nimet breadcrumb-navigoinnissa
La gufo loĝas en arbaroj kaj klifoj kutime malproksime de la homo evitante ties ĉeeston kaj preferante kutime la rokajn surfacojn por nestumi. En kelkaj lokoj tiu ĉi palearktisa specio ekanstataŭas alian rabobirdon, nome la migran falkon, kvankam ankoraŭ oni ne konas la influon de la homo sur la konkurencon inter tiuj du specioj, kiuj antaŭe kunvivis milionojn da jaroj en la sama habitato. Spite la malemon pri homoj, la gufoj povas ĉasi en terkultivejoj, kie riskas manĝi venenitajn predojn. Krome en kelkaj urboj ekloĝis en ĝardenoj: en Helsinko nestumas almenaŭ kvin paroj ekde 2005 profitante la pliiĝon de urbaj sovaĝaj kunikloj kaj en 2007 unu el tiuj individuoj famiĝis pro interrompo de internacia futbalmaĉo.
Ili estas solecaj animaloj, escepte en la reprodukta epoko. Ilia teritorio povas okupi ĝis 80 km², se la manĝo malabundas, kaj ili defendas ĝin perforte kontraŭ aliaj gufoj. Normale ili ne ŝanĝas la teritorion krom pro esceptaj kialoj, kiel manko de nutraĵo aŭ se ili estas forpelitaj de alia gufo.
Dumtage ili pasigas la pliparton de la tempo senmovaj en la arboj, kaj krepuske kaj nokte ili foriras ĉasi. Se la nutraĵo malabundas, ili povas ĉasi ankaŭ dumtage.
Ambaŭ seksoj vivas normale solaj kaj ne kuniĝas ĝis la alveno de la epoko de pariĝado. Kiam ili trovas taŭgan lokon por reproduktado, ili indikas ĝin per foso de eta truo entere kaj produktante serion da karakteraj alvokoj. Tiuj sonoj estas utilaj ankaŭ por trovi la partneron, kiun ili havos porvive.
La nesto estas truo sen kovroprotektado en arbotrunko aŭ klifo. La ino demetas 2 aŭ 3 ovojn, nur unufoje ĉiujare, normale vintre aŭ komence de printempo. Gufoj estas tre sensivaj al la medio kaj, se ili ne havas sufiĉan spacon aŭ manĝon, la ovodemetado povas prokrastiĝi kaj malpliiĝi draste. La ino kovas la ovojn, dum la masklo havigas la nutraĵon. Post 2 aŭ 3 monatoj okazas eloviĝo kaj naskiĝas la idoj. La patrino respondecas pri manĝigado, manĝinstruado kaj protektado.
Tri semajnojn post eloviĝo, la idoj kapablas nutri sin kaj engluti per si mem. Post du monatoj ili ekflugas, kvankam nur kelkajn metrojn, kaj post 6 monatoj ili jam estas plumokovritaj. Dum tiu epoko ili estas tre vundeblaj antaŭ eventualaj predantoj, sed la plumaro helpas ilin kamufli sin inter la branĉaro. Ili estos forpelitaj el la nesto de la gepatroj, se ili ne foriras antaŭe, post unu jaro de vivo, kaj atingas la seksan maturecon post 2 jaroj.
Temas pri superpredanto, kiu troviĝas en unu el la plej altaj lokoj de la nutroĉeno. Ĝi povas mortigi eĉ aliajn gufojn kaj rabobirdojn. Ĝiaj predokaptoj povas okazi kaj surgrunde kaj dumfluge.
Ili ĉasas kutime dumnokte, prefere ĉe malfermaj spacoj en arbaroj. La flugilmovo estas tre silenta kaj tio, kune kun la nokta vidkapablo kaj la eksterordinara aŭdkapablo, havigas al ili elstarajn kvalitojn por la ĉaso.
Ili ĉasas etajn ronĝulojn, kuniklojn, leporojn, sciurojn, ratojn, kolombojn, merlojn kaj erinacojn. Ili kapablas mortigi eĉ vulpojn kaj cervidojn ĝis 10 kg pezajn. Ilia prefero manĝi ronĝulojn estas tre profitiga por terkulturistoj.
Gufo
Gufo sur la mano de falkisto
.jpg)
,_chick.jpg)
La gufo loĝas en arbaroj kaj klifoj kutime malproksime de la homo evitante ties ĉeeston kaj preferante kutime la rokajn surfacojn por nestumi. En kelkaj lokoj tiu ĉi palearktisa specio ekanstataŭas alian rabobirdon, nome la migran falkon, kvankam ankoraŭ oni ne konas la influon de la homo sur la konkurencon inter tiuj du specioj, kiuj antaŭe kunvivis milionojn da jaroj en la sama habitato. Spite la malemon pri homoj, la gufoj povas ĉasi en terkultivejoj, kie riskas manĝi venenitajn predojn. Krome en kelkaj urboj ekloĝis en ĝardenoj: en Helsinko nestumas almenaŭ kvin paroj ekde 2005 profitante la pliiĝon de urbaj sovaĝaj kunikloj kaj en 2007 unu el tiuj individuoj famiĝis pro interrompo de internacia futbalmaĉo.
Ili estas solecaj animaloj, escepte en la reprodukta epoko. Ilia teritorio povas okupi ĝis 80 km², se la manĝo malabundas, kaj ili defendas ĝin perforte kontraŭ aliaj gufoj. Normale ili ne ŝanĝas la teritorion krom pro esceptaj kialoj, kiel manko de nutraĵo aŭ se ili estas forpelitaj de alia gufo.
Dumtage ili pasigas la pliparton de la tempo senmovaj en la arboj, kaj krepuske kaj nokte ili foriras ĉasi. Se la nutraĵo malabundas, ili povas ĉasi ankaŭ dumtage.
