مفطورة

Mycoplasma és un gènere de bacteris que no tenen paret cel·lular.^[1] Sense aquesta paret cel·lular, no estan afectats per molts antibiòtics com la penicil·lina o altres que tenen l'objectiu d'atacar la paret cel·lular. Els mycoplasmes poden ser paràsits o sapròfits. Algunes espècies són patògens en humans, incloent-hi M. pneumoniae, que és una causa important de pneumònia atípica i altres afeccions respiratòries, i M. genitalium, que es creu implicat en malalties d'inflamació pelviana. Es troben també com a contaminants en material de laboratori en cultius de cèl·lules.

Origen del nom

Deriva del grec mykes (fong) i plasma (format), el primer a usar-lo va ser A. B. Frank el 1889 que es va pensar que era un fong, ja que en té algunes característiques.^[2]

Característiques

N'hi ha unes 100 espècies reconegudes. La classe a què pertany és Mollicutes són paràsits o comensals dels humans i altres animals incloent-hi insectes. El gènere Mycoplasma està restringit a hostes vertebrats. Necessiten el colesterol per a créixer com també altres mollicutes. La seva temperatura òptima de creixement és la normal (d'uns 37 °C en humans) en els animals de sang calenta i la temperatura ambient en altres casos. Segons anàlisis d'ARN estan emparentats amb Lactobacillus o Clostridium de la branca filogenètica dels Firmicutes (sensu stricto).

Morfologia cel·lular

Els mycoplasmes no tenen paret cel·lular i la forma de la cèl·lula es caracteritza per la seva petita mida (un 10% del volum d'Escherichia coli. La majoria tenen una forma pseudococcoidal, però amb excepcions notables.

Les Mycoplasmes, de forma inusual entre els bacteris, necessiten esterols per l'estabilitat de la membrana citoplasmàtica. Aquests esterols els adquireixen normalment del colesterol animal. Tenen un genoma relativament petit (de 0.58 a 1.38 megabases) cosa que implica una dràstica reducció de la capacitat biosintètica i incrementen la dependència de l'hoste.

Taxonomia

Els micoplasmes tenen importància mèdica i agrícola i per això s'ha fet una extensa catalogació.^[3]

Originalment el nom de mycoplasmes designava membres de la classe Mollicutes. Actualment Mycoplasma és un gènere de Mollicutes. S'havien classificat dins el fílum Firmicutes, que consistia en bacteris com Clostridium, Lactobacillus,i Streptococcus segons anàlisis d'ARNr 16S. L'ordre Mycoplasmatales conté només una família, Mycoplasmataceae, amb dos gèneres: Mycoplasma i Ureaplasma.

Les restants espècies del gènere Mycoplasma estan dividides en tres grups no taxonòmics, hominis, pneumoniae i fermentans, basat en seqüències de ed on ARNr 16S.
El grup hominis conté M. bovis, M. pulmonis, i M. hominis, entre altres. M. hyopneumoniae afecta els porcs en la seva respiració.

El grup pneumoniae conté grups de M. muris, M. fastidiosum, U. urealyticum, els informalment anomenats haemoplasmes abans en els gèneres Haemobartonella i Eperythrozoon), i el grup M. pneumoniae que inclou M. alvi (boví), M. amphoriforme (humà), M. gallisepticum (aviar), M. genitalium (humà), M. imitans (aviar), M. pirum (sense certesa/humà), M. testudinis (tortugues), i M. pneumoniae (humà).

Referències

Enllaços externs

Mycoplasma je druhově velmi početný rod bakterií představující nejmenší a nejjednodušší prokaryotické buňky vůbec. Vyznačují se tím, že jim chybí buněčná stěna a jejich tvar tak udržuje pouze třívrstevná cytoplasmatická membrána. Řada druhů mykoplasmat jsou běžnými komenzály sliznic dýchacího, urogenitálního či trávicího traktu zvířat a lidí. Pouze některé druhy jsou významnými patogeny zvířat a lidí. Mezi nejznámější zástupce patří Mycoplasma pneumoniae (původce pneumonie u lidí) a Mycoplasma mycoides subsp. mycoides SC (původce plicní nákazy skotu).

Historie

První zmínky o mykoplasmatech sahají do 30. let 20. století, kdy byly u případů pneumonií lidí označeny za původce do té doby neznáme viry. Následně byly tyto mikroorganismy způsobující atypické pneumonie pojmenovány jako PPLO (Pleuro-Pneumonia-Like-Organisms). Teprve později se zjistilo, že se jedná o malé, primitivní bakterie. V roce 1963 došlo k první úspěšné izolaci in vitro a organismy byly zařazeny mezi mykoplasmata.

Nejvýznamnější patogenní druhy

U lidí

• M. pneumoniae - původce primární atypické pneumonie
• M. genitalium
• M. hominis
• M. fermentans
• M. orale
• M. amphoriforme

U zvířat

• Skot
  • M. mycoides subsp. mycoides SC - původce plicní nákazy skotu
  • M. bovis
  • M. bovigenitalium
  • M. californicum
  • M. dispar
• Ovce a kozy
  • M. mycoides subsp. capri
  • M. capricolum subsp. capricolum
  • M. capricolum subsp. capripneumoniae - původce kontagiózní pleuropnemonie koz
  • M. agalactiae - původce nakažlivé agalakcie ovcí a koz
• Prasata
  • M. hyopneumoniae - původce enzootické pneumonie prasat
  • M. hyorhinis
  • M. hyosynoviae
• Ptáci - viz též mykoplasmové infekce ptáků
  • M. gallisepticum - původce infekční sinusitidy krůt
  • M. synoviae
  • M. meleagridis
  • M. imitans
• Psi
  • M. cynos
  • M. canis
  • M. spumans
• Kočky
  • M. felis
• Koně
  • M. equirhinis
  • M. equigenitalium
  • M. felis

Die Eperythrozoonose ist eine Infektionskrankheit von Schweinen, die von der Mykoplasmen-Art Mycoplasma haemosuis (früher Eperythrozoon suis, daher der Name) verursacht wird.

Krankheitsentstehung

Die Übertragung ist nur durch Kontakt mit erregerhaltigem Blut möglich, also entweder durch blutsaugende Insekten oder durch Injektionskanülen, die bei mehreren Tieren angewandt werden. Die Erreger lagern sich an die roten Blutkörperchen an und bewirken dadurch die Produktion von gegen die eigenen Zellen gerichteten Antikörpern. Diese verklumpen unterhalb der normalen Körpertemperatur („Kälteantikörper“) die Blutkörperchen und führen zur Blutarmut (Anämie). Dies ist allerdings erst ab einer bestimmten Erregerkonzentration möglich. Einmal infizierte Tiere machen immer wieder Schübe der Blutarmut durch. Die Krankheit wird chronisch. Ältere Schweine sind nur latent infiziert und erleiden nur bei großer Schwäche wieder einen Schub. Der Erreger verbleibt lebenslang im Körper.

Klinik

Bei Saugferkeln im Alter von drei bis vier Wochen treten vor allem akute Erkrankungen auf mit über 41 °C Fieber und Blutarmut sowie Blaufärbung bzw. Absterben der Ohren- und Schwanzspitzen infolge einer Durchblutungsstörung. Ebenfalls treten Leistungsabfall und Gelbsucht auf.

Diagnose

Die Diagnose erfolgt anhand von Blutausstrichen oder serologisch über KBR, IFT oder ELISA.

Therapie

Die Antibiotikagabe (Oxytetracyclin) spricht im Regelfall gut an. Es empfiehlt sich die Verhinderung der Blutübertragung. Erregerfreiheit ist bei infizierten Tieren nicht zu erreichen.

Literatur

• Johanna Sofia Glonegger-Reichert: Klinischer Krankheitsverlauf der infektiösen Anämie der Schweine und Ausscheidungswege von Mycoplasma suis nach experimenteller Infektion splenektomierter Schweine mit dem Feldstamm K323/13. Diss., Ludwig-Maximilians-Universität, München 2015, Volltext (PDF).

Quelle

• Medizinische Mikrobiologie, Infektions- und Seuchenlehre von Rolle/Mayr, Enke Verlag Stuttgart (2007)

Dieser Artikel behandelt ein Gesundheitsthema. Er dient nicht der Selbstdiagnose und ersetzt nicht eine Diagnose durch einen Arzt. Bitte hierzu den Hinweis zu Gesundheitsthemen beachten!

On micoplasse (dinltins on djheut eto on PPLO, po Pleuro-Pneumoniae-Like-Organism), c' est on mo ptit microbe, sins paroesse, ki s' sait mopliyî tot seu, come les ôtès bactereyes mins ki pout eto moussî dins ene celule do coir (come les virûsses).

Les micoplasses ni mzurèt ki 200 a 500 nanometes, et, come il ont ene cogne ki candje tofer (poy k' i n' ont nole måjhire), on n' les såreut ddja vey å microscope optike.

Les micoplasses ont stî discovris e 1898 pa Nocard et Roux.

Les micoplasses cåzèt des maladeyes azès djins et azès biesses, k' on lome des micoplasmôzes. Il ont ptchî di s' aler edjîstrer dins l' peumon, les djonteures et l' aparey djenitå. C' est po ça ki les micoplasses des poyes polèt passer del covresse eviè les poyons.

Les micoplasses polèt sorviker di 5 a 7 djoûs dins d' l' aiwe di pousse (conte, metans 14 djoûs po Pasteurella multocida).

Imunolodjicmint, les micoplasses polèt candjî raddimint les proteyenes di leu paroese; eto, i divnèt rade nén ricnoxhåves pa les anti-coirs.

Deus maladeyes ås micoplasses sont sol djivêye des cenes ki dvèt esse diclarêyes a l' O.I.E., c' est les micoplasmôzes a Mycoplasma galisepticum et Mycoplasma meleagridis. Ambedeus sont rprinjhes dins les directives uropeyinnes po les discandjes di poyes et poyons.

Les micoplasses polèt esse acsûs pa sacwants antibiyotikes, come les macrolides, les tetraciclenes u les kinolones. Come di djusse, les antibiyotikes ki hiyèt li paroese des bactereyes, come les penicilenes, ni sievront a rén, poy ki les micolasses n' ont nole måjhire.

Sacwants micoplasses

• Mycoplasma pneumoniae (pleuro-peumoneye des djins)
• Mycoplasma bovis (pleuro-peumoneye des vatches)
• Mycoplasma galisepticum (maladeye respiratwere pardurante des poyes)
• Mycoplasma synoviae (djonturite des poyes)
• Mycoplasma meleagridis (micoplasmôze des poyes d' Inne)

Genom Mycoplasma genitalium

Mikoplazme (lat. Mycoplasma; grč. μυκής – mykes = gljiva + πλάσμα - plasma = oblikovan) su rod bakterija čiji su predstavnici izgubili ćelijski zid oko ćelijske membrane.^[1][2] Bez ćelijskog zida, oni su pod utjecajem mnogih uobičajenih antibiotika, kao što su penicilin ili drugi beta-laktamski antibiotici koji su usmjerene na sintezu ćelijskog zida.

Mikoplazme mogu biti parazitske ili saprotrofitske. Nekoliko vrsta su patogene, kod ljudi, uključujući i Mycoplasma pneumoniae, koja je važan uzrok atipske upale pluća i drugih bolesti dišnih organa, te Mycoplasma genitalium, za koju se vjeruje da je uključena u grudne upalne bolesti. Vrste roda Mycoplasma, koje su najmanje dosad otkrivene bakterijske ćelije,^[3] mogu preživjeti bez kisika, a dolaze u raznim oblicima. Naprimjer, ' M. genitalium je tikvastog oblika (oko 300 x 600 nm), dok je M. pneumoniae više izdužena (oko 100 x 1000 nm). Stotine mikoplazmi su zarazne za životinje.^[4]

Imenovanje

Termin mycoplasma, prvi je upotrebio Albert Bernhard Frank, u 1889. za opis drugačijeg stanja citoplazme biljnih ćelija, koje je biolo posljedica infiltracije gljivolikih mikriorganizama.^[5] Julian Nowak je kasnije predložio taksonomski rang roda Mycoplasma za izvjesne končaste mikroorganizme, zamišljajući da u životnom ciklusu imaju dva stanja: ćelijsko i nećelijsko.^[6]

Poslije toga, ime za Mycoplasma je bilo pleuropneumoniji-slični organizmi (PPLO), što se široko navodilo za organizme kolonijske morfologije i sa filtracijom putem uzročnog agensa zarazne pleuropneumonije.^[7]

Vrste

Vrste koje inficiraju ljude

Ostale vrste roda Mycoplasma, osim dolje navedenih, su manje vezane za ljude, ali se pretpostavlja da su vezane za životinje. Ove koriste ljude kao primarne domaćine:

Također pogledajte

• Spolno prenosiva bolest
• Vaginska infekcija
• Vaginska bolest

Reference

Ang Mycoplasma ay isang uri ng pamilya sa bakterya kahariang Protista. Ito ay Gram-negative bacteria.

Ang lathalaing ito na tungkol sa Bakterya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

Mycoplasma is a genus o bacteria that lack a cell waw aroond thair cell membrane.^[1] Wioot a cell waw, thay are unaffectit bi mony common antibiotics such as penicillin or ither beta-lactam antibiotics that target cell waw synthesis. They can be parasitic or saprotrophic. Several species are pathogenic in humans, includin M. pneumoniae, which is an important cause o atypical pneumonia an ither respiratory disorders, an M. genitalium, which is believed tae be involved in pelvic inflammatory diseases. Mycoplasma are the smawest bacterial cells yet discovered,^[2] can survive wioot oxygen an are teepically aboot 0.1 µm in diameter. Hunders o mycoplasmas infect animals.^[3]

References

Το Μυκόπλασμα (Mycoplasma) είναι γένος βακτηρίων που δεν διαθέτουν κυτταρικό τοίχωμα σε αντίθεση με τα κοινά βακτήρια. Χωρίς κυτταρικό τοίχωμα, είναι ανεπηρέαστα από πολλά κοινά αντιβιοτικά όπως η πενικιλίνη και τα αντιβιοτικά β-λακτάμης, τα οποία στοχοποιούν τη σύνθεση του κυτταρικού τοιχώματος. Μπορούν να είναι παρασιτικά ή σαπροφυτικά. Αρκετά είδη είναι παθογόνα για τον άνθρωπο με σημαντικότερο εκπρόσωπο το είδος M. pneumoniae που προκαλεί άτυπη πνευμονία και αναπνευστικές διαταραχές. Άλλο γνωστό στέλεχος είναι το M. genitalium, το οποίο θεωρείται ότι συμμετέχει σε φλεγμονώδεις νόσους της πυέλου. Το Μυκόπλασμα είναι ο γνωστότερος μονοκυτταρικός οργανισμός με διάμετρο μόλις 0,1 μ¹.

Προέλευση του ονόματος

Παλαιότερα τα μυκοπλάσματα είχαν ονομαστεί «Πλευροπνευμονιοειδείς Οργανισμοί (Pleuropneumonia-Like Organisms - PPLO)», όρος που παραπέμπει σε οργανισμούς παρόμοιους με τον αιτιολογικό παράγοντα της λοιμώδους πλευροπνευμονίας των βοοειδών (Contagious Bovine Pleuropneumonia - CBPP).
Το όνομα Μυκόπλασμα προέρχεται από την ελληνική λέξη «μύκητας» και «πλάσμα». To όνομα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον A.B. Frank το 1889 επειδή νόμιζε ότι επρόκειτο για μύκητες λόγω των κοινών χαρακτηριστικών τους με αυτούς. Αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ο χαρακτηριστικός τρόπος ανάπτυξης του M. mycoides, παρόλο που μοιάζει με αυτών των μυκήτων, είναι αποκλειστικός σε αυτά τα είδη¹.

Ταξινόμηση

Υπάρχουν πάνω από 100 ταυτοποιηθέντα είδη του γένους Mycoplasma, ένα από τα γένη της τάξης Mollicutes. Η τάξη Mollicutes είναι παρασιτικοί ή συμβιωτικοί οργανισμοί ανθρώπων, ζώων (συμπεριλαμβανομένων των εντόμων) αλλά και των φυτών. Αντίθετα το γένος Μυκόπλασμα εξ ορισμού περιορίζεται σε ξενιστές που ανήκουν στα σπονδυλωτά. Η χοληστερόλη είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του γένους Mycoplasma καθώς και για ορισμένα άλλα γένη της τάξης Mollicutes. Η βέλτιστη θερμοκρασία ανάπτυξης τους είναι συχνά η ίδια η θερμοκρασία του ξενιστή τους (πχ. 37°C σε ανθρώπους) ή η θερμοκρασία του περιβάλλοντος εάν ο ξενιστής δεν είναι σε θέση να ρυθμίζει ο ίδιος την εσωτερική του θερμοκρασία.
Αρχικά το όνομα «Μυκοπλάσματα» αναφέρονταν σε όλα τα γένη της τάξης Mollicutes. Το όνομα Mollicutes προέρχεται από τις λατινικές λέξεις «mollis» (μαλακός) και «cutes» (δέρμα). Τα βακτήρια αυτά δεν έχουν κυτταρικό τοίχωμα και τη γενετική ικανότητα να συνθέτουν πεπτιδογλυκάνη¹.
Η σειρά Mycoplasmatales περιλαμβάνει μια ολόκληρη οικογένεια, την Mycoplasmataceae, που περιλαμβάνει δύο γένη τα Mycoplasma και Ureaplasma¹. Η ομάδα Ηominis περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα M. bovis, M. pulmonis, και M. hominis¹.
Η ομάδα Pneumoniae περιλαμβάνει τα M. muris, M. fastidiosum, M. pneumoniae κ.α.¹
Μελέτη 143 γονιδίων σε 15 είδη Μυκοπλάσματος προτείνει την ομαδοποίηση των ειδών του σε τέσσερις ομάδες:

• M. pneumoniae
• M. hyopneumoniae
• M. mycoides
• Bacillus-Phytoplasma¹

Επιστημονική Ταξινόμηση

Είδη

• M. gallisepticum
• M. genitalium
• M. hominis
• M. hyopneumoniae
• M. laboratorium
• M. pneumoniae
• M. haemofelis κ.α.

Μορφολογία-Δομή

Το μέγεθος του Μυκοπλάσματος (0,2-0,8 μm) προσεγγίζει το μέγεθος των μεγαλύτερων ιών. Επειδή δεν έχει κυτταρικό τοίχωμα παρουσιάζει ιδιαίτερη πλαστικότητα (πολυμορφισμός). Λόγω της ύπαρξης στερολών στην πρωτοπλασματική μεμβράνη το Mycoplasma είναι ευαίσθητο στους αντιμικροβιακούς παράγοντες. Το σχήμα του ποικίλλει ανάλογα με το είδος και τις συνθήκες του περιβάλλοντος αλλά και το στάδιο αναπτύξεως που βρίσκεται. Στην εξωτερική επιφάνεια της μεμβράνης φέρει ειδικούς σχηματισμούς προσκόλλησης στα επιθήλια του αναπνευστικού ή του γεννητικού συστήματος³. Περιέχει DNA και RNA.

Πρώτη Απομόνωση

Το 1898 οι Nocard και Roux ανακοίνωσαν ότι επέτυχαν να καλλιεργήσουν τον αιτιολογικό παράγοντα της CBPP, η οποία εκείνη την εποχή ήταν μια ιδιαίτερα σοβαρή νόσος των βοοειδών. Η ασθένεια οφείλονταν στον M. mycoides subsp. mycoides. Οι δύο επιστήμονες επέτυχαν έτσι την πρώτη απομόνωση Μυκοπλάσματος. Η καλλιέργεια του ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολη λόγω των απαιτήσεων της ανάπτυξης τους.
Οι Nocard και Roux πραγματοποίησαν την απομόνωση εμβολιάζοντας σε έναν ημιδιαπερατό σάκο πνευμονικό υγρό από ένα μολυσμένο ζώο και τοποθετώντας αυτό το σάκο ενδοπεριτοναϊκά σε ένα ζωντανό κουνέλι. Μετά από δεκαπέντε με είκοσι ημέρες, το υγρό που βρισκόταν μέσα στο σάκο ήταν αδιαφανές λόγο της ανάπτυξης ενός μικροοργανισμού. Αυτός ο θολός ζωμός μπόρεσε να χρησιμοποιηθεί για εμβολιασμό για δεύτερη ή/και τρίτη φορά και στη συνέχεια εισήχθη σε ένα υγιές ζώο προκαλώντας την ασθένεια. Η ασθένεια δεν αναπτύσσεται εάν το βιολογικό υλικό θερμανθεί. Βιολογικό υλικό που απομονώθηκε από το κουνέλι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη του Μυκοπλάσματος in vitro χωρίς να απαιτείται ειδική κυτταροκαλλιέργεια¹.

Καλλιέργεια

Πολλά από τα στελέχη των Μυκοπλασμάτων αναπτύσσονται σε ζωμό πεπτόνης εγχύσεως καρδιάς με 2% άγαρ, στον οποίο έχει προστεθεί περίπου 30% ανθρώπινο ασκιτικό υγρό ή ορός ζώου. Μετά από επώαση του ζωμού στους 37 βαθμούς Κελσίου για 48 με 96 ώρες, δεν παρουσιάζεται θολερότητα, αλλά σε χρώσεις Giemsa φυγοκεντρημένου ιζήματος φαίνονται στο μικροσκόπιο χαρακτηριστικές πολύμορφες δομές. Η καλλιέργεια του Μυκοπλάσματος σε στερεά θρεπτικά υλικά δίνει μικροσκοπικές αποικίες π.χ. μετά από καλλιέργεια 2-6 ημερών σε άγαρ ανιχνεύονται μεμονωμένες στρογγυλές αποικίες μεγέθους 20-500 μm και κοκκώδους επιφάνειας².

Αντιγονική δομή

Οι πρωτεΐνες που βρίσκονται στους μηχανισμούς προσκόλλησης του Μυκοπλάσματος (Ρ1 και Ρ30) είναι ιδιαίτερα αντιγονικές. Επιπλέον τα γλυκολιπίδια και οι λιποπρωτεΐνες της κυτταροπλασματικής του μεμβράνης έχουν και αυτά αντιγονικές ιδιότητες³.

Νόσοι που οφείλονται σε μυκοπλάσματα

Τα παρασιτικά Μυκοπλάσματα μπορούν να μεταδοθούν αλλά είναι δυνητικά παθογόνα μόνο σε ένα είδος ξενιστή².

Νόσοι του Μυκοπλάσματος στα ζώα

• Πλευροπνευμονία των βοοειδών.
• Αγαλακτία των προβάτων και των αιγών.
• Σοβαρές αναπνευστικές νόσοι στα πουλερικά².

Νόσοι σε ανθρώπους

Τα Μυκοπλάσματα έχουν καλλιεργηθεί από ανθρώπινους βλεννογόνους και ιστούς προερχόμενους από το αναπαραγωγικό, ουροποιητικό, πεπτικό και αναπνευστικό σύστημα. Μυκοπλάσματα κατοικούν φυσιολογικά στο ουροποιητικό σύστημα ιδιαίτερα στις γυναίκες. Συγκεκριμένα προκαλούν:

• Ουρηθρίτιδα και προστατίτιδα.
• Σαλπιγγίτιδα και φλεγμονώδη νόσο της πυέλου.
• Μη βακτηριακή πνευμονία².

Νόσοι φυτών

Πολλές φυτονόσοι οφείλονται στα μυκοπλάσματα, όπως η υποανάπτυξη του καλαμποκιού².

Θεραπεία

Τα στελέχη Μυκοπλασμάτων αν και είναι ανθεκτικά στις πενικιλίνες, τις κεφαλοσπορίνες και τη βανκομυκίνη αναστέλλονται από διάφορα αντιμικροβιακά όπως οι τετρακυκλίνες και οι ερυθρομυκίνες, οι οποίες αποτελούν και τα φάρμακα εκλογής στη μυκοπλασματική πνευμονία².

Τα κυριότερα είδη Μυκοπλάσματος

Mycoplasma pneumoniae

Το Μυκόπλασμα της πνευμονίας προκαλεί λοίμωξη στο αναπνευστικό σύστημα. Είναι παθογόνο μόνο για τον άνθρωπο και η μόλυνση επιτυγχάνεται με την εισπνοή μολυσμένων σταγονιδίων⁴.

Παθογένεια

Το Μυκόπλασμα, με τη μεσολάβηση της πρωτεΐνης Ρ1 της επιφάνειας του, όταν φθάσει στους βρόγχους προσκολλάται στο σιαλικό οξύ των ολιγοσακχαριτών που βρίσκονται στην επιφάνεια των κροσσωτών κυττάρων του βλεννογόνου, μπλοκάροντας τη λειτουργία των κροσσών και προκαλώντας το θάνατο των κυττάρων του βλεννογόνου. Ακολουθεί απόπτωση των κυττάρων του επιθηλίου και φλεγμονώδης αντίδραση των βρόγχων.
Στα άτομα που έχουν μολυνθεί το Μυκόπλασμα της πνευμονίας κυκλοφορεί στο σάλιο για αρκετές ημέρες πριν εμφανισθούν τα συμπτώματα. Η νόσος δεν αφήνει ισχυρή ανοσία, οπότε μπορεί να παρατηρηθεί αναμόλυνση⁴.

Κλινικές εκδηλώσεις

Το συχνότερο κλινικό σύνδρομο είναι η οξεία και η υποξεία τραχειοβρογχίτιδα, η οποία συνοδεύεται από συμπτώματα του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος. Σε ποσοστό μικρότερο του 10% μπορεί να εκδηλωθεί ως άτυπος πνευμονία με χρόνο επώασης περίπου τις τρεις εβδομάδες. Το 10-20% όλων των πνευμονιών οφείλεται στο Μυκόπλασμα της πνευμονίας. Η νόσος υποχωρεί αυτόματα εντός 2-4 εβδομάδων. Όμως σε παιδιά και σε άτομα νεαρής ηλικίας μπορεί να προκαλέσει βρογχίτιδα, βρογχιολίτιδα, φαρυγγίτιδα και οξεία απόφραξη του λάρυγγα. Επιπλοκές που μπορεί να εμφανισθούν είναι η μέση ωτίτιδα, φυσαλιδώδης τυμπανίτιδα, μηνιγγοεγκεφαλίτιδα, μυοκαρδίτιδα κ.α.⁴

Ταυτοποίηση

Η παρατήρηση άμεσου παρασκευάσματος κλινικών δειγμάτων ύποπτων για Μυκόπλασμα της πνευμονίας δεν βοηθάει σημαντικά. Το Μυκόπλασμα δεν βάφεται με τη χρώση Gram και δεν καλλιεργείται στα κοινά θρεπτικά υλικά. Απαιτούνται ειδικά υλικά για την απομόνωση του με χρόνο επώασης 8-15 ημέρες. Η διάγνωση του θα βασισθεί στην ανεύρεση αντισωμάτων στον ορό του αίματος ή στην ανίχνευση του βακτηρίου με την αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR). Τα αντισώματα ανιχνεύονται με ανοσοενζυματικές μεθόδους μετά την δεύτερη εβδομάδα από την μόλυνση⁴.

Θεραπεία

Αν και η νόσος υποχωρεί αυτόματα εντός 2-4 εβδομάδων, η κατάλληλη θεραπεία μπορεί να συντομεύσει την πορεία της νόσου. Φάρμακα εκλογής είναι η ερυθρομυκίνη και η τετρακυκλίνη⁴.

Mycoplasma hominis

Το M. hominis μπορεί να αποικίσει το κόλπο των γυναικών και να προκαλέσει πυρετό μετά τον τοκετό ή μετά από έκτρωση καθώς και φλεγμονώδη νόσο στην πυελική χώρα. Έχει απομονωθεί από το αμνιακό υγρό σε ποσοστό περίπου 30% των γυναικών με ενδοαμνιακές λοιμώξεις και έχει αποδειχθεί ότι σχετίζεται με τις πρόωρες γεννήσεις νεογνών μικρότερων των 33 εβδομάδων. Το M. hominis ενοχοποιείται για τη μη ειδική ή βακτηριακή κολπίτιδα⁴.

Mycoplasma genitalium

Το M. genitalium έχει το μικρότερο γονιδίωμα από όλα τα βακτήρια. Έχει απομονωθεί από άνδρες με ουρηθρίτιδα και γυναίκες με τραχηλίτιδα. Το M. genitalium έχει απομονωθεί μαζί με το Μυκόπλασμα της πνευμονίας από τις εκκρίσεις του αναπνευστικού συστήματος σε μικρό αριθμό ατόμων, αλλά ο ρόλος του στις λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος δεν πρέπει να είναι σημαντικός. Το M. genitalium αποτελεί έναν παθογόνο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο και όχι συμβιώντα μικροοργανισμό, ο οποίος μπορεί να προκαλέσει ουρηθρίτιδα στους άνδρες και στις γυναίκες βλεννοπυώδη τραχηλίτιδα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει συχνά ασυμπτωματική ενδομητρίτιδα και πιθανόν λοίμωξη των σαλπίγγων με αποτέλεσμα έκτοπο κύηση ή στείρωση λόγω σαλπιγγίτιδας. Τέλος ευθύνεται και για την πυελική φλεγμονώδη νόσο στις γυναίκες⁴.

Mycoplasma gallisepticum

Το M. gallisepticum είναι ένα βακτήριο το οποίο ανήκει στην τάξη Mollicutes και στην οικογένεια Mycoplasmataceae. Είναι ο αιτιολογικός παράγων της χρόνιας αναπνευστικής νόσου στα κοτόπουλα και της λοιμώδους ιγμορίτιδας σε γαλοπούλες, κοτόπουλα, περιστέρια και άλλα πτηνά¹.

Μετάδοση

Το M. gallisepticum μεταδίδεται μέσω των αυγών κότας. Τα περισσότερα σμήνη πτηνών δεν φέρουν το βακτήριο. Πιστεύεται ότι το στρες μειώνει την αντίσταση στην ασθένεια¹.

Κλινικές εκδηλώσεις

Τα κλινικά συμπτώματα της μολυσματικής ιγμορίτιδας σε γαλοπούλες είναι υγρά μάτια και ρουθούνια ενώ μπορεί να υπάρξει και πρήξιμο στην περιοχή κάτω από τα μάτια. Τα κοτόπουλα μπορεί να μην έχουν εμφανή συμπτώματα, ή μπορεί να εμφανίσουν βήχα, δυσκολία στην αναπνοή, φτέρνισμα, πρήξιμο στο πρόσωπο, ένα αφρώδες έκκριμα στα μάτια μείωση στην κατανάλωση φαγητού. Η παραγωγή αυγών μπορεί να είναι πολύ κάτω από το φυσιολογικό, και μπορεί να υπάρξει και μείωση του σωματικού βάρους. Στα νεαρά πουλερικά, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν φτέρνισμα και άλλα, ενώ στα μεγαλύτερα πουλιά τα συμπτώματα μπορεί να περάσουν απαρατήρητα. Στις χειρότερες περιπτώσεις μπορεί να εμφανισθεί ρινικό έκκριμα, ή αφρώδες έκκριμα από τα μάτια¹.

Θεραπεία

Δεν υπάρχει καμία γνωστή θεραπεία για τη μολυσματική ιγμορίτιδα, αλλά διάφορα αντιβιοτικά μπορεί να βοηθήσουν. Κάποια από αυτά είναι η ερυθρομυκίνη και η τυλοσίνη. Χορηγούνται είτε μέσω του φαγητού και του νερού, είτε με ενέσεις¹.

Mycoplasma ovipneumoniae

Το M. ovipneumoniae απαντάται στα πρόβατα. Είναι ένα αναπνευστικό παθογόνο των προβάτων και των αιγών που μπορεί να προκαλέσει άτυπη πρωτογενή πνευμονία, αλλά και προδιάθεση για δευτερογενή πνευμονία με άλλους παράγοντες, όπως η Mannheimia haemolytica.
Υπάρχουν αρκετοί μηχανισμοί που εμπλέκονται στην παθογένεια του βακτηρίου, συμπεριλαμβανομένων της μεταβολής δράσης των μακροφάγων, προκαλώντας έτσι την παραγωγή αυτοαντισωμάτων που προκαλούν ασθένειες στα πρόβατα και σε άλλα μικρά μηρυκαστικά. Το βακτήριο έχει επίσης τη δυνατότητα να ενεργεί ως παράγοντας προδιάθεσης για άλλες βακτηριακές και ιογενείς λοιμώξεις. Το M. ovipneumoniae μπορεί να βρεθεί εντός των πνευμόνων, της τραχείας, και της ρινικής κοιλότητας των μικρών μηρυκαστικών.
Τον Ιούλιο του 2007 ανακαλύφθηκε ότι το είδος αυτό του Μυκοπλάσματος ήταν υπεύθυνο για τους θανάτους ενός είδους αγρίου προβάτου στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρήθηκε ότι το παθογόνο πέρασε στο συγκεκριμένο άγριο είδος προβάτου από τα πρόβατα που εκτρέφονται σε φάρμες. Αν το M. ovipneumoniae εγκατασταθεί σε ένα πληθυσμό, είναι πολύ δύσκολο να εξαλειφθεί. Ωστόσο τα Μυκοπλάσματα είναι ασταθείς οργανισμοί οι οποίοι καταστρέφονται εύκολα μέσω της θερμότητας, της αφυδάτωσης, το φως του ήλιου και της δράσης κοινών απολυμαντικών. Ως εκ τούτου δεν επιβιώνουν για πολύ καιρό έξω από το σώμα του ζώου¹.

Βιβλιογραφία - Σύνδεσμοι

1. Jawetz E, Melnick J, Adelberg E. Ιατρική Μικροβιολογία - Τόμος B. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡ. ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ. ΑΘΗΝΑ 1985.
2. Αντωνιάδης Α, Λεγάκης Ν, Μαυρίδης Α, Μανιάτης Α, Τσελέντης Ι. Ιατρική Μικροβιολογία. ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π.Χ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ. ΑΘΗΝΑ 2005, ISBN 960-399-333-6.
3. Πόγγας Ν, Χαρβάλου Α. Ιατρική μικροβιολογία. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ. ΑΘΗΝΑ 2011, ISBN 978-960-210-577-1.

Микоплазмите (група Mycoplasma) се многу мали, самопропагирачки бактерии од класата Mollicutes (од латински: mollis, "меко" и cutis, "кожа", мекокожести). Со своите 580-1 380 kbp, родовите Mycoplasma и Ureoplasma го поседуваат најмалиот геном способен за саморепликација, заедно со архејскиот Nanoarchaeum equitans (~ 500 kbp). Микоплазмите се интра и екстрацелуларни паразити кај луѓето, животните и растенијата и причинители на многу заболувања. Тие се факултативни аероби и анаероби.

Систематика

Од научен поглед, класата Mollicutes ги содржи шесте еубактериски родови: Acholeplasma, Anaeroplasma, Asteroleplasma, Mycoplasma, Spiroplasma и Ureoplasma. Меѓутоа, членовите на Mollicutes се попознати како микоплазми.

Филогенетските врски меѓу овие родови и видови биле одредени уште со работата на Карл Виз со 5S и 16S rRNA. Заедничка одлика на микоплазмите (моликутите) е отсуство на клеточен ѕид, како и толерирањето на осмотските флуктуации во нивната животна средина. Антибиотиците кои дејствуваат врз клеточниот ѕид (како пеницилините) се практично неефективни за микоплазмите. Поради малата големина на микоплазмите, тие можат да ги преминат мембранските филтри со дијаметар на порите од 0,22 микрони. Молекуларните филогенетски rRNA истражувања покажаа дека моликутите се наоѓаат на основата од бактериското филогенетско дрво. Тие претрпеле дегенеративна еволуција од грампозитивните бактерии од групата на Lactobacillus и имаат мошне ниска содржина на GC во својата ДНК. Во текот на дегенеративната еволуција, значаен дел од генетската информација на микоплазмите е изгубен, што ги прави едни од организмите со најмал познат геном (Mollicutes: 580 kbp - 2,300 kbp, во споредба со Escherichia coli: 4,500 kbp, Arabidopsis thaliana: 100,000 kbp, Homo sapiens: 3.400.000 kbp). Микоплазмите не се слободноживеечки бактерии, туку тие зависат од домаќинска клетка или домаќински организам.

Како паразити или коменсали, тие добиваат од домаќинскиот организам неопходни метаболички состојки како што се масни киселини, аминокиселини и претходници на нуклеински киселини. Намалувањето на геномот се должи на паразитскиот начин на живеење. За растот на некои претставници од микоплазмите потребен е холестерол, состојка која обично не се наоѓа кај останатите бактерии. Синтетичките претходници за холестеролот се добиваат исто така од домаќинот.

Клинички значајни микоплазми

Микоплазмите се паразитски бактерии, причинители на многу заболувања кај луѓето, животните и растенијата. Општо, микоплазмите не го убиваат својот домаќин, но предизвикуваат хронични инфекции, што укажува на добра прилагоденост на домаќинот. Ова е еден многу успешен пример на паразитизам.

Освен патогените својства на микоплазмите врз живите организми, значајна е нивната инфективност за клеточните култури (со Mycoplasma orale). Пронаоѓањето на микоплазмите може да се оствари со неколку методи. Како најбрз и евтин метод се јавува стандардната полимеразна верижна реакција (PCR, polymerase chain reaction).

Хумана медицина

• Mycoplasma pneumoniae е најпознатата микоплазма која предизвикува "атипична пневмонија". Но освен ова заболување, оваа микоплазма може да предизвика и трахеобронхитис, фарингитис, менингитис, ушни инфекции и други заболувања. Пропрати појави се нарушувања во хематопоетскиот (крвнообразувачки) систем, централниот нервен систем, црниот дроб, панкреасот и кардиоваскуларниот систем.

மைக்கோபிளாஸ்மா என்பது பாக்டீரியாவின் ஒரு பிாிவு ஆகும், அவை அவற்றின் செல் சவ்வுகளைச் சுற்றி ஒரு செல் சுவரைக் கொண்டிருக்காது.^[1] செல் சுவர் இல்லாததால், பென்சிலின் அல்லது பிற பீட்டா-லாக்டாம் நுண்ணுயிர் எதிர்ப்பிகள் போன்ற பல பொதுவான ஆன்டிபயாடிக்குகளால் அவை வளா்ச்சியை இழக்கின்றன. அவைகள் ஒட்டுண்ணி அல்லது மட்குண்ணியாக வாழ்கின்றன. பல இனங்கள் மனிதர்களில் நோய்களை உண்டாக்குகின்றன, இதில் எம்.நியூமோனியா மற்றும் எம்.பின்மிலிமியம், நிமோனியா மற்றும் பிற சுவாசக் கோளாறுகளை உண்டாக்குகின்றன, இது இடுப்பு அழற்சி நோய்களை ஏற்படுத்துவதாக நம்பப்படுகிறது. மைக்கோப்ளாஸ்மா இனங்கள் இன்று கண்டறியப்பட்ட மிகச்சிறிய பாக்டீரியா ஆகும்,^[2] இவற்றால் ஆக்ஸிஜன் இல்லாமல் வாழ முடியும், மேலும் இது பல்வேறு வடிவங்களில் வாழ கூடியது. உதாரணமாக, M. ஜெனீலிடியம்( குடுவை வடிவம்) (சுமார் 300 x 600 nm) M. நியூமேனியா (நீளம் 100 x 1000 nm) ஆகும். நூற்றுக்கணக்கான மைக்கோபிளாஸ்மா இனங்கள் விலங்குகள் பாதிக்கின்றன.^[3]

Mycoplasma is a genus of bacteria that, like the other members of the class Mollicutes, lack a cell wall around their cell membranes.^[1] Peptidoglycan (murein) is absent. This characteristic makes them naturally resistant to antibiotics that target cell wall synthesis (like the beta-lactam antibiotics). They can be parasitic or saprotrophic. Several species are pathogenic in humans, including M. pneumoniae, which is an important cause of "walking" pneumonia and other respiratory disorders, and M. genitalium, which is believed to be involved in pelvic inflammatory diseases. Mycoplasma species (like the other species of the class Mollicutes) are among the smallest organisms yet discovered,^[2] can survive without oxygen, and come in various shapes. For example, M. genitalium is flask-shaped (about 300 x 600 nm), while M. pneumoniae is more elongated (about 100 x 1000 nm), many Mycoplasma species are coccoid. Hundreds of Mycoplasma species infect animals.^[3]

The trivial name “mycoplasma” (plural mycoplasmas or mycoplasms) is commonly used for all members of the class Mollicutes. In scientific classification, the designation Mycoplasma refers exclusively to the genus, a member of the Mycoplasmataceae, the only family of the order Mycoplasmatales (see “scientific classification”).

Etymology

The term "mycoplasma", from the Greek μύκης, mykes (fungus) and πλάσμα, plasma (formed), was first used by Albert Bernhard Frank in 1889 to describe an altered state of plant cell cytoplasm resulting from infiltration by fungus-like microorganisms.^[4][5] Julian Nowak later proposed the name mycoplasma for certain filamentous microorganisms imagined to have both cellular and acellular stages in their lifecycles, which could explain how they were visible with a microscope, but passed through filters impermeable to other bacteria.^[6] Later, the name for these mycoplasmas was pleuropneumonia-like organisms (PPLO), broadly referring to organisms similar in colonial morphology and filterability to the causative agent (a Mycoplasma species) of contagious bovine pleuropneumonia.^[7] At present, all these organisms are classified as Mollicutes and the term Mycoplasma refers solely to the genus.

Species that infect humans

Species of Mycoplasma, other than those listed below, have been recovered from humans, but are assumed to have been contracted from a non-human host. The following species use humans as the primary host:

Pathophysiology

Mycoplasma species have been isolated from women with bacterial vaginosis.^[3] M. genitalium is found in women with pelvic inflammatory disease.^[9] In addition, infection is associated with increased risk of cervicitis, infertility, preterm birth and spontaneous abortion.^[10] Mycoplasma genitalium has developed resistance to some antibiotics.^[11] Mycoplasma species are associated with infant respiratory distress syndrome, bronchopulmonary dysplasia, and intraventricular hemorrhage in preterm infants.^[3]

Characteristics

Over 100 species have been included in the genus Mycoplasma, a member of the class Mollicutes. They are parasites or commensals of humans, animals, and plants. The genus Mycoplasma uses vertebrate and arthropod hosts.^[12] Dietary nitrogen availability has been shown to alter codon bias and genome evolution in Mycoplasma and Phytoplasma.^[13]

Mycoplasma species are among the smallest free-living organisms (about 0.2 - 0.3 µm in diameter).^[14][15] They have been found in the pleural cavities of cattle suffering from pleuropneumonia. These organisms are often called MLO (mycoplasma-like organisms) or, formerly, PPLO (pleuropneumonia-like organisms).^[7]

Important characteristics of Mycoplasma species

1. Cell wall is absent and plasma membrane forms the outer boundary of the cell.
2. Due to the absence of cell walls these organisms can change their shape and are pleomorphic.
3. Lack of nucleus and other membrane-bound organelles.
4. Genetic material is a single DNA duplex and is naked.
5. Ribosomes are 70S type.
6. Possess a replicating disc at one end which assists replication process and also the separation of the genetic materials.
7. Heterotrophic nutrition. Some live as saprophytes but the majority are parasites of plants and animals. The parasitic nature is due to the inability of mycoplasmal bacteria to synthesise the required growth factor.

Cell and colony morphology

Due to the lack of a rigid cell wall, Mycoplasma species (like all Mollicutes) can contort into a broad range of shapes, from round to oblong. They are pleomorphic and therefore cannot be identified as rods, cocci or spirochetes.^[16]

Colony morphology of Mycoplasma on Hayflick agar

Colonies show the typical "fried egg" appearance (about 0.5 mm in diameter).^[15]

Reproduction

In 1954, using phase-contrast microscopy, continual observations of live cells have shown that Mycoplasma species ("mycoplasmas", formerly called pleuropneumonia-like organisms, PPLO, now classified as Mollicutes) and L-form bacteria (previously also called L-phase bacteria) do not proliferate by binary fission, but by a uni- or multi-polar budding mechanism. Microphotograph series of growing microcultures of different strains of PPLOs, L-form bacteria and, as a control, a Micrococcus species (dividing by binary fission) have been presented.^[15] Additionally, electron microscopic studies have been performed.^[17]

Phylogeny

Previously, Mycoplasma species (often commonly called "mycoplasmas", now classified as Mollicutes) were sometimes considered stable L-form bacteria or even viruses, but phylogenetic analysis has identified them as bacteria that have lost their cell walls in the course of evolution.^[18]

The genus Mycoplasma as originally described is highly paraphyletic, as such it was redescibed by Gupta et al. 2018 and its emendation was accompanied by the removal of 78 species.^[19] The currently accepted taxonomy is based on the List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature (LPSN)^[20] and National Center for Biotechnology Information (NCBI).^[21] The proposed taxonomy has been contentious and has not been widely adopted by mycoplasmologists.^[22]

Unassigned species:

Laboratory contaminant

Mycoplasma species are often found in research laboratories as contaminants in cell culture. Mycoplasmal cell culture contamination occurs due to contamination from individuals or contaminated cell culture medium ingredients.^[30] Mycoplasma cells are physically small – less than 1 µm, so are difficult to detect with a conventional microscope.

Mycoplasmae may induce cellular changes, including chromosome aberrations, changes in metabolism and cell growth. Severe Mycoplasma infections may destroy a cell line. Detection techniques include DNA probe, enzyme immunoassays, PCR, plating on sensitive agar and staining with a DNA stain including DAPI or Hoechst.^[31]

An estimated 11 to 15% of U.S. laboratory cell cultures are contaminated with mycoplasma. A Corning study showed that half of U.S. scientists did not test for Mycoplasma contamination in their cell cultures. The study also stated that, in former Czechoslovakia, 100% of cell cultures that were not routinely tested were contaminated while only 2% of those routinely tested were contaminated (study p. 6). Since the U.S. contamination rate was based on a study of companies that routinely checked for Mycoplasma, the actual contamination rate may be higher. European contamination rates are higher and that of other countries are higher still (up to 80% of Japanese cell cultures).^[32] About 1% of published Gene Expression Omnibus data may have been compromised.^[33][34] Several antibiotic-containing formulations of antimycoplasmal reagents have been developed over the years.^[35]

Synthetic mycoplasma genome

A chemically synthesized genome of a mycoplasmal cell based entirely on synthetic DNA which can self-replicate has been referred to as Mycoplasma laboratorium.^[36]

Pathogenicity

The P1 antigen is the primary virulence factor of mycoplasma. P1 is a membrane associated protein that allows adhesion to epithelial cells. The P1 receptor is also expressed on erythrocytes which can lead to autoantibody agglutination from mycobacteria infection.^[37] Several Mycoplasma species can cause disease, including M. pneumoniae, which is an important cause of atypical pneumonia (formerly known as "walking pneumonia"), and M. genitalium, which has been associated with pelvic inflammatory diseases. Mycoplasma infections in humans are associated with skin eruptions in 17% of cases.^[38]: 293

Sexually transmitted infections

Mycoplasma and Ureaplasma species are not part of the normal vaginal flora. Some Mycoplasma species are spread through sexual contact.^[39]

Infertility

Some Mycoplasma species have a negative effect on fertility.^[39] M. hominis causes male sterility/Genitals inflammation in humans.

Infant mortality

Low birth-weight, preterm infants are susceptible to Mycoplasma infections.^[8]

Links to cancer

Several species of Mycoplasma are frequently detected in different types of cancer cells.^[40][41][42] These species are:

• M. fermentans^{[40][41][42][43][44][45]}
• M. genitalium^[46]
• M. hyorhinis^[40][46][47]
• M. penetrans^{[40][41][42][43][45]}
• U. urealyticum^[48]

The majority of these Mycoplasma species have shown a strong correlation to malignant transformation in mammalian cells in vitro.

Mycoplasma infection and host cell transformation

The presence of Mycoplasma was first reported in samples of cancer tissue in the 1960s.^[42] Since then, several studies tried to find and prove the connection between Mycoplasma and cancer, as well as how the bacterium might be involved in the formation of cancer.^[41] Several studies have shown that cells that are chronically infected with the bacteria go through a multistep transformation. The changes caused by chronic mycoplasmal infections occur gradually and are both morphological and genetic.^[41] The first visual sign of infection is when the cells gradually shift from their normal form to sickle-shaped. They also become hyperchromatic due to an increase of DNA in the nucleus of the cells. In later stages, the cells lose the need for solid support to grow and proliferate,^[49] as well as the normal contact-dependent inhibition cells.^[42]

Possible intracellular mechanisms of mycoplasmal malignant transformation

Karyotypic changes related to mycoplasma infections

Cells infected with Mycoplasma for an extended period of time show significant chromosomal abnormalities. These include the addition of chromosomes, the loss of entire chromosomes, partial loss of chromosomes, and chromosomal translocation. All of these genetic abnormalities may contribute to the process of malignant transformation. Chromosomal translocation and extra chromosomes help create abnormally high activity of certain proto-oncogenes, which caused by these genetic abnormalities and include those encoding c-myc, HRAS,^[43] and vav.^[41] The activity of proto-oncogenes is not the only cellular function that is affected; tumour suppressor genes are affected by the chromosomal changes induced by mycoplasma, as well. Partial or complete loss of chromosomes causes the loss of important genes involved in the regulation of cell proliferation.^[42] Two genes whose activities are markedly decreased during chronic infections with mycoplasma are the Rb and the p53 tumour suppressor genes.^[41] Another possible mechanism of carcinogenesis is RAC1 activation by a small GTPase-like protein fragment of Mycoplasma.^[50] A major feature that differentiates mycoplasmas from other carcinogenic pathogens is that the mycoplasmas do not cause the cellular changes by insertion of their own genetic material into the host cell.^[43] The exact mechanism by which the bacterium causes the changes is not yet known.

Partial reversibility of malignant transformations

The malignant transformation induced by Mycoplasma species is also different from that caused by other pathogens in that the process is reversible. The state of reversal is, however, only possible up to a certain point during the infection. The window of time when reversibility is possible varies greatly; it depends primarily on the Mycoplasma involved. In the case of M. fermentans, the transformation is reversible until around week 11 of infection and starts to become irreversible between weeks 11 and 18.^[42] If the bacteria are killed using antibiotics^[42] (i.e. ciprofloxacin^[41] or Clarithromycin^[51]) before the irreversible stage, the infected cells should return to normal.

Connections to cancer in vivo and future research

Epidemiologic, genetic, and molecular studies suggest infection and inflammation initiate certain cancers, including those of the prostate. M. genitalium and M. hyorhinis induce malignant phenotype in benign human prostate cells (BPH-1) that were not tumorigenic after 19 weeks of exposure. ^[46]

Types of cancer associated with Mycoplasma

Colon cancer: In a study to understand the effects of Mycoplasma contamination on the quality of cultured human colon cancer cells, a positive correlation was found between the number of M. hyorhinis cells present in the sample and the percentage of CD133-positive cells (a glycoprotein with an unknown function).^[52]

Gastric cancer: Strong evidence indicates the infection of M. hyorhinis contributes to the development of cancer within the stomach and increases the likelihood of malignant cancer cell development.^[53]

Lung cancer: Studies on lung cancer have supported the belief that more than a coincidental positive correlation exists between the appearance of Mycoplasma strains in patients and the infection with tumorigenesis.^[54]

Prostate cancer: p37, a protein encoded for by M. hyorhinis, has been found to promote the invasiveness of prostate cancer cells. The protein also causes the growth, morphology, and gene expression of the cells to change, causing them to become a more aggressive phenotype.^[55]

Renal cancer: Patients with renal cell carcinoma (RCC) exhibited a significantly high amount of Mycoplasma sp. compared with the healthy control group. This suggests Mycoplasma may play a role in the development of RCC.^[51]

See also

• International Organization for Mycoplasmology (IOM)
• Sexually transmitted disease
• Vaginal flora
• Vaginal infection
• Vaginal disease
• Vaginal health
• Phytoplasma
• Smallest organisms
• List of bacterial orders
• List of bacteria genera

References

Los micoplasmas (Mycoplasma) son bacterias que carecen de pared celular.^[1]​ Pertenecen a la clase Mollicutes, tienen genomas pequeños y tienen un bajo contenido de GC (18-40%). Existen más de 100 especies reconocidas del género Mycoplasma.

Debido a la ausencia de pared celular, los micoplasmas no son sensibles a los antibióticos que bloquean la síntesis de la pared celular, como la penicilina u otros antibióticos betalactámicos.

Características

El ADN de los micoplasmas oscila entre 580 - 1380 kpb (kilopares de bases). Son parásitos o comensales de vertebrados; varias especies son patógenos de los seres humanos, como Mycoplasma pneumoniae, agente causal de una importante neumonía atípica y otros trastornos respiratorios, y que se cree que está involucrado en las enfermedades inflamatorias pélvicas. Algunos pueden causar o contribuir a algunos cánceres.^{[cita requerida]}

El colesterol es necesario para la multiplicación de las especies de micoplasmas, así como de algunos otros géneros de Mollicutes. La temperatura óptima de multiplicación es a menudo la temperatura de su hospedador (por ejemplo, 37 °C en el humano). Análisis de 16S ARN ribosomal sugieren fuertemente que Mollicutes, incluidos los micoplasmas, están estrechamente relacionadas, ya sea a Lactobacillus o Clostridium del clado Firmicutes (stricto sensu).

Los micoplasmas se encuentran frecuentemente en los laboratorios de investigación como contaminantes de cultivos celulares. La contaminación se produce a través de personas portadoras o debido a medios de cultivo contaminados.

Las células de micoplasma miden generalmente menos de 1 μm y son, por lo tanto, difíciles de detectar con un microscopio convencional. El método de detección más común es el de tinción con colorante de Hoechst, que los evidencia como un puntillado irregular en el citoplasma de las células infectadas. Los micoplasmas pueden inducir cambios celulares, como cambios en el metabolismo y el crecimiento celular, e infecciones graves pueden destruir una línea celular.

Estructura celular

Las bacterias del género Mycoplasma se caracterizan en gran medida por la falta de pared celular. A pesar de ello, las formas de estas células a menudo se ajustan a distintos grados de complejidad. Por ejemplo, los miembros del género Spiroplasma tienen una forma helicoidal alargada sin la ayuda de una rígida estructura sobre la célula. Estas formas pueden contribuir presumiblemente en la capacidad de los micoplasmas a prosperar en sus respectivos entornos. Las células de Mycoplasma pneumoniae tienen forma redondeada y poseen una extensión puntiaguda sobresaliente, que está involucrada en la adhesión a la célula huésped, en el movimiento a lo largo de las superficies sólidas y en la división celular. Las células de M. pneumoniae son de pequeño tamaño y pleomórficas.

Los micoplasmas requieren esteroles para la estabilidad de su membrana plasmática, lo cual es muy inusual en las bacterias. Los esteroles los adquieren del entorno, por lo general como colesterol a partir de los animales que parasita. En general, poseen un pequeño genoma de 0,58-1,38 megapares de bases, que conlleva una drástica disminución de su capacidad de biosíntesis, lo que explica su dependencia de un hospedador. Además utilizan un código genético alternativo, donde el codón UGA codifica el aminoácido triptófano en lugar de la habitual señal de parada "ópalo".

Historia y características generales

En 1898 Nocard y Roux informó el cultivo del agente causal de la perineumonía contagiosa bovina (Pcb), que era en ese momento una grave y generalizada enfermedad en los hatos.^[2]​ Hoy la enfermedad es aún endémica en África y en el sur de Europa. La enfermedad es causada por Mycoplasma mycoides subespecie mycoides SC ("small-colony", pequeña colonia); sus trabajos representaron el primer aislamiento de una especie de micoplasma. Su cultivo fue, y sigue siendo difícil debido a las complejas necesidades de crecimiento. Estos investigadores lo lograron inoculando líquido pulmonar de un animal infectado en una bolsa semipermeable con medio de cultivo estéril; la bolsa fue colocada intraperitonealmente en un conejo vivo. Tras 5 a 20 días, el fluido de la bolsa se volvió opaco, indicando la proliferación de un microorganismo. La opacicidad del fluido no se observó en el control. Este turbio caldo podría entonces ser utilizado para inocular una segunda y una tercera ronda, y posteriormente se introduce en un animal sano, causando enfermedad. Sin embargo, esto no funcionaria si el material se calienta, lo que indica un agente biológico en el trabajo. Ni los medios de comunicación en la bolsa, después de la eliminación de los conejos, podría ser usada para cultivar el organismoin vitro, lo que demuestra la posibilidad de que el cultivo de células libres y descartar causas virales, aunque esto no fue totalmente apreciado en el momento ( Nocard y Roux, 1890).

El nombre Mycoplasma, del griego mykes (hongo) y de plasma (formado), se propuso en la década de 1950, en sustitución de la expresión organismos similares a los de la pleuroneumonía (PPLO, Pleuropneumonia-like organisms, en inglés) refiriéndose a los organismos similares a los causantes Agente de PBC (Edward y Freundt, 1956). Más tarde se comprobó que el hongo-como patrón de crecimiento de M. Mycoideses exclusivo de esa especie.

Esta confusión sobre virus y micoplasmas salió a relucir de nuevo 50 años más tarde cuando Eaton y sus colegas cultivaron el agente causal de la neumonía atípica primaria (PAP) o neumonía caminante. Este agente puede ser cultivada en embriones de pollo y pasaron por un filtro que excluye ciertas bacterias. Sin embargo, no puede ser observada por microscopía de luz de alta magnificación, y causaba una neumonía que no podía ser tratada con los antibióticos sulfamidas y penicilina (Eaton, et al., 1945a ). Eaton hizo considerar la posibilidad de que la enfermedad fuera causada por un micoplasma, pero el agente no creció en el nivel PPLO. Estas observaciones llevaron a la conclusión de que el agente causante de la PAP es un virus. Los investigadores mostraron en ese momento que el agente cultivado podría inducir la enfermedad en aquellos infectados experimentalmente, como el algodón, ratas y hámsteres. A pesar de la polémica de si los investigadores habían verdaderamente aislado el agente causal de PAP (basado en gran parte en la inusual respuesta inmunológica de los pacientes con PAP), en retrospectiva a lo largo de sus pruebas con la de los colegas y competidores parece haber sido bastante concluyente (Marmion, 1990 ). A principios de los años 1960, hubo informes de la agente de la vinculación de Eaton a la PPLOs o micoplasmas, conocido entonces "como el ganado de los parásitos y los roedores", debido a la sensibilidad a los antimicrobianos compuestos (es decir, orgánicos oro sal) (Marmion y Goodburn, 1961). La capacidad de crecer del Agente Eaton, que ahora se conoce como Mycoplasma pneumoniae, en la celda de medios de comunicación libres permitió una explosión de la investigación de la noche a la mañana lo había convertido en el más importante médicamente micoplasma y lo que se ha convertido en el más estudiado micoplasma.

Los avances recientes en la biología molecular y genoma han hecho que la simple micoplasmas genéticamente, en particular M. Pneumoniaey su pariente cercano M. Genitalium , a un público más amplio. La segunda publicó la secuencia completa del genoma bacteriano es el de M. Genitalium, que tiene una de las más pequeño de los genomas de los organismos de vida libre (Fraser, et al., 1995). ElM. Pneumoniaesecuencia del genoma se publicó poco después y fue la primera secuencia del genoma determinado por primer paseo de un cósmido en lugar de la biblioteca escopeta de todo el genoma método (Himmelerich, et al., 1996). Mycoplasma la genómica y la proteómica continuar en los esfuerzos por comprender el Los llamados mínimo de células (Hutchison y Montague, 2002), catálogo de la totalidad del contenido de proteínas de una célula (Regula, et al., 2000), y, en general, continúan beneficiándose de la pequeña genoma de estos organismos para comprender Amplios conceptos biológicos. -Párrafo requiere revisión-

Asimismo, los científicos han estado explorando una asociación entre el cáncer y micoplasmas. A pesar de una serie de interesantes estudios, esta asociación no se ha establecido claramente (Ning y Shou, 2004), (Tsai, et al., 1995).

Taxonomía y filogenia

La importancia médica y agrícola de los miembros del género Mycoplasma y las formas conexas de géneros ha dado lugar a la extensa catalogación de muchos de estos organismos por el cultivo, la serología, y la subunidad pequeña rRNA gen Y la secuenciación del genoma en su conjunto. Un reciente centrarse en la sub-disciplina de la filogenética molecular ha aclarado tanto confusa y algunos aspectos de la organización de la clase Mollicutes, y al mismo tiempo una tregua de clase se ha alcanzado, el área es todavía un poco de Un objetivo en movimiento (Johansson y Pettersson, 2002).

El nombre mollicutes se deriva del latín mollis (suave) y cutes (piel), y todas estas bacterias hacen carecen de una pared celular, la genética y la capacidad de sintetizar peptidoglicano. Si bien el nombre trivial 'micoplasmas' ha denotado comúnmente todos los miembros de esta clase, este uso es un poco impreciso y no se utiliza como tal aquí. A pesar de la falta de una pared celular, Mycoplasma y parientes han sido clasificados en el filo Firmicutes que consta de bajo G + C bacterias Gram positivas como Clostridium ,Lactobacillus , yStreptococcus basado en la 16S rRNA gen análisis. Los miembros de Mollicutes cultivadas actualmente están organizados en cuatro órdenes:Acholeplasmatales ,Anaeroplasmatales ,Entomoplasmatales , y Mycoplasmatales . El orden Mycoplasmatales contiene una sola familia,Mycoplasmataceae , que contiene dos géneros: Mycoplasma y Ureaplasma . Históricamente, la descripción de una bacteria que carecen de una pared celular fue suficiente para clasificar al género Mycoplasma y, como tal, es la más antigua y más grande de género de la clase con cerca de la mitad de la clase de especies (107 válidamente descritas) Limita por lo general a cada una de acogida y con muchos anfitriones albergar a más de una especie, algunos patógenos y algunos comensales. En estudios posteriores, muchas de estas especies se consideran filogenéticamente distribuidos entre por lo menos tres órdenes. Un criterio para limitar la inclusión dentro del género Mycoplasma es que el organismo tiene un huésped vertebrado. De hecho, el tipo de especies, M. mycoides, junto con otras importantes especies de micoplasmas como M. capricolum, es evolutivamente más estrechamente relacionados con el género Spiroplasma en la orden Entomoplasmatales que a los demás miembros de la Mycoplasma género. Esta y otras discrepancias probablemente siguen sin resolverse debido a la extrema confusión que el cambio pueda generar entre los médicos y las comunidades agrícolas. El resto de especies del género Mycoplasma se dividen en dos grupos taxonómicos no, hominis pneumoniae y, sobre la base de secuencias de genes 16S rRNA. El grupo hominis contiene grupos filogenéticos de la M. Bovis , M. pulmonis , y M. hominis , entre otros. El grupo pneumoniae contiene los grupos de M. muris , M. Fastidiosum , U. urealyticum , el actualmente no cultivable haemotrophic mollicutes, los que son referidos oficiosamente como haemoplasmas (recientemente transferido de los géneros Haemobartonella'y'Eperythrozoon), y el " 'M. pneumoniae clúster. Este grupo contiene las especies (y probablemente la de costumbre o de acogida) M. alvi(bovina), M. Amphoriforme(humanos), M. Gallisepticum(aviar), M. genitalium(humanos), M. imitans(aviar), M. pirum(incierto / humanos), M. testudinis(tortugas), y M. pneumoniae(humanos). La mayoría, si no todas estas especies comparten algunas características únicas de otra que incluye un archivo adjunto orgánulos, homólogos de laM. Pneumoniaecytadherence-accesorio proteínas, especializados y modificaciones de la división celular aparato.

Un análisis detallado de los genes del rRNA 16S del orden Mollicutes por Maniloff ha dado lugar a una vista de la evolución de estas bacterias que incluye una estimación de la escala de tiempo para la aparición de algunos grupos o características de estos microorganismos (Maniloff, 2002). Este análisis sugiere que hace alrededor de 600 millones de años (MA), a fines de la era Proterozoica, Mollicutes se ramificaron, alejándose de los organismos Gram-positivos de bajo G + C antepasados de los estreptococos, produciéndose la pérdida de su pared celular. En ese momento en la Tierra, el oxígeno molecular estaba presente en la atmósfera a un 1%, y el registro fósil demuestra que los animales multicelulares marinos habían extendido recientemente su domnio en la explosión cámbrica. Cien millones de años después el requisito de esteroles en la membrana citoplasmática evolucionó junto con cambios en el código genético. El antepasado de los géneros Spiroplasma, Entomoplasma (principalmente patógenos de plantas e insectos) y Mycoplasma habría surgido en ese momento. Esta diversidad coincidió con el origen de las plantas terrestres, hace 500 MA. Parece que la tasa evolutiva calculada para el grupo Mycoplasma ha aumentado varias veces hace cerca de 190 MA, poco después de la aparición de vertebrados, mientras que el antepasado de Spiroplasma-Entomoplasma siguió evolucionando al ritmo más lento que anteriormente habían compartido hasta alrededor de 100 MA atrás, cuando aparecieron las angiospermas y sus insectos polinizadores asociados. Entonces, la tasa de evolución de estas bacterias parece que también ha aumentado considerablemente. Esta es una hipótesis atractiva, pero al mismo tiempo que realiza un seguimiento de la aparición de varias de las características inusuales de Mycoplasma y organismos afines, no aborda las presiones selectivas conducentes a su evolución, salvo tal vez a la generalización de una estrecha asociación con un parásito específico de acogida. Las ventajas de la reducción del genoma, la pared celular menos estructurada, y las variaciones en el código genético siguen siendo turbias.

Véase también

• infecciones de transmisión sexual
• Mycoplasmatales

Referencias

• Eaton, M. D., G. Meiklejohn, W. van Herick, and M. Corey. 1945. Studies on the etiology of primary atypical pneumoniae. II. Properties of the virus isolated and propagated in chick embryos. J Exp Med 82:329-342.
• Edward, D. G., and E. A. Freundt. 1956. The classification and nomenclature of organisms of the pleuropneumonia group. J Gen Microbiol 14:197-207.
• Fraser, C. M., J. D. Gocayne, O. White, M. D. Adams, R. A. Clayton, R. D. Fleischmann, C. J. Bult, A. R. Kerlavage, G. Sutton, J. M. Kelley, and a. et. 1995. The minimal gene complement of Mycoplasma genitalium. Science 270:397-403.
• Himmelreich, R., H. Hilbert, H. Plagens, E. Pirkl, B. C. Li, and R. Herrmann. 1996. Complete sequence analysis of the genome of the bacterium Mycoplasma pneumoniae. Nucleic Acids Res 24:4420-4449.
• Hutchison, C. A. III, and M. G. Montague. 2002. Mycoplasmas and the minimal genome concept, p. 221-254. In Razin, S., and R. Herrmann (eds.), Molecular Biology and Pathogenicity of Mycoplasmas, Kluwer Academic/Plenum, New York.
• Johansson, K.-E., and B. Pettersson. 2002. Taxonomy of Mollicutes, p. 1-30. In Razin, S., and R. Herrmann (eds.), Molecular Biology and Pathogenicity of Mycoplasmas, Kluwer Academic/Plenum, New York.
• Maniloff, J. 2002. Phylogeny and Evolution, p. 31-44. In Razin, S., and R. Herrmann (eds.), Molecular Biology and Pathogenicity of Mycoplasmas, Kluwer Academic/Plenum, New York.
• Marmion, B. P. 1990. Eaton agent--science and scientific acceptance: a historical commentary. Rev Infect Dis 12:338-353.
• Marmion, B. P., and G. M. Goodburn. 1961. Effect of an organic gold salt on Eaton's primary atypical pneumonia agent and other observations. Nature 189:247-248.
• Regula, J. T., B. Ueberle, G. Boguth, A. Gorg, M. Schnolzer, R. Herrmann, and R. Frank. 2000. Towards a two-dimensional proteome map of Mycoplasma pneumoniae. Electrophoresis 21:3765-3780.
• Ning, J.Y., Shou, C.C. 2004. Mycoplasma infection and cancer. Ai Zheng May;23(5):602-4, Department of Biochemistry and Molecular Biology, Beijing Institute for Cancer Research, School of Oncology, Peking University, Beijing, China.
• Tsai S, Wear D.J., Shih J.W., Lo, S.C. 1995. Mycoplasmas and oncogenesis: persistent infection and multistage malignant transformation. Proc Natl Acad Sci U S A; 92(22):10197-201

Mükoplasmad (Mycoplasma) on mikroorganismid, kuuluvad Mollicutes klassi. Nad on väikseimad loodused vabalt elavad bakterid. Neid leidub nii taime- kui ka loomariigis, kokku on neid rohkem kui 150 liiki. Inimestel põhjustavad haigestumist 16 liiki.

Mükoplasmade üldiseloomustus

Mükoplasmad on 0,2–0,3μm suurused pleomorfsed mikroobid, mis esinevad nii kerajate kui ka hargnenud niitjate vormidena. See on tingitud rigiidse rakuseina puudumisest. Nende mikroobide omapäraks on see, et nad suudavad läbida bakterite filtreid. Mükoplasmadel puudub rakusein, kuid samal ajal esineb neil välismembraan ning tsütoplasma on ümbritsetud tsütoplasmaatilise membraaniga. Rakuseina puudumise tõttu ei toimi neile antibiootikumid, mis toimivad rakuseinale, nad ei värvu Grami meetodi järgi.

Mükoplasmad paljunevad pooldumise teel, nad on fakultatiivsed anaeroobid või aeroobid ja sisaldavad steroole, erinedes sellega teistest mikroorganismidest.

Mükoplasmad on väliskeskkonna mõjudele, eriti temperatuurile, väga tundlikud. Neid on võimalik surmata praktiliselt kõigi desinfitseerivate vahenditega ja nad ei talu kuivamist ning hävivad juba 45-55C juures 15 minuti jooksul.

Mycoplasma generoak bakterio txikienak biltzen ditu, 0,3 x 0,8 mikra dutenak. "Mollicutes" taldean sailkatzen dira. Haien ezaugarririk nabarmenena zelula hormaren gabezia da. Izan ere, zelula horma ez duten bakterio bakarrak dira mikoplasmak, eta horrek berezko propietateak ematen dizkie:

• ez dira Gram tindaketarekin tindatzen.

• malgutasun handia dute eta pleomorfoak dira

• presio osmotikoaren aurrean egonkortasuna lortzeko mintz zitoplasmatiko berezia dute, osaera bitxia duena: kolesterol bezalako lipidoak ditu, esaterako.

Mikoplasmek ez dute flagelorik eta, haien neurri txikia dela eta, ez dira mikroskopio optikoarekin ondo ikusten.

Itxura aldakorra dute (pleomorfismo): koko moduan agertzen dira maiz, baina forma fina eta luzeak eta forma haritsuak ere erakusten dituzte.

Metabolismoaren aldetik aerobioak dira gehienak, baina badaude anaerobio fakultatiboak ere. Janari eskakizun zorrotzak dituzte, hazkuntza-inguru aberatsak eskatuz; izan ere, ez dira gai molekula organiko asko sintetizatzeko, eta dietarekin hartu behar dituzte. Hazkuntza-inguruetan hazten direnean mikoplasmek itxura oso tipikoa hartzen dute, arrautza frijituena gogoratzen duena.

Mycoplasma generoak 100 espezie inguru ditu. Gehienak landareen eta animalien parasito ez-kaltegarriak dira, saprofito moduan bizi direnak, baina badaude espezie patogenoak ere.

Patologia

Giza patogeno garrantzitsuenak hiru dira: Mycoplasma pneumoniae, Mycoplasma hominis eta Mycoplasma genitalium.

• Mycoplasma pneumoniae pneumonia atipiko baten eragilea da. Goiko arnas traktuko infekzioak ere sor ditzake (faringitis...).

Mikrobio honek eragindako pneumoniak umeak eta gazteak jotzen ditu batik bat.

• Mycoplasma hominis eta Mycoplasma genitalium traktu genitaleko patologiak eragiten dituzte, harreman sexualen bidez transmititzen direnak. Mikrobio hauen eramaile osasuntsuak daude, infekzioa dutela jakin gabe kutsatzen dutenak.

Mikoplasmek sortutako gaixotasunak tratatzeko tetraziklinak dira ohiko antibiotikoak. Mikrobio hauek zelula horma ez dutenez, antzua da penizilina edo beste antibiotiko betalaktamikoen erabilpena, zelula hormaren aurka jotzen dutenak.

Mykoplasmat (Mycoplasma), joita on aiemmin nimitetty myös PPLO:ksi (engl. pleuropneumonia-like organisms, pleuropneumoniankaltaiset organismit), ovat pieniä pallomaisia soluseinättömiä esitumaisia bakteereja. Ne ovat usein pienikokoisia, läpimitaltaan noin 0,25 mikrometriä^[1] ja yleensä loisia. Mykoplasmat kuuluvat Mollicutes-heimoon: niillä on pieni genomi, 9,58–1,38 miljoonaa emäsparia.^lähde?

Mykoplasmat näyttävät 16S-ribosomin rakenteen perusteella olevan sukua Clostridium-bakteereille tai Lactobacillus-bakteereille ja ovat siten kehittyneet grampositiivisista bakteereista. Soluseinän puuttumisesta huolimatta myös mykoplasmat ovat grampositiviisia bakteereita.^[2]

Jotkut mykoplasmat, kuten keuhkokuumetta aiheuttava Mycoplasma pneumoniae, aiheuttavat ihmisille sairauksia. Soluseinän puuttumisen takia harvat antibiootit tehoavat mykoplasmoihin. Yleinen lääkitys on doksisykliini, mutta lieväoireisille ei yleensä anneta lääkitystä.

Koska Mycoplasma pneumoniae kasvaa hitaasti, sitä ei normaalissa bakteeri-viljelyssä löydetä. Suurentunut Mycoplasman IgG-luokan vasta-aine kertoo lähinnä joskus kohdatusta infektiosta ja IgM-luokan vasta-aine aktiivisesta tai äskettäisestä (6 kk) infektiosta. Uusintainfektiossa IgM ei yleensä ole positiivinen. IgG:tä pyritään tulkitsemaan lähinnä pariseeruminäytteiden avulla. CRP-arvo voi olla normaali vaikka kyseessä on bakteeri. Infektio voi aiheuttaa myös hankalia keskushermosto-, iho- ja limakalvo-oireita. Tartunnan saaneista jopa neljäsosalla on oireita muualla kuin hengitysteissä ja osalla ei ole ole hengitystieoireita ollenkaan. Valtaosalle tauti on vähäoireinen, mutta esim. yskä voi kestää kuukausia. Taudin selkeä toteaminen voi olla haastavaa.^[3]

Katso myös

• Rickettsia

Aiheesta muualla

• Mykoplasma Terveyden ja hyvinvoinnin laitos

Lähteet

L'épérythrozoonose est une infection bactérienne causée par Mycoplasma suis (anciennement appelé Eperythrozoon suis) qui vit dans la circulation sanguine des animaux homéothermes, notamment les ovins, constitué de micro-organismes multiformes présents à la surface des hématies et dans le sérum. Comme son nom l'indique il s'agit d'une zoonose.

Cause

L'épérythrozoonose est causée par une rickettsie Mycoplasma suis.

Chez l'être humain

Pas de symptômes particuliers mais parfois: céphalées, douleurs articulaires, lumbago, fièvre, ictère, anémie.

Annexes

Références

• Maladies d'élevage des porcs: manuel pratique G. P. Martineau, 1997
• Santé animale: bovins, ovins, caprins Carole Drogoul, Hubert Germain 1998

Na miocrorgánaigh féinatáirgthe is lú, timpeall 150-300 mm ar trastomhas. Ní bhíonn núicléas ná cillscannán soiléir iontu. Bíonn cruthanna éagsúla acu, ó sféarúil go dtí snáithíneach. Timpeall 60 speiceas ann, iad uile, ach ceann amháin, seadánach ar veirteabraigh, plandaí is feithidí.

Os micoplasmas (antes PPLO) son as bacterias que pertencen ao xénero Mycoplasma, que carecen de parede celular e pertencen ao filo Firmicutes ou, noutras clasificacións, ao Tenericutes.^[1] Como non teñen parede celular, non son afectadas por moitos antibióticos comúns como a penicilina ou outros beta-lactámicos que actúan sobre a síntese dos compoñentes da parede celular. Poden ser parasitas ou saprófitas. Varias especies son patóxenas para os humanos, como M. pneumoniae, que é un importante causante de pneumonía atípica e outros trastornos respiratorios, e M. genitalium, que se cre está implicada en enfermidades inflamatorias pélvicas. Mycoplasma ten un tamaño diminuto de aproximadamente 0,1 μm de diámetro, polo que é a célula máis pequena coñecida.

Orixe do nome

O nome Mycoplasma contén a raíz grega mykes, que significa fungo, e foi introducido por Albert Bernhard Frank en 1889, que pensaba que estas bacterias eran fungos, debido a que tiñan algunhas características parecidas a fungos.^[2]

Un nome antigo que se aplicou aos Mycoplasma foi organismos PPLO (Pleuro pneumonia-Like Organisms, Organismos Similares aos da Pleuropneunomía), referíndose a organismos similares ao axente causante da pleuroneumonía contaxiosa bovina (CBPP).^[3] Posteriormente viuse que o modo de crecemento similar ao dos fungos é exclusivo da especie M. mycoides, pero non se dá noutros micoplasmas.

Características

Recoñecéronse 100 especies do xénero Mycoplasma, o cal pertence a clase Mollicutes. Os Mollicutes son parasitos ou comensais de humanos, doutros animais (como os insectos), e de plantas; pero o xénero Mycoplasma está por definición restrinxido a hóspedes vertebrados. Para o crecemento dos micoplasmas requírese colesterol e tamén para outros Mollicutes. A súa temperatura óptima de crecemento é a miúdo a temperatura dos seus hóspedes de sangue quente (por exemplo, 37 °C en humanos) ou a temperatura ambiente se o hóspede non regula a súa temperatura interna. As análises das secuencias do ARNr 16S e do seu contido de xenes, indica fortemente que o os Mollicutes, micoplasmas incluídos, están moi emparentados coa póla dos Lactobacillus ou a dos Clostridium da árbore filoxenética (Firmicutes sensu stricto). Nalgunhas clasificacións os micoplasmas son separados dos Firmicutes e clasificados como Tenericutes.

Morfoloxía celular

As bacterias do xénero Mycoplasma e as especies relacionadas caracterízanse pola falta de parede celular. A pesar disto, as células a miúdo presentan unha certa forma, cun tamaño caracteristicamente pequeno de só arredor do 10% do volume dunha célula de Escherichia coli. Estas formas das células presumiblemente contribúen á capacidade dos micoplasmas de prosperar nos seus respectivos ambientes. A maioría son pseudococoidais, pero hai notables excepcións. As especies do clúster M. fastidiosum teñen forma de bacilo. As especies do clúster de M. pneumoniae, incluída a propia M. pneumoniae, posúen unha extensión polar que sobresae da súa célula de forma pseudococoidal. Esta estrutura en punta, denominada orgánulo de adhesión ou orgánulo terminal, utilízase esencialmente para a adherencia ás células hóspede e para moverse ao longo de superficies sólidas (mobilidade por escorregamento), e está implicada na división celular normal. As células M. pneumoniae son pleomórficas, cun orgánulo de adhesión de dimensións regulares nun polo e un filamento traseiro de lonxitude variable e incerta función no outro extremo, mentres que outras especies no clúster tipicamente carecen dese filamento. Outras especies como M. mobile e M. pulmonis teñen estruturas similares con similares funcións.

Os micoplasmas son estraños entre as bacterias porque a maioría requiren esterois para a estabilidade da súa membrana plasmática. Os esterois cáptanos do seu medio, xeralmente como colesterol procedente do seu hóspede animal. Os micoplasmas xeralmente posúen un xenoma relativamente pequeno de 0,58-1,38 megabases, o que significa que teñen unha capacidade biosintética drasticamente reducida e isto explica a súa dependencia dun hóspede. Ademais utilizan un código xenético alternativo no que o codón UGA codifica o aminoácido triptófano en lugar de ser o codón de parada ópalo habitual. Teñen un contido GC (en guanina e citosina) baixo (23-40 mol%).

Primeiro illamento

En 1898 Nocard e Roux informaron do cultivo do axente causante da pleuroneumonía contaxiosa bovina, que era naquel tempo unha grave e frecuente enfermidade do gando vacún.^[4][5] A enfermidade cáusaa o M. mycoides subsp. mycoides SC (tipo colonias pequenas), e o traballo de Nocard e Roux representou o primeiro illamento dun micoplasma. O cultivo de micoplasmas foi e é difícil polos complexos requirimentos para o crecemento que teñen.

Estes investigadores tiveron éxito ao inocularen unha bolsa semipermeable de medio estéril con fluído pulmonar dun animal infectado e depositaren esta bolsa dentro da cavidade peritoneal dun coello vivo. Despois de 15 ou 20 días, o fluído da bolsa estaba opaco, o que indicaba o crecemento dun microorganismo. A opacidade non se observaba na bolsa control. Este caldo túrbido podía ser utilizado para inocular outras bolsas ou aimais sans, que pouco despois enfermaban. Porén, isto non funcionaba se se quentaba o material, o que indicaba que existía alí un axente biolóxico. O medio inoculado na bolsa, unha vez retirado do coello, podía utilizarse para facer crecer o microorganismo in vitro, o que demostraba a posibilidade do cultivo de células libres e desbotar posibles causas virais das infeccións, aínda que isto non foi completamente apreciado naquel tempo.^[4]

Pequeno xenoma

Avances recentes en bioloxía molecular e en xenómica centraron a atención nos últimos tempos nos xeneticamente simples micoplasmas, especialmente en M. pneumoniae e a especie próxima M. genitalium. O segundo xenoma completamente secuenciado que foi publicado foi o de M. genitalium, que ten un dos menores xenomas dos organismos de vida libre.^[6] A secuencia do xenoma de M. pneumoniae foi publicado pouco despois e foi a primeira secuencia xenómica determinada por primer walking dunha libraría de cósmidos en vez de pola técnica da escopeta de xenomas completos (whole-genome shotgun).^[7] A xenómica e proteómica de Mycoplasma continúa facendo esforzos para comprender a denominada célula mínima con capacidade para vivir,^[8] o catálogo do contido proteico completo dunha célula,^[9] e outros conceptos biolóxicos.

Xenoma sintético de micoplasma

Creouse un xenoma sintetizado quimicamente dunha célula de micoplasma baseado enteiramente en ADN sintético que pode autorreplicarse, e que se denominou M. laboratorium.^[10]

Taxonomía

A importancia médica e agrícola dos membros do xénero Mycoplasma e outros xéneros relacionados fixo que moitos destes organismos fosen exhaustivamente catalogados por cultivo, seroloxía, secuenciación do xene do ARNr da subunidade ribosómica menor, e secuenciación de todo o xenoma. Os estudos recentes de filoxenia molecular serviron para clarificar pero ás veces para complicar diversos aspectos da organización da clase Mollicutes.^[11]

Orixinalmente o nome común "micoplasmas" servía normalmente para designar a todos os membros da clase Mollicutes. O nome "Mollicutes" deriva do latín mollis cutes, que significa "pel mol", facendo referencia a que estas bacterias carecen de paraede celular e da capacidade xenética de sintetizar peptidoglicano. Agora Mycoplasma é un xénero de Mollicutes e tende a reservarse o nome micoplasmas para el. A pesar da súa falta de parede celular, moitos taxonomistas clasificaron os Mycoplasma e outros xéneros relacionados no filo Firmicutes (de firmes cutes, "pel dura" ou parede celular dura), que constaba de bacterias grampositivas de baixo contido GC como Clostridium, Lactobacillus, e Streptococcus, debido ás semelanzas nos seus ARNr de 16 S. A orde Mycoplasmatales contén unha soa familia, Mycoplasmataceae, que comprende dous xéneros: Mycoplasma e Ureaplasma. Agora, algúns clasifican a clase Mollicutes no filo de recente creación Tenericutes.

Historicamente, describir unha bacteria como bacteria que non tiña parede celular era suficiente para clasificala no xénero Mycoplasma, e por iso este é o xénero máis antigo e amplo da clase con aproximadamente a metade das especies da clase (107 descritas validamente), cada unha delas xeralmente limitada a un só hóspede específico, aínda que un mesmo hóspede pode albergar a máis dunha especie, algunhas patóxenas e outras comensais. Nos últimos estudos, viuse que moitas destas especies están distribuídas en tres ordes diferentes.

Un criterio limitante para a inclusión dentro do xénero Mycoplasma é que o organismo teña un hóspede vertebrado. En realidade, a especie tipo M. mycoides, xunto con outros importantes micoplasmas como M. capricolum, están evolutivamente máis relacionados co xénero Spiroplasma da orde Entomoplasmatales do que con outros membros do xénero Mycoplasma. Estas e outras discrepancias probablemente permanecerán sen resolver debido á gran confusión que un cambio de xénero pode producir entre a comunidade médica e agrícola. As restantes especies do xénero Mycoplasma son divididas en tres grupos non taxonómicos: hominis, pneumoniae e fermentans, baseándose no seu ARNr de 16 S.

O grupo hominis comprende os clústeres filoxenéticos do M. bovis, M. pulmonis, e M. hominis, entre outros. M. hyopneumoniae é o principal axente bacteriano causante da complexa enfermidade respiratoria porcina.

O grupo pneumoniae comprende os clústeres do M. muris, M. fastidiosum, U. urealyticum, os actualmente incultivables mollicutes hemotróficos, denominados informalmente haemoplasmas (recentemente transferidos aos xéneros Haemobartonella e Eperythrozoon), e o clúster M. pneumoniae. Este clúster contén as especies (entre parénteses o hóspede normal ou probable) M. alvi (bovino), M. amphoriforme (humano), M. gallisepticum (aviario), M. genitalium (humano), M. imitans (aviario), M. pirum (inseguro/humano), M. testudinis (tartarugas), e M. pneumoniae (humano). A maioría senón todas estas especies comparten algunhas características únicas como o orgánulo de adhesión, a posesión de homólogos das proteínas accesorias de citoadherencia de M. pneumoniae, e modificacións especializadas do seu aparato de división celular.

Un estudo de 143 xenes de 15 especies de Mycoplasma suxire que o xénero pode ser agrupado en catro clados ou grupos: M. hyopneumoniae, M. mycoides, M. pneumoniae e Bacillus-Phytoplasma.^[12] O grupo M. hyopneumoniae está máis emparentado co grupo M. pneumoniae do que co grupo M. mycoides.

Contaminante de laboratorio

As especies de Mycoplasma encóntranse a miúdo nos laboratorios de investigación como contaminantes de cultivos celulares. A contaminación dos cultivos con micoplasmas ocorre debido á contaminación por individuos infectados ou outros cultivos. As células de Mycoplasma son fisicamente pequenas, menores de 1 µm, e son difíciles de detectar co microscopio óptico. Os micoplasmas poden inducir nos cultivos cambios celulares, como aberracións cromosómicas, cambios no metabolismo e no crecemento celular. Unha infección grave por Mycoplasma pode destruír unha liña celular. As técnicas de detección inclúen sondas de ADN, inmunoensaios (ELISA), reacción en cadea da polimerase (PCR), uso de ágar sensible e tinguiduras ou marcaxes do ADN como DAPI ou Hoechst.

A porcentaxe de cultivos infectados nos laboratorios é moi significativa. En Estados Unidos estímase que están contaminados entre o 11 e o 15% e a metade dos científicos non fan probas de contaminación dos cultivos por micoplasmas. En Europa o grao de contaminación é máis alto e en Xapón pode chegar ao 80% dos cultivos.^[13] Arredor do 1% dos datos dos Ómnibus de Expresión Xenética (Gene Expression Omnibus) poden estar comprometidos por esta contaminación.^[14][15] Desenvolvéronse varias formulacións de axentes antimicoplasmas baseadas en antibióticos nos últimos anos.^[16]

Notas

Véxase tamén

(en inglés)

Mycoplasma M. haemofelis Klasifikasi ilmiah Kingdom: Bacteria Filum: Tenericutes Kelas: Mollicutes Ordo: Mycoplasmataceae Famili: Mycoplasmataceae Genus: Mycoplasma
Nowak 1929 Spesies

M. gallisepticum
M. genitalium
M. hominis
M. hyopneumoniae
M. laboratorium
M. ovipneumoniae
M. pneumoniae
M. haemofelis
dll.

Mycoplasma adalah genus bakteri yang tidak memiliki dinding sel.^[1] Tanpa dinding sel, Mycoplasma tidak terpengaruh oleh kebanyakan antibiotik biasa seperti penisilin atau antibiotik beta-laktam lain yang umumnya menyerang sintesis dinding sel. Beberapa spesies genus ini merupakan patogen bagi manusia, termasuk M. pneumoniae, yang merupakan penyebab utama pneumonia atipis dan gangguan respiratori lain, serta M. genitalium, yang diyakini terlibat dalam penyakit radang pelvis. Dengan diameter 0,1 mikron (μm), Mycoplasma adalah sel terkecil yang diketahui.

Rujukan

Eperythrozoon è un genere di batterio appartenente alla famiglia delle Mycoplasmataceae.

Bibliografia

• The Taxonomicon, su taxonomicon.taxonomy.nl.

Mikoplasma (Mycoplasma) merupakan sebuah genus bakteria yang kekurangan dinding sel di keliling membran sel.^[1] Tanpa dinding sel, ia tidak dipengaruhi oleh kebanyakan antibiotik umum seperti penisilin atau antibiotik beta-laktam lain yang menyasarkan sintesis dinding sel. Ia boleh berlaku parasit atau saprotrofik. Beberapa spesies bersifat patogen terhadap manusia, termasuk M. pneumoniae yang merupakan punca utama radang paru-paru atipikal dan lain-lain gangguan pernafasan, serta M. genitalium yang diyakini terlibat dalam penyakit radang pelvis. Spesies-spesies Mycoplasma merupakan sel bakteria terkecil yang diketahui setakat ini.^[2] Ia boleh hidup tanpa oksigen, boleh terdapat dalam pelbagai bentuk. Sebagai contoh, M. genitalium berbentuk kelalang (kira-kira 300 x 600 nm), sementara M. pneumoniae lebih memanjang (kira-kira 100 x 1000 nm). Terdapat ratusan spesies yang menjangkiti haiwan.^[3]

Spesies

Penyebaran penyakit

Antigen P1 adalah faktor kemudaratan utama mikoplasma. P1 adalah protein berkaitan membran membolehkan kelekatan pada sel-sel epitelium. Reseptor P1 juga ternyata pada eritrosit yang boleh membawa kepada aglutinasi autoantibodi dari jangktian mikobakteria.^[4] Sesetengah spesies Mycoplasma spesies boleh menyebabkan penyakit, termasuk M. pneumoniae yang merupakan punca utama keradangan paru-paru atipikal, dan M. genitalium yang dikaitkan dengan penyakit radang pelvus. Jangkitan mikoplasma pada manusia berkaitan dengan letusan kulit dalam 17% kes.^[5]:293

Penyakit kelamin

Spesies Mycoplasma dan Ureaplasma bukan sebahagian daripada flora faraj yang normal. Sesetengah spesies Mycoplasma tersebar melalui hubungan seksual.

Kemandulan

Beberapa mycoplasmae memiliki efek pada kesuburan.^[6] M. hominis menyebabkan kemandulan lelaki atau alat kelamin radang pada manusia.

Kematian bayi

Bayi yang lahir sebelum masa (preterm) malah kurang berat badan terdedah kepada jangkitan Mycoplasma.

Kaitan dengan kanser

Sesetengah spesies Mycoplasma sering dikesan dalam pelbagai jenis kanser sel.^[7][8][9] Antaranya:

• M. fermentans^[10][11][12]
• M. genitalium^[13]
• M. hominis^[14]
• M. hyorhinis^[15]
• M. penetrans
• U. urealiticum^[16]

Kebanyakan mikoplasma ini menunjukkan hubung kait yang kukuh dengan transformasi sel mamalia in vitro yang memudaratkan.

Jangkitan Mycoplasma dan transformasi sel perumah

Kehadiran Mycoplasma pertama kali dilaporkan dalam sampel kanser tisu pada tahun 1960-an. Sejak itu, beberapa kajian cuba mencari dan membuktikan kaitan antara Mycoplasma dan kanser, serta bagaimana bakteri mungkin terlibat dalam pembentukan kanser. Beberapa kajian telah menunjukkan bahawa sel-sel yang kronik dijangkiti dengan bakteria melalui transformasi berperingkat-peringkat. Perubahan disebabkan oleh jangkitan mikoplasma kronik secara beransur-ansur malah bersifat morfologi dan genetik sekaligus. Tanda jangkitan nyata yang pertama ialah ketika sel-sel beransur-ansur bertukar bentuk daripada normal kepada sabit. Ia juga menjadi hyperkromatik disebabkan peningkatan DNA dalam nukleus sel-sel. Di peringkat lanjut, sel-sel tidak memerlukan lagi sokongan yang kukuh untuk tumbuh dan berkembang dan juga sel penyekat laku yang bergantung kepada sentuhan normal.

Rujukan

Mycoplasma is een geslacht van bacteriën. Ze hebben geen celwand. Hierdoor zijn ze erg kwetsbaar. Er zijn meer dan honderd Mycoplasma-soorten bekend. Het zijn ziekteverwekkers (mycoplasmose) bij dieren. Bij planten komen de fytoplasma's voor. Doordat ze geen celwand hebben is het ook niet mogelijk dat ze verhoudingsgewijs groot worden; het zijn de kleinste bacteriën die bekend zijn. De kolonies van de meeste Mycoplasma-soorten zien eruit als een spiegelei, enkele soorten zien eruit als een druppeltje water. Dit spiegelei-effect komt doordat deze Mycoplasma-soorten de eigenschap hebben om in de agar te groeien, waardoor een verdikking ontstaat in het midden van de kolonie.Ze zijn zo klein dat bij hun ontdekking wetenschappers dachten dat het om een nieuw soort virus ging. De kolonies van de Mycoplasma-soorten zijn zo klein dat ze niet met een lichtmicroscoop te zien zijn. Hiervoor moet gebruik worden gemaakt van andere technieken, zoals PCR. Ze zijn de facultatief anaeroob en hebben een diameter van ongeveer 0,1 µm. Een mycoplasmacel heeft geen vaste vorm omdat het de stevigheid van de celwand mist.

Mycoplasma is moeilijk te kweken. Ze stellen zeer hoge eisen aan het medium en groeien bovendien erg langzaam. Een Mycoplasma-cel bezit 468 genen. Alleen van de bacterie Buchnera is bekend dat deze minder genen heeft.

Oorsprong van de naam

De naam Mycoplasma komt van het Griekse woord μυκής, mykes (schimmel) en πλάσμα, plasma (gevormd), werd voor het eerst gebruikt door Albert Bernhard Frank in 1889. Hij dacht dat het een schimmel was, door schimmel-achtige kenmerken. Julian Nowak heeft vervolgens het geslacht Mycoplasma voorgesteld voor bepaalde draadvormige micro-organismen die zowel cellulaire en acellulaire fases hebben in hun levenscyclus, dit kan verklaren waarom ze zichtbaar waren met een microscoop maar door filters ging die ondoorlaatbaar waren voor bacteriën.

Een oudere naam voor Mycoplasma was bacterie-achtige organismen (pleuropneumonia-like organisms, PPLO).

Geschiedenis mycoplasma onderzoek

De ontdekking van mycoplasma dateert van 1898. De ontdekking en het onderzoek van mycoplasma ging moeilijk vanwege hun kleine formaat, de kleuring was moeilijk omdat ze geen celwand hebben en de uitdagende laboratorium omstandigheden die nodig zijn om ze te kweken. Hun kleine formaat betekende dat ze in eerste instantie niet geïdentificeerd waren als bacteriën en werden dus jarenlang als virussen beschouwd. Later werden mycoplasma's verward met de L-vormen, dit zijn bacteriële protoplasten die hun celwand geheel of gedeeltelijk verloren zijn. In de jaren 1950 en 1960 begonnen onderzoekers met het isoleren en kweken van mycoplasma en ureaplasma dit leidde tot hun erkenning als een unieke soort.

Ziekteverwekkers

Bekende ziekteverwekkers bij de mens zijn:

• Mycoplasma fermentans
• Mycoplasma genitalium
• Mycoplasma hominis
• Mycoplasma pneumoniae

Mykoplasma (Mycoplasma) er ei slekt av små bakteriar som manglar cellevegg. Dei vert rekna for å vera dei miste organismane som har evne til sjølvstendig vekst og utvikling. Dei finst frittlevande i jord eller dei kan leva parasittisk på dyr og planter. Dei kan føra til alvorlege sjukdommar hos folk og dyr. Mycoplasma pneumoniae kan gje ein langvarig luftvegsinfeksjon, ofte med lungebetennelse. Infeksjonen kan behandlast med visse typar antibiotika, som til dømes Erythromycin.

Bakgrunnsstoff

• Internasjonal organisasjon for mykoplasmologi
  Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Mykoplasma er en slekt av bakterier som ikke har fast cellevegg og kan være trådliknende eller ha annen form. Uten cellevegg blir de ikke påvirket av penicillin og andre typer antibiotika som forstyrrer celleveggsyntesen.

De kan være parasittiske eller saprotrofiske. Noen arter er patogene (sykdomsfremkallende) hos mennesker, blant annet ved å forårsake egglederbetennelse, mens andre arter forårsaker lungebetennelse, brystbetennelse (mastitt), samt leddbetennelse hos husdyr. (Se også lungebetennelse hos sau.)

Mykoplasmalungebetennelse hos mennesker gir hoste med grå-hvitt, boblete ekspektorat (slim som hostes opp). Hosten kan vare i flere uker etter at effektiv antibiotikakur er gitt.

Vanligvis høres ikke fremmedlyder ved lytting på lungene. Det sees heller ikke forandringer på røntgenbilde av lungene.

Mykoplasma kan også smitte celledyrkninger i laboratorier. Dette problemet løser man ved å sjekke hvilke kulturer som er smittet, og så kaste disse. For å forebygge kontaminasjon (forurensing) av mykoplasma er det viktig at nye celler som kommer til laboratoriet kontrolleres.

Detektering av mykoplasma kan skje med PCR eller Hoechst fluorkromfarging.

Kuldeagglutinasjonstest

Tidligere var det brukt en test som kalles kuldeagglutinasjonstest. Lett fortynnet blod tilsatt citrat som koagulasjonshemmer (motvirker blodlevring) legges i fryseboks i ca. 20 minutter. Når blodet taes ut av fryseboksen, smelter det, og mens det er kaldt, agglutinerer de røde blodlegemene. Det vil si at blodlegemene fester seg til hverandre og får et ujevnt utseende. Dette er samme utseende som blod med forskjellig blodtype får om en pasient får blod av feil blodtype. Når prøven får romtemperatur forsvinner agglutinasjonen, det vil si at blodet ser jevnt ut igjen. Denne prøven kan være positiv også ved noen andre tilstander.

Det er mulig å sende pasientens serum til et serologisk laboratorium for å få påvist antistoff mot mykoplasma ved en komplementbindingsreaksjon.

Vanlig penicillin virker ikke på mykoplasma. Det vanligste å gi er erytromycin, (EryMax og Abboticin).

Mycoplasma – rodzaj bakterii z rodziny Mycoplasmataceae^[1].

Nie posiadają ściany komórkowej, gdyż nie są zdolne do syntezy peptydoglikanu^[2]; są również najmniejszymi bakteriami. Kształt ciała może być zarówno kulisty lub gruszkowaty, o średnicy 0,3-0,8 mikrometra, jak i smukły i rozgałęziony, o długości dochodzącej do 150 nanometrów. Anaerobionty, żyją kolonijnie^[3]. Z powodu braku ściany komórkowej wykazują oporność na antybiotyki^[2].

Odkrycie rodzaju Mycoplasma miało miejsce w 1898 roku^[4]. Do rodzaju zalicza się około 124 gatunków, z czego pierwszym opisanym był Mycoplasma mycoides^[5]. Powoduje on zarazę płucną bydła^[6]. Mycoplasma pneumoniae jest czynnikiem około 30% przypadków pozaszpitalnego zapalenia płuc^[7][8]. Mycoplasma genitalium posiada jeden z najmniejszych genomów spośród wszystkich organizmów żywych (580 tysięcy par zasad)^[9]. Bakteria ta została po raz pierwszy wyizolowana w 1980 roku z wymazów z cewki moczowej dwóch mężczyzn z objawowym zapaleniem cewki moczowej^[10]. Jest ona patogenem chorób układu moczowo-płciowego, została także powiązana z nowotworami^[10][11].

Przypisy

Mycoplasma [aportuguesado para micoplasma] é um gênero de bactérias da família Mycoplasmataceae. Com tamanho menor (cerca de 0,3 μ {displaystyle mu } m = 0 , 3 × 10 − 6 {displaystyle 0,3 imes 10^{-6}} m) do que o apresentado normalmente pelas outras bactérias. Os microbiologistas ainda debatem se as bactérias evoluíram dos micoplasmas primitivos, ou se tratam de estirpes separadas, ou se os micoplasmas evoluíram a partir dos vírus, mas até ao momento nenhuma tese ou teoria sobre a perspectiva evolutiva é verossímil.

A diferença principal entre as bactérias e os micoplasmas é que as bactérias possuem uma parede celular sólida, e por esse motivo uma forma definida (o que facilita a sua identificação ao microscópio), ao passo que os micoplasmas possuem apenas uma membrana flexível,^[1] o que se junta ao tamanho reduzido para dificultar a sua identificação, mesmo quando observados sob os mais potentes microscópios eletrónicos para então saber se a forma é baciloide, cocoide, miceloide ou espiro-helicoide.

Os primeiros micoplasmas foram detectados em 1898 no Instituto Pasteur, em tecidos de gado com artrite e pleuro-pneumonia. Daí lhes veio o primeiro nome por que foram conhecidos: pleuro-pneumonia-like organisms, ou PPLOs, nome que foi utilizado até aos anos 60. O primeiro micoplasma humano foi isolado em 1932, num abscesso. Desde então descobriram-se muitas estirpes diferentes, que são fundamentalmente específicas da espécie hospedeira (ou pelo menos de grupos específicos de animais: felinos, aves, roedores, homem e símios antropóides, etc.). Descobriu-se também que ao contrário das bactérias, que são afectadas pelas penicilinas, os micoplasmas são controláveis por antibióticos como as tetraciclinas e os macrólidos, e.g. a eritromicina, a azitromicina e claritromicina.^[2] E descobriram-se ainda estirpes que exibiam um crescimento como micélios, semelhante ao dos fungos, o que levou ao aparecimento da designação "micoplasma".

Os micoplasmas podem viver dentro de células, sem matar a célula hospedeira, em simbiose-parasita, à semelhança do que fazem os vírus e algumas bactérias (Rickettsias e Chlamydias), mas também podem viver e crescer fora das células, nos fluidos corporais, coisa de que os vírus não são capazes.

Os micoplasmas são responsáveis por doenças como as inflamações alérgicas, pneumonia atípica e outras doenças, e investiga-se uma possível relação entre estes organismos e certas doenças envolvendo o sistema imunitário, como a diabetes mellitus tipo I ou a esclerose múltipla, entre outras.

Impacto laboratorial

Além de relacionado a diversas doenças, esse gênero bacteriano causa grandes danos em laboratórios de análise e pesquisa, devido à sua facilidade de reprodução nos meios utilizados para células eucarióticas e ao seu tamanho, que escapa de muitos filtros utilizados rotineiramente^[3]. A adesão de micoplasma à culturas de células pode causar respostas inflamatórias através de adesão celular e metabólitos tóxicos, como peróxido de hidrogênio, além de terem sido reportados casos até de aberrações cromossômicas induzidas.

O teste por meio de PCR é hoje o método de análise mais utilizado para identificar micoplasmas em cultura, visto que a análise ao microscópio é dificultada pelo tamanho e o isolamento e cultura é mais demorado e menos preciso. Como curiosidade, é interessante notar o formato de "ovo-frito" adquirido por colônias geradas a partir de uma unidade formadora de colônia de Mycoplasma sp.

Referências

Mykoplazma (lat. Mycoplasma; staršie názvy L-organizmy, pleuropneumonia-like organisms) je druhovo veľmi početný rod baktérií predstavujúci najmenšie a najjednoduchšie prokaryotické bunky vôbec. V minulosti sa mykoplazmy (najmä v botanike) pre svoju jednoduchosť považovali za vírusy alebo za prechodné formy medzi vírusmi a baktériami.

Vyznačujú sa tým, že im chýba bunková stena a ich tvar tak udržiava iba trojvrstvá cytoplazmatická membrána. Veľa druhov mykoplazmy je bežnými komenzálmi slizníc dýchacieho, urogenitálneho alebo tráviaceho traktu zvierat a ľudí. Iba niektoré druhy sú dôležitými patogénmi zvierat a ľudí. Medzi najznámejšách zástupcov patrí Mycoplasma pneumoniae (pôvodca pneumónie u ľudí), Mycoplasma mycoides subsp. mycoides SC (pôvodca pľúcnej nákazy dobytka) a Mycoplasma agalactiae (pôvodca agalakcie (zastavenie produkcie mlieka) oviec).

Zdroje

• Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Mycoplasma na českej Wikipédii (číslo revízie nebolo určené).

Mykoplasma är ett släkte bakterier som saknar fast cellvägg och kan vara trådlika eller ha annan form. De är de minsta fritt levande organismer som identifierats, med en diameter på cirka 300 nm. Ett hundratal mykoplasmaarter har identifierats.

Hos människa associeras mykoplasmaorganismer med bland annat lunginflammation (Mycoplasma pneumoniae) och äggledarinflammation (Mycoplasma genitalium) medan andra orsakar mastit och ledinflammation hos husdjur.

Mykoplasma kan påvisas med odling (vissa arter är dock svårodlade) eller PCR. Organismerna kan också påvisas mikroskopiskt direkt i prov från infektionshärden med exempelvis fluorkromfärgning. Mikrobiologisk diagnostik av lunginflammation som orsakas av Mycoplasma pneumoniae sker genom påvisande av antikroppar i blodet och påvisande av organismen i svalgsekret med PCR. Mycoplasma genitalium påvisas med PCR i prov från urin och könsorgan.

Mykoplasmainfektioner kan behandlas med antibiotika, i första hand tetracyklin och erytromycin, som hämmar bakteriernas syntes av proteiner. Eftersom organismerna saknar cellvägg påverkas de inte av penicillin.

Externa länkar

• netdoktor om Mycoplasma pneumoniae

Källor

• Forsgren, Kronvall. Klinisk bakteriologi. 1996, Studentlitteratur.

Mikoplazma (Mycoplasma) hücre duvarı bulunmayan bir bakteri cinsidir.^[1] Bir hücre duvarı olmadığı için hücre duvarı sentezini engelleyerek etki eden penisilin veya diğer beta-laktam antibiyotikler gibi çok yaygın kullanılan antibiyotiklerden etkilenmezler. Bunlar parazitik veya saprotrofik olabilirler. Çeşitli türleri insanlarda patojeniktir. M. pneumoniae atipik pnömoni ve diğer solunum yolu hastalıklarında ve M. genitalium, pelvik inflamatuar hastalık için etkendir. Mikoplazmalar şimdiye kadar keşfedilmiş en küçük canlı hücrelerdir.^[2] Oksijensiz yaşayabilir ve tipik olarak yaklaşık 0.1 mikrometre çapındadırlar.

Adının kökeni

Mycoplasma; Antik Yunanca Mykes (mantar) ve plazma (formunda, biçiminde) dan türetilmiştir. Bu isim ilk olarak Albert Bernhard Frank tarafından 1889 yılında kullanılmıştır. Frank mantar gibi özelliklere sahip olduğundan bunun bir mantar olduğunu düşünmüştür.^[3]

Türleri

İnsanlarda hastalık yapan türleri

Kaynakça

Dış bağlantılar

• Compare
• MedPix(r)Images Mycoplasma Pneumonia
• Ureaplasma Infection: eMedicine Infectious Diseases
• Antibiotics formulation for eradication of mycoplasma in cell culture media.
• Mycoplasma elimination and prevention in cell culture

Мікоплазма (Mycoplasma) — рід дуже маленьких бактерій, що не мають клітинної стінки. Належать до типу «Фірмік'юти» (Firmicutes), представники якого мають багато відмінностей від решти бактерій. Мікоплазми можуть бути паразитами або сапрофітами. Декілька видів — патогени людини, зокрема Mycoplasma pneumoniae, який є збудником респіраторного мікоплазмозу та одних з когорти збудників пневмонії, і Mycoplasma genitalium, яка, як вважають, спричинює запальні хвороби статевих органів. Вони стійкі до антибіотиків, які спрямовані на порушення синтезу клітинної стінки, подібно до пеніциліну.