الأسماء في صفحات التنقل
Qızılqarın kəpənək (lat. Euproctis chrysorrhoea) — buğumayaqlılar tipinin kəpənəklər dəstəsinin baramasarıyanlar fəsiləsinə aid olan növ.
Qanadları açılmış halda 32-40 mm böyüklükdə olur. Bu kəpənək əsasən ağ rənglidir. Bəzi hallarda ön qanadları üzərində olduqca kiçik miqyaslı qara nöqtələrə də təsadüf olunur. Dişi fərdlərin qarıncıq nahiyəsində qızılı rəngdə topa halında tükcüklər vardır. Kəpənəyin adı da buradan götürülmüşdür. Bığcıqları lələkvaridir. Yumurtası girdə, sarımtıl-ağ rənglidir. Yumurta yarpağın üzərinə qoyularkən, kəpənək yarpaq səthini qarıncığı nahiyyəsindəki tükcüklərlə örtür. Tırtılı qonur-qara və yaxud bozumtul-qəhvəyi rəngdə olmaqla 25-40 mm uzunluqda olur. Hər bir buğumu üzərində iki qırmızı ziyilcik vardır. Həmin ziyilcik üzərində topa halında tükcüklər var. Tırtılların yan tərəfindən qırıq xətlərdən ibarət ağ zolaq, beli üzərindən isə iki qırmızı-qonur zolaq uzanır. 9-10-cu buğmların hər birində başqa ziyilciklərdən fərqlənən bir cüt açıq-qırmızı rəngli ziyilcik vardır. [1]
Qızılqarın kəpənək ikinci və üçüncü yaşda tırtıl mərhələsində qışlayır. Qışlama tırtılın ifraz etdiyi hörümçək sapı vasitəsilə birləşmiş bir neçə yarpağın (5-7 ədəd və daha çox) daxilində, daha doğrusu, tırtılın düzəltdiyi “qış yuvası”-nda gedir. Bu yarpaq komaları (qış yuvaları) sap vasitəsilə budaqlara möhkəm birləşdirilir. Hər bir yuvada 200-300-ə qədər tırtıl ola bilir. Erkən yazda, havaların qızması ilə əlaqədar olaraq tırtıllar qış yuvalarından çıxıb, ətraf budaqlara daraşır və yenicə şişməyə başlamış tumurcuqlarla qidalanırlar. İlk günlər onlar yuvalardan yalnız gündüzlər çıxır və axşamlar yenidən yuvaya qayıdırlar. Havalar qızdıqdan sonra isə tırtıllar yuvaları tərk edirlər. Tumurcuqlarla qidalanan tırtıllar yarpaqlar əmələ gəldikdən sonra onlara keçir və yarpaqların ətli hissəsini yeyirlər. Yeyilmiş yarpaqlarda əksər hallarda yalnız mərkəzi damar qalır. Tırtılın qidalanması təxminən 6-7 həftə çəkir. 4-5 dəfə qabıq dəyişərək 5-6 yaş dövrü keçirir. Bundan sonra onun inkişafı bitir və hazırladığı barama içərisində yarpaqlar arasında puplaşır. Puplaşma 20-22oC temperaturda iyun ayının birinci yarısında başlanır və 30-35 gün davam edir. Pupun inkişafı 14-16 gün çəkir. İyul ayının əvvəlində puplardan kəpənəklər uçmağa başlayır. Uçuş avqustun ortalarına qədər davam edir. Kəpənəklərin uçuşu 28-30 gün çəkir. Kütləvi uçuş isə 18-27 iyulda baş verir. Kəpənəklər əsasən gecələr uçur, onlar əlavə olaraq qidalanmır, uçuşdan 3-5 gün sonra cütləşib, yumurta qoyurlar. Yumurta yarpaqların alt tərəfinə topa halında qoyulur, üzəri qızılı rəngdə tükcüklərlə örtülür. Hər bir topada 300-ə qədər yumurta ola bilir. Yumurtanın inkişafı 15-20 günə başa çatır. Sonra onlardan kiçik yaşlı tlrtıllar çıxmağa başlayırlar. Bu tırtıllar 22-26 gün ərzində yarpaqlarla qidalanırlar. Onlar yalnız yarpaq ayalarını xaricdən gəmirir, beləliklə yarpaqları skletləşdirirlər. İnkişaf etmiş tırtıl 5-6-cı yaşa çatır. Tırtıl bir yarpağı digərinin üzərinə çəkib, onları torla birləşdirir, “qış yuvası” düzəldir və onların içərisində də qışlayır. İldə bir nəsil verir. Qızılqarın kəpənək dekorativ meşə və meyvə ağaclarının əksəriyyətinə zərər verir. Onun tırtıl mərhələsi meşə ağaclarına 25-30%, meyvə ağaclarına 18-23%, introduksiya olunmuş bəzək bitkilərinə isə 5-10% zərər yetirir. Zədələnmiş ağaclar nəinki cari ildə, sonrakı ildə də öz keyfiyyətinin xeyli hissəsini itirir. Kütləvi halda çoxaldıqda isə bəzək bitkilərinə 50-60% zərər vurur.[2]
Keçmiş SSRİ-nin Orta və Cənubi Avropa hissəsi, Qafqaz, Moldova, Orta Asiya, Gürcüstan, Azərbaycan, Şərqi Avropa, Kiçik Asiya. Azərbaycanda Abşeron yarımadasında yayılıb.
Qızılqarın kəpənək (lat. Euproctis chrysorrhoea) — buğumayaqlılar tipinin kəpənəklər dəstəsinin baramasarıyanlar fəsiləsinə aid olan növ.
Euproctis chrysorrhoea és una espècie de papallona nocturna de la subfamília Lymantriinae i la família Erebidae.
Es distribueix per tota Europa. Es troba a Amèrica del Nord, només a la costa de Maine i Cape Cod, on es considera una espècie invasora que va arribar als EUA a la dècada del 1890 en plantes de vivers procedents d'Europa.
Aquesta espècies univoltina s'alimenta de 26 gèneres d'arbres no resinosos i arbustos pertanyents a 13 famílies diferents. Tenint en compte que no és habitual que un insecte s'alimenti dels membres pertanyents a més de dues famílies diferents, la polifàgia d'aquesta plaga és notable. Juntament amb la seva tendència a aconseguir densitats de brots fa d'aquesta espècie una plaga important dels boscos de fusta dura, si bé també pot atacar arbres fruiters i ornamentals.
Les ales d'aquesta espècie són blanques, igual que el cos, excepte un floc de pèls marrons al final de l'abdomen. La coloració marronosa s'estén al llarg de la majoria del dors de l'abdomen del mascle; mentre que en la femella és blanc, si bé el floc de pèls marrons és molt més gran. Fa 36-42 mm d'envergadura alar. Els adults volen de nit i són atrets per la llum.
La larva és de color marró amb marques vermelles i blanques i és molt peluda. Aquests pèls proporcionen protecció per a aquesta espècie al llarg del seu cicle de vida: la larva n'incorpora una mica en el capoll dins del qual es converteix en pupa; l'emergent femella adulta en guarda alguns en la seva cua i els utilitza per camuflar i protegir els ous a mesura que els va posant.
L'espècie passa l'hivern com a larva en comunitat dins d'una xarxa de seda. L'espècie passa 10 mesos de l'any en estat larvari, hivernant com a larves joves. La fenologia d'aquesta plaga es pot resumir de la següent manera:
(I) Les larves emergeixen i s'alimenten de forma gregària a l'agost després de tres setmanes d'incubació dels ous.
(II) Les larves construeixen nius comunals a la tardor, a l'interior dels quals passen l'hivern.
(III) Les larves són gregàries i poden tornar a alimentar-se a principis d'abril sincronitzant amb el creixement dels brots; encara utilitzen el niu d'hivern com el seu lloc de descans.
(IV) Les larves es dispersen quan arriben al darrer estadi; les colònies es separen i les larves comencen a alimentar-se de forma independent. Les larves es transformen en crisàlides al juny després de sis a vuit estadis. Els imagos apareixen al voltant d'un mes més tard; no s'alimenten, tenen una vida útil curta i ponen els ous a finals de juliol i principis d'agost.
Posta d'Euproctis sp.
Niu amb larves d'Euproctis chrysorrhoea
Larves d'Euproctis chrysorrhoea
Larva d'Euproctis chrysorrhoea
Mascle
Femella
Euproctis chrysorrhoea
Euproctis chrysorrhoea
1. Jaenike, J. (1990) Host specialization in phytophagous insects. Annual Review of Ecology and Systematics, 21, 243-273.
2. Forestry Compendium (2005) Euproctis chrysorrhoea L. (Lepidoptera: Lymantriidae) Datasheet. [Online] Wallingford: CAB International.
3. Fernald,C. & Kirkland,A. (1903) The Brown-tail moth, Euproctis chrysorrhoea: a report on the life history and habits of the imported Brown-tail moth. Wright and Potter Printing, Boston.
4. Saccuman, G. (1963) Contributo alla conoscenza della Euproctis chrysorrhoea L. Bolletino del Laboratorio di Entomologia Agraria "Filippo Silvestri", 21, 271-322.
5. Torossian, C., Torossian, F., Roques, L. (1988) Le bombyx cul brun: Euproctis chrysorrhoea, (1) Cycle biologique-ecologie-nuisibilite. Bulletin de la Societe d'Histoire Naturelle de Toulouse 124, 127-174.
6. Kelly, P.M., Speight, M.R. & Entwistle, P.F. (1989) Mass production and purification of Euproctis chrysorrhoea (L) Nuclear Polyhedrosis Virus. Journal of Virological Methods, 25, 93-99.
7. Frago,E., Selfa,J., Pujade-Villar,J., Guara,M. & Bauce,E. (2009) Age and size thresholds for pupation and developmental polymorphism in the browntail moth, Euproctis chrysorrhoea (Lepidoptera: Lymantriidae), under conditions that either emulate diapause or prevent it. Journal of Insect Physiology, 55, 952-958.
8. Dissescu,G. (1964) On a new method of the forecast of the Brown-Tail Moth. Zoologichesky Zhurnal, 43, 1795-1799.
9. Schaefer,P.W. (1974) Population ecology of the browntail moth, Euproctis chrysorrhoea (Lepidoptera: Lymantriidae). PhD thesis. University of Maine, Orono.
10. Zeitgamel, Y.S. (1974) Population dynamics of Euproctis chrysorrhoea in the Central-Chernozem State Reservation. Zoologichesky Zhurnal, 53, 292-296.
11. Sterling,P.H. & Speight,M.R. (1989) Comparative mortalities of the Brown-tail moth, Euproctis chrysorrhoea (L) (Lepidoptera, Lymantriidae), in Southeast England. Botanical Journal of the Linnean Society, 101, 69-78.
12. Arevalo-Durup, P. (1991) Le nid d'hiver d'Euproctis chrysorrhoea L. (Lepidoptera: Lymantriidae) comme estimateur de population en milieu forestier. Ph.D. Toulouse: Université Paul Sabatier.
13. Elkinton, J.S., Preisser, E., Boettner, G. & Parry, D. (2008) Factors influencing larval survival of the invasive Browntail Moth (Lepidoptera: Lymantriidae) in relict North American populations. Environmental Entomology, 37, 1429-1437.
14. Frago, E., Pujade-Villar, J., Guara, M., Selfa, J. (2011) Providing insights into browntail moth local outbreaks by combining life table data and semi-parametric statistics. Ecological Entomology 36, 188-199.
15. Elkinton, J.S., Parry, D., Boettner, G.H. (2006) Implicating an introduced generalist parasitoid in the invasive browntail moth's enigmatic demise. Ecology 87, 2664-2672.
16. Pantyukhov,G.A. (1962) The effect of positive temperatures upon different populations of the brown-tail moth Euproctis chrysorrhoea L. and the gipsy moth Lymantria dispar L.. (Lepidoptera, Orgyidae). Entomologicheskoe Obozrenie, 41, 274-284.
17. Pantyukhov,G.A. (1964) The effect of negative temperatures on populations of the brown-tail moth Euproctis chrysorrhoea L. and the gipsy moth Lymantria dispar L. (Lepidoptera, Orgyidae). Review of applied entomology. Series A, 54, 434-436.
Euproctis chrysorrhoea és una espècie de papallona nocturna de la subfamília Lymantriinae i la família Erebidae.
Gwyfyn sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw siobyn cynffon frown, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy siobynnau cynffon frown; yr enw Saesneg yw Brown-tail, a'r enw gwyddonol yw Euproctis chrysorrhoea.[1][2] Mae i'w ganfod drwy Ewrop ac ers y 1890au yng Ngogledd America: rhwng Maine a Cape Cod.
36–42 mm ydy lled yr adenydd agored. Mae'n hedfan yn y nos a chaff ei ddenu gan olau.
Mae'n bwyta amrywiaeth o fathau o goed, sydd ynddo'i hun yn anghyffredin a chaiff ei ystyried yn bla mewn llawer o lefydd. Mae'n gaeafgysgu fel chwiler mewn pabell swmpus o silc. Gall cyffwrdd blewiach y gwyfyn hwn fod yn beryglus, gan achosi rash, cur pen a hyd yn oed ei gwneud hi'n anodd i anadlu.[3]
♀
♂
Gellir dosbarthu'r pryfaid (neu'r Insecta) sy'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Lepidoptera yn ddwy ran: y gloynnod byw a'r gwyfynod. Mae'r dosbarthiad hwn yn cynnyws mwy na 180,000 o rywogaethau mewn tua 128 o deuluoedd.
Wedi deor o'i ŵy mae'r siobyn cynffon frown yn lindysyn sy'n bwyta llawer o ddail, ac wedyn mae'n troi i fod yn chwiler. Daw allan o'r chwiler ar ôl rhai wythnosau. Mae pedwar cyfnod yng nghylchred bywyd glöynnod byw a gwyfynod: ŵy, lindysyn, chwiler ac oedolyn.
Gwyfyn sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw siobyn cynffon frown, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy siobynnau cynffon frown; yr enw Saesneg yw Brown-tail, a'r enw gwyddonol yw Euproctis chrysorrhoea. Mae i'w ganfod drwy Ewrop ac ers y 1890au yng Ngogledd America: rhwng Maine a Cape Cod.
36–42 mm ydy lled yr adenydd agored. Mae'n hedfan yn y nos a chaff ei ddenu gan olau.
Mae'n bwyta amrywiaeth o fathau o goed, sydd ynddo'i hun yn anghyffredin a chaiff ei ystyried yn bla mewn llawer o lefydd. Mae'n gaeafgysgu fel chwiler mewn pabell swmpus o silc. Gall cyffwrdd blewiach y gwyfyn hwn fod yn beryglus, gan achosi rash, cur pen a hyd yn oed ei gwneud hi'n anodd i anadlu.
♀
♂
Bekyně zlatořitná (Euproctis chrysorrhoea) je polyfágní druh motýla, jehož housenky poškozují listy dřevin žírem. V Česku housenky způsobují při přemnožení rozsáhlé holožíry, patří mezi obávané listožravé škůdce.[1]
EUPRCH[2]
Areálem rozšíření bekyně zlatořitné je Evropa,[3] kde je běžným druhem. Běžná je také v ČR.
Rozpětí křídel dospělce je asi 30 až 35 mm. Dospělci mají křídla bílá. Zadeček samiček je ozdoben hustým chumáčem rezavého chmýří. Mladé housenky jsou černohnědé s červenými a bílými skvrnami, nápadnými oranžovými bradavkami a rezavými chloupky.[4]
Přezimují housenky v zámotcích na koncích větví. Na jaře vyžírají pupeny, květy, rašící listy i vyvíjející se plody. Přes den pobývají ve spředených listech. Kuklí se v červnu a v červenci, dospělci se líhnou od července. Samičky kladou vajíčka na listy a větve a pokrývají je chloupky vytrhanými ze zadečku.[5]
Vyskytuje se v lesích, parcích či zahradách. Housenky se živí listy listnatých stromů, častým hostitelem bekyně zlatořitné je dub, přednostně však parazituje na hlohu (Crataegus).[4], a poškozuje i okrasné a ovocné dřeviny.
Bekyně zlatořitná je napadána mnohými parazity a je kořistí pro hmyzožravé živočichy.
Bekyně zlatořitná je obávaný patogen stromů. Vyskytuje se v populačních vlnách, při kterých dochází k úplným holožírům. Bekyně zlatořitná může opakovaným žírem oslabovat stromy které můžou podlehnout a uhynout. [4] Příznakem napadení je zápředek s množstvím zimujících housenek v bezlisté koruně.[4]
Chloupky na povrchu housenky mohou způsobit alergické reakce.
Rostliny je možné chránit odstraněním a zničením zimujících zápředků. Biologický boj používá bakterii Bacillus thuringiensis.[4] K chemické ochraně je možné použít insekticidy[5]
Zámotek
Housenka.
♀
♂
Obrázky, zvuky či videa k tématu bekyně zlatořitná ve Wikimedia Commons
Bekyně zlatořitná (Euproctis chrysorrhoea) je polyfágní druh motýla, jehož housenky poškozují listy dřevin žírem. V Česku housenky způsobují při přemnožení rozsáhlé holožíry, patří mezi obávané listožravé škůdce.
Der Goldafter (Euproctis chrysorrhoea) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Unterfamilie der Trägspinner (Lymantriinae) innerhalb der Familie der Erebidae.[1]
Der Goldafter erreicht eine Flügelspannweite von etwa 30 bis 35 Millimetern und ist damit deutlich größer als der ihm ähnliche Schwan (Euproctis similis). Am besten unterscheiden sich die beiden Trägspinner durch die Ausdehnung des gelben Bereichs am Hinterleib (Afterbusch). Die Männchen weisen am Hinterleib ein rostrotes Ende auf, während die Weibchen einen breiteren rostfarbenen Bereich zeigen. Manche Individuen haben zusätzlich noch gelbbraune Borsten am Hinterleib. Die Oberseite beider Flügelpaare ist weiß ohne den schwarzen Fleck, den der Schwan aufweist.
♀
♂
Man findet diese Art in ganz Europa, im Norden bis Mittelschweden und Südfinnland. Weiterhin im südwestlichen Mittelmeerraum, auf der Iberischen Halbinsel und bis Russland im Osten. In Nordamerika wurde die Art vor etwa 100 Jahren eingeschleppt.
Die wichtigsten Biotope sind heute Parkanlagen und Obstgärten. Früher waren lichte Laubmischwälder das Heim des Goldafters.
Das Weibchen legt ca. 200 Eier auf einen Haufen und verteilt zum Schutz vor Fressfeinden dann die Haare ihres Hinterleibes darauf. Das Gelege sieht nun aus wie ein Baumschwamm und wird daher nicht sofort von Vögeln entdeckt.
Von September bis Juni findet man die Raupen, die direkt nach dem Schlüpfen noch einige Zeit beisammenbleiben. Im Sommer weben sie Blätter mit einem 8 bis 10 Zentimeter großen, weißen, filzartigen Gespinst zusammen. Selbst nach dem frühjährlichen Schlüpfen kommen die Tiere immer wieder nach dem Fressen zu diesem Gespinst. Beim Fressen sondert diese Art Spinnfäden ab.
Die Raupen sind etwa 35 bis 40 Millimeter lang, grauschwarz gefärbt, mit einer rot-weißen Zeichnung versehen und besitzen eine lange Behaarung. Sie ernähren sich meist von Laubhölzern wie Eichen, Kirsch-, Pflaumen-, Apfel- und Birnbäumen.
Die Raupen überwintern gesellig in einem Winternest.
Die Tiere fliegen von Ende Juni bis Anfang August.
Die Art bevorzugt Bäume und Sträucher in der offenen Landschaft, Alleebäume, Solitärbäume sowie Obstbäume in Gärten und Streuobstwiesen. Oftmals kommt es zum Kahlfraß, so dass der Goldafter als Schädling angesehen wird. Eine Bekämpfung ist möglich durch das Abtrennen der Überwinterungsgespinste nach dem Laubfall oder Besprühen der Blätter mit Bazillus thuringiensis-Präparaten oder Neem-Präparaten im Jungraupenstadium, bevor die Gespinste dicht gesponnen werden.
Der Goldafter (Euproctis chrysorrhoea) ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Unterfamilie der Trägspinner (Lymantriinae) innerhalb der Familie der Erebidae.
The brown-tail moth (Euproctis chrysorrhoea) is a moth of the family Erebidae. It is native to Europe, neighboring countries in Asia, and the north coast of Africa. Descriptions of outbreaks, i.e., large population increases of several years duration, have been reported as far back as the 1500s.[1] The life cycle of the moth is atypical, in that it spends approximately nine months (August to April) as larvae (caterpillars), leaving about one month each for pupae, imagos and eggs. Larvae (caterpillars) are covered in hairs. Two red spots on the back, toward the tail, distinguish these species from other similarly hairy moth larvae. The winged adults have white wings and a hairy white body with a tuft of brown hair at the tip of the abdomen. Females lay one egg cluster, usually on the underside of a leaf of a host plant. The species is polyphagous, meaning that it feeds on many different species of trees, including pear, apple, maple and oak.
This species was accidentally introduced to the United States in the 1890s.[1] During the early 20th century it was present from eastern Connecticut northward into New Brunswick, Canada, but a subsequent severe population collapse reduced the territory to parts of coastal Maine and Cape Cod, Massachusetts, by the late 20th century. One theory for the decline appeared to be parasitism by a fly introduced to combat spongy moths.[2] Starting in 2015 there has been a population spike and territory expansion in coastal Maine.[3] In Europe, there are multiple parasitic and predator species,[4] yet there is still a history of population outbreaks.
Hairs from the caterpillars are toxic for humans,[5] causing a poison ivy-like itchy rash of up to sometimes weeks-long duration due to mechanical and chemical irritation.[6][7] Direct contact with larvae is not necessary, as the hairs are shed and can become windblown.[5] Toxins in the hairs remain potent for up to three years. Outdoor activities such as mowing a lawn or raking leaves in the fall can cause exposure.[5]
The upper surface of the wings of this species is pure white. Males may have some brown color on the underside of the forewing. Wingspan is 36–42 millimetres (1.4–1.7 in). The body is very hairy and white except for the tail which is covered in reddish-brown hairs, much more prominent in the females.[8] Males have larger antennae, used to detect pheromones released by unmated females. Females have a larger body.[8] As winged adults, this species is superficially similar in appearance to Euproctis similis (native to Europe) and Hyphantria cunea (native to North America), but female E. similis have a yellow tail tuft and H. cunea lacks tail tuft coloration.
_Female.jpg)
Female
Male
The female lays one cluster of 200 to 400 eggs, typically on the underside of a leaf. The egg cluster is covered with hairs from her anal tuft.[8] The larva is very hairy, brown with white markings, and two prominent red spots toward the tail end. The hairs provide protection from predators; the larva incorporates some into the cocoon within which it pupates.[9] The species overwinters communally as larvae within a tough, silken tent constructed around branch-tip leaves and anchored to twigs. In areas where the species is abundant, these tents are a familiar sight, and can be seen on a huge range of plants, especially in late fall and winter when unaffected leaves have fallen.[3][5]
This species can be found throughout Europe, except in the most northern countries, also in the westernmost countries of Asia, such as Turkey, Syria and Israel, and the countries across the northern parts of Africa.[10] Charles H. Fernald and Archie H. Kirkland recount historic mentions of brown-tail moths dating back to 1500s, describing outbreaks in Paris, London and Berlin so severe as to completely strip all trees of leaves. Carl Linnaeus described the species in the tenth edition (1758) of Systema Naturae.[1]
The brown-tail moth is an invasive species in the United States and Canada, having arrived in Somerville, Massachusetts, circa 1890 and becoming widespread there and in neighboring Cambridge by 1897. Initial outbreaks were most evident in pear and apple trees. Doctors reported "poisonings" (skin rash) far worse than poison ivy rash. Within a few years it was seen as a serious, fast-spreading, horticultural and health problem.[1] Through the early parts of the 20th century it was present in much of New England from eastern Connecticut to Maine, and northward into New Brunswick, Canada, but the 1906 introduction of the parasitic tachinid fly Compsilura concinnata to counter spongy moths collaterally impacted brown-tail moths. By the late 20th century the habitat was reduced to the coast and islands of Maine, and also parts of Cape Cod, Massachusetts.[2] Cold and wet weather hinders re-expansion of the population outside its current territories,[11] although starting in 2015 there has been a population spike and territory expansion in coastal Maine, from Portland to Bar Harbor.[3] In addition to North America, there have been reports of this species appearing in China, Japan and New Guinea.[10]
Photographs taken from aerial fly-overs are used to identify areas where the trees have been denuded of leaves and where the branch-tip tents are present.[3] The female sex hormone has been synthesized and field-tested in moth traps as a means of monitoring moth populations during the June/July flight season.[12] The white-winged adults are nocturnal and strongly attracted to light; a report from 1903 likened their appearance around streetlights as being akin to heavy snowfall.[1]
The brown-tail moth produces one generation a year. It has four life stages; egg, larval, pupal, and adult. Eggs are laid in July and hatch in August.[8] The annual cycle is approximately one month as eggs, nine months as larvae, one month as pupae, and one month as imagoes (winged, sexually mature adults).[13]
In the United States, many species of birds prey on the winged adults, including English house sparrow and blue jay.[1] A review of mortality causes in England and mainland Europe described the brown-tail moth as undergoing periodic population outbreaks, each developing rapidly and lasting for several years, followed by a decline to relative obscurity. In a study conducted in England, egg, larvae and pupae deaths were attributed to several parasites, including microsporidia, cytoplasmic and nuclear viruses, and larvae predation by birds, specifically identifying the common cuckoo (Cuculus canorus) and titmice.[14] A more recent review, conducted in Spain, identified 17 species of parasites, viral diseases, unspecified predation and other, unknown, causes of death spanning from eggs not hatching, during summer, winter and spring as larvae, finishing with pupae failing to produce winged adults. Generally, mortality increased with population density, although in outbreak regions there was some compensation by females laying 21.6% more eggs (cause not discussed).[4]
Compsilura concinnata, a parasitic fly, pierces the brown-tail moth larva and deposits its own larva inside. This fly was introduced to North America in 1906 in an attempt to counter spongy moth, an invasive species. While not entirely successful for that purpose, one research group concluded that introduction of this fly had a great impact on brown-tail moths while not being as effective on spongy moths, the reason being that the fly larvae need to over-winter inside a host larvae. (Brown-tail moths over-winter as larvae, whereas spongy moths over-winter as eggs.)[2] An older review describes other fly species that were confirmed as brown-tail moth larvae parasites, then released in U.S.: Apanteles lacteicolor, Metrous versicolor and Sturmia nidicola.[15]
Branch-tip webs can be clipped in winter and very early spring, and either dropped into a bucket of soapy water or burned. Gloves should be worn. Appropriate pesticides should be applied before early May because that is when the larvae start to develop harmful hairs. For organic garden and farm situations there are sprays that use a strain of Bacillus thuringiensis (Bt).[5]
Cicely Blair wrote a paper about the rash caused by the brown-tail moth caterpillar in the British Isles.[16] It, and other descriptions, confirmed that loose hairs can break off and cause very itchy rashes on contact with skin, as well as breathing difficulties similar to asthma if inhaled. Rashes can persist for weeks.[6][7][17][18] The same symptoms have been reported as far back as 1903.[1] The reactions are due to a combination of mechanical and chemical stimuli, the barbed hairs in effect becoming lodged in and physically irritating the skin, and also functioning as microtubules to introduce irritating chemical compounds that have hydrolase, esterase and hemolytic activity.[6][7] This rash reaction may be referred to as lepidopterism. The species should be handled using protective gloves at all stages of its life cycle. Shed hairs blow about, and can be brought indoors on clothing and shoes, so rashes can occur without the victim coming in direct contact with the caterpillars. The toxins in the hairs remain potent for up to three years after being shed. Outdoor activities such as mowing a lawn or raking leaves in the fall can cause exposure.[3][5]
A related species, mistletoe browntail moth (Euproctis edwardsi), has been reported as causing a similar rash in Australia, in people working at or visiting a community center, attributed to caterpillars feeding on a tree outside the building.[19] In addition to brown-tail and mistletoe browntail, several other Euproctis species are identified as causing rashes in humans, including Euproctis baliolalis, Euproctis limbalis and Euproctis lutea (all three native to Australia). Urticating hairs, i.e., itch and rash-producing, are also reported for caterpillars of other moth and butterfly species.
Brown-tail larvae have been reported as feeding on 26 genera of non-resinous trees and shrubs belonging to 13 different families. This polyphagy is considered unusual. Non-specific host plant feeding combined with its tendency to reach extreme outbreak densities makes this species a major pest of fruit orchards, ornamental trees and hardwood forests.[13] Partial list of plant species: apple, cherry, beach plum (Cape Cod, Massachusetts), beech, elm, grape, hops, maple, oak, pear, raspberry, rose and willow. An early description of the introduction to the United States in the 1890s identified pear and apple trees as most greatly afflicted, but mentioned that once trees were entirely bare of leaves, the larvae would descend to the ground in great numbers and move toward any leafy plant, including vegetable plants.[1]
,_Texel,_the_Netherlands.jpg)
Oviposition of hair-covered egg mass containing 200-400 eggs
Egg mass covered with brown hairs from body of the egg-laying female
_R.H_(16).JPG)
The protective communal silken tent. Created in the fall, the larvae over-winter inside, emerging in spring.
Group of larvae on branch-tip nest. Once larvae reach late instars, colonies break up and larvae feed independently.
Caterpillar, dorsal view, showing two red dots toward tail end that differentiate it from other hairy caterpillars
The brown-tail moth (Euproctis chrysorrhoea) is a moth of the family Erebidae. It is native to Europe, neighboring countries in Asia, and the north coast of Africa. Descriptions of outbreaks, i.e., large population increases of several years duration, have been reported as far back as the 1500s. The life cycle of the moth is atypical, in that it spends approximately nine months (August to April) as larvae (caterpillars), leaving about one month each for pupae, imagos and eggs. Larvae (caterpillars) are covered in hairs. Two red spots on the back, toward the tail, distinguish these species from other similarly hairy moth larvae. The winged adults have white wings and a hairy white body with a tuft of brown hair at the tip of the abdomen. Females lay one egg cluster, usually on the underside of a leaf of a host plant. The species is polyphagous, meaning that it feeds on many different species of trees, including pear, apple, maple and oak.
This species was accidentally introduced to the United States in the 1890s. During the early 20th century it was present from eastern Connecticut northward into New Brunswick, Canada, but a subsequent severe population collapse reduced the territory to parts of coastal Maine and Cape Cod, Massachusetts, by the late 20th century. One theory for the decline appeared to be parasitism by a fly introduced to combat spongy moths. Starting in 2015 there has been a population spike and territory expansion in coastal Maine. In Europe, there are multiple parasitic and predator species, yet there is still a history of population outbreaks.
Hairs from the caterpillars are toxic for humans, causing a poison ivy-like itchy rash of up to sometimes weeks-long duration due to mechanical and chemical irritation. Direct contact with larvae is not necessary, as the hairs are shed and can become windblown. Toxins in the hairs remain potent for up to three years. Outdoor activities such as mowing a lawn or raking leaves in the fall can cause exposure.
La mariposa lagarta cola parda (Euproctis chrysorrhoea) es una polilla de la familia Erebidae. Se encuentra en Europa. En América del Norte solo se encuentra en la costa de Maine y Cape Cod donde está considerada una especie invasora que llegó a Estados Unidos en 1890 en plantas provenientes de Europa.[1]
♀
♂
La mariposa lagarta cola parda (Euproctis chrysorrhoea) es una polilla de la familia Erebidae. Se encuentra en Europa. En América del Norte solo se encuentra en la costa de Maine y Cape Cod donde está considerada una especie invasora que llegó a Estados Unidos en 1890 en plantas provenientes de Europa.
Euproctis chrysorrhoea, le Cul-brun, est une espèce de lépidoptères (papillons) de la famille des Erebidae et de la sous-famille des Lymantriinae. Ses chenilles peuvent provoquer d'importants dégâts aux feuillus.
L'imago de taille modeste (30-40 mm), aux ailes blanches et au corps velu blanc à l'extrémité abdominale brune, porte des antennes pectinées aussi longues que la partie blanche du corps.
Bombyx cul brun - femelle
Les chenilles, longues au maximum de 32 mm, de couleur gris noirâtre, munies de deux lignes dorsales orangées discontinues et de deux lignes latérales blanches, ont la tête noir luisant, portent des poils urticants brun gris, et leur contact à mains nues est fortement déconseillé. En cas de pullulation, les poils présents dans l'air à leur voisinage peuvent même être responsables de troubles respiratoires chez les personnes sensibles.
Groupe de chenilles sur leur nid
Chenille, sud de la France
Chenille, sud de la France
Originaires de la partie tempérée ou méridionale de l'Europe (le mode d'hibernation les rend sensibles aux hivers trop rigoureux), ces papillons ont gagné l'Amérique du Nord au XIXe siècle.
On les trouve partout en France jusqu'à une altitude de 1 000 m environ.
Chez cette espèce univoltine, les œufs nombreux, protégés par des poils abdominaux urticants du papillon femelle, sont pondus en août sur les rameaux des plantes nourricières. L'éclosion a lieu environ trois semaines plus tard. La vie des chenilles s'étend jusqu'en mai ; les jeunes chenilles hibernent par colonies nombreuses dans des nids de soie, qui les protègent des intempéries. Au printemps, elles recommencent à s'alimenter et construisent plusieurs nids successifs, obligées de se déplacer pour trouver de la nourriture en abondance. Arrivées au terme de leur croissance, elles se dispersent et forment des chrysalides en juin dans le feuillage[1].
Les adultes volent de juin à août.
Aubépine monogyne (Crataegus monogyna), Prunelier (Prunus spinosa), Prunier (Prunus domestica), Églantier (Rosa canina), Saules (Salix sp.), Argousier (Hippophae rhamnoides) et d'autres arbres et arbustes à feuilles caduques[1], tels que chênes (Quercus), ormes (Ulmus), charmes (Carpinus), hêtre (Fagus), noisetier (Corylus), ronces (Rubus), arbousier (Arbutus unedo)[2].
L'espèce Euproctis chrysorrhoea a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758, sous le nom initial de Phalaena chrysorrhoea[3].
Elle est l'espèce type pour le genre Euproctis. Elle est placée dans le sous-genre Euproctis (Euproctis).
Susceptibles de proliférations explosives, les chenilles grégaires sont alors responsables de dégâts importants dans les forêts de feuillus, les haies buissonnantes et surtout dans les vergers.
Euproctis chrysorrhoea, le Cul-brun, est une espèce de lépidoptères (papillons) de la famille des Erebidae et de la sous-famille des Lymantriinae. Ses chenilles peuvent provoquer d'importants dégâts aux feuillus.
Złotozadkowa drěmotka[1] (Euproctis chrysorrhoea) je mjetel ze swójby drěmotkow. Dalše serbske mjeno je złotoritka[1].
♀
♂
Złotozadkowa drěmotka (Euproctis chrysorrhoea) je mjetel ze swójby drěmotkow. Dalše serbske mjeno je złotoritka.
♀
♂
De bastaardsatijnvlinder (Euproctis chrysorrhoea) is een nachtvlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae), onderfamilie donsvlinders (Lymantriinae).
De spanwijdte bedraagt tussen de 36 en 42 millimeter. De vlinder is sneeuwwit met een bruin achterlichaam. De bastaardsatijnrups is in het begin zeer klein (1 mm dik en 5 mm lang), pikzwart van kleur en lastig te zien. De brandharen van de rupsen irriteren sterk en kunnen dus beter niet worden aangeraakt.
De vlinder komt voor in Europa, Noord-Afrika, Klein-Azië en als exoot in het oostelijk deel van Noord-Amerika. In Nederland en België komt de vlinder met name langs de kust voor.
De waardplanten van de bastaardsatijnrupsen komen uit de geslachten eik, beuk, iep, braam, duindoorn en meidoorn. De vlinder neemt geen voedsel meer tot zich. De rups leeft in enorme spinsels.
De vliegtijd loopt van juni tot en met augustus.
De bastaardsatijnvlinder (Euproctis chrysorrhoea) is een nachtvlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae), onderfamilie donsvlinders (Lymantriinae).
Euproctis chrysorrhoea er en sommerfugl i gruppen børstespinnere (Lymantriidae). Den er ikke funnet i Norge, men det er kjent noen funn fra det sørligste Sverige og Danmark, trolig for det meste innfløyne eksemplarer. Den ligner på slektningen rødgumpspinner (Euproctis similis), men skiller seg fra denne på at hele bakkroppen, ikke bare spissen, er brunrød.
Euproctis chrysorrhoea, larve
♀
♂
Euproctis chrysorrhoea er en sommerfugl i gruppen børstespinnere (Lymantriidae). Den er ikke funnet i Norge, men det er kjent noen funn fra det sørligste Sverige og Danmark, trolig for det meste innfløyne eksemplarer. Den ligner på slektningen rødgumpspinner (Euproctis similis), men skiller seg fra denne på at hele bakkroppen, ikke bare spissen, er brunrød.
Euproctis chrysorrhoea, larve
♀
♂
Le ruve a vivo ansema an nij ëd seda. La farfala a vola a giugn-luj.
A viv an tuta Italia. A l'é danos për j'erbo da fruta.
.jpg)
♀
♂
Le ruve a vivo ansema an nij ëd seda. La farfala a vola a giugn-luj.
DistribussionA viv an tuta Italia. A l'é danos për j'erbo da fruta.
Kuprówka rudnica (Euproctis chrysorrhoea syn. Sphrageidus chrysorrhoea) – gatunek motyla z rodziny mrocznicowatych i podrodziny brudnicowatych. Skrzydła o rozpiętości 26-32 mm, białe. Koniec odwłoka brunatny.
Owady dorosłe można spotkać w lipcu i sierpniu. Samice składają jaja na spodniej stronie liścia i przykrywają włoskami wyskubanymi z odwłoka. W jednym złożu składane jest do 300 jaj. Gąsienice kuprówki rudnicy żywią się liśćmi dębu, Arbores fructiferae, wiśni, jabłoni i gruszy. Gąsienice żerujące na liściach budują z nich gniazda spowite przędzą. W takich samych gniazdach gąsienice zimują. Na przedwiośniu gąsienice zaczynają żerowanie na pączkach liści. Na przełomie czerwca i lipca przepoczwarczają się. (Poczwarki najczęściej znajdowane są w spękaniach kory, rzadziej pomiędzy liśćmi). Imago opuszcza poczwarkę po dwóch tygodniach.
Gąsienice kuprówki rudnicy pokryte są włoskami, kontakt z którymi powoduje stany zapalne skóry. Jest to przystosowanie ochronne zapobiegające przed atakami drapieżników.
Gatunek występuje w Europie, w zachodniej i środkowej Azji, a także w Ameryce Północnej (gdzie został zawleczony i stał się groźnym szkodnikiem). W Polsce motyl ten jest pospolity, w niektórych rejonach występuje bardzo licznie[1].
Gatunek występuje w lasach liściastych i mieszanych, sadach, ogrodach, a także niekiedy wśród zieleni miejskiej[2].
Rój motyli rozpoczyna się w połowie czerwca i trwa do połowy sierpnia, zachodzi w godzinach wieczornych. Zapłodniona samica składa jaja, w liczbie od 200 do 300, w podłużnych złożach, umiejscowionych na spodzie liści, czasem na pędach. Złożone jaja okrywane są włoskami z odwłoka samicy. Gąsienice wylęgają się pod koniec lipca i w sierpniu rozpoczynają żer na pobliskiej roślinności. W sierpniu następuje też pierwsze linienie, po którym gąsienice formują, na końcach pędów, gniazda ze sprzędzonych liści, w których to gniazdach spędzają zimę. Gniazdo, kształtu maczugowatego lub kulistego, może pomieścić nawet kilkaset gąsienic, których długość wynosi około 5 mm. Wiosną ponownie rozpoczyna się żer. Gąsienice rozchodzą się na przełomie maja i czerwca i żerują od tego momentu indywidualnie. W czerwcu przepoczwarczają się w oprzędach umiejscowionych pomiędzy liśćmi, w szczelinach kory, czasem w glebie pod ściółką. Cykl rozwojowy jest jednoroczny[3].
Włoski na stronie grzbietowej gąsienic, a także rude szczecinki odwłokowe motyli, mają charakter jadowy. W przypadku podrażnienia włosków wypływa z nich parząca ciecz, która szybko zasycha, tworząc rodzaj aerozolu[zaschnięty aerozol?]. Zdarza się, że włoski samoistnie odłamują się i krążą w powietrzu, zachowując toksyczność do trzech lat. Mogą one wywoływać, zarówno u ludzi, jak i u zwierząt, groźne wysypki, reakcje alergiczne, problemy żołądkowe, a również podrażnienia spojówek. Odporni na wydzielinę włosków kuprówki rudnicy są jej drapieżnicy, a więc: kukułki, dropie, sikorki, żaby oraz tęcznik liszkarz[4][potrzebny numer strony].
Kuprówka rudnica jest polifagiem żerującym na wielu gatunkach drzew i krzewów liściastych. Gąsienice żerują głównie na roślinach z rodziny różowatych, w szczególności na głogu, śliwie, gruszy, jabłoni, róży i jeżynie. Dodatkowo spotyka się je często na grabie pospolitym, dębie i wierzbie. Osobniki dorosłe nie pobierają pokarmu[2].
Kuprówka rudnica jest atłasowobiałym motylem o śnieżnobiałych skrzydłach, których rozpiętość u samca wynosi 26-32 mm, a u samicy 32-40 mm. U samca na zewnętrznych brzegach skrzydeł mogą występować czarne kropki lub kreski[1].
Czułki są krótkie, podwójnie grzebykowate, u samca z wydłużonymi bocznymi wyrostkami. Samica na odwłoku posiada rude lub żółtobrązowe szczecinki, które na końcu ostatniego członu grupują się w dość duży pęczek. Tylna część odwłoka jest czarna. Składane jaja są szarobrunatne i kuliste[1].
Wylęgające się z nich gąsienice są czarne i pokryte szarożółtymi i białymi włoskami. Na ich grzbiecie przebiega żółty pasek, kończący się rudymi włoskami. Od spodu są zielonoszare. Wyrośnięta gąsienica osiąga długość 40 mm. Jej ciało jest czarne i gęsto okryte szarobrązowymi lub rdzawobrunatnymi włoskami. Po bokach ciała występują rzędy białawych, łuskowatych kresek, a na grzbiecie przebiegają dwa czerwone paski. Na brodawkach grzbietowych występują skupienia parzących włosków. Ciemnobrązowa lub ciemnobrunatna poczwarka posiada kępki rudych włosów, a także, na końcu odwłoka, haczyki długości 15 mm[1].
♀
♂
Kuprówka rudnica (Euproctis chrysorrhoea syn. Sphrageidus chrysorrhoea) – gatunek motyla z rodziny mrocznicowatych i podrodziny brudnicowatych. Skrzydła o rozpiętości 26-32 mm, białe. Koniec odwłoka brunatny.
Owady dorosłe można spotkać w lipcu i sierpniu. Samice składają jaja na spodniej stronie liścia i przykrywają włoskami wyskubanymi z odwłoka. W jednym złożu składane jest do 300 jaj. Gąsienice kuprówki rudnicy żywią się liśćmi dębu, Arbores fructiferae, wiśni, jabłoni i gruszy. Gąsienice żerujące na liściach budują z nich gniazda spowite przędzą. W takich samych gniazdach gąsienice zimują. Na przedwiośniu gąsienice zaczynają żerowanie na pączkach liści. Na przełomie czerwca i lipca przepoczwarczają się. (Poczwarki najczęściej znajdowane są w spękaniach kory, rzadziej pomiędzy liśćmi). Imago opuszcza poczwarkę po dwóch tygodniach.
Gąsienice kuprówki rudnicy pokryte są włoskami, kontakt z którymi powoduje stany zapalne skóry. Jest to przystosowanie ochronne zapobiegające przed atakami drapieżników.
Euproctis chrysorrhoea é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de traças, pertencente à família Erebidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Euproctis chrysorrhoea é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de traças, pertencente à família Erebidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Zlatoritka, tudi zlatnica (znanstveno ime Euproctis chrysorrhoea) je nočni metulj iz družine nepravih sovk, ki je primarni parazit na 26 rodovih dreves iz 13 družin[1].
Odrasli metulji preko snežno belih kril merijo od 30 do 35 mm. Samci imajo na prednjih krilih več črnih pik. Ime je vrsta dobila po značilnem šopu rumenih dlačic na koncu abdomna, ki so pri samicah daljše kot pri samcih. Gosenica je sivo črne barve z rdečkastimi in belimi lisami ter rumenkastimi dlačicami. Na 9. in 10. segmentu ima po eno rdečo bradavico, iz katere izloča strupeni izloček. Dlačice se ob stiku s kožo odlomijo in povzročajo srbeč izpuščaj, glavobol in težave pri dihanju[2]. Ob stiku z gosenico je potrebno izpostavljeno kožo sprati z milnico, oči pa z vodo.
♀
♂
Zlatoritka ima enoletno generacijo, ki traja 10 mesecev v letu. Roji od konca junija do sredine julija. Samica jajčeca običajno odlaga v pasovih na spodnje listne ploskve, včasih pa tudi na vejice. Naenkrat samica odloži do 400 jajčec, ki jih zakamuflira z dlačicami iz zadka. Embrionalni razvoj traja 2 do 3 tedne, konec avgusta ali v začetku septembra pa se iz jajčec izležejo majhne, sivo črne gosenice, ki se hranijo z listom, na katerem so se izlegle. Nato iz ostankov lista in z okoliškimi listi sestavijo gnezdo, v katerem skupaj prezimijo. V posameznem gnezdu je lahko od 25 do 400 gosenic. Konec aprila se gosenice spet začnejo prehranjevati, običajno ponoči, dan pa preživijo v gnezdu. Na koncu te faze se gosenice razidejo in se hranijo posamično, nato pa se zabubijo med listi ali na tleh. Iz temno sivih bub, zapredenih v svetlejši kokon se po enem mesecu, običajno julija izležejo odrasli metulji. Metulji se ne hranijo in po rojenju le še izležejo nova jajčeca, nato pa poginejo.
Zlatoritka je bila v Severno Ameriko prinešena iz Evrope leta 1897[3] in tam zdaj velja za invazivno vrsto.
Zlatoritka, tudi zlatnica (znanstveno ime Euproctis chrysorrhoea) je nočni metulj iz družine nepravih sovk, ki je primarni parazit na 26 rodovih dreves iz 13 družin.
Äpplerödgump (Euproctis chrysorrhoea)[1] är en fjärilsart som beskrevs av Linnaeus 1758. Äpplerödgumpen ingår i släktet Euproctis, och familjen tofsspinnare.[1][2][3]
Vingspannet på hanen är 28–32 mm och på honan 32–37 mm. Arten förekommer i skog, buskmarker, parker och trädgårdar i södra och centrala Europa.[4]
Arten förekommer tillfälligt i Sverige, men reproducerar sig inte.[3] Inga underarter finns listade.[1] Fram till 2005 hade totalt 150 fynd gjorts i södra Sverige, varav 47 exemplar 2004. År 2006 rapporterades cirka 200 exemplar från främst Skåne och Öland. I Danmark förekommer den som årlig migrant och tillfälligtvis med reproducerande förekomster i de sydöstra delarna. Arten har aldrig påträffats i Norge och Finland.
Världsutbredningen omfattar Nordafrika, Iberiska halvön, Mellaneuropa, i Alperna till drygt 1000 m ö. h., och Medelhavsområdet till Turkiet. Den finns även i södra Storbritannien. Arten förekommer i Litauen och sällsynt i Estland samt österut genom södra Ryssland till mellersta Asien. Den har omedvetet införts till nordöstra Nordamerika i slutet av 1800-talet och spred sig snabbt inledningsvis, men utbredningen minskade några år senare. Den upprätthåller dock fortfarande mindre populaioner i Nordamerika.[5]
♀
♂
.jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Äpplerödgump.
Wikispecies har information om Euproctis chrysorrhoea.
Äpplerödgump (Euproctis chrysorrhoea) är en fjärilsart som beskrevs av Linnaeus 1758. Äpplerödgumpen ingår i släktet Euproctis, och familjen tofsspinnare.
Vingspannet på hanen är 28–32 mm och på honan 32–37 mm. Arten förekommer i skog, buskmarker, parker och trädgårdar i södra och centrala Europa.
Arten förekommer tillfälligt i Sverige, men reproducerar sig inte. Inga underarter finns listade. Fram till 2005 hade totalt 150 fynd gjorts i södra Sverige, varav 47 exemplar 2004. År 2006 rapporterades cirka 200 exemplar från främst Skåne och Öland. I Danmark förekommer den som årlig migrant och tillfälligtvis med reproducerande förekomster i de sydöstra delarna. Arten har aldrig påträffats i Norge och Finland.
Världsutbredningen omfattar Nordafrika, Iberiska halvön, Mellaneuropa, i Alperna till drygt 1000 m ö. h., och Medelhavsområdet till Turkiet. Den finns även i södra Storbritannien. Arten förekommer i Litauen och sällsynt i Estland samt österut genom södra Ryssland till mellersta Asien. Den har omedvetet införts till nordöstra Nordamerika i slutet av 1800-talet och spred sig snabbt inledningsvis, men utbredningen minskade några år senare. Den upprätthåller dock fortfarande mindre populaioner i Nordamerika.
Яйця відкладає на листя у вигляді довгастих золотистих подушечок довжиною 12-25 міліметрів і шириною 6-8 міліметрів. В кожній подушечці буває до 300 яєць. У кінці липня з яєць виходять гусениці, які живуть цілими виводками і виїдають зелену частину листків, залишаючи лише жилки. Пошкоджену частину гілки з листками гусениці обплітають білою щільною павутиною, утворюючи великі гнізда, в яких і зимують. Навесні під час розпускання бруньок гусениці виходять із зимових гнізд і пошкоджують бруньки, а потім і листя. Ростуть гусениці до червня, досягаючи 35 міліметрів завдовжки. Вони вкриті твердими довгими волосками, які, потрапляючи на тіло людини, впинаються в шкіру, обламуються і викликають свербіж, як від кропиви. Тому при обробці насаджень проти золотогуза треба надягати халати з відлогами.
♀
♂
Яйця відкладає на листя у вигляді довгастих золотистих подушечок довжиною 12-25 міліметрів і шириною 6-8 міліметрів. В кожній подушечці буває до 300 яєць. У кінці липня з яєць виходять гусениці, які живуть цілими виводками і виїдають зелену частину листків, залишаючи лише жилки. Пошкоджену частину гілки з листками гусениці обплітають білою щільною павутиною, утворюючи великі гнізда, в яких і зимують. Навесні під час розпускання бруньок гусениці виходять із зимових гнізд і пошкоджують бруньки, а потім і листя. Ростуть гусениці до червня, досягаючи 35 міліметрів завдовжки. Вони вкриті твердими довгими волосками, які, потрапляючи на тіло людини, впинаються в шкіру, обламуються і викликають свербіж, як від кропиви. Тому при обробці насаджень проти золотогуза треба надягати халати з відлогами.
♀
♂
Euproctis chrysorrhoea là một loài côn trùng trong họ Erebidae. Loài này được Linnaeus miêu tả khoa học đầu tiên năm 1758.[1]
Đây là loài gây hại của các cây trong chi Quercus, phát triển phổ biến ở Thổ Nhĩ Kỳ.
Euproctis chrysorrhoea là một loài côn trùng trong họ Erebidae. Loài này được Linnaeus miêu tả khoa học đầu tiên năm 1758.
Đây là loài gây hại của các cây trong chi Quercus, phát triển phổ biến ở Thổ Nhĩ Kỳ.
Euproctis chrysorrhoea Linnaeus, 1758
Синонимы
Златогузка, или золотистый шелкопряд, или золотучка[2] (лат. Euproctis chrysorrhoea) — бабочка из семейства волнянок.
Размах крыльев примерно от 30 до 35 мм, что больше, чем у похожей на неё желтогузки (Euproctis similis). Бабочки отличаются размерами жёлтой области на брюшке. У самцов брюшко на конце ржаво-красного цвета, в то время как у самок брюшко имеет более широкую коричневатую область. У некоторых особей дополнительно имеется ещё жёлто-коричневая щетина в задней части тела. Верхняя сторона крыльев белая без чёрных пятен, характерных для желтогузки.
♀
♂
Вид распространён во всей Европе, вплоть до Центральной Швеции и юга Финляндии. Затем в юго-западном Средиземноморье, на Иберийском полуострове и на востоке до России. В Северную Америку вид был занесён примерно 100 лет назад.
Самыми важными биотопами являются парки и фруктовые сады. Раньше домом златогузки были светлые лиственные смешанные леса.
Самка откладывает примерно 200 яиц в кучу, затем распределяет волосы с задней части своего туловища для защиты от хищников. Теперь кладка выглядит как древесная губка, и поэтому птицы не могут сразу её обнаружить.
С сентября по июнь появляются гусеницы, которые остаются вместе ещё некоторое время. Летом они вместе связывают листья крупными, белыми, пушистыми нитями длиной от 8 до 10 см.
Гусеницы длиной примерно от 35 до 40 мм, серо-чёрного цвета, с бело-красным рисунком и длинным волосяным покровом. Они питаются чаще лиственными деревьями, такими как дуб, вишня, слива, яблоня и груша.
Гусеницы зимуют группами в зимнем гнезде.
Лёт с конца июня до начала августа.
Вид предпочитает деревья и кусты в открытом ландшафте, а также фруктовые деревья в садах. Часто доходит до сплошного объедания, таким образом, златогузка рассматривается как вредитель.
Прикосновение к гусенице может вызвать сыпь на руках, возможны рубцы на коже и проблемы с дыханием[3].
Гусеница
Имаго
Златогузка, или золотистый шелкопряд, или золотучка (лат. Euproctis chrysorrhoea) — бабочка из семейства волнянок.
.jpg)
_R.H_(11).JPG)
_Female.jpg){kind=small}
_Female.jpg)
_Female.jpg){kind=small}
.jpg)
_Female.jpg)
_Female.jpg)
_Female.jpg)
.jpg)
_Female.jpg)
.jpg)
_Female.jpg)
_Female.jpg){kind=small}
_Female.jpg)
_Female.jpg)
_Female.jpg)
_Female.jpg)
_Female.jpg)
.jpg)
.jpg)
