Echinopsis pachanoi, llamáu comúnmente cactus de San Pedro, ye una especie de la familia Cactaceae. Utilizar na medicina tradicional tantu pa usu humanu como veterinariu y ye llargamente cultiváu como ornamental. N'ocasiones confundir col so pariente cercanu Echinopsis peruviana.
Cacto arbustivo de porte columnar y bien ramificáu dende la base. De 3 a 7 m d'altu y xeneralmente ensin estremar el tueru principal. Tarmos cilíndricos color verde escuru, dacuando glauco, de 5 m de llargu y 8-15 cm de diámetru. De 5-14 costielles, anches, arrondaes, con fondes mozquetes enantes de cada areola, estes son ablancazaes y cercanes ente sigo. De 3-7 escayos (n'ocasiones ausentes), amarronaes, de 0,5 a 2 cm de llargu, ye reconocíu pola so punta mas verdosa clara. Les flores, de color blancu, nacen cerca del ápiz del tarmu, son nocherniegues y con un fuerte arume, de 19-24 cm de llargu y 3-4 cm de diámetru; pericarpelos y tubu floral con pelos negros. Frutu oblongo, verde escuru de 5-6 cm de llargu y 3 cm de diámetru.el cactus de cuatro láu gústa-y el sol
Nativu de los Andes. Crez n'altitúes ente los 1.000 a 3.000 msnm.[1] Alcuéntrase n'Arxentina, Bolivia, Colombia, Chile, Ecuador y Perú, y cultívase n'otres partes del mundu.
Esti cactus ye de bon cultivu na mayoría de los llugares. Avezáu al so hábitat natural en Los Andes, a grandes altitúes y con abondosa pluviosidá, puede soportar temperatures bien per debaxo de lo qu'aguanten munches otres especies. Rique un suelu fértil y bien drenáu.
El promediu de crecedera ye de mediu metro al añu.[2] Ye susceptible de carecer enfermedaes fúngicas si riégase por demás. Puede sufrir quemadures o presentar una reacción clorótica por cuenta de la sobreexposición solar, polo que ye meyor caltenelo en semisombra mientres el branu en llatitúes de clima templáu.
Multiplícase fácilmente por granes. Los requisitos son: caltener un altu grau de mugor, un amiestu de sustrato nutritiva y con bon drenaxe, agua abondo (pero non demasiao) y lluz.
Tamién s'arrobina per mediu de fraes, de los cualos llógrase un clon de llantar madre.[3]
Tien una llarga tradición na medicina tradicional andina. Dellos estudios arqueolóxicos toparon evidencies del so usu que se remonten dos mil años, a la cultura Chavín.[4]
Apaez San Pedro (Tricocereus pachanoi) na iconografía de Chavín. La civilización andina, como otres, edificó la so construcción relixosa nel usu de alucinógenos. Podemos suponer que'l San Pedro foi usáu na lliturxa qu'axuntaba a sacerdotes y creyentes.[5]
Yera utilizáu polos nativos nes festividaes relixoses poles sos propiedaes alucinógenas por cuenta de la gran cantidá d'alcaloides que tien, especialmente mescalina.[6] Preparábase una bébora llamada "aguacoya"," o “cimora” que xeneralmente s'entemecía con otres plantes enteógenas.
Anguaño ye estensamente conocíu y utilizáu pa tratar afecciones nervioses, d'articulaciones, drogodependencias, enfermedaes cardiaques ya hipertensión,[7] tamién tien propiedaes antimicrobianas.
Dempués del peyote, el San Pedro ye'l que mayor concentración de mescalina presenta. La mescalina foi utilizada con fines diversos. Tradicionalmente tuvo un rol esencial en rituales relixosos, ente nativos americanos, quien consideren qu'esta sustanza dexa abrir l'espíritu. Enfusando n'otres cultures, la mescalina foi utilizada con propósitos recreativos, pero tamién, como enteógeno, pa facilitar la psicoexploración.
Echinopsis pachanoi describióse por (Britton & Rose) H.Friedrich & G.D.Rowley y espublizóse en International Organization for Succulent Plant Study Bulletin 3(3): 96. 1974.[8]
Echinopsis nome xenéricu que deriva de echinos, "corpuspín o oriciu", y opsis, "apariencia", en referencia a la cubierta trupa d'escayos que dalgunes d'estes plantes presenten.
pachanoi epítetu dau n'honor del profesor Abelardo Pachano de Quinta Normal d'Agricultura en Ambato.
Echinopsis pachanoi, llamáu comúnmente cactus de San Pedro, ye una especie de la familia Cactaceae. Utilizar na medicina tradicional tantu pa usu humanu como veterinariu y ye llargamente cultiváu como ornamental. N'ocasiones confundir col so pariente cercanu Echinopsis peruviana.
Echinopsis pachanoi (sinònim: Trichocereus pachanoi) — conegut com a San Pedro cactus — és un cactus i una planta nativa dels Andes. Viuen a uns 2000–3000 m d'altitud.[1][2] es troba a l'Argentina, Bolívia, Xile, Equador i Perú,[3] es cultiva en altres parts del món. Es fa servir en la medicina tradicional i veterinària tradicional i com planta ornamental. Havia tingut ús en rituals religiosos molt antics.[4] Sovint es confon amb altres cactus estretament emparentats com Echinopsis peruviana.
La seva pell un cop seca es pot consumir per via oral per tal d'aprofitar-ne els efectes, tot i que cal tenir molt de compte amb el seu consum pels forts efectes secundaris.
A Espanya figura dins la llista de plantes de venda regulada.
Conté mescalina (0.21–1,8%) i també 3,4-dimetoxifenetilamina, 4-hidroxi-3-metoxifenetilamina, anhalonidina, anhalinina, hordenina, tiramina i 3-metoxitiramina.[5]
Echinopsis pachanoi (sinònim: Trichocereus pachanoi) — conegut com a San Pedro cactus — és un cactus i una planta nativa dels Andes. Viuen a uns 2000–3000 m d'altitud. es troba a l'Argentina, Bolívia, Xile, Equador i Perú, es cultiva en altres parts del món. Es fa servir en la medicina tradicional i veterinària tradicional i com planta ornamental. Havia tingut ús en rituals religiosos molt antics. Sovint es confon amb altres cactus estretament emparentats com Echinopsis peruviana.
La seva pell un cop seca es pot consumir per via oral per tal d'aprofitar-ne els efectes, tot i que cal tenir molt de compte amb el seu consum pels forts efectes secundaris.
A Espanya figura dins la llista de plantes de venda regulada.
Trichocereus chalaensis ist eine Pflanzenart aus der Gattung Trichocereus in der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Das Artepitheton chalaensis verweist auf das Vorkommen der Art bei Chala in der peruanischen Region Arequipa.[1]
Trichocereus chalaensis wächst strauchig mit mehreren aufrechten Zweigen und erreicht Wuchshöhen von bis zu 4 Metern. Die zylindrischen Triebe weisen Durchmesser von bis zu 15 Zentimetern auf. Es sind acht breite Rippen vorhanden, die oberhalb der Areolen quer gefurcht sind. Die darauf befindlichen Areolen stehen in den Kerben. Aus ihnen entspringen dunkelbraune Dornen, die im Alter heller werden. Die zwei bis drei Mitteldornen sind bis zu 5 Zentimeter lang. Die sechs bis zehn Randdornen weisen eine Länge von bis zu 1 Zentimeter auf.
Die trichterförmigen, weißen Blüten öffnen sich in der Nacht. Sie werden bis zu 17 Zentimeter lang und weisen einen Durchmesser von 10 Zentimetern auf.
Trichocereus chalaensis ist in der peruanischen Region Arequipa auf Küstenhügeln verbreitet, wo sie häufig von Felsen herabhängt.
Die Erstbeschreibung durch Werner Rauh und Curt Backeberg wurde 1957 veröffentlicht.[2] Ein nomenklatorisches Synonym ist Echinopsis chalaensis (Rauh & Backeb.) H.Friedrich & G.D.Rowley (1974).
Trichocereus chalaensis ist eine Pflanzenart aus der Gattung Trichocereus in der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Das Artepitheton chalaensis verweist auf das Vorkommen der Art bei Chala in der peruanischen Region Arequipa.
Sanpidru wachuma, Achuma icha San Pidru (Trichocereus pachanoi) nisqaqa kichkasapa, musphachinayuq añapankum, chiqap wachumaman rikch'akuq, Antikunapi wiñaq.
Unay Chawpin runakuna ( Ñawpaq Piruwpi) upyayasqa iñiy ruraypi, iñichiqkuna qatiqkunawan [1] .
Sanpidru wachuma, Achuma icha San Pidru (Trichocereus pachanoi) nisqaqa kichkasapa, musphachinayuq añapankum, chiqap wachumaman rikch'akuq, Antikunapi wiñaq.
Unay Chawpin runakuna ( Ñawpaq Piruwpi) upyayasqa iñiy ruraypi, iñichiqkuna qatiqkunawan .
Trichocereus pachanoi
Echinopsis chalaensis, is a species of Echinopsis found in Peru.[1]
Echinopsis chalaensis, is a species of Echinopsis found in Peru.
Echinopsis pachanoi, llamado comúnmente cactus de San Pedro, es una especie de plantas de la familia Cactaceae. Se utiliza en la medicina tradicional andina tanto para uso humano como veterinario y es ampliamente cultivado como planta ornamental. En ocasiones se confunde con su pariente cercano Echinopsis peruviana.
Es un cacto arbóreo de porte columnar aunque puede estar muy ramificado desde la base.[2] De 3 a 7 m de alto y a veces sin distinguir el tronco principal. Tallos cilíndricos color verde oscuro, a veces glauco, de 5 m de largo y 8-15 cm de diámetro. De 5-14 costillas, anchas, redondeadas, con profundas muescas antes de cada areola, estas son blanquecinas y cercanas entre sí. De 3-7 espinas (en ocasiones ausentes), amarronadas, de 0,5 a 2 cm de largo, es reconocido por su punta más verdosa clara. Las flores, de color blanco, nacen cerca del ápice del tallo, son nocturnas y con una fuerte fragancia, de 19-24 cm de largo y 3-4 cm de diámetro; pericarpelos y tubo floral con pelos negros. Fruto oblongo, verde oscuro de 5-6 cm de largo y 3 cm de diámetro.
Nativo de los Andes. Crece de forma silvestre en altitudes entre los 1000 a 3000 m s.n.m.[3] Se encuentra en la cordillera andina abarcando desde Ecuador y el norte del Perú hasta el norte de Chile y Argentina. También se cultiva en otras partes del mundo.
Echinopsis pachanoi fue descrita por (Britton & Rose) H. Friedrich & G. D. Rowley y publicado en International Organization for Succulent Plant Study Bulletin 3(3): 96. 1974.[4]
Ver: Echinopsis
pachanoi epíteto otorgado en honor del profesor Abelardo Pachano de Quinta Normal de Agricultura en Ambato.
Se utiliza hasta el presente como parte de la medicina tradicional andina, especialmente en los rituales de la mesa norteña de la costa y sierra norte de Perú, y el sur de Ecuador.[6][7]
Actualmente es extensamente conocido y utilizado para tratar afecciones nerviosas, de articulaciones, drogodependencias, enfermedades cardíacas e hipertensión,[8] también tiene propiedades antimicrobianas.[cita requerida]
Se ha identificado un péptido denominado Ep-AMP1 en el cactus.[9]
Después del peyote, el San Pedro es el que mayor concentración del alcaloide mescalina presenta.[10][11][12] El cactus E. pachanoi ha sido utilizada con fines diversos. Tradicionalmente tuvo un rol esencial en rituales religiosos, entre nativos americanos, quienes consideran que esta sustancia permite abrir el espíritu[13] Habiendo penetrado en otras culturas, fue utilizada con propósitos recreativos, pero también, como enteógeno, para facilitar la psicoexploración.[cita requerida]
Investigaciones arqueológicas en los Andes han hallado restos arqueobotánicos que se remontan hasta por lo menos el 6,400 a. C en la Cueva del Guitarrero en Áncash.[14] En el Complejo Arqueológico Huaca El Paraíso en Lima el 2016 se encontró un cactus de 4,000 años posiblemente de la especie Echinopsis pachanoi de unos 30 centímetros de longitud en un aparente buen estado de conservación.[15] En el centro ceremonial Chavín de Huántar una estela de piedra con el cactus en su iconografía fue hallada por el arqueólogo peruano Luis Lumbreras en las excavaciones a inicios de la década de 1970 en la denominada Plaza Circular.[16]
La civilización andina, como otras, edificó su construcción ceremonial considerando el uso de enteógenos. Podemos asumir que el San Pedro fue usado en la liturgia que reunía a sacerdotes y creyentes.[17] Era utilizado por las culturas originarias en las festividades religiosas por sus propiedades enteógenas debido a los alcaloides que contiene, especialmente mescalina.[18]
Este cactus es de fácil cultivo en la mayoría de los lugares. Acostumbrado a su hábitat natural en los Andes, a grandes altitudes y con abundante pluviosidad, puede soportar temperaturas muy por debajo de lo que resisten muchas otras especies. Requiere un suelo fértil y bien drenado. El promedio de crecimiento es de medio metro al año.[19] Es susceptible de padecer enfermedades fúngicas si se riega en exceso. Puede sufrir quemaduras o presentar una reacción clorótica debido a la sobreexposición solar, por lo que es mejor mantenerlo en semisombra durante el verano en latitudes de clima templado.
Se multiplica fácilmente por semillas. Los requisitos son: mantener un alto grado de humedad, una mezcla de sustrato nutritiva y con buen drenaje, agua suficiente (pero no demasiada) y luz. También se propaga por medio de esquejes, de los cuales se obtiene un clon de la planta madre.[20]
Echinopsis pachanoi, llamado comúnmente cactus de San Pedro, es una especie de plantas de la familia Cactaceae. Se utiliza en la medicina tradicional andina tanto para uso humano como veterinario y es ampliamente cultivado como planta ornamental. En ocasiones se confunde con su pariente cercano Echinopsis peruviana.
San-Pedro siilikkaktus (Echinopsis pachanoi) on kiirekasvuline sammaskaktus, mis kasvab looduslikult põhiliselt Peruus ja Ecuadoris.
See on keskmise toimega tugevusega uimakaktus.
San-Pedro siilikkaktus võib kasvada kuni 6 m kõrguseks.
Taimed sisaldavad 0,8% meskaliini.
Kynttiläkaktus (Echinopsis pachanoi)[2] on kaktuskasvi, joka kasvaa luonnostaan Etelä-Amerikassa. Kynttiläkaktus sisältää meskaliinia ja sitä käytettiinkin jo lähes 2000 vuotta sitten parannusseremonioissa Moche-kulttuurin keskuudessa. Kaktusta kutsutaan yleisesti myös San Pedro -kaktukseksi.[3][4]
Eräiden esikolumbiaanisten kulttuurien, erityisesti Moche-kulttuurin, tiedetään käyttäneen kynttiläkaktusta lääkinnällisissä seremonioissaan jo vuosina 100-800 jaa. Kasvin kuvia on löydetty usein Moche-keramiikasta ja ajoittain myös haudoista. Perun siirtomaa-ajoista alkaen perinteisiä parannusmenetemiä yrittivät kirkko, valtio kuin länsimainen lääketiedekin viidensadan vuoden ajan nujertaa, mutta Pohjois-Perussa kynttiläkaktuksen käyttö parannusseremonioissa on yhä voimissaan.[3]
Katolisen kirkon vaikutus näkyy siinä miten kasvia perinteisesti käyttäneet kansat alkoivat synkretistisesti käyttää kaktuksesta nimeä San Pedro, joka viittaa Pyhään Pietariin. Pyhän Pietarin ajatellaan pitävän hallussaan taivaan avaimia, joten hän toimii symbolina kaktuksen enteogeenisille vaikutuksille.[5]
Kynttiläkaktus (Echinopsis pachanoi) on kaktuskasvi, joka kasvaa luonnostaan Etelä-Amerikassa. Kynttiläkaktus sisältää meskaliinia ja sitä käytettiinkin jo lähes 2000 vuotta sitten parannusseremonioissa Moche-kulttuurin keskuudessa. Kaktusta kutsutaan yleisesti myös San Pedro -kaktukseksi.
Cactus San Pedro
Echinopsis pachanoi (syn. Trichocereus pachanoi ou pachanol) est souvent surnommé Cactus San Pedro. C'est un cactus colonnaire à croissance rapide originaire des Andes péruviennes entre 2000 et 3 000 m d'altitude[1],[2].
On le trouve aussi en Bolivie, au Chili et en Équateur[4].
Il est utilisé par la médecine traditionnelle, ou pour soigner les animaux. Il est aussi utilisé depuis environ 3000 ans dans la région des Andes pour des cérémonies rituelles ou divinatoires[5].
On le cultive enfin dans d'autres régions du monde, essentiellement comme plante d'ornement.
La plante est de couleur vert clair à vert foncé, parfois glauque. Elle présente de 4 à 9 côtes (le plus fréquemment de 5 à 7). Les groupes de 1 à 4 petites épines, de jaune à marron clair sont situés aux nœuds qui sont espacés de façon régulière de 2 cm, le long des côtes.
La plante peut mesurer jusqu'à 6 m de hauteur avec de multiples branches partant de la base de la plante[2]. Le plus grand spécimen atteint 12,2 m de haut[4].
La plante ne peut fleurir que lorsqu'elle a atteint l'âge de 10 ans (en moyenne). Les fleurs éclosent la nuit et peuvent atteindre 20 cm de diamètre. La période de floraison estimée est de juillet à août (pour le sud ouest de l’Europe). Les fleurs aux pétales blancs couronnées de pétales aux tons rougeâtres violacé, dégagent une odeur agréable. Les fruits assez rares sont rouges et sucrés[1].
Il est parfois confondu avec une espèce proche, Echinopsis peruviana (Cactus torche du Pérou, anciennement Trichocereus peruvianus). Cependant ces deux espèces sont très proches et nombre d'hybridations existent entre les deux, à tel point que certains botanistes les considéraient comme une seule espèce grande et variable. Il semble exister d'innombrables intermédiaires et hybrides qui pourraient être placés dans l'une ou l'autre espèce[6].
Le fruit est comestible avec un gout sucré[7].
Le cactus est consommé à des fins divinatoires. Ses effets sont semblables à ceux du peyotl.
Il est considéré comme enthéogène et fait l'objet d'un usage rituel très ancien. Des études archéologiques ont montré l'utilisation médicale d'Echinopsis pachanoi depuis 2000 ans par les Indiens Moche de la cordillère des Andes[8]. On en trouve aussi des traces dans la culture Chavín qui a précédé les Moches de près de 1000 ans. Sur le site de Chavín de Huántar, certaines stèles représentent des dieux et prêtres avec le cactus en main, ce qui confirme son utilisation à des fins mystiques.
Il soigne les maladies nerveuses, cardiaques ou circulatoires, l'hypertension, les problèmes articulaires[9].
La tige est vendue coupée en tranches sur les étals des marchés dans le but d'être bouillie afin d'obtenir une décoction contenant souvent d'autres plantes riches en atropine comme les brugmansias[2].
Lors de l'arrivée des Espagnols, son usage était répandu surtout au Pérou et en Bolivie. Il était consommé dans une boisson appelée Wachuma réservée aux chamans[2]. L'Église combattit cette pratique mais elle persista.
Les chamans distinguent plusieurs variétés en fonction du nombre de côtes. Les formes à quatre côtés sont réputées avoir des pouvoirs surnaturels spécifiques[2].
Pour trouver le San Pedro, que les Indiens appellent la Wachuma (le Végétal), le sorcier-guérisseur doit monter très haut dans la montagne. Les endroits où poussent ces cactus sont sacrés. Ce sont les jardins. Avant de lui couper les bras dont il extraira la mescaline, le maestro demandera pardon au San Pedro en l'arrosant d'un mélange d'eau et d'alcool parfumés[10].
Il entre aussi dans la composition d'un breuvage hallucinogène connu sous le nom de cimora mélangé à Neoraimondia macrostibas, Isotoma longiflora, Pedilanthus titimoloides[11].
L'espèce contient divers alcaloïdes dont
La mescaline (3,4,5-trimethoxyphenethylamine) est une drogue enthéogène psychédélique, que l'on trouve aussi dans d'autres espèces du genre Echinopsis : Echinopsis lageniformis, Echinopsis peruviana et Echinopsis scopulicola. Également présente chez le Lophophora williamsii (communément appelé peyotl) et son cousin le Lophophora diffusa (en quantités infimes, voire nulles chez ce dernier).
Du fait de sa croissance rapide, le San Pedro est la principale source de mescaline extraite.
Les plus fortes concentrations se trouvent juste sous la peau de la plante[4]. Plus la plante est vert foncé, plus les concentrations sont élevées. Ces concentrations peuvent être renforcées en stressant la plante en la privant de lumière, en gardant une tige coupée à l'intérieur sans eau pendant six semaines.
Il existe différentes techniques d'extraction de la mescaline, simple (dans l'eau bouillante 5 à 7 heures) ou par un procédé chimique plus complexe qui donne une concentration plus élevée.
La culture du San Pedro nécessite un sol acide[12].
Le San Pedro est facile à cultiver dans la plupart des régions. Vu que dans son habitat naturel, il pousse dans des régions montagneuses et très arrosées, il peut supporter des températures plus basses que les autres cactus. Comme la plupart des cactus, il demande un sol bien drainé. En cas de trop forte exposition au soleil, il apparaît des taches plus claires. En culture et en hiver, si la plante est toujours en croissance, le manque de lumière provoque un rétrécissement de la tige. Outre le côté inesthétique, cela peut provoquer une rupture de la plante si sa croissance repart au-dessus de la zone rétrécie. Il faut donc éviter la croissance en hiver : ni arrosage, ni engrais.
Couper les 15 cm supérieurs d'un sujet, le laisser sécher deux semaines dans un endroit sombre et sec pour éviter la pourriture. Utiliser dans la mesure du possible de l'hormone de bouturage. Enfoncer la bouture dans le sol de 2,5 cm environ. Conserver la bouture à l'ombre ou au soleil indirect. Après 6 mois, les racines sont formées et le sujet peut être transféré dans un pot définitif[12].
Un cactus long peut être couché sur le sol. Des racines vont apparaître au contact du sol. Il en résultera des pousses tout au long du cactus mère[12].
Les graines germent et poussent facilement. Leur besoin essentiel est l'humidité de l'air, le bon drainage du sol, un léger arrosage, du soleil et un peu d'engrais.
Pour la terre des semis, utiliser du sable grossier ou du sable tamisé de rivière. On peut ajouter des fibres de noix de coco ou de la tourbe. Le sol peut être stérilisé par cuisson dans un four à puissance maximale pendant 1 à 2 heures ou dans une autoclave. La stérilisation sera plus efficace si le sable est humide. Attendre quelques jours pour que la flore microbienne se rétablisse au-delà du simple refroidissement de la terre. Il est aussi intéressant de désinfecter à l'eau de javel les bacs de germination. Ne recouvrir les graines que d'une épaisseur de deux à trois graines. Maintenir le semis à l'humidité et à la chaleur en recouvrant par un sac plastique, une vitre ou en utilisant une serre. L'idéal est une température de 33 °C le jour et 15 °C la nuit[13].
Les graines germent en deux à quatre semaines, mais parfois, cela demande plusieurs mois.
Un équilibre est toujours à rechercher entre assez d'humidité, mais pas de pourriture. Utiliser des fongicides pour éviter des infections.
En période froide, il faut veiller à un éclairage artificiel et à du chauffage. Mais la meilleure période pour semer est la fin de l'hiver, car on peut profiter de la belle saison pour mettre les plantules dehors.
Cactus San Pedro, Túcume, Lambayeque, Pérou.
Cactus San Pedro
Echinopsis pachanoi (syn. Trichocereus pachanoi ou pachanol) est souvent surnommé Cactus San Pedro. C'est un cactus colonnaire à croissance rapide originaire des Andes péruviennes entre 2000 et 3 000 m d'altitude,.
On le trouve aussi en Bolivie, au Chili et en Équateur.
Il est utilisé par la médecine traditionnelle, ou pour soigner les animaux. Il est aussi utilisé depuis environ 3000 ans dans la région des Andes pour des cérémonies rituelles ou divinatoires.
On le cultive enfin dans d'autres régions du monde, essentiellement comme plante d'ornement.
La plante est de couleur vert clair à vert foncé, parfois glauque. Elle présente de 4 à 9 côtes (le plus fréquemment de 5 à 7). Les groupes de 1 à 4 petites épines, de jaune à marron clair sont situés aux nœuds qui sont espacés de façon régulière de 2 cm, le long des côtes.
La plante peut mesurer jusqu'à 6 m de hauteur avec de multiples branches partant de la base de la plante. Le plus grand spécimen atteint 12,2 m de haut.
La plante ne peut fleurir que lorsqu'elle a atteint l'âge de 10 ans (en moyenne). Les fleurs éclosent la nuit et peuvent atteindre 20 cm de diamètre. La période de floraison estimée est de juillet à août (pour le sud ouest de l’Europe). Les fleurs aux pétales blancs couronnées de pétales aux tons rougeâtres violacé, dégagent une odeur agréable. Les fruits assez rares sont rouges et sucrés.
Il cactus di San Pedro (Trichocereus macrogonus var. pachanoi (Britton & Rose) Albesiano & R.Kiesling) è una cactacea colonnare diffusa in Ecuador e Perù.[1][2]
La pianta si presenta, a seconda del vigore, come uno o più fusti ramificanti dalla base alti fino a pochi metri, di un colore verde glauco.
I fiori sono bianchi, come spesso nel genere, profumati, effimeri e notturni.
Le areole della pianta sono prominenti e le spine sono piuttosto corte, da 7 a 13 per areola, brune.
Nelle sue terre d'origine la pianta non ha molti utilizzi, sebbene possa venir usata come recinzione e per i suoi succhi dall'effetto psichedelico.[3][4] L'uso di San Pedro per scopi religiosi è provato indirettamente attraverso i ritrovamenti archeologici, per esempio nella cultura Chavín nella immagine di un dio che tiene il cactus in mano come fosse un bastone.[3]
In italia è molto usata come pianta ornamentale, grazie alla sua rapida crescita.
Contiene molti alcaloidi, tra cui la mescalina. Tuttavia, in Italia, la sua coltivazione è legale poiché l'estrazione della mescalina da questa pianta è piuttosto complessa e costosa e dunque poco redditizia. Inoltre, le piante coltivate in Italia presentano concentrazioni di questi metaboliti non paragonabili a quelle che si riscontrano negli habitat originari.
Nella coltivazione hobbystica di cactacee ha grande valore grazie alla sua resistenza, vigoria e facilità di riproduzione, qualità che lo rendono un ottimo portainnesto.
Va coltivato in pieno sole oppure a mezz'ombra in terreno molto drenato. A questo scopo sono ottimi terreni minerali con granulometrie medio-grosse (a seconda delle dimensioni della pianta). Durante l'inverno può sopportare temperature di -7 °C se tenuto completamente asciutto. In caso si voglia accelerare la crescita occorre utilizzare concimi appositi a basso titolo di azoto.
Viene "bruciato" dall'utilizzo di insetticidi contenenti piretrine, e l'epidermide si riempie di bolle in breve tempo, lignificando.
Viene propagato semplicemente per talea o da seme.
Il cactus di San Pedro (Trichocereus macrogonus var. pachanoi (Britton & Rose) Albesiano & R.Kiesling) è una cactacea colonnare diffusa in Ecuador e Perù.
Kvaitulinis echinopsis (Echinopsis pachanoi) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos augalas. Stiebas iki 5 m aukščio, koloniškas, nuo šviesiai iki tamsiai žalios spalvos, su 4-8 briaunomis. Išilgai briaunų, areolėse išauga 1-4 smulkūs, geltoni ar šviesiai rudi dygliai.
Kaktusas turi haliucinogeninių medžiagų, ypač meskalino.
Kvaitulinis echinopsis (Echinopsis pachanoi) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos augalas. Stiebas iki 5 m aukščio, koloniškas, nuo šviesiai iki tamsiai žalios spalvos, su 4-8 briaunomis. Išilgai briaunų, areolėse išauga 1-4 smulkūs, geltoni ar šviesiai rudi dygliai.
Kaktusas turi haliucinogeninių medžiagų, ypač meskalino.
Sanpedro kaktuss (Echinopsis pachanoi) ir ātri augošs kaktuss, kura dabiskā izplatības vieta ir Andu kalni Peru 2000—3000 metru augstumā virs jūras līmeņa.[1] Tas ir izplatījies arī Argentīnā, Bolīvijā, Čīle, Ekvadorā,[2] tāpat tas tiek audzēts arī citās pasaules vietās. Kaktusu izmanto tradicionālajā medicīnā un reliģiskajās praksēs, to plaši audzē arī kā kultūraugu.
Sanpedro kaktuss satur vairāku alkaloīdus, to vidū arī meskalīnu salīdzinoši lielā daudzumā (0,21 — 1,8%), meskalīna iegūšanai un uzņemšanai Sanpedro kaktusu mēdz kultivēt pat biežāk nekā peijotu, galvenokārt ātrāko augšanas tempu dēļ.
Sanpedro kaktuss (Echinopsis pachanoi) ir ātri augošs kaktuss, kura dabiskā izplatības vieta ir Andu kalni Peru 2000—3000 metru augstumā virs jūras līmeņa. Tas ir izplatījies arī Argentīnā, Bolīvijā, Čīle, Ekvadorā, tāpat tas tiek audzēts arī citās pasaules vietās. Kaktusu izmanto tradicionālajā medicīnā un reliģiskajās praksēs, to plaši audzē arī kā kultūraugu.
Sanpedro kaktuss satur vairāku alkaloīdus, to vidū arī meskalīnu salīdzinoši lielā daudzumā (0,21 — 1,8%), meskalīna iegūšanai un uzņemšanai Sanpedro kaktusu mēdz kultivēt pat biežāk nekā peijotu, galvenokārt ātrāko augšanas tempu dēļ.
De San Pedro-cactus (Echinopsis pachanoi, basioniem: Trichocereus pachanoi) is een cactus uit Zuid-Amerika. Oorspronkelijk stamt de soort uit Ecuador en Peru, waar hij groeit in hoogvlaktes op 2000–3000 m.
De cactus heeft vier tot negen ribben, groeit snel en heeft een sterk wortelstelsel. De San Pedro-cactus groeit net zo lang door, totdat hij onder zijn eigen gewicht bezwijkt. Dan valt hij om en de omgevallen cactus zal in de natuur dan weer gaan wortelen en vele uitlopers produceren.
Deze cactus wordt ook vaak als entstam gebruikt voor andere, moeilijker kweekbare cactussen. De cactus zelf wordt uit zaden of stekken opgekweekt. Onder zowel droge als vochtige omstandigheden groeit de cactus, hij groeit echter het snelst wanneer hij regelmatig water krijgt. De plant kan echter jarenlang zonder water overleven en zelfs nieuwe zijscheuten vormen.
Deze cactus staat ook wel bekend om zijn entheogene eigenschappen. De cactus bevat namelijk mescaline, een stof die zorgt voor een entheogene ervaring oftewel een "trip". De cactus bestaat voor zo een 0,3 tot 1,2 % uit mescaline.
San Pedro (Echinopsis pachanoi) – gatunek szybkorosnącego kaktusa kolumnowego występujący naturalnie w Peru i Ekwadorze.
San Pedro zawiera w znacznym stężeniu psychoaktywne alkaloidy fenetylaminowe, między innymi meskalinę (w stężeniu 0,21 – 1,8%), 3,4-dimetoksyfenyloetyloaminę, 4-hydroksy-3-metoksyfenyloetyloaminę, 3-hydroksy-4,5-dimetoksyfenyloetyloaminę a także hordeninę i tyraminę.
Meskalina jest psychodelikiem i enteogenem. Występuje także w innych kaktusach rodzaju Echinopsis (E. macrogona, E. lageniformis, E. peruviana) oraz w pejotlu (Lophophora williamsii).
Trichocereus pachanoi bywa często mylony z pokrewnymi gatunkami Trichocereus peruvianus, Trichocereus macrogonus, Trichocereus bridgesii, które również zawierają meskalinę.
Od co najmniej 3000 lat kaktusy San Pedro używane są w obrządkach religijnych i ceremoniach uzdrawiania przez rdzenną ludność Peru i Ekwadoru.
W Polsce na mocy ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadanie roślin żywych, suszu, nasion, wyciągów oraz ekstraktów z San Pedro jest nielegalne[3].
San Pedro (Echinopsis pachanoi) – gatunek szybkorosnącego kaktusa kolumnowego występujący naturalnie w Peru i Ekwadorze.
Echinopsis pachanoi, conhecida como Wachuma e Cactos São Pedro, é um cacto de crescimento rápido originário dos Andes. de 2000 a 3000 m de altitude.[1][2] E encontrado na Argentina, Bolívia, Chile, Equador e Peru,[3] e é cultivado em outras partes do mundo. Os usos para isso incluem medicina tradicional e medicina veterinária tradicional, e é amplamente cultivada como um cacto ornamental. Ele tem sido usado para cura e adivinhação religiosa na região dos Andes por mais de 3.000 anos.[4] É por vezes confundido com seu parente próximo Echinopsis peruviana (cacto de tocha peruana).
Wachuma significa, na língua Quíchua, "ébrio e consciente". O nome Cacto São Pedro tem origem no catolicismo, quando fala-se de morte, em alusão à transcendência que a planta proporciona com o papel de São Pedro do cristianismo. Estudos arqueológicos remetem a origem do seu uso a pelo menos 2.000 anos na cultura Chavin. Já foram identificadas algumas variedades ou adaptações as diversas regiões andinas no sul do Equador (Var. KK339 e KK591) e norte do Peru (Var. KK2150).
Echinopsis pachanoi é conhecido por muitos nomes em toda a América do Sul como achuma, huachuma, wachuma, aguacolla, hahuacollay, ou giganton .
Echinopsis pachanoi é nativa do Equador e do Peru. Suas hastes são de verde-claras a verde-escuras, às vezes glaucosas, com um diâmetro de 6 a 15 cm e geralmente de 6 a 8 costelas. As areolas esbranquiçadas podem produzir até sete espinhos amarelos a castanhos, cada um com até 2 cm de comprimento; a planta é às vezes sem cólon. [2] As aréolas estão espaçadas uniformemente ao longo das costelas, com aproximadamente 2 cm de distância.[3] Echinopsis pachanoi é normalmente de 3 a 6 m de altura e tem vários ramos, geralmente se estendendo da base.[2] O espécime mais alto registrado é de 12,2 m de altura.[3] Flores brancas são produzidas no final das haste, que abrem à noite. As flores são grandes, com cerca de 19 a 24 cm de comprimento e um diâmetro de até 20 cm. Há pêlos pretos ao longo do comprimento do tubo que leva à flor. Frutas verdes escuras e oblongas são produzidas após a fertilização, com cerca de 3 cm de diâmetro e 5 - 6 cm de comprimento.[2]
Echinopsis pachanoi tem uma longa história de uso na medicina tradicional andina. Estudos arqueológicos encontraram evidências de uso desde dois mil anos, até a cultura Moche no Peru.[5] Embora as autoridades da igreja Católica após a conquista espanhola terem tentado suprimir seu uso, isso falhou, como mostrado pelo elemento cristão no nome comum "cacto São Pedro" - São Pedro cacto. O nome é atribuído à crença de que, assim como São Pedro detém as chaves para o céu, os efeitos do cacto permitem que os usuários "alcancem o céu enquanto ainda estão na terra".[6]
O cacto de San Pedro contém vários alcalóides, incluindo o químico mescalina bem estudado (0,21-1,8%), e também3,4-dimetoxifenetilamina, 3-Metoxitiramina, 4-hidroxi-3-metoxifenetilamina, 4-hidroxi-3,5-dimetoxifenetilamina, anhalonidina, anhalinina, hordenina, and tiramina.[7]
Mescalina (3,4,5-trimetoxifenetilamina) é uma droga psicodélica e enteogênico, que também é encontrada em algumas outras espécies do gênero Echinopsis (i.e. Echinopsis lageniformis, Echinopsis peruviana, e Echinopsis scopulicola) e a espécie Lophophora williamsii (ou peiote).[8][9]
Evidências sugerem que a maior concentração de substâncias ativas é encontrada na camada de tecido fotossintético verde logo abaixo da pele.[3]
Existem várias técnicas de extração de mescalina, simples (fervendo em água 5 a 7 horas) e complexo (como uma extração ácido-base), a última técnica produzindo um material com uma concentração significativamente maior de mescalina.[9]
Segundo Trenary K. autor do livro "História da mescalina", o uso ritual desse cacto (Trichocereus pachanoi) foi documentado pela primeira vez, no Equador em 1945, identificando a mescalina como seu elemento ativo.
Os efeitos experimentados devem-se tanto ao contexto ritual em que é empregado como a uma substância chamada mescalina, presente nessa e em outras plantas, sendo a mais conhecida o peiote, também um cactus. A dose eficaz para a mescalina é de 300 a 500 mg e os efeitos duram aproximadamente de 10 a 12 horas.
O cacto de San Pedro cresce em USDA zona de robustez s 8b a 10.[10]
O cacto de San Pedro é muito fácil de crescer na maioria das áreas e cresce melhor em um clima temperado. Por crescer naturalmente na Cordilheira dos Andes em altitudes elevadas e com alta pluviosidade, pode resistir a temperaturas muito inferiores às de muitos outros cactos. Requer solo fértil e de drenagem livre. Eles medem meio metro por ano de novo crescimento.[3] Eles são suscetíveis a doenças fúngicas se forem excessivamente regados, mas não são tão sensíveis quanto muitos outros cactos, especialmente em climas quentes.
Eles podem ser queimados pelo sol e exibir uma reação clorótica amarelada à superexposição à luz solar.No inverno, as plantas iram debilitar, ou tornam-se finas, devido aos baixos níveis de luz. Isso pode ser problemático se a zona estiolada não for forte o suficiente para suportar o crescimento futuro, já que o cacto pode quebrar em ventos fortes.
Como muitas outras plantas, Echinopsis pachanoi pode ser propagado a partir de estacas. O resultado é um clone genético da planta-mãe.[11] Uma longa coluna de cactos pode também ser deitada de lado no chão (como um tronco), e eventualmente raízes brotam dela e crescem no solo. Depois do tempo, os brotos se formarão e as colunas dos cactos crescerão para cima ao longo de seu comprimento.[11]
Como muitos de seus parentes "Trichocereus pachanoi" como uma espécie é facilmente cultivada a partir de sementes, muitas vezes por um método que é chamado em inglês da "'Takeaway Tek"' '.[12][13][14] Este termo refere-se à prática da semeadura de sementes de Trichocereus (e algumas vezes outros tipos de cactos) em recipientes de plástico, tais como muitos alimentos são entregues(descartáveis ou de freezer com corpo e tampa transparentes) onde as sementes são distribuídas num substrato adequado e umedecido levemente e tampado, então posto em um local com iluminação indireta do sol. Isso cria uma câmara de ambiente de umidade semi-controlada por 6 meses a um ano, no qual a semente pode germinar e depois crescer relativamente livre da contaminação ambiental.
Echinopsis pachanoi, conhecida como Wachuma e Cactos São Pedro, é um cacto de crescimento rápido originário dos Andes. de 2000 a 3000 m de altitude. E encontrado na Argentina, Bolívia, Chile, Equador e Peru, e é cultivado em outras partes do mundo. Os usos para isso incluem medicina tradicional e medicina veterinária tradicional, e é amplamente cultivada como um cacto ornamental. Ele tem sido usado para cura e adivinhação religiosa na região dos Andes por mais de 3.000 anos. É por vezes confundido com seu parente próximo Echinopsis peruviana (cacto de tocha peruana).
Wachuma significa, na língua Quíchua, "ébrio e consciente". O nome Cacto São Pedro tem origem no catolicismo, quando fala-se de morte, em alusão à transcendência que a planta proporciona com o papel de São Pedro do cristianismo. Estudos arqueológicos remetem a origem do seu uso a pelo menos 2.000 anos na cultura Chavin. Já foram identificadas algumas variedades ou adaptações as diversas regiões andinas no sul do Equador (Var. KK339 e KK591) e norte do Peru (Var. KK2150).
Також кактус зустрічається в Болівії, Чилі і Еквадорі[2] та вирощується в інших частинах світу. Використання включають традиційну медицину та релігійну практику, часто вирощується в декоративних цілях. Існують свідоцтва використання кактуса протягом більш ніж 3 000 років[3]. Зараз, проте, його вирощування для споживання заборонене в багатьох країнах через наявність галюциногена мескаліна.
Існує декілька видів кактусів, дуже схожих на кактус Сан-Педро. Навіть досвідчені ботаніки іноді помиляються. Так у 1960 році, коли Тернер і Гейман відкрили, що кактус Сан-Педро містить мескалін, вони помилково ідентифікували цю рослину як Opuntia cilindrica. Окрім того декілька інших південноамериканських кактусів з роду Ехінопсис також містять мескалін. Це такі як Echinopsis peruviana, Echinopsis cuzcoensis, Echinopsis deserticola, Echinopsis tacaquirensis i та Echinopsis uyupampensis.
Ритуальне використання кактуса Сан-Педро триває уже понад 1 300 років. Іспанці робили численні спроби викорінити культ цієї рослини, так само як і культ пейотля у Мексиці. Тому він поступово став сумішшю доіспанських і католицьких вірувань. Звідки власне і походить назва Сан Педро кактус — кактус Святого Петра. Більшість християн вірять, що Святий Петро володіє ключами від неба. Ефект від вживання кактуса давав віру корінним жителям Перу у те, що він є ключем, який дозволяє володіти небесами уже в земному житті. Інші поширені назви Echinopsis pachanoi мають доіспанське походження — гуашума в північних Андах, ашума в Болівії, агуакола в Еквадорі та деякі інші.[4]
Також кактус зустрічається в Болівії, Чилі і Еквадорі та вирощується в інших частинах світу. Використання включають традиційну медицину та релігійну практику, часто вирощується в декоративних цілях. Існують свідоцтва використання кактуса протягом більш ніж 3 000 років. Зараз, проте, його вирощування для споживання заборонене в багатьох країнах через наявність галюциногена мескаліна.
Існує декілька видів кактусів, дуже схожих на кактус Сан-Педро. Навіть досвідчені ботаніки іноді помиляються. Так у 1960 році, коли Тернер і Гейман відкрили, що кактус Сан-Педро містить мескалін, вони помилково ідентифікували цю рослину як Opuntia cilindrica. Окрім того декілька інших південноамериканських кактусів з роду Ехінопсис також містять мескалін. Це такі як Echinopsis peruviana, Echinopsis cuzcoensis, Echinopsis deserticola, Echinopsis tacaquirensis i та Echinopsis uyupampensis.
Ритуальне використання кактуса Сан-Педро триває уже понад 1 300 років. Іспанці робили численні спроби викорінити культ цієї рослини, так само як і культ пейотля у Мексиці. Тому він поступово став сумішшю доіспанських і католицьких вірувань. Звідки власне і походить назва Сан Педро кактус — кактус Святого Петра. Більшість християн вірять, що Святий Петро володіє ключами від неба. Ефект від вживання кактуса давав віру корінним жителям Перу у те, що він є ключем, який дозволяє володіти небесами уже в земному житті. Інші поширені назви Echinopsis pachanoi мають доіспанське походження — гуашума в північних Андах, ашума в Болівії, агуакола в Еквадорі та деякі інші.
Echinopsis pachanoi là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được (Britton & Rose) Friedrich & G.D.Rowley mô tả khoa học đầu tiên năm 1974.[1]
Echinopsis pachanoi là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được (Britton & Rose) Friedrich & G.D.Rowley mô tả khoa học đầu tiên năm 1974.
Echinopsis pachanoi (Britton and Rose) Friedrich and Rowley
Охранный статусEchinopsis pachanoi (лат.) [syn. Trichocereus pachanoi ] — южноамериканский колонновидный быстрорастущий кактус рода Эхинопсис. Общеупотребительное название растения — ка́ктус Сан-Пе́дро (англ. San Pedro cactus).
В природе распространён в основном на западных склонах Анд в Перу на высоте 2-3 тыс.м, встречается также в Эквадоре, Боливии, Чили, Аргентине; в настоящее время культивируется и в других регионах. Использовался в народной медицине и в религиозных целях в течение трёх тысяч лет.
Стебель — колонновидный древовидный, высотой до 5-6 метров; побеги многочисленные. Цвет от светло- до тёмно-зелёного, чаще всего — голубовато-зелёные; молодые побеги покрыты налётом. Взрослые растения имеют 6-8 широких и округлых рёбер с поперечными углублениями у ареол и 3-7 колючек тёмно-жёлтых или коричневых колючек длиной до 2 (обычно — 0,5-1) см. Цветки — белые, трубчатой формы, до 22-23 см длиной, ароматные; цветочная трубка — с чёрными волосками.
Сан-Педро содержит мескалин (0,21—1,8 %), хорденин[en], тирамин, 3-метокситирамин[en], анхалонидин[en], анхаланин[en], 3,5-диметокси-4-гидрокси-B-фенэтиламин, 3-4-диметокси-4-гидрокси-B-фенетидамин и 3,4-диметоксифенэтиламин[en].
Echinopsis pachanoi неприхотлив, легко размножается семенами и черенкованием. Почва должна быть плодородной, с примесью песка и гравия, pH 5,5—6.
В закрытом помещении летом — яркое освещение и обильный полив, зимой — содержание почти сухое, при температуре 8-10 °C.
Echinopsis pachanoi (лат.) [syn. Trichocereus pachanoi ] — южноамериканский колонновидный быстрорастущий кактус рода Эхинопсис. Общеупотребительное название растения — ка́ктус Сан-Пе́дро (англ. San Pedro cactus).
В природе распространён в основном на западных склонах Анд в Перу на высоте 2-3 тыс.м, встречается также в Эквадоре, Боливии, Чили, Аргентине; в настоящее время культивируется и в других регионах. Использовался в народной медицине и в религиозных целях в течение трёх тысяч лет.