الأسماء في صفحات التنقل
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Malgasse (familie Sulidae, ook Pseudosulidae genoem) is groot seevoëls met sterk, spits snawels en groot vlerke. Hulle is oor die algemeen wit en swart of bruin. By verskeie spesies is die kaal vel aan die kop, keel en pote helderkleurig, en hul tone is geweb. Malgasse kom in gemagtigde en tropiese-seegebiede voor. Op die eilande voor die Suider-Afrikaanse kus word twee spesies aangetref.
Malgasse (familie Sulidae) is groot, swart en wit of bruin seevoëls. Hoewel hulle net sowat drie kg weeg, het hulle 'n vlerkspan van sowat 1,5 m. By sommige spesies is die pote helderkleurig en al die tone, ook die agtertoon, is geweb. Dit is kenmerkend vir die Pelikaanagtiges (orde Pelicaniformes), waartoe die malgasse behoort. Die familie word in drie genera ingedeel, naamlik Morus, Sula en Papasula.
Die verteenwoordigers van die genus Sula, wat in verskeie wêrelddele rotspelikane genoem word, is effens kleiner as die gewone malgasse (genus Morus). In Suider-Afrika kom twee spesies voor. Die witmalgas (Morus capensis) is hoofsaaklik wit met swart stert- en slagvere en liggeel vere op die kop en nek. Die bruinmalgas (Sula leucogaster) is hoofsaaklik bruin met 'n wit bors en pens. Sy snawel en pote is geel. Die witmalgas kom op die eilande voor die Suid-Afrikaanse kus voor en die bruinmalgas op Ascencioneiland in die Atlantiese Oseaan.
Malgasse is trekvoëls wat veral na die broeityd groot afstande aflê. Die gewone malgas trek byvoorbeeld in die winter al langs die Oos- en die Weskus noordwaarts, terwyl die Australiese malgas (Morus serrator) weswaarts oor die Tasmansee trek. Die rotspelikane is standvoëls van die tropiese seë. Al die spesies broei in groot kolonies, by voorkeur op rotse langs die kus. Aangesien die bruinmalgas in sommige streke tot agt maande lank broei, word broeipare ook soms alleen aangetref. Malgasse is oor die algemeen stil voëls, maar raak baie lawaaierig wanneer hulle broei.
Die mannetjies en wyfies van sommige tropiese spesies het verskillende stemme omdat die bou van die strottehoof verskil. Die mannetjies fluit sag terwyl die wyfies roep. Die wyfies lê een tot drie eiers in ’n slordige nes, wat uit seewiere, modder en klippe bestaan. Die eiers word uitgebroei hoofsaaklik met behulp van die warmte wat die pote uitstraal. Tydens die broeityd vloei meer bloed as gewoonlik deur die swemvliese, wat veroorsaak dat die temperatuur in die pote styg. Malgasse se vernaamste voedsel is vis.
Hulle word dikwels by skepe aangetref, waar hulle sirkel en die visse vang wat deur die skip na die oppervlak gedryf word. Wanneer die voël 'n vis opgemerk het, laat hy hom soos 'n klip op die water val. Die val word gestuit deur lugsakkies op die liggaam. Malgasse kan goed duik en agtervolg dikwels hul prooi onder die water
Die grootste van al die malgasse is die brilmalgas (Sula dactyla), wat net soos die witmalgas lyk, maar nie geel vlekke op die kop het nie. Twee spesies wat hul neste in bome bou, is die seldsame abbotrotspelikaan (Sula abbotti) en die rooipootmalgas (Sula sula). Laasgenoemde het helderrooi pote. Die gevlekte rotspelikaan (Sula nebouxii) het weer helderblou pote.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Malgasse
Malgasse (familie Sulidae, ook Pseudosulidae genoem) is groot seevoëls met sterk, spits snawels en groot vlerke. Hulle is oor die algemeen wit en swart of bruin. By verskeie spesies is die kaal vel aan die kop, keel en pote helderkleurig, en hul tone is geweb. Malgasse kom in gemagtigde en tropiese-seegebiede voor. Op die eilande voor die Suider-Afrikaanse kus word twee spesies aangetref.
Sümsük quşukimilər (lat. Sulidae) – qutankimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Sümsük quşukimilər (lat. Sulidae) – qutankimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ar Morskouled eo an evned-mor mor a ya d'ober ar c'herentiad Sulidae. Ar Morskoul boutin eo an hini anavezetañ anezho e Breizh.
Tri genad ha 10 spesad morskouled a zo:
Ar Morskouled eo an evned-mor mor a ya d'ober ar c'herentiad Sulidae. Ar Morskoul boutin eo an hini anavezetañ anezho e Breizh.
Els mascarells (Sulidae) són una família d'ocells marins pelicaniformes que se submergeixen al mar per pescar. Amb freqüència amb el nom de mascarell es fa referència a l'única espècie de la família que es presenta als Països Catalans, el mascarell comú.
Actualment la família es divideix en tres gèneres: Morus (que en castellà s'acostumen a anomenar alcatraces i gannets en anglès), Sula (piqueros en castellà i boobies en anglès) i el recentment creat Papasula. Aquesta taxonomia és parcialment controvertida, ja que alguns experts consideren que totes les nou espècies de mascarells formen un sol gènere (Sula).
Són ocells grans amb ales llargues i afuades. Cacen peixos llençant-se sobre el mar des d'altures considerables i els persegueixen una estona sota el mar. Disposen de sacs d'aire facials per amortir l'impacte amb l'aigua. Niuen en colònies, a les illes i a les costes marítimes, on ponen un o més ous, habitualment de color blau, i a terra, tot i que algunes espècies nien als arbres (p. ex., el mascarell camaroig).
A més d'aquests tres gèneres, n'hi ha d'altres que només es troben com a fòssils.
Els mascarells (Sulidae) són una família d'ocells marins pelicaniformes que se submergeixen al mar per pescar. Amb freqüència amb el nom de mascarell es fa referència a l'única espècie de la família que es presenta als Països Catalans, el mascarell comú.
Actualment la família es divideix en tres gèneres: Morus (que en castellà s'acostumen a anomenar alcatraces i gannets en anglès), Sula (piqueros en castellà i boobies en anglès) i el recentment creat Papasula. Aquesta taxonomia és parcialment controvertida, ja que alguns experts consideren que totes les nou espècies de mascarells formen un sol gènere (Sula).
Són ocells grans amb ales llargues i afuades. Cacen peixos llençant-se sobre el mar des d'altures considerables i els persegueixen una estona sota el mar. Disposen de sacs d'aire facials per amortir l'impacte amb l'aigua. Niuen en colònies, a les illes i a les costes marítimes, on ponen un o més ous, habitualment de color blau, i a terra, tot i que algunes espècies nien als arbres (p. ex., el mascarell camaroig).
Terejovití (Sulidae) je čeleď veslonohých ptáků. Jsou to rybožraví ptáci žijící při pobřeží moří, ryby chytají charakteristickým střemhlavým letem pod hladinu. Čeleď obsahuje devět žijících druhů, které se řadí do tří rodů, někdy se však rody nerozlišují a všichni se řadí do rodu Sula (v češtině se také nerozlišují). Za nejbližší příbuzné terejů se považují kormoráni a/nebo anhingy.
Příbuzenské vztahy žijících druhů terejů podle Friesena a Andersona[2].
Ekologické rozdělení terejů do velké míry souhlasí s dělením taxonomickým.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Sulidae na anglické Wikipedii.
Terejovití (Sulidae) je čeleď veslonohých ptáků. Jsou to rybožraví ptáci žijící při pobřeží moří, ryby chytají charakteristickým střemhlavým letem pod hladinu. Čeleď obsahuje devět žijících druhů, které se řadí do tří rodů, někdy se však rody nerozlišují a všichni se řadí do rodu Sula (v češtině se také nerozlišují). Za nejbližší příbuzné terejů se považují kormoráni a/nebo anhingy.
Suler (Sulidae) er en familie af storkefugle, der indeholder 9 arter i 3 slægter.
Suler (Sulidae) er en familie af storkefugle, der indeholder 9 arter i 3 slægter.
Die Tölpel (Sulidae) sind eine Familie von Seevögeln aus der Ordnung Suliformes. Benannt sind sie nach ihrem unbeholfen wirkenden Gang auf dem Festland; sie sind jedoch hervorragende Segelflieger und verbringen die meiste Zeit ihres Lebens auf dem offenen Meer. Tölpel sind von der Arktis über die Tropen bis in die Subantarktis als Brutvögel vertreten.
Tölpel sind mittelgroße bis große Vögel. Die kleinste Art, der Brauntölpel, hat eine Körperlänge von 64 Zentimetern und ein Gewicht von 724 Gramm, der Basstölpel hat als größte Art eine Körperlänge von 100 Zentimetern und wiegt bis zu 3,6 Kilogramm. Sie haben einen torpedoförmigen Körper, einen kurzen Hals, einen keilförmigen Schwanz und schmale abgewinkelte Flügel.
Schwarze, braune und weiße Gefiederfarben herrschen vor, typisch für die Arten der Gattung Morus ist zudem die gelbe Kopf- und Halspartie. Im Gesichts- und Kehlbereich gibt es unbefiederte Stellen, die bunt gefärbt sein können und vor allem während der Balzzeit kräftig leuchtende Farben annehmen. Bezüglich der Gefiederfarbe besteht kein Geschlechtsdimorphismus, allerdings in anderen Merkmalen: Die Schnabelfarbe von Männchen und Weibchen ist bei manchen Arten unterschiedlich, ebenso die Augenfarbe; zudem sind Weibchen im Schnitt größer als Männchen. Das Jugendkleid ist meistens dunkler als das Gefieder adulter Vögel. Ausnahme ist hierbei der Graufußtölpel, bei dem adulte und juvenile Vögel weitgehend gleich aussehen.
Der Schnabel ist lang, kräftig und konisch geformt. Er verfügt über scharfe Schneiden, die glitschige Beute wie Fische sicher festhalten können. Nur der Graufußtölpel hat einen Haken am Ende des Schnabels. Die Augen sind nach vorn gerichtet, Tölpel haben daher eine sehr gute räumliche Wahrnehmung. Die eigentlichen Nasenlöcher sind verschlossen, doch Tölpel haben sekundäre Nasenlöcher, die beim Tauchen durch bewegliche Klappen verschlossen werden können.
Die langen und schmalen Flügel setzen relativ weit hinten am Körper an und ermöglichen ein geschicktes Gleiten in starkem Wind. Zum Abheben benötigen vor allem die größeren Arten Anlauf, gleich ob sie vom Wasser oder vom festen Land aus starten. Bei Windstille kann ein Abheben unmöglich sein. Die Landung auf dem Land wirkt schwerfällig und kann mit Stürzen enden, da die schmalen Flügel keine wendigen Manöver erlauben. Die Beine setzen weit hinten am Körper an und ermöglichen nur einen watschelnden Gang, sind aber beim Schwimmen und Tauchen hilfreich. Die vier Zehen sind wie bei allen Arten der Ordnung Suliformes zur Gänze mit Schwimmhäuten verbunden.
Die in Kolonien brütenden Tölpel sind nicht nur in der Lage, ihre Partner und ihre Jungen an deren Stimme zu erkennen, sondern auch die in unmittelbarer Nachbarschaft brütenden Vögel zu identifizieren.[1] Die Rufe der Tölpel reichen von Lautäußerungen, die beim Graufußtölpel an die Rufe eines Rindes erinnern, bis zum dünnen Pfeifen beim Blaufußtölpel. Bei manchen Arten bestehen ausgeprägte Unterschiede zwischen den Rufen der beiden Geschlechter. Blaufuß-, Braun- und Masken-Tölpel weisen geschlechtsabhängig deutliche Unterschiede im Aufbau der Larynx auf. Bei ihnen pfeifen die Männchen, während die Weibchen eher Grunzlaute von sich geben. Beim Kaptölpel und beim Australischen Tölpel ist die Stimme der Männchen wahrnehmbar höher als die der Weibchen. Beim Basstölpel dagegen besteht kein geschlechtsabhängiger Unterschied bei den Rufen.[2]
Die meisten Arten leben in tropischen und subtropischen Klimazonen, die von den Gattungen Sula und Papasula bewohnt werden – nur der Guanotölpel erreicht in Patagonien auch die gemäßigte Zone. Die gelbköpfigen Tölpel der Gattung Morus brüten in gemäßigten und subpolaren Breiten, sind außerhalb der Brutzeit aber auch in tropischen und subtropischen Zonen zu finden.
Tölpel sind ausgesprochene Hochseevögel, die meistens nur zum Brüten an Land kommen. Als Brutplätze kommen flache Strände ozeanischer Inseln, steile Klippen oder Bäume in Betracht. Blaufuß- und Maskentölpel gehören zu den Bodenbrütern; der Basstölpel ist ein typischer Klippennister (obwohl manche seiner Kolonien sich auch in flachen Strandabschnitten befinden); Rotfuß- und Graufußtölpel sind hingegen Baumbrüter.
Die einzige europäische Art ist der Basstölpel, der seit den 1990er Jahren auch auf der Insel Helgoland brütet. Die dortige Kolonie hat sich stetig vergrößert und umfasst mittlerweile mehr als 200 Brutpaare. Die größte Kolonie der Welt befindet sich auf Eldey vor der Küste von Reykjanes in Südisland. Die letzte Zählung ergab 70.000 brütende Exemplare.
Tölpel sind Stoßtaucher, die aus recht großer Höhe (10 bis 30, manchmal sogar 100 m) im Sturzflug hinabstoßen und so in Fischschwärme hineintauchen. Allein durch den Schwung des Sturzflugs vermögen die Vögel eine Tiefe von zehn Metern zu erreichen, in größere Tiefen (bis 25 m) gelangen sie durch Schlagen der Flügel unter Wasser. Auf diese Weise werden vor allem Makrelen, Sardinen, Sardellen und Sandaale erbeutet. Jede Art bevorzugt bestimmte Fischarten, aber keine ist so festgelegt, dass sie in Mangelzeiten nicht problemlos auf andere Fische ausweichen könnte. Die Fische werden meistens noch unter Wasser geschluckt und nur selten an die Oberfläche gebracht.
Alle Arten fangen ihre Beute vor allem durch Stoßtauchen, es gibt jedoch auch andere Jagdmethoden. Insbesondere in den Tropen können Fliegende Fische und Fliegende Kalmare erbeutet werden, ohne dass die Wasseroberfläche berührt wird. Diese Jagdform wird vor allem vom Rotfußtölpel praktiziert. Der Blaufußtölpel dagegen taucht aus einer schwimmenden Position ins Wasser nach seinen Nahrungsfischen. Manche Tölpel folgen auch Fischkuttern und fressen die über Bord geworfenen Fischabfälle.
Tölpel jagen häufig gemeinschaftlich nach ihrer Beute. Charakteristisch ist dies insbesondere für den Guanotölpel und den Basstölpel. Jagdtrupps können mehrere hundert Vögel umfassen, die fast gleichzeitig nach Fischen tauchen.
Mit Ausnahme des Graufußtölpels brüten alle Tölpelarten in großen Kolonien. Diese konnten beim Guanotölpel einst bis zu 750.000 Paare umfassen; auch Basstölpel, Kaptölpel und Rotfußtölpel konnten Kolonien von über 100.000 Paaren bilden. Gebrütet wird meistens einmal im Jahr, wobei die tropischen Arten nicht unbedingt zu festgelegten Zeiten im Jahr brüten und das Brutintervall daher zwischen zehn und fünfzehn Monaten betragen kann; der Graufußtölpel brütet nur alle zwei Jahre.
Die Tölpel der Gattung Morus leben in lebenslanger Monogamie, während die Tölpel der Gattung Sula mit jährlich wechselnden Partner Saisonehen eingehen können. Tölpel zeigen in Kolonien eine Reihe ritualisierter Verhaltensweisen, die der Paarbindung, der Aggressionsvermeidung oder anderen Zwecken dienen. Oft gibt es ein festes Begrüßungsritual, sobald ein Partner zum Nest zurückkehrt, sowie weitere ritualisierte Gesten, zum Beispiel, wenn ein Partner das Nest verlässt. Das Nest besteht bei den bodenbewohnenden Arten nur aus einer Vertiefung, die mit wenig oder gar keinem Material ausgelegt wird. Manchmal wird es mit einem Wall von Exkrementen (Guano) umringt. Die baumbrütenden Arten bauen ein instabiles Nest aus Zweigen, das von Exkrementen zusammengehalten wird; diese Nester werden bei Stürmen oft zerstört.
Bei den meisten Arten besteht das Gelege nur aus einem Ei. Ausnahmen sind Blaufuß-, Masken- und Weißbauchtölpel mit je zwei und der Guanotölpel mit im Schnitt sogar drei Eiern je Gelege. Auch bei Arten, die mehrere Eier legen, wird in der Regel nur ein Küken aufgezogen, während das zweite Ei, entsprechend der Reserveei-Hypothese lediglich als Versicherung dient, falls das zuerst gelegte Ei entweder nicht befruchtet war oder es durch das Absterben des Embryos nicht zum Schlupf kam.[3] Die Eier messen je nach Art zwischen etwa 53 mal 36 und 82 mal 49 Millimeter; das entspricht 3 bis 7,5 Prozent des Körpergewichts des Weibchens, was ein relativ geringer Wert ist. Die Eier werden mit den Füßen bebrütet, das heißt, der Vogel steht mit seinem ganzen Gewicht auf dem Ei; um diese Belastung auszuhalten, sind die Schalen extrem dick. Die Brutdauer beträgt 41 bis 45, beim Graufußtölpel bis zu 57 Tage.
Auch bei Tölpeln mit mehr als einem Jungen pro Gelege wird meistens nur ein Junges flügge. Beim Masken-, Blaufuß- und Weißbauchtölpel ist der Siblizid des jüngeren Kükens durch das stärkere Jungtier, als sogenannter obligater Kainismus angeboren. Da die Eier zeitversetzt gelegt werden, schlüpfen die nackten, hilflosen Küken im Abstand von mehreren Tagen. Das angeborene Verhalten des älteren Jungtieres veranlasst es dazu, den jüngeren Nestling meist schon kurz nach dem Schlupf, anzugreifen, von der Nahrung fernzuhalten, aus dem Nest zu stoßen oder tot zu picken. Anders als bei Angriffen durch externe Feine, greifen die Altvögel nicht ein.[4][5]
Dagegen kommt es beim Guanotölpel recht häufig vor, dass zwei oder sogar drei Junge aufgezogen werden und flügge werden. Jungtiere werden während des ersten Lebensmonats nie unbewacht gelassen. Auch danach werden sie noch einige Wochen umsorgt und selbst noch gefüttert, wenn sie bereits selbständig fliegen können.
Im Durchschnitt werden 50 bis 70 Prozent der geschlüpften Küken flügge. Vor allem Nahrungsknappheit trägt dazu bei, dass Jungvögel nicht flügge werden. Das Risiko, für die Jungvögel nicht ausreichend Futter beschaffen zu können, ist je nach Art unterschiedlich hoch. Beim Graufußtölpel verhungern in manchen Jahren acht von zehn geschlüpften Küken. Bryan Nelson schätzt, dass ein Graufußtölpel, der die für diese Art typische Lebensspanne von 25 Jahren durchlebt, lediglich drei Jungvögel bis zur Flugfähigkeit heranzieht. Der nur etwa 12 Jahre alt werdende Blaufußtölpel zieht dagegen im Durchschnitt 8,4 flugfähige Jungvögel groß und beim 20 Jahre alt werdenden Basstölpel sind es durchschnittlich 14 Nachkömmlinge, die das Stadium erreichen, in dem sie von ihren Elternvögeln unabhängig sind.[6]
Die ältesten fossilen Tölpel entstammen dem frühen Oligozän. Sie gehörten der Art Sula ronzoni an. Im Miozän und Pliozän war die Familie weit artenreicher vertreten als heute und besiedelte auch den Nordpazifik, in dem Tölpel heute fehlen.
Größtenteils werden auch die fossilen Tölpel den rezenten Gattungen Sula und Morus zugeordnet. Darüber hinaus wurden folgende heute ausgestorbene Gattungen beschrieben:
Tölpel entwickelten sich offenbar auf der Nordhalbkugel. Auf der Südhalbkugel finden sich fossile Tölpel erst seit dem Pliozän, also relativ spät. Aus dem nördlichen Pazifik verschwanden sie erst im Pleistozän; die Gründe hierfür sind unbekannt.
Innerhalb der Ordnung Suliformes bilden die Tölpel wahrscheinlich die Schwestergruppe der gemeinsamen Klade von Kormoranen und Schlangenhalsvögeln. Die gemeinsame Klade aus Tölpeln, Kormoranen und Schlangenhalsvögeln bildet wiederum die Schwestergruppe der Fregattvögel.
In der Familie der Tölpel werden zehn Arten in drei Gattungen unterschieden:
Der Nazca-Tölpel wird auch als Unterart des Maskentölpels angesehen (Sula dactylatra granti). Sein Artstatus ist umstritten. Während Nelson 2005 die Abspaltung als Art ablehnt, wurde er mittlerweile von der AOU (American Ornithologists Union) als eigene Art anerkannt.[7] Diese Einteilung wird auch durch Analysen mit mitochondrialer DNA gestützt.[8]
Während früher alle Arten der Gattung Sula zugeordnet wurden, ist heute die Aufteilung der Tölpel auf die drei Gattungen Morus, Sula und Papasula allgemein üblich. Morphologische und molekulargenetische Analysen belegten, dass es sich bei Morus und Sula um zwei eigenständige Linien handelt, die sich bereits im Miozän voneinander trennten.[9][10] Die Stellung der monotypischen Gattung Papasula innerhalb der Tölpel ist umstritten; sie wurde sowohl als Schwestertaxon von Sula[11] als auch von Morus[12] beschrieben. Das folgende Kladogramm folgt dem letztgenannten Ergebnis der molekularen Analyse von Friesen und Anderson:
Sulidae (Tölpel)Basstölpel
Kaptölpel
Australischer Tölpel
Papasula (Graufußtölpel)
Rotfußtölpel
Brauntölpel
Maskentölpel
Guanotölpel
Blaufußtölpel
Seit langem werden Tölpelkolonien von Menschen genutzt, die Eier, Fleisch und Federn der Vögel verwerten. Eine solche Tradition gibt es zum Beispiel auf den Färöern, wo in den großen Kolonien regelmäßig einige Basstölpel getötet werden. Diese maßvolle Nutzung hat die Bestände jedoch nie bedroht.
In jüngerer Zeit wurden jedoch einige Kolonien zur Gänze vernichtet. Betroffen war vor allem der Guanotölpel südamerikanischer Küsten. Zusammen mit Chilepelikan und Guanokormoran gehört er zu den Guanovögeln, deren Exkremente in großer Menge als Dünger gesammelt wurden. Da die Arbeiter nebenher zur eigenen Ernährung Vögel töteten und Eier stahlen, wurden im Zuge der Ausbeutung viele Kolonien vernichtet. Auch die vielleicht größte Basstölpelkolonie aller Zeiten, die im Sankt-Lorenz-Golf lag und aus bis zu 125.000 Brutpaaren bestand, wurde am Anfang des 20. Jahrhunderts nahezu vollständig vernichtet.
Zwei Tölpel-Arten werden in der Roten Liste der IUCN geführt. Der Graufußtölpel hat dort den Status endangered (stark gefährdet), sein Brutgebiet beschränkt sich auf die Weihnachtsinsel. Der Bestandsrückgang der Art und sein Verschwinden von anderen Inseln wird in Zusammenhang mit der Einschleppung der Gelben Spinnerameise gebracht.[13] Der Kaptölpel gilt seit 2000 als vulnerable (gefährdet), da er nur auf sechs Inseln vor der südafrikanischen Küste brütet, deren Umgebung unter starker Überfischung leidet.[14]
Das angeblich Tollpatschige dieser Tiere hat ihnen in vielen Sprachen zu ihrem Namen verholfen: Auf Englisch heißen sie booby, auf Spanisch bobo und auf Französisch fou. Im Englischen gibt es zudem den Namen gannet, der den gleichen Wortstamm wie das deutsche Gans hat. Der wissenschaftliche Name Sula, Sulidae ist vom gälischen sula abgeleitet, der keltischen Bezeichnung der Tölpel.
Die Tölpel (Sulidae) sind eine Familie von Seevögeln aus der Ordnung Suliformes. Benannt sind sie nach ihrem unbeholfen wirkenden Gang auf dem Festland; sie sind jedoch hervorragende Segelflieger und verbringen die meiste Zeit ihres Lebens auf dem offenen Meer. Tölpel sind von der Arktis über die Tropen bis in die Subantarktis als Brutvögel vertreten.
De Genten (Sulidae) sünd en Familie vun Seevagels ut de Ornen vun de Pelikanvagels (Pelecaniformes). Se pumpelt bi’n Lopen, man in’e Luft sünd se leifig unnerwegens un könnt unbannig goot seilen. De meiste Tied vun ehr Leven bringt se to up de hoge See. Genten bröödt vun de Arktis over de Tropen he´n bit in de Subantarktis.
De plattdüütsche Naam “Genten” kummt vun den Vagel Jan vun Gent vun her, de in de Gemarken vun den Atlantik un sogor in de Middellannsche See tohuse is. Düsse Naam hett nix mit de Stadt Gent in Belgien to doon, man kummt vun dat nedderlannsche „Gent“ vun her, wat „Ganner“ bedüden deit. De Naam wiest vundeswegen up annere Watervagels, as Göse. Dor weert de Genten mit vergleken, vunwegen, datt se jem lieken doot. In annere Spraken, as in’t Hoochdüütsche („Tölpel“) oder in’t Engelsche („Booby“) wiest de Naam dor up, datt se man klunterig lopen doot.
Genten sünd middelgrote bit grote Vagels. De lüttjeste Aart is de Brune Gent. Sien Lief is bi 64 cm lang un he weggt bi 724 g. De Jan vun Gent as gröttste Aart is bi 100 cm lang un kann bit hen to 3,6 kg wegen. Dat Lief hett bi de Genten de Form vun en Torpedo, de Hals is kort, de Steert hett Kielform un de smallen Flunken liggt in’n Winkel an.
De Genten sünd to’n groten Deel swatt, bruun oder witt, bi dat Geslecht Morus sünd Hals un Kopp geel. De langen, slanken Flunken sett man wat achterlich an an’t Lief. Dor könnt se bi starken Wind goot mit glieden. Wenn se hoochkamen wüllt in’e Lut bruukt sunnerlich de gröttern Aarden Anloop, egolweg, ob se vun’n Water oder vun Land starten wüllt. Wenn dat windstill is, kann dat angahn, datt se nich hoochkaamt. Wenn se runnerkaamt up Land kann dat wat unhannig utsehn un dat gahn ok angahn, datt se overkopp gaht. Dat liggt an de smallen Flunken, wo he dor nich goot mit stüern kann. De Been sitt wiet achtern an’t Lief, vundeswegen pumpelt se bi’t Lopen. For’t Swemmen un dükern sünd se avers bannig goot to bruken. De veer Töhn sünd ganz mit Swemmhuut tosamenslaten.
De meisten Aarden leevt in de Tropen un Subtropen, wo de Geslechter Sula un Papasula tohuse sünd. Bloß man de Guanogent kummt in Patagonien bit hen na de matigen Zonen. De Genten vun dat Geslecht Morus mit den geelen Kopp bröödt in matige un subpolare Breden. Buten de Brödeltied hoolt se sik avers ok in de Tropen un Suptropen up. Genten sünd uterdematen Hoochseevagels un kaamt meist bloß to’n Bröden an Land. De eenzige Aart in Europa is de Jan vun Gent. He brott vun de 1990er Johre af an ok up Helgoland. De Kolonie dor is jummers grötter wurrn. Midderwielen sünd dor mehr as 200 Paare togange. De gröttste Kolonie up de ganze Welt is up de Insel Eldey vor de Küst vun Reykjanes in Iesland sien Süden. Dor sünd tolest bi 70.000 Paare tellt wurrn.
Genten sünd Stootdükers un stört sik ut gröttere Hööchde (10 bit 30, towielen ok 100 m) hendaal. So dükert se midden in Fischswarms rin. Bloß man dör den Swung vun dat Daalstörten kaamt se bit to 10 m deep unner Water, in gröttere Deepde (bit hen to 25 m) kaamt se noch, wenn se unner Water mit’e Flunken slaht. So gaht se sunnerlich up Makreel, Sardien, Sardell un Sandaal, man wenn’t sunst nix gifft, nehmt se ok annere Fisch.
All Genten bröödt in grote Kolonien, bloß man de Graufootgent nich. Bi Aarden, de up’e Eer bröden doot, besteiht dat Nest man bloß ut en Kuhlen mit wenig oder gor keen Material dor in. Towielen warrt dor en Wall vun Schiete (Guano) umto boot. De Aarden, de up Böme bröden doot, boot en wacklig Nest ut Twiege, dat man bloß vun Schiete tosamenholen warrt. Düsse Nester gaht bi Storm faken to Dutt. De meisten Aarden leggt man bloß een Ei. Anners is dat bi Blaufoot-, Schabellenkopp- un Bruungent. De leegt all twee Eier. Bi den Guanogent sünd dat sogor dree Eier in’n Snitt. Bröden doot se 41 bit 45, de Graufootgent sogor 57 Dage. In’n Döörsnitt kaamt 50-70 % vun de Genten, de utkrapen sünd, dorhen un weert so oold, datt se flegen lehrt.
De öllsten fossilen Genten stammt ut dat fröhe Oligozän. Se hören to de Aart Sula ronzoni to. In’t Miozän un Pliozän geev dat veel mehr Aarden in düsse Familie, as hüdigendags. Dormols geev dat ok Genten in den Noordpazifik, wo se hüde nich mehr to finnen sünd. Tostannkamen sünd se wohrschienlich up de Noordhalfkogel. Up de Süüdhalfkogel finnt sik fossile Genten eerst vun dat Pliozän af an, also tämlich laat. Ut den nöördlichen Pazifik sünd se eerst in dat Pleistozän verswunnen, de Grünn sünd nich bekannt.
De Genten sünd en Familie vun de Pelikanvagels. Wohrschienlich hannelt sik dat um de Sustergrupp vun en Taxon, dat vun Schölvers un Slangenhalsvagels tohopen billt warrt.
In tein Aarden ut dree Geslechter weert de Genten indeelt:
Vörmols sünd all Aarden to dat Geslecht Sula torekent wurrn. Hüdigendags warrt allgemeen annahmen, datt dat de dree Geslechter Morus, Sula un Papasula gifft. Analysen vun de Morphologie un ok vun de Molekulargenetik hefft rutbrocht, datt sik dat bi Morus un Sula um twee egenstännige Lienen hannelt, de sik al in’t Miozän scheedt hefft.[1][2] Wo denn nu dat Geslecht Papasula mank de Genten to stahn hett, dor hefft sik de Forschers over in’e Plunnen. De een seggt, dat hannel sik um en Sustertaxon vun Sula,[3] de annern meent, dat höör ehrder an de Sieten vun Morus[4]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. 
Tekst üüb Öömrang Genten (Sulidae) san en famile faan fögler uun det kategorii faan a Suliformes.
Genten (Sulidae) san en famile faan fögler uun det kategorii faan a Suliformes.
De Genten (Sulidae) sünd en Familie vun Seevagels ut de Ornen vun de Pelikanvagels (Pelecaniformes). Se pumpelt bi’n Lopen, man in’e Luft sünd se leifig unnerwegens un könnt unbannig goot seilen. De meiste Tied vun ehr Leven bringt se to up de hoge See. Genten bröödt vun de Arktis over de Tropen he´n bit in de Subantarktis.
The bird family Sulidae comprises the gannets and boobies. Collectively called sulids, they are medium-large coastal seabirds that plunge-dive for fish and similar prey. The 10 species in this family are often considered congeneric in older sources, placing all in the genus Sula. However, Sula (true boobies) and Morus (gannets) can be readily distinguished by morphological, behavioral, and DNA sequence characters. Abbott's booby (Papasula) is given its own genus, as it stands apart from both in these respects. It appears to be a distinct and ancient lineage, maybe closer to the gannets than to the true boobies.[3][4]
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
Sulids measure about 60 to 85 cm (24 to 33 in) in length and have a wingspan around 140 to 175 cm (4.59 to 5.74 ft). They have long, narrow, and pointed wings, and a quite long, graduated, and rather lozenge-shaped tail whose outer feathers are shorter than the central ones. Their flight muscles are rather small to allow for the small cross-section required for plunge-diving, as an adaptive trade-off relative to some sacrifice in flight performance. Consequently, they are very streamlined, reducing drag, so their bodies are "torpedo-shaped" and somewhat flat.[5]
They have stout legs and webbed feet, with the web connecting all four toes. In some species, the webs are brightly colored and used in courtship displays. The bill is usually conspicuously colored, long, deep at the base, and pointed, with saw-like edges. The upper mandible curves down slightly at the tip and can be moved upward to accept large prey. To keep water out during plunges, the nostrils enter into the bill rather than opening to the outside directly. The eyes are angled forward, and provide a wider field of binocular vision than in most other birds.[5]
Their plumage is either all-white (or light brownish or greyish) with dark wingtips and (usually) tail, or at least some dark brown or black above with white underparts; gannets have a yellowish hue to their heads. The face usually has some sort of black markings, typically on the lores. Unlike their relatives (the darters and cormorants), sulids have a well-developed preen gland whose waxy secretions they spread on their feathers for waterproofing and pest control. They moult their tail feathers irregularly and the flight feathers of their wings in stages, so that starting at the first moult, they always have some old feathers, some new ones, and some partly grown ones. Moult as a response to periods of stress has been recorded.[5]
The sulids are distributed mainly in tropical and subtropical waters, but they, particularly gannets, are found in temperate regions, too. These birds are not truly pelagic seabirds like the related Procellariiformes, and usually stay rather close to the coasts, but the abundant colonies of sulids that exist on many Pacific islands suggest that they are not infrequently blown away from their home range by storms, and can wander for long distances in search of a safe place to land if need be.[5]
All species feed entirely at sea, mostly on mid-sized fish and similarly sized marine invertebrates (e.g. cephalopods). Many species feed communally, and some species follow fishing boats to scavenge discarded bycatch and chum. The typical hunting behavior is a dive from midair, taking the bird a 1–2 m under water. If prey manages to escape the diving birds at first, they may give chase using their legs and wings for underwater swimming.[5]
As noted above, the behavioral traits of gannets and boobies differ considerably, but the Sulidae as a whole are characterized by several behavioral synapomorphies: Before taking off, they point their bills upwards (gannets) or forward (boobies). After landing again, they point downwards with their bills. In response to a threat, they do not attack, but shake their heads and point their bills towards the intruders.[3]
All sulids breed in colonies. Males examine the colony area in flight and then pick a nest site, which they defend by fighting and territorial displays. Males then advertise to females by a special display and call. Their display behavior is characteristic, though not as diverse as the numerous variations found among the cormorants; it typically includes the male shaking his head. Females search the colony in flight and on foot for a mate. Once they select males, pairs maintain their bonds by preening each other and by frequent copulation.[3][5]
The clutch is typically two eggs. The eggs are unmarked (but may become stained by debris in the nest), whitish, pale blue, green, or pink, and have a coating that resembles lime. Egg weight ranges from 3.3 to 8.0% of the female's weight. Incubation lasts 42 to 55 days, depending on the species. Both sexes incubate; like their relatives, they do not have brood patches, but their feet become vascularized and hot, and the birds place the eggs under the webs. Eggs lost during the first half of incubation are replaced.[5]
At hatching, parents move the eggs and then the hatchlings to the tops of their webs. The young hatch naked, but soon develop white down. They beg by touching the parent's bill and take regurgitated food straight from its gape. At first, at least one parent is always in attendance of the altricial young; after two weeks, both parents leave the nest unguarded at times while they go fishing. The times for the chicks to fledge and become independent of their parents depend greatly on the food supply. Rarely does more than one chick survive to maturity, except in the Peruvian booby (Sula variegata), which has the biggest clutch (two to four eggs), and less often in the blue-footed booby (S. nebouxii). Siblicide by the stronger of two chicks is frequent.[5]
Sulids are related to a number of other aquatic birds, which all lack external nostrils and a brood patch, but have all four toes webbed and a gular sac. The closest living relatives of the Sulidae are the Phalacrocoracidae (cormorants and shags) and the Anhingidae (darters). The latter are somewhat intermediate between sulids and cormorants, but (like many cormorants) they are freshwater birds in a clade containing otherwise seabirds, and also symplesiomorphic with sulids but synapomorphic with cormorants in some other respects. Thus, the Sulidae seem to be the oldest and most distinct lineage of those three, which are united in a suborder Sulae. Therein, the Sulidae are typically placed simply as a family; sometimes, a superfamily Suloidea is recognized, wherein some of the primitive prehistoric forms (e.g. Empheresula, Eostega, and Masillastega) are placed as basal lineages distinct from the living Sulidae. However, the proposed family Pseudosulidae (or Enkurosulidae) is almost certainly invalid.[2][6][7][8]
Sulid phylogenyAbbott's booby (Papasula abbotti)
Northern gannet (Morus bassanus)
Australasian gannet (Morus serrator)
Cape gannet (Morus capensis)
Red-footed booby (Sula sula)
Brown booby (Sula leucogaster)
Masked booby (Sula dactylatra)
Nazca booby (Sula granti)
Blue-footed booby (Sula nebouxii)
Peruvian booby (Sula variegata)
Cladogram showing the family Sulidae.[9]The Sulae were traditionally included in the Pelecaniformes in its obsolete paraphyletic circumscription, but pelicans, the namesake family of the Pelecaniformes, are actually more closely related to herons, ibises and spoonbills, the hamerkop, and the shoebill than to the sulids and allies. In recognition of this, the Sulae have been proposed for separation in a new order Phalacrocoraciformes, which also includes the frigatebirds (Fregatidae), as well as one or more prehistoric lineages that are entirely extinct today.[7] The IOC World Bird List uses Suliformes as the proposed order name.[10]
Within the family itself, three living genera—Sula (boobies, six species), Papasula (Abbott's booby), and Morus (gannets, three species)—are recognized. A 2011 study of multiple genes found Abbott's booby to be basal to all other gannets and boobies, and likely to have diverged from them around 22 million years ago, and the ancestors of the gannets and remaining boobies split around 17 million years ago. The most recent common ancestor of all boobies lived in the late Miocene around 6 million years ago, after which time the boobies steadily diverged. The gannets split more recently, only around 2.5 million years ago.[9]
The fossil record of sulids is quite extensive due to the many Miocene/Pliocene forms that have been recovered, but the lineage of sulids extends back to the Eocene, and all things (such as the Early Eocene frigatebird Limnofregata) considered, the sulids seem to have diverged from the lineage leading to cormorants and darters around 50 million years ago (Mya), perhaps a bit earlier. The initial evolutionary radiation formed a number of genera that are now completely extinct, such as the freshwater Masillastega (which, as noted above, might not have been a modern-type sulid) or the bizarre Rhamphastosula (which had a bill shaped like an aracari's). The modern genera evolved (like many other living genera of birds) around the Oligocene-Miocene boundary about 23 Mya. Microsula, which lived during that time, seems to have been a primitive booby that still had many symplesiomorphies with gannets. Like the other Phalacrocoraciformes, the sulids originated probably in the general region of the Atlantic or western Tethys Sea – probably the latter rather than the former, given that their earliest fossils are abundant in Europe, but absent from the well-studied contemporary American deposits.[6][8]
Prehistoric sulids (or suloids) only known from fossils are:
For prehistoric species of the extant genera, see the genus articles.
The Early Oligocene Prophalacrocorax ronzoni of Ronzon, France, was variously placed in the seaduck genus Mergus, in Sula, and after a distinct genus was established for it, in the Phalacrocoracidae. While it is quite likely to belong in the Sulae and may have been an ancient sulid (or suloid), of the three placements explicitly proposed, none seems to be correct.[6][2][16][8]
.jpg)
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) The bird family Sulidae comprises the gannets and boobies. Collectively called sulids, they are medium-large coastal seabirds that plunge-dive for fish and similar prey. The 10 species in this family are often considered congeneric in older sources, placing all in the genus Sula. However, Sula (true boobies) and Morus (gannets) can be readily distinguished by morphological, behavioral, and DNA sequence characters. Abbott's booby (Papasula) is given its own genus, as it stands apart from both in these respects. It appears to be a distinct and ancient lineage, maybe closer to the gannets than to the true boobies.
Suledoj estas marbirda familio de la ordo de Pelikanoformaj birdoj. Ĝi enhavas la grupojn de suloj kaj naivuloj. Kolektive nomataj Suledoj, ili estas mezgrandaj marbordaj marbirdoj, kiuj kaptas fiŝojn kaj similajn predojn ĉefe per dealta plonĝado. La dek specioj en tiu familio estas ofte konsiderataj samgenranoj en pli malnovaj fontoj, kiu lokigas ĉiujn en la genro Sula. Tamen, Sula (veraj suloj nomitaj naivuloj) kaj Morus (suloj) povas esti facile distingataj pro morfologiaj kaj kutimaraj kaj pri DNA karakteroj. La Papasulo (Papasula) ricevis sian propran genron ĉar ĝi restas aparte el ambaŭ laŭ la menciitaj aspektoj. Ŝajne temas pri distinga kaj antikva stirpo, eble pli proksima al la suloj ol al la naivuloj.[1]
Temas pri dek specioj klasitaj en tri genroj: Papasula, Sula kaj Morus. Tamen kelkaj fakuloj lokigas ĉiujn en sama genro Sula.
Tiuj nomitaj Morus estas konataj propre kiel Suloj (angle “gannet”). Tiuj nomitaj ĉu Sula ĉu Papasula estas konataj kiel Naivuloj, Stultuloj aŭ Naivaj suloj (angle “booby”, hispane “piquero”).
Ili havas longajn kaj pintajn bekojn, fortikajn kolojn kaj mallongajn krurojn kun membranretaj fingroj. Plejparto estas blankaj kun nigraj partoj en flugiloj, kiuj estas longaj kaj pintaj ĝis enverguro de 1’4 ĝis 1’8 m.
Pli precize ili estas ĉirkaŭ 60 al 85 cm longaj kun enverguro de ĉirkaŭ 140 al 175 cm. Ili havas longajn, mallarĝajn kaj pintecajn flugilojn, kaj tre longan, gradecan kaj tre lozanĝo-forman voston kies eksteraj plumoj estas pli mallongaj ol la centraj. Ties flugomuskoloj estas pli malgrandaj por permesi la malgrandan sekcon postulatan por forta plonĝado, kaj tiele ties flugilŝarĝo estas alta. Sekve ili estas tre aerodinamika, reduktante la trenforton por ke ties korpoj estu "torpedo-formaj" same kiel iome ebenaj.[2]
Ili havas fortikajn krurojn kaj membranecajn piedojn, kun la membranreto konektanra la kvar fingrojn. Ĉe kelkaj specioj la mambranretoj estas tre brilkoloraj kaj uzataj por pariĝada memmontrado. La beko estas kutime rimarkinde kolora, longa, fortika ĉebaze, konusforma kaj pinteca, kun segilecaj bordoj. La supra makzelo kurviĝas suben iomete pinte kaj povas esti movata supran por ricevi grandan predon. Por eviti akvon dum plonĝado, la naztruoj eniras en la beko pli ol malfermi eksteren rekte. La okuloj estas angule antaŭen, kaj havigas pli ampleksan vidkampon per Duokula vidkapablo ol ĉe plej aliaj birdoj.[2]
La plumaro estas ĉu tutblanka (aŭ helbruneca aŭ grizeca) kun malhelaj flugilpintoj kaj (kutime) vosto, aŭ almenaŭ iom malhelbruna aŭ nigra supre kun blankaj subaj partoj; suloj havas flavecan nuancon ĉe kapo. La vizaĝo kutime havas iome da nigraj markoj, tipe ĉe bridoj. Malkiel ties parenxoj (la anhingedoj kaj kormoranoj), la suledoj havas tre bone disvolvigitan uropigan glandon kies vaksecajn sekretaĵojn ili ŝmiras sur siajn plumojn por akvoprotektado kaj kontraŭparazita kontrolo. Ili mudas siajn vostoplumojn malregule kaj la flugoplumojn laŭtempe, tiele ke komence de la unua mudo, ili ĉiam havas iome da malnovaj plumoj, kelkajn novajn kaj kelkajn parte ĵuskreskintajn. Oni registris mudon kiel reago al periodoj de streso.[2]
Ili povas vivi ĝis 25 jaroj. La suledoj estas distribuataj ĉefe en tropikaj kaj subtropikaj akvoj. Ĉefe suloj, tamen, troviĝas ankaŭ en moderklimataj regionoj. Tiuj birdoj ne estas tute pelagaj marbirdoj kiel la rilataj Procelarioformaj, kaj kutime restas pli proksime al la marbordoj. Sed la abundaj kolonioj de suledoj kiuj ekzistas ĉe multaj insuloj de Pacifiko sugestas, ke ili ne malofte estas forpelitaj el siaj hejmaj teritorioj fare de ŝtormoj, kaj povas vangadi longdistance serĉe de sekura loko kie surteriĝi kaze de neceso.[2]
Ili manĝas fiŝojn (aŭ kalmarojn) kiujn kaptas per dealte plonĝado (ĝis ekde 90 m.) per flugiloj malantaŭen falditaj. Ili povas fiŝkapti ĝis 9 m. Ĉiuj specioj manĝas tute enmare, ĉefe mezgrandajn fiŝojn and similgrandajn marajn senvertebrulojn (ekz. cefalopodoj). Multaj specioj manĝas komunume, kaj kelkaj specios sekvas fiŝkaptajn boatojn por profiti kadavraĵojn forĵetitajn ĉar aldona kaptado aŭ allogaĵoj. La tipa ĉaskutimo estas dealte plonĝado ĝis unu metro aŭ du subakven. Se la predo sukcesas fuĝi el la plonĝintajn birdojn dekomence, ili povas plu ĉasi ilin uzante krurojn kaj flugilojn por subnaĝado.[2]
Kiel jam notite, la kutimaraj trajtoj de suloj kaj naivuloj diferencas konsiderinde, sed la Suledoj kiel tuto karakteras pro kelkaj kutimaraj sinapomorfoj: antaŭ ekflugi, ili bekindikas supren (suloj) aŭ antaŭen (naivuloj). Post surteriĝi denove, ili bekindikas suben. Kaj kiel reago al minaco, ili ne atakas sed skuas siajn kapojn kaj bekindikas al entrudulo.[3]
Partneroj estas monogamaj kaj dumvivaj. Ili kutime reproduktiĝas kolonie kaj manĝas arece. Masklo ekzamenas la kolonian areon elfluge kaj poste prenas nestolokon, kion li defendos lukte kaj per teritoria memmontrado. Masklo poste avertas inojn per specialaj memmontrado kaj alvoko. La nupta ceremonio por pariĝado vere estas tre prilaborita kaj mirinda, sed ne tiom varia kiom ĉe kormoranoj. Inoj serĉas la kolonion elfluge sed partneron perpiede. Post kiam la ino elektas masklon, paroj pluhavas siajn ligojn per plumaranĝado de unu al la alia kaj ofta kopulacio.[4] Multaj specioj uzas siajn koloregajn (kaj mallongajn) krurojn kiel allogaĵo por pariĝado. Oni skuas kapon, longigas kolon kaj voston alĉielen, oni “jesas” kaj “neas” perkape kaj oni piediras ceremoniege kaj lantmove, dum oni montras la kolorajn krurojn kaj oni donacas al ino eretojn kiel ŝtonetojn, plumojn, ktp.
La ino demetas tipe 2 ovojn. La ovoj estas nemarkataj (sed povas iĝi makulecaj pro feko enneste), blankecaj, pale bluaj, verdaj aŭ rozkoloraj, kaj havas ŝirmon kiu similas al kalko. Ili pezas el 3.3 % al 8 % el la ina pezo. Kovado daŭras 42 al 55 tagojn, depende de la specio. Ambaŭ seksoj kovas; kiel ĉe ties parencoj ili ne havas kovareojn, sed ties piedoj iĝas sangovaskulecaj kaj varmaj, kaj la birdoj lokigas la ovojn sub la retomembranoj. La ovoj perditaj dum la unua duono de la kovado estas anstataŭataj.[2]
Ĉe eloviĝo, la gepatroj movas la ovojn kaj poste la idojn sur siaj retegaj piedoj. La idoj eloviĝas senplumaj, sed tuj disvolvigas blankan lanugon. Ili manĝopetas per bekotuŝado al patra beko kaj manĝas regurgititan manĝon rekte el ties buŝo. Dekomence almenaŭ unu patro estas ĉiam atente la malfrumaturajn idon; post du semajnoj, ambaŭ gepatroj lasas la neston sengarde fojojn kiam ili fiŝkaptas. La tempo kiam la idoj elnestiĝas kaj sendependiĝas el siaj gepatroj ege dependas el la manĝodisponeblo. Rare pli ol unu ido survivas al matureco, escepte ĉe la Perua naivulo (Sula variegata) – kiu havas la plej grandan ovokvanton (2 al 4 ovoj) –, kaj malplej ofte ĉe la Blukrura naivulo (S. nebouxii) . Kainismo fare de la plej forta el la du idoj estas ofta,[2] nome idoj, kiel tiuj de aliaj birdoj, mortigas gefratojn por ke gepatroj nur unu idon prizorgu kaj oni certigu pri ties zorgado. Do, la plej aĝa ido mortigas la aliajn aŭ forĵetas ilin de la nesto kaj ĉu estas manĝitaj de aliaj ĉu mortiĝas pro malsatego.
La Suledoj estas rilataj al granda nombro de aliaj akvaj birdoj el kiuj ĉiuj ne havas eksterajn naztruojn kaj kovareon, sed havas ĉiujn kvar fingrojn kun membranreto kaj gorĝosakon. La plej proksimaj vivantaj parencoj de la Suledoj estas la Falakrokorakedoj (nome kormoranoj kaj tufkormoranoj) kaj la Anhingedoj (sagobirdoj). Tiuj lastaj estas iome intermezaj inter suledoj kaj kormoranoj, sed (kiel ĉe multaj kormoranoj) ili estas nesalakvaj birdoj en klado enhavanta aliajn marbirdojn, kaj ankaŭ simpleziomorfoj kun suledoj sed sinapomorfaj kun kormoranoj en kelkaj aliaj aferoj. Tiele la Suledoj ŝajne estas la plej malnova kaj plej distinga stirpo de tiuj tri, kiuj estas unuigitaj en subordo Sulae. Ene de ĝi, la Suledoj estas tipe lokitaj simple kiel familio; foje oni agnoskas ilin kiel superfamilio Suloidea, kie kelkaj el la prahistoriaj formoj (ekz. Empheresula, Eostega kaj Masillastega) kiel bazaj stirpoj distingaj el la vivantaj Suledoj. Tamen, la proponita familio Pseudosuledoj (aŭ Enkurosuledoj) estas preskaŭ certe nevalida.[5]
La Sulae estis tradicie inkludataj en la Pelikanoformaj en ties eksmoda parafiletika situo. Sed pelikanoj, la nomiga familio de Pelikanoformaj, estas fakte pli proksimaj al ardeoj, ibisoj kaj plataleoj, la Martelbirdo kaj la Ŝubekulo ol al la suledoj kaj apuduloj. Agnoske tion, la Sulae estis proponitaj por separo en nova ordo Falakrokorakoformaj, kiuj inkludus ankaŭ la fregatojn (Fregatedoj) same kiel unu aŭ pliajn prahistoriajn stirpojn kiuj estas entute formortintaj nuntempe.[6] La IOC Monda Birdolisto uzas Suloformaj kiel la proponita ordonomo.[7]
Ene de tiu propra familio, oni agnoskas tri vivantajn genrojn. Studo de 2011 pri multaj genoj trovis, ke la Papasulo estas baza al ĉiuj aliaj suloj kaj naivuloj, kaj verŝajne diverĝis el ili antaŭ ĉirkaŭ 22 milionoj da jaroj, kaj la prauloj de la suloj kaj restantaj naivuloj disiĝis antaŭ ĉirkaŭ 17 milionoj da jaroj. La plej ĵusa komuna praulo de ĉiuj suloj vivis en la fina Mioceno antaŭ ĉirkaŭ 6 milionoj da jaroj, post kio la naivuloj rapide diverĝis. La suloj disiĝis pli ĵuse, nur antaŭ ĉirkaŭ 2.5 milionoj da jaroj.[8]
La fosilia registro de suledoj estas tre etenda pro multaj formoj el Mioceno/Plioceno kiuj estis malkovritaj. Sed la stirpo de suledoj etendas reen al la Eoceno, kaj ĉio (kia la fregato de la komenca Eoceno nome Limnofregata) konsiderita, la suledoj ŝajne diverĝis el la stirpo kondukanta al kormoranoj kaj anhingoj antaŭ ĉirkaŭ 50 milionoj da jaroj (Ma), eble iom pli frue. La komenca evolua radiado formis nombron de genroj kiuj estas nuntempe komplete formortintaj, kiaj la nesalakva Masillastega (kiu, kiel supre jam notite, povus ne esti estinta modern-tipa suledo) aŭ la stranga Rhamphastosula (kiu havis bekon kun formo kia tiuj de Arasarioj). La modernaj genroj evoluis (kiel multaj aliaj vivantaj genroj de birdoj) ĉirkaŭ la limo inter Oligoceno kaj Mioceno antaŭ ĉirkaŭ 23 Ma. Microsula, kiu vivis dum tiu tempo, ŝajne estis pranaivulo kiu ankoraŭ havis multajn simpleziomorfojn kun suloj. Kiel ĉe la aliaj Falakrokoracioformaj, la suledoj originiĝis probable en la ĝenerala regiono de Atlantiko aŭ okcidenta Tetisa Maro – probable tiu lasta plie ol la unua, konsiderinte ke ties plej fruaj fosilioj estas abundaj en Eŭropo sed forestas el la bone studitaj samtempaj usonaj kuŝejoj.[9]
Prahistoriaj suledoj (aŭ suloedoj) konataj nur el fosilioj estas la jenaj:
Por prahistoriaj specioj de la nunaj genroj, vidu la genrajn artikolojn.
La Prophalacrocorax ronzoni de la komenca Oligoceno en Ronzon (Francio) estis diverse lokigita en la genro de maranasoj nome Mergus, en Sula, kaj – post starigo de distinga genro por ĝi – en la Falakrokorakedoj. Ĉar ĝi verŝajne apartenas al Sulae kaj povus esti estinta antikva suledo (aŭ suloedo), el la tri klare proponitaj lokigoj neniu ŝajnas ĝusta.[15]
Suledoj estas marbirda familio de la ordo de Pelikanoformaj birdoj. Ĝi enhavas la grupojn de suloj kaj naivuloj. Kolektive nomataj Suledoj, ili estas mezgrandaj marbordaj marbirdoj, kiuj kaptas fiŝojn kaj similajn predojn ĉefe per dealta plonĝado. La dek specioj en tiu familio estas ofte konsiderataj samgenranoj en pli malnovaj fontoj, kiu lokigas ĉiujn en la genro Sula. Tamen, Sula (veraj suloj nomitaj naivuloj) kaj Morus (suloj) povas esti facile distingataj pro morfologiaj kaj kutimaraj kaj pri DNA karakteroj. La Papasulo (Papasula) ricevis sian propran genron ĉar ĝi restas aparte el ambaŭ laŭ la menciitaj aspektoj. Ŝajne temas pri distinga kaj antikva stirpo, eble pli proksima al la suloj ol al la naivuloj.
Los súlidos (Sulidae) son una familia de aves suliformes[1][2] conocidas vulgarmente como alcatraces o piqueros. Esta familia incluye aves marinas como el alcatraz común (Morus bassanus) y el alcatraz chileno (Sula variegata), ambas aves costeras de tamaño medio-grande que atrapan a su presa (peces) mediante zambullida y buceo. Esta familia estuvo asignada al orden Pelecaniformes.
La familia Sulidae incluye diez especies en tres géneros:[1]
Género Morus
Género Papasula
Género Sula
.
Los súlidos miden alrededor de 60 a 95 cm de longitud y tienen una envergadura de alrededor de 140 a 175 cm. Tienen alas largas, estrechas y puntiagudas, y una cola bastante larga, graduada y con forma de rombo, cuyas plumas exteriores son más cortas que las centrales. Sus músculos de vuelo son bastante pequeños para permitir la pequeña sección transversal requerida para la inmersión en picada, como una compensación adaptativa relativa a un cierto sacrificio en el rendimiento de vuelo. En consecuencia, son muy estilizados, reduciendo la fuerza de resistencia, por lo que sus cuerpos tienen "forma de torpedo" y son algo planos.[3]
Tienen patas robustas y palmeadas, con tejido conectando los cuatro dedos. En algunas especies, el tejido es color brillante y los utilizan en exhibición de cortejo. El pico suele ser de color llamativo, largo, profundo en la base y puntiagudo, con bordes en forma de sierra. La mandíbula superior se curva ligeramente hacia abajo en la punta y puede moverse hacia arriba para manejar presas grandes. Para mantener el agua fuera durante las zambullidas, las fosas nasales entran en el pico en lugar de abrirse al exterior directamente. Los ojos están inclinados hacia delante y proporcionan un campo de visión binocular más amplio que en la mayoría de las otras aves.[3]
Su plumaje es totalmente blanco (o pardo claro o grisáceo) con las puntas de las alas y (normalmente) la cola oscuras, o al menos algo de marrón oscuro o negro por encima con las partes inferiores blancas; los alcatraces tienen un tono amarillento en la cabeza. La cara suele tener algún tipo de marca negra, normalmente en el lorum. A diferencia de sus parientes (los dardos y los cormoranes), los súlidos tienen una glándula uropígea bien desarrollada cuyas secreciones cerosas extienden sobre sus plumas para impermeabilizarlas y controlar las plagas. Mudan las plumas de la cola de forma irregular y las plumas de vuelo de las alas por etapas, de modo que a partir de la primera muda siempre tienen algunas plumas viejas, otras nuevas y otras parcialmente crecidas. Se ha registrado la muda como respuesta a periodos de estrés.[3]
Los sulidos se distribuyen principalmente en aguas tropicales y subtropicales, pero ellos, particularmente los alcatraces, se encuentran también en regiones templadas. Estas aves no son verdaderamente pelágicas como los Procellariiformes emparentados, y suelen permanecer más bien cerca de las costas, pero las abundantes colonias de súlidos que existen en muchas islas del Pacífico sugieren que no es infrecuente que las tormentas las alejen de su área de distribución, y que puedan recorrer largas distancias en busca de un lugar seguro para desembarcar si es necesario.[3]
Todas las especies se alimentan completamente en el mar, principalmente de peces de tamaño medio e invertebrados marinos de tamaño similar (por ejemplo, cefalópodos). Muchas especies se alimentan en comunidad, y algunas especies siguen a los barcos pesqueros para hurgar en las capturas accidentales y carnada desechadas. El comportamiento típico de caza es una inmersión desde el aire, que lleva al ave a 1-2 m bajo el agua. Si la presa consigue escapar de las aves en picado al principio, éstas pueden darles caza utilizando sus patas y alas para nadar bajo el agua.[3]
Como se ha señalado anteriormente, los rasgos comportamiento de los alcatraces y los piqueros difieren considerablemente, pero los Sulidae en su conjunto se caracterizan por varias sinapomorfías de comportamiento: Antes de despegar, apuntan el pico hacia arriba (alcatraces) o hacia delante (piqueros). Tras el aterrizaje, apuntan con el pico hacia abajo. En respuesta a una amenaza, no atacan, sino que sacuden la cabeza y apuntan sus picos hacia los intrusos.[4]
Todos los páridos se reproducen en colonias. Los machos examinan el área de la colonia en vuelo y luego eligen un lugar para anidar, que defienden mediante peleas y disparos territoriales. A continuación, los machos se anuncian a las hembras mediante una exhibición y una llamada especiale. Su comportamiento de exhibición es característico, aunque no tan diverso como las numerosas variaciones encontradas entre los cormoranes; normalmente incluye que el macho mueva la cabeza. Las hembras buscan en la colonia, en vuelo y a pie, un compañero. Una vez que seleccionan a los machos, las parejas mantienen sus vínculos acicalándose mutuamente y copulando con frecuencia.[4][3]
.
La puesta suele ser de dos huevos. Los huevos no tienen marcas (pero pueden mancharse con restos en el nido), son blanquecinos, de color azul pálido, verde o rosa, y tienen una capa que se asemeja a la cal. El peso de los huevos oscila entre el 3,3 y el 8,0% del peso de la hembra. La incubación dura entre 42 y 55 días, dependiendo de la especie. Ambos sexos incuban; al igual que sus parientes, no tienen placa de incubación, pero sus patas se vuelven vascularesidas y calientes, y las aves colocan los huevos bajo las telarañas. Los huevos perdidos durante la primera mitad de la incubación son reemplazados.[3]
En el momento de la eclosión, los padres trasladan los huevos y luego las crías a la parte superior de sus telas. Las crías nacen desnudas, pero pronto desarrollan un plumón blanco. Piden limosna tocando el pico del progenitor y toman la comida regurgitada directamente de su boca. Al principio, al menos uno de los padres está siempre pendiente de las crías altriciales; después de dos semanas, ambos padres dejan el nido sin vigilancia a veces mientras van a pescar. El tiempo para que los polluelos salgan del nido y se independicen de sus padres depende en gran medida del suministro de alimentos. Rara vez sobrevive más de un polluelo hasta la madurez, excepto en el piquero peruano (Sula variegata), que tiene la nidada más grande (de dos a cuatro huevos), y con menos frecuencia en el piquero de patas azules (S. nebouxii). Es frecuente el siblicidio por el más fuerte de los dos pichones.[3]
Entre las aves que se aprovechan de los Sulidae se encuentran las lechuzas, los halcones, las águilas de cola blanca, los cóndores andinos, las gaviotas y las fragatas. Otros enemigos, además de los humanos, son los gatos, las ratas, los jabalíes, los cangrejos y los tiburones.[5] Las gaviotas y las fragatas que anidan cerca de las bocas realizan excursiones de forrajeo en colonias de bocas. Las fragatas persiguen las bocas, les agarran la cola y les dan un golpe, haciendo que el ave asustada vomite su comida a los ladrones. El mismo método es utilizado por los azores. Las gaviotas cogen los polluelos y los huevos de las plumas. A veces, las gaviotas cooperan, y una de ellas atrae la atención de la boca de nacimiento y la hace salir del nido, tras lo cual la otra se acerca sigilosamente por detrás para robar el huevo. [6][7]
_side_on.jpg)
_on_Santa_Cruz,_Gal%C3%A1pagos_Islands.JPG)
adw
Kodin19
Los súlidos (Sulidae) son una familia de aves suliformes conocidas vulgarmente como alcatraces o piqueros. Esta familia incluye aves marinas como el alcatraz común (Morus bassanus) y el alcatraz chileno (Sula variegata), ambas aves costeras de tamaño medio-grande que atrapan a su presa (peces) mediante zambullida y buceo. Esta familia estuvo asignada al orden Pelecaniformes.
Sulidae Pelicaniformes ordenako itsas-hegaztien zanga espeziea barruko familian sailkatua dago.
Sulidae Pelicaniformes ordenako itsas-hegaztien zanga espeziea barruko familian sailkatua dago.
Suulat (Sulidae) on lahkoon Suliformes kuuluva merilintuheimo. Siihen kuuluu kolme sukua ja 10 lajia,[1] joita tavataan lauhkeilla ja trooppisilla merialueilla. Suulat ovat vahvoja lentäjiä, mutta maalla kömpelöitä. Ne saavat ravintonsa merestä näyttävillä syöksysukelluksilla ja sitä seuraavilla nopeilla takaa-ajoilla. Suulat pesivät yhdyskunnissa.[2]
Suulat ovat keski- ja suurikokoisia lintuja. Niiden pituus on 64–100 senttimetriä ja paino 0,7–3,6 kiloa. Ruskosuulien suvun lajien ja joulusaarensuulan naaraat ovat koiraita suurempia, valkosuulilla sukupuolet ovat samankokoisia.[3] Pitkien ja suippojen siipien kärkiväli voi olla jopa 1,8 metriä. Jalat ovat ruumiinkokoon suhteutettuna lyhyet[4] ja sijaitsevat ruumiin takaosassa.
Kaikkien neljän varpaan välissä on räpylä.[3] Suulat ovat rakenteeltaan tanakkaruumiisia, paksukaulaisia ja suuripäisiä merilintuja.[5] Suulien ruumis on sukkulamainen ja molemmista päistä suippeneva, mikä sopii niiden tapaan pyytää saalista.[2] Nokka on jäykkä ja tyvestä leveä, mutta suippenee kärkeä kohti.[5] Joidenkin lajien nokanreunat ovat sahalaitaisia.[3] Useimpien lajien pääväri on valkoinen ainakin vatsasta, selkäpuolella on höyheniä ruskeasta mustaan. Nuoret suulat ovat tavallisesti aikuisia tummempia.[4][3] Ylänokan sierainaukot puuttuvat. Hengitys tapahtuu taaempaa kapeiden rakojen kautta, jotka jäävät nokan väliin, vaikka nokka olisi suljettu.[2] Täysikasvuisilla suulilla on paljas kurkkupussi, jonka väri voi jalkojen ohella olla musta, sininen tai punainen. Silmät ovat nokan vieressä, antaen suulille binokulaarisen näön. Silmän värikalvo on usein vaalea.[3]
Suurin osa suulalajeista elää eteläisen pallonpuoliskon merialueilla, ja vain suulan (Morus bassanus) levinneisyys ulottuu päiväntasaajan eteläpuolelta Pohjois-Atlantille asti.[4] Kolme lajia pesii lauhkealla vyöhykkeellä, loput tropiikissa ja subtropiikissa. Trooppisista lajeista naamiosuulan, ruskosuulan ja punajalkasuulan levinneisyys on laaja.[2][5] Osa suulista on avomerilintuja, kun taas toiset elävät rannikon läheisyydessä.[3] Ne tulevat maalle vain pesimään.[2] Pesimisalueita ovat ulkosaaret ja mannermaan rantaviiva.[3]
Suulat ovat hyviä ja vahvoja lintuja, mutta kömpelöitä maalla.[5] Ne ovat hyvin sosiaalisia ja pesivät suurissa yhdyskunnissa. Suulat viettävät huomattavasti aikaa höyhentensä hoitoon. Ne levittävät höyheniinsä sukimarauhasen öljyä, joka pitää höyhenpuvun vettä hylkivänä. Suulat viilentävät itseään paljastamalla räpylöitään, ulostamalla jaloilleen, liehuttamalla kurkunihoa ja levittämällä siipiä. Valkosuulat ovat muuttolintuja, kun taas ruskosuulat ja joulusaarensuula ovat paikkauskollisempia.[3]
Joulusaaren- ja ruskosuulien naaraiden ja koiraiden ääntely on hyvin erilainen. Koiraiden ääntely on surumielistä vihellystä, kun taas naaraiden ja nuorten lintujen ääni kuulostaa trumpetin tööttäyksiltä. Valkosuulien meluisa ääntely on lähes samanlaista sekä koirailla että naarailla. Aikuiset voivat saalistaessaan päästää kovia rääkäisyjä ja rahista saapuessaan pesälle.[3]
Suulien ravintoa ovat makrillit, sardiinit, sardellit, tuulenkalat[3] ja eräillä trooppisilla lajeilla myös pääjalkaiset.[4] Ne viettävät paljon aikaansa ruuanhaussa, jolloin ne lentävät 10–100 metrin korkeudessa meren pinnan yläpuolella. Jotkin suulalajit etsivät ruokaa yhdessä ja sukeltavat samanaikaisesti nappaamaan saaliinsa.[3] Ne nappaavat ravintonsa syöksysukelluksilla. Iskiessään ne laskostavat osittain siipensä ja syöksyvät kohtisuoraan nokka edellä veteen. Veteen iskeytymistä pehmentävät pään ihonalaiset ilmapussit ja aivoja suojaava vahva kallo. Sisäänpäin avautuvat sieraimet estävät veden pääsyn henkitorveen.[6] Suulat voivat seurata saalista siivillään ja jaloillaan uiden jopa 25 metrin syvyyteen.[6][3] Ne eivät voi keihästää saalista nokkaansa vaan nappaavat sen suuhunsa pintaan noustessaan. Sukellukset eivät välttämättä tapahdu korkealta, vaan suulat voivat painua veden alle suoraan pinnalta.[6]
Suulien pesimisaika vaihtelee lajin sekä pesimäalueen ilmaston ja meriolojen mukaan.[6] Jotkin pesivät vain joka toinen vuosi.[3] Kaikki lajit pesivät yhdyskunnissa.[6] Samassa yhdyskunnassa voi pesiä myös muita suulalajeja, merimetsoja ja fregattilintuja. Useimmat suulista pesivät alle tuhannen linnun yhdyskunnissa, mutta perunsuulat jopa lähes miljoonan parin kolonioissa.[3]
Suulien parinmuodostus on hidasta ja kosintaseremoniat ovat pitkiä. Pari pysyy yhdessä koko elinikänsä. Ne esittävät kosiessaan pitkän soidintanssin. Soitimella oleva koiras pullistaa rintaansa, nostaa pyrstönsä pystyyn ja tepastelee ympäriinsä arvokkaan näköisesti pysähtyen välillä paikalleen astelemaan. Tämän jälkeen se jatkaa kävelyään ylvästellen edestakaisin, kääntyy naaraanpuoleen, nostaa siipensä ja päästää viheltävän äänen. Koiras toistaa tämän useita kertoja. Kun naaras vähitellen kiinnostuu esityksestä, se ojentautuu eteenpäin koskettamaan koiraan nokkaa ja kaulaa. Pesät ovat lähellä toisiaan, mutta eri lajit pesivät erilaisissa ympäristöissä. Naamiosuulat pesivät laakeilla rantakallioilla, kun taas esimerkiksi suula pesii kallionkielekkeillä. Punajalkasuula ja joulusaarensuula sitä vastoin rakentavat pesänsä puuhun tai pensaaseen, jossa ne liikkuvat melko ketterästi.[6] Pesä koostuu guanosta, merilevistä, höyhenistä ja kalaruodoista, joita koiras tuo naaraalle. Naaras rakentaa niistä maljamaisen pesän.[6] Puihin tehdyt pesät kootaan risuista.[3]
Valkosuulat munivat yhden munan, muut lajit kaksi tai kolme munaa.[3] Suulien munat ovat sinertävänvalkoisia ja niitä peittää liitumainen kerros, kuten esimerkiksi pelikaaneilla ja merimetsoilla.[4] Suulat kasvattavat yleensä vain yhden poikasen.[6] Hautova suula voi lentoon lähtiessään potkaista munan pois pesästä, mutta vierittää takaisin kaikki munat, joihin se pesältä käsin ulottuu nokallaan. Niillä voi olla pesässä jopa seitsemän munaa, kun ne ovat poimineet vierineitä munia.[6] Suulilla ei muodostu rintaan hautomalaikkua. Sen sijaan niille kehittyy lämmin alue räpylöiden alapinnalle, jossa on vilkas verenkierto. Hautova suula pitää muniaan lujasti räpylöissään.[4][2] Vanhemmat hautovat muniaan 41–57 päivää 16–60 tunnin vuoroissa.[3] Poikaset ovat kuoriutuessaan alastomia ja sokeita, mutta saavat pian valkean untuvapeitteen. Vanhemmat ruokkivat poikasia kuvustaan oksentamalla ravinnolla tiiviisti noin kuukauden ajan, jonka jälkeen ne ruokkivat harvemmin. Tavallisen suulan poikanen lähtee pesästä jo kaksikuisena ja saa selvitä tämän jälkeen omillaan. Tropiikin suulalajien poikaset ovat lentokykyisiä vasta viiden kuukauden ikäisinä, ja vanhemmat ruokkivat niitä jopa neljä kuukautta tämän jälkeenkin.[6] Suulavanhempien hylkäämät poikaset selviävät niille kertyneellä rasvavarastolla seuraavat kaksi viikkoa, jonka ne viettävät meressä. Tämän jälkeen poikaset ovat lentokykyisiä ja voivat lähteä pesimisalueelta kauemmas merelle.[4]
Suulia saalistavia lintuja ovat suopöllöt, haukat, merikotkat, andienkondorit, lokit ja fregattilinnut. Muita vihollisia ovat ihmisen lisäksi kissat, rotat, villisiat, taskuravut ja hait.[3] Suulien lähellä pesivät lokit ja fregattilinnut tekevät suulayhdyskunnissa saalistusretkiä. Fregattilinnut ajavat suulia takaa, tarttuvat pyrstöön ja näpsäyttävät niitä, jolloin pelästynyt lintu oksentaa ruokansa varkaille. Samaa keinoa käyttävät myös kihut. Lokit vievät suulilta poikasia ja munia. Lokit tekevät joskus yhteistyötä, jolloin toinen kiinnittää hautovan suulan huomion itseensä ja saa sen nousemaan pesästä, jolloin toinen hiipii takaapäin varastamaan munan.[6][7]
Muutamat Etelä-Amerikan suulat ovat eräiden muiden lajien ohella guanolintuja. Niiden ulosteista saadaan arvokasta typpi- ja fosforipitoista luonnonlantaa.[4] Guano on taloudellisesti tärkeää joillekin maille, kuten Perulle. Ihmiset saavat tropiikin suulista myös lihaa, munia ja höyheniä.[3]
IUCN luokittelee joulusaarensuulan ja kapinsuulan uhanalaiseksi tai vaarantuneeksi lajiksi. Tärkeimpiä uhkia ovat elinympäristön tuhoutuminen, ylikalastus, munienkeruu; sekä poikasten ja aikuisten lintujen pyynti.[3]
Suulien evolutionistiset sukulaisuussuhteet muihin linturyhmiin ovat epäselviä. Se on perinteisesti luettu pelikaanilintuihin, merimetsojen, fregattilintujen, käärmekaulojen, tropiikkilintujen ja pelikaanien ohella. DNA hydridisaation mukaan se kuuluu kuitenkin samaan ryhmään haikaralintujen kanssa. Eräiden olettamusten mukaan ne olisivat lähimpänä merimetsoja ja käärmekauloja, tai jompaakumpaa niistä. Suulien jakamista valko- ja ruskosuuliin tukee niiden luuston eroavaisuudet. Joidenkin tutkimusten mukaan kaikki suulat pitäisi lukea samaan Sula-sukuun. Varhaisin tunnettu suulalaji on Ranskasta löydetty Sula ronzoni, jonka fossiilit on ajoitettu varhaiselle oligoseenikaudelle. Nykyisessä Kaliforniassa eli myöhäisellä mioseenikaudella Morus magnus. Muiden esihistoriallisten suulien fossiileja on löydetty tertiäärikaudelta.[3]
Suulat (Sulidae) on lahkoon Suliformes kuuluva merilintuheimo. Siihen kuuluu kolme sukua ja 10 lajia, joita tavataan lauhkeilla ja trooppisilla merialueilla. Suulat ovat vahvoja lentäjiä, mutta maalla kömpelöitä. Ne saavat ravintonsa merestä näyttävillä syöksysukelluksilla ja sitä seuraavilla nopeilla takaa-ajoilla. Suulat pesivät yhdyskunnissa.
Les Sulidae (ou sulidés) sont une famille d'oiseaux constituée de 3 genres et 10 espèces de fous.
Les fous sont des oiseaux de mer de taille moyenne (de 64 à 100 cm), à bec conique et longues ailes, étroites et pointues.
Cosmopolites à l'exception de l'Antarctique, on les trouve sur les océans tropicaux, subtropicaux et tempérés, principalement en haute mer.
Le Fou se nourrit exclusivement de poissons qu’il pêche en réalisant des vols vertigineux, en plongeant en mer à des hauteurs très élevées qui peuvent atteindre 40 mètres[1]. Sa chute est amortie grâce à un système de poches d’air sur son corps. Une fois dans l’eau, l’oiseau plonge à une profondeur de 3 à 5 mètres, mais peut poursuivre sa proie jusqu’à 30 mètres de fond[2].
La femelle pond un à trois œufs selon les espèces. Les deux parents couvent les œufs. N'ayant pas de plaque incubatrice, les fous couvent leurs œufs avec les pattes.
Le Fou occupe le même nid pendant plusieurs années, et au mois de mai, la femelle et le mâle couvent pendant environ 44 jours. Les petits naissent tout noirs et aveugles. Ils sont nourris pendant au moins 90 jours et atteindront leur taille adulte à l’âge de 3 mois. Ils pourront se reproduire à partir de leur 4e année, et prendront alors leur plumage blanc. Ils vivent en moyenne une vingtaine d’années[3].
Le terme sulidé vient du norvégien sule signifiant "éclabousser", ce qui renvoie à l'habitude systématique qu'ont les fous de plonger à grande vitesse dans la mer pour pêcher, d'une hauteur allant jusqu'à 40 m.
Appartenant traditionnellement à l'ordre des Pelecaniformes, la classification de Sibley & Monroe les rangeait dans l'ordre élargi des Ciconiiformes.
Plusieurs études phylogéniques réalisées à partir de séquençages de gènes mitochondriaux et nucléaires ont montré que des familles placées traditionnellement dans l'ordre des Pelecaniformes formaient en réalité un groupe-frère de celui contenant les Pelecanidae et d'autres familles placées traditionnellement dans les Ciconiiformes (Van Tuinen et al. 2001, Ericson et al. 2006, Hackett et al. 2008). En conséquence, les Sulidae ont été déplacés dans un nouvel ordre, les Suliformes, à la suite du congrès 2010 de l'American Ornithologists' Union (AOU). Le Congrès ornithologique international a immédiatement répercuté cette modification taxinomique dans sa classification de référence à la version 2.6.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Súluætt (fræðiheiti: Sulidae) er ætt sjófugla af ættbálki pelíkanfugla sem stinga sér eftir æti.
Súluætt (fræðiheiti: Sulidae) er ætt sjófugla af ættbálki pelíkanfugla sem stinga sér eftir æti.
I Sulidi (Sulidae Reichenbach, 1849) sono una delle quattro famiglie in cui si suddivide l'ordine dei Suliformi.[1]
I Sulidi sono grandi uccelli marini, con il piumaggio in prevalenza bianco-nero. Sono lunghi 64–100 cm e pesano 1,5-3,5 kg; il becco è robusto, a forma di cono, con rami finemente seghettati nella parte anteriore. Le zone glabre della faccia, la pelle della gola e i piedi hanno spesso tinte molto vivaci; i piedi sono robusti e provvisti di membrane interdigitali assai sviluppate. Le narici esterne mancano; la respirazione perciò avviene attraverso la bocca, e il palato presenta una conformazione particolare. Le sule sono uccelli dalla corporatura solitamente molto snella e atletica con ali lunghe e appuntite, utili per i frequenti tuffi effettuati per cibarsi di pesce.
I sulidi sono imparentati ad altri uccelli acquatici che, come loro, mancano di narici esterne e una placca incubatrice, ma presentano tutti le quattro dita palmate ed una sacca golare. I parenti viventi più prossimi dei sulidi sono i Phalacrocoracidae (cormorani) e gli Anhingidi (aninghe). Quest'ultimi sono alquanto intermedi tra i sulidi ed i cormorani, ma (come molti cormorani) sono uccelli d'acqua dolce in un clade di uccelli marini, nonché simplesiomorfici con i sulidi ma sinapomorfici con i cormorani per altri aspetti. Per questo, i Sulidae sembrano essere il lignaggio più antico e più distinto dei tre, che pertanto vengono raggruppati nel sottordine Sulae. Al suo interno, i sulidi sono in genere collocati semplicemente come una famiglia; talvolta la superfamiglia Suloidea viene riconosciuta, in cui alcune delle forme estinte primitive (come ad esempio Empheresula, Eostega e Masillastega) sono poste come distinte linee basali dai sulidi viventi. Tuttavia, l'ipotizzata famiglia Pseudosulidae (o Enkurosulidae) è quasi certamente invalida.[2]
I Sulae erano tradizionalmente incluse nei Pelecaniformes nella sua obsoleta circoscrizione parafiletica. Ma pellicani, la famiglia omonima di Pelecaniformes, sono in realtà maggiormente imparentati con aironi, ibis e spatole, umbrette e becchi a scarpa che a sulidi e affini. In riconoscimento di ciò, è stata proposta la separazione di Sulae da Pelecaniformes, e l'assegnazione di Sulae in un nuovo ordine, Phalacrocoraciformes, che comprende anche le fregate (Fregatidae) e uno o più lignaggi preistorici che oggi sono completamente estinti.[3] La World Bird List IOC utilizza Suliformes come nome dell'ordine proposto.[4]
All'interno della famiglia, sono stati riconosciuti tre generi viventi: Sula (6 specie), Papasula (1 specie), Morus (3 specie). Uno studio del 2011 su più geni ha rivelato che la sula di Abbott era più basale rispetto a tutte le altre sule, e probabilmente si erano distanziata dagli altri due generi circa 22 milioni di anni fa, mentre gli antenati delle sule e le sule moderne si sono divise circa 17 milioni di anni fa. Il più recente antenato comune di tutte le sule visse nel Miocene superiore, circa 6 milioni di anni fa, dopo di che le varie sule divennero costantemente divergenti. Il genere Morus si è separato dagli altri generi piuttosto recentemente, solo circa 2,5 milioni di anni fa.[5]
Cladogramma che mostra i vari generi di sulidi all'interno della famiglia:[5]
Sula di Abbott (Papasula abbotti)
Sula settentrionale (Morus bassanus)
Sula australiana (Morus serrator)
Sula del Capo (Morus capensis)
Sula piedirossi (Sula sula)
Sula fosca (Sula leucogaster)
Sula mascherata (Sula dactylatra)
Sula di Nazca (Sula granti)
Sula piediazzurri (Sula nebouxii)
Sula del Perù (Sula variegata)
La famiglia dei Sulidi comprende 10 specie. Le differenze morfologiche riguardano il colore del piumaggio, del becco e delle zampe e la taglia (che varia, per quanto riguarda la lunghezza, da 64 a 100 centimetri). Tuttavia, la distribuzione geografica differisce da una specie all'altra, ed esistono anche alcune varianti nelle parate nuziali, nelle pratiche di nidificazione e nei sistemi di pesca. Alcuni ornitologi le classificano perciò in due gruppi distinti: il primo gruppo (genere Morus) comprende la sula settentrionale, la sula del Capo e la sula australiana; il secondo gruppo (generi Papasula e Sula) riunisce le sule tropicali e quelle subtropicali, uccelli più piccoli e più colorati, che si tuffano da altezze inferiori e si avventurano in acque meno profonde degli esemplari del genere Morus.
La documentazione fossile dei solidi è piuttosto estesa grazie alle numerose forme risalenti al Miocene/Pliocene recuperate. Ma il lignaggio dei sulidi risale al Eocene, e tutto (come la primitiva fregata eocenica Limnofregata) considerato, i sulidi sembrano essersi discostato dalla stirpe che portò alla comparsa di cormorani e aninghe circa 50 milioni di anni fa. La radiazione evolutiva iniziale formò un numero di generi che sono ora completamente estinti, come la primitiva sula d'acqua dolce Masillastega, o il bizzarro Rhamphastosula (che presentava un becco simile nella forma a quello degli aracari). I generi moderni si sono evoluti (come molti altri generi viventi di uccelli) attorno al limite Oligocene-Miocene, circa 23 milioni di anni fa. Microsula, che visse in quel periodo, sembra essere stata una primitiva sula che aveva ancora molti simplesiomorfie con le sule del genere Morus. Come gli altri Phalacrocoraciformes, i sulidi si sono originati nella regione generale dell'Atlantico o del mare Tetide occidentale (quest'ultima ipotesi è la più probabile, dato che i primi fossili di sule sono abbondanti in Europa ma assenti dai depositi americani contemporanei ben studiati.[6]
I sulidi preistorici (o suloidi) conosciuti solo dai fossili sono:
Per le specie estinte dei generi esistenti, vedi gli articoli del genere.
La specie Prophalacrocorax ronzoni dell'Oligocene inferiore, di Ronzon, in Francia, è stato variamente collocato tra i mergini, nel genere Mergus, in Sula, e - dopo che un genere distinto è stato stabilito per esso - nei Phalacrocoracidae. Anche se è probabile che appartenga a Sulae e possa essere stato un antico sulide (o suloide), dei tre posizionamenti esplicitamente proposti, nessuno sembra essere corretto.[13]
Le sule si nutrono di pesci e di calamari che catturano sia gettandosi in picchiata da notevoli altezze, sia tuffandosi quando già volano a pelo d'acqua; infatti non usano prelevare la loro preda dall'alto verso il basso, ma se ne impadroniscono quando ritornano in superficie. Questa è una delle ragioni per le quali le sule non si immergono mai a grandi profondità mentre cacciano la preda, sospingendosi in avanti con la forza propellente prodotta sia dai piedi sia dalle ali.
La dieta principale della sula settentrionale è costituita da aringhe, sgombri, anguille della sabbia e pesci simili. Anche se quasi tutti questi pesci hanno un valore commerciale, è poco probabile che le sule possano danneggiarne la pesca. Dunque, se la pesca delle aringhe e di altri pesci nel Mare del Nord è in continua flessione, questo è dovuto solo a un eccesso di pesca e non alle sule, la cui popolazione al contrario è in continuo aumento[14]. Non sembra esservi dunque alcuna connessione diretta fra la popolazione degli uccelli e quella dei pesci. Le sule australiane, infine, si nutrono prevalentemente di acciughe, anche se catturano una gran varietà di altri pesci.
È uno spettacolo affascinante vedere uno stormo di sule che va in cerca di cibo. Si precipitano fragorosamente in mare, con le ali piegate ad angolo da un'altezza di 30 m o anche più. Sembra una pioggia continua di sule in picchiata che spariscono in spruzzi di schiuma. Poi riemergono, risalgono sulle rocce, riprendono a volare per riunirsi ai compagni che compiono vasti giri in aria e poi ricominciano a tuffarsi in picchiata.
L'impatto sull'acqua a una velocità di circa 160 km/h è tale che, ripetuto continuamente, provocherebbe ferite o danni notevoli, se questi uccelli non fossero dotati di una speciale protezione. Le sule infatti hanno una struttura cranica estremamente robusta per proteggere il cervello da questi colpi violenti e, inoltre, hanno un complicato sistema di sacche d'aria presenti in tutta la testa che servono ad attutire l'impatto.
Le colonie di sule si trovano di solito abbarbicate su piccole isole costiere o talvolta anche su scogli simili a ripide torri sporgenti dal mare, come nel caso della Bass Rock nel Firth of Forth, o della Bird Rock (letteralmente «Roccia degli Uccelli») nel Golfo di San Lorenzo[15].
I nidi vengono costruiti gli uni vicini agli altri, distanti a volte soltanto 60 cm, cosicché le cime delle rocce o delle isole sono tutte imbiancate da miriadi di uccelli.
A febbraio, quando ancora i venti invernali e le tempeste si abbattono con furia sulle rocce, i maschi giungono nelle colonie per riprendere possesso dei nidi da loro lasciati l'anno precedente o, se nidificano per la prima volta, volano a bassa quota in cerca di nidi abbandonati. Le lotte sono frequenti, sia per la difesa del nido, sia per la caccia ai numerosi intrusi; si tratta di vere lotte e non di finte, come succede spesso fra gli uccelli che nidificano in fitte colonie. Allora le sule si afferrano per il becco, per la testa o per il collo, dando terribili scossoni, cercando di torcere il collo dell'avversario e, a volte, possono sferrare attacchi per due ore di seguito.
L'ornitologo Bryan Nelson, che per diversi anni studiò le sule di Bass Rock, ritiene che originariamente le sule nidificassero sulle sporgenze o sulle pareti rocciose e che abbiano cominciato a nidificare sulle superfici piane solo recentemente[16]. Tale ipotesi spiegherebbe molti aspetti del comportamento di questi uccelli marini. Quando infatti gli uccelli che nidificano sugli strapiombi si battono, uno dei due inevitabilmente precipiterà, il che mette fine alla lotta. Adesso, le sule continuano a lottare per ore di seguito afferrandosi per il becco e nessuno dei due antagonisti sembra in grado di liberarsi dell'altro. La combattività delle sule non vien meno neppure nel periodo del corteggiamento. Le femmine vengono beccate sia durante l'accoppiamento, sia ogni volta che il maschio ritorna al nido, dopo esser andato a caccia di cibo.
I nidi sono formati da larghe e compatte pile di alghe marine, erba, terra e di qualsiasi oggetto trovato fra i rifiuti che il mare butta a riva, anche i più eterogenei, quali reti per i pesci e scatole di latta. Tra tali oggetti si è trovato anche un orologio d'oro e una dentiera[16]. La pila viene cementata con escrementi e, quindi, utilizzata come trampolino per il decollo, dato che le sule hanno difficoltà ad alzarsi in volo dal terreno.
L'unico uovo che viene deposto è grande circa 7,5 cm, trasparente e di un azzurro pallido all'inizio, poi bianco calcareo. Appena deposto l'uovo, la femmina ripiega la coda sotto il suo corpo, come a dirigere e a mantenere l'uovo nel nido. Questo è un altro indizio del fatto che originariamente questi uccelli nidificavano sulle cornici a strapiombo, dove era necessario impedire all'uovo di ruzzolare di sotto[16]. Dato che le sule sono prive della «macchia di incubazione», cioè di una zona nuda sul ventre, coprono la covata con le membrane dei piedi.
L'uovo, disposto longitudinalmente al corpo, è mantenuto caldo dalle due zampe palmate che lo serrano lateralmente e che si sovrappongono nella parte inferiore. Entrambi i genitori collaborano alla covata con turni di uno o due giorni l'uno.
Dopo un periodo di incubazione di circa 44 giorni, nasce un piccolo completamente nudo, che si ricopre ben presto di morbide piume. All'inizio, si tiene in piedi sulle zampe dei genitori, ma dopo un poco è già in grado di mantenersi in equilibrio da solo nel nido, mentre i genitori si allontanano in cerca di cibo. A Bass Rock i piccoli vengono nutriti con sgombri, che prelevano dalla gola dei genitori, dopo avervi letteralmente infilato dentro la testa[15].
A due mesi, i piccoli, ormai completamente rivestiti di piume, vengono abbandonati dai genitori e devono cavarsela da soli. Quindi saltano fuori dal nido e con un po' di fortuna cominciano subito a volare. Altrimenti, si devono far strada fra la colonia fino a raggiungere lo strapiombo, ma capita sovente che vengano colpiti a morte dalle altre sule. Una volta in aria le giovani sule volano abbastanza bene, ma una volta posatesi in mare non riescono più a sollevarsi. Appena lasciato il nido sono infatti molto grasse, perciò passa un certo tempo prima che perdano il peso eccessivo e siano di nuovo in grado di volare e di pescarsi il cibo per conto loro.
Sulle alte e impervie rocce ove sorgono le loro colonie le sule sono al sicuro da qualsiasi predatore mammifero; solo l'uomo ha violato i loro territori a Saint Kilda, impossessandosi dei giovani e degli animali che covavano, e a Bird Rock, ove, con la costruzione di un faro, si è resa accessibile la locale colonia. Inutile dire che si è riusciti a distruggerla quasi completamente, uccidendone gli uccelli per servirsene da esca per la pesca[15].
Comunque, i principali nemici delle colonie sono i gabbiani reali e i mugnaiacci, che spesso s'impossessano delle uova[17]. Anche gli storni attaccano gli adulti, obbligandoli a rigurgitare il cibo che portano ai loro piccoli[16].
I Sulidi (Sulidae Reichenbach, 1849) sono una delle quattro famiglie in cui si suddivide l'ordine dei Suliformi.
Padūkėliniai, smigikai (lot. Sulidae, vok. Tölpel) – irklakojinių (Pelecaniformes) paukščių šeima.
Šeimoje 3 gentys, 9 rūšys:
Lietuvoje pajūryje aptinkama viena rūšis – šiaurinis padūkėlis (Morus bassanus) Vikiteka
Genten (Sulidae), ook wel rotspelikanen genoemd, zijn een familie van 70-85 cm grote stootduikende zeevogels uit de orde van de Suliformes.[1] De familie telt 10 nog bestaande soorten.
Genten hebben een torpedovormig lichaam met een dicht verenkleed. De lange, forse snavel heeft gekartelde zijranden. Met de lange, puntige vleugels hebben genten een grote spanwijdte van 140 cm, zoals bij de roodpootgent (Sula sula) en de bruine gent (Sula leucogaster), tot 175 cm bij de soorten van het geslacht Morus (jan-van-genten). Genten hebben korte poten en zwemvliezen tussen alle vier de tenen.
Voedsel, vooral vis, wordt op zee gezocht. Vissen worden stootduikend vanuit de lucht gevangen. De bruine gent (Sula leucogaster) voedt zich ook met pijlinktvissen.
Het bultvormige nest is samengesteld uit allerlei planten, verstevigd met uitwerpselen, en wordt door de meeste soorten op de rotsen of op begroeide hellingen gebouwd. Alleen de roodpootgent (Sula sula) bouwt zijn nest niet op de grond, maar in een boom. Het legsel bestaat uit een enkel ei, dat door beide ouders zes weken lang wordt bebroed.
Genten zijn vooral in tropische streken te vinden, maar ook in Groot-Brittannië komen ze voor. De bruine gent (Sula leucogaster) leeft vooral op eilanden voor de kust, en op eilanden met een droog klimaat nestelen vaak grote groepen maskergenten (Sula dactylatra).
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Morus capensis (Kaapse jan-van-gent)
Morus serrator (Pacifische jan-van-gent)
Papasula abbotti (Abbotts gent)
Sula leucogaster (bruine gent)
Naar Friesen, V.L. (2002)[2]
Bronnen, noten en/of referentiesGenten (Sulidae), ook wel rotspelikanen genoemd, zijn een familie van 70-85 cm grote stootduikende zeevogels uit de orde van de Suliformes. De familie telt 10 nog bestaande soorten.
Suler er ein familie, Sulidae, av sjøfuglar som stupdykkar etter fisk ved kystar og på ope hav. Dei varierer i lengd frå 60 til 85 cm og i vengespenn frå 141 cm til 174 cm. Vengene er lange, smale og skråstilte, halen er ganske lang og avsmalande, dei ytre stjertfjøra er kortare enn dei midtre. Flygemusklane er heller små og lasten på vengene vert høg. Det er kompensert av ei straumlinja, torpedoforma kroppsform.
Sulene har trauste bein og føter med symjehud mellom alle fire tærne. Somme artar har bein og symjehud i kraftfulle og lyse farger som fangar merksemd. Nebbet har klår farge, det er langt, rett, konisk og kraftig ved rota. Øvre del av nebbet kurvar nedover mot spissen og kan bevegast opp for å gripe over store bytte. Naseopningane vert lukka under dukk. Auga er framoverretta for å gje samsyn og til hjelp for å berekne avstandar.[1]
Fjørdrakta har lys underside, raudfotsula kan ha lysebrun underside og mørkebrun overside. Sulene har ein gumpkjertel som skil ut eit voksfylt sekret som dei nyttar til å impregnere fjøra mot væte og skydde mot insekt. Generelt myter dei kontinuerleg for å oppretthalde normal flygeevne; halefjøra vert skifta ut uregelbunden, medan vengefjøra skiftast ut etappevis slik at det alltid er somme gamle fjør att, og somme halvt utvaksne vengefjør samstundes som vengefjører vert felt.
Suler i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.9 frå august 2014[2] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[3]
Suler er ein familie, Sulidae, av sjøfuglar som stupdykkar etter fisk ved kystar og på ope hav. Dei varierer i lengd frå 60 til 85 cm og i vengespenn frå 141 cm til 174 cm. Vengene er lange, smale og skråstilte, halen er ganske lang og avsmalande, dei ytre stjertfjøra er kortare enn dei midtre. Flygemusklane er heller små og lasten på vengene vert høg. Det er kompensert av ei straumlinja, torpedoforma kroppsform.
Sulene har trauste bein og føter med symjehud mellom alle fire tærne. Somme artar har bein og symjehud i kraftfulle og lyse farger som fangar merksemd. Nebbet har klår farge, det er langt, rett, konisk og kraftig ved rota. Øvre del av nebbet kurvar nedover mot spissen og kan bevegast opp for å gripe over store bytte. Naseopningane vert lukka under dukk. Auga er framoverretta for å gje samsyn og til hjelp for å berekne avstandar.
Fjørdrakta har lys underside, raudfotsula kan ha lysebrun underside og mørkebrun overside. Sulene har ein gumpkjertel som skil ut eit voksfylt sekret som dei nyttar til å impregnere fjøra mot væte og skydde mot insekt. Generelt myter dei kontinuerleg for å oppretthalde normal flygeevne; halefjøra vert skifta ut uregelbunden, medan vengefjøra skiftast ut etappevis slik at det alltid er somme gamle fjør att, og somme halvt utvaksne vengefjør samstundes som vengefjører vert felt.
Sulefamilien eller suler (Sulidae) er en gruppe pelagiske overflatebeitende sjøfugler i ordenen av sulefugler (Suliforms). Familien består av ti arter med i alt 19 taxa, som er fordelt i tre slekter. Kun én art hekker i Europa, inkludert langs kysten av Norge.
Suler måler omkring 64–100 cm i lengde og regnes som mellomstore sjøfugler med lange, smale og spisse vinger. Vingespennet måler gjerne omkring 141–174 cm. Artene hekker i kolonier i bratte fuglefjell og på flate holmer. Fuglene jakter føden gjennom å stupdykke etter fisken.
Inndelingen følger HBW Alive og Illustrated Checklist of the Birds of the World, i henhold til del Hoyo & Collar (2014)[1] og Carboneras & Bonan (2018)[2]. Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[3][4] Navn i parentes er uoffisielle midlertidige beskrivelser, som endres når nye offisielle navn foreligger.
Skyggefuglens plassering i systematikken har vært usikker, og den har vanligvis hatt sin egen familie, men AOU mente den var en del av pelikanfamilien. HBW Alive plasserer den imidlertid i sin egen familie, noe kladogrammet nedenfor også reflekter.[5]
Aequornithes CiconiiformesStorker (Ciconiidae)
Fregattfugler (Fregatidae)
Suler (Sulidae)
Slangehalsfugler (Anhingidae)
Skarver (Phalacrocoracidae)
Hegrer (Ardeidae)
Ibisfamilien (Threskiornithidae)
Skyggefugler (Scopidae)
Pelikaner (Pelecanidae)
Treskonebber (Balaenicipitidae)
Store norske leksikon (https://snl.no/suler)
Sulefamilien eller suler (Sulidae) er en gruppe pelagiske overflatebeitende sjøfugler i ordenen av sulefugler (Suliforms). Familien består av ti arter med i alt 19 taxa, som er fordelt i tre slekter. Kun én art hekker i Europa, inkludert langs kysten av Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Głuptaki[2], głuptakowate (Sulidae) − rodzina ptaków z rzędu głuptakowych (Suliformes).
Rodzina obejmuje gatunki oceaniczne zamieszkujące wybrzeża wszystkich kontynentów poza Antarktydą[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Głuptakowate są taksonem siostrzanym w stosunku do wężówek (Anhingidae) i kormoranów (Phalacrocoracidae)[4][5][6]. Do rodziny należą następujące rodzaje i gatunki[2]:
Głuptaki, głuptakowate (Sulidae) − rodzina ptaków z rzędu głuptakowych (Suliformes).
Os sulídeos (do latim científico Sulidae) constituem uma família de aves sulififormes[1] (antes pelecaniformes), que compreende 3 géneros e 10 espécies de aves marinhas conhecidas como alcatraz, atobá ou ganso-patola. Os sulídeos têm distribuição geográfica vasta, podendo ser encontrados em todos os oceanos, excepto na região da Antártida.
Os atobás são aves de médio a grande porte, com 64 a 100 centímetros de comprimento e peso de até 3,6 quilogramas. Algumas espécies apresentam dimorfismo sexual, sendo as fémeas maiores e mais pesadas que os machos. A plumagem é muito variável de espécie para espécie, mas geralmente é em tons de castanho e preto, sendo branca na zona ventral. As asas são longas e adaptadas a longos voos e posicionadas na metade posterior do corpo. O bico tem forma cónica e bordos serrados.
Os adultos não têm penas na zona da face e garganta, que pode ser muito colorida, tal como as patas, em tons de azul, encarnado ou laranja. Os olhos estão localizados na frente da cara, o que confere visão binocular aos atobás. As patas estão localizadas na metade posterior do corpo e terminam em pés totipalmados (que assentam na totalidade no solo), com dedos unidos por membrana interdigital. Os atobás são aves marinhas piscívoras que se alimentam de carapaus, sardinhas, anchovas e outros pequenos peixes oceânicos.
Os atobás procriam em colónias mistas, junto com outras espécies de aves marinhas, frequentemente fragatas e/ou cormorões. As colónias podem localizar-se em linhas de costa ou ilhas oceânicas isoladas. Os atobás formam casais monogâmicos na época de reprodução, mas a escolha de par e local de nidificação varia de ano para ano. Após um ritual de acasalamento elaborado, destinado sobretudo a assegurar o território do casal a partes terceiras, os ovos são incubados por 42-55 dias. Os juvenis nascem totalmente dependentes dos progenitores e permanecem no ninho durante 14 a 22 semanas, após o que continuam a receber cuidados parentais por mais nove meses. A maturidade sexual e plumagem adulta são adquiridas entre os 2 e os 6 anos de vida. Os atobás podem viver entre 10 a 20 anos.
Nas zonas tropicais, os atobás podem ser caçados pelos ovos, penas e carne e explorados comercialmente como fonte de guano, especialmente no Peru. A União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) lista duas espécies de sulídeos: o atobá-de-abbott (Papasula abbotti), em perigo crítico de extinção, e o atobá-do-cabo (Morus capensis), como vulnerável.
Na taxonomia de Sibley-Ahlquist, baseada em estudos de DNA, os sulídeos são reposicionados na ordem Ciconiiformes. Os primeiros fósseis atribuídos ao grupo são: Sula ronzoni, que surge em formações geológicas do Oligocénico de França; e o Morus magnus, do Miocénico superior da Califórnia.
Os diversos géneros de sulídeos distinguem-se por critérios osteológicos e estão presentes, enquanto linhagens distintas, desde o Miocénico.
Os sulídeos (do latim científico Sulidae) constituem uma família de aves sulififormes (antes pelecaniformes), que compreende 3 géneros e 10 espécies de aves marinhas conhecidas como alcatraz, atobá ou ganso-patola. Os sulídeos têm distribuição geográfica vasta, podendo ser encontrados em todos os oceanos, excepto na região da Antártida.
Sulovité (lat. Sulidae) je čeľaď pelikánotvarých. Slovenský názov recentných rodov z tejto čeľade je sula.
Obývajú teplejšie a mierne oblasti, veľké sú asi ako husi. Telo má torpédovitý tvar, zobák je taký dlhý ako hlava, krídla sú mimoriadne dlhé. Výborne lietajú a plachtia. Na korisť v mori sa vrhajú strmhlav s pritlačenými krídlami z výšky asi 30 m. Pre toto vrhanie majú spevnenú kostru a mohutné vzdušné vaky na prsiach.
Sulovité (lat. Sulidae) je čeľaď pelikánotvarých. Slovenský názov recentných rodov z tejto čeľade je sula.
Sulor (Sulidae) är en familj fåglar som omfattar tio arter som brukar delas upp i de tre släktena: Morus, Papasula och Sula. Traditionellt har familjen placerats i ordningen pelikanfåglar men molekulära och morfologiska studier har visat att denna ordning är parafyletisk.[1] Sulorna har därför flyttats till den nya ordningen sulfåglar tillsammans med fregattfåglar, skarvar och ormhalsfåglar.[2]
Sulor är stora havslevande fåglar med långa smala vingar och spetsig stjärt. Deras näbb är rak och spetsig och könen är lika till utseendet. De störtdyker från hög höjd likt tärnor för att fånga sitt byte.
Wikimedia Commons har media som rör Sulor.
Sulor (Sulidae) är en familj fåglar som omfattar tio arter som brukar delas upp i de tre släktena: Morus, Papasula och Sula. Traditionellt har familjen placerats i ordningen pelikanfåglar men molekulära och morfologiska studier har visat att denna ordning är parafyletisk. Sulorna har därför flyttats till den nya ordningen sulfåglar tillsammans med fregattfåglar, skarvar och ormhalsfåglar.
Sulor är stora havslevande fåglar med långa smala vingar och spetsig stjärt. Deras näbb är rak och spetsig och könen är lika till utseendet. De störtdyker från hög höjd likt tärnor för att fånga sitt byte.
Sümsük kuşugiller (Sulidae), Suliformes takımına ait bir familya. Balık ve benzeri avlarını suya dalarak avlayan, orta büyüklükte ve deniz kıyılarında yaşayan kuşlardır. Bu familyada yer alan on tür eski kaynaklarda Sula cinsi içinde sınıflandırılmıştır. Ancak Sula ve Morus cinsleri morfolojik ve davranışsal özellikleri ile kolayca birbirlerinden ayırt edilebilirler. Bu iki cinsin DNA dizilimleri de birbirinden farklıdır. Papasula abbotti türü ise muhtemelen daha eski bir ortak atadan ayrılmıştır ve diğer iki cinsten farklılık gösterdiği için monotipik Papasula cinsinde sınıflandırılmıştır.[1]
Boyları yaklaşık 60 ila 85 cm. arasındadır ve kanat açıklıkları ise 140 ila 175 cm. arasındadır. Uçları sivri kanatları uzun ve dardır. Oldukça uzun ve kısmen baklava şeklindeki kuyruklarının dış tüyleri ortadaki tüylerinden daha kısadır. Dalış yapmak için gereken küçük kesitli vücut yapıları nedeniyle uçuş kasları oldukça küçüktür. Bu nedenle kanat düşen yükün artması sonucu sürüklemeyi azaltacak şekilde gövdeli torpido biçiminde oldukça aerodinamik bir yapıya sahiptir.[2]
Bacakları tıknaz ve ayakları perdelidir. Ayak perdeleri dört parmağı birbirine bağlar. Bazı türlerde ayak perdeleri parlak renklidir ve kur yaparken kullanılır. Genellikle dikkat çekici renklere sahip olan gaga uzun ve ucu sivridir. Kenarları testere şeklinde girintili olan gaganın tabanı derindir. Üst gaganın ucu hafifça aşağı doğru kıvrıktır ve büyük avları yakalayabilmek için yuları doğru hareket edebilir. Dalarken suyun girmemesi için burun delikleri dışarı açılacağına gagaya girer. Öne doğru açılı olarak kafada bulunan gözler diğer kuşlara göre çok daha geniş bir binoküler görüş sağlar.[2]
Tüyler kanat uçları ve kuyruk koyu renkli olmak üzere ya tamamen beyaz (ya da açık kahve veya grimsi) renklidir ya da alt kısımlar beyaz olmak üzere üst kısımlar koyu kahverengi ya da siyahtır. Morus cinsinin başında sarımsı tonda leke bulunur. Yüzde göz ile gaga arasında siyah bölgeler bulunur. Yakın akrabaları yılanboyun ve karabatakların aksine üropigial bezleri iyi gelişmiştir ve bu bezden salgılanan yağları tüylerine yayarak su geçirmezliği sağlar ve zararlılara karşı korunurlar. Kuyrukları düzensiz, kanatları da etaplar hâlinde tüy değiştirir. İlk tüy değiştirmeden itibaren üzerlerinde bazı eski tüyler, bazı yeni tüyler ve bazı yeni büyümeye başlamış tüyler bulunur. Stresli dönemlerde tüy değiştirdikleri gözlemlenmiştir.[2]
Asıl olarak tropikal ve subtropikal denizlere yayılmışlardır. Özellikle Morus cinsi ılıman bölgelerde de bulunur. Akraba oldukları Procellariiformes takımındaki kuşlar gibi gerçek pelajik deniz kuşları değildirler ve genellikle kıyılara yakın olmayı tercih ederler. Ancak birçok Pasifik adasında büyük kolonilerinin bulunması fırtınalarla yaşadıkları yerlerden savrulduklarında güvenli bir kara bulana kadar uzun süre uçabildiklerini göstermektedir.[2]
Tüm türleri çoğunlukla orta boyda balıklar ve deniz omurgasızları ile beslenir. Türlerin çoğu toplu hâlde beslenir. Bazı türler balıkçı teknelerini takip ederek atıkları yerler. Karakteristik avlanma davranışı havadan suya dalmaktır. Bir dalışta suyun bir ila iki metre altına inebilirler. Eğer ilk seferinde avları kaçarsa ayak ve kanatlarını kullanarak su altında yüzerek avlarını kovalayabilirler.[2]
Yukarıda belirtildiği gibi Morus ve Sula cinsinin davranışları birbirinden farklı olsa da genel olarak bazı sinapomorfik davranışları vardır. Uçmaya başlamadan önce gagalarını yukarı (Morus cinsi) ya da ileri (Sula cinsi) uzatırlar. Uçtuktan sonra yere inerken ise gagalarını aşağı doğru uzatırlar. Tehdit karşısında ise saldırmadan kafalarını sallayarak gagalarını tehdide karşı uzatırlar.[3]
Familyanın tüm üyeleri koloniler hâlinde ürer. Koloni alanını uçarak gözden geçiren erkek kuş uygun bir yuva yeri seçer ve seçtiği yeri gerekirse kavga ederek korur. Daha sonra erkek özel bir nümayiş ve çağrı ile dişileri çağırır. Nümayiş davranışı karabataklarda görüldüğü kadar çeşitli olmasa da karakteristiktir ve genellikle erkek kuşun başını sallamasından oluşur. dişi kuş uçarak ya da yürüyerek koloniyi dolaşır ve uygun bir eş arar. Eşler seçildikten sonra kuşlar birbirlerini temizleyerek ve sık sık çiftleşerek eş bağını korurlar.[4]
Tipik yumurta sayısı ikidir. Yumurtala beyazımsı, soluk mavi, yeşil ya da pembe renkli, lekesizdir ancak yuvadaki pisliklerden üzerleri kaplanabilir. Kuluçka süresi türe göre 42 ila 55 gün arasında değişir. Erkek ve dişi birlikte kuluçkaya yatar. Kuluçka sırasında perdeli ayaklarınde damarlar artar ve yumurtaları sıcak ayak perdelerinin altında tutarlar. Kuluçkanın ilk yarısında kaybolan yumurtaların yerine yenisi yumurtlanır.[2]
Yumurtalar çatlamadan önce ayak perdelerinin üzerine alınır. Tüysüz doğan yavrular kısa sürede beyaz hav tüylere kavuşur. Yavrular ebeveynlerinin gagalarına dokunarak besin ister ve ebeveynlerinin midelerinden çıkarttıkları besinleri doğrudan ağzından alırlar. Başlangıçta ebeveynlerden biri mutlaka yavruların yanındadır ancak iki haftadan sonra ebeveynlerin ikisi birden avlanmaya giderek yuvayı korunmasız bırakırlar. Yavruların palazlanması ve bağımsız olabilmesi büyük oranda besin kaynağına bağlıdır. İki ila dört yumurta yumurtlayan Peru sümsük kuşu (Sula variegata) türü dışındaki diğer türlerde nadiren birden fazla yavru erginliğe erişir. İki yavrudan güçlü olanının diğerini öldürmesi yaygındır.[2]
Sümsük kuşugiller (Sulidae), Suliformes takımına ait bir familya. Balık ve benzeri avlarını suya dalarak avlayan, orta büyüklükte ve deniz kıyılarında yaşayan kuşlardır. Bu familyada yer alan on tür eski kaynaklarda Sula cinsi içinde sınıflandırılmıştır. Ancak Sula ve Morus cinsleri morfolojik ve davranışsal özellikleri ile kolayca birbirlerinden ayırt edilebilirler. Bu iki cinsin DNA dizilimleri de birbirinden farklıdır. Papasula abbotti türü ise muhtemelen daha eski bir ortak atadan ayrılmıştır ve diğer iki cinsten farklılık gösterdiği için monotipik Papasula cinsinde sınıflandırılmıştır.
Олушеві (Sulidae) — родина морських птахів ряду (залежно від класифікації) Пеліканоподібних або Лелекоподібних. Інколи всі види родини розміщають в одному роді Sula. Це великі або середнього розміру птахи, що живляться шляхом полюванням на рибу, пірнаючі з висоти та переслідуючи здобич під водою.
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Chim điên (danh pháp khoa học: Sulidae) là một họ chim bao gồm 9-10 loài chim điên. Chúng là các loài chim biển sống ven bờ có kích thước từ trung bình tới lớn, có hoạt động săn bắt mồi (cá) bằng cách lao mình xuống nước. Tên gọi chim điên được dịch từ tiếng Pháp fou (kẻ điên). Các loài trong họ này hay được coi là đồng chi trong các nguồn củ, đặt tất cả trong chi Sula. Trong tiếng Anh, chúng được chia thành hai nhóm với tên gọi là booby và gannet.
Cape gannet
Australasian gannet
Abbott's booby.jpg)
Blue-footed booby
Masked booby
Nazca booby
Chim điên bụng trắng
Chim điên chân đỏ
Peruvian booby
Dữ liệu liên quan tới Sulidae tại Wikispecies
Phương tiện liên quan tới Sulidae tại Wikimedia Commons
Họ Chim điên (danh pháp khoa học: Sulidae) là một họ chim bao gồm 9-10 loài chim điên. Chúng là các loài chim biển sống ven bờ có kích thước từ trung bình tới lớn, có hoạt động săn bắt mồi (cá) bằng cách lao mình xuống nước. Tên gọi chim điên được dịch từ tiếng Pháp fou (kẻ điên). Các loài trong họ này hay được coi là đồng chi trong các nguồn củ, đặt tất cả trong chi Sula. Trong tiếng Anh, chúng được chia thành hai nhóm với tên gọi là booby và gannet.
Sulidae Reichenbach, 1849
О́лушевые (лат. Sulidae) — семейство морских птиц из отряда пеликанообразных. Являются отличными летунами и проводят большую часть своей жизни над открытым морем.
По величине олушевые варьируют от средних до крупных размеров. У самого мелкого вида, бурой олуши, длина тела составляет 64 см, а его вес — 725 г. Самый крупный вид, северная олуша, насчитывает 100 см и весит до 3,6 кг. У всех обтекаемая форма тела, короткая шея и клинообразный хвост.
Оперение чаще всего чёрное, бурое и белое. Для видов из рода Morus характерны жёлтые шеи и головы. Кроме того, на шее и на головах бывают непокрытые перьями места, окрашенные в пёстрые цвета и принимающие особенно во времена спаривания яркие оттенки. Половой диморфизм не затрагивает окраску перьев, однако проявляется в других признаках: цвет клюва и глаз у некоторых видов отличается, кроме того самки в среднем крупнее самцов. Оперение молодых птиц в большинстве случаев темнее оперения взрослых особей. Единственным исключением является олуша Абботта, у которой и взрослые и молодняк выглядят одинаково.
Клюв олушей длинный, сильный и конусообразный. Он располагает острыми краями, способными удерживать скользкую добычу, к примеру рыб. У олуши Абботта к тому же кончик клюва крючковато загнут. Глаза обращены вперёд, из-за чего у олушей очень хорошее стереоскопическое зрение. Непосредственные ноздри закрыты, однако у олушей есть ещё одна пара ноздрей, которые способны закрываться при нырянии специальными клапанами.
Длинные и узкие крылья расположены относительно далеко сзади. С их помощью олуши умело парят в сильных потоках воздуха. Для взлёта особенно крупные виды нуждаются в разбеге. При штиле им нередко не удаётся взлететь. Приземление выглядит, как правило, неуклюже и даже может заканчиваться плачевно, так как узкие крылья не позволяют быстрых манёвров. Ноги также расположены относительно сзади и поэтому ходят олуши, переваливаясь с одной ноги на другую. Однако при нырянии и плавании ноги оказывают значительную помощь. Четыре пальца на ногах, как у всех пеликанообразных, соединены перепонкой.
Эти птицы пикируют в воду с высоты примерно 30 м, складывают крылья за 1/10 сек. и ныряют со скоростью до 86 км/ч. Они погружаются на глубину до 10 м и движутся под водой до 50 км/ч.[1]
Виды семейства олушевых относят к 3 родам Morus, Sula и Papasula. Вместе с северной и капской олушами австралийская олуша принадлежит к роду Morus. Следующая кладограмма отражает результаты молекулярного анализа, проведённого учёными Friesen и Anderson[2], которые подтверждают это разделение:
Sulidae (Олуши) | |--+-- Morus | | | | | |-- Северная олуша | | `--+-- Капская олуша | | `-- Австралийская олуша | | | `-- Papasula (Олуша Абботта) | `-- Sula | |-- Красноногая олуша `--+-- Бурая олуша `--+-- Голуболицая олуша `--+-- Перуанская олуша `-- Голубоногая олуша
О́лушевые (лат. Sulidae) — семейство морских птиц из отряда пеликанообразных. Являются отличными летунами и проводят большую часть своей жизни над открытым морем.
鲣鸟科（学名：Sulidae）在鸟类传统分类系统上是鸟纲鹈形目中的一个科，包括三属。[1]体长约65-85厘米的大型海鸟。广泛分布于太平洋、大西洋和印度洋。在海洋上空飞行寻找鱼群和鱿鱼。发现鱼群时，头朝下迅速竖直地潜入水中。鲣鸟成群地营巢，但有强烈的领域感，有许多“仪式”性的动作来保护它们的领地。每窝常产卵两枚。鲣鸟，不怕人，早期的海员可以轻易的杀死它，并因此认为它们笨，故又称之为“笨鸟”。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
鲣鸟属
粉嘴鰹鳥属
大鲣鸟属
鲣鸟科（学名：Sulidae）在鸟类传统分类系统上是鸟纲鹈形目中的一个科，包括三属。体长约65-85厘米的大型海鸟。广泛分布于太平洋、大西洋和印度洋。在海洋上空飞行寻找鱼群和鱿鱼。发现鱼群时，头朝下迅速竖直地潜入水中。鲣鸟成群地营巢，但有强烈的领域感，有许多“仪式”性的动作来保护它们的领地。每窝常产卵两枚。鲣鸟，不怕人，早期的海员可以轻易的杀死它，并因此认为它们笨，故又称之为“笨鸟”。
カツオドリ科（カツオドリか、Sulidae）とは、鳥綱カツオドリ目に属する科。
全長60-85cm。嘴は長く、先端には鋸状の突起があり咥えた獲物を逃がさない様になっている。海面に急降下する際に海水が入らないように鼻孔はふさがっている。翼や尾羽は長い。
海洋に生息する。繁殖期を除いて陸に上がることはない。
食性は動物食で、魚類や軟体動物を食べる。羽ばたいて空中に静止（ホバリング）して獲物を探し、獲物を見つけると上空から急降下して潜水し捕らえる。
繁殖形態は卵生で、樹上や断崖等に巣を作り1回に1-4個（多くの種では1個）の卵を産む。多くの種では1羽の雛しか育てない。集団営巣し、大規模な繁殖地（コロニー）を形成する。
漁業者に魚がいる目印として利用された。繁殖地の各所では長年の繁殖行動で糞が厚く堆積するが、これはグアノと呼ばれ、貴重な肥料として利用された。
海洋や獲物の汚染、繁殖地に人間が持ちこんだ動物による食害等により生息数が減少している種もいる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_chick_on_Christmas_Island_2.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
_side_on.jpg)
