobvaļu apakškārtas (Odontoceti). Šajā dzimtā ir 39 mūsdienās dzīvojošas sugas, kas tiek dalītas 17 ģintīs. Dažas no dzimtas sugām mēdz saukt par vaļiem nevis par delfīniem, piemēram, zobenvalis.
Delfīnu dzimtas sugas ir sastopamas visos pasaules okeānos un lielākajā daļā jūru, kuras visbiežāk ir seklas un atklātas.
Dolfijnen (Delphinidae) zijn een familie van in zee levende walvisachtigen. Ze worden ook wel dolfijnachtigen, zeedolfijnen of echte dolfijnen (in tegenstelling tot de grondeldolfijnen) genoemd. Ze vormen een familie uit de onderorde der tandwalvissen (Odontoceti) en komen voor in alle wereldzeeën.
Er bestaan ongeveer 36 soorten dolfijnen verdeeld over 16 geslachten. De kleinste dolfijn is de Havisidedolfijn, met een lengte van 1,2 meter en een gewicht van 40 kilogram. De grootste dolfijn is de zwart-witte orka, waarbij mannetjes tot 9,8 meter lang kunnen worden en 5,5 ton kunnen wegen.[1]
Dolfijnen leven vooral in de ondiepere gebieden van de zee. Ze eten vooral vis en inktvis. Tussen de diverse soorten zitten behoorlijke verschillen: orka's pakken bijvoorbeeld veel grotere prooien (onder andere zeeroofdieren) dan de gewone dolfijn, die hoofdzakelijk van vis leeft.
Net zoals andere walvissen staan dolfijnen bekend als zeer intelligente en sociale dieren. Ze hebben relatief grote hersenen, waarvoor overigens ook andere verklaringen bestaan dan hoge intelligentie: dolfijnen kennen geen remslaap en dieren zonder remslaap hebben vaak relatief grote hersenen.
In 2001 slaagde een dolfijn voor de zogenaamde spiegeltest, waarbij een dier voor een spiegel wordt geplaatst om te bepalen of het zijn spiegelbeeld herkent als zichzelf. In hetzelfde jaar toonden onderzoekers aan dat dolfijnen het aanwijzen van een voorwerp door een mens begrijpen.
Bij tuimelaars is het gebruik van sponzen als gereedschap (waarschijnlijk ter bescherming van de neus) bekend. In 2005 beargumenteerden onderzoekers dat dit gebruik weliswaar binnen één genetisch verwante groep plaatsvindt, maar dat het niet alleen genetisch bepaald kan zijn, waarmee een vorm van cultuur zou zijn aangetoond.
In 2006 bleek uit onderzoek van de Universiteit van St Andrews in Schotland dat tuimelaars elkaar roepen met een karakteristiek fluitgeluidje, dat per dier verschillend is. De onderzoekers vergelijken dit met het gebruik van namen door mensen.
Onderzoek in Emory University op basis van MRI-gegevens, afgerond in 2010, plaatst dolfijnen op het vlak van intelligentie net na mensen. Ze zouden deze te danken hebben aan relatief grote hersenen t.o.v. hun lichaam, de erg ontwikkelde neocortex en de mogelijkheid om complexe emoties te beleven en zichzelf te herkennen. Er zouden twee grote groeispurten van de hersenen te herkennen zijn. De eerste 39 miljoen jaar geleden, toen de tandwalvissen ontstonden, ze kleiner werden en grotere hersenen kregen. Ook de verschijning van de echolocatie trad toen op. De tweede spurt zou 15 miljoen jaar geleden zijn opgetreden toen dolfijnen socialer gedrag begonnen te vertonen en complexere interacties steeds belangrijker werden.[2]
Mede door hun intelligentie zijn dolfijnen sociale dieren, die leven in groepen tot tientallen individuele dieren. Op plekken waar een grote hoeveelheid voedsel aanwezig is, kunnen groepen zich tijdelijk samenvoegen, om een supergroep te vormen; zulke groepen kunnen soms wel bestaan uit meer dan 1000 dolfijnen. Men vermoedt dat een combinatie van nieuwsgierigheid en het speelse karakter van de dolfijn ervoor zorgt dat ze veelvuldig contact hebben met andere diersoorten, waaronder de mens. Veelvuldig wordt waargenomen dat dolfijnen met boten mee zwemmen. Hun neiging naar gezelschap komt ook tot uiting in de groepen waarin dit dier leeft. Individuele dieren communiceren onder meer door een variëteit aan geluiden te maken, zoals klikken en fluitachtige geluiden.
De groepssamenstelling is niet vast; uitwisselingen met andere groepen komt vaak voor. Desondanks kunnen dolfijnen sterke sociale banden opbouwen; ze zullen bij gewonde of zieke individuen blijven, waarbij ze zelfs helpen met ademen door deze naar de oppervlakte te brengen wanneer dit nodig is. Dit altruïsme is tevens niet gelimiteerd tot hun eigen soort. De dolfijn Moko in Nieuw-Zeeland werd geobserveerd, terwijl hij een vrouwelijke dwergpotvis en haar kalf uit ondiep water begeleidde, nadat ze verschillende keren waren gestrand. Dolfijnen hebben ook zwemmers beschermd tegen haaien door rondjes te zwemmen om de zwemmers of door de haaien weg te jagen.
Dolfijnen vertonen ook cultureel gedrag, iets waarvan men dacht dat dit alleen voorkwam bij de mens (en mogelijk bij andere primaten). In mei 2005 werd ontdekt dat in Australië langbektuimelaars(Tursiops aduncus) hun jongen leerden hoe ze gereedschappen moesten gebruiken. Ze bedekten hun snuit met sponzen om zich te beschermen onder het foerageren. Deze kennis werd meestal overgedragen van moeder op dochter. Dit is anders bij apen, waar kennis vaak wordt overgedragen op beide seksen. Het gebruiken van sponzen als snuitbescherming is dus aangeleerd gedrag. Ander aangeleerd gedrag werd ontdekt bij rivierdolfijnen in Brazilië, waar een aantal mannelijke dolfijnen stokjes en onkruid gebruikten als onderdeel van de geslachtsgemeenschap.
Dolfijnen reageren zich op elkaar af tijdens agressie. Hoe ouder een mannetjesdolfijn is, hoe groter de kans dat zijn lichaam onder de littekens van beten zit. Mannetjesdolfijnen reageren in omstandigheden van agressie op elkaar om waarschijnlijk dezelfde reden als de mens: onenigheden tussen vrienden en strijd om de vrouwtjes. Handelingen in agressiviteit kunnen zo intens worden dat getroffen dolfijnen soms verbannen worden als resultaat van een verloren gevecht.[3]
Voor dolfijnen is seks niet alleen gericht op voortplanting, maar ook een integraal onderdeel van de sociale interactie. Dolfijnen die in gevangenschap gehouden worden zien hun verzorgers en andere mensen als soortgenoten. Hierdoor komt het voor dat ook mensen seksueel benaderd worden als deze met dolfijnen zwemmen. Hierdoor zijn enkele zwemmers gewond geraakt.
In 2004 maakten Japanse onderzoekers bekend dat ze ontdekten dat dolfijnen voortdurend roos hebben. Hun huid schilfert af, waarbij ze zich elke twee uur vernieuwt.
De loslatende huidschilfers verminderen de waterwrijving doordat de waterstroom rond het lichaam kalmeert. Hierdoor gaat er minder energie verloren aan het overwinnen van de waterweerstand en verbruikt het dier minder energie bij het zwemmen.
De huid is zacht. Dolfijnen hebben een flinke onderhuidse vetreserve, waardoor hun huidoppervlak een beetje veerkrachtig is. Als ze snel zwemmen, ontstaan er kleine golfjes in hun huid, alsof ze geribbeld is. Die golfjes gaan de turbulentie tegen.
Zowel dolfijnen, walvissen en bruinvissen zijn afstammelingen van landzoogdieren, hoogstwaarschijnlijk van de orde der evenhoevigen. De voorouders van de dolfijn zijn grofweg vijftig miljoen jaar geleden, in het Eoceen, in het water gaan leven.
Het skelet van een dolfijn heeft twee kleine botfragmenten die samen een rudimentair bekken vormen. In oktober 2006 werd in Japan een tuimelaar waargenomen met kleine vinnen aan beide zijden van de genitale gleuf. Wetenschappers geloven dat deze vinnen zijn ontstaan doordat het bekken van het dier verder is ontwikkeld dan gewoonlijk wordt waargenomen bij dolfijnen.
Als dolfijnen slapen, doen ze dat met één hersenhelft tegelijk. Dat is nodig omdat ze om de paar minuten boven water moeten komen om te ademen.
Dolfijnen hebben een gestroomlijnd spoelvormig lichaam dat uitermate geschikt is om snel te zwemmen. De homocercale staartvin wordt gebruikt voor stuwkracht terwijl de borstvinnen samen met de hele staartsectie worden gebruikt voor de aansturing. De rugvin zorgt, bij de soorten die deze hebben, voor stabiliteit tijdens het zwemmen.
Hoewel de kleurpatronen per soort verschillen, bestaat het basale kleurpatroon uit grijstinten met op de onderzijde van het lichaam een lichtere grijstinten; frequent gecombineerd met lijnen en plekken in verschillende tinten en contrasten.
In de kop van een dolfijn vinden we de meloen die de dolfijn zijn karakteristieke uiterlijk geeft. De meloen is een bollend orgaan dat enigszins over de bovenkaak heen uitpuilt. De meloen dient voor echolocatie en werkt als een actieve sonar. De meloen intensiveert de sonar, geproduceerd door de fonische lippen hoog in de luchtpijp nabij het spuitgat. De trillingen van het fonische lippenmembraan wordt door het weefsel in de meloen omgezet in geluid. Deze fonische lippen produceren een hoogfrequent klikgeluid, ook wel kliks genoemd, de frequentie is zo hoog dat het menselijk oor de klikgeluiden niet kan waarnemen. Wanneer een dolfijn een prooi nadert en de geluidsgolven van de kliks worden weerkaatst door de prooi, zal de dolfijn de echo van zijn klik waarnemen middels de onderkaak. Hierin bevinden zich holtes welke zijn gevuld met vet en deze holtes geven trillingen van een echo door aan het binnenoor, waarna de dolfijn zijn prooi kan lokaliseren.
Enkele soorten zoals de tuimelaar hebben een gekromde bek waardoor deze een glimlach lijkt te vormen, deze vorm heeft echter niets te maken met de gemoedstoestand van de dolfijn. De bek van een dolfijn kan wel tweehonderdvijftig tanden herbergen. Wetenschappers denken dat de tanden ook een functie hebben in het opvangen van kliks; deze zouden zo zijn gerangschikt dat ze dienstdoen als een antenne.
Dolfijnen ademen door het spuitgat, deze is net boven de meloen op de kop gesitueerd en wordt afgesloten door een krachtige klep die reflectorisch wordt geopend voor het in- en uitademen wanneer een dolfijn boven water komt. Het spuitgat is een geëvolueerde neus die in de loop van de evolutie van de snuit is verdwenen en is verplaatst naar de bovenzijde van de kop van het dier.
De geslachtsorganen zijn gelokaliseerd aan de onderzijde van het lichaam. Mannetjes hebben twee gleuven: de bovenste voor het intern herbergen van de penis en de onderste voor de anus. Vrouwtjes hebben slechts één gleuf, waarin zowel de vagina als de anus in uitmonden; aan beide zijden van deze genitale gleuf bevinden zich twee kleine kloven met daarin tepels verborgen. Deze kloven vindt met niet alleen bij de vrouwtjes, maar ook bij sommige mannetjes.
De meeste dolfijnen hebben zowel onder als boven water een scherp zicht en hun gehoor is vergeleken met dat van de mens vele malen beter. Dolfijnen nemen geluidsfrequenties waar van 75 Hz tot 150.000 Hz; ter vergelijking: een mens neemt geluidsfrequenties waar van 20 Hz tot 20.000 Hz. Hoewel dolfijnen een kleine ooropening hebben aan beide zijden van hun kop neemt men aan dat geluiden onder water ook, zo niet enkel, door de onderkaak worden opgevangen en worden doorgegeven aan het binnenoor middels een met vet gevulde holte in de onderkaak. Wetenschappers vermoeden dat de tanden van een dolfijn zo zijn gerangschikt dat ze werken als een antenne. Zo is een dolfijn in staat om de echo van hun kliks te kunnen interpreteren, waardoor de lokalisering van de prooi wordt vergemakkelijkt. Dolfijnen zijn vermoedelijk gevoelig voor de hoge geluidsintensiteit van bijvoorbeeld sonar, zoals die voor militaire doeleinden wordt gebruikt. Strandingen van dolfijnen worden onder meer daaraan geweten.
De tastzin van een dolfijn is eveneens zeer goed ontwikkeld met vrije zenuwuiteinden dicht op elkaar gepakt in de huid, vooral rond de snuit, op de rugvin en de genitale gleuven is de tastzin van een dolfijn zeer perceptief.
Dolfijnen hebben geen geurzenuw, daarom wordt aangenomen dat dolfijnen geen reukzin hebben. Toch hebben dolfijnen smaakzin en hebben voorkeur voor bepaalde soorten vis. Omdat dolfijnen de meeste tijd onder water doorbrengen, denkt men dat het proeven van water voor de dolfijn een manier is om het ontbreken van reukzin te compenseren.
De bekendste soorten zijn de orka (Orcinus orca), de tuimelaar (Tursiops truncatus) en de gewone dolfijn (Delphinus delphis). Enkele andere tandwalvissen die "dolfijn" worden genoemd, bijvoorbeeld rivierdolfijnen zoals de Orinocodolfijn (Inia geoffrensis) en de Chinese vlagdolfijn (Lipotes vexillifer), behoren niet tot de familie.
De familie omvat de volgende geslachten en soorten:
Het jaar 2007 is door de Verenigde Naties en het 'United Nations Environment Programme' (UNEP) uitgeroepen tot (Internationaal) Jaar van de Dolfijn op voorstel van en ondersteund door diverse conventies en organisaties.
Op 17 september 2006 heeft H.S.H. Prins Albert II van Monaco de aankondiging gedaan, hij is ook internationaal beschermheer geworden van dit zogeheten themajaar.
Op initiatief van NatureNet Europe is een Nationaal Comité Jaar van de Dolfijn voor Nederland ingesteld. Het Comité bevorderde de viering van het (Internationaal) Jaar van de Dolfijn 2007 in Nederland. Voorzitter was Wim van Gelder, Kustvereniging (EUCC) / NatureNet Europe en Commissaris van de Koningin (CDA) in de provincie Zeeland.
In de ornamentkunst is de dolfijn een veel gebruikt motief. In de heraldiek het symbool van vorstelijk gezag (zie het Franse dauphin), dat in de wapens van Franse koningen veel voorkomt.
Het motief wordt gebruikt ter versiering van fonteinen en bronnen. Veelal ook als begeleiders van nimfen, nereïden, tritonen, van Neptunus, Aphrodite, Arion, et cetera.
In 2009 bracht de dolfijnentrainer van Flipper, Ric O'Barry, de documentaire The Cove uit. Hierin liet hij zien hoe dolfinaria de jaarlijkse slachting van 23.000 dolfijnen in Taiji, Japan, in stand houden. Internationaal bracht de film een schokgolf te weeg, met name in Japan. The Cove werd beloond met een Academy Award voor beste documentaire.
Het bekijken van dolfijnen in hun eigen wilde omgeving, ook dolphin watching genoemd, is een populaire vorm van ecotoerisme.
Bronnen, noten en/of referentiesDelfinfamilien er 36 artar tannkval som lever i havet. Gjennomsnittsdelfinen er mellom 2 og 3 meter lang og veg som regel ein stad i mellom 50 og 200 kg, men det finst både mindre (den 1,2 m lange hektordelfinen) og større (den opptil 8 meter lange spekkhoggaren) artar. Alle medlemmane i familien lever stort sett av fisk og blekksprut, og lever for det meste på grunt vatn – særleg på kontinentalsoklane.
Delfinfamilien eller delfiner (Delphinidae), også kalt havgående delfiner, er en stor familie av tannhvalene. Det finnes 33 eller 34 ulike arter med delfiner, fordelt på 17 slekter.
Delfiner er den yngste og mest artsrike gruppen av tannhvaler, og ble trolig etablert for omkring fem millioner år siden.
Gruppen av delfiner består av små og middels store tannhvaler, som varierer i vekt fra 50 kg til nærmere 8 000 kg og i lengde fra 1,5 meter til nærmere 10 meter. Delfinene har en langstrakt, strømlinjeformet kropp som gir liten motstand i vann. De fleste artene har en tydelig sigdformet ryggfinne, som kan variere mye i høyde. Noen arter har slående fargemønstre, mens andre er mer unisont farget. De fleste artene har kjever formet som et nebb, men ikke alle. Delfinene regnes av mange blant de mest intelligente dyrene på kloden, i tillegg til at de regnes som det mest lekne sjøpattedyret.
Forskning på sjøpattedyr er komplisert, fordi dyrene tilbringer store deler av tiden i neddykket tilstand. Det hersker derfor en viss usikkerhet med hensyn til både arter og slekter. Utstrakt forskning på slike dyr har foregått siden 1970-tallet, men systematikken er fortsatt svært uklar på mange områder. Man må derfor påregne at det vil komme endringer, ikke minst med hensyn til antallet arter.
Delfinene bruker lyd både til kommunikasjon og til ekkolokalisering. Lydregisteret er stort, fra 0,25 kHz til 220 kHz. De kan læres opp til å utføre ganske kompliserte oppgaver, og hukommelsen er svært god. Delfinene har stor hjerne, men tettheten av nerveceller i hjernen er lav. Trolig brukes mye av hjernen til å bearbeide lydsignaler.[1]
Delfinene finnes i alle havområder, og forekommer som regel i større eller mindre flokker. Den sosiale tilknytningen til flokken er oftest nokså løs. Noen arter holder til i tropiske og subtropiske farvann, andre i tempererte og kaldere havområder, mens atter andre er kosmopolitter.[2]
Slekter og arter kan inndeles på flere måter. Den følgende oversikten er inndelt i henhold til underfamilier. Flere av artene omtales til daglig som hvaler (eksempelvis grindhval), men er altså per definisjon delfiner.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Delfinfamilien eller delfiner (Delphinidae), også kalt havgående delfiner, er en stor familie av tannhvalene. Det finnes 33 eller 34 ulike arter med delfiner, fordelt på 17 slekter.
Multimedia w Wikimedia Commons Delfinowate[2], delfiny oceaniczne (Delphinidae) – rodzina ssaków wodnych z kladu zębowców w obrębie waleni. Należą do niej delfiny oceaniczne i przybrzeżne, których naturalnym środowiskiem życia jest woda słona.
Zwierzęta te mają wrzecionowate ciało, o długości od 1 do 5 m największe do 8 m, wydłużone szczęki uzbrojone w liczne stożkowe zęby. Skóra delfinów jest gładka, z rzadka może mieć szczątkowe owłosienie. Gruczoły skórne delfina wydzielają śluz zmniejszający opór środowiska i umożliwiający im osiągać zadziwiające prędkości. Na końcu ogona znajduje się fałd skórny, pełniący funkcję poziomej płetwy ogonowej. Jest to główny narząd ruchu delfina.
Twarz delfinów zawdzięcza swój charakterystyczny wygląd czołu zawierającemu melon, czyli okrągły narząd odgrywający rolę w echolokacji oraz szczękom wydłużonym na kształt dzioba. Uzębienie u niektórych gatunków może być bardzo liczne. Szkielet dostosowany jest do środowiska życia zwierzęcia. Kości czaszki zachodzą na siebie ściśle, kręgi szyjne uległy połączeniu i unieruchomieniu. Szkielet pokryty jest grubą warstwą mięśni i tkanki tłuszczowej zapewniającej utrzymanie ciepła. Delfiny mają duży mózg o silnie pofałdowanej korze mózgowej, będący powodem wysokiej inteligencji i rozwoju psychicznego, porównywalnego z rozwojem szympansów. Często wypływają na powierzchnię, by zaczerpnąć powietrza. Służą do tego nozdrza z jednym otworem, usytuowane na czubku głowy, za oczami. Płuca delfina są proporcjonalnie niewiele większe od ludzkich około 1,5 raza, jednak delfiny wykorzystują tlen efektywniej i magazynują go w mięśniach, dzięki czemu mogą długo przebywać pod wodą.
Kolor ciała delfinów typowo składa się z różnych odcieni szarości. Grzbiet jest wyraźnie oddzielony od reszty ciała ciemniejszym ubarwieniem, brzuch jest jaśniejszy. To podstawowe tło często jest uzupełnione różnymi liniami i polami o rozmaitych odcieniach i kontrastach.
Delfiny są drapieżnikami, ich pożywienie stanowią ryby najczęściej sardyny, makrele, śledzie, dorsze, głowonogi, ośmiornice, mątwy, kałamarnice a także skorupiaki i robaki. Chwytają ofiarę przy pomocy stożkowatych zębów, a następnie połykają w całości. Gatunki o wydłużonym pysku z wieloma małymi zębami polują przede wszystkim na ryby, a delfiny o krótkich pyskach z mniejszą liczbą zębów chwytają zazwyczaj głowonogi. Wyjątkiem jest orka, największy przedstawiciel rodziny delfinowatych, która poluje głównie na zwierzęta stałocieplne: foki, pingwiny i inne walenie. Duże skupiska delfinów występują w pobliżu prądów wznoszących, gdyż wypływająca na powierzchnię woda z dna jest bogata w substancje odżywcze i stanowi pożywkę dla planktonu, który przyciąga ławice ryb.
Delfiny są znakomitymi pływakami, poruszają się dzięki ruchom całego ciała w dół i w górę, a pomagają im w tym silne płetwy ogonowe. Płetwy brzuszne służą do sterowania i pomagają w utrzymaniu równowagi. Delfiny potrafią osiągać prędkości zbliżone do 50 km/h. Często wyskakują ponad powierzchnię wody. Czasem wykonują przy tym akrobatyczne figury. Przypisuje się im z tego powodu skłonność do zabawy. Obdarzone są dużą ciekawością, zbliżają się do statków, aby dać się nosić ich falom.
Nurkują do głębokości 260 metrów, ale tylko w poszukiwaniu pożywienia. Częstotliwość oddechów delfina, który znajduje się na powierzchni, znacznie się waha - od 1 do 6 na minutę. Delfiny butlonose mogą wstrzymywać oddech do około piętnastu minut.
Delfiny żyją w gromadach (czasem w parach). Liczba osobników w grupie nie jest stała, niektóre osobniki opuszczają stado i przyłączają się do innego. Na miejscach bogatych w pożywienie gromady mogą łączyć się w stada liczące do tysiąca osobników. Często też z powodu małej ilości pożywienia na danym terytorium duże stada dzielą się na mniejsze.
Delfiny potrafią stosować taktykę w polowaniu. Gromada okrąża ławicę i zacieśnia krąg, strasząc ryby wydawanymi świstami i wypuszczanymi pęcherzykami powietrza . Im mniejsza jest grupa, tym silniejsza hierarchia samców i samic. Pomiędzy członkami grupy powstają silne więzi. W obliczu zagrożenia słabsze osobniki są otaczane przez silniejsze i bronione. Zdarza się, że delfiny towarzyszą rannemu lub choremu osobnikowi, pomagając mu utrzymywać się na powierzchni, aż do samego końca. Może to być jedna z przyczyn osiadania delfinów na plażach.
W toku ewolucji delfiny wypracowały skomplikowane metody porozumiewania się za pomocą różnych dźwięków: klekotu, pisków, gwizdów. Z badań wynika, że niektóre potrafią imitować ludzki śmiech i mowę.
Głównym zmysłem delfinów jest słuch. Słyszą dźwięki o częstotliwości do 153 kHz. Mogą odbierać sygnały stereofoniczne, dzięki czemu określają kierunek, z którego dochodzi dźwięk. Węch występuje u delfinów w postaci szczątkowej. Oczy przystosowane są do widzenia pod wodą i w powietrzu. Delfiny posiadają zdolność wydawania ultradźwięków i posługują się echolokacją, pozwala ona lokalizować nawet niewielkie obiekty zagrzebane w mule (fale dźwiękowe przechodzą przez ciała stałe), sondować głębokość, oceniać kierunek i porozumiewać się na duże odległości. Dźwięki powstające podczas wydmuchiwania powietrza przez nozdrza są skupione przez zbiornik tłuszczowy na czole (tzw. melon), który działa na zasadzie soczewki.
Odbite od różnych obiektów dźwięki trafiają do ucha środkowego przez kanał tłuszczowy w wydrążeniu szczęki dolnej. Dzięki analizie odbitego echa, w mózgu powstaje dokładny obraz otoczenia. Szybka analiza tych informacji możliwa jest dzięki znacznej liczbie komórek mózgowych delfina. Delfiny są mniej aktywne w nocy. Zamykają wtedy oczy na przemian, by dać odpocząć poszczególnym partiom mózgu. Czasem jednak dostosowują się do zwyczajów swoich ofiar i polują także w nocy.
Organy rozrodcze usytuowane są w fałdach skóry na brzuchu. Samice parzą się tylko co cztery do pięciu lat. U samców cykl płciowy powtarza się co rok. W tym czasie samiec może zapłodnić więcej niż jedną samicę. Ciąża trwa kilka miesięcy w zależności od gatunku, zwykle około roku. Przeciętna długość życia delfinów pospolitych i butlonosych wynosi około 20 lat, ale niektóre gatunki dożywają 50 lat.
Delfiny zamieszkują morza i oceany całego świata (jednak masowo występują w cieplejszych rejonach). Ich bliscy krewniacy, delfiny słodkowodne, występują też w dorzeczach słodkich tropikalnych rzek, takich jak: Orinoko, Amazonka, La Plata, Ganges, Brahmaputra oraz Jangcy. Delfiny słodkowodne uważane są za najbardziej pierwotną grupę waleni. Posiadają one szereg cech przystosowawczych, na przykład ruchomą szyję umożliwiającą poruszanie głową, oraz szerokie płetwy piersiowe, które ułatwiają manewry.
Delfiny pochodzą od drapieżnych ssaków lądowych - prakopytnych żyjących około 50 mln lat temu (zobacz ewolucja waleni).
Do rodziny delfinowatych należą następujące rodzaje[2][3]:
Są łatwe do oswojenia i poddawane są tresurze. Często są trzymane w specjalnych basenach (tak zwanych delfinariach), gdzie urządzane są pokazy ich tresury. Delfiny trzymane w niewoli żyją o wiele krócej niż osobniki żyjące na wolności. Połowa umiera po 2 latach podczas gdy dzikie osobniki żyją od 40-60 lat. Jest to spowodowane głównie zbyt małą przestrzenią życiową (delfiny w środowisku naturalnym przepływają dziennie do 100 kilometrów), złą jakością wody, zbytnią eksploatacją dla pieniędzy, czy też zakłóceniem echolokacji na małej przestrzeni, gdzie dochodzi do interferencji fal. Delfiny mają niezwykle rozwinięte więzi społeczne i rodzinne, a mózg delfina jest tak rozwinięty, że jego psychika podatna jest na depresje i choroby psychosomatyczne, na przykład choroby wrzodowe żołądka na tle nerwowym. Dlatego przedwczesna śmierć może być również powodowana szokiem psychicznym związanym ze złapaniem i stratą najbliższych.
Delfiny fascynowały ludzi od starożytności. Wielokrotnie zdarzało się, iż delfiny ratowały rozbitków lub broniły ludzi przed drapieżnikami, dlatego wiąże się z nimi wiele legend i opowieści. Najstarsze dowody obcowania ludzi z delfinami to rysunki skalne w północnej Norwegii, pochodzące z około 2200 lat przed naszą erą. Wiele okazów starożytnej sztuki użytkowej przedstawia delfiny np. fresk w komnacie królowej w Knossos. 600 lat przed naszą erą Ezop napisał bajkę „Małpa i delfin”. Starożytni Grecy karali zabicie delfina śmiercią. W Rzymie bito monety z wytłoczonym delfinem, a w koloniach greckich delfiny stanowiły swego rodzaju obwódkę na pieniądzach. W mitologii aborygenów australijskich istnieją legendy o tym, że delfiny przybyły z gwiazdozbioru Syriusza, aby nauczyć ludzi radości i spontaniczności w życiu. W średniowieczu widok wieloryba albo delfina uważano za dobrą wróżbę.
Obcowanie z delfinami ma działanie terapeutyczne dla osób z zaburzeniami psychosomatycznymi. Leczenie przy pomocy obcowania z delfinami nazywa się delfinoterapią.
Delfiny są łowione dla mięsa i tłuszczu. Często też giną, dostając się przypadkiem w sieci trałowców. Niektóre gatunki uzyskały status zagrożonych wyginięciem. Walkę o zaprzestanie ich połowów prowadzą różne organizacje ekologiczne, szczególnie na dużą skalę Greenpeace.
Delfinowate, delfiny oceaniczne (Delphinidae) – rodzina ssaków wodnych z kladu zębowców w obrębie waleni. Należą do niej delfiny oceaniczne i przybrzeżne, których naturalnym środowiskiem życia jest woda słona.
Delphinidae este o familie de mamifere marine, care cuprinde după Feider, 1976, cetaceae care au primele două vertebre cervicale sudate și înotătoarea dorsală triunghiulară. Acest autor a încadrat în această familie speciile: Delphinus delphis, Tursiops tursio și Orcinus orca.
Mărimea creierului delfinilor în raport cu dimensiunea corpului lor este mult mai mare decât la cimpanzei, iar comportamentul lor indică un grad ridicat de dezvoltare mentală. Creierul unui delfin adult cântărește aproximativ 1700 de grame, iar la om circa 1400 g.[1]
Conform celor mai recente date științifice a etologiei cognitive și psihologiei animalelor, delfinii nu doar că au un "vocabular" de 14000 de semnale acustice, care le permite să comunice unul cu altul, dar au, de asemenea, conștiința de sine, "conștiință socială» (social cognition) și empatie emoțională, predispunere de ajutor nou-născuților și bolnavilor, prin împingerea lor la suprafața apei.[2]
. PMID 17078887. 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= (ajutor) Delphinidae este o familie de mamifere marine, care cuprinde după Feider, 1976, cetaceae care au primele două vertebre cervicale sudate și înotătoarea dorsală triunghiulară. Acest autor a încadrat în această familie speciile: Delphinus delphis, Tursiops tursio și Orcinus orca.
Delfínovité (lat. Delphinidae) sú čeľaď bezkosticovcov. Väčšina rodov z tejto čeľade (pozri nižšie) sa po slovensky volá delfín. Staršie sa pod delfínovité zaraďovali aj taxóny z čeľade Phocoenidae, teda sviňuchy.
Sú to veľké morské živočíchy prispôsobené trvalému životu vo vode; ich telo anatomicky pripomína ryby. Sú dravé. Majú veľký, dobre vyvinutý mozog. Živia sa rybami. Veľa druhov je na pokraji vyhynutia. V antickom Grécku bol delfín posvätným zvieraťom. V antickom umení bol delfín zobrazovaný ako atribút Poseidona.[1]
Delfínovité:
Delfínovité (lat. Delphinidae) sú čeľaď bezkosticovcov. Väčšina rodov z tejto čeľade (pozri nižšie) sa po slovensky volá delfín. Staršie sa pod delfínovité zaraďovali aj taxóny z čeľade Phocoenidae, teda sviňuchy.
Sú to veľké morské živočíchy prispôsobené trvalému životu vo vode; ich telo anatomicky pripomína ryby. Sú dravé. Majú veľký, dobre vyvinutý mozog. Živia sa rybami. Veľa druhov je na pokraji vyhynutia. V antickom Grécku bol delfín posvätným zvieraťom. V antickom umení bol delfín zobrazovaný ako atribút Poseidona.
Yunusgiller (Delphinidae), balinalar (Cetacea) takımına dahil olan dişli balinalar (Odontoceti) alt takımının bütün okyanus yunusları üyelerini içeren bir familyasıdır.
Yukarıdaki tanımdan anlaşılacağı üzere, yunusgiller familyasının üyeleri esasen açık denizlerde yaşar ve böylece, "yunus" adı ile anılan başka bir dişli balina grubu olan nehir yunusları (Platanistoidea) üst familyasının türlerinden ayrılırlar. Irrawaddy yunusu (Orcaella brevirostris) gibi bazı türler ise daha çok kıyı şeritlerinde ve nehir kıyılarında bulunan istisna yunusgillerdir.
Bu familya, memeliler (Mammalia) sınıfına dahil olmasına ve dolayısıyla da kendisini oluşturan türlerin balık olmamasına rağmen, Türkçede yunusbalığıgiller olarak da anılabilir[1][2].
Yunusgiller familyası içindeki görece büyük altı tür, bu familya içinde sınıflandıkları için aslında yunus olsalar da daha çok "balina" adı ile anılır. Bu canlılar şunlardır:
Yunusgiller familyasındaki türler, haliç yunusundaki gibi 1,2 m uzunluk ve 40 kg ağırlıktan katil balinadaki gibi 7 m ve 4,5 tona kadar değişen büyüklüklere sahiptir. Çoğu türün ağırlığı ise 50 - 200 kg aralığındadır. Dünyanın tüm denizlerinde bulunan bu canlılar, daha çok kıta levhaları üzerindeki görece sığ denizlerde yaşarlar. Hepsi etçildir ve sıklıkla balık ve mürekkep balığı ile beslenirler.
Yunusgiller (Delphinidae) familyasının balinalar (Cetacea) takımı içindeki yeri ve türlere kadar olan ayrıntılı sınıflaması aşağıda sunulmuştur.
Yakın tarihli moleküler çözümlemeler, henüz aksi kabul ediliyor olsa da yunusgillere dahil çeşitli cinslerin tek soylu olmadığını göstermiştir. Dolayısıyla, başta Stenella ve Lagenorhynchus için geçerli olan bu durum nedeniyle, yunusgiller familyasının sınıflamasında ileriki yıllarda önemli değişiklikler olabilir.
Yunusgiller (Delphinidae), balinalar (Cetacea) takımına dahil olan dişli balinalar (Odontoceti) alt takımının bütün okyanus yunusları üyelerini içeren bir familyasıdır.
Yukarıdaki tanımdan anlaşılacağı üzere, yunusgiller familyasının üyeleri esasen açık denizlerde yaşar ve böylece, "yunus" adı ile anılan başka bir dişli balina grubu olan nehir yunusları (Platanistoidea) üst familyasının türlerinden ayrılırlar. Irrawaddy yunusu (Orcaella brevirostris) gibi bazı türler ise daha çok kıyı şeritlerinde ve nehir kıyılarında bulunan istisna yunusgillerdir.
Bu familya, memeliler (Mammalia) sınıfına dahil olmasına ve dolayısıyla da kendisini oluşturan türlerin balık olmamasına rağmen, Türkçede yunusbalığıgiller olarak da anılabilir[1][2].
Yunusgiller familyası içindeki görece büyük altı tür, bu familya içinde sınıflandıkları için aslında yunus olsalar da daha çok "balina" adı ile anılır. Bu canlılar şunlardır:
Cüce katil balina (Feresa attenuata) Kısa yüzgeçli pilot balina (Globicephala macrorhynchus) Uzun yüzgeçli pilot balina (Globicephala melas) Katil balina (Orcinus orca) Elektra balinası (Peponocephala electra) Yalancı katil balina (Pseudorca crassidens)Yunusgiller familyasındaki türler, haliç yunusundaki gibi 1,2 m uzunluk ve 40 kg ağırlıktan katil balinadaki gibi 7 m ve 4,5 tona kadar değişen büyüklüklere sahiptir. Çoğu türün ağırlığı ise 50 - 200 kg aralığındadır. Dünyanın tüm denizlerinde bulunan bu canlılar, daha çok kıta levhaları üzerindeki görece sığ denizlerde yaşarlar. Hepsi etçildir ve sıklıkla balık ve mürekkep balığı ile beslenirler.
Довжина тіла 1,2–3 м, у деяких видів до 10 м. Вага від 50 кг до 7000 кг.
Живуть переважно в помірно-теплих морських водах. Їхні родичі (річкові дельфіни) живуть у прісних водах. Більшість дельфінів — стадні тварини. Вони чудово плавають, можуть розвивати швидкість до 55 км/год. Як правило, вони живуть на мілководді або принаймні залишаються поблизу поверхні. При пошуках їжі й орієнтуванні під водою використовують ехолокацію, мають розвинену звукову сигналізацію. Харчуються рибою і кальмарами; косатки також полюють на ссавців (інші китоподібні й ластоногі), а також на птахів. Тривалість життя — 30 (дрібні дельфіни) — 50 років. Це товариські й приязні тварини, які добре приживаються і розмножуються в неволі, піддаються дресуванню.
За давньогрецькою легендою, «дельфіном» назвали тварину, в яку перетворився Аполлон, аби показати людям шлях у Дельфи, де потім був заснований знаменитий дельфійський оракул і храм. У перекладі з давньогрецької δελφίς походить від слова δελφύς(матка), дослівно означає «утробний» (тобто «риба» з маткою).
Родина включає 20 родів, 48 видів.
За найвідомішим і найповнішим оглядом «Види ссавців світу» (2005) у складі родини розрізняють такі роди й види (поділу на підродини й триби немає):
У 1933 році трьох дивних дельфінів було викинуто на Ірландське узбережжя; вони виявились гібридами дельфіна Різо (Grampus griseus) і Афаліни (Tursiops truncatus). Парування було повторено в неволі й дало таке ж потомство. Багато інших гібридів дельфінів живуть у неволі по всьому світі, а також зафіксовані згадки про них і в дикій природі, наприклад про Атлантичну Плямисту Афаліну. Хоча найвідомішим є Косаткодельфін — результат схрещення Афаліни і Псевдокосатки (Pseudorca crassidens). Косаткодельфін є здатним до розмноження гібридом, але в наш час[коли?] лише два таких дельфіни живуть у водяному парку «Sea Life» Гаваї, США. Також вони були помічені в дикій природі.
Див. також: гібриди ссавців
Гідродинамічна будова тіла, здатність пірнати на велику глибину, надійність ехолокатора, що дельфін використовує для навігації, пошуку їжі (риби) і комунікації, викликає великий інтерес вчених. У ряді країн велися роботи з використання дельфінів у військових цілях.
Промисел дельфінів заборонений, за винятком кількох видів в Японії та на Соломонових островах.
Див. також: загінне полювання на дельфінів
Họ Cá heo đại dương là các loài cá heo thuộc họ có danh pháp khoa học là Delphinidae. Đây là các loài động vật có vú thủy sinh có họ hàng với cá voi và các loài cá heo thuộc các họ khác.
Các loài cá heo này chủ yếu sinh sống ngoài biển cả, không giống như các loài cá heo sông, mặc dù một số loài như cá heo Irrawaddy sinh sống ven bờ và hay đi vào các cửa sông.
Sáu loài lớn trong họ Delphinidae là hổ kình, cá voi hoa tiêu, cá voi đầu bướu, hổ kình lùn và hổ kình giả, nói chung được coi là cá voi chứ không phải là cá heo.
Các loài trong họ Delphinidae có kích thước thay đổi từ 1,2 m và 40 kg (cá heo Heaviside) tới 7 m và 4,5 tấn (hổ kình), nhưng phần lớn các loài cân nặng trong khoảng 50 – 200 kg. Chúng được tìm rộng khắp thế giới, chủ yếu ở các biển nông trên thềm lục địa và chúng là các động vật ăn thịt, thức ăn chủ yếu của chúng là cá và mực ống.
Bộ Cetacea: Bộ Cá voi
Các phân tích ở mức độ phân tử gần đây chỉ ra rằng các chi như chi Cá heo đốm (Stenella) và chi Cá heo hông trắng (Lagenorhynchus) không phải là đơn ngành như hiện nay (năm 2006) vẫn đang công nhận. Vì thế, trong các năm tới đây có lẽ sẽ có các thay đổi trong phân loại của họ này.
Họ Cá heo đại dương là các loài cá heo thuộc họ có danh pháp khoa học là Delphinidae. Đây là các loài động vật có vú thủy sinh có họ hàng với cá voi và các loài cá heo thuộc các họ khác.
Các loài cá heo này chủ yếu sinh sống ngoài biển cả, không giống như các loài cá heo sông, mặc dù một số loài như cá heo Irrawaddy sinh sống ven bờ và hay đi vào các cửa sông.
Sáu loài lớn trong họ Delphinidae là hổ kình, cá voi hoa tiêu, cá voi đầu bướu, hổ kình lùn và hổ kình giả, nói chung được coi là cá voi chứ không phải là cá heo.
Các loài trong họ Delphinidae có kích thước thay đổi từ 1,2 m và 40 kg (cá heo Heaviside) tới 7 m và 4,5 tấn (hổ kình), nhưng phần lớn các loài cân nặng trong khoảng 50 – 200 kg. Chúng được tìm rộng khắp thế giới, chủ yếu ở các biển nông trên thềm lục địa và chúng là các động vật ăn thịt, thức ăn chủ yếu của chúng là cá và mực ống.
Афалины (Tursiops truncatus) — самая известная и популярная разновидность дельфиновых. При упоминании дельфина с большей вероятностью человек представит себе именно этот вид. Отчасти своей популярностью афалины обязаны многочисленным упоминаниям в кинематографе и художественной литературе и высокой способностью к обучению.
Распространены по всему миру. Представители рода афалин, обитающих в северной части Атлантического океана (изредка заходят и в Балтийское море), встречаются реже предыдущего вида и достигают большей величины (3,5—4,5 м в длину); у гренландцев назывались «незарнак».
В семействе выделяются следующие роды и виды[3]:
Род Вид Русское название Cephalorynchus Gray, 1846Всего семейство дельфиновых включает около 40 видов. Из них в водах России встречается 11 видов. Нередко к дельфиновым относят морских свиней.
Дельфинами также называют виды, относящиеся к надсемейству речные дельфины.
Некоторые виды и подвиды дельфиновых находятся на грани исчезновения и охраняются местным и международным законодательством. Один из примеров — живущий в Новой Зеландии подвид дельфина Гектора, известный как дельфин Maui (Cephalorhynchus hectori maui). Всего в водах Северного острова Новой Зеландии обитает менее 150 этих дельфинов[19].
Начиная с 1966 года после принятия Конвенции СИТЕС (Приложение 2) в СССР промысел дельфинов был запрещён. Турция на настоящий момент этот договор не ратифицировала.
2007 год был объявлен ООН «Годом дельфина» и, ввиду успеха, был продлён на 2008 год[20].
Дельфинотерапия — метод психотерапии, который построен на общении человека и дельфина. Проводится в форме общения, игры и простых совместных упражнений под наблюдением специалиста. Часто применяется при лечении у детей таких заболеваний, как детский церебральный паралич, ранний детский аутизм, синдром дефицита внимания и гиперактивности и т. п., а также с целью облегчения родовых схваток у беременных[21].
Боевые дельфины — это дельфины, обученные в военных целях. Силовые ведомства Соединенных Штатов и СССР обучали океанических дельфинов для выполнения нескольких задач.
Их обучение включало: обнаружение подводных мин, спасение моряков после уничтожения их корабля, нахождение вражеских комбатантов[22]. В 1960-х годах дельфины помогали военным США в поисках затонувших стартовых тележек ракет «Регулюс», боеголовок противолодочных ракет ASROC и учебных мин, иногда выполняя эту работу лучше водолазов[23].
В конце 1960-х гг. многими газетами были растиражированы не соответствующие действительности сообщения о том, что в ВМС США ведутся работы по обучению дельфинов поиску и уничтожению подводных лодок с использованием методов «камикадзе». Всё началось со статьи, содержащей журналистскую выдумку и распространённой в 1966 году агентством «Ассошиэйтед пресс». Поводом к этой статье был открытый доклад Б. Эванса и Б. Э. Пауэлла о различении металлов дельфином Дорис и работе в открытом море дельфина Таффи[24].
Были также предположения о возможности установления дельфинами сложного оборудования, например, устройств гидролокаторных помех, поисковых и так далее. ВМС США отрицают, что когда-либо обучали морских млекопитающих причинять ущерб или вред людям, а также доставлять оружие для уничтожения вражеских судов[25].
Дельфинарий — это специальный аквариум для демонстрации зрителям дрессированных дельфинов. Как правило, в больших океанариумах показывают косаток и афалин, а также представления с их участием.
После казни тело святого мученика пресвитера Лукиана было брошено в море, но, согласно житию, написанному Симеоном Метафрастом, через несколько дней дельфин вынес его на берег и верующие похоронили его[26].
Известны рассказы спасшихся о том, что дельфины поддерживали их на воде и помогали выплыть, подталкивая к берегу. Однако, поведение дельфинов в таких ситуациях специально не изучалось, поэтому мнение о том, что дельфины склонны помогать утопающим, может быть основано на систематической ошибке выжившего.
Образ дельфина в культуре имеет давнюю историю. Дельфины изображались на древнегреческих монетах начиная с V века до н. э.,[27] на древнегреческой керамике. В одной из пещер Восточно-Капской провинции ЮАР (англ. Klasies River Mouth Cave 5) в 1969 году найден камень возрастом около 2285 лет с изображением человека и четырёх похожих на дельфинов морских животных[28].
Афалины (Tursiops truncatus) — самая известная и популярная разновидность дельфиновых. При упоминании дельфина с большей вероятностью человек представит себе именно этот вид. Отчасти своей популярностью афалины обязаны многочисленным упоминаниям в кинематографе и художественной литературе и высокой способностью к обучению.
Распространены по всему миру. Представители рода афалин, обитающих в северной части Атлантического океана (изредка заходят и в Балтийское море), встречаются реже предыдущего вида и достигают большей величины (3,5—4,5 м в длину); у гренландцев назывались «незарнак».
海豚科（学名：Delphinidae）是跟黑猩猩一样聪明的动物，许多杂技表演都有海豚。它还可以创造杂技，模仿人鼓掌的动作等。
_NOAA.jpg)
太平洋宽吻海豚 海豚科（学名：Delphinidae）是跟黑猩猩一样聪明的动物，许多杂技表演都有海豚。它还可以创造杂技，模仿人鼓掌的动作等。
海豚科 Delphinidae 海豚属 Delphinus 長吻真海豚 Delphinus capensis 真海豚 Delphinus delphis 原海豚属 Stenella 飛旋海豚 Stenella longirostris 條紋原海豚 Stenella coeruleoalba 熱帶斑海豚 Stenella attenuata 花斑细吻海豚 Stenella frontalis 大西洋细吻海豚 Stenella plagiodon 寬吻海豚属 Tursiops 瓶鼻海豚 Tursiops truncatus 印太瓶鼻海豚 Tursiops aduncus 太平洋宽吻海豚 Tursiops gillii 坛喙海豚属 Lagenodelphis 弗氏海豚 Lagenodelphis hosei 瓶喙海豚属 Lagenorhynchus 白侧海豚 Lagenorhynchus acutus 斜纹海豚 Lagenorhynchus obliquidens 白喙海豚 Lagenorhynchus albirostris 乌色海豚 Lagenorhynchus obscurus 黑颐海豚 Lagenorhynchus australis 十字纹海豚 Lagenorhynchus cruciger 灰海豚属 Grampus 瑞氏海豚 Grampus griseus 露脊海豚亚科 Lissodelphidae 露脊海豚属 Lissodelphis 北露脊海豚 Lissodelphis borealis 南露脊海豚 Lissodelphis peronii 喙头海豚亚科 Cephalorhynchinae 喙头海豚属 Cephalorhynohus 喙头海豚 Cephalorhynohus heavisidii 黑喙头海豚 Cephalorhynohus eutropia 花斑喙头海豚 Cephalorhynohus commersonii 白头喙头海豚 Cephalorhynohus hectori 圆头鲸亚科 Globicephalidae 圆头鲸属 Globicephala 黑圆头鲸 Globicephala melaena 短鳍圆头鲸 Globicephala macrorhyncha 倭圆头鲸属 Feresa 倭圆头鲸 Feresa attenuata 虎鲸属 Orcinus 虎鲸 Orcinus orca 伪虎鲸属 Pseudorca 伪虎鲸 Pseudorca crassidens 瓜头鯨属 Peponocephala 瓜头鯨 Peponocephala electra 短鰭海豚属 Orcaella 短吻海豚 Orcaella brevirostris
地質時代 中新世後期 - 完新世（現代） 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 亜綱 : 獣亜綱 Theria 目 : 鯨偶蹄目 Cetartiodactyla 亜目 : ハクジラ亜目 Odontoceti 上科 : マイルカ上科 Delphinoidea 科 : マイルカ科 Delphinidae 学名 Delphinidaeマイルカ科 (Delphinidae) は、鯨偶蹄目ハクジラ亜目に属する科の一つ。
いわゆる典型的なイルカ類はこのマイルカ科に属する。また、ゴンドウクジラやシャチなどの通俗的にはクジラとされるものも含まれる。
マイルカ科 Delphinidae
カズハゴンドウ属、ユメゴンドウ属、オキゴンドウ属、シャチ属、ゴンドウクジラ属は、このマイルカ科ではなく、ゴンドウクジラ科（Globicephalidae）として別の科に分類されることもある。
カワゴンドウ属は、このマイルカ科ではなく、イッカク科に分類されることも稀にある。
2014.7.2 早稲田大や秋田大などの研究チームは２日、過去に北海道新十津川町で発見されたイルカの頭骨の化石を再調査した結果、少なくとも８５０万年前の世界最古のマイルカ科の化石であることが分かったと発表した。これまではイタリアで発見された５３０万年前の化石が最古とされていた。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 マイルカ科 (Delphinidae) は、鯨偶蹄目ハクジラ亜目に属する科の一つ。
いわゆる典型的なイルカ類はこのマイルカ科に属する。また、ゴンドウクジラやシャチなどの通俗的にはクジラとされるものも含まれる。
참돌고래과(표준어: 참돌고랫과)는 이빨고래소목의 하위 분류이다.[1] 일부 종을 제외하면 바다에서만 산다.
다음은 거테시 등(Gatesy et al..)의 계통 분류이다.[2]
고래하목 수염고래† Janjucetus
이빨고래 참돌고래상과
