Staphylococcus epidermidis és una espècie bacteriana del gènere Staphylococcus, consistent en cocs gram positius arreglats en grups. És catalasa-positiva, termonucleasa-negatiu encara que de vegades varia, coagulasa-negativa, i es presenta freqüentment en la pell d'humans i d'animals i en membranes mucoses. És sensible a l'antibiòtic novobiocin, un concepte que el distingeix d'altres organismes comuns de coagulasa negativa com S. saprophyticus.
Staphylococcus epidermidis és una espècie bacteriana del gènere Staphylococcus, consistent en cocs gram positius arreglats en grups. És catalasa-positiva, termonucleasa-negatiu encara que de vegades varia, coagulasa-negativa, i es presenta freqüentment en la pell d'humans i d'animals i en membranes mucoses. És sensible a l'antibiòtic novobiocin, un concepte que el distingeix d'altres organismes comuns de coagulasa negativa com S. saprophyticus.
Staphylococcus epidermidis (syn. Staphylococcus albus, Micrococcus epidermidis) benannt nach der Epidermis ist ein fakultativ anaerobes, Koagulase-negatives, Kokken-förmiges Gram-positiv Bakterium aus der Gattung der Staphylokokken (Staphylococcus), welches in Paaren oder Tetraden vorkommt.[2] In Deutschland wird es in die Biologische Risikogruppe 2 als Pathogen für Mensch und Tier jedoch ohne Übertragung zwischen diesen eingestuft.[3]
Staphylococcus epidermidis besiedelt die Haut und Schleimhäute des Menschen. Das Bakterium findet sich auch auf Lebensmitteln sowie auf der Haut und den Schleimhäuten einiger Säugetiere. Hervorzuheben ist seine Fähigkeit, die Oberflächen von Medizinprodukten wie Kathetern mit einem Biofilm zu besiedeln.[4] Da es sich um einen kommensalen Hautkeim handelt, werden neben Implantaten auch Laborproben häufig durch S. epidermidis kontaminiert, was die Diagnostik erschwert.[5] Multiresistente Stämme können zu vorwiegend nosokomialen Infektionen bei immunsupprimierten Patienten führen, die sich im Krankenhaus weiter ausbreiten und nur schwer behandeln lassen.[6] Vancomycin resistente Stämme lassen sich auch in der Tierzucht nachweisen, da dort Antibiotika zur Leistungssteigerung in der Mast verabreicht werden.[7]
Kulturell kann die Unterscheidung zu Staphylococcus aureus auf dem Mannit-Kochsalz-Agar nach Chapman erfolgen.[8] Molekularbiologisch wird die Differenzierung mittels PCR[9] und real time PCR[10] durchgeführt.
Staphylococcus epidermidis (syn. Staphylococcus albus, Micrococcus epidermidis) benannt nach der Epidermis ist ein fakultativ anaerobes, Koagulase-negatives, Kokken-förmiges Gram-positiv Bakterium aus der Gattung der Staphylokokken (Staphylococcus), welches in Paaren oder Tetraden vorkommt. In Deutschland wird es in die Biologische Risikogruppe 2 als Pathogen für Mensch und Tier jedoch ohne Übertragung zwischen diesen eingestuft.
Staphylococcus epidermidis е Грам-позитивна бактерија и една од над 40 видови кои припаѓаат на родот на стафилококи.[1] Бактеријата е дел од нормалната микрофлора кај човекот, главно на кожата, а поретко и на слузниците.[2] Таа е факултативно анаеробна бактерија. Иако S. epidermidis обично не е патоген, пациентите со компромитиран имунолошки систем се изложени на ризик од развој на инфекции предизвикани од оваа бактерија. Овие инфекции главно се здобиваат во болнички услови, обично на катетри или други хируршки импланти, бидејќи бактериите формираат биофилмови кои растат на овие уреди.[3][4] Како дел од нормалната кожна флора, S. epidermidis е чест загадувач на примероци испратени во дијагностички лаборатории.[5]
'Staphylococcus' - куп на грозје-како бобинки, 'epidermidis' - на епидермисот. [6]
Фридрих Јулиј Розенбах го одделил видот S. epidermidis од видот S. aureus во 1884 година и на почетокот го именувал како S. albus.[7] Тој ги одбрал имињата aureus и albus според бојата на колониите кои се жолти и бели, соодветно.
S. epidermidis е многу жилав микроорганизам, кој се состои од неподвижни, Грам-позитивни коки, наредени во гроздовидни кластери. Видот формира бели, издигнати, кохезивни колонии околу 1-2 мм во дијаметар по инкубација преку ноќ и не е хемолитичен на крвен агар.[4] Тој е каталаза-позитивен,[8] коагулаза-негативен, факултативен анаероб кој може да расте со аеробна респирација или со ферментација. Некои соеви не ферментираат.
Биохемиските тестови покажуваат дека овој микроорганизам дава слаба позитивна реакција на тестот за нитрат редуктаза. Тој е позитивен за продукција на уреаза, оксидаза-негативен е, а може да користи глукоза, сахароза или лактоза за да формира киселински продукти. Во присуство на лактоза продуцира гас. S. epidermidis не го поседува ензимот желатиназа, па затоа не може да го хидролизира желатинот. Тој е осетлив на новобиоцин, што се користи во тестот за негово разликување од Staphylococcus saprophyticus, кој е коагулаза-негативен, но новобиоцин-резистентен.[3]
Слично како кај S. aureus, клеточните ѕидови на S. epidermidis имаат трансферин-врзувачки протеин кој му помага на организмот да добие железо од трансферин. Се верува дека тетрамерите на површински изложениот протеин, глицералдехид-3-фосфат дехидрогеназа, се врзуваат за трансферин и го отстрануваат железото. Следните чекори вклучуваат пренесување на железото на површинските липопротеини, а потоа на транспортни протеини кои го внесуваат железото во клетката.[4]
Способноста да формира биофилмови на пластични инструменти е главен фактор за вирулентноста на S. epidermidis. Една веројатна причина се површинските протеини кои врзуваат крв и екстрацелуларни матрикс протеини. Бактеријата произведува екстрацелуларен материјал познат како полисахариден интерцелуларен адхезин (PIA), кој е составен од сулфатни полисахариди. Тоа им овозможува на другите бактерии да се врзат за веќе постоечкиот биофилм, создавајќи на тој начин повеќеслојни биофилмови. Таквите биофилмови ја намалуваат метаболичката активност на бактериите во нив. Овој намален метаболизам, во комбинација со нарушената дифузија на антибиотиците, ја отежнува борбата против инфекцијата.[4] Соевите на S. epidermidis често се отпорни на антибиотици, вклучувајќи рифамицин, флуорокинолони, гентамицин, тетрациклин, клиндамицин и сулфонамиди.[9] Резистентноста на метицилин е особено распространета, при што 75-90% од болничките изолати се резистентни на метицилин.[9] Резистентни бактерии најчесто се наоѓаат во цревата, но оние кои живеат слободно на кожата, исто така, можат да станат резистентни поради рутинска изложеност на антибиотици излачувани со пот.
Како што споменавме погоре, S. epidermidis создава биофилмови за да расте врз пластичните импланти вградени во телото. Ова се јавува најчесто на интравенски катетери и на други медицински протези.[10] Инфекција може да настане кај пациенти на дијализа или кај тие со вграден пластичен имплант кој може да се контаминира. Може да предизвикува ендокардит кај пациенти со неисправни срцеви залистоци. Во болнички услови може да биде причина и за сепса.
Антибиотици се во голема мера неефикасни во расчистување на биофилмовите. Затоа третманот на овие инфекции мора да биде со отстранување и замена на инфицирани импланти. Во случај на инфекција, лек од прв избор е ванкомицин, во комбинација со рифампин или аминогликозид. Превенцијата се состои од редовно миење на рацете, што го редуцира ширењето на инфекцијата.
Некои истражувања покажаа дека S. epidermidis може да се најде внатре во инфицирани acne vulgaris, каде што Propionibacterium acnes нормално е единствениот жител.[11]
Практика за идентификација на S. epidermidis е: користење на колонии на селективни медиуми; одредување на бактериска морфологија со светлосна микроскопија; каталаза тест и слајд коагулаза тест. На Baird-Parker агар со додадени жолчки од јајце, колониите се мали и црни. Сè повеќе, техниките како квантитативната полимераза верижна реакција се користат за брзо откривање и идентификација на соевите на Staphylococcus.[12] Сензитивноста кон десфериоксамин може да се користи за овој вид да се разликува од повеќето други стафилококни видови, освен Staphylococcus hominis кој е исто така сензитивен на десфериоксамин. Во овој случај, продукцијата на киселина од трехалоза од страна на S. hominis може да се користи за да се направи дистинкција меѓу двата вида.
Staphylococcus epidermidis е Грам-позитивна бактерија и една од над 40 видови кои припаѓаат на родот на стафилококи. Бактеријата е дел од нормалната микрофлора кај човекот, главно на кожата, а поретко и на слузниците. Таа е факултативно анаеробна бактерија. Иако S. epidermidis обично не е патоген, пациентите со компромитиран имунолошки систем се изложени на ризик од развој на инфекции предизвикани од оваа бактерија. Овие инфекции главно се здобиваат во болнички услови, обично на катетри или други хируршки импланти, бидејќи бактериите формираат биофилмови кои растат на овие уреди. Како дел од нормалната кожна флора, S. epidermidis е чест загадувач на примероци испратени во дијагностички лаборатории.
Staphylococcus epidermidis is a Gram-positive bacterium, and one of over 40 species belonging to the genus Staphylococcus.[1] It is part of the normal human microbiota, typically the skin microbiota, and less commonly the mucosal microbiota and also found in marine sponges.[2][3] It is a facultative anaerobic bacteria. Although S. epidermidis is not usually pathogenic, patients with compromised immune systems are at risk of developing infection. These infections are generally hospital-acquired.[4] S. epidermidis is a particular concern for people with catheters or other surgical implants because it is known to form biofilms that grow on these devices.[5] Being part of the normal skin microbiota, S. epidermidis is a frequent contaminant of specimens sent to the diagnostic laboratory.[6]
Some strains of S. epidermidis are highly salt tolerant and commonly found in marine environment.[3] S.I. Paul et al. (2021)[3] isolated and identified salt tolerant strains of S. epidermidis (strains ISP111A, ISP111B and ISP111C) from Cliona viridis sponges of the Saint Martin's Island Area of the Bay of Bengal, Bangladesh.
'Staphylococcus' - bunch of grape-like berries, 'epidermidis' - of the epidermis.[7]
Friedrich Julius Rosenbach distinguished S. epidermidis from S. aureus in 1884, initially naming S. epidermidis as S. albus.[8] He chose aureus and albus since the bacteria formed yellow and white colonies, respectively.
Staphylococcus epidermidis is a very hardy microorganism, consisting of nonmotile, Gram-positive cocci, arranged in grape-like clusters. It forms white, raised, cohesive colonies about 1–2 mm in diameter after overnight incubation, and is not hemolytic on blood agar.[5] It is a catalase-positive,[9] coagulase-negative, facultative anaerobe that can grow by aerobic respiration or by fermentation. Some strains may not ferment.[3][10]
Biochemical tests indicate this microorganism also carries out a weakly positive reaction to the nitrate reductase test. It is positive for urease production, is oxidase negative, and can use glucose, sucrose, and lactose to form acid products. In the presence of lactose, it will also produce gas. Nonpathogenic S. epidermidis unlike pathogenic S. aureus does not possess the gelatinase enzyme, so it cannot hydrolyze gelatin.[11][12] It is sensitive to novobiocin, providing an important test to distinguish it from Staphylococcus saprophyticus, which is coagulase-negative, as well, but novobiocin-resistant.[4]
Similar to those of S. aureus, the cell walls of S. epidermidis have a transferrin-binding protein that helps the organism obtain iron from transferrin. The tetramers of a surface exposed protein, glyceraldehyde-3-phosphate dehydrogenase, are believed to bind to transferrin and remove its iron. Subsequent steps include iron being transferred to surface lipoproteins, then to transport proteins which carry the iron into the cell.[5]
Colony, morphological, physiological, and biochemical characteristics of marine S. epidermidis are shown in the table below.[3]
Note: + = Positive, – =Negative, W= Weakly Positive
The ability to form biofilms on plastic devices is a major virulence factor for S. epidermidis. One probable cause is surface proteins that bind blood and extracellular matrix proteins. It produces an extracellular material known as polysaccharide intercellular adhesin (PIA), which is made up of sulfated polysaccharides. It allows other bacteria to bind to the already existing biofilm, creating a multilayer biofilm. Such biofilms decrease the metabolic activity of bacteria within them. This decreased metabolism, in combination with impaired diffusion of antibiotics, makes it difficult for antibiotics to effectively clear this type of infection.[5] S. epidermidis strains are often resistant to antibiotics, including rifamycin, fluoroquinolones, gentamicin, tetracycline, clindamycin, and sulfonamides.[13] Methicillin resistance is particularly widespread, with 75-90% of hospital isolates resistance to methicillin.[13] Resistant organisms are most commonly found in the intestine, but organisms living freely on the skin can also become resistant due to routine exposure to antibiotics secreted in sweat.
A common misconception about foot odor and body odor in general is that sweat itself smells and causes people to smell. However, sweat itself is almost entirely odorless. Rather, there are microbes on our skin that metabolize certain compounds in sweat. These microbes are using the body's sweat as a source of food and nutrients and the metabolizing of the compounds is what causes the unpleasant smell.[14] Sweat is also said to be similar to a fingerprint in that everyone has a unique scent from their sweat. Staphylococcus epidermidis is a bacteria that thrives in warm, moist environments and is a common bacteria in the human microbiome.[15] It is this bacteria that is primarily responsible for foot odor because feet have more sweat glands than any other part of the body and thus are often moist, which creates an ideal environment for Staphylococcus epidermidis to live in. The staphylococcus epidermidis has enzymes that degrade the leucine, an essential amino acid, in sweat. This produces unpleasant smelling volatile compounds such as isovaleric acid. Feet with stronger odors have a higher density of microorganisms than those with weaker foot odor.[15]
Completely eliminating Staphylococcus epidermidis on feet is hard to do considering the bacteria is naturally occurring in the human biome. Since this is the case, the best thing to do to eliminate foot odor is to reduce how well the bacteria can live and reproduce on your feet. Cleaning feet thoroughly, especially in places where it is possible for bacteria to accumulate, such as in the crevices between each toe, is a way to reduce the amount of bacteria.[16] If consistent with this, there should be a large reduction in the amount of foot odor one produces. Further, because Staphylococcus epidermidis thrives in moist environments, it is important to dry feet after washing them as to not provide an even more ideal environment for the bacteria to grow. Additionally, it is good to wear breathable socks to help prevent a buildup of moisture on the feet throughout the day.[17] It is also safe to use deodorants or antiperspirants that are used typically to prevent underarm odor on feet. Deodorant masks the smell of foot odor whereas antiperspirants reduce sweating which in turn reduces foot odor.[16] These methods are often successful in reducing odor, however for some people, other factors that affect foot odor such as diet and genetics, may make it more difficult to control the odor. In these cases more involved methods may need to be taken, including botox injections in the feet which last up to three or four months.[18]
As mentioned above, S. epidermidis causes biofilms to grow on plastic devices placed within the body.[13] This occurs most commonly on intravenous catheters and on medical prostheses.[19] Infection can also occur in dialysis patients or anyone with an implanted plastic device that may have been contaminated. It also causes endocarditis, most often in patients with defective heart valves. In some other cases, sepsis can occur in hospital patients.
Antibiotics are largely ineffective in clearing biofilms. The most common treatment for these infections is to remove or replace the infected implant, though in all cases, prevention is ideal. The drug of choice is often vancomycin, to which rifampin or an aminoglycoside can be added. Hand washing has been shown to reduce the spread of infection.
Preliminary research also indicates S. epidermidis is universally found inside affected acne vulgaris pores, where Cutibacterium acnes is normally the sole resident.[20]
Staphylococcus epidermidis in the normal skin is nonpathogenic. But in abnormal lesions, it becomes pathogenic, likely in acne vulgaris. Staphylococcus epidermidis enters the sebaceous gland (colonized by Propionibacterium acnes, the main bacterium that causes acne vulgaris) and damages the hair follicles by producing lipolytic enzymes that change the sebum from fraction to dense (thick) form leading to inflammatory effect.[21]
Moreover, S. epidermidis biofilm formation by releasing the exopolysaccharide intercellular adhesion (PIA) provides the susceptible anaerobic environment to P. acnes colonisation and protects it from the innate human immunity molecules.[22]
Both P. acnes and S. epidermidis can interact to protect the host skin health from pathogens colonisation. But in the case of competition, they use the same carbon source (i.e. glycerol) to produce short chain fatty acids which act as antibacterial agent against each other. Also, S. epidermidis helps in skin homeostasis and reduces the P. acnes pathogenic inflammation by decreasing the TLR2 protein production that induces the skin inflammation.[23]
The normal practice of detecting S. epidermidis is by using appearance of colonies on selective media, bacterial morphology by light microscopy, catalase and slide coagulase testing. Zobell agar is useful for the isolation of Staphylococcus epidermidis from marine organisms.[3] On the Baird-Parker agar with egg yolk supplement, colonies appear small and black. Increasingly, techniques such as quantitative PCR are being employed for the rapid detection and identification of Staphylococcus strains.[24][25] Normally, sensitivity to desferrioxamine can also be used to distinguish it from most other staphylococci, except in the case of Staphylococcus hominis, which is also sensitive.[26] In this case, the production of acid from trehalose by S. hominis can be used to tell the two species apart.
Staphylococcus epidermidis is a Gram-positive bacterium, and one of over 40 species belonging to the genus Staphylococcus. It is part of the normal human microbiota, typically the skin microbiota, and less commonly the mucosal microbiota and also found in marine sponges. It is a facultative anaerobic bacteria. Although S. epidermidis is not usually pathogenic, patients with compromised immune systems are at risk of developing infection. These infections are generally hospital-acquired. S. epidermidis is a particular concern for people with catheters or other surgical implants because it is known to form biofilms that grow on these devices. Being part of the normal skin microbiota, S. epidermidis is a frequent contaminant of specimens sent to the diagnostic laboratory.
Some strains of S. epidermidis are highly salt tolerant and commonly found in marine environment. S.I. Paul et al. (2021) isolated and identified salt tolerant strains of S. epidermidis (strains ISP111A, ISP111B and ISP111C) from Cliona viridis sponges of the Saint Martin's Island Area of the Bay of Bengal, Bangladesh.
Staphylococcus epidermidis biofilm on titanium substrateStaphylococcus epidermidis es una especie de bacteria de la familia Staphylococcaceae[2] que forma parte de la microbiota normal de la piel y las mucosas humanas junto con otras especies de estafilococos coagulasa-negativos.[3][nota 1] Habitualmente es un organismo comensal aislado muy frecuentemente en muestras biológicas sin que tenga repercusión clínica, pero su capacidad para crear biopelículas, el principal factor de virulencia, en dispositivos como catéteres o prótesis valvulares cardíacas mecánicas hacen también a esta especie una de las causas más comunes de infección nosocomial.[4][5]
También está involucrada en otras enfermedades como la endocarditis de válvulas nativas,[6] endoftalmitis[7] y sepsis, esta última especialmente en neonatos[8] e inmunodeprimidos.[6] La mayoría de las cepas son multirresistentes a los antibióticos más usados debido sobre todo a la expresión de la proteína PBP2a que confiere resistencia a meticilina, mecanismo que comparte con algunas cepas de Staphylococcus aureus.[9] Es por esto que el tratamiento empírico de las enfermedades que provoca se realiza con la vancomicina, un fármaco del grupo de los glicopéptidos,[10] aunque existe preocupación por la existencia de cepas con una sensibilidad disminuida a este antibiótico[11] y otras que incluso son casi panresistentes.[12]
En cuanto a su microbiología, es grampositiva, anaerobia facultativa y catalasa-positiva.[13][14][15] Se puede cultivar en medios como agar sangre, donde no produce hemólisis,[15] y agar manitol salado, en el que puede diferenciarse de S. aureus porque no produce un halo amarillo como sí hace esta última.[16] La identificación de S. epidermidis en muestras biológicas puede realizarse, además del cultivo, con una baterías de pruebas bioquímicas,[5][17][18][19] PCR en tiempo real[20][21] o usando la espectrometría de masas.[22]
Staphylococcus es una palabra de origen griego que resulta de la unión de staphylé (σταφυλή, «racimo de uvas») y kókkos (κόκκος, «grano»). Epidermidis (relativo a la epidermis) es una referencia a su abundancia en la piel humana.[23]
Esta bacteria fue descrita por primera vez en 1880 por el cirujano escocés Alexander Ogston.[4][24] Posteriormente, en 1884, el microbiólogo alemán Friedrich Julius Rosenbach la nombró como Staphylococcus albus por el color blanco de sus colonias en los medios de cultivo y en contraposición a S. aureus, que, como su nombre indica, forma colonias amarillas.[1][23] Posteriormente se cambió su nombre al actual por su presencia en la piel.[23]
Es una especie grampositiva y se observa al microscopio como cocos agrupados en racimos. Es inmóvil y su metabolismo es anaerobio facultativo, por lo que puede obtener energía de la respiración aerobia o la fermentación.[25] Además, la mayor parte de las cepas presentan cápsula.[26]
Respecto a sus propiedades bioquímicas, S. epidermidis es catalasa-positivo —disocia el agua oxigenada en oxígeno y agua—, coagulasa-negativo —no coagula el suero—, oxidasa-negativo y ureasa-positivo. Además, alrededor del 80 % de las cepas son nitrato reductasa-positivas y la mitad de las cepas tienen actividad termonucleasa débil. En cuanto a los glúcidos, puede fermentar la glucosa, la lactosa y la maltosa, pero no la trehalosa ni el manitol.[5][15][27] Al no poder fermentar esta última molécula, las colonias en el agar manitol salado no cambian el color del medio, que es rojo.[16][28][29][nota 2]
Crece rápidamente en los medios de cultivo[30] y forma colonias lisas de color gris o blanco grisáceo que pueden variar de opacidad y tener una apariencia mucoide o incluso ser pegajosas.[31] Además, es un organismo mesófilo,[32] por lo que puede crecer entre los 15 ºC y los 45 ºC y la temperatura óptima para ello es de 30-37 ºC.[31] En el medio de agar sangre no produce hemólisis[15] (por lo que se clasifica como γ-hemolítico).[33] También soporta concentraciones de sal del 7,5 %,[31] capaces de inhibir el crecimiento de muchos microorganismos y similares a las del medio agar manitol salado, que es selectivo para Staphylococcus;[29][34] sin embargo, prolifera mal cuando la concentración de NaCl alcanza el 10 %.[31]
El genoma de S. epidermidis ha sido secuenciado por completo en multitud de cepas distintas y existen más de ochocientos registros en la base de datos del NCBI.[35] El genoma representativo (cepa ATCC 12228), que no expresa muchos de los genes relacionados con la patogenicidad, comprende un cromosoma principal y seis plásmidos; tiene además una longitud algo mayor que 2,5 Mb y un contenido GC del 32,1 %.[35][36] Por otra parte, la segunda cepa cuyo genoma fue secuenciado, que sí es capaz de formar biopelículas y es resistente a la meticilina, fue la RP62A y cuenta con una longitud de 2,6 Mb y un solo plásmido.[37]
S. epidermidis es parte de la microbiota normal del ser humano. Está presente en la piel y mucosas, especialmente en lugares húmedos como axilas, periné, ingles, narinas y conjuntivas.[3][6] y se ha asociado con efectos beneficiosos (inhibición del crecimiento de microorganismos patógenos como S. aureus, S. pyogenes y, en ratones, C. albicans) y perjudiciales (se aísla en grandes cantidades en las lesiones de la dermatitis atópica).[38] Es una de las primeras bacterias que se pueden detectar en el intestino, al menos en los humanos occidentales modernos, y comienza a colonizar la piel varios días o semanas después del nacimiento. También se ha aislado en gatos, vacas, perros, cabras, caballos, cerdos, ovejas y gorilas, pero no se puede descartar que en alguno de estos casos la bacteria haya sido transmitida desde un humano y no formen realmente parte de la microbiota normal de estos animales.[6]
El principal factor de virulencia de esta especie es la capacidad para crear biopelículas. Las cepas que poseen el operón ica y las secuencias de inserción IS256, correspondientes al perfil alélico ST2, se relacionan con esta característica.[14] Sin embargo, existen cepas patógenas sin los genes ica que también son capaces de formarlas.[14][39]
La formación de biopelículas comprende tres períodos: adhesión, acumulación y dispersión.[8] El primer paso consiste en la adherencia de las bacterias a superficies inertes, como las de catéteres o distintos tipos de implantes. Para ello, S. epidermidis puede sintetizar varios componentes que lo permiten, entre los que destaca PIA (adhesina de polisacárido intercelular), un polisacárido de N-acetilglucosamina con enlaces β(1→6).[40] También intervienen en la adhesión otras moléculas como las proteínas Bap y Aap, el ácido teicoico o ADN extracelular.[14] Cuando las bacterias forman una biopelícula, la resistencia a antibióticos aumenta. Esto es debido a que se inhiben procesos metabólicos que son dianas terapéuticas frecuentes como la replicación de ADN y la síntesis de proteínas y de pared celular. También se dificulta la penetración del antibiótico a través de la matriz extracelular.[14][38] El sistema inmunológico sufre alteraciones debido a la PIA, como el aumento del factor C5a del sistema del complemento en el plasma y la inhibición de citocinas proinflamatorias y la fagocitosis.[8]
La dispersión de cúmulos de células del biofilm está controlada por un sistema genético de percepción de cuórum llamado agr. Su baja actividad en la superficie de la biopelícula provoca la degradación de moléculas de adhesión y la disgregación controlada de bacterias.[14] Otras enzimas relacionadas con la virulencia —pero no con la formación de biopelículas— halladas en aproximadamente la mitad de las cepas patógenas de S. epidermidis son la lipasa y la lecitinasa.[5]
S. epidermidis es una causa común de infección relacionada con catéter intravascular, la cual es consecuencia directa de la formación de biopelículas. Se estima que el conjunto de los estafilococos coagulasa-negativos provocan entre el 30 % y 40 % de estas infecciones, debido a que su presencia en la piel permite la colonización del dispositivo durante su inserción. Son más corrientes en vías centrales que en vías periféricas por el lugar de inserción, el brazo o la mano en estas últimas, y el tiempo de uso, más corto también en las periféricas.[4] La enfermedad se manifiesta clínicamente como una bacteriemia persistente y es posible que se complique con una glomerulonefritis mediada por inmunocomplejos cuando es de larga evolución.[30]
Las prótesis valvulares cardíacas mecánicas también son susceptibles de sufrir una infección por este microorganismo y se considera que es la causa más frecuente, seguida de S. aureus.[4] Cuando ocurre, lo suele hacer en los primeros doce meses tras su colocación y tiene tendencia a cronificarse. Se produce una endocarditis cuyas complicaciones son la disfunción de la válvula, la formación de abscesos y la insuficiencia cardíaca. Además de administrar terapia antibiótica, en muchos casos debe retirarse la prótesis.[4][6][41] Otros implantes que esta bacteria infecta frecuentemente son las prótesis intraarticulares y las derivaciones de líquido cefalorraquídeo, que suelen cursar con meningitis. Técnicamente, cualquier dispositivo médico puede ser colonizado por esta especie.[6]
Los estafilococos coagulasa-negativos provocan entre el 1 % y el 5 % de endocarditis en válvulas nativas, por lo que son una causa poco común. Sin embargo, S. epidermidis es, con diferencia, el microorganismo que más veces está implicado en esta enfermedad dentro de este grupo de Staphylococcus. La proporción se eleva hasta el 15 % cuando el paciente es adicto a drogas por vía parenteral.[6]
Los neonatos prematuros con muy bajo peso ([42] que necesitan ventilación mecánica o uso de catéteres umbilicales o centrales tienen un mayor riesgo de sufrir una sepsis neonatal por S. epidermidis. Es una de las causas principales de sepsis de instauración tardía (más de 72 horas después del nacimiento) y se ha relacionado con otras enfermedades como displasia broncopulmonar, lesión de la sustancia blanca, enterocolitis necrotizante y retinopatía del prematuro.[8] Además de la infección de catéter, pueden sufrir abscesos, neumonía, onfalitis, meningitis, enterocolitis e infección del tracto urinario. Provoca un alargamiento del ingreso hospitalario y una mayor morbilidad; sin embargo, la mortalidad es baja.[4] Además, los estafilococos coagulasa-negativos son la causa más habitual de bacteriemia en los pacientes inmunodeprimidos, especialmente los tratados con quimioterapia. De entre todos ellos, S. epidermidis es el que se aísla con más asiduidad.[6]
En cuanto a las endoftalmitis, los estafilococos coagulasa-negativos se relacionan especialmente con las posteriores a cirugía de cataratas, las postraumáticas y las que ocurren después de una inyección intravítrea.[43] En un estudio retrospectivo en Castilla-La Mancha que analizó 63 casos durante trece años, el 36 % de las infecciones por estafilococos coagulasa-negativos tenían como causa S. epidermidis, sobre todo en las endoftalmitis postquirúrgicas. El pronóstico fue más favorable que cuando el microorganismo patógeno era S. aureus o un estreptococo.[7]
El primer paso en el diagnóstico, además de identificar los signos de infección, es la obtención de una muestra biológica. En las infecciones de vías existen métodos semicuantitativos para calcular la cantidad de microorganismos en un cultivo del catéter,[6][10] y también se pueden hacer hemocultivos en los casos de bacteriemia.[10][nota 3] Es recomendable obtener una muestra de sangre a través de la vía y otra por venopunción. Si se observa crecimiento bacteriano en menos de veinticinco horas se considera el cultivo como positivo y el vial obtenido a través del catéter debería mostrar proliferación bacteriana antes que el otro —se considera que unas dos horas de diferencia es un buen marcador— debido a que tiene un inóculo mayor.[4] Es útil realizar posteriormente la observación de una muestra al microscopio óptico con la tinción de Gram, ya que da datos sobre la morfología y la composición de la pared celular. También se recomienda hacer subcultivos en medios sólidos y un antibiograma.[45]
El subcultivo se puede realizar en el medio de agar manitol salado, que es selectivo para Staphylococcus. Staphylococcus aureus —la especie más virulenta del género— produce colonias amarillas (debido a los pigmentos que produce) rodeadas de un halo amarillo, que produce porque es capaz de fermentar el manitol, mientras que S. epidermidis no cambia el color del medio. Esto permite distinguir S. aureus de los estafilococos coagulasa-negativos.[16][29]
Algunas pruebas bioquímicas también son útiles para el diagnóstico. La prueba de la catalasa permite distinguir Staphylococcus de Streptococcus, que son catalasa-negativos,[46] y se puede usar la hibridación fluorescente in situ o la prueba de la coagulasa para distinguir S. aureus (además de otras especies del género poco importantes en la patología humana) de los estafilococos coagulasa-negativos.[17][25][34] Estos son resistentes al antibiótico bacitracina y sensibles a furazolidona, lo que permite distinguirlos de otros géneros de cocos grampositivos catalasa-positivos como Micrococcus, Rothia y Planococcus.[5] S epidermidis es sensible al antibiótico novobiocina y esto lo diferencia de especies similares resistentes a él como Staphylococcus saprophyticus.[18] Esta prueba puede agruparse con los test de la ureasa —positivo—, L-pirrolidonil-arilamidasa (PYR) —negativo—, ornitina descarboxilasa —resultado variable— y fermentación de la manosa —positivo— para obtener un diagnóstico a nivel de grupo (formado por S. epidermidis, S. capitis subsp. ureolyticus y S. caprae), que se puede complementar con las pruebas de fermentación de la trehalosa —negativa— y manitol —también negativa— para una identificación precisa a nivel de especie.[47] Un método más simple propuesto por Souza Antunes y colaboradores se basa en la sensibilidad de S. epidermidis a la deferoxamina y a la fosfomicina.[19]
Otras técnicas moleculares útiles para la identificación de este microorganismo son las de PCR en tiempo real, en la que se secuencia el gen que codifica el ARN ribosomal 16S [20] o el gen tuf,[21] o la espectrometría de masas con MALDI-TOF.[22]
El tratamiento varía en función de la clase de infección. En los casos de infección de catéter se recomienda la retirada de este cuando existen signos de sepsis grave, choque séptico, flebitis séptica o la bacteriemia persiste por más de dos o tres días y se administra terapia antibiótica entre cinco y siete días. Si no se retira el catéter, esta se prolongaría hasta un intervalo de diez a catorce días en combinación con el sellado con antibióticos del dispositivo. Si tras la retirada de la vía en una infección no complicada los hemocultivos son negativos —y el enfermo no ha tomado antibióticos cuando se extraen las muestras— puede no administrarse ningún fármaco.[10][48]
El antimicrobiano de elección en el tratamiento empírico (cuando no se dispone del antibiograma del microorganismo) es la vancomicina (debido a la alta tasa de resistencias a meticilina), que puede asociarse a rifampicina o a un aminoglucósido como la gentamicina. En el caso de que se compruebe la sensibilidad a meticilina, puede cambiarse el antibiótico a una penicilina resistente a betalactamasa o a una cefalosporina.[6][10] Otros fármacos alternativos son el trimetoprim-sulfametoxazol, las estreptograminas, el linezolid y el ácido fusídico.[49] La infección de prótesis suele requerir la extirpación de esta y la administración de antibiótico durante un período de aproximadamente seis semanas, tras el cual se procedería a su reimplantación quirúgica.[4]
S. epidermidis produce betalactamasas plasmídicas codificadas por el gen blaZ que hace que sea resistente a la penicilina en más de un 90 % de las ocasiones en las que se aísla de pacientes hospitalizados.[6]
La resistencia a meticilina es un tipo de multirresistencia a antibióticos que se caracteriza por la expresión del gen mecA que codifica la proteína PBP2a, una proteína fijadora de penicilina con poca afinidad a todos los antibióticos betalactámicos,[50] excepto las cefalosporinas de quinta generación como el ceftobiprol y la ceftarolina.[6][51][52] La mayoría de las cepas de Staphylococcus epidermidis patógenos poseen esta clase de resistencia y pueden llegar a representar entre el 70 % y el 92 % de los aislamientos en los neonatos con sepsis.[9][53]
Existen también cepas de S. epidermidis con una resistencia intermedia a vancomicina, que es el antibiótico de elección.[11][54] Se han detectado otras prácticamente panresistentes en instituciones sanitarias de varios países.[12]
La prevención de la infección por S. epidermidis se centra en el mantenimiento de la higiene durante los actos médicos. En la prevención de las infecciones relacionadas con catéter intravascular es importante evitar la colocación en la vena femoral debido a la alta concentración de microorganismos en la ingle. También se debe hacer un correcto lavado de manos y usar material como gorro, mascarilla y guantes y bata estériles, además de desinfectar la piel alrededor del lugar de inserción. Por otra parte, si es posible, el dispositivo debe ser colocado por personal con experiencia. Algunos catéteres impregnados en fármacos antimicrobianos activos frente a S. epidermidis o aquellos fabricados con ciertos polímeros podrían reducir la adhesión de este microorganismo a las superficies y la formación de biopelículas.[4][10]
Las prótesis neurológicas impregnadas en clindamicina y rifampicina han demostrado ser más efectivas in vitro que otras con antibióticos distintos para evitar la proliferación de estafilococos.[10] En todo caso, es necesario respetar la técnica aséptica durante la cirugía, preparar cuidadosamente al paciente y administrar una profilaxis antibiótica adecuada.[4]
Staphylococcus epidermidis es una especie de bacteria de la familia Staphylococcaceae que forma parte de la microbiota normal de la piel y las mucosas humanas junto con otras especies de estafilococos coagulasa-negativos. Habitualmente es un organismo comensal aislado muy frecuentemente en muestras biológicas sin que tenga repercusión clínica, pero su capacidad para crear biopelículas, el principal factor de virulencia, en dispositivos como catéteres o prótesis valvulares cardíacas mecánicas hacen también a esta especie una de las causas más comunes de infección nosocomial.
También está involucrada en otras enfermedades como la endocarditis de válvulas nativas, endoftalmitis y sepsis, esta última especialmente en neonatos e inmunodeprimidos. La mayoría de las cepas son multirresistentes a los antibióticos más usados debido sobre todo a la expresión de la proteína PBP2a que confiere resistencia a meticilina, mecanismo que comparte con algunas cepas de Staphylococcus aureus. Es por esto que el tratamiento empírico de las enfermedades que provoca se realiza con la vancomicina, un fármaco del grupo de los glicopéptidos, aunque existe preocupación por la existencia de cepas con una sensibilidad disminuida a este antibiótico y otras que incluso son casi panresistentes.
En cuanto a su microbiología, es grampositiva, anaerobia facultativa y catalasa-positiva. Se puede cultivar en medios como agar sangre, donde no produce hemólisis, y agar manitol salado, en el que puede diferenciarse de S. aureus porque no produce un halo amarillo como sí hace esta última. La identificación de S. epidermidis en muestras biológicas puede realizarse, además del cultivo, con una baterías de pruebas bioquímicas, PCR en tiempo real o usando la espectrometría de masas.
Staphylococcus epidermidis Firmicutes filumean eta Staphylococcus genero barnean sailkatzen den bakterio bat da, gizakion larruazalean eta sudurrean bizi dena komentsal gisa, kasu gehienetan inongo gaixotasunik sortu gabe.
Anaerobio fakultatiboa da, katalasa (+), oxidasa (-) eta koagulasa (-) (azken proba honek Staphylococcus aureus eta Staphylococcus epidermidis bereizten ditu laborategian). Pigmentugabea da [1].
Staphylococcus aureus-en aldean (patologia ugari sortzen dituena), Staphylococcus epidermidis ez da eskuarki patogenoa. Dena den, immunitate-sistema ahula duten pertsonengan mikrobio honek oportunista moduan jardun dezake, eta infekzio nosokomialen atzean egon. Adibidez, zain barneko kateter batzuk edo protesi batzuk infektatzen ditu Staphylococcus epidermidisek, biogeruzak sortzeko gaitasuna duelako [2] [3].
Larruazalean egoteaz gain, mukosa-ehunetan ere badago bakterio hau. Sudurrean, ahoan, konjuntiban edo uretran, adibidez.
Antibiotiko batzuekiko erresistentea da: penizilina, amoxizilina, metilizina, tetraziklina…. [4]. Bankomizinarekiko, baina, sentikorra da.
Staphylococcus epidermidis Firmicutes filumean eta Staphylococcus genero barnean sailkatzen den bakterio bat da, gizakion larruazalean eta sudurrean bizi dena komentsal gisa, kasu gehienetan inongo gaixotasunik sortu gabe.
Anaerobio fakultatiboa da, katalasa (+), oxidasa (-) eta koagulasa (-) (azken proba honek Staphylococcus aureus eta Staphylococcus epidermidis bereizten ditu laborategian). Pigmentugabea da .
Staphylococcus aureus-en aldean (patologia ugari sortzen dituena), Staphylococcus epidermidis ez da eskuarki patogenoa. Dena den, immunitate-sistema ahula duten pertsonengan mikrobio honek oportunista moduan jardun dezake, eta infekzio nosokomialen atzean egon. Adibidez, zain barneko kateter batzuk edo protesi batzuk infektatzen ditu Staphylococcus epidermidisek, biogeruzak sortzeko gaitasuna duelako .
Larruazalean egoteaz gain, mukosa-ehunetan ere badago bakterio hau. Sudurrean, ahoan, konjuntiban edo uretran, adibidez.
Antibiotiko batzuekiko erresistentea da: penizilina, amoxizilina, metilizina, tetraziklina…. . Bankomizinarekiko, baina, sentikorra da.
Staphylococcus epidermidis on stafylokokkien sukuun kuuluva grampositiivinen bakteeri. Se luokitellaan koagulaasinegatiivisiin stafylokokkeihin, ja se on fakultatiivisesti anaerobinen. S. epidermidis on osa ihmisen ihon normaaliflooraa. Terveillä henkilöillä se ei normaalisti ole patogeeninen, mutta se voi aiheuttaa infektion potilaille, joiden immuunipuolustus on alentunut. Bakteeri pystyy muodostamaan biofilmejä muovisten esineiden, kuten katetrien tai kirurgisten implanttien, pinnoille.[1]
Staphylococcus epidermidis on stafylokokkien sukuun kuuluva grampositiivinen bakteeri. Se luokitellaan koagulaasinegatiivisiin stafylokokkeihin, ja se on fakultatiivisesti anaerobinen. S. epidermidis on osa ihmisen ihon normaaliflooraa. Terveillä henkilöillä se ei normaalisti ole patogeeninen, mutta se voi aiheuttaa infektion potilaille, joiden immuunipuolustus on alentunut. Bakteeri pystyy muodostamaan biofilmejä muovisten esineiden, kuten katetrien tai kirurgisten implanttien, pinnoille.
Staphylococcus epidermidis, le staphylocoque blanc, est une bactérie du genre Staphylococcus. Cette espèce gram positive fait partie des cocci. Elle est anaérobie facultative.
Il s'agit d'une bactérie commensale de l’humain, typique de la flore de la peau. De ce fait, c'est une source majeure de contamination des échantillons dans les laboratoires d'analyse.
Trois souches multirésistantes se sont développées en milieu hospitalier et propagées à travers le monde, devenant une cause préoccupante de maladies nosocomiales[1].
Les colonies de S. epidermidis sont en général petites, blanches ou beiges, et ont un diamètre d’environ 1 à 2 mm après une incubation d’une nuit. L'organisation en colonies est sensible à la desferrioxamine ; ce test peut être employé pour distinguer cette espèce de presque tous les autres staphylocoques.
Cette espèce est positive à la catalase et négative pour la coagulase. Elle se retrouve fréquemment sur la peau et les muqueuses des humains et des animaux. En raison de sa facilité de contamination, S. epidermidis est vraisemblablement l’espèce la plus commune[Où ?].
Bien que S. epidermidis soit habituellement non pathogène, c'est une cause importante d'infections chez les patients dont les défenses immunitaires sont affaiblies. Ce micro-organisme est responsable d'infections cutanées, d'infections nasales comme des sinusites ou d'infections urinaires chez la femme et l'homme. Ces bactéries peuvent aussi affecter des patients équipés de cathéters ou d'implants. Elles ont en effet la capacité de produire des biofilms à la surface de ces dispositifs médicaux.
S. epidermidis est souvent résistante à une grande variété d'antibiotiques, y compris la pénicilline et la méticilline. La résistance à la méticilline est particulièrement répandue dans les hôpitaux, où un taux de 75 à 90 % des isolats se sont révélés résistants[2].
Une étude de 2018 identifie trois souches multirésistantes (deux ST2 et une ST23) apparues ces dernières décennies en milieu hospitalier et qui se sont depuis largement répandues à travers le monde. Ces souches sont résistantes à la rifampicine (par acquisition de mutations rpoB) et pourraient limiter l'efficacité de la vancomycine et la teicoplanine (antibiotiques de dernière ligne de défense)[1]. D'après les auteurs, il est possible que les pratiques hospitalières, telles que les monothérapies antibiotiques utilisant des dispositifs médicaux imprégnés de rifampicine, aient favorisé la transformation d'un commensal habituellement inoffensif en pathogène pouvant causer des infections potentiellement incurables.
Staphylococcus epidermidis, le staphylocoque blanc, est une bactérie du genre Staphylococcus. Cette espèce gram positive fait partie des cocci. Elle est anaérobie facultative.
Il s'agit d'une bactérie commensale de l’humain, typique de la flore de la peau. De ce fait, c'est une source majeure de contamination des échantillons dans les laboratoires d'analyse.
Trois souches multirésistantes se sont développées en milieu hospitalier et propagées à travers le monde, devenant une cause préoccupante de maladies nosocomiales.
Staphylococcus epidermidis é unha especie bacteriana grampositiva, unha das arredor de 40 especies pertencentes ao xénero Staphylococcus.[1] Forma parte da flora bacteriana humana normal, normalmente da flora da pel, e máis raramente da flora das mucosas.[2] Aínda que S. epidermidis xeralmente non é patoxénica, as persoas con sistemas inmunitarios inmunocomprometidos están en risco de desenvolver a infección. Estas infeccións adquírense xeralmente en hospitais (infeccións nosocomiais).[3] S. epidermidis é especialmente perigosa para as persoas ás que se lle aplican catéteres ou outros implantes cirúrxicos porque forma biopelículas que crecen sobre estes dispositvos.[4] Como forma parte da flora normal da pel, S. epidermidis é un contaminante frecuente en mostras que se envían para os diagnósticos de laboratorio.[5]
Esta especie foi distinguida por Friedrich Julius Rosenbach de Staphylococcus aureus en 1884, e inicialmente deulle o nome de S. albus.[6] Elixiu os nomes aureus e albus para estas dúas especies porque formaban, respectivamente, colonias de cor amarela e branca. Posteriormente o nome cambiouse a epidermidis.
S. epidermidis é un microorganismo moi resistente, con células con forma de coco non motís e grampositivas, que forman agrupacións con forma de acio. É unha das especies de cocos que forman parte da clase Bacilli (a cal contén bacilos e cocos). Forma colonias brancas, elevadas, cohesivas de aproximadamente 1–2 milímetros de diámetro despois de deixalas incubando dun día para outro, e non é hemolítico en ágar sangue.[4] O tamaño/diámetro normal da célula é de 0,5 a 1,5 micrómetros. É un organismo catalase positivo,[7] e coagulase negativo, anaerobio facultativo que pode crecer utilizando a respiración aerobia ou a fermentación. Algunhas cepas poden non fermentar.[8]
As probas bioquímicas indican que este microorganismo tamén leva a cabo unha reacción debilmente positiva na proba da nitrato redutase. É positiva para a produción de urease, é oxidase negativa, e pode utilizar glicosa, sacarosa, e lactosa para formar produtos ácidos. En presenza de lactosa, tamén producirá gas. S. epidermidis non posúe o encima xelatinase, polo que non pode hidrolizar a xelatina. É sensible á novobiocina, que pode utilizarse como un importante test para distinguila de Staphylococcus saprophyticus, o cal é coagulase negativo tamén, pero resistente á novobiocina.[3]
A parede celular de S. epidermidis, igual que a de S. aureus ten unha proteína de unión á transferrina que a bacteria utiliza para obter ferro a partir de transferrina. Crese que os tetrámeros dunha proteína exposta na superficie chamada gliceraldehido-3-fosfato deshidroxenase se unen á transferrina e retíranlle o seu ferro. Os pasos seguintes son a transferencia do ferro a lipoproteínas de superficie, e despois a proteínas de transporte, que transportan o ferro ao interior da célula.[4]
A capacidade de formar biopelículas en dispositivos plásticos é un factor de virulencia importante de S. epidermidis. Unha causa probable é que as proteínas de superficie se unen ás proteínas da matriz extracelular e do sangue. S. epidermidis produce un material polisacarídico extracelular chamado de adhesión intercelular polisacárida (PIA, polysaccharide intercellular adhesion), que está feito de polisacáridos, e que permite que outras bacterias se adhiran á biopelícula xa existente, creando unha biopelícula de multicapas. A actividade metabólica das bacterias que viven nestas biopelículas diminúe. Este metabolismo diminuído, en combinación coa alteración da difusión de antibióticos, fan máis difícil que os antibióticos poidan eliminar efectivamente este tipo de infección.[4] As cepas de S. epidermidis son a miúdo resistentes a antibióticos, como á penicilina, amoxicilina, e meticilina. Os organismos resistentes atópanse con máis frecuencia no intestino, pero os organismos que viven libremente na pel poden tamén converterse en resistentes debido a unha exposición de rotina a antibióticos segregados na suor.
Como xa se indicou, S. epidermidis forma biopelículas sobre dispositivos plásticos inseridos no corpo,[9] como catéteres e intravenosos e próteses médicas.[10] A infección por esta bacteria pode tamén producirse en pacientes de diálise ou naqueles nos que o dispositivo plástico implantado estivese contaminado coa bacteria. Outra doenza que pode causar é a endocardite, xeralmente en pacientes con válvulas cardíacas defectuosas. Nalgúns casos pode producirse sepse en pacientes hospitalizados.
Os antibióticos son pouco efectivos para eliminar as biopelículas. O tratamento máis común para estas infeccións é retirar ou substituír o implante infectado, aínda que o mellor é a prevención. Pode utilizarse a vancomicina á que se poden engadir outros antibióticos.
Algunhas investigacións preliminares indican que S. epidermidis se encontra sempre dentro dos poros da pel afectados de acne, mentres que se cre que nos folículos sans normalmente o único residente é Propionibacterium acnes.[11]
O método normal para a identificación de S. epidermidis é utilizar o ágar de Baird-Parker cun suplemento de xema de ovo. As colonias que se forman son pequenas e negras. Poden confirmarse usando a proba da coagulase. Empréganse cada vez máis técnicas como a PCR cuantitativa para a detección e identificación rápida de cepas de Staphylococcus.[12][13] Normalmente, a sensibilidade á desferrioxamina pode usarse tamén para distinguila da maioría dos outros estafilococos, agás no caso de Staphylococcus hominis, que tamén é sensible. Nese caso, a produción de ácido a partir da trehalosa que pode facer S. hominis serve para distinguir as dúas especies.
Staphylococcus epidermidis é unha especie bacteriana grampositiva, unha das arredor de 40 especies pertencentes ao xénero Staphylococcus. Forma parte da flora bacteriana humana normal, normalmente da flora da pel, e máis raramente da flora das mucosas. Aínda que S. epidermidis xeralmente non é patoxénica, as persoas con sistemas inmunitarios inmunocomprometidos están en risco de desenvolver a infección. Estas infeccións adquírense xeralmente en hospitais (infeccións nosocomiais). S. epidermidis é especialmente perigosa para as persoas ás que se lle aplican catéteres ou outros implantes cirúrxicos porque forma biopelículas que crecen sobre estes dispositvos. Como forma parte da flora normal da pel, S. epidermidis é un contaminante frecuente en mostras que se envían para os diagnósticos de laboratorio.
Staphylococcus epidermidis adalah salah satu spesies bakteri dari genus Staphylococcus yang diketahui dapat menyebabkan infeksi oportunistik (menyerang individu dengan sistem kekebalan tubuh yang lemah).[1] Beberapa karakteristik bakteri ini adalah fakultatif, koagulase negatif, katalase positif, gram-positif, berbentuk kokus, dan berdiameter 0,5-1,5 µm.[2] Bakteri ini secara alami hidup pada kulit dan membran mukosa manusia.[1] Infeksi S. epidermidis dapat terjadi karena bakteri ini membentuk biofilm pada alat-alat medis di rumah sakit dan menulari orang-orang di lingkungan rumah sakit tersebut (infeksi nosokomial).[1] Secara klinis, bakteri ini menyerang orang-orang yang rentan atau imunitas rendah, seperti penderita AIDS, pasien kritis, pengguna obat terlarang (narkotika), bayi yang baru lahir, dan pasien rumah sakit yang dirawat dalam waktu lama.[1]
Staphylococcus epidermidis adalah salah satu spesies bakteri dari genus Staphylococcus yang diketahui dapat menyebabkan infeksi oportunistik (menyerang individu dengan sistem kekebalan tubuh yang lemah). Beberapa karakteristik bakteri ini adalah fakultatif, koagulase negatif, katalase positif, gram-positif, berbentuk kokus, dan berdiameter 0,5-1,5 µm. Bakteri ini secara alami hidup pada kulit dan membran mukosa manusia. Infeksi S. epidermidis dapat terjadi karena bakteri ini membentuk biofilm pada alat-alat medis di rumah sakit dan menulari orang-orang di lingkungan rumah sakit tersebut (infeksi nosokomial). Secara klinis, bakteri ini menyerang orang-orang yang rentan atau imunitas rendah, seperti penderita AIDS, pasien kritis, pengguna obat terlarang (narkotika), bayi yang baru lahir, dan pasien rumah sakit yang dirawat dalam waktu lama.
Lo stafilococco della cute (Staphylococcus epidermidis) è un batterio gram positivo appartenente al genere degli stafilococchi tipicamente presente nella cute. Produce l'enzima catalasi ed è coagulasi-negativo; inoltre è fornito di un glicocalice che gli consente di aderire a numerose superfici fra cui le protesi, i cateteri e la cute stessa. È quest'ultima caratteristica a renderlo un nemico temibile della chirurgia che usa questi strumenti i quali devono essere manipolati dopo aver effettuato un'accurata sterilizzazione della zona di intervento. Molto frequente la contaminazione delle protesi d'anca dove spesso prolifera rendendo necessaria la rimozione del dispositivo contaminato. Presenta spesso resistenza agli antibiotici, quindi è necessario l'antibiogramma per instaurare la terapia adeguata. Si coltiva come gli altri stafilococchi nel terreno selettivo agar sale mannitolo e si può distinguere da altri generi con il test della catalasi (per esempio gli stafilococchi sono generalmente catalasi positivi, mentre gli streptococchi catalasi negativi), guardando l'emolisi o cercando la deossiribonucleasi termostabile che è tipica dello Staphylococcus aureus. Sono disponibili anche i kit per l'identificazione biochimica.
Endocarditi, nei portatori di lesioni valvolari, di cateteri intravenosi o in seguito a:
Lo stafilococco della cute (Staphylococcus epidermidis) è un batterio gram positivo appartenente al genere degli stafilococchi tipicamente presente nella cute. Produce l'enzima catalasi ed è coagulasi-negativo; inoltre è fornito di un glicocalice che gli consente di aderire a numerose superfici fra cui le protesi, i cateteri e la cute stessa. È quest'ultima caratteristica a renderlo un nemico temibile della chirurgia che usa questi strumenti i quali devono essere manipolati dopo aver effettuato un'accurata sterilizzazione della zona di intervento. Molto frequente la contaminazione delle protesi d'anca dove spesso prolifera rendendo necessaria la rimozione del dispositivo contaminato. Presenta spesso resistenza agli antibiotici, quindi è necessario l'antibiogramma per instaurare la terapia adeguata. Si coltiva come gli altri stafilococchi nel terreno selettivo agar sale mannitolo e si può distinguere da altri generi con il test della catalasi (per esempio gli stafilococchi sono generalmente catalasi positivi, mentre gli streptococchi catalasi negativi), guardando l'emolisi o cercando la deossiribonucleasi termostabile che è tipica dello Staphylococcus aureus. Sono disponibili anche i kit per l'identificazione biochimica.
Staphylococcus epidermidis, rond 1880 S. albus genoemd, is een commensale huidbacterie, die bij iedereen voorkomt. Hij zorgt grotendeels voor een natuurlijke barrière en helpt de huid te beschermen. Epidermis is Latijn voor opperhuid.
Alleen bij mensen met verminderde afweer, zoals drugsverslaafden, immunodeficiënten, ouderen en pasgeborenen zijn er gevaarlijke gevallen van infectie met deze bacterie aangetroffen.
Staphylocuccus epidermidis is een grampositieve bacterie. Deze stafylokok is bolvormig. Hier is ook de naam van afgeleid (σταφυλη (staphyle) is Grieks voor 'druif'). Hij groeit in groepjes die op een druiventros lijken.
Bacteriekolonies op een nutriëntagarplaat van Staphylocuccus epidermidis zijn kleiner dan die van Staphylococcus aureus en witter van kleur dan meeste areus-stammen waarvan de kolonies geel-/goudkleurig zijn.
Zoals veel stafylokokken is Staphylococcus epidermidis zeer gevoelig voor de meeste antibiotica, tenminste zolang er geen resistentie is ontstaan.
Staphylococcus epidermidis, rond 1880 S. albus genoemd, is een commensale huidbacterie, die bij iedereen voorkomt. Hij zorgt grotendeels voor een natuurlijke barrière en helpt de huid te beschermen. Epidermis is Latijn voor opperhuid.
Alleen bij mensen met verminderde afweer, zoals drugsverslaafden, immunodeficiënten, ouderen en pasgeborenen zijn er gevaarlijke gevallen van infectie met deze bacterie aangetroffen.
Staphylocuccus epidermidis is een grampositieve bacterie. Deze stafylokok is bolvormig. Hier is ook de naam van afgeleid (σταφυλη (staphyle) is Grieks voor 'druif'). Hij groeit in groepjes die op een druiventros lijken.
Bacteriekolonies op een nutriëntagarplaat van Staphylocuccus epidermidis zijn kleiner dan die van Staphylococcus aureus en witter van kleur dan meeste areus-stammen waarvan de kolonies geel-/goudkleurig zijn.
Zoals veel stafylokokken is Staphylococcus epidermidis zeer gevoelig voor de meeste antibiotica, tenminste zolang er geen resistentie is ontstaan.
Staphylococcus epidermidis er ein bakterie som er vanleg å finna på huda hjå menneske. Han valdar vanlegevis ikkje sjukdom, men er samstundes den mest vanlege kjelda for infeksjon på medisinske implantat; sannsynlegvis av di han er so vanleg på huda og slik kan setja seg på implantatet ved innsetjing.
Staphylococcus epidermidis er ein bakterie som er vanleg å finna på huda hjå menneske. Han valdar vanlegevis ikkje sjukdom, men er samstundes den mest vanlege kjelda for infeksjon på medisinske implantat; sannsynlegvis av di han er so vanleg på huda og slik kan setja seg på implantatet ved innsetjing.
Staphylococcus epidermidis – gatunek bakterii Gram-dodatnich, należący do rodzaju gronkowców, wywołujący zakażenia oportunistyczne. Jest zaliczany do grupy gronkowców koagulazoujemnych (CoNS). Nie wywołuje infekcji u ludzi zdrowych, jednak dla osób z ciałem obcym może być bardzo niebezpieczny.
Drobnoustrój w mikroskopie świetlnym przyjmuje obraz ziarniaków, nieco mniejszych od kolonii gronkowca złocistego.
Bakteria wytwarza katalazę, jest koagulazoujemna (różnicowanie z gronkowcem złocistym), wrażliwa na nowobiocynę (różnicowanie z Staphylococcus saprophyticus), oraz w przeciwieństwie do obu poprzednich gatunków nie fermentuje mannitolu. Niektóre szczepy mogą fermentować ten cukier, jednak wyłącznie w warunkach tlenowych – gronkowiec złocisty potrafi tego dokonać także w beztlenowym środowisku. W odróżnieniu od tego ostatniego wykazuje ponadto zapotrzebowanie na biotynę.
Nie wytwarza toksyn charakterystycznych dla Staphylococcus aureus.
Staphylococcus epidermidis zaliczany jest do fakultatywnych tlenowców.
Bakteria nie jest wymagająca i wzrasta na większości powszechnie stosowanych wzbogaconych podłożach mikrobiologicznych. Jeśli jednak biomateriał jest zanieczyszczony innymi bakteriami, lepiej stosować podłoża wybiórcze, wykorzystując zdolność gronkowców do wzrostu przy wysokich stężeniach żółci oraz chlorku sodu. Najczęściej stosowanym podłożem jest pożywka Chapmana.
W przeciwieństwie do gronkowca złocistego, otrzymane kolonie są białe. Nie może to jednak służyć różnicowaniu, ze względu na brak charakterystycznego zabarwienia części szczepów S. aureus. Oba gatunki odróżnia się testem na wytwarzanie koagulazy, wkraplając na kolonie kroplę osocza. Jeśli enzym jest obecny, następuje natychmiastowe jej ścięcie - test jest ujemny dla Staphylococcus epidermidis.
Na agarze z krwią wywołuje hemolizę typu alfa.
Bakteria występuje powszechnie na błonach śluzowych jamy ustnej, nosa, gardła; w drogach moczowo-płciowych; w jelicie grubym (czasami także w krętym) oraz na skórze. Z tego też powodu, wyhodowanie tej bakterii, zwłaszcza w małych ilościach z posiewu krwi świadczy bardziej o błędnym pobraniu materiału z powodu niedostatecznego odkażenia miejsca nakłucia, niż o faktycznej bakteriemii. Uznaje się jednak, że bakteria ta jest czynnikiem etiologicznym zakażenia w przypadku sepsy i nawet jednokrotnego dodatniego posiewu krwi, przy braku innych patogenów.
Drobnoustrój powoduje infekcje u osób z osłabioną odpornością. Ze względu na unikalną zdolność przylegania do powierzchni bez udziału receptorów, jedynie dzięki wytwarzaniu śluzu, zagrożeni są także pacjenci z jakimikolwiek ciałami obcymi. Szczególnie predysponowani są chorzy po niedawno przebytej operacji wszczepiania sztucznych zastawek lub implantów, cewnikowani, zaintubowani lub dializowani. Bakteria ta zajmuje obecnie trzecie miejsce na liście patogenów powodujących zakażenia wewnątrzszpitalne, choć jeszcze kilkadziesiąt lat temu, głównie ze względu na rzadkie zabiegi inwazyjne, uważana była za mało istotny patogen.
Wśród szczepów dzikich wrażliwość na antybiotyki jest podobna jak w przypadku gronkowca złocistego, z wyjątkiem mniejszej wrażliwości na cefalosporyny III generacji.
Niektóre szczepy wykazują oporność na wszystkie antybiotyki β-laktamowe, a mechanizm oporności jest analogiczny jak w przypadku MRSA. Patogeny te nazywane są MRSE lub szerzej CoNSMR.
Lekiem z wyboru w przypadku takich wysokolekoopornych szczepów są glikopeptydy – wankomycyna lub teikoplanina.
Staphylococcus epidermidis – gatunek bakterii Gram-dodatnich, należący do rodzaju gronkowców, wywołujący zakażenia oportunistyczne. Jest zaliczany do grupy gronkowców koagulazoujemnych (CoNS). Nie wywołuje infekcji u ludzi zdrowych, jednak dla osób z ciałem obcym może być bardzo niebezpieczny.
Staphylococcus epidermidis é uma espécie de bactéria firmicute, caracterizada por ser coagulase negativa. Pertence ao gênero Staphylococcus. É uma bactéria gram-positiva arranjada em cachos e tétrades.
Por muito tempo foi considerada uma espécie comensal, porém sabe-se, hoje, que ela é um patógeno oportunista responsável principalmente por infecções hospitalares, através de cateteres, sondas (material de plástico) bem como próteses devida sua capacidade de formar biofilmes. Os biofilmes dificultam a chegada de drogas antimicrobianas e até mesmo de células fagocíticas ao foco de infecção.[1]
As infecções causadas por esta espécie são geralmente oportunistas e de origem hospitalar (nosocomiais). S. epidermidis não produz muitas toxinas e exoenzimas que danificam os tecidos, como é observado em S. aureus, por outro lado o sucesso patogênico dessa espécie se deve à sua capacidade de aderir à superfícies e permanecer nelas através de determinantes que promovem a sua persistência no hospedeiro. Por ser um microrganismo ubíquo, S. epidermidis pode ser um importante transportador e reservatório para genes de resistência antimicrobiana, podendo transmití-los à outras bactérias.
Identificação da espécie pode ser feito após prova de Catalase e Coagulase com um antibiograma evidenciando a sua sensibilidade a Novobiocina.
Staphylococcus epidermidis é uma espécie de bactéria firmicute, caracterizada por ser coagulase negativa. Pertence ao gênero Staphylococcus. É uma bactéria gram-positiva arranjada em cachos e tétrades.
Por muito tempo foi considerada uma espécie comensal, porém sabe-se, hoje, que ela é um patógeno oportunista responsável principalmente por infecções hospitalares, através de cateteres, sondas (material de plástico) bem como próteses devida sua capacidade de formar biofilmes. Os biofilmes dificultam a chegada de drogas antimicrobianas e até mesmo de células fagocíticas ao foco de infecção.
As infecções causadas por esta espécie são geralmente oportunistas e de origem hospitalar (nosocomiais). S. epidermidis não produz muitas toxinas e exoenzimas que danificam os tecidos, como é observado em S. aureus, por outro lado o sucesso patogênico dessa espécie se deve à sua capacidade de aderir à superfícies e permanecer nelas através de determinantes que promovem a sua persistência no hospedeiro. Por ser um microrganismo ubíquo, S. epidermidis pode ser um importante transportador e reservatório para genes de resistência antimicrobiana, podendo transmití-los à outras bactérias.
Identificação da espécie pode ser feito após prova de Catalase e Coagulase com um antibiograma evidenciando a sua sensibilidade a Novobiocina.
Staphylococcus epidermidis är en bakterie som tillhör kroppens naturliga bakterieflora på hud och slemhinnor.[1] De förekommer mest på slemhinnor som angränsar till huden som talgkörtelmynningar och svettkörtelporer.
Enzymet koagulas kan inte bildas då S. epidermidis är koagulasnegativ (KNS koagulasnegativ stafylokocker). Den bildar inte heller några toxiner. Däremot bildar den olika betalaktamaser som kan göra den resistent mot antibiotika (MRSE).
Då S. epidermididis infekterar djupare vävnader och blodbanan, kallas det endogen smittväg, då S. epidermidis tillhör kroppens naturliga bakterieflora. S. epidermididis kan även smitta exogent, då personal kan överföra resistenta sjukhusstammar från patient till patient.
Patienten kan ha en infektion utan att visa tydliga symtom på detta då S. epidermididis är så vanlig för immunförsvarets celler. Feberreaktionen blir inte så kraftig och antalet vita blodkroppar ökar inte heller så kraftigt.
S. epidermidis kan leda till sepsis, endokardit, ledprotesinfektion och peritonit.
S. epidermidis producerar en biofilm som gör att bakterierna kan fästa på plastmaterial. Biofilmen gör även bakterien svåråtkomlig för immunförsvaret och antibiotikabehandling. KNS är en vanlig orsak till endokardit, särskilt protesendokardit, då bakterien slår sig ned på en inopererad klaffprotes, biologisk eller mekanisk. Mortaliteten i endokardit var närmare 100% innan antibiotikabehandling fanns. På grund av det stora flödet, att klaffarna inte har någon egen blodförsörjning samt att bakterierna bildar biofilm krävs högre och längre doser av antibiotika än vid andra infektioner för att patienten ska bli frisk. Vid positivt blododlingssvar för KNS vid endokardit behandlar man med vankomycin intravenöst under minst 4 veckor.
Staphylococcus epidermidis är en bakterie som tillhör kroppens naturliga bakterieflora på hud och slemhinnor. De förekommer mest på slemhinnor som angränsar till huden som talgkörtelmynningar och svettkörtelporer.
Enzymet koagulas kan inte bildas då S. epidermidis är koagulasnegativ (KNS koagulasnegativ stafylokocker). Den bildar inte heller några toxiner. Däremot bildar den olika betalaktamaser som kan göra den resistent mot antibiotika (MRSE).
Då S. epidermididis infekterar djupare vävnader och blodbanan, kallas det endogen smittväg, då S. epidermidis tillhör kroppens naturliga bakterieflora. S. epidermididis kan även smitta exogent, då personal kan överföra resistenta sjukhusstammar från patient till patient.
Patienten kan ha en infektion utan att visa tydliga symtom på detta då S. epidermididis är så vanlig för immunförsvarets celler. Feberreaktionen blir inte så kraftig och antalet vita blodkroppar ökar inte heller så kraftigt.
S. epidermidis kan leda till sepsis, endokardit, ledprotesinfektion och peritonit.
S. epidermidis producerar en biofilm som gör att bakterierna kan fästa på plastmaterial. Biofilmen gör även bakterien svåråtkomlig för immunförsvaret och antibiotikabehandling. KNS är en vanlig orsak till endokardit, särskilt protesendokardit, då bakterien slår sig ned på en inopererad klaffprotes, biologisk eller mekanisk. Mortaliteten i endokardit var närmare 100% innan antibiotikabehandling fanns. På grund av det stora flödet, att klaffarna inte har någon egen blodförsörjning samt att bakterierna bildar biofilm krävs högre och längre doser av antibiotika än vid andra infektioner för att patienten ska bli frisk. Vid positivt blododlingssvar för KNS vid endokardit behandlar man med vankomycin intravenöst under minst 4 veckor.
Staphylococcus epidermidis, gram-pozitif çekirdeklerin salkım halinde bulunduğu stafilokoklardan bir bakteri türüdür. Katalaz-pozitif ve koagülaz-negatif özelliktedir (staphyloccus aureus coagulase pozitiftir) ve zaman zaman insan ve hayvan cildinin mukoz membranlarında görülür. Kontaminasyona bağlı olarak, S. epidermidis laboratuvar testlerinde en fazla görülen türdür.
S. epidermidis genellikle patojen olmasa da , immün sistemi yetersiz çalışan hastalar ve sürekli kateter takılı olan hastalar için büyük bir risktir. Birçoğu ince bir salgı oluşturur ve bu sayede tıbbi protezlerin yüzeyine de yerleşir.
S. epidermidis sık sık penisilin ve metisilini de içeren geniş bir antibiyotik grubuna direnç gösterir.
S. epidermidis kolonileri bir gecelik inkübasyon süresinden sonra tipik olarak küçük, beyaz veya bej renkli ve yaklaşık olarak 1–2 mm çapında görülürler. Bu organizma desferrioksamine duyarlıdır ve bu test onu diğer stafilokoklardan ayırmak için kullanılır.
Staphylococcus epidermidis, gram-pozitif çekirdeklerin salkım halinde bulunduğu stafilokoklardan bir bakteri türüdür. Katalaz-pozitif ve koagülaz-negatif özelliktedir (staphyloccus aureus coagulase pozitiftir) ve zaman zaman insan ve hayvan cildinin mukoz membranlarında görülür. Kontaminasyona bağlı olarak, S. epidermidis laboratuvar testlerinde en fazla görülen türdür.
S. epidermidis genellikle patojen olmasa da , immün sistemi yetersiz çalışan hastalar ve sürekli kateter takılı olan hastalar için büyük bir risktir. Birçoğu ince bir salgı oluşturur ve bu sayede tıbbi protezlerin yüzeyine de yerleşir.
S. epidermidis sık sık penisilin ve metisilini de içeren geniş bir antibiyotik grubuna direnç gösterir.
S. epidermidis kolonileri bir gecelik inkübasyon süresinden sonra tipik olarak küçük, beyaz veya bej renkli ve yaklaşık olarak 1–2 mm çapında görülürler. Bu organizma desferrioksamine duyarlıdır ve bu test onu diğer stafilokoklardan ayırmak için kullanılır.