Die Suurvy (Carpobrotus edulis) is 'n plant wat aan die suidkus van Suid-Afrika voorkom en word tot 8 cm groot. Dit staan ook bekend as die hotnotsvy, ghoenavy of perdevy. Dit is 'n rank sukkulent met dik, vlesige blare wat met ouderdom houtagtig word. Die blomme is geel en verbleik tot ligpienk tussen Augustus en Oktober. Die blomme is 'n trekpleister vir insekte. Die blaarsap verlig bloublasie- en jellievissteke. Die plant groei op duine; dit is 'n goeie stabiliseerder van duine.
Sy beweidingskapasiteit is klein:
EIW SWIW LnregWIW Weidingsindekswaarde[1] 1 2.3 1.41El bàlsam (Carpobrotus edulis) és una espècie de planta suculenta reptant d'origen sud-africà.[1][2] És a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa i és molt present als Països catalans.[3]
Al Principat, en particular al nord (l'Empordà, Costa Brava, etc.), és conegut popularment com a ungla de gat,[4][5] o ungla de moix, mentre que, en la botànica, el terme ungla de gat generalment s'usa en referència al Uncaria tomentosa, planta reptant originària del Perú, però també s'usa al País Valencià per referir-se a l'Ononis natrix (gavó, etc.).[6] Popularment, també s'usa el nom de "patata frita"[7] o patata fregida. A Sud-àfrica també rep el nom de figuera dels hotentots (en anglès: Hottentot fig), entre altres noms, ja que el seu fruit és comestible, d'on derivem el nom català per aquest fruit, la figa dels hotentots.[8]
Creix en forma de mata suculenta reptant, i abans estava classificada dins del gènere Mesembryanthemum.
Carpobrotus edulis és fàcil de confondre amb l'espècie Carpobrotus chilensis i les dues espècies s'hibriden fàcilment. Carpobrotus edulis fa flors de color groc de 6 a 12 cm de diàmetre. En canvi, les flors de C. chilensis són de color magenta i més petites.
Com a invasora afecta sobretot Austràlia, Califòrnia i la Conca del Mediterrani, ja que comparteixen un clima similar, amb gelades inexistents o suaus. Aquesta planta es propaga per llavors o fragments de la planta. S'ha plantat intencionadament per a jardineria i protecció de talussos.
A la zona litoral, Carpobrotus s'ha estès ràpidament i hi ha zones totalment cobertes per aquesta planta. El problema s'agreuja, ja que una altra espècie invasora (la rata negra), amb els seus excrements, contribueix a estendre la planta.
Es pot fer traient les plantes de forma manual o amb maquinària de moviments de terres, ja que és necessari treure les tiges enterrades i fer mulching del sòl per evitar que torni a sortir. Com herbicida es pot fer servir el glifosat. Cremant-los no s'aconsegueix fer-los desaparèixer, ja que els seus teixits contenen molta humitat.
Al seu medi natural de Sud-àfrica, les tortugues es mengen les fulles, les serps s'hi amaguen per capturar les preses. Les abelles, Xylocopa i coleòpters pol·linitzen les seves flors. Els antílops i babuïns es mengen les flors i els fruits, que també dispersen les llavors. També els humans se'n mengen els fruits (sovint en forma de melmelada).[9]
El bàlsam (Carpobrotus edulis) és una espècie de planta suculenta reptant d'origen sud-africà. És a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa i és molt present als Països catalans.
Al Principat, en particular al nord (l'Empordà, Costa Brava, etc.), és conegut popularment com a ungla de gat, o ungla de moix, mentre que, en la botànica, el terme ungla de gat generalment s'usa en referència al Uncaria tomentosa, planta reptant originària del Perú, però també s'usa al País Valencià per referir-se a l'Ononis natrix (gavó, etc.). Popularment, també s'usa el nom de "patata frita" o patata fregida. A Sud-àfrica també rep el nom de figuera dels hotentots (en anglès: Hottentot fig), entre altres noms, ja que el seu fruit és comestible, d'on derivem el nom català per aquest fruit, la figa dels hotentots.
Creix en forma de mata suculenta reptant, i abans estava classificada dins del gènere Mesembryanthemum.
Carpobrotus edulis és fàcil de confondre amb l'espècie Carpobrotus chilensis i les dues espècies s'hibriden fàcilment. Carpobrotus edulis fa flors de color groc de 6 a 12 cm de diàmetre. En canvi, les flors de C. chilensis són de color magenta i més petites.
Planhigion blodeuol suddlon â dwy had-ddeilen (neu 'Deugotyledon') yw Ffigysen yr Hotentot sy'n enw benywaidd. Gellir bwyta ei ffrwyth melys. Mae'n perthyn i'r teulu Aizoaceae yn y genws Carpobrotus. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Carpobrotus edulis a'r enw Saesneg yw Hottentot-fig. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffigysen Felen.
Cynefin gwreiddiol 96% o'r teulu hwn o blanhigion yw de Affrica. Enw'r Iseldirwyr ar y brodorion Khoikhoi o dde-orllewin Affrica yw'r 'Hotentotiaid'. Ceir blodau 2.5 - 6 modfedd mewn diametr (64 – 152 mm)) ac mae lliw'r C. edulis yn felyn neu binc ysgafn.
Planhigion blodeuol suddlon â dwy had-ddeilen (neu 'Deugotyledon') yw Ffigysen yr Hotentot sy'n enw benywaidd. Gellir bwyta ei ffrwyth melys. Mae'n perthyn i'r teulu Aizoaceae yn y genws Carpobrotus. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Carpobrotus edulis a'r enw Saesneg yw Hottentot-fig. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffigysen Felen.
Cynefin gwreiddiol 96% o'r teulu hwn o blanhigion yw de Affrica. Enw'r Iseldirwyr ar y brodorion Khoikhoi o dde-orllewin Affrica yw'r 'Hotentotiaid'. Ceir blodau 2.5 - 6 modfedd mewn diametr (64 – 152 mm)) ac mae lliw'r C. edulis yn felyn neu binc ysgafn.
Die Essbare Mittagsblume (Carpobrotus edulis), auch Gelbe Mittagsblume, Pferdefeige, Hottentottenfeige oder Hexenfinger genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Carpobrotus gehört, einer der Gattungen, die Mittagsblumen genannt werden, innerhalb der Familie der Mittagsblumengewächse (Aizoaceae).
Carpobrotus edulis wächst mit geflügelten Trieben, die bis zu 3 Meter lang werden können. Die grünen Laubblätter sind scharf dreikantig, fast aufrecht sowie 40 bis 140 Millimeter lang und 7 bis 29 Millimeter breit. Ihr Kiel und die Ränder sind gesägt.
Die einzeln, endständig stehenden, zwittrigen Blüten haben einen Durchmesser von 5 bis 9 Zentimeter. Sie stehen an 25 bis 90 Millimeter langen Blütenstielen. Die Zipfel der Kelchblätter sind sehr ungleich. Die anfangs gelben Kronblätter werden bei der Alterung der Blüten pinkfarben. Sie sind 20 bis 45 Millimeter lang, 1,5 bis 3 Millimeter breit und stehen in 3 bis 5 Kreisen. Die Staubfäden sind hellgelb und werden zur Basis hin blasser. Die Staubblätter sind gelb. Die Nektarien bilden einen dunkelgrünen, gekerbten Ring. Die Blütezeit ist ganzjährig, die meisten Blüten werden aber im Frühjahr gebildet.[1]
Die keulenförmigen, an der Spitze eingedrückten Früchte sind gelblich und besitzen 7 bis 14 Kammern. Sie werden 20 bis 35 Millimeter lang und erreichen ebensolche Durchmesser.
Das natürliche Verbreitungsgebiet von Carpobrotus edulis ist Südafrika. Es erstreckt sich dort vom Namaqualand über Kapstadt bis nach Cradock und Albany in der Provinz Ostkap. In Europa ist die Art vielfach im Mittelmeerraum eingebürgert, etwa in Spanien und Portugal sowie auf den Kanarischen Inseln, Madeira, Azoren und den Kapverdischen Inseln; auch im Süden Großbritanniens und der angrenzenden Inseln, in Kalifornien (USA), Florida, in Baja California, Argentinien, Chile, Uruguay und einigen australischen Bundesstaaten ist sie als Neophyt zu finden.[2][3] Die Pflanzen wachsen bevorzugt in feuchten Küsten- und Bergregionen.
Die wissenschaftliche Erstbeschreibung als Mesembryanthemum edule wurde 1759 von Carl von Linné in seinem Werk Systema Naturae veröffentlicht.[4] Harriet Margaret Louisa Bolus stellte die Art 1927 in die Gattung Carpobrotus.[5] Carpobrotus edulis wird in die beiden Unterarten
unterteilt.[6] Carpobrotus edulis subsp. parviflorus unterscheidet sich von Carpobrotus edulis subsp. edulis durch kleinere Blütendurchmesser und gleichförmigere Zipfel.
Carpobrotus edulis enthält Polyphenole wie Tannine und Flavonoide und Anthocyane, denen eine regenerative, adstringierende, antibakterielle und antioxidative Wirkung zugeschrieben wird. Zudem sind Zitronensäure und Äpfelsäure enthalten.[7][8][9]
Die Früchte, die einer Feige leicht ähnlich sehen, haben ein geleeartiges, süßsaures Fruchtfleisch und sind essbar. Sie werden zu Marmelade (Sour Fig Jam) verarbeitet.[10] Der Saft und das Mark aus den Blättern werden in der Medizin zur Reinigung von Wunden sowie zur Heilung von Verbrennungswunden, Ohren- und Zahnschmerzen verwendet.
Carpobrotus edulis wird, wie andere Carpobrotus-Arten, zur Befestigung von Dünen und Steilufern eingesetzt.[11]
Die Essbare Mittagsblume ist in vielen Teilen der Erde ein invasiver Neophyt, das heißt, sie kommt ursprünglich dort nicht vor, kann aber sehr schnell neue Gebiete erobern und besiedeln. Sie kann den Boden auslaugen, Hybride mit verwandten Pflanzenarten bilden und die angepasste, endemische Flora aufgrund ihrer Anspruchslosigkeit und Schnellwüchsigkeit verdrängen. Jede Frucht beinhaltet hunderte von Samen und so gelang es der Essbaren Mittagsblume, teils durch Samenverbreitung (zum Beispiel Verzehr der Früchte durch Säugetiere) und teils durch vegetative Vermehrung aus der menschlichen Kultivierung zu entweichen und verwilderte Populationen zu bilden.[12][13]
Die Essbare Mittagsblume (Carpobrotus edulis), auch Gelbe Mittagsblume, Pferdefeige, Hottentottenfeige oder Hexenfinger genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Carpobrotus gehört, einer der Gattungen, die Mittagsblumen genannt werden, innerhalb der Familie der Mittagsblumengewächse (Aizoaceae).
Carpobrotus edulis es una espècia de plantas grassas de la familha de las Aizoaceae. Es tanben apelada croc de bruèissa, arpa de bruèissa, det de bruèissa, ficoïda comestibla o figuièra dels Hotentòts.
Originària d'Africa del Sud, foguèt importada en America e en Euròpa al començament del sègle XX per l'ornament e per l'estabilizacion dels sòls. Son fruch es comestible.
Carpobrotus edulis is a ground-creeping plant with succulent leaves in the genus Carpobrotus, native to South Africa. Its common names include hottentot-fig,[1][2][3][4] sour fig, ice plant or highway ice plant.
Carpobrotus edulis is a creeping, mat-forming succulent species. It grows year round, with individual shoot segments growing more than 1 m (3 ft) per year. It can grow to at least 50 m (165 ft) in diameter. The leaves are a dull-green or yellow-green colour. They are only very slightly curved and have serrated sides near the tips.[5]
The yellow flowers are produced from April to October, and range from 6.4 to 15.2 centimetres (2+1⁄2 to 6 inches) in diameter.[6] Two of the calyx lobes are longer, extending further than the petals. The flowers open in the morning in bright sunlight and close at night.[7] The receptacle is somewhat wedge-shaped, tapering down to the pedicel.[8] The fruit is multi-chambered, ripening from green to yellow.[6]
The species is easily confused with its close relatives, including the more diminutive and less aggressive Carpobrotus chilensis (sea fig), with which it hybridizes readily. C. edulis can, however, be distinguished from most of its relatives by the size and yellow colour of its flowers. The smaller flowers of C. chilensis, 3.8 to 6.4 cm (1+1⁄2 to 2+1⁄2 in) in diameter, are deep magenta.
C. edulis contains rutin, neohesperidin, hyperoside, catechin and ferulic acid; these contribute to the antibacterial[9] properties of the plant. It also contains procyanidins and propelargonidins.[10]
The species is a member of the fig-marigold family, Aizoaceae, one of about 30 species in the genus Carpobrotus. It was previously classified in Mesembryanthemum and is sometimes referred to as Mesembryanthemum edule.
The sour fig grows on coastal and inland slopes in South Africa from Namaqualand in the Northern Cape through the Western Cape to the Eastern Cape. It is often seen as a pioneer on disturbed sites.
The flowers are pollinated by solitary bees, honey bees, carpenter bees, and many beetle species. Leaves are eaten by tortoises. Flowers are eaten by antelopes and baboons. Fruits are eaten by baboons, rodents, porcupines, antelopes, who also disperse the seeds. The clumps provide shelter for snails, lizards, and skinks. Puff adders and other snakes, such as the Cape cobra, are often found in Carpobrotus clumps, where they ambush the small rodents attracted by the fruits.[7]
Carpobrotus edulis has naturalised in many other regions throughout the world, and is an invasive species in several parts, notably Australia, California and the Mediterranean, all of which have similar climates. The ice plant has escaped from cultivation and has become invasive, posing a serious ecological problem by forming vast monospecific zones, lowering biodiversity, and competing directly with several threatened or endangered plant species for nutrients, water, light, and space.[11]
Recorded as a garden escape from County Down,[12] in the south and east[13] and on the cliffs of Howth Head, County Dublin.[14]
On the Mediterranean coast, Carpobrotus has spread out rapidly and now parts of the coastline are completely covered. Moreover, another invasive species, the black rat, has been shown to enhance the spreading of the ice plant through its feces.[15] As the ice plant represents a food resource for the rat, both benefit from each other which is referred to as invasive mutualism.
In New Zealand forms monocultures and has taken over vast areas of coastal sand dune ecosystem. C. edulis and its hybrids are classed as unwanted organisms and are listed on the National Pest Plant Accord.[16]
Although the ice plant may have arrived by ship as early as the 16th century,[17][18] C. edulis was actively introduced in the early 1900s to stabilize dunes[17] and soil along railroad tracks; it was later put to use by Caltrans for ground cover along freeway embankments.[17] Thousands of acres were planted in California until the 1970s. It easily spreads by seed (hundreds per fruit) and from segmentation (any shoot segment can produce roots). Its succulent foliage, bright yellow flowers, and resistance to some harsh coastal climatic conditions (salt) have also made it a favored garden plant. The ice plant was, for several decades, widely promoted as an ornamental plant, and it is still available at some nurseries. Ice plant foliage can turn a vibrant red to yellow in color. Despite its use as a soil stabilizer, it actually exacerbates and speeds up coastal erosion. It holds great masses of water in its leaves, and its roots are very shallow. In the rainy season, the added weight on unstable sandstone slopes and dunes increases the chances of slope collapse and landslides.
The ice plant is still abundant along highways, beaches, on military bases, and in other public and private landscapes. It spreads beyond landscape plantings and has invaded foredune, dune scrub, coastal bluff scrub, coastal prairie, and, most recently, maritime chaparral communities. In California, the ice plant is found in coastal habitats from north of Eureka, south at least as far as Rosarito in Baja California. It is intolerant of frost, and is not found far inland or at elevations greater than about 500 ft (150 m).
Flowering occurs almost year-round, beginning in February in southern California and continuing until the autumn in northern California, with flowers present for at least a few months in any given population.
Control of ice plants can be attempted by pulling out individual plants by hand, or with the use of earth-moving machinery such as a skid-steer or tractor, though it is necessary to remove buried stems, and mulch the soil to prevent re-establishment. For chemical control, glyphosate herbicides are used. Because of the high water content of shoot tissues, burning of live or dead plants is not a useful method of control or disposal.
It needs well-drained soil, a sunny position, and room to spread. It is an excellent evergreen, drought- and wind-resistant groundcover; it can be planted on flat, sandy ground, on loose sand dunes, lime-rich and brackish soils, and gravelly gardens, as well as in containers, rockeries, and embankments, and will cascade over terrace walls.
The fruit is edible[6] (as with some other members of the family Aizoaceae), as are its leaves. In South Africa the sour fig's ripe fruit are gathered and either eaten fresh or made into a very tart jam.
The different parts of C. edulis are used in different forms in traditional medicine, mainly in South Africa. Mostly, the fruits and flowers are eaten raw or cooked for fungal and bacterial infections. The leaves can be ingested orally for digestive problems or the juice can be sucked out to help a sore throat.[19] The juice can also be mixed into a lotion base and used for external issues such as ringworm, bruises, sunburns, and cracked lips.[19]
Carpobrotus edulis is a ground-creeping plant with succulent leaves in the genus Carpobrotus, native to South Africa. Its common names include hottentot-fig, sour fig, ice plant or highway ice plant.
La uña de gato (Carpobrotus edulis) es una especie de plantas de la familia Aizoaceae. Su porte es rastrero y suculento; tiene tendencia a expandirse vegetativamente por grandes superficies. Tolera muy bien las características edáficas inadecuadas para otras plantas, como la salinidad. Antiguamente se encuadraba en el género Mesembryanthemum (como M. edulis), pero un análisis más detallado de la especie la clasificó en el género Carpobrotus. Fuera de su distribución natural sudafricana, se suele convertir en especie invasora en zonas costeras templadas.
Se trata de una planta perenne de porte rastrero (de hasta varios metros),[1] suculento, con una longitud del tallo de hasta 2 mm.
Las hojas son de color verde vivo, a veces púrpura en los extremos, y ahusadas, con textura cérea y sección triangular, curvadas hacia arriba, de unos 10 cm de largo. En suelos muy salinos, pueden poseer una especie de costra salina que les da un color blanquecino en superficie.
Las flores, similares en cierta medida a las inflorescencias de las Compuestas, son muy espectaculares, de más de 7 cm de diámetro, numerosos pétalos imbricados de color púrpura, amarillo o violeta y estambres amarillos (lo que la diferencia de C. acinaciformis).[1] Florece durante la transición de la primavera al verano: en el Hemisferio Norte, de abril a julio. La fruta es comestible.
La especie es utilizada como ornamental.
respecto a su fruto, este recibe el nombre de higo de El Cabo o higo marino,[2] siendo comestible., y como ocurre con algunos otros miembros de la familia Aizoaceae. En Sudáfrica, la fruta madura se recolecta y se come fresca o se convierte en una mermelada muy ácida. Sus hojas son igualmente comestibles.
Respecto a su uso medicinal, en Sudáfrica, las diferentes partes de la planta se utilizan en diferentes formas en la medicina tradicional. En su mayoría, las frutas y las flores se comen crudas o cocidas para las infecciones fúngicas y bacterianas. Las hojas se pueden ingerir por vía oral para problemas digestivos o se puede succionar el jugo para aliviar el dolor de garganta. El jugo también se puede mezclar en una base de loción y usarse para problemas externos como tiña, moretones, quemaduras solares y labios agrietados.
En origen era una oriunda de Sudáfrica, pero hoy día se encuentra prácticamente en todas las áreas templadas del mundo, sobre todo en las zonas costeras. Su carácter invasivo ha provocado dicha expansión. Una de las causas de su introducción fue su empleo como enmienda en obras públicas para asentar taludes; no obstante, hoy se emprenden medidas de control para evitar la afectación de la flora autóctona.[3]
El carácter invasivo de la especie no solo es pernicioso por agotamiento de los suelos o, simplemente, por el hecho de imposibilitar el arraigamiento de especies autóctonas en zonas muy ricas en biomasa de la especie alóctona, sino que se ha demostrado la competencia polínica: estas especies, productoras de polen en grandes cantidades, atraen selectivamente a los insectos polinizadores, que no desempeñan adecuadamente su rol ecológico con las especies menos abundantes, locales, que ven mermada su reproducción.[4]
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[5]
Se ha demostrado su perjuicio no solo sobre especies de flora autóctonas, sino también incluso reptiles, como el eslizón tridáctilo, al modificar su hábitat.[6]
Se trata de una especie que necesita sol para crecer, por lo que una cobertura vegetal densa dificulta su expansión y previene su aparición.
Puesto que las zonas en las que se plantea el interés de su erradicación son de especial valor botánico, no se suelen emplear herbicidas de menor o mayor espectro: en cambio, sí se realiza la retirada mecánica, manual o mecanizada. Su fácil dispersión hace necesaria la incineración in situ de las plantas arrancadas para garantizar que no se va a favorecer la dispersión de las semillas con el transporte o depósito de los restos tras su eliminación en una zona determinada.[3] Si se elimina de forma manual, los restos vegetales deben ser tratados como potencialmente invasores, se ha de tener la precaución de no dejar ningún pedazo de planta viva, ya sean hojas o raíces en contacto con el suelo.
Carpobrotus edulis fue descrita por (L.) N.E. Br y publicado en The Genera of South African Flowering Plants 249. 1926.[7]
carpobrotus: nombre genérico del griego karpos (fruta) y brota (comestible) que significa "con frutos comestibles".
edulis: epíteto latino que significa "comestible", referido a alguna de las partes de la planta.[8]
Uña de gato (no confundir con la Uncaria tomentosa ni con Acacia bonariensis), hierba del cuchillo, uña de león y papas fritas o patatas fritas.
Igualmente suele confundirse con la especie Lampranthus coccineus
|fechaacceso=
requiere |url=
(ayuda) La uña de gato (Carpobrotus edulis) es una especie de plantas de la familia Aizoaceae. Su porte es rastrero y suculento; tiene tendencia a expandirse vegetativamente por grandes superficies. Tolera muy bien las características edáficas inadecuadas para otras plantas, como la salinidad. Antiguamente se encuadraba en el género Mesembryanthemum (como M. edulis), pero un análisis más detallado de la especie la clasificó en el género Carpobrotus. Fuera de su distribución natural sudafricana, se suele convertir en especie invasora en zonas costeras templadas.
Vista de la planta. Naturalizada en península Valdés, Argentina.Carpobrotus edulis edo katu-azazkala Aizoaceae familiako landare zukutsua da, jatorriz Hegoafrikakoa eta Euskal Herriko kostan bertakotu dena landare inbaditzaile bihurtuz.
Habitata itsasertzeko dunak eta labarrak ditu.
Landare zukutsu herrestaria da, aurrez aurreko hosto mamitsu eta hirukiak dituena 3-10 cm artekoak.
Loreen diametroa 8-9 cm da, arrosa bizikoak edo hori ahulekoak.
Fruitua, jateko ona, hazi ugari sortzen ditu, askotan ehun inguru.
Jatorri aloktonoa duen espeziea da, komunitate naturaletan ezarpen iraunkorrekoa.
Sartze-era: Ornamentazio-lorezaintzan erabili da. Beraz, lorategietatik eratorritakoa da.
Carpobrotus edulis edo katu-azazkala Aizoaceae familiako landare zukutsua da, jatorriz Hegoafrikakoa eta Euskal Herriko kostan bertakotu dena landare inbaditzaile bihurtuz.
Habitata itsasertzeko dunak eta labarrak ditu.
Carpobrotus edulis est une espèce de plante grasse de la famille des Aizoaceae. En français, elle est appelée Croc de sorcière, Griffe de sorcière, Doigt de sorcière, Doigt de fée, Ficoïde comestible ou Figuier des Hottentots. Son fruit est comestible.
Originaire d'Afrique du Sud, elle fut importée en Amérique et en Europe au début du XXe siècle pour l'ornement et pour la stabilisation des sols. De nos jours, elle est considérée comme invasive dans un certain nombre de pays connaissant un climat méditerranéen.
C'est une plante grasse rampante, reconnaissable à ses feuilles charnues opposées à section triangulaire, en forme de griffe de 8 à 11 cm de longueur pour 8 à 13 mm d'épaisseur[1]. La couleur des feuilles varie du vert au rouge.
Les fleurs ont un diamètre de 5 à 12 cm[1], ont de nombreux pétales linéaires et sont de couleur rose vif ou jaune pâle.
Le fruit charnu, comestible ("figue des Hottentots"), produit de nombreuses (de 1 000 à 1 800) petites graines de 1 mm incluses dans un mucilage[1].
Carpobrotus acinaciformis ressemble à Carpobrotus edulis, mais ses feuilles, plus courtes et plus larges, ont une section plutôt en triangle isocèle, alors que Carpobrotus edulis a des feuilles à section plutôt en triangle équilatéral. De plus, les fleurs de Carpobrotus acinaciformis sont plus pourpres que celles de Carpobrotus edulis, qui sont de jaunâtres à roses.
Il existe cependant des hybridations entre ces deux espèces, ce qui peut rendre leur détermination difficile[1]
Originaire d’Afrique du Sud, elle a été introduite dans de nombreuses autres zones du globe, où elle s'est parfois naturalisée.
Elle supporte des gels de l'ordre de -6 à -8 °C mais, seulement sur une courte durée et accompagnés d'un réchauffement correct en journée.
Cette plante pousse sur les sols sableux, souvent sur les dunes littorales ou dans l'arrière-dune, mais on peut aussi la trouver sur les falaises ou rochers du littoral. Elle forme souvent de grands tapis végétaux pouvant couvrir plusieurs mètres carrés[1].
En Europe, on la trouve sur tout le littoral atlantique (du Pays basque jusqu'au Cotentin[1]) et méditerranéen (notamment en Corse, au niveau du massif des Albères, du massif des Maures et du massif de l'Esterel[1]).
En Afrique du Sud, les feuilles sont mangées par les tortues; le cobra du Cap tend des embuscades aux petits rongeurs attirés par les fruits. Les fleurs sont pollinisées par les abeilles solitaires, les abeilles charpentières, et de nombreuses espèces de coléoptères. Les fleurs sont mangées par les antilopes et les babouins. Les massifs offrent un abri pour les escargots et les lézards tels que les scinques. Les fruits sont consommés par les babouins, les rongeurs, les porcs-épics et les antilopes qui dispersent ainsi les graines via leurs excréments.
Le fruit peut être consommé cru, ou cuit en confiture au goût acide. Il est consommé notamment en Afrique du Sud.
Une recherche soutenue par l'Université de Fort Hare et la Fondation nationale pour la recherche d'Afrique du Sud semble démontrer que l'huile essentielle a d'importantes propriétés antifongiques[2].
Échappée des jardins, elle est devenue une plante invasive notamment en France métropolitaine sur le pourtour méditerranéen[3].
Elle couvre des surfaces considérables et constitue une menace pour la biodiversité : il a été démontré que les tapis qu'elle forme ont induit dans les zones étudiées une diminution de 35 à 60 % de la biodiversité des espèces végétales[1]. Ces tapis modifient de plus les caractéristiques du sol en émettant des tanins et autres substances gênant l'activité bactérienne, ce qui ralentit la décomposition de la litière et augmente l'acidité des sols[1].
Elle peut être remplacée par l'armérie maritime ou gazon d'Espagne (Armeria maritima). La marguerite naine (Erigeron karvinskianus), autre espèce exotique envahissante, doit être évitée.
Carpobrotus edulis est une espèce de plante grasse de la famille des Aizoaceae. En français, elle est appelée Croc de sorcière, Griffe de sorcière, Doigt de sorcière, Doigt de fée, Ficoïde comestible ou Figuier des Hottentots. Son fruit est comestible.
Originaire d'Afrique du Sud, elle fut importée en Amérique et en Europe au début du XXe siècle pour l'ornement et pour la stabilisation des sols. De nos jours, elle est considérée comme invasive dans un certain nombre de pays connaissant un climat méditerranéen.
A herba do coitelo[1] (Carpobrotus edulis) é unha planta da familia Aizoaceae, de orixe surafricana, de porte rastreiro e suculento; ten tendencia a se espallar vexetativamente por grandes superficies. Atura moi ben os solos pobres e con características limitantes para outras plantas, como a salinidade. Noutroura encadrábase no xénero Mesembryanthemum (como M. edulis), mais unha análise máis detallada da especie a clasificou no xénero Carpobrotus. Tamén recibe os nomes de uña/unlla de gato ou chorón das praias.
Orixinaria da rexión do Cabo, áchase moi estendida pola beiramar galega con fins ornamentais, especialmente nas Rías Baixas e na Costa Ártabra. Considérase especie invasora.
Planta herbácea, perenne, con talos rastreiros de até 2 m, enraizantes e ramificados. As follas son suculentas, de textura cerosa, de sección triangular, alongadas e curvadas, de ata 13 cm e cunha cor verde viva, ás veces púrpuras nas puntas. Nos solos moi salinos, pueden posuír unha especie de tona salina que lles dá unha cor abrancazada na superficie.
As flores son rechamangueiras, con numerosos pétalos imbricados de cor amarela, rosada ou purpúrea, de até 10 cm de diámetro, dispostas en solitario. Posúen cinco tépalos verdes e estaminodios petaloideos lineares. Ovario con 10 estigmas e numerosos estames amarelos. Florece na transición da primavera ao verán: no Hemisferio Norte, de abril a xullo.
O froito é carnoso, indehiscente, con numerosas sementes, comprimidas, de até 2 mm, mucilaxinosas.
A especie non parece producir sementes viábeis a pesar de que certos autores consideran que as sementes xeromolan abundantemente tras os incendios, podendo permanecer no banco de sementes durante varios anos. A propagación vexetativa é moi intensa, fragmentándose a planta e enraizando os fragmentos.
A especie é orixinaria da rexión do Cabo surafricana, mais hoxe en día espallouse por todas as rexións temperadas do planeta, especialmente nas zonas costeiras, por mor do seu uso en xardinaxe, principalmente para fixar noiros, en xardíns de rocalla, e pola vistosidade das súas flores. O seu carácter invasivo provocou dito espallamente. Hoxe desenvólvense medidas de control para evitar a afectación da flora autóctona.[2]
O carácter invasivo da especie non só é prexudicial polo esgotamento dos solos ou, simplemente, polo feito de imposibilitar o arraigamiento de especies autóctonas en zonas moi ricas en biomasa da especie alóctona, senón que se ten demostrado a competencia polínica: estas especies, produtoras de pole en grandes cantidades, atraen selectivamente aos insectos polinizadores, que non desenvolven axeitadamente o seu rol ecolóxico coas especies menos abundantes, locais, que ven así diminuída a súa reprodución.[3]
Aparece en xeral por toda a costa galega en comunidades psamófilas costeiras; tamén afectando a comunidades casmofíticas de cantil. Afecta polo tanto a un bo número de especies de vexetais raras ou ameazadas presentes nestes hábitats.
É unha especie en franca progresión que ocupa zonas novas en medios alterados costeiros ou con uso humano intenso. Forma un tapiz ininterrompido que cobre o substrato e altera totalmente as condicións de insolación e ciclo de nutrientes. Describíronse tamén problemas na polinización por competencia.
Cómpre evitar a súa propagación, xa que está considerada especie invasora pola Xunta de Galicia, ademais de aparecer no Catálogo Español de Especies exóticas Invasoras, aprobado polo Real Decreto 1628/2011, do 14 de novembro, estando prohibida en España a súa introdución no medio natural, posesión, transporte, tráfico e comercio.
En Galicia atopamos outras especies invasoras relacionadas coa herba do coitelo nas nosas costas:Carpobrotus acinaciformis (L.) L. Bolus, citouse tamén en numerosas ocasións, aínda que a diferenciación taxonómica é pouco clara e, segundo autores, non está presente na flora ibérica. Outras especies desta familia tamén surafricanas son Disphyma crassifolium (L.) L. Bolus, puntual en zonas costeiras, e Aptenia cordifolia (L. fil.) Schwantes, que se escapa de xardíns tamén en zonas costeiras. Tetragonia tetragonoides (Pallas) O. Kuntze, de Nova Zelandia, aparece en zonas costeiras desde tempos recentes, desde Poio até Corcubión[4]
Carpobrotus edulis pode ser facilmente eliminada mediante retirada manual. Porén, xa que esta planta pode desenvolver raíces ou gromos de calquera nódulo, será imprescindíbel retirar do terreo todos os anacos. Ademais, como en moitos casos quedan restos da planta enterrados no solo, será necesario repetir a operación polo menos unha segunda vez. Poboacións densas poden ser retiradas mediante enrolamento como se se tratase de placas de céspede ou rodais.
Esta especie pode ser controlada mediante tratamentos con glifosato a un mínimo do 2%. A eficacia deste herbicida pódese ver incrementada coa adición dun 1% de surfactante co obxecto de romper a densa cutícula da planta. Tamén o uso de auga con pH acedo ou a acidificación artificial desta favorecen a súa eficacia. As plantas tratadas poden tardar varias semanas en morrer, e tras varios meses poderíase producir o reabrollamento de individuos aparentemente mortos, polo que cómpre realizar un seguimento da zona.
Na Albufera de Valencia levouse a cabo un estudo sobre as consecuencias da aplicación de glifosato para o control de Carpobrotus en terreos areentos a unha dose de 2,5 kg glifosato/ha. De acordo con este estudo, aos 7 días comezan a aparecer gromos amarelados nas plantas. Tras 10 días, a maior parte da planta está afectada, e despois de 15, só un 10% non presenta síntomas. Tras 4 semanas comezan a aparecer gromos que morrerán unha semana máis tarde. Aos tres meses do tratamento considérase que a planta é totalmente inviábel, e comezan a aparecer gromos de flora autóctona que colonizan o espazo deixado por Carpobrotus. Non obstante, non se recomenda o uso de glifosato en areais debido á súa persistencia e ao efecto nocivo que ten sobre a flora autóctona. Obviamente, ao non ser un herbicida selectivo, o glifosato afectará a calquera planta con que entre en contacto, polo que é necesario realizar aplicacións puntuais dirixidas. O problema da persistencia pódese solucionar reducindo a dose aplicada. Por exemplo, se se utilizase un produto típico con glifosato ao 10-12% a unha dose mínima (para eses produtos) de 6 L/ha (recomendada polo fabricante), isto suporía 0,6 kg de glifosato/ha, case a cuarta parte do aplicado no tratamento na Albufera. De feito, graves invasións desta planta foron erradicadas xa nos anos 80 das dunas do parque natural de Bodeha Head, en California, utilizando control químico. Neste caso, e aínda que non se dan datos sobre o herbicida aplicado nin da concentración usada, si se indica que as plantas tardaron moito tempo en morrer e que progresivamente foron substituídas por sucesión natural por plantas autóctonas, un proceso idéntico ao observado no estudo da Albufera.
Na actualidade non existe ningún axente que se comercialice contra esta planta, pero observouse como algunhas especies de cochinillas algodonosas, Pulvinariella mesembryanthemi e Pulvinaria delottoi, tiveron certo impacto nas poboacións de Carpobrotus.
Carpobrotus edulis foi descrita por (L.) N.E. Br e publicado en The Genera of South African Flowering Plants 249. 1926.[5]
carpobrotus: nome xenérico do grego karpos (froita) e brota (comestíbel) que significa "con froitos comestíbeis".
edulis: epíteto latino que significa "comestíbel", referido a algunha das partes da planta.[6]
Abryanthemum edule (L.) Rothm.
A herba do coitelo (Carpobrotus edulis) é unha planta da familia Aizoaceae, de orixe surafricana, de porte rastreiro e suculento; ten tendencia a se espallar vexetativamente por grandes superficies. Atura moi ben os solos pobres e con características limitantes para outras plantas, como a salinidade. Noutroura encadrábase no xénero Mesembryanthemum (como M. edulis), mais unha análise máis detallada da especie a clasificou no xénero Carpobrotus. Tamén recibe os nomes de uña/unlla de gato ou chorón das praias.
Orixinaria da rexión do Cabo, áchase moi estendida pola beiramar galega con fins ornamentais, especialmente nas Rías Baixas e na Costa Ártabra. Considérase especie invasora.
Il fico di mare (Carpobrotus edulis) è una pianta succulenta appartenente alla famiglia delle Aizoaceae, originaria delle Province del Capo, in Sudafrica, anche se ad oggi risulta introdotto in un areale ben più ampio.[1]
Carpobrotus deriva dal greco antico καρπός "karpos" (frutto) e βρωτός "brotos" (edule, commestibile): "frutto commestibile".
In Sudafrica furono i coloni vedendo le popolazioni del luogo (i Khoi) cibarsi dei frutti come se fossero fichi a denominarlo "Fico degli Ottentotti" nel XV secolo. Facendo riferimento alla zona di origine è altrimenti conosciuta come fico acido, fico del Capo, ghaukum, ghoenavy, Hottentotsvy, Kaapsevy, perdevy, rankvy, suurvy, vyerank, (Afrikaans); ikhambi-lamabulawo, umgongozi (Zulu). In Sicilia, dove è diffuso in diverse zone della costa sud-occidentale, è anche conosciuto come varva di monacu (barba di monaco in siciliano). Nella provincia di Ragusa viene chiamato caddu, che sarebbe in italiano il callo. Viene chiamato così per la robustezza della foglia. In Toscana è noto come bacicci e, all'isola d'Elba, come bocciaie e caprettaie.
Carpobrotus edulis è una pianta perenne, succulenta e strisciante. Alta 15/20 centimetri, si propaga spontaneamente formando dei tappeti erbosi, coltivata si presta a decorare intere pareti rocciose.
Radice sottile e ramificata che la rende idonea per la coltivazione in giardini pensili.
Il gambo dicotomico ramificato (ripetute ramificazioni in due parti uguali) contenente come le foglie, una linfa densa e vischiosa che costituisce riserva nei periodi di siccità.
Presenta foglie carnose di forma ad artiglio (8/12 cm.) a sezione triangolare. Spesso dritte di colore verde, rastremate dall'attaccatura fino all'apice. In base alla prolungata esposizione alla luce solare possono presentare una colorazione rossiccia in prossimità dei bordi.
Caratteristica delle piante sono le corolle che si dischiudono durante le ore più assolate della giornata. Il fiore solitario, a capolino, corto peduncolo, durevole una decina di giorni, molto decorativo, compare da maggio fino a tutto ottobre, di circa 4 cm. di diametro, rosa antico, 20-80 petali, raccolti al bottone, 30/40 stami. L'insieme di calice e corolla (perianzio), è costituito da 5 tepali della stessa struttura delle foglie, quella che si mostra come variopinta corolla altro non è altro che un insieme di stami sterili con forma e consistenza di petali colorati, gli stami fertili sono sempre gialli. Gli stigmi sono disposti in modo circolale nella parte femminile del fiore (gineceo). Periodo di fioritura febbraio, ottobre in funzione della latitudine.
Il frutto è un baccello, indeiscente, capsula grossolanamente papillata; Semi scuri, rugosi con piccoli tubercoli risiedono in una mucillagine gelatinosa. Il frutto maturando ingiallisce emanando un caratteristico profumo. Commestibile dal sapore acidulo.
Il genere Carpobrotus edulis è presente allo stato spontaneo in Africa, Anatolia, America Meridionale e Oceania. In Italia è naturalizzato in Sicilia, Sardegna, Calabria, Campania, Toscana, Liguria, Puglia, Molise, Lazio, Marche e Abruzzo. Vegeta sulle coste ove è presente in grandi macchie che coprono le dune e le spiagge vicino al mare, grazie alla robustezza e resistenza al salmastro.
A scopo ornamentale la diffusione è capillare in tutta la penisola.
Carpobrotus edulis è diviso nelle due sottospecie:
Carpobrotus edulis si riproduce sia sessualmente che asessualmente. I fiori sono ad impollinazione entomocora e diversi organismi si nutrono dei suoi frutti, contribuendo così alla dispersione dei semi e la diffusione della pianta: roditori, ungulati e primati. Le testuggini invece si cibano delle parti vegetative.
Data la sua elevata adattabilità e capacità di riprodursi in modo vegetativo, nei luoghi di introduzione può facilmente diventare una pianta infestante, dannosa per le specie vegetali autoctone, con cui entra in competizione per lo spazio. Lo dimostrano estesi tappeti che coprono intere dune.
Alcuni lati positivi della presenza di C. edulis possono essere la stabilizzazione del terreno, il suo essere una riserva di liquidi laddove l'acqua è in disponibilità limitata, costituisce un'idonea barriera contro il fuoco ed in grosse quantità può essere trasformato in concime di qualità.
I fiori si prestano per preparare confetture dal sapore acidulo e lievemente salato.
Il liquido estratto dalle foglie è utilizzato come lenitivo per arrossature, irritazioni cutanee, scottature solari. Eczemi, escoriazioni, herpes labiale, secchezza delle mucose delle labbra. Presente allo stato spontaneo in prossimità delle coste è efficace come antidolorifico e disinfiammante contro le lesioni provocate dagli attacchi delle meduse e lenitivo contro le punture d'insetti, queste proprietà valgono il titolo di pianta di primo soccorso. Esami chimici hanno accertato la presenza di: acido ferulico, cactichina, hyperoside, neosperidina, rutina.
L'estratto è antisettico e astringente, proprietà che lo rendono indicato per il trattamento di patologie gastroenteriche: lassativo contro la stitichezza, sia di persone, che di bestiame, somministrato con frutta e acqua di mare. Misto ad acqua si presta a ridurre la diarrea, la dissenteria, i crampi allo stomaco. Si presta per la riduzione dell'infiammazione della bocca e della gola (laringite). Nel Sudafrica, dove trova origine, è impiegato per la cura di tubercolosi e come trattamento terapeutico della difterite e del diabete. Come antidolorifico nei parti e come emolliente della pelle. La credenza popolare attribuiva virtù particolari spalmandolo sul capo dei neonati per renderli forti e vigorosi.
Il Carpobrotus edulis ama posizioni molto luminose e soleggiate, asciutte e ben ventilate. Sopporta bene l'inverno se tenuta al riparo dalle piogge, dalle gelate e innaffiata poco. Predilige i terreni poco fertili. Se il terreno è troppo fertile, è favorita la produzione di foglie anziché fiori.
In Floricoltura e Giardinaggio il termine Mesembryanthemum è spesso esteso o associato a piante della stessa famiglia ma, di genere differente: Carpobrotus, Delosperma, Dorotheanthus e Lampranthus.
Molte varietà sono state introdotte e coltivate come piante ornamentali per i loro spettacolari e splendidi colori dei fiori: tutte le tonalità del rosso, rosa, bianco, giallo e arancio. Piante perenni, semirustiche, succulente, nane, striscianti. Molto diffuse, facili da coltivare e a crescita rapida. Ottimo effetto scenografico coltivata nelle aiuole, nei giardini rocciosi, in vaso, a cascata su terrazze e pareti.
Sopporta bene le temperature elevate ma teme molto il freddo.
In generale, Carpobrotus edulis è una pianta abbastanza robusta e raramente è attaccata da insetti parassiti.
La minaccia più importante è data dalla cocciniglia farinosa che produce macchie lanuginose e si presenta in casi di elevatissima umidità ambientale, mancanza di ventilazione e di luminosità. Malattie fungine (Botrytis) e attacchi di lumache possono causare danni alle foglie. È importante prevenire questi attacchi dosando bene le innaffiature e l'umidità ambientale.
Teme il gelo. Praticare il diradamento per evitare l'accumulo di vecchio e il marciume per asfissia.
Il fico di mare (Carpobrotus edulis) è una pianta succulenta appartenente alla famiglia delle Aizoaceae, originaria delle Province del Capo, in Sudafrica, anche se ad oggi risulta introdotto in un areale ben più ampio.
De hottentotvijg (Carpobrotus edulis) is een plant uit de ijskruidfamilie (Aizoaceae). De plant is ingevoerd vanuit Zuid-Afrika en is nu in veel Europese landen te vinden, vooral aan de kust. Verschillende verwante soorten komen tegenwoordig in Europese kustgebieden voor.
Het is een kruipende plant die zich flink kan uitspreiden. Zo worden kussens gevormd van 25-30 cm hoog. Ze komen voor op rotsen, kliffen en zandgrond. Het blad is heldergroen, vlezig en worstvormig. De bladeren kunnen tot 10 cm lang worden. Ze vertonen op de dwarsdoorsnede een driekantige vorm.
De bloemen staan alleen op een gezwollen steel en bloeien van april tot juli. De bloem is donkerroze of soms geel en heeft een doorsnede van maximaal 5 cm. Er zijn vijf kelkblaadjes en veel gele meeldraden. De kelkbuis heeft vijf stippen.
De hottentotvijg draagt een vlezige doosvrucht die niet openspringt. De vruchten zijn eetbaar.
De hottentotvijg (Carpobrotus edulis) is een plant uit de ijskruidfamilie (Aizoaceae). De plant is ingevoerd vanuit Zuid-Afrika en is nu in veel Europese landen te vinden, vooral aan de kust. Verschillende verwante soorten komen tegenwoordig in Europese kustgebieden voor.
Het is een kruipende plant die zich flink kan uitspreiden. Zo worden kussens gevormd van 25-30 cm hoog. Ze komen voor op rotsen, kliffen en zandgrond. Het blad is heldergroen, vlezig en worstvormig. De bladeren kunnen tot 10 cm lang worden. Ze vertonen op de dwarsdoorsnede een driekantige vorm.
Vorm met gele bloemCarpobrotus edulis (L.) N.E. Br, 1926, conhecida pelo nome comum de chorão-das-praias, é uma espécie de planta suculenta, rastejante, nativa da região do Cabo, na África do Sul.[1] Cultivada como planta ornamental e pelo seu fruto comestível, em regiões com clima semelhante ao da sua área de distribuição natural, como o Mediterrâneo e partes da Austrália e Califórnia, escapou ao controle humano e tornou-se uma espécie invasora. A espécie foi anteriormente classificada com pertencente ao género Mesembryanthemum e ainda é por vezes comercializada sob esse nome.
O Carpobrotus edulis é um caméfito suculento e rastejante, com longos caules escamosos que podem atingir vários metros de comprimento, enraizando nos nodos. Forma densos tapetes mono-específicos, particularmente em áreas arenosas e secas, preferindo taludes e outros terrenos declivosos. Pertencente à família Aizoaceae, C. edulis é uma das cerca de 12-20 espécies que integram o género Carpobrotus. C. edulis é vivaz e perene, apresentando crescimento durante todo o ano, com rebentos que podem crescer mais de 1 m por ano.[2] Foram encontradas plantas individuais que formaram um tapete com mais de 50 m de diâmetro.
As folhas são carnudas, apenas ligeiramente curvas, com ângulo dorsal serrilhado na parte distal,[3] de 40 a 80 mm de comprimento e de 8 a 17 mm de largura, secção triangular (formando um triângulo aproximadamente equilátero quando seccionadas perpendicularmente ao seu eixo principal) e ápice aguçado, verde brilhantes quando jovens, com laivos avermelhados quando envelhecidas, principalmente ao longo dos rebordos. As superfícies adaxiais e laterais são distintamente côncavas, particularmente em períodos de maior secura. Grandes células translúcidas à superfície das folhas jovens produzem uma superfície brilhante que se assemelha a folhas matizadas por geada (daí a planta ser conhecida por ice-plant, ou seja planta-do-gelo, em inglês).
As flores têm estaminódios semelhantes a pétalas, amarelos a purpurescentes. Os estames são numerosos (400 a 600), amarelos, agrupados em séries de 6 ou 7 unidades. Cada flor tem 8 a 10 estiletes livres sobre um ovário cónico, ligeiramente comprimido na sua parte basal e convexo no topo. Em cada flor, dois dos lobos do cálice são mais longos, prolongando-se para além das pétalas. O florescimento ocorre durante as estações mais quentes do ano, iniciando-se no final do inverno nas regiões mais quentes e no final da primavera em regiões menos ensolaradas. As plantas mantêm-se em flor até ao final do verão, por vezes até meados do outono, sendo comum as populações manterem-se em flor por vários meses.
O fruto, popularmente designado por figo dada a sua semelhança com um sicónio, é comestível, passando de verde a amarelo ou avermelhado com o amadurecimento e produzindo um odor pungente quando esmagado. A produção de sementes é grande, com centenas de sementes produzidas por cada fruto.
Por ser morfologicamente muito semelhante, C. edulis é facilmente confundido com algumas das espécies filogeneticamente mais próximas de Carpobrotus, incluindo com a espécie Carpobrotus chilensis, mais pequena e ecologicamente menos agressiva, com a qual hibridiza facilmente.
C. edulis pode, contudo, ser distinguido da maioria das espécies próximas de Carpobrotus pela coloração das suas flores. As grandes e vistosas flores de C. edulis, com 2,5–6 mm de diâmetro, são amarelas ou rosado claro, enquanto as flores de C. chilensis são mais pequenas, com apenas 1,5-2,5 mm de diâmetro, e de coloração magenta.
Os tecidos de C. edulis são ricos em rutina, neo-hesperidina, hiperósida, catequina e ácido ferúlico, compostos que contribuem para as propriedades antibacterianas da planta.[4] Também contém procianidinas e propelargonidinas.[5]
Tal como acontece com múltiplos membros da família Aizoaceae, as folhas e os frutos de C. edulis são comestíveis, podendo servir de alimento para humanos. O fruto é adocicado e com aroma agradável, embora pungente quando esmagado, sendo utilizado na África do Sul como fruto fresco, em saladas e para produzir uma compota muito acre.
Embora seja comestível, a planta é essencialmente cultivada pelo interesse ornamental das suas flores e pela facilidade como recobre o terreno, razão pela qual foi utilizada para fixar dunas e para estabilizar taludes de estrada e falésias costeiras sujeitas a erosão. Sendo suculenta e tolerante à salinização, resiste bem à secura e aos efeitos dos ventos marinhos, razão pela qual é utilizada em praias.
O cultivo de C. edulis requer solos bem drenados, exposição bem ensolarada e espaço para que a planta possa formar os seus típicos tapetes. Por ser vivaz e perene, fornece excelente cobertura do solo, resistindo em locais ventosos, secos e quentes, como cobertura do solo em dunas costeiras e os taludes de estradas.
Pode ser cultivada em solos planos, mesmo que arenosos ou constituídos por areia solta ou cascalho. Apesar de preferir solos bem drenados acídicos, cresce em solos ricos em calcário e em solos salgadiços. Quando cultivado em falésias, taludes, socalcos e estruturas de grande ângulo, forma facilmente um coberto em cascata com interesse ornamental.
A espécie tem distribuição natural nas regiões costeiras e interiores do Sul da África, ocorrendo em encostas e falésias desde Namaqualândia, na província de Northern Cape, até à província de Eastern Cape. C. edulis ocorre frequentemente nestas regiões como espécie pioneira em áreas ruderalzadas ou perturbadas.
A espécie C. edulis encontra-se naturalizada em múltiplas regiões de clima mediterrânico e de clima subtropical de todos os continentes, sendo considerada uma espécie invasora em várias dessas regiões, com destaque para as regiões costeiras da Austrália, Califórnia[6] e de ambos os lados do Mediterrâneo, todas elas com clima similar. Nestas regiões a espécie escapou de cultura e assumiu carácter invasor, colocando sérios problemas ecológicos na conservação das associações vegetais autóctones. Ao formar vastos tapetes mono-específicos, as populações de C. edulis eliminam do habitat as espécies pré-existentes, baixando a biodiversidade ao competirem directamente por nutrientes, água, luz e espaço com diversas espécies ameaçadas e em perigo de extinção.[7]
Carpobrotus edulis (L.) N.E. Br, 1926, conhecida pelo nome comum de chorão-das-praias, é uma espécie de planta suculenta, rastejante, nativa da região do Cabo, na África do Sul. Cultivada como planta ornamental e pelo seu fruto comestível, em regiões com clima semelhante ao da sua área de distribuição natural, como o Mediterrâneo e partes da Austrália e Califórnia, escapou ao controle humano e tornou-se uma espécie invasora. A espécie foi anteriormente classificada com pertencente ao género Mesembryanthemum e ainda é por vezes comercializada sob esse nome.
FrutosGul middagsblomma (Carpobrotus edulis) är en flerårig isörtsväxt som ursprungligen kommer från kustnära områden i Sydafrika. Den gula middagsblommans bruna frukt är ätlig och i Sydafrika kallas växten Sour Fig ("surt fikon").
Bladen är suckulenta. Stora celler i bladen gnistrar som iskristaller i solljuset. Blommorna är omkring 8 centimeter i diameter. Blomfärgen är gul, rosa eller orange.[1] Till växtsättet är gul middagsblomma mattbildande och den har använts för att binda jorden där den riskerar att erodera. Eftersom rotsystemet är svagt, så kan dock stora sjok av växter glida ner från sluttningar.
Gul middagsblomma tål inte frost och kräver en växtplats i direkt sol. Den är mycket salttålig, både för salt i jorden och i luften.
Ett tidigare vetenskapligt namn var Mesembryanthemum edule. Svenska synonymer är isblomma och hottentottfikon. Även andra isörtsväxter kallas ibland isblomma.
Gul middagsblomma (Carpobrotus edulis) är en flerårig isörtsväxt som ursprungligen kommer från kustnära områden i Sydafrika. Den gula middagsblommans bruna frukt är ätlig och i Sydafrika kallas växten Sour Fig ("surt fikon").
Bladen är suckulenta. Stora celler i bladen gnistrar som iskristaller i solljuset. Blommorna är omkring 8 centimeter i diameter. Blomfärgen är gul, rosa eller orange. Till växtsättet är gul middagsblomma mattbildande och den har använts för att binda jorden där den riskerar att erodera. Eftersom rotsystemet är svagt, så kan dock stora sjok av växter glida ner från sluttningar.
Gul middagsblomma tål inte frost och kräver en växtplats i direkt sol. Den är mycket salttålig, både för salt i jorden och i luften.
Великі, від 64 до 152 мм квіти жовтого або світло-рожевого кольору. Листя їдять черепахи, квіти їдять антилопи і бабуїни. Квіти запилюються бджолами й іншими комахами. Фрукти їдять бабуїни, гризуни, їжатці, антилопи і люди.
Рослини натуралізовані в багатьох інших регіонах по всьому світу, і є інвазивним видом зокрема в Австралії, Каліфорнії й Середземномор'я і створює серйозну екологічну проблему шляхом зниження біорізноманіття.
Сухий плід рослини закритий, допоки вода під час дощу не потрапить на нього. Під дією вологи плід розкривається та оголює насіння, щоб його міг змити дощ. Таким чином насіння потрапляє на землю у найсприятливий для проростання період.[1]
Carpobrotus edulis là một loài thực vật có hoa trong họ Phiên hạnh. Loài này được (L.) N.E.Br. mô tả khoa học đầu tiên năm 1926.[1]
Carpobrotus edulis là một loài thực vật có hoa trong họ Phiên hạnh. Loài này được (L.) N.E.Br. mô tả khoa học đầu tiên năm 1926.
Carpobrotus edulis (L.) N.E.Br.
Карпобро́тус съедо́бный (лат. Carpobrótus édulis) — растение семейства Аизовые, происходящее из Южной Африки, где его плоды местные жители издавна употребляют в пищу.
Он также интродуцирован в Средиземноморье, Австралии и в Калифорнии. В некоторых местах он одичал и превратился в агрессивный сорняк. Это стало возможно благодаря его способности образовывать сплошные заросли и вытеснять местную флору. Однако в засушливых районах это растение насаждается для сдерживания эрозии почв.
Карпобро́тус съедо́бный (лат. Carpobrótus édulis) — растение семейства Аизовые, происходящее из Южной Африки, где его плоды местные жители издавна употребляют в пищу.
Он также интродуцирован в Средиземноморье, Австралии и в Калифорнии. В некоторых местах он одичал и превратился в агрессивный сорняк. Это стало возможно благодаря его способности образовывать сплошные заросли и вытеснять местную флору. Однако в засушливых районах это растение насаждается для сдерживания эрозии почв.
食用日中花(学名:Mesembryanthemum edule)为番杏科日中花属下的一个种。