Die Helle Stieldickkopffliege (Physocephala vittata) ist eine Art aus der Familie der Blasenkopffliegen (Conopidae).
Die Fliegen erreichen Körperlängen zwischen 9 und 16 Millimetern. Ihr Gesicht ist gelb, ohne schwarze Streifen und ohne einen schwarzen Bereich oberhalb des Fühleransatzes. Der hintere Bereich der Frons ist bräunlich gefärbt. Die schwarzen Fühler sind nahe ihrer Spitzen rötlich gefärbt. Der Saugrüssel (Proboscis) ist vollständig schwarz gefärbt. Der schwarze Thorax besitzt gelb-rote Schulterbeulen. Der Petiolus (Hinterleibsstiel) weist ein breites rotes Band auf. Die sich anschließenden Tergite besitzen einen basalen schwarzen Teil sowie einen goldgelben apikalen Teil. Die Femora sind rotgelb gefärbt. Die Tibien sind überwiegend gelb gefärbt. Die Flügel sind im vorderen Bereich dunkel gefärbt. Die dunkle Färbung reicht nicht bis zu den Flügelspitzen. Die vordere Randzelle ist weißlich.
Physocephala vittata kommt in der westlichen Paläarktis sowie in der nordöstlichen Afrotropis vor. In Mittel- und in Südeuropa ist die Art weit verbreitet.[1] Sie fehlt auf den Britischen Inseln.[1]
Die Flugzeit dauert von Juni bis September. Man beobachtet die Fliegen meist an Waldrändern und Wegrainen. Die Fliegen besuchen die Blüten verschiedener Disteln und Doldenblütler wie Berg-Haarstrang.
Die Larven von Physocephala vittata sind solitäre koinobionte Endoparasitoide verschiedener Hummeln.
Die Helle Stieldickkopffliege (Physocephala vittata) ist eine Art aus der Familie der Blasenkopffliegen (Conopidae).
Physocephala vittata, le Physocephale à bandes[2], est une espèce d'insectes diptères de la famille des Conopidae et du genre Physocephala. P. vittata est un parasitoïde solitaire, pleinement paléarctique, dont la larve est endoparasite d'hyménoptères et spécifiquement d'Apidae.
Physocephala vittata mesure de 9 à 16 mm de long. La face est jaune, sans rayures noires. Le front est un peu brunâtre. Les antennes noires sont rougeâtres près de leurs extrémités. La trompe est complètement noire. Le thorax noir présente des bosses aux épaules jaune-rougeâtre. Le pétiole jaune est orné d'une large bande rouge. L'abdomen est presque cylindrique chez le mâle, à base très menue chez la femelle. Les quatre premiers tergites de l'abdomen ont une bande postérieure ferrugineuse intercalé d'une bande jaune d'or. Les deuxième et troisième ont la base rougeâtre et le cinquième est noir chez le mâle ; le deuxième est presque entièrement rougeâtre, le cinquième a des extrémités ferrugineuses chez la femelle. Le sixième est ferrugineux aux flancs noir chez les deux sexes. La theca de la femelle est ferrugineuse. Les fémurs sont de couleur jaune-rougeâtre. Les tibias, quant à eux, sont principalement jaunes. Les ailes sont de couleur sombre sur la bordure extérieure, cette couleur s'estompant avant leur extrémité[2],[3].
Femelle Physocephala vittata (Kerala, Inde)
Femelle Physocephala vittata (Bouches du Rhône, France)
Femelle Physocephala vittata (Bouches du Rhône, France)
Femelle Physocephala vittata (Bouches du Rhône, France)
Les imagos de Physocephala vittata, floricoles se nourrisant exclusivement de nectar, sont visibles de juin à septembre en Europe occidentale.
À l'instar de ses consœurs de la famille Conopidae, P. vittata est un parasitoïde solitaire dont les larves sont endoparasites d'hyménoptères. Cette espèce affectionne les Apidae dont Apis mellifera, Bombus hortorum, Bombus lapidarius, Bombus pascuorum, Bombus ruderarius, Megachile maritima, Megachile rotundata, Tetralonia malvae et également des Sphecidae dont Philanthus triangulum. D'autres mentions sont plus ou moins douteuses. Il s'agit d'Apidae : Amegilla garrula, Bombus laesus, Bombus lucorum, Bombus sylvarum, Bombus terrestris, Bombus veteranus, Eucera, Halictus scabiosae, Halictus sexcinctus, Megachile murina, Megachile sicula, également des Vespidae : Vespa crabro, Vespula germanica ainsi qu'une Acrididae : Oedipoda caerulescens[1].
Physocephala vittata est présente en écozone afrotropicale (Éthiopie, Kenya, Yemen) et sur l'ensemble du paléarctique dont l'Europe, à l'exception notable du Royaume-Uni et de l'Irlande et des zones les plus septentrionales[1],[4].
Physocephala vittata, le Physocephale à bandes, est une espèce d'insectes diptères de la famille des Conopidae et du genre Physocephala. P. vittata est un parasitoïde solitaire, pleinement paléarctique, dont la larve est endoparasite d'hyménoptères et spécifiquement d'Apidae.
Het gracieus knuppeltje (Physocephala vittata) is een vliegensoort uit de familie van de blaaskopvliegen (Conopidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1794 door Fabricius.
Bronnen, noten en/of referentiesPhysocephala vittata – gatunek muchówki z podrzędu krótkoczułkich i rodziny wyślepkowatych.
Gatunek ten opisany został w 1794 roku przez Johana Christiana Fabriciusa jako Conops vittata[1].
Muchówka o wydłużonym ciele długości od 9 do 16 mm. Głowa jej jest żółta, pozbawiona czarnej przepaski podłużnej na twarzy i czole. Czułki są czarne z czerwonym trzecim członem. Brązowoczerwony tułów ma czarne śródplecze i pozbawiony jest srebrzystych pasów na sklerytach bocznych. Brzegi skrzydeł cechuje szerokie zaciemnienie. Barwa przezmianek jest żółta. Odnóża są czerwonobrązowe z ciemnymi biodrami i stopami. Odwłok jest czerwonobrunatny, w części nasadowej silnie przewężony. Tylne brzegi segmentów odwłoka zdobią przepaski złocistego opylenia[2].
Owad znany z Hiszpanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwecji, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Litwy, Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii, Bułgarii, Cypru[1] i Afryki Północnej. Larwy są pasożytami pszczół, w tym: trzmiela rudego, trzmiela kamiennika, trzmiela ziemnego, Megachile sicula, kornutek i smuklików. Ponadto pasożytują na przewężku błękitnym z rodziny szarańczowatych[2].
Physocephala vittata – gatunek muchówki z podrzędu krótkoczułkich i rodziny wyślepkowatych.
Gatunek ten opisany został w 1794 roku przez Johana Christiana Fabriciusa jako Conops vittata.
Muchówka o wydłużonym ciele długości od 9 do 16 mm. Głowa jej jest żółta, pozbawiona czarnej przepaski podłużnej na twarzy i czole. Czułki są czarne z czerwonym trzecim członem. Brązowoczerwony tułów ma czarne śródplecze i pozbawiony jest srebrzystych pasów na sklerytach bocznych. Brzegi skrzydeł cechuje szerokie zaciemnienie. Barwa przezmianek jest żółta. Odnóża są czerwonobrązowe z ciemnymi biodrami i stopami. Odwłok jest czerwonobrunatny, w części nasadowej silnie przewężony. Tylne brzegi segmentów odwłoka zdobią przepaski złocistego opylenia.
Owad znany z Hiszpanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwecji, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Litwy, Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii, Bułgarii, Cypru i Afryki Północnej. Larwy są pasożytami pszczół, w tym: trzmiela rudego, trzmiela kamiennika, trzmiela ziemnego, Megachile sicula, kornutek i smuklików. Ponadto pasożytują na przewężku błękitnym z rodziny szarańczowatych.