الأسماء في صفحات التنقل
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Nonnetjiesuile of kerkuile (Tytonidae) vorm die kleinste van die twee families binne die orde van uile (Strigiformes). Die familie omvat 18 spesies.[1]
Nonnetjiesuile of kerkuile (Tytonidae) vorm die kleinste van die twee families binne die orde van uile (Strigiformes). Die familie omvat 18 spesies.
Los titónidos (Tytonidae) son una de los dos families d'aves en que s'estrema'l orde Strigiformes; la otra ye Strigidae. Les especies d'esta familia, que reciben el nome xenéricu de curuxes, son de tamañu medianu a grande cola cabeza ancha en forma de corazón. Los titónidos inclúin dos sub-families: Tytoninae y Phodilinae, dambes con un namái xéneru caúna.
El rexistru fósil de la familia remontar al Eocenu; dos subfamilies conócense namái polos sos restos, conocíes como Necrobyinae y Selenornithinae.
Los titónidos tán bien estendíos; namái tán ausentes del estremu norte d'América del Norte, del Sahara y de delles árees d'Asia. La mayoría de les 16 especies de titónidos foi pocu estudiada y dalgunes, como Tyto soumagnei, apenes fueron columbraes dende'l so descubrimientu; la curuxa común o de campanariu (Tyto alba) ye una de les especies meyor conocíes de curuxa.
5 especies de titónidos tán amenaciaes, y delles especies insulares hanse escastáu, como Tyto letocarti. Les curuxes son principalmente nocherniegues y non migratories; viven soles o en pareyes.
Tyto (robusta) gigantea, Italia * Tyto balearica, costa oeste del Mediterraneu
Tyto jinniushanensis, Jing Niu Shan, China * Tyto sp. 1
Los titónidos (Tytonidae) son una de los dos families d'aves en que s'estrema'l orde Strigiformes; la otra ye Strigidae. Les especies d'esta familia, que reciben el nome xenéricu de curuxes, son de tamañu medianu a grande cola cabeza ancha en forma de corazón. Los titónidos inclúin dos sub-families: Tytoninae y Phodilinae, dambes con un namái xéneru caúna.
El rexistru fósil de la familia remontar al Eocenu; dos subfamilies conócense namái polos sos restos, conocíes como Necrobyinae y Selenornithinae.
Los titónidos tán bien estendíos; namái tán ausentes del estremu norte d'América del Norte, del Sahara y de delles árees d'Asia. La mayoría de les 16 especies de titónidos foi pocu estudiada y dalgunes, como Tyto soumagnei, apenes fueron columbraes dende'l so descubrimientu; la curuxa común o de campanariu (Tyto alba) ye una de les especies meyor conocíes de curuxa.
5 especies de titónidos tán amenaciaes, y delles especies insulares hanse escastáu, como Tyto letocarti. Les curuxes son principalmente nocherniegues y non migratories; viven soles o en pareyes.
Alabayquşlar (lat. Tytonidae) — Bayquşkimilər dəstəsinə aid fəsilə.
Alabayquşlar (lat. Tytonidae) — Bayquşkimilər dəstəsinə aid fəsilə.
Tytonidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1912 gant an evnoniour amatour aostralian Gregory Mathews (1876-1949)[1].
Diouzh Doare 6.1 an IOC World Bird List[2] ez a daou c'henad evned-preizh noz d'ober ar c'herentiad :
Tytonidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1912 gant an evnoniour amatour aostralian Gregory Mathews (1876-1949).
Diouzh Doare 6.1 an IOC World Bird List ez a daou c'henad evned-preizh noz d'ober ar c'herentiad :
Els titònids són una família d'ocells de l'ordre dels estrigiformes. Agrupa les òlibes, de les quals només hi ha una sola espècie a Europa.
Se separen dels estrígids per diverses característiques:
Habiten arreu de la Terra, llevat de les zones polars, Escandinàvia, el centre i el nord d'Àsia i Nova Zelanda.
S'han descrit dos gèneres amb unes 16 espècies en total [2]
També s'han descrit alguns gèneres fòssils:
Els titònids són una família d'ocells de l'ordre dels estrigiformes. Agrupa les òlibes, de les quals només hi ha una sola espècie a Europa.
Teulu o adar yw'r Tytonidae, sy'n air Lladin (enw Cymraeg: Teulu'r Dylluan Wen; ll. Tylluanod Gwynion). Mae'n un o ddau deulu o dylluanod, y llall yw'r Strigidae, sef y 'Gwir dylluanod'. Ceir 16 rhywogaeth sy'n fyw heddiw.
O ran maint mae tylluanod gwynion yn ganolig-fawr, gyda phennau mawr, siâp calon. Mae eu coesau'n hir ac yn gryf, ac mae eu crafangau'n hynod o bwerus. Gellir gwahaniaethu rhyngddynt â theulu'r Strigidae yn eitha rhwydd, drwy edrych ar eu sternwm a'u coesau.
O fewn y teulu hwn ceir dau isdeulu: y Tytoninae (neu Dylluanod Tyto) a'r Phodilinae (Tylluanod gwinau).
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Tylluan wen Tyto alba Tylluan wen fygydog Awstralia Tyto novaehollandiae
Teulu o adar yw'r Tytonidae, sy'n air Lladin (enw Cymraeg: Teulu'r Dylluan Wen; ll. Tylluanod Gwynion). Mae'n un o ddau deulu o dylluanod, y llall yw'r Strigidae, sef y 'Gwir dylluanod'. Ceir 16 rhywogaeth sy'n fyw heddiw.
O ran maint mae tylluanod gwynion yn ganolig-fawr, gyda phennau mawr, siâp calon. Mae eu coesau'n hir ac yn gryf, ac mae eu crafangau'n hynod o bwerus. Gellir gwahaniaethu rhyngddynt â theulu'r Strigidae yn eitha rhwydd, drwy edrych ar eu sternwm a'u coesau.
O fewn y teulu hwn ceir dau isdeulu: y Tytoninae (neu Dylluanod Tyto) a'r Phodilinae (Tylluanod gwinau).
Slørugler (latin: Tytonidae) er en familie af ugler. Den har 18 arter, heraf en i Danmark, nemlig sløruglen.
Sløruglerne er ugler af mellemstørrelse. De har en slank krop og lange ben. Deres bryst og underside er gullighvid, oversiden blågrå og rødbrun.
Øjnene er store og sorte.
Uglerne i denne familie er normalt mere nataktive end de egentlige ugler.
Slørugler (latin: Tytonidae) er en familie af ugler. Den har 18 arter, heraf en i Danmark, nemlig sløruglen.
Sløruglerne er ugler af mellemstørrelse. De har en slank krop og lange ben. Deres bryst og underside er gullighvid, oversiden blågrå og rødbrun.
Øjnene er store og sorte.
Uglerne i denne familie er normalt mere nataktive end de egentlige ugler.
Die Schleiereulen (Tytonidae) sind eine der zwei Familien der Eulen (Ordnung Strigiformes). Sie umfasst die artenreiche Gattung der Schleiereulen im engeren Sinne und die nach derzeitigem Wissensstand aus zwei Arten bestehende Gattung der Maskeneulen. Die namensgebende und in Mitteleuropa bekannteste Art ist die Schleiereule. Die größte Art ist die Tasmanien-Schleiereule, die eine Körperlänge von bis zu 55 Zentimetern erreicht.
Schleiereulen sind durch ihre auffälligen herzförmigen Gesichtsschleier gekennzeichnet. Zu den auffälligsten Kennzeichen gehört jedoch, dass die nach hinten gerichtete innere Zehe in der Länge der Mittelzehe entspricht.[1]
Schleiereulen sind nachtaktive Jäger und fressen hauptsächlich Kleinsäuger, etwa Mäuse, und kleine Vögel. Strömungsgeräusche während des Fliegens werden durch kammartig gezähnte vordere Handschwingenfedern und durch Flaumhärchen auf den Federn der Flügeloberseite vermieden.
Die Familie kommt auf allen Kontinenten außer in der Antarktis vor. Die größte Vielfalt an Arten gibt es in Australien, Neuguinea und Indonesien. Dagegen fehlt in Zentral-, Nord- und im größten Teil von Ostasien die Familie völlig.
Die Systematik der Familie ist stark im Umbruch begriffen. Einzelnen Arten, wie der in Mitteleuropa vorkommenden Schleiereule, werden sehr viele Unterarten zugeordnet. Von einigen Autoren wird auf Basis von DNA-Untersuchungen verschiedenen Unterarten mittlerweile der Artstatus zuerkannt. Die Anzahl der Arten, die zur Familie der Schleiereulen gerechnet werden, schwankt entsprechend je nach Autor zwischen 16 und 27 rezenten Arten.[1]
Unterfamilie Maskeneulen (Phodilinae)
Unterfamilie Schleiereulen i. e. S. (Tytoninae)
Die Schleiereulen (Tytonidae) sind eine der zwei Familien der Eulen (Ordnung Strigiformes). Sie umfasst die artenreiche Gattung der Schleiereulen im engeren Sinne und die nach derzeitigem Wissensstand aus zwei Arten bestehende Gattung der Maskeneulen. Die namensgebende und in Mitteleuropa bekannteste Art ist die Schleiereule. Die größte Art ist die Tasmanien-Schleiereule, die eine Körperlänge von bis zu 55 Zentimetern erreicht.
Bundi (pia mabundi) ni ndege mbuai wa familia Tytonidae na jenasi mbalimbali ya familia Strigidae. Ukurasa huu unahusu familia Tytonidae. Spishi hizi zina rangi ya kahawa nyuma na nyeupe mbele pamoja na madoa madogo meusi. Kichwa chao kina umbo la mviringo na uso mwao una umbo la moyo. Bundi hula ndege na wanyama wadogo, wanyama wagugunaji hasa, lakini wadudu wakubwa pia. Jike huyataga mayai 2-7 kwa mahali palipofunika kama tago lililoachwa na ndege mwingine ndani ya tundu ya mti, ufa wa mwamba, dari la nyumba au kihenge n.k.
Bundi huwinda usiku na hupumzika mchana. Wanamlenga mbuawa wao kwa msaada ya masikio yao. Manyoya ya uso yapeleka mawimbisauti kwa vipenyo vya masikio viliopo mahali tofauti kidogo kimoja kuliko kingine. Hivyo wanaweza kumkamata mbuawa bila kumwona. Mbuawa hawezi kumsikia bundi akija, kwa sababu mabawa ya bundi hayafanyi sauti yo yote kwa kuwa kingo ya mbele ya manyoya ya mabawa imekerezekakerezeka na ile ya nyuma ina matamvua. Hii inapunguza vurugu ya hewa na kwa hivyo uvumi.
Familia hii inayosambaa kwenye eneo pana, ingawa haipo katika kaskazini mwa Amerika ya Kaskazini, Sahara ya Afrika na maeneo makubwa ya Asia. Wanaishi katika makazi mengi kutoka jangwa hadi misitu na kutoka kanda za wastani hadi za tropiki. Nyingi za spishi ishirini zilizopo bado za bundi hazijulikani sana. Baadhi, kama bundi mwekundu, wameonekana kwa nadra au kutafitiwa kidogo tu tangu uvumbuzi wao, kinyume na bundi-mabanda ambaye ni mojawapo ya spishi maarufu za bundi duniani. Hata hivyo, nususpishi kadhaa za bundi-mabanda hustahili kuwa spishi tofauti, lakini hazijulikani sana.
Bundi babawatoto
Bundi-mbuga
Sri Lanka bay owl
Oriental bay owl
Southwest European barn owl
Central European barn owl
Andaman masked owl
American barn owl
Ashy-faced owl
Eastern barn owl
Eastern grass owl
Lesser sooty owl
Australian masked owl
Sulawesi masked owl
Greater sooty owl
Bundi (pia mabundi) ni ndege mbuai wa familia Tytonidae na jenasi mbalimbali ya familia Strigidae. Ukurasa huu unahusu familia Tytonidae. Spishi hizi zina rangi ya kahawa nyuma na nyeupe mbele pamoja na madoa madogo meusi. Kichwa chao kina umbo la mviringo na uso mwao una umbo la moyo. Bundi hula ndege na wanyama wadogo, wanyama wagugunaji hasa, lakini wadudu wakubwa pia. Jike huyataga mayai 2-7 kwa mahali palipofunika kama tago lililoachwa na ndege mwingine ndani ya tundu ya mti, ufa wa mwamba, dari la nyumba au kihenge n.k.
De goudûlefûgels (Tytonidae) foarmje in famylje yn it skift fan de ûle-eftigen.
De goudûlefûgels binne nachtjagers en ite fral lytse sûchdieren, lykas mûzen, en lytse fûgels. In skaaimerk fan de goudûlenfûgels is harren maskereftige hartfoarmige antlit. Dit wurdt foarme troch stive fearren dy't de lûden foar de ûle fersterkje. Ek de fearren fan de wjukken hawwe oanpaste foarmen, dy't it sûzjen fan de lucht oer de wjukken tsjin gean. Dit makket dat goudûlefûgels ûnhearber fleane kinne.
De goudûlefûgels (Tytonidae) foarmje in famylje yn it skift fan de ûle-eftigen.
De goudûlefûgels binne nachtjagers en ite fral lytse sûchdieren, lykas mûzen, en lytse fûgels. In skaaimerk fan de goudûlenfûgels is harren maskereftige hartfoarmige antlit. Dit wurdt foarme troch stive fearren dy't de lûden foar de ûle fersterkje. Ek de fearren fan de wjukken hawwe oanpaste foarmen, dy't it sûzjen fan de lucht oer de wjukken tsjin gean. Dit makket dat goudûlefûgels ûnhearber fleane kinne.
Kukuvajka e njohur në gjuhën popullore edhe si shpenkeqi - shpenkeqja (Latin: Tyto alba) [1] është një shpend i familjes Tytonidae në kuadër të së cilës janë të njohura disa lloje të familjes së kukuvajkave. Prej tyre më të njohurat janë Tytonidae dhe Strigidae. [2] [3]
.jpg)
Kukuvajka e njohur në gjuhën popullore edhe si shpenkeqi - shpenkeqja (Latin: Tyto alba) është një shpend i familjes Tytonidae në kuadër të së cilës janë të njohura disa lloje të familjes së kukuvajkave. Prej tyre më të njohurat janë Tytonidae dhe Strigidae.
Barn-houlets (faimily Tytonidae) are ane o the twa faimilies o houlets, the ither bein the true houlets, Strigidae. Thay are medium tae lairge sized houlets wi lairge heids an characteristic heart-shaped faces. Thay hae lang, strang legs wi pouerful talons. Thay an aa differ frae Strigidae in structural details relatin in particular tae the sternum an feet.
The barn houlets comprise twa extant sub-faimilies: the Tytoninae or Tyto houlets (includin the Common Barn Houlet) an the Phodilinae or bay-houlets. The Sibley-Ahlquist taxonomy unites the Caprimulgiformes wi the houlet order; here, the barn-houlets are a subfaimily Tytoninae. This is unsupportit bi mair recent research (see Cypselomorphae), but the relationships o the houlets in general are still unresolved.
The barn houlets are a wide rangin faimily, altho thay are absent frae northren North Americae, Saharan Africae an lairge auries o Asie. Thay live in a wide range o habitats frae deserts tae forests, an frae temperate latitudes tae the tropics. The majority o the 16 livin species o barn houlets are puirly kent. Some, like the Reid Houlet, hae barely been seen or studied syne thair discovery, in contrast tae the Common Barn Houlet, which is ane o the best kent houlet species in the warld. However, some sub-species o the Common Barn Houlet possibly deserve tae be a separate species, but are very puirly kent.
Five species o barn-houlet are threatened, an some island species hae gone extinct durin the Holocene or earlier (e.g. Tyto pollens, kent frae the fossil record o Andros Island in the Bahamas, an possibly the basis for the Chickcharnie). The barn-houlets are maistly nocturnal, an generally non-migratory, livin in pairs or singly.
Barn-houlets (faimily Tytonidae) are ane o the twa faimilies o houlets, the ither bein the true houlets, Strigidae. Thay are medium tae lairge sized houlets wi lairge heids an characteristic heart-shaped faces. Thay hae lang, strang legs wi pouerful talons. Thay an aa differ frae Strigidae in structural details relatin in particular tae the sternum an feet.
The barn houlets comprise twa extant sub-faimilies: the Tytoninae or Tyto houlets (includin the Common Barn Houlet) an the Phodilinae or bay-houlets. The Sibley-Ahlquist taxonomy unites the Caprimulgiformes wi the houlet order; here, the barn-houlets are a subfaimily Tytoninae. This is unsupportit bi mair recent research (see Cypselomorphae), but the relationships o the houlets in general are still unresolved.
The barn houlets are a wide rangin faimily, altho thay are absent frae northren North Americae, Saharan Africae an lairge auries o Asie. Thay live in a wide range o habitats frae deserts tae forests, an frae temperate latitudes tae the tropics. The majority o the 16 livin species o barn houlets are puirly kent. Some, like the Reid Houlet, hae barely been seen or studied syne thair discovery, in contrast tae the Common Barn Houlet, which is ane o the best kent houlet species in the warld. However, some sub-species o the Common Barn Houlet possibly deserve tae be a separate species, but are very puirly kent.
Five species o barn-houlet are threatened, an some island species hae gone extinct durin the Holocene or earlier (e.g. Tyto pollens, kent frae the fossil record o Andros Island in the Bahamas, an possibly the basis for the Chickcharnie). The barn-houlets are maistly nocturnal, an generally non-migratory, livin in pairs or singly.
Tekst üüb Öömrang Türnüülen (Tytonidae) san ian faan tau familin faan a kadüülfögler.
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Türnüülen (Tytonidae) san ian faan tau familin faan a kadüülfögler.
Barn-owls (family Tytonidae) are one of the two families of owls, the other being the true owls or typical owls, Strigidae. They are medium to large owls with large heads and characteristic heart-shaped faces. They have long, strong legs with powerful talons. They also differ from the Strigidae in structural details relating in particular to the sternum and feet.[1]
Barn-owls are a wide-ranging family, although they are absent from northern North America, Saharan Africa, and large parts of Asia. They live in a wide range of habitats from deserts to forests, and from temperate latitudes to the tropics. Within these habitats, they live near agricultural areas with high amounts of human activity.[2] The majority of the 20 living species of barn-owls are poorly known. Some, like the red owl, have barely been seen or studied since their discovery, in contrast to the common barn-owl, which is one of the best-known owl species in the world. However, some subspecies of the common barn-owl possibly deserve to be separate species, but are very poorly known.
Five species of barn-owl are threatened, and some island species went extinct during the Holocene or earlier (e.g., Tyto pollens, known from the fossil record of Andros Island in the Bahamas, and possibly the basis for the mythical chickcharney).[3] Barn-owls are mostly nocturnal and generally non-migratory, living in pairs or singly.
Barn-owls consist of two extant subfamilies: the Tytoninae or Tyto owls (including the common barn owl) and the Phodilinae or bay owls. The modern genera Tyto and Phodilus are thought to have originated from a common ancestor from the Oligocene period.[4] It is believed the modern genus Tyto descended from large nocturnal birds in the West Indies during the Quaternary. The systematics of this group began with the discovery of Tyto ostologa (now extinct), whose remains were found in north-central Haiti. This discovery led to the finding of Tyto pollens, Tyto noeli, and Tyto riveroi in nearby cave deposits, all of which are now extinct and were also considered giant.[5][6] The Sibley-Ahlquist taxonomy unites the Caprimulgiformes with the owl order; here, barn-owls are a subfamily, Tytoninae. This is unsupported by more recent research (see Cypselomorphae), but the relationships of the owls in general are still unresolved.
Two extant genera are recognized:[7]
Some of the Tyto species that exist include the common barn owl (Tyto alba), the American barn owl (Tyto furctata), the Australian barn owl (Tyto delicatula), and the Eastern Barn Owl (T. javanica). Within each of these species, there are many subspecies. Of the common barn owl there are 10 subspecies: T. alba affinis, T. alba alba, T. alba erlangeri, T. abla ernesti, T. alba gracilirostris, T. alba guttata, T. alba hypermetra, T. alba javanica, T. alba schmitzi, and T. alba stertens. Of the American barn owl, there are 5 subspecies: T. furcata attempta, T. furcata furcata, T. furcata hellmayri, T. furcata pratincola, and T. furcata tuidara. Of the Australian barn owl, there are 4 subspecies: T. delicatula delicatula, T. delicatula interposita, T. delicatula meeki, and T. delicatula sumbaensis.[8]
The common barn owl (T. alba) can be found in Africa and parts of Asia, including Eurasia. The American barn owl (T. furcata) can be found from North to South America. Lastly, the Australian barn owl (T. delicatula) can be found in Australia, New Zealand, Polynesia, and Asia.[4]
This genus includes the Oriental bay owls (P. badius) and the Sri Lanka bay owls (P. assimilis).[4] Bay owls have a much smaller distribution than genus Tyto, with Oriental bay owls (P. badius) found in tropical Asia and Sri Lanka bay owls (P. assimilis) found in Sri Lanka and southwestern India.[9]
The fossil record of barn-owls goes back to the Eocene, with the family eventually losing ground to the true owls after the radiation of rodents and owls during the Neogene epoch. Two subfamilies are known only from the fossil record: the Necrobyinae and the Selenornithinae. At least four extinct genera of barn-owls have been described:
The supposed "giant barn-owl" Basityto from the Early Eocene of Grafenmühle (Germany) was actually a crowned crane (Balearica);[10] the presumed "Easter Island barn-owl", based on subfossil bones found on Rapa Nui, has turned out to be a procellarid;[11] and the specimen originally described as the fossilized Pliocene Lechusa stirtoni was later determined to be recent remains of a modern-day American barn owl.[12]
The barn-owl's main characteristic is the heart-shaped facial disc, formed by stiff feathers which serve to amplify and locate the source of sounds when hunting.[13] Further adaptations in the wing feathers eliminate sound caused by flying, aiding both the hearing of the owl listening for hidden prey and keeping the prey unaware of the owl. Barn-owls overall are darker on the back than the front, usually an orange-brown colour, the front being a paler version of the back or mottled, although considerable variation is seen even within species.
Bay owls closely resemble the Tyto owls, but have a divided facial disc, ear tufts, and tend to be smaller.
Barn-owls (family Tytonidae) are one of the two families of owls, the other being the true owls or typical owls, Strigidae. They are medium to large owls with large heads and characteristic heart-shaped faces. They have long, strong legs with powerful talons. They also differ from the Strigidae in structural details relating in particular to the sternum and feet.
Barn-owls are a wide-ranging family, although they are absent from northern North America, Saharan Africa, and large parts of Asia. They live in a wide range of habitats from deserts to forests, and from temperate latitudes to the tropics. Within these habitats, they live near agricultural areas with high amounts of human activity. The majority of the 20 living species of barn-owls are poorly known. Some, like the red owl, have barely been seen or studied since their discovery, in contrast to the common barn-owl, which is one of the best-known owl species in the world. However, some subspecies of the common barn-owl possibly deserve to be separate species, but are very poorly known.
Five species of barn-owl are threatened, and some island species went extinct during the Holocene or earlier (e.g., Tyto pollens, known from the fossil record of Andros Island in the Bahamas, and possibly the basis for the mythical chickcharney). Barn-owls are mostly nocturnal and generally non-migratory, living in pairs or singly.
2 - Vidu tekston
Tytoninae sensu Sibley & Ahlquist
Titonedoj (Tytonidae) estas familio de noktaj grandaj aŭ mezgrandaj rabobirdoj havanta korforman kapfasadon. Tiu ĉi estas unu el la familioj de Strigoformaj birdoj, estante la alia la Strigedoj. La titonedoj inkludas du subfamiliojn: Tytoninae kaj Phodilinae, ambaŭ kun po ununura genro.
La titonedoj estas tre disvastigataj; ili malestas nur el la norda ekstremo de Nordameriko, el la Saharo kaj el kelkaj areoj de Azio. La plej parto de la 16 specioj de titonedoj estis malmulte pristudata kaj kelkaj, kiel Tyto soumagnei, apenaŭ estis vidataj post ties malkaŝo; la komuna turstrigo (Tyto alba) tamen estas unu de la specioj plej bone konataj de turstrigoj.
5 specioj de titonedoj estas minacataj, kaj kelkaj insulaj specioj formortis, kiel Tyto letocarti. La turstrgioj estas ĉefe noktemaj kaj ne migrantaj; ili loĝas solaj aŭ laŭ paroj.
Oni distingas du genrojn kaj dekses speciojn:
2 - Vidu tekston
Tytoninae sensu Sibley & Ahlquist
Titonedoj (Tytonidae) estas familio de noktaj grandaj aŭ mezgrandaj rabobirdoj havanta korforman kapfasadon. Tiu ĉi estas unu el la familioj de Strigoformaj birdoj, estante la alia la Strigedoj. La titonedoj inkludas du subfamiliojn: Tytoninae kaj Phodilinae, ambaŭ kun po ununura genro.
La titonedoj estas tre disvastigataj; ili malestas nur el la norda ekstremo de Nordameriko, el la Saharo kaj el kelkaj areoj de Azio. La plej parto de la 16 specioj de titonedoj estis malmulte pristudata kaj kelkaj, kiel Tyto soumagnei, apenaŭ estis vidataj post ties malkaŝo; la komuna turstrigo (Tyto alba) tamen estas unu de la specioj plej bone konataj de turstrigoj.
5 specioj de titonedoj estas minacataj, kaj kelkaj insulaj specioj formortis, kiel Tyto letocarti. La turstrgioj estas ĉefe noktemaj kaj ne migrantaj; ili loĝas solaj aŭ laŭ paroj.
Oni distingas du genrojn kaj dekses speciojn:
Tyto - Turstrigo Tenebra turstrigo, Tyto tenebricosa Malgranda tenebra turstrigo,Tyto multipunctata Aŭstralia turstrigo, Tyto novaehollandiae Ora turstrigo, Tyto aurantia Manusa turstrigo,Tyto manusi Taliabua turstrigo,Tyto nigrobrunnea Minahasa turstrigo,Tyto inexspectata Sulavesa turstrigo,Tyto rosenbergii Turstrigo, Tyto alba Cendrovizaĝa turstrigo,Tyto glaucops Madagaskara turstrigo,Tyto soumagnei Afrika turstrigo,Tyto capensis Longkrura turstrigo,Tyto longimembris Phodilus Korna turstrigo,Phodilus badius Konga turstrigo,Phodilus prigogineiLos titónidos (Tytonidae) son una de las dos familias de aves en que se divide el orden Strigiformes; la otra es Strigidae. Las especies de esta familia, que reciben el nombre genérico de lechuzas, son de tamaño mediano a grande con la cabeza ancha en forma de corazón. Los titónidos incluyen dos sub-familias: Tytoninae y Phodilinae, ambas con un solo género cada una.
El registro fósil de la familia se remonta al Eoceno; dos subfamilias se conocen solo por sus restos, conocidas como Necrobyinae y Selenornithinae.
Los titónidos están muy extendidos; solo están ausentes del extremo norte de América del Norte, el Sahara y algunas áreas de Asia. La mayoría de las 16 especies de titónidos ha sido poco estudiada y algunas, como Tyto soumagnei, apenas han sido avistadas desde su descubrimiento; la lechuza común o de campanario (Tyto alba) es una de las especies mejor conocidas de lechuza.
5 especies de titónidos están amenazadas, y algunas especies insulares se han extinguido, como Tyto letocarti. Las lechuzas son principalmente nocturnas y no migratorias; viven solas o en parejas.
Los titónidos (Tytonidae) son una de las dos familias de aves en que se divide el orden Strigiformes; la otra es Strigidae. Las especies de esta familia, que reciben el nombre genérico de lechuzas, son de tamaño mediano a grande con la cabeza ancha en forma de corazón. Los titónidos incluyen dos sub-familias: Tytoninae y Phodilinae, ambas con un solo género cada una.
El registro fósil de la familia se remonta al Eoceno; dos subfamilias se conocen solo por sus restos, conocidas como Necrobyinae y Selenornithinae.
Los titónidos están muy extendidos; solo están ausentes del extremo norte de América del Norte, el Sahara y algunas áreas de Asia. La mayoría de las 16 especies de titónidos ha sido poco estudiada y algunas, como Tyto soumagnei, apenas han sido avistadas desde su descubrimiento; la lechuza común o de campanario (Tyto alba) es una de las especies mejor conocidas de lechuza.
5 especies de titónidos están amenazadas, y algunas especies insulares se han extinguido, como Tyto letocarti. Las lechuzas son principalmente nocturnas y no migratorias; viven solas o en parejas.
Titonido (Tytonidae) hegazti estrigiformeen familia bat da. Bi azpifamiliek osatzen dute, Tytoninae eta Phodilinae izenekoak, genero bana dutenak.
30-53 cm izaten dira luze. Buru handi biribila dute, oso higikorra eta gainaldetik zapalduxea; begiak buruaren aurrean dituzte eta horien inguruko ile-lumak bihotz forman, kolorez zuriak. Mokoa eta atzaparrak oso zorrotzak eta kakotuak dituzte. Kolorez, bizkarralde marroi argi eta sabelalde zurikoak izaten dira. Bi ipar buruetan eta ozeanoetako uharteetan izan ezik mundu guztian bizi dira.
Titonido (Tytonidae) hegazti estrigiformeen familia bat da. Bi azpifamiliek osatzen dute, Tytoninae eta Phodilinae izenekoak, genero bana dutenak.
30-53 cm izaten dira luze. Buru handi biribila dute, oso higikorra eta gainaldetik zapalduxea; begiak buruaren aurrean dituzte eta horien inguruko ile-lumak bihotz forman, kolorez zuriak. Mokoa eta atzaparrak oso zorrotzak eta kakotuak dituzte. Kolorez, bizkarralde marroi argi eta sabelalde zurikoak izaten dira. Bi ipar buruetan eta ozeanoetako uharteetan izan ezik mundu guztian bizi dira.
Tornipöllöt (Tytonidae) on pöllöjen ohella toinen pöllölintujen heimoista. Ne ovat keskikokoisia tai suurehkoja lintuja, joilla on suuri pää ja sydämenmuotoiset kasvot. Niiden lajimäärässä on eri lähteiden mukaan hajontaa. BirdLife Suomen listauksessa heimoon kuuluu 19 lajia.[1]
Suku tornipöllöt (Tyto)
Suku viitapöllöt (Phodilus)
Tornipöllöt (Tytonidae) on pöllöjen ohella toinen pöllölintujen heimoista. Ne ovat keskikokoisia tai suurehkoja lintuja, joilla on suuri pää ja sydämenmuotoiset kasvot. Niiden lajimäärässä on eri lähteiden mukaan hajontaa. BirdLife Suomen listauksessa heimoon kuuluu 19 lajia.
Suku tornipöllöt (Tyto)
Suku viitapöllöt (Phodilus)
Les Tytonidae sont une famille de rapaces nocturnes qui comprend environ une vingtaine d'espèces d'effraies et de phodiles.
Ce sont des chouettes à grosse tête et au disque facial en forme de cœur. Leurs pattes sont longues et munies de doigts puissants, habituellement avec des serres bien développées.
Le plumage est généralement brun fauve et crème ou blanc, tacheté, moucheté ou barré.
Leur taille varie de 23 à 57 cm.
Cette famille est presque cosmopolite ; elle fréquente une large variété d'habitats, de la forêt dense au désert, aussi bien que l'environnement urbain, depuis les régions tempérées froides jusqu'aux tropiques, et du niveau de la mer jusqu'à près de 4 000 m d'altitude.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 10.2, 2020)[1] (ordre phylogénique) :
Tyto pollens (espèce disparue)
Les Tytonidae sont une famille de rapaces nocturnes qui comprend environ une vingtaine d'espèces d'effraies et de phodiles.
Os titónidos (Tytonidae) son unha das dúas familias de aves estrixiformes ou rapaces nocturnas (a outra é a familia dos estríxidos). Comprende as curuxas, das que unha especie vive en Galicia, Tyto alba. Son aves de tamaño medio a grande con grandes cabezas e faces cunha característica forma de corazón. Teñen patas fortes e longas con poderosas gadoupas. Tamén se diferencian dos estríxidos (bufos, avelaionas, mouchos) en detalles estruturais relacionados co esterno e os pés.[1]
A familia comprende dúas subfamilias existentes: os Tytoninae e os Phodilinae. A taxonomía de Sibley-Ahlquist une os Caprimulgiformes coa orde dos bufos; onde curuxas (titónidos) son a subfamilia Tytoninae. Isto non se pode soster cos datos das investigacións máis recentes (ver Cypselomorphae), pero as relacións das curuxas en xeral aínda non están resoltas.
Os titónidos son unha familia moi estendida, aínda que están ausente do norte de Norteamérica, África sahariana, e grandes áreas de Asia. Viven en moi diversos hábitats desde os desertos aos bosques e desde latitudes temperadas aos trópicos. A maioría das 16 especies vivas de titónidos están pouco estudadas. Algunhas, como a Tyto soumagnei, apenas se volveron a ver ou estudar desde o seu descubrimento, a diferenza da curuxa común, que é unha das mellor coñecidas do mundo. Porén, algunhas subespecies da curuxa común posiblemente merecerían ser clasificadas como especies separadas, pero están pouco estudadas.
Cinco das especies de titónidos están ameazadas e algunhas especies de illas extinguíronse durante o Holoceno ou antes (por exemplo, Tyto pollens, coñecido polo fósil da illa Andros nas Bahamas. Os titónidos son principalmente nocturnos e xeralmente non migratorios, e viven en parellas ou sós.
A principal característica dos titónidos é o seu disco facial con forma de corazón, formado por plumas ríxidas que serven para amplificar e localizar a fonte sonora cando cazan. Outras adaptacións nas plumas das ás eliminan o ruído que causan ao voar, o que axuda tanto ao oído da curuxa a oír as súas presas agochadas coma a que as presas non sintan a chegada da curuxa. Os titónidos en conxunto son máis escuros na parte de atrás que na frontal, xeralmente dunha cor marrón alaranxada, e a parte frontal é unha versión máis pálida da parte de atrás ou ten pintas, aínda que hai variacións considerables entre as especies. Os do xénero Phodilus lembran moito aos Tyto, pero teñen un disco facial dividido, penachos nas orellas e adoitan ser menores.
O rexistro fósil dos titónidos remóntase ao Eoceno, pero a familia perdeu terreo en favor dos estríxidos despois da radiación dos roedores e durante o Neoxeno. Dúas subfamilias coñécense só por fósiles, os Necrobyinae e os Selenornithinae. Describíronse numerosas especies extintas de Tyto.
Xénero Tyto
Xénero Phodilus
Xéneros fósiles
Situación sen determinar
A colocación nesta familia dos xéneros Palaeotyto e Palaeobyas do Eoceno tardío/Oligoceno temperán de Quercy (Francia) é provisional; poderían pertencer tamén aos Sophiornithidae.
A identidade da suposta "curuxa xigante" Basityto do Eoceno temperán de Grafenmühle (Alemaña) non está clara e podería ser unha grula (Balearica); a suposta "curuxa da illa de Pascua", baseada en ósos subfósiles atopados en Rapa Nui, era en realidade un procelárido [2]
Os titónidos (Tytonidae) son unha das dúas familias de aves estrixiformes ou rapaces nocturnas (a outra é a familia dos estríxidos). Comprende as curuxas, das que unha especie vive en Galicia, Tyto alba. Son aves de tamaño medio a grande con grandes cabezas e faces cunha característica forma de corazón. Teñen patas fortes e longas con poderosas gadoupas. Tamén se diferencian dos estríxidos (bufos, avelaionas, mouchos) en detalles estruturais relacionados co esterno e os pés.
A familia comprende dúas subfamilias existentes: os Tytoninae e os Phodilinae. A taxonomía de Sibley-Ahlquist une os Caprimulgiformes coa orde dos bufos; onde curuxas (titónidos) son a subfamilia Tytoninae. Isto non se pode soster cos datos das investigacións máis recentes (ver Cypselomorphae), pero as relacións das curuxas en xeral aínda non están resoltas.
Os titónidos son unha familia moi estendida, aínda que están ausente do norte de Norteamérica, África sahariana, e grandes áreas de Asia. Viven en moi diversos hábitats desde os desertos aos bosques e desde latitudes temperadas aos trópicos. A maioría das 16 especies vivas de titónidos están pouco estudadas. Algunhas, como a Tyto soumagnei, apenas se volveron a ver ou estudar desde o seu descubrimento, a diferenza da curuxa común, que é unha das mellor coñecidas do mundo. Porén, algunhas subespecies da curuxa común posiblemente merecerían ser clasificadas como especies separadas, pero están pouco estudadas.
Cinco das especies de titónidos están ameazadas e algunhas especies de illas extinguíronse durante o Holoceno ou antes (por exemplo, Tyto pollens, coñecido polo fósil da illa Andros nas Bahamas. Os titónidos son principalmente nocturnos e xeralmente non migratorios, e viven en parellas ou sós.
Kukuvije (lat. Tytonidae) su porodica ptica iz reda sovovki. Razlikuju se od ostalih sova po tome što imaju oblik lica poput srca, za razliku od okruglog oblika lica tipičnih sova.
Nastanjuju sve kontinente osim Antarktika. U Aziji se mogu naći samo na jugu, jugoistoku i jugozapadu. U Africi ne žive samo u središnjim dijelovima pustinje Sahare. U Europi i Sjevernoj Americi ne nastanjuju hladna sjeverna područja.
Duge su od 23 do 53 cm i teške od 180 do 1 280 grama, ovisno o vrsti. Ženke su obično neznatno veće od mužjaka. Perje je narančasto do crnkastomrko na gornjem dijelu tijela. Donji dio tijela je bijel, mrkocrven ili crnkastomrk. Hrane se uglavnom malenim sisavcima (do veličine zečeva), pticama, žabama, ribama, gušterima i velikim kukcima koje love noću, više uz pomoć sluha nego vida.
Oglašavaju se siktanjem, kreštanjem ili zviždanjem. Također mogu glasno "cvokotati" kljunom.
Gnijezde su u ambarima i drugim objektima koji se rijetko koriste, vještačkim gnijezdima, dupljama u odsjecima, stijenama ili drveću. Neke se gnijezde na tlu. Ženka nese 2-9, ponekada 11, bijelih jaja. Inkubira ih 27-34 dana. Ptići ostaju u gnijezdu 50-64 dana.
Kukuvije su zbog svog običaja da se gnijezde u ruševinama, crkvama i sličnim mjestima dobile posebno mjesto u folkloru. Ipak, ljudi je uglavnom povezuju sa zemljoradnjom. Budući da se ove ptice hrane raznim štakorima i miševima koji uništavaju usjeve, ove su ptice tu bile dobrodošle. Nažalost, ta ih je bliska veza sa zemljoradnjom gotovo uništila u Zapadnoj Europi, jer su mnogo više od ostalih vrsta stradale od pesticida i herbicida. U Maleziji se kukuvije i kemikalije koriste zajedno da bi se kontrolirala populacija štakora. Takve su se mjere pokazale uspješnima, jer jedna porodica sova godišnje pojede oko 1 300 štakora. Međutim, ovo nije uvijek bilo uspješno: kada su ih ljudi uvezli na sejšelske otoke, sove su radije ubijale lokalne ptice nego glodavce. Tako su za 12 godina u potpunosti istrijebile bijele čigre sa tih otoka.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: kukuvije
Wikivrste imaju podatke o: kukuvijama Kukuvije (lat. Tytonidae) su porodica ptica iz reda sovovki. Razlikuju se od ostalih sova po tome što imaju oblik lica poput srca, za razliku od okruglog oblika lica tipičnih sova.
I Titonidi (Tytonidae Ridgway, 1914) o Barbagianni sono una famiglia di uccelli rapaci notturni dell'ordine Strigiformes.[1]
Nell'aspetto essi sono estremamente simili agli Strigidi. Vengono tuttavia classificati in una famiglia a sé stante per due peculiari caratteristiche scheletriche: le clavicole fuse con lo sterno (gli Strigidi le hanno separate) e l'artiglio del dito centrale seghettato.
La famiglia comprende due generi e 20 specie:[1]
I Titonidi (Tytonidae Ridgway, 1914) o Barbagianni sono una famiglia di uccelli rapaci notturni dell'ordine Strigiformes.
Tytonidae sunt una ex binis familiis avium ordinis Strigiformium, quarum alia est Strigidae. Quae sunt a mediocri ad magnos Strigiformes, magno capite et facie cordiformi propria. Crura longa et valida, ungues pervalidi sunt. A Strigidis rebus structuralibus ad sternum et pedes pertinentibus differunt.
Huic familiae sunt binae subfamiliae exstantes: Tytoninae (inter quas Tyto alba) et Phodilinae. Taxinomia Sibley-Ahlquistiana ordinem Caprimulgiformes cum Tytonidis coniungit, ubi Tytonidae sunt subfamilia Tytoninae. Recentiores autem investigationes hanc circumscriptionem negant (vide Cypselomorphas), sed coniunctio omnium bubonum nondum certa est.
Tytonidae sunt familia late distributa, quamquam in America Septentrionali septentrionali, Africa Saharana, et magnis Asiae regionibus absunt. Variisimis habitationibus utuntur, a desertis ad silvas, et a latitudinibus temperatis ad regiones tropicas. Plurimae ex sedecim speciebus vivis vix notae sunt. Nonnullae, sicut Tyto soumagnei, vix visae vel investigatae sunt post inventum, contra Tytonem albam, unam ex speciebus notissimis in orbe terrarum; nonnullae autem Tytonis albae subspecies fortasse species separatae aestimari debent, sed haud bene notae sunt.
Quinque Tytonidarum species in periculo sunt, et nonnullae species mediterraneae per Holocaenum vel ante exstinctae factae sunt; exempli gratia, Tyto pollens, ex fossilibus in Insula Androsiana in Insulis Bahamensibus, et fortasse origo Chickcharnie, animalis mythici. Tytones albae plerumque sunt nocturnae et non migratoriae, paribus aut solo viventes.
Fossilia Tytonidarum ex Eocaeno orta sunt.
Genus Tyto
Genus Phodilus
Genera fossilia
Sede incerta
Tytonidae sunt una ex binis familiis avium ordinis Strigiformium, quarum alia est Strigidae. Quae sunt a mediocri ad magnos Strigiformes, magno capite et facie cordiformi propria. Crura longa et valida, ungues pervalidi sunt. A Strigidis rebus structuralibus ad sternum et pedes pertinentibus differunt.
Huic familiae sunt binae subfamiliae exstantes: Tytoninae (inter quas Tyto alba) et Phodilinae. Taxinomia Sibley-Ahlquistiana ordinem Caprimulgiformes cum Tytonidis coniungit, ubi Tytonidae sunt subfamilia Tytoninae. Recentiores autem investigationes hanc circumscriptionem negant (vide Cypselomorphas), sed coniunctio omnium bubonum nondum certa est.
Tytonidae sunt familia late distributa, quamquam in America Septentrionali septentrionali, Africa Saharana, et magnis Asiae regionibus absunt. Variisimis habitationibus utuntur, a desertis ad silvas, et a latitudinibus temperatis ad regiones tropicas. Plurimae ex sedecim speciebus vivis vix notae sunt. Nonnullae, sicut Tyto soumagnei, vix visae vel investigatae sunt post inventum, contra Tytonem albam, unam ex speciebus notissimis in orbe terrarum; nonnullae autem Tytonis albae subspecies fortasse species separatae aestimari debent, sed haud bene notae sunt.
Quinque Tytonidarum species in periculo sunt, et nonnullae species mediterraneae per Holocaenum vel ante exstinctae factae sunt; exempli gratia, Tyto pollens, ex fossilibus in Insula Androsiana in Insulis Bahamensibus, et fortasse origo Chickcharnie, animalis mythici. Tytones albae plerumque sunt nocturnae et non migratoriae, paribus aut solo viventes.
Liepsnotosios pelėdos (lot. Tytonidae) – pelėdinių (Strigiformes) būrio paukščių šeima. Nuo kitų pelėdų skiriasi širdies pavidalo skruostais. Kūnas lieknas, snapas silpnas ir ilgas. Kojos ilgos, vidurinio (III) piršto nagas dantytas. Priskiriamos prie aktyvių naktį plėšriųjų paukščių kategorijos.
Pasaulyje žinoma 11 rūšių. Lietuvoje viena rūšis:
Liepsnotosios pelėdos (lot. Tytonidae) – pelėdinių (Strigiformes) būrio paukščių šeima. Nuo kitų pelėdų skiriasi širdies pavidalo skruostais. Kūnas lieknas, snapas silpnas ir ilgas. Kojos ilgos, vidurinio (III) piršto nagas dantytas. Priskiriamos prie aktyvių naktį plėšriųjų paukščių kategorijos.
Pasaulyje žinoma 11 rūšių. Lietuvoje viena rūšis:
Paprastoji liepsnotoji pelėda (Tyto alba). Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.Plīvurpūču dzimta (Tytonidae) ir viena no divām pūčveidīgo (Strigiformes) putnu dzimtām, otra ir pūču dzimta (Strigidae). Plīvurpūču dzimtā ir 20 mūsdienās dzīvojošas sugas, kas iedalītas 2 ģintīs.[1] Plīvurpūču dzimtas sugas pamatā ir nakts putni un nometnieki. Tās var dzīvot pa pāriem vai pa vienam.
Plīvurpūču dzimtas sugām ir plašs izplatības areāls. Tās ir sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Tās mājo gan tuksnešainos apvidos, gan mežos, gan mērenā klimata joslā, gan tropos. Lielākā daļa plīvurpūču sugas ir maz pētītas. Dažas pat tikai retu reizi fiksētas, kā, piemēram, Madagaskaras plīvurpūce (Tyto soumagnei). Toties vislabāk zināmā un visbiežāk sastopamā suga ir parastā plīvurpūce (Tyto alba). Parastajai plīvurpūcei ir daudzas pasugas, no kurām iespējams dažas ir patstāvīgas sugas. Bet, lai precīzāk noteiktu pūces vietu sistemātikā, attiecīgajai pasugai trūkst izpētes datu. Viena no kādreizējām parastās plīvurpūces pasugām Andamanu plīvurpūce (Tyto deroepstorffi) mūsdienās tiek sistematizēta kā suga.[2] Vairāku sugu izdzīvošana ir apdraudēta, un vairākas salu sugas ir izmirušas holocēna laikā vai agrāk.
Latvijā ir sastopama tikai viena plīvurpūču dzimtas suga - plīvurpūce (Tyto alba), kura reizēm ieklejo no dienvidrietumiem.[3]
Plīvurpūces ir vidēji lieli un lieli pūčveidīgie putni. Tiem ir lielas galvas un sejas diskam raksturīga sirds forma. Stingrās sejas diska spalvas kalpo par skaņas pastiprinātāju un palīdz noteikt skaņas avota atrašanās vietu. Šiem putniem ir garas, spēcīgas kājas ar iespaidīgiem nagiem. No pūču dzimtas putniem plīvurpūces atšķiras ar krūšu kaulu un pēdām. Spārni gari, un lidspalvas veidotas tā, lai lidojot spārni neradītu troksni. Plīvurpūces lidojums ir kluss un nedzirdams. Klusais lidojums palīdz sadzirdēt upura izraisītās skaņas, kā arī plēsēja uzbrukums upurim ir nedzirdams. Kopumā visām plīvurpūču sugām ir raksturīgi, ka muguras spalvas ir tumšākas nekā vēdera spalvas. Visbiežāk apspalvojums ir oranžīgi brūns, lai gan tas var būt arī, piemēram, pelēks. Brūno plīvurpūču ģints sugas ir mazākas augumā nekā plīvurpūces ģints sugas, kā arī tām ir ausu pušķi un izteikti sadalīts sejas disks.
Plīvurpūču dzimta (Tytonidae)[1][4]
Plīvurpūču dzimta (Tytonidae) ir viena no divām pūčveidīgo (Strigiformes) putnu dzimtām, otra ir pūču dzimta (Strigidae). Plīvurpūču dzimtā ir 20 mūsdienās dzīvojošas sugas, kas iedalītas 2 ģintīs. Plīvurpūču dzimtas sugas pamatā ir nakts putni un nometnieki. Tās var dzīvot pa pāriem vai pa vienam.
De kerkuilen (Tytonidae) vormen de kleinste van de twee families binnen de orde der uilen (Strigiformes). De familie telt 19 soorten.[1]
Het zijn middelgrote tot grote soorten met een vrij grote kop en een typisch hartvormig gezichtsmasker, 'sluier' genaamd. Kerkuilen hebben vrij lange sterke poten met krachtige stevige klauwen. De familie valt uiteen in twee onderfamilies: de Tytoninae of typische kerkuilen (sensu stricto) met onder andere de gewone kerkuil als typische soort en daarnaast de Phodilinae of bruine uilen.
Kerkuilen zijn meestal vrij uitgesproken nachtvogels, meestal géén trekvogels en leven samen in koppels, andere leven solitair. Kerkuilen hebben ongeveer 1200 veren. Deze veren zijn anders dan de veren van andere vogels. De veren zijn zo gemaakt zodat je niks hoort als de uil met zijn vleugels klapt.
Over het merendeel van de tegenwoordig bekende soorten is echter weinig bekend wat betreft hun algemene leefwijze en voedingsgewoonten. Sommige zijn amper beschreven, of nauwelijks bestudeerd en teruggezien na hun eerste ontdekking en wetenschappelijke beschrijving, dit in tegenstelling tot de gewone kerkuil, die vrij uitvoerig opgevolgd wordt en één van de beter bestudeerde uilen ter wereld is. Toch ook bij de gewone kerkuil zijn er ondersoorten die te weinig bestudeerd worden en eventueel meer aandacht behoeven.
Kerkuilen zijn kosmopoliet en dus een familie die over de hele wereld wijd verspreid is, slechts ontbrekend in het uiterste Noorden van Noord-Amerika, de Saharawoestijn in Afrika en uitgestrekte delen van Azië. Kerkuilen komen voor in een brede waaier van verschillende biotopen, van woestijngebieden tot wouden en van gematigde breedtegraden tot meer tropische gordels. In andere talen wordt deze familie ook aangeduid als maskeruilen (wegens hun typische sluier), grasuilen (sommige soorten broeden op de grond in lang gras) of baai-uilen.
Een aantal soorten worden als bedreigd beschouwd, ook al door hun vrij klein verspreidingsgebied, sommige soorten zijn endemisch) en komen slechts in een enkel gebied voor.
Fossiele vondsten gaan terug tot het Eoceen en twee andere zijn enkel bekend uit fossiele gegevens, namelijk de Necrobyinae en de Selenornithinae. Bepaalde eilandsoorten zijn reeds uitgestorven, zoals Tyto letocarti. Deze soort is enkel bekend uit fossiele vondsten van Nieuw-Caledonië.
De volgende geslachten en soorten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
De kerkuilen (Tytonidae) vormen de kleinste van de twee families binnen de orde der uilen (Strigiformes). De familie telt 19 soorten.
Slørugler, òg kalla tårnugler, er ein familie Tytonidae, og den eine av to familiar av ordenen ugler. Den andre familien er typiske ugler, Strigidae. Slørugler er middels til store ugler med stort hovud og karakteristisk hjarteforma andlet. Dei har lange, sterke bein med kraftig klør. Dei skil seg frå Strigidae i strukturelle detaljar, spesielt i brystbein og føter.
Slørugler er ei vidt spreidd fuglegruppe, men finst ikkje i nordlege Nord-Amerika, Sahara store delar av Asia. Dei lever i eit breitt spekter av habitat frå ørken til skog, og frå tempererte breiddegradar til tropane.
Det mest markerte kjenneteiknet for slørugler er det hjarteforma andletet, danna av stive fjører som tener til å forsterke og lokalisere kjelda til lydar under jakt. Ytterlegare tilpassingar i flygefjører eliminerer vindstøy under flyging, det hjelper fuglen sjølv til å høyre i flukt, og det medverkar til at byttedyr ikkje vert merksam på ugla som jagar. Slørugler har mørkare overside og bakside enn framside, vanlegvis er farga oransjebrun. Fronten har ei bleikare utgåve av ryggfarga, gjerne spetta, men det er store variasjonar sjølv innanfor same arten. Dei to artane i slekta Phodilus skil seg frå Tyto ved å vere litt mindre, har øyreduskar og delt andlet.
Dei fleste av dei 16 nolevande artane av slørugler er lite utforska. Somme, som okerslørugla, har knapt vore sett eller studert etter at ho vart funnen, i motsetnad til tårnugla som er ein av dei best kjente ugleartane i verda. Men det finst underartar av arten tårnugle som er svært dårleg kjente og som kan vere verdig å bli skildra som sjølvstendige artar.
Seks artar av slørugler er trua. Slørugler er hovudsakleg nattaktive, generelt ikkje trekkfuglar, og dei lever i par eller enkeltvis.
Slørugler i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[2]
Slekt Tyto
Slekt Phodilus
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Slørugler Slørugler, òg kalla tårnugler, er ein familie Tytonidae, og den eine av to familiar av ordenen ugler. Den andre familien er typiske ugler, Strigidae. Slørugler er middels til store ugler med stort hovud og karakteristisk hjarteforma andlet. Dei har lange, sterke bein med kraftig klør. Dei skil seg frå Strigidae i strukturelle detaljar, spesielt i brystbein og føter.
Slørugler er ei vidt spreidd fuglegruppe, men finst ikkje i nordlege Nord-Amerika, Sahara store delar av Asia. Dei lever i eit breitt spekter av habitat frå ørken til skog, og frå tempererte breiddegradar til tropane.
Tårnuglefamilien (Tytonidae), også kalt tårnugler og slørugler, er en av de to familiene av ugler (Strigiformes). Alle tårnuglene har en karakteristisk hjerteforma «ansiktsparabol».
Tårnuglene er storhoda og fra små til mellomstore (23–57 cm) fugler, med en karakteristisk hjerteforma ansiktsparabol. Hunnene blir typisk både mørkere og større enn hannene. Artene i slekten Phodilus er som små versjoner av artene i slekten Tyto. De fleste har mørk overside på fjærdrakten og lys underside, men graden varierer.[2]
Familien forekommer på alle kontinenter med unntak av i Antarktika. Det største mangfoldet av arter er i Australia, Ny-Guinea og Indonesia. Men de mangler fullstendig i Sentral-, Nord- og i store deler av Øst-Asia. Artene er utbredt i en rekke habitater, fra tett skog til ørken, fra kaldt temperert klima til tropisk klima, og fra havnivå og opp til 4 000 moh.
Tårnuglene er nattaktive jegere, hvor dietten består hovedsakelig av små pattedyr og små fugler.
Ingen arter hekker i Norge, men det hender at tårnugle gjester Sør-Norge. Inndelingen under følger i hovedsak Dickinson & Remsen (2013)",[3] med unntak av en art (se note(1)). Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[1]
(1) Fantomslørugle (T. multipunctata) blir av noen regnet som en underart av sotslørugle (T. tenebricosa),[3] men den behandles som en egen art av HBW Alive[2] og blir derfor også behandlet slik her.
(2) Kivuslørugle (T. prigoginei) har tidligere blitt regnet til slekten Phodilus, men den er ikke nært beslektet med disse artene og er når flyttet som en basal art i Tyto.[3]
(3) Tårnugle (T. alba) består, i kraft av sin store morfologiske variasjon, av svært mange (28) underarter. Innledende studier av arten har tidligere vist stor genetisk variasjon mellom underarter fra den nye verden og den gamle verden, noe som har indikert at det kan være snakk om flere arter. Nå bekrefter nye fylogenetiske analyser at det er stor genetisk spredning mellom tårnugler i den nye og gamle verden, samtidig som tårnugler i Sør- og Sørøst-Asia (T. a. stertens og T. a. javanica) klynger med australsk østtårnugle (T. delicatula). Det er derfor foreslått å behandle T. alba-komplekset som tre arter; T. alba (Afrika og Europa). T. furcata (den nye verden), og T. javanica (Australasia). Analysene viser dessuten at den første delingen av T. alba trolig fant sted i midten av miocen, og forskerne antyder dessuten at T. alba-komplekset trolig hadde en progenitor som levde i Afrika. De tenker seg at spredningen til Europa og Asia skjedde i den interglasiale perioden mellom miocen og pliocen, og at videre spredning tilden nye verden enten skjedde fra Asia eller ei vestlig nordatlantisk rute.[4]
Tårnuglefamilien (Tytonidae), også kalt tårnugler og slørugler, er en av de to familiene av ugler (Strigiformes). Alle tårnuglene har en karakteristisk hjerteforma «ansiktsparabol».
Multimedia w Wikimedia Commons Płomykówkowate[2] (Tytonidae) – rodzina ptaków z rzędu sów (Strigiformes).
Obejmuje gatunki mięsożerne, zamieszkujące niemal cały świat[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny należą następujące podrodziny[2]:
Tytonidae (conhecidas popularmente por suindaras ou rasga-mortalhas) é uma das duas famílias de aves que inclui diversas espécies de corujas, a outra sendo a Strigidae. Elas são de tamanho médio para grande, com grandes cabeças no formato característico de "coração". As suindaras incluem duas sub-famílias: Tytoninae e Phodilinae.
O registro fóssil das suindaras começa no Eoceno, com a família perdendo espaço para as corujas verdadeiras (Strygidae) após a disseminação dos roedores e corujas no Neogeno. Existem duas subfamílias conhecidas apenas através do registro fóssil: a Necrobyinae e a Selenornithinae.
As suindaras tem larga ocorrência, estando ausentes apenas no extremo norte da América do Norte, da África saariana e de latitudes temperadas nos trópicos. A maioria das 16 espécies de suindaras é pouco conhecida e algumas, como a coruja-vermelha-de-madagascar, são raramente vistas ou estudadas desde a sua descoberta, em contraste com a suindara comum, que é uma das espécies mais conhecidas do mundo. Algumas subespécies provavelmente mereciam ser espécies separadas, mas não há estudos suficientes a este respeito.
Cinco espécies de suindaras estão ameaçadas, e algumas espécies insulares se tornaram extintas, como a Tyto letocarti. As suindaras são principalmente noturnas e não migratórias, vivendo em casais ou solitárias.
Nas regiões norte e nordeste do Brasil, sobretudo em áreas rurais, estas aves são conhecidas como rasga-mortalha, e são famosas por supostamente trazerem mau agouro. Tal se explica, provavelmente, pelos hábitos noturnos, pela cor da plumagem branca, pelo voo baixo que elas empreendem em busca de roedores, pela sua aparência estranha, e principalmente, pelo som rouco que costuma emitir durante o voo, semelhante ao barulho que certos tecidos de linho ou de seda fazem quando são rasgados, lembrando o rasgar de uma "mortalha", pano que envolve os mortos. De acordo com o folclore nessas regiões, se uma rasga-mortalha ao sobrevoar alguém, ou sua casa, emite seu som característico, é um sinal de que aquela pessoa, ou um parente próximo, irá morrer em breve.
Tytonidae (conhecidas popularmente por suindaras ou rasga-mortalhas) é uma das duas famílias de aves que inclui diversas espécies de corujas, a outra sendo a Strigidae. Elas são de tamanho médio para grande, com grandes cabeças no formato característico de "coração". As suindaras incluem duas sub-famílias: Tytoninae e Phodilinae.
O registro fóssil das suindaras começa no Eoceno, com a família perdendo espaço para as corujas verdadeiras (Strygidae) após a disseminação dos roedores e corujas no Neogeno. Existem duas subfamílias conhecidas apenas através do registro fóssil: a Necrobyinae e a Selenornithinae.
As suindaras tem larga ocorrência, estando ausentes apenas no extremo norte da América do Norte, da África saariana e de latitudes temperadas nos trópicos. A maioria das 16 espécies de suindaras é pouco conhecida e algumas, como a coruja-vermelha-de-madagascar, são raramente vistas ou estudadas desde a sua descoberta, em contraste com a suindara comum, que é uma das espécies mais conhecidas do mundo. Algumas subespécies provavelmente mereciam ser espécies separadas, mas não há estudos suficientes a este respeito.
Cinco espécies de suindaras estão ameaçadas, e algumas espécies insulares se tornaram extintas, como a Tyto letocarti. As suindaras são principalmente noturnas e não migratórias, vivendo em casais ou solitárias.
Nas regiões norte e nordeste do Brasil, sobretudo em áreas rurais, estas aves são conhecidas como rasga-mortalha, e são famosas por supostamente trazerem mau agouro. Tal se explica, provavelmente, pelos hábitos noturnos, pela cor da plumagem branca, pelo voo baixo que elas empreendem em busca de roedores, pela sua aparência estranha, e principalmente, pelo som rouco que costuma emitir durante o voo, semelhante ao barulho que certos tecidos de linho ou de seda fazem quando são rasgados, lembrando o rasgar de uma "mortalha", pano que envolve os mortos. De acordo com o folclore nessas regiões, se uma rasga-mortalha ao sobrevoar alguém, ou sua casa, emite seu som característico, é um sinal de que aquela pessoa, ou um parente próximo, irá morrer em breve.
Bufnițele de hambar (din familia Tytonidae) sunt una dintre cele două familii de bufnițe, cealaltă fiind Strigidae. Acestea au capete mari, iar fața lor are o formă caracteristică de inimă. Au picioare lungi cu gheare mari, puternice. Osul lor stern și picioarele sunt diferite de cele din familia Strigidae.
Bufnițele de hambar sunt divizate în doua subfamilii: Tytoninae sau Tyto (din care face parte bufnița de hambar) și Phodilinae.
5 specii de bufnițe de hambar sunt în pericol și unele specii insulare au dispărut în timpul Holocenului sau mai devreme. Acestea sunt în general nocturne, și nu migrează. Trăiesc în perechi sau singure.
Principala caracteristică a bufnițelor de hambar este fața în formă de inimă, formată din pene care servesc la amplificarea și localizarea sunetelor atunci când vânează. Penele din aripă elimină sunetul de fâlfâire, bufnița putând să se concentreze la sunetul produs de pradă, iar prada să nu observe bufnița. Bufnițele de hambar au pene mai întunecate pe spate decât în față, având în general o culoare maronie-oranj. Cele din față par a fi o versiune mai deschisă a celor din spate. Cele din subfamilia Phodilinae seamănă cu bufnițele Tyto, însă au smocuri în urechi și tind sa fie mai mici.
Numeroase specii dispărute a genului Tyto au fost găsite. Două subfamilii, Necrobyinae și Selenornithinae, sunt cunoscute de pe urma fosilelor.
Genul Tyto
Genul Phodilus
Fosile
Bufnițele de hambar (din familia Tytonidae) sunt una dintre cele două familii de bufnițe, cealaltă fiind Strigidae. Acestea au capete mari, iar fața lor are o formă caracteristică de inimă. Au picioare lungi cu gheare mari, puternice. Osul lor stern și picioarele sunt diferite de cele din familia Strigidae.
Bufnițele de hambar sunt divizate în doua subfamilii: Tytoninae sau Tyto (din care face parte bufnița de hambar) și Phodilinae.
5 specii de bufnițe de hambar sunt în pericol și unele specii insulare au dispărut în timpul Holocenului sau mai devreme. Acestea sunt în general nocturne, și nu migrează. Trăiesc în perechi sau singure.
Tornugglor (Tytonidae) är en familj som tillsammans med familjen ugglor bildar ordningen ugglefåglar.
Familjen tornugglor består av två underfamiljer med vardera ett släkte, Tytoninae och Phodilinae. Det råder stark oenighet mellan världens taxonomiska auktoriteter hur många arter familjen innehåller. Nedanstående lista följer International Ornithological Congress (IOC) från 2018:
I familjen återfinns även en handfull arter som dog ut under förhistorisk tid, tidigare under holocen, de flesta tidigare förekommande i Västindien:
Tornugglor (Tytonidae) är en familj som tillsammans med familjen ugglor bildar ordningen ugglefåglar.
Peçeli baykuşgiller (Tytonidae), tüm baykuşların sınıflandığı Strigiformes takımını oluşturan familyalardan biridir.
Çoğunlukla geceleri gezerler ve göçmen değildirler. Çiftler halinde veya teker teker yaşarlar. Kalp şeklinde yüz diskleri vardır. Güçlü pençelerle, uzun ve kuvvetli bacaklara sahiptirler.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Peçeli baykuşgiller (Tytonidae), tüm baykuşların sınıflandığı Strigiformes takımını oluşturan familyalardan biridir.
Сипу́хові (Tytonidae) — родина птахів ряду Совоподібні (Strigiformes).
Об'єднує 11 видів, що відносяться до двох родів — сипуха (Tyto) та сіра сипуха (Phodilus). У міоценових відкладах виявлено ще 6 викопних видів.
Тіло струнке, голова вузька та довга. Лицевий диск звужується донизу, трикутної форми. Зовнішні вуха та вушні капсули черепа симетричні. Єдина пара вирізок на задньому краї грудини у дорослих часто заростає. Для ніг характерна видовжена цівка, зазубрений кіготь третього пальця, однакові за довжиною другий та третій пальці.
Сипухові поширені на усіх материках, відсутні на Крайньому Півночі, в Антарктиді та Новій Зеландії; з двох видів сірих сипух один зустрічається у Південно-Східній Азії, інший — в Центральній Африці.
Це незавершена стаття з орнітології.Сипу́хові (Tytonidae) — родина птахів ряду Совоподібні (Strigiformes).
Об'єднує 11 видів, що відносяться до двох родів — сипуха (Tyto) та сіра сипуха (Phodilus). У міоценових відкладах виявлено ще 6 викопних видів.
Тіло струнке, голова вузька та довга. Лицевий диск звужується донизу, трикутної форми. Зовнішні вуха та вушні капсули черепа симетричні. Єдина пара вирізок на задньому краї грудини у дорослих часто заростає. Для ніг характерна видовжена цівка, зазубрений кіготь третього пальця, однакові за довжиною другий та третій пальці.
Сипухові поширені на усіх материках, відсутні на Крайньому Півночі, в Антарктиді та Новій Зеландії; з двох видів сірих сипух один зустрічається у Південно-Східній Азії, інший — в Центральній Африці.
Họ Cú lợn, danh pháp khoa học Tytonidae, là một trong hai họ động vật thuộc bộ Cú, một số loài thấy ở Việt Nam thường được gọi chung là chim lợn do tiếng kêu của nó giống lợn[1]. Cú lợn là chim săn mồi, hoạt động chủ yếu về đêm, thường sống thành đôi hoặc đơn độc và không di trú.
Cú lợn là họ cú cỡ trung bình và lớn, đầu to, chân khỏe với móng vuốt sắc. Nét đặc thù của chúng là đĩa mặt hình trái tim, được tạo bởi lông vũ. Những lông vũ này còn có tác dụng định vị và khuếch đại âm thanh khi săn mồi. Lông vũ ở cánh cú lợn cũng có cấu tạo đặc biệt nên không phát ra tiếng động khi bay, giúp chúng nghe tốt hơn và tránh được sự phát hiện của con mồi. Nhìn chung cú lợn có lưng từ màu xám đến nâu, ngực và bụng màu sáng hơn, có thể có đốm. Cú lợn rừng thường nhỏ hơn và đĩa mặt không có hình trái tim mà được chia thành 3 phần, tai được lông chùm bao bọc.
Cú lợn phân bố khá rộng, nó có thể sống ở môi trường sa mạc, rừng, ở vùng có khí hậu ôn đới lẫn nhiệt đới. Cú lợn có mặt ở khắp nơi, trừ Bắc Mỹ, sa mạc Sahara và một phần của châu Á.
Chi Tyto (Chi Cú lợn)
Chi Phodilus (Chi Cú lợn rừng)
Các loài hóa thạch
Ngoài ra, các dấu vết hóa thạch ở Quercy, Pháp thuộc cuối thế Eocen/Đầu thế Oligocen của các chi Palaeotyto và Palaeobyas còn đang được cân nhắc vì chúng có thể thuộc họ Sophiornithidae (chim Khôn ngoan).
Ở Việt Nam, đã phát hiện 3 loài cú lợn:
Họ Cú lợn, danh pháp khoa học Tytonidae, là một trong hai họ động vật thuộc bộ Cú, một số loài thấy ở Việt Nam thường được gọi chung là chim lợn do tiếng kêu của nó giống lợn. Cú lợn là chim săn mồi, hoạt động chủ yếu về đêm, thường sống thành đôi hoặc đơn độc và không di trú.
Tytonidae Ridgway, 1914
Сипуховые (лат. Tytonidae) — одно из двух семейств совообразных.
Лицевой диск треугольной формы, суживающийся книзу, отличает сипуховых от настоящих сов. Тело стройное, голова узкая и длинная.
Все сипуховые являются ночными охотниками и питаются в основном малыми млекопитающими, такими как мыши, землеройки, а также небольшими птицами, крупными насекомыми. Чтобы избежать звуков при полёте, на их перьях имеется специальный пух, а сами перья имеют особое строение.
Характерными особенностями семейства сипуховых можно назвать длинные острые крылья и длинные ноги; коготь среднего пальца — с зазубринами по краям. На лицевом диске отчётливой сердцевидной формы выделяются тёмные глаза.[1]
На данный момент в семействе сипуховых насчитывают 2 рода и 19 видов[2][3][4].
Представители семейства встречаются на всех континентах кроме Антарктиды.
Один из видов масковых сипух, восточная масковая сипуха, распространен в Юго-Восточной Азии, другой — африканская — в Центральной Африке.
Наиболее обширный ареал имеет обыкновенная сипуха: он включает Европу (в том числе Калининградскую область России, Белоруссию, западные и центральные области Украины и Молдавию), Африку, Ближний Восток, Южную и Юго-Восточную Азию, Новую Гвинею и Австралию, и всю Америку, за исключением северных районов Канады и Аляски. Tyto glaucops — эндемик острова Гаити в Карибском бассейне. Капская сипуха обитает в Южной и Центральной Африке, Мадагаскарская — на Мадагаскаре. Остальные виды являются эндемиками Австралии, Новой Гвинеи, Новой Британии, острова Манус и островов Индонезии.
Сипуховые не обитают на Крайнем Севере, обширных районах Азии и в Новой Зеландии.
Фильм «Легенды ночных стражей» — типичным представителем сипуховых является персонаж Сорен
Один из представителей семейства — золотистая сипуха, изображена на обложке альбома «Diamond Eyes» группы Deftones.
Сипуховые (лат. Tytonidae) — одно из двух семейств совообразных.
Лицевой диск треугольной формы, суживающийся книзу, отличает сипуховых от настоящих сов. Тело стройное, голова узкая и длинная.
Все сипуховые являются ночными охотниками и питаются в основном малыми млекопитающими, такими как мыши, землеройки, а также небольшими птицами, крупными насекомыми. Чтобы избежать звуков при полёте, на их перьях имеется специальный пух, а сами перья имеют особое строение.
Характерными особенностями семейства сипуховых можно назвать длинные острые крылья и длинные ноги; коготь среднего пальца — с зазубринами по краям. На лицевом диске отчётливой сердцевидной формы выделяются тёмные глаза.
メンフクロウ科（メンフクロウか、Tytonidae）は、鳥綱フクロウ目に属する科。模式属はメンフクロウ属。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸南部および西部、インドネシア、オーストラリア、スリランカ、ソロモン諸島、パプアニューギニア、マダガスカル
顔の周囲を縁取る羽毛（顔盤）はハート型。目の虹彩は黒く、足の指に羽毛は生えていない。
鎖骨（暢思骨）と胸骨は癒合する。第2趾と第3趾はほぼ同じ長さで、第3趾内側には鋸状の突起がある。
森林や草原などに生息する。主に夜行性だが、昼間に活動する種もいる。
食性は動物食で、昆虫、魚類、両生類、鳥類、哺乳類などを食べる。消化できなかった毛や骨は小さな塊（ペレット）にして吐き出す。
繁殖形態は卵生。樹洞や岩の隙間、地表に巣を作り、卵を産む。抱卵はメスのみが行う。
民家に巣を作り、ネズミを捕食するため大切に扱われる事もある。
開発による生息地の破壊、獲物の減少などにより生息数が減少している種もいる。逆に人為的に移入され在来の動物を捕食している種もいる。
ニセメンフクロウ
P. badius
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
가면올빼미과(Tytonidae)는 올빼미목에 속하는 2개의 조류과 중의 하나이다. 중형 및 대형 올빼미류로 머리가 크며, 하트 모양의 얼굴이 특징이다. 길고 강한 다리 그리고 강력한 발톱을 갖고 있다. 올빼미과와는 흉골과 다리의 상세 구조가 특히 차이가 난다.
_-_Nonnetjie-uil.jpg)
_(30566643833).jpg)
.JPG)
.jpg)
_by_Keulemans_2.jpg)
_(30566643833).jpg)
_(cropped).JPG)
.png){kind=small}
