Yava tovuz quşu (lat. Pavo muticus) — qırqovullar fəsiləsinin tovuz quşu cinsinə aid quş növü.
3 yarımnövü var:
Pavo muticus[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Phasianidae.
Bevañ a ra diwar divellkeineged, frouezh, krignerien, raned ha stlejviled.
Ar spesad a gaver an tri isspesad anezhañ[2] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Pavo muticus a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Phasianidae.
El paó comú [1](Pavo muticus), és una au de la família dels fasiànids, ordre dels gal·liformes. És molt menys conegut i una mica més petit que el paó blau.
Aquest ocell és una espècie en perill i es troba en estat salvatge a unes poques zones de Myanmar, la Xina Meridional, Laos, Tailàndia (zones de l'Isaan i Muntanyes de Phi Pan Nam), Vietnam, Cambodja, Malàisia i l'illa de Java.
La seva coloració és d'un verd turquesa metàl·lic i, tot i que posseeix colors molt delicats, la cua del mascle estesa no resulta tan impressionant com la dels paons blaus. El crit del mascle és un fort "kí-uau", que sovint es repeteix, mentre el crit de la femella sona au-aà.
Aquests ocells es troben entre les mates de bambú, a la sabana, matoll i boscos secs d'arbres no massa grans. Els paons verds prefereixen viure el més lluny possible de les zones d'habitació humana, a prop d'estanys o cursos d'aigua.[2][3]
Contràriament al paó blau aquest ocell és una espècie amenaçada. Ha vist la seva distribució molt reduïda durant les darreres dècades a causa de la desforestació massiva de les zones forestals a l'Àsia del sud-est i també a causa de la caça excessiva, ja que en molts llocs es valora com a aliment.[4]
El paó comú (Pavo muticus), és una au de la família dels fasiànids, ordre dels gal·liformes. És molt menys conegut i una mica més petit que el paó blau.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Paun gwyrdd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: peunod gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pavo muticus; yr enw Saesneg arno yw Green peafowl. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. muticus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r paun gwyrdd yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ffrancolin adeingoch Scleroptila levaillantii Ffrancolin cennog Pternistis squamatus.jpg)
.jpg)
_(7083196897).jpg)
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Paun gwyrdd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: peunod gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pavo muticus; yr enw Saesneg arno yw Green peafowl. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. muticus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Den grønne påfugl (Pavo muticus) er en fasanfugl. Den lever i det nordøstlige Indien og i Burma og østover til Java. Arten lever i skove, hvor den bygger reden på jorden, hvor hunnen lægger 4-8 æg. Den lever hovedsageligt af frø, men også insekter og frugt.
StubDer Ährenträgerpfau (Pavo muticus), auch Grüner Pfau genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen und ist ein enger Verwandter des Blauen Pfaus (Pavo cristatus) und mit diesem auch kreuzbar (es entsteht dann ein Spaldingpfau). Der Ährenträgerpfau kommt in der Natur nur in Südostasien vor. Es werden drei Unterarten beschrieben, die sich in der Färbung der Schwingen und dem Grünton des Körpergefieders unterscheiden.[1]
Der Ährenträgerpfau kommt heute nur noch in kleinen Teilen seines Verbreitungsgebietes vor. Der Bestand ist stark rückläufig, die Bestandssituation wird daher mit „en“ (=endangered - stark gefährdet) angegeben.[2] Die Gründe des Bestandsrückgangs sind vielfältig: Der Ährenträgerpfau wird sowohl wegen seines Fleisches als auch seiner Federn gejagt. In Thailand und China wird er als landwirtschaftlicher Schädling eingestuft und teils gezielt vergiftet. Die zunehmende Zersiedlung in seinem Verbreitungsgebiet erhöht den Jagddruck auf ihn, fragmentiert seine Lebensräume und isoliert die einzelnen Populationen voneinander.[2]
Männchen erreichen ein Körpergewicht von 3,8 bis 5 Kilogramm, Weibchen wiegen zwischen 2,7 und 4 Kilogramm, wobei der Burma-Ährenträgerpfau die größte Unterart ist. In der Farbe variiert der Ährenträgerpfau je nach Unterart stark, Brust und Hals sind jedoch immer grün oder grün-grau. Der Ährenträgerpfau ist hochbeiniger als der Blaue Pfau, hat einen längeren und schlankeren Hals und eine aufrechtere Körperhaltung. Deshalb wirkt er trotz seines geringeren Gewichtes größer als dieser.
Bei den Männchen der Nominatform befinden sich an Scheitel, Kehle und einem schmalen Abschnitt am Oberhals kurze, metallisch glänzende blaugrüne Federn. Auf der hinteren Scheitelmitte befindet sich ein fast senkrecht stehender Schopf aus schmalen goldgrünen Federn, die etwa 12 bis 15 Zentimeter lang sind. Die Kopfseiten sind teils unbefiedert, die unbefiederten Teile sind teils hell kobaltblau, teils hell chromgelb. Die unbefiederten Kopfseiten werden durch einen kurzgefiederte blauschwarze Zügelbinde zweigeteilt.
Die Federn am Hals, am Oberrücken und an der Brust bilden durch ihre breit kupfrig goldene und schmal grüne Säumung ein Schuppenmuster. Das Rückengefieder ist metallisch hellgrün, ein Schuppenmuster entsteht durch den schmalen schwarzen Saum. Die 100 bis 150 Oberschwanzdeckfedern bilden eine lange Schleppe, die eine Länge zwischen 140 und 160 Zentimeter erreichen kann.[3] Die langen Oberschwanzdeckfedern werden gestützt von 20 Steuerfedern. Die einzelnen Federn haben eine ockerbraune Schaftregion und sind endgesäumt. Die Deckfedern tragen vor dem Ende einen großen runden bis herzförmigen Augenfleck (sogenanntes „Pfauenauge“). Dieser Augenfleck besteht aus einem dunkelblauen Mittelfleck, der von einem breiten, leuchtend emailblauen und einem bronzebraunen sowie einem schmalen goldgrünen und einem schmalen bronzefarbenem Ring umgeben ist.
Die Flügeldecken sind leuchtend metallisch grün und blaugrün. Die Armdecken sind schwarzbraun mit isabellfarbenen Sprenkeln sowie einer blaugrünen Säumung der Federn. Die verdeckten Innenfahnen der Armschwingen sind schwarzbraun, die Außenfahnen sind dunkelblau und grün. Die Anschwiegen sind dagegen einfarbig dunkelbraun. Flanken und Bauch sind dunkelgrün, die Schenkel sind schwarz mit einer braunen Sprenkeln.
Weibchen ähneln den Männchen sehr weitgehend in der Gesamtfärbung, sind insgesamt aber etwas matter. Der auffälligste Unterschied zu den Männchen ist das Fehlen der langen Schleppe.[3] Im Gesicht ist der Zügelstreif kastanienbraun statt blauschwarz wie bei den Männchen. Das Brustgefieder ist bei den Weibchen isabellfarben gesprenkelt. Der Rücken und die inneren Flügeldecken sind schwarz, ockerfarben gebändert sowie grün gesäumt. Die Oberschwanzdecken haben nicht die Länge der der Männchen, erreichen aber fast das Ende der Schwanzfedern. Sie sind goldgrün und isabellfarben gebändert und weisen eine schwarze Sprenkelung auf. Die Schwanzfedern sind schwarz mit einer ockerfarbenen Bänderung. Die Handschwingen sind ockerfarben und sind auf den Außenfahnen sowie auf Teilen der Federspitzen schwarz gefleckt.
Jungvögel beider Geschlechter ähneln den Weibchen, sind aber deutlich matter und haben insbesondere am Gesicht und im Kehlbereich noch einzelne weiße Federn.
Einjährige Männchen ähneln den Weibchen, unterscheiden sich jedoch von diesen durch die langen Beine, den blauschwarzen Zügelstreif und Handschwingen, die fast rein ockerfarben sind. Zweijährige Männchen ähneln bereits den adulten Männchen, bei ihnen ist die Schleppe jedoch noch deutlich kürzer und ihnen fehlen noch die Augenflecken. Erst bei fünf Jahre alten Männchen hat die Schleppe ihre maximale Länge erreicht.[1]
Der Revierruf der Männchen ist ein weithin vernehmbares kii-ou. Dieser ist vor allem am frühen Morgen und am Spätnachmittag zu vernehmen. Werden sie aufgeschreckt, dann fliehen sie entweder ohne Rufe oder mit leisen tak tak tak-krooo-Rufen. Bei massiver Störung, die sie zum Auffliegen bringt, lassen sie weithin vernehmbare Alarmrufe ertönen. Auf diese Alarmrufe, mit denen die Ährenträgerpfaue unter anderem auch auf Tigergebrüll reagieren, reagiert auch grasendes Schalenwild.[4]
Das historische Verbreitungsgebiet des Ährenträgerpfaus erstreckte sich vom Nordosten Indiens und Bangladeschs über Myanmar und den Süden Chinas bis nach Vietnam und Malaysia bis auf die Insel Java. Er galt einstmals als die Art der Familie der Fasanenartigen, die in Asien am einfachsten zu beobachten war.[1] Heute findet sich der Ährenträgerpfau nur noch in wenigen kleinen und voneinander isolierten Gebieten.[1]
Auf der malaiischen Halbinsel war der Ährenträgerpfau bereits in der Mitte der 1960er Jahre ausgestorben. Zu dem Zeitpunkt war er auch bereits in weiten Teilen seines chinesischen Verbreitungsgebietes verschwunden und ähnliches galt für den Nordosten Indien sowie möglicherweise auch für Bangladesh. In Thailand gibt es eine einzelne große Population im Wildschutzgebiet Huai Kha Khaeng, die in ihrem Bestand möglicherweise sogar zunimmt.[1] In Vietnam sind die Bestandszahlen ebenfalls stark rückläufig, der Ährenträgerpfau kommt aber noch vor im Nationalpark Cát Tiên und im Nationalpark Yok Đôn. In Yunnan, China gibt es mehrere kleine und voneinander isolierte Populationen.[1][5] Auf Java kommt der Ährenträgerpfau an mehreren Stellen vor, die meisten liegen im Nationalpark Ujung Kulon und im Naturpark Baluran. Einzelne Vorkommen gibt es auch noch in Myanmar sowie Kambodscha.[1]
Es gibt drei Unterarten des Ährenträgerpfaus, die nach den Gebieten ihres Vorkommens benannt sind.
Der Lebensraum des Ährenträgerpfaus sind lichte Wälder, Waldränder und Waldwiesen. Auf Java kommen sie auch auf Teak-Plantagen vor. In Laos sind ihr typischer Lebensraum lichte Mischwälder und steinige Grassteppen in der Nähe immergrüner Waldflecken.[1]
Ährenträgerpfauen sind polygam, ein einzelnes Männchen hat einen Harem bestehend aus bis zu fünf Weibchen.[1]
Das Nest ist eine flache Bodenmulde und wird in freier Wildbahn an Stellen errichtet, die geschützt liegen, aber gleichzeitig dem brütenden Weibchen die Möglichkeit bieten, die Umgebung zu beobachten. Es brütet allein das Weibchen. Die Brutzeit dauert 26 bis 28 Tage. Die Küken werden über drei Monate lang von der Mutter geführt.[6]
In China und Japan wurde der Ährenträgerpfau als Ziervogel gehalten. Nach Raethel ist er der Pfau, der in der traditionellen Kunst beider Länder dargestellt wird, und die Beschreibungen der Art durch Buffon, Brisson sowie Linné im 18. Jahrhundert beruhen auf einem Bild, das ein japanischer Kaiser dem Papst geschenkt habe.[7]
Nach jetzigem Erkenntnisstand wurde der Ährenträgerpfau vor dem 19. Jahrhundert nicht in Europa gehalten; eine erste Haltung im Zoologischen Garten von London ist für 1831 belegt. Edward Smith-Stanley, 13. Earl of Derby hielt ab 1851 in seiner Menagerie auf Knowsley Hall ebenfalls diese Pfauenart. Die europäische Erstzucht gelang vermutlich 1867 ebenfalls dem Londoner Zoo.[8]
Der Ährenträgerpfau ist, anders als der Blaue Pfau, kälteempfindlich, nicht standorttreu und aggressiver als dieser. Deshalb ist er für die Freilandhaltung nur sehr eingeschränkt geeignet. Die Pfauenmännchen rufen dafür aber nur zur Balzzeit im Frühjahr und wesentlich seltener, und ihre Stimme ist tiefer und leiser als die ihres Verwandten.
Der Ährenträgerpfau (Pavo muticus), auch Grüner Pfau genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen und ist ein enger Verwandter des Blauen Pfaus (Pavo cristatus) und mit diesem auch kreuzbar (es entsteht dann ein Spaldingpfau). Der Ährenträgerpfau kommt in der Natur nur in Südostasien vor. Es werden drei Unterarten beschrieben, die sich in der Färbung der Schwingen und dem Grünton des Körpergefieders unterscheiden.
Der Ährenträgerpfau kommt heute nur noch in kleinen Teilen seines Verbreitungsgebietes vor. Der Bestand ist stark rückläufig, die Bestandssituation wird daher mit „en“ (=endangered - stark gefährdet) angegeben. Die Gründe des Bestandsrückgangs sind vielfältig: Der Ährenträgerpfau wird sowohl wegen seines Fleisches als auch seiner Federn gejagt. In Thailand und China wird er als landwirtschaftlicher Schädling eingestuft und teils gezielt vergiftet. Die zunehmende Zersiedlung in seinem Verbreitungsgebiet erhöht den Jagddruck auf ihn, fragmentiert seine Lebensräume und isoliert die einzelnen Populationen voneinander.
The green peafoul (Pavo muticus) is a bird o the Phasianidae faimily, that lives in sooth-east Asia[1].
The green peafoul (Pavo muticus) is a bird o the Phasianidae faimily, that lives in sooth-east Asia.
Le̍k-khóng-chhiok (ha̍k-miâ: Pavo muticus) sī khóng-chhiok ê 1 chéng.
Merak Héjo (Green Peafowl) anu dina basa ilmiah disebut Pavo muticus nyaéta salah sahiji ti tilu spésiés merak anu aya di dunya. Satwa anu aya di Cina, Vietnam sarta Indonésia ieu miboga bulu-bulu anu éndah. Sumawona Merak Héjo jalu anu mibanda buntut panjang anu sanggup ngabébérkeun jangjangna kawas kipas. Tapi malahan alatan kaéndahan éta anu mawa petaka pikeun kahirupan satwa langka sarta ditangtayungan ieu.[1]
Dina usum anakan, manuk jalu mamérkeun bulu buntutna di hareup manuk awéwé. Bulu-bulu panutup buntut dibuka nyieun kipas kalayan bintik ngawangun panon. Manuk awéwé netaskeun tilu nepi ka genep endog sanggeus nyileungleum dina tumpukan daun sarta régang di luhur taneuh lilana sabulan. Anakna baris terus padeukeut kalayan indukna nepi ka usum kimpoi saterusna, sanajan geus bisa hiber dina umur anu masih pohara ngora.[1]
Dina urusan dahar, manuk Merak Héjo doyan rupa-rupa siki-sikian, pucuk jukut sarta dangdaunnan, rupa-rupa sarangga, sarta sagala rupa jenis sato leutik kawas lancah, cacing sarta kadal leutik.[1] Salian éta resepeun ogé bijiran, kacang, buah-buahan.[2]
Populasi Merak Héjo sumebar di leuweung kabuka kalayan padang jukut di Republik Rahayat Cina, Viétnam, Myanmar sarta Jawa, Indonésia. Saméméhna Merak Héjo kapanggih ogé di India, Bangladésh sarta Malaysia, tapi ayeuna geus punah di daérah éta mah. Sanajan ukuranana badag, manuk éndah, langka, sarta ditangtayungan ieu bisa hiber.[1]
Di Indonésia, Merak Héjo ngan aya di Pulo Jawa. Habitatna mimitian ti dataran pendék nepi ka tempat-tempat anu luhur. salah sahijina anu masih bisa kapanggih aya di Taman Nasional Alas Purwo, Jawa Wétan. Sajaba ti éta kira-kira masih aya di Taman Nasional Tungtung Kulon, sarta Taman Nasional Meru Betiri.[1]
Populasi Merak Héjo terus ngurangan. Ieu dibalukarkeun ku garahna habitat sarta perburuan liar. Manuk langka anu éndah ieu diburu pikeun dicokot buluna atawa diperdagangkeunn minangka béntang peliharaan. Pikeun nyingkahan kepunahan manuk langka ieu ditangtayungan undang-undang. Di Pulo Jawa kiwari jumlah Merak Héjo kira-kira henteu leuwih ti 800 buntut.[1]
International Council for Bird Preservation geus netepkeun manuk merak ieu minangka spésiés anu ampir punah. CITES, ngasupkeun Merak Héjo dina kategori Appendix II. Sedengkeun Red List Authority-iucn, dina data anu dirilis dina bulan Oktober 2009 geus naékkeun status Merak Héjo (Pavo muticus) ti vulnerable (VU atawa ”rentan”) jadi endangered (EN atawa “genting”).[1]
Merak héjo pembiakanna nyaéta manéhna mengeram 4-6 siki endog sarta jangka mangsa penetasan 26-28 poé.[2]
Merak Héjo (Green Peafowl) anu dina basa ilmiah disebut Pavo muticus nyaéta salah sahiji ti tilu spésiés merak anu aya di dunya. Satwa anu aya di Cina, Vietnam sarta Indonésia ieu miboga bulu-bulu anu éndah. Sumawona Merak Héjo jalu anu mibanda buntut panjang anu sanggup ngabébérkeun jangjangna kawas kipas. Tapi malahan alatan kaéndahan éta anu mawa petaka pikeun kahirupan satwa langka sarta ditangtayungan ieu.
Dina usum anakan, manuk jalu mamérkeun bulu buntutna di hareup manuk awéwé. Bulu-bulu panutup buntut dibuka nyieun kipas kalayan bintik ngawangun panon. Manuk awéwé netaskeun tilu nepi ka genep endog sanggeus nyileungleum dina tumpukan daun sarta régang di luhur taneuh lilana sabulan. Anakna baris terus padeukeut kalayan indukna nepi ka usum kimpoi saterusna, sanajan geus bisa hiber dina umur anu masih pohara ngora.
Dina urusan dahar, manuk Merak Héjo doyan rupa-rupa siki-sikian, pucuk jukut sarta dangdaunnan, rupa-rupa sarangga, sarta sagala rupa jenis sato leutik kawas lancah, cacing sarta kadal leutik. Salian éta resepeun ogé bijiran, kacang, buah-buahan.
Populasi Merak Héjo sumebar di leuweung kabuka kalayan padang jukut di Republik Rahayat Cina, Viétnam, Myanmar sarta Jawa, Indonésia. Saméméhna Merak Héjo kapanggih ogé di India, Bangladésh sarta Malaysia, tapi ayeuna geus punah di daérah éta mah. Sanajan ukuranana badag, manuk éndah, langka, sarta ditangtayungan ieu bisa hiber.
Di Indonésia, Merak Héjo ngan aya di Pulo Jawa. Habitatna mimitian ti dataran pendék nepi ka tempat-tempat anu luhur. salah sahijina anu masih bisa kapanggih aya di Taman Nasional Alas Purwo, Jawa Wétan. Sajaba ti éta kira-kira masih aya di Taman Nasional Tungtung Kulon, sarta Taman Nasional Meru Betiri.
Populasi Merak Héjo terus ngurangan. Ieu dibalukarkeun ku garahna habitat sarta perburuan liar. Manuk langka anu éndah ieu diburu pikeun dicokot buluna atawa diperdagangkeunn minangka béntang peliharaan. Pikeun nyingkahan kepunahan manuk langka ieu ditangtayungan undang-undang. Di Pulo Jawa kiwari jumlah Merak Héjo kira-kira henteu leuwih ti 800 buntut.
International Council for Bird Preservation geus netepkeun manuk merak ieu minangka spésiés anu ampir punah. CITES, ngasupkeun Merak Héjo dina kategori Appendix II. Sedengkeun Red List Authority-iucn, dina data anu dirilis dina bulan Oktober 2009 geus naékkeun status Merak Héjo (Pavo muticus) ti vulnerable (VU atawa ”rentan”) jadi endangered (EN atawa “genting”).
Merak héjo pembiakanna nyaéta manéhna mengeram 4-6 siki endog sarta jangka mangsa penetasan 26-28 poé.
Pavo muticus es una espècia d'aucèl gallifòrme de la familha dels fasianids. Es originari d'Asia del Sud-Èst. Aquel pavon verd divergiguèt del pavon blau i a 70 000 ans. Son nom scientific significa " pavon mut ". Es tanben sonat Pavon verd.
ဒေါင်း(Green Peafowl) ဒေါင်းကို မြန်မာမှ ဥဒေါင်းဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ ဒေါင်းသည် ဥမှပေါက်စတွင် သာမန်ငှက်ကဲ့သို့ ရုပ်ဆင်း သဏ္ဌာန်ရှိသော်လည်း နှစ်နှစ်ခန့်ကြာသောအခါ အမြီးအတောင် များ စုံလင်လာကာ ကြည့်၍ တစ်မျိုးကျက်သရေ ရှိလာသည်။ ထိုအခါမှစ၍ ဒေါင်းဖိုများကလည်း ဒေါင်းမထက် ပို၍ လှလာကြသည်။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ ကြွားကြွားဝါဝါ ခန့်ခန့်ညားညားရှိလှသည်။ ထိုကြောင့်ပင် အနောက်နိုင်ငံ အသုံးအနှုန်းများ၌ လှပစွာဝတ်ဆင်၍ ကြွားကြွား ဝါဝါ ရှိသူတို့ကို ဒေါင်းနှင့်နှိုင်း၍ ပြောလေ့ရှိကြသည်။
ဒေါင်းသည် ရစ်မျိုးရင်းတွင် အပါအဝင် ဖြစ်၍ အာရှ တိုက် အပူပိုင်းတွင် အထူးပေါများသည်။ ဤသို့ လှပ၍ ကျက်သရေရှိမှုကြောင့် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်တွင် အလှမွေးမြူကြ သည်။ ခန့်ညားခြင်းနှင့်ကျက်သရေရှိခြင်းအတွက် အထိမ်း အမှတ်အဖြစ် ဒေါင်းရုပ်ကို အသုံးပြုကြသည်။ ရှေးမြန်မာမင်း အဆက်ဆက်ကလည်း နိုင်ငံတော်အလံအဖြစ် ဥဒေါင်းတံဆိပ် ခတ်နှိပ်သောအလံကို အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ မြန်မာမင်းများသည် မိမိတို့ကိုယ်မိမိ နေမျိုးနွယ်များဟုယူဆပြီး နေကိုကိုယ်စားပြုသည့် ဥဒေါင်းပုံကို သုံးစွဲခဲ့ကြသည်။ မြန်မာမင်းများ လက်ထက် အလံကိုသာ မဟုတ်၊ သုံးစွဲရန်ထုတ်သော ငွေဒင်္ဂါး များ၌ပင် မြန်မာမင်း၏အမှတ်အသားအဖြစ် ဒေါင်းရုပ်ကို ခတ်နှိပ်ကြလေသည်။
မြန်မာမင်းများသာ မဟုတ်၊ ရှေးက အာရှတိုက်တွင် တန်ခိုး ကြီးထွားခဲ့သော မွန်ဂိုဘုရင်များပင် ပလ္လင်၏ အမှီတွင် ရွှေငွေ အဖိုးတန် ကျောက်သံပတ္တမြားတို့ဖြင့် ပြုလုပ်စီခြယ်ထားသော ကဒေါင်းပုံသဏ္ဌာန် ပြုလုပ် ထားလေသည်။ တရုတ်ဘုရင်များ လက်ထက်ကမူ တိုင်းကျိုးပြည်ကျိုး ဆောင်သော မှူးမတ်သေနာ ပတိများကို ဂုဏ်ထူးဆောင်အဖြစ် ဒေါင်းတပ်ခွင့် ပြုခဲ့၏။
ပွဲကြီးလမ်းကြီးများ၌ ဥဒေါင်းသားကိုပင် ဂုဏ်ထူးတစ်ခု အနေ ဖြင့် စားကြလေသည်။ ဥဒေါင်း၏အလှဆုံးအပိုင်းသည် မြီးတံ ဖြစ်သည်။ ထိုမြီးတံသည် ယပ်တောင်သဖွယ် ဖြန့်လိုက်သော အခါ ဝိုင်းသွား၍ အလွန်လှပလေသည်။ မြီးတံတိုင်း၏ အဖျား တွင် ခရမ်းရောင်၊ အဝါရောင်၊ အပြာရင့် စသည့် ရောင်စုံ တို့ဖြင့် ရောပြွန်းခြယ်လှယ်ထားသကဲ့သို့ အလွန်လှပသော စ စာလုံးပုံသဏ္ဌာန် အကွက်တစ်ခုစီ ပါလေသည်။
မြီးတံ၏အမွေးများမှာ အစိမ်းပုတ်ရောင်ဖြစ်၏။ ထိုသို့ အစိမ်းပုတ်ခံတွင် အရောင်မျိုးစုံပြွန်းသော မြီးတံသည် သူတို့ နေထိုင်ရာ အပူပိုင်းသစ်တောများနှင့် ယိုးမှားဖွယ် ဖြစ်သဖြင့် ရန်သူတို့ ဘေးမှလည်း ကင်းဝေးအောင် သဘာဝက ဖန်တီးပေး သကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။ ယင်းသည် ဒေါင်းမြီးအစစ်မဟုတ်၊ ဤမြီး တံရှည်များ ၏အောက်တွင် မြီးတံ၏အောက်ခံသဖွယ် ဖြစ်နေ သော ကြက်မအမြီးကဲ့သို့ အမွေးများရှိ၏။ ဥဒေါင်းမြီးတံမှာ နေရောင်ကိုလိုက်၍ အရောင်အမျိုးမျိုး ပြောင်းတတ်သဖြင့် အံ့ဘွယ်ပင် ဖြစ်သည်။ ခေါင်းပေါ်တွင် အမွေးတို ကလေးများ ဖြင့် လှပသော အမောက်ကလေး ဖြစ်နေလေသည်။ ရက်ပိုင်းနှင့် ရင်အထက်ပိုင်း အမွေးရောင် သည် စိမ်းပြာပြာဖြစ်ပြီးလျှင် ရင်အောက်ပိုင်းမှာ စိမ်းပြာတွင် ခရမ်းရောင် နှောနေသော ကြောင့် တစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှလေသည်။
ဂျပန်ဒေါင်း ခေါ် ဒေါင်းပြာမျိုး၏ မြီးတံအရောင်ကား အစိမ်းမဟုတ်ပဲ အပြာရောင် ခပ်တောက်တောက် ဖြစ်၏။ ထိုဒေါင်းပြာမျိုးတွင် ဒေါင်းမ၏ အရောင်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဆွတ်ဆွတ်ဖြူဖြစ်လေသည်။ အရွယ် ရောက်ပြီး ဥဒေါင်းသည် နှစ်ပေခန့် မြင့်သည်။ ငှက်များအနက် ဥဒေါင်းသည် မျက်စိ အရှင်ဆုံး ဖြစ်သည်။ လွန်စွာလည်း ကြောက်တတ်သည်။ အနီးသို့ ချဉ်းကပ်သွားလျှင် လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားလေ့ရှိသည်။ ပျံရာတွင် လျင်မြန်သော်လည်း တောင်ပံများကို ရိုက်ခတ်ရာ တွင် နှေးနှေးနှင့်မှန်မှန်သာ ရိုက်ခတ်သည်။
ဒေါင်းများသည် တောတွင်းနေ ငှက်အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး မြေပေါ်တွင် အသိုက်ဆောက်လေ့ရှိကား အပင်ပေါ်တွင် နားလေ့ရှိသည်။ ဥဒေါင်းတို့သည် အစုလိုက် အပြုံလိုက် မနေကြချေ။ အများဆုံး ဥဒေါင်းဖိုတစ်ကောင်နှင့် ဥဒေါင်းမ သုံးလေး ကောင်လောက်သာ စု၍ နေတတ်သည်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ မြန်မာနိုင်ငံ၊ မလ္လာယုကျွန်းဆွယ်စသော အရှေ့ပိုင်းရှိ အပူပိုင်းဒေသများတွင် အများအပြား နေထိုင်ကြ၏။ ဒေါင်း ငယ်ကလေးများသည် သမပိုင်းဒေသ ရာသီဥတုတွင် မနေနိုင် ကြချေ။ ဒေါင်း၏ကိုယ်ဟန်ပုံသဏ္ဌာန်သည် ခန့်ညားဝင့်ဝါ သလောက် အသံကား ခန့်ညားခြင်း မရှိချေ။ သာမန်ငှက်များ အော်သံနှင့်သာ တူလေသည်။
ဥဒေါင်း၏ထူးခြားချက်မှာ ညနေဘက်စောစောတွင် အရွက် အနည်းငယ်သာ ရှိသော သစ်ပင်မြင့်ကြီးများ ပေါ်သို့ အိပ်တန်း တက်၍ နံနက်တွင် အိပ်ရာမှ ဆင်းလေ့ရှိကြသည်။ ထိုသို့ အိပ် တန်းတက်ရာနှင့် အိပ်တန်းမှ ဆင်းရာတို့တွင် ဆူညံစွာ အော် လေ့ရှိခြင်းဖြစ်သည်။
ဒေါင်းများသည် အစုံစားသတ္တဝါများဖြစ်ပြီး အပင်အစိတ်အပိုင်းများ၊ အခွံမာသီးများ၊ ပိုးမွှားများနှင့် ကျောရိုးရှိ၊ ကျောရိုးမဲ့ အသေးစား တွားသွား သတ္တဝါများကို စားသုံးလေ့ရှိသည်။ ဥဒေါင်းသည် စပါးကောက်နှံ၊ ပက်ကျိနှင့် အရည်ရွမ်းသော အပင်မျိုးကို စားသောက်တတ်ကြသည်။ ဥဒေါင်းသည် သစ်ပင်ပေါ်၌ဖြစ်စေ၊ မြေပြင်ချုံကွယ်ပေါ်၌ ဖြစ်စေ နေတတ်ကြ၏။ အသိုက်ကို မြေကြီး ပေါ်၌ လည်းကောင်း၊ နိမ့်နိမ့်တွင် ရှိသော သစ်ကိုင်းများပေါ်၌ လည်းကောင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြုလုပ်လေ့ ရှိလေသည်။
ဥဒေါင်းမသည် တစ်ကြိမ်လျှင် အညိုရောင်အဆင်းရှိသော ဥပေါင်း သုးဥမှ ငါးဥအထိ အုလေ့ရှိပြီးလျှင် တစ်ခါတစ်ရံတွင် ရှစ်ဥအထိ အုတတ်သည်။ ဥဒေါင်းသည် ဂယ်လီဖော်မီးမျိုးစဉ်တွင် ဖာဆီယန်နိဒီး မျိုးရင်း၌ ပါဝင်လေသည်။ ယင်း၏အမည်မှာ ပါဏဗေဒ အလိုအားဖြင့် ပေဗို မူတီကပ် မူတီကပ် ဟုခေါ်သည်။ [၁]
ရှေးဂရိလူမျိုးများ၏ ယုံကြည်မှုအရ ဒေါင်း၏အသားသည် သေဆုံးပြီးနောက် မပုပ်သိုးဟု သတ်မှတ်သောကြောင့် ဒေါင်းသည် ထာ၀ရရှင်သန်မှု၏ သင်္ကေတဖြစ်လာသည်။
ဟိန္ဒူယဉ်ကျေးမှုအရမှု Kartikeya ခေါ် စစ်နတ်ဘုရား၏ အကာအကွယ် စစ်လက်နက် ဖြစ်နေရပြန်သည်။
ဒေါင်း(Green Peafowl) ဒေါင်းကို မြန်မာမှ ဥဒေါင်းဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ ဒေါင်းသည် ဥမှပေါက်စတွင် သာမန်ငှက်ကဲ့သို့ ရုပ်ဆင်း သဏ္ဌာန်ရှိသော်လည်း နှစ်နှစ်ခန့်ကြာသောအခါ အမြီးအတောင် များ စုံလင်လာကာ ကြည့်၍ တစ်မျိုးကျက်သရေ ရှိလာသည်။ ထိုအခါမှစ၍ ဒေါင်းဖိုများကလည်း ဒေါင်းမထက် ပို၍ လှလာကြသည်။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ ကြွားကြွားဝါဝါ ခန့်ခန့်ညားညားရှိလှသည်။ ထိုကြောင့်ပင် အနောက်နိုင်ငံ အသုံးအနှုန်းများ၌ လှပစွာဝတ်ဆင်၍ ကြွားကြွား ဝါဝါ ရှိသူတို့ကို ဒေါင်းနှင့်နှိုင်း၍ ပြောလေ့ရှိကြသည်။
ဒေါင်းသည် ရစ်မျိုးရင်းတွင် အပါအဝင် ဖြစ်၍ အာရှ တိုက် အပူပိုင်းတွင် အထူးပေါများသည်။ ဤသို့ လှပ၍ ကျက်သရေရှိမှုကြောင့် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်တွင် အလှမွေးမြူကြ သည်။ ခန့်ညားခြင်းနှင့်ကျက်သရေရှိခြင်းအတွက် အထိမ်း အမှတ်အဖြစ် ဒေါင်းရုပ်ကို အသုံးပြုကြသည်။ ရှေးမြန်မာမင်း အဆက်ဆက်ကလည်း နိုင်ငံတော်အလံအဖြစ် ဥဒေါင်းတံဆိပ် ခတ်နှိပ်သောအလံကို အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ မြန်မာမင်းများသည် မိမိတို့ကိုယ်မိမိ နေမျိုးနွယ်များဟုယူဆပြီး နေကိုကိုယ်စားပြုသည့် ဥဒေါင်းပုံကို သုံးစွဲခဲ့ကြသည်။ မြန်မာမင်းများ လက်ထက် အလံကိုသာ မဟုတ်၊ သုံးစွဲရန်ထုတ်သော ငွေဒင်္ဂါး များ၌ပင် မြန်မာမင်း၏အမှတ်အသားအဖြစ် ဒေါင်းရုပ်ကို ခတ်နှိပ်ကြလေသည်။
မြန်မာမင်းများသာ မဟုတ်၊ ရှေးက အာရှတိုက်တွင် တန်ခိုး ကြီးထွားခဲ့သော မွန်ဂိုဘုရင်များပင် ပလ္လင်၏ အမှီတွင် ရွှေငွေ အဖိုးတန် ကျောက်သံပတ္တမြားတို့ဖြင့် ပြုလုပ်စီခြယ်ထားသော ကဒေါင်းပုံသဏ္ဌာန် ပြုလုပ် ထားလေသည်။ တရုတ်ဘုရင်များ လက်ထက်ကမူ တိုင်းကျိုးပြည်ကျိုး ဆောင်သော မှူးမတ်သေနာ ပတိများကို ဂုဏ်ထူးဆောင်အဖြစ် ဒေါင်းတပ်ခွင့် ပြုခဲ့၏။
ပွဲကြီးလမ်းကြီးများ၌ ဥဒေါင်းသားကိုပင် ဂုဏ်ထူးတစ်ခု အနေ ဖြင့် စားကြလေသည်။ ဥဒေါင်း၏အလှဆုံးအပိုင်းသည် မြီးတံ ဖြစ်သည်။ ထိုမြီးတံသည် ယပ်တောင်သဖွယ် ဖြန့်လိုက်သော အခါ ဝိုင်းသွား၍ အလွန်လှပလေသည်။ မြီးတံတိုင်း၏ အဖျား တွင် ခရမ်းရောင်၊ အဝါရောင်၊ အပြာရင့် စသည့် ရောင်စုံ တို့ဖြင့် ရောပြွန်းခြယ်လှယ်ထားသကဲ့သို့ အလွန်လှပသော စ စာလုံးပုံသဏ္ဌာန် အကွက်တစ်ခုစီ ပါလေသည်။
မြီးတံ၏အမွေးများမှာ အစိမ်းပုတ်ရောင်ဖြစ်၏။ ထိုသို့ အစိမ်းပုတ်ခံတွင် အရောင်မျိုးစုံပြွန်းသော မြီးတံသည် သူတို့ နေထိုင်ရာ အပူပိုင်းသစ်တောများနှင့် ယိုးမှားဖွယ် ဖြစ်သဖြင့် ရန်သူတို့ ဘေးမှလည်း ကင်းဝေးအောင် သဘာဝက ဖန်တီးပေး သကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။ ယင်းသည် ဒေါင်းမြီးအစစ်မဟုတ်၊ ဤမြီး တံရှည်များ ၏အောက်တွင် မြီးတံ၏အောက်ခံသဖွယ် ဖြစ်နေ သော ကြက်မအမြီးကဲ့သို့ အမွေးများရှိ၏။ ဥဒေါင်းမြီးတံမှာ နေရောင်ကိုလိုက်၍ အရောင်အမျိုးမျိုး ပြောင်းတတ်သဖြင့် အံ့ဘွယ်ပင် ဖြစ်သည်။ ခေါင်းပေါ်တွင် အမွေးတို ကလေးများ ဖြင့် လှပသော အမောက်ကလေး ဖြစ်နေလေသည်။ ရက်ပိုင်းနှင့် ရင်အထက်ပိုင်း အမွေးရောင် သည် စိမ်းပြာပြာဖြစ်ပြီးလျှင် ရင်အောက်ပိုင်းမှာ စိမ်းပြာတွင် ခရမ်းရောင် နှောနေသော ကြောင့် တစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှလေသည်။
ဂျပန်ဒေါင်း ခေါ် ဒေါင်းပြာမျိုး၏ မြီးတံအရောင်ကား အစိမ်းမဟုတ်ပဲ အပြာရောင် ခပ်တောက်တောက် ဖြစ်၏။ ထိုဒေါင်းပြာမျိုးတွင် ဒေါင်းမ၏ အရောင်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဆွတ်ဆွတ်ဖြူဖြစ်လေသည်။ အရွယ် ရောက်ပြီး ဥဒေါင်းသည် နှစ်ပေခန့် မြင့်သည်။ ငှက်များအနက် ဥဒေါင်းသည် မျက်စိ အရှင်ဆုံး ဖြစ်သည်။ လွန်စွာလည်း ကြောက်တတ်သည်။ အနီးသို့ ချဉ်းကပ်သွားလျှင် လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားလေ့ရှိသည်။ ပျံရာတွင် လျင်မြန်သော်လည်း တောင်ပံများကို ရိုက်ခတ်ရာ တွင် နှေးနှေးနှင့်မှန်မှန်သာ ရိုက်ခတ်သည်။
The green peafowl or Indonesian peafowl (Pavo muticus) is a peafowl species native to the tropical forests of Southeast Asia and Indochina. It is the national bird of Myanmar. Formerly common throughout Southeast Asia, only a few isolated populations survive within Cambodia (mainly in the northern and eastern provinces) and adjacent areas of Vietnam. It has been listed as endangered on the IUCN Red List since 2009, primarily due to widespread deforestation, agriculture and loss of suitable habitat, severely fragmenting the species' populations and contributing to an overall decline in numbers. Due to their natural beauty, they are still sometimes targeted by the pet trade, feather collectors, and even by hunters for meat. They are a much-desired bird for private and home aviculturists, despite their rather high-maintenance care requirements (when compared to the more common and hardy Indian blue peafowl).[1][2]
Unlike the related Indian peafowl, the sexes of green peafowl are quite similar in appearance, especially in the wild. Both males and females have long upper-tail coverts (which cover the tail itself, underneath). In the male, this extends up to 2 m (6.6 ft) and is decorated with eyespots; in the female, the coverts are green and much shorter, just covering the tail. Outside of the breeding season, however, the male's train is moulted; distinguishing the sexes during this period can be difficult unless they are observed quite up close. The neck and breast feathers (of both sexes) are highly iridescent green and resemble dragon scales. In the male, the scapular, median, and greater wing coverts are blue; the lesser coverts are green and form a triangle of scaly shoulder feathers (when the wing is closed). The secondaries are black and, in some subspecies, the tertials are brown and/or barred with a faint pattern. The female has blue lesser coverts, and lacks the triangle at the wing-shoulder. Females also have neck scales fringed with copper, as well as more barring on the back, the primaries and alula. Both sexes have shafted crests, are long-legged, heavy-winged, and long-tailed in silhouette. The crest of the female has slightly wider plumes, while those of the male are thinner but taller. The facial skin is double-striped with a whiteish-blue; beside the ear is a yellow-orange crescent. The dark triangle below the eye (towards the eyebrow) is bluish-green in the male, and brown in the female. Seen from a distance, they are generally dark-coloured birds with pale vermillion- or buff-coloured primaries, which are quite visible in their peculiar flight; this action has been described as a true "flapping" flight, lacking the gliding that one associates with many birds.
Green peafowl are generally more silent than Indian peafowl; the males will announce their presence, from their roost sites, at dawn and dusk. The males of some subspecies (especially P. m. imperator) will call with a loud "ki-wao", which is often repeated. The female has an equally loud "aow-aa" call, with an emphasis on the first syllable. The males may also make a similar sound to the females.[3]
Green peafowl are large birds (amongst the largest living galliformes) in terms of overall size, though rather lighter-bodied than a wild turkey. Green peafowl are, perhaps, the longest extant wild bird in total beak-to-tail length. The male is 1.8–3 m (5 ft 11 in – 9 ft 10 in) in total length, including its tail covert (or "train"), which itself measures 1.4–1.6 m (4 ft 7 in – 5 ft 3 in). The tail coverts are even longer than those of the male Indian peafowl, but are shorter than those of the argus pheasant. The adult female is around half the total length of the breeding male at 1–1.1 m (3 ft 3 in – 3 ft 7 in) in length. It has a relatively large wingspan that averages around 1.2 m (3 ft 11 in) and can reach 1.6 m (5 ft 3 in) in big males. The green peafowl is capable of sustained (albeit energy-intensive) flight and is often observed on wing.[4]
The green peafowl was widely distributed in Southeast Asia in the past from southern China especially Yunnan, eastern and north-eastern India, southeastern Bangladesh, northern Myanmar, extending through Laos, and Thailand into Vietnam, Cambodia, Peninsular Malaysia, and the island of Java in Indonesia. Records from northeastern India have been questioned and old records are possibly of feral birds.[5] The ranges have reduced with habitat destruction and hunting.[3]
Green peafowl are found in a wide range of habitats, including primary and secondary forest, both tropical and subtropical, as well as evergreen and deciduous. They may also be found amongst bamboo, on grasslands, savannas, scrub, and farmland edge. In Vietnam, the preferred habitat was found to be dry, deciduous forest close to water and away from human disturbance.[6] Proximity to water appears to be an important factor.[7]
The species was first classified as Pavo muticus by Carl Linnaeus, although it was previously described in Europe by Ulisse Aldrovandi as "Pavo Iaponensis" based on a Japanese painting given to the pope by the emperor of Japan. These birds were depicted as having no spurs; Linnaeus followed Aldrovandi's description. The Japanese had imported green peafowl from Southeast Asia for hundreds of years, and the birds were frequently depicted in Japanese paintings. As a result, the type locality described by Linnaeus was "Habitat in Japonia", though the species is not native to Japan (they were kept by the emperor and no longer occur). François Levaillant was one of the first Western ornithologists to see a live bird, imported from Macau to an animal collection in Cape of Good Hope. From an Indian painting, George Shaw described a peafowl native to India with a "blue head" and an "upright lanceolate crest", which he named Pavo spicifer, the spike-crested peacock. A third form of green peafowl was described in 1949 by Jean Delacour, as P. imperator, found in Indochina. From the advice of a bird dealer in Hong Kong, Delacour concluded there were three races of green peafowl, lumping P. spicifer into the species, as well. Today, most authorities recognise these three:[8][9][10]
Delacour dismissed several aberrant specimens to be individual variations (including the type specimens for imperator originating from the Bolaven Plateau in Laos), and stated more subspecies may be recognised with further studies. However, few studies have been conducted to substantiate Delacour's classification, even though it is accepted by nearly all authorities. Some authors have suggested that the population found in Yunnan, which are traditionally classified as imperator, may be another race.[11] Using the cytochrome b mitochondrial DNA gene, Ouyang et al. estimated the divergence period between green and Indian peafowl to be 3 million years. In the same study, they also noted there appeared to be two different forms of green peafowl in Yunnan which should be classified as distinct subspecies.[12] A 2005 article from The Star newspaper of Malaysia stated that research indicated the Malaysian form to be identical to the Javanese form, but the study was not published and some authors dispute the result. Due to the large range of imperator in Indochina, other subspecies within its range have also been proposed, notably annamensis of Southeast Asia and yunnanensis of Yunnan.[13]
The green peafowl is a forest bird which nests on the ground laying 3 to 6 eggs.[14]
It has been widely believed that the green peafowl is polygynous, but unlike the Indian peafowl, males are solitary and do not display in leks. Instead the solitary males are highly territorial and form harems with no pair bonds.
However, the theory that the male is polygymous also conflicts with observations in captivity; pairs left alone with no human interaction have been observed to be strongly monogamous. The close similarity between both sexes also suggests a different breeding system in contrast to that of the Indian peafowl. Thus, some authors have suggested that the harems seen in the field are juvenile birds and that males are not promiscuous.[3]
They usually spend time on or near the ground in tall grasses and sedges. Family units roost in trees at a height of 10–15 m (33–49 ft).[3] The diet consists mainly of fruits, invertebrates, reptiles, frogs and rodents. As with the other member of its genus, the green peafowl can even hunt venomous snakes. Ticks and termites, flower petals, buds, leaves and berries are favorite foods of the adult peafowl.
Due to hunting and a reduction in extent and quality of habitat, as well as poaching, the green peafowl is evaluated as endangered on the IUCN Red List of Threatened Species. It is listed on Appendix II of CITES. The world population has declined rapidly and the species no longer occurs in many areas of its past distribution. The last strongholds for the species are in protected areas such as Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary in Thailand, Cat Tien National Park in Vietnam and Baluran National Park, Ujung Kulon National Park in Java, Indonesia. The population in the wild was estimated to be about 5,000 to 10,000 individuals around 1995.[3] In Cambodia, Keo Seima Wildlife Sanctuary was shown to hold a significant and increasing population of around 745 individuals in 2020.[15][16]
Although there is no natural range overlap with the Indian peafowl, hybridisation is still a threat where the Indian peafowl is introduced as they produce fertile hybrids. In captivity hybrids are called "Spalding" peafowl and are used by breeders to create different breeds. Through backcrossing some hybrids become almost indistinguishable from pure green peafowl.[17] As the species as a whole is sometimes called "Java peafowl" in aviculture, the subspecies of green peafowl are also mixed in captivity and there are many captive birds of unknown provenance. In some areas of their native range, captive green peafowl have sometimes been released in the vicinity of a breeding station even though their true origins remain unknown.
In 2005, The Star reported that successful reintroductions were being made in Malaysia by the World Pheasant Association (WPA).[18] The article stated that the genetic research proved the Javan and Malay peafowl were genetically identical and the subspecies muticus was introduced – the scientific community consensus. However, the assumption that the Malaysian and Javanese muticus birds are the same subspecies remains controversial, so it is uncertain which subspecies was introduced.[13] Since the 2005 article, there has been no update on the status of the reintroduction.
The green peafowl is often depicted in Japanese paintings from the Edo period, notably by Maruyama Ōkyo and Nagasawa Rosetsu.
The Peacock Room, a room installation painted between 1876 and 1877 by James McNeill Whistler now located in the Freer Gallery of Art in Washington, D.C., prominently features paintings of green peafowl.
Although the Burmese or grey peacock-pheasant is the national bird of Myanmar, the green peafowl was an ancient symbol of the monarchs of Burma.[19] It was also shown during British colonial times on the flag of the governor and the naval ensign, as well as on the flag of the State of Burma from 1943 to 1945 and on the currency of independent Burma as well.
The green peafowl or Indonesian peafowl (Pavo muticus) is a peafowl species native to the tropical forests of Southeast Asia and Indochina. It is the national bird of Myanmar. Formerly common throughout Southeast Asia, only a few isolated populations survive within Cambodia (mainly in the northern and eastern provinces) and adjacent areas of Vietnam. It has been listed as endangered on the IUCN Red List since 2009, primarily due to widespread deforestation, agriculture and loss of suitable habitat, severely fragmenting the species' populations and contributing to an overall decline in numbers. Due to their natural beauty, they are still sometimes targeted by the pet trade, feather collectors, and even by hunters for meat. They are a much-desired bird for private and home aviculturists, despite their rather high-maintenance care requirements (when compared to the more common and hardy Indian blue peafowl).
La Verda pavo (Pavo muticus (el la latina Pavo, pavo; muticus, muta aŭ reduktita)[1]) estas birdospecio el la ordo de kokoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj; tiu granda birdo troviĝas en la tropikaj arbaroj de Sudorienta Azio kiu vivas ĉefe en suda Junano-provinco de Ĉinio, en Birmo, Tajlando, la Hindoĉina Duoninsulo kaj Javo de Indonezio. Ĝi estas la plej proksima parenco de la Barata pavo aŭ Blua pavo (Pavo cristatus), kiu troviĝas ĉefe en la Hindia subkontinento.
La virbirdo estas brile bluverda tutkorpe kaj brile kuprokolora en la malsupra dorso. Anstataŭ ventumilforma ĝia plumkresto estas tufa. Ĝia vosto longas pli ol unu metron, kun belaj kovraj plumoj, sub kiuj estas la veraj vostoplumoj. La birdino, sen longa vosto, estas malhelbruna kaj iom verda sur la dorso kaj samkolora kiel la virbirdo en aliaj partoj, tamen ĝiaj plumoj estas malpli belaj ol tiuj de la virbirdo.
Ambaŭ seksoj de la Verda pavo estas tre similaj laŭ aspekto, ĉefe en naturo. Dum plej parto de la jaro, kiam la maskloj ne havas videblajn “vostojn”, estas tre malfacile distingi la seksojn. Ambaŭ seksoj havas altajn pintajn krestojn, kaj estas longkruraj, de fortikaj flugiloj kaj longvostaj. Vidataj distance ili estas ĝenerale malhelaj birdoj kun palruĝecaj aŭ sablokoloraj unuarangaj flugilplumoj kiuj estas tre videblaj dum ties propra flugmaniero kiu estis priskribita kiel vera flugilfrapo kun malmulta glitado asocia kun Kokoformaj birdoj.
La maskloj de la subspecioj imperator kaj spicifer estas ĝenerale bluecverdaj, el kiuj la unua havas metalecverdajn bruston, kolon, flugilkovrilojn kaj eksterajn retojn de duarangaj flugilplumoj, dum la dua havas pli senkoloran kaj pli bluan bruston kaj malhelbluan kolon, kaj pli da nigro en flugilkovriloj kaj eksteran reton de duarangaj. Kompare kun tiuj la nomiga muticus estas ĝenerale pli orverda kaj havas malpli da bluo en kolo kaj brusto. Konsiderinda variado ekzistas en plumaro de kolo kaj brusto kiu povus rilati kun aĝo kaj sekso.[2]
La masklo de la siama formo de la Verda pavo havas laŭtan alvokon ki-ŭao, kiu estas ofte ripetata. La ino havas laŭtan alvokon aoŭ-aa kun emfazo sur la unua silabo. La maskloj alvokas el siaj ripozejoj mateniĝe kaj krepuske.[3]
La Verdaj pavoj estas grandaj birdoj, unu el la plej grandaj vivantaj kokoformaj laŭ ĝenerala longo kaj enverguro, kvankam iom malpli fortika ol la Komuna meleagro. La masklo kreskas ĝis 3 m longa, inklude la "voston" kaj pezas ĝis 5 kg. La ino estas 1.1 m longa kaj pezas ĉirkaŭ 5.1 kg. Ĝi havas grandan enverguron de ĉirkaŭ 1.2 m. La Verda pavo kapablas longe flugi kaj estas ofte observata dumfluge.
La Verda pavo estis amplekse distribuata en Sudorienta Azio en pasinteco el orienta kaj nordorienta Barato, norda Birmo kaj suda Ĉinio, etende tra Laoso, kaj Tajlando al Vjetnamio, Kamboĝo, Duoninsula Malajzio kaj insuloj de Javo. Vidaĵoj el nordorienta Barato estis pridiskutataj kaj malnovaj vidaĵoj estas eble de sovaĝigitaj birdoj.[4] La teritorioj malpliiĝis pro habitatodetruo kaj ĉasado.[3]
La Verdaj pavoj troviĝas en ampleksa gamo de biotopoj inklude ĉe unuarangaj kaj duarangaj arbaroj, kaj tropikaj kaj subtropikaj, same kiel ĉe ĉiamverdaj kaj deciduaj. Ili povas troviĝi ankaŭ inter bambuo, en herbejoj, savanoj, arbustaro kaj farmobordoj. En Vjetnamio, la preferata vivejo troviĝas ĉe seka decidua arbaro ĉe akvo kaj for de la homa ĝenado.[5] Proksimeco al akvo aperas kiel grava faktoro.[6]
Laŭ konsilo de sia hongkonga birdoliveristo, la fondinto de la World Pheasant Association kaj ornitologo Jean Delacour agnoskis tri rasojn de Verda pavo. Nuntempe plej parto de fakuloj reagnoskas tiujn tri:[2][7][8]
Kelkaj fakuloj sugestis, ke la populacio troviĝanta en Junano povus esti alia raso.[9]
La verdaj pavoj loĝas sur vastaj herbejoj kun maldensaj arboj malpli ol 2,000 metrojn super la marnivelo aŭ sur altebenaĵoj kun arbustaro, bambuaro, pinglarbaro kaj foliarbaro. Ili ŝatas aktivadi ĉe riverbordoj aŭ en maldensejoj en arbaro. Ili agas arope: unu virbirdo kun 3-5 birdinoj kaj iam ankaŭ kun kelkaj birdidoj. Kun fortaj piedoj ili estas tre lertaj en kurado. Ili iras simile al kokoj kaj ĉiam kun kapbalanco. Iliaj flugiloj estas mallongaj kaj rondaj, tial ili ne lertas en flugado. Antaŭ la malamikoj ili ĉiam fuĝas kurege. Ilia kriado estas laŭtega, sed ne orelplaĉa pro krudeco kaj monotoneco. Ili kutime pasas la tempon sur aŭ ĉe grundo en altaj herbejoj kaj junkejoj. La Verda pavo serĉas manĝon en mallumo dum granda parto de la tago; ĝi estas ankaŭ bona naĝanto. Familiaj grupoj ripozas en arboj je altoj de 10–15 m.[3]
Ili serĉas manĝaĵojn matene kaj vespere 5-10-ope en arbaro, tiam la virbirdoj ĉiam iras antaŭe, la birdinoj malantaŭe kaj la birdidoj meze. Ili manĝas ĉefe pirojn (Pyrus pashia), rubusojn (Rubus obcordatus) kaj aliajn fruktojn. Ili prenas ankaŭ plantajn semojn, ŝosojn, plantidojn, insektojn, ranojn, lacertojn kaj aliajn malgrandajn animalojn. Kiel ĉe aliaj membroj de sia genro, ankaŭ la Verda pavo povas ĉasi venenajn serpentojn, kio faras ilin utilaj por plagokontrolo. Iksodoj kaj termitoj, florpetaloj, burĝonaj folietoj kaj beroj estas la preferata manĝo de plenkreska pavo. Ranoj kaj aliaj akvaj malgrandaj animaloj probable formas la kernon de la dieto de la kreskantaj birdoj.
Ili fekundiĝas meze de februaro. La virbirdoj allogas la birdinojn per disetendo de la vosto. Iliaj nestoj, en iom kavigita tero, kun herboj, sekaj branĉoj, falintaj folioj kaj plumoj ene, troviĝas en densaj arbustaro, bambuaro aŭ alta herbaro. En la nesto ili demetas 3-8 ovojn, kies kovado daŭras ĉ. 28 tagojn. La Verda pavo estas arbara birdo kiu nestumas surgrunde, kie la ino demetas 3 al 8 ovojn.[10]
Oni supozis sen antaŭa kontrolado ke la Verda pavo estas poliginia, sed ĉiukaze la masklo ne havas patran respondecon.
Tamen la teorio ke la masklo estas poliginia kolizias ankaŭ kun observoj en kaptiveco; paroj lasataj solaj sen homa interagado estis observataj, ke ili estas tre monogamaj. Ankaŭ la proksima simileco inter ambaŭ seksoj sugestas diferencan reproduktan sistemon kontraste kun tiu de la Barata pavo. Tiele kelkaj fakuloj sugestis, ke la inaroj viditaj en naturo estas junaj birdoj kaj ke maskloj ne estas promiskuaj.[3]
La naturaj predantoj inkludas grandajn katojn; la Nebula neofeliso, la Leopardo, la Tigro, la Kano-kato kaj la Fiŝa kato predas plenkreskajn birdojn.
Pro ĉasado kaj malpliiĝo je etendo kaj kvalito de vivejo, tiu orientalisa specio estas taksata kiel Endanĝerita en la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj. Ĝi estas listata en la Apendico II de CITES. Antaŭ 2009 ĝi estis taksata kiel Vundebla. La totala monda populacio malpliiĝis rapide kaj la specio jam ne plu loĝas en multaj areoj de sia pasinta distribuado. La populacio en naturo estis ĉirkaŭkalkulata je 5,000 al 10,000 individuoj ĉe 1995.[3]
Ankaŭ hibridiĝo kun la Barata pavo povus estis kaŭzo de malpliiĝo de la Verda pavo, damaĝante la genetikan birdaron de kaptivaj birdoj. La subspecioj de la Verda pavo krome estis ege miksitaj en kaptiveco.
En 2005, The Star informis, ke sukcesaj reenmetoj estis faritaj en Malajzio fare de la World Pheasant Association (WPA).[11] Menciindas, ke tiu publikigo asertis, ke la Java kaj Malajziaj rasoj estis genetike identaj. Tamen aliaj fakuloj sugestis, ke la Malajzia kaj Java birdorasoj ne estas identaj.
La Verda pavo estas fama apreca birdo. Nun en ĉinaj zooj la montrataj pavoj plejparte estas bredataj kaj nur tre malmultaj estas sovaĝaj.
Kvankam la Birma aŭ Griza pavofazano estas la nacia birdo de Birmo, la Verda pavo estis antikva simbolo de la reĝoj de Birmo.[12] Ĝi aperis ankaŭ dum la britia kolonia epoko en la flago de la guberniestro kaj en la ŝipa blazono, same kiel ĉe la flago de la Ŝtato de Birmo el 1943–1945 kaj ankaŭ en la monero de sendependa Birmo. La flago de la malpermesita partio Nacia Ligo por Demokratio montras ankaŭ Verdan pavon (kun tufa kresto) ĉe stelo.
Ceremonia masklo
Ino
Ĉe Bronksa Zoo
Ĉe Ueno Zoo
Filmeto de ino ĉe Disney's Animal Kingdom
La Verda pavo (Pavo muticus (el la latina Pavo, pavo; muticus, muta aŭ reduktita)) estas birdospecio el la ordo de kokoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj; tiu granda birdo troviĝas en la tropikaj arbaroj de Sudorienta Azio kiu vivas ĉefe en suda Junano-provinco de Ĉinio, en Birmo, Tajlando, la Hindoĉina Duoninsulo kaj Javo de Indonezio. Ĝi estas la plej proksima parenco de la Barata pavo aŭ Blua pavo (Pavo cristatus), kiu troviĝas ĉefe en la Hindia subkontinento.
El pavo real cuelliverde[2] (Pavo muticus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que habita en los bosques tropicales del Sureste Asiático.
El macho tiene una cresta espigada diferente a la del macho del pavo real común (P. cristatus).[3] Solamente el macho cuenta con una cola cuyas plumas tienen grandes manchas de color azul oscuro, turquesa y cobre que son semejantes a ojos.[3] La piel fácil del macho es azul claro con una medialuna amarilla cerca de cada oído, y plumas de color verde y bronce en el cuello en lugar de azules. La hembra es mucho menos colorida y no cuenta con la cola del macho.[3]
Los machos de las razas continentales son de color verde azulado, la subespecie imperator tiene un cuello de color verde metálico. En el pecho, las plumas interiores de las alas son azules y las exteriores son verdes-azules en imperator. La subespecie spicifer tiene un cuello y pecho más azules y menos brillantes, con las plumas de las alas más negras; la subespecie muticus es más verde-dorada con menos azul en el cuello y el pecho. Existe considerable variación en el plumaje del cuello y pecho, algo que puede estar relacionado con la edad y el sexo.[4]
El macho tiene un fuerte llamado que suena como ki-wao, el cual repite constantemente. El llamado de la hembra suena como aow-aa con énfasis en la primera sílaba. Los machos hacen su llamado desde sus sitios de apareamiento al amanecer y al anochecer.[5] Algunos pavos verdes tienen una morfología traqueal divergente, lo cual tiene un impacto en sus voces.
Tiene una voz mucho más potente que todos los pavos verdes excepto imperator debido a un aparato especial que acentúa el volumen. Spicifer no cuenta con tal aparato y por lo tanto es mucho más silencioso. Los pavos reales verdes no obstante pueden hacer muchos sonidos diferentes, como graves vocalizaciones vibratorias e incluso chillidos semejantes a silbidos.
Los pavos reales cuelliverdes son aves de gran tamaño, el mayor galliforme en términos de longitud total y envergadura, aunque es mucho más esbelto que el pavo salvaje. El macho llega a medir hasta 3 m de longitud, incluyendo la cola, y pesa hasta 5 kg. La hembra es de 1,1 m de longitud y pesa alrededor de 1,1 kg. Tiene una gran envergadura y su capacidad de vuelo sostenido es inusual entre los galliformes. Se les ha documentado volando sobre el océano para anidar en islotes cerca de la costa de Java y en islas en grandes lagos en Yunnan. Algunos de los islotes e islas se encuentran a más de quince millas de la costa.
En el pasado habitaba por el Sudeste Asiático desde el norte de Birmania y el sur de China, extendiéndose a través de Laos, Tailandia, Vietnam, Camboya, Malasia hasta las islas de Java. Su distribución se ha reducido debido a la destrucción de su hábitat y la caza.[5]
Los pavos reales verdes pueden encontrarse en una gran variedad de hábitats incluyendo bosques tanto tropicales como subtropicales, pudiendo ser bosques de árboles perennes o caducifolios. También pueden encontrarse entre bambú, en praderas, sabanas, entre arbustos y cerca de tierras de labranza. En Vietnam, se descubrió que el hábitat preferido eran los bosques caducifolios secos cercanos a fuentes de agua y lejos de la intervención humana.[6] La proximidad al agua parece ser un factor importante.[7]
La especie se encuentra subclasificada en tres subespecies: P. m. muticus, P. m. imperator y P. m. spicifer.[8][9] Algunos autores han sugerido que la raza hallada en Yunnan podría ser diferente.[10]
La subespecie muticus se encuentra en la península de Malaca desde el norte de la misma extendiéndose al sur hasta Kedah.[5] Imperator puede ser encontrado en los bosques del norte y este de Tailandia.[5] Spicifer se encuentra distribuido en el noroeste de Birmania.[4] Mientras que los pavos reales generalmente son considerados miembros de la familia de los faisanes, investigaciones moleculares han mostrado que la familia Phasianidae es parafilético, y que los pavos reales no están estrechamente relacionados con los faisanes, pavos y urogallos. No obstante, son parientes lejanos de los gallos y los francolines, y comparten un ancestro común con las codornices y las perdices.
Al igual que el otro miembro del género Pavo, el pavo real cuelliverde es un ave colorida. El plumaje iridiscente puede ser una forma muy especializada de cripsis que resulta útil en bosques abiertos y cerca del agua. La mayoría de los depredadores como leopardos y tigres, perros salvajes, civetas, lechuzas y águilas o halcones que han sido documentadas cazando pavos reales no distinguen colores.
El pavo real cuelliverde es un ave de bosque que anida en el suelo y pone de 4 a 6 huevos.[11]
El macho ha sido descrito como poliginio, sin presentar responsabilidades paternas de ninguna clase. También es descrito como muy solitario, intentado copular con cada hembra que ingrese a su territorio. Se dice que las hembras pertenecen a harenes, buscando comida juntas.
No obstante, estas son sólo presuposiciones basadas en los comportamientos de pavos reales cautivos o semicautivos (no pavos reales cuelliverdes) que son poliginios y a partir de observaciones de pavos verdes machos altamente territoriales protegiendo sitios de anidación (suponiendo los investigadores que protegen a múltiples parejas), y con ambas nociones combinadas produce una suposición errónea de que el pavo verde es polígamo.
En realidad, algunos investigadores creen que son monógamos en libertad. Se piensa que el macho protege el nido durante todo el periodo en que es usado, incluyendo el tiempo antes de que comience la incubación. El macho también protege a los polluelos después de que éstos nacen. Mientras la hembra está incubando o aún en proceso de poner los huevos, el macho se para o se posa en un lugar donde pueda ver el sitio del nido. Es propenso a atacar a cualquier animal, grande o pequeño, que se acerque al lugar.
Usualmente pasan tiempo en el suelo pero se alimentan en árboles a una altura de 10-15 m.[5] Su dieta consiste principalmente de semillas, insectos, reptiles, fruta y pequeños animales. Al igual que el pavo real, el pavo verde puede inclusive cazar serpientes venenosas, lo que los hace útiles para controlar sus poblaciones.
Debido a su caza y a la reducción en la extensión y la calidad de su hábitat, está clasificado como en peligro en la Lista Roja de la UICN. Está listada en el Apéndice II de CITES. Su población global ha disminuido rápidamente y la especie ya no puede ser encontrada en muchas áreas de su antigua distribución. La población en libertad fue estimada entre 5000 y 10 000 individuos en 1995.[5]
La hibridación con el pavo real también puede ser una causa del declive del pavo real cuelliverde, dañando la reserva de genes de las aves en cautiverio. Ciertas aves tanto en estado salvaje como en cautiverio que se cree son pavos reales cuelliverdes puros en realidad son híbridos. Además, las subespecies del pavo real cuelliverde también han sido cruzadas intensamente en cautiverio.
Aunque todas las subespecies van disminuyendo, spicifer e imperator no están decayendo tanto como muticus. Algunos criadores erróneamente dicen que la subespecie spicifer está extinta, aunque esto no es verdad. De todas formas, esta subespecie también está desapareciendo rápidamente. La subespecie imperator puede ser todavía común (aunque en declive) en algunas zonas de su rango de distribución.
La subespecie muticus supuestamente vivía en Malasia, así como en el istmo de Kra, pero se extinguió en los años 1960.
En 2005, el diario malayo The Star reportó que se habían llevado a cabo reintroducciones exitosas en Malasia por la Asociación Mundial de Faisanes (en inglés World Pheasant Association, WPA).[12] No obstante, las reintroducciones no se han realizado sin controversia. La publicación afirmó que las subespecies malaya y de Java eran genéticamente idénticas, lo que ha sido aceptado por la comunidad científica. Sin embargo, algunos no creen que esto sea cierto; otras investigaciones genéticas más recientes lo confirman. Debido a la noción de que las dos subespecies no eran idénticas hubo preocupación de que se había introducido la subespecie incorrecta de pavo real verde. Otra declaración de ciertas publicaciones es que las aves introducidas eran muticus. Fotografías y videos de algunas de las aves introducidas en Malasia han servido para identificarlas como spicifer. No obstante, el ADN de la población introducida de spicifer coincidía con aquel de viejas muestras en Malasia confirmando que las aves introducidas eran nativas del área.
.jpg)
.jpg)
|isbn= incorrecto (ayuda). El pavo real cuelliverde (Pavo muticus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que habita en los bosques tropicales del Sureste Asiático.
Rohe-paabulind (Pavo muticus) on Kagu-Aasias elutsev linnuliik faasanlaste sugukonnast.
Rohe-paabulind (Pavo muticus) on Kagu-Aasias elutsev linnuliik faasanlaste sugukonnast.
Pavo muticus Pavo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Pavo muticus Pavo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Viherriikinkukko (Pavo muticus) on kanalintuihin kuuluva aasialainen lintulaji. Se on yksi suurimmista kanalintulajeista, siipien kärkiväli voi olla 120 cm. Toisin kuin intianriikinkukko, viherriikinkukko on kohtalaisen hyvä lentäjä.
Viherriikinkukko (Pavo muticus) on kanalintuihin kuuluva aasialainen lintulaji. Se on yksi suurimmista kanalintulajeista, siipien kärkiväli voi olla 120 cm. Toisin kuin intianriikinkukko, viherriikinkukko on kohtalaisen hyvä lentäjä.
Pavo muticus
Le Paon spicifère (Pavo muticus) est une espèce d'oiseau galliforme de la famille des phasianidés. Il est originaire d'Asie du Sud-Est. Ce paon vert a divergé du paon bleu il y a 70 000 ans. Il tire son nom normalisé de sa huppe en épis tandis que son nom scientifique signifie « paon muet ».
Le Paon spicifère mâle mesure environ 250 cm pour une masse de 5 kg tandis que la femelle est nettement plus petite (environ 85 cm).
Elle s’étendait autrefois du nord-est de l’Inde et du Bangladesh au Myanmar, au sud de la Chine (ouest et sud-ouest du Yunnan), à la Thaïlande, au Laos, au Cambodge, au Viêt-nam, à la péninsule Malaise et à Java.
L’espèce est maintenant éteinte dans la péninsule Malaise, en Chine et probablement aussi au Bangladesh et dans le nord-est de l’Inde.
Cet oiseau est représenté par 3 sous-espèces :
Le nom latin muticus, attribué par Linné en 1766, est dérivé d’un autre mot latin mutilus qui signifie « mutilé, raccourci, tronqué » et non « muet » comme on peut le lire dans de très nombreux ouvrages (Delacour compris). En effet, Linné l’avait nommé Pavo muticus d’après une ancienne description d’Aldrovandi (botaniste italien, 1522-1605) qui l’avait lui-même appelé « paon du Japon » et décrit d’après un dessin envoyé au pape par l’empereur du Japon… L’histoire ne nous dit pas si le paon du dessin était représenté avec une queue tronquée ou bien s’il s’agissait d’un mâle sub-adulte ou encore d’une femelle mais c’est l’explication la plus probable. La seconde erreur de Linné est d’avoir repris cette information non vérifiée en admettant le Japon comme lieu d’origine. Enfin ce terme est totalement inapproprié pour l’une des espèces de faisans les plus grandes : la longueur totale peut approcher trois mètres (dont 1,60 m de traîne) pour certains vieux mâles. Le nom français « spicifère » (littéralement « porte-épi ») a été attribué par Buffon en raison de la forme de sa huppe en épi comparativement à celle du paon bleu qui est en éventail.
Le paon spicifère a abondamment alimenté la mythologie bouddhiste et shintoïste en Chine et au Japon où il était représenté sur des peintures et célébré dans des poèmes. On importait alors des paons d’Indochine, de Malaisie et de Java. L’arrivée en Europe du paon spicifère est cependant beaucoup plus tardive que celle du paon bleu. On pense qu’elle remonte au XVIIIe siècle car Bennett signale la présence de deux exemplaires vivants au zoo de Londres en 1831, envoyés de Birmanie par Lord Holmesdale. Polvliet déclare avoir élevé des jeunes en Hollande avant 1872 et Cornély (Bulletin de la Société d’acclimatation, 1874) rapporte en avoir obtenu en France en 1873.
Le paon spicifère est inféodé à la forêt ouverte, mixte et décidue, persistante ou semi-persistante, à larges feuilles, particulièrement le long des rivières ou à proximité des zones humides, en lisière de forêts, dans les formations secondaires ou de bambous, jusqu’à 915 m.
Beebe (1931) avait remarqué à Java que lorsque les termites sont abondants, le paon spicifère dédaigne les autres types de nourriture. Ses analyses de jabots ont confirmé cette prédominance de termites à côté de baies, de graines d’herbes, de poivriers, de pétales de fleurs, de criquets, de sauterelles et de petites phalènes. Le fait qu’il se nourrisse occasionnellement dans les zones de cultures (Madge & McGowan 2002) suggère une consommation de graines et de fruits cultivés.
Beebe (1918-22) avait observé que les groupes de paons mènent une vie très sédentaire, se nourrissant à différents endroits de leur territoire mais en gardant toujours les mêmes sites de dortoir et d’abreuvoir. Ils arrivent silencieusement chaque matin à la rivière où ils passent environ une demi-heure à boire et à se lisser les plumes. Cet auteur avait remarqué plus particulièrement un groupe composé d’un mâle, de deux femelles et d’un sub-adulte qui se dirigeait vers un ensemble de termitières pour s’y nourrir, le mâle très circonspect, fermant la marche.
Les combats entre mâles sont aussi fréquents que chez le paon bleu et la parade nuptiale similaire mais on ne sait pas vraiment si le paon spicifère adopte le même comportement social en ce qui concerne la défense du territoire visité par les femelles, c’est-à-dire le lek.
Elle diffère de celle du paon bleu par son timbre globalement moins criard et moins perçant. Le mâle lance un « kè-wo » sonore et claironnant, portant loin et souvent répété. La femelle, à la voix plus basse, émet un « ha-o-ha » résonnant et répété aussi plusieurs fois. Enfin les deux sexes produisent un puissant cri d’alarme « kwokkwok-kwok ».
Les mâles deviennent matures à trois ans et les femelles, un peu plus précoces, entre deux et trois ans.
La période de nidification semble liée à celle de la mousson. Dans le nord-est de l’Inde, la saison de reproduction a lieu de janvier à avril mais la période de juillet à septembre a aussi été rapportée. Au Bangladesh, elle a lieu en avril et en mai tandis qu’à Java, elle dure d’août à octobre. Dans la péninsule malaise, elle s’étend de novembre à mai avec le plumage nuptial complet en janvier-février et la perte de la traîne en juin-juillet. Le nid est construit sur le sol, habituellement bien dissimulé dans la végétation mais avec une bonne visibilité face au danger.
La ponte comporte généralement trois à cinq œufs. L'incubation dure 28 jours.
Le Paon vert vit du Nord de l'Inde et au Bangladesh jusqu'au Vietnam, au Laos, au Cambodge, au Myanmar, au Sud de la Chine (au Sud-Ouest du Yunnan), au Sud-Est du Tibet, en Malaisie et à Java.
En Nouvelle-Zélande, notamment dans la vallée de Waiotahé, il a été introduit par les colons britanniques ; de nombreux individus sont retournés à l'état sauvage. Actuellement, les agriculteurs le considèrent comme une peste animale et exercent des pressions sur les autorités pour son éradication. Certains habitants, au lieu de le persécuter, aident cet oiseau à survivre pendant la saison hivernale.
Des espèces totalement éteintes dans le monde sauvage ont été réintroduites, comme le paon vert (Pavo muticus) de Tenasserim en Malaisie[1]. Cependant, dans certains cas, une sous-espèce inadéquate fut réintroduite et il existe toujours une controverse pour savoir quelle fut la forme utilisée : malaisienne, javanaise ou de Tenasserim. Il est possible que les oiseaux choisis pour les dernières réintroductions ne correspondent pas à l’espèce d’origine. Des articles dans la presse locale avaient en effet prétendu faussement que la forme malaisienne éteinte était génétiquement identique à la forme sauvage vivant à Java, alors que les deux sous-espèces sont en fait génétiquement différentes[2]. Les images des oiseaux prises près du zoo de Malacca ne correspondent à aucune de ces deux formes, au lieu de cela les oiseaux semblent identiques à une sous-espèce plus mate, le Paon vert P. m. Spicifer[3]. Malgré cela, les images ont été identifiées comme celle d’une sous-espèce en danger, voire éteinte connue sous le nom de paon vert de Tenasserim, qui est cousine du Spicifer. Les tests ADN, effectués en comparaison avec des peaux conservées dans les musées, ont cependant montré que les oiseaux réintroduits correspondaient à des oiseaux qui vécurent là, de telle sorte que soit le Spicifer/Tenasserim fut aussi retrouvé en Malaisie, soit les deux formes furent employées lors de la réintroduction.
L’espèce est classée comme globalement « vulnérable » (Fuller & Garson 2000), le statut, variable selon les sous-espèces, est bien décrit dans la Monographie des faisans (volume 2) de Hennache & Ottaviani (2006).
La population mondiale est inférieure à 10 000 individus, aussi l'espèce est considérée comme étant en danger par l'UICN. Elle est classée en annexe II par la CITES.
Pavo muticus
Le Paon spicifère (Pavo muticus) est une espèce d'oiseau galliforme de la famille des phasianidés. Il est originaire d'Asie du Sud-Est. Ce paon vert a divergé du paon bleu il y a 70 000 ans. Il tire son nom normalisé de sa huppe en épis tandis que son nom scientifique signifie « paon muet ».
Merak hijau (Pavo muticus) adalah salah satu burung dari tiga spesies merak. Seperti burung-burung lainnya yang ditemukan di suku Phasianidae, merak hijau mempunyai bulu yang indah. Bulu-bulunya berwarna hijau keemasan. Burung jantan dewasa berukuran sangat besar, panjangnya dapat mencapai 300 cm, dengan penutup ekor yang sangat panjang. Di atas kepalanya terdapat jambul tegak. Burung betina berukuran lebih kecil dari burung jantan. Bulu-bulunya kurang mengkilap, berwarna hijau keabu-abuan dan tanpa dihiasi bulu penutup ekor.
Populasi merak hijau tersebar di hutan terbuka dengan padang rumput di Republik Rakyat Tiongkok, Indocina dan Jawa, Indonesia. Sebelumnya merak hijau ditemukan juga di India, Bangladesh dan Malaysia, tetapi sekarang telah punah di sana. Walaupun berukuran sangat besar, merak hijau adalah burung yang pandai terbang.
Pada musim berbiak, burung jantan memamerkan bulu ekornya di depan burung betina. Bulu-bulu penutup ekor dibuka membentuk kipas dengan bintik berbentuk mata. Burung betina menetaskan tiga sampai enam telur.[butuh rujukan]
Pakan burung merak hijau terdiri dari aneka biji-bijian, pucuk rumput dan dedaunan, aneka serangga, serta berbagai jenis hewan kecil seperti laba-laba, cacing dan kadal kecil.[butuh rujukan]
Namun karena banyaknya habitat hutan yang hilang dan penangkapan liar yang terus berlanjut, serta daerah dimana burung ini ditemukan sangat terpencar, merak hijau dievaluasikan sebagai rentan di dalam IUCN Red List. Spesies ini didaftarkan dalam CITES Appendix II.[butuh rujukan]
Merak hijau (Pavo muticus) adalah salah satu burung dari tiga spesies merak. Seperti burung-burung lainnya yang ditemukan di suku Phasianidae, merak hijau mempunyai bulu yang indah. Bulu-bulunya berwarna hijau keemasan. Burung jantan dewasa berukuran sangat besar, panjangnya dapat mencapai 300 cm, dengan penutup ekor yang sangat panjang. Di atas kepalanya terdapat jambul tegak. Burung betina berukuran lebih kecil dari burung jantan. Bulu-bulunya kurang mengkilap, berwarna hijau keabu-abuan dan tanpa dihiasi bulu penutup ekor.
Populasi merak hijau tersebar di hutan terbuka dengan padang rumput di Republik Rakyat Tiongkok, Indocina dan Jawa, Indonesia. Sebelumnya merak hijau ditemukan juga di India, Bangladesh dan Malaysia, tetapi sekarang telah punah di sana. Walaupun berukuran sangat besar, merak hijau adalah burung yang pandai terbang.
Pada musim berbiak, burung jantan memamerkan bulu ekornya di depan burung betina. Bulu-bulu penutup ekor dibuka membentuk kipas dengan bintik berbentuk mata. Burung betina menetaskan tiga sampai enam telur.[butuh rujukan]
Pakan burung merak hijau terdiri dari aneka biji-bijian, pucuk rumput dan dedaunan, aneka serangga, serta berbagai jenis hewan kecil seperti laba-laba, cacing dan kadal kecil.[butuh rujukan]
Namun karena banyaknya habitat hutan yang hilang dan penangkapan liar yang terus berlanjut, serta daerah dimana burung ini ditemukan sangat terpencar, merak hijau dievaluasikan sebagai rentan di dalam IUCN Red List. Spesies ini didaftarkan dalam CITES Appendix II.[butuh rujukan]
Il pavone verde (Pavo muticus Linnaeus, 1766) è un uccello di grosse dimensioni della famiglia Phasianidae, diffuso nel Sud-est asiatico.[2]
Sono uccelli di grande taglia, tra i più grandi galliformi viventi: il maschio nella stagione riproduttiva raggiunge una lunghezza complessiva di 1,8–3 m, di cui 1,4−1,6 m spettano alle penne ornamentali copritrici della coda. La femmina è più piccola, superando di poco 1 m di lunghezza. Un maschio adulto può raggiungere 3,8–5 kg mentre la femmina non supera 1−1,2 kg. Hanno una apertura alare media di circa 1,2 m che può raggiungere 1,6 m nei maschi più grandi, e che consente loro un volo sostenuto.[3]
In questa specie il dimorfismo sessuale, a parte le dimensioni, non è così marcato come nel congenere Pavo cristatus: la livrea delle femmine è quasi altrettanto sgargiante di quella dei maschi e, al di fuori della stagione riproduttiva, l'aspetto generale di entrambi i sessi è abbastanza simile. Entrambi i sessi hanno lunghe copritrici del groppone che ricoprono la vera coda; nei maschi presentano terminalmente la tipica macchia a forma di ocello mentre nelle femmine sono omogeneamente verdi, ma al di fuori della stagione riproduttiva, tale carattere distintivo è meno evidente. Il piumaggio del collo e del torace di entrambi i sessi è di un verde iridescente, quello delle ali va dal blu al verde, dal rosso al nero. Entrambi i sessi hanno creste formate da un ciuffo di penne. La zona intorno all'occhio è nuda, con pelle di colore bianco-azzurrognolo, che vira verso il giallo-arancio sulla guancia.
L'areale storico di Pavo muticus era molto più ampio dell'attuale, estendendosi dall'India nord-orientale e dal Bangladesh sino a Cina meridionale, Birmania, Thailandia, Laos, Vietnam e Cambogia, con ulteriori popolazioni in Malaysia e a Giava (Indonesia).
Nel corso del XX secolo la popolazione ha subito un drammatico declino, il suo areale si è frammentato e la specie è andata incontro ad estinzioni regionali in Bangladesh, India e Malesia. Nel 2012 le uniche popolazioni consistenti si trovano nelle foreste di Cambogia, Birmania e Vietnam centro-occidentale. popolazioni isolate sopravvivono in Thailandia, nel Laos meridionale, nella regione di Annam nel Vietnam settentrionale, nella provincia dello Yunnan in Cina e a Giava.[1]
Sono state descritte le seguenti sottospecie:[2]
In cattività può formare ibridi fertili con il pavone comune (Pavo cristatus), chiamati spalding.[4]
A causa del rapido recente declino della sua popolazione e della seria frammentazione del suo areale, P. muticus è classificato nella IUCN Red List come specie in pericolo di estinzione (Endangered).[1]
La specie è inserita nell'Appendice II della Convention on International Trade of Endangered Species (CITES).[5]
Il pavone verde (Pavo muticus Linnaeus, 1766) è un uccello di grosse dimensioni della famiglia Phasianidae, diffuso nel Sud-est asiatico.
Zaļais pāvs (Pavo muticus) ir liela auguma fazānu dzimtas (Phasianidae) putns, kuru viegli atpazīt pēc tēviņa krāšņās, acotās astes un zaļā ķermeņa apspalvojuma. Tā dabīgais izplatības areāls aptver Dienvidaustrumāzijas tropiskos mežus, sākot ar Indijas ziemeļaustrumiem, Ķīnas dienvidiem un Mjanmas ziemeļiem, turpinās cauri Laosai, Taizemei, Vjetnamai, Kambodžai, sasniedzot Malakas pussalu un Javas salu.[1] Mūsdienās līdz ar mežu izciršanu un pārāk intensīvām medībām sugas populācija ir ievērojami samazinājusies un fragmentējusies. Šī suga vairs nav sastopama Bangladešā un Malaizijā.[1] Zaļā pāva tuvākais radinieks ir Indijas pāvs.
Zaļais pāvs ir viens no lielākajiem vistveidīgajaiem putniem.[2] Ierēķinot asti, tas ir garākais putns pasaulē. Tēviņa garums ir 1,8—3 m, virsastes garums 1,4—1,6 m, astes 40—48 cm, svars 3850—5000 g. Zaļajam pāvam aste ir garāka nekā Indijas pāvam, tomēr īsāka nekā argusam. Mātītes ķermeņa garums, asti ieskaitot, ir 1—1,1 m, astes garums apmēram 40—45 cm, svars apmēram 1060—1160 g.[3][4][5] Zaļajam pāvam ir relatīvi liels spārnu izplētums, kas var būt 1,2—1,6 m.[3][6] Tas tāpat kā Indijas pāvs spēj lidot un to samērā bieži var novērot lidojam.[7] Tam ir garš kakls un garas kājas.
Atšķirībā no Indijas pāva zaļajam pāvam abi dzimumi izskatās ļoti līdzīgi. Abiem dzimumiem ir samērā garas virsastes spalvas, kas nosedz īsto asti. Tēviņam mirdzoši zaļās virsastes spalvas (vairāk kā 200) ir ļoti garas un katra no tām greznota ar krāšņu pāvaci.[2] Mātītes virsaste ir salīdzinoši īsa, zaļa, tomēr nosedzot asti. Ārpus vairošanās sezonas tēviņš zaudē savu garo dekoratīvo astes daļu un tad to no attāluma ir ļoti grūti atšķirt no mātītes, lai gan mātīte kopumā ir mazāk koša, pelēcīgāka. Abiem dzimumiem kakla, muguras un krūšu apspalvojums ir metāliski zaļš. Katrai spalvai ir šaura, melna maliņa, radot zvīņu efektu.[4] Tēviņam pleci un piere ir metāliski zili, uz galvas garš, zili—melns cekuls, kas vienmēr atrodas vertikālā pozīcijā. Ap acīm neapspalvots, gaiši zils ādas laukums, bet zem acs apgāzta mēness formā dzelteni vaigi. Knābis tumši pelēks, acis tumši brūnas, bet kājas rozīgi pelēkas.[4] Spārni tumši ar tumši brūnām lidspalvām, bet pirmās lidspalvas ir gaiši brūnas. Pavēdere tumši brūna ar zaļu tonējumu uz sāniem. Tēviņiem līdzīgi kā gaiļiem ir pieši, kurus tie izmanto savstarpējās cīņās.[4] Mātītei ir īsākas kājas, tā ir nedaudz pelēcīgāka, aste tumši brūna ar gaiši brūnām šķērsjoslām, arī sejas āda mazāk kontrastaina.[4] Jaunie putni līdzīgi mātītēm.[2]
Zaļais pāvs mājo tropu un subtropu mežos, gan mūžzaļajos, gan lapu koku mežos, uzturoties mežmalās un izvairoties no lieliem biezokņiem.[4] Tas sastopams arī bambusa audzēs, savannā, krūmājos un lauksaimniecības tīrumu malās, vietās ar minimālu cilvēku klātbūtni. Tuvumā vienmēr ir kāda ūdenstilpne.[8] Tas mājo zemieņu mežos līdz 3000 metriem virs jūras līmeņa.[1]
Lai arī šīs suga nav migrējoša, zaļais pāvs daudz klejo. Nebrīvē zaļie pāvi veido monogāmus pārus, savvaļā tēviņi ir vienpatņi ar savu teritoriju, kuru agresīvi aizsargā, un neveido ilgstošus pārus. Mātītes un tās pēcnācēji veido nelielas grupas, kurās ir 2—6 indivīdi. Grupa nepārtraukti ceļo, meklējot labākās barošanās vietas. Vairošanās sezonas laikā, kad mātīte ceļo cauri tēviņa teritorija, tas to visur pavada un izrāda savu uzmanību, dejojot ap to, paceļot un izplešot savu krāšņo asti un skurinot garās virsastes spalvas.[2][4] Zaļais pāvs ir daudz klusāks nekā Indijas pāvs, lai gan agri no rītiem vai vakaros var dzirdēt tēviņus sasaucoties, īpaši pļāpīgiem kļūstot riesta laikā.[2][4] Pēc vairošanās sezonas zaļie pāvi maina apspalvojumu un tēviņi zaudē savu krāšņo asti. Spārnu lidspalvas ataug ļoti ātri un putni samērā ātri atkal spēj lidot.[1][2] Pa dienu putni pamatā uzturas uz zemes, no rītiem un vakariem meklējot barību, dienas vidū atpūšoties garā zālē vai upes krastā. Zaļais pāvs ir ļoti labs peldētājs.[1] Naktis tie pavada augsta koka zaros, 10—15 metru augstumā no zemes.[1] Putns ir ļoti kautrīgs un uzmanīgs. Savvaļā to grūti novērot, jo ātri skrien un slēpjas.[1]
Zaļais pāvs ir visēdājs un barojas ar visu, ko var atrast. Tie ir jaunie augu asni, koku un krūmu pumpuri, lapas, sēklas, graudi, augļi un ogas, kukaiņi un citi bezmugurkaulnieki, arī rāpuļi, vardes un nelieli grauzēji.[1][2] Retos gadījumos zaļais pāvs nomedī pa kādai čūskai, indīgās ieskaitot. Iecienītākie kukaiņi ir ērces, sienāži, prusaki un termīti.[1][4]
Vairošanās sezona zaļajiem pāviem ir no aprīļa līdz jūnijam. Ligzda ir vienkārša iedobe uz zemes, kas izklāta ar sausu zāli, meldriem un lapām. Ligzda vienmēr atrodas vai nu zem krūma, vai citā labi noēnotā vietā.[1] Dējumā ir 3—8 gaiši dzeltenas, spīdīgas olas, retos gadījumos līdz 12 olām.[1] Perē tikai mātīte. Inkubācijas periods ilgst 26—28 dienas. Mazuļi ir ligzdbēgļi un drīz vien pamet ligzdu, paši spēj baroties, mātei nodrošinot tiem drošību, siltumu un labākās barošanās vietas. Jaunie pāvi, sasniedzot 2 nedēļu vecumu, spēj jau lidot, bet paliek kopā ar māti līdz nākamajai vairošanās sezonai.[1][2]
Zaļajam pāvam ir 3 pasugas:
Zaļais pāvs (Pavo muticus) ir liela auguma fazānu dzimtas (Phasianidae) putns, kuru viegli atpazīt pēc tēviņa krāšņās, acotās astes un zaļā ķermeņa apspalvojuma. Tā dabīgais izplatības areāls aptver Dienvidaustrumāzijas tropiskos mežus, sākot ar Indijas ziemeļaustrumiem, Ķīnas dienvidiem un Mjanmas ziemeļiem, turpinās cauri Laosai, Taizemei, Vjetnamai, Kambodžai, sasniedzot Malakas pussalu un Javas salu. Mūsdienās līdz ar mežu izciršanu un pārāk intensīvām medībām sugas populācija ir ievērojami samazinājusies un fragmentējusies. Šī suga vairs nav sastopama Bangladešā un Malaizijā. Zaļā pāva tuvākais radinieks ir Indijas pāvs.
Burung Merak Hijau (bahasa Inggeris: Green Peafowl) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Pavo muticus.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
Burung Merak Hijau boleh didapati di hutan terbuka dengan padang ilalang di China, Myanmar, Thailand, Laos, Kemboja, Vietnam, dan Jawa, Indonesia. Sebelumnya Merak Hijau boleh didapati juga di India, Bangladesh dan Semenanjung Malaysia, tetapi kini telah punah. Upaya re-introduksi (pembiakan ulang) Merak Hijau sedang digalakkan di alam liar Semenanjung Malaya untuk mengawal spesies ini dari kepunahan di Malaysia. Walaupun berukuran sangat besar, Merak Hijau adalah burung yang pandai terbang.
Burung Merak Hijau adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Burung. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : .Burung Merak Hijau adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Merak Hijau terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atria, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai burung, Burung Merak Hijau membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Jantan
Betina
Kacukan antara Hybrid imperator dan spicifer, di Zoo Bronx
.jpg)
Pavo muticus muticus jantan di Zoo Ueno
Pavo muticus imperator di Zoo Taipei
Video Pavo muticus di Animal Kingdom di Disney
Burung Merak Hijau merupakan haiwan yang dilindungi di Malaysia dan memerlukan lesen pemburuan untuk memburunya.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Burung Merak Hijau (bahasa Inggeris: Green Peafowl) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Pavo muticus.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
De groene pauw (Pavo muticus) is een vogel uit de orde van de Hoendervogels. Net als de andere pauwensoort, is ook de groene pauw een kleurrijke vogel.
De staart van het mannetje kan uitgewaaierd worden tot een grote waaier die indruk maakt op het vrouwtje. Het vrouwtje is minder gekleurd dan het mannetje en heeft geen staart die ze uit kan vouwen. Het onderscheid tussen de beide seksen is echter niet zo groot als bij de blauwe pauw. In gevangenschap blijken blauwe en groene pauwen gemakkelijk te kruisen.
De groene pauw leeft in kleine groepjes bestaande uit de haan, zijn harem en de jongen. Nadat de eieren zijn uitgekomen zorgt de hen nog lange tijd voor het jong. Mannetje en vrouwtje maken hun nest meestal in een kuiltje in de grond tussen de struiken. Maar soms ook in een dikke boom, in een leeg roofvogelnest, of zelfs op een gebouw. Het nest wordt bedekt met wat dorre bladeren of gras.
Groene pauwen komen in het wild voor in Zuidoost-Azië, het uiterste noordoosten van India en op het Indonesische eiland Java.
Er worden drie ondersoorten onderscheiden:[2]
Vroeger werd deze soort pauw waargenomen in een groot aantal typen natuurlijke, tropische en subtropische bossen, zowel loofbos als gemengd bos, moerasbos, half open bosgebieden, bosranden, bamboebos, graslanden, savanne, gebieden met struikgewas en de randen van cultuurlandschap zoals akkerland in laagland en tot op 2100 m boven zeeniveau. Het huidige leefgebied beperkt zich tot droog loofbos waarbij de hoogste dichtheden worden aangetroffen in de buurt van weinig tot niet aangetaste rivieren en draslanden.[1]
De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 15 tot 30 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen af door bejaging, illegale handel en habitatverlies. Er wordt op de vogel gejaagd voor het vlees en voor de handel in sierveren. Daarnaast wordt het leefgebied aangetast door versnippering en ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik, de aanleg van infrastructuur en menselijke nederzettingen. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Er gelden beperkingen voor de handel in deze soort pauw, want de soort staat in de Bijlage II van het CITES-verdrag.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe groene pauw (Pavo muticus) is een vogel uit de orde van de Hoendervogels. Net als de andere pauwensoort, is ook de groene pauw een kleurrijke vogel.
Smaragdpåfugl (Pavo muticus) er en storslagen art i slekten Pavo, som inngår i tribuset påfugler (Pavonini) i fasanfamilien (Phasianidae). Arten finnes naturlig i Sørøst-Asia, men den har også blitt introdusert andre steder i verden. Arten er terrestrisk og opptrer i åpen skog (inkludert teakplantasjer), monsunskog og savanner, som regel nær åpen vann (herunder rennende vann og elder), men aldri i regnskog. Hannen særpreges av den praktfulle fjærdrakten og den svært karakteristiske stjerten, som kan brettes ut til ei enorm vifte.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til McGowan & Bonan (2018).[1] Norske navn på arter og grupper følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn på arter og grupper i parentes er ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av en offisiell beskrivelse.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Smaragdpåfugl (Pavo muticus) er en storslagen art i slekten Pavo, som inngår i tribuset påfugler (Pavonini) i fasanfamilien (Phasianidae). Arten finnes naturlig i Sørøst-Asia, men den har også blitt introdusert andre steder i verden. Arten er terrestrisk og opptrer i åpen skog (inkludert teakplantasjer), monsunskog og savanner, som regel nær åpen vann (herunder rennende vann og elder), men aldri i regnskog. Hannen særpreges av den praktfulle fjærdrakten og den svært karakteristiske stjerten, som kan brettes ut til ei enorm vifte.
Multimedia w Wikimedia Commons Paw złoty, paw zielony[3] (Pavo muticus) − gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje w gęstych lasach wysp Indonezji, Wietnamu i Mjanmy. Jego bliski krewny to paw indyjski (Pavo cristatus).
Piersi i szyja samca są barwy zielonej ze złotym połyskiem, na głowie widoczny jest czub w kształcie kłosa. Pokrywy skrzydeł są turkusowo-niebieskie z metalicznym połyskiem, grzbiet zielony z brązowym połyskiem. Samiec posiada tren składający się z ok. 200 piór. Samica podobnie ubarwiona, ale nie ma trenu.
Samiec osiąga długość 230–250 cm (z trenem), samica – 80–90 cm.
Wyróżnia się następujące podgatunki[4][5]:
Paw złoty, paw zielony (Pavo muticus) − gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Występuje w gęstych lasach wysp Indonezji, Wietnamu i Mjanmy. Jego bliski krewny to paw indyjski (Pavo cristatus).
O Pavão-verde ou Pavão-verde-de-Java(Pavo muticus) é uma espécie pertencente ao gênero Pavo da família Phasianidae. Trata-se de uma ave nativa das florestas do Sudeste Asiático.[1]. Hoje integra a lista vermelha da IUCN e classificada como ameaçada de extinção desde 2009 devido a redução de sua população global e pela destruição de seu habitat original[2].
A despeito do Pavão-indiano, os sexos do Pavão-verde são similares em termos de aparência, especialmente na natureza. No macho e na fêmea de pavão-verde há uma plumagem superior longa que recobre a real cauda do animal. No macho por sua vez essa plumagem se estende por mais de 2 metros sendo repleta dos "olhos" enquanto nas fêmeas está apenas recobrindo a cauda. Essa plumagem é mais evidente em época de reprodução, sendo que fora desse período fica difícil distinguir os sexos a certa distância. As penas do pescoço e do peito de ambos os sexos são verdes iridescentes e lembram escamas.
No macho, as penas da escapula, do meio das costas e acima das asas são azuis, enquanto os menores são verdes e formam um triângulo de penas escamosas no ombro quando a asa está fechada. Os secundários são pretos e, em algumas subespécies, os terciais são marrons e / ou barrados com um padrão esmaecido. A fêmea tem abrigos menores azuis, então falta o triângulo no ombro da asa. As fêmeas também têm escamas no pescoço franjadas com cobre, bem como mais barras nas costas e nas primárias e álula(polegar das aves).
Ambos os sexos têm cristas em forma de eixo e são pernas longas, asas pesadas e silhueta de cauda longa. A crista da fêmea tem plumas ligeiramente mais largas, enquanto as do macho são mais finas e altas. A pele do rosto é duplamente listrada com um branco a azul claro e, ao lado da orelha, um crescente amarelo a laranja.
A pele do rosto é duplamente listrada com um branco a azul claro e, ao lado da orelha, um crescente amarelo a laranja. O triângulo escuro abaixo do olho em direção à sobrancelha é verde azulado no macho e marrom na fêmea. Vistos à distância, são geralmente pássaros de cor escura com primários de cor vermelha pálida ou amarelada, bastante visíveis em seu voo peculiar, que foi descrito como um verdadeiro voo agitado com pouco planar que se associa a outras aves galiformes.
O pavão verde é geralmente mais silencioso do que o pavão indiano. Os machos de algumas subespécies, especialmente P. m. imperator, dão um forte chamado de ki-uao, que é freqüentemente repetido. A fêmea faz um chamado alto de aou-aa com ênfase na primeira sílaba. O macho também pode fazer uma chamada semelhante. Os machos chamam de seus poleiros ao amanhecer e ao anoitecer[3].
Os pavões-verdes são aves grandes, estando entre os maiores galiformes vivos em termos de tamanho total, embora de corpo mais leve do que o Peru-selvagem, e talvez o pássaro selvagem mais comprido existente. O macho tem 1,8–3 m de comprimento total, mas isso inclui sua cauda oculta (ou "trem"), que mede 1,4-1,6 m. Os "abrigos" da cauda são ainda mais longos do que os do pavão indiano macho, mas são mais curtos do que os do Faisão-argus. A fêmea adulta tem cerca de metade do comprimento total do macho reprodutor, com 1–1,1 m de comprimento. Tem uma envergadura relativamente grande, com média de cerca de 1,2 m e pode chegar a 1,6 m em machos grandes. O pavão verde é capaz de voar sustentado e é frequentemente observado em voo.
O pavão-verde era amplamente distribuído no sudeste da Ásia, do leste ao nordeste da Índia, no norte de Mianmar e sul da China, estendendo-se pelo Laos e Tailândia até o Vietnã, Camboja, Península da Malásia e as ilhas de Java. Registros no nordeste da Índia foram questionados e registros antigos são possivelmente de pássaros selvagens. A área de distribuição foi reduzida com destruição de habitat e a caça[4].
Os pavões-verdes são encontrados em uma ampla variedade de habitats, incluindo florestas primárias e secundárias, tropicais e subtropicais, bem como perenes e decíduas. Eles também podem ser encontrados entre bambu, em pastagens, savanas, arbustos e bordas de terras agrícolas. No Vietnã, o habitat preferido foi a floresta seca e decídua perto da água e longe de perturbações humanas[5]. A proximidade da água parece ser um fator importante[6].
As espécias foram primeiramente classificadas como Pavo muticus por Carl Linnaeus, porem elas foram antes descritas na Europa por Ulisse Aldrovandi como Pavo Ianopensis se baseando numa pintura japonesa dada ao Papa da época pelo Imperador do Japão. Inicialmente foram descritos como aves sem espora(Linnaeus seguiu a descrição de Aldrovandi). Os japoneses importaram o pavão-verde do sudeste asiático por um século, e a ave era frequentemente retratada em pinturas japonesas. Como resultado, o tipo de localidade descrito por Linnaeus foi "Habitat da Japônia", porem, essas espécies não são nativas do Japão. Foi François Levaillant um dos primeiros ornitologistas ocidentais a ver um pavão-verde vivo, trazido de Macau para um criador de animais do Cabo da Boa Esperança. De uma pintura indiana, George Shaw descreveu o animal como nativo da Índia e possuindo uma "cabeça azul" com uma "crista lanceolada vertical", nomeando-o como Pavo spicifer, o "Pavão com crista espinhada". Uma terceira subespécie de pavão-verde foi descrita em 1949 por Jean Delacour, chamada de Pavo imperator, encontrado na Indochina. Seguindo o conselho de um criador de aves de Hong Kong, Delacour concluiu que havia três raças de pavão-verde, incluindo P. spicifer na espécie também. Hoje, a maioria das autoridades reconhece estes três[7]:
Delacour descartou vários espécimes aberrantes por serem variações individuais (incluindo os espécimes de tipo para imperador originários do Planalto de Bolaven no Laos), e afirmou que mais subespécies podem ser reconhecidas com estudos posteriores. No entanto, poucos estudos foram realizados para comprovar a classificação de Delacour, embora seja aceita por quase todas as autoridades. Alguns autores sugeriram que a população encontrada em Yunnan, que é tradicionalmente classificada como imperator, pode ser outra subespécie. [10] Usando o gene do DNA mitocondrial do citocromo b, Ouyang et al. estimou o período de divergência entre o pavão-verde e o pavão-indiano em 3 milhões de anos. No mesmo estudo, eles também notaram que parecia haver duas formas diferentes de pavão-verde em Yunnan, que deveriam ser classificadas como subespécies distintas. [8] Um artigo de 2005 do jornal The Star da Malásia afirmou que a pesquisa indicava que a forma malaia era idêntica à forma javanesa, mas o estudo não foi publicado e alguns autores contestam o resultado. Devido à grande variedade de imperadores na Indochina, outras subespécies dentro de sua variedade também foram propostas, notavelmente annamensis do sudeste da Ásia e yunnanensis de Yunnan.[9]
O pavão-verde é uma ave que gosta de viver nas florestas.[10] Eles geralmente passam algum tempo no solo ou próximo a ele, em pastos altos e juncos. Unidades familiares empoleiram-se em árvores a uma altura de 10-15m. A dieta é composta principalmente de frutas, invertebrados, répteis, sapos e roedores. Tal como acontece com o outro membro de seu gênero, o pavão-verde pode até caçar cobras venenosas. Carrapatos e cupins, pétalas de flores, botões, folhas e frutos são os alimentos favoritos do pavão adulto.[11]
Acredita-se amplamente que o pavão-verde é polígamo, mas, ao contrário do pavão-indiano, os machos são solitários e não exibem sua cauda em leque. Em vez disso, os machos solitários são altamente territoriais e formam haréns sem vínculos de pares. No entanto, a teoria de que o macho é polígamo também entra em conflito com as observações em cativeiro; pares deixados sozinhos sem interação humana foram observados como fortemente monogâmicos. A estreita semelhança entre os dois sexos também sugere um sistema de procriação diferente, em contraste com o do pavão indiano. Assim, alguns autores sugeriram que os haréns vistos no campo são aves juvenis e que os machos não são polígamos.[12]
As fêmeas costumam fazer seus ninhos no chão, pondo entre 3 a 6 ovos.
Um exemplar no Imphal Zoo, Manipur, India
Um macho com sua cauda extendida
Um macho com sua cauda extendida
Exemplar no Taipei Zoo
Fêma com filhote
Briga de pavões-verdes no Baluran National Park, Indonesia
Um pavão-verde se alimentando
Uma fêmea
Face do macho
Face da fêmea
Pintura de Daniel Giraud Elliot
Pintura de Maruyama Okyo, de 1781
O Pavão-verde era um símbolo dos monarcas birmaneses
O Pavão-verde ou Pavão-verde-de-Java(Pavo muticus) é uma espécie pertencente ao gênero Pavo da família Phasianidae. Trata-se de uma ave nativa das florestas do Sudeste Asiático.. Hoje integra a lista vermelha da IUCN e classificada como ameaçada de extinção desde 2009 devido a redução de sua população global e pela destruição de seu habitat original.
Páv chochlatý alebo páv chocholatý[2] (lat. Pavo muticus) je juhovýchodnoázijský vták z čeľade bažantovité (Phasianidae).
Hlas samca je hlasné volanie kii-ou. Ozýva sa najmä ráno a večer.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Páv chochlatý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Páv chochlatý
Tento článok týkajúci sa ornitológie je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Páv chochlatý alebo páv chocholatý (lat. Pavo muticus) je juhovýchodnoázijský vták z čeľade bažantovité (Phasianidae).
Klasasti pav (znanstveno ime Pavo muticus) je vrsta pava, ki živi v Jugovzhodni Aziji. Za razliko od indijskega pava sta si samec in samica zelo podobna po operjenosti, le med paritvenim obdobjem zraste samcem značilna vlečka iz krovnih repnih peres, ki lahko doseže tudi do dva metra v dolžino.
Grön påfågel[3] (Pavo muticus) är en utrotningshotad fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar, förekommande i Indien och Sydostasien.[4]
Grön påfågel är längre och smäckrare än den vanliga påfågeln. Fjäderhuvan består av tio till tolv upprättstående fjädrar. Huvudet och huvan är blågröna, i samma färg som bröstet och halsen. Fjädrarna på bröstet och halsen har dock även guldröda eller gulgröna bräm som är metallglänsande. Vingtäckarna har en mörkblå färg med ett grönt skimmer. Hönan har visserligen inget stjärtsläp, men är till skillnad från påfågeln, likfärgad tuppen. Tuppen kan bli tre meter lång med sitt släp.
.jpg)
Grön påfågel förekommer i Indien och Sydostasien och delas in i tre underarter med följande utbredning:[4]
Grön påfågel lägger fyra till åtta ägg i ett näste på marken.[5] Födan utgörs av frön, frukt och insekter. Historiskt har den rapporterats från ett antal olika levnadsmiljöer, men idag är den i huvudsak begränsad till torr lövskog, allra helst nära ostörda floder och våtmarker.[6]
Denna art är mycket svårare än den vanliga påfågeln att hålla i parker, då den är ömtålig och känslig. Även i sin naturliga miljö är den sällsynt, minskar kraftigt och riskerar utrotning. IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1] Förbättrade mätmetoder har dock lett till en uppvärdering av världspopulationen, från tidigare 10.000-20.000 adulta invidiver till 15.000-30.000 adulta individer.[1]
Fågeln har på svenska även kallats grönhalsad pågågel.
Wikimedia Commons har media som rör grön påfågel.
Wikispecies har information om Pavo muticus.
Grön påfågel (Pavo muticus) är en utrotningshotad fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar, förekommande i Indien och Sydostasien.
На відміну від звичайного павича, зелений значно більший і забарвлений яскравіше, має оперення з металевим відливом і довші ноги, шию і чубчик на голові.
Довжина самця 180—300 см, крила 46—54 см, хвіст 40—47 см, шлейф 140—160 см. Важить до 5 кг.
Голова і верхня частина шиї коричнево-зелені. Чубчик складається з пір'я з більш широкими віялами. Кільця навколо очей блакитно-сірого кольору.
Пір'я нижньої частини шиї зелені з золотисто-зеленою облямівкою і мають лускатий малюнок, груди і верх спини синювато-зелені з червоними і жовтими плямами; низ спини бронзовий з коричневими мітками, плечі і крила темно-зелені, махові пера бурі з чорними і сірими плямами на зовнішній стороні опахала.
Кермові пір'я світло-каштанові, а сильно подовжені криючі такі ж яскраві і схожі за забарвленням, як у звичайного павича, але з металевим мідно-червоним відтінком. Дзьоб чорний, ноги сірі.
Самка за забарвленням мало відрізняється від самця, але менша за розмірами.
Мешкає в дикій природі на висоті до 900 м на острові Ява, в Індокитаї, північно-східній Індії, Бангладеш, М'янмі, західній Малайзії, Таїланді і південному Китаї.
У неволі в Європі і Америці до XX століття не поширювався.
Значно поступається за чисельністю звичайному павичеві. У другій половині XX століття Оселище і чисельність виду значно скоротилися. Сучасний статус виду, по класифікації BirdLife International і Міжнародного союзу консервації природи (IUCN), визначається як «вимираючий» (endangered).
Залежно від географічного поширення і варіації забарвлення оперення розрізняють три підвиди P. muticus:
Починаючи з 1940 року бірманський підвид яванського павича (P. m. spicifer) є національним символом М'янми (другий національний птах у світі; перший — білоголовий орлан, національний символ США з 1782 року).
Зелений павич у Тваринному світі Диснея
(Disney’s Animal Kingdom, Флорида, США)
Відео (там же)
Бірманський підвид зеленого павича - національний символ М'янми
Công hay còn gọi cuông, nộc dung, khổng tước[2][3] (danh pháp khoa học: Pavo muticus) là một loài chim thuộc họ Trĩ được Linnaeus mô tả khoa học lần đầu năm 1766. Chim công sinh sống ở rừng nhiệt đới Đông Nam Á và phía nam Trung Quốc.[4]. Nó có mối quan hệ gần gũi với Pavo cristatus ở lục địa Ấn Độ. Công đã từng phân bố rộng rãi ở Đông Nam Á từ phía đông và đông bắc Ấn Độ, Bắc Myanma và miền nam Trung Quốc, mở rộng thông qua Lào, và Thái Lan vào Việt Nam, Campuchia, bán đảo Mã Lai và các đảo Java. Loài này được tìm thấy trong một loạt các môi trường sống bao gồm cả rừng nguyên sinh và thứ cấp, cả hai vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới, cũng như thường xanh và rụng lá. Họ cũng có thể được tìm thấy trong các khu vực có cây tre, đồng cỏ, thảo nguyên, cây bụi và cạnh đất nông nghiệp.
Công xòe đuôi
Công trống
Công đang xòe lông tại một vườn hoa ở Hà Nội
Mỗi lông bao đuôi có 1 đồng tiền gồm các hình tròn đồng tâm có 4 màu sắc
Loài công có 3 phân loài khác nhau[5], nhưng một số nhà nhân giống công lại cho rằng công có thể có nhiều phân loài hơn[6][7].
Một con công đực đang "ve vãn" công mái
Màn biểu diễn của công đực
Đầu công đực
Lúc bình thường, đuôi công trải dài trên đất và cản trở chuyển động của công
Mặt phía trước
Phía sau lưng
Lông đuôi công đực
Công trắng ở vườn Castle của Pardubice
Công ở vườn Castle của Pardubice
Công ở Thảo Cầm viên Sài Gòn
Trong dân gian, có nhiều câu nói về công, xem công như là đại diện cho cái gì cao quý:
Về hình ảnh con công xòe đuôi xòe cánh, ca dao có câu:
Về tiếng kêu của con công, vì nó giống với từ "tố hộ", nên trong dân gian có khá nhiều câu ca dao nói về đặc điểm này:
hay
Tục ngữ cũng có câu "nem công chả phượng" để tả những món ăn đắt tiền, quý hiếm.
Công hay còn gọi cuông, nộc dung, khổng tước (danh pháp khoa học: Pavo muticus) là một loài chim thuộc họ Trĩ được Linnaeus mô tả khoa học lần đầu năm 1766. Chim công sinh sống ở rừng nhiệt đới Đông Nam Á và phía nam Trung Quốc.. Nó có mối quan hệ gần gũi với Pavo cristatus ở lục địa Ấn Độ. Công đã từng phân bố rộng rãi ở Đông Nam Á từ phía đông và đông bắc Ấn Độ, Bắc Myanma và miền nam Trung Quốc, mở rộng thông qua Lào, và Thái Lan vào Việt Nam, Campuchia, bán đảo Mã Lai và các đảo Java. Loài này được tìm thấy trong một loạt các môi trường sống bao gồm cả rừng nguyên sinh và thứ cấp, cả hai vùng nhiệt đới và cận nhiệt đới, cũng như thường xanh và rụng lá. Họ cũng có thể được tìm thấy trong các khu vực có cây tre, đồng cỏ, thảo nguyên, cây bụi và cạnh đất nông nghiệp.
Pavo muticus Linnaeus, 1766
Ареал
Зелёный павли́н[1] (Pavo muticus Linnaeus, 1766) — один из двух видов азиатских павлинов, обитающий в Юго-Восточной Азии.
Голос самца зелёного павлина менее громкий и резкий, чем у обыкновенного павлина.
В отличие от обыкновенного павлина, зелёный значительно крупнее и окрашен ярче, имеет оперение с металлическим отливом и более длинные ноги, шею и хохолок на голове.
Длина самца 180—300 см, крылья 46—54 см, хвост 40—47 см, шлейф 140—160 см. Весит до 5 кг.
Голова и верхняя часть шеи коричневато-зелёные. Хохол состоит из перьев с более широкими опахалами. Окологлазная область голубовато-серого цвета.
Перья нижней части шеи зелёные с золотисто-зелёной каймой и имеют чешуйчатый рисунок, грудь и верх спины синевато-зелёные с красноватыми и жёлтыми пятнами; низ спины медно-бронзовый с коричневыми отметинами, плечи и крылья тёмно-зелёные, маховые перья бурые с черными и серыми пятнами на наружной стороне опахала.
Рулевые перья светло-каштановые, а сильно удлинённые кроющие такие же яркие и схожие по окраске, как у обыкновенного павлина, но с металлическим медно-красным оттенком. Клюв чёрный, ноги серые.
Самка по окраске мало отличается от самца, но меньше по размерам.
Обитает в дикой природе на высоте до 900 м на Яве, в Индокитае, северо-восточной Индии, Бангладеш, Мьянме, западной Малайзии, Таиланде и южном Китае.
В неволе в Европе и Америке до XX века не разводился.
Значительно уступает по численности обыкновенному павлину. Во второй половине XX века ареал и численность вида значительно сократились. Современный статус вида, по классификации BirdLife International и Международного союза консервации природы (IUCN), определяется как «вымирающий» (endangered).
В зависимости от географического распространения и вариации окраски оперения различают три подвида P. muticus:
Начиная с 1940 года бирманский подвид яванского павлина (P. m. spicifer) является национальным символом Мьянмы (вторая национальная птица в мире; первая — белоголовый орлан, национальный символ США с 1782 года).[2]
Зелёный павлин в Животном Царстве[en] Диснея
(Флорида, США)
Видео (там же)
Бирманский подвид зелёного павлина — национальный символ Мьянмы
Кариотип: 76 хромосом (2n)[3][4].
Зелёный павли́н (Pavo muticus Linnaeus, 1766) — один из двух видов азиатских павлинов, обитающий в Юго-Восточной Азии.
Голос самца зелёного павлина менее громкий и резкий, чем у обыкновенного павлина.
绿孔雀（学名Pavo muticus），也叫爪哇孔雀、龙鸟，是孔雀属两种孔雀之一，另一种是蓝孔雀（Pavo cristatus）。绿孔雀包括三个亚种。
绿孔雀雄鸟身体长约2.2米(包括长约1.5米的尾屏)。
绿孔雀的羽色鲜艳，以翠绿、青蓝、紫褐色为主，多带有金属光泽；尾上覆羽延长成尾屏，上面具有五色金翠钱纹，开屏时候尤为艳丽；雌鸟没有尾屏，羽色也较逊色。
尾屏可以起到保护色的作用，大多数捕食者，例如虎、豹、野狗、猫头鹰、鹰等都没有辨色能力。
绿孔雀产于东南亚的广大地区，如印度东北部、缅甸、老挝、越南、柬埔寨、印度尼西亚的爪哇岛，在中国主要发现于云南和西藏地区，数量稀少，被列为中国国家一级保护动物。
雄鸟
雌鸟
ワシントン条約附属書II類 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : クジャク属 Pavo 種 : マクジャク P. muticus 学名 Pavo muticus Linnaeus, 1766 和名 マクジャク 英名 Green peafowl マクジャク（真孔雀、学名：Pavo muticus）は、キジ目キジ科クジャク属に分類される鳥類。
インド北東部、ミャンマー西部
最大全長300cmとクジャク属のみならずキジ科、キジ目最大種。メスは全長86-110cm。翼長オス46-50cm、メス42-45cm。体重オス3.8-5kg、メス1.1-1.2kg。頭頂には羽毛が伸長する（冠羽）。頭部は青色、腹部は黒色の羽毛で被われる。頸部や背、胸部は青く外側へ向うにつれ緑や緑褐色が入り、羽毛の外縁（羽縁）が黒い羽毛で被われる。初列風切の色彩は赤褐色。
虹彩は褐色。嘴の色彩は灰色で、先端は黄色みを帯びる。後肢の色彩は淡褐色みを帯びた灰色。
長径7.3cm、短径5.4cmで、卵を覆う殻は淡黄色。
オスの成鳥は尾羽基部の上面を被う羽毛（上尾筒）が発達する。翼は青緑色の光沢がある黒。メスの成鳥は腰を被う羽毛や翼は黒と褐色。
標高1,500m以下にある森林（水辺の森林を好む）などに生息する。
繁殖形態は卵生。繁殖期になるとオスは単独で生活し、大声で鳴きメスに求愛する。茂みの中に窪みを掘った巣に、インドでは1-4月に1回に3-6個の卵を産む。抱卵期間は28日。メスのみが育雛を行う。
開発による生息地の破壊、ペット用の乱獲などにより生息数は減少している。
羽を開いたオス
オスの頭部
メス
メスの頭部
孔雀図（円山応挙・画、江戸時代後期、MIHO MUSEUM所蔵）
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_in_TMII_Birdpark.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
