الأسماء في صفحات التنقل
Takbokvarings is ’n groep van sowat 18 varings van die genus Platycerium in die familie Polypodiaceae. Hulle word so genoem vanweë die unieke vorm van hul blare.
Die varings is epifiete, of lugplante, en word natuurlik aangetref in die tropiese en gematigde streke van Suid-Amerika, Afrika, Suidoos-Asië, Australië en Nieu-Guinee.[1] Hulle kan tot ’n meter breed word.
Volgroeide Platycerium-sporofiete het rosetvormige wortels wat uit ’n kort risoom groei met twee soorte blare, bodemstandige en vrugbare blare. Eersgenoemde is stiriel en skild- of niervormig. Hulle lê plat teen die boomstam en beskerm die varing se wortels. In sommige spesies vorm die boonste blare ’n oop kom waarin die plant water en afval opvang.
Vrugbare blare dra spore aan die onderkant, is tweeledig of horingvormig en steek of hang uit die risoom.
Platycerium het in vier natuurlike groepe verdeel.
Net twee spesies kan as huisplante gebruik word: Platycerium bifurcatum, wat ideel is vir ’n hangmandjie, en Platycerium grande 'Queen Wilhelmina', wat ’n groot mantelblaar het en moeiliker is om te kweek.[2]
Ander spesies is:
As die plant te droog of nat is, sal die blare verwelk of verrot en afval. Dopluise kan ook voorkom.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Takbokvaring.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Takbokvaring
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Takbokvarings is ’n groep van sowat 18 varings van die genus Platycerium in die familie Polypodiaceae. Hulle word so genoem vanweë die unieke vorm van hul blare.
Rod parožnatka (Platycerium) zahrnuje 18 druhů a je řazen mezi kapradiny osladičovité, Polypodiaceae.
Domovem většiny druhů jsou tropické oblasti jižní Číny, Západní Indie, Malajsie, Indonésie, Filipín, Nové Guineje a Austrálie. Některé druhy rostou také v tropické Africe, na Madagaskaru, Komorách, Seychelských ostrovech, v Peru a Bolívii[1]. Většinou rostou ve vlhkých a teplých deštných lesích jako epifyty v korunách stromů, na kmenech nebo skalách.
Tomuto způsobu života je parožnatka velmi dobře přizpůsobena. Vyznačuje se výraznou heterofylií – má dva druhy listů, sterilní (neplodné) a fertilní (plodné). Nejprve vyrostou listy sterilní (trofofyly), okrouhlé a celokrajné, těsně přitisknuté k podkladu. Starší listy postupně usychají a zůstávají dlouho na stromech jako hnědé listy pod nově se tvořícími zelenými. Tak vznikne miskovitý útvar, do kterého se zachytává voda, ptačí exkrementy, odumřelý hmyz či spadlé zbytky rostlinných částí. Tím je zajištěna výživa rostliny, ochrana před vysycháním a poškozením kořenů.
Fertilní listy jsou vzpřímené nebo převislé, pevné, kožovité, zelené nebo šedozelené a vidličnatě větvené – záleží na druhu. Husté hvězdicovité chlupy zabraňují silnému vypařování. Listy připomínají parohy a podle toho dostali také české i latinské jméno, které v překladu znamená široký roh. Listy parožnatky mohou dorůst délky až 100 cm.
Rostlina se rozmnožuje pomocí výtrusů, občas se mohou vytvářet postranní výhonky. Kupky výtrusnic vyrůstají, podle druhu, buď na koncích listů (Platycerium bifurcatum), nebo na plochách listů pod vidličnatým větvením (Platycerium grande) a tvoří velké tmavě hnědé nebo až černé plochy.
Platycerium se pěstuje jako pokojová rostlina. Ke svému růstu potřebuje světlé až polostinné místo, ovšem bez přímého slunečního světla. Je to teplomilná kapradina a v létě by se měla uchovávat při teplotě 18-25 °C, v zimě by neměla teplota klesnout pod 15 °C. Vyžaduje vyšší vzdušnou vlhkost.
Platycerium madagascariensis – parožnatka madagaskarská – listy jsou charakteristické svou žilnatinou. Má ráda chladnější prostředí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu parožnatka ve Wikimedia Commons
Rod parožnatka (Platycerium) zahrnuje 18 druhů a je řazen mezi kapradiny osladičovité, Polypodiaceae.
Platycerium ist eine Gattung von Farnen aus der Familie der Polypodiaceae. Die etwa 18 Arten dieser Gattung werden aufgrund der fiederteiligen oder einfach gefiederten Form ihrer fertilen Wedel als Geweihfarne bezeichnet. Geweihfarne-Arten wachsen epiphytisch und sind in den tropischen Gebieten Südamerikas, Afrikas, Südostasiens, Australiens und Neuguineas beheimatet.[1] Geweihfarne zeichnen sich durch eine auffällige Heterophyllie aus.
Bei den Sporophyten (ausgewachsenen Pflanzen) wachsen Wedel und Wurzeln aus einem kurzen Rhizom. Es gibt zwei unterschiedliche Wedeltypen: Die schild- oder nierenförmigen Mantel- oder Nischenblätter sind steril; sie schmiegen sich an das Substrat an und schützen Wurzeln und Rhizom vor Beschädigung und Austrocknung. In regelmäßigen zeitlichen Abständen werden neue Nischenblätter gebildet; bereits vorhandene, abgestorbene Nischenwedel verbleiben am Rhizom und werden durch die nachwachsenden überdeckt. Bei manchen Arten bildet sich so eine offene Krone, in der sich Wasser und Humus ansammeln können. Ein voll ausgebildeter Geweihfarn kann eine Größe von mehr als einem Meter erreichen. Manche Geweihfarne wachsen solitär mit nur einem Rhizom. Andere Arten bilden Kolonien, entweder durch Verzweigung des Rhizoms oder durch Neubildung von Rhizomen aus Wurzelspitzen. Unter passenden Bedingungen können Sporen auf umstehenden Bäumen auskeimen.
Die sporentragenden Wedel dagegen heben sich vom Untergrund ab oder wachsen vom Rhizom herabhängend aus der Pflanze heraus; sie sind langgestreckt und an der Spitze geteilt, was ihnen ihre geweihartige Anmutung verleiht. Die Sporen werden in den Sporangien gebildet, die meist in großen Sori auf der ganzen Blattunterseite oder parallel zum von den Wedelspitzen gebildeten Bogen angeordnet sind.
Die Gametophyten der Geweihfarne bilden kleine, herzförmige Thalli.
Einige Arten sind gut an trockene Umgebungen angepasst, Platycerium veitchii ist eine CAM-Pflanze; der bei diesen Pflanzen ausgebildete Crassulaceen-Säurestoffwechsel erhöht deren Resistenz gegenüber Trockenheit.[2]
Die Gattung Platycerium wurde 1827 durch Nicaise Auguste Desvaux in Mémoires de la Société Linnéenne de Paris, Band 6, S. 213 aufgestellt. Als Lectotypusart wurde 1873 Platycerium alcicorne Desv. durch Pfeiffer in Nom. 2, S. 746 festgelegt.[3]
Die Gattung Platycerium umfasst vier natürliche Gruppen.[4]
Platycerium ist eine Gattung von Farnen aus der Familie der Polypodiaceae. Die etwa 18 Arten dieser Gattung werden aufgrund der fiederteiligen oder einfach gefiederten Form ihrer fertilen Wedel als Geweihfarne bezeichnet. Geweihfarne-Arten wachsen epiphytisch und sind in den tropischen Gebieten Südamerikas, Afrikas, Südostasiens, Australiens und Neuguineas beheimatet. Geweihfarne zeichnen sich durch eine auffällige Heterophyllie aus.
Simbar menjangan (Platycerium) iku sawijining marga tetuwuhan paku mawa punjul sakiwa-tengené 18 jinis. Kabèh urip épifit ing tanduran liya lan kanthi rupa sing unik amarga ndarbèni rong tipe godhong kanthi fungsi lan wujud sing béda. Salah sijiné tuwuh nglambrqh lan wujud cawang-cawang kayadéné sungu menjangan. Simbar menjangan iki bisa ditemoni ing alas-alas tlatah tropik.
Platycerium superbum
Platycerium bifurcatum tuwa ing Candhi Mendut
Simbar menjangan (Platycerium) iku sawijining marga tetuwuhan paku mawa punjul sakiwa-tengené 18 jinis. Kabèh urip épifit ing tanduran liya lan kanthi rupa sing unik amarga ndarbèni rong tipe godhong kanthi fungsi lan wujud sing béda. Salah sijiné tuwuh nglambrqh lan wujud cawang-cawang kayadéné sungu menjangan. Simbar menjangan iki bisa ditemoni ing alas-alas tlatah tropik.
Platycerium is a genus of about 18 fern species in the polypod family, Polypodiaceae. Ferns in this genus are widely known as staghorn or elkhorn ferns due to their uniquely shaped fronds. This genus is epiphytic and is native to tropical and temperate areas of South America, Africa, Southeast Asia, Australia, and New Guinea.[1]
Platycerium sporophytes (adult plants) have tufted roots, growing from a short rhizome, and bear two types of fronds - basal and fertile fronds. Basal fronds are sterile, shield- or kidney-shaped, and laminate against the tree, to protect the fern's roots from damage and desiccation. In some Platycerium species, the top margin of these fronds will grow into an open crown of lobes; catching rainwater, falling forest litter, bird/animal droppings, and even the occasional fallen baby bird or deceased animal, these plants build up their own “compost” system of nutrition over many years.
Fertile fronds bear spores on their undersurface, are dichotomous or antler-shaped, and jut out or hang from the rhizome. The spores are born in sporangia, clustered in large sori that are usually positioned on the lobes, or at the sinus between frond lobes.
Some species of Platycerium are solitary, having only one rhizome. Other species form colonies when their rhizomes branch, or when new rhizomes are formed from root tips. If the conditions are right, the spores will germinate naturally, on surrounding trees. Platycerium gametophytes are a small, heart-shaped thallus.
Platycerium have diverged into four natural groups. Several Platycerium are strongly adapted to xeric conditions, with a naturally drought-tolerant metabolism method having been reported for P. veitchii.[2]
The species Platycerium bifurcatum and Platycerium superbum are commonly cultivated as ornamental plants. These oddly shaped ferns grow on trees and rocks and can be found in gardens, especially tropical gardens.
Staghorns can be propagated by spores produced on the underside of the fertile fronds. Colonial Platycerium can also be vegetatively propagated by carefully dividing large healthy ones into smaller, separate plants. These new plants can then be attached to board mounts or be strapped to trees until they take to the tree themselves.
A mature staghorn can grow more than 1 metre (3.3 ft) wide.
Platycerium bifurcatum from the Mendut Temple, Indonesia
Platycerium is a genus of about 18 fern species in the polypod family, Polypodiaceae. Ferns in this genus are widely known as staghorn or elkhorn ferns due to their uniquely shaped fronds. This genus is epiphytic and is native to tropical and temperate areas of South America, Africa, Southeast Asia, Australia, and New Guinea.
Platycerium es un género de helechos de la familia Polypodiaceae, que incluye 18 especies. Los helechos en este género son muy conocidos por sus características frondas, que recuerdan los cuernos de ciertos ungulados. Es epífito y es nativo de áreas tropicales de Sudamérica, África, Sudeste Asiático, Australia, Nueva Guinea.
Las esporas de Platycerium (plantas adultas) tienen raíces en mata, desde un corto rizoma que da dos tipos de frondas: basales y fértiles. Las frondas basales son estériles, de forma arriñonada y laminadas contra el árbol, protegiendo las raíces del helecho de daños y desecación. En algunas especies de Platycerium el margen tope de esas frondas forma una corona abierta de lóbulos y así captura partículas que caen del bosque y agua. Las frondas fértiles dan esporas en sus enveses, son dicótomas, y salen del rizoma. Las esporas nacen en esporangios agrupados en grandes soros, usualmente posicionados en los lóbulos o en el seno entre los lóbulos de la fronda. Algunas especies de Platycerium son solitarias con un rizoma. Otras especies forman colonias de sus brazos rizomatosos o de nuevos rizomas formados de raíces. Si las condiciones son correctas, las esporas germinarán naturalmente sobre los árboles circundantes. Los gametofitos de Platycerium son un talo pequeño cordado.
Estos helechos tan extraños, se pueden hallar en jardines, especialmente jardín tropicales. Pueden propagarse por esporófitos producidos en los soros de las frondas fértiles. Las colonias de Platycerium pueden hacerse vegetativamente con cuidadosa división desde la planta grande bien sana en plantas separadas más pequeñas. Las nuevas plantas pueden colocarse con cintas en árboles, hasta que puedan sujetarse solas.
Una Platyceium adulta puede medir más de 1 m de ancho. Cuando se posicionan bien, las spp. de Platycerium añaden privacidad y un toque natural al jardín. Llegan a pesar hasta 100 kilos.
Platycerium fue descrito por Nicaise Augustin Desvaux y publicado en Mémoires de la Société Linnéenne de Paris, précédés de son histoire 6: 213. 1827.[1] La especie tipo es: Platycerium alcicorne Desv.
Platycerium es un género de helechos de la familia Polypodiaceae, que incluye 18 especies. Los helechos en este género son muy conocidos por sus características frondas, que recuerdan los cuernos de ciertos ungulados. Es epífito y es nativo de áreas tropicales de Sudamérica, África, Sudeste Asiático, Australia, Nueva Guinea.
Sarvisaniaiset (Platycerium) on saniaissuku kallioimarrekasvien heimossa. Suku on levinneisyydeltään pantrooppinen, Afrikassa ja Madagaskarilla kasvaa kuusi, Australaasiassa 8–11 ja Etelä-Amerikassa yksi laji. Sarvisaniaiset ovat alavissa, subtrooppisissa ja trooppisissa metsissä puiden rungoilla, harvoin kivillä kasvavia epifyyttejä eli päällyskasveja. Saniaisten lehdet ovat erilaistuneet ehyiksi pesälehdiksi (tai komero-, päällys-) ja haarukkamaisesti haarautuviksi kasvulehdiksi. Lehdet ovat tähtikarvojen peittämiä. Koristeellisen kasvutapansa vuoksi monia lajeja kasvatetaan yleisesti koristekasveina. Sarvisaniaisten lajeista esimerkiksi hirvensarvisaniainen (Platycerium bifurcatum) on yleinen huonekasvina.
Sarvisaniaiset (Platycerium) on saniaissuku kallioimarrekasvien heimossa. Suku on levinneisyydeltään pantrooppinen, Afrikassa ja Madagaskarilla kasvaa kuusi, Australaasiassa 8–11 ja Etelä-Amerikassa yksi laji. Sarvisaniaiset ovat alavissa, subtrooppisissa ja trooppisissa metsissä puiden rungoilla, harvoin kivillä kasvavia epifyyttejä eli päällyskasveja. Saniaisten lehdet ovat erilaistuneet ehyiksi pesälehdiksi (tai komero-, päällys-) ja haarukkamaisesti haarautuviksi kasvulehdiksi. Lehdet ovat tähtikarvojen peittämiä. Koristeellisen kasvutapansa vuoksi monia lajeja kasvatetaan yleisesti koristekasveina. Sarvisaniaisten lajeista esimerkiksi hirvensarvisaniainen (Platycerium bifurcatum) on yleinen huonekasvina.
Platycerium est un genre de fougères épiphytes de la famille des Polypodiaceae.
Les fougères de ce genre sont souvent appelées « cornes de cerf » en raison de la forme de leurs frondes. Le genre est épiphyte et originaire des régions tropicales d'Amérique du Sud, d'Afrique, d'Asie du sud-est, d'Australie et de Nouvelle-Guinée.
La plante possède un type de fronde (feuille) étalée contre le tronc d'arbre et un autre type pointant vers l'extérieur comme un bois de cerf. Ce sont ces dernières qui sont chlorophylliennes et qui portent les sores. Si les conditions sont bonnes, les spores germeront sur le tronc d'arbre où elle se seront collées.
Une plante adulte peut atteindre un mètre de long.
Ces plantes originales sont cultivées dans les jardins, surtout les jardins tropicaux. On peut les multiplier en divisant minutieusement une grande feuille en bonne santé en petits morceaux. Les nouvelles plantules sont fixées sur un arbre grâce à des bas jusqu'à ce qu'elles soient capables de tenir par leurs propres moyens.
Platycerium bifurcatum près de Kuranda (Queensland, Australie)
Platycerium est un genre de fougères épiphytes de la famille des Polypodiaceae.
Les fougères de ce genre sont souvent appelées « cornes de cerf » en raison de la forme de leurs frondes. Le genre est épiphyte et originaire des régions tropicales d'Amérique du Sud, d'Afrique, d'Asie du sud-est, d'Australie et de Nouvelle-Guinée.
Paku tanduk rusa adalah sekelompok (sekitar 18 jenis) tumbuhan paku epifit yang semuanya tergabung dalam marga Platycerium'. Tumbuhan ini memiliki penampilan yang khas karena memiliki dua tipe ental dengan fungsi dan bentuk yang jelas berbeda, dengan salah satu tipe entalnya bercabang-cabang berbentuk seperti tanduk rusa. Paku yang juga dikenal sebagai simbar menjangan ini dapat dijumpai tumbuh liar di berbagai penjuru daerah tropika dan subtropika dunia.
Epifit sejati, dengan akar lunak bergerombol yang melekat di batang pohon lain atau bebatuan. Akar ini tumbuh pada rimpang lunak namun liat dan sulit dipotong dan tumbuh pendek, cenderung tidak menjalar. Ental agak tebal, tumbuh dari rimpang, dengan dua tipe bentuk: tipe steril yang melebar menutupi rimpang berbentuk perisai dan tipe fertil yang menjuntai berfungsi sebagai pembawa spora yang terletak di sisi bawah daun.
Ental steril biasanya bercangap ke atas dan dapat "menangkap" sisa-sisa daun tanaman inang sehingga menjadi humus yang terperangkap pada bagian dalam perisai. Dengan demikian, ental ini memiliki fungsi pelindung rimpang dan menyediakan lingkungan lembab dan hara bagi akar.
Ental yang menjuntai dapat bercabang-cabang mendua dan dapat mencapai panjang satu meter bahkan lebih, tergantung jenisnya. P. coronarium dapat memiliki daun fertil yang menjuntai hingga 2,5 m. Spora terdapat pada sporangia yang terlindung oleh sori yang tumbuh menggerombol di sisi bawah ental fertil, menyebabkan vlek berwarna coklat pada daun. Pola-pola dan posisi sori ini menjadi salah satu ciri pembeda jenis-jenis Platycerium.
Beberapa jenis paku tanduk rusa yang populer sebagai tanaman hias membentuk koloni rimpang (bercabang-cabang) sehingga memiliki lebih daripada satu titik pertumbuhan, seperti P. bifurcatum. Jenis-jenis semacam ini dapat diperbanyak secara aseksual dengan memisahkan rimpangnya. Namun demikian, ada pula yang hanya memiliki satu titik pertumbuhan sehingga soliter. Perbanyakan dengan spora terjadi jika spora tumbuh pada sudut batang pohon yang lembab. Bentuk gametofitnya mirip dengan kebanyakan jenis paku sejati (Eupolypodiidae) yaitu serupa jantung.
Banyak jenis Platycerium yang mampu bertahan pada kondisi kering tanpa hujan (xeric) dan memiliki jalur fotosintesis Crassulacean Acid Metabolism (CAM), seperti yang telah dipelajari terhadap P. veitchii.[1]
Tumbuhan hias yang biasa dipelihara orang di pekarangan rumah, ditempel di pohon atau digantungkan untuk memberikan kesan alami pada taman. Beberapa jenisnya menghasilkan anakan yang dapat dipisahkan dari induknya secara hati-hati dan ditempelkan pada tempat lain.
Ada hanmpir 20 jenis anggota Platycerium, tergantung dari bagaimana memandang suatu varietas. Berikut adalah beberapa jenisnya:
P. elephantotis
P. superbum. Perhatikan sisi bawah daun berwarna coklat tempat spora dihasilkan.
P. coronarium
P. stemaria
P. andinum
Platycerium sp. (Papua)
Platycerium bifurcatum (Magelang)
Paku tanduk rusa adalah sekelompok (sekitar 18 jenis) tumbuhan paku epifit yang semuanya tergabung dalam marga Platycerium'. Tumbuhan ini memiliki penampilan yang khas karena memiliki dua tipe ental dengan fungsi dan bentuk yang jelas berbeda, dengan salah satu tipe entalnya bercabang-cabang berbentuk seperti tanduk rusa. Paku yang juga dikenal sebagai simbar menjangan ini dapat dijumpai tumbuh liar di berbagai penjuru daerah tropika dan subtropika dunia.
Platycerium Desv., 1827 è un genere di felci epifite della famiglia Polypodiaceae. Le specie di questo genere sono comunemente conosciute come felci a corna di cervo a causa della singolare forma delle loro foglie.
Gli sporofiti di Platycerium hanno radici che crescono da un breve rizoma che porta due tipi di fronde: fronde basali e fronde fertili. Le fronde basali sono sterili, di forma tondeggiante, e formano una lamina spugnosa che aderisce al tronco degli alberi, proteggendo le radici. In alcune specie il margine superiore di queste fronde forma una coppa in cui si raccolgono l'acqua piovana e i detriti organici. Dalla base delle fronde sterili si dipartono le fronde fertili, erette o ricadenti, dalla particolare forma lobata che ricorda le corna dell'alce. Nella pagina inferiore delle fronde fertili si possono trovare le spore.
Le specie del genere Platycerium sono diffuse nelle aree tropicali di Sud America, Africa, Asia sud-orientale, Australia e Nuova Guinea[1].
Il genere Platycerium comprende le seguenti specie:[2]
Platycerium Desv., 1827 è un genere di felci epifite della famiglia Polypodiaceae. Le specie di questo genere sono comunemente conosciute come felci a corna di cervo a causa della singolare forma delle loro foglie.
Plačragis (lot. Platycerium) – šertvinių (Polypodiaceae) šeimos paparčių gentis. Auga tropinėse Pietų Amerikos, Australijos, Afrikos, Naujosios Gvinėjos, Pietryčių Azijos srityse.
Augalas epifitinis su karpytais, elnio ragus primenančiais vegetaciniais lapais. Sporiniai lapai mažesni, ploni.
Plačragis dažnai auginamas oranžerijose, kambarių gėlynuose.
Plačragis (lot. Platycerium) – šertvinių (Polypodiaceae) šeimos paparčių gentis. Auga tropinėse Pietų Amerikos, Australijos, Afrikos, Naujosios Gvinėjos, Pietryčių Azijos srityse.
Augalas epifitinis su karpytais, elnio ragus primenančiais vegetaciniais lapais. Sporiniai lapai mažesni, ploni.
Plačragis dažnai auginamas oranžerijose, kambarių gėlynuose.
Pakis Tanduk Rusa merupakan sejenis paku pakis yang menumpang di dahan pokok basar bagi mendapatkan cahaya matahari. Batangnya berupa rizom dengan sisik-sisik yang tebal, mendukung daun dwimorf. Daun pakis ini adalah tebal dan berwarna hijau. Sorusnya menutupi hujung-hujung daun fertil, dan sporanya halus seperti serbuk.
Pakis Tanduk Rusa dapat digunakan untuk mengubati bengkak-bengkak pada anggota badan, iaitu daunnya dihaluskan bersama campuran "adus, pulasari" serta bawang merah, dan kemudian terus ditampalkan pada bahagian yang bengkak.
Pakis Tanduk Rusa merupakan sejenis paku pakis yang menumpang di dahan pokok basar bagi mendapatkan cahaya matahari. Batangnya berupa rizom dengan sisik-sisik yang tebal, mendukung daun dwimorf. Daun pakis ini adalah tebal dan berwarna hijau. Sorusnya menutupi hujung-hujung daun fertil, dan sporanya halus seperti serbuk.
Pakis Tanduk Rusa dapat digunakan untuk mengubati bengkak-bengkak pada anggota badan, iaitu daunnya dihaluskan bersama campuran "adus, pulasari" serta bawang merah, dan kemudian terus ditampalkan pada bahagian yang bengkak.
Płaskla, łosie rogi (Platycerium Desv.) – rodzaj roślin należący do rodziny paprotkowatych. Należy do niego ok. 18 epifitycznych gatunków, pochodzących z regionów tropikalnych i umiarkowanych Ameryki Południowej, Afryki, południowo-wschodniej Azji, Australii i Nowej Gwinei[2]. Gatunkiem typowym jest Platycerium alcicorne (Desv.)[3].
W obrębie rodzaju wyróżnić można dwie grupy zasięgowe odpowiadające zresztą dwóm kladom, na jakie rodzaj ten się dzieli. Jedna grupa gatunków należy do kladu afrykańsko-amerykańskiego, druga do jawajsko-australijskiego. W Afryce i na Madagaskarze występuje 6 gatunków. Dwa z nich spotykane są tylko w tropikach kontynentalnej Afryki – P. elephantotis i P. stemaria. Trzy są endemitami Madagaskaru – P. ellisii, P. madagascariense i P. quadridichotomum. Jeden gatunek występuje wzdłuż wschodnich wybrzeży Afryki i na Madagaskarze – P. alcicorne. Na niewielkim obszarze w Ameryce Południowej na pograniczu Peru i Boliwii występuje tylko P. andinum. Zasięg pozostałych gatunków obejmuje różne obszary od półwyspu Malajskiego poprzez archipelag Malajski do północno-wschodniej Australii[4].
U sporofitów korzenie i liście wyrastają z krótkiego kłącza. Istnieją dwa rodzaje liści: płonne i płodne. Bezpłodne liście płonne w kształcie nerki lub tarczy przylegają do podłoża i chronią kłącze i korzenie przed uszkodzeniem i wysuszeniem. U niektórych gatunków wierzchnie liście płonne formują otwartą koronę, zbierając wodę. Liście płodne są dychotomiczne lub w kształcie poroża i wyrastają lub zwieszają się z kłącza. Osiągają 150 cm długości. Duże brązowe lub rdzawe sori znajdują się na dolnej stronie liści płodnych. Jeśli warunki są odpowiednie, zarodniki kiełkują w sposób naturalny na okolicznych drzewach. Niektóre gatunki płaskli formują kolonię (polikormon), kiedy ich kłącze się rozdzieli lub nowe kłącze zbuduje się na wierzchołku korzenia.
Rodzaj Platycerium należy do rodziny paprotkowatych (Polypodiaceae), rząd paprotkowce Polypodiales[1]. Stanowi grupę siostrzaną dla rodzaju Pyrrosia, kolejne pod względem pokrewieństwa rodzaje to: Microsorum, Lemmaphyllum i Lecanopteris[4].
Gromada paprotniki (Polypodiophyta Cronquist), podgromada Polypodiophytina (Reveal), klasa paprocie (Polypodiopsida Cronquist), podklasa paprocie cienkozarodniowe (Polypodiidae Cronquist), rząd paprotkowce (Polypodiales Mett. ex A.B. Frank in Leunis), podrząd Polypodiineae (Bessey), rodzina paprotkowatych (Polypodiaceae Bercht. & J. Presl)[5].
Grupa afrykańsko-amerykańska:
Grupa jawajsko-australijska:
Grupa malajsko-azjatycka:
P. wandae jest gatunkiem opisanym po raz pierwszy przez Mariana Raciborskiego w 1902 roku[9], nazwanym tak najprawdopodobniej na cześć swojej jedynej krewnej – młodszej siostry Marii Wandy Raciborskiej[10]. Zaliczany tu gatunek Platycerium sumbawense wyodrębniany jest obecnie jako Alcicornium sumbawense (H. Christ) H. Christ.[11]
Płaskla, łosie rogi (Platycerium Desv.) – rodzaj roślin należący do rodziny paprotkowatych. Należy do niego ok. 18 epifitycznych gatunków, pochodzących z regionów tropikalnych i umiarkowanych Ameryki Południowej, Afryki, południowo-wschodniej Azji, Australii i Nowej Gwinei. Gatunkiem typowym jest Platycerium alcicorne (Desv.).
Älghornsbräknar (Platycerium) är ett släkte av ormbunksväxter med 18 kända arter, varav de flesta växer i Asien och Australien. Några arter finns även i Afrika och på Madagaskar. En art finns i Sydamerika. De flesta arter är epifyter som växer i trädkronor i torra skogar, men en australisk art växer på klippor och stenar.
Älghornsbräknar kännetecknas av sina två mycket olika typer av blad. De nedersta bladen är sköldliknande och utvecklas från att först vara gröna till att senare bli bruna och nästan barkartade till sin struktur. Dessa blad kallas ofta för nästblad, eftersom de efterhand bildar ett stort näste eller korg med blad. Den övre typen av blad är platta och långa och vanligen gaffelgrenade. De påminner till utseendet något om älghorn och detta har gett släktet dess svenska trivialnamn. På dessa blads undersidor sitter också växtens sporgömmen.
Älghornsbräknar (Platycerium) är ett släkte av ormbunksväxter med 18 kända arter, varav de flesta växer i Asien och Australien. Några arter finns även i Afrika och på Madagaskar. En art finns i Sydamerika. De flesta arter är epifyter som växer i trädkronor i torra skogar, men en australisk art växer på klippor och stenar.
Близько 17 видів платицеріуму росте у тропіках Старого Світу.
Вирочується як декоративна рослина у тропіках та оранжереях. Переважно представлений видом Platycerium bifurcatum, який може рости не лише епіфітно, але й у горщику.
Це незавершена стаття про Папороті.Chi Ổ phượng (tên khoa học Platycerium) là một chi của khoảng 18 loài dương xỉ thuộc họ Dương xỉ (Polypodiaceae). Các loài dương xỉ trong chi này được biết đến với tên gọi phổ biến là ổ phượng hay ổ rồng hay dương xỉ Staghorn hay Elkhorn do các lá lược có hình độc đáo của nó. Chi này biểu sinh và là cây bản địa của các khu vực nhiệt đới Nam Mỹ, châu Phi, Đông Nam Á, Úc và New Guinea.
Chi Ổ phượng (tên khoa học Platycerium) là một chi của khoảng 18 loài dương xỉ thuộc họ Dương xỉ (Polypodiaceae). Các loài dương xỉ trong chi này được biết đến với tên gọi phổ biến là ổ phượng hay ổ rồng hay dương xỉ Staghorn hay Elkhorn do các lá lược có hình độc đáo của nó. Chi này biểu sinh và là cây bản địa của các khu vực nhiệt đới Nam Mỹ, châu Phi, Đông Nam Á, Úc và New Guinea.
Некоторые виды используются в любительском и промышленном цветоводстве.
鹿角蕨為水龍骨科鹿角蕨屬植物，主要產地在熱帶和亞熱帶地區，約有17種。它們生長於熱帶雨林，以樹表的腐爛有機物為營養，用硬而光滑的蕨葉把持在樹上。雖然它原產熱帶高溫的雨林中，但適應力很強。
它們的主要特徵； 葉分二型， 一是孢子葉(生育葉)，大型，伸展於空氣中，分叉，狀似鹿角， 葉面被有茸毛。能生孢子，孢子囊群集生於葉端背面。二是營養葉(不育葉)，葉片較小，呈圓、橢圓形或扇形， 種類不同而異， 密貼著生於附著物，重疊著生， 初生時為嫩綠色，後變為紙質的淺褐色，有貯存養料和水份的功能。
鹿角蕨為水龍骨科鹿角蕨屬植物，主要產地在熱帶和亞熱帶地區，約有17種。它們生長於熱帶雨林，以樹表的腐爛有機物為營養，用硬而光滑的蕨葉把持在樹上。雖然它原產熱帶高溫的雨林中，但適應力很強。
它們的主要特徵； 葉分二型， 一是孢子葉(生育葉)，大型，伸展於空氣中，分叉，狀似鹿角， 葉面被有茸毛。能生孢子，孢子囊群集生於葉端背面。二是營養葉(不育葉)，葉片較小，呈圓、橢圓形或扇形， 種類不同而異， 密貼著生於附著物，重疊著生， 初生時為嫩綠色，後變為紙質的淺褐色，有貯存養料和水份的功能。
Alcicornium Gaudich. ex Underw. [1]
和名 ビカクシダ（コウモリラン）属 種本文参照
ビカクシダ属 Platycerium は、ウラボシ科のシダ植物の1群である。葉には2つの型があり、1つは盾状に広がり、他方は細長く垂れ下がる。観賞用に栽培されることがある。
熱帯域に生育する着生植物である。その姿は独特で、葉には2つの型がある。1つは盾状の葉で、これは樹木の幹に沿って広がり、上では大きく開き、種によってはその部分に切れ込みが入る。これを巣葉（そうよう）という。巣葉は上から落ちてくる落葉を集める役割があり、それによって肥料分をその内側に確保する。もう一方は2叉に分枝しながら細長く伸びて垂れ下がるもので、これを普通葉という。普通葉は光合成と胞子生産を行う。
外見的に派手であり、観葉植物として栽培されることが多い。和名は麋角羊歯で、麋角はヘラジカの角のことであり、普通葉がシカの角に似ることによる。学名も「広い角」を意味する。また別名にコウモリランがある[2]。
樹幹に着生するシダ植物[3]。根茎はごく短く、葉を密生する。この葉に2つの形があり、普通は2形をほぼ交互に一定数だけ出す。
この2つの内、普通葉は光合成と胞子形成を担当し、巣葉は落葉を受け止めて蓄え、腐植として貯蔵し、肥料分として利用する。つまりこの形は着生生活に適応した姿と考えられる。
若い個体、巣葉が展開し始めるところ。
ビカクシダ（以下も同じ）
発達した巣葉
よく伸びた普通葉
この種では普通葉の先端に胞子嚢が付く。
巣葉は更に、単に落ち葉を受け止めるだけでなく、P. coronarium についての記述によると、巣葉が古くなると巻き込むように変形して内部に落葉を閉じこめ、そこに自身の根が伸びるのを守る。新たな巣葉はその上に被さるように伸び、植物体は次第に着生している樹皮から離れる形になる。内部の落葉層は分解してまるでスポンジのようになる。大きくなったこの種の巣葉に包まれた腐植質からはハナヤスリ目のシダ植物であるコブラン Ophioglossum pendulum が出現することがある。この種の胞子は発芽を腐植中で行い、配偶体は光合成を行わず、菌類と共生して栄養を得る。そのためにも古くなって分解しかけた巣葉と、その内部の腐植質は好適である[5]。
1994年現在、世界の熱帯域に15種が知られている。アフリカからマダガスカル、及び周辺島嶼に6種、東南アジアからオーストラリアに8種、それに南アメリカに1種がある[6]。
オオビカクシダモドキ
普通葉が最長
P. ridleyi
小型の種
P. angolense
普通葉が分岐しないもの
同じ科のハカマウラボシ属 Drynaria も葉に2形があって、その1つはやはり巣葉であり、ただしその形はカシの葉のような単葉で、本来の葉の形をしっかり残している。これが腐植を蓄え、単羽状に裂ける普通葉は、光合成と胞子形成を担う。胞子嚢群は丸く、主脈の両側に1列に並ぶ。台湾にはハカマウラボシ D. fortunei があり[7]これは近年に沖縄本島から発見された。この植物の根茎は樹皮を這い上るが、巣葉には柄が無く、根茎を覆うように広がって上に開き、ここに落葉を蓄える。ただしその量はさほど多くない[8]。
同じくウラボシ科のカザリシダ属 Aglaomorpha では、葉に2形はないが、普通葉の基部が幅広く広がって半透明になっており、この部分が巣葉のような役割を果たす。この属ではカザリシダ A. coronans が南西諸島に分布するが、絶滅危惧となっている[9]。
ハカマウラボシ属の一種 Drynaria rigidula
立っている緑の葉が普通葉、根元の褐色のが巣葉
カザリシダ属の1種 Aglaomorpha novoguineensis
ただしこれらの群と本属との系統関係は近くない。本属にもっとも近縁であるのはヒトツバ属 Pyrrosia であると考えられている。両属に共通する特徴としては、葉の表面に星状毛があることが挙げられる[10]。
観葉植物として栽培される。その不思議な姿と、普通葉に星状毛があり、そのために銀灰色のエキゾチックで美しい様子を見せるのが魅力であり、広く温室で栽培される[11]。これの大株が1つあれば「温室内が豪華に輝いて」見えると光田は書いている[12]。広く出回っているのはごく一部の種である。特に普通に出回っているのはP. bifurcatumであり、和名としてビカクシダなどが与えられているのはこれである。特にこの種は耐寒性に優れ、最低温度3℃あれば戸外でも越冬する。ただし、このようなことが可能なのはこの種に限られる[13]。それ以外では同亜種の変種であるvar. hillii や別亜種のssp. willinckii などもある程度は出回っている。それ以外の種を日本では普通には入手が難しいものの、他国を通じての胞子の取引が可能であるとのこと[14]。
ちなみに栽培下では堆肥を巣葉に放り込むとよく育つという。肥料貯めを持つだけあり、大変に肥料好きであるという[15]。
_(8752670563).jpg)
_IMG_3432_C.JPG)
.jpg)
_(8752670563).jpg)
_(8080142327).jpg)
