Trichosanthes cucumerina (en anglès: Snake gourd, és a dir, carbassa serp) és una liana tropical o subtropical, la seva varietat T. cucumerina var. anguina es conrea pel seu fruit que és molt allargat. A Àsia es menja immadur i cru com a verdura i a Àfrica la pulpa vermellenca del fruit madur es fa servir com un substitut econòmic del tomàquet.[2][3] (no s'ha de confondre amb Trichosanthes dioica, que és una altra carbassa comestible quan és immadura).
Trichosanthes cucumerina es troba en estat silvestre a gran part del sud-est asiàtic.[4] També es considera que és planta nativa del nord d'Austràlia.[5][6] i està naturalitzada a Florida,[7] parts d'Àfrica i en diverses illes de l'Oceà Índic i illes del Pacífic.[8]
Trichosanthes cucumerina és una liana anual i monoica. Les seves fulles són palmades de fins 25 cm de llargada. Les flors s'obren de nit. Els fruits poden arribar a fer 200 cm de llargada i són de color vermell fosc a la maduresa.[1][3][4]
Trichosanthes cucumerina (en anglès: Snake gourd, és a dir, carbassa serp) és una liana tropical o subtropical, la seva varietat T. cucumerina var. anguina es conrea pel seu fruit que és molt allargat. A Àsia es menja immadur i cru com a verdura i a Àfrica la pulpa vermellenca del fruit madur es fa servir com un substitut econòmic del tomàquet. (no s'ha de confondre amb Trichosanthes dioica, que és una altra carbassa comestible quan és immadura).
Trichosanthes cucumerina es troba en estat silvestre a gran part del sud-est asiàtic. També es considera que és planta nativa del nord d'Austràlia. i està naturalitzada a Florida, parts d'Àfrica i en diverses illes de l'Oceà Índic i illes del Pacífic.
Trichosanthes cucumerina var. anguina (L.) Haines – cultivada variant Trichosanthes cucumerina var. cucumerina – variant silvestreDie Schlangenhaargurke (Trichosanthes cucumerina), auch Schlangengurke, Chinesische Gurke oder Schlangenkürbis genannt, ist eine in den Tropen und Subtropen verbreitet angebaute Nutzpflanze aus der Familie der Kürbisgewächse (Cucurbitaceae).
Nicht zu verwechseln ist die Schlangenhaargurke mit der Salatgurke (Cucumis sativus), deren längliche Sorten bisweilen auch als Schlangengurken bezeichnet werden.
Die Schlangenhaargurke bildet lange Lianen mit handförmig gelappten, dicht behaarten Blättern und verzweigten Ranken.
Die Blüten sind groß, weiß, ausgefranst, duftend und öffnen sich in der Nacht. Die männlichen Blüten stehen in Trauben, die weiblichen stehen einzeln, kommen jedoch an derselben Pflanze vor. Die Schlangengurke ist also monözisch. Die Früchte sind eiförmig spitz zulaufend[1] bis lang schmal, schlangenähnlich gewunden, bis zu 150 cm lang und namensgebend für die Art. Unreife Früchte sind grün mit weißen Streifen und werden zur Reife orange bis rot. Im weißen, faserigen Fruchtfleisch sitzen braune Samen. Ältere Früchte werden bitter.
Die Chromosomenzahl ist 2n = 22 oder 44.[2]
Die Heimat der Art wird in Indien vermutet. Heute wird sie in den feuchten Subtropen und Tropen von Australasien, Lateinamerika und Afrika angebaut und ist dort auch verwildert.
Die kultivierte Form, Trichosanthes cucumerina var. anguina (L.) Haines, wurde früher vielfach als eigene Art Trichosanthes anguina L. geführt. Sie ist jedoch mit der Wildform frei kreuzbar und genetisch kaum von ihr unterschieden.
Die Schlangenhaargurke ist empfindlich gegen Bodentrockenheit. Sie wird deshalb meist zu Beginn der Regenzeit angebaut. Von Vorteil sind Temperaturen konstant über 25 °C und kurze Tageslängen. Die Lianen werden an Spalieren oder anderen Stützen befestigt. An die jungen Früchte werden manchmal am Blütenende Steine gehängt, um gerade Früchte zu erzielen. Die Früchte werden zwei bis drei Monate nach dem Anbau mit einer Länge von 30 bis 60 cm geerntet.
Genutzt werden junge, unreife Früchte, bevor sie bitter werden. Sie werden gekocht oder in Currys verwendet. Sprossspitzen und Blätter werden als Gemüse verwendet, Wurzeln und Samen als Medizin. Die Anwendungsbereiche umfassen Wurmbekämpfung, Diarrhö, Bronchitis und Fieber.[2]
Die Schlangenhaargurke (Trichosanthes cucumerina), auch Schlangengurke, Chinesische Gurke oder Schlangenkürbis genannt, ist eine in den Tropen und Subtropen verbreitet angebaute Nutzpflanze aus der Familie der Kürbisgewächse (Cucurbitaceae).
Nicht zu verwechseln ist die Schlangenhaargurke mit der Salatgurke (Cucumis sativus), deren längliche Sorten bisweilen auch als Schlangengurken bezeichnet werden.
चिचिड़ा एक लता वाली वनस्पति है जिसके फल लम्बे, पतले, बेलनाकार होते हैं। फलों का रंग सफेद-हरा होता है। इसकी सब्जी बनती है।
चिचिड़ा एक लता वाली वनस्पति है जिसके फल लम्बे, पतले, बेलनाकार होते हैं। फलों का रंग सफेद-हरा होता है। इसकी सब्जी बनती है।
पडवळ (शास्त्रीय नाव: Trichosanthes anguina, ट्रायकोसॅंथेस ॲंग्विना ;
कुळ Cucurbitaceae ( कुकुरबिटेसी )
इंग्रजी: Snake Gourd, स्नेक गोअर्ड वा गुअर्ड ;) ही एक उष्ण कटिबंधीय प्रदेशांत आढळणारी वेलवर्गीय वनस्पती आहे. ह्याला लक्षणीय अशा लांबलचक आकाराची फळे लगडतात. ही फळे भाजी म्हणून व त्याच्या औषधी गुणधर्मासाठी वापरली जातात. पडवळामुळे चाई (डोक्यावर जागो जागी टक्कल पडणे) व अन्य आजार बरे होतात. ऑस्ट्रेलियन आदिवासींमध्ये प्रचलित असणाऱ्या डिजेरिडू या वाद्याच्या निर्मितीसाठीही पडवळांचा वापर होतो.
पडवळाची फळे सुमारे १५० सें.मी. लांबीपर्यंत वाढतात. त्यांच्या आत पांढुरक्या हिरव्या रंगाचा, मऊ, रसदार गर असतो. दक्षिण आशियातल्या व आग्नेय आशियातल्या देशांमध्ये पडवळाच्या फळांचा वापर पाककृतींसाठी केला जातो. महाराष्ट्रातल्या घरांघरांत पडवळाची भाजी-कढी, बियांची चटणी वगैरे पदार्थ बनतात,
புடோல் அல்லது புடலை, snake gourd, தாவர வகைப்பாடு: Trichosanthes cucumerina ) என்பது வெள்ளரிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாவர இனம் ஒன்றாகும். இதன் காய் புடலங்காய் எனப்படுகிறது. இக் காய்கள் சுமார் 1.5 மீ நீளம் வரை வளரக் கூடியவை. பொதுவாக இவை 50 செ.மீ இருந்து 75 செ.மீ நீளமுடையவை. இந்திய, தமிழர் சமையலில் இடம் பெற்ற காய். இது குழம்பு, கூட்டு, பொறியல் என பல் வகையாக சமைக்கக் கூடியது. தெற்காசியா, தென்கிழக்காசியா நாடுகளில் இது பெரிதும் பயிரிடப்படுகிறது. ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் விளைச்சல்[1] குறைவாக இருக்கும் காலங்களில், சிவந்த புடலங்காய், தக்காளிக்கு மாற்றாகவும், சமையலில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
இதன் தாயகத்தைக் குறிப்பிட்டு சொல்ல இயலாது. ஏனெனில்,Trichosanthes cucumerina என்ற தாவரயினமானது, தெற்கு ஆசியா, தென்கிழக்காசியா, இந்தியா, வங்காளதேசம், நேபாளம், பாக்கித்தான், இலங்கை, இந்தோனேசியா, மலேசியா, மியான்மர், தென்சீனா, (குவாங்ஷி, யுன்னான்).[2] ஆகிய நாடுகளின் காடுகளில்,அதனதன் நாட்டு இனமாக கண்டறியப்பட்டுள்ளது. வட ஆத்திரேலியாவிலும் இது,அந்நிலத்தின் நாட்டு இனமாகக் கருதப்படுகிறது.[3][4] புளோரிடாவிலும், சில ஆப்பிரிக்க நாடுகளிலும்,[5] இந்தியப் பெருங்கடல், பசிபிக் தீவுகள் தீவுகளிலும் இவை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு இயல்பாக வளருகின்றன.[6]
புடோல் அல்லது புடலை, snake gourd, தாவர வகைப்பாடு: Trichosanthes cucumerina ) என்பது வெள்ளரிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாவர இனம் ஒன்றாகும். இதன் காய் புடலங்காய் எனப்படுகிறது. இக் காய்கள் சுமார் 1.5 மீ நீளம் வரை வளரக் கூடியவை. பொதுவாக இவை 50 செ.மீ இருந்து 75 செ.மீ நீளமுடையவை. இந்திய, தமிழர் சமையலில் இடம் பெற்ற காய். இது குழம்பு, கூட்டு, பொறியல் என பல் வகையாக சமைக்கக் கூடியது. தெற்காசியா, தென்கிழக்காசியா நாடுகளில் இது பெரிதும் பயிரிடப்படுகிறது. ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் விளைச்சல் குறைவாக இருக்கும் காலங்களில், சிவந்த புடலங்காய், தக்காளிக்கு மாற்றாகவும், சமையலில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
ಪಡುವಲಕಾಯಿಯು ಒಂದು ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ತರಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.
The Plant List, Trichosanthes cucumerina
Trichosanthes cucumerina is a tropical or subtropical vine. Its variety T. cucumerina var. anguina raised for its strikingly long fruit. In Asia, it is eaten immature as a vegetable much like the summer squash and in Africa, the reddish pulp of mature snake gourd is used as an economical substitute for tomato.[2] Common names for the cultivated variety include snake gourd[note 1],[4] serpent gourd,[4] chichinda[4] and padwal.[4]
Trichosanthes cucumerina is found in the wild across much of South and Southeast Asia, including India, Bangladesh, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Indonesia, Malaysia, Myanmar(Burma) and southern China (Guangxi and Yunnan).[5] It is also regarded as native in northern Australia.[6][7] and naturalized in Florida,[8] parts of Africa and on various islands in the Indian and Pacific Oceans.[9]
Formerly, the cultivated form was considered a distinct species, T. anguina, but it is now generally regarded as conspecific with the wild populations, as they freely interbreed:[1]
Trichosanthes cucumerina is a monoecious annual vine climbing by means of tendrils. Leaves are palmately lobed, up to 25 cm long. Flowers are unisexual, white, opening at night, with long branching hairs on the margins of the petals. These hairs are curled up in the daytime when the flower is closed, but unfurl at night to form a delicate lacy display (see photos in gallery below). Fruits can be up to 200 cm long, deep red at maturity, hanging below the vine.[1][4][5]
The related Japanese snake gourd (Trichosanthes pilosa, sometimes called T. ovigera or T. cucumeroides), very similar in vegetative morphology, but the fruit of T. pilosa is round to egg-shaped, only about 7 cm long.[10]
The common name "snake gourd" refers to the narrow, twisted, elongated fruit. The soft-skinned immature fruit can reach up to 150 cm (59 in) in length. It is soft, bland, somewhat mucilaginous flesh is similar to that of the luffa and the calabash. It is popular in the cuisines of South Asia and Southeast Asia and is now grown in some home gardens in Africa. With some cultivars, the immature fruit has an unpleasant odor and a slightly bitter taste, both of which disappear in cooking. The fruit becomes too bitter to eat as it reaches maturity, but it does contain a reddish pulp that is used in Africa as a substitute for tomatoes.[9][11] The shoots, tendrils and leaves are also eaten as greens.
In the process of unfurling its fimbriate petals.
Trichosanthes cucumerina is a tropical or subtropical vine. Its variety T. cucumerina var. anguina raised for its strikingly long fruit. In Asia, it is eaten immature as a vegetable much like the summer squash and in Africa, the reddish pulp of mature snake gourd is used as an economical substitute for tomato. Common names for the cultivated variety include snake gourd, serpent gourd, chichinda and padwal.
Trichosanthes cucumerina is found in the wild across much of South and Southeast Asia, including India, Bangladesh, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Indonesia, Malaysia, Myanmar(Burma) and southern China (Guangxi and Yunnan). It is also regarded as native in northern Australia. and naturalized in Florida, parts of Africa and on various islands in the Indian and Pacific Oceans.
Formerly, the cultivated form was considered a distinct species, T. anguina, but it is now generally regarded as conspecific with the wild populations, as they freely interbreed:
Trichosanthes cucumerina var. anguina (L.) Haines – cultivated variant Trichosanthes cucumerina var. cucumerina – wild variantLa serpentoharkukumo aŭ serpentkukumo (Trichosanthes cucumerina) estas en la tropikoj kaj subtropikoj disvastigita utilplanto el la familio de la Kukurbitacoj (Cucurbitaceae).
Ne intermiksu la serpentharkukumon kun la salata kukumo (Cucumis sativus), kies oblongaj kultivaroj ankaŭ nomiĝas serpentokukumo.
La serbentharkukumo formas longajn lianojn kun manformaj lobdense harhavaj folioj kaj disbranĉitaj ciroj.
La floroj estas grandaj, blankaj, franĝaj, bonodoraj kiuj malfermiĝas dum la nokto. La masklaj floroj staras en grapoloj, la inaj staras unuope, sed ĉe la sama planto. La serpenhara kukumo do estas monoika. La fruktoj estas ovofomaj [1] ĝis longaj kaj maldikaj kaj serpentoforme kurbaj, ĝis 150 cm longaj. Nematuraj fruktoj estas verdaj kun blankaj strioj, kiuj fariĝas oranĝaj ĝis ruĝaj. La fruktokarno estas blanka kaj en ĝi estas brunaj semoj. Pli maljunaj fruktoj estas amaraj.
La kromosoma nombro estas 2n = 22 aŭ 44.[2]
Kiel hejmregiono estas supozata Hindujo. Hodiaŭ ĝi estas kultivata en la humidaj tropikoj kaj subtropikoj de Azio, Sudameriko, kaj Afriko.
La kultivita formo, nome Trichosanthes cucumerina var. anguina (L.) Haines, estis iam rigardata kiel propra specio Trichosanthes anguina L. Sed ili estas libere krucigebla kun la natura formo kaj apenaŭ distingebla de tiu.
La sepentharkukumo ne ŝatas sekan grundon. Oni kultivas ĝin plej ofte ekde la komenco de la pluvsezono. Avantaĝo estas temperaturoj konstantaj de pli ol 25 °C kaj mallongaj tagoj. La lianoj estas fiksitaj ĉe spaliroj aŭ aliaj subtenaĵoj. Ĉe junaj fruktoj estas fiksitaj kelkfoje ŝtonoj por ricevi rektajn fruktojn. La fruktoj estas rikoltataj du ĝis tri monatojn post la ekkultivado kiam ĝi estas 30 ĝis 60 cm.
La junaj, nematuraj fruktoj estas uzataj antaŭ ili estas amaraj. Ili estas kuiritaj aŭ uzataj en kareo. La tigoj kaj la folioj estas uzataj kiel legomo. Radikoj kaj semoj estas medicinaj substancoj.
La serpentoharkukumo aŭ serpentkukumo (Trichosanthes cucumerina) estas en la tropikoj kaj subtropikoj disvastigita utilplanto el la familio de la Kukurbitacoj (Cucurbitaceae).
Ne intermiksu la serpentharkukumon kun la salata kukumo (Cucumis sativus), kies oblongaj kultivaroj ankaŭ nomiĝas serpentokukumo.
Harilik madukurk (Trichosanthes cucumerina) on troopikas ja subtroopikas kasvav vääntaim, mida kasvatatakse selle pika vilja tõttu. Madukurgi vili on kitsas ja pehme koorega ning võib kasvada 150 cm pikkuseks.
Madukurgi vilju kasutatakse Lõuna- ja Kagu-Aasia maade köögis.
Madukurgi juuri, lehti, vilju ja seemneid on kasutatud Indias taimse ravimina:
Harilik madukurk (Trichosanthes cucumerina) on troopikas ja subtroopikas kasvav vääntaim, mida kasvatatakse selle pika vilja tõttu. Madukurgi vili on kitsas ja pehme koorega ning võib kasvada 150 cm pikkuseks.
Madukurgi viliTrichosanthes cucumerina est une plante grimpante tropicale ou subtropicale de la famille des Cucurbitaceae cultivée pour son long fruit saisissant utilisé comme légume et en médecine.
Les longs fruits étroits, des fruits à peau lisse peuvent atteindre 150 cm de long. Sa chair douce, fade, un peu mucilagineuse est semblable à celle du luffa et de la calebasse. Il est très populaire dans la cuisine d'Asie du Sud et du Sud-Est. Les pousses, les vrilles et les feuilles sont également consommées comme légume vert.
Ses noms vernaculaires incluent "patole" (pour la sous-espèce Trichosanthes cucumerina var. Anguina), "serpent gourde", "chichinga" et "Padwal". Il est connu comme Chichinga / Chichinge en bengalî, potlakaaya (పొట్లకాయ) en telugu, pathola en cinghalais, pudalankaai (புடலங்காய்) en tamoul, dhunduli en assamais, paduvalakaayi en kannada et padavalanga en malayalam [1].
La Patole (Trichosanthes cucumerina) est une plante grimpante monoïque annuelle qui se développe au moyen de vrilles et qui peut atteindre une hauteur de 2 à 5 m ainsi qu’une largeur 2 à 3 m à maturité [2].
Au niveau de son appareil végétatif, elle a une tige mince pentagonale et possède des feuilles alternes et simples avec un pétiole charnu de 2 à 8 cm de long, couvert de poils[3]. Le limbe est formé de 5 à 7 lobes de 10 à 25 x 10 à 20 cm qui est cordé à la base, possédant également des bords dentés et étant pubescent sur les 2 faces[2].
Les fleurs sont unisexuées, régulières, gamopétales, penta-5-mères et blanches. Elles possèdent un calice tubulaire ainsi que des lobes frangés de la corolle qui font penser à des excroissances de cheveux ou à de la dentelle. Les fleurs mâles sont en grappes axillaires de 5 fleurs sur des pédoncules de 10-30 cm de long et possèdent 3 étamines. Les fleurs femelles quant à elles sont solitaires et sessiles, avec un ovaire infère et 3 stigmates[4].
Le fruit est une baie, mince long et cylindrique, souvent vrillé, de 30 à 200 cm de long et de 2 à 10 cm de large. Il est vert-gris avec des rayures blanches quand il est immature mais il devient rouge foncé à maturité. Sa pulpe est blanche, fibreuse et elle contient de nombreuses graines[3]. Ses graines sont aplaties, mesurent 1-1,5 cm de long, et sont brunes à grisâtres avec une marge ondulée. Les plantules ont une germination épigée[4].
Selon une hypothèse basée sur la forme similaire des graines de Trichosanthes, ce genre remonterait à 35 millions d’années. Des graines ont été retrouvées à plusieurs endroits, ce qui impliquerait que le clade est originaire de l’Est de l’Asie. Cette hypothèse n’est cependant pas basée sur des preuves fossiles mais sur des graines d’espèces actuelles de Trichosanthes[5].
Variétés :
Le genre Trichosanthes est originaire du Sud et de l’Est de l’Asie, de l’Australie et des Iles du Pacifique Ouest. L’espèce Trichosanthes cucumerina est trouvée à l’état sauvage dans toutes ces régions. Elle est aujourd’hui importée d’Inde vers l’Afrique de l’Est et est cultivée comme un légume dans les jardins d’Afrique[4].
Généralement cultivé dans les régions tropicales ou subtropicales, elle pousse dans les broussailles et près des forêts. On la trouve à une altitude de 1500 m à partir du niveau de la mer ainsi que dans des milieux humides. Sa tolérance de variation de température se situe entre 20 °C et 35 °C, sa croissance est optimale entre 30 °C et 35 °C et elle ne tolère pas les sols secs ni les milieux froids. Si cette plante aime les milieux humides, elle ne résiste cependant pas à l’inondation[4].
Le cycle de vie de Trichosanthes cucumerina est annuel. La floraison a lieu durant les mois de juin, juillet et aout, 5 à 6 semaines après la levée. Les fleurs mâles sont produites 3 jours avant les femelles et elles s’ouvrent durant la soirée et début de matinée. La pollinisation est effectuée par des insectes comme les abeilles, guêpes et les papillons. On voit apparaitre des fruits environ 3 mois après le semis[4].
Un exemple de pollinisateur est Anadevidia peponis (en) qui est un papillon nocturne de la famille des Noctuidae vivant en Asie du Sud-Est, notamment au Japon et en Inde ainsi qu’à Taiwan et Nouvelle-Galles du Sud en Australie. Il peut atteindre une envergure de 40 mm et ses larves se nourrissent d'espèces de Cucurbitaceae et peuvent se retrouver sur la Trichosanthes cucumerina.
Cette plante au fruit à l’allure de serpent est utilisée à plusieurs fins. Les jeunes racines, feuilles et les fruits peuvent servir pour la cuisine ainsi que dans un but décoratif en tant que plante ornementale. Le fruit, lorsqu’il est bien mûr, est dans certains endroits comme la Côte d’Ivoire et le Nigeria cuisiné comme un substitut de la sauce tomate en raison de la couleur rouge de sa pulpe[4].
Sa valeur nutritive est élevée puisqu’elle contient des protéines, acides gras, fibres, hydrocarbures, sels minéraux et des vitamines A et E en quantité[6].
Le fruit immature, lui, émet une odeur déplaisante au moment de la préparation mais celle-ci disparait à la cuisson. Il est donc nécessaire de le manger cuit et non cru. Cette plante présente deux variétés selon qu’elle soit sauvage ou améliorée[3].
La forme sauvage correspond aux cultures d’Afrique de l’Ouest et d’Afrique Centrale et porte le nom de Trichosanthes cucumerina, alors que la forme améliorée provient d’Inde et se cultive en Afrique de l’Est et porte le nom de T. cucumerina var. anguina L[4].
Trichosanthes cucumerina est une plante souvent utilisée dans les systèmes traditionnels de médecine sri-lankais. La plante entière, y compris les racines, les feuilles, les fruits et les graines ont des propriétés médicinales. La racine est utilisée comme remède contre la bronchite, les maux de tête et les furoncles. De plus, le jus de feuille est parfois frotté sur le ventre afin soulager la congestion du foie. Les racines et les fruits sont considérés comme cathartiques grâce à leurs propriétés purifiantes. Les parties aériennes de Trichosanthes cucumerina sont utilisées en plus d'autres matières végétales diverses pour soigner l'indigestion, les fièvres bilieuses, les furoncles, les plaies et les éruptions cutanées telles que l'urticaire, l'eczéma, la dermatite, le psoriasis, les ulcères et l'inflammation[7].
Une étude menée par la NCBI a démontré qu’un extrait d’eau chaude des parties aériennes aurait un effet sur des œdèmes présents sur les pattes de rats qui seraient induit par la carragenine. Les résultats de l’étude ont indiqué que l’extrait d’eau chaude de Trichosanthes cucumerina a bien une capacité marquée à contrer l’inflammation aiguë induite par le carraghénane. L’extrait d’eau chaude aurait un effet de protection/stabilisation de la membrane des globules rouges empêchant la lyse due à la chaleur. Cet effet indique sa capacité à stabiliser la membrane lysosomale et ainsi à inhiber l'inflammation induite par le carraghénane. Cette étude a également mis en évidence l’inhibition significative de la production de NO par les cellules péritonéale du rat, le NO étant un médiateur important dans la réponse inflammatoire. Cette découverte encourage la théorie comme quoi la patole aurait une action anti-inflammatoire et explique son usage thérapeutique[7].
Hwe (extrait d’eau chaude des parties aériennes de Trichosanthes cucumerina) a également un effet gastroprotecteur. En effet, il provoque une inhibition significative du nombre et de la longueur de lésions gastriques induite par l’éthanol[8].
En plus de l’action anti-inflammatoire et gastroprotecteur, Trichosanthes cucumerina possède un effet cytotoxique contre des cellules cancéreuses humaines, les extraits de racines étant plus efficaces que le jus de fruits[9].
Selon une autre étude, la plante montrerait des propriétés hypoglycémiantes. Il est cependant important de prendre en compte si l’effet provient de la partie inorganique de la plante contenant principalement des éléments minéraux, car la qualité de l’effet en est parfois dépendant comme par exemple pour l'activité hypoglycémique[10].
Un autre bienfait de cette plante peu connu est de réduire la gravité des lésions cardiaques induites par la Doxorubicine (DOX), un antibiotique anthracycline qui est largement utilisé comme agent anticancéreux. Cet effet est provoqué par le méthanol que l’on extrait du fruit de la patole[11].
Cet extrait méthanolique contre l’hépatotoxicité induite par CCL4 chez le rat, l’effet protecteur est observé avec la réduction de la peroxydation lipidique et une meilleure défense des hépatocytes contre les espèces réactives de l'oxygène. Ceci pousse les chercheurs à soutenir scientifiquement l'utilisation de cette plante dans diverses préparations et la médecine traditionnelle à utiliser la plante comme traitement des troubles du foie et comme tonique[12].
La variété cultivée est T. cucumerina var. anguina. Les graines récoltées depuis les fruits mûrs sont séchées avant d’être semées. Elles sont plantées à 75 cm l’une de l’autre dans la même ligne avec un espace de 1,5 m entre les lignes. La pousse de la plante implique des tuteurs afin qu’elle grandisse en hauteur. Une fois que les fruits apparaissent, une technique consiste à attacher un poids au bout de chaque fruit afin de les faire pousser en longueur. Ils sont récoltés lorsqu’ils sont encore immatures, environ deux semaines après l’apparition des premiers fruits[4].
Dans le cas où on veut produire de la pulpe, il vaut mieux récolter les fruits mûrs desquels on peut également extraire les graines pour les sécher. Pour un cultivar de type sauvage, la récolte donnera plus ou moins 6 à 10 fruits par plante. Un cultivar modifié va, lui, donner jusqu’à 50 fruits, ce qui correspond à environ 50 kg si les fruits sont bien mûrs. Une bonne récolte peut atteindre 30 tonnes par hectare[4].
La patole peut contracter des maladies comme le mildiou et l’anthracnose qui se manifestent au niveau des fruits, qu’ils soient matures ou immatures. Des dégâts dans la plante peuvent aussi être l’œuvre de nématodes à gales ou d’insectes comme les mouches à fruits de Bactrocera et Dacus[4].
Fleur (Parc national du Gunung Mulu, Malaisie)
Trichosanthes cucumerina est une plante grimpante tropicale ou subtropicale de la famille des Cucurbitaceae cultivée pour son long fruit saisissant utilisé comme légume et en médecine.
Les longs fruits étroits, des fruits à peau lisse peuvent atteindre 150 cm de long. Sa chair douce, fade, un peu mucilagineuse est semblable à celle du luffa et de la calebasse. Il est très populaire dans la cuisine d'Asie du Sud et du Sud-Est. Les pousses, les vrilles et les feuilles sont également consommées comme légume vert.
Pare belut (Trichosanthes anguina) atau juga dikenal sebagai peria belut adalah flora Indonesia yang dapat dimakan dan bisa digunakan sebagai sayuran. Dahulu, forma-forma pare belut dianggap sebagai spesies yang berbeda. Namun, kini dianggap sebagai varietas:
Pare belut (Trichosanthes anguina) atau juga dikenal sebagai peria belut adalah flora Indonesia yang dapat dimakan dan bisa digunakan sebagai sayuran. Dahulu, forma-forma pare belut dianggap sebagai spesies yang berbeda. Namun, kini dianggap sebagai varietas:
Trichosanthes cucumerina var. anguina (L.) Haines – varietas yang dibudidayakan Trichosanthes cucumerina var. cucumerina – varietas liarTrichosanthes cucumerina L., 1753 è una pianta rampicante tropicale e subtropicale della famiglia Cucurbitaceae,[1] coltivata per i suoi frutti.
Trova impiego anche nella medicina locale mentre il suo legno viene utilizzato per la produzione del didgeridoo.
Trichosanthes cucumerina L., 1753 è una pianta rampicante tropicale e subtropicale della famiglia Cucurbitaceae, coltivata per i suoi frutti.
Trova impiego anche nella medicina locale mentre il suo legno viene utilizzato per la produzione del didgeridoo.
Gurdlina ogórkowata (Trichosanthes cucumerina L.) – gatunek rośliny tropikalnej, uprawiany dla owoców używanych w kuchniach azjatyckich jako warzywo oraz jako roślina ozdobna w całej strefie tropikalnej. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji i północnej Australii[2].
Znane są dwie odmiany[2]:
Gurdlina ogórkowata (Trichosanthes cucumerina L.) – gatunek rośliny tropikalnej, uprawiany dla owoców używanych w kuchniach azjatyckich jako warzywo oraz jako roślina ozdobna w całej strefie tropikalnej. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji i północnej Australii.
В англійській мові має назву «зміїний гарбуз» (англ. Snake Gourd).
Однодомна однорічна в'юнка рослина, що збирається вгору чіпляючись вусиками. Лоза може рости до 6 метрів у довжину.[2] Листя до 25 см довжини, пальчасто-поділене. Квіти одностатеві, білі з довгими волосинами на кінцях пелюсток, відкриваються вночі. Волоски на пелюстках закручуються вдень, коли квітка закрита, і розкриваються вночі. Жіночі квіти зацвітають пізніше за чоловічі.[3] Плід має довжину 1,5-2 метрів, набуває червоного кольору, коли зрілий.
У дикому вигляді не зустрічається. Культивується у Південній та Південно-східній Азії.[2]
Популярний овоч в Азії. Його їдять до того, як він досягає зрілості, коли стає гірким. Листя, вусики та молоді пагони також вживають в їжу.
Згідно з Аюрведою лікує різні захворювання шкіри, метеоризм та інші хвороби.[4]
Dưa núi[1] hay còn gọi dưa trời,[2] bầu rắn[3](danh pháp khoa học: Trichosanthes cucumerina) là một loài thực vật có hoa trong họ Cucurbitaceae. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[4]
Dưa núi hay còn gọi dưa trời, bầu rắn(danh pháp khoa học: Trichosanthes cucumerina) là một loài thực vật có hoa trong họ Cucurbitaceae. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Trichosanthes cucumerina L., 1753
Трихоза́нт змееви́дный, или Огурец змеевидный[2] (лат. Trichosanthes cucumerina) — вид травянистых растения рода Трихозант семейства Тыквенные.
Трихозант змеевидный — травянистая лиана, культивируемая в тропических и субтропических областях Южной и Юго-Восточной Азии, а также в Австралии[3] ради очень длинного съедобного плода, который может достигать полутора метров в длину и 4—10 см в диаметре.
Плод трихозанта змеевидного узкий, цилиндрический, с тонкой кожицей, внутри содержит мягкую, нежную, слизистую мякоть. Цвет зрелых плодов — оранжевый, с красной мякотью[4].
В процессе роста плод часто причудливо изгибается, из-за чего растение и получило свои общеупотребительные названия «змеиная тыква» (англ. snake gourd) и «змеиный огурец» (англ. serpent cucumber)[5].
Трихозант змеевидный — один из самых популярных овощей, используемых в азиатской кухне. Стебли, усики и листья растения также употребляются в пищу — как зелёные овощи.
Трихозант змеиный обычно выращивают на опорах, а чтобы плод не искривлялся, к его концу подвешивают камень или другой груз. Растение приспособлено к областям избыточного увлажнения и плохо переносит засуху[4].
Трихоза́нт змееви́дный, или Огурец змеевидный (лат. Trichosanthes cucumerina) — вид травянистых растения рода Трихозант семейства Тыквенные.