dcsimg

Associations ( الإنجليزية )

المقدمة من BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Fungus / parasite
Podosphaera pannosa parasitises Rosa damascena

ترخيص
cc-by-nc-sa-3.0
حقوق النشر
BioImages
المشروع
BioImages
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
BioImages, the virtual fieldguide, UK

Rosa × damascena ( الأستورية )

المقدمة من wikipedia AST

Rosa × damascena, más comúnmente conocida como Rosa de Damascu, o dacuando como Rosa de Castiella, ye una rosa híbrida, derivada de Rosa gallica y Rosa moschata.[1] Posteriores analises d'ADN demostraron qu'una tercer especie, Rosa fedtschenkoana, acomuñar cola rosa de Damascu.[2]

Les flores son reconocíes pola so fina arume y colléchense comercialmente para aceite de roses (yá sía "rosa otto" o "rosa absoluta") utilizáu en arumes y faer agua de roses y "Cementu de Rosa". Los pétalos de les flores tamién son comestibles. Ellos puédense utilizar pa sazonar alimentos, como guarnición, como un tisana, y calteníos n'azucre como Gulqand.

Descripción

La rosa del damascu ye un parrotal con una forma informal, deciduo, espinosu, brengosu, de crecedera vertical, que puede llegar a 2 m d'altor. Los tarmos densamente poblaos con escayos curvaes y goches ríxides. Fueyes ensin rellumu y coriacees son pinnaes, con cinco (raramente siete) foliolos.

Les relativamente pequeñes flores crecen en grupu. Flores dobles y abondosos pétalos dispuestos en roseta, d'unos 10 cm d'anchu, con ocelos verdes.[3] Flores de color rosa ó coloráu maciu bien fragantes y provistes de trenta y seis pétalos. Prodúcense pel branu. Cinorrodón ovoide, de 1-2 cm de color coloráu, glabro y con glándules nel pedúnculu.[4]

Considérase un tipu importante de les vieyes roses del xardín, y tamién ye importante pol so llugar prominente nel pedigrí de munchos otros tipos.

Variedaes

L'híbridu estremar en dos variedaes:[1]

  • Summer Damasks (R. × damascena nothovar. damascena) tien una temporada curtia floriamientu, namái nel branu.
  • Autumn Damasks (R. × damascena nothovar. semperflorens (Duhamel) Rowley) tien una temporada llarga de floriamientu, estender na seronda, que d'otra manera non pueden estremase de les damascenes de branu.

Un exemplu inda popular de R. × damascena ye la rosa 'Ispahan'. L'híbridu Rosa × centifolia derivar en parte de Rosa × damascena, como son les clases 'Bourbon', 'Portland' y 'Hybrid Perpetual'.

El cultivar conocíu como Rosa gallica forma trigintipetala ó Rosa damascena 'Trigintipetala' considérase que ye un sinónimu de Rosa × damascena.[5]

Hestoria del so cultivu

Rosa × damascena ye una flor cultivada, que yá non s'atopen de forma montesa, y l'hestoria d'esactamente ónde vieno ye bien variada, pero xeneralmente entiéndese como proveniente de la Oriente Mediu.

Al cruciáu Robert de Brie dacuando se-y dá el creitu de qu'introdució la rosa de Damascu de Siria n'Europa en dalgún momentu ente 1254 y 1276. El nome referir a Damascu, Siria una ciudá importante na rexón del Oriente Mediu. Otres hestories dicen que los romanos traxeron la rosa d'Inglaterra, y un tercer relatu diz que'l médicu d'Enrique VIII dio-y una rosa de Damascu, como un regalu, en redol a 1540.[6]

Hai una llarga hestoria de producción d'arumes n'Afganistán (provincia de Kabul) de la rosa de Damascu.[7] Fíxose un intentu pa restaurar esta industria como una alternativa pa'l llabradores que producen anguaño opiu.[7]

Cultivu

La Rosa × damascena xeneralmente ye más cultivada en fileres de cobertoria p'ayudar a protexer les flores del vientu y pa facilitar la so recueya. La recoyida de les flores ye de normal por aciu mano d'obra intensiva yá que hai que faela a mano. Hai alredor de venti a cuarenta díes per añu cuando se produz la collecha, dependiendo del tipu deRosa × damascena cultivada na rexón. Les roses recuéyense a mano y llévense a un llugar central pa la destilación por aciu vapor. Semeyes qu'amuesen los métodos de producción puede vese equí.[8]

Los mayores productores d'aceite de rosa de les distintes denominaciones entendíos toos ellos nel nome Rosa × damascena son Bulgaria y Turquía. Francia ya India tamién contribúin de manera significativa al mercáu mundial. Marruecos, Tunicia y otros países d'Oriente Mediu producieron históricamente aceite de roses, pero la so contribución moderna ye mínima.

La ciudá de Kazanlak en Bulgaria foi fundada en 1420. Asumir pola mayoría de los historiadores que'l cultivu de la rosa Kazanlak empezó alredor d'esi periodu. Rosa × damascena, conocíu nesta rexón como la rosa Kazanlak, seríen traíes a la zona por un xuez turcu que los traxo de Túnez y cultivar nel so propiu xardín, y agora cultívase pa usu comercial nuna área alredor de Kazanlak llamáu'l "Valle de les roses". El destiláu d'estes roses viéndese como “Bulgarian Rose Oil”, y “Bulgarian Rose Otto”. Siga esti enllaz pa lleer más sobre'l Festival añal de la Rosa en Bulgaria n'honor de la rosa.[9]

L'aceite de roses turques viéndese como “Rose Oil”, “Turkish Rose Otto” y "Rosa Damascena Attar”, or “Ittar’ n'idiomes similares. Magar inda hai families que dirixen les sos propies pequeñes destileríes y producen lo que se conoz como “village oil”, la comercialización del aceite de roses como un productu d'alta calidá regúlase curioso al traviés d'una cooperativa estatal na rexón de Isparta Turquía. Les roses inda se cultiven poles pequeñu granxes familiares, pero les flores son llevaes a unu de los munchos alambiques creaos y regulaos pola cooperativa pa la destilación y control calidable.

La India tamién desenvolvió una industria de producción d'aceite de rosa (tantu Rose Attar y Rose Absolutes), según Rose Concrete. Seique por cuenta de la mano d'obra barata y el compromisu del Gobiernu de la India a les normes de comerciu internacional y d'alta calidá, estos productos de la India de güei son más baratos que los de Bulgaria y Turquía.

La ciudá de Taif n'Arabia Saudita ye famosa pol cultivu d'esta flor, que se llama "Ward Taifi".[10]

Usos culinarios

Les roses de Damascu utilizar na cocina como un ingrediente saborizante o condimento. Apaez como unu de los ingredientes nel amiestu de especias marroquín conocíos como Ras el hanut. El agua de roses y les roses en polvu utilizar en Persia, India y la cocina del Oriente Mediu. L'agua de roses ye de cutiu añedida en munchos platos de carne, ente que'l polvu de roses añedir a los mueyos. L'usu más popular, sicasí, ye nel sabor de los postres, como xelaos, mermelaes, delicies turques, arroz con lleche, yogur y etc.

El pollu con roses ye un platu popular en cocinar persa. La cocina occidental de güei nun tien enforma usu de roses o agua de roses. Sicasí, foi un ingrediente popular na antigüedá y siguió siendo popular hasta bien entráu'l Renacimientu. Nos países occidentales, utilizar con mayor frecuencia nos postres. Munchos postres tradicionales n'Europa, sicasí, inda faen usu de roses, como'l Mazapán ó el Turrón.

Agua de roses de Damascu

Mientres sieglos, la rosa de Damascu (Rosa damascena) foi considerada como un símbolu de la guapura y l'amor. L'arume de la rosa foi prindada y caltenida en forma d'agua de roses por un métodu antiguu que se remonta a los tiempos bíblicos nel Oriente Mediu, y más tarde nel subcontinente indiu. A un científicu persa, Avicena, atribúyese-y la invención del procesu pa la estracción d'agua de roses de pétalos de rosa nel sieglu XI.[11]

Taxonomía

Rosa damascena describióse por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary:... eighth edition non. 15. 1768.[12][13]

Etimoloxía

Rosa: nome xenéricu que provién direutamente y ensin cambeos del llatín rosa que deriva de la mesma del griegu antiguu rhódon,, col significáu que conocemos: «la rosa» o «la flor de la rosal»

damascena: epítetu

Variedaes

Ver tamién

Referencies

  1. 1,0 1,1 (1992) en Huxley, A.: New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan.
  2. *Harkness, P. (2003). The Rose: An Illustrated History. Firefly
  3. (2007) Guía de los árboles y parrotales de la Península Ibérica y Baleares, 3ª, Madrid Mundi-Prensa. ISBN 84-8476-312-9.
  4. (2006) Guía práutica pa la identificación d'árboles y parrotales ibéricos. Torredonjimeno RNO. isbn 84-611-1887-1.
  5. Nomenclature listing for Rosa gallica forma trigintipetala from USDA GRIN
  6. Putnam, G.P.; Perkins, F.B. (1877). The World's Progress; a Dictionary of Dates: Being a Chronological and Alphabetical Record of All Essential Facts in the Progress of Society, from the Creation of the World to the Present Time with a Chart. G. P. Putnam.
  7. 7,0 7,1 United Nations Development Programme press release 2004. Afghan Rose Oil, An Attractive Fragrance for International Markets
  8. “Turkish Rose Oil Distillation: Rosa damascena, from The Essential Oil Company, 1998-2006
  9. Rose Festival
  10. 2006-2010 Magacín Online de Parfumuri article about the Taif rose
  11. Marlene Ericksen (2000). Healing with Aromatherapy, p. 9. McGraw-Hill Professional. ISBN 0658003828.
  12. «Rosa × damascena». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 11 d'agostu de 2014.
  13. «Rosa × damascena». The Plant List. Consultáu'l 11 d'agostu de 2014.

Enllaces esternos

Bibliografía

  • Charlotte Testu, Les roses anciennes, La Maison rustique - Flammarion, Paris, 1984, (ISBN 2-7066-0139-6), p. 61 à 70.
  • Huxley, A., ed. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan.
Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AST

Rosa × damascena: Brief Summary ( الأستورية )

المقدمة من wikipedia AST
Rosa x damascena

Rosa × damascena, más comúnmente conocida como Rosa de Damascu, o dacuando como Rosa de Castiella, ye una rosa híbrida, derivada de Rosa gallica y Rosa moschata. Posteriores analises d'ADN demostraron qu'una tercer especie, Rosa fedtschenkoana, acomuñar cola rosa de Damascu.

Les flores son reconocíes pola so fina arume y colléchense comercialmente para aceite de roses (yá sía "rosa otto" o "rosa absoluta") utilizáu en arumes y faer agua de roses y "Cementu de Rosa". Los pétalos de les flores tamién son comestibles. Ellos puédense utilizar pa sazonar alimentos, como guarnición, como un tisana, y calteníos n'azucre como Gulqand.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AST

Dəməşq qızılgülü ( الأذرية )

المقدمة من wikipedia AZ


Dəməşq qızılgülü və ya Dəməşq itburnu (lat. Rosa damascena)[1] - itburnu cinsinə aid bitki növü.[2]

Təbii yayılması

Hündürlüyü 1,5 m-ə qədər olan koldur. Budaqları möhkəm, qarmaqvarı, yanlardan basıq, qaidəsi еnliləşmiş, adətən, qırmızı qopartikanlarla və qılvarı qopartikancıqlarla örtülüdür. İyun və iyul aylarında çiçəkləyir. Çiçəkləri çəhrayı və ya açıq qırmızı rəngli, ətirlidir. Çoхçiçəkli, qalхanvarı çiçək qrupuna toplanmışdır. Çiçək saplağı 3-5 sm uzunluqda olub, vəzili tükcüklərlə örtülüdür. Mеyvəsi adətən hamar, armudvarı və ya uzunsovdur, rəngi qırmızıdır.

Ekologiyası

Soyuğa, rütubətə, işığa davamlıdır. Münbit torpaqlarda daha yaxşı inkişaf edir.

Azərbaycanda yayılması

Böyük Qafqaz və Naxçıvan MR-da təbii halda rast gəlinir.

İstifadəsi

Çoх gözəl dеkorativ bitkidir. Parklarda dekorativ güllərlə birlikdə kompozisiyaların yaradılması üçün istifadə oluna bilər.

Mənbə

  1. Tofiq Məmmədov (botanik) "Azərbaycan Dendroflorası IV cild": Bakı: "Elm"-2018. http://dendrologiya.az/?page_id=112
  2. Azərbaycanın SSR-nin "Qırmızı Kitabı".Bakı: İşıq, 1989,544 s.
  3. Azərbaycanın ağac və kolları. Bakı: Azərb.SSR EA-nın nəşriyyatı, 1964, 220 s.
  4. Əsgərov A.M. Azərbaycanın ali bitkiləri.Azərbaycanın florasının konspekti II cild. Bakı: Elm, 2006,283 s.
  5. Talıbov T.H.,İbrahimov Ə.Ş.Naxçıvan Muxtar Respublikası florasının taksonomik spektri. Naxçıvan:Əcəmi,2008,350s.
  6. Гроссгейм А.А. Флора Кавказа. Баку: Аз. ФАН, 1939, т.1.401с.
  7. Гроссгейм А.А. Флора Кавказа. Баку: Аз. ФАН, 1962 т.6.378с.
  8. Дерувья и кустарники СССР.М.Л.: АН СССР, 1960 Т.5.543с.
  9. "Abşeronun ağac və kolları".Bakı: "Elm və təhsil", 2010.

İstinadlar

  1. Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
  2. Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AZ

Dəməşq qızılgülü: Brief Summary ( الأذرية )

المقدمة من wikipedia AZ


Dəməşq qızılgülü və ya Dəməşq itburnu (lat. Rosa damascena) - itburnu cinsinə aid bitki növü.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia AZ

Rosa damascena ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE
Damaszener-Rose Rosa x damascena

Rosa x damascena

Gruppe Alte Rosen Herkunft Kleinasien bekannt seit Antike Züchter unbekannt Liste von Rosensorten

Die Gruppe der Damaszener-Rosen, Rosa × damascena ist eine Zuchtform mit schwerem, betörendem Duft aus Kleinasien, die zu den alten Rosen gezählt werden.

Geschichte

Es wird allgemein angenommen, dass Damaszener-Rosen schon in der Antike bekannt waren und von den Persern kultiviert wurden. Sie sollen mit den Kreuzrittern des 13. Jahrhunderts über Frankreich in die europäischen Gärten gekommen seien.[1]

Über den Namen der heutigen Damaszener-Rose herrscht jedoch in der frühen Fachliteratur eine gewisse Unklarheit oder Verwirrung. Der spanische Arzt Nicolás Monardes bezeichnete sie 1540 in seinem Werk De Rosa et partibus eius als Rosa persica oder alexandrina, wegen ihrer Herkunft aus Persien, und weil sie über Alexandria nach Spanien gelangt seien.[2][3] Laut Monardes war diese Rose in Deutschland, Italien und Frankreich als Rosa damascena bekannt, weil man dachte, sie käme aus Damaskus.[2] Die International Dendrology Society meint allerdings, dass der Name Rosa damascena im 16. Jahrhundert nur in England üblich gewesen sei. In anderen Ländern habe man die Rosa moschata so genannt, während die heute als Damaszener-Rose bekannte Pflanze als Rosa incarnata („fleischfarbene Rose“) oder Rosa pallida („blasse Rose“) bezeichnet worden sei.[2] Noch 1762 reihte Johann Herrmann in seiner Dissertatio die jetzige Damaszener-Rose unter den Zentifolien ein, und verwendete den Begriff Rosa damascena anscheinend für eine andere Rose als Miller in dessen Dictionary von 1768.[2]

Eigenschaften

 src=
Herbst-Damaszener-Rose (Rosa damascena semperflorens)

Die Rosa damascena ist vermutlich aus einer Kreuzung der Rosa gallica und der Rosa phoenicea (einer Wildrose) hervorgegangen.[4] Ihre Sträucher sind etwas größer als die der Rosa gallica, etwa 1,50 m hoch, mit mehr Stacheln und länglich-spitzen Blättern. Wenn sie Hagebutten bilden, sind auch diese eher länglich. Die Blütenfarbe ist meistens ein Rosa-Ton, seltener Weiß.[1] Wichtiges Charakteristikum ist der starke Duft. Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[5]

Wie alle alten Rosen blühen die Damaszener-Rosen einmal im Jahr, im Frühsommer. Eine Ausnahme ist die mit der Rosa damascena eng verwandte, zweimalblühende Herbst-Damaszener-Rose (Rosa damascena semperflorens, auch 'Rosa bifera', 'Quatre Saisons' oder 'Rose der vier Jahreszeiten'), die ebenfalls schon in der Antike bekannt war.[6] Diese ist wahrscheinlich aus einer Kreuzung von Rosa gallica mit Rosa moschata entstanden. Eine Erforschung des Erbgutes der Rose de Rescht deutet darauf hin, dass die Herbstdamaszenerrosen ihre Fähigkeit, öfter zu blühen, bei Rosa fedtschenkoana erworben haben.

Verwendung

 src=
Rosenpflücker im Iran

Verschiedene Sorten der Rosa damascena werden zur Gewinnung von Rosenöl und Rosenwasser verwendet. Bedeutende Anbaugebiete der Damaszener Rose befinden sich in Bulgarien, im Iran und in der Türkei. Im bulgarischen Rosental werden zirka 1,5 Tonnen Rosenöl pro Jahr destilliert.

Medizinische Wirkungen

Die Damaszener-Rose war Heilpflanze des Jahres 2013. Nach Angaben des Vereins NHV, der die Pflanze dazu gekürt hat, wirkt die Pflanze entzündungshemmend, krampflösend und fiebersenkend. Die Aromatherapie verwendet ihr ätherisches Öl u. a. zur seelischen und körperlichen Entspannung[7].

Sorten

 src=
'York and Lancaster'

Als die einzigen wirklich alten und reinen Damaszener-Rosen, die heute noch verbreitet sind, gelten die beiden Sorten 'York and Lancaster' (R. damascena versicolor) und 'Trigintipetala' oder 'Kazanlik'.[2]

Der Legende nach soll die Rose 'York and Lancaster' – eine Sorte mit weißen, rosa und gefleckten Blüten an ein und demselben Strauch – am Ende der sogenannten Rosenkriege um das englische Königshaus entstanden sein. Sie symbolisiert den Frieden zwischen den beiden Adelshäusern York, deren Wappen eine weiße Rose (Rosa × alba 'Maxima' oder 'Semiplena') trug, und den Lancaster mit der roten Rose (Rosa gallica 'Officinalis').[8] So entstand die Wappenrose des englischen Königshauses der Tudor.

Die Sorte 'Trigintipetala' oder 'Kazanlik' (nach der Stadt Kasanlak im bulgarischen Rosental), wird als „Bulgarische Ölrose“ (bulg. Трендафил / Trendafil) bereits 1689 erwähnt. Ihre überhängenden Blüten sind rosa, halbgefüllt und entfalten einen starken Duft. Sie gehört zu den sommerblühenden Damaszener-Rosen, wächst kräftig und wird bis zu zwei Meter hoch.

Alle anderen Sorten sind erst später entstanden oder seit dem 19. Jahrhundert aus Persien eingeführt worden.[2]

Galerie

Sonstiges

Die Bräuche und Handwerkstechniken rund um die Damaszener-Rose in Al-Mrah in Syrien wurden 2019 in die Repräsentative Liste des immateriellen Kulturerbes der Menschheit aufgenommen.[10]

Siehe auch

Literatur

  • David Austin: Alte Rosen und Englische Rosen, Dumont, Köln 1993
  • Heinrich Schultheis: Rosen. Die besten Arten und Sorten für den Garten. Ulmer, Stuttgart 1996, ISBN 3-8001-6601-1.
  • Heinrich Schultheis, Helga Urban, Klaus Urban: Rosenlexikon. Die Rosen der Welt. 2. Auflage. CEDION Systems GmbH, Troisdorf 2001, ISBN 3-932045-25-4 (CD-ROM).
  • Peter Beales: Klassische Rosen. Blütenträume für jeden Garten. Erweiterte deutsch-sprachige Ausgabe. DuMont-Monte-Verlag, Köln 2002, ISBN 3-8320-8736-2.

Einzelnachweise

  1. a b David Austin: Alte Rosen und Englische Rosen, Dumont, Köln 1993, S. 36
  2. a b c d e f Rosa damascena, Artikel auf der Website der International Dendrology Society online (englisch; Abruf am 3. Februar 2020)
  3. Nicolás Monardes: De rosa et partibus eius: De succi rosarum temperatura, nec non De rosis Persicis, quas Alexandrinas vocant, libellus, bei Dominicus de Robertis, 1540, online als Google-Book (lateinisch; Abruf am 3. Februar 2020)
  4. David Austin: Alte Rosen und Englische Rosen, Dumont, Köln 1993, S. 36
  5. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5. Seite 566.
  6. David Austin: Alte Rosen und Englische Rosen, Dumont, Köln 1993, S. 36 und 41
  7. Apothekenkalender. 2013, .
  8. David Austin: Alte Rosen und Englische Rosen, Dumont, Köln 1993, S. 41–42
  9. Beispielsweise von Austin. David Austin: Alte Rosen und Englische Rosen, Dumont, Köln 1993, S. 79 und 82.
  10. Practices and craftsmanship associated with the Damascene rose in Al-Mrah. In: unesco.org, abgerufen am 22. April 2020.
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Rosa damascena: Brief Summary ( الألمانية )

المقدمة من wikipedia DE

Die Gruppe der Damaszener-Rosen, Rosa × damascena ist eine Zuchtform mit schwerem, betörendem Duft aus Kleinasien, die zu den alten Rosen gezählt werden.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia DE

Damaszkòwô róża ( كاشوبيان )

المقدمة من wikipedia emerging languages
 src=
Damaszkòwô róża

Damaszkòwô róża (Rosa x damascena Mill.) - to je roscëna - miészańc - dwóch ôrtów różów z rodzëznë różowatëch (Rosaceae Juss.): Rosa gallica i Rosa moschata. Na Kaszëbach nie sadzą ti roscëznë. Z ni je òléjk z różów.


ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia emerging languages

Rosa × damascena ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

Rosa × damascena (Latin for damascene rose), more commonly known as the Damask rose,[1][2] or sometimes as the Bulgarian rose, Turkish rose, Taif rose, Arab rose, Ispahan rose and Castile rose, is a rose hybrid, derived from Rosa gallica and Rosa moschata.[3] DNA analysis has shown that a third species, Rosa fedtschenkoana, has made some genetic contributions to the Damask rose.[4]

The flowers are renowned for their fine fragrance, and are commercially harvested for rose oil (either "rose otto" or "rose absolute") used in perfumery and to make rose water and "rose concrete". The flower petals are also edible. They may be used to flavor food, as a garnish, as an herbal tea, and preserved in sugar as gulkand. It is the national flower of Iran.

Description

The Damask rose is a deciduous shrub growing to 2.2 metres (7 ft 3 in) tall, the stems densely armed with stout, curved prickles and stiff bristles. The leaves are pinnate, with five (rarely seven) leaflets. The roses are a light to moderate pink to light red. The relatively small flowers grow in groups. The bush has an informal shape. It is considered an important type of Old Rose, and also important for its prominent place in the pedigree of many other types.

Varieties

The hybrid is divided in two varieties:[3]

  • Summer Damasks (R. × damascena nothovar. damascena) have a short flowering season, only in the summer.
  • Autumn Damasks (R. × damascena nothovar. semperflorens (Duhamel) Rowley) have a longer flowering season, extending into the autumn; they are otherwise not distinguishable from the summer damasks.

The hybrid Rosa × centifolia is derived in part from Rosa × damascena, as are Bourbon, Portland and hybrid perpetual roses.

The cultivar known as Rosa gallica forma trigintipetala or Rosa damascena 'Trigintipetala' is considered to be a synonym of Rosa × damascena.[5]

'Celsiana' is a flowering semi-double variety.

History

Gole mohamadi.JPG

Rosa × damascena is a cultivated flower that is not found growing wild. Recent genetic tests indicate that it is a hybrid of R. moschata x R. gallica crossed with the pollen of Rosa fedtschenkoana, which indicates a probable origin in the foothills of central Asia[6] or Iran.[7]

The French Crusader Robert de Brie, who took part in the Siege of Damascus in 1148 at the second crusade, is sometimes credited for bringing the Damask rose from Syria to Europe. The name of the rose refers to the city of Damascus in Syria, known for its steel (Damask steel), fabrics (Damask) and roses.

roses were a gift from Persia to the entire world. They remained native to Persia and its nearby territories for a long time. The yellow Persian rose was the first variety of the flower to be traded, reaching Vienna sometime in the 16th century. From there, it slowly gained prominence across Europe and the world for its color and fragrance.[8]

Other accounts state that the ancient Romans brought it to their colonies in England, and a third account is that the physician of King Henry VIII gifted him one circa 1540.[9]

There is a history of fragrance production in Kabul Province of Afghanistan from the Damask rose.[10] An attempt has been made to restore this industry as an alternative for farmers who produce opium.[10]

The flower, known in Hawaiian as Lokelani, is the official flower of the Island of Maui.[11]

Nirad Chaudhuri, the Bengali writer, recalls that Hindus in East Bengal did not cultivate it because it was "looked upon as an Islamic flower".[12]

Bulgarian rose

Cultivation

Rosa × damascena is optimally cultivated in hedge rows to help protect the blooms from wind damage and to facilitate harvesting them. In Bulgaria, damask roses are grown in long hedges, while in Turkey, individual plants are spaced apart along trenches.[13] Gathering the flowers is intense manual labor. The harvesting period for roses is dependent on weather conditions and locations: between as long as a month in cooler conditions, or as short as 16-20 days in hotter seasons.[13]

Rose oil

Iran, Bulgaria and Turkey are the major producers of rose oil from the different cultivars of Rosa × damascena. France and India also contribute significantly to the world market.

The cultivation of the "Bulgarian rose" as Rosa × damascena has been developed since Roman times. It is cultivated for commercial use in an area in the vicinity of Kazanlak and Karlovo in Bulgaria called the "Valley of Roses". The distillate from these roses is called "Bulgarian rose oil" and "Bulgarian rose otto". While families still operate their own small distilleries and produce what is denominated "village oil", the commercialization of rose oil as a high quality product is carefully regulated by a state cooperative in the Isparta region of Turkey. The roses are still grown by the small family farms but the flowers are brought to stills established and regulated by the cooperative for distillation and quality control.

Culinary uses

Damask roses are used in cooking as a flavouring ingredient or spice. They are an ingredient in the spice mixture denominated ras el hanout. Rose water and powdered roses are used in Middle Eastern and Indian cuisine. Rose water is often sprinkled on meat dishes, while rose powder is added to sauces. Chicken with rose is a popular dish in Middle Eastern cuisine. Whole flowers, or petals, are also used in the herbal tea zuhurat. The most popular use, however, is in the flavoring of desserts such as ice cream, jam, Turkish delights, rice pudding, yogurt, etc.

For centuries, the Damask rose has symbolized beauty and love. The fragrance of the rose has been captured and preserved in the form of rose water by a method that can be traced to ancient times in the Middle East and later to the Indian subcontinent.

Modern Western cookery does not use roses or rose water much. However, it was a popular ingredient in ancient times and continued to be popular well into the Renaissance. It was most commonly used in desserts, and still is a flavour in traditional desserts such as marzipan or turrón. It has seen some revival in television cooking in the twenty-first century.

See also

References

  1. ^ USDA, NRCS (n.d.). "Rosa × damascena". The PLANTS Database (plants.usda.gov). Greensboro, North Carolina: National Plant Data Team. Retrieved 1 February 2016.
  2. ^ BSBI List 2007 (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 26 June 2015. Retrieved 17 October 2014.
  3. ^ a b Huxley, A., ed. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan.
  4. ^ *Harkness, P. (2003). The Rose: An Illustrated History. Firefly
  5. ^ "Rosa gallica f. trigintipetala". Germplasm Resources Information Network (GRIN). Agricultural Research Service (ARS), United States Department of Agriculture (USDA). Retrieved 11 December 2017.
  6. ^ Triparental Origin of Damask Roses, Iwata H1, Kato T, Ohno S., Gene, Vol. 259, Issues 1-2, 23 December 2000, pages 53-9.
  7. ^ Mahboubi, Mohaddese (1 January 2016). "Rosa damascena as holy ancient herb with novel applications". Journal of Traditional and Complementary Medicine. 6 (1): 10–16. doi:10.1016/j.jtcme.2015.09.005. ISSN 2225-4110. PMID 26870673. Rosa damascena Mill is the hybrid between R. gallica and R. Phoenicia and is the member of Rosaceae family with more than 200 species and 18,000 cultivars around the world. R. damascena as the king of flowers has been the symbol of love, purity, faith and beauty since the ancient times. It was originated from Iran and essential oil extracting from its flowers has been started since 7th century A.D.
  8. ^ Adhikari, Adhikari (14 November 2022). "Top 23 Fascinating Facts about the Ancient Persian Empire". Ancient History Lists. Retrieved 13 May 2023.
  9. ^ Putnam, G. P.; Perkins, F. B. (1877). The World's Progress; A Dictionary of Dates: Being a Chronological and Alphabetical Record of All Essential Facts in the Progress of Society, from the Creation of the World to the Present Time with a Chart. G. P. Putnam. p. 387.
  10. ^ a b Afghan Rose Oil, An Attractive Fragrance for International Markets
  11. ^ "State flower and individual island flowers". Hawaii State Legislature. Retrieved 7 October 2019.
  12. ^ Chaudhuri, Nirad (1987). The Autobiography of an Unknown Indian. London: Hogarth Press. p. 21.
  13. ^ a b Widrlechner, Mark P. (1981). "History and Utilization of Rosa damascena". Economic Botany. 35 (1): 42–58. ISSN 0013-0001.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Rosa × damascena: Brief Summary ( الإنجليزية )

المقدمة من wikipedia EN

Rosa × damascena (Latin for damascene rose), more commonly known as the Damask rose, or sometimes as the Bulgarian rose, Turkish rose, Taif rose, Arab rose, Ispahan rose and Castile rose, is a rose hybrid, derived from Rosa gallica and Rosa moschata. DNA analysis has shown that a third species, Rosa fedtschenkoana, has made some genetic contributions to the Damask rose.

The flowers are renowned for their fine fragrance, and are commercially harvested for rose oil (either "rose otto" or "rose absolute") used in perfumery and to make rose water and "rose concrete". The flower petals are also edible. They may be used to flavor food, as a garnish, as an herbal tea, and preserved in sugar as gulkand. It is the national flower of Iran.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Wikipedia authors and editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EN

Damaska rozo ( إسبرانتو )

المقدمة من wikipedia EO
Kiel legi la taksonomion
damaska rozo 'Madame Hardy' Rosa damascena3.jpg
Biologia klasado
Aliaj Vikimediaj projektoj
Information icon.svg
vdr

La gupo damaska rozo, damasko-rozo, Rosa × damascena estas bredidita rozo kun peza odoro el Malgrandazio, kiu jam estas kultivita ekde la Antiko. La krucmilitisto portis ĝin en la 13a jarcento al Francio kaj la cetera Eŭropo.

La damaskaj rozoj apartenas al la malnovaj rozoj. Apud la somerflorantaj kultivaroj, kiuj supozeble devenas de Rosa gallica kaj Rosa phoenicia, ekzistas dufoje jare florantaj damaskaj rozoj. Tiuj verŝajne originis el la krucigco de Rosa gallica kun Rosa moschata. La esplorado de la genaro de Rose de Resht pobable montras, ke la sŭtuna damaska rozo kapablo flori dufoje la damaska rozo heredis de Rosa fedtschenkoana.

Oni uzas la damaskan rozoj por fari rozoleon kaj rozakvo. La kultivaro 'Trigintipetala', sinonimo 'Kazanlik' (laŭ la urbo Kazanlak en la bulgara Roza Valo), ĝia nomo estas ankaŭ „Bulgara oleorozo“ (bulg. Трендафил / Trendafil) estas menciita en la jaro 1689. Ĝiaj terenfleksantj floroj estas roseaj, plenaj kaj forte odorantaj. Ĝi apartena la la somerfllorantah damaskaj rozoj, forte kreskas kaj fariĝas ĝis tri metrojn altaj.

'York kaj Lancaster', blanka-ruĝa kultivaroj rememoras pri fino de la ti nomata roza milito pro la angla reĝa domo. En la blazono oni metis la blankan rozon (blanka rozo 'Maxima'), sur la blazono de la domo York, kaj la ruĝa rozo (Rosa gallica 'Officinalis') sur la domo Lancaster.. Tiel ekestis la hodiaŭa blazonrozo se la angla domo, la Tudor-rozo.

La plej grand kultura areo de la damaska rozo situas en Bulgario. Tie en la Roza Valo ĉ. 1,5 tunoj da rozoleo jare estas destilitaj.

Medicina efiko

La damaska rozo estas kuracrozo de la jaro 2013. La indiko de la socio NHV, la planto efikas kontraŭ inflamo, elkramfiga kaj reduktas febron. La aromterapio uzas la volativan olleon k.s. por malstresiĝo. [1].

Kultivaroj

Vidu ankaŭ

Galerio

Literaturo

  • Heinrich Schultheis: Rosen. Die besten Arten und Sorten für den Garten. Ulmer, Stuttgart 1996, ISBN 3-8001-6601-1.
  • Heinrich Schultheis, Helga Urban, Klaus Urban: Rosenlexikon. Die Rosen der Welt. 2. Auflage. CEDION Systems GmbH, Troisdorf 2001, ISBN 3-932045-25-4 (KD-romo).
  • Peter Beales: Klassische Rosen. Blütenträume für jeden Garten. Dua eldono. DuMont-Monte-Verlag-Kolonjo 2002, ISBN 3-8320-8736-2.

Referencoj

  1. Apothekenkalender. 2013,

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EO

Damaska rozo: Brief Summary ( إسبرانتو )

المقدمة من wikipedia EO

La gupo damaska rozo, damasko-rozo, Rosa × damascena estas bredidita rozo kun peza odoro el Malgrandazio, kiu jam estas kultivita ekde la Antiko. La krucmilitisto portis ĝin en la 13a jarcento al Francio kaj la cetera Eŭropo.

La damaskaj rozoj apartenas al la malnovaj rozoj. Apud la somerflorantaj kultivaroj, kiuj supozeble devenas de Rosa gallica kaj Rosa phoenicia, ekzistas dufoje jare florantaj damaskaj rozoj. Tiuj verŝajne originis el la krucigco de Rosa gallica kun Rosa moschata. La esplorado de la genaro de Rose de Resht pobable montras, ke la sŭtuna damaska rozo kapablo flori dufoje la damaska rozo heredis de Rosa fedtschenkoana.

Oni uzas la damaskan rozoj por fari rozoleon kaj rozakvo. La kultivaro 'Trigintipetala', sinonimo 'Kazanlik' (laŭ la urbo Kazanlak en la bulgara Roza Valo), ĝia nomo estas ankaŭ „Bulgara oleorozo“ (bulg. Трендафил / Trendafil) estas menciita en la jaro 1689. Ĝiaj terenfleksantj floroj estas roseaj, plenaj kaj forte odorantaj. Ĝi apartena la la somerfllorantah damaskaj rozoj, forte kreskas kaj fariĝas ĝis tri metrojn altaj.

'York kaj Lancaster', blanka-ruĝa kultivaroj rememoras pri fino de la ti nomata roza milito pro la angla reĝa domo. En la blazono oni metis la blankan rozon (blanka rozo 'Maxima'), sur la blazono de la domo York, kaj la ruĝa rozo (Rosa gallica 'Officinalis') sur la domo Lancaster.. Tiel ekestis la hodiaŭa blazonrozo se la angla domo, la Tudor-rozo.

La plej grand kultura areo de la damaska rozo situas en Bulgario. Tie en la Roza Valo ĉ. 1,5 tunoj da rozoleo jare estas destilitaj.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia EO

Rosa × damascena ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

Rosa × damascena, más comúnmente conocida como rosa de Damasco, o a veces como rosa de Castilla, es una rosa híbrida, derivada de Rosa gallica y Rosa moschata.[1]​ Posteriores análisis de ADN han demostrado que una tercera especie, Rosa fedtschenkoana, se asocia con la rosa de Damasco.[2]

Las flores son reconocidas por su fina fragancia y se cosechan comercialmente para aceite de rosas (ya sea "rosa otto" o "rosa absoluta") utilizado en perfumes y hacer agua de rosas y "Cemento de Rosa". Los pétalos de las flores también son comestibles. Estos se pueden utilizar para sazonar alimentos, como guarnición, como una tisana, y preservados en azúcar como Gulqand.

Descripción

La rosa del damasco es un arbusto con una forma informal, deciduo, espinoso, vigoroso, de crecimiento vertical, que puede llegar a 2 m de altura. Los tallos densamente poblados con espinas curvadas y cerdas rígidas. Hojas sin brillo y coriáceas son pinnadas, con cinco (raramente siete) folíolos.

Las relativamente pequeñas flores crecen en grupo. Flores dobles y abundantes pétalos dispuestos en roseta, de unos 10 cm de ancho, con ocelos verdes.[3]​ Flores de color rosa o rojo pálido muy fragantes y provistas de treinta y seis pétalos. Se producen en verano. Cinorrodón ovoide, de 1-2 cm de color rojo, glabro y con glándulas en el pedúnculo.[4]

Se considera un tipo importante de las viejas rosas del jardín, y también es importante por su lugar prominente en el pedigrí de muchos otros tipos.

Variedades

El híbrido se divide en dos variedades:[1]

  • Summer Damasks (R. × damascena nothovar. damascena) tiene una temporada corta floración, sólo en el verano.
  • Autumn Damasks (R. × damascena nothovar. semperflorens (Duhamel) Rowley) tiene una temporada larga de floración, se extiende en el otoño, que de otra manera no se pueden distinguir de las damascenas de verano.

Un ejemplo todavía popular de R. × damascena es la rosa 'Ispahan'. El híbrido Rosa × centifolia se deriva en parte de Rosa × damascena, como son las clases 'Bourbon', 'Portland' e 'Hybrid Perpetual'.

El cultivar conocido como Rosa gallica forma trigintipetala o Rosa damascena 'Trigintipetala' se considera que es un sinónimo de Rosa × damascena.[5]

Historia de su cultivo

Rosa × damascena es una flor cultivada, que ya no se encuentran de forma silvestre, y la historia de exactamente dónde vino es muy variada, pero generalmente se entiende como proveniente de la Oriente Medio.

Al cruzado Robert de Brie a veces se le da el crédito de que introdujo la rosa de Damasco de Siria en Europa en algún momento entre 1254 y 1276. El nombre se refiere a Damasco, Siria una ciudad importante en la región del Oriente Medio. Otras historias dicen que los romanos trajeron la rosa de Inglaterra, y un tercer relato dice que el médico de Enrique VIII le dio una rosa de Damasco, como un regalo, en torno a 1540.[6]

Hay una larga historia de producción de fragancias en Afganistán (provincia de Kabul) de la rosa de Damasco.[7]​ Se ha hecho un intento para restaurar esta industria como una alternativa para los agricultores que producen actualmente opio.[7]

Cultivo

La Rosa × damascena generalmente es más cultivada en hileras de cobertura para ayudar a proteger las flores del viento y para facilitar su recolección. La recogida de las flores es normalmente mediante mano de obra intensiva ya que hay que hacerla a mano. Hay alrededor de veinte a cuarenta días por año cuando se produce la cosecha, dependiendo del tipo deRosa × damascena cultivada en la región. Las rosas se recogen a mano y se llevan a un lugar central para la destilación mediante vapor. Fotos que muestran los métodos de producción se puede ver aquí.[8]

Los mayores productores de aceite de rosa de las diferentes denominaciones comprendidos todos ellos en el nombre Rosa × damascena son Bulgaria, Turquía e Irán. Francia e India también contribuyen de manera significativa al mercado mundial. Marruecos, Túnez y otros países de Oriente Medio han producido históricamente aceite de rosas, pero su contribución moderna es mínima.

La ciudad de Kazanlak en Bulgaria fue fundada en 1420. Se asume por la mayoría de los historiadores que el cultivo de la rosa Kazanlak comenzó alrededor de ese período. Rosa × damascena, conocido en esta región como la rosa Kazanlak, habrían sido traídas a la zona por un juez turco que los trajo de Túnez y los cultivó en su propio jardín, y ahora se cultiva para uso comercial en un área alrededor de Kazanlak llamado el "Valle de las rosas". El destilado de estas rosas se vende como “Bulgarian Rose Oil”, y “Bulgarian Rose Otto”. Siga este enlace para leer más sobre el Festival anual de la Rosa en Bulgaria en honor de la rosa.[9]

El aceite de rosas turcas se vende como “Rose Oil”, “Turkish Rose Otto” y "Rosa Damascena Attar”, or “Ittar’ en idiomas similares. Si bien todavía hay familias que dirigen sus propias pequeñas destilerías y producen lo que se conoce como “village oil”, la comercialización del aceite de rosas como un producto de alta calidad se regula cuidadosamente a través de una cooperativa estatal en la región de Isparta Turquía. Las rosas todavía se cultivan por las pequeñas granjas familiares, pero las flores son llevadas a uno de los muchos alambiques creados y regulados por la cooperativa para la destilación y control de calidad.

La India también ha desarrollado una industria de producción de aceite de rosa (tanto Rose Attar y Rose Absolutes), así como Rose Concrete. Tal vez debido a la mano de obra barata y el compromiso del Gobierno de la India a las normas de comercio internacional y de alta calidad, estos productos de la India de hoy son más baratos que los de Bulgaria y Turquía.

La ciudad de Taif en Arabia Saudita es famosa por el cultivo de esta flor, que se llama "Ward Taifi".[10]

Usos culinarios

Las rosas de Damasco se utilizan en la cocina como un ingrediente saborizante o condimento. Aparece como uno de los ingredientes en la mezcla de especias marroquí conocidos como Ras el hanut. El agua de rosas y las rosas en polvo se utilizan en Irán, India y la cocina del Oriente Medio. El agua de rosas es a menudo añadida en muchos platos de carne, mientras que el polvo de rosas se añade a las salsas. El uso más popular, sin embargo, es en el sabor de los postres, como helados, mermeladas, delicias turcas, arroz con leche, yogur y etc.

El pollo con arroz aromático con agua de rosas y azafrán es un plato popular en la cocina persa. La cocina occidental de hoy no tiene mucho uso de rosas o agua de rosas. Sin embargo, fue un ingrediente popular en la antigüedad y siguió siendo popular hasta bien entrado el Renacimiento. En los países occidentales, se utiliza con mayor frecuencia en los postres. Muchos postres tradicionales en Europa, sin embargo, todavía hacen uso de rosas, como el Mazapán o el Turrón.

Agua de rosas de Damasco

Durante siglos, la rosa de Damasco (Rosa damascena) ha sido considerada como un símbolo de la belleza y el amor. La fragancia de la rosa ha sido capturada y conservada en forma de agua de rosas por un método antiguo que se remonta a los tiempos bíblicos en el Oriente Medio, y más tarde en el subcontinente indio. A un científico persa, Avicena, se le atribuye la invención del proceso para la extracción de agua de rosas de pétalos de rosa en el siglo XI.[11]

Taxonomía

Rosa damascena fue descrita por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary:... eighth edition no. 15. 1768.[12][13]

Etimología

Rosa: nombre genérico que proviene directamente y sin cambios del latín rosa que deriva a su vez del griego antiguo rhódon,, con el significado que conocemos: «la rosa» o «la flor del rosal»

damascena: epíteto

Variedades

Referencias

  1. a b Huxley, A., ed. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan.
  2. *Harkness, P. (2003). The Rose: An Illustrated History. Firefly
  3. López González, Ginés A. (2007). Guía de los árboles y arbustos de la península ibérica y Baleares (3ª edición). Madrid Mundi-Prensa. ISBN 84-8476-312-9.
  4. Nieto Ojeda, R. (2006). Guía práctica para la identificación de árboles y arbustos ibéricos. Torredonjimeno RNO. isbn 84-611-1887-1.
  5. «Nomenclature listing for Rosa gallica forma trigintipetala from USDA GRIN». Archivado desde el original el 1 de febrero de 2014. Consultado el 27 de enero de 2014.
  6. Putnam, G.P.; Perkins, F.B. (1877). The World's Progress; a Dictionary of Dates: Being a Chronological and Alphabetical Record of All Essential Facts in the Progress of Society, from the Creation of the World to the Present Time with a Chart. G. P. Putnam.
  7. a b United Nations Development Programme press release 2004. Afghan Rose Oil, An Attractive Fragrance for International Markets
  8. «“Turkish Rose Oil Distillation: Rosa damascena, from The Essential Oil Company, 1998-2006». Archivado desde el original el 20 de abril de 2012. Consultado el 27 de enero de 2014.
  9. Rose Festival
  10. 2006-2010 Magazine Online de Parfumuri Archivado el 18 de agosto de 2010 en Wayback Machine. article about the Taif rose
  11. Marlene Ericksen (2000). Healing with Aromatherapy, p. 9. McGraw-Hill Professional. ISBN 0658003828.
  12. «Rosa x damascena». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 11 de agosto de 2014.
  13. «Rosa x damascena». The Plant List. Consultado el 11 de agosto de 2014.

Bibliografía

  • Charlotte Testu, Les roses anciennes, La Maison rustique - Flammarion, Paris, 1984, (ISBN 2-7066-0139-6), p. 61 à 70.
  • Huxley, A., ed. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Rosa × damascena: Brief Summary ( الإسبانية، القشتالية )

المقدمة من wikipedia ES

Rosa × damascena, más comúnmente conocida como rosa de Damasco, o a veces como rosa de Castilla, es una rosa híbrida, derivada de Rosa gallica y Rosa moschata.​ Posteriores análisis de ADN han demostrado que una tercera especie, Rosa fedtschenkoana, se asocia con la rosa de Damasco.​

Las flores son reconocidas por su fina fragancia y se cosechan comercialmente para aceite de rosas (ya sea "rosa otto" o "rosa absoluta") utilizado en perfumes y hacer agua de rosas y "Cemento de Rosa". Los pétalos de las flores también son comestibles. Estos se pueden utilizar para sazonar alimentos, como guarnición, como una tisana, y preservados en azúcar como Gulqand.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autores y editores de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia ES

Rosa ×damascena ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Rosier de Damas

Le Rosier de Damas, Rosa ×damascena, est un rosier hybride, considéré comme l'un des types importants des roses anciennes. Il tient une place de choix dans le pédigrée de nombreux autres types de rosiers.

Il serait issu du croisement de Rosa gallica et d'une espèce de Synstylae, Rosa phoenicia ou Rosa moschata (Huxley 1992). Des analyses d'ADN réalisées en 2000 au Japon ont montré que Rosa fedtschenkoana Regel était l'un des trois parents des rosiers de Damas[1].

Il se subdivise en deux variétés (Huxley 1992) :

  • Damas d'été (Rosa ×damascena nothovar. damascena), à courte période de floraison, seulement l'été.
  • Damas d'automne (Rosa ×damascena nothovar. semperflorens (Duhamel) Rowley), à période de floraison prolongée jusqu'en automne ; les deux variétés ne sont pas différentiables autrement.

L'hybride Rosa ×centifolia serait dérivé en partie de Rosa ×damascena.

On attribue au chevalier Robert de Brie le mérite d'avoir rapporté cette plante de Perse en Europe à son retour de croisade vers 1254 à Provins, restée capitale de la rose d'où elle se répandit en Occident. Son nom se réfère à la ville de Damas, importante ville de la région et de nos jours ce rosier vit toujours de façon spontanée en Syrie et au Caucase.

Description

C'est un arbrisseau à feuilles caduques atteignant 2,2 m de haut. Les tiges sont armées de robustes aiguillons courbés, implantés en nombre et accompagnés de poils raides. Les feuilles sont imparipennées et composées de cinq (rarement sept) folioles.

Rosa ×damascena fleurit en juin et les fleurs sont roses, semi-doubles, et présentent une odeur sucrée. Rosa ×damascena 'Semperflorens' a des fleurs très doubles, il est remontant à l'automne.

Variétés

Remontantes dites « Damas d'automne »

  • Rosa ×damascena ‘Bifera’ appelé aussi Rose de Tous les Mois, Rosier des Quatre Saisons, Rose de Castille ou Rosa ×damascena ‘Semperflorens’ aux fleurs roses très doubles en juin juillet. Cette variété fut la première variété connue en Europe pour ses remontées régulières. Les Français et les Portugais l'utilisèrent beaucoup dans leurs colonies comme plante de haies pour séparer les propriétés. Elle fut largement utilisée dans les programmes de sélection notamment pour créer les hybrides remontants et les rosiers de Portland. Selon certaines sources, elle pourrait être originaire d'Italie et non de Syrie[2].
  • Rosa ×damascena ‘Trigintipetala’, ou rose de Kazanlak, a une odeur très persistante et c'est lui qui a été importé de Turquie en Bulgarie pour la culture destinée à la fabrication de l'essence de rose, particulièrement dans la Vallée des roses[3].
  • Rosa ×damascena ‘Versicolor’, ‘York et Lancaster’ qui pour certains est une Rosa ×alba

Non remontantes dites « Damas d'été »

Hybrides

En 1800, la duchesse de Portland découvre en Italie, au sud de Naples, un hybride spontané remontant nommé 'Duchesse de Portland' et il y a eu jusqu'à 150 rosiers de Portland tous doubles ou semi-doubles, odorants et plus ou moins remontants. Parmi eux les rosiers historiques ou encore cultivés sont :

  • 'Duchesse de Portland', aux fleurs semi-doubles rouges,
  • 'Rose du Roi', aux petites fleurs rouge violacé qui a une grande descendance de mutations et d'hybrides,
  • 'Bernard' ou 'Pompon Perpétuel', rosier nain à fleurs doubles, petites, roses, très remontant, sport de 'Rose du Roi',
  • 'Roi des Pourpres', autre sport de 'Rose du Roi',
  • 'Jacques Cartier', aux fleurs rose vif doubles et à quartiers,
  • 'Comte de Chambord' ('Duchesse de Portland' × 'Baronne Prévost'), à floraison continue parfumée de fleurs roses, plates, aux pétales enroulés ou en quartiers,
  • 'Blanc de Vibert',
  • 'Arthur de Sansal', violet cramoisi,
  • 'Pergolèse', à fleurs plates pourpre,
  • 'Rembrandt', à fleurs écarlates rayées de vermillon[4].

Culture et utilisation

Les rosiers de Damas sont réputés pour leur fragrance délicate. On les cultive pour la production commerciale d'essence de rose utilisée en parfumerie. L'industrie du parfum se réfère souvent à cette note comme « rose de Damas ».

Les pratiques et l'artisanat associés à la rose damascène à Al-Mrah sont inscrits sur la liste représentative du patrimoine culturel immatériel de l'humanité en décembre 2019[5].

Notes

  1. Roger's Roses.
  2. (en) QUATRE SAISONS, A Rose of Many Names by Julie A. Matlin
  3. « Bulgarie: des roses à profusion mais les producteurs broient du noir », sur lepoint.fr, 21 mai 2018 (consulté le 29 octobre 2018).
  4. Charlotte Testu, Les roses anciennes, Paris, La Maison rustique - Flammarion, 1984 (ISBN 2-7066-0139-6), p. 61 à 70.
  5. « Trente cinq nouveaux éléments inscrits sur la Liste représentative du patrimoine culturel immatériel de l’humanité », sur UNESCO, 13 décembre 2019 (consulté le 15 décembre 2019)

Références

  • (en) Huxley, A., ed. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan.
  • (en) Damask Rose

Voir aussi

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Rosa ×damascena: Brief Summary ( الفرنسية )

المقدمة من wikipedia FR

Rosier de Damas

Le Rosier de Damas, Rosa ×damascena, est un rosier hybride, considéré comme l'un des types importants des roses anciennes. Il tient une place de choix dans le pédigrée de nombreux autres types de rosiers.

Il serait issu du croisement de Rosa gallica et d'une espèce de Synstylae, Rosa phoenicia ou Rosa moschata (Huxley 1992). Des analyses d'ADN réalisées en 2000 au Japon ont montré que Rosa fedtschenkoana Regel était l'un des trois parents des rosiers de Damas.

Il se subdivise en deux variétés (Huxley 1992) :

Damas d'été (Rosa ×damascena nothovar. damascena), à courte période de floraison, seulement l'été. Damas d'automne (Rosa ×damascena nothovar. semperflorens (Duhamel) Rowley), à période de floraison prolongée jusqu'en automne ; les deux variétés ne sont pas différentiables autrement.

L'hybride Rosa ×centifolia serait dérivé en partie de Rosa ×damascena.

On attribue au chevalier Robert de Brie le mérite d'avoir rapporté cette plante de Perse en Europe à son retour de croisade vers 1254 à Provins, restée capitale de la rose d'où elle se répandit en Occident. Son nom se réfère à la ville de Damas, importante ville de la région et de nos jours ce rosier vit toujours de façon spontanée en Syrie et au Caucase.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia FR

Rosa × damascena ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

La rosa di Damasco[1][2] (rosa × damascena), anche nota come rosa di Castiglia, è una rosa ibrida derivata dalla rosa gallica,[3] dalla rosa moschata[3] e dalla rosa fedtschenkoana.[4]

I fiori sono rinomati per il loro profumo e vengono utilizzati in profumeria per la fabbricazione dell'olio di rosa e l' acqua di rose I petali della rosa di Damasco sono commestibili: possono infatti essere usati per aromatizzare il cibo, come guarnizione e utilizzati per la preparazione di tisane. La rosa di Damasco viene anche usata per la preparazione del gulkand.

Storia

La rosa × damascena è un fiore coltivato e che non si trova più allo stadio selvaggio. Sebbene la tradizione faccia provenire il fiore dal Medio Oriente, test genetici indicano che essa si tratta in realtà di un ibrido di rosa moschata incrociata con il polline della specie fedtschenkoana. Si presume pertanto che l'origine del fiore sia da rintracciare nell'area pedemontana dell'Asia centrale.[5]

Alcuni ritengono che la rosa damascena fu portata dalla Siria all'Europa grazie al crociato francese Roberto I di Dreux, che prese parte all'assedio di Damasco del 1148 durante la seconda crociata. Il nome della rosa si riferisce all'omonima città siriana, nota per il suo acciaio, i tessuti e le rose.

Altri resoconti riportano invece che furono gli antichi romani a esportare la rosa presso le loro colonie in Inghilterra. Qualcuno riporta che il medico del re Enrico VIII donò al sovrano una rosa di Damasco intorno al 1540.[6]

Caratteristiche

La rosa di Damasco è un arbusto dall'aspetto informale a foglie decidue che può raggiungere un'altezza pari a 2,2 metri. I suoi fusti sono ricoperti da spine robuste e curve e da setole rigide. Le foglie sono pennate, con cinque (raramente sette) foglioline. Le rose hanno una colorazione che spazia dal rosa chiaro al rosso chiaro e i suoi fiori, di dimensioni relativamente piccole, crescono in gruppi.

Esistono due principali varietà di rosa di Damasco:[3]

  • R. × damascena nothovar, damascena – ha una breve stagione di fioritura e perdura solo in estate.
  • R. × damascena nothovar, semperflorens – ha una stagione di fioritura più lunga, che si estende fino all'autunno.

Quella di Damasco ha assunto un posto di rilievo fra le rose da giardino e da essa provengono altri tipi di rosa fra cui la rosa di Ispahan, l'ibrida rosa × centifolia, così come la rosa di Bourbon, quella di Portland e quelle ibride perpetue. La cultivar conosciuta come Rosa gallica trigintipetala o Rosa damascena Trigintipetala è considerata un sinonimo di Rosa × damascena.[7] Esiste anche la varietà semi-doppia a fioritura conosciuta come celsiana.

Uso culinario

 src=
Rose di Damasco essiccate esposte in una bancarella (2019)

Nelle culture persiane, mediorientali e indiane le rose di Damasco costituiscono una spezia e un ingrediente aromatico e vengono usate per la preparazione di vari alimenti fra cui l'acqua di rose, usata per condire la carne, il cosiddetto ras el hanout marocchino e la polvere di rose, che serve a insaporire le salse. Fra i piatti a base di rosa si possono citare il pollo alla rosa della cucina persiana, il lokum, il tè zuhurat, la confettura di rose, nonché diversi tipi di latticini fra cui yogurt, gelati e il risolatte alla rosa.

Note

  1. ^ (EN) Rosa ×damascena Mill. (pro sp.) [gallica × moschata] Show All damask rose, su plants.usda.gov. URL consultato il 27 giugno 2019.
  2. ^ (EN) "BSBI List 2007 (XLS), su webcitation.org. URL consultato il 27 giugno 2019.
  3. ^ a b c (EN) Autori vari, New RHS Dictionary of Gardening, Macmillan, 1992.
  4. ^ (EN) P. Harkness, The Rose: An Illustrated History. Firefly, Firefly, 2003.
  5. ^ (EN) Autori vari, Triparental Origin of Damask Roses, in Gene Vol. 259, dicembre 2000.
  6. ^ (EN) George Palmer Putnam, The World's Progress; a Dictionary of Dates: Being a Chronological and Alphabetical Record of All Essential Facts in the Progress of Society, from the Creation of the World to the Present Time with a Chart, G. P. Putnam, 1877, p. 387.
  7. ^ (EN) Taxon: Rosa gallica L. f. trigintipetala Dieck Synonym of Rosa ×damascena Herrm., su npgsweb.ars-grin.gov. URL consultato il 27 giugno 2019.

 title=
ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Rosa × damascena: Brief Summary ( الإيطالية )

المقدمة من wikipedia IT

La rosa di Damasco (rosa × damascena), anche nota come rosa di Castiglia, è una rosa ibrida derivata dalla rosa gallica, dalla rosa moschata e dalla rosa fedtschenkoana.

I fiori sono rinomati per il loro profumo e vengono utilizzati in profumeria per la fabbricazione dell'olio di rosa e l' acqua di rose I petali della rosa di Damasco sono commestibili: possono infatti essere usati per aromatizzare il cibo, come guarnizione e utilizzati per la preparazione di tisane. La rosa di Damasco viene anche usata per la preparazione del gulkand.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Autori e redattori di Wikipedia
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia IT

Rosa damascena ( لاتينية )

المقدمة من wikipedia LA

Rosa × damascena est hybrida interspecifica antiqua cuius nomen extrahitur e binomine Rosa damascena a P. Miller anno 1768 statuto. Eruditi recentiores speciem naturalem esse negant; hybridam evenisse censent e tribus generis Rosae speciebus, scilicet R. gallica, R. moschata et R. fedtschenkoana. Flores fragrantissimae sunt et ad olea necnon unguenta conficienda utuntur. Petala ad infusiones parandas cibosque condiendos adhibentur. Alia hybrida nomine Rosa × centifolia partim e damascena evenit.

Nexus externi

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Et auctores varius id editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia LA

Rosa damascena: Brief Summary ( لاتينية )

المقدمة من wikipedia LA

Rosa × damascena est hybrida interspecifica antiqua cuius nomen extrahitur e binomine Rosa damascena a P. Miller anno 1768 statuto. Eruditi recentiores speciem naturalem esse negant; hybridam evenisse censent e tribus generis Rosae speciebus, scilicet R. gallica, R. moschata et R. fedtschenkoana. Flores fragrantissimae sunt et ad olea necnon unguenta conficienda utuntur. Petala ad infusiones parandas cibosque condiendos adhibentur. Alia hybrida nomine Rosa × centifolia partim e damascena evenit.

ترخيص
cc-by-sa-3.0
حقوق النشر
Et auctores varius id editors
النص الأصلي
زيارة المصدر
موقع الشريك
wikipedia LA