dcsimg

Comments ( الإنجليزية )

المقدمة من eFloras
Carpobrotus edulis is extensively planted in gardens and along highways and is also used for dune and bluff stabilization. An invasive, introduced species escaped from cultivation, C. edulis hybridizes with other Carpobrotus species. According to W. Wisura and H. F. Glen (1993), pink-flowered plants are seen in the wild only when C. edulis comes in contact with species of Carpobrotus with purple flowers.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
الاقتباس الببليوغرافي
Flora of North America Vol. 4: 76, 85, 86, 87 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
المصدر
Flora of North America @ eFloras.org
محرر
Flora of North America Editorial Committee
المشروع
eFloras.org
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
eFloras

Description ( الإنجليزية )

المقدمة من eFloras
Stems to 3 m; bark persistent, leathery. Leaves green; blade sharply 3-angled in cross section, widest proximal to middle, ad-axial side concave, outer angle serrate near apex, 5-11 × 1-1.5 cm. Inflorescences: pedicel 20-60 mm. Flowers 8-10 cm diam.; calyx lobes 10-60 mm; outer 2 lobes sharply 3-angled in cross section, abaxial angle serrate near apex, 30-60 mm; inner 3 lobes smaller, with membranous margins; petals (including petaloid staminodia) 100-200, yellow, aging pink, 2-4(-5)-seriate, 30-40 mm; stamens 100 per series, yellow, 4(-7)-seriate, simple to plumose, 6-8(-12) mm; anthers yellow; stigmas radiating out over fruits, 8-15 mm. Fruits yellowish, clavate to subglobose, depressed apically, 20-35 mm. Seeds ca. 1000. 2n = 18.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
الاقتباس الببليوغرافي
Flora of North America Vol. 4: 76, 85, 86, 87 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
المصدر
Flora of North America @ eFloras.org
محرر
Flora of North America Editorial Committee
المشروع
eFloras.org
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
eFloras

Distribution ( الإنجليزية )

المقدمة من eFloras
introduced; Calif., Fla.; Mexico (Baja California); South America (Chile); Europe; s Africa; Pacific Islands (New Zealand); Australia.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
الاقتباس الببليوغرافي
Flora of North America Vol. 4: 76, 85, 86, 87 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
المصدر
Flora of North America @ eFloras.org
محرر
Flora of North America Editorial Committee
المشروع
eFloras.org
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
eFloras

Flowering/Fruiting ( الإنجليزية )

المقدمة من eFloras
Flowering year-round, mostly spring.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
الاقتباس الببليوغرافي
Flora of North America Vol. 4: 76, 85, 86, 87 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
المصدر
Flora of North America @ eFloras.org
محرر
Flora of North America Editorial Committee
المشروع
eFloras.org
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
eFloras

Habitat ( الإنجليزية )

المقدمة من eFloras
Coastal dunes, bluffs and terraces, margins of estuaries; 0-100m.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
الاقتباس الببليوغرافي
Flora of North America Vol. 4: 76, 85, 86, 87 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
المصدر
Flora of North America @ eFloras.org
محرر
Flora of North America Editorial Committee
المشروع
eFloras.org
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
eFloras

Synonym ( الإنجليزية )

المقدمة من eFloras
Mesembryanthemum edule Linnaeus, Syst. Nat. ed. 10, 2: 1060. 1759
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
الاقتباس الببليوغرافي
Flora of North America Vol. 4: 76, 85, 86, 87 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
المصدر
Flora of North America @ eFloras.org
محرر
Flora of North America Editorial Committee
المشروع
eFloras.org
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
eFloras

Derivation of specific name ( الإنجليزية )

المقدمة من Flora of Zimbabwe
edulis: edible
ترخيص
cc-by-nc
حقوق النشر
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
الاقتباس الببليوغرافي
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Carpobrotus edulis (L.) L. Bolus Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/cult/species.php?species_id=163600
مؤلف
Mark Hyde
مؤلف
Bart Wursten
مؤلف
Petra Ballings
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
Flora of Zimbabwe

Comprehensive Description ( الإنجليزية )

المقدمة من North American Flora
Carpobrotus edulis (L.) N. E. Brown S. Afr. PI. 249. 1926.
Mesembryanthemum edule L. Syst. Nat. ed. 10. 1060. 1759.
Stem somewhat shrubby, robust, angular; leaves connate, the blades curved, 6-10 cm. long, 6-12 mm. broad, 3-angled, serrate on the lower angle; peduncle without bracts, about 2.5 cm. long, shorter than the uppermost leaves; flowers solitary, 8-10 cm. in diameter; calyx turbinate, 5-cleft, the lobes unequal; fruit edible.
Tvi'K LOCALITY: South Africa.
Distribution : Said lo be an escape on the coast near Los Angeles, California; native of southern Africa.
ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
الاقتباس الببليوغرافي
Percy Wilson, Per Axel Rydberg. 1932. CHENOPODIALES. North American flora. vol 21(4). New York Botanical Garden, New York, NY
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
North American Flora

Suurvy ( الأفريكانية )

المقدمة من wikipedia AF

Die Suurvy (Carpobrotus edulis) is 'n plant wat aan die suidkus van Suid-Afrika voorkom en word tot 8 cm groot. Dit staan ook bekend as die hotnotsvy, ghoenavy of perdevy. Dit is 'n rank sukkulent met dik, vlesige blare wat met ouderdom houtagtig word. Die blomme is geel en verbleik tot ligpienk tussen Augustus en Oktober. Die blomme is 'n trekpleister vir insekte. Die blaarsap verlig bloublasie- en jellievissteke. Die plant groei op duine; dit is 'n goeie stabiliseerder van duine.

Sy beweidingskapasiteit is klein:

EIW SWIW LnregWIW Weidingsindekswaarde[1] 1 2.3 1.41

Bron

Wiki letter w.svg Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia skrywers en redakteurs
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AF

Carpobrotus edulis ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

El bàlsam (Carpobrotus edulis) és una espècie de planta suculenta reptant d'origen sud-africà.[1][2] És a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa i és molt present als Països catalans.[3]

Al Principat, en particular al nord (l'Empordà, Costa Brava, etc.), és conegut popularment com a ungla de gat,[4][5] o ungla de moix, mentre que, en la botànica, el terme ungla de gat generalment s'usa en referència al Uncaria tomentosa, planta reptant originària del Perú, però també s'usa al País Valencià per referir-se a l'Ononis natrix (gavó, etc.).[6] Popularment, també s'usa el nom de "patata frita"[7] o patata fregida. A Sud-àfrica també rep el nom de figuera dels hotentots (en anglès: Hottentot fig), entre altres noms, ja que el seu fruit és comestible, d'on derivem el nom català per aquest fruit, la figa dels hotentots.[8]

Creix en forma de mata suculenta reptant, i abans estava classificada dins del gènere Mesembryanthemum.

Carpobrotus edulis és fàcil de confondre amb l'espècie Carpobrotus chilensis i les dues espècies s'hibriden fàcilment. Carpobrotus edulis fa flors de color groc de 6 a 12 cm de diàmetre. En canvi, les flors de C. chilensis són de color magenta i més petites.

Com planta invasora

 src=
C. edulis forma grans zones on és l'única planta

Com a invasora afecta sobretot Austràlia, Califòrnia i la Conca del Mediterrani, ja que comparteixen un clima similar, amb gelades inexistents o suaus. Aquesta planta es propaga per llavors o fragments de la planta. S'ha plantat intencionadament per a jardineria i protecció de talussos.

Mediterrani

A la zona litoral, Carpobrotus s'ha estès ràpidament i hi ha zones totalment cobertes per aquesta planta. El problema s'agreuja, ja que una altra espècie invasora (la rata negra), amb els seus excrements, contribueix a estendre la planta.

 src=
Part de l'Illa Bagaud coberta de C. edulis (Parc Nacional de Port-Cros).

Destrucció

Es pot fer traient les plantes de forma manual o amb maquinària de moviments de terres, ja que és necessari treure les tiges enterrades i fer mulching del sòl per evitar que torni a sortir. Com herbicida es pot fer servir el glifosat. Cremant-los no s'aconsegueix fer-los desaparèixer, ja que els seus teixits contenen molta humitat.

Ecologia

Al seu medi natural de Sud-àfrica, les tortugues es mengen les fulles, les serps s'hi amaguen per capturar les preses. Les abelles, Xylocopa i coleòpters pol·linitzen les seves flors. Els antílops i babuïns es mengen les flors i els fruits, que també dispersen les llavors. També els humans se'n mengen els fruits (sovint en forma de melmelada).[9]


Referències

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الكتالونية )

المقدمة من wikipedia CA

El bàlsam (Carpobrotus edulis) és una espècie de planta suculenta reptant d'origen sud-africà. És a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa i és molt present als Països catalans.

Al Principat, en particular al nord (l'Empordà, Costa Brava, etc.), és conegut popularment com a ungla de gat, o ungla de moix, mentre que, en la botànica, el terme ungla de gat generalment s'usa en referència al Uncaria tomentosa, planta reptant originària del Perú, però també s'usa al País Valencià per referir-se a l'Ononis natrix (gavó, etc.). Popularment, també s'usa el nom de "patata frita" o patata fregida. A Sud-àfrica també rep el nom de figuera dels hotentots (en anglès: Hottentot fig), entre altres noms, ja que el seu fruit és comestible, d'on derivem el nom català per aquest fruit, la figa dels hotentots.

Creix en forma de mata suculenta reptant, i abans estava classificada dins del gènere Mesembryanthemum.

Carpobrotus edulis és fàcil de confondre amb l'espècie Carpobrotus chilensis i les dues espècies s'hibriden fàcilment. Carpobrotus edulis fa flors de color groc de 6 a 12 cm de diàmetre. En canvi, les flors de C. chilensis són de color magenta i més petites.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autors i editors de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CA

Ffigysen yr Hotentot ( الويلزية )

المقدمة من wikipedia CY

Planhigion blodeuol suddlon â dwy had-ddeilen (neu 'Deugotyledon') yw Ffigysen yr Hotentot sy'n enw benywaidd. Gellir bwyta ei ffrwyth melys. Mae'n perthyn i'r teulu Aizoaceae yn y genws Carpobrotus. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Carpobrotus edulis a'r enw Saesneg yw Hottentot-fig. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffigysen Felen.

Cynefin gwreiddiol 96% o'r teulu hwn o blanhigion yw de Affrica. Enw'r Iseldirwyr ar y brodorion Khoikhoi o dde-orllewin Affrica yw'r 'Hotentotiaid'. Ceir blodau 2.5 - 6 modfedd mewn diametr (64 – 152 mm)) ac mae lliw'r C. edulis yn felyn neu binc ysgafn.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Awduron a golygyddion Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CY

Ffigysen yr Hotentot: Brief Summary ( الويلزية )

المقدمة من wikipedia CY

Planhigion blodeuol suddlon â dwy had-ddeilen (neu 'Deugotyledon') yw Ffigysen yr Hotentot sy'n enw benywaidd. Gellir bwyta ei ffrwyth melys. Mae'n perthyn i'r teulu Aizoaceae yn y genws Carpobrotus. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Carpobrotus edulis a'r enw Saesneg yw Hottentot-fig. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffigysen Felen.

Cynefin gwreiddiol 96% o'r teulu hwn o blanhigion yw de Affrica. Enw'r Iseldirwyr ar y brodorion Khoikhoi o dde-orllewin Affrica yw'r 'Hotentotiaid'. Ceir blodau 2.5 - 6 modfedd mewn diametr (64 – 152 mm)) ac mae lliw'r C. edulis yn felyn neu binc ysgafn.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Awduron a golygyddion Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia CY

Essbare Mittagsblume ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE
 src=
Früchte

Die Essbare Mittagsblume (Carpobrotus edulis), auch Gelbe Mittagsblume, Pferdefeige, Hottentottenfeige oder Hexenfinger genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Carpobrotus gehört, einer der Gattungen, die Mittagsblumen genannt werden, innerhalb der Familie der Mittagsblumengewächse (Aizoaceae).

Beschreibung

Carpobrotus edulis wächst mit geflügelten Trieben, die bis zu 3 Meter lang werden können. Die grünen Laubblätter sind scharf dreikantig, fast aufrecht sowie 40 bis 140 Millimeter lang und 7 bis 29 Millimeter breit. Ihr Kiel und die Ränder sind gesägt.

Die einzeln, endständig stehenden, zwittrigen Blüten haben einen Durchmesser von 5 bis 9 Zentimeter. Sie stehen an 25 bis 90 Millimeter langen Blütenstielen. Die Zipfel der Kelchblätter sind sehr ungleich. Die anfangs gelben Kronblätter werden bei der Alterung der Blüten pinkfarben. Sie sind 20 bis 45 Millimeter lang, 1,5 bis 3 Millimeter breit und stehen in 3 bis 5 Kreisen. Die Staubfäden sind hellgelb und werden zur Basis hin blasser. Die Staubblätter sind gelb. Die Nektarien bilden einen dunkelgrünen, gekerbten Ring. Die Blütezeit ist ganzjährig, die meisten Blüten werden aber im Frühjahr gebildet.[1]

Die keulenförmigen, an der Spitze eingedrückten Früchte sind gelblich und besitzen 7 bis 14 Kammern. Sie werden 20 bis 35 Millimeter lang und erreichen ebensolche Durchmesser.

Verbreitung

Das natürliche Verbreitungsgebiet von Carpobrotus edulis ist Südafrika. Es erstreckt sich dort vom Namaqualand über Kapstadt bis nach Cradock und Albany in der Provinz Ostkap. In Europa ist die Art vielfach im Mittelmeerraum eingebürgert, etwa in Spanien und Portugal sowie auf den Kanarischen Inseln, Madeira, Azoren und den Kapverdischen Inseln; auch im Süden Großbritanniens und der angrenzenden Inseln, in Kalifornien (USA), Florida, in Baja California, Argentinien, Chile, Uruguay und einigen australischen Bundesstaaten ist sie als Neophyt zu finden.[2][3] Die Pflanzen wachsen bevorzugt in feuchten Küsten- und Bergregionen.

Systematik

Die wissenschaftliche Erstbeschreibung als Mesembryanthemum edule wurde 1759 von Carl von Linné in seinem Werk Systema Naturae veröffentlicht.[4] Harriet Margaret Louisa Bolus stellte die Art 1927 in die Gattung Carpobrotus.[5] Carpobrotus edulis wird in die beiden Unterarten

  • Carpobrotus edulis subsp. edulis
  • Carpobrotus edulis subsp. parviflorus W.Wisura & Glen

unterteilt.[6] Carpobrotus edulis subsp. parviflorus unterscheidet sich von Carpobrotus edulis subsp. edulis durch kleinere Blütendurchmesser und gleichförmigere Zipfel.

Inhaltsstoffe

Carpobrotus edulis enthält Polyphenole wie Tannine und Flavonoide und Anthocyane, denen eine regenerative, adstringierende, antibakterielle und antioxidative Wirkung zugeschrieben wird. Zudem sind Zitronensäure und Äpfelsäure enthalten.[7][8][9]

Verwendung

Die Früchte, die einer Feige leicht ähnlich sehen, haben ein geleeartiges, süßsaures Fruchtfleisch und sind essbar. Sie werden zu Marmelade (Sour Fig Jam) verarbeitet.[10] Der Saft und das Mark aus den Blättern werden in der Medizin zur Reinigung von Wunden sowie zur Heilung von Verbrennungswunden, Ohren- und Zahnschmerzen verwendet.

Carpobrotus edulis wird, wie andere Carpobrotus-Arten, zur Befestigung von Dünen und Steilufern eingesetzt.[11]

Gefährdung für andere Pflanzenarten

 src=
Invasive Ausbreitung der Essbaren Mittagsblume auf Cabo da Roca in Portugal

Die Essbare Mittagsblume ist in vielen Teilen der Erde ein invasiver Neophyt, das heißt, sie kommt ursprünglich dort nicht vor, kann aber sehr schnell neue Gebiete erobern und besiedeln. Sie kann den Boden auslaugen, Hybride mit verwandten Pflanzenarten bilden und die angepasste, endemische Flora aufgrund ihrer Anspruchslosigkeit und Schnellwüchsigkeit verdrängen. Jede Frucht beinhaltet hunderte von Samen und so gelang es der Essbaren Mittagsblume, teils durch Samenverbreitung (zum Beispiel Verzehr der Früchte durch Säugetiere) und teils durch vegetative Vermehrung aus der menschlichen Kultivierung zu entweichen und verwilderte Populationen zu bilden.[12][13]

Nachweise

Literatur

Einzelnachweise

  1. Nancy J. Vivrette: Carpobrotus edulis. In: Flora of North America. Band 4, S. 87.
  2. Carpobrotus edulis – Distribution. Global Invasive Species Database, abgerufen am 25. November 2017.
  3. Carpobrotus im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 22. Oktober 2018.
  4. Systema Naturae. Band 2, S. 1060
  5. The Flowering Plants of South Africa. A Magazine Containing Hand-coloured Figures with Descriptions of the Flowering Plants Indigenous to South Africa. Band 7, London, Johannesburg und Cape Town 1927, S. 247.
  6. Heidrun E. K. Hartmann (Hrsg.): Illustrated Handbook of Succulent Plants: Aizoaceae A-E. Springer Verlag, Berlin/Heidelberg/New York 2001, ISBN 3-540-41691-9, S. 99.
  7. Carpobrotus edulis. South African National Biodiversity Institute (SANBI).
  8. Carpobrotus edulis folia. Inhaltsstoffe und medizinische Anwendungen, SANBI (PDF).
  9. Beauty E. Omoruyi, Graeme Bradley und Anthony J. Afolayan: Antioxidant and phytochemical properties of Carpobrotus edulis (L.) bolus leaf. In: BMC Complementary and Alternative Medicine. 2012, Nr. 12, S. 215, doi:10.1186/1472-6882-12-215.
  10. Magdaleen Van Wyk, Pat Barton: Traditional South African Cooking. Struik, 2008, ISBN 978-1-77007-407-1, S. 129.
  11. Heidrun E. K. Hartmann (Hrsg.): Illustrated Handbook of Succulent Plants: Aizoaceae A-E. Springer Verlag, Berlin/Heidelberg/New York 2001, ISBN 3-540-41691-9, S. 97–98.
  12. Hottentot Fig (Carpobrotus edulis) Invasive Species Action Plan (PDF-Datei; 1,45 MB).
  13. Global Invasive Species Database.

Weiterführende Literatur

  • Carey M. Suehs, Laurence Affre, Frédéric Médail: Invasion by South African Carpobrotus (Aizoaceae) species in the Mediterranean Basin: the effects of insularity on plant reproductive systems. In: L. E. Child, J. H. Brock, G. Brundu, K. Brach, P. Pysek, P. M. Wade, M. Williamson (Hrsg.): Plant invasions: ecological threats and management solutions. Backhuys Publisher, Leiden 2003, S. 247–263, online (PDF) (Memento vom 13. März 2016 im Internet Archive).

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Essbare Mittagsblume: Brief Summary ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE
 src= Früchte

Die Essbare Mittagsblume (Carpobrotus edulis), auch Gelbe Mittagsblume, Pferdefeige, Hottentottenfeige oder Hexenfinger genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Carpobrotus gehört, einer der Gattungen, die Mittagsblumen genannt werden, innerhalb der Familie der Mittagsblumengewächse (Aizoaceae).

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Carpobrotus edulis ( الأوكيتانية (بعد 1500) )

المقدمة من wikipedia emerging languages

Carpobrotus edulis es una espècia de plantas grassas de la familha de las Aizoaceae. Es tanben apelada croc de bruèissa, arpa de bruèissa, det de bruèissa, ficoïda comestibla o figuièra dels Hotentòts.

Originària d'Africa del Sud, foguèt importada en America e en Euròpa al començament del sègle XX per l'ornament e per l'estabilizacion dels sòls. Son fruch es comestible.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Carpobrotus edulis ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

Carpobrotus edulis is a ground-creeping plant with succulent leaves in the genus Carpobrotus, native to South Africa. Its common names include hottentot-fig,[1][2][3][4] sour fig, ice plant or highway ice plant.

Description

Carpobrotus edulis is a creeping, mat-forming succulent species. It grows year round, with individual shoot segments growing more than 1 m (3 ft) per year. It can grow to at least 50 m (165 ft) in diameter. The leaves are a dull-green or yellow-green colour. They are only very slightly curved and have serrated sides near the tips.[5]

The yellow flowers are produced from April to October, and range from 6.4 to 15.2 centimetres (2+12 to 6 inches) in diameter.[6] Two of the calyx lobes are longer, extending further than the petals. The flowers open in the morning in bright sunlight and close at night.[7] The receptacle is somewhat wedge-shaped, tapering down to the pedicel.[8] The fruit is multi-chambered, ripening from green to yellow.[6]

The species is easily confused with its close relatives, including the more diminutive and less aggressive Carpobrotus chilensis (sea fig), with which it hybridizes readily. C. edulis can, however, be distinguished from most of its relatives by the size and yellow colour of its flowers. The smaller flowers of C. chilensis, 3.8 to 6.4 cm (1+12 to 2+12 in) in diameter, are deep magenta.

Chemistry

C. edulis contains rutin, neohesperidin, hyperoside, catechin and ferulic acid; these contribute to the antibacterial[9] properties of the plant. It also contains procyanidins and propelargonidins.[10]

Taxonomy

The species is a member of the fig-marigold family, Aizoaceae, one of about 30 species in the genus Carpobrotus. It was previously classified in Mesembryanthemum and is sometimes referred to as Mesembryanthemum edule.

Distribution and habitat

The sour fig grows on coastal and inland slopes in South Africa from Namaqualand in the Northern Cape through the Western Cape to the Eastern Cape. It is often seen as a pioneer on disturbed sites.

Ecology

The flowers are pollinated by solitary bees, honey bees, carpenter bees, and many beetle species. Leaves are eaten by tortoises. Flowers are eaten by antelopes and baboons. Fruits are eaten by baboons, rodents, porcupines, antelopes, who also disperse the seeds. The clumps provide shelter for snails, lizards, and skinks. Puff adders and other snakes, such as the Cape cobra, are often found in Carpobrotus clumps, where they ambush the small rodents attracted by the fruits.[7]

As an invasive species

Carpobrotus edulis has naturalised in many other regions throughout the world, and is an invasive species in several parts, notably Australia, California and the Mediterranean, all of which have similar climates. The ice plant has escaped from cultivation and has become invasive, posing a serious ecological problem by forming vast monospecific zones, lowering biodiversity, and competing directly with several threatened or endangered plant species for nutrients, water, light, and space.[11]

Found at Cape Angela in Bizerte, Tunisia, near the Mediterranean Sea

Ireland

Recorded as a garden escape from County Down,[12] in the south and east[13] and on the cliffs of Howth Head, County Dublin.[14]

Mediterranean

On the Mediterranean coast, Carpobrotus has spread out rapidly and now parts of the coastline are completely covered. Moreover, another invasive species, the black rat, has been shown to enhance the spreading of the ice plant through its feces.[15] As the ice plant represents a food resource for the rat, both benefit from each other which is referred to as invasive mutualism.

Example of an area completely covered with ice plant on a French Mediterranean island, Bagaud island, in the Port-Cros National Park

New Zealand

In New Zealand forms monocultures and has taken over vast areas of coastal sand dune ecosystem. C. edulis and its hybrids are classed as unwanted organisms and are listed on the National Pest Plant Accord.[16]

United States

The ice plant forms large monospecific zones.

Although the ice plant may have arrived by ship as early as the 16th century,[17][18] C. edulis was actively introduced in the early 1900s to stabilize dunes[17] and soil along railroad tracks; it was later put to use by Caltrans for ground cover along freeway embankments.[17] Thousands of acres were planted in California until the 1970s. It easily spreads by seed (hundreds per fruit) and from segmentation (any shoot segment can produce roots). Its succulent foliage, bright yellow flowers, and resistance to some harsh coastal climatic conditions (salt) have also made it a favored garden plant. The ice plant was, for several decades, widely promoted as an ornamental plant, and it is still available at some nurseries. Ice plant foliage can turn a vibrant red to yellow in color. Despite its use as a soil stabilizer, it actually exacerbates and speeds up coastal erosion. It holds great masses of water in its leaves, and its roots are very shallow. In the rainy season, the added weight on unstable sandstone slopes and dunes increases the chances of slope collapse and landslides.

The ice plant is still abundant along highways, beaches, on military bases, and in other public and private landscapes. It spreads beyond landscape plantings and has invaded foredune, dune scrub, coastal bluff scrub, coastal prairie, and, most recently, maritime chaparral communities. In California, the ice plant is found in coastal habitats from north of Eureka, south at least as far as Rosarito in Baja California. It is intolerant of frost, and is not found far inland or at elevations greater than about 500 ft (150 m).

Flowering occurs almost year-round, beginning in February in southern California and continuing until the autumn in northern California, with flowers present for at least a few months in any given population.

Removal of plants

Control of ice plants can be attempted by pulling out individual plants by hand, or with the use of earth-moving machinery such as a skid-steer or tractor, though it is necessary to remove buried stems, and mulch the soil to prevent re-establishment. For chemical control, glyphosate herbicides are used. Because of the high water content of shoot tissues, burning of live or dead plants is not a useful method of control or disposal.

Cultivation

It needs well-drained soil, a sunny position, and room to spread. It is an excellent evergreen, drought- and wind-resistant groundcover; it can be planted on flat, sandy ground, on loose sand dunes, lime-rich and brackish soils, and gravelly gardens, as well as in containers, rockeries, and embankments, and will cascade over terrace walls.

Uses

The fruit is edible[6] (as with some other members of the family Aizoaceae), as are its leaves. In South Africa the sour fig's ripe fruit are gathered and either eaten fresh or made into a very tart jam.

The different parts of C. edulis are used in different forms in traditional medicine, mainly in South Africa. Mostly, the fruits and flowers are eaten raw or cooked for fungal and bacterial infections. The leaves can be ingested orally for digestive problems or the juice can be sucked out to help a sore throat.[19] The juice can also be mixed into a lotion base and used for external issues such as ringworm, bruises, sunburns, and cracked lips.[19]

References

  1. ^ "Hottentots Fig - Flowers". Kruger Park. Retrieved 2021-12-26.
  2. ^ "Carpobrotus edulis". Global Invasive Species Database (GISD).
  3. ^ "Carpobrotus edulis" at the Encyclopedia of Life
  4. ^ "Carpobrotus edulis (hottentot fig)". CABI Invasive Species Compendium. 2019-11-20. Retrieved 2021-12-26.
  5. ^ "Medicinal plants of Fernkloof". Archived from the original on 2012-07-29.
  6. ^ a b c Spellenberg, Richard (2001) [1979]. National Audubon Society Field Guide to North American Wildflowers: Western Region (rev ed.). Knopf. pp. 330–331. ISBN 978-0375402333.
  7. ^ a b "Carpobrotus edulis". www.plantzafrica.com.
  8. ^ Wisura, W. & Glen, H.F. (1993). The South African species of Carpobrotus (Mesembryanthema-Aizoaceae). Contributions from the Bolus Herbarium 15:76–107.
  9. ^ Purification and identification of active antibacterial components in Carpobrotusedulis L. Elmarie van der Watt and Johan C Pretorius, Journal of Ethnopharmacology, June 2001, Volume 76, Issue 1, pp. 87–91, doi:10.1016/S0378-8741(01)00197-0
  10. ^ LC/ESI-MS/MS characterisation of procyanidins and propelargonidins responsible for the strong antioxidant activity of the edible halophyte Mesembryanthemum edule L. Hanen Falleh, Samia Oueslati, Sylvain Guyot, Alia Ben Dali, Christian Magné, Chedly Abdelly and Riadh Ksouri, doi:10.1016/j.foodchem.2011.02.049
  11. ^ (State Resources Agency 1990).
  12. ^ Hackney, P. (Ed) 1992. Stewart & Corry's Flora of the North-east of Ireland, Institute of Irish Studies The Queen's University of Belfast.
  13. ^ Parnell,J. and Curtis, T. 2012 Webb's An Irish Flora. Cork University Press. ISBN 978-1859184783
  14. ^ Dhuill, E.N. and Smyth, N. 2021. Invasive non-native and alien garden escape plant species on the cliffs of Howth Head, Co. Dublin, Irish Naturalists' Journal 37(2) 102–110
  15. ^ www.upane.it, Upane -. "GISD". www.issg.org.
  16. ^ "Iceplant". Biosecurity New Zealand. 22 October 2008. Archived from the original on 6 March 2012. Retrieved 6 May 2010.
  17. ^ a b c Au, Leakhana. Carpobrotus edulis in California Coastal Plant Communities Archived December 24, 2013, at the Wayback Machine, Restoration and Reclamation Review, University of Minnesota, Vol. 6, No. 1, Fall 2000.
  18. ^ "Hottentot Fig (Carpobrotus edulis)". Bureau of Land Management, Arcata Field Office. Archived from the original on 2015-06-18. Retrieved 10 October 2015.
  19. ^ a b "Carpobrotus edulis – Useful Tropical Plants". tropical.theferns.info. Retrieved 2020-11-09.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

Carpobrotus edulis is a ground-creeping plant with succulent leaves in the genus Carpobrotus, native to South Africa. Its common names include hottentot-fig, sour fig, ice plant or highway ice plant.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Carpobrotus edulis ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

La uña de gato (Carpobrotus edulis) es una especie de plantas de la familia Aizoaceae. Su porte es rastrero y suculento; tiene tendencia a expandirse vegetativamente por grandes superficies. Tolera muy bien las características edáficas inadecuadas para otras plantas, como la salinidad. Antiguamente se encuadraba en el género Mesembryanthemum (como M. edulis), pero un análisis más detallado de la especie la clasificó en el género Carpobrotus. Fuera de su distribución natural sudafricana, se suele convertir en especie invasora en zonas costeras templadas.

 src=
Vista de la planta.
 src=
Naturalizada en península Valdés, Argentina.

Descripción

 src=
Frutos

Se trata de una planta perenne de porte rastrero (de hasta varios metros),[1]​ suculento, con una longitud del tallo de hasta 2 mm.

Las hojas son de color verde vivo, a veces púrpura en los extremos, y ahusadas, con textura cérea y sección triangular, curvadas hacia arriba, de unos 10 cm de largo. En suelos muy salinos, pueden poseer una especie de costra salina que les da un color blanquecino en superficie.

Las flores, similares en cierta medida a las inflorescencias de las Compuestas, son muy espectaculares, de más de 7 cm de diámetro, numerosos pétalos imbricados de color púrpura, amarillo o violeta y estambres amarillos (lo que la diferencia de C. acinaciformis).[1]​ Florece durante la transición de la primavera al verano: en el Hemisferio Norte, de abril a julio. La fruta es comestible.

Usos

La especie es utilizada como ornamental.

respecto a su fruto, este recibe el nombre de higo de El Cabo o higo marino,[2]​ siendo comestible., y como ocurre con algunos otros miembros de la familia Aizoaceae. En Sudáfrica, la fruta madura se recolecta y se come fresca o se convierte en una mermelada muy ácida. Sus hojas son igualmente comestibles.

Respecto a su uso medicinal, en Sudáfrica, las diferentes partes de la planta se utilizan en diferentes formas en la medicina tradicional. En su mayoría, las frutas y las flores se comen crudas o cocidas para las infecciones fúngicas y bacterianas. Las hojas se pueden ingerir por vía oral para problemas digestivos o se puede succionar el jugo para aliviar el dolor de garganta. El jugo también se puede mezclar en una base de loción y usarse para problemas externos como tiña, moretones, quemaduras solares y labios agrietados.

Carácter invasivo

En origen era una oriunda de Sudáfrica, pero hoy día se encuentra prácticamente en todas las áreas templadas del mundo, sobre todo en las zonas costeras. Su carácter invasivo ha provocado dicha expansión. Una de las causas de su introducción fue su empleo como enmienda en obras públicas para asentar taludes; no obstante, hoy se emprenden medidas de control para evitar la afectación de la flora autóctona.[3]

 src=
Carpobrotus edulis en la Costa Cantábrica.

El carácter invasivo de la especie no solo es pernicioso por agotamiento de los suelos o, simplemente, por el hecho de imposibilitar el arraigamiento de especies autóctonas en zonas muy ricas en biomasa de la especie alóctona, sino que se ha demostrado la competencia polínica: estas especies, productoras de polen en grandes cantidades, atraen selectivamente a los insectos polinizadores, que no desempeñan adecuadamente su rol ecológico con las especies menos abundantes, locales, que ven mermada su reproducción.[4]

Especie invasora en España

Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[5]

Se ha demostrado su perjuicio no solo sobre especies de flora autóctonas, sino también incluso reptiles, como el eslizón tridáctilo, al modificar su hábitat.[6]

Medidas correctoras

Se trata de una especie que necesita sol para crecer, por lo que una cobertura vegetal densa dificulta su expansión y previene su aparición.

Puesto que las zonas en las que se plantea el interés de su erradicación son de especial valor botánico, no se suelen emplear herbicidas de menor o mayor espectro: en cambio, sí se realiza la retirada mecánica, manual o mecanizada. Su fácil dispersión hace necesaria la incineración in situ de las plantas arrancadas para garantizar que no se va a favorecer la dispersión de las semillas con el transporte o depósito de los restos tras su eliminación en una zona determinada.[3]​ Si se elimina de forma manual, los restos vegetales deben ser tratados como potencialmente invasores, se ha de tener la precaución de no dejar ningún pedazo de planta viva, ya sean hojas o raíces en contacto con el suelo.

 src=
Ilustración.

Taxonomía

Carpobrotus edulis fue descrita por (L.) N.E. Br y publicado en The Genera of South African Flowering Plants 249. 1926.[7]

Etimología

carpobrotus: nombre genérico del griego karpos (fruta) y brota (comestible) que significa "con frutos comestibles".

edulis: epíteto latino que significa "comestible", referido a alguna de las partes de la planta.[8]

Sinonimia
  • Abryanthemum edule (L.) Rothm.
  • Carpobrotus edulis (L.) L. Bolus
  • Mesembryanthemum edule L. basónimo[9][10]

Nombres comunes

Uña de gato (no confundir con la Uncaria tomentosa ni con Acacia bonariensis), hierba del cuchillo, uña de león y papas fritas o patatas fritas.

Igualmente suele confundirse con la especie Lampranthus coccineus

Referencias

  1. a b García Rollán, Mariano (1999). «DICOTILEDÓNEAS». Atlas clasificatorio de la flora de España Peninsular y Balear. Madrid: Centro de Publicaciones de la Secretaría General Técnica del Ministerio de Agricultura, Pesca y Alimentación. Gobierno de España. p. 80. ISBN 84-491-0412-2. «Estambres amarillos. Flores de más de 7 cm. Extendida hasta varios m. Flores amarillas, lila o purpúreas. En taludes, arenas y rocas costeras. Península y Baleares».
  2. Colmeiro, Miguel: «Diccionario de los diversos nombres vulgares de muchas plantas usuales ó notables del antiguo y nuevo mundo», Madrid, 1871.
  3. a b «Flora invasora». Consultado el 1 de septiembre de 2007.
  4. Moragues, Eva; Anna Traveset. «Effect of Carpobrotus spp. on the pollination success of native plant species of the Balearic Islands». Biological Conservation 122 (4): 611-619. Consultado el 1 de septiembre de 2007.
  5. «Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por el que se regula el Catálogo español de especies exóticas invasoras.». Boletín Oficial del Estado.
  6. Galán, Pedro (2008). «Efecto de la planta invasora Carpobrotus edulis sobre la densidad del eslizón tridáctilo (Chalcides striatus) en una localidad costera de Galicia». Boletín de la Asociación Herpetológica Española (19): 117. |fechaacceso= requiere |url= (ayuda)
  7. «Carpobrotus edulis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 11 de agosto de 2012.
  8. Carpobrotus edulis en Flora de Canarias
  9. Carpobrotus edulis en eFlora
  10. «Carpobrotus edulis». Conservatorio y Jardín Botánico de Ginebra: Flora africana. Consultado el 5 de julio de 2011.

Bibliografía

  1. Flora of China Editorial Committee. 2003. Fl. China 5: 1–506. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  2. Flora of North America Editorial Committee, e. 2003. Magnoliophyta: Caryophyllidae, part 1. 4: i–xxiv, 1–559. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  3. Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i–xvii, 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  4. Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las Plantas Vasculares del Cono Sur (Argentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguay). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1–983; 107(2): i–xx, 985–2286; 107(3): i–xxi, 2287–3348.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

La uña de gato (Carpobrotus edulis) es una especie de plantas de la familia Aizoaceae. Su porte es rastrero y suculento; tiene tendencia a expandirse vegetativamente por grandes superficies. Tolera muy bien las características edáficas inadecuadas para otras plantas, como la salinidad. Antiguamente se encuadraba en el género Mesembryanthemum (como M. edulis), pero un análisis más detallado de la especie la clasificó en el género Carpobrotus. Fuera de su distribución natural sudafricana, se suele convertir en especie invasora en zonas costeras templadas.

 src= Vista de la planta.  src= Naturalizada en península Valdés, Argentina.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Carpobrotus edulis ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Carpobrotus edulis edo katu-azazkala Aizoaceae familiako landare zukutsua da, jatorriz Hegoafrikakoa eta Euskal Herriko kostan bertakotu dena landare inbaditzaile bihurtuz.

Habitata itsasertzeko dunak eta labarrak ditu.

Ezaugarriak

Landare zukutsu herrestaria da, aurrez aurreko hosto mamitsu eta hirukiak dituena 3-10 cm artekoak.

Loreen diametroa 8-9 cm da, arrosa bizikoak edo hori ahulekoak.

Fruitua, jateko ona, hazi ugari sortzen ditu, askotan ehun inguru.

Euskal Herrian

Jatorri aloktonoa duen espeziea da, komunitate naturaletan ezarpen iraunkorrekoa.

Sartze-era: Ornamentazio-lorezaintzan erabili da. Beraz, lorategietatik eratorritakoa da.

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الباسكية )

المقدمة من wikipedia EU

Carpobrotus edulis edo katu-azazkala Aizoaceae familiako landare zukutsua da, jatorriz Hegoafrikakoa eta Euskal Herriko kostan bertakotu dena landare inbaditzaile bihurtuz.

Habitata itsasertzeko dunak eta labarrak ditu.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipediako egileak eta editoreak
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EU

Carpobrotus edulis ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Carpobrotus edulis est une espèce de plante grasse de la famille des Aizoaceae. En français, elle est appelée Croc de sorcière, Griffe de sorcière, Doigt de sorcière, Doigt de fée, Ficoïde comestible ou Figuier des Hottentots. Son fruit est comestible.

Originaire d'Afrique du Sud, elle fut importée en Amérique et en Europe au début du XXe siècle pour l'ornement et pour la stabilisation des sols. De nos jours, elle est considérée comme invasive dans un certain nombre de pays connaissant un climat méditerranéen.

Description

Appareil végétatif et reproducteur

C'est une plante grasse rampante, reconnaissable à ses feuilles charnues opposées à section triangulaire, en forme de griffe de 8 à 11 cm de longueur pour 8 à 13 mm d'épaisseur[1]. La couleur des feuilles varie du vert au rouge.

Les fleurs ont un diamètre de 5 à 12 cm[1], ont de nombreux pétales linéaires et sont de couleur rose vif ou jaune pâle.

Le fruit charnu, comestible ("figue des Hottentots"), produit de nombreuses (de 1 000 à 1 800) petites graines de 1 mm incluses dans un mucilage[1].

Espèces similaires

 src=
Carpobrotus acinaciformis est une espèce similaire à Carpobrotus edulis

Carpobrotus acinaciformis ressemble à Carpobrotus edulis, mais ses feuilles, plus courtes et plus larges, ont une section plutôt en triangle isocèle, alors que Carpobrotus edulis a des feuilles à section plutôt en triangle équilatéral. De plus, les fleurs de Carpobrotus acinaciformis sont plus pourpres que celles de Carpobrotus edulis, qui sont de jaunâtres à roses.

Il existe cependant des hybridations entre ces deux espèces, ce qui peut rendre leur détermination difficile[1]

Répartition et habitat

Répartition

Originaire d’Afrique du Sud, elle a été introduite dans de nombreuses autres zones du globe, où elle s'est parfois naturalisée.

Elle supporte des gels de l'ordre de -6 à -8 °C mais, seulement sur une courte durée et accompagnés d'un réchauffement correct en journée.

Habitat

 src=
Étendue couverte de Carpobrotus edulis au Portugal.

Cette plante pousse sur les sols sableux, souvent sur les dunes littorales ou dans l'arrière-dune, mais on peut aussi la trouver sur les falaises ou rochers du littoral. Elle forme souvent de grands tapis végétaux pouvant couvrir plusieurs mètres carrés[1].

En Europe, on la trouve sur tout le littoral atlantique (du Pays basque jusqu'au Cotentin[1]) et méditerranéen (notamment en Corse, au niveau du massif des Albères, du massif des Maures et du massif de l'Esterel[1]).

En Afrique du Sud, les feuilles sont mangées par les tortues; le cobra du Cap tend des embuscades aux petits rongeurs attirés par les fruits. Les fleurs sont pollinisées par les abeilles solitaires, les abeilles charpentières, et de nombreuses espèces de coléoptères. Les fleurs sont mangées par les antilopes et les babouins. Les massifs offrent un abri pour les escargots et les lézards tels que les scinques. Les fruits sont consommés par les babouins, les rongeurs, les porcs-épics et les antilopes qui dispersent ainsi les graines via leurs excréments.

Carpobrotus edulis et l'homme

Usage

Le fruit peut être consommé cru, ou cuit en confiture au goût acide. Il est consommé notamment en Afrique du Sud.

Huile essentielle

Une recherche soutenue par l'Université de Fort Hare et la Fondation nationale pour la recherche d'Afrique du Sud semble démontrer que l'huile essentielle a d'importantes propriétés antifongiques[2].

Plante invasive

 src=
Carpobrotus edulis sur le littoral méditerranéen ici à Sète.

Échappée des jardins, elle est devenue une plante invasive notamment en France métropolitaine sur le pourtour méditerranéen[3].

Elle couvre des surfaces considérables et constitue une menace pour la biodiversité : il a été démontré que les tapis qu'elle forme ont induit dans les zones étudiées une diminution de 35 à 60 % de la biodiversité des espèces végétales[1]. Ces tapis modifient de plus les caractéristiques du sol en émettant des tanins et autres substances gênant l'activité bactérienne, ce qui ralentit la décomposition de la litière et augmente l'acidité des sols[1].

Elle peut être remplacée par l'armérie maritime ou gazon d'Espagne (Armeria maritima). La marguerite naine (Erigeron karvinskianus), autre espèce exotique envahissante, doit être évitée.

Voir aussi

Notes et références
  1. a b c d e f g h et i Guillaume Fried, Guide des plantes invasives, Paris, Éditions Belin, 2012, 272 p. (ISBN 978-2-7011-5793-1), p. 30.
  2. (en) « The inhibitory effect of Mesembryanthemum edule (L.) bolus essential oil on some pathogenic fungal isolates », sur https://bmccomplementalternmed.biomedcentral.com, 23 mai 2014 (consulté le 22 mai 2018)
  3. Liste des plantes envahissantes, éditée par l'Agence Méditerranéenne de l'Environnement (juillet 2003)

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Carpobrotus edulis est une espèce de plante grasse de la famille des Aizoaceae. En français, elle est appelée Croc de sorcière, Griffe de sorcière, Doigt de sorcière, Doigt de fée, Ficoïde comestible ou Figuier des Hottentots. Son fruit est comestible.

Originaire d'Afrique du Sud, elle fut importée en Amérique et en Europe au début du XXe siècle pour l'ornement et pour la stabilisation des sols. De nos jours, elle est considérée comme invasive dans un certain nombre de pays connaissant un climat méditerranéen.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Herba do coitelo ( الجاليكية )

المقدمة من wikipedia gl Galician

A herba do coitelo[1] (Carpobrotus edulis) é unha planta da familia Aizoaceae, de orixe surafricana, de porte rastreiro e suculento; ten tendencia a se espallar vexetativamente por grandes superficies. Atura moi ben os solos pobres e con características limitantes para outras plantas, como a salinidade. Noutroura encadrábase no xénero Mesembryanthemum (como M. edulis), mais unha análise máis detallada da especie a clasificou no xénero Carpobrotus. Tamén recibe os nomes de uña/unlla de gato ou chorón das praias.

Orixinaria da rexión do Cabo, áchase moi estendida pola beiramar galega con fins ornamentais, especialmente nas Rías Baixas e na Costa Ártabra. Considérase especie invasora.

Descrición

Planta herbácea, perenne, con talos rastreiros de até 2 m, enraizantes e ramificados. As follas son suculentas, de textura cerosa, de sección triangular, alongadas e curvadas, de ata 13 cm e cunha cor verde viva, ás veces púrpuras nas puntas. Nos solos moi salinos, pueden posuír unha especie de tona salina que lles dá unha cor abrancazada na superficie.

As flores son rechamangueiras, con numerosos pétalos imbricados de cor amarela, rosada ou purpúrea, de até 10 cm de diámetro, dispostas en solitario. Posúen cinco tépalos verdes e estaminodios petaloideos lineares. Ovario con 10 estigmas e numerosos estames amarelos. Florece na transición da primavera ao verán: no Hemisferio Norte, de abril a xullo.

O froito é carnoso, indehiscente, con numerosas sementes, comprimidas, de até 2 mm, mucilaxinosas.

Propagación

A especie non parece producir sementes viábeis a pesar de que certos autores consideran que as sementes xeromolan abundantemente tras os incendios, podendo permanecer no banco de sementes durante varios anos. A propagación vexetativa é moi intensa, fragmentándose a planta e enraizando os fragmentos.

Problemática

A especie é orixinaria da rexión do Cabo surafricana, mais hoxe en día espallouse por todas as rexións temperadas do planeta, especialmente nas zonas costeiras, por mor do seu uso en xardinaxe, principalmente para fixar noiros, en xardíns de rocalla, e pola vistosidade das súas flores. O seu carácter invasivo provocou dito espallamente. Hoxe desenvólvense medidas de control para evitar a afectación da flora autóctona.[2]

 src=
Carpobrotus edulis.

O carácter invasivo da especie non só é prexudicial polo esgotamento dos solos ou, simplemente, polo feito de imposibilitar o arraigamiento de especies autóctonas en zonas moi ricas en biomasa da especie alóctona, senón que se ten demostrado a competencia polínica: estas especies, produtoras de pole en grandes cantidades, atraen selectivamente aos insectos polinizadores, que non desenvolven axeitadamente o seu rol ecolóxico coas especies menos abundantes, locais, que ven así diminuída a súa reprodución.[3]

Galicia

Aparece en xeral por toda a costa galega en comunidades psamófilas costeiras; tamén afectando a comunidades casmofíticas de cantil. Afecta polo tanto a un bo número de especies de vexetais raras ou ameazadas presentes nestes hábitats.

É unha especie en franca progresión que ocupa zonas novas en medios alterados costeiros ou con uso humano intenso. Forma un tapiz ininterrompido que cobre o substrato e altera totalmente as condicións de insolación e ciclo de nutrientes. Describíronse tamén problemas na polinización por competencia.

Cómpre evitar a súa propagación, xa que está considerada especie invasora pola Xunta de Galicia, ademais de aparecer no Catálogo Español de Especies exóticas Invasoras, aprobado polo Real Decreto 1628/2011, do 14 de novembro, estando prohibida en España a súa introdución no medio natural, posesión, transporte, tráfico e comercio.

Outras especies invasoras relacionadas

En Galicia atopamos outras especies invasoras relacionadas coa herba do coitelo nas nosas costas:Carpobrotus acinaciformis (L.) L. Bolus, citouse tamén en numerosas ocasións, aínda que a diferenciación taxonómica é pouco clara e, segundo autores, non está presente na flora ibérica. Outras especies desta familia tamén surafricanas son Disphyma crassifolium (L.) L. Bolus, puntual en zonas costeiras, e Aptenia cordifolia (L. fil.) Schwantes, que se escapa de xardíns tamén en zonas costeiras. Tetragonia tetragonoides (Pallas) O. Kuntze, de Nova Zelandia, aparece en zonas costeiras desde tempos recentes, desde Poio até Corcubión[4]

Mecanismos de control

Control mecánico

Carpobrotus edulis pode ser facilmente eliminada mediante retirada manual. Porén, xa que esta planta pode desenvolver raíces ou gromos de calquera nódulo, será imprescindíbel retirar do terreo todos os anacos. Ademais, como en moitos casos quedan restos da planta enterrados no solo, será necesario repetir a operación polo menos unha segunda vez. Poboacións densas poden ser retiradas mediante enrolamento como se se tratase de placas de céspede ou rodais.

Control químico

Esta especie pode ser controlada mediante tratamentos con glifosato a un mínimo do 2%. A eficacia deste herbicida pódese ver incrementada coa adición dun 1% de surfactante co obxecto de romper a densa cutícula da planta. Tamén o uso de auga con pH acedo ou a acidificación artificial desta favorecen a súa eficacia. As plantas tratadas poden tardar varias semanas en morrer, e tras varios meses poderíase producir o reabrollamento de individuos aparentemente mortos, polo que cómpre realizar un seguimento da zona.

Na Albufera de Valencia levouse a cabo un estudo sobre as consecuencias da aplicación de glifosato para o control de Carpobrotus en terreos areentos a unha dose de 2,5 kg glifosato/ha. De acordo con este estudo, aos 7 días comezan a aparecer gromos amarelados nas plantas. Tras 10 días, a maior parte da planta está afectada, e despois de 15, só un 10% non presenta síntomas. Tras 4 semanas comezan a aparecer gromos que morrerán unha semana máis tarde. Aos tres meses do tratamento considérase que a planta é totalmente inviábel, e comezan a aparecer gromos de flora autóctona que colonizan o espazo deixado por Carpobrotus. Non obstante, non se recomenda o uso de glifosato en areais debido á súa persistencia e ao efecto nocivo que ten sobre a flora autóctona. Obviamente, ao non ser un herbicida selectivo, o glifosato afectará a calquera planta con que entre en contacto, polo que é necesario realizar aplicacións puntuais dirixidas. O problema da persistencia pódese solucionar reducindo a dose aplicada. Por exemplo, se se utilizase un produto típico con glifosato ao 10-12% a unha dose mínima (para eses produtos) de 6 L/ha (recomendada polo fabricante), isto suporía 0,6 kg de glifosato/ha, case a cuarta parte do aplicado no tratamento na Albufera. De feito, graves invasións desta planta foron erradicadas xa nos anos 80 das dunas do parque natural de Bodeha Head, en California, utilizando control químico. Neste caso, e aínda que non se dan datos sobre o herbicida aplicado nin da concentración usada, si se indica que as plantas tardaron moito tempo en morrer e que progresivamente foron substituídas por sucesión natural por plantas autóctonas, un proceso idéntico ao observado no estudo da Albufera.

Control biolóxico

Na actualidade non existe ningún axente que se comercialice contra esta planta, pero observouse como algunhas especies de cochinillas algodonosas, Pulvinariella mesembryanthemi e Pulvinaria delottoi, tiveron certo impacto nas poboacións de Carpobrotus.

Taxonomía

Carpobrotus edulis foi descrita por (L.) N.E. Br e publicado en The Genera of South African Flowering Plants 249. 1926.[5]

Etimoloxía

carpobrotus: nome xenérico do grego karpos (froita) e brota (comestíbel) que significa "con froitos comestíbeis".

edulis: epíteto latino que significa "comestíbel", referido a algunha das partes da planta.[6]

Sinonimia

Abryanthemum edule (L.) Rothm.

Notas

  1. http://www.medioruralemar.xunta.es/areas/conservacion/biodiversidade/especies/especies_invasoras/flora_invasora_de_galicia/una_de_gato_herba_do_coitelo/[Ligazón morta]
  2. "Flora invasora" (en castelán). Consultado o 1 de setembro de 2007.
  3. Moragues, Eva; Traveset, Anna (2005-04). "Effect of Carpobrotus spp. on the pollination success of native plant species of the Balearic Islands". Biological Conservation (en inglés) 122 (4): 611–619. doi:10.1016/j.biocon.2004.09.015.
  4. http://www.medioruralemar.xunta.es/fileadmin/arquivos/conservacion_natureza/biodiversidade/especies/especies_invasoras/Carpobrotus_edulis.pdf[Ligazón morta]
  5. "Herba do coitelo". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 11 de agosto de 2012.
  6. Herba do coitelo en Flora de Canarias
  7. Herba do coitelo en eFlora
  8. "Herba do coitelo". Conservatorio y Jardín Botánico de Ginebra: Flora africana. Consultado o 5 de julio de 2011.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Flora of China Editorial Committee. 2003. Fl. China 5: 1–506. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  • Flora of North America Editorial Committee, e. 2003. Magnoliophyta: Caryophyllidae, part 1. 4: i–xxiv, 1–559. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  • Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i–xvii, 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  • Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las Plantas Vasculares del Cono Sur (Argentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguay). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1–983; 107(2): i–xx, 985–2286; 107(3): i–xxi, 2287–3348.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia gl Galician

Herba do coitelo: Brief Summary ( الجاليكية )

المقدمة من wikipedia gl Galician

A herba do coitelo (Carpobrotus edulis) é unha planta da familia Aizoaceae, de orixe surafricana, de porte rastreiro e suculento; ten tendencia a se espallar vexetativamente por grandes superficies. Atura moi ben os solos pobres e con características limitantes para outras plantas, como a salinidade. Noutroura encadrábase no xénero Mesembryanthemum (como M. edulis), mais unha análise máis detallada da especie a clasificou no xénero Carpobrotus. Tamén recibe os nomes de uña/unlla de gato ou chorón das praias.

Orixinaria da rexión do Cabo, áchase moi estendida pola beiramar galega con fins ornamentais, especialmente nas Rías Baixas e na Costa Ártabra. Considérase especie invasora.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia gl Galician

Carpobrotus edulis ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Il fico di mare (Carpobrotus edulis) è una pianta succulenta appartenente alla famiglia delle Aizoaceae, originaria delle Province del Capo, in Sudafrica, anche se ad oggi risulta introdotto in un areale ben più ampio.[1]

Etimologia

Carpobrotus deriva dal greco antico καρπός "karpos" (frutto) e βρωτός "brotos" (edule, commestibile): "frutto commestibile".

In Sudafrica furono i coloni vedendo le popolazioni del luogo (i Khoi) cibarsi dei frutti come se fossero fichi a denominarlo "Fico degli Ottentotti" nel XV secolo. Facendo riferimento alla zona di origine è altrimenti conosciuta come fico acido, fico del Capo, ghaukum, ghoenavy, Hottentotsvy, Kaapsevy, perdevy, rankvy, suurvy, vyerank, (Afrikaans); ikhambi-lamabulawo, umgongozi (Zulu). In Sicilia, dove è diffuso in diverse zone della costa sud-occidentale, è anche conosciuto come varva di monacu (barba di monaco in siciliano). Nella provincia di Ragusa viene chiamato caddu, che sarebbe in italiano il callo. Viene chiamato così per la robustezza della foglia. In Toscana è noto come bacicci e, all'isola d'Elba, come bocciaie e caprettaie.

Descrizione

Carpobrotus edulis è una pianta perenne, succulenta e strisciante. Alta 15/20 centimetri, si propaga spontaneamente formando dei tappeti erbosi, coltivata si presta a decorare intere pareti rocciose.

Radici

Radice sottile e ramificata che la rende idonea per la coltivazione in giardini pensili.

Fusto

Il gambo dicotomico ramificato (ripetute ramificazioni in due parti uguali) contenente come le foglie, una linfa densa e vischiosa che costituisce riserva nei periodi di siccità.

Foglie

Presenta foglie carnose di forma ad artiglio (8/12 cm.) a sezione triangolare. Spesso dritte di colore verde, rastremate dall'attaccatura fino all'apice. In base alla prolungata esposizione alla luce solare possono presentare una colorazione rossiccia in prossimità dei bordi.

Fiore

Caratteristica delle piante sono le corolle che si dischiudono durante le ore più assolate della giornata. Il fiore solitario, a capolino, corto peduncolo, durevole una decina di giorni, molto decorativo, compare da maggio fino a tutto ottobre, di circa 4 cm. di diametro, rosa antico, 20-80 petali, raccolti al bottone, 30/40 stami. L'insieme di calice e corolla (perianzio), è costituito da 5 tepali della stessa struttura delle foglie, quella che si mostra come variopinta corolla altro non è altro che un insieme di stami sterili con forma e consistenza di petali colorati, gli stami fertili sono sempre gialli. Gli stigmi sono disposti in modo circolale nella parte femminile del fiore (gineceo). Periodo di fioritura febbraio, ottobre in funzione della latitudine.

Frutti

 src=
Frutti

Il frutto è un baccello, indeiscente, capsula grossolanamente papillata; Semi scuri, rugosi con piccoli tubercoli risiedono in una mucillagine gelatinosa. Il frutto maturando ingiallisce emanando un caratteristico profumo. Commestibile dal sapore acidulo.

Distribuzione e habitat

Il genere Carpobrotus edulis è presente allo stato spontaneo in Africa, Anatolia, America Meridionale e Oceania. In Italia è naturalizzato in Sicilia, Sardegna, Calabria, Campania, Toscana, Liguria, Puglia, Molise, Lazio, Marche e Abruzzo. Vegeta sulle coste ove è presente in grandi macchie che coprono le dune e le spiagge vicino al mare, grazie alla robustezza e resistenza al salmastro.
A scopo ornamentale la diffusione è capillare in tutta la penisola.

Tassonomia

Carpobrotus edulis è diviso nelle due sottospecie:

  • Carpobrotus edulis subsp. edulis
  • Carpobrotus edulis subsp. parviflorus che ha fiori più piccoli.

Propagazione

Carpobrotus edulis si riproduce sia sessualmente che asessualmente. I fiori sono ad impollinazione entomocora e diversi organismi si nutrono dei suoi frutti, contribuendo così alla dispersione dei semi e la diffusione della pianta: roditori, ungulati e primati. Le testuggini invece si cibano delle parti vegetative.

Data la sua elevata adattabilità e capacità di riprodursi in modo vegetativo, nei luoghi di introduzione può facilmente diventare una pianta infestante, dannosa per le specie vegetali autoctone, con cui entra in competizione per lo spazio. Lo dimostrano estesi tappeti che coprono intere dune.

Alcuni lati positivi della presenza di C. edulis possono essere la stabilizzazione del terreno, il suo essere una riserva di liquidi laddove l'acqua è in disponibilità limitata, costituisce un'idonea barriera contro il fuoco ed in grosse quantità può essere trasformato in concime di qualità.

Usi

In cucina

I fiori si prestano per preparare confetture dal sapore acidulo e lievemente salato.

In medicina

Il liquido estratto dalle foglie è utilizzato come lenitivo per arrossature, irritazioni cutanee, scottature solari. Eczemi, escoriazioni, herpes labiale, secchezza delle mucose delle labbra. Presente allo stato spontaneo in prossimità delle coste è efficace come antidolorifico e disinfiammante contro le lesioni provocate dagli attacchi delle meduse e lenitivo contro le punture d'insetti, queste proprietà valgono il titolo di pianta di primo soccorso. Esami chimici hanno accertato la presenza di: acido ferulico, cactichina, hyperoside, neosperidina, rutina.

L'estratto è antisettico e astringente, proprietà che lo rendono indicato per il trattamento di patologie gastroenteriche: lassativo contro la stitichezza, sia di persone, che di bestiame, somministrato con frutta e acqua di mare. Misto ad acqua si presta a ridurre la diarrea, la dissenteria, i crampi allo stomaco. Si presta per la riduzione dell'infiammazione della bocca e della gola (laringite). Nel Sudafrica, dove trova origine, è impiegato per la cura di tubercolosi e come trattamento terapeutico della difterite e del diabete. Come antidolorifico nei parti e come emolliente della pelle. La credenza popolare attribuiva virtù particolari spalmandolo sul capo dei neonati per renderli forti e vigorosi.

Coltivazione

 src=
Impollinazione
 src=
Carpobrotus edulis

Il Carpobrotus edulis ama posizioni molto luminose e soleggiate, asciutte e ben ventilate. Sopporta bene l'inverno se tenuta al riparo dalle piogge, dalle gelate e innaffiata poco. Predilige i terreni poco fertili. Se il terreno è troppo fertile, è favorita la produzione di foglie anziché fiori.
In Floricoltura e Giardinaggio il termine Mesembryanthemum è spesso esteso o associato a piante della stessa famiglia ma, di genere differente: Carpobrotus, Delosperma, Dorotheanthus e Lampranthus.
Molte varietà sono state introdotte e coltivate come piante ornamentali per i loro spettacolari e splendidi colori dei fiori: tutte le tonalità del rosso, rosa, bianco, giallo e arancio. Piante perenni, semirustiche, succulente, nane, striscianti. Molto diffuse, facili da coltivare e a crescita rapida. Ottimo effetto scenografico coltivata nelle aiuole, nei giardini rocciosi, in vaso, a cascata su terrazze e pareti.

Sopporta bene le temperature elevate ma teme molto il freddo.

Malattie e parassiti

In generale, Carpobrotus edulis è una pianta abbastanza robusta e raramente è attaccata da insetti parassiti.
La minaccia più importante è data dalla cocciniglia farinosa che produce macchie lanuginose e si presenta in casi di elevatissima umidità ambientale, mancanza di ventilazione e di luminosità. Malattie fungine (Botrytis) e attacchi di lumache possono causare danni alle foglie. È importante prevenire questi attacchi dosando bene le innaffiature e l'umidità ambientale.

Teme il gelo. Praticare il diradamento per evitare l'accumulo di vecchio e il marciume per asfissia.

Note

  1. ^ (EN) Carpobrotus edulis (L.) N.E.Br., su Plants of the World Online, Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 24 novembre 2020.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

Il fico di mare (Carpobrotus edulis) è una pianta succulenta appartenente alla famiglia delle Aizoaceae, originaria delle Province del Capo, in Sudafrica, anche se ad oggi risulta introdotto in un areale ben più ampio.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Hottentotvijg ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

De hottentotvijg (Carpobrotus edulis) is een plant uit de ijskruidfamilie (Aizoaceae). De plant is ingevoerd vanuit Zuid-Afrika en is nu in veel Europese landen te vinden, vooral aan de kust. Verschillende verwante soorten komen tegenwoordig in Europese kustgebieden voor.

Het is een kruipende plant die zich flink kan uitspreiden. Zo worden kussens gevormd van 25-30 cm hoog. Ze komen voor op rotsen, kliffen en zandgrond. Het blad is heldergroen, vlezig en worstvormig. De bladeren kunnen tot 10 cm lang worden. Ze vertonen op de dwarsdoorsnede een driekantige vorm.

 src=
Vorm met gele bloem

Bloem en vrucht

 src=
Vruchten

De bloemen staan alleen op een gezwollen steel en bloeien van april tot juli. De bloem is donkerroze of soms geel en heeft een doorsnede van maximaal 5 cm. Er zijn vijf kelkblaadjes en veel gele meeldraden. De kelkbuis heeft vijf stippen.

De hottentotvijg draagt een vlezige doosvrucht die niet openspringt. De vruchten zijn eetbaar.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Hottentotvijg: Brief Summary ( البلجيكية الهولندية )

المقدمة من wikipedia NL

De hottentotvijg (Carpobrotus edulis) is een plant uit de ijskruidfamilie (Aizoaceae). De plant is ingevoerd vanuit Zuid-Afrika en is nu in veel Europese landen te vinden, vooral aan de kust. Verschillende verwante soorten komen tegenwoordig in Europese kustgebieden voor.

Het is een kruipende plant die zich flink kan uitspreiden. Zo worden kussens gevormd van 25-30 cm hoog. Ze komen voor op rotsen, kliffen en zandgrond. Het blad is heldergroen, vlezig en worstvormig. De bladeren kunnen tot 10 cm lang worden. Ze vertonen op de dwarsdoorsnede een driekantige vorm.

 src= Vorm met gele bloem
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia-auteurs en -editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia NL

Carpobrotus edulis ( البرتغالية )

المقدمة من wikipedia PT
 src=
C. edulis forma extensos tapetes mono-específicos.
 src=
Tapete invasor no Cabo da Roca, Portugal.

Carpobrotus edulis (L.) N.E. Br, 1926, conhecida pelo nome comum de chorão-das-praias, é uma espécie de planta suculenta, rastejante, nativa da região do Cabo, na África do Sul.[1] Cultivada como planta ornamental e pelo seu fruto comestível, em regiões com clima semelhante ao da sua área de distribuição natural, como o Mediterrâneo e partes da Austrália e Califórnia, escapou ao controle humano e tornou-se uma espécie invasora. A espécie foi anteriormente classificada com pertencente ao género Mesembryanthemum e ainda é por vezes comercializada sob esse nome.

 src=
Frutos

Descrição

O Carpobrotus edulis é um caméfito suculento e rastejante, com longos caules escamosos que podem atingir vários metros de comprimento, enraizando nos nodos. Forma densos tapetes mono-específicos, particularmente em áreas arenosas e secas, preferindo taludes e outros terrenos declivosos. Pertencente à família Aizoaceae, C. edulis é uma das cerca de 12-20 espécies que integram o género Carpobrotus. C. edulis é vivaz e perene, apresentando crescimento durante todo o ano, com rebentos que podem crescer mais de 1 m por ano.[2] Foram encontradas plantas individuais que formaram um tapete com mais de 50 m de diâmetro.

As folhas são carnudas, apenas ligeiramente curvas, com ângulo dorsal serrilhado na parte distal,[3] de 40 a 80 mm de comprimento e de 8 a 17 mm de largura, secção triangular (formando um triângulo aproximadamente equilátero quando seccionadas perpendicularmente ao seu eixo principal) e ápice aguçado, verde brilhantes quando jovens, com laivos avermelhados quando envelhecidas, principalmente ao longo dos rebordos. As superfícies adaxiais e laterais são distintamente côncavas, particularmente em períodos de maior secura. Grandes células translúcidas à superfície das folhas jovens produzem uma superfície brilhante que se assemelha a folhas matizadas por geada (daí a planta ser conhecida por ice-plant, ou seja planta-do-gelo, em inglês).

As flores têm estaminódios semelhantes a pétalas, amarelos a purpurescentes. Os estames são numerosos (400 a 600), amarelos, agrupados em séries de 6 ou 7 unidades. Cada flor tem 8 a 10 estiletes livres sobre um ovário cónico, ligeiramente comprimido na sua parte basal e convexo no topo. Em cada flor, dois dos lobos do cálice são mais longos, prolongando-se para além das pétalas. O florescimento ocorre durante as estações mais quentes do ano, iniciando-se no final do inverno nas regiões mais quentes e no final da primavera em regiões menos ensolaradas. As plantas mantêm-se em flor até ao final do verão, por vezes até meados do outono, sendo comum as populações manterem-se em flor por vários meses.

O fruto, popularmente designado por figo dada a sua semelhança com um sicónio, é comestível, passando de verde a amarelo ou avermelhado com o amadurecimento e produzindo um odor pungente quando esmagado. A produção de sementes é grande, com centenas de sementes produzidas por cada fruto.

Por ser morfologicamente muito semelhante, C. edulis é facilmente confundido com algumas das espécies filogeneticamente mais próximas de Carpobrotus, incluindo com a espécie Carpobrotus chilensis, mais pequena e ecologicamente menos agressiva, com a qual hibridiza facilmente.

C. edulis pode, contudo, ser distinguido da maioria das espécies próximas de Carpobrotus pela coloração das suas flores. As grandes e vistosas flores de C. edulis, com 2,5–6 mm de diâmetro, são amarelas ou rosado claro, enquanto as flores de C. chilensis são mais pequenas, com apenas 1,5-2,5 mm de diâmetro, e de coloração magenta.

Fitoquímica e usos

Os tecidos de C. edulis são ricos em rutina, neo-hesperidina, hiperósida, catequina e ácido ferúlico, compostos que contribuem para as propriedades antibacterianas da planta.[4] Também contém procianidinas e propelargonidinas.[5]

Tal como acontece com múltiplos membros da família Aizoaceae, as folhas e os frutos de C. edulis são comestíveis, podendo servir de alimento para humanos. O fruto é adocicado e com aroma agradável, embora pungente quando esmagado, sendo utilizado na África do Sul como fruto fresco, em saladas e para produzir uma compota muito acre.

Embora seja comestível, a planta é essencialmente cultivada pelo interesse ornamental das suas flores e pela facilidade como recobre o terreno, razão pela qual foi utilizada para fixar dunas e para estabilizar taludes de estrada e falésias costeiras sujeitas a erosão. Sendo suculenta e tolerante à salinização, resiste bem à secura e aos efeitos dos ventos marinhos, razão pela qual é utilizada em praias.

O cultivo de C. edulis requer solos bem drenados, exposição bem ensolarada e espaço para que a planta possa formar os seus típicos tapetes. Por ser vivaz e perene, fornece excelente cobertura do solo, resistindo em locais ventosos, secos e quentes, como cobertura do solo em dunas costeiras e os taludes de estradas.

Pode ser cultivada em solos planos, mesmo que arenosos ou constituídos por areia solta ou cascalho. Apesar de preferir solos bem drenados acídicos, cresce em solos ricos em calcário e em solos salgadiços. Quando cultivado em falésias, taludes, socalcos e estruturas de grande ângulo, forma facilmente um coberto em cascata com interesse ornamental.

Distribuição e ecologia

A espécie tem distribuição natural nas regiões costeiras e interiores do Sul da África, ocorrendo em encostas e falésias desde Namaqualândia, na província de Northern Cape, até à província de Eastern Cape. C. edulis ocorre frequentemente nestas regiões como espécie pioneira em áreas ruderalzadas ou perturbadas.

A espécie C. edulis encontra-se naturalizada em múltiplas regiões de clima mediterrânico e de clima subtropical de todos os continentes, sendo considerada uma espécie invasora em várias dessas regiões, com destaque para as regiões costeiras da Austrália, Califórnia[6] e de ambos os lados do Mediterrâneo, todas elas com clima similar. Nestas regiões a espécie escapou de cultura e assumiu carácter invasor, colocando sérios problemas ecológicos na conservação das associações vegetais autóctones. Ao formar vastos tapetes mono-específicos, as populações de C. edulis eliminam do habitat as espécies pré-existentes, baixando a biodiversidade ao competirem directamente por nutrientes, água, luz e espaço com diversas espécies ameaçadas e em perigo de extinção.[7]

Notas

  1. «BSBI List 2007» (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Consultado em 17 de outubro de 2014
  2. (D’Antonio 1990b)
  3. «Medicinal plants of Fernkloof»
  4. Elmarie van der Watt & Johan C Pretorius, "Purification and identification of active antibacterial components in Carpobrotus edulis L.", Journal of Ethnopharmacology, June 2001, volume 76, Issue 1, pp. 87–91, doi:10.1016/S0378-8741(01)00197-0
  5. Hanen Falleh, Samia Oueslati, Sylvain Guyot, Alia Ben Dali, Christian Magné, Chedly Abdelly & Riadh Ksouri, "LC/ESI-MS/MS characterisation of procyanidins and propelargonidins responsible for the strong antioxidant activity of the edible halophyte Mesembryanthemum edule L. doi:10.1016/j.foodchem.2011.02.049.
  6. Invasive Plants of California's Wildland: Carpobrotus edulis.
  7. (State Resources Agency 1990).

Galeria fotográfica

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia PT

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( البرتغالية )

المقدمة من wikipedia PT
 src= Carpobrotus edulis, West Coast National Park, África do Sul.  src= C. edulis forma extensos tapetes mono-específicos.  src= Tapete invasor no Cabo da Roca, Portugal.

Carpobrotus edulis (L.) N.E. Br, 1926, conhecida pelo nome comum de chorão-das-praias, é uma espécie de planta suculenta, rastejante, nativa da região do Cabo, na África do Sul. Cultivada como planta ornamental e pelo seu fruto comestível, em regiões com clima semelhante ao da sua área de distribuição natural, como o Mediterrâneo e partes da Austrália e Califórnia, escapou ao controle humano e tornou-se uma espécie invasora. A espécie foi anteriormente classificada com pertencente ao género Mesembryanthemum e ainda é por vezes comercializada sob esse nome.

 src= Frutos
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores e editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia PT

Gul middagsblomma ( السويدية )

المقدمة من wikipedia SV

Gul middagsblomma (Carpobrotus edulis) är en flerårig isörtsväxt som ursprungligen kommer från kustnära områden i Sydafrika. Den gula middagsblommans bruna frukt är ätlig och i Sydafrika kallas växten Sour Fig ("surt fikon").

Bladen är suckulenta. Stora celler i bladen gnistrar som iskristaller i solljuset. Blommorna är omkring 8 centimeter i diameter. Blomfärgen är gul, rosa eller orange.[1] Till växtsättet är gul middagsblomma mattbildande och den har använts för att binda jorden där den riskerar att erodera. Eftersom rotsystemet är svagt, så kan dock stora sjok av växter glida ner från sluttningar.

Gul middagsblomma tål inte frost och kräver en växtplats i direkt sol. Den är mycket salttålig, både för salt i jorden och i luften.

Synonymer

Ett tidigare vetenskapligt namn var Mesembryanthemum edule. Svenska synonymer är isblomma och hottentottfikon. Även andra isörtsväxter kallas ibland isblomma.

 src=
Lilafärgad gul middagsblomma

Externa länkar

Referenser

  1. ^ Paul Davies och Bob Gibbons, Field Guide to Wild Flowers of Southern Europe; The Crowood Press Ltd, 1993
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia författare och redaktörer
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia SV

Gul middagsblomma: Brief Summary ( السويدية )

المقدمة من wikipedia SV

Gul middagsblomma (Carpobrotus edulis) är en flerårig isörtsväxt som ursprungligen kommer från kustnära områden i Sydafrika. Den gula middagsblommans bruna frukt är ätlig och i Sydafrika kallas växten Sour Fig ("surt fikon").

Bladen är suckulenta. Stora celler i bladen gnistrar som iskristaller i solljuset. Blommorna är omkring 8 centimeter i diameter. Blomfärgen är gul, rosa eller orange. Till växtsättet är gul middagsblomma mattbildande och den har använts för att binda jorden där den riskerar att erodera. Eftersom rotsystemet är svagt, så kan dock stora sjok av växter glida ner från sluttningar.

Gul middagsblomma tål inte frost och kräver en växtplats i direkt sol. Den är mycket salttålig, både för salt i jorden och i luften.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia författare och redaktörer
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia SV

Carpobrotus edulis ( الأوكرانية )

المقدمة من wikipedia UK

Будова

Великі, від 64 до 152 мм квіти жовтого або світло-рожевого кольору. Листя їдять черепахи, квіти їдять антилопи і бабуїни. Квіти запилюються бджолами й іншими комахами. Фрукти їдять бабуїни, гризуни, їжатці, антилопи і люди.

Поширення та середовище існування

Рослини натуралізовані в багатьох інших регіонах по всьому світу, і є інвазивним видом зокрема в Австралії, Каліфорнії й Середземномор'я і створює серйозну екологічну проблему шляхом зниження біорізноманіття.

Цікаві факти

Сухий плід рослини закритий, допоки вода під час дощу не потрапить на нього. Під дією вологи плід розкривається та оголює насіння, щоб його міг змити дощ. Таким чином насіння потрапляє на землю у найсприятливий для проростання період.[1]

Галерея

Примітки

  1. The Seedy Side of Plants (PBS Nature) (en). Процитовано 2018-05-10.

Джерела

  • Ken Fern (1997). Plants for a Future: Edible & Useful Plants for a Healthier World. Permanent Publications


ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Автори та редактори Вікіпедії
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia UK

Carpobrotus edulis ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Carpobrotus edulis là một loài thực vật có hoa trong họ Phiên hạnh. Loài này được (L.) N.E.Br. mô tả khoa học đầu tiên năm 1926.[1]

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Carpobrotus edulis. Truy cập ngày 25 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài

Bài viết liên quan đến phân họ cẩm chướng Ruschioideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Carpobrotus edulis: Brief Summary ( الفيتنامية )

المقدمة من wikipedia VI

Carpobrotus edulis là một loài thực vật có hoa trong họ Phiên hạnh. Loài này được (L.) N.E.Br. mô tả khoa học đầu tiên năm 1926.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia tác giả và biên tập viên
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia VI

Карпобротус съедобный ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Caryophyllanae Takht., 1967
Семейство: Аизовые
Подсемейство: Ruschioideae
Триба: Ruschieae
Вид: Карпобротус съедобный
Международное научное название

Carpobrotus edulis (L.) N.E.Br.

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 19934NCBI 379215EOL 588586GRIN t:101172IPNI 1200427-2TPL kew-2701245

Карпобро́тус съедо́бный (лат. Carpobrótus édulis) — растение семейства Аизовые, происходящее из Южной Африки, где его плоды местные жители издавна употребляют в пищу.

Он также интродуцирован в Средиземноморье, Австралии и в Калифорнии. В некоторых местах он одичал и превратился в агрессивный сорняк. Это стало возможно благодаря его способности образовывать сплошные заросли и вытеснять местную флору. Однако в засушливых районах это растение насаждается для сдерживания эрозии почв.

Фотографии

  • Carpobrotus edulis leaves.jpg
  • Carpobrotus edulis02.jpg
  • Carpobrutus edulis-P9200072.jpg
  • Carpobrotus edulis.JPG

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

Карпобротус съедобный: Brief Summary ( الروسية )

المقدمة من wikipedia русскую Википедию

Карпобро́тус съедо́бный (лат. Carpobrótus édulis) — растение семейства Аизовые, происходящее из Южной Африки, где его плоды местные жители издавна употребляют в пищу.

Он также интродуцирован в Средиземноморье, Австралии и в Калифорнии. В некоторых местах он одичал и превратился в агрессивный сорняк. Это стало возможно благодаря его способности образовывать сплошные заросли и вытеснять местную флору. Однако в засушливых районах это растение насаждается для сдерживания эрозии почв.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Авторы и редакторы Википедии
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia русскую Википедию

食用日中花 ( الصينية )

المقدمة من wikipedia 中文维基百科
二名法 Mesembryanthemum edule

食用日中花学名Mesembryanthemum edule)为番杏科日中花属下的一个种。

参考文献

外部連結

  • 蘆丁 Rutin,中草藥化學圖像數據庫(香港浸會大學中醫藥學院)(中文)(英文)
  • 新桔皮苷 Neohesperidin,中草藥化學圖像數據庫(香港浸會大學中醫藥學院)(中文)(英文)

扩展阅读

 src= 維基物種中有關食用日中花的數據


小作品圖示这是一篇番杏科小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
维基百科作者和编辑
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia 中文维基百科

食用日中花: Brief Summary ( الصينية )

المقدمة من wikipedia 中文维基百科

食用日中花(学名:Mesembryanthemum edule)为番杏科日中花属下的一个种。

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
维基百科作者和编辑
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia 中文维基百科