Double-crested cormorants use calls and physical displays to communicate with one another. While cormorants use their small range of calls in certain social situations, they are largely silent. One example of the physical displays used to communicate between cormorants is the "wing wave display" used by males to attract a mate.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Phalacrocorax auritus are also referred to as crow ducks, shag, water-turkeys and lawyers. There are several subspecies of Phalacrocorax auritus, including the Florida cormorant (Phalacrocorax auritus floridanus), found around Florida, North Carolina, and the Gulf Coast; the white-crested cormorant (Phalacrocorax auritus cincinatus), found in Alaska; and the Farallon cormorant (Phalacrocorax auritus albociliatus), found on the coasts and inland lakes of the Pacific slope. (Pearson 1936)
Double-crested cormorants account for a large portion of the bird population that winters in the Florida Bay, along with the roseate spoonbills, great white herons, and reddish egrets. (Rodgers 1996)
Populations of double-crested cormorants have increased dramatically over the last thirty years. This species has no special protection under CITES or the Endangered Species Act. It is, however, protected under the U.S. Migratory Bird Act.
Cormorants are susceptible to poisoning from pesticides and other contaminants, and to oil spills. They are sometimes killed or injured when they are caught on fishhooks and in gill-nets, lobster traps, and trawls. They are also very susceptible to disturbance at their nest sites. Adult cormorants leave the nest unguarded when they are disturbed, leaving the chicks and eggs vulnerable to predation by gulls and other predators, and to overheating in the hot sun.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Double-crested cormorants and other fish-eating birds are considered by some to be detrimental to commercial fisheries and fish farms. However, the extent of their impact on fish populations is difficult to quantify, and has been demonstrated by some studies to be very small. Some landowners also complain of lowering of property values as a result of the impact of double-crested cormorants on vegetation. Finally, double-crested cormorants have been implicated as vectors for fish diseases and parasites.
Double-crested cormorants have no known positive impact on humans.
Double-crested cormorants may nest with up to thirteen other species of colony-nesting birds. Within these mixed colonies, they may affect nest-site availability to other species, and provide food for the other species by means of chicks, eggs, pellets, regurgitated fish and stolen food. Cormorants also hunt in mixed flocks, benefiting others and benefiting others through their combined effort to find prey.
Double-crested cormorants impact the populations of the fish they consume.
Double-crested cormorants feed primarily on fish, but also eat insects, crustaceans and amphibians. They generally feed in shallow water (less than 8 m deep) within 5 km of shore, diving underwater to catch their prey. They may swallow small fish while underwater, but bring larger prey up to the surface to shake, clean or hammer on the water before consuming them.
When feeding on schooling fish, cormorants may feed together in flocks. They have a hook-like tip on the upper maxilla of their bill and specialized muscles that aid them in grasping their slippery prey.
Animal Foods: amphibians; fish; insects; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Double-crested cormorants breed across North America, as far north as southern Alaska. They winter in North America as far south as Sinaloa, Mexico, and are common on marine and inland waters throughout their range.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Double-crested cormorants are found in a variety of marine and inland aquatic habitats. They require water for feeding and nearby perches, such as rocks, sandbars, pilings, shipwrecks, wires, trees or docks for resting on and drying out during the day.
Habitat Regions: temperate ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal
The oldest known wild double-crested cormorant lived to be 17 years and 9 months old. The average life expectancy for wild birds is 6.1 years.
Range lifespan
Status: wild: 17.75 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 6.1 years.
Average lifespan
Status: wild: 270 months.
Cormorants are large birds (70 to 90 cm in length, 1.2 to 2.5 kg) with dark brown or black plumage that has a dull greenish or bronze sheen. They have lean bodies, long necks and relatively short wings. They have long beaks with a hooked upper mandible and bright orange-yellow skin that covers the face, throat and base of the bill. Their black feet are webbed feet and found on short legs, and their tails are wedge-shaped. During the breeding season, double-crested cormorants have two curly black crests on their heads, blue eyelids, a dusky bill and orange on the throat sac and lores. In the winter, adults lack the crests, show no blue on eyelids, have a yellow bill with red on gular sac, and yellow behind the ocher.
Males are slightly bigger than females. Juveniles are much duller in color than adults. They are usually dark brown with grayish or whitish coloring underneath. (Pearson 1936)
There are five subspecies of double-crested cormorants. These subspecies are differentiated by size and the color and shape of their crests.
Range mass: 1200 to 2500 g.
Range length: 70 to 90 cm.
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 5.6096 W.
Gulls, crows and jays and grackles are probably significant predators of cormorant eggs and chicks. Coyotes, foxes and raccoons may also prey on cormorant chicks. Adult cormorants and chicks are susceptible to predation by bald eagles, and occasionally by great horned owls, caiman and brown pelicans.
When threatened by a predator, gulls may threaten the predator or vomit fish at them. If the predator is large, the adults usually leave the nest, and circle overhead.
Known Predators:
Cormorants are monogamous and breed in colonies of up to three thousand pairs. The male chooses a nest site and then advertises for a female by standing in a “wing-waving display” that shows off the brightly-colored skin on his head and neck. Males also perform elaborate courtship dances, including dances in the water where they present the female with nest material. After forming a pair, double-crested cormorants lose their crests.
Double-crested cormorants do not defend a large territory around the nest. They defend a small area immediately around the nest that is less than one meter in diameter.
Mating System: monogamous
Double-crested cormorants breed between April and August, with peak activity occurring in May through July. The males arrive at the breeding colony first and chose a nest site. They then advertise for a mate. The male and female work together to repair an old nest or to build a new one of sticks, twigs, vegetation and flotsam and jetsam found nearby, including rope, fishnet, buoys and deflated balloons. The male brings most of the material to the female who builds the nest and guards it from other colony members who would otherwise steal the nest materials. The nests typically built on the ground, but are occasionally built in trees. After nest construction is complete, the female lays 1 to 7 (usually 4) pale bluish-white eggs with a chalky coating. The eggs are laid 1 to 3 days apart. Both parents incubate the eggs, which hatch asynchronously after 25 to 28 days. The newly hatched young are altricial, and are cared for by both parents. Both parents feed the chicks regurgitated food. The young begin to leave the nest when they are 3 to 4 weeks old. They can fly at about 6 weeks and dive at 6 to 7 weeks. The chicks become completely independent of their parents by 10 weeks of age. Double-crested cormorants do not breed until they are at least 2 years old.
Breeding interval: Double-crested cormorants breed once yearly.
Breeding season: Double-crested cormorants breed between April and August, with peak activity occurring in May through July.
Range eggs per season: 1 to 7.
Range time to hatching: 25 to 28 days.
Range fledging age: 3 to 4 weeks.
Average time to independence: 10 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 (low) years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 (low) years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average eggs per season: 3.
Both parents incubate the eggs and care for the altricial chicks. The parents feed the chicks regurgitated food 2 to 6 times per day. On hot days, parents fetch water and pour it directly from their beak into the open mouths of the chicks.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
A large (33 inches) waterbird, the Double-crested Cormorant is most easily identified by its black body and wings, long hooked bill, and orange chin patch. This species may be separated from the related Great Cormorant ( Phalacrocorax carbo) by that species’ larger size and large white chin patch, from the related Neotropic Cormorant (Phalacrocorax brasilianus) by that species smaller size and small white chin patch, and from the similar-looking Anhinga (Anhinga anhinga) by that species’ longer neck and tail. Male and female Double-crested Cormorants are similar to one another in all seasons. The Double-crested Cormorant breeds in scattered locations along the Pacific coast of North America from Alaska to Baja California, along the Atlantic coast from Newfoundland to Florida, in the northern Great Plains, and in the West Indies. Southern breeding populations tend to be non-migratory, while northern breeding populations migrate south to the coasts, the interior southeastern U.S., and Mexico. Small numbers may breed or winter outside this species’ main range where habitat is appropriate. Double-crested Cormorants inhabit a variety of freshwater and saltwater wetland habitats, including rivers, lakes, marshes, and flooded grasslands. This species nests in trees surrounding bodies of water, on small islands, or on abandoned man-made structures near water. Double-crested Cormorants primarily eat small fish. On large bodies of water across the continent, Double-crested Cormorants may be seen floating low in the water, occasionally diving underwater for long periods while pursuing prey. Like many cormorants, this species may also be seen perched on rocks or snags with its wings outstretched and feathers ruffled. This species lacks the oily feather coating used by other water birds to keep dry and maintain buoyancy, and it has been suggested that this behavior allows the birds to dry their wings. Double-crested Cormorants are primarily active during the day.
A large (33 inches) waterbird, the Double-crested Cormorant is most easily identified by its black body and wings, long hooked bill, and orange chin patch. This species may be separated from the related Great Cormorant (Phalacrocorax carbo) by that species’ larger size and large white chin patch, from the related Neotropic Cormorant (Phalacrocorax brasilianus) by that species smaller size and small white chin patch, and from the similar-looking Anhinga (Anhinga anhinga) by that species’ longer neck and tail. Male and female Double-crested Cormorants are similar to one another in all seasons. The Double-crested Cormorant breeds in scattered locations along the Pacific coast of North America from Alaska to Baja California, along the Atlantic coast from Newfoundland to Florida, in the northern Great Plains, and in the West Indies. Southern breeding populations tend to be non-migratory, while northern breeding populations migrate south to the coasts, the interior southeastern U.S., and Mexico. Small numbers may breed or winter outside this species’ main range where habitat is appropriate. Double-crested Cormorants inhabit a variety of freshwater and saltwater wetland habitats, including rivers, lakes, marshes, and flooded grasslands. This species nests in trees surrounding bodies of water, on small islands, or on abandoned man-made structures near water. Double-crested Cormorants primarily eat small fish. On large bodies of water across the continent, Double-crested Cormorants may be seen floating low in the water, occasionally diving underwater for long periods while pursuing prey. Like many cormorants, this species may also be seen perched on rocks or snags with its wings outstretched and feathers ruffled. This species lacks the oily feather coating used by other water birds to keep dry and maintain buoyancy, and it has been suggested that this behavior allows the birds to dry their wings. Double-crested Cormorants are primarily active during the day.
El mabea oreyuda (Phalacrocorax auritus) ye una especie d'ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae[1][2] qu'habita tantu zones costeres como agües duces del interior de Norteamérica. Anque tuvo en peligru debíu al emplegu masivu de DDT, el so númberu amontóse de nuevu nos últimos años.
Amás de mabea oreyuda, tamién ye conocíu como mabea de doble cresta, cuervu-patu, mabea de Florida, cuervu marín y pavu marín.
La mabea oreyuda foi descritu por René Primevère Lesson en 1831. El so nome científicu vien de los términos griegos phalakros/φαλακρος "calvu" and korax/κοραξ "cuervu", and the Llatín auritus "oreyudu", referíu a les sos crestes.
==Subespecies conocen cuatro subespecies de Phalacrocorax auritus:[1]
La Mabea oreyuda ye un gran páxaru negru qu'algama hasta 91 cm de llongura con un valumbu de 132 cm. Tien una cola llarga y un gargüelu mariellu. El so plumaxe ye negru con reflexos verdosos. La doble cresta blanca pola que recibe'l nome de "oreyudu" namái apaez de volao mientres la estación de cría nos páxaros occidentales; ye menos frecuente nos páxaros orientales. Los mozos son pardos con cabeza, pescuezu y pechu blancos.
Una especie bien estendida, envierna en cualquier llugar llibre de xelu na mariña, llegando pel norte hasta'l sur d'Alaska na mariña oeste americana y al sur de Nueva Inglaterra na mariña esti. Pel sur llega hasta Méxicu y Les Bahames. N'ocasiones escepcionales crució l'Atlánticu, siendo avistáu en Gran Bretaña, Irlanda y les Azores.
Les Mabees Oreyudes suelen nadar na superficie de l'agua, dexando namái visibles la so cabeza y pescuezu, pero bucien p'alimentase. Utilicen los sos pies palmotiaos pa propulsarse y son capaces de llegar hasta lo 7,5 m mientres 30-70 segundos. Pa ensugase de cutiu pasen enforma tiempu coles nales estendíes, yá que nun son por completu impermeables. Suel volar a ras de la superficie.
Alimentar nel mar, llagos d'agua duce y ríos. Como toles mabees bucia p'atrapar a les sos preses. Aliméntase principalmente de pexes, pero n'ocasiones tamién d'anfibios y crustáceos. Les preses más pequeñes son encloyaes enteres, ente que les más grandes son abasnaes hasta la superficie enantes de ser taramiaes. Les mabees regurgitan egagrópiles colos restos semidigeridos de les sos comíes como escayos y raspies. Estos restos son utilizaos p'analizar la so dieta.
El apareamiento producir nel so hábitat habitual. Constrúin niales n'árboles, cantiles o inclusive nel suelu en llugares aisllaos y apropiaos. Son páxaros gregarios y suelen formar colonies de cría, de cutiu al pie de otros páxaros acuáticos y pa llamase utilizando un fondu gazníu gutural.
El númberu de mabees oreyudes baxó alarmantemente na década de 1960 por cuenta de los efeutos del DDT. De xemes en cuando les sos colonies tamién fueron afeutaes pola aición humana yá que se cree que son una amenaza pa la pesca.
En dómina recién la población de mabees oreyudes amontóse. Créese que se debe al descensu de contaminantes, debíu al usu decreciente del DDT.
En 1894 Thomas McIlwraith escribió nel so llibru Aves d'Ontario sobre la mabea oreyuda: "Cuando los mozos crecieron lo suficiente axúntense n'inmenses bandaes en paraxes aisllaes, onde permanecen hasta que l'agua conxélase y entós empiecen la migración y nun tornen hasta la primavera." Linda Wires y Francesca J. Cuthbert afirmen que paez que les mabees yeren muncho más comunes en Norteamérica que na actualidá, pero qu'el so númberu empezó a escayer nel sieglu XIX hasta llegar al presente.
Les poblaciones qu'habiten nos Grandes Llagos paecen beneficiase de la introducción de nueves especies piscícoles. Los científicos nun tán d'alcuerdu de la influencia de la depredación de les mabees, pero paez que son especialmente determinantes en delles localizaciones.
Por esta razón y por cuenta del pidimientu de delles organizaciones de pesques el gobiernu de los Estaos Xuníos estendió apocayá delles midíes de control pa la reproducción y evitar la espansión escesiva de la especie.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El mabea oreyuda (Phalacrocorax auritus) ye una especie d'ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae qu'habita tantu zones costeres como agües duces del interior de Norteamérica. Anque tuvo en peligru debíu al emplegu masivu de DDT, el so númberu amontóse de nuevu nos últimos años.
Phalacrocorax auritus (lat. Phalacrocorax auritus) - qarabatdaq cinsinə aid heyvan növü.
Carbo auritus Lesson, 1831
Dilophalieus auritus (Lesson, 1831)
Phalacrocorax dilophus
Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Phalacrocorax auritus (lat. Phalacrocorax auritus) - qarabatdaq cinsinə aid heyvan növü.
Ar vorvran skouarnek(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor, Phalacrocorax auritus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Carbo auritus (kentanv) da gentañ-penn (e 1831) gant an naturour gall René Primevère Lesson (1794-1849).
Bevañ a ra diwar besked dreist-holl ha kemer divelfenneged ha kresteneged ivez.
Ar spesad a gaver ar pemp isspesad anezhañ[1] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar vorvran skouarnek(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor, Phalacrocorax auritus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Carbo auritus (kentanv) da gentañ-penn (e 1831) gant an naturour gall René Primevère Lesson (1794-1849).
El corb marí orellut[1] (Phalacrocorax auritus) és un ocell marí de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita costes, llacs, rius i pantans d'Amèrica del Nord i Antilles, des dAlaska, Aleutianes, Colúmbia Britànica cap a l'est, pel sud de Canadà i nord dels Estats Units, fins al Golf de Sant Llorenç i Terranova, cap al sud a la Baixa Califòrnia, Sonora i Florida. Bahames, Cuba i l'Illa de la Juventud. Les poblacions septentrionals d'interior, es desplacen cap al sud a l'hivern.
El corb marí orellut (Phalacrocorax auritus) és un ocell marí de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita costes, llacs, rius i pantans d'Amèrica del Nord i Antilles, des dAlaska, Aleutianes, Colúmbia Britànica cap a l'est, pel sud de Canadà i nord dels Estats Units, fins al Golf de Sant Llorenç i Terranova, cap al sud a la Baixa Califòrnia, Sonora i Florida. Bahames, Cuba i l'Illa de la Juventud. Les poblacions septentrionals d'interior, es desplacen cap al sud a l'hivern.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran ddeugopog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain deugopog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax auritus; yr enw Saesneg arno yw Double-crested cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. auritus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r mulfran ddeugopog yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran ddeugopog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain deugopog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax auritus; yr enw Saesneg arno yw Double-crested cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. auritus, sef enw'r rhywogaeth.
Kormorán ušatý (Phalacrocorax auritus) je 70–90 cm velký druh veslonohého ptáka z čeledi kormoránovitých (Phalacrocoracidae). V rozpětí křídel dorůstá 114–132 cm a váží 1,2-2,5 kg. Je celý černý, leskle zelený s hnědými, jakoby šipunatými křídly a neopeřenou, žluto-oranžovou kůží u kořene zobáku. Ve svatebním šatu mu po stranách hlavy vyrůstají také charakteristická bílá péřová ouška. Běžně se vyskytuje na rozsáhlém území Severní Ameriky, kde osidluje vnitrozemní i pobřežní vody. Živí se především rybami, ale občas požírá také korýše a obojživelníky. Je společenský a žije zpravidla v hejnech, často společně s jinými vodními ptáky. Hnízdo staví na stromech, útesech nebo na zemi.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kormorán ušatý ve Wikimedia Commons
Galerie kormorán ušatý ve Wikimedia Commons
Kormorán ušatý (Phalacrocorax auritus) je 70–90 cm velký druh veslonohého ptáka z čeledi kormoránovitých (Phalacrocoracidae). V rozpětí křídel dorůstá 114–132 cm a váží 1,2-2,5 kg. Je celý černý, leskle zelený s hnědými, jakoby šipunatými křídly a neopeřenou, žluto-oranžovou kůží u kořene zobáku. Ve svatebním šatu mu po stranách hlavy vyrůstají také charakteristická bílá péřová ouška. Běžně se vyskytuje na rozsáhlém území Severní Ameriky, kde osidluje vnitrozemní i pobřežní vody. Živí se především rybami, ale občas požírá také korýše a obojživelníky. Je společenský a žije zpravidla v hejnech, často společně s jinými vodními ptáky. Hnízdo staví na stromech, útesech nebo na zemi.
Die Ohrenscharbe (Nannopterum auritus, Syn.: Phalacrocorax auritus) ist eine Vogelart aus der Familie der Kormorane. Ohrenscharben sind die einzige Kormoranart, die in Nordamerika sowohl entlang der Küste als auch im Binnenland in größeren Zahlen zu finden ist und gleichzeitig die größte und am weitesten verbreitete Kormoranart Nordamerikas. Es werden insgesamt vier Unterarten unterschieden.
Bei der Nahrungssuche tauchen Ohrenscharben von der Wasseroberfläche aus in tiefere Wasserschichten und verfolgen ihre Beutetiere unter Wasser. Während des Tauchgangs bewegen sie sich mit Hilfe ihrer kräftigen Schwimmfüße voran und setzen ihren Schwanz als Steuerruder ein. Sie sind äußerst gesellige Tiere, die sich während der Brutsaison zu Kolonien von hunderten bis zu mehr als Tausend Individuen zusammenfinden.
Fischer sehen die Ohrenscharbe traditionell als einen Konkurrenten an, weshalb die Gesamtpopulation besonders im 19. Jahrhundert durch Bejagung stark zurückging. In den 1960er und 1970er Jahren verminderten sich die Bestandszahlen infolge des Einsatzes von Pestiziden weiter. Nach Bestandserholungen wurden in den späten 1990er Jahren gesetzliche Maßnahmen eingeleitet, um die Zahl der Ohrenscharben mittels Abschuss oder durch das sogenannte „egg-oiling“ (Verhinderung einer erfolgreichen Brut durch eine Versiegelung der Eier mit Öl) zu regulieren.
In Europa ist die Ohrenscharbe ein seltener Ausnahmegast, mit vereinzelten Nachweisen vor allem in Großbritannien sowie seltener auf den Azoren und den Kanaren.[1]
Adulte Ohrenscharben erreichen eine Körperlänge von 76 bis 91 Zentimeter und haben dann ein Körpergewicht von etwa 1,5 bis 2 Kilogramm. Das Gefieder ist schwarz und schimmert leicht grünlich. Ohrenscharben haben den für Kormorane typischen torpedoförmigen Körper. Der Hals ist sehr biegsam; die großen Füße haben Schwimmhäute. Ähnlich wie der in Europa beheimatete Kormoran haben sie einen hakenförmigen und kräftigen Schnabel. Die Iris ist grünlich, die unbefiederte Haut am Kinn und an der Schnabelbasis ist orange und bei einigen Individuen auch orangegelb. Der Schnabel ist dunkel.
Im Vergleich zu anderen Wasservögeln haben die Ohrenscharben recht kurze Flügel, was zu einer hohen Fluggeschwindigkeit bei gleichzeitig geringer Tragfähigkeit führt.[2] Im Gegensatz zu anderen Arten aus der Familie der Kormorane sind die Ohrenscharben besser in der Lage, bei niedriger Fluggeschwindigkeit zu manövrieren, etwa bei der Landung auf Ästen oder Stromleitungen. Die Tiere gleiten nur sehr selten und bewegen sich mit regelmäßigen Flügelschlägen vorwärts. Über dem Wasser fliegen sie dicht über der Oberfläche, während sie über Land in größeren Höhen fliegen.
An Land bewegen sich Ohrenscharben mit einem watschelnden und unbeholfen wirkenden Gang voran, der häufig von beidbeinigen Hüpfern unterbrochen wird.[2] Bisweilen nutzen sie – insbesondere, wenn es sich um Jungtiere handelt – ihre hakenförmigen Schnäbel, um auf Felsen oder Äste zu klettern.
An Nist- oder Schlafplätzen lassen die Ohrenscharben tiefe, gutturale Grunzlaute ertönen; ansonsten sind sie eher stille Vögel.[3] Ihr Alarmlaut ist ein wiederholtes „eh-hr“.[3] Die Lautäußerungen während der Brutzeit werden von Nelson als ein tiefes, sich wiederholendes und mehrere Sekunden dauerndes lautes „ok-ok-ok“ beschrieben.[4] Van Tets unterscheidet in einer 1959 erstellten Masterarbeit insgesamt sieben unterschiedliche Lautäußerungen in einer Brutkolonie.[5]
Das Verbreitungsgebiet der Ohrenscharbe reicht von Alaska bis zum Golf von Kalifornien und im Osten Nordamerika von Neufundland bis Cape Cod.
Die Bestände dieses Vogels sind sehr groß. Für die Fischfarmen entlang des Mississippi River stellen diese Vögel ein Problem dar, da sie auch die dort gezogenen Fische bejagen.
Der Lebensraum sind kühle, subtropische Küsten in geschützten Flussmündungen oder Buchten sowie Mangrovensümpfe, Felsküsten und Küsteninseln. Im Landesinneren kommt die Art an Seen, Flüssen, Stauseen und Überschwemmungsflächen vor.
Ohrenscharben ernähren sich fast ausschließlich von Fischen, gelegentlich auch von Insekten, Schalentieren, Aalen, sowie Amphibien.[6] Bei ihrer Nahrungsauswahl gehen die Ohrenscharben opportunistisch vor und jagen diejenigen Beutefische, die gerade am leichtesten verfügbar sind.
Die Futtersuche findet tagsüber statt und konzentriert sich auf flache Oberflächengewässer. Dabei tauchen Ohrenscharben von der Wasseroberfläche aus in tiefere Wasserschichten und verfolgen ihre Beutetiere unter Wasser. Während des Tauchgangs bewegen sie sich mit Hilfe ihrer kräftigen Schwimmfüße voran und setzen ihren Schwanz als Steuerruder ein. Kleinere Beute wird noch unter Wasser gefressen, größere oder schwierig zu handhabende Beute – wie etwa Aale oder Plattfische – dagegen an die Wasseroberfläche gebracht. Gelegentlich schütteln die Ohrenscharben solche Beutetiere und schlagen sie auf das Wasser, um sie zu überwältigen.[7]
Bei der Jagd auf Fischschwärme schließen sich Ohrenscharben bisweilen zu Gruppen zusammen. Sie bewegen sich dann in einer Linie oder einer halbmondförmigen Formation auf die Beutetiere zu, wobei einzelne Vögel sich durch kurze Flüge immer wieder vor die gerade tauchenden Artgenossen bringen.
Ohrenscharben leben ganzjährig gesellig und brüten in Kolonien. Die Vögel sind monogam und gehen langjährige Beziehungen ein. Sie zeigen vor allem eine große Nesttreue.[8] In den Brutkolonien kommen zuerst die Männchen an, die das jeweilige Nest gegenüber Nistplatzkonkurrenten verteidigen. Durch die Nesttreue und die jährlichen Nestbau werden die Nester sehr groß und können eine Höhe von bis zu zwei Meter erreichen. Beide Elternvögel sind am jährlichen Bau beteiligt und verteidigen auch das Nest, da unter den Ohrenscharben der Diebstahl von Nistmaterial üblich ist.
Gelege können zwischen einem bis sieben Eier umfassen. Die gewöhnliche Gelegegröße ist jedoch vier Eier. Diese sind blassblau. Sie werden von beiden Elternvögeln für einen Zeitraum von 25 bis 30 Tagen bebrütet. Auch die Küken werden von beiden Elternvögeln gehudert und gefüttert. Die Jungvögel sind mit 20 bis 30 Tagen flügge und können nach weiteren 15 bis 20 Tagen auch fliegen. Sie sind mit zwei bis drei Jahren fortpflanzungsfähig.
Die Ohrenscharbe (Nannopterum auritus, Syn.: Phalacrocorax auritus) ist eine Vogelart aus der Familie der Kormorane. Ohrenscharben sind die einzige Kormoranart, die in Nordamerika sowohl entlang der Küste als auch im Binnenland in größeren Zahlen zu finden ist und gleichzeitig die größte und am weitesten verbreitete Kormoranart Nordamerikas. Es werden insgesamt vier Unterarten unterschieden.
Bei der Nahrungssuche tauchen Ohrenscharben von der Wasseroberfläche aus in tiefere Wasserschichten und verfolgen ihre Beutetiere unter Wasser. Während des Tauchgangs bewegen sie sich mit Hilfe ihrer kräftigen Schwimmfüße voran und setzen ihren Schwanz als Steuerruder ein. Sie sind äußerst gesellige Tiere, die sich während der Brutsaison zu Kolonien von hunderten bis zu mehr als Tausend Individuen zusammenfinden.
Fischer sehen die Ohrenscharbe traditionell als einen Konkurrenten an, weshalb die Gesamtpopulation besonders im 19. Jahrhundert durch Bejagung stark zurückging. In den 1960er und 1970er Jahren verminderten sich die Bestandszahlen infolge des Einsatzes von Pestiziden weiter. Nach Bestandserholungen wurden in den späten 1990er Jahren gesetzliche Maßnahmen eingeleitet, um die Zahl der Ohrenscharben mittels Abschuss oder durch das sogenannte „egg-oiling“ (Verhinderung einer erfolgreichen Brut durch eine Versiegelung der Eier mit Öl) zu regulieren.
In Europa ist die Ohrenscharbe ein seltener Ausnahmegast, mit vereinzelten Nachweisen vor allem in Großbritannien sowie seltener auf den Azoren und den Kanaren.
The double-crested cormorant (Nannopterum auritum) is a member of the cormorant family of water birds. It is found near rivers and lakes, and in coastal areas, and is widely distributed across North America, from the Aleutian Islands in Alaska down to Florida and Mexico. Measuring 70–90 cm (28–35 in) in length, it is entirely black except for a bare patch of orange-yellow facial skin and some extra plumage that it exhibits in the breeding season, when it grows a double crest in which black feathers are mingled with white. Five subspecies are recognized. It mainly eats fish and hunts by swimming and diving. Its feathers, like those of all cormorants, are not waterproof and it must spend time drying them out after spending time in the water. Once threatened by the use of DDT, the numbers of this bird have increased markedly in recent years.
The double-crested cormorant was described by René Primevère Lesson in 1831. It was formerly classified in the genus Phalacrocorax, but a 2014 study supported reclassifying it and several other American cormorant species into the genus Nannopterum.[2] The IOC followed this classification in 2021.[3]
Its scientific genus name is derived from the Greek words νᾶνος : nános, "small" and πτερόν : pterón, "wing". This genus name was originally coined for the flightless cormorant (N. harrisi), which does have very small wings; although the double-crested cormorant has normal-sized wings, it (along with the neotropic cormorant, N. brasilianum) was still reclassified into the genus Nannopterum when the relationship between it and the flightless cormorant became apparent. The species name is from the Latin auritus, "eared", referring to its nuptial crests.[4] Its common name refers to the same nuptial crests.
Five subspecies are recognized:[5]
The double-crested cormorant is a large waterbird with a stocky body, long neck, medium-sized tail, webbed feet, and a medium-sized hooked bill. It has a body length of between 70–90 cm (28–35 in) long, with a wingspan of between 114–123 cm (45–48 in).[7][9] Double-crested cormorants weigh between 1.2–2.5 kg (2.6–5.5 lb). Males and females do not display sexual dimorphism.[9]
This species has dark-colored plumage with bare supra-loreal skin and gular skin that is yellow or orange. An adult in breeding plumage will be mostly black with the back and coverts being a dark grayish towards the center. Nuptial crests, for which the species is named, are either white, black or a mix of the two. These are located just above the eyes with the bare skin on the face of a breeding adult being orange. A non-breeding adult will lack the crests and have more yellowish skin around the face. The bill of the adult is dark-colored.[7] The double-crested cormorant is very similar in appearance to the larger great cormorant, which has a more restricted distribution in North America, mainly on the Canadian maritime provinces; it can, however, be separated by having more yellow on the throat and the bill.[9] The neotropic cormorant also looks very similar, and the two species can sometimes be found together where their ranges meet.
The plumage of juvenile double-crested cormorants is more dark gray or brownish. The underparts of a juvenile are lighter than the back with a pale throat and breast that darkens towards the belly. As a bird ages, its plumage will grow darker. The bill of a juvenile will be mostly orange or yellowish.[7]
A very common and widespread species, it winters anywhere that is ice-free along both coasts, as far north as southern Alaska (on the west coast) and southern New England (on the east coast). It can be found as far south as Mexico and the Bahamas. It migrates from the coldest parts of its breeding range, such as eastern Canada, and has occurred in Europe as a very rare vagrant, for example in Great Britain, Ireland, and the Azores.
It is resident on Pacific Coast from Aleutian Islands south to Nayarit, Mexico (but excluding parts of British Columbia and the Southern California Bight) and inland to the Colorado River, resident on Atlantic Coast in Long Island and surrounding areas, southern New England, Florida, Cuba, and Yucatán Peninsula. Its breeding range extends north throughout most of north-central North America, from Utah north to Alberta east through the Great Lakes states to Nova Scotia, and south to northern Massachusetts, along with parts of Alaska adjoining Bristol and Kuskowim Bays. Its nonbreeding range extends throughout all coastal plains in the US, including the Atlantic and Gulf Coastal Plains south to Campeche, as well as the Bahamas, Turks and Caicos, and Cayman Islands, along with all areas previously stated to be resident. On the Pacific Coast, range includes all areas previously mentioned to be resident, along with British Columbia and the Southern California Bight.[10]
The double-crested cormorant swims low in the water, often with just its neck and head visible, and dives from the surface. It uses its feet for propulsion and is able to dive to a depth of 1.5–7.5 m (4 ft 11 in – 24 ft 7 in) for 30–70 seconds. After diving, it spends long periods standing with its wings outstretched to allow them to dry, since they are not fully waterproofed. This species flies low over the water, with its bill tilted slightly upward, sometimes leaving the colony in long, single-file lines.
Food can be found in the sea, freshwater lakes, and rivers. Like all cormorants, the double-crested dives to find its prey. It mainly eats fish, but will sometimes also eat amphibians, crustaceans and insects.[6] Fish are caught by diving under water. Smaller fish may be eaten while the bird is still beneath the surface but bigger prey is often brought to the surface before it is eaten. Double-crested cormorants are also considered pests to aquaculturists because of their intense predation on fish ponds which can cause thousands of dollars in losses to farmers. Cormorants regurgitate pellets containing undigested parts of their meals such as bones. These pellets can be dissected by biologists in order to discover what the birds ate.
Breeding occurs in coastal areas as well as near inland rivers and lakes. They build stick nests in trees, on cliff edges, or on the ground on suitable islands. They are gregarious birds usually found in colonies, often with other aquatic birds, and have a deep, guttural grunt call.
The double-crested cormorant's numbers decreased in the 1960s due to the effects of DDT. Colonies have also been persecuted from time to time in areas where they are thought to compete with human fishing.
Recently the population of double-crested cormorants has increased. Some studies have concluded that the recovery was allowed by the decrease of contaminants, particularly the discontinued use of DDT.[11] The population may have also increased because of aquaculture ponds in its southern wintering grounds. The ponds favor good over-winter survival and growth.
In 1894, Thomas McIlwraith in his book, Birds of Ontario, concludes his section on double-crested cormorants by saying: "When the young are sufficiently grown, they gather into immense flocks in unfrequented sections, and remain until the ice-lid has closed over their food supply, when they go away, not to return till the cover is lifted up in the spring."
For populations nesting in the Great Lakes region, it is believed that the colonization of the lakes by the non-native alewife (a small prey fish) has provided optimal feeding conditions and hence good breeding success. Double-crested cormorants eat other species of fish besides alewives and have been suspected (by anglers) of contributing to the decline of some sport-fish populations in the Great Lakes and other areas.[12]
In light of this belief, and because of calls for action by the public, the United States Fish and Wildlife Service (the U.S. federal government agency charged with their protection) has recently extended control options to some other government entities. This includes culling of populations and measures to thwart reproduction, in an effort to control their growing numbers. The U.S. Fish and Wildlife Service retains oversight and the control measures are not extended to the general public (no hunting season). [13]
In May 2008, the Canadian government reduced significantly the number of nests of the birds on Middle Island, a small island in Lake Erie and part of Point Pelee National Park.[14] This is an attempt to keep the small island in balance and preserve its vegetation[15] but opponents to the plan have argued that it is based on faulty information, provided in part by anglers who view cormorants as competitors.[16] As of 2021, the cormorant culling program continues. [17]
Mounted skeleton of Nannopterum auritum at Smithsonian Museum of Natural History
In flight
Juvenile
The double-crested cormorant (Nannopterum auritum) is a member of the cormorant family of water birds. It is found near rivers and lakes, and in coastal areas, and is widely distributed across North America, from the Aleutian Islands in Alaska down to Florida and Mexico. Measuring 70–90 cm (28–35 in) in length, it is entirely black except for a bare patch of orange-yellow facial skin and some extra plumage that it exhibits in the breeding season, when it grows a double crest in which black feathers are mingled with white. Five subspecies are recognized. It mainly eats fish and hunts by swimming and diving. Its feathers, like those of all cormorants, are not waterproof and it must spend time drying them out after spending time in the water. Once threatened by the use of DDT, the numbers of this bird have increased markedly in recent years.
La Dukresta kormorano (Phalacrocorax auritus) estas membro de la familio de kormoranoj kiuj enhavas fiŝkaptadajn marbirdoj. Ili loĝas kaj en internaj akvoj kaj en marbordaj areoj, kaj estas amplekse distribuata tra Nordameriko, el la Aleŭtoj en Alasko suben al Florido kaj Meksiko. Ĝi estas 70–90 cm longa, kaj estas tutnigra birdo kiu akiras malgrandan duoblan kreston de blanka kaj nigraj plumoj en la reprodukta sezono. Ĝi havas nudan senpluman areon de oranĝecflava vizaĝa haŭtaĵo. Oni agnoskas kvin subspeciojn.
La Dukresta kormorano troviĝas ĉe riveroj, lagoj kaj laŭlonge de la marbordo. Ĝi manĝas ĉefe fiŝojn kaj ĉasas per naĝado kaj subnaĝado. Ties plumoj, kiel tiuj de ĉiuj kormoranoj, ne estas kontraŭakvaj kaj ili devas pasi multan tempon sekigante ilin post esti en akvo. Iam minacata pro la uzado de DDT, la nombroj de tiu birdo ege pliiĝis en ĵusaj jaroj.
La Dukresta kormorano estis priskribita de Rene Primevere Lesson en 1831. Ties scienca nomo devenas el grekaj vortoj φαλακρος (falakros), 'kalva' kaj κοραξ (koraks), 'korvo' aŭ 'korako', kaj la latina auritus, 'oreleca', alude al ties nupta kresto. Ties komuna nomo aludas al la sama nupta kresto. Aliaj komunaj nomoj de tiu specio estas Nigra ansero[1] kaj Taŭntona meleagro (en Novanglio).[2]
Oni agnoskas kvin subspeciojn:[3]
La Dukresta kormorano estas granda akvobirdo kun fortika korpo, longa kolo, mezgranda vosto, retecaj piedoj kaj mezgranda hokoforma beko. Ĝi havas korpolongon de inter 70 kaj 90 cm, kun enverguro de 114 al 123 cm.[5][6] Dukrestaj kormoranoj pezas inter 1.2 kaj 2.5 kg. Maskloj kaj inoj ne montras detalojn de seksa dimorfismo.[6]
Tiu specio havas malhelan plumaron kun nuda senpluma superbrida haŭtaĵo kaj gorĝosako kiuj estas flaveca al oranĝeca. Plenkreskulo en reprodukta plumaro estas ĉefe nigra kun la dorso kaj la flugilkovriloj malhelgrizaj al la centro. Nuptaj krestoj, kiuj nomigas la specion, estas ĉu blankaj, nigraj aŭ mikse de ambaŭ. Tiuj situantas ĝuste super la okuloj dum la nuda brida haŭtaĵo de reprodukta plenkreskulo iĝas oranĝeca. Nereprodukta plenkreskulo ne havas la krestojn kaj havas pli flavecan haŭtaĵon vizaĝan. La beko de plenkreskulo estas malhelkolora.[5] La Dukresta kormorano estas tre simila laŭ aspekto al pli granda Granda kormorano, kiu havas pli limigitan distribuadon en Nordameriko, ĉefe en la Kanadaj marprovincoj; ĝi povas tamen esti separata ĉar havas pli da flavo en gorĝo kaj beko.[7]
La plumaro de juna Dukresta kormorano estas pli malhelgriza aŭ bruneca. La subaj partoj de junulo estas pli helaj ol la dorso kun palaj gorĝo kaj brusto kiuj malheliĝas al la ventro. Dum la birdo aĝas, ties plumaro iĝas pli malhela. La beko de junulo estas ĉefe oranĝa aŭ flaveca.[5]
Ĝi estas tre komuna kaj disvastigata specio, kiu vintras ie ajn kie estas senglacia laŭlonge de ambaŭ marbordoj, tiom for norde kiom ĝis suda Alasko (en la okcidenta marbordo) kaj suda Novanglio (en la orienta marbordo). Ĝi povas troviĝi tiom for sude kiom ĝis Meksiko kaj la Bahamoj. Ili migras el plej malvarmaj partoj de siaj reproduktejoj, kiaj ĝis orienta Kanado, kaj aperis en Eŭropo kiel tre rara vaganto, ekzemple en Granda Britio, Irlando, kaj Azoroj.
La Dukresta kormorano naĝas malalte an akvo, kaj ofte videblas nur ties kolo kaj kapo, kaj plonĝas el la surfaco. Ĝi uzas siajn piedojn por elpelado kaj kapablas plonĝi al profundo de 1.5-7.5 m dum 30 al 70 sekundoj. Post plonĝado, ĝi pasas longajn periodojn stare havante siajn flugilojn malferme etendajn por permesi ties sekigadon, ĉar ili ne estas kontraŭakvaj, kio siavice permesas profundan subnaĝadon. Tiu specio flugas malalte super la akvo, havante bekon iome indike supren; foje lasas la kolonion laŭ longaj, solestriaj linioj.
Ili povas trovi manĝon en maro, nesalakvaj lagoj kaj riveroj. Kie ĉe ĉiuj kormoranoj, la Dukrestaj kormoranoj plonĝas por trovi sian predon. Ili manĝas ĉefe fiŝojn, sed ankaŭ amfibiojn kaj krustulojn. Fiŝoj estas kaptataj per plonĝado subakve. Pli malgrandaj fiŝoj povas esti manĝataj kiam la birdo estas ankoraŭ sub la surfaco sed pli grandaj predoj estas ofte alportataj al la surfaco antaŭ la manĝo. Dukrestaj kormoranoj estas konsiderataj plagoj fare de fiŝbredistoj pro ties intensa predado de fiŝlagetoj kiu povas kaŭzi perdojn de miloj da dolaroj al la fiŝbredistoj. Kormoranoj regurgitas vomaĵojn enhavantaj nedigestitajn partojn de ties manĝoj kiaj ostoj. Tiuj vomaĵoj povas esti analizataj de biologoj por malkovri kion ili manĝis.
Reproduktado okazas en marbordaj areoj same kiel ĉe internaj riveroj kaj lagoj. Ili konstruas nestojn el bastonetoj en arboj, sur klifaj kornicoj, aŭ surgrunde sur taŭgaj insuloj. Ili estas gregemaj birdoj kutime troviĝantaj en kolonioj, ofte kun aliaj akvobirdoj, kaj havas profundan, gorĝecan gruntadon.
La nombroj de Dukresta kormorano malpliiĝis en la 1960-aj jaroj pro la efiko de DDT. Kolonioj estis ankaŭ persekutataj el tempo al tempo en areoj kie oni supozis, ke ili konkurencas kun la homa fiŝkaptado.
Ĵuse la populacio de Dukrestaj kormoranoj pliiĝantis. Kelkaj studioj konkludis, ke la rekupero estis permesata de malpliiĝo de poluantoj, ĉefe de uzado de DDT.[8] La populacio povus esti pliiĝante ankaŭ pro instalado de fiŝbredaj lagetoj en ties sudaj vintrejoj. La lagetoj favoras bonan travintran survivadon kaj kreskon.
En 1894, Thomas McIlwraith en sia libro, Birds of Ontario, konkludas sian fakon pri Dukrestaj kormoranoj dirante: “When the young are sufficiently grown, they gather into immense flocks in unfrequented sections, and remain until the ice-lid has closed over their food supply, when they go away, not to return till the cover is lifted up in the spring.” (Kiam la junularo estas sufiĉe kreskinta, ili ariĝas en enormaj aroj en apartaj lokoj, kaj restas ĝis kial la glacikovro fermiĝas super ties manĝo, kiam ili foriras, kaj ne revenas ĝis la kovro malfermiĝas printempe).
Ĉe populacioj nestumantaj en la regiono de la Grandaj Lagoj, oni supozas, ke la koloniigo de la lagoj fare de la neindiĝena riverharingo (malgranda predofiŝo) kiu havigis bonegajn manĝokondiĉojn kaj siavice bonan reproduktan sukceson. Dukrestaj kormoranoj manĝas aliajn speciojn de fiŝoj krom riverharingoj kaj estas iel respondecaj pro la malpliiĝo de kelkaj fiŝhoke kaptataj populacioj en la Grandaj Lagoj kaj en aliaj areoj. Sciencistoj ne entute interkonsentas pri la preciza etendo de la rolo de kormoranoj en tiuj malpliiĝoj, sed kelkaj opinias, ke la Dukrestaj kormoranoj povas esti grava faktoro ĉe la malpliiĝo de kelkaj populacioj kaj en kelkaj lokoj.
Je tiu konsidero kaj pro alvokoj al agado fare de la publiko, la Fiŝkapta kaj Natura Servo de Usono (nome la usonfedera registara servo respondeca pri ties protektado) ĵus etendis kontrolojn al aliaj registaraj entoj. Tio inkludas selektadojn de la populacioj kaj agadon por malhelpi la reproduktadon, kiel klopodo al kontrolo de ties kreskaj nombroj.
La Fiŝkapta kaj Natura Servo de Usono retenas la superrigardon kaj la kontroldecidoj ne etendas al la ĝenerala publiko (ne estas ĉassezono). Multaj registaraj servoj je diversaj niveloj kaj en Usono kaj en Kanado plue baraktas kiel reagi al la situacio.
Maje 2008, la kanada registaro malpliigis draste la nombrojn de nestoj de tiuj birdoj en Meza Insulo, malgranda insulo en la Eria Lago kaj parto de la Nacia Parko de Terpinto Pelee.[9] Tio estis klopodo havi la malgrandan insulon ekvilibre kaj konservi ties vegetaĵaron[10] sed kontraŭantoj al la plano indikis ke ĝi baziĝis sur falsa informaro, havigata parte de fiŝhokistoj kiuj konsideras la kormoranojn kiel konkurencantoj.
La Dukresta kormorano (Phalacrocorax auritus) estas membro de la familio de kormoranoj kiuj enhavas fiŝkaptadajn marbirdoj. Ili loĝas kaj en internaj akvoj kaj en marbordaj areoj, kaj estas amplekse distribuata tra Nordameriko, el la Aleŭtoj en Alasko suben al Florido kaj Meksiko. Ĝi estas 70–90 cm longa, kaj estas tutnigra birdo kiu akiras malgrandan duoblan kreston de blanka kaj nigraj plumoj en la reprodukta sezono. Ĝi havas nudan senpluman areon de oranĝecflava vizaĝa haŭtaĵo. Oni agnoskas kvin subspeciojn.
La Dukresta kormorano troviĝas ĉe riveroj, lagoj kaj laŭlonge de la marbordo. Ĝi manĝas ĉefe fiŝojn kaj ĉasas per naĝado kaj subnaĝado. Ties plumoj, kiel tiuj de ĉiuj kormoranoj, ne estas kontraŭakvaj kaj ili devas pasi multan tempon sekigante ilin post esti en akvo. Iam minacata pro la uzado de DDT, la nombroj de tiu birdo ege pliiĝis en ĵusaj jaroj.
El cormorán orejudo (Phalacrocorax auritus) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae[2][3] que habita tanto zonas costeras como aguas dulces del interior de Norteamérica. Aunque estuvo en peligro debido al empleo masivo de DDT, su número se ha incrementado de nuevo en los últimos años.
Además de cormorán orejudo, también es conocido como cormorán de doble cresta, cuervo-pato, cormorán de Florida, cuervo marino y pavo marino.
El cormorán orejudo fue descrito por René Primevère Lesson en 1831. Su nombre científico procede de los términos griegos phalakros/φαλακρος "calvo" and korax/κοραξ "cuervo", and the Latín auritus "orejudo", referido a sus crestas.
Se conocen cuatro subespecies de Phalacrocorax auritus:[2]
El cormorán orejudo es un gran pájaro negro que alcanza hasta 91 cm de largo con una envergadura de 132 cm. Tiene una cola larga y una garganta amarilla. Su plumaje es negro con reflejos verdosos. La doble cresta blanca por la que recibe el nombre de "orejudo" solo aparece brevemente durante la estación de cría en los pájaros occidentales; es menos frecuente en los pájaros orientales. Los jóvenes son pardos con cabeza, cuello y pecho blancos.
Una especie muy extendida, inverna en cualquier lugar libre de hielo en la costa, llegando por el norte hasta el sur de Alaska en la costa oeste americana y al sur de Nueva Inglaterra en la costa este. Por el sur llega hasta México y las Bahamas. En ocasiones excepcionales ha cruzado el Atlántico, siendo avistado en Gran Bretaña, Irlanda y las Azores.
Los cormoranes orejudos suelen nadar en la superficie del agua, dejando solo visibles su cabeza y cuello, pero bucean para alimentarse. Utilizan sus pies palmeados para propulsarse y son capaces de llegar hasta lo 7,5 m durante 30-70 segundos. Para secarse a menudo pasan mucho tiempo con las alas extendidas, ya que no son por completo impermeables. Suele volar a ras de la superficie.
Se alimenta en el mar, lagos de agua dulce y ríos. Como todos los cormoranes bucea para atrapar a sus presas. Se alimenta principalmente de peces, pero en ocasiones también de anfibios y crustáceos. Las presas más pequeñas son engullidas enteras, mientras que las más grandes son arrastradas hasta la superficie antes de ser devoradas. Los cormoranes regurgitan egagrópilas con los restos semidigeridos de sus comidas como espinas y raspas. Estos restos son utilizados para analizar su dieta.
El apareamiento se produce en su hábitat habitual. Construyen nidos en árboles, acantilados o incluso en el suelo en lugares aislados y apropiados. Son pájaros gregarios y suelen formar colonias de cría, a menudo junto a otros pájaros acuáticos y para llamarse utilizando un profundo graznido gutural.
El número de cormoranes orejudos descendió alarmantemente en la década de 1960 debido a los efectos del DDT. De vez en cuando sus colonias también han sido afectadas por la acción humana ya que se cree que son una amenaza para la pesca.
En época reciente la población de cormoranes orejudos se ha incrementado. Se cree que se debe al descenso de contaminantes, debido al uso decreciente del DDT.
En 1894 Thomas McIlwraith escribió en su libro Aves de Ontario sobre el cormorán orejudo: "Cuando los jóvenes han crecido lo suficiente se reúnen en inmensas bandadas en parajes aislados, donde permanecen hasta que el agua se congela y entonces comienzan la migración y no regresan hasta la primavera." Linda Wires y Francesca J. Cuthbert afirman que parece que los cormoranes eran mucho más comunes en Norteamérica que en la actualidad, pero que su número comenzó a decrecer en el siglo XIX hasta llegar al presente.
Las poblaciones que habitan en los Grandes Lagos parecen haberse beneficiado de la introducción de nuevas especies piscícolas. Los científicos no están de acuerdo de la influencia de la depredación de los cormoranes, pero parece que son especialmente determinantes en algunas localizaciones.
Por esta razón y debido a la petición de varias organizaciones de pescas el gobierno de los Estados Unidos ha extendido recientemente varias medidas de control para la reproducción y evitar la expansión excesiva de la especie.
El cormorán orejudo (Phalacrocorax auritus) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae que habita tanto zonas costeras como aguas dulces del interior de Norteamérica. Aunque estuvo en peligro debido al empleo masivo de DDT, su número se ha incrementado de nuevo en los últimos años.
Phalacrocorax auritus Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Phalacrocorax auritus Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Amerikanmerimetso (Phalacrocorax auritus) on Pohjois-Amerikan yleisin merimetsolaji[2].
Lintu on suuri, musta, täysikasvuisena keskimäärin 80 cm pitkä. Pesimäaikana soitimella ovat päälaella näkyvissä lyhyet töyhdöt. Naamassa sekä nokan ylä- että alatyvessä on keltainen kuvio. Sukupuolet ovat samannäköiset. Nuori lintu on selästä ruskehtavampi sekä kaulasta ja rinnasta vaaleampi. Linnulla on isot räpyläjalat.[2]
Pohjoisimmillaan lajia tavataan eteläisestä Alaskasta lännessä itärannikon Uuteen Englantiin saakka. Eteläisimmillään lajia tavataan Meksikossa ja Bahamalla. Pohjoisimmat yksilöt muuttavat talveksi lajin eteläisemmille pesimäalueille. Lajia on tavattu harvinaisena harhautuneena vieraana Isossa-Britanniassa tammi-huhtikuussa 1989, Irlannissa marraskuussa 1995 - tammikuussa 1996[3] ja Azoreilla.
Laji viihtyy sekä suolaisissa että makean veden vesistöissä sekä rannikoilla että sisämaassa. Joitakin pesimäyhdyskuntia on tavattu jopa kaivosaltaiden kuivien puiden luota. Lintu ui taitavasti ja sukeltaa syvällekin käyttäen räpylöitään potkurimaisesti hyväksi.[2]
Lintu pesii yhdyskunnissa. Pesä tehdään risuista, joihin naaras munii noin 3-4 munaa maalis-elokuun välillä. Munat ovat sinertäviä.[2]
Amerikanmerimetso syö pääasiassa kalaa, joskus sammakoita ja äyriäisiä.
Amerikanmerimetso (Phalacrocorax auritus) on Pohjois-Amerikan yleisin merimetsolaji.
Phalacrocorax auritus
Le Cormoran à aigrettes (Phalacrocorax auritus) est une espèce d'oiseaux marins se trouvant en Amérique centrale, dans les Caraïbes et en Amérique du Nord. Autrefois menacé par l'utilisation du DDT, cette espèce a récemment vu ses effectifs augmenter.
Le Cormoran à aigrettes est un oiseau aquatique de grande taille avec un corps trapu, un long cou, une queue de taille moyenne, des doigts palmés et un bec crochu. Il mesure entre 70 et 90 centimètres de long avec une envergure de 114-132 cm[1],[2]. Il pèse entre 1 200 et 2 500 grammes. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce[1].
Cette espèce possède un plumage de couleur sombre avec un sac gulaire et les lores jaune (en hiver) ou orange (en été). Le plumage nuptial des adultes est noir avec le dos et les couvertures alaires gris foncé vers le centre. Les aigrettes, qui donnent à l'espèce son nom, sont présentes uniquement lors de la saison de reproduction et sont soit blanches, noires ou un mélange des deux. Elles sont localisées juste au-dessus des yeux. Le bec est de coloration sombre[2].
Le plumage des juvéniles est d'un gris sombre ou brunâtre. Les parties inférieures sont plus pâles que le dos, la gorge est pâle et la poitrine s'assombrit graduellement vers le ventre. Avec l'âge, le plumage devient plus foncé. Le bec des juvéniles est surtout orange ou jaunâtre[2].
Le Cormoran à aigrettes nage le corps enfoncé dans l'eau, et quelquefois seulement son cou et sa tête sont visibles. Il plonge à partir de la surface. Il utilise ses pieds pour se propulser sous l'eau et peut plonger à une profondeur de 1,5 à 7,5 mètres pendant 30-70 secondes. Le plumage n'étant pas totalement étanche, il peut passer après la plongée de longues périodes debout avec les ailes ouvertes, ce qui permet de sécher les plumes. Cette espèce vole souvent au ras de l'eau, le bec légèrement relevé et les individus quittent souvent la colonie à la queue leu leu.
La nourriture est prise en mer, dans les lacs d’eau douce et dans les rivières. Les Cormorans à aigrettes consomment surtout du poisson, mais quelquefois se nourrissent d’amphibiens et de crustacés. Comme tous les cormorans, cette espèce plonge pour trouver ses proies. Les plus petits poissons peuvent être consommés tandis que l’oiseau est encore sous l’eau mais les proies plus grandes sont généralement amenées à la surface avant d’être mangées. Les cormorans rejettent des pelotes de régurgitation contenant les matériaux non digérés de leurs proies comme des os. Ces pelotes peuvent être disséquées par les biologistes afin de déterminer le régime alimentaire des cormorans.
Le Cormoran à aigrettes possède un cri grogné guttural et bas.
La reproduction a lieu près des zones côtières ainsi que près des lacs et rivières. Les Cormorans à aigrettes nichent dans les arbres, sur des falaises ou sur le sol des îles convenables. C’est une espèce grégaire qui niche généralement en colonie, souvent en compagnie d’autres espèces aquatiques.
Le Cormoran à aigrettes est une espèce commune et répandue en Amérique du Nord. Il migre à partir des régions plus froides de son aire de reproduction, comme l'est du Canada, et passe l'hiver partout où les eaux sont libres de glace. En effet, il se retrouve au nord de l'Alaska sur la côte ouest et au sud de la Nouvelle-Angleterre sur la côte est. Il peut également se retrouver vers le sud jusqu'au Mexique, en Floride[3] et aux Bahamas. Il a été observé en Europe en Grande-Bretagne, en Irlande et aux Açores.
Le Cormoran à aigrettes a été décrit par René Primevère Lesson en 1831. Cinq sous-espèces sont reconnues[4] :
Son nom scientifique est dérivé du grec ancien φαλακροκόραξ / phalakrokórax (de φαλακρός / phalakrós, « chauve » et κόραξ / kórax, « corneille » ou « corbeau ») et du latin auritus, « oreillard », ce qui fait référence à ses aigrettes.
De même, son nom vernaculaire se réfère aux aigrettes présentes lors du plumage nuptial.
En 1894, Thomas McIlwraith mentionne des groupes « immenses » de cormorans à aigrettes dans son livre Birds of Ontario. Récemment, Linda Wires et Francesca J. Cuthbert ont affirmé qu'il y a des données solides qui suggèrent que les cormorans étaient autrefois au moins aussi nombreux que maintenant. Il semble qu'ils aient été chassés, comme d'autres espèces gibiers ou prédatrices, avant ou à partir du XIXe siècle jusqu'à présent.
Le nombre de cormorans à aigrettes a diminué dans les années 1960 à cause des effets du DDT. En revanche, les populations ont récemment augmenté, ce qui pourrait être dû à une diminution des polluants, notamment le DDT. Il se pourrait également que les étangs de pisciculture aient contribué à l'augmentation des populations au sud de l'aire de répartition. Ces étangs favorisent la survie et la croissance des individus pendant l'hiver.
Il semble que les populations nichant dans la région des Grands Lacs aient bénéficié de l'introduction de Alosa pseudoharengus (un poisson proie du genre alose) dont la présence a produit des conditions optimales d'alimentation et donc de succès reproducteur. Les cormorans à aigrettes consomment aussi d'autres espèces et ont été impliqués dans le déclin des populations de poissons pêchés dans les Grands Lacs et ailleurs. Le rôle exact des cormorans à aigrettes par rapport à ces déclins est débattu par les scientifiques, mais certains croient que les cormorans sont un facteur pour certaines populations et dans certains lieux. Lorsque les cormorans sont perçus comme étant en compétition avec les pêcheurs, les colonies peuvent être persécutées.
Les membres du public ayant demandé le contrôle des populations, le United States Fish and Wildlife Service (habituellement chargé de la protection de cette espèce) a récemment donné des options de gestion des populations à d'autres paliers de gouvernement. Ces options incluent la chasse et des mesures pour empêcher la reproduction. L'U.S. Fish and Wildlife Service supervise ces activités et les mesures de contrôle des populations ne sont pas menées par le grand public (pas de saison de chasse). Aux États-Unis et au Canada, plusieurs agences gouvernementales essaient de déterminer la meilleure façon de gérer la situation.
Phalacrocorax auritus
Le Cormoran à aigrettes (Phalacrocorax auritus) est une espèce d'oiseaux marins se trouvant en Amérique centrale, dans les Caraïbes et en Amérique du Nord. Autrefois menacé par l'utilisation du DDT, cette espèce a récemment vu ses effectifs augmenter.
Il marangone dalla doppia cresta (Phalacrocorax auritus (Lesson, 1831)) è un uccello suliforme appartenente alla famiglia Phalacrocoracidae.[2]
Grande 70–90 cm, ha collo lungo, becco affusolato e uncinato e zampe corte con dita palmate. Durante il periodo riproduttivo compaiono sulla testa 2 creste piumate. Il piumaggio è marrone scuro o nero.
Gregario e monogamo, si nutre di pesci.
Nidifica tra aprile e agosto. La femmina depone 1-7 uova covate per un mese solo. I piccoli sono cresciuti da ambo i genitori. Dopo 6-7 settimane i piccoli sanno volare e si procurano il cibo da soli.
Vive vicino alle acque marine e interne dell'America del nord (dall'Alaska sino al Messico) e dei Caraibi.[1]
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
Il marangone dalla doppia cresta (Phalacrocorax auritus (Lesson, 1831)) è un uccello suliforme appartenente alla famiglia Phalacrocoracidae.
Ausuotasis kormoranas (lot. Phalacrocorax auritus, angl. Double-crested cormorant) – kormoraninių (Phalacrocoracidae) šeimos paukštis, gyvenantis vidaus vandenų ir jūrų pakrantėse, plačiai paplitęs Šiaurės Amerikoje, nuo Aleutų salų Aliaskoje šiaurėje iki Floridos ir Meksikos pietuose.
Tai paukštis juodomis plunksnomis, 70–90 cm kūno ilgio, poravimosi metu pasipuošiantis baltų ir juodų plunksnų kuodeliais („ausimis“), geltona-oranžine veido oda. Jis yra bendruomeninis paukštis, sudaro kolonijas, maitinasi vandens telkiniuose dideliais būriais. Daugiausiai minta žuvimis, kurias gaudo plaukiodamas ir nardydamas. Paneria nuo vandens paviršiaus, plaukdamas. Jo plunksnos, kaip ir daugelio kitų kormoranų, nėra atsparios vandeniui, todėl po žvejybos vandenyje leidžia laiką ant aukštumos išskleidęs sparnus, kad išdžiūtų.
Migruoja iš šalčiausių savo arealo vietovių, pvz., rytų Kanados, retsykiais nuklysdamas iki Europos – Didžiosios Britanijos, Airijos ir Azorų salų.
Ausuotąjį kormoraną 1831 m. aprašė prancūzų biologas Rene Primevere Lesson. Mokslinis vardas sudarytas iš senovės graikų žodžių phalakros, „plikas“ ir korax, „varna, kranklys“ bei lotynų auritus, „su ausimis“.[2] Anksčiau vadintas „juodąja žąsimi“,[3] taip pat, Naujojoje Anglijoje, „Tontono kalakutu“.[4] Žinomi penki porūšiai.[5]
Poravimosi laikotarpiu, su kuodeliu
Ant vandens
Lizde
Plunksnų džiovinimas
Skrydis
Ausuotasis kormoranas (lot. Phalacrocorax auritus, angl. Double-crested cormorant) – kormoraninių (Phalacrocoracidae) šeimos paukštis, gyvenantis vidaus vandenų ir jūrų pakrantėse, plačiai paplitęs Šiaurės Amerikoje, nuo Aleutų salų Aliaskoje šiaurėje iki Floridos ir Meksikos pietuose.
De geoorde aalscholver (Phalacrocorax auritus) (ook wel Amerikaanse aalscholver) heeft zich sinds de jaren '70 flink uit weten te breiden.
Deze vogel heeft een gestroomlijnd lichaam, een S-vormige hals en grote poten met zwemvliezen. De kop is in het voorjaar versierd met een dubbele kuif. Zijn oranje-gele gelaat is zijn meest markante kenmerk maar een deel van de populatie heeft in de broedtijd ook een witte wenkbrauwstreep.
Als alle leden van de Phalacrocoracidae voedt hij zich voornamelijk met vis, die hij al duikend weet te bemachtigen. Hij zwemt karakteristiek laag in het water en duikt achter vissen aan, zichzelf voortbewegend met zijn grote zwemvliezen.
Deze soort komt nu voor over een groot deel van Noord-Amerika en aan de kust en telt 5 ondersoorten:
De geoorde aalscholver komt evenveel voor op rivieren en meren als langs de kust.
Bronnen, noten en/of referentiesDe geoorde aalscholver (Phalacrocorax auritus) (ook wel Amerikaanse aalscholver) heeft zich sinds de jaren '70 flink uit weten te breiden.
Totoppskarv (Phalacrocorax auritus) er en sjøfugl i skarvefamilien (Phalacrocoracidae). Arten er utbredt over store deler av Nord-Amerika, fra Aleutene i Alaska og sørover til Florida i USA og Mexico.
Totoppskarven har glinsende sort fjærdrakt. Hannens paringsdrakt inkluderer to karakteristiske hvite fjærtuster på hver side av hodet (tinningen), noe som er opphavet til det norske navnet på arten. Arten måler omkring 76–91 cm og veier typisk cirka 710–2 100 g eller mer. Vingespennet utgjør omkring 137 cm. Fem underarter anerkjennes.[2]
Arten finnes i: Antigua og Barbuda, Bahamas, Barbados, Belize, Bermuda, Canada, Caymanøyene, Cuba, Dominica, Den dominikanske republikk, Guadeloupe, Haiti, Martinique, Mexico, Montserrat, Puerto Rico, Saint Kitts og Nevis, Saint Lucia, Saint-Pierre og Miquelon, Saint Vincent og Grenadinene, Turks- og Caicosøyene og USA.[1]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Totoppskarv (Phalacrocorax auritus) er en sjøfugl i skarvefamilien (Phalacrocoracidae). Arten er utbredt over store deler av Nord-Amerika, fra Aleutene i Alaska og sørover til Florida i USA og Mexico.
Totoppskarven har glinsende sort fjærdrakt. Hannens paringsdrakt inkluderer to karakteristiske hvite fjærtuster på hver side av hodet (tinningen), noe som er opphavet til det norske navnet på arten. Arten måler omkring 76–91 cm og veier typisk cirka 710–2 100 g eller mer. Vingespennet utgjør omkring 137 cm. Fem underarter anerkjennes.
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran rogaty (Phalacrocorax auritus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów. Siedząc często rozkłada skrzydła (jak inne kormorany i wężówki). W czasie lotu szyja wyciągnięta na równi z tułowiem. Pływa z głową zwróconą ku górze. Brak dymorfizmu płciowego.
Wyróżniono cztery podgatunki P. auritus[2][4]:
Kormoran rogaty (Phalacrocorax auritus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów. Siedząc często rozkłada skrzydła (jak inne kormorany i wężówki). W czasie lotu szyja wyciągnięta na równi z tułowiem. Pływa z głową zwróconą ku górze. Brak dymorfizmu płciowego.
PodgatunkiWyróżniono cztery podgatunki P. auritus:
Phalacrocorax auritus albociliatus Ridgway, 1884 Phalacrocorax auritus auritus (Lesson, 1831) Phalacrocorax auritus cincinatus (Brandt, 1837) Phalacrocorax auritus floridanus (Audubon, 1835) Wygląd Głowa mała, szyja długa, smukła często wygięta. Ogon długi, pióra ciemne. Na grzbiecie widoczny metaliczny, zielony lub purpurowy nalot. Gardło pomarańczowożółte. Dziób długi, wąski oraz czarny. W szacie godowej na ciemieniu widoczny czubek z piór. Rozmiary Długość ciała 75-90 cm Zasięg, środowisko Wybrzeża, duże słodkowodne jeziora i rzeki północnej i środkowej części Ameryki Północnej. Zimuje wzdłuż środkowych oraz południowych wybrzeży Ameryki Północnej.Corvo-marinho-de-orelhas (Phalacrocorax auritus) é uma ave da família Phalacrocoracidae.
O corvo-marinho-de-orelhas mede entre 70 e 90 cm de comprimento, com envergadura alcançando entre 114 e 132 cm e peso entre 1,2 e 2,5 kg. Ambos os sexos são semelhantes, apresentando plumagem escura, um longo pescoço e base do bico amarelada ou alaranjada. Durante o período reprodutivo, apresentam uma crista branca, negra ou alvinegra em cada lado da cabeça, acima dos olhos. A íris é esverdeada. Juvenis possuem plumagem castanha ou cinzenta.
É uma espécie com grande distribuição, sendo encontrada desde o sul do Alasca e Canadá (Nova Inglaterra) até o México e Bahamas. Raramente visto na Grã-Bretanha, Irlanda e Açores.
Corvo-marinho-de-orelhas (Phalacrocorax auritus) é uma ave da família Phalacrocoracidae.
Kormorán ušatý alebo kormorán uškatý (Phalacrocorax auritus) je jediný severoamerický druh kormorána, vyskytujúci sa na pobreží aj vo vnútrozemí. Podobne ako ostatné druhy čeľade kormoránovitých, aj on má štíhle telo, hadovitý krk a veľké nohy s plávacími blanami. Počas krátkeho obdobia jari má na hlave nápadné perové ozdoby v podobe ušiek. Rozmnožená populácia tohto kormorána začala spôsobovať v chove rýb na Mississippi škody.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kormorán ušatý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kormorán ušatý
Kormorán ušatý alebo kormorán uškatý (Phalacrocorax auritus) je jediný severoamerický druh kormorána, vyskytujúci sa na pobreží aj vo vnútrozemí. Podobne ako ostatné druhy čeľade kormoránovitých, aj on má štíhle telo, hadovitý krk a veľké nohy s plávacími blanami. Počas krátkeho obdobia jari má na hlave nápadné perové ozdoby v podobe ušiek. Rozmnožená populácia tohto kormorána začala spôsobovať v chove rýb na Mississippi škody.
Öronskarv[2] (Phalacrocorax auritus) är en vida spridd nordamerikansk fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.[3] Den är återigen en vanligt förekommande fågel efter att tidigare ha påverkats av både jakt och DDT.
Öronskarven är med en kroppslängd på 70-90 centimeter och vingbredden 114-123 centimeter en medelstor typisk skarv: kraftig kropp, lång hals, medellång stjärt, fötter med simhud och en medellång krokförsedd näbb. Den är en i princip helsvart fågel med bar orange eller gulaktig hud mellan öga och näbb samt i form av en strupsäck. I häckningsdräkt har den dubbla vita eller svarta tofsar, varifrån fågeln fått sitt namn. Näbben är svart. Öronskarven är mycket lik den större storskarven, men denna har mer gult på strupe och näbb.[4]
Den unga öronskarven är mer mörkgrå eller brunaktig, där undersidan är ljusare än ryggen med blek strupe. Näbben är mestadels orange eller gulaktig.[4]
Öronskarv delas in i fyra underarter:[3]
Vintertid ses den utmed Nordamerikas isfria kuster, så långt norrut som södra Alaska och New England och söderut till Bahamas och Mexiko.
Öronskarven är en mycket sällsynt gäst i Europa, med ett 40-tal fynd i Azorerna samt ett vardera i Kanarieöarna, Irland och Storbritannien.[5]
Skarvarnas taxonomi har varit omdiskuterad. Traditionellt har de placerats gruppen i ordningen pelikanfåglar (Pelecaniformes) men de har även placerats i ordningen storkfåglar (Ciconiiformes). Molekylära och morfologiska studier har dock visat att ordningen pelikanfåglar är parafyletisk.[6] Därför har skarvarna flyttats till den nya ordningen sulfåglar (Suliformes) tillsammans med fregattfåglar, sulor och ormhalsfåglar.[3]
Öronskarven placeras liksom de allra flesta skarvar traditionellt i släktet Phalacrocorax. Vissa delar dock upp detta efter genetiska studier[7], varvid öronskarven och dess nära släktingar amazonskarven och den flygoförmögna galápagosskarven lyfts ut till det egna släktet Nannopterum.
Öronskarven hittas nära floder och sjöar samt utmed kuster. Den ses liksom alla skarvar simma lågt i vattnet, ofta med bara hals och huvud ovanför. Den dyker från ytan ner till 1,5-7,5 meter och använder fötterna som åror. Efter dyk tillbringar den långa perioder stående med vingarna utspärrade för att torka eftersom fjädrarna inte är helt vattentäta. Öronskarven lever huvudsakligen av fisk, men kan också inta amfibier och kräftdjur. I flykten syns den flyga lågt över vattnet med näbben snett uppåt.[4]
Öronskarv som torkar sina vingar efter ett dyk.
Skarvar ligger lågt i vattnet i jämförelse med andra vattenlevande fåglar när de simmar.
Öronskarven bygger kvistbon i träd, på klipphyllor eller på marken. Den lägger en till två kullar med ett till sju ljusblå ägg som ruvas i 25-28 dagar. Ungarna är flygga efter 21-28 dagar.[4]
Under 1800-talet och början av 1900-talet utsattes öronskarven för omfattande jakt och påverkades dessutom starkt av DDT-utsläpp i mitten av 1900-talet. Sedan dess har den återhämtat sig och är numera vanlig och vida spridd. Liksom för storskarven i Europa uppfattas fågeln som ett hot mot fisket och U.S. Fish and Wildlife Service delar ut jaktlicenser för att skydda fiskodlingar. Världspopulationen uppskattas till 740.000 häckande individer. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör öronskarv.
Wikispecies har information om Phalacrocorax auritus.
Öronskarv (Phalacrocorax auritus) är en vida spridd nordamerikansk fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar. Den är återigen en vanligt förekommande fågel efter att tidigare ha påverkats av både jakt och DDT.
Kulaklı karabatak[1] (Phalacrocorax auritus), karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türü. Kuzey Amerika'da hem sahil kesimleri boyunca hem de iç kesimlerde bulunan tek karabatak türüdür.
Genelde deniz kuşlarından sayılan, erişkin kuşun boyu 76 ile 91 cm kadar olup, ağırlığı 1.5 ile 2 kg kadar gelir. Karabataklar için tipik olan torpil şeklinde bir vücudu vardır. Boynu kıvrımlı, büyük olan ayakları perdelidir. Avrupa'da yaşayan karabataklara benzer şekilde gagası kanca biçiminde ve kuvvetlidir.
Sayıları oldukça fazladır. Bu kuşlar, çiftliklerde yetişen balıkları da avladıklarından Mississippi Nehri boyunca balık çiftlikleri için problem teşkil ederler.
Kulaklı karabatak (Phalacrocorax auritus), karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türü. Kuzey Amerika'da hem sahil kesimleri boyunca hem de iç kesimlerde bulunan tek karabatak türüdür.
Genelde deniz kuşlarından sayılan, erişkin kuşun boyu 76 ile 91 cm kadar olup, ağırlığı 1.5 ile 2 kg kadar gelir. Karabataklar için tipik olan torpil şeklinde bir vücudu vardır. Boynu kıvrımlı, büyük olan ayakları perdelidir. Avrupa'da yaşayan karabataklara benzer şekilde gagası kanca biçiminde ve kuvvetlidir.
Sayıları oldukça fazladır. Bu kuşlar, çiftliklerde yetişen balıkları da avladıklarından Mississippi Nehri boyunca balık çiftlikleri için problem teşkil ederler.
Крупний птах 70—90 см завдовжки, вагою 1,2—2,5 кг. Оперення темно-коричневе або чорне, із зеленуватим або бронзовим відливом. Тіло струнке, з довгою шиєю і відносно короткими лапами. Дзьоб довгий, у верхній частині заломлений на кінці у вигляді гачка. Шкіра в основі дзьоба, під очима і шиї забарвлена в яскравий жовто-помаранчевий колір. Лапи короткі, чорні, перетинкові. Хвіст клиноподібний. В період розмноження на голові можна побачити подвійний хвилястий чорний чубок, сині повіки, темний дзьоб і помаранчевий мішок та вуздечку.
Самці не набагато більші за самок. Молодняк в порівнянні з дорослими птахами має більш матове оперення. Вони зазвичай зверху темно-коричневі, а знизу блідо-сірі. Розрізняють 5 підвидів вухатого баклана залежно від розміру, забарвлення і виду чубка[1][2].
Вухаті баклани широко поширені по всій Північній Америці, розмножуються до південної Аляски і Нової Англії на півночі ареалу, а зимують до мексиканського штату Сіналоа і Багамських островів на півдні. У північних холодних територіях є мігруючими птахами[1][2][3].
Живуть у прибережних районах і по берегах внутрішніх водойм.
Вухаті баклани є зграйними птахами. Їх можна побачити великими і маленькими групами як у період розмноження, так і в зимовий час. Вони розмножуються в колоніях і полюють часто великими зграями. Мігрують також великими групами.
Полюють в денний час, пірнаючи за рибою під воду. Після пірнання шукають підвищення, де сідають і випростовують свої крила, ймовірно щоб висушити їх (на відміну від більшості морських птахів, їхні крила частково намокають). Проте така поведінка не є прямою реакцією на воду, оскільки птахи, утримувані в неволі, не пірнають за їжею, проте розпрямляють своє пір'я після їжі[1].
Живляться вухаті баклани в основному рибою, але також вживають у їжу комах, ракоподібних і земноводних. Полюють зазвичай на мілководді, де глибина не перевищує 8 м, не далі 5 км від берега. Невелику здобич здатні заковтувати прямо під водою, а велику виносять спочатку на берег, щоб потрясти або постукати по чомусь. За зграями риби полюють великими групами. Гачкуватий дзьоб допомагає їм утримувати слизьку здобич[4][5].
Вухаті баклани моногамні і гніздяться колоніями, що містять до трьохсот пар. Самець вибирає місце для гнізда і потім, стоячи біля нього, помахами крил кличе самку. Він також може виконувати шлюбні танці на воді, де він демонструє самці матеріал для гнізда. Як тільки пара сформована, чубок у птахів відразу зникає.
Вухаті баклани охороняють лише невелику територію безпосередньо біля гнізда, яка в діаметрі складає менш одного метра.
Розмноження відбувається в період з квітня по серпень, з піком сезону з травня по липень. Самці прибувають до місця гніздування першими і вибирають місце для гнізда, після чого починають рекламувати його самиці. Як самець, так і самка беруть участь в споруді нового або відновленні старого гнізда. Як матеріал використовуються гілочки, палички, траву і різне плаваюче у воді сміття на зразок мотузок і обривків риболовецьких мереж. Самець відносить знайдений матеріал самці, яка укладає його і охороняє від інших птахів. Частіше за все гніздо будується на землі, рідше на деревах. Як тільки будівництво гнізда закінчене, самка відкладає в нього 1—7 (зазвичай 4) блідо-блакитних яєць, по одному кожні 1—3 дні. Обидва батьки висиджують яйця, інкубаційний період становить 25—28 днів. Неоперені і безпорадні пташенята з'являються асихронно в тому ж порядку, в якому відкладалися яйця. Обидва батько годують пташенят 2—6 разів на день їжею, яку відригують. У жаркі дні вони приносять пташенятам воду і заштовхують їм її прямо в глотку. Пташенята починають покидати гніздо, коли їм виповнюється 3—4 тижні, літати приблизно через 6 тижнів і пірнати через 6—7 тижнів. Повністю незалежними від батьків вони стають через 10 тижнів. Період статевої зрілості у молодих птахів наступає в 2 роки[1][2][3][5].
Тривалість життя до смерті найстарішого відомого вухатого баклана становить 17 років і 9 місяців. Проте середня тривалість життя цих птахів в дикому середовищі становить 6,1 року[1].
Phalacrocorax auritus là một loài chim trong họ Cốc.[2] Loài này phân bố dọc theo đường thuỷ nội địa cũng như ở các vùng ven biển, và phân bố rộng khắp Bắc Mỹ, từ quần đảo Aleutia trong Alaska xuống đến Florida và México. Chúng dài 70–90 cm, sải cánh dài 114–123 cm (45–48 in).[3] Chúng có cân nặng từ 1,2–2,5 kg. Con trống và con mái không khác nhau về bộ lông.[3] . Loài này được tìm thấy gần sông, hồ và dọc theo bờ biển. Nó chủ yếu ăn cá bắt khi bơi và lặn. Lông của nó, giống như tất cả chim cốc khác là thấm nước và nó phải dành nhiều thời gian làm khô chúng ra sau khi chúng ra khỏi mặt nước. Sau thời gian bị đe dọa bởi việc sử dụng DDT của con người, số lượng chim này đã tăng lên đáng kể trong những năm gần đây.
Có năm phân loài được công nhận:[4]
Phalacrocorax auritus là một loài chim trong họ Cốc. Loài này phân bố dọc theo đường thuỷ nội địa cũng như ở các vùng ven biển, và phân bố rộng khắp Bắc Mỹ, từ quần đảo Aleutia trong Alaska xuống đến Florida và México. Chúng dài 70–90 cm, sải cánh dài 114–123 cm (45–48 in). Chúng có cân nặng từ 1,2–2,5 kg. Con trống và con mái không khác nhau về bộ lông. . Loài này được tìm thấy gần sông, hồ và dọc theo bờ biển. Nó chủ yếu ăn cá bắt khi bơi và lặn. Lông của nó, giống như tất cả chim cốc khác là thấm nước và nó phải dành nhiều thời gian làm khô chúng ra sau khi chúng ra khỏi mặt nước. Sau thời gian bị đe dọa bởi việc sử dụng DDT của con người, số lượng chim này đã tăng lên đáng kể trong những năm gần đây.
Có năm phân loài được công nhận:
Питаются ушастые бакланы в основном рыбой, но также употребляют в пищу насекомых, ракообразных и земноводных. Охотятся обычно на мелководье, где глубина не превышает 8 м, не далее 5 км от берега. Небольшую добычу способны заглатывать прямо под водой, а крупную выносят сначала на берег, чтобы потрясти или постучать по чему-либо. За стайной рыбой охотятся большими группами. Крючковатый клюв помогает им удерживать скользкую добычу.[6][7]
Ушастые бакланы моногамны и гнездятся колониями, состоящими до трёхсот пар. Самец выбирает место для гнезда и затем, стоя возле него, взмахами крыльев подзывает самку. Он также может выполнять брачные танцы на воде, где он демонстрирует самке материал для гнезда. Как только пара сформирована, хохолок у птиц сразу исчезает.
Ушастые бакланы охраняют лишь небольшую территорию непосредственно возле гнезда, которая в диаметре составляет меньше одного метра.
Размножение происходит в период с апреля по август, с пиком сезона с мая по июль. Самцы прибывают к месту гнездования первыми и выбирают место для гнезда, после чего начинают рекламировать его самке. Как самец, так и самка участвуют в постройке нового или восстановлении старого для гнезда. В качестве материала используются веточки, палочки, трава и разный плавающий в воде мусор вроде верёвок и обрывков рыболовных сетей. Самец относит найденный материал самке, которая укладывает его и охраняет от других птиц. Чаще всего гнёзда строятся на земле, реже на деревьях. Как только строительство гнезда закончено, самка откладывает в него 1—7 (обычно 4) бледно-голубых яиц, с поочерёдностью по одному каждые 1—3 дня. Оба родителя насиживают яйца, инкубационный период составляет 25—28 дней. Неоперившиеся и беспомощные птенцы появляются асинхронно в том же порядке, в каком откладывались яйца. Оба родителя кормят птенцов 2—6 раз в день отрыгнутой пищей. В жаркие дни они приносят птенцам воду и заливают им её прямо в глотку. Птенцы начинают покидать гнездо, когда им исполняется 3—4 недели, летают примерно через 6 недель и ныряют через 6—7 недель. Полностью независимыми от родителей они становятся через 10 недель. Период половой зрелости у молодых птиц наступает через 2 года.[2][3][4][7]
Самый старый известный ушастый баклан прожил 17 лет и 9 месяцев. Однако средняя продолжительность жизни этих птиц в дикой среде составляет 6,1 лет.[2]
За яйцами ушастого баклана часто охотятся чайки, вороны, сойки и скворцы. Птенцы иногда становятся жертвами койотов, лисиц и енотов. На взрослых птиц охотятся белоголовые орланы, реже виргинские филины (Bubo virginianus), кайманы и бурые пеликаны.[2]
В 1960-е годы в результате применения ДДТ численность ушастых бакланов резко снизилась. В то же время на численность колоний повлияла хозяйственная деятельность человека, вылавливающего необходимую ему рыбу. За последнее время популяция этих птиц значительно возросла и превысила предыдущие значения. Считается, что это произошло благодаря уменьшению загрязнения окружающей среды, в частности, прекращению использования ДДТ.
角鸕鶿[1]，學名Phalacrocorax auritus，又名雙冠鸕鶿，是一種棲息於北美洲的游禽。
角鸕鶿主要於沿海地區、河流及湖泊繁衍。牠們在樹上、懸崖邊緣或小島的地上築巢，喜愛群居，經常會與其他水鳥一起出現。
角鸕鶿的食物可以在大海、湖泊及河流裡找到。就如其他鸕鶿般，角鸕鶿會潛水找尋獵物，主要的食物為魚類，但有時亦會以兩棲類及甲殼綱動物為食物。當牠們補捉了魚類後，會將魚拋起，並首先進食魚類的頭部。
角鸕鶿是黑色的大型鳥類，長約74–91厘米，翼展為132厘米，有很長的尾巴及黃色的喉核，而且在特定光度下會顯示出綠色的光澤。西方的角鸕鶿的白色的雙冠只可以在其極短的繁衍週期時看到，而東方的角鸕鶿的雙冠則顯得較為深色。未成年的角鸕鶿身體為啡色，臉部、前頸及胸脯為白色。
角鸕鶿的活動範圍極其廣闊，會在任何未被冰封的海岸飛行，最北會飛行至南阿拉斯加州的西海岸及南新英格蘭的東海岸，最南可以在墨西哥及巴哈馬群島發現其蹤跡。角鸕鶿會在氣候嚴寒時由東加拿大向南遷移，有時候部份離群的更會飛行至歐洲。
角鸕鶿可以潛入深水捕魚，捕魚時通常只會看到牠們的頸部及頭部。角鸕鶿用自身的腳部來在水裡推進並可以潛入1.5米 - 7.5米深的水裡達30秒 - 70秒，上回水面後會用一段較長的時間站立起來，並將其翅膀盡量展開，以使其儘快被風乾，因為牠們的翅膀並不防水。牠們會在水面低飛，嘴則會微微翹起，遷移時有時候會出現一大隊單行排列的移民隊伍。
1960年代，角鸕鶿的數量曾一度因農藥滴滴涕的大量使用而大幅減少。而遷移隊伍裡的角鸕鶿亦經常受到人們的逼害，因為漁夫認為牠們與其搶奪漁獲。
最近角鸕鶿的數量卻史無前例地大幅增長，學者們相信這是因為污染物數量的下降，特別是滴滴涕停止使用所帶來的正面影響。而學者們亦相信牠們數量增長如此迅速與水產養殖湖泊在北美洲盛行不無關係，因為水產養殖湖泊為角鸕鶿提供了渡過寒冬的食物。
此外，大湖地區的角鸕鶿築巢數量亦大幅增長，學者們相信這是因為大湖裡有著一種角鸕鶿很喜愛的魚類溫類魚及大湖的環境適合其築巢與繁衍。但角鸕鶿亦會補捉其他魚類進食，這使得大湖的生態出現失衡。科學家仍未對此達成一致共識，但越來越多的科學家認為角鸕鶿在某些地區的確是一個重要的影響魚類數目的因素。
亦因如此，美國魚類及野生動物部門最近開始採取行動以限制角鸕鶿的繁衍數量。
然而，美國魚類及野生動物部門仍然有點失策，因為法律限制普通市民不可捕獵，因此只靠他們的行動並不足以達成目標，角鸕鶿的數量仍在大幅增長。美國及加拿大的相關政府部門仍在為此尋求更佳的對策。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : ウ科 Phalacrocoracidae 属 : Phalacrocorax 種 : ミミヒメウ P. auritus 学名 Phalacrocorax auritusミミヒメウ（学名：Phalacrocorax auritus）は、ペリカン目ウ科に分類される鳥類の一種。
ウの仲間。
全身が黒。嘴は橙色で先端が曲がり鉤型をしている。群れで行動することが多い。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
