الأسماء في صفحات التنقل
El garbanzu montés (Astragalus cicer) ye una planta de la familia de les lleguminoses.
Robustu, perenne, d'hasta 60 cm o más, fueyes pinnaes con 10-15 pares de foliolos, con pelos curtios adpresos. Flores marielles, munches n'inflorescencies axilares trupes en tarmos de más de la metá de llargu que les fueyes de debaxo. Flores de 1,4-1,6 cm; dientes del mota la metá de llargu que'l tubu. Vaina de 1-1,5 cm, enchida, con pelos blancos y negros. Floria a final de primavera y pel branu.
N'Austria, República Checa, Alemaña, Suiza, Hungría, Polonia, España, Francia, Bélxica, Italia, antigua Yugoslavia, Bulgaria, Rumanía y Rusia. Vive en llugares yerbosos.[1]
Astragalus cicer describióse por Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 757, nel añu 1753. (1 May 1753)[2]
Astragalus: nome xenéricu deriváu del griegu clásicu άστράγαλος y depués del Llatín astrăgălus aplicáu yá na antigüedá, ente otres coses, a delles plantes de la familia Fabaceae, por cuenta de la forma cúbica de les sos granes asemeyaes a un güesu del pie.[3]
cicer: epítetu del llatín cicer que significa "garbanzu".[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El garbanzu montés (Astragalus cicer) ye una planta de la familia de les lleguminoses.
Llysieuyn blodeuol (neu legume) yw Llaethwyg ffacbys sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Fabaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Astragalus cicer a'r enw Saesneg yw Chick-pea milk-vetch.[1]
Eraill yn yr un teulu yw: ffa soya (Glycine max), y ffa cyffredin (Phaseolus), pys gyffredin (Pisum sativum), chickpea (Cicer arietinum), cnau mwnci (Arachis hypogaea), pys per (Lathyrus odoratus) a licrs (Glycyrrhiza glabra).
Llysieuyn blodeuol (neu legume) yw Llaethwyg ffacbys sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Fabaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Astragalus cicer a'r enw Saesneg yw Chick-pea milk-vetch.
Eraill yn yr un teulu yw: ffa soya (Glycine max), y ffa cyffredin (Phaseolus), pys gyffredin (Pisum sativum), chickpea (Cicer arietinum), cnau mwnci (Arachis hypogaea), pys per (Lathyrus odoratus) a licrs (Glycyrrhiza glabra).
Der Kicher-Tragant (Astragalus cicer) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Tragant (Astragalus)[1] in der Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae).
Der Kicher-Tragant wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 30 bis 100 Zentimetern. Die niederliegenden bis aufrechten Stängel sind zerstreut angedrückt mit einfachen Trichomen behaart.[1]
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die gefiederte Blattspreite besitzt 7 bis 14 Paare Fiederblättchen. Die ganzrandigen und kurz gestielten Blättchen sind eiförmig bis eilanzettlich oder elliptisch und beidseitig, vor allem unterseits, behaart.[1] Sie sind teils stachelspitzig oder rundspitzig bis spitz. Es sind mehr oder weniger verwachsene und feinhaarige, kleine Nebenblätter vorhanden.
Die Blütezeit reicht von Mai bis August. Die dichten und achselständigen Blütenständen enthalten viele Blüten. Der lange Blütenstandsschaft ist 1/2 bis etwa gleich lang wie das zugehörige Blatt.
Die zwittrigen und sitzend bis kurz gestielten Schmetterlingsblüten sind bei einer Länge von etwa 1,5 Zentimetern zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der röhrige Kelch mit relativ kurzen, schmalen und spitzen Zipfeln ist schwarz behaart. Die Krone ist blassgelb oder gelblich-weiß.[1]
Die aufgeblasene, kleine und geschnäbelte, eiförmige bis kugelige, mehrsamige Hülsenfrucht ist 10 bis 15 Millimeter lang und zottig behaart.[1] Die Früchte bleiben oft länger an der Pflanze stehen. Die gelblichen bis orangen Samen sind glatt, abgeflacht, leicht herz- bis nierenförmig und etwa 2,2–3 Millimeter groß.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 64.[2]
Der Kicher-Tragant ist ein Tiefwurzler und Tonboden-Zeiger.[2]
Blütenökologisch handelt es sich um typische Schmetterlingsblüten mit einem Klappmechanismus. Staubbeutel und Narbe reifen bei dieser Art gleichzeitig. Die Bestäubung der angenehm duftenden Blüten erfolgt vor allem von Hummeln.
Die Hülsenfrucht des Kicher-Tragant ist ähnlich wie beim Blasenstrauch durch Kohlendioxid aufgeblasen. Dieses entsteht durch die „Veratmung“ von Kohlenhydraten. Im unreifen Zustand sind die Fruchtwände grün; mit zunehmender Reife und damit Austrocknen verändern die Fruchtwände ihre Farbe zu Dunkelbraun. Im September sind die Fruchtwände in der Regel dann pergamentartig dünn.
Der Kicher-Tragant nutzt eine Reihe unterschiedlicher Ausbreitungsstrategien. Die blasig aufgetriebenen Früchte können als Bodenroller vom Wind fortgetrieben werden. Botanisch wird diese Ausbreitungsstrategie auch Chamaechorie genannt – sie ist unter mitteleuropäischen Pflanzen selten. Die Diasporen des Kicher-Tragants werden jedoch auch semachor ausgebreitet. Die durch Regen aufgequollenen Fruchtwände reißen auf und die Samen werden durch den Wind aus der Öffnung ausgestreut.
Der Kicher-Tragant kommt in fast ganz Europa und in Asien bis nach Sibirien und dem Gebiet um den Baikalsee vor. Er wächst vor allem auf Magerrasen sowie entlang von Ackerrändern und lichtem Gebüsch. In Mitteleuropa gedeiht er auf sommerwarmen, mäßig trockenen bis wechselfrischen, basenreichen, mehr oder weniger humosen oder rohen, steinigen oder reinen Tonböden.[2] Astragalus cicer ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Trifolio-Astragaletum ciceri aus dem Verband Geranion sanguinei, kommt aber auch in Pflanzengesellschaften des Verbands Erico-Pinion oder der Klasse Agropyretea intermedio-repentis vor.[2] Er kommt in Deutschland selten vor.
Der Kicher-Tragant (Astragalus cicer) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Tragant (Astragalus) in der Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae).
Кушак çăмарти (лат. Astragálus cícer) — пăрçа йышне кĕрекен нумай çул ӳсекен курăк. 80 см таран çӳллĕш, туни 25-60 см.
Нут дөя сеңере (лат. Astragalus cicer L., 1753[1]) — күбәләкчәчәклеләр гаиләлегенең Дөя сеңере ыруына караган үсемлекләр төре.
Нут дөя сеңере (лат. Astragalus cicer L., 1753) — күбәләкчәчәклеләр гаиләлегенең Дөя сеңере ыруына караган үсемлекләр төре.
Astragalus cicer, the chickpea milkvetch,[1] chick-pea milk-vetch[2] or cicer milkvetch, is a perennial flowering plant native to Eastern Europe, popularized and subsequently transported to areas in Southern Europe, North America, and South America. Cicer milkvetch exhibits legume-like qualities; the plant produces pods which harbor its seeds. Its flowers are usually of pale yellow tint (sometimes white), and as such, attract bumble or European honey bees for pollination. Growth often exceeds 0.6 meters, up to a height of 1 meter in length.
Astragalus cicer is suited best to grow in the Rocky Mountain area in the United States; however, it has been shown that cicer milkvetch also flourishes in coastal areas – and more specifically has been found to perform well in the coasts of Alaska. Because cicer milkvetch displays high tolerance to drought, it has been shown to abide in dry-land locations such as Idaho, Montana, and Wyoming – all of which are areas that often receive less than 14 inches of yearly rain.
In general, cicer milkvetch can be seen to grow in the fringes of forests, meadows, and alongside streams; however, it has also been reported that the plant proliferates along roadsides.[3] Cicer milkvetch has the capacity to grow in a vast amount soil types and textures, such as clay and sand. As such, it has been shown to proliferate in coarsely-textured soil. Excessive salt proves to be harmful to the plant. Soils deviating from the 6.0 to 8.1 pH range are also indicative of a less-than-desirable condition for growth.[4] Despite these few restrictions, cicer milkvetch persists excellently in less nutrient-rich or disturbed soils. Although the plant grows exceptionally well in higher temperatures, it has been shown to exhibit slow-growth at temperatures as low as 7 to 18 °C.[5] Drought tolerance is another important aspect in regards to the inherent durability of the plant. In regards to obtaining adequate amounts of nitrogen, cicer milkvetch employs a mutualistic relationship with rhizobia bacteria.[6]
Cicer milkvetch exhibits rhizomes (sometimes referred to as creeping roots), or an extended horizontal stem propagated underground, which continuously grow as the plant ages. Thus, the plant becomes increasingly vigorous with time. In regards to proliferation, cicer milkvetch spreads by its utilization of rhizomatous growth, in addition to reproduction via seeds.[5] Seeds (produced by pods) have a very thick integument (or seed coat) which requires scarification to proceed towards germination.[4] The hardy aspect of the seed coat acts as a preventative barrier against microbial invasion. In addition, the thickness of the seed coat reduces the capacity for water absorption, which in turn allows for the seed to remain dormant for a longer period of time.[6] Stipules are readily observed and green in color. Leaves are compound and alternate.
Flowers of Astragalus cicer are pale yellow and 15–16 cm in length. The 15 to 60 flowers in the inflorescence grow in a raceme (as illustrated in the adjacent image).[4] The flowers of a cicer milkvetch have a 5-lobed hairy calyx. They are asympetalous: the petals are not fused. Stamens come in sets of 9 to 10. Cicer milkvetch bears fruit in the form of a legume, and is thus dehiscent.[7] Pods also exhibit a pale yellow color, whilst turning black when fully mature.
Cicer milkvetch has several agricultural uses: it can be used for soil stabilization as well as hay or pasture with the good nutritional value typical of legumes and the benefit of this plant's non-bloat characteristics for livestock.[4]
Astragalus cicer, the chickpea milkvetch, chick-pea milk-vetch or cicer milkvetch, is a perennial flowering plant native to Eastern Europe, popularized and subsequently transported to areas in Southern Europe, North America, and South America. Cicer milkvetch exhibits legume-like qualities; the plant produces pods which harbor its seeds. Its flowers are usually of pale yellow tint (sometimes white), and as such, attract bumble or European honey bees for pollination. Growth often exceeds 0.6 meters, up to a height of 1 meter in length.
El garbanzo silvestre (Astragalus cicer) es una planta de la familia de las leguminosas.
Robusto, perenne, de hasta 60 cm o más, hojas pinnadas con 10-15 pares de folíolos, con pelos cortos adpresos. Flores amarillas, muchas en inflorescencias axilares densas en tallos de más de la mitad de largo que las hojas de debajo. Flores de 1,4-1,6 cm; dientes del cáliz la mitad de largo que el tubo. Vaina de 1-1,5 cm, hinchada, con pelos blancos y negros. Florece a final de primavera y en verano.
En Austria, República Checa, Alemania, Suiza, Hungría, Polonia, España, Francia, Bélgica, Italia, antigua Yugoslavia, Bulgaria, Rumanía y Rusia. Vive en lugares herbosos.[1]
Astragalus cicer fue descrita por Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 757, en el año 1753. (1 May 1753)[2]
Astragalus: nombre genérico derivado del griego clásico άστράγαλος y luego del Latín astrăgălus aplicado ya en la antigüedad, entre otras cosas, a algunas plantas de la familia Fabaceae, debido a la forma cúbica de sus semillas parecidas a un hueso del pie.[3]
cicer: epíteto del latín cicer que significa "garbanzo".[4]
El garbanzo silvestre (Astragalus cicer) es una planta de la familia de las leguminosas.
Astragalus cicer, en français Astragale pois chiche, est une espèce végétale de la famille des Fabaceae.
Cette astragale est une plante herbacée pérenne.
Elle vit dans une grande partie des zones tempérées de l'hémisphère Nord, en Amérique du Nord, en Europe[1], et dans l'ouest de l'Asie jusqu'en Azerbaïdjan. Thermophile, elle pousse dans les prés secs et parmi les buissons.
Cette espèce a reçu d'autres appellations, synonymes mais non valides :
Astragalus cicer, en français Astragale pois chiche, est une espèce végétale de la famille des Fabaceae.
Žołtojty kozync (Astragalus cicer) je rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae).
Žołtojty kozync je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 30 hač 60 cm.
Stołpik je lězucy, kwaklojće rosćacy.
Łopjena su njeporowje pjerite ze 17 do 31 lancetojtymi, krótko přilěhawje kosmatymi, 1-3 cm dołhimi łopješkami.
Kćěje wot junija hač awgusta. Swětłožołte kćenja docpěja dołhosć wot něhdźe 1 cm a steja po wosmjoch hač po pjećadwacećoch w kići. Króna docpěje dołhosć wot 12 hač 16 mm.
Płody su kulowaće naduty a kosmate a docpěja dołhosć wot 10 hač 15 mm.
Rosće na lěsnych a kerčinowych kromach, lěsnych pućach, swětlinach, wininach a železniskich nasypach. Ma radšo w lěće ćopłe, wapnite pódy.
Rostlina je w srjedźnej a južnej Europje rozšěrjena.
« Žołtojty kozync » w druhich wikimediskich projektach :
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo botanice doda.
Žołtojty kozync (Astragalus cicer) je rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae).
Astragalus cicer adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Fabaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Fabales. Spesies Astragalus cicer sendiri merupakan bagian dari genus Astragalus. [1] Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh L..
Astragalus cicer adalah spesies tumbuhan yang tergolong ke dalam famili Fabaceae. Spesies ini juga merupakan bagian dari ordo Fabales. Spesies Astragalus cicer sendiri merupakan bagian dari genus Astragalus. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan oleh L..
Ilguolinė kulkšnė (lot. Astragalus cicer) – pupinių (Fabaceae) šeimos kulkšnių (Astragalus) genties augalų rūšis.
Įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą Vikiteka
De bergerwt (Astragalus cicer L.) is een vaste plant, die behoort tot de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae). De soort komt in Nederland voor in heemtuinen. De plant komt van nature voor in Eurazië en is ingevoerd in Noord-Amerika. De bergerwt lijkt op de hokjespeul (Astragalus glycyphyllos), maar heeft meer deelblaadjes aan het samengestelde blad en een behaarde, kortere peul.
De plant wordt 20–70 cm hoog en heeft ruwe, holle stengels. De samengestelde, onevengeveerde bladeren bestaan uit zeven tot eenendertig elliptische of eironde, behaarde blaadjes.
De bergerwt bloeit in juni en juli met groenachtig gele, 11–15 mm lange, geurende bloemen. De bloeiwijze is een tros met tien tot dertig bloemen. De bestuiving gebeurt hoofdzakelijk door hommels (Bombus).
De vrucht is een behaarde, 1-1,5 cm lange, door koolstofdioxide opgeblazen peul. Het koolstofdioxide ontstaat bij het verademen van koolhydraten. De peul heeft een snavel en verkleurt bij het rijper worden van groen naar zwart en wordt dan tevens perkamentachtig. De zaden zijn hardschalig en kiemen pas na stratificatie. De zaden worden verspreid door dieren (zoöchorie).
De bergerwt (Astragalus cicer L.) is een vaste plant, die behoort tot de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae). De soort komt in Nederland voor in heemtuinen. De plant komt van nature voor in Eurazië en is ingevoerd in Noord-Amerika. De bergerwt lijkt op de hokjespeul (Astragalus glycyphyllos), maar heeft meer deelblaadjes aan het samengestelde blad en een behaarde, kortere peul.
De plant wordt 20–70 cm hoog en heeft ruwe, holle stengels. De samengestelde, onevengeveerde bladeren bestaan uit zeven tot eenendertig elliptische of eironde, behaarde blaadjes.
De bergerwt bloeit in juni en juli met groenachtig gele, 11–15 mm lange, geurende bloemen. De bloeiwijze is een tros met tien tot dertig bloemen. De bestuiving gebeurt hoofdzakelijk door hommels (Bombus).
De vrucht is een behaarde, 1-1,5 cm lange, door koolstofdioxide opgeblazen peul. Het koolstofdioxide ontstaat bij het verademen van koolhydraten. De peul heeft een snavel en verkleurt bij het rijper worden van groen naar zwart en wordt dan tevens perkamentachtig. De zaden zijn hardschalig en kiemen pas na stratificatie. De zaden worden verspreid door dieren (zoöchorie).
Multimedia w Wikimedia Commons Traganek pęcherzykowaty (Astragalus cicer L.) – gatunek rośliny należący do rodziny bobowatych. Rodzime obszary jego występowania to Azja i Europa. W Azji występuje na Kaukazie, w Turcji i na Syberii, w Europie w jej części środkowej, południowej i wschodniej[2]. W Polsce rozpowszechniony na niżu, rzadki w niższych położeniach górskich[3] i w północnej części kraju[4]. Częstszy na Dolnym Śląsku[5][6].
Liście i kwiatostan
Pojedynczy kwiat
Owoce
Nasiona
Bylina, hemikryptofit. Siedlisko: słoneczne wzgórza i zbocza, widne lasy, ciepłolubne murawy i zarośla, spotykany także na miedzach, przydrożach, trawnikach miejskich; preferuje suche i zasadowe podłoża[5][3][6]. Kwitnie od czerwca do sierpnia[5][3][4]. Gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Trifolio-Geranietea[7].
Traganek pęcherzykowaty (Astragalus cicer L.) – gatunek rośliny należący do rodziny bobowatych. Rodzime obszary jego występowania to Azja i Europa. W Azji występuje na Kaukazie, w Turcji i na Syberii, w Europie w jej części środkowej, południowej i wschodniej. W Polsce rozpowszechniony na niżu, rzadki w niższych położeniach górskich i w północnej części kraju. Częstszy na Dolnym Śląsku.
Kikvedel, Astragalus cicer, är en växtart i familjen ärtväxter.
Wikimedia Commons har media som rör Kikvedel.
Багаторічна трава 20–80 см завдовжки. Стебла висхідні або розпростерті. Листки із 17—31 еліптичних або довгасто-ланцетних листочків. Суцвіття колосовидно-головчасті, довгасто-овальні або довгасті, на коротких квітконосах. Чашечка дзвонова, розкривається після відцвітання. Боби яйцевидно-кулясті або кулясті, роздуті, густо-чорно-волосисті, 8–12 мм завдовжки, не включені у чашечку[3][2].
Поширений у Європі (Австрія, Бельгія, Чехія, Словаччина, Німеччина, Угорщина, Польща, Швейцарія, Білорусь, Естонія, Латвія, Литва, Молдова, Росія, Україна (у тому числі Крим), Болгарія, колишня Югославія, Італія (пн.), Румунія, Франція, Іспанія (пн. та сх.)) й Азії (Туреччина (сх.), Вірменія, Азербайджан, Грузія, зх. Сибір); інтродукований до США й Канади[4][3][5].
В Україні зростає у степах, на лісових галявинах, луках, лугових і степових схилах, у чагарниках — на всій території[2].
Рослина може бути використана для стабілізації ґрунту, на сіно або для випасу худоби.
загальний вигляд
суцвіття
квітка
насіння
ілюстрація: 2. Astragalus cicer L.
Це незавершена стаття про Бобові.Astragalus cicer là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên.[1]
Astragalus cicer là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên.
Astragalus cicer L., 1753
Синонимы
Астрага́л ну́товый (лат. Astragálus cícer) — вид многолетних травянистых растений рода Астрагал (Astragalus) семейства Бобовые (Fabaceae).
Ареал вида охватывает практически всю территорию Европы, Малую Азию и юго-запад Западной Сибири. Натурализовалось повсеместно[2].
Растёт по степям, на лугах, лесных полянах, в зарослях кустарников, на опушках, поемных лугах, по берегам рек.
Крупное многолетнее растение высотой до 80 см. Стебли длиной 25—60 см, приподымающиеся или распростёртые, негусто, мелко и прижато коротко-волосистые.
Прилистники продолговато- или треугольно-ланцетные, длиной 8—10 мм, в основании сросшиеся друг с другом, зелёные, коротко-беловолосистые и по краю ресничатые. Листья очерёдные, длиной (6) 9—13 см, сидячие, с коротко и бело-полуоттопыренно-волосистыми осями. Листочки (8) 10—15-парные, длиной (10) 15—30 мм, ланцетные или ланцетно-продолговатые, реже продолговато-овальные, закруглённые, притуплённые или острые, с коротким остроконечием, с обеих сторон рассеянно и коротко прижато-волосистые, реже сверху почти голые.
Цветоносы длиной 4—10 см, коротко бело- или бело- и чёрно прижато-волосистые. Соцветия — многоцветковые, плотные, колосовидно-головчатые, овально-продолговатые или продолговатые кисти длиной 4—6 см. Прицветники линейные, более менее равны трубке чашечки, длиной 5—7 мм, рассеянно и коротко чёрно- и бело-волосистые. Чашечка колокольчатая, длиной 7—9 мм прижато и коротко чёрно-волосистая; зубцы линейно-шиловидные, почти вдвое короче трубки. Венчик бледно-жёлтый; парус длиной 14—16 мм с ромбически-овальная, выемчатой пластинкой вдвое длиннее ноготка; крылья длиной 11—14 мм с ланцетно-продолговатыми, тупыми, равными ноготку пластинками; лодочка длиной 10—12 мм. Завязь сидячая.
Бобы сидячие, яйцевидно-шаровидно или шаровидно вздутые, длиной 10—14 мм, на брюшке и на спинке бороздчатые, с тонким изогнутым носиком длиной 2—5 мм, перепончатые, густо, коротко чёрно- и главным образом, длинно и бело-прижато-мохнатые, двугнездные.
Цветёт в июне — июле. Плодоносит в июле.
Выращивается как декоративное и лекарственное растение.
Вид Астрагал нутовый входит в род Астрагал (Astragalus) трибы Galegeae подсемейства Мотыльковые (Faboideae) семейства Бобовые (Fabaceae) порядка Бобовоцветные (Fabales).
Астрага́л ну́товый (лат. Astragálus cícer) — вид многолетних травянистых растений рода Астрагал (Astragalus) семейства Бобовые (Fabaceae).
_IMG_2060.JPG)
.jpg)
