'''Perisoreus internigrans[2] ye una especie d'ave na familia Corvidae.
Ye endemica de China. Habita nos montes al oeste de China. Almacena alimentos y vive a lo llargo de too l'añu en territorios permanentes en montes de coníferes.
El so hábitat natural son les viesques montiegues húmedes subtropicales o tropicales. Alcuéntrase amenazáu por perda d'hábitat.
'''Perisoreus internigrans ye una especie d'ave na familia Corvidae.
Ye endemica de China. Habita nos montes al oeste de China. Almacena alimentos y vive a lo llargo de too l'añu en territorios permanentes en montes de coníferes.
Perisoreus internigrans és un ocell de la família dels còrvids (Corvidae) que habita els boscos de coníferes de les muntanyes de Sichuan, sud-est de Qinghai i sud-oest de Gansu, a la Xina occidental.
En diverses llengües rep el nom de "gaig de Sichuan" (Anglès: Sichuan Jay. Francès: Mésangeai du Sichuan).
Perisoreus internigrans és un ocell de la família dels còrvids (Corvidae) que habita els boscos de coníferes de les muntanyes de Sichuan, sud-est de Qinghai i sud-oest de Gansu, a la Xina occidental.
En diverses llengües rep el nom de "gaig de Sichuan" (Anglès: Sichuan Jay. Francès: Mésangeai du Sichuan).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech lwyd Szechwan (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod llwyd Szechwan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Perisoreus internigrans; yr enw Saesneg arno yw Szechwan grey jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. internigrans, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r sgrech lwyd Szechwan yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn rhisgl Falcunculus frontatus Aradrbig Eulacestoma nigropectus Brân paith Stresemann Zavattariornis stresemanni Cigydd gwrychog Pityriasis gymnocephala Cigydd-sgrech gribog Platylophus galericulatus Pêr-chwibanwr llwyd Colluricincla harmonica Piapiac Ptilostomus afer Pioden adeinlas Cyanopica cyanus Pioden adeinwen y De Platysmurus leucopterus Sgrech frown Psilorhinus morio Sgrech Pinyon Gymnorhinus cyanocephalus Sgrech-bioden gynffon rhiciog Temnurus temnurusAderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech lwyd Szechwan (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod llwyd Szechwan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Perisoreus internigrans; yr enw Saesneg arno yw Szechwan grey jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. internigrans, sef enw'r rhywogaeth.
The Sichuan jay (Perisoreus internigrans) is a species of bird in the family Corvidae. It is endemic to China.
It is one of three members of the genus Perisoreus, the others being the Siberian jay, P. infaustus, found from Norway to eastern Russia, and the Canada jay, P. canadensis, restricted to the boreal forest and western montane regions of North America. All three species store food and live year-round on permanent territories in coniferous forests.
Its natural habitat is subtropical or tropical moist montane forests. It is threatened by habitat loss.
They are mostly situated in isolated fragments of highly elevated coniferous forests on the Qinghai-Tibet plateau of west-central China. These locations are generally isolated, because of the mountainous terrain of the region. However, it is predicted that both of the extent of suitable habitat and the suitability of that habitat will decrease substantially under climate change. Climate change might force these birds to migrate northward and upward, where areas remaining for such compensatory extension are quite restricted. In addition, acceptable habitat will become much more disconnected, which may increase the negative effects of climate change indirectly by slowing or halting gene flow and accelerating the rate of extinction of fragmented local populations.
The Sichuan jay (Perisoreus internigrans) is a species of bird in the family Corvidae. It is endemic to China.
La Siĉuana garolo (Perisoreus internigrans), estas birdo membro de la familio de korvoj kaj garoloj nome Korvedoj kiu troviĝas nur en Ĉinio do estas endemismo ĉar estas limigita ene de la montaroj de orienta Tibeto, sudorienta Qinghai, suda Gansu kaj nordokcidenta Siĉuano. Ĝi estas unu el la tri membroj de la genro Perisoreus; la aliaj estas la Siberia garolo, P. infaustus, kiu troviĝas el Norvegio al orienta Rusio kaj montras ruĝecajn partojn en flugilo kaj vosto kaj la Griza garolo aŭ Kanada garolo, Perisoreus canadensis, kiu estas pli hela kaj loĝas en Kanado, Alasko kaj nordokcidenta Usono. La tri specioj stokas manĝaĵojn kaj loĝas la tutan jaron en konstantaj teritorioj en koniferaj arbaroj.
Ĝi estas mezgranda birdo 30 cm longa. Ĝi estas monotone fulgogriza garolo kun flugiloj kaj vosto pli malhelaj ol la dorso kaj subaj partoj kaj ĉefe kapo multe pli malhela ol la korpo. La beko estas mallonga kaj fortika. Kvankam geografie ĝi estas pli proksima al la Muta garolo aŭ Siberia garolo, morfologie similas pli al amerika specio Griza garolo, ĉar ĝi ne havas ruĝecajn markojn kaj estas nur griza kiel la Griza garolo, sed ne tiom hela kaj ne havas blankon en vizaĝo, sed tute malhelgriza. La voĉo inkludas altatonajn notojn kiel kjip kjip kjip kjip ip ip ip ip kaj miaŭojn.
Ties natura biotopo estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj montetoj. La specio estas minacata pro habitatperdo. Ŝajne ĝi preferas altajn altitudojn (3,000-4,270 m), sekajn arbarojn de konifero de matura piceo kaj arbaro miksita de abio kaj rododendro, ofte kun malmulte disvolvigita herbaro. Ĝi formas etajn arojn aŭtune kutime de 5 aŭ 6 birdoj, sed foje eĉ pli da 10, kaj manĝas senvertebrulojn kaj frukton.
Tiu palearktisa garolo estas konsiderata kiel Vundebla ĉar havas etan, malpliiĝantan kaj tre fragmentitan populacion (3,000-10,000) kiel konsekvenco de etenda senarbarigo (por ligno kaj koverto al agrikulturo kaj paŝtejoj, sed ankaŭ en la ebenaĵo Qinghai-Tibeta pro pli seka klimato) tra sia teritorio de 143,000 km². La vidaĵoj estis nur de malmultaj ekzempleroj kaj ĉe malmultaj lokoj.
La Siĉuana garolo (Perisoreus internigrans), estas birdo membro de la familio de korvoj kaj garoloj nome Korvedoj kiu troviĝas nur en Ĉinio do estas endemismo ĉar estas limigita ene de la montaroj de orienta Tibeto, sudorienta Qinghai, suda Gansu kaj nordokcidenta Siĉuano. Ĝi estas unu el la tri membroj de la genro Perisoreus; la aliaj estas la Siberia garolo, P. infaustus, kiu troviĝas el Norvegio al orienta Rusio kaj montras ruĝecajn partojn en flugilo kaj vosto kaj la Griza garolo aŭ Kanada garolo, Perisoreus canadensis, kiu estas pli hela kaj loĝas en Kanado, Alasko kaj nordokcidenta Usono. La tri specioj stokas manĝaĵojn kaj loĝas la tutan jaron en konstantaj teritorioj en koniferaj arbaroj.
Ĝi estas mezgranda birdo 30 cm longa. Ĝi estas monotone fulgogriza garolo kun flugiloj kaj vosto pli malhelaj ol la dorso kaj subaj partoj kaj ĉefe kapo multe pli malhela ol la korpo. La beko estas mallonga kaj fortika. Kvankam geografie ĝi estas pli proksima al la Muta garolo aŭ Siberia garolo, morfologie similas pli al amerika specio Griza garolo, ĉar ĝi ne havas ruĝecajn markojn kaj estas nur griza kiel la Griza garolo, sed ne tiom hela kaj ne havas blankon en vizaĝo, sed tute malhelgriza. La voĉo inkludas altatonajn notojn kiel kjip kjip kjip kjip ip ip ip ip kaj miaŭojn.
Ties natura biotopo estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj montetoj. La specio estas minacata pro habitatperdo. Ŝajne ĝi preferas altajn altitudojn (3,000-4,270 m), sekajn arbarojn de konifero de matura piceo kaj arbaro miksita de abio kaj rododendro, ofte kun malmulte disvolvigita herbaro. Ĝi formas etajn arojn aŭtune kutime de 5 aŭ 6 birdoj, sed foje eĉ pli da 10, kaj manĝas senvertebrulojn kaj frukton.
Tiu palearktisa garolo estas konsiderata kiel Vundebla ĉar havas etan, malpliiĝantan kaj tre fragmentitan populacion (3,000-10,000) kiel konsekvenco de etenda senarbarigo (por ligno kaj koverto al agrikulturo kaj paŝtejoj, sed ankaŭ en la ebenaĵo Qinghai-Tibeta pro pli seka klimato) tra sia teritorio de 143,000 km². La vidaĵoj estis nur de malmultaj ekzempleroj kaj ĉe malmultaj lokoj.
El arrendajo de Sichuán (Perisoreus internigrans)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae endémica de China. Habita en las montañas al oeste de China. Almacena alimentos y vive a lo largo de todo el año en territorios permanentes en bosques de coníferas.
Su hábitat natural son los bosques montanos húmedos subtropicales o tropicales. Se encuentra amenazado por pérdida de hábitat.
El arrendajo de Sichuán (Perisoreus internigrans) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae endémica de China. Habita en las montañas al oeste de China. Almacena alimentos y vive a lo largo de todo el año en territorios permanentes en bosques de coníferas.
Perisoreus internigrans Perisoreus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Perisoreus internigrans Perisoreus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Nokikuukkeli (Perisoreus internigrans)[2] on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Nokikuukkeleita elää kotoperäisenä Kiinassa. Lajin tunnettuja elinalueita on Itä-Tiibetissä, Kaakkois-Qinghaissa, Etelä-Gansussa ja Länsi-Sichuanissa. Useimmista tunnetuista elinympäristöistä on löydetty vain vähän yksilöitä ja lajia on kuvailtu harvinaiseksi. Lajin kokonaispopulaatioksi on arvioitu 3 500–15 000 yksilöä ja kannankehitys on luultavasti laskeva. Laji on luokiteltu vaarantuneeksi.[1]
Nokikuukkelit elävät vanhoissa kuusimetsissä sekä pihtasekametsissä 3 000–4 270 metrin korkeudella.[1]
Nokikuukkeli käyttää ravinnokseen selkärangattomia ja hedelmiä. Laji pesii aikaisin keväällä. Syksyisin nokikuukkelit kerääntyvät pieniin parviin, joissa on yleensä 5–6, mutta joskus yli kymmenenkin lintua.[1]
Nokikuukkeli (Perisoreus internigrans) on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Perisoreus internigrans
Le Mésangeai du Sichuan (Perisoreus internigrans) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Corvidae.
Cet oiseau est endémique de Chine. Il vit à de hautes altitudes entre 3 000 et 4270 m. On la trouve dans les forêts sèches de conifères (composées principalement d'épicéas) et dans les forêts mixte de sapins et de rhododendrons.
Perisoreus internigrans
Le Mésangeai du Sichuan (Perisoreus internigrans) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Corvidae.
La ghiandaia del Sichuan (Perisoreus internigrans (Thayer & Bangs, 1912)) è un uccello passeriforme della famiglia Corvidae[2].
Il nome scientifico della specie, internigrans, deriva dal latino e significa "munito di aree nerastre", in riferimento alla livrea.
Misura 30 cm di lunghezza, per 92-123 g di peso[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto e massiccio, muniti di grossa testa squadrata con becco conico e di media lunghezza, ali appuntite, coda piuttosto lunga e dall'estremità arrotondata e zampe forti: nel complesso, questi uccelli sembrano una bizzarra via di mezzo fra un fringillide e un corvide.
Il piumaggio è di colore grigio-nerastro su tutto il corpo, con presenza di aree più scure qua e là (copritrici e sottocoda): testa, remiganti, codione e coda sono di colore nero.
Becco e zampe sono di colore grigio-nerastro, mentre gli occhi sono di colore grigio-azzurro.
Si tratta di uccelli diurni, che vivono da soli, o in coppie o in gruppetti familiari (quest'ultimo arrangiamento è comune soprattutto alla fine della stagione riproduttiva), talvolta riunendosi in piccoli stormi di breve durata in corrispondenza di fonti di cibo particolarmente abbondanti e localizzate (piantagioni, carcasse di grossi animali).
Il richiamo di questi uccelli è acuto e gracchiante, vagamente simile ai richiami di allarme delle taccole.
La ghiandaia del Sichuan è un uccello onnivoro, che si nutre indifferentemente di cibo di origine vegetale (bacche, semi, granaglie, pinoli, frutta) che animale (insetti, piccoli vertebrati ed invertebrati, carogne[3]) a seconda della disponibilità del momento.
Si tratta di uccelli rigidamente monogami, la cui stagione degli amori va da marzo a maggio[3]: i due sessi collaborano nella costruzione del nido (a forma di coppa appiattita, costruito con rametti e fibre vegetali fra i rami di un albero frondoso) e nell'allevamento della prole (coi giovani che rimangono coi genitori ancora per un lasso di tempo piuttosto lungo dopo l'involo, seguendoli nei loro spostamenti prima di affrancarsene completamente e disperdersi), mentre la cova delle 2-4 uova è appannaggio esclusivo della femmina, che però durante questo periodo viene nutrita e sorvegliata dal maschio.
Talvolta, le coppie in riproduzione vengono aiutate nelle varie fasi dell'evento riproduttivo da altri individui (generalmente adulti non riproduttivi provenienti da covate precedenti, che in tal modo acquisiscono esperienza per quando sarà il loro turno di riprodursi)[4].
La ghiandaia del Sichuan, come intuibile dal nome comune, è endemica della Cina centrale, della quale occupa i monti Min (al confine occidentale fra Sichuan e Gansu), l'estremità sud-orientale del Qinghai e le propaggini orientali del Tibet.
Si tratta di uccelli sedentari, tuttavia in alcune zone dell'areale la loro assenza durante primavera ed estate farebbe pensare a una certa forma di movimento o dispersione[3].
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree di foresta montana a prevalenza di conifere sulle pendici dei monti e sugli altipiani, al di sopra dei 2800 m di quota[3].
La ghiandaia del Sichuan (Perisoreus internigrans (Thayer & Bangs, 1912)) è un uccello passeriforme della famiglia Corvidae.
Sičuaņas bēdrozis (Perisoreus internigrans) ir neliela auguma vārnu dzimtas (Corvidae) endēma Ķīnas putnu suga.[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[2] Sugas izdzīvošanu apdraud piemērotas dzīves vides samazināsanās.[1]
Sičuaņas bēdrozis izplatīts Ķīnas centrālās daļas rietumos — Tibetas austrumos, Cjinhai provincē, Gansu provinces dienvidos un Sičuaņas rietumos. Lai arī izplatības areāls ir samērā liels, populācija sadrumstalota un neliela.[1]
Sičuaņas bēdrozis ir neliels vārnu dzimtas putns ar garu asti un īsu, spēcīgu knābi. Tēviņš ir nedaudz lielāks nekā mātīte.[1][3] Ķermeņa garums apmēram 30 cm, svars 92—123 g.[4]
Sičuaņas bēdrozis ir viens no vismazāk pētītajiem vārnu dzimtas putniem.[3] Apspalvojums pelnu pelēks, galva melna. Kājas pelēkas, knābis gaiši pelēks, gandrīz balts un koši kontrastē ar tumši pelēko apspalvojumu.[4] Apmēram trešdaļai novēroto putnu uz spārniem bija balta šķērsjosla. Iespējams, tā attīstās, putniem kļūstot vecākiem.[3]
Sičuaņas bēdrozis galvenokārt sastopams augstkalnos 3000—4270 m virs jūras līmeņa. Mājo sausos egļu mežos, arī jauktos mežos ar balteglēm un rododendriem. Šajos mežos parasti tikpat kā nav pameža.[1][3] Pēdējos 30—40 gados lielākā daļa šo mežu izcirsta, tādēļ sugas izdzīvošana ir apdraudēta.[3]
Rudenī bēdroži veido nelielus baros, kuros ir 5—6 īpatņi, bet reizēm pat vairāk kā 10 īpatņi. Barojas ar bezmugurkaulniekiem, augļiem un čiekuru sēklām.[1][5] Barību meklē koku zaros, rūpīgi pārskatot katru mizas plaisiņu.[5]
Ligzdošanas sezona sākas agri pavasarī — martā vai aprīlī, kad mežus vēl klāj sniegs.[1][6] Sičuaņas bēdrozim raksturīga kooperatīvā mazuļu audzināšana. Grupā (apmēram 3—4 īpatņi) ir tikai viens dzimumbriedumu sasniedzis pāris, pārējie palīdz barot mazuļus, kā arī jaunos putnus, kas tikko atstājuši ligzdu.
Ligzda masīva žagaru platforma, kas novietota uz zara, tuvu pie koka stumbra. Atrodas egļu augšējos zaros, noslēpta skatienam (apmēram 15 m augstumā). Dējumā 3 olas. Inkubācijas periods ilgst apmēram 22 dienas. Perē tikai mātīte, bet tēviņš to baro. Palīgi to nedara. Mazuļi ligzdu atstāj apmēram 25 dienu vecumā.[6]
Sičuaņas bēdrozis (Perisoreus internigrans) ir neliela auguma vārnu dzimtas (Corvidae) endēma Ķīnas putnu suga. Ģeogrāfisko variāciju nav. Sugas izdzīvošanu apdraud piemērotas dzīves vides samazināsanās.
De roetgaai (Perisoreus internigrans) is een zangvogel uit de familie Corvidae (kraaien). De vogel werd in 1908 verzameld in de Chinese provincie Sichuan en in 1912 beschreven door de Amerikaanse ornithologen John Thayer en Outram Bangs.[2]
Deze gaai is gemiddeld 30 cm lang. Het is een roetkleurige, grijze vogel met een nogal korte stevig snavel. De kop is donkerder dan de rest van het lijf. De vogel lijkt qua gedrag sterk op de Canadese taigagaai.[1]
Deze soort is endemisch in Sichuan, het westelijke deel van Midden-China. Het leefgebied bestaat uit droge naaldbossen met ondergroei van rododendronsoorten in het hooggebergte, 3000 tot 4270 m boven zeeniveau.[1]
De roetgaai heeft een beperkt en versnipperd verspreidingsgebied en daardoor is hij kwetsbaar voor uitsterven. De grootte van de wereldpopulatie werd in 2016 geschat op 3.500 tot 15.000 individuen. De vogelsoort gaat in aantal achteruit door ontbossing en mogelijk ook door klimaatverandering.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe roetgaai (Perisoreus internigrans) is een zangvogel uit de familie Corvidae (kraaien). De vogel werd in 1908 verzameld in de Chinese provincie Sichuan en in 1912 beschreven door de Amerikaanse ornithologen John Thayer en Outram Bangs.
Perisoreus internigrans é uma espécie de ave da família Campephagidae.
É endémica da China.
Os seus habitats naturais são: regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.[1]
Está ameaçada por perda de habitat.[1]
Perisoreus internigrans é uma espécie de ave da família Campephagidae.
É endémica da China.
Os seus habitats naturais são: regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude.
Está ameaçada por perda de habitat.
Sotlavskrika[2] (Perisoreus internigrans) är en fåtalig tätting i familjen kråkfåglar som enbart förekommer i Kina.[3]
Sotlavskrikan är en relativt liten (30 cm) och långstjärtad sotgrå skrika. Näbben är kort men kraftig och ofta förvånansvärt iögonfallande blek. Huvudet mörkare än kroppen. Kontaktlätet är ett högfrekvent "kyip", ibland förlängt till en serie, men också ett jamande, stigande "meeeoo-meeeoo".[1][4]
Fågeln förekommer i bergsområden på mellan 3350 och 4300 meter över havet i västra Kina, i sydöstra Qinghai, sydvästra Gansu och norra Sichuan).[3][5] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Arten verkar föredra torr, höglänt granskog, ibland inslag av rhododendron och ofta med endast lite undervegetation. Den livnär sig av ryggradslösa djur och frukt. Fågeln häckar mycket tidigt på året, i mars-april. Under hösten formar den små flockar, vanligen med fem eller sex fåglar, ibland upp till tio.[1]
Sotlavskrikan är en fåtalig fågel med ett bestånd på maximalt 10.000 vuxna individer. Utbredningsområdet är dessutom litet och fragmenterat, och populationen minskar i antal till följd av skogsavverkning. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som sårbar.[1]
Sotlavskrika (Perisoreus internigrans) är en fåtalig tätting i familjen kråkfåglar som enbart förekommer i Kina.
Perisoreus internigrans là một loài chim trong họ Corvidae.[2]
黑头噪鸦(学名:Perisoreus internigrans),是鸦科噪鸦属的一种,为中国大陆的特有种,分布于甘肃、青海、四川、西藏等地。全球活动范围约为143,000平方千米。该物种的保护状况被评为易危。[2]
黑头噪鸦的平均体重约为102.0克。栖息地为亚热带或热带的湿润山地林,主要栖息于山地针叶林较开阔的地带。该物种的模式产地在四川北部松潘附近。[1]