الأسماء في صفحات التنقل
Guidance for identification
Amanita citrina ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales, qu'habita tantu en montes de coníferes como de frondosas. Ye una especie termófila, que nun ta avezada a los climes fríos. Suélse-y atópase en suelos arenosos, que son acedos y probes en nutrientes. Forma asociaciones micorrícicas, preferentemente con coníferes. El cuerpu granible apruz dende finales de branu a finales de seronda. El so sabor ye desagradable, polo que nun se-y considera un fungu comestible.[1]
El cuerpu granible ta rematáu por un sombreru d'ente 5 y 10 centímetros de diámetru, de forma hemisférica n'exemplares nuevos y esplanada en cogordes más desenvueltes. Presenta un color mariellu llimón bien pálidu, que puede variar escontra'l verde amarellentáu o'l verdosu. Tamién puede ser dafechu blancu. De cutiu presenta na so superficie restos del velo, que forma grandes plaques —blanques, amarellentaes o parduscas—. Tien una cutícula xelatinosa y que s'esprende con facilidá. Los márxenes del sombreru son llisos y les llámines son llibres y prietas, de color blancu o amarellentaes. El pie mide ente 10 y 12 centímetros de llargu y ente 1 y 1,5 d'anchu, blancu amarellentáu, y tien un ampliu aniellu amarellentáu, con superficie estriada. La volva ye de gran tamañu, cilíndrica con un cantu cortáu bien característicu. La so carne ye blanca, amarellentada na zona darréu inferior a la cutícula, y nun tien valor como comestible, pol so mal sabor.[1]
Ye posible confundilo con exemplares blancos de la especie Amanita phalloides, según con Amanita virosa, dambes bien tóxiques.[1]
.
Amanita citrina ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales, qu'habita tantu en montes de coníferes como de frondosas. Ye una especie termófila, que nun ta avezada a los climes fríos. Suélse-y atópase en suelos arenosos, que son acedos y probes en nutrientes. Forma asociaciones micorrícicas, preferentemente con coníferes. El cuerpu granible apruz dende finales de branu a finales de seronda. El so sabor ye desagradable, polo que nun se-y considera un fungu comestible.
La cogoma groga (Amanita citrina) o reig bord groc[1] és comestible però de molt baixa qualitat. A més, la possibilitat de confondre aquest bolet amb altres espècies tòxiques és tan elevada, que cal recomanar que no es consumeixi.
El podem trobar en boscos d'arbres planifolis o de coníferes, habitualment entre els mesos de juliol a novembre.[2]
L'efecte verinós de l'Amanita citrina és molt lleu. En l'ésser humà accelera l'activitat del cor i vasoconstricció. A altes temperatures, per contra, l'efecte del verí queda anul·lat en gran part.[2]
La cogoma groga (Amanita citrina) o reig bord groc és comestible però de molt baixa qualitat. A més, la possibilitat de confondre aquest bolet amb altres espècies tòxiques és tan elevada, que cal recomanar que no es consumeixi.
Muchomůrka citrónová (Amanita citrina) je jedovatá houba z čeledi muchomůrkovitých.
Klobouk mívá průměr 4–10 cm. Je polokulovitý, pak sklenutý až rozložený, hladký, často pokrytý bílými až žlutavými strupy. A. citrina var. citrina má klobouk bledě citronově žlutý, A. citrina var. alba má klobouk čistě bílý.
Lupeny jsou bílé, u třeně volné.
Třeň je bílý, s trvalým převislým prstenem (žlutavým nebo bílým) a s širokou odsedlou hlízou neobalenou zbytkem plachetky.
Dužnina je bílá, páchnoucí po syrových bramborech.
Výtrusný prach je bílý.
Je snadno zaměnitelná s muchomůrkou slámožlutou a muchomůrkou zelenou. Je slabě jedovatá. Způsobuje potíže střev a žaludku. Obsahuje bufotenin (ropuší jed) a indolové sloučeniny v nevelkém množství.
Roste celkem hojně v jehličnatých lesích, smíšených i listnatých lesích; na kyselých, písčitých či hlinitých půdách. Roste jak v nížinách tak i ve větších nadmořských výškách. Lze se s ní setkat téměř všude.
Obrázky, zvuky či videa k tématu muchomůrka citronová ve Wikimedia Commons
Muchomůrka citrónová (Amanita citrina) je jedovatá houba z čeledi muchomůrkovitých.
Der Gelbe Knollenblätterpilz (Amanita citrina, Syn.: A. mappa), auch als Zitronengelber Knollenblätterpilz, Gelblicher Knollenblätterpilz oder Gelber Wulstling bekannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten.
Der Gelbe Knollenblätterpilz besitzt einen 3–10 cm breiten Hut von hell zitronengelber bis weißlicher Farbe, auf dem sich häufig schollige, weiße Hüllreste befinden. Die Lamellen sind weiß und nicht am Stiel angewachsen. Der Stiel ist 5–15 cm lang. Er ist dünnfleischig, weiß-gelblich und hat einen gleichmäßigen Ring und eine deutlich knollige Basis, die in einer topfartigen, fest angewachsenen und kantig vom übrigen Stiel abgesetzten Scheide steckt. Das Fleisch ist weiß und riecht muffig nach Kartoffelkeimen.
Der Varietät alba fehlt der gelbe Farbstoff, sodass die Fruchtkörper einen elfenbeinfarbenen Hut und Stiel aufweisen. Jene Exemplare können auch zwischen normal gefärbten wachsen.
Die glatten, runden und amyloiden Sporen messen 8–10 × 7–8 µm.
Die knollige Stielbasis des Grünen, des Kegelhütigen und des Frühlingsknollenblätterpilzes, die durch den Gehalt an Amatoxinen und Phallotoxin jeweils hochgiftig sind, stecken in lappigen Scheiden.
Der Gelbe Knollenblätterpilz ist ein Mykorrhiza-Pilz, der mit verschiedenen Nadel- und Laubbäumen vergesellschaftet sein kann. Hauptbaumpartner in Mitteleuropa ist die Gemeine Fichte, mit Abstand gefolgt von der Rotbuche, daneben Kiefern, Eichenarten, Birke und andere. Der Gelbe Knollenblätterpilz kommt in verschiedenen bodensauren Waldtypen vor, er bevorzugt mittelgründige, basen- und nährstoffarme Böden, die mäßig frisch bis mäßig feucht sein sollten. Die Art hat im 19. Jahrhundert von der forstlichen Verbreitung der Fichte und eine Zeitlang selbst vom Sauren Regen profitiert, der konkurrierende Pilzarten stärker schädigte. Später litt der Gelbe Knollenblätterpilz unter der zunehmenden Schädigung der Fichte, seines bevorzugten Mykorrhiza-Partners. Die Fruchtkörper erscheinen in Mitteleuropa hauptsächlich von August bis November, voreilend schon ab Juni.
Der Gelbe Knollenblätterpilz kommt in Australien und Südafrika vor, in der Holarktis umfasst sein Verbreitungsgebiet die mediterranen und gemäßigten Breiten, er wird im Kaukasus, in Korea und Japan, den USA, Kanada und auf den Kanarischen Inseln gefunden. In Europa kommt er vom Mittelmeergebiet bis zu den Hebriden und dem südlichen Skandinavien vor, ostwärts ist er bis Weißrussland und Estland zu finden. Seine nördliche Verbreitungsgrenze entspricht der der Eichen.
Der Gelbe Knollenblätterpilz ist kein Speisepilz. Anders jedoch als der Grüne Knollenblätterpilz, mit dem er leicht verwechselt werden kann, ist der Gelbe Knollenblätterpilz nur in rohem Zustand giftig, da das Bufotenin durch Erhitzen seine Wirkung verliert. Insofern ist der Pilz sogar verzehrfähig, jedoch sollte er aufgrund der hohen Verwechslungsgefahr und des schlechten Geschmacks nicht für die Küche gesammelt werden.
Der Gelbe Knollenblätterpilz (Amanita citrina, Syn.: A. mappa), auch als Zitronengelber Knollenblätterpilz, Gelblicher Knollenblätterpilz oder Gelber Wulstling bekannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten.
Amanita citrina (synonym Amanita mappa), commonly known as the false death cap or citron amanita,[1] is a basidiomycotic mushroom, one of many in the genus Amanita. It grows in silicate soil in the summer and autumn months. It bears a pale yellow or sometimes white cap, with white stem, ring and volva. Though not deadly, it is inedible and often confused for the lethal death cap (Amanita phalloides).
This mushroom has a fleshy pale yellow, or sometimes white, cap from 4–10 cm (1.5–4 in) across, covered in irregular patches. The gills and flesh are white. There is a large volva at the base of the 6–8 cm (2.5–3 in) tall stem, which has a clear ring. It is often confused with the related death cap mushroom (Amanita phalloides), hence the name.[2]
The false death cap is found in deciduous and coniferous woodlands in Autumn in Europe.[2] It is also found in North American oak and pine forests.
It has been shown that this mushroom contains the alpha-amanitin toxin. However, the amounts of this toxin were found to be very small and would not cause any adverse effects unless the mushroom was ingested in very large amounts. It also contains the toxin bufotenin.[3] Although it is considered inedible, the biggest danger with this species is its marked similarity to the death cap.[4]
This mushroom is not eaten, having a smell of rapeseed or potato.[2]
A closer view of an emergent specimen
Amanita citrina from Commanster, Belgium
Closer view of gills and ring of an Amanita citrina from Commanster, Belgium
Amanita citrina at the 12-th countrywide mushroom exhibition 2008, Žofín, Prague, Czech Republic
A. citrina in Ukraine (Co-ordinates:)
Amanita citrina (synonym Amanita mappa), commonly known as the false death cap or citron amanita, is a basidiomycotic mushroom, one of many in the genus Amanita. It grows in silicate soil in the summer and autumn months. It bears a pale yellow or sometimes white cap, with white stem, ring and volva. Though not deadly, it is inedible and often confused for the lethal death cap (Amanita phalloides).
La amanita limón, oronja limón. amanita citrina, amanita color limón, amanita amarillo limón o también lanperna limoia (Amanita citrina, sin. Amanita mappa) es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales, que habita tanto en bosques de coníferas como de frondosas. Es una especie termófila, que no está habituada a los climas fríos. Se le suele encontrar en suelos arenosos, que son ácidos y pobres en nutrientes. Forma asociaciones micorrícicas, preferentemente con coníferas. El cuerpo fructífero aflora desde finales de verano a finales de otoño. Su sabor es desagradable, por lo que no se le considera un hongo comestible.[1]
El cuerpo fructífero está rematado por un sombrero de entre 5 y 10 centímetros de diámetro, de forma hemisférica en ejemplares jóvenes y aplanada en setas más desarrolladas. Presenta un color amarillo limón muy pálido, que puede variar hacia el verde amarillento o el verdoso. También puede ser completamente blanco. A menudo presenta en su superficie restos del velo, que forma grandes placas —blancas, amarillentas o parduscas—. Posee una cutícula gelatinosa y que se desprende con facilidad. Los márgenes del sombrero son lisos y las láminas son libres y prietas, de color blanco o amarillentas. El pie mide entre 10 y 12 centímetros de largo y entre 1 y 1,5 de ancho, blanco amarillento, y posee un amplio anillo amarillento, con superficie estriada. La volva es de gran tamaño, cilíndrica con un borde cortado muy característico. Su carne es blanca, amarillenta en la zona inmediatamente inferior a la cutícula, y no tiene valor como comestible, por su mal sabor.[1]
Es posible confundirlo con ejemplares blancos de la especie Amanita phalloides, así como con Amanita virosa, ambas muy tóxicas.[1]
Datos: Q935729
Multimedia:
Especies: Amanita citrina
La amanita limón, oronja limón. amanita citrina, amanita color limón, amanita amarillo limón o también lanperna limoia (Amanita citrina, sin. Amanita mappa) es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales, que habita tanto en bosques de coníferas como de frondosas. Es una especie termófila, que no está habituada a los climas fríos. Se le suele encontrar en suelos arenosos, que son ácidos y pobres en nutrientes. Forma asociaciones micorrícicas, preferentemente con coníferas. El cuerpo fructífero aflora desde finales de verano a finales de otoño. Su sabor es desagradable, por lo que no se le considera un hongo comestible.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Lanperna limoia (Amanita citrina) amaniten taldeko perretxiko jangarria da. Hala ere, jangarria izan arren, ez da gomendatzen jatea. Hiru ezaugarri nagusiak dira, txapelaren kolore horizta, errefau usaina, eta hanka erraboiltsua.[1]
Lanperna limoia (Amanita citrina) amaniten taldeko perretxiko jangarria da. Hala ere, jangarria izan arren, ez da gomendatzen jatea. Hiru ezaugarri nagusiak dira, txapelaren kolore horizta, errefau usaina, eta hanka erraboiltsua.
Keltakärpässieni (Amanita citrina) on kantasieniin kuuluva sieni, jota tavataan ainakin eteläisimmissä osassa Suomea. Sieniä kasvaa sekä pihoilla että metsissä.
Keltakärpässieni on lievästi myrkyllinen, siitä on eristetty ainakin bufoteniinia. Keltakärpässieni ei kelpaa ravinnoksi.
Keltakärpässienen tunnistaa vaaleasta, yleensä sitruunankeltaisesta, joskus vihertävästä tai melkein valkoisesta lakista. Lakin yläpinnalla on jäänteitä suojakalvosta, nuorilla sienillä kellanvalkoisia, vanhemmilla sienillä ruskehtavia. Jalka on lakkia vaaleampi, ja siinä on sekä ohut, riippuva rengas, että suuri tyvimukula. Sienen malto on valkoista ja sen tuoksu muistuttaa lähinnä raakaa perunaa.
Keltakärpässieni (Amanita citrina) on kantasieniin kuuluva sieni, jota tavataan ainakin eteläisimmissä osassa Suomea. Sieniä kasvaa sekä pihoilla että metsissä.
Keltakärpässieni on lievästi myrkyllinen, siitä on eristetty ainakin bufoteniinia. Keltakärpässieni ei kelpaa ravinnoksi.
Keltakärpässienen tunnistaa vaaleasta, yleensä sitruunankeltaisesta, joskus vihertävästä tai melkein valkoisesta lakista. Lakin yläpinnalla on jäänteitä suojakalvosta, nuorilla sienillä kellanvalkoisia, vanhemmilla sienillä ruskehtavia. Jalka on lakkia vaaleampi, ja siinä on sekä ohut, riippuva rengas, että suuri tyvimukula. Sienen malto on valkoista ja sen tuoksu muistuttaa lähinnä raakaa perunaa.
Amanita citrina
Amanita citrina, syn. Amanita mappa, l'Amanite citrine, est une espèce de champignons basidiomycètes du genre Amanita dans la famille des Amanitaceae.
L'hyménophore (chapeau) de 4 à 8 cm de diamètre, convexe puis étalé, jaune citrin pâle, parfois quasi blanc comme chez sa variété alba, et couvert de lambeaux de la volve blanchâtres, voire grisâtre, pouvant disparaître avec la pluie. La marge est pectinée.
Les lames et sa sporée sont blanches.
Le stipe (pied) est marginé, long de 6 à 12 cm, blanc citrin, fibrilleux, portant un anneau ample, strié au-dessus et permanent. La volve est membraneuse, blanche, et formant un bulbe volumineux à la base du pied.
Sa chair est blanche, et elle présente une odeur caractéristique de pomme de terre crue.
L'amanite citrine pousse pendant tout l'automne dans les bois de feuillus ou de conifères, plutôt sur sols siliceux. C'est un champignon très commun.
L'amanite citrine est un comestible médiocre du fait de son odeur de rave ou pomme de terre. Les débutants l'éviteront doublement en raison des risques de confusion avec les amanites mortelles. Légèrement toxique, elle serait ramassée dans les pays d'Europe de L'Est[1]. La plupart des mycologues[2] conseillent de la rejeter.
Parmi les amanites, des méprises sont possibles avec :
Ces amanites chaussent une volve en forme de sac et non de bourrelet et ne dégagent pas d'odeur de pomme de terre crue.
Les cueilleurs débutants pourront aussi confondre l'amanite citrine avec des champignons comestibles comme certains agarics ou des lépiotes.
Amanita citrina
Amanita citrina, syn. Amanita mappa, l'Amanite citrine, est une espèce de champignons basidiomycètes du genre Amanita dans la famille des Amanitaceae.
A francesiña[1] (Amanita citrina) é un fungo basidiomiceto da orde Agaricales, que habita tanto en bosques de coníferas como de follosas. É unha especie termófila, que non está habituada aos climas fríos. Adóitase atopar en solos areentos, que son acedos e pobres en nutrientes. Forma asociacións micorrícicas, preferentemente con coníferas. O corpo frutífero abrolla dende finais do verán até finais do outono. O seu sabor é desagradábel, polo que non se lle considera un cogomelo comestíbel.[2]
O corpo frutífero está rematado por un chapeu de entre 5 e 10 centímetros de diámetro, de forma hemisférica en exemplares novos e achatada en cogomelos máis desenvolvidos. Presenta unha cor amarela limón moi pálida, que pode variar cara o verde amarelento ou o averdado. Tamén pode ser completamente branco. A miúdo presenta unha tona con restos do veo, que forma grandes placas —brancas, amarelentas ou pardentas—. Posúe unha cutícula xelatinosa e que se desprende con facilidade. As marxes do chapeu son lisas e as lamelas son ceibas e prietas, de cor branca ou amarelentas. O pé mide entre 10 e 12 centímetros de longo e entre 1 e 1,5 de largo, branco amarelento, e posúe un amplo anel amarelento, con superficie estriada. A volva é de gran tamaño, cilíndrica cun bordo cortado moi característico. A carne é branca, amarelenta na zona inmediatamente inferior á cutícula, e non ten valor como comestíbel, polo seu mal sabor.
É posébel confundir a francesiña con exemplares brancos da especie cacaforra da morte (Amanita phalloides), así como coa cacaforra fedorenta (Amanita virosa), ambas as dúas moi tóxicas.
A francesiña (Amanita citrina) é un fungo basidiomiceto da orde Agaricales, que habita tanto en bosques de coníferas como de follosas. É unha especie termófila, que non está habituada aos climas fríos. Adóitase atopar en solos areentos, que son acedos e pobres en nutrientes. Forma asociacións micorrícicas, preferentemente con coníferas. O corpo frutífero abrolla dende finais do verán até finais do outono. O seu sabor é desagradábel, polo que non se lle considera un cogomelo comestíbel.
Žućkasta pupavka (Amanita citrina) vrsta je otrovne gljive (izaziva trovanje krvi i smetnje u probavi)[1]) a pripada porodici Amanitaceae. Kuhanjem se otrov gubi, ali je i u kuhanom stanju nejestiva.
Poznata je i kao limunasta pupavka i citronasta pupavka. Simbiont je.
Klobuk je širok 5 do 10 cm. Umladosti je kuglast, potom zvonast i na kraju otvoren. Uglavnom je žućkaste boje, ponekada i bijel. Pokriven je ostacima ovoja koji se mogu isprati za kišnih dana. Listići su slobodni i gusti, bjelkaste boje. Stručak je visok 5 do 10 cm i cilindričan. Najprije je pun, a zatim šupalj. Bjelkaste je ili žućkaste boje. Pri vrhu postoji vjenčić, a na dnu je gomoljasto zadebljanje. Meso je bijelo, a ispod klobuka žućkasto. Ima odvratan okus, ali miris i nije baš jak.
Spore su bijele i podugačko okrugle, veličine 7-10x7-11 μm.
Kožica klobuka, listići i meso gomoljastog zadebljanja sa sumpornom kiselinom postanu maslinastosmeđi. Rub lisića sa kalijevom lužinom opstane karminsmeđe boje.
Žućkasta pupavka raste u ljeto i jesen u zimzelenim i listopadnim šumama i dosta je česta.
Vrlo je slična smrtno otrovnoj zelenoj pupavci. Amanita porphyria joj također sliči, ali ima klobuk kestenjaste boje).
Molimo pročitajte kojih se temeljnih pravila kod branja i pripravljanja gljiva treba pridržavati i upozorenje o korištenju Wikipedije na vlastitu odgovornost.Žućkasta pupavka (Amanita citrina) vrsta je otrovne gljive (izaziva trovanje krvi i smetnje u probavi)) a pripada porodici Amanitaceae. Kuhanjem se otrov gubi, ali je i u kuhanom stanju nejestiva.
Poznata je i kao limunasta pupavka i citronasta pupavka. Simbiont je.
La tignosa paglierina, agarico citrino o amanita citrina (Amanita citrina, sin. Amanita mappa Pers., 1797) è un fungo appartenente alla famiglia Amanitaceae[1], molto comune ma di scarsa qualità dal punto di vista gastronomico per via dell'odore rafanoide e del sapore poco gradevole. A volte si è anche rivelato facilmente confondibile con amanite mortali (es. Amanita phalloides). Per quanto innanzi esposto, il consumo di questa specie viene vivamente sconsigliato.
Dal latino citrus - del limone, per il colore giallo del cappello.
Ha la superficie di color giallo-verdognolo o citrino (bianco o bianco-sporco nella sua f.ma Alba), con verruche bianche disposte a circoli concentrici, più appressate al centro, talvolta mancanti (se staccate da eventi atmosferici o altro).
Fitte, di colore bianco, libere al gambo, con lamellule.
Cilindrico, di colore da bianco a bianco-giallino, alto 9–15 cm.
Bianco o giallino, nella parte alta dello stipite.
Bianca, circoncisa, aderente alla base bulbosa.
Bianca immutabile.
Ovali o ellissoidi, lisce, bianche in massa, amiloidi, 8-11 x 7-9 µm.
Specie gregaria, abbastanza frequente nei boschi di conifere e di latifoglie, fruttifica in estate-autunno.
Sospetto.
Considerato non commestibile oppure scadente, secondo voci non confermate sembra contenere tracce di amanitina, tossina tipica di A. phalloides e secondo alcuni gruppi micologici sembrerebbe dimostrato che detta specie può provocare disturbi gastrointestinali; oltre a ciò può essere confuso con specie mortali come Amanita phalloides o Amanita verna per il colore citrino del cappello che può tendere anche al bianco.
Per i motivi sopra indicati si consiglia di scartare la specie in questione.
La tignosa paglierina, agarico citrino o amanita citrina (Amanita citrina, sin. Amanita mappa Pers., 1797) è un fungo appartenente alla famiglia Amanitaceae, molto comune ma di scarsa qualità dal punto di vista gastronomico per via dell'odore rafanoide e del sapore poco gradevole. A volte si è anche rivelato facilmente confondibile con amanite mortali (es. Amanita phalloides). Per quanto innanzi esposto, il consumo di questa specie viene vivamente sconsigliato.
Gelsvoji musmirė (lot. Amanita citrina, vok. Gelber Knollenblätterpilz) – musmirių (Amanita) genties grybas.
Vaisiakūniai stambūs. Kepurėlė 8-10 (15) cm skersmens, iš pradžių iškili, vėliau horizontali, retai neryškiai įdubusi, šiek tiek gleivėta, gelsva, žalsvai gelsva, kartais išblukusi iki baltos spalvos, paviršius dažniausiai išmargintas netaisyklingomis, gelsvomis, balsvomis apvalkalo skaiutelėmis, kurios lietingu oru kartais nusiplauna. Lakšteliai balti, senesnių grybų gelsvi, platūs, laisvi. Kotas 8-12 cm ilgio, 1-2,5 cm storio, į pagrindą storėjantis, pamatinė dalis gumbiškai sustorėjusi, su priaugusia išnara, baltas, gelsvas, apgaubtas odiško rinkio. Trama balta, minkšta, nemalonaus (senų bulvių) kvapo.
Auga birželio-spalio mėn. miškuose, rečiau parkuose. Panaši į žalsvąją musmirę, žalsvas ūmėdes, pievagrybius. Nuodinga. Vikiteka
Bālā mušmire (latīņu: Amanita citrina, syn. A. mappa) ir uzturā nelietojama sēne. Cepurīte jaunām sēnēm pusapaļa, līdz 10 cm plata, balta, gaiši zaļgana vai gaiši dzeltena, ar retām zvīņveida pārslām. Kātiņš balts, ar baltu, lēverainu gredzenu, vecākām sēnēm - ar dobumu. Pamats paresnināts un ietverts biezā makstī, kuras malas nav pieaugušas kātiņam. Lapiņas baltas. Mīkstums balts. Atrodama ļoti bieži augustā un septembrī skuju un lapu koku mežos.
Sēne satur alfa-amanitīnu niecīgā daudzumā (galvenā zaļās mušmires indīgā viela). Alfa-amanitīna daudzums gan nav pietiekams, lai parādītos saindēšanās simptomi, ja vien nav apēsts īpaši liels daudzums sēņu. Pamatojoties uz bālās mušmires vizuālo līdzību ar zaļo mušmiri, iesaka to uzturā tomēr nelietot.
Bālā mušmire (latīņu: Amanita citrina, syn. A. mappa) ir uzturā nelietojama sēne. Cepurīte jaunām sēnēm pusapaļa, līdz 10 cm plata, balta, gaiši zaļgana vai gaiši dzeltena, ar retām zvīņveida pārslām. Kātiņš balts, ar baltu, lēverainu gredzenu, vecākām sēnēm - ar dobumu. Pamats paresnināts un ietverts biezā makstī, kuras malas nav pieaugušas kātiņam. Lapiņas baltas. Mīkstums balts. Atrodama ļoti bieži augustā un septembrī skuju un lapu koku mežos.
De gele knolamaniet (Amanita citrina, synoniem: Amanita mappa) is een algemeen voorkomende paddenstoel uit het geslacht der amanieten (Amanita). De soort wordt makkelijk verward met de zeer giftige groene knolamaniet (Amanita phalloides). De gele knolamaniet wordt in het Engels daarom ook wel aangeduid met false death cap.
Er bestaat een variëteit van de gele knolamaniet: de witte knolamaniet (Amanita citrina var. alba). Deze onderscheidt zich van de gele knolamaniet doordat deze helemaal wit is en nergens, op de velumresten op de hoed na, geen geelverkleuring vertoont.
De gele knolamaniet bezit een bolvormige gewelfde tot vlakke ronde hoed, die 4 tot 10 centimeter in diameter kan worden. Het oppervlak is meestal glad, maar kan soms lokaal oranje tot lichtbruine oneffenheden vertonen. De hoed en de steel zijn ivoorwit tot bleek citroengeel van kleur. De lamellen zijn vlezig en wit. De paddenstoel wordt 6 tot 12 centimeter hoog en bezit een met een beurs omgeven knolvoet. De steel is uitgesproken cilindrisch en bezit een hoog aangezette, afhangende ring, die bij aanraking bruin kan verkleuren. De sporen zijn wit, zo goed als rond en worden 7 tot 10 micrometer groot.
De gele knolamaniet ruikt naar rauwe aardappelen.
De toxiciteit van de soort is toe te schrijven aan de aanwezigheid van het gif alfa-amanitine, hetgeen door de Universiteit van Cambridge werd vastgesteld. Evenwel werd aangetoond dat de hoeveelheid gif zeer beperkt is. Dat impliceert dat er geen schadelijke effecten optreden wanneer een kleine hoeveelheid wordt ingeslikt. Bij grotere hoeveelheden kunnen symptomen van vergiftiging optreden.
Het grootste gevaar schuilt echter niet in de aanwezigheid van het alfa-amanitine, maar in het feit dat deze soort zeer makkelijk verward kan worden met de veel giftiger groene knolamaniet. Daarnaast kan de soort ook verward worden met de narcisamaniet (Amanita gemmata). De hoed van deze soort is echter veel geler gekleurd.
De gele knolamaniet gedijt in loofbossen en gemengde bossen, voornamelijk bij eiken en beuken. De soort komt voor op (verzuurde) zandgrond.
De gele knolamaniet is algemeen voorkomend in Europa en Noord-Amerika.
De gele knolamaniet (Amanita citrina, synoniem: Amanita mappa) is een algemeen voorkomende paddenstoel uit het geslacht der amanieten (Amanita). De soort wordt makkelijk verward met de zeer giftige groene knolamaniet (Amanita phalloides). De gele knolamaniet wordt in het Engels daarom ook wel aangeduid met false death cap.
Er bestaat een variëteit van de gele knolamaniet: de witte knolamaniet (Amanita citrina var. alba). Deze onderscheidt zich van de gele knolamaniet doordat deze helemaal wit is en nergens, op de velumresten op de hoed na, geen geelverkleuring vertoont.
Gul fluesopp (Amanita citrina) er en stilksporesopp av slekten Amanita. Det er nok ikke særlig giftig, men på grunn av forvekslingsmuligheten med hvit- og grønn fluesopp, og dens ubehagelige smak, bør den ikke spises.
Tidligere ble denne soppen ofte beskrevet som grønn fluesopp og omvendt, fordi det ikke ble skilt mellom disse artene.[1]
Soppen inneholder sannsynligvis giften alpha-amanitin, men av veldig små mengder. Soppen er tvilsomt veldig farlig med mindre man spiser store mengder av den, men bør uansett ikke anses som spiselig.
Soppen kan forveksles med hvit fluesopp, grønn fluesopp, og løvefluesopp. Enkleste måte å skille disse er ved å lukte på soppen. Gul fluesopp har en kraftig lukt av potetkjeller.
Gul fluesopp (Amanita citrina) er en stilksporesopp av slekten Amanita. Det er nok ikke særlig giftig, men på grunn av forvekslingsmuligheten med hvit- og grønn fluesopp, og dens ubehagelige smak, bør den ikke spises.
Tidligere ble denne soppen ofte beskrevet som grønn fluesopp og omvendt, fordi det ikke ble skilt mellom disse artene.
Capel fin a 10 cm., da mes sférich a disteis o piat, giàun limon pì o men viv, con plache e fiòch dël vel biancastr o bes brunastr. Lamele s-ciasse, bianche, con ël fil anter. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 2(4) cm., slansà, silìndrica-clavà, con la siola bin marginà, bianca o giaunastra. Anel bianch o giàun, membranos. Euv sirconsis, mòl, ancolà an sla siola. Carn bianca o giaunastra, con fòrt odor ëd patata.
A chërs ant ij bòsch.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é nen comestìbil.
Capel fin a 10 cm., da mes sférich a disteis o piat, giàun limon pì o men viv, con plache e fiòch dël vel biancastr o bes brunastr. Lamele s-ciasse, bianche, con ël fil anter. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 2(4) cm., slansà, silìndrica-clavà, con la siola bin marginà, bianca o giaunastra. Anel bianch o giàun, membranos. Euv sirconsis, mòl, ancolà an sla siola. Carn bianca o giaunastra, con fòrt odor ëd patata.
AmbientA chërs ant ij bòsch.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é nen comestìbil.
Muchomor cytrynowy (Amanita citrina Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1774 r. Jacob Christian Schäffer nadając mu nazwę Agaricus citrinus . Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1797 r. Christiaan Hendrik Persoon, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].
Synonimów łacińskich ma ponad 40. Niektóre z nich[2]:
Nazwę polską podał Stanisław Domański w 1955 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako muchomor płowy, muchomor sromotnikowy (odmiana cytrynowa), muchomor żółty[3]. Inne nazwy regionalne: muchomor żółtawy, muchomor bulwiasty, muchar, muchoraj[4].
Mięsisty, o średnicy 5-10 cm, bladożółtawy, rzadziej żółtozielonkawy na początku półkolisty, później płaski. Na jego powierzchni znajdują się nieliczne łatki o różnych rozmiarach[5]. Za młodu cały kapelusz otoczony jest osłoną. Podczas wzrostu owocnika ulega ona rozerwaniu. Z dolnej części powstaje pierścień na trzonie, z górnej łatki na kapeluszu, które podczas deszczu często ulegają zmyciu[4].
Na młodych owocnikach białe, na starszych żółtobiałe, gęsto ustawione, przy trzonie nie przyrośnięte[5].
Cienki (1-2 cm) i wysoki (5-15 cm), walcowaty, łatwo oddzielający się od kapelusza. Jest biały lub żółtobiały, zwężający się ku górze. Na bulwiastej nasadzie trzonu występuje krótka pochwa o grubości do 4 cm i postrzępionych, nierównych brzegach. Na trzonie występuje żółtawy pierścień, u dojrzałych okazów obwiśnięty[5].
Biały, kruchy, o łagodnym smaku i zapachu surowych ziemniaków. Nie zmienia barwy po przełamaniu[5].
Biały. Zarodniki gładkie o średnicy 7-10 μm[6].
Występuje na obszarach o umiarkowanym klimacie w Azji, Ameryce Północnej i Europie oraz w Australii[4]. W Polsce jest bardzo pospolity[7].
Rośnie w różnego typu lasach, szczególnie na terenach piaszczystych i na glebach kwaśnych[6]. Owocniki pojawiają się od lipca do listopada[3].
Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb niejadalny lub lekko trujący. Przez niektórych uważany jest za lekko toksyczny dla człowieka[6][5]. Zawiera bufoteninę. Jest to ta sama substancja, która występuje w jadzie wydzielanym przez ropuchy, ale przy doustnym spożyciu dla ludzi jest nieszkodliwa[8]. Muchomor cytrynowy jednak i tak nie nadaje się do spożycia ze względu na nieprzyjemny smak. Odradza się też jego zbieranie ze względu na możliwość pomyłki z śmiertelnie trującym muchomorem sromotnikowym[4].
Jest bardzo podobny do muchomora jadowitego (Amanita virosa) oraz muchomora sromotnikowego (Amanita phalloides). Obydwa te gatunki są śmiertelnie trujące. Szczególnie łatwo można pomylić okazy muchomorów cytrynowych, z kapeluszy których deszcz zmył łatki[4].
.JPG)
Muchomor cytrynowy (Amanita citrina Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
A amanita-citrina, falso-chapéu-da-morte ou falsa-cicuta-verde (Amanita citrina, sin. Amanita mappa) é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Amanita na ordem Agaricales. Foi descrito cientificamente por Jacob Christian Schäffer em 1797.[1]
A amanita-citrina, falso-chapéu-da-morte ou falsa-cicuta-verde (Amanita citrina, sin. Amanita mappa) é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Amanita na ordem Agaricales. Foi descrito cientificamente por Jacob Christian Schäffer em 1797.
Amanita citrina (Jacob Christian Schäffer, 1774 ex Christian Hendrik Persoon, 1797)[1] este o ciupercă comestibilă din încrengătura Basidiomycota în familia Amanitaceae și de genul Amanita. Această specie este numită în popor burete de lămâie[2]. Ea coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor) și se poate găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând sociabil în păduri de conifere sub molizi și pini și în cele de foioase pe lângă stejari sau fagi, mereu pe soluri acre, din (iulie) august până în octombrie (noiembrie).[3][4]
Ordinul Agaricales este de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic în diferență de exemplu cu genul Boletus (între 44 și 34 milioane de ani).[5]
A. citrina, văl și lamele
A. citrina tânără
A. citrina bătrână
A. citrina albă
A. citrina albuie
Diferite A. citrina
Buretele de lămâie poate fi confundat ușor cu ciuperci comestibile sau otrăvitoare de același gen. Foarte periculoasă și ușoară este confuzia cu cele trei specii letale Amanita phalloides, Amanita verna și Amanita virosa, mai departe cu Amanita caesarea (comestibilă),[7] Amanita Ceciliae sin. Amanita inaurata , (comestibilă, fără manșetă),[8] Amanita echinocephala (comestibilă),[9] Amanita eliae (comestibilă),[10]Amanita gemmata (comestibilă, marginea pălăriei striată, jambieră la locul de trecere spre bulb),[11] sau chiar cu Agaricus silvicola,[12] ori Volvariella gloiocephala sin. Volvariella speciosa (comestibilă).[13]
Agaricus silvicola
Amanita caesarea
Amanita ceciliae
Amanita echinocephala
Amanita eliae
Amanita gemmata
!!! Amanita phalloides !!!
!!! Amanita verna !!!
!!! Amanita virosa !!!
Volvariella gloiocephala
Amanita citrina este, consumată crud, otrăvitoare, conținând bufotenină (veninul broaștei râioase, o toxină tare apropiată de DMT) care provoacă o activitate circulatorie crescută, având și un efect halucinogen. Această toxină însă se dizolvă în timpul fierberii.[14] Astfel, sub aspect medicinal, ar fi comestibilă. Dar primejdia de a confunda această ciupercă cu speciile mortale ale genului Amanita sunt mari. După ce nici gustul, nici mirosul ei sunt convingătoare, se recomandă renunțarea privind culegerea și ingerarea soiului. El este numai unul pentru specialiști cu cunoștințe confunde.
Materiale media legate de Burete de lămâie la Wikimedia Commons
Amanita citrina (Jacob Christian Schäffer, 1774 ex Christian Hendrik Persoon, 1797) este o ciupercă comestibilă din încrengătura Basidiomycota în familia Amanitaceae și de genul Amanita. Această specie este numită în popor burete de lămâie. Ea coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor) și se poate găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând sociabil în păduri de conifere sub molizi și pini și în cele de foioase pe lângă stejari sau fagi, mereu pe soluri acre, din (iulie) august până în octombrie (noiembrie).
Citronasta mušnica (znanstveno ime Amanita citrina) je pogojno užitna goba iz družine mušničark.
Ta gobja vrsta s klobukom, ki v premeru meri od 4 do 10 cm in je v mladosti polkrožen, pri odraslih primerkih pa raven je dokaj pogosta vrsta v Sloveniji. Klobuk je na robovih gladek in po zgornji strani posut s kosmiči, ostanki ovojnice. Barve klobuka obsegajo različne tone rumene barve od skoraj popolnoma bele do živo citronasto rumene, od koder je ta mušnica dobila tudi slovensko in latinsko ime.
Trosovnica je sestavljena iz širokih, gostih lističev, ki niso zraščeni z betom gobe. Barva trosovnice je bela ali bela s pridihom rumene v njej pa se nahaja bel trosni prah sestavljen iz okroglih trosov.
Bet citronaste mušnice je gladek, valjast, visok od 6 do 12 cm in ima premer med 0,8 in 1,5 cm. Na spodnjem delu je značilno gomoljasto odebeljen in ima jasno viden rob, ostanek ovojnice. Barva beta je bela ali rumenkasta, na sredini pa se nahaja zastiralce, ki je ohlapno pritrjeno in je lahko pri določenih primerkih ob robu natrgano.
Meso gobe je belo z vonjem po surovem krompirju ali redkvicah. Surova mušnica je strupena, kuhana pa sicer užitna, a ne posebej okusna.
Citronasta mušnica raste od avgusta do konca novembra na kislih tleh. Najpogosteje jo najdemo v borovih gozdovih, pa tudi v smrekovih in mešanih.
V preteklosti so imeli to gobo za enako strupeno kot zeleno mušnico, zmotna miselnost pa verjetno izhaja iz velike podobnosti med tema dvema vrstama. Pri nabiranju je zato potrebna velika previdnost.
Citronasta mušnica (znanstveno ime Amanita citrina) je pogojno užitna goba iz družine mušničark.
Den mykologiska karaktären hos vitgul flugsvamp:
hymenium:
skivor
hatt:
plan
skivtyp:
fria
ätlighet:
oätlig
fot:
ring och strumpa
sporavtryck:
vit
ekologi:
mykorrhiza
Vitgul flugsvamp (Amanita citrina) är en art i familjen Amanitaceae och släktet flugsvampar. I äldre svamplitteratur räknades den ofta till samma art som lömsk flugsvamp (A. phalloides).[3] Den har tidigare haft det vetenskapliga namnet A. mappa. Svampen växer på marken i sur jord i löv- och barrskogar i Europa och Nordamerika.
Fruktkropparna hos vitgul flugsvamp kommer från sommar till höst. Svampen blir oftast 6–12 cm hög med en fotdiameter på 1 cm och en hattdiameter på 5–10 cm. Foten har såväl ring som strumpa och är uppsvälld vid basen. Ringen är oftast hängande och är vit till ljusgul. Hatten är oftast ljust gul (därav namnet A. citrina, som syftar på citroner) men kan även vara vit eller åt det gulgröna hållet. Skivorna sitter tätt och är vita till ljusgula. Sporerna har en rundad form, mäter cirka 9,5 gånger 7,5 mikrometer, är vita och amyloida (färgas blå av jodlösning). Hattens hud har lösa hylleplättar som är vita till beiga och hattformen är platt till välvd.
Arten har till stor del samma habitat som lömsk flugsvamp och förväxlas ofta med den, liksom med vit flugsvamp (A. virosa) och gul flugsvamp (A. gemmata). Den vitgula flugsvampen känns dock igen på sin säregna doft, som brukar jämföras med en potatiskällare eller rå potatis och uppsvällningen vid fotbasen,som har en distinkt kant utan flikar. Den bildar mykorrhiza med flera olika trädarter, men fungerar bäst ihop med bok (Fagus spp).[4]
Vitgul flugsvamp är inte dödligt giftig som till exempel vit eller lömsk flugsvamp. Däremot producerar den bufotenin[5]. Smaken är obehaglig.
Wikimedia Commons har media som rör Vitgul flugsvamp.
Vitgul flugsvamp (Amanita citrina) är en art i familjen Amanitaceae och släktet flugsvampar. I äldre svamplitteratur räknades den ofta till samma art som lömsk flugsvamp (A. phalloides). Den har tidigare haft det vetenskapliga namnet A. mappa. Svampen växer på marken i sur jord i löv- och barrskogar i Europa och Nordamerika.
Шапка 4-8(10) см у діаметрі, опукло- або плоскорозпростерта, з тупим, плоским, гладеньким краєм, лимонно-жовта, зрідка біла, зеленувата або оливкувата, з великими білими або бурувато-білими пластівцями, клейкувата. Пластинки білі, згодом жовтуваті. Спорова маса біла. Спори 8-11 Х 7-9 мкм, широкоовальні, майже кулясті, гладенькі. Ніжка (7-10)12 х 1-1,5 см, циліндрична, внизу з великою окантованою, жовтуватою або коричнюватою бульбою, порожня, з широким, жовтим, зверху пластівчастим кільцем, з прирослою піхвою. М'якуш білий із запахом редьки чи сирої картоплі[1].
Зустрічається по всій Україні. Росте у листяних, хвойних і мішаних лісах; у липні — листопаді.
Неїстівний гриб. За зовнішнім виглядом деякою мірою подібний до блідої поганки. Природа отрути не з'ясована.
Мухомор цитриновий (Amanita citrina)
Amanita citrina là một loài nấm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Nấm citrina có mùi giống cây cải dầu hoặc khoai tây, nhưng không ăn được. Loài này có thể tìm thấy ở các cánh rừng tại Bắc Mỹ và châu Âu.[1]
Các nghiên cứu ở Đại học Cambridge đã chỉ ra trong loài nấm này có chứa hợp chất alpha-Amanitin (C39H54N10O14S). Tuy có hàm lượng rất nhỏ chất này và không đủ để gây ngộ độc nhưng A. citrina vẫn có thể ảnh hưởng đến sức khỏe nếu tiêu thụ một lượng lớn. Một yếu tố cần thận trọng nữa đó là A. citrina đặc điểm bề ngoài rất giống với nấm tử thần Amanita phalloides.
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Amanita citrina là một loài nấm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Nấm citrina có mùi giống cây cải dầu hoặc khoai tây, nhưng không ăn được. Loài này có thể tìm thấy ở các cánh rừng tại Bắc Mỹ và châu Âu.
Amanita citrina (Schaeff.) Pers., 1801
Мухомо́р поганкови́дный (лат. Amanita citrina) — гриб рода Мухомор (лат. Amanita) семейства Аманитовые (лат. Amanitaceae).
Русские синонимы:
Шляпка ∅ 5—12 см, толстомясистая, сначала полусферическая, затем выпуклая и почти плоская, иногда слегка вдавленная, край тонкий, гладкий, коротко рубчатый. Кожица серовато-жёлтая, или с зеленоватым оттенком, иногда грязно-белая, гладко-шелковистая с крупными беловатыми хлопьями.
Мякоть мягкая, беловатая, под кожицей желтоватая, с характерным слабым запахом сырого картофеля и неприятным вкусом.
Ножка 5—12 см в высоту, ∅ 1—2 см, сначала клубневидная, выполненная, затем цилиндрическая, слабо расширенная, полая, беловато-жёлтая, в основании утолщённая, с желобками над кольцом.
Пластинки частые, слабо приросшие, затем свободные, узкие, беловатые, иногда с желтоватым краем.
Остатки покрывала: кольцо провисшее, широкое, гладкое, иногда исчезающее, желтоватого цвета; вольва приросшая, от желто-бурого до коричневатого цвета, у молодых грибов иногда беловатая.
Споровый порошок белый.
Споры 9—11×7—9 мкм, широкоовальные, амилоидные. Базидии четырёхспоровые, булавовидные, 25—40×5—9 мкм, бесцветные, тонкостенные. Трама пластинок билатеральная, гифы диаметром 3—7 мкм. Гифы кожицы шляпки диаметром 3—7 мкм, переплетённые или расположены почти радиально, могут быть желатинизированы, в щелочах окрашиваются в желтоватый цвет.
Цвет шляпки варьирует от лимонно-жёлтого до бледного зеленовато-жёлтого и иногда белого. Ножка может изменяться по окраске от белой до лимонно-жёлтой. Цвет пластинок — от беловатого до бледного лимонно-жёлтого, с желтизной по краям.
Разновидности:
Сведения по экологии противоречивы: согласно одним источникам[1] образует микоризу с лиственными деревьями, часто встречается под дубами[2], другие авторы утверждают, что гриб растёт почти исключительно в хвойных лесах, крайне редко под лиственными деревьями[3]. Растёт на бедных песчаных почвах на открытых тёплых местах. В горах встречается на высоте не более 500 м, редко — до 1100 м.
По Вассеру, растёт во всех типах лесов, в горах встречается до высоты 1400 м.
Широко распространён в Евразии (кроме тропиков) и Северной Америке, встречается в Северной Африке (Алжир, Марокко), Австралии, Новой Зеландии.
Сезон в умеренном климате: середина августа — конец октября (массово в сентябре).
По разным источникам гриб либо условно-съедобен, либо несъедобен из-за неприятного запаха, либо слабо ядовит. Мухомор поганковидный легко спутать со смертельно ядовитыми видами.
DMT, 5-мео-DMT, Буфотенин
Мухомо́р поганкови́дный (лат. Amanita citrina) — гриб рода Мухомор (лат. Amanita) семейства Аманитовые (лат. Amanitaceae).
Agaricus bulbosus Schaeff., 1774 Agaricus citrinoalbus Vittad., 1835 Agaricus citrinus Schaeff., 1774basionym Agaricus mappa Batsch, 1783, nom. illeg. Agaricus ovum Batsch, 1783, nom. illeg. Amanita bulbosa (Schaeff.) Pers., 1800, nom. illeg. Amanita bulbosa var. citrina (Schaeff.) Gillet, 1874 Amanita citrina var. mappa (Batsch) Pers., 1801 Amanita mappa (Batsch) Fr., 1838, nom. illeg. Amanita mappa var. citrina (Schaeff.) Rea, 1922 Amanita venenosa Pers., 1818 Amanitina citrina (Schaeff.) E.-J.Gilbert, 1940 Venenarius mappa (Batsch) Murrill, 1948Русские синонимы:
Мухомор жёлто-зелёный Мухомор лимонный Жёлтая бледная поганка
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
