الأسماء في صفحات التنقل
However, the white seeded form is widely considered as the variety (or subsp.) somniferum and the black-seeded as the var. (subsp.) hortense. It is not possible to say anything about these from the herbarium specimens, which mostly lack in mature fruits and seeds.
Opium poppy is widely cultivated for its latex, containing alkaloids (specially Morphine, Codeine, Thebaine, Narcotine, Narceine and Papaverine), obtained by scratching, notching or making incision on young fruits, usually with a single pointed needle, after the petals have fallen. Opium is used in diarrhoea, diabetes and rheumatism etc., and it locally relieves the pain. It is also an antidote to snake poison and scorpion sting. The seeds are demulcent, nutritive (specially the darkgrey and black ones) and mildly astringent, sedative and narcotic. They yield an oil, used in cooking; darker coloured oil is used for making soap in Europe. The seed itself is used in cooking, making sweets locally as well as in other places in Asia.
La adormidera o “planta del opiu” —de nome binomial científicu Papaver somniferum— ye una planta yerbácea del xéneru Papaver, perteneciente a la familia de les Papaveraceae. D'orixe dudosu, ta cultiváu y naturalizáu n'Europa, Asia, Africa y América.[1]
Ye una planta herbal añal, qu'algama un altor percima del metro. Les sos fueyes son glabres y cubiertes con cera lo que-yos da un aspeutu brillosu. Les flores pueden ser blanques, pero les más comunes son de color lila (rosa pálidu), con un centru de color violeta escuru. La cápsula, de forma globular y con un discu sobresaliente, contién numberoses granes milimétriques arriñonaes, alveoladas/reticulaes de color pardu.[ensin referencies]
Ye conocida porque los sos frutos semimaduros —en forma de cápsula— según la so cazumbre seca —pegañosa y de color blancu— tienen un altu conteníu en alcaloides, polo que son usaes pa la fabricación d'opiu.
Na industria farmacéutico supón una fonte de drogues como la morfina y la codeína.
Les granes, al igual que les de Papaver rhoeas, gocien de bona aceptación nes sos aplicaciones culinaries poles sos propiedaes antiosidantes, el so conteníu en vitamina B, lípidos, glúcidos y proteínes. La tarta d'amapola” (“makowiec” en polacu y “makovník” n'eslovacu) ye un postre típicu de Polonia y d'Eslovaquia. En bona parte d'Europa les granes d'amapola usar p'afatar productos de panadería (barres de pan, bollos, etc.). Tamién s'usen como añedíu en piensos para páxaros.[ensin referencies]
L'aceite llográu de les granes atopa aplicación na industria de la pintura como aceite secante, pa la fabricación de xabones o como combustible.[ensin referencies]
Por cuenta de la presencia d'alcaloides aplicáronse fuertes midíes de control sobre'l so cultivu, acutáu a llabradores espresamente autorizaos. Robláronse alcuerdos internacionales pa erradicar el so cultivu illegal, anque'l 90% d'esti cultivu illegal concentrar n'Afganistán y Myanmar, antes (Birmania).[2] [3]
El Conseyu de Senlis – güei día: The International Council on Security and Development (ICOS), un "think tank" internacional, propón l'usu de parte del opiu afganu pa la producción de medicines esenciales como la morfina.[4] Dicha organización ellaboró un informe téunicu sobre esi proyeutu, sol títulu de Amapola pa melecines.[5]
Tamién s'esperimentó con variedaes especialmente escoyíes pa producir concentraciones muncho más baxes d'alcaloides.
Los alcaloides presentes son Isoquinoleínicos, derivaos de la tirosina con un nucleu bencilisoquinoleínico (papaverina) o morfinano (morfina, codeína, tebaína).[6]
Tien actividá agonista de los receptores opioides, polo que tien una aición hipnoanalgésica. Pa otros usos melecinales, ver: Plantes melecinales.
Son numberosos los inseutos que parasitan esta planta, esiste un tipu d'aviespa Iraella luteipes que produz unes agalles nos tarmos de la planta.[8]
Papaver somniferum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 508. 1753.[9]
Númberu de cromosomes de Papaver somniferum (Fam. Papaveraceae) y táxones infraespecíficos: 2n=11[10]
Papaver: nome xenéricu del Llatín păpāvĕr, vĕris, pa l'amapola.[11]
somniferum: epítetu llatín que significa "qu'induz al suañu".[12]
Ababolones, adormidera, adormidera blanca, adormidera llunar, adormidera negra, adormideres, adormideres blanques, adormilera, almidera, amapola, amapola blanca, amapola d'adornu, amapola real, amapolona, amapola de la droga, apiu dormidera, cascal, cascales, dormidera, dormideras, dormideras blanques, yerba cascales, yerba dormidera, opiu, papaver blancu, papola, papoya.[14]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
La adormidera o “planta del opiu” —de nome binomial científicu Papaver somniferum— ye una planta yerbácea del xéneru Papaver, perteneciente a la familia de les Papaveraceae. D'orixe dudosu, ta cultiváu y naturalizáu n'Europa, Asia, Africa y América.
Yuxu xaşxaşı (lat. Papaver somniferum)[1] - xaşxaşkimilər fəsiləsinin lalə cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Yuxu xaşxaşı (lat. Papaver somniferum) - xaşxaşkimilər fəsiləsinin lalə cinsinə aid bitki növü.
El cascall (Papaver somniferum) és una mena de rosella de la família de les papaveràcies, conreada. Les seves llavors es fan servir per a ús culinari i també se'n fa oli de cascall; del seu làtex s'obté l'opi, la morfina i l'heroïna. Hi ha dues varietats: Papaver somniferum blanc i Papaver somniferum negre. És una planta coneguda des de l'època dels grecs i dels romans. El seu nom científic significa rosella que fa dormir. També es coneix amb el nom de dormidora, herba dormidora o pintacoques.
El cascall és una planta anual que pot arribar a fer fins a un metre d'alçada. Les fulles són molt gruixudes, irregulars i alternes. Té una única flor amb quatre pètals, dos sèpals i molts estams i carpels. Les flors tenen pètals de color blanc, rosa o porpra. Fructifica en una càpsula globosa molt gran. És característic que al capdamunt tingui els estigmes aplanats en forma de disc. Cada un produeix 30 mil llavors que surten de la càpsula a través de petits orificis ubicats sota del disc estigmàtic.
Aquesta planta és típica de països asiàtics i de l'est del Mediterrani, com Turquia, Iran i Afganistan. Aquesta planta floreix des del mes de maig i es comença a recol·lectar a finals de la primavera. Viu en llocs de sòl sorrenc i calcàric i atmosferes solejades.
Per a produir opiacis s'utilitzen les càpsules immadures (la part de la planta que contindrà les llavors), sobre les quals es practica una incisió per obtenir un làtex blanc i viscós que, un cop sec, dóna lloc a l'opi. Aquesta incisió no ha de ser gaire profunda, ja que sinó el làtex pot entrar dins la càpsula, ni tampoc gaire superficial, ja que sinó en sortiria poca quantitat. Les càpsules aconsegueixen el màxim contingut en morfina (el principal alcaloide del làtex) al cap de dues setmanes i mitja després d'haver florit. Amb menys freqüència també s'utilitzen les fulles i les flors com a droga.
El principal derivat de l'opi és la morfina, que actua fonamentalment sobre el sistema nerviós central i al sistema digestiu. La morfina s'utilitza de manera generalitzada en medicina convencional com a potent analgèsic. La codeína també és un analgèsic però és més suau i s'utilitza par a calmar la tos, dolors musculars, dolors associats a la menstruació, i migranyes entre molts d'altres. També és gràcies a la morfina que s'utilitza per a combatre l'insomni. L'opi és utilitzat per a medicament que alleugen les diarrees nervioses.
L'ús d'aquesta planta s'ha de fer sota control mèdic. L'ús continu d'aquesta planta pot comportar mals de cap, sequedat bucal i epidèrmica, vertigen, vòmits, trastorns emocionals, etc.
L'ús farmacèutic d'aquests alcaloides s'ha d'evitar en casos d'insuficiència respiratòria, així com en el període d'embaràs i de lactància.
A molts llocs del món, com ara els països d'Europa central i de l'est, l'Índia, Canadà i EUA, s'utilitzen les seves llavors per a fer pans i pastissos. Les llavors han d'estar seques i, barrejades amb farina, s'utilitzen com a ingredients en pastisseria.
Les llavors del cascall s'han utilitzat des de fa 4000 anys. Els egipcis utilitzaven l'opi per combatre la fatiga; els grecs el feien portar des de l'Extrem Orient, però van ser els àrabs els que van estendre les seves propietats medicinals durant l'edat mitjana.
Actualment el conreu del cascall està regulat i controlat a la majoria dels països (obtenció de morfina) tot i que en altres n'és una font il·legal d'ingressos. A Espanya les plantacions legals són vigilades i controlades in situ per la Guàrdia civil. És de fàcil conreu, les temperatures del clima mediterrani són suficients per al seu creixement. Pot fer-se en secà o regadiu. Per obtenir el làtex es fan incisions a la càpsula de la planta viva encara en el camp (necessita molta mà d'obra).
Era un conreu tradicional com a planta remeiera l'arc mediterrani (les llavors, no pas el làtex) com a inductora al son o per evitar el mal de cap. Encara de tant en tant es poden veure plantes de cascall subespontànies a prop de les masies, ja que algunes llavors germinen molts anys després de caure a terra.
El cascall (Papaver somniferum) és una mena de rosella de la família de les papaveràcies, conreada. Les seves llavors es fan servir per a ús culinari i també se'n fa oli de cascall; del seu làtex s'obté l'opi, la morfina i l'heroïna. Hi ha dues varietats: Papaver somniferum blanc i Papaver somniferum negre. És una planta coneguda des de l'època dels grecs i dels romans. El seu nom científic significa rosella que fa dormir. També es coneix amb el nom de dormidora, herba dormidora o pintacoques.
Planhigyn blodeuol sydd hefyd yn un o symbolau cenedlaethol Tsieina yw Llysiau cwsg sy'n enw lluosog. Mae'n perthyn i'r teulu Papaveraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Papaver somniferum a'r enw Saesneg yw Opium poppy.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cwsglys, Buiwg Ffengig, Drewg Gwyn, Llys y Cwsg, Llysiau'r Cwsg.
Mae'r teulu'n nodedig am ei briodweddau meddygol (honedig, yn enwedig yn Corea, Tsieina a Japan. Mae'n un o symbolau cenedlaethol Tsieina. Caiff ei dyfu ar gyfer gerddi oherwydd maint ei flodau unigol, ac mae'r morgrugyn yn cael ei ddenu at y neithdar sydd ar ei betalau.
Planhigyn blodeuol sydd hefyd yn un o symbolau cenedlaethol Tsieina yw Llysiau cwsg sy'n enw lluosog. Mae'n perthyn i'r teulu Papaveraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Papaver somniferum a'r enw Saesneg yw Opium poppy. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cwsglys, Buiwg Ffengig, Drewg Gwyn, Llys y Cwsg, Llysiau'r Cwsg.
Mae'r teulu'n nodedig am ei briodweddau meddygol (honedig, yn enwedig yn Corea, Tsieina a Japan. Mae'n un o symbolau cenedlaethol Tsieina. Caiff ei dyfu ar gyfer gerddi oherwydd maint ei flodau unigol, ac mae'r morgrugyn yn cael ei ddenu at y neithdar sydd ar ei betalau.
Mák setý (Papaver somniferum L.) je rostlina z čeledi makovitých (Papaveraceae), u nás běžně pěstovaná jako zdroj potravinářského máku. Obsahuje různé alkaloidy a bílé mléko z nezralých makovic je významný zdroj opia, proto je v některých státech jeho pěstování zakázáno. Česká republika je ve světovém měřítku nejvýznamnější legální pěstitelskou zemí.
Jednoletá rostlina 30-150 cm vysoká, lysá a namodralá, silně mléčicí. Listy jsou přisedlé, podlouhle vejčité a pilovitě zubaté. Květní stopky jsou dlouhé, často odstále chlupaté, květy až 10 cm v průměru. Kalich je lysý, dva páry korunních plátků bílé, růžové, červené nebo fialové barvy s černohnědou skvrnou na basi se silně překrývají a snadno opadávají. Okraje lístků vlnité až zubatě stříhané. Blizna má osm až dvanáct laloků, semeník kulovitý. Zralá makovice je světle šedá, téměř kulovitá, 3-8 cm v průměru, s víčkem. Semena drobná, bílá, namodralá nebo černá, silně olejnatá. Kvete v červnu až srpnu, pěstuje se v mnoha odrůdách a často zplaňuje.[1]
Mák je využíván již několik tisíc let. Prvně se nejspíše pěstoval již v 6. tisíciletí př.n.l. v oblasti Středomoří a o tisíc let později v Mezopotámii sloužil jako zdroj opia. Některé civilizace jako např. Egypťané využívaly opia jako sedativa.[2]
V 9. století se dostal z oblasti Persie na území dnešní Číny, kde se později, přibližně v 18. století, stalo opium významnou silou ovlivňující společnost.
Na území dnešní České republiky se mák ve velkém jako olejnina začal pěstovat počátkem 19. stol. po katastrofálních škodách na olivových plantážích v jižní Francii. V roce 1896 se mák pěstoval na ploše 1772 ha, s průměrným výnosem 0,71 t/ha, nejvíce ve středních Čechách okolo Prahy a v okolí Tábora a Čáslavi.[3] Do roku 1946 vzrostla plocha, na které se mák pěstoval, na 31 000 ha a od té doby postupně klesala na méně než 8 000 v roce 1989. Poté začala prudce vzrůstat k 30 000 ha v roce 1994. Další prudký skok následoval po roce 2004 (hektarový výnos 0,9 t/ha) a v roce 2007 bylo mákem oseto téměř 60 000 ha (0,58 t/ha).[4] Pěstování máku postupně nahradilo plodiny regulované EU jako je např. cukrovka. V pozdějších letech ale došlo k poklesu oseté plochy. [5]
Mezi odrůdy vyšlechtěné na českém území patří Azur (pěstován během let 1928–73), Hanácký modrý (1934–80), Modran (1969) a Amarin (1975). V poslední době se podařilo vyšlechtit celou řadu zajímavých, především bělosemenných odrůd pod názvy Sokol, Racek, Orel, ale i odrůdu s okrovou barvou semene Redy[6]. Z odrůd českého modrého máku jsou pěstované Orfeus (2009), Orbis (2012)[7], Aplaus (2014), Opex (2015), Onyx (2016).
Ze slovenského šlechtění vznikly odrůdy Dubník (1985), Gerlach (1990), Albín (1991), Magik (1993), Opal (1995), Bergam (1998), Maratón (2000), Malsar a Major (2002)[8].
Podle zákona 167/1998 Sb o návykových látkách je zakázáno z máku získávat opium (§ 15) a pěstování máku na výměře větší než 100 m2 podléhá ohlašovací povinnosti (§ 29).
Produkce makového semene v tunách za rok 2008
Zdroj: FAOSTAT[9] (FAO)
Téměř všechna produkce je určena pro potravinářství, makovina (makovice) je využívána ve farmacii. Mák se široce používá především při přípravě makového pečiva. Přes 4/5 produkce jsou exportovány, především do slovanských zemí, kde je mák tradiční pochoutkou. V západních zemích jsou makové produkty často pokládány za nevhodné, protože je částečně mylně předpokládáno, že obsahují návykové látky.[zdroj?]
V potravinářském máku, který je pěstován v České republice, by však morfinu a kodeinu mělo být jen nepatrné množství. Výzkum provedený lékařským týmem fakultní nemocnice v Plzni však naznačuje, že hodnoty těchto látek v krvi by mohly ve výjimečných případech dosáhnout hodnot, které sice k navození euforického stavu ještě nevedou, ale mohly by postihnout reakční rychlost řidiče. Při hodnocení policejní hlídkou by velké jedlíky makových koláčů proto mohlo čekat i obvinění z řízení pod vlivem omamných a psychotropních látek.[10]
Vzhledem k výskytu morfinu a další opiových alkaloidů v máku, řešil Evropský úřad pro bezpečnost potravin (EFSA) otázku bezpečné dávky těchto látek v potravinách obsahujících mák. Odborníci stanovili, že tzv. akutní denní referenční dávka morfinu obsaženého v máku činí 10 mikrogramů na kilogram tělesné hmotnosti.[11]
Mák však také obsahuje velké množství vápníku.[12][13]
Při sklizni máku je nutné klást důraz na zralost semene. Nedozrálé semeno máku může obsahovat více kodeinu, který má sedativní účinky.[14]
Obrázky, zvuky či videa k tématu mák setý ve Wikimedia Commons
Mák setý (Papaver somniferum L.) je rostlina z čeledi makovitých (Papaveraceae), u nás běžně pěstovaná jako zdroj potravinářského máku. Obsahuje různé alkaloidy a bílé mléko z nezralých makovic je významný zdroj opia, proto je v některých státech jeho pěstování zakázáno. Česká republika je ve světovém měřítku nejvýznamnější legální pěstitelskou zemí.
Opiumsvalmue eller Opiumvalmue (Papaver somniferum) er en 30-80 cm høj urt med blåduggede og glatte blade og stængler. Den dyrkes bl.a. med henblik på fremstilling af birkes og opium. Planten findes forvildet i Danmark.
Opiumvalmue er en enårig, urteagtig plante med en stiv, opret vækst. Stænglen er rund i tværsnit og blådugget. Bladene sidder spredt, og de er siddende eller næsten stængelomfattende og ægformede med groft tandet rand. Oversiden er blågrøn, mens undersiden er lidt lysere i samme farve.
Blomstringen sker i juni-juli. Den enlige blomst sidder endestillet på stænglen, og den kan være hvid eller violet, men blandingsformer ses også. Ved udspring taber blomsten sine to bægerblade, hvorefter de store, tynde kronblade folder sig ud. Inden i blomsten er der mange støvdragere og et enkelt støvfang. Efter bestøvning tabes kronbladene, og frugtknuden svulmer op, efterhånden som den modnes. Frugten er en kapsel med mange frø.
Rodnettet består af en dybtgående pælerod med mange siderødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 1,50 x 0,25 m (150 x 25 cm/år).
Arten har været dyrket så længe, at man ikke kan udpege dens oprindelsessted med sikkerhed, men da den har fulgtes med de øvrige afgrøder, som blev dyrket fra begyndelsen af den neolitiske revolution, formoder man, at den stammer fra det østlige Tyrkiet, Nordirak og Nordvestiran.
I det østlige Tyrkiet vokser planten endnu sammen med bl.a. alm. byg, fennikel, alm. hør, alm. rug, farvegåseurt, kikært, persisk hvede og ægte linse[1].
Hele planten indeholder forskellige opiater (f.eks. morfin (op til 20 %), thebain (5 %), kodein (1 %), papaverin (1 %) og noskapin (5-8 %)), hvad der har gjort den interessant i tidligere tids lægekunst (laudanum var et udtræk af saften) og for senere tiders narkomaner.
Den indtørrede saft bruges til fremstilling af opium, og ud fra det kan man renfremstille de nævnte opiater. Frøene (birkes) er en vigtig fødevare og indeholder vegetabilske olier der bruges i brød og salater over hele verden.
Stamformerne for den dyrkede opiumvalmue er ukendte, men er formodentlig noget i nærheden af den underart, som findes i den vestlige del af Middelhavsområdet, nemlig Papaver. somniferum ssp. setigerum. Opiumvalmue hører til blandt vore ældste kulturplanter, og den bliver nævnt første gang på en tavle med kileskrift fra ca. år 4.000 f.Kr. Her beskriver man fremstillingen af lægemidler ud fra denne plante[2].
Sumererne betegnede opiumvalmuen som ”Glædens plante”, og i det antikke Grækenland var plantens frøkapsel symbol for Morfeus (drømmenes gud), Thanatos (dødens gud) og Nyx (nattens gudinde). Denne samlede symbolkraft for drømme, søvn og død går igen på talrige billeder fra antikken [3].
I Ægypten kan man følge opium-mixturer tilbage til tiden omkring 1.800 f.Kr, og i det romerske rige fik opiumvalmuen placering som de riges medicin. Den tidlige kristendom anså sygdom for at være en straf fra Gud, og fra det 4. århundrede blev det forbudt at bruge opium som smertestillende middel. Karl den Store fornyede dette forbud i 810, for valmuesaft gik for at være Satans værk[4]. Først med den arabiske medicin kom opium tilbage til Europa.
Opiumsvalmue eller Opiumvalmue (Papaver somniferum) er en 30-80 cm høj urt med blåduggede og glatte blade og stængler. Den dyrkes bl.a. med henblik på fremstilling af birkes og opium. Planten findes forvildet i Danmark.
Schlafmohn (Papaver somniferum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Mohn (Papaver) in der Familie der Mohngewächse (Papaveraceae). Sie zählt zu den ältesten Heilpflanzen. Der Samen kann als Nahrungsmittel sowie zur Ölgewinnung verwendet werden. Alle Teile des Schlafmohns enthalten Morphium und andere Alkaloide, in hoher Konzentration vor allem der Milchsaft, der in einem dichten Netz von Milchröhren die ganze Pflanze und insbesondere das Perikarp der Kapselfrucht durchzieht.[1] Dieser aus unreifen, eingeritzten Kapseln entrinnende Saft kann geerntet werden und bildet in getrockneter Form das Betäubungsmittel Opium. Der Name Opium stammt aus der griechischen Sprache und bedeutet so viel wie „Säftchen“.
Das Artepitheton somniferum leitet sich aus dem Lateinischen ab und bedeutet „Schlaf bringend“. Es verweist auf die Verwendung als Schlafmittel für Kinder in der griechischen Antike. Es existieren zahlreiche Zuchtsorten, die sich unter anderem durch Gehalt und Zusammensetzung der Alkaloide unterscheiden.
Der Schlafmohn ist eine einjährige und aufrechte krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 0,3 bis 1,5 Metern erreicht. Der runde, überlaufende Stängel ist selten verzweigt. Es wird eine Pfahlwurzel gebildet.
Die einfachen, wechselständigen Laubblätter sind 5 bis 20 Zentimeter lang. Der Blattrand ist gezähnt bis gesägt.
Die Blütezeit reicht von Juni bis August. Der Blütenstiel ist schlank und behaart. Die relativ große Blütenknospe ist meist 15 bis 25 (10 bis 30) Millimeter lang und steht auf. Beim Öffnen der Blütenknospe fallen die zwei Kelchblätter ab. Die geöffneten, zwittrigen Blüten sind bei einem Durchmesser von 5 bis 10 Zentimetern radiärsymmetrisch. Die vier weißen bis violetten (selten roten) Blütenkronblätter sind etwa doppelt so groß wie die Kelchblätter und weisen am Grund einen dunklen Fleck auf. Die Staubblätter sind in gelbe Staubfäden und 2 bis 4 Millimeter lange Staubbeutel gegliedert. Die Blüte ist meist schon nach wenigen Tagen komplett bestäubt und wirft dann auch ihre Blütenkronblätter ab. Die Blüten von Ziermohnrassen können andersfarbig sein und mehr als vier Blütenkronblätter besitzen.
Die kugeligen Kapselfrüchte enthalten hunderte Samen. Die relativ kleinen Samen sind nierenförmig, hart, erhaben netzartig geadert und grubig vertieft. Stahlblaue Samen sind der Wildform am ähnlichsten, weißliche Samen enthalten weniger Öl und werden zur Mehlherstellung verwendet. Eine Sorte mit grauen Samen (Waldviertler Graumohn) ist in Österreich populär und dessen Herkunftsbezeichnung geschützt. Die Tausendkornmasse beträgt nur ca. 0,3 bis 0,7 Gramm.[2][3]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22 oder 44.[4]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2+ (frisch), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 4 (kollin), Nährstoffzahl N = 4 (nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 3 (subozeanisch bis subkontinental).[5]
Die Erstveröffentlichung von Papaver somniferum erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, S. 508. Das Artepitheton somniferum bedeutet „Schlaf bringend“.
Man kann mehrere Unterarten unterscheiden:[6]
Der wilde „Vorläufer“ des Schlafmohns ist umstritten, diskutiert werden Papaver glaucum Boiss. et Hausskn., Papaver aculeatum Thunb. und, wie bereits bei De Candolle, der im westlichen Mittelmeerraum beheimateten Borstenmohn (Papaver somniferum subsp. setigerum (DC.) Arcang.).[7] Der Borstenmohn gilt als der wahrscheinlichste Kandidat[8]. Der genaue Ursprung des Schlafmohns ist unbekannt, es werden sowohl der östliche[9] als auch der westliche Mittelmeerraum angenommen. Die größte Artenvielfalt von Papaver-Arten findet sich in der östlichen Ägäis und in Iran.[10] Aber auch eine Domestikation im Gebiet der Linearbandkeramik wäre möglich.[11] Die Verwendung des Schlafmohns als Nutzpflanze ist in Mitteleuropa seit der jungsteinzeitlichen älteren Phase der Bandkeramischen Kultur, ab etwa 5200 v. Chr.[12] nachgewiesen. Mohn gehört damit zu den ältesten Kulturpflanzen in Mitteleuropa. Aurélie Salavert erwägt, dass der Schlafmohn zusammen mit anderen mediterranen Kulturpflanzen wie Nacktgerste den belgischen Hennegau erreichte und hier von der Kultur der Linearbandkeramik übernommen wurde.[13] Manen sieht in diesem Gebiet auch einen Cardial-Einfluss in der Keramik.[14] Auch der Einfluss der La-Hoguette-Kultur wurde diskutiert. Aus Ibrány–Nagyerdő, Huda-tábla stammt ein angeblich Körös-zeitlicher Schlafmohnfund.[15] Mohn lässt sich archäobotanisch nur nachweisen, wenn mit sehr feinen Maschenweiten geschlämmt wird, daher ist es schwer, seine Verbreitung zu beurteilen.
Auf Zypern wurden in der späten Bronzezeit Flaschen hergestellt, die die Form einer Mohnkapsel hatten (Base Ring ware) und nach Analysen Opium enthielten.[16] 1975 wurde in der Hauptstadt Kition ein 14 Zentimeter langer Bronzezylinder aus dem 12. Jahrhundert v. Chr. ausgegraben, der als Opiumpfeife interpretiert wird und wohl aus dem Tempel einer Fruchtbarkeitsgottheit stammt. In Ägypten ließen sich Opium-Mixturen bis in die Zeit um 1800 v. Chr. zurückverfolgen. Die Ägypter importierten Opium vielleicht von Zypern, bauten es später selbst im Niltal an und benutzten es bei Kulthandlungen[17] und spätestens um 1300 v. Chr. als Narkotikum.[18] Sie lagerten ihr Opium in speziellen Gefäßen, den Bilbil-Krügen (arabische Bezeichnung, Cypriote Base ring vessels)[19].
In zahlreichen Werken wird behauptet, der Schlafmohn sei auf sumerischen Keilschrifttafeln erwähnt[20], dies geht jedoch auf einen Lesefehler zurück[21]. Die Sumerer bezeichneten den Schlafmohn angeblich als „Pflanze der Freude“[22] (HUL.GIL), auch diese Übersetzung ist aber nicht gesichert[23].
Aus dem alten Griechenland belegen archäologische Funde, dass die Griechen Opium für kultische und auch medizinische Zwecke gebrauchten. Die Mohnkapsel war das Symbol für den Schlafgott Hypnos[24], für Morpheus, den Gott des Traumes, für Nyx, die Göttin der Nacht, und für Thanatos, den Gott des Todes; diese Symbolkraft der Mohnkapsel für den Traum, den Schlaf und den Tod hat einen vielfältigen Niederschlag in der bildenden Kunst gefunden.[25] Als ein Schmerzen dämpfendes Mittel wurde Opium um 450 v. Chr. auch in den hippokratischen Schriften empfohlen.[26] Im römischen Reich kam der Schlafmohn in den zweifelhaften Rang einer Wohlstandsdroge. Bei einer Inventur des kaiserlichen Palastes im Jahre 214 wurden insgesamt 17 Tonnen Opium gezählt. Seit etwa 1100 bauen auch die Chinesen den Schlafmohn zu medizinischen Zwecken an. Das frühe Christentum, das in einer Krankheit eine Strafe Gottes sah, verbot im 4. Jahrhundert mancherorts die Anwendung von Opium als schmerzstillendes Mittel. Karl der Große erneuerte dieses Verbot 810; Mohnsaft galt manchen Menschen als Satanswerk.[27] Mit der arabischen Medizin kehrte Opium nach Europa zurück (Bei Operationen verwendete um 1000 der Bagdader Ophthalmologe Jesu Haly[28] bereits Opium und Mandragora). Auch im um 800 entstandenen Lorscher Arzneibuch findet sich „Opium“[29] und im 12. Jahrhundert schrieb Hildegard von Bingen „Papaver … von dem machet man die besten opia …, und das safft geheltet man: das selbe ist gut zu manigerhande artzendye.“[30]
Aus verschiedenen antiken Schriften geht hervor, dass man aus ausgepressten Pflanzen das Meconium (abgeleitet vom antiken griechischen Wort für den aus den Blättern und Kapseln entzogenen Saft[31]) gewinnen kann. Meconium ist in seiner Wirkung schwächer als Opium, wurde aber ebenfalls als Schlaf- und Heilmittel genutzt.[32]
Die außerordentliche Bedeutung, die die Entdeckung des Opiums für die Menschen von damals hatte, ist heute gut nachvollziehbar. Erstmals standen der Heilkunst Mittel zur Verfügung, die Schmerzen stillten und viele medizinische Eingriffe für den Patienten erträglicher oder gar erst möglich machten. Aus Opium hergestellte Präparate, zum Beispiel als Latwerge, fanden im Mittelalter auch Verwendung bei der Betäubung (Oberflächenanästhesie)[33] von schmerzhaften Augenleiden.
Die ölhaltigen, angenehm und nussig duftenden Samen des Schlafmohns werden als Lebensmittel vor allem für Süßspeisen, Gebäck oder damit bestreute Brötchen verwendet: Mohnkuchen, Mohnstrudel, Mohnpielen, Mohnzelten, Germknödel oder Mohnbrötchen, Mohnstangen und ähnliches. Daneben werden die Mohnsaaten auch als Gewürz und dank eines Fettgehalts von 40–50 % auch zur Gewinnung von Öl genutzt, als kaltgepresstes Speiseöl oder für kosmetische Zwecke (z. B. Hautcremes und Seifenherstellung). Ferner wird Mohn als Futtermittel sowie in der Pharmazie genutzt.
Es sind weiße, graue und blaue bis blauschwarze Mohnsaaten erhältlich. Die weißen Sorten stammen zumeist aus Indien, eine bekannte graue Sorte ist der Waldviertler Graumohn, die in Deutschland gehandelten blauen Sorten stammen zumeist aus der Türkei, aus Tschechien, Ungarn und Australien. Jährlich werden in Deutschland rund 8000 Tonnen Mohnsaat verarbeitet. Zur Samengewinnung wird ausschließlich Schlafmohn verwendet, denn andere Arten der Gattung Papaver gelten als wenig ergiebig oder unbekömmlich. Gemahlener Mohn wird als Backmohn vermarktet.
Mohnsaat gehört zu den calciumreichsten Lebensmitteln und ist relativ reich an Vitaminen der B-Gruppe. Ihr Morphingehalt ist in der Regel sehr gering und gesundheitlich unbedenklich, unterliegt jedoch Schwankungen aufgrund der verarbeiteten Sorten, der Herkunft, des Erntezeitpunktes und der angewendeten Sorgfalt und Verfahren bei der Herstellung. Insbesondere wird angenommen, dass es aufgrund neuer Erntemethoden, bei denen die Kapsel gequetscht wird, zu einer Kontaminierung des Produktes mit alkaloidhaltigen Kapselbruchstücken und Milchsaft und damit zu erhöhten Alkaloidgehalten im Endprodukt kommen kann.[1] Das deutsche Bundesinstitut für Risikobewertung (BfR) nahm aufgrund von Medienberichten über hohe Morphingehalte bei Mohnsamen im Lebensmittelhandel 2005 eine Marktanalyse vor und empfahl eine „vorläufige maximale tägliche Aufnahmemenge“ von 6,3 µg Morphin je Kilogramm Körpergewicht. Aufgrund dessen und mit Hilfe von Abschätzungen über den typischen Mohnkonsum der Bevölkerung empfiehlt das BfR einen Richtwert von höchstens 4 µg/g Morphingehalt in Mohnsamen. Die in der damaligen Studie in handelsüblichem Mohn gefundenen Morphinmengen lagen teils darunter, teils erheblich darüber, so dass mit dem Bewertungsdokument des BfR ein Appell an die Branche erging, den Alkaloidgehalt ihrer Erzeugnisse zu senken.[1]
Beim Schlafmohn wird der Milchsaft in der Kapselfrucht sowie im Stängel und den Blättern gebildet. In den reifen Samen ist er hingegen nicht enthalten. Sorten wie der Schlafmohn, die auch als Lebensmittel verwendet werden, können bei der maschinellen Ernte allerdings mit dem Milchsaft in Kontakt kommen und dadurch mit Thebain verunreinigt werden. Auf diese Weise kann Thebain unbeabsichtigterweise mit der Nahrung aufgenommen werden.
Das Bundesinstitut für Risikobewertung wies 2018 auf aktuell noch unzureichende toxikologische Erkenntnisse und lückenhafte Informationen zur Verzehrsmenge von Mohn in Deutschland hin. Das Institut riet, dass bei der Lebensmittelherstellung darauf geachtet werden solle, die Gehalte von Opiumalkaloiden, darunter auch Thebain, so weit wie technisch möglich zu verringern.[35]
Auch wenn der Opiatgehalt im ungefährlichen Bereich bleibt, kann er bei Drogentests auf Opiate mit Hilfe von Urinproben zu positiven Resultaten führen. Es ist dann nicht zu unterscheiden, ob die Alkaloide durch Rauschgiftkonsum oder den Verzehr mohnreicher Nahrungsmittel aufgenommen wurden. In deutschen Gefängnissen ist aus diesem Grund der Verzehr von mohnsamenhaltigen Speisen untersagt.[36] Gleiches gilt in der Regel für Krankenhausstationen im Rahmen von Entzugstherapien.
Die zuverlässige qualitative und quantitative Analytik von Mohnsamen hinsichtlich der als Drogen wirksamen Inhaltsstoffe erfolgt nach angemessener Probenvorbereitung mit chromatographischen Verfahren wie der HPLC und der Gaschromatographie, meist in Kopplung mit der Massenspektrometrie.[37][38][39][40]
Weitere Produkte des Schlafmohns sind die in dem weißen Milchsaft enthaltenen Alkaloide. Zu den wichtigsten der insgesamt 40 Alkaloide zählen Morphin, Codein, Papaverin, Noscapin (= Narkotin), Thebain und Narcein. Morphin, Codein und Thebain sind Morphinanderivate. Narkotin, Papaverin und Narcein dagegen sind Benzylisochinolinalkaloide. Ein großer Teil liegt als Salz mit der Mekonsäure gebunden vor (so genannte Mekonate). Das Heroin wird synthetisch aus dem Mohn-Inhaltsstoff Morphin hergestellt, ist aber selbst nicht im Mohn enthalten.
Ausgereifte Fruchtkapseln enthalten im Vergleich zu grünen mehr Codein und weniger Morphin. Aus getrockneten und fein vermahlenen Fruchtkapseln kann medizinischer Tee bereitet werden. In Trinkalkohol (Ethanol) löst sich Morphin wesentlich besser als in Wasser, sodass sich starke Tinkturen herstellen lassen.
Zur Gewinnung von Opium werden die schon dick angeschwollenen, aber noch grünen Mohnkapseln in den Abendstunden stellenweise angeritzt. In den folgenden Morgenstunden wird der getrocknete, braun verfärbte Milchsaft der gegliederten Milchröhren – das Rohopium – durch Abkratzen gewonnen. Dieser Vorgang wird mehrmals wiederholt, bis die Fruchtkapsel gleichmäßig vernarbt ist. Eine Kapsel liefert etwa 20–50 mg Rohopium, das 3–23 % Morphin enthält.
Rauchopium oder Chandu wird traditionell durch Wiederauflösen des Rohopiums in Wasser und anschließendes Einkochen gewonnen. Die feuchtbleibende Masse wird nun der Fermentation überlassen, die nach einigen Tagen oder Wochen abgeschlossen ist. Anschließend wird das Ferment getrocknet, bis es eine feste, knetbare Masse ergibt. Eine andere Sorte Rauchopium wird durch Wasserlösung und filtrative Abscheidung des Latex und Wachses hergestellt.
Durch chemische Derivatisierung (Acetylierung → Säureesterbildung) des Morphins entsteht Heroin (Diamorphin, Diacetylmorphin), das die drei- bis sechsfache analgetische (schmerzstillende) Wirkung von Morphin besitzt.
Die illegalen Hauptanbaugebiete von Schlafmohn liegen in Afghanistan sowie in Südostasien (Goldenes Dreieck).[41] Legaler Anbau zu medizinischen Zwecken wird hauptsächlich in Indien, in der Türkei und in ehemaligen Sowjetrepubliken betrieben.
Auch Tiere haben die berauschende Wirkung von Schlafmohn für sich entdeckt. So gibt es Berichte von wild lebenden Tieren, die in Indien über Schlafmohnfelder herfielen.[42]
Siehe auch: Opiumkriege
Schlafmohn wird seit dem Altertum unter anderem zur Schmerzlinderung verwendet. Im System der mittelalterlichen Humoralpathologie galt der natürlich auch als Schlafmittel genutzte Schlafmohn (gemäß Konstantin von Afrika) als kalt und trocken im vierten Grade.[43] Verwendung fanden Blätter (etwa als Zutat eines Bilsenkrautöls oder der Pappelsalbe Populeum[44]), Kapseln und Samen. Im Mittelalter wurde das aus Mohn gewonnene Opium auch als Bestandteil von sogenannten Schlafschwämmen (lateinisch spongia somnifera) zur Narkose bei chirurgischen Operationen benutzt.[45]
Morphin wird zur Schmerzbekämpfung bei starken Schmerzen, wie bei Tumoren, sowie bei chronischen Schmerzen verschiedenen Ursprungs eingesetzt, aber auch als Rauschdroge missbraucht. Morphin kann psychisch und physisch abhängig machen. Bei Überdosierung von Morphin setzt der Tod (Letale Dosis) durch Atemdepression ein. Codein besitzt nur ein Sechstel bis ein Zwölftel der analgetischen Wirksamkeit von Morphin und wird als Antitussivum bei starkem Reizhusten verwendet. Noscapin und Narcein sind nicht schmerzstillend und besitzen wie Codein eine antitussive Wirkung, die aber schwächer ist. Weiter sind Noscapin und Narcein im Gegensatz zu Morphin schwach atemanregend und bronchodilatatorisch. Papaverin wird angewendet bei Krämpfen des Magens, der Gallenblase, des Darms und der Harnwege und auch bei Nierenkoliken. Opiumtinktur wurde früher oft sowohl bei Magen-Darm-Krämpfen, Durchfall als auch bei seelischen Leiden verschrieben, wegen der suchterzeugenden Wirkung heute jedoch kaum noch. Die enthaltenen Benzylisochinolinalkaloide (z. B. Papaverin) können auch als Spasmolytikum eingesetzt werden.
Die Einbeziehung des Mohnanbaus in das Betäubungsmittelrecht bedeutete in Deutschland das Ende des erwerbsmäßigen Mohnanbaus, der vor dem Zweiten Weltkrieg, in der DDR bis zur Wiedervereinigung, weit verbreitet war. Der Anbau von Schlafmohn ist in Deutschland genehmigungspflichtig, auch als Zierpflanze, und stellt bei nicht vorhandener Genehmigung einen Verstoß gegen das Betäubungsmittelgesetz (BtMG) dar. Dieser kann mit bis zu fünf Jahren Freiheitsstrafe oder Geldstrafe geahndet werden (§ 29 Abs. 1 BtMG, in schweren Fällen beträgt die Höchststrafe gem. § 29 Abs. 3 bzw. § 29a ff. BtMG i. V. m. § 38 StGB fünfzehn Jahre). Auch der private Anbau auf Kleinstflächen fällt unter die Genehmigungspflicht.
Die Zulassung für die morphinarme Sorte „Przemko“, die seit 1996 erhältlich war, wurde inzwischen wieder zurückgezogen, wie die Bundesopiumstelle mitteilte. Aktuell verfügen die ebenfalls morphinarmen Sorten „Mieszko“ sowie „Zeno Morphex“ über eine Zulassung für den deutschen Anbau. Die Genehmigung kostet für landwirtschaftliche Betriebe 240 Euro, für wissenschaftliche Einrichtungen 190 Euro und für Privatpersonen 95 Euro, wobei für letztere eine Erlaubnis nur für maximal zehn Quadratmeter und drei Jahre erteilt wird.[46]
Im Unterschied zu Deutschland ist der Anbau des Schlafmohnes in Österreich erlaubt und blickt auf eine lange Tradition zurück, die bis in die Hallstattzeit zurückreicht. Die österreichische Anbaufläche von Mohn betrug im Jahre 2017 3.012 Hektar, der Ertrag rund 15.000 Tonnen.[47] Nicht erlaubt ist der Mohnanbau zum Zweck der Suchtgiftgewinnung (§ 27 SMG Abs. 1 Suchtmittelgesetz). Hauptanbaugebiete sind das nördliche Ober- und Niederösterreich (Waldviertel). Während in Oberösterreich hauptsächlich Blaumohnsorten angebaut werden, ist das Waldviertel berühmt für seinen großsamigen Graumohn mit seinen offenen Mohnkapseln, welche eine Kombinationsnutzung von Samen und unzerstörter Kapsel für floristische Zwecke ermöglicht. Dieser Mohn ist als „Waldviertler Graumohn g.U.“ durch die VO (EG) Nr. 510/2006 als europäische Ursprungsbezeichnung registriert. Das niederösterreichische „Mohndorf“ Armschlag ist für seine Feste zur Mohnblüte und im Herbst bekannt.[48]
Auch in der Schweiz ist der Anbau von Schlafmohn gestattet, hat aber bei weitem nicht mehr die Bedeutung früherer Zeiten. Seine größte Ausdehnung erreichte der Mohnanbau im Jahre 1945 mit 1313 ha Fläche, wobei der Mohn sowohl zur Ölgewinnung als auch zur Herstellung von Morphin für die pharmazeutische Industrie in Basel genutzt wurde. Nach Kriegsende ging der Anbau jedoch stark zurück (nur noch 3 ha Anbaufläche 1955) und wurde weitgehend eingestellt. Seit Beginn des 21. Jahrhunderts gibt es erneute Ansätze, wobei die staatliche Forschungsanstalt Agroscope Reckenholz-Tänikon (ART) den Mohnanbau speziell durch Bio-Landwirte fördert. Doch werden derzeit nur Kleinstflächen von wenigen Hektar bewirtschaftet, und es wird wegen des relativ geringen Mohnverbrauchs in der Schweiz – Gesamtjahresverbrauch ca. 114 t – nicht erwartet, dass der Mohnanbau über den Stand einer Nischenproduktion hinauskommt.[49]
In den USA ist der Anbau von Mohn zur Opiatgewinnung illegal, die Einfuhr ist in Singapur streng reglementiert, in Saudi-Arabien, den Vereinigten Arabischen Emiraten und Taiwan ist der Besitz verboten, in China ist die Verwendung von Schlafmohn in Lebensmitteln verboten[50], obwohl Mohn und Mohnkapseln auf westchinesischen Märkten erworben werden können. Um das Aufspüren zu erschweren, werden diese häufig mit Chiliöl gemischt.[51]
Schlafmohn (Papaver somniferum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Mohn (Papaver) in der Familie der Mohngewächse (Papaveraceae). Sie zählt zu den ältesten Heilpflanzen. Der Samen kann als Nahrungsmittel sowie zur Ölgewinnung verwendet werden. Alle Teile des Schlafmohns enthalten Morphium und andere Alkaloide, in hoher Konzentration vor allem der Milchsaft, der in einem dichten Netz von Milchröhren die ganze Pflanze und insbesondere das Perikarp der Kapselfrucht durchzieht. Dieser aus unreifen, eingeritzten Kapseln entrinnende Saft kann geerntet werden und bildet in getrockneter Form das Betäubungsmittel Opium. Der Name Opium stammt aus der griechischen Sprache und bedeutet so viel wie „Säftchen“.
Das Artepitheton somniferum leitet sich aus dem Lateinischen ab und bedeutet „Schlaf bringend“. Es verweist auf die Verwendung als Schlafmittel für Kinder in der griechischen Antike. Es existieren zahlreiche Zuchtsorten, die sich unter anderem durch Gehalt und Zusammensetzung der Alkaloide unterscheiden.
Ang apian, apyan, opyo, ampiyon o ampyon (Ingles: opium poppy o opium) ay isang uri ng halaman na pinagkukunan ng bawal na gamot na tinatawag ding opyo.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang apian, apyan, opyo, ampiyon o ampyon (Ingles: opium poppy o opium) ay isang uri ng halaman na pinagkukunan ng bawal na gamot na tinatawag ding opyo.
Mpopi (kutoka Kiing. "poppy"; jina la kitaalamu: Papaver somniferum) ni mmea wenye asili katika nchi za Mashariki ya Kati. Inakua hadi urefu wa mita 1 ikiwa na maua meupe, manjano na mara nyingi mekundu. Mpopi ni asili ya madawa ya kulevya ya afyuni na heroini yanayotumiwa pia kama madawa ya tiba hasa kwa kutuliza maumivu makali.
Mbegu zake hutumiwa kwa kutoa mafuta pia kama chakula ukichanganywa ndani ya keki na mikate.
Kemikali zinazosababisha matumizi ya afyuni ziko hasa katika utomvi wa mpopi lakini kwa kiasi kidogo pia kwenye majani na mbegu wake. Afyuni hutengenezwa kwa kukata tumba za ua la mpopi; utomvi mweupe unatoka nje na kuganda hewani kuwa masi kama mpira. Masi hii ni afyuni bichi.
Afyuni hulimwa hasa kwa ajili ya biashara haramu ya afyuni na heroini. Nchi yenye mashamba makubwa ni Afghanistan na Myanmar. Hata kama kilimo na biashara hii ni haramu wakulima maskini wanavutwa na mapato ambayo ni juu kuliko mapato kutokana na mazao ya chakula.
Mpopi (kutoka Kiing. "poppy"; jina la kitaalamu: Papaver somniferum) ni mmea wenye asili katika nchi za Mashariki ya Kati. Inakua hadi urefu wa mita 1 ikiwa na maua meupe, manjano na mara nyingi mekundu. Mpopi ni asili ya madawa ya kulevya ya afyuni na heroini yanayotumiwa pia kama madawa ya tiba hasa kwa kutuliza maumivu makali.
Mbegu zake hutumiwa kwa kutoa mafuta pia kama chakula ukichanganywa ndani ya keki na mikate.
Kemikali zinazosababisha matumizi ya afyuni ziko hasa katika utomvi wa mpopi lakini kwa kiasi kidogo pia kwenye majani na mbegu wake. Afyuni hutengenezwa kwa kukata tumba za ua la mpopi; utomvi mweupe unatoka nje na kuganda hewani kuwa masi kama mpira. Masi hii ni afyuni bichi.
Afyuni hulimwa hasa kwa ajili ya biashara haramu ya afyuni na heroini. Nchi yenye mashamba makubwa ni Afghanistan na Myanmar. Hata kama kilimo na biashara hii ni haramu wakulima maskini wanavutwa na mapato ambayo ni juu kuliko mapato kutokana na mazao ya chakula.
Lo pavòt (var.paparri) es una planta erbacèa annadièra de la familha Papaveraceae, originària de Mediterranèa orientala e d'Asia menora.
Per un usatge farmacologic se'n trai un latèx, l'òpi que conten maites alcaloïdes de proprietats psicotropas sedativas coma la morfina o la codeïna, e per un usatge alimentari s'utilizan sas granas o l'òli que se'n trai.
Lo pavòt es la sola espècia de Papaveraceae cutivada a una granda escala, mas d'autres espècias coma, Papaver rhoeas o Papaver argemone, son fòrça espandidas e se pòdon confondre amb ela.
Existisson doas varietats de l'espècia Papaver somniferum :
Papaverum setigerum hè un fiore chì face parte di a famiglia di e Papaveraceae. Un sinonimu di papaverum setigerum hè papaverum somniferum.
Papaverum setigerum hè prisente in Corsica.
Papaverum setigerum hè un fiore chì face parte di a famiglia di e Papaveraceae. Un sinonimu di papaverum setigerum hè papaverum somniferum.
Yuraq p'akincha icha Puñuchiq amapula (Papaver somniferum) nisqaqa huk musphachinayuq quram, hampi yuram.
Amapulap rurunpa qaranta khallaspa, k'utuspa lichi hillintam hurqunku. Chay hillitaqa ch'akispa upyutam ruranku.
Musphachinanrayku huk mama llaqtakuna puñuchiq amapula puquchiytaqa manam saqillankuchu.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Yuraq p'akincha.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Yuraq p'akincha
Yuraq p'akincha icha Puñuchiq amapula (Papaver somniferum) nisqaqa huk musphachinayuq quram, hampi yuram.
Amapulap rurunpa qaranta khallaspa, k'utuspa lichi hillintam hurqunku. Chay hillitaqa ch'akispa upyutam ruranku.
Musphachinanrayku huk mama llaqtakuna puñuchiq amapula puquchiytaqa manam saqillankuchu.
Zagrodny mak (Papaver somniferum) jo rostlina ze swójźby makowych rostlinow (Papaveraceae).
Zagrodny mak jo jadnolětna rostlina, kótaraž dośěgnjo wusokosć wót 40 až do 150 cm. Rostlina jo módrozelena.
Našěr zelene łopjena su nage, njeźělone a eliptiske. Jich kšoma je rězana. Wóni kijašk wobpśimuju.
Kwiśo wót junija až do awgusta. Kwiśonki su běłe, rožojte, cerwjene abo wioletne, dośěgnu wjelikosć wót 10 cm a na spódku njasu śamne flacki. Kronowe łopjeńka su rědko cerwjene.
Zagrodne sorty cesto maju połnjone kwiśonki.
Kapslowy płod jo pśisamem kulowaty.
Rosće na smjećach, pustych płoninach. Preferuje wutkate a wapnite hlinjane pódy.
Póchada z Bliskego Wuchoda. Južo wokoło lěta 900 p.Ch. jo był znaty w Grjekskej.
Zdrjałe semjenja se ako pječenski wobstatk a za makowy wólej wužywaju, dokulaž wěcej alkaloidy njewopśimjeju. Ale se musy tak starosćiwje žněju, až z mlokowej mězgu do kontakta njepśidu.
Běła kwiśonka
Papaver somniferum
Makojca
Cerwjena kwiśonka w Belgiskej
Zagrodny mak (Papaver somniferum) jo rostlina ze swójźby makowych rostlinow (Papaveraceae).
H Μήκων η υπνοφόρος είναι είδος παπαρούνας από το οποίο παρασκευάζεται το όπιο. Το όπιο είναι πηγή πολλών ναρκωτικών συμπεριλαμβανομένης της μορφίνης (και της παράγωγης της ηρωίνης). Η επιστημονική της ονομασία Μήκων η υπνοφόρος αναφέρεται στις υπνωτικές ιδιότητες των οπιούχων ουσιών.
Η μήκων η υπνοφόρος είναι το μόνο είδος παπαρούνας που καλλιεργείται εμπορικά σε μεγάλη κλίμακα. Καλλιεργείται για φαρμακευτικούς καθώς και για καλλωπιστικούς σκοπούς. Η σπόροι του φυτού λέγονται παπαρουνόσποροι και χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία τροφίμων και στη παραγωγή παπαρουνελαιου.
Η μήκων η υπνοφόρος είναι ένα ετήσιο ανθοφόρο φυτό που φτάνει σε ύψος το ένα μέτρο. Ο μίσχος και τα φύλλα καλύπτονται από λεπτά τριχίδια. Τα φύλλα της είναι λοβωτά και τα άνθη της έχουν διάμετρο 120 χιλιοστά. Τα άνθη της έχουν 4 πέταλα λευκού, κόκκινου ή μωβ χρώματος με μαύρα στίγματα στη βάση τους. Ο καρπός της είναι μία στρογγυλή, ακτινωτή κάψουλα. Όλα τα μέρη του φυτού βγάζουν ένα λευκό κόμμι όταν τραυματιστούν.[1][2]
Η μήκων η υπνοφόρος έχει πολλά υποείδη και ποικιλίες. Τα χρώματα των ανθών της ποικίλουν ευρέως, καθώς και άλλα χαρακτηριστικά όπως το σχήμα και ο αριθμός των πετάλων, ο αριθμός των ανθών και το καρπών που παράγει, το χρώμα των σπόρων και η περιεκτικότητα σε μορφίνη.
Μερικές ποικιλίες όπως η ''Norman και η Przemko έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε μορφίνη (λιγότερο από 1%) και υψηλότερες συγκεντρώσεις σε άλλα αλκαλοειδή. Ωστόσο οι περισσότερες ποικιλίες ,πολλές από τις οποίες καλλιεργούνται για καλλωπιστικούς σκοπούς και για την παραγωγή παπαρουνόσπορων έχουν περιεκτικότητα σε μορφίνη κατά μέσω όρο 10%.[3][4]
Αυτή η παπαρούνα είναι η κύρια φυσική πηγή των οπιούχων ουσιών. Τα οπιούχα εξάγονται από το όπιο, τον αποξηραμένο δηλαδή γαλακτώδη χυμό του φυτού, και μαζεύεται σχίζοντας την κάψουλα που περιέχει τους σπόρους του. Εκτός από την μορφίνη και άλλα αλκαλοειδή εξάγονται από το φυτό όπως η κωδεΐνη, η θηβαΐνη και η οριπαβίνη.
H Μήκων η υπνοφόρος είναι είδος παπαρούνας από το οποίο παρασκευάζεται το όπιο. Το όπιο είναι πηγή πολλών ναρκωτικών συμπεριλαμβανομένης της μορφίνης (και της παράγωγης της ηρωίνης). Η επιστημονική της ονομασία Μήκων η υπνοφόρος αναφέρεται στις υπνωτικές ιδιότητες των οπιούχων ουσιών.
Η μήκων η υπνοφόρος είναι το μόνο είδος παπαρούνας που καλλιεργείται εμπορικά σε μεγάλη κλίμακα. Καλλιεργείται για φαρμακευτικούς καθώς και για καλλωπιστικούς σκοπούς. Η σπόροι του φυτού λέγονται παπαρουνόσποροι και χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία τροφίμων και στη παραγωγή παπαρουνελαιου.
Афион или мак (поточно: опиумски афион, науч. Papaver somniferum) — растение од семејството на афионите (Papaveraceae), од кое се добива опиум и афионово семе.
Растението има високо стебло со типичен цвет, обично еден, со бела, розова, портокалова, црвена или сина боја; на средината има темна (црна) дамка. Некои видови, кои се одгледуваат повеќе години, имаат и други бои, од еднобојни темни видови до нежни, пастелни нијанси. Средината на цветот има кривулести прашници опкружени со низа од четири до шест тркалезни или пердувести цветни ливчиња. Поленот на ориенталниот афион (Papaver orientale) има темносина боја, додека поленот на полскиот афион (Papaver rhoeas) е од темносина до сива боја. Пчелите ги користат цветовите на афионот како извор на полен.
Долго време афионот бил користен како симбол на сонот и смртта. На сонот, поради опиумот кој се добива со екстракција од неговата чашка, а на смртта поради крваво црвената боја на неговиот цвет. Во грчко-римските митови афионот е користен како дар за мртвите, а бил користен како амблем на надгробните споменици за да го означи вечниот сон. Другото значење на афионот во грчко-римската митологија е симболизирање на ветувањето за воскресение после смртта, поради светлoцрвената боја.
Семето на белио афион припаѓа на индискиот вид и се додава на јадењата заради нивно згуснување и арома. Меленото семе од афион, заедно со кокосово брашно, се комбинира како смеса која се додава на крајот од приготвувањето на јадењата. Бидејќи е многу тешко да се сомеле сурово афионово семе, тоа се потпечува на суво, а потоа се толчи или се меша со вода за да се добие конзистентна смеса во вид на тесто.
Семето од опиумскиот афион (Papaver somniferum) се користи во многу делови на централна и источна Европа. Зашеќерените, сомелени зрна се јадат со тестенини или се варат со млеко и се користат за полнење или прелив на разни видови слатки теста. Мелењето на зрелите зрна се изведува индустриски или дома, со дибек, аван или со рачен млин.
Афионот се користи за медицински цели, односно добивање лекови за смирување врз база на опијатските состојки на растението, како што се морфинот и кодеинот.
Поради специфичноста на растението од кое, со режење на чашката, се добиваат опијати (опиум), во најголем број држави во светот одгледувањето афион е контролирано и е забрането самостојното режење, односно тоа исто така се изведува контролирано и под строг надзор на соодветни служби.
Нелегалната меѓународна трговија со семе од афион е регулирана со резолуција на Обединетите нации од 28 јули 1998 година.
Најголеми производители на афион за медицински потреби во светот се Австралија, Турција и Индија. Порано (од 1835 година) тој се произведувал и во Македонија,[1] за што сведочи и тоа што се наоѓа на македонскиот грб. Така, во периодот од 1963 до 1972 година кај нас биле засеани 1.693 хектари со афион.[2]. Во поново време, афион се одгледува во Македонија, согласно закон и пријавени насади кај фармацевтските компании.
Нива со расцветан афион кај с.Сирково, Македонија
Нива со расцветан афион кај с.Сирково, Македонија
Нива со расцветан афион кај с.Сирково, Македонија
Нива со расцветан афион кај с.Сирково, Македонија
Расцветан афион кај с.Сирково, Македонија
Расцветан афион кај с.Сирково, Македонија
Цвет на афион помеѓу цветови на булки
Цвет на афион
Афион или мак (поточно: опиумски афион, науч. Papaver somniferum) — растение од семејството на афионите (Papaveraceae), од кое се добива опиум и афионово семе.
ਪੋਸਤ, ਖਸ਼ਖਾਸ਼ ਜਾਂ ਡੋਡੇ (ਬੋਟਨੀਕਲ ਨਾਮ: Papaver somniferum), ਇੱਕ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੇ ਬੂਟੇ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਅਫੀਮ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਨਸ਼ੇ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਬੋਟਨੀਕਲ ਨਾਮ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਨੀਂਦ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲਾ ਡੋਡਾ (ਪੋਪੀ)। ਇਸ ਦੇ ਫੁੱਲ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਕਈ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਅਫੀਮ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਸਜਾਵਟ ਲਈ ਵੀ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਇਸ ਦੀ ਖੇਤੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕੇਂਦਰ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਬੀਜ ਨੂੰ ਖਸ਼ਖਾਸ਼ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੀ ਪ੍ਰਚੱਲਤ ਹੈ।
ଅଫିମ (ଇଂରାଜୀରେ Opium poppy) (ଉଦ୍ଭିଦିକ ନାମ Papaver somniferum) ହେଉଛି ଏକ ଗୁଳ୍ମ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ଭିଦ। ଏଥିରୁ ମର୍ଫିନ ସମେତ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ନିଶାଦ୍ରବ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯାଏ। ହେରୋଇନ, ଥେବାଇନ, କୋଡେଇନ, ପାପାଭେରିନ ଓ ନୋସ୍କାପାଇନ ଆଦି ଏହାର ଉପ-ଉତ୍ପାଦ। ଏହାର ନିଦ୍ରାକାରକ ଗୁଣପାଇଁ ଲାଟିନ ଉଦ୍ଭିଦିକ ନାମରେ ଏହାକୁ ନିଦ ଆଣୁଥିବା ଗଛ ଭାବରେ ଅଭିହିତ କରାଯାଇଛି।
ଅଷ୍ଚ୍ରେଲିଆ, ତୁର୍କୀ ଓ ଭାରତରେ ମୋଟ ଅଫିମ ଉତ୍ପାଦନର ଅଧିକାଂଶ ଭାଗ ଔଷଧୀୟ ଦ୍ରବ୍ୟ (ମରଫିନ ଓ କୋଡ଼େଇନ) ପ୍ରସ୍ତୁତିରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ। [୨] ଆମରିକା ମୋଟ ଅଫିମ ଆମଦାନୀର ଶତକଡ଼ା ୮୦ ଭାଗ ପାରମ୍ପରିକ ଉତ୍ପାଦନକାରୀ ରାଷ୍ଟ୍ର ଯଥା ଭାରତ ଓ ତୁର୍କୀରୁ ନେବ ବୋଲି ନିୟମ ପ୍ରଣୟନ କରିଛି। [୩]
ପପି ମଞ୍ଜି ଓ ପପି ମଞ୍ଜିର ତେଲ ପରି ଦୁଇଟି ମୁଖ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟର ମୂଳ ସ୍ରୋତ ହେଉଛି ଅଫିମ ଗଛ। ଅଫିମ ମଞ୍ଜିରେ ବହୁତ କମ ପରିମାଣରେ ଓପିଏଟ ଥାଏ। [୪][୫] ଓ ତେଲରେ ତା ଠୁ ବି କମ ପରିମାଣରେ ଥାଏ। ଏହି ମଞ୍ଜି ଓ ତେଲ ଉଭୟର ବାଣିଜ୍ୟିକ ଦେଣନେଣ ହୋଇଥାଏ।
ଅଫିମ (ଇଂରାଜୀରେ Opium poppy) (ଉଦ୍ଭିଦିକ ନାମ Papaver somniferum) ହେଉଛି ଏକ ଗୁଳ୍ମ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ଭିଦ। ଏଥିରୁ ମର୍ଫିନ ସମେତ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ନିଶାଦ୍ରବ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯାଏ। ହେରୋଇନ, ଥେବାଇନ, କୋଡେଇନ, ପାପାଭେରିନ ଓ ନୋସ୍କାପାଇନ ଆଦି ଏହାର ଉପ-ଉତ୍ପାଦ। ଏହାର ନିଦ୍ରାକାରକ ଗୁଣପାଇଁ ଲାଟିନ ଉଦ୍ଭିଦିକ ନାମରେ ଏହାକୁ ନିଦ ଆଣୁଥିବା ଗଛ ଭାବରେ ଅଭିହିତ କରାଯାଇଛି।
கசகசா (
ஒலிப்பு ) (Papaver somniferum)[1] ஒரு மருத்துவ மூலிகையாகும். இது சிறு செடியினத்தைச் சார்ந்தது. இதன் விதைதான் கசகசா. இந்த விதை மருத்துவ அரசன் என்று போற்றப்படுகிறது. இது சமையலிலும் பயன்படுத்தப் படுகின்றது.
தீரும் நோய்கள்: பேதி. கசகசா[2] ஊளைச் சதையினைப் போக்கி உடல் தசைகளை நன்றாக இறுக செய்கிறது. இரத்தப் போக்கை கட்டுப்படுத்துகின்ற ஆற்றல் இதற்கு உண்டு. உடலில் இரத்த ஓட்டத்தைச் சீராக்குகின்ற ஆற்றல் இதற்கு உண்டு. மசாலா கறிகளில் கசகசாவை அதிக அளவு பயன்படுத்தி வந்தால் அது கொழுப்புத் தன்மையினை அகற்றிவிடும். கசகசாவை தண்ணீா் விட்டு அரைத்து முகங்களில் தடவினால் முகப்பருக்கள் மெல்ல மெல்ல நீங்கிவிடும்[3]
கசகசா (ஒலிப்பு ) (Papaver somniferum) ஒரு மருத்துவ மூலிகையாகும். இது சிறு செடியினத்தைச் சார்ந்தது. இதன் விதைதான் கசகசா. இந்த விதை மருத்துவ அரசன் என்று போற்றப்படுகிறது. இது சமையலிலும் பயன்படுத்தப் படுகின்றது.
వార్షికంగా పుష్పించే మొక్కలు, 0.7 - 1.5 మీ., తక్కువ కొమ్మలు, నేరుగా పెరుగుతున్న శరీరం. దిగువ ఆకులు తక్కువ కాండం కలిగి ఉంటాయి, ఎగువ ఆకులు బయటికి రావు, శరీరం హగ్గెడ్, అంచులు పోలిన ఉంటాయి. గుడ్డు 6-50 సెంటీమీటర్ల పొడవు, 3.5 నుండి 30 సెం.మీ వెడల్పు, కొయ్యి పైన, కొండ క్రింద లేదా గుండె ఆకారంలో ఉంటుంది. ఆకు సిర అడుగు భాగంలో ప్రముఖంగా ఉంది.
ఒంటరి పుష్పం తల లేదా కాండం మీద పెరుగుతుంది. కొమ్మ పొడవు 12-14 సెం.మీ., పువ్వులు వికసించినపుడు ఆకుపచ్చ ఆకులు పడిపోతాయి, ఆకులు 1.5-2 సెంటీమీటర్ల పొడవు ఉంటాయి. నాలుగు-చారలు, 5-7 సెం.మీ పొడవు తెలుపు లేదా ఊదా లేదా పింక్. రెండవది, ఒక పొట్టు 15-20 ఔన్సుల యొక్క కంపార్ట్మెంట్ కలిగి ఉంటుంది.
పండు గుండ్రని అంచు వద్ద, 4-7 సెంటీమీటర్ల పొడవైన, వ్యాసంలో 3-6 సెం.మీ., గోళాకార లేదా అండాకారము, ఉమ్మడి వద్ద పండు bulges. పండి పండ్లు పసుపు-పసుపు రంగులో ఉంటాయి. చిన్న, పెద్ద విత్తనాలు (25000-30000 విత్తనాలు / పండు), కొద్దిగా మూత్రపిండాల వంటి, 0.5 - 1 mm దీర్ఘ, ఒక veined ఉపరితలంపై, బూడిద లేదా లేత పసుపు లేదా ముదురు బూడిద.
తెల్ల రబ్బరును నొక్కే చెట్టు ట్రంక్, చాలా కాలం ముదురు గోధుమ రంగులోకి మారుతుంది.
ఓపియం అనేది చాలాకాలం నుండి బహుశా మధ్యధరా నుండి పెరిగిన మొక్క. పుష్పం, ధాన్యం, పండు యొక్క ఆకారం, పరిమాణం ఆధారంగా, క్లాసిక్ పద్ధతిలో ప్రజలు ఈ క్రింది వాటిని వేరుస్తారు:
పపెవెర్ ఎమ్నిఫెరిమ్ వేర్ గ్లాబ్రం బోయిస్: పర్పుల్ పువ్వులు, పెద్ద గోళాకార, పర్పుల్ బ్లాక్ విత్తనాలు, మధ్య ఆసియాలో పెరుగుతాయి.
- వైట్ (పాపవర్ సోనిఫెర్రం వేర్ ఆల్బమ్ DC.) వైట్ పువ్వులు, గుడ్డు ఆకారంలో, లేత పసుపు తెల్లని విత్తనాలు. ఇండియా, ఇరాన్ లలో నాటతారు.
- బ్లాక్ (పాపవర్ సోనిఫెర్రం వేర్ నగ్నమ్ DC.) పర్పుల్ పువ్వులు, గోళాకార దిగువ, తల అంచున తెరుచుకోవడం, బూడిద విత్తనాలు, ఐరోపాలో నాటిన.
- పపెవర్ సొరింఫెర్ వేర్ సెగిగెరమ్ డి.సి పర్పుల్ పువ్వులు, కాడలు, ఆకులు ముళ్ళతో కప్పబడి ఉంటాయి. దక్షిణ ఐరోపాలో సెమీ-వైల్డ్.
ఈ విషయాలలో తెలుపు రంగు సాధారణంగా ప్లాస్టిక్, చమురు కోసం నలుపు. వాస్తవానికి, ప్రజలు ఇప్పటికీ పండని పండ్ల నుండి ప్లాస్టిక్ పొందుతారు లేదా ఈ రెండు విషయాల పాత విత్తనాల నుంచి చమురు తీసుకోండి. నేడు, క్రాస్బ్రేడింగ్ అధిక ఆల్కలాయిడ్ జాతులను ఉత్పత్తి చేస్తుంది, సీడ్ చమురును పొందుతుంది.
ఓపియం దీర్ఘకాలం సమశీతోష్ణ, ఉష్ణమండల వాతావరణాల్లో పెరుగుతుంది, కానీ వ్యసన ప్లాస్టిక్లకు ఒక మొక్క ఎందుకంటే, అనేక ప్రభుత్వాలు నల్లమందు పెంపకాన్ని నిషేధించాయి. అనేక దేశాల్లో, రాష్ట్ర నల్లమందు సాగు, ఉత్పత్తిని నిర్వహిస్తుంది. ఓపియం ఉత్పత్తి దేశాలు, చైనా, టర్కీ, యుగోస్లేవియా, రష్యా, మయన్మార్, లావోస్ ...
ఆగ్నేయ ఆసియాలో, గోల్డెన్ ట్రైయాంగిల్ (లావోస్, థాయ్లాండ్, మయన్మార్), ప్రపంచంలోనే అతిపెద్ద నల్లమందు నిర్మాతగా పేరు గాంచింది. గతంలో, ఉత్తర భూభాగం ఉత్తర వియత్నాం చలికాలం లో నల్లమందు పాప్పీస్ను నాటింది, వసంత ఋతువులో ప్లాస్టిక్ను పెంపకం చేసింది. 1995 నుండి, వియత్నాం ఆహ్ టక్ యొక్క సాగును నిషేధించింది, దానిని ఔషధ మొక్కలు, పండ్ల చెట్లు, పారిశ్రామిక పంటలతో భర్తీ చేసింది. ప్రస్తుతం, నల్లమందు ప్రాథమికంగా తొలగించబడుతుంది, అయితే కొన్ని ప్రాంతాలలో నల్లమందు గసగసాల పునఃస్థాపన చేయబడింది.
ఓపియం చల్లని వాతావరణాల్లో బాగా పెరుగుతుంది. చలి శీతోష్ణస్థితులు (5-100 C), వేడిని తట్టుకోగలవు. కానీ వాతావరణ పెరుగుదల మొదటి వారాల చల్లని, తేమ ఉండాలి, అప్పుడు వాతావరణం వేడి, పొడి, అప్పుడు మొక్కలు బాగా పెరుగుతాయి, మా దేశంలో 800 ఎత్తు - పర్వత వాతావరణం అనుకూలంగా ఉంటుంది 2000 m. ఎండబెట్టడం తరువాత, కోకా ఆకులు మార్కెట్లోకి రావడానికి ముందే 3 రోజులు లేదా కోకా ఉత్పత్తికి ముడి పదార్థంగా తయారవుతాయి.
చల్లటి వాతావరణ దేశాల్లో, విత్తనాలు సాధారణంగా వసంతకాలంలో నాటతారు, ఇక్కడ ఆకురాలే చివరలో శీతాకాలం చివరలో జూలై చివరలో, ఆగష్టు ఆరంభంలోనే పండించే మంచు కురుస్తాయి. అక్టోబరు చివరలో, నవంబరు మొదట్లో, మార్చ్ చివరలో, ఏప్రిల్ మొదట్లో పండించారు.
గతంలో, యూరోపియన్ దేశాలు చమురు కోసం నూనెను తరచుగా గింజలు నుండి నూనె తీసివేయడం, పండిన పండ్ల నుండి ఆల్కలోయిడ్లను సేకరించేవి. తక్కువ ఆల్కాయిడ్ పదార్థం (నల్లమందు గసగసాల పండ్ల పళ్లు 0.10 నుండి 0.20% మార్ఫిన్ మాత్రమే కాదు, అయితే ఓపియం రెసిన్ 5-15% మత్తుమందు కాదు) ఇది ఖరీదైన శ్రమ అవసరం.
ఆసియా దేశాలు ప్లాస్టిక్ లకు తరచుగా నల్లమందును ఉత్పత్తి చేస్తాయి. నేడు, ఆల్కలాయిడ్ల యొక్క అధిక శాతం కొరకు నల్లమందు గసగసాలను సాగు చేస్తారు, దీని ప్రధాన క్రియాశీల పదార్థం మత్తుమందు, యాంత్రిక కోయల యొక్క అవసరాలను కలుస్తుంది. Mothes ప్రకారం, ఒక ముఖ్యమైన ఆల్కాయిల్డ్ (మోర్ఫిన్, కొడీన్, దిబ్బిన్ ...) కలిగి ఉన్న నల్లమందును ఉత్పత్తి చేయడం సాధ్యపడుతుంది.
పండు నుండి ప్లాస్టిక్ లేదా నూనె, ఆల్కాయిడ్ వెలికితీత కోసం నాటడం యొక్క ఉద్దేశ్యం మీద ఆధారపడి, వేరే పంట ఉంది.
ఆకుపచ్చ పండు పసుపు తిరగండి ప్రారంభమవుతుంది, పొడి వాతావరణంలో ప్లాస్టిక్ తీసుకోవాలని అవసరం. గాయం కోసం పరికరాలను 3 నుంచి 5 దంతాల ఆకారం స్థానికంగా మారుతుంది, ప్రజలు స్థలం ఆధారంగా సమాంతర లేదా నిలువు లేదా వంపు, మురికి ఆకారాన్ని వంచుతారు. కుళ్ళిన రబ్బరు పాలు కోసం, లేదా వర్షం విషయంలో, కుళ్ళిన పండ్ల కోతను అనుసరించడానికి కోత గట్టిగా ఉండాలి.
ఒక పండు మీద ఒకటి లేదా అంతకంటే ఎక్కువసార్లు నలిగిపోతుంది. ఉదయం ప్రజలు మందగింపు, మధ్యాహ్నం ప్లాస్టిక్ గీరిని పొందేందుకు. లేదా సెషన్లో ప్లాస్టిక్ కోత
ಗಸಗಸೆಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ಸಸ್ಯ. ಕಳೆಯ ಪಟ್ಟದಿಂದ ಬೆಳೆಯ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆಯುವಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾಗಿದೆ. ಬಹಳ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಿಂದ ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಮಧ್ಯ ಪ್ರಾಚ್ಯ, ಭಾರತ, ರಷ್ಯಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದರ ವ್ಯವಸಾಯ ಇದೆ.
ಪಶ್ಚಿಮ ಯುರೋಪ್ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಗಸಗಸೆ ಬೀಜಗಳಿಗಾಗಿಯೂ ಪೂರ್ವದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಭಾರತ, ಇರಾನ್, ಟರ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಫೀಮಿಗಾಗಿಯೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೀಜ ಮತ್ತು ಅಫೀಮಿಗಾಗಿ ಸುಮಾರು 16ನೆಯ ಶತಮಾನ ದಿಂದ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಫೀಮಿನ ಬೇಸಾಯ, ಮಾರಾಟ, ಬಳಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ನಿಬಂಧನೆಗಳಿವೆ. ಸರ್ಕಾರದ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಗಸಗಸೆ ಗಿಡವನ್ನು ಬೆಳೆಸಲಾಗದು. ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ, ಮಧ್ಯ ಪ್ರದೇಶ, ರಾಜಸ್ತಾನ, ಬಿಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೂ ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿಯೂ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದರ ವ್ಯವಸಾಯವನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ. ಗಸಗಸೆ ಗಿಡದ ಬೇಸಾಯ, ಇದರಿಂದ ಅಫೀಮನ್ನು ತೆಗೆಯುವ ವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಅಫೀಮಿನ ಬಳಕೆಗಳನ್ನು ಕುರಿತ ವಿವರಗಳಿಗೆ ಅಫೀಮು.
ಪಾಪವೆರೆಸಿಯೆ ( Papaveraceae)ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿರುವ ಈ ಸಸ್ಯದ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರು ಪಾಪವೆರ್ ರೊಯೆಸ್( Papaver rhoeas)ಎಂದಾಗಿದೆ.ಪರ್ಯಾಯ ನಾಮ ಅಫೀಮುಗಿಡ. ಪಪೇವರ್ ಸಾಮ್ನಿಫೆರಂ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಾಮ. ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹೆಸರು ಓಪಿಯಂ ಪಾಪಿ ಅಥವಾ ವೈಟ್ ಪಾಪಿ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ 'ಕಸ್ಕಸ್',ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಿ 'ಗಸಗಸಾಲು'ಎಂದು ಹೆಸರು.
ಬೀಜಗಳಲ್ಲಿ ಪೌಷ್ಟಿಕಾಂಶಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿವೆ. ಬೀಜಗಳ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯೋಜನೆ ಈ ರೀತಿ ಇದೆ: ಶೇ.4.3-ಶೇ.5.2 ತೇವಾಂಶ, ಶೇ.22.3- ಶೇ.24.4 ಪ್ರೋಟೀನು, ಶೇ.1.03- ಶೇ.1.45 ಸುಣ್ಣ, ಶೇ.0.79-ಶೇ.0.89 ರಂಜಕ, ಶೇ.8.5-ಶೇ.11.1 ಕಬ್ಬಿಣ ಮತ್ತು ಥಯಾಮಿನ್, ರೈಬೊಫ್ಲೇವಿನ್, ನಿಕೊಟಿನಿಕ್ ಆಮ್ಲ ಮುಂತಾದ ವಿಟಮಿನ್ನುಗಳೂ ಮ್ಯಾಂಗನೀಸ್, ತಾಮ್ರ, ಮೆಗ್ನೀಸಿಯಂ, ಪೊಟ್ಯಾಸಿಯಂ, ಸತು ಮುಂತಾದ ಖನಿಜಾಂಶಗಳೂ ಲಘು ಪರಿಮಾಣಗಳಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಲೆಸಿತಿನ್, ಆಕ್ಸ್ಯಾಲಿಕ್ ಆಮ್ಲ, ಪೆಂಟಾಸಾನ್ಸ್ ಎಂಬ ವಸ್ತುಗಳೂ ಡಯಾಸ್ಟೇಸ್, ಎಮಲ್ಸಿನ್, ಲೈಪೇಸ್, ನ್ಯೂಕ್ಲಿಯೇಸ್ ಮುಂತಾದ ಕಿಣ್ವಗಳೂ ಇವೆ. ಮತ್ತುಬರಿಸುವ ಅಂಶವಾದ ನಾರ್ಕೊಟಿನ್ ಅತ್ಯಲ್ಪ ಪರಿಮಾಣದಲ್ಲಿದೆ.
೧.http://sliceoftheday.wordpress.com/2008/06/17/common-poppy-papaver-rhoeas/ ೨. Malta Wild Plants - Papaver rhoeas
ಸಮೀಪ ದೃಶ್ಯ
ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಗಸಗಸೆ ಗಿಡ
ಗಸಗಸೆಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ಸಸ್ಯ. ಕಳೆಯ ಪಟ್ಟದಿಂದ ಬೆಳೆಯ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆಯುವಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾಗಿದೆ. ಬಹಳ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಿಂದ ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಮಧ್ಯ ಪ್ರಾಚ್ಯ, ಭಾರತ, ರಷ್ಯಾ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದರ ವ್ಯವಸಾಯ ಇದೆ.
Apiyun nakeuh saboh spèsiès bak kayèe mubungong lam keuluarga Papaveraceae.
Apiyun nakeuh saboh spèsiès bak kayèe mubungong lam keuluarga Papaveraceae.
Papaver somniferum, commonly known as the opium poppy[2] or breadseed poppy,[3] is a species of flowering plant in the family Papaveraceae. It is the species of plant from which both opium and poppy seeds are derived and is also a valuable ornamental plant grown in gardens. Its native range was east of the Mediterranean Sea, but now is obscured by ancient introductions and cultivation, being naturalized across much of Europe and Asia.
This poppy is grown as an agricultural crop on a large scale, for one of three primary purposes. The first is to produce seeds that are eaten by humans, commonly known as poppy seed. The second is to produce opium for use mainly by the pharmaceutical industry.[4] The third is to produce other alkaloids, mainly thebaine and oripavine, that are processed by pharmaceutical companies into drugs such as hydrocodone and oxycodone.[4] Each of these goals has special breeds that are targeted at one of these businesses, and breeding efforts (including biotechnological ones) are continually underway.[4][5][6] A comparatively small amount of P. somniferum is also produced commercially for ornamental purposes.
The common name "opium poppy" is increasingly a misnomer as many varieties have been bred that do not produce a significant quantity of opium.[3][5] The cultivar 'Sujata' produces no latex at all.[6] Breadseed poppy is more accurate as a common name today because all varieties of P. somniferum produce edible seeds. This differentiation has strong implications for legal policy surrounding the growing of this plant.[5]
Papaver somniferum is an annual herb growing to about 100 centimetres (40 inches) tall. The plant is strongly glaucous, giving a greyish-green appearance, and the stem and leaves bear a sparse distribution of coarse hairs. The large leaves are lobed, the upper stem leaves clasping the stem,[7] the lowest leaves with a short petiole.[8]: 40 The flowers are up to 3–10 cm (1–4 in) diameter, normally with four white, mauve or red petals, sometimes with dark markings at the base. The fruit is a hairless, rounded capsule topped with 12–18 radiating stigmatic rays, or fluted cap.[9] All parts of the plant exude white latex when wounded.[7]: 93 [10]: 32 In Australia, plant density for optimal cultivation is about 1,000 per hectare (400/acre).[11]
The weed poppy Papaver rhoeas is a similar species.
The alkaloids are organic nitrogenous compounds, derivatives of secondary metabolism, synthesized through the metabolic pathway of benzylisoquinoline.[12] First, the amino acid phenylalanine, through the enzyme phenylalanine hydroxylase, is transformed into tyrosine. Tyrosine can follow two different routes: by tyrosine hydroxylase it can form L-dopamine (L-DOPA), or it can be reduced to form 4-phenylhydroxyacetaldehyde (4-HPAA). Subsequently, L-DOPA reacts with 4-HPAA and, through a series of reactions, forms (S) -norcoclaurine, which carries the benzylisoquinoline skeleton that gives its name to this pathway. The conversion of (S) -norcoclaurin to (S) -reticulin is one of the key points, since from (S) -reticulin morphine can be formed through the morphinan route, noscapine through the path of the noscapina or berberina.[12]
The poppy genome contains 51,213 genes encoding proteins distributed 81.6% in 11 individual chromosomes and 18.4% remaining in unplaced scaffolds.[12] In addition, 70.9% of the genome is made up of repetitive elements, of which the most represented are the long terminal repeat retrotransposons. This enrichment of genes is related to the maintenance of homeostasis and a positive regulation of transcription.[12]
The analysis of synergy of the opium poppy reveals traces of segmental duplications 110 million years ago (MYA), before the divergence between Papaveraceae and Ranunculaceae, and an event of duplication of the complete genome makes 7.8 MYA.
The genes are possibly grouped as follows:[12]
Papaver somniferum was formally described by the Swedish botanist Carl Linnaeus in his seminal publication Species Plantarum in 1753 on page 508.[13][14]
P. somniferum has had a very long tradition of use, starting in the Neolithic. This long period of time allowed the development of a broad range of different forms. In total there are 52 botanical varieties.[15] Breeding of P. somniferum faces a challenge caused by the contradictory breeding goals for this species.[15] On one hand a very high content of alkaloids is requested for medical uses. The global demand for the alkaloids and the pharmaceutical derivatives has increased in the past years. Therefore, there is a need for the development of varieties with a high opium yield.[16] On the other hand, the food industry demands as low alkaloid contents as possible.[15]
There is one accepted subspecies, P. somniferum subsp. setigerum (DC.) Arcang.[13] There are also many varieties and cultivars. Colors of the flowers vary widely, as do other physical characteristics, such as number and shape of petals, number of flowers and fruits, number of seeds, color of seeds, and production of opium. Papaver somniferum var. paeoniflorum is a variety with flowers that are highly double, and are grown in many colors. P. somniferum var. laciniatum is a variety with flowers that are highly double and deeply lobed. The variety Sujata produces no latex and no commercial utility for opioid production.
The native range of opium poppy is probably the Eastern Mediterranean, but extensive cultivation and introduction of the species throughout Europe since ancient times have obscured its origin. It has escaped from cultivation, or has been introduced and become naturalized extensively in all regions of the British Isles, particularly in the south and east[17] and in almost all other countries of the world with suitable, temperate climates.[18]
P. somniferum is susceptible to several fungal, insect and virus infections including seed borne diseases such as downy mildew and root rot. The use of pesticides in combination to cultural methods have been considered as major control measures for various poppy diseases.[19]
The fungal pathogen Peronospora arborescens, the causal agent of downy mildew, occurs preferentially during wet and humid conditions.[20] This oomycete penetrates the roots through oospores and infects the leaves as conidia in a secondary infection.[21] The fungus causes hypertrophy and curvature of the stem and flower stalks.[22] The symptoms are chlorosis and curling of the affected tissues with necrotic spots.[23] The leaf under-surface is covered with a downy mildew coating containing conidiospores that spread the infection further leading to plant damage and death.[24] Another downy mildew species, Peronospora somniferi, produces systemic infections leading to stunting and deformation of poppy plants.[25] Downy mildew can be controlled preventively at the initial stage of seed development through several fungicide applications.[20]
Leaf blight caused by the fungus Helminthosporium papaveris is one of the most destructive poppy diseases worldwide. The seed-borne fungus causes root rot in young plants and stunted stems in plants at a higher development stage, where leaf spots appear on the leaves and is being transmitted to capsules and seeds.[24] Early sowing of seeds and deep plowing of poppy residues can reduce fungal inoculum during the plant growing season in the following year on neighboring poppy stocks, respectively.[20]
Mosaic diseases in p. somniferum are caused by rattle virus and the Carlavirus.[19] In 2006, a novel virus tentatively called "opium poppy mosaic virus" (OPMV) from the genus Umbravirus was isolated from p. somniferum containing leaf mosaic and mottling symptoms, in New Zealand.[26]
There are only a few pests that can do harm to P. somniferum.[20]
Flea beetles perforate the leaves of young plants and aphids suck on the sap of the flower buds.[20] The poppy root weevil (Stenocarus ruficornis) is another significant pest. The insect lives in the soil and migrates in spring to the poppy fields after crop emergence. Adults damage the leaves of small plants by eating them. Female lay their eggs into the tissue of lower leaves. Insect larvae hatch and burrow into the soil to complete their life cycle on the poppy roots as adults.[27]
In the growth development of P. somniferum, six stages can be distinguished. The growth development starts with the growth of the seedlings. In a second step the rosette-type leaves and stalks are formed. After that budding (hook stage) takes place as a third step. The hook stage is followed by flowering. Subsequently, technical maturity is reached, which means that the plant is ready for cutting. The last step is biological maturity; dry seeds are ripened. The photoperiod seems to be the main determinant of flower development of P. somniferum.[28]
P. somniferum shows a very slow development in the beginning of its vegetation period. Due to this fact the competition of weeds is very high in early stages. It is very important to control weeds effectively in the first 50 days after sowing.[29] Additionally Papaver somniferum is rather susceptible to herbicides. The pre-emergence application of the herbicide chlortoluron has been shown to be effective in reducing weed levels.[29] However, in the last decade the weed management of Papaver somniferum has shifted from pre-emergence treatments to post-emergence treatments.[30] Especially the application of the two herbicides mesotrione and tembotrione has become very popular. The combined application of those two herbicides has been shown to be recommendable for effective weed management in Papaver somniferum.[30] Sowing time (autumn or spring), preceding crop and soil texture are important variables influencing the weed species composition. A highly abundant weed species in Papaver somniferum fields was shown to be Papaver rhoeas.[30][31] Papaver somniferum and Papaver rhoeas belong to the same plant family, which impedes the chemical control of this weed species.[31] Therefore, weed management represents a big challenge and requires technological knowledge from the farmer.[31] In order to increase the efficiency of weed control not only chemical weed control should be applied but also mechanical weed control.[31]
Live plants and seeds of the opium poppy are widely sold by seed companies and nurseries in most of the western world, including the United States. Poppies are sought after by gardeners for the vivid coloration of the blooms, the hardiness and reliability of the poppy plants, the exotic chocolate-vegetal fragrance note of some cultivars, and the ease of growing the plants from purchased flats of seedlings or by direct sowing of the seed. Poppy seed pods are also sold for dried flower arrangements.
Though "opium poppy and poppy straw" are listed in Schedule II of the United States' Controlled Substances Act, P. somniferum can be grown legally in the United States as a seed crop or ornamental flower.[32] During the summer, opium poppies can be seen flowering in gardens throughout North America and Europe, and displays are found in many private plantings, as well as in public botanical and museum gardens such as United States Botanical Garden, Missouri Botanical Garden, and North Carolina Botanical Garden.
Many countries grow the plants, and some rely heavily on the commercial production of the drug as a major source of income. As an additional source of profit, the seeds of the same plants are sold for use in foods, so the cultivation of the plant is a significant source of income. This international trade in seeds of P. somniferum was addressed by a UN resolution "to fight the international trade in illicit opium poppy seeds" on 28 July 1998.
Red opium poppy flower
Czech blue poppy flower
Czech blue poppy seeds
In 2018, world production of poppy seeds for consumption was 76,240 tonnes, led by Turkey with 35% of the world total (table). Poppy seed production and trade are susceptible to fluctuations mainly due to unstable yields. The performance of most genotypes of "Papaver somniferum" is very susceptible to environmental changes[34] This behaviour led to a stagnation of the poppy seed market value between 2008–2009 as a consequence of high stock levels, bad weather and poor quality.[35] The world leading importer of poppy seed is India (16 000 tonnes), followed by Russia, Poland and Germany.[36]
Poppy seed oil remains a niche product due to the lower yield compared to conventional oil crops.[37]
Australia (Tasmania), Turkey and India are the major producers of poppy for medicinal purposes and poppy-based drugs, such as morphine or codeine.[38][16] The New York Times reported, in 2014, that Tasmania was the largest producer of the poppy cultivars used for thebaine (85% of the world's supply) and oripavine (100% of the world's supply) production. Tasmania also had 25% of the world's opium and codeine production.[4]
In most of Central Europe, poppy seed is commonly used for traditional pastries and cakes, and it is legal to grow poppies throughout the region, although Germany requires a licence.[39]
Since January 1999 in the Czech Republic, according to the 167/1998 Sb. Addictive Substances Act, poppies growing in fields larger than 100 square metres (120 sq yd) is obliged for reporting to the local Custom Office.[40][41] Extraction of opium from the plants is prohibited by law (§ 15 letter d/ of the act). It is also prohibited to grow varieties with more than 0.8% of morphine in dry matter of their capsules, excluding research and experimental purposes (§24/1b/ of the act). The name Czech blue poppy refers to blue poppy seeds used for food.
The United Kingdom does not require a licence for opium poppy cultivation, but does for extracting opium for medicinal products.[42]
In the United States, opium poppies and poppy straw are prohibited.[43] As the opium poppy is legal for culinary or esthetic reasons, poppies were once grown as a cash crop by farmers in California. The law of poppy cultivation in the United States is somewhat ambiguous.[44] The reason for the ambiguity is that the Opium Poppy Control Act of 1942 (now repealed)[45][46] stated that any opium poppies should be declared illegal, even if the farmers were issued a state permit. § 3 of the Opium Poppy Control Act stated:
It shall be unlawful for any person who is not the holder of a license authorizing him to produce the opium poppy, duly issued to him by the Secretary of the Treasury in accordance with the provisions of this Act, to produce the opium poppy, or to permit the production of the opium poppy in or upon any place owned, occupied, used, or controlled by him.
This led to the Poppy Rebellion, and to the Narcotics Bureau arresting anyone planting opium poppies and forcing the destruction of poppy fields of anyone who defied the prohibition of poppy cultivation.[47][48] Though the press of those days favored the Federal Bureau of Narcotics, the state of California supported the farmers who grew opium poppies for their seeds for uses in foods such as poppy seed muffins. Today, this area of law has remained vague and remains somewhat controversial in the United States.[49] The Opium Poppy Control Act of 1942 was repealed on 27 October 1970.[50][51]
Canada forbids possessing, seeking or obtaining the opium poppy (Papaver somniferum), its preparations, derivatives, alkaloids and salts, although an exception is made for poppy seed.[52]
In some parts of Australia, P. somniferum is illegal to cultivate, but in Tasmania, some 50% of the world supply is cultivated.[53]
In New Zealand, it is legal to cultivate the opium poppy as long as it is not used to produce controlled drugs.[54]
In United Arab Emirates the cultivation of the opium poppy is illegal, as is possession of poppy seed. At least one man has been imprisoned for possessing poppy seed obtained from a bread roll.[55]
Burma bans cultivation in certain provinces. In northern Burma bans have ended a century-old tradition of growing the opium poppy. Between 20,000 and 30,000 former poppy farmers left the Kokang region as a result of the ban in 2002.[56] People from the Wa region, where the ban was implemented in 2005, fled to areas where growing opium is still possible.
In South Korea, the cultivation of the opium poppy is strictly prohibited.[57]
Use of the opium poppy predates written history. The making and use of opium was known to the ancient Minoans.[58] Its sap was later named opion by the ancient Greeks. The English name is based on the Latin adaptation of the Greek form. Evidence of the early domestication of opium poppy has been discovered through small botanical remains found in regions of the Mediterranean and west of the Rhine River, predating circa 5000 BC.[59] These samples found in various Neolithic sites show the incredibly early cultivation and natural spread of the plant throughout western Europe.
Opium was used for treating asthma, stomach illnesses, and bad eyesight.
Opium became a major colonial commodity, moving legally and illegally through trade networks on the Indian subcontinent, Colonial America, Qing China and others.[60] Members of the East India Company saw the opium trade as an investment opportunity beginning in 1683.[61] In 1773, the Governor of Bengal established a monopoly on the production of Bengal opium, on behalf of the East India Company administration. The cultivation and manufacture of Indian opium was further centralized and controlled through a series of acts issued between 1797 and 1949.[61][62] East India Company merchants balanced an economic deficit from the importation of Chinese tea by selling Indian opium which was smuggled into China in defiance of Qing government bans. This trade led to the First and Second Opium Wars.[63][62][60][64]
Many modern writers, particularly in the 19th century, have written on the opium poppy and its effects, notably Thomas de Quincey in Confessions of an English Opium Eater.
The French Romantic composer Hector Berlioz used opium for inspiration, subsequently producing his Symphonie Fantastique. In this work, a young artist overdoses on opium and experiences a series of visions of his unrequited love.
In the US, the Drug Enforcement Administration raided Thomas Jefferson's Monticello estate in 1987. It removed the poppy plants that had been planted continually there since Jefferson was alive and using opium from them. Employees of the foundation also destroyed gift shop items like shirts depicting the poppy and packets of the heirloom seed.[65]
Poppy seeds from Papaver somniferum are an important food item and the source of poppy seed oil, an edible oil that has many uses. The seeds contain very low levels of opiates and the oil extracted from them contains even less.[66] Both the oil and the seed residue also have commercial uses.
The poppy press cake as a residue of the oil pressing can be used as fodder for different animals as e.g., poultry and fancy fowls. Especially in the time of the molt of the birds, the cake is nutritive and fits to their special needs. Next to the animal fodder, poppy offers other by-products. For example, the stem of the plant can be used for energy briquettes and pellets to heat.[20]
Poppy seeds are used as a food in many cultures. They may be used whole by bakers to decorate their products or milled and mixed with sugar as a sweet filling. They have a creamy and nut-like flavor, and when used with ground coconut, the seeds provide a unique and flavour-rich curry base. They can be dry roasted and ground to be used in wet curry (curry paste) or dry curry.[67]
When the European Union attempted to ban the cultivation of Papaver somniferum by private individuals on a small scale (such as personal gardens), citizens in EU countries where poppy seed is eaten heavily, such as countries in the Central-Eastern region, strongly resisted the plan, causing the EU to change course. Singapore, UAE, and Saudi Arabia are among nations that ban even having poppy seeds, not just growing the plants for them.[68] The UAE has a long prison sentence for anyone possessing poppy seeds.[69]
The opium poppy, as its name indicates, is the principal source of opium, the dried latex produced by the seed pods. Opium contains a class of naturally occurring alkaloids known as opiates, that include morphine, codeine, thebaine, oripavine, papaverine and noscapine.[70][71] The specific epithet somniferum means "sleep-bringing", referring to the sedative properties of some of these opiates.[72]
The opiate drugs are extracted from opium. The latex oozes from incisions made on the green seed pods and is collected once dry. Tincture of opium or laudanum, consisting of opium dissolved in alcohol or a mixture of alcohol and water, is one of many unapproved drugs regulated by the U.S. Food and Drug Administration (FDA). Its marketing and distribution persists because its historical use preceded the Federal Food, Drug & Cosmetic Act of 1938.[73] Tincture of opium B.P., containing 1% w/v of anhydrous morphine, also remains in the British Pharmacopoeia,[74] listed as a Class A substance under the Misuse of Drugs Act 1971.
Morphine is the predominant alkaloid found in the cultivated varieties of opium poppy that are used for opium production.[75] Other varieties produce minimal opium or none at all, such as the latex-free Sujata type. Non-opium cultivars that are planted for drug production feature a high level of thebaine or oripavine. Those are refined into drugs like oxycodone. Raw opium contains about 8–14% morphine by dry weight, or more in high-yield cultivars.[76] It may be used directly or chemically modified to produce synthetic opioids such as heroin.
Opium poppies (flower and fruit) appear on the coat of arms of the Royal College of Anaesthetists.
_-_Noordwijk-Binnen_v2.jpg)
.jpg)
.jpg)
_%D0%A1%D0%B8%D1%80%D0%BA%D0%BE%D0%B2%D0%BE_05.jpg)
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Papaver somniferum, commonly known as the opium poppy or breadseed poppy, is a species of flowering plant in the family Papaveraceae. It is the species of plant from which both opium and poppy seeds are derived and is also a valuable ornamental plant grown in gardens. Its native range was east of the Mediterranean Sea, but now is obscured by ancient introductions and cultivation, being naturalized across much of Europe and Asia.
This poppy is grown as an agricultural crop on a large scale, for one of three primary purposes. The first is to produce seeds that are eaten by humans, commonly known as poppy seed. The second is to produce opium for use mainly by the pharmaceutical industry. The third is to produce other alkaloids, mainly thebaine and oripavine, that are processed by pharmaceutical companies into drugs such as hydrocodone and oxycodone. Each of these goals has special breeds that are targeted at one of these businesses, and breeding efforts (including biotechnological ones) are continually underway. A comparatively small amount of P. somniferum is also produced commercially for ornamental purposes.
The common name "opium poppy" is increasingly a misnomer as many varieties have been bred that do not produce a significant quantity of opium. The cultivar 'Sujata' produces no latex at all. Breadseed poppy is more accurate as a common name today because all varieties of P. somniferum produce edible seeds. This differentiation has strong implications for legal policy surrounding the growing of this plant.
La adormidera o amapola real —entre otros numerosos nombres vernáculos— (Papaver somniferum) es una especie de planta herbácea del género Papaver, perteneciente a la familia Papaveraceae. Su fama está ligada a su alto contenido en alcaloides obtenidos de la savia exudada mediante incisiones practicadas artificialmente en su fruto, la cual es la base de la producción de opio y sus derivados.
Se trata de una planta herbácea anual, glabra o algo peluda, con una altura comprendida entre 15 cm y 1,5 m. Tiene hojas, de 2-30 por 0,5-20 cm, oblongoovadas, lobadas o eventualmente pinnatisectas, las inferiores con un corto peciolo y las superiores sentadas y abrazadoras. Las flores, pedunculadas (pedúnculo de longitud muy variable: 2-40 cm), son solitarias y terminales, de capullo nutante y erecto en la floración, actinomorfas, con cáliz de 2 o 3 sépalos caedizos en la antesis, 4 pétalos, corrugados en el capullo, suborbiculares, de color blanco, rosado, violáceo o rojo, habitualmente con una mancha basal más oscura. El androceo está compuesto por numerosos estambres claviformes de anteras amarillas, mientras el ovario no tiene estilo pero sí 5-18 estigmas radiales prominentes sobre un disco plano lobulado. El fruto, de tamaño muy variable, es una cápsula subglobosa, mazuda, glabra, pruinosa, unilocular pero acostillada por falsos tabiques, bruscamente contraída en carpóforo. Es de dehiscencia porícida y las semillas liberadas por dichos poros infradiscales son de tamaño prácticamente milimétrico, negras o casi, reiniformes y alveolorreticuladas.[1][2]
El humano ha cultivado la adormidera desde hace al menos 4000 años.[3] Esta planta parece ser nativa del sur y este del Mediterráneo en Europa, donde fue por primera vez domesticada. Se han encontrado evidencias de cultivo y uso en asentamientos de finales de la Edad de Piedra en las cercanías de los ríos Rin, Ródano, Po y Danubio, en el Lago Bracciano en Italia y Alemania, aproximadamente en el año 5700 a. C.[4] Otro hallazgo con respecto a la adormidera fue en España, en las cercanías de Granada, en una cueva llamada la Cueva de los Murciélagos, donde se encontraron cápsulas de esta planta que datan del año 4200 a. C. aproximadamente.[5] De origen no totalmente esclarecido, en la actualidad está cultivada y naturalizada en Europa, Asia, África y América.
Es conocida porque sus frutos semimaduros en cápsula porícida, así como su savia seca —pegajosa y de color blanco— tienen un alto contenido en alcaloides, por lo que son usadas para la fabricación de opio y derivados como la heroína de manera ilegal.
En la industria farmacéutica y médica, esos alcaloides suponen también una fuente de sustancias activas como la morfina y la codeína, utilizadas en medicina como analgésicos para calmar el dolor.
Las semillas, al igual que las de Papaver rhoeas, gozan de buena aceptación en aplicaciones culinarias por su aroma y sus propiedades antioxidantes, su contenido en vitamina B, lípidos, glúcidos y proteínas.
La “tarta de amapola” (“makowiec” en polaco y “makovník” en eslovaco) es un postre típico de Polonia y de Eslovaquia. En buena parte de Europa las semillas de amapola se usan para adornar productos de panadería (barras de pan, bollos, etc.). También se usan como añadido en piensos para pájaros.
El aceite obtenido de las semillas encuentra aplicación en la industria de la pintura como aceite secante, para la fabricación de jabones o como combustible.
Debido a la presencia de alcaloides en la planta, se han aplicado fuertes medidas de control sobre su cultivo para evitar la producción de heroína, restringido a agricultores expresamente autorizados. Se han firmado acuerdos internacionales para erradicar el cultivo ilegal de adormidera a nivel mundial, el cual está concentrado el 90% solamente en dos países: Afganistán y Birmania. El restante 10% se concentra en dos países de Latinoamérica, los cuales cultivan la planta para fabricar heroína que tiene como destino Estados Unidos, aunque su producción no es significativa para el mercado ilegal estadounidense: México y Colombia.
El Consejo de Senlis – hoy día: The International Council on Security and Development (ICOS), un "think tank" internacional, propone la utilización de parte del opio afgano para la producción de medicinas esenciales como la morfina, como se hace en la India.[6] Dicha organización ha elaborado un informe técnico sobre ese proyecto, bajo el título de Amapola para medicamentos.[7]
También se ha experimentado con variedades especialmente seleccionadas para producir concentraciones mucho más bajas de alcaloides, por ejemplo la variedad Zeno Morfex, muy usada en Alemania.[8]
Los alcaloides son compuestos orgánicos nitrogenados, derivados del metabolismo secundario, que producen ciertas plantas. Los alcaloides derivados de la adormidera se sintetizan a través de la ruta metabólica de la bencilisoquinolina.
En primer lugar, el aminoácido fenilalanina, a través de la enzima fenilalanina hidroxilasa, se transforma en tirosina. La tirosina puede seguir dos caminos distintos: mediante una tirosina hidroxilasa puede formar L-dopamina (L-DOPA), o puede reducirse para formar 4-fenilhidroxiacetaldehído (4-HPAA). Posteriormente, la L-DOPA reacciona con el 4-HPAA y, mediante una serie de reacciones, forma la (S)-norcoclaurina, que porta el esqueleto bencilisoquinolina que da nombre a esta vía. La conversión de (S)-norcoclaurina a (S)-reticulina es uno de los puntos clave, ya que a partir de (S)-reticulina se puede formar morfina a través de la ruta del morfinano, noscapina a través de la ruta de la noscapina o berberina.[10]
Li Guo et al. (2018) han conseguido ensamblar el genoma de la adormidera. Su genoma, que contiene 51 213 genes que codifican para proteínas, se compone de 2,72 Gb, distribuido el 81,6 % en 11 cromosomas individuales y el 18,4 % restantes en scaffolds sin colocar. Además, el 70,9 % del genoma está constituido por elementos repetitivos, de los cuales los más representados son los retrotransposones de repetición terminal larga (LTR). Este enriquecimiento de genes se relaciona con el mantenimiento de la homeostasis y una regulación positiva de la transcripción.
El análisis de sintenia de la adormidera revela rastros de duplicaciones segmentarias hace 110 millones de años (MYA), antes de la divergencia entre Papaveraceae y Ranunculaceae, y un evento de duplicación del genoma completo hace 7,8 MYA.
En relación a los genes del metabolismo BIA, se ha visto que aparecen agrupados de la siguiente manera:
La presencia de genes asociados exclusivamente al metabolismo BIA, junto a una regulación coordinada de la expresión génica, ejerce una presión de selección que favoreció el agrupamiento de estos genes de esta manera.[10]
Tiene una acción hipnoanalgésica.
Para otros usos medicinales, véase: Plantas medicinales.
Son numerosos los insectos que parasitan esta planta, en particular hay una especie de avispa Iraella luteipes que produce agallas en los tallos de la planta, poniendo en peligro los cultivos industriales con fines farmacéuticos, alimenticios u ornamentales. Se pueden controlar con agentes biológicos, en particular con hongos entomopatógenos.[12]
Papaver somniferum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 1, p. 508, 1753[1].[13]
Ver: Papaver
Número de cromosomas: 2n=22[16][17]
|número-autores= (ayuda) |coautores= (ayuda) La adormidera o amapola real —entre otros numerosos nombres vernáculos— (Papaver somniferum) es una especie de planta herbácea del género Papaver, perteneciente a la familia Papaveraceae. Su fama está ligada a su alto contenido en alcaloides obtenidos de la savia exudada mediante incisiones practicadas artificialmente en su fruto, la cual es la base de la producción de opio y sus derivados.
Unimagun (Papaver somniferum) on maguna perekonda kuuluv üheaastane rohttaim.
Unimagunat kutsutakse rahvasuus veel unemooniks, unelilleks, siidililleks või valgeks mooniks.[1]
Unimaguna levikuala on väga lai, mistõttu on taime varieteedid eri maailma piirkondades erinevad. Varieteet glabrum kasvab Türgis ning tema õied on purpurpunast või harvemal juhul ka valget värvitooni. Seemned on aga valkjad. Varieteet album kasvatatakse Indias, õied ning seemned on valged kuni violetsed ning kupar on munajam. Euroopas kasvatatakse varieteeti nigrum, mille õied on violetsed ning seemned musta tooni.[2]
Unimagun vajab päikeselist kasvukohta ja sügavapõhjalist mulda. Kuna tegemist on üheaastase taimega, siis ei talu ta ümberistutamist. Seetõttu tuleks seemned külvata otse kasvukohale. Idanemine toimub temperatuuril 17–20 °C umbes 10–14 päeva. Unimagun paljuneb üpriski hästi isekülvi teel.[3] Magunad on küll aias kaunid, kuid lõikelillena vajuvad nad kiirelt longu. Seetõttu soovitatakse pista varreotsad korraks kuuma vette.[4]
Tegemist on üheaastase rohttaimega, mis kasvab 50–100 sentimeetri kõrguseks. Vars on tugev, püstine ja tavaliselt harunemata. Üksikud karvad võivad esineda nii varrel kui ka lehtedel. Unimaguna lehed on lainelised ning ebaühtlaselt hambulise servaga. Nende pikkus võib ulatuda kuni 25 cm. Taime lehed on sinakasrohelist värvi ja ebaühtlaselt hõlmised. Ülemised lehed on varreümbrised.
Õied on enamasti lillad, tumevioletsete laikudega, kuid võivad vahel olla ka valged või punased. See-eest õienupud on paljad.[2] Õisikus on neli kroonlehte ning nende värvus võib varieeruda valge, lillaka ja punase vahel. Õienupu sisu katavad ja kaitsevad kaks varavarisevat tupplehte. Neli suurt kroonlehte on nupus kortsutatult ja viimasest väljudes sirguvad. Õite läbimõõt on kuni 10 cm.[4] Kupar on püstine ja kerajas (läbimõõt on 2–4 cm), emakasuudme kiiri on 8–12 ning see on paljas. Valmimata kupras on valge piimmahl ning olenevalt sordist on seemned harilikult kas hallid või mustad.[2] Seemneid valmib unimagunal rohkesti. Mõnedel andmetel on neid ühe taime kohta 50 000.[4]
Unimagun õitseb suvekuudel juunis või juulis kolm nädalat. Enne õiepunga avanemist vajub taim maapinna poole longu, kuid õie avanedes ajab taim end taas sirgu. Augustikuus valmivad magunakupardes õlirikkad seemned. Unimagun kuulub n-ö suletud moonisortide hulka, mis tähendab seda, et unimaguna kupra tipp jääb suletuks.[1]
Õiepung ja kupar
Seemned
Lehed
Dekoratiivsordi õis
Unimagunapõld
Täidisõieline sort
Magunataimed
Unimagunat on kasutatud juba ka varajases kiviajas. Näiteks leiti moonikupraid Saksamaalt Bodeni järve äärest Unteruhldingenist. Esimesed kirjalikud ajalooallikad magunakasvatusest pärinevad aastast 3400 eKr, mida on võimalik lugeda sumeri savitahvlitelt. Valuvaigistava ravimtaimena kasutati Papaver somniferumit Mesopotaamias juba 3000 eKr. Unimaguna tekke kohta on Kreeka luuletaja Theokritos kirjutanud ka luuletuse. Müüdikohaselt sündis moon Aphrodite pisaratest, kui viimane nuttis taga oma noorelt surnud armastatut Adonist. Theokritos nimetas magunat ka unenägude lilleks ja hakkas kasutama seda unenäojumala Morpheuse sümbolina, kellest on tulnud ka sõna morfiin. Moon sümboliseerib teisigi unne puutuvaid jumalusi: ööjumalannat Nyxi, unejumalat Hypnost ja ka surma kaksikveda Thantatost.[1]
Aretamine on toimunud kahes suunas: rasvaõlirikkad õlimagunad ning oopiumi- ja alkaloidirikkad oopiumimagunad. Suure oopiumisisaldusega unimaguna sortidel, on kupar paksuseinaline ja suur ning omab vähe seemneid. Taimel kogutakse lõplikult valmimata kupraid (Papaveris capitum), mis lõigatakse masinatega maha, hakitakse peeneks ning kuivatatakse. Poolvalminud kuparte piimmahla kutsutakse oopiumiks (Opium). Selle saamiseks tehakse erilise 2-3-teralise noataolise vahendiga valmimata kupardele ¾ ulatuses ümbermõõdust 2–3 ristsuunalist lõiget. Vahel tehakse lõikeid ka ülevalt alla. Oopiumit saadakse ka õievarte ülaosast. Päeva teisel poolel tehakse taime lõiked ning piimmahl, mis on ööjooksul välja immitsenud, kuivab ja tumeneb. Seejärel kogutakse hommikul oopium kokku ning rullitakse oopiumikummideks ehk pallikesteks või peenestatakse pulbriks (jahvatatud oopium). Tooroopiumis on veesisaldus 45% ning vähemalt 11% morfiini. Selleks, et eraldada morfiini, tuleb keeta oopiumikummit vees ning segada lubjaga, lisades ammooniumkloriidi. See sadestab morfiinialuse, millest aktiivsöe ja soolhappega saadakse morfiinvesinikkloriid. Viimane kuivatatakse ja pressitakse plaatideks, mille tulemuseks on heroiin I. Heroiin II tootmiseks aga jahvatatakse morfiinialus peeneks ning segatakse äädikhappeanhüdriidiga, lisatakse vett ja aktiivsütt ning hiljem söögisoodat, mis sadestab välja heroiinialuse. Saadud segu filtritakse ning heroiinisegu kuivatatakse. Nii saadud toorheroiini töödeldakse soolhappega, mille tulemusena tekib heroiinvesinikkloriid.[2]
Euroopa farmakopöas peetakse tooroopiumiks (Opium crudum) unimaguna õhu käes kuivanud piimmahla, milles on morfiini sisaldus vähemalt 10% ning kodeiini 2%. Kui kuivatada tooroopiumit kuni 700 °C, saadakse kollakaspruun või tumepruun oopiumipulber (Opii pulvis normatus), mille keemiline sisaldus peab olema: 9,8–10,2% morfiini ning vähemalt 1% kodeiini. Olenevalt toimeainete sisaldusest lisatakse juurde toimetut abiainet. Standarditud kuivekstraktis (Opii extractum siccum normatum) peab olema 19,6–20,4% morfiini ja vähemalt 2% kodeiini. Selleks, et saada standarditud oopiumitinktuuri (Opii tinctura normata) sisaldusega 0,95–1,05% morfiini ja vähemalt 0,1% kodeiini, tuleb tooroopiumit ekstraheerida 70% etanooliga.[2]
Oopiumimagunaid kasvatatakse enim Birmas, Afganistanis, Iraanis, Laoses, Colombias, Mehhikos ja Tais. See-eest väga paljudes teistes riikides, sh ka Eestis, on narkootikumide tootmiseks kasvatatav unimaguna kasvatamine ilma eriluba omamata keelustatud.[2] Oopiumimooni kasutamine uimastina tõi Saksamaal kaasa taime kasutamise ja kasvatamise keelustamise. Toiduainetetööstuse tarbeks seemneid hakata kasvatama alles siis, kui ilmusid uued sordid, mis ei sisaldanud alkaloide või nende sisaldus oli võimalikult väike.[1] Õlisortides on piimmahla vähe ja oopiumisisaldus võimalikult väike. Unimaguna õlisorte, mille seemned sisaldavad 50% kiiresti kuivavat õli ning kuni 20% valku, kasvatatakse peamiselt Prantsusmaal, Venemaal ja Ukrainas.[4]
Austrias, Tšehhis, Šveitsis, Slovakkias, Poolas on unimaguna kasvatamine legaalne ning seemneid kasutatakse toiduainetööstuses. Ühendkuningriigis võib seda kasvatada ilma loata, kuid luba on vaja oopiumi ekstraheerimiseks meditsiinilisel otstarbel. Kanadas on keelatud omada, taotleda ja hankida Papaver somniferumit ja selle derivaate. Erand on tehtud seemnetele. Uus-Meremaal on unimaguna kasvatamine lubatud seni, kuni ei toodeta keelatud narkootikume. Ühendemiraatides on kasvatamine ja seemnete omamine illegaalne. Birmas on unimaguna kasvatamine keelatud aga mõningates provintsides.
Eestis kasvatatakse unimagunat peamiselt aias dekoratiivtaimena. Oopiumisortide kasvatamine on keelatud.[3]
Papaver somniferumi seemned maitsevad pähklisarnaselt. Seetõttu kasutatakse unimaguna seemneid tihti köögis. Samuti pressitakse seemnetest ka külmpressitud õli, mis on väärtuslik koostisaine nii toiduõlis kui ka kosmeetikatoodetes.Seemnetest ja seemnejahust saadakse letsitiini.[2] Unimaguna õli imendub kiiresti ning muudab naha pehmeks. Samuti aitab see taastada naha loomulikku kaitset välismõjude eest.[1] Õli kasutatakse veel ka näiteks toiduõli, laki, seebi või õlivärvidena.[3]
Kupardes on piimmahla 5–10%, millest kuni 2,5% on alkaloidid (isokinoliin- ja bensüülisokinoliinalkaloidid). Need sisaldavad enamasti 0,18–0,28% morfiini. Oopiumis leidub üle 30 isokinoliinalkaloidi, millest olulisemad on morfiin, narkotiin, kodeiin, papaveriin, nartseiin. Taimes on alkaloidid mekoon-, piim- ja fumaarhappe sooladena. Värsketes magunaseemnetes võib küll alkaloide sisalduda 0,01%, kuid kuumutamisel ja küpsetamisel need kaovad. Seetõttu ei ole ka pagaritoodetes sisalduvad mooniseemned ohtlikud. Seemnetes on rasvaõli 40–50%. Alkloide võib väga vähesel määral leida ka lehtedest ja juurtest.[2]
Antiikajal kasutati unimagunat näiteks röga lahtistamiseks, spasmide lõõgastamiseks ja higierituse suurendamiseks. Oopiumi ühekordne annus täiskasvanule on 0,15 g ning päevane annus 0,5 g, oopiumitinktuuri ühekordne annus 0,2–1 g ning päevane annus 5 g. Lastel arvutatakse kogus vastavalt kehamassist: alla aastastele 150 μg/kg ning 1–12-aastastele 200–300 μg/kg.[2]
Tooroopiumist võib Euroopa farmakopöa järgi valmistada ainult galeenilisi preparaate. Morfiinvesinikkloriid on tugev valuvaigisti, mistõttu kirjutatakse seda välja peamiselt vähihaigetele. Morfiin vaigistab valu, millele eelneb eufooria ja seejärel narkootiline uni. Morfiini derivaadiks on heroiin, mis jõuab kiiremini ajju ning on toimelt tugevam. Morfiinist nõrgem on aga kodeiin, mis tekitab vähesel määral eufooria seisundit. Papaveriin lõõgastab spasme ja laiendab veresooni. Narkomaanid suitsetavad, tõmbavad ninna või süstivad endale naha alla või veresoonde heroiini. Boheemlaste seas on levinud laudanumi nime all oopiumitinktuur, mis ergutab kujutlusvõimet.[2]
Rasedus ja rinnaga toitmine, hingamispuudulikkus, haavandtõbi, pankreasepõletik, äge maksapõletik, sapikoolikud. Ettevaatlik tasub olla ka Addisoni tõve ja kilpnäärme alatalitluse puhul. Morfiin, heroiin, kodeiin võivad põhjustada sõltuvust. Kõrvatoimetena on täheldatud üldist nõrkust, kätevärinat, peapööritust, peavalu, kuumahoogusid, kõhukinnisust ja ka nahasügelust. Nimetatud nähud võivad esineda ka neil töölistel, kes puutuvad kokku oopiumiga, kuna papaveriin on allergeen.[2]
Heroiin tekitab tugevat sõltuvust ning selle mürgistustunnusteks on väsimus, peapööritus, unisus, hingamise aeglustumine 2–5 korrani minutis, pupillide ahenemine, vererõhu langus, krambid, südamepekslemine, iiveldus, oksendamine, allergilised reaktsioonid ning kopsu- ja ajuturse. Pikaaegsel kasutamisel põhjustavad opiaadid unisust, hingamise aeglustumist, ebaselge kõne teket, mälu nõrgenemist, meeltesegaduse kujunemist, keskendumisvõime langust ning vähendab suguhimu ja sigimisvõimet. Oopiumi derivaatidest võõrutamine on väga raske, kuna võib põhjustada isegi aastate pikkust nukrameelsust. Pikaaegne tarvitamine mõjutab ka ajus endorfiinide tootmist, mis väheneb või üldsegi lakkab. Endorfiin tekitabki heaolutunde ning avaldab organismis oopiumilaadset toimet.[2]
Unimagun (Papaver somniferum) on maguna perekonda kuuluv üheaastane rohttaim.
Lo-belarra edo opio-belarra (Papaver somniferum) landare espezie bat da, mitxoletaren familiakoa, hainbat droga ekoizteko erabiltzen dena. Lo-belarretik sortzen dira opioa eta horren eratorriak: heroina, morfina, tebaina, kodeina, papaberina eta noskapina. Haziak jateko onak dira eta olio osasungarriak ekoizteko erabiltzen dira.
Lo-belarra urteroko landarea da. Zurtoina 1,5 m luze izatera irits daiteke eta lore zuri handia du, baina lila kolorekoa ere izan daiteke eta erdialdea morea ere izan dezake. Kapsula handia eta biribila ekoizten du haziak gordetzeko.
Loreak apaingarri gisa erabiltzen dira.
Haziak sukaldaritzan erabiltzen dira, batez ere Europa ekialdean, ogiari eta opilei usaina emateko.
Ohiko sendabelarra da landatzen den herrialdeetan, batez ere bere eragin somniferoa dela-eta.
Heldu gabeko kapsulak ebakitzean lika esnekara jariatzen du. Lika edo latex hau opioa ekoizteko erabiltzen da, batez ere heroina moduan hartzeko. Opioak alkaloide ugari du, aktiboenak morfina eta kodeina izanik.
Badirudi antzinakoa dela mitxoletaren familiako espezie honen ekoizpena, Neolito garaitik herrixken inguruan landatzen baitzen. Belarraren eta haren eratorrien merkaturatze eta ekoizpena nazioartean arautua dago, 1921ean lehen aldiz opioaren nazioarteko biltzarrean eta 1961an drogei buruzko biltzarrean.
Afganistan bilakatu da munduko opio ekoizlerik handiena, talibanen erregimena erori ondoren, Ameriketako Estatu Batuek eta hauen aliatuak egindako gerrari esker. 2004an estatu horrek munduko kontsumoaren %75a hornitzen zuen. Lo-belarraren landaketa da lurralde txiro eta urrutikoetako nekazariek lortu dezaketen ogibide onuragarri bakarrenetakoa, ur gutxi eta zainketa urri behar baititu.
Euskal Herriari dagokioinez, lo-belarra Arabako eta Trebiñuko hainbat tokitan landatzen hasi zen XXI. mendearen hasieran, eta ekoizpena handitzen ari da. 2013. urtean Gasteizko udalerriaz gain, Trebiñu, Berantevilla, Langraiz Oka, Erriberabeitia, Armiñon eta Zanbranan lantzen zen[1].
Lo-belarra edo opio-belarra (Papaver somniferum) landare espezie bat da, mitxoletaren familiakoa, hainbat droga ekoizteko erabiltzen dena. Lo-belarretik sortzen dira opioa eta horren eratorriak: heroina, morfina, tebaina, kodeina, papaberina eta noskapina. Haziak jateko onak dira eta olio osasungarriak ekoizteko erabiltzen dira.
Oopiumiunikko (Papaver somniferum) on unikkokasveihin (Papaveraceae) kuuluva ruohokasvi. Laji on erityisen tunnettu siitä valmistettavasta huumeesta, oopiumista ja oopiumin sisältämistä alkaloideista (morfiini ja kodeiini) ja niistä puolisynteettisesti jalostetuista muista opioideista (heroiini).
Yksivuotinen oopiumiunikko kasvattaa 30–70 sentin pituisen tukevan, lähes kaljun ja väriltään sinivihreän varren. Lehdet ovat varressa kierteisesti ja niiden muoto vaihtelee parihalkoisista hammaslaitaisiin. Ylemmät lehdet ovat sepiviä. Yksittäin varren päässä olevat kukat on lähes 10 cm leveitä. Kukkaperässä on vaaleita sukakarvoja. Vaalean- tai tummanvioletteja, punaisia tai valkoisia kukkia on 1–3 kappaletta. Terälehtiä on neljä kappaletta ja niiden tyvessä on musta laikku. Kaksilehtisen verhiön verholehdet varisevat aikaisin. Emiö on monilehtinen ja yhdislehtinen. Heteitä on runsaasti. Suomessa oopiumiunikko kukkii heinä-elokuussa. Kukinnan jälkeen muodostuva 13–27 mm pitkä kota on pallomainen, hieman pitkänomainen sekä kalju. Kodan päällä on tähtimäinen, monisäteinen luotilevy, jonka alle avautuvista rei'istä siemenet varisevat.[1][2]
Oopiumiunikko on luultavasti alun perin kotoisin Välimeren alueelta, jossa se on vanha viljelykasvi.[2][3] Lajia tavataan nykyään viljeltynä tai villiintyneenä. Lajin on arveltu polveltuvan Välimeren alueella luonnonvaraisena kasvavasta P. setigerum -unikkolajista.[4] Suomessa oopiumiunikkoa voi tavata villiintyneenä aina Oulun korkeudelle saakka, satunnaisesti pohjoisempanakin.[1]
Villiintyneenä oopiumiunikkoa tavataan puutarhojen liepeiltä, joutomailta ja joskus myös kaatopaikoilla.[1][5]
Oopiumiunikon historia on pitkä. Piirroksia oopiumiunikosta on löydetty muinaisista sumerilaisista esineistä, jotka ovat peräisin noin vuodelta 4000 eaa. Oopiumiunikko oli myös tunnettu antiikin Kreikassa, jossa se sai nykyisen nimensä.L. Frank Baum kirjassaan Ihmemaa Oz.Käyttö Oopiumiunikko tuottaa pieniä tummia, hieman sinertäviä siemeniä. Niitä käytetään muun muassa mausteena ja koristeena leipien ja muiden leivonnaisten pinnoilla. Unikonsiemenistä voidaan myös puristaa unikkoöljyä, joka sekään ei, kuten siemenetkään, sisällä päihdyttäviä yhdisteitä.[5] 1940-luvulla Suomessakin kokeiltiin laajemmin oopiumiunikon viljelemistä öljykasvina, mutta laji jäi rypsin viljelyn varjoon.[4] Oopiumiunikon tieteellinen nimi muodostuu sanasta somniferum, joka tarkoittaa unen antajaa.[5] Nimi viittaa kasvin ikivanhaan käyttöön lääkekasvina. Edelleenkin oopiumiunikkoa viljellään lääketeollisuuden käyttöön, koska sen sisältämä morfiini ja kodeiini ovat tärkeitä lääkeaineita. Kasvia on käytetty lääkkeenä kipujen lieventämiseen, yskänlääkkeenä ja vaikeaan ripuliin.[3] Tärkeimpiä oopiumiunikosta saatavia lääkeaineita ei voida valmistaa synteettisesti, sillä niiden rakenne on hyvin monimutkainen. Oopiumiunikko on myös saatu geenitekniikan avustuksella kehittämään retikuliinia, erästä maitiaisnesteen kehittymisen välivaihetta.Koristekasvina Oopiumiunikko on yleinen ja perinteinen koristekasvi, jota on kasvatettu kauniiden kukkiensa ja koristeellisten kotiensa vuoksi.[2] Suomessa oopiumiunikon viljeleminen koristekasvina on laillista, mutta viljely tai viljelyn yritys käytettäväksi huumausaineena tai sen raaka-aineena on rikoslain 50:1 § mukaan huumausainerikos.[6] Erityisesti oopiumiunikon maitiaisnesteessä on yhdisteitä, joita käytetään päihteinä.[3] Kasvin sato korjataan noin viikko terälehtien putoamisen jälkeen. Kodan kylkeen tehdään varovaisia viiltoja, joka saa valkean maitiaisnesteen valumaan kodan pintaan. Kuivunut maiti sisältää lajikkeesta riippuen 20–35 % ainakin kahtakymmentäviittä eri alkaloidia, joista 4–21 % on morfiinia, 4–8 % noskapiinia, 0,8–2,5 % kodeiinia, 0,5–2,5 % papaveriinia ja 0,5–2 % tebaiinia.[3][4] Yhdestä kodasta voidaan elinkaarensa aikana kerätä jopa 30 grammaa oopiumia.heroiinia.[7] Aikaisemmin suurin osa oopiumiunikkopelloista oli niin sanotun "kultaisen kolmion" alueella Thaimaassa, Burmassa ja Laosissa. Nykyään viljely on siirtynyt niin sanotun "kultaisen puolikuun" alueelle Iraniin, Pakistaniin ja Afganistaniin. Afganistanissa on nykyään maailman eniten oopiumiunikon viljelypinta-alaa ja se tuottaa 90 % maailman laittomasta oopiumista (2014).[8] [9] Huumetuotannon vastaisesta toiminnasta huolimatta oopiumiunikon sato oli vuonna 2014 Afganistanissa ennätykselliset 6 400 tonnia, viljelyala 224 000 hehtaaria ja unikkotuotannon voitot vuonna 2013 lähes kolme miljardia dollaria. Hallitusta vastaan taisteleva taleban-liike rahoittaa huumekaupalla toimintaansa.[10] Afganistanilaisviljelijät saavat oopiumunikosta parempaa tuottoa kuin mistään vaihtoehtoisesta viljelykasvista, eikä se vaadi suurta peltopinta-alaa.[11] 4,5 kiloa oopiumia tuottaa saman kuin yli viisi tonnia vehnää.[12] YK:n huumeiden ja rikollisuuden torjunnasta vastaavan toimiston raportin mukaan viljelijät ilmoittivat yleisimmiksi syiksi oopiumin viljelyyn ooppiumin korkean hinnan, suuren tuoton pienellä viljelypinta-alalla, elintason paranemisen ja köyhyyden.[13] Oopiumiunikko kuvattuna Otto Wilhelm Thomén teoksessa Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz (1885). Oopiumiunikko kuvattuna Franz Eugen Köhlerin teoksessa Köhler's Medizinal-Pflanzen (1897). Punakukkainen muoto oopiumiunikosta. Oopiumiunikon hedelmä on kota.
Hyötykasvina
Päihdekasvina
Katso myös
Lähteet
Viitteet
Aiheesta muualla
Oopiumiunikko (Papaver somniferum) on unikkokasveihin (Papaveraceae) kuuluva ruohokasvi. Laji on erityisen tunnettu siitä valmistettavasta huumeesta, oopiumista ja oopiumin sisältämistä alkaloideista (morfiini ja kodeiini) ja niistä puolisynteettisesti jalostetuista muista opioideista (heroiini).
Papaver somniferum
Le pavot somnifère ou pavot à opium (Papaver somniferum), appelé également « pavot des jardins », est une espèce de plante herbacée annuelle de la famille des Papaveraceae originaire d'Europe méridionale et d'Afrique du Nord. Connue pour ses propriétés psychotropes sédatives, elle est aussi cultivée à des fins ornementales ou alimentaires.
De nombreux cultivars ornementaux existent de nos jours (paeoniflorum dit « à fleur de pivoine » par ex.). On distinguait cependant deux variétés de pavot somnifère :
Toutes les variétés de Papaver somniferum contiennent des alcaloïdes opiacés dont les plus connus sont la codéine et la morphine. Cette dernière, outre la production à but thérapeutique pour ses effets analgésiques, fait l'objet d'un trafic illicite essentiellement destiné à sa transformation en un opiacé synthétique : l'héroïne. Les graines de pavot, largement utilisées dans l'alimentation, ne contiennent qu'une très faible quantité d'alcaloïdes. Il en va de même de l'huile qu'elles produisent : l'huile d'œillette. Le pavot à opium est également largement cultivé pour le fleurissement des jardins et des espaces verts.
Jadis, le Papaver somniferum, était considéré comme une plante magique associée à la magie noire. Le pavot somnifère a vraisemblablement été domestiqué dans l'ouest du pourtour méditerranéen au néolithique[1].
Au XIIIe siècle, Sainte Hildegarde indique que « manger la graine apporte le sommeil ». Toujours vers cette époque, le pavot somnifère faisait partie des herbes des vierges prescrites par les matrones pour avorter discrètement et sauver les apparences[2].
C'est une plante annuelle herbacée dont la tige peut atteindre jusqu'à 1,5 mètre. Les fleurs peuvent être blanches, mais elles sont le plus souvent lilas (rose sale), avec un centre violet foncé.
La capsule, ronde et grosse, contient de très nombreuses graines.
Le pavot somnifère se rencontre dans les montagnes asiatiques et est également assez commun en Europe, y fréquentant les mêmes terrains calcaires que le coquelicot : ce sont des plantes dites calcicoles.
Il est probablement originaire des régions comprises entre la Méditerranée orientale et l'Asie mineure[3],[4].
Le pavot setigerum[5],[6] est considéré comme le pavot le plus primitif sa vente en pot est assez répandue au début du printemps et il est l'un des seuls à supporter la transplantation. Il est présent en petites colonies à l'état sauvage dans de nombreuses régions d'Europe, d'Asie et d'Afrique du Nord, mais peut souffrir de la main de l'homme alors même qu'il habite volontiers ses décombres et terrassements (ruines, bords de routes, terrains arides, remblais). De taille modeste, à petites graines noires d'un demi-millimètre, au fruit à peine du double de celui des plus gros coquelicots, au plateau stigmatique bombé et à bord ondulé, c'est le plus répandu mais le plus petit des grands pavots sauvages.
Le pavot noir à graines bleues, encore appelé pavot bleu ou pavot à œillette, se montre le plus varié et élégant et son Histoire avec l'Homme est complexe. C'est lui que l'on désigne en agriculture traditionnelle et dans la flore vernaculaire sous le simple nom de pavot ou pavot somnifère. Par extension, il peut porter le nom de pavot à opium.
Son plateau stigmatique est débordant, dentelé par sectionnement lors de son développement et souvent érigé à maturité. De toutes tailles et aux pétales variés, il produit des graines alimentaires et était appelé œillette au même titre que d'autres plantes céréalières et oléagineuses. Cette appellation générique d'œillette, ou oliette (qui produit de l'huile[7]), n'est pas spécifique au pavot à graines bleues. Il a longtemps été une source très importante d'huile alimentaire, particulièrement en Europe, et ce n'est qu'au XIXe siècle que l'opium - et non pas le pavot en lui-même (sa décoction médicale ou ses sirops par exemple) - fut envisagé comme un stupéfiant en Occident.
Il n'est généralement vendu qu'à l'état de semence horticole puisqu'il ne supporte pas bien la transplantation et ne peut donc être vendu en pot. C'est cependant le type de pavot le plus recherché par les jardiniers à la fois sur ses formes rustiques (aux pétales lilas) et ses croisements possibles. Sa culture ornementale se montre par endroits discrète en raison de la symbolique et de la morale qui lui sont attachées mais aussi de sa toxicité accidentelle (intoxication d'enfants) ou même des risques de convoitise. Il y a donc dans le pavot une notion de précaution qui couronne sa personnalité très emblématique.
Le pavot noir se retrouve à l'état sauvage à proximité des endroits où il a été cultivé mais reste globalement une plante rare. Les souches primitives sont devenues très peu nombreuses et ont pu disparaitre à force de pollinisation croisée avec l'agriculture et d'envahissement des espèces cultivées, pour peu que la plante n'ait pas été intégralement créée et développée par la culture de l'Homme à l'instar de la laitue comestible et du tabac[8]. Les souches sauvages ne représenteraient finalement que des cultivars témoins, figés ou à nouveau croisés, de la plante, évolués à plusieurs époques. Ce sont donc le plus souvent des espèces agricoles à graines bleues comestibles qui peuvent se rencontrer en place des espèces dites, ou retournées, à l'état sauvage et leur fruit est alors très majoritairement indéhiscent. Elles n'ont souvent été sélectionnées que pour leur abondance céréalière et présentent des pétales simples identiques au pavot setigerum (lilas, rouges ou blancs). C'est encore ce dernier qui apparaît comme l’ancêtre le plus direct ou comme le cousin de l’ancêtre des pavots somnifères sans pouvoir le déterminer avec certitude. L'une des plus vieilles et célèbres variétés médiévales du pavot somnifère présente une élégante fleur double à fleur de pivoine d'un rouge sombre et était utilisée en agriculture tout autant que dans les monastères et leurs hospices.
Les variétés aujourd'hui utilisées par l'industrie pharmaceutique, sélectionnées cette fois-ci dans un but médical, sont issues des souches céréalières rudimentaires exsudant peu d'opium mais suffisamment rentables à l'échelle industrielle après extraction de la paille de pavot. Les remèdes les plus anciens, connus notamment des Grecs (telle la thériaque), ou encore les préparations diacodes ou de méconium du Moyen Âge, ont utilisé ce type de pavot, principe même des opiats, c'est-à-dire des véhicules médicamenteux ou héroïques, dont il est aussi à l'origine de plusieurs noms. Malgré les tentatives tardives, surtout au XIXe siècle, l'opium n'a pourtant jamais été récolté avec succès de ce pavot dans les programmes nationaux occidentaux cherchant à en produire. La drogue opium, ainsi que toute sa problématique qui ne se découvrit finalement que très tard dans la période historique, ne se trouva pas issue de cette sous-espèce, contrairement aux médicaments opiacés traditionnels, issus d'infusion ou de décoction de la plante, primitifs du Moyen Âge et de l'Antiquité, qu'elle avait largement composé.
Le pavot blanc (= anc. Papaver somniferum L. var. album DC.) est encore appelé le pavot à opium et n'est aujourd'hui que très rarement cultivé. Il est directement lié à la responsabilité des pouvoirs publics depuis la convention internationale de l'opium de 1912 et les conventions uniques sur les stupéfiants (et les substances psychotropes) de 1961 et 1971. Certains pays l'interdisent dans la loi, d'autres par arrêté. Ses interdictions peuvent s'étendre à l'ensemble des autres grands pavots.
D'aspect assez identique au pavot à graines bleues, les siennes sont blanches, de taille et de forme identiques, et ne présentent pas d'aussi bonnes vertus oléagineuses et gustatives. Son opium est abondant. C'est de ce pavot que l'on a tiré l'opium stupéfiant et médical qui fut à la fois le plus grand vecteur des progrès et des découvertes de la médecine (comme l'indiquait notamment le médecin Thomas Sydenham au XVIIe siècle) autant que l'un de ses plus singuliers défis sanitaires qui amena pour la première fois à devoir légiférer sur les produits stupéfiants toxiques au début du XXe siècle. On notera que par ces mesures de vigilance et de législation internationale mises en place à cause des problématiques de l'opium et qui engloberont tous les autres stupéfiants, la proportion d'usagers dépendants de drogue a ainsi été divisée par 3 en 100 ans dans la population mondiale adulte depuis les premiers pas de la commission sur l'opium réunie à Shanghai en 1909 et la guerre aux drogues rassemblant plusieurs lobbys aux États-Unis[9],[10].
Ses belles fleurs font du pavot une plante ornementale appréciée. Il existe des cultivars à fleurs doubles (au nombre de pétales multiplié comme chez les roses) ou encore ornées de carpelles (spécimen poule et poussins) ou bien formant une fausse noix interne (ou même un agglomérat de carpelles intérieures) ou présentant de manière exceptionnelle deux fleurs et deux fruits par extrémité[11].
La gamme de couleurs que peuvent présenter les pétales est importante. Elle va du blanc immaculé (spéc. royale wedding, white persian...) aux couleurs les plus chaudes, sombres, ternes, pastels ou vives (rose, lilas, blanc-vert, orange, jaune, rouge, mauve, violet, pourpre, noir...), formant parfois un dégradé en tâche ou une succession de couleurs symétriques en croix entre le centre et les extrémités de la fleur (spéc. drama queen, drapeau danois, picotée, Shirley...). La couleur bleue n'apparaît naturellement que sur le pavot bleu de l'Himalaya, meconopsis betonicifolia, compris dans la famille des papavéracées mais qui n'est pas un pavot somnifère.
Les larges pétales se présentent généralement par 4 en formant une corolle en coupe quand ils sont ouverts mais peuvent être beaucoup plus nombreux et touffus, formant jusqu'à un pompon (spéc. pomme verte) sur les variétés à fleurs de pivoine les plus denses. Ils peuvent aussi être très étroits ou même dentelés (spéc. Vénus, cheveux de sorcière...) ou encore présenter deux niveaux de pétales à formes, couleurs et largeurs différentes (spéc. améthyste).
La création de nouvelles variétés est à l'origine des spécimens horticoles actuellement les plus utilisés. Les défis de la culture ornementale du pavot sont l'élargissement de la gamme de coloris (notamment bleu et jaune franc, accentuation du noir intégral, etc.), la recherche de motifs variés dans la fleur, la longue tenue des pétales, leur tenue après la coupe de la fleur éclose, la multiplication des fleurs par plan au-delà de sept, la forme esthétique en jardin de la paille laissée sur pied avec ses fruits séchés.
La fleur coupée est très fragile. Pour en conserver les pétales, elle est sectionnée au moment de son éclosion alors que les pétales ne sont pas encore défroissés. Les variétés à fleur double et les variétés dites orientales (var. papaver somniferum orientalis, spéc. pizzicato...) se montrent plus résistantes pour un tel usage. La coupe des fruits pour en confectionner des bouquets secs ou frais est quant à elle très simple et le fruit sur tige est souvent récolté vert et vigoureux alors que ses graines sont déjà mûres et que l'ensemble de ses potentiels sont atteints (taille, maturité, tenue, fraîcheur des graines). En séchant l'ovaire prend des reflets ardoise, subtils à la lumière, notamment du fait de la pellicule de cire cristallisée qui le protège, tout comme sur le raisin, et qui lui donne ses teints changeant selon les éclairages et les moments de la journée. Le fruit du pavot justement séché laisse ainsi apparaître selon la lumière autant de vert, de bleu, de gris que d'ocre et de paille. Avec le temps, en quelques mois à l'air libre et à la lumière, il perd ses effets de couleurs et devient jaune paille puis gris.
La paille de pavot est souvent perçue comme un élément majestueux du jardin ; rare et énigmatique vestige à rester érigé des herbes sèches du printemps et de l'été. Des formes évasées, trapues ou élancées, à tiges inclinées ou droites peuvent être recherchées pour habiter en solitaire ou en colonie des coins particuliers du jardin. Un fruit volumineux ou discret, rond, en citrouille ou oblongue, pâle, rustique, exotique ou commun peut aussi déterminer le choix harmonieux et symbolique du jardinier pour ses espaces.
L'huile d'œillette est un siccatif traditionnel recherché dans la composition des peintures de qualité en vertu de ses diverses propriétés.
L'usage de décoctions de pavot est un remède traditionnel dans les régions où la plante peut être cultivée, notamment du fait de ses vertus sédatives. Scribonius Largus rapporte l'utilisation du pavot noir pour le gonflement et la douleur des reins (Compositiones, CXLIII) et pour l'ulcération de la vessie (Compositiones, CXLVIII).
Les variétés traditionnelles en Europe du pavot noir à œillette, qui étaient utilisées dans les sirops diacodes et les décoctions domestiques, forment des capsules sèches grosses comme des noix, d'à peu près un gramme une fois débarrassées de leurs graines, et plus du triple en volume et en poids (taille d'un œuf de poule), ou même huit à dix fois plus pour les variétés à grandes capsules grosses comme une balle de tennis (nigrum et album). Ces deux dernières forment les catégories théoriques des pavots officinaux. Indifféremment des variétés, elles peuvent renfermer 1 à 4 % d'opium sec (5 % pour le pavot officinal sélectionné) contenant des taux communs de 3 à 12 % de morphine et une grande variabilité d'autres alcaloïdes. L'opium très abondant des pavots à graines blanches (album) est réputé supérieur dans la qualité de ses effets narcotiques sans être nécessairement plus fort que celui des variétés noires (nigrum = bleues et parfois pourpres ou marron à maturité). Les variétés stupéfiantes des pavots blancs de sélection afghane utilisées exclusivement par les narco-trafiquants, donnent un opium exceptionnellement riche de 20 % de morphine ; l'opium moins bien toléré des œillettes bleues peut atteindre un taux lui aussi très fort de 16 % malgré une faible présence de ce suc dans la plante. L'encyclopédie de Diderot fait part de l'usage d'une moyenne capsule ou de deux petites en intention thérapeutique pour les souches européennes[13].
L'opium fut l'objet d'une large littérature médicale, universitaire et encyclopédique qui s'avéra cohérente, exhaustive et concordante malgré son approche empirique et la grande variété des cultivars observés[14]. Les variétés à petites capsules (grosseur de noix), les plus communes, peuvent laisser exsuder 25 mg d'opium de qualité variable par fruit et ont été très utilisées avant tout pour la production de graines comestibles mais aussi de manière domestique pour leurs vertus curatives satisfaisantes chez l'adulte et considérées, non sans risque, administrables aux enfants. Elles ont cependant été à l'origine d'intoxications mortelles chez les nourrissons (assimilées primordialement et à tort à des morts subites) et les enfants quand il était d'usage de les faire infuser dans leur lait pour soulager leurs maux ou les garder endormis le temps où les parents travaillaient (Nord de la France, régions minières, surtout au XIXe siècle). Les médecins avaient par ailleurs alerté sur des observations de retard musculaire et cognitif chez les enfants régulièrement intoxiqués au pavot.
Les dosages de base que présentent les pavots communs à petites capsules ne diffèrent pas de l'usage équivalent que la médecine a aujourd'hui de la codéine (10 mg équivalent d'opium officinal pour 10 mg de codéine base, bien qu'elle s'avère développer certains effets paradoxaux plus importants et des effets principaux plus faibles, avec des doses standards de 8 à 60 mg chez l'adulte, correspondant en effet à l'amplitude constatée selon les variétés d'une consommation d'une à deux petites capsules. Pour des dosages plus forts dépassant le cadre des affections courantes comme l'analgésie de puissantes douleurs telles les douleurs cancéreuses ou post-opératoires, la morphine ou ses équivalents majeurs lui sont aujourd'hui préférés). Suivant l'usage connu qu'avaient les Grecs des codions (ou kodion, les têtes de pavot[15]) les doses des médicaments opiacés n'ont cessé de les garder comme repère réel ou estimé[16] pour fixer les unités de prise. L'adoption du protocole d'augmentation et de sevrage de la morphine détacha l'usage traditionnel de l'usage moderne dans les années 1990 et permit de comprendre les mécanismes de cette dernière pour son usage efficace, sécurisé et facile au sevrage même s'il doit passer par de fortes doses lors du traitement. En France, il n'est fait état que d'une complication sur 10 000 liée au sevrage de la morphine. La distinction entre morphiniques majeurs et mineurs laissa la possibilité de garder la codéine et la codéthyline jusque dans le domaine de l'automédication, puisqu'elles ne répondent qu'aux effets mineurs et de manière partielle de l'opium en n'induisant qu'une sensation de soulagement en cas d'existence rigoureuse d'un maux. À défaut, leur usage à forte dose n'apporte que congestion et nausée et c'est ce qui représente leur particularité de sécurité sur l'opium.
Toutes les variétés de pavot somnifère ont été utilisées, parfois indifféremment, en officine dans la confection d'extraits (teinture, laudanum[17], sirop, extrait sec, opium...), depuis le simple pavot des jardins jusqu'à des formes gigantesques de pavots blancs et noirs développés dans un but médical, narcotique ou ornemental.
Seul le pavot dit sauvage (Papaver setigerum) dont les capsules sont de la taille d'une olive n'est toujours pas utilisé en médecine moderne et n'en présente pas le potentiel ni la productivité. Ses plants produisent dix à vingt fois moins d'opium, lui-même deux à quatre fois moins riche en morphine mais il contient un taux très supérieur de papavérine qui lui confère un potentiel antispasmodique théoriquement beaucoup plus significatif que l'opium du pavot somnifère. Son descendant, le pavot oriental se montre beaucoup plus productif tout en gardant une composition assez semblable à celui du pavot setigerum. Cette composition les rapproche de celle de la tige de pavot (sans capsule).
Il arrive que les graines de pavot soient utilisées en phytothérapie dans une optique antispasmodique pour leur action très légère (relative principalement à la papavérine qu'elles contiennent) ; aucune autre partie du pavot n'est du ressort de la phytothérapie, étant considéré comme un poison connu et problématique. Les graines de pavot présenteraient en outre des vertus aphrodisiaques (fonction érectile, afflux sanguin vers les parties génitales) quand elles sont patiemment mâchées à hauteur de 3 à 4 cuillères à café (15 grammes), en reproduisant le principe de l'apomorphine selon les propriétés présentées à très faible dose par divers alcaloïdes du même groupe. Cependant, les mêmes alcaloïdes administrés à des doses plus significatives (plus de 2 mg de morphine) développent au contraire un effet sédatif sur la libido qui pouvait être recherché pour calmer les ardeurs chez les personnes en recherche de chasteté, contre la spermatorrhée, ou même pour aider à prolonger l'acte masculin (comme l'herbe aux moines ou encore la laitue vireuse).
L'utilisation de pavots à très grandes coques ne s'est répandu que tardivement avec la découverte des pavots exotiques (turcs, persans...) et d'homologues européens aux XVIe et XVIIe siècles notamment. Selon l'encyclopédie de Diderot, pour une même taille, les fruits de souches exotiques se montreraient couramment deux fois plus forts que ceux des souches européennes (opium plus abondant mais pas forcément plus concentré). La sélection de pavots à vocation médicinale permit cependant de révéler des souches de pavots aussi forts dans les régions occidentales (0,5 % de morphine dans le fruit sec).
Le pavot à opium officinal (dont l'opium sec doit posséder selon le critère actuel le plus précisément 10 % de morphine) est devenu un repère pharmaceutique pour mesurer l'opium et quantifier la capacité thérapeutique des pavots dès le XVIe siècle et plus scientifiquement au XIXe siècle. C'est un pavot blanc, parfois noir, à moyenne ou grande coque, sélectionné pour sa rentabilité, son adaptation constante aux climats sous lesquels il est cultivé et qui produit au moins 30 mg d'opium extractible manuellement par capsule pour en permettre la récolte. Il contient généralement le taux maximum de morphine dans sa paille, soit 0,5 %, ce qui est son unité de mesure la plus stable. Les formes les plus volumineuses, notamment asiatiques et japonaises[18] peuvent produire plus de 200 mg d'opium à 15 % par fruit et jusqu'à 40 mg de morphine au total (fruit sec de 8 grammes en moyenne, certains peuvent atteindre plus de 12 grammes). Les variétés les plus utilisées pour leur rendement produisent autour de 80 à 100 mg d'opium par fruit de 3 à 4 grammes.
L'usage pharmaceutique industriel de l'œillette à graines bleues, typiquement européenne et méditerranéenne, ne s'est démarqué qu'au XIXe siècle pour remplacer l'opium exotique[19] et finalement ne produire que les alcaloïdes au XXe siècle. Elle possède un opium inférieur (effets secondaires à forte dose), moins abondant, issu de petites et moyennes capsules, mais qui peut s'avérer concentré en morphine. Certaines variétés qui ont fait l'objet de sélections passées parmi les cultivars traditionnels en Europe atteignent 5 mg et plus de morphine par gramme de fruit sec égrainé, tout comme les variétés orientales, et ont demandé une vigilance accrue dans leur utilisation pour prévenir les surdosages accidentels (la morphine montre des effets sédatifs toxiques chez l'adulte dès 10 à 20 mg). L'opium de l'œillette bleue possède aussi un fort pourcentage de codéine et de divers agents histaminiques qui limitent les mésusages par leurs effets indésirables, notamment en fumée et en transformation injectable qui font apparaître d'importantes démangeaisons et des bouffissures du visage, même transformé en héroïne (cas de l'héroïne artisanale russe, ou kompot, demandant une adjonction quasi systématique d'antihistaminiques). Mais l'industrie pharmaceutique y trouve aujourd'hui la famille spécifique de molécules qu'elle a appris à purifier et transformer, à travers une variété de pavot qui a bénéficié dès le Moyen Âge d'une bonne estime en usage thérapeutique oral, notamment par sa sécurité : taille limitée des capsules, présence d'agents antagonistes agissant en cas de surdosage, dosage connu et identifiable par les usages traditionnels, pas de faveur chez les opiomanes usant de fortes doses ou de voies directes, capacité thérapeutique fiable.
La paille de pavot désigne la tête sèche et tout ou partie de la tige. C'est à l'état naturel la plante séchée sur pied. La tige, contenant à poids égal quatre fois moins de principes morphiniques majeurs que le fruit égrainé, a été utilisée pour la production de remèdes et de médicaments variés. Traditionnellement, la tige de pavot est considérée comme agissant plus spécifiquement que les autres parties de la plante sur l'écoulement nasal, les spasmes et se montre calmante dans les toux sèches et d'irritation. Elle contient beaucoup plus de papavérine que le fruit, jusqu'à 5 fois la valeur de la morphine. La feuille s'utilisait elle aussi comme composant de potions, mais sa faible concentration en agents actifs n'en faisait pas un remède comparable à l'opium ni au fruit du pavot. Cependant, la tige put être mise en valeur par le mode de production industriel qui facilite l'extraction et le raffinage pour n'en retirer aujourd'hui que les alcaloïdes transformés. La présence d'agents narcotique dans la tige fut mise accidentellement en évidence au XIXe siècle après avoir tenté de la donner comme nourriture fourragère au bétail sous l'impulsion de travaux universitaires, notamment aux cochons qui ont alors montré des signes inattendus d'intoxication.
C'est à la fin du XIXe siècle que le pavot européen utilisé en agriculture pour ses graines alimentaires sera estimé à nouveau pour produire la morphine puis la codéine qui ont dès lors pu remplacer jusqu'à sa quasi-totalité l'opium officinal importé des pays producteurs. L'enjeu était économique et permettait aussi de s'affranchir des enjeux politiques des guerres de l'opium puis de mieux appréhender les conventions sur les stupéfiants et leur maîtrise. Il ne s'agissait cependant que d'une redécouverte du potentiel pharmaceutique des pavots indigènes qui avaient en effet servi tout au long du Moyen Âge et de la renaissance, notamment pour produire de l'huile alimentaire à bas prix. L'usage exclusif d'opium importé avait supplanté l'usage médical du pavot entre le XVIIe et le XIXe siècle en faisant oublier son potentiel médical. L'utilisation dans l'industrie pharmaceutique de la paille de pavot jusqu'à sa tige, s'est finalement redéployée sur la production déjà existante des graines alimentaires avant de se spécialiser aujourd'hui par secteur économique (morphine et dérivés produits majoritairement en France et en Allemagne en zone européenne, « fleurs séchées » d'ornement traitées en aspect naturel ou colorées produites aux Pays Bas, graines alimentaires de pavot bleu de Turquie, production médicinale à grande échelle en Tasmanie).
La paille était considérée jusqu'alors comme un déchet peu maniable ou non viable de l'agriculture mais la chimie et l'industrie lui ouvrirent des perspectives nouvelles, allant de la médecine jusqu'à des formules de pesticides (qui ne sont plus employées, telles des mort-aux-rats, dont le nom était même devenu dans le langage populaire synonyme de morphine en tant que poison mortel). La décoction des têtes de pavot vendues comme produit de droguerie, notamment en Angleterre, pouvait être la base de préparations domestiques à vocation pesticide, tout comme le tabac. Industriellement, l'usage de la tige (généralement les 2/3 supérieurs de la plante) compense la petite taille des fruits et incrémente à plus du double la production des alcaloïdes totaux. Ces derniers sont aujourd'hui extraits de la paille, isomérisés en thébaïne puis transformés à nouveau en alcaloïdes désirés atteignant alors un degré pur avec une rentabilisation maximale de la plante[20]. En France, une seule société, la Francopia[21], accrédite les exploitants de pavot et le type de variétés qui servent à la production de médicaments.
L'opium, latex produit par incision de la capsule avant maturité, est utilisé par l'industrie pharmaceutique car il contient des dizaines d'alcaloïdes : morphine, codéine, thébaïne, etc.
Le plus réputé, et qui servit de référence jusqu'à la fin du XIXe siècle, était l'opium de Smyrne dont la mesure révéla un taux de 14 % de morphine sur certains échantillons alors que les autres opiums ne titraient parfois pas les 6 %. Il s'avéra aussi que les opiums du commerce maritime pouvaient n'être que des méconiums fabriqués à partir d'extrait hydraulique de paille de pavot et non pas de son incision, altérant de fait les produits médicaux obtenus avec le danger de rendre leur utilisation aléatoire.
Il n'a été majoritairement utilisée en médecine occidentale qu'à partir du XVIIe siècle en remplaçant les préparations plus traditionnelles à base de pavot (généralement les sirop et les teintures de vin). Le codex médical préconisait au XIXe siècle son utilisation chez l'adulte à la hauteur d'un à huit grains par jour, le grain renfermant lui-même 3 à 6 mg de morphine selon la qualité standard de l'opium alors employé (6 à 12 % de morphine). Le pharmacien délayait la quantité prescrite de sirop d'opium ou de pavot dans une potion que le malade devait prendre selon un nombre de fractions quotidiennes. La potion pouvait contenir d'autres principes actifs prévus par l'ordonnance et il appartenait au pharmacien d'indiquer au patient la posologie ou l'usage de la préparation obtenue (nombre de cuillères correspondant, écart des prises selon les vertus de certains composants nécessitant rapprochement ou espacement...). La teneur de l'opium ainsi que ses formes de préparations ou encore leurs appellations suivant les médecins et les pharmaciens ont pu entraîner des confusions et des accidents dans sa prescription[22].
Le narcotisme désignait l'état dans lequel pouvait se trouver un patient ayant absorbé une trop forte dose par erreur et s'accompagne des effets secondaires courants des opiacés : nausée et vomissements, sédation, tremblement, frissons, somnolence, difficultés d'endormissement, difficultés au lever, démangeaisons cutanées, constipation... La prise de 4 grains (212 mg) d'opium par jour s'avéra la dose seuil selon l'apparition des effets secondaires chez l'adulte et détermina les usages des prescriptions courantes ainsi que les indications du codex. Il ne fut accordé et observé que peu de valeur addictive ou récréatives à l'opium dans le cadre médical. L'usage détourné ou prolongé des formes médicales ne surviendra qu'avec la prise de conscience de l'usage de l'opium sous ses formes stupéfiantes. L'apparition de certaines formes médicales se confondit cependant avec les usages narcotiques assidus et importants.
Sa teinture la plus célèbre est le laudanum, notamment le laudanum de Sydenham mis au point par Thomas Sydenham au XVIIe siècle mais qui ne sera pas populaire de son vivant. Avant lui, Paracelse avait mis en évidence au début du XVIe siècle dans la médecine occidentale les propriétés sédatives puissantes de la teinture (hydro-alcoolique) d'opium auquel il donna le nom latin de "louange". Concentré en principes actifs, généralement 100 grammes d'opium pour un litre de teinture obtenue (le double pour le laudanum de Rousseau), le laudanum visait surtout un usage analgésique mais pouvait se prescrire dans diverses affections comme la diarrhée aiguë (élixir parégorique) dont il était aussi un remède spécifique et efficace à de faibles doses, ou encore les états de fièvre ou les inflammations douloureuses dans lesquels il montrait des effets bénéfiques mais avec plus ou moins de succès à défaut de connaître des traitements plus adaptés et mieux ciblés. La liste des affections dans lesquelles l'opium pouvait être prescrit dépasse la longueur de celle de tout autre principe et malgré sa contre-indication ou son absence d'efficacité dans certains maux, il est avec la nigelle comestible (nigelle cultivée) l'une des plantes solennelles à avoir été assimilée à une panacée. Le laudanum avait l'avantage de posséder une composition et un dosage relativement fiables et référentiels, d'avoir une longue conservation, mais il suscita de nombreux usages détournés comme chez Charles Baudelaire ou Jean Cocteau et pouvait se consommer en société ou comme drogue légalement accessible à bas prix.
Le Laudanum fut très utilisé avant son remplacement par la morphine et la codéine dont les dosages sont encore plus rigoureux et pratiques. La codéine apporte en outre une sécurité accrue face à l'opium et à ses risques d'intoxication et de manie ; si elle libère bien de la morphine, celle-ci ne se loge pas sur les mêmes récepteurs endogènes. L'extrait sec obtenu par décoction, expression des têtes de pavot, collage (ou décantation de plusieurs jours après précipitation des protéines par l'alcool) et séchage du résidu, encore appelé méconium, n'est pas aussi manipulable ni ne se conserve comme l'opium mais il en présente le potentiel médical et toxique et peut même être déteint en laudanum de moindre qualité. Après collage, il présente jusqu'à 40 % les concentrations morphiniques de l'opium (il est donc 2,5 fois moins fort et titre 4 % de morphine), alors que brut et avec une simple filtration il ne présente une concentration que de 15 % celle de l'opium (titrage à 1,5 % de morphine, tout comme le concentré de paille de pavot M), le concentré brut étant cependant 3 fois plus concentré en principes actifs que le fruit sec sans graine. Le pavot est aussi utilisé illégalement pour produire des stupéfiants, héroïne notamment. L'héroïne, ou diacétylmorphine, n'est pas un alcaloïde de l'opium : elle est synthétisée chimiquement, par réaction avec l'anhydride acétique en présence d'acétone, à partir de la morphine plus ou moins raffinée.
À la fin du XIXe siècle, avec la banalisation et l'usage concentré des remèdes à base de pavot, d'opium puis de morphine, l'agent héroïque du pavot - signifiant l'agent actif d'une substance et qui est ici la morphine - commença à générer des usages quotidiens et des dépendances qui caractérisent l'intoxication morphinique et qui se traduisent par un besoin d'augmenter les doses alors que l'effet décline et se montre même déficient, c'est-à-dire en état de manque entre les prises quand elles ne sont plus augmentées puis rapprochées. La diacéthylemorphine se montra lors de sa découverte le remède à ce manque que les usagers en addiction trouvaient douloureux et handicapant, qu'ils n'arrivaient plus à combler et qu'elle avait visiblement la capacité de soulager en permettant de retrouver des effets compensateurs. La diamorphine prit donc le nom symbolique, primordialement en Allemagne, de l'agent héroïque ou substance active ultime que l'on pensait même soigner du mal du pavot couronné : héroïne. Il s'avéra que sa toxicomanie était en fait plus forte, son action dopaminique plus importante et que le manque par accoutumance ou par abstinence survenait lui aussi et avec d'autant plus d'intensité. Elle se montre 1.5 fois plus puissante qu'elle dans ses effets narcotiques généraux avec une efficacité encore 2 à 3 fois supérieure dans sa profondeur analgésique ou encore ses effets sujets à une dépendance. Il est donc possible de combler l'effet narcotique ou de manque de 30 à 45 mg de morphine avec seulement 10 mg d'héroïne (contre 20 à 30 mg pour le même effet narcotique) qui ne présente pas à cette dose et dans un contexte de substitution, d'effet narcotique ni stupéfiant. En revanche, l'usage de l'héroïne à des doses narcotiques se montre dès lors 2 à 3 fois plus accrochant que celui de la morphine ou de l'opium (et la codéine 3 à 5 fois moins que la morphine à dose narcotique équivalente ou considérée comparables malgré leurs différences, 200 mg pour 30 mg). De nos jours, l'héroïne n'est plus utilisée en médecine que dans quelques pays comme l'Angleterre qui la préfère toujours à la morphine en lui trouvant divers avantages qui avaient fait son succès originel (abaissement du seuil narcotique par des doses équianalgésiques plus efficaces, absence de dépression en effet morphinique à la quatrième heure d'action, protocole identique à celui de la morphine...).
La 6-(mono)acéthylemorphine, ou 6-MAM, qui ne doit pas être confondue, n'est pas une héroïne mais en présente les vertus et elle est en outre le métabolite intermédiaire entre la diamorphine absorbée et la morphine disponible dans l'organisme. Elle se montre plus active que la diamorphine. Elle est aléatoirement obtenue par l'acidification par le vinaigre de la décoction ou par teinture dans le vinaigre qui transforme ainsi certains alcaloïdes tout en les suspendant par action acide sous forme de sels (alors rapidement assimilables par digestion). Le premier produit standardisé reconnu en médecine occidentale fut la teinture acétique d'opium[23] dont les dosages se rapprochent de ceux du laudanum. Elle se montrerait à peine plus forte que la simple teinture hydro-alcoolique mais ses effets s'avèrent plus lourds que cette dernière avec notamment une capacité, à forte dose, à réduire l'activité neurologique, les allants et la vigilance en montrant un effet sédatif plus marqué. Ceci est aussi dû en partie à la capacité de l'acide acétique à transporter la narcotine, aux effets soporifiques, alors que la préparation des opiums favorise son élimination par divers traitements par l'eau (chandoo, extrait sec utilisé en pharmacie...). Il s'agit donc d'un morphinique particulier dont la médecine n'a finalement pas retenu d'usage et alors même que les différences de composition dues à cette préparation lui sont restées longtemps insoupçonnées, bien que pressentis.
La potentialisation de l'opium par une transformation acétique était en effet le principe de la goutte noire[24], ou black drop de Kendal nommée par Samuel Taylor Coleridge, le laudanum acétique anglais, dont la mystérieuse réputation d'être un produit plus pointu et héroïque que le laudanum continental ne trouvera son explication rationnelle que par la science moderne. Dès lors cette médecine garda l'usage des dérivés acétiques dont elle a le plus ancien recul. Plusieurs formules existent donnant différentes dissolutions à l'opium mais son principe original est de procéder à une macération suffisante et dynamique dans les composés du vinaigre. Une recherche et une explication ésotérique de type alchimique de la goutte noire, mais aussi de la diamorphine, la rapprocherait de la passion du Christ : couronnement (maturité du fruit et début des saignées), plaie par la lance donnant sang et eau (incision 9 jours après la perte des pétales, qui est le nombre en heure qui sépare l'arrestation de Jésus et le constat de sa mort par la plaie faite par le soldat romain Longin, et secret du suc avec séparation initiale des phases aqueuses et coagulantes par le bain et l'étuve de l'opium), assèchement au milieu de la conduction puis hydratation par le vinaigre (posca, elle-même portant théoriquement le principe acétylé dérivé de l'opium qui y était dissout. On note que Jésus refuse de boire ce breuvage altéré qui ne saurait, selon cette lecture, se substituer ou influencer sa passion puisqu'il en est lui-même le principe) ou les produits acétiques avec macération fermentée d'une (ou sept selon le rapport divin) semaine à froid (semaine sainte, voie longue et froide qui recréait elle-même le vinaigre à partir du levain et du jus de raisin vert au cours du processus) ou ébullition à couvert sur 3 jours (séjour dans les limbes, méthode primitive de la diamorphine artisanale, voie rigoureusement scientifique), ou alors décoction dans le vinaigre et réduction de 3 heures (heure symbolique de la mort du Christ ou réduction des jours en heures, voie courte et chaude, dite symbolique, par correspondance et accélération, voie partielle)... En dehors de cet usage isolé du monde anglais et du haut de l'Amérique du Nord, cette transformation très simple de l'opium n'a pourtant pas historiquement retenu l'attention des opiomanes qui avant l'apparition très médiatique de l'héroïne lui ont toujours préféré le chandoo ou à défaut le laudanum standard. La composition de la goutte noire étant restée longtemps très mystérieuse et difficile à doser ou quantifier pour la médecine française qui y trouvait bien une différence de produit, et les usagers n'ayant pas montré plus d'appétence ou de compulsion pour l'un ou l'autre dans ce test originel en double aveugle.
En France, l'intention stupéfiante avec le pavot ou l'un de ses dérivés est soumise aux règlements sur les stupéfiants prévoyant emprisonnement et amendes. Les désordres sociaux (familiaux, médicaux, dépendance, économiques, conduite d'abandon...) relatifs à son utilisation peuvent être soumis aux injonctions administratives et judiciaires (droits parentaux, injonction thérapeutique, obligation de sevrage ou de substitution, suivi médical et social, présentation régulière à la police ou à la justice). Un remède à base de pavot ou de l'un de ses dérivés ne peut être attribué par un tiers non médecin hors du cercle du foyer et en toute connaissance de cause. Il ne peut faire l'objet de commerce. L'usage et la détention de certains dérivés sont interdits (héroïne, pâte à fumer, concentrés...). Aucun usage stupéfiant n'est permis. L'intoxication par le pavot ou l'un de ses dérivés peut dépendre à la fois de l'usage des stupéfiants comme de l'usage avec ou sans préméditation des poisons.
Rappelons enfin que si l'usage interne du pavot existe toujours de manière traditionnelle en France et à travers le monde, que ce soit dans l'usage alimentaire des graines ou l'extrait de coque sèche ou même d'opium brut par des bergers et des paysans dans le seul cadre de leur consommation médicamenteuse et en l'absence de tout autre produit stupéfiant, le mésusage et la dégradation des sites et des spécimens est sanctionné chez les personnes ne sachant généralement pas quelle variété elles utilisent ni à quelle fin médicale exacte elle peut être destinée (absence de relation traditionnelle avec le cultivar). Certaines variétés sont protégées pour leur rareté, d'autres sont réglementées par communes (pavot blanc ou variétés horticoles) et d'autres poussent de manière parasite sur des terrains privés (champs, tout comme le coquelicot) et leur prélèvement relève alors de l'effraction et du vol qualifié qui aggrave la hauteur des sanctions ainsi que les mesures de veille et de prévention (décrets d'arrachage, mise en place d'observatoires et d'action policière...)[25]. C'est finalement le comportement individuel qui façonne et alourdit la réglementation effective sur les pavots depuis les conventions uniques de 1961 et 1971 sur les stupéfiants. Chaque nouveau décret limitant les usages ou les accès au pavot depuis les années 1970 est la conséquence d'une déviance ou encore d'une infraction grave constatée au niveau médical ou judiciaire (effraction, revente, addiction, prosélytisme et indiscrétion, consommation en groupe festif perturbateur (phénomène resté discret et méconnu du public tant dans le mouvement hippie que dans les milieux toxicomanes de la fin du XXe siècle manipulant le rachacha ou méconium en tant que produit, succédané et substitution d'arrêt ; il a connu un engouement plus candidement tapageur avec les free parties du début du XXIe siècle, entraînant sa médiatisation), polytoxicomanie (certaines utilisateurs de drogues de synthèse comme l'ecstasy emploient des opiacés pour calmer la descente et pouvoir se reposer ou dormir plus vite), intoxications (dangers par overdose des produits opiacés, toxicomanie)...)
Le papaver somniferum est une plante annuelle et sa culture est aisée.
La culture du pavot semble être connue de l'homme depuis longtemps puisque des vestiges du néolithique suggèrent déjà des cultures de pavot somnifère à proximité des villages[3].
Le commerce et la production de ses dérivés sont d'abord règlementés en 1912 par la convention internationale de l'opium puis par la Convention unique sur les stupéfiants de 1961. Il ne s'agit que des dérivés du pavot et non de la culture du pavot en lui-même qui reste autorisée et largement pratiquée soit pour l'alimentation, soit pour un usage décoratif.
L'Afghanistan est le premier producteur mondial d'opium depuis 1991 (devant la Birmanie et le Laos, lequel a récemment perdu sa troisième place au profit du Mexique). La production afghane avait presque entièrement été supprimée par les talibans en 2000-2001 (185 tonnes) mais elle a repris de plus belle après leur chute : avec le record historique de production de 2007 (8 200 tonnes), c'est 93 pour cent de la production illicite mondiale estimée par les Nations unies que l'Afghanistan a produit[26]. Toujours selon les Nations unies, la culture du pavot en Afghanistan devrait se maintenir ou même légèrement décroître en 2008 (192 000 hectares destinés à la culture du pavot soit 1000 de moins qu'en 2007)[27].
Il s'agit ici avant tout de la culture légale de pavot pour la production de morphine à usage pharmaceutique, pour son intérêt ornemental et pour la production de graines destinées à la cuisine.
Du pavot à opium est cultivé légalement dans une vingtaine de pays (dont l'Inde, la Turquie, la France, l'Espagne, l'Australie...) pour la production de morphine pharmaceutique. Tous ces pays produisent de la paille de pavot (c'est-à-dire du pavot sur pied)[28], à l'exception de l'Inde qui produit de l'opium (le suc qui exsude des capsules de pavot lors de leur incision). Quelque 10 000 hectares de pavot sont ainsi cultivés en France pour la production de paille de pavot de laquelle est ensuite extraite la morphine[29].
Champ de pavots.
Détail de la capsule.
Papaver somniferum.
Dans le langage des fleurs, le pavot blanc symbolise le matin et le pavot coloré le soir[30].
Papaver somniferum
Le pavot somnifère ou pavot à opium (Papaver somniferum), appelé également « pavot des jardins », est une espèce de plante herbacée annuelle de la famille des Papaveraceae originaire d'Europe méridionale et d'Afrique du Nord. Connue pour ses propriétés psychotropes sédatives, elle est aussi cultivée à des fins ornementales ou alimentaires.
De nombreux cultivars ornementaux existent de nos jours (paeoniflorum dit « à fleur de pivoine » par ex.). On distinguait cependant deux variétés de pavot somnifère :
Papaver somniferum var. album - le pavot blanc ou pavot à opium. Fleurs à corolles blanches et à fruit déhiscent contenant des graines d’un blanc jaunâtre. C'est plus spécifiquement de cette variété que l'on extrait le latex afin de confectionner l'opium. Papaver somniferum var. nigrum - le pavot noir, œillette ou encore pavot bleu, cultivé pour ses graines. Fleurs à corolles d’un rouge violacé et à fruit déhiscent (dont les capsules présentent, sur le bord du plateau stigmatique, des pores, s'ouvrant lorsque le fruit se dessèche, et par lesquels les graines sont libérées) contenant des graines gris-bleu-ardoisé.Toutes les variétés de Papaver somniferum contiennent des alcaloïdes opiacés dont les plus connus sont la codéine et la morphine. Cette dernière, outre la production à but thérapeutique pour ses effets analgésiques, fait l'objet d'un trafic illicite essentiellement destiné à sa transformation en un opiacé synthétique : l'héroïne. Les graines de pavot, largement utilisées dans l'alimentation, ne contiennent qu'une très faible quantité d'alcaloïdes. Il en va de même de l'huile qu'elles produisent : l'huile d'œillette. Le pavot à opium est également largement cultivé pour le fleurissement des jardins et des espaces verts.
Planda bliantúil glasghorm nó liathghlas a fhásann 1 m ar airde, dúchasach don Eoraip is an Áise. Na duilleoga leathfhada, liopach go héadomhain; an gas fáiscthe; na bláthanna le 4 pheiteal; a chochall i bhfoirm pota piobair, le fáinne de phóir timpeall na fleisce. Sa ghné don ghairdín, nach mbíonn drugaí ann, dath liathchorcra a bhíonn ar na bláthanna agus lár dorcha iontu. Bláthanna bána a bhíonn sna gnéithe a tháirgeann drugaí. Faightear an t-óipiam trí ghearrthaí a dhéanamh sna síolchochaill ghlasa, agus sileann siad seo an t-úsc a mbíonn an t-óipiam ann. Scagtar an t-óipiam chun drugaí eile a tháirgeadh, moirfín ina measc.
A durmideira[1] (Papaver somniferum) é unha planta herbácea da familia das papaveráceas (a mesma familia das papoulas) que chega a unha altura superior ao metro. Ten propiedades sedativas e narcóticas, dela extráese o opio. A súa distribución abrangue Asia e Europa, atópase en terreos calcáreos, a cápsula contén numerosas sementes, utilizadas en especial na Europa do leste para aromatizar o pan e outros produtos. Tradicionalmente tamén se utilizou a durmideira para obter infusións relaxantes e como somnífero. As variedadea asiáticas teñen uns principios activos máis fortes ca os das europeas.
A durmideira (Papaver somniferum) é unha planta herbácea da familia das papaveráceas (a mesma familia das papoulas) que chega a unha altura superior ao metro. Ten propiedades sedativas e narcóticas, dela extráese o opio. A súa distribución abrangue Asia e Europa, atópase en terreos calcáreos, a cápsula contén numerosas sementes, utilizadas en especial na Europa do leste para aromatizar o pan e outros produtos. Tradicionalmente tamén se utilizou a durmideira para obter infusións relaxantes e como somnífero. As variedadea asiáticas teñen uns principios activos máis fortes ca os das europeas.
Galería
Opijumski mak (vrtni mak, Pitomi mak, lat. Papaver somniferum) je jednogodišnja biljka iz porodice makovki (Papaveraceae). Biljka naraste do 1.5 metara visine, stabljika je uspravna i zeljasta, plavkasto zelene boje. Donji listovi imaju peteljku, gornji ne. Cvijet je crvene boje, ima četiri latice (mogu biti i bijele) a razvija se na vrhu biljke. Plod mu je tobolac ukojem se nalazi sitno sjeme. Biljka ne podnosi temperature niže od -7 °C., kada počinje ugibati
Mak je napoznatiji po svom alkaloidu, morfiju, koji se koristi u medicinske svrhe, dok se sjeme koristi za prehranu, u industriji[1] i proizvodnji Opijuma.
Vrtni mak
Biljka sa cvijetom
Plod vrtnog maka
Cvijet
Sjeme maka, koristi se za proizvodnju kolača
Opijum
Polje maka u Donjoj Austriji
Mak na marki
Nedovršeni članak Opijumski mak koji govori o biljkama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Opijumski mak (vrtni mak, Pitomi mak, lat. Papaver somniferum) je jednogodišnja biljka iz porodice makovki (Papaveraceae). Biljka naraste do 1.5 metara visine, stabljika je uspravna i zeljasta, plavkasto zelene boje. Donji listovi imaju peteljku, gornji ne. Cvijet je crvene boje, ima četiri latice (mogu biti i bijele) a razvija se na vrhu biljke. Plod mu je tobolac ukojem se nalazi sitno sjeme. Biljka ne podnosi temperature niže od -7 °C., kada počinje ugibati
Mak je napoznatiji po svom alkaloidu, morfiju, koji se koristi u medicinske svrhe, dok se sjeme koristi za prehranu, u industriji i proizvodnji Opijuma.
Vrtni mak
Biljka sa cvijetom
Plod vrtnog maka
Cvijet
Sjeme maka, koristi se za proizvodnju kolača
Opijum
Polje maka u Donjoj Austriji
Mak na marki
Zahrodny mak[3] abo makojčka[3] (Papaver somniferum) je rostlina ze swójby makowych rostlin (Papaveraceae).
Zahrodny mak je jednolětna rostlina, kotraž docpěwa wysokosć wot 40 hač do 150 cm. Rostlina je módrozelena.
Našěr zelene łopjena su nahe, njedźělene a eliptiske. Jich kroma je rězana. Wone stołpik wobpřimuja.
Kćěje wot junija hač do awgusta. Kćenja su běłe, róžojte, čerwjene abo wioletne, docpěwaja wulkosć wot 10 cm a na spódku njesu ćmowe blečki. Krónowe łopješka su rědko čerwjene.
Zahrodne sorty často maja pjelnjene kćenja.
Kapslowy płód je nimale kulowaty.
Rosće na smjećach, pustych płoninach. Preferuje wutkate a wapnite hlinjane pódy.
Pochadźa z Bliskeho Wuchoda. Hižo wokoło lěta 900 p.Ch. bě znaty w Grjekskej.
Zrałe symjenja so jako pječenski wobstatk a za makowy wolij wužiwaja, dokelž wjace alkaloidy njewobsahuja. Ale so dyrbja tak starosćiwje žněju, zo z mlokowej mězu do kontakta njepřińdu.
Běłe kćenje
Papaver somniferum
Makojca
Čerwjene kćenje w Belgiskej
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo botanice doda.
Zahrodny mak abo makojčka (Papaver somniferum) je rostlina ze swójby makowych rostlin (Papaveraceae).
Candu, atau dikenal dengan nama binomialnya Papaver somniferum adalah sejenis tumbuhan berbunga di keluarga Papaveraceae. Tumbuhan ini merupakan sumber bahan baku dari opium dan biji candu, serta merupakan tanaman hias yang memiliki nilai ekonomi di mana tumbuhan ini biasanya dikembangkan di taman. Sebaran asli dari tumbuhan ini dimungkinkan berada di pesisir timur Laut Tengah, tetapi tidak bisa dipastikan dikarenakan tumbuhan ini sudah disebar dan dikembangkan di wilayah lain sejak zaman kuno.
Candu, atau dikenal dengan nama binomialnya Papaver somniferum adalah sejenis tumbuhan berbunga di keluarga Papaveraceae. Tumbuhan ini merupakan sumber bahan baku dari opium dan biji candu, serta merupakan tanaman hias yang memiliki nilai ekonomi di mana tumbuhan ini biasanya dikembangkan di taman. Sebaran asli dari tumbuhan ini dimungkinkan berada di pesisir timur Laut Tengah, tetapi tidak bisa dipastikan dikarenakan tumbuhan ini sudah disebar dan dikembangkan di wilayah lain sejak zaman kuno.
Ópíumvalmúi (fræðiheiti: Papaver somniferum) er valmúi af Papaver ættkvísl draumsóleyjaættar sem ópíum og önnur ópíöt eins og morfín, kódein, metadón og petidín eru unnin úr.
Ópíumvalmúi hefur einkum verið ræktaður í Austurlöndum nær (Tyrklandi) og fjær (Burma, Laos og Tælandi). [1] Þá var víðtæk ræktun á honum í Afganistan.
Ópíumvalmúi (fræðiheiti: Papaver somniferum) er valmúi af Papaver ættkvísl draumsóleyjaættar sem ópíum og önnur ópíöt eins og morfín, kódein, metadón og petidín eru unnin úr.
Ópíumvalmúi hefur einkum verið ræktaður í Austurlöndum nær (Tyrklandi) og fjær (Burma, Laos og Tælandi). Þá var víðtæk ræktun á honum í Afganistan.
Papaver somniferum (L., 1753), comunemente noto come papavero da oppio, è una pianta appartenente alla famiglia delle Papaveraceae[1].
Il nome scientifico ne sottolinea le proprietà psicolettiche dovute all'azione di vari alcaloidi, principalmente la morfina, presenti nell'oppio grezzo, una sostanza lattiginosa secreta dalla tipica capsula seminifera che caratterizza il genere Papaver.
Pianta erbacea, a ciclo annuale, con radice a fittone e fusto eretto, poco ramificato, di altezza generalmente non superiore ai 150 cm.
Le foglie sono alterne, di grandi dimensioni, semplici ed oblunghe, con margine sinuato-dentato e prive di stipole; le basali presentano un corto picciolo, le superiori sono invece sessili.
I fiori sono attinomorfi, ermafroditi e terminali, con lungo peduncolo e un diametro che può raggiungere i 10 cm. Il calice è composto da due sepali caduchi che seccano con la formazione della corolla; quest'ultima è formata da 4 grandi petali, pieghettati nel bocciolo, di colore bianco, roseo, rosso o violaceo e con macchie scure alla base. L'androceo è rappresentato da numerosi stami circondanti un gineceo che risulta composto da un ovario subgloboso poli-carpellare ed uniloculare, suddiviso in setti incompleti e contenente numerosi ovuli; gli stimmi sessili si presentano saldati a formare un disco appiattito sopra l'ovario. La fioritura avviene in giugno-agosto e l'impollinazione è entomogama, ossia mediante insetti pronubi attratti dai colori e dal nettare prodotto da apposite ghiandole, i nettarii, presenti nei petali.
Il frutto è un treto, ovvero una grande capsula deiscente per mezzo di pori situati fra i lobi dello stimma, il quale persiste anche dopo la maturazione. I semi sono biancastri e reniformi, con superficie reticolata-alveolata, embrione piccolo e ricco di endosperma. I semi cadono solo in seguito a forti scosse di vento perché i pori sono posti nella parte superiore della capsula che non si piega a maturazione.
Contrariamente a quanto si pensa, il Papaver somniferum non s'incontra soltanto nelle montagne asiatiche: è abbastanza comune anche in Europa di cui, oltre che del Nordafrica, è originaria, dove trova gli stessi terreni calcarei.
Il Papaver somniferum fu importato in Austria in seguito all'occupazione militare dell'Impero Ottomano; con l'estensione successiva dell'Impero Austroungarico nel nord Italia, il papavero fu introdotto per usi decorativi e alimentari (semi tostati su pane e torte dolci). I semi di P. somniferum sono difatti molto più grandi di quelli del papavero comune.
Nel Wienerwald (Austria) i semi di Papaver tostati sono usati per produrre un olio commestibile molto pregiato.
In Italia si trova allo stato spontaneo in tutte le zone costiere, collinari e di bassa montagna (fino a 1200 m), spesso infestando le zone dove la terra viene mossa per lavori (i semi possono aspettare in quiescenza per diversi decenni le condizioni ideali alla germinazione).
Era molto usata nella medicina popolare per curare tosse, diarrea e dolori vari. Un uso molto comune, soprattutto nel Sud, era quello per lenire le coliche intestinali nei lattanti e per tenere calmi i bambini irrequieti quando i genitori lavoravano nelle campagne. Il nome comune nel mezzogiorno per il P. somniferum è "papagna" o "papagno" o in Sicilia Centrale "paparina" che è diventato sinonimo di "sonnolenza" e/o di "cazzotto"; anche "papagna" è diventato sinonimo di sberla forte per il grado di stordimento che produce il colpo, al pari della sonnolenza indotta dal questo tipo di papavero. La varietà spontanea in Italia ha fiori per lo più viola, con una macchia più scura alla base, ma può essere anche rosso o bianco. Le capsule, a maturità, si aprono sotto la corona per lasciare cadere i semi al vento, contrariamente ad alcune varietà commerciali, ornamentali o per la produzione di semi, che rimangono chiuse, trattenendo i semi, anche quando la capsula è secca, facendola somigliare a un sonaglio che produce un caratteristico rumore quando agitato. Il P. somniferum è considerato una pianta di natura infestante per la sua ottima capacità di diffondersi molto facilmente ed è noto per la sua resistenza negli ambienti più ostili.
Del Papaver somniferum si usano:
L'oppio contiene ca. 25 alcaloidi; i più importanti sono Morfina, Codeina, Papaverina, Noscapina e Tebaina.
La capsula, tonda e grossa, contiene numerosi semi. Anch'essi possono presentare alcaloidi come morfina, papaverina, codeina ecc. Questi sono spesso utilizzati in cucina, in particolare nei paesi dell'Europa dell'Est, per aromatizzare i pani e le pasticcerie o per la produzione di oli alimentari e industriali (colori, saponi). I residui sono usati come mangime per animali.
In diverse nazioni europee (come in Italia) la coltivazione estensiva a scopo commerciale del P. somniferum è soggetta ad autorizzazione. Sono comunque reperibili nel nostro paese ed in Europa cultivar selezionati appositamente per la grandezza e i colori del fiore, a scopo di giardinaggio.
La coltivazione a scopo commerciale avviene soprattutto in Spagna, Francia, Australia e Turchia per quanto riguarda l'industria farmaceutica, mentre in Asia e Centroamerica per la produzione di oppiacei di contrabbando (principalmente eroina). Il primo produttore mondiale d'oppio destinato al mercato illegale è l'Afghanistan, seguito dai paesi del sud-est asiatico (Birmania, Laos, Cambogia, Sri Lanka) e dal Messico.
Il blocco praticato al regime teocratico dei talebani produsse una riduzione della produzione ed esportazione, portandola ai minimi storici[2]. La riapertura dei flussi commerciali da parte dell'Alleanza del Nord, alleati degli Stati uniti, in seguito all'invasione statunitense dell'Afghanistan del 2001, ha permesso a questo paese di ridiventare il primo produttore mondiale[3].
Secondo il World Drug Report dell'Agenzia delle Nazioni Unite per il controllo della droga e del crimine[4], l'Afghanistan nel 2007 ha prodotto il 93 % dell'oppio non farmaceutico mondiale. La coltura del papavero è infatti uno dei pochi investimenti proficui per i contadini delle regioni povere ed arretrate. La superficie coltivata è stata pari a ben 104.000 ettari nel 2005 e 165.000 ettari nel 2006.
Anche se oggi molti degli alcaloidi usati in medicina possono essere sintetizzati industrialmente (oppioidi), gran parte di essi viene ancora ricavata dal papavero, perché il processo di estrazione risulta più economico.
In Italia la coltivazione estensiva del P. somniferum è regolamentata e soggetta ad autorizzazione governativa, e utilizzata specialmente per la produzione della morfina e di oppiacei a uso medico.[5]
In ambiti culturali tradizionali, soprattutto legati al passato Impero Austroungarico la coltivazione del papavero per usi di giardinaggio o alimentare è piuttosto comune nel nord est italiano, (Trentino, Alto Adige, e parte settentrionale del Bellunese). In territorio nazionale è possibile trovarli sporadicamente allo stato selvatico o naturalizzato, soprattutto nelle regioni del Nord, anche se poco diffuso rispetto al Papaver rhoeas e altre specie di Papaver. In passato decotti e infusi di P. somniferum (foglie, petali, a basso contenuto di alcaloidi oppiacei; a volte le capsule vere e proprie, o meglio le teste cioè i frutti maturi o immaturi, la parte che viene incisa per la produzione dell'oppio), sotto il nome di "papagna", erano utilizzati al sud Italia come antidolorifici naturali.[6]
È considerata una pianta infestante per via della sua capacità di riprodursi facilmente, prediligendo i terreni calcarei.
Papaver somniferum (L., 1753), comunemente noto come papavero da oppio, è una pianta appartenente alla famiglia delle Papaveraceae.
Il nome scientifico ne sottolinea le proprietà psicolettiche dovute all'azione di vari alcaloidi, principalmente la morfina, presenti nell'oppio grezzo, una sostanza lattiginosa secreta dalla tipica capsula seminifera che caratterizza il genere Papaver.
Papaver somniferum (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum), sive Latinitate communi papaver, est species plantarum florentium, in Europa meridiana ad litora Mediterranei sponte gignens, ab hominibus iam aevo praehistorico culta propter semina edulia aromatica sed praecipue propter sucum e quo opium, pharmacum analgesicum et psychedelicum, paratur.
Vide "Papaver somniferum" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • Flora of North America • USDA Plants Database Papaver somniferum (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum), sive Latinitate communi papaver, est species plantarum florentium, in Europa meridiana ad litora Mediterranei sponte gignens, ab hominibus iam aevo praehistorico culta propter semina edulia aromatica sed praecipue propter sucum e quo opium, pharmacum analgesicum et psychedelicum, paratur.
Daržinė aguona (lot. Papaver somniferum, angl. Opium poppy, vok. Schlafmohn) – aguoninių (Papaveraceae) šeimos augalų rūšis.
Vienmetis žolinis 60–120 cm aukščio augalas. Lapai stambiai pjūkliškais pakraščiais, apkabinantys stiebą. Žiedai gali būti įvairių spalvų: raudoni, balti, violetiniai ir kt. Žydi liepos mėnesį, o sėklos prinoksta rugpjūčio mėnesį. Vaisius – dėžutė, pripildyta pilkų ar juodų sėklų. Augalas išvagotas daugybe pientakių, kuriais teka baltos, greitai tirštėjančios sultys.
Daržinė aguona auginama daržuose ir soduose kaip prieskoninis, vaistinis ir dekoratyvinis augalas.
Įpjovus neprinokusią aguonos galvutę, sultys išteka ir greitai sustingsta – tai opijus, iš kurio gaminami plačiai paplitę vaistai tokie kaip papaverinas, morfinas, kodeinas. Tai nuskausminantys, mažinantys baimės jausmą, skatinantys euforiją, slopinantys sausą ir dažną kosulį, gydantys kraujotakos nepakankamumą, atpalaiduojantys bronchų bei virškinamojo trakto lygiuosius raumenis.
Seniau džiovinti aguonos žiedlapiai buvo vartojami kaip vaistinė žaliava, taip pat kaip natūralūs arbatos ir vyno dažai.
Narkotiniais tikslais vartojamas ne tik opijus, bet ir tiesiog susmulkintos, išdžiovintos aguonų galvutės.
Daržinė aguona (lot. Papaver somniferum, angl. Opium poppy, vok. Schlafmohn) – aguoninių (Papaveraceae) šeimos augalų rūšis.
Miega magone, arī opija magone (Papaver somniferum), ir viena no magoņu sugām, no kuras tiek iegūts opijs un vairāki citi attīrīti opiāti, ieskaitot heroīnu, morfiju, kodeīnu un papaverīnu. Miega magone ir izturīgs viengadīgs augs, tas var augt gandrīz jebkur Amerikas ziemeļos, Eiropā, Āzijā un Austrālijā.
Miega magone gadsimtiem ir izmantota arī ārstniecībā: kā sāpes remdinošs līdzeklis, muskuļu relaksētājs, caurejas līdzeklis, reibinošs dzēriens. Miega magones ģints un sugas nosaukums nozīmē „miegu nesoša magone”, tas liecina par tās narkotiskajām īpašībām. Tomēr tās tiek plaši audzētas kā košumaugi, īpaši pie vecām lauku mājām. Miega magones tiek izmantotas arī pārtikā, to sēklas tiek plaši izmantotas kā piedeva smalkmaizītēs, kēksos un citur. No sēklām var izspiest magoņu sēklu eļļu, kuru var izmantot cepšanā. Sēklas ir visai barojošas un tās satur veselīgu eļļu, kuru izmanto salātos visā pasaulē. Indijā un Turcijā miega magones tiek uzskatītas par sevišķi barojošām, tāpēc, cepot maizi, tās tiek pievienotas maizei un rekomendētas sievietēm stāvoklī un jaunām mātēm. Savukārt Lietuvā tradicionālais ēdiens pusdienās ir pagatavots no magones sēklām.[nepieciešama atsauce]
Miega magone kultivēta jau 3500 g. pmē. Mezopotāmijā. Šumeri to dēvēja par prieka zāli. Drīz vien tā izplatījās arī Asīrijā, tālāk Babilonijā un pēc tam — Ēģiptē. Ap 1300. g. pmē. Ēģiptē jau tika kultivēti plaši magoņu lauki, opija tirdzniecības ceļi aizveda uz Grieķiju, Kartāgu, Eiropu.
Magones attēls pat bija attēlots Ēģiptes piktogrāfijā un romiešu skulptūrās. Viscaur Ēģiptes civilizācijā priesteri — ārsti rosināja ģimenēm izmantot opija preparātus. Opiju varēja arī bez piepūles iepirkt Romas tirgū. Imperators Marks Aurēlijs regulāri lietoja opiju; tas varēja būt veicinātājs viņa slavenajam stoicismam. Arābi gan izmantoja opiju, gan organizēja viņa tirdzniecību. Praviešiem bija aizliegts lietot alkoholu, bet ne hašišu un opiju. Jau 2. gs. grieķi izmantoja magoņu sēklas maizes cepšanā, bet kā stabila maizes garšviela tā ieviesta viduslaiku Eiropā. Tātad var secināt, ka no opija magonēm iegūtais opijs senatnē bija izplatīts. Kad 18.gs. koloniālā valsts Anglija iekaroja Bengāliju, tā ieguva kontroli pār opija tirdzniecību. Lai saglabātu savu tirdzniecības balansu tā piespieda Ķīnu ņemt opiju kā sudrabu, samaksas vietā par iepirktajām precēm. Jau 1835.gadā divi miljoni vergu Ķīnā pīpēja opiju. Tā izvērtās par lielu sociālu problēmu, kuru veicināja tirgotājvalsts Anglija. Tas noveda pie tā saucamajiem "opiju kariem". Angļu tirgotāji veda uz Ķīnu opiju, un tā rezultātā 19.gs. vidū vairāki miljoni ķīniešu bija pieraduši pie tā. Ķīnas valdība pieņēma dažādus likumus, lai kontrolētu narkotiku tirdzniecību, taču ne viens no tiem vēlamos rezultātus nedeva. Angļi nevēlējās izbeigt tirdzniecību tādēļ, ka opija tirdzniecība nesa lielu peļņu, kā arī pašā kolonizētāju valstī tāda masveida atkarība nebija izveidojusies, kaut gan opijs tika izmantots medicīnā. 1839.gadā izveidojās konflikts. Ķīnas valdība iznīcināja lielu opija kravu, kas piederēja angļu un amerikāņu tirgotājiem. Tā rezultātā sākās pirmais opija karš, kurā uzvarēja Anglija. Opiju turpināja tirgot un jau 1858.gadā, tas noveda pie otra kara, pēc kura Ķīna tomēr varēja pieprasīt lielu muitas nodokli, tādā veidā opija tirdzniecība samazinājās. 1949.gadā Mao Dzeduna laikā opija problēma uz laiku tika atrisināta.
Miega magone, arī opija magone (Papaver somniferum), ir viena no magoņu sugām, no kuras tiek iegūts opijs un vairāki citi attīrīti opiāti, ieskaitot heroīnu, morfiju, kodeīnu un papaverīnu. Miega magone ir izturīgs viengadīgs augs, tas var augt gandrīz jebkur Amerikas ziemeļos, Eiropā, Āzijā un Austrālijā.
Miega magone gadsimtiem ir izmantota arī ārstniecībā: kā sāpes remdinošs līdzeklis, muskuļu relaksētājs, caurejas līdzeklis, reibinošs dzēriens. Miega magones ģints un sugas nosaukums nozīmē „miegu nesoša magone”, tas liecina par tās narkotiskajām īpašībām. Tomēr tās tiek plaši audzētas kā košumaugi, īpaši pie vecām lauku mājām. Miega magones tiek izmantotas arī pārtikā, to sēklas tiek plaši izmantotas kā piedeva smalkmaizītēs, kēksos un citur. No sēklām var izspiest magoņu sēklu eļļu, kuru var izmantot cepšanā. Sēklas ir visai barojošas un tās satur veselīgu eļļu, kuru izmanto salātos visā pasaulē. Indijā un Turcijā miega magones tiek uzskatītas par sevišķi barojošām, tāpēc, cepot maizi, tās tiek pievienotas maizei un rekomendētas sievietēm stāvoklī un jaunām mātēm. Savukārt Lietuvā tradicionālais ēdiens pusdienās ir pagatavots no magones sēklām.[nepieciešama atsauce]
De slaapbol of bolpapaver (Papaver somniferum) is een eenjarige plant die tot de papaverfamilie (Papaveraceae) behoort.
De plant heeft een karakteristieke zaadbol, die ook wel de maanbol wordt genoemd. De gedroogde zaden uit de bol zijn bekend als (blauw) maanzaad.
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.Uit het gedroogde melksap van deze maanbol kan opium gewonnen worden. Uit opium kunnen vervolgens morfine, heroïne, codeïne, papaverine, laudanine en noscapine gewonnen worden.
Het sap van de plant is giftig en kan bij bepaalde hoeveelheden leiden tot een langzame dood (die gekenmerkt wordt door een periode van bewusteloosheid). De plant dankt hieraan ook zijn naam.
De 'Norman papaver', gekweekt op het eiland Tasmanië is een cultivar; onder controle van de VN en de medische industrie Johnson & Johnson beschermd door militairen. Deze plant is morfinevrij en codeïnevrij, maar bevat thebaïne en oripavine geschikt voor pijnstillers.
Blauwmaanzaad waarbij de zaden worden gebruikt als maanzaad voor "op de broodjes" of in gebak. Het zaad bevat vrijwel geen opiaten, maar een test op verdovende middelen zal na het consumeren van een grote hoeveelheid maanzaad wel een positieve uitslag vertonen.
Papaver waarbij de zaden worden geperst voor gebruik als olie huile d'oeillette. Eerste persing wordt gebruikt als tafelolie; tweede persing wordt gebruikt als verfolie met het schijnbare voordeel dat deze olie niet rans wordt en onder invloed van het licht niet verkleurt.
Tuinpapaver speciaal gekweekt voor zijn fraaie bloemen.
Kweekpapaver voor boer en tuinder.
Deze papaver is de opiumpapaver die vooral in Afghanistan wordt gekweekt; waarbij het melksap ongeveer 10% opium bevat. Deze plant wordt ongeveer een meter hoog.
Volgens de Opiumwet in België (die anders is dan in Nederland) heeft men geen vergunning nodig om enkele slaapbollen in de tuin te kweken.
Het opiumgehalte is slechts 0,5 à 1% doordat :
Het melksap mag gebruikt worden als wrattensap, maar niet voor oraal gebruik.
In Duitsland is de kweek ten strengste verboden en enkel met een vergunning die maximaal 3 jaar geldig is mag de variant Papaver somniferum var. album op maximaal 10 vierkante meter gekweekt worden waarbij de locatie aangegeven moet worden en ook de hoeveelheid oogst opgegeven moet worden.
In Oostenrijk groeit de Papaver nog toegestaan in het wild, het bewerken of meenemen van deze planten is daar strafbaar.
Het bezitten van zaden is niet strafbaar omdat deze geen psychoactieve stoffen bevatten. Het kweken van de kleine papaversoorten (waarvan het melksap nauwelijks psychoactieve stoffen bevatten) zal in de praktijk niet tot problemen leiden.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Papaver somniferum op Wikimedia Commons. De slaapbol of bolpapaver (Papaver somniferum) is een eenjarige plant die tot de papaverfamilie (Papaveraceae) behoort.
De plant heeft een karakteristieke zaadbol, die ook wel de maanbol wordt genoemd. De gedroogde zaden uit de bol zijn bekend als (blauw) maanzaad.
Opiumsvalmue (Papaver somniferum) er ein art i valmueslekta.[1] Han er ein eittårig plante som kan bli opptil 1,5 m høg. Planten har blågrøne blad og ein stor blome som kan vera raud, blåfiolett eller andre fargar.[1]
Ein kan vinna ut opium frå mjølkesafta til den umogne kapselfrukta. Frøa frå den mogne kapselen blir nytta i matlaging som valmuefrø, eller til å laga valmueolje.[1]
Valmuen høyrer heime i middelhavslanda, men blir også dyrka ei rekkje andre stader.[1] Han er blitt observert veksande fleire stader i Noreg, men blir ikkje rekna for å ha ein reproduserande bestand i landet.[2]
Opiumsvalmue (Papaver somniferum) er ein art i valmueslekta. Han er ein eittårig plante som kan bli opptil 1,5 m høg. Planten har blågrøne blad og ein stor blome som kan vera raud, blåfiolett eller andre fargar.
Ein kan vinna ut opium frå mjølkesafta til den umogne kapselfrukta. Frøa frå den mogne kapselen blir nytta i matlaging som valmuefrø, eller til å laga valmueolje.
Valmuen høyrer heime i middelhavslanda, men blir også dyrka ei rekkje andre stader. Han er blitt observert veksande fleire stader i Noreg, men blir ikkje rekna for å ha ein reproduserande bestand i landet.
Opiumsvalmue (Papaver somniferum) er en plante i valmuefamilien. Som navnet antyder blir den blant annet brukt til produksjon av opium, og inneholder flere viktige alkaloider som morfin, kodein og papaverin. Morfin er fremdeles et av de viktigste smertestillende stoffer til medisinsk bruk, og planten har vært brukt i farmasien fra de eldste tider og finnes også avbildet i apotek.
Morfin fra opiumsvalmuen blir også brukt som råstoff for produksjon av heroin. Planten blir derfor dyrket i stor skala i enkelte asiatiske land, i de senere år særlig i Afghanistan.
Opiumsvalmuen blir også dyrket til mer sosialt aksepterte formål, som produksjon av valmuefrø til bruk i bakerier på brød og rundstykker, og som prydplante i hager (i land som tillater dette). I Norge er lovlig å dyrke til prydformål[1], men bruk til selvmedisinering vil være straffbart og rammes av narkotikalovgivningen.
Valmuekranser ble brukt ved flere guder, men vanligst ved søvnens gud, Hypnos, den romerske Somnus og dennes sønn Morfeus, drømmenes representant. I tillegg var dødens gud Thanatos og romernes Mors ofte prydet med valmuekranser.
Glassmaleri fra taket i Svaneapoteket i Oslo
Blomst, nærbilde
Opiumsvalmue (Papaver somniferum) er en plante i valmuefamilien. Som navnet antyder blir den blant annet brukt til produksjon av opium, og inneholder flere viktige alkaloider som morfin, kodein og papaverin. Morfin er fremdeles et av de viktigste smertestillende stoffer til medisinsk bruk, og planten har vært brukt i farmasien fra de eldste tider og finnes også avbildet i apotek.
Mak lekarski m. ogrodowy, m. uprawny (Papaver somniferum L.) – gatunek jednorocznej rośliny uprawnej z rodziny makowatych.
Mak lekarski wywodzi się z Azji Mniejszej, z zachodniej części basenu Morza Śródziemnego i z Afryki Północnej[2]. Być może pochodzi od gatunku P. setigerum, w stanie dzikim nie występuje, znany już był w starożytności.
Udokumentowane relacje stosowania opium w uśmierzaniu bólu pochodzą z Azji Mniejszej ok. 1500 roku p.n.e. Uprawę maku w celu uzyskiwania opium prowadzi się od ok. 2 tys. lat. W XIX i XX wieku dokonano wyizolowania z opium licznych alkaloidów, opisania ich własności, a także opracowania półsyntetycznych lub syntetycznych pochodnych związków chemicznych, często o znacznie większej skuteczności. Morfina i kodeina to najważniejsze i stosowane na najszerszą skalę alkaloidy uzyskiwane z maku lekarskiego. Mają działanie przeciwbólowe, przeciwkaszlowe i przeciwbiegunkowe.
Posiadanie i sprzedaż opium jest w wielu krajach zabronione i możliwość zakupu następuje tylko w przypadku wskazań lekarza. W Polsce zasady uprawy i zakupu Papaver somniferum normuje ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii[5].
Mak lekarski m. ogrodowy, m. uprawny (Papaver somniferum L.) – gatunek jednorocznej rośliny uprawnej z rodziny makowatych.
A papoila-dormideira ou dormideira (Papaver somniferum), é uma planta da família Papaveraceae. É uma planta existente nas zonas do Médio e Extremo Oriente e, também em algumas zonas (territórios) americanos.[carece de fontes?]
Têm sido identificadas algumas plantações em Portugal como no Alentejo e no Algarve na zona do Barrocal.[carece de fontes?]
É desta planta que se obtêm o ópio, a partir do qual se extrai várias substâncias opiáceas, como a morfina e a codeína, bem como as sementes de papoila, usadas como condimento.
Papaver somniferum
Vista superior
A papoila-dormideira ou dormideira (Papaver somniferum), é uma planta da família Papaveraceae. É uma planta existente nas zonas do Médio e Extremo Oriente e, também em algumas zonas (territórios) americanos.[carece de fontes?]
Têm sido identificadas algumas plantações em Portugal como no Alentejo e no Algarve na zona do Barrocal.[carece de fontes?]
É desta planta que se obtêm o ópio, a partir do qual se extrai várias substâncias opiáceas, como a morfina e a codeína, bem como as sementes de papoila, usadas como condimento.
Macul de grădină (Papaver somniferum) se întâlnește în România ca specie cultivată sau subspontană. Este identic cu macul opiaceu. Semințele sunt utilizate în industria alimentară.
Rădăcina pivotantă lungă de 25–30 cm (80 cm), groasă de circa 1–2 cm cu ramificații secundare pe o rază de circa 30–50 cm, tulpina erectă netedă cilindrică , cerificată, înaltă de circa 150 cm, simplă sau puțin ramificată. Frunzele sunt întregi alterne alungit-ovoide, acoperite cu ceară, cu margini neregulate, glabre (lipsite de peri), fața superioară cu nervură proeminentă. Flori sunt mari, solitare 1-10 pe plantă, actinomorfe, violete, albe, roz sau roșii. Fructul este o capsulă ovoidă sau ușor turtită, cu stigmat persistent (aspect de rozetă), caliciul este caduc (cade după înflorire). Toate organele plantei conțin vase laticifere cu latex care are în compoziție peste 40 de alcaloizi. Cele mai cunoscute varități de Papaver somniferum sunt:
Formula florală: K2C2+2A∞G(∞)
Macul de grădină este principala sursă naturală pentru receptorul μ-opioid, și a tuturor opioidelor. Opiul natural este un latex pe care planta îl secretă când sunt incizate capsulele verzi. Din opiu sunt extrași numeroși alcaloizi precum morfină, tebaină, codeină și oripavină. Morfina este alcaloidul predominant în varietățile de mac cultivate în majoritatea țărilor producătoare.[1]
Macul de grădină (Papaver somniferum) se întâlnește în România ca specie cultivată sau subspontană. Este identic cu macul opiaceu. Semințele sunt utilizate în industria alimentară.
Mak siaty (Papaver somniferum) je rastlina z čeľade makovité (Papaveraceae). Ide o významný zdroj ópia, čo má za následok, že je v niektorých štátoch jeho pestovanie zakázané. Čo sa týka legálnej produkcie, Česko patrí vo svetovom meradle k najvýznamnejším pestovateľským štátom.
Jednoročná rastlina s kvetmi, ktoré sú bielej, ružovej, červenej alebo fialovej farby.
Mak sa využíva už niekoľko tisíc rokov. Najstaršie stopy dokladajúce jeho využívane pochádzajú zo 6. tisícročia pred Kr. z oblasti Stredomoria. O tisíc rokov neskôr sa v Mezopotámii využíval ako zdroj pre ópium. Niektoré civilizácie, ako napr. Egypťania, využívali ópium ako sedatívum.[1]
V 9. storočí sa mak siaty dostal z oblasti Perzie na územie Číny, kde sa neskoršie, približne v 18. storočí, stalo ópium významnou silou ovplyvňujúcou spoločnosť.
Mak siaty je bohatým zdrojom vápnika (obsahuje ho 12-násobne viacej ako kravské mlieko), ale aj iných minerálov, vitamínov a nenasýtených mastných kyselín.
100 gramov zrelého maku siateho obsahuje: 41,56 g tukov, 28,13 g sacharidov, 17,99 g bielkovín, 19, 5g vlákniny, minerály a vitamíny.
Minerály
názov obsah v 100 g % odporúčanej dennej dávky Vápnik 1438 mg 144 % Fosfor 870 mg 124 % Draslík 719 mg 15 % Horčík 347 mg 87 % Sodík 26 mg 2 % Železo 9,76 mg 122 % Mangán 6,707 mg 292 % Meď 1,627 mg 181 % Zinok 7,9 mg 72 % Selén 13,5 µg 24 %Vitamíny
názov obsah v 100 g % odporúčanej dennej dávky Vitamín E 1,770 mg 12 % Vitamín C 1,000 mg 2 % Niacín 0,896 mg 5,5 % Tiamín 0,854 mg 71 % Kyselina pantoténová 0,324 mg 65 % Pyridoxín 0,247 mg 19 % Riboflavín 0,100 mg 8 % Foláty 82 µg 20 %Na území Česka a aj Slovenska sa mak vo veľkom, ako olejnina, začal pestovať počiatkom 19. storočia po katastrofálnych škodách na olivových plantážiach v južnom Francúzsku. V roku 1896 sa mak pestoval na ploche 1 772 ha, s priemerným výnosom 0,71 t/ha, najviac v stredných Čechách okolo Prahy a v okolí Tábora a Čáslavi.[2] Do roku 1946 vzrástla plocha, na ktorej sa mak pestoval, na 31 000 ha a od tej doby postupne klesala na menej než 8 000 v roku 1989, potom začala prudko vzrastať až k 30 000 ha v roku 1994. Ďalší prudký skok nasledoval po roku 2004 (hektárové výnosy 0,9 t/ha) a v roku 2007 bolo makom osiatych temer 60 000 ha (0,58 t/ha).[3] Pestovanie maku postupne nahradilo plodiny regulované EÚ, ako je cukrová repa.
Medzi odrody vyšľachtené v Česku patrí Azur (pestovaný počas rokov 1928 – 73), Hanácký modrý (1934 – 80), Dubský stříbrošedý (1944), Modran (1969) a Amarin (1975). Za poslednú dobu sa podarilo vyšľachtiť veľa zaujímavých, predovšetkým bielosemenných odrod pod názvom Sokol, Racek (2008), Orel (2008), ale i odrodu s okrovou farbou semena Redy[4]. Z odrôd českého modrého maku sú pestované Orfeus (2009), Orbis (2012)[5], Aplaus (2014), Opex (2015), Onyx (2016). Zo slovenského šľachtenia vznikli odrôdy Dubník (1985), Gerlach (1990), Albín (1991), Magik (1993), Opal (1995), Bergam (1998), Maratón (2000), Malsar a Major (2002)[6].
Produkcia makového semena v tonách za rok 2008
Zdroj: FAOSTAT[7] (FAO)
Takmer všetka produkcia je určená pre potravinárstvo, makovina (Caput papaveris, Fructus papaveris maturity, t. j. čisté, vyklepané makovice so stopkou najviac 10 cm dlhou) sa využíva vo farmácii. Mak sa široko používa predovšetkým pri príprave makového pečiva. Viac než 4/5 produkcie je exportovanej, predovšetkým do slovanských krajín, kde je mak tradičnou pochúťkou. V západných štátoch sa makové produkty často považujú za nevhodné, pretože sa čiastočne mylne predpokladá, že obsahujú návykové látky (morfín a kodeín).
V potravinárskom maku, ktorý sa pestuje v Česku, by však morfínu a kodeínu malo byť len nepatrné množstvo. Nedávny výskum uskutočnený lekárskym tímom fakultnej nemocnice v Plzni však naznačuje, že hodnoty týchto látok v krvi by mohli vo výnimočných prípadoch dosiahnuť hodnoty, ktoré síce k navodeniu euforického stavu ešte nevedú, ale mohli by postihnúť reakčnú rýchlosť vodiča. Pri hodnotení policajnou hliadkou by veľkých pojedačov makových koláčov preto mohlo čakať aj obvinenie z riadenia pod vplyvom omamných a psychotropných látok.[8]
Pri zbere maku je nutné klásť dôraz na zrelosť semena. Nedozreté semeno maku môže obsahovať viacej kodeínu, ktorý má sedatívne účinky.[9]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mak siaty
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mak siaty
Wikislovník ponúka heslo Mak siaty
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Mák setý na českej Wikipédii.
Mak siaty (Papaver somniferum) je rastlina z čeľade makovité (Papaveraceae). Ide o významný zdroj ópia, čo má za následok, že je v niektorých štátoch jeho pestovanie zakázané. Čo sa týka legálnej produkcie, Česko patrí vo svetovom meradle k najvýznamnejším pestovateľským štátom.
Vrtni mak (znanstveno ime Papaver somniferum) je vrsta maka, ki se uporablja v prehrani in kot vir olj za solato, iz njega pa pridobivajo tudi opij in vse prečiščene derivate, kot so morfin (do 20 %), tebain (5 %), kodein (1 %), papaverin (1 %) in narkotin (5-8 %). Dvočlensko znanstveno ime, ki v dobesednem prevodu pomeni »uspavalni mak«, se nanaša na njegove narkotične lastnosti.
Poznamo številne varietete te vrste maka. Tako po barvah cvetov kot po drugih fizičnih značilnostih (število in oblika cvetnih listov, proizvodnja morfina itd.) se zelo razlikujejo. V Sloveniji se sme vrtni mak gojiti samo za prehrambene in industrijske namene na podlagi dovoljenja, ki ga izda ministrstvo za kmetijstvo.[1] V ZDA je posedovanje katerega koli dela vrtnega maka razen semen nezakonita in jo Drug Enforcement Administration obravnava kot nadzorovano snov seznama II.[2] [3]
Vrtni mak je enoletnica, ki zraste 30−130 cm visoko in cveti od junija do avgusta. Ima 7 zvrsti. Najvažnejši so : evrazijski, indijski, anatolski,mongolski, srednjeazijski in trosni mak. Vsaka teh zvrsti je različica z belim, sivim, rumenim, rožnatim ali modrim semenom. Najbolj razširjena je ravno evrazijska zvrst z modrim semenom in svetlo vijoličnimi cvetovi. (IV)
Korenina je vretenasta, precej obrasla z drobnimi koreninicami. Kljub temu pa se mak slabo vraste in ga lahko močnejši veter izruje. Steblo maka z drobnimi glavicami se močneje obraste. Sorte z debelim semenom nosijo le po eno glavico vrh stebra. Število vej oziroma glavic je seveda odvisno tudi od rastišča in od gostote posevka. V vseh zelenih delih maka je mlečni sok. Listi sede na steblu in so podolgovato jajčasti , spodaj pa prehajajo v kratek pecelj. (IV) Gornji listi steblo bolj ali manj objemajo, po robu pa so narezani ali napiljeni. Cvetni peclji so dolgi, nekoliko zaviti, goli ali porasli s štrlečimi kocinami. Nosijo en sam cvet. Cvetovi so veliki, saj merijo do 10 cm v premeru. Čašna lista sta le dva; sta gola in se pozneje odpreta. Mak ima 4 venčne liste, ki so vijoličasti, okrogli ali narobe jajčasti, celorobi ali valoviti ter bolj ali manj narezani. Na dnu imajo temno liso. Cvetovi imajo mnogo prašnikov z debelimi nitmi in z dolgimi modrozelenimi prašnicami. Brazd je 4−12. Površina brazd se lahko močno spreminja. Lahko ima obliko plošče, skledice ali klobuka. Glavice (makovnice) so stožičaste, oblaste, jajčaste, ploščate ali okrogle kakor sodček. (IV)
Morfin je s strukturnega vidika fenantrenski derivat, vendar pa so raziskave njegove biosinteze pokazale, da nastane iz aminokisline tirozina. 4-obročni sistem se imenujejo morfinan. Alkaloide, ki vsebujejo ta obročni sistem, pogosto imenujemo morfinanski alkaloidi. (III) Morfin je glavni alkalodi opija. Zaradi njegovih fenolnih lastnosti ga relativno enostavno ločimo od ostalih alkaloidov. Uporabljamo ga kot zelo učinkovit analgetik. Tako delovanje doseže s stereospecifično in reverzibilno vezavo na specifične receptorje, do katerih ima visoko afiniteto. (I in III)
Receptorje, na katere deluje, najdemo večinoma v centralnem živčnem sistemu. Kljub temu pa ima morfin tako centralno kot tudi periferno delovanje. Analgezijo doseže teko, da dvigne prag zaznavanja bolečine. Poleg želenega delovanja ima tudi nekaj neželenih učinkov. En od teh je depresija dihalnega centra. Depresija,torej zmanjšana občutljivost na porast ogljikovega dioksida v telesu in hipoksijo, je sorazmerna z odmerkom. Večji kot je odmerek, večja je depresija. (I) Pri uporabi moramo torej biti previdni. Poleg naštetega lahko pride tudi do odvisnosti. Povzroča tudi evforijo. Ob dolgotrajnejši uporabi so potrebni vedno večji odmerki, da se doseže delovanje. V primeru prenehanja zdravljenja po dolgotrajnejši uporabi lahko pri bolniku pride do odtegnitvenega sindroma. (III)
Kodein največkrat pripravljamo z metiliranjem morfina, kljub temu da ga določen odstotek najdemo tudi v opiju. Tako kot morfin je tudi kodein analgetik, vendar pa je mnogo šibkejši. Ob sočasni uporabi drugih nesteroidnih antirevmatikov, kot na primer acetilsalicilne kisline, poveča učinek slednjih. (III) Sicer pa je najpomembnejše delovanje kodeina antitusično. Njegovo delovanje so dokazali pri zdravih osebah, pri katerih so kašelj sprožili z aerosolom. To delovanje spremlja tudi manjša depresija dihalnega centra, šibka bronhokonstrikcija zaradi neposrednega delovanja na gladko muskulaturo, zmanjšana sekrecija ter sproščanje histamina. Nevarnost za odvisnost je pri kodeinu mnogo manjša. (I)
Papaverin je strukturno en od najenostavnejših opijevih alkaloidov in je tipični predstavnik skupine benzokinolinskih derivatov. V opiju ga najdemo približno 1 %. (III) Je spazmolitik, ki še posebej sprošča gladko mišičje žil v možganih, pljučih in na periferiji. Poleg tega deluje tudi na srčno mišico. V srcu zmanjša prevodnost in vzdražnost, podaljša refraktarno dobo in poveča koronarni krvni pretok. To delovanje gre na račun sposobnosti, da inhibira fosfodiesteraze ter zniža znotrajcelično koncentracija kalcija. (I)
Noskapin je v opiju zastopan približno v štirih do osmih odstotkih. Ta alkaloid pomaga pri ukrotitvi refleksa kašlja in ga uporabljamo za blaženje suhega kašlja. Nima evforičnega učinka. Njegovo delovanje gre tako na račun centralnega kot tudi perifernega delovanja. (III in I) Tebain v medicini nima nobene uporabne vrednosti, vendar pa so nekateri njegovi derivati pomembne učinkovine . Poleg tega je tebain ključni intermediat pri biosintezi morfina in kodeina. (III)
Poleg naštetih alkaloidov so z nekaj modifikacijami prišli tudi do bolj ali nekoliko manj uporabnih derivatov, kot so heroin, etilmorfin in petidin. (III)
Domovina maka naj bi bila Azija, vendar pa so na Kreti našli antične slike maka, ki so nastale v času razcveta grške kulture. Ravno tako so sliko maka našli v Egiptu, in sicer na papirusu iz leta 1500 pr. n. št., kjer so bile naslikane zdravilne rastline. (VII)
Na Kitajskem so ga poznali že pred dinastijo Tang, vendar ga je šele v 8. stoletju popisal njihov botanik Čenk-čank-či. Kitajci so ga uporabljali pri črevesnih boleznih. Prejeli so ga od Arabcev. Kajenje opija se je na Kitajskem razpaslo šele v 18. stoletju. Opij so tja prinesli Španci. Že leta 1641 je bil izdan cesarski ukaz, ki prepoveduje uvoz opija in kajenje opija in tobaka. Toda še strožje odredbe, ki so skušale preprečiti to razvado, so bile brez uspeha. V opijski vojni je Anglija vsilila uvoz opija v Kitajsko. Opij je postal kuga Kitajske, saj je tako leta 1878 več kot 120 milijonov ljudi potrebovalo opij. (IV)
Tudi v Indijo je prišel mak šele pod vplivom Arabcev, stari Judje ga niso poznali, v Palestino pa so ga zanesle šele križarske vojne. Kot rečeno pa so mak poznali v Grčiji že za časa Homerja. Imenovali so ga mekon. Poznali so njegovo moč, sposobnost lajšanja bolečine. Že v 4. stoletju pred našim štetjem so risali boga spanja Hipnosa z makovo glavico in makovim steblom. Mak so dajali v pecivo. Rimljani so prevzeli mak od Grkov. (IV)
V Sloveniji smemo vrtni mak gojiti samo za prehrambne in industrijske namene na podlagi dovoljenja, ki ga izda ministrstvo za kmetijstvo. (VII)
Pri pripravi jedi se uporabljajo modro črna drobna semena, cela ali zmleta. Cela makova semena uporabljamo npr. za peko makovk in makovih pogač. Zmleta semena pa lahko uporabimo pri peki potic ali prekmurske gibanice. Makova semena vsebujejo zanemarljivo majhne količine narkotikov. V televizijskem šovu MythBusters pa so dokazali, da lahko ob užitju le štirih makovk v krvi odkrijejo njihovo prisotnost. V šovu Brainiac: Science Abuse jim je to uspelo z zaužitjem le dveh makovk.
Pri nas morda manj znan simbol miru je tudi beli mak, ki ga je leta 1933 za svoj simbol vzel ceh za žensko solidarnost, in sicer kot nasprotje rdečemu maku, ki je predstavljal spomin na umrle britanske vojake. Ženskam se je pridružila še zveza za obljubo miru (PPU) in venec iz belega maka je postal zaveza miru, da se vojna nikoli več ne sme ponoviti. (VIII)
Vrtni mak
iz Thoméjevega dela Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz, 1885
Polje maka v Burmi
Okrasni mak v Chatsworth House, Velika Britanija
Nezrel opijev mak, pogled od zgoraj
Navedeni so le nekateri viri, ki so bili uporabljeni v temu članku, saj le ta ni v celoti moje delo.
Vrtni mak (znanstveno ime Papaver somniferum) je vrsta maka, ki se uporablja v prehrani in kot vir olj za solato, iz njega pa pridobivajo tudi opij in vse prečiščene derivate, kot so morfin (do 20 %), tebain (5 %), kodein (1 %), papaverin (1 %) in narkotin (5-8 %). Dvočlensko znanstveno ime, ki v dobesednem prevodu pomeni »uspavalni mak«, se nanaša na njegove narkotične lastnosti.
Poznamo številne varietete te vrste maka. Tako po barvah cvetov kot po drugih fizičnih značilnostih (število in oblika cvetnih listov, proizvodnja morfina itd.) se zelo razlikujejo. V Sloveniji se sme vrtni mak gojiti samo za prehrambene in industrijske namene na podlagi dovoljenja, ki ga izda ministrstvo za kmetijstvo.[1] V ZDA je posedovanje katerega koli dela vrtnega maka razen semen nezakonita in jo Drug Enforcement Administration obravnava kot nadzorovano snov seznama II.[2] [3]
Opiumvallmo (Papaver somniferum[1]), även opievallmo eller fjädervallmo,[2] är en ettårig ört inom familjen vallmoväxter.
Arten beskrevs av Carl von Linné. Enligt Catalogue of Life[3][4] ingår Opievallmo i släktet vallmor, och familjen vallmoväxter, men enligt Dyntaxa[5] är tillhörigheten istället släktet vallmor, och familjen vallmoväxter. Arten är reproducerande i Sverige.[5] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3]
Den kan bli upp till 80 cm hög och blommar från juni till juli med upp till en decimeter breda blommor som varierar från vitt, rosa, violett till rött eller purpur. Kronbladen har vanligtvis en svart fläck vid basen. Frukten blir en stor, klotrund, kal kapsel med åtta till tolv märkesstrålar. Fröna är njurformade, vita, blåaktiga eller svarta. Stjälken är upprätt och har strödda, halvt stjälkomfattande, djupt parflikiga blad som är blågröna och nästan kålartade.
Opiumvallmo är en odlad art som ibland påträffas tillfälligt förvildad i närheten av bebyggelse, ofta på ruderatmark. Första fynduppgift som förvildad är från Varberg, Halland och publicerades 1818, men arten var känd redan under medeltiden.
Fröna används i matlagning, framför allt i bröd.
Ur mjölksaft från opiumvallmons frökapslar har man i Asien sedan mycket lång tid framställt opium, vilket använts för sina smärtstillande egenskaper, men också för rekreationellt bruk.
” Då Ceres sörjde förlusten av sin dotter Proserpina, som blivit henne frånrövad av Pluton, skapade hon vallmoblomman, i vars sömngivande förmåga hon sökte lindring och glömska för sin sorg. Morpheus (Somnus), sömnens gud, framställdes också alltid omgiven av vallmo och detta är mer än en legend, då just ur vallmoblommans fröhus, företrädesvis den vita vallmon, man får opium. Fröna själva äro emellertid oskadliga, till och med ätbara och användes redan på romarnas tid. „ – Ida Sager, Från gamla trädgårdsland (1910)
Wikimedia Commons har media som rör Opiumvallmo.
Opiumvallmo (Papaver somniferum), även opievallmo eller fjädervallmo, är en ettårig ört inom familjen vallmoväxter.
Arten beskrevs av Carl von Linné. Enligt Catalogue of Life ingår Opievallmo i släktet vallmor, och familjen vallmoväxter, men enligt Dyntaxa är tillhörigheten istället släktet vallmor, och familjen vallmoväxter. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Haşhaş (Papaver somniferum), gelincikgiller familyasından Papaver cinsinden bir bitki türü. Haşhaş, yazların sıcak geçtiği orta derecede yağış alan yerleri sever. Anavatanının Doğu Akdeniz olduğu düşünülmektedir. Hindistan ve Anadolu'da çok eskiden beri tarımı yapılmaktadır.
Latince'de "Papaver" gelincik bitkisi, "somniferum" da uyku verici, rüya gördüren anlamına gelmektedir. Haşhaşın kapsülünden afyon adlı uyuşturucu, tohumlarından da haşhaş yağı adı verilen yenilebilir yağ çıkarılır.
Bitkinin meyvesi olan kapsülde, çok sayıda tohum bulunur. Haşhaş yağı, tohumların %40-45'ini meydana getirir. Haşhaş yağı, kaliteli, yemeklik, bitkisel bir yağdır. Tohumların yağı çıkartıldıktan sonra kalan küspe hayvan yemi olarak kullanılır ve hayvanın sütündeki yağ oranını arttırır. Meyve kabuğundan 20 kadar alkaloid elde edilir. Bunlar afyon türevleri olan; morfin, kodein, narkotin, papaverin gibi uyuşturucu olarak ve tıpta da ağrı kesici ve uyku verici kullanım alanı olan maddelerdir.
Birleşmiş Milletler denetiminde yasal ana üretici olarak Türkiye, Hindistan, Avustralya, Fransa, İspanya, Macaristan’da haşhaş ekimi yapılmaktadır. Ayrıca Türkiye ve Hindistan Birleşmiş Milletler tarafından geleneksel haşhaş üreticisi ülkeler olarak kabul edilmektedir. Ancak dünyada yasadışı olarak haşhaş üretiminde artış görülmektedir. Birleşmiş Milletler Uyuşturucu ve Suç Ofisi tarafından yapılan açıklamalarda Afganistan'da yapılan önleme çalışmalarına rağmen 200.000 hektarın üzerinde alanda haşhaş tarımı yapılmaya başlanmıştır[1].
Haşhaş, hem yazlık hem de kışlık ekilebilen, otsu yapıda tek yıllık bir bitkidir. Yazlık ve kışlık ekiliş tarihine göre vejetasyon süresi 110-280 gün arasında değişmektedir. 30–100 cm kadar derinine inen kazık kök sistemine sahiptir. Yetişme yeri özelliklerine göre 30–170 cm kadar boylanabilirler. Bitkinin sapı ve dalları tüysüz, düz ve üzeri gri-yeşil bir mumsu tabakayla örtülüdür. Olgunlaştığında kahverengimsi sarı bir renk almaktadır. Yapraklarının üzeri tüysüz ve grimsi-yeşil bir mum tabakasıyla kaplıdır. Tohumun rengine göre; beyaz, viyole ve nadir olarak da kırmızı çiçek açmaktadırlar.
Türkiye'de 1933 yılında kurulan "Uyuşturucu Maddeler İnhisar İdaresi" tarafından kontrollü haşhaş ekimi ve üretimine geçilmiş olup daha sonra 1938 yılında kurulan Toprak Mahsulleri Ofisi’nin denetiminde üretimi devam etmiştir. 1971 yılına kadar afyon ve haşhaş tohumu amaçlı üretimi yapılırken, haşhaş kapsüllerinin çizilmesi suretiyle elde edilen afyon sakızı da üreticilerden Toprak Mahsulleri Ofisi tarafından satın alınmakta, işlenmekte ve daha sonra tıbbi amaçlı olarak ihraç edilmekteydi. 1971-1974 yılları arasında yasaklanan haşhaş üretimi, haşhaş kapsülünün çizilmesi ile elde edilen afyon üretiminin yasak olması kaydı ile çizilmemiş haşhaş kapsülü üretimi şeklinde devam etmiştir[2].
Türkiye'nin Ege ve Orta Anadolu Bölgelerinde, başta en çok Afyonkarahisar olmak üzere Denizli, Konya, Uşak ve Burdur illerinde yetiştirilir[3]. Artvin Şavşat Balıklı köyü Yaylasında hiçbir uğraş vermeden kendi kendine yetiştiği bilinmektedir. Birleşmiş Milletler tarafından Türkiye'ye 700.000 dekar limit verilmiş olup günümüzde haşhaş ekimi yapılacak yerler; tarımsal ve ekonomik durum, yurtiçi uyuşturucu madde ihtiyacı, mevcut stok, kapsül ihtiyacı ve ihraç olanakları dikkate alınarak her yıl Bakanlar Kurulu kararıyla belirlenmektedir[4]. 2015 yılında Resmi Gazete' de yayımlanan "Haşhaş Kapsülü ve Tohumu Alımı ve Satımı Hakkında Karar" ile Afyonkarahisar, Uşak, Denizli, Amasya, Burdur, Çorum, Isparta, Kütahya, Tokat illerinin tamamında ve Balıkesir ilinin Balya, Bigadiç, Dursunbey, İvrindi, Kepsut, Savaştepe ve Sındırgı ilçeleri, Eskişehir ilinin Alpu, Beylikova, Çifteler, Günyüzü, Han, Mahmudiye, Mihalıççık, Seyitgazi ve Sivrihisar ilçeleri, Konya ilinin Ahırlı, Akören, Akşehir, Beyşehir, Derbent, Doğanhisar, Hüyük, Ilgın, Kadınhanı, Seydişehir, Tuzlukçu, Yalıhüyük ve Yunak ilçeleri, Manisa ilinin Şehzadeler, Yunusemre, Demirci, Gördes, Köprübaşı, Kula, Sarıgöl ve Selendi ilçelerinde yapılmaktadır[5]. Ürünlerin işlenmesi 1986 yılında kurulan "Afyon Alkaloidleri Fabrikası"nda yapılmaktadır.
Haşhaş tarlası (Kuzey Avusturya'dan)
Haşhaş Bitkisinin yakından görünümü. Tomurçuk ve Çiçek açmış hali.
Olgunlaşmamış Haşhaş Tomurcuğunun çizilmesiye Haşhaş üretiminde kullanılan sıvı.
.jpg)
.jpg)
_plant.JPG)
.jpg)
.jpg)
_plant.JPG)
.jpg)
.jpg)
|yayıncı= dış bağlantı (yardım) |yayıncı= dış bağlantı (yardım) Haşhaş (Papaver somniferum), gelincikgiller familyasından Papaver cinsinden bir bitki türü. Haşhaş, yazların sıcak geçtiği orta derecede yağış alan yerleri sever. Anavatanının Doğu Akdeniz olduğu düşünülmektedir. Hindistan ve Anadolu'da çok eskiden beri tarımı yapılmaktadır.
Latince'de "Papaver" gelincik bitkisi, "somniferum" da uyku verici, rüya gördüren anlamına gelmektedir. Haşhaşın kapsülünden afyon adlı uyuşturucu, tohumlarından da haşhaş yağı adı verilen yenilebilir yağ çıkarılır.
Bitkinin meyvesi olan kapsülde, çok sayıda tohum bulunur. Haşhaş yağı, tohumların %40-45'ini meydana getirir. Haşhaş yağı, kaliteli, yemeklik, bitkisel bir yağdır. Tohumların yağı çıkartıldıktan sonra kalan küspe hayvan yemi olarak kullanılır ve hayvanın sütündeki yağ oranını arttırır. Meyve kabuğundan 20 kadar alkaloid elde edilir. Bunlar afyon türevleri olan; morfin, kodein, narkotin, papaverin gibi uyuşturucu olarak ve tıpta da ağrı kesici ve uyku verici kullanım alanı olan maddelerdir.
Birleşmiş Milletler denetiminde yasal ana üretici olarak Türkiye, Hindistan, Avustralya, Fransa, İspanya, Macaristan’da haşhaş ekimi yapılmaktadır. Ayrıca Türkiye ve Hindistan Birleşmiş Milletler tarafından geleneksel haşhaş üreticisi ülkeler olarak kabul edilmektedir. Ancak dünyada yasadışı olarak haşhaş üretiminde artış görülmektedir. Birleşmiş Milletler Uyuşturucu ve Suç Ofisi tarafından yapılan açıklamalarda Afganistan'da yapılan önleme çalışmalarına rağmen 200.000 hektarın üzerinde alanda haşhaş tarımı yapılmaya başlanmıştır.
Стебло рослини прямостійне, просте або вгорі розгалужене, 50-120 см заввишки. Листки, окрім найнижчих, стеблообгортні, цілісні, великозубчасті або надрізанолопатеві, дуже сизі. Квітки великі, двостатеві, 4-пелюсткові, одиничні, на довгих кінцевих квітконосах; пелюстки білі, фіалкові або пурпурові, з білою, фіалковою або жовтавою плямою при основі. Плід — куляста або барильцеподібна коробочка. Цвіте у червні-липні.
За одними даними, мак снотворний у дикому стані невідомий і розводиться тільки в культурі, але дичавіє в усіх відповідних для його зростання місцях. За даними GRIN, він росте в дикому вигляді у Південній Європі (острів Крит у Греції, Італія, охоплюючи Сардинію і Сицилію), на острові Кіпр, в Африці (північ Алжиру, північ Лівії, Марокко, Туніс, острів Мадейра, Канарські острови), а також натуралізувався на Азорських островах.
Мак снотворний вирощують на всій території України як лікарську, олійну і декоративну рослину; іноді трапляється здичавіло на забур'янених місцях. У дикому стані невідомий.
Для лікарських потреб використовують коробочки олійних сортів маку снотворного із залишками верхньої частини стебел завдовжки до 10 см (Capita Papaveris), які заготовляють у період повної стиглості, коли вони набувають жовто-білого забарвлення, при стисканні в руці ламаються, а при струшуванні у них чути шурхіт від пересипання насіння. Збирають коробочки за допомогою спеціально обладнаних комбайнів. Обмолочені коробочки досушують на відкритому повітрі, розстелюючи тонким (3-5 см завтовшки) шаром на брезенті. Після досушування коробочки на зерноочисних машинах остаточно звільнюють від залишків насіння, пакують до мішків і зберігають у окремому приміщенні як отруйну сировину. Термін придатності — 3 роки. Використовують як сировину для добування алкалоїдів.
Мак снотворний містить 26 алкалоїдів ізохінолінової структури, кількість яких у сухих головках становить 1-2,5%. Практичне значення мають алкалоїди морфін, кодеїн і папаверин.
Anh túc hay còn gọi là a phiến, thẩu, trẩu (người Tày gọi là cây nàng tiên), là loài thực vật có tên khoa học là Papaver somniferum L., thuộc họ Anh túc (Papaveraceae). Được xem là cây dược liệu quý. Trong y học dùng cho giảm đau tốt nhất trong các loại dược liệu cả Đông lẫn Tây y. Chiết suất của cây này làm gây nghiện nặng. Ngành y học khuyến cáo không nên dùng trong các trường hợp thông thường, phải có sự chỉ định chi tiết và giám sát trực tiếp của bác sĩ. Việc lạm dụng quá mức có thể gây nghiện. Chính phủ Việt Nam đã cấm trồng cây này, lập một đơn vị phòng chống ma túy kiểm soát; thuốc phiện và các chất được tinh chiết từ nó, và các chất gây nghiện khác cần sa không gây nghiện nhưng bị cấm , một trong những quốc gia lớn đã hợp thức hóa nó, v.v.
Thân cao 1m-1,5m. Mỗi năm một vụ, mùa gieo hạt khoảng 10-11 âm lịch nằm vào mùa đông, thời gian từ khi gieo hạt đến khi ra hoa lấy mủ khoảng 3 tháng. Thích hợp với khí hậu vùng cao, có khi lên đến 1000m. Hoa khá đặc biệt; cùng một thân cây nhưng lại có bông hoa với các màu khác nhau, bông màu vàng tím và bông màu tím, trắng..v.v
Cánh đồng hoa anh túc tại Pháp
Tại Áo
.jpg)
Quả với dòng mủ trắng
Quả với mủ khô màu nâu
Số lượng khoảng 1 sào bắc bộ (360m²) mới lấy được 3 lạng mủ được cô đen (nha phiến). Sau khi hết mủ khai thác, quả khô bóc vỏ ra hạt ở trong. Hạt này có thể ăn sống được, thường trẻ con hay ăn. Hạt dùng để lấy giống vụ sau.
Nếu cần 1 kg bạch phiến thì cần phải tinh chế 10 kg nha phiến.
Việc chế biến thuốc phiện cổ truyền thì lấy nhựa thẩu phết lên trên một tấm giấy bản rồi đem hong khô. Đó là "thuốc sống". Lấy thuốc sống bóc bỏ giấy, đem dầm vào nước sôi, lọc sạch rồi đun cho đặc lại thì thành "thuốc chín". Đây là dạng thuốc dùng hút ở Đông Dương vào đầu thế kỷ 20.[1]
Quê hương của anh túc ở miền Trung Á, Ấn Độ và Iran
Anh túc là cây thân thảo, tuổi thọ 2 năm. Toàn thân màu phớt lục, lá hình bầu dục dài, mọc ôm thân, nở hoa vào mùa hè, mọc riêng lẻ ở ngọn, hoa to đẹp, nở hướng lên trên, có các màu đỏ, tím và trắng. Hoa chóng rụng, quả sóc hình cầu, trong có nhiều hạt nhỏ.
Đông y sử dụng vỏ quả để làm thuốc, lương y thường ghi trong đơn thuốc là"vỏ ngự mễ" hoặc "anh xác". Sau khi"lấy nhựa", mùa hè sẽ thu hái, vứt bỏ hạt và đầu dài, phơi khô, sao dấm hoặc tẩm mật ong cất giữ. Hạt anh túc chứa 50% dầu, có thể ép dầu.
Vỏ anh túc tính bình, vị chua chát, độc, chứa morphin, codein, Narcotin, papaverin,... Khoảng hơn 30 alkaloid, có tác dụng giảm đau, giảm ho, ngừng ỉa chảy, dùng chữa các bệnh ho hen lâu ngày, đau sườn, đau ngực, đau bụng, kiết lị lâu không khỏi, còn dùng chữa di tinh, hoạt tinh bởi thận hư.
Trong quả anh túc chất nhựa trắng, lấy ra phơi khô thành thuốc phiện, trong đó chứa 10% morphin, có thể giải trừ hiện tượng chuột rút và ức chế cơ tim, chủ yếu dùng trong co thắt cơ tim tắc động mạch. Nhưng dùng nhiều sẽ gây nghiện, bị ngộ độc dần dần ảnh hưởng nghiêm trọng đến sức khỏe, trở thành "con nghiện", nếu dùng quá nhiều một lần có thể gây nghẹt thở và dẫn đến tử vong. Do đó, ngoài việc trồng làm thuốc được quản lý chặt chẽ ra, nhà nước cấm trồng cây Anh túc.
Anh túc hay còn gọi là a phiến, thẩu, trẩu (người Tày gọi là cây nàng tiên), là loài thực vật có tên khoa học là Papaver somniferum L., thuộc họ Anh túc (Papaveraceae). Được xem là cây dược liệu quý. Trong y học dùng cho giảm đau tốt nhất trong các loại dược liệu cả Đông lẫn Tây y. Chiết suất của cây này làm gây nghiện nặng. Ngành y học khuyến cáo không nên dùng trong các trường hợp thông thường, phải có sự chỉ định chi tiết và giám sát trực tiếp của bác sĩ. Việc lạm dụng quá mức có thể gây nghiện. Chính phủ Việt Nam đã cấm trồng cây này, lập một đơn vị phòng chống ma túy kiểm soát; thuốc phiện và các chất được tinh chiết từ nó, và các chất gây nghiện khác cần sa không gây nghiện nhưng bị cấm , một trong những quốc gia lớn đã hợp thức hóa nó, v.v.
Мак снотво́рный[2][3] (лат. Papaver somniferum) — однолетнее травянистое растение, вид рода Мак (Papaver) семейства Маковые (Papaveraceae).
Латинское родовое название мака «Papaver» предположительно восходит к удвоенному корню *pap, со значением «вздуваться, увеличиваться»[4].
Мак снотворный — травянистое однолетнее растение, сизое, крупное, высотой 100—120 см, маловетвистое. Волоски или отсутствуют, или немногочисленные на жилках листьев или цветоносах.
Корневая система стержневая.
Стебель прямостоячий, гладкий, сизовато-зелёный, в верхней части ветвистый.
Нижние листья на коротких черешках, постепенно переходящих в пластинку, верхние сидячие, стеблеобъемлющие, пластинка продолговатая, сизая, неровная, 10—30 см длиной, по краю крупно-пильчато-зубчатая или надрезанно-лопастная и острозубчатая.
Цветоносы длинные, толстые, голые или с оттопыренными щетинками. Бутоны до раскрытия цветков поникшие, голые, кожистые, яйцевидно-овальные, тупые, крупные, длиной 1,5—3 см. Перед распусканием цветки выпрямляются. Цветки — актиноморфные, обоеполые, крупные, одиночные, располагаются на верхушке стебля или его разветвлений. Околоцветник двойной, чашечка из двух кожистых чашелистиков, опадающих при распускании бутона. Венчик состоит из 4 округлых или широкояйцевидных лепестков белого, красного, розового или фиолетового цвета с фиолетовым, жёлтым или белым пятном у основания, длиной до 10 см. Тычинки свободные, многочисленные, в нескольких кругах; тычиночные нити тёмные или светлые, выше середины булавовидно утолщённые; пыльники линейно-продолговатые. Гинецей ценокарпный, образованный многочисленными срастающимися плодолистиками. Завязь верхняя, семязачатки многочисленные. Цветёт в мае — августе. Формула цветка: ∗ K 2 C 4 A ∞ G ( ∞ _ ) {displaystyle ast K_{2};C_{4};A_{infty };G_{({underline {infty }})}} 
Плод — короткоцилиндрическая обратнояйцевидная или почти шаровидная коробочка 2—7 см длиной, внизу суженная в ясно заметную длинную ножку, одногнёздная, с неполными перегородками и большим количеством мелких семян; диск плоский, плёнчатый, с ясными, глубокими зубцами; лучей 8—12. Семена мясистые с маслянистым эндоспермом, 1—1,5 мм в диаметре; созревают в конце июля до начала сентября.
.jpg)
По одним данным, мак снотворный в диком состоянии неизвестен и разводится только в культуре, но дичает во всех подходящих для его произрастания местах. По данным GRIN, он произрастает в диком виде в Южной Европе (остров Крит в Греции, Италия, включая Сардинию и Сицилию), на острове Кипр, в Африке (север Алжира, север Ливии, Марокко, Тунис, остров Мадейра, Канарские острова), а также натурализовался на Азорских островах[6].
Лепестки цветков содержат маковую и реадиновую кислоты, жирные вещества, камедь.
Сгущённый млечный сок (опий), который получают только вручную, путём надрезания ещё недозрелых коробочек, на корню, содержит смолистые, слизистые вещества и 20 алкалоидов: морфин (0,3-0,5 %), апоморфин, кодеин (до 0,07 %), папаверин (до 0,05 %), тебаин, лауданин, наркотин, реадин и другие. По химическому строению алкалоиды мака относятся к производным фенантрена и изохинолина. В растении содержатся также β-ситостерин и органические кислоты. В зрелых семенах найдено около 40—56 % жирного масла[7][8].
Мак снотворный культивируют во многих странах на протяжении тысячелетий. В настоящее время, главным образом опиум культивируют в Китае, Индии, Малой Азии, Средней Азии, Афганистане.
Ранее в качестве лекарственного сырья использовали коробочки мака снотворного (лат. Capita Papaveris). Сырьё собирали по созревании, обмолачивали, сушили и брикетировали[9].
Из незрелых коробочек получают опиум — загустевший млечный сок. Сырой опий употребляется в Китае и других странах для курения, жевания, как наркотическое, опьяняющее средство. В европейской медицине опий подвергается переработке для извлечения алкалоидов и изготовления болеутоляющих, успокаивающих, противосудорожных и снотворных средств, а кроме того, при желудочных заболеваниях.
Из семян изготовляют маковое масло, которое используется в пищу, применяется для получения маргарина и в фармацевтике. В пищевых целях используют семена продовольственного мака. Ими посыпают выпечку или делают начинки. Главным образом продовольственный мак культивируют в Чешской республике (Czech blue poppy / чешский голубой мак) и Турции.
Декоративное растение. Культура мака снотворного началась в давние времена. С тех пор выведены многочисленные сорта культурного мака с чёрными, фиолетовыми, серыми или белыми семенами, с коробочками различной формы, с цветками простыми и махровыми, с надрезанными или с разрезными лепестками, с цветками красными, розовыми, фиолетовыми, белыми.
При цветении заросли или посевы мака снотворного дают медоносным пчёлам такое большое количества пыльцы, что соты, которые пчёлы почти полностью забивают пыльцой, становятся чёрными. В то же время нектара мак снотворный не даёт[10].
В пределах вида выделяются два подвида[6]:
Ранее традиционно выделяли несколько подвидов, использовавшихся для получения опия[11]:
от первых двух подвидов была получена группа сортов 'Мак опийный', от последнего группа сортов 'Мак масличный'.
Мак снотворный внесён в "Перечень растений, содержащих наркотические средства или психотропные вещества либо их прекурсоры и подлежащих контролю в Российской Федерации" (Постановление Правительства РФ от 27 ноября 2010 г. N 934)[12]. Таблица размеров для целей ст. 228, 228.1, 229 и 229.1 УК РФ приведена в Постановлении Правительства РФ от 01.10.2012 N 1002 [13] [источник не указан 243 дня].
Мак снотво́рный (лат. Papaver somniferum) — однолетнее травянистое растение, вид рода Мак (Papaver) семейства Маковые (Papaveraceae).
罂粟（学名：Papaver somniferum），即鴉片罌粟（英语：Opium poppy），是罂粟科植物，是制取鸦片的主要原料，同时其提取物也是多种镇静剂的来源，如吗啡、蒂巴因、可待因、罂粟碱、那可丁。学名“somniferum”的意思是“催眠”，反映出其具有麻醉性。罂粟的种子罌粟籽是重要的食物产品，其中含有对健康有益的油脂，可用於麵包、餅乾中烘焙，或製成醬料，使用於沙拉中，也可製成罌粟籽油。而罂粟花绚烂华美，是一种很有价值的观赏植物。
因罂粟擁有制作毒品的危險性，卻又有制作藥物及生產罌粟籽的價值，故在世界很多國家以法律規範化地種植，未經許可種植者視為犯罪行為。
罂粟是罂粟科的二年生草本植物。全株粉绿色，叶长椭圆形，抱茎而生；夏季开花，单生枝头，大型而艳丽，有红、紫、白色，向上开放。花早落，结球形蒴果，内有细小而众多种子。原产小亚细亚、印度、亚美尼亚和伊朗。中国部分地区药物种植场有少量栽培，多为药用。
花
蒴果
被割破而流出汁液的蒴果
種子
罂粟有数量很多的亚种和变种，花色各异，花瓣的数量和形态、蒴果的数量以及吗啡的产量等物理性质也都是各不相同的。 Papaver somniferum Laciniatum（有时也称 Papaver laciniatum）是罂粟的亚种之一，花型为重瓣，花色丰富，花瓣紧密排列，整朵花外观似毛绒球。
罂粟的某些亚种 “Norman” 和 “Przemko” 的吗啡含量极低，少于1%，但是与 P. Somniferum 原种相比，某些特定生物碱的含量却很高，这不利于氧可酮生产的劳动密集型过程。不过，包括观赏用和制种用在内的大多数变种都含有较高含量的吗啡，平均含量为10%。
中医以罂粟壳入药，处方又名“御米壳”或“罂壳”。一般在夏季“割烟”后采收，去蒂头和种子，晒干醋炒或蜜炙备用。种子含油50%，可以榨油。此外，部分不法商家将罂粟壳作为火锅底料使用。
罂粟壳性平味酸涩，有毒，内含吗啡、可待因、那可汀、罂粟碱等30多种生物碱，为镇痛、止咳、止泻药，用于肺虚久咳不止、胸腹筋骨各种疼痛、久痢常泻不止；也用于肾虚引起的遗精、滑精等症。加入菜肴中會令大脑产生很强的记忆作用，人食之容易上瘾，长期食用有中毒可能，属于违禁食品添加剂。[1]
罂粟果实中有乳汁，割取干燥后就是“鸦片”。它含有10% 的吗啡等生物碱，能解除平滑肌特别是血管平滑肌的痉挛，并能抑制心肌，主要用于心绞痛、动脉栓塞等症。但长期应用容易成瘾，慢性中毒，严重危害身体，成为民间常说的“鸦片鬼”。严重的还会因呼吸困难而送命。所以，中国对罂粟种植严加控制，除药用科研外，一律禁植。
罂粟成熟蒴果的外壳，含少量吗啡、可待因、蒂巴因、那可汀、罂粟壳碱和罂粟碱；另含多糖约2.4%，水解可得乳糖10%、阿拉伯糖6%、木糖6%、鼠李糖4%、乳糖醛酸60%、4-0-甲基葡萄糖醛酸4%、微量岩藻糖、2-0-甲基岩藻糖、2-0-甲基木糖及葡萄糖醛酸、景天庚糖、D-甘露庚酮糖、D-甘油基-D-甘露辛酮糖、内消旋肌醇、赤藓醇。过量食用后易致瘾。
世界最大的罂粟籽生产国为捷克共和国[2]，主要进口国为印度、俄罗斯、波兰和德国[3]。
全世界最大的海洛因产地阿富汗也种植有大量罂粟[4]。阿富汗地区由于常年战乱以及土地贫瘠，只能靠种植罂粟花生产毒品维持国民经济。過去泰國、寮國與緬甸的國界地區也是罂粟花产地，被稱為金三角。
中國大陸唯一合法種植藥用罌粟的基地由甘肅農墾集團管理，且處於高度保密狀態[5]。
「罂粟花」重定向至此。關於中視花系列的一部電視劇，詳見「罌粟花 (電視劇)」。 
维基百科中的醫療相关内容仅供参考，詳見醫學聲明。如需专业意见请咨询专业人士。 罂粟（学名：Papaver somniferum），即鴉片罌粟（英语：Opium poppy），是罂粟科植物，是制取鸦片的主要原料，同时其提取物也是多种镇静剂的来源，如吗啡、蒂巴因、可待因、罂粟碱、那可丁。学名“somniferum”的意思是“催眠”，反映出其具有麻醉性。罂粟的种子罌粟籽是重要的食物产品，其中含有对健康有益的油脂，可用於麵包、餅乾中烘焙，或製成醬料，使用於沙拉中，也可製成罌粟籽油。而罂粟花绚烂华美，是一种很有价值的观赏植物。
因罂粟擁有制作毒品的危險性，卻又有制作藥物及生產罌粟籽的價值，故在世界很多國家以法律規範化地種植，未經許可種植者視為犯罪行為。
ケシ（芥子、罌粟、Opium poppy、学名 Papaver somniferum）は、ケシ科ケシ属に属する一年草の植物。
日本語のケシは英語のpoppyと同義とされる[要検証 – ノート]が、英語では単に poppy といえばイギリス各地に自生しており、園芸種としても盛んに栽培されているヒナゲシ Corn poppy を指す。一方日本語で単にケシといった場合、それが種指定をも包含している場合はもっぱら本種を指す。英語では本種を Opium poppy と呼び poppy とは明確に区別している。日本語でも、他の園芸用ケシ属植物と区別するため、特に本種を阿片ケシ（アヘンケシ）と呼ぶことがあり、学会などでは種小名を用いソムニフェルム種と呼ぶ。
芥子という表記は本来カラシナを指す言葉であるが、ケシの種子とカラシナの種子がよく似ていることから、室町時代中期に誤用されて定着したものであるとされる。
日本では Opium poppy など Opium 産生植物はあへん法で栽培が原則禁止されている種に指定されており、厚生労働大臣の許可を得ずして栽培してはならない。Opium とはアヘン、麻薬の意味である。
地中海地方または東ヨーロッパ原産とも言われているが、野生下にある原種が発見されていないため確証はない。
草丈は1-2mメートル程度で、葉の形は長楕円～長卵形で、上の葉ほど小さくなる。
葉に関して他のケシ属とは、
といった点で区別できるが、これらの特徴は品種によってかなり差がある。
播種後半年ほどで開花する。通常は前年の秋に播種するので開花期は4-6月ごろになる。花は茎の先端に一つだけ付き、つぼみのときは下向きで開花と同時に天頂を向く。また2枚あるがくは開花と同時に脱落する。一日花であり翌日には散る。大きさは10-15cmと草丈に比較して大きく、悪臭がある。花弁は一重咲きの品種では4枚で、色は基本色として紅、白、紫があり青と黄はない。単色の品種も多いが、園芸種はこれらの中間や、これらが混じった絞りなど様々な変化を見せる。だがOpium poppyは基本色に黄を欠くことから、他のpoppyには多い黄やオレンジ系の花を作ることは不可能である。八重咲きの品種では花弁の縁が細裂するものがある。なおアヘン採取用に品種改良されたOpium poppyはどれも一重咲きである。
花が枯れて数日すると、芥子坊主と呼ばれる独特の形の鶏卵～握りこぶし大の果実を実らす。この芥子坊主の形も品種によって真球に近い球形や楕円球形と、様々に変化する。八重咲きなどの園芸種も結実するが、実の大きさやモルヒネ含有量はアヘン採取用の品種には遠く及ばない。どの品種も未熟果の表面に浅い傷をつけると麻薬成分であるモルヒネを含む白色～淡紅色の乳液が浸出し、しばらくすると粘性を示し黒化する。これをへらでかき集め乾燥したものが生アヘンである。果実が熟すと植物体は枯死し、熟した果実の天頂に穴があき、径 0.5mm に満たない微細な種子が飛び出す（非常に細かい物を「ケシ粒のような～」と表現するのは、これが由来）。種子は腎形であり、表面には網目模様があるが、肉眼では確認しにくい。色は品種により白から黒まで変化するが、食用に売られているものは象牙色と黒[1]が多い。
非常に古くから栽培されているだけあって、数多くの亜種や品種がある。下記は一部[2]。
世界各地の気候に合わせた、以下の基本六型がある。各亜種の中にさらにいろいろな品種がある。
本種の未熟果に傷をつけると出てくる乳液からアヘンが穫れ、それから精製されるモルヒネや、モルヒネを化学的に変化させたヘロインは麻薬に指定されている。しかし完全な麻薬であるヘロインはともかく、モルヒネは鎮痛鎮静剤として医学薬学的に重要であり、特にがん患者の激痛を和らげたりペインクリニックでの治療に不可欠である、適切な使用に基づけば依存症に陥ることも少ない。なおアヘンやモルヒネについての詳細は当該項目を参照されたい。
ケシは移植することができないので、直播しなければならない。あぜ幅50cmに作り、9月下旬、10a当たり180mlの割合で種子をまく。翌春、間引きし、株間約10cmとする。5月上中旬、開花、花弁が落下し数日を経て子房が十分に発育した頃、子房の立隆線にそって浅く切り傷をつけ、アヘンを採取する。
栽培植物としての歴史は古く、紀元前5000年頃と考えられるスイスの遺跡から本種の種子が発見されている（どのように利用されていたかは不明）。四大文明が興った頃にはすでに薬草として栽培されていたとされ、シュメールの楔形文字板にも本種の栽培記録がある。本種の薬用利用はそこからエジプトを経てギリシャに伝わったと考えられ、ローマ帝国を経てヨーロッパ全土に広まった。その間に帝国の退廃を映して利用法も麻薬用へと変貌を遂げ、大航海時代を経てアヘン原料として世界各地に広まった。特にイギリスは植民地であったインドで本種の大々的な栽培を行い、生産されたアヘンを中国（当時は清）へ輸出し莫大な利益をあげた。
多くの国がケシ栽培に何らかの規制をかけている一方で、園芸用としてのケシ栽培については規制していない国も多い。米国ではモルヒネ原料となる種を含むケシの栽培も種子の販売も自由で、ネット通販で種子を安価に購入できる。英国などヨーロッパでは、一面に咲きほこるケシ畑が春の風物詩になっている。
なお、先進国においては乾燥させた本種の植物体を有機溶媒に浸してアルカロイド成分を浸出させる方法で効率的にモルヒネを回収している。原始的なへら掻きによる採取は、モルヒネの回収率が非効率なこともあり、形としてアヘンを生産する必要のあるアヘン輸出可能国か、非合法生産下でしか行われていない。
現在、国際条約下でアヘンの輸出可能な国はインド、中国、日本、北朝鮮の4ヶ国に限定されているが、現在も輸出を継続しているのはインドのみであるため、国際条約下においてはインドが本種の最大の栽培地といえる。
このほか国際的に紛争が起きている地域で、住民が手っ取り早く現金収入を得るために国際条約を無視して本種を栽培するケースが多く、旧ソ連の中央アジアや、長年内乱が続いたアフガニスタン、カンボジア、中米などが新たな非合法栽培の中心地となっている。このケースにおいて、20世紀に非常に有名だったのが、いわゆる黄金の三角地帯（ゴールデントライアングル）としても知られるミャンマー・タイ・ラオスの国境にまたがる地域であるが、2002年以降は同地域での紛争が沈静化し、ようやく同地の支配権を確保できた政府によって他の換金作物への転作が奨励されるようになったため、低調化している。21世紀に入ってから条約無視の不法ケシ最大生産国はアフガニスタンで、2014年時点で全世界生産量の70%が同国産となっており、タリバンなど同国反政府組織の重要な資金源となっている[3][4]。国連薬物犯罪事務所の発表では、2013年の世界の不法なケシの作付け面積は約29万7000ヘクタールに及ぶ[4]。
日本では、室町時代に南蛮貿易によってケシの種がインドから津軽地方（現在の青森県）にもたらされ、それが「ツガル」というケシの俗称となったという伝承がある[5]。その後現在の山梨県、和歌山県、大阪府付近などで少量が産出されがいずれも少量で高価であり、用途も医療用に限られていた。
明治の半ば、大阪府の農民二反長音蔵がケシ栽培を政府に建白、地元の大阪府三島郡で大規模生産に乗り出すとともに、品種改良に尽力し、モルヒネ含有量が既存種の数倍に達する一貫種と呼ばれる優良品種を作出した。日本は台湾統治開始後、台湾においてアヘンの製造と消費が一大産業になっていることを知った。台湾総督府衛生顧問だった後藤新平は台湾のケシ栽培を課税対象とし、段階的に課税を厳格化することで、40年をかけ台湾のケシ生産を消滅させた一方で内地では二反長音蔵のケシ栽培を積極的に後援し、日本国内のアヘンの生産と台湾への輸出・販売を台湾総督府の専売制とし、莫大な利益を得た。1935年頃には全国作付けが100haに達し、5月の開花期には広大なケシ畑に雪白の花が広がり、非常な壮観を呈した。当時のアヘン年間生産量は15tに達し、全国産額の50%は和歌山県有田郡で、40%が大阪府三島郡がそれぞれ占めた。
昭和に入ると日本は戦前朝鮮や満洲の一部（熱河省。現在の河北省、遼寧省、内モンゴル自治区の一部）でケシ栽培を奨励し、第二次大戦中は満洲国、蒙古聯合自治政府、南京国民政府などで大規模栽培を行い、生成されたアヘンに高額の税をかけ戦費を調達した[6]。
終戦後の1946年、GHQがケシ栽培を禁止し、国内生産は途絶した。1954年あへん法が制定され、翌1955年から栽培が再開された。しかし戦前のような大規模栽培は復活することなく、現在の栽培量は実験室レベルに留まっている。
日本でもあへん法によってアヘンやモルヒネに対する規制がかけられているが、同法は戦前の満州や朝鮮で大規模に行われた戦費調達のためのアヘン生産の反省に基づき、国内での大規模栽培を例外なく禁止する意図の元に策定されている。ゆえにその内容は他国に比較して非常に厳しい。
現在日本においてあへん法に基づく栽培許可を受けるには、栽培地の周囲に二重の金網を張り巡らせ門扉には施錠する、といった非常に厳しい条件をクリアしなければならない。ゆえに実際に許可を得て栽培しているのは国や地方自治体の研究機関や、薬科大学、大学薬学部の薬草園、および北海道に国の研究機関から委託されて栽培している数軒の農家があるだけで、国内のアヘン生産量は実験室レベルに留まっている。これではとても国内需要をまかなえないため、日本は国際条約下で数少ないアヘン輸出可能国にもかかわらず、他国からアヘンを輸入している。
一方、前述した個人輸入や他の植物に種子が付着して（ケシとは知らずに）日本で栽培・自生してしまう例が少なからずあり、著名なものでは板東英二が妻の祖父に当たる松本健次郎宅の庭で次女と写っている写真が中日スポーツに掲載され、直後に警察官が松本宅を訪れ、ケシの花を抜いて帰ったというエピソードがある。2008年には茨城県下妻市にある小貝川ふれあい公園で行われるフラワーフェスティバルの会場で、ポピー畑に誤って栽培禁止種であるアツミゲシが種子の時点でポピーの種子に混入したために数十万本植えられていることが判明し、撤去・焼却処分している。
種子は煎ると香ばしく、あんパンやケーキに振り掛けたり、七味唐辛子に混ぜるなどして使われる。和菓子の松風には必須の材料である。中央ヨーロッパから東ヨーロッパではポピーシードで作った餡状のペーストをシュトゥルーデル、シュトレン、パイ、ハマンタッシェンなどの菓子のフィリングとしてよく用いる。モルヒネの含まれていない品種は特にポーランドのパンやケーキに大量に用いられることが広く知られている。東インドでは、種子をすりつぶして煮込み料理に加える他、ケシの実のチャツネも作られる。
栽培品種にもよるが、種子にはモルヒネが含まれていないか、含まれていてもごく微量である。長年にわたって食用に供されてきた歴史があるため、普通どの国においてもポピーシードは規制対象となっていない。日本においても『あへん法』では種子は取り締りの対象から外されており、ゆえに所持していても法的には問題にならない。しかし発芽すると法に触れるので、日本で販売されているケシの種子は加熱による発芽防止処理が施されている。
例外としてシンガポールのように微量であってもモルヒネが含まれていることを問題視し、ポピーシードの使用そのものを禁止している国もある。またアメリカには、ポピーシードを材料に用いた食品を食べて尿検査で陽性反応が出て解雇された、という事例がある。[7]
また種子には多量の油分が含まれているため、これを絞ったけし油（ポピーシードオイル）も食用や石鹸の製造、油彩画の絵の具を溶く描画油に使われる。けし油は植物油としてはかなり高価な部類に入るので、一般的には食用よりはむしろ描画油として使用される。
ソムニフェルム種の他にはアツミゲシなどのセティゲルム種が規制対象。
アツミゲシ Papaver setigerum
ハカマオニゲシ Papaver bracteatum
なお、これ以外のヒナゲシなどの観賞用のケシは、麻薬成分を含まないので栽培しても問題は無い。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ケシ（芥子、罌粟、Opium poppy、学名 Papaver somniferum）は、ケシ科ケシ属に属する一年草の植物。
日本語のケシは英語のpoppyと同義とされる[要検証 – ノート]が、英語では単に poppy といえばイギリス各地に自生しており、園芸種としても盛んに栽培されているヒナゲシ Corn poppy を指す。一方日本語で単にケシといった場合、それが種指定をも包含している場合はもっぱら本種を指す。英語では本種を Opium poppy と呼び poppy とは明確に区別している。日本語でも、他の園芸用ケシ属植物と区別するため、特に本種を阿片ケシ（アヘンケシ）と呼ぶことがあり、学会などでは種小名を用いソムニフェルム種と呼ぶ。
芥子という表記は本来カラシナを指す言葉であるが、ケシの種子とカラシナの種子がよく似ていることから、室町時代中期に誤用されて定着したものであるとされる。
日本では Opium poppy など Opium 産生植物はあへん法で栽培が原則禁止されている種に指定されており、厚生労働大臣の許可を得ずして栽培してはならない。Opium とはアヘン、麻薬の意味である。
양귀비(楊貴妃) 또는 아편양귀비(阿片楊貴妃)는 양귀비과의 한해살이풀이다. 문화어로는 아편꽃, 한자로는 앵속(罌粟)이라고 한다. 아편을 만드는 데에 쓰며, 농작물로 재배하기도 한다. 아편을 합법적으로 생산하는 나라는 불가리아·그리스·인도·일본·파키스탄·터키·러시아·구 유고 등이며, 한국에서는 법으로 재배가 금지되어 있다.
원산지는 지중해 연안으로 추정된다. 기원전 10세기경 수메르인들의 공예품에서 양귀비의 형상을 볼 수 있다. 양귀비에서 아편을 추출하는 법은 고대 그리스인도 알고 있었는데[1], '오피움'이라는 이름은 그리스인들이 붙인 말이며, 이것이 중국에서 '아편'으로 음역되었다.
높이 50~120cm 정도 자라는 1년초, 한살이해 초로, 줄기는 직립한다. 잎은 난형으로 잎가에 불규칙한 결각상(缺刻狀)의 거치(鋸齒)가 있고 회녹색으로 어긋난다. 꽃은 5~6월에 원줄기 끝에 1개씩 달리며 자색, 홍색, 황금색, 흰색 등 다양하고 봉오리는 아래로 처진다. 열매는 삭과(蒴果)로 난상 구형이며 익으면 윗부분의 구멍에서 종자가 나온다.
양귀비의 씨는 빵, 베이글 등에 쓰이고, 씨를 기름으로 짜내서 쓰기도 한다. 씨에는 마약 성분이 거의 들어있지 않다. 하지만 액을 짜내면 아편이 되 큰 문제를 가지고 있다.
햇빛이 잘 드는 곳을 좋아하며 비옥한 사질양토에서 잘 자란다. 습한 것 보다 건조한 것을 더 좋아하므로 야외에서는 물주기에 특별히 신경을 쓰지 않아도 된다. 화분에 심을 때는 밭흙, 부엽, 모래를 4대 4대 2로 섞어 쓰거나 시판 배양토에 굵은 모래를 20퍼센트 섞어 쓴다.[2]
1885년의 아편양귀비 삽화.
빨간색 홑꽃.
분홍색 겹꽃.
열매.
줄기와 잎.
어린 모습.
양귀비속에 속하는 다른 식물들은 대부분 마약 성분이 없으며 규제를 받지 않는다.
_(6972241046).jpg)
_opium_seized_in_Afghanistan.jpg)
_leaves.JPG)
