الأسماء في صفحات التنقل
Die Marlyne en Seilvis (Istiophoridae) is 'n vis-familie wat tot die orde Perciformes behoort. Daar is 3 genera met minstens elf spesies in hierdie familie. Sewe van die spesies kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor.
Die familie se uitstaande kenmerk is die lang swaard wat aan die bolip vas is. Die liggaam is lank en die familie se grootte wissel van 2.3 - 4.5 m - die swaard ingesluit. Hulle eet pelagiese vis, tjokka en skaaldiere en gebruik ook die swaard om die prooi te dood te maak of te verlam. Die swaard woord ook gebruik deur die familie vir selfbeskerming.
Die volgende genera kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor:
Die Marlyne en Seilvis (Istiophoridae) is 'n vis-familie wat tot die orde Perciformes behoort. Daar is 3 genera met minstens elf spesies in hierdie familie. Sewe van die spesies kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor.
Els istiofòrids (Istiophoridae) són una família de peixos de l'ordre dels Perciformes.
Aquesta família inclou els marlins i els peixos vela. A les illes Balears les espècies del gènere Tetrapturus es coneixen amb el nom genèric d'agulla.
Són peixos de gran importància econòmica i, per regla general, llur carn es congela directament o també es comercialitza fumada. Malauradament algunes espècies s'estan pescant de forma no sostenible.[1] Són també peixos molt apreciats a la pesca esportiva.
Els peixos d'aquesta família la família es troben en relació molt estreta amb la família dels escòmbrids (Scombridae). Hi ha una clara diferència entre les espècies de l'Atlàntic i les de la conca Indo-Pacífica.
Els istiofòrids (Istiophoridae) són una família de peixos de l'ordre dels Perciformes.
Die Speerfische (Istiophoridae), für Arten aus den Gattungen Istiompax, Kajikia und Makaira ist auch der Name Marline gebräuchlich, sind große Raubfische der offenen Hochsee. Sie leben in wärmeren Bereichen von Atlantik, Pazifik, Indischem Ozean und im Mittelmeer. Es sind hervorragende Schwimmer, die hohe Geschwindigkeiten erreichen können und weite, transozeanische Wanderungen unternehmen. Alle Arten sind bei Sportfischern beliebt und viele sind bereits in ihrem Bestand bedroht. Im Unterschied zu ihrer Schwesterart, dem Schwertfisch (Xiphias gladius), der über ein abgeflachtes „Schwert“ verfügt, ist ihr Rostrum im Querschnitt rund.
Speerfische haben einen langen, seitlich abgeflachten Rumpf, der in einen schlanken, zwei Kiele an jeder Seite tragenden Schwanzstiel übergeht. Die Schwanzflosse ist gegabelt und wie die Brustflossen sichelförmig. Die Fächerfische (Istiophorus) haben eine übergroße, unregelmäßig geformte erste Rückenflosse. Die sehr lange erste Rückenflosse und die erste Afterflosse können in Furchen zurückgelegt werden. Namensgebend ist der im Querschnitt runde Oberkiefer-„Speer“ (das aus Praemaxillaria und Maxillaria verwachsene Rostrum). Er ist wesentlich kürzer als das „Schwert“ der Schwertfische. Das Seitenlinienorgan ist bei juvenilen Tieren gut entwickelt und wird mit zunehmendem Alter etwas zurückgebildet. Die Schuppen sind in der Haut versenkt, klein und spitz. Fächer- und Speerfische haben 24 Wirbel.
Die größte Art, der Blaue Marlin, wird fünf Meter lang, während der im Mittelmeer und im Ostatlantik lebende Tetrapturus georgii als kleinste Art eine Länge von 1,85 Meter erreicht.
Speerfische jagen in Gruppen nahe der Wasseroberfläche Sardinen, Makrelen, Hornhechte, Fliegende Fische, Gold- und Stachelmakrelen. Sie koordinieren ihre Verfolgungs- und Einkreisungsjagden durch Farbsignale, die für das menschliche Auge kaum sichtbar sind (rasches Farbwechselspiel). Auch die große, unregelmäßig geformte dunkle Rückenflosse, die beim schnellen Schwimmen in eine Rinne niedergelegt ist, hilft beim Zusammentreiben und Erschrecken der Beute, die an die Oberfläche gedrängt wird. Nutznießer sind dabei auch Meeresvögel wie Tölpel oder Fregattvögel.
Schwertfische (Xiphiidae)
Fächerfisch (Istiophorus platypterus)
Blauer Marlin (Makaira nigricans)
Schwarzer Marlin (Istiompax indica)
Weißer Marlin (Kajikia albida)
Gestreifter Marlin (Kajikia audax)
Rundschuppen-Speerfisch (Tetrapturus georgii)
Kurzschnäuziger Speerfisch (Tetrapturus angustirostris)
Mittelmeer-Speerfisch (Tetrapturus belone)
Langschnäuziger Speerfisch (Tetrapturus pfluegeri)
Es gibt fünf Gattungen mit neun Arten. Der Fächerfisch (Istiophorus platypterus) hat eine segelförmige erste Rückenflosse, die höher als die Körperhöhe ist, und ist dadurch gut von den anderen Arten zu unterscheiden.
Die Speerfische (Istiophoridae), für Arten aus den Gattungen Istiompax, Kajikia und Makaira ist auch der Name Marline gebräuchlich, sind große Raubfische der offenen Hochsee. Sie leben in wärmeren Bereichen von Atlantik, Pazifik, Indischem Ozean und im Mittelmeer. Es sind hervorragende Schwimmer, die hohe Geschwindigkeiten erreichen können und weite, transozeanische Wanderungen unternehmen. Alle Arten sind bei Sportfischern beliebt und viele sind bereits in ihrem Bestand bedroht. Im Unterschied zu ihrer Schwesterart, dem Schwertfisch (Xiphias gladius), der über ein abgeflachtes „Schwert“ verfügt, ist ihr Rostrum im Querschnitt rund.
Ang marlin o stiophoridae ay ang anumang maiilap na mga isdang matatagpuan sa maligamgam na katubigan ng mga karagatan sa buong mundo. Mayroon itong bilugan dugtong o tulis sa pang-itaas na panga na parang espada. Ang bughaw na marlin ang pinakamalaking uri nito matatagpuan sa Karagatang Atlantiko, na umaabot sa timbang na 1,000 mga libra. Mayroong kulay na madilim na bughaw ang likod ng marling bughaw, may mapusyaw na bughaw na mga tagiliran, at mayroon ding bandang labintatlong mga lilang guhit sa bawat gilid.[1]
Kamag-anakan ang marlin ng mga malasugi.[1]
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang marlin o stiophoridae ay ang anumang maiilap na mga isdang matatagpuan sa maligamgam na katubigan ng mga karagatan sa buong mundo. Mayroon itong bilugan dugtong o tulis sa pang-itaas na panga na parang espada. Ang bughaw na marlin ang pinakamalaking uri nito matatagpuan sa Karagatang Atlantiko, na umaabot sa timbang na 1,000 mga libra. Mayroong kulay na madilim na bughaw ang likod ng marling bughaw, may mapusyaw na bughaw na mga tagiliran, at mayroon ding bandang labintatlong mga lilang guhit sa bawat gilid.
Kamag-anakan ang marlin ng mga malasugi.
Yuumbi (Af-Ingiriis: Marlin, Af-Carabi: المرلين ) waa jaad ka mid ah jaadadka kalluunka ama Malaayga midabkiisu waa qalin waxuu ku nool yahay Badda Malaayga nuucaan hilibkiisa aad ayoo u macaanyahay. Waa Malaay Aanan Inta Badan Lafo Lahayn.
Marlins are fish from the family Istiophoridae, which includes about 10 species. A marlin has an elongated body, a spear-like snout or bill, and a long, rigid dorsal fin which extends forward to form a crest. Its common name is thought to derive from its resemblance to a sailor's marlinspike.[1] Marlins are among the fastest marine swimmers.[2] However, greatly exaggerated speeds are often claimed in popular literature, based on unreliable or outdated reports.[2]
The larger species include the Atlantic blue marlin, Makaira nigricans, which can reach 5 m (16 ft) in length and 820 kg (1,810 lb) in weight[3] and the black marlin, Istiompax indica, which can reach in excess of 5 m (16 ft) in length and 670 kg (1,480 lb) in weight. They are popular sporting fish in tropical areas. The Atlantic blue marlin and the white marlin are endangered owing to overfishing.[4]
The marlins are Istiophoriform fish, most closely related to the swordfish, which is the sole member of Xiphiidae. The carangiformes is believed to be the second-closest clade to the Marlins. Although previously thought to be closely related to Scombridae, genetic analysis only shows a slight relationship.
In the Nobel Prize-winning author Ernest Hemingway's 1952 novel The Old Man and the Sea, the central character of the work is an aged Cuban fisherman who, after 84 days without success on the water, heads out to sea to break his run of bad luck. On the 85th day, Santiago, the old fisherman, hooks a resolute marlin; what follows is a great struggle between man, sea creature, and the elements.
Frederick Forsyth's story "The Emperor", in the collection No Comebacks, tells of a bank manager named Murgatroyd, who catches a marlin and is acknowledged by the islanders of Mauritius as a master fisherman.
A marlin features prominently in the last chapter and climactic scenes of Christina Stead's The Man Who Loved Children. Sam's friend Saul gives Sam a marlin, and Sam makes his children help him render the fish's fat.
Marlins are fish from the family Istiophoridae, which includes about 10 species. A marlin has an elongated body, a spear-like snout or bill, and a long, rigid dorsal fin which extends forward to form a crest. Its common name is thought to derive from its resemblance to a sailor's marlinspike. Marlins are among the fastest marine swimmers. However, greatly exaggerated speeds are often claimed in popular literature, based on unreliable or outdated reports.
The larger species include the Atlantic blue marlin, Makaira nigricans, which can reach 5 m (16 ft) in length and 820 kg (1,810 lb) in weight and the black marlin, Istiompax indica, which can reach in excess of 5 m (16 ft) in length and 670 kg (1,480 lb) in weight. They are popular sporting fish in tropical areas. The Atlantic blue marlin and the white marlin are endangered owing to overfishing.
Los istiofóridos (Istiophoridae) son una familia de peces perciformes conocidos vulgarmente como marlines, agujas, picudos y peces vela. En todos ellos, los huesos nasales de la mandíbula superior se prolongan formando una "lanza" o "arpón" largo y de seccíón redondeada. La aleta dorsal, alargada y rígida, se proyecta hacia arriba en forma de cresta o penacho.[1] Son depredadores activos y voraces que utilizan el "pico" extendido para atacar y atontar a sus presas, generalmente peces y cefalópodos.[2] Son peces óseos grandes y comestibles, aunque no sabrosos y que alcanzan un peso máximo de unos 630 kilogramos. Las especies de esta familia son muy apreciadas en la pesca deportiva, no solo debido a su tamaño y velocidad de nado, sino también por ser duros luchadores que combinan rápidos nados subacuáticos con vistosos saltos para conseguir soltarse de la línea de pesca.[3][4] Están relativamente emparentados con el pez espada y viven en la mayor parte de los mares cálidos y templados.[5] El marlín negro, Istiompax indica, es una especie común en el Pacífico. El marlín blanco, Tetrapturus albidus, pez popular en la pesca deportiva en el Atlántico, junto con el marlín del Mediterráneo, Tetrapturus belone, son las especies presentes en el Mediterráneo. Los peces vela, Istiophorus albicans e Istiophorus platypterus, se los diferencia por su aleta dorsal de mayor tamaño. Las especies del género Kajikia y el marlín azul, Makaira nigricans, están considerados entre las especies vulnerables de extinción debido a la sobrepesca.[6]
Los marlines son peces cercanos al pez espada.
Especies de la Familia Istiophoridae[7]
Los istiofóridos (Istiophoridae) son una familia de peces perciformes conocidos vulgarmente como marlines, agujas, picudos y peces vela. En todos ellos, los huesos nasales de la mandíbula superior se prolongan formando una "lanza" o "arpón" largo y de seccíón redondeada. La aleta dorsal, alargada y rígida, se proyecta hacia arriba en forma de cresta o penacho. Son depredadores activos y voraces que utilizan el "pico" extendido para atacar y atontar a sus presas, generalmente peces y cefalópodos. Son peces óseos grandes y comestibles, aunque no sabrosos y que alcanzan un peso máximo de unos 630 kilogramos. Las especies de esta familia son muy apreciadas en la pesca deportiva, no solo debido a su tamaño y velocidad de nado, sino también por ser duros luchadores que combinan rápidos nados subacuáticos con vistosos saltos para conseguir soltarse de la línea de pesca. Están relativamente emparentados con el pez espada y viven en la mayor parte de los mares cálidos y templados. El marlín negro, Istiompax indica, es una especie común en el Pacífico. El marlín blanco, Tetrapturus albidus, pez popular en la pesca deportiva en el Atlántico, junto con el marlín del Mediterráneo, Tetrapturus belone, son las especies presentes en el Mediterráneo. Los peces vela, Istiophorus albicans e Istiophorus platypterus, se los diferencia por su aleta dorsal de mayor tamaño. Las especies del género Kajikia y el marlín azul, Makaira nigricans, están considerados entre las especies vulnerables de extinción debido a la sobrepesca.
Marlin (Istiophoridae) arrain pertziformeen familia da, Atlantikoko, Indiako eta Ozeano Bareko itsasoetan bizi dena.[1] Bi kidek izen arrunta dituzte: marlin marradunak (Kajikia audax) eta marlin arruntak (Kajikia albida)
FishBaseren arabera, familiak 11 espezie ditu, 5 generotan banaturik:[2]
Hona hemen genero batzuen bilakaera:[3]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Marlin (Istiophoridae) arrain pertziformeen familia da, Atlantikoko, Indiako eta Ozeano Bareko itsasoetan bizi dena. Bi kidek izen arrunta dituzte: marlin marradunak (Kajikia audax) eta marlin arruntak (Kajikia albida)
Purjekalat (Istiophoridae) on ahvenkalojen (Perciformes) lahkoon kuuluva kalaheimo, jonka lajit ovat purjekaloja ja marliineja. Niitä tavataan ympäri maailman valtameriä. Heimon kaikilla lajeilla on keihäsmäiseksi pidentynyt yläleuka, siro ruumis ja huomattava selkäevä. Heimon kalat ovat maailman nopeimpia kaloja; purjekalan on kerrottu saavuttaneen jopa 110 kilometrin tuntinopeuden.
Purjekalat ja marliinit ovat haluttuja ja arvostettuja urheilukalastuksen saalislajeja. Ernest Hemingwayn romaanissa Vanhus ja meri kuvaillaan suuren marliinin kalastusta.
Heimossa on viisi sukua ja yksitoista lajia.[1]
Purjekalat (Istiophoridae) on ahvenkalojen (Perciformes) lahkoon kuuluva kalaheimo, jonka lajit ovat purjekaloja ja marliineja. Niitä tavataan ympäri maailman valtameriä. Heimon kaikilla lajeilla on keihäsmäiseksi pidentynyt yläleuka, siro ruumis ja huomattava selkäevä. Heimon kalat ovat maailman nopeimpia kaloja; purjekalan on kerrottu saavuttaneen jopa 110 kilometrin tuntinopeuden.
Purjekalat ja marliinit ovat haluttuja ja arvostettuja urheilukalastuksen saalislajeja. Ernest Hemingwayn romaanissa Vanhus ja meri kuvaillaan suuren marliinin kalastusta.
Les Istiophoridae sont une famille de poissons de l'ordre des perciformes communément appelés marlins ou makaires.
Elle regroupe cinq genres et onze espèces. Celles-ci se rencontrent dans toutes les mers tropicales et subtropicales de la planète[1]. Leur rapidité et leur taille en ont fait des poissons très recherchés pour la pêche sportive hauturière[1].
À Cuba, sur la côte sud ouest de la baie des Cochons, le marlin suscite toutes les convoitises des pêcheurs locaux. Ce poisson légendaire a notamment inspiré Ernest Hemingway dans son chef d’œuvre Le Vieil Homme et la Mer, dans lequel le romancier met en scène un âpre duel entre la créature marine et Santiago, un vieux pêcheur cubain réputé malchanceux.
Ces poissons sont caractérisés par une taille effilée et un rostre long et fin (mais moins long que celui de l'espadon). Ce rostre résulte de la fusion des os prémaxillaire et nasal et de leur allongement. Ces poissons ont cependant des dents.
Les nageoires pelviennes sont très fines, et la dorsale très longue, parfois haute et formant une « voile » (chez Istiophorus)[1].
Leur taille atteint 4,5 m et leur poids 700 kg.
Attention : il ne faut pas confondre les membres de cette famille et l'Espadon (Xiphias gladius), au rostre bien plus long et à la dorsale plus courte, qui appartient à la famille des Xiphiidae[2]. Ainsi, en dépit d'une erreur dans la première édition en français, c'est bien un marlin et non un espadon qui est chassé dans Le Vieil Homme et la Mer[réf. souhaitée].
En anglais, billfish fait référence indifféremment aux Istiophoridae et à l'Espadon.
Son squelette et son rostre font évoquer ceux de l'espadon, mais ces deux poissons sont très différents pour d'autres de leurs caractères physiques.
Ainsi la peau des marlins diffère beaucoup de celle des espadons : la peau des marlins adultes présente de petites protubérances en forme de V [écailles osseuses][3],[4]. Celle de l'espadon adulte est au contraire lisse (ses écailles sont enfouies dans le derme)[3],[5].
On a supposé un temps que les protubérances ornant la peau des marlins pourraient réduire sa trainée hydrodynamique[4] mais une étude a conclu que non[4] : la friction entre la peau et l'eau n'est pas réduite par ces reliefs alors que ceux de la peau du requin réduisent effectivement le frottement de l'animal nageant (jusqu'à 8 %)[6],[7],[8].
On a aussi supposé que la peau du marlin pouvait jouer un rôle de système d'amortissement dynamique[9], de piège pour l'air dans la peau[10] cuirasse protectrice contre certaines agressions[11] mais ceci n'a pas été confirmé.
Le rostre de ce poisson est également d'une taille et forme rare dans le monde animal. On a supposé qu'il pouvait aider le poisson à gagner de la vitesse en réduisant la trainée[12],[11], mais le bénéfice d'après des tests fait en soufflerie (avec de faux rostres plus ou moins longs) semblerait nul ou très minime (quelques pourcents d'amélioration de la trainée au mieux)[13].
Certaines vidéos subaquatiques montrent que des poissons chassés dans les bancs denses sont parfois empalés par les rostres, mais peut-être accidentellement.
Selon World Register of Marine Species (26 mars 2016)[1] :
Les Istiophoridae sont une famille de poissons de l'ordre des perciformes communément appelés marlins ou makaires.
Elle regroupe cinq genres et onze espèces. Celles-ci se rencontrent dans toutes les mers tropicales et subtropicales de la planète. Leur rapidité et leur taille en ont fait des poissons très recherchés pour la pêche sportive hauturière.
À Cuba, sur la côte sud ouest de la baie des Cochons, le marlin suscite toutes les convoitises des pêcheurs locaux. Ce poisson légendaire a notamment inspiré Ernest Hemingway dans son chef d’œuvre Le Vieil Homme et la Mer, dans lequel le romancier met en scène un âpre duel entre la créature marine et Santiago, un vieux pêcheur cubain réputé malchanceux.
Ceann de chuid mhaith gaithiasc an-aclaí, ar féidir leo snámh go han-tapa, forleathan i bhfarraigí teo. Suas le 4.5 m ar fhad. An-tábhachtach ó thaobh tráchtála de, agus luachmhar mar iasc spóirt, an mairlín gorm is an mairlín stríocach go háirithe.
La famiglia Istiophoridae comprende 11 specie di grossi pesci marini e pelagici noti comunemente come marlin.
Sono presenti in tutti i mari e negli oceani tropicali (dove hanno la loro massima diversità) e temperati caldi.
Nel mar Mediterraneo sono segnalate sette specie di tutti e tre i generi ma vi formano popolazioni stabili solo due di esse: Kajikia albida e T. belone. T. belone è una specie endemica del Mediterraneo.
Sono pesci pelagici che vivono in acque aperte più o meno lontano dalle coste.
Sono simili al pesce spada ma se ne differenziano per la presenza di piccole scaglie e denti, la pinna dorsale lunga (e molto alta negli Istiophorus), le pinne ventrali presenti, il rostro ("spada") cilindrico e non piatto e per la presenza di quattro carene (due per lato) sul peduncolo caudale. La linea laterale è presente.
Il colore è di solito blu acciaio sul dorso e bianco madreperlaceo sul ventre ma in molte specie vi sono anche linee verticali e punti di vario colore. La pinna dorsale dei pesci vela (Istiophorus) è brillantemente colorata di blu e violetto con punti e macchie scuri.
Sono pesci di grosse dimensioni, con lunghezze che vanno da meno di due metri per il Tetrapturus georgii ad oltre cinque metri per i Makaira.
Si nutrono di pesci pelagici come scombridi, clupeidi e carangidi che tramortiscono con il rostro.
Hanno carni ottime, pari a quelle del pesce spada e vengono pescati attivamente con ogni tecnica di pesca commerciale come tonnare, reti di vario tipo, palamiti ed arpioni. I pescatori sportivi li insidiano soprattutto alla traina. Il turismo dovuto alla pesca al marlin o al pesce vela rappresenta una fonte di entrate non indifferente per diversi paesi tropicali.
La famiglia Istiophoridae comprende 11 specie di grossi pesci marini e pelagici noti comunemente come marlin.
Istiophoridae sunt familia piscium ordinis Perciformium, circa decem species amplectens. Singulis est corpus praelongum, rostrum hastae simile, dorsalisque pinna longa et rigida, quae ad cristam formandam protenditur. Isitophoridae, plus quam scombridae, earum cognatae arte conectae, rapide natant, usque ad 80 fere chiliometra per horam.[1][2]
Inter maiores familiae species sunt Makaira nigricans, quae ad 5 metra longa et 818 chiliogrammata pondo,[3] et Istiompax indica, qui ad plus quam 5 metra longa et 670 chiliogrammata pondo pervenire possunt. Pisces lusorii in regionibus tropicis piscatoribus gratae sunt.
Istiophoridae sunt pisces perciformes, artissime cum xiphiidis et scombridis conecti.
Hic est linea temporalis evolutionis generum huius familiae.
In The Old Man and the Sea, mythistoria Ernesti Hemingway (1952), quae Praemium Nobelianum accepit, prima fabulae persona est annosus piscator Cubanus qui, post octoginta quattuor dies frustra in oceano, iterum ad seriem infortunatam finiendam navigat. Die octoginta quinto, Santiago, piscator vetus, makairam constantem inuncat; quod consequitur magnum certamen inter hominem, animal marinum, et elementa naturae est.
Istiophoridae sunt familia piscium ordinis Perciformium, circa decem species amplectens. Singulis est corpus praelongum, rostrum hastae simile, dorsalisque pinna longa et rigida, quae ad cristam formandam protenditur. Isitophoridae, plus quam scombridae, earum cognatae arte conectae, rapide natant, usque ad 80 fere chiliometra per horam.
Inter maiores familiae species sunt Makaira nigricans, quae ad 5 metra longa et 818 chiliogrammata pondo, et Istiompax indica, qui ad plus quam 5 metra longa et 670 chiliogrammata pondo pervenire possunt. Pisces lusorii in regionibus tropicis piscatoribus gratae sunt.
Buriažuvinės (Istiophoridae) – ešeržuvių (Perciformes) būrio žuvų šeima. Dydis – nuo 2,5 iki 5 m. Svoris 40-900 kg. Paplitusios vandenynų atogrąžų zonoje.
Šeimoje 3 gentys ir 11 rūšių.
Buriažuvinės (Istiophoridae) – ešeržuvių (Perciformes) būrio žuvų šeima. Dydis – nuo 2,5 iki 5 m. Svoris 40-900 kg. Paplitusios vandenynų atogrąžų zonoje.
Šeimoje 3 gentys ir 11 rūšių.
Marlīnu dzimta jeb buruzivju dzimta (Istiophoridae) ir starspuru klases (Actinopteri) dzimta,[1] kas apvieno 11 jūras zivju sugas, kas tiek iedalītas 5 ģintīs.[2] Visas marlīnu sugas ir iecienīti zvejas objekti, īpaši lielie zilie marlīni un melnie marlīni.[3][4]
Marlīnu dzimtas zivīm ir slaids, pagarināts ķermenis. Purna daļa gara, atgādinot šķēpu, šķērsgriezumā apaļa. Tomēr tā ir īsāka nekā tuvu radniecīgajām zobenzivīm.[3] Uz muguras divas muguras spuras. Pirmā gara ar robotu malu, gandrīz visas muguras garumā, sākas uz galvas, tādēļ vairākām sugām atgādina cekulu. Buruzivīm (Istiophorus) spura ir izteikti augsta un atgādina buru. Vedera spuras reducējušās līdz gariem, smalkiem pavedieniem. Ķermeni sedz zvīņas. Uz astes stumbra katrā sānā divi nelieli ķīļi. Mute ar smalkiem zobiem.[3] Marlīnu dzimtas zivis ir ļoti ātras un spēj sasniegt ātrumu 80 km/h.[5]
Lielākais dzimtā ir Klusā okeāna zilais marlīns (Makaira mazara), kura ķermeņa garums var sasniegt 5 m, svars 906 kg.[4] Arī Atlantijas zilais marlīns (Makaira nigricans) un melnais marlīns (Istiompax indica) ir liela auguma zivis, ķermeņa garums abām sugām var sasniegt gandrīz 5 m, bet svars 700—750 kg.[4][6]
Marlīnu dzimta jeb buruzivju dzimta (Istiophoridae) ir starspuru klases (Actinopteri) dzimta, kas apvieno 11 jūras zivju sugas, kas tiek iedalītas 5 ģintīs. Visas marlīnu sugas ir iecienīti zvejas objekti, īpaši lielie zilie marlīni un melnie marlīni.
Zeilvissen (Istiophoridae) vormen een familie van grote vissen uit de orde van baarsachtigen (Perciformes).
De vissen hebben een langgerekt lijf dat meer dan 4 meter lang kan worden. Verder hebben ze een speervormige bek en een lange, stijve rugvin. De vissen zijn snelle zwemmers en kunnen 110 km/u halen op korte afstanden.[1] Ze komen in alle zeeën voor en jagen op kleinere en grotere vissen.
Er wordt door sportvissers veel op deze vissen gevist.
Volgens Fishbase[2] zijn er elf soorten in drie geslachten:
Zeilvissen (Istiophoridae) vormen een familie van grote vissen uit de orde van baarsachtigen (Perciformes).
Seilfisker er en familie av store makrellfisker.
Til denne familien hører én eller to arter av seilfisker i snever betydning (Istiophorus). De øvrige medlemmene i familien kalles marliner (Istiompax, Kajikia og Makaira) og spydfisker (Tetrapturus). Sverdfisken (Xiphias gladius) ligner mye på seilfiskene og er den nærmeste slektningen.
Kjeve- og nesebeina danner et spydformet nebb som er rundt i tverrsnitt. Bukfinnene er svært smale. Voksne fisker har to kjøler på sporden. Den fremste ryggfinnen strekker seg langs nesten hele kroppslengden og kan legges ned i en fordypning. Maksimal lengde er fire meter.
Alle seilfisker lever epipelagisk på åpent hav. De finnes i tropiske og tempererte farvann i alle hav. I det nordøstlige Atlanterhavet finnes de nord til De britiske øyer, og ingen av artene er noen gang funnet i norske farvann. De oppholder seg som regel over termoklinen, men kan gå ned til 800 m dyp.
Seilfisker er grådige rovfisker, som svimeslår byttet med nebbet. Ingen predatorer tar voksne seilfisker, men unge fisker kan bli tatt av tunfisk, Acanthocybium solandri, bukstripet bonitt, gullmakreller og større seilfisker.
De er utmerkete matfisker, og alle artene er ettertraktet både i kommersielt fiske og sportsfiske. De er spesielt populære i Japan, som på 1980-tallet stod for 70 % av verdensfangsten. I dette landet brukes de til sushi og sashimi.
Seilfiskene skiller seg fra de fleste andre fisker ved at deler av kroppen har en mye høyere temperatur enn omgivelsene. En omdannet øyemuskel har spesialiserte celler som avgir mye varme. En varmeveksler konsentrerer varmen i hjernen og egne arterier forsyner netthinnen i øynene med varmt blod.[1]
Kladogrammet nedenfor er laget ut fra genetiske data. Populasjonene av seilfisk og Makaira nigricans i Atlanterhavet og det indopasifiske området kan ikke skilles genetisk, så kladogrammet viser 9 arter, i motsetning til 11 i FishBase. Makrellfiskene (Scombroidei) ser ut til å være en parafyletisk gruppe, og seilfisker og sverdfisk blir ofte ansett som en egen underorden, Xiphioidei.[2]
sverdfisk (Xiphiidae)
seilfisk (Istiophorus platypterus)
Makaira nigricans
Istiompax indica
Kajikia albida
Kajikia audax
Tetrapturus georgii
Tetrapturus angustirostris
Tetrapturus belone
Tetrapturus pfluegeri
Seilfisker er en familie av store makrellfisker.
Til denne familien hører én eller to arter av seilfisker i snever betydning (Istiophorus). De øvrige medlemmene i familien kalles marliner (Istiompax, Kajikia og Makaira) og spydfisker (Tetrapturus). Sverdfisken (Xiphias gladius) ligner mye på seilfiskene og er den nærmeste slektningen.
Kjeve- og nesebeina danner et spydformet nebb som er rundt i tverrsnitt. Bukfinnene er svært smale. Voksne fisker har to kjøler på sporden. Den fremste ryggfinnen strekker seg langs nesten hele kroppslengden og kan legges ned i en fordypning. Maksimal lengde er fire meter.
Alle seilfisker lever epipelagisk på åpent hav. De finnes i tropiske og tempererte farvann i alle hav. I det nordøstlige Atlanterhavet finnes de nord til De britiske øyer, og ingen av artene er noen gang funnet i norske farvann. De oppholder seg som regel over termoklinen, men kan gå ned til 800 m dyp.
Seilfisker er grådige rovfisker, som svimeslår byttet med nebbet. Ingen predatorer tar voksne seilfisker, men unge fisker kan bli tatt av tunfisk, Acanthocybium solandri, bukstripet bonitt, gullmakreller og større seilfisker.
De er utmerkete matfisker, og alle artene er ettertraktet både i kommersielt fiske og sportsfiske. De er spesielt populære i Japan, som på 1980-tallet stod for 70 % av verdensfangsten. I dette landet brukes de til sushi og sashimi.
Seilfiskene skiller seg fra de fleste andre fisker ved at deler av kroppen har en mye høyere temperatur enn omgivelsene. En omdannet øyemuskel har spesialiserte celler som avgir mye varme. En varmeveksler konsentrerer varmen i hjernen og egne arterier forsyner netthinnen i øynene med varmt blod.
Multimedia w Wikimedia Commons Żaglicowate[2] (Istiophoridae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych (Perciformes), potocznie nazywanych marlinami – wcześniej nazwa ta stosowana była tylko dla ryb z rodzaju Makaira[3]. Są blisko spokrewnione z włócznikowatymi (Xiphiidae). Mają duże znaczenie gospodarcze, są cenione w wędkarstwie sportowym. Tłuszcz z ich wątroby zawiera dużo witaminy A[3].
Pelagial większości mórz i oceanów strefy tropikalnej i subtropikalnej.
Ciało torpedowato-wrzecionowate, bocznie spłaszczone, mocno zbudowane. Łuski dorosłych osobników są drobne, wydłużone, zwykle głęboko wrośnięte w skórę. Kości górnej szczęki wyciągnięte w bardzo długi szpic, który z krótszą szczęką dolną tworzy rodzaj ostrego dziobu, wykorzystywanego do ogłuszania ofiary. Szczęki są zaopatrzone w zęby. Płetwy grzbietowa i odbytowa są złożone z dwóch części. Przednia część płetwy grzbietowej jest długa i wysoka, twarda, kształtem często przypomina żagiel – stąd nazwa rodziny. Druga część jest mała i krótka. Wydłużone płetwy piersiowe opierają się na 2–3 promieniach. Trzon ogonowy jest zaopatrzony w dwie stępki położone na każdym z boków. Silna płetwa ogonowa ma kształt sierpowaty. Linia boczna jest zachowana przez całe życie. Liczba kręgów wynosi 24[3][4][5].
Są to duże i silne, szybko pływające ryby drapieżne osiągające do 4 m długości[4]. Często wyskakują ponad powierzchnię wody[3].
Od włócznikowatych różnią się krótszym „dziobem”, dłuższą i wyższą płetwą grzbietową oraz kształtem i długością płetw brzusznych[2].
Rodzaje zaliczane do tej rodziny[6]:
Istiompax — Istiophorus — Kajikia — Makaira — Tetrapturus
Z marlinem zmaga się główny bohater opowiadania Stary człowiek i morze Ernesta Hemingwaya.
Żaglicowate (Istiophoridae) – rodzina morskich ryb okoniokształtnych (Perciformes), potocznie nazywanych marlinami – wcześniej nazwa ta stosowana była tylko dla ryb z rodzaju Makaira. Są blisko spokrewnione z włócznikowatymi (Xiphiidae). Mają duże znaczenie gospodarcze, są cenione w wędkarstwie sportowym. Tłuszcz z ich wątroby zawiera dużo witaminy A.
O termo marlim é a designação comum aos peixes teleósteos perciformes da família Istiophoridae, que são encontrados dos Estados Unidos até o estado brasileiro do Espírito Santo, eventualmente também até no estado do Rio de Janeiro, que possuem uma longa mandíbula superior em forma de bico. Também são conhecidos pelos nomes de espadim, agulhão e agulhão-de-vela. O marlim pode atingir até 120Km/h por um curto período de tempo.
A família Istiophoridae apresenta uma mandíbula superior característica em forma de espeto, além de uma barbatana dorsal que se estende por grande parte do comprimento do corpo, muitas vezes parecendo a vela de um barco. Sua espinha conta com 24 vértebras que lhe confere um comprimento máximo de 4 metros, da ponta de seu "agulhão" até o final da cauda.[1]
No livro O velho e o Mar (The Old Man and the Sea), de Ernest Hemingway publicado em 1952, o personagem Santiago pesca com grande dificuldade um marlim.
O termo marlim é a designação comum aos peixes teleósteos perciformes da família Istiophoridae, que são encontrados dos Estados Unidos até o estado brasileiro do Espírito Santo, eventualmente também até no estado do Rio de Janeiro, que possuem uma longa mandíbula superior em forma de bico. Também são conhecidos pelos nomes de espadim, agulhão e agulhão-de-vela. O marlim pode atingir até 120Km/h por um curto período de tempo.
Istioforidele (Istiophoridae) sau peștii cu cioc, marlinii sunt o familia de pești teleosteeni marini epipelagici, de talie mare (până la 5 m), răspândiți în apele subtropicale și tropicale ale oceanelor Atlantic, Indian și Pacific, dar în lunile de vară ei urmăresc bancurile de pești de talie mică cu care se hrănesc până în regiunile temperate sau reci și se întorc în apele calde pentru depunerea icrelor. Figurează printre cei mai rapizi pești teleosteeni ai oceanelor, atingând viteze între 60 și 100 km pe oră. Au corpul alungit și comprimat, acoperit cu solzi lungi, ascuțiți, care sunt înglobați în piele. Falca superioară mult alungită formează un cioc sau rostru în formă de suliță sau lance care este folosit pentru a doborî peștii de pradă. Gura largă cu dinți mărunți, în formă de răzătoare. Au două înotătoare dorsale, prima mult mai mare decât cea de a doua. Prima înotătoare dorsală uneori se asemăna cu o velă. Două înotătoare anale, a doua mult mai mică decât prima. Înotătoarele pectorale lungi și falciforme (în formă de seceră). Înotătoarele pelviene alungite și înguste. Înotătoarea caudală este mare și bifurcată, cu două carene laterale pe fiecare parte a bazei sale. Au importanța economică mare, fiind pescuiți comercial și sportiv. Familia cuprinde 5 genuri și 11 specii.
Această familie este constituită din pești de talie mare (lungimea maximă de 4 m). Corpul puternic este alungit și comprimat mai mult sau mai puțin. Premaxilarele și oasele nazale de pe falca superioară sunt foarte mult alungite, formând un cioc sau rostru în formă de suliță sau lance cu o secțiune transversală rotunjită. Ciocul este folosit pentru a doborî peștii de pradă prin incizii provocate de loviturile înainte și înapoi a lui. Gura largă neprotractilă cu dinți mărunți, în formă de răzătoare, pe ambele fălci. Fantele branhiale largi. Membranele branhiostege dreaptă și stângă în mare parte unite dar separate de istm. Branhiospinii absenți pe arcurile branhiale; filamentele branhiale reticulate.
Au două înotătoare dorsale apropiate, prima mult mai mare decât cea de a doua. Prima înotătoare dorsală bine dezvoltată cu o bază foarte lungă se întinde pe o mare parte din lungimea corpului și, uneori, se asemăna cu o velă. Două înotătoare anale, a doua mult mai mică decât prima și asemănătoare ca formă și mărime cu a doua înotătoare dorsală. Prima înotătoare dorsală și prima înotătoare anală pot fi îndoite (pliate) înapoi în niște șanțuri. Înotătoarele pectorale lungi și falciforme sunt inserate jos. Înotătoarele pelviene alungite și foarte înguste sunt compuse din 2 sau 3 raze raze moi, ascuțite, fuzionate cu un spin și pot fi îndoite (pliate) într-un șanț. Înotătoarea caudală este mare, puternică și bifurcată; la peștii adulți are două carene laterale pe fiecare parte a bazei sale. Carena superioară este puțin mai mare decât carena inferioară. O crestătură superficială pe partea superioară și inferioară a pedunculului caudal.
Linia laterală persistă pe tot parcursul vieții și este întotdeauna bine vizibilă cu excepția exemplarelor mari de Makaira nigricans. Corpul este acoperit cu solzi lungi, ascuțiți, înguști și bine osificați, care sunt mai mult sau mai puțin înglobați în piele. Au 24 vertebre.
Spatele și partea dorsală a flancurilor sunt albastre, mai mult sau mai puțin închise; partea inferioară a flancurilor și abdomenul alb-argintii. La unele specii există pe corp pete aliniate orizontal sau linii longitudinale și / sau pete negre pe membrana primei înotătoare dorsale.
Istioforidele sunt pești marini care trăiesc în principal în apele calde din regiunile tropicale și subtropicale ale oceanelor Atlantic, Indian și Pacific, de obicei epipelagici deasupra termoclinei, dar în lunile de vară ei urmează bancurile de pești pelagici de talie mică în regiunile temperate sau reci pentru ai prinde și a se hrăni cu ei și se întorc în apele calde pentru depunerea icrelor. Sunt relativ mai putin comuni în Marea Mediterană (Istiophorus albicans, Kajikia albidus, Tetrapturus belone, Tetrapturus georgii).
Figurează printre cei mai mari și cei mai rapizi pești teleosteeni ai oceanelor și efectuează migrații considerabile, uneori transoceanice. Peștele călător (Istiophorus platypterus) atinge pe perioade scurte viteze între 60 și 100 km pe oră.
Sunt răpitori redutabili și se hrănesc cu sardine, macrou, chefal, pălămidă, etc., pe care le urmăresc până în zonele temperate în timpul sezonului cald.
Toate istioforidele au o valoare comercială mare în toată lumea (mai ales pe piață japoneză) și au o carne foarte apreciată, consumată de obicei în stare proaspătă în regiunea mediterană. Sunt extrem de populari în pescuitul sportiv. Sunt pescuite comercial și sportiv cu undițe tractate, paragate flotante, setci pelagice, ocazional cu harpoane.
Captura totală de istioforide raportată în zona de pescuit 31 (partea centrală din vestul Oceanului Atlantic) a fost în 1997 de 1930 t (numai pescuitul comercial). În Atlantic și Marea Mediterană în 1977 au fost capturate 4000 t
Au lăsat fosile din cretaceul superior.
Familia cuprinde 5 genuri și 11 specii [1]:
Istioforidele (Istiophoridae) sau peștii cu cioc, marlinii sunt o familia de pești teleosteeni marini epipelagici, de talie mare (până la 5 m), răspândiți în apele subtropicale și tropicale ale oceanelor Atlantic, Indian și Pacific, dar în lunile de vară ei urmăresc bancurile de pești de talie mică cu care se hrănesc până în regiunile temperate sau reci și se întorc în apele calde pentru depunerea icrelor. Figurează printre cei mai rapizi pești teleosteeni ai oceanelor, atingând viteze între 60 și 100 km pe oră. Au corpul alungit și comprimat, acoperit cu solzi lungi, ascuțiți, care sunt înglobați în piele. Falca superioară mult alungită formează un cioc sau rostru în formă de suliță sau lance care este folosit pentru a doborî peștii de pradă. Gura largă cu dinți mărunți, în formă de răzătoare. Au două înotătoare dorsale, prima mult mai mare decât cea de a doua. Prima înotătoare dorsală uneori se asemăna cu o velă. Două înotătoare anale, a doua mult mai mică decât prima. Înotătoarele pectorale lungi și falciforme (în formă de seceră). Înotătoarele pelviene alungite și înguste. Înotătoarea caudală este mare și bifurcată, cu două carene laterale pe fiecare parte a bazei sale. Au importanța economică mare, fiind pescuiți comercial și sportiv. Familia cuprinde 5 genuri și 11 specii.
Spjutfiskar (Istiophoridae) är en familj marint levande fiskar i ordningen abborrartade fiskar. De har liksom den närstående svärdfisken en spjutformigt utdragen nos. Flera arter är mycket storvuxna och är populära byten för sportfiskare i tropiska områden. Den största arten, Makaira nigricans, kan bli 5 meter lång och väga 818 kg. De är liksom tonfiskarna mycket goda simmare och kan nå hastigheter på upp till 110 km/h.
En stor spjutfisk figurerar i Ernest Hemingways roman Den gamle och havet.[1] Den benämns i det engelska originalet som en marlin, vilket är den engelska benämningen på fiskar inom släktena Tetrapturus och Makaira.[2] Begreppet marlin kommer av marlin-spike (märlspik), efter formen på fiskens nos.[3]
Familjen utgörs av fem släkten[4]:
Spjutfiskar (Istiophoridae) är en familj marint levande fiskar i ordningen abborrartade fiskar. De har liksom den närstående svärdfisken en spjutformigt utdragen nos. Flera arter är mycket storvuxna och är populära byten för sportfiskare i tropiska områden. Den största arten, Makaira nigricans, kan bli 5 meter lång och väga 818 kg. De är liksom tonfiskarna mycket goda simmare och kan nå hastigheter på upp till 110 km/h.
Merlin balığı Istiophoridae ailesine dahil olan bir grup balık türünün ortak adıdır. Mızrağa benzeyen uzun ve sivri burunlara sahiptirler. Genellikle yüksek ağırlıklarda çıkan merlin balıkları 20 ile 180 arasından değişen bir kilograma sahiptirler. Şu ana kadar yakalanan merlin balıklarından en ağır olanı 708 kilogram çıkmıştır.[1] Merlin balığı genellikle 60 cm uzunluğunda olmaktadır. Hilal şeklinde kuyrukları bulunmaktadır. Atlas Okyanusunda ve Pasifik Okyanusunda yaşamaktadırlar. Mavi, siyah ve beyaz renklerde türleri vardır. Merlin balıklarının çoğu diğer merlin balıklarına kendilerini göstermek için yükseklere atlamaktadırlar. 6 metre boy ve 800 kg ağırlığa ulaşabilen Siyah Merlin, en büyük Merlin türlerindendir. Benzerlikleri yüzünden halk arasında Kılıç balığı ile karıştırılmaktadır.
Hemingway'in Yaşlı Adam ve Deniz adlı eserininde geçen balık Kılıç balığı değil Yelken balığıdır. En çok dikkat çeken ve önemli özelliği ise dünyadaki en hızlı balık olmasıdır. Neredeyse çita kadar hıza ulaşır.[Sınıflandırma Merlin balıkları levreksigillerdendir. Kılıç balığı ve Uskumrugiller ile akrabadırlar. Familya Istiophoridae
Kaynakça
Kemikli balıklar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Merlin balığı Istiophoridae ailesine dahil olan bir grup balık türünün ortak adıdır. Mızrağa benzeyen uzun ve sivri burunlara sahiptirler. Genellikle yüksek ağırlıklarda çıkan merlin balıkları 20 ile 180 arasından değişen bir kilograma sahiptirler. Şu ana kadar yakalanan merlin balıklarından en ağır olanı 708 kilogram çıkmıştır. Merlin balığı genellikle 60 cm uzunluğunda olmaktadır. Hilal şeklinde kuyrukları bulunmaktadır. Atlas Okyanusunda ve Pasifik Okyanusunda yaşamaktadırlar. Mavi, siyah ve beyaz renklerde türleri vardır. Merlin balıklarının çoğu diğer merlin balıklarına kendilerini göstermek için yükseklere atlamaktadırlar. 6 metre boy ve 800 kg ağırlığa ulaşabilen Siyah Merlin, en büyük Merlin türlerindendir. Benzerlikleri yüzünden halk arasında Kılıç balığı ile karıştırılmaktadır.
Hemingway'in Yaşlı Adam ve Deniz adlı eserininde geçen balık Kılıç balığı değil Yelken balığıdır. En çok dikkat çeken ve önemli özelliği ise dünyadaki en hızlı balık olmasıdır. Neredeyse çita kadar hıza ulaşır.[kaynak belirtilmeli]
Таксономічно є близькими до риби-меча і скумбрій. Містить три роди з такими видами.
Họ Cá buồm hay họ Cá cờ (danh pháp khoa học: Istiophoridae) là một họ cá biển theo truyền thống xếp trong bộ Cá vược (Perciformes)[1] nhưng gần đây được cho là xếp trong bộ Cá cờ (Istiophoriformes) của nhóm Carangimorphariae (= Carangimorpha/Carangaria)[2].
Họ này có 5 chi và 11 loài đã biết. Cụ thể như sau:
Các loài lớn bao gồm cá maclin xanh (Makaira mazara), có thể đạt chiều dài 5 m và cân nặng 818 kg và cá cờ Ấn Độ, (Istiompax indica), có thể đạt có chiều dài vượt quá 5 m và cân nặng đến 670 kg. Chúng là những loài cá thể thao phổ biến ở các vùng nhiệt đới.[3][4]
Bài viết chủ đề bộ Cá vược này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Họ Cá buồm hay họ Cá cờ (danh pháp khoa học: Istiophoridae) là một họ cá biển theo truyền thống xếp trong bộ Cá vược (Perciformes) nhưng gần đây được cho là xếp trong bộ Cá cờ (Istiophoriformes) của nhóm Carangimorphariae (= Carangimorpha/Carangaria).
Họ này có 5 chi và 11 loài đã biết. Cụ thể như sau:
Istiompax Istiompax indica - cá cờ Ấn Độ, cá thu cờ, cá maclin đen. Sinh sống trong khu vực Ấn Độ Dương-Thái Bình Dương. Chiều dài lên tới 4,65 m. Istiophorus Istiophorus albicans - cá buồm Đại Tây Dương. Sinh sống trong khu vực Đại Tây Dương. Chiều dài tới 3,15 m. Istiophorus platypterus - cá cờ, cá buồm Ấn Độ-Thái Bình Dương. Sinh sống trong khu vực Ấn Độ Dương-Thái Bình Dương. Chiều dài lên tới 3,48 m. Kajikia Kajikia albida - cá maclin trắng Đại Tây Dương. Sinh sống trong khu vực Đại Tây Dương. Chiều dài tới 3,00 m. Kajikia audax - cá cờ mitsukurii, cá maclin vằn. Sinh sống trong khu vực Ấn Độ Dương-Thái Bình Dương. Chiều dài lên tới 4,20 m. Makaira Makaira mazara - cá cờ xanh, cá maclin xanh Ấn Độ-Thái Bình Dương. Sinh sống trong khu vực Ấn Độ Dương-Thái Bình Dương. Chiều dài lên tới 5,00 m. Makaira nigricans - cá cờ xanh, cá maclin xanh. Sinh sống trong khu vực Đại Tây Dương. Chiều dài lên tới 5,00 m. Tetrapturus Tetrapturus angustirostris - cá cờ mỏ ngắn. Sinh sống trong khu vực Ấn Độ Dương-Thái Bình Dương. Chiều dài lên tới 2,30 m. Tetrapturus belone - cá cờ Địa Trung Hải. Sinh sống trong khu vực Địa Trung Hải. Chiều dài lên tới 2,40 m. Tetrapturus georgii - cá cờ vảy tròn. Sinh sống trong khu vực Đông Đại Tây Dương và Địa Trung Hải. Chiều dài lên tới 1,84 m. Tetrapturus pfluegeri - cá cờ mỏ dài. Sinh sống trong khu vực Đại Tây Dương. Chiều dài lên tới 2,54 m.Các loài lớn bao gồm cá maclin xanh (Makaira mazara), có thể đạt chiều dài 5 m và cân nặng 818 kg và cá cờ Ấn Độ, (Istiompax indica), có thể đạt có chiều dài vượt quá 5 m và cân nặng đến 670 kg. Chúng là những loài cá thể thao phổ biến ở các vùng nhiệt đới.
Istiophoridae
Марли́новые, или парусниковые (лат. Istiophoridae) — семейство лучепёрых рыб из отряда скумбриеобразных.
Имеют тело вытянутой формы (редкие особи достигают 4 метров в длину), копьевидное рыло и длинный жёсткий спинной плавник. Известно, что марлиновые способны очень быстро плавать, достигая скорости 110 км/ч[1].
Наиболее крупными представителями семейства являются атлантический голубой марлин (Makaira nigricans), достигающий длины 5 метров и более 800 кг весом[2], — и чёрный марлин (Istiompax indica), встречались особи более 5 метров в длину и 670 кг весом. Они часто становятся объектом спортивного рыболовства.
Рекордные марлины доставляются на берег и взвешиваются. Результаты представлены в Книге рекордов рыб мира IGFA.
Марлин назван из-за схожести рыла со свайкой (en:Marlinspike).
Марли́новые, или парусниковые (лат. Istiophoridae) — семейство лучепёрых рыб из отряда скумбриеобразных.
Имеют тело вытянутой формы (редкие особи достигают 4 метров в длину), копьевидное рыло и длинный жёсткий спинной плавник. Известно, что марлиновые способны очень быстро плавать, достигая скорости 110 км/ч.
Наиболее крупными представителями семейства являются атлантический голубой марлин (Makaira nigricans), достигающий длины 5 метров и более 800 кг весом, — и чёрный марлин (Istiompax indica), встречались особи более 5 метров в длину и 670 кг весом. Они часто становятся объектом спортивного рыболовства.
Рекордные марлины доставляются на берег и взвешиваются. Результаты представлены в Книге рекордов рыб мира IGFA.
Марлин назван из-за схожести рыла со свайкой (en:Marlinspike).
本科魚類廣泛分布於熱帶與亞熱帶之海域。
由表層至水深200公尺。
本科魚體延長側扁，壯碩有力，頭高向後漸細，尾柄部堅強。體被小稜鱗，皮膚粗厚如皮革。上頷骨向前突出如槍頭，其側緣鈍圓。背鰭2枚，第一背鰭由後頭部直走尾部狀如帆，與小型的第二背鰭接近。臀鰭2枚，尾鰭大形深分叉，胸鰭呈鐮刀狀，尾柄每側有2條隆起稜脊。
旗魚科其下分3個屬，如下：
本科魚棲息於熱帶及亞熱帶外洋裡，體型適合快速游泳，屬肉食性，以鯖魚、鰹魚等魚類及烏賊為食。當牠們發現目標後立即靠近，以長吻攻擊獵物。
食用魚，可做成生魚片、魚羹、魚丸等，如處理不當，不宜做生魚片，易發生細菌性食品中毒。鮮度變差，肉質易產生綠變肉。也是著名的遊釣魚類。
カジキ（梶木・舵木・旗魚・羽魚・鮙）はスズキ目カジキ亜目 Xiphioidei に分類される魚の総称[1]。温暖な海を高速で遊泳する大型肉食魚で、いずれも上顎が剣のように長く鋭く伸びて「吻」（ふん）を形成しており、食用やトローリングによるスポーツフィッシングの対象魚。
カジキ亜目はメカジキ科 Xiphiidae、マカジキ科 Istiophoridae の2科からなる[2]。分類によってはサバ亜目に含めたり[3]、カジキ上科 Xiphioidea としたりもする。全世界に10-12種が分布し、このうち日本近海にはメカジキ、マカジキ、バショウカジキ、フウライカジキ、シロカジキ、クロカジキの6種が生息する[1][4][5][6]。
マグロとは異なる分類群であるが、混同する場合もある。
「カジキ」という和名は、その吻で舵木（船の舵をとる硬い木板）を突き通すことから舵木通し（カジキドオシ）と呼ばれ、それを略したものとする説が有力である。
英語では"Billfish"（ビルフィッシュ : 「嘴魚」の意）と呼ぶが[7]、マカジキ科のみを"Billfish"とすることもある[8][9]。また、メカジキは"Swordfish"（ソードフィッシュ : 剣魚）、バショウカジキ類は"Sailfish"（セイルフィッシュ : 帆魚）、マカジキ・クロカジキ類は"Marlin"（マーリン）、フウライカジキ類は"Spearfish"（スピアフィッシュ : 槍魚）という呼び分けもされている。
大型種では全長4 m 以上・体重700 kg に達する。小型種でも成熟すると全長1mを超える。
いずれも上顎が剣のように長く鋭く伸びて「吻」（ふん）を形成しており、他の魚とは見分けがつき易い。吻の形状は、メカジキ科では上下にやや扁平な剣型、マカジキ科では円錐形の槍型である[6]。餌の魚などを捕食する際は吻を振り回して獲物を打ちのめし[3]、気絶、あるいは致命傷を負って瀕死の状態になった獲物を捕食する。吻はまた大型のサメ類から身を守るのにも用いられ、特に成魚の一突きは十分な致命傷を与えられる。
カジキ類は水中における最速のスプリンターである。水中ゆえに最高遊泳速度を正確に測定することは難しいが、種によっては時速100km 以上に達すると考えられている。バショウカジキのトップスピードなら、25m プールを1 秒以内で駆け抜ける速さに相当する[10]。水中で最も速く泳ぐことのできる動物として、ギネスブックにも記載されている。その体には高速遊泳に適応した構造や機能がいくつか見られる。
温暖な海を高速で遊泳する大型肉食魚で、世界中の海に広く分布する。通常は暖海域の外洋表層部を泳ぎ、餌を追って回遊する。1 匹か数匹の群で行動し、つがいの絆が強いことが知られている。食物連鎖の上位に位置し、イワシ・ニシン・トビウオ・アジ・サバなどの小魚やカツオ・マグロ類、頭足類、甲殻類などを食べる。メカジキはより冷たい海域にも進出し、深海海底付近でメヌケ類を捕食することがある[4]。
産卵期は5月-9月で、分離浮性卵を産卵する。産卵期には普段沖合にいるカジキが沿岸にやってくるので、この時期に合わせてカジキ釣り大会が催される。
カジキ類は時折船と衝突することがあり、イギリスの軍艦が浸水の原因を調べると、船底にメカジキの吻が突き刺さっていたという逸話がある。「メカジキは気性が荒く、船を攻撃する事すらある[4][5]」ことの証明とされているが、これらに関してはカジキ類がその高速遊泳能力ゆえに船を避けきる事ができずに「衝突」したに過ぎない、という考察もある。
各国で食用にされ、中でもマカジキとメカジキが多く利用されている。漁業市場では吻を切り落とされたカジキが横たわった状態で並べられている姿を見ることが出来る。マグロ延縄（はえなわ）で捕られることが多いが、伝統的な突きん棒漁も行われている。これは船の見張り台でカジキの魚影を探し、水面近くで遊泳しているカジキを銛（もり）で突くというものである[4]。アメリカの小説家、アーネスト・ヘミングウェイの名著「老人と海」(1952年)では、年老いた漁師サンチャゴと巨大カジキの3日間に及ぶ奮闘が描かれているが、後には銛に高電圧を加える事によって失神させる漁も行われている。 カジキマグロという呼び名で取引されることも多いが、マグロとの類似点が多いことからつけられた俗称であって、先述した通りマグロとは別種である。
スーパーマーケットなどでは切り身にして売られることが多いが、新鮮なものは刺身で食べる事もあり[4][5]また昆布で挟んだ昆布締めでも食される。家庭料理としてはソテーや照り焼きもしくはフライなどの揚げ物にして食べるのが一般的。台湾では粥に入れたり、スープにしたりもする。 他方、カジキは食物連鎖の上位にいることから、その体内には有害な化学物質が蓄積しやすく、マグロと同様に水銀の蓄積が問題視されている。また、漁獲後に常温で保管するとヒスタミン食中毒（アレルギー様食中毒）を招く場合があるので、衛生状態には注意しなければならない[11]。
多くはスポーツ・フィッシングの対象魚となっており、針にかかったときの引きとジャンプが釣り人を魅了しており、日本近海では太平洋・インド洋産のカジキ類6種が全て見られることから、Japan Game Fish Association (JGFA) による大会や、カジキを狙ったトローリングが盛んである。
アメリカ海洋大気庁によると、水中の生物やボート、調査用の潜水艇などの物体をメカジキが攻撃するのは珍しくないという。また、鮫に比べれば事故例は少ないが、その巨体と吻により攻撃され、人が死亡した事例もある[12]。
カジキ類をサバ亜目 Scombroidei に含めることもあるが[9]、2科が姉妹群でサバ亜目の他の科より離れていることから、独立したカジキ亜目 Xiphioidei にすることが多くなった[1][7]。
さらに Collette et al. は従来のフウライカジキ属（マカジキ属とも） Tetrapturus、クロカジキ属 Makaira が単系統ではないことを示し、フウライカジキ属からマカジキ属 Kajikia、クロカジキ属からシロカジキ属 Istiompax を夫々分離した[7]。共に以前はシノニムとされていた属名である。ITISはこの属分類を採用しており、ここでもそれにならった。従来の属分類での種名はシノニムとして添えた。
種分類については、Collette et al. やITISは現生10種を認めているが、ここでは12種に分けた。10種とする場合、クロジカジキ属とバショウカジキ属について、大西洋の種と太平洋インド洋の種を分けず、世界中に1種のみを認める。クロカジキ属はクロカジキ Makaira nigricans、バショウカジキ属はバショウカジキ Istiophorus platypterus のみとなる。特にバショウカジキは1種とされることが多い。
フウライカジキ
ニシマカジキ
メカジキ
次のような系統樹が得られている[7]。
バショウカジキ属
クロカジキ属
フウライカジキ属
シロカジキ属
マカジキ属
カジキ（梶木・舵木・旗魚・羽魚・鮙）はスズキ目カジキ亜目 Xiphioidei に分類される魚の総称。温暖な海を高速で遊泳する大型肉食魚で、いずれも上顎が剣のように長く鋭く伸びて「吻」（ふん）を形成しており、食用やトローリングによるスポーツフィッシングの対象魚。
カジキ亜目はメカジキ科 Xiphiidae、マカジキ科 Istiophoridae の2科からなる。分類によってはサバ亜目に含めたり、カジキ上科 Xiphioidea としたりもする。全世界に10-12種が分布し、このうち日本近海にはメカジキ、マカジキ、バショウカジキ、フウライカジキ、シロカジキ、クロカジキの6種が生息する。
マグロとは異なる分類群であるが、混同する場合もある。
돛새치과(Istiophoridae, Marlin)는 돛새치목에 속하는 조기어류 과의 하나이다. 이전에는 농어목으로 분류했다. 황새치과 또는 고등어과와 근연 관계이다.
다음은 2016년 해링턴(Harrington) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
전갱이류 돛새치목 전갱이목 전갱이과동갈방어아과
전갱이아과
전갱이과가시전갱이아과
빨판매가리아과
가자미목
.gif)
_-_Kawahara_Keiga_-_1823_-_1829_-_Siebold_Collection_-_new_version.jpeg)
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.gif){kind=small}
