Merle Bleu

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Monticola solitarius ye una especie d'ave paseriforme de la familia Turdidae que se caracteriza pol plumaxe azuláu de los machos adultos.

Descripción

Ye un ave d'unos 22 cm de llargor, daqué más grande que'l roqueru colloráu: Monticola saxatilis. El plumaxe ye pardu con llixos claros na fema, y el machu presenta un llamativu tonu azuláu, más escuru nes nales. El picu ye escuru.

Distribución y hábitat

Distribuyir pol sur d'Europa y el noroeste d'África, y dende Asia Central hasta'l norte de China y de Malasia. Habita en roquedos, cantiles y ribayos d'orixe fluvial, pudiendo ocupar dacuando construcciones humanes. Los sos desplazamientos llindar a cambeos altitudinales pel hibiernu.^[2]

Comportamientu

Tien un cantar aflautado, que reproduz tantu paráu como en vuelu, más comúnmente na dómina de celu.^[3] La so puesta ye de 3 a 5 güevos.^[4] Aliméntase d'una gran variedá d'inseutos, amás de bagues y otros vexetales.

Amenaces y caltenimientu

Esta especie puede trate favorecida por dellos factores, como les quemes, les canteres y mines, qu'amenorguen la vexetación y aumenten la superficie de roca disponible pa construyir los sos niales. Sicasí, vese perxudicada por actividaes como la presión urbanística sobre les zones montascoses, la esguilada cerca de los sos niales, o la creación de banzaos, qu'anubren gargüelos y cañones predresos.^[5]

Referencies

Enllaces esternos

• Esta obra deriva de la traducción de Monticola solitarius de Wikipedia - inglés, espublizada polos sos editores baxo la Llicencia de documentación llibre de GNU y la Llicencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.
• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Monticola solitarius.

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Ar savelleg glas^[1] (liester : savelleged glas)^[2] a zo ur spesad golvaneged, Monticola solitarius an anv skiantel anezhañ.

Anvet e voe Turdus solitarius da gentañ-penn (e 1758)^[3] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).

Evn broadel Malta eo abaoe 1971^[4].

Monticola solitarius solitarius

Hollzebrer eo ar spesad daoust ma vev diwar amprevaned ha divellkeineged dreist-holl ; ne zisplij nag ar frouezh nag an hugennoù dezhañ ivez.

Ar spesad a gaver ar pemp isspesad anezhañ^[5] :

• Monticola solitarius longirostris, o neizhañ eus hanternoz Irak hag Iran da bPakistan ; o c'hoañviñ e hanternoz India ha biz Afrika,
• Monticola solitarius madoci, e Malezia ha Sumatera,
• Monticola solitarius pandoo, o neizhañ en Azia ar C'hreiz ha menezioù Himalaya ; o c'hoañviñ eus Malaysia da Indonezia,
• Monticola solitarius philippensis, o neizhañ eus gevred Siberia da Sina, Japan hag enezenn Lanyu ; o c'hoañviñ en Indonezia,
• Monticola solitarius solitarius, o neizhañ en Europa ar Su, gwalarn Afrika ha Reter-Kreiz ; o c'hoañviñ en Afrika ar C'hreiz.

• Monticola solitarius war al lec'hienn BirdLife International.
• Monticola solitarius war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

La merla blava o pàssera a les Illes (Monticola solitarius) és un ocell de mida mitjana de l'ordre dels passeriformes, que es troba a les contrades mediterrànies seques dels Països Catalans, on mostra una distribució discontínua.

Morfologia

Té un aspecte general més rabassut que la merla i la resta de tords, amb la cua curta i el bec molt robust i relativament llarg. El mascle és de color gris blavós fosc, més blau a l'època nupcial, sense cap mena de taca al carpó; la femella és més grisa i poc blava, amb la cua negrosa.

Ecologia

Penetra per les valls fluvials (sobretot la del Segre), però on ateny més altes densitats sembla que és a la terra baixa. Rebutja els terrenys plans i els relleus tabulars, on com a màxim habita en edificacions humanes. Les muntanyes abruptes, espadats, pedreres, roquissars i tarteres de caràcter termòfil són característiques importants que han de tindre les zones de distribució d'aquest túrdid. En aquest sentit, rebutja les localitats pirinenques de semblants característiques morfològiques però de caràcter més higròfil i criòfil, les quals són ocupades, tanmateix, per la merla roquera (Monticola saxatilis).

És tinguda com una espècie típicament sedentària als Països Catalans, per bé que s'observen moviments i davallades transhumants de les poblacions pirinenques.

Té costums solitaris, rarament es veu acompanyada d'altres espècimens si no és en el cas dels grups familiars. Salta molt hàbilment entre el rocam, on fàcilment s'amaga davant la presència dels depredadors, car és una espècie molt malfiada i tímida.

De règim principalment insectívor, captura hàbilment els artròpodes entre les pedres i al vol. Es coneix el cas d'un exemplar reproductor que s'havia habituat a caçar lepidòpters nocturns al costat d'un fanal, prop d'una instal·lació industrial (Baix Berguedà).

Té un cant melodiós com la majoria dels túrdids, el qual emet des de llocs enlairats i amb bona vista. Presenta un vol de zel tot característic, que la porta a ascendir verticalment per a caure finalment amb les ales plegades, en el decurs del qual vol pot emetre també el cant. Cria a l'abril i maig, fent generalment una posta de cinc a set ous blavosos i amb taquetes.

Bibliografia

• Borràs, Antoni i Junyent, Francesc: Vertebrats de la Catalunya central. Plana 170. Edicions Intercomarcals, S.A. Manresa,1993, ISBN 84-88545-01-0.
• Hume, R.:Guía de campo de las aves de España y Europa. Ediciones Omega, 2002. ISBN 84-282-1317-8.

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia: Commons (Galeria) Commons (Categoria) Viquiespècies

• Article sobre la merla blava del Principat de Catalunya. (català)
• Vídeos de merles blaves en llur hàbitat natural. (anglès)
• Descripció de la merla blava. (francès)
• Fotografies i informació de la merla blava. (portuguès)

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Brych craig glas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: brychion craig gleision) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Monticola solitarius; yr enw Saesneg arno yw Blue rock thrush. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. solitarius, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop, Affrica ac Awstralia.

Teulu

Mae'r brych craig glas yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Bronfraith Turdus philomelos Bronfraith Mongolia Turdus mupinensis Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych daear Siberia Geokichla sibirica Brych gyddfddu Turdus atrogularis Brych gyddfgoch Turdus ruficollis Brych tywyll America Turdus nigrescens Brych y coed Turdus viscivorus Coch dan adain Turdus iliacus Geokichla cinerea Geokichla cinerea Mwyalchen Turdus merula Mwyalchen y mynydd Turdus torquatus Socan eira Turdus pilaris

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Skalník modrý (Monticola solitarius) je menší pták z čeledi drozdovitých, blízký příbuzný skalníka zpěvného. Samci jsou modrošedí s tmavými křídly, samice tmavohnědé, na spodině vlnkované.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu skalník modrý ve Wikimedia Commons

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Die Blaumerle (Monticola solitarius) ist ein Vogel aus der Ordnung der Sperlingsvögel und der Unterfamilie der Schmätzer. Bei der Blaumerle sind die Geschlechter leicht voneinander zu unterscheiden (Geschlechtsdimorphismus), die Männchen haben schwarz-blaues Gefieder, während die Weibchen grauschwarz mit hellen Flecken gefärbt sind. Mit etwa 20 Zentimeter Länge sind sie etwas kleiner als der Star, ihr scheues Verhalten erinnert jedoch eher an Schmätzer oder Drosseln.

Lebensraum

Man findet diese Art in von Felswänden eingerahmten Gebirgstälern bis zu einer Höhe von 3.000 Metern, an felsigen Meeresküsten, in Ruinen oder teilweise auch in Ortschaften. Das Verbreitungsgebiet in Europa erstreckt sich über ganz Spanien und Portugal sowie andere Mittelmeer-Länder, so u. a. Italien und Griechenland. Für den Inselstaat Malta gilt die Blaumerle als Nationalvogel. Einzelne Exemplare sind auch auf der Insel Kreta gesichtet worden.

Fortpflanzung

Der weit schallende Gesang wirkt flötend und melancholisch. Besonders auffällig ist er, wenn andere Vögel abends oder während eines Regenschauers schweigen. Hin und wieder tauchen auch rauere Töne in der Melodie auf. Im Normalfall singt das Männchen von der Spitze einer Felskuppe, hin und wieder aber auch in einem Segelflug mit gespreiztem Schwanz, der mit einem Sturzflug endet. Jedes Paar hält sein Leben lang an einem Brutplatz wie einer bestimmten Felsspalte oder einem Hohlraum fest. Diesen sucht dieser Zugvogel Ende März auf, um ihn im September wieder zu verlassen. Das Nest wird wie das der Drossel hart gebaut und weich ausgelegt. Das Weibchen legt meist im Mai vier bis fünf blaue, manchmal rot gefleckte Eier in das Nest, die es in 12 bis 13 Tagen ausbrütet. 18 Tage verbringen die Jungen nach dem Schlüpfen im Nest, ehe sie Mitte Juni flügge werden. Danach streifen die Eltern gemeinsam mit ihrem Nachwuchs im Brutgebiet umher. Die Männchen bekommen erst im zweiten oder dritten Jahr während der Mauser ihr typisches Federkleid.

Nahrung

Die Blaumerle gehört zu den Wartenjägern. Sie setzt sich auf eine Erhöhung und wartet darauf eine Beute zu erblicken. Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Insekten und hin und wieder auch aus Beeren, die direkt vom Boden oder von Pflanzen aus aufgenommen werden. Sie lebt meist in der Nähe eines Gewässers, da sie viel trinken muss und täglich ein Bad nimmt.

Weblinks

• Männchen mit Beute
• Monticola solitarius in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 18. Dezember 2008.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Monticola solitarius in der Internet Bird Collection
• Eintrag bei der Schweizerischen Vogelwarte
• Alters- und Geschlechtsmerkmale (PDF; 1,7 MB) von Javier Blasco-Zumeta und Gerd-Michael Heinze (englisch)

A merula turchina (o u merulu turchinu) (Monticola solitarius) hè un acellu chì face parte di a famiglia di i Muscicapidae.

A merula turchina hè l'acellu naziunale di Malta.

Descrizzione

Apparenza

A merula turchina misura da 21 à 23 cm, è pesa da 37 à 54 grammi. U masciu hà unu piumaghju turchinu-grisgicciu, fora di l'ale è a coda chì sò più scure. A femina è u piugone sò marrone, frisgiati più chjaru sottu à u corpu. U bizzicu di a merula turchina hè longu è fine.

Cantu

U cantu di u masciu hè chjaru è meludiosu. S'assumiglia, ma più forte, à quellu di a merula cumuna.

Modu di vita

Rigimu alimentare

Onnivoru, si ciba per u più d'insetti è d'altri invertebrti, è ancu di baghe è di frutti.

Riproduzione

U nidu si trova in un ciottulu rucciosu. A femina face 4 o 5 ovi, ch'ella cova mentre circa duie simane. Ci hè qualchì volta duie cuvate per istate.

Ambiente

A merula turchina stà in e muntagne, e culline è u cantu di u mare, in e cavità rucciose, in e custruzzione abbandunate è altre ruvine.

In Corsica

A merula turchina hè prisente in Corsica, è più abundante in u Capicorsu. Hè abbastanza cumuna da u litturali insin'à l'altitudine di 1800 metri. Ùn si trova micca in i lochi cultivati nemmenu in i machjoni è in e fureste, ma frequenta piuttostu i lochi pitricosi.

Tassonumia

A merula turchina hè ripprisintata da cinque sottuspezie :

• Monticola solitarius philmppensis ;
• Monticola solitarius pandoo ;
• Monticola solitarius madoci ;
• Monticola solitarius longirostris ;

Citazione

A merula turchina hè u titulu d'una puesia di Santu Casta:^[1]

Tù chì batti isse ghjarghje,

O merula turchina tippaghjola

È certe volte ancu a machja,

Cusì sgalabbata chì tù sè

Viaghjendu in li chjosi

O in li stradoni ! (...)

Note

1. ↑ Casta (2010), p. 29.

Bibliugrafia

• Arnestu Papi, A caccia in Corsica, 1987, Adecec
• Santu Casta, Acillaria, CRDP, 2010

Ligami

• A merula turchina, Parcu Rigiunali Naturali di Corsica

Da vede dinù

• avifauna di Corsica
• a merula

Lu pàssiru sulitariu è nu uceddu dâ famigghia dî Muscicapidae.

'O passagaglio (Monticola solitarius, Linnaeus 1758), è n'auciello d''a famiglia d''e Turdidae.

Sistemateca

Ne so canusciute seje sottospecie.

Curiosetà

Il passero solitario è titolo 'e dduje famuse poesie; una 'e Giacomo Leopardi e una 'e Giovanni Pascoli.

Cullegamente esterne

• Avibase
• Video ncopp'ô passagaglio

Tareẓẓazt (Assaɣ ussnan: Monticola solitarius) d talmest n ijqiwen yeṭṭafaren tawacult n tingmarzan (Muscicapidae)

Tafekka n wejqiw-a d tin yeččuren. Iga d agṭiṭ iminig, Yettidir deg tɣaltin n yiẓra d yideggan n wuẓu d wurtan yakk d iɣezrawen

Aglam

Tugna

Tiddi-ynes tga gar n 21 ar 23 cm, Azuk-is gar n 37 ar 54 g. Afraw n uwtem iga d Azegzaw azunɣid, war tamuɣli ar wafriwen-is d usallaf-is igan d imsullsen (qessiḥ-it) ugar. Tawtemt d yifrax gan d irasen (iqahwiyen)

Asčewčew

Amyaraw

Umuɣ n tdulemsin

Ẓeṛ daɣen

O Γαλαζοκότσυφας είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Μυιοθηριδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Monticola solitarius και περιλαμβάνει 5 υποείδη. ^[3]

Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Monticola solitarius longirostris (Blyth, 1847). ^[4]

• Πτηνό προσαρμοσμένο να ζει σε βραχώδεις περιοχές, ο γαλαζοκότσυφας ξεχωρίζει από το κυανόγκριζο καλοκαιρινό του πτέρωμα και το μουσικό του κελάηδημα. ^[5]

Κύρια διαγνωστικά στοιχεία

• Μεγάλο ράμφος και ομοιόμορφο κυανογκρίζο καλοκαιρινό πτέρωμα
• Μοναχική εμφάνιση σε εκτεθειμένα βραχώδη σημεία με ταυτόχρονο κελάηδημα

Τάση παγκόσμιου πληθυσμού

• Σταθερή →

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του γένους, monticola, είναι σύνθετη λατινική και προέρχεται από τις επί μέρους λέξεις mons -tis «όρος, βουνό» + colere «ζω, κατοικώ, συχνάζω (κάπου)». ^[6] Επομένως η ακριβής απόδοση του όρου είναι «αυτός που συχνάζει στα βουνά, ο ορεσίβιος». Η ονομασία του γένους, παραπέμπει στα βραχώδη ενδιαιτήματα του πτηνού. ^[i]

Η επιστημονική ονομασία του είδους solitarius έχει, επίσης, λατινική ρίζα και σημαίνει «αυτός που ζει μόνος του, μοναχικός». ^[7] και παραπέμπει στον «μοναχικό» τρόπο εμφάνισης του πτηνού, στους ορεινούς οικοτόπους (βλ. Ηθολογία).

Η αγγλική ονομασία του είδους blue rock thrush σημαίνει «μπλε τσίχλα των βράχων» και σχετίζεται, όπως και η ελληνική, με τον οικότοπο του πτηνού, αλλά κάνει, επίσης, αντιπαράθεση με τον πετροκότσυφα rock thrush, ο οποίος δεν έχει εξ ολοκλήρου κυανό πτέρωμα.

Συστηματική Ταξινομική

Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία από τον Λινναίο ως Turdus solitarius, το 1758. ^[8] Μεταφέρθηκε στο σημερινό του γένος, Monticola, από τον Γερμανό ορνιθολόγο Φρίντριχ Μπουά (Friedrich Boie, 1789-1870), το 1822. Το γένος αυτό ανήκε παλαιότερα στην οικογένεια των Κιχλιδών (Turdidae).

Ο διαχωρισμός των υποειδών είναι, γενικά, δύσκολος με τους μορφολογικούς χαρακτήρες να τείνουν προς διαβάθμιση, υποδηλώνοντας ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, να έχουν ενδιάμεσες εμφανίσεις (clinal). Το υποείδος Monticola solitarius philippensis έχει ιδιαίτερα διακριτό πτέρωμα και, σε κάποιο βαθμό, ξεχωριστά ηθολογικά στοιχεία, αλλά οι ενδιάμεσοι χαρακτήρες είναι, επίσης, παρόντες. ^[9]

Γεωγραφική κατανομή υποειδών

Ο γαλαζοκότσυφας είναι πτηνό που απαντά σε πολλές περιοχές του Παλαιού Κόσμου (Ευρώπη, Ασία, Αφρική). Ανάλογα με τους κατά τόπους πληθυσμούς, μπορεί να είναι από επιδημητικό έως πλήρως μεταναστευτικό. Έτσι, τα πτηνά που ζουν στην Ν. Ευρώπη και την Β. Αφρική περιλαμβάνουν αρκετούς καθιστικούς πληθυσμούς, ενώ τα περισσότερα ασιατικά υποείδη είναι μεταναστευτικά.

Η γεωγραφική του εξάπλωση περιλαμβάνει τις παραμεσόγειες περιοχές της Ευρώπης και της Β. Αφρικής, με βόρειο όριο τις Άλπεις και την Ιβηρική Χερσόνησο.

Στην Ασία, η κατανομή αρχίζει από την Μικρά Ασία και την Κριμαία στα δυτικά και, διά μέσου της Κ. Ασίας φθάνει μέχρι την Ιαπωνία και την Κίνα στα ανατολικά και την Ινδία και Ινδονησία στα νότια.

Στην Αφρική, τέλος, το είδος αναπαράγεται σε θύλακες στα βόρεια, ωστόσο υπάρχουν μεγάλες περιοχές διαχείμασης στις υποσαχάριες επικράτειες. ^[10][11][12]

^[13][14][15] (σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντά στον ελλαδικό χώρο)

Μεταναστευτική συμπεριφορά

Ο γαλαζοκότσυφας, σε άλλες περιοχές της επικρατείας του είναι πλήρως μεταναστευτικό είδος, σε άλλες μερικώς μεταναστευτικό και σε άλλες επιδημητικό, ανάλογα με την γεωγραφική κατανομή. Οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί του είναι, κατά βάσιν καθιστικοί, όχι όμως όλοι, με κάποιους στην περιοχή των Άλπεων και στα Β. Βαλκάνια, να έρχονται το καλοκαίρι για να αναπαραχθούν ή τον χειμώνα για να διαχειμάσουν.

Αντίθετα, οι ασιατικοί πληθυσμοί είναι μερικώς ή πλήρως μεταναστευτικοί στην πλειονότητα των περιπτώσεων, με τα πουλιά να ταξιδεύουν νοτιότερα σε περιοχές που εξαρτώνται από το γεωγραφικό μήκος αναπαραγωγής. Τα ταξίδια πραγματοποιούνται κυρίως κατά τη διάρκεια της νύκτας, συχνά μαζί με τους πετροκότσυφες. Γενικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχωριστούν οι πραγματικά μεταναστευτικοί πληθυσμοί, από εκείνους που πραγματοποιούν τοπικές μετακινήσεις. ^[16]

Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Σουηδία, το Μάλι και την Ακτή Ελεφαντοστού, τον Καναδά, αλλά και από την Αυστραλία. ^[17]

Στην Ελλάδα, ο γαλαζοκότσυφας είναι επιδημητικό είδος, ζει δηλαδή και αναπαράγεται καθ’ όλη την διάρκεια του έτους, σε εκτεταμένες βραχώδεις περιοχές, κυρίως στη νησιωτική χώρα. Ωστόσο, απαντά και στα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας, γίνεται όμως σπάνιος στην βόρεια χώρα. ^[18][19][20] Από την Κρήτη αναφέρεται ως σπάνιο επιδημητικό πτηνό. ^[21]

Από την Κύπρο αναφέρεται ως επιδημητικό είδος, χειμωνιάτικος μη κοινός επισκέπτης και σπάνιο μεταναστευτικό πτηνό. ^[22]

Βιότοπος

Ο γαλαζοκότσυφας είναι τυπικό πτηνό μέσου και μεγάλου υψομέτρου, αφού ο κύριος οικότοπος του είδους είναι οι ημιορεινές και ορεινές βραχώδεις τοποθεσίες με διάσπαρτη βλάστηση. Ωστόσο, το υψόμετρο μπορεί να είναι μικρό, ακόμη και κοντά στην θάλασσα, αρκεί να υπάρχουν βράχια στην περιοχή. Επίσης, απαντά σχεδόν πάντοτε σε χαμηλότερα υψόμετρα από εκείνα του συγγενικού πετροκότσυφα. ^[23][24][25]

Στην ευρύτερη περιοχή του Νεπάλ μπορεί να «ανεβεί» το καλοκαίρι από τα 2.590 μέχρι τα 4.880 μέτρα, αλλά διαχειμάζει κάτω από τα 1.400 μέτρα σε ποτάμια και παλιά κτήρια. ^[26],

Στην Ελλάδα, οι κύριοι οικότοποι περιλαμβάνουν πετρώδεις και βραχώδεις περιοχές με ελαιώνες, αμπελώνες, αραιούς θάμνους, αλλά και σε ακροποταμιές, από το υψόμετρο της θάλασσα μέχρι τις κορυφές των βουνών. ^[27] Επίσης σε φαράγγια, ακτές νησιών και απομονωμένες βραχονησίδες. ^[28]

Μορφολογία

Ο γαλαζοκότσυφας, γενικά, είναι μεσαίου μεγέθους πτηνό που, μπορεί να μην είναι εύκολο να παρατηρηθεί, λόγω της φύσης του εδάφους όπου απαντά. Ωστόσο, η «φιγούρα» του μπορεί να κάνει την εμφάνισή της στιγμιαία, συνήθως στην άκρη ενός βράχου και, τότε, μπορεί να αναγνωριστεί, από το χαρακτηριστικό μπλε αναπαραγωγικό του πτέρωμα. Από μακριά, και με κόντρα φωτισμό, εμφανίζει την σιλουέτα της γερακότσιχλας (Turdus viscivorus), ^[29] Εχει τις διαστάσεις του πετροκότσυφα, αλλά είναι ελαφρά μεγαλύτερος και με σαφώς μεγαλύτερο ράμφος.

Στο είδος εμφανίζεται έντονος φυλετικός διμορφισμός, με τα δύο φύλα να έχουν μεγάλη διαφορά στο -καλοκαιρινό- πτέρωμα. Η ουρά είναι σχετικά κοντή, και το ράμφος μακρύ, οξύληκτο και με γκριζομπλέ χρώμα. Η ίριδα είναι μαύρη και οι ταρσοί με τα πόδια, γκριζοκαφέ. Ο οφθαλμός περιβάλλεται από ανεπαίσθητο ανοικτόχρωμο δακτύλιο.

Το αναπαραγωγικό πτέρωμα του αρσενικού είναι ομοιόμορφο κυανόγκριζο σε όλο το σώμα, χωρίς τις οριοθετημένες καστανόξανθες περιοχές του πετροκότσυφα, ενώ οι πτέρυγες είναι σκοτεινόχρωμες. Πολλές φορές, αυτό το χρώμα δεν φαίνεται παρά μόνον υπό κατάλληλο φωτισμό, αλλιώς εμφανίζεται πολύ σκούρο. Τα καλυπτήρια φτερά της κάτω επιφανείας της ουράς είναι γκριζομπλέ με λευκές αποχρώσεις. ^[30]Κατά το φθινόπωρο, το αρσενικό εμφανίζεται πιο «μαυριδερό». ^[31]

Το θηλυκό, δεν διαθέτει τα φανταχτερά χρώματα του αρσενικού, ωστόσο ξεχωρίζει από τις χαρακτηριστικές λεπτές, ραβδώσεις στο πτέρωμα, που δίνουν την αίσθηση σκωληκοειδών γραμμών, στο κάτω μέρος του σώματος. Πιθανόν να διατηρεί κάποια υποκύανη απόχρωση. ^[32] Μοιάζει πολύ με τον θηλυκό πετροκότσυφα, αλλά το στέμμα είναι σκουρότερο, ενώ η ουρά είναι σκούρα καφέ και όχι πορτοκαλί-καφέ. Επίσης, η άνω επιφάνεια δεν έχει τις λεπτές ραβδώσεις που υπάρχουν στο κάτω μέρος του σώματος.

Τα νεαρά άτομα είναι πιο σκούρα, με σκούρες σκωληκοειδείς γραμμές και ανοικτόχρωμες άκρες στα στέγαστρα των πρωτευόντων ερετικών φτερών. ^[33]

Βιομετρικά στοιχεία

Γενικά

• Μήκος σώματος: (20-) έως 22 (-23) εκατοστά
• Άνοιγμα πτερύγων: 33 έως 37 εκατοστά
• Βάρος: 37 έως 54 γραμμάρια

(Πηγές: ^{[34][35][36][37][38][39][40][41][42]})

Τροφή

Ο γαλαζοκότσυφας τρέφεται κυρίως με έντομα (ακρίδες, τριζόνια, κάμπιες κ.α.), μικρές σαύρες και μερικές φορές με σπέρματα ή καρπούς, που συλλέγει είτε από το έδαφος, είτε απευθείας από τα φυτά. Συνηθίζει να κάθεται σε κάποιο σταθερό σημείο, από όπου εποπτεύει τον χώρο, επιτίθεται στα διερχόμενα θηράματα και επανέρχεται στην αρχική του θέση.

Ηθολογία

Γενικά, ο γαλαζοκότσυφας θεωρείται αρκετά απρόσιτος και συνηθίζει να κρύβεται ανάμεσα στις πέτρες, οπότε είναι πιο εύκολο να τον ακούσει, παρά να τον δει κάποιος, ^[43] ακόμη, όμως, και αν συμβεί αυτό, αναζητά αμέσως κάλυψη. ^[44][45] Κάνει την εμφάνισή του μοναχικά ή σπανιότερα- κατά ζεύγη, στην άκρη ενός βράχου από όπου αρθρώνει το μελωδικό του κελάηδημα. ^[46] Συνήθως, περιπλανιέται κοντά σε περιοχές με νερό, διότι πίνει συχνά και του αρέσει να κάνει το καθημερινό «μπάνιο» του.

Φωνή

Το πολύ ηχηρό τραγούδι του γαλαζοκότσυφα είναι φλουταριστό και μελαγχολικό και μοιάζει με εκείνο του κότσυφα ^[47] και του πετροκότσυφα, αλλά διανθίζεται κάθε τόσο από «σκληρότερες» (harsh) νότες. ^[48] Ιδιαίτερα αισθητό γίνεται, όταν τα άλλα πουλιά είναι σιωπηλά, αργά το απόγευμα ή κατά τη διάρκεια ψιλόβροχου. Στις περισσότερες περιπτώσεις κελαηδάει από κάποια βραχώδη προεξοχή σε εμφανές σημείο, οπότε είναι πιο εύκολο να τον παρατηρήσει κανείς. Μπορεί όμως να αρθρώνει το τραγούδι του και κατά την πτήση, συνήθως με ανοιγμένη ουρά και με κάθετες εφορμήσεις.

• Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)

Αναπαραγωγή

Στα αναπαραγωγικά ενδιαιτήματα (βλ. Βιότοπος) οι γαλαζοκότσυφες φωλιάζουν σε πετρώδη εδάφη, συχνά σε ερείπια, κτήρια και ορυχεία. ^[49] Η θέση φωλιάσματος είναι τέτοια (βράχια) που, σπάνια υπάρχει ανταγωνισμός ζωτκού χώρου. ^[50] Η αρχή της αναπαραγωγικής περιόδου εξαρτάται από την γεωγραφική επικράτεια (Μάιο με Ιούνιο στην Ιβηρική, Απρίλιο με Μάιο στην ΒΔ. Αφρική, κ.λ.π.) ^[51] και η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ ή σπανιότερα δύο φορές σε κάθε φώλιασμα. ^[52]

Η φωλιά έχει κυπελοειδές (cup) σχήμα και κατασκευάζεται από το θηλυκό, σε μια κοιλότητα βράχου ή σχισμή ενός κτηρίου. ^[53] Αποτελείται από χορτάρι και βρύα, ενώ επιστρώνεται με φρέσκο γρασίδι και ρίζες. Η γέννα αποτελείται συνήθως από 4-5 (σπανιότερα 3-6) αβγά, διαστάσεων 27,3 Χ 19,9 χιλιοστών. Η επώαση πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό και διαρκεί 13-16 ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι (altricial), γεννιούνται δηλαδή ανήμποροι και χρειάζονται την προστασία των γονέων τους. Επιτηρούνται κυρίως από το θηλυκό, ^[54] πτερώνονται και αφήνουν τη φωλιά στις 17 ημέρες, περίπου, ^[55] ενώ εξακολουθούν να σιτίζονται από τους γονείς για 2 εβδομάδες ακόμη.

Κατάσταση πληθυσμού

Παρόλο που ο γαλαζοκότσυφας δεν φαίνεται ότι μπορεί να επεκτείνει το εύρος εξάπλωσής του στις βορειότερες ευρωπαϊκές περιοχές, λόγω καταστροφής των ενδιαιτημάτων του, δεν θεωρείται απειλούμενος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Tο είδος, συνολικά, δεν θεωρείται ότι προσεγγίζει τα κατώτατα όρια του κριτηρίου μείωσης για τον παγκόσμιο πληθυσμό της IUCN Red List (δηλαδή, μείωση κατά περισσότερο από 30%, μέσα σε δέκα χρόνια ή τρεις γενεές), και ως εκ τούτου αξιολογείται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC). ^[56]

Κουλτούρα

Στο κράτος της Μάλτας ο γαλαζοκότσυφας είναι το «εθνικό πτηνό» των νησιών, μάλιστα, απεικονιζόταν στην Μαλτέζικη Λίρα.

Άλλες ονομασίες

Λόγιες

Οι περισσότερες λόγιες ονομασίες του Γαλαζοκότσυφα είναι τεχνητές και δεν ανταποκρίνονται στην ακριβή μετάφραση από τα λατινικά (βλ. Ονοματολογία και Σημειώσεις), μερικές από τις οποίες είναι: Πετροκόσσυφος ο κυανούς, Κυανοκόσσυφος, Κόσσυφος ο κυανούς, Κυανοκόσσυφος ο κρητικός. Κάποιες είναι πιο κοντά στην λατινική όπως το Κόσσυφος ο μονήρης. Πιθανόν να είναι ο Κύανος των αρχαίων. ^[57]

Λαϊκές

Στον ελλαδικό χώρο ο Γαλαζοκότσυφας απαντά και με τις ονομασίες Μέρουλα ^[58] και Γαλαζοπετροκότσυφας. ^[59] Ωστόσο, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οι ονομασίες που τού δίνονται είναι οι ίδιες με εκείνες του Πετροκότσυφα, ιδίως σε περιοχές όπου τον αντικαθιστά στον οικολογικό θώκο (π.χ. Κρήτη, Κυκλάδες).

Σημειώσεις

i. ^{^} Όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα taxa, δεν υπάρχει κάποια λόγια ονομασία που να αποδίδει με ακρίβεια την λατινική επιστημονική ονομασία του πετροκότσυφα. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων υπάρχουν καταγεγραμμένες τεχνητές ονομασίες που δεν είναι μετάφραση των λατινικών όρων, λ.χ. Κυανοκόσσυφος ο κρητικός (;!) ή Κόσσυφος ο κυανούς (;!) ^[60] Ωστόσο, αυτή η αδυναμία πρέπει να θεωρηθεί σε μεγάλο ποσοστό δικαιολογημένη, διότι πολλές λατινικές ονομασίες δεν είναι δυνατόν να αποδοθούν μονολεκτικά, ή, εάν γίνει αυτό, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αισθητικά αδόκιμο, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του είδους Monticola solitarius, του οποίου η ακριβής λόγια απόδοση είναι Ορεσίβιος ο μοναχικός (sic).

Στο παρόν λήμμα προτιμήθηκε η λόγια ονομασία Μοντικόλη η μοναχική, ως η πλησιέστερη στην απόδοση από τα λατινικά και ως, επίσης, καταγεγραμμένη στην βιβλιογραφία στο επίπεδο του γένους. ^[61]

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
• Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
• Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
• Mary Taylor Gray, The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
• Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
• Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
• R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
• Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
• Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
• Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
• Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992
• Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
• Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).

Πηγές

• BirdLife International. 2004. Birds in Europe: population estimates, trends and conservation status. BirdLife International, Cambridge, U.K.
• Brazil, M. 2009. Birds of East Asia: eastern China, Taiwan, Korea, Japan, eastern Russia. Christopher Helm, London.
• IUCN. 2012. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2012.1). Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: September 2014).

БзущӀыху (лат-бз. Monticola solitarius) — жьыкъан лъэпкъ, къуршбзуупцӀэ лъэпкъыгъуэ.

Теплъэр

Пкъым и кӀыхьагъыр см. 23-рэ, дамэ лъэныкъуэм см. 12-щ, къешэч г. 45-55. Щхьэщыгур, пщэр, тхыр — къащхъуэ-щхъуэщ; ныбэ щӀагъыр, джабэхэр — гъуэщ. Анэм и щӀыбыр щхъуэ-пшахъуафэщ, кусэ фӀыцӀэ жьгъейхэр хэсу; ныбэ щӀагъыр гъуабжафэщ.

Здэпсэухэр

Щопсэу Къауъказым, Еуропэм, Азиэм, Африкэм я щӀыпӀэ щхьэхухэм. ЩӀымахуэм ипщэ щӀыпӀэ хуабэхэм мэлъэтэж. Щогъуалъхьэ бгылъэ щӀыпӀэхэм къыр зэгуэкӀыпӀэхэм, мывалъэхэм. Гъэм тӀо къыреш.

Тхылъхэр

• Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Брат Хьэсин. Черкесск. 2007 гъ.

Модриот дрозд (науч. Monticola solitarius) е птица од фамилијата на муварчињата (Muscicapidae), која порано беше сместена во фамилијата на дроздовите (Turdidae).

Распространетост

Оваа птица се размножува низ јужна Европа, вклучувајќи ја и Македонија, северозападна Африка, како и од централна Азија до северна Кина и Малезија. Европските, северноафриканските и јужноазиските птици обично се постојани жители, ако се изземат преселбите на кратки растојанија (од повисоките во пониските предели и сл.), а останатите азиски популации се преселници, кои зимуваат под Сахара, во Индија и југоисточна Азија. Овие птици се ретки посетители на северна и западна Европа.

Опис

Големината на овие птици е колку сколовранците. Имаат должина од 21 до 23 см и имаат долг, тенок клун. Мажјакот, летно време е непогрешлив со своите модри пердуви на горниот дел, вратот и главата, темните крилја и ’рѓапортокалов стомак. Женките и младенчињата не се толку живописни, тие се темно кафеави одозгора и светло кафеави одоздола. И кај двата пола, на горниот дел од опашката го нема портокаловото како кај карпестиот дрозд.

Однесување

Пеењето на модриот дрозд е слично како на карпестиот, чисто, мелодично, но е погласно. Животната средина на оваа птица се отворените планински предели, обично малку повисоко од карпестиот дрозд. Се храни со широк спектар инсекти и мали влекачи, а по потреба и со бобинки и семиња. Гнездото го прави во шуплините на карпите и гребените. Обично несат 3-5 јајца.

Во културата

Модриот дрозд е национална птица на Малта и ја имаше на малтешката 1 лира, која беше дел од претходната валута на земјата.

Галерија

• Мажјак M. s. philippensis

• Женка во зима, Јапонија

• Мажјак во сезона на парење, од расата pandoo од североисточна Индија

• Мажјак, доцна зима, Шпанија

• Женка, доцна зима, Индија

Наводи

Цэнхэр жижир (Monticola solitarius), урьд Цармын хөөндэй гэж байсан, нь Намнаахайнхан овгийн шувуу юм. Тэд Европын өмнөд хэсэг, төв Ази, Хятадын хойд хэсэг, Малайз болон Африкт амьдарна.

Европ, Африк, зүүн өмнөд Азийн шувууд нь суурин ба бусад Азийн хэсэг нь нүүдэллэн Африк, Энэтхэгт өвөлждөг. Ховор тохиолдолд баруун болон хойд Европт таарна.

Цэнхэр жижир уулархаг газар амьдарч, хадны завсар, хананд үүрээ засах ба голдуу 3-5 өндөг гаргадаг. Гол идэш тэжээл нь хорхой шавьж бөгөөд жимс, ургамлын үр, зарим жижиг хэвлээр явагч иддэг.

Гадаад төрх

Биеийн урт 21-23 см, урт нарийн хошуутай. Зуны улиралд эрэгчин жижир гоёмсог өд сөдтэй, харахад андашгүй. Бараандуу далавчнаас бусад биеийн бүх хэсэг нь цэнхэр сааралдуу өнгөтэй байна. Эмэгчин болон залуу шувууд нь бор нуруу, цайвар саарал гэдэстэй. M. s. philippensis дэд зүйлийн гэдэс нь улаан шар байна.

Зургийн цомог

• Эрэгчин M. s. philippensis

• Эмэгчин, өвөл.

• 
• Үржлийн улиралд эрэгчин.

उमा चाँचर नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।

चित्र दिर्घा

• Male M. s. philippensis

• Female, winter, Yakushima, Japan

• Isohiodori-male.jpg

  Male, autumn, Wakayama Prefecture, Japan

• Breeding male of race pandoo from northeastern India

• Male, late winter, Spain

• Female, late winter, Maharashtra, India

• Male in December, near Gumma Nayakana Palya, Karnataka

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

The blue rock thrush (Monticola solitarius) is a species of chat. This thrush-like Old World flycatcher was formerly placed in the family Turdidae. It breeds in southern Europe, northwest Africa, and from Central Asia to northern China and Malaysia. The blue rock thrush is the official national bird of Malta (the word for it in Maltese being Merill) and was shown on the Lm 1 coins that were part of the country's former currency.

Taxonomy

The blue rock thrush was described by Carl Linnaeus in 1758 in the 10th edition of his Systema Naturae under the binomial name Turdus solitarius.^[2][3] The scientific name is from Latin. Monticola is from mons, montis "mountain", and colere, "to dwell", and the specific epithet solitarius means "solitary".^[4]

The rock thrush genus Monticola was formerly placed in the family Turdidae^[5] but molecular phylogenetic studies have shown that the species in the genus are more closely related to members of the Old World flycatcher family Muscicapidae.^[6]

There are five recognised subspecies:^[7][8]

• M. s. solitarius (Linnaeus, 1758) – northwest Africa, south Europe, north Turkey to Georgia and Azerbaijan.
• M. s. longirostris (Blyth, 1847) – Greece and west and south Turkey through the Middle East to the northwest Himalayas to northeast Africa and India
• M. s. pandoo (Sykes, 1832) – central Himalayas to east China and north Vietnam to Greater Sunda Islands
• M. s. philippensis (Statius Müller, 1776) – east Mongolia to Sakhalin south to Japan, extreme north Philippines and northeast China to Indonesia
• M. s. madoci Chasen, 1940 – Malay Peninsula and north Sumatra

There is a proposal to split Monticola solitarius into two species: a western taxon comprising M. s. solitarius and M. s. longirostris and an eastern taxon with M. s. philippensis, M. s. pandoo and M. s. madoci.^[9]

Description

The blue rock thrush is a starling-sized bird, 21–23 cm (8.3–9.1 in) in length with a long slim bill. The breeding male of the nominate subspecies is unmistakable, with all blue-grey plumage apart from its darker wings.^[8] Females and immatures are much less striking, with dark brown upperparts, and paler brown scaly underparts. The male of the subspecies M. s. philippensis has rufous-chestnut plumage from the mid-breast down to the undertail.^[8] Both sexes lack the reddish outer tail feathers of rock thrush.

The male blue rock thrush sings a clear, melodious call that is similar to, but louder than the call of the rock thrush.

Distribution and habitat

The European, north African and southeast Asian birds are mainly resident, apart from altitudinal movements. Other Asian populations are more migratory, wintering in sub-Saharan Africa, India and southeast Asia. This bird is a very uncommon visitor to northern and western Europe.

Behaviour

Blue rock thrush breeds in open mountainous areas. It nests in rock cavities and walls, and usually lays 3-5 eggs. An omnivore, the blue rock thrush eats a wide variety of insects and small reptiles in addition to berries and seeds.^[8]

Gallery

• 

  Male M. s. philippensis

• 

  Female, winter, Yakushima, Japan

• 

  Male, autumn, Wakayama Prefecture, Japan

• 

  Breeding male of race pandoo from northeastern India

• 

  Male, late winter, Spain

• 

  Female, late winter, Maharashtra, India

• 

  Male in December, near Gumma Nayakana Palya, Karnataka

• 

  Male in January, Gamla Nature Reserve, Israel

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Blue_rock_thrush&oldid=1149890764"

La Blua rokturdo aŭ Solema rokturdo (Monticola solitarius) estas specio de birdo. Tiu turdeca membro de la Muŝkaptuledoj estis iam lokita en la familio de Turdedoj.

Aspekto

Tiu estas sturnogranda birdo, 21–23 cm longa kaj 37 al 54 g peza kun enverguro de 32 al 37 cm, kun longa maldika beko. La masklo en somero estas nekonfuzebla, kun tute grizblua plumaro krom la pli malhelaj flugiloj kaj vosto. Inoj kaj nematuruloj estas multe malpli rimarkindaj, kun malhelbrunaj supraj partoj, kaj pli helbrunaj skvamecaj subaj partoj pli hele en gorĝo. Ambaŭ seksoj malhavas la ruĝecajn eksterajn vostoplumojn de la Ruĝvosta rokturdo. La beko estas longa kaj maldika.

La masklo de Blua rokturdo kantas klaran, melodian alvokon per fluteca kanto altatona, kiu estas simila, sed pli laŭta ol tiu de la Ruĝvosta rokturdo.

Disvastiĝo

Tiu specio reproduktiĝas en suda Eŭropo, nome Iberio, suda Francio, Italio kaj Balkanio, kaj nordokcidenta Afriko, kaj el centra Azio al norda Ĉinio norde, Japanio kaj al Malajzio kaj Sumatro sude. Tiu specio preferas la subsunaj rokejaj areoj, la ruinoj kaj la rokecaj marbordoj de la Mediteraneo en Eŭropo, sed estas tre rara en okcidenta kaj norda Eŭropo. La eŭropa populacio enhavas el 240.000 al 530.000 individuoj.

La eŭropaj, nordafrikaj kaj sudorientaj aziaj birdoj estas ĉefe loĝantaj birdoj, krom altitudaj movetoj. Aliaj aziaj populacioj estas pli migrantaj, kaj vintras en sub-Sahara Afriko, Barato kaj sudorienta Azio. Tiu birdo estas tre nekomuna vizitanto en norda kaj okcidenta Eŭropoj.

La Blua rokturdo reproduktiĝas en malfermaj montaraj areoj, kutime pli altaj ol la reprodukta zono de la rilata Ruĝvosta rokturdo. Ili konstruas neston en rokkavaĵoj, fendoj kaj muroj el folioj, muskoj kaj radiketoj, kaj la ino kutime demetas 3-5 ovojn. Nur ŝi kovas dum 2 semajnoj. Foje okazas dua ovodemetado.

Kutimaro

Temas pri ĉiomanĝanta specio, la Blua rokturdo manĝas ampleksan varion de insektoj, araneojn kaj etajn reptiliojn krom berojn kaj semojn. Ili vizitas nerveceme la rokaroj serĉe de insektoj kaj flugas de angulo de ravino al mala. Ili foje elstaras sur montokrestoj kaj pintoj de ruinoj.

Tiu specio ofte kantas dumfluge. La flugmaniero estas rapida kaj rekta. Foje ili kaptas insektojn dumfluge.

Aliaj

La Blua rokturdo estas la nacia birdo de Malto kaj aperas en la monero de 1 malta liro kiu estis parto de la antaŭa ŝtata valuto.

Bildaro

• Masklo de M. s. philippensis

• Ino, vintre, Suda Japanio

• Reproduktanta masklo de la raso pandoo el nordorienta Barato

Referencoj

El roquero solitario (Monticola solitarius) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae que se caracteriza por el plumaje azulado de los machos adultos.

Descripción

Es un ave de unos 22 cm de longitud, algo más grande que el roquero rojo (Monticola saxatilis) . El plumaje es pardo con motas claras en la hembra, y el macho presenta un llamativo tono azulado, más oscuro en las alas. El pico es oscuro.

Distribución y hábitat

Se distribuye por el sur de Europa y el noroeste de África, y desde Asia Central hasta el norte de China y de Malasia. Habita en roquedos, cantiles y barrancos de origen fluvial, pudiendo ocupar ocasionalmente construcciones humanas. Sus desplazamientos se limitan a cambios altitudinales en invierno.^[2]​

Comportamiento

Tiene un canto aflautado, que reproduce tanto parado como en vuelo, más comúnmente en la época de celo.^[3]​ Su puesta es de 3 a 5 huevos.^[4]​ Se alimenta de una gran variedad de insectos, además de bayas y otros vegetales.

Amenazas y conservación

Esta especie puede verse favorecida por varios factores, como los incendios, las canteras y minas, que reducen la vegetación y aumentan la superficie de roca disponible para construir sus nidos. Sin embargo, se ve perjudicada por actividades como la presión urbanística sobre las zonas montañosas, la escalada cerca de sus nidos, o la creación de embalses, que inundan gargantas y cañones rocosos.^[5]​

Referencias

Harkaitz-zozo urdina (Monticola solitarius) muscicapidae familiako hegazti paseriformea da, hegoaldeko Europan, ipar-mendebaldeko Afrikan, erdialdeko Asian, iparraldeko Txinan eta Malasian bizi dena^[1].

Galeria

• 
• 
• 

Erreferentziak

Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.

Sinirastas (Monticola solitarius) on pienikokoinen varpuslintu. Suomenkielisestä nimestään huolimatta laji kuuluu sieppojen ei rastaiden heimoon.^[2] Lajin kuvaili ja nimesi Carl von Linné 1758.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 21–23 cm ja paino 37–54 g. Juhlapukuinen koiras on pääosin tumman sinertävän harmaa, ja sen pää ja pyrstö ovat tummat. Kaukaa se näyttää täysin tummalta. Naaras ja nuori lintu ovat ruskeita, alapuolelta tummaraitaisia. Niiden pyrstö on tummanruskea, erona kivikkorastaan punaruskeaan pyrstöön. Sinirastaan nokka on pitkähkö ja hoikka. Laulu muistuttaa kivikkorastaan laulua.

Vanhoilla kivikkorastailla on täydellinen sulkasato kesällä, nuorilla vain ruumiinhöyhenet käsittävä.

Lajista tunnetaan 5 alalajia, joista useimpia on maastossa mahdoton erottaa.

Esiintyminen

Lajin esiintymisaluetta ovat Etelä-Euroopan, Pohjois-Afrikan, Lähi-idän ja Keski-Aasian vuoristot aina Japaniin sekä Malesiaan ja Sumatralle saakka. Euroopan populaatio on kooltaan 240 000–530 000 yksilöä. Laji on muuttolintu osassa pesimäaluetta. Se on tavattu Suomessa kahdesti, 2.–3.6.1995 Kemijärvellä ja 5.4.1997 Rääkkylässä.

Elinympäristö

Tyypillisiä elinympäristöjä ovat jyrkät rinteet vuoristossa ja rannikolla sekä vanhat linnat, kirkot ja rauniot. Se pesii keskimäärin alempana kuin kivikkorastas.

Lisääntyminen

Pesä on esimerkiksi kivenkolossa, kallionhalkeamassa tai rakennuksessa. Munia on 4–5, ja niitä hautoo pääasiassa naaras noin kaksi viikkoa. Pesyeitä voi olla kesän aikana kaksi.

Ravinto

Lintu on kaikkiruokainen, se syö pääasiassa hyönteisiä ja muita selkärangattomia sekä marjoja ja hedelmiä.

Lähteet

• Mullarney, Killian; Svensson, Lars; Zetterström, Dan & Grant, Peter: Lintuopas – Euroopan ja Välimeren alueen linnut. Otava, 2008. ISBN 951-1-15727-2.
• Svensson, Lars 1997: Euroopan varpuslinnut - sukupuolen ja iän määritys. - Lintutieto. Jyväskylä.
• Rariteettikomitea

Viitteet

Monticola solitarius

Le Monticole merle-bleu ou Monticole bleu (Monticola solitarius) est une espèce de passereaux traditionnellement appelé Merle bleu.

Autres noms vernaculaires: a Merula Turchina (Cap corse)

Description

Apparence

Il mesure 21 à 23 cm, a une envergure de 32 à 37 cm et pèse 37 à 54 g.

Le mâle a un plumage bleu-gris, mis à part les ailes et la queue qui sont plus foncées.

La femelle et l'oisillon sont marron, rayés plus clair sous le ventre.

• Monticole bleu femelle

• Monticole bleu mâle

Le bec du Monticole merle-bleu est long et fin.

Chant

Le chant du mâle est clair et mélodieux. Il s'apparente, en plus fort, au chant du Monticole de roche.

Mode de vie

Régime alimentaire

Le monticole merle-bleu est omnivore.

Il se nourrit principalement d'insectes (coléoptères, orthoptères, lépidoptères), d'arthropodes (araignées) et d'autres invertébrés mais aussi de lézards de petite taille, ainsi que de baies (sorbier, merisier, aubépine...) et de fruits.

Reproduction

Le nid se trouve dans un renfoncement rocheux, ou dans un bâtiment. Il est construit d'éléments végétaux qui sont des feuilles, des mousses, des racines...

La femelle pond 4 ou 5 œufs, qu'elle couve environ 2 semaines. Il y a parfois 2 couvées par été.

Habitat

Le monticule merle bleu apprécie les flancs de montagnes, les collines et les falaises en bord de mer, les cavités rocheuses, les châteaux abandonnés et autres ruines.

Répartition

Europe du Sud, Afrique du Nord, Proche-Orient et montagnes du Moyen-Orient, jusqu'au Japon, la Malaisie et Sumatra. La population européenne regroupe 240 000 à 530 000 individus. Les oiseaux européens, nord-africains et sud-asiatiques sont principalement sédentaires, tandis que les autres espèces asiatiques sont migratoires, hivernant en Afrique subsaharienne, en Inde et en Asie du Sud-Est^[1]. L'oiseau est très rare en Europe occidentale et septentrionale. Il est notamment rare mais présent dans le cap corse^[2] et sur la Côte Vermeille, dans les Pyrénées-Orientales^[3] comme ailleurs en Catalogne^[4].

Dans l'art

Olivier Messiaen en a fait une pièce pour piano de son Catalogue d'Oiseaux. Messiaen était ornithologiste en plus d'être un compositeur de musique contemporaine. Il fait d'ailleurs expressément mention de sa présence sur la Côte Vermeille, à Banyuls dans la préface de la pièce.

Liste des sous-espèces

Le Monticole merle-bleu est représenté par cinq sous-espèces :

• Monticola solitarius philippensis ;
• Monticola solitarius pandoo ;
• Monticola solitarius madoci ;
• Monticola solitarius longirostris ;
• Monticola solitarius solitarius.

Notes et références

Modrokos (lat. Monticola solitarius) je vrsta ptice koja pripada rodu Monticola (stjenjarke), porodica muharice.^[1]

Područje rasprostranjenosti u svijetu i RH

Modrokos je u Hrvatskoj gnjezdarica, stanarica prisutna tijekom cijele godine.

Veličina RH populacije

10 000 – 20 000 parova.

Stanište

Kao staništa odabire stijene, litice i planine u mediteranskim ili stepskim predjelima, u toplim i suhim klimatskim zonama. Također, ovu vrstu ptice možemo vidjeti i u ruševinama u naseljenim područjima, gdje ponegdje zamjenjuje kosa.

Fenologija vrste i biologija vrste

Mužjak modrokosa je jedina potpuno tamno modra pjevica u regiji, s tamnijim krilima i repom. Ako ju gledamo nasuprot suncu može izgledati i potpuno crna kao kos. Ženke su pjegave s tamno sivosmeđim grlom i repom. Duljina tijela je oko 20 cm, a raspon krila 33 – 37 cm.

Gnijezde se u rupama u liticama, ispod potkapina, u špiljama, kamenolomima, u zgradama, ali povremeno i u rupama u drvetu ili vodoravno postavljenim cijevima. Tijekom sezone ima dva legla, u kojima je najčešće 4 – 5 jaja. Inkubacija traje 12 – 15 dana.

Ptice ove vrste hrane se najčešće beskralježnjacima, ali i gušterima i biljnim materijalom.

IUCN kategorija ugroženosti i zakonska zaštita

Modrokos prema Crvenoj knjizi ptica Hrvatske (Tutiš i sur. 2013.) ima kategoriju ugroženosti: najmanje zabrinjavajuća (LC) vrsta. Sukladno Zakonu o zaštiti prirode (80/13) i Pravilniku o strogo zaštićenim vrstama (NN 114/13) modrokos je strogo zaštićena vrsta u RH.^[2]

Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Modrokos Wikivrste imaju podatke o: Monticola solitarius

• mužjak, Gibraltar

• ženka Zapadni Bengal, Indija

• Jeju-do, Japan

Izvori

Murai-batu arung (Monticola solitarius) adalah spesies burung dalam famili Muscicapidae.

Penyebaran dan subspesies

Tersebar luas di dunia. Burung migran yang bermigrasi ke Sumatra bagian utara, Kalimantan bagian utara termasuk Kepulauan Natuna, Sulawesi Utara dan pulau-pulau disekitarnya, Maluku, dan Papua. Terdiri dari lima subspesies, dengan daerah persebaran:^[2]

1. M. s. solitarius (Linnaeus, 1758), tersebar di Afrika barat-laut, Eropa selatan (ke timur sampai Italia dan Balkan bagian utara), Turki bagian utara dan transkaukusia, bermigrasi ke Afrika utara dan Arabia
2. M. s. longirostris (Blyth, 1847), tersebar di Yunani, Turki barat dan selatan, Levant sampai Tien Shan dan Himalaya barat-laut. Bermigrasi ke Afrika timur-laut dan India utara.
3. M. s. pandoo (Sykes, 1832), tersebar di Himalaya bagian tengah, China tengah dan timur (termasuk Hainan) dan Vietnam utara; bermigrasi ke Asia Selatan dan Asia Tenggara sampai Sunda Besar.
4. M. s. philippensis (Statius Muller, 1776), tersebar di Mongolia timur, China timur-laut, Korea, Sakhalin selatan, Kepulauan Kuril selatan, Jepang, Kepulauan Ryukyu, dan Filipina utara (Pulau Batanes); Bermigrasi ke China tenggara, Filipina sampai Indonesia.
5. M. s. madoci (Chasen, 1940), tersebar di ujung selatan Thailand, Semenanjung Malaysia dan Sumatra Utara.

Tempat hidup dan kebiasaan

Antara bulan september sampai mei, burung ini bisa ditemukan di pesisir pantai yang berbatu, daerah perkotaan, pedesaan, daerah terbuka, hutan sekunder, dan lahan pertanian bersemak. Sering bertengger secara mencolok di batu, atap rumah, tiang, dan pohon mati sebelum menerkam serangga mangsanya di tanah.^[2]

Referensi

Il passero solitario (Monticola solitarius Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia Muscicapidae.^[2]

Descrizione

Ha una taglia di circa 23 cm, ed un peso di 60 grammi. Il dimorfismo sessuale è abbastanza evidente, infatti il maschio d'estate è di colore blu scuro con ali e coda più scure, mentre la femmina è marrone bluastra sulla schiena, petto chiaro che dà sul marrone.

Distribuzione e habitat

È diffuso in Europa meridionale, Africa del nord e Asia centrale; in Italia, tranne che nella pianura Padana, dove è raro incontrarlo, lo si trova ovunque ci siano pareti rocciose ed assolate.

Sistematica

Ne sono conosciute 5 sottospecie:^[2]

• M. solitarius solitarius
• M. solitarius longirostris (Blyth, 1847) - passero solitario iraniano
• M. solitarius madoci Chasen, 1940
• M. solitarius pandoo (Sykes, 1832) - passero solitario indiano
• M. solitarius philippensis (Statius Müller, 1776) - passero solitario dal ventre rosso

Curiosità

Il passero solitario è titolo di due famose poesie, una di Giacomo Leopardi e una di Giovanni Pascoli.

Note

Binomas Monticola solitarius

Mėlynasis akmeninis strazdas (lot. Monticola solitarius, angl. Blue rock-thrush, vok. Blaumerle) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos paukščių rūšis, priklausanti akmeninių strazdų (Monticola) genčiai. Šios rūšies paukščiai aptinkami pietų Europoje, šiaurės vakarų Afrikoje, ir nuo vidurinės Azijos iki šiaurinės Kinijos ir Malaizijos.

Išnašos

Vikiteka

Burung Murai Batu Tarung adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Monticola solitarius.

Ciri-ciri

Burung Murai Batu Tarung ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Murai Batu Tarung ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Murai Batu Tarung tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Murai Batu Tarung membiak dengan bertelur. Telur Burung Murai Batu Tarung bercangkerang keras.

Habitat

Rujukan

Pautan luar

• Carian Google.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De blauwe rotslijster (Monticola solitarius) is een zangvogel uit de familie Muscicapidae (Vliegenvangers) en de onderfamilie van de "kleine lijsterachtigen". De vogel komt voor in bergachtig gebied van Zuid-Europa tot in China en Zuidoost-Azië.

Kenmerken

De blauwe rotslijster is 21 tot 23 cm lang. Het is een middelgrote, slanke, lijsterachtige vogel met een lange snavel. Het mannetje is dof donkerblauw, met donkere vleugels. Het vrouwtje is bruin met een gebandeerde borst en een eveneens bruine staart.^[2]

Leefwijze

Het voedsel bestaat uit insecten en bessen.

Verspreiding en leefgebied

De blauwe rotslijster heeft een uitgestrekt verspreidingsgebied. Zo zijn er populaties in Zuid-Europa en Noordwest-Afrika, verder in West- en Midden-Azië tot in Noord-China en in het noorden van Zuidoost-Azië.

De soort telt vijf ondersoorten:

• M. s. solitarius: van noordwestelijk Afrika, zuidwestelijk en het zuidelijke deel van Centraal-Europa, noordelijk Turkije tot Georgië en Azerbeidzjan.
• M. s. longirostris: van Griekenland en westelijk en zuidelijk Turkije via het Midden-Oosten tot de noordwestelijke Himalaya.
• M. s. pandoo: van de centrale Himalaya tot oostelijk China en noordwestelijk Vietnam.
• M. s. philippensis: van oostelijk Mongolië tot Sachalin zuidelijk tot Japan, de uiterst noordelijke Filipijnen en noordoostelijk China.
• M. s. madoci: Malakka en noordelijk Sumatra.

De vogels uit Europa, Noord-Afrika en Zuidoost-Azië zijn meestal standvogel (of ze trekken naar naburig laagland). Populaties uit Azië zijn trekvogels die overwinteren in Afrika ten zuiden van de Sahara, India en Zuidoost-Azië.^[3]

De vogel broedt in rotsig terrein dus meestal in berggebieden maar plaatselijk, bijvoorbeeld in Spanje, ook in laagland bij steengroeves, in ruïnes, kerken en andere gebouwen.

• Mannetje (ondersoort: M. s. philippensis)

• Vrouwtje

Voorkomen in NW-Europa en Nederland

Omdat de Europese blauwe rotslijster standvogel is, zijn er weinig waarnemingen van dwaalgasten in Noordwest-Europa (minder dan 10). In Nederland is één gedocumenteerde waarneming uit 2003 bij Veere.^[4]

Status

De blauwe rotslijster heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 360 tot 780 duizend individuen. Dit aantal is stabiel. Om deze redenen staat deze rotslijster als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Monticola solitarius

Version dël nòm

Scientìfich: Monticola solitarius
Piemontèis : ...
Italian : Passero solitario

Multimedia w Wikimedia Commons

Modrak^[4] (Monticola solitarius) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).^[5] Wyjątkowy gatunek lęgowy - odnotowano go na terenie kraju jedyny raz 11 VI 1947 roku w Tatrach.^[5]

Zasięg występowania

Modrak występuje w zależności od podgatunku^[6][2][4]:

• Monticola solitarius solitarius – modrak śródziemnomorski – północno-zachodnia Afryka, południowo-zachodnia i południowo-środkowa Europa, północna Turcja do Gruzji i Azerbejdżanu.
• Monticola solitarius longirostris – Grecja i zachodnia oraz południowa Turcja przez Środkowy Wschód do północno-zachodnich Himalajów.
• Monticola solitarius pandoo – środkowe Himalaje do wschodnich Chin i północno-zachodniego Wietnamu.
• Monticola solitarius philippensis – modrak rdzawobrzuchy – wschodnia Mongolia do Sachalinu do Japonii, skrajnie północne Filipiny i północno-wschodnie Chiny. Takson przez niektórych systematyków wyodrębniany do rangi gatunku^[7].
• Monticola solitarius madoci – Półwysep Malajski i północna Sumatra.

Morfologia

Długość ciała ok. 20 cm, rozpiętość skrzydeł 30-37 cm. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec w szacie godowej jest ciemnoniebieski z ciemnoszarymi skrzydłami, w szacie spoczynkowej skrzydła również są ciemne, ale jest granatowy. Samica z wierzchu jest szaro-ciemnobrązowa, skrzydła poza barkówkami są ciemnoszare, a głowa szaro-brązowa. Brzuch jest biało i brązowo łuskowany. U obu płci nogi i dziób są szare. Samica jest podobna do samicy nagórnika.

Tryb życia

Jest płochliwy. Zamieszkuje skaliste wybrzeża, wąwozy. Żywi się owadami drobnymi zwierzętami, np. dżdżownicami i jaszczurkami. Lęguje w akwenie Morza Śródziemnego. Jego gniazdo jest położone w szczelinach skalnych, albo zagłębieniach murów. Samica składa 4–5 jaj.

Przypisy

Bibliografia

1. Paul Sterry, Andrew Cleave, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik. Warszawa: Świat Książki, 2007, s. 303. ISBN 978-83-247-0818-5.
2. Atlas Ptaki Śpiewające. Olsztyn: Firma Księgarska, 2007. ISBN 978-83-7512-058-5.
3. Ludwik Tomiałojć: Ptaki Polski - wykaz gatunków i rozmieszczenie. Warszawa: PWN, 1972.

O melro-azul (Monticola solitarius) é uma ave da ordem passeriformes e pertencente à família Muscicapidae. O macho tem a plumagem do corpo totalmente azul e as asas pretas, a fêmea é cor-de-ardósia.

Esta espécie vive geralmente em zonas rochosas, seja em escarpas à beira-mar, seja em vales alcantilados do interior. Ocasionalmente também ocorre em velhos castelos. É uma ave tímida, que não tolera muito a aproximação de seres humanos. No entanto, pousa geralmente em locais altos e visíveis, podendo ser facilmente observado à distância.

O canto do melro-azul é assobiado, fazendo lembrar o do melro-preto, embora seja um pouco mais rápido.

Outras designações: merifela, murifela, murfela, melro-fragueiro, melro-lapeiro, melro das fragas, solitário.

Skaliar modrý (iné názvy: drozd modrý, skalár modrý^[2]; lat. Monticola solitarius) je druh z čeľade muchárovité. Obýva horské oblasti od Stredomoria, Afriky cez Strednú Áziu až po Japonsko.^[3] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov skaliar modrý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná.^[1]

Výskyt a stav na Slovensku

Skaliar modrý sa vzácne vyskytuje aj na Slovensku. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998^[3] a 2001^[4], 2014 žiadny.^[5][6][7] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V - zraniteľný druh.^[3]

Referencie

1. ↑ ^{a b} IUCN Red list 2019.3. Prístup 9. januára 2020
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov sveta [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010 (2016), rev. 2016-10-23, [cit. 2016-12-12]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b c} DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autori druhu Stanislav Harvančík, Ladislav Šnírer. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Skaliar modrý.
4. ↑ BALÁŽ, Daniel; MARHOLD, Karol; URBAN, Peter. Červený zoznam rastlín a živočíchov Slovenska. 1. vyd. Banská Bystrica : Štátna ochrana prírody Slovenskej republiky, 2001. 160 s. Dostupné online. ISBN 80-89035-05-1. Kapitola Červený (ekosozologický) zoznam vtákov (Aves) Slovenska: Anton Krištín, Ľudovít Kocian, Peter Rác (en: Red (Ecosozological) List of Birds (Aves) of Slovakia), s. 150 - 153.
5. ↑ Demko M., Krištín A. & Pačenovský S. 2014: Červený zoznam vtákov Slovenska. SOS/BirdLife Slovensko, 52 pp. [online]. vtaky.sk, 2014, [cit. 2018-03-03]. Dostupné online.
6. ↑ DEMKO, Miroslav; KRIŠTÍN, Anton; PUCHALA, Peter. Červený zoznam vtákov Slovenska. Tichodroma, roč. 25, čís. 2013, s. 69 - 78. Dostupné online [cit. 2018-03-03].
7. ↑ JEDLIČKA, Ladislav; KOCIAN, Ľudovít; KADLEČÍK, Ján; FERÁKOVÁ, Viera. Hodnotenie stavu ohrozenia taxónov fauny a flóry [online]. Bratislava : Štátna ochrana prírody SR, Banská Bystrica, Univerzita Komenského v Bratislave, vydavateľstvo Faunima, online in vtaky.sk, 2007, [cit. 2018-03-04]. Dostupné online.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Skaliar modrý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Skaliar modrý

Blåtrast (Monticola solitarius) är en fågel som tillhör familjen flugsnappare men som tidigare placerades i familjen trastar (Turdidae).^[2]

Utseende och läte

Blåtrasten är 21–23 centimeter och har en lång och smal näbb. Den adulta hanen är om sommaren omisskännlig då hela fjäderdräkten är gråblå förutom de mörka vingarna. Honan och ungfåglar har en mer anonym fjäderdräkt med brun ovansida, och ljusare brunspräcklig undersida. Båda könen saknar de röda yttre stjärtfjädrarna som stentrasten (Monticola saxatilis) har.

Den adulta hanen av underarten M. s. philippensis har i sommardräkt rostrött bröst och undersida och påminner därmed om ett mellanting mellan stentrast och nominatformen av blåtrast.

Hanens sång är klar och melodisk och påminner om stentrasten som dock oftast sjunger tystare.

Utbredning och taxonomi

Blåtrasten häckar i södra Europa och nordvästra Afrika, och från Centralasien österut till norra Kina, Japan och Malaysia samt på Malackahalvön och Sumatra och påträffas sällsynt i norra Europa varav några fynd har gjorts i Sverige.

De europeiska, nordafrikanska och sydöstasiatiska populationerna är främst stannfåglar, förutom förflyttningar i höjdled under de olika årstiderna. Övriga asiatiska populationer är till större utsträckning flyttfåglar som har sina vinterkvarter i områden söder om Sahara, på Arabiska halvön, i Indien och sydöstra Asien.

Blåtrasten brukar delas in i fem underarter, här fördelade på fyra grupper:^[2]

• solitarius-gruppen
  • Monticola solitarius solitarius – häckar i södra Europa, nordvästra Afrika och Mellanöstern; flyttar vintertid så långt söderut som Centralafrika
  • Monticola solitarius longirostris – häckar från norra Irak och Iran till Pakistan; flyttar vintertid till norra Indien och nordöstra Afrika
• Monticola solitarius pandoo – häckar från nordöstra Afghanistan och västra Kina österut genom Himalaya till centrala och sydöstra Kina; flyttar vintertid till Indien och Sydostasien, i söder till Malackahalvön och Sumatra
• Monticola solitarius philippensis – häckar från sydöstra Sibirien till Kina och Japan; flyttar vintertid till Indonesien
• Monticola solitarius madoci – häckar på Malackahalvön och Sumatra

Blåtrasten i Sverige

Blåtrast har observerats vid fyra tillfällen i Sverige, varav de första tre på Gotland. Första gången skedde 21-25 april 1981 då det befann sig en hane vid Hoburgen, andra gången observerades en hane på Gotska Sandön den 7 juni 2007, tredje gången en hona på Lilla Karlsö den 13 maj 2008 och fjärde gången en hane på Hallands Väderö 31 maj 2014.^[3]

Ekologi

Blåtrasten häckar i öppna bergstrakter, oftast på högre höjd än den besläktade stentrasten (Monticola saxatilis ). Den bygger sitt bo i klippskrevor och i hålor på byggnader och lägger i genomsnitt fyra till fem ägg som honan ruvar i tolv till 15 dygn innan ungarna kläcks. Paret som lever i monogama förhållanden tar hand om ungarna tillsammans. Den är en insektsätare som också äter bär. Den kan även fånga ödlor.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] I Europa tros det häcka 110.000-237.000 par.^[1]

I kulturen

Blåtrasten är Maltas nationalfågel och finns avbildad på Maltas Lm 1-mynt.

Referenser

Delar av artikeln är översatt från engelskspråkiga wikipedias artikel Blue Rock Thrush, läst i december 2006.

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Monticola solitarius Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
3. ^ Blåtrast, BirdLife Sveriges raritetskatalog.

Källor

• Lars Larsson Birds of the World, 2001, CD-rom

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör blåtrast.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Gök ardıç kuşu (Monticola solitarius), karatavukgiller (Turdidae) familyasına ait bir kuş türü.

Kayalıklarda, vadilerde yaşayan uzun kuyruklu ve koyu renkli kuşlardır. Boyları 15–20 cm arasındadır. Erkekleri koyu mavi renktedir. Dişilerinin sırt kısmı kahverengi tonlarında alt tarafı kirli sarı renklerindedir. Gagaları uzundur. Böceklerle beslenirler. Genellikle 3-5 yumurta bırakırlar.

Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Скеляр синій загалом подібний до строкатого скеляра (Monticola saxatilis), але добре відрізняється за загальним синім забарвленням оперення, хвіст трохи довший. За звичкам більше нагадує кам'янку, ніж дрозда. Нерідко співає на льоту, широко розставляючи при цьому крила і хвіст. У синіх скелярів добре виражений статевий диморфізм, як і у всіх інших представників роду скелярів. У самців чорно-синє оперення (у самця далекосхідної форми черево і підхвістя червоно-коричневі), а самки сірувато-коричневі зі світлими плямами. Райдужна оболонка ока в обох статей бура, лапки чорнуваті, дзьоб чорний. Маючи величину 20 см, вони трохи менше звичайних шпаків. Відрізняється досить обережною поведінкою.

Поширення

Ареал скеляра синього простягається від Північно-Західної Африки, через Південну Європу до Аравійського півострова, Північну Індію та Центральні Гімалаї до Далекого Сходу та Південно-Західної Азії.

Ця стаття не містить посилань на джерела. Ви можете допомогти поліпшити цю статтю, додавши посилання на надійні джерела. Матеріал без джерел може бути підданий сумніву та вилучений. Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.

Monticola solitarius là một loài chim trong họ Muscicapidae.^[1] Loài chim này sinh sản ở miền nam châu Âu và tây bắc châu Phi, và từ Trung Á tới miền bắc Trung Quốc và Malaysia. Quần thể ở châu Âu, chim Bắc Phi và Đông Nam Á chủ yếu là những cá thể cư trú, ngoài việc di chuyển theo độ cao. Các quần thể tại các nước châu Á khác đang di cư nhiều hơn, trú đông ở tiểu vùng Sahara châu Phi, Ấn Độ và Đông Nam Á. Loài chim này là một loài vãnh lai rất không phổ biến đến phía Bắc và Tây Âu.

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Monticola solitarius tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Воробьинообразные

Подотряд: Певчие воробьиные

Инфраотряд: Passerida

Надсемейство: Muscicapoidea

Семейство: Мухоловковые

Подсемейство: Чеканы

Род: Каменные дрозды

Вид: Синий каменный дрозд

• Monticola cyanus
• Turdus azureus
• Petrocossyphus michaellis
• Monticola solitaria scorteccii

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22708286

• 1 Внешний вид
• 2 Распространение
• 3 Пение
• 4 Питание
• 5 Размножение
• 6 Подвиды
  • 6.1 Отличительные черты
• 7 Примечания
• 8 Ссылки

二名法 Monticola solitarius
(Linnaeus)^[1]

蓝矶鸫（学名：Monticola solitarius）为鶲科矶鸫属的鸟类，俗名亚东蓝石鸫、、水嘴、麻石青。分布于广布于欧洲南部、非洲北部和中部、亚洲中部和南部、北部自西伯利亚东南隅、向南至朝鲜、日本、东南亚以至马来西亚和菲律宾以及中国东北与中部、亦见于新疆及西藏等地，夏季一般栖息于多岩的山地或河岸上、冬时多在开阔的平原以及常见于住家屋顶、城墙巅处、古塔、废墟等处。该物种的模式产地在意大利。^[1]

亚种

• 蓝矶鸫藏西亚种（学名：Monticola solitarius longirostris）。在中国大陆，分布于西藏等地。该物种的模式产地在印度。^[2]
• 蓝矶鸫华南亚种（学名：Monticola solitarius pandoo）。分布于台湾以及中国大陆的甘肃、陕西、四川、湖北、湖南、江苏、浙江、福建、广东、海南、广西、贵州、云南、西藏、新疆等地。该物种的模式产地在印度Ghats。^[3]
• 蓝矶鸫华北亚种（学名：Monticola solitarius philippensis）。分布于西伯利亚、东南亚、台湾以及中国大陆的内蒙古、东北、河北、河南、山西、山东、四川、云南、贵州、安徽、江西、江苏、住家、福建、广东、海南等地。该物种的模式产地在菲律宾。^[4]

参考文献

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=蓝矶鸫&oldid=49224718”

イソヒヨドリ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ヒタキ科 Muscicapidae 属 : イソヒヨドリ属 Monticola 種 : イソヒヨドリ M. solitarius 学名 Monticola solitarius Linnaeus, 1758 英名 Blue Rock Thrush

イソヒヨドリ（磯鵯） Monticola solitarius は、スズメ目、ツグミ科に分類される鳥の一種。アフリカとユーラシア大陸に広く分布する鳥で、和名どおり海岸や岩山などで多く見られる。磯や岩場に多く生息していて、ヒヨドリに似ていることからこの和名がついているが、分類上はヒヨドリ科ではなくツグミ科でまったく別の鳥である^[1]。

分布[編集]

アフリカからユーラシア大陸、インドネシア、ニューギニアまで広く分布する。

形態[編集]

体長は23cmほどで、ヒヨドリよりは少し小さい。体色は亜種によって異なるが、日本に分布する亜種イソヒヨドリ M. s. philippensis では、オスは頭から喉および背部が暗青色、胸腹部がレンガ色のような赤褐色、翼が黒と鮮やかに色分けされる。一方、メスは全身がやや暗青色を帯びた茶褐色で、鱗のような模様があり、雌雄の区別は容易であるが、若鳥のオスは、メスの個体と近似の羽色をしており雌雄の区別がしづらい。繁殖期が近づくと、正面の腹の下部からだんだん赤褐色に変色していく。

生態[編集]

イソヒヨドリは世界的には標高2,000-4,000mの高山の岩石地帯に生息する鳥である（右図参照）。

しかし、日本では磯や港など海岸周辺が主要な生息地域であり、内陸部でも見かけることがある。近年では都市部にも生息するようになり、電線や看板に留まっていたり、住宅地やビルの間を飛び回る姿を見かけたり、鳴き声を聞くことができる。

おもに地上で餌を探し、甲殻類や昆虫類、トカゲなど、いろいろな小動物を捕食する。 単独行動で、群れは作らない。 春にはツグミ科特有の声量のある美声でさえずる。その声音と節回しは複雑である。 また、イソヒヨドリは繁殖期以外でも天気の良い日はさえずることが知られている。

通常は岩陰などの岩の隙間等に営巣するが、都市部ではビルの屋上、屋根の隙間、通風口などに営巣して人々を驚かせることもある。

産卵は地域により差があるが本州では5月初旬ごろ行われる。巣は枯れた雑草などの寄せ集めである。通常、5、6個程度の卵を産む。雛は濃い鼠色をし、2週間程度で巣立つ。この間、雄雌が交代で餌を運ぶ。

• 海岸で採食中のメス

亜種[編集]

南西諸島などに稀に渡来する亜種アオハライソヒヨドリ M. s. pandoo のオスは全身青色である。

1. Monticola solitarius philippensis, イソヒヨドリ、Red-bellied Rock Thrush
2. Monticola solitarius pandoo, アオハライソヒヨドリ、Blue Rock Thrush
3. Monticola solitarius madoci
4. Monticola solitarius longirostris
5. Monticola solitarius solitarius

• ヨーロッパのイソヒヨドリ

• M. s. pandoo アオハライソヒヨドリのオス

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

脚注[編集]

[ヘルプ]

関連項目[編集]

ウィキメディア・コモンズには、イソヒヨドリに関連するメディアおよびカテゴリがあります。 ウィキスピーシーズにイソヒヨドリに関する情報があります。

• ヒヨドリ

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=イソヒヨドリ&oldid=65671549」から取得