الأسماء في صفحات التنقل
Palingagtiges (Anguilliformes) is 'n vis-orde wat hoort tot die klas Actinopterygii. Palings is visse met 'n verlengde liggaam wat in die see of in varswater voorkom. Slegs visse wat tot die orde Anguilliformes behoort, kan as palings beskou word.
Ander visse wat 'n soortgelyke voorkoms hel, is bloot visse wat weens hul aanpassing by 'n ooreenstemmende habitat 'n soortgelyke vorm aangeneem het. Palings behoort tot die klas Osteïchthyes (Beenvisse), die superorde Teleostei en die orde Anguilliformes. Oorspronklik is die ordenaam Apodes gebruik, maar die orde het visse ingesluit wat nie ware palings is nie. Teenswoordig word die orde Anguilliformes in 4 subordes verdeel en ongeveer 19 families, 140 genera en meer as 500 spesies palings is bekend.
Volwasse palings is lang, spierkragtige, benerige visse en hul liggame is nie soos die van ander been visse merkbaar sydelings afgeplat nie. 'n Belangrike kenmerk van palings is dat bekkenpalings gordels en bekkenvinne heeltemal afwesig is.
Die pektorale gordels en vinne het ook hul verbindings met die skedel (kranium) verloor en is verder na agter verskuif as by ander visse. Dit het die verlenging van die kieugebied meegebring. Omdat die operkulumbeen, wat help om water na die kieue te suig, saam met die pektorale vinne agtertoe geskuif het, kry die palings water in hut kieue deur dit met behulp van die farinks daarheen te pomp.
Palings gebruik ook hul velle vir asemhaling, veral wanneer hulle oor land deur nat gras beweeg. Palings beweeg baie doeltreffend voort deur middel van kronkelbewegings van hul liggame. Dit word vergemaklik omdat die dorsale, die stert- en die anale vin oor die vis se lengte saamgesmelt het tot een lang deurlopende vin. Dit vergroot die effektiewe oppervlakte van die vin en help ook om die vis in die water te stabiliseer.
Die aantal werwels van palings verskil van spesie tot spesie en die kenmerk word gebruik om sommige spesies van mekaar te onderskei. Palings het ook nie skubbe nie, hoewel ʼn aantal klein skubbe diep in varswater-palings (familie Anguillidae) ingebed is. Volwasse palings se liggaamsvorm hang saam met hul lewenswyse. Die visse skuil bedags in rotssplete, tussen plantegroei en in openinge in koraalriwwe en vang verbyswemmende prooi.
Oor die algemeen verlaat palings hul skuiling egter snags om te jag. Die volwasse visse se tande en kake is in die meeste gevalle goed ontwikkel, wat die diere uitstekende roofdiere maak. Sommige palings lewe op die seebodem, waar hulle hulle in die sand ingrawe. Die visse grawe hulle stert eerste in en hul sterte is om die rede versterk.
Die voortplantingsproses van die Europese varswaterpaling (Anguilla anguilla) was lank 'n raaisel. Hoewel volgroeide palings vir honderde jare in varswater gevang is, is baie min palings met enige geslagsorgane opgemerk. Dit was wei bekend dat ou palings see toe beweeg en dat jong palings van die see af kom.
Intensiewe navorsing in die afgelope eeu het hierdie raaisel opgeklaar: Daar is vasgestel dat varswaterpalings na 'n spesifieke gebied in die see beweeg om daar te paar en kuit te skiet. Die Amerikaanse en Europese palings beweeg na die Sargassosee, wat beteken dat die Europese visse 4000 km moet aflê. Daar bestaan egter twyfel of die Europese palings wel hul bestemming bereik.
Tydens die migrasietog ontwikkel die palings se geslagsorgane, sodat hulle geslagsryp is wanneer hulle by die broeiplek aankom. Die volwassenes sterf blykbaar nadat hulle kuit geskiet het. Die palinglarwes wat uitbroei, verskil so radikaal van die volwasse palings dat hulle aanvanklik nie as palings geïdentifiseer is nie. Hulle is tot in 1896 as 'n aparte genus, Leptocephalus morrisii beskou en die larwes word steeds leptocephali genoem.
Die larwes leef op plankton en groei terwyl hulle van die broeiplek na die varswaterbronne beweeg. Terselfdertyd dien hulle ook as 'n voedselbron vir 'n aantal spesies pelagiese visse. Die leptocephalus-Iarwe se lyf is kenmerkend afgeplat en die diere hou aan groei totdat gedaantewisseling plaasvind. Gedaantewisseling vind gewoonlik in die see naby riviermondings plaas en ʼn aantal fisieke, fisiologiese en gedragsveranderinge vind tydens die proses plaas.
Die liggaam word spoelvormiger, die tande verander en die anale opening verskuif van die stertpunt na 'n posisie op die middellyf. Die diere moet nou ook ʼn aanpassing maak van 'n diepwaterna 'n vlakwaterbestaan (in die geval van seepalings) of 'n bestaan in varswater. Na gedaantewisseling word die diere glasale of jong palings genoem. Die glasale beweeg snags in die riviere op en hul dieet sluit klein visse, krappe, wurms en insektelarwes in. Namate hulle verder stroomop beweeg, verander hul voorkoms geleidelik en hul kleur verdonker omdat meer pigmente in die vel verskyn.
Varswaterpalings soek deurgaans aktief na hul voedsel, maar hulle begrawe hulle soms onder die rivierbodem om hul prooi daar in te wag. Die dier spoor blykbaar hul prooi met veral hul reuksintuie op. Palings word katadrome visse genoem omdat die volwasse visse van varswater af die see in beweeg, daar kuit skiet en die volgende geslag weer na die varswater terugkeer. Die geelbekpaling (Muraena mossambica) kom in die meeste Suid-Afrikaanse riviere voor en die in die Oos-Kaapse waters kan 'n massa van tot 15 kg hê. Die diere beweeg vermoedelik na die diep water oos van Madagaskar om kuit te skiet.
Buiten die varswaterpalings is die bontpalings (suborde Anguilloidei, familie Muraenidae) die bekendste palings. Hulle is goeie roofdiere omdat hul liggame kragtig en die tande en kake baie goed ontwikkel is. Die palings hou in gate en skeure tussen rotse en koraalriwwe, van waar hulle diere wat verby swem, kan aanval party spesies bontpalings se vleis is eetbaar, maar sommige s'n is baie giftig.
Die diere het selfs hul pektorale vinne verloor en geen skubbe is sigbaar nie. Die seepalings (suborde Congroidei, familie Congridae) kan tot 2 m lank word en 'n massa van 65 kg hê. Daar word vermoed dat die diere in diepwater kuit skiet en die leptocephalus-Iarwes hier ontwikkel. Na gedaantewisseling beweeg die jong palings na die vlakseewater, waar die volwassenes hou.
Die volgende families is deel van die orde van palingagtiges:
Palingagtiges (Anguilliformes) is 'n vis-orde wat hoort tot die klas Actinopterygii. Palings is visse met 'n verlengde liggaam wat in die see of in varswater voorkom. Slegs visse wat tot die orde Anguilliformes behoort, kan as palings beskou word.
Ander visse wat 'n soortgelyke voorkoms hel, is bloot visse wat weens hul aanpassing by 'n ooreenstemmende habitat 'n soortgelyke vorm aangeneem het. Palings behoort tot die klas Osteïchthyes (Beenvisse), die superorde Teleostei en die orde Anguilliformes. Oorspronklik is die ordenaam Apodes gebruik, maar die orde het visse ingesluit wat nie ware palings is nie. Teenswoordig word die orde Anguilliformes in 4 subordes verdeel en ongeveer 19 families, 140 genera en meer as 500 spesies palings is bekend.
Los anguiliformes (Anguilliformes) son un orde de peces teleósteos qu'inclúi les anguiles, les moriques y los cóngaros. Tienen el cuerpu de forma allargada qu'asemeya la d'una culiebra, con especies tantu marines como de ríu.[1] El so nome procede del llatín anguilla, que significa anguila.[2] Apaecen per primer vegada nel rexistru fósil mientres el Cretácicu Mediu.[3]
Tienen el cuerpu bien allargáu (anguiliforme); suelen tener la piel desnudo ensin escames, y cuando les tienen son tipu cicloide enfiñíes na piel; l'abertura de les branquies sueli ser bien estrecha y movida escontra tres nel cuerpu, tienen maxilares con dientes bien formaos en tola boca, toos tienen vexiga natatoria, unes especies tienen costielles y otres non.[1]
Nun tienen aletas coxales nin el cadarma de diches aletes, les aletes pectorales tán tamién ausentes en delles especies, y nes que les tienen asítiase en posición bien alta percima de la cadarma, habiendo tamién perdíu'l güesu de conexón con ésti. La aleta dorsal y l'añal suelen tar xuníes a l'aleta caudal, que ye pequeña y con curtios radios.[1]
L'anguila naz nel Mar de los Sargazos (en formes llamaes "leptocéfalos") y déxase abasnar pola corriente d'unu a trés años hasta llegar al continente (América o Europa), onde se-yos llama angules. Una vegada ellí remonta los ríos hasta los cursos altos, ye ellí onde desenvuelve la gran parte de la so vida. A la edá de 14 ó 15 años convertir n'anguila plateada, el so estómagu atrófiase y les sos reserves de grasa sírvenlu pa baxar los ríos y conducise de nuevu al Mar de los Sargazos pa la reproducción y la so posterior muerte.
Les anguiles tienen una carne sabroso que-y fai ser apreciaes na gastronomía tradicional de munchos países, al igual que los cóngaros y munchos otros pexes anguiliformes como manxar.
Esisten 15 families arrexuntaes en tres suborden:[4]
Orde Anguilliformes incertae sedis:
.
Los anguiliformes (Anguilliformes) son un orde de peces teleósteos qu'inclúi les anguiles, les moriques y los cóngaros. Tienen el cuerpu de forma allargada qu'asemeya la d'una culiebra, con especies tantu marines como de ríu. El so nome procede del llatín anguilla, que significa anguila. Apaecen per primer vegada nel rexistru fósil mientres el Cretácicu Mediu.
Angvilkimilər (lat. Anguilliformes) — şüaüzgəcli balıqlar yarımsinfinə aid olan sümüklü balıqlar dəstəsi. Uzunluğu 3 m-ədək, çəkisi 65 kq-a qədər, səciyyəvi ilanvarı bədən forması olan sümüklü balıqlardır. Qarın üzgəcləri yoxdur, bel, quyruq və anal üzgəcləri bitişik haşiyə şəklində lent əmələ gətirir. Döş üzgəcləri enli, ancaq gödəkdir.Bədəni, başı və üzgəcləri çox xırda pulcuqlarla örtülmüşdür. Belində və böyürlərində pulcuqlar ziqzaqvarı, dama-dama parket şəklində, qarnında isə paralel sıralarla yerləşir. Pulcuqlar bir çox balıqlarda olduğu kimi bir-birinin üstünə çıxmır, sərbəst yerləşir və dərinin içinə girir. Qarın üzgəcləri yoxdur. Döş üzgəcləri enli və gödəkdir. Anqvillərin 24 fəsilədə birləşən 300-ədək tropik dəniz növü məlumdur. Şirin sularda 1 fəsilənin 7 (anguillidae) nümayəndəsi yaşayır. Anguillidae fəsiləsinin başı yüngülcə basıq, alt çənəsi bir qədər irəli və yuxarı çıxmışdır. Dodaqları ətlidir, qəlsəmələri dərili pərdə ilə örtürülüb. Ağzı kiçik, ucdur. Çənələrində və xış sümüyündə sıra sıra xırda dişlər yerləşmişdir. Fəsilədə 1 cins və 3 növ olur. Azərbaycan sularında (Qızılağac körfəzi) 1964-cü ildən çay angvili (A. anguilla L.) adlı 1 növünə rast gəlmək olur. 12 ilədək yaşayır. Əksəriyyəti yırtıcıdır, bəziləri parazit həyat keçirir. Cinsi yetkinliyə 5–9 yaşlarında çatır və kürüləmək üçün dənizə, sonra Atlantik okeanına keçir. Gecələr qidalanır. Əti dadlı və çox yağlıdır (28–32% yağ). Daxili sularda qiymətli balıqçoxaltma obyektidir. [1]
Angvilkimilər (lat. Anguilliformes) — şüaüzgəcli balıqlar yarımsinfinə aid olan sümüklü balıqlar dəstəsi. Uzunluğu 3 m-ədək, çəkisi 65 kq-a qədər, səciyyəvi ilanvarı bədən forması olan sümüklü balıqlardır. Qarın üzgəcləri yoxdur, bel, quyruq və anal üzgəcləri bitişik haşiyə şəklində lent əmələ gətirir. Döş üzgəcləri enli, ancaq gödəkdir.Bədəni, başı və üzgəcləri çox xırda pulcuqlarla örtülmüşdür. Belində və böyürlərində pulcuqlar ziqzaqvarı, dama-dama parket şəklində, qarnında isə paralel sıralarla yerləşir. Pulcuqlar bir çox balıqlarda olduğu kimi bir-birinin üstünə çıxmır, sərbəst yerləşir və dərinin içinə girir. Qarın üzgəcləri yoxdur. Döş üzgəcləri enli və gödəkdir. Anqvillərin 24 fəsilədə birləşən 300-ədək tropik dəniz növü məlumdur. Şirin sularda 1 fəsilənin 7 (anguillidae) nümayəndəsi yaşayır. Anguillidae fəsiləsinin başı yüngülcə basıq, alt çənəsi bir qədər irəli və yuxarı çıxmışdır. Dodaqları ətlidir, qəlsəmələri dərili pərdə ilə örtürülüb. Ağzı kiçik, ucdur. Çənələrində və xış sümüyündə sıra sıra xırda dişlər yerləşmişdir. Fəsilədə 1 cins və 3 növ olur. Azərbaycan sularında (Qızılağac körfəzi) 1964-cü ildən çay angvili (A. anguilla L.) adlı 1 növünə rast gəlmək olur. 12 ilədək yaşayır. Əksəriyyəti yırtıcıdır, bəziləri parazit həyat keçirir. Cinsi yetkinliyə 5–9 yaşlarında çatır və kürüləmək üçün dənizə, sonra Atlantik okeanına keçir. Gecələr qidalanır. Əti dadlı və çox yağlıdır (28–32% yağ). Daxili sularda qiymətli balıqçoxaltma obyektidir.
Kisəağızkimilər (lat. Saccopharyngiformes) — Şüaüzgəcli balıqlar (Actinopterygii) dəstəsi.
Els anguil·liformes (Anguilliformes) són un ordre de peixos del superordre Elopomorpha.
L'ordre dels Anguil·liformes comprèn quatre subordres, 19 famílies, 110 gèneres i aproximadament 600 espècies. La majoria dels anguil·liformes són depredadors.
Són peixos allargats, amb una longitud que va de 5 cm a 3,75 m.[2] No tenen aleta pelviana i moltes espècies tampoc tenen aletes pectorals. Estan fusionades les aletes dorsal i anal amb l'aleta caudal.[1] Només els membres de la família Anguillidae habiten en aigües dolces però tornen al mar per a reproduir-se.
Subordre Anguilloidei
Subordre Congroidei
Subordre Nemichthyoidei
Subordre Synaphobranchoidei
Els unagi són anguil·liformes usuals en la cuina japonesa. També en la cuina xinesa i coreana són populars els anguil·liformes.
Les anguiles són molt apreciades en la cuina europea i són objecte de la piscicultura
Els anguil·liformes (Anguilliformes) són un ordre de peixos del superordre Elopomorpha.
Holobřiší (Anguilliformes) je řád kostnatých ryb z třídy paprskoploutvých. Tento řád zahrnuje asi 15 čeledí s přibližně 677 druhy. Naprostá většina druhů je mořská, pouze druhy čeledi úhořovití jsou katadromní. Mnohé druhy obývají velké hloubky, mnohdy až 600 m. Povětšinou se jedná o dravce. Součástí jejich vývoje je tzv. leptocefalová larva.
Obrázky, zvuky či videa k tématu holobřiší ve Wikimedia Commons
Holobřiší (Anguilliformes) je řád kostnatých ryb z třídy paprskoploutvých. Tento řád zahrnuje asi 15 čeledí s přibližně 677 druhy. Naprostá většina druhů je mořská, pouze druhy čeledi úhořovití jsou katadromní. Mnohé druhy obývají velké hloubky, mnohdy až 600 m. Povětšinou se jedná o dravce. Součástí jejich vývoje je tzv. leptocefalová larva.
Ålefisk hører under de Strålefinnede fisk.
Die Aalartigen (Anguilliformes, deutsch auch Aalfische[1]) sind eine etwa 940 Arten umfassende Ordnung schlangenförmiger, fast ausschließlich im Meer lebender Knochenfische. Es sind meist nachtaktive Raubfische.
Die meisten Aalartigen leben weltweit in tropischen und subtropischen Meeren, sowohl in flachen Küstengewässern, Korallenriffen als auch in der Tiefsee. Nur die Flussaale (Anguillidae) leben in Süßgewässern und ziehen nur zur Fortpflanzung ins Meer. Zwei ihrer Arten, der Europäische Aal (Anguilla anguilla) und der Amerikanische Aal (Anguilla rostrata) sind auch die einzigen, deren Verbreitungsgebiet weit in die gemäßigte Klimazone reicht.
Alle Aalartigen haben einen schlangenartigen, langgestreckten Körper. Ihre Körperlänge reicht von wenigen Zentimetern bei vielen Einkieferaalen bis zu einer Länge von vier Metern bei der Riesen-Deltamuräne (Strophidon sathete)[2]. Er kann im Querschnitt rund oder seitlich abgeplattet sein. Rückenflosse und Afterflosse bilden einen durchgehenden Flossensaum. Bauchflossen sind bei heutigen Arten nicht mehr vorhanden, bei einigen fossilen Formen aber noch zu sehen. Die Wirbelsäule kann bis zu 770 Wirbel haben und endet gerade (protocerk). Aalartige sind meist schuppenlos, bei einigen Arten liegen kleine Rundschuppen unter der Haut, auch die Seitenlinie fehlt oft. Einige Schädelknochen fehlen, z. B. das Posttemporale, das bei vielen Fischen den Schädel mit dem Schultergürtel verbindet. Am Kiefer verschmelzen während der Metamorphose einige Knochen (Praemaxillare, Ethmo, Vomer), die während der Larvenphase noch getrennt sind. Die Kiemenöffnung ist eng, der Kiemendeckel fehlt, die Kiemenkammer wird von der Radii branchiostegi, einem Schädelknochen, gestützt.
Die Ordnung der Aalartigen wird in 20 Familien unterteilt, die in acht Unterordnungen zusammengefasst werden können.
Die ersten Aalartigen sind fossil aus Schichten der oberen Kreide des Libanon mit den Gattungen Urencelys und Enchelion bekannt. Enchelion kann schon einer heutigen Familie, den Meeraalen (Congridae) zugeordnet werden. Auch aus dem unteren Oligozän gibt es Fossilien. Der Meeraal Pavelichthys aus dem des nördlichen Kaukasus und der Sägezahn-Schnepfenaal (Serrivomeridae) Proserrivomer aus dem Iran.
Eine wichtige Fundstätte ist die norditalienische Monte-Bolca-Formation, die aus Ablagerungen der Tethys im Eozän entstand. Aus ihr wurden die keiner heutigen Familie zugeordneten Gattungen Anguilloides, Bolcanguilla, Dalphiaziella, Eomyrophis, Milanangullia, Parangullia, Patavichthys, Proteomycus, Veronagullia und Whitapodus, die Meeraale Bolycus und Voltaconger, und der Schlangenaal Goslinophis beschrieben.
Von den rezenten Meeraalen der Gattung Conger gibt es Fossilien seit dem Eozän aus Europa, Nordamerika und Neuseeland. Die heutigen Flussaale (Anguilla) lassen sich seit dem Miozän nachweisen. Fossilien fand man unter anderem bei Öhningen am Hochrhein (Baden-Württemberg).[3]
Wikisource: Aale – Artikel der 4. Auflage von Meyers Konversations-LexikonDie Aalartigen (Anguilliformes, deutsch auch Aalfische) sind eine etwa 940 Arten umfassende Ordnung schlangenförmiger, fast ausschließlich im Meer lebender Knochenfische. Es sind meist nachtaktive Raubfische.
Anguilliformes es un ordine de Elopomorpha, Actinopterygii. Illo produce eel[*].
Anguilo esas omna speci di fishi qui apartenas al ordeno Anguilliformes, qua konsitas ek 4 sub-ordeni, 20 familii, 111 generi e cirkume 800 speci. Ordinare, li esas karnivora e nutras su de altra fishi. Lia korpi semblas la de serpenti. L’Europana anguilo mezuras mezavalore 1 metro e rare atingas 1,5 metri. Tamen, la speco Europana kongro (Conger conger’’) povas atingar 3 metri.
Adulta, anguilo migras en central-Atlantiko (Sargasse) por riproduktar su. Anguili ne amas lumo.
Ene anweye[1], c' est on longou pexhon, come on sierpint.
End a ene vintinne di sôres, rindjeyes dins l' ôre des anwiyifômes
Ces troes sôres la polèt fé on mete céncwante.
Ene anweye, c' est on longou pexhon, come on sierpint.
End a ene vintinne di sôres, rindjeyes dins l' ôre des anwiyifômes
Asennur (Assaɣ usnan: Anguilliformes) d yiwen n uslem yeṭṭafaren tafesna n izerman yettidiren deg waman (d yiwen gar 55 n telmas n yizerman n waman) ttidirent deg waman n yilel yudsen ar teftisin n Turuft d Tefrikt d Tamrikt n ugafa
Deg wučči ynes yegguni ɣef iselman d tkeččawin
Asennur (Assaɣ usnan: Anguilliformes) d yiwen n uslem yeṭṭafaren tafesna n izerman yettidiren deg waman (d yiwen gar 55 n telmas n yizerman n waman) ttidirent deg waman n yilel yudsen ar teftisin n Turuft d Tefrikt d Tamrikt n ugafa
An eel is ony fish belangin tae the order Anguilliformes, which conseests o fower suborders, 20 faimilies, 111 genera an aboot 800 species. Maist eels are predators. The term "eel" (oreeginally referrin tae the European eel) is an aa used for some ither seemilarly shaped fish, such as electric eels an spiny eels, but thir are nae members o the Anguilliformes order.
An eel is ony fish belangin tae the order Anguilliformes, which conseests o fower suborders, 20 faimilies, 111 genera an aboot 800 species. Maist eels are predators. The term "eel" (oreeginally referrin tae the European eel) is an aa used for some ither seemilarly shaped fish, such as electric eels an spiny eels, but thir are nae members o the Anguilliformes order.
Ang igat ay isang uri ng maitim at maliit na isdang palos. Palos ang karaniwang katawagan sa uri ng malaking igat.[1]
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang igat ay isang uri ng maitim at maliit na isdang palos. Palos ang karaniwang katawagan sa uri ng malaking igat.
Marmasî (Anguilliformes), komek masiyên dirûvê maran ji çîna masiyên perikên strîdar (Actionpterygii) e. Marmasî ji nêzî 4 binekom, 20 famîle, 111 cins û 800 cureyan çêdibe. Marmasiyê Ewropî (Anguilla anguilla), ew cureyê navdar e di vê komê Anguilliformes de. Piraniya marmasiyan nêçîrvan in.
Marmasî masiyek e dirêjkirî ye, ku dirêjiya cureyekî nolê marmasî bi kulabekî tenê (Monognathus ahlstroml) , derdorî 5 cm û dirêjiyê cureyekî din wekî marmasiyê ziravê dêwlaş () qasî 4 m. Giraniyê marmasiyê mezin ji 30 g ta 25 kg hene.Ji ber ku di dûrî ve wek maran e jê re marmasî dibêjin. Marmasî di avên bê xwê û di avên bi xwê de dijî. Hin cureyên xwê yên behrê bi jehr in. Marmasiyê çemê Firat wek belek û qasa nîv metroyekê drêj dibin. Pozê wî tûjik e û serê wî bi histrî ye. Li her aliyen serê wî perikek heye.
Binekoma ( Anguilloidei)
Binekoma Congroidei
Binekoma Nemichthyoidei
Binekoma Synaphobranchoidei
Marmasiyê Amerîkanî (Anguilla rostrata )
Marmasî Ewropî (Anguilla anguilla)
Marmasiyê kongerê Ewropî (Conger conger)
Marmasiyê Joponê (Anguilla japonica)
Marmasî (Anguilliformes), komek masiyên dirûvê maran ji çîna masiyên perikên strîdar (Actionpterygii) e. Marmasî ji nêzî 4 binekom, 20 famîle, 111 cins û 800 cureyan çêdibe. Marmasiyê Ewropî (Anguilla anguilla), ew cureyê navdar e di vê komê Anguilliformes de. Piraniya marmasiyan nêçîrvan in.
Mikunga ni samaki wa baharini na/au maji baridi katika oda Anguilliformes walio na umbo la nyoka.
Hufanyiwa maendeleo makubwa kutoka hatua ya mapema ya lava hadi hatua ya mwisho ya waliokomaa, na wengi ni samaki mbuai.
Mikunga ni samaki waliorefuka wenye urefu wa sm 5 katika Mkunga Taya-moja (Monognathus ahlstromi) hadi m 4 katika Mkunga-chui Mkubwa Mwembamba. Waliokomaa wana uzito kutoka g 30 hadi zaidi ya kg 25.
Hawana mapezi ya tumbo, na spishi nyingi hazina mapezi ya mbavu pia. Mapezi ya mgongo na ya mkundu yameungana na pezi la mkia na pamoja yanaunda utepe mmoja unaoenda kiasi cha urefu wa mnyama. Mikunga huogelea kwa kuzalisha mawimbi ya mwili ambayo husafiri urefu wa mwili wao. Wanaweza kuogelea kisengesenge kwa njia ya kupindua mwelekeo wa wimbi.
Mikunga wengi sana huishi katika maji kame ya bahari na huingia kwenye mchanga, matope au katikati ya miamba. Takriban spishi zote za mikunga hukiakia usiku na kwa hivyo huonekana kwa nadra. Wakati mwingine huonekana wakiishi pamoja katika mashimo yaitwayo "mashimo ya mikunga". Spishi fulani za mikunga huishi katika maji ya kina kirefu zaidi ya matako ya mabara na ya miteremko yao yenye kina cha hadi m 4,000. Wanajenasi wa Anguilla hukaa maji baridi kwa muda mrefu, lakini hata hawa wanarudi baharini ili kuzaliana.
Mikunga huanza maisha yao kama lava angavu inayoitwa leptocephali. Lava wa mikunga huelea kwenye maji yaliyo juu ya bahari, wakijilisha theluji ya bahari, chembe ndogo zinazoelea ndani ya maji. Halafu hubadilika umbo kuwa mikunga-kioo na kisha kuwa mikunga wachanga kabla ya hatimaye kutafuta makazi yao ya kitoto na yale ya waliokomaa. Mikunga wengi wanabakia baharini muda wa maisha yao yote, lakini mikunga wachanga wa maji baridi wa familia Anguillidae husafiri katika mito dhidi ya mkondo na wanalazimika kupanda juu ya vikwazo kama vile vizingiti, kuta za maboma ya maji na maporomoko ya maji ya asili.
Mayai ya mikunga yanatoa lava wa hatua leptocephalus...
...na wanakuwa mikunga-kioo wakiingia maji baridi kutoka bahari
Wanaogelea dhidi ya mkondo kama mikunga wachanga wa maji baridi
Mikunga-fedha waliokomaa huhama kurudi bahari
Mwainisho huu unafuatia "FishBase" ukigawanya mikunga katika familia 20. Familia za ziada zilizojumuishwa katika miainisho mingine (hasa ITIS na Systema Naturae 2000 zinajulikana chini ya familia iliyo ni kisawe chake katika mfumo wa FishBase.
Kutambua jadi ya spishi za maji baridi ilikuwa tatizo. Uchunguzi wa kijenomu unaonyesha kuwa ni kundi la nasaba moja lililotoka baina ya mikunga wa bahari.
Mkunga wa Bengali
Mkunga-nyoka mamba
Mkunga-chui bandia rangi-mbili
Mkunga-samaki
Mkunga-chui nyota
Mkunga-chui punda-milia
Mkunga-chui shingo-mabaka
Mkunga-chui uso-mwekundu
Kowe kijivu
Mkunga-chui utepe mweupe
Mkunga-chui utepe buluu
Mkunga-chui madoadoa
Mkunga-kookatwa pezimgongo-fupi
Mkunga-chui kijani
Mikunga ni samaki wa baharini na/au maji baridi katika oda Anguilliformes walio na umbo la nyoka.
Hufanyiwa maendeleo makubwa kutoka hatua ya mapema ya lava hadi hatua ya mwisho ya waliokomaa, na wengi ni samaki mbuai.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Muàng-ngṳ̀ (鰻魚), bô gāng-chĭng muàng, sê siŏh cṳ̄ng ngṳ̀.
Môa sī chi̍t-chióng gōa-hêng chhin-chhiuⁿ chôa ê hî-lūi, seng-bu̍t-ha̍k ê hun-lūi sio̍k môa-ba̍k (Anguilliformes).
Anguilloidei a-ba̍k
Nemichthyoidei a-ba̍k
Congroidei a-ba̍k
Synaphobranchoidei a-ba̍k
Môa sī chi̍t-chióng gōa-hêng chhin-chhiuⁿ chôa ê hî-lūi, seng-bu̍t-ha̍k ê hun-lūi sio̍k môa-ba̍k (Anguilliformes).
Ngjala është peshk i ujërave të ëmbla që jeton në shumicën e lumenjve dhe liqeneve të Shqipërisë.
Është i përhapur në pothuajse të gjitha lumenjtë dhe liqenet e Evropës.
Është peshk me trup të zgjatur, dhe mund të rritet deri në gjatësinë 2–3 m. Ka mbi 800 lloje ngjalash, dhe shumica prej tyre jetojnë në ujrat e kripura të deteve e oqenave, por lloji më i njohur është ai rendit Anguilla të cilët jetojnë në ujra të ëmbla, dhe kthehen në dete e oqeane për t'u shumuar.
Ngjala është peshk i ujërave të ëmbla që jeton në shumicën e lumenjve dhe liqeneve të Shqipërisë.
Është i përhapur në pothuajse të gjitha lumenjtë dhe liqenet e Evropës.
Sidhat (ordo Anguilliformes) iku golongan iwak awujud mèmper ula. Ordo Anguilliformes dumadi saka 4 subordo, 19 famili, 110 genera, lan 400 spésies. Akèh-akèhé sidat urip ing segara nanging ana uga sawatara sing urip ing banyu tawa.
Subordo Anguilloidei
Subordo Nemichthyoidei
Subordo Congroidei
Subordo Synaphobranchoidei
Sidhat (ordo Anguilliformes) iku golongan iwak awujud mèmper ula. Ordo Anguilliformes dumadi saka 4 subordo, 19 famili, 110 genera, lan 400 spésies. Akèh-akèhé sidat urip ing segara nanging ana uga sawatara sing urip ing banyu tawa.
Ugorsimonlar (Anguilliformes) -suyakli baliqlar turkumi. Uz. 10 sm dan 3 m gacha, vazni 15 g dan 65 kg gacha. Shakli ilonga oʻxshash. Jabra yoylari nurlari 6—51 ta; baʼzan boʻlmaydi. Suzgich pufagi ochiq, suzgichlari tikansiz. Orqa va anal suzgichlari uzun. Qorin, baʼzan koʻkrak suzgichlari boʻlmaydi. Yelka kamari suyagi miya qutisi bilan tutashmagan. Lichinkasi bargsimon, shaffof. 23 oila (jumladan, murenasimonlar), 400 turi bor. Asosan, barcha okeanlar tropik suvlarida tarqalgan. Faqat ugorlar chuchuk suvlarda yashaydi, lekin dengizda koʻpayadi. Koʻpchilik U. sayoz suvlarda yashirin hayot kechiradi. Ayrim U. chuqur suvlarda (4000 m gacha) uchraydi. Asosan, yirtqich hayot kechiradi. Vir qanchaturlari ovlanadi. Boltiqva Qora dengiz x.avzalarida oddiy ugor, Boltiq dengizida dengiz ugori yashaydi.
Zangi se varyete pwason ak fòm tankou koulèv.
Mo zangi a soti nan lang franse a (les anguilles) ki soti yon mo laten (anguilla).
Zangi se varyete pwason ak fòm tankou koulèv.
Капкулкун сымалдуулар (лат. Saccopharyngiformes) — океандардын тереңинде жашоочу балыктардын бир түркүмү, буларга төмөнкү тукум жана түр кирет: капкулкун (лат. Saccopharynx ampullaceus), капкулкундар (тукум) (Saccopharyngidae).
Капкулкун сымалдуулар (лат. Saccopharyngiformes) — океандардын тереңинде жашоочу балыктардын бир түркүмү, буларга төмөнкү тукум жана түр кирет: капкулкун (лат. Saccopharynx ampullaceus), капкулкундар (тукум) (Saccopharyngidae).
Куртбалык түспөлдүүлөр (лат. Anguilliformes) — куртбалыксымалдуу балыктардын чоң түркүмү.
ईल (वांब) हा ॲंग्विलिडी मत्स्यकुलातील ॲंग्विला वंशाचा मासा आहे. या वंशाचे मासे गोड्या पाण्यात राहणारे असून यूरोप, उत्तर अमेरिका, जपान, भारत इ. प्रदेशांत आढळतात. यूरोपीय जातीचे नाव ॲंग्विला आहे.
ॲंग्विला आणि भारतीय जातीचे ॲंग्विला बेंगालेन्सिस असे आहे. भारतीय ईलचे मराठी नाव अहीर आहे. याचे शरीर सापासारखे असून लांबी १.५ सेंमी. पर्यंत असते. श्रोणि-पक्ष (ढुंगणावर असणारे पर म्हणजे हालचालीस अथवा तोल सांभाळण्यास उपयुक्त त्वचेच्या स्नायुमय घड्या) नसतात. बहुतेक जातींत लांब पृष्ठ-पक्ष आणि गुद-पक्ष शेपटाच्या टोकावर एकमेकांना मिळून एक अखंड पक्ष तयार होतो. शरीरावर खवले नसून त्वचा बुळबुळीत असते. ईल मांसाहारी आहे. ईल माशाचे जीवनवृत्त असामान्य आहे.
डेन्मार्कमधील जीवशास्त्रज्ञ योहान्नेस श्मिट यांनी १६ वर्षे संशोधन करून यूरोपीय ईलच्या जीवनवृत्ताचा उलगडा केला आहे. यूरोपीय ईलची पैदास वसंतऋतूत सरगॅसो समुद्रात वेस्ट इंडिजच्या ईशान्येस होते. शेकडो किलोमीटरांचा प्रवास करून नदीतून हे मासे पैदास-क्षेत्रात जातात व अंडी घातल्यावर मरतात. अंड्यांतून बाहेर पडणाऱ्या डिंभांना (डिंभ म्हणजे भ्रूणानंतरची स्वतंत्रपणे जगणारी व प्रौढाशी साम्य नसणारी पूर्वावस्था) लेप्टो-सेफॅलस म्हणतात. ते चपटे व पारदर्शक असून त्यांची लांबी सु. ६ मिमी. असते. येथून हे डिंभ गल्फ स्ट्रीम च्या साहाय्याने आइसलॅंड, यूरोप आणि उत्तर आफ्रिकेच्या किनाऱ्यावर त्याचप्रमाणे भूमध्य समुद्रात जातात. किनाऱ्यावर पोहोचण्याच्या सुमारास ते तीन वर्षांचे आणि ७ – ८ सेंमी. लांब असतात. या ठिकाणी त्यांचे रूपांतर होऊन शरीर दंडगोलाकार होते, पण ते पारदर्शकच असते. या अवस्थेला एल्व्हर किंवा काच-ईल म्हणतात. यानंतर वसंतऋतूत एल्व्हर नदीमुखातून नदीत शिरतात. यावेळी त्यांचे शरीर वर्णकित (रंगीत) होते आणि ते लहान ईल माशांसारखे दिसतात. नर नदीमुखाच्या जवळपासच्या टप्प्यातच राहतात, पण माद्या नदीत फार दूरवर जातात काही ओढे आणि तलावात शिरतात. या ठिकाणी त्यांची पूर्ण वाढ होते. त्यांचा रंग पिवळसर-करडा असतो. माद्या गोड्या पाण्यात ९–१९ वर्षे राहतात. या काळाच्या अखेरीस त्यांचा रंग रुपेरी होतो, डोळे मोठे होतात, त्या अन्न खात नाहीत आणि समुद्रातील पैदास-क्षेत्राकडे जाऊ लागतात. नर ७–१२ वर्षे गोड्या पाण्यात राहिल्यावर रुपेरी होतात आणि नंतर समुद्रात जातात.
विद्युत् ईल हा खऱ्या ईल माशासारखा जरी दिसत असला तरी याचा त्याच्याशी काही संबंध नाही. इलेक्ट्रोफोरिडी मत्स्यकुलातील इलेक्ट्रोफोरस वंशातील हा मासा असून त्याचे शास्त्रीय नाव इलेक्ट्रोफोरस इलेक्ट्रिकस असे आहे. हा गोड्या पाण्यात राहणारा असून दक्षिण अमेरिकेत आढळतो. याचे शरीर दंडगोलाकार असून लांबी ९० सेंमी. पेक्षा जास्त असते. २.४ मी. लांबीचे विद्युत् ईल देखील आढळले आहेत. शरीराचा ४/५ भाग शेपटीने व्यापलेला असतो. पृष्ठ-पक्ष आणि श्रोणि-पक्ष नसतात. पुच्छ-पक्ष लांब व गुद-पक्षाशी सलग असतो. खवले नसतात. गुदद्वार गळ्याच्या अधर (खालच्या) पृष्ठावर असते. रंग हिरवा-तपकिरी प्रौढाच्या डोक्याची खालची बाजू आणि गळा चकचकीत नारिंगी रंगाचा असतो. शेपटीच्या दोन्ही बाजूंना तिच्या लांबीभर एकेक विद्युत् अंग (वीज उत्पन्न करणारे इंद्रिय) असते. ते ‘इलेक्ट्रोब्लास्ट’ (विद्युत् उत्पादक) या घटकांचे बनलेले असून त्यांची मांडणी शुष्क विद्युत् घटमालेच्या विद्युत् घटांसारखी असते. या माशाला स्पर्श केल्याबरोबर जोराचा धक्का बसतो. मासे, उभयचर (पाण्यात व जमिनीवर संचार करणारे प्राणी) आणि घोड्यासारखे मोठे सस्तन प्राणी याने दिलेल्या विजेच्या धक्क्याने मूर्च्छित होतात किंवा मरतात. मनुष्य हा धक्का फारच थोडा वेळ सहन करू शकतो. हा धक्का सु. ३०० व्होल्टइतक्या विद्युत् दाबाचा असतो. हा मासा भक्ष्याला मूर्च्छित करण्याकरिताच विद्युत् धक्क्यांचा उपयोग करतो.
ईल (वांब) हा ॲंग्विलिडी मत्स्यकुलातील ॲंग्विला वंशाचा मासा आहे. या वंशाचे मासे गोड्या पाण्यात राहणारे असून यूरोप, उत्तर अमेरिका, जपान, भारत इ. प्रदेशांत आढळतात. यूरोपीय जातीचे नाव ॲंग्विला आहे.
सर्पमीन (Eel) दृढ़ास्थि मत्स्यों के ऐंपोडीज़ गण (order Apodes) के म्युरीनिडी कुल (family Muraenidae) की सर्पांकार मछलियाँ हैं जिनका जीवनचक्र बहुत अनोखा होता है। ये बामी कहलाती हैं।
इनकी कई जातियाँ हैं जो हिंद महासागर, भूमध्य सागर, ऐटलैंटिक महासागर, प्रशांत महासागर तथा यूरोप के पश्चिमी भाग के समुद्रों में फैली हुई है। इनमें सबसे प्रसिद्ध ऐंग्विला ऐंग्विला (A. anguilla) मैक्सिको के पास बरम्यूडा सागर में अंडे देती हैं जिनमें से छोटे छोटे चपटे पारदर्शी बच्चे निकलते हैं ये अनगिनत बच्चे अंडे से बाहर आते ही पूर्व दिशा की ओर चल पड़ते हैं और समुद्र की ऊपरी सतह पर ही रहते हैं। तीन चार वर्षों तक बराबर चलकर, ये तीन हजार मील का सफर पूरा कर लेते हैं और तब इनका शरीर गोल और तीन इंच तक का हो जाता है। कुछ समय और बीतने पर इनका शरीर पतला और सूच्याकार हो जाता है। ये सिकुड़कर कुछ छोटे हो जाते हैं और उनकी आकृति बामी जैसी हो जाती है। इस परिवर्तन के बाद वे मीठे पानी के लिए आतुर हो उठते हैं और समुद्र से उनके झुंड के झुंड नदियों, झीलों और तालतलैयों में घुस जाते हैं, जहाँ नर १२ से २० इंच तक लंबे और मादा १४ से २६ इंच तक लंबी हो जाती हैं। इस प्रकार आठ नौ वर्षों का जीवन बिताने के बाद, सहसा उनमें फिर परिवर्तन होता है। उनका पूरा शरीर रूपहला हो जाता है, आँखें बड़ी हो जाती हैं और यूथन नुकीला हो जाता है। वे एकदम खाना पीना बंद करके, फिर समुद्र की ओर लौटकर पश्चिम की ओर लौट पड़ती हैं। इस प्रकार निरंतर चलकर, वे फिर अपने जन्मस्थान में पहुंच जाती हैं और वहीं अंडे देने के बाद उनकी मृत्यु हो जाती है।
बामी देखने में साँप सी लगती हैं। इनका शरीर लंबा, सुफने मुलायम और शरीर चिकना रहता है। गलफड़ों की जगह इनके दोनों बगल शिगाफ-सी कटी रहती हैं और मुँह में तेज दाँत रहते हैं। पृष्ठीय पक्ष (dorsal Fin) और गुह्य पक्ष (anal Fin) लंबा और पुच्छपक्ष (candal Fin) छोटा रहता है। शरीर का ऊपरी भाग हरछौंह भूरा और बगल का पिलछौंह रहता है।
बामी समुद्रों, नदियों, तालाबों तथा कीचड़ और दलदलों में रहती हैं। ये अक्सर दिन में अपने को कीचड़ में गाड़ लेती हैं और रात में भोजन के लिए इधर उधर फिरने लगती हैं। ये सर्वभक्षी मछलियाँ हैं, जिनकी कोई कोई जाति पाँच फुट तक लंबी होती है और वजन में १० सेर तक पहुंच जाती है।
सर्पमीन (Eel) दृढ़ास्थि मत्स्यों के ऐंपोडीज़ गण (order Apodes) के म्युरीनिडी कुल (family Muraenidae) की सर्पांकार मछलियाँ हैं जिनका जीवनचक्र बहुत अनोखा होता है। ये बामी कहलाती हैं।
इनकी कई जातियाँ हैं जो हिंद महासागर, भूमध्य सागर, ऐटलैंटिक महासागर, प्रशांत महासागर तथा यूरोप के पश्चिमी भाग के समुद्रों में फैली हुई है। इनमें सबसे प्रसिद्ध ऐंग्विला ऐंग्विला (A. anguilla) मैक्सिको के पास बरम्यूडा सागर में अंडे देती हैं जिनमें से छोटे छोटे चपटे पारदर्शी बच्चे निकलते हैं ये अनगिनत बच्चे अंडे से बाहर आते ही पूर्व दिशा की ओर चल पड़ते हैं और समुद्र की ऊपरी सतह पर ही रहते हैं। तीन चार वर्षों तक बराबर चलकर, ये तीन हजार मील का सफर पूरा कर लेते हैं और तब इनका शरीर गोल और तीन इंच तक का हो जाता है। कुछ समय और बीतने पर इनका शरीर पतला और सूच्याकार हो जाता है। ये सिकुड़कर कुछ छोटे हो जाते हैं और उनकी आकृति बामी जैसी हो जाती है। इस परिवर्तन के बाद वे मीठे पानी के लिए आतुर हो उठते हैं और समुद्र से उनके झुंड के झुंड नदियों, झीलों और तालतलैयों में घुस जाते हैं, जहाँ नर १२ से २० इंच तक लंबे और मादा १४ से २६ इंच तक लंबी हो जाती हैं। इस प्रकार आठ नौ वर्षों का जीवन बिताने के बाद, सहसा उनमें फिर परिवर्तन होता है। उनका पूरा शरीर रूपहला हो जाता है, आँखें बड़ी हो जाती हैं और यूथन नुकीला हो जाता है। वे एकदम खाना पीना बंद करके, फिर समुद्र की ओर लौटकर पश्चिम की ओर लौट पड़ती हैं। इस प्रकार निरंतर चलकर, वे फिर अपने जन्मस्थान में पहुंच जाती हैं और वहीं अंडे देने के बाद उनकी मृत्यु हो जाती है।
बामी देखने में साँप सी लगती हैं। इनका शरीर लंबा, सुफने मुलायम और शरीर चिकना रहता है। गलफड़ों की जगह इनके दोनों बगल शिगाफ-सी कटी रहती हैं और मुँह में तेज दाँत रहते हैं। पृष्ठीय पक्ष (dorsal Fin) और गुह्य पक्ष (anal Fin) लंबा और पुच्छपक्ष (candal Fin) छोटा रहता है। शरीर का ऊपरी भाग हरछौंह भूरा और बगल का पिलछौंह रहता है।
बामी समुद्रों, नदियों, तालाबों तथा कीचड़ और दलदलों में रहती हैं। ये अक्सर दिन में अपने को कीचड़ में गाड़ लेती हैं और रात में भोजन के लिए इधर उधर फिरने लगती हैं। ये सर्वभक्षी मछलियाँ हैं, जिनकी कोई कोई जाति पाँच फुट तक लंबी होती है और वजन में १० सेर तक पहुंच जाती है।
கல்பர் விலாங்கு (Saccopharyngiformes) என்பது அசாராரணமான அக்டினோட்டெரிகீயை வரிசை மீனாகும். இது மேலோட்டமாக விலாங்கு மீனை ஒத்ததாக உள்ளது, ஆனால் பல உள் வேறுபாடுகளைக் கொண்டது. இதில் பெரும்பாலான வகைகள் ஆழ்கடல் வரிசையைச் சேர்ந்தவை. இவற்றில் சில உயிரோளிர்வு கொண்டவை. சில மீன்களால் கடலின் 3,000 m (10,000 feet) ஆழ ஆழ்கடல் இருட்பகுதியில் வாழ இயலும். கல்பர் விலாங்கு மீன்கள் ஆழ்கடல் மீனவர்களின் வலைகளில் சிக்குகின்றன.
கல்பர் விலாங்கு மீன்களுக்கு பல எலும்புகள் கிடையாது, அதாவது தலையோடு, விலா எலும்பு போன்றவை கிடையாது. இதேபோல இவற்றிற்றிற்கு எந்த செதிலும், இடுப்புத் துடுப்பும் கிடையாது. இந்த விலாங்கு மீனுக்கு மிகப் பெரிய வாயும் அதில் சிறிய பற்களும் உண்டு. தன்னைவிட பெரிய இரை வந்தாலும் இது தன் வாயை ஒரு வலை போல் விரித்து, இரையை அப்படியே பிடித்துவிடும். பெரிய இரையைத் தாங்கும் அளவு இதன் வயிறும் விரிவடையும். இதற்கு நீண்ட, சாட்டை போன்ற வால் உண்டு.[1]
நான்கு குடும்பங்களும் இரண்டு துணை வரிசைகளும்:
கல்பர் விலாங்கு (Saccopharyngiformes) என்பது அசாராரணமான அக்டினோட்டெரிகீயை வரிசை மீனாகும். இது மேலோட்டமாக விலாங்கு மீனை ஒத்ததாக உள்ளது, ஆனால் பல உள் வேறுபாடுகளைக் கொண்டது. இதில் பெரும்பாலான வகைகள் ஆழ்கடல் வரிசையைச் சேர்ந்தவை. இவற்றில் சில உயிரோளிர்வு கொண்டவை. சில மீன்களால் கடலின் 3,000 m (10,000 feet) ஆழ ஆழ்கடல் இருட்பகுதியில் வாழ இயலும். கல்பர் விலாங்கு மீன்கள் ஆழ்கடல் மீனவர்களின் வலைகளில் சிக்குகின்றன.
கல்பர் விலாங்கு மீன்களுக்கு பல எலும்புகள் கிடையாது, அதாவது தலையோடு, விலா எலும்பு போன்றவை கிடையாது. இதேபோல இவற்றிற்றிற்கு எந்த செதிலும், இடுப்புத் துடுப்பும் கிடையாது. இந்த விலாங்கு மீனுக்கு மிகப் பெரிய வாயும் அதில் சிறிய பற்களும் உண்டு. தன்னைவிட பெரிய இரை வந்தாலும் இது தன் வாயை ஒரு வலை போல் விரித்து, இரையை அப்படியே பிடித்துவிடும். பெரிய இரையைத் தாங்கும் அளவு இதன் வயிறும் விரிவடையும். இதற்கு நீண்ட, சாட்டை போன்ற வால் உண்டு.
పాముచేప ఆంగ్విలీఫార్మస్ అనే జాతికి చెందిన పొలుసుగల చేప. ఇది వేటాడి తినే గుణంగల చేప. ఆంగ్విలీఫార్మస్ జాతియందు నాలుగు ఉపజాతులు, ఇరవై కుటుంబాలు, నూటపదకొండు కులాలు, దాదాపు ఎనిమిది వందల పాముచేపల రకాలున్నాయి. ఈ పాముచేపలు తమ పుట్టినదశ నుండి యుక్తవయసుకు వచ్చే మార్గంలో చాలా మార్పుచెందుతాయి. సాధారణంగా పాముచేప అనే పదం ఐరోపా పాముచేపను సూచిస్తుంది, ఈ రకం చేపలలోకి "తిమ్మిరిచేప" (ఆంగ్లం: ఎలక్ట్రిక్ ఈల్, జన్యువు: ఎలక్ట్రోఫోరస్), "వెన్నుపాము చేప" (ఆంగ్లం: స్పైనీ ఈల్, కుటుంబం: మాస్టఖెంబెలిడే), "లోతుసముద్ర వెన్నుపాము చేప" (ఆంగ్లం: డీప్ సీ స్పైనీ ఈల్, కుటుంబం: నోటఖాంథిడే) వస్తాయి. పైన చెప్పిన చేపలు జంతుశాస్త్రపరంగా నిజమైన పాముచేపలు కాకపోయినా అవి కాలగమనంలో పాముచేపల గుణాలను సంతరించుకుని ఆ కుటుంబంలో భాగమయ్యాయి.
పాముచేపలు చూడటానికి పొడుగ్గా, పాములాగ ఉంటాయి. వీటిలో అతిచిన్నది "ఏకదవడ పాముచేప" (శాస్త్రీయ నామం: మోనోగ్నాతస్ అహ్ల్సోత్రోమి) (5 సెం.మీలు లేదా 2 అంగుళాలు) కాగా, అతిపెద్దది "మోరే పాము చేప" (13 అడుగులు లేదా 4 మీటర్లు). పాముచేపల బరువు ముప్ఫై గ్రాముల నుండి పాతిక కేజీల పై వరకు ఉంటుంది. వీటికి కటిభాగంలో (వెన్నుపూస చివరిలో) సాధాణంగా ఇతర చేపలకున్నట్లు, రెక్క ఉండదు. అలాగే, కొన్ని రకాల పాము చేపలకు రొమ్ము పైన కూడా రెక్క ఉండదు. పృష్ఠభాగపు (వీపు), గుదభాగపు రెక్కలు కలిసిపోయి "పుచ్చీయ రెక్కగా" (తోక దగ్గర రెక్క) మారిపోయాయి. చూడటానికి చేప పై-కింది భాగ పు రెక్కలు తోక వరకు కలిసిపోయి ఉంటాయి. ఈ చేపలు నీటియందు తరంగాలను సృష్టిస్తూ, ఆ తరంగాలను తమ ఒంటికి ఆనుకొని ప్రవహించే లా చేస్తూ ఈదుతాయి. దాని వలన ఇవి ముందుకు ఎంత సులువుగా ఈదగలవో, అంతే సులువుగా వెనకకు ఈదగలవు.
బహుశాతం పాముచేపలు మహాసముద్రపు లోతులేని ప్రాంతాలలో (తీరానికి దగ్గరగా) నివసిస్తూ అక్కడి మట్టి, బురద లేదా రాళ్లలో గూళ్లుకట్టుకొంటాయి. విచిత్రమేమిటంటే ఎక్కువశాతం పాముచేపలు రాత్రివేటాడి తింటాయి. అప్పుడప్పుడు ఇవి కలిసి బ్రతుకుతాయి. వీటి గూళ్లను "పాముచేప గుంటలు" అంటారు. కొన్ని రకాల పాముచేపలు మహాసముద్రపు లోతు నీటి యందు (నాలుగు కిలోమీటర్లు లేదా పదమూడు వేల అడుగులు), ఖాండాంతరపు ఇసుకమేట వాలులలో కూడా అంతే లోతులలో నివసిస్తూంటాయి. కేవలం ఆంగ్వీల్లా కుటుంబానికి చెందినవి మాత్రమే స్వచ్ఛజలాలలోకి ఒక్కొక్క కాలంలో వచ్చి తిరి గి సముద్రానికి వెళ్లి పోతాయని తెలిసింది. బరువైన (నిజమైన కుటుంబానికి చెందిన) పాముచేప ఐరోపా నల్లపాముచేప. ఈ రకపు పాముచేపల పొడవు పది అడుగు లుంటుంది, వీటి బరువు వందకేజీల పైనుంటుంది. ఇతర పాముచేపలు పెద్దవి ఉన్నాయి కాని దీనంత బరువుగలవి కావు. ఉదాహరణకు మోరే పాముచేప నాలుగడుగులున్నా ఐరోపా నల్లపాముచేపకన్నా బరువు తక్కువ కలదే.
పాముచేపలు తమ జీవితాలను చిన్న చిన్న తోకకప్పల వంటి రూపాలతో ప్రారంభిస్తాయి. వాటిని అప్పుడు "లెప్టో సెఫలీ " (అర్థము: చిన్న తల) అంటారు. పాముచేప పిల్లలు నీటి ఉపరితలానికి దగ్గరగానే ఉంటూ నీటి నాచు, ఇతర చిన్నచిన్న చనిపోయిన చేపల తేలుతున్న ముక్కలను తింటూ పెరుగుతాయి. కొంతకాలానికి ఇవి గాజుపాము చేపలుగా మారి పారదర్శకంగా తయారవుతాయి. పిమ్మట కొంతకాలానికి అసలు పాముచేపలుగా మారి సంతానోత్పత్తి స్థితికి అర్హతపొందుతాయి. పాముచేపలు సాధారణంగా సముద్రజీవులు. కాని అప్పుడప్పుడు స్వచ్ఛజలాలలోకి వస్తూంటాయి.
అప్పుడే గ్రుడ్డునుండి బయటకొచ్చిన పాముచేప
గాజు పాముచేపలు
స్వచ్ఛజలాల పాముచేపలు
పెద్దవైన పాముచేపలు తిరిగి సముద్రానికి మరలే స్థితిలో-
"లేడీ కాలిన్ క్యాంప్బెల్ 2" అనేది బాలిసోడేర్, ఐర్లాండ్లో ఉన్న పాముచేపల వర్ధకము.
దక్షిణామెరికాకు చెందిన తిమ్మిరిచేప ( ఎలక్ట్రిక్ ఈల్) నిజానికి పాముచేప కాదు, అది బొచ్చాడుమీను (కార్ప్), పెంకిజెల్ల చేప (క్యాట్ ఫిష్) కుటుంబాలకు చెందినది.
జపాను ఆహారంలో పాముచేపలు చాలా సామాన్యంగా తినబడతాయి. చీనాదేశంలో కూడా ఇవి ప్రసిద్ధి. ఐరోపా పాముచేపలు ఐరోపాదేశాలలో, అమెరికా ఐక్యరాష్ట్రాలలో ప్రసిద్ధి. ఉత్తర స్పెయిన్ వంటకమైన "అంగులాస్" అన బడేది యువ పాముచేపలను, ఆలివనూనె, వెల్లుల్లిఱెబ్బలు వేసిచేస్తారు, ఆ యువ పాముచేపలు కిలో వేయి యూరోల (సుమారు 85,000 రూ.) ధర పలుకుతాయి. న్యూజిలాండ్ సాంప్రదాయపు వంటల లో కూడా పాము చేపలను బాగా వాడుతారు. ఇటలీ వంటకాలలో ఆ దేశపు ఎడ్రియాటిక్ తీరంనుండి తెచ్చిన పాముచేపలు, బోల్సెనా తటాకపు జలాలలో పెరిగిన పాముచేపలు, క్యాబ్రాస్, సార్డినియా నుండి తెచ్చిన పాము చేపలు బాగా ఉపయీగిస్తారు. ఉత్తర జర్మనీ, నెదర్లాండ్స్, ౙక్ రిపబ్లిక్, పోలాండ్, డెన్మార్క్, స్వీడన్ దేశాలలో పొగబెట్టిన పాముచేప బాగా ప్రసిద్ధి.
యూ.కేలో ఒకప్పుడు ఎల్వర్లనబడే యువ పాముచేపల వేపుడు బాగా చౌకవంటకము కాని 1990ల సమయంలో పాము చేపల సంఖ్య ఆయా ప్రాంతాలలో తగ్గిపోగా, ప్రస్తుతం ఆ వంటకం చాలా అరుదుగా పండుగ సమయాలలో చేసుకొని తినడానికే పరిమితమైంది. ఆ వంటకం ధరకూడా పెరిగిపోయింది. ముఖ్యంగా మోరే పాముచేపలు, నీటిశాస్త్రవేత్తలకు బాగా ఆసక్తికరమైనవి. పాముచేపల రక్తం మనుషులకు, ఇతర క్షీరదాలకు హానికరము కాని వాటిని వండి తింటేమాత్రం ఏం ప్రమాదం లేదు. ఆ రక్తసారంలో ఉండే విషాన్ని మొట్టమొదటిగా "ఛార్ల్స్ రాబర్ట్ రిఛెట్" అనే వ్యక్తి కుక్కలపై ఆ రక్తాన్ని ప్రయోగించడం ద్వారా కనిపెట్టి నోబుల్ శాంతి బహుమతి పొందాడు. ఆ పరిశీలనలో అతడు ఆ రక్తంలోకి విషం అవి తినే సముద్రదోసల వలన వస్తుం దని నిర్ధారించాడు.
పాముచేపల చర్మం చాలా సున్నితంగానున్నప్పటికీ బహుదృఢంగా సాగే గుణం ఎక్కువ కలిగుంటుంది. కాని అన్ని పాముచేపల చర్మాన్ని తీయరు. పసిఫిక్ మహాసముద్రంలో ఉండి "హ్యాగ్ ఫిష్(ఆంగ్ల నామం)" అని పిలువబడే ఒక రకమైన బంక పాముచేప తోలు మాత్రమే తీసి కొన్నింటిలో వాడుతారు.
మధ్యయుగ కాలంలో నెదర్లాండ్లోని "ఆల్మేర్ సరస్సు"కు ఆ పేరు అందులో ఎక్కువగా పాముచేపలుండటం వలన వచ్చింది. ఒళంద భాష(డచ్)లో ఈ పాము చేపను "ఆల్" లేదా "ఏల్" అని, సరస్సును "మేర్"అని అంటా రు. ఇప్పడు ఆ సరస్సు అక్కడ లేకపోయినా దాని స్మృతిగా ఆ ఊరి పేరును ఆల్మేర్ అని 1984లో మార్చారు.
పరాస దేశపు(ఫ్రెంచ్) పాలినీషియన్ దీవులలో ఒకటైన హువాహీన్లో 3-6 అడుగుల పొడవుగల పాము చేపలుగల ఒక సరస్సుంది. వాటిని ఆ స్థానికులు పవిత్రంగా భావిస్తారు.
2010లో హరితశాంతి అంతర్రాష్టీయ సంస్థ, ఐరోపా-జపాను-అమెరికా పాముచేపలను సముద్రాహారపు ఎర్ర జాబితాలోకి చేర్చింది. జపాను ప్రపంచ వ్యాప్తంగా పట్టిన పాముచేపలలో డెబ్భైశాతం కన్నా ఎక్కువ తింటుంది.
Eel fishing boat in France
Special boats to transport live eels Comacchio
Eel trap in Denmark around 1900
Gerookte paling (Dutch for smoked eel)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|website= (help); Check date values in: |accessdate= (help)Check date values in: |accessdate= (help) |website= (help); Check date values in: |accessdate= (help)Check date values in: |accessdate= (help) |website= (help); Check date values in: |accessdate= (help)Check date values in: |accessdate= (help) |website= (help); Check date values in: |accessdate= (help)Check date values in: |accessdate= (help)
ငါးရှဉ့်သည် ရှည်လျား၍ ချောသည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် Eel ဟုခေါ်ကြသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့် လိုက်လျှင် ငါးဟုမည်သူမှမထင်ဘဲ ရေမြွေတစ်မျိုးဟု ထင်မှတ် မှားကြသည်။ တစ်ချို့သည် တွင်းနှင့် နေလေ့ရှိသည်။ မြွေကဲ့သို့ အကြေးခွန်မရှိပေ။ ပြောင်ချောနေပြီး အဖမ်းရခက်၏။ တိရစ္ဆာန် အသေကောင်များကို စားသောက် လေ့ရှိသည်။ ငါးရှဉ့်တွင် နှစ်မျိုး ရှိသည်။ ငါးရှဉ့်ပနီ (ပါးနီ)နှင့် ငါးရှဉ့်ပမဲ (ပါးမဲ)ဟူ၍ ဖြစ်သည်။
ငါးရှဉ့်သည် စင်စစ် ရေချိုသားငါးဖြစ်၍ ချောင်း၊ မြောင်း၊ အင်းအိုင်များမှာ ငါးရှဉ့်တို့၏ မူလနေရပ်များဖြစ်သည်။ ဆောင်းဦးပေါက်လာလျှင် ငါးရှဉ့်တို့သည် မြစ်ချောင်းများမှ ပင်လယ်သို့ ဆင်းလာကြသည်။ ယင်းသို့ ဆင်းလာရာ၌ ည ဘက်တွင် ခရီးပို၍ သွားကြသည်။ နေ့အခါတွင် တစ်စုတစ်အုပ် တည်း ရေအောက်ရှိ ရွှံ့နွံထဲတွင် ပုန်းလျှိုး၍ နေလေ့ရှိကြသည်။ ညမှောင်စ အချိန်သို့ ရောက်သည်နှင့် ခရီးဆက်သွားကြပြန် သည်။ ပင်လယ်သို့ရောက်သောအခါ ကမ်းခြေတစ်လျှောက်တွင် သာမက ရေနက်သော နေရာများ၌လည်း ကျက်စားကြသည်။
ငါးရှဉ့်တို့သည် ပင်လယ်ထဲတွင် ဥအုကြပြီး၊ ပင်လယ်ထဲမှာ ပင် သေကြေပျက်စီးကြသည်။ ငါးရှဉ့်ဥများသည် အကာအကွယ် ကင်းလျက် ထိုမှဤမှ မျောနေလေ့ရှိသည်။ ငါးရှဉ့်ဥပေါင်း များစွာကို ပင်လယ်သတ္တဝါ အမျိုးမျိုးက စားပစ်လိုက်ကြသည်။ ကျန်ရစ်သောဥများမှ အချိန်တန်သောအခါ ငါးရှဉ့်ကလေးများ ပေါက်လာကြသည်။
ငါးရှဉ့်ကလေးများသည် ဥမှ ပေါက်လာသည့်အခါတွင် သေးငယ်ပြီး ပြားသောပုံသဏ္ဌာန် ရှိကြသည်။ ပထမ နှစ်လခန့်တွင် ငါးရှဉ့်ကလေးသည် ၃ လက်မခန့် ရှိသည်။ ထိုနောက် အနည်းငယ်မျှ ပြန်၍ ငယ်သွားကြသည်။ အရောင် လည်း အညိုရောင်သို့ ပြောင်းသွားသည်။ ထိုအခါမှ ငါးရှဉ့်နှင့် ပုံပန်းသဏ္ဌာန်တူ လာတော့သည်။
သာမန်ငါးရှဉ့်၌ ကျဉ်းမြောင်းသော ဦးခေါင်း၊ တိုသောမေးရိုးနှင့် ရှည်လျားသော ကိုယ်ရှိ သည်။ လည်မျိုနားတွင်လည်း ဆူးတောင် ၂ ခုပါရှိသည်။ ထိုဆူးတောင် ၂ ခု အပြင် နောက်ကျောအလယ် အမြီးနား တစ်ဝိုက်လောက်ဆီမှ အစာအိမ် အလယ်ပိုင်းလောက်အထိ တဆက်တည်းဖြစ်နေသော ဆူးတောင်တစ်မျိုးသည်လည်း ရှိသေးသည်။
ငါးရှဉ့်ငယ်သည် ငါးရှဉ့်ကြီးအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ရေချိုရပ်များသို့ စတင် ခရီးထွက်တော့သည်။ ရေချိုဒေသများဖြစ်သည့် ချောင်းမြောင်း၊ အင်းအိုင်တို့သို့ ရောက်လျှင် ငါးရှဉ့်သည် ထပ်မံကြီးထွားလာသည်။ ပင်လယ်မှ ရေချိုဒေသသို့ ခရီးထွက်ရာတွင် လမ်းခရီး၌ မကျော်ဖြတ်နိုင် သော ရေတံခွန်၊ ချောက် စသည်တို့နှင့်တွေ့လျှင် ငါးရှဉ့်သည် ရေထဲမှ ထွက်လာကာ မြက်စိုများရှိရာအရပ်ကို ကျော်ဖြတ်၍ အလိုရှိသော ချောင်းမြောင်းများရှိရာ အရပ်သို့ အရောက်သွား လေ့ ရှိသည်ဟု အဆိုရှိလေသည်။
ငါးရှဉ့်တို့သည် အစုအအုပ်နှင့်ချီ၍ တစ်နေရာမှ တစ်နေရာသို့ သွားတတ်သဖြင့် အစုလိုက်အအုပ်လိုက် ဖမ်းဆီးရမိရန် များစွာ လွယ်ကူသည်။ ရိုးရိုးငါးရှဉ့်မှာ အလျား ၂ ပေမှ ၃ ပေအထိ ရှိသည်။ ပင်လယ်ထဲ၌နေသော ငါးရှဉ့်ကြီများမှာ ၆ ပေ ကျော် အထိ ရှည်လျားသည်။
မြန်မာနိုင်ငံ၌ တွေ့ရသော ငါးရှဉ့်မျိုးတို့မှာ ငါးရှဉ့် (အမ်ဖီနပ် ကုချိယား)၊ ငမြီးထောင် (အင်ဂွီလားဗင်ဂလန်ဆစ်)၊ ငါးရှည် ကျား (အင်ဂွီလားဗိုင်ကာလာ) ဖြစ်ကြသည်။ ပထမနှစ်မျိုးသည် ရေချိုငါးရှဉ့်မျိုးဖြစ်၍ တတိယအမျိုးမှာ ပင်လယ်ငါးရှဉ့်မျိုး ဖြစ် သည်။ ငါးရှဉ့်အသားမှာ အရသာရှိ၏။ မြန်မာတို့သည် ငါးရှဉ့်ကို ကင်၍၎င်း၊ ချက်၍၎င်း စားကြသည်။ ထို့ပြင် ငါ့ရှဉ့်သွေးကို သောက်ကြသည်။ [၁]
ငါးရှဉ့် မွေးမြူပုံမှာ နှစ်မျိုးရှိသည်။
ပထမဦးစွာ မြေကြီးထဲသို့ အုတ်ရေကန်ကို နှစ်ပေလောက် မြုပ်အောင်တည်ရသည်။ မြေပြင်ပေါ်သို့ သုံးပေမျှ မြင့်ရသည်။ အုတ်ရေကန်၏ အကျယ်အဝန်းမှာ ဆယ်ပေ x ပေနှစ်ဆယ် ဖြစ်သည်။(မွေးမည့်အကောင်ရေပေါ် မူတည်သည်။) အုတ်ရေကန်ပြီးသောအခါ ရေကန်ထဲသို့ မြေကြီး (ရွှံ့မြေ) တစ်လွှာခင်းရသည်။ ထိုအပေါ်မှ တိရစ္ဆာန်အသေကောင်များ ဖြန့်ခင်းရသည်။ ထို့နောက် ရွှံ့မြေ တစ်ထပ် ခင်းရသည်။ ထိုသို့ ရွှံ့မြေတစ်ထပ်၊ အသေကောင်တစ်ထပ် (သုံးထပ်တိတိ) ခင်းပြီးနောက် နောက်ဆုံးအလွှာပေါ်သို့ ရွှံ့မြေထပ်ခင်းပြီး ရေထည့်ရသည်။ ရေအနက် တစ်ပေရောက်အောင် ဖြည့်ရသည်။ ပြီးလျှင် ငါးရှဉ့်ပမဲ(ပါးမဲ)အကောင်ပေါက်များကို ထည့်ရသည်။ ရေအနက် တစ်ပေထက် လျော့သွားလျှင် ရေပြန်ဖြည့်ပေးရသည်။ ရေအထုတ်အသွင်း လုပ်စရာမလိုပေ။ အစာအား သီးသန့်ကျွေးစရာမလိုဘဲ တိရစ္ဆာန်အသေကောင်များကို စားသွားရင်းနှင့် ငါးရှဉ့်များ ကြီးထွားလာပေသည်။ ငါးလခန့်ထားပြီးဖေါ်၍ ရောင်းရန်အသင့် ဖြစ်နေသည်။
ပထမဦးစွာ မြေပြင်ပေါ်တွင် အုတ်ရေကန် တည်ရသည်။ ရေကန်ထဲသို့ မြေကြီး (ရွှံ့မြေ) တစ်လွှာခင်းရသည်။ ရေအမြင့် တစ်ပေလောက် ထည့်ပေးရသည်။ အုတ်ကန်အရွယ်အစားနှင့် အနက်သည် ပမွဲမွေးကန်များထက် ငယ်သည်။ ရေကန်ကို ရေအထုတ်အသွင်း လုပ်ပေးရသည်။ အစာအား ငါးစာတောင့်များ ကျွေးရသည်။ ငါးလခန့်ထားပြီး ဖေါ်၍ Export(နိုင်ငံခြားသို့ တင်ပို့) လုပ်ကြသည်။ ပါးမွဲထက် ဈေးကောင်းရသည်။
ငါးရှဉ့်သည် ရေသတ္တဝါများ ထဲတွင် တခြားသတ္တဝါတွေထက် လေးပင်သည်။ အရသာရှိသည်။ ငါးရှဉ့်ပနီ (ပါးနီ)သည် စားကောင်း၍ ငါးရှဉ့်ပမဲ (ပါးမဲ)သည် စားမကောင်းပေ။ ငါးရှဉ့်သွေးကို အရက်ထဲ ထည့်သောက်လျှင် ယောက်ျားကာမ အားတိုးသည်ဟု တရုတ်များက ယူဆ၏။ [၂]
ငါးရှဉ့်သည် ရှည်လျား၍ ချောသည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် Eel ဟုခေါ်ကြသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့် လိုက်လျှင် ငါးဟုမည်သူမှမထင်ဘဲ ရေမြွေတစ်မျိုးဟု ထင်မှတ် မှားကြသည်။ တစ်ချို့သည် တွင်းနှင့် နေလေ့ရှိသည်။ မြွေကဲ့သို့ အကြေးခွန်မရှိပေ။ ပြောင်ချောနေပြီး အဖမ်းရခက်၏။ တိရစ္ဆာန် အသေကောင်များကို စားသောက် လေ့ရှိသည်။ ငါးရှဉ့်တွင် နှစ်မျိုး ရှိသည်။ ငါးရှဉ့်ပနီ (ပါးနီ)နှင့် ငါးရှဉ့်ပမဲ (ပါးမဲ)ဟူ၍ ဖြစ်သည်။
Julit (ordo Anguilliformes) punika sinunggil kelompok bé sané medué awak pipih lan nyelonjor. Bé puniki rumasuk Ordo Anguilliformes, sané kakepah antuk 4 subordo, 19 keluwarga, 110 généra, lan 400 spésiés. Akéh idup ring segara wenten masih sané ring toya tawar.
Subordo Anguilloidei
Subordo Nemichthyoidei
Subordo Congroidei
Subordo Synaphobranchoidei
Julit (ordo Anguilliformes) punika sinunggil kelompok bé sané medué awak pipih lan nyelonjor. Bé puniki rumasuk Ordo Anguilliformes, sané kakepah antuk 4 subordo, 19 keluwarga, 110 généra, lan 400 spésiés. Akéh idup ring segara wenten masih sané ring toya tawar.
Màn-é su̍k-yî Màn-lî-muk fûn-lui ha ke vu̍t-tsúng, he yit-tsúng ngoi-kôn lui-sṳ tshòng-thiàu sà hìn-tshong ke ǹg-lui, khí yû ǹg-è ke kî-pún thi̍t-tsṳ̂n.
Eels are ray-finned fish belonging to the order Anguilliformes (/æŋˈɡwɪlɪfɔːrmiːz/), which consists of eight suborders, 19 families, 111 genera, and about 800 species. Eels undergo considerable development from the early larval stage to the eventual adult stage and are usually predators.
The term "eel" is also used for some other eel-shaped fish, such as electric eels (genus Electrophorus), spiny eels (family Mastacembelidae), swamp eels (family Synbranchidae), and deep-sea spiny eels (family Notacanthidae). However, these other clades evolved their eel-like shapes independently from the true eels. Eels live both in salt and fresh water, and some species are catadromous.
Eels are elongated fish, ranging in length from 5 cm (2 in) in the one-jawed eel (Monognathus ahlstromi) to 4 m (13 ft) in the slender giant moray.[3] Adults range in weight from 30 g (1 oz) to well over 25 kg (55 lb). They possess no pelvic fins, and many species also lack pectoral fins. The dorsal and anal fins are fused with the caudal fin, forming a single ribbon running along much of the length of the animal.[1] Eels swim by generating waves that travel the length of their bodies. They can swim backward by reversing the direction of the wave.[4]
Most eels live in the shallow waters of the ocean and burrow into sand, mud, or amongst rocks. Most eel species are nocturnal, and thus are rarely seen. Sometimes, they are seen living together in holes or "eel pits." Some eels also live in deeper water on the continental shelves and over the slopes deep as 4,000 m (13,000 ft). Only members of the Anguilla regularly inhabit fresh water, but they, too, return to the sea to breed.[5]
The heaviest true eel is the European conger. The maximum size of this species has been reported as reaching a length of 3 m (10 ft) and a weight of 110 kg (240 lb).[6] Other eels are longer, but do not weigh as much, such as the slender giant moray, which reaches 4 m (13 ft).[7]
Eels begin life as flat and transparent larvae, called leptocephali. Eel larvae drift in the sea's surface waters, feeding on marine snow, small particles that float in the water. Eel larvae then metamorphose into glass eels and become elvers before finally seeking out their juvenile and adult habitats.[3] Many eels remain in the sea throughout their lives, but freshwater elvers of eels in the family Anguillidae travel upstream and are forced to climb up obstructions, such as weirs, dam walls, and natural waterfalls.
Eel eggs hatch firstly into the leptocephalus larval stage
Larval eels become glass eels as they transition from the ocean to fresh water
As freshwater elvers, eels work their way upstream
Mature silver stage eels migrate back to the ocean to mate
Lady Colin Campbell found that the eel fisheries at Ballisodare were greatly improved by the hanging of loosely plaited grass ladders over barriers, enabling elvers to ascend more easily.[8]
Several classifications of eels exist; some, such as FishBase, divide eels into 20 families, whereas other classifications such as ITIS and Systema Naturae 2000, include additional eel families, which are noted below the family with which they are synonymized in the FishBase system.
Identifying the origin of the freshwater species is considered to be problematic; however, genomic studies indicate they are a monophyletic group that originated among the deep-sea eels.[9]
.jpg)
Taxonomy based on Nelson, Grande and Wilson 2016.[10]
Serrivomer sp., a Serrivomeridae
In some classifications, the family Cyematidae of bobtail snipe eels is included in the Anguilliformes, but in the FishBase system that family is included in the order Saccopharyngiformes.
The electric eel of South America is not a true eel but is a South American knifefish more closely related to the carps and catfishes.
Phylogeny based on Johnson et al. 2012.[11]
Anguilliformes Protanguilloidei Synaphobranchoidei Muraenoidei Chlopsoidei Congroidei Moringuoidei Saccopharyngoidei Anguilloidei
Freshwater eels (unagi) and marine eels (conger eel, anago) are commonly used in Japanese cuisine; foods such as unadon and unajū are popular, but expensive. Eels are also very popular in Chinese cuisine, and are prepared in many different ways. Hong Kong eel prices have often reached 1000 HKD (128.86 US Dollars) per kg, and once exceeded 5000 HKD per kg. In India, eels are popularly eaten in the Northeast. Freshwater eels, known as Kusia in Assamese, are eaten with curry,[26] often with herbs.[27] The European eel and other freshwater eels are mostly eaten in Europe and the United States, and is considered critically endangered.[28] A traditional east London food is jellied eels, although the demand has significantly declined since World War II. The Spanish cuisine delicacy angulas consists of elver (young eels) sautéed in olive oil with garlic; elvers usually reach prices of up to 1000 euro per kg.[29] New Zealand longfin eel is a traditional Māori food in New Zealand. In Italian cuisine, eels from the Valli di Comacchio, a swampy zone along the Adriatic coast, are especially prized, along with freshwater eels of Bolsena Lake and pond eels from Cabras, Sardinia. In northern Germany, the Netherlands, the Czech Republic, Poland, Denmark, and Sweden, smoked eel is considered a delicacy.
Elvers, often fried, were once a cheap dish in the United Kingdom. During the 1990s, their numbers collapsed across Europe.[30] They became a delicacy, and the UK's most expensive species.[31]
Eels, particularly the moray eel, are popular among marine aquarists.
Eel blood is toxic to humans[32] and other mammals,[33][34][35] but both cooking and the digestive process destroy the toxic protein. The toxin derived from eel blood serum was used by Charles Robert Richet in his Nobel Prize-winning research which discovered anaphylaxis (by injecting it into dogs and observing the effect). The poison used by Richet was actually obtained from sea anemones.[36]
Eelskin leather is highly prized. It is very smooth and exceptionally strong. It does not actually come from eels, but rather from the Pacific hagfish, a jawless fish which is also known as the slime eel.[37][38]
The large lake of Almere, which existed in the early Medieval Netherlands, got its name from the eels which lived in its water (the Dutch word for eel is aal or ael, so: "ael mere" = "eel lake"). The name is preserved in the new city of Almere in Flevoland, given in 1984 in memory of this body of water on whose site the town is located.
The daylight passage in the spring of elvers upstream along the Thames was at one time called "eel fare". The word 'elver' is thought to be a corruption of "eel fare."[8]
A famous attraction on the French Polynesian island of Huahine (part of the Society Islands) is the bridge across a stream hosting three- to six-foot-long eels, deemed sacred by local culture.
Eel fishing in Nazi-era Danzig plays an important role in Günter Grass' novel The Tin Drum. The cruelty of humans to eels is used as a metaphor for Nazi atrocities, and the sight of eels being killed by a fisherman triggers the madness of the protagonist's mother.
Sinister implications of eels fishing are also referenced in Jo Nesbø's Cockroaches, the second book of the Harry Hole detective series. The book's background includes a Norwegian village where eels in the nearby sea are rumored to feed on the corpses of drowned humans, making the eating of these eels verge on cannibalism.
In 2010, Greenpeace International added the European eel, Japanese eel, and American eel to its seafood red list.[39] Japan consumes more than 70% of the global eel catch.[40]
Eel fishing boat in France
Special boats to transport live eels Comacchio
Eel trap in Denmark around 1900
Gerookte paling (Dutch for smoked eel)
The English name "eel" descends from Old English ǣl, Common Germanic *ēlaz. Also from the common Germanic are West Frisian iel, Dutch aal, German Aal, and Icelandic áll. Katz (1998) identifies a number of Indo-European cognates, among them the second part of the Latin word for eels, anguilla, attested in its simplex form illa (in a glossary only), and the Greek word for "eel," egkhelys (the second part of which is attested in Hesychius as elyes).[41] The first compound member, anguis ("snake"), is cognate to other Indo-European words for "snake" (compare Old Irish escung "eel," Old High German unc "snake," Lithuanian angìs, Greek ophis, okhis, Vedic Sanskrit áhi, Avestan aži, Armenian auj, iž, Old Church Slavonic *ǫžь, all from Proto-Indo-European *h₁ogʷʰis). The word also appears in the Old English word for "hedgehog," which is igil (meaning "snake eater"), and perhaps in the egi- of Old High German egidehsa "wall lizard."[42][43]
According to this theory, the name Bellerophon (Βελλεροφόντης, attested in a variant Ἐλλεροφόντης in Eustathius of Thessalonica), is also related, translating to "the slayer of the serpent" (ahihán). In this theory, the ελλερο- is an adjective form of an older word, ελλυ, meaning "snake," which is directly comparable to Hittite ellu-essar- "snake pit." This myth likely came to Greece via Anatolia. In the Hittite version of the myth, the dragon is called Illuyanka: the illuy- part is cognate to the word illa, and the -anka part is cognate to angu, a word for "snake." Since the words for "snake" (and similarly shaped animals) are often subject to taboo in many Indo-European (and non-Indo-European) languages, no unambiguous Proto-Indo-European form of the word for eel can be reconstructed. It may have been *ēl(l)-u-, *ēl(l)-o-, or something similar.
Eels are ray-finned fish belonging to the order Anguilliformes (/æŋˈɡwɪlɪfɔːrmiːz/), which consists of eight suborders, 19 families, 111 genera, and about 800 species. Eels undergo considerable development from the early larval stage to the eventual adult stage and are usually predators.
The term "eel" is also used for some other eel-shaped fish, such as electric eels (genus Electrophorus), spiny eels (family Mastacembelidae), swamp eels (family Synbranchidae), and deep-sea spiny eels (family Notacanthidae). However, these other clades evolved their eel-like shapes independently from the true eels. Eels live both in salt and fresh water, and some species are catadromous.
Spotted moray eel in a tank, 2016La Angiloformaj estas malgranda ordo de aktinopterigaj fiŝoj, kiu konsistas el kvar subordoj, nome Anguilloidei, Congroidei, Synaphobranchoidei kaj Protanguilloidei, 20 familioj, inter kiuj Angiledoj, 111 genroj, kaj ĉirkaŭ 800 specioj. Angiloj faras konsiderindan disvolvigon el la frua larva stadio al la fina plenkreska stadio, kaj plej estas predantoj.
La termino "angilo" estas uzata ankaŭ por kelkaj aliaj angil-formaj fiŝoj, kiel la elektrangiloj (genro Electrophorus), ŝpinilangiloj (familio Mastacembeledoj, Mastacembelidae), kaj marprofundaj ŝpinilangiloj (familio Notakantedoj, Notacanthidae). Tiuj aliaj kladoj, tamen, evoluigis siajn angilecajn formojn sendepende el la veraj angiloj.
Los anguiliformes (Anguilliformes) son un orden de peces teleósteos que incluye las anguilas, las morenas y los congrios. Tienen el cuerpo de forma alargada que semeja la de una serpiente, con especies tanto marinas como de río.[1] Su nombre procede del latín anguilla, que significa anguila.[2] Aparecen por primera vez en el registro fósil durante el Cretácico Medio.[3]
Tienen el cuerpo muy alargado (anguiliforme); suelen tener la piel desnuda sin escamas, y cuando las tienen son tipo cicloide embebidas en la piel; la abertura de las branquias suele ser muy estrecha y desplazada hacia atrás en el cuerpo, tienen maxilares con dientes bien formados en toda la boca, todos tienen vejiga natatoria, unas especies tienen costillas y otras no.[1]
No tienen aletas pélvicas ni el esqueleto de dichas aletas, las aletas pectorales están también ausentes en algunas especies, y en las que las tienen se sitúan en posición muy alta por encima del esqueleto, habiendo también perdido el hueso de conexión con este. La aleta dorsal y la anal suelen estar unidas a la aleta caudal, la cual es pequeña y con cortos radios.[1]
La anguila nace en el Mar de los Sargazos (en formas llamadas "leptocéfalos") y se deja arrastrar por la corriente de uno a tres años hasta llegar al continente (América o Europa), donde se les llama angulas. Una vez allí remonta los ríos hasta los cursos altos, es allí donde desarrolla la gran parte de su vida. A la edad de 14 o 15 años se convierte en anguila plateada, su estómago se atrofia y sus reservas de grasa le sirven para bajar los ríos y conducirse de nuevo al Mar de los Sargazos para la reproducción y su posterior muerte.
Las anguilas poseen una carne sabrosa que le hace ser apreciadas en la gastronomía tradicional de muchos países, al igual que los congrios y muchos otros peces anguiliformes como manjar.
Existen 15 familias agrupadas en tres subórdenes:[4]
Orden Anguilliformes incertae sedis:
Los anguiliformes (Anguilliformes) son un orden de peces teleósteos que incluye las anguilas, las morenas y los congrios. Tienen el cuerpo de forma alargada que semeja la de una serpiente, con especies tanto marinas como de río. Su nombre procede del latín anguilla, que significa anguila. Aparecen por primera vez en el registro fósil durante el Cretácico Medio.
Angerjalised (varem: angerjalaadilised; Anguilliformes) on keelikloomade (kalade) selts kiiruimsete klassist.
Selts angerjalised (Anguilliformes)
Tuntumad liigid on:
Jaapani köögis on tavalised angerlased (unagi) ja mereangerjalised (anago). Angerjalisi kasutatakse ka Kantoni ja Shanghai köögis. Angerjat (jõeangerjat) ja teisi angerlasi süüakse Euroopas, sealhulgas Eestis, samuti USA-s ja mujal maailmas. Traditsiooniline Londoni toit on angerjatarretis (jellied eels).
Angerjalised (varem: angerjalaadilised; Anguilliformes) on keelikloomade (kalade) selts kiiruimsete klassist.
Anguiliformes edo aingira (Anguilliformes) arrain aktinopterigioen ordena bat dira.
FishBasek 15 familiatan sailkatzen du ordena baina beste adituek familia gehiago proposatu dituzte.
Ur gezako espezieak sailkatzea zaila da. Ikerketa genomikoek talde monofiletiko bat dela diote, ozeanoan sortua.[1]
.png)
HaziakAnguiliformes edo aingira (Anguilliformes) arrain aktinopterigioen ordena bat dira.
Sakofaringiformeek edo lyomeroek (Saccopharyngiformes) arrain hezurdunen ordena bat osatzen dute. Aingiren antzekoak dira eta batzuk biolumineszenteak dira.[1]
La familia ditu, bi azpiordenatan banaturik:
Sakofaringiformeek edo lyomeroek (Saccopharyngiformes) arrain hezurdunen ordena bat osatzen dute. Aingiren antzekoak dira eta batzuk biolumineszenteak dira.
Ankeriaskalat (Anguilliformes) on viuhkaeväisten kalojen lahko, johon kuuluu noin 800 kalalajia. Nämä on jaettu kolmeen alalahkoon, 16 heimoon ja ne edelleen noin 141 sukuun.[2] Vuonna 2011 kuvattiin lisäksi uusi alkeellinen heimo Protanguillidae, joka sijoittuu muiden alalahkojen ulkopuolelle.[3] Useimmat ankeriaskalat ovat petoja.
Lahkon heimoista tunnetuimpia ovat ankeriaat, meriankeriaat ja mureenat.
Useimmat ankeriaskalat elävät valtamerien pohjalla tai matalikoissa. Vain ankeriaat tulevat makeaan veteen jokiin kutemaan, muuten ankeriaskalat pysyvät merivedessä.
Ankeriaskalojen elämänkiertoon kuuluu nauhamainen leptocephalus-toukka, joka ei juuri muistuta aikuista kalaa.
Ankeriaskalat (Anguilliformes) on viuhkaeväisten kalojen lahko, johon kuuluu noin 800 kalalajia. Nämä on jaettu kolmeen alalahkoon, 16 heimoon ja ne edelleen noin 141 sukuun. Vuonna 2011 kuvattiin lisäksi uusi alkeellinen heimo Protanguillidae, joka sijoittuu muiden alalahkojen ulkopuolelle. Useimmat ankeriaskalat ovat petoja.
Lahkon heimoista tunnetuimpia ovat ankeriaat, meriankeriaat ja mureenat.
Useimmat ankeriaskalat elävät valtamerien pohjalla tai matalikoissa. Vain ankeriaat tulevat makeaan veteen jokiin kutemaan, muuten ankeriaskalat pysyvät merivedessä.
Ankeriaskalojen elämänkiertoon kuuluu nauhamainen leptocephalus-toukka, joka ei juuri muistuta aikuista kalaa.
Les Anguilliformes sont un ordre de poissons téléostéens serpentiformes tels que les anguilles, les congres et les murènes.
Comprenant 21 familles, ils sont, dans le groupe des téléostéens, le groupe le plus diversifié[1]. Ils se trouvent dans tous les océans[1].
Ce sont des poissons allongés, sans nageoires pelviennes et souvent sans nageoires pectorales (sinon, elles sont en position midlatérale ou plus hautes, et squelettiquement détachées du crâne, sans post-temporal). Les nageoires dorsale et anale sont confluentes avec la caudale (qui est parfois dépourvue de rayons). Ces poissons n'ont généralement pas d'écailles, sinon elles sont cycloïdes. Les ouvertures branchiales sont généralement réduites, et les branchies en position très antérieures par rapport à la tête, dépourvus de peignes. De nombreux os sont fusionnés ou absents[2].
Selon la classification traditionnelle[3] :
Selon World Register of Marine Species (30 septembre 2015)[4] :
Serrivomer sp., un Serrivomeridae
Les premiers anguilliformes connus sont :
Ces genres préhistoriques éteints sont les membres du groupe-tronc des anguilliformes. Les fossiles ont été découverts dans le calcaire de la Formation de Sannine au Liban, qui date du Cénomanien (99-98 Millions d'années) (à Hajula, Hakel, Namoura)[5]
Les Anguilliformes sont un ordre de poissons téléostéens serpentiformes tels que les anguilles, les congres et les murènes.
Comprenant 21 familles, ils sont, dans le groupe des téléostéens, le groupe le plus diversifié. Ils se trouvent dans tous les océans.
Is iasc í an eascann nó an eascú. Is Anguilliformes iad na heascanna.
Is iasc í an eascann nó an eascú. Is Anguilliformes iad na heascanna.
Os Angüiliformes (Anguilliformes) son unha orde de peixes teleósteos, da superorde dos elopomorfos (Elopomorpha), caracterizados por teren o corpo de forma alongada que semella o dunha serpe, e que reúne especies tanto mariñas como de río.
Aparecen por primeira vez no rexistro fósil durante o Cretáceo medio.
O nome da orde procede do latín anguilla, que significa anguía (e que é o nome do xénero tipo, Anguilla) e o sufixo do latín científico -iformes, "en forma de"; é dicir, literalmente, "os [peixes] que teñen forma de anguía".
A orde inclúe especies de tanto valor comercial como as anguías, as moreas e os congros.
Presentan un corpo tipicamente moi alongado, serpentiforme (morfoloxía á que debe o nome do grupo). Adoitan teren a pel núa, sen escamas, e cando as teñen son de tipo cicloide, e están embebidas na pel.[2][3]
A abertura das branquias adoita ser moi estreita e desprazada no corpo cara a atrás; os maxilares posúen dentes ben formados en toda a boca. Todos teñen vexiga natatoria..[2][3]
Carecen de aletas pelvianas e mesmo do esqueleto no que se basearían estas aletas. As aletas pectorais tamén faltan nalgunhas especies e, aquelas que as presentan, téñenas en posición moi alta.
As aleta dorsal e anal adoitan estaren unidas á caudal, que é pequena e con raios curtos.[2][3]
Divídense en tres subordes cun total de 15 familias:[4]
Os Angüiliformes (Anguilliformes) son unha orde de peixes teleósteos, da superorde dos elopomorfos (Elopomorpha), caracterizados por teren o corpo de forma alongada que semella o dunha serpe, e que reúne especies tanto mariñas como de río.
Aparecen por primeira vez no rexistro fósil durante o Cretáceo medio.
O nome da orde procede do latín anguilla, que significa anguía (e que é o nome do xénero tipo, Anguilla) e o sufixo do latín científico -iformes, "en forma de"; é dicir, literalmente, "os [peixes] que teñen forma de anguía".
A orde inclúe especies de tanto valor comercial como as anguías, as moreas e os congros.
Os Sacofarinxiformes (Saccopharyngiformes) son unha orde de peixes teleósteos, dentro da superorde Superorde Elopomorfos (Elopomorpha). Comprende un pequeno número de especies abisais de estraño aspecto aínda que con certas semellanzas coas anguías.
Perderon algúns ósos do cranio e do corpo. Carecer de escamas, aletas pélvicas e de vexiga natatoria. Teñen unhas mandíbulas proporcionalmente moi grandes, ata o punto de que algunhas especies son quen de consumir peixes de maior tamaño ca eles. A liña lateral non posúe poros senón uns grupos de túbulos.
Comen peixes, copépodos, camaróns e plancto. Utiliza a boca como unha rede, abréndoa mentres nada cara á presa e enviándoa enteira.
Divídese en catro familias:
Os Sacofarinxiformes (Saccopharyngiformes) son unha orde de peixes teleósteos, dentro da superorde Superorde Elopomorfos (Elopomorpha). Comprende un pequeno número de especies abisais de estraño aspecto aínda que con certas semellanzas coas anguías.
Jeguljke (Anguilliformes) su red riba, koji, prema dijelu autora ima 4 podreda, 19 (prema nekim autorima 15) porodica, 110 rodova i oko 600 vrsta, dok drugi smatraju da ovaj red obuhvaća oko 900 vrsta. Većina jeguljki su noćni grabežljivci.
Tijelo jeguljki je dugačko i zmijoliko. Po tijelu imaju male ljuske. Prema repu im je tijelo spljošteno, a leđna i podrepna peraja se protežu od gotovo polovice tijela te spajaju u repnu peraju koja završava šiljato. Koža im je sluzava, a oči malene. Čeljust im je puna malih oštrih zubića. Leđa su im tamnozelenkasta, a trbuh srebrnenkast. Mužjak naraste do 50 cm., a ženka do 150 cm. ( do 5 kg težine). Zimi se jegulje zavuku u mulj, i tu prezime do proljeća dok se voda ne zagrije.
Većina vrsta jeguljki živi u tropskim i subtropskim morima, i to po obalnim vodama, koraljnim grebenima ali i u ekstremnim dubinama. Generalno se može reći da jeguljke preferiraju pliću i mirniju vodu ( i vole živjeti po rupama) ali neke vrste žive na velikim dubinama (kao porodica Synaphobranchidae, koja živi na 4.000 metara, a neke su pak vrlo dobri plivači (porodica Nemichthyidae) - i to na dubinama od 500 metara.
Jedino porodica riječnih jegulja (Anguillidae) dolazi živjeti u slatke vode. Od njih pak dvije vrste, europska jegulja (Anguilla anguilla) i američka jegulja (Anguilla rostrata), mogu živjeti u oba medija. Iz mora ulaze u slatke vode vezane sa Sredozemnim morem, Atlanskim, Indijskim i zapadnim dijelom Tihog oceana. U Hrvatskoj ih ima u rijeci Neretvi, ali i u Cetini, Zrmanji, pokoji primjerak zaluta i do Dunava, Drave. U jadranskom slivu jegulja je autohtona riblja vrsta, dok je u crnomorskom slivu alohtona vrsta.
Brojnost jegulja u Europi se smanjuje, a uzrok tome je pretjerani lov i izgradnja brana na rijekama bez osiguranih ribljih staza. Danas europske populacije jegulja uvelike ovise o umjetnom uzgoju u morskim lagunama.
Filogenetički srodnički odnosi jeguljki još nisu potpuno razjašnjeni. Često ih se dijeli na tri, ali i četiri podreda, a ovisno o autoru ili izvoru na 15 pa do 25 porodica. Ova sistematika preuzeta je iz FishBase i dijeli se na četiri podreda podijeljenih na 15 porodica (dodane su i porodice prema ITS-u i Sistema Natura 2000).
Po nekim klasifikacijama, porodica Cyematidae je uključena u Anguilliformes, ali po klasifikaciji u FishBase system, ova porodica je uključena u red Saccopharyngiformes.
Takozvana Munjevita jegulja iz Južne Amerike, nije prava jegulja, već je puno bliža šaranu.
Jegulja se u športskom ribolovu, lovi na glistu, komadić ribe ili žabe. Najbolje grize između svibnja i kolovoza, i to predvečer i noću, a mamac mora ležati na dnu. Meso jegulje je vrlo ukusno, ali vrlo masno i teško. Krv joj je otrovna, ali se kuhanjem ili pečenjem taj otrov otapa - na temperaturi od 58°C.
Jeguljke (Anguilliformes) su red riba, koji, prema dijelu autora ima 4 podreda, 19 (prema nekim autorima 15) porodica, 110 rodova i oko 600 vrsta, dok drugi smatraju da ovaj red obuhvaća oko 900 vrsta. Većina jeguljki su noćni grabežljivci.
Sidat (ordo Anguilliformes) adalah kelompok ikan yang memiliki tubuh ramping dan memanjang. Ikan ini masuk dalam Ordo Anguilliformes, yang terdiri atas 4 subordo, 19 famili, 110 genera, dan 400 spesies. Kebanyakan hidup di laut namun ada pula yang hidup di air tawar.
Subordo Anguilloidei
Subordo Nemichthyoidei
Subordo Congroidei
Subordo Synaphobranchoidei
Sidat (ordo Anguilliformes) adalah kelompok ikan yang memiliki tubuh ramping dan memanjang. Ikan ini masuk dalam Ordo Anguilliformes, yang terdiri atas 4 subordo, 19 famili, 110 genera, dan 400 spesies. Kebanyakan hidup di laut namun ada pula yang hidup di air tawar.
Gli anguilliformi (Anguilliformes) sono un ordine di pesci caratterizzato da specie con corpo serpentiforme. Sono spesso privi di pinne ventrali, mentre hanno una pinna dorsale e anale molto allungate; le pinne pettorali sono piccole e arrotondate. La maggior parte di essi sono animali marini, solo le anguille, crescono in acqua dolce e migrano in mare per la riproduzione. La larva, molto diversa dall'adulto, si chiama leptocefalo.
Gli anguilliformi (Anguilliformes) sono un ordine di pesci caratterizzato da specie con corpo serpentiforme. Sono spesso privi di pinne ventrali, mentre hanno una pinna dorsale e anale molto allungate; le pinne pettorali sono piccole e arrotondate. La maggior parte di essi sono animali marini, solo le anguille, crescono in acqua dolce e migrano in mare per la riproduzione. La larva, molto diversa dall'adulto, si chiama leptocefalo.
Anguilliformes sunt ordo piscium qui in circa sescentis speciebus in centum et decem generibus, undeviginti familiis, et quattuor subordinibus consistit. Plurimi anguilliformes sunt praedatores.
Anguilliformes sunt pisces elongatissimi, qui a 5 centimetra longus in Monognatho ahlstromi ad 3.75 metra longus in Gymnothorace javanico variant.[1] Eis non sunt pinnae pelvicae, et multae species pinnis pectoralibus carent. Pinnae dorsalis analisque cum pinna caudali funduntur ut unam taeniam conforment, quae per multum animalis longitudinis patet.[2]
Plurimae anguilliformes in aquis humilibus habitare solent, vel se in infimo mare celant, aliquando in foraminibus saepe foveis anguillarum appellatis. Solum species familiae Anguillidarum aquam dulcem plerumque tenent; eae autem mare ingrediunt ad ova gignenda. Aliqui anguilliformes in aqua usque ad 4000 m habitant. Aliqui strenue moventur.
Anguilliformes gignuntur tenuibus perlucidisque larvis, rite leptocephalis appellatis, quae in summis maris aquis fluitant, ubi nutrimentis liquefactis vescuntur. Eae se in anguillas vitreas (Anglice glass eels) tunc commutant, et iterum in iuvenes (Anglice: elvers), antequam habitationem adultorum petunt.[1]
Haec classificationis formula, systema FishBase sequens, anguilliformes in quindecim familiis ponit. Aliae familiae in aliis classificationis formulis (insigniter ITIS et Systemate Naturae 2000) comprehensae hic sub familia cum qua synonymizantur? in systemate FishBase ponuntur.
Subordo Anguilloidei
Subordo Congroidei
Subordo Nemichthyoidei
Subordo Synaphobranchoidei
Aliquae classificationis formulae genera Cyema et Neocyema (familiae Cyematidarum) inter Anguilliformes ponunt, sed systema FishBase ea in ordine Saccopharyngiformibus ponit.
Electrophorus electricus Americae Australis recte non est species anguilliformium, sed artius est Cyprinidis cognatus.
Anguilliformes aquae dulcis (Iaponice unagi) et aquae salsae familiae Congridae (Iaponice anago) in arte coquinaria Iaponiensi late adhibentur, et cibi sicut unadon et unajuu populo sunt gratissimi, quamquam pretiosi. Anguilliformes etiam populo sunt accepti in arte coquinaria Sinensi, ubi multis modis apparantur. Pretia anguilliformium in Hongcongo saepe 1000 HKD per chiliogramma attinent, et olim 5000 HKD per chiliogramma excesserunt. Anguilliformes populo sunt in arte coquinaria Coreana gratissimi, ubi fons virilitatis videntur. In Nova Zelandia, Anguilla dieffenbachii populo Maoriano est cibus a maioribus proditus.
Comedunt homines Anguillam anguillam aliosque aquae dulcis anguilliformes in Europa, Civitatibus Foederatis, aliisque locis. Anguillae cylonificatae sunt traditionalis Londinii Orientalis victus, sed haud saepe post bellum mundanum secundum editur. Elegantia angulas appellata in arte coquinaria Vasconiensi consistit in anguilliformibus iuvenibus in oleo alto frictis.[3] In arte coquinaria Italica, anguilliformes ex regione Cumaculi (terra paludosa per litus Adriaticum) magni aestimantur, cum anguilliformibus aquae dulcis Lacus Volsiniensis. In Dania, Germania septentrionali, Nederlandia, et Suecia, anguilliformes fumosi habentur elegantia. Piscatores Europaei olim iuvenes vilem consumpserunt cibum, sed numeris anguilliformium a detrimento habitationis redactis, elegantia nunc habentur, pretio ad £700 per kilogramma in Britanniarum Regno.
Quibus aquaria colunt, anguilliformes, praecipue species familiae Muraenidarum, sunt gratiosae.
Celeberrimum oblectamentum in insula Huahine (una ex Insulis Societatum in Polynesia Francica) est pons in rivulo ubi anguilliformes habitant, aliqui ad 3 metra longi—res quae cultura loci sacra existimat.
Sanguis anguilliformium habetur hominibus toxicarius, sed coquere proteinum toxicarium destruit. Carolus Richet, in investigationibus pro quibus Praemium Nobelianum meruit, sanguine anguilliformium in canibus infuso effectuque observato, anaphylaxin repperit.
Anguilliformes sunt ordo piscium qui in circa sescentis speciebus in centum et decem generibus, undeviginti familiis, et quattuor subordinibus consistit. Plurimi anguilliformes sunt praedatores.
Pelikanžuvės (lot. Saccopharyngiformes, angl. Whiptail gulpers, vok. Pelikanaalartige) – kaulinių žuvų būrys. Panašios į unguriažuves, tačiau neturi kai kurių kaulų, o žiotys labai didelės, todėl gali pagauti didesnį grobį.
Pelikanžuvės (lot. Saccopharyngiformes, angl. Whiptail gulpers, vok. Pelikanaalartige) – kaulinių žuvų būrys. Panašios į unguriažuves, tačiau neturi kai kurių kaulų, o žiotys labai didelės, todėl gali pagauti didesnį grobį.
Unguriažuvės (Anguilliformes) – stipinpelekių žuvų būrys. Kūnas gyvatiškas, labai lankstus; stubure yra daugiau kaip 100 slankstelių. Pelekai minkšti, nugarinis ir analinis susilieję su uodeginiu. Nėra pilvinių pelekų. Dauguma ungurių žvynų visai neturi, o kai kurių rūšių maži žvynai yra odoje. Vystosi su metamorfoze. Lervos, vadinamos leptocefalais, gluosnio lapo formos, iš šonų smarkiai suplotos, skaidrios.
Gyvena ir veisiasi jūrose. Tik gėlavandenių ungurių jaunikliai plaukia maitintis iš jūrų į upes ir ten užaugę vėl grįžta į jūras. Būryje 19 šeimų, apie 350 rūšių. Lietuvoje 1 rūšis – ungurys.
Būrys skirstomas į keturis pobūrius, kuriuose 19 šeimų, 110 genčių ir apie 400 rūšių.
Unguriažuvės (Anguilliformes) – stipinpelekių žuvų būrys. Kūnas gyvatiškas, labai lankstus; stubure yra daugiau kaip 100 slankstelių. Pelekai minkšti, nugarinis ir analinis susilieję su uodeginiu. Nėra pilvinių pelekų. Dauguma ungurių žvynų visai neturi, o kai kurių rūšių maži žvynai yra odoje. Vystosi su metamorfoze. Lervos, vadinamos leptocefalais, gluosnio lapo formos, iš šonų smarkiai suplotos, skaidrios.
Gyvena ir veisiasi jūrose. Tik gėlavandenių ungurių jaunikliai plaukia maitintis iš jūrų į upes ir ten užaugę vėl grįžta į jūras. Būryje 19 šeimų, apie 350 rūšių. Lietuvoje 1 rūšis – ungurys.
Būrys skirstomas į keturis pobūrius, kuriuose 19 šeimų, 110 genčių ir apie 400 rūšių.
Zušveidīgās zivis, zušveidīgo zivju kārta (Anguilliformes) ir elopu kohortas (Elopomorpha) lielākā kārta, kura apvieno apmēram 800 sugas, kas saskaņā ar 2016. gada sistemātiku tiek iedalītas 19 dzimtās.[1][2] Lielākā daļa zušveidīgo zivju ir jūras iemītnieki, vispazīstamākais izņēmums ir saldūdens zuši (Anguillidae). Šīs dzimtas zuši ir katadromas zivis, kas nozīmē, ka tās dzīvo saldūdens ūdenstilpnēs: upēs un ezeros, bet nārstot dodas uz okeānu.[3]
Ne visas zivis, kuras sauc par zušiem, pieder pie zušveidīgo kārtas, piemēram, elektriskie zuši un dzelkšņzuši ir samērā attāli radinieki zušveidīgajām zivīm.[4]
Latvijas teritoriālajos ūdeņos dzīvo viena zušveidīgo kārtas suga — Eiropas zutis (Anguilla anguilla).[5] Otra suga, kas tiek iekļauta Latvijas un arī kaimiņvalstu faunas apkopojumos ir jūraszutis (Conger conger), tomēr pierādījumu par tā sastopamību Baltijā un Latvijas piekrastē nav. Baltijas jūrā tas pēdējo reizi konstatēts rietumdaļā 1963. gadā pie Štrālzundes.[6]
Zušveidīgās ir slaidas, proporcionāli garas, čūsku atgādinošas zivis, bet to ķermeņu garumi var būt ļoti dažādi. Mazākais ir vienžoklis (Monognathus ahlstromi), kura ķermeņa garums ir tikai 5 cm. Garākā zušveidīgo kārtā ir slaidā milzu murēna (Strophidon sathete), kuras ķermeņa garums var sasniegt 3,75 m,[7] bet smagākā ir milzu murēna (Gymnothorax javanicus), kuras svars var būt 70 kg.[8]
Zušveidīgajām zivīm nav vēdera spuru, un daudzām sugām nav arī krūšu spuru. Muguras spura un anālā spura ir savienotas ar astes spuru, veidojot garu spuras lenti.[7]
Lielākā daļa zušveidīgo kārtas zivju uzturas seklos okeāna ūdeņos, ierokoties smiltīs un dūņās vai noslēpjoties starp akmeņiem. Reizēm par slēptuvi tiek izmantota kāda ala.[7] Tās pamatā ir aktīvas naktī un tādēļ grūti novērojamas. Saldūdenī mājo tikai vienas saldūdens zušu dzimtas (Anguillidae) sugas, tomēr arī tās atgriežas okeānā, lai vairotos. Dažas sugas mājo lielā dziļumā, līdz 4000 metriem, vai ir aktīvas peldētājas un ienirst līdz 5000 metru dziļumam, piemēram, knābjazušu dzimtas (Nemichthyidae) sugas.[7]
Visām zušveidīgo kārtas sugām ir caurspīdīgā leptocefala kāpura attīstības stadija. Tie dreifē okeāna ūdeņu virsējos slāņos, barojoties ar ūdenī izšķīdušajām barības vielām. Pēc kāda laika leptocefala kāpuri transformājas par stikla zušiem, kuri savukārt kļūst par zuša mazuļiem — elveriem. Tiem piemīt jau raksturīgais pieauguša zuša dzīves veids.[7]
Zivjsaimniecībā pamatā izmanto saldūdens zušus, bet to pavairošana ir saistīta ar stikla zušu nozveju jūrā, jo zuši nebrīvē nevairojas.[9] Eiropas zivsaimniecību vajadzībām nozvejo Eiropas zuša (Anguilla anguilla) mazuļus stikla zuša attīstības stadijā Portugāles, Spānijas, Francijas un Apvienotās Karalistes estuāros — upju grīvu līčos. Šo zveju regulē 2007. gadā pieņemtais Eiropas krājuma atjaunošanas plāns, kas nosaka, ka 60% nozvejoto stikla zušu iek izmantoti savvaļas ekosistēmu atjaunošanas programmās.[9]
Zušveidīgās zivis, zušveidīgo zivju kārta (Anguilliformes) ir elopu kohortas (Elopomorpha) lielākā kārta, kura apvieno apmēram 800 sugas, kas saskaņā ar 2016. gada sistemātiku tiek iedalītas 19 dzimtās. Lielākā daļa zušveidīgo zivju ir jūras iemītnieki, vispazīstamākais izņēmums ir saldūdens zuši (Anguillidae). Šīs dzimtas zuši ir katadromas zivis, kas nozīmē, ka tās dzīvo saldūdens ūdenstilpnēs: upēs un ezeros, bet nārstot dodas uz okeānu.
Ne visas zivis, kuras sauc par zušiem, pieder pie zušveidīgo kārtas, piemēram, elektriskie zuši un dzelkšņzuši ir samērā attāli radinieki zušveidīgajām zivīm.
Belut (Anguilliformes) merupakan sejenis order ikan yang mempunyai badan panjang tanpa anggota tangan atau kaki. Terdapat 4 suborder, 19 famili, 110 genus dan 400 spesies belut. Kebanyakannya merupakan pemangsa.
Belut tinggal di dalam air, kebanyakannya di laut. Cuma famili Anguillidae tinggal di kawasan air tawar. Sesetengah belut suka bersempunyi di dasar laut (sehingga 4000 m bagi famili Synaphobranchidae), manakala yang lain rajin berenang.
Berikut merupakan senarai suborder dan famili belut mengikut susunan FishBase:
Suborder Anguilloidei
Suborder Congroidei
Suborder Nemichthyoidei
Suborder Synaphobranchoidei
Belut (Anguilliformes) merupakan sejenis order ikan yang mempunyai badan panjang tanpa anggota tangan atau kaki. Terdapat 4 suborder, 19 famili, 110 genus dan 400 spesies belut. Kebanyakannya merupakan pemangsa.
Belut tinggal di dalam air, kebanyakannya di laut. Cuma famili Anguillidae tinggal di kawasan air tawar. Sesetengah belut suka bersempunyi di dasar laut (sehingga 4000 m bagi famili Synaphobranchidae), manakala yang lain rajin berenang.
De orde palingachtigen (Anguilliformes) is een orde van vissen die allemaal relatief zeer lang en dun zijn. Deze orde omvat dieren als de paling of aal en de roofzuchtige murene. Alle soorten zijn carnivoor.
Veel palingachtigen hebben een slang-achtige verschijning door het cilindrische, langwerpige lichaam, maar ze zijn meestal makkelijk van een slang te onderscheiden door een zeer lange rugvin, het ontbreken van schubben en vaak twee kleine maar goed zichtbare borstvinnen. Veel soorten kunnen langere tijd op het land overleven, maar de voortplanting vindt altijd in zee plaats.
De orde palingachtigen (Anguilliformes) is een orde van vissen die allemaal relatief zeer lang en dun zijn. Deze orde omvat dieren als de paling of aal en de roofzuchtige murene. Alle soorten zijn carnivoor.
Veel palingachtigen hebben een slang-achtige verschijning door het cilindrische, langwerpige lichaam, maar ze zijn meestal makkelijk van een slang te onderscheiden door een zeer lange rugvin, het ontbreken van schubben en vaak twee kleine maar goed zichtbare borstvinnen. Veel soorten kunnen langere tijd op het land overleven, maar de voortplanting vindt altijd in zee plaats.
Ålefisk er ein orden beinfisk som omfattar 740 artar fordelt på femten til tjue familiar. I norske farvatn er to artar ål og havål vanlege, medan sneppål er kjend frå spreidde observasjonar. Ålefisk er avlange og liknar slangar, og lever i alle verdshav. Dei fleste artane er botnlevande rovfisk.
«Ål»-omgrepet vert òg nytta generelt om avlange, slangeforma fisk. Døme på dette kan vera slimål og elektrisk ål.
Ålefisk har avlange kroppar og manglar bukfinnar. Dei artane som har brystfinnar har desse relativt langt oppe på sida av kroppen. Rygg- og gattfinnen flyt over i halefinnen, som anten er utan stråler eller manglar fullstendig. Dei fleste ålefisk har smale gjelleopningar og manglar skjel. Alle artane har symjeblære.
Det er stor variasjon innanfor ordenen når det kjem til storleik, somme artar vert om lag 10 cm lange, medan andre kan veksa seg opp til 3 meter.
Ålelarver er flattrykt frå sidene og vert kalla leptocephalus. Denne er gjennomsiktig, fordi han manglar raude blodceller.
Ålefisk er ein orden beinfisk som omfattar 740 artar fordelt på femten til tjue familiar. I norske farvatn er to artar ål og havål vanlege, medan sneppål er kjend frå spreidde observasjonar. Ålefisk er avlange og liknar slangar, og lever i alle verdshav. Dei fleste artane er botnlevande rovfisk.
«Ål»-omgrepet vert òg nytta generelt om avlange, slangeforma fisk. Døme på dette kan vera slimål og elektrisk ål.
Ålefisker (Anguilliformes) er en orden av egentlige beinfisker. De fleste er marine, mange er bathypelagiske, men en del lever også i ferskvann. De deles i femten til omkring tjue familier og omfatter i alt omkring 740 arter.
Ålefiskenes yngel kalles leptocephalus-fisker. De gjennomgår en ganske omfattende utvikling til de blir ferdig utvokst. De fleste er kjøttetere.
Det fins flere typer fisk med et lignende utseende som også kalles åler, men som ikke er i slekt med disse fiskene. Til disse hører slimåler som er kjeveløse fisker, elektrisk ål som er en slektning av mallene, samt flere populære akvariefisker som f.eks. ildål (en gjelleål), kuhliiål og øreål (en bikir).
Ålefisker (Anguilliformes) er en orden av egentlige beinfisker. De fleste er marine, mange er bathypelagiske, men en del lever også i ferskvann. De deles i femten til omkring tjue familier og omfatter i alt omkring 740 arter.
Ålefiskenes yngel kalles leptocephalus-fisker. De gjennomgår en ganske omfattende utvikling til de blir ferdig utvokst. De fleste er kjøttetere.
Det fins flere typer fisk med et lignende utseende som også kalles åler, men som ikke er i slekt med disse fiskene. Til disse hører slimåler som er kjeveløse fisker, elektrisk ål som er en slektning av mallene, samt flere populære akvariefisker som f.eks. ildål (en gjelleål), kuhliiål og øreål (en bikir).
Multimedia w Wikimedia Commons Węgorzokształtne[2] (Anguilliformes), dawniej niedopłetwe[3] (Apodes) – rząd ryb promieniopłetwych obejmujący ryby morskie i dwuśrodowiskowe, o silnie wydłużonym ciele, m.in. węgorze, kongery i mureny. Jest to najliczniejszy w gatunki rząd ryb z nadrzędu elopsopodobnych. W zapisie kopalnym są znane od środkowej kredy.
Morskie wody tropikalne i subtropikalne, tylko węgorzowate (Anguillidae) regularnie wpływają do wód śródlądowych (ryby katadromiczne). W Polsce występuje węgorz europejski.
Ciało bardzo długie, obłe, wężowatego kształtu, w części ogonowej bocznie spłaszczone, przystosowane do przebywania w otworach, norach i szczelinach. U większości gatunków jest nagie, u pozostałych pokryte drobną łuską cykloidalną osadzoną głęboko w skórze. Nieduża głowa zakończona jest rozciągliwą paszczą z drobnymi, ostrymi zębami. Płetwa grzbietowa i odbytowa są połączone z płetwą ogonową, u form współcześnie żyjących brak płetw brzusznych (u kopalnych występowały bardzo małe[2]), a u niektórych również piersiowych (Heterenchelyidae[4]). W płetwach nie występują promienie cierniste. Szczeliny skrzelowe są wąskie. Brak skrzelowych wyrostków filtracyjnych. Pęcherz pławny otwarty do przełyku. Liczba kręgów dochodzi do 260[2]. Brak wielu kości występujących u innych doskonałokostnych[5]. Skóra jest gruba, obficie wydziela śluz.
Większość gatunków prowadzi drapieżny, głównie nocny tryb życia, niektóre murenowate są jadowite. Żywią się praktycznie wszystkimi zwierzętami, które zdołają połknąć. Główny ich pokarm stanowią mniejsze ryby i skorupiaki[2][6][4].
Na okres rozrodu węgorzokształtne oddalają się od brzegów. Tarło większości gatunków odbywa się nad głębiami morskimi. Larwa typu leptocefal, u większości gatunków osiąga do 20 cm, a u nielicznych – do 50 cm długości[4]. Unoszona jest w toni. Większość młodych wraca w stronę brzegów[2].
Do węgorzokształtnych zaliczane są następujące rodziny[7] (kolejność filogenetyczna):
Analizy morfologiczne i molekularne przeprowadzone na przełomie XX i XXI wieku sugerują zaliczenie do węgorzokształtnych rodzin zaliczanych do gardzielcokształtnych[12][13].
Węgorzokształtne (Anguilliformes), dawniej niedopłetwe (Apodes) – rząd ryb promieniopłetwych obejmujący ryby morskie i dwuśrodowiskowe, o silnie wydłużonym ciele, m.in. węgorze, kongery i mureny. Jest to najliczniejszy w gatunki rząd ryb z nadrzędu elopsopodobnych. W zapisie kopalnym są znane od środkowej kredy.
Anguilliformes é uma ordem de peixes de corpo normalmente cilíndrico à qual pertencem as enguias e moreias.[1] São peixes de esqueleto ósseo, na classificação científica tradicional pertenciam ao grupo dos Osteichthyes. O seu maxilar inferior é ligeiramente proeminente. Os dentes são pequenos e estão dispostos em várias filas nas maxilas e palato. As nadadeiras dorsal, caudal e anal apresentam-se fundidas numa só, formando uma faixa estreita que envolve a metade posterior do corpo. As nadadeiras peitorais são de pequenas dimensões. As fendas branquiais são estreitas e dispõem-se verticalmente.
O ciclo de vida da enguia permaneceu um grande mistério durante muito tempo e, em vários aspectos, ainda o é hoje. O primeiro estudo conhecido sobre as enguias foi realizado por Aristóteles. Segundo este, as enguias nasciam dos "vermes da terra", que emergiriam da lama sem a necessidade de qualquer tipo de fertilização - nasceriam, simplesmente, das "entranhas do solo húmido". Durante muito tempo ninguém conseguiu provar que Aristóteles estava errado, tendo tal vindo a acontecer apenas no século XIX. No sul do Brasil as enguias também são chamadas de muçum.
Subordem Anguilloidei
Subordem Nemichthyoidei
Subordem Congroidei
Subordem Synaphobranchoidei
Anguilliformes é uma ordem de peixes de corpo normalmente cilíndrico à qual pertencem as enguias e moreias. São peixes de esqueleto ósseo, na classificação científica tradicional pertenciam ao grupo dos Osteichthyes. O seu maxilar inferior é ligeiramente proeminente. Os dentes são pequenos e estão dispostos em várias filas nas maxilas e palato. As nadadeiras dorsal, caudal e anal apresentam-se fundidas numa só, formando uma faixa estreita que envolve a metade posterior do corpo. As nadadeiras peitorais são de pequenas dimensões. As fendas branquiais são estreitas e dispõem-se verticalmente.
O ciclo de vida da enguia permaneceu um grande mistério durante muito tempo e, em vários aspectos, ainda o é hoje. O primeiro estudo conhecido sobre as enguias foi realizado por Aristóteles. Segundo este, as enguias nasciam dos "vermes da terra", que emergiriam da lama sem a necessidade de qualquer tipo de fertilização - nasceriam, simplesmente, das "entranhas do solo húmido". Durante muito tempo ninguém conseguiu provar que Aristóteles estava errado, tendo tal vindo a acontecer apenas no século XIX. No sul do Brasil as enguias também são chamadas de muçum.
Anghilele (Anguilliformes) zis si țipar sunt o categorie de pești care cuprind circa 900 specii, având o formă asemănătoare cu a șarpelui. Trăiesc în ape dulci sau în mări, la adâncimi diferite. Sunt pești răpitori, fiind activi noaptea.
Cele mai multe specii de anghile trăiesc în mările calde tropicale și subtropicale, în apele cu adâncimi diferite și printre recifele de corali. Anghilele din apele dulci migrează în mare numai în timpul reproducției. Numai speciile, țiparul european (Anguilla anguilla) și anghila americană (Anguilla rostrata) trăiesc în regiunile cu climă temperată din Europa sau America de Nord.
Toate anghilele au corpul lung, suplu, asemănător cu al șarpelui, în secțiune corpul fiind rotund sau teșit lateral. Înotătoarea abdominală și anală sunt unite într-una singură. Coloana vertebrală poate avea un număr de până la 260 de vertebre. De obicei anghilele nu au solzi, iar la speciile cu solzi aceștia sunt mici și rotunzi. Oasele maxilarelor sunt unite formând o centură osoasă legată de un craniu incomplet.
Relațiile de înrudire din punct de vedere filogenetic, nu este clarificat complet la anghile. Ele sunt frecvent împărțite în trei subordine: "Anguilloidei", "Congroidei" și "Muraenoidei"
Cladogramă conform Catalogue of Life:[2]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) 
Anghilele (Anguilliformes) zis si țipar sunt o categorie de pești care cuprind circa 900 specii, având o formă asemănătoare cu a șarpelui. Trăiesc în ape dulci sau în mări, la adâncimi diferite. Sunt pești răpitori, fiind activi noaptea.
Úhorotvaré alebo úhory (Anguilliformes) sú rad zo skupiny Neopterygii.
Pretože patria do skupiny Elopomorpha majú larválne štádium lístkovitého tvaru nazývané leptocephalus.
Majú hadovité telo a pohybujú sa vlnením celého tela. Ich chrbticu tvorí vyše 100 stavcov a sú veľmi ohybné. Majú dlhú chrbtovú a ritnú plutvu, kým chvostová plutva a prsné a brušné plutvy bývajú veľmi malé alebo chýbajú. Väčšinou nemajú šupiny. Väčšinou sú to dravce a striehnu na korisť v punklinách a podobne.
Veľa druhov má v krvi jedovaté látky (tzv. ichtyotoxíny). Patria sem najmä hlbokomorské ryby, ale aj niekoľko sladkovodných rýb sťahujúcich sa na neresenie do mora - úhory v užšom zmysle. Severoamerické a európske úhory putujú 4 až 6 mesiacov bez príjmu potravy vyše 6400 km do rôznych častí Sargasového mora, pričom po nerese rodičia hynú.
Murény bývajú v litorálnom pásme teplých morí.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Úhorotvaré
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Úhorotvaré
Úhorotvaré alebo úhory (Anguilliformes) sú rad zo skupiny Neopterygii.
Ålartade fiskar (Anguilliformes) är en ordning som tillhör klassen benfiskar med talrika, rovgiriga arter i söt- och saltvatten över hela jorden. De har mycket långsträckt kropp och mjukstråliga fenor. Bukfenor saknas. Fjällen är små eller saknas.
Den i Sverige förekommande ålen är av arten europeisk ål (Anguilla anguilla).
Ålartade fiskar (Anguilliformes) är en ordning som tillhör klassen benfiskar med talrika, rovgiriga arter i söt- och saltvatten över hela jorden. De har mycket långsträckt kropp och mjukstråliga fenor. Bukfenor saknas. Fjällen är små eller saknas.
Den i Sverige förekommande ålen är av arten europeisk ål (Anguilla anguilla).
Anguilliformes (Müren balığı), kemikli balıklar sınıfına ait olan ve 360 yılana benzeyen ama yılanlarla akrabalığı olmayan balık türlerini kapsayan bir takım. Bu takıma ait türler neredeyse sadece denizde bulunurlar. Hepsi sadece geceleyin aktif olan yırtıcı balıklardır.
Çoğu türleri bütün dünyada yaygın tropik ve subtropik denizlerin hem Mercanlı sığ hem derin bölgelerinde yaşarlar. Sadece Anguillidae ailesine ait türler tatlısuda yaşayıp üremek için denize göç eder. Bunlardan sadece iki türü, Anguilla anguilla ve Anguilla rostata diğerlerinden daha kuzeyde, orta iklimli coğrafyalarda bulunur.
Bütün Anguilliformes balıklarının yılana benzeyen, uzun bir vücutları vardır. Sırt anal ve kuyruk yüzgeçleri balığın yılan şekline uyum sağlayarak birleşmiştir, ve balığın neredeyse bütün vücudunu saran tek bir yüzgeç oluşturmaktadır. Günümüzdeki türlerinde karın yüzgeçleri bulunmamaktadır, ama eski yılan balığı türlerinin fosillerinde bulunur. Omuriliklerinin eklem sayısı 260'a varanları vardır.
Anguilliformes balıklarının pulları yoktur, ve çoğunda yan çizgi bulunmaz. Sadece birkaç türde derinin altında küçük pullar bulunur. Diğer balıklarda bulunan bazı kafatası kemikleri anguilliformeslerde eksiktir.
Anguilliformes takımının filogenetik akrabalıkları henüz tamamen aydınlatılamamıştır. Çoğu sınıflandırmalarda üç alt takıma ayırılırlar: Anguilloidei, Congroidei ve Muraenoidei. Ve bunlarda kaynaktan kaynağa değişmek üzere 15 ila 25 familyaya ayrılırlar.
Wikimedia Commons'ta Anguilliformes ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Anguilliformes ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Anguilliformes (Müren balığı), kemikli balıklar sınıfına ait olan ve 360 yılana benzeyen ama yılanlarla akrabalığı olmayan balık türlerini kapsayan bir takım. Bu takıma ait türler neredeyse sadece denizde bulunurlar. Hepsi sadece geceleyin aktif olan yırtıcı balıklardır.
Bộ Cá chình (danh pháp khoa học: Anguilliformes; /æŋˌɡwɪlɪˈfɔrmiːz/) là một bộ cá, bao gồm 4 phân bộ, 16 họ, 154 chi và khoảng trên 900 loài. Phần lớn các loài cá chình là động vật săn mồi.
Phần lớn các loài cá chình ưa thích sinh sống trong các vùng nước nông hay ẩn mình dưới đáy biển, đôi khi trong các lỗ. Các lỗ này gọi là lỗ cá chình. Chỉ có họ Anguillidae là di chuyển vào vùng nước ngọt để sinh sống nhưng không sinh sản tại đó. Một vài loài cá chình sinh sống trong các vùng nước sâu (trong trường hợp họ Synaphobranchidae, chúng có thể xuống tới độ sâu 4.000 m (13.123 ft)) hoặc là những loài bơi lội tích cực (họ Nemichthyidae - tới độ sâu 500 m (1.640 ft)). Chúng hoạt đọng vào ban đêm để đi săn mồi
Phân loại dưới đây liệt kê theo FishBase, với phân chia thành 16 họ. Các họ bổ sung được đưa ra trong các hệ thống phân loại khác (như ITIS và Systema Naturae 2000) được ghi phía dưới các họ mà trong hệ thống của FishBase thì chúng được gộp trong họ đó.
Trong một số phân loại gần đây thì các họ Cyematidae, Eurypharyngidae, Monognathidae, Saccopharyngidae[2] và họ đề xuất năm 2018 là Neocyematidae[3] cũng được gộp trong bộ Anguilliformes như là phân bộ Saccopharyngoidei, nhưng trong một vài hệ thống phân loại trước đây thì chúng được đặt trong bộ Saccopharyngiformes.
Loài gọi là "cá chình điện" hay "lươn điện" (Electrophorus electricus) ở Nam Mỹ không phải là cá chình thật sự.
Phát sinh chủng loài vẽ theo Johnson et al. (2012).[4]
AnguilliformesProtanguilloidei
Synaphobranchoidei
Muraenoidei
Chlopsoidei
Congroidei
Moringuoidei
Saccopharyngoidei
.jpg)
|pmc= (trợ giúp). PMID 30044814 Kiểm tra giá trị |pmid= (trợ giúp). doi:10.1371/journal.pone.0199982. Bộ Cá chình (danh pháp khoa học: Anguilliformes; /æŋˌɡwɪlɪˈfɔrmiːz/) là một bộ cá, bao gồm 4 phân bộ, 16 họ, 154 chi và khoảng trên 900 loài. Phần lớn các loài cá chình là động vật săn mồi.
Phần lớn các loài cá chình ưa thích sinh sống trong các vùng nước nông hay ẩn mình dưới đáy biển, đôi khi trong các lỗ. Các lỗ này gọi là lỗ cá chình. Chỉ có họ Anguillidae là di chuyển vào vùng nước ngọt để sinh sống nhưng không sinh sản tại đó. Một vài loài cá chình sinh sống trong các vùng nước sâu (trong trường hợp họ Synaphobranchidae, chúng có thể xuống tới độ sâu 4.000 m (13.123 ft)) hoặc là những loài bơi lội tích cực (họ Nemichthyidae - tới độ sâu 500 m (1.640 ft)). Chúng hoạt đọng vào ban đêm để đi săn mồi
Anguilliformes Goodrich, 1909
Угреобра́зные[1] (лат. Anguilliformes) — отряд лучепёрых рыб, включающий рыб с характерной змеевидной формой тела: их туловище не сужается к хвосту, нередко оно также не сплюснуто с боков (круглое в поперечном сечении). Ползают и плавают угри, изгибая тело, как змеи. По телу плывущего угря как бы пробегает волна с постоянной амплитудой, в то время как у рыб обычной формы эта амплитуда возрастает. Способ плавания угря не позволяет достичь больших скоростей, но зато он более экономичен. Ныне живущие угреобразные лишены брюшных плавников (отсюда второе название отряда «Apodes» — безногие).
Мягкие, без жёстких лучей и колючек, спинной и анальный плавники идут оторочкой вдоль тела, часто сливаясь с хвостовым. Плавательный пузырь соединен с кишечником или редуцирован. Обычно исчезает чешуя, кожа слизистая. Грудные плавники и их пояс имеются или отсутствуют. На челюстях мелкие зубы. Жаберные щели узкие. Жаберные тычинки отсутствуют. Лучей жаберной перепонки 6—49. Praemaxillaria два (редко отсутствуют). Сошник и мезэтмонд обычно слиты вместе. Отсутствуют opisthoticum (intercalare), orbitosphenoideum, mesocaracoideum, posttemporale, poscleithra, supramaxillare, extrascapulare, гулярная пластинка. Позвонков много (до 260), ребра есть или отсутствуют[2].
У многих угреобразных сливаются вместе и нередко редуцируются некоторые кости черепа.
Развитие с метаморфозом: прозрачная высокотелая листовидная личинка — лептоцефал — совсем не похожа на взрослого угря.
У многих угреобразных в крови содержатся ядовитые вещества — ихтиотоксины (имеющиеся также в крови других рыб — карпа, линя, тунца). При непосредственном попадании в кровь теплокровных они вызывают разрушение эритроцитов. Если сыворотку крови угря ввести в вену теплокровного животного, оно погибнет при симптомах, напоминающих укус гадюки.
Ихтиотоксины опасны лишь при попадании в кровеносную систему, так как в желудке они разрушаются. Следует избегать попадания крови угря на свежие ссадины, так как это может вызвать воспаление. Также ихтиотоксины не выдерживают нагревания свыше 58 °С.
Почти все угреобразные — морские рыбы, обитающие преимущественно в теплых морях, но представленные и на больших глубинах. Только одно семейство представлено в пресных водах — угрёвые или пресноводные угри (Anguillidae). Тело нитехвостых угрей необыкновенно длинное и тонкое, вытягивается и голова, а челюсти приобретают вид длинного прямого клюва птицы. У ряда семейств редуцируются кости жаберных крышек. Среди крупнейших представителей гигантская мурена (до 30 кг); Muraenidae и мурена Strophidon sathete (до 4 м)[3].
Промысловое значение имеют виды семейств Anguillidae, Muraenidae и Congridae[2].
В состав отряда включают восемь подотрядов, 19 семейств, 159 родов и около 938 видов[4]:
Подотряд Protanguilloidei
Подотряд Synaphobranchoidei
Подотряд Muraenoidei (3 семейства, 19 родов, 213 видов)
Подотряд Chlopsoidei
Подотряд Congroidei (5 семейств, 105 родов, 572 вида)
Подотряд Moringuoidei
Подотряд Saccopharyngoidei (4 семейства, 5 родов, 28 видов)
Подотряд Anguilloidei (3 семейства, 7 родов, около 40 видов)
Угреобра́зные (лат. Anguilliformes) — отряд лучепёрых рыб, включающий рыб с характерной змеевидной формой тела: их туловище не сужается к хвосту, нередко оно также не сплюснуто с боков (круглое в поперечном сечении). Ползают и плавают угри, изгибая тело, как змеи. По телу плывущего угря как бы пробегает волна с постоянной амплитудой, в то время как у рыб обычной формы эта амплитуда возрастает. Способ плавания угря не позволяет достичь больших скоростей, но зато он более экономичен. Ныне живущие угреобразные лишены брюшных плавников (отсюда второе название отряда «Apodes» — безногие).
Мягкие, без жёстких лучей и колючек, спинной и анальный плавники идут оторочкой вдоль тела, часто сливаясь с хвостовым. Плавательный пузырь соединен с кишечником или редуцирован. Обычно исчезает чешуя, кожа слизистая. Грудные плавники и их пояс имеются или отсутствуют. На челюстях мелкие зубы. Жаберные щели узкие. Жаберные тычинки отсутствуют. Лучей жаберной перепонки 6—49. Praemaxillaria два (редко отсутствуют). Сошник и мезэтмонд обычно слиты вместе. Отсутствуют opisthoticum (intercalare), orbitosphenoideum, mesocaracoideum, posttemporale, poscleithra, supramaxillare, extrascapulare, гулярная пластинка. Позвонков много (до 260), ребра есть или отсутствуют.
У многих угреобразных сливаются вместе и нередко редуцируются некоторые кости черепа.
Развитие с метаморфозом: прозрачная высокотелая листовидная личинка — лептоцефал — совсем не похожа на взрослого угря.
У многих угреобразных в крови содержатся ядовитые вещества — ихтиотоксины (имеющиеся также в крови других рыб — карпа, линя, тунца). При непосредственном попадании в кровь теплокровных они вызывают разрушение эритроцитов. Если сыворотку крови угря ввести в вену теплокровного животного, оно погибнет при симптомах, напоминающих укус гадюки.
Ихтиотоксины опасны лишь при попадании в кровеносную систему, так как в желудке они разрушаются. Следует избегать попадания крови угря на свежие ссадины, так как это может вызвать воспаление. Также ихтиотоксины не выдерживают нагревания свыше 58 °С.
Почти все угреобразные — морские рыбы, обитающие преимущественно в теплых морях, но представленные и на больших глубинах. Только одно семейство представлено в пресных водах — угрёвые или пресноводные угри (Anguillidae). Тело нитехвостых угрей необыкновенно длинное и тонкое, вытягивается и голова, а челюсти приобретают вид длинного прямого клюва птицы. У ряда семейств редуцируются кости жаберных крышек. Среди крупнейших представителей гигантская мурена (до 30 кг); Muraenidae и мурена Strophidon sathete (до 4 м).
Промысловое значение имеют виды семейств Anguillidae, Muraenidae и Congridae.
鰻魚是鰻鱺目（ 学名：Anguilliformes）分類下的物種總稱，包含20科111屬總共大約800種。部分鰻魚和鮭魚一樣具有洄游特性。
另外有些魚類如八目鰻、電鰻、黃鱔等，長相類似鰻魚而容易被誤認，但在分類上屬於完全獨立於鰻魚外的演化支。
鰻魚的外型類似長條蛇狀的棍棒形，長度最小為5 cm（2.0英寸）（單頜鰻屬），最長則可至4米（13英尺）（長尾彎牙海鱔）。[3]成年體重範圍大約在30 g（1.1 oz）至超過110公斤（240磅）。腹鰭退化，部分種類缺乏胸鰭，胸鰭、臀鰭與尾鰭則完全相連。[1]
大部分的鰻魚居住在淺海，潛伏在沙中、泥中或是礁石當中，多為夜行性。也有部分鰻魚生活在深海中，深度可達4,000米（13,000英尺）。鰻鱺科為迴游性魚類，生活於淡水但會游回海中產卵。[4]
最重的鰻魚為歐洲康吉鰻（英语：European conger），最高體重110公斤（240磅），體長則可達3米（9.8英尺）。[5]其他鰻魚體重較輕，但擁有更長的身長，例如長尾彎牙海鱔最大體型就可達4米（13英尺）。[6]
全世界的鰻魚主要生長於熱帶及溫帶地區水域，除了歐洲鰻（Anguilla anguilla）及美洲鰻（Anguilla rostrata）分布在大西洋外，其餘均分布在印度洋及太平洋區域。
鰻魚在陸地的河川中生長，成熟後洄游到海洋中產卵地產卵，一生只產一次卵，產卵後就死亡。這種生活模式，與鮭魚的溯河洄游（anadromous）相反，稱為降河洄游（catadromous）。在溯河的過程中，鰻苗必須穿過許多障礙物，例如堰、堤壩或是天然瀑布。現今有許多河道設有魚道，可以幫助這些魚在不耗盡體力的前提下溯河。
其生活史分為6個不同的發育階段，為了適應不同環境，不同階段的體型及體色都有很大的改變：
鰻魚的性別是後天環境決定的，族群數量少時，雌魚的比例會增加，族群數量多則減少，整體比例有利於族群的增加。
以下分類參考自Neslon, Grande and Wilson 2016.[2]：
鳗鱼口感軟嫩，富含不饱和脂肪酸，对于软化血管降低血脂极其有利。
日本菜經常使用淡水鰻（うなぎ; unagi）及海水鰻（康吉鰻；Conger eel, anago）。但一般鰻魚都不會作刺身及生食，這是由於鰻魚血液中含有毒性蛋白，必須經過加熱烹煮才能分解。如著名的日本握壽司「星鰻壽司」即在蒸熟之後以噴燈炙(或鐵網)烤數秒鐘之後方能上盤，其他鰻魚多半以蒲燒形式烹調，搭配米飯製成鰻魚飯。而日本人有於土用丑日吃鰻魚的習俗，始於江戶時代安永年間。根據傳說，某生意不太好的鰻魚店店主，因銷情未如理想，於是想出於店頭張貼「本日丑之日」，說吃了很保健康，結果銷情大好。此後，其他鰻魚店也依樣模仿，也逐漸成為一種習慣[7]。
韓國使用鰻魚膽汁加燒酒，對男人有強身健體的功效，對女人有美顏瘦身的功效。[來源請求]
在歐美及其他地方則食用歐洲鰻及其他淡水鰻。一道傳統的倫敦菜即為鱔魚凍（jellied eels）。
因為分子生物學的進步，始魚的先祖分化關係變得明朗，也就造成分類的不同。
在歐洲衹有英國可以用合法的手擲網方式捕鰻魚。數千年來手擲網是在英國柏瑞河（River Parrett）與塞文河（River Severn）實行的捕鰻魚方法。
ウナギ目（学名：Anguilliformes）は硬骨魚類の分類群の一つ。3亜目15科141属で構成され、ウナギ・アナゴ・ハモ・ウミヘビ・ウツボなど791種が記載される[1]。
ヤツメウナギ・ヌタウナギ・デンキウナギ・タウナギ・トゲウナギなどは名前に「ウナギ」を含むがウナギ目の生物ではなく、うちヤツメウナギ・ヌタウナギは円口綱ヤツメウナギ目及び無顎上綱ヌタウナギ綱ヌタウナギ目に分類されるため「広義の魚類」ではあるが、「狭義の魚類」ではない。デンキウナギはデンキウナギ目、タウナギとトゲウナギはタウナギ目に属する。また、フウセンウナギ目はウナギ目とは異なる近縁のグループと考えられていたが、1990年代以降のミトコンドリアDNA解析に基づく研究によれば、ウナギ目内部に分岐しウナギ科に近縁である可能性が示唆されている[2][3]。
ウナギ目の魚類は熱帯・温帯を中心とした世界中の海域に分布する。所属するほとんどの種類は海水魚で、淡水・汽水域への回遊で知られるウナギ科の仲間も、産卵は海で行う。ウツボ科など沿岸のサンゴ礁・岩礁域に生息する種類から、シギウナギ科・フサアナゴ科・ホラアナゴ科などの深海魚まで、幅広い生息範囲をもつグループである。生涯を河川で暮らす、完全な淡水産種が少なくとも6種知られている[1]。
ウナギ目の魚類の多くは夜行性で、昼は物陰にひそむか、水底の砂泥に潜りこんでいる。夜になると細長い体をくねらせて泳ぎ、餌を探す。チンアナゴなど砂底から離れずプランクトンを待ち伏せするタイプの種類もいるが、多くは肉食性で、他の魚類・甲殻類・貝類・頭足類などを捕食する。ウツボ科・ウミヘビ科・ハモ科の仲間は獲物を捉えるために有効な大きな口と鋭い歯を発達させており、不用意に扱えば人間でも咬みつかれ、負傷することがある。
本目の魚類は一般に小卵多産で、浮遊卵を産卵する。天然のウナギ科魚類の卵は、2009年に西マリアナ海嶺で採取されるまで見つかっていなかった[4][5]。
卵から孵化した仔魚（しぎょ）はレプトケファルス（葉形仔魚；Leptocephalus）と呼ばれ、半透明で木の葉のように平たい形をした独特な幼生期を経て成長する。これはウナギ目が属するカライワシ上目（他にカライワシ目・ソトイワシ目・フウセンウナギ目）の魚類に共通する特徴である。本目のレプトケファルスは尾鰭が小さく円みを帯び、背鰭・臀鰭と連続している点が特徴となっている（フウセンウナギ目も同様の特徴をもつ）[1]。レプトケファルスと成魚の形態はそれぞれ独立に進化したと考えられており、親子の対応関係が不明な種類が依然として存在している[1]。
ウナギ目のレプトケファルス幼生は漂泳生活を送りながら成長し、20cm未満（50cmを超える種類もある）で変態を行って成魚とほぼ同じ形態の稚魚となる[1]。この変態の過程において、一般に体長は短縮する。
成魚の体は細長い円筒形で、いわゆるウナギ型をしている[1]。鱗をもたない種類が多く、存在する場合は厚い皮膚に埋もれている[6]。鰓の開口部は狭く、鰓耙をもたない[1]。鰓弓は神経頭蓋から遊離し、後方に移動する[6]。浮き袋をもち、卵管を欠く。
鰭はすべて軟条で構成され、棘条は発達しない[7]。すべての種類が腹鰭とそれを支える骨格をもたず、ウツボ科の仲間では胸鰭も欠いている[1]。胸鰭は体側面の中央より背中側に位置しており、支える骨格は頭蓋骨と接続していない[1]。背鰭と臀鰭の基底は著しく長く、尾鰭とつながって1つの鰭のようになっている[7]。ただしウミヘビ類では尾鰭の先端が切れ、肉質部分が突き出た種類もいる。
顎は歯を備えた主上顎骨によって縁取られ、前上顎骨・鋤骨・篩骨は癒合し単一の骨となっている[1]。接続骨・方骨は癒合する[6]。間在骨・眼窩蝶形骨・中烏口骨・後側頭骨・後擬鎖骨・前主上顎骨を欠き、鰓条骨は6-49個[1]。
ウナギ目にはNelson（2006）の体系において、ウナギ亜目・ウツボ亜目・アナゴ亜目の3亜目の下、15科141属791種が認められている[1]。
ウナギ亜目 Anguilloidei は3科5属29種で構成される。前頭骨は分割されている[1]。
ウナギ科 Anguillidae は1属15種を含む。ウナギ・ヨーロッパウナギ・アメリカウナギ・オオウナギ・ニューギニアウナギなどが所属する。河川や河口域で生活した後に海で産卵する降河性の魚類が多く、世界の熱帯・温帯域（東部太平洋と南部大西洋を除く）に分布する。成熟し産卵期が訪れると餌をとるのをやめ、海に降りて特定の産卵場（ウナギはマリアナ海溝、ヨーロッパウナギとアメリカウナギはサルガッソ海）に向かう。孵化したレプトケファルス幼生は沿岸域で変態し、シラスウナギとなって河川に遡上する。
皮膚に埋没した微小な鱗をもつ。鰓の開口部は三日月型。頭部と体側面に完全な側線をもち、胸鰭はよく発達している。
ザトウウナギ科 Heterenchelyidae は2属8種からなる。東部太平洋と大西洋に分布する海水魚。鱗と胸鰭をもたず、側線は退化的である。鰓の開口部は体側面の低い位置にある。穴を掘って砂泥中に潜る性質がある。
ハリガネウミヘビ科 Moringuidae には2属6種が記載される。世界中の熱帯海域に分布し、少数の淡水産種も含まれる。体は極端に細長く、背鰭・臀鰭の丈は短い。鱗はなく、胸鰭は非常に小さい。鰓の開口部の位置は低い。眼は小さく、皮膚に埋もれている。これらの独特な形態学的特徴は、彼らが行う砂泥中での潜伏生活への適応と考えられている。
ウツボ亜目 Muraenoidei は3科24属207種からなる。前頭骨は分割されている。鰓弓と側線の著しい退化、鱗を欠くことが本亜目に共通する特徴である[1]。
イワアナゴ科 Chlopsidae は8属18種を含む。三大洋の熱帯・亜熱帯海域に広く分布する。鰓の開口部は円形で、非常に小さい。側線は頭部に小孔として存在し、体部にはない。胸鰭は普通あるが、一部に欠く種類もいる。
ヒレウツボ科 Myrocongridae は1属4種からなる。東部大西洋から太平洋にかけて分布する。鰓の開口部は小さいが、イワアナゴ科ほどではない。胸鰭をもつ。
ウツボ科 Muraenidae は2亜科15属185種で構成される。世界の熱帯・温帯海域に広く分布し、少数の淡水産種を含む。長い牙状の歯をもつ種類が多い。咬まれて怪我をする危険があるほか、ウツボ属の一部はシガテラ毒を有する場合があり、注意を要する海生動物の一群である。
鰓は退化的で、開口部は非常に小さい。側線は頭部にのみある。胸鰭はなく、稚魚の段階でも顕著に退縮している。前鼻孔は吻（口先）にあり、管状に突き出ていることが特徴。後鼻孔は眼のすぐ前に位置し、トラウツボでは前鼻孔と同様に管状となっている。
アナゴ亜目 Congroidei は9科112属555種で構成される。前頭骨が癒合していることが、ウナギ亜目・ウツボ亜目と異なる最大の特徴である[1]。
ホラアナゴ科 Synaphobranchidae は3亜科10属32種で構成される。鰓の開口部は体側面の下部にあり、胸鰭の位置よりも低い。幼魚は管状の眼をもつ。コンゴウアナゴ・ホラアナゴなど深海魚が多く所属する。
ウミヘビ科 Ophichthidae は2亜科52属290種で構成される。熱帯・温帯の沿岸域から外洋にかけて分布する。後鼻孔が上唇の側に位置する。鰓を構成する鰓条骨の数が非常に多く、互いに重なり合う特徴的な構造をもつ。胸鰭をもつ種類ともたない種類がいる。尾鰭の形態によって2亜科に分けられている。なお、爬虫類にもウミヘビ科が存在する。
フサアナゴ科 Colocongridae は1属5種からなる。バケフサアナゴなどの深海魚が所属する。やや太短い体型をしており、吻は丸みを帯びている。胸鰭は発達しており、完全な側線をもつ。
ヘラアナゴ科 Derichthyidae は2属3種を含む。いずれも中深層から漸深層（水深200-3,000m）を遊泳する深海魚である。背鰭の起始部は胸鰭よりも後ろにある。
ハモ科 Muraenesocidae にはハモ・スズハモなど4属8種が所属する。大きな口に強い犬歯を備える。背鰭の起始部は胸鰭基底の直上か、少し前にある。
シギウナギ科 Nemichthyidae には3属9種が記載される。シギウナギなど、外洋遊泳性の深海魚が多い。体は極端に細長く、両顎は細く突き出ている。背鰭・臀鰭は尾鰭と連続する。大きな眼と完全な側線をもつ。肛門は胸鰭の真下か、すぐ後ろにある。雄は性成熟の過程で大幅な形態変化を伴う変態を行う。
アナゴ科 Congridae は3亜科32属160種で構成される。世界中の熱帯・温帯海域に分布する。側線は完全で、ほとんどの種類は胸鰭をもつ。
クズアナゴ科 Nettastomatidae （Witch eels）は深海性の魚類のみ6属38種を含む。体は細長く、吻も突き出ている。成魚は普通胸鰭を欠く。
ノコバウナギ科 Serrivomeridae (Deep sea eel) は2属10種からなる。顎は極端に細長く伸び、歯が複数列にわたって並ぶ。背鰭起始部の位置によって2属に分けられ、いずれも中層を遊泳する深海魚である。
ウナギ目（学名：Anguilliformes）は硬骨魚類の分類群の一つ。3亜目15科141属で構成され、ウナギ・アナゴ・ハモ・ウミヘビ・ウツボなど791種が記載される。
ヤツメウナギ・ヌタウナギ・デンキウナギ・タウナギ・トゲウナギなどは名前に「ウナギ」を含むがウナギ目の生物ではなく、うちヤツメウナギ・ヌタウナギは円口綱ヤツメウナギ目及び無顎上綱ヌタウナギ綱ヌタウナギ目に分類されるため「広義の魚類」ではあるが、「狭義の魚類」ではない。デンキウナギはデンキウナギ目、タウナギとトゲウナギはタウナギ目に属する。また、フウセンウナギ目はウナギ目とは異なる近縁のグループと考えられていたが、1990年代以降のミトコンドリアDNA解析に基づく研究によれば、ウナギ目内部に分岐しウナギ科に近縁である可能性が示唆されている。
장어(長魚, eel)는 조기어강 뱀장어목(Anguilliformes)에 속하는 민물고기들을 통칭하는 이름이다. 뱀장어목은 4개의 아목, 19개의 과, 110개 속에 약 600여 종을 포함하고 있다. 몸이 길쭉하며, 비늘은 없거나 또는 피부 밑에 파묻혀 있다. 배지느러미가 없고 등지느러미와 뒷지느러미가 꼬리지느러미에 연결되는데, 각 지느러미에는 가시줄(기조, 극조)이 없다. 뱀장어목에는 뱀장어·곰치·갯장어·붕장어 등이 포함된다.
2016년 넬슨(Nelson)과 그란데(Grande), 윌슨(Wilson) 등의 연구에 기초한 분류는 다음과 같다.[1]
2016년 현재, 계통 분류는 다음과 같다.[2]
조기어류 신기어류 전골어류 진골어류 당멸치상목 Osteoglossocephalai 골설어상목 Clupeocephala Otomorpha 골표류2013년 현재, 계통 분류는 다음과 같다.[3]
뱀장어목 곰치아목장어를 가까이보려고 하면 잘못해서 목구멍 안으로 미끄러져 들어갈 수 있으며 항문으로도 들어갈 수도 있으며 더 깊숙이 들어가서 내장을 파열시켜 사망할 수 있다.
.jpg)
