Multimedia w Wikimedia Commons Pokrzywa żegawka (Urtica urens L.) – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae Juss.). Gatunek kosmopolityczny, występujący na wszystkich kontynentach (z wyjątkiem Antarktydy) i na wielu wyspach. W Europie jej zasięg na północy sięga po Islandię i północne wybrzeża Półwyspu Norweskiego, występuje także na Grenlandii[3]. W Polsce jest archeofitem występującym dość pospolicie na całym obszarze kraju[4].
Morfologia
- Łodyga
- Wysokość średnio 20 cm (maksymalnie 50 cm). Czworograniasta, pokryta krótkimi szczecinkami oraz dłuższymi włoskami parzącymi[5]. Zwykle rozgałęziona, prosto wzniesiona lub podnosząca się[6].
- Korzeń
- Białawożółtawy, cienki[7], wrzecionowaty[6].
- Liście
-
Naprzeciwległe, długoogonkowe, o długości od 1 do 5 cm i szerokości od 1 do 4 cm. Blaszka liściowa jajowata lub eliptyczna (mniej więcej na środku najszersze), wciętopiłkowana, u nasady klinowato zbiegająca lub zaokrąglona, na szczycie zaostrzona[6]. Liście pokryte bezbarwnymi włoskami parzącymi, znajdującymi się na białozielonych wzgórkach[5][7].
- Kwiaty
- Niepozorne, zielone, zebrane w wiechowate kwiatostany wyrastające w kątach liści, krótsze od ogonka liściowego (do 2 cm długości)[6]. Kwiaty męskie i żeńskie rozwijają się w tych samych kwiatostanach[5], przy czym kwiaty żeńskie są liczniejsze[6]. Ich listki okwiatu osiągają do 2,5 mm długości i do 1,8 mm szerokości. Znamię owłosione pędzelkowato[6].
- Owoce
- Jednonasienny orzeszek[5], jajowaty, nieco spłaszczony, błyszczący, żółtawozielony[6].
Biologia i ekologia
Roślina jednoroczna. Rośnie na glebach żyznych, bogatych w związki azotowe lub próchnicę (gatunek azotolubny). Jest chwastem[8]. Rośnie w ogrodach, przy drogach, płotach, domach, na gruzach i przy oborach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Urtico-Malvetum[9]. Kwitnienie od maja do listopada.
Tworzy mieszańce z pokrzywą zwyczajną[5].
Zastosowanie
Udział w kulturze
W Biblii pokrzywa (bez rozróżnienia gatunku) jest opisana trzema różnymi słowami hebrajskimi i wymieniona w kilku cytatach: Iz 34,13, 55,13, Oz 9,6, Prz 24,13. Już za czasów biblijnych zauważono, że pokrzywy najlepiej rozrastają się na siedliskach ruderalnych, jak w cytacie z Księgi Izajasza: „szedłem koło roli próżniaka i koło winnicy głupiego; a oto wszystko zarosło pokrzywą”.
Przypisy
-
↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-01-19].
-
↑ The Plant List. [dostęp 2015-02-10].
-
↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-01-10].
-
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
-
↑ a b c d e Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
-
↑ a b c d e f g Adam Jasiewicz (red.): Flora Polski. Rośliny naczyniowe. Tom III. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 1992, s. 77-78. ISBN 83-85444-06-8.
-
↑ a b Zofia Schwarz i Janina Szober: Rośliny towarzyszące człowiekowi. Wydanie piąte. Wyd. Szkolne i Pedagogiczne Warszawa 1992. ISBN 83-02-04850-X
-
↑ Włodzimierz Tymrakiewicz: Atlas chwastów. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1976, s. 36.
-
↑ Matuszkiewicz Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ISBN 83-01-14439-4.