Garrulus lidthi Bonaparte 1850

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Garrulus lidthi^[2] ye una especie d'ave de la familia Corvidae, nativa de Xapón.

Descripción

Mide unos 38 cm de llargu total,^[3] ye un pocu más grande qu'el so pariente'l glayu euroasiático, con un picu proporcionáu más gruesu y una cola más llarga. Nun se repara tenga cresta, les plumes de la so cabeza son d'un negru aterciopeláu, los sos costazos y llombu son d'un azul fondo y el restu del so cuerpu son d'un color castañu escuru.

Hábitat y distribución

Esti glayu habita una zona bien llindada qu'entiende solo les islles d'Amami Ōshima y Tokunoshima nel sur de Xapón, prefier montes de pinu, zones montiegues y cultivaes especialmente cerca de villes.

Alimentación y reproducción

El so alimentu son principalmente abiyotes del carbayu nativu Quercus cuspidata pero tamién consume pequeños reptiles y invertebraos de munches especies.

Añera en cuévanos nos árboles, sacante por esto la so puesta asemeyar al de les otres dos especies de Garrulus encubando de 3 a 4 güevos.

Estáu de caltenimientu

D'antiguo la especie atopábase amenazada yá que yera escorrida poles sos plumes, utilizaes p'afatar sombreros femeninos. Na actualidá alcuéntrase amenazáu pola mangosta pequeña asiática, que foi introducida pa controlar a la culiebra venenosa Ovophis okinavensis. La especie tien una proteición total según la llexislación xaponesa y la so población foise amontando gracies al control de la población de mangostes.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Garrulus lidthi.

Ar gegin Lidth^{(Daveoù a vank)} a zo ur spesad golvaneged, Garrulus lidthi an anv skiantel anezhañ.

Dougen a ra anv an evnoniour izelvroat Theodoor Gerard van Lidth de Jeude (1788-1863).

Doareoù pennañ

Brasoc'hik e tiskouez bezañ Garrulus lidthi evit Garrulus glandarius (ar gegin-derv), en abeg d'e bigos kreñvoc'h ha d'e lost hiroc'h.

Boued

Bevañ a ra diwar mez an derv a gaver en e dachenn-vevañ (Castanopsis cuspidata) dreist-holl, met ivez diwar stlejviled bihan ha divellkeineged a bep seurt.

Annez

Kavout a reer ar spesad en Inizi Ryūkyū (Amami-Ōshima ha Tokunoshima)^[1].

Liammoù diavaez

• Garrulus lidthi war al lec'hienn BirdLife International.
• Garrulus lidthi war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El gaig de Lidth (Garrulus lidthi) és un ocell de la família del còrvids (Corvidae) una mica major que el seu parent proper, el gaig comú, amb el bec proporcionalment més robust i la cua més llarga. Sense cresta, amb les plomes del cap d'un negre vellutat, el dors d'un color porpra blau i la resta d'un porpra castany. La veu és similar a la del gaig comú.

Aquest gaig té una distribució molt restringida, limitada a les illes japoneses d'Amami Oshima i Tokunoshima, dins del grup de les illes Ryukyu. Habiten boscos de pins, boscos subtropicals i terres de conreu, especialment al voltant dels pobles.

Menja en gran mesura glans dels roures nadius Quercus cuspidata, però inclou a més petits rèptils i invertebrats molt variats.

Cria en grans cavitats als arbres però per altra banda, els nius són semblants als de les altres dues espècies del gènere Garrulus, ponen 3-4 ous.

Referències

Enllaços externs

• Gaig de Lidth a BIRDLIFE Rev. 03-06-2011 (anglès)
• Fotos de gaig de Lidth a ORIENTAL BIRD CLUB Rev. 03-06-2011 (anglès)

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech borffor (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod porffor) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Garrulus lidthi; yr enw Saesneg arno yw Purple jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. lidthi, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r sgrech borffor yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Lidth's jay (Garrulus lidthi) or the Amami jay, is a passerine bird in the family Corvidae, native to Japan.

Measuring up to 38 cm (15 in) in total length,^[2] it is slightly larger than its close relative the Eurasian jay, with a proportionately stouter bill and also a longer tail. It has no discernible crest, with the head feathers a velvety black, the shoulders and back a deep purplish blue and all other parts a rich chestnut purple.

This jay has a very restricted distribution occurring only on the southern Japanese islands of Amami Ōshima and Tokunoshima in pine forest, sub-tropical woodland and cultivated areas especially around villages.

Food is largely made up of the nuts of the native chinkapin Castanopsis cuspidata but includes small reptiles and invertebrates of many types.

The bird nests in large cavities in trees but otherwise the nest is the same as that of the other two Garrulus species with 3–4 eggs.

The voice is similar to that of the Eurasian jay.

The species was threatened in the past by hunting for its feathers, which were used for decorating ladies' hats. Today it is threatened by introduced small Indian mongooses, which were brought to its range to control the venomous Okinawa pit viper. The species is fully protected under Japanese law and is increasing in numbers thanks to control of the mongooses.

The species name commemorates the Dutch zoologist Theodoor Gerard van Lidth de Jeude.

In 1965 it was chosen as the symbolic bird of Kagoshima Prefecture

References

Wikimedia Commons has media related to Garrulus lidthi.

La Japana garolo aŭ Lidta garolo (Garrulus lidthi) estas specio de birdo de la familio de Korvedoj kaj genro Garrulus, plej konate kiel garoloj, kiu enhavas aliajn du speciojn kaj kiuj loĝas nur en suda Japanio, do estas endemismo kaj riskas danĝeron kiel specio.

Ĝi estas iom pli granda ol la proksima parenco nome la Eŭrazia garolo, kun proporcie pli fortika beko kaj ankaŭ pli longa vosto. Ĝi ne havas videblan kreston, sed montras aliajn plumomarkojn tre distingajn. Same kiel ĉe la aliaj garoloj, tiuj havas suprajn kaj subajn partojn brunajn, sed tiuj estas multe pli malhelaj kaj purpurnuancaj. La bluaj partoj ne estas nur markoj kiel ĉe la aliaj garoloj sed kovras la kapon, kolon, supran bruston, flugilplumojn (kie estas pli brilblua) kaj voston. Kiel ĉe la aliaj garoloj estas nigraj markoj en flugiloj kaj vostoj sed ne estas blankaj. Krome la vizaĝo (brido) estas tre nigra el la frunto al la okulo kaj gorĝo, kie ege kontrastas la hela beko. Tiom da nigro rilatas la specion pli al la Lancoforma garolo ol al la Eŭrazia garolo.

Tiu garolo havas tre limigitan distribuon ĉar loĝas nur en la insuloj de suda Japanio nome Amami Oŝima kaj Tokunoŝima en pinarbaroj, subtropikaj arbaroj kaj kultivataj areoj ĉefe ĉe vilaĝoj.

La manĝo estas ĉefe el glanoj de la indiĝena kverko Quercus cuspidata sed inkludas ankaŭ etajn reptiliojn kaj senvertebrulojn el multaj tipoj.

Tiuj birdoj nestumas en grandaj arbotruoj sed alimaniere la nesto estas same kiel tiuj de la aliaj du specioj de la genro Garrulus. La ino demetas 3-4 ovojn.

La voĉo estas simila al tiu de la Eŭrazia garolo.

Vidu ankaŭ

• Endemiaj birdoj de Japanio

Referencoj

• BirdLife International (2004). Garrulus lidthi. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 6a Majo 2006. Vundebla

El arrendajo de Lidth (Garrulus lidthi)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia endémica de Japón.

Descripción

Mide unos 38 cm de largo total,^[3]​ es un poco más grande que su pariente el arrendajo euroasiático, con un pico proporcionado más grueso y una cola más larga. No se observa tenga cresta, las plumas de su cabeza son de un negro aterciopelado, sus hombros y espalda son de un azul profundo y el resto de su cuerpo son de un color castaño oscuro.

Hábitat y distribución

Este arrendajo habita una zona muy limitada que comprende solo las islas de Amami Ōshima y Tokunoshima en el sur de Japón, prefiere bosques de pino, zonas boscosas y cultivadas especialmente cerca de villas.

Alimentación y reproducción

Su alimento son principalmente bellotas del roble nativo Quercus cuspidata pero también consume pequeños reptiles e invertebrados de muchas especies.

Anida en cavidades en los árboles, excepto por esto su puesta se asemeja al de las otras dos especies de Garrulus encubando de 3 a 4 huevos.

Estado de conservación

Antiguamente la especie se encontraba amenazada ya que era perseguida por sus plumas, utilizadas para adornar sombreros femeninos. En la actualidad se encuentra amenazado por la mangosta pequeña asiática, que fue introducida para controlar a la serpiente venenosa Ovophis okinavensis. La especie posee una protección total según la legislación japonesa y su población se ha ido incrementando gracias al control de la población de mangostas.

Referencias

Garrulus lidthi Garrulus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Garrulus
• Corvidae

Riukiunnärhi (Garrulus lidthi) on itäaasialainen varislintulaji. Se elää ainoastaan Japanin eteläosassa Ryūkyūsaarten Amami Ōshima- ja Kakeroma-jima-saarilla.^[2]

Lähteet

Garrulus lidthi

Le Geai de Lidth (Garrulus lidthi) est une espèce de passereaux de la famille des Corvidae.

Le geai de Lidth est légèrement plus grand que son proche parent le geai des chênes, avec un bec plus robuste et une plus longue queue. Il n'a pas de crête visible, une tête avec des plumes d'un noir velouté, les épaules et le dos d'un bleu profond violacé et toutes les autres parties du corps d'un pourpre marron.

Ce geai a une distribution très limitée puisqu'on le trouve uniquement dans le sud des îles japonaises Amami-Oshima et Tokunoshima, dans des forêts de pins, des sous-bois tropicaux et des zones cultivées, en particulier autour des villages.

L'alimentation est largement composée de glands du chêne local (quercus cuspidata), mais inclut également des petits reptiles et de nombreux types d'invertébrés.

Les nids se trouvent dans de grandes cavités dans les arbres, mais sinon, le nid est semblable à celui des deux autres espèces de geais, avec 3 à 4 œufs en règle générale.

La ghiandaia di Lidth o ghiandaia di Amami (Garrulus lidthi Bonaparte, 1850) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, lidthi, rappresenta un omaggio allo zoologo olandese Theodoor Gerard van Lidth de Jeude: il suo nome comune altro non è che la traduzione di quello scientifico.

Descrizione

Esemplare nel parco di Ueno.

Esemplare impagliato.

Dimensioni

Misura 38 cm di lunghezza, per 125 g di peso^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto, muniti di grossa testa squadrata e allungata con becco forte e conico e penne del vertice erettili, forti zampe, ali arrotondate e digitate e coda piuttosto lunga (poco meno della metà del totale) e dall'estremità cuneiforme: nel complesso, la ghiandaia di Lidth è morfologicamente molto simile alla ghiandaia comune, rispetto alla quale è più grande e presenta colorazione differente.

Il piumaggio è di colore blu-violaceo scuro su testa e parte superiore del petto, con tendenza a scurirsi ulteriormente nel nero-bluastro su faccia, mento, ali, groppa e coda: le copritrici primarie sono blu a scacchi neri, similmente a quelle della ghiandaia comune, mentre le remiganti e le penne della coda presentano punta orlata di bianco. Anche le penne del mento presentano sparsamente punta biancastra, a formare una sorta di "barbetta": il resto del corpo (dorso, area scapolare, petto, ventre, fianchi, codione e sottocoda) è di color bruno-mattone, con infiltrazioni bluastre sul petto.
Il dimorfismo sessuale è inesistente.

Il becco è di color grigio-perla con una lieve sfumatura azzurra alla base della mandibola inferiore e il bordo della punta con una quasi impercettibile sfumatura di colore giallo-arancio: le zampe sono di colore grigio-bluastro, mentre gli occhi sono di colore bruno scuro con cerchio perioculare grigio-bluastro.

Biologia

Esemplare in cattività.

La ghiandaia di Lidth è un uccello dalle abitudini di vita essenzialmente diurne, che vive da solo, in coppie o in gruppetti a base familiare, formati da una coppia riproduttrice e dai giovani di una o più covate precedenti: queste ghiandaie passano la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo, spostandosi fra i rami di alberi e cespugli e scendendo sovente al suolo.

I richiami della ghiandaia di Lidth, gracchianti, stridenti e ripetuti, sono molto simili a quelli della congenere ghiandaia comune.

Alimentazione

Esemplare si alimenta in cattività.

Si tratta di uccelli dalla dieta onnivora, che si nutrono perlopiù di insetti ed altri piccoli invertebrati, nonché delle loro uova: essi si cibano però anche di ghiande (in particolare di quelle della locale Quercus cuspidata), e sono noti per essere ghiotti di nocciole^[3]. Durante la stagione riproduttiva, la ghiandaia di Lidth è stata inoltre osservata cibarsi anche di piccoli invertebrati, in primis lucertole^[3].

Riproduzione

Si tratta di uccelli monogami, nei quali molto verosimilmente le coppie durano per lungo tempo, come osservabile nella stragrande maggioranza dei corvidi.

La stagione degli amori comincia in febbraio-marzo^[3]: i due partner costruiscono il nido a coppa fra i rami degli alberi o nella cavità di un tronco, utilizzando all'uopo rametti e fibre vegetali, e al suo interno la femmina depone 3-4 uova, che cova da sola (col maschio che la imbecca e tiene a bada i dintorni durante l'incubazione) per 16-20 giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi ed implumi.
I nidiacei vengono imbeccati dalla sola femmina (col cibo fornitole dal maschio) per i primi giorni di vita, mentre una volta aperti gli occhi anche il maschio collabora attivamente nel loro allevamento: così alimentati, essi tentano l'involo a circa tre settimane dalla schiusa, ma continuano a rimanere presso il nido per ancora un mese circa, chiedendo insistentemente (ma sempre più sporadicamente) l'imbeccata ai genitori quando si trovano nei paraggi.

Distribuzione e habitat

La ghiandaia di Lidth è endemica del Giappone, del quale popola le isole di Amami Ōshima, Tokunoshima e Kakeromajima, nelle isole Amami (arcipelago delle Ryūkyū).
Minacciata dalla mangusta di Giava (introdotta per contenere il numero di vipere di Okinawa, ma rivelatasi una spietata cacciatrice di ogni tipo di fauna locale), in seguito ai programmi di contenimento di quest'ultima il numero di ghiandaie di Lidth è attualmente in ripresa^[1].

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree di bosco e foresta ben mature, sia temperate che subtropicali.

Note

Lidths gaai (Garrulus lidthi) is een vogel uit de familie der Corvidae (Kraaiachtigen). Het is een kwetsbare, endemische vogelsoort op de Riukiu-eilanden. De naam van de vogel is een eerbetoon aan de Nederlandse dierkundige Th.G. van Lidth de Jeude.

Kenmerken

Deze gaai is gemiddeld 38 cm lang, groter dan de Vlaamse gaai. Het is een afwisselend bruin en blauw gekleurde kraaiachtige met een zwarte kop en nek en een donkerblauwe staart. De rug, borst en buik zijn fraai kastanjebruin van kleur. De staart- en handpennen hebben witte vleugelpunten.^[2]

Verspreiding en leefgebied

Deze soort is endemisch op de Amami-eilanden ( Riukiu-eilanden, Japan). Het leefgebied waarin de vogel bij voorkeur voorkomt bestaat uit volgroeid natuurlijk, groenblijvend loof- of naaldbos. Daarnaast wordt de vogel ook gezien in bos rond agrarisch gebied en bij menselijke nederzettingen.^[2]

Status

Lidths gaai heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op ongeveer 3900 volwassen individuen; de populatie-aantallen zijn nu mogelijk stabiel. Men vermoedt dat ingevoerde roofdieren, zoals de Indische mangoeste (Herpestes javanicus), het voortplantingssucces van deze gaai ongunstig beïnvloeden, wat zeker in het verleden het geval was. Om deze reden staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Sójka wspaniała (Garrulus lidthi) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych. Występuje endemicznie na wyspach Riukiu^[3][4].

Systematyka

Etymologia nazwy naukowej

Człon Garrulus wywodzi się z łaciny i jest tłumaczony jako „paplający” lub „trajkoczący”, natomiast epitet gatunkowy lidthi podchodzi od nazwiska duńskiego lekarza weterynarii, anatoma i zoologa Theodoora Gerarda van Lidth de Jeude^[5][4].

Charakterystyka

Wymiary

Całkowita długość ciała sójki wspaniałej wynosi ok. 38 cm^[4][6]. Skrzydło osiąga 17,9–18,3 cm, a ogon dorasta do 17,5–18,7 cm. Skok mierzy ok. 4,1–4,3 cm, natomiast dziób 3,9–4,2 cm^[7]. Masa ciała przeciętnej samicy to 164,7–210,4 g, a samca 170,5–194,7 g^[8].

Wygląd zewnętrzny

Dymorfizm płciowy nieznaczny. Mocny dziób z krótkimi i gęstymi, czarnymi piórami u podstawy. Lekko wydłużone pióra na czubku głowy. Ogon stosunkowo długi, ciemnoniebieski, z czarnym spodem, jasną końcówką i podzielony na kilka poziomów, często z zaokrągloną końcówką. Upierzenie pokrywające kantarek, czoło, podbródek i gardło o czarnej barwie. Na gardle widoczne dodatkowo jasne wybarwienia. Reszta głowy i szyi, pierś oraz kark fioletowoniebieskie. Kolor piór przechodzi z ciemnej barwy na piersi w czerwonawą na brzuchu i bokach. Górne partie ciała kasztanowe z fioletowymi przebłyskami. Skrzydła w dużej części pokryte granatowymi piórami, pokrywy skrzydłowe mają również czarne prążki, natomiast lotki drugorzędowe posiadają białe końcówki. Dziób o jasnym, żółtawym kolorze z zielonkawym lub szaroniebieskim fragmentem u podstawy i białą końcówką. Nogi ciemnoszare. Tęczówki ciemnoniebieskie lub brązowe. Młode osobniki różnią się od dorosłych mniej intensywnym kolorem upierzenia oraz brakiem białych brzegów na ogonie i lotkach^{[9][7][4][8][6][10]}.

Występowanie

Środowisko

Sójka wspaniała zamieszkuje przede wszystkim obszary leśne i ich skraje, również miejsca blisko wiejskich siedzib ludzkich w pobliżu terenów uprawnych. Występuje zarówno blisko wybrzeży, jak i w głębi lądu^{[9][11][7][5][10]}.

Zasięg występowania

Występuje w północnej części wysp Riukiu, przede wszystkim na wyspach Amami Ōshima i Kakeromajima oraz Ukejima i Edatekujima^{[9][6][7][11]}.

Tryb życia i zachowanie

Gatunek osiadły, znane jedynie ruchy pomiędzy terytoriami położonymi na różnych wysokościach. Nie gniazduje w koloniach. Zazwyczaj spotykana w parach lub niewielkich grupach, ale poza sezonem lęgowym^[10], jesienią, stada mogą liczyć do 100 osobników, które wspólnie przelatują przez właściwe sobie obszary występowania. Na ziemi porusza się chodząc, biegając lub podskakując. Zaobserwowano, że może używać dzioba jako wsparcia przy wspinaniu się^[6][7].

Głos

Sójka wspaniała wydaje dźwięki, przebywając na czubkach drzew. Jej nawoływanie może trwać do trzech minut i staje się coraz szybsze, a w końcu raptownie ucicha^[7]. Śpiew opisywany jako szorstkie, skrzypliwe kraah^[6], głębokie gyaa, pyuui oraz skerr skerr^[10].

Pożywienie

Gatunek wszystkożerny. Żywi się przede wszystkim bezkręgowcami, a w okresie godowym spożywa również jaszczurki (np. Takydromus smaragdinus^[11]) i małe węże (m.in. grzechotnik Protobothrops flavoviridis^[9]). Zaobserwowano również, że może jeść kasztany i żołędzie, które czasem ukrywa, a także inne ptaki, ziarna, owoce, jagody i niewielkich rozmiarów bataty. Pożywienia poszukuje w podszycie lub ściółce leśnej, zazwyczaj na osłoniętych obszarach^[6][7]. W przypadku wyczerpania źródeł pokarmu na swoim terytorium szuka pożywienia na polach uprawnych^[9].

Rozród

Okres godowy

Habitat: gniazda budowane w okresie od końca stycznia do początku marca na gałęziach i w zaroślach, w dziuplach drzew, wśród paproci, w zagłębieniach na klifach i zboczach, pod okapami dachów i w zabudowaniach oraz na gzymsach, zazwyczaj na wysokości 1–5 metrów nad ziemią^[8][7][6]. Terytorium gniazdowania ma wielkość 150–300 m^2[9][11].

Gniazdo: średnica ok. 30–50 cm, głębokie, budowane z cienkich gałązek i winorośli oraz wykładane suchą trawą^[8], wyglądem przypomina gniazdo sójki zwyczajnej^[7].

Okres lęgowy

Jaja: samica w lutym i marcu^[6][9] składa od dwóch do pięciu (najczęściej 4) jasnoniebieskich jaj o średnich wymiarach 32 na 24 mm^[8][7].

Wysiadywanie: trwa 17–20 dni; samica zaczyna wysiadywanie od pierwszego jaja, w związku z czym pisklęta wykluwają się w różnych odstępach czasowych^[8].

Pisklęta: pełne upierzenie uzyskują po ok. 25 dniach, czasem wcześniej. Po wykluciu rodzice usuwają skorupki jaj z gniazda^[8].

Status i zagrożenie

W roku 1988 opisana przez Czerwoną Księgę Gatunków Zagrożonych jako bliska zagrożenia (NT), a od 1994 widnieje w klasyfikacji jako narażona (VU). Liczebność szacuje się na ok. 5800 osobników, z czego ok. 3900 dojrzałych. Trend rozwoju populacji przedstawiany jako spadkowy. Do najbardziej znaczących znanych zagrożeń dla sójki wspaniałej należą ataki ze strony drapieżników^[9].

Przypisy

1. ↑ Garrulus lidthi, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
2. ↑ Garrulus lidthi. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
3. ↑ Garrulus lidthi (Lidth's Jay) - Avibase, avibase.bsc-eoc.org [dostęp 2018-07-23] .
4. ↑ ^{a b c d} Amami jay videos, photos and facts - Garrulus lidthi, Arkive [dostęp 2018-07-24] (ang.).
5. ↑ ^{a b} Key to Scientific Names in Ornithology | HBW Alive, www.hbw.com [dostęp 2018-07-23] (ang.).
6. ↑ ^{a b c d e f g h} Amami Jay (Garrulus lidthi), www.hbw.com [dostęp 2018-07-25] (ang.).
7. ↑ ^{a b c d e f g h i j} SteveS. Madge SteveS., Crows and Jays, A&C Black, 30 sierpnia 2010, ISBN 978-1-4081-3527-3 [dostęp 2018-07-23] (ang.).
8. ↑ ^{a b c d e f g} KenK. Ishida KenK., Bird Research News Vol.7 No.4, Lidth's Jay, 21 kwietnia 2010 [dostęp 2018-07-24] (ang.).
9. ↑ ^{a b c d e f g h} Garrulus lidthi (Amami Jay, Lidth's Jay), www.iucnredlist.org [dostęp 2018-07-25] .
10. ↑ ^{a b c d} BRAZIL, MARK., BIRDS OF JAPAN., ISBN 978-1-4729-1387-6 [dostęp 2018-07-25] .
11. ↑ ^{a b c d} Garrulus lidthi, Birdbase Hokkaido [dostęp 2018-07-25] .

Linki zewnętrzne

• Dźwięki wydawane przez sójkę wspaniałą (xeno-canto.org)

Amamiskrika^[2] (Garrulus lidthi) är en hotad tätting i familjen kråkfåglar som endast förekommer på två öar i södra Japan.^[3]

Utseende och läte

Amamiskrikan är en stor (38 cm), brun och blå skrika. Huvudet är mörkblått med blåsvart panna och tygel, strupen är vitfläckad och näbben tvåfärgad med hornfärgad spets och gråblå näbbrot. Stjärten och vingarna är mörkblå, medan rygg och undersida är djupt kastanjebruna. Vanligaste lätet är ett hårt "kraah".^[1][4]

Utbredning och systematik

Amamiskrikan förekommer endast på ön Amami-Ōshima med närliggande småöar (Kakeroma-jima, Uke-jima och Edateku-jima) i norra delen av de japanska Ryukyuöarna. Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Amamiskrikan förekommer både i skog och skogslandskap kring odlingslandskap och mänsklig bebyggelse, men föredrar tydligt högrest ursprunglig skog. Den livnär sig på ekollon från bland annat ekarterna Castanopsis cuspidate och Quercus glauca, men även insekter, spindlar, reptiler, fåglar, frukt och frön. Fågeln bildar troligen långvariga par och häckning äger rum från slutet av januari eller början av februari till maj.^[1][4]

Status och hot

Amamiskrikan har ett mycket litet utbredningsområde och en världspopulation på uppskattningsvis endast 5800 individer. Den har minskat vid åtminstone vid två tillfällen i historien, dels på grund av exploatering i början av 1900-talet, dels i slutet av 1900-talet förmodligen orsakat av skogsavvkerning och predation från invasiva arter. Internationella naturvårdsunionen kategoriserar därför amamiskrikan som sårbar. Det är svårt att bedöma nutida utvecklingstrend på grund av brist på data, men den kan ha börjat öka i antal igen sedan 2006 och kan nu ha en stabil population.^[1]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Theodorus Gerrit van Lidth de Jeude (1788-1863), tysk st, veterinär och zoolog.^[5]

Referenser

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2016 Garrulus lidthi Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ [a b] Madge, S. (2018). Amami Jay (Garrulus lidthi). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/60729 2 December 2018).
5. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör amamiskrika.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Garrulus lidthi.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Garrulus lidthi là một loài chim trong họ Corvidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Garrulus lidthi tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Garrulus lidthi tại Wikimedia Commons

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

琉球松鸦（学名：Garrulus lidthi），是鸦科松鸦属的一种，为日本的特有种。全球活动范围约为820平方千米。该物种的保护状况被评为易危。

琉球松鸦的栖息地为亚热带或热带的湿润低地林。

参考文献

• Garrulus lidthi. BirdLife.org. [2011-06-27].

ルリカケス（瑠璃橿鳥^[1]、Garrulus lidthi）は、スズメ目カラス科カケス属に分類される鳥類。

分布[編集]

日本（奄美大島、加計呂麻島、請島）^{[1][2][3][4][5]}固有種^{[6][a 2]}。

徳之島では1920年に発見例があるが以後は確実な発見例が無い^[1]。そのため飼育個体が脱走した可能性もある^{[a 2]}。

形態[編集]

全長38センチメートル、体重170-196グラム^{[1][2][3][5][6][a 2]}。翼長15-18センチメートル^{[a 2]}。頭部から頸部にかけての羽衣が紫がかった濃青色（瑠璃色）で^{[2][3][5][6][a 2]}、和名の由来になっている^[1]。額や喉の羽衣は黒く、喉に白い斑点が入る^[6]。背と胸部から腹部にかけての羽衣は赤褐色^{[2][3][4][5][6][a 2]}。尾羽や翼は濃青色で^[2][3][5]、尾羽先端や風切羽先端は白い^[6]。また尾羽に黒く細い横縞が入る^{[6][a 2]}。

嘴は象牙色^{[a 2]}で、基部は青みを帯びる^[6]。

幼鳥は羽衣が褐色がかり、尾羽や翼の白色部がない^[6]。

生態[編集]

主にスダジイやタブノキからなる常緑広葉樹林に生息するが^{[5][a 2]}、農耕地にも生息する^[2][3][4][6]。非繁殖期には数羽から30羽の小規模な群れを形成し生活する^[4]。

食性は雑食で、昆虫、クモ、爬虫類や両生類、鳥類の卵、果実、種子などを食べる^{[5][a 2]}。地表でも樹上でも採食を行う^{[5][a 2]}。種子の貯蔵を行い、それらの散布にも役立っているとされる。

繁殖形態は卵生。繁殖期にはペアで生活する。主に樹洞や幹の隙間、着生植物の茂中などに木の枝を用いた台座と、細い草や小枝などを組み合わせたお椀状の産座からなる巣を作る。岩の隙間、天井裏、巣箱にも営巣する^[3][4]。2-5月に一腹に3-7個の卵を産む^[4]。抱卵期間は約18日、巣立ちまでに25日前後^[7]。

人間との関係[編集]

種小名lidthiはTheodoor Gerard van Lidth de Jeudeへの献名^[1]。

鹿児島県奄美大島の方言でヒューシャやヒョウシャと呼ばれる^[8]。1965年（昭和40年）に鹿児島県の県鳥に指定されている。

過去には羽毛目的や標本目的の乱獲、現在は開発による生息地の破壊、人為的に移入されたノネコやフイリマングースによる捕食などにより生息数は減少している^{[2][3][a 2]}。

1921年に種として国の天然記念物に指定されている^[3]。本種の主な生息域である湯湾岳は国の天然記念物「神谷・湯湾岳（天然保護区域）」及び国指定湯湾岳鳥獣保護区に指定されている。

しかしながら、2008年（平成20年）現在ルリカケスは上記の減少の要因に対する対策がとられ、自然林の回復やマングースの減少に伴い個体数が増加し、繁殖個体数は少なくとも1000個体と推定されている^[9]。

• 鹿児島県レッドデータブック - 絶滅危惧II類

参考文献[編集]

• 財団法人鹿児島県環境技術協会編 『かごしまの天然記念物データブック』 南日本新聞社、11頁、1998年。
• 高美喜男 「ルリカケス」 『鹿児島県の絶滅のおそれのある野生動植物 -鹿児島県レッドデータブック動物編-』 財団法人鹿児島県環境技術協会、2003年、65頁、ISBN 4-9901588-0-6。

関連項目[編集]

• カケス属

外部リンク[編集]