dcsimg

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / pathogen
sorus of Bauhinus tragopogonis-pratensis infects and damages live floret of Tragopogon

Foodplant / saprobe
crowded, covered pycnidium of Phomopsis coelomycetous anamorph of Phomopsis albicans is saprobic on dead, locally bleached peduncle of Tragopogon
Remarks: season: 9-3

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Yemlik ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

Yemlik (lat. Tragopogon)[1] - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]

Növləri

Azərbaycanın dərman bitkiləri

Mənbə

  1. Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
  2. Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.
Inula britannica.jpeg İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Yemlik: Brief Summary ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

Yemlik (lat. Tragopogon) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Tragopogon ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Tragopogon és un gènere de plantes amb flors dins la família asteràcia. La seva espècie més coneguda és el salsifí que es cultiva. Aquest gènere consta d'entre 70 i 140 espècies. Són plantes natives d'Europa i Àsia (temperada i tropical) i també s'han introduït a Amèrica del Nord i Austràlia. Moltes espècies es troben silvestres a la regió mediterrània que és on es troba el major centre de diversificació. També diverses espècies del gènere Tragopogon es troben als Països Catalans concretament Tragopogon hybridus,Tragopogon dubius,Tragopogon porrifolius, Tragopogon crocifolius i Tragopogon pratensis.[2] El gènere Scorzonera hi està estretament emparentat.

Són plantes biennals o perennes, rarament són plantes anuals. Són glabres. La seva arrel principal té una saba d'aspecte lletós. Generalment estan poc ramificats i a més les branques són erectes. Les fulles són simples, alternades i recorden les de les gramínies. En algunes espècies és molt característic el fet que les bràctees de l'involucre floral sobrepassen molt la llargada de les lígules. Els capítols són solitaris i terminals sostinguts per un llarg peduncle. Els colors de les flors varien segons les espècies, algunes són grogues i altres bronzejades o porpres. Les llavors es dispersen mitjançant el vent gràcies a grans plomalls (papus).

Hibridació

Les espècies de Tragopogon sovint s'hibriden donant lloc a fenotips (fenomen de l'especiació híbrida) per això, cap a la dècada de 1950 es van trobar noves espècies als Estats Units provinents de tres espècies introduïdes uns 50 anys abans.

Algunes espècies

T. acanthocarpus Boiss
T. afghanicus Rech.f. & Köie
T. agrostiphyllus Rech.f. & Köie
T. alaicus Nikitin
T. albinerve Freyn & Sint.
T. albomarginatus Kitam.
T. altaicus S.A.Nikitin & Schischk.
T. angustissimus S.A.Nikitin
T. armeniacus Kuth.
T. artemczukii Klokov
T. aureus Boiss.
T. badachschanicus Boriss.
T. bakhtiaricus Rech.f.
T. balcanicus Velen.
T. barbirostris Bisch.
T. bjelorussicus Artemczuk
T. bornmuelleri G.B.Ownbey & Rech.f.
T. capitatus S.A.Nikitin
T. castellanus Levier
T. cazorlanum C.Díaz & Blanca
T. charadzeae Kuth.
T. clavulatus S.A.Nikitin
T. coelesyriacus Boiss.
T. colchicus Albov ex Grossh.
T. collinus DC.
T. coloratus C.A.Mey.
T. conduplicatus S.A.Nikitin
T. cretaceus S.A.Nikitin
T. crocifolius L.
T. cupani Guss. ex DC.
T. dasyrhynchus Artemczuk
T. dolichocarpus Klokov
T. duarius Chenev.
T. dubianskyi Krasch. & S.A.Nikitin
T. dubius Scop. - western salsify, western goat's beard, wild oysterplant, yellow salsify, yellow goat's beard, meadow goat's beard, goat's beard, goatsbeard, common salsify, salsify
T. elatior Steven
T. elongatus S.A.Nikitin
T. erostris Boiss. & Hausskn.
T. fibrosum Freyn & Sint. ex Freyn
T. filifolius Rehm. ex Boiss.
T. flexuosus Sosn. ex Grossh.
T. floccosus Waldst. & Kit. - woolly goatsbeard
T. gaudanicus Boriss.
T. glabrum G.Nicholson
T. gongylorrhizus Rech.f.
T. gracilis D.Don
T. graminifolius DC.
T. hayekii (Soó) I.Richardson
T. heteropappus C.H.An
T. hortensis Focke
T. humilis Fisch.
T. hybridus L. - pasture goatsbeard
T. idae Kuth.
T. iranicus Rech.f.
T. jesdianus Boiss. & Buhse
T. karelinii S.A.Nikitin
T. karjaginii Kuth.
T. kasahstanicus S.A.Nikitin
T. kashmirianus G.Singh
T. kemulariae Kuth.
T. ketzkhovelii Kuth.
T. khorasanicus Rech.f.
T. kindingeri Adamov
T. kopetdaghensis Boriss.
T. krascheninnikovii S.A.Nikitin
T. kultiassovii Popov ex S.A.Nikitin
T. kurdicus Blakelock
T. kurdistanicus Chrtek & Hadač
T. lassithicus Rech.f.
T. latifolius Boiss.
T. leiorhynchus Klokov
T. leonidae Kuth.
T. leucanthus Rech.f.
T. lamottei Rouy - jack-go-to-bed-at-noon
T. makaschwilii Kuth.
T. malikus S.A.Nikitin

T. marginatus Pavlov
T. melanantherus Klokov
T. meskheticus Kuth.
T. minor Mill.
T. mirabilis Rouy - Ontario goatsbeard
T. mirus G.B.Ownbey - remarkable goatsbeard
T. miscellus G.B.Ownbey - hybrid goat's-beard, Moscow salsify
T. moldavicus Klokov
T. montanus S.A.Nikitin
T. mutabilis Jacq.
T. nebrodensis Guss.
T. neglectum Hausskn.
T. olympicus Boiss.
T. orientalis L.
T. otschiaurii Kuth.
T. paradoxus S.A.Nikitin
T. parviflorus Trev.
T. perpusillus Arv.-Touv.
T. persicus Boiss.
T. phaeus Focke
T. pichlerii Boiss.
T. porphyrocephalus Rech.f.
T. porrifolius L. - salsify, purple salsify, oyster plant, common salsify, goatsbeard
T. praecox Focke
T. pratensis L. - jack-go-to-bed-at-noon, meadow salsify or goatsbeard
T. pseudocastellanus Blanca & C.Díaz
T. pseudomajus S.A.Nikitin
T. pterodes Pančić
T. pubescens Kit.
T. pusillus M.Bieb.
T. rechingeri G.B.Ownbey
T. reticulatus Boiss. & A.Huet
T. rezaiyensis Rech.f.
T. rhodanthus Sweet
T. ruber S.G.Gmel.
T. rumelicum Velen.
T. ruthenicus Besser ex Claus
T. sabulosus Krasch. & S.A.Nikitin
T. samaritani Heldr. & Sart.
T. savranicus Sobko
T. scopoli Vill.
T. segetus Kuth.
T. serawschanicus S.A.Nikitin
T. sibiricus Ganesch.
T. silesiacus Krock.
T. soltisiorum Mavrodiev
T. songoricus S.A.Nikitin
T. sosnowskyi Kuth.
T. stribrnyi Hayek
T. stroterocarpus Rech.f.
T. subacaulis O.Schwarz
T. subalpinus S.A.Nikitin
T. tanaiticus Artemczuk
T. tasch-kala Kuth.
T. tauricus Klokov
T. tesquicola Klokov
T. tomentosulus Boriss.
T. tommasinii Sch.Bip.
T. trachycarpus S.A.Nikitin
T. transcarpaticus Klokov
T. transsilvanicus Hayek
T. turkestanicus S.A.Nikitin
T. ucrainicus Artemczuk
T. vaginatus G.B.Ownbey & Rech.f.
T. verrucosobracteatus C.H.An
T. villosus L.
T. vulgaris Gueldenst.
T. vvedenskyi Popov
T. xanthantherus Klokov
T. × crantzii Dichlt. - Crantz's salsify
[ dubius × pratensis ]
T. × neohybridus Farw. - newhybrid salsify
[ porrifolius × pratensis ]

Fonts de la llista :[3][4][5][6]


Enllaços externs

Referències

  1. 1,0 1,1 Species Plantarum 2: 789. 1753. «Name - Tragopogon L.». Tropicos. Saint Louis, Missouri: Missouri Botanical Garden. [Consulta: February 8, 2010]. «Type Specimens: Tragopogon porrifolius»
  2. Bolò i Vigo Flora dels Països Catalans
  3. «Name - Tragopogon L. subordinate taxa». Tropicos. Saint Louis, Missouri: Missouri Botanical Garden. [Consulta: February 10, 2010].
  4. GRIN. «Species in GRIN for genus Tragopogon». Taxonomy for Plants. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland: USDA, ARS, National Genetic Resources Program. [Consulta: February 10, 2010].
  5. National Plant Data Center. «PLANTS Profile for Tragopogon (goatsbeard)». PLANTS. USDA, NRCS. [Consulta: February 10, 2010].
  6. «Query Results for Genus Tragopogon». IPNI. [Consulta: February 10, 2010].
  • Soltis, D. E., Soltis, P. S., Pires, J. C., Kovarik, A., Tate, J. A., & Mavrodiev, E. (2004). Recent and recurrent polyploidy in Tragopogon (Asteraceae): cytogenetic, genomic and genetic comparisons. Biological Journal of the Linnean Society, 82, 485-501.
  • Gabriel Blanca i Consuelo Díaz de la Guardia Sinopsis del género tragopogon en la Península Ibérica
En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Tragopogon: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Tragopogon és un gènere de plantes amb flors dins la família asteràcia. La seva espècie més coneguda és el salsifí que es cultiva. Aquest gènere consta d'entre 70 i 140 espècies. Són plantes natives d'Europa i Àsia (temperada i tropical) i també s'han introduït a Amèrica del Nord i Austràlia. Moltes espècies es troben silvestres a la regió mediterrània que és on es troba el major centre de diversificació. També diverses espècies del gènere Tragopogon es troben als Països Catalans concretament Tragopogon hybridus,Tragopogon dubius,Tragopogon porrifolius, Tragopogon crocifolius i Tragopogon pratensis. El gènere Scorzonera hi està estretament emparentat.

Són plantes biennals o perennes, rarament són plantes anuals. Són glabres. La seva arrel principal té una saba d'aspecte lletós. Generalment estan poc ramificats i a més les branques són erectes. Les fulles són simples, alternades i recorden les de les gramínies. En algunes espècies és molt característic el fet que les bràctees de l'involucre floral sobrepassen molt la llargada de les lígules. Els capítols són solitaris i terminals sostinguts per un llarg peduncle. Els colors de les flors varien segons les espècies, algunes són grogues i altres bronzejades o porpres. Les llavors es dispersen mitjançant el vent gràcies a grans plomalls (papus).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Gedeskæg ( Danish )

provided by wikipedia DA

Gedeskæg (Tragopogon) er en slægt, som er udbredt i Europa, Mellemøsten, Iran og Sibirien. Nogle af arterne er naturaliseret i Nordamerika. Det er stauder med oprette, fågrenede stængler. Bladene er linjeformede og helrandede. Blomsterne er samlet i endestillede kurve med jævn overgang mellem randkroner og skivekroner. Frugterne er nødder, som bærer fnok.

Beskrevne arter


Andre arter
  • Tragopogon coelesyriacus
  • Tragopogon dubius
  • Tragopogon krascheninnikovii
  • Tragopogon pusillus[1]

Note

  1. ^ Listen er opstillet efter GRIN: Tragopogon (engelsk)


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Gedeskæg: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA
Tragopogon coelesyriacus Tragopogon dubius Tragopogon krascheninnikovii Tragopogon pusillus
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Bocksbärte ( German )

provided by wikipedia DE

Bocksbärte (Tragopogon) sind eine Pflanzengattung in der Unterfamilie der Cichorioideae innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae).[1][2][3] Sie besiedeln Areale in weiten Teilen Eurasiens und in Nordafrika. Einige Arten sind weltweit anzutreffende invasive Pflanzen und manche werden als Wildgemüse genutzt (Wiesen-Bocksbart) und angebaut (Haferwurzel).

Beschreibung

 src=
Illustration von Tragopogon porrifolius
 src=
Illustration des Großen Bocksbarts (Tragopogon dubius)
 src=
Illustration des Wiesen-Bocksbarts (Tragopogon pratensis)

Vegetative Merkmale

Die Tragopogon-Arten sind selten ein-, meist zweijährige bis manchmal ausdauernde krautige Pflanzen,[1][2][3] die Wuchshöhen von 15 bis meist 50 bis 150 Zentimetern erreichen.[1] Sie bilden oft starke Pfahlwurzeln.[1][3] Es ist Milchsaft vorhanden.[3] Die Stängel sind meist, besonders im unteren Bereich, wenig verzweigt.[1][3]

Die wechselständig am Grunde und am Stängel verteilt angeordneten Laubblätter sind sitzend. Die einfachen Blattspreiten sind ganzrandig.[3]

Generative Merkmale

Er relativ lange Blütenstandsschaft ist unbeblättert. Die Blütenkörbe stehen einzeln an den Zweigenden und schließen sich meist in der zweiten Tageshälfte. Das Involukrum ist im knospigen Zustand zylindrisch, urnenförmig bis schmal-kegelförmig; während die Blüten geöffnet sind ist es ± glockenförmig[3] mit Durchmessern von meist 10 bis über 20 Millimetern.[1] Die meist 8 bis 12 (5 bis 16) in einer Reihe angeordneten[1] Hüllblätter sind linealisch bis lanzettlich mit spitzem oberen Ende; sie sind während der Fruchtzeit zurückgebogen.[3] Der Körbchenboden ist flach bis konvex. Es sind keine Spreublätter vorhanden.[3]

In den Blütenkörben sind nur Zungenblüten vorhanden.[3] Sie enthalten 30 bis 50 bis 180 (oder mehr) Zungenblüten in einer Reihe oder selten zwei Reihen angeordnet. Die Blütenkronen sind gelb bis bronze- oder purpurfarben.[3]

Die Achänen stehen zu einem mit Durchmessern von 4 bis 5 Zentimetern Kugel zusammen.[3] Die Achänen sind bei einer Länge von 2,5 bis 3 Zentimetern zylindrisch oder ± spindelförmig mit fünf oder zehn Rippen.[3] Die dunkel- bis hellbraunen Achänen bestehen bei den meisten Arten aus einem fruchttragenden Körper und einem gedrungenen,[3] mehr oder minder langen dünnen Schnabel.[1] Sie entwickeln einen großen, weißen bis bräunlichen Haarkranz oder Pappus als Flugfallschirm. Der Pappus ist 0,6 bis 4 Zentimeter lang, aus leicht gefransten, fedrigen, oder robusten[3] Borsten.[4]

Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 6.[1]

Systematik

Die Gattung Tragopogon wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus 2, Seite 789 aufgestellt.[5] Als Lectotypus wurde Tragopogon porrifolius L. festgelegt.

Die Gattung Tragopogon gehört zur Subtribus Scorzonerinae aus der Tribus Cichorieae in der Unterfamilie Cichorioideae innerhalb der Familie Asteraceae (Asteraceae).[6]

 src=
Großer Bocksbart (Tragopogon dubius)
 src=
Tragopogon porrifolius subsp. eriospermus
 src=
Tragopogon porrifolius subsp. longirostris

Es gibt 100 bis 150 Arten in der Gattung Bocksbärte (Tragopogon) (Auswahl):[6][2][7]

Quellen

Einzelnachweise

  1. a b c d e f g h i j k l m n Pamela S. Soltis: Tragopogon. In: Flora of North America Editorial Committee (Hrsg.): Flora of North America North of Mexico. Volume 19: Magnoliophyta: Asteridae, part 6: Asteraceae, part 1 (Mutisieae–Anthemideae). Oxford University Press, New York / Oxford u. a. 2006, ISBN 0-19-530563-9, S. 303 (englisch, online).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Zhu Shi, Alexander P. Sukhorukov, Evgeny V. Mavrodiev: Tragopogon. In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 20–21: Asteraceae. Science Press/Missouri Botanical Garden Press, Beijing/St. Louis 2011, ISBN 978-1-935641-07-0, S. 207–211 (englisch, online PDF-Datei).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o David J. Keil, G. Ledyard Stebbins, 2012: Tragopogon. In: Jepson Flora Project (Hrsg.): Jepson eFlora. Datenblatt.
  4. Alexander P. Sukhorukov, Maya V. Nilova: Carpology of the genus Tragopogon L. (Asteraceae). Phytotaxa, Volume 201, Issue 1, 2015, S. 27–49. doi:10.11646/phytotaxa.201.1.2 PDF bei researchgate.net.
  5. Carl von Linné: Species Plantarum. Band 2, Lars Salvius, Stockholm 1753, S. 789, http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fopenurl%3Fpid%3Dtitle%3A669%26volume%3D2%26issue%3D%26spage%3D789%26date%3D1753~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D
  6. a b c Tragopogon im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 12. Januar 2014.
  7. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc Werner Greuter: Compositae (pro parte majore): In: Werner Greuter, Eckhard von Raab-Straube (Hrsg.): Compositae.: Tragopogon. In: Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Berlin 2006–2009.

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
Symbol einer Weltkugel Karte mit allen verlinkten Seiten: OSM | WikiMap
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Bocksbärte: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Bocksbärte (Tragopogon) sind eine Pflanzengattung in der Unterfamilie der Cichorioideae innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Sie besiedeln Areale in weiten Teilen Eurasiens und in Nordafrika. Einige Arten sind weltweit anzutreffende invasive Pflanzen und manche werden als Wildgemüse genutzt (Wiesen-Bocksbart) und angebaut (Haferwurzel).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Echkisoqol ( Uzbek )

provided by wikipedia emerging languages

Echkisoqolmurakkabguldoshlar oilasiga mansub bir yoki ikki yillik oʻtlar turkumi. Oʻzbekistonda E.ning bir yillik krasheninnikov, koʻp yillik malik, IKKI yillik vvedenskiy, IKKI yillik turkiston, IKKI yillik kallakdor turlari oʻsadi. Koʻp yillik malik E.ining boʻyi 30—60 sm, poyasi baʼzan shoxlangan. Pastki barglari qalaminashtarsimon, eni 5—15 mm. Apr.— iyun oylarida gullab urugʻlaydi. Gullari qizil. Adir va togʻ zonalarida oʻsadi, begona oʻt tarzida ekinzorlarda uchraydi.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya mualliflari va muharrirlari

Kòzobard ( Kashubian )

provided by wikipedia emerging languages
 src=
Tragopogon pratensis

Kòzobard abò kòzëcha (Tragopogon L.) – to je szlach roscënów z rodzëznë astrowatëch (Asteraceae). Òne roscą m.jin. na Kaszëbach.

Lëteratura

  • Bernard Zëchta: Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej, Ossolineum, Wrocław - Warszawa - Kraków 1968, tom II, s. 227.
  • Przewodnik do rozpoznawania roślin i zwierząt na wycieczce / tekst Ute E. Zimmer, Alfred Handel ; oprac. całości Wilhelm i Dorothee Eisenreich ; [przekł. Ewa Rachańska, Piotr Kreyser] Warszawa : Multico, 1996, s. 138.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Kòzobard: Brief Summary ( Kashubian )

provided by wikipedia emerging languages
 src= Tragopogon pratensis

Kòzobard abò kòzëcha (Tragopogon L.) – to je szlach roscënów z rodzëznë astrowatëch (Asteraceae). Òne roscą m.jin. na Kaszëbach.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Salsifio ( Ido )

provided by wikipedia emerging languages

Salsifio esas planto di qua onu manjas la radiki kom legumo.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Tragopogon ( Lombard )

provided by wikipedia emerging languages

Tragopogon l'è 'n zèner che 'l reönés presapóch 150 spéci, sotaspéci e ìbridi acetàcc de piànte erbàcee de la famìa botànica de le Asteraceae. L'è 'n zèner uriginàre de l'Asia ucidentàla ma al dé de 'ncö l'è natüralizàt en divèrse regiù del mont: Euròpa, Amèrica, Australia e Sudafrica.

Spéci de la flora alpina

Otre spéci

T. acanthocarpus Boiss
T. afghanicus Rech.f. & Köie
T. agrostiphyllus Rech.f. & Köie
T. alaicus Nikitin
T. albinerve Freyn & Sint.
T. albomarginatus Kitam.
T. altaicus S.A.Nikitin & Schischk.
T. angustissimus S.A.Nikitin
T. armeniacus Kuth.
T. artemczukii Klokov
T. aureus Boiss.
T. badachschanicus Boriss.
T. bakhtiaricus Rech.f.
T. balcanicus Velen.
T. barbirostris Bisch.
T. bjelorussicus Artemczuk
T. bornmuelleri G.B.Ownbey & Rech.f.
T. capitatus S.A.Nikitin
T. castellanus Levier
T. cazorlanum C.Díaz & Blanca
T. charadzeae Kuth.
T. clavulatus S.A.Nikitin
T. coelesyriacus Boiss.
T. colchicus Albov ex Grossh.
T. collinus DC.
T. coloratus C.A.Mey.
T. conduplicatus S.A.Nikitin
T. cretaceus S.A.Nikitin
T. crocifolius L.
T. cupani Guss. ex DC.
T. dasyrhynchus Artemczuk
T. dolichocarpus Klokov
T. duarius Chenev.
T. dubianskyi Krasch. & S.A.Nikitin
T. dubius Scop.
T. elatior Steven
T. elongatus S.A.Nikitin
T. erostris Boiss. & Hausskn.
T. fibrosum Freyn & Sint. ex Freyn
T. filifolius Rehm. ex Boiss.
T. flexuosus Sosn. ex Grossh.
T. floccosus Waldst. & Kit.
T. gaudanicus Boriss.
T. glabrum G.Nicholson
T. gongylorrhizus Rech.f.
T. gracilis D.Don
T. graminifolius DC.
T. hayekii (Soó) I.Richardson
T. heteropappus C.H.An
T. hortensis Focke
T. humilis Fisch.
T. hybridus L.
T. idae Kuth.
T. iranicus Rech.f.
T. jesdianus Boiss. & Buhse
T. karelinii S.A.Nikitin
T. karjaginii Kuth.
T. kasahstanicus S.A.Nikitin
T. kashmirianus G.Singh
T. kemulariae Kuth.
T. ketzkhovelii Kuth.
T. khorasanicus Rech.f.
T. kindingeri Adamov
T. kopetdaghensis Boriss.
T. krascheninnikovii S.A.Nikitin
T. kultiassovii Popov ex S.A.Nikitin
T. kurdicus Blakelock
T. kurdistanicus Chrtek & Hadač
T. lassithicus Rech.f.
T. latifolius Boiss.
T. leiorhynchus Klokov
T. leonidae Kuth.
T. leucanthus Rech.f.
T. lamottei Rouy
T. makaschwilii Kuth.
T. malikus S.A.Nikitin

T. marginatus Pavlov
T. melanantherus Klokov
T. meskheticus Kuth.
T. minor Mill.
T. mirabilis Rouy
T. mirus Ownbey
T. miscellus Ownbey
T. moldavicus Klokov
T. montanus S.A.Nikitin
T. mutabilis Jacq.
T. nebrodensis Guss.
T. neglectum Hausskn.
T. olympicus Boiss.
T. orientalis L.
T. otschiaurii Kuth.
T. paradoxus S.A.Nikitin
T. parviflorus Trev.
T. perpusillus Arv.-Touv.
T. persicus Boiss.
T. phaeus Focke
T. pichlerii Boiss.
T. porphyrocephalus Rech.f.
T. porrifolius L.
T. praecox Focke
T. pratensis L.
T. pseudocastellanus Blanca & C.Díaz
T. pseudomajus S.A.Nikitin
T. pterodes Pančić
T. pubescens Kit.
T. pusillus M.Bieb.
T. rechingeri G.B.Ownbey
T. reticulatus Boiss. & A.Huet
T. rezaiyensis Rech.f.
T. rhodanthus Sweet
T. ruber S.G.Gmel.
T. rumelicum Velen.
T. ruthenicus Besser ex Claus
T. sabulosus Krasch. & S.A.Nikitin
T. samaritani Heldr. & Sart.
T. savranicus Sobko
T. scopoli Vill.
T. segetus Kuth.
T. serawschanicus S.A.Nikitin
T. sibiricus Ganesch.
T. silesiacus Krock.
T. soltisiorum Mavrodiev
T. songoricus S.A.Nikitin
T. sosnowskyi Kuth.
T. stribrnyi Hayek
T. stroterocarpus Rech.f.
T. subacaulis O.Schwarz
T. subalpinus S.A.Nikitin
T. tanaiticus Artemczuk
T. tasch-kala Kuth.
T. tauricus Klokov
T. tesquicola Klokov
T. tomentosulus Boriss.
T. tommasinii Sch.Bip.
T. trachycarpus S.A.Nikitin
T. transcarpaticus Klokov
T. transsilvanicus Hayek
T. turkestanicus S.A.Nikitin
T. ucrainicus Artemczuk
T. vaginatus G.B.Ownbey & Rech.f.
T. verrucosobracteatus C.H.An
T. villosus L.
T. vulgaris Gueldenst.
T. vvedenskyi Popov
T. xanthantherus Klokov
T. × crantzii Dichlt.
[ dubius × pratensis ]
T. × neohybridus Farw.
[ porrifolius × pratensis ]

Fóncc:[2][3][4][5]

Riferimèncc

  1. Giovanni Battista Melchiori - Vocabolario bresciano-italiano (1817)
  2. Name - Tragopogon L. subordinate taxa. Tropicos. Missouri Botanical Garden. Recuveraa el February 10, 2010.
  3. GRIN. Species in GRIN for genus Tragopogon. Taxonomy for Plants. USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Recuveraa el February 10, 2010.
  4. National Plant Data Center. PLANTS Profile for Tragopogon (goatsbeard). PLANTS. USDA, NRCS. Recuveraa el February 10, 2010.
  5. Query Results for Genus Tragopogon. IPNI. Recuveraa el February 10, 2010.

Colegamèncc estèrni

  • ICN (Hand, R., Kilian, N. & Raab-Straube, E. von; general editors) 2009+ (continuously updated): International Cichorieae Network: Cichorieae Portal. [1]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Tragopogon: Brief Summary ( Lombard )

provided by wikipedia emerging languages

Tragopogon l'è 'n zèner che 'l reönés presapóch 150 spéci, sotaspéci e ìbridi acetàcc de piànte erbàcee de la famìa botànica de le Asteraceae. L'è 'n zèner uriginàre de l'Asia ucidentàla ma al dé de 'ncö l'è natüralizàt en divèrse regiù del mont: Euròpa, Amèrica, Australia e Sudafrica.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Жылкы текей ( Kirghiz; Kyrgyz )

provided by wikipedia emerging languages
 src=
Tragopogon dubius.

Жылкы текей (лат. Tragopogon, L. 1753) – өсүмдүктөрдүн татаал гүлдүүлөр тукумундагы уруусу. Эки же көп жылдык чөп. Тамыры тик ылдый өсөт. Жалбырагы тасмадай же ичке, сүйрү, жээктери тегиз же чала оюктуу. Гүлү сары, кызгылт же күлгүн кызыл. Евразияда жана Түндүк. Африкада 100-150 түрү өсөт. Жер Ортолук деңизде өсүүчү Жылкы текей. жашылча катары желет. Кыргызстанда 13 түрү, бөксө тоолордо, шалбаада, боздоңдо кездешет. Баалуу тоют, балдуу өсүмдүк. Анын айрым түрү тамак-ашка пайдаланылат.

Колдонулган адабияттар

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia жазуучу жана редактор

Жылкы текей: Brief Summary ( Kirghiz; Kyrgyz )

provided by wikipedia emerging languages
 src= Tragopogon dubius.

Жылкы текей (лат. Tragopogon, L. 1753) – өсүмдүктөрдүн татаал гүлдүүлөр тукумундагы уруусу. Эки же көп жылдык чөп. Тамыры тик ылдый өсөт. Жалбырагы тасмадай же ичке, сүйрү, жээктери тегиз же чала оюктуу. Гүлү сары, кызгылт же күлгүн кызыл. Евразияда жана Түндүк. Африкада 100-150 түрү өсөт. Жер Ортолук деңизде өсүүчү Жылкы текей. жашылча катары желет. Кыргызстанда 13 түрү, бөксө тоолордо, шалбаада, боздоңдо кездешет. Баалуу тоют, балдуу өсүмдүк. Анын айрым түрү тамак-ашка пайдаланылат.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia жазуучу жана редактор

Tragopogon

provided by wikipedia EN

Tragopogon, also known as goatsbeard[4] or salsify, is a genus of flowering plants in the family Asteraceae. It includes the vegetable known as salsify, as well as a number of common wild flowers.

Salsifies are forbs growing as biennial or perennial plants. They have a strong taproot and milky sap. They generally have few branches, and those there are tend to be upright. Their leaves are somewhat grass-like. Flower colour varies within the genus, with some yellow species, and some bronze or purple. Seeds are achenes and are borne in a globe like that of a dandelion but larger, and are dispersed by the wind.

The salsifies are mostly natives of Europe and Asia, but several species have been introduced into North America and Australia and have spread widely there. There is one species sometimes considered native to North America, Tragopogon mirus, but it is in fact a hybrid of two non-native species.[5]

Some of the more common species of Tragopogon are known, in the regions where they are most common, by the common names goat's beard, goatsbeard, salsify, or common salsify, without further qualification. These names are therefore inherently ambiguous, and best avoided, or reserved for the genus collectively. In the species list below, the first common name given is the one that seems to be most widely used for that species and is not in significant use for any other species.

The vegetable called salsify is usually the root of the purple salsify, Tragopogon porrifolius; the root is described as having the taste of oysters (hence the alternative common name "oyster plant" for some species in this genus), but more insipid with a touch of sweetness. The young shoots of purple salsify can also be eaten, as well as young leaves [1]. Other species are also used in the same way, including the black or Spanish salsify, Scorzonera hispanica, which is closely related though not a member of the genus Tragopogon.

Etymology

The name Tragopogon comes from Ancient Greek τράγος (trágos) 'billy goat', and πώγων (pṓgōn) 'beard'.[6]

Hybrid speciation

Salsifies are one example where hybrid speciation has been observed.[7][8] In the early 1900s, humans introduced three species of goatsbeard into North America. These species, the western salsify (T. dubius), the meadow salsify (T. pratensis), and the oyster plant (T. porrifolius), are now common in urban areas. In the 1950s, botanists found two new species in the regions of Idaho and Washington, where the three already known species overlapped. One new species, Tragopogon miscellus, is a tetraploid hybrid of T. dubius and T. pratensis. The other species, Tragopogon mirus, is also an allopolyploid, but its ancestors were T. dubius and T. porrifolius. These new species are usually referred to as "the Ownbey hybrids" after the botanist who first described them. The T. mirus population grows mainly by reproduction of its own members, but additional episodes of hybrid speciation continue to add to the T. mirus population.[9]

Species

Accepted species[10][11][12]

T. acanthocarpus Boiss
T. afghanicus Rech.f. & Köie
T. agrostiphyllus Rech.f. & Köie
T. alaicus Nikitin
T. albinerve Freyn & Sint.
T. albomarginatus Kitam.
T. altaicus S.A.Nikitin & Schischk.
T. angustissimus S.A.Nikitin
T. armeniacus Kuth.
T. artemczukii Klokov
T. aureus Boiss.
T. badachschanicus Boriss.
T. bakhtiaricus Rech.f.
T. balcanicus Velen.
T. barbirostris Bisch.
T. bjelorussicus Artemczuk
T. bornmuelleri G.B.Ownbey & Rech.f.
T. capitatus S.A.Nikitin
T. castellanus Levier
T. cazorlanum C.Díaz & Blanca
T. charadzeae Kuth.
T. clavulatus S.A.Nikitin
T. coelesyriacus Boiss.
T. colchicus Albov ex Grossh.
T. collinus DC.
T. coloratus C.A.Mey.
T. conduplicatus S.A.Nikitin
T. cretaceus S.A.Nikitin
T. crocifolius L.
T. cupani Guss. ex DC.
T. dasyrhynchus Artemczuk
T. dolichocarpus Klokov
T. duarius Chenev.
T. dubianskyi Krasch. & S.A.Nikitin
T. dubius Scop. – western salsify, western goat's beard, wild oysterplant, yellow salsify, yellow goat's beard, meadow goat's beard, goat's beard, goatsbeard, common salsify, salsify
T. elatior Steven
T. elongatus S.A.Nikitin
T. erostris Boiss. & Hausskn.
T. fibrosum Freyn & Sint. ex Freyn
T. filifolius Rehm. ex Boiss.
T. flexuosus Sosn. ex Grossh.
T. floccosus Waldst. & Kit. – woolly goatsbeard
T. gaudanicus Boriss.
T. glabrum G.Nicholson
T. gongylorrhizus Rech.f.
T. gorskianus Rchb.f.
T. gracilis D.Don
T. graminifolius DC.
T. hayekii (Soó) I.Richardson
T. heteropappus C.H.An
T. hortensis Focke
T. humilis Fisch.
T. hybridus L. – pasture goatsbeard
T. idae Kuth.
T. iranicus Rech.f.
T. jesdianus Boiss. & Buhse
T. karelinii S.A.Nikitin
T. karjaginii Kuth.
T. kasahstanicus S.A.Nikitin
T. kashmirianus G.Singh
T. kemulariae Kuth.
T. ketzkhovelii Kuth.
T. khorasanicus Rech.f.
T. kindingeri Adamov
T. kopetdaghensis Boriss.
T. krascheninnikovii S.A.Nikitin
T. kultiassovii Popov ex S.A.Nikitin
T. kurdicus Blakelock
T. kurdistanicus Chrtek & Hadač
T. lassithicus Rech.f.
T. latifolius Boiss.
T. leiorhynchus Klokov
T. leonidae Kuth.
T. leucanthus Rech.f.
T. lamottei Rouy – jack-go-to-bed-at-noon
T. makaschwilii Kuth.
T. malikus S.A.Nikitin

T. marginatus Pavlov
T. melanantherus Klokov
T. meskheticus Kuth.
T. minor Mill.
T. mirabilis Rouy – Ontario goatsbeard
T. mirus Ownbey – remarkable goatsbeard
T. miscellus Ownbey – hybrid goat's-beard, Moscow salsify
T. moldavicus Klokov
T. montanus S.A.Nikitin
T. mutabilis Jacq.
T. nebrodensis Guss.
T. neglectum Hausskn.
T. olympicus Boiss.
T. orientalis L.
T. otschiaurii Kuth.
T. paradoxus S.A.Nikitin
T. parviflorus Trev.
T. perpusillus Arv.-Touv.
T. persicus Boiss.
T. phaeus Focke
T. pichlerii Boiss.
T. porphyrocephalus Rech.f.
T. porrifolius L. – salsify, purple salsify, oyster plant, common salsify, goatsbeard
T. praecox Focke
T. pratensis L. – jack-go-to-bed-at-noon, meadow salsify or goatsbeard
T. pseudocastellanus Blanca & C.Díaz
T. pseudomajus S.A.Nikitin
T. pterodes Pančić
T. pubescens Kit.
T. pusillus M.Bieb.
T. rechingeri G.B.Ownbey
T. reticulatus Boiss. & A.Huet
T. rezaiyensis Rech.f.
T. rhodanthus Sweet
T. ruber S.G.Gmel.
T. rumelicum Velen.
T. ruthenicus Besser ex Claus
T. sabulosus Krasch. & S.A.Nikitin
T. samaritani Heldr. & Sart.
T. savranicus Sobko
T. scopoli Vill.
T. segetus Kuth.
T. serawschanicus S.A.Nikitin
T. sibiricus Ganesch.
T. silesiacus Krock.
T. soltisiorum Mavrodiev
T. songoricus S.A.Nikitin
T. sosnowskyi Kuth.
T. stribrnyi Hayek
T. stroterocarpus Rech.f.
T. subacaulis O.Schwarz
T. subalpinus S.A.Nikitin
T. tanaiticus Artemczuk
T. tasch-kala Kuth.
T. tauricus Klokov
T. tesquicola Klokov
T. tomentosulus Boriss.
T. tommasinii Sch.Bip.
T. trachycarpus S.A.Nikitin
T. transcarpaticus Klokov
T. transsilvanicus Hayek
T. turkestanicus S.A.Nikitin
T. ucrainicus Artemczuk
T. vaginatus G.B.Ownbey & Rech.f.
T. verrucosobracteatus C.H.An
T. villosus L.
T. vulgaris Gueldenst.
T. vvedenskyi Popov
T. xanthantherus Klokov
T. × crantzii Dichlt. – Crantz's salsify
[ dubius × pratensis ]
T. × neohybridus Farw. – newhybrid salsify
[ porrifolius × pratensis ]

Formerly included[3]

The following species were once included in Tragopogon and are now regarded as better suited to other genera: Agoseris, Geropogon, Krigia, Lasiospora, Nothocalais, Podospermum, Scorzonera, Taraxacum, and Urospermum.

References

  1. ^ lectotype designated by C. Díaz de la Guardia Guerrero et G. Blanca López, Regnum Veg. 127: 95 (1993)
  2. ^ Tropicos, Tragopogon L.
  3. ^ a b Flann, C (ed) 2009+ Global Compositae Checklist
  4. ^ USDA, NRCS (n.d.). "Tragopogon". The PLANTS Database (plants.usda.gov). Greensboro, North Carolina: National Plant Data Team. Retrieved 14 December 2015.
  5. ^ "2013 BONAP North American Plant Atlas. TaxonMaps". Biota of North America Program. Retrieved 26 May 2017.
  6. ^ Neill, Amanda (2005). A Dictionary of Common Wildflowers of Texas & the Southern Great Plains. Fort Worth: TCU Press. p. 155.
  7. ^ Ownbey, M. 1950. Natural hybrid speciation and amphiploidy in the genus Tragopogon. American Journal of Botany 37:487–499.
  8. ^ S.J. Novak, D.E. Soltis, & P.S. Soltis. 1991. Ownbey's Tragopogons Forty Years Later. American Journal of Botany 78:1586–1600.
  9. ^ Soltis, D. E., Soltis, P. S., Pires, J. C., Kovarik, A., Tate, J. A., & Mavrodiev, E. (2004). Recent and recurrent polyploidy in Tragopogon (Asteraceae): cytogenetic, genomic and genetic comparisons. Biological Journal of the Linnean Society, 82, 485–501.
  10. ^ "Name – Tragopogon L. subordinate taxa". Tropicos. Saint Louis, Missouri: Missouri Botanical Garden. Retrieved February 10, 2010.
  11. ^ GRIN. "Species in GRIN for genus Tragopogon". Taxonomy for Plants. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland: USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Retrieved February 10, 2010.
  12. ^ National Plant Data Center. "PLANTS Profile for Tragopogon (goatsbeard)". PLANTS. USDA, Natural Resources Conservation Service. Retrieved February 10, 2010.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Tragopogon: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Tragopogon, also known as goatsbeard or salsify, is a genus of flowering plants in the family Asteraceae. It includes the vegetable known as salsify, as well as a number of common wild flowers.

Salsifies are forbs growing as biennial or perennial plants. They have a strong taproot and milky sap. They generally have few branches, and those there are tend to be upright. Their leaves are somewhat grass-like. Flower colour varies within the genus, with some yellow species, and some bronze or purple. Seeds are achenes and are borne in a globe like that of a dandelion but larger, and are dispersed by the wind.

The salsifies are mostly natives of Europe and Asia, but several species have been introduced into North America and Australia and have spread widely there. There is one species sometimes considered native to North America, Tragopogon mirus, but it is in fact a hybrid of two non-native species.

Some of the more common species of Tragopogon are known, in the regions where they are most common, by the common names goat's beard, goatsbeard, salsify, or common salsify, without further qualification. These names are therefore inherently ambiguous, and best avoided, or reserved for the genus collectively. In the species list below, the first common name given is the one that seems to be most widely used for that species and is not in significant use for any other species.

The vegetable called salsify is usually the root of the purple salsify, Tragopogon porrifolius; the root is described as having the taste of oysters (hence the alternative common name "oyster plant" for some species in this genus), but more insipid with a touch of sweetness. The young shoots of purple salsify can also be eaten, as well as young leaves [1]. Other species are also used in the same way, including the black or Spanish salsify, Scorzonera hispanica, which is closely related though not a member of the genus Tragopogon.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Tragopogon ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES
 src=
Raíz de un salsifí comestible: Tragopogon porrifolius var. "Mammoth Sandwich Island"
 src=
Un ejemplo del género: Tragopogon dubius
 src=
Tragopogon porrifolius, vista cenital
 src=
Tragopogon pratensis: capítulo en fructificación

Tragopogon, comúnmente conocido, entre otros nombres vernaculares, como barbas de chivo o salsifí (vocablos compartidos con otros géneros), es un género de plantas herbáceas de muy amplia distribución con unas 150 especies aceptadas —de las casi 300 descritas— de la familia de las asteráceas.[1]

Descripción

Son plantas herbáceas perennes, bienales y, menos frecuentemente, anuales, con tallos erectos algo ramificados o no, de 15 cm hasta 1,5 m de altura. Son generalmente glabras, pero también pueden ser tomentosas, en particular en la base de las hojas y debajo de los capítulos. La raíz puede ser fusiforme, a menudo comestible, o con numerosos cáudices. Las hojas, basales —no organizadas en roseta— como caulinares, son sésiles y alternas, de forma linear hasta lanceolada, con márgenes enteros o ondulados y nerviación paralela. Los capítulos, terminales y solitarios en el ápice, usualmente dilatado, del pedúnculo tienen el involucro cilíndrico de 1-2 cm de diámetro; sus brácteas, en número de 5-15 organizadas en 1 o 2 filas, son de lineales hasta linear-lanceoladas o triangular-lanceoladas y de ápice agudo. El receptáculo, desnudo, plano o convexa, soporta lígulas, hermafroditas de color amarillo, malva, naranja, púrpura o violeta y con el tubo peloso en el ápice. El estilo del pistilo, filiforme, tiene el estigma largamente bífido y reflejo, estando todo el conjunto cubierto de pelos/granulaciones que le dan una apariencia escábrida. Los frutos son cipselas cilíndrico-fusiformes, glabros, con el cuerpo longitudinalmente adornado por 5-10 costillas habitualmente tuberculadas, aunque los centrales presentan heteromorfia y son lisos o menos tuberculados que los periféricos; generalmente dicho cuerpo se estrecha, gradual o bruscamente, en un largo pico finamente acostillado y a menudo engrosado en su parte superior ramatada en un ánulo glabro o lanudo que soporta un vilano persistente de 12-20 pelos densamente plumosos entrelazados, pero solo escábridos en sus ápices, repartidos en 1 o 2 filas.[2][3][4][5]

Distribución y hábitat

El género, con origen en el Viejo Mundo, desde el Atlántico hasta Siberia, está ampliamente naturalizado en la mayor parte del mundo, con unas notables excepciones debidas, esencialmente, a su particular hábitat que se limita prácticamente a prados y praderas soleados, de tal manera que falta por completo bajo clima tropical y cualquier otro sitio donde dicho hábitat es ausente.[2][3][6][7]
Los capítulos de Tragopogon se abren habitualmente temprano por la mañana, en tiempo soleado, y se cierran a mediodía. Esta particularidad se ha traducido en un antiguo nombre popular de algunas de sus especies en inglés: "Jack-go-to-bed-at-noon" ("Juan se va a la cama a mediodía").[8]

Hay algunas especies de raíces comestibles y, por ejemplo, Tragopogon porrifolius se cultiva en Europa central y occidental (Bélgica, Austria, Holanda, Moldavia, Portugal, Letonia, Lituania, Estonia y Gran Bretaña,[6]​ así como en Suramérica (Chile y Argentina[9]​).

Taxonomía

El género, y unas cuantas de sus especies (incluida la especie tipo), fue creado, descrito, figurado y publicado originalmente por Joseph Pitton de Tournefort en Institutiones Rei Herbariae, vol. 1, p. 477[1] & vol. 3, lám. 270[2], en el año 1700; ha sido ulteriormente validado por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 789 en 1753 como Tragopogon porrifolium[3];[10]​ el autor amplío y preciso su diagnosis en Genera Plantarum, n.º 810, p., 346, 1754[4], sin indicar un tipo para el género. La especie tipo es Tragopogon porrifolius, originalmente descrita por de Tournefort.

Etimología
  • Tragopogon: prestado del latín trǎgŏpōgōn, -ōnis, vocablo derivado directamente del griego τραγοπώγων y compuesto por los vocablos τράγοζ, -ου, cabra, chivo, y πώγων, -ώνος, barba; o sea «barba de chivo», por el penacho de pelos plumosos blancos del vilano que sobresalen en el ápice de las inflorescencias, casi siempre cerradas, y que se asemejan a la barbilla del macho cabrío.[11]​ Empleado por Plinio el Viejo en su Naturalis Historia (27, 142) con el mismo significado y que lo considera sin la menor utilidad.[12][13][14]

Especies

Ver lista completa en Anexo: Especies de Tragopogon

En la Península Ibérica, crecen las siguientes especies:

Híbridación

Los siguientes híbridos están, por lo menos provisionalmente, aceptados:

Referencias

  1. a b Tragopogon en The Plant List, vers. 1.1, 2013
  2. a b c Tragopogon en Hand, R., Kilian, N. & Raab-Straube, E. von (edit.) 2009+ (continuously updated): EDIT-International Cichorieae Network: Cichorieae Portal
  3. a b Tragopogon en Flora of North America
  4. Kadereit J.W. & Jeffrey C. (ed.), vol. VIII, Flowering Plants, Eudicots, Asterales, Compositae, Cichorieae in The Families and Genera of Vascular Plants Ed.KubitzkI K., Springer-Verlag, Berlin - Heidelberg, 2007
  5. a b Blanca G. y Díaz de la Guardia C., “Sinopsis del género Tragopogon L. en la Península Ibérica”, Anales Jard. Bot. Madrid, vol. 54, p.358-363, 1996 (con clave dicotómica)
  6. a b Tragopogon en The Euro+Medit PlantBase, Botanic Garden and Botanical Museum Berlin-Dahlem, 2006
  7. a b Tragopogon en Flann, C. (ed), Global Compositae Checklist, 2009
  8. James, P.,"Goat's Beard" Clock - An illustrated peep at the structure of this plant's seed dispersal mechanism en Onview.net Ltd, Microscopy-UK
  9. Salsifí (Barba de chivo), Alimentación y Nutrición, 2007
  10. a b Tragopogon en Trópicos, Missouri Botanical Garden, Saint Louis, Missouri
  11. Feuillet L., Léxique Français-Grec, à l'usage des classes, Librairie Classique Eugène Belin, Paris, 1896
  12. Gaffiot F., Dictionnaire Latin-Français, Hachette, Paris, 1934
  13. Pline l'Ancien, Histoire Naturelle, T. 2, livre XXVII, CXVII, Tragopogon, Traduction française de É. Littré
  14. Thayer B., Pliny the Elder: the Natural History, Liber XXVII, 142, CXVII.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Tragopogon: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES
 src= Raíz de un salsifí comestible: Tragopogon porrifolius var. "Mammoth Sandwich Island"  src= Un ejemplo del género: Tragopogon dubius  src= Tragopogon porrifolius, vista cenital  src= Tragopogon pratensis: capítulo en fructificación

Tragopogon, comúnmente conocido, entre otros nombres vernaculares, como barbas de chivo o salsifí (vocablos compartidos con otros géneros), es un género de plantas herbáceas de muy amplia distribución con unas 150 especies aceptadas —de las casi 300 descritas— de la familia de las asteráceas.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Piimjuur (perekond) ( Estonian )

provided by wikipedia ET

Piimjuur (Tragopogon) on taimeperekond korvõieliste sugukonnast.

Piimjuure perekonda kuulub üle 140 liigi. Liigid on looduslikult levinud Euroopas ja Aasias. Mitmed liigid on naturaliseerunud ka Põhja-Ameerikas ja Austraalias.

Eestis on levinud üks selle perekonna liik: harilik piimjuur.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Pukinparrat ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Pukinparrat (Tragopogon) on asterikasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Sukuun kuuluu maailmanlaajuisesti 50–150 lajia.[2] Suvun lajimäärä vaihtelee eri lähteissä.

Sukuun kuuluvia lajeja ja alalajeja

Lähteet

  1. ITIS: Tragopogon (englanniksi)
  2. Anderberg, A & A-L: Den virtuella Floran 2004-2009. Tukholma: Naturhistoriska riksmuseet. Viitattu 15.8.2014. (ruotsiksi)

Aiheesta muualla

Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Pukinparrat: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Pukinparrat (Tragopogon) on asterikasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Sukuun kuuluu maailmanlaajuisesti 50–150 lajia. Suvun lajimäärä vaihtelee eri lähteissä.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Salsifis ( French )

provided by wikipedia FR

Tragopogon

Tragopogon, les salsifis, est un genre de plantes herbacées appartenant à la famille des Astéracées (ou Composées). Il en existe diverses espèces sauvages, souvent méditerranéennes, mais on connaît surtout le salsifis cultivé (Tragopogon porrifolius), dont on consomme les racines cuites et les jeunes pousses en salade. Il faut cependant préciser que la plupart des salsifis consommés actuellement appartiennent en fait au genre des scorsonères (Scorzonera), qui ont un goût similaire.

De Candolle indique[1] que le mot salsifi viendrait de l'italien sassefrica : "qui frotte les pierres" et ajoute que ce sens n'aurait rien de raisonnable.

Le terme latin « Tragopogon, -onis » vient du grec Tragopogon, formé de tragos, le bouc et pogon, la barbe par référence aux aigrettes barbues qui surmontent les fruits.

Le genre Tragopogon comprend environ 150 espèces originaires d'Eurasie.

Caractéristiques du genre

  • Plantes herbacées annuelles ou bisanuelles, à latex, originaires principalement d'Europe et d'Asie occidentale.
  • Racine pivotante développée, généralement comestible.
  • Feuilles entières et étroites, lancéolées ou linéaires, à extrémité aiguë.
  • Fleurs ligulées réunies en capitules, d'une couleur variant du jaune au pourpre violet. Involucre formé d'une seule rangée de bractées (8 à 12) soudées à leur base, étroites, souvent plus longues que les ligules. Dans la plupart des espèces, le capitule ne s'ouvre que le matin, par temps ensoleillé.
  • Fruits surmontés d'une aigrette constituée de poils plumeux.

Principales espèces

Autre signification

Parler lyonnais : tresse de cheveux, en particulier celle de Guignol (qu'il nomme sarsifis). Parler savoyard : Barnabou

Notes et références

  1. Alphonse De Candolle, Origine des plantes cultivées (3e éd. revue et augmentée), 1886 (lire en ligne)

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Salsifis: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Tragopogon

Tragopogon, les salsifis, est un genre de plantes herbacées appartenant à la famille des Astéracées (ou Composées). Il en existe diverses espèces sauvages, souvent méditerranéennes, mais on connaît surtout le salsifis cultivé (Tragopogon porrifolius), dont on consomme les racines cuites et les jeunes pousses en salade. Il faut cependant préciser que la plupart des salsifis consommés actuellement appartiennent en fait au genre des scorsonères (Scorzonera), qui ont un goût similaire.

De Candolle indique que le mot salsifi viendrait de l'italien sassefrica : "qui frotte les pierres" et ajoute que ce sens n'aurait rien de raisonnable.

Le terme latin « Tragopogon, -onis » vient du grec Tragopogon, formé de tragos, le bouc et pogon, la barbe par référence aux aigrettes barbues qui surmontent les fruits.

Le genre Tragopogon comprend environ 150 espèces originaires d'Eurasie.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Finidí na muc ( Irish )

provided by wikipedia GA

Is planda í an fhinidí na muc.

 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Kozja brada ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Kozja brada (lat. Tragopogon), biljni rod od preko 120 vrsta[1] jednogodišnjeg i dvogodišnjeg raslinja i trajnica iz porodice Compositae.

U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta kozjih brada, to su: balkanska kozja brada (T. balcanicus), velika kozja brada (T. dubius), lukasta kozja brada ili gorka kozja brada (T. porrifolius), livadna kozja brada (T. pratensis) i Tomasinijeva kozja brada (T. tommasinii)

Križana kozja brada ili riđasta kozja brada pripada rodu Geropogon (Geropogon hybridus).

Vrste

  1. Tragopogon acanthocarpus Boiss.
  2. Tragopogon alaicus S.A.Nikitin
  3. Tragopogon albinervis Freyn & Sint.
  4. Tragopogon albomarginatus Kitam.
  5. Tragopogon altaicus S.A.Nikitin & Schischk.
  6. Tragopogon ameniacus Kuth.
  7. Tragopogon anatolicus A.Duran, B.Doğan & Coşkunç.
  8. Tragopogon angustifolius Bellardi ex Willd.
  9. Tragopogon artvinensis Makbul, Gültepe & Coşkunç.
  10. Tragopogon aureus Boiss.
  11. Tragopogon badachschanicus Boriss.
  12. Tragopogon bakhtiaricus Rech.f.
  13. Tragopogon balcanicus Velen.
  14. Tragopogon bjelorussicus Artemczuk
  15. Tragopogon bombycinus
  16. Tragopogon bornmuelleri Ownbey & Rech.f.
  17. Tragopogon borysthenicus Artemczuk
  18. Tragopogon brevirostris DC.
  19. Tragopogon buphthalmoides (DC.) Boiss.
  20. Tragopogon capitatus S.A.Nikitin
  21. Tragopogon caricifolius Boiss.
  22. Tragopogon castellanus Levier
  23. Tragopogon cazorlanus C.Díaz & Blanca
  24. Tragopogon charadzae Kuth.
  25. Tragopogon coelesyriacus Boiss.
  26. Tragopogon colchicus Albov ex Grossh.
  27. Tragopogon collinus DC.
  28. Tragopogon coloratus C.A.Mey.
  29. Tragopogon conduplicatus S.A.Nikitin
  30. Tragopogon cretaceus S.A.Nikitin
  31. Tragopogon crocifolius L.
  32. Tragopogon dasyrhynchus Artemczuk
  33. Tragopogon dubius Scop.
  34. Tragopogon elatior Steven
  35. Tragopogon elongatus S.A.Nikitin
  36. Tragopogon erostris Boiss. & Hausskn.
  37. Tragopogon fibrosus Freyn & Sint. ex Freyn
  38. Tragopogon filifolius Rehmann ex Boiss.
  39. Tragopogon floccosus Waldst. & Kit.
  40. Tragopogon gaudanicus Boriss.
  41. Tragopogon gongylorrhizus Rech.f.
  42. Tragopogon gorskianus Rchb.f.
  43. Tragopogon gracilis D.Don
  44. Tragopogon graminifolius DC.
  45. Tragopogon hayekii (Soó) I.Richardson
  46. Tragopogon heteropappus C.H.An
  47. Tragopogon heterospermus Schweigg.
  48. Tragopogon idae Kuth.
  49. Tragopogon jesdianus Boiss. & Buhse
  50. Tragopogon karelinii S.A.Nikitin
  51. Tragopogon karjaginii Kuth.
  52. Tragopogon kasahstanicus S.A.Nikitin
  53. Tragopogon kashmirianus G.Singh
  54. Tragopogon kemulariae Kuth.
  55. Tragopogon ketzkhovelii Kuth.
  56. Tragopogon kindingeri Adamovic
  57. Tragopogon kopetdaghensis Boriss.
  58. Tragopogon kotschyi Boiss.
  59. Tragopogon kultiassovii Popov
  60. Tragopogon kurdistanicus Chrtek & Hadac
  61. Tragopogon lainzii Suár.-Sant., P.S.Soltis, Soltis, C.Díaz & Blanca
  62. Tragopogon lamottei Rouy
  63. Tragopogon lassithicus Rech.f.
  64. Tragopogon latifolius Boiss.
  65. Tragopogon leonidae S.Kutateladze
  66. Tragopogon leucanthus Rech.f.
  67. Tragopogon longifolius Heldr. & Sartori ex Boiss.
  68. Tragopogon macropogon C.A.Mey.
  69. Tragopogon makaschwilii Kuth.
  70. Tragopogon malikus S.A.Nikitin
  71. Tragopogon marginatus Boiss. & Buhse
  72. Tragopogon marginifolius Pavlov
  73. Tragopogon maroofii Mahmoodi & Safavi
  74. Tragopogon maturatus Boriss.
  75. Tragopogon meskheticus Kuth.
  76. Tragopogon minor Mill.
  77. Tragopogon × mirus Ownbey
  78. Tragopogon × miscellus Ownbey
  79. Tragopogon montanus S.A.Nikitin
  80. Tragopogon oligolepis Hartvig & Strid
  81. Tragopogon olympicus Boiss.
  82. Tragopogon orientalis L.
  83. Tragopogon otschiaurii S.Kutateladze
  84. Tragopogon paradoxus S.A.Nikitin
  85. Tragopogon pichleri Boiss.
  86. Tragopogon podolicus (DC.) Nikitina
  87. Tragopogon porphyrocephalus Rech.f.
  88. Tragopogon porrifolius L.
  89. Tragopogon pratensis L.
  90. Tragopogon pseudocastellanus Blanca & C.Díaz
  91. Tragopogon pseudomajus S.A.Nikitin
  92. Tragopogon pterocarpus DC.
  93. Tragopogon pterodes Pancic
  94. Tragopogon pusillus M.Bieb.
  95. Tragopogon rechingeri Ownbey
  96. Tragopogon reticulatus Boiss. & A.Huet
  97. Tragopogon rezaiyensis Rech.f.
  98. Tragopogon ruber S.G.Gmel.
  99. Tragopogon ruthenicus
  100. Tragopogon sabulosus
  101. Tragopogon samaritani Heldr. & Sartori
  102. Tragopogon scoparius S.A.Nikitin
  103. Tragopogon segetum Kuth.
  104. Tragopogon serawschanicus S.A.Nikitin
  105. Tragopogon serotinus Sosn.
  106. Tragopogon sibiricus Ganesh.
  107. Tragopogon soltisiorum Mavrodiev
  108. Tragopogon songoricus S.A.Nikitin
  109. Tragopogon sosnowskyi Kuth.
  110. Tragopogon stribrnyi Hayek
  111. Tragopogon stroterocarpus Rech.f.
  112. Tragopogon subacaulis O.Schwarz
  113. Tragopogon subalpinus S.A.Nikitin
  114. Tragopogon tanaiticus Artemczuk
  115. Tragopogon tasch-kala Kuth.
  116. Tragopogon tomentosulus Boriss.
  117. Tragopogon tommasinii Sch.Bip.
  118. Tragopogon trachycarpus S.A.Nikitin
  119. Tragopogon tuberosus K.Koch
  120. Tragopogon turcicus Coşkunç., Gültepe & Makbul
  121. Tragopogon turkestanicus S.A.Nikitin
  122. Tragopogon ucrainicus Artemczuk
  123. Tragopogon undulatus Jacq.
  124. Tragopogon vaginatus Ownbey & Rech.f.
  125. Tragopogon vanensis Gültepe, Coşkunç. & Makbul
  126. Tragopogon verrucosobracteatus C.H.An
  127. Tragopogon vvedenskyi Popov
Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Kozja brada
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Tragopogon

Izvori

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Kozja brada: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Kozja brada (lat. Tragopogon), biljni rod od preko 120 vrsta jednogodišnjeg i dvogodišnjeg raslinja i trajnica iz porodice Compositae.

U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta kozjih brada, to su: balkanska kozja brada (T. balcanicus), velika kozja brada (T. dubius), lukasta kozja brada ili gorka kozja brada (T. porrifolius), livadna kozja brada (T. pratensis) i Tomasinijeva kozja brada (T. tommasinii)

Križana kozja brada ili riđasta kozja brada pripada rodu Geropogon (Geropogon hybridus).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Tragopogon ( Italian )

provided by wikipedia IT

Tragopogon L., 1753 è un genere di piante angiosperme dicotiledoni della famiglia delle Asteraceae dall'aspetto di piccole erbacee dalla tipica infiorescenza liguliflora.[1][2]

Etimologia

Da Dioscoride sappiamo che il nome del genere (Tragopogon) deriva dal greco τραγος (tragos = caprone) e πὠγων (pogon = barba) per la somiglianza delle setole del pappo con la barba di un caprone.[3][4]

Il nome scientifico di questo genere è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum" del 1753.[5]

Descrizione

 src=
Il portamento
(Tragopogon pratensis)
 src=
I fiori ligulati
(Tragopogon pratensis)
 src=

Habitus. La forma biologica prevalente è emicriptofita scaposa (H scapn), ossia sono piante a ciclo biologico perenne, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve; spesso sono dotate di un asse fiorale eretto e con poche foglie. Sono presenti anche piante con ciclo biologico bienne (H bienn) o annuo (terofita scaposa, T scap).[6][7][8][9][10][11][12][13]

Fusto. La parte aerea del fusto è eretta, semplice o poco ramosa; la superficie può essere striata, glabra o anche tomentosa (fioccosa). In alcune specie il caule è ingrossato sotto il capolino. Per ogni pianta possono essere presenti al massimo 5 steli. L'altezza varia da 20 cm a poco più di un metro (massimo 150 cm). Le radici in genere sono costituite da un fittone (quella principale può essere molto sviluppata).

Foglie. Le foglie si distinguono in basali e cauline. La lamina in genere è lineare o lineare-lanceolata (di aspetto graminiforme), con margini interi (o ondulati) e apice acuminato. Le foglie lungo il caule sono disposte in modo alternato; quelle inferiori spesso sono conduplicate e amplissicauli. Le foglie superiori, sessili, sono più piccole.

Infiorescenza. Le infiorescenze sono composte da capolini singoli su un peduncolo allungato (spesso l'infiorescenza emerge dalle foglie superiori). Il capolino (discoide e omogamo) è formato da un involucro a forma cilindrica composto da diverse brattee (o squame) disposte generalmente su una sola serie, all'interno delle quali un ricettacolo fa da base ai fiori tutti ligulati. L'infiorescenza può essere sottesa da alcune brattee (esterne all'involucro) e in genere più lunghe delle corolle. Le brattee dell'involucro, a forma da lineare-lanceolata a triangolare-lenceolata, in alcune specie si allungano alla fruttificazione; i margini sono interi (bianchi) e gli apici sono acuti. Il ricettacolo è nudo, ossia è privo di pagliette a protezione della base dei fiori; è liscio, glabro e a forma convessa.

Fiori. I fiori, da 50 a 180, sono tutti del tipo ligulato[14] (il tipo tubuloso, i fiori del disco, presente nella maggioranza delle Asteraceae, qui è assente), sono tetra-ciclici (ossia sono presenti 4 verticilli: calicecorollaandroceogineceo) e pentameri (ogni verticillo ha 5 elementi). Sono ermafroditi e zigomorfi.

*/x K ∞ {displaystyle infty } infty , [C (5), A (5)], G 2 (infero), achenio[15]
  • Calice: i sepali del calice sono ridotti ad una coroncina di squame.
  • Corolla: le corolle sono formate da una ligula terminante con 5 denti; il colore è giallo, violetto, rosa o porpora. Lunghezza della corolla varia da 20 – 30 mm (è più breve delle brattee più esterne).
  • Androceo: gli stami sono 5 con filamenti liberi, mentre le antere sono saldate in un manicotto (o tubo) circondante lo stilo.[16] Le antere sono caudate e alla base sono acute. Il polline è tricolporato (con due lacune), è echinato (con punte) e anche "lophato" (la parte più esterna dell'esina è sollevata a forma di creste e depressioni).[17]
  • Gineceo: lo stilo è filiforme con peli sul lato inferiore; gli stigmi dello stilo sono due divergenti. L'ovario è infero uniloculare formato da 2 carpelli. Gli stigmi sono ottusi e gracili.

Frutti. I frutti sono degli acheni con pappo. L'achenio, fusiforme o cilindrico, è ristretto all'apice ed è provvisto di un lungo becco; la superficie è colorata di scuro, dal marrone a tonalità più chiare, e può avere da 5 a 10 coste. Il becco in genere è lungo quasi come l'ovario, ed è il risultato della metamorfosi del tubo calicino durante le fasi della maturazione.[4] Gli acheni sono privi di carpoforo. Il pappo è formato da 12 - 20 setole piumose ma rigide su una sola serie, ed è persistente; il colore varia da marrone a biancastro; alla base le setole possono essere connate. Lunghezza del pappo: 6 – 40 mm.

Biologia

  • Impollinazione: l'impollinazione avviene tramite insetti (impollinazione entomogama tramite farfalle diurne e notturne).
  • Riproduzione: la fecondazione avviene fondamentalmente tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra).
  • Dispersione: i semi (gli acheni) cadendo a terra sono successivamente dispersi soprattutto da insetti tipo formiche (disseminazione mirmecoria). In questo tipo di piante avviene anche un altro tipo di dispersione: zoocoria. Infatti gli uncini delle brattee dell'involucro si agganciano ai peli degli animali di passaggio disperdendo così anche su lunghe distanze i semi della pianta.

Distribuzione e habitat

L'habitat preferito per le specie di questo genere sono gli incolti, i bordi dei campi e i prati in genere aridi. In Italia le specie di Tragopogon sono presenti ovunque ma non frequentemente. L'area di origine di questo genere è l'Asia occidentale e media (il centro di maggior distribuzione è la Transcaucasia), mentre in altri areali (a parte l'Africa mediterranea) è considerato naturalizzato (Europa, America del Nord e del Sud, Australia e Sudafrica).[18]

Sistematica

La famiglia di appartenenza di questa voce (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) probabilmente originaria del Sud America, è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23.000 specie distribuite su 1.535 generi[19], oppure 22.750 specie e 1.530 generi secondo altre fonti[20] (una delle checklist più aggiornata elenca fino a 1.679 generi)[21]. La famiglia attualmente (2021) è divisa in 16 sottofamiglie.[1][11][12]

Filogenesi

Questo genere appartiene alla sottotribù Scorzonerinae della tribù Cichorieae (unica tribù della sottofamiglia Cichorioideae). In base ai dati filogenetici la sottofamiglia Cichorioideae è il terz'ultimo gruppo che si è separato dal nucleo delle Asteraceae (gli ultimi due sono Corymbioideae e Asteroideae).[1] La sottotribù Scorzonerinae è il secondo clade che si è separato dalla tribù.[12]

La tribù Scorzonerinae è individuata dai seguenti principali caratteri:[11]

  • l'indumento di queste piante è morbido fatti di piccoli peli;
  • le foglie sono parallelinervie indivise;
  • le setole del pappo sono provviste di morbide proiezioni laterali (una fila di cellule appiattite);
  • il polline è tricolporato con 2 lacune;
  • l'areale (nativo) della sottotribù è relativo al Vecchio Mondo.

All'interno della sottotribù sono stati individuati diversi cladi, alcuni in posizione politomica. Il genere di questa voce, da un punto di vista filogenetico, si trova in una posizione centrale e con il genere Geropogon forma un "gruppo fratello" (differiscono soprattutto per gli acheni e il pappo). Il genere Tragopogon come è descritto attualmente è monofiletico.[13]

I caratteri distintivi per le specie di questo genere ( Tragopogon) sono:[13]

  • il ciclo biologico è perenne o bienne;
  • gli acheni sono privi di carpoforo;
  • le setole del pappo sono piumose;
  • le radici sono fittonanti;
  • le foglie sono graminiformi;
  • l'involucro ha una sola serie di brattee.

Il numero cromosomico delle specie è: 2n = 14 (diploide).[13]

Variabilità

Le specie di questo genere sono abbastanza variabili. I caratteri più soggetti a variabilità sono i seguenti (in relazione alle specie spontanee del territorio italiano):[6]

Specie spontanee italiane

Per meglio comprendere ed individuare le varie specie (solamente per le specie spontanee della flora italiana), l'elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente le caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra).[6]

  • 1A: le corolle dei fiori sono completamente gialle;
  • 2A: i fusti sono poco o per nulla ingrossati sotto il capolino:
  • 3A: la superficie delle piante è in genere glabra; la lunghezza del becco dell'achenio è minore dell'achenio stesso;
  • 4A: la base delle foglie è allargata; le squame dell'involucro sono 7 -8;
Tragopogon pratensis L. - Barba di becco dei prati: l'altezza delle piante varia da 3 a 8 dm; il ciclo biologico è perenne; la forma biologica è emicriptofita scaposa (H scap); il tipo corologico è Eurosiberiano; l'habitat tipico sono i prati e gli incolti; la distribuzione sul territorio italiano è quasi completa (a parte il sud e le isole) fino ad un'altitudine di 2100 m s.l.m..
  • 5A: alla fioritura la corolla è a metà delle brattee; il diametro dell'infiorescenza è di 30 - 40 mm;
Tragopogon minor Mill. - Barba di becco minore: l'altezza delle piante varia da 3 a 7 dm; il ciclo biologico è perenne; la forma biologica è emicriptofita scaposa (H scap); il tipo corologico è Europeo; l'habitat tipico sono i prati e pascoli mesofili e frutteti; la distribuzione sul territorio italiano è relativa al Nord e Centro fino ad un'altitudine di 1.000 m s.l.m..
  • 5B: alla fioritura la corolla sporge di 2 - 5 mm oltre le brattee; il diametro dell'infiorescenza è di 40 - 50 mm;
Tragopogon orientalis L. - Barba di becco orientale: l'altezza delle piante varia da 3 a 7 dm; il ciclo biologico è perenne; la forma biologica è emicriptofita scaposa (H scap); il tipo corologico è Eurasiatico; l'habitat tipico sono i prati e pascoli mesofili e frutteti; la distribuzione sul territorio italiano è su tutto il territorio fino ad un'altitudine tra 500 e 1.000 m s.l.m..
  • 4B: le foglie non sono allargate alla base; le squame dell'involucro sono 6 - 7;
Tragopogon samaritani Heldr. & Sart. - Barba di becco di Smaritani: l'altezza delle piante varia da 3 a 10 dm; il ciclo biologico è biannuale; la forma biologica è emicriptofita bienne (H bienn); il tipo corologico è Orofita - Sud Est Europeo (Anfiadriatico); l'habitat tipico sono i prati aridi; la distribuzione sul territorio italiano è concentrata al centro fino ad un'altitudine compresa tra 800 e 1800 m s.l.m..
  • 3B: la superficie delle piante è fioccosa; il becco dell'achenio è lungo due volte l'achenio stesso;
Tragopogon tommasinii Schultz-Bip. - Barba di becco di Tommasini: l'altezza delle piante varia da 4 a 7 dm; il ciclo biologico è perenne; la forma biologica è emicriptofita scaposa (H scap); il tipo corologico è Endemico - Illirico; l'habitat tipico sono i prati aridi; sul territorio italiano si trova solo all'estremo est fino ad un'altitudine di 600 m s.l.m..
2B: i fusti hanno un ingrossamento di oltre 10 mm sotto il capolino;
Tragopogon dubius Scop. - Barba di becco a tromba: l'altezza delle piante varia da 4 a 6 dm; il ciclo biologico è biannuale; la forma biologica è emicriptofita bienne (H bienn); il tipo corologico è Sud Europeo - Caucasico (Pontico); l'habitat tipico sono i prati aridi e le dune sabbiose; la distribuzione in Italia è completa su tutto il territorio (isole escluse) fino ad un'altitudine di 1000 m s.l.m..
  • 1B: le corolle dei fiori sono violacee, purpuree o rosa;
  • 6A: i fusti non sono ingrossati sotto il capolino; le foglie sono sottili fino alla base;
Tragopogon crocifolius L. - Barba di becco minore: le squame dell'involucro sono 5 - 8 e sono poco più lunghe dei fiori; l'altezza delle piante varia da 2 a 6 dm; il ciclo biologico è annuale/bienne; la forma biologica è terofita scaposa (T scap); il tipo corologico è Steno-Mediterraneo; l'habitat tipico sono gli incolti, i prati aridi e lungo le vie; la distribuzione sul territorio italiano è relativa al sud fino ad una altitudine compresa fra 600 e 1700 m s.l.m..
Tragopogon angustifolius Bell. - Barba di becco a foglie sottili: le squame dell'involucro sono 8 - 12 e sono lunghe il doppio dei fiori; l'altezza delle piante varia da 4 a 8 dm; il ciclo biologico è annuale/bienne; la forma biologica è terofita scaposa (T scap); il tipo corologico è Endemico - Ibero-Provenzale; l'habitat tipico sono i prati aridi; la distribuzione sul territorio italiano è relativa all'estremo occidente fino ad una altitudine compresa fra 600 e 1900 m s.l.m..
  • 6B: i fusti sono ingrossati sotto il capolino; le foglie cauline sono allargate alla base;
Tragopogon porrifolius L. - Barba di becco violetta: l'altezza delle piante varia da 2 a 6 dm; il ciclo biologico è annuale/bienne; la forma biologica è terofita scaposa (T scap); il tipo corologico è Euri-Mediterraneo; l'habitat tipico sono i prati aridi, gli incolti e i bordi dei campi; la distribuzione sul territorio italiano è completa fino ad una altitudine di 1000 m s.l.m..

Specie della zona alpina

Delle 9 specie spontanee della flora italiana 6 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[22].

Nota: la specie Tragopogon tommasinii Sch.Bip. in passato è stata segnalata nelle Alpi Carniche, ma attualmente sembra sia scomparsa.[23]

Specie Euro-Mediterranee

In Europa e nell'areale del Mediterraneo sono presenti le seguenti specie (a parte quelle della flora spontanea italiana):[24]

Sinonimi

L'entità di questa voce ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:

  • Chromopappus Boriss.
  • Chromatopogon F.W.Schmidt

Generi simili

Elenco di alcuni generi simili a Tragopogon con accanto alcuni caratteri distintivi:[25]

  • Geropogon L.: specie annua con le squame dell'involucro disposte su una sola serie; gli acheni hanno l'apice allungato in un becco, quelli dei fiori periferici sono provvisti 3 - 7 reste scabre.
  • Scorzonera L.: tutte foglie hanno una lamina intera; gli acheni sono ristretti all'apice (ma privi di becco allungato).
  • Scorzonera L. - Podospermum clade: le foglie hanno una forma pennata; gli acheni alla base sono cavi e privi di becco allungato.
Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Specie di Tragopogon.

Usi (cucina)

La specie più interessante dal punto di vista alimentare è Tragopogon porrifolius (volgarmente chiamata salsefica o salsifi). È coltivata negli orti da più secoli. Alcuni riferimenti si trovano negli scritti di Olivier de Serres (1539 - 1619), agronomo e botanico francese. Le radici sono ricche di inulina e di un lattice che alcune tribù della Columbia Britannica usano come gomma masticatoria (in America questa pianta è stata importata dagli europei)[4]
Tra gli altri composti, la radice contiene:[4]

  • sostanze azotate = 3,45 %
  • materie grasse = 1%
  • sostanze idrocarbonate = 12/15 %

Alcune specie

Note

  1. ^ a b c (EN) The Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the ordines and families of flowering plants: APG IV, in Botanical Journal of the Linnean Society, vol. 181, n. 1, 2016, pp. 1–20.
  2. ^ World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW, su powo.science.kew.org. URL consultato il 9 dicembre 2021.
  3. ^ Botanical names, su calflora.net. URL consultato il 2 febbraio 2013.
  4. ^ a b c d Motta 1960, Vol. 3 - pag. 854.
  5. ^ The International Plant Names Index, su ipni.org. URL consultato il 5 febbraio 2013.
  6. ^ a b c Pignatti 1982, Vol. 3 - pag. 229-31.
  7. ^ eFloras - Flora of North America, su efloras.org. URL consultato il 4 febbraio 2013.
  8. ^ Pignatti 1982, vol.3 pag.1.
  9. ^ Strasburger 2007, pag. 860.
  10. ^ Judd 2007, pag.517.
  11. ^ a b c Kadereit & Jeffrey 2007, pag. 198.
  12. ^ a b c Funk & Susanna 2009, pag. 347.
  13. ^ a b c d Zaika et al. 2020, pag.60.
  14. ^ Pignatti 1982, Vol. 3 - pag. 12.
  15. ^ Judd-Campbell-Kellogg-Stevens-Donoghue, Botanica Sistematica - Un approccio filogenetico, Padova, Piccin Nuova Libraria, 2007, p. 520, ISBN 978-88-299-1824-9.
  16. ^ Pignatti 1982, Vol. 3 - pag. 1.
  17. ^ Strasburger 2007, Vol. 2 - pag. 760.
  18. ^ Global Compositae Checklist, su compositae.landcareresearch.co.nz. URL consultato il 4 febbraio 2013.
  19. ^ Judd 2007, pag. 520.
  20. ^ Strasburger 2007, pag. 858.
  21. ^ World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW, su powo.science.kew.org. URL consultato il 18 marzo 2021.
  22. ^ Aeschimann et al. 2004, Vol. 2 - pag. 644-6.
  23. ^ Aeschimann et al. 2004, Vol. 2 - pag. 1182.
  24. ^ EURO MED - PlantBase, su ww2.bgbm.org. URL consultato il 4 febbraio 2013.
  25. ^ Pignatti 1982, Vol. 3 - pag. 229-239.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Tragopogon: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Tragopogon L., 1753 è un genere di piante angiosperme dicotiledoni della famiglia delle Asteraceae dall'aspetto di piccole erbacee dalla tipica infiorescenza liguliflora.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Pūtelis ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Pūtelis (lot. Tragopogon, angl. Goatsbeard) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Genties pavadinimas iš graikų k. tragosožys, pogon – barzda; vaisiaus skristukas primena barzdą. Dvimetės ar daugiametės žolės su pieno sultimis. Graižai stambūs, gausiažiedžiai. Vainikėlis geltonas, rečiau rausvas, violetinis ar purpurinis.

Gentyje yra apie 150 rūšių. Lietuvoje auga 6 rūšys:

 src=
Pievinis pūtelis

Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Tragopogon ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Morgenster (Tragopogon) is een plantengeslacht uit de composietenfamilie (Compositae oftewel Asteraceae). Dit plantengeslacht omvat tweejarige en overblijvende kruiden. Deze hebben een stevige penwortel en melksap, de bladeren zijn lang en smal, de bloemen zijn meestal geel. Net als bij de paardenbloem groeien de zaden in een pluizenbol, zodat de wind de zaden kan verspreiden.

Dit geslacht komt van nature voor in Europa en Azië, maar verschillende soorten hebben zich na introductie fel verspreid in Noord-Amerika en Azië.

Soorten

Soortvorming

In dit plantengeslacht werd soortvorming waargenomen zoals beschreven door Charles Darwin in On The Origin of Species.

Externe links


Wikimedia Commons Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Tragopogon op Wikimedia Commons.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Tragopogon: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Morgenster (Tragopogon) is een plantengeslacht uit de composietenfamilie (Compositae oftewel Asteraceae). Dit plantengeslacht omvat tweejarige en overblijvende kruiden. Deze hebben een stevige penwortel en melksap, de bladeren zijn lang en smal, de bloemen zijn meestal geel. Net als bij de paardenbloem groeien de zaden in een pluizenbol, zodat de wind de zaden kan verspreiden.

Dit geslacht komt van nature voor in Europa en Azië, maar verschillende soorten hebben zich na introductie fel verspreid in Noord-Amerika en Azië.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Kozibród ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Ten artykuł dotyczy rodzaja roślin. Zobacz też: rzekę Kozi Bród.

Kozibród (Tragopogon L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Gatunkiem typowym jest Tragopogon pratensis L.[2].

Systematyka

Pozycja systematyczna według APweb (aktualizowany system system APG III z 2009)

Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[3], z późniejszymi uzupełnieniami[4]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Tragopogon należy do plemienia Cichorieae Lam. & DC., podrodziny Cichorioideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].

Pozycja w systemie Reveala (1993-1999)

Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), plemię Tragopogoneae Schultz-Bip., podplemię Tragopogoninae (Schultz-Bip.) Schultz-Bip. in Webb & Be, rodzaj kozibród (Tragopogon L.)[5].

Gatunki flory Polski[6]

Przypisy

  1. a b Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-15].
  2. Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-04-03].
  3. Panero J.L., Funk V.A.. Toward a phylogenetic subfamilial classification for the Compositae (Asteraceae). „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 115 (4), s. 909–922, 2002. Biological Society of Washington.
  4. B. Baldwin, J.M. Bonifacino, T. Eriksson, V. A. Funk, C.A. Mannheimer, B. Nordenstam, N. Roque, I. Ventosa: Compositeae classification (ang.). Smithsonian National Museum of Natural History. [dostęp 2010-05-24].
  5. Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Trgopogon (ang.). The Compleat Botanica. [dostęp 2009-04-03].
  6. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Kozibród: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Kozibród (Tragopogon L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Gatunkiem typowym jest Tragopogon pratensis L..

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Tragopogon ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Tragopogon é um género botânico pertencente à família Asteraceae.

O género foi descrito por Lineu e publicado em Species Plantarum 2: 789. 1753. A espécie-tipo é Tragopogon porrifolius L.[1]

Trata-se de um género reconhecido pelo sistema de classificação filogenética Angiosperm Phylogeny Website.[2]

Espécies

O género tem 283 espécies descritas, das quais 84 são aceites.[3]

Classificação do gênero

Ver também

Referências

  1. Tropicos
  2. Stevens, P. F. (2001 e adiante) Angiosperm Phylogeny Website Versão 8, Junho de 2007 e actualizado desde então. http://www.mobot.org/MOBOT/research/APweb/ Data de acesso: 3 de Novembro de 2013
  3. The Plant List
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Tragopogon: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Tragopogon é um género botânico pertencente à família Asteraceae.

O género foi descrito por Lineu e publicado em Species Plantarum 2: 789. 1753. A espécie-tipo é Tragopogon porrifolius L.

Trata-se de um género reconhecido pelo sistema de classificação filogenética Angiosperm Phylogeny Website.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Tragopogon ( Romanian; Moldavian; Moldovan )

provided by wikipedia RO

Tragopogon este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales, comestibile.

Răspândire

Caractere morfologice

Specii



Imagini

Note


Bibliografie

  • Milea Preda, Dicționar dendrofloricol, Editura Științifică și Enciclopedică , București, 1989

Legături externe

Commons
Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Tragopogon
Wikispecies
Wikispecies conține informații legate de Tragopogon



Floarea soarelui.jpg Acest articol despre asteraceae este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea lui!
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori și editori
original
visit source
partner site
wikipedia RO

Tragopogon: Brief Summary ( Romanian; Moldavian; Moldovan )

provided by wikipedia RO

Tragopogon este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales, comestibile.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori și editori
original
visit source
partner site
wikipedia RO

Haverrotssläktet ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Haverrotssläktet (Tragopogon)[1][2] är ett släkte i familjen korgblommiga växter med 100-150 arter i Eurasien och Nordafrika.

Växtens vetenskapliga släktnamn Tragopogon betyder "bockskägg", och åt samma håll pekar namnet "haverrot", som kommer från det fornnordiska hafr, "bock". Precis som antyds av detta namn har växtens rot en viss betydelse: den är ätlig och sötaktigt saftig.

Dottertaxa till Haverrötter, i alfabetisk ordning[1]

Bildgalleri

Källor

  1. ^ [a b] Roskov Y., Kunze T., Orrell T., Abucay L., Paglinawan L., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., Baillargeon G., Decock W., De Wever A., Didžiulis V. (ed) (9 april 2014). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2014 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2014/browse/tree/id/17148753. Läst 26 maj 2014.
  2. ^ Sveriges lantbruksuniversitet 2012-. Tragopogon L. – haverrotssläktet från Svensk Kulturväxtdatabas (SKUD). Läst: 8 april 2015

Externa länkar


Rödklöver.png Denna växtartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Haverrotssläktet: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Haverrotssläktet (Tragopogon) är ett släkte i familjen korgblommiga växter med 100-150 arter i Eurasien och Nordafrika.

Växtens vetenskapliga släktnamn Tragopogon betyder "bockskägg", och åt samma håll pekar namnet "haverrot", som kommer från det fornnordiska hafr, "bock". Precis som antyds av detta namn har växtens rot en viss betydelse: den är ätlig och sötaktigt saftig.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Козельці ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Назва

Свою українську назву дістали через те, що в нерозкритому зрілому кошику суцвіття волосинки насіння, зібрані в пучок, нагадують цапину борідку.[2] Інші назви: козелець, пабородник[1].

Козельцями у побуті називають також деякі інші рослини з родів: холодок (Asparagus), сокирки (Consolida), салат (Lactuca), жовтець (Ranunculus), зміячка або вужовник (Scorzonera)[3].

Загальна біоморфологічна характеристика

Листки лінійні або ланцетні, тонко-загострені, цілокраї. На зламі листка або стебла виділяється молочний сік.[2] Квітки язичкові жовті або лілові, рідше рожеві або пурпурові, у великих кошиках з однорядною обгорткою. Плідсім'янка з чубчиком.

За зовнішнім виглядом козельці часто плутають зі зміячкою (Scorzonera).[4]

Поширення

Рід Козельці включає в себе близько 150 описаних видів (Див. Список видів роду Козельці), поширених по всій Євразії від Ірландії і Великої Британії до Індії та Китаю з декількома видами в Північній Африці. Велика частина видового різноманіття знаходиться в Східній Європі і Західній Азії.[5]

В Україні — від 11 до 18 видів.[6] Ростуть на луках, узліссях, серед чагарників, на пісках і в степах.

Види

Докладніше див. Види роду Козельці.

Використання

 src=
Козельці в молоці з коричневим маслом і трюфелями. Подається з яловичим желе.

Багато видів козельців — добрі кормові трави й медоноси. Літучки використовують для набиття подушок і матраців.[7]

Козельці лучні використовують як діуретичний, антисептичний, протизапальний і ранозагоювальний засіб.

Козельці сумнівні (Tragopogon dubius) входять до Списку дикорослих корисних рослин України.[7] З молодих листків і стебел готують салати та використовують в народній медицині.

Козельці великі (Tragopogon major, згідно сучасної систематикикозельці звичайні великі (Tragopogon dubius subsp. major)) використовують в народній медицині при шкіряних сверблячках (порушений обмін речовин), при каменях (як жовчних, так і сечотворних). Соком з листя, квіток, цілої надземної частини рослини, в тому числі і «молочним», змащують рани, висипки на тілі, особливо дуже сверблячі.[4]

Козельці східні (Tragopogon orientalis) використовують для згодовування гусені шовковичний шовкопряду.[7]

У харчуванні

В Україні для їжі найчастіше використовують Козельці великі (Tragopogon major) та Козельці українські (Tragopogon ucrainicum). Для їжі придатні молоді листки, стебла, корені. З листків та стебел готують салати. Але перед уживанням стебла вимочують певний час або виварюють у солоній воді, щоб зменшити гіркоту від молочного соку. Корені мають багато крохмалю, інуліну та білків. Їх вважають смачними та легкими для травлення овочами. Заготовлюють восени або напровесні, викопуючи лише однорічні рослини, що мають розетку прикореневих листків без сформованої стебелини. Перед споживанням корені очищають від шкірки і готують як цвітну капусту або спаржу. Варене коріння використовують для вінегретів та як домішку до інших овочів. Особливо смачне та поживне коріння, нарізане невеликими шматками та обсмажене в сухарях на коров'ячому маслі.[2]

Заради коренів розводять середземноморський вид Козельці пореєвидні, або білий вівсяний корінь (Tragopogon porrifolius)[8]. Корінь козельця дуже популярний у Європі та на півдні США під назвою «салсіфі» (англ. Salsify). Він гострий і на смак нагадує устриці. Зазвичай використовується як добавка до різних страв, починаючи з супів і закінчуючи тушкованим м'ясом.[9]

Охорона у природі

Деякі види козельців є раритетними рослинами і входять до червоних книг і списків різних рівнів.

Галерея

Див. також

Література

  • Флора СССР. Т. 29. 1968 / Под ред. Б. К. Шишкина, Е. Г. Боброва. М.; Л.: Изд-во АН СССР.[13]
  • Mavrodiev, E. V. et al. 2005. Phylogeny of Tragopogon L. (Asteraceae) based on internal and external transcribed spacer sequence data. Int. J. Pl. Sci. 166:117-133.
  • Blanca, G. & C. Diaz de la Guardia. 1996. Sinopsis del género Tragopogon L. (Asteraceae) en la Peninsula Iberica. Anales Jard. Bot. Madrid 54:361.
  • Davidse, G., M. Sousa-Peña, S. Knapp & F. Chiang Cabrera. 2014. Asteraceae. 5(2): ined. In G. Davidse, M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera (eds.) Fl. Mesoamer.. Universidad Nacional Autónoma de México, México.
  • Flora of North America Editorial Committee, e. 2006. Magnoliophyta: Asteridae, part 6: Asteraceae, part 1. Fl. N. Amer. 19: i-xxiv.

Примітки

  1. а б Tragopogon // Ю. Кобів. Словник українських наукових і народних назв судинних рослин (Серія «Словники України»). — Київ : Наукова думка, 2004. — 800 с. — ISBN 966-00-0355-2.
  2. а б в М. Л. Рева, Н. Н. Рева Дикі їстівні рослини України / Київ, Наукова думка, 1976—168 с. — С.62
  3. Козельці // Ю. Кобів. Словник українських наукових і народних назв судинних рослин (Серія «Словники України»). — Київ : Наукова думка, 2004. — 800 с. — ISBN 966-00-0355-2.
  4. а б Домоводство. Корисні поради. Козельці великі
  5. Rapid diversification of Tragopogon and ecological associates in Eurasia. (англ.)
  6. Червона книга Донецької області: рослинний світ (рослини, що підлягають охороні в Донецькій області) / Під загальною ред. [[Остапко Володимир Михайлович|В. М. Остапка]] — Донецьк: Вид-во «Новая печать», 2009. — 432 с., стор. 253 Козельці донецькі. Архів оригіналу за 25 вересень 2013. Процитовано 25 серпень 2013.
  7. а б в В. И. Чопик, Л. Г. Дудченко, А. Н. Краснова; «Дикорастущие полезные растения Украины» Справочник; Киев, Наукова думка, 1983. (рос.)
  8. Козельці (рос. Козлобородник) у Великій радянській енциклопедії
  9. 10 найдивніших фруктів та овочів
  10. Козельці донецькі Tragopogon donetzicus Artemcz. в Червоній книзі України
  11. Офіційні переліки регіонально рідкісних рослин адміністративних територій України (довідкове видання) Архівовано 29 October 2013[Дата не збігається] у Wayback Machine. / Укладачі: докт. біол. наук, проф. Т. Л. Андрієнко, канд. біол. наук М. М. Перегрим. — Київ: Альтерпрес, 2012. — 148 с. ISBN 978-966-542-512-0.
  12. Види судинних рослин флори України, які занесені до Європейського червоного списку тварин і рослин, що знаходяться під загрозою зникнення у світовому масштабі (I99I)
  13. FLORA OF THE USSR (англ.)

Джерела

Посилання

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Tragopogon ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Tragopogon là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[4]

Các loài

Các loài được công nhận[5][6][7][8]

T. acanthocarpus Boiss
T. afghanicus Rech.f. & Köie
T. agrostiphyllus Rech.f. & Köie
T. alaicus Nikitin
T. albinerve Freyn & Sint.
T. albomarginatus Kitam.
T. altaicus S.A.Nikitin & Schischk.
T. angustissimus S.A.Nikitin
T. armeniacus Kuth.
T. artemczukii Klokov
T. aureus Boiss.
T. badachschanicus Boriss.
T. bakhtiaricus Rech.f.
T. balcanicus Velen.
T. barbirostris Bisch.
T. bjelorussicus Artemczuk
T. bornmuelleri G.B.Ownbey & Rech.f.
T. capitatus S.A.Nikitin
T. castellanus Levier
T. cazorlanum C.Díaz & Blanca
T. charadzeae Kuth.
T. clavulatus S.A.Nikitin
T. coelesyriacus Boiss.
T. colchicus Albov ex Grossh.
T. collinus DC.
T. coloratus C.A.Mey.
T. conduplicatus S.A.Nikitin
T. cretaceus S.A.Nikitin
T. crocifolius L.
T. cupani Guss. ex DC.
T. dasyrhynchus Artemczuk
T. dolichocarpus Klokov
T. duarius Chenev.
T. dubianskyi Krasch. & S.A.Nikitin
T. dubius Scop.
T. elatior Steven
T. elongatus S.A.Nikitin
T. erostris Boiss. & Hausskn.
T. fibrosum Freyn & Sint. ex Freyn
T. filifolius Rehm. ex Boiss.
T. flexuosus Sosn. ex Grossh.
T. floccosus Waldst. & Kit.
T. gaudanicus Boriss.
T. glabrum G.Nicholson
T. gongylorrhizus Rech.f.
T. gracilis D.Don
T. graminifolius DC.
T. hayekii (Soó) I.Richardson
T. heteropappus C.H.An
T. hortensis Focke
T. humilis Fisch.
T. hybridus L.
T. idae Kuth.
T. iranicus Rech.f.
T. jesdianus Boiss. & Buhse
T. karelinii S.A.Nikitin
T. karjaginii Kuth.
T. kasahstanicus S.A.Nikitin
T. kashmirianus G.Singh
T. kemulariae Kuth.
T. ketzkhovelii Kuth.
T. khorasanicus Rech.f.
T. kindingeri Adamov
T. kopetdaghensis Boriss.
T. krascheninnikovii S.A.Nikitin
T. kultiassovii Popov ex S.A.Nikitin
T. kurdicus Blakelock
T. kurdistanicus Chrtek & Hadač
T. lassithicus Rech.f.
T. latifolius Boiss.
T. leiorhynchus Klokov
T. leonidae Kuth.
T. leucanthus Rech.f.
T. lamottei Rouy
T. makaschwilii Kuth.
T. malikus S.A.Nikitin

T. marginatus Pavlov
T. melanantherus Klokov
T. meskheticus Kuth.
T. minor Mill.
T. mirabilis Rouy
T. mirus Ownbey
T. miscellus Ownbey
T. moldavicus Klokov
T. montanus S.A.Nikitin
T. mutabilis Jacq.
T. nebrodensis Guss.
T. neglectum Hausskn.
T. olympicus Boiss.
T. orientalis L.
T. otschiaurii Kuth.
T. paradoxus S.A.Nikitin
T. parviflorus Trev.
T. perpusillus Arv.-Touv.
T. persicus Boiss.
T. phaeus Focke
T. pichlerii Boiss.
T. porphyrocephalus Rech.f.
T. porrifolius L.
T. praecox Focke
T. pratensis L.
T. pseudocastellanus Blanca & C.Díaz
T. pseudomajus S.A.Nikitin
T. pterodes Pančić
T. pubescens Kit.
T. pusillus M.Bieb.
T. rechingeri G.B.Ownbey
T. reticulatus Boiss. & A.Huet
T. rezaiyensis Rech.f.
T. rhodanthus Sweet
T. ruber S.G.Gmel.
T. rumelicum Velen.
T. ruthenicus Besser ex Claus
T. sabulosus Krasch. & S.A.Nikitin
T. samaritani Heldr. & Sart.
T. savranicus Sobko
T. scopoli Vill.
T. segetus Kuth.
T. serawschanicus S.A.Nikitin
T. sibiricus Ganesch.
T. silesiacus Krock.
T. soltisiorum Mavrodiev
T. songoricus S.A.Nikitin
T. sosnowskyi Kuth.
T. stribrnyi Hayek
T. stroterocarpus Rech.f.
T. subacaulis O.Schwarz
T. subalpinus S.A.Nikitin
T. tanaiticus Artemczuk
T. tasch-kala Kuth.
T. tauricus Klokov
T. tesquicola Klokov
T. tomentosulus Boriss.
T. tommasinii Sch.Bip.
T. trachycarpus S.A.Nikitin
T. transcarpaticus Klokov
T. transsilvanicus Hayek
T. turkestanicus S.A.Nikitin
T. ucrainicus Artemczuk
T. vaginatus G.B.Ownbey & Rech.f.
T. verrucosobracteatus C.H.An
T. villosus L.
T. vulgaris Gueldenst.
T. vvedenskyi Popov
T. xanthantherus Klokov
T. × crantzii Dichlt.
[ dubius × pratensis ]
T. × neohybridus Farw.
[ porrifolius × pratensis ]

trước đây xếp trong chi này[3]

Một loạt loài trước đây xếp trong chi Tragopogon, hiện nay chuyển sang các chi như: Agoseris, Geropogon, Krigia, Lasiospora, Nothocalais, Podospermum, Scorzonera, Taraxacum, Urospermum

Chú thích

  1. ^ lectotype designated by C. Díaz de la Guardia Guerrero et G. Blanca López, Regnum Veg. 127: 95 (1993)
  2. ^ Tropicos, Tragopogon L.
  3. ^ a ă Flann, C (ed) 2009+ Global Compositae Checklist
  4. ^ The Plant List (2010). Tragopogon. Truy cập ngày 25 tháng 9 năm 2013.
  5. ^ “Name - Tragopogon L. subordinate taxa”. Tropicos. Saint Louis, Missouri: Missouri Botanical Garden. Truy cập ngày 10 tháng 2 năm 2010.
  6. ^ GRIN. “Species in GRIN for genus Tragopogon. Taxonomy for Plants. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville: USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Truy cập ngày 10 tháng 2 năm 2010.
  7. ^ National Plant Data Center. “PLANTS Profile for Tragopogon (goatsbeard)”. PLANTS. USDA, NRCS. Truy cập ngày 10 tháng 2 năm 2010.
  8. ^ “Query Results for Genus Tragopogon. IPNI. Truy cập ngày 10 tháng 2 năm 2010.

Liên kết ngoài


Bài viết tông cúc Cichorieae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Tragopogon: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Tragopogon là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Козлобородник ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Основная статья: Виды рода Козлобородник

По информации базы данных The Plant List (на август 2016) род включает 141 вид[8], некоторые из них:

Tragopogon dubius FlowersCloseup 19April2009 DehesaBoyalPuertollano.jpg
Tragopogon coelesyriacus flower RJP 01.JPG
Слева — Tragopogon dubius; справа — Tragopogon coelesyriacus

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. Виды рода Козлобородник (Tragopogon) (англ.). The Plant List. Проверено 23 сентября 2016. Архивировано 12 апреля 2012 года.
  3. 1 2 Животные и растения. Иллюстрированный энциклопедический словарь. — М.: Эксмо, 2007. — С. 591. — 1248 с. — 5 000 (доп, тираж) экз.ISBN 5-699-17445-1.
  4. Чертова борода // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907. (Проверено 3 декабря 2009)
  5. 1 2 3 4 Ботаника. Энциклопедия «Все растения мира»: Пер. с англ. = Botanica / ред. Д. Григорьев и др. — М.: Könemann, 2006 (русское издание). — С. 895. — 1020 с. — ISBN 3-8331-1621-8.
  6. Дикие съедобные растения / Под ред. акад. В. А. Келлера; АН СССР; Моск. ботан. сад и Ин-т истории матер. культуры им. Н. Я. Марра. — М.: б. и., 1941. — С. 27—28. — 40 с.
  7. Корень, название растений // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907. (Проверено 3 декабря 2009)
  8. Tragopogon (англ.). The Plant List. Version 1.1. (2013). Проверено 4 августа 2016.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

婆罗门参属 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

婆罗门参属学名Tragopogon)是菊科下的一个属,为二年生多年生草本植物。该属共有约50种,分布于东半球温带热带地区。[1]

参考文献

  1. ^ 中国种子植物科属词典. 中国数字植物标本馆. (原始内容存档于2012-04-11).

外部链接


小作品圖示这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

婆罗门参属: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

婆罗门参属(学名:Tragopogon)是菊科下的一个属,为二年生多年生草本植物。该属共有约50种,分布于东半球温带热带地区。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

バラモンジン属 ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
バラモンジン属 Tragopogon porrifolius flower.jpg
バラモンジン Tragopogon porrifolius
分類APG III : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 階級なし : キク類 asterids : キク目 Asterales : キク科 Asteraceae : バラモンジン属 Tragopogon 学名 Tragopogon L.[1] 英名 Salsify

バラモンジン属(婆羅門参属、学名Tragopogon)とは、被子植物キク目キク科のひとつ。英語ではサルシファイ(サルシフィー[2])、ゴーツベアードなどと呼ばれる。140以上のがある。

特徴[編集]

多年草または二年草として成長する。バラモンジン属の直根性で、乳液が出る。の色は種によって異なるが、黄色、紫色、青銅色など。ヨーロッパアジア原産だが、北アメリカオーストラリアにも移入されて分布している。

ヨーロッパで一般にサルシファイとして知られる野菜はパープルサルシファイ(Tragopogon porrifolius和名バラモンジン)のことで、根が牡蠣の味に似ていることからオイスタープラントとも呼ばれるが、味は特徴のない甘みである。パープルサルシファイの新芽は若葉と同様に食べることができる[3]

キバナバラモンジンScorzonera hispanica)はブラックサルシファイ、スパニッシュサルシファイとも呼ばれ、バラモンジン同様根菜として利用されるが、バラモンジン属ではなくフタナミソウ属である。

バラモンジン属は交雑種分化英語版の事例としても知られる。1900年代初頭に北アメリカにフトエバラモンギク英語版T. dubius)、キバナムギナデシコ(T. pratensis)、バラモンジン(T. porrifolius)の3種が移入されて帰化した。1950年代にアイダホ州ワシントン州で新種T. miscellusT. mirusが発見されたが、前者はフトエバラモンギクとキバナムギナデシコの交雑による四倍体、後者はフトエバラモンギクとバラモンジンを祖に持つ異質倍数体である。

和名[編集]

バラモンジンの「バラモン」はインドの司祭を意味し、サンスクリット語ブラーフマナ (ब्राह्मण)を音写したもの。「ジン」は漢語の「參」で、根を薬用にするオタネニンジン(朝鮮人蔘)に由来する[4]

脚注[編集]

参考文献[編集]

  • 飯沼慾斎著『新訂草木図説』(1875年)
  • Soltis, D. E., Soltis, P. S., Pires, J. C., Kovarik, A., Tate, J. A., & Mavrodiev, E. (2004). Recent and recurrent polyploidy in Tragopogon (Asteraceae): cytogenetic, genomic and genetic comparisons. Biological Journal of the Linnean Society, 82, 485-501.


外部リンク[編集]


執筆の途中です この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますプロジェクト:植物Portal:植物)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

バラモンジン属: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

バラモンジン属(婆羅門参属、学名Tragopogon)とは、被子植物キク目キク科のひとつ。英語ではサルシファイ(サルシフィー)、ゴーツベアードなどと呼ばれる。140以上のがある。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語