الأسماء في صفحات التنقل
Mecoptera is an order of insects most closely related to Diptera (flies) and Siphonaptera (fleas). It consists of up to 600 species across 9 families worldwide. Many more Mecoptera are known only from fossils.
Species in the Panorpidae and Bittacidae families hang beneath leaves to catch prey and for copulation, earning them the common name "Hanging flies". The other common name associated with this order, "Scorpion flies", is inspired by the swollen tail end of the abdomens of males in the genus Panorpa, which resemble the stingers of Scorpions. However, no Mecopterans sting or have venom.
Mecopterans range from 3-30 mm in length and have caterpillar-like larvae. Adults are mostly carnivorous on smaller insects, but will also eat some plant parts. Males court females by attracting them with pheromones and offering a food gift.
Order Mecoptera includes scorpionflies and hangingflies.They are found throughout most of the world.They are not found on many islands, for instance, no Mecoptera are known to be in Madagascar. Scorpionflies get their name from their enlarged cercus, which curves upward at the end of their tail. This characteristic mostly applies to the family Panorpidae, but has determined the common name of all the families. Despite the association with scorpions, Mecoptera are all quite harmless and do not sting. Hangingflies get their name from their mating ritual.The female hangs upside down, while the male holds her with his tarsi. Mecoptera undergo complete metamorphosis.The eggs are oviposited in leaf litter or soil.The larvae resemble either caterpillars or grubs.The pupal stage includes folded wings and, depending on the family, can range from ten to forty days.The adults have an eleven-segmented abdomen.Adult longevity can range from less than a month to five months depending on the family.
Los mecópteros (Mecoptera, del griegu: mecos = "llargu", ptera = "nala") son un orde d'inseutos neópteros, col cuerpu tubuliforme y les pieces bucales por demás llargues formando una especie de picu o cara con quexales modificaes. Los órganos reproductores de dellos machos recuerden el postabdomen de los escorpiones, polo que tamién son conocíos cola denominación de mosques escorpión. A pesar d'ello, los mecópteros son totalmente inofensivos. Conócense unes 600 especies vives partíes nunos 34 xéneros (y unes 400 especies estinguíes nunos 87 xéneros).[1]
Estos inseutos de normal atópense nes zones montiegues húmedes, les femes depositen los sos güevos nel suelu, y los bárabos aliméntense polo xeneral de les fueyes en descomposición y de les materies que formen el mantillo polo xeneral. Delles especies son capaces d'atacar a otros inseutos a los cualos taramien, y con frecuencia ve colgándose-y de les sos pates anteriores, garraes a les fueyes o ramines, emprestes a coyer coles posteriores pequeños inseutos o arañes. Delles especies de mecópteros alimentar de néctar y tamién comen pétalos de flores; los sos bárabos, sicasí, nútrense d'una gran variedá de fueyes de plantes comunes.
== Families reconocen les siguientes:
Cabeza de Panorpa communis
Ápice del abdome del machu de Panorpa communis
Nala fosilizada de Dinokanaga andersoni, del Eocenu d'Estaos Xuníos
Los mecópteros (Mecoptera, del griegu: mecos = "llargu", ptera = "nala") son un orde d'inseutos neópteros, col cuerpu tubuliforme y les pieces bucales por demás llargues formando una especie de picu o cara con quexales modificaes. Los órganos reproductores de dellos machos recuerden el postabdomen de los escorpiones, polo que tamién son conocíos cola denominación de mosques escorpión. A pesar d'ello, los mecópteros son totalmente inofensivos. Conócense unes 600 especies vives partíes nunos 34 xéneros (y unes 400 especies estinguíes nunos 87 xéneros).
Estos inseutos de normal atópense nes zones montiegues húmedes, les femes depositen los sos güevos nel suelu, y los bárabos aliméntense polo xeneral de les fueyes en descomposición y de les materies que formen el mantillo polo xeneral. Delles especies son capaces d'atacar a otros inseutos a los cualos taramien, y con frecuencia ve colgándose-y de les sos pates anteriores, garraes a les fueyes o ramines, emprestes a coyer coles posteriores pequeños inseutos o arañes. Delles especies de mecópteros alimentar de néctar y tamién comen pétalos de flores; los sos bárabos, sicasí, nútrense d'una gran variedá de fueyes de plantes comunes.
== Families reconocen les siguientes:
†Aneuretopsychidae Apteropanorpidae †Australochoristidae Bittacidae Boreidae (dalgunos alzar a orde monotípico: Neomecoptera; tratar d'un taxón entemediu col orde Siphonaptera) Choristidae †Choristopsychidae †Cimbrophlebiidae †Dinopanorpidae †Permochoristidae †Englathaumatidae Eomeropidae Meropeidae †Mesopsychidae Nannochoristidae (dalgunos alzar a orde monotípico: Nannomecoptera) †Nedubroviidae Panorpidae Panorpodidae †Permochoristidae †PseudopolycentropodidaeƏqrəbşəkilli milçəklər (lat. Mecoptera) - Tam çevrilmə ilə inkişaf edən həşəratlar (lat. Endopterygota) dəstəüstünə aid dəstə.
Bu dəstənin nümayəndələrinin səciyyəvi xüsusiyyəti-zirvəsində kiçik gəmirici ağız aparatı olan aşağıya doğru xortum şəklində uzanmış baş kapsuludur. Yaşlı fərdlər kiçik (3-4 mm) və orta ölçülü (15-20 mm) olur. İki cüt qısa və ya tam reduksiya olunmuş, yaxud tor damarlı iri qanadları olur. Bığcıqları nazik, uzun və çoxbuğumludur. Gözləri iri, mürəkkəb və fasetlidir. Ayaqları nazik və dartılmışdır. Pəncələri 5 buğumludur. Qarıncığı uzun və ensizdir. Erkəklərdə son 3 buğumda yuxarı doğru əyilmiş genital kapsul vardır. Dişinin qarıncığında yumurtaqoyan var. Sürfələri uzunsovdur, üç cüt döş ayaqları vardır. Onlar adətən dağətəklərinin meşə talalarında, eləcə də aranda tuqay meşələrində yaşayırlar. Ölü və parçalanan maddələrlə qidalanırlar. Nektar, tozcuq, ləçək, yumşaq meyvə və mamırla qidalanma halları da az deyil[1]
Əqrəbşəkilli milçəklər (lat. Mecoptera) - Tam çevrilmə ilə inkişaf edən həşəratlar (lat. Endopterygota) dəstəüstünə aid dəstə.
Els mecòpters (Mecoptera) són un ordre d'insectes endopterigots, amb el cos tubuliforme i el cap summament allargat formant una mena de bec, i quatre ales membranoses. Els òrgans reproductors d'alguns mascles recorden el postabdomen dels escorpins, pel que també són coneguts amb la denominació de mosques escorpí. Malgrat això, els mecòpters són totalment inofensius. Es coneixen unes 120 espècies.[1]
El cap dels mecòpters està molt allargat en forma de bec o rostre dirigit cap avall cònic, format pel clipi i el labre, cosa que és un tret característic d'aquest ordre; les antenes són moniliformes i multiarticulades; tenen dos ulls compostos grans i de vegades tres ocel·les; les peces bucals són mastegadores. El protòrax és petit i transvers, i el pterotòrax (meso + metatòrax) està ben desenvolupat. Les potes són llargues, raptores, o adaptades a la marxa o al salt. Tenen quatre ales similars entre si; són grans, allargades i estretes, i poden ser transparents o presentar taques fosques; en repòs es disposen horitzontalment sobre l'abdomen o bé plegades a ambdós costats; en alguns casos poden estar reduïdes o absents.
Les larves són terrestres i eruciformes.
Els mecòpters es troben normalment a les zones boscoses humides, les femelles dipositen els seus ous en el sòl, i les larves s'alimenten normalment de les fulles en descomposició i de les matèries que formen el mantell. Algunes espècies són capaces d'atacar a altres insectes als quals devoren, i amb freqüència se'ls veu penjant de les seves potes anteriors, agafades a les fulles o branquillons, preparades per agafar amb les potes posteriors petits insectes o aranyes. Algunes espècies de mecòpters s'alimenten de nèctar i també mengen pètals de flors; les seves larves, en canvi, es nodreixen d'una gran varietat de fulles de plantes comunes.
A la fauna ibèrica només es coneixen dos gèneres, Bittacus (família Bittacidae) i Panorpa (família Panorpidae).[2]
Els mecòpters (Mecoptera) són un ordre d'insectes endopterigots, amb el cos tubuliforme i el cap summament allargat formant una mena de bec, i quatre ales membranoses. Els òrgans reproductors d'alguns mascles recorden el postabdomen dels escorpins, pel que també són coneguts amb la denominació de mosques escorpí. Malgrat això, els mecòpters són totalment inofensius. Es coneixen unes 120 espècies.
Srpice (Mecoptera) je skupina středního až drobného hmyzu se dvěma páry blanitých křídel (mohou chybět – Boreidae), kousacím ústním ústrojím na rypákovité hlavě a dlouhými nitkovitými tykadly. Samci u nás běžného rodu Panorpa mají na zadečku charakteristické přichytávací klíšťkovité gonopody. Na světě žije asi 550 druhů, z našeho území je udáván výskyt devíti druhů. Nejstarší nálezy fosilních srpic pocházejí již ze spodního permu.[1]
Srpice mají rypákovitě prodlouženou hlavu s kousacím ústním ústrojím, dvě velké složené oči a většinou tři jednoduchá očka. Tykadla jsou dlouhá, mnohočlánková a nitkovitá. Hruď je srostlá ze tří článků. Nohy jsou dlouhé, kráčivé, s pětičlánkovými chodidly a výraznými drápky. Komárovci mají zadní nohy lapací. Dva páry blanitých, dlouhých, úzkých křídel s tmavými až žlutavými skvrnami, někdy tvořícími pásky; u některých druhů jsou křídla jednobarevně žlutohnědá. Zadeček je desetičlánkový, u samečků s klíšťkovitými gonopody. Kladélko není vyvinuto.
Vajíčka kladou srpice většinou do mechu a půdy. Larvy housenicovitého tvaru se kuklí na zemi. Dospělci poletují přes den od května do září ve stinných křovinách kolem vody, nejčastěji v lesích. Sněžnice (Boreus) se vyskytují od října do března na sněhu a vlhkém mechu v lesích. Dospělé srpice se živí mrtvým i živým hmyzem.
Obrázky, zvuky či videa k tématu srpice ve Wikimedia Commons
Srpice (Mecoptera) je skupina středního až drobného hmyzu se dvěma páry blanitých křídel (mohou chybět – Boreidae), kousacím ústním ústrojím na rypákovité hlavě a dlouhými nitkovitými tykadly. Samci u nás běžného rodu Panorpa mají na zadečku charakteristické přichytávací klíšťkovité gonopody. Na světě žije asi 550 druhů, z našeho území je udáván výskyt devíti druhů. Nejstarší nálezy fosilních srpic pocházejí již ze spodního permu.
Die Schnabelfliegen (Mecoptera), auch Schnabelhafte, bilden eine Ordnung der Insekten innerhalb der Neuflügler (Neoptera) und gehören zu den Holometabolen Insekten (Holometabola). Sie umfassen rund 750 Arten.
Die Körperlänge der Tiere beträgt zwischen 3,5 und 20 mm, die Flügelspannweite zwischen 20 und 40 mm. Schnabelfliegen besitzen zwei Paar nahezu identischer Flügel und ein nicht weiter differenziertes Abdomen. Die Flügel können in Teilgruppen (Boreidae) auch stark verkleinert sein. Dies lässt auch Schlüsse auf die systematische Stellung dieser Teilgruppe zu (siehe unten).
Das auffälligste Merkmal der Schnabelfliegen ist die namensgebende Verlängerung der Mundwerkzeuge bei den erwachsenen Tieren. Diese kommt zustande durch eine Verwachsung und Verlängerung der Oberlippe (Labrum) mit der Stirn (Clypeus) sowie einer gleichzeitigen Verlängerung der Maxillen und des Labiums. Die großen Flügel können bei einigen Arten fehlen. Eine besonders auffällige Umgestaltung des Hinterendes weisen die männlichen Skorpionsfliegen auf. Hier ist das letzte Hinterleibssegment in einen Kopulationsapparat umgewandelt, der optisch an den Stachel der Skorpione erinnert.
Die Larven der Schnabelfliegen wirken raupenähnlich, haben an den Brustsegmenten echte Beine, die Hinterleibssegmente weisen Bauchfüße auf. Sie werden, wie auch die Larven der Pflanzenwespen, als Afterraupen bezeichnet.[1] Am letzten Hinterleibssegment findet sich häufig eine Haftgabel, die den Tieren eine Fortbewegung ähnlich der der Spannerraupen ermöglicht.
Zu den Mecopteren werden traditionell 9 Familien gezählt. Die Familien Panorpidae (ca. 500 Arten) und Bittacidae (ca. 200 Arten) stellen dabei über 90 % aller Mecopteren. Die übrigen Arten verteilen sich auf sieben weitere Familien. Neuere systematische Analysen molekularer Daten (Whiting, 2002) deuten jedoch darauf hin, dass die Mecopteren ein Paraphylum bilden.
Stattdessen geht man nun davon aus, dass die Winterhafte (Boreidae) näher mit den Flöhen (Siphonaptera) verwandt sind als mit den übrigen Schnabelfliegen. Hierfür sprechen zusätzlich die Anzahl der Geschlechtschromosomen, Merkmale im Vorderdarm sowie bei der Oogenese.
Die europäischen Schnabelfliegen gehören drei verschiedenen Familien an, diese werden als Winterhafte (Boreidae), Mückenhafte (Bittacidae) und Skorpionsfliegen (Panorpidae) bezeichnet.
Die weiteren Familien sind:
Die ältesten bekannten Schnabelfliegen sind im Unteren Perm gefunden worden. Zu der Zeit umfasste die Ordnung etwa doppelt so viele Familien wie heute. Ferner sind Vertreter der Familien Bettacidae, Panorpidae und Panorpodes aus Baltischem Bernstein beschrieben.[2][3] Insgesamt sind mit Stand 2012 34 ausgestorbene Familien der Schnabelfliegen mit insgesamt 98 Gattungen bekannt. Zu ihnen zählt beispielsweise Juracimbrophlebia aus der Familie Cimbrophlebiidae.[4]
Die Schnabelfliegen (Mecoptera), auch Schnabelhafte, bilden eine Ordnung der Insekten innerhalb der Neuflügler (Neoptera) und gehören zu den Holometabolen Insekten (Holometabola). Sie umfassen rund 750 Arten.
Wadudu mabawa-marefu ni wadudu wadogo wa oda Mecoptera (mèkos = urefu, ptera = mabawa) katika nusungeli Pterygota (wenye mabawa). Familia muhimu za oda hii ni Panorpidae (nzi-nge) na Bittacidae (nzi-ning'inia).
Mabawa ya wadudu hawa ni membamba na marefu yenye vena nyingi zinazoikizika, kama yale ya wadudu siku-moja. Jenasi kadhaa zina mabawa madogo sana au zimepoteza mabawa kabisa.
Mwili vilevile ni mwembamba na mrefu. Fumbatio ya madume inafanana na mkia wa nge: imepindika juu na ncha yake ina umbo lililopapulika ambalo lina uchi wa kiume ndani yake.
Sehemu za kinywa za wadudu hawa ni sahili. Mandibuli ni ndefu zenye pedipalpi nene. Hukamata arithropodi wadogo au hula mizoga.
Lava wa wadudu mabawa-marefu wanafanana na viwavi wenye miguu sita mifupi ya kweli na miguu kadhaa ya bandia. Pingili ya kumi inabeba kisahani cha mfyonzo au jozi ya vikulabu. Hula maada ya mimea au wadudu waliokufa, pengine hukamata wadudu. Lava hugeuka kwa bundo katika udongo au ubao unaooza.
Bittacidae (Bittacus banksi)
Boreidae (Boreus hyemalis)
Choristidae (Chorista australis)
Eomeropidae (Notiothauma reedi)
Meropeidae (Merope tuber)
Panorpidae (Panorpa germanica)
Makala hii kuhusu mdudu fulani bado ni mbegu. 
Makala hiyo kuhusu "Mdudu Mabawa-marefu" inatumia jina ambalo halijakuwepo kwa lugha ya Kiswahili. Jina hili linapendekezwa kwa jina la mnyama huyu au wanyama hawa amba(ye)(o) ha(wa)na jina kwa sasa. Wasomaji wanaombwa kuchangia mawazo yao kwenye ukurasa wa majadiliano ya makala.
Kamusi za Kiswahili hazina jina kwa mnyama huyu au wanyama hawa.
Wadudu mabawa-marefu ni wadudu wadogo wa oda Mecoptera (mèkos = urefu, ptera = mabawa) katika nusungeli Pterygota (wenye mabawa). Familia muhimu za oda hii ni Panorpidae (nzi-nge) na Bittacidae (nzi-ning'inia).
Mabawa ya wadudu hawa ni membamba na marefu yenye vena nyingi zinazoikizika, kama yale ya wadudu siku-moja. Jenasi kadhaa zina mabawa madogo sana au zimepoteza mabawa kabisa.
Mwili vilevile ni mwembamba na mrefu. Fumbatio ya madume inafanana na mkia wa nge: imepindika juu na ncha yake ina umbo lililopapulika ambalo lina uchi wa kiume ndani yake.
Sehemu za kinywa za wadudu hawa ni sahili. Mandibuli ni ndefu zenye pedipalpi nene. Hukamata arithropodi wadogo au hula mizoga.
Lava wa wadudu mabawa-marefu wanafanana na viwavi wenye miguu sita mifupi ya kweli na miguu kadhaa ya bandia. Pingili ya kumi inabeba kisahani cha mfyonzo au jozi ya vikulabu. Hula maada ya mimea au wadudu waliokufa, pengine hukamata wadudu. Lava hugeuka kwa bundo katika udongo au ubao unaooza.
Mecoptera (grčki: mecos) - dugo i (grčki: ptera - krila) je jedan od redova razreda Insecta,nadred Endopterygota. Uključuje oko 600 vrsta u devet porodica insekata, koji su rasprostranjeni širom svijeta. Ponekad ih zovu škorpionske muhe, prem njihovoj najvećoj porodici, Panorpidae, u kojoj mužjaci imaju proširene genitalije koje izgledaju slično žilima škorpija, sa dugim kljunom rostrumom. Bittacidae ili viseće muhe su druga istaknuta porodica, poznata su po složenim ritualima parenja u kojima ženke biraju parnjake na temelju kvalitete darovnog plijena koji im nude mužjaci. Manja grupa su snježne škorpije, porodica Boreidae, od kojih odrasli ponekad budu viđeni kako hodaju po snježnim poljima. Suprotno tome, većina vrsta ovog reda naseljava vlažne sredine u tropskom pojasu.
Mekoptera je usko povezana sa Siphonaptera (buhe), a malo je udaljenija od Diptera (pravih muha). Izgledaju pomalo kao prave muhe, mali do srednje veliki insekti, s dugim vitkim tijelima i uskim membranskim krilima. Većina se razmnožava u vlažnim okruženjima kao što su slojevi lišća ili mahovine, a jaja se neće izleći dok ne dođe vlažna sezona. Larve su poput gusjenica i uglavnom se hrane biljnom materijom, a lutke koje ne hrane mogu proći kroz dijapauzu sve dok vremenski uslovi nisu povoljni.
Mekoptere su možda imale važnu ulogu u oprašivanju izumrlih vrsta golosjemenjača prije evolucije drugih insekata – oprašivača, poput pčela. Odrasli modernih vrsta su pretežno grabljivice ili konzumenti mrtvih organizama; oni su prvi insekti koji prvi stignu lešina, što ih čini korisnim u forenzičkoj entomologiji.
Mekotere i se razlikuju po dužini, od 2 do 35 mm. Poznato je oko šest stotina postojećih vrsta, podeljenih u trideset četiri rodova iz devet porodica. Većina vrsta nalazi se u porodicama Panorpidae i Bittacidae. Pored toga, postoji oko četiri stotine poznatih fosilnih vrsta u oko osamdeset i sedam rodova, koje su raznovrsnije od živih članova reda.[9] Grupa se ponekad naziva škorpijomuhe, zbog zaokrenutog "repa" muških genitalija u porodici Panorpidae.
Distribucija mekopte je širom svijeta; najveća raznolikost na nivou vrsta postoji u afrotropskoj palearktičkoj oblasti, ali u neotropskoj i australskoj. Nema ih n Madagaskaru i mnogim otocima i ostrvskim grupama. Ovo može ukazivati da je njihova sposobnost biološkog širenja niska, naprimjer prema Trinidadu, Tajvanu i Japanu, gde su pronađen samoi oni koji su imali nedavne mostove do najbližih kontinentalnih kopnenih masa.
Ženka odlaže jajašca u bliskom kontaktu s vlagom, a jaja obično apsorbiraju vodu i povećavaju veličine nakon polaganja. U vrstama koje žive u vrućim područjima, jaja se ne mogu izlijegati nekoliko mjeseci, a larve se pojavljuju tek kada se završi sušna sezona. Tipske se, međutim, izlegu nakon relativno kratkog vremenskog perioda. Larve su obično prilično slične gusjenica, kratkih, kandžastih, pravih nogu i velikim brojem trbuških pronogu. Imaju sklerozirane glave s mandibulatnim ustima. Latve imaju složene oči, koje su jedinstvene među insektima po holometabolnom razvoju.[10] Deseti trbušni segment ima ili usisni disk, ili ređe, par kuka.
Uglavnom jedu biljnu hranu ili uklanjaju mrtve insekte, mada su poznate i neke larve grabljivice. One puze po tlu ili prodiru u drvo do stvaranja lutke, ne probijaju kokone. Lutke su eksksaratne, što znači da su udovi slobodni od tijela i sposobne su da pokreću mandibule, ali su u protivnom potpuno nepokretni. U sušijim sredinama, mogu provesti nekoliko mjeseci u diapauzi, prije nego što se pojave kao odrasli čim su uvjeti prikladniji.
Među najranije Mecoptera spadaju Nannochoristidae iz gornjeg permskog doba. Fosilne mekoptere postaju ucestak i raznolike tokom krede, naprimjer u Kini,[11] gdje su pronađeni panorpidi poput "Jurassipanorpa", viseće muhe (Bittacidae i Cimbrophlebiidae), Orthophlebiidae i Cimbrophlebiidae.[12][13]
Izumrle vrste Mecoptera mogle su biti važni oprašivači ranih golosjemenjača (Gymnospermae) tokom kasnog diječa srednje jure do sredine – ranog krednog perioda prije nego što su se razvile druge oprašivačke skupine, poput pčela. To su bile uglavnom biljke koje se oprašuju vjetrom, ali fosilne mekoptere su imala usni aparat za sifonsku ishranu, koji je mogao oploditi ove rane gimnosperme prilikom uzimnja nektara i polena. Nedostatak obogaćivanja gvožđem u njihovom fosiliziranomproboscisu, isključuje upotrebu za ispijanje krvi.
Unutar kladusa Aneuretopsychina, identificirano je jedanaest vrsta iz tri porodice, Mesopsychidae, Aneuretopsychidae i Pseudopolycentropodidae. Dužina im se kreće od oko 3 mm u Parapolycentropus burmiticus do 28 mm u Lichnomesopsyche gloriae . Proboscis bi mogao biti dugačak oko 10 mm. Pretpostavlja se da su ove mekoptere prenosile polen na dijelovima usnog aparata i površine glave, kao što to rade danas pčelinje muhe i druge, ali tako vezan polen nije pronađeno, čak ni kada su insekti dobo sačuvani u eocenskom baltičkom ćilibaru. Vjerojatno su oprašivale biljke poput onih iz porodica Caytoniaceae, Cheirolepidiaceae i reda Gnetales, koje imaju ovulacijske organe koji su neprikladni za oprašivanje vjetrom ili imaju strukture koje bi mogle poduprijeti dugotrajno proboscidno unošenje hranjive tekućine.[14][14][15]
Najraznolikija grupa mekoptera bila je Aneuretopsijahina najnovijem dijeli perma, zauzevši mjesto Permochoristidae, do srednjg trijasa. Tokom kasnog trijasa i srednje jure, vrste Aneuretopsychina postupno su zamijenjene vrstama iz porodica Parachoristidae i Orthophlebiidae. Moderne porodice mekoptera potiču od taksona Orthophlebiidae.[16]
Juracimbrophlebia ginkgofolia (Bittacidae) rekonstrukcija, jura; Kina
Jurassipanorpa sticta (Panorpidae), jura; Kina
Pokrilca Dinokanaga andersoni (Dinopanorpidae), eocene; Država Washington
Mekoptere imaju poseban značaj u evoluciji insekata. Dva najvažnija reda insekata, Lepidoptera (leptiri i moljci) i Diptera (prave muhe), zajedno s Trichoptera (trvrdokrilci), vjerovatno su evoluirali od predaka kojima su pripadali ili su strogo povezani i mekoptere. Dokazi uključuju anatomske i biohemijske sličnosti, kao i tranzicijski fosili, kao što su Permotanyderus i Choristotanyderus , koji se nalaze između Mecoptera i Diptera. Grupa je nekad bila mnogo raširenija i raznovrsnija nego sada, s četiri podreda tokom mezozoika.
Mecoptera i Siphonaptera (buhe) dijele obilježja kao što je izrada gumastog materijala za resilinske kutikule a i panoistske ovariole koje imaju zametne ćelije za formiranje kontinuirane cijevi, umjesto uobičajenih sestrinskih ćelija. Mekoptera su povezane sa drugim redovima insekata kao što je prikazano u kladogramu, zasnovanom na analizi DNK i protein a iz 2008., 128 taksona buha iz cijelog svijeta. U mnogim nedavnim analizama, Boreidae (snježni škorpioni) su sestrini kladus sa Siphonaptera, tako da je Mecoptera, kako se uobičajeno shvata, parafilenska gruoa, iako ostatak reda čini kladus.[17][18][19][20][21]
Dio Endopterygota AntliophoraDiptera (prave muhe) 
Mecoptera (škorpijaste i viseće muhes, 400 podvrsta) (isklj. Boreidae) 
Boreidae (snježne škorpiolike muhe, 30 podvrsta) 
Siphonaptera (muhe, 2.500 podvrsta) 
Trichoptera (tvrdokrilci) 
Lepidoptera (leptiri i moljci) 
Hymenoptera (vaši, ose, mravi i pčele) 
Sve porodice mekoptera ranije su tretirane kao dio jedinstvenog reda. Odnosi između porodica su, međutim, stvar rasprave. Kladogram, prema Cracraftu i Donoghueu 2004., Nannochoristidae postavlja kao poseban red, sporodicom Boreidae, kao sestrinsku grupu Siphonaptera, također kao posebni red. Za Eomeropidae predlaže se da bude sestrinska grupa za ostale Mecoptere, s tim da je nejasan položaj porodice Bittacidae. Od ostalih porodica, Meropeidae je najosnovnija, a odnosi ostalih nisu potpuno jasni.[19][22]
Nannomecoptera Nannochoristidae
MecopteraEomeropidae (pretežno fosilne (trijas do danas, jedna sadašnja vrsta) 
Meropeidae (uholadže) 
Choristidae (australijske škorpijaste muhe) 
Bittacidae (viseće muhe) 
Panorpodidae (kratkolične škorpijaste muhe )
Panorpidae (jura do danas, obične škorpijaste muhe) 
Apteropanorpidae (Tasmanijske snježne škorpijaste muhe)
Boreidae (=Neomecoptera, snježne škorpijaste muhe) 
Siphonaptera (buhe)
Mecoptera (grčki: mecos) - dugo i (grčki: ptera - krila) je jedan od redova razreda Insecta,nadred Endopterygota. Uključuje oko 600 vrsta u devet porodica insekata, koji su rasprostranjeni širom svijeta. Ponekad ih zovu škorpionske muhe, prem njihovoj najvećoj porodici, Panorpidae, u kojoj mužjaci imaju proširene genitalije koje izgledaju slično žilima škorpija, sa dugim kljunom rostrumom. Bittacidae ili viseće muhe su druga istaknuta porodica, poznata su po složenim ritualima parenja u kojima ženke biraju parnjake na temelju kvalitete darovnog plijena koji im nude mužjaci. Manja grupa su snježne škorpije, porodica Boreidae, od kojih odrasli ponekad budu viđeni kako hodaju po snježnim poljima. Suprotno tome, većina vrsta ovog reda naseljava vlažne sredine u tropskom pojasu.
Mekoptera je usko povezana sa Siphonaptera (buhe), a malo je udaljenija od Diptera (pravih muha). Izgledaju pomalo kao prave muhe, mali do srednje veliki insekti, s dugim vitkim tijelima i uskim membranskim krilima. Većina se razmnožava u vlažnim okruženjima kao što su slojevi lišća ili mahovine, a jaja se neće izleći dok ne dođe vlažna sezona. Larve su poput gusjenica i uglavnom se hrane biljnom materijom, a lutke koje ne hrane mogu proći kroz dijapauzu sve dok vremenski uslovi nisu povoljni.
Mekoptere su možda imale važnu ulogu u oprašivanju izumrlih vrsta golosjemenjača prije evolucije drugih insekata – oprašivača, poput pčela. Odrasli modernih vrsta su pretežno grabljivice ili konzumenti mrtvih organizama; oni su prvi insekti koji prvi stignu lešina, što ih čini korisnim u forenzičkoj entomologiji.
Tekst üüb Öömrang Skorpioonfleegen (Mecoptera) san en order faan insekten mä amanbi 600 slacher. Jo haa hör nööm efter hör bääftaanj, diar spas an baanj as, so üs bi en skorpioon.
Diar san 9 familin:
Skorpioonfleegen (Mecoptera) san en order faan insekten mä amanbi 600 slacher. Jo haa hör nööm efter hör bääftaanj, diar spas an baanj as, so üs bi en skorpioon.
Τα μηκόπτερα είναι μικρή πρωτόγονη τάξη ολομετάβολων εντόμων που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των εντόμων. Ο αριθμός ειδών εκτιμάται παγκοσμίως σε πεντακόσια μέχρι εξακόσια σωζόμενα είδη, που κατατάσσονται σε εννιά οικογένειες. Οι σκορπιόμυγες ανήκουν στα μηκόπτερα.
Στην Ευρώπη τα μηκόπτερα εκπροσωπούνται μόνο με 23 είδη από τρεις οικογένειες. Στην Ελλάδα συναντούμε δυο οικογένειες με πέντε είδη, Bittacus italicus από την οικογένεια Bittacidae[1] και Panorpa communis (Εικ. 1),[2] Panorpa germanica (Εικ. 2),[3] Panorpa lacedaemonia,[4] και Panorpa rufostigma [5] από την οικογένεια Panorpidae.
Σε όλα τα είδη με πτέρυγες αυτές είναι μεμβρανώδεις και με όμοια νεύρωση στις μπροστινές και οπίσθιες πτέρυγες. Πολλές φορές οι πτέρυγες παριστάνουν χρωματιστά σχήματα. Κατά κανόνα στη στάση ηρεμίας οι πτέρυγες βρίσκονται σε οριζόντια θέση.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι ένα είδος άκαμπτου ρύγχους προς τα κάτω με τις σιαγόνες μασητικού τύπου στην άκρη. Οι σύνθετοι οφθαλμοί είναι καλά ανεπτυγμένοι. Κατά κανόνα τα μηκόπτερα έχουν και τρία οφθαλμίδια.
Οι ταρσοί συνίστανται από πέντε ταρσομερή. Η κοιλία είναι επιμήκης με κοντούς κερκούς και αποτελείται από ένδεκα ουρομερή.
Η μορφή του σώματος ποικίλλει. Μπορεί να μοιάζει με τα είδη στις εικόνες 2 και 3, μπορεί όμως και να μοιάζει με κατσαρίδα. Στις σκορπιόμυγες οι κεραίες είναι μακριές και νηματοειδείς και το σώμα λεπτό. Στα αρσενικά τα συζευκτικά όργανα μοιάζουν με κεντρί σκορπιού. Αυτό το γεγονός εξηγεί το όνομα των σκορπιόμυγων.
Εικ. 2: Panorpa germanica αρσενικόΟι προνύμφες μπορεί να μοιάζουν με τις προνύμφες πεταλούδων με έξι πόδια στο θώρακα και ψευδοπόδια στο τέλος της κοιλίας. Μπορούν να μοιάζουν με προνύμφες της μηλολόνθης ή να έχουν καλά αναπτυγμένα πόδια και κεραίες όπως οι προνύμφες της χρυσόμυγας .
Συναντούμε τα περισσότερα είδη μηκοπτέρων σε υγρούς και δροσερούς οικοτόπους, ιδιαίτερα στο υπόροφο των δασών. Οι προνύμφες των περισσότερων ειδών αναπτύσσονται στις πάνω στρώσεις του εδάφους, άλλα στο νερό, άλλα σε βρύα. Τα ακμαία ζουν μόνιμα. Δεν πετούν καλά και κατά την ημέρα συνήθως κάθονται στη σκιά στους θάμνους και τα χορτάρια. Τα ακμαία ανάλογα με το είδος τρέφονται από νεκρά ή ζωντανά μικρά αρθρόποδα, ή είναι φυτοφάγα ή παμφάγα.
Τα αρσενικά προσελκύουν τα θηλυκά με χημικές ουσίες και με ιδιαίτερες κινήσεις και επιδείξεις των πτερύγων. Στις σκορπιόμυγες τα αρσενικά προσφέρουν και κομμάτια τροφής στα θηλυκά. Εάν ένα αρσενικό θα βρει λεία και μπορεί επιτυχώς να το υπερασπιστεί από άλλα αρσενικά, περιμένει δίπλα στη λεία και εκκρίνει μια φερομόνη, η οποία μπορεί να προσελκύσει τα θηλυκά σε απόσταση πολλών μέτρων. Ενώ το θηλυκό τρώει, το αρσενικό θα ζευγαρώσει μαζί του.[6] Η σύζευξη μπορεί να διαρκεί μερικές ώρες.
Διακρίνονται τέσσερα προνυμφιακά στάδια, προνύμφη και νύμφη. Η ανάπτυξη σε μερικά είδη συμπληρώνεται σε ένα μήνα, τα ακμαία επίσης ζουν περίπου ένα μήνα. Ο βιολογικός κύκλος διαρκεί ένα χρόνο, υπάρχουν και περιπτώσεις με δυο γενιές ανά χρόνο.
Πανορποειδή ΑμφιεσμηνόπτεραΤριχόπτερα (Trichoptera)
Λεπιδόπτερα (Lepidoptera)
Δίπτερα (Diptera)
Σιφωνάπτερα (Siphonaptera)
Μηκόπτερα
Nannochoristidae
Bitacidae
Boreidae
Meropeidae
Notiothaumidae
Apteropanorpidae
Choristida
Panorpodidae
Panorpidae
Τα μηκόπτερα δεν επηρεάζουν τους ανθρώπους, τις δραστηριότητες ή τα συμφέροντά τους με κανένα τρόπο. Το όνομα σκορπιόμυγες βασίζεται μόνο σε επιφανειακή ομοιότητα, τα έντομα δεν τσιμπούν ούτε δαγκώνουν.
Συναντούμε τα μηκόπτερα σε όλες τις ηπείρους και στις βόρειες πολικές ζώνες. Μερικές οικογένειες έχουν πολύ περιορισμένη περιοχή διανομής. Τη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών συναντούμε στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας κοντά στην Ινδονησία.
Υποτίθεται, πως τα μηκόπτερα είναι τα πιο πρωτόγονα έντομα με τελεία μεταβολή. Στην Κάτω Πέρμια περίοδο ήταν μία από τις πιο κοινές τάξεις εντόμων. Είναι πιθανόν πως οι σύγχρονες τάξεις τριχόπτερα με σιφωνάπτερα, ενδεχομένως και τα λεπιδόπτερα με τα δίπτερα κατάγονται από μηκόπτερους προγόνους. Συζητείται και η προέλευση των στρεψιπτέρων από μηκόπτερους και η διαίρεση της τάξεως σε διάφορες τάξεις. Η σημερινή ευρέως αποδεκτή άποψη για τις ταξινομικές σχέσεις συγγενών τάξεων απεικονίζεται στον Πιν. 1. Οι πιθανές ταξινομικές σχέσεις των εννέα οικογενειών των μηκόπτερων απεικονίζεται στο Πιν. 2.
Τα μηκόπτερα είναι μικρή πρωτόγονη τάξη ολομετάβολων εντόμων που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των εντόμων. Ο αριθμός ειδών εκτιμάται παγκοσμίως σε πεντακόσια μέχρι εξακόσια σωζόμενα είδη, που κατατάσσονται σε εννιά οικογένειες. Οι σκορπιόμυγες ανήκουν στα μηκόπτερα.
Στην Ευρώπη τα μηκόπτερα εκπροσωπούνται μόνο με 23 είδη από τρεις οικογένειες. Στην Ελλάδα συναντούμε δυο οικογένειες με πέντε είδη, Bittacus italicus από την οικογένεια Bittacidae και Panorpa communis (Εικ. 1), Panorpa germanica (Εικ. 2), Panorpa lacedaemonia, και Panorpa rufostigma από την οικογένεια Panorpidae.
मेकोप्टेरा (ग्रीक भाषेत: मेकोस = "लांब", ptera = "पंख" ) हा एक किटकांचा वर्गीकरण गट आहे. हा गट एंडोप्ट्रीगोटा या गटात मोडतो. यामध्ये सुमारे सहाशे प्रजाती आहेत आणि नऊ वर्गीकरण गट आहेत. मेकोप्टेरानला कधीकधी स्कॉर्पिओनफ्लायज म्हणून संबोधतात, कारण या वर्गातील सर्वात जास्त किटक हे पॅनोरपीडा या गटात मोडतात, यातील नर किटकांचे वाढलेले जननेंद्रिय विंचवाच्या नांगीसारखे दिसते तर त्यांची लांब चोच विंचवाच्या हातासारखी दिसते. बिट्टासिडे किंवा हॅंगफ्लाइज हे किटकही ह्या गटात मोठ्या प्रमाणात सापडतात. हे दोन गट त्यांच्या विचित्र विवाह पध्दतीसाठी प्रसिध्द आहेत, यातील मादी नराकडून देण्यात येणाऱ्या भेटवस्तूच्या गुणवत्तेनुसार जोडीदार निवडते. तुलनेत लहान असणारा गट म्हणजे हिम विंचू, गट बोरिडे, यातील प्रौढ किटक कधीकधी बर्फावर चालताना दिसतात. याउलट, या गटातील बहुतेक प्रजाती उष्णकटिबंधीय ठिकाणी आर्द्र वातावरणात आढळून येतात.
मेकोप्टेरा हा वर्ग सिफोनाप्टेरा (पिसवा) यांच्या जास्त जवळचा तर दिप्तेरा (उडणाऱ्या माश्या) यांच्याशी लांबचा संबधित आहे. या वर्गातील किटक काहीसे उडणाऱ्या माशी सारखे दिसतात. हे लहान ते मध्यम आकाराचे किटक असतात. यांचे शरीर लांब पातळ असते आणि पंख अरुंद अर्ध पारदर्शक असतात. बहुतेक जातींची पैदास झाडांची पाने किंवा मॉस सारख्या ओलसर वातावरणामध्ये होते. यांची अंडी ओल्या हंगामातच उबतात. यांच्या अळ्या सुरवंटासारख्या असतात आणि झाडांच्या पानासारखे पदार्थ खाऊन वाढतात. जर परिस्थिती अनुकूल नसेल तर प्युपाच्या स्थितित संक्रमण होते, या स्थितित खाण्याची गरज पडत नाही. परिस्थिती अनुकूल होताच प्युपा स्थितितून प्रौढ स्थितित संक्रमण होते.
जिम्नोस्पर्म वर्ग आता सध्या नामशेष प्रजाती आहे परंतु मधमाश्यासारख्या परागकण-वाहू इतर कीटकांच्या उदयाअगोदर हा वर्ग हे काम उत्तमरित्या बजावत होता. सध्याचे आधुनिक प्रजातींचे प्रौढ हे जबरदस्त शिकारी किंवा मृत जीवांच्या शवावर जगणारे होते. मृत प्राण्यांच्या शरिरावर पोहोचणारे हे पहिले कीटक असतात, यामुळे हे फॉरेन्सिक एंटोमोलॉजीमध्ये फार उपयुक्त ठरतात.
मेकोप्टेरा किटकांची लांबी २ ते ३५ मिमी असू शकते. यांच्या जवळपास सहाशे अस्तित्त्वात असलेल्या प्रजाती ज्ञात आहेत आणि ह्या नऊ कुटुंबांत आणि चौतीस पिढ्यांमध्ये विभागले आहेत. यातील बहुतेक किटक पॅनोरापीडे आणि बिटासिडाई प्रजातीत मोडतात. या व्यतिरिक्त सुमारे एकोणतीस पिढीत चारशे ज्ञात प्रजाती आहेत, जे या गटातील जिवंत सदस्यांपेक्षा भिन्न आहेत. [१०] पॅनोरापीडियातील पुरुषांच्या जननेंद्रियाच्या वर गेलेल्या शेपटीसारख्या दिसण्न्यामुळे या गटाला कधीकधी विंचूही संबोधतात. [११]
मेकोप्टेरा किटक जगभरात पसरलेले आहेत. प्रजाती स्तरावरील सर्वात मोठी विविधता अफ्रोट्रॉपिक आणि पॅलेअर्टिक क्षेत्रांमध्ये आढळते. परंतु निओट्रॉपिक, निकट्रिक आणि ऑस्ट्रालासीयन क्षेत्रांमध्ये सर्वसामान्य आणि कौटुंबिक पातळीवरील भिन्नता दिसून येते. ते मादागास्कर आणि बऱ्याच बेटांवर आढळत नाहीत. यावरून त्यांची पसरण्याची क्षमता कमी असल्याचे सिद्ध होते. त्रिनिदाद, तैवान आणि जपान येथे बांधलेल्या पुलांमुळे जवळपासची बेटे मुख्य बेटांशी जोडली गेली आणि तिथे या किटकांचा प्रसार झाला. [१०]
|hdl= ignored (सहाय्य) मेकोप्टेरा (ग्रीक भाषेत: मेकोस = "लांब", ptera = "पंख" ) हा एक किटकांचा वर्गीकरण गट आहे. हा गट एंडोप्ट्रीगोटा या गटात मोडतो. यामध्ये सुमारे सहाशे प्रजाती आहेत आणि नऊ वर्गीकरण गट आहेत. मेकोप्टेरानला कधीकधी स्कॉर्पिओनफ्लायज म्हणून संबोधतात, कारण या वर्गातील सर्वात जास्त किटक हे पॅनोरपीडा या गटात मोडतात, यातील नर किटकांचे वाढलेले जननेंद्रिय विंचवाच्या नांगीसारखे दिसते तर त्यांची लांब चोच विंचवाच्या हातासारखी दिसते. बिट्टासिडे किंवा हॅंगफ्लाइज हे किटकही ह्या गटात मोठ्या प्रमाणात सापडतात. हे दोन गट त्यांच्या विचित्र विवाह पध्दतीसाठी प्रसिध्द आहेत, यातील मादी नराकडून देण्यात येणाऱ्या भेटवस्तूच्या गुणवत्तेनुसार जोडीदार निवडते. तुलनेत लहान असणारा गट म्हणजे हिम विंचू, गट बोरिडे, यातील प्रौढ किटक कधीकधी बर्फावर चालताना दिसतात. याउलट, या गटातील बहुतेक प्रजाती उष्णकटिबंधीय ठिकाणी आर्द्र वातावरणात आढळून येतात.
मेकोप्टेरा हा वर्ग सिफोनाप्टेरा (पिसवा) यांच्या जास्त जवळचा तर दिप्तेरा (उडणाऱ्या माश्या) यांच्याशी लांबचा संबधित आहे. या वर्गातील किटक काहीसे उडणाऱ्या माशी सारखे दिसतात. हे लहान ते मध्यम आकाराचे किटक असतात. यांचे शरीर लांब पातळ असते आणि पंख अरुंद अर्ध पारदर्शक असतात. बहुतेक जातींची पैदास झाडांची पाने किंवा मॉस सारख्या ओलसर वातावरणामध्ये होते. यांची अंडी ओल्या हंगामातच उबतात. यांच्या अळ्या सुरवंटासारख्या असतात आणि झाडांच्या पानासारखे पदार्थ खाऊन वाढतात. जर परिस्थिती अनुकूल नसेल तर प्युपाच्या स्थितित संक्रमण होते, या स्थितित खाण्याची गरज पडत नाही. परिस्थिती अनुकूल होताच प्युपा स्थितितून प्रौढ स्थितित संक्रमण होते.
जिम्नोस्पर्म वर्ग आता सध्या नामशेष प्रजाती आहे परंतु मधमाश्यासारख्या परागकण-वाहू इतर कीटकांच्या उदयाअगोदर हा वर्ग हे काम उत्तमरित्या बजावत होता. सध्याचे आधुनिक प्रजातींचे प्रौढ हे जबरदस्त शिकारी किंवा मृत जीवांच्या शवावर जगणारे होते. मृत प्राण्यांच्या शरिरावर पोहोचणारे हे पहिले कीटक असतात, यामुळे हे फॉरेन्सिक एंटोमोलॉजीमध्ये फार उपयुक्त ठरतात.
Mecoptera (from the Greek: mecos = "long", ptera = "wings") is an order of insects in the superorder Endopterygota with about six hundred species in nine families worldwide. Mecopterans are sometimes called scorpionflies after their largest family, Panorpidae, in which the males have enlarged genitals raised over the body that look similar to the stingers of scorpions, and long beaklike rostra. The Bittacidae, or hangingflies, are another prominent family and are known for their elaborate mating rituals, in which females choose mates based on the quality of gift prey offered to them by the males. A smaller group is the snow scorpionflies, family Boreidae, adults of which are sometimes seen walking on snowfields. In contrast, the majority of species in the order inhabit moist environments in tropical locations.
The Mecoptera are closely related to the Siphonaptera (fleas), and a little more distantly to the Diptera (true flies). They are somewhat fly-like in appearance, being small to medium-sized insects with long slender bodies and narrow membranous wings. Most breed in moist environments such as leaf litter or moss, and the eggs may not hatch until the wet season arrives. The larvae are caterpillar-like and mostly feed on vegetable matter, and the non-feeding pupae may pass through a diapause until weather conditions are favorable.
Early Mecoptera may have played an important role in pollinating extinct species of gymnosperms before the evolution of other insect pollinators such as bees. Adults of modern species are overwhelmingly predators or consumers of dead organisms. In a few areas, some species are the first insects to arrive at a cadaver, making them useful in forensic entomology.[9]
Mecopterans vary in length from 2 to 35 mm (0.1 to 1.4 in). There are about six hundred extant species known, divided into thirty-four genera in nine families. The majority of the species are contained in the families Panorpidae and Bittacidae. Besides this there are about four hundred known fossil species in about eighty-seven genera, which are more diverse than the living members of the order.[10] The group is sometimes called the scorpionflies, from the turned-up "tail" of the male's genitalia in the Panorpidae.[11]
Distribution of mecopterans is worldwide; the greatest diversity at the species level is in the Afrotropic and Palearctic realms, but there is greater diversity at the generic and family level in the Neotropic, Nearctic and Australasian realms. They are absent from Madagascar and many islands and island groups; this may demonstrate that their dispersal ability is low, with Trinidad, Taiwan and Japan, where they are found, having had recent land bridges to the nearest continental land masses.[10]
The European scorpionfly was named Panorpa communis by Linnaeus in 1758.[12] The Mecoptera were named by Alpheus Hyatt and Jennie Maria Arms in 1891.[13] The name is from the Greek, mecos meaning long, and ptera meaning wings.[14] The families of Mecoptera are well accepted by taxonomists but their relationships have been debated. In 1987, R. Willman treated the Mecoptera as a clade, containing the Boreidae as sister to the Meropeidae,[15] but in 2002 Michael F. Whiting declared the Mecoptera so-defined as paraphyletic, with the Boreidae as sister to another order, the Siphonaptera (fleas).[16]
Among the earliest members of the Mecoptera are the Nannochoristidae of Upper Permian age. Fossil Mecoptera become abundant and diverse during the Cretaceous, for example in China,[17] where panorpids such as Jurassipanorpa, hangingflies (Bittacidae and Cimbrophlebiidae), Orthophlebiidae, and Cimbrophlebiidae have been found.[18][19]
Extinct Mecoptera species may have been important pollinators of early gymnosperm seed plants during the late Middle Jurassic to mid–Early Cretaceous periods before other pollinating groups such as the bees evolved. These were mainly wind-pollinated plants, but fossil mecopterans had siphon-feeding apparatus that could have fertilized these early gymnosperms by feeding on their nectar and pollen. The lack of iron enrichment in their fossilized probosces rules out their use for drinking blood. Eleven species have been identified from three families, Mesopsychidae, Aneuretopsychidae, and Pseudopolycentropodidae within the clade Aneuretopsychina. Their lengths range from 3 mm (0.12 in) in Parapolycentropus burmiticus to 28 mm (1.1 in) in Lichnomesopsyche gloriae. The proboscis could be as long as 10 mm (0.39 in). It has been suggested that these mecopterans transferred pollen on their mouthparts and head surfaces, as do bee flies and hoverflies today, but no such associated pollen has been found, even when the insects were finely preserved in Eocene Baltic amber. They likely pollinated plants such as Caytoniaceae, Cheirolepidiaceae, and Gnetales, which have ovulate organs that are either poorly suited for wind pollination or have structures that could support long-proboscid fluid feeding.[20][21] The Aneuretopsychina were the most diverse group of mecopterans in the Latest Permian, taking the place of the Permochoristidae, to the Middle Triassic. During the Late Triassic through the Middle Jurassic, Aneuretopsychina species were gradually replaced by species from the Parachoristidae and Orthophlebiidae. Modern mecopteran families are derived from the Orthophlebiidae.[22]
Juracimbrophlebia ginkgofolia (Cimbrophlebiidae) reconstruction, Jurassic; China
Jurassipanorpa sticta (Panorpidae), Jurassic; China
Forewing of Dinokanaga andersoni (Dinopanorpidae), Eocene; Washington state
Mecoptera have special importance in the evolution of the insects. Two of the most important insect orders, Lepidoptera (butterflies and moths) and Diptera (true flies), along with Trichoptera (caddisflies), probably evolved from ancestors belonging to, or strictly related to, the Mecoptera. Evidence includes anatomical and biochemical similarities as well as transitional fossils, such as Permotanyderus and Choristotanyderus, which lie between the Mecoptera and Diptera. The group was once much more widespread and diverse than it is now, with four suborders during the Mesozoic.[23]
It is unclear as of 2020 whether the Mecoptera form a single clade, or whether the Siphonaptera (fleas) are inside that clade, so that the traditional "Mecoptera" taxon is paraphyletic. However the earlier suggestion that the Siphonaptera are sister to the Boreidae[24][16][25] is not supported; instead, there is the possibility that they are sister to another Mecopteran family, the Nannochoristidae. The two possible trees are shown below:[26]
(a) Mecoptera (clades in boldface) is paraphyletic, containing Siphonaptera:[26][27]
part of Endopterygota AntliophoraDiptera (true flies) 
Pistillifera (scorpionflies, hangingflies, 400 spp.) 
Nannochoristidae (southern scorpionflies, 8 spp.).jpg)
Siphonaptera (fleas, 2500 spp.) 
Boreidae (snow scorpionflies, 30 spp.) 
Trichoptera (caddisflies) 
Lepidoptera (butterflies and moths) 
Hymenoptera (sawflies, wasps, ants, bees) 
(b) Mecoptera is monophyletic, sister to Siphonaptera:[26]
part of Endopterygota AntliophoraDiptera (true flies)
Pistillifera (scorpionflies, hangingflies, 400 spp.)
Boreidae (snow scorpionflies, 30 spp.)
Nannochoristidae (southern scorpionflies, 8 spp.)
(fleas, 2500 spp.) 
Trichoptera (caddisflies)
Lepidoptera (butterflies and moths)
Hymenoptera (sawflies, wasps, ants, bees)
All the families were formerly treated as part of a single order, Mecoptera. The relationships between the families are, however, a matter of debate. The cladogram, from Cracraft and Donoghue 2004, places the Nannochoristidae as a separate order, with the Boreidae, as the sister group to the Siphonaptera, also as its own order. The Eomeropidae is suggested to be the sister group to the rest of the Mecoptera, with the position of the Bittacidae unclear. Of those other families, the Meropeidae is the most basal, and the relationships of the rest are not completely clear.[28]
Nannomecoptera NeomecopteraBoreidae (snow scorpionflies) 
Siphonaptera (fleas)
Eomeropidae (mainly fossil (Triassic to present), 1 extant sp.) 
(?) Bittacidae[b] (hangingflies)
Meropeidae (earwigflies) 
Choristidae (Australian scorpionflies) 
Apteropanorpidae (Tasmanian snow scorpionflies)
(?)Bittacidae[b] (hangingflies) 
Panorpodidae (short-faced scorpionflies)
Panorpidae (Jurassic to present, common scorpionflies) 
Mecoptera are small to medium-sized insects with long beaklike rostra, membranous wings and slender, elongated bodies. They have relatively simple mouthparts, with a long labium, long mandibles and fleshy palps, which resemble those of the more primitive true flies. Like many other insects, they possess compound eyes on the sides of their heads, and three ocelli on the top. The antennae are filiform (thread-shaped) and contain multiple segments.[23][29]
The fore and hind wings are similar in shape, being long and narrow, with numerous cross-veins, and somewhat resembling those of primitive insects such as mayflies. A few genera, however, have reduced wings, or have lost them altogether. The abdomen is cylindrical with eleven segments, the first of which is fused to the metathorax. The cerci consist of one or two segments. The abdomen typically curves upwards in the male, superficially resembling the tail of a scorpion, the tip containing an enlarged structure called the genital bulb.[23][29]
The caterpillar-like larvae have hard sclerotised heads with mandibles (jaws), short true legs on the thorax, prolegs on the first eight abdominal segments, and a suction disc or pair of hooks on the terminal tenth segment. The pupae have free appendages rather than being secured within a cocoon (they are exarate).[29]
Mecopterans mostly inhabit moist environments although a few species are found in semi-desert habitats. Scorpionflies, family Panorpidae, generally live in broad-leaf woodlands with plentiful damp leaf litter. Snow scorpionflies, family Boreidae, appear in winter and are to be seen on snowfields and on moss; the larvae being able to jump like fleas. Hangingflies, family Bittacidae, occur in forests, grassland and caves with high moisture levels. They mostly breed among mosses, in leaf litter and other moist places, but their reproductive habits have been little studied, and at least one species, Nannochorista philpotti, has aquatic larvae.[10]
Adult mecopterans are mostly scavengers, feeding on decaying vegetation and the soft bodies of dead invertebrates. Panorpa raid spider webs to feed on trapped insects and even the spiders themselves, and hangingflies capture flies and moths with their specially modified legs. Some groups consume pollen, nectar, midge larvae, carrion and moss fragments.[10] Most mecopterans live in moist environments; in hotter climates, the adults may therefore be active and visible only for short periods of the year.[23]
Various courtship behaviours have been observed among mecopterans, with males often emitting pheromones to attract mates. The male may provide an edible gift such as a dead insect or a brown salivary secretion to the female. Some boreids have hook-like wings which the male uses to pick up and place the female on his back while copulating. Male panorpids vibrate their wings or even stridulate while approaching a female.[10]
Hangingflies (Bittacidae) provide a nuptial meal in the form of a captured insect prey, such as a caterpillar, bug, or fly. The male attracts a female with a pheromone from vesicles on his abdomen; he retracts these once a female is nearby, and presents her with the prey. While she evaluates the gift, he locates her genitalia with his. If she stays to eat the prey, his genitalia attach to hers, and the female lowers herself into an upside-down hanging position, and eats the prey while mating. Larger prey result in longer mating times. In Hylobittacus apicalis, prey 3 to 14 millimetres (0.12 to 0.55 in) long give between 1 and 17 minutes of mating. Larger males of that species give prey as big as houseflies, earning up to 29 minutes of mating, maximal sperm transfer, more oviposition, and a refractory period during which the female does not mate with other males: all of these increase the number of offspring the male is likely to have.[30]
The female lays the eggs in close contact with moisture, and the eggs typically absorb water and increase in size after deposition. In species that live in hot conditions, the eggs may not hatch for several months, the larvae only emerging when the dry season has finished. More typically, however, they hatch after a relatively short period of time. The larvae are usually quite caterpillar-like, with short, clawed, true legs, and a number of abdominal prolegs. They have sclerotised heads with mandibulate mouthparts. Larvae possess compound eyes, which is unique among holometabolous insects.[31] The tenth abdominal segment bears either a suction disc, or, less commonly, a pair of hooks. They generally eat vegetation or scavenge for dead insects, although some predatory larvae are known. The larva crawls into the soil or decaying wood to pupate, and does not spin a cocoon. The pupae are exarate, meaning the limbs are free of the body, and are able to move their mandibles, but are otherwise entirely nonmotile. In drier environments, they may spend several months in diapause, before emerging as adults once the conditions are more suitable.[23]
Forensic entomology makes use of scorpionflies' habit of feeding on human corpses. In areas where the family Panorpidae occurs, such as the eastern United States, these scorpionflies can be the first insects to arrive at a donated human cadaver, and remain on a corpse for one or two days. The presence of scorpionflies thus indicates that a body must be fresh.[32][9]
Scorpionflies are sometimes described as looking "sinister", particularly from the male's raised "tail" resembling a scorpion's sting.[33] A popular but incorrect belief is that they can sting with their tails.[34]
Mecoptera (from the Greek: mecos = "long", ptera = "wings") is an order of insects in the superorder Endopterygota with about six hundred species in nine families worldwide. Mecopterans are sometimes called scorpionflies after their largest family, Panorpidae, in which the males have enlarged genitals raised over the body that look similar to the stingers of scorpions, and long beaklike rostra. The Bittacidae, or hangingflies, are another prominent family and are known for their elaborate mating rituals, in which females choose mates based on the quality of gift prey offered to them by the males. A smaller group is the snow scorpionflies, family Boreidae, adults of which are sometimes seen walking on snowfields. In contrast, the majority of species in the order inhabit moist environments in tropical locations.
The Mecoptera are closely related to the Siphonaptera (fleas), and a little more distantly to the Diptera (true flies). They are somewhat fly-like in appearance, being small to medium-sized insects with long slender bodies and narrow membranous wings. Most breed in moist environments such as leaf litter or moss, and the eggs may not hatch until the wet season arrives. The larvae are caterpillar-like and mostly feed on vegetable matter, and the non-feeding pupae may pass through a diapause until weather conditions are favorable.
Early Mecoptera may have played an important role in pollinating extinct species of gymnosperms before the evolution of other insect pollinators such as bees. Adults of modern species are overwhelmingly predators or consumers of dead organisms. In a few areas, some species are the first insects to arrive at a cadaver, making them useful in forensic entomology.
Los mecópteros (Mecoptera, del griego: mecos = "largo", ptera = "ala"). Son un orden de insectos neópteros, con el cuerpo tubuliforme y las piezas bucales sumamente largas formando una especie de pico o rostro con mandíbulas modificadas. Los órganos reproductores de algunos machos recuerdan el postabdomen de los escorpiones, por lo que también son conocidos con la denominación de moscas escorpión. A pesar de ello, los mecópteros son totalmente inofensivos. Se conocen unas 600 especies vivas repartidas en unos 34 géneros (y unas 400 especies extintas en unos 87 géneros).[1]
Estos insectos normalmente se encuentran en las zonas boscosas húmedas, las hembras depositan sus huevos en el suelo, y las larvas se alimentan en general de las hojas en descomposición y de las materias que forman el mantillo en general. Algunas especies son capaces de atacar a otros insectos a los cuales devoran, y con frecuencia se les ve colgando de sus patas anteriores, agarradas a las hojas o ramitas, prestas a coger con las posteriores pequeños insectos o arañas. Algunas especies de mecópteros se alimentan de néctar y también comen pétalos de flores; sus larvas, en cambio, se nutren de una gran variedad de hojas de plantas comunes.
Se reconocen las siguientes:
Cabeza de Panorpa communis
Ápice del abdomen del macho de Panorpa communis
Ala fosilizada de Dinokanaga andersoni, del Eoceno de Estados Unidos
Los mecópteros (Mecoptera, del griego: mecos = "largo", ptera = "ala"). Son un orden de insectos neópteros, con el cuerpo tubuliforme y las piezas bucales sumamente largas formando una especie de pico o rostro con mandíbulas modificadas. Los órganos reproductores de algunos machos recuerdan el postabdomen de los escorpiones, por lo que también son conocidos con la denominación de moscas escorpión. A pesar de ello, los mecópteros son totalmente inofensivos. Se conocen unas 600 especies vivas repartidas en unos 34 géneros (y unas 400 especies extintas en unos 87 géneros).
Estos insectos normalmente se encuentran en las zonas boscosas húmedas, las hembras depositan sus huevos en el suelo, y las larvas se alimentan en general de las hojas en descomposición y de las materias que forman el mantillo en general. Algunas especies son capaces de atacar a otros insectos a los cuales devoran, y con frecuencia se les ve colgando de sus patas anteriores, agarradas a las hojas o ramitas, prestas a coger con las posteriores pequeños insectos o arañas. Algunas especies de mecópteros se alimentan de néctar y también comen pétalos de flores; sus larvas, en cambio, se nutren de una gran variedad de hojas de plantas comunes.
Koonulised (Mecoptera) on putukate selts, mille teaduslik nimetus tuleb kreekakeelsetest sõnadest mecos (pikk) ja ptera (tiivad).
Maailmas on 470 liiki koonulisi, neist Eestis 5.
Koonuliste seltsi kuulub 9 sugukonda.[1]
Neil on hästi arenenud liitsilmad, niitjad tundlad ning suiseid kandev pea piirkond on pikenenud koonuks.[2] Neil on kaks paari peaaegu ühesuurust tiiba, kuid esineb ka tiivutuid liike.
Koonulised (Mecoptera) on putukate selts, mille teaduslik nimetus tuleb kreekakeelsetest sõnadest mecos (pikk) ja ptera (tiivad).
Maailmas on 470 liiki koonulisi, neist Eestis 5.
Mecoptera (antzinako grezieraz: μῆκος, meko, "luze" + πτέρον, ptero, "hegoa" [1]) Pterygota azpiklasearen barneko intsektu ordena da. Intsektu txiki eta ertainak dira, buruaren luzapen batean kokatutako aho-aparatu mastekatzailea, antena luze harikarak, hanka mehe luzeak eta atsedenaldian gorputz-luzeran zehar kokatzen diren lau hego minzkara dauzkatenak[2]. 550 espezie inguru ezagutzen dira, gehienak harrapariak edo intsektu hilez elikatzen direnak.
.jpg)
Mecoptera (antzinako grezieraz: μῆκος, meko, "luze" + πτέρον, ptero, "hegoa" ) Pterygota azpiklasearen barneko intsektu ordena da. Intsektu txiki eta ertainak dira, buruaren luzapen batean kokatutako aho-aparatu mastekatzailea, antena luze harikarak, hanka mehe luzeak eta atsedenaldian gorputz-luzeran zehar kokatzen diren lau hego minzkara dauzkatenak. 550 espezie inguru ezagutzen dira, gehienak harrapariak edo intsektu hilez elikatzen direnak.
Kärsäkorennot (Mecoptera) on noin 750 lajia[2] maailmanlaajuisesti käsittävä pieni hyönteislahko. Suomessa on tavattu seitsemän lajia. Useimmat lajit ovat petohyönteisiä.
Nykyiset kärsäkorennot ovat jäänteitä hyvin vanhasta ja aikanaan monimuotoisesta hyönteislahkosta, sillä kärsäkorentoja esiintyy fossiilisena jo permikautisissa kerrostumissa. Lahkoa edustavien sedimentteihin hautautuneiden fossiilien määrä on tavattoman suuri ja monipuolinen. Aineistoa löytyy runsaasti permi-, trias- ja jurakausilta erilaisten nimettyjen fossiilisten lajien määrän ollessa lähes 750, joskin osa näistä lienee synonyymejä. Liitukauteen mennessä lahkon diversiteetti vähenee huomattavasti. Vastaavasti nuoremmat, meripihkaan fossiloituneet kärsäkorennot ovat harvinaisia.[2][3]
Molekyylibiologisten vertailujen perusteella kirput ovat kärsäkorentojen sisarryhmä.[4]
Kärsäkorennot ovat saaneet nimensä voimakkaasti pidentyneestä ja alaspäin suuntautuneesta pään etuosasta, jonka päässä sijaitsevat purevat suuosat. Verkkosilmät ovat suuret ja tuntosarvet pitkät, yleensä enemmän kuin puolet ruumiin pituudesta. Myös jalat ovat pitkät. Osalla lajeista siivet ovat surkastuneet. Jos korennolla on kuitenkin siivet, ne ovat huomattavasti takaruumista pidemmät, mistä myös lahkon tieteellinen nimi juontaa juurensa (kreikkaa: meco pitkä, pteron siipi). Etu ja takasiivet ovat suunnilleen samankokoiset ja levätessään korento pitää niitä vaakatasossa takaruumiin päällä. Skorpionikorennoilla koiraan takaruumiin kärki on muuntunut pihtimäiseksi ulokkeeksi. Kärsäkorennot ovat noin 2,5 cm pituisia.
Kosintamenot ovat usein monimutkaisia. Koiras tekee syljestä pallon jota naaras syö parittelun aikana. Naaras munii maahan. Toukat muistuttavat kovakuoriaistoukkia; ne elävät maaperässä ja syövät kuollutta orgaanista materiaalia. Toukkavaiheita on kolmesta neljään. Toukat menevät koteloituessaan maan alle. Muodonvaihdos on täydellinen. Kotelosta kuoriutuu aikuinen alku- tai keskikesällä.[5]
Suomesta on tavattu seitsemän kärsäkorentolajia. Suomen lajien uhanalaisarvioinnin 2010 mukaan yksikään lajeista ei ole uhanalainen, mutta yksi on katsottu silmälläpidettäväksi (NT).[6][7][8]
Lajit ovat systemaattisessa järjestyksessä.[7]
Kärsäkorennot (Mecoptera) on noin 750 lajia maailmanlaajuisesti käsittävä pieni hyönteislahko. Suomessa on tavattu seitsemän lajia. Useimmat lajit ovat petohyönteisiä.
Nykyiset kärsäkorennot ovat jäänteitä hyvin vanhasta ja aikanaan monimuotoisesta hyönteislahkosta, sillä kärsäkorentoja esiintyy fossiilisena jo permikautisissa kerrostumissa. Lahkoa edustavien sedimentteihin hautautuneiden fossiilien määrä on tavattoman suuri ja monipuolinen. Aineistoa löytyy runsaasti permi-, trias- ja jurakausilta erilaisten nimettyjen fossiilisten lajien määrän ollessa lähes 750, joskin osa näistä lienee synonyymejä. Liitukauteen mennessä lahkon diversiteetti vähenee huomattavasti. Vastaavasti nuoremmat, meripihkaan fossiloituneet kärsäkorennot ovat harvinaisia.
Molekyylibiologisten vertailujen perusteella kirput ovat kärsäkorentojen sisarryhmä.
Les mécoptères (Mecoptera) sont un ordre d'insectes, de la sous-classe des ptérygotes, de l'infra-classe des néoptères et du super-ordre des holométaboles.
Les mécoptères sont caractérisés par :
Le mot vient du grec ancien μῆκος, mêkos, « longueur ».
Ce sont des insectes carnivores ou nécrophages, parmi lesquels on trouve :
Panorpa vulgaris - mâle
Panorpa vulgaris - femelle
Les mâles apportent de la nourriture à la femelle pour s'accoupler. Mais s'il aperçoit une femelle qui lui « plaît davantage », il reprend ce qu'il reste de son cadeau à sa partenaire pour aller le présenter à la nouvelle conquête.
En Europe on en rencontre 3 familles :
Liste complète des familles:
Mecoptera
On pensait que les gymnospermes et les ptéridophytes de la période jurassique étaient principalement anémogames. L'examen d'un groupe fossile de mécoptères de cette période géologique montre qu'ils disposent d'un proboscis (trompe allongée) adapté à la consommation de nectar, rendant ces insectes aptes à la pollinisation d’espèces antérieures (conifères, fougères) aux angiospermes[2].
Les mécoptères (Mecoptera) sont un ordre d'insectes, de la sous-classe des ptérygotes, de l'infra-classe des néoptères et du super-ordre des holométaboles.
Os mecópteros (Mecoptera), do grego meco- 'longo' e -ptera 'ás', son unha orde de insectos cunhas 550 especies distribuídas en nove familias, que se encontran en practicamente todo o mundo. A maior das súas familias é Panorpidae, cuxos membros se denominan ás veces moscas escorpión, porque os seus xenitais están agrandados e parecen o aguillón dun escorpión, aínda que son inofensivas. Os Bittacidae son outra familia importante de corpos alongados coñecidos polos seus elaborados rituais de apareamento, nos cales as femias elixen os machos baseándose na cantidade de presas de regalo que lles ofrezan os diversos machos.
Aínda que os mecópteros modernos son na súa inmensa maioría predadores ou consumidores de organismos mortos, os primeiros que apareceron na historia deste grupo puideron ter desempeñado un importante papel ecolóxico como polinizadores de extintas ximnospermas antes de que aparecesen outros insectos polinizadores.[2][3]
Os mecópteros son insectos de tamaño pequeno a medio con corpos alongados delgados. Teñen pezas bucais relativamente simples, con longas mandíbulas e palpos carnosos, que lembran ás dos máis primitivos dípteros. Como moitos outros insectos, posúen ollos compostos na parte lateral da cabeza, e tres ocelos na parte superior. A maioría dos mecópteros aliméntanse de vexetación en ambientes húmidos; en climas máis cálidos, só poden estar activos durante curtos períodos do ano.[4]
As ás teñen unha forma estreita, con numerosas veas transversais e con certo parecido ás dos insectos máis primitivos como os efemerópteros. Porén, uns poucos xéneros, teñen ás reducidas ou perdéronas totalmente. O abdome é cilíndrico e cúrvase cara adiante nos machos, que lembran superficialmente a cola dun escorpión, cuxa punta contén unha estrutura agrandada chamada bulbo xenital.
As femias poñen os ovos en estreito contacto coa humidade e os ovos absorben auga e aumentan de tamaño despois de postos. Nas especies que viven en condicións cálidas, os ovos poden tardar en eclosionar varios meses, e as larvas só emerxen cando finalizou a estación seca. Porén, o máis normal é que eclosionen nun curto período de tempo.[4]
As larvas son xeralmente de tipo similar a unha eiruga, con patas verdadeiras curtas con garras e varias propatas abdomninais. Teñen cabezas esclerotizadas con ollos compostos e pezas bucais mandibuladas. O décimo segmento abdominal pode levar un disco de succión ou, menos comunmente, un par de ganchos. Xeralmente comen vexetación ou comen prea de insectos mortos, aínda que se coñecen algunhas larvas predadoras.[4]
As larvas arrástranse polo chan ou a madeira podre para pupar e non tecen un casulo. As pupas son exaratas, o que significa que as extremidades non están pegadas ao corpo e poden moverse, e poden mover as mandíbulas, pero fóra diso son enteiramente inmóbiles. Nos ambientes máis secos, poden pasar varios meses en diapausa, antes de emerxeren como adultos unha vez que as condicións son máis axeitadas.[4]
As análises de ADN indican que as pulgas, tradicionalmente unha orde separada (Siphonaptera), poden considerarse como mecópteros altamente especializados.[5] Os Boreidae son un clado irmán dos Siphonaptera, polo que "Mecoptera" é parafilético, pero hai un clado que contén tanto a Mecoptera coma a Siphonaptera, cunhas 3.000 especies coñecidas.[6] Dúas sinapomorfias son a produción de resilina, un tipo moi flexible e elástico da cutícula e unha reversión a ovaríolas panoísticas.[7]
Os mecópteros teñen especial importancia na evolución dos Insecta. Dúas das máis importantes ordes de insectos, Lepidoptera e Diptera, xunto con Trichoptera, probablemente evolucionaron a partir de antepasados que pertencían (ou estaban estritamente relacionados) aos Mecoptera. Isto faise evidente polas semellanzas anatómicas e bioquímicas, pero, ademais, descubríronse fósiles transicionales, como Permotanyderus e Choristotanyderus, que se encontran a medio camiño entre os Mecoptera e os Diptera.[4]
O grupo estaba antes moito máis estendido e diversificdado que na actualidade, e tiñan catro subordes durante o Mesozoico.[4]
Propúxose que as especies de Mecoptera extintas foron importantes polinizadores de plantas.[2][3] As plantas con sementes iniciais ximnospermas non anxiospermas durante o Xurásico medio ata a metade do Cretáceo temperán se cría que eran polinizadas principalmente polo vento. Porén, o exame dos mecópteros fósiles mostran que teñen un aparato de alimentación tipo sifón que podería fertilizar as primeiras ximnospermas ao alimentarse do seu néctar e pole. A falta dun enriquecemento en ferro nas súas probóscides fosilizadas descarta o seu uso para chuchar sangue. Unha cuestión que se lle fai a esta proposta é por que ata agora non se atopou pole asociado con estas pezas bucais, o cal é sorprendente en insectos incluídos en ámbar que debería preservar o pole, pero "novos fósiles poderían proporcionar esta información", segundo responden algúns autores.[2]
Identificáronse once especies que pertencían a tres familias, Mesopsychidae, Aneuretopsychidae e Pseudopolycentropodidae para as cales "disponse do nome que as engloba Aneuretopsychina".[3] As súas lonxitudes van de 3 mm en Parapolycentropus burmiticus a 28 mm en Lichnomesopsyche gloriae.[3] A probóscide podía ser de ata 10 mm. A transferencia de pole suxeriuse que puido ocorrer polo transporte na superficie do corpo sobre as pezas bucais e a cabeza, pero non se atoparon asociados co pole, aínda que os insectos foron conservados en ámbar.[3] Crese que polinizaban plantas como as Caytoniaceae, Cheirolepidiaceae, Czekanowskiaceae, Pentoxylaceae e Gnetales, xa que os seus órganos ovulares son pouco axeitados para a polinización polo vento ou teñen estruturas que podían soportar unha alimentación por fluídos por longas probóscides.[3]
Os mecópteros Bittacidae proporcionan unha comida nupcial na forma dunha presa (insecto) capturada. O tamaño da presa está correlacionado co tempo de apareamento que permite a femia:[8]
"Durante a copulación ofrécense para ser comidos alimentos como eirugas, insectos e moscas. A femia é primeiro atraída por unha feromona emitida por unha ou máis vesículas ou bolsas ao final do abdome do macho. Cando a femia está preto, as vesículas están retraídas. A femia examina o regalo mentres que o macho busca os xenitais dela cos seus. Se o regalo é rexeitado, as femias vanse voando. Se o regalo é aceptado, os xenitais do macho acóplase cos da femia, que se baixa ata que ela queda colgando patas arriba. Ela come o regalo durante a copulación. O macho sostén as femias termando das patas dela ou a presa. As observacións de campo mostran que ambos os sexos se aparean varias veces por día. Os regalos pequenos ou inaceptables teñen como resultado ningunha copulación ou unha copulación durante un tempo moi curto. A duración depende do tamaño do regalo. Observouse que se a presa é de 3 a 14 mm de longo proporcionará de 1 a 17 minutos de copulación en Hylobittacus apicalis. H. apicalis máis grandes ofrecen presas do tamaño de moscas domésticas a cambio de 20 a 29 minutos de copulación. Isto resulta nunha transferencia de esperma máxima, incremento da ovoposición e un período refractario."
A entomoloxía forense usa o hábito dos mecópteros de alimentarse dos cadáveres humanos. Os mecópteros foron os primeiros insectos que chegaron a un cadáver donado humano que foi observado polo entomólogo Natalie Lindgren nas instalacións para a ciencia forense en Huntsville, Texas, e permanecían sobre os cadáveres durante un día e media. A presenza de mecópteros indica, pois, que o cadáver é fresco.[9][10]
Os mecópteros son ás veces descritos como de aspecto "sinistro", particularmente pola "cola" elevada do macho (o seu órgano xenital) das moscas escorpión que lembra a cola dun escorpión.[11]
Panorpa nuptialis, Ozarks de Missouri.
Xenital masculino (Panorpa communis).
Panorpa meridionalis, de Portugal.
Especie de Bittacidae de Australia.
Femia de Panorpa communis cunha presa.
Macho de Panorpa communis.
Detalle da cabeza dun macho (Panorpa communis).
Unha á anterior fósil de Dinokanaga andersoni.
Macho de Panorpa communis.
Os mecópteros (Mecoptera), do grego meco- 'longo' e -ptera 'ás', son unha orde de insectos cunhas 550 especies distribuídas en nove familias, que se encontran en practicamente todo o mundo. A maior das súas familias é Panorpidae, cuxos membros se denominan ás veces moscas escorpión, porque os seus xenitais están agrandados e parecen o aguillón dun escorpión, aínda que son inofensivas. Os Bittacidae son outra familia importante de corpos alongados coñecidos polos seus elaborados rituais de apareamento, nos cales as femias elixen os machos baseándose na cantidade de presas de regalo que lles ofrezan os diversos machos.
Aínda que os mecópteros modernos son na súa inmensa maioría predadores ou consumidores de organismos mortos, os primeiros que apareceron na historia deste grupo puideron ter desempeñado un importante papel ecolóxico como polinizadores de extintas ximnospermas antes de que aparecesen outros insectos polinizadores.
Kljunarice (Mecoptera) red su malenih do srednje velikih kukaca male glave produljene dugačkim kljunom. Poznato je oko 550 vrsta naseljenih širom svijeta.
Oba para krila su im dugačka i uska, gotovo jednaka, pri mirovanju širom rastrta i gotovo ravna. Usni organi su prilagođeni grizenju, gornje čeljusti su na vrhu kljuna. Četinasta ticala se sastoje od mnogo jednakih članaka. Zadak im je vitak.
Žive od grabeža ili se hrane strvinama.
Ličinke kljunarica su slične gusjenicama. Žive u vlažnoj zemlji, donjousnene žlijezde su im predljive. Kukuljice su im slobodne.
U Hrvatskoj žive porodice: Panorpidae, Bittacidae, Boreidae. [1]
Nedovršeni članak Kljunarice koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Kljunarice (Mecoptera) red su malenih do srednje velikih kukaca male glave produljene dugačkim kljunom. Poznato je oko 550 vrsta naseljenih širom svijeta.
I Mecotteri (Mecoptera) sono un ordine di Insetti terrestri, talora acquatici[1] negli stadi preimmaginali, alati, meiotteri o atteri, di medie dimensioni, con livree di colori generalmente modesti ed esoscheletro poco consistente.
Sono olometaboli ritenuti più primitivi dei Neurotteri, e considerati alla base dei processi evolutivi che conducono a Tricotteri, Lepidotteri, Ditteri ed Afanitteri. L'ordine, di cui sono stati rinvenuti rappresentanti fossili dell'ordine a partire dal Permiano inferiore, raccoglie poco più di 400 specie descritte, organizzate in 3 sottordini ed 7 famiglie.
Il cranio è libero, mobile, ipognato, di solito allungato, anche notevolmente, a formare un rostro principalmente a spese delle regioni clipeali e subgenali (una sorta di becco o rostro, all'apice del quale sono situate le appendici boccali masticatorie). Le antenne sono lunghe, filiformi, pluriarticolate, composte di 16-60 articoli.
Apparato boccale di varia costituzione, con labrum piccolo e larghetto, ovvero molto allungato e assottigliato, variamente conformato secondo le famiglie. Nei Panorpidi, ad esempio, che costituiscono il gruppo più comprensivo di tutto l'ordine, esso risulta masticatore e di fabbrica particolare: le mandibole sono piccole, allungate, denticolate all'apice e stranamente incrociate, sebbene siano articolate in modo normale; le mascelle hanno il cardine breve, lo stipite lunghissimo (in relazione col prolungamento a rostro del cranio), 2 lobi distinti variamente interpretati dai vari Autori, e palpo 5-articolato.; il labium ha un submento molto lungo, membranaceo ed esteso per quasi tutta la faccia ventrale del rostro, il mento breve e in gran parte sclerificato, premento parzialmente diviso, palpi 2-articolati.
Nei Boreidi l'apparato boccale è pure masticatore, però le mascelle ed il labium sono reciprocamente e completamente fusi in un unico complesso che SLAIS chiamò "subrostro". Nei Bittacidi l'apparato appare predisposto per pungere prede vive e mostra mandibole lunghissime e lesiniformi; mascelle con palpi ugualmente allungati; labium con prelabio e postlabio assai sviluppati in lunghezza. Nei Nannocoristidi le mandibole sono ridotte e non funzionali; le mascelle fornite di un solo lobo sottile; il labium con premento completamente diviso e palpi biarticolati, submembranacei, lobiformi, talora con tracce di "pseudotrachee" ed assomiglianti ai "labelli" dei Ditteri. Nei Coristidi l'apparato boccale, affine a quello dei Bittacidi, è più corto e con palpi mascellari e labiali dei maschi specializzati e di aspetto mostruoso.
Il protorace è piccolo e libero; il meso- e meta-torace sono grandi e bene sviluppati. Zampe lunghe o lunghissime, a funzione ambulatoria, ma le posteriori possono servire per il salto, alle volte, come nei Bittacidi, con tarso e pretarso adattati alla prensione. Coxe accostate; femori talora tubulosi; tibie con due speroni distali; tarsi 5-articolati; pretarsi forniti di 1 o 2 unghie a volte denticolate. Ali, se presenti, lunghe (da cui il nome da mecos= lungo e ptera= ali), membranacee, simili tra loro, di solito piuttosto strette, ialine o maculate; talvolta, come nei Boreidi, ridotte e divenute organi coadiuvanti nell'accoppiamento, tal'atra assenti (Apteribittacus McLACHL. tra i Bittacidi). Nel riposo le ali sono disposte a tetto o piane sull'addome; sono provviste di micro e macrotrichi, con venulazione arcaica. L'apparato di collegamento delle ali è di vario sviluppo, talora esiste ma non è funzionale.
Addome allungato, costituito da 10 uriti e dal segmento anale. Una parte del primo urotego oppure tutto l'urite, possono fondersi più o meno intimamente rispettivamente col metanoto o col metatorace. Nelle femmine dei Panorpidi l'addome si restringe bruscamente dopo il IX urite; il X porta cerci biarticolati. Nei maschi questo o quell'urotergo es. III, IV, V, altri urotergiti in altre famiglie) alle volte differenziano processi, anche ipertelici. Il VII e l'VIII urite si presentano assottigliati (in Leptopanorpa McLACHL., insieme col VI urite, allungatissimi), mentre il IX urite appare vistosamente modificato a costituire un complesso bulboso che viene normalmente tenuto piegato in alto ed in avanti sulla porzione preterminale dell'addome (da qui il nomignolo di "mosche-scorpione"). Il suo tergo, che nel ripiegamento diviene ventrale, ha forma di placca; il suo sterno (che nel ripiegamento diviene dorsale) mostra il margine posteriore profondamente biforcato: tergo e sterno risultano fusi anteriormente a costituire un anello sclerificato. Fra di essi sono reperibili due vistose formazioni, una per lato, costituite da una parte maggiore prossimale e da una minore distale, unguliforme, mobile, essendo fornita di muscoli adduttori ed abduttori; secondo Snodgrass si tratterebbe di parameri suddivisi in un basiparamero e in un teloparamero. Tergo, sterno e formazioni laterali inglobano il X urite (munito di brevi cerci uniarticolati), il segmento anale e l'endeago.
Sistema nervoso. Apparato centrale con 3 gangli toracici e 5-8 addominali. Il maschio presenta, in genere, un ganglio addominale, libero, in più della femmina. Sensilli gustativi localizzati, oltre che nei palpi e nella ligula, anche nella faccia ventrale dei tarsi.
Apparato digerente. Stomodeo, mesenteron e proctodeo variamente sviluppati nelle diverse famiglie. Esofago con ventriglio armato di 5 000-15 000 spinette. Il mesenteron può risultare breve, lunghetto, oppure, come nei Bittacus LATR., lunghissimo. Proctodeo con 6 papille rettali (mancano in Boreus LATR.).
Apparato tracheale con 8-10 apia di spiracoli tracheali (2 paia toraciche e 6-8 addominali.
Sistema escretore con 6 tubi malpighiani.
Apparato secretore. Ghiandole salivari a comportamento diverso nelle varie famiglie, spesso sessualmente dimorfiche (come in Panorpa L. dove quelle del maschio sono rappresentate da 6-9 tubuli assai lunghi, e quelle della femmina da 2 brevi tubuli sacciformi), ovvero (come in Boreus LATR.) simili tra loro. Nei maschi dei Panorpidi e dei Notiotaumidi il IV urosterno porta un organo ghiandolare (detto "organo notale di CRAMPTON) che secerne un feromone volatile attrattivo per le femmine. Apparato endocrino retrocerebrale con corpi cardiaci compenetrati con l'aorta e corpi allati latero-ventrali.
Apparati riproduttori. Ovari da 6 a 25 ovarioli meroistici politrofici (nei Boreidi sono panoistici). Spermateca (in Boreus LATR. particolarmente modificata)fornita di un lungo canalicolo fecondatore e ghiandole accessorie. L'ovopositore, se esiste, è di sostituzione. Testicoli voluminosi, 3-5 follicolari, separati o racchiusi in uno scroto. Vasi deferenti in genere assai lunghi e costituenti epididimi, che mancano, però, in Boreus LATR.. Canale eiaculatore breve, lungo o lunghissimo, con vescicole seminali spesso molto voluminose e ghiandole accessorie. Per le parti esterne vedere quanto detto a proposito dell'addome.
Olometaboli ed ovipari, a riproduzione tipicamente anfigonica. La copula si effettua in vari modi ed a volte è preceduta da curiose attività propiziatorie dei maschi che presentano un "omaggio alimentare" alla femmina. Nei Bittacidi il maschio offre alla femmina particelle di cibo, oppure anche una preda; nei Panorpidi i maschi emettono a più riprese la saliva che si rapprende in pallottoline, della grandezza di capocchie di spillo, o bastoncelli a forma di cilindretti; nei coristidi il maschio afferra la bocca della femmina con i suoi palpi ipertrofici e la nutre con saliva rigurgitata.
Le uova sono ovoidali, sferoidali o anche di forma cubica. Esse sono abbandonate sul terreno isolatamente, o anche lasciate cadere dalla femmina nel corso di un volo radente; possono anche essere deposte in gruppi, piccoli o grandi, in cui gli elementi possono essere avvolti da una secrezione adesiva, dentro anfrattuosità del suolo o crepacci. I Boreidi le depongono tra i muschi.
Le larve dei Mecotteri sono eruciformi e portano processi toracici e addominali di varia forma e spesso molto vistosi. Il cranio, ipognato, presenta ocelli talvolta riuniti in gruppi laterali (nella Panorpa maculosa HAG. sono 25 per parte, nella P.communis L. 35 per parte). Apparato boccale masticatore: mandibole denticolate e robuste; mascelle con 1 o 2 lobi e palpi 2-4 articolati;; labium con palpi 2-articolati. Addome di 10 uriti; i primi 8 presentano pseudopodi con tegumento più o meno sclerificato e sono privi di muscoli (gli pseudopodi mancano nei Boreidi); il X urite presenta un pigopodio (assente nei Boreidi). 9 paia di spiracoli tracheali (1 al torace, e 8 ai primi 8 uriti). Si impupano in una celletta scavata nel terreno, ma la pupa ne fuoriesce prima dello sfarfallamento. Pupe exarate e dectiche.
I Mecotteri sono generalmente insetti diurni e preferiscono ambienti umidi ed ombrosi. I panorpidi si nutrono di Artropodi morti, ma anche di individui vivi; si nutrono anche di succhi vegetali e possono nutrirsi di nettare, attaccare fiori e frutti, provocando in questi ultimi ferite che favoriscono la penetrazione di Crittogame causa di marciume. Panorpa communis impollina fiori dell'Orchidacea Epipactis latifolia ALL.. Le larve hanno gusti dietetici simili a quelli degli adulti e raggiungono le sostanze appetite scavando camminando sul suolo o scavandosi cunicoli entro i quali si muovono procedendo o retrocedendo. I Bittacidi frequentano cespugli e praterie cibandosi prevalentemente di prede viventi; restano appesi anche per ore ai vegetali mediante le zampe anteriori e, quando una preda capita loro a tiro, l'afferrano fulmineamente con le zampe posteriori ( che hanno l'estremità prensile) e la portano alla bocca. Gli Apterobittacus McLACHL. che sono atteri, hanno grande destrezza nell'arrampicarsi e nel lanciarsi da uno stelo all'altro, talvolta afferrandosi temporaneamente con una sola zampa. I Boreidi, silvicoli e muscicoli, sono attivi nelle ore soleggiate d'inverno a temperature appena superiori allo zero centigradi; possono camminare sulla neve e spiccare salti di decine di centimetri; larve ed adulti si nutrono di Muschi e di Artropodi morti.
Nell'areale paleartico europeo sono rappresentate solo le Famiglie dei Panorpidi, Bittacidi e Boreidi.
.
Grassé P.P., in -Grassé P.P. - Traitè de Zoologie - Tom. X, Masson, Paris, 1951.
Ermenegildo Tremblay - Entomologia applicata -Volume II, Parte II. Ed. Liguori. Napoli, 1986.
I Mecotteri (Mecoptera) sono un ordine di Insetti terrestri, talora acquatici negli stadi preimmaginali, alati, meiotteri o atteri, di medie dimensioni, con livree di colori generalmente modesti ed esoscheletro poco consistente.
Sono olometaboli ritenuti più primitivi dei Neurotteri, e considerati alla base dei processi evolutivi che conducono a Tricotteri, Lepidotteri, Ditteri ed Afanitteri. L'ordine, di cui sono stati rinvenuti rappresentanti fossili dell'ordine a partire dal Permiano inferiore, raccoglie poco più di 400 specie descritte, organizzate in 3 sottordini ed 7 famiglie.
Skorpionmusės (lot. Mecoptera, vok. Schnabelfliegen) – vabzdžių (Insecta) būrys. Lengvai atpažįstamos iš galvos, kuri ištįsusi į ilgą, žemyn nulenktą snapą. Burnos organai graužiamieji. Antenos ilgos, šeriškos ir prisitvirtinusios tarpuakyje. Visi keturi sparnai plėviški, apaugę trumpais plaukeliais. Pilvelis iš 10 narelių, patinų gale yra žnyplės formos priedelis. Vystosi su pilna metamorfoze.
Skorpionmusės grobuoniškos. Gyvena soduose, krūmuose, miškuose. Lietuvoje labiausiai paplitusi Panorpidae šeima, kurioje šios rūšys:
Skorpionmusės galva
Patinų pilvelio gale yra žnyplės formos priedelis
Knābjgalvji (Mecoptera) ir salīdzinoši neliela, bet sena kukaiņu kārta. Ir zināmas ap 600 mūsdienu un ap 400 izmirušās knābgalvju sugas. Fosilie knabjgalvji ir zināmi jau no perma perioda.
Ķermeņa garums līdz 3 cm. Viena no grupas raksturīgākajām īpašībām ir knābjveidīga galvas priekšējā daļa, kuras galā ir izvietoti ļoti sīki grauzēja tipa mutes elementi. Garākie mutes elementi ir maksillas. Mandibulu forma ir atkarīga no barošanās īpatnībām. Augēdājām (Boreidae, Panorpididae un Eomeropidae) tās ir īsas un resnas, ar diviem vai vairākiem subterminālajiem zobiem. Plēsīgajām formām (Bittacidae) mandibulas garas, saplacinātas, ar slīpu galu un ar vienu zobu; darbojas līdzīgi šķērēm. Maitēdāju mandibulas pēc savas uzbūves variē starp šiem abiem variantiem. Pie „knābja” pamatnes atrodas samērā garas antenas. Antenas sastāv no 16-20 līdz pat 60 posmiņiem. Antenām, iespejams, ir būtiska nozīme maitēdājām sugām barības meklēšanā, kā arī dzimumpartnera meklēšanā. Tās kalpo, kā hemoreceptori. Galvas sānos izvietotas fasetveidīgas saliktās acis. Bet uz pieres lielākajai sugu daļai ir trīs vienkāršās acis.
Tāpat kā tīklspārņiem, knābjgalvjiem ir raksturīgi divi pāri vienādi attīstīti, caurspīdīgi, tīklveida spārni ar neregulāriem plankumiem. Spārnu virsmu var klāt sīki matiņi. Knābjgalvji ir vāji lidotāji, un daudzām ģintīm spārni ir pakļauti redukcijai (līdz pat pilnīgai pazušanai). Īpaši tas raksturīgs Apteropanorpidae un Boreidae dzimtām. Boreīdu spārni reducējas līdz sklerotizētēm plāksnītēm, bet tēviņiem tie pārtop par šauriem āķīšiem, kurus tie kopulācijas laikā izmanto mātīšu satveršanai. Kājas lielākajai pārstāvju daļai ir skrējēja tipa ar piecu posmu pēdiņu un diviem nadziņiem. Īpaša skrējējkaju nozīme ir bezspārnu knābgalvju formām. Plēsēju (Bittacidae) pārstāvjiem ir tikai viens nadziņš. Turklāt to piektais posmiņš spēj piespiesties pie ceturtā. Šīs dzimtas ekstremitātes ir tik garas, ka tie ārēji sāk līdzināties garkājodiem. Knābjgalvjiem ir raksturīgs tievs, izstiepts 10—posmu vēders, aizmugurējā galā izliekts uz augšu. Tēviņiem vēdera galā ir paresninājums ar kopulacijas orgāniem, kas dara to līdzīgu skorpionu vēderam.
Knābjgalvji reti sastopami lielā skaitā. Attīstība ar pilnu pārvēršanos. Kāpuri atgādina tauriņu kāpurus, tikai tiem ir 8 vēdera kājas. Uz ziemu tie iekūņojas. Kūniņas brīvas. Knābjgalvji ir plaši izplatīti dažādās pasaules daļās.
Knābjgalvji (Mecoptera) ir salīdzinoši neliela, bet sena kukaiņu kārta. Ir zināmas ap 600 mūsdienu un ap 400 izmirušās knābgalvju sugas. Fosilie knabjgalvji ir zināmi jau no perma perioda.
Mecoptera (daripada bahasa Greek: meco- = "panjang", -ptera = "sayap") ialah order serangga dengan kira-kira 550 spesies dalam sembilan famili di seluruh dunia. Mecoptera kadang-kadang dikenali sebagai serangga jengking (scorpionflies) bersempena dengan famili terbesarnya, Panorpidae, yang mana jantannya mempunyai genital besar menyerupai penyengat kala jengking.
Genital jantan (Panorpa communis)
Panorpa meridionalis, dari Portugal
Spesies Bittacidae dari Australia
Panorpa communis betina dengan mangsa
Panorpa communis jantan
Kepala terperinci (Panorpa communis) jantan
Dinokanaga andersoni Forewing
Panorpa communis jantan
Mecoptera (daripada bahasa Greek: meco- = "panjang", -ptera = "sayap") ialah order serangga dengan kira-kira 550 spesies dalam sembilan famili di seluruh dunia. Mecoptera kadang-kadang dikenali sebagai serangga jengking (scorpionflies) bersempena dengan famili terbesarnya, Panorpidae, yang mana jantannya mempunyai genital besar menyerupai penyengat kala jengking.
Genital jantan (Panorpa communis)
Panorpa meridionalis, dari Portugal
Spesies Bittacidae dari Australia
Panorpa communis betina dengan mangsa
Panorpa communis jantan
Kepala terperinci (Panorpa communis) jantan
Dinokanaga andersoni Forewing
Panorpa communis jantan
De schorpioenvliegen (Mecoptera) vormen een orde gevleugelde insecten met volledige gedaanteverwisseling die gevormd wordt door de familie van schorpioenvliegen en verwanten. Ter voorkoming van verwarring met de familie wordt de orde ook weleens aangeduid als schorpioenvliegachtigen.
Het doorslaggevende kenmerk voor deze orde is niet de schorpioenachtige, bolle 'stekel' op de staart van de mannelijke exemplaren, maar de prominente verlenging van de kop met aan het uiteinde de monddelen. In het Duits worden de Mecoptera daarom ook wel "Schnabelfliegen" genoemd wat in vertalingen weleens voor verwarring zorgt met snavelvliegen (Rhagionidae), hetgeen echter geheel andere dieren zijn. De wetenschappelijke naam Mecoptera betekent letterlijk vertaald lange (meco) vleugels (ptera). In Europa komen ongeveer 30 soorten voor, waarvan circa 8 in de Benelux.
Enkele families zijn:
DNA-onderzoek[1] toont aan dat vlooien (orde Siphonaptera) in feite zéér gespecialiseerde Mecoptera zijn, aangezien ze uit de sneeuwvlooien zijn voortgekomen. Dit maakt de orde Mecoptera parafyletisch.
staart man
De schorpioenvliegen (Mecoptera) vormen een orde gevleugelde insecten met volledige gedaanteverwisseling die gevormd wordt door de familie van schorpioenvliegen en verwanten. Ter voorkoming van verwarring met de familie wordt de orde ook weleens aangeduid als schorpioenvliegachtigen.
Het doorslaggevende kenmerk voor deze orde is niet de schorpioenachtige, bolle 'stekel' op de staart van de mannelijke exemplaren, maar de prominente verlenging van de kop met aan het uiteinde de monddelen. In het Duits worden de Mecoptera daarom ook wel "Schnabelfliegen" genoemd wat in vertalingen weleens voor verwarring zorgt met snavelvliegen (Rhagionidae), hetgeen echter geheel andere dieren zijn. De wetenschappelijke naam Mecoptera betekent letterlijk vertaald lange (meco) vleugels (ptera). In Europa komen ongeveer 30 soorten voor, waarvan circa 8 in de Benelux.
Skorpionfluger (Mecoptera) er ei gruppe insekt med rundt 550 beskrivne artar på verdsbasis. Gruppa er tenkt som viktig i insekta si evolusjonshistorie; mellom anna tenkjer ein seg at tovengjer, sommarfuglar og vårfluger stammar frå forfedrar innanfor eller i nær slekt med grupa. Fem av artane er funne i Noreg.
Skorpionflugene sitt fremste kjenneteikn er munndelane, som er omdanna til ein uledda snabel som peikar ned frå hovudet. Dei har òg eit sett reduserte bitande munndelar. Antennene er særs lange, ofte rundt halve kroppslengda, og består av mange ledd.
Desse insekta har to par med vengjer som vert heldt horisontalt frå sidene av kroppen i kvilestilling. Dei er smale og membranøse (gjennomsiktige), og ser ganske like ut. Dei to siste brystsegmenta og det første bakkroppssegmentet er samanvaksne. Beina er lange. Ein skil kjønna frå kvarandre på at hoene har to parvise haletråder og hannane har komplekse og tydelege kjønnsdelar som sit bakerst på bakkroppen og kan likna ei skorpionhale.
Larvane til somme skorpionfluger skil seg ut frå andre holometabole insektlarvar gjennom å ha fasettaugo.
Skorpionflugene finst helst på fuktige stadar, særleg i skogar. Dei flyg om natta, og er vanlegast i Holarktis, det vil seie Nord-Amerika og Eurasia. Nokre av artane lever av nektar, medan andre er rovdyr eller åtseletarar.
Skorpionfluger (Mecoptera) er ei gruppe insekt med rundt 550 beskrivne artar på verdsbasis. Gruppa er tenkt som viktig i insekta si evolusjonshistorie; mellom anna tenkjer ein seg at tovengjer, sommarfuglar og vårfluger stammar frå forfedrar innanfor eller i nær slekt med grupa. Fem av artane er funne i Noreg.
Skorpionfluer (Mecoptera) kalles også nebbfluer, og er en liten insektorden, bare fem arter i Norge. Antallet i verden er ca. 550. Skorpionfluer har hodet trukket ut i en snabel eller et nebb. Denne karakteristiske hodefasongen gjør det lett å skille en skorpionflue fra andre insekter.
Gruppen skorpionfluer er delt i to undergrupper, egentlige skorpionfluer og snøskorpionfluer.
Skorpionfluer lever av forskjellig organisk materiale, som døde insekter, plantesaft og nektar. Dette er ikke en «ekte» flue, selv om navnet sier så. De «ekte» fluene er alle plassert i ordenen Diptera.
Skorpionfluer liker seg best på litt skyggefulle steder. Hanner og hunner finner hverandre ved lukt (kjønnsferomoner). Hannen har ofte med en «bryllupsgave» til hunnen, for kunne få parre seg med henne. Er ikke gaven bra nok blir han avvist, men da kan det likeså godt hende at han «tar henne med makt». Eggene legges i jorden.
Skorpionfluer gjennomgår en fullstendig forvandling. Larvene, som ikke er helt ulik enkelte sommerfugllarver, må gjennom et puppestadium, der gjennomgripende forandringer av kroppsbygningen skjer. Puppen ligger nede i vegetasjonen eller like under jordoverflaten.
De egentlige skorpionfluene (Panorpidae). Kroppen er langstrakt, for det meste gul, med noe svart, hos de tre norske artene i denne familien. Vingene, med et vingespenn på 25-30 mm., har sorte flekker, men dette kan også mangle. Hannen, har et oppbøyd og stort rødfarget kjønnsapparat. Dette kan ligne på en skorpionhale, og herav kommer det norske navnet. Hunnene har ikke en slik «hale», men en spiss (eggleggningsrør) avslutning av bakkroppen. Skorpionfluene finner en lettest på litt skyggefulle plasser i utkanten av en skog eller lignende. Gjerne der det er frodig urterik vegetasjon.
Snøskorpionfluene (Boreidae) er vingeløse arter. De mangler «skorpionhalen» og navnet er derfor egentlig misvisende. «Snønebbfluer» er nok et mer riktig navn. De er «aktive» om vinteren og legger egg i løpet av vinteren (!). [Hågvar, 2001]. De har larvestadiet sitt om sommeren, helt omvent av det som er vanlig for insektene. De voksne individene er ikke uvanlig i mose, gjerne i skogen, fra sensommeren og helt til forsommeren året etter. På milde vinterdager er de ofte oppe på snøen, der de er lett å oppdage, ettersom de er mørk brunsorte av farge.
Skorpionfluene er en meget gammel gruppe, og de forholdsvis få artene som lever i dag er trolig rester av en tidligere ganske artsrik gruppe av insekter. Skorpionfluene regnes til gruppe Antliophora sammen med ordenene tovinger (Diptera) og lopper (Siphonaptera). Det er sannsynlig at skorpionfluene er en parafyletisk gruppe og at en monofyletisk gruppe som omfatter alle skorpionfluene, også omfatter tovingene og loppene, det vil si at den minste gruppen som omfatter alle skorpionfluene er Antliophora.
Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg Skorpionfluene.
I Norge er det bare 5 arter.
Nomenklaturen innen ordenen Mecoptera, følger Ottesen (1993). (se kilde for detaljer). Et latinsk familienavn ender med ...idae.
Skorpionfluer (Mecoptera) kalles også nebbfluer, og er en liten insektorden, bare fem arter i Norge. Antallet i verden er ca. 550. Skorpionfluer har hodet trukket ut i en snabel eller et nebb. Denne karakteristiske hodefasongen gjør det lett å skille en skorpionflue fra andre insekter.
Gruppen skorpionfluer er delt i to undergrupper, egentlige skorpionfluer og snøskorpionfluer.
Multimedia w Wikimedia Commons Wojsiłki – stara ewolucyjnie grupa prawie 1000 gatunków owadów o charakterystycznym, ryjkowatym kształcie głowy, tradycyjnie klasyfikowana w randze rzędu Mecoptera[1][2]. Na świecie żyje współcześnie około 600 gatunków sklasyfikowanych w 9 rodzinach[3], a prawie 350 gatunków wymarłych znanych jest z odkryć paleontologicznych. Większość gatunków wojsiłek zasiedla strefy klimatu umiarkowanego i subtropikalnego. W Europie stwierdzono 21 gatunków, w tym 10 w Polsce[4]. Występują w pobliżu strumieni, wśród drzew i krzewów.
U wojsiłek głowa jest ustawiona najczęściej ortognatycznie, rzadziej lekko hypognatycznie. Aparat gębowy typu gryzącego lub gryząco-ssącego z mocno wydłużonym nadustkiem w kształcie ryjka. Narząd wzroku tworzą dobrze rozwinięte oczy złożone oraz 3 (czasami szczątkowe) przyoczka.
Skrzydła błoniaste, gęsto użyłkowane, z wyraźnymi pterostygmami. Koniec odwłoka samców jest zagięty ku górze. Najmniejsze gatunki osiągają 2 mm, a największe do 35 mm długości[4]. W przeważającej części odżywiają się martwą materią organiczną, nieliczne są także drapieżniki[3].
W czasie godów samce oferują samicy prezent w postaci pokarmu, by uzyskać możliwość kopulacji[3]. Wojsiłki są jajorodne, rozwój z przeobrażeniem zupełnym, larwy są typu gąsienicowatego, żyją w wilgotnej glebie. Dorosłe są wszystkożerne lub drapieżne.
W zapisie kopalnym wojsiłki są znane z dolnego permu. W mezozoiku przechodziły rozkwit, w środkowej jurze i w początkach kredy wojsiłki pod względem liczebności jak i różnorodności stanowiły większość owadów latających. Owady z tej grupy były pierwszymi zapylaczami roślin[3]. Niektóre współczesne rodziny (np. Eomeropidae i Meropeidae) obejmują gatunki o tak prymitywnej morfologii, że są uważane za żywe skamieniałości.
Przykładowymi przedstawicielami są występujące w Polsce: wojsiłka pospolita (Panorpa communis) i pośnieżek zimowy (Boreus hyemalis). Pozycja taksonomiczna tradycyjnie rozumianego rzędu Mecoptera nie jest ustabilizowana. Badania genetyczne wskazują na parafiletyczny charakter tej grupy owadów. Wiadomo, że są spokrewnione z pchłami (Siphonaptera) i muchówkami (Diptera) – wszystkie trzy grupy są zaliczane do kladu Antliophora. Bliższe relacje pomiędzy nimi są przedmiotem badań i dyskusji.
Wojsiłki – stara ewolucyjnie grupa prawie 1000 gatunków owadów o charakterystycznym, ryjkowatym kształcie głowy, tradycyjnie klasyfikowana w randze rzędu Mecoptera. Na świecie żyje współcześnie około 600 gatunków sklasyfikowanych w 9 rodzinach, a prawie 350 gatunków wymarłych znanych jest z odkryć paleontologicznych. Większość gatunków wojsiłek zasiedla strefy klimatu umiarkowanego i subtropikalnego. W Europie stwierdzono 21 gatunków, w tym 10 w Polsce. Występują w pobliżu strumieni, wśród drzew i krzewów.
U wojsiłek głowa jest ustawiona najczęściej ortognatycznie, rzadziej lekko hypognatycznie. Aparat gębowy typu gryzącego lub gryząco-ssącego z mocno wydłużonym nadustkiem w kształcie ryjka. Narząd wzroku tworzą dobrze rozwinięte oczy złożone oraz 3 (czasami szczątkowe) przyoczka.
Skrzydła błoniaste, gęsto użyłkowane, z wyraźnymi pterostygmami. Koniec odwłoka samców jest zagięty ku górze. Najmniejsze gatunki osiągają 2 mm, a największe do 35 mm długości. W przeważającej części odżywiają się martwą materią organiczną, nieliczne są także drapieżniki.
W czasie godów samce oferują samicy prezent w postaci pokarmu, by uzyskać możliwość kopulacji. Wojsiłki są jajorodne, rozwój z przeobrażeniem zupełnym, larwy są typu gąsienicowatego, żyją w wilgotnej glebie. Dorosłe są wszystkożerne lub drapieżne.
W zapisie kopalnym wojsiłki są znane z dolnego permu. W mezozoiku przechodziły rozkwit, w środkowej jurze i w początkach kredy wojsiłki pod względem liczebności jak i różnorodności stanowiły większość owadów latających. Owady z tej grupy były pierwszymi zapylaczami roślin. Niektóre współczesne rodziny (np. Eomeropidae i Meropeidae) obejmują gatunki o tak prymitywnej morfologii, że są uważane za żywe skamieniałości.
Przykładowymi przedstawicielami są występujące w Polsce: wojsiłka pospolita (Panorpa communis) i pośnieżek zimowy (Boreus hyemalis). Pozycja taksonomiczna tradycyjnie rozumianego rzędu Mecoptera nie jest ustabilizowana. Badania genetyczne wskazują na parafiletyczny charakter tej grupy owadów. Wiadomo, że są spokrewnione z pchłami (Siphonaptera) i muchówkami (Diptera) – wszystkie trzy grupy są zaliczane do kladu Antliophora. Bliższe relacje pomiędzy nimi są przedmiotem badań i dyskusji.
Mecoptera (do grego Mecos= longo, e ptera= asas), é uma ordem de insetos relativamente pequena, com aproximadamente 550 espécies descritas, das quais 90% pertence às famílias Panorpidae e Bittacidae, sendo muito comuns no hemisfério norte. Entretanto, há um total de 9 famílias já identificadas
Os indivíduos adultos geralmente apresentam dois pares de asas estreitas e longas, que dão nome ao grupo, antenas e pernas longas e delgadas e um rostro ventral alongado formado pelas peças bucais mastigadoras, o que confere à cabeça um formato peculiar característico desta ordem. O corpo é dividido em cabeça, tórax e abdômen, tendo este último onze segmentos. Em Panorpidae, o abdômen do macho termina em uma estrutura similar ao ferrão de um escorpião, que é o responsável pelo nome popular de mosca-escorpião dado à ordem, mas que na verdade configura a genitália masculina, não sendo, portanto, capaz de inocular veneno.
Geralmente são encontrados em locais úmidos, como florestas, apresentando hábito voador diurno. Possuem hábitos alimentares que variam de espécie a espécie, podendo ser herbívoros, predar outros insetos ou consumir néctar.
A ordem Mecoptera conhecida hoje em dia foi criada em 1886 por Packard e orginalmente chamada de Mecaptera devido às longas asas dos animais. Em 1895, porém, Comstock alterou o nome para Mecoptera e este vem sendo usado desde então para designar esta ordem de insetos.[4][5]
Anterior a essa data (1886), porém, mecópteros eram considerados membros da ordem Diptera, que inclui as moscas e os mosquitos, estando a primeira referência a eles presente no livro “De animalibus insectis libri septem, cum singulorum iconibus ad vivum expressis”, publicado em 1602 por Ulisse Aldrovandi. Esta é, na verdade, a primeira referência definitiva à Mecoptera presente na literatura. Estudiosos acreditam, porém, que no livro “História Natural” de Plínio, o Velho, a referência à escorpiões com asas possa, na verdade, se referir à machos de Panorpidae, família que possui órgão reprodutor similar ao ferrão de um escorpião. De acordo com Figuier, autor de “Les Insectes” (1867), o mesmo valeria para Aristóteles, porém parece haver discordâncias quanto à veracidade dessa afirmação, uma vez que, em sua obra “De Partibus Animalium”, o filósofo e naturalista afirma que escorpiões não são capazes de voar.[5]
Trata-se de um grupo com poucas espécies quando comparado com outras classes de insetos, como por exemplo Diptera que possui cerca de 150.000 espécies descritas, contando atualmente com 550 espécies e nove famílias. A ordem é cosmopolita, ou seja, podem ser encontrados em todo o mundo, com exceção da Antártica, muito embora sejam mais comuns em ambientes temperados e subtropicais úmidos.[6][7]
Estudos mostram que as regiões australianas, neoárticas e regiões neotropicais, possuem grande diversidade nos níveis de família e gênero, mas relativamente poucas espécies. Já as regiões etíopes, orientais e paleárticas apresentam pequena diversidade ao nível de família e gênero, mas grande diversidade ao nível de espécies.[6][7]
Em dados aproximados por região:
Outra análise importante se dá em relação a escassez aparente de Mecoptera em ilhas. Por exemplo, nenhuma espécie foi encontrada na ilha de Madagascar, embora diversas espécies são registradas a partir de regiões próximas da África. Nas ilhas do pacífico sul ocorre apenas uma endemia de espécie na Nova Zelândia. No Caribe a ocorrência de Mecoptera é conhecida apenas na ilha de Trinidade.[6]
No Brasil conhecem-se cerca de 23 espécies, sendo a maioria do gênero Bittacus (16 espécies), seguida por Issikiella (3 espécies), Nannobittacus (2 espécies) e Pazius (2 espécies).[6][7]
Apesar de atualmente ser considerada uma das ordens de insecta com menor número de representantes, há um longo registro fóssil, com aproximadamente 400 espécies distribuídas em mais de quinze famílias distintas, indicando grande diversidade evolutiva do grupo.[6][7]
Os exemplares mais velhos de Mecoptera são fosseis de Nannochoristidae que remontam ao Permiano Superior (259.8 Ma – 251.902 Ma[8])[9][10]. Registros mais antigos que são encontrados geram problemas quanto à classificação porque são fósseis de asas isoladas, e a venação das asas de mecopteros basais difere pouco da condição ancestral de Antliophora e de Amphiesmenoptera. Dessa forma, esses exemplares mais antigos podem tanto pertencer a uma porção basal de Mecoptera quanto a outros clados mecopteróides de Mecopteroidea[11][12].
A diversificação do grupo ocorreu durante o Mesozoico, sendo que todas as famílias viventes já existiam no final do Cretáceo[8].[9]
Possuem forma similar à dos dípteras da família tipulidae, com corpo alongado e fino, cabeça vertical hipognata com um prolongamento bicudo (em um rostro formado pelo clípeo, labro e gena)[13], dirigido para baixo, onde, em sua extremidade, são encontradas as peças bucais.[14]
Os mecópteras possuem desenvolvimento indireto, isto é, apresentam forma larval e forma adulta que diferem significativamente em suas morfologias e passam por um estágio de pupa.[15]
Os ovos de Mecoptera são poliédricos ou esféricos e possuem córion duro.[15] Para eclodirem necessitam de temperaturas adequadas e ambiente úmido, uma vez que absorvem a água para iniciarem o processo, aumentando de tamanho. A ausência das condições ideais leva geralmente a estágios de quiescência, em que podem permanecer por um longo período de tempo.[16]
Por serem organismos holometábolos, os Mecoptera apresentam forma larval após a eclosão do ovo. Neste estágio, são classificadas como eruciformes, possuindo corpo cilíndrico e cabeça, olhos e mandíbulas esclerotizados[17], ou seja, endurecidos. Possuem antenas curtas, três pares de patas torácicas pouco articuladas e podem apresentar 8 pares de falsas-patas abdominais para locomoção e/ou formações abdominais nos últimos segmentos para fixação ao substrato e locomoção.[16][13]
Os espiráculos estão presentes no protórax (dois) e no abdômen (oito). Neste último também podem ser encontradas estruturas prolongadas que são usadas na camuflagem (crípse).[16]
As larvas apresentam glândulas labiais sericígenas e peças bucais mastigadoras. Em Panorpa, Neopanorpa e Chorista, tem destaque a presença de olhos compostos com 30 ou mais omatídeos[16], uma vez que não se é conhecida a presença de tais órgãos sensoriais em larvas de qualquer outro inseto holometábolo.[15] Também estão ausentes os ocelos nesses mesmos três gêneros.[16]
As pupas de Mecoptera ficam localizadas nas câmaras escavadas no solo ou na madeira em decomposição e não possuem casulo. São do tipo exaradas, em que os membros são facilmente distinguíveis do corpo, e décticas, possuindo a possibilidade de articular as mandíbulas em estágio pupal.[16]
Imagos de Mecoptera são geralmente de pequeno tamanho (1,5 a 3,0 cm)[18] e ativos durante um curto período do ano[16]. Conforme é comum entre os insetos, apresentam corpo dividido em três tagmas: cabeça, tórax e abdômen.
Os imagos possuem cabeça mais alongada que a sua forma larval, com peças bucais mandibulares delgadas,[13]. Estas ficam estendidas em um rostro ventral proeminente adaptado ao hábito onívoro.[15] Possuem um par de antenas filiformes longas, delgadas e multissegmentada, com o número de “artículos” variando entre 16 e aproximadamente 50, atingindo, geralmente, metade do comprimento do corpo. Apresentam olhos compostos bem desenvolvidos, com exceção de Apteropanorpa Carpenter, que não apresenta estes órgãos sensoriais, além de possuírem 3 ocelos no topo da cabeça .[14]
A região torácica apresenta protórax pequeno e mesotórax e metatórax bem desenvolvidos e fundidos com o primeiro tergito abdominal. Neste tagma estão presentes dois pares de asas membranosas que são mantidas horizontalmente nos lados do corpo quando em repouso. Ambos os pares são estreitos, alongados e geralmente de mesmo tamanho ou de tamanhos muito próximos (apesar de existirem espécies com perda secundária de asas)[15]. A nervação é semelhante e bastante generalizada, com veios transversais, em geral, muito numerosos.[18] Possuem três pares de patas longas e finas, permitindo que o animal permaneça pendurado ao prender as garras das pernas anteriores. A região do tarso é segmentada em 5 partes e, dentro da ordem Bittacidae, o quinto segmento, nas pernas posteriores, se dobra para trás sobre o quarto e é usado para a captura de presas.[19]
O abdômen das fêmeas de Mecoptera possui 11 segmentos e um par de cercos que, geralmente, é segmentado em dois (não segmentados em Bittacidae e Boreidae). Em fêmeas de Boreidae, o décimo segmento é prolongado e, em conjunto com os cercos pontudos e esclerotizados, forma um ovipositor funcional.[19]
O abdômen masculino, por sua vez, apresenta o segmento 9 bifurcado e com um par de clásperes bulbosos, que são usados durante o acasalamento para segurar a fêmea. O segmento 10 é discreto e apresenta cercos não-segmentado. Entretanto, a característica mais marcante do grupo, que inclusive deu origem ao nome comum desta ordem (mosca-escorpião), refere-se à aparência distinta da genitália masculina presente nos membros da família Panorpidae: os segmentos terminais são aumentados e retidos sobre o abdômen como a cauda de um escorpião e os clásperes formam uma estrutura similar ao ferrão destes em sua porção terminal. Porém, apesar de sua aparência, a cauda dos Mecoptera é inofensiva.[13][19]
O sistema digestivo dos mecópteras adultos apresenta duas estruturas de destaque na região do pré-abdômen: o esôfago e o papo. O primeiro possui duas dilatações que formam uma estrutura similar a um aparelho de sucção, e o segundo é provido de cerdas longas, o que possibilita que os alimentos ingeridos sejam filtrados.[19]
O sistema excretor, por sua vez, é caracterizado por apresentar seis túbulos de Malpighi, e o sistema nervoso costuma ser generalizado, apresentando três gânglios torácicos e entre cinco e oito abdominais, tendo os machos geralmente um a mais do que as fêmeas.[19]
Quanto ao sistema reprodutor masculino, cada testículo compreende três ou quatro folículos e o par de canais deferentes abrem-se separadamente em uma vesícula seminal mediana, que também recebe produtos de um par de glândulas acessórias. Já nas fêmeas, cada ovário contém 7 a 19 ovaríolos politróficos (em Nannochoristidae e Boreidae, os ovaríolos são panoisticos, ou seja, produzem óvulos sem vitelo). Os ovidutos emparelhados unem-se antes de entrar em uma bolsa genital. Nos machos, os dutos da espermateca e glândulas acessórias também conduzem a essa bolsa. [19]
Após a cópula e produção de ovos[14], a fêmea deposita os ovos no solo em locais úmidos, individualmente ou agrupados por secreções. Em Boreidae,os ovos são postos um a um entre musgos e, em Bittacidae, as fêmeas se penduram na vegetação e deixam os ovos caírem no chão.[16] Em condições ambientais ideais, eles eclodem após um período relativamente curto de tempo, levando poucos dias,[14] porém, por terem a capacidade de entrar em quiescência devido à fatores ambientais adversos, os ovos podem levar um longo período de tempo para eclodirem[16]. Em espécies que vivem em condições de calor, por exemplo, os ovos podem permanecer nesse estágio por vários meses, de forma que as larvas só emergem quando a estação de seca termina.[14]
As larvas são em sua maioria terrestres, habitantes de zonas úmidas (com exceção de Nannochoristidae que são aquáticas predadoras, e geralmente comem vegetação ou procuram insetos mortos[14], podendo ser encontradas em zonas de montanha ou sobre a vegetação) e passam por quatro a sete ínstares, geralmente dentro de um ano da sua eclosão. Durante o estágio de pré-pupa escavam o solo ou a madeira em decomposição, criando uma câmara próxima à superfície onde empupam. A duração desse estágio depende de quantas gerações ocorrem em um ano. Nas espécies em que esse número é dois, o estágio dura apenas um mês, já naquelas que são univoltinas, ou seja, completam um ciclo de vida em um ano, o mecóptero permanece como pré-pupa durante todo o inverno, levando, portanto, vários meses.[16]
As pupas configuram um importante estágio de resistência em ambientes mais secos, nos quais podem passar vários meses em diapausa, antes de emergirem como adultos quando as condições forem mais adequadas.[14] Em condições ideais, o adulto emerge entre dez a cinquenta dias da empupação, somente após ter alcançado a fase polípoda.[16]
Os habitats e os hábitos alimentares dos Mecopteras são variados. A maioria habita locais úmidos, como o solo de florestas densas, algumas poucas espécies ocupam ambientes semi-áridos e outros residem em ambientes árticos e montanhosos. Essa ordem apresenta majoritariamente hábito alimentar saprófago, mas também predatorial, fitófago e outros também se alimentar de pólen e néctar.[20][21]
Os Mecoptera apresentam algumas relações interespecíficas recorrentes na literatura. Algumas espécies da família Panorpidae são conhecidas por serem cleptoparasitas de aranhas construtoras de teias, roubando e se alimentando de insetos mortos ou que estão morrendo, presos na teia, ou mesmo das próprias aranhas.[22] Dentre os principais inimigos naturais de mecoptera as aranhas construtoras de teia se destacam como os predadores mais importantes das famílias Panorpidae e Bittacidae. Dentre os demais inimigos podemos citar algumas moscas da família Asilidae, alguns Hemiptera da família Reduviidae e algumas espécies de Zygoptera da ordem Odonata. Algumas larvas de Hymenopteras também já foram encontradas parasitando larvas da família Boreidae.[20][23]
Geralmente as fêmeas são atraídas pelos machos pelo feromônio liberados por suas glândulas tergais e por extensão ventral do hypandrium, mas também existe referência a estridulação, ou seja, produção de som pelo atrito de parte duras. Os mecanismos de corte variam entre as diferentes famílias.[16]
São conhecidas três formas de cópula em Panorpidae: oferecimento de massas salivares, oferecimento de presas ou cópula forçada, sendo está última pouco usual e menos efetiva na transferência de espermas. As duas primeiras também estão presentes em Bittacidae. Em Boreidae, a fêmea é sujeitada pelo macho devido às suas asas pouco desenvolvidas.[16]
A cópula pode ser interrompida pelas fêmeas, que voam em busca de outro parceiro.[16]
Até o momento não houve atribuição de importância econômica às espécies descritas de Mecoptera. O encontro de exemplares em áreas de reflorestamento recente revela provável potencial da família Bittacidae como bioindicadores da qualidade ambiental.[14]
Além disso, os mecópteros foram identificados em 2015 como um dos primeiros organismos que chegam em um cadáver humano no outono, permanecendo por um dia e meio e ultrapassando em número as moscas, que são mais comumente associadas a essas situações[24][25]. No Chile, já tinha sido relatada a presença de Notiothauma reedi em cadáveres de vertebrados (Oryctolagus cuniculos e Gallus gallus) em decomposição avançada em 2007,[26] mas a descoberta de Mecoptera com ação necrofágica relacionada a humanos é recente e importante, pois, além de permitir a identificação mais precisa da hora da morte, também possibilita diferenciar ferimentos provocados post mortem pelas mordidas destes animais daqueles relacionados ao crime, um erro que costuma ocorrer com certa frequência no âmbito da perícia criminal, uma vez que muitos dos ferimentos causados por insetos necrófagos são similares a abrasões.[24]
Não há dúvidas quanto ao posicionamento de Mecoptera dentro de Endopterygota[27][28][29], mas a sua posição relativa dentro do grupo e a sua monofilia ainda são debatidas. As classificações mais usadas para esse grupo diferem entre si, nesse ponto, quanto ao posicionamento relativo entre Mecoptera, Diptera e Siphonaptera e quanto à monofilia de Mecoptera[30][31][32], quando perto da virada dos anos 90 para os anos 2000 passou-se a sugerir uma relação mais próxima entre este e Siphonaptera[33], culminando em trabalhos nos primeiros anos do terceiro milênio que colocam a família Boreidae, classicamente inserida em Mecoptera, como grupo-irmão de Siphonaptera, e o clado formado entre esses dois como grupo-irmão do clado formado pela união das outras famílias de Mecoptera[31]. Dessa maneira, a monofilia de Mecoptera somente seria recuperada inserindo-se Siphonaptera dentro deste ou deixando de considerar Boreidae como integrante da ordem.
A árvore filogenética abaixo apresenta a divisão mais tradicional e que foi reforçada em trabalhos mais recentes, além de mostrar a posição relativa do clado Antliophora em Holometabola[28][34].
HolometabolaNeuropterida
Diptera (moscas e mosquitos)
Siphonaptera (pulgas)
Já essa segunda árvore não apresenta a posição de Antliophora, como feito anterioremente, e sim a proposta de criação de um clado exclusivo à Siphonaptera e Boreidae[30][31][32].
AntliophoraMecoptera (excluindo-se Boreidae)
O arranjo interno das famílias de Mecoptera ainda não é um consenso entre os entomologistas, sendo apresentada de maneiras diferentes nos diferentes trabalhos que saem sobre essa ordem[31][35][36]. As principais discordâncias envolvem a possibilidade de Mecoptera ser parafilético e também quanto à família Nannochoristidae, que é considerada ou um grupo basal ou até mesmo um grupo fora de Mecoptera, graças a suas diferenças marcantes em relação às outras famílias[31][37]. Duas propostas são mostradas abaixo, mas há mais propostas em diferentes trabalhos.
Filogenia interna de MecopteraBoreidae (=Neomecoptera)
Mecoptera (do grego Mecos= longo, e ptera= asas), é uma ordem de insetos relativamente pequena, com aproximadamente 550 espécies descritas, das quais 90% pertence às famílias Panorpidae e Bittacidae, sendo muito comuns no hemisfério norte. Entretanto, há um total de 9 famílias já identificadas
Os indivíduos adultos geralmente apresentam dois pares de asas estreitas e longas, que dão nome ao grupo, antenas e pernas longas e delgadas e um rostro ventral alongado formado pelas peças bucais mastigadoras, o que confere à cabeça um formato peculiar característico desta ordem. O corpo é dividido em cabeça, tórax e abdômen, tendo este último onze segmentos. Em Panorpidae, o abdômen do macho termina em uma estrutura similar ao ferrão de um escorpião, que é o responsável pelo nome popular de mosca-escorpião dado à ordem, mas que na verdade configura a genitália masculina, não sendo, portanto, capaz de inocular veneno.
Geralmente são encontrados em locais úmidos, como florestas, apresentando hábito voador diurno. Possuem hábitos alimentares que variam de espécie a espécie, podendo ser herbívoros, predar outros insetos ou consumir néctar.
Mecopterele (Mecoptera) (din limba greacă: meco- = „lung”, -ptera = „aripi”) este un ordin de insecte ce conține aproximativ 550 specii, aranjate în 9 familii. Mai sunt numite câteodată și muște scorpion, datorită celei mai mari familii, Panorpidae, masculii având organele genitale asemănătoare cu coada unui scorpion.
Acest articol referitor la insecte este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Insecta Regn Animalia · Subregn Eumetazoa · Supraîncrengătură Ecdysozoa · Încrengătură Arthropoda · Subîncrengătură Mandibulata Apterygota 
Pterygota Mecopterele (Mecoptera) (din limba greacă: meco- = „lung”, -ptera = „aripi”) este un ordin de insecte ce conține aproximativ 550 specii, aranjate în 9 familii. Mai sunt numite câteodată și muște scorpion, datorită celei mai mari familii, Panorpidae, masculii având organele genitale asemănătoare cu coada unui scorpion.
Srpice (Mecoptera) je rad holometabolného hmyzu.
Malý až stredne veľký podlhovastý hmyz s dvoma pármi takmer rovnakých blanitých krídel, ktoré však môžu niekedy chýbať. Hlava je hypognátna, rypákovito predĺžená, s hryzavými ústnymi orgánmi. Samce u väčších druhov (Panorpa) majú na konci bruška asymetricky stočené klieštikovité gonopódy.
Larva je polypódna, eruciformná, a je dravá. Larvy majú zložené oči, čo je u kohorty Holometabola jav nanajvýš výnimočný. Imága sú tiež dravé, no príležitostne konzumujú i mŕtvy hmyz, nektár a pod. Kukla je pupa dectica libera.
Srpice sú neveľký rad – na svete poznáme asi 350 druhov. Na Slovensku sa vyskytuje 8 druhov, z nich najhojnejšia je Panorpa communis (srpica obyčajná). Druhy z rodu Boreus sú malé a majú redukované krídla – hojnejšia je B. hiemalis.
Žijú od jesene do jari, často i na snehu, kde lovia hlavne chvostoskoky.
Srpice (Mecoptera) je rad holometabolného hmyzu.
Kljunavci ali škorpijonske muhe (znanstveno ime Mecoptera; grško mekos - dolžina + pteron - krilo) so majhen, a evolucijsko zelo star red žuželk z okoli 550 danes živečimi vrstami. Njihova značilnost je kljun, ki ga tvorijo obustne okončine, drugo domače ime pa so dobili po nabreklem devetem členu zadka, ki ga držijo kvišku, zaradi česar spominja na strupnik škorpijonov, čeprav je to značilnost le ene od družin kljunavcev.
Odrasli kljunavci imajo podolgovat, navzdol usmerjen kljunec (rostrum), ki ga tvorijo podaljšane mandibule, maksile in ustna (labium). Na glavi so še velike sestavljene oči, ki so daleč vsaksebi, in dolge, nitaste tipalnice. Oprsje nosi dva para ozkih, med seboj zelo podobnih kril, ki so včasih povsem reducirana, in noge, pri nekaterih vrstah prilagojene za grabljenje plena. Zadek je sestavljen iz 11 členov. Na koncu zadka sta dva kratka cerka, sestavljena iz enega do dveh členov.
So žuželke s popolno preobrazbo. Ličinke imajo zelo trdo glavino kapsulo z obustnimi okončinami, izoblikovanimi v grizalo in sestavljenimi očmi - slednje so posebnost med žuželkami, sestavljene iz okoli 30 očesc, nimajo pa jih ličinke vseh vrst. Vsi členi oprsja so enaki, nosijo kratke noge z reduciranim členjenjem in enim krempljem. Tudi na zadku so kratke nožice, natančneje na členih od prvega do osmega. Na desetem členu zadka so bodisi kratki kaveljčki, bodisi okrogel prisesek. Buba je negibna, z ohranjenim grizalom.
Samica izleže jajčeca v vlažno steljo, razen tistih iz družine Nannochoristidae, ki jih polagajo v vodo. V tednu ali dveh se izležejo ličinke, ki so prosto živeče. Razvijajo se razmeroma hitro, čemur sledi podaljšan stadij predbube, ko se ličinki razvijejo zasnove za krila. Na koncu izkopljejo podolgovato kamrico v zemlji in se v njej zabubijo. Ne tvorijo kokona. Odrasle živali pogosto živijo v drugačnem okolju kot ličinke in se prehranjujejo z drugimi viri hrane. So dnevno aktivne živali. Nekatere vrste so znane po zapletenih paritvenih ritualih, ki lahko vključujejo hranjenje partnerja. Samica izbira partnerja glede na kvaliteto ponujene hrane, ki jo nekateri samci kradejo celo iz mrež pajkov. Odrasli živijo okoli enega meseca, zimo preživijo kot jajčeca ali ličinke.
Različne družine kljunavcev imajo različne prehranjevalne navade, večkrat se po prehrani razlikujejo tudi ličinke od odraslih živali. Odrasle mušicolovke so plenilske, njihove ličinke pa se prehranjujejo z odmrlim organskim materialom. Tako odrasle škorpijonke kot njihove ličinke so mrhovinarji. O prehrambenih navadah ostalih družin je malo znanega, obstajajo pa podatki o rastlinojedstvu nekaterih vrst.
Živijo na vseh kontinentih, razen na Antarktiki, tudi v polarnih regijah Severne Amerike in Evrazije. Najraje imajo vlažna mesta, najpogosteje jih najdemo v rastlinju blizu rek ali potokov, predstavnike družine snežnih bolh pa, kot nakazuje ime, pozimi na snegu.
Morfološki znaki potrjujejo tesno sorodnost kljunavcev in dvokrilcev, čeprav nekateri odrasli spominjajo na mrežekrilce. Najnovejše genetske in morfološke raziskave pa nakazujejo, da naj bi red bolh izhajal iz kljunavcev, kot sestrska skupina snežnih bolh (družina Boreidae). Družina Nannochoristidae naj bi po genetskih znakih bila sestrska skupini bolh in snežnih bolh, zato bi te tri po mnenju nekaterih avtorjev morali obravnavati kot samostojne redove.
Tudi sicer so kljunavci evolucijsko zelo pomemben red. Iz kljunavcem podobnih žuželk so se razvili metulji, dvokrilci in mladoletnice. Kljunavci so bili prvi predstavniki skupine Endopterygota - žuželk z notranjim razvojem kril. Avstralski kljunavci se od perma dalje skoraj niso spreminjali, zaradi česar jih uvrščamo med žive fosile.
V Sloveniji živijo predstavniki treh družin kljunavcev: škorpijonke (Panorpidae), mušicolovke (Bittacidae) in snežne bolhe (Boreidae), skupaj 9 vrst, ki so razširjene tudi drugod po Evropi.
Kljunavci ali škorpijonske muhe (znanstveno ime Mecoptera; grško mekos - dolžina + pteron - krilo) so majhen, a evolucijsko zelo star red žuželk z okoli 550 danes živečimi vrstami. Njihova značilnost je kljun, ki ga tvorijo obustne okončine, drugo domače ime pa so dobili po nabreklem devetem členu zadka, ki ga držijo kvišku, zaradi česar spominja na strupnik škorpijonov, čeprav je to značilnost le ene od družin kljunavcev.
Näbbsländor (Mecoptera) är en ordning bland insekterna som innehåller närmare 600 kända arter.
De kännetecknas av att huvudets nedre del är utdragen till en nedåtriktad, näbblik förlängning. I dennas spets finns munöppningen och de små munverktygen. Pannspröten är långa och tråd- eller borstlika. De 4 smala vingarna, som är nästan lika stora och lika formade, hålls hos flertalet under vilan platt hoplagda i vågrät ställning men bakåt divergerande, så att de lämnar kroppen ohöljd. I sällsynta fall är vingarna helt förkrympta. Benen är långa och slanka.
Larverna, som lever i gångar i jorden, är cylindriska, med 3 par gångfötter på mellankroppens leder samt 8 mindre utvecklade fotpar på de 8 första delarna av bakkroppen. I Europa finns 2 familjer: snösländor (Boreidae) och skorpionsländor. I Sverige finns fem arter, varav tre är skorpionsländor[2].
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Näbbsländor, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Näbbsländor.
Näbbsländor (Mecoptera) är en ordning bland insekterna som innehåller närmare 600 kända arter.
De kännetecknas av att huvudets nedre del är utdragen till en nedåtriktad, näbblik förlängning. I dennas spets finns munöppningen och de små munverktygen. Pannspröten är långa och tråd- eller borstlika. De 4 smala vingarna, som är nästan lika stora och lika formade, hålls hos flertalet under vilan platt hoplagda i vågrät ställning men bakåt divergerande, så att de lämnar kroppen ohöljd. I sällsynta fall är vingarna helt förkrympta. Benen är långa och slanka.
Larverna, som lever i gångar i jorden, är cylindriska, med 3 par gångfötter på mellankroppens leder samt 8 mindre utvecklade fotpar på de 8 första delarna av bakkroppen. I Europa finns 2 familjer: snösländor (Boreidae) och skorpionsländor. I Sverige finns fem arter, varav tre är skorpionsländor.
Скорпіонові мухи, скорпіонниці (Mecoptera, від грецького meco- = «довгий», ptera- = «крила») — ряд комах, що налічує близько 600 видів по всьому світу. Відомі з пермського періоду. Українську назву отримали через схожість генітального апарата самців родини Panorpidae на жало скорпіонів. Довжина до 30 мм. Крила сітчасті. Ротовий апарат гризучого типу, проте у деяких видів спостерігається перехід до сисного типу живлення. Задня частина черевця загнута догори і в самців має потовщення.
Живляться рослинними та тваринними рештками, пилком та нектаром квітів. Метаморфоз повний. Яйця відкладають в ґрунт. Личинки більшою частиною схожі на гусінь, сапрофаги або некрофаги. Заляльковуються в ґрунті; лялечки рухливі.
Представники родини Bittacidae відомі своїм шлюбним ритуалом, в ході якого самиця обирає серед самців виходячи з якості здобичі, яку вони їй пропонують.
Нещодавні результати аналізу ДНК вказують на те, що блохи, яких традиційно виділяють в окремий ряд Siphonaptera, є високоспеціалізованими скорпіоновими мухами. Існують морфологічні риси, що дозволяють поєднувати бліх та льодовичників (родина Boreidae) разом. Синапоморфії включають продукування резиліну, що утворює дуже гнучку та еластичну кутикулу та паноїстичні оваріоли (атавістична ознака). Кількість видів бліх та скорпіонових мух разом сягає 3000.
Поширені на всіх материках, крім Антарктиди. 2 види занесено до Червоної книги України.
У викопному стані відомі з пермських відкладів.
Декілька нових для науки видів скорпіонниць описав відомий ентомолог В. Г. Плігінський.
Скорпіонові мухи, скорпіонниці (Mecoptera, від грецького meco- = «довгий», ptera- = «крила») — ряд комах, що налічує близько 600 видів по всьому світу. Відомі з пермського періоду. Українську назву отримали через схожість генітального апарата самців родини Panorpidae на жало скорпіонів. Довжина до 30 мм. Крила сітчасті. Ротовий апарат гризучого типу, проте у деяких видів спостерігається перехід до сисного типу живлення. Задня частина черевця загнута догори і в самців має потовщення.
Живляться рослинними та тваринними рештками, пилком та нектаром квітів. Метаморфоз повний. Яйця відкладають в ґрунт. Личинки більшою частиною схожі на гусінь, сапрофаги або некрофаги. Заляльковуються в ґрунті; лялечки рухливі.
Представники родини Bittacidae відомі своїм шлюбним ритуалом, в ході якого самиця обирає серед самців виходячи з якості здобичі, яку вони їй пропонують.
Нещодавні результати аналізу ДНК вказують на те, що блохи, яких традиційно виділяють в окремий ряд Siphonaptera, є високоспеціалізованими скорпіоновими мухами. Існують морфологічні риси, що дозволяють поєднувати бліх та льодовичників (родина Boreidae) разом. Синапоморфії включають продукування резиліну, що утворює дуже гнучку та еластичну кутикулу та паноїстичні оваріоли (атавістична ознака). Кількість видів бліх та скорпіонових мух разом сягає 3000.
Поширені на всіх материках, крім Антарктиди. 2 види занесено до Червоної книги України.
У викопному стані відомі з пермських відкладів.
Декілька нових для науки видів скорпіонниць описав відомий ентомолог В. Г. Плігінський.
Bộ Cánh dài, tên khoa học Mecoptera (từ tiếng Hy Lạp: Meco- = "dài", -ptera = "cánh"), là một bộ côn trùng với khoảng 550 loài trong chín họ trên toàn thế giới. Mecoptera đôi khi được gọi ruồi bọ cạp vì con đực của họ lớn nhất của bộ là Panorpidae có bộ phận sinh dục to mà trông giống như ngòi của một con bọ cạp. Bittacidae, hoặc ruồi treo cổ, là một họ nổi tiếng được biết đến với nghi lễ giao phối phức tạp, trong đó những con cái chọn bạn tình dựa trên chất lượng của món quà con mồi được cung cấp bởi những con đực khác nhau.
cơ quan sinh dục đực (Panorpa communis)
Panorpa meridionalis, từ Portugal
Loài Bittacidae từ Úc
Panorpa communis cái với con mồi
Panorpa communis đực
Chi tiết đầu, co đực (Panorpa communis)
Dinokanaga andersoni cánh hóa thạch
Panorpa communis đực
Bộ Cánh dài, tên khoa học Mecoptera (từ tiếng Hy Lạp: Meco- = "dài", -ptera = "cánh"), là một bộ côn trùng với khoảng 550 loài trong chín họ trên toàn thế giới. Mecoptera đôi khi được gọi ruồi bọ cạp vì con đực của họ lớn nhất của bộ là Panorpidae có bộ phận sinh dục to mà trông giống như ngòi của một con bọ cạp. Bittacidae, hoặc ruồi treo cổ, là một họ nổi tiếng được biết đến với nghi lễ giao phối phức tạp, trong đó những con cái chọn bạn tình dựa trên chất lượng của món quà con mồi được cung cấp bởi những con đực khác nhau.
cơ quan sinh dục đực (Panorpa communis)
Panorpa meridionalis, từ Portugal
Loài Bittacidae từ Úc
Panorpa communis cái với con mồi
Panorpa communis đực
Chi tiết đầu, co đực (Panorpa communis)
Dinokanaga andersoni cánh hóa thạch
Panorpa communis đực
За рострумом располагаются элементы грызущего ротового аппарата. Наиболее длинным его элементом оказываются максиллы: их удлинённый стипес прилегает к задней мембраноподобной стенке рострума. Форма мандибул оказывается связана с особенностями питания. Так у растительноядных представителей семейств Boreidae, Panorpididae и Eomeropidae они короткие, толстые и несут два (или более) субтерминальных зуба. У хищных форм (сем. Bittacidae) мандибулы длинные, уплощённые, косо срезанные, с единственным зубом; функционируют подобно ножницам. Скорпионницы-падальщики характеризуются формой мандибул промежуточной между этими двумя вариантами.
Число члеников антенн колеблется от 16—20 у биттацид и бореид до 60 у аптеропанорпид и хористид. Говоря о разнообразии форм антенномеров, описывают нитевидные и четковидные антенны. Вероятно, антенны играют важную роль при поиске пищи у видов-падальщиков, а также при поиске полового партнёра, участвуя в хеморецепции.
Грудь сочленена с головой и брюшком свободно и, в целом, характеризуется нейроптероидным планом строения. Основные модификации грудного отдела касаются редукции крыльев у представителей некоторых семейств и преобразования конечностей в хватательные в связи с хищным образом жизни у биттацид.
В исходном варианте две пары гомономных, плоско складывающихся крыльев обладают хорошо развитым сетчатым жилкованием и выраженными птеростигмами. Прозрачную (иногда пятнистую) мембрану крыла покрывают короткие волоски. В основании крыльев располагаются фасеточные органы. Представители этого отряда обладают «слабым полётом» и у многих скорпионниц (по некоторым оценкам — у одной пятой части известных родов) крылья подвергаются редукции (иногда до полного исчезновения). Хотя подобные проявления встречаются во многих семействах, для которых обычны скорее крылатые формы (например, Bittacidae), для двух семейств — Apteropanorpidae и Boreidae — редукция крыльев — скорее правило, чем исключение. В частности, у бореид крылья самок превращаются в склеротизованные пластинки, а у самцов преобразуются в узкие крючки, которые используются для захвата самки при копуляции.
У большинства представителей отряда бегательные ноги с пятичлениковой лапкой и двумя коготками. Разумеется, особенно существенна роль конечностей в передвижении у бескрылых форм. Модифицированные для захвата жертвы конечности взрослых насекомых сем. Bittacidae несут только один крупный коготок, две шпоры на голени. Кроме того, пятый членик такой конечности способен прижиматься к четвёртому. Конечности скорпионниц этого семейства настолько длинные, что приводит к внешнему сходству неподвижного насекомого с комарами-долгоножками (сем. Tipulidae).
Скорпионницы это древняя и примитивная группа насекомых с полным превращением, которая была массовой уже в палеозое и мезозое, имеют важное стратиграфическое и филогенетическоее значение. Половина известных видов скорпионниц известны только в ископаемом состоянии, главным образом по отпечаткам крыльев. Появились в пермском периоде, откуда в 1904 году австрийским энтомологом Антоном Гандлиршем был описан первый древнейший представитель отряда, обнаруженный на реке Кама (в казанском месторождении Тихие Горы). Он был настолько необычен, что описан как скорпион Petromantis rossica Handl., ошибочность чего была доказана лишь четверть века спустя русским палеоэнтомологом А. В. Мартыновым. Пермские находки обнаружены на всех материках, кроме Антарктиды. Самым древним и примитивным семейством всего отряда следует считать таксон †Kaltanidae (архетип, у них наиболее полный набор плезиоморфных признаков). Более десятка семейств скорпионниц полностью вымерли и в современной фауне не представлены (†Aneuretopsychidae — †Choristopsychidae — †Cimbrophlebiidae — †Dinopanorpidae — †Holcorpidae — †Kaltanidae — †Mesopanorpodidae — †Mesopsychidae — †Nedubroviidae — †Permochoristidae — †Protomeropidae — †Pseudonannochoristidae — †Pseudopolycentropodidae — †Thaumatomeropidae)[6][11][12]. Древнейший вид скорпионниц и всех насекомых с полным превращением был описан из каменноугольного периода (Westphalomerope maryvonneae).
Традиционно скорпионовых мух вместе с двукрылыми и блохами рассматривают в составе группы Antliophora[13].
С конца 90-х годов XX века голофилия скорпионовых мух (в представленном в этой статье составе) подвергается сомнению. Анализ новых данных о структуре овариев и ротового аппарата, а также сравнение первичной структуры ДНК нескольких локусов позволили рассматривать скорпионниц в качестве парафилетического таксона по отношению к другому «отряду» насекомых — блохам[14]. Согласно этим представлениям, объединённая группа скорпионниц и блох состоит из двух клад: в одну включают блох и семейства Boreidae и Nannochoristidae, в другую попадают остальные семейства скорпионниц[15].
За рострумом располагаются элементы грызущего ротового аппарата. Наиболее длинным его элементом оказываются максиллы: их удлинённый стипес прилегает к задней мембраноподобной стенке рострума. Форма мандибул оказывается связана с особенностями питания. Так у растительноядных представителей семейств Boreidae, Panorpididae и Eomeropidae они короткие, толстые и несут два (или более) субтерминальных зуба. У хищных форм (сем. Bittacidae) мандибулы длинные, уплощённые, косо срезанные, с единственным зубом; функционируют подобно ножницам. Скорпионницы-падальщики характеризуются формой мандибул промежуточной между этими двумя вариантами.
Число члеников антенн колеблется от 16—20 у биттацид и бореид до 60 у аптеропанорпид и хористид. Говоря о разнообразии форм антенномеров, описывают нитевидные и четковидные антенны. Вероятно, антенны играют важную роль при поиске пищи у видов-падальщиков, а также при поиске полового партнёра, участвуя в хеморецепции.
ГрудьГрудь сочленена с головой и брюшком свободно и, в целом, характеризуется нейроптероидным планом строения. Основные модификации грудного отдела касаются редукции крыльев у представителей некоторых семейств и преобразования конечностей в хватательные в связи с хищным образом жизни у биттацид.
В исходном варианте две пары гомономных, плоско складывающихся крыльев обладают хорошо развитым сетчатым жилкованием и выраженными птеростигмами. Прозрачную (иногда пятнистую) мембрану крыла покрывают короткие волоски. В основании крыльев располагаются фасеточные органы. Представители этого отряда обладают «слабым полётом» и у многих скорпионниц (по некоторым оценкам — у одной пятой части известных родов) крылья подвергаются редукции (иногда до полного исчезновения). Хотя подобные проявления встречаются во многих семействах, для которых обычны скорее крылатые формы (например, Bittacidae), для двух семейств — Apteropanorpidae и Boreidae — редукция крыльев — скорее правило, чем исключение. В частности, у бореид крылья самок превращаются в склеротизованные пластинки, а у самцов преобразуются в узкие крючки, которые используются для захвата самки при копуляции.
У большинства представителей отряда бегательные ноги с пятичлениковой лапкой и двумя коготками. Разумеется, особенно существенна роль конечностей в передвижении у бескрылых форм. Модифицированные для захвата жертвы конечности взрослых насекомых сем. Bittacidae несут только один крупный коготок, две шпоры на голени. Кроме того, пятый членик такой конечности способен прижиматься к четвёртому. Конечности скорпионниц этого семейства настолько длинные, что приводит к внешнему сходству неподвижного насекомого с комарами-долгоножками (сем. Tipulidae).
長翅目（學名：Mecoptera）是蠍蛉類昆蟲的總稱。全世界約有600種。雄蟲的生殖器看起來蠍子的尾刺。
最近的DNA證據認為跳蚤其實是一種特化的長翅目。如果將蚤目與長翅目合併，那麼長翅目可以達到約3,000種。
蚊蠍蛉的一種（澳大利亞）
蠍蛉科的一种
長翅目（學名：Mecoptera）是蠍蛉類昆蟲的總稱。全世界約有600種。雄蟲的生殖器看起來蠍子的尾刺。
最近的DNA證據認為跳蚤其實是一種特化的長翅目。如果將蚤目與長翅目合併，那麼長翅目可以達到約3,000種。
シリアゲムシ目（シリアゲムシもく、Mecoptera）は、昆虫綱の目のひとつ。長翅目とも言われる。シリアゲムシやガガンボモドキを含む。世界で600種ほどの小さな群である。
細長い体に長い足を持つ、やや華奢な昆虫で、翅は二対とも膜状。ユキシリアゲムシは翅が退化して飛べない。
触角は鞭状。頭部は目がよく発達し、口はやや突き出して、先端に咀嚼型の口器をもつ。
胸部はまとまり、そのまま腹部に続く。腹部は柔らかく、細長くて後方に狭まる。シリアゲムシ類の雄では先端がサソリの尾のように反り返る特徴がある。
幼虫は肉食でイモムシ型。地表あるいは半地中、あるいは地中に巣穴を掘って暮らしている。
基本的には肉食で、昆虫などを捕えて喰うのであるが、果実なども喰う。シリアゲムシ類は飛び回りながらそのような餌をあさる。ガガンボモドキ類は前足で草などにぶら下がった姿勢から、後肢で獲物を捕らえることができる。
交尾の際に雄が雌に餌を与える例が多い。シリアゲムシ類では、自らは餌を与えることなく雌が摂食中に接近するものから未消化の餌を吐き出して与えるものまで様々な行動が見られる。ガガンボモドキ類については、雌に雄が餌をプレゼントするが、この間の行動に関しては動物行動学上の様々な問題にかかわる研究が行われ、行動生態学の進歩に大きく貢献した。
完全変態をする昆虫類の中では原始的特徴を強く残した一群である。化石も二畳紀から発見され、これは前記の群の中では最も早期の地層からの発見である。
シリアゲムシ科は日本に普通。ガガンボモドキ科は日本では寒冷な地域でのみ見られるが、欧米では普通。これらはいずれも翅があって飛び回る活発な昆虫である。ユキシリアゲムシ科は雪の上に出現するもので、翅が退化している。日本では長らく未発見であったが、20世紀末に北海道で発見された。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
밑들이목(Mecoptera)은 곤충 목의 하나이다. 전 세계적으로 9개 과에 약 550여 종을 포함하고 있다. 몸이 길며 입은 씹는 데 적합하다. 많은 원시적인 특징을 갖고 있으며, 대부분 땅 속에서 생활한다.[1]
다음은 2002년 "생명의 나무 프로젝트"(The Tree of Life Web Project)에 제안된 계통 분류이다.[2]
내시류수컷 생식기 (Panorpa communis)
포르투갈, Panorpa meridionalis
Bittacidae species from Australia
Panorpa communis female with prey
Panorpa communis male
Detail of head, male (Panorpa communis)
Dinokanaga andersoni Forewing
Panorpa communis 수컷
1.jpg)
.jpg)
_(6227983734).jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
