الأسماء في صفحات التنقل
Els lumps (Lumpus) són majoritàriament petits peixos marins escorpeniformes de la família Cyclopteridae. Es troben en aigües fredes dels oceans Àrtic, nord de l'Atlàntic i nord del Pacífic. La major diversitat d'espècies de lumps es troba al nord de l'oceà Pacífic. Amb els ous no fecundats dels lumps se'n fa un succedani econòmic del caviar d'esturió. El seu ús com a caviar prové de la gastronomia sueca i danesa.
N'hi ha 27 en 6 gèneres:
Els lumps (Lumpus) són majoritàriament petits peixos marins escorpeniformes de la família Cyclopteridae. Es troben en aigües fredes dels oceans Àrtic, nord de l'Atlàntic i nord del Pacífic. La major diversitat d'espècies de lumps es troba al nord de l'oceà Pacífic. Amb els ous no fecundats dels lumps se'n fa un succedani econòmic del caviar d'esturió. El seu ús com a caviar prové de la gastronomia sueca i danesa.
Stenbidere er små ulkefisk af stenbiderfamilien Cyclopteridae. De findes i Ishavet, Atlanterhavet og i den nordlige del af Stillehavet. Det største antal arter findes i nordlige del af Stillehavet.
Den eneste danske art er Cyclopterus lumpus, som derfor blot kaldes stenbider (uden yderligere specifikation). Rognen af denne bruges i Det Danske Køkken.
Stenbider bruges også til biologisk bekæmple af lakselus indenfor lakseopdræt. I stedet for at bruge gift til at komme lusene til livs har man bl.a. brugt stenbider, der spiser lusene. På Færøerne blev der gjort forsøg med at bruge stenbider til bekæmpelse af lakselus siden november 2014, og resultaterne har være gode i følge Atli Gregersen fra Luna. De havde talt op til 380 i en enkelt stenbider.[1]
Underfamilie: Cyclopterinae
Stenbidere er små ulkefisk af stenbiderfamilien Cyclopteridae. De findes i Ishavet, Atlanterhavet og i den nordlige del af Stillehavet. Det største antal arter findes i nordlige del af Stillehavet.
Den eneste danske art er Cyclopterus lumpus, som derfor blot kaldes stenbider (uden yderligere specifikation). Rognen af denne bruges i Det Danske Køkken.
Stenbider bruges også til biologisk bekæmple af lakselus indenfor lakseopdræt. I stedet for at bruge gift til at komme lusene til livs har man bl.a. brugt stenbider, der spiser lusene. På Færøerne blev der gjort forsøg med at bruge stenbider til bekæmpelse af lakselus siden november 2014, og resultaterne har være gode i følge Atli Gregersen fra Luna. De havde talt op til 380 i en enkelt stenbider.
Die Seehasen (Cyclopteridae) oder Lumpfische (engl. lump „Klumpen“) sind eine Familie der Groppenverwandten (Cottales) und leben in gemäßigten, kalten und arktischen Bereichen von Atlantik und Pazifik.
Der wissenschaftliche Name der Familie setzt sich aus den griechischen Wörtern κύκλος kyklos für „Kreis“ sowie πτέρυξ pteryx für „Flosse“ zusammen und bezieht sich auf die kreisförmigen Brustflossen der meisten Arten der Seehasen.
Seehasen werden zwei bis 60 Zentimeter lang. Ihr Körper ist plump und wirkt ballonfömig aufgeblasen. Die dicke Haut ist unbeschuppt, aber mit Tuberkeln und knöchernen Dornen versehen, die in Längsreihen angeordnet sind. Die Bauchflossen sind zu einer Saugscheibe umgebildet, mit der sich die Fische an Felsen, Treibholz oder Tangen festhalten können. Seehasen haben zwei getrennte Rückenflossen, die erste ist aber nur bei Jungfischen deutlich ausgebildet, bei ausgewachsenen Fischen ist von ihr nur noch eine Höckerreihe übrig. Mundöffnung und Kiemenöffnungen sind klein, eine Schwimmblase ist nicht vorhanden.
Flossenformel: Dorsale IV–VIII/8–13, Anale 7–13.
Es gibt 3 Unterfamilien, 5 Gattungen und etwa 30 Arten.[1]
Die Eier des Seehasen (Cyclopterus lumpus), der an den Küsten des Nordatlantiks lebt, sind als Kaviarersatz, „Deutscher Kaviar“ oder „Kaviar des Nordens“ im Handel.[4] Sie haben einen hohen Gehalt an Omega-3-Fettsäuren, Jod, Kalium und Selen.[4]
Die Seehasen (Cyclopteridae) oder Lumpfische (engl. lump „Klumpen“) sind eine Familie der Groppenverwandten (Cottales) und leben in gemäßigten, kalten und arktischen Bereichen von Atlantik und Pazifik.
Der wissenschaftliche Name der Familie setzt sich aus den griechischen Wörtern κύκλος kyklos für „Kreis“ sowie πτέρυξ pteryx für „Flosse“ zusammen und bezieht sich auf die kreisförmigen Brustflossen der meisten Arten der Seehasen.
Rognkelsi (frøðiheiti: Cyclopteridae) er ógvuliga klumput í útsjónd og líkist ikki øðrum fiski ið liva kring Føroyar. Í staðin fyri búkfjaðrar hevur rognkelsi eina soguskál undir búkinum. Í gýtingini í mars verður kallfiskurin næstan svartur um bakið og reyðbrúnur um búkin. Rognkelsi kemur inn á grunt vatn at gýta. Eins og hjá smáfiskinum í taranum, ansar kallfiskurin rognkorninum. Kvennfiskurin gýtir fleiri túsund egg í eina stóra rúgvu, sum kallfiskurin síðan verjir. Eggjarúgvan kann liggja so ovarlaga í sjónum, at hon flýtur upp í vatnskorpuna. Kortini heldur kallfiskurin vakt og endar tí mangan við at verða etin av fugli.
Rognkelsi verður innan alivinnuna í Føroyum nýttur til tess at minka um tali av lúsum á aldum laksi. Rognkelsi dámar væl lús og riggar tí væl at seta í aliringar saman við laksunum. Tað hevur víst seg, at ikki øll rognkelsi eta nógvar lýs, og tí verða royndir gjørdar við at ala fram rognkelsi ið eta nógvar laksalýs.[1]
Rognkelsi (frøðiheiti: Cyclopteridae) er ógvuliga klumput í útsjónd og líkist ikki øðrum fiski ið liva kring Føroyar. Í staðin fyri búkfjaðrar hevur rognkelsi eina soguskál undir búkinum. Í gýtingini í mars verður kallfiskurin næstan svartur um bakið og reyðbrúnur um búkin. Rognkelsi kemur inn á grunt vatn at gýta. Eins og hjá smáfiskinum í taranum, ansar kallfiskurin rognkorninum. Kvennfiskurin gýtir fleiri túsund egg í eina stóra rúgvu, sum kallfiskurin síðan verjir. Eggjarúgvan kann liggja so ovarlaga í sjónum, at hon flýtur upp í vatnskorpuna. Kortini heldur kallfiskurin vakt og endar tí mangan við at verða etin av fugli.
Rognkelsi verður innan alivinnuna í Føroyum nýttur til tess at minka um tali av lúsum á aldum laksi. Rognkelsi dámar væl lús og riggar tí væl at seta í aliringar saman við laksunum. Tað hevur víst seg, at ikki øll rognkelsi eta nógvar lýs, og tí verða royndir gjørdar við at ala fram rognkelsi ið eta nógvar laksalýs.
Тегерек канаттуулар (лат. Cyclopteridae) — суу түбүндө жашоочу балыктардын бир тукуму, буларга круглоперы колючие (лат. Eumicrotremus) тикенектүү тегерек канаттар уруусу жана башкалар кирет.
The Cyclopteridae are a family of marine fishes, commonly known as lumpsuckers or lumpfish, in the order Scorpaeniformes. They are found in the cold waters of the Arctic, North Atlantic, and North Pacific oceans. The greatest number of species are found in the North Pacific. The family name Cyclopteridae derives from the Greek words κύκλος (kyklos), meaning "circle", and πτέρυξ (pteryx), meaning "wing" or "fin", in reference to the circle-shaped pectoral fins of most of the fish in this family.
Cyclopteridae includes the following valid genera:[1]
Lumpsuckers are named appropriately enough; their portly bodies are nearly spherical with generally drab coloration and lithic patterns. The "sucker" part refers to the fish's modified pelvic fins, which have evolved into adhesive discs (located ventrally, behind the pectoral fins); the fish use these discs to adhere to the substrate. Many species have bony, wart-like tubercles adorning the head and body; these are important taxonomic features of the family.
The simple, rounded fins are small with the exception of the broad, fan-like pectorals, which actually extend ventrally. The first of the two dorsal fins is spinous, with 4-8 spines; in some species, this fin is completely overgrown with skin and therefore not visible. While the lateral line in lumpsuckers is otherwise reduced or absent, it is well developed in the head; some species even have tubular, whisker-like external projections of the opercular canal, which is a part of the cranial lateral line system.
The relatively small mouths of lumpsuckers are lined with narrow rows of small conical teeth. The gas bladder is absent. In terms of length, lumpsuckers range in size from 2 cm (0.79 in) in the case of Eumicrotremus awae up to more than 50 cm (1 ft 8 in) in the case of the common lumpsucker Cyclopterus lumpus.
As their appearance might suggest, lumpsuckers are poor swimmers. Most species are benthic; that is, they spend most of their time on or near the bottom. The fish are found on rocky or muddy substrates, where their colouration allows for effective camouflage. Members of the family are found primarily on the continental shelf or slope, at depths down to 1,700 m (5,600 ft). Some of the deeper-living species are however pelagic, remaining some distance above the ocean floor.
Benthic species feed on sessile invertebrates such as polychaete worms, crustaceans and mollusks. Pelagic species target prey they are capable of overtaking, namely slow-moving jellyfish and ctenophores.
Before their yolk is completely absorbed, juvenile lumpsuckers consume the larvae of crustaceans, which grow on seaweed near the surface, and smaller halacrid mites. Juveniles consume larger harpacticoids and isopods after they have absorbed their yolk.[2]
Lumpsuckers are a poorly studied group, with little known of their behaviour and biology. At least some species are known to travel great distances in order to spawn in shallow, intertidal waters (from December to June in the smooth lumpsucker); this may well be true of all species. Males are also known to guard the brood of spherical eggs.
One of the peculiarities of Lumpsuckers' neural system is that they lack Mauthner cell neurons in their hindbrain, while these cells are present in virtually all other teleost fish. Nevertheless, the lumpsuckers do have a C-startle response, which is apparently mediated by other hindbrain cells.[3]
Hatchlings have well-developed pectoral fins and adhesive pelvic discs, which the fish use to cling to rocks in shallow water. Young fish remain in shallow, warmer water until fully developed. Pacific cod and sablefish are known predators of lumpsuckers.
The only species that is targeted commercially is Cyclopterus lumpus, which is targeted primarily for its roe in Canada, Greenland, Iceland, and Norway, and to a lesser extent in Denmark and Sweden. Cyclopterus lumpus are also caught from the wild to provide broodstock for the aquaculture industry where the fish is used as a cleaner fish to remove sea lice in salmon aquaculture.
There are about 30 species in eight genera:
The Cyclopteridae are a family of marine fishes, commonly known as lumpsuckers or lumpfish, in the order Scorpaeniformes. They are found in the cold waters of the Arctic, North Atlantic, and North Pacific oceans. The greatest number of species are found in the North Pacific. The family name Cyclopteridae derives from the Greek words κύκλος (kyklos), meaning "circle", and πτέρυξ (pteryx), meaning "wing" or "fin", in reference to the circle-shaped pectoral fins of most of the fish in this family.
Los peces grumo (Cyclopteridae)[1] son una familia de peces actinopterigios del orden Scorpaeniformes.[2] Se trata de animales propios de aguas frías de los océanos Ártico, Atlántico norte y Pacífico norte. Este último posee la mayor diversidad de especies. Las huevas de las especies de mayor tamaño se emplean como caviar en la gastronomía danesa, en la cual los peces que poseen dicho interés se denominan 'stenbider'. Además de poseer un sabor exquisito, dichas huevas poseen un menor coste que el caviar de esturión, lo cual amplía mucho el número de compradores.
El nombre de la familia, 'Cyclopteridae', procede del griego 'kyklos', círculo, y de 'pteryx', aleta.[3]
La familia grupa a 28 especies en seis géneros:[4]
Los peces grumo (Cyclopteridae) son una familia de peces actinopterigios del orden Scorpaeniformes. Se trata de animales propios de aguas frías de los océanos Ártico, Atlántico norte y Pacífico norte. Este último posee la mayor diversidad de especies. Las huevas de las especies de mayor tamaño se emplean como caviar en la gastronomía danesa, en la cual los peces que poseen dicho interés se denominan 'stenbider'. Además de poseer un sabor exquisito, dichas huevas poseen un menor coste que el caviar de esturión, lo cual amplía mucho el número de compradores.
Cyclopteridae arrain eskorpeniformeen familia da, Artikoko, iparraldeko Atlantikoko eta iparraldeko Ozeano Bareko ur hotzetan bizi dena.[1].
FishBaseren arabera, familiak egun 27 espezie ditu, 6 generotan banaturik:[2]
Oharra: Eumicrotremus eggvinii (Koefoed, 1956) E. spinosus espeziearen arra da.[3][4]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Cyclopteridae arrain eskorpeniformeen familia da, Artikoko, iparraldeko Atlantikoko eta iparraldeko Ozeano Bareko ur hotzetan bizi dena..
Rasvakalat (Cyclopteridae) on simppukaloihin kuuluva heimo. Heimon lajeja tavataan lauhkeista ja kylmistä vesistä Atlantista ja Tyynestämerestä.
Rasvakalojen heimoon kuuluu kuusi sukua ja 28 lajia. Ne ovat läheistä sukua imukaloille (Liparidae). Kooltaan ne voivat kasvaa 2–60 cm pitkiksi. Tyypillisiä piirteitä rasvakalalajeille ovat pyöreähkö ja suomuton ruumis, ruumiissa on useita luunystyjä, vatsaevistä on muodostunut imulevy, selkäeviä on kaksi, joista ensimmäinen koostuu 4–8 piikistä, pyrstöevä on kookas ja pyöreähkö ja rintaevät ovat kookkaat. Rasvakaloilla ei ole uimarakkoa. Heimon kalojen hampaat ovat pienikokoiset ja kartiomaiset. Rasvakalat kykenevät imemään vettä ruumiiseensa ja siten laajentamaan sitä.[1][2]
Rasvakalalajeja tavataan Atlantin ja Tyynenmeren pohjoisosista sekä Jäämerestä. Suurin osa lajeista elää Tyynessämeressä. Heimon kalojen ravintoa ovat meduusat, toiset kalat, monisukasmadot, äyriäiset ja nilviäiset. Kutemisen jälkeen heimon lajien koiraat vahtivat kutua. Rasvakala (Cyclopterus lumpus) on taloudellisesti merkittävän kalastuksen kohde ja erityisesti sen mäti on arvostettua.[1][2]
Rasvakalat (Cyclopteridae) on simppukaloihin kuuluva heimo. Heimon lajeja tavataan lauhkeista ja kylmistä vesistä Atlantista ja Tyynestämerestä.
Les Cyclopteridae constituent une famille de poissons téléostéens de l'ordre des Scorpaeniformes.
Certaines espèces de cette famille sont appelées « lompes » (notamment Cyclopterus lumpus), et leurs œufs sont consommés d'une manière équivalente au caviar.
Selon World Register of Marine Species (12 février 2016)[1] :
Les Cyclopteridae constituent une famille de poissons téléostéens de l'ordre des Scorpaeniformes.
Certaines espèces de cette famille sont appelées « lompes » (notamment Cyclopterus lumpus), et leurs œufs sont consommés d'une manière équivalente au caviar.
Hrognkelsaætt (fræðiheiti: Cyclopteridae) er ætt fiska af ættbálki brynvanga sem finnast í Norður-Íshafi, Norður-Kyrrahafi og Norður-Atlantshafi. Ættin telur 28 tegundir sem skiptast í sex ættkvíslir. Fiskar af þessari ætt eru kúlulaga og einkennast af hringlaga sogskál á kviðnum. Úr stærri tegundum þesssara fiska, eins og eiginlegum hrognkelsum (Cyclopterus lumpus), eru hrognin mjög eftirsótt.
I Cyclopteridae sono una famiglia di pesci ossei marini appartenenti all'ordine Scorpaeniformes.
Sono tipici di acque fredde. Si trovano alle latitudini settentrionali dell'emisfero nord, sia nell'Oceano Atlantico che, soprattutto, nell'Oceano Pacifico. Sono completamente assenti nel mar Mediterraneo, lungo le coste atlantiche europee è comune Cyclopterus lumpus.
La maggior parte delle specie è bentonica in acque costiere o profonde qualche centinaio di metri. Poche specie si sono adattate alla vita pelagica di profondità.
Sono pesci dall'aspetto molto caratteristico. Hanno corpo alto e spesso globoso. Le scaglie sono assenti e sostituite da tubercoli ossei sparsi, le cui caratteristiche sono importanti per la classificazione delle specie. Le pinne ventrali sono fuse a formare un disco adesivo. Le pinne pettorali sono ampie. Le pinne dorsali sono due, brevi, di cui la prima è spinosa e ridotta in alcune specie. La pinna caudale è arrotondata. La linea laterale è limitata alla testa.
Cyclopterus lumpus misura fino a 60 cm, molte specie non sono più lunghe di pochi centimetri.
La ventosa ventrale in alcune specie è capace di una presa molto forte sul substrato. Possono gonfiare il corpo inghiottendo acqua o aria come i pesci palla se spaventati.
Si cibano di invertebrati bentonici come vermi marini, molluschi e crostacei. Le specie pelagiche si nutrono di zooplancton di grandi dimensioni come le meduse e gli ctenofori.
La riproduzione avviene in acque basse, talvolta dopo migrazioni anche molto lunghe. Il maschio fa la guardia alle uova fino alla schiusa.
La famiglia comprende le seguenti specie:[1]
I Cyclopteridae sono una famiglia di pesci ossei marini appartenenti all'ordine Scorpaeniformes.
Apvaliapelekinės (Cyclopteridae) – skorpenžuvių (Scorpaeniformes) būrio šeima. Kūnas kresnas, kuprotas ir be žvynų, apaugęs gumburiuotomis kaulinėmis išaugomis. Baltijos jūroje Lietuvos pakrantėse dažna rūšis ciegorius, arba jūrų rupūžė (Cyclopterus lumpus).
Šeimoje 6 gentys, 28 rūšys.
Atlantinis jūrų kiškis (Eumicrotremus spinosus)
Japoninis apvaliapelekis (Lethotremus awae)
Ciegorius, arba jūrų rupūžė (Cyclopterus lumpus)
Apvaliapelekinės (Cyclopteridae) – skorpenžuvių (Scorpaeniformes) būrio šeima. Kūnas kresnas, kuprotas ir be žvynų, apaugęs gumburiuotomis kaulinėmis išaugomis. Baltijos jūroje Lietuvos pakrantėse dažna rūšis ciegorius, arba jūrų rupūžė (Cyclopterus lumpus).
Šeimoje 6 gentys, 28 rūšys.
De Snotolven (Cyclopteridae) zijn een vissenfamilie in de orde der Schorpioenvisachtigen (Scorpaeniformes). Het zijn meestal kleine zoutwatervissen en worden aangetroffen in koudere wateren van de Noordelijke IJszee, noordelijke Atlantische Oceaan en noordelijke Grote Oceaan. Het grootste aantal soorten wordt gevonden in de noordelijke Grote Oceaan.
De viskuit van grotere soorten wordt uitgebreid in Deense keuken gebruikt. De kuit wordt ook gebruikt als heerlijk en betaalbaar alternatief voor de soms uiterst dure kaviaar.
De familienaam Cyclopteridae is afgeleid van de Griekse woorden kyklos wat "cirkel" betekent en pteryx wat "vin" betekent.
Het dikbuikige lijf is bijna helemaal rond, bruinachtig gekleurd, met zilverwitte tekening. Het Engelse "sucker" in lumbsucker, verwijst naar de vergroeide buikvinnen. Deze buikvinnen hebben zich ontwikkeld tot een zuignap waarmee de vis zich kan hechten aan structuren op de zeebodem zoals stenen. Verder hebben veel soorten binnen deze familie benige, wratachtige knobbeltjes op de kop en het achterlijf die gebruikt worden bij de determinatie.
De ronde vinnen zijn klein, alleen de borstvinnen zijn breed en waaiervormig en lopen door tot op de buik van de vis. De eerste van de twee rugvinnen is stekelig, met 4-8 stekels; bij sommige soorten, wordt deze vin volledig bedekt met huid en is daarom niet zichtbaar. De zijlijn op de flank is bij snotolven zeer beperkt of afwezig. Het zijlijnsysteem op de kop is goed ontwikkeld; sommige soorten hebben daar buisvormige, bakkebaard-achtige uitsteeksels.
De vrij kleine bek van snotolven is voorzien van smalle rijen met kleine kegelvormige tanden. De zwemblaas is afwezig. Het formaat (lichaamslengte) varieert tussen de twee centimeter bij Lethotremus awae tot 61 centimeter bij de (gewone) snotolf (Cyclopterus lumpus). Van de 28 soorten worden er 23 niet langer dan 14 centimeter.
Zoals blijkt uit hun lichaamsbouw, zijn de snotolven geen goede zwemmers. De meeste soorten zijn benthisch, ze brengen het grootste deel van hun leven op of dicht bij de zeebodem door. De vissen verblijven op rotsachtige of modderige bodems, waar ze slecht zichtbaar zijn dankzij hun schutkleuren. Snotolven worden hoofdzakelijk aangetroffen op het continentaal plat of op de helling daarvan op diepten van 100 tot 1.700 meter. Enkele diepzeesoorten leven in de pelagische zone en blijven daar op enige afstand van de oceaanbodem.
De op of nabij de bodem levende soorten vreten ongewervelde dieren zoals borstelwormen, schaaldieren en weekdieren. De snotolven van de diepzee leven van langzaam bewegende kwallen en ribkwallen die ze makkelijk kunnen overmeesteren.
De snotolven vormen een slecht bestudeerde groep, waarbij men weinig weet over hun voortplantingsgedrag. Van minstens enkele soorten is bekend dat ze grote afstanden afleggen om kuit te schieten in ondiepe getijdewateren. Zo paait een soort snotolf die voorkomt in het noorden van de Grote Oceaan (Aptocyclus ventricosus) van december tot juni. Mogelijk geldt dit voor alle soorten snotolven. Verder is bekend dat de mannetjes de eieren bewaken tegen predatoren.
De jonge vissen blijven in ondiep, warmer water totdat ze volledig ontwikkeld zijn. De Pacifische kabeljauw en de zandvissen (koolvissen) zijn bekende predatoren op jonge snotolven. Sommige snotolven kunnen zichzelf met water opvullen, vermoedelijk als verdedigingstactiek, want dan lijken ze veel groter.
Er zijn 28 soorten in 6 geslachten in 2 onderfamilies:
De Snotolven (Cyclopteridae) zijn een vissenfamilie in de orde der Schorpioenvisachtigen (Scorpaeniformes). Het zijn meestal kleine zoutwatervissen en worden aangetroffen in koudere wateren van de Noordelijke IJszee, noordelijke Atlantische Oceaan en noordelijke Grote Oceaan. Het grootste aantal soorten wordt gevonden in de noordelijke Grote Oceaan.
De viskuit van grotere soorten wordt uitgebreid in Deense keuken gebruikt. De kuit wordt ook gebruikt als heerlijk en betaalbaar alternatief voor de soms uiterst dure kaviaar.
De familienaam Cyclopteridae is afgeleid van de Griekse woorden kyklos wat "cirkel" betekent en pteryx wat "vin" betekent.
Rognkjekser (Cyclopteridae) er en familie av ulkefisker.
De har en dråpeformet kropp. Bukfinnene er omdannet til en sugeskive. Gjelleåpningene er korte, og de har ikke vanlige skjell. De fleste artene har beinknuter på hodet og kroppen, og disse knutene er viktige for å skille ulike arter. De har ikke svømmeblære. Noen arter har en sterk kjønnsdimorfisme, noe som har ført til at hann- og hunnfisker er blitt oppfattet som ulike arter.
De fleste artene er bunnlevende på kontinentalsokkelen, eller øvre del av kontinentalskråningen. Noen få er pelagiske på dypt vann. Mange, eller kanskje alle artene, gyter i grunne kystfarvann. Hannene vokter rogna etter gyting. Bunnlevende arter eter havbørsteormer, krepsdyr og bløtdyr, mens de pelagiske tar saktesvømmende bytte, som maneter og ribbemaneter.
Utbredelsen omfatter Nordishavet og nordlige deler av Atlanterhavet og Stillehavet. De fleste artene finnes i Stillehavet.
Rognkjeksene slås ofte sammen med de nært beslektede ringbukene til rognkjeks- og ringbukfamilien.
Arten Eumicrotremus eggvinii ble beskrevet fra Norskehavet i 1956. DNA-analyser viser at den er hannene til vortekjeks og ikke en egen art.[1]
Rognkjekser (Cyclopteridae) er en familie av ulkefisker.
De har en dråpeformet kropp. Bukfinnene er omdannet til en sugeskive. Gjelleåpningene er korte, og de har ikke vanlige skjell. De fleste artene har beinknuter på hodet og kroppen, og disse knutene er viktige for å skille ulike arter. De har ikke svømmeblære. Noen arter har en sterk kjønnsdimorfisme, noe som har ført til at hann- og hunnfisker er blitt oppfattet som ulike arter.
De fleste artene er bunnlevende på kontinentalsokkelen, eller øvre del av kontinentalskråningen. Noen få er pelagiske på dypt vann. Mange, eller kanskje alle artene, gyter i grunne kystfarvann. Hannene vokter rogna etter gyting. Bunnlevende arter eter havbørsteormer, krepsdyr og bløtdyr, mens de pelagiske tar saktesvømmende bytte, som maneter og ribbemaneter.
Utbredelsen omfatter Nordishavet og nordlige deler av Atlanterhavet og Stillehavet. De fleste artene finnes i Stillehavet.
Rognkjeksene slås ofte sammen med de nært beslektede ringbukene til rognkjeks- og ringbukfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Taszowate[2] (Cyclopteridae) – rodzina morskich ryb skorpenokształtnych, blisko spokrewnionych z dennikowwatymi, z którymi wcześniej zaliczane były do jednej rodziny.
Ocean Arktyczny, północny Pacyfik i północny Atlantyk, od wód przybrzeżnych do głębokich (nawet do 4000 m p.p.m.). W Bałtyku występuje tasza.
Ciało krótkie, zaokrąglone, silnie wygrzbiecone, Skóra gruba, bez łusek, u niektórych gatunków pokryta naroślami, często kolczastymi. Liczba, struktura i rozmieszczenie narośli stanowią cechy gatunkowe. Krótkie pokrywy skrzelowe. Dwie pary otworów nosowych. Dwie płetwy grzbietowe. Zmodyfikowane, zrośnięte i przesunięte do przodu płetwy piersiowe tworzą przyssawkę. Płetwa ogonowa duża i zaokrąglona. Linia boczna wyraźna. Brak pęcherza pławnego.
Większość taszowatych składa ikrę w płytkich wodach przybrzeżnych. Ikrą opiekuje się samiec.
Odżywiają się wieloszczetami, skorupiakami i mięczakami.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny [3]:
Aptocyclus — Cyclopsis — Cyclopteropsis — Cyclopterus — Eumicrotremus — Lethotremus
Taszowate (Cyclopteridae) – rodzina morskich ryb skorpenokształtnych, blisko spokrewnionych z dennikowwatymi, z którymi wcześniej zaliczane były do jednej rodziny.
Cyclopteridae (do grego: kyklos, círculo, e pteryx, asa) é uma família de peixes actinopterígios da ordem Scorpaeniformes. São animais com distribuição natural nas águas frias dos oceanos Ártico, Atlântico Norte e Pacífico Norte, sendo que é neste último que se concentra a maior diversidade de espécies. As ovas das espécies de maior tamanho são utilizadas como sucedâneo do caviar na gastronomia escandinava.
A família inclui 28 espécies agrupadas em seis géneros:
Cyclopteridae (do grego: kyklos, círculo, e pteryx, asa) é uma família de peixes actinopterígios da ordem Scorpaeniformes. São animais com distribuição natural nas águas frias dos oceanos Ártico, Atlântico Norte e Pacífico Norte, sendo que é neste último que se concentra a maior diversidade de espécies. As ovas das espécies de maior tamanho são utilizadas como sucedâneo do caviar na gastronomia escandinava.
Максимальная длина тела около 60 см.
Тело короткое, толстое, шаровидной формы, лишено чешуи, покрыто костными бугорками и шипиками, расположенными в несколько рядов. Два коротких спинных плавника, первый из которых может быть скрыт под кожей (не виден совсем или имеет вид мясистого выступа на спине). Второй спинной плавник с 8—13 мягкими лучами и короткий анальный плавник с 7—13 мягкими лучами никогда не сливаются с хвостовым плавником. Хвостовой плавник крупный с закруглённым или выпуклым задним краем[1].
Плавательный пузырь отсутствует.
Окраска варьируется у разных видов от оливково-бурой до серо-зелёно-голубой. У многих видов отмечены брачные изменения окраски в нерестовый период и половой диморфизм.
При придонных слоях питаются беспозвоночными, мелкими ракообразными, моллюсками. Пинагор большую часть года питается гребневиком Beroe cucumis. В пелагиали основной пищей становятся медузы, эвфаузиды и личинки рыб.
Половой зрелости достигают в возрасте 2—4 лет. Для нереста подходят ближе к берегам на мелководье. Икра откладывается на дно или водную растительность. Самцы охраняют кладки икры в течение инкубационного периода.
В состав семейства включают 6 родов и 28 видов[3]:
Представители семейства распространены в умеренных и холодных водах Атлантического, Тихого и Северного Ледовитого океанов. Встречаются в Северном, Балтийском, Баренцевом, Белом, Гренландском и Карском морях.
Большая часть видов отмечена в Тихом океане от Японского моря до Берингова пролива и о. Ванкувер. Многие виды ведут придонный образ жизни вблизи берегов на глубине до 50—220 м. Однако некоторые виды (например, пинагор) совершают протяжённые миграции и длительное время обитают в пелагиали открытого моря[1].
Единственным промысловым видом в семействе является пинагор. Общий мировой вылов в 2010 году достиг 20 тыс. тонн[5].
圓鰭魚科下分11個屬，如下：
.jpg)
ダンゴウオ科（学名：Cyclopteridae）は、カサゴ目カジカ亜目に所属する魚類の分類群の一つ。北半球の冷たい海に分布し、ダンゴウオ・ホテイウオなど6属28種が所属する[1]。
丸みを帯びた独特の体型と、体表を覆う無数の突起、および吸盤状に変形した腹鰭が特徴のグループである[2]。科名の由来は、ギリシア語の「kyklos（円形）」と「pteryx（鰭）」から[3]。
ダンゴウオ科の魚類はすべて海水魚で、北極海を含めた北半球の寒冷な海に分布する[1]。ほとんどの仲間は北太平洋を主な生息域とし、北大西洋に分布するものはランプサッカー Cyclopterus lumpus などごく少数に限られる[3]。
一般に底生性で、吸盤状の腹鰭を使って岩に張り付いた姿が観察される[4]。浅い沿岸の岩礁に住むものから、深海に差しかかる大陸棚や大陸斜面上部で生活する種類まで、分布水深はさまざまである[3]。例外的に、ホテイウオ Aptocyclus ventricosus のように成魚が深海の中層で浮遊生活を送る種類もいる[3][4]。
食性は肉食性で、主に多毛類・甲殻類・軟体動物を捕食する[3]。一部の種類は、水や空気を吸い込むことでフグのように体を大きく膨らませることができる[3]。産卵は通常沿岸の浅海で行われ、前述のホテイウオなどは、繁殖期に沖合から長距離の回遊を行うことが知られる[3][4]。雄が卵を保護する習性をもつ[3]。
ダンゴウオ科の魚類は、丸みを帯びた球状の体をもつことが大きな特徴である[1]。体表は多くの突起に覆われ、その数や形態、および配列は同定のための重要な形質となっている[3]。
吸盤のように変化した腹鰭は、同じダンゴウオ上科に属するクサウオ科と共通する特徴である[1]。両グループともに鰓の開口部は小さく、体側の側線を欠く[1]。
背鰭は2つあり、第1背鰭は4-8本の棘条、第2背鰭は8-13本の軟条からなる[1]。クサウオ科とは異なり、背鰭・臀鰭は尾鰭と連続しない[1]。
背鰭の基底はいずれも短く、第1背鰭は皮下に埋もれることがある[1]。臀鰭は短く棘条を欠き、7-13軟条で構成され、第2背鰭と対在する[1]。鰓条骨は6本で、椎骨は23-29個[3]。
ランプフィッシュキャビアとはランプフィッシュの魚卵。フランスやドイツでは魚卵の総称でキャビアという言葉を使用する場合がある。日本では、キャビアと言うと、チョウザメの卵を指す場合が多く、誤解されやすいが、ランプフィッシュキャビアは、上記にも述べたとおり、ランプフィッシュの魚卵の意味である。ランプフィッシュの卵の本来の色は薄いピンク色だが、現地では古くから様々な色に着色されて食用に供されていた[5]。比較的安価で美味。
ダンゴウオ科にはNelson（2006）の体系において6属28種が認められている[1]。かつては本科と近縁のクサウオ科と1つの科としてまとめられていたほか[6]、ホテイウオ亜科（Aptocyclinae；ホテイウオのみを含む）とダンゴウオ亜科（Cyclopterinae）の2亜科を設置することもあった[7]。2015年、北海道大と兵庫県立大の研究チームによりコンペイトウ・コブフウセンウオ・ナメフウセンウオの三種は同一種であることが確認された[8]。
ダンゴウオ科（学名：Cyclopteridae）は、カサゴ目カジカ亜目に所属する魚類の分類群の一つ。北半球の冷たい海に分布し、ダンゴウオ・ホテイウオなど6属28種が所属する。
丸みを帯びた独特の体型と、体表を覆う無数の突起、および吸盤状に変形した腹鰭が特徴のグループである。科名の由来は、ギリシア語の「kyklos（円形）」と「pteryx（鰭）」から。
도치과(Cyclopteridae)는 페르카목에 속하는 조기어류 물고기 과의 하나이다.[1] 7속 30여 종으로 이루어져 있다. 북극해와 북대서양 그리고 북태평양의 차가운 바다에서 발견된다. 북태평양에서 가장 많은 종이 서식한다. 골린어, 우릉성치, 뚝지, 도치 등을 포함하고 있다. 사투리로는 "심퉁이", "심퉁어"로도 불린다. 특징을 보자면 타원형 몸을 가지고 있고 머리와 몸을 골질의 혹 모양 돌기가 싸고 있는데, 이 돌기의 표면에는 매우 고슴도치(석준)와 비슷한 작은 가시가 나 있다.
다음은 베탕쿠르(Betancur) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2][3]
둑중개아목 은대구하목 자니올레피스하목 쥐노래미하목 둑중개하목 도치상과 둑중개상과
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
