الأسماء في صفحات التنقل
Els taquínids (Tachinidae) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels esquizòfors. Es un grup ampli i divers amb 1.597 gèneres i 9.626 espècies.[2] Tots elles són parasitoides proteleans o ocasionalment paràsits d'artròpodes.
Aquesta família és cosmopolita incloent la regió neotropical i la neàrtica,[3] Afrotropical,[4] Paleàrtica, Oriental, Australàsia i Oceànica.
El seu cicle vital és variable segons les espècies.
Els taquínids (Tachinidae) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels esquizòfors. Es un grup ampli i divers amb 1.597 gèneres i 9.626 espècies. Tots elles són parasitoides proteleans o ocasionalment paràsits d'artròpodes.
Snyltefluer (Tachinidae) er en familie af fluer. Der er omkring 8000 arter over hele verden. Dens larver snylter på hovedsageligt insekter, og mange arter bruges i biologisk bekæmpelse af skadedyr.[1]
Snyltefluer (Tachinidae) er en familie af fluer. Der er omkring 8000 arter over hele verden. Dens larver snylter på hovedsageligt insekter, og mange arter bruges i biologisk bekæmpelse af skadedyr.
Die Raupenfliegen (Tachinidae), auch Schmarotzerfliegen, sind eine artenreiche Familie der Zweiflügler mit weltweit etwa 8000 Arten, die mit etwa 500 Arten in Mitteleuropa vertreten ist.
Die Raupenfliegen werden als Schwestergruppe der Rhinophoridae angesehen, mit diesen zusammen als Schwestergruppe der Dasselfliegen. Sie gehören zu den Calyptratae, der weiteren Verwandtschaft der Stubenfliegen und Schmeißfliegen.
Die Systematik innerhalb der Raupenfliegen ist noch weitgehend unklar und umstritten. Üblicherweise werden vier Unterfamilien unterschieden:
Im Körperbau ähneln die Raupenfliegen zumindest oberflächlich den Stubenfliegen und Schmeißfliegen. Ein sicheres Unterscheidungsmerkmal von diesen und anderen nahe verwandten Gruppen ist das Postscutellum, das unter dem Schildchen (Scutellum), welches den Hinterrand der Thoraxoberseite bildet, wulstartig hervortritt. Bei den übrigen Gruppen ist die Thoraxhinterseite unter dem Schildchen mehr oder weniger flach ausgebuchtet.
Alle Arten entwickeln sich parasitisch in Larven, Puppen oder Imagines von Insekten, vereinzelt auch bei anderen Gliederfüßern. Unter den Wirtstieren finden sich in erster Linie Raupen von Schmetterlingen und Afterraupen von Pflanzenwespen. Parasitiert werden aber auch Käfer, und zwar außer den Larven von hauptsächlich Blatthornkäfern und Bockkäfern auch die Puppen und die Imagines größerer Arten, beispielsweise Laufkäfer oder Maikäfer. Weitere Wirtsarten finden sich unter den Wanzen, Heuschrecken, Schaben und Ohrwürmern, vereinzelt auch Hautflügler und Zweiflügler. Ausgeschlossen sind wasserbewohnende Arten und Insekten, die wegen zu geringer Größe nicht in Frage kommen.
Die meisten Raupenfliegen sind auf wenige Wirtsarten oder auch eine einzige Art spezialisiert, manche haben aber ein sehr breites Wirtsspektrum. Manche Arten beschränken sich auf Wirtsarten, die von einer bestimmten Futterpflanze leben.
Die Eier der Raupenfliegen werden entweder direkt auf der Oberfläche des Wirtes abgelegt oder in dessen Nähe, die Weibchen besitzen keinen Legestachel zum Einstechen in das Wirtstier. Die Larven schlüpfen schon nach kurzer Zeit, manchmal sofort nach der Eiablage.
Die erwachsenen Fliegen sind meist tagaktiv und ernähren sich vor allem von Blütennektar und Honigtau. Oft findet man sie auf Blüten mit leicht zugänglichen Nektarquellen, nur wenige Arten besitzen einen Saugrüssel, der ausreicht, um an den Nektar von Blüten mit langer Röhre zu gelangen.
Fossile Raupenfliegen sind selten. Die ältesten Belege stammen aus eozänem Baltischen Bernstein. Darüber hinaus sind Funde aus dem etwas jüngeren Dominikanischen Bernstein sowie aus verschiedenen quartären Lagerstätten bekannt.[1][2]
In der Landwirtschaft sind Raupenfliegen von großer Bedeutung bei der biologischen Schädlingsbekämpfung. Besonders Insekten, die durch Massenvermehrungen nach Verschleppung in andere Kontinente erhebliche Schäden verursachten, konnten durch nachträgliche Einführung der jeweilig parasitierenden Raupenfliege dauerhaft unter Kontrolle gebracht werden. Beispiele dafür sind der Kleine Frostspanner und der Schwammspinner.
Die Raupenfliegen (Tachinidae), auch Schmarotzerfliegen, sind eine artenreiche Familie der Zweiflügler mit weltweit etwa 8000 Arten, die mit etwa 500 Arten in Mitteleuropa vertreten ist.
Taxin pashshalar (Tachinidae) -ikki qanotli, qisqa moʻylovli tekinxoʻr pashshalar oilasiga mansub etnomofag hasharotlar. 5000 ga yaqin turi maʼlum. Tanasining uz. 3–20 mm, uzun va qattiqtuklar bilan qoplangan (ikkinchi "tipratikan ggashsha" nomi ham shundan). Lichinkasi oyoqsiz, chuvalchangeimon, oqish. Gʻumbagi yopiq, soxta pillada joylashgan. Taxin pashshalarning hamma turlari hasharotlarning (asosan ichki, baʼzan tashqi) paraziti. Lichinkasi turli tunlam qurtlarida, qoʻngʻizlari lichinkasi voyaga yetgan hasharotlarda va qandalalar tanasida parazitlik qiladi. Hayvon — xoʻjayin tanasida yoki tuproqda gʻumbakka aylanadi. Voyaga yetganlari oʻsimlik gul shirasi va bargidagi shira bilan oziqlanadi. Havo ochiq kunlari aktiv. Baʼzi turlari kolorado va yapon qoʻngʻizlariga, ipak qurti hamda b. zararkunandalarga qarshi kurashish maqsadida iqlimlashtirilgan. Ulardan Gonia cilipeda turi ayniqsa tajovuzkor. Taxin pashshalarning shu turi gʻoʻza va kuzgi tunlam qurtlarini 5—20%gacha yoʻqotadi.
The Tachinidae are a large and variable family of true flies within the insect order Diptera, with more than 8,200 known species and many more to be discovered. Over 1,300 species have been described in North America alone. Insects in this family commonly are called tachinid flies or simply tachinids. As far as is known, they all are protelean parasitoids, or occasionally parasites, of arthropods, usually other insects. The family is known from many habitats in all zoogeographical regions and is especially diverse in South America.[2]
Reproductive strategies vary greatly between Tachinid species, largely, but not always clearly, according to their respective life cycles. This means that they tend to be generalists rather than specialists. Comparatively few are restricted to a single host species, so there is little tendency towards the close co-evolution one finds in the adaptations of many specialist species to their hosts, such as are typical of protelean parasitoids among the Hymenoptera.
Larvae (maggots) of most members of this family are parasitoids (developing inside a living host, ultimately killing it). In contrast a few are parasitic (not generally killing the host). Tachinid larvae feed on the host tissues, either after having been injected into the host by the parent, or penetrating the host from outside. Various species have different modes of oviposition and of host invasion. Typically, Tachinid larvae are endoparasites (internal parasites) of caterpillars of butterflies and moths, or the eruciform larvae of sawflies. For example, they have been found to lay eggs in African sugarcane borer larva, a species of moth common in sub-Saharan Africa,[3] as well as the more northerly Arctic woolly bear moth.[4] However, some species attack adult beetles and some attack beetle larvae. Others attack various types of true bugs, and others attack grasshoppers; a few even attack centipedes. Also parasitised are bees, wasps and sawflies.[5]
Probably the majority of female Tachinids lay white, ovoid eggs with flat undersides onto the skin of the host insect. Imms[6] mentions the genera Gymnosoma, Thrixion, Winthemia, and Eutachina as examples. In a closely related strategy some genera are effectively ovoviviparous (some authorities prefer the term ovolarviparous[7]) and deposit a hatching larva onto the host. For example, this occurs in Tachinidae species which parasitize the butterfly Danaus chrysippus in Ghana.[8] The free larvae immediately bore into the host's body. Illustrative genera include Exorista and Voria. Many Tachinid eggs hatch quickly, having partly developed inside the mother's uterus, which is long and often coiled for retaining developing eggs. However, it is suggested that the primitive state probably is to stick unembryonated eggs to the surface of the host.[7]
Many other species inject eggs into the host's body, using the extensible, penetrating part of their ovipositor, sometimes called the oviscapt, which roughly translates to "egg digger". Species in the genera Ocyptera, Alophora, and Compsilura are examples.
.jpg)
In many species only one egg is laid on or in any individual host, and accordingly such an egg tends to be large, as is typical for eggs laid in small numbers. They are large enough to be clearly visible if stuck onto the outside of the host, and they generally are so firmly stuck that eggs cannot be removed from the skin of the host without killing them. Furthermore, scientists have observed in studies with the host cabbage looper that being glued to the host insect helps maggots burrow into the larva, where they remain until fully developed.[9]
Yet another strategy of oviposition among some Tachinidae is to lay large numbers of small, darkly coloured eggs on the food plants of the host species. Sturmia, Zenillia, and Gonia are such genera.
Many Tachinids are important natural enemies of major insect pests, and some species actually are used in biological pest control; for example, some species of Tachinid flies have been introduced into North America from their native lands as biocontrols to suppress populations of alien pests.[10] Conversely, certain tachinid flies that prey on useful insects are themselves considered as pests; they can present troublesome problems in the sericulture industry by attacking silkworm larvae. One particularly notorious silkworm pest is the Uzi fly (Exorista bombycis).
Another reproductive strategy is to leave the eggs in the host's environment; for example, the female might lay on leaves, where the host is likely to ingest them. Some tachinids that are parasitoids of stem-boring caterpillars deposit eggs outside the host's burrow, letting the first instar larvae do the work of finding the host for themselves. In other species, the maggots use an ambush technique, waiting for the host to pass and then attacking it and burrowing into its body.
Adult Tachinids are not parasitic, but either do not feed at all or visit flowers, decaying matter, or similar sources of energy to sustain themselves until they have concluded their procreative activities. Their non-parasitic behaviour after eclosion from the pupa is what justifies the application of the term "protelean".
Tachinid flies are extremely varied in appearance. Some adult flies may be brilliantly colored and resemble blow-flies (family Calliphoridae). Most however are rather drab, some resembling house flies. However, Tachinid flies commonly are more bristly and more robust. Also, they usually have a characteristic appearance. They have three-segmented antennae, a diagnostically prominent postscutellum bulging beneath the scutellum (a segment of the mesonotum). They are aristate flies, and the arista usually is bare, though sometimes plumose. The calypters (small flaps above the halteres) are usually very large. Their fourth long vein bends away sharply.
Adult flies feed on flowers and nectar from aphids and scale insects. As many species typically feed on pollen, they can be important pollinators of some plants, especially at higher elevations in mountains where bees are relatively few.
The taxonomy of this family presents many difficulties. It is largely based on morphological characters of the adult flies, but also on reproductive habits and on the immature stage.
Some tachinid flies parasitize pest species. This has allowed them to be used as biological control agents by farmers. Some Tachinidae are generalists; for instance, Compsilura concinnata uses, at least, 200 different hosts, and they are not safe to be used as biological controls. Others are more specialized and are safer; for instance, Istocheta aldrichi, which only attacks the Japanese beetle.[11][12][13]
This clade appears to have originated in the middle Eocene.[14] The oldest known putatively tachinid fossil (Lithexorista) dates from the Eocene Green River Formation in Wyoming.[15][16][17]
The Tachinidae are a large and variable family of true flies within the insect order Diptera, with more than 8,200 known species and many more to be discovered. Over 1,300 species have been described in North America alone. Insects in this family commonly are called tachinid flies or simply tachinids. As far as is known, they all are protelean parasitoids, or occasionally parasites, of arthropods, usually other insects. The family is known from many habitats in all zoogeographical regions and is especially diverse in South America.
"Tachinidae" by Harold Maxwell-Lefroy, 1909
Los taquínidos (Tachinidae) son una numerosa familia de dípteros braquíceros de gran diversidad, con más de 10 000 especies; posiblemente quedan muchas más por describir. Se encuentran en todo tipo de hábitat y son de distribución mundial, con la mayor diversidad en regiones tropicales y subtropicales.[2]
Las moscas adultas presentan gran variedad de aspectos, algunas son de colores brillantes, otras son poco llamativas y se parecen a las moscas domésticas. Pero la mayoría son robustas y con fuertes setas. Las antenas tienen tres segmentos y una arista.
Los taquínidos son parasitoides de otros artrópodos.[3] Las larvas se desarrollan dentro del hospedante o huésped[3] y finalmente lo matan. Otras pocas son parásitas que no matan al huésped. La mayoría de los taquínidos son parasitoides de orugas de Lepidoptera y de larvas y adultos de escarabajos; otras de adultos de Hemiptera o ninfas de Orthoptera.[3] Raramente son parásitas de otros dípteros o de otros artrópodos, por ejemplo, de los ciempiés.[3] Unas pocas son especialistas de una sola especie de hospedante, la mayoría pueden parasitar a varias especies diferentes. Muchas son enemigos naturales de graves plagas y, por tanto, se las usa como controles biológicos.[3] Algunas especies han sido introducidas en otros países con este propósito. Por otra parte, pueden ser plaga del gusano de seda.
Las hembras usan diversas estrategias, algunas insertan los huevos en el cuerpo del huésped o los depositan en la superficie externa, otras ponen los huevos en hojas de plantas que luego son ingeridas por los huéspedes.[3] Las que parasitan a gusanos taladros de la madera ponen los huevos a la entrada de los agujeros hechos por la especie huésped.
Los adultos se alimentan del néctar de las flores y también de polen, pueden ser así polinizadores importantes, especialmente a elevadas altitudes donde las abejas son escasas.
La taxonomía de esta familia presenta dificultades, basándose principalmente en rasgos morfológicos, pero así también en los hábitos reproductivos y en los estadios inmaduros. El clado parece haberse originado en el Eoceno medio;[4] incluye 1523 géneros.
Se han descrito alrededor de 8500 especies de Tachinidae en el mundo,[5] pero el tamaño actual de la familia es mucho mayor debido a que las regiones tropicales contienen un gran número de especies aun por describir. El número de géneros de taquínidos reconocido a nivel mundial es actualmente de 1523. Este número se espera que aumente o disminuya en las próximas décadas a medida que los géneros se vayan agrupando en nuevos géneros más amplios y se acepten nuevos géneros donde acomodar las especies que se van descubriendo para la ciencia.
La radiación de Tachinidae parece haber tenido lugar durante el Cenozoico, tras la ruptura de Gondwana. Por lo tanto, no hubo oportunidad para la dispersión de los antiguos linajes de Tachinidae entre los continentes del Sur (América del Sur, África y Australia). Esta parece ser la causa del patrón actual de endemicidad genérica. Las regiones biogeográficas con menor número de géneros endémicos son el Neártico y las regiones orientales, que funcionaban en parte como corredores para la dispersión de especies entre las regiones durante los períodos Terciario y Cuaternario.
La región paleártica también sirvió como ruta de dispersión entre el Neártico, la región afrotropical y las regiones orientales, pero su gran tamaño y su diversa geomorfología y variedad de climas permitió el desarrollo de un tamaño considerable de fauna endémica, tanto a nivel genérico como de especies. Los mayores niveles de endemicidad genérica se encuentran en el Neotrópico, región Afrotropical y Australasia, las cuales actuaron como callejones sin salida durante el Cenozoico y más adelante se convirtieron en lugares ideales para la evolución de faunas endémicas.
Número de géneros y especies de tachinidos por regiones biogeográficas, número y porcentaje de géneros endémicos de cada región:[5]
Tachinidae Número Mundo Neotrópico[nota 1] Neártico Paleártico Afrotropical Oriental Australasia[nota 2] Especies 8500 2864 1345 1600 1006 725 808 Géneros 1501 802 307 409 229 257 230 Géneros endémicos 1089 622 61 145 95 42 124 % de géneros endémicos – 78 % 20 % 35 % 41 % 16 % 54 %Algunas especies de taquínidos parasitan especies que son consideradas plagas. Por eso se las puede usar como controles biológicos. Algunas especies son generalistas, por ejemplo Compsilura concinnata usa por lo menos 200 huéspedes diferentes y no se puede usar como control biológico por su falta de especificidad. Otros, en cambio, son altamente específicos y sirven para este fin, por ejemplo Istocheta aldrichi, que ha sido introducida en Norteamérica para controlar al escarabajo japonés.[6][7][8] Otro ejemplo es Triarthria setipennis que controla a Forficula auricularia.[9]
Taquínido
Nowickia sp.
Carcelia sp.
Huevo de Istocheta aldrichi en Popillia japonica
Huevos de taquínido en Leptoglossus
Ectophasia crassipennis
Los taquínidos (Tachinidae) son una numerosa familia de dípteros braquíceros de gran diversidad, con más de 10 000 especies; posiblemente quedan muchas más por describir. Se encuentran en todo tipo de hábitat y son de distribución mundial, con la mayor diversidad en regiones tropicales y subtropicales.
Loiskärpäset (Tachinidae) on kärpästen heimo, jonka lajit ovat selkärangattomien eläinten, erityisesti hyönteistoukkien, ehdottomia loisia, tarkalleenottaen parasitoideja. Heimosta tunnetaan maailmanlaajuisesti lähes 10 000 lajia ja se muodostaa lajimäärältään kaksisiipisten toiseksi suurimman heimon heti vaaksiaisten jälkeen.
Loiskärpäset ovat ulkoisesti hyvin monipuolinen ryhmä. Monet lajit muistuttavat suuresti sukaskärpäsiä, mutta näihin verrattuna loiskärpästen rakenne on usein rotevampi ja eläin vaikuttaa suurten sukasten vuoksi silmiinpistävän karvaiselta. Monet lajit ovat värikkäitä ja jotkin myös metallinkiiltoisia. Siivet ovat yleensä kirkkaat, mutta niissä voi olla myös kuviointia. Täysikasvuset kärpäset aterioivat kukkien medellä ja ovat monien kukkakasvien tärkeitä pölyttäjiä. Ihmiselle loiskärpäset ovat harmittomia ja niiden vaikutus tuhohyönteisten kantojen säätelijöinä on maanviljelykselle hyödyksi. Lajinmäärityksessä tärkeitä tuntomerkkejä ovat ainakin sukasten sijainti, tuntosarvien yksityiskohdat sekä pään kuviot.[1][2][3][4]
Loiskärpästen isäntinä toimivat lähes aina hyönteiset. Tyypillisimpiä isäntiä ovat perhosten, kovakuoriaisten sekä pistiäisten toukat. Jotkin lajit loisivat tuhatjalkaisissa tai hämähäkkieläimissä. Useimmiten naaras munii yhden tai muutamia munia isäntäeläimen pinnalle, mihin munat kiinnittyvät liimamaisella aineella. Kuoriutuvat toukat porautuvat terävillä suuosillaan isännän ihon läpi ja elävät isäntäeläimen sisällä syöden aluksi hemolymfaa, mutta myöhemmin myös elimiä ja aikaa myöten toukka syö isännän elävältä. Kärpästoukka koteloituu tavallisesti isännän ulkopuolelle. Erityisesti kovakuoriaistoukissa loisivien lajien toukat elävät kuitenkin aluksi vapaina ja kaivautuvat maaperään etsien itse isäntänsä. Loiskärpäset eivät ole erityisen isäntäspesifisiä vaan useimmat lajit kelpuuttavat monia eri isäntälajeja; esimerkiksi Compsilura concinnata on tavattu lähes 200 isäntälajista.[5]
Loiskärpäset (Tachinidae) on kärpästen heimo, jonka lajit ovat selkärangattomien eläinten, erityisesti hyönteistoukkien, ehdottomia loisia, tarkalleenottaen parasitoideja. Heimosta tunnetaan maailmanlaajuisesti lähes 10 000 lajia ja se muodostaa lajimäärältään kaksisiipisten toiseksi suurimman heimon heti vaaksiaisten jälkeen.
Loiskärpäset ovat ulkoisesti hyvin monipuolinen ryhmä. Monet lajit muistuttavat suuresti sukaskärpäsiä, mutta näihin verrattuna loiskärpästen rakenne on usein rotevampi ja eläin vaikuttaa suurten sukasten vuoksi silmiinpistävän karvaiselta. Monet lajit ovat värikkäitä ja jotkin myös metallinkiiltoisia. Siivet ovat yleensä kirkkaat, mutta niissä voi olla myös kuviointia. Täysikasvuset kärpäset aterioivat kukkien medellä ja ovat monien kukkakasvien tärkeitä pölyttäjiä. Ihmiselle loiskärpäset ovat harmittomia ja niiden vaikutus tuhohyönteisten kantojen säätelijöinä on maanviljelykselle hyödyksi. Lajinmäärityksessä tärkeitä tuntomerkkejä ovat ainakin sukasten sijainti, tuntosarvien yksityiskohdat sekä pään kuviot.
Loiskärpästen isäntinä toimivat lähes aina hyönteiset. Tyypillisimpiä isäntiä ovat perhosten, kovakuoriaisten sekä pistiäisten toukat. Jotkin lajit loisivat tuhatjalkaisissa tai hämähäkkieläimissä. Useimmiten naaras munii yhden tai muutamia munia isäntäeläimen pinnalle, mihin munat kiinnittyvät liimamaisella aineella. Kuoriutuvat toukat porautuvat terävillä suuosillaan isännän ihon läpi ja elävät isäntäeläimen sisällä syöden aluksi hemolymfaa, mutta myöhemmin myös elimiä ja aikaa myöten toukka syö isännän elävältä. Kärpästoukka koteloituu tavallisesti isännän ulkopuolelle. Erityisesti kovakuoriaistoukissa loisivien lajien toukat elävät kuitenkin aluksi vapaina ja kaivautuvat maaperään etsien itse isäntänsä. Loiskärpäset eivät ole erityisen isäntäspesifisiä vaan useimmat lajit kelpuuttavat monia eri isäntälajeja; esimerkiksi Compsilura concinnata on tavattu lähes 200 isäntälajista.
Tachinidés, Tachinaires
Les Tachinidae, nommées Tachinidés et Tachinaires en français, sont une grande famille de mouches regroupant plus de 10 000 espèces.
Les adultes, de tailles très variables (1 à 17 mm), sont généralement pourvus de couleurs sombres et ternes. Cependant, certaines espèces ont des motifs de couleurs vives et éclatantes. Les Tachinidae se distinguent des Calliphoridae par le postscutellum proéminent qui fait saillie sous le scutellum[1],[2]
Les adultes sont floricoles, ils se nourrissent de pollen et de nectar. Les larves sont des parasites d'insectes et d'autres arthropodes, notamment des chenilles de papillons comme les Noctuelles et de punaises. La femelle dépose un ou plusieurs gros œufs sur le corps ou à l'intérieur de sa proie, ou de minuscules œufs dans l'environnement attendant que l'hôte l'avale. La larve est endoparasite, elle se développe à l'intérieur du corps de l'hôte[2].
Plus de 500 espèces différentes et assez difficiles à déterminer se rencontrent en France[3].
Le terme « Tachinidae » est forgé par Fleming en 1821 à partir du nom du genre type Tachina qui provient du grec ancien ταχυς, takhús (« rapide ») en raison du vol de ces mouches. Il semble que ce soit l'entomologiste allemand Johann Wilhelm Meigen qui en soit à l'origine au début du XIXe siècle[4].
En français, sont employés les noms vulgarisés et normalisés « Tachinidés » ou « Tachinides » et « Tachinaires ». Leur genre grammatical ne fait pas consensus et le « chi » se prononce « ki » comme dans « tachycardie » et « chorégraphie ». Que ce soit pour la famille, les genres ou les espèces, il ne semble pas exister de noms vernaculaires en français, les allemands nomment la famille « Raupenfliegen », littéralement « les mouches des chenilles », en raison de l'appétence pour les chenilles de lépidoptères chez de nombreuses espèces[4].
Les Tachinidae sont des Diptères Brachycères car ils ont des antennes courtes ne dépassant pas dix articles. Ce sont des Cyclorrhapha car, lors de son émergence, l'adulte découpe une opercule circulaire pour s’extraire de sa pupe. De plus, l'antenne est composée de trois articles dont le dernier est pourvu d’une soie appelée arista. D'autres Brachycères, les Orthorrhapha, sortent de leur pupe par une fente[4].
Cette famille appartient à la sous section des Calyptratae car ses espèces présentent un bulbe sous l’insertion de l’aile, une antenne dont le deuxième article est fendu dans la longueur ainsi qu'un thorax à la suture transverse. Parfois elles montrent également une vibrisse à la base de la face et un deuxième cuilleron nettement visible et situé plus bas que le premier[4].
La super-famille des Oestroidea est caractérisée par une série de soies placée sur le flanc du thorax au niveau des pleures, sous le spiracle postérieur et nommées « soies hypopleurales ». Dans ce groupe, les petites familles des Hypodermatidae et des Oestridae se différencient par leurs pièces buccales atrophiées[4].
Restent quatre familles au nombre d'espèces conséquent : les Calliphoridae, les Sarcophagidae, les Rhinophoridae et les Tachinidae. Cette dernière se différencie par la présence d'un subscutellum fortement bombé séparé du scutellum par une membrane plus étroite que le subscutellum. Absent chez les Calliphoridae et étroit et plat chez les Sarcophagidae, il présente une morphologie comparable chez les Rhinphoridae, mais alors, le deuxième cuilleron y est toujours petit et ovoïde. De plus, les Calliphoridae sont souvent ornées de reflets métalliques verts ou bleutés, ce qui est rarement le cas chez les Tachinidae[4].
Suture scindant le thorax en deux.
Deux Cueillerons blancs translucides bien développés à la base de l'aile.
Subscutellum bombé et ambré visible entre le thorax et l'abdomen.
Aile légendée.
Les Tachinidae sont des espèces de mouches de 2 à 20 mm, majoritairement gris ardoisé à noires, parfois ornées de taches jaunes ou rouges sur le dessus de l'abdomen, plus rarement avec des reflets métalliques verts ou cuivrés. Le corps est la plupart du temps recouvert de soies souples plus ou moins grandes nommées « chètes » dont l'emplacement est précis et permet la détermination des genres et espèces, par exemple leur alignement sur le dos du thorax. Certaines espèces sont glabres ou recouvertes d'une fine pubescence. L'antenne est composée de trois articles dont le dernier porte une soie nommée arista. Celle-ci peut-être glabre, velue ou plus rarement plumeuse comme celle des Calliphoridae. La longueur relative de chacun de ses articles est également importante pour l’identification spécifique. L’aile comporte à sa base des cuillerons toujours bien développés. La nervation de l'aile est cruciale lors de la détermination du spécimen. La nervure M1 est généralement brusquement coudée et atteint parfois le bord de l’aile en formant un pétiole avec la nervure R4+5. Certaines nervures sont parfois surmontées de microchètes, différemment selon l'espèce. Les pattes, parfois modifiées chez les mâles, ont souvent un système organisé de soies dont la position, dorsale ou ventrale, antérieure ou postérieure, est très importante pour séparer les espèces. En général les yeux sont écartés chez les femelles et plus ou moins rapprochés ou cohérents chez les mâles[4].
Selon ITIS (1er mars 2013)[5] :
Selon l'INPN (21 février 2021)[3] :
Selon Catalogue of Life (1er mars 2013)[6] :
Tachinidés, Tachinaires
Les Tachinidae, nommées Tachinidés et Tachinaires en français, sont une grande famille de mouches regroupant plus de 10 000 espèces.
Les adultes, de tailles très variables (1 à 17 mm), sont généralement pourvus de couleurs sombres et ternes. Cependant, certaines espèces ont des motifs de couleurs vives et éclatantes. Les Tachinidae se distinguent des Calliphoridae par le postscutellum proéminent qui fait saillie sous le scutellum,
Les adultes sont floricoles, ils se nourrissent de pollen et de nectar. Les larves sont des parasites d'insectes et d'autres arthropodes, notamment des chenilles de papillons comme les Noctuelles et de punaises. La femelle dépose un ou plusieurs gros œufs sur le corps ou à l'intérieur de sa proie, ou de minuscules œufs dans l'environnement attendant que l'hôte l'avale. La larve est endoparasite, elle se développe à l'intérieur du corps de l'hôte.
Plus de 500 espèces différentes et assez difficiles à déterminer se rencontrent en France.
Os taquínidos (Tachinidae) son unha gran familia de dípteros braquíceros con gran diversidade, xa que conta con máis de 8.200 especies e posiblemente quedan moitas máis por describir. Atópanse en todo tipo de hábitat por todo o mundo.[2]
As moscas adultas presentan gran variedade de aspectos, algunhas son de cores brillantes, outras son pouco rechamantes e parécense ás moscas domésticas. Pero a maioría son robustas e con fortes setas. As antenas teñen tres segmentos.
A maioría dos taquínidos son parasitoides. As larvas desenvólvense dentro do hospedeiro e finalmente mátano. Outras poucas son parasitas que non matan o hóspede. Algunhas son parasitoides de eirugas de Lepidoptera, outras de larvas de escaravellos e moitas de Hemiptera ou Orthoptera. Raramente son parasitas de cempés. Unhas poucas son especialistas dunha soa especie de hospedante, aínda que a maioría poden parasitar varias especies diferentes. Debido a isto moitas son inimigos naturais de graves pragas e polo tanto úsanse como controis biolóxicos. Algunhas especies foron introducidas noutros países con este propósito. Por exemplo, poden ser praga do verme da seda.
As femias usan diversas estratexias, algunhas insiren os ovos no corpo do hóspede ou deposítano na superficie externa, outras poñen os ovos en follas de plantas que logo son inxeridas polos hóspedes. As que parasitan vermes trade da madeira poñen os ovos á entrada dos buratos feitos pola especie hóspede.
Os adultos aliméntanse do néctar das flores e tamén de polen, poden ser así polinizadores importantes, especialmente a elevadas altitudes onde as abellas son escasas.
A taxonomía desta familia presenta dificultades, baseándose principalmente en trazos morfolóxicos, pero tamén nos hábitos reprodutivos e nos estadios inmaduros.
Os taquínidos (Tachinidae) son unha gran familia de dípteros braquíceros con gran diversidade, xa que conta con máis de 8.200 especies e posiblemente quedan moitas máis por describir. Atópanse en todo tipo de hábitat por todo o mundo.
Tachinidae (muhe gusjeničarke, tahine), porodica dvokrilaca koja parazitira na štetnicima, tako da se ubrajaju u vrlo korisne kukce važne u suzbijanju štetnika. Ženke odlažu jaja u blizini domadara (gusjenice) na biljku kojom se domadar hrani ili pojedinačno na kožu domadara probijajuči njegovu kožu posebnom iglicom ili pilom u koju onda izleže jaja. Ličinka muhe isprva se hrani krvi domadara, a kasnije isišu i sve unutarnje organe nakon čega se izvlače iz uginulog domaćina. Neke vrste imaju po dvije, pa i tri generacije godišnje
Muhe tahine koje legu jaja u blizini domadara ili na tlu koje kasnie traže domaćina legu oko 1.000-5.000 jaja, dok one koje polažu jaja u domaćinu legu oko 30-100 jaja.
Tahine parazitiraju na više vrsta leptira, a od njih neke i na preko 60, Compsilura concinnata, koja napada i neke ose listarice. Ernestia rudis odlaže jaja na domaćina. Sturmia gilva je malena muha koja parazitira na više vrsta leptira, a jaja polaže na biljku kojom se domadar hrani. Carcelia chelonidae parazitira u gusjenicama leptira i nekih drugih kukaca. Tachina larvarum je najraširenija vrsta poznata kao parazit na šumskim i poljoprivrednim štetnicima.
Postoji blizu 10.000 vrsta[1] ovih muha, od kojih neke pripadaju podporodicama Dexiinae, Exoristinae, Goniinae i Phasiinae[2].
Triarthria setipennis
Ceranthia lichtwardtiana
Ormia ochracea, trudna ženka
Wagneria costata
Trixa conspersa
Tachinidae (muhe gusjeničarke, tahine), porodica dvokrilaca koja parazitira na štetnicima, tako da se ubrajaju u vrlo korisne kukce važne u suzbijanju štetnika. Ženke odlažu jaja u blizini domadara (gusjenice) na biljku kojom se domadar hrani ili pojedinačno na kožu domadara probijajuči njegovu kožu posebnom iglicom ili pilom u koju onda izleže jaja. Ličinka muhe isprva se hrani krvi domadara, a kasnije isišu i sve unutarnje organe nakon čega se izvlače iz uginulog domaćina. Neke vrste imaju po dvije, pa i tri generacije godišnje
Muhe tahine koje legu jaja u blizini domadara ili na tlu koje kasnie traže domaćina legu oko 1.000-5.000 jaja, dok one koje polažu jaja u domaćinu legu oko 30-100 jaja.
Tahine parazitiraju na više vrsta leptira, a od njih neke i na preko 60, Compsilura concinnata, koja napada i neke ose listarice. Ernestia rudis odlaže jaja na domaćina. Sturmia gilva je malena muha koja parazitira na više vrsta leptira, a jaja polaže na biljku kojom se domadar hrani. Carcelia chelonidae parazitira u gusjenicama leptira i nekih drugih kukaca. Tachina larvarum je najraširenija vrsta poznata kao parazit na šumskim i poljoprivrednim štetnicima.
Postoji blizu 10.000 vrsta ovih muha, od kojih neke pripadaju podporodicama Dexiinae, Exoristinae, Goniinae i Phasiinae.
Triarthria setipennis
Ceranthia lichtwardtiana
Ormia ochracea, trudna ženka
Wagneria costata
Trixa conspersa
I tachinidi (Tachinidae Robineau-Desvoidy, 1830) sono una famiglia di insetti appartenente all'ordine dei Ditteri. La famiglia comprende circa 8500 specie, accomunate da uno sviluppo parassitario endofago. I tachinidi vengono utilizzati in agricoltura per il controllo biologico di alcuni Lepidotteri.
La famiglia comprende circa 8500 specie in oltre 1500 generi, ed è suddivisa in quattro sottofamiglie:[1]
Carcelia sp.
I tachinidi (Tachinidae Robineau-Desvoidy, 1830) sono una famiglia di insetti appartenente all'ordine dei Ditteri. La famiglia comprende circa 8500 specie, accomunate da uno sviluppo parassitario endofago. I tachinidi vengono utilizzati in agricoltura per il controllo biologico di alcuni Lepidotteri.
Dexiinae
Exoristinae
Phasiinae
Tachininae
Tachinos (lot. Tachinidae, vok. Raupenfliegen) – dvisparnių (Diptera) vabzdžių šeima, kuriai priklauso labai gausiai apaugusios standžiais šereliais vidutinio dydžio musės. Lervos parazituoja kitų vabzdžių lervas, drugių vikšrus. Yra rūšių, kurios parazituoja varlių, paukščių kūne. Kai kurių tachinų lervos vystosi dvėselienoje ir puvėsiuose.
Pačios musės gyvena ant žiedų. Kiaušinėlius tiesiog prilipdo ant vikšrų arba deda šalia jų ant lapų. Išsiritusios lervos įsiskverbia į vikšro kūną.
Lietuvoje yra apie 160 rūšių. Dažnai aptinkamos ant salierinių augalų žiedų.
Tachinos (lot. Tachinidae, vok. Raupenfliegen) – dvisparnių (Diptera) vabzdžių šeima, kuriai priklauso labai gausiai apaugusios standžiais šereliais vidutinio dydžio musės. Lervos parazituoja kitų vabzdžių lervas, drugių vikšrus. Yra rūšių, kurios parazituoja varlių, paukščių kūne. Kai kurių tachinų lervos vystosi dvėselienoje ir puvėsiuose.
Pačios musės gyvena ant žiedų. Kiaušinėlius tiesiog prilipdo ant vikšrų arba deda šalia jų ant lapų. Išsiritusios lervos įsiskverbia į vikšro kūną.
Lietuvoje yra apie 160 rūšių. Dažnai aptinkamos ant salierinių augalų žiedų.
Taknid [1] adalah sejenis lalat yang berbulu. Lalat ini berada dalam keluarga Tachinidae dan order Diptera dengan lebih daripada 8,200 spesies yang diketahui dan banyak lagi ditemui. Di Amerika Utara, lalat ini sahaja terdapat dalam 1300 spesies.
Taknid adalah sejenis lalat yang berbulu. Lalat ini berada dalam keluarga Tachinidae dan order Diptera dengan lebih daripada 8,200 spesies yang diketahui dan banyak lagi ditemui. Di Amerika Utara, lalat ini sahaja terdapat dalam 1300 spesies.
De sluipvliegen (Tachinidae) zijn een familie in de orde van de Diptera (tweevleugeligen), onderorde Brachycera (vliegen). Met bijna 10.000 beschreven soorten[1] is deze familie een van de grotere vliegenfamilies. In Nederland komen 337 soorten voor.
De soorten kunnen onderling erg verschillen: sommige lijken veel op de gewone huisvlieg, anderen hebben oppervlakkig het uiterlijk van wespen of zweefvliegen. Deze insecten hebben een robuust, lang lichaam met een erg harig achterlijf, vooral aan de achterkant.
De volwassen vliegen voeden zich met honingdauw en nectar; de larven zijn altijd parasitair in de larven of poppen van vlinders, kevers, sprinkhanen en andere insecten.
Bij sommige soorten worden de eieren direct op het lichaam van de gastheer gelegd. De larfjes komen bijna onmiddellijk uit en boren zich naar binnen. Andere soorten leggen het ei via een wondje in het lichaam van de gastheer. Weer anderen leggen eieren van heel klein formaat en in enorme hoeveelheden op het substraat in de buurt van de gastheer. De eieren komen uit zodra de gastheer ze inslikt en de larfjes boren zich door de darmwand naar binnen.
Deze familie komt wereldwijd voor, waar ook een gastheer voorkomt.
Sluipvliegen zijn over het algemeen zeer nuttige insecten. Er zijn heel wat soorten die parasitoïde zijn van plaaginsecten en die daarom in biologische bestrijdingsprogramma's gebruikt worden. Enkele soorten zijn echter schadelijk en worden in India en andere Aziatische landen als een ware plaag van de zijdeproductie gezien, met name Exorista sorbillans die zijderupsen belaagt.
Stekelsluipvlieg Tachina grossa
Kop, ocelli zichtbaar
De sluipvliegen (Tachinidae) zijn een familie in de orde van de Diptera (tweevleugeligen), onderorde Brachycera (vliegen). Met bijna 10.000 beschreven soorten is deze familie een van de grotere vliegenfamilies. In Nederland komen 337 soorten voor.
Snyltefluer (Tachinidae) er en gruppe (familie) av fluene (Brachycera), som sammen med mygg (Nematocera), utgjør Tovingene (Diptera). De er fra 4 mm. og opp til ca. 20 mm. Det er kjent ca. 220 arter i Norge. I verden er det beskrevet ca. 8 000 arter.
Snyltefluer kan brukes i biologisk kontroll av skadedyr, ved at de er parasitter.
Snyltefluer er parasitter (rovdyr) i larvestadiet. De voksne lever helst av pollen og nektar fra blomster.
Kroppen er kraftig og er besatt av lange børster (stive hår) over hele kroppen. Snyltefluer er gjerne store og noen har kraftige farger i gult (orange) og svart, og kan ligne på en bie, eller de har uanselige grå svarte farger, og ligner en stor husflue. De skiller seg allikevel ut på at de har mange hårbørster, særlig på bakkroppen. Snyltefluer har et ekstra scutellum, et såkalt postscutellum, en «puteformet» forlengelse på brystets ryggside, dette er det bare snyltefluene som har. Bremser har et langt mindre utviklet scutellum, men har postscutellumet, slik at det ser ut som det er to små likestore scutellum.
Munnen hos de voksne er sugende, og er en bløt snabel som ligger i en fordypning i hodets underside.
Antennene har alltid to ledd (scapus og pedicullus) først, disse skiller seg ut fra de andre leddene i antennen. Deretter følger flere ledd (postpedicel som i eldre litteratur benevnes flagellum). Det første av disse er mer eller mindre rundt eller avlangt, stort, noe tykt, med en litt lang mangeleddet, tynn hårbørste (artista) festet litt foran eller på toppen.
Eggene legges på utsiden av vertsdyret, når larven klekkes borer den seg inn i vertsdyret. Eller eggene stikkes inn i verten av hunnen, hun kan også legge eggene omtrent inne i munnen på versdyret.. Men noen legger egg i blomster, der larven venter på at vertsdyret kommer for å spise nektar og pollen.
Larvene hos de fleste arter er uten ytre bein og er «hodeløse», ofte kalt maggott. De er nokså butte bak, men smalner av framover, hodeenden er smal og forholdsvis spiss. Den er tydelig ledd delt med noen små utvekster (pigger) på hvert ledd. De lever som parasitter i andre insekter.
Alle tovinger gjennomgår en fullstendig forvandling, med et puppestadium. Puppen er tønneformet og puppestadiet er i øvre laget, i jorden.
En snylteflue, med lange stive hårbørster. Legg merke til (pilen), det doble scutellum bakerst på brystpartiet. Klikk på bildet for å se en større versjon.
Scutellum og postscutellum.
Fra venstre: «vanlig høyere flue», bremser, og snyltefluer.
Tachina grossa, den største arten i Norge
Snyltefluer tilhører overfamilien Oestroidea. De andre familiene i denne gruppen er Hudbremser, Nesebremser, Magebremser, Spyfluer, Kjøttfluer og Skrukketrollfluer.
Det er ca. 200 norske arter.
Snyltefluer (Tachinidae) er en gruppe (familie) av fluene (Brachycera), som sammen med mygg (Nematocera), utgjør Tovingene (Diptera). De er fra 4 mm. og opp til ca. 20 mm. Det er kjent ca. 220 arter i Norge. I verden er det beskrevet ca. 8 000 arter.
Snyltefluer kan brukes i biologisk kontroll av skadedyr, ved at de er parasitter.
Multimedia w Wikimedia Commons Rączycowate (Tachinidae syn. Larvaevoridae) - rodzina owadów z rzędu muchówek licząca ponad 8200 gatunków. Larwy są pasożytami innych owadów.
Rodzina rączycowatych nie jest jednoznacznie usystematyzowana. Zwyczajowo rączycowate dzieli się na cztery podrodziny:
Rączycowate (Tachinidae syn. Larvaevoridae) - rodzina owadów z rzędu muchówek licząca ponad 8200 gatunków. Larwy są pasożytami innych owadów.
A família Tachinidae é uma das famílias mais diversificadas e ecologicamente importantes na Ordem Diptera (cerca de 10 000 espécies descritas).
A maioria dos autores reconhece actualmente quatro subfamílias de taquinídeos: Exoristinae, Dexiinae, Phasiinae e Tachininae.
Os Tachinidae podem ser encontrados em praticamente todos os habitats terrestres como desertos, florestas, tundra, etc.
A diversidade destas moscas não se limita ao número de espécies. A diversidade morfológica é muito grande, podendo variar em dimensão de 2 mm (ex: Siphona spp.) a mais de 20 mm (ex: Trixodes obesa). No que respeita à coloração, os taquinídeos podem apresentar cores vivas com amarelo, vermelho, laranja ou preto. Outras ainda podem apresentar cores metalizadas, mas muitas espécies (como na subfamília Exoristinae) apresentam cores cinzentas e escuras.
A grande maioria das espécies são parasitóides embora sejam conhecidas algumas que não matam o hospedeiro, sendo por isso designadas de parasitas. Devido a esta característica, os taquinídeos são inimigos muito importantes de muitos artrópodes, sobretudo larvas da Ordem Lepidoptera. Para além dos lepidópteros, os taquinídeos parasitam os seguintes grupos: Coleoptera, Hymenoptera, Heteroptera, Orthoptera, Blattodea, Dermaptera, Diptera, Embioptera, Mantodea, Phasmida, Chilopoda, Scorpiones e Araneae.
Como a maioria dos hospedeiros são herbívoros, os taquinídeos desempenham frequentemente um papel significativo na regulação das populações de herbívoros e na estruturação das comunidades ecológicas. O Homem percebeu as potencialidades deste grupo e cerca de 100 espécies já foram utilizadas em programas de controlo biológico em florestas e culturas agrícolas.
A maioria dos taquinídeos parasitam o estado larvar dos seus hospedeiros mas cerca de 5 a 10% das espécies parasitam adultos. O período de desenvolvimento da larva do díptero é normalmente curto, excepto nos casos em que passam por um estado de diapausa no hospedeiro, podendo nestes casos durar vários meses a completar-se.
Dependendo da espécie, as larvas podem desenvolver-se de forma gregária, com várias larvas por hospedeiro, ou isoladas (apenas uma larva por hospedeiro) e podem pupar no corpo do hospedeiro morto, ou abandoná-lo e pupar no solo.
Os taquinídeos são considerados parasitóides coinobiontes (por oposição a idiobiontes), ou seja, eles permitem que o hospedeiro continue a alimentar-se e a crescer enquanto se desenvolvem no seu interior. Muitas espécies são polífagas, alimentando-se de um grande número de hospedeiros de espécies diferentes. Um caso extremo é o da espécie Compsilura concinnata que ataca quase 200 espécies de hospedeiros pertencentes a 3 Ordens diferentes de insectos (Lepidoptera, Hymenoptera e Coleoptera).
Enquanto adultos, alimentam-se de néctar das flores e melada segregada por afídeos e cocóideos (Hemiptera: Coccoidea), sendo esta a fonte de alimento preferida em muitos habitats.
Os machos esperam geralmente pelas fêmeas pousados ao Sol em folhas de árvores ou arbustos, podem procurá-las em flores onde estas se alimentam ou reúnem-se em elevações naturais (Hill-topping).
Em relação aos métodos através dos quais os taquinídeos localizam e seleccionam os seus hospedeiros, pouca informação é conhecida. Estudos indicam que os taquinídeos são capazes de utilizar uma grande variedade de pistas olfatórias, visuais, auditivas e táctil-quimiossensoriais na localização dos hospedeiros. Na localização de um habitat ou microhabitat, os taquinídeos podem utilizar pistas de longo alcance (químicas) que são libertadas pelas plantas hospedeiras das suas presas ou pelas interacções entre hospedeiros e as suas plantas. Localizado o habitat da presa, os taquinídeos poderão utilizar pistas de curto alcance que incluem odores libertados pelo hospedeiro e detecção visual deste. Um dos métodos mais interessantes de detecção de hospedeiros é a utilizada pelas espécies da tribo Ormiini. Estas espécies parasitam grilos detectando-os através dos seus chamamentos sexuais realizados durante a noite. Para isso, possuem um órgão auditivo localizado entre as coxas dianteiras.
As estratégias de oviposição e tipos de ovos que lhes estão associados são muito diversificadas. A divisão principal que pode ser feita é entre as espécies que põem os seus ovos sobre o hospedeiro (oviposição directa) versus as que põem os ovos longe do hospedeiro (oviposição indirecta).
A oviposição directa pode ser posteriormente subdividida conforme os ovos sejam postos externamente ou injectados no hospedeiro e conforme os ovos estão incubados (ovolarviparidade) contendo uma larva completamente desenvolvida ou não (oviparidade).
A oviposição indirecta pode ser subdividida em dois grupos: espécies ovolarviparas, em que as larvas eclodem pouco tempo após os ovos serem postos (as larvas podem esperar pela passagem de um hospedeiro ou procurá-lo activamente) e espécies que possuem ovos micrótipos especializados, que são ingeridos pelo hospedeiro, eclodindo as larvas no tubo digestivo.
A família Tachinidae é uma das famílias mais diversificadas e ecologicamente importantes na Ordem Diptera (cerca de 10 000 espécies descritas).
A maioria dos autores reconhece actualmente quatro subfamílias de taquinídeos: Exoristinae, Dexiinae, Phasiinae e Tachininae.
Os Tachinidae podem ser encontrados em praticamente todos os habitats terrestres como desertos, florestas, tundra, etc.
Muhe goseničarke (znanstveno ime Tachinidae) so družina dvokrilcev. Že ime teh majhnih muh pove, da njihove ličinke zajedajo gosenice, poleg tega pa zajedajo tudi ličinke listnih os, hroščev, stenic ter drugih členonožcev. Odrasli osebki se hranijo z medičino in predstavljajo pomembne opraševalce rastlin.
Za goseničarke so značilni ščetinasti izrastki na oprsju, na 4. - 6. členu zadka, nekatere vrste pa imajo na zadnjem paru nog ščetine, ki spominjajo na krtačko. Odrasle goseničarke so močno kosmate, dosežejo pa velikost od 5 mm pa vse do 2 cm. Večina samic goseničark svojih jajčec ne odloži neposredno v telo gosenic, temveč jih izležejo na njihovo površino ali na liste rastlin, ki jih gosenice objedajo. Na tak način gosenica poje jajčeca, iz katerih se nato v njenem prebavnem traktu razvijejo mušje ličinke. Sprva se ličinke hranijo z manj pomembnimi notranjimi organi gosenice, v zadnjem stadiju razvoja gostitelja pa se mušja ličinka pregrize iz bube, jo ob tem ubije, nato pa se sama zabubi v zemlji. Zadnji stadij mušje ličinke traja med 15 in 20 dni, večina vrst pa kot buba prezimi. Spomladi se izležejo odrasle muhe, ki nadaljujejo življenjski cikel.
Večina vrst goseničark zajeda različne gostitelje, nekatere vrste pa so specializirane le na točno določeno vrsto gostitelja. Ker napadajo kmetijske škodljivce, veljajo v splošnem za koristne organizme; več vrst uporabljajo za biološki nadzor škodljivcev. Po drugi strani so nekatere vrste so sami škodljivci, ker zajedajo na gojenih žuželkah (npr. sviloprejkah). Živijo po vsem svetu in mnogo vrst je razširjenih tudi v Sloveniji.
Muhe goseničarke (znanstveno ime Tachinidae) so družina dvokrilcev. Že ime teh majhnih muh pove, da njihove ličinke zajedajo gosenice, poleg tega pa zajedajo tudi ličinke listnih os, hroščev, stenic ter drugih členonožcev. Odrasli osebki se hranijo z medičino in predstavljajo pomembne opraševalce rastlin.
Za goseničarke so značilni ščetinasti izrastki na oprsju, na 4. - 6. členu zadka, nekatere vrste pa imajo na zadnjem paru nog ščetine, ki spominjajo na krtačko. Odrasle goseničarke so močno kosmate, dosežejo pa velikost od 5 mm pa vse do 2 cm. Večina samic goseničark svojih jajčec ne odloži neposredno v telo gosenic, temveč jih izležejo na njihovo površino ali na liste rastlin, ki jih gosenice objedajo. Na tak način gosenica poje jajčeca, iz katerih se nato v njenem prebavnem traktu razvijejo mušje ličinke. Sprva se ličinke hranijo z manj pomembnimi notranjimi organi gosenice, v zadnjem stadiju razvoja gostitelja pa se mušja ličinka pregrize iz bube, jo ob tem ubije, nato pa se sama zabubi v zemlji. Zadnji stadij mušje ličinke traja med 15 in 20 dni, večina vrst pa kot buba prezimi. Spomladi se izležejo odrasle muhe, ki nadaljujejo življenjski cikel.
Večina vrst goseničark zajeda različne gostitelje, nekatere vrste pa so specializirane le na točno določeno vrsto gostitelja. Ker napadajo kmetijske škodljivce, veljajo v splošnem za koristne organizme; več vrst uporabljajo za biološki nadzor škodljivcev. Po drugi strani so nekatere vrste so sami škodljivci, ker zajedajo na gojenih žuželkah (npr. sviloprejkah). Živijo po vsem svetu in mnogo vrst je razširjenih tudi v Sloveniji.
Parasitflugor (Tachinidae) är en familj inom insektsordningen tvåvingar som tillhör underordningen flugor. Familjen innehåller över 8 000 arter världen över. I Sverige finns cirka 300 arter [1].
Till utseendet är parasitflugorna en mycket varierad grupp, ett gemensamt drag är dock att de fullbildade individerna har en kompakt kroppsbyggnad och en hårig bakkropp. Särskilt baktill på bakkroppen finns ofta tätt med kraftiga borst. Storleken varierar mellan olika arter från omkring 5 millimeter upp till 20 millimeter. Många arter är mörkt färgade och de mindre av dessa arten påminner ofta något om ovanligt håriga husflugor. Andra arter har ljusare färger eller inslag av färger som rött, gulaktigt eller blåaktigt, som kan ha metalliskt lyster. Vingarna är genomskinliga till något rökfärgade och kan hos en del arter vara fläckiga eller delvis färgade.
Som larver lever parasitflugorna just som deras namn anger som parasiter på andra insekter eller deras larver, något som gör att många arter av parasitflugor är användbara för biologisk bekämpning av skadeinsekter. Honorna lägger äggen antingen direkt på värddjurets kropp eller i anslutning till en för värddjuret tänkbar födokälla. Som fullbildade insekter livnär sig parasitflugor på olika söta vätskor, som nektar.
Tachina grossa
Phasia hemiptera
Adejeania vexatrix
Wikimedia Commons har media som rör parasitflugor.
Parasitflugor (Tachinidae) är en familj inom insektsordningen tvåvingar som tillhör underordningen flugor. Familjen innehåller över 8 000 arter världen över. I Sverige finns cirka 300 arter .
Till utseendet är parasitflugorna en mycket varierad grupp, ett gemensamt drag är dock att de fullbildade individerna har en kompakt kroppsbyggnad och en hårig bakkropp. Särskilt baktill på bakkroppen finns ofta tätt med kraftiga borst. Storleken varierar mellan olika arter från omkring 5 millimeter upp till 20 millimeter. Många arter är mörkt färgade och de mindre av dessa arten påminner ofta något om ovanligt håriga husflugor. Andra arter har ljusare färger eller inslag av färger som rött, gulaktigt eller blåaktigt, som kan ha metalliskt lyster. Vingarna är genomskinliga till något rökfärgade och kan hos en del arter vara fläckiga eller delvis färgade.
Som larver lever parasitflugorna just som deras namn anger som parasiter på andra insekter eller deras larver, något som gör att många arter av parasitflugor är användbara för biologisk bekämpning av skadeinsekter. Honorna lägger äggen antingen direkt på värddjurets kropp eller i anslutning till en för värddjuret tänkbar födokälla. Som fullbildade insekter livnär sig parasitflugor på olika söta vätskor, som nektar.
Tachina grossa
Phasia hemiptera
Adejeania vexatrix
Tachinidae là một họ ruồi. Họ này có 8200 loài và ngày càng có nhiều loài được phát hiện. Riêng Bắc Mỹ đã có 1300 loài. Các loài côn trùng trong họ đều ký sinh Protelean, hoặc ký sinh trùng của arthropoda. Các loài trong họ này phân bố trong nhiều môi trường sống ở nhiều khu vực, bao gồm cả Tân Nhiệt đới, Cận Bắc cực,[1] châu Phi nhiệt đới,[2] Cổ Bắc cực, Indomalaya, Australasia và Châu Đại Dương.
Bài viết liên quan đến họ ruồi Tachinidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tachinidae là một họ ruồi. Họ này có 8200 loài và ngày càng có nhiều loài được phát hiện. Riêng Bắc Mỹ đã có 1300 loài. Các loài côn trùng trong họ đều ký sinh Protelean, hoặc ký sinh trùng của arthropoda. Các loài trong họ này phân bố trong nhiều môi trường sống ở nhiều khu vực, bao gồm cả Tân Nhiệt đới, Cận Bắc cực, châu Phi nhiệt đới, Cổ Bắc cực, Indomalaya, Australasia và Châu Đại Dương.
Tachinidae Robineau-Desvoidy, 1830
Подсемейства
Тахи́ны[1], или ежемухи[2][3] (лат. Tachinidae) — многочисленное повсеместно распространённое семейство короткоусых двукрылых насекомых, включающее в себя 9604 известных вида[4]. Личинки большинства видов — внутренние паразитоиды насекомых.
Длина тела представителей семейства — 3—20 мм. Тело покрыто щетинками (отсюда второе название). Форма брюшка яйцевидная или конусообразная. Брюшко состоит из 4 колец. Последний членик усиков сжат с боков. Имаго активны в солнечную тёплую погоду и часто встречаются на цветках растений, где питаются нектаром. Для некоторых видов свойственен сумеречный период активности.
Личинки большинства видов являются внутренними паразитоидами насекомых.
После спаривания самка не сразу откладывает яйца. Обычно на созревания яиц дополнительно требуется от 8 до 25 дней. После этого самка начинает поиски хозяина для будущих личинок. Способы его заражения различны у разных групп тахин. Яйца могут откладываться на листья растений, которыми питаются гусеницы бабочек, ложногусеницы пилильщиков и другие насекомые. В случае паразитирования на личинках почвенных насекомых самки откладывают яйца в почву, а вышедшие личинки некоторое время мигрируют в поисках хозяина. Некоторые виды откладывают яйца непосредственно в тело насекомого. Имеются живородящие виды. Во многих случаях откладка яиц происходит лишь в присутствии хозяина.
Личинки сперва не трогают жизненно важных органов и лишь по завершении своего развития выделяют в тело хозяина большое количество пищеварительных соков, полностью переваривающих его органы и ткани. Закончив питаться, личинки выходят из тела хозяина и окукливаются в почве.
Среди представителей семейства сравнительно небольшое количество видов-монофагов, развивающихся исключительно за счёт одного вида. Большинство видов всё же паразитируют на большом числе различных хозяев, относящихся к одному семейству или отряду. Обычно в теле насекомого-хозяина происходит развитие одной или нескольких личинок одного вида тахин из одной кладки яиц.
Тахины — естественные враги многих насекомых, регулирующие численность последних, чем приносят большую пользу. Некоторые виды успешно акклиматизированы в разных странах для борьбы с колорадским и японским жуками, непарным шелкопрядом и другими вредителями. На клопах паразитируют Phasia crassipennis и Gymnosoma dolycoridis.
Тахи́ны, или ежемухи (лат. Tachinidae) — многочисленное повсеместно распространённое семейство короткоусых двукрылых насекомых, включающее в себя 9604 известных вида. Личинки большинства видов — внутренние паразитоиды насекомых.
寄生蠅即寄生蠅科（學名Tachinidae，又名寄蠅科）的昆蟲。牠們大型及有多樣性，已知有超過8200個物種，其中超過1300種分佈在北美洲。
寄生蠅的外觀極之多樣。成蟲可以像麗蠅般色彩鮮艷，或是像家蠅般色彩單調。寄生蠅是有最多剛毛及較為粗壯的。牠們的觸角有三節，小盾板底明顯脹起，觸角芒無毛。腋瓣一般都非常的大。第四翅脈向外彎曲。
寄生蠅的分類有很多問題。現時大部份都是基於成蟲的形態特徵，但也有根據繁殖習性及未成熟階段來分類的。
寄生蠅在世界各地不同的環境也能生存。其物種廣泛分佈在新熱帶界、新北界、埃塞俄比亞界[1]、古北界、東洋界、澳大拉西亞及大洋洲。
大部份寄生蠅的幼蟲是擬寄生的，即會在生物體內生長，最終殺死寄主；少部份則是寄生的，即不會殺死寄主。牠們會寄生在蝴蝶及蛾的毛蟲、甲蟲成蟲及幼蟲、鋸蠅幼蟲、多種半翅目及草蜢，並百足蟲的體內。所以寄生蠅是害蟲的天敵，一些物種甚至會作為生物性蟲害控制。很多寄生蠅都因而被引入到北美洲。不過，某些寄生蠅卻是蠶的害蟲。
寄生蠅的繁殖方法各有不同。雌蠅可以在寄主的皮膚上產卵、將卵放入寄主的體內、或是產在寄主棲息的環境讓寄主自己吞下。一些寄生蠅會在毛蟲巢穴之外產卵，待幼蟲自行尋找寄主。另外一些寄生蠅會埋伏等待寄主經過，將之殺死，並在屍體上產卵，讓幼蟲吃寄主的組織。
寄生蠅一般都會吃花粉，是一些植物的重要花粉傳播者，尤其是位於山區的地方。
ヤドリバエ（寄生蠅）は、ハエ目（双翅目）・ヤドリバエ科（Tachinidae）に属する昆虫の総称。狭義のハエ（環縫短角群）に含まれ、ニクバエ科、クロバエ科などとともにヒツジバエ上科を構成する。和名の通り、幼虫は他の昆虫などに捕食寄生する。ただし同じヒツジバエ上科のニクバエ科、クロバエ科など他の科にも幼虫が昆虫などに捕食寄生するハエは散見され、無弁翅類のメバエ科、デガシラバエ科など科全体が捕食寄生性であるハエもある。そのため、「寄生蝿」「寄生バエ」と表記したときにヤドリバエ科以外の捕食寄生性のハエをも含むことがしばしばある。
アシナガハリバエ
Thelaira nigripes
ヨトウクロヤドリバエ
Blondelia nigripes
マガタマハリバエ
Epicampocera succincta
エゾシロヤドリバエ
Phryxe vulgaris
マルボシヒラタヤドリバエ
Gymnosoma rotundata
ダイミョウヒラタヤドリバエ
Phasia hemiptera
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ヤドリバエ（寄生蠅）は、ハエ目（双翅目）・ヤドリバエ科（Tachinidae）に属する昆虫の総称。狭義のハエ（環縫短角群）に含まれ、ニクバエ科、クロバエ科などとともにヒツジバエ上科を構成する。和名の通り、幼虫は他の昆虫などに捕食寄生する。ただし同じヒツジバエ上科のニクバエ科、クロバエ科など他の科にも幼虫が昆虫などに捕食寄生するハエは散見され、無弁翅類のメバエ科、デガシラバエ科など科全体が捕食寄生性であるハエもある。そのため、「寄生蝿」「寄生バエ」と表記したときにヤドリバエ科以外の捕食寄生性のハエをも含むことがしばしばある。
_1.jpg)
.jpeg)
_(2).jpg)
_top.jpg)
.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
_(HS).JPG)
