Hoya lanceolata Wall. ex D. Don

Hoya lanceolata ist eine Pflanzenart der Gattung der Wachsblumen (Hoya) aus der Unterfamilie der Seidenpflanzengewächse (Asclepiadoideae).

Merkmale

Hoya lanceolata besitzt hängende Triebe, die stark beblättert und mit kurzen Flaumhaaren besetzt sind. Die fleischigen, kahlen Blätter sitzen auf 2,5 mm langen Stielen. Die Blattspreiten sind lanzettförmig bis länglich-trapezförmig und 2 bis 5 cm lang und 1 bis 2,5 cm breit. Die Blattnervatur ist bis auf die Mittelrippe schwach entwickelt.

Der Blütenstand ist drei bis zehnblütig, die gestielte Scheindolde flach, hängend und häufig am Ende eines Triebs. Der Stiel des Blütenstands ist 0,5 bis 2 cm und mit wenigen Flaumhaaren besetzt. Der Blütenstiel ist 1,5 cm lang. Die Blütenkrone hat einen Durchmesser von 1,3 cm und ist rein weiß. Die Kronblattzipfel sind sternförmig gespreizt, stumpf auslaufend und innen mit Flaumhaaren besetzt. Sie messen 6 × 4 mm. Die Nebenkrone ist rosa bis purpur gefärbt. Die staminalen Nebenkronenzipfel sind zylindrisch mit einem zugespitzten äußeren Fortsatz und einem stumpfen, leicht nach oben gerichteten, oben konvex gewölbten, inneren Fortsatz. Die Blüte duftet stark und riecht frisch.

Die sehr dünnen, spindeligen Früchte sind 12 bis 15 cm lang. Der Same misst 2 mm im Durchmesser und ist mit einem 2,5 cm langen Haarschopf ausgestattet.

Geographisches Vorkommen

Die Art kommt in Nepal, Bhutan, Nordindien und im westlichen Himalaya vor.

Systematik

Das Taxon wurde 1825 von David Don beschrieben.^[1] Die Art wird noch 2002 von Christiane Hoffmann, Ruurd van Donkelaar und Focke Albers im Sukkulentenlexikon in zwei Unterarten unterteilt: Hoya lanceolata subsp. lanceolata und Hoya lanceolata subsp. bella. Letztere wird nun aber wieder von der Datenbank Plants of the World online als eigenständige Art akzeptiert.^[2]

Literatur

• Christiane Hoffmann, Ruurd van Donkelaar, Focke Albers: Hoya. In: Focke Albers, Ulli Meve (Hrsg.): Sukkulenten-Lexikon Band 3 Asclepiadaceae (Seidenpflanzengewächse). S. 147–160, Ulmer, Stuttgart 2002, ISBN 3-8001-3982-0, S. 154.

Einzelnachweise

1. ↑ David Don: Prodromus florae Nepalensis : sive Enumeratio vegetabilium quae in itinere per Nepaliam proprie dictam et regiones conterminas, ann. 1802-1803. Detexit atque legit d. d. Franciscus Hamilton, (olim Buchanan) Accedunt plantae a. d. Wallich nuperius missae. J. Gale, London, 1825 Online bei Biodiversity Heritage Library, S. 130.
2. ↑ Kew Science - Plants of the World online: Hoya bella Hook.

Hoya lanceolata is a species of flowering plant in the family Apocynaceae. It is native to the Himalayas, Nepal, Assam, Bangladesh, Myanmar, south-central China, and Vietnam.^[1] Its subspecies, Hoya lanceolata subsp. bella, the beautiful wax plant, has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit,^[2] but some authorities recognize it as its own species, Hoya bella.^[3]

References

Mnohokwětkata wóskowka (Hoya multiflora) je rostlina z podswójby Łastojčnikowych rostlinow (Asclepiadoideae) znutřka (Apocynaceae).

Wopis

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Nóžki

1. ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 569.
2. ↑ W internetowym słowniku: Wachsblume

Žórła

• Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
• Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
• Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
• Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
• Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Lensuvaxblóm (fræðiheiti: Hoya lanceolata^[1] er fjölær jurt í vaxblómaætt.^[2][3] Henni var lýst af Wallich. Útbreiðslan er í Himalajafjöllum (frá Indlandi til Kína). Hún skiftist í tvær undirtegundir:

• Hoya lanceolata subsp. lanceolata og
• Hoya lanceolata subsp. bella

Undirtegundin H. l. bella er af sumum höfundum talin sjálfstæð tegund (Hoya bella).

Tilvísanir

Viðbótarlesning

• Focke Albers, Ulli Meve (Hrsg.): Sukkulenten-Lexikon Band 3 Asclepiadaceae (Seidenpflanzengewächse). Ulmer, Stuttgart 2002, ISBN 3-8001-3982-0, S. 154.
• Anders Wennström und Katarina Stenman: The Genus Hoya – Species and Cultivation. 144 S., Botanova, Umeå 2008 ISBN 978-91-633-0477-4 (S. 82)

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

Lensuvaxblóm

Wikilífverur eru með efni sem tengist

Lensuvaxblóm

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

Kwiaty

Hoja piękna (Hoya bella) – gatunek rośliny z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Często (błędnie) nazywana bywa woskownicą. Pochodzi z Birmy i wyspy Jawa^[2]. W wielu krajach świata jest uprawiana jako roślina ozdobna.

Morfologia

Pokrój

Pnącze odznaczające się powolnym wzrostem. Osiąga 30 cm wysokości i 20 cm szerokości. W ciągu roku jej pędy przyrastają tylko 12-15 cm.

Liście

Małe, o długości ok. 2-3 cm, zgrubiałe, kształtu lancetowatego, błyszczące, wyrastające naprzeciwlegle.

Kwiaty

Zebrane po 12-15 w baldachowate kwiatostany. Kwiaty małe i mięsiste, w kształcie gwiazdkowate, białe z czerwonym środkiem. Kwitnie bardzo obficie i przez całe lato. Kwiaty wydzielają mdły i dość wyraźny zapach oraz kropelki lepkiej, podobnej do miodu cieczy.

Gatunki podobne

Hoja różowa. Ma grubsze i większe liście, dłuższe pędy i różowe kwiaty. Kwitnie mniej obficie i krótko.

Zastosowanie

• Roślina ozdobna: W Polsce jest uprawiana jako roślina doniczkowa, rzadziej niż hoja różowa. Jest też trudniejsza od niej w uprawie. W mieszkaniu może przetrwać najwyżej 2-3 lata.
  • Wymagania: Potrzebuje dobrego oświetlenia, ale bezpośrednie słońce może oparzyć jej liście. Zimą temperatura nie powinna spadać poniżej 10 °C, latem nie powinna przekroczyć 24 °C. Nie lubi nadmiaru wody. Wymaga spryskiwania, źle toleruje przeciągi. Jako podłoże najlepsza jest ziemia gliniasta, wymagany jest dobry drenaż doniczki.
  • Zabiegi uprawowe: Najlepiej posadzić w większej doniczce, tak by nie trzeba było rośliny przesadzać. W czasie upałów podlewanie (tylko deszczówką) raz w tygodniu, zimą raz na dwa tygodnie. W lecie co 3-4 tygodnie nawożenie nawozem płynnym. Należy czyścić liście z kurzu – albo poprzez spryskiwanie wodą, albo (jeśli nie pomaga) poprzez delikatne wycieranie wilgotną szmatką.
  • Rozmnażanie: W warunkach amatorskich jest trudne. Rozmnaża się poprzez sadzonki pędowe z wierzchołków. Ukorzenia się je wiosną w mieszaninie torfu z piaskiem z wykorzystaniem ukorzeniacza. Sadzonki należy trzymać pod folią, w temperaturze ok. 21 °C. Można także rozmnażać przez odkłady.

Przypisy

Bibliografia

1. Dawid Longman: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Warszawa: PWR i L, 1997. ISBN 83-09-01559-3.