الأسماء في صفحات التنقل
Els cinipoïdeus (Cynipoidea) són una superfamília d'himenòpters apòcrits de moderada grandària que, en 2007, presenten cinc famílies, encara que unes altres havien estat reconegudes en el passat. Els membres més conspicus del grup són fitòfags, especialment com a formadors d'agalles, però la gran majoria de les seves espècies són parasitoides o hiperparasitoides especialment de larves de Diptera i també d'altres insectes.
Són típicament vespes llustroses, negres, llises i diminutes (menys de 5 mm), amb l'abdomen generalment comprimit lateralment. La venació de les ales és reduïda; les antenes són filiformes (amb forma de fil). És comú la presència de diversos segments metasomals (del tòrax), fusionats de diverses maneres (freqüentment és diagnòstic de famílies o subfamílies), i el pecíol molt curt, si està present.
Die Cynipoidea, nach der Typusfamilie auch häufig als Gallwespenartige bezeichnet, sind eine Überfamilie der Hautflügler. Die weltweit verbreitete Überfamilie umfasst ca. 3000 beschriebene Arten, es wird aber vermutet, dass ein Mehrfaches dieser Zahl noch unbeschrieben und unbekannt ist. Die meisten Arten sind Parasitoide anderer Insektenarten. Dabei leben die ersten Larvenstadien im Inneren ihres weiterwachsenden Wirts (koinobiont); die Larve verlässt diesen im vorletzten Stadium. In den letzten beiden Larvenstadien frisst sie dann von außen an der Leiche ihres Wirts weiter. Die Arten der Familie der Gallwespen (Cynipidae) sind sekundär wieder zu einer pflanzenfressenden (phytophagen) Lebensweise zurückgekehrt.
Obwohl nur wenige eindeutige Merkmale (Apomorphien) existieren, sind sich fast alle Forscher darin einig, dass die Überfamilie eine gemeinsame Abstammungsgemeinschaft, d. h. ein monophyletisches Taxon, darstellt. Kennzeichnende Merkmale sind die besondere Struktur des Flügelgeäders und der Bau des Hinterleibs, der immer seitlich schmal und mehr oder weniger hoch gewölbt ist. Außerdem sind die Bauchplatten (Sternite) des zweiten und dritten Hinterleibssegments immer verschmolzen oder zumindest eng aneinandergerückt. Die meisten Arten sind unauffällig schwarz oder dunkel gefärbt, es kommen aber auch Arten mit auffallenden Warnfarben ("Wespentracht" schwarz und gelb) vor, niemals aber metallische Farben. Die Antennen sind fadenförmig und weisen beim Männchen ein Glied mehr auf als beim Weibchen, typisch sind 11/12 oder 12/13 Glieder. Im Flügel ist eine dreieckige Radialzelle kennzeichnend. Die Randader (Costa) und ein Flügelmal (Pterostigma) fehlen immer (Ausnahme: Austrocynips, Familie Austrocynipidae, mit einer Art). Die Überfamilie wird gewöhnlich in zwei in Körperbau und Lebensweise unterscheidbare Gruppen gegliedert, die Macrocynipoidea und die Microcynipoidea. Die Macrocynipoidea sind dabei keine Gruppe mit gemeinsamer Abstammung, d. h. kein monophyletisches Taxon. Die Microcynipoidea sind mit Abstand artenreicher und umfassen mehr als 90 % der gesamten Artenzahl.
Wie im Namen ausgedrückt, handelt es sich um Arten mit im Durchschnitt größerer Körpergröße. Alle Arten dieser Gruppe sind Endoparasitoide von in Holz bohrenden Insektenlarven. Die Imagines verpuppen sich im Holz und müssen sich anschließend vom Bohrgang ihres Wirtes zur Holzoberfläche durchnagen, um ausschlüpfen zu können. Alle Imagines weisen deshalb dazu dienende Besonderheiten im Körperbau auf. Dazu gehören ein langgestreckter Körperbau, kräftige Mandibeln, mit Rippen und Graten skulpturierte Körperoberfläche. Wirte sind Holzwespenlarven, Käferlarven und Schmetterlingsraupen.
Hierbei handelt es sich weit überwiegend um Arten geringer Körpergröße. Die meisten Arten sind Parasitoide der Larven von phytophagen oder räuberischen Insektenarten, die frei leben, es gibt aber auch unter ihnen selten Parasitoide von holzbewohnenden Larven. Andere Arten sind Hyperparasitoide. Wirte sind überwiegend Zweiflügler (Diptera) und Netzflügler (Neuroptera), bei den Hyperparasiten Brackwespen und Erzwespen, daneben recht oft andere Gallwespenarten. Der "Rumpf" (Mesosoma) ist oft kurz und hoch gewölbt, der "Hinterleib" (Metasoma) meist bei Betrachtung von der Seite rund oder oval geformt und seitlich stark zusammengedrückt, also auffallend schmal und hoch.
Die Microcynipoidea umfassen zwei Familien:
Fossile Funde von Gallwespenartigen sind selten. Die frühesten Funde stammen aus der jüngeren Kreide. Meist handelt es sich um Einschlüsse (Inklusen) in Bernstein. Relativ umfangreiche Funde von Kompressionsfossilien aus dem Cenomanium liegen daneben aus dem russischen Fernen Osten und von der sibirischen Taimyr-Halbinsel vor. Auch aus dem (eozänen) baltischen Bernstein liegen Funde vor. Neben den rezenten Familien werden zwei weitere ausgestorbene Familien angeführt, die nur fossil bekannt sind (alle Macrocynipoidea).
Die Cynipoidea, nach der Typusfamilie auch häufig als Gallwespenartige bezeichnet, sind eine Überfamilie der Hautflügler. Die weltweit verbreitete Überfamilie umfasst ca. 3000 beschriebene Arten, es wird aber vermutet, dass ein Mehrfaches dieser Zahl noch unbeschrieben und unbekannt ist. Die meisten Arten sind Parasitoide anderer Insektenarten. Dabei leben die ersten Larvenstadien im Inneren ihres weiterwachsenden Wirts (koinobiont); die Larve verlässt diesen im vorletzten Stadium. In den letzten beiden Larvenstadien frisst sie dann von außen an der Leiche ihres Wirts weiter. Die Arten der Familie der Gallwespen (Cynipidae) sind sekundär wieder zu einer pflanzenfressenden (phytophagen) Lebensweise zurückgekehrt.
The Cynipoidea are a moderate-sized hymenopteran superfamily that presently includes five modern families and three extinct families, though others have been recognized in the past. The most familiar members of the group are phytophagous, especially as gall-formers, though the actual majority of included species are parasitoids or hyperparasitoids. They are typically glossy, dark, smooth wasps with somewhat compressed bodies and somewhat reduced wing venation. It is common for various metasomal segments to be fused in various ways (often diagnostic for families or subfamilies), and the petiole is very short, when present.
With the exception of the Cynipidae (the gall wasps), it is a poorly known group as a whole, though there are nearly 3000 known species in total, and a great many species are still undescribed, mostly in the Figitidae.[1] Each of the constituent families differs in biology, though life histories of one of the families (Liopteridae) are still largely unknown. In July 2020 an identification key for the superfamily was published in the journal Insect Systematics and Diversity, enabling identification to the family level. [2]
The Cynipoidea are a moderate-sized hymenopteran superfamily that presently includes five modern families and three extinct families, though others have been recognized in the past. The most familiar members of the group are phytophagous, especially as gall-formers, though the actual majority of included species are parasitoids or hyperparasitoids. They are typically glossy, dark, smooth wasps with somewhat compressed bodies and somewhat reduced wing venation. It is common for various metasomal segments to be fused in various ways (often diagnostic for families or subfamilies), and the petiole is very short, when present.
With the exception of the Cynipidae (the gall wasps), it is a poorly known group as a whole, though there are nearly 3000 known species in total, and a great many species are still undescribed, mostly in the Figitidae. Each of the constituent families differs in biology, though life histories of one of the families (Liopteridae) are still largely unknown. In July 2020 an identification key for the superfamily was published in the journal Insect Systematics and Diversity, enabling identification to the family level.
Los cinipoideos (Cynipoidea) son una superfamilia de himenópteros apócritos de moderado tamaño que, en 2007, presentan cinco familias, aunque otras habían sido reconocidas en el pasado. Los miembros más conspicuos del grupo son fitófagos, especialmente como formadores de agallas, pero la gran mayoría de sus especies son parasitoides o hiperparasitoides especialmente de larvas de Diptera y también de otros insectos.
Son típicamente avispas lustrosas, negras, lisas y diminutas (menos de 5 mm.), con el abdomen generalmente comprimido lateralmente. La venación de las alas es reducida; las antenas son filiformes (con forma de hilo). Es común la presencia de varios segmentos metasomales (del tórax), fusionados de diversas maneras (frecuentemente es diagnóstico de familias o subfamilias), y el pecíolo muy corto, si está presente.
Con la excepción de los Cynipidae (las avispas gallaritas), es un grupo pobremente conocido, habiendo cerca de 3.000 especies conocidas, y una gran parte aún no descritas, mayormente de las Figitidae. Cada familia difiere en biología; las más desconocidas pertenecen a la familia Liopteridae.
Datos: Q1492678
Multimedia:
Especies: Cynipoidea
Los cinipoideos (Cynipoidea) son una superfamilia de himenópteros apócritos de moderado tamaño que, en 2007, presentan cinco familias, aunque otras habían sido reconocidas en el pasado. Los miembros más conspicuos del grupo son fitófagos, especialmente como formadores de agallas, pero la gran mayoría de sus especies son parasitoides o hiperparasitoides especialmente de larvas de Diptera y también de otros insectos.
Son típicamente avispas lustrosas, negras, lisas y diminutas (menos de 5 mm.), con el abdomen generalmente comprimido lateralmente. La venación de las alas es reducida; las antenas son filiformes (con forma de hilo). Es común la presencia de varios segmentos metasomales (del tórax), fusionados de diversas maneras (frecuentemente es diagnóstico de familias o subfamilias), y el pecíolo muy corto, si está presente.
Con la excepción de los Cynipidae (las avispas gallaritas), es un grupo pobremente conocido, habiendo cerca de 3.000 especies conocidas, y una gran parte aún no descritas, mayormente de las Figitidae. Cada familia difiere en biología; las más desconocidas pertenecen a la familia Liopteridae.
Äkämäpistiäiset eli äkämäpistiäismäiset (Cynipoidea) on pistiäisten lahkoon ja kapeatyvisten alalahkoon kuuluva yläheimo. Nimi voi myös tarkoittaa siihen kuuluvaa aitoäkämäpistiäisten heimoa.
Äkämäpistiäiset ovat pieniä ja yleensä mustia, mutta osa myös kellertäviä tai punaruskeita. Niiden tuntosarvet ovat lyhyehköt ja suorat. Siipisuonitus on epätäydellinen. Takaruumis on sivuilta lytistynyt.[2]
Äkämäpistiäiset elävät joko kasvien tai eläinten loisina. Kasveihin äkämiä muodostavat lajit kuuluvat aitoäkämäpistiäisten (Cynipidae) heimoon. Suurin osa yläheimon lajeista on kuitenkin kärpäs- ja kovakuoriaistoukkien loisia.[2]
Suomessa yläheimoon kuuluvia lajeja tunnetaan noin 165.[2]
Nimensä yläheimo saa aitoäkämäpistiäisistä, jotka munivat kasvisolukkoon. Äkämät syntyvät toukkien tai munivan yksilön rauhasistaan erittämän kasvuasäätelevän kemikaalin ja kasvin kemikaalien reagoidessa keskenään. Jokaisen lajin tuottama erite on erilaista ja niiden synnyttämä äkämä on aina tietyn muotoinen ja värinen[2]. Äkämä toimii toukan suojana ja ravintona sen kehittyessä.[3]
Yläheimo luetaan joskus kuuluvan kätköpistiäisten (Parasitica) luokaan[2], joka ei kuitenkaan kuulu varsinaiseen taksonomiaan. Äkämäpistiäisiin kuuluvia heimoja ovat:[1]
Äkämäpistiäiset eli äkämäpistiäismäiset (Cynipoidea) on pistiäisten lahkoon ja kapeatyvisten alalahkoon kuuluva yläheimo. Nimi voi myös tarkoittaa siihen kuuluvaa aitoäkämäpistiäisten heimoa.
Les Cynipoidea forment une super-famille d'insectes comportant huit familles d'hyménoptères apocrites térébrants.
Les Archaeocynipidae sont placés dans les Proctotrupoidea.
Famille Austrocynipidae Riek, 1971
Famille Cynipidae Latreille, 1802
Famille Figitidae Thomson, 1862
Famille Gerocynipidae Liu & Engel, 2007
Famille Ibaliidae Thomson, 1862
Famille Liopteridae Ashmead, 1895
Famille Protimaspidae Liu & Engel, 2007
Famille Stolamissidae Liu & Engel, 2007
Les Cynipoidea forment une super-famille d'insectes comportant huit familles d'hyménoptères apocrites térébrants.
Les Archaeocynipidae sont placés dans les Proctotrupoidea.
Galwespen (superfamilie Cynipoidea) zijn een groep vliesvleugelige insecten, die met een lange legboor hun eitjes in planten leggen, waarna gallen ontstaan. Ze moeten niet verward worden met de galmuggen, die ook gallen maken maar tot een andere orde behoren (tweevleugeligen).
Deze insecten hebben een glanzend roodbruin of zwart lichaam met goed ontwikkelde vleugels. Vrouwtjes hebben een zijdelings samengedrukt achterlijf en een hoog, gebocheld borststuk. Vrouwtjes worden over het algemeen groter dan mannetjes. De lichaamslengte varieert van 1 tot 9 mm.
Deze familie komt voor op het noordelijk halfrond op bomen en planten.
De bekendste soort is de eikengalwesp (Cynips quercusfolii) die op de onderkant van eikenbladeren 3 centimeter grote gele tot rode galappels veroorzaakt. Daarnaast zijn op de onderkant van de eikenbladeren in de herfst platronde bolletjes te zien van de vrouwelijke lensgal (Neuroterus quercusbaccarum), die makkelijk loslaten. Vaak is de grond ermee bezaaid. In deze bolletjes overwintert de larve. In mei komen van dezelfde galwesp zowel op de jonge bladeren als op de bloemsteeltjes besgalletjes voor. In deze galletjes kunnen vrouwelijke of mannelijke galwespjes zitten. Ook komt de plaatjesgal of Eikennapjesgal (Neuroterus albipes forma laeviusculus) op de eikenbladeren voor. De kleur kan wit, bleekroze of puperrood zijn en ze zijn 2-4 mm in doorsnee. Ze kunnen zowel aan de onderkant als aan de bovenkant van het blad zitten. Uit deze gallen komen alleen vrouwelijke galwespen.
Onderkant eikenblad met vrouwelijke lensgal.
Onderkant eikenblad met vrouwelijke plaatjesgal.
Eikenblad met galappel van de eikengalwesp
eikengallen van Neuroterus albipes forma laeviusculus op mannelijke bloeiwijze van zomereik
Knoppergal van de galwesp Andricus quercuscalicis op Quercus (eik)
Galwespen (superfamilie Cynipoidea) zijn een groep vliesvleugelige insecten, die met een lange legboor hun eitjes in planten leggen, waarna gallen ontstaan. Ze moeten niet verward worden met de galmuggen, die ook gallen maken maar tot een andere orde behoren (tweevleugeligen).
Cynipoidea er en gruppering av insekter som hører til gruppen snyltevepser (Parasitica). Det er vanlig i dag å dele gruppen i fem familier, men alle disse bortsett fra Cynipidae og Figitidae er svært artsfattige.
Små til middelsstore (1 – 20 mm), mørke vepser. Kroppen er nesten alltid flattrykt fra sidene, hodet relativt lite med lange, trådformede antenner og tre punktøyne i pannen. Fasettøynene er oftest relativt små. Forkroppen (thorax) er høyere enn bred. De fleste har velutviklede vinger med tydelig årenett, men mange gallevepser er vingeløse. De har tydelig vepsetalje (petiolus). Bakkroppen er nesten alltid mye høyere enn bred, ofte med en skarp "egg" langs ryggen.
Familien gallevepser (Cynipidae) lager karakteristiske galler på ulike planter, der larvene utvikler seg. Når hunnen legger egg på næringsplanten, sprøyter hunn inn gift som får planten til å vokse abnormt og danne en galle rundt den voksende larven. De andre familiene i gruppen er stort sett parasitoider som snylter på ulike insekter.
Cynipoidea er en gruppering av insekter som hører til gruppen snyltevepser (Parasitica). Det er vanlig i dag å dele gruppen i fem familier, men alle disse bortsett fra Cynipidae og Figitidae er svært artsfattige.
Multimedia w Wikimedia Commons Galasówki[2] (Cynipoidea) – nadrodzina błonkoskrzydłych z podrzędu Apocrita i grupy owadziarek. Zalicza się tu około 3 tysięcy znanych gatunków. Znane od kredy wczesnej, prawdopodobnie pojawiły się w pod koniec triasu lub w jurze. W większości parazytoidy owadów o przeobrażeniu zupełnym, rzadziej fitofagi powodujące tworzenie na roślinach galasów lub inkwilinistycznie żerujące w galasach indukowanych przez inne gatunki. Charakteryzują się bocznie skompresowaną metasomą i, oprócz jednej rodziny wymarłej, użyłkowaniem przedniego skrzydła o przesuniętej ku przodowi żyłce medialnej.
Nadrodzina ta obejmuje około 3 tysięcy opisanych gatunków (stan na 1998 rok to 2971 gatunków w 223 rodzajach). Należące tu rodziny współczesne dzieli się na Macrocynipoida, obejmujące: Austrocynipidae, zgniotowate (Ibaliidae) i Liopteridae oraz Microcynipoida, obejmujące Figitidae i galasówkowate (Cynipidae)[3].
Macrocynipoida są większe, zwykle bardziej wydłużone i przystosowane do pasożytowania na larwach żerujących w drewnie i szyszkach. Stanowią parafiletyczny grad bazalny współczesnych galasówek, a rodzina Austrocynipidae z jednym gatunkiem Austrocynips mirabilis zajmuje pozycję bazalną względem pozostałych współczesnych gatunków. Monofiletyczne Microcynipoida są mniejsze, fitofagiczne lub pasożytnicze i obejmują dwie siostrzane rodziny, do których należy łącznie ponad 90% znanych gatunków[3].
Najstarsze odkryte skamieniałości galasówek to pochodzące z kredy wczesnej Archaeocynipidae, jednak pierwsza faza ewolucji tej nadrodziny zaszła prawdopodobnie w późnym triasie lub jurze. Druga faza ewolucji galasówek, w której pojawiły się Microcynipoida, zaszła prawdopodobnie jeszcze przed aptem. Linię bazalną dla Microcynipoida stanowić mogły wymarłe Rasnicynipidae, które łączą cechy obu grup[3]. Kovalev w 1994 roku wszystkie wymarłe rodziny galasówek, tj. Gerocynipidae, Palaeocynipidae i dwie wspomniane, wyłączył w osobną nadrodzinę Archaeocynipoidea[3][4] w obrębie infrarzędu Cynipomorpha[4]. Ronquist uznał cechę, na podstawie której tego dokonał (metapectus niescalony z pozatułowiem), za skrajnie nieprawdopodobną i włączył je na powrót do galasówek, dodatkowo obniżając Palaeocynipidae do rangi podrodziny Figitidae[3].
Należą tu głównie małe i średnie błonkówki, rzadko osiągają do około 30 mm[5]. Na kolorystykę ciała zwykle składa się czerń, czerwień, żółć lub kombinacja tych barw[6]. Ich czułki są pozbawione radiculi i wyposażone w podłużne sensilla placodea (płytkowate narządy zmysłowe), które tylko u Austrocynips mirabilis są słabo zaznaczone[3]. U samic czułki są zwykle 12-członowe, u samców zaś prawie zawsze zbudowane z 13 lub 14 członów[5][3]. Wyjątkiem jest A. mirabilis, u którego samice mają 15-członowe, a samce 14-członowe czułki[3].
Przedplecze galasówek sięga teguli[5]. Tarczka jest dobrze rozwinięta, wyraźnie widoczna[3]. Odnóża mają pięcioczłonowe stopy[5]. U gatunków uskrzydlonych na przednich skrzydłach występuje zwykle trójkątna komórka radialna o otwartym lub zamkniętym brzegu przednim[5]. Autapomorficzną cechą przednich skrzydeł jest przesunięcie żyłki medialnej ku przodowi tak, że zbliża się do tylnego końca komórki marginalnej. Ponadto żyłka ta nigdy nie biegnie równolegle do tylnej krawędzi skrzydła. Konsekwencją takiego jej położenia jest obecność małej areoli i szerokiej komórki kostalnej. Kolejną autapomorfią skrzydeł pierwszej pary może być brak kosty. Na skrzydłach zasadniczo brak właściwej pterostygmy[3][5], choć mogą występować odpowiadające jej sklerotyzacje komórki radialnej[7]. Jedynym współczesnym gatunkiem mającym właściwą pterostygmę jest A. mirabilis. Wyjątkiem od powyższego opisu skrzydeł są wymarłe Archaeocynipidae o niepewnej pozycji systematycznej, które mają kostę, nieprzesuniętą ku przodowi żyłkę medialną, dużą areolę, śladową pterostygmę liniowatego kształtu i nazwiązują użyłkowaniem do Diapriidae[3].
Położone na styliku drugie sternum odwłoka u galasówek przylega do lub zlewa się z położonym na metasomie sternum trzecim[3]. Zwykle metasoma jest krótka i zaokrąglona[3]. Ponadto jest ona prawie zawsze wyraźnie, bocznie skompresowana[5][3], co stanowi pierwotną cechę planu budowy galasówek i wymieniane jest jako autapomorfia. Prawdopodobnie z bocznym zwarciem metasomy związana jest kolejna cecha galasówek, czyli nierozgałęziony gruczoł jadowy. Autapomorfizm tej cechy nie jest jednak pewna, gdyż narząd ten przebadano u stosunkowo nielicznych gatunków[3].
Większość gatunków to parazytoidy innych owadów o przeobrażeniu zupełnym. Gatunki z grupy Macrocynipoida pasożytują na larwach chrząszczy, motyli i błonkówek żerujących w twardym substracie jak drewno czy szyszki. Larwa galasówki w tym przypadku zjada gospodarza, przepoczwarcza się w obrębie substratu, po czym imago, drążąc tunel, wygryza się na zewnątrz. W grupie Microcynipoida dominują parazytoidy larw błonkówek, muchówek i sieciarek żerujących w miękkich substratach lub na zewnątrz. W tej grupie larwa galasówki często – już po opuszczeniu ciała żywiciela – kontynuuje żer na nim jako parazytoid zewnętrzny[3].
Pozostałe Microcynipoida to fitofagi żerujące w galasach. Dzielą się na dwie grupy ekologiczne. W pierwszej larwy samodzielnie indukują różnego kształtu galasy, w których przechodzą rozwój. Gatunki z drugiej grupy są niezdolne do samodzielnego wytworzenia galasów i ich larwy inkwilinistycznie żerują wewnątrz galasów innych błonkówek[3].
Rodzina kosmopolityczna[3]. Do 2000 roku w Polsce stwierdzono 154 gatunki, a możliwe jest odnalezienie w tym kraju jeszcze ponad osiemdziesięciu[8].
Galasówki (Cynipoidea) – nadrodzina błonkoskrzydłych z podrzędu Apocrita i grupy owadziarek. Zalicza się tu około 3 tysięcy znanych gatunków. Znane od kredy wczesnej, prawdopodobnie pojawiły się w pod koniec triasu lub w jurze. W większości parazytoidy owadów o przeobrażeniu zupełnym, rzadziej fitofagi powodujące tworzenie na roślinach galasów lub inkwilinistycznie żerujące w galasach indukowanych przez inne gatunki. Charakteryzują się bocznie skompresowaną metasomą i, oprócz jednej rodziny wymarłej, użyłkowaniem przedniego skrzydła o przesuniętej ku przodowi żyłce medialnej.
Cynipoidea är en överfamilj i ordningen steklar som för närvarande anses omfatta fem familjer.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Cynipoidea är en överfamilj i ordningen steklar som för närvarande anses omfatta fem familjer.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Орехотворки, или цинипоидные (лат. Cynipoidea), — надсемейство насекомых подотряда стебельчатобрюхих отряда перепончатокрылых, включающее мельчайших представителей всего класса насекомых. Включает около 3 000 описанных видов (потенциально существует до 20 тыс. видов), распространенных по всему миру. Половина из них это фитофаги-орехотворки, а другие — паразитоиды. Большинство видов мелкие и даже микроскопические (от 1 до 8 мм).
Встречаются всесветно. В Афротропике более 300 видов из 54 родов[1].
Фитофаги-галлообразователи и паразитоиды.
Выделение шёлкоподобного вещества и коконопрядение у личинок отсутствует у большинства представителей Cynipoidea[2].
Гаплоидный набор хромосом n = 5—11[3].
Выделяют около 10 семейств, однако семейство Figitidae (sensu stricto) включает в себя иногда выделяемые в самостоятельные семейства Anacharitidae, Charipidae, Eucoilidae. По данным Fredrik Ronquist (2002)[4] кладограмма надсемейства выглядит следующим образом: (Austrocynipidae (Ibaliidae (Liopteridae (Figitidae sensu lato, Cynipidae)))). Причем, первые 3 семейства составляют группу макроцинипоидов (macrocynipoids), а два последних группу микроцинипоидов (microcynipoids).
Ранее к орехотворкам было отнесено ископаемое семейство Archaeocynipidae Rasnitsyn и Kovalev, 1988 (меловой период), созданное на основании вымершего вида Archaeocynips villosa Rasnitsyn и Kovalev, 1988, которое фактически оказалось родственником Diapriidae (Proctotrupoidea).
Иногда, кроме нижеперичисленных, из фигитид выделяют семейства Acantliaegilipidae Kovalev, 1996 (типовой род Acanthaegilips Ashmead, 1897) и подсем. Proanacharitinae (типовой род Proanacharis Kovalev, 1996) в подсем. или сем. Anacharitidae, и предлагаются новое название рода и семейства (Rasnicynips и Rasnicynipidae) в связи с преоккупированным названием рода Rasnitsynia для ископаемых цинипоидов[5].
Орехотворки, или цинипоидные (лат. Cynipoidea), — надсемейство насекомых подотряда стебельчатобрюхих отряда перепончатокрылых, включающее мельчайших представителей всего класса насекомых. Включает около 3 000 описанных видов (потенциально существует до 20 тыс. видов), распространенных по всему миру. Половина из них это фитофаги-орехотворки, а другие — паразитоиды. Большинство видов мелкие и даже микроскопические (от 1 до 8 мм).
.jpg)
_1270.JPG)
