الأسماء في صفحات التنقل
Els calopterígids (Calopterygidae) són una família d'odonats zigòpters; el nom d'aquesta família prové del grec kalós, "bell" i pteron, "ales" ("ales belles"), i al·ludeix als bells colors que presenten en les seves ales els membres d'aquesta família.
Subfamília Caliphaeinae Tillyard & Fraser, 1939:
Subfamília Calopteryginae Selys, 1859:
Subfamília Hetaerininae Selys, 1853:
Els calopterígids (Calopterygidae) són una família d'odonats zigòpters; el nom d'aquesta família prové del grec kalós, "bell" i pteron, "ales" ("ales belles"), i al·ludeix als bells colors que presenten en les seves ales els membres d'aquesta família.
Mae Morwynion (Lladin: Calopterygidae; Ffrangeg: demoiselles; Saesneg: jewelwings) yn deulu o 'fursennod' sy'n aml yn cael eu galw ar lafar yn weision y neidr, gan eu bod yn eitha tebyg. Dyma'r grŵp mwyaf oddi fewn i Is-Urdd y mursennod ac maen nhw'n mesur rhwng 50–80 mm o un pen yr adenydd i'r llall, sy'n eu gwneud yr un faint a gweision y neidr. Dim ond 44 mm yw lled adenydd y fursen gynffon las, er nghraifft. Mae eu lliw'n aml yn fetalig ac mae'r teulu'n cynnwys oddeutu 150 o rywogaethau gwahanol.
Eu cynefin yw glannau nentydd araf, parhaol gyda thyfiant ar fin y dŵr.
O'r Groeg y daw'r enw 'Calopterygidae': kalos sy'n golygu 'hardd' a ptery ('gydag adenydd').
Ar wahân i'w lliw metalig a'u hadenydd hirion yr hyn sy'n eu gwneud yn wahanol i'r rhan fwyaf o fursennod yw eu cyrff, sy'n fwy llydan na'r arfer. Mae nhw hefyd yn cadw eu hadenydd yn glos wrth eu cyrff pan maent yn gorffwys. Glas yw lliw adenydd y gwryw, fel arfer, heb pterostigma, ac mae adenydd y fenyw yn frown. Ceir cryn dipyn o wythiennau drwy'r adenydd: dros 18 yn aml. Mae nhw'n sgipio hedfan, a hynny bron fel igian, hopian ar adegau. Y lle gorau i'w canfod yw ar frigau llorweddol wrth ochr nant fechan.[1][2]
Isdeulu Caliphaeinae Tillyard & Fraser, 1939:
Subfamily Calopteryginae Selys, 1859:
Subfamily Hetaerininae Selys, 1853:
Mae Morwynion (Lladin: Calopterygidae; Ffrangeg: demoiselles; Saesneg: jewelwings) yn deulu o 'fursennod' sy'n aml yn cael eu galw ar lafar yn weision y neidr, gan eu bod yn eitha tebyg. Dyma'r grŵp mwyaf oddi fewn i Is-Urdd y mursennod ac maen nhw'n mesur rhwng 50–80 mm o un pen yr adenydd i'r llall, sy'n eu gwneud yr un faint a gweision y neidr. Dim ond 44 mm yw lled adenydd y fursen gynffon las, er nghraifft. Mae eu lliw'n aml yn fetalig ac mae'r teulu'n cynnwys oddeutu 150 o rywogaethau gwahanol.
Eu cynefin yw glannau nentydd araf, parhaol gyda thyfiant ar fin y dŵr.
Die Prachtlibellen (Calopterygidae) sind eine Familie der Kleinlibellen (Zygoptera). Sie gehören damit auch zu den Libellen (Odonata). In Mitteleuropa sind mit der Gebänderten Prachtlibelle (Calopteryx splendens) und der Blauflügel-Prachtlibelle (Calopteryx virgo) zwei Arten dieser Gruppe bekannt, in Südeuropa finden sich außerdem die Südwestliche Prachtlibelle (Calopteryx xanthostoma) und die Bronzene Prachtlibelle (Calopteryx haemorrhoidalis).
Die Prachtlibellen gehören in Europa zu den größten Vertretern der Kleinlibellen. Sie erreichen eine Körperlänge von 50 Millimetern und eine Flügelspannweite von 60 bis 75 Millimetern. Die Körper der europäischen Arten sind durchweg metallisch blaugrün gefärbt, die Männchen besitzen außerdem auffallend blauschimmernde Flügel, im Fall der Bronzenen Prachtlibelle glänzen diese kupfer- bis bronzebraun. Bei der Gebänderten Prachtlibelle bleibt außerdem die Flügelspitze transparent, sodass man die Arten meist auf den ersten Blick unterscheiden kann. Die Weibchen besitzen weitgehend transparente Flügel und einen weniger auffällig leuchtenden Körper. Bei der Bronzenen Prachtlibelle befindet sich beim Weibchen eine braune Binde auf den Flügeln nahe dem Flügelende. Charakteristisch ist vor allem die Flugweise der Prachtlibellen; sie ähnelt mehr der von Schmetterlingen als dem typischen Libellenflug. Die Flügel dieser Tiere besitzen zahlreiche Antenodal-Queradern. Pterostigmen fehlen, jedoch befindet sich an dieser Stelle bei den Weibchen ein weißer Fleck.
Die Prachtlibellen sind vor allem Bewohner von langsam fließenden Flüssen und Bächen, in denen sich auch die Larven der Tiere entwickeln. Die Ruheplätze liegen meist in direkter Nähe des Wassers, die Tiere sind wenig flugaktiv. Wie alle Libellen ernähren sie sich von Fluginsekten, wobei sie keine besondere Spezialisierung aufweisen.
Etwa zwei bis zehn Tagen nach dem Schlupf aus der Larvenhülle (Exuvie) besetzt das Männchen der Prachtlibellen ein Revier für einige Tage, welches es gegen Männchen derselben Art auch verteidigt. Es markiert das Revier durch regelmäßige Patrouillenflüge und setzt sich mit gespreizten Flügeln an exponierte Stellen des Reviers.
Zur Paarungszeit fliegen die paarungsbereiten Weibchen entlang der Gewässer. Die Männchen erkennen die Weibchen wahrscheinlich an optischen Merkmalen und reagieren auf ihr Erscheinen im Revier mit Flügelspreizen. Danach fliegt das Männchen dem Weibchen entgegen und begleitet es in einem auffälligen Flatterflug. Bei diesem Flug hebt es den Hinterleib an, an dem die hellen Unterseiten der letzten drei Segmente deutlich sichtbar werden. Diese sind bei der Blauflügel-Prachtlibelle rosafarben, bei der Gebänderten Prachtlibelle sowie der Südwestlichen Prachtlibelle gelblich gefärbt. Das Weibchen folgt danach dem Männchen an den von ihm ausgewählten Eiablageplatz. Dort setzt sich das Weibchen auf eine Wasserpflanze während das Männchen vor diesem mit erhobenem Hinterende hin und her schwebt. Auf dieses Verhalten folgt der Werbeflug, bei dem das Männchen vor dem Weibchen in der Luft schwebt und dabei die Hinterflügel herabhängen lässt, sowie die Annäherung an das Weibchen.
Eine Paarung erfolgt, wenn das Weibchen auf die Annäherung des Männchens nicht mit einer Flucht reagiert. In diesem Fall landet das Männchen auf den Flügeln des Weibchens und läuft auf diesen bis zum Thorax des Weibchens. Dort krümmt es den Hinterleib nach vorn und greift mit den am Hinterleibsende ausgebildeten Zangen in spezielle Grübchen des Prothorax des Weibchens. Darauf folgt ein kurzer Tandemflug der beiden Tiere und eine erneute Landung, wobei nur das Männchen sitzt. Dieses stößt den Kopf des Weibchens mehrmals gegen sein Kopulationsorgan im zweiten Hinterleibssegment, während es den Hinterleib weit nach vorn biegt. Danach füllt es das Kopulationsorgan mit Sperma aus der Geschlechtsöffnung im neunten Hinterleibssegment und streckt den Hinterleib aus. Durch ziehende Bewegungen wird das Weibchen veranlasst, nun seinen Hinterleib umzuschlagen und so das zur Kopulation notwendige Paarungsrad zu bilden. Die Kopulation selbst dauert etwa 90 Sekunden, danach lösen sich die Tiere. Die Eiablage erfolgt direkt im Anschluss durch Einstechen der Eier in untergetauchte Wasserpflanzen, dabei kann es auch vorkommen, dass das Libellenweibchen selbst untertaucht. Während der Eiablage sitzt das Männchen in der Nähe und bewacht das Weibchen.
Die Imagines haben eine durchschnittliche Lebensdauer von etwa 30 Tagen.
Die Larven der Prachtlibellen leben zwischen Wasserpflanzen in Fließgewässern. Alle Prachtlibellenlarven benötigen für ihre Entwicklung relativ unverschmutztes Wasser, wobei die Blauflügel-Prachtlibelle etwas empfindlicher ist als die Gebänderte Prachtlibelle. Wie alle Kleinlibellenlarven haben auch die Larven der Prachtlibellen drei blattförmige Tracheenkiemen am Hinterleib, die sich durch Umbildung aus den Cerci und dem Terminalfilum entwickelt haben.
Die Larven leben räuberisch und ernähren sich relativ unspezifisch von kleineren Krebstieren, etwa den Flohkrebsen (Gammaridae) und anderen Insektenlarven (Zuckmücken, Eintagsfliegen u. a.). Die Beute wird dabei vor allem optisch oder durch die Registrierung von Wasserbewegungen wahrgenommen. Die Larven drehen sich in die Richtung ihrer Beute und bewegen sich langsam auf diese zu. Ergriffen wird die Beute durch die zu einer Fangmaske umgestaltete Unterlippe, dem Labium. Nach dem Fressen der Beute wird die Fangmaske mit den Unterschenkeln der Vorderbeine (Tibien) gereinigt.
Die Larvalentwicklung der Prachtlibellen dauert in Mitteleuropa etwa zwei Jahre, kann bei optimalen Bedingungen jedoch auch auf ein Jahr verkürzt sein. Die letzte Häutung zur Imago erfolgt außerhalb des Wassers an Wasserpflanzen etwa 10 bis 40 Zentimeter über dem Wasserspiegel.
Zu den Prachtlibellen werden heute etwa 160 Arten gerechnet, die 16 Gattungen zugeordnet werden:[1]
Die artenreichsten Gattungen sind dabei Hetaerina mit 37 Arten aus der Nearktis und Neotropis, Calopteryx mit 29 Arten in der Paläarktis, Indomalayis und Nearktis sowie Mnesarete mit 22 bekannten Arten in der Neotropis. Die Schwestergruppe der Prachtlibellen stellen die Haeterinidae dar.
Die Prachtlibellen (Calopterygidae) sind eine Familie der Kleinlibellen (Zygoptera). Sie gehören damit auch zu den Libellen (Odonata). In Mitteleuropa sind mit der Gebänderten Prachtlibelle (Calopteryx splendens) und der Blauflügel-Prachtlibelle (Calopteryx virgo) zwei Arten dieser Gruppe bekannt, in Südeuropa finden sich außerdem die Südwestliche Prachtlibelle (Calopteryx xanthostoma) und die Bronzene Prachtlibelle (Calopteryx haemorrhoidalis).
De Beekjumfern (Calopterygidae) sünd ene Familie mank de Jumfern. In Europa gifft dat dor veer Aarden vun.
De Beekjumfern kann een ut’neenholen vun de annern Jumfern, vunwegen dat jem ehr Achterlief en Metallglanz hett. Dor kaamt denn noch brede Flunken to, de bi de Heken bunt sünd. Mit jem ehre Lengde vun 50 mm sünd se de gröttsten Jumfern.
Beekjumfern leevt an Water, wat strömen deit. As eenzigste Familie mank de Goldpeer föhrt se en Paarungsdanz oder en Baltz ut. Dat heken verdeffendeert en Territorium, wo dat Seken de Eier in afleggen deit.
Düsse veer Aarden kaamt in Europa vör:
Familie Beekjumfern (Calopterygidae)
Weidebeekjumfer (Calopteryx splendens)
Beekjumfer (Calopteryx virgo)
De Beekjumfern (Calopterygidae) sünd ene Familie mank de Jumfern. In Europa gifft dat dor veer Aarden vun.
De Beekjumfern kann een ut’neenholen vun de annern Jumfern, vunwegen dat jem ehr Achterlief en Metallglanz hett. Dor kaamt denn noch brede Flunken to, de bi de Heken bunt sünd. Mit jem ehre Lengde vun 50 mm sünd se de gröttsten Jumfern.
Beekjumfern leevt an Water, wat strömen deit. As eenzigste Familie mank de Goldpeer föhrt se en Paarungsdanz oder en Baltz ut. Dat heken verdeffendeert en Territorium, wo dat Seken de Eier in afleggen deit.
The Calopterygidae are a family of damselflies, in the suborder Zygoptera.[1] They are commonly known as the broad-winged damselflies,[2] demoiselles, or jewelwings.[3] These rather large damselflies have wingspans of 50–80 mm (compared to about 44 mm in the common bluetail damselfly, Ischnura elegans), are often metallic-coloured, and can be differentiated from other damselflies by the broader connection between the wings and the body, as opposed to the abrupt narrowing seen in other damselfly families.[4] The family contains some 150 species.
The Calopterygidae are found on every continent except Antarctica. They live along rivers and streams.[5]
The name is derived from Greek kalos meaning beautiful and ptery meaning winged.
The adults have metallic bodies; their wings are broader, with wider bases than other damselflies, and at rest hold their wings parallel to the body, slightly elevated. Some species have conspicuously colored wings; in males, the wings are usually blue, without pterostigmata, in females green or brown.[6][7] Species are often quite variable in color and patterning, and they are sexually dimorphic. Color intensity may fade with age.[5] The wings are heavily veined, having often 18 or more antenodal veins. The first segment of their antennae is longer than the combined length of the other segments. They have a jerky, skipping form of flight similar to the flight pattern of a butterfly (fluttering, rather than hovering stably like many other damselfly and dragonfly families). At least one species of Calopterygiadae has shown morphological plasticity in wing length due to the closeness of a forest to the river or stream where they live with a further forest correlating to greater wing length.[8] They perch horizontally on twigs near the water's edge.[6][7]
Calopterygidae nymphs have lateral gills are longer than the median gills.[9] The nymphs have a flattened, pentagonal-shaped head, a long first antennal segment and long legs. They are found among submerged aquatic plants, woody debris and the exposed roots of streamside plants. There is a single generation per year.[7] The time spent in the larval stage is influenced by both biotic factors, such as fat reserves, and abiotic factors, such as temperature, so they have the highest chances of surviving and reproducing.[10]
The mating system of most species in this family is resource defense polygyny, where males are often territorial, guarding riverine habitat that is sought after by females for egg deposition. Some males are not territorial. Within a species there may be a territorial and nonterritorial morph, which may be different in coloration.[5]
Some species display courtship behavior, especially displays of wing movement by the male.[5] At least one genus (Hetaerina) displays lekking behavior.[11]
During mating, the male first removes other males' sperm from the female's reproductive tract, then places his own sperm there. The intromittent organ of the male has spines that physically remove rival sperm and also stimulate the female's muscles to contract and expel the sperm. In many species, the male accompanies the female when she searches for a site to lay eggs; in some cases, he even remains attached to her.[5] The guarding of females post-copulation is done so another male does not mate with the female before laying her eggs even though the male may be able to reproduce with other females and in the case of Hetaerina species, the male may lose his territory during the time spent guarding.[12]
Like all Odonata species, the species in this family are carnivorous in both their larval and adult stages. Larvae tend to feed on smaller invertebrates, such as mayflies[9]
_male.jpg)
_male.jpg)
Subfamily Caliphaeinae Tillyard & Fraser, 1939 – the clearwings:
Subfamily Calopteryginae Selys, 1859 – the demoiselles:
Subfamily Hetaerininae Selys, 1853 – the rubyspots and others:
The Calopterygidae are a family of damselflies, in the suborder Zygoptera. They are commonly known as the broad-winged damselflies, demoiselles, or jewelwings. These rather large damselflies have wingspans of 50–80 mm (compared to about 44 mm in the common bluetail damselfly, Ischnura elegans), are often metallic-coloured, and can be differentiated from other damselflies by the broader connection between the wings and the body, as opposed to the abrupt narrowing seen in other damselfly families. The family contains some 150 species.
The Calopterygidae are found on every continent except Antarctica. They live along rivers and streams.
Los calopterígidos (Calopterygidae) son una familia de odonatos zigópteros; el nombre de esta familia proviene del griego kalós, "bello" y pteron, "alas" ("alas bellas"), y alude a los bellos colores que presentan en sus alas los miembros de esta familia.
Tienen un tamaño mediano, entre 45 a 60 mm, cuerpo esbelto y patas largas y finas. La cabeza se alarga transversalmente, y al ser Zygoptera posee los ojos separados por un espacio mayor a la medida de un ojo. Ambos sexos tienen la cabeza negra, las alas son ovaladas sin pedúnculo, y se van estrechando paulatinamente hasta la base, poseen una venación densa con numerosas venas antenodales, y tienen un pterostigma ausente o blanquecino. Presentan en su mayoría un brillo metálico.
El vuelo en esta familia es lento; usualmente se posan en la punta de hojas, con las alas cerradas y el cuerpo inclinado hacia adelante, en dirección hacia el agua. Son territoriales pero generalmente permanecen poco tiempo en un mismo territorio. La puesta de huevos (desove), se realiza sobre tallos de plantas acuáticas y en algunas especies la hembra se llega a sumergir completamente por 30 minutos o más. El desove lo hacen bajo estricta vigilancia del macho con el que se han apareado, este incluso puede mantener enganchada a la hembra mientras ella desova.
Los machos presentan en la cara inferior de los tres últimos segmentos del tórax una coloración diferente al resto de los segmentos de color púrpura; presentan también bandas pardo claro o crema a lados del tórax. Las alas tienen una mancha roja en la base y las puntas rojas o pardas, esta característica en sus alas es representativa de esta familia sumado al hecho de su densa venación. El abdomen es largo y fino, de color negro.
Las hembras tienen el tórax pardo o negro, destacándose áreas verde o rojo oscuro en el dorso o a los lados. Sus alas son castaño claro, sin manchas rojas. El abdomen es más corto y grueso que el de los machos, de color castaño, y provisto de ovipositor.
Datos: Q510788
Multimedia:
Especies: Calopterygidae
Los calopterígidos (Calopterygidae) son una familia de odonatos zigópteros; el nombre de esta familia proviene del griego kalós, "bello" y pteron, "alas" ("alas bellas"), y alude a los bellos colores que presentan en sus alas los miembros de esta familia.
Vesineitsiklased (Calopterygidae) on kiililiste seltsi kuuluv putukate sugukond.
Sugukonda kuulub 17 perekonda kokku umbes 150 liigiga. Euroopas esineb ainult üks liik. Liigirikkamad perekonnad on
Eestis on esindatud üks perekond vesineitsik kahe liigiga:
Keha on neil metalselt helkiv, tiivad värvilised ja laiad. Tiivad on puhkeolekus asetatud kas selja kohale või veidi avatuna kaldu keha külgedele.
Calopterygidae Odonata ordenako eta Zygoptera azpiordenako intsektu familia da.
ITISaren arabera, Calopterygidae familiaren barnean lau genero daude[1]:
Neidonkorennot (Calopterygidae) ovat hentosudenkorentojen heimo. Heimon lajit ovat useimmiten kirkasvärisiä, sinisiä tai vihreitä, ja niiden siivissä on usein selkeää väritystä. Naaraiden siivessä on valesiipitäplä. Useat lajit ovat virtavesilajeja; ne on helppo huomata tummasta värityksestä ja lepattavasta, perhosmaisesta lennostaan. Suomessa tavataan kahta lajia, joista kumpikin elää virtavesillä.
Neidonkorennot (Calopterygidae) ovat hentosudenkorentojen heimo. Heimon lajit ovat useimmiten kirkasvärisiä, sinisiä tai vihreitä, ja niiden siivissä on usein selkeää väritystä. Naaraiden siivessä on valesiipitäplä. Useat lajit ovat virtavesilajeja; ne on helppo huomata tummasta värityksestä ja lepattavasta, perhosmaisesta lennostaan. Suomessa tavataan kahta lajia, joista kumpikin elää virtavesillä.
Neidonkorento (Calopteryx virgo) Immenkorento (Calopteryx splendens)Les Calopterygidae forment une famille du sous-ordre des zygoptères dans l'ordre des odonates. Cette famille comprend plus de 150 espèces. Ce sont de grandes demoiselles avec généralement une coloration métallique. Elles volent par petits bonds, battant des ailes relativement lentement. Comme tous les odonates, ces demoiselles sont carnivores et se nourrissent de divers insectes. Les larves s'alimentent de petits invertébrés et utilisent leur masque, le labium modifié, pour les capturer[1]. Les larves d'éphémères sembleraient être l'une de leurs proies de prédilection[2].
Ces grandes demoiselles à coloration métallique portent des ailes plus larges que celles des autres zygoptères et au repos, elles sont maintenues ensemble ou légèrement entrouvertes au-dessus du corps. Leurs ailes présentent également des taches noires, brunes, ambre ou rouges ou peuvent être entièrement noires.
Ailes larges chez les Calopterygidae
Ailes ambrées chez Mnais costalis
Coloration métallique
Les larves sont allongées, de forme rectangulaire et possèdent de longues antennes avec un scape aussi long que les autres articles antennaires réunis. Généralement, elles sont de coloration brune avec quelques taches et on les trouve dans les détritus, au fond des cours d'eau[3].
Les Calopterygidae fréquentent les ruisseaux permanents et les rivières. Certains vivent à proximité des lacs, étangs ou sous-bois[4].
Les mâles sont connus pour être très territoriaux et deviennent agressifs durant la période de reproduction[5]. Ils chassent et agressent les intrus (mâles de la même espèce, autres espèces d'odonates et même d'autres insectes) pénétrant dans leur territoire. Cette zone se compose habituellement d'une perche surplombant plusieurs sites de pontes. Les mâles occupent leur territoire pendant 1 à 8 jours[6].
Chez certaines espèces, les mâles pratiquent une parade nuptiale pour courtiser leurs partenaires, un comportement très rare dans le monde des demoiselles. Cette parade nuptiale consiste en prouesses aériennes complexes finissant par un vol stationnaire face à la femelle. Si la femelle est réceptive, elle acceptera d'être prise en tandem[7].
Lors de la ponte, le mâle garde la femelle, avec un contact direct des cerques sur son prothorax. Celle-ci pond dans la végétation submergée. Le mâle quittera la femelle à la fin de la ponte.
Il existe 3 sous-familles avec 16 genres [8] :
Sous-famille des Caliphaeinae Tillyard & Fraser, 1939 :
Sous-famille des Calopterygidae Selys, 1859 :
Sous-famille des Hetaerininae Selys, 1853:
Calopteryx virgo
Calopteryx splendens
Calopteryx samarcandica
Hataerina americana
Psododesmus mandarinus
Les Calopterygidae forment une famille du sous-ordre des zygoptères dans l'ordre des odonates. Cette famille comprend plus de 150 espèces. Ce sont de grandes demoiselles avec généralement une coloration métallique. Elles volent par petits bonds, battant des ailes relativement lentement. Comme tous les odonates, ces demoiselles sont carnivores et se nourrissent de divers insectes. Les larves s'alimentent de petits invertébrés et utilisent leur masque, le labium modifié, pour les capturer. Les larves d'éphémères sembleraient être l'une de leurs proies de prédilection.
Calopterygidae Sélys, 1850 è una famiglia di libellule appartenente al sottordine degli Zigopteri.[1]
La famiglia ha una distribuzione cosmopolita essendo presente in tutti i continenti escluso l'Antartide.[2]
La famiglia comprende i seguenti generi:[1]
Calopterygidae Sélys, 1850 è una famiglia di libellule appartenente al sottordine degli Zigopteri.
Gražutės (lot. Calopterygidae, vok. Prachtlibellen) – žirgelių (Odonata) šeima.
Vabzdžiai vidutinio dydžio (išskėsti sparnai 60-75 mm). Kūno spalva žalia ar mėlyna metalo blizgesio. Sparnų gyslotumas tankus; sparnai spalvoti. Skraido upių ir upelių pakrantėmis, toliau nuo vandens nenuskrenda.
Lietuvoje dvi rūšys:
Zilspāru dzimta (Calopterygidae) ir spāru kārtas (Odonata) dzimta, kas pieder pie vienādspārnu spāru apakškārtas (Zygoptera). Zilspāru dzimtā ir apmēram 150 sugas, kas iedalītas 3 apakšdzimtās un 17 ģintīs.
Šīs dzimtas sugas mājo visā pasaulē.[1] Latvijā ir sastopamas 2 sugas: upju zilspāre (Calopteryx splendens) un strautu zilspāre (Calopteryx virgo).[2]
Zilspāres ir liela auguma spāres, to spārnu plētums ir 5—8 cm. To ķermeņiem ir raksturīgs metālisks spīdums, un zilspāru spārni ir plati, salīdzinot ar pārējām vienādspārnu spārēm. Atpūšoties tās spārnus sakļauj nedaudz virs ķermeņa un tur tos paralēli ķermenim vai nedaudz slīpi uz augšu. Zilspāres ir samērā viegli atpazīt, jo to spārni ir krāsaini. Turklāt tās ir teritoriālas.[3]
Zilspāru kāpuri mājo un attīstās tekošos ūdeņos — strautos un upēs. Šāds dzīves veids pieaugušām spārēm attīsta lielu muskuļu masu. Pieaugušas spāres dažas dienas pēc izšķilšanās kļūst dzimumaktīvas. Šo dažu dienu laikā tās aktīvi barojas, lai uzaudzētu muskuļu taukus, kas nepieciešami pārošanās un olu dēšanas laikā. Tomēr ļoti bieži dažādi parazīti noēd spāres muskuļu tauku rezerves.[3]
Pārošanās zilspāru dzimtas sugām var būt divējāda. Atkarībā no sugas spāres var būt teritoriālas un var nebūt teritoriālas. Tēviņu košie spārni mātītēm signalizē par indivīda veselību un spēku. Pēc sapārošanās tēviņš apsargā mātīti, lai tā nesapārotos ar citu tēviņu.[3]
Zilspāru dzimta (Calopterygidae)
Zilspāru dzimta (Calopterygidae) ir spāru kārtas (Odonata) dzimta, kas pieder pie vienādspārnu spāru apakškārtas (Zygoptera). Zilspāru dzimtā ir apmēram 150 sugas, kas iedalītas 3 apakšdzimtās un 17 ģintīs.
Šīs dzimtas sugas mājo visā pasaulē. Latvijā ir sastopamas 2 sugas: upju zilspāre (Calopteryx splendens) un strautu zilspāre (Calopteryx virgo).
De beekjuffers (Calopterygidae) vormen een familie van juffers (Zygoptera). In Europa worden vier soorten aangetroffen, waarvan twee in Nederland en België. De naam beekjuffers wordt ook gebruikt voor het enige geslacht (Calopteryx) uit deze familie dat in Europa voorkomt.
De beekjuffers zijn te onderscheiden van de overige juffers door de volgende kenmerken: hun achterlijf heeft een metaalglans (blauw bij mannetjes en groen tot brons bij vrouwtjes); ze hebben brede vleugels, die bij het mannetje geheel of gedeeltelijk donker blauwzwart gekleurd zijn. Met hun lengte tot 50 mm zijn het de grootste juffers.
Beekjuffers hebben een vlinderachtige vlucht, die vanwege de gekleurde vleugels vooral bij mannetjes opvalt. Imago's zijn vaak in de oevervegetatie van een beek te vinden, waar mannetjes op uitkijkposten zitten. Beekjuffers hebben als enige libellenfamilie complexe dreig- en baltsvluchten, waar soms meerdere dieren aan deelnemen. Dit is vaak een spectaculair gezicht. Soms laten baltsende mannetjes zich een stukje meedrijven op het wateroppervlak in een stroomversnelling. Het mannetje verdedigt een territorium, waarin het vrouwtje solitair de eitjes afzet, in waterplanten. Soms verdwijnt het vrouwtje bij de ei-afzet geheel onder water.
Beekjuffers zijn gespecialiseerd in stromend water. De larven leven tussen waterplanten en uitgespoelde boomwortels. Een hoge zuurstofverzadiging van het water is belangrijk. De bosbeekjuffer is hierin kritischer dan de weidebeekjuffer.
De familie kent de volgende geslachten:
In Nederland en België komen twee soorten voor, elders in Europa nog twee:
Bronnen
De beekjuffers (Calopterygidae) vormen een familie van juffers (Zygoptera). In Europa worden vier soorten aangetroffen, waarvan twee in Nederland en België. De naam beekjuffers wordt ook gebruikt voor het enige geslacht (Calopteryx) uit deze familie dat in Europa voorkomt.
Praktvannymfer (Calopterygidae) er en delgruppe av øyenstikkere, (Odonata).
Praktvannymfer er utbredt i hele verden unntatt i Antarktis. De fleste arter finnes i varmere strøk.
Praktvannymfer er de små øyenstikkerne, vanligvis mye mindre enn øyenstikkere og libeller. Men størrelsen varierer mellom de ulike artene.
Praktvannymfer regnes blant de mest primitive av øyenstikkerne.
Alle de fire vingene er omtrent like av utseende og størrelse, ganske brede og ofte helt eller delvis med kraftige farger. Vingene foldes bakover kroppen under hvile. Vingemerket (pterostigma) mangler, men kan hos hanner være erstattet av en lys flekk. Vingespennet er mellom 40 og 80 millimeter.
Praktvannymfer er litt dårlige flygere og holder vanligvis til i vegetasjonen ikke langt fra vannet der de hadde sine nymfestadier. Men de kan også gjerne fy ganske langt for å jakte på små byttedyr. Vingenes bevegelse er ikke synkronisert og flukten blir derfor sakte, litt vinglete og ustødig.
Parringen, eller sammenkoblingen, skjer på få minutter. Hunnen er gjerne aktiv bare under eggleggingen, som hun utfører alene, uten hannens bistand. Hunnen har et velutviklet eggleggningsrør og kan legge opp til 300 egg. Eggene stikkes inn i vannplanter, godt under vannlinjen.
Nymfene lever som rovdyr på andre mindre dyr, som den fanger med fangmasken. En leddet «munn» på undersiden av hodet, som når bak til det andre beinparet. Nymfene lever både i hurtig rennende og sakteflytenede elver eller kanaler.
Praktvannymfer har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Praktvannymfer (Calopterygidae) er en delgruppe av øyenstikkere, (Odonata).
Praktvannymfer er utbredt i hele verden unntatt i Antarktis. De fleste arter finnes i varmere strøk.
Multimedia w Wikimedia Commons Świteziankowate (Calopterygidae) – rodzina owadów z rzędu ważek (Odonata) szeroko rozprzestrzeniona na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Od pozostałych ważek równoskrzydłych odróżnia je inna budowa i bardzo gęste użyłkowanie skrzydeł imagines oraz budowa maski i skrzelotchawek larw[2].
Imagines osiągają długość ciała do 50 mm i rozpiętość skrzydeł od 60 do 75 mm. Ubarwienie europejskich gatunków, z wyraźnie zaznaczonym dymorfizmem płciowym, jest na ogół metalicznie niebieskie u samców i metalicznie zielone lub metalicznie brunatne u samic[2]. Odwłok cienki i mocno wydłużony. Obie pary skrzydeł podobne do siebie, ubarwione od ciemnego do przezroczystego, gęsto żyłkowane. Samice mają skrzydła bardziej przezroczyste z jasną plamką. Pterostygma nie jest wykształcona.
W Polsce występują dwa palearktyczne gatunki z rodzaju Calopteryx[3][2]:
Występują nad brzegami wód bieżących. Trzepoczący lot świtezianek przypomina lot motyli.
Larwy są duże, o ubarwieniu zależnym od siedliska – od jasnobrązowego do prawie czarnego. Długość ich ciała, u gatunków występujących w Polsce, wynosi 24–35 mm[2].
Świteziankowate (Calopterygidae) – rodzina owadów z rzędu ważek (Odonata) szeroko rozprzestrzeniona na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Od pozostałych ważek równoskrzydłych odróżnia je inna budowa i bardzo gęste użyłkowanie skrzydeł imagines oraz budowa maski i skrzelotchawek larw.
Imagines osiągają długość ciała do 50 mm i rozpiętość skrzydeł od 60 do 75 mm. Ubarwienie europejskich gatunków, z wyraźnie zaznaczonym dymorfizmem płciowym, jest na ogół metalicznie niebieskie u samców i metalicznie zielone lub metalicznie brunatne u samic. Odwłok cienki i mocno wydłużony. Obie pary skrzydeł podobne do siebie, ubarwione od ciemnego do przezroczystego, gęsto żyłkowane. Samice mają skrzydła bardziej przezroczyste z jasną plamką. Pterostygma nie jest wykształcona.
W Polsce występują dwa palearktyczne gatunki z rodzaju Calopteryx:
świtezianka dziewica (Calopteryx virgo) – samce o metalicznie niebieskich skrzydłach, świtezianka błyszcząca (Calopteryx splendens) – skrzydła samców z metalicznie niebieskim pasem.Występują nad brzegami wód bieżących. Trzepoczący lot świtezianek przypomina lot motyli.
Larwy są duże, o ubarwieniu zależnym od siedliska – od jasnobrązowego do prawie czarnego. Długość ich ciała, u gatunków występujących w Polsce, wynosi 24–35 mm.
Jungfrusländor eller vattenjungfrur (Calopterygidae) är en familj i insektsordning trollsländor. Familjen innehåller omkring 160 arter i 16 släkten och finns både i Gamla och i Nya världen.
Jungfrusländorna är medelstora sländor och har liksom andra flicksländor spenslig kropp och smal och lång bakkropp samt tvärställd form på det cylindriska huvudet, vars fasettögon sitter långt åtskilda. Båda dessa familjer har dessutom likformiga framvingar och bakvingar, med smal bas som under vila hålls snett uppåt och hopslagna. Jungfrusländorna avviker genom vingarnas ytterst täta nätådrighet, genom hanarnas brist på vingmärke samt genom den flaxande flykten. I bakkroppens spets har larverna tre långa, smalt lansettformade bihang, som används både som simfenor och som gälar. Därtill kommer tarmgälar som är mindre utvecklade än hos larverna av egentliga trollsländor.
Denna systematik anger släkten. I Sverige representeras familjen jungfrusländor endast av 2 arter i släktet Calopteryx, blå jungfruslända och blåbandad jungfruslända.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Jungfrusländor, 1904–1926.Jungfrusländor eller vattenjungfrur (Calopterygidae) är en familj i insektsordning trollsländor. Familjen innehåller omkring 160 arter i 16 släkten och finns både i Gamla och i Nya världen.
Họ Chuồn chuồn kim cánh rộng (danh pháp khoa học: Calopterygidae) là một họ côn trùng thuộc bộ Odonata. Những loài chuồn chuồn kim cánh rộng này có sải cánh khoảng 5–8 cm. Họ này có khoảng 150-160 loài. Tại Trung Âu phổ biến nhất là chuồn chuồn kim cánh rộng có dải màu (Calopteryx splendens) và hai loài khác là chuồn chuồn kim cánh rộng tây nam Âu (Calopetryx xanthostoma) và chuồn chuồn kim cánh rộng màu đồng (Calopteryx haemorrhoidalis). Tại Nam Âu có 2 loài vừa liệt kê còn có chuồn chuồn kim cánh rộng màu lam (Calopteryx virgo).
Có khoảng 150-160 loài chuồn chuồn kim cánh rộng, nằm trong 16 chi. Các chi nhiều loài nhất là Hetaerina với 37 loài sinh sống ở vùng cận bắc cực và nhiệt đới châu Mỹ, Calopteryx với 29 loài trong khu vực ôn đới và cận cực của đại lục Á-Âu và khu vực Bắc Phi, Indomalaysia và cận bắc cực cũng như Mnesarete với 22 loài ở vùng nhiệt đới châu Mỹ. Nhóm họ hàng chị em của chuồn chuồn kim cánh rộng là phân họ Haeterinidae.
Phân họ Caliphaeinae Tillyard & Fraser, 1939:
Phân họ Calopteryginae Selys, 1859:
Phân họ Hetaerininae Selys, 1853:
Chuồn chuồn kim cánh rộng sinh sống ở châu Âu là những đại diện to lớn nhất trong họ này. Chúng có kích thước dài tới 5 cm và sải cánh rộng 6,0-7,5 cm. Thân của chuồn chuồn kim cánh rộng châu Âu là màu lục-lam ánh kim, những con đực còn có các cánh màu lam sặc sỡ, những loài có màu đồng thì màu của chúng dao động từ màu đồng tới màu nâu đồng. Loài Calopteryx splendens còn có chóp cánh trong suốt, vì thế người ta có thể dễ dàng phân biệt các loài này. Chuồn chuồn cái có các cánh mở rộng trong suốt và có rất ít loài với thân hình có màu sặc sỡ.
Phương tiện liên quan tới Calopterygidae tại Wikimedia Commons
(tiếng Việt)
Bài viết về chuồn chuồn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Họ Chuồn chuồn kim cánh rộng (danh pháp khoa học: Calopterygidae) là một họ côn trùng thuộc bộ Odonata. Những loài chuồn chuồn kim cánh rộng này có sải cánh khoảng 5–8 cm. Họ này có khoảng 150-160 loài. Tại Trung Âu phổ biến nhất là chuồn chuồn kim cánh rộng có dải màu (Calopteryx splendens) và hai loài khác là chuồn chuồn kim cánh rộng tây nam Âu (Calopetryx xanthostoma) và chuồn chuồn kim cánh rộng màu đồng (Calopteryx haemorrhoidalis). Tại Nam Âu có 2 loài vừa liệt kê còn có chuồn chuồn kim cánh rộng màu lam (Calopteryx virgo).
Красотки[1][2] (лат. Calopterygidae), — семейство стрекоз из подотряда равнокрылых.
Научное название происходит от др.-греч. καλός — красивый, и πτερόν — крыло, перо[3].
Стрекозы средних размеров; обычно в длину достигают 35—66 мм[3]. Крылья имеют тёмную окраску. Основание крыльев стебельчатое. У самцов нет крылового глазка, у самки на его месте светлое пятно (ложный крыловой глазок)[4].
Нимфы живут, как правило, в реках. Взрослых стрекоз-красоток можно встретить на растительности возле водоёмов. Нимфы и имаго охотятся на насекомых и других беспозвоночных[3].
Небольшое семейство, разделяемое на 2 подсемейства, содержащих 21 род[5] с примерно 187 видами[6]:
Семейство Calopterygidae Selys, 1850
Красотки (лат. Calopterygidae), — семейство стрекоз из подотряда равнокрылых.
_(16300268076).jpg)
_male.jpg)
.jpg)
_(5780303961).jpg)
.jpg)
_male.jpg)
